Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Η παράδοση είναι υπεύθυνη για την ελλειπή οργάνωση του ψυχισμού του νεοέλληνος. Διότι η ασκητική παράδοση τον δίδασκε πως η σκέψη είναι λάθος. Πρέπει να μήν σκέφτεσαι, η σκέψη είναι αμαρτία ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΒΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ. Και οι Χριστιανοί δέν έμαθαν να σκέφτονται.
Στέλιος Ράμφος
Αμέθυστος
ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ
Στην ανάρτηση αυτή συγκεντρώνονται τα σχόλια όσων επιθυμούν να σχολιάσουν τα δύο βίντεο από ομιλία του κ. Ζηζιούλα τα οποία βρίσκονται στην ανάρτησή μας ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ.
Σχόλιο απο τον κ.Κυπριανο Χριστοδουλίδη
Μεταξύ άλλων ήταν και τούτο, που έχει σχέση με την ιεραποστολή. Είπε λοιπόν ότι πρώτα πρέπει να μπεις μέσα στην ψυχοσύνθεση του Κορεάτη ή του Αφρικανού κλπ. και μετά να προσπαθήσεις να βρεις τον καλύτερο τρόπο για να του μεταφέρεις (sic) το υπαρξιακό (!!) χαρμόσυνο άγγελμα.
Αλλά αυτό λέει ο Κύριος ή λέει το εντελώς αντίθετο; Το "μαθητεύσατε πάντα τα έθνη" δεν σημαίνει να μπείς στη σκέψη του άλλου, να δεις πως σκέπτεται. Σημαίνει να καλλιεργήσεις τη μαθησιακή του διάθεση. Να δώσεις στον άλλο να καταλάβει ότι χρειάζεται μια καινούρια μάθηση, που δεν θα μπορέσει, αν είναι φίλαυτος και επηρμένος, να την αποδεχθεί. Όποιος όμως είναι ταπεινός τη καρδιά (πως το γράφει; ταπεινοίς και ... δίδεται ο Θεός, δεν το θυμάμαι) θα καθήσει κάτω, θα πετάξει όλες τις ψεύτικες μαθησιακές του γνώσεις που είχε μέχρι τότε κι έτσι θα τον φωτίσει η Χάρις για να καταλάβει το ευ-αγγέλιον.
Τι σαχλαμάρες ήταν αυτές : Να μπεις στη σκέψη του άλλου και να δεις να τον τρόπο που σκέπτεται! Αυτά έκαναν οι παπικοί και οι προτεστάντες και όταν ακούν για ιεραποστόλους, βράζουν τα καζάνια για να τους μαγειρέψουν.
ΝΕΟ ΣΧΟΛΙΟ :
Πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως τήν ουσία τής "θεολογίας" τού κ.Ζηζιούλα, τήν οποία μάς προσφέρει μεγαλόψυχα.
ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ.Βάσει τής οποίας αλλοιώνει όλη τήν Εκκλησιολογία μας. "Η ουσία τής θεολογίας είναι να θεωρήσουμε τά πάντα όχι μόνο μέ τά μάτια τής Αναστάσεως αλλά πώς θά είναι τά πράγματα και οι σχέσεις ακόμη και μετά τή Δευτέρα Παρουσία καί νά τά πραγματοποιήσουμε".
Αυτή είναι η εσχατολογία του, η οποία καταργεί τό Άγιο Πνεύμα και δημιουργεί τά προβλήματα πού γνωρίζουμε.
Αμέθυστος
ΚΑΤΟΧΗ
Ο Εφιάλτης μας πρόδωσε αλλά στις Θερμοπύλες δέν υπάρχει κανένας Σπαρτιάτης. Οι σύγχρονοι Σπαρτιάτες έχουν διαλέξει να χτενίζονται και να λούζονται στα Κομμωτήρια. Ο τελευταίος Έλληνας υπήρξε μάλλον η Βούλα Πατουλίδου "για την Ελλάδα ρε γαμώτο". Στη συνέχεια προδόθηκε και αυτή απο τον Εφιάλτη. Απο εδώ και πέρα θα ζήσουμε με το γαμώτο.
Πάλι με χρόνια με καιρούς.....
Αμέθυστος
O φιλόσοφος του 21ου αιώνα
Στον κόσμο δεν υπάρχει δεύτερη εταιρία, που από την μια να είναι τόσο άνετη και ταυτόχρονα τόσο ισχυρή, όσο η εταιρία ειδών διασκεδάσεως, Apple. Ο ιδρυτής και διευθυντής της Steve Jobs, δεσποτικός και αρκετές φορές βαριά άρρωστος, δεν καθορίζει πια μόνο το τι αγοράζουμε - θέλει να καθορίσει και το πως να ζούμε.
Η ιστορία της Apple ξεκινά το 1976 σε ένα γκαράζ στο Los Altos, νότια του San Francisco.
Το i μπροστά στα διάφορα προϊόντα στην αρχή υπονοούσε το ίντερνετ, σήμερα το εγώ.
...Είναι πολλές οι έννοιες με τις οποίες περιγράφεται ο Jobs: γκουρού, μεγαλοφυΐα, μεσσίας, αλλά και δικτάτωρ και βασανιστής. Γιατί ο Jobs θεωρείται διαβολικός, αντικοινωνικός, και αυτή την φήμη την έχει. Δικαίως. Αυτό γίνεται γρήγορα ξεκάθαρο αν μπει κανείς στον κόσμο του. Η Apple, που κάποτε ήταν εταιρία που έφτιαχνε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, είναι σήμερα μια υπερδύναμη στην τεχνολογία διασκεδάσεως...
Η Apple, μια φαινομενικά άνετη μάρκα μαζικής κατανάλωσης, είναι ίσως η μοναδική επιχείρηση στον κόσμο, που εδώ και δεκαετίες έχει φανατικούς οπαδούς. Όχι κάποιους τρελούς, αλλά εκατομμύρια ανθρώπους, για τους οποίους η Apple είναι στάση ζωής. Το New York Magazine χαρακτήρισε τον Jobs με το iGod στο πρωτοσέλιδο. Και όταν η Apple ανακοίνωσε την έκδοση του iPad ο Economist έδειξε τον Jobs ως τον Ιησού...
...Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την εποχή μας και με τον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε. Ένα iMac στο γραφείο, ένα MacBook για τον δρόμο, ένα iPod για το jogging, ένα iPad για την εκπαίδευση και ένα iPhone για την σύνδεση με όλους τους άλλους αιώνιους νέους: προφανώς έτσι θέλει ο άνθρωπος του 21ου αιώνα να βλέπει τον εαυτό του. Έτσι θέλει να τον δουν οι άλλοι. Στη Νέα Υόρκη, το Τόκιο, το Λονδίνο, το Βερολίνο ζει εδώ και καιρό έτσι. Αυτό καθιστά τον Jobs φιλόσοφο του 21ου αιώνα.
Γιατί ο Jobs, ο σαγηνευτής με το μαύρο πουλόβερ και μπλου τζιν, με ψηλό μέτωπο, γένια και γυαλιά από νικέλιο, είναι ο άνθρωπος που καθορίζει πώς θέλουμε να ζήσουμε: καθορίζει το τι μπορούμε να έχουμε και μας πείθει πως είναι αυτό το οποίο θέλουμε να έχουμε. Αυτός άλλαξε την αγοραστική συμπεριφορά των μαζών και λόγω αυτού του γεγονότος τον τρόπο ζωής, δηλαδή την κουλτούρα. Από την επιτυχία της επιχείρησης του εξάγει ιδεολογίες, και το δικαίωμα να λογοκρίνει το τι θα παιχτεί στους υπολογιστές του. Η Apple βρίσκεται έτσι στο δρόμο να γίνει η ισχυρότερη επιχείρηση στον κόσμο; Η iPowerful;...
...Για τον Jobs υπάρχουν μόνο νικητές και αποτυχημένοι, ιδιοφυΐες ή βλάκες, μισεί αυτούς που τρώνε κρέας... Κάτω από την κυριαρχία του Jobs οι υπάλληλοι βιώνουν το "the hero-shithead roller coaster". Την μια είναι ιδιοφυΐες, την άλλη μέρα ηλίθιοι...
... Ο Andy Hertzfeld, που ανέπτυξε το λογισμικό της Apple και το Μac λέει: Είναι εξαιρετικά εκδικητικός. Όλοι τον φοβούνται, ιδιαίτερα οι υπάλληλοι. Αν θα περιέγραφα τον Steve με μια λέξη, αυτή θα ήταν “ελεγκτικός”. Η κοσμοθεωρία του είναι πως οι κανόνες του ισχύουν για όλους εκτός από αυτόν... Ο Hertzfeld συνεχίζει: θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Η γέννηση του Mac δεν ήταν απλώς η εκκίνηση παραγωγής μιας σειράς προϊόντων, ήταν σαν ένας οργασμός... Η Apple δεν θέλει να φτιάξει το οικονομικά πιο επιτυχημένο προϊόν ή το τεχνολογικά πιο εντυπωσιακό. Πρέπει να είναι το μεγαλειοδέστερο πράγμα, η τελειότητα καθ' εαυτή... Η Apple κατάφερε να φορτίσει συναισθηματικά τα προϊόντα της, να τα εξυψώσει σε αξίες, μέχρι να αποκτήσουν αξία. Η Αpple αποπλανά... Think different, είναι το σλόγκαν που υιοθέτησε αργότερα η Apple... Όποιος αγοράζει Mac είναι νέος, δημιουργικός, επαναστατικός, δηλαδή cool...
..Η Pamela Kerwin(πρώην συνέταιρος του Jobs στο Pixar) είναι μια από τις λίγες γυναίκες που βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου του Jobs. Είναι επίσης από τις λίγες μορφές στον κόσμο που μπορεί να παρατηρήσει κριτικά τον Jobs, και να πει τι σκέφτεται περί αυτού, χωρίς να παραλύσει λόγω σοκ. Χωρίς φόβο ότι θα της στερήσει την θέρμη του, πράγμα που κινεί εκείνους που εδώ και δεκαετίες, στην καλύτερη περίπτωση εισέπραξαν κοντά του περιφρόνηση, όταν του εξέφρασαν τι σκέφτονται... Το ότι σε ακούει και σου δίνει “face time” είναι σημάδι πως αυτό που κάνεις έχει αξία. ...Αν σε αποκαλεί με το μικρό σου, και εσύ μπορείς να αποκαλέσεις Steve τον Mister Jobs, είναι έκφραση της σημασίας σου...
Δεν είναι ιδιαίτερα καλός στις διαπραγματεύσεις με άλλους σημαντικούς μάνατζερ, γιατί τότε το ένα εγώ βρίσκεται απέναντι στο άλλο, και ο Steve δεν κάνει ποτέ ένα βήμα πίσω. Όταν όμως φορώντας μπλου τζιν και μαύρο πουλόβερ πουλάει τα προϊόντα του στους πελάτες, σαν ένας μεσσίας στις παρουσιάσεις που κάνει, τότε είναι ένας λαμπρός άνδρας του show. Τότε δεν ενοχλεί το μεγάλο εγώ. Ένας showmaster χρειάζεται ένα μεγάλο εγώ....
....Οι συνεργάτες του Jobs τον φοβούνται. Αυτό που όλοι προσπαθούν να αποφύγουν είναι να τον συναντήσουν στο ασανσέρ. Γιατί θα αρχίσει να ρωτάει τι κάνεις (Η Apple έχει 34000 υπαλλήλους). Στο τέλος μπορεί να βγει πως το project σου δεν τον ενδιαφέρει πια και να σε διώξει. Αυτό όμως για το οποίο ζουν όλοι, είναι μια αναφορά στις παρουσιάσεις που κάνει ο Jobs. Nα πει π.χ. αυτή είναι η ομάδα που ανέπτυξε το iPhone. Να σηκωθούν, και να τούς χειροκροτήσει το κοινό.
Σε μια ομιλία που έκανε σε φοιτητές του πανεπιστημίου του Stanford, o Jobs είπε μεταξύ άλλων: “Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον ξοδεύετε ζώντας την ζωή ενός άλλου. Μην περιοριστείτε από δόγματα - από το αποτέλεσμα της σκέψης άλλων. Μην αφήσετε τον θόρυβο των φωνών των άλλων να πνίξει την δική σας εσωτερική φωνή. Το πιο σημαντικό: ακολουθείστε την καρδιά και την διαίσθηση σας, αυτά ξέρουν ήδη τι θέλετε να γίνετε. Μείνετε πεινασμένοι. Μείνετε ριψοκίνδυνοι.”
Μετάφραση: Πέτρος
Αμέθυστος
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
Ο Κώστας Μπέης στοχάζεται
Στό blog τού κ.Μπέη υπάρχει ένα είδος εισαγωγής σέ μιά συλλογή έργων μουσικής και ποιήσεως γιά λεπτές σύγχρονες ψυχές, σέ άμεση αντιπαράθεση με τα ιερά καίμενα τής Παραδόσεώς μας και τής Εκκλησίας μας.
Μοιάζει να νοιώθει ήδη βαρύ τό φορτίο τής ιερωσύνης πού ανέλαβε άκριτα. Νά επαναλαμβάνει ύμνους και προσευχές πού δέν μιλούν στήν ευαίσθητη ψυχή του. Αρχίζει να καταλαβαίνει επίσης πώς δέν έχει και πολύ μεγάλη σχέση μέ τόν Χριστιανισμό, τώρα πού τά χειροκροτήματα τών φίλων του έσβυσαν στή μνήμη του. Μοιάζει νά έχει βρεί και τόν θεό στόν οποίο πιστεύει, επιτέλους, και αλλοίμονο δέν είναι ο Χριστός.
«Τό βιβλιαράκι τούτο απευθύνεται σ' όποιον ενδεχόμενα νοιώσει κάποια στιγμή τήν ανάγκη να επικοινωνήσει με μιά πνευματικά ανώτερή του μέριμνα. Ίσως τότε βρεί αυτό πού καί εγώ πρίν αποζητούσα».
Είναι ένας άτολμος προσηλυτισμός, είναι φανερό.
Άς δούμε όμως αυτό πού βρήκε τί είναι «Τό βιβλιαράκι περιέχει αποσπάσματα πού να ευαισθητοποιούν τήν ψυχή τού σύγχρονου ανθρώπου, κάθε φορά πού νοιώθει τήν παρόρμηση να επικοινωνήσει με τήν θεία Πρόνοια».
Ούτε κάν η πρόνοια τού Θεού. Ο θεός τού Μπέη είναι ο «θεός» τού Πλωτίνου. Τόν οποίο διδάσκει ήδη μέσα στήν Εκκλησία τού Κυρίου, σάν μετενσάρκωση τού Ιουλιανού τού Παραβάτη. Ο Πρεβέζης νομίζουμε πώς απέτυχε τελικώς σέ όλα τά επίπεδα. Καλά αυτός ό Άγιος Επίσκοπος δέν τόν χειροτόνησε; Τί πήγε στραβά;
«Τά αποσπάσματα πού συγκέντρωσα δέν αναφέρονται μόνο στόν άνθρωπο πού πάσχει και ζητεί τήν επικουρία τής θείας Πρόνοιας. Υπάρχουν και στιγμές πού ο άνθρωπος νοιώθει νά τόν πλημμυρίζει μιά ρωμαλέα δημιουργική πνοή. Καί τότε νοιώθει μέσα του τήν θεία ευλογία να απλώνει άλλου είδους συναισθήματα, κάθε άλλο παρά απότοκα ανάγκης καί ικεσίας».
Ο Χριστιανός γιά τόν Μπέη είναι άνθρωπος πού αιωνίως πάσχει, πού η ζωή του είναι κόλαση, επειδή παραδόθηκε στά μεσαιωνικά φαντάσματα γιά τή σχέση τού ανθρώπου ώς δούλου τού θεού, στά πλέγματα ενοχής από τό προπατορικό αμάρτημα και από τά αντιπαθητικά κατάλοιπα τής πελατειακής σχέσης πρός μεσάζοντες. (εννοεί τούς Αγίους και τήν Θεοτόκο)
Είναι απολύτως έξω από τήν Εκκλησία γι' αυτό προσκαλεί τούς πάντες να μεταλάβουν. Κρασάκι διαθέτει. Νομίζουμε πώς δέν πρέπει να δοκιμάσουμε να επαναφέρουμε αυτόν τόν άνθρωπο στήν ορθοδοξία. Είναι ήδη σκύλος πού δαγκώνει.
Πρέπει όμως εμείς οι ίδιοι να οχυρωθούμε από τά ψεύδη του, καί όχι τόσο από τίς δογματικές του κακοδοξίες αλλά από τίς ιστορικές προκαταλήψεις τής εποχής μας πού προσπαθούν να υποβαθμίσουν κοσμικά τήν πίστη μας.
Ισχυρίζεται λοιπόν πώς η δουλοπρέπεια πού συνήχε εκείνους τούς χρόνους τούς ταπεινούς υπηκόους απέναντι στόν δεσποτικό αφέντη αποπνέει μιά μεγάλη σειρά από ύμνους και προσευχές.
Πρέπει λοιπόν να θυμηθουμε πώς οι Χριστιανοί βοήθησαν τόν Αυτοκράτορα στη νίκη του και πώς ο Αυτοκράτωρ διαπνεόταν από σεβασμό απέναντι στούς υπηκόους του. Πώς ο Ιουστινιανός ξεκίνησε τήν βασιλεία του με μιά σκληρή Στάση εναντίον του. Να θυμηθούμε πόσοι Αυτοκράτορες τέλειωσαν τή ζωή τους κοματιασμένοι από τούς ταπεινούς υπηκόους. Τήν ύπαρξη φανατικών ομάδων, ζηλωτών, μέσα στά εκκλησιαστικά πράγματα. Τήν άρνηση τών μοναχών να στηρίξουν τόν αυτοκράτορα τήν ύστατη στιγμή. Τήν ματαίωση τής ενώσεως τών εκκλησιών από τήν οργή τού λαού. Σέ κανένα άλλο πολιτισμό δέν υπήρξε ανώτερη λαϊκή καλλιτεχνική δημιουργία, πέρα από τίς υπαρξιακές ανάγκες.
Αυτός ο ατίθασος λαός λάτρευε τόν Αληθινό Βασιλέα και Κύριο διότι αυτό πού τού ζητούσε ήταν πέραν τής επικουρίας τής Θείας Πρόνοιας καί πέραν τής ευλογίας κάθε άλλου είδους συναισθήματος.
Τελειώνοντας άς αποκαλύψουμε στόν κ.Μπέη τή αληθινή σχέση τού συγχρόνου ανθρώπου με τήν Εκκλησιαστική μας Παράδοση.
Αναρωτιέται: πώς μπορεί να συμμεριστεί ο σύγχρονος άνθρωπος τή σπαραχτική προσευχή τού Βασιλείου;
Τάς τής σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον
Και πάν γεώδες και υλικόν φρόνημα κοίμησον.
Ο σύγχρονος άνθρωπος αγαπητέ Μπέη κατανοεί κατά γράμμα και εφαρμόζει κατά γράμμα την άλλη σπαραχτική προσευχή τού Μεγάλου Βασιλείου:
Καί γυναίκα δέν γνωρίζω και παρθένος δέν είμαι.
Και ο νοών νοείτω.
Αμέθυστος
ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ
Ο κ.Ζηζιούλας πνευματικός πατέρας της ομάδος του Βόλου συμμετείχε στην συνάντηση τών εκδόσεων Αρμός καθώς και στη συζήτηση γύρω απο τις δυνατότητες μεταρρυθμίσεων στην Ορθόδοξη Εκκλησία και απέρριψε τις μεταρρυθμιστικές θέσεις του Καλαϊτζίδη και τις προσπάθειες μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων απο τον Δημητριάδος.
Χαλαρός, ανεπίσημος, ανάμεσα σε ανθρώπους που τον εκτιμούν, απεκάλυψε όλα τα μυστικά της φιλοσοφίας του, τα οποία με το ένδυμα της Θεολογίας, προσπαθούν να γυρίσουν σελίδα στο μεχρι τώρα βίωμα της Εκκλησίας. Οι παρεμβάσεις του υπάρχουν σε δύο βίντεο στο site "αντίφωνο" και επειδή ο λόγος του είναι τόσο αποκαλυπτικός, προτείνουμε σε όσους πονούν και ανησυχούν για την "μοίρα" της Εκκλησίας, να ακούσουν τις παρεμβάσεις του και να τις σχολιάσουν μαζί μας στις επόμενες ημέρες.
Αμέθυστος
Τετάρτη 28 Απριλίου 2010
Τα ΟΧΙ του δωσιλογισμού
Του Γιάννη Λιγνού
Πληροφορίες αναφέρουν ότι μέσα στο μαύρο της οικονομικό χάλι η Ελλάδα και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχτηκε προ καιρού προτάσεις
1. Από την Κίνα η οποία λέγοντας ότι θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μας προτείνει
α. Να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς αντάλλαγμα (τι είναι το χρέος της Ελλάδας για τις οικονομικές δυνατότητες της Κίνας
β. Να μας δανείσει ότι ποσό αναγκαιεί για την λειτουργία της χώρας μέχρι το καλοκαίρι, με 1% (έναντι 6,7% των Γερμανών)
γ. Να μας στείλει όσους τουρίστες θέλουμε ή έστω όσους έχουμε την υποδομή να φιλοξενήσουμε.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ
2. Από την Ρωσία για οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική και μη με προυπόθεση να ενεργοποιηθεί η συμφωνία του περίφημου αγωγού και να της δοθεί η δυνατότης επισκευής πολεμικών της πλοίων στην Σύρο (όπως ήταν και παλαιότερα με τα «εμπορικά» της πλοία).
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ
3. Από τα Εμιράτα
α. Να τους δοθεί το ανενεργό αεροδρόμιο του Ελληνικού, το οποίο αφού το εκσυγχρονίσουν πλήρως, να το χρησιμοποιούν για τα lear jet των Εμίρηδων (εννοείται με ενοίκιο)
β. Να τους δοθεί μέρος της παραλίας κάτω από το αεροδρόμιο, για να κατασκευάσουν μαρίνα, όπου να ελιμενίζονται θαλαμηγοί των Εμίρηδων (δηλαδή να μπορούν να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο και περνώντας απέναντι, να φεύγουν με την θαλαμηγό τους για κρουαζιέρες στο Αιγαίο)
γ. Να τους παραχωρηθεί η Ν/Ε περιοχή του Περάματος (η οποία είναι ανενεργή και όσοι εργάζονταν εκεί είναι σήμερα άνεργοι), προκειμένου να κατασκευάσουν σύγχρονο ναυπηγείο, όπου θα κατασκευάζουν δικές τους θαλαμηγούς
δ. Να τους παραχωρηθεί μέρος στο Φάληρο, όπου να προσδέσει μεγάλη υπερπολυτελής θαλαμηγός - Casino (πλωτό casino). Εννοείται ότι εκτός των άλλων καταβάλουν στο Ελληνικό κράτος ποσοστά από τα κέρδη.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Κ Α Μ Ι Α.
Εδώ και καιρό, βρίσκεται
κλειδωμένο στα συρτάρια της Κατσέλη (σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων απάντησε με μισόλογα του τύπου ότι δεν πρόκειται για κάτιενδιαφέρον!!)
Μην ξεχνάμε τις προτάσεις που έχουν γίνει από ειδικούς και έχουν αναφερθεί σε προηγούμενο mail (κατάργηση για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του «πόθεν έσχες» και Τειρεσία, κρατικοποίηση casino, κλπ) που σε ελάχιστο χρόνο θα πλημμύριζαν την Ελλάδα με χρήμα
Και σαν επίλογος όλων αυτών, προφανώς συνεχίζει να υφίσταται το γνωστό προ 10ετιών θέμα του τεράστιου ορυκτού πλούτου της χώρας μας, για τον οποίο όποιος τολμούσε να μιλήσει, χαρακτηριζόταν από γραφικός έως ψυχοπαθής (τώρα τελευταία άρχισαν επιτέλους τα ΜΜΕ να ασχολούνται με το θέμα).
Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ, ΟΥΡΑΝΙΟ, ΟΣΜΙΟ, ΒΩΞΙΤΗ..
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: ΣΕ ΟΛΑ ΟΧΙ
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ...... κατά την κρίση σας
Πηγή : Ρεσάλτο
Σχόλιο : Είναι όλα προσχεδιασμένα. Δέν μπορουμε να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Κάτι πρέπει να κάνουμε με τους πολιτικούς.
Αμέθυστος
Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Ο κ.Καραβιδόπουλος στη μάχη τής Γλώσσας
Στό Αmen θα βρούμε τόν καρπό τής προσευχής του, τήν ελπίδα του στόν Κύριο, τήν ζωντανή πίστη του στήν Εκκλησία. «Αποτελεί ελπιδοφόρο γεγονός γιά όλους μας, ιδιαίτερα γιά τά νεαρά μέλη τής Εκκλησίας η πρωτοβουλία φωτισμένων Επισκόπων μας να μεταφράσουν ευχές τής Θείας Λειτουργίας ή τών ακολουθιών τών Μυστηρίων στην δημοτική γλώσσα». Τό Αmen μέχρι στιγμής διαθέτει τήν μεγαλύτερη συλλογή ψευδο-χριστιανικών κειμένων τής Ελλάδος.
Ο κ.Καραβιδόπουλος έχει συγγράψει πολύ σοβαρές μελέτες γιά τόν Λούθηρο, τόν καθολικισμό, τόν Φίλωνα. Ορθόδοξα κείμενα δέν έγραψε ακόμη πάρα πολλά. Ετοιμάζεται όμως. Όπως μάς πληροφορεί στό Αmen είχε πρόβλημα μέ τήν Λειτουργική γλώσσα. Δέν καταλάβαινε τίς Μυστικές ευχές. Τώρα όμως πού ο Πρεβέζης τίς μεταφράζει, θα αφιερωθεί στόν Κύριο, ή τουλάχιστον η συνείδησή του, ο υπόλοιπος θα συνεχίσει τήν καριέρα του. Θα πλουτίσει τά βιώματα τής Ορθοδοξίας, μαζί μέ τούς νέους πού θα συρρεύσουν στίς Εκκλησίες μετά τήν ολοκλήρωση τών μεταφράσεων. Γιατί στήν Πρέβεζα όπως ξέρουμε Εκκλησιάζονται χιλιάάάδες νέοι και είναι πλήρως κατανοητή η ευθύνη τού Επισκόπου απέναντί τους.
Μιά πρόταση μόνο: Αυτός ο γενναίος και θεληματικός άνδρας, μέχρι να ολοκληρώσει τήν μετάφραση, γιατί δέν αρχίζει να αναλαμβάνει τήν πνευματική του ευθύνη, κόβοντας τα βίντεο στίς ακολουθίες τών Μυστηρίων, τίς φωτογραφίες, τήν οχλοβοή; Νά πάψει να δέχεται άθεους γιά Νονούς π.χ. μήπως επηρεάζονται και από αυτό τό γεγονός οι νέοι πού θέλουν μετάφραση. Γιατί δέν προσπαθεί να ανατρέψει τήν αντίληψη τών νεοελλήνων πώς τα Μυστήρια είναι τελετές; Ή μήπως όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν με τη μετάφραση;
Εν Αρχή ήν η μετάφραση; Δέν είναι ο διάλογος;
Συνεχίζει όμως «Πρέπει να πάρουμε στά σοβαρά αυτό πού γράφει ο Απ.Παύλος εξ' αφορμής τής γλωσσολαλίας». Ο Σεβαστός, είναι τόσο επηρεασμένος από τίς παρερμηνείες τού Αγουρίδη, από τούς κόκκινους ποταμούς πού είχε στό κεφάλι του, πού πιστεύει πώς η Λειτουργική γλώσσα είναι ένα φαινόμενο παραπλήσιο τής γλωσσολαλίας. Ακολούθως μάς δίνει και τη χαριστική βολή με τόν αείμνηστο Φουντούλη: «Η ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δέν δεσμεύτηκε από καμμία ιερή γλώσσα στήν οποία και μόνη θα μπορούσε να τελεσθεί η λατρεία της».
Είναι λατρευτική τελετή η Θεία Ευχαριστία; Δέν είναι μνήμη Κυρίου και μάλιστα Εσταυρωμένου; Μέ τίς μεταφράσεις θα εξακολουθούμε να θυμόμαστε τόν Κύριο; Ή θα μπαίνουν μπροστά λογω τών οικείων λέξεων οι προσωπικές μας μνήμες; Ο Κύριος δέν είναι ο ΞΕΝΟΣ;
Η Δύση πρίν από μερικούς αιώνες χώρισε τίς λέξεις από τα πράγματα με τό κίνημα τής ονοματολογίας. Ο κ.Καραβιδόπουλος καί οι σύντοφοί του ακολουθώντας τόν χωρισμό ονομάζουν τα χωρισμένα πράγματα ιερά, αναλοίωτα, σταθερά, ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ, με τόν σκοπό να κρατήσουν στήν κατοχή τους τήν γλώσσα. Ποτέ όμως η παράδοσή μας δέν προχώρησε σε τέτοιο χωρισμό. Γιατί όμως όλοι οι Δυτικοαναθρεμμένοι θέλουν να χωρίσουν και στην παράδοσή μας τή γλώσσα από τά πράγματα; Διότι η γλώσσα και οι λέξεις πού απελευθερώθηκαν και αυτονομήθηκαν στη Δύση εξελίχθηκαν σέ έννοιες με τίς οποίες το σύγχρονο υποκείμενο δημιουργεί την θεολογία του. Στην παράδοσή μας οι λέξεις παραπέμπουν, δείχνουν τό πρωτότυπο, όπως και οι εικόνες. Η παράδοσή μας νίκησε τήν εικονομαχία, κάτι πού δέν κατόρθωσε η Δύση με τήν μάχη τής ονοματολογίας. Μαζί με τίς εικόνες οι οποίες δείχνουν το πρωτότυπο έσωσε και την γλώσσα η οποία σημαίνει τήν αλήθεια τού Θεού. Γι' αυτό και οι εικόνες είναι μία πρώτη διδασκαλία τής πίστεώς μας. Τό ίδιο και η γλώσσα τής Εκκλησίας. «ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ». Τί σοφία περιέχει η γλώσσα τού Πρεβέζης;
Η γλώσσα τής φιλοσοφίας τής εποχής τού Ευαγγελίου, όπως και τα Φαγιούμ τής Αιγύπτου μεταμορφωμένα από τούς Πατέρες τής Εκκλησίας, χώρεσαν τήν Αλήθεια τής Σωτηρίας μας. Η Νεοελληνική γλώσσα πού παραπέμπει; Τί δείχνει; Ποιό πρωτότυπο σημαίνει, εκτός από την καλοπέρασή μας; Τήν εύκολη ζωή; Πώς θα κατορθώσει να δείξει τό πρωτότυπο; Στά χέρια τίνος; Γνωρίζει ο Πρεβέζης τό πρωτότυπο; Μήπως ο Βασιλειάδης, ο Δημητριάδος;
Αντιθέτως ο Πρεβέζης ομολόγησε βαρύγδουπα πώς αυτός δέν θα ακολουθήσει τόν δρόμο τού Γρηγορίου και τού Δαμασκηνού. Μα αυτοί οι δύο δέν είναι από αυτούς πού γνώρισαν τό πρωτότυπο; Γι' αυτό δέν δανείστηκαν τό Λόγο τους οι ποιητές; Γιατί θυσιάσαμε τόσο αίμα γιά το φιλιόκβε; Μιά απλή λέξη δέν είναι;
Γιατί οι Χριστιανοί πολέμησαν τούς ειδωλολάτρες; Οι ειδωλολάτρες δέν είχαν θεούς πού κάλυπταν τήν ανάγκη τους; Τί θα κάνουμε μέ τόν πρώτο νόμο τού Κυρίου πού έδωσε στό Μωϋσή; Θά υποκύψουμε στίς ανάγκες τής εποχής όπως οι ειδωλολάτρες; Θά υποκύψουμε στην διδασκαλία τού Ζηζιούλα, ότι η θεολογία πρέπει να απαντά στίς ανάγκες και τά προβλήματα τής εποχής;
Υπάρχουν στήν Εκκλησία νέοι και γέροι; κ.Καραβιδόπουλε;
Αμέθυστος
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ
Ο M.J. Scheeben, στρατολογείται με το μέτωπο όσων απορρίπτουν το πρόσωπο μειωμένο σε αυτοσυνειδησία, προσπαθώντας να επιστρέψει στις πατρίστικες πηγές του καθολικισμού και ιδιαιτέρως στον Άγιο Θωμά τον Ακινάτη.
Ο Scheeben , «ο πιο μεγάλος νέο-δογματικός» κατά τον Μπαρτ, γνωρίζει πολύ καλά πως στον καιρό του ευνοείται η φιλοσοφική επεξεργασία του Τριαδικού δόγματος. Εάν το δόγμα δεν έμπαινε στην κυριαρχία του στοχασμού, λέγεται, θα έπρεπε να θεωρηθεί καθαρά και μόνον υπερβατικό και επομένως θα έμενε αντικείμενο της απλής πίστης. Πιστεύοντας πως δοξάζεται μ’ αυτόν τον τρόπο το Τριαδικό δόγμα γίνονται προσπάθειες να βρεθούν τα ίχνη του παντού. Μάλιστα γίνονται δηλώσεις του τύπου πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή φιλοσοφία η οποία δεν θα θεμελιώνεται πάνω στο Τριαδικό δόγμα και δεν θα ανακεφαλαιώνεται σ’ αυτό.
Οπωσδήποτε ο Scheeben δεν αρνείται πως το Τριαδικό δόγμα διαδραματίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο για την φιλοσοφία και χρησιμεύει ανάμεσα στα άλλα να αποφεύγεται ο πανθεϊσμός. Διαμαρτύρεται όμως, πως είναι αναγκαία στην φιλοσοφία για να εξηγήσει ορθολογικώς την καταγωγή του κόσμου και της σχέσεώς του με τον Θεό. «Όσο πιο καθαρά γνωρίζουμε τον κόσμο στον οποίο ο Θεός ενυπάρχει – και είναι προσωπικός – λέει ο Scheeben – τόσο πιο αποφασιστικά μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε από τον κόσμο στη δική του προσωπικότητα˙ και όταν φτάσουμε να γνωρίσουμε πώς ο Θεός ξεδιπλώνει στο εσωτερικό του μια άπειρη δημιουργικότητα, τότε κατανοούμε καλύτερα την ad extra ελευθερία του. Εάν ωφελείται η φιλοσοφία από το δόγμα της Τριάδος, αυτό δεν συμβαίνει επειδή αντλεί από την πηγή της, δηλ. από τη νόηση, αλλά επειδή λαμβάνει Φως από την πίστη!
Σύμφωνα λοιπόν με την πιο αυθεντική καθολική παράδοση ο Scheeben επαναλαμβάνει πως η Τριάδα είναι ένα απόλυτο μυστήριο. Η νόηση όχι μόνον δεν μπορεί από μόνη της να ανακαλύψει την ύπαρξη, αλλά ακόμη και μετά την αποκάλυψη δεν μπορεί να εξαντλήσει την ουσία της. Πώς είναι δυνατόν να γίνει κατανοητό πώς ένας και μοναδικός Θεός είναι τρία πρόσωπα; Τι σημαίνει ακριβώς να είναι κάτι πρόσωπο; «Ποτέ δεν θα κατορθώσουμε να καθορίσουμε με ακρίβεια αυτήν την έννοια, πώς δηλ. πραγματοποιείται στην αποκαλυφθείσα τάξη, εάν πριν απ’ όλα δεν έχουμε καθορίσει την γενική έννοια της υποστάσεως. Πολύ συχνά αδιαφορήσαμε γι’ αυτό στην σύγχρονη Γερμανική Θεολογία: πιστέψαμε πως η σωστή ιδέα της προσωπικότητος, προέκυψε μόνο τον τελευταίο καιρό σαν το πιο αστραφτερό προϊόν του επιστημονικού μας κινήματος, και αγκαλιάσθηκε με τέτοιο ενθουσιασμό που δεν μας επέτρεψε να την αναλύσουμε με την ησυχία μας». Ο Scheeben παρατηρεί πως για προσωπικότητα, είναι ευρέως αποδεκτό στον καιρό του, εννοείται «η υπεροχή του πνεύματος στην τυφλή φύση», «το σύνολο της καθαρής συνειδήσεως του εαυτού και της ελευθερίας που συνεπάγεται».
Παρ’ όλα αυτά, εάν στον τομέα της Θεολογίας θέλουμε να δεχθούμε και να εξηγήσουμε κατά κάποιο τρόπο τα τρία πρόσωπα στον Θεό, στην μοναδική Θεία Φύση, όπως επίσης στον Χριστό το ένα και μοναδικό πρόσωπο στις δύο Φύσεις, τότε πρέπει να θεωρήσουμε το πρόσωπο όχι αναφορικά με την Φύση ή τον υλικό ζωντανό και ορατό κόσμο, αλλά αποκλειστικώς αναφορικά με την νοητή Φύση, την διανοητική, όχι σε αντίθεση με μια ξένη εξωτερική ουσία που ονομάζεται Φύση, αλλά ερευνώντας την ιδιαίτερη εσωτερική ουσία του προσώπου. Ε λοιπόν, μόνο ξεκινώντας από την έννοια της υποστάσεως μπορούμε να φτάσουμε σε μια συνετή και υγιή έννοια του προσώπου.
Ξαναπροτείνοντας τις σχολαστικές αναλύσεις, ο Scheeben δηλώνει πως η υπόσταση είναι «ο ατομικός και πραγματικός αντιπρόσωπος και κάτοχος της Φύσης, το υποκείμενο στο οποίο ανήκει και έχει δοθεί η Φύση με όλα της τα μέρη και τις δραστηριότητες». Η υπόστασις ισοδυναμεί στην “substantia individua” του Βοήθιου (ατομική υπόστασις). Το πρότυπο λοιπόν είναι μια ειδική υπόστασις ιδιαιτέρως τελεία, που διαφέρει από τις άλλες υποστάσεις στο ότι, η Φύσις της οποίας είναι υπόστασις και την οποία κατέχει και αντιπροσωπεύει, δεν είναι οποιαδήποτε Φύσις, αλλά μια Φύσις πνευματική. Για να έχουμε λοιπόν πρόσωπο, χρειάζονται δύο πράγματα ! ότι η υπόσταση κατέχει στ’ αλήθεια και αυτόνομα μία Φύση και ότι αυτή η Φύση είναι με τη σειρά της πνευματική. Θεμελιώνοντας το πρόσωπο στην οντολογία, ο Scheeben δεν μπορεί να το ανεχθεί μειωμένο σε καθαρή αυτοσυνειδησία.
Στην ουσία του προσώπου δεν ανήκουν, κατά την κρίση του, ούτε η αυτογνωσία, ούτε η πραγματική χρήση της ελευθερίας, παρά μόνον η φυσική ροπή προς αυτά, η οποία περιέχεται στην πνευματική Φύση.
Μέχρις εδώ ο λόγος αφορούσε το πρόσωπο μέσα στην κτιστή Φύση. Τι σημαίνει όμως πρόσωπο στον Θεό; Εάν πρόσωπο σημαίνει την ανεξαρτησία και τον αυτοέλεγχο μιας πνευματικής Φύσης, μόνο ο Θεός διαθέτει την προσωπικότητα με το απόλυτο νόημα της λέξεως. Αλλά εάν το απόλυτο είναι ένα μόνον, τότε δεν πρέπει να συμπεράνουμε ότι υπάρχει μια μόνο απόλυτη προσωπικότης και επομένως ένα και μόνο Θείο πρόσωπο;
Για άλλη μια φορά με την βοήθεια του Ακινάτη ο Scheeben απαντά πως στον Μοναδικό Θεό υπάρχουν εμμενείς παραγωγές και πως λόγω αυτών των «προόδων» στο εσωτερικό του Θεού δημιουργείται η Τριάδα των προσώπων. Μέσα στον Θεό γεννάται ο Λόγος σύμφωνα με μια διανοητική παραγωγή που ονομάζεται γένεσις και προέρχεται το πνεύμα σύμφωνα με μια παραγωγή αγάπης που ονομάζεται εκπόρευσις. Ο Πατήρ, ο Υιός και Πνεύμα είναι μ’ αυτόν τον τρόπο ο καθένας ένας, ιδιαίτεροι κάτοχοι της Θείας Φύσεως και επειδή είναι κάτοχοι μιας πνευματικής Φύσεως, πρόσωπο. Πολεμώντας πάντοτε τον Εγελιανισμό και την διαλεκτική του αυτοσυνειδήτου πνεύματος, ο Scheeben διευκρινίζει πως το πρώτο Τριαδικό πρόσωπο, ο Πατήρ, όχι μόνον εκφράζεται μέσω του Λόγου Του, αλλά απευθύνεται σ’ αυτό όπως σε ένα άλλο υποκείμενο. Οι εσωτερικές πρόοδοι της Θεότητος είναι αληθινές υποστάσεις και πρόσωπα διακρινόμενες η μία από την άλλη. Από εδώ συνεπάγεται πως στον Θεό τα πρόσωπα ήδη λόγω της προελεύσεώς των υπάρχουν η μία απέναντι από την άλλη όχι μόνον υποστατικά αλλά και προσωπικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη αιτία η οποία να διαφοροποιεί την δεύτερη υπόσταση από την πρώτη παρά μόνον το γεγονός πως προοδεύει από την αυτοσυνειδησία αυτής της ίδιας, και ήδη μέσα σ’ αυτή την αυτοσυνειδησία λαμβάνεται σαν διακεκριμένη. Κατά τον ίδιο τρόπο και η τρίτη υπόσταση διαφοροποιείται από τις άλλες δύο όχι λόγω κάποιου άλλου λόγου παρά μόνον διότι παράγεται από την αμοιβαία τους αγάπη, καθώς σ’ αυτή την αγάπη αυτή η τρίτη υπόσταση επιθυμείται σαν διακεκριμένη από αυτές.
Ένα από τα λάθη των συγχρόνων του καθολικών θεολόγων, παρατηρεί ο Scheeben, υπήρξε το πέρασμα από τις εμμενείς Θεϊκές παραγωγές στις εξωτερικές (ad extra).
Ένας εξ αυτών ο Günther προσπάθησε να παρουσιάσει όλες τις θεϊκές εξωτερικές πράξεις σαν την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση των εσωτερικών (ad intra). Παρ’ ότι δεν ομολογείται ένας πανθεϊσμός, στον πανθεϊσμό καταλήγει όπως π.χ. κάθε φορά που υπολογίζεται ο κόσμος αναγκαία συνέπεια του θείου Είναι. Σε μια ξεχωριστή σφαίρα σε σχέση με τον κόσμο, ο οποίος από αυτές δημιουργήθηκε καί σώθηκε, τα θεϊκά πρόσωπα είναι ταυτόχρονα απόλυτα και σχετικά.
Είναι απόλυτα καθώς διαθέτουν μία και μοναδική απόλυτη φύση και μ’ αυτή ταυτίζονται. Είναι όμως και σχετικά καθώς απευθύνονται ουσιαστικώς το ένα στο άλλο. Η σχετικότης των θείων προσώπων, όχι μόνο δεν αφαιρεί την απολυτότητά τους αλλά ουσιαστικά την συμπεριλαμβάνει. Αυτά τα πρόσωπα είναι σχετικά στην διαφορετικότητα των υποστατικών χαρακτήρων, και απόλυτα στην αξιοπρέπεια που υψώνει την υπόσταση σε πρόσωπο. Και στις δύο πλευρές διαφέρουν ουσιαστικώς από όλες τις υποστάσεις και τα δημιουργημένα πρόσωπα. Έτσι η έννοια της υποστάσεως και του προσώπου μπορεί να αναφερθεί και να εφαρμοσθεί στον Θεό μόνον αναλογικά.
Αμέθυστος
ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ
Ο M.J. Scheeben, στρατολογείται με το μέτωπο όσων απορρίπτουν το πρόσωπο μειωμένο σε αυτοσυνειδησία, προσπαθώντας να επιστρέψει στις πατρίστικες πηγές του καθολικισμού και ιδιαιτέρως στον Άγιο Θωμά τον Ακινάτη.
Ο Scheeben , «ο πιο μεγάλος νέο-δογματικός» κατά τον Μπαρτ, γνωρίζει πολύ καλά πως στον καιρό του ευνοείται η φιλοσοφική επεξεργασία του Τριαδικού δόγματος. Εάν το δόγμα δεν έμπαινε στην κυριαρχία του στοχασμού, λέγεται, θα έπρεπε να θεωρηθεί καθαρά και μόνον υπερβατικό και επομένως θα έμενε αντικείμενο της απλής πίστης. Πιστεύοντας πως δοξάζεται μ’ αυτόν τον τρόπο το Τριαδικό δόγμα γίνονται προσπάθειες να βρεθούν τα ίχνη του παντού. Μάλιστα γίνονται δηλώσεις του τύπου πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αληθινή φιλοσοφία η οποία δεν θα θεμελιώνεται πάνω στο Τριαδικό δόγμα και δεν θα ανακεφαλαιώνεται σ’ αυτό.
Οπωσδήποτε ο Scheeben δεν αρνείται πως το Τριαδικό δόγμα διαδραματίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο για την φιλοσοφία και χρησιμεύει ανάμεσα στα άλλα να αποφεύγεται ο πανθεϊσμός. Διαμαρτύρεται όμως, πως είναι αναγκαία στην φιλοσοφία για να εξηγήσει ορθολογικώς την καταγωγή του κόσμου και της σχέσεώς του με τον Θεό. «Όσο πιο καθαρά γνωρίζουμε τον κόσμο στον οποίο ο Θεός ενυπάρχει – και είναι προσωπικός – λέει ο Scheeben – τόσο πιο αποφασιστικά μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε από τον κόσμο στη δική του προσωπικότητα˙ και όταν φτάσουμε να γνωρίσουμε πώς ο Θεός ξεδιπλώνει στο εσωτερικό του μια άπειρη δημιουργικότητα, τότε κατανοούμε καλύτερα την ad extra ελευθερία του. Εάν ωφελείται η φιλοσοφία από το δόγμα της Τριάδος, αυτό δεν συμβαίνει επειδή αντλεί από την πηγή της, δηλ. από τη νόηση, αλλά επειδή λαμβάνει Φως από την πίστη!
Σύμφωνα λοιπόν με την πιο αυθεντική καθολική παράδοση ο Scheeben επαναλαμβάνει πως η Τριάδα είναι ένα απόλυτο μυστήριο. Η νόηση όχι μόνον δεν μπορεί από μόνη της να ανακαλύψει την ύπαρξη, αλλά ακόμη και μετά την αποκάλυψη δεν μπορεί να εξαντλήσει την ουσία της. Πώς είναι δυνατόν να γίνει κατανοητό πώς ένας και μοναδικός Θεός είναι τρία πρόσωπα; Τι σημαίνει ακριβώς να είναι κάτι πρόσωπο; «Ποτέ δεν θα κατορθώσουμε να καθορίσουμε με ακρίβεια αυτήν την έννοια, πώς δηλ. πραγματοποιείται στην αποκαλυφθείσα τάξη, εάν πριν απ’ όλα δεν έχουμε καθορίσει την γενική έννοια της υποστάσεως. Πολύ συχνά αδιαφορήσαμε γι’ αυτό στην σύγχρονη Γερμανική Θεολογία: πιστέψαμε πως η σωστή ιδέα της προσωπικότητος, προέκυψε μόνο τον τελευταίο καιρό σαν το πιο αστραφτερό προϊόν του επιστημονικού μας κινήματος, και αγκαλιάσθηκε με τέτοιο ενθουσιασμό που δεν μας επέτρεψε να την αναλύσουμε με την ησυχία μας». Ο Scheeben παρατηρεί πως για προσωπικότητα, είναι ευρέως αποδεκτό στον καιρό του, εννοείται «η υπεροχή του πνεύματος στην τυφλή φύση», «το σύνολο της καθαρής συνειδήσεως του εαυτού και της ελευθερίας που συνεπάγεται».
Παρ’ όλα αυτά, εάν στον τομέα της Θεολογίας θέλουμε να δεχθούμε και να εξηγήσουμε κατά κάποιο τρόπο τα τρία πρόσωπα στον Θεό, στην μοναδική Θεία Φύση, όπως επίσης στον Χριστό το ένα και μοναδικό πρόσωπο στις δύο Φύσεις, τότε πρέπει να θεωρήσουμε το πρόσωπο όχι αναφορικά με την Φύση ή τον υλικό ζωντανό και ορατό κόσμο, αλλά αποκλειστικώς αναφορικά με την νοητή Φύση, την διανοητική, όχι σε αντίθεση με μια ξένη εξωτερική ουσία που ονομάζεται Φύση, αλλά ερευνώντας την ιδιαίτερη εσωτερική ουσία του προσώπου. Ε λοιπόν, μόνο ξεκινώντας από την έννοια της υποστάσεως μπορούμε να φτάσουμε σε μια συνετή και υγιή έννοια του προσώπου.
Ξαναπροτείνοντας τις σχολαστικές αναλύσεις, ο Scheeben δηλώνει πως η υπόσταση είναι «ο ατομικός και πραγματικός αντιπρόσωπος και κάτοχος της Φύσης, το υποκείμενο στο οποίο ανήκει και έχει δοθεί η Φύση με όλα της τα μέρη και τις δραστηριότητες». Η υπόστασις ισοδυναμεί στην “substantia individua” του Βοήθιου (ατομική υπόστασις). Το πρότυπο λοιπόν είναι μια ειδική υπόστασις ιδιαιτέρως τελεία, που διαφέρει από τις άλλες υποστάσεις στο ότι, η Φύσις της οποίας είναι υπόστασις και την οποία κατέχει και αντιπροσωπεύει, δεν είναι οποιαδήποτε Φύσις, αλλά μια Φύσις πνευματική. Για να έχουμε λοιπόν πρόσωπο, χρειάζονται δύο πράγματα ! ότι η υπόσταση κατέχει στ’ αλήθεια και αυτόνομα μία Φύση και ότι αυτή η Φύση είναι με τη σειρά της πνευματική. Θεμελιώνοντας το πρόσωπο στην οντολογία, ο Scheeben δεν μπορεί να το ανεχθεί μειωμένο σε καθαρή αυτοσυνειδησία.
Στην ουσία του προσώπου δεν ανήκουν, κατά την κρίση του, ούτε η αυτογνωσία, ούτε η πραγματική χρήση της ελευθερίας, παρά μόνον η φυσική ροπή προς αυτά, η οποία περιέχεται στην πνευματική Φύση.
Μέχρις εδώ ο λόγος αφορούσε το πρόσωπο μέσα στην κτιστή Φύση. Τι σημαίνει όμως πρόσωπο στον Θεό; Εάν πρόσωπο σημαίνει την ανεξαρτησία και τον αυτοέλεγχο μιας πνευματικής Φύσης, μόνο ο Θεός διαθέτει την προσωπικότητα με το απόλυτο νόημα της λέξεως. Αλλά εάν το απόλυτο είναι ένα μόνον, τότε δεν πρέπει να συμπεράνουμε ότι υπάρχει μια μόνο απόλυτη προσωπικότης και επομένως ένα και μόνο Θείο πρόσωπο;
Για άλλη μια φορά με την βοήθεια του Ακινάτη ο Scheeben απαντά πως στον Μοναδικό Θεό υπάρχουν εμμενείς παραγωγές και πως λόγω αυτών των «προόδων» στο εσωτερικό του Θεού δημιουργείται η Τριάδα των προσώπων. Μέσα στον Θεό γεννάται ο Λόγος σύμφωνα με μια διανοητική παραγωγή που ονομάζεται γένεσις και προέρχεται το πνεύμα σύμφωνα με μια παραγωγή αγάπης που ονομάζεται εκπόρευσις. Ο Πατήρ, ο Υιός και Πνεύμα είναι μ’ αυτόν τον τρόπο ο καθένας ένας, ιδιαίτεροι κάτοχοι της Θείας Φύσεως και επειδή είναι κάτοχοι μιας πνευματικής Φύσεως, πρόσωπο. Πολεμώντας πάντοτε τον Εγελιανισμό και την διαλεκτική του αυτοσυνειδήτου πνεύματος, ο Scheeben διευκρινίζει πως το πρώτο Τριαδικό πρόσωπο, ο Πατήρ, όχι μόνον εκφράζεται μέσω του Λόγου Του, αλλά απευθύνεται σ’ αυτό όπως σε ένα άλλο υποκείμενο. Οι εσωτερικές πρόοδοι της Θεότητος είναι αληθινές υποστάσεις και πρόσωπα διακρινόμενες η μία από την άλλη. Από εδώ συνεπάγεται πως στον Θεό τα πρόσωπα ήδη λόγω της προελεύσεώς των υπάρχουν η μία απέναντι από την άλλη όχι μόνον υποστατικά αλλά και προσωπικά. Δεν υπάρχει καμία άλλη αιτία η οποία να διαφοροποιεί την δεύτερη υπόσταση από την πρώτη παρά μόνον το γεγονός πως προοδεύει από την αυτοσυνειδησία αυτής της ίδιας, και ήδη μέσα σ’ αυτή την αυτοσυνειδησία λαμβάνεται σαν διακεκριμένη. Κατά τον ίδιο τρόπο και η τρίτη υπόσταση διαφοροποιείται από τις άλλες δύο όχι λόγω κάποιου άλλου λόγου παρά μόνον διότι παράγεται από την αμοιβαία τους αγάπη, καθώς σ’ αυτή την αγάπη αυτή η τρίτη υπόσταση επιθυμείται σαν διακεκριμένη από αυτές.
Ένα από τα λάθη των συγχρόνων του καθολικών θεολόγων, παρατηρεί ο Scheeben, υπήρξε το πέρασμα από τις εμμενείς Θεϊκές παραγωγές στις εξωτερικές (ad extra).
Ένας εξ αυτών ο Günther προσπάθησε να παρουσιάσει όλες τις θεϊκές εξωτερικές πράξεις σαν την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση των εσωτερικών (ad intra). Παρ’ ότι δεν ομολογείται ένας πανθεϊσμός, στον πανθεϊσμό καταλήγει όπως π.χ. κάθε φορά που υπολογίζεται ο κόσμος αναγκαία συνέπεια του θείου Είναι. Σε μια ξεχωριστή σφαίρα σε σχέση με τον κόσμο, ο οποίος από αυτές δημιουργήθηκε καί σώθηκε, τα θεϊκά πρόσωπα είναι ταυτόχρονα απόλυτα και σχετικά.
Είναι απόλυτα καθώς διαθέτουν μία και μοναδική απόλυτη φύση και μ’ αυτή ταυτίζονται. Είναι όμως και σχετικά καθώς απευθύνονται ουσιαστικώς το ένα στο άλλο. Η σχετικότης των θείων προσώπων, όχι μόνο δεν αφαιρεί την απολυτότητά τους αλλά ουσιαστικά την συμπεριλαμβάνει. Αυτά τα πρόσωπα είναι σχετικά στην διαφορετικότητα των υποστατικών χαρακτήρων, και απόλυτα στην αξιοπρέπεια που υψώνει την υπόσταση σε πρόσωπο. Και στις δύο πλευρές διαφέρουν ουσιαστικώς από όλες τις υποστάσεις και τα δημιουργημένα πρόσωπα. Έτσι η έννοια της υποστάσεως και του προσώπου μπορεί να αναφερθεί και να εφαρμοσθεί στον Θεό μόνον αναλογικά.
Αμέθυστος
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Χάρης Ανδρεόπουλος
Τό χρυσό παιδί τού εκσυγχρονισμού. Η ιερότητα βρίσκεται στο περιεχόμενο, όχι στή γλώσσα. Και κατά λογική συνέπεια : οι δυσκολίες στήν ερμηνεία, εξ' αιτίας τής διαφορετικής σημασιολόγησης πολλών λέξεων τής καθομιλουμένης σε σχέση με τό αρχαίο Εκκλησιαστικό κείμενο.
ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΒΙΟΤΙΚΗΝ ΑΠΟΘΩΜΕΘΑ ΜΕΡΙΜΝΑΝ, κ.Χάρη!
Αγαπητέ Χάρη το περιεχόμενο τής Εκκλησίας δέν είναι «Ιερό». Είναι ζωντανό. Είναι Άγιο. Είναι ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός. Η Εκκλησία ΔΕΝ είναι Θρησκεία. Μπορείς να επισκέπτεσαι τα τεμένη τής γειτονιάς σου για να ικανοποιείται η ανάγκη σου γιά ιερότητα.
Τό ιερό είναι προβολή τής ψυχής μας. Στό ιερό λατρεύουμε τόν εαυτό μας. Τή δύναμή μας, γιά λατρεία. Όταν με τό καλό ερωτευθείς γυναίκα τίς πρώτες τρείς μέρες θα τήν βρίσκεις ιερή. Τό ιερό, τό τότεμ, τό ταμπού είναι όλα αποδείξεις αμαρτίας και πτώσεως. ΟΥ ΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΕΑΥΤΩ ΕΙΔΩΛΟΝ.
«’Ησαν δέ τινες ‘Ελληνες έκ τών αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν έν τή εορτή .. και ηρώτων λέγοντες, θέλομεν τόν Ιησούν ιδείν.. και Ανδρέας και Φίλιππος λέγουσι τώ Ιησού, ο δέ Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων : ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υϊός τού ανθρώπου. Εάν μή ο κόκκος τού σίτου πεσών εις τήν γήν αποθάνη, αυτός μόνον μένει (με τήν κατανόησί του). Εάν δέ αποθάνη, πολύ καρπόν φέρει. Ο φιλών τήν ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν».
Πόση ιερότης βρίσκεται στό απόσπασμα; Χρειαζόμαστε τόν Αγουρίδη γιά νά τό κατανοήσουμε;
Άνευ Εμoύ δύνασθαι ποιείν ουδέν. Ούτε να καταλάβετε τί διαβάζετε, ούτε να τα ερμηνεύσετε. Δηλ. ο Αγουρίδης ο οποίος καί καταλάβαινε καί ερμήνευε καί μετέφραζε ωφελήθηκε; Δέν δαιμονίστηκε; Έχουμε περιέργεια να μάθουμε ποιά γνώση μετέφερε στό μαθητή του τον Βασιλειάδη.
Ο φιλών τήν ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν.
Αμέθυστος
+
Κυριακή 25 Απριλίου 2010
ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ ΕΙΜΙ ΚΥΡΙΕ, ΔΙΔΑΞΟΝ ΣΟΥ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ
+
Η κ.Δήμητρα Κούκουρα σπούδασε την γλώσσα καί τήν θεολογία εις βάθος, και δικαίως εγείρει τα δικαιώματά της.
Δηλώνει λοιπόν : Αναμφισβήτητα η γλώσσα των λειτουργικών κειμένων και των βιβλικών αναγνωσμάτων της ελληνόφωνης Ορθόδοξης Εκκλησίας ανήκει σε μια παλαιότερη μορφή της ελληνικής, η οποία είναι ακατανόητη από τη συντριπτική πλειοψηφία των συγχρόνων ομιλητών της Κοινής Νεοελληνικής γλώσσας.
Δηλ.η κ. Κούκουρα δηλώνει πώς το Μυστήριο τής Εκκλησίας είναι ευκολονόητο και τό μόνο πρόβλημα πού παρουσιάζεται είναι η παλαιά γλώσσα. Σημειώσαμε ήδη τήν χρήση τού όρου παλαιό γιά τόν χαρακτηρισμό τής γλώσσας . Διότι οι εκσυγχρονιστές-φωταδιστές εκ Παρισίων, έχουν κατάληψη, δαιμονική κατάληψη από τόν όρο ΝΕΟΣ. Ιδού νέα ποιώ πάντα. Τό νέο παράγγελμα τού Εωσφόρου.
Η κ.Κούκουρα λοιπόν καταλαβαίνει : άς δούμε τί καταλαβαίνει. Γράφει στό ΒΗΜΑ : Αλλωστε η αγάπη και η κραυγή που βγαίνει από τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής σαρκώνεται στη μητρική γλώσσα και όχι στη γλώσσα της 55ης προμάμμης, όσο υπέροχη και αν είναι!
Κυρία μου, εάν η αγάπη πού έφερε ο Κύριος έχει οποιαδήποτε σχέση με τήν αγάπη τής μαμάς, ή μέ την κραυγή τής ψυχής, η οποία μέσα στό δίπολο οδύνης και ηδονής έχει πολλές αιτίες, γιατί να μπεί σε τόσο κόπο, να ενσαρκωθεί και να σταυρωθεί, και δέν άνοιγε τούς ουρανούς να βγάλει φωνή μεγάλη : Τή μαμά να ακούτε, θα σάς διδάξει τήν αγάπη.
Κυρία μου τό Μυστήριο τής Εκκλησίας δέν μπορούσαν να τό κατανοήσουν οι μαθητές τού Προδρόμου και θα τό καταλάβετε εσείς με τίς σπουδές σας στη Σορβόννη;
Αμέθυστος
+
Η κ.Δήμητρα Κούκουρα σπούδασε την γλώσσα καί τήν θεολογία εις βάθος, και δικαίως εγείρει τα δικαιώματά της.
Δηλώνει λοιπόν : Αναμφισβήτητα η γλώσσα των λειτουργικών κειμένων και των βιβλικών αναγνωσμάτων της ελληνόφωνης Ορθόδοξης Εκκλησίας ανήκει σε μια παλαιότερη μορφή της ελληνικής, η οποία είναι ακατανόητη από τη συντριπτική πλειοψηφία των συγχρόνων ομιλητών της Κοινής Νεοελληνικής γλώσσας.
Δηλ.η κ. Κούκουρα δηλώνει πώς το Μυστήριο τής Εκκλησίας είναι ευκολονόητο και τό μόνο πρόβλημα πού παρουσιάζεται είναι η παλαιά γλώσσα. Σημειώσαμε ήδη τήν χρήση τού όρου παλαιό γιά τόν χαρακτηρισμό τής γλώσσας . Διότι οι εκσυγχρονιστές-φωταδιστές εκ Παρισίων, έχουν κατάληψη, δαιμονική κατάληψη από τόν όρο ΝΕΟΣ. Ιδού νέα ποιώ πάντα. Τό νέο παράγγελμα τού Εωσφόρου.
Η κ.Κούκουρα λοιπόν καταλαβαίνει : άς δούμε τί καταλαβαίνει. Γράφει στό ΒΗΜΑ : Αλλωστε η αγάπη και η κραυγή που βγαίνει από τα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής σαρκώνεται στη μητρική γλώσσα και όχι στη γλώσσα της 55ης προμάμμης, όσο υπέροχη και αν είναι!
Κυρία μου, εάν η αγάπη πού έφερε ο Κύριος έχει οποιαδήποτε σχέση με τήν αγάπη τής μαμάς, ή μέ την κραυγή τής ψυχής, η οποία μέσα στό δίπολο οδύνης και ηδονής έχει πολλές αιτίες, γιατί να μπεί σε τόσο κόπο, να ενσαρκωθεί και να σταυρωθεί, και δέν άνοιγε τούς ουρανούς να βγάλει φωνή μεγάλη : Τή μαμά να ακούτε, θα σάς διδάξει τήν αγάπη.
Κυρία μου τό Μυστήριο τής Εκκλησίας δέν μπορούσαν να τό κατανοήσουν οι μαθητές τού Προδρόμου και θα τό καταλάβετε εσείς με τίς σπουδές σας στη Σορβόννη;
Αμέθυστος
+
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
+
Ο Δημητριάδος ανοίγεται, κανείς δέν τόν ελέγχει εξάλλου. Ίσως νομίζει πώς πιστεύει, ίσως πιστεύει γενικώς στόν εαυτό του. Στό Amen βρίσκεται σήμερα η επιτύμβια φράση του, τήν οποία απηύθυνε στούς νέους : ΕΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΡΧΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΑΣ.
Γιατί αγαπητέ, έφυγε ο Χριστός; Αυτά πιστεύει η κενοδοξία σου; Μήπως τόν αναπληρώνεις; Αυτός είναι ο θεός σου; Η ΑΠΟΥΣΙΑ; Yπάρχουν στήν Εκκλησία νέοι καί γέροι; Η γλώσσα λέει τήν αλήθεια δύσμοιρε.
Ο κ.Βασιλειάδης, καρεκλοκένταυρος κι αυτός πού φαντασιώνεται ότι εργάζεται γιά την Εκκλησία, ξανά στό Amen, αραδιάζει κανόνες βάσει τών οποίων η Εκκλησία είναι Εκκλησία. Ούτε μιά φορά δέν αναφέρεται ο Χριστός. Είναι κανόνες πού αφορούν όλες τίς θρησκείες.
Καί δέν λέει τήν αλήθεια γιά την βιασύνη όλων τους να αλλάξουν τή γλώσσα, γιά τό κόμπλεξ τους απέναντι στούς Γερμανούς μελετητές τύπου Αγουρίδη, οι οποίοι ειρωνεύονται τήν καθυστερημένη Ορθοδοξία διότι κρατά ακόμη στήν Λειτουργία της τήν Αρχαία γλώσσα.
Μπορεί νά προσθέσει ο κ.Καλαϊτζίδης, στήν Μεταρρυθμισμένη εκκλησία πού σχεδιάζει και τήν θεολογία τού κόμπλεξ. Άς βάλει πρόεδρο τόν κ.Βασιλειάδη.
Αμέθυστος
Kαί κάτι "προφητικό" από τόν κ.Μόσχο:
Αν τελικά, όπως δείχνουν τα πράγματα θα προστεθούμε στον Ελληνισμό της Διασποράς, έστω και χωρίς να το κουνήσουμε απ' το χωριό μας, ως εξόριστοι στον τόπο τους, το επόμενο βήμα είναι να χωριστεί η Ελλαδική Εκκλησία στους κληρικούς και στο "λαό" που περνάει καλά και στους Κληρικούς και στο λαό που βρίσκεται υπό διωγμόν.
+
Ο Δημητριάδος ανοίγεται, κανείς δέν τόν ελέγχει εξάλλου. Ίσως νομίζει πώς πιστεύει, ίσως πιστεύει γενικώς στόν εαυτό του. Στό Amen βρίσκεται σήμερα η επιτύμβια φράση του, τήν οποία απηύθυνε στούς νέους : ΕΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΡΧΟΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΑΣ.
Γιατί αγαπητέ, έφυγε ο Χριστός; Αυτά πιστεύει η κενοδοξία σου; Μήπως τόν αναπληρώνεις; Αυτός είναι ο θεός σου; Η ΑΠΟΥΣΙΑ; Yπάρχουν στήν Εκκλησία νέοι καί γέροι; Η γλώσσα λέει τήν αλήθεια δύσμοιρε.
Ο κ.Βασιλειάδης, καρεκλοκένταυρος κι αυτός πού φαντασιώνεται ότι εργάζεται γιά την Εκκλησία, ξανά στό Amen, αραδιάζει κανόνες βάσει τών οποίων η Εκκλησία είναι Εκκλησία. Ούτε μιά φορά δέν αναφέρεται ο Χριστός. Είναι κανόνες πού αφορούν όλες τίς θρησκείες.
Καί δέν λέει τήν αλήθεια γιά την βιασύνη όλων τους να αλλάξουν τή γλώσσα, γιά τό κόμπλεξ τους απέναντι στούς Γερμανούς μελετητές τύπου Αγουρίδη, οι οποίοι ειρωνεύονται τήν καθυστερημένη Ορθοδοξία διότι κρατά ακόμη στήν Λειτουργία της τήν Αρχαία γλώσσα.
Μπορεί νά προσθέσει ο κ.Καλαϊτζίδης, στήν Μεταρρυθμισμένη εκκλησία πού σχεδιάζει και τήν θεολογία τού κόμπλεξ. Άς βάλει πρόεδρο τόν κ.Βασιλειάδη.
Αμέθυστος
Kαί κάτι "προφητικό" από τόν κ.Μόσχο:
Αν τελικά, όπως δείχνουν τα πράγματα θα προστεθούμε στον Ελληνισμό της Διασποράς, έστω και χωρίς να το κουνήσουμε απ' το χωριό μας, ως εξόριστοι στον τόπο τους, το επόμενο βήμα είναι να χωριστεί η Ελλαδική Εκκλησία στους κληρικούς και στο "λαό" που περνάει καλά και στους Κληρικούς και στο λαό που βρίσκεται υπό διωγμόν.
+
Η παρανόηση του Ασκητικού μυστικισμού του αγίου Γρηγορίου Νύσσης από τον Προτεσταντισμό
.
Ιστορία του Μοναχισμού του Γεωργίου Φλωρόφσκυ
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 230-238).
Όπως το διατύπωσε ακριβώς ένας λόγιος, «ο Γρηγόριος Νύσσης οικοδόμησε ένα ολόκληρο σύστημα Χριστιανικής σκέψεως που θα ήθελε να είναι η δικαίωση της μοναστικής ζωής και να εφοδιάσει με έναν μυστικισμό καμωμένον ρητά για τις ανάγκες του. Πρέπει να πούμε ακόμα περισσότερα: Ήταν ο Γρηγόριος Νύσσης που προετοίμασε μέσα στο μοναχισμό μια τελική ανάπτυξη της Αλεξανδρινής γνώσεως που θα τον οδηγούσε σε ό,τι οι επόμενες περίοδοι θα ονόμαζαν, ακριβώς, μυστικισμό.
Αρχίζει να αναγνωρίζεται ότι ο Γρηγόριος Νύσσης ήταν ένας από τους πιο δυνατούς και πρωτότυπους διανοητές που παρουσιάστηκε ποτέ μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. Ήταν επίσης ένας από τους πνευματικούς συγγραφείς που επηρέασαν βαθιά την πνευματικότητα του ανατολικού μοναχισμού.
Η ανακάλυψη του από τη Δύση προκάλεσε μια από τις πιο έντονες ζυμώσεις στη σκέψη των πνευματικών συγγραφέων των τελευταίων Μέσων Χρόνων ή του δωδέκατου αιώνα. Η σπουδαιότητα αυτής της επιδράσεως, ακόμα και όπου ασκήθηκε άμεσα, αναγνωρίστηκε μόλις πριν από λίγο καιρό. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η ανακάλυψη από τον Werner Jaeger ολόκληρου του κειμένου του έργου του «De Institute Christiano» («Περί του κατά Θεόν σκοπού και της κατά αλήθειαν ασκήσεως») και η επακολουθήσασα κατάδειξη ότι τα κείμενα του Ψευδό Μακαρίου, όχι μόνο δεν έχουν επηρεάσει αυτό το έργο, αλλά από πολλές απόψεις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια εκλαΐκευση ανάμεσα σε μοναστικούς κύκλους της διδασκαλίας του Γρηγορίου. Σχεδόν συγχρόνως, αναγνωρίστηκε η επίδραση του Γρηγορίου, όχι μόνο στον Ευάγριο, άλλα σε όλη τη Συριακή Σχολή. Εξαιτίας αυτής της μεταβολής αντιλήψεως, ίσως, ο Γρηγόριος εμφανίστηκε ως πρόδρομος και αναμφιβόλως ως κύριος εμπνευστής του άγνωστου συγγραφέως που μας κρύβεται ακόμα κάτω από τη μάσκα του Αρεοπαγίτη … [ο Γρηγόριος] ήταν ένας από τους σπάνιους συγγραφείς για τους όποιους μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι είχαν μελετήσει πλήρως τους αρχαίους και τους είχαν τελείως αφομοιώσει. Αλλά αυτή η αφομοίωση είναι ακριβώς τέτοιας ποιότητας ώστε αυτός να μην βρίσκει καμιά δυσκολία στο να κυριαρχεί σ' όλο το τεράστιο υλικό των ιδεών και διατυπώσεων που κατέχει, για να το χρησιμοποιήσει και να το υποτάξει στην έκφραση της δικής του σκέψεως… Η βάση της σκέψεως του Γρηγορίου παραμένει, πράγματι, Χριστιανική και Βιβλική, σύμφωνα με τη σχολή του Ωριγένη, τον οποίον αυτός κατανόησε καλύτερα, ίσως, από αποιονδήποτε άλλον, άλλα τον χρησιμοποίησε με κυριαρχική ελευθερία που πάντοτε είχε. Ένα αυθόρμητο μεταφυσικό πνεύμα, στο οποίο η οξύτητα της υπαρξιακής αντιλήψεως συνδεόταν με τη δύναμη της μεθοδολογικής σκέψεως … Η σκέψη του αυθόρμητα επιλαμβάνεται με την πολυπλοκότητα ενός συγκεκριμένου προβλήματος χρησιμοποιώντας αναλύσεις οι οποίες επανενώνουν και συμπληρώνουν η μια την άλλη ώστε να περιλαμβάνουν ολόκληρη την πραγματικότητα … Γενικά, η σκέψη του διέρχεται τρία διαδοχικά στάδια. Στην αρχή έρχεται η βιβλική, Χριστιανική διαίσθηση, που έχει για ένα κείμενο ή ένα θέμα που ανασύρει από την παράδοση … Ύστερα ακολουθεί η συμφωνία και η πολύ προσωπική έκφραση αυτής της διαισθήσεως στη φιλοσοφική γλώσσα που είναι δική του, και εδώ πρέπει να προσέξουμε να μην ερμηνεύσουμε πολύ βιαστικά τους όρους του, όπως θα τους ερμηνεύαμε αν τους βρίσκαμε στον Πλάτωνα, στο μεταγενέστερο Στωικισμό, ή ακόμα στον Πλωτίνο. Και τέλος, αυτή η σκέψη αναπτύσσεται με επιστροφή στη Βίβλο μέσα στην οποία οι σχέσεις, όχι μόνο μ' ένα μεμονωμένο κείμενο, αλλά με όλο το ρεύμα της παραδόσεως καταδεικνύονται και δικαιώνονται».
Το θεολογικό δράμα του Αγ. Γρηγορίου έχει εκτεθεί στο βιβλίο μου «Οι ανατολικοί Πατέρες του Τέταρτου Αιώνα» (βλέπε Τόμο VII στη σειρά «Εκλεκτά Έργα του Γ. Φλορόφσκυ», σελ. 146-220) και δεν θα επαναληφθεί εδώ. Είναι αρκετό να επιστήσω εδώ την προσοχή στην παρεξήγηση της θεολογικής σκέψεως του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης η οποία ακόμα έχει υποστηρικτές. Το βιβλίο του Nygren Agape and Eros (Αγάπη και Έρως) συνέβαλε πολύ στην παρερμηνεία ολόκληρου του οράματος της Χριστιανικής πνευματικότητας, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης. Όπως ορθά παρατήρησε ο Louis Bouyer στο ωραίο και αντικειμενικό βιβλίο του με τον τίτλο «Το Πνεύμα και οι Μορφές του Προτεσταντισμού» (το αρχικό Γαλλικό, 1954), ένα βιβλίο που τονίζει τα θετικά στοιχεία της Προτεσταντικής σκέψεως — μόνο ένα κεφάλαιο αφιερώνεται στα «Αρνητικά Στοιχεία της Μεταρρυθμίσεως», — «το πρόσφατο βιβλίο του Anders Nygren, Eros et Agape (Έρως και Αγάπη), παρ' όλη την εξαιρετική αγχίνοια, και ακόμα τη σθεναρότητα μερικών αναλύσεων του, χωρίς να το θέλει καθιστά απολύτως σαφές αυτό το γεγονός». Το «γεγονός» για το οποίο μιλά ο Bouyer είναι το δόγμα της εξωτερικής δικαιώσεως. «Η αγία Γραφή, ακόμα και μόνο ο Απ. Παύλος, χωρίς τη μαρτυρία των τεσσάρων ευαγγελίων, σαρώνει και το τελευταίο διαλεκτικό τέχνασμα που στηρίζει τη θεωρία της εξωτερικής δικαιώσεως. Αν αυτή είναι η περίπτωση με την αντίθεση που ξεκίνησε ανάμεσα στη χάρη και σε μια δικαίωση φυσική στον άνθρωπο, ή που περιλαμβάνει κάποιο στοιχείο του ανθρώπου, τι θα πρέπει να πούμε για την αντίθεση που ορίστηκε από το Λούθηρο… Κατά της ιδέας ότι η αγάπη του Θεού (έχοντας τον Θεό ως αντικείμενο της) αναφέρεται κατά κάποιον τρόπο στη δικαίωση είτε η σχέση εκφράζεται με τη διατύπωση της πίστεως η οποία «πληροφορείται» με την ελεημοσύνη, είτε με κάποιον άλλον τρόπο; αυτή θα φαίνονταν δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι είναι η πιο ελάχιστα υπερασπίσιμη από τις αρνήσεις του Λουθήρου που ο Λουθηρανισμός αγωνίστηκε να δικαιολογήσει». Αυτό είναι το «γεγονός» στο οποίο αναφέρεται ο Bouyer όταν συζητά τη θέση του Nygren. «Ο Nygren οδηγεί όλη την έρευνά του για τη Χριστιανική διδασκαλία της αγάπης προς την παραδοξολογική άρνηση του Λουθήρου, αντιθέτοντας την πίστη προς την αγάπη του Θεού, και κάνοντας την αντίθεσή τους βάση της αντιθέσεως μεταξύ Προτεσταντισμού και Καθολικισμού. Ο Nygren προσπαθεί να δείξει ότι σ' αυτό το θέμα μόνο ο Προτεσταντισμός αποδείχθηκε πιστός στην «καινή κτίση», η οποία κηρύσσεται στο ευαγγέλιο. Αλλά το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί γι’ αυτήν την απόδειξη είναι, όπως παραδέχεται, τόσο βαρύ ώστε να απορεί κανείς αν δεν αποτελεί την καλύτερη αναίρεση όλου του συστήματος. Βρίσκει τον εαυτό του υποχρεωμένο να απορρίψει όλο το σώμα, την καρδιά ιδιαίτερα, της σκέψεως του Αγ. Ιωάννου, ως ήδη μολυσμένης με το κατ' εξοχήν (par excellence) 'Καθολικό σφάλμα'. Επιπλέον, οδηγείται στην ανάγκη να αρνηθεί τη θεμελιώδη σπουδαιότητα, ακόμα και τη γυμνή αλήθεια, της περιλήψεως του Νόμου όπως δίνεται μέσα στα Συνοπτικά Ευαγγέλια: 'Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου'. Το γεγονός ότι έπρεπε να φθάσει σε μια τέτοια ακρότητα για να κρατήσει τη Λουθηρανική θέση που έχει ως κύριο θέμα της την αντίθεσή της προς την fides caritate formata (την πίστιν την δι’ αγάπης ενεργουμένην), ή αλλιώς να παραδεχθεί την ακυρότητά της, συνιστά, πιστεύουμε, την πιο τραγική αλλά και τη σαφέστερη δυνατή παραδοχή ότι ο Προτεσταντισμός οδηγήθηκε, στην επεξεργασία των αρχών του, σε μια κρίση που δεν μπορεί να λυθεί».
Η επίδραση του έργου του Nygren, Agape and Eros, δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Αυτό άφησε πολλούς λογίους και σπουδαστές της Χριστιανικής σκέψεως σε σύγχυση ή με μια ολοκληρωτικά εσφαλμένη εντύπωση για τη Χριστιανική πνευματικότητα. Πήρε την ουσία του δόγματος της Μεταρρυθμίσεως περί μιας διαβληθείσης δικαιώσεως και το δόγμα μιας χωρίς αξία ανθρώπινης φύσεως διαφθαρείσης πλήρως από μια εξτρεμιστική ερμηνεία της προπατορικής αμαρτίας, και ύστερα χρησιμοποίησε αυτήν τη βασική αρχή κάτω από την επικεφαλίδα «Agape and Eros» για να επανερμηνεύσει τη Χριστιανική σκέψη από την προοπτική της Μεταρρυθμίσεως. Κατά την προσπάθειά του αυτή ο Nygren διέστρεψε την αρχική σκέψη πολυάριθμων Χριστιανών συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένου του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης, τον οποίον βρίσκει «Ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα». Ο Nygren γράφει ότι «είναι εν τούτοις όχι η Αγάπη αλλά ο Έρως που χαρακτηρίζει πράγματι τη σκέψη του Γρηγορίου. Εδώ συναντούμε την τάση του καθαρού μυστικισμού, με όλο τον πλούτο των εννοιών που υπήρχαν κατά παράδοση πάντα από την εποχή του Φίλωνος και του Πλωτίνου». Υπάρχει η εκστατική Θέα του Θεού και το «λαμπρό σκότος» «ο λαμπρός γνόφος», «ο θείος γνόφος» και ακούμε ότι «βλέπουμε με το να μην βλέπουμε» «εν τούτω γαρ αληθής εστίν είδησις του ζητουμένου, το εν τούτω το ιδείν, εν τω μη ιδείν» ότι «γνωρίζουμε με το να μην γνωρίζουμε», για μια «νηφάλια μέθη», και ούτω καθεξής «η θεία τε και νηφάλιος μέθη, δι’ ης εξίσταται αυτός εαυτού». Το μεγάλο και διαρκώς επανερχόμενο θέμα του Γρηγορίου είναι η κοινωνία με τον Θεό κατά το σχήμα της αναβάσεως».
Η βαθειά και πνευματικά δυναμική σκέψη του Αγ. Γρηγορίου στο έργο του Περί της ζωής του Μωυσέως («De vita Moysis») υποτιμάται, πραγματικά θεωρείται χωρίς αξία, από το Nygren. Από θεολογική άποψη είναι λάθος, κατά τη θεολογία του Nygren, να εξεικονίζουμε οποιαδήποτε μυστική ανάβαση του ανθρώπου προς τον Θεό. Στην πραγματικότητα, κάθε προσπάθεια αναβάσεως προς τον Θεό (κάθε προσπάθεια αγώνα προς τον Θεό) είναι ισοδύναμη προς την αίρεση και την βλασφημία. Ως αποτέλεσμα αυτού, κάθε τι που ο Άγ. Γρηγόριος λέγει για την ανάβαση του Μωυσέως είναι απλώς λανθασμένη και διεστραμμένη θεολογία. Ο Nygren μίλα κατά παρόμοιο τρόπο και για την ερμηνεία των Μακαρισμών από τον Άγ. Γρηγόριο. «Στο ίδιο θέμα ο Γρηγόριος επιστρέφει στο έργο του Περί των Μακαρισμών. Επειδή ο Ιησούς είπε αυτές τις λέξεις επάνω σ' ένα όρος ο Γρηγόριος θα ερμηνεύσει κάθε Μακαρισμό ως ένα σταθμό στην πνευματική επί του όρους ανάβαση, η ως ένα βήμα προς τα άνω, προς τη Θέα του Θεού, και προς την ένωση με τον Θεό». Ο Nygren έχει την ίδια αντίληψη για την ερμηνεία του Γρηγορίου στο Άσμα Ασμάτων. «Το έργο του Γρηγορίου περί του Άσματος των Ασμάτων είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον από αυτήν την έννοια. Είναι κι αυτό, επίσης, πλήρως δομημένο σύμφωνα με το σχήμα της αναβάσεως». Είναι ακριβώς αυτή η πνευματική δραστηριότητα μέσα στον άνθρωπο που θεωρείται μη πραγματική από τον Nygren, που ακολουθεί τον Λούθηρο. Γι’ αυτό, κάθε θεολογική σκέψη που αποδίδει πραγματική πνευματική δραστηριότητα που οδηγεί προς τον Θεό είναι μη πραγματική, μη -αυθεντική, και γι’ αυτό όχι γνησίως Χριστιανική, όπως την αντιλαμβάνεται ο Nygren. «Θα ήταν εύκολο από τα βιβλία του Γρηγορίου να φέρουμε πολλαπλάσιες αποδείξεις ότι η σκέψη του κυριαρχείται από την προς τα άνω τάση». Κάθε «προς τα άνω ροπή» για τον Nygren είναι Έρως, που δεν είναι Χριστιανικός.
Με τις θεολογικές του προϋποθέσεις και όλη την βολική διχοτομία του μεταξύ Έρωτος και Αγάπης, δεν είναι παράξενο που ο Nygren παθαίνει σύγχυση όταν επιχειρεί να διασαφηνίσει τη σκέψη του Αγ. Γρηγορίου. Ο Nygren γράφει ότι ο Άγ. Γρηγόριος «χρησιμοποιεί τους όρους Έρως και Αγάπη χωρίς διάκριση, χωρίς να σκοτίζεται για τις λέξεις, αφού αυτές είναι μόνο διαφορετικά ονόματα για μία και την αυτήν πραγματικότητα… Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Γρηγόριος χρησιμοποιεί τις λέξεις Έρως και Αγάπη αδιακρίτως· αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ για τη μεταξύ τους σχέση;».Για τον Nygren, ο οποίος δημιουργεί μια τεχνητή διάκριση ανάμεσα στις δυο λέξεις, το να μην διακρίνει κανείς τους δυο αυτούς όρους, σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει το ουσιώδες μήνυμα του Χριστιανισμού! Ο Χριστιανισμός είναι Αγάπη, και είναι έτσι με μια πολύ τεχνητή ερμηνεία της λέξεως Αγάπη, ενώ ο Έρως αντιπροσωπεύει τη μη Χριστιανική, την ειδωλολατρική Έννοια του αγώνα προς το καλό, το ωραίο, και ακόμα προς τον Θεό ο Nygren, φυσικά, διακρίνει στο βιβλίο του ανάμεσα σ' έναν «κοινό Έρωτα» και έναν «ουράνιο Έρωτα», αλλά το αποτέλεσμα είναι γι’ αυτόν το ίδιο, γιατί ο Έρως, ακόμα και στον «ουράνιο αγώνα» του, είναι μια μορφή ειδωλολατρίας, μια εσφαλμένη αντίληψη της Χριστιανικής ιδέας της αγάπης, μια εσφαλμένη αντίληψη του Χριστιανικού δόγματος περί Θεού και ανθρώπου και λυτρώσεως. Ο Nygren έχει μεγάλη δυσκολία όταν επιχειρεί να εξηγήσει τη δήλωση του Αγ. Γρηγορίου ότι «μια κορυφωμένη και τεταμένη Αγάπη καλείται Έρως» «επιτεταμένη γαρ αγάπη έρως λέγεται».
Ο Nygren, δεδομένης της διχοτομίας που αυτός έφτιαξε ανάμεσα στον Έρωτα και την Αγάπη, και δεδομένων των θεολογικών του προϋποθέσεων, μπορεί να φθάσει σ' ένα μόνο συμπέρασμα. «Έτσι η Αγάπη σημαίνει (για τον Γρηγόριο) κατά βάση αγάπη με την έννοια της επιθυμίας· συστατικό της είναι η σχέση της με το Ωραίο και η ασταμάτητη προσπάθειά της να το κερδίσει αυτό για τον εαυτό της… Η ερώτηση μας τώρα απαντήθηκε ως προς το πώς ο Γρηγόριος Νύσσης πιστεύει πως μπορεί να επιτευχθεί η κοινωνία με τον Θεό… Σε κάθε σημείο η απάντηση δείχνει την Ερωτική οδό σωτηρίας … Η έρευνά μας έχει επιβεβαιώσει ό,τι ειπαμε παραπάνω, ότι η Αγάπη στον Γρηγόριο δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα για ό,τι αλλιώς καλείται Έρως… Έχουμε δει πως η δύναμη του Ερωτικού θέματος αυξάνει διαμέσου της συμβιβαστικής θεολογίας του τέταρτου αιώνα, ως ότου γίνεται, αν όχι ο μόνος, τουλάχιστον ο αποφασιστικός παράγοντας στον Γρηγόριο Νύσσης». Η εξίσωση του Nygren είναι απλή: ο Έρως είναι ειδωλολατρικός. Ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης, σύμφωνα με τη δομή της θέσεως του Nygren, είναι ανίκανος να συλλάβει τη βασική θεολογική αρχή της Χριστιανικής αποκαλύψεως. Μια μεγαλύτερη διαστροφή της σκέψεως του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί — πραγματικά, είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί μια μεγαλύτερη διαστροφή όλων των Χριστιανών συγγραφέων που αναλύονται από τον Nygren στο έργο του Αγάπη και Έρως, η οποία στην πραγματικότητα συνίσταται στη μείωση, ως παράλογης, όλης της πλούσιας, δυναμικής, και αληθινά πιστής σκέψεως των μεγάλων Χριστιανών συγγραφέων της πατερικής εποχής. Ένας πατρολόγος έχει σωστά γράψει γι’ αυτήν τη διαστροφή. «Ορισμένες σύγχρονες μελέτες, που προκαλούν θαυμασμό, που είναι γεμάτες με διαφωτιστικές διεισδύσεις, αλλά είναι πολύ οργανωμένες κατά ορισμένα πρότυπα με μια συστηματοποίηση για την οποία τίποτα δεν γνωρίζει η ιστορία και είναι ανώφελο να την επιβάλλουμε σ’ αυτήν, έχουν προσπαθήσει να χαρακτηρίσουν την ανάπτυξη της πατερικής πνευματικότητας ως διάβαση από την προφητική θρησκεία σε μια μυστικιστική θρησκεία. Η προοδευτική εμβάπτιση του ευαγγελικού θέματος της αγάπης μέσα στο Ελληνικό θέμα του Έρωτος απορρίπτεται [από αυτές τις μελέτες
, αφού ο μυστικισμός και ο Ελληνισμός υποτίθενται a priori ότι είναι το ίδιο πράγμα».
Πηγή : Μυριόβιβλος. O.O.Δ.Ε
Σχόλιο : Για όσους ενδιαφέρονται το τελευταίο βιβλίο του κ.Ράμφου συνεχίζει την παρερμηνεία του Νύγκρεν. Το μέρος του βιβλίου που είναι αφιερωμένο στον Ευάγριο μετρά 300 σελίδες και το υπόλοιπο 100. Το βιβλίο του Νύγκρεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά απο την ομάδα του Ράμφου.
Αμέθυστος
Ιστορία του Μοναχισμού του Γεωργίου Φλωρόφσκυ
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 230-238).
Όπως το διατύπωσε ακριβώς ένας λόγιος, «ο Γρηγόριος Νύσσης οικοδόμησε ένα ολόκληρο σύστημα Χριστιανικής σκέψεως που θα ήθελε να είναι η δικαίωση της μοναστικής ζωής και να εφοδιάσει με έναν μυστικισμό καμωμένον ρητά για τις ανάγκες του. Πρέπει να πούμε ακόμα περισσότερα: Ήταν ο Γρηγόριος Νύσσης που προετοίμασε μέσα στο μοναχισμό μια τελική ανάπτυξη της Αλεξανδρινής γνώσεως που θα τον οδηγούσε σε ό,τι οι επόμενες περίοδοι θα ονόμαζαν, ακριβώς, μυστικισμό.
Αρχίζει να αναγνωρίζεται ότι ο Γρηγόριος Νύσσης ήταν ένας από τους πιο δυνατούς και πρωτότυπους διανοητές που παρουσιάστηκε ποτέ μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας. Ήταν επίσης ένας από τους πνευματικούς συγγραφείς που επηρέασαν βαθιά την πνευματικότητα του ανατολικού μοναχισμού.
Η ανακάλυψη του από τη Δύση προκάλεσε μια από τις πιο έντονες ζυμώσεις στη σκέψη των πνευματικών συγγραφέων των τελευταίων Μέσων Χρόνων ή του δωδέκατου αιώνα. Η σπουδαιότητα αυτής της επιδράσεως, ακόμα και όπου ασκήθηκε άμεσα, αναγνωρίστηκε μόλις πριν από λίγο καιρό. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε η ανακάλυψη από τον Werner Jaeger ολόκληρου του κειμένου του έργου του «De Institute Christiano» («Περί του κατά Θεόν σκοπού και της κατά αλήθειαν ασκήσεως») και η επακολουθήσασα κατάδειξη ότι τα κείμενα του Ψευδό Μακαρίου, όχι μόνο δεν έχουν επηρεάσει αυτό το έργο, αλλά από πολλές απόψεις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια εκλαΐκευση ανάμεσα σε μοναστικούς κύκλους της διδασκαλίας του Γρηγορίου. Σχεδόν συγχρόνως, αναγνωρίστηκε η επίδραση του Γρηγορίου, όχι μόνο στον Ευάγριο, άλλα σε όλη τη Συριακή Σχολή. Εξαιτίας αυτής της μεταβολής αντιλήψεως, ίσως, ο Γρηγόριος εμφανίστηκε ως πρόδρομος και αναμφιβόλως ως κύριος εμπνευστής του άγνωστου συγγραφέως που μας κρύβεται ακόμα κάτω από τη μάσκα του Αρεοπαγίτη … [ο Γρηγόριος] ήταν ένας από τους σπάνιους συγγραφείς για τους όποιους μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι είχαν μελετήσει πλήρως τους αρχαίους και τους είχαν τελείως αφομοιώσει. Αλλά αυτή η αφομοίωση είναι ακριβώς τέτοιας ποιότητας ώστε αυτός να μην βρίσκει καμιά δυσκολία στο να κυριαρχεί σ' όλο το τεράστιο υλικό των ιδεών και διατυπώσεων που κατέχει, για να το χρησιμοποιήσει και να το υποτάξει στην έκφραση της δικής του σκέψεως… Η βάση της σκέψεως του Γρηγορίου παραμένει, πράγματι, Χριστιανική και Βιβλική, σύμφωνα με τη σχολή του Ωριγένη, τον οποίον αυτός κατανόησε καλύτερα, ίσως, από αποιονδήποτε άλλον, άλλα τον χρησιμοποίησε με κυριαρχική ελευθερία που πάντοτε είχε. Ένα αυθόρμητο μεταφυσικό πνεύμα, στο οποίο η οξύτητα της υπαρξιακής αντιλήψεως συνδεόταν με τη δύναμη της μεθοδολογικής σκέψεως … Η σκέψη του αυθόρμητα επιλαμβάνεται με την πολυπλοκότητα ενός συγκεκριμένου προβλήματος χρησιμοποιώντας αναλύσεις οι οποίες επανενώνουν και συμπληρώνουν η μια την άλλη ώστε να περιλαμβάνουν ολόκληρη την πραγματικότητα … Γενικά, η σκέψη του διέρχεται τρία διαδοχικά στάδια. Στην αρχή έρχεται η βιβλική, Χριστιανική διαίσθηση, που έχει για ένα κείμενο ή ένα θέμα που ανασύρει από την παράδοση … Ύστερα ακολουθεί η συμφωνία και η πολύ προσωπική έκφραση αυτής της διαισθήσεως στη φιλοσοφική γλώσσα που είναι δική του, και εδώ πρέπει να προσέξουμε να μην ερμηνεύσουμε πολύ βιαστικά τους όρους του, όπως θα τους ερμηνεύαμε αν τους βρίσκαμε στον Πλάτωνα, στο μεταγενέστερο Στωικισμό, ή ακόμα στον Πλωτίνο. Και τέλος, αυτή η σκέψη αναπτύσσεται με επιστροφή στη Βίβλο μέσα στην οποία οι σχέσεις, όχι μόνο μ' ένα μεμονωμένο κείμενο, αλλά με όλο το ρεύμα της παραδόσεως καταδεικνύονται και δικαιώνονται».
Το θεολογικό δράμα του Αγ. Γρηγορίου έχει εκτεθεί στο βιβλίο μου «Οι ανατολικοί Πατέρες του Τέταρτου Αιώνα» (βλέπε Τόμο VII στη σειρά «Εκλεκτά Έργα του Γ. Φλορόφσκυ», σελ. 146-220) και δεν θα επαναληφθεί εδώ. Είναι αρκετό να επιστήσω εδώ την προσοχή στην παρεξήγηση της θεολογικής σκέψεως του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης η οποία ακόμα έχει υποστηρικτές. Το βιβλίο του Nygren Agape and Eros (Αγάπη και Έρως) συνέβαλε πολύ στην παρερμηνεία ολόκληρου του οράματος της Χριστιανικής πνευματικότητας, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης. Όπως ορθά παρατήρησε ο Louis Bouyer στο ωραίο και αντικειμενικό βιβλίο του με τον τίτλο «Το Πνεύμα και οι Μορφές του Προτεσταντισμού» (το αρχικό Γαλλικό, 1954), ένα βιβλίο που τονίζει τα θετικά στοιχεία της Προτεσταντικής σκέψεως — μόνο ένα κεφάλαιο αφιερώνεται στα «Αρνητικά Στοιχεία της Μεταρρυθμίσεως», — «το πρόσφατο βιβλίο του Anders Nygren, Eros et Agape (Έρως και Αγάπη), παρ' όλη την εξαιρετική αγχίνοια, και ακόμα τη σθεναρότητα μερικών αναλύσεων του, χωρίς να το θέλει καθιστά απολύτως σαφές αυτό το γεγονός». Το «γεγονός» για το οποίο μιλά ο Bouyer είναι το δόγμα της εξωτερικής δικαιώσεως. «Η αγία Γραφή, ακόμα και μόνο ο Απ. Παύλος, χωρίς τη μαρτυρία των τεσσάρων ευαγγελίων, σαρώνει και το τελευταίο διαλεκτικό τέχνασμα που στηρίζει τη θεωρία της εξωτερικής δικαιώσεως. Αν αυτή είναι η περίπτωση με την αντίθεση που ξεκίνησε ανάμεσα στη χάρη και σε μια δικαίωση φυσική στον άνθρωπο, ή που περιλαμβάνει κάποιο στοιχείο του ανθρώπου, τι θα πρέπει να πούμε για την αντίθεση που ορίστηκε από το Λούθηρο… Κατά της ιδέας ότι η αγάπη του Θεού (έχοντας τον Θεό ως αντικείμενο της) αναφέρεται κατά κάποιον τρόπο στη δικαίωση είτε η σχέση εκφράζεται με τη διατύπωση της πίστεως η οποία «πληροφορείται» με την ελεημοσύνη, είτε με κάποιον άλλον τρόπο; αυτή θα φαίνονταν δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι είναι η πιο ελάχιστα υπερασπίσιμη από τις αρνήσεις του Λουθήρου που ο Λουθηρανισμός αγωνίστηκε να δικαιολογήσει». Αυτό είναι το «γεγονός» στο οποίο αναφέρεται ο Bouyer όταν συζητά τη θέση του Nygren. «Ο Nygren οδηγεί όλη την έρευνά του για τη Χριστιανική διδασκαλία της αγάπης προς την παραδοξολογική άρνηση του Λουθήρου, αντιθέτοντας την πίστη προς την αγάπη του Θεού, και κάνοντας την αντίθεσή τους βάση της αντιθέσεως μεταξύ Προτεσταντισμού και Καθολικισμού. Ο Nygren προσπαθεί να δείξει ότι σ' αυτό το θέμα μόνο ο Προτεσταντισμός αποδείχθηκε πιστός στην «καινή κτίση», η οποία κηρύσσεται στο ευαγγέλιο. Αλλά το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί γι’ αυτήν την απόδειξη είναι, όπως παραδέχεται, τόσο βαρύ ώστε να απορεί κανείς αν δεν αποτελεί την καλύτερη αναίρεση όλου του συστήματος. Βρίσκει τον εαυτό του υποχρεωμένο να απορρίψει όλο το σώμα, την καρδιά ιδιαίτερα, της σκέψεως του Αγ. Ιωάννου, ως ήδη μολυσμένης με το κατ' εξοχήν (par excellence) 'Καθολικό σφάλμα'. Επιπλέον, οδηγείται στην ανάγκη να αρνηθεί τη θεμελιώδη σπουδαιότητα, ακόμα και τη γυμνή αλήθεια, της περιλήψεως του Νόμου όπως δίνεται μέσα στα Συνοπτικά Ευαγγέλια: 'Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου'. Το γεγονός ότι έπρεπε να φθάσει σε μια τέτοια ακρότητα για να κρατήσει τη Λουθηρανική θέση που έχει ως κύριο θέμα της την αντίθεσή της προς την fides caritate formata (την πίστιν την δι’ αγάπης ενεργουμένην), ή αλλιώς να παραδεχθεί την ακυρότητά της, συνιστά, πιστεύουμε, την πιο τραγική αλλά και τη σαφέστερη δυνατή παραδοχή ότι ο Προτεσταντισμός οδηγήθηκε, στην επεξεργασία των αρχών του, σε μια κρίση που δεν μπορεί να λυθεί».
Η επίδραση του έργου του Nygren, Agape and Eros, δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Αυτό άφησε πολλούς λογίους και σπουδαστές της Χριστιανικής σκέψεως σε σύγχυση ή με μια ολοκληρωτικά εσφαλμένη εντύπωση για τη Χριστιανική πνευματικότητα. Πήρε την ουσία του δόγματος της Μεταρρυθμίσεως περί μιας διαβληθείσης δικαιώσεως και το δόγμα μιας χωρίς αξία ανθρώπινης φύσεως διαφθαρείσης πλήρως από μια εξτρεμιστική ερμηνεία της προπατορικής αμαρτίας, και ύστερα χρησιμοποίησε αυτήν τη βασική αρχή κάτω από την επικεφαλίδα «Agape and Eros» για να επανερμηνεύσει τη Χριστιανική σκέψη από την προοπτική της Μεταρρυθμίσεως. Κατά την προσπάθειά του αυτή ο Nygren διέστρεψε την αρχική σκέψη πολυάριθμων Χριστιανών συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένου του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης, τον οποίον βρίσκει «Ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα». Ο Nygren γράφει ότι «είναι εν τούτοις όχι η Αγάπη αλλά ο Έρως που χαρακτηρίζει πράγματι τη σκέψη του Γρηγορίου. Εδώ συναντούμε την τάση του καθαρού μυστικισμού, με όλο τον πλούτο των εννοιών που υπήρχαν κατά παράδοση πάντα από την εποχή του Φίλωνος και του Πλωτίνου». Υπάρχει η εκστατική Θέα του Θεού και το «λαμπρό σκότος» «ο λαμπρός γνόφος», «ο θείος γνόφος» και ακούμε ότι «βλέπουμε με το να μην βλέπουμε» «εν τούτω γαρ αληθής εστίν είδησις του ζητουμένου, το εν τούτω το ιδείν, εν τω μη ιδείν» ότι «γνωρίζουμε με το να μην γνωρίζουμε», για μια «νηφάλια μέθη», και ούτω καθεξής «η θεία τε και νηφάλιος μέθη, δι’ ης εξίσταται αυτός εαυτού». Το μεγάλο και διαρκώς επανερχόμενο θέμα του Γρηγορίου είναι η κοινωνία με τον Θεό κατά το σχήμα της αναβάσεως».
Η βαθειά και πνευματικά δυναμική σκέψη του Αγ. Γρηγορίου στο έργο του Περί της ζωής του Μωυσέως («De vita Moysis») υποτιμάται, πραγματικά θεωρείται χωρίς αξία, από το Nygren. Από θεολογική άποψη είναι λάθος, κατά τη θεολογία του Nygren, να εξεικονίζουμε οποιαδήποτε μυστική ανάβαση του ανθρώπου προς τον Θεό. Στην πραγματικότητα, κάθε προσπάθεια αναβάσεως προς τον Θεό (κάθε προσπάθεια αγώνα προς τον Θεό) είναι ισοδύναμη προς την αίρεση και την βλασφημία. Ως αποτέλεσμα αυτού, κάθε τι που ο Άγ. Γρηγόριος λέγει για την ανάβαση του Μωυσέως είναι απλώς λανθασμένη και διεστραμμένη θεολογία. Ο Nygren μίλα κατά παρόμοιο τρόπο και για την ερμηνεία των Μακαρισμών από τον Άγ. Γρηγόριο. «Στο ίδιο θέμα ο Γρηγόριος επιστρέφει στο έργο του Περί των Μακαρισμών. Επειδή ο Ιησούς είπε αυτές τις λέξεις επάνω σ' ένα όρος ο Γρηγόριος θα ερμηνεύσει κάθε Μακαρισμό ως ένα σταθμό στην πνευματική επί του όρους ανάβαση, η ως ένα βήμα προς τα άνω, προς τη Θέα του Θεού, και προς την ένωση με τον Θεό». Ο Nygren έχει την ίδια αντίληψη για την ερμηνεία του Γρηγορίου στο Άσμα Ασμάτων. «Το έργο του Γρηγορίου περί του Άσματος των Ασμάτων είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον από αυτήν την έννοια. Είναι κι αυτό, επίσης, πλήρως δομημένο σύμφωνα με το σχήμα της αναβάσεως». Είναι ακριβώς αυτή η πνευματική δραστηριότητα μέσα στον άνθρωπο που θεωρείται μη πραγματική από τον Nygren, που ακολουθεί τον Λούθηρο. Γι’ αυτό, κάθε θεολογική σκέψη που αποδίδει πραγματική πνευματική δραστηριότητα που οδηγεί προς τον Θεό είναι μη πραγματική, μη -αυθεντική, και γι’ αυτό όχι γνησίως Χριστιανική, όπως την αντιλαμβάνεται ο Nygren. «Θα ήταν εύκολο από τα βιβλία του Γρηγορίου να φέρουμε πολλαπλάσιες αποδείξεις ότι η σκέψη του κυριαρχείται από την προς τα άνω τάση». Κάθε «προς τα άνω ροπή» για τον Nygren είναι Έρως, που δεν είναι Χριστιανικός.
Με τις θεολογικές του προϋποθέσεις και όλη την βολική διχοτομία του μεταξύ Έρωτος και Αγάπης, δεν είναι παράξενο που ο Nygren παθαίνει σύγχυση όταν επιχειρεί να διασαφηνίσει τη σκέψη του Αγ. Γρηγορίου. Ο Nygren γράφει ότι ο Άγ. Γρηγόριος «χρησιμοποιεί τους όρους Έρως και Αγάπη χωρίς διάκριση, χωρίς να σκοτίζεται για τις λέξεις, αφού αυτές είναι μόνο διαφορετικά ονόματα για μία και την αυτήν πραγματικότητα… Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Γρηγόριος χρησιμοποιεί τις λέξεις Έρως και Αγάπη αδιακρίτως· αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ για τη μεταξύ τους σχέση;».Για τον Nygren, ο οποίος δημιουργεί μια τεχνητή διάκριση ανάμεσα στις δυο λέξεις, το να μην διακρίνει κανείς τους δυο αυτούς όρους, σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει το ουσιώδες μήνυμα του Χριστιανισμού! Ο Χριστιανισμός είναι Αγάπη, και είναι έτσι με μια πολύ τεχνητή ερμηνεία της λέξεως Αγάπη, ενώ ο Έρως αντιπροσωπεύει τη μη Χριστιανική, την ειδωλολατρική Έννοια του αγώνα προς το καλό, το ωραίο, και ακόμα προς τον Θεό ο Nygren, φυσικά, διακρίνει στο βιβλίο του ανάμεσα σ' έναν «κοινό Έρωτα» και έναν «ουράνιο Έρωτα», αλλά το αποτέλεσμα είναι γι’ αυτόν το ίδιο, γιατί ο Έρως, ακόμα και στον «ουράνιο αγώνα» του, είναι μια μορφή ειδωλολατρίας, μια εσφαλμένη αντίληψη της Χριστιανικής ιδέας της αγάπης, μια εσφαλμένη αντίληψη του Χριστιανικού δόγματος περί Θεού και ανθρώπου και λυτρώσεως. Ο Nygren έχει μεγάλη δυσκολία όταν επιχειρεί να εξηγήσει τη δήλωση του Αγ. Γρηγορίου ότι «μια κορυφωμένη και τεταμένη Αγάπη καλείται Έρως» «επιτεταμένη γαρ αγάπη έρως λέγεται».
Ο Nygren, δεδομένης της διχοτομίας που αυτός έφτιαξε ανάμεσα στον Έρωτα και την Αγάπη, και δεδομένων των θεολογικών του προϋποθέσεων, μπορεί να φθάσει σ' ένα μόνο συμπέρασμα. «Έτσι η Αγάπη σημαίνει (για τον Γρηγόριο) κατά βάση αγάπη με την έννοια της επιθυμίας· συστατικό της είναι η σχέση της με το Ωραίο και η ασταμάτητη προσπάθειά της να το κερδίσει αυτό για τον εαυτό της… Η ερώτηση μας τώρα απαντήθηκε ως προς το πώς ο Γρηγόριος Νύσσης πιστεύει πως μπορεί να επιτευχθεί η κοινωνία με τον Θεό… Σε κάθε σημείο η απάντηση δείχνει την Ερωτική οδό σωτηρίας … Η έρευνά μας έχει επιβεβαιώσει ό,τι ειπαμε παραπάνω, ότι η Αγάπη στον Γρηγόριο δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα για ό,τι αλλιώς καλείται Έρως… Έχουμε δει πως η δύναμη του Ερωτικού θέματος αυξάνει διαμέσου της συμβιβαστικής θεολογίας του τέταρτου αιώνα, ως ότου γίνεται, αν όχι ο μόνος, τουλάχιστον ο αποφασιστικός παράγοντας στον Γρηγόριο Νύσσης». Η εξίσωση του Nygren είναι απλή: ο Έρως είναι ειδωλολατρικός. Ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης, σύμφωνα με τη δομή της θέσεως του Nygren, είναι ανίκανος να συλλάβει τη βασική θεολογική αρχή της Χριστιανικής αποκαλύψεως. Μια μεγαλύτερη διαστροφή της σκέψεως του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί — πραγματικά, είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί μια μεγαλύτερη διαστροφή όλων των Χριστιανών συγγραφέων που αναλύονται από τον Nygren στο έργο του Αγάπη και Έρως, η οποία στην πραγματικότητα συνίσταται στη μείωση, ως παράλογης, όλης της πλούσιας, δυναμικής, και αληθινά πιστής σκέψεως των μεγάλων Χριστιανών συγγραφέων της πατερικής εποχής. Ένας πατρολόγος έχει σωστά γράψει γι’ αυτήν τη διαστροφή. «Ορισμένες σύγχρονες μελέτες, που προκαλούν θαυμασμό, που είναι γεμάτες με διαφωτιστικές διεισδύσεις, αλλά είναι πολύ οργανωμένες κατά ορισμένα πρότυπα με μια συστηματοποίηση για την οποία τίποτα δεν γνωρίζει η ιστορία και είναι ανώφελο να την επιβάλλουμε σ’ αυτήν, έχουν προσπαθήσει να χαρακτηρίσουν την ανάπτυξη της πατερικής πνευματικότητας ως διάβαση από την προφητική θρησκεία σε μια μυστικιστική θρησκεία. Η προοδευτική εμβάπτιση του ευαγγελικού θέματος της αγάπης μέσα στο Ελληνικό θέμα του Έρωτος απορρίπτεται [από αυτές τις μελέτες
, αφού ο μυστικισμός και ο Ελληνισμός υποτίθενται a priori ότι είναι το ίδιο πράγμα».
Πηγή : Μυριόβιβλος. O.O.Δ.Ε
Σχόλιο : Για όσους ενδιαφέρονται το τελευταίο βιβλίο του κ.Ράμφου συνεχίζει την παρερμηνεία του Νύγκρεν. Το μέρος του βιβλίου που είναι αφιερωμένο στον Ευάγριο μετρά 300 σελίδες και το υπόλοιπο 100. Το βιβλίο του Νύγκρεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά απο την ομάδα του Ράμφου.
Αμέθυστος
Σάββατο 24 Απριλίου 2010
H KAΡΔIA ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Διεθνείς ὀργανισμοί, ὅπως π.χ. ὁ ΟΗΕ, προωθοῦν πρός τά κράτη μέλη τους ὁδηγίες πῶς νά κάνουν τούς λαούς νά δεχθοῦν ὅτι δέν ὑπάρχουν ἠθικοί φραγμοί στή σεξουαλική ἔκφραση. Κάθε ἔκφραση τοῦ σέξ, ἀνεξάρτητα ἀπό τό εἶδος τῆς πράξεως, τό φύλο, τήν ὡριμότητα, ἤ τήν προσωπική σχέση αὐτῶν, πού συμμετέχουν, ἀποτελεῖ δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου, κατοχυρωμένο μέ νόμο. Μόνοι περιορισμοί, πού ἐπιβάλλονται, εἶναι οἱ κανόνες προστασίας ἔναντι μολύνσεων ἀπό ἀσθένειες σεξουαλικῶς μεταδιδόμενες καί ἀποφυγῆς ἀνεπιθύμητων συνεπειῶν. Ἡ σεξουαλική ἐνημέρωση προτείνεται νά ἀρχίζει ἀπό τό νηπιαγωγεῖο, νά μήν ἐπαφίεται δέ στούς γονείς, καί προπαντός σέ κληρικούς. Αὐτοί, ὡς φορείς συντηρητικῶν ἀρχῶν, εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τόν στραγγαλισμό «προσωπικῶν δεδομένων». Καταλληλότεροι εἶναι ἐντεταλμένοι «εἰδικοί» ἐκπαιδευτές.
Μερικά παραδείγματα από τόν θαυμαστό καινούριο κόσμο
Tiger Woods (Spiegel, 3.4.10, σελ. 102-104)
O Tiger Woods θεωρείται ως ο κορυφαίος παίχτης γκολφ στον κόσμο. Ξεκίνησε την καριέρα του όταν ήταν 2 ετών. Αυτό που έγινε αργότερα οφείλεται στο τέλειο στρατηγικό σχέδιο του πατέρα του, του Earl Woods. O Tiger δεν έπρεπε απλά να γίνει ο καλύτερος παίχτης γκόλφ όλων των εποχών, αλλά να γίνει κάποτε σημαντικότερος από τον Μαντέλα, τον Γκάντι και τον Βούδα (ο Woods είναι βουδιστής). Ο Earl, βετεράνος καταδρομέας του Βιετνάμ, είχε πει πως ο Tiger “είναι μια γέφυρα μεταξύ ανατολής και δύσης”, πως “είναι ο εκλεκτός”. Ο Tiger θαύμαζε τον πατέρα του, κυρίως την σκοτεινή του πλευρά: “ο dad, μπορεί να κόψει τον λαιμό ενός ανθρώπου, και μετά να καθίσει να φάει”.
Στα 21 ήθελε να τα παρατήσει. Είχε πει και ένα ανάρμοστο ανέκδοτο. Τα πράγματα όμως διορθώθηκαν. Η International Management Group, έκανε τον Tiger άψογο. Έκανε χειραψία με τον προέδρο των ΗΠΑ και είχε γίνει η πιο επιτυχημένη διαφημιστική επιφάνεια της ιστορίας του αθλητισμού.
Μετά ακολούθησε η αποκάλυψη των σκανδάλων. Πολλές ερωμένες, πόρνες, barwomen... Οι χορηγοί τον εγκατέλειψαν. Η ιστοσελίδα www.TigerWoodsIsGod.com έκλεισε... Στη δημόσια απολογία του μεταξύ άλλων είπε: “Ήμουν άπιστος, είχα περιπέτειες, απάτησα. Γνώριζα πως έκανα λάθος πράγματα, όμως ήμουν πεπεισμένος πως για μένα δεν ισχύουν οι συνήθεις κανόνες. Νόμιζα πως μπορούσα να τα επιτρέψω όλα στον εαυτό μου. Είχα το αίσθημα, επειδή σε όλη μου τη ζωή δούλεψα σκληρά, πως είχα τώρα το δικαίωμα να απολαύσω τους πειρασμούς γύρω μου. Χάρη στα λεφτά και την διασημότητα μου, δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τους βρω. Φορτώθηκα ντροπή πάνω μου.”
Carly Simon, 64, θρυλική Αμερικανίδα τραγουδίστρια Softrock (You are so vain, 1972), δε θέλει να είναι “εικόνα του φεμινισμού”. Ως τέτοια την διακύρηξε το βιβλίο “Girls like us”, που περιέχει τις βιογραφίες των Carly Simon, Joni Mitchell και Carole King. Η μουσικός, που το 24ο της άλμπουμ “Never Been Gone” μόλις κυκλοφόρησε, βλέπει την εαυτό της ως απογοητευμένη ρομαντική: “η φούσκα των ονείρων μου περί μονογαμίας κομματιάστηκε επώδυνα”. Η Simon ήταν ερωμένη πολλών σταρ της ροκ και του κινηματογράφου (Mick Jagger, Cat Stevens, Warren Beatty, Jack Nicholson) και ήταν δυο φορές παντρεμένη. Ο γάμος της με τον μουσικό James Taylor τελείωσε δραματικά λόγω της εξάρτησής του από την ηρωίνη και λόγω της συζυγικής απιστίας του. Μέχρι σήμερα δεν μιλάνε, παρόλο που έχουν δυο παιδιά. “Στην πραγματικότητα ήθελα να είμαι η μικρή γυναίκα πίσω από τον άνδρα με ακαδημαϊκή καριέρα” δηλώνει η Simon. Εδώ και 40 χρόνια βρίσκεται σε θεραπεία, λόγω τρόμου που έχει πάνω στην σκηνή. Το γράψιμο την βοηθάει. Η συγγραφέας έξι παιδικών βιβλίων λέει: “όταν βλέπει κανείς τους δαίμονές του γραμμένους, αυτό τους αφαιρεί τη δύναμη”. Η Simon έχει εν τω μεταξύ, εδώ και 4 χρόνια σχέση με ένα ακαδημαϊκό: τον Richard Koehler, ένα χειρούργο. (Spiegel, 8.3.10, σελ. 157)
Η κυρία Angela Sommer-Bodenburg είναι πρώην δασκάλα δημοτικού. Σπούδασε παιδαγωγικά, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Έγινε γνωστή με την σειρά παιδικών βιβλίων (20 τόμοι, ο πρώτος βγήκε το 1979 ο τελευταίος το 2008) “ Ο μικρός βαμπίρ”. Πουλήθηκαν κάπου 12 εκατομμύρια βιβλία, που μεταφράστηκαν σε πάνω από 30 γλώσσες.
Στα βιβλία περιγράφεται η φιλία μεταξύ ενός παιδιού των ανθρώπων, του Άντον, και ενός παιδιού των βαμπίρ, του Rüdiger. Στον Άντον αρέσουν οι ιστορίες τρόμου, και έτσι γρήγορα γίνονται φίλοι, αφού ο Rüdiger τον επισκέφτηκε ξαφνικά μια νύχτα. Οι γονείς φυσικά του Άντον δεν πρέπει να μάθουν πως ο Rüdiger είναι βαμπίρ.
Ο Άντον γνωρίζει σιγά σιγά και τα άλλα μέλη της οικογένειας του Rüdiger. Η αδελφή του Rüdiger, η Άννα, είναι ο λόγος που Άντον δεν ενδιαφέρεται για τα κορίτσια από την τάξη του, και μάλιστα για την συμμαθήτρια και γειτόνισσα Τατιάνα, την οποία συμπαθεί η μάνα του. Το μεγάλο ενδιαφέρον το προκαλούν οι εξορμήσεις του Άντον με τον Rüdiger...
Αφορμή για να γραφτούν αυτά τα βιβλία δόθηκε το 1976, όταν η συγγραφέας είχε γράψει συντομότερες ιστορίες για τους μαθητές της οι οποίοι ζητούσαν “κάτι αστείο, συναρπαστικό και λίγο τρομακτικό”.
(http://www.angelasommer-bodenburg.com/, http://de.wikipedia.org/wiki/Angela_Sommer-Bodenburg)
Ο Baudelaire κάποτε είπε: “το μεγαλύτερο κόλπο του διαβόλου είναι πως έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει”.
Μετά ἀπό αὐτά, πῶς κάποιος κληρικός ἤ λαϊκός νά προβάλλει τήν εὐαγγελική διδασκαλία γιά τή χειραγώγηση τοῦ σεξ μέσα στά πλαίσια τῆς εὐλογημένης συζυγίας δύο ἑτερόφυλων προσώπων καί νά μήν κατηγορηθεῖ ὅτι περνᾶ τά ὅρια τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»; Πῶς νά ἐκθέσει τήν ἀποδοκιμασία τοῦ Ἀπ. Παύλου γιά τά «πάθη ἀτιμίας», ὅτι δηλαδή, «αἵ τε θήλειαι μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως τε καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» (Ρωμ. α΄ 26-27), χωρίς νά ξεσηκωθοῦν ὁμοφυλόφιλοι ζητώντας τήν καταδίκη του ὡς ὑβριστῆ νόμιμων «προσωπικῶν δεδομένων» τους;
Μάς πιέζουν μέ πάθος να ζήσουμε στόν "θαυμαστό" καινούριο κόσμο, διότι είναι η "εξέλιξη" της ανθρωπότητος και τό μόνο πού μαθαίνουμε από τη ζωή αυτών τών εξελιγμένων ανθρώπων είναι η μαύρη τους δυστυχία. Ακούνε και καθοδηγούνται από τούς λογισμούς, καταστρέφονται από τά πάθη, δέν έχουν ιδέα από πνευματική ζωή, ζούν σε απόλυτη παρακμή τρώγοντας τίς σάρκες τους, αλλά αποτελούν τήν κορωνίδα τής εξελίξεως τού ανθρώπου από τόν πίθηκο.
Τό μόνο όραμα ζωής ο αιώνιος οργασμός και ο αγώνας γιά τήν επίτευξή του.
Καί όμως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι απαιτούν πνευματικότητα, όπως ο κ.Ράμφος, οι οποίοι δηλώνουν περισπούδαστα πώς δυστυχώς η Πατερική παράδοση αρνήθηκε τούς λογισμούς και δέν επέτρεψε στούς ανθρώπους τήν δυνατότητα τής σκέψης άρα και τής δημιουργίας ΕΓΩ.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Η απλή λογική λέει πώς όλοι οι προφήτες τού εκσυγχρονισμού κατά βάθος και όχι μόνο, ονειρεύονται τή ζωή τού Tiger.
Αμέθυστος
Σχόλιο τού κ. Μόσχου Λακγουβάρδου
Κάποιος μοντέρνος ζωγράφος φωτογράφισε τη "φύση" του μέσα σ΄ ένα καρπούζι και πούλησε τη φωτογραφία στο ελληνικό υπουργείο πολιτισμού αντί μερικών εκατομμυρίων δραχμών. Η "ιδέα" δεν ήταν καν δική του. Υπάρχει σε κάποιο ινδικό "κάμα σούτρα".
Στη Λάρισα έγινε έκθεση ζωγραφικής με σκουπίδια!
Κάποιος ευρωπαίος μοντέρνος ζωγράφος εκθέτει πτώματα ζώων!
Στην Ελλάδα του πολιτισμού ανήγειραν θέατρο επάνω σ΄ ένα βουνό κοντά σε κάποιο μικρό χωριό, με λιγότερα από πενήντα σπίτια, την "Παλιουριά".
Το Θέατρο όπως είπαν κάτι γέροι που καθόντουσαν στο μοναδικό καφενείο του χωριού (νέος δεν υπάρχει κανείς) χτίστηκε για να έρθουν οι νέοι στο χωριό!
Το θέατρο τώρα χρησιμεύει για τον σταυλισμό αμνοεριφίων. Είκοσιπέντε χρόνια αργότερα, όταν το θέατρο έγινε σταύλος κι άρχισαν οι φθορές, το τσιμέντο στις σκάλες φαγώθηκε απ' τις βροχές και έμεινε μόνο η άμμος, συνεργείο εγκατέστησε ολοκαίνουργα κλιματιστικά μηχανήματα στην πλατεία του θεάτρου στο ισόγειο , στα θεωρεία και στα γραφεία!
Το θέατρο ή ό,τι απόμεινε από αυτό ουδέποτε λειτούργησε. Βρίσκεται στο δρόμο Γρεβενών Δεσκάτης και απέχει από τη Λάρισα ΄πάνω από εξήντα ή εβδομήντα χιλιόμετρα, ανάλογη είναι και η απόσταση από τα Γρεβενά.
Μια παροιμία λέει, "στου καταραμένου τη χώρα, το μήνα Μάϊο βρέχει". Ο μοντερνισμός είναι σαν τη βροχή τον Μάϊο μήνα. Άλλωστε ξεκίνησε με τους καταραμένους ποιητές.
+
Μερικά παραδείγματα από τόν θαυμαστό καινούριο κόσμο
Tiger Woods (Spiegel, 3.4.10, σελ. 102-104)
O Tiger Woods θεωρείται ως ο κορυφαίος παίχτης γκολφ στον κόσμο. Ξεκίνησε την καριέρα του όταν ήταν 2 ετών. Αυτό που έγινε αργότερα οφείλεται στο τέλειο στρατηγικό σχέδιο του πατέρα του, του Earl Woods. O Tiger δεν έπρεπε απλά να γίνει ο καλύτερος παίχτης γκόλφ όλων των εποχών, αλλά να γίνει κάποτε σημαντικότερος από τον Μαντέλα, τον Γκάντι και τον Βούδα (ο Woods είναι βουδιστής). Ο Earl, βετεράνος καταδρομέας του Βιετνάμ, είχε πει πως ο Tiger “είναι μια γέφυρα μεταξύ ανατολής και δύσης”, πως “είναι ο εκλεκτός”. Ο Tiger θαύμαζε τον πατέρα του, κυρίως την σκοτεινή του πλευρά: “ο dad, μπορεί να κόψει τον λαιμό ενός ανθρώπου, και μετά να καθίσει να φάει”.
Στα 21 ήθελε να τα παρατήσει. Είχε πει και ένα ανάρμοστο ανέκδοτο. Τα πράγματα όμως διορθώθηκαν. Η International Management Group, έκανε τον Tiger άψογο. Έκανε χειραψία με τον προέδρο των ΗΠΑ και είχε γίνει η πιο επιτυχημένη διαφημιστική επιφάνεια της ιστορίας του αθλητισμού.
Μετά ακολούθησε η αποκάλυψη των σκανδάλων. Πολλές ερωμένες, πόρνες, barwomen... Οι χορηγοί τον εγκατέλειψαν. Η ιστοσελίδα www.TigerWoodsIsGod.com έκλεισε... Στη δημόσια απολογία του μεταξύ άλλων είπε: “Ήμουν άπιστος, είχα περιπέτειες, απάτησα. Γνώριζα πως έκανα λάθος πράγματα, όμως ήμουν πεπεισμένος πως για μένα δεν ισχύουν οι συνήθεις κανόνες. Νόμιζα πως μπορούσα να τα επιτρέψω όλα στον εαυτό μου. Είχα το αίσθημα, επειδή σε όλη μου τη ζωή δούλεψα σκληρά, πως είχα τώρα το δικαίωμα να απολαύσω τους πειρασμούς γύρω μου. Χάρη στα λεφτά και την διασημότητα μου, δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τους βρω. Φορτώθηκα ντροπή πάνω μου.”
Carly Simon, 64, θρυλική Αμερικανίδα τραγουδίστρια Softrock (You are so vain, 1972), δε θέλει να είναι “εικόνα του φεμινισμού”. Ως τέτοια την διακύρηξε το βιβλίο “Girls like us”, που περιέχει τις βιογραφίες των Carly Simon, Joni Mitchell και Carole King. Η μουσικός, που το 24ο της άλμπουμ “Never Been Gone” μόλις κυκλοφόρησε, βλέπει την εαυτό της ως απογοητευμένη ρομαντική: “η φούσκα των ονείρων μου περί μονογαμίας κομματιάστηκε επώδυνα”. Η Simon ήταν ερωμένη πολλών σταρ της ροκ και του κινηματογράφου (Mick Jagger, Cat Stevens, Warren Beatty, Jack Nicholson) και ήταν δυο φορές παντρεμένη. Ο γάμος της με τον μουσικό James Taylor τελείωσε δραματικά λόγω της εξάρτησής του από την ηρωίνη και λόγω της συζυγικής απιστίας του. Μέχρι σήμερα δεν μιλάνε, παρόλο που έχουν δυο παιδιά. “Στην πραγματικότητα ήθελα να είμαι η μικρή γυναίκα πίσω από τον άνδρα με ακαδημαϊκή καριέρα” δηλώνει η Simon. Εδώ και 40 χρόνια βρίσκεται σε θεραπεία, λόγω τρόμου που έχει πάνω στην σκηνή. Το γράψιμο την βοηθάει. Η συγγραφέας έξι παιδικών βιβλίων λέει: “όταν βλέπει κανείς τους δαίμονές του γραμμένους, αυτό τους αφαιρεί τη δύναμη”. Η Simon έχει εν τω μεταξύ, εδώ και 4 χρόνια σχέση με ένα ακαδημαϊκό: τον Richard Koehler, ένα χειρούργο. (Spiegel, 8.3.10, σελ. 157)
Η κυρία Angela Sommer-Bodenburg είναι πρώην δασκάλα δημοτικού. Σπούδασε παιδαγωγικά, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Έγινε γνωστή με την σειρά παιδικών βιβλίων (20 τόμοι, ο πρώτος βγήκε το 1979 ο τελευταίος το 2008) “ Ο μικρός βαμπίρ”. Πουλήθηκαν κάπου 12 εκατομμύρια βιβλία, που μεταφράστηκαν σε πάνω από 30 γλώσσες.
Στα βιβλία περιγράφεται η φιλία μεταξύ ενός παιδιού των ανθρώπων, του Άντον, και ενός παιδιού των βαμπίρ, του Rüdiger. Στον Άντον αρέσουν οι ιστορίες τρόμου, και έτσι γρήγορα γίνονται φίλοι, αφού ο Rüdiger τον επισκέφτηκε ξαφνικά μια νύχτα. Οι γονείς φυσικά του Άντον δεν πρέπει να μάθουν πως ο Rüdiger είναι βαμπίρ.
Ο Άντον γνωρίζει σιγά σιγά και τα άλλα μέλη της οικογένειας του Rüdiger. Η αδελφή του Rüdiger, η Άννα, είναι ο λόγος που Άντον δεν ενδιαφέρεται για τα κορίτσια από την τάξη του, και μάλιστα για την συμμαθήτρια και γειτόνισσα Τατιάνα, την οποία συμπαθεί η μάνα του. Το μεγάλο ενδιαφέρον το προκαλούν οι εξορμήσεις του Άντον με τον Rüdiger...
Αφορμή για να γραφτούν αυτά τα βιβλία δόθηκε το 1976, όταν η συγγραφέας είχε γράψει συντομότερες ιστορίες για τους μαθητές της οι οποίοι ζητούσαν “κάτι αστείο, συναρπαστικό και λίγο τρομακτικό”.
(http://www.angelasommer-bodenburg.com/, http://de.wikipedia.org/wiki/Angela_Sommer-Bodenburg)
Ο Baudelaire κάποτε είπε: “το μεγαλύτερο κόλπο του διαβόλου είναι πως έπεισε τον κόσμο ότι δεν υπάρχει”.
Μετά ἀπό αὐτά, πῶς κάποιος κληρικός ἤ λαϊκός νά προβάλλει τήν εὐαγγελική διδασκαλία γιά τή χειραγώγηση τοῦ σεξ μέσα στά πλαίσια τῆς εὐλογημένης συζυγίας δύο ἑτερόφυλων προσώπων καί νά μήν κατηγορηθεῖ ὅτι περνᾶ τά ὅρια τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»; Πῶς νά ἐκθέσει τήν ἀποδοκιμασία τοῦ Ἀπ. Παύλου γιά τά «πάθη ἀτιμίας», ὅτι δηλαδή, «αἵ τε θήλειαι μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως τε καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» (Ρωμ. α΄ 26-27), χωρίς νά ξεσηκωθοῦν ὁμοφυλόφιλοι ζητώντας τήν καταδίκη του ὡς ὑβριστῆ νόμιμων «προσωπικῶν δεδομένων» τους;
Μάς πιέζουν μέ πάθος να ζήσουμε στόν "θαυμαστό" καινούριο κόσμο, διότι είναι η "εξέλιξη" της ανθρωπότητος και τό μόνο πού μαθαίνουμε από τη ζωή αυτών τών εξελιγμένων ανθρώπων είναι η μαύρη τους δυστυχία. Ακούνε και καθοδηγούνται από τούς λογισμούς, καταστρέφονται από τά πάθη, δέν έχουν ιδέα από πνευματική ζωή, ζούν σε απόλυτη παρακμή τρώγοντας τίς σάρκες τους, αλλά αποτελούν τήν κορωνίδα τής εξελίξεως τού ανθρώπου από τόν πίθηκο.
Τό μόνο όραμα ζωής ο αιώνιος οργασμός και ο αγώνας γιά τήν επίτευξή του.
Καί όμως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι απαιτούν πνευματικότητα, όπως ο κ.Ράμφος, οι οποίοι δηλώνουν περισπούδαστα πώς δυστυχώς η Πατερική παράδοση αρνήθηκε τούς λογισμούς και δέν επέτρεψε στούς ανθρώπους τήν δυνατότητα τής σκέψης άρα και τής δημιουργίας ΕΓΩ.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Η απλή λογική λέει πώς όλοι οι προφήτες τού εκσυγχρονισμού κατά βάθος και όχι μόνο, ονειρεύονται τή ζωή τού Tiger.
Αμέθυστος
Σχόλιο τού κ. Μόσχου Λακγουβάρδου
Κάποιος μοντέρνος ζωγράφος φωτογράφισε τη "φύση" του μέσα σ΄ ένα καρπούζι και πούλησε τη φωτογραφία στο ελληνικό υπουργείο πολιτισμού αντί μερικών εκατομμυρίων δραχμών. Η "ιδέα" δεν ήταν καν δική του. Υπάρχει σε κάποιο ινδικό "κάμα σούτρα".
Στη Λάρισα έγινε έκθεση ζωγραφικής με σκουπίδια!
Κάποιος ευρωπαίος μοντέρνος ζωγράφος εκθέτει πτώματα ζώων!
Στην Ελλάδα του πολιτισμού ανήγειραν θέατρο επάνω σ΄ ένα βουνό κοντά σε κάποιο μικρό χωριό, με λιγότερα από πενήντα σπίτια, την "Παλιουριά".
Το Θέατρο όπως είπαν κάτι γέροι που καθόντουσαν στο μοναδικό καφενείο του χωριού (νέος δεν υπάρχει κανείς) χτίστηκε για να έρθουν οι νέοι στο χωριό!
Το θέατρο τώρα χρησιμεύει για τον σταυλισμό αμνοεριφίων. Είκοσιπέντε χρόνια αργότερα, όταν το θέατρο έγινε σταύλος κι άρχισαν οι φθορές, το τσιμέντο στις σκάλες φαγώθηκε απ' τις βροχές και έμεινε μόνο η άμμος, συνεργείο εγκατέστησε ολοκαίνουργα κλιματιστικά μηχανήματα στην πλατεία του θεάτρου στο ισόγειο , στα θεωρεία και στα γραφεία!
Το θέατρο ή ό,τι απόμεινε από αυτό ουδέποτε λειτούργησε. Βρίσκεται στο δρόμο Γρεβενών Δεσκάτης και απέχει από τη Λάρισα ΄πάνω από εξήντα ή εβδομήντα χιλιόμετρα, ανάλογη είναι και η απόσταση από τα Γρεβενά.
Μια παροιμία λέει, "στου καταραμένου τη χώρα, το μήνα Μάϊο βρέχει". Ο μοντερνισμός είναι σαν τη βροχή τον Μάϊο μήνα. Άλλωστε ξεκίνησε με τους καταραμένους ποιητές.
+
'Ζητήματα ανανέωσης και μεταρρύθμισης στην Ορθοδοξία'
Ημερίδα με θέμα: 'Ζητήματα ανανέωσης και μεταρρύθμισης στην Ορθοδοξία'
Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου και οι Εκδόσεις Αρμός σας προσκαλούν το Σάββατο 24 Απριλίου 2010 και ώρα: 9.30π.μ. στην Ανοιχτή Συζήτηση - Ημερίδα με θέμα: "Ζητήματα ανανέωσης και μεταρρύθμισης στην Ορθοδοξία"
Υπάρχει χώρος στην Ορθόδοξη Εκκλησία για ανανέωση και μεταρρύθμιση ή μήπως είναι τελικά η Ορθοδοξία ασύμβατη με το πνεύμα της αλλαγής και της μεταρρύθμισης; Έχουν λάβει μέχρι στιγμής χώρα στο πλαίσιο της ορθόδοξης παράδοσης επανερμηνείες, επαναδιατυπώσεις, αλλαγές και μεταρρυθμίσεις; Ποια τα θεολογικά θεμέλια της μεταρρυθμιστικής διαδικασίας και ποιοι οι ιστορικοί λόγοι που ενδέχεται να την εμποδίζουν; Ποια η σχέση μεταρρύθμισης, πρωτολογίας, εσχατολογίας; Ποια η σχέση Παράδοσης, ανανέωσης και μεταρρύθμισης; Πώς συμπλέκεται το αίτημα της μεταρρύθμισης με την επιστροφή στις πηγές και το ζήτημα της ερμηνευτικής; Ποια είναι τα σημεία και τα γεγονότα που μαρτυρούν για τη συνάντηση της Ορθοδοξίας με το σύγχρονο κόσμο και σε ποιο βαθμό συντηρείται ακόμη η ιστορική εκκρεμότητα μεταξύ Ορθοδοξίας και νεωτερικότητας; Ποιες προκλήσεις θέτει ο 21ος αιώνας στην ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και παράδοση;
Κύριος εισηγητής στο σεμινάριο αυτό θα είναι ο Παντελής Καλαϊτζίδης, Δρ Θεολογίας, Συντονιστής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών, Διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ενώ στη στρόγγυλη τράπεζα που θα ακολουθήσει θα λάβουν μέρος με τοποθετήσεις και σύντομες εισηγήσεις οι:
Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, Ακαδημαϊκός (εκκρεμεί τελική επιβεβαίωση)
π. Αντώνιος Πινακούλας, πτυχιούχος Θεολογίας-Νομικής, εφημέριος Ι. Ναού Αγ. Παντελεήμονος Χαλανδρίου
Κωνσταντίνος Δεληκωνσταντής, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Θ. Ν. Παπαθανασίου, Δρ Θεολογίας, Αρχισυντάκτης περιοδικού Σύναξη
Πηγή: Eθελουσία Λήθη
ΣΧΌΛΙΟ
Ποια είναι τα σημεία και τα γεγονότα που μαρτυρούν για τη συνάντηση της Ορθοδοξίας με το σύγχρονο κόσμο;
Ποιες προκλήσεις θέτει ο 21ος αιώνας στην ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και παράδοση;
Όπως βλέπουμε στήν προβληματική τού κ.Καλαϊτζίδη απουσιάζει ο άνθρωπος. Ποτέ του δεν σκέφτηκε πώς η συνάντηση τής Εκκλησίας με τόν σύγχρονο κόσμο εστιάζεται στόν ίδιον.
Γιατί δεν μάς περιγράφει πώς μπήκε στήν Εκκλησία. Από κοσμικός άνθρωπος πώς πορεύτηκε, πώς οδηγήθηκε στήν Εκκλησία, τί άφησε καί τί πήρε; Δεν πιστεύουμε να γεννήθηκε στήν Εκκλησία όπως ο Ιωάννης ο Πρόδρομος!; Διότι θέλοντας να αλλάξη τήν Εκκλησία γία να χωρέσει και αυτός μέσα, μάς υποχρεώνει να σκεφθούμε πώς δέν είναι άνθρωπος τής Εκκλησίας, όπως ίσως αποδειχθεί σύντομα πώς δέν είναι κάν Χριστιανοί ούτε οι συμμετέχοντες ούτε ο Επίσκοπος Βόλου πού τούς δίνει τα μέσα.
Ο Καλαϊτζίδης δημοσίευσε στά αγγλικά τίς απόψεις του, γιά να δεί άν θά υπάρξουν αντιρρήσεις (καθαρά πολιτική στρατηγική). Στό κείμενο αυτό βρίσκουμε τή θέση του: Μπορούμε να κρατήσουμε το βασικό δόγμα και να άλλάξουμε καί νά εκσυγχρονίσουμε όλα τα δευτερεύοντα στοιχεία, έτσι ώστε να έλθουμε σέ διάλογο με τά προβλήματα τής εποχής. πχ. τόν φεμινισμό, τήν ετερότητα, τήν πολυπολιτισμικότητα...
Ο κ.Ζηζιούλας θα επιβεβαιώσει πώς υπάρχουν δευτερεύοντα στοιχεία στό δόγμα, όπως πχ. ο Υιός ο οποίος είναι δεύτερος Θεός μετά τόν Πατέρα.
Ο κ.Παπαθανασίου θα μιλήση μάλλον γιά την θεολογία τής παχυσαρκίας.
Ο πρ.Πινακούλας πόση αξία έχει η πώληση σήμερα τών πρωτοτοκίων αντί πινακίου φακής.
Ο κ.Δεληκωνσταντής γία τήν αυτογνωσία η οποία τόν βοήθησε από εκκλησιαστικές σχολές να βρεθεί στην Θεολογική Αθηνών.
Ο Καλαϊτζίδης μάλλον έχει αδυναμία στίς φεμινίστριες. Διότι στά μαθητικά μας τά θρανία κυκλοφορούσε ήδη η μεταρρυθμιστική του πρόταση. "τα κάνουμε όλα εκτός απ' τό βασικό"
Καί ο Επίσκοπος Δημητριάδος με δραματικό ύφος αλά Κατίνα Παξινού θα εξομολογείται: Σάς παρακαλούμε μή μάς στερείτε τήν μεταρρύθμιση, τήν έχουμε ανάγκη.
Ιδού οι Έλληνες Λούθηροι!!!
Αμέθυστος
+
Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου και οι Εκδόσεις Αρμός σας προσκαλούν το Σάββατο 24 Απριλίου 2010 και ώρα: 9.30π.μ. στην Ανοιχτή Συζήτηση - Ημερίδα με θέμα: "Ζητήματα ανανέωσης και μεταρρύθμισης στην Ορθοδοξία"
Υπάρχει χώρος στην Ορθόδοξη Εκκλησία για ανανέωση και μεταρρύθμιση ή μήπως είναι τελικά η Ορθοδοξία ασύμβατη με το πνεύμα της αλλαγής και της μεταρρύθμισης; Έχουν λάβει μέχρι στιγμής χώρα στο πλαίσιο της ορθόδοξης παράδοσης επανερμηνείες, επαναδιατυπώσεις, αλλαγές και μεταρρυθμίσεις; Ποια τα θεολογικά θεμέλια της μεταρρυθμιστικής διαδικασίας και ποιοι οι ιστορικοί λόγοι που ενδέχεται να την εμποδίζουν; Ποια η σχέση μεταρρύθμισης, πρωτολογίας, εσχατολογίας; Ποια η σχέση Παράδοσης, ανανέωσης και μεταρρύθμισης; Πώς συμπλέκεται το αίτημα της μεταρρύθμισης με την επιστροφή στις πηγές και το ζήτημα της ερμηνευτικής; Ποια είναι τα σημεία και τα γεγονότα που μαρτυρούν για τη συνάντηση της Ορθοδοξίας με το σύγχρονο κόσμο και σε ποιο βαθμό συντηρείται ακόμη η ιστορική εκκρεμότητα μεταξύ Ορθοδοξίας και νεωτερικότητας; Ποιες προκλήσεις θέτει ο 21ος αιώνας στην ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και παράδοση;
Κύριος εισηγητής στο σεμινάριο αυτό θα είναι ο Παντελής Καλαϊτζίδης, Δρ Θεολογίας, Συντονιστής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών, Διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ενώ στη στρόγγυλη τράπεζα που θα ακολουθήσει θα λάβουν μέρος με τοποθετήσεις και σύντομες εισηγήσεις οι:
Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, Ακαδημαϊκός (εκκρεμεί τελική επιβεβαίωση)
π. Αντώνιος Πινακούλας, πτυχιούχος Θεολογίας-Νομικής, εφημέριος Ι. Ναού Αγ. Παντελεήμονος Χαλανδρίου
Κωνσταντίνος Δεληκωνσταντής, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Θ. Ν. Παπαθανασίου, Δρ Θεολογίας, Αρχισυντάκτης περιοδικού Σύναξη
Πηγή: Eθελουσία Λήθη
ΣΧΌΛΙΟ
Ποια είναι τα σημεία και τα γεγονότα που μαρτυρούν για τη συνάντηση της Ορθοδοξίας με το σύγχρονο κόσμο;
Ποιες προκλήσεις θέτει ο 21ος αιώνας στην ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και παράδοση;
Όπως βλέπουμε στήν προβληματική τού κ.Καλαϊτζίδη απουσιάζει ο άνθρωπος. Ποτέ του δεν σκέφτηκε πώς η συνάντηση τής Εκκλησίας με τόν σύγχρονο κόσμο εστιάζεται στόν ίδιον.
Γιατί δεν μάς περιγράφει πώς μπήκε στήν Εκκλησία. Από κοσμικός άνθρωπος πώς πορεύτηκε, πώς οδηγήθηκε στήν Εκκλησία, τί άφησε καί τί πήρε; Δεν πιστεύουμε να γεννήθηκε στήν Εκκλησία όπως ο Ιωάννης ο Πρόδρομος!; Διότι θέλοντας να αλλάξη τήν Εκκλησία γία να χωρέσει και αυτός μέσα, μάς υποχρεώνει να σκεφθούμε πώς δέν είναι άνθρωπος τής Εκκλησίας, όπως ίσως αποδειχθεί σύντομα πώς δέν είναι κάν Χριστιανοί ούτε οι συμμετέχοντες ούτε ο Επίσκοπος Βόλου πού τούς δίνει τα μέσα.
Ο Καλαϊτζίδης δημοσίευσε στά αγγλικά τίς απόψεις του, γιά να δεί άν θά υπάρξουν αντιρρήσεις (καθαρά πολιτική στρατηγική). Στό κείμενο αυτό βρίσκουμε τή θέση του: Μπορούμε να κρατήσουμε το βασικό δόγμα και να άλλάξουμε καί νά εκσυγχρονίσουμε όλα τα δευτερεύοντα στοιχεία, έτσι ώστε να έλθουμε σέ διάλογο με τά προβλήματα τής εποχής. πχ. τόν φεμινισμό, τήν ετερότητα, τήν πολυπολιτισμικότητα...
Ο κ.Ζηζιούλας θα επιβεβαιώσει πώς υπάρχουν δευτερεύοντα στοιχεία στό δόγμα, όπως πχ. ο Υιός ο οποίος είναι δεύτερος Θεός μετά τόν Πατέρα.
Ο κ.Παπαθανασίου θα μιλήση μάλλον γιά την θεολογία τής παχυσαρκίας.
Ο πρ.Πινακούλας πόση αξία έχει η πώληση σήμερα τών πρωτοτοκίων αντί πινακίου φακής.
Ο κ.Δεληκωνσταντής γία τήν αυτογνωσία η οποία τόν βοήθησε από εκκλησιαστικές σχολές να βρεθεί στην Θεολογική Αθηνών.
Ο Καλαϊτζίδης μάλλον έχει αδυναμία στίς φεμινίστριες. Διότι στά μαθητικά μας τά θρανία κυκλοφορούσε ήδη η μεταρρυθμιστική του πρόταση. "τα κάνουμε όλα εκτός απ' τό βασικό"
Καί ο Επίσκοπος Δημητριάδος με δραματικό ύφος αλά Κατίνα Παξινού θα εξομολογείται: Σάς παρακαλούμε μή μάς στερείτε τήν μεταρρύθμιση, τήν έχουμε ανάγκη.
Ιδού οι Έλληνες Λούθηροι!!!
Αμέθυστος
+
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΡΑΜΦΟΣ
«Ο Ελληνικός λαός μετά από 35 χρόνια φαγοπότι, καλείται να πληρώσει τόν λογαριασμό»! ! !
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!
Δέν γνωρίζει στ' αλήθεια πώς ο Ελληνικός λαός, όλα αυτά τα 35 χρόνια πού η αριστερά τού ΠΑΣΟΚ έτρωγε και έπινε, ήταν σε λιτότητα; Πιστεύει στ' αλήθεια πώς κανείς δέν γνωρίζει τήν εμπλοκή του με το ΠΑΣΟΚ; Τήν συμμετοχή του στό μεγάλο φαγοπότι με όλες του τίς δυνάμεις; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει πώς κανείς δέν θα θυμηθεί τά διαγγέλματά του πρός τόν Ελληνικό λαό υπέρ τού «τίμιου» Σημίτη, ο οποίος με τόν εκσυγχρονισμό του θα έσωζε τήν Ελλάδα; Υπέρ τού μορφωμένου Γιώργου Παπανδρέου, πού όπως ο ίδιος μάς διαβεβαίωσε, τό τραύλισμά του ήταν προτιμότερο από τη ρητορική δεινότητα τού Καραμανλή; Πώς είναι δυνατόν ο προφήτης τής αυτογνωσίας να μήν ντρέπεται, σάν άλλος Χιλιαστής, να μάς ανακοινώνει συνεχώς σωτηρίες οι οποίες συνεχώς ματαιώνονται; Τελευταία του προφητεία : τώρα με την πτώχευση είναι η τελευταία μας ευκαιρία να ενώσουμε τό αίσθημα με τή λογική. Διότι είμαστε ένας λαός ο οποίος έχει ένα θέλω χωρίς ένα πρέπει. Εφόσον τό θέλω μας είναι αυτό τής Εκκλησίας, μιά ψευδαίσθηση, ένα άπειρο. Εφόσον ο Θεός ΔΕΝ υπάρχει, είναι ένα απαρχαιωμένο σύμβολο ενότητος πού χρησίμευσε σέ έναν λαό αγράμματο, αλλά πού είναι καιρός να το ανταλλάξουμε με κάτι πιό σύγχρονο, πιό ταιριαστό στην εξέλιξή μας και στη μόρφωσή μας. Μέ το ΕΓΩ.
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ, Ή ΕΝΑΣ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΛΑΟΣ.
Άς αποφασίσει επιτέλους σέ ποιόν λαό απευθύνεται. Εάν είμαστε ήδη μοντέρνοι γιατί τόσος κόπος; Εάν κοιμώμαστε στό τίποτα τών ψευδαισθήσεων, θα ξυπνήσουμε με απειλές; Εάν θέλει να μάς οδηγήσει στό Μέλλον, γιατί ασχολείται μόνο μέ τό παρελθόν μας; Μάς εκδικείται γιά κάτι; Σάν τόν αντεστραμμένο Κάφκα μάς περνά από δίκη, γιά να γλιτώσει τή δική του;
Άθεος και υλιστής ο Ράμφος μάς βλέπει χειρότερους κι από τούς Εβραίους. Διότι ούτε αυτοί διαθέτουν Θεό, αλλά τουλάχιστον αγαπούν το χρήμα.
«Εάν δούμε τό χάλι μας λοιπόν, το ΤΙΠΟΤΑ στό οποίο μάς οδήγησε η Εκκλησία μπορεί να γίνει κάτι και να σωθούμε από τον Μηδενισμό». Ποιά είναι αυτή η Εκκλησία λοιπόν πού μάς κατέστρεψε;
Η Εκκλησία τού «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Ο πιό μαύρος κληρικαλισμός πού εμφανίστηκε ποτέ στην Ιστορία. Ο οποίος όμως μυστηριωδώς μιλά τήν ίδια γλώσσα με τό Ράμφο.
Το ΠΑΣΟΚ και τό φέουδο πού έστησε στην μεταπολίτευση και οδήγησε τήν Ελλάδα στήν πτώχευση γεννήθηκε στό Παρίσι από τούς αντιστασιακούς φοιτητές. Αυτοί οι φοιτητές, ανάμεσα στούς οποίους και ο Ράμφος ανέλαβαν τα ηνία τής Δημοκρατίας και την μετέτρεψαν γρήγορα σε τυραννία. Επειδή αισθάνθηκαν εκλεκτοί, οι φορείς τού μοντέρνου πνεύματος τής Ιστορίας. Επειδή δέν τούς διέλυσε η εξουσία αλλά ήταν ήδη διαλυμένοι πρίν τήν αναλάβουν. Από τη συγκυρία τών φοιτητικών επαναστάσεων πού συνετάραξαν τότε τή Δύση. Σάν αιώνιοι φοιτητές συνέχισαν να τρώνε ανέμελα τά χρήματα τών γονιών τους.
Καί πώς πέρασαν τόν καιρό τους; Διαλύοντας τα ήθη και πολεμώντας τον κληρικαλισμό πού τούς γέννησε. Κανένας δέν πρόσεξε πώς ο Ράμφος μιλά ακριβώς σάν τούς παπάδες στόν άμβωνα οι οποίοι εξουθενώνουν κάθε Κυριακή τούς Χριστιανούς με τίς φωτιές τής κολάσεως τής απιστίας, διότι αυτοί αμαρτία δέν έχουν, παλεύουν μόνο μέ λίγα συγγνωστά πάθη;
Πές μου τόν εχθρό σου να σού πώ ποιός είσαι. Αυτό το φρικτό μείγμα φαρισαϊσμού τής Εκκλησίας και αλαζονίας τής πολιτείας, μέ τή δική μας ευθύνη κατέστρεψε τήν Πατρίδα μας.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ, Η ΦΙΛΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ.
Αμέθυστος
+
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!!
Δέν γνωρίζει στ' αλήθεια πώς ο Ελληνικός λαός, όλα αυτά τα 35 χρόνια πού η αριστερά τού ΠΑΣΟΚ έτρωγε και έπινε, ήταν σε λιτότητα; Πιστεύει στ' αλήθεια πώς κανείς δέν γνωρίζει τήν εμπλοκή του με το ΠΑΣΟΚ; Τήν συμμετοχή του στό μεγάλο φαγοπότι με όλες του τίς δυνάμεις; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει πώς κανείς δέν θα θυμηθεί τά διαγγέλματά του πρός τόν Ελληνικό λαό υπέρ τού «τίμιου» Σημίτη, ο οποίος με τόν εκσυγχρονισμό του θα έσωζε τήν Ελλάδα; Υπέρ τού μορφωμένου Γιώργου Παπανδρέου, πού όπως ο ίδιος μάς διαβεβαίωσε, τό τραύλισμά του ήταν προτιμότερο από τη ρητορική δεινότητα τού Καραμανλή; Πώς είναι δυνατόν ο προφήτης τής αυτογνωσίας να μήν ντρέπεται, σάν άλλος Χιλιαστής, να μάς ανακοινώνει συνεχώς σωτηρίες οι οποίες συνεχώς ματαιώνονται; Τελευταία του προφητεία : τώρα με την πτώχευση είναι η τελευταία μας ευκαιρία να ενώσουμε τό αίσθημα με τή λογική. Διότι είμαστε ένας λαός ο οποίος έχει ένα θέλω χωρίς ένα πρέπει. Εφόσον τό θέλω μας είναι αυτό τής Εκκλησίας, μιά ψευδαίσθηση, ένα άπειρο. Εφόσον ο Θεός ΔΕΝ υπάρχει, είναι ένα απαρχαιωμένο σύμβολο ενότητος πού χρησίμευσε σέ έναν λαό αγράμματο, αλλά πού είναι καιρός να το ανταλλάξουμε με κάτι πιό σύγχρονο, πιό ταιριαστό στην εξέλιξή μας και στη μόρφωσή μας. Μέ το ΕΓΩ.
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ, Ή ΕΝΑΣ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΛΑΟΣ.
Άς αποφασίσει επιτέλους σέ ποιόν λαό απευθύνεται. Εάν είμαστε ήδη μοντέρνοι γιατί τόσος κόπος; Εάν κοιμώμαστε στό τίποτα τών ψευδαισθήσεων, θα ξυπνήσουμε με απειλές; Εάν θέλει να μάς οδηγήσει στό Μέλλον, γιατί ασχολείται μόνο μέ τό παρελθόν μας; Μάς εκδικείται γιά κάτι; Σάν τόν αντεστραμμένο Κάφκα μάς περνά από δίκη, γιά να γλιτώσει τή δική του;
Άθεος και υλιστής ο Ράμφος μάς βλέπει χειρότερους κι από τούς Εβραίους. Διότι ούτε αυτοί διαθέτουν Θεό, αλλά τουλάχιστον αγαπούν το χρήμα.
«Εάν δούμε τό χάλι μας λοιπόν, το ΤΙΠΟΤΑ στό οποίο μάς οδήγησε η Εκκλησία μπορεί να γίνει κάτι και να σωθούμε από τον Μηδενισμό». Ποιά είναι αυτή η Εκκλησία λοιπόν πού μάς κατέστρεψε;
Η Εκκλησία τού «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια». Ο πιό μαύρος κληρικαλισμός πού εμφανίστηκε ποτέ στην Ιστορία. Ο οποίος όμως μυστηριωδώς μιλά τήν ίδια γλώσσα με τό Ράμφο.
Το ΠΑΣΟΚ και τό φέουδο πού έστησε στην μεταπολίτευση και οδήγησε τήν Ελλάδα στήν πτώχευση γεννήθηκε στό Παρίσι από τούς αντιστασιακούς φοιτητές. Αυτοί οι φοιτητές, ανάμεσα στούς οποίους και ο Ράμφος ανέλαβαν τα ηνία τής Δημοκρατίας και την μετέτρεψαν γρήγορα σε τυραννία. Επειδή αισθάνθηκαν εκλεκτοί, οι φορείς τού μοντέρνου πνεύματος τής Ιστορίας. Επειδή δέν τούς διέλυσε η εξουσία αλλά ήταν ήδη διαλυμένοι πρίν τήν αναλάβουν. Από τη συγκυρία τών φοιτητικών επαναστάσεων πού συνετάραξαν τότε τή Δύση. Σάν αιώνιοι φοιτητές συνέχισαν να τρώνε ανέμελα τά χρήματα τών γονιών τους.
Καί πώς πέρασαν τόν καιρό τους; Διαλύοντας τα ήθη και πολεμώντας τον κληρικαλισμό πού τούς γέννησε. Κανένας δέν πρόσεξε πώς ο Ράμφος μιλά ακριβώς σάν τούς παπάδες στόν άμβωνα οι οποίοι εξουθενώνουν κάθε Κυριακή τούς Χριστιανούς με τίς φωτιές τής κολάσεως τής απιστίας, διότι αυτοί αμαρτία δέν έχουν, παλεύουν μόνο μέ λίγα συγγνωστά πάθη;
Πές μου τόν εχθρό σου να σού πώ ποιός είσαι. Αυτό το φρικτό μείγμα φαρισαϊσμού τής Εκκλησίας και αλαζονίας τής πολιτείας, μέ τή δική μας ευθύνη κατέστρεψε τήν Πατρίδα μας.
ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ, Η ΦΙΛΟΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΡΑΜΦΟΥ.
Αμέθυστος
+
WOLFHART PANNENBERG (4)
Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ
(συνέχεια από το 3ο μέρος)
Μόνον μέσω της σχέσεώς του με τον αιώνιο Θεο, ο άνθρωπος, παρότι ακόμη σε πορεία προς τον εαυτό του, είναι παρόλα αυτά στο παρόν, αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Μόνον με αυτόν τον τρόπο ειναι πρόσωπο. Η προσωπικότης σχετίζετε στενά με το παρόν αυτού που είμαι αληθινά, το οποίο καθορίζει τον άνθρωπο στην ύπαρξη, και προς το οποίο ο άνθρωπος βρίσκεται σε πορεία μέσα στο ίδιο το εγώ του,σαν το μυστικό ενός τέτοιου εγώ. Η ανθρώπινη προσωπικότης είναι το μυστικό του προορισμού, συμφυτου με κάθε ανθρώπινο άτομο, στην απόκτηση μιας αυθεντικής ανθρωπότητος. Στο μυστικό της προσωπικότητος του κάθε μοναδικός άνθρωπος αποτραβιέται απο την διαθεσιμότητα πρός τους άλλους ανθρώπους, ακριβώς επειδή θεμελιώνεται στην σχέση του με τον Θεό. Στην Γένεση εκφράζεται ήδη η απαγόρευση της διαθέσεως σε όλα όσα διαθέτει η ανθρώπινη ζωή, με την δικαιολογία ότι εδημιουργηθη κατεικόνα του Θεού, επομένως σε σχέση μαζί Του.(Γέν. 9,6)
Ο χαρακτήρας που διαφοροποιεί το προσωπικό είναι του ανθρώπου απο τα Τριαδικά πρόσωπα όπως έχουμε ήδη πεί, μέσω της χρονικότητος της ανθρωπίνο προσωπικότητος, φανερώνεται στον χωρισμό του εγώ απο τον εαυτό. Για τον ώριμο άνθρωπο μπορούμε να πούμε στα σίγουρα : είναι πάντοτε ένα εγώ σε κάθε στιγμή της υπάρξεώς του. Όσο ζούμε όμως, αυξανόμαστε, και το είναι του εαυτού μάς παρουσιάζεται μόνον με τον τρόπο της προκαταβολής. Στα Τριαδικά πρόσωπα δέν υπάρχει ένας τέτοιος διαχωρισμός του εγώ απο τον εαυτό. Αυτά είναι απο την αιωνιότητα αυτά που είναι, παρότι μεσιτευμένα απο την μεταξύ τους σχέση. Στον άνθρωπο η αναφορά στα άλλα πρόσωπα, συνδέεται με την ανοιχτή αναζήτηση του εαυτού του, της μοίρας του σαν ανθρώπου. Σε αυτήν την αναζήτηση του εαυτού ο άνθρωπος, πέρα απο τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, αναφέρεται στον Θεό, απο τον οποίο προσπαθεί να αποκτήσει τον εαυτό (ΤΑΥΤΟΝ) και απο τον οποίο, παρότι βρίσκεται σε πορεία, λαμβάνει αυτό τον εαυτό με τον τρόπο της προκαταβολής. Ο άνθρωπος όμως έχει ταυτοχρόνως να ασχοληθεί, με έναν διαφορετικό όμως τρόπο, και με την χρονικότητα της υπάρξεως.
Το εγώ, σαν η παρούσα ολότης της υπάρξεως του ανθρώπου, δέν είναι μορφοποιημένο απο την αρχή. Στην αρχή της ατομικής ζωής έχουμε την προσκόλληση του μωρού στον ζωτικό κύκλο τού περιγύρου του, τον συγκεκριμένο για τον παρατηρητή, ιδιαιτέρως δε από την μητέρα, παρότι η συνείδηση του μωρού καθορίζεται μόνο από τη στιγμή που θα μάθει να διακρίνει τη μητέρα του από τα υπόλοιπα στοιχεία που το περιτριγυρίζουν. Μόνον με τη την προοδευτική ικανότητα να ξεχωρίζει στο εσωτερικό ενός ορίζοντος, σταθερού και σε πλήρη αύξηση ταυτοχρόνως, το μωρό ξεχωρίζει και το σώμα του. Και με την απόκτηση της γλώσσας, μαθαίνει να ξεχωρίζει και το όνομα αυτού του σώματος από τα ονόματα των άλλων πραγμάτων. Σε κάποιο σημείο προστίθεται η ικανότητα της χρήσεως της λέξεως «Εγώ», στενά συνδεδεμένης στην γνώση του ιδίου ονόματος και του ιδίου σώματος, το οποίο ταυτοχρόνως εκφράζει και την παρουσία του ομιλούντος. Από μόνη της η λέξη «Εγώ» καθορίζεται από τις διαφορετικές στιγμές της υπάρξεως. Το Εγώ , καθ’ εαυτό, δεν διαθέτει ήδη την σταθερότητα και συνέχεια του «σταθερού Εγώ και διαρκούς» τα οποία ανήκουν στο Καντιανό εγώ, σαν συνθήκη της ενότητος της εμπειρίας μας του κόσμου. Σε μια τέτοια ενότητα της εμπειρίας του κόσμου φτάνουμε μόνον στην επόμενη φάση της αναπτύξεως. Το Εγώ αποκτά για πρώτη φορά περιεχόμενο και συνέχεια σε σχέση με το όνομά του και το σώμα του, το οποίο ονομάτίζει το συγκεκριμένο όνομα.
Όνομα και σώμα χαρακτηρίζουν την πρώτη μορφή του Εαυτού με την οποία η συνείδηση του ΕΓΩ αποκτά συνέχεια και διάρκεια. Στο όνομα συνδέονται επίσης και οι προσδοκίες εκείνης της κοινωνίας που κατά ένα μέρος θα οικειοποιηθεί το άτομο. Έτσι ξεκινά η διαδικασία μορφοποιήσεως της ταυτότητος στο οποίο διαγράφεται προοδευτικά το πρόγραμμα του ιδίου Εαυτού. Επεκτείνεται σε ολόκληρο το ζωτικό ορίζοντα και γι’ αυτό πρέπει να διατηρηθεί ακόμη και σε περιπτώσεις υπαρξιακών αλλαγών. Ξεκινώντας ακριβώς από το όνομα, η αιωνίως επαναλαμβανόμενη με ακρίβεια ίδια καθ’ όλα στιγμή του Εγώ, αποκτά συνέπεια και σταθερότητα.
Αμέθυστος
(συνέχεια από το 3ο μέρος)
Μόνον μέσω της σχέσεώς του με τον αιώνιο Θεο, ο άνθρωπος, παρότι ακόμη σε πορεία προς τον εαυτό του, είναι παρόλα αυτά στο παρόν, αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Μόνον με αυτόν τον τρόπο ειναι πρόσωπο. Η προσωπικότης σχετίζετε στενά με το παρόν αυτού που είμαι αληθινά, το οποίο καθορίζει τον άνθρωπο στην ύπαρξη, και προς το οποίο ο άνθρωπος βρίσκεται σε πορεία μέσα στο ίδιο το εγώ του,σαν το μυστικό ενός τέτοιου εγώ. Η ανθρώπινη προσωπικότης είναι το μυστικό του προορισμού, συμφυτου με κάθε ανθρώπινο άτομο, στην απόκτηση μιας αυθεντικής ανθρωπότητος. Στο μυστικό της προσωπικότητος του κάθε μοναδικός άνθρωπος αποτραβιέται απο την διαθεσιμότητα πρός τους άλλους ανθρώπους, ακριβώς επειδή θεμελιώνεται στην σχέση του με τον Θεό. Στην Γένεση εκφράζεται ήδη η απαγόρευση της διαθέσεως σε όλα όσα διαθέτει η ανθρώπινη ζωή, με την δικαιολογία ότι εδημιουργηθη κατεικόνα του Θεού, επομένως σε σχέση μαζί Του.(Γέν. 9,6)
Ο χαρακτήρας που διαφοροποιεί το προσωπικό είναι του ανθρώπου απο τα Τριαδικά πρόσωπα όπως έχουμε ήδη πεί, μέσω της χρονικότητος της ανθρωπίνο προσωπικότητος, φανερώνεται στον χωρισμό του εγώ απο τον εαυτό. Για τον ώριμο άνθρωπο μπορούμε να πούμε στα σίγουρα : είναι πάντοτε ένα εγώ σε κάθε στιγμή της υπάρξεώς του. Όσο ζούμε όμως, αυξανόμαστε, και το είναι του εαυτού μάς παρουσιάζεται μόνον με τον τρόπο της προκαταβολής. Στα Τριαδικά πρόσωπα δέν υπάρχει ένας τέτοιος διαχωρισμός του εγώ απο τον εαυτό. Αυτά είναι απο την αιωνιότητα αυτά που είναι, παρότι μεσιτευμένα απο την μεταξύ τους σχέση. Στον άνθρωπο η αναφορά στα άλλα πρόσωπα, συνδέεται με την ανοιχτή αναζήτηση του εαυτού του, της μοίρας του σαν ανθρώπου. Σε αυτήν την αναζήτηση του εαυτού ο άνθρωπος, πέρα απο τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, αναφέρεται στον Θεό, απο τον οποίο προσπαθεί να αποκτήσει τον εαυτό (ΤΑΥΤΟΝ) και απο τον οποίο, παρότι βρίσκεται σε πορεία, λαμβάνει αυτό τον εαυτό με τον τρόπο της προκαταβολής. Ο άνθρωπος όμως έχει ταυτοχρόνως να ασχοληθεί, με έναν διαφορετικό όμως τρόπο, και με την χρονικότητα της υπάρξεως.
Το εγώ, σαν η παρούσα ολότης της υπάρξεως του ανθρώπου, δέν είναι μορφοποιημένο απο την αρχή. Στην αρχή της ατομικής ζωής έχουμε την προσκόλληση του μωρού στον ζωτικό κύκλο τού περιγύρου του, τον συγκεκριμένο για τον παρατηρητή, ιδιαιτέρως δε από την μητέρα, παρότι η συνείδηση του μωρού καθορίζεται μόνο από τη στιγμή που θα μάθει να διακρίνει τη μητέρα του από τα υπόλοιπα στοιχεία που το περιτριγυρίζουν. Μόνον με τη την προοδευτική ικανότητα να ξεχωρίζει στο εσωτερικό ενός ορίζοντος, σταθερού και σε πλήρη αύξηση ταυτοχρόνως, το μωρό ξεχωρίζει και το σώμα του. Και με την απόκτηση της γλώσσας, μαθαίνει να ξεχωρίζει και το όνομα αυτού του σώματος από τα ονόματα των άλλων πραγμάτων. Σε κάποιο σημείο προστίθεται η ικανότητα της χρήσεως της λέξεως «Εγώ», στενά συνδεδεμένης στην γνώση του ιδίου ονόματος και του ιδίου σώματος, το οποίο ταυτοχρόνως εκφράζει και την παρουσία του ομιλούντος. Από μόνη της η λέξη «Εγώ» καθορίζεται από τις διαφορετικές στιγμές της υπάρξεως. Το Εγώ , καθ’ εαυτό, δεν διαθέτει ήδη την σταθερότητα και συνέχεια του «σταθερού Εγώ και διαρκούς» τα οποία ανήκουν στο Καντιανό εγώ, σαν συνθήκη της ενότητος της εμπειρίας μας του κόσμου. Σε μια τέτοια ενότητα της εμπειρίας του κόσμου φτάνουμε μόνον στην επόμενη φάση της αναπτύξεως. Το Εγώ αποκτά για πρώτη φορά περιεχόμενο και συνέχεια σε σχέση με το όνομά του και το σώμα του, το οποίο ονομάτίζει το συγκεκριμένο όνομα.
Όνομα και σώμα χαρακτηρίζουν την πρώτη μορφή του Εαυτού με την οποία η συνείδηση του ΕΓΩ αποκτά συνέχεια και διάρκεια. Στο όνομα συνδέονται επίσης και οι προσδοκίες εκείνης της κοινωνίας που κατά ένα μέρος θα οικειοποιηθεί το άτομο. Έτσι ξεκινά η διαδικασία μορφοποιήσεως της ταυτότητος στο οποίο διαγράφεται προοδευτικά το πρόγραμμα του ιδίου Εαυτού. Επεκτείνεται σε ολόκληρο το ζωτικό ορίζοντα και γι’ αυτό πρέπει να διατηρηθεί ακόμη και σε περιπτώσεις υπαρξιακών αλλαγών. Ξεκινώντας ακριβώς από το όνομα, η αιωνίως επαναλαμβανόμενη με ακρίβεια ίδια καθ’ όλα στιγμή του Εγώ, αποκτά συνέπεια και σταθερότητα.
Αμέθυστος
Διωγμοί προ των πυλών;
Στίς 20/11/2009, δολοφονήθηκε στή Μόσχα ὁ ἱερέας π. Δανιήλ Συσόγιεφ, πατέρας τριῶν ἀνήλικων παιδιῶν. Ἡ εἴδηση γιά τή δολοφονία προκάλεσε αἴσθηση. Γνωστός ὁ π. Δανιήλ ὡς ἀξιόλογος θεολόγος, εἶχε ἀναπτύξει δράση ἱεροποστολική. Με πειστικό τρόπο πρόβαλλε τήν πίστη σέ μουσουλμάνους καί νέο-παγανιστές. Τόν τελευταῖο καιρό ὑπῆρξε δέκτης ἀπειλῶν κατά τῆς ζωῆς του. Ὁ δολοφόνος, πού δέν ἔχει μέχρι τώρα ἐντοπιστεῖ, ἀναζητεῖται μέσα σέ χώρους ἐξτρεμιστῶν, ἰσλαμιστῶν ἤ νέο-παγανιστῶν. Διωγμοί δέν συμβαίνουν μόνο ἐντός Ὀρθοδοξίας. Πρό ἐτῶν ἰσλαμιστές εἶχαν δολοφονήσει προτεστάντη στόν Πόντο τῆς Τουρκίας γιατί διέδιδε τήν Ἁγία Γραφή. Πολλά ρεπορτάζ δέ τῶν τελευταίων ἐτῶν, ἀναφέρουν διώξεις Κοπτῶν Χριστιανῶν ἀπό ἰσλαμιστές. Τά τελευταῖα χρόνια μαχητικές ὀργανώσεις δροῦν στό Κάϊρο καί στήν Ἄνω Αἴγυπτο, περιοχές μέ πυκνό πληθυσμό Κοπτῶν. Μέ ἔνοπλη βία καί δολοφονίες θέλουν νά ἐγκαθιδρύσουν στή χώρα κυβέρνηση βασισμένη στούς νόμους τοῦ Ἰσλάμ. Ἀνάλογα περιστατικά ὀργανωμένων διωγμῶν κατά Χριστιανῶν ἀναφέρονται καί στήν Ἰνδονησία, καθώς καί στίς Ἰνδίες ἀπό ἰνδουϊστές.
Ἐνδιαφέρον γιά τούς Χριστιανούς τῆς «ἀνεξίθρησκης» Δύσεως παρουσιάζουν οἱ διωγμοί Χριστιανῶν στό Ἰράκ τῆς μετασαντάμ ἐποχῆς, ὅταν οἱ δυνάμεις τοῦ ΝΑΤΟ κυριάρχησαν. Οἱ Χριστιανοί αὐτοί, κατά τό πλεῖστο νεστοριανοί, κατόρθωσαν νά διατηρήσουν τήν πίστη τῶν προγόνων τους μέσα ἀπό ποικίλους διωγμούς πολλῶν αἰώνων. Στό καθεστώς τοῦ Σαντάμ Χουσεΐν εἶχαν σχετική εἰρήνη. Ὁ στυγερός αὐτός καί αἱμοχαρής δικτάτορας ἀκολουθοῦσε τίς ἀρχές τοῦ κόμματος Μπάαθ, πού ἔχει ἔντονες ἐθνικομαρξιστικές καταβολές. Συνέπεια αὐτοῦ ἦταν ὅτι ὁ Σαντάμ Χουσεΐν, ὁ ἴδιος μουσουλμάνος, δέν εὐνοοῦσε θεοκρατικές τάσεις στήν ἐπικράτειά του. Χρησιμοποιοῦσε ἀκόμα καί Χριστιανούς ὡς ὑπουργούς. Οἱ ἀκραῖοι ἰσλαμιστές δέν ἔβρισκαν ἐλεύθερο τό ἔδαφος νά δράσουν. Τό βρήκαν ὅμως ὅταν οἱ Δυτικές δυνάμεις ἀνέτρεψαν τό δικτάτορα. Εἰδήσεις, πού εἶδαν τό φῶς τῆς δημοσιότητας τότε, ἀνέφεραν ὅτι οἱ Ἀμερικάνοι καί οἱ σύμμαχοί τους ἐπ’ οὐδενί ἤθελαν νά φανεῖ ὅτι διεξάγουν «θρησκευτικό» πόλεμο κατά τοῦ ἰσλάμ. Ἔτσι ἄφησαν ἐλεύθερο τό πεδίο στούς ποικίλους ἰσλαμιστές νά ξεσπάσουν σέ ἄγριο κυνηγητό τῶν «ἀπίστων». Κατά κύριο λόγο τῶν Χριστιανῶν. Αὐτοί, ἄν δέν ἤθελαν νά ἐξισλαμιστοῦν, ἔπρεπε νά ἐπιλέξουν εἴτε νά ἀποφεύγουν κάθε πράξη ἤ σημεῖο ἐνδεικτικό τῆς πίστεώς τους σάν κρυπτοχριστιανοί, εἴτε τό μαρτύριο. Ἄλλη ἐπιλογή δέν εἶχαν.
Δέν γνωρίζουμε ἄν καί σέ τί βαθμό οἱ συνειδητοί Χριστιανοί τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, πού ἀποτελοῦν ἤδη μειονότητες, λάβουν πείρα μαρτυρίου αἵματος σέ κάποιο προσεχές ἤ ἀπότερο μέλλον. Ὁ Θεός οἶδεν. Ἐκεῖνο ὅμως, πού εἶναι βέβαιο, εἶναι ὅτι τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως δέν εἶναι μακρά. Πολλές εὐαίσθητες πιστές συνειδήσεις τό νοιώθουν ἤδη παρόν. Καί δέν ἐννοοῦν τόν συνήθη πόλεμο, πού πάντοτε εἶχε ἡ Ἐκκλησία καί θά ἔχει μέσα στόν πεπτωκότα κόσμο. Ἐννοοῦν τόν ἔντεχνα σχεδιασμένο ἀποχριστιανισμό τοῦ κόσμου, πού διεξάγεται ἀπό τίς πάλαι ποτέ χριστιανικές ἡγεσίες τῆς Δύσεως. Σάν τούς ΝΑΤΟϊκούς νικητές τοῦ πολέμου τοῦ Ἰράκ, οἱ δυτικές ἡγεσίες σύρονται ἀπό μειονοτικές ὁμάδες πιέσεως, πού ἐπιδιώκουν νά περιθωριοποιήσουν τήν εὐαγγελική διδασκαλία καί ζωή. Τά θεμέλια τῶν χριστιανικῶν κοινωνιῶν, οἱ ἀπόλυτες ἀξίες τοῦ Χριστιανισμοῦ, σχετικοποιοῦνται καί ἀπαξιώνονται σάν παλιά μουσειακά εἴδη. Ἡ ἀπόλυτη ἀρχή, πού διέπει ὅλο καί περισσότερο τήν κοινωνική ζωή εἶναι τό «πολιτικῶς ὀρθό». Ἡ ἀρχή αὐτή ἀναγνωρίζει ὡς ἀξία μόνον ὅ,τι νομιμοποιοῦν εὐκαιριακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Δηλαδή, θεσπίζεται διά νόμων κάθε τί, πού ἀφοῦ ἐπίμονα διαχυθεῖ στό λαό ἀπό τήν καθαρτική τῶν ἐγκεφάλων προπαγάνδα, προβάλλεται, χωρίς τεκμηρίωση, ὅτι συγκεντρώνει ὑπέρ αὐτοῦ τήν εὐρεία συναίνεση τοῦ «κυρίαρχου» λαοῦ, ἀνεξάρτητα τοῦ ἄν συγκρούεται ἤ ὄχι πρός τό εὐαγγελικό ἦθος. Ἀντίθετα, θά λέγαμε, στή «νέα ἐποχή» μας ἡ σύγκρουση πρός τό Εὐαγγέλιο ἔχει φτάσει νά ἀποτελεῖ ἀδιάσειστο τεκμήριο «ὀρθότητας»! Αὐτό ἔχουν ἐπιβάλλει ποικίλες μειονότητες, πού φωνασκώντας διεκδικοῦν τήν προάσπιση τῆς ἀσυδοσίας ὡς «προσωπικοῦ δεδομένου». Ἡ μόνη μειονότητα, πού δέν μπορεῖ νά ἔχει δικαιώματα εἶναι ἐκείνη τῶν συνειδητῶν Χριστιανῶν! Ὄχι ὅτι ὁ Χριστιανός ἐμποδίζεται, (γιά τήν ὥρα), νά πιστεύει καί νά ζεῖ κατά τίς εὐαγγελικές ἀρχές, ἀλλά δέν πρέπει νά τίς διακηρύττει γιατί, μέ βάση τό νόμο, κάποιοι τίς θεωροῦν προσβλητικές γιά τήν προσωπικότητά τους. Μέ ἄλλα λόγια, περνᾶ τήν κόκκινη γραμμή τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας» καί, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, κινεῖται σέ καθεστώς παρανομίας, μέ ὅ,τι αὐτό μπορεῖ νά συνεπάγεται.
Ἄς γίνουμε πιό σαφείς μέ ἕνα παράδειγμα. Διεθνείς ὀργανισμοί, ὅπως π.χ. ὁ ΟΗΕ, προωθοῦν πρός τά κράτη μέλη τους ὁδηγίες πῶς νά κάνουν τούς λαούς νά δεχθοῦν ὅτι δέν ὑπάρχουν ἠθικοί φραγμοί στή σεξουαλική ἔκφραση. Κάθε ἔκφραση τοῦ σέξ, ἀνεξάρτητα ἀπό τό εἶδος τῆς πράξεως, τό φύλο, τήν ὡριμότητα, ἤ τήν προσωπική σχέση αὐτῶν, πού συμμετέχουν, ἀποτελεῖ δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου, κατοχυρωμένο μέ νόμο. Μόνοι περιορισμοί, πού ἐπιβάλλονται, εἶναι οἱ κανόνες προστασίας ἔναντι μολύνσεων ἀπό ἀσθένειες σεξουαλικῶς μεταδιδόμενες καί ἀποφυγῆς ἀνεπιθύμητων συνεπειῶν. Ἡ σεξουαλική ἐνημέρωση προτείνεται νά ἀρχίζει ἀπό τό νηπιαγωγεῖο, νά μήν ἐπαφίεται δέ στούς γονείς, καί προπαντός σέ κληρικούς. Αὐτοί, ὡς φορείς συντηρητικῶν ἀρχῶν, εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τόν στραγγαλισμό «προσωπικῶν δεδομένων». Καταλληλότεροι εἶναι ἐντεταλμένοι «εἰδικοί» ἐκπαιδευτές.
Μετά ἀπό αὐτά, πῶς κάποιος κληρικός ἤ λαϊκός νά προβάλλει τήν εὐαγγελική διδασκαλία γιά τή χειραγώγηση τοῦ σεξ μέσα στά πλαίσια τῆς εὐλογημένης συζυγίας δύο ἑτερόφυλων προσώπων καί νά μήν κατηγορηθεῖ ὅτι περνᾶ τά ὅρια τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»; Πῶς νά ἐκθέσει τήν ἀποδοκιμασία τοῦ Ἀπ. Παύλου γιά τά «πάθη ἀτιμίας», ὅτι δηλαδή, «αἵ τε θήλειαι μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως τε καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» (Ρωμ. α΄ 26-27), χωρίς νά ξεσηκωθοῦν ὁμοφυλόφιλοι ζητώντας τήν καταδίκη του ὡς ὑβριστῆ νόμιμων «προσωπικῶν δεδομένων» τους; Εἶναι τραγικό ὅτι καί μέσα στήν Ἐκκλησία κάποιοι ζητοῦν τήν κάλυψη τοῦ νόμου ὥστε οἱ ὁμοφυλοφιλικές συμπεριφορές ἱερωμένων νά προστατεύονται ἔναντι τῆς δημόσιας κριτικῆς ὡς «προσωπικά δεδομένα». Τό θέμα ἔχει ἀπασχολήσει κατ' ἐπανάληψη τίς στῆλες αὐτοῦ τοῦ περιοδικοῦ (τ. 195, 206). Ἐδῶ σημειώνουμε μόνο ὅτι οἱ «μειοψηφίες» τῶν συνειδητῶν Χριστιανῶν μπορεῖ νά διωχθοῦν ἀκόμα καί μέσα στήν Ἐκκλησία τους μέ τήν κατηγορία τῆς παραβάσεως τῆς ἀρχῆς τοῦ «πολιτικῶς ὀρθοῦ»!
Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος
ΠΗΓΗ : ΑΚΤΙΝΕΣ
WOLFHART PANNENBERG (3)
Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ
(συνέχεια από το 2ο μέρος)
Τα προβλήματα της Τριαδικής Θεολογίας δεν είναι χωρίς νόημα για το ανθρωπολογικό θέμα της προσωπικότητος και της υποκειμενικότητος του ανθρώπου. Μία όψη του σύγχρονου θεολογικού Τριαδικού διαλόγου γύρω από την έννοια του προσώπου πέρασε στην ανθρωπολογία. Πρόκειται για την σύλληψη του προσώπου σαν οντότητος αποτελούμενης από την σχέση του ΕΓΩ με το ΕΣΥ. Αυτή η Θεωρία των Ebner και Buber είναι γνωστή πλέον σαν «διαλογικός περσοναλισμός». Είναι δε δυνατόν να αποδειχθεί πως η θέση που βλέπει το ιδρυτικό νόημα της Έννοιας του ΕΓΩ στην σχέση αυτού του τελευταίου με το ΕΣΥ προέρχεται, μέσω του Φούερμπαχ και του Χέγκελ, από το Τριαδικό Μεσαιωνικό δόγμα του Αυγουστίνου. Εδώ, για πρώτη φορά, η έννοια του προσώπου έγινε αντιληπτή σαν θεμελιωμένη σε μία σχέση: και συγκεκριμένα στο ο Υιός είναι Υιός μόνον πάνω στη βάση της σχέσης του με τον Πατέρα, στο ότι ο Πατέρας είναι Πατέρας στην σχέση του με τον Υιό. Και στο ότι η Ιδιαιτερότης του Πνεύματος θεμελιώνεται από το γεγονός πως βρίσκεται σε σχέση και με τους δύο, με τον Πατέρα και τον Υιό, καθώς αυτό είναι το πνεύμα της κοινωνίας του ενός σε σχέση με τον άλλον. Σ’ αυτό το δόγμα της σχέσεως του Αυγουστίνου βρίσκεται η καταγωγή της αντιλήψεως του προσωπικού διαλόγου όπως παρουσιάστηκε από τους Ebner και Buber.
Αυτή η αντίληψη του προσώπου παρουσιάζει και μία σειρά ολόκληρη προβλημάτων στην έννοια του προτύπου, όπως την επεξεργάστηκε ο Μarfred Ζhennisen το 1965. Αυτά τα ίδια προβλήματα εμφανίζονται επίσης και σ’ αυτό που διαφοροποιεί τη θέση του Ebner από εκείνη του Buber. Μόνον ο Ebner σκέφτηκε με την στενή έννοια την προσωπική σύσταση του ΕΓΩ ξεκινώντας από το ΕΣΥ, ακολουθούμενος στη συνέχεια από τον F. Gogarten της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Εάν όμως ακολουθήσουμε αυτή την άποψη, πρέπει να αναρωτηθούμε πού θεμελιώνεται η προσωπικότης του ΕΣΥ. Εάν ανακαλέσουμε κάτι τρίτο τότε θα ’χουμε αυτομάτως μια αναδρομή στο άπειρο. Εάν θεμελιώσουμε την προσωπικότητα του ΕΣΥ, στον εαυτό του, τότε αποδίδουμε στο ΕΣΥ εκείνη την απόλυτη υποκειμενικότητα την οποία αρνούμαστε στο ΕΓΩ σαν ουσία προσωπική. Εάν τέλος, όπως συμβαίνει στον Buber – η σύσταση του ΕΓΩ και του ΕΣΥ γίνει κατανοητή σαν αμοιβαία σύσταση, η καταγωγή και των δύο πρέπει να αναζητηθεί στη σχέση η οποία ενυπάρχει ανάμεσά τους.
Αυτή η σχέση περιέχει, κατά τον Buber, το Μυστικό που συνδέει το ΕΓΩ και το ΕΣΥ και από το οποίο και τα δύο αντλούν την προσωπικότητά τους. Αυτή η σύλληψη είναι αυτή που ανταποκρίνεται περισσότερο στην προσωπική αντίληψη της Τριάδος, καθώς όχι μόνο ο Υιός και το Πνεύμα οφείλουν την ιδιαιτερότητά τους στον Πατέρα, αλλά και ο Πατήρ δεν θα ήταν Πατέρας χωρίς τον Υιό και το Πνεύμα. Από το μέρος της Δύσεως εκφράστηκε πάντοτε η υποψία πως η ανατολική Τριαδική Θεολογία προτείνει μια μονόπλευρη υποταγή του Υιού και του Πνεύματος στον Πατέρα, βάζοντας σε αμφιβολία μ’ αυτόν τον τρόπο την Ισότητα των τριών προσώπων.
Ο Αθανάσιος είχε υπογραμμίσει με αποφασιστικότητα την αμοιβαιότητα της προσωπικής σχέσης στην Τριάδα, όταν αναφερόμενος στο κατά Ιωάννην 14,6 παρατηρούσε πως ο Υιός είναι η αλήθεια του Πατρός και έτσι η αλήθεια δεν θα υπήρχε πάντοτε στον Θεό εάν ο Υιός δεν υπήρχε πάντοτε στον Θεό (έναντ. Αρ. Ι,20). Αυτό σημαίνει πως η αλήθεια του Πατρός εξαρτάται από το είναι του Υιού, παρότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια παραγωγή του Πατρός εκ μέρους του Υιού, διότι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Πατρός σχετικά με τον Υιό είναι ακριβώς ότι τον Γενά, η Γένεσίς Του. Παρ’ όλα αυτά ο Αθανάσιος δηλώνει ξεκάθαρα: «δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για Πατέρα εάν δεν υπήρχε ένας Υιός» (ΙΙΙ,6). Εάν όμως τα πρόσωπα συστήνονται αμοιβαίως το ένα από το άλλο, τότε το προσωπικό είναι κάθε προσώπου πρέπει να γίνει κατανοητό ξεκινώντας από κάτι διαφορετικό από αυτή την προσωπική σχέση και καταλήγει ανούσιο να προσπαθούμε να σκεφθούμε την ενότητα της θείας ουσίας με τον τρόπο της Τριαδικής Θεολογίας.
Στα σίγουρα κανένα από τα Θεία πρόσωπα, έξω από την σχέση του με τα άλλα πρόσωπα, είναι σε «παραπάνω» σχέση με την Θεϊκή ουσία: Καθένα πρόσωπο αναφέρεται στην μοναδική θεία ουσία μόνον μέσω της σχέσεώς του και με τα δύο άλλα πρόσωπα.
Έτσι μπορούμε να πούμε πως αυτό που συστήνει το πρόσωπο στην σχέση του με τα άλλα πρόσωπα δεν είναι τίποτε άλλο από την ουσία με την οποία κοινωνεί με τα άλλα πρόσωπα. Ουσία την οποία κατέχει μέσω της σχέσεως με τα άλλα πρόσωπα. Τοιουτοτρόπως, για τον Αθανάσιο, από την Τριαδική Θεολογική άποψη, ισχύει και για τον Πατέρα πως έχει την αλήθεια του μόνον στον Υιό. Όμως η αλήθεια του Πατρός δεν συνίσταται μόνον στο ότι είναι Πατέρας αλλά στη Θεότητά του.
Τί συνέπειες έχουν έναντι στη ανθρωπολογίας αυτές οι τριαδολογικές προβληματικές πάνω στην έννοια του προσώπου; Ίσως, σε αναλογία με την σημασία της μοναδικής Θείας ουσίας για την σύσταση των Τριαδικών προσώπων, μπορούμε να πούμε πως το ανθρώπινο ΕΓΩ συστήνεται από το ΕΣΥ καθώς, αναφερόμενο στο ΕΣΥ, αναφέρεται στην ανθρώπινη ουσία γενικώς, όπως επίσης το ίδιο ακριβώς ισχύει για το Εσύ στην αναφορά του στο Εγώ. Όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα αναφέρονται στην δική τους «ανθρώπινη ουσία» ακριβώς διότι βρίσκονται σε σχέση με άλλα πρόσωπα. Ενώ όμως κάθε Τριαδικό πρόσωπο, στην σχέση του με τα άλλα μετέχει την ίδια στιγμή πλήρως στην μοναδική Θεότητα, καθώς από την αιωνιότητα ο μοναδικός Θεός έχει την συγκεκριμένη του ύπαρξη στα τρία πρόσωπα, η ενότης της ανθρωπότητος δεν έχει τελείως πραγματοποιηθεί στα ανθρώπινα πρόσωπα. Γι’ αυτό η έννοια της «ανθρωπότητος» αντιστρατεύεται ακόμη, σαν συγκεκριμένη αφηρημένη έννοια, τα άτομα, τα οποία και μόνον αυτά, διαθέτουν συγκεκριμένη ύπαρξη, παρότι πορεύονται ακόμη προς εκείνο στο οποίο θα γίνουν.
Τα ανθρώπινα πρόσωπα λοιπόν διακρίνονται από τα Τριαδικά λόγω της χρονικότητός των. Η Χρονικότης των ανθρωπίνων προσώπων φαίνεται ακριβώς σ’ αυτό: Στο ότι βρίσκονται ακόμη σε πορεία προς τον εαυτό τους. Αυτή η πορεία υπερβαίνει τις συγκεκριμένες σχέσεις με τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα. Στην πορεία του προς τον εαυτό του, κάθε άνθρωπος, πέρα από τα πρόσωπα που τον περικλείουν, αναφέρεται στον Θεό, στον οποίο θεμελιώνεται το Είναι του ανθρώπου και επομένως θεμελιώνεται και αυτή η ίδια η αναφορά του κάθε μοναδικού ανθρώπου σε όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους ο ίδιος δεν έρχεται σε άμεση επαφή!
Αμέθυστος
(συνέχεια από το 2ο μέρος)
Τα προβλήματα της Τριαδικής Θεολογίας δεν είναι χωρίς νόημα για το ανθρωπολογικό θέμα της προσωπικότητος και της υποκειμενικότητος του ανθρώπου. Μία όψη του σύγχρονου θεολογικού Τριαδικού διαλόγου γύρω από την έννοια του προσώπου πέρασε στην ανθρωπολογία. Πρόκειται για την σύλληψη του προσώπου σαν οντότητος αποτελούμενης από την σχέση του ΕΓΩ με το ΕΣΥ. Αυτή η Θεωρία των Ebner και Buber είναι γνωστή πλέον σαν «διαλογικός περσοναλισμός». Είναι δε δυνατόν να αποδειχθεί πως η θέση που βλέπει το ιδρυτικό νόημα της Έννοιας του ΕΓΩ στην σχέση αυτού του τελευταίου με το ΕΣΥ προέρχεται, μέσω του Φούερμπαχ και του Χέγκελ, από το Τριαδικό Μεσαιωνικό δόγμα του Αυγουστίνου. Εδώ, για πρώτη φορά, η έννοια του προσώπου έγινε αντιληπτή σαν θεμελιωμένη σε μία σχέση: και συγκεκριμένα στο ο Υιός είναι Υιός μόνον πάνω στη βάση της σχέσης του με τον Πατέρα, στο ότι ο Πατέρας είναι Πατέρας στην σχέση του με τον Υιό. Και στο ότι η Ιδιαιτερότης του Πνεύματος θεμελιώνεται από το γεγονός πως βρίσκεται σε σχέση και με τους δύο, με τον Πατέρα και τον Υιό, καθώς αυτό είναι το πνεύμα της κοινωνίας του ενός σε σχέση με τον άλλον. Σ’ αυτό το δόγμα της σχέσεως του Αυγουστίνου βρίσκεται η καταγωγή της αντιλήψεως του προσωπικού διαλόγου όπως παρουσιάστηκε από τους Ebner και Buber.
Αυτή η αντίληψη του προσώπου παρουσιάζει και μία σειρά ολόκληρη προβλημάτων στην έννοια του προτύπου, όπως την επεξεργάστηκε ο Μarfred Ζhennisen το 1965. Αυτά τα ίδια προβλήματα εμφανίζονται επίσης και σ’ αυτό που διαφοροποιεί τη θέση του Ebner από εκείνη του Buber. Μόνον ο Ebner σκέφτηκε με την στενή έννοια την προσωπική σύσταση του ΕΓΩ ξεκινώντας από το ΕΣΥ, ακολουθούμενος στη συνέχεια από τον F. Gogarten της Ευαγγελικής Εκκλησίας. Εάν όμως ακολουθήσουμε αυτή την άποψη, πρέπει να αναρωτηθούμε πού θεμελιώνεται η προσωπικότης του ΕΣΥ. Εάν ανακαλέσουμε κάτι τρίτο τότε θα ’χουμε αυτομάτως μια αναδρομή στο άπειρο. Εάν θεμελιώσουμε την προσωπικότητα του ΕΣΥ, στον εαυτό του, τότε αποδίδουμε στο ΕΣΥ εκείνη την απόλυτη υποκειμενικότητα την οποία αρνούμαστε στο ΕΓΩ σαν ουσία προσωπική. Εάν τέλος, όπως συμβαίνει στον Buber – η σύσταση του ΕΓΩ και του ΕΣΥ γίνει κατανοητή σαν αμοιβαία σύσταση, η καταγωγή και των δύο πρέπει να αναζητηθεί στη σχέση η οποία ενυπάρχει ανάμεσά τους.
Αυτή η σχέση περιέχει, κατά τον Buber, το Μυστικό που συνδέει το ΕΓΩ και το ΕΣΥ και από το οποίο και τα δύο αντλούν την προσωπικότητά τους. Αυτή η σύλληψη είναι αυτή που ανταποκρίνεται περισσότερο στην προσωπική αντίληψη της Τριάδος, καθώς όχι μόνο ο Υιός και το Πνεύμα οφείλουν την ιδιαιτερότητά τους στον Πατέρα, αλλά και ο Πατήρ δεν θα ήταν Πατέρας χωρίς τον Υιό και το Πνεύμα. Από το μέρος της Δύσεως εκφράστηκε πάντοτε η υποψία πως η ανατολική Τριαδική Θεολογία προτείνει μια μονόπλευρη υποταγή του Υιού και του Πνεύματος στον Πατέρα, βάζοντας σε αμφιβολία μ’ αυτόν τον τρόπο την Ισότητα των τριών προσώπων.
Ο Αθανάσιος είχε υπογραμμίσει με αποφασιστικότητα την αμοιβαιότητα της προσωπικής σχέσης στην Τριάδα, όταν αναφερόμενος στο κατά Ιωάννην 14,6 παρατηρούσε πως ο Υιός είναι η αλήθεια του Πατρός και έτσι η αλήθεια δεν θα υπήρχε πάντοτε στον Θεό εάν ο Υιός δεν υπήρχε πάντοτε στον Θεό (έναντ. Αρ. Ι,20). Αυτό σημαίνει πως η αλήθεια του Πατρός εξαρτάται από το είναι του Υιού, παρότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια παραγωγή του Πατρός εκ μέρους του Υιού, διότι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του Πατρός σχετικά με τον Υιό είναι ακριβώς ότι τον Γενά, η Γένεσίς Του. Παρ’ όλα αυτά ο Αθανάσιος δηλώνει ξεκάθαρα: «δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για Πατέρα εάν δεν υπήρχε ένας Υιός» (ΙΙΙ,6). Εάν όμως τα πρόσωπα συστήνονται αμοιβαίως το ένα από το άλλο, τότε το προσωπικό είναι κάθε προσώπου πρέπει να γίνει κατανοητό ξεκινώντας από κάτι διαφορετικό από αυτή την προσωπική σχέση και καταλήγει ανούσιο να προσπαθούμε να σκεφθούμε την ενότητα της θείας ουσίας με τον τρόπο της Τριαδικής Θεολογίας.
Στα σίγουρα κανένα από τα Θεία πρόσωπα, έξω από την σχέση του με τα άλλα πρόσωπα, είναι σε «παραπάνω» σχέση με την Θεϊκή ουσία: Καθένα πρόσωπο αναφέρεται στην μοναδική θεία ουσία μόνον μέσω της σχέσεώς του και με τα δύο άλλα πρόσωπα.
Έτσι μπορούμε να πούμε πως αυτό που συστήνει το πρόσωπο στην σχέση του με τα άλλα πρόσωπα δεν είναι τίποτε άλλο από την ουσία με την οποία κοινωνεί με τα άλλα πρόσωπα. Ουσία την οποία κατέχει μέσω της σχέσεως με τα άλλα πρόσωπα. Τοιουτοτρόπως, για τον Αθανάσιο, από την Τριαδική Θεολογική άποψη, ισχύει και για τον Πατέρα πως έχει την αλήθεια του μόνον στον Υιό. Όμως η αλήθεια του Πατρός δεν συνίσταται μόνον στο ότι είναι Πατέρας αλλά στη Θεότητά του.
Τί συνέπειες έχουν έναντι στη ανθρωπολογίας αυτές οι τριαδολογικές προβληματικές πάνω στην έννοια του προσώπου; Ίσως, σε αναλογία με την σημασία της μοναδικής Θείας ουσίας για την σύσταση των Τριαδικών προσώπων, μπορούμε να πούμε πως το ανθρώπινο ΕΓΩ συστήνεται από το ΕΣΥ καθώς, αναφερόμενο στο ΕΣΥ, αναφέρεται στην ανθρώπινη ουσία γενικώς, όπως επίσης το ίδιο ακριβώς ισχύει για το Εσύ στην αναφορά του στο Εγώ. Όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα αναφέρονται στην δική τους «ανθρώπινη ουσία» ακριβώς διότι βρίσκονται σε σχέση με άλλα πρόσωπα. Ενώ όμως κάθε Τριαδικό πρόσωπο, στην σχέση του με τα άλλα μετέχει την ίδια στιγμή πλήρως στην μοναδική Θεότητα, καθώς από την αιωνιότητα ο μοναδικός Θεός έχει την συγκεκριμένη του ύπαρξη στα τρία πρόσωπα, η ενότης της ανθρωπότητος δεν έχει τελείως πραγματοποιηθεί στα ανθρώπινα πρόσωπα. Γι’ αυτό η έννοια της «ανθρωπότητος» αντιστρατεύεται ακόμη, σαν συγκεκριμένη αφηρημένη έννοια, τα άτομα, τα οποία και μόνον αυτά, διαθέτουν συγκεκριμένη ύπαρξη, παρότι πορεύονται ακόμη προς εκείνο στο οποίο θα γίνουν.
Τα ανθρώπινα πρόσωπα λοιπόν διακρίνονται από τα Τριαδικά λόγω της χρονικότητός των. Η Χρονικότης των ανθρωπίνων προσώπων φαίνεται ακριβώς σ’ αυτό: Στο ότι βρίσκονται ακόμη σε πορεία προς τον εαυτό τους. Αυτή η πορεία υπερβαίνει τις συγκεκριμένες σχέσεις με τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα. Στην πορεία του προς τον εαυτό του, κάθε άνθρωπος, πέρα από τα πρόσωπα που τον περικλείουν, αναφέρεται στον Θεό, στον οποίο θεμελιώνεται το Είναι του ανθρώπου και επομένως θεμελιώνεται και αυτή η ίδια η αναφορά του κάθε μοναδικού ανθρώπου σε όλους τους υπόλοιπους με τους οποίους ο ίδιος δεν έρχεται σε άμεση επαφή!
Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)