Στη Θιβετανική βίβλο των νεκρών, μαθαίνουμε πως όλα τα φώτα δεν ελευθερώνουν. Τα περισσότερα είναι πόρτες επιστροφής στην κολασμένη μετενσάρκωση. Ο έμπειρος σοφός προτρέπει διαρκώς: το βλέπεις, μην το ακολουθείς, συνέχισε, δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι!
Στην Νεοελληνική βίβλο των ζωντανών νεκρών, τα πρώτα επικίνδυνα φώτα έχουν ήδη εμφανιστεί, καλύπτοντας τα φώτα που ελευθερώνουν, αλλά δεν υπάρχει δυστυχώς ο σοφός, ο έμπειρος, να μας υπενθυμίζη διαρκώς πως δεν είναι χρυσός ότι γυαλίζει!
Έτσι τρώμε για φρέσκια τροφή, μέσα στην άγνοιά μας, τα παληά σαπισμένα και κατεψυγμένα κρέατα, του παληού στρατού!
“Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”.
Αυτή την σάπια Ιδέα πουλά σήμερα με νοησιαρχικό περιτύλιγμα ο κ. Ράμφος, με υπαρξιακό ο κ. Γιανναράς και ο κ. Ζηζιούλας αποδεικνύει διαρκώς πως αυτή η σάπια Ιδέα είναι πραγματική, παρότι δεν είναι αληθινή. Μ’ αυτή δε την Ιδέα θα μπούμε ξανά στην Ιστορία, υπερβαίνοντας την περιθωριοποίησή μας καθώς εξάλλου είναι και η “βασική διδασκαλία” του Ιστορικού Ιησού!
Κατά περίεργο τρόπο όλοι οι καλοί μαθητές της φαινομενολογίας λίγο πριν αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο, επιστρέφουν στον Μαρξ. Φυσικά, επειδή μπρος στον θάνατο ο άνθρωπος αποκαλύπτει την ουσία του, αν είναι ή αν δεν είναι! Φυσικά, επειδή μπορούμε εύκολα να
απο-φύγουμε όλα τα σημαντικά και σημαίνοντα της ζωής, όπως ακριβώς προτρέπει και ο σύγχρονός μας πολιτισμός αλλά δεν κατέστη ακόμη επιστημονικώς δυνατό, να απο-φύγουμε τα μαρμαρένια αλώνια.
Κληρονομήσαμε έναν ανδρείο πολιτισμό, ο οποίος πάλευε στα ίσα με του Χάρου τα δόντια, αλλά τον αντικαταστήσαμε με ύποπτη ευκολία με τον σύγχρονό μας θηλυπρεπή πολιτισμό του εύκολου πλουτισμού και της απέραντης επιθυμίας.
Με έναν πολιτισμό ο οποίος μεταμόρφωσε και έντυσε τον Χάρο με την τέχνη του fashion, του ’δωσε εργασία σαν top-model, του ’δωσε την διασημότητα των αστέρων του Χόλλυγουντ, τον έκανε φιλόδοξο επιστήμονα υποψήφιο για Νόμπελ.
Πουλήσαμε ήδη την ψυχή μας στην προσπάθεια της πολιτισμένης ανθρωπότητος να ντύσει όλο και πιο γοητευτικά, πιο μοντέρνα, πιο πλούσια, το αποσκελετωμένο κορμί της αιωνίως απραγματοποίητης, της άπειρης επιθυμίας.
Αν έχει οποιοδήποτε Ιστορικό νόημα αυτός ο πολιτισμός, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο: Αποχαύνωσε τον Ίδιο τον Χάρο, τον ξεδόντιασε και τον περιφέρει, όπως ο παληός γύφτος τις μαϊμούδες, από καθρέφτη σε καθρέφτη! Τον νίκησε; Όχι βεβαίως. Ο Χάρος είναι πιο παληός από μας. Τον βρήκε ξεδοντιασμένο, ηττημένο, αξιοθρήνητο και τον “ανέστησε” και ζει έκτοτε μαζί του, ακριβώς όπως πριν την ήττα του αυτός ζούσε μαζί μας!
Τί δουλειά όμως έχει ο Μαρξ και οι μαθητές του με όλα αυτά; Με τον πολιτισμό μας; Υπήρξε ο πρώτος προφήτης της Νεωτερικότητος και της Ιστορίας ο οποίος είδε τον παληό κοσμοκράτορα ηττημένο και αξιοθρήνητο και οραματίστηκε μιαν ανθρωπότητα στη θέση του. Μια νέα κοσμοκρατορία, έναν νέο αλλαγμένο κόσμο!
Και η σημαία αυτής της μεταλλαγμένης ανθρωπότητος, είναι ακριβώς αυτή η σάπια Ιδέα, η οποία μετενσαρκώνεται αδιαλείπτως στην Ιστορία, σε εκλεκτούς φορείς, οι οποίοι προσπαθούν να μας οδηγήσουν στην απελευθέρωση και στην επανάσταση: “Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”.
“Ενάντια στη θρησκεία” λοιπόν, ο “Ιστορικός Ιησούς” μας οδηγεί σε “κοινωνία με την ετερότητα” της Βασιλείας των Ουρανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου