Ο ΠΑΠΑΣ

Η τρέλλα του πάπα Ρώμης πρέπει να γραφτεί όπως ο Πελοποννησιακός πόλεμος του Θουκυδίδη, για να γνωρίζει και να συνέρχεται η ανθρωπότης από την πιο καταστροφική και παιδαριώδη μορφή της υπερηφάνειας, την ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ. Η οποία μετά την κυριαρχία του πάπα οδηγεί πλέον τον τρέχοντα πολιτισμό, ιδίως στην Αμερικάνική του εκδοχή! Γνωρίζουμε πολιτισμούς ηρώων, αγίων, σοφών, πολυμαθών, επαναστατών! Όλοι τους άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο ανακεφαλαίωσαν τις ανθρώπινες αρετές. Η Μεγαλομανία όμως, η οποία κυριαρχεί απολύτως στην σύγχρονη επιστήμη, θεολογία και φιλοσοφία δεν είναι ανθρώπινη. Ο χαρισματικός ο οποίος λατρεύεται σήμερα δεν είναι άνθρωπος, είναι ένα κομμάτι της Θεότητος, ένας Θεός ο οποίος φορτώνεται στις πλάτες του την ευθύνη της εξελίξεως!

Για πρώτη φορά και ίσως για τελευταία η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ οδηγεί τις σκέψεις, τις αποφάσεις και τα αισθήματα του ανθρώπου στην απόλυτη καταστροφή! Καταρχάς του ιδίου του ανθρώπου ο οποίος καταλαμβάνεται από αυτή. Διότι είναι ανίκανος για οποιαδήποτε ανθρώπινη πράξη. Διότι χάριν της αξιοπρέπειάς του, χάνει την ανθρωπινότητά του. Οι ρίζες αυτής της καταστροφής, της μεγαλύτερης επινοήσεως του Εωσφόρου για να επικρατήσει της ανθρωπότητος, διαιρώντας την για πάντα, βρίσκονται στον παπισμό. Ο οποίος ανενόχλητος λεηλάτησε και το σπίτι μας, παρότι συνεχίζουμε τον ύπνο μας και δεν το γνωρίζουμε ακόμη!

Παρότι μας είχε προειδοποιήσει το Ελληνικό σατυρικό πνεύμα τραγουδώντας στον Χριστόδουλο στην εποχή του:
«Υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω πολύ αν δε βγω στο γυαλί»!

Από το ευαγγέλιο λοιπόν ξεκινά η καταστροφή μας όσο και αν φαίνεται απίστευτο! Όπως κάποτε είχε ξεκινήσει από τον παράδεισο:

Κατά Ματθαίον, (16:13-18): ...Tίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τoν υιόν του ανθρώπου; ... αποκριθείς δε Σίμων Πέτρος είπε: Σύ εί ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος ... καγώ δε σου λέγω ότι σύ εί Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν, και πύλαι άδου ού κατισχύσουσιν αυτής!

Αυτό το απόσπασμα θεωρείται από την Ρώμη η Αρχή της Εκκλησίας και φανερώνεται ο Θεμέλιος λίθος της, δηλαδή ο Πέτρος! Το επιχείρημα δε ισχυροποιείται καθώς είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται, στα Ευαγγέλια, ο όρος Εκκλησία!

Στην συνέχεια ο μύθος του Πέτρου, πρώτου επισκόπου Ρώμης, συνεχίζει την ανάπτυξή του στα Απόκρυφα, συγκεκριμένα στις πράξεις του Πέτρου, όπου αναφέρεται πως ο Πέτρος, φεύγοντας από την Ρώμη για να αποφύγει τον διωγμό, βλέπει μπροστά του τον Ιησού ο οποίος τον ερωτά: Quo vadis? (Που πας;) και πως ο Πέτρος γυρίζοντας πίσω θέλησε να σταυρωθεί με το κεφάλι προς τα κάτω διότι δεν ήταν άξιος να μαρτυρήσει όπως και ο Κύριος.

Ακολουθεί η θαυμαστή εύρεση του τάφου του αποστόλου Πέτρου, δίπλα σχεδόν στο κεντρικό Ιερό του Αγίου Πέτρου και η Θριαμβευτική ανακοίνωση μέσω του ραδιοφώνου στα 1950.

Στα 1953 ανακαλύπτονται τα οστά του Πέτρου τα οποία επιβεβαιώνεται επισήμως ότι ανήκουν στον Απόστολο από τον πάπα Παύλο VI, στις 26 Ιουνίου 1968!

Όπως φαίνεται ξεκάθαρα δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη της παρουσίας του Πέτρου στη Ρώμη. Υπάρχουν όμως αποδείξεις περί του αντιθέτου. Ο Άγιος Ειρηναίος της Λυών γράφει γύρω στα 200 μ. Χ. μία λίστα των πρώτων 12 επισκόπων της Ρώμης. Ξεκινά λοιπόν από τον Λίνο και όχι από τον Πέτρο. Και ακόμη, ένα Αποστολικό σύνταγμα του 270 αναφέρει πως ο Λίνος χειροτονήθηκε από τον απόστολο Παύλο, χωρίς να αναφέρεται καθόλου ο Πέτρος!

Σήμερα ακόμη και οι οικουμενιστές και οι καθολικοί Βιβλικοί Θεολόγοι ομολογούν πως δεν υπάρχει καμμία σίγουρη μαρτυρία περί της παρουσίας του Πέτρου στη Ρώμη, Raymond Brown, “Peter in the New Testament”, Minneapolis, 1973.

Διότι την απόδειξη της παρερμηνείας των λόγων του Κυρίου, πάνω στους οποίους βασίστηκε η Λατινική αίρεση, την δίνει η πρώτη επιστολή του Πέτρου (2:4-8) : «Πρός ον προσερχόμενοι, λίθον ζώντα, υπό ανθρώπων μέν αποδεδοκιμασμένον, παρά δέ Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και αυτοί ως λίθοι ζώντες οικοδομείσθε, οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους τω Θεώ διά Ιησού Χριστού...» ...Ελάτε κι εσείς να χρησιμοποιηθείτε σαν ζωντανά λιθάρια στο χτίσιμο του πνευματικού ναού, στον οποίο σαν Άγιο ιεράτευμα, θα προσφέρετε Θυσίες πνευματικές ευπρόσδεκτες στο Θεό δια του Ιησού Χριστού!

Οι λόγοι του Πέτρου, τους οποίους διαβάσαμε στην ομώνυμη επιστολή, ως γνωστόν έρχονται από τον Ησαΐα (28, 16): «Αλλά ο Κύριος ο Θεός λέει: εγώ θα βάλω στη Σιών ένα λιθάρι, λιθάρι στέρεο, πολύτιμο, ακρογωνιαίο, λιθάρι θεμέλιο γερό, κι όποιος πιστεύει σε μένα δεν θ’ απογοητευτεί. Το δίκαιο θα κάνω μέτρο και τη δικαιοσύνη στάθμη».

Το πρωτείο του Επισκόπου Ρώμης, διότι είναι «διάδοχος του Πέτρου», χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σαν τίτλος του πάπα Ρώμης στα 451 από τον Μεγαλομανή Λεόντα 1ο τον Μέγα στην Σύνοδο της Χαλκηδόνος, όπου στον κανόνα 28 πιστοποιείται επίσης η Ισότης του πρωτείου των Επισκόπων Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως.

Ο τίτλος Αντιπρόσωπος του Θεού (Vicario di Cristo) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα 495 για τον Γελάσιο τον 1ο από την Σύνοδο της Ρώμης.

Ο θρόνος του Πέτρου, ο οποίος εκτίθεται σαν κάτι Ιερό στο γλυπτό του Bernini «η έδρα του Αγίου Πέτρου», είναι ένα δώρο του Αυτοκράτορος Κάρολου του Φαλακρού του 875 στον πάπα Ιωάννη Η' για την στέψη του σε αυτοκράτορα.

Η ΟΠΟΙΑ ΣΤΕΨΗ ΕΔΡΑΙΩΣΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ (κατά τον Ζηζιούλα).

Ας τελειώσουμε όμως αυτό το πρόχειρο Ιστορικό της Μεγαλομανίας (την ενσάρκωση του εωσφόρου) με την λίστα των δογμάτων που η Λατινική Εκκλησία υποχρεώνει όλους τους πιστούς της να πιστεύουν ώστε να μπορούν να είναι Καθολικοί. Είναι μία πρόχειρη λίστα γραμμένη στα 1998 (στο αποκορύφωμα του αγίου Διαλόγου) από τον Καρδινάλιο Ratzinger χωρίς καμία υποχρέωση πληρότητος.

Όλα τα Χριστολογικά και γύρω από την Θεοτόκο δόγματα, τα δόγματα της ιδρύσεως της Θ. Ευχαριστίας και των Μυστηρίων από τον Χριστό και την επάρκειά τους ως προς την χάρη, το δόγμα της πραγματικής και ουσιαστικής παρουσίας του Χριστού στην Ευχαριστία και την Θυσιαστική Φύση της Ευχαριστίας, την θεμελίωση της Εκκλησίας από την θέληση του Χριστού, το δόγμα στο πρωτείο και στο αλάθητο του Ρωμαίου πάπα, το δόγμα στην ύπαρξη του προπατορικού αμαρτήματος, το δόγμα στην αθανασία της πνευματικής ψυχής και της αμέσου ανταμοιβής μετά θάνατον, την έλλειψη λάθους στα εμπνευσμένα Ιερά κείμενα, το δόγμα για την θανάσιμη αμαρτία του ηθελημένου φόνου ενός αθώου ανθρωπίνου όντος.

Εμείς μπορούμε να προσθέσουμε, λόγω πείρας, και ένα άγραφο δόγμα: Την αποδοχή με πίστη του χιτλερικού χαιρετισμού του πάπα προς τους Γιαπωνέζους και Φιλιππινέζους «πιστούς» που κατακλύζουν το προαύλιο του Αγίου Πέτρου κάθε Κυριακή. Διότι Ρωμαίοι δεν υπάρχουν πλέον. Σε λίγο θα προστεθούν και οι ορθόδοξοι με τις βιντεοκάμερες.

Ο Πάπας, ο αρχηγός μας, ο θεός μας!

Αμέθυστος

Δ) Η ΤΡΙΑΔΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: HEGEL

Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXIV)

Το να δοκιμάσουμε να αποτιμήσουμε την γιγάντια προσπάθεια του Hegel με συντομία και σε λίγες γραμμές είναι απολύτως παρακινδυνευμένο. Δεν μπορούμε να μην θαυμάσουμε την ειλικρινή πίστη του Hegel πως το Τριαδικό δόγμα αποτελεί την συνθετική αναπαράσταση της προόδου της αυτοπραγματώσεως του Θεού και επομένως το κεντρικό θέμα του στοχασμού του. Η επεξεργασία του κύκλου ζωής (Lebenslanf) του Τριαδικού θεού μέσω της έννοιας: Αυτή είναι η αποστολή που αναθέτει στη φιλοσοφία του για να μπορεί να είναι ο εαυτός της και επομένως να μπορεί να γίνει αυτοσυνειδησία και θεία αυτοσυνειδησία.

Δεν δοκιμάζει στ’ αλήθεια ο Ηegel να περιγράψει την Τριάδα σαν μια γενεαλογία a priori δηλαδή σαν μια καθαρή λογική πρόοδο; Με πανίσχυρη μαγεία ο Hegel ανακατεύει και μειώνει καθ’ εαυτές όλες τις πτυχές της φιλοσοφικής όσο και της θεολογικής σκέψεως της Δύσεως. Από τον Παρμενίδη στον Αριστοτέλη, από τον Καρτέσιο στον Σπινόζα, αλλά επίσης και από τον Αυγουστίνο στον Λούθηρο και στον Μπαίμε, αφομοιώνει τα πάντα και ταυτοχρόνως τα αναπαράγει μέσα στην κίνηση του συστήματός του.

Αλλά όπως ο Θεός δεν είναι Θεός χωρίς τον κόσμο, τοιουτοτρόπως για τον Ηegel ο Υιός του Θεού δεν είναι Υιός χωρίς την ενσάρκωση, και το Άγιο πνεύμα δεν υπάρχει χωρίς Χριστιανική κοινότητα. Δεν υπάρχει εσωτερική ζωή χωρίς εξωτερική δραστηριότητα. Οι αιώνιες πρόοδοι δεν πραγματοποιούνται χωρίς τις έγχρονες αποστολές. Σε ένα είδος στοχαστικού παραληρήματος ο ενδοτριαδικός δυναμισμός συλλαμβάνεται σαν ένας αναγκαίος κύκλος ανάλογως εκείνου της δημιουργίας, καταλλαγής και εσχατολογικής επιστροφής στον Θεό. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει αιώνια Τριάδα χωρίς την οικονομική! Ο κόσμος είναι η αλήθεια του Θεού. Η ιστορία είναι η πραγματικότητα της Τριάδος και σαν τέτοια η δίκη, η πρόοδος, η δικαίωση του θεού. Η διαλεκτική του γίγνεσθαι είναι αυτή η ίδια η θεοδικία.

Επιπλέον στη Τριαδική έκφραση το πρόσωπο σαν υποκείμενο μοιάζει να προηγείται των τριών θείων προσώπων, καθένα από τα οποία πραγματοποιείται στο άλλο, ενώ από το άλλο μέρος τα Τριαδικά πρόσωπα λόγω της ίδιας τους της λογικής δομής φαίνονται εξατομικευμένα ανεξαρτήτως της προσωπικής τους κοινωνίας. Ο Ηegel δηλαδή φαίνεται να υπολογίζει την Τριάδα τόσο σαν καθολικό υποκείμενο όσο και σαν ενότητα τριών προσώπων.

Από αυτή την δεύτερη άποψη το Απόλυτο δεν φαίνεται να αποτελεί ένα μόνο θεϊκό πρόσωπο (Persona Dei) αλλά φαίνεται περισσότερο σαν μια δομή της προσωπικότητος. Παρότι ταυτοχρόνως στη “φαινομενολογία του πνεύματος” ο Ηegel φαίνεται να σκέπτεται το Απόλυτο σαν υποκείμενο και επομένως με τον τρόπο του, σαν μια και μοναδική Persona Dei. Παρότι λοιπόν λείπει καταρχάς από τον Ηegel μια ξεκάθαρη Τριαδική διαφοροποίηση των θείων προσώπων, ξεπερνά την κριτική της Persona Dei που ξεκίνησε με τον Καντ και συνέχισε με τον Φίχτε, καθώς φθάνει να συλλάβει το υποκείμενο όπως ξαναβρίσκεται στον άλλον αντί να περιορίζεται από τον άλλον και να μειώνεται τοιουτοτρόπως σε πεπερασμένο. Συγκεκριμένα στην “Φιλοσοφία της θρησκείας” φαίνεται να περνά αποφασιστικά από την υποκειμενικότητα του Απολύτου στην πολλαπλότητα των προσώπων του Απολύτου, αποκαλύπτοντας την δομή του υποκειμένου το οποίο ξαναβρίσκει τον εαυτό του στον άλλον. Η προσωπικότης του προσώπου φαίνεται τώρα πια ξεκάθαρα βασισμένη στην αναγκαία διαπροσωπική κοινωνία. Στην “Φιλοσοφία της θρησκείας” λοιπόν αναπτύσσεται η έννοια του προσώπου με τέτοιον τρόπο ώστε η ζωή του θεού να γίνεται κατανοητή ξεκινώντας ακριβώς από τις σχέσεις των θεϊκών προσώπων. Εδώ, παρατηρεί ο Pannenberg, ο Φιλόσοφος συνέλαβε την ενότητα του θεού με μια ένταση και ενέργεια απλησίαστες μέχρι τότε, και μάλιστα όχι μέσω της μειώσεως της τριπλής προσωπικότητος αλλά μέσω του πιο λεπτού τονισμού της ιδέας της προσωπικότητας του Πατρός, του Υιού και του Πνεύματος. Μέσω αυτής της βαθειάς ιδέας, κατά την οποία το Είναι του προσώπου υπάρχει στο δόσιμο του εαυτού του σ' ένα άλλο πρόσωπο, ο Ηegel κατανόησε την τριάδα σαν ενότητα η οποία πραγματοποιείται μόνον στην πρόοδο του αμοιβαίου δοσίματος. Όχι μειώνοντας λοιπόν ή αδειάζοντας από νόημα τις προσωπικές διαφορές, αλλά αντιθέτως τονίζοντας την ιδέα της προσωπικότητας του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ο Ηegel κατορθώνει να συλλάβει με νέο τρόπο την ενότητα του Θεού.

Παρότι όμως κάθε στιγμή ή κάθε υποκείμενο του Τριαδικού κύκλου είναι πρόσωπο, και αυτή η ίδια η κοινωνία τους είναι επίσης πρόσωπο και υποκειμενικότης. Με άλλα λόγια παραμένει μία ένταση ανάμεσα στα βασικά μέρη του συστήματος, ανάμεσα σ’ εκείνο που απαιτεί την υποκειμενικότητα του Απολύτου και σ’ εκείνο που περιλαμβάνει μέσα στο απόλυτο την Τριαδική υποκειμενικότητα. Υπάρχουν και άλλες εντάσεις (άλυτα ή αδιάφανα μέρη) στο Εγελιανό σύστημα, τα οποία προέρχονται π.χ. από τη θολή διάκριση της συνειδήσεως του εαυτού, από την αγάπη ή την ταυτοποίηση υποκειμένου και εννοίας. Εάν δεν διακριθεί η αυτοσυνειδησία από την αγάπη και δεν απομακρυνθεί το υποκείμενο από την έννοια, πώς θάχουμε την σοβαρότητα του Είναι του προσώπου στην κοινωνία του με το άλλο;

Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί λοιπόν την μεγαλοφυή έμπνευση η οποία συλλαμβάνει το πρόσωπο σαν υποκειμενικότητα πραγματοποιημένη στον δυναμισμό της αγάπης; Αλλά την ίδια στιγμή ποιος μπορεί να αντέξει την απεριόριστη φιλοδοξία μιας καθησυχαστικής εννοίας η οποία φαντάζεται ότι σβύνει κάθε παραδοξότητα που συναντά η ανθρώπινη σκέψη στοχαζόμενη γύρω από τον Θεό; Στο τέλος-τέλος το πρόσωπο του Hegel δεν είναι πρόσωπο παρά μέσα στη συνείδηση. Στην “φαινομενολογία του πνεύματος” ο Hegel περιγράφει την διαδρομή που διατρέχει το ΕΓΩ μέχρι να γίνει αυθεντικά πρόσωπο, κάτι που κατορθώνεται μόνο με τη βοήθεια της φιλοσοφίας. Συμπεραίνεται τοιουτοτρόπως, όπως παρατηρεί ο Bouhoffer, πώς ο θεός δεν μπορεί να «είναι» παρά μόνον μέσα στο συνειδητό πνεύμα το οποίο έρχεται εις εαυτόν.

Για να πάρουμε στα σοβαρά τον Hegel, πρέπει να συμπεράνουμε πως ο θεός «είναι» μόνον στο πνεύμα που γνωρίζει τον εαυτό του και επομένως στην φιλοσοφία, αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση όχι σαν αντικειμενικό ον, αλλά μέσα στην ολοκλήρωση της Φιλοσοφίας.

Ενώ αντιθέτως η καθαρή υπερβατική φιλοσοφία, όπως έδειξε ο Σλάϊερμαχερ, βρίσκεται σε σχέση με την υπερβατικότητα δηλαδή είναι καταρχάς ανοιχτή, η Εγελιανή Ιδεαλιστική Φιλοσοφία εμπλέκει το σύστημα, μέσα στο οποίο κατοικεί αυτός ο Ίδιος Θεός. Έτσι όμως η φιλοσοφία του Ιδεαλισμού αποκαλύπτεται σαν μία πυκνή κίνηση στο εσωτερικό μίας πληρότητος δοσμένης ήδη καθεαυτής! Βρίσκω τον θεό καθώς συγκεντρώνομαι στον εαυτό μου. Συνειδητοποιούμαι, βρίσκω τον εαυτό μου δηλαδή, βρίσκω τον Θεό. Γι’ αυτόν τον λόγο για τον Hegel ο Θεός είναι όπως ακριβώς τον σκέπτομαι.

Και ακόμη παραπάνω ο Θεός σκέφτεται τον εαυτό του μέσα στην σκέψη μου και μέσα σ' αυτήν τη σκέψη μου ο Θεός γίνεται Θεός. Ο Τριαδικός Θεός γίνεται Τριάδα μέσα μου. Δεν είναι αλήθεια πως μέσα στην οργιαστική έκσταση του Εγελιανού στοχασμού ή αν προτιμούμε «στην λογική αυτοκρατορία της έννοιας» καταλήγει προβληματικός αν όχι και αδύνατος ο Θεός του Αβραάμ και του Ιησού Χριστού εφόσον χαρακτηρίζεται υποκείμενο, Ιδέα, Πνεύμα;

Οπωσδήποτε ο Hegel ταύτισε την γνώση του Θεού με την γνώση αυτής της ίδιας της Αλήθειας. Αυτή η γνώση είναι δυνατή μόνον ακολουθώντας την κίνηση της αλήθειας και έτσι πρέπει να διαθέτει αυτή η ίδια κίνηση. Φαίνεται λοιπόν πως μ' αυτόν τον τρόπο ο Hegel ελευθέρωσε από τις ψεύτικες βεβαιότητες κάθε θρησκευτικού a-priori τονίζοντας τον αντιφατικό χαρακτήρα της αλήθειας. Όμως ο Hegel ο ίδιος, δεν εξίσωσε την αλήθεια με την αλήθεια που μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος; Δοκίμασε μήπως να φέρει στ' αλήθεια τον άνθρωπο πρόσωπο με πρόσωπο με την δυνατότητα συνάντησης με το Μυστήριο του Θεού; Αναγνώρισε ποτέ την Ελευθερία της Κυριότητος του Θεού; Ειπώθηκε πολύ σωστά πως ο Εγελιανός λόγος δεν επιτρέπει να σκεφτούμε το τυχαίο γεγονός μέσα στην Ιστορία σαν ένα γεγονός γενναιοδωρίας. Από τον Kant στον Σέλλινγκ και τον Hegel έχουμε μια συνεχή αύξηση του Θεού σαν απόλυτο, αλλά μόνο για να τον χάσουμε σαν προσωπικό Θεό, ή ακόμη καλύτερα σαν Τριάδα προσώπων ενυπάρχουσα σε αιώνια περιχώρηση.

Επιτέλους βλέπουμε με τον Hegel, την μυστική φιλοδοξία του Καρτεσιανού cogito να πραγματοποιήται. Δοξάζοντας την αποθέωσί της, η συνείδηση ενεργεί σαν φανέρωση αυτού του ίδιου του Θεού στον άνθρωπο. Επειδή όμως αυτή η συνείδηση τελικώς δεν μπορεί να είναι η παρουσία της ανθρώπινης δραστηριότητας καθ`εαυτής, να που η κορυφαία έκφραση της θεολογικής σκέψης στην μοντέρνα σκέψη, όπως είναι η Εγελιανή, συμπίπτει κατά βάθος με την ανεπανόρθωτη άρνηση της υπερβατικότητας δηλ. με τον πιό ριζοσπαστικό αθεϊσμό! Χάριν ακριβώς του Hegel η εμπιστοσύνη της νοήσεως στον Θεό μπορεί να αντιστραφεί στον τιτανισμό της νοήσεως χωρίς Θεό ή ακόμη χειρότερα εναντίον του Θεού!

Πιο συγκεκριμένα ο Hegel κατόρθωσε να σπάσει την αντίσταση της άκαμπτης ουσίας με μία υποκειμενικότητα ζωντανή και διαθέτουσα επιπλέον εσωτερική κίνηση. Και κατόρθωσε να σκεφτεί την Τριάδα σαν κίνηση της απολύτου φύσεως σε ευκίνητες και ρέουσες έννοιες.

Κατέκτησε μ' αυτόν τον τρόπο την Persona Dei, σαν καθίδρυσή της στον άλλο, αλλά έχασε το πρόσωπο του Θεού σαν αγάπη που υπάρχει καθ' εαυτή. Και εάν η θεία αγάπη δεν ενυπάρχει καθ' εαυτή, όπως και η Persona Dei, και είναι μια απλή λογική πρόοδος χωρίς αυτονομία, υπέρτατη οντολογική αρχή, τότε με ποιόν τρόπο θα μπορέσει να είναι για μας η αγάπη που μας σώζει και μας ελευθερώνει;

Και ακόμη, ποιά είναι η ιστορική κληρονομιά του Εγελιανισμού, κατασπαραγμένου απο την δεξιά, το κέντρο και μια αριστερά; Δεν έχει καμμιά σχέση η κληρονομιά αυτή με τον αθεϊσμό του Φώϋερμπαχ;

Αμέθυστος

ΠΡΩΤΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Έχουν περάσει ηδη τόσες ημέρες από τον θρίαμβο όλων μας έναντι ή υπέρ του οικουμενισμού και καμία ανακοίνωση από την Εκκλησία της Ελλάδος δεν φάνηκε στον ορίζοντα. Εκτός από την «κοινή» ανακοίνωση της επιτροπής ότι δεν ολοκλήρωσε τις εργασίες της και δεν μπορεί να εκδόσει «κοινά» συμπεράσματα, δεν γνωρίζουμε τίποτα για τα επιχειρήματα που αντηλλάγησαν, για τις διάφορες ερμηνείες που κατατέθηκαν, για τις δικές μας ερμηνείες έστω. Πώς έδοξε συγκεκριμένα στο Άγιο Πνεύμα και στην Ιεραρχία; Ποια είναι τα όρια που έθεσαν οι δικοί μας στην κοινή επιτροπή; Οι επίσκοποι ενημερώθηκαν λεπτομερώς πάνω στα πεπραγμένα; Ενδιαφέρονται τουλάχιστον; Ή μήπως είναι Απόρρητα της Αρχιεπισκοπής;

Το περίεργο δε είναι, πως κανείς δεν ζητά ενημέρωση! ΚΑΝΕΙΣ!!!

Αυτά τα δυό τραγικά Αρχέτυπα της Αλήθειας ή της Αληθινής Εκκλησίας (της Ορθοδοξίας και της Λατινικής Εκκλησίας) συνεχίζουν να μάχονται σε ξένο αχυρώνα. Αυτά τα δύο Αρχέτυπα στα οποία διχάστηκε η επίγεια ζωή συνεχίζουν τον εμφύλιό τους μέσα στο κεφάλι μας! Νομίζοντας πως η μάχη τους είναι πραγματική. Οι Γέροι και οι Νέοι. Το κοσμικό φρόνημα κατορθώνει με δυσκολία να τα κρατά ενωμένα με τον Πολιτισμό, με την Τέχνη! Η Εκκλησία και στις δύο όχθες δεν παράγει πλέον Πολιτισμό και Τέχνη και είναι καταδικασμένη να προσπαθεί την ενότητά της στην επικράτηση του ενός στον άλλο. Αδιαφορώντας για το γεγονός πως ο αχυρώνας είναι ξένος. Πως η Εκκλησία είναι η καινή κτίσις, ούτε η παληά ούτε η νεα. Ότι η εκκλησία δεν μπορεί να ταυτιστεί ούτε με την λογική των Γερόντων ούτε με την Εξατομίκευση των Νέων. Αδιαφορώντας για το γεγονός πως η παραδοσιακή και πιστή Ορθοδοξία δεν ανήκει στην Εκκλησία πλέον, όπως ακριβώς και η Λατινική αίρεση. Πως οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούνται σήμερα από τους Νεο-ορθοδόξους γεροντόπληκτους όπως χρησιμοποιήθηκαν πριν λίγα χρόνια οι Αρχαίοι Έλληνες από τους Νεο-έλληνες. Αδιαφορώντας για το αυτονόητο: Πως ορθοδοξία δεν σημαίνει ορθή πίστη, ορθή γνώμη αλλά ορθή πράξη.

Αυτή ακριβώς που εγκατελείφθη από όλους.

Αμέθυστος

Γ) Η ΤΡΙΑΔΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: HEGEL

Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXIIΙ)

Τί σημαίνει όμως σ’ αυτό το σημείο, εμβαθύνοντας τον στοχασμό, ότι ο θεός είναι «τρία πρόσωπα»; Σημαίνει, απαντά ο Hegel, πως ο θεός σαν άπειρη υποκειμενικότης περιέχει την αντίφαση και μαζί και την λύση της: «Λύση δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει αντίφαση, αλλά πως αυτή η αντίφαση λύνεται για να αποδείξει ότι πρέπει να γίνει κατανοητή η απόλυτη αντίθεση. Διότι η προσωπικότης είναι αυτός ο ακραίος όρος, ο οποίος στην αφαιρετικότητά του διατηρείται μόνον σαν λυμένος, αλλά που στην ουσία του δεν είναι απομονωμένος. Καθορισμός της μορφής εδώ είναι η άπειρη μορφή και κάθε στιγμή είναι σαν ένα υποκείμενο. Η προσωπικότης είναι ελευθερία και γι’ αυτό στο άπειρο Eίναι της δι’ εαυτήν είναι αληθινή στην ίδια της την έννοια, και γι’ αυτό είναι ο καθορισμός της ταυτότητος καθ’ εαυτής, της καθολικότητος. Αυτό το στοιχείο του στοχασμού είναι αυτή καθ’ εαυτή η παραίτηση η ίδια στην πιο υψηλή της στιγμή και η αιώνια κίνηση είναι η έννοιά της». Ο θεός είναι ένας και Τριαδικός, κατά τον Hegel, επειδή είναι πνεύμα ή άπειρη υποκειμενικότης, η οποία παρότι είναι μία, μάλιστα δε για να μπορεί να είναι μία, γίνεται σε τρεις στιγμές ή σε τρία πρόσωπα.


Ας δούμε τώρα πως προσπαθεί να εξηγήσει το ξεδίπλωμα αυτής της προόδου του θεού στον θεό. Προσπαθεί να δώσει λύση από τρεις οπτικές γωνίες: (1) της υποκειμενικής συνειδήσεως, (2) του χώρου και του διαστήματος, (3) του χρόνου.

Κατ’ αρχάς, δηλώνει ο Hegel, ο θεός είναι πατήρ, (1) υποκείμενο καθ’ εαυτό, μορφή της αφηρημένης καθολικότητος η οποία καθ’ εαυτή περιλαμβάνει τα πάντα, ουσία η οποία αποκαλύπτεται αλλά δεν φανερούται. (2) έξω από τον κόσμο και την περατότητά του (3) έξω από τον χρόνο και μέσα στην καθαρή σκέψη της αιωνιότητος.

Υστέρα υπάρχει ο θεός Υιός, (1) αντικείμενο καθ’ εαυτό, άπειρη Ιδιαιτερότης, μορφή της φαινομενικής φανερώσεως, της συγκεκριμενοποιήσεως του Είναι για το άλλο, στο στοιχείο της αναπαραστάσεως, συνείδηση συλλαμβανόμενη σε σχέση με το άλλο, (2) μορφή σαν κόσμος, (3) θεία Ιστορία καθότι πραγματική μέσα στην πλήρη ύπαρξη, μείωση έτσι ώστε να εμφανισθεί σαν φαινόμενο, σαν κατεξοχήν Ιστορικό φαινόμενο, άμεση ύπαρξη, αλλά ταυτοχρόνως παρελθούσα, καθώς απερρίφθη!

Τέλος υπάρχει ο θεός άγιο πνεύμα, ο τρίτος που είναι και ο πρώτος, διότι και οι τρεις είναι πνεύμα, ο θεός της μορφής της επιστροφής εις εαυτόν και δι’ εαυτόν: (1) Καθαρή υποκειμενικότης, ο μόνος ελεύθερος μέσω της επιστροφής εις εαυτόν, (2) εσωτερικός τόπος, κοινότης, κατ’ αρχάς μέσα στον κόσμο, η οποία έχει αυτόν τον ίδιο τον θεό πάνω στη γη, επομένως εκκλησία, (3) παρών σαν κάτι περιορισμένο το οποίο διαφοροποιεί τον εαυτό του από το παρελθόν και από το μέλλον και στην συνέχεια σαν παρών το οποίο υψούται και ξαναβρίσκεται, ολοκληρωμένο στην άρνηση της αμεσότητός του, στο όχι ακόμα και επομένως στο μέλλον.

Έτσι λοιπόν ο θεός ή το πνεύμα ή η υποκειμενικότης είναι Μονάς και Τριάς, αιώνια ζωή, ανάπτυξη της Ιδέας, διαλεκτική πρόοδος, εννοιολογική ιστορία της διαφοροποιήσεως, της ασυμφωνίας και της επανευρέσεως εις εαυτόν. Για όλα αυτά ο θεός είναι κατά τον Hegel και αγάπη. Έτσι λοιπόν λέγοντας πως ο θεός είναι πνεύμα ή υποκειμενικότης ισοδυναμεί με το να πούμε πως ο θεός είναι Μονάς και Τριάς διότι ακριβώς είναι αγάπη.

Κατά τον Hegel η λογική αποδεικνύει πως το αφηρημένο Ένα είναι μια κακή κατηγορία. Διότι ένα μόνον πρόσωπο είναι καθ’ εαυτό σκληρό, άκαμπτο. Όμως στην αγάπη το πρόσωπο εγκαταλείπει την ιδιαιτερότητά του πλατύνοντάς την στην καθολικότητα: Στην αγάπη προσφέρω την αφηρημένη μου προσωπικότητα και κερδίζω μια προσωπικότητα πραγματική. «Η αλήθεια της προσωπικότητος είναι ακριβώς αυτή: Κερδίζεται με την εμβάθυνση, με το να βυθιστούμε μέσα στον άλλο. Τί είναι δηλαδή η αγάπη; Η αγάπη, λέει ο Hegel, είναι μια διαφοροποίηση υπάρξεων οι οποίες δεν είναι αναγκαίως διαφορετικές η μία για την άλλη. Η συνείδηση, το αίσθημα αυτής της ταυτότητος, δηλαδή το να είσαι έξω από τον εαυτό και μέσα στον άλλον, αυτό είναι η αγάπη. Έχω την αυτοσυνειδησία μου, όχι σε μένα, αλλά στον άλλον, στον οποίον και μόνον είμαι πεπληρωμένος, έχω την ησυχία μου. Αυτός δε ο άλλος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, καθώς είναι έξω από τον εαυτό του, έχει μόνον σε μένα την αυτοσυνειδησία του και έτσι είμαστε και οι δυο μαζί αυτή μόνον η συνείδηση της εξωτερικότητος και της ταυτότητος, αυτή η διαίσθηση, αυτό το αίσθημα, αυτή η γνώση της ενότητος. Αυτή είναι η αγάπη και αν δεν γνωρίζουμε πως η αγάπη είναι ακριβώς η διαφοροποίηση και η υπέρβαση αυτής της διαφοράς, ο λόγος μας είναι κενός».

[Για πρώτη φορά ο άνθρωπος δηλώνει ότι μπορεί να αγαπήσει τον άλλον χωρίς να έχει προηγουμένως αγαπήσει εξ' όλης της ψυχής του και της διανοίας του τον Θεό].

Όταν λέμε λοιπόν πως ο θεός είναι αγάπη, θέλουμε να πούμε, κατά τον Hegel, πως αυτός είναι μια διαφοροποίηση και η υπέρβαση αυτής της διαφοράς, ένα παιχνίδι του διαφορετικού χωρίς καμμία σοβαρότητα, καθώς η διαφορά έχει υπερβαθεί σαν απλή αιώνια Ιδέα.

Ο Hegel τώρα πια είναι ευτυχισμένος. Στην σκέψη του το πνεύμα έδωσε μαρτυρία στο πνεύμα. Έδειξε πως η φιλοσοφία του είναι θεολογία και πως σαν τέτοια, είναι μια αληθινή υπηρεσία στον θεό. Ο θεός φανερώθηκε στον Hegel όπως ακριβώς είναι, στην αλήθεια του, διότι ο φιλόσοφος στην έννοιά του τον σκέφτηκε σαν ενότητα και τριαδικότητα προσώπων. Ο Hegel αναγνωρίζει σαν πρόδρομό του τον Böhme. Βεβαίως ο τρόπος έκφρασης του Böhme ήταν φανταστικός και πρωτόγονος, διότι δεν κατόρθωσε να εξυψωθεί στην καθαρή μορφή της σκέψης, αλλά η βάση που κυριάρχησε στην προσπάθειά του, ήταν η πλήρης αναγνώριση της Τριάδος. Αντιθέτως ο Hegel συνέλαβε την “έννοια” του θεού στον θεό, έτσι ώστε κατόρθωσε να αναγνωρίσει πως ο θεός φανερώθηκε σ' αυτόν σαν σε έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, ο οποίος κρατά στην σιωπή, παραμερίζει τον εαυτό του εις εαυτόν. Επιστρέφει εις εαυτόν. Σ' αυτό που οι αρχαίοι είχαν ονομάσει ενθουσιασμό και που είναι η καθαρή αφηρημένη μεσότης, η πιο υψηλή ησυχία της σκέψης, αλλά και η πιο υψηλή δραστηριότης ταυτοχρόνως, ικανή για να συλληφθεί η πιο καθαρή ιδέα του θεού και να έλθει εις συνειδητοποίησιν αυτής. Έτσι στο δόγμα του περί του θεού, και πάνω απ' όλα του θεού σαν Τριάδα, το αληθινό κατορθώθηκε να είναι ένας Βακχικός θρίαμβος καθώς κανένα μέλος δεν λείπει από το ενθουσιώδες παιχνίδι· και καθώς επιπλέον κάθε μέλος, ενώ απομονώνεται ταυτόχρονα διανοίγει με τέτοιον τρόπο ώστε θα μπορούσαμε επίσης να πούμε πως είναι η απλή και διαφανής ησυχία!

Αμέθυστος

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΝΙΚΗ (όχι οικουμενιστική)

Σήμερα εορτάζουμε την νίκη όλων. Η ορθόδοξη πίστη νίκησε και απομάκρυνε τους εχθρούς, η Ιεραρχία της Ελλάδος νίκησε διότι έμεινε μέσα στα Ορθόδοξα όρια, ο Λαός του θεού επιτέλους εμφανίστηκε και νίκησε θριαμβευτικώς και μαρτυρικώς, οι καθολικοί νίκησαν διότι θα επιστρέψουν με σιγουριά στην έδρα τους. Ακόμη και η Εκκλησία της Κύπρου νίκησε διότι έδειξε πυγμή και θα κόψει τους μισθούς των αντιφρονούντων Ιερέων. Αλήθεια με δικά της χρήματα τους πληρώνει;

Σήμερα η Εκκλησία και ο πιστός λαός εορτάζουν ακριβώς όπως και ο Ελληνικός λαός μετά από κάθε εκλογική μάχη. Όλοι έχουν νικήσει παρότι μόνον ένας κάνει κυβέρνηση.

Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν έκανε την δουλειά του, παρότι ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος ανακήρυττε πατέρα της Εκκλησίας τον Ιγνάτιο Βόλου, παρότι την ίδια ημέρα ο πάπας ανακοίνωνε θριαμβευτικά την επιστροφή των άσωτων Αγγλικανών, ιδρύοντας την Αγγλική Ουνία.

Ένα είναι σίγουρο! Πως η ΙΕΡΑΡΧΙΑ νίκησε! Κατά κράτος. Ακόμη και μέσα στις “Συνειδήσεις” όλων.

Οι Ορθόδοξοι συζήτησαν με ορθόδοξο τρόπο το προσχέδιο που είχαν ετοιμάσει με τόσες θυσίες και κόπους τα αγαπημένα φιλαράκια Ζηζιούλας και Kasper στην ταπεινή Ελούντα της Κρήτης (άλλος ένας Ελληνικός Ορθόδοξος Θρίαμβος). Εμπνεόμενοι από το Άγιο Πνεύμα καθώς “ησύχαζαν” στα τζακούζι τους!

Μπορεί κάποιος σώφρων άνθρωπος να ερμηνεύσει ορθόδοξα το πρώτο μόλις σημείο του προσχεδίου "Καθολικοί και Ορθόδοξοι συμφωνούν ότι από τους αποστολικούς Χρόνους, η Εκκλησία της Ρώμης είχεν αναγνωρισθεί ως πρώτη μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών";

Γιατί οι Χριστιανοί έδωσαν πρωτείο στη Ρώμη; Λόγω των πρωτοφανών διωγμών; Πώς λέμε; Αγάπησαν τον Βασανιστή τους; Στα βιβλία του De Sade έμαθαν Θεολογία; Γιατί δεν ήταν πρώτη η Εκκλησία των Ιεροσολύμων; Γιατί δεν ήταν η πνευματική πρωτεύουσα της τότε οικουμένης η Αλεξάνδρεια; Αναγνωρίσθηκε σαν πρώτη επειδή και ο Άγιος Ιγνάτιος έγραψε αυτά τα μοναδικά γράμματα πηγαίνοντας να μαρτυρήσει στη Ρώμη; Οι ίδιοι Ρωμαίοι δεν απέδειξαν πως η πόλις τους ήταν της πλάκας με τις Σταυροφορίες; Δεν αγωνίστηκαν για αιώνες να ελευθερώσουν την πρώτη πόλη του Χριστιανισμού, τα Ιεροσόλυμα, καταστρέφοντας την οικουμένη; Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε τα ορθόδοξα επιχειρήματα της Ιεραρχίας πάνω στο θέμα!

Κάτι πολύ περίεργο για Εκκλησιαστικό κείμενο είναι επίσης το γεγονός πως στο προσχέδιο αυτό κυριαρχεί μέχρι εξαντλήσεως η λέξη Έδρα!

Όλες οι απαιτήσεις της Ρώμης στηρίζονται στην Έδρα της! Η έδρα προηγείται καθαρά της πίστεως. Πρωτοφανές νομίζουμε και η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε είναι πως ίσως οφείλεται στην ιδιορρυθμία, στην ιδιαιτερότητα, στην ετερότητα, των ανδρών που συνέταξαν το προκείμενο.

ΤΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΟΣ ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ ΕΔΡΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ.

Εμείς προσωπικώς δεν θα πάρουμε. Είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι που αγωνιζόμαστε για τη Σωτηρία μας και από τις αμαρτίες μας. Δεν έχουμε αφήσει καμμία αμαρτία απέξω, σαν την δεκάρα της Χήρας!

Η δεύτερη θέση πως ο Επίσκοπος Ρώμης είναι διάδοχος του Πέτρου αποδεικνύεται εύκολα και μέσα στο προσχέδιο με ακλόνητα επιχειρήματα. Η ορθόδοξη ερμηνεία θα τα βρήκε σκούρα: Διότι στην τέταρτη οικουμενική Σύνοδο (451) η ανάγνωση του Τόμου του Λέοντος ακολουθήθηκε από το επιφώνημα: «Ο Πέτρος μίλησε μέσω του Λέοντος». Μας αρκεί Κύριοι αυτή η απόδειξη, πεισθήκαμε. Ευχαριστούμε!

Ο ρόλος του Επισκόπου Ρώμης σε καιρούς κρίσεως στην Εκκλησιαστική κοινωνία φωτίστηκε πιστεύουμε επαρκώς από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου. Όποιος δεν υπακούει με την πειθώ θα υπακούσει με την Ράβδο. (Δεν γνωρίζουμε ακριβώς αν εννοεί την Αρχιεπισκοπική, την Επισκοπική ή άλλη, πρέπει μάλλον τώρα να την προμηθευθούν και οι Ιερείς νομίζουμε).

"Απροσδιόριστοι παράγοντες επηρέασαν τους άλλους Χριστιανούς ώστε γεμάτοι προκαταλήψεις να μην μπορέσουν να κατανοήσουν το βάθος και την σωτηριώδη εξάσκηση του πρωτείου της Ρώμης"!

Όπως επισημαίνει ο κ. Ζηζιούλας είναι κοσμικοί οι παράγοντες οι οποίοι κυριαρχούσαν τότε στην εκκοσμικευμένη ορθοδοξία και δεν της επέτρεψαν να δει την Ιερότητα του πρωτείου.

Αυτοί οι παράγοντες είναι: Η μεταφορά της πρώτης πρωτεύουσας, η ορολογία, η νοοτροπία και η Ιδεολογία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Εδώ βρίσκεται η Αποθέωση. Αντί να ομολογήσουν πως αυτοί οι κοσμικοί παράγοντες γέννησαν την απαίτηση του πρωτείου, ισχυρίζονται οι μερακλήδες Ζηζιούλας και Kasper, πως αυτοί οι παράγοντες εμπόδισαν τους άλλους να αναγνωρίσουν την αλήθεια του πρωτείου. Νομίζουμε πως δεν ευθύνονται εξ’ ολοκλήρου οι άνθρωποι. Ας τους αθωώσουμε. Φταίει η Φιλοσοφική τους παιδεία η οποία ισχυρίζεται πως το υποκείμενο γεννιέται στον άλλο και φέρνει αγάπη στον άλλο! Επομένως η Ορθοδοξία γεννήθηκε στην Λατινική Εκκλησία και δεν επιτρεπόταν τόσο μίσος μέχρι Σχίσματος! Δικαίως λοιπόν κηρύσσουν με παρρησία: Καιρός ν’αγαπηθούμε!

Ας εξηγηθούμε καλύτερα για όποιον ενδιαφέρεται. Ο Θεός δεν μας συναντά πλέον στον ΝΟΥ, όπως έζησε την Σωτηρία η πατερική εποχή. Υπακούοντας στις οντολογικές διδασκαλίες του Γερμανικού Ιδεαλισμού, ο Θεός κατοικεί μέσα στην Συνείδησή μας και αυτοσυνειδησία σημαίνει θέωση. Επομένως δεν μπορεί η Συνείδηση μας να περιέχει τίποτε άλλο εκτός από αγάπη! Γι’ αυτό για να κατανοήσουμε κάποιον πρέπει να τον αγαπήσουμε. Επομένως οι πατέρες που δεν αγάπησαν τον Άρειο, τον Σαβέλλιο, δεν τους κατενόησαν. Καιρός λοιπόν της αγάπης, και ό,τι προκύψει! Αγάπα και κάνε ό,τι θες! Αρκεί να υπάρχει σταθερή η έδρα της αγάπης. Θα αποκαταστήσουμε και όλους τους αιρετικούς με την ίδια αγάπη και κατανόηση! Κακώς καταδικάσθηκαν!

Δυστυχώς αυτό το προσχέδιο είναι η εικόνα της πνευματικής μας καταστάσεως. Γραμμένο από τον μεγαλύτερο εν ζωή Θεολόγο μας!

Δεν πρέπει να κρυβόμαστε! Εικόνα μας είναι ο οικουμενισμός και μας μοιάζει!

Αμέθυστος

ΤΟ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΧΙΑΣ ΨΕΥΔΟΣ

Η αλήθεια και η ιστορία θα δεχθούν το επόμενο μεγάλο χτύπημα στο θέμα της πενταρχίας. Όπως οι οπαδοί του Ζηζιούλα, του παιδαγωγικού ινστιτούτου, (οι οποίοι κατέλαβαν ήδη την Αρχιεπισκοπή, από το ραδιόφωνο μέχρι τα περιοδικά της και με την Ακαδημία Βόλου καταλαμβάνουν σιγά-σιγά και την Θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης), προσπάθησαν να αλλοιώσουν την Ιστορία με τα γνωστά επιστημονικά βιβλία της Ιστορίας που μας έφεραν άνω κάτω πριν λίγο καιρό, έτσι θα αλλάξουν και την Εκκλησιαστική Ιστορία. Ισχυρίζονται ήδη λοιπόν πως το πρωτείο του πάπα προκύπτει από την πενταρχία.

Από την εργασία του Αγίου Νεκταρίου, “Μελέτη περί των αιτιών του σχίσματος”, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά τις κρυμμένες αιτίες της αλλαγής ημερολογίου και μας ετοίμασε αυτό το φοβερό όπλο, προκύπτουν τα εξής: Στην ψευτοσύνοδο της Ρώμης, του 868, κατεδικάσθη ο Μ. Φώτιος και οι οπαδοί του και έγινε προσπάθεια να εμφανισθεί ένας τύπος ενώσεως με κυριαρχική την εξουσία του πάπα. Η προσπάθεια αυτή καλύφθηκε με το θέμα ακριβώς της πενταρχίας. Στην ψευτοσύνοδο αυτή αναγγέλλεται πως οι αποφάσεις δεν πάρθηκαν από τον πάπα μόνον αλλά από τους πέντε πατριάρχες: τον Ρώμης, Κων/πόλεως, Αλεξάνδρειας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων. Παρότι όμως οι πατριάρχες της Ανατολής έπεσαν στην παγίδα δεν δέχτηκαν κανένα πρωτείο. Έτσι ο Ιεροσολύμων Ηλίας, είπε «Τις κεφαλές των πατριαρχείων στον κόσμο έθεσε το Πνεύμα το Άγιο, έτσι ώστε τα σκάνδαλα που εμφανίζονται στην Εκκλησία του Θεού δι’ αυτών να αφανίζονται».

Η αρχή της πενταρχίας η οποία “καθιερώθη” από την σύνοδο αυτή, είναι αντίθετη προς τα δεδομένα των οικουμενικών συνόδων, καθώς η αρχή αυτή περιορίζει τον χαρακτήρα των οικουμενικών συνόδων, διότι αφαιρεί από τις υπόλοιπες εκκλησίες το δικαίωμα να συζητούν περί των Εκκλησιαστικών πραγμάτων. Η Αρχή αυτή είναι όμοια με το αλάθητο του πάπα, με μόνη διαφορά πως οι αλάθητοι είναι πέντε, αντί ενός. Η σύνοδος αυτή αποδοκιμάστηκε τελικώς και έχασε τον χαρακτήρα της οικουμενικής συνόδου ακόμη δε και αυτόν της ιεράς συνόδου. Διότι οι αντιπρόσωποι των πατριαρχείων ήταν αντιπρόσωποι των Σαρακηνών, οι οποίοι επείσθησαν να εμφανισθούν στην σύνοδο σαν αντιπρόσωποι των πατριαρχείων.

Αμέθυστος

ΑΠΕΚΑΛΥΦΘΗ ΤΟ ΠΡΟ-ΣΧΕΔΙΟ

Φυσικά όλοι μας γνωρίζουμε πως είναι όλα προ-κατασκευασμένα!

Απλώς ευνουχισμένοι από τις Αρετολογίες των πνευματικών Ιερέων, από την φυλάκιση της Θ. Ευχαριστίας στην εξομολόγηση, από την ερμηνεία της συνεχούς Μεταλήψεως σαν συνεχούς εξομολογήσεως χρησιμοποιούμε την γνώση μας με την αλάνθαστη μέθοδο της στρουθοκαμήλου.

Ανεχθήκαμε την ομοφυλοφιλία των Αρχιερέων μας, χωρίς να απαιτήσουμε ποτέ μας να βάλουμε το χέρι στην τρύπα σαν τον απόστολο Θωμά. Τώρα, αργά πια για Μετάνοιες, τρώμε χώμα, είμαστε αδύναμοι και απροστάτευτοι απέναντι στις πουστιές τους!

Τί είχε πει ο κακάσχημος Ζηζιούλας, η σύγχρονη εικόνα της κακιάς μας μοίρας, στην τελευταία του συνέντευξη; "Εγώ προσωπικώς συγκέντρωσα τις υπογραφές από όλους τους Επισκόπους ξεχωριστά, πως το θέμα του διαλόγου θα είναι το πρωτείο". Αυτή η πουστιά ονομάζεται Συνοδικότης στη Νεοελληνική διάλεκτο; "Ο Μ. Βασίλειος έθεσε τις σκέψεις του" λέει ξανά ο Ζηζιούλας "στην Σύνοδο, πόσο μάλλον εμείς"! Η Αυτού ταπεινότης σκέπτεται και νομίζει πως και οι πατέρες ήταν σκεπτόμενα άτομα!

Τί θα ήταν η Σύνοδος χωρίς τον Μ. Βασίλειο; Εάν στην σύνοδο συμμετέχουν 300 κούτσουρα, μπορεί το Άγιο Πνεύμα να τα φωτίσει; Έστω και αν το επιθυμεί; Έστω και αν το επικαλούνται;

Αντιθέτως των όσων νομίζουμε ο Μ. Βασίλειος υπήρξε ο πρώτος της συγκεκριμένης Συνόδου, όπως ο Μ. Αθανάσιος μίας προηγούμενης, όπως ο Γρ. Νύσσης μίας επόμενης, όπως τέλος ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Οι οποίοι έλαβαν το πρωτείο από το Άγιο Πνεύμα και συνέστησαν Σύνοδο! Γι’ αυτό ευχόμαστε δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων. Όχι τόσο για το δόγμα τους, αλλά για την κατοχή εκ μέρους τους του Αγίου Πνεύματος. Πώς και Γιατί να ανταλλάξουμε τον πρώτο της Ορθοδοξίας με κάθε μαμμόθρεφτο τύπου πάπα; Ακατανόητο!

Ο Ιερώνυμος της Ελλάδος ξεχρεώνει γραμμάτια στον Βόλο, γιορτάζοντας φαντασμαγορικά την διακονία του γλυκούλη Ιγνάτιου. Και ανέχθηκε ν’ ακούσει μπροστά στα μούτρα του πως ο Ιγνάτιος είναι σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας επειδή συνεχίζει τον διάλογο!

Και μια ερώτηση κρίσεως αρχιεπίσκοπε: Πώς γίνεται και η Ακαδημία Βόλου βρήκε πόρτες ανοιχτές στην θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης;

Ας δούμε την Ιστορία αυτού του σκότους που μας χτυπά την πόρτα από τον Μπουλγκάκωφ, ο οποίος βλάκας δεν υπήρξε ποτέ του, όπως οι σύγχρονοι Έλληνες: «Ιστορικά, μαζί με το Βυζάντιο κατεστράφη και ο δεσμός της Πατερικής Εκκλησίας με την Αποστολική, πρώτη Εκκλησία! Στη θέση της εισέρχεται βίαια η Ρωμαϊκή εκδοχή της Εκκλησίας, η Ιεραρχημένη Εκκλησία, η Ιεραρχία, απολυτοποιημένη στο πρωτείο του πάπα, ενός απλού επισκόπου και σβήνει ακόμη και τη Λατρεία της Εκκλησίας! Εδραιώνεται για πάντα η Αποστολική διαδοχή της Ιεραρχίας! Παρότι δε οι προτεστάντες επαναστατούν στην Ιεραρχημένη ακριβώς εκδοχή της Εκκλησίας, η επιστροφή τους εδραιώνει την ερμηνεία αυτής της Εκκλησίας. Η σωτηρία τους έρχεται sola scriptura, από το Βιβλίο. Η Ρώμη, αφού έχει καταστρέψει την Κωνσταντινούπολη και νικήσει στους Ιερούς πολέμους τους προτεστάντες, στη Σύνοδο του Τριδέντου του Βατικανού (1869-1870) επικυρώνει για πάντα την Ιεραρχική εκδοχή της Εκκλησίας και το πρωτείο του πάπα, τον θεμέλιο λίθο αυτής της Εκκλησίας. Αυτή η τροπή δυστυχώς, γίνεται αποδεκτή από τη Ρωσική θεολογία, η οποία με τις “Ορθόδοξες ομολογίες” αποδέχεται στο πρόσωπο κάθε επισκόπου το Ιεραρχικό πρωτείο του πάπα και την αποστολική διαδοχή των επισκόπων. Πρωτάκουστο για την Οικονομία της Σωτηρίας!».

Μία καταπληκτική Ανατολίτικη ιστορία μας αποκαλύπτει ξεκάθαρα, την παγίδα στην οποία πιαστήκαμε. Σ’ ένα ερημικό μέρος, μες στη νύχτα, μισοφέγγει μία φλόγα, στην καλύβα ενός Σοφού που πόθησε η ψυχή του το επέκεινα της ουσίας. Ξαφνικά έξω από το μικρό του παράθυρο ακούγεται θόρυβος επίμονος. Βγαίνει ξαφνιασμένος ο ασκητής να δει τί θόρυβος είναι αυτός μέσα στην ερημιά και βλέπει έναν άνθρωπο να ψάχνει με αγωνία κάτω στο χώμα μπροστά στην καλύβα του. Ρωτά, τί κάνεις εδώ άνθρωπε; -Ψάχνω, απαντά ο άνθρωπος, να βρω το πιο πολύτιμο πράγμα που είχα! Ξαφνιασμένος ο ασκητής ρωτά ξανά! Καλά και εδώ το’ χασες; -Όχι, παίρνει την απάντηση, πέρα μακριά! Και εδώ ψάχνεις να το βρεις; Πώς είναι δυνατόν; -Μα αφού μόνο εδώ υπάρχει Φως; Πού να ψάξω;

Αυτοί και μόνον αυτοί μπορούν να είναι οι Ορθόδοξοι όροι του Διαλόγου. Όχι το αντίθετο όπως γίνεται στις μέρες μας, το αφύσικο. Μόνον εκεί που υπάρχει Φως μπορεί να βρεθεί κάτι. Στα σκοτάδια θα χάσουμε και την μνήμη αυτού που χάσαμε!

Πρέπει να ξαναποκτήσουμε πιστούς Επισκόπους και Ιερείς! Πρέπει να ξαναποκτήσουμε τους Ναούς μας! ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ! Αρκετά κοιμηθήκαμε.

Αμέθυστος

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο ΘΕΟΣ

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος αποκάλυψε την γύμνια του δηλώνοντας: «Όσοι διαμαρτύρονται έχουν “εωσφορικό εγωϊσμό” και θέτουν την γνώμη τους πάνω από την γνώμη της Εκκλησίας»!

Ας μείνουμε μόνο στον τελευταίο: Ο άνθρωπος αυτός πιστεύει πως οι αρχιερείς είναι η Εκκλησία. Ο κλήρος ταυτίστηκε απολύτως με την Εκκλησία. Η πίστη των Χριστιανών είναι γνώμη, χωρίς καμιά αξία! Δεν χωράει ο σκοτισμένος του νους το γεγονός που βλέπει μπροστά του: πως υπάρχουν ακόμη πιστοί για τους οποίους ο Κύριος και η Θεοτόκος είναι η Μάννα τους και ο Πατέρας τους!

Οι ορφανοί, όσοι έχουν ανταλλάξει τα πρωτοτόκια με κοσμικές εξουσίες, δεν καταλαβαίνουν την αξιοπρέπεια της πίστεως! Δυστυχώς τους δώσαμε εξουσία και την καταχρώνται εδώ και αιώνες. Τους επιτρέψαμε να υποδύονται τους αντιπροσώπους του Θεού και θα μας αφανίσουν!

Και ο Αρχιεπίσκοπος αντάξιος αερολόγος του Ζηζιούλα δίνει την χαριστική βολή: «Έπαυσε μήπως ο Παράκλητος να συγκροτεί τον Θεσμό της Εκκλησίας, να φωτίζει τη σκέψη και να κατευθύνει τα διαβήματα των εν Συνόδω συνερχομένων και διαβουλευομένων Ιεραρχών;»

Έπαυσε Αρχιεπίσκοπε! Αυτό το γνωρίζουν και οι πέτρες! Απολαύστε την πολύτιμη δόξα σας για τα λίγα χρόνια που σας απομένουν ακόμη! Η χάρις του Θεού δεν κρύβεται! Νομίζετε πώς με τα χρυσά σας άμφια θα μας πείσετε πως είστε χαριτωμένοι; Καλά, τους καθολικούς κοροϊδέψτε τους, δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τους Άγιο! Εμάς όμως πώς; Που μεγαλώσαμε σαν Χριστιανοί ανάμεσα σε Αγίους;

Στο Βόλο ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος εορτάζει τα δέκα θαυμαστά χρόνια “διακονίας” του επισκόπου Ιγνατίου! Εορτάζουν την διακονία και το χρήμα τρέχει άφθονο! Είναι Εκκλησία αυτή ή τίποτε άλλο;;!

πάπα-Γιάννης Ρωμανίδης:

«Από τώρα και στο εξής
το πρόβλημα θα είναι
οι Δεσποτάδες μας.

Ποιά πίστη έχουν»!

Η νέα πατερική Εκκλησία

χωρίς Πατέρες!

Αμέθυστος

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΜΗΔΕΝ

Δώσαμε την ψυχή μας εμείς οι "λαϊκοί" να ενημερώσουμε τους πάντες για την επικείμενη καταστροφή, να ενημερώσουμε τους Αρχιερείς μας για τις Συμφωνίες που υπογράφονται ερήμην όλων μας, για το γεγονός πως ο διάλογος τέλειωσε και ήρθε η εποχή των συμφωνιών, ξυπνήσαμε τον κλήρο από τον βαθύ του ύπνο, υπογράψαμε κατά χιλιάδες την ομολογία πίστεως των "πνευματικών" μας, περιμέναμε κάτι από την έρμη την Σύνοδο της Ιεραρχίας και όμως με όλον αυτόν τον αγώνα τί κερδίσαμε; «Μηδέν εις το πηλήκιο»! Όλοι οι πιστοί ορθόδοξοι Έλληνες τις δυο τελευταίες μέρες γεύτηκαν άλλος πολύ, άλλος  λίγο, ΤΟ ΜΗΔΕΝ.

Είδαμε την ενσάρκωσή του στον Ιερώνυμο. «Να ακούτε τους ποιμένες σας» λέει η Σίβυλλα! Οι οποίοι έψαχναν να ενημερωθούν για τη Ραβέννα λίγο πριν αρχίσει η Σύνοδος! Σαν τον παληό Μπόμπο! Η γελοιοποίηση της Εκκλησίας.

Τί είναι όμως αυτό το Μηδέν; Θα αφήσουμε τον προφήτη του Μηδενός, τον Νίτσε να μας περιγράψει και να μας εξηγήσει το μηδέν που κατέλαβε τις ψυχές όσων πιστεύουν, τις τελευταίες μέρες!

Ο Νίτσε λοιπόν, ο οποίος ανακήρυξε τον Χριστιανισμό σαν το τελευταίο σκαλί στην ολοκλήρωση της πορείας της ανθρωπότητος προς το ΜΗΔΕΝ, άφησε τον Κύριο, τον Χριστό απέξω. Σχεδόν τον προστάτευσε. Το μήνυμά του, όπως γράφει στην «Χαρούμενη Επιστήμη», αντιπροσωπεύει μια λαμπρή ηλιαχτίδα που ξεφεύγει από τον χαμηλό, σκοτεινό ουρανό του Εβραϊσμού. Η πρωτοτυπία του μηνύματος του Χριστού βρίσκεται στο ότι σπάει κάθε δεσμό με κάθε μορφή αρνητικότητος, φόβου, τρόμου απέναντι στην αμαρτία, στην απελπισμένη προσπάθεια για βεβαιότητες! Είναι μία μοναδική εξαίρεση στο εσωτερικό του Μηδενισμού.

Ο Χριστός είναι με κάθε σιγουριά αντι-μηδενιστής, όταν ζητά από όλους να πουν απλά ναί στο παρόν, χωρίς φόβο και χωρίς αναστολές, όταν ζητά την συμφιλίωση εδώ και τώρα με τους εχθρούς, την εγκατάλειψη κάθε πνεύματος βεντέτας και αδικίας, όταν ζητά να εννοήσουμε κάθε πράγμα σαν να προέρχεται από έναν πατέρα παρόντα μέσα στις καρδιές μας. Αντί δε να είναι ο εχθρός του άλλου κόσμου, απλώς τον αγνοεί. Η Βασιλεία του θεού είναι εδώ, ανάμεσά σας, μην την ψάχνετε αλλού, βγάλετε πρακτικά συμπεράσματα ζωής: Αυτή είναι η ουσία του μηνύματός του.

Ο Ιησούς είπε στους Εβραίους του: Ο νόμος ήταν για τους δούλους, αγαπήστε τον Θεό όπως τον αγαπώ Εγώ, σαν Υιός Του. Τί θέση μπορεί νάχει η ηθική σε μας τα παιδιά του Θεού;

Το απρουπόθετο Ναί, η εγκατάλειψη στην στιγμή χωρίς ανησυχίες και φόβους για το αύριο, η ασυμβίβαστος θέληση με κάθε συμβιβασμό με τον νόμο και την ηθική, είναι σημεία που αναδεικνύουν τον Ιησού σε έναν αναρχικό και έναν επαναστάτη, ακριβώς επειδή το μήνυμά του καταστρέφει τις βάσεις πάνω στις οποίες ζουν οι θεσμοί: Όπως αυτός του κλήρου και του κληρικαλισμού που έχει ανάγκη από την πίστη σ' έναν θεό δικαστή για να εδραιώσει την λατρεία και τις θυσίες, αυτόν της δικαιοσύνης ο οποίος στηρίζεται σε αψιμαχίες και πολέμους, αυτόν της πολιτικής ο οποίος ζει από την επιβολή των λίγων στους πολλούς. 

Δεν υπάρχει λοιπόν ένας άλλος κόσμος προς κατάκτηση γι' αυτόν τον αναρχικό εκτός αυτού εδώ του παρόντος: Εδώ και τώρα χωρίς δισταγμούς, το ναί και η ενότης με όλους, ακόμη και με τον Θεό πατέρα, είναι δυνατά και αναγκαία. Σαν αντιμηδενιστής ο Χριστός είναι ο μοναδικός μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία που άφησε ένα τόσο ριζικά καινούργιο μήνυμα σε σχέση με την επιβολή του εκμηδενιστικού Ιδεώδους του Ιδεαλισμού.

Αυτό το Μηδέν που μεταμορφώνει τους ελεύθερους σε δούλους, τους βαπτισμένους σε ανόητους μας πρόσφερε η σεπτή Ιεραρχία! Ακόμη και ο Πειραιώς, ο «άντρας» της Εκκλησίας, υπέκυψε! Στους άπιστους, βρώμικους, αγράμματους Αρχιερείς! Πότε θα αποφασίσουμε πως "τοιούτους" έχομεν αρχιερείς;

Να ακούμε τους ποιμένες μας λοιπόν, για να ενωθούμε με τη Δύση; Την Αυτοκρατορία του Μηδενός;

ΚΑΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΜΕ ΤΟ «ΕΝ» ΟΥ ΕΣΤΙΝ ΧΡΕΙΑ;;

Αμέθυστος

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ας δούμε εν συντομία πως εξελίσσεται η ουσία της Δύσεως, η αρχαία διαμάχη πίστεως και Γνώσεως. Με την βοήθεια του Αϊνστάιν, ο οποίος χρησιμοποιείται σαν πρότυπο και από τους πιστούς και από τους άθεους, ίσως λόγω της πλούσιας γλώσσας του, θα ρίξουμε μία περιεκτική ματιά στο φαινόμενο. Τρεις διάσημες φράσεις του Αϊνστάιν δημιούργησαν την προκατάληψη που κυκλοφορεί πως ο Αϊνστάιν πίστευε στον Θεό! Η πρώτη είναι μία απάντηση σε φοιτήτρια στα 1919. Όταν της έδειξε το τηλεγράφημα που του ανακοίνωνε την πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας της σχετικότητος εκείνη τον ρώτησε τί θα σκεφτόταν εάν το πείραμα έβγαζε διαφορετικά αποτελέσματα και πήρε την εξής απάντηση «θα στεναχωριόμουν πάρα πολύ για τον καλό Θεό, διότι η θεωρία είναι σωστή».

Η δεύτερη είναι ένα σχόλιο σ’ ένα πείραμα του 1921 το οποίο φαινόταν να ανακαλύπτει την παρουσία ενός αιθερικού ανέμου ο οποίος μπορούσε να ανατρέψει την θεωρία του «Λεπτός είναι ο Κύριος, αλλά δεν είναι κακεντρεχής».

Η Τρίτη είναι μία φράση από ένα γράμμα που έγραψε στα 1942 στον Κορνήλιο Lanczos «Είναι πολύ δύσκολο να διαβάσουμε τα χαρτιά του θεού, αλλά ούτε για μία στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ πώς αυτός παίζει ζάρια και χρησιμοποιεί τηλεπαθητικά μέσα (όπως ισχυρίζεται η σύγχρονη θεωρία των κβάντων)».

Όμως την σκέψη του γύρω από την θρησκεία την εξέφρασε γραπτώς ο ίδιος ξεκινώντας από το “πώς βλέπω τον κόσμο” του 1931. «Η αναγνώριση της υπάρξεως ενός αδιαπέρατου πράγματος, η αίσθηση ενός τελικού σκοπού και της υπέρτατης ομορφιάς, που συλλαμβάνονται μόνον με τις πιο πρωτογενείς μορφές τους: Σ’ αυτήν την γνώση και σ’ αυτήν την συγκίνηση, βρίσκεται η ουσία τής αληθινής θρησκείας. Μ’ αυτό το νόημα, και μόνον μ’ αυτό, είμαι ένας άνθρωπος βαθειά θρησκευτικός». Είναι ένα θρησκευτικό συναίσθημα διαφορετικό από την θρησκευτικότητα των απλών ανθρώπων (και παρ’ όλα αυτά, όσο κι’ άν είναι διαφοροποιημένο παραμένει θρησκευτικό συναίσθημα, κάτι που υπάρχει εκ των υστέρων) όπως γράφει ο ίδιος σ’ ένα γράμμα στα 1936. Ένα συναίσθημα ίδιο με του Σπινόζα ο οποίος μιλούσε για τον Θεό, δηλαδή την φύση. Είναι επίσης μία εκδοχή της “θεολογίας της προόδου” του Whitehead ο οποίος βλέπει στο σύμπαν το σώμα του θεού και στους νόμους της φύσεως τις σκέψεις του Νοός του!

Έτσι λοιπόν το θρησκευτικό του συναίσθημα προέρχεται από το επιστημονικό του όραμα [Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει]. Σε μία συνέντευξη του λοιπόν του 1930 λέει «οι πιο όμορφες ιδέες της επιστήμης γεννιούνται από ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα, χωρίς το οποίο θα παρέμεναν άκαρπες. Πιστεύω επίσης πώς αυτός ο τύπος θρησκευτικότητος πού βιώνεται στην έρευνα είναι η μοναδική θρησκευτική και δημιουργική εμπειρία που διαθέτει η εποχή μας. Πολύ δύσκολα η τέχνη σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν έκφραση της πορείας προς τον θεό».

Στο δοκίμιο του “θρησκεία και επιστήμη” του 1930 γράφει «Στην εποχή μας, αφιερωμένης γενικώς στον υλισμό, οι μόνοι βαθειά θρησκευτικοί άνθρωποι είναι οι επιστήμονες». Όσο για την παραδοσιακή θρησκεία γράφει «Ο πεπεισμένος ειλικρινά άνθρωπος, για την δράση της αιτιότητος δεν μπορεί να παραδοθεί σε ένα ον τό οποίο συμμετέχει στις ανθρώπινες υποθέσεις, και έτσι η θρησκεία η οποία βασίζεται στον φόβο, όπως η θρησκεία της κοινωνίας και της ηθικής, δεν βρίσκει πλέον έδαφος υπάρξεως».

Ένας θεός ο οποίος τιμωρεί και επιβραβεύει είναι γι’ αυτόν αδιανόητος.

Συνεχίζονται τις εξηγήσεις, στην διάλεξή του στο Princeton στα 1939, με θέμα ξανά επιστήμη και θρησκεία λέει «Η νοημοσύνη μας ξεχωρίζει την σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα μέσα και στους σκοπούς, αλλά η καθαρή σκέψη δεν μπορεί να μας δώσει το νόημα των τελικών σκοπών. Να φωτιστούν αυτοί οι σκοποί και αυτές οι βασικές αξίες μέσα στο πλαίσιο της συγκινησιακής ζωής του ατόμου: αυτή νομίζω είναι η πιο σπουδαία υπηρεσία που πρέπει να υπηρετήσει η Θρησκεία στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου».

Αναλόγως εκφράζεται σε συμπόσιο στην Ν. Υόρκη στα 1940, γύρω από την επιστήμη, την φιλοσοφία και την θρησκεία «Η επιστήμη μπορεί να υπολογίσει μόνον αυτό που είναι αλλά δεν μπορεί να υπολογίσει αυτό που θα έπρεπε να είναι, ώστε όλες οι κρίσεις αξίας παραμένουν έξω από την εμβέλεια της. Από την μεριά της η θρησκεία μπορεί μόνον να ενδιαφέρεται για την αξιολόγηση της σκέψεως και της ανθρωπίνου πράξεως και δεν μπορεί να υπεισέρχεται με κάποια νομιμότητα στο επίπεδο των γεγονότων και των σχέσεων». Συμπερασματικά καταλήγει «Η επιστήμη χωρίς την θρησκεία είναι ανάπηρη, και η θρησκεία χωρίς την επιστήμη είναι τυφλή».

Πρέπει λοιπόν να είναι ξεκάθαρο πως από ένα μέρος «στην πάλη για το ηθικό καλό, οι δάσκαλοι της θρησκείας πρέπει να κατορθώσουν να εγκαταλείψουν το δόγμα ενός προσωπικού θεού: να εγκαταλείψουν δηλαδή εκείνη την μορφή φόβου και ελπίδας η οποία έδωσε στο παρελθόν τόσο μεγάλη εξουσία στους παπάδες». Και από το άλλο μέρος «πως η επιστήμη όχι μόνο καθαρίζει το θρησκευτικό συναίσθημα από τον θολό ανθρωπομορφισμό, αλλά συντείνει και στην θρησκευτική πνευματικοποίηση της δικής μας κατανοήσεως της ζωής».

Και σαν να μιλούν οι στωικοί, συνεχίζει : «Όποιος βίωσε την έντονη εμπειρία της προόδου που επετεύχθη από την επιστήμη, καταλαμβάνεται από βαθύ σεβασμό για τον ορθολογισμό ο οποίος φανερώνεται στην ύπαρξη. Μέσω της κατανοήσεως ελευθερώνεται από τις αλυσίδες των προσωπικών επιθυμιών και ελπίδων και κερδίζει εκείνη την ταπεινή στάση του Νου μπρος στο μεγαλείο της νοημοσύνης η οποία ενσαρκώνεται στην ύπαρξη και η οποία στα πιο μεγάλα της βάθη είναι απρόσιτη στον άνθρωπο. Αυτή η στάση νομίζω είναι θρησκευτική με το υψηλότερο νόημα της λέξεως».

Ακόμη πιο συγκεκριμένα μιλά σ' ένα του γράμμα προς τον Maurice Solovine του 1952 «Αυτό που πρέπει να περιμένουμε a priori, είναι ένας χαοτικός κόσμος, ο οποίος δεν μπορεί να προσφέρει κανένα σημείο πρόσβασης στη νόηση. Πρέπει να περιμένουμε πως ο κόσμος κυβερνιέται από νόμους μόνο στο μέτρο πού παρεμβαίνουμε με την νοημοσύνη μας η οποία συστήνει την τάξη: Είναι ένα είδος τάξης σαν εκείνο του αλφαβηταρίου, του λεξικού, διαφορετικής από την τάξη που δημιούργησε η θεωρία της βαρύτητος του Νεύτωνοςpriori δεν μπορούμε να περιμένουμε. Αυτό είναι το “θαύμα” το οποίο δυναμώνει όλο και περισσότερο, με την ανάπτυξη των γνώσεων μας». Το περίεργο όμως είναι, τελειώνει «πως πρέπει να μείνουμε ευχαριστημένοι με την αναγνώριση του “θαύματος” καθώς δεν υπάρχει καμμία νομική οδός να το υπερβούμε».

Ο Αϊνστάιν όπως και η επιστήμη μπορεί να έχουν κάποια θρησκευτικότητα, διαφορετικά πως θα έπειθαν τον σημερινό άνθρωπο να την πιστέψει, αλλά εντελώς διαφορετική από την κοινή της σημασία. Όπως έγραψε σ’ ένα γράμμα του 1954, ένα χρόνο πριν πεθάνει : «Δεν πιστεύω σ’ έναν προσωπικό θεό και αυτό δεν το αρνήθηκα ποτέ, το δήλωσα ξεκάθαρα πολλές φορές. Εάν υπάρχει κάτι σε μένα που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε θρησκευτικότητα, είναι ο απέραντος θαυμασμός για την δομή του κόσμου όπως μας έχει αποκαλύψει μέχρι στιγμής η Επιστήμη».

[Ού ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ούδε παντός ομοίωμα]

Ποιος θα το περίμενε λοιπόν; Υποκειμενική επιστήμη, υποκειμενικός κόσμος, το υποκείμενο νομοθέτης, και συνδημιουργός. Αυτός είναι ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε ασυνείδητα. Σύμφωνα με τα δεδομένα του Αϊνστάιν το μόνο δεδομένο a priori που περιμένουμε είναι το χάος. Για να το μορφοποιήσουμε όπως ο θεός του Πλάτωνος. Σύμφωνα όμως και με την ανθρώπινη υποκειμενική Αρχή του κόσμου προκύπτει επίσης πως ακόμη και το χάος είμαστε εμείς υποχρεωμένοι να το δημιουργήσουμε! Για να το μορφοποιήσουμε;! Πόσο μοντέρνα και εξελιγμένη είναι σ’ αυτό το σημείο η επιστήμη; Δεν επέστρεψε ξανά στις πρωτογενείς εικόνες της Ελληνικής μυθολογίας; Δεν διαβάζουμε ξανά την θεογονία του Ησίοδου; Ας θυμόμαστε λοιπόν καλά το μάθημα του Ησίοδου. Το χάος γεννά κατά πρώτον τέρατα! Γι’ αυτό και ακολουθεί κατά πόδας ο Κακός δημιουργός των Γνωστικών και η θεωρία των κβάντων που τόσο ταιριάζει στα γνωστικά συστήματα. Μετά από τόσο ξεκαθάρισμα των δεισιδαιμονιών από τόσες απομυθοποιήσεις, βρισκόμαστε στο μηδέν του Μύθου; Πώς το κατορθώσαμε;

Στην αιώνια επανάληψη του ιδίου;

Αμέθυστος

Η δημοκρατία σε αδιέξοδο θεσμικό

του Χρήστου Γιανναρά

Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 καλλιεργείται στην Ελλάδα μεθοδικά το δόλιο μύθευμα ότι «η Δημοκρατία δεν γνωρίζει αδιέξοδα». Το μύθευμα ενισχύει την υποβολιμαία ψευδαίσθηση ότι στη χώρα λειτουργεί Δημοκρατία. Και μάλιστα, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, υποδειγματικά!

Από καταγωγής του ελλαδικού κρατιδίου και κατ’ εξοχήν μετά τη μεταπολίτευση του 1974, πηγή παρανομίας, φαυλότητας και διαφθοράς, αιτία κοινωνικής υπανάπτυξης, ευτελισμού και διαστροφής των θεσμών της Δημοκρατίας, είναι στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει θεσμός ή τρόπος που να υποχρεώνει το αυτοθωρακισμένο στην αυθαιρεσία του σύστημα εξουσίας να τηρεί τους νόμους, να λογοδοτεί στη Δικαιοσύνη, να πειθαρχεί με στοιχειώδη συνέπεια στο «κοινωνικό συμβόλαιο», δηλαδή στο Σύνταγμα. Ολες αυτές οι υποχρεώσεις της εξουσίας ίσως έχουν θεσμικά προβλεφθεί, αλλά με θεσμούς κατ’ επίφασιν, a priori υπονομευμένους, προορισμένους να μη λειτουργήσουν.

Δεν υπάρχει τρόπος ή δυνατότητα στην Ελλάδα να ελεγχθεί ρεαλιστικά και να τιμωρηθεί έμπρακτα η κλοπή κοινωνικού χρήματος από τους διαχειριστές του κρατικού κορβανά. Να ελεγχθεί και τιμωρηθεί η ραδιοτηλεοπτική ασυδοσία: η πλύση εγκεφάλου των πολιτών από την ιδιοτέλεια κομμάτων και μεγαλεμπόρων, η σκόπιμη παραπλάνηση, η μεθοδική υποβάθμιση της νοημοσύνης, της αισθητικής, της ηθικής ευαισθησίας, του πατριωτισμού. Δεν υπάρχει δυνατότητα στην ελλαδική «Δημοκρατία» να οδηγήσουν οι πολίτες στη Δικαιοσύνη ένα κόμμα που προπαγανδίζει και οργανώνει την κατάλυση της έννομης τάξης, την προγραμματισμένη βία, τις απόπειρες δολοφονίας από πρόθεση ένστολων κοινωνικών λειτουργών. Να εγκαλέσουν οι πολίτες, κάποιοι πολίτες, ενώπιον δικαστηρίου (και όχι περιμένοντας τις οψέποτε φαλκιδευμένες από τους «επικοινωνιολόγους» εκλογές) μια κυβέρνηση ή ένα κόμμα που εγκληματεί ανήκεστα στη διαχείριση συνόρων και κοιτίδων του Ελληνισμού, που κατασυκοφαντεί την Ιστορία στη συνείδηση της νέας γενιάς των Ελλήνων, που ασκεί πολιτική καθ’ υπαγόρευσιν αλλότριων συμφερόντων – αποκλείεται να εγκαλέσει ο πολίτης πολιτικούς για «προδοσία» όπως το Σύνταγμα την προβλέπει.

Τριάντα χρόνια τώρα καλλιεργείται το δόλιο μύθευμα ότι, επιτέλους, έχει παγιωθεί στη χώρα η Δημοκρατία, ο λαός εκλέγει τους διαχειριστές της εξουσίας, δεν κινδυνεύει από τη φιλοπάτριδα αυθαιρεσία οποιουδήποτε συνταγματάρχη ή λοχία. Ομως, κάποιων πολιτών τα μάτια κάποτε ανοίγουν, ξεθολώνουν, οσφραίνονται οι πολίτες το δόλιο μύθευμα. Πρέπει να είναι κανείς μειωμένης νοημοσύνης ή ψυχανώμαλα φανατισμένος για να μην αντιλαμβάνεται ότι παγιωμένη τώρα είναι η αυθαιρεσία, επαγγελματικά ιδιοτελής και καθόλου φιλόπατρις. Οτι ζούμε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα ένα κατεστημένο διαρκές πραξικόπημα, που ακυρώνει στην πραγματικότητα το Σύνταγμα «ερμηνεύοντάς» το με νόμους αναιρετικούς των στόχων και της λογικής του.

Εξόφθαλμη πραγματικότητα, αδιόρατη από τα ευνουχισμένα παράγωγα της υποβαθμισμένης παιδείας και του ραδιοτηλεοπτικού κρετινισμού: το πολίτευμα στην Ελλάδα είναι ολοκληρωτικού χαρακτήρα φεουδαρχία, τα δήθεν «κόμματα» είναι φέουδα που μεταβιβάζονται κληρονομικά, ο εκάστοτε φεουδάρχης είναι απόλυτος μονάρχης, οικογένειες «βαρόνων» ραδιουργούν στην «αυλή» του και ελέγχονται με παροχές. Κάθε αξίωμα πηγάζει από τον φεουδάρχη, την ανεξέλεγκτη βούλησή του – κάθε θώκος υπουργού, βουλευτή, δήμαρχου, νομάρχη, κρατικού τιμαριούχου. Πιόνια οι βουλευτές, points στο προσωποπαγές παιχνίδι του φεουδάρχη, και το παιχνίδι «στημένο» από έμπειρους μαγείρους εκλογικών νόμων, με τον λαό κομπάρσο.



Μεσαίων: Η Ελλάδα συμπαρασύροντας και την κουρελιασμένη Ορθοδοξία εισέρχεται στην Δυτική Ιστορία, αλλά πρέπει να περπατήσει τον δρόμο από την αρχή. Δεν θα βρεθεί στην κορυφή της εξελίξεως της Ιστορίας όπως μας ξεγελούν οι πλάνητες και οι γόητες. Με την ένωσή μας δε και με τον πάπα, ο Μεσαίων που θα διασχίσουμε θα είναι το ίδιο βαθύς και σκοτεινός όπως και ο πρωτότυπος. Η Ιστορία κινείται ευθύγραμμα προς έναν σκοπό, μόνον με τις επεμβάσεις του Θεού σ' αυτή. Η ανθρώπινη ενέργεια μπορεί απλώς να προκαλέσει την βαρετή επανάληψη του ιδίου. Ο φόβος και η αμάθεια θα γίνουν τα κυρίαρχα συναισθήματα. Η εξουσία θα πολλαπλασιάζεται με μαθηματική πρόοδο. Η δύναμις θα ντύνεται το πολυτελές ένδυμα της εξελίξεως αλλά δεν θα μπορεί να ξεγελά κανέναν πια. Περιμένοντας την Αναγέννηση λοιπόν ας βρούμε τρόπους να περάσουμε τον βαρύ χειμώνα που βρίσκεται μπροστά μας. Ο Σώζων εαυτόν Σωθήτω!
 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΑΙ. Η ΔΥΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ.

ΜΕΣΑΙΩΝ.

Αμέθυστος

Κληρικαλισμός, η αυτοκαταστροφή μας!

Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από την ημέρα όπου ο Βαρθολομαίος ανακοίνωσε την μετατροπή του θρησκεύματος και οι Έλληνες χριστιανοί συνεχίζουν να ασχολούνται με τα ράσα!

Αμέθυστος

β) O Πάπας και ο Παπισμός, του Βλαδίμηρου Σολόβιεφ

Στις πηγές του Οικουμενισμού (ΙΙI)

Μπορούμε τώρα να περάσουμε στη δεύτερη ερώτηση μας, γιατί στη Ρώμη, στην έδρα της επισκοπής της Ρώμης, αποδίδεται μία κεντρική σπουδαιότης από όλη την καθολική Εκκλησία; Πρώτα απ’ όλα επειδή καμμία άλλη Εκκλησία δεν απέκτησε τόση σπουδαιότητα. Ένα από τα δύο μπορεί να ισχύσει: Ή η Εκκλησία δεν πρέπει να’ χει ένα κέντρο, και μάλιστα ένα κέντρο ενότητος, ή αυτό το κέντρο βρίσκεται στη Ρώμη διότι σε καμμία άλλη επισκοπική έδρα δεν είναι δυνατόν να σημειώσουμε μία τόσο μεγάλη σημασία σαν αυτή της Καθολικής Εκκλησίας.

[Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει στο μυαλό του Σολόβιεφ. Ο κατακτητής τής εποχής θέλει να κατακτήσει και την νέα θρησκεία. Μόνο για την Ελληνική γλώσσα γίνεται λόγος στα Ευαγγέλια. Σήμερα π.χ. με όλο το δικαίωμα του κατακτητού η Αμερική επιβάλει το πολυπολιτισμικό μoντέλλο και το πολυθρησκευτικό και κατά συνέπειαν είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να βρούμε επιχειρήματα για να υποστηρίξουμε την αναγκαιότητα της προόδου. Απίστευτο. Το πάθος για δύναμη του ανθρώπου είναι η ψυχή του η ίδια].

Η Εκκλησία της Ρώμης όμως πώς κατανόησε και πώς φανέρωσε την ίδια την σημασία τής; Η αναγκαιότης ενός ενοποιητικού κέντρου (Centrum Unitatis) και μίας πρώτης εξουσίας στη Γήινη Εκκλησία δεν απορρέει από την αιώνια ουσία της αλλά εξαρτάται από την παροδική κατάστασή της σαν στρατευμένη Εκκλησία! Από εδώ φαίνεται ξεκάθαρα πως τα προνόμια της κεντρικής πνευματικής εξουσίας δεν μπορούν να επεκταθούν στις αιώνιες βάσεις της Εκκλησίας (του Βυζαντίου επομένως, κατά τον λόγο του Σολόβιεφ, το οποίο κράτησε ανόθευτη την αιώνια βάση της πίστης μας, το Ιερό της. Η γλώσσα ομολογεί πάντα την αλήθεια, όσο και αν την παιδεύει ο κάθε Σοφιστής). Πρώτο-πρώτο από τις αιώνιες αλήθειες είναι η Ιερή Τάξις, δηλαδή το κληρονομημένο δώρο από τους αποστόλους να ανακηρύττουμε άλλους στα Ιερά καθήκοντα. Σ’ αυτό το σημείο ο φορέας της κεντρικής εξουσίας, δηλαδή ο Πάπας, δεν μπορεί να υπερέχει από κανέναν άλλο επίσκοπο. Μπορεί να υπερέχει, όχι σαν επίσκοπος σε επίσκοπο, αλλά μόνον σαν υπέρτατος κυβερνήτης της Εκκλησίας πάνω στους κατώτερους κυβερνήτες, ή ακολουθώντας την Λατινική ορολογία, το πρωτείο του πάπα δεν αφορά την Potestas Ordinis, κατά την οποία είναι τελείως ίσος με τους υπόλοιπους επισκόπους παρά μόνον την Potestas jurisdictionis, δηλαδή την διεύθυνση και την εκπαίδευση στην Εκκλησία. Σύμφωνα δε και με την άλλη βάση της Εκκλησίας, τα Μυστήρια, ο πάπας δεν μπορεί να υπερέχει ούτε και από τους ιερείς, είναι κι’ αυτός ένας ιερεύς ανάμεσα στους ιερείς. Τέλος σύμφωνα με την τρίτη βάση της Εκκλησίας που είναι το αποκεκαλυμμένο δόγμα του Χριστιανισμού, ο πάπας δεν υπερέχει ούτε από τους απλούς λαϊκούς. Ο πάπας δεν μπορεί να είναι η πηγή ή η αιτιώδης αρχή της δογματικής αλήθειας, όπως δεν είναι ούτε της Τάξεως, ούτε και των Μυστηρίων. Στην απόκτηση της αλήθειας του Χριστού ο πάπας είναι μόνον ένας Χριστιανός ανάμεσα σε Χριστιανούς.

Μ’ αυτή την σημασία λοιπόν η εξουσία και αυθεντία του πάπα, δεν αφορά τις αιώνιες βάσεις της Εκκλησίας, αλλά μόνον το πρωτείο του στην καθοδήγηση των γήινων υποθέσεων της Εκκλησίας για μία καλύτερη διακυβέρνηση και μία καλύτερη εφαρμογή των κοινών και των ιδιωτικών ενεργειών, στις ανάγκες που παρουσιάζονται σε κάθε εποχή για το Έργο του Θεού. Το ΙΕΡΟΝ της Εκκλησίας το οποίο έχουμε δεχθεί στην αποκάλυψη και το οποίο διατηρείται στην παράδοση, δεν ανήκει σε κανέναν άνθρωπο: Ούτε στον Καίσαρα ούτε στον πάπα. Αυτός ο τελευταίος μπορεί να χειριστεί μόνον την ανθρώπινη πλευρά της Εκκλησίας δηλαδή της στρατευμένης παροδικής της Τάξεως. Γίνεται φανερό λοιπόν πως η κεντρική εξουσία και αυθεντία του πάπα έχει μία σχετική σημασία. Σαν όλες τις άλλες πνευματικές εξουσίες, αυτή η αυθεντία είναι μόνο ένα πρακτικό-ηθικό μέσον, προκαθορισμένου από ένα Μυστικιστικό γεγονός, για το έργο του Θεού στη Γη, δηλαδή προκειμένου να οδηγήσει την χρονική παροδική ζωή της ανθρωπότητος στον αιώνιο σκοπό της!

(Η γνωστή μας εσχατολογία ή αλλιώς η εξέλιξη της ανθρωπότητος).

Υπήρξαν πολλοί πάπες οι οποίοι υπηρετούσαν με τιμιότητα και αφοσίωση αυτόν το σκοπό. Είναι όμως ξεκάθαρο επίσης πως από την εποχή του σχίσματος (πάλι φταίνε οι Έλληνες) και παράλληλα με την ανάπτυξη του Βυζαντινισμού στην ανατολή, η δύση μας δείχνει ένα άλλο ρεύμα σκέψης, πιο βρώμικο και Ιδιοτελές το οποίο θα ονομάσουμε παπισμό για να το διακρίνουμε από τους πάπες και από την καθαρή τους σημασία.

Ο παπισμός είναι μια συμπεριφορά φθόνου και ματαιοδοξίας απέναντι στην εξουσία του πάπα, η προσπάθεια να επιβληθεί αυτή η εξουσία πάνω στη βάση του εξωτερικού δικαίου, να βασισθεί στην δικαιοσύνη, να δυναμώσει με πονηρές πολιτικές, να τύχει υπερασπίσεως με τα όπλα. Η στρατευμένη εκκλησία μεταλάσσεται σε πολεμική εκκλησία. Αντί για μια δύναμις ήσυχη και σταθερή, σίγουρη για τον εαυτό της, ενεργεί με μια δαιμονική εξάρτηση από την κυριαρχία της στην εκκλησία. Με λίγα λόγια σε όλους τους χαρακτήρες της υπέρτατης πνευματικής διακονίας υπεισέρχονται τα χαρακτηριστικά της υλιστικής εξουσίας!

Το πνεύμα του παπισμού, το οποίο κατέλαβε την εκκλησία της Ρώμης, κατέστρεψε και την ιδέα της θεοκρατίας που αντιπροσώπευε το καθεστώς του πρωτείου του πάπα και δίνει σ’ αυτή την ιδέα της θεοκρατίας τον χαρακτήρα μιας βίαιης υπεροχής.

Η Διαμαρτυρία εναντίον αυτής της διαστροφής αρνείται συνήθως και την ιδέα της θεοκρατίας. Όμως από την εποχή του Χριστιανισμού, όταν ομολογούμε την ενσάρκωση της Θεότητος στην Γη και τον συσχετισμό επομένως όλων τον γήινων με τα ουράνια στην εκκλησία, η θεοκρατική ιδέα είναι μια αναγκαία συνέπεια.

Ο Χριστός είπε: «Το Βασίλειό μου δεν είναι εκ του κόσμου τούτου». Και για αυτό ακριβώς επειδή δεν είναι του κόσμου αλλά υπεράνω του κόσμου, ο κόσμος πρέπει να υποταχθεί σε αυτό το υπεράνω, όπως το κατώτερο στο ανώτερο. Γι' αυτό ακριβώς ο Θεός συμπλήρωσε «Εγώ, νίκησα τον Κόσμο». [ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!]

Η Διαμαρτύρηση του ανθρώπου, του ανθρωπίνου προσώπου που έφτασε στην αυτοσυνειδησία, χτυπά τον παπισμό σ’ αυτή την ίδια την καρδία του. Διότι και αυτός ο παπισμός γεννήθηκε από την δράση της Αρχής του ανθρώπου, της ανθρωπολογικής αρχής στην Εκκλησία. Αυτός ο ίδιος ο παπισμός προκάλεσε την αντίδραση εναντίον της βίας της πνευματικής εξουσίας που είχε ξεχάσει τον ίδιο τον πνευματικό της χαρακτήρα.

Οι ιστορικές παραμορφώσεις της καθολικής εκκλησίας μας αποκαλύπτουν κάτι πολύ σημαντικό και χρήσιμο.

Ο θεσμός του πάπα βεβαιώνει την ενότητα της στρατευμένης εκκλησίας μέσω της συγκεντρώσεως της πνευματικής εξουσίας και σ’ αυτή την πράξη υπάρχει αλήθεια. Αφήνοντας όμως πίσω του αυτή την αλήθεια ο παπισμός άρχισε να πνίγει την τοπική εκκλησιαστική ανεξαρτησία και έπεσε στο πρώτο του λάθος : Ο χωρισμός των εκκλησιών δείχνει πως η εκκλησία δεν μπορεί να μείνει ενωμένη με την δύναμη.

Ο θεσμός του πάπα βεβαιώνει πως το κράτος και η κοινωνία των πολιτών πρέπει να υποταχθούν στην εκκλησιαστική εξουσία η οποία προορίζεται να κυριαρχήσει τον κόσμο στο όνομα και στην δύναμη Αυτού που νίκησε τον κόσμο και σ’ αυτή την βεβαίωση υπάρχει αλήθεια. Ο παπισμός όμως επιδίωξε την κοσμική κυριαρχία πάνω στις αρχές και τις εξουσίες του κόσμου, όχι με την ελεύθερη ενέργεια του πνευματικού ανθρώπου που νίκησε τον κόσμο, αλλά με την σαρκική και δουλική βία και εδώ έπεσε στο δεύτερο λάθος. Σαν απάντηση, ο θρίαμβος της λαϊκής εξουσίας σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο απέδειξε πως η Εκκλησία δεν μπορεί να κυριαρχήσει στον κόσμο με την δύναμη.

Τέλος ο θεσμός του πάπα βεβαιώνει πως η πνευματική εξουσία της εκκλησίας προορίζεται να διευθύνει όλους τους ανθρώπους προς την οδό της σωτηρίας και ότι κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να υπακούσει και να υποδουλωθεί στην ανώτατη εξουσία της Εκκλησίας, και ακόμη και αυτή η βεβαίωση είναι αληθινή.

Ο παπισμός όμως θέλει να αρπάξει την ανθρώπινη συνείδηση στην υποδούλωση, θέλει να επιβάλει στην ψυχή την αυθεντία του με εξωτερικά μέσα, και εδώ πέφτει στο τρίτο του λάθος. Σαν απάντηση ορθώνεται ο προτεσταντισμός ο οποίος αποδεικνύει πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την δύναμη.

Στην εκκλησία δεν μπορεί να υπάρξει η απροϋπόθετη ελευθερία στο λάθος, η απόλυτη ελευθερία του λάθους απέναντι στην δοθείσα και σωτηριώδη αλήθεια, όπως ακριβώς στο κράτος είναι αδύνατη η ελευθερία να διαπράξουμε το κακό, δηλαδή η απόλυτη ελευθερία του κακοποιού.

Ο Βυζαντινισμός υψώθηκε εναντίον της συγκεντρώσεως της εξουσίας της Ρώμης και θα είχε όλο του το δίκαιο εάν στη θέση αυτής της Ρωμαϊκής συγκεντρώσεως είχε κατορθώσει να δώσει στις Εκκλησίες μια ικανή και σταθερή ενότητα για την πραγματοποίηση του κοινού έργου. Δεν το κατόρθωσε όμως. (Ίσως και ο παπισμός να μην το επέτρεψε).

Ο προτεσταντισμός και ο Ορθολογισμός θα είχαν απόλυτα δίκιο εάν στη θέση της μοναδικής αλήθειας της αυθεντίας είχαν κατορθώσει να δώσουν στην ανθρωπότητα την μοναδική αλήθεια της νοήσεως. Δεν το κατόρθωσαν όμως. Αντιθέτως βλέπαμε ένα ατελείωτο πηγαινέλα συστημάτων και θεωριών τα οποία δεν αντιπροσωπεύουν καμμία αντικειμενική και Καθολική αλήθεια.

Τα ιστορικά κινήματα του Χριστιανισμού διαθέτουν έναν κοινό πυρήνα. Όλα διεκδίκησαν κάποιο δικαίωμα. Δικαίωμα της πνευματικής κεντρικής εξουσίας, δικαιώματα των τοπικών Εκκλησιών, δικαιώματα της πολιτικής εξουσίας, δικαιώματα της γνώμης και της προσωπικής άποψης. Όμως η Χριστιανική ζωή αρχίζει όταν όλες οι ελεύθερες ενέργειες της ανθρωπότητος, αφήνουν ειρηνικά στην άκρη όλα τους τα δικαιώματα και αναλαμβάνουν συνειδητά και θεληματικά όλες τους τις υποχρεώσεις. Και αναλαμβάνουν να πραγματοποιήσουν ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ όλα όσα ο παπισμός προσπάθησε να επιβάλλει με την βία!

Εδώ τελειώνει η μεγάλη διαμάχη των Χριστιανών και αρχίζει η Χριστιανική πολιτική.


Πώς εξηγείται το φαινόμενο Σολόβιεφ; Με τον Φίχτε! Ο Φίχτε είναι ο πρώτος στοχαστής ο οποίος επινόησε ένα σύστημα το οποίο πιστοποιεί το απόλυτο χωρίς να εξέρχεται από την οπτική γωνία του πεπερασμένου, ο οποίος σκέπτεται μια φιλοσοφία του πεπερασμένου πνεύματος σαν την μοναδική δυνατή συνείδηση του απόλυτου!

Ο Φίχτε ελευθέρωσε τον δυτικό άνθρωπο από το επέκεινα του σχολαστικισμού. Προσφέρονται στο ενθάδε όλα τα περιεχόμενα της μεταφυσικής.

Με τον Φίχτε ολοκληρώνεται η απελευθέρωση του ανθρώπου από τον πάπα, και ο Σολόβιεφ, μεγάλος του τραγικός μαθητής, επιστρέφει όλες τις κατακτήσεις του Γερμανικού πνεύματος στον πάπα ξανά για να τον χρίσει κοσμοκράτορα! Τα Σα Εκ των Σων. Η πλέον κωμικοτραγική ιστορία του πνεύματος εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια μας.

Ευχόμαστε να την συνειδητοποιήσουμε κάποτε.

Αμέθυστος

ΕΝΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Την Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009 στoν “Ορθόδοξο τύπο” ο π. Μεταλληνός παρουσίασε ένα του κείμενο με τίτλο «Οδεύοντας προς την Κύπρον» με το οποίο, στο μυστήριο της ολοκληρωτικής απουσίας πιστών Χριστιανών προσθέτει και το δικό του μυστήριο.

Γράφει λοιπόν: «Τὸν Ε' δὲ καὶ τελευταῖο Τόμον τοῦ Ἀρχείου τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης (1844 – 1864, πρώτη εἰκοσαετία καὶ σχολαρχία μητρ. Σταυρουπόλεως Κωνσταντίνου Τυπάλδου – Ἰακωβάτου) ἀφιέρωσα (2009) στὸν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη, ὡς "ἐπιφανῆ ἀπόφοιτον τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης"».

Ο επιφανής π. Μεταλληνός δεν γνώριζε ήδη για τις συμφωνίες της Ραβέννας; Πόσο επιφανής είναι ο εν λόγω απόφοιτος και η σχολή του, όταν φτάνει να κατηγορεί για δαιμονισμένο τον Μ. Φώτιο, εδώ και μια δεκαετία; Παρόλα τα πρωτοφανή φαινόμενα ο π. Μεταλληνός θεωρεί τον κ. Βαρθολομαίο αξιομνημόνευτο; Τότε τί; Τί ελπίζουμε; Τί νόημα έχει η ομολογία πίστεως; Μας κοροϊδεύει όλους ο π. Μεταλληνός;; Μεγάλη θλίψη μας προκαλούν όλοι αυτοί οι παραλογισμοί των “ταγών” μας, οι οποίοι φαίνονται να λογαριάζουν περισσότερο τα συναισθήματά τους από τον Κύριο.

Αμέθυστος

Μήνυμα για την ενότητα των Εκκλησιών

Ομιλία του κ. Βαρθολομαίου στην Ολομέλεια της Επιτροπής “Πίστης και Τάξης” του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Κολυμπάρι

«Βαθύ αίσθημα ταπεινότητας και όχι υπερήφανη επιμονή» απαιτεί η ενότητα, «ο δικός μας συνεχιζόμενος και επίμονος σκοπός», τόνισε χθες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, απευθυνόμενος στους εκπροσώπους Εκκλησιών, κηρύσσοντας την έναρξη της Ολομέλειας της Επιτροπής «Πίστης και Τάξης» του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, που διεξάγεται στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης, στο Κολυμπάρι.

Ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρθηκε στην ανάγκη ενότητας των εκκλησιών και εξήγησε ότι ταπεινότητα «σημαίνει ότι είμαστε ταγμένοι να μαθαίνουμε από τους άλλους, καθώς και να μαθαίνουμε από διατυπώσεις που έχουν ήδη δοκιμαστεί μέσα στον χρόνο».
Επιπλέον, πρόσθεσε, «εννοείται ότι το να επιβάλλουμε τον τρόπο μας -είτε "συντηρητικά" είτε "φιλελεύθερα"- πάνω σε άλλους, είναι αλαζονικό και υποκριτικό!
Αντίθετα, η ειλικρινής ταπείνωση απαιτεί από όλους μας να είμαστε ανοιχτοί να δεχθούμε τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον· με άλλα λόγια, όπως περίπου και ο αρχαίος θεός Ιανός, καλούμαστε να δηλώσουμε τον σεβασμό μας στους μέσα στα χρόνια δοκιμασμένους τρόπους του παρελθόντος με προσοχή για την επουράνια ζωή που επιθυμούμε. Αυτή η "στροφή" προς το παρελθόν και το μέλλον είναι σίγουρα είναι ένα σημείο της προσπάθειας για μετατροπή του θρησκεύματος», ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Ο κ. Βαρθολομαίος τόνισε, ακόμη, ότι «η αίσθηση της κλήσης και του επείγοντος χαρακτήρα της μετατροπής μάς επιτρέπουν να διακρίνουμε τα πεδία της κοινής μας υπηρεσίας και της κοινής μας αποστολής. Ως ξεχωριστές κοινωνίες - Εκκλησίες είμαστε "εύθραυστα κλαδιά"... Μαζί, ωστόσο, μπορούμε να γίνουμε ένας άνθρωπος υπό τη σκέπη ενός Θεού, δίχως να χωριζόμαστε μεταξύ μας, ούτε να βεβηλώνουμε τη διαθήκη του Κυρίου μας! Πράγματι, οι συνθήκες γι' αυτόν το νέο τρόπο είναι να αποφεύγουμε την ειδωλολατρεία και η συμφιλίωση».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπογράμμισε ότι «η ενότητα την οποία επιζητούμε είναι ένα άνωθεν δώρο, το οποίο εμείς οφείλουμε να επιδιώξουμε με επιμονή αλλά και με υπομονή· δεν είναι κάτι το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμάς, αλλά αρχικά από την Κρίση του Θεού και από τον "καιρό", όπως ονομάζεται η διάρκεια στην αρχαία ελληνική!

Παρόλ' αυτά, αυτό το ιερό δώρο της Ενότητας είναι κάτι το οποίο απαιτεί από εμάς δραστικές μετατροπές και αναπροσανατολισμό, ούτως ώστε με ταπεινότητα να επιστρέψουμε στις κοινές μας ρίζες της Αποστολικής Εκκλησίας και στη θρησκευτική κοινότητα των Αγίων, αλλά επίσης να εμπιστευθούμε εαυτούς και να αφεθούμε στην Ουράνια Βασιλεία και Εξουσία του Θεού. Ωστόσο, τέλος, η ενότητα μας υποχρεώνει σε ένα κοινό σκοπό σε αυτή τη ζωή, καθώς περιμένουμε την επερχόμενη· γιατί μας παραπέμπει προς μια ιερή υπηρεσία και αποστολή για την πραγματοποίηση αυτού του βασιλείου, όπως δηλώνουμε δια της προσευχής μα στον Κύριο "ως εν Ουρανώ και επί της Γης"! Αυτό είναι το ιερό δώρο που έχουμε κληρονομήσει. Αυτό, επίσης, είναι το ιερό έργο το οποίο βρίσκεται μπροστά μας! "Ας πορευθούμε λοιπόν εν Ειρήνη" (από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου), για να ανακηρύξουμε τα καλά νέα σε όλο τον κόσμο».

Στην παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Ολομέλεια της Επιτροπής «Πίστης και Τάξης» του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στάθηκε ο μητροπολίτης Κωνσταντίας και Αμμοχώστου Βασίλειος, πρόεδρος της Επιτροπής, επισημαίνοντας ότι δύναται να εκληφθεί «ως έμμεση και άμεση απάντηση προς όλους εκείνους, οι οποίοι απορρίπτουν τον διάλογο, αγνοώντας την ευθύνη της Εκκλησίας έναντι των διηρημένων χριστιανών και Εκκλησιών και έναντι του σύγχρονου κόσμου που απαιτεί τον διάλογο».

Από την πλευρά του, ο μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος, μιλώντας στους δημοσιογράφους, αναφέρθηκε στην επίσκεψη του κ. Βαρθολομαίου στο Νομό Χανίων, λέγοντας ότι «είναι όντως μεγάλη η χαρά και η τιμή για τον τόπο μας, για το Νομό μας, γιατί η παρουσία του Παναγιοτάτου διατρανώνει για μία ακόμη φορά τους δεσμούς που διαχρονικά ενώνουν την Κρήτη, την Εκκλησία της Κρήτης, με το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Το Πατριαρχείο είναι ο τόπος της αναφοράς μας, είναι το κέντρο όχι μόνο της Ορθοδοξίας αλλά και της Ρωμιοσύνης. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, λοιπόν, βρίσκεται ανάμεσά μας, ευλογεί τον τόπο και τους ανθρώπους του...».

http://www.haniotika-nea.gr/index.php?art_id=40082


Συμπεράσματα από την ολομέλεια του "Πίστις και Τάξις" στην Κρήτη

Διάκριση ως προς τα ζητήματα ηθικής φύσεως

Μέσω της προσεκτικής μελέτης συγκεκριμένων περιπτώσεων (case studies) –εκ των οποίων κάποιες σε αμφιλεγόμενα ζητήματα όπως ο προσηλυτισμός, η ομοφυλοφιλία και η έρευνα για τα βλαστοκύτταρα– η Επιτροπή θα ερευνήσει διακριτικά τον τρόπο με τον οποίο οι Εκκλησίες καταλήγουν στις θέσεις τους σε ζητήματα ηθικής φύσεως. Στόχος είναι η έναρξη διαδικασίας ανάπτυξης ενός οικουμενικά αναγνωρισμένου συνόλου δράσεων/βημάτων για την αντιμετώπιση από τις Εκκλησίες των ηθικών ζητημάτων.

Μιλώντας για αυτά που η Επιτροπή επιθυμεί να επιτύχει με τις μελέτες της ιδιατέρως με τη διάκριση στις Εκκλησίες σε ζητήματα ηθικής, ο διευθυντής της Πίστις και Τάξις, Αιδεσιμολ. Canon Dr. John Gibaut εξέφρασε δύο προσδοκίες: «Η πρώτη είναι ότι η μελέτη μπορεί να καταστήσει ικανές τις Εκκλησίες να έλθουν σε μια κοινή κατανόηση των ηθικών ερωτημάτων – πιστεύουμε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά και αν αυτό δεν είναι εφικτό, υπάρχει τότε η δυνατότητα να μπορούν οι Χριστιανοί να πουν ο ένας στον άλλο: Διαφωνώ με την τοποθέτηση, αλλά σέβομαι τον τρόπο με τον οποίο έχεις φτάσει εκεί».
http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=730


Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ A L I E N (Σχόλιο στην ομιλία του κ. Βαρθολομαίου)

Στην Επιτροπή “πίστης και τάξης” του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών ο κ. Βαρθολομαίος δέχτηκε την “κατάληψη”, που υποπτευόμαστε όλοι μας, από ξένη δύναμη. Ομολόγησε πώς είναι ο Ιανός, θεότης με δύο πρόσωπα, και γι' αυτό ο κ. Βαρθολομαίος πότε μιλά με το ένα, πότε με το άλλο! Στην επιτροπή μίλησε με το νέο του, μεταλλαγμένο, πρόσωπο και είπε:

«Ταπεινότητα σημαίνει να είμαστε ταγμένοι να μαθαίνουμε από τους άλλους. Αλαζονεία και υποκρισία είναι να επιβάλλουμε τον τρόπο μας πάνω σε άλλους». [Τώρα μπορούμε όλοι μας να καταλάβουμε τι εννοούσε ο μέγας γέρων της νεο-ορθοδοξίας κ. Γιανναράς όταν απεφάσισε πως ορθοδοξία είναι ένας τρόπος ζωής. Μία σχέση. Μία σχετικότης]

«Καλούμαστε να είμαστε ανοιχτοί να δεχτούμε τόσο το παρελθόν όσο και το μέλλον. Αυτή η “στροφή” προς το παρελθόν και το μέλλον είναι η προσπάθεια για μετατροπή του θρησκεύματος». [Μήπως έγραψε και αυτή την ομιλία ο Ράμφος;]

«Η αίσθηση της κλίσης και του επείγοντα χαρακτήρα της μετατροπής μας επιτρέπουν να διακρίνομε τα πεδία της κοινής μας υπηρεσίας και της κοινής μας αποστολής».

Τι σημαίνουν αυτά τα δύο πρόσωπα; Με το ένα θα μιλά την ξύλινη γλώσσα του κληρικαλισμού, όπως μιλά ο κ. Ιερώνυμος σε κάθε ευκαιρία και με το άλλο την ζωντανή γλώσσα της σεξουαλικής απελευθερώσεως, την γλώσσα της εποχής μας!

Και όμως τίμιοι καθηγητές θεολογίας διαμαρτύρονται στον Αρχιεπίσκοπο και ασπάζονται την δεξιά του, σαν να είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστιανός! Τίμιοι και ονομαστοί κληρικοί, διαμαρτύρονται στον Αρχιεπίσκοπο ζητώντας λογική και δικαιοσύνη. Όταν υπάρχουν ήδη αποδείξεις περί της διπλής ταυτότητος του κ. Ιερώνυμου.

Σαν το σκυλί του Παυλόφ οι Έλληνες μόλις βλέπουν ράσο προσκυνούν την πίστη και τον πιστό.

Συνεχίζει ο κ. Βαρθολομαίος:

«Το ιερό δώρο της ενότητας είναι κάτι το οποίο απαιτεί από εμάς δραστικές μετατροπές και αναπροσανατολισμό....»


Μερικές από τις δραστικές αυτές μετατροπές περιέχονται στα συμπεράσματα της ολομέλειας “πίστη και τάξη”:

«Πρέπει να επέλθει συμφωνία και στα προβλήματα ηθικής τάξεως όπως η ομοφυλοφιλία, τα βλαστικά κύτταρα, οι ιέρειες. Πρέπει να μπορεί η κάθε εκκλησία να μπορεί να πει στην άλλη: Διαφωνώ μεν στην τοποθέτηση αλλά σέβομαι τον τρόπο με τον οποίο έφτασε σ' αυτή την τοποθέτηση»!
[Χρησιμοποιούν τον γνωστό λόγο του Βολταίρου περί ελευθερίας!]

Επιτέλους θα ανακουφιστούν και οι δικοί μας ανώμαλοι αρχιερείς! Μας είναι γνωστό πως κορυφαίο μέλος του διαλόγου των εκκλησιών, το θερμοπαρακαλούσαν να μην κάνει πιάτσα στα πάρκα, τουλάχιστον με τα ράσα!

Επιτέλους με τις φεμινίστριες θα ξαναποκτήσει άντρες η εκκλησία στην Ιεραρχία της.

Πριν λίγο καιρό γεννήθηκε κοριτσάκι στις Ινδίες με δύο πρόσωπα! Θεωρείται από τους ντόπιους μετενσάρκωση του Θεού Βισνού.

Προτείνουμε ταπεινώς να υιοθετηθεί από την νέα οικουμενική εκκλησία ώστε να λατρεύεται σαν ζωντανό άγαλμα στην έδρα του νέου Ολύμπου του Πολυθεϊσμού, στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης!

Ο θεός να ευλογεί την Ορθοδοξία και τον κλήρο της, ο οποίος υποκρίνεται πως δεν καταλαβαίνει τίποτε και διαμαρτύρεται ορθοδόξως.

Ματαίως φιλοδοξεί και ο σεβαστός πρ. Ζήσης να συμπεριληφθεί η “ομολογία πίστεως” στα συμβολικά κείμενα της παραδόσεώς μας και να αναφέρεται σαν σύγχρονος πατέρας της εκκλησίας. Η Εκκλησία των Πατέρων δεν υφίσταται πλέον. Το θρήσκευμα αυτό μετατρέπεται:

Η τιμωρία όλων όσων υποκρίνονται τους Χριστιανούς χωρίς να 'χουν σαν σκοπό της ζωής τους την απόκτηση τού Αγίου Πνεύματος.

Αμέθυστος

α) O Πάπας και ο Παπισμός, του Βλαδίμηρου Σολόβιεφ

Στις πηγές του Οικουμενισμού (ΙΙ)

Η ουσία της μεγάλης διαφωνίας ανάμεσα στην Χριστιανική Ανατολή και την Χριστιανική Δύση, από την αρχή της μέχρι σήμερα, συμπυκνώνεται στο εξής: Η Εκκλησία του Θεού πρέπει να υπηρετήσει μέσα στην ανθρωπότητα έναν συγκεκριμένο πρακτικό σκοπό, και για την πραγματοποίηση του είναι απαραίτητη η ενότης όλων των Εκκλησιαστικών δυνάμεων κάτω από την καθοδήγηση και την εξουσία μιας κεντρικής Εκκλησιαστικής αυθεντίας!

Με άλλα λόγια: Πρέπει η εκκλησία πάνω στη Γη να εμφανιστεί σαν πρόδρομος της Βασιλείας του θεού και γι’ αυτόν τον λόγο να είναι μία και ενωμένη, διότι μία Βασιλεία χωρισμένη δεν αντέχει στον χρόνο ενώ η Εκκλησία κατά τους Λόγους του Κυρίου θα αντέξει μέχρις εσχάτων και οι πύλες του Άδου δεν θα την νικήσουν! Η Λατινική Εκκλησία απάντησε θετικά. Επέμεινε κυρίως στο πρακτικό μέρος του Χριστιανισμού, στην σημασία της Εκκλησίας σαν αντιπροσωπευτική Βασιλεία ή σαν πόλης του Θεού (critical Dei)

H αρχή της Εκκλησιαστικής αυθεντίας, δηλαδή της πνευματικής δύναμης, η οποία αντιπροσωπεύθηκε κυρίως από την Λατινική Ρώμη, έχει μία τριπλή εκδήλωση και δημιουργεί μια τριπλή επίσης ερώτηση. Κατά πρώτον στο χώρο της ίδιας της Εκκλησίας σε τί είδους σχέση πρέπει να βρίσκεται η κεντρική Εκκλησιαστική εξουσία με τους αντιπροσώπους των τοπικών Εθνικών Εκκλησιών. Στη συνέχεια, πρέπει να αναρωτηθούμε για τη σχέση της Εκκλησίας με το κράτος, της Εκκλησιαστικής αυθεντίας με τη λαϊκή. Τέλος τίθεται το ερώτημα της σχέσεως ανάμεσα στην πνευματική εξουσία και στην πνευματική ελευθερία του ατόμου, το ζήτημα της ελευθερίας της συνειδήσεως.

Σ’ αυτά τα τρία προβλήματα ο πάπας απάντησε ξεκάθαρα μέσα στην Ιστορία και στο δόγμα. Πιστοποίησε την απόλυτη ενότητα και το αδιαίρετο της πνευματικής εξουσίας και της εκκλησιαστικής αυθεντίας, συγκεντρωμένης στην έδρα του πρίγκιπος των αποστόλων, του Πέτρου! Το δόγμα της «πέτρας» και των «κλειδιών» πιστοποιεί το απόλυτο πρωτείο (Summum imperium) της Εκκλησίας στο κράτος δηλαδή στη λαϊκή εξουσία με το δόγμα των «δύο σπαθιών», και τέλος όσον αφορά την προσωπική Ελευθερία δηλώνει την απόλυτη αναγκαιότητα της εκκλησιαστικής αυθεντίας η οποία πρέπει να γίνει αποδεκτή nolens volens (θέλοντας και μή).

Μ’ αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία της Ρώμης απαιτεί μια απροϋπόθετη υποταγή από τις τοπικές Εκκλησίες με τους Επισκόπους τους, από το κράτος και από όλες τις λαϊκές αρχές και τέλος από κάθε Χριστιανό ιδιαιτέρως. Δηλώνει την αναγκαιότητα μιας τριπλής υποταγής Εκκλησιαστικής, πολιτικής και ήθικο-προσωπικής. Είναι γνωστό σε όλους μας πως αυτή η τριπλή απαίτηση προκάλεσε μια τριπλή αντίδραση! Το Βυζάντιο και ολόκληρη η Ορθόδοξη Ανατολή αντιστάθηκαν στον Εκκλησιαστικό αυταρχισμό της Ρώμης και παραμένουν αμετακίνητοι μέχρι σήμερα στην αντίθεσή τους στον πάπα. Οι λαϊκές δυνάμεις, οι βασιλείς και οι λαοί συμμάχησαν εναντίον της πολιτικής απολυταρχίας του πάπα και συνεχίζουν να δίνουν μία άγρια και επιτυχημένη μάχη περνώντας από την άμυνα στην επίθεση. Τέλος ο Γερμανικός προτεσταντισμός επαναστάτησε εναντίον της ηθικής απολυταρχίας της Ρώμης η οποία απαιτούσε από την ατομική συνείδηση και νόηση, απόλυτη υπακοή. Ακόμη μέχρι σήμερα οι ελεύθερες δυνάμεις του προσωπικού πνεύματος αντιστέκονται στις απαιτήσεις αυθεντίας του πάπα!

Η Ρώμη προσπάθησε να ενώσει τα διασκορπισμένα στοιχεία της ανθρωπότητος και το μόνο που κατόρθωσε είναι να τους ενώσει όλους σε μία κοινή αντίσταση εναντίον της και εναντίον των απαιτήσεών της! Πόσες διαφορετικές δυνάμεις και πόσα διαφορετικά πρόσωπα δεν συγκέντρωσε η Ιστορία στον κοινό αγώνα αντίστασης στην αυθεντία του πάπα! Τον Φώτιο και τον Λούθηρο, τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο ΙΙ και τον Μάρκο της Εφέσου, τον Μελάνκτονα και τον Ερρίκο τον 8ο !

Για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στην Λατινική Εκκλησία, πρέπει να διακρίνουμε για τί πράμα πάλεψε μέσα στην Ιστορία, από τον τρόπο με τον οποίο πάλεψε. Στο Εκκλησιαστικό πεδίο η Ρωμαϊκή Εκκλησία αντιπροσώπευε την αρχή της ορατής ενότητος και κεντρικής εξουσίας, της υπέρτατης αυθεντίας. Για να κρίνουμε σωστά αυτό το σημείο πρέπει να θέσουμε τις αντίστοιχες ερωτήσεις:
1) Είναι αναγκαία μία κεντρική εξουσία στην Ορατή Εκκλησία;
2) Mε ποιο δικαίωμα η έδρα της Ρώμης αποκτά αυτή την εξουσία;
3) Πώς το εξάσκησε;

Μπορούμε να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα μόνον εάν αναγνωρίσουμε στην Χριστιανική Εκκλησία μία πρακτική αποστολή στην Ιστορία, εάν δεχθούμε πώς, παρότι διαθέτει μία βάση ακίνητη και αΐδια, είναι επίσης και μια Ιστορική δύναμις η οποία πρέπει να πράξει και να πολεμήσει στον κόσμο, δηλαδή μόνον εάν αναγνωρίσουμε την Γήινη Εκκλησία σαν στρατευμένη. Για το πρακτικό έργο, για την μάχη, είναι απαραίτητη η ενότης και η αδελφότης των δυνάμεων πού βρίσκονται σε δράση, είναι απαραίτητη μισ υπέρτατη κεντρική αυθεντία, μια σωστά ιεραρχημένη τάξη και μια αυστηρή πειθαρχία.

Αυθεντία, τάξις, πειθαρχία: Πόσο χαμηλοί και κατώτεροι είναι αυτοί οι όροι συγκρινόμενοι με την πνευματική και θεϊκή ουσία της εκκλησίας!

«Η Εκκλησία -λένε- δεν είναι εξουσία και αυθεντία αλλά αλήθεια, όπως ακριβώς δεν είναι εξουσίες ο Χριστός και ο Θεός». Είναι αλήθεια πως ο Θεός, ο Χριστός και η Εκκλησία, στην απόλυτη ουσία τους είναι μόνον αλήθεια, αλλά πού υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να ζήσουν μόνο με την απόλυτη ουσία και για τους οποίους η αλήθεια δεν εξαρτάται από της εξουσία; Ο Χριστός δεν είπε πως είναι μόνον η αλήθεια, αλλά είπε: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή», και στη γήινη ύπαρξή του δεν προσπάθησε μόνο να πείσει και να φωτίσει αλλά έδωσε και διαταγές, δεν έδωσε μόνο μαρτυρία της αλήθειας που κατοικούσε μέσα Του αλλά έδειξε επίσης και την αυθεντία που κατείχε! Δεν είναι τυχαίο πως ο Ευαγγελιστής ομολογεί πως ο Χριστός μιλούσε και έπραττε «σαν κάποιος που έχει εξουσία» και σ' αυτό ακριβώς τοποθετεί τον διακεκριμένο χαρακτήρα της αποστολής Του.

Αμέθυστος

Στις πηγές του Οικουμενισμού (I)

Ο χωρισμός των Εκκλησιών, του Βλαδίμηρου Σολόβιεφ! [αποσπάσματα]

Πατέρας του οικουμενισμού είναι ως γνωστόν ο διάσημος και άγνωστος Σολόβιεφ (1853-1900). Παρόλο το σύντομο τής ζωής του είχε την «τύχη» να αποκτήσει πολλούς και ικανούς και διάσημους μαθητάs, πρώτος εκ των οποίων είναι ο γνωστός μας Φλωρόφσκι. Ο Γερμανικός ιδεαλισμός, βαπτίζεται με τον Σολόβιεφ, στα νερά της πίστεώς μας και αντικαθιστά ουσιαστικά την πίστη με μία Ιστορική Ιδεολογία, τον οικουμενισμό και την γνώση του Αγίου πνεύματος με τις καθολικότητες του Hegel. Η βαριά του σκιά επηρεάζει τις μοίρες μας, σαν Χριστιανών μέχρι σήμερα και μάλλον για πάντα, σύμφωνα με την επιτυχία των οικουμενιστικών του Οραμάτων, που εξακριβώνονται πλέον σήμερα!

«Ιστορικά η Χριστιανική Εκκλησία αντιπροσωπεύει την ενότητα δύο ιδρυτικών αρχών: της ανατολικής η οποία είναι παθητική παράδοση στη θεότητα και της Δυτικής η οποία ορίζει την αυτονομία του ανθρώπου. Και οι δυο αρχές είναι εξίσου απαραίτητες για την Εκκλησία, προκειμένου η ανθρωπότης να πραγματοποιήσει με την θέληση της και γι’ αυτό αυτόνομα, το θέλημα του Θεού, από την στιγμή που θα το αναγνωρίσει.

Η ανθρωπότης η οποία εισέρχεται να λάβει μέρος στην Εκκλησία πρέπει κατά πρώτον να πιστέψει στην πανανθρώπινη αλήθεια που της απεκαλύφθη και δεύτερον να δράσει, για να θέσει σε πρακτική εφαρμογή στον ανθρώπινο κόσμο της αυτή την αλήθεια!

Το ιδανικό της Εκκλησίας είναι η αρμονία αυτών των δύο πράξεων. Αυτό το ιδανικό όμως το οποίο μας εδόθη στο πρόσωπο του ανθρώπου-Θεού, πραγματοποιήθη ολοκληρωτικά μόνον από Αυτόν, ενώ η ανθρωπότης η οποία βρίσκεται ακόμη σε πορεία προς την Βασιλεία του Θεού μπορεί να θρυμματίσει και στην πράξη έχει θρυμματίσει την ισορροπία ανάμεσα στην ανθρώπινη πράξη και στην θεϊκή και από τις δύο κατευθύνσεις! Η ανθρώπινη δραστηριότητα στην Εκκλησία μπορεί να αποδειχθεί ή πολύ αδύναμη με συνέπεια να προκαλέσει στην Εκκλησιαστική ζωή αγκύλωση και σταμάτημα, ή πολύ ενεργητική και να παραμορφώσει τοιουτοτρόπως το “έργο του Θεού” εισάγονται στην Εκκλησία τα πάθη και τα ανθρώπινα συμφέροντα! Δύο είναι λοιπόν οι απειλές που στέκονται πάνω από την Χριστιανική ανθρωπότητα: Η Ανατολική ακινησία και η υπερβολική δραστηριοποίηση της Δύσεως!

Η Ανατολή, ορθόδοξη στην Θεολογία αλλά ετερόδοξη στη ζωή, κατενόησε την θεανθρωπότητα του Χριστού αλλά δεν κατόρθωσε να συλλάβει την θεανθρώπινη σημασία της Εκκλησίας. Θέλησε να έχει στην Εκκλησία μόνον το θείο και όχι το θεανθρώπινο. Για την Ανατολή η Εκκλησία υπήρξε μόνον το Ιερό που δόθηκε από ψηλά σε ολοκληρωμένη μορφή, την οποία διατηρεί η παράδοση και την οποία η ευλάβεια οικειοποιείται. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το πρώτο πράγμα για την Εκκλησία, αλλά για την Ανατολή υπήρξε και το τελευταίο. Για την Ανατολή όλη η Χριστιανική αλήθεια, η οποία αντιπροσωπεύεται από την Εκκλησία, υπήρξε μόνον υπεράνω της ανθρωπότητος και πριν από την ανθρωπότητα. Ενώ ο Χριστιανισμός είναι η αλήθεια της θεανθρωπότητος, δηλαδή της προσωπικής ενώσεως της θεότητος με την ανθρωπότητα σε όλες τις παραμέτρους. Γι’ αυτό και η Εκκλησία η οποία στην βάση της είναι έργο υπερανθρώπινο, δεν μπορεί να περιοριστεί μόνον σ’ αυτήν την θεϊκή βάση αλλά πρέπει να αγκαλιάσει ολόκληρο το οικοδόμημα τής υπάρξεώς μας. Η Εκκλησία ή η Βασιλεία του θεού, δεν πρέπει να παραμείνει μόνον πάνω από μας, να είναι μόνον αντικείμενο, της λατρείας μας, αλλά πρέπει να είναι και σε μας σαν κατευθυντήριος δύναμις και Ελεύθερη ζωή για ολόκληρη την ανθρωπότητα! Η Εκκλησία δεν είναι μόνον ΙΕΡΟ αλλά είναι επίσης ΑΥΘΕΝΤΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Χωρίς αυτή την τριάδα δεν υπάρχει αληθινή ζωή στην Εκκλησία.

Η Ανατολή προσκολλήθηκε αποκλειστικώς στην θεία βάση της Εκκλησίας και ξέχασε να ολοκληρώσει αυτή την βάση στην ανθρωπότητα.

Η Εκκλησία είναι κάτι αΐδιο, κάτι αναλλοίωτο το οποίο διατηρείται ανεξάρτητα από εμάς και είναι επίσης και κάτι το οποίο ολοκληρώνεται από εμάς, το οποίο αλλάζει και βρίσκεται σε κίνηση!

Αυτό που στην Εκκλησία παραμένει αναλλοίωτο είναι η αδιάκοπη συνέχεια του κλήρου, η αιώνια αλήθεια του δόγματος, η αγιότης των Μυστηρίων! Όλα αυτά σχετίζονται με την Θεότητα και απαιτούν από τον άνθρωπο αποδοχή και αναγνώριση. Αυτό όμως που κινείται και αλλάζει στην Εκκλησία, το οποίο οικοδομείται σταδιακά και ιστορικά πάνω στην θεία βάση της, αναφέρεται απευθείας στον άνθρωπο και απαιτεί την θεληματική δραστηριότητα του ιδίου. Ο θεανθρώπινος χαρακτήρας της εκκλησίας απαιτεί την απόλυτη ένωση αυτών των δύο στοιχείων! Σαν αληθινό σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Η εκκλησία πρέπει να είναι σαν κι Εκείνον, η ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση του θείου και του ανθρωπίνου. Στο Χριστό το ανθρώπινο (η λογική θέληση) υποτάχθηκε ολοκληρωτικά στη θέληση του πατρός και μέσα απ’ αυτόν τον ηρωισμό της απαρνήσεως του εαυτού του, υπέταξε στον εαυτό του την υλική του φύση, την θεράπευσε, την μεταμόρφωσε και την ανέστησε σε μία νέα πνευματική μορφή. Με τον ίδιο τρόπο στην εκκλησία το ΙΕΡΟ το οποίο γίνεται αποδεκτό από την θέληση και την νόηση του ανθρώπου μέσω της απαρνήσεως του εαυτού, από τα πρόσωπα και τους λαούς, πρέπει να επεκταθεί σε όλες τις ανθρώπινες παραμέτρους, σε όλη την φυσική ζωή και μέσα απ’ αυτό στη ζωή όλου του κόσμου για να τον θεραπεύσει, να τον μεταμορφώσει και να τον αναστήσει.

Η Θεία Αρχή της εκκλησίας δεν πρέπει να διατηρηθεί και να συντηρηθεί στον κόσμο αλλά πρέπει να κυβερνήσει τον κόσμο. Η εκκλησία, η οποία είναι αΐδιο και αναλλοίωτο Ιερό, πρέπει να είναι επίσης και αποτελεσματική δύναμις. Αυτή η πνευματική δύναμις της εκκλησίας θα οδηγήσει την ανθρωπότητα και θα κατευθύνει τον κόσμο στον σκοπό του, δηλαδή στην ενότητα όλων σ’ ένα μοναδικό θεανθρώπινο σώμα στο οποίο όλες οι δυνάμεις της δημιουργίας ενσαρκώνουν ενεργητικά καθ’ εαυτές την μοναδική θεότητα!

[Σ’ αυτή την αρχή στηρίζεται η πρόταση αναμόρφωσης της εκκλησίας του Παντελή Καλαϊτζίδη, η οποία κυκλοφορεί ήδη στην Αγγλική γλώσσα στο περιοδικό The Ecumenical Review, July 2009. Ο κ. Καλαϊτζίδης θεολόγος της νεωτερικότητας και της μετανεωτερικότητας, Golden boy της εκκλησίας της Δημητριάδος και της θεολογικής Θεσσαλονίκης, χρησιμοποιεί φρέσκιες δικές του ιδέες ηλικίας τουλάχιστον 100 ετών, όπως και όλοι οι συνάδελφοί του που 'χουν ξετινάξει τα παγκάρια της εκκλησίας.]

Το Ιερό της εκκλησίας που δόθηκε στην αποκάλυψη και φυλάχτηκε στην παράδοση (κλήρος, δόγμα, μυστήρια) είναι η Αρχή, η πνευματική δύναμις η οποία συνδυάζεται με την Αρχή, είναι το μέσον και η ελεύθερη θεανδρική ζωή, είναι ο σκοπός, το τέλος του έργου του θεού!

Εάν η Ανατολή αναλώθηκε στην συντήρηση, στην Ιερή καταγωγή της Βασιλείας του θεού η Ρώμη λόγω του πρακτικού χαρακτήρος της ενδιαφέρθηκε πάνω απ' όλα για τα μέσα με τα οποία θα επιτύγχανε την Βασιλεία του θεού πάνω στη γη. Το πρώτο και κύριο μέσον ή η συνθήκη γι' αυτό είναι η ενότης της πνευματικής αυθεντίας και η Ρώμη έβαλε όλη της την ψύχη στην προσπάθειά της να ενώσει και να δυναμώσει την πνευματική εξουσία, κάτι που αντιστοιχεί στο Ρωμαϊκό δαιμόνιο.

Η Χριστιανική Ρώμη λόγω της Ιστορικής της ιδιαιτερότητος υπήρξε ίδια με την ειδωλολατρική Ρώμη, αντιπροσωπεύοντας όπως κι εκείνη, την Αρχή της βουλήσεως, δηλαδή της πρακτικής νοήσεως η οποία εκφράζεται αντικειμενικώς σαν νόμος και σαν αυθεντία! Αυτή η Αρχή υπήρξε κενή και χωρίς κανένα περιεχόμενο στη διάρκεια της ειδωλολατρίας και γι' αυτό προς το τέλος της αυτοκρατορίας ενσαρκώνεται άσκοπα στον καισαρισμό. Με τον Χριστιανισμό όμως δέχεται την πληρότητα του περιεχομένου και χρησιμοποιείται στο έργο του θεού πάνω στη γη.

Εάν η στοχαστική Ανατολή αμάρτησε με το να μην σκεφτεί τα πρακτικά μέσα και τις συνθήκες με τις οποίες θα πραγματοποιούσε το έργο του θεού πάνω στη γη, η πρακτική Δύση έκανε επίσης μεγάλο λάθος καθώς ενδιαφέρθηκε μόνον γι' αυτά τα μέσα, πριν από κάθε τι άλλο και μόνο γι' αυτά, μεταμορφώνοντάς τα σε σκοπό της δραστηριότητός της. Ο Χριστιανισμός δεν είναι ένα απλό αντικείμενο διαλογισμού, αλλά ούτε και μια υπόθεση καθαρής πράξης. Η μεγαλύτερη δυστυχία παρόλα αυτά όμως υπήρξε η έλλειψη αγάπης μεταξύ των, η έλλειψη χριστιανικής αγάπης! Η αποξηραμένη αγάπη δεν τους βοήθησε να καταλάβουν ο ένας τον άλλον και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον.

Εάν λοιπόν ο απομονωμένος στοχασμός της Ανατολής στάθηκε ανίκανος μπρος στην ζωντανή δύναμη μιας ξένης πίστεως, η απομονωμένη θρησκευτική δραστηριότης του Δυτικού Καθολικισμού απεδείχθη ανίκανη απέναντι στην αμφιβολία της σκέψης. Η Ιερότης της εκκλησίας του θεού διετηρήθη και στις δύο χωρισμένες πλευρές του Χριστιανικού κόσμου, αλλά παρέλυσε ή παραμορφώθηκε η υποχρέωση να εισαχθεί αυτή η Ιερότης στη ζωή της ανθρωπότητος. Ο ησυχασμός του Βυζαντίου, καθώς δεν υποστηριζόταν από την δυναμική ενέργεια της Ρώμης, παρέδωσε την Χριστιανική Ανατολή θύμα μιας αντιχριστιανικής θρησκείας, ενώ η φιλοδοξία γεμάτη φθόνο και η πρακτική ενέργεια της Ρώμης, στερημένη της επήρειας του εξισορροπιστικού διαλογισμού της Ανατολής, δεν κατόρθωσαν να σώσουν την Χριστιανική Δύση από τις πλανεμένες ιδέες του αντιχριστιανικού Διαφωτισμού!»

Αμέθυστος

Δείτε επίσης
Στις πηγές του Οικουμενισμού (IΙ)
Στις πηγές του Οικουμενισμού (IΙΙ)