Marie Louise von Franz --- Puer aeternus (12)

Συνέχεια από : Παρασκευή, 24 Σεπτεμβρίου 2010
Αιώνιος έφηβος και δημιουργικός - Genius Ewiger Jüngling und kreativer Genius
Μέρος πρώτο: “Ο μικρός πρίγκηπας” (Saint-Exupery)
2. Η συνάντηση στην έρημο (μέρος 2)

Νομίζω πως ο Saint-Exupery είναι ένας τέτοιος μικτός τύπος, ούτε αδύναμος ούτε δυνατός. Έχει μεγάλη δύναμη, θάρρος, ζωτικότητα και την ικανότητα να αντεπεξέρχεται σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά μια γωνιά της προσωπικότητας του είναι πολύ αδύνατη και της λείπει ζωτικότητα. Αυτό είναι που προσωποποιεί ο αστεροειδής. Αυτή η γωνιά βέβαια είναι στην περίπτωσή του το ουσιαστικό. Και η συμπτωματολογία αυτή, να μην έχει καμιά ζωτική αντίδραση εκεί που θα ήταν απαραίτητη, είναι παρούσα σε όλο το βιβλίο. Μπορούμε να πούμε πως η θέληση για ζωή, σε σύγκριση με την ευφυΐα του και την χαρισματικότητά του, είναι πολύ μικρή. Η γη συμβολίζει την θέληση για ζωή και την κατάφαση της ζωής, και αυτό είναι ένα αδύνατο σημείο. Το πρόβλημα είναι αυτή η δυσαναλογία στην προσωπικότητα του. Δεν χαρακτηρίζει τόσο πολύ το γενικό πρόβλημα του Puer aeternus, αλλά είναι ειδικό πρόβλημα του Saint-Exupery. Συχνά όμως βρίσκεται η μια κατάσταση αναμεμιγμένη με την άλλη. Ενώ μπορεί να είναι κανείς ικανός με λίγη γη να τα αφομοιώσει όλα ψυχικά, έχει ίσως μεγάλη δυσκολία να τα εφαρμόσει στην πραγματικότητα. Τέτοιοι άνθρωποι αποδέχονται όλα όσα προκύπτουν από την ανάλυση με ηρεμία και ειλικρίνεια, αλλά όταν τους πιέσετε να κάνουν κάτι από αυτά στην πραγματικότητα, επέρχεται μέσα τους ένας τρομακτικός πανικός. Την στιγμή που εσωτερική γνώση θα έπρεπε να έρθει στη ζωή, καταρρέει η δύναμη, και βρίσκεστε ενώπιον ενός τρεμάμενου παιδιού που φωνάζει: “Όχι, αυτό δεν το μπορώ!” Αυτή είναι μια παρατραβηγμένη απεικόνιση του εσωστρεφούς, η δύναμη του οποίου βρίσκεται στο ότι μπορεί να αποδεχθεί την εσωτερική αλήθεια, ο οποίος όμως αποτυγχάνει, όταν πρόκειται για την πραγματική ζωή.

Είδαμε τις δυο ζωγραφιές με τους ελέφαντες που υπάρχουν στο βιβλίο, και είναι ενδιαφέρον να τις συγκρίνουμε. Παριστάνουν αντίθετες καταστάσεις: στην πρώτη ζωγραφιά ο ελέφαντας κυριαρχείται από το φίδι, στην άλλη είναι ο ελέφαντας το κυρίαρχο στοιχείο, για το οποίο δεν υπάρχει αρκετή γη, πράγμα που δείχνει πως η κατάσταση μπορεί να παρατηρηθεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες: δηλαδή, είτε η μεγαλύτερη προσωπικότητα μέσα στον Saint-Exupery, ο ήρωας, κυριαρχείται από το καταβροχθίζον ασυνείδητο-δηλ το μητρικό σύμπλεγμα-, είτε μπορούμε να πούμε πως η ηρωική προσωπικότητα στον Saint-Exupery δεν έχει αρκετή βάση για να πραγματωθεί. Αυτές είναι οι δυο πτυχές της αυτής τραγωδίας. Είναι ενδιαφέρον πως ο ίδιος ο μικρός πρίγκηπας λέει: “Ένας Βόας σφιγκτήρας είναι πολύ επικίνδυνος και ένας ελέφαντας πολύ βαρύς.” Ο Saint-Exupery βρίσκεται μεταξύ σκύλας και Χάρυβδης, γιατί δεν ξέρει πως να προσλάβει ούτε το μεγαλείο ούτε την αδυναμία του. Με κανένα από τα δυο δεν τα καταφέρνει.

Τα baobab είναι τόσο μεγάλα στην ζωγραφιά, και φαίνεται πως θα μπορούσαν να κατακλύσουν ολόκληρο τον πλανήτη, ώστε μπορούμε να πούμε πως η μητέρα φύση κατακυριεύει την ανθρώπινη περιοχή του πολιτισμού και της συνείδησης. Αν παρατηρήσετε από κοντά την ζωγραφιά θα δείτε πως οι ρίζες είναι ζωγραφισμένες σαν φίδια. Νομίζω δεν είναι τυχαίο πως στην πρώτη ζωγραφιά είχε έρθει ένα βόας(Boa), και γι' αυτό τα δέντρα ονομάζονται baobab. Πρέπει να είναι λογοπαίγνιο. Φαίνεται πως συσχέτισε αυτά τα δυο πράγματα: τόσο ο βόας σφιγκτήρας όσο και τα δέντρα είναι υπερβολικά μεγάλα(καταπιεστικά). Θα έπρεπε να δούμε την αρνητική πλευρά των δέντρων. Πως θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε την παρουσία τους στην ζωγραφιά αυτή;

Θα πρέπει να θυμηθούμε τον Γκιλγκαμές, ο οποίος έπρεπε να κόψει κέδρους στο δάσος της Ίσταρ. Το δέντρο συμβολίζει εκεί την δύναμη της Ίσταρ, η οποία είναι μεταξύ άλλων και η θεά των δέντρων, η οποία ονόμασε τους Τσουμπούμπα κατοίκους των δέντρων. Το δέντρο στην περίπτωση αυτή συνδέεται με την αρνητική μητέρα. Με την πρώτη ματιά φαίνεται πως το δέντρο προσφέρεται να ερμηνευθεί ως σύμβολο της ζωής. Αν διαβάσετε το δοκίμιο του Γιουνγκ Το φιλοσοφικό δέντρο24, θα δείτε πως το δέντρο ερμηνεύεται γενικά ως σύμβολο της ζωής, της εσωτερικής αύξησης, της διαδικασίας εξατομίκευσης και της ωρίμασης. Αλλά αυτή η ερμηνεία δεν ταιριάζει εδώ. Το δέντρο συνδέεται συχνά με τις μητρικές θεότητες, που τιμούνται ως δέντρα. Δεν είναι μόνο η Ίσταρ αλλά και γερμανικές θεότητες όπως η Ιδούνα και ελληνικές όπως η Δήμητρα και άλλες.

Αλλά υπάρχει ακόμα μια πιο στενή σχέση: πχ ο Άττις στο δέντρο ή ο Όσιρις , που μέσα στο φέρετρο του κρέμμεται σε ένα δέντρο. Αυτό είναι το δέντρο το οποίο στην μυθολογία λέγεται γενικά η μητέρα θάνατος. Το φέρετρο στο δέντρο και ο νεκρός μέσα στο φέρετρο, σημαίνει πως δόθηκαν πίσω στην μητέρα, στο δέντρο, την μητέρα θάνατο. Στην γιορτή του Άττιδος στην Ρώμη περιέφεραν ένα έλατο με το άγαλμα του στην άκρη του δέντρου. Συνήθως ήταν μόνο το ακρωτηριασμένο κορμί του ως άγαλμα. Στα Σύμβολα της μεταμόρφωσης, ο Γιουνγκ αναφέρει ένα παλιό ποίημα, όπου λέγεται πως ο χριστιανικός σταυρός θεωρείται μια τρομερή μητριά, που σκότωσε τον Χριστό. Αυτός λοιπόν θα ήταν ο πρώτος συνειρμός, το ότι δηλ το δέντρο, το φέρετρο, είναι η μάνα, και έχει να κάνει με τον θάνατο του θεού Puer aeternus. Πως μπορεί αυτό να ερμηνευθεί; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντίφαση: σε πολλές περιπτώσεις, το δέντρο συμβολίζει την διαδικασία εξατομίκευσης, και εδώ το ίδιο σύμβολο εξισώνεται με τον θάνατο, με ένα καταστροφικό στοιχείο.

Το δέντρο στην ζωγραφιά είναι τερατώδες, υπερβολικά μεγάλο για το αστέρι, πράγμα που δείχνει πως το πρόβλημα με την μητέρα είναι πολύ μεγάλο και πολύ καταστροφικό. Πως το συνδέουμε με την διαδικασία εξατομίκευσης, μια διαδικασία εσωτερικής αύξησης, στην οποία είναι κανείς δεσμευμένος και από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Όταν πείτε όχι σ' αυτήν και δεν την αποδεχθείτε, μεγαλώνει εναντίον σας, και είναι η ίδια σας η ανάπτυξη που σας σκοτώνει. Αν αρνηθείτε την αύξηση, σας σκοτώνει, πράγμα που για ένα νηπιώδες πρόσωπο, που δεν έχει μεγάλη δυνατότητα, σημαίνει πως δεν συμβαίνουν και πολλά πράγματα. Αν όμως το εν λόγω πρόσωπο έχει μέσα του μια μεγαλύτερη προσωπικότητα, δηλ την δυνατότητα αύξησης-τότε επέρχεται μια ψυχική διαταραχή. Για τον λόγο αυτό λέμε πως μια νεύρωση είναι κατά κάποιο τρόπο θετικό σύμπτωμα. Δείχνει πως κάτι θέλει να αυξηθεί, πως το εν λόγω πρόσωπο δεν είναι εντάξει στην προκείμενη κατάσταση. Αν η αύξηση δεν γίνει αποδεκτή, τότε αυξάνεται εναντίον σας, με τό δικό σας κόστος, και τότε επέρχεται αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε αρνητική εξατομίκευση. Η διαδικασία εξατομίκευσης, η εσωτερική ωρίμαση και η εσωτερική αύξηση, συνεχίζεται ασυνείδητα καταστρέφοντας την προσωπικότητα, αντί να την θεραπεύει. Με αυτή την έννοια, το δέντρο του θανάτου, η μητέρα-θάνατος και το δέντρο της ζωής, είναι ουσιαστικά συνδεδεμένα. Η εσωτερική δυνατότητα αύξησης μιας προσωπικότητας είναι επικίνδυνη, γιατί πρέπει κανείς να πεί σε αυτήν ναι και να πάει μπροστά, αν δεν θέλει να θανατωθεί από αυτήν. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Είναι μια μοίρα την οποία πρέπει να αποδεχθεί κανείς.

Aμέθυστος

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

http://www.ecclesia.gr/greek/press/ekklisia/EKKLISIA_2001_Aprilios/11egik27.pdf

Στην παραπάνω διεύθυνση μπορούμε να βρούμε την απόφαση της ιεράς συνόδου περί αυτοκτονίας για την οποία αδιαφόρησε και κατήργησε ο Πατρών.

Αμέθυστος

Ένας Μητροπολίτης στο ύψος των περιστάσεων...

πηγή : Romfea.gr

Παράδειγμα προς μίμηση αποτελεί η απόφαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου, να δώσει άδεια ώστε να ψαλεί νεκρώσιμη ακολουθία στο 17χρονο Αποστόλη που βρέθηκε κρεμασμένος στην Περιοχή του Προφήτη Ηλία στην Πάτρα.

Παρότι οι Εκκλησιαστικοί κανόνες απαγορεύουν την μνημόνευση του αυτόχειρα ανεξάρτητα από τον λόγο της αυτοκτονίας, ο κ. Χρυσόστομος απέδειξε ότι ο Χριστός είναι αγάπη.

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Romfea.gr» ο πατέρας του παιδιού αμέσως μετά την εύρεση του γιού του, επισκέφθηκε τον Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο στο γραφείο να τον ενημερώσει για το θλιβερό συμβάν και να ακούσει δύο λόγια παρηγοριάς.

Αμέσως ο κ. Χρυσόστομος έδωσε κουράγιο στον πονεμένο πατέρα, δίνοντας εντολή μετά από λίγο σε έναν ιερέα να τελέσει νεκρώσιμη ακολουθία στον 17χρονο Απόστολο ο οποίος απαγχονίστηκε.

Οι πληροφορίες αναφέρουν, ότι ο Μητροπολίτης Πατρών παρέστη και ο ίδιος συμπροσευχόμενος στο ιερό του ναού, και μετά το πέρας της ακολουθίας βγήκε στην ωραία πύλη και μίλησε στα χιλιάδες παιδιά τα οποία είχαν κατακλύσει τον ναό.

Ο κ. Χρυσόστομος απευθυνόμενος στους γονείς τα αδέλφια και στους φίλους του 17χρονου, αναφέρθηκε με λόγια παρηγοριάς, τονίζοντας ότι «πρέπει να αγαπάνε την ζωή, να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στην Εκκλησία, και όποια δυσκολία συναντήσουν στην ζωή τους, δεν πρέπει να απογοητεύονται και να πανικοβάλλονται.»

Με την κίνηση αυτή ο Μητροπολίτης Πατρών έδωσε ένα μήνυμα ζωής κυρίως στα παιδιά, τα οποία σήμερα είναι απογοητευμένα από τον τρόπο ζωής που έχουν μέσα σε μια δύσκολη κοινωνία.

Τέλος, πληροφορίες αναφέρουν, ότι σήμερα όλη Πάτρα αναφέρθηκε στην απόφαση του Επισκόπου της, την οποία σχολίασαν με θετικότατα σχόλια.

Μερικοί έκαναν λόγο για ένα πραγματικό ποιμενάρχη που ξέρει να διαχωρίζει τους τύπους από την ουσία, που ξέρει και θέλει να βρίσκεται στο πλευρό των πονεμένων ανθρώπων.

Σχόλιο : Φυσικά ο επίσκοπος φέρθηκε σάν Θεός. Εξάλλου είναι ο αντιπρόσωπος Του. Είναι υπεράνω κανόνων. Τώρα φυσικά όλοι πιστεύουμε ότι μέ τήν απόφασή του έχει δεσμεύσει τό Θεό. Στήν αρχαία εκκλησία όπου διακρίνονταν η φύσις τού Θεού από τή φύση τού ανθρώπου δέν τελούνταν η ακολουθία γιατί ο σκοπός ήταν να αφήσουν αυτόν πού διέπραξε αυτή τή μέγιστη αμαρτία στήν αγάπη καί τή φιλανθρωπία τού Θεού. Ο επίσκοπος συνεπής καί στή συμμετοχή του στούς διαλόγους μοιράζει αγάπη. ΔΥΟ ΚΟΥΠΙΑ ΕΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΤΏΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ. Η ΑΥΤΟΝΟΜΗΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Καθώς και τα παρηγορητικά του λόγια δέν περιέχουν τίποτε χριστιανικό.

Αμέθυστος

ΜΕΤΑΝΟΙΑ - ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΟΓΗΣΗ (1)

Απο το βιβλίο του Γ. Πατρώνου «Θεολογία και Ορθόδοξο βίωμα» εκδ. Δόμος

Σε αυτό το θέμα επικεντρώνεται σήμερα όλη η προσπάθεια για τη βίωση απο τους πιστούς μιας αληθινής Ορθόδοξης Πνευματικότητας.

Το να έχουμε θετικά αποτελέσματα απο το μυστήριο της εξομολογήσεως είναι πολύ φυσικό. Και τα θετικά αποτελέσματα οφείλονται στο λυτρωτικό και χαρισματικό στοιχείο του Μυστηρίου της Μετανοίας.

Η ύπαρξη όμως αρνητικών αποτελεσμάτων οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα και στην ανίερη αντιμετώπιση απο μερικούς πνευματικούς εξομολόγους, της αγωνίας των πιστών για λύτρωση και σωτηρία.

Το θέμα αυτό είναι πολύ εύκολο να επισύρει επικρίσεις και αντιρρήσεις, διότι πρέπει να πιστεύουμε όλοι μας πώς μέσα στους πνευματικούς και εκκλησιαστικούς χώρους όλα έχουν καλώς και πώς δέν επιτρέπεται να εγγίζει κανείς κριτικά τις ιδιαίτερες πνευματικές σχέσεις εξομολόγων και εξομολογουμένων. Αυτός ο χώρος και ιδιαιτέρως της πνευματικής καθοδήγησης θεωρείται ώς άβατο, ώς «ταμπού» για τους τρίτους και αυτή η σχέση επενδύεται συνήθως με πολλή μυστικοπάθεια, και με μεγάλη δόση μυστηριακότητας και μεταφυσικότητας.

Ο καθοδηγητικός λόγος του πνευματικού, ταυτίζεται συνήθως με τη θεία θέληση και δέν επιδέχεται σχολιασμό και αμφισβήτηση.

Στον καθοδηγούμενο πιστό καλλιεργείται η πεποίθηση, ότι όλα όσα διαμείβονται σε αυτή τη σχέση έχουν το στοιχείο του «αλάθητου», αφού στηρίζονται στην επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Χρειάζεται επομένως η πλήρης υποταγή και υπακοή. Γιατί δέν πρόκειται για ανθρώπινες αντιλήψεις και συμβουλές αλλά για «εντολές» του Θεού.

Είναι μια πολύ επικίνδυνη πνευματικά υπόθεση να ταυτίζει κάποιος τον δικό του προσωπικό λόγο με τις εντολές του Θεού.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

MARIE-LOUISE VON FRANZ: Ο ΧΡΥΣΟΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ (20)

Συνέχεια από : Τρίτη, 21 Σεπτεμβρίου 2010

Κεφάλαιο 10ο
Ο Λούκιος ξαναβρίσκει τον εαυτό του

 Ως επόμενο μένει να συζητηθή το θέμα (μοτίβο) των διαφόρων χρωμάτων: το ένδυμα της θεάς λάμπει άλλοτε λευκό, άλλοτε κιτρινωπό, άλλοτε ροδόχρου, και είναι όλα σκεπασμένα από έναν μαύρον (μέλαναν) μανδύα. Το μαύρο θα αντιστοιχούσε στο «nigredo» των αλχημιστών, ακολουθούμενο απ’ το «albedo», τη λευκότητα, μετά απ’ το «rubedo», το κοκκινόχρωμο, και τελικά απ’ το «citrinitas», το κίτρινο ή χρυσαφί ως το τέταρτο χρώμα. Όλ’ αυτά τα χρώματα είχαν αποδοθή στην αρχαιότητα στον κάτω κόσμο. Ήταν τα χρώματα του άλλου κόσμου, και αντιστοιχούν γι’ αυτό επίσης στις τέσσερις βαθμίδες στο αλχημιστικό συμβάν. Μαύρο είναι το πρώτο χρώμα, που συναντά κανείς αναλύοντας την prima materia (πρώτη ύλη), αλλά ακόμα και στο βαθύτερο προχώρεμα στο ασυνείδητο μένει το μαύρο να επικρατή. Αυτό επαληθεύεται και στον Λούκιο, γιατί έχει ζήσει μέχρι τώρα μόνον το «nigredo», ένα στάδιο της θλίψης και της σύγχυσης

Και οι γιρλάντες από λουλούδια και καρπούς συναντώνται στα κείμενα της αλχημείας. Εμφανιζόταν γενικά στο ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στο «nigredo» και το «albedo» ένα ενδιάμεσο στάδιο ανάμικτων χρωμάτων, ένα βίωμα του κόσμου των φυτών και των ζώων. Το μαύρο, το λευκό και το κόκκινο δεν είναι μόνον τα τυπικά χρώματα στο αλχημιστικό συμβάν. Ήταν πολύ πρωτύτερα τα χρώματα, που χρησιμοποιούνταν ειδικά στη διακόσμηση των φερέτρων και σε όλα, όσα είχαν να κάνουν με τη λατρεία των νεκρών. Στην ελληνο-ρωμαϊκή όπως επίσης και στην αιγυπτιακήν εποχή ήταν τα χρώματα του άλλου κόσμου. Το μαύρο και το άσπρο δεν είναι από μιαν ορισμένην άποψη χρώματα, και γι’ αυτό μπορεί να πη πράγματι κανείς, ότι παραπέμπουν στον άλλον κόσμο. Είναι οι απώτατοι αντίθετοι πόλοι έξω απ’ το «παιχνίδι των χρωμάτων της ζωής». Έτσι ήταν π.χ. στη Σπάρτη το λευκό το χρώμα της λύπης (του πένθους) και του θανάτου, όπως το μαύρο σε μας˙ στην Κίνα επίσης το άσπρο το χρώμα του θανάτου. Συνδέονται έτσι σ’ ολόκληρη τη γη το μαύρο και το άσπρο με τον άλλον κόσμο, με όλα, όσα βρίσκονται πέρα απ’ την ορατήν ανθρώπινη, γήινη ζωή, ενώ το κόκκινο θεωρούνταν περισσότερο ως σύμβολο για την ουσία της ζωής. Βρίσκουμε το κόκκινο χρώμα σε αιγυπτιακούς τάφους, κι ακόμα και παλιότερα, στους προϊστορικούς καιρούς, βάφονταν ή επιχρίονταν συχνά τα πτώματα ή και ολόκληρο το εσωτερικό των τάφων με κόκκινο, το οποίο έπρεπε πιθανώς να συμβολίζη τη μυστική συνέχιση της ζωής στον άλλον κόσμο και την ιδέα, πως οι νεκροί δεν είναι νεκροί, αλλά έχουν ακόμα τη δική τους ζωή.

Αυτά τα τέσσερα χρώματα της αλχημείας παρομοιάστηκαν απ’ τον Γιουνγκ με τα τυπικά στάδια κατά την κάθοδο του μοντέρνου (σύγχρονου) ανθρώπου στο ασυνείδητο, όπου το μαύρο θα αντιστοιχούσε στην πρώτην πραγματοποίηση (συνειδητοποίηση) του ασυνείδητου, εκείνην της σκιάς, όταν συσκοτίζεται η προηγούμενη συνειδητή στάση (διάθεση). Αυτό είναι ένα στάδιο, στο οποίο εμφανίζεται ως επί το πλείστον το πρόβλημα της σκιάς, γιατί το «nigredo» αντιστοιχεί από ορισμένην άποψη στη συνάντηση με τη σκιά. Η σκιά αντοπροσωπεύει σ’ αυτό το στάδιο ολόκληρο το ασυνείδητο και κάθε τι, το οποίο είχε παραμείνει απ’ την προηγούμενη συνειδητή στάση «στη σκιά». Γι’ αυτό και προξενεί πολύ συχνά η πρώτη συνάντηση με τη σκιά μια βαθειά θλίψη, ένα αίσθημα της σύγχυσης, την καταστροφή της προηγούμενης συνειδητής στάσης, το να είσαι χαμένος στο σκοτάδι. Ακολουθεί μετά η πολύχρωμη όψη με τα λουλούδια και τα ζώα της, το οποίο σημαίνει, πως μετά το στάδιο του συμβιβασμού με τη συνάντηση της σκιάς αρχίζει να επανέρχεται το θετικό αίσθημα της ζωής.

Αυτή είναι όμως μόνο μια προσωρινή όψη. Ακολουθεί μετά το επόμενο βήμα, το πρόβλημα της πραγματοποίησης του animus και της anima, κατά την οποία κρατείται κανείς σε μεγάλη απόσταση απ’ την εξωτερική πραγματικότητα. Η ολοκλήρωση αυτών των δύο δυνάμεων σημαίνει σκληρή εργασία στον εαυτό σου για πολλά χρόνια. Σ’ αυτό το στάδιο διαμένει κανείς ούτως ειπείν για πολύ ακόμα στη χώρα του θανάτου, γιατί μπορείς να επεξεργαστής το πρόβλημα της anima και του animus μόνο σε μια περίοδο μεγάλης ενδοσκόπησης. Ακόμα κι όταν θά ’πρεπε να εμφανιστούν τα δύο με τη μορφή της μεταβίβασης, που σημαίνει σε προβαλλόμενη μορφή, μπορείς να τα πλησιάσης μόνο σε υποκειμενική εσωτερική όψη. Αυτό είναι ένα στάδιο της απομάκρυνσης απ’ την εξωτερική πραγματικότητα, στο οποίο πρέπει να κρατήση κανείς ασφαλισμένες τις εξελίξεις στο αποστακτήριο του ίδιου του τού εσωτερικού (της ψυχής) και να αντανακλάση εντελώς ο ίδιος του ο εαυτός – με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.

Στο στάδιο του μαύρου και άσπρου της αλχημείας πρέπει να εργαστή σκληρά ο αλχημιστής, και στην ανάλυση συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με τον αναλυτή. Το εγχείρημα, να συνειδητοποιηθούν αυτές οι δυνάμεις, είναι ένα δύσκολο έργο, όταν έχη ωστόσο πραγματοποιηθή, λένε οι αλχημιστές, πως η σκληρή δουλειά έχει παρέλθει. Πρέπει μετά μόνο να εξακολουθήση κανείς και να θερμαίνη την ίδια του την ουσία με μιαν ήπια, αδύνατη φωτιά χωρίς περαιτέρω ένταση. Τότε εμφανίζεται από μόνη της η «rubedo». Όταν εμφανιστή, μπορεί ν’ ανοίξη κανείς το αποστακτήριο, και θα εξέλθη – εκφρασμένο στην αλχημιστική γλώσσα – ο ήλιος ή η πέτρα των σοφών και θα αναλάβη την κοσμοκρατορία.

Σε λιγότερο ποιητική γλώσσα θα σήμαινε αυτό την έναρξη της πραγματοποίησης του Ταυτού, που αναλαμβάνει σ’ αυτήν τη στιγμή την καθοδήγηση του συμβάντος, έτσι ώστε δεν πρέπει να μοχθή περαιτέρω το Εγώ. Η αποσυρθείσα αντανακλαστική ενδοσκόπηση μπορεί τώρα επίσης να χαλαρώση, γιατί κατά την πραγματοποίηση του Ταυτού είναι εξίσου σημαντικό να γνωρίζης, αν θά ’πρεπε να πραγματοποιήση κάποιος κάτι εσωτερικά ή να μεταβιβάση πιο πέρα τη δυναμική του στην εξωτερική πραγματικότητα. Γίνεται κανείς ο υπηρέτης μιας παλλόμενης αρχής (Prinzip), που εκδηλώνεται άλλοτε ενδο- και άλλοτε εξωσκοπικά. Μπορεί να λάβης μια διαταγή απ’ το Ταυτό, να πράξης κάτι στον εξωτερικό κόσμο, ή μιαν υπόδειξη, να πραγματοποιήσης κάτι σε σένα τον ίδιον. Ο αποστακτήρας έχει γίνει γι’ αυτό περιττός, επειδή το Ταυτό δεν είναι πια κάτι, το οποίο κομματιάζεται: Απ’ τη στερότητα του αγγείου έχει προέλθει τώρα η στερεότητα της «πέτρας των σοφών», που σημαίνει μια μόνιμη εσωτερική εμπειρία του Ταυτού, η οποία δίνει βαθειά εσωτερική σταθερότητα στην προσωπικότητα, που καθιστά κάθε τεχνητή εξωτερική στερέωση ή παγίωση περιττή. Σε πολλά αλχημιστικά κείμενα είναι το αγγείο κι αυτό, που παρασκευάζεται μέσα του, η πέτρα των σοφών, ένα και το αυτό. Πρόκειται για ένα σύμβολο για το σταθερό κέντρο της εσώτατης προσωπικότητας. Αυτό δεν ταυτίζεται με το Εγώ, αλλά πραγματοποιεί πολύ περισσότερο το Εγώ σε μιαν ε ξ υ π η ρ ε τ ι κ ή λειτουργία. Γι’ αυτό και ονομάζεται η πέτρα των σοφών στην αλχημεία ανάμεσα στα άλλα και βασιλιάς, ο μεγάλος κυρίαρχος, που εκτείνεται σε δύναμη πολύ πιο πέρα απ’ το σύμπλεγμα του Εγώ.

Στο ένδυμα της Ίσιδας υπαινίσσεται η τρίχρωμη ωραιότητα όλες αυτές τις δυνατότητες, και έχει άλλωστε πράγματι αναλάβει εκείνη αυτήν τη χρονική στιγμή τη συνέχιση του συμβάντος. Παρ’ όλο που διαβάζει κανείς συχνά σε περιλήψεις των ιδεών του Γιουνγκ, ότι στο γεγονός της εξατομίκευσης μπορεί να προκύπτη κατ’ αρχάς μια πραγματοποίηση της σκιάς, μετά της anima ή του animus και μετά του Ταυτού, ισχύει αυτό μόνον cum grano salis (κατά μεγάλη προσέγγιση). Στην πραγματικότητα συναντά κανείς κατ’ αρχάς ο λ ό κ λ η ρ ο το ασυνείδητο, το Ταυτό με τον animus και την anima και τη σκιά. Αλλ’ είναι τα στοιχεία της σκιάς γενικώς εκείνα, τα οποία μπορούν (είναι σε θέση) να πραγματοποιήσουν, απ’ την ισχυρή εντύπωση, που διατηρούν, οι άνθρωποι. Αυτό και μόνον αρκεί, για να γίνη κατανοητό, τί μπορεί να κάνη κανείς σαφές (διαφανές) και πραγματικό. Όλα τ’ άλλα μένουν συνήθως καθαρά αφηρημένα˙ μόνο μετά την εργασία στη σκιά αρχίζεις να ξεχωρίζης κάτι περαιτέρω. Ένας άντρας μπορεί να δη μερικά θηλυκά στοιχεία πίσω απ’ αυτό, το οποίο αναγνωρίζει τώρα ως ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς του, κι η γυναίκα θα μπορούσε να αναγνωρίση ορισμένα τυπικά αρσενικά στοιχεία στον εαυτό της. Σ’ αυτό το στάδιο αναγνωρίζει κανείς τη θηλυκή ή αρσενική, αντίθετη ως προς το φύλο όψη της ίδιας του ασυνείδητης προσωπικότητας. Σ’ αυτήν τη βαθμίδα περιέχουν οι μορφές του animus και της anima ξανά ούτως ειπείν ολόκληρο το ασυνείδητο, έτσι ώστε πρόκειται εδώ στον Λούκιο για μια συνάντηση με την αρχετυπική, απόλυτα ταυτισμένη με το Ταυτό anima.

Θα δούμε, ότι ο Απουλήιος καλείται μόνον, αφού έχει εισέλθει μέσω μιας αφιέρωσης στα μυστήρια της Ίσιδας και έχει ζήσει έναν ορισμένο χρόνο στη Ρώμη κατά συνηθισμένον τρόπο ως αφιερωμένος και υπηρέτης της θεάς, για δεύτερη φορά μέσω ονείρων σε περαιτέρω μύηση. Πρέπει να βιώση αυτήν τη φορά τον θεό Όσιρι στον εαυτό του ή το μέρος του ασυνείδητου, που αποκαλύπτεται ως πυρήνας ολόκληρης της προσωπικότητας: το Ταυτό. Στην παρούσα όμως χρονική στιγμή είναι η Ίσιδα και το Ταυτό ένα. Ενσαρκώνει εκείνη προσωρινά την αποστολή του ασυνείδητου. Όλες οι μελλοντικές δυνατότητες εξέλιξης του Λούκιου περιέχονται σ’ αυτήν, έτσι ώστε του ζητά εντελώς δίκαια, να την υπηρετήση μ’ έναν απεριόριστον τρόπο.

Θα αφιερωθή αργότερα στη λατρεία του Όσιρι, όπως αναφέρθηκε, ο Λούκιος. Καθώς παριστάνουν η Ίσις κι ο Όσιρις τις θηλυκές και αρσενικές όψεις, θα αντιστοιχούσε αυτό στην εμπειρία του «rubedo». Επιστρέφει κατόπιν ως νομικός στη Ρώμη και μεριμνά για το αξίωμά του ως λαϊκός (αρχάριος) ιερέας στα μυστήρια. Στη διάρκεια της υπηρεσίας του για τη θεά μένει στην περιοχή του ναού, που σημαίνει κλεισμένος στον εαυτόν του, όταν όμως έχει γίνει αρκετά στέρεη η εσωτερική περιοχή, δεν υφίσταται καμμιά ανάγκη γι’ αυτό το εξωτερικό πλαίσιο πια. Έχει κανείς τώρα εσωτερική στερεότητα απέναντι στην πρόσκρουση του εξωτερικού κόσμου και μπορεί να επιστρέψη με φαινομενικά μη αντανακλώμενον τρόπο ξανά στην ζωή.

Στο τέταρτο ή κίτρινο στάδιο δίνουν οι αλχημιστές πολύ αξιοσημείωτες υποδείξεις, καθώς το ονομάζουν multiplicatio και το παρομοιάζουν με τον κόκκο του σταριού, ο οποίος πολλαπλασιάζεται πεθαίνοντας χίλιες φορές. Με την πέτρα των σοφών μπορεί να μετατρέψη κανείς κάθε μη ευγενές μέταλλο σε χρυσό. Ο λάπις διαθέτει μιαν μετατρεπτικήν ακτινοβολία, που επενεργεί ακόμα και έξω στον κόσμο (Kosmos). Αυτό θα σήμαινε σε συμβολική μορφή: με την πραγματοποίηση τού Ταυτού βρίσκεται κανείς σε απόλυτην αρμονία μ’ ολόκληρον τον κόσμο, σε μια συγχρονιστική συμφωνία με το εντός και το εκτός. Ένα στάδιο, το οποίο μπορούν να επιτύχουν οι περισσότεροι άνθρωποι μόνο για μερικά και λίγα λεπτά και το οποίο χαρακτηρίζουν ως το να είσαι ένα με το Ταό οι Κινέζοι.

Αυτό υπενθυμίζει την περίφημη βουδιστική σειρά εικόνων του ζεν «Το βόδι κι ο βοσκός του», με τις οποίες παρίστανε ο Κινέζος ζωγράφος την εσωτερικήν πορεία της εξέλιξης σε συμβολική μορφή. Προκύπτει πρώτα η απελευθέρωση, μετά η σύλληψη και κατόπιν η εξημέρωση του βοδιού. Αυτό θα αντιστοιχούσε στο «nigredo» κι ανήκει στο «ζωϊκό» στάδιο της αυτοαγωγής και τα προβλήματά του. Ακολουθεί μετά η εικόνα της πανσέληνου και του μαθητή που την προσκυνά. Έχει λησμονήσει το βόδι κι επίσης το καμτσίκι, με το οποίο ώφειλε να το εξημερώση, κι ολόκληρο το πρόβλημα της ορμής έχει εξαφανιστή. Η επόμενη εικόνα είναι ο στρογγυλός δίσκος της σελήνης, το στάδιο της φώτισης, που υπερβαίνει κατά πολύ το Εγώ. Αυτή η φώτιση είναι (ο) «Βούδας». Δεν μπορεί να προστεθή τίποτα πια. Και εμφανίζεται μετά ένα ανθισμένο κλαδί κερασιάς. Δεν μπορεί να αναγνωρίση κανείς εντελώς, τί έρχεται να δηλώση, μόνον, ότι πρόκειται πιθανώς για μιαν επιστροφή στην ζωή. Η τελευταία εικόνα δείχνει έναν ηλικιωμένον άντρα με χοντρή κρεμασμένη κοιλιά, που πηγαίνει χαμογελώντας στον δρόμο του. Ο υπηρέτης του είναι κοντά του και κρατάει το πιάτο ενός ζητιάνου, και μερικά κλαδιά λουλουδιών κερασιάς βρίσκονται πίσω του. Πηγαίνει στην αγορά, ζητιανεύοντας, και λέει το κείμενο: «Έχει λησμονήσει τον βούβαλο˙ έχει λησμονήσει την ίδια του τη μεγάλη εμπειρία˙ έχει λησμονήσει ακόμα κι αυτόν τον ίδιον, αλλά όπου πάντως και να πηγαίνη, ανθίζουν τα κλαδιά της κερασιάς.» Αυτό θα αντιστοιχούσε στο κίτρινο ή χρυσό στάδιο της αλχημείας. Υπάρχει τότε μια ενότητα με τον Κόσμο. Φαινομενικά ένα στάδιο πλήρους ασυνειδησίας, πρόκειται όμως στην πραγματικότητα ακριβώς για το αντίθετο. Θα επιθυμούσα να συστήσω σ’ αυτήν τη συνάφεια τα δύο τελευταία κεφάλαια του «Mysterium Coniunctionis» του Γιουνγκ για τον unus mondis (έναν κόσμο), επειδή περιγράφεται εκεί η ίδια εμπειρία από αλχημιστική και ψυχολογική όψη.

Η θεά στο κείμενό μας κρατά στο δεξί χέρι ένα σείστρο από ορείχαλκο, ένα χρησιμοποιούμενο στη λατρεία της Ίσιδας όργανο, για να εκδιώκη τους κακούς δαίμονες και πνεύματα (σ.σ.: Υπάρχουν παραλληλισμοί σ’ αυτό: στην Αφρική διώχνει κανείς δαίμονες που προξενούν θύελλες ή μιαν έκλειψη ηλίου με όσον το δυνατόν περισσότερο θόρυβο). Θα μπορούσε να το παρομοιάση κανείς με το χρησιμοποιούμενο στην καθολική (λατινική) (θεία) λειτουργία κουδούνι, που το χτύπημά του στρέφει την προσοχή των πιστών στην ιερή πράξη και ενεργεί επίσης, για να κρατήση σε απόσταση κάθε τι βέβηλο. Κρατά στο αριστερό χέρι ένα χρυσό αγγείο, το πιο κεντρικό και πιο σημαντικό σύμβολο, που αντιστοιχεί στη σημασία του στην προαναφερθείσα στα νερά της Στυγός υδρία. Το χρυσό αγγείο μοιάζει με μιαν υδρία, κι η θεά το κρατά στο αριστερό της χέρι. Είναι ένα σύμβολο του Όσιρι. Σε ρωμαϊκές λατρείες συνδέονται όλα, όσα έχουν να κάνουν με τον κάτω κόσμο, με το αριστερό χέρι. Πασπαλίζονταν έτσι τα ιερά ζώα της θυσίας πάντοτε με το αριστερό χέρι με αλεύρι, όταν ήταν αφιερωμένα στους κάτω θεούς. Σε αντίθεση μ’ αυτό ήταν όλα, όσα είχαν να κάνουν με τους θεούς ψηλά, συνδεδεμένα με το δεξί. Η θεά στον Απουλήιο κρατά συνεπώς κάτι στο χέρι, που δηλώνει συμβολικά το ασυνείδητο ακόμα επόμενο βήμα εξέλιξης, την πραγματοποίηση του Ταυτού, που υπερβαίνει ακόμα την πραγματοποίηση της anima. Μοιάζει με το μυστηριώδες περικάλυμμα ενός περιεχομένου, που δεν το γνωρίζει κανείς ακόμα. Κρατά τη δυνητική ισχύ του Όσιρι στο χέρι της και λέει: «Κοίτα, η προσευχή σου με έχει αγγίξει. Εγώ, η μητέρα-φύση των πάντων, κυβερνήτις των στοιχείων, πρωτότοκο παιδί του χρόνου, ύψιστη των θεοτήτων, βασίλισσα των πνευμάτων, πρώτη των ουρανίων˙ εγώ, που ενώνω εγώ σε μένα μόνον τη μορφή όλων των θεών, ανδρών και γυναικών, και διατάζω μ’ ένα νεύμα πάνω απ’ τους φωτεινούς λειμώνες του ουρανού, τους ιαματικούς ανέμους της θάλασσας και την πολυθρήνητη σιωπή του κάτω κόσμου. Η μοναδική θεότητα, την οποίαν τιμά με τόσο παντοειδή μορφή, τόσο διαφορετικά έθιμα και πολλών ειδών ονόματα ολόκληρη η οικουμένη: εμένα ονομάζουν οι πρωτότοκοι όλων των ανθρώπων, οι Φρύγες, pessinuntische μητέρα των θεών˙ εγώ ονομαζόμουν στους Αθηναίους, τους πρώτους κάτοικους της Αττικής, κεκροπική Αθηνά, στους νησιώτες Κύπριους Αφροδίτη της Πάφου, στους βελοφόρους Κρήτες δικτυακή Άρτεμις, στους τρίγλωσσους Σικελούς Περσεφόνη της Στύγας, στους Ελευσίνιους θεά των όλων Δήμητρα. Άλλοι με ονομάζουν Juno, άλλοι Bellona, άλλοι Εκάτη, κι άλλοι Ραμνούσια. Αυτοί όμως, τους οποίους φωτίζει ο ανατέλλων ήλιος με τις πρώτες του αχτίνες, οι Αιθίοπες των δύο χωρών, κι οι κάτοχοι της πιο αρχαίας σοφίας, οι Αιγύπτιοι, τιμώντας με μέ τα πιο κατάλληλα και ιδιαίτερα έθιμα, μου δίνουν το αληθινό μου όνομα: βασίλισσα Ίσις. Σου εμφανίζομαι από οίκτο για τη δυστυχία σου˙ έρχομαι σε σένα με εύνοια και χάρι. Ανάστειλε λοιπόν τη ροή των δακρύων σου, παύσε τη λύπη σου, τον θρήνο σου. Η μέρα της θεραπείας σου είναι εδώ, με την ισχύ της παντοδυναμίας μου˙ άνοιξε μόνον τη θλιμμένη σου ψυχή στη θεϊκή μου προσταγή!

Η μέρα, που ακολουθεί αυτήν τη νύχτα, είναι για μένα από παμπάλαιο έθος αγιασμένη. Οι θύελλες του χειμώνα έχουν παρέλθει, η ορμή της θάλασσας έχει κοπάσει˙ ξεκινά η ναυσιπλοΐα: Οι ιερείς μου μού αφιερώνουν ένα νεοξυλουργημένο πλοίο και μου θυσιάζουν τους πρώτους καρπούς από κάθε φορτίο. Πρόσμενε την ιερήν τους πομπή ούτε με άτολμη ούτε με ανόσια καρδιά. Με την προσταγή μου θα πρέπη να κρεμάση ο αρχιερέας ένα στεφάνι τριαντάφυλλα με το δεξί χέρι στο κρόταλο. Συνωστίσου μόνο χωρίς αναβολή μέσα απ’ το πλήθος, βάδισε μέ εμπιστοσύνη στην προστασία μου και με θάρρος κατά μήκος της πομπής, μέχρι να βρεθής τόσο κοντά στον αρχιερέα, ώστε να μπορής να του αρπάξης με το πρόσχημα ενός χειροφιλήματος απαρατήρητος μερικά τριαντάφυλλα: θα αποβάλης αμέσως τη μορφή αυτού του ρυπαρού, προ πολλού μισητού σε μένα ζώου. Μη φοβηθής στην εκτέλεση της εντολής μου καμμιά δυσκολία, γιατί αυτήν τη στιγμή, που στέκομαι εδώ μπροστά σου, παρίσταμαι εκεί στον αρχιερέα μου στο όνειρο και του αποκαλύπτω, τί πρόκειται να συμβή και πώς πρέπει να συμπεριφερθή σ’ αυτό. Με την προσταγή μου θ’ ανοίξη μπροστά σου ο λαός που συρρέει τον δρόμο.»

Η λιτανεία της Ίσιδας με τα δεδομένα της και τη σημασία της είναι μέρος του ελληνο-ρωμαΐκού παλιρροΐκού ημερολογίου και επίσης του μεγάλου ετήσιου ημερολογίου, που υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων στην Αίγυπτο και που θα μπορούσε να το παρομοιάση κανείς με το δικό μας εκκλησιαστικό ημερολόγιο. Ορισμένες περίοδοι του έτους έχουν την ιερή σημασία τους, έτσι ώστε να είναι υφασμένος ο χρόνος και ψυχολογικά στη θρησκευτική άσκηση της λατρείας. Τον χειμώνα έβγαζαν τα πλοία στην περιοχή της Μεσογείου στη στεριά, η ναυσιπλοΐα σταματούσε πρακτικά και αναλαμβάνονταν πάλι σε μιαν ορισμένην ημερομηνία την άνοιξη με μια λιτανεία του σύνολου πληθυσμού κοντά στη θάλασσα, όπου και πρόκειται για την περιγραφείσα εδώ γιορτή (5 Μαρτίου).

Η θεά Ίσις ήταν η προστάτισσα της ναυσιπλοΐας και των ναυτικών, όπως είναι πάντα ακόμα σε καθολικές χώρες η Παρθένος Μαρία. Ως «stella maris» («αστέρι της θάλασσας») έχει κληρονομήσει η Παρθένος Μαρία λειτουργία και κύρος απ’ την Ίσιδα. Ο Λούκιος θα εύρισκε στη διάρκεια αυτής της λιτανείας τα τριαντάφυλλα, του υπόσχεται η θεά. Υφίσταται ωστόσο ακόμα δύο ειδών κίνδυνος: μια φορά, ότι θα λακτίζονταν καθώς θά ’τρωγε τα τριαντάφυλλα που κρατούσε ο ιερέας μακριά από ερεθισμένους ανθρώπους ή ότι θα στέκονταν μετά την επαναμεταμόρφωσή του σε ανθρώπινη μορφή ξαφνικά γυμνός. Η Ίσις όμως το έχει προβλέψει κι αυτό και ειδοποιήσει τον ιερέα σ’ ένα όνειρο, ότι ο Λούκιος έπρεπε να λάβη γρήγορα ενδύματα και να μην προέκυπτε άρα ούτε ερεθισμός ούτε σκάνδαλο για την ασυνήθιστη, δημοσίως συμβαίνουσα μεταμόρφωση.

Αμέθυστος

ANIMUS ΚΑΙ ANIMA – Δύο δοκίμια της Εmma Yung

Συνέχεια από 23 Σεπτεμβρίου 2010

Και τώρα ερχόμαστε στη μαγεία των λέξεων. Μια λέξη όπως ακριβώς και μια ιδέα ή μια σκέψη, αφήνει την εντύπωση του πραγματικού πάνω σε μη διαφοροποιημένα πνεύματα. Ο Βιβλικός μύθος της Δημιουργίας, για παράδειγμα, όπου ο κόσμος γεννιέται από τον προφορικό λόγο του Δημιουργού, είναι μία έκφραση αυτού του γεγονότος. Ο animus, επίσης, κατέχει τη μαγική δύναμη των λέξεων, και επομένως άνδρες που έχουν το χάρισμα της ρητορείας μπορούν να ασκήσουν καταναγκαστική επίδραση πάνω σε γυναίκες, και με την καλή και με την κακή έννοια. Πηγαίνω πολύ μακριά όταν λέω πως η μαγεία της λέξης,, η τέχνη του λόγου, είναι εκείνο το πράγμα σ’ έναν άνδρα μέσω του οποίου μια γυναίκα αιχμαλωτίζεται πιο σίγουρα και παρασύρεται πιο συχνά ; Αλλά δεν είναι μόνο η γυναίκα που βρίσκεται κάτω από τη μαγεία των λέξεων˙ το φαινόμενο κυριαρχεί παντού. Τα ιερά αρχαία σύμβολα του αλφαβήτου, τα ινδικά mantras, οι προσευχές και οι μαγικοί τύποι κάθε είδους μέχρι τις σύγχρονες τεχνικές εκφράσεις και τα σλόγκαν, όλα μαρτυρούν τη μαγική δύναμη του πνεύματος που έχει η λέξη.

Εντούτοις, μπορούμε να πούμε γενικά ότι η γυναίκα είναι πιο δεκτική σε τέτοια μαγικά ξόρκια από έναν άνδρα αντίστοιχου πολιτιστικού επιπέδου. Ένας άνδρας έχει από τη φύση του την ώθηση να καταλάβη τα πράγματα με τα οποία ασχολείται˙ τα μικρά αγόρια έχουν ιδιαίτερη αδυναμία να διαλύουν τα παιχνίδια τους για να δούν πώς είναι μέσα ή πώς λειτουργούν. Σε μια γυναίκα αυτή η ανάγκη εκφράζεται πολύ λιγότερο. Μπορεί εύκολα να δουλεύη με εργαλεία ή μηχανές, χωρίς να της έρθη ποτέ η σκέψη να θέλη να μελετήση ή να κατανοήση την κατασκευή τους. Με όμοιο τρόπο, μπορεί να εντυπωσιαστή από μια λέξη που ακούγεται σαν σπουδαία, χωρίς να αντιληφθή ποτέ το ακριβές της νόημα. Ένας άνδρας έχει πολύ περισσότερο την τάση να ανιχνεύη το νόημα.

Η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση του animus δεν είναι σε μια σχηματισμένη εικόνα (Gestalt), αλλά μάλλον σε λέξεις (λόγος επίσης σημαίνει την ομιλία). Μας έρχεται σαν μια φωνή που σχολιάζει κάθε κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, ή διακηρύσσει κανόνες συμπεριφοράς γενικά εφαρμόσιμους. Συχνά αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε για πρώτη φορά τον animus σε αντίθεση με το εγώ, πολύ πριν αποκρυσταλλωθή ( ο animus ) σε μια προσωπική εικόνα. Από όσο έχω παρατηρήσει, αυτή η φωνή εκφράζεται κυρίως με δύο τρόπους. Πρώτα ακούμε από αυτόν ένα κριτικό, συνήθως αρνητικό σχόλιο σε κάθε μας κίνηση, μιαν ακριβή εξέταση όλων των κινήτρων και των προθέσεων, κάτι που φυσιολογικά προκαλεί πάντοτε αισθήματα κατωτερότητος , και τείνει να πνίξη στη γένεσή της κάθε πρωτοβουλία και κάθε επιθυμία για αυτοέκφραση. Από καιρό σε καιρό αυτή η ίδια φωνή μπορεί επίσης να εκφράση έναν υπερβολικό έπαινο, και το αποτέλεσμα αυτών των άκρων στις κρίσεις είναι να ταλαντεύεται κάποιος ανάμεσα στην αίσθηση της τέλεια μηδαμινότητας, και σε μια διογκωμένη αίσθηση της αξίας και της σπουδαιότητας κάποιου. Ο δεύτερος τρόπος ομιλίας του animus περιορίζεται λίγο-πολύ αποκλειστικά στο να προφέρη διαταγές ή απαγορεύσεις και στο να εκφράζη γενικά αποδεκτές απόψεις.

Μου φαίνεται ότι δύο σπουδαίες πλευρές της λειτουργίας του λόγου εκφράζονται εδώ. Από την μια πλευρά έχουμε τη διάκριση, την κρίση και την κατανόηση˙ από την άλλη, την αφαιρετική ικανότητα και τη διατύπωση γενικών νόμων. Θα μπορούσαμε, ίσως, να πούμε, ότι όπου υπερισχύει το πρώτο είδος λειτουργίας η μορφή του animus εμφανίζεται σαν ένα μοναδικό πρόσωπο, ενώ εάν υπερισχύη το δεύτερο είδος λειτουργίας, εμφανίζεται σαν μια πολλαπλότητα, ένα είδος συμβουλίου. Η διάκριση και η κρίση είναι κυρίως ατομικά χαρακτηριστικά, ενώ η διατύπωση νόμων και η αφαίρεση προϋποθέτει μια συμφωνία εκ μέρους πολλών, επομένως εκφράζεται πιο ταιριαστά από μιαν ομάδα.

Είναι γνωστό ότι μια πραγματικά δημιουργική ικανότητα του πνεύματος είναι σπάνιο πράγμα στη γυναίκα. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που έχουν αναπτύξει τις δυνατότητες σκέψης, διάκρισης και κρίσης σε μεγάλο βαθμό, αλλά πολύ λίγες υπάρχουν που να είναι πραγματικά δημιουργικές με τον τρόπο που είναι ένας άνδρας. Λέγεται με κακεντρέχεια ότι στη γυναίκα λείπει τόσο πολύ το χάρισμα της εφευρετικότητας, ώστε αν το κουτάλι της κουζίνας δεν είχε εφευρεθή από έναν άνδρα, θα ανακατεύαμε ακόμη τη σούπα με ένα ξύλο.

Η δημιουργικότητα της γυναίκας βρίσκει την έκφρασή της στη σφαίρα της ζωής, όχι μόνο στις βιολογικές λειτουργίες της σαν μητέρας, αλλά στη διαμόρφωση της ζωής γενικά, είτε στη δραστηριότητά της ως εκπαιδευτικού, στον ρόλο της σαν συντρόφου του άνδρα, σαν μητέρας στο σπίτι, ή σε κάποιαν άλλη μορφή. Η ανάπτυξη σχέσεων έχει πρωταρχική σημασία για τη διαμόρφωση της ζωής, και αυτό είναι το πραγματικό πεδίο της γυναικείας δημιουργικής δύναμης. Ανάμεσα στις τέχνες, το θέατρο είναι πρώτα και κύρια αυτή, στην οποία η γυναίκα μπορεί να επιτύχη ισότητα με τον άνδρα. Στην ηθοποιία οι άνθρωποι, οι σχέσεις και η ζωή παίρνουν μορφή, και έτσι η γυναίκα είναι εδώ τόσο δημιουργική όσο και ο άνδρας. Συναντάμε δημιουργικά στοιχεία επίσης στα προϊόντα του ασυνειδήτου, στα όνειρα, στις φαντασιώσεις ή στις φράσεις που έρχονται αυθόρμητα στις γυναίκες. Αυτά τα προϊόντα συχνά περιέχουν σκέψεις, απόψεις, αλήθειες καθαρά αντικειμενικής, απόλυτα απρόσωπης φύσης. Ο διαλογισμός πάνω σ’ αυτού του είδους τη γνώση και τα περιεχόμενα είναι ουσιαστικά η λειτουργία του ανώτερου animus.

Στα όνειρα βρίσκουμε συχνά αρκετά αφηρημένα επιστημονικά σύμβολα που δύσκολα μπορούν να ερμηνευθούν σε προσωπικό επίπεδο, αλλά αντιπροσωπεύουν αντικειμενικές ανακαλύψεις ή ιδέες, για τις οποίες κανένας δεν νοιώθει μεγαλύτερη, ίσως, έκπληξη από την ίδια την ονειρευόμενη. Αυτό είναι ιδιαίτερα εκπληκτικό στις γυναίκες που έχουν ελλιπώς ανεπτυγμένη την ικανότητα σκέψης, ή έχουν περιορισμένη παιδεία. Ξέρω μια γυναίκα στην οποία η σκέψη είναι η «κατώτερη λειτουργία», που τα όνειρά της αναφέρουν συχνά προβλήματα αστρονομίας και φυσικής, και επίσης αναφέρονται σε τεχνικά εργαλεία κάθε είδους. Μια άλλη γυναίκα, αρκετά μη ορθολογικού τύπου, όταν αναπαρίστανε περιεχόμενα του ασυνειδήτου σχεδίαζε αυστηρά γεωμετρικές μορφές κρυσταλλοειδούς δομής, σαν αυτές που βρίσκουμε σε βιβλία γεωμετρίας ή ορυκτολογίας. Σε άλλες επίσης, ο animus φέρνει ιδέες για τον κόσμο και την ζωή που φθάνουν πολύ μακρύτερα από τη συνειδητή τους σκέψη, και δείχνουν μια δημιουργική ικανότητα που δεν μπορεί να την αρνηθή κανείς.

Όμως, στο πεδίο όπου η δημιουργική δραστηριότητα της γυναίκας ανθεί περισσότερο χαρακτηριστικά, δηλαδή στις ανθρώπινες σχέσεις, ο δημιουργικός παράγοντας πηγάζει από το συναίσθημα συνδυασμένο με την ενόραση ή την αίσθηση, περισσότερο από ό,τι από τον νου με την έννοια του λόγου. Εδώ ο animus μπορεί να γίνη πραγματικά επικίνδυνος, γιατί διεισδύει μέσα στη σχέση, στη θέση του συναισθήματος, κάνοντας έτσι τη συσχέτιση δύσκολη ή αδύνατη. Συμβαίνει πάρα πολύ συχνά, αντί να καταλαβαίνουμε μιαν κατάσταση ή ένα πρόσωπο μέσα από το συναίσθημα και την πράξη ανάλογα, να σκεφθούμε κάτι σχετικά με την κατάσταση ή το πρόσωπο, και να δώσουμε μια γνώμη στη θέση μιας ανθρώπινης αντίδρασης. Αυτό μπορεί να είναι αρκετά σωστό, καλοπροαίρετο και έξυπνο, αλλά δεν έχει αποτέλεσμα, ή έχει στραβό αποτέλεσμα, επειδή είναι σωστό μόνο με έναν αντικειμενικό, εξωτερικό τρόπο. Από την υποκειμενική, ανθρώπινη πλευρά είναι λάθος, επειδή εκείνη τη στιγμή ο σύντροφος ή το σχετιζόμενο μ’ εμάς πρόσωπο υπηρετούνται καλύτερα, όχι με τη διάκριση ή την αντικειμενικότητα, αλλά με το αίσθημα της συμπάθειας. Συμβαίνει πολύ συχνά να παίρνη μια γυναίκα μια τέτοια αντικειμενική στάση πιστεύοντας ότι συμπεριφέρεται αξιοθαύμαστα, αλλά το αποτέλεσμα είναι να καταστρέψη εντελώς την κατάσταση. Η ανικανότητα να καταλάβη κάποια γυναίκα ότι η διάκριση, η λογική και η αντικειμενικότητα είναι ακατάλληλα σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι πραγματικά εκπληκτική. Μπορώ να το εξηγήσω αυτό μόνο με το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν συνηθίσει να σκέφτονται τον αρσενικό τρόπο συμπεριφοράς σαν κάτι καθ’ εαυτό πιο πολύτιμο από τον θηλυκό τρόπο, και ανώτερο από αυτόν. Πιστεύουμε ότι μια αρσενική αντικειμενική στάση είναι καλύτερη σε κάθε περίπτωση από μια θηλυκή και προσωπική. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε γυναίκες που έχουν ήδη επιτύχει ένα ορισμένο επίπεδο συνειδητότητας και μιαν εκτίμηση των ιδιοτήτων της λογικής.

Εδώ έρχομαι σε μια πολύ σπουδαία διαφορά ανάμεσα στο πρόβλημα του animus της γυναίκας και στο πρόβλημα της anima του άνδρα, μια διαφορά που μου φαίνεται πως έχει αντιμετωπιστή με πολύ λίγη προσοχή. Όταν ένας άνδρας έχει ανακαλύψει την anima του και έχει έρθει σε συμβιβασμό μαζί της, πρέπει να αναλάβη κάποια δραστηριότητα που πριν του φαινόταν κατώτερη. Έχει λίγη σημασία το ότι φυσιολογικά η μορφή της anima, είτε είναι εικόνα είτε ανθρώπινο όν, είναι γοητευτικά ελκυστική, και επομένως εμφανίζεται σαν πολύτιμη. Μέχρι σήμερα στον κόσμο μας η θηλυκή αρχή, σε σχέση με την αρσενική, έχει πάντα θεωρηθή σαν κάτι κατώτερο. Μόλις τώρα αρχίζουμε να της αποδίδουμε δικαιοσύνη. Αποκαλυπτικές εκφράσεις όπως «είναι μόνο ένα κορίτσι» ή «ένα αγόρι δεν το κάνει αυτό», συχνά λέγονται στα αγόρια για να δείξουν ότι η συμπεριφορά τους είναι αξιοκατάκριτη. Έπειτα, και οι νόμοι μας δείχνουν καθαρά πόσο διαδεδομένη υπήρξε η ιδέα της κατωτερότητας της γυναίκας. Ακόμη και σήμερα σε πολλά μέρη ο νόμος βάζει καθαρά τον άνδρα πάνω από τη γυναίκα, του δίνει μεγαλύτερα προνόμια, τον κάνει κηδεμόνα της, και ούτω καθεξής. Αποτέλεσμα είναι, όταν ο άνδρας έρθη σε σχέση με την anima του να πρέπη να κατέβη από κάποιο ύψος, να ξεπεράση μιαν αντίδραση – δηλαδή την υπερηφάνειά του – αναγνωρίζοντας ότι αυτή είναι «η κυρίαρχη Κυρία » (Herrin ) όπως την ονόμασε ο Spitteler ή, με τα λόγια του Rider Haggard, « αυτή που πρέπει να την υπακούσουν ».

Με τη γυναίκα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν αναφέρουμε τον animus σαν « αυτόν που πρέπει να τον υπακούουμε », αλλά μάλλον σαν το αντίθετο, επειδή είναι πολύ εύκολο για τη γυναίκα να υπακούση στην αυθεντία του animus – ή του άνδρα – με δουλική υποταγή. Παρ’ όλο που μπορεί να σκέφτεται αλλοιώς συνειδητά, η ιδέα ότι αυτό που είναι αρσενικό είναι από μόνο του μεγαλύτερης αξίας από ό,τι είναι θηλυκό, κυλάει μέσα στο αίμα της. Αυτό συμβάλλει πολύ στην εξύψωση της εικόνας του animus. Αυτό που εμείς οι γυναίκες έχουμε να ξεπεράσουμε στη σχέση μας με τον animus δεν είναι η υπερηφάνεια, αλλά η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η αντίσταση της αδράνειας. Για μας δεν είναι σαν να πρέπη να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας (εκτός εάν έχουμε ταυτισθή με τον animus ), αλλά σαν να πρέπη να εξυψώσουμε τον εαυτό μας. Σ’ αυτό συχνά αποτυγχάνουμε από έλλειψη θάρρους και δύναμη θέλησης. Μας φαίνεται αναίδεια να αντιτάξουμε τη δική μας μη αυθεντική πεποίθηση στις κρίσεις του animus, ή του άνδρα, που διεκδικούν καθολικό κύρος. Το να φθάση μια γυναίκα σε ένα τέτοιο σημείο φανερά τολμηρής πνευματικής ανεξαρτησίας συχνά κοστίζει πολύ, ειδικά επειδή μπορεί να παρεξηγηθή ή να παρερμηνευθή. Αλλά χωρίς αυτό το είδος της επανάστασης, ανεξάρτητα από το τί συνέπειες θα πρέπη να υποστή, ποτέ δεν θα ελευθερωθή από τη δύναμη του τυράννου, ποτέ δεν θα βρή τον εαυτό της. Αν το δούμε εξωτερικά, συχνά φαίνεται να συμβαίνη ακριβώς το αντίθετο˙ επειδή πάρα πολύ συχνά έχουμε συνείδηση μόνο μιας υπερβολικής αυτοπεποίθησης, και πολύ λίγη μετριοφροσύνη ή έλλειψη εμπιστοσύνης είναι φανερή. Στην πραγματικότητα, αυτή η προκλητική και υπερβολικά σίγουρη, ακόμη και φιλόνεικη στάση, θα έπρεπε να κατευθύνεται ενάντια στον animus, και αυτή την πρόθεση έχει μερικές φορές, αλλά γενικά είναι το σημάδι μιας λίγο ή πολύ τέλειας ταύτισης μαζί του.

Δεν υποφέρουμε μόνο στην Ευρώπη από αυτή την ξεπερασμένη ήδη λατρεία του άνδρα, την υπερεκτίμηση του αρσενικού. Στην Αμερική, επίσης, όπου είναι συνήθεια να μιλάη κανείς για μια λατρεία της γυναίκας, η τάση δεν φαίνεται να είναι βασικά διαφορετική. Μία Αμερικανίδα γιατρός με μεγάλη πείρα μού είπε ότι όλες οι ασθενείς της πάσχουν από μιαν υποτίμηση του φύλου τους, και ότι θα πρέπη να τους εμπνεύση την αναγκαιότητα της σωστής εκτίμησης του γυναικείου φύλου.. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν εξαιρετικά λίγοι άνδρες που υποτιμούν το φύλο τους˙ αντίθετα, στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι ιδιαίτερα υπερήφανοι γι’ αυτό. Υπάρχουν πολλά κορίτσια που θα ήθελαν ευχαρίστως να είναι αγόρια, αλλά ένα αγόρι ή ένας άνδρας που θα ήθελε να είναι κοπέλλα θα εθεωρείτο σχεδόν διεστραμμένος.

Το φυσικό αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι η θέση της γυναίκας απέναντι στον animus είναι πολύ διαφορετική από τη σχέση ενός άνδρα με την anima. Και εξ αιτίας αυτής της διαφοράς στάσης, πολλά φαινόμενα που ο άνδρας δεν μπορεί να κατανοήση σαν παράλληλα στην εμπειρία του της anima, και αντίστροφα, πρέπει να αποδοθούν στο γεγονός ότι σ’ αυτά τα προβλήματα το έργο του άνδρα και της γυναίκας είναι διαφορετικό.

Πρέπει να είναι βέβαιος κανείς ότι η γυναίκα δεν μπορεί να αποφύγη τη θυσία. Πραγματικά, η συνειδητοποίησή της σημαίνει να απαρνηθή την ειδικά γυναικεία της δύναμη. Γιατί με την ασυνειδητότητά της η γυναίκα ασκεί μια μαγική επίδραση πάνω στον άνδρα, μια γοητεία που της δίνει επιρροή επάνω του. Επειδή διαισθάνεται αυτή τη δύναμη από ένστικτο και δεν θέλει να την εγκαταλείψη, συχνά αντιστέκεται μέχρις εσχάτων στη διαδικασία της συνειδητοποίησης, παρ’ όλο που ό,τι ανήκει στο πνεύμα μπορεί να της φαίνεται ιδιαίτερα άξιο για να αγωνισθή γι’ αυτό. Πολλές γυναίκες κρατάνε τους εαυτούς του ακόμη και τεχνητά στο ασυνείδητο, ακριβώς για να αποφύγουν να κάνουν αυτή τη θυσία. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η γυναίκα πολύ συχνά υποστηρίζεται σ’ αυτή τη στάση από τον άνδρα. Πολλοί άνδρες βρίσκουν ευχαρίστηση στην ασυνειδητότητα της γυναίκας. Έχουν σαν σκοπό τους να εμποδίσουν την ανάπτυξη ευρύτερης συνειδητότητας σ’ αυτήν με κάθε δυνατό τρόπο, επειδή τους φαίνεται δυσάρεστη και περιττή.

Ένα άλλο σημείο που συχνά παραβλέπεται και που θα ήθελα να αναφέρω βρίσκεται στη λειτουργία του animus σε αντίθεση με αυτή της anima. Συνήθως λέμε ότι ο animus και η anima είναι οι μεσολαβητές ανάμεσα στα περιεχόμενα του ασυνειδήτου και την συνείδηση, εννοώντας μ’ αυτό ότι κάνουν και οι δύο το ίδιο πράγμα. Αυτό ισχύει πραγματικά με έναν γενικό τρόπο, αλλά μου φαίνεται σημαντικό να υπογραμμίσω τη διαφορά στους ρόλους που παίζονται από τον animus και την anima. Η μεταβίβαση των περιεχομένων του ασυνειδήτου με σκοπό να γίνουν ορατά είναι ο ιδιαίτερος ρόλος της anima. Βοηθάει τον άνδρα να αντιληφθή αυτά τα αλλοιώς σκοτεινά πράγματα. Μια αναγκαία προϋπόθεση γι’ αυτό είναι κάποιου είδους θάμπωμα της συνείδησης˙ δηλαδή, η εγκαθίδρυση μιας πιο θηλυκής συνειδητότητας, λιγότερο οξείας και καθαρής από του άνδρα, αλλά που είναι μ’ αυτό τον τρόπο ικανή να αντιλαμβάνεται σε ένα ευρύτερο πεδίο πράγματα που είναι ακόμη σκιώδη. Το προφητικό χάρισμα της γυναίκας, η διαισθητική της ικανότητα, έχουν πάντα αναγνωρισθή. Επειδή δεν έχει εστιάσει την όραση της σε ένα σημείο, έχει συνείδηση αυτού που είναι σκοτεινό, και τη δύναμη να βλέπη αυτό που είναι κρυμμένο από ένα οξύτερο βλέμμα. Αυτή η θέση, αυτή η αντίληψη αυτού που είναι αλλοιώς ορατό, γίνεται δυνατή για τον άνδρα από την anima.

Με τον animus, η έμφαση δεν βρίσκεται στην απλή αντίληψη – που όπως ειπώθηκε ήταν πάντα χάρισμα της γυναίκας – αλλά σύμφωνα με τη φύση του λόγου, η έμφαση βρίσκεται στη γνώση, και ειδικά στην κατανόηση. Είναι έργο του animus να δίνη το νόημα μάλλον παρά την εικόνα.

Θα ήταν λάθος να νομίσουμε ότι επωφελούμαστε από τον animus αν παραδοθούμε παθητικά σε φαντασιώσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι γενικά δεν είναι επίτευγμα για μια γυναίκα να αφεθή στις δυνάμεις της φαντασίας της˙ μη λογικά ψυχικά περιεχόμενα ή εικόνες τής φαίνονται σαν κάτι αρκετά φυσικό˙ ενώ για τον άνδρα η ενασχόληση με αυτά τα πράγματα είναι μια επιτυχία, ένα είδος θυσίας της λογικής, μια κάθοδος από το φως στο σκοτάδι, από τη σαφήνεια στη θολότητα, μόνο με δυσκολία λέει στον εαυτό του ότι όλα τα ακατανόητα ή ακόμη φαινομενικά στερημένα από νόημα περιεχόμενα του ασυνειδήτου μπορούν, εντούτοις, να έχουν αξία. Επί πλέον, η παθητική στάση που απαιτούν τα οράματα συμφωνεί λίγο με την ενεργητική φύση του άνδρα. Για μια γυναίκα, αυτό δεν φαίνεται δύσκολο. Αυτή δεν έχει επιφυλάξεις όσον αφορά το μη λογικό στοιχείο, δεν χρειάζεται να βρη αμέσως ένα νόημα σε όλα, δεν είναι απρόθυμη να παραμείνη παθητική ενώ τα πράγματα περνούν από πάνω της. Για γυναίκες στις οποίες το ασυνείδητο δεν είναι εύκολα προσιτό, που βρίσκουν πρόσβαση στα περιεχόμενά του μόνο με δυσκολία, ο animus μπορεί να αποτελέση περισσότερο εμπόδιο παρά βοήθεια εάν προσπαθή να αναλύση και να καταλάβη κάθε εικόνα που αναδύεται, πριν αυτή γίνη κατάλληλα αντιληπτή. Μόνο αφού αυτά τα περιεχόμενα μπούν στη συνείδηση, και ίσως αφού ήδη πάρουν μορφή, πρέπει ο animus να ασκήση τη δική του επίδραση. Τότε, πραγματικά, η βοήθειά του είναι ανεκτίμητη, επειδή μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να βρούμε κάποιο νόημα.

Παρ’ όλα αυτά, μερικές φορές κάποιο νόημα μάς μεταβιβάζεται κατ’ ευθείαν από το ασυνείδητο, όχι μέσα από εικόνες ή σύμβολα, αλλά μέσα από αναλαμπές γνώσης που έχει ήδη διαμορφωθή σε λέξεις. Αυτή είναι πραγματικά μια πολύ χαρακτηριστική μορφή έκφρασης του animus. Παρ’ όλα αυτά είναι συχνά δύσκολο να ανακαλύψουμε αν έχουμε να κάνουμε με μια συνηθισμένη, γενικού κύρους, και επομένως συλλογική γνώμη, ή με το αποτέλεσμα μιας ατομικής έκφρασης. Για να το αποσαφηνίσουμε, η συνειδητή κρίση μάς είναι πάλι απαραίτητη, καθώς και ο ακριβής διαχωρισμός ανάμεσα σ’ εμάς και στον animus.

Αμέθυστος

ο Ιερέας

Πηγή: Φλεγόμενοι ποδηλάτες

του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

Ο Ιερέας δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Παρά τις αμαρτίες, οι οποίες αναπόφευκτα ως άνθρωπο τον βαρύνουν, παρά τις ατέλειες και τις βρότειες(ανθρώπινες) αδυναμίες του, εξαιτίας της αγίας ιεροσύνης που φέρει, βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Μεταξύ ουρανού και γης! Γιατί η ιεροσύνη «τελείται μεν επί της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει ταγμάτων…».

Τελείται μεν πάνω στη γη, αλλά ανήκει στα έργα των ουρανίων δυνάμεων. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, εφόσον δεν την ίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε καμιά άλλη κτιστή δύναμη, αλλά την ίδρυσε το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο και έκαμε ανθρώπους που ακόμα ζουν με το σώμα τους, ικανούς να διεξάγουν υπηρεσία Αγγέλων, όπως μας πληροφορεί ο απλανής διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Χρυσορρήμων Ιωάννης.

Ο ιερέας επιτελεί έργο Αγγέλων. Ή μάλλον και υψηλότερο των Αγγέλων, διότι οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να τελούν τη Θεία Λειτουργία, ενώ εκείνος μετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού και θυσιάζει τον Αμνό του Θεού! Οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, ενώ εκείνος έχει εξουσία όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να μη συγχωρεί («δεσμείν και λύειν»), και η απόφασή του δεσμεύει την κρίση του Θεού! Είναι οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού! Προσφέρει στον Κύριο την προσευχή της Εκκλησίας- την ευχαριστία, τη δοξολογία και τα αιτήματά μας, και φέρνει στο λαό τη χάρη, την ειρήνη, τη συγχώρηση, την καταλλαγή, την ίαση, τη δωρεά, «πάσαν δόσιν αγαθήν και παν δώρημα τέλειον, άνωθεν καταβαίνον εκ του Πατρός των φώτων». Προσφέρει τον κόσμο στο Θεό και κατεβάζει το Θεό στον κόσμο! Ουρανώνει τη γη και θεώνει τον άνθρωπο!

Βασιλείς και άρχοντες και οι σπουδαίοι της γης, όλοι από τη μια μεριά, δεν μπορούν να ισοσταθμίσουν ένα ιερέα από την άλλη! Γιατί εκείνος, μόνος του, απλός και άσημος συχνά κατά κόσμον, μπορεί όχι μόνο τον κόσμο και τους επί γης να οικονομήσει κατά Θεόν, αλλά και τους προ πολλού απελθόντες! Όταν λειτουργεί ο πάπας, ο τελευταίος και αμαρτωλός -αν θέλετε- φωτίζεται και η ίδια η κόλαση, και βρίσκουν κάποια αναψυχή και παρηγοριά κι αυτοί οι απολεσθέντες! Γι’ αυτό και ο Πατέρας του Γένους μας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει: «Αν συναντήσω στο δρόμο ένα παπά και τον Βασιλέα, τον παπά θα τιμήσω περισσότερο κι αυτόν θα χαιρετήσω πρώτα. Αν συναντήσω έναν Άγγελο και έναν Ιερέα, πρώτα τον ιερέα θα χαιρετήσω και θα προσκυνήσω και μετά τον Άγγελο »!

Εμείς οι Έλληνες, πέρα από τους θρησκευτικούς λόγους, έχουμε κι άλλους λόγους να σεμνυνόμαστε για τους ιερείς μας. Ο ιερός κλήρος της Ρωμηοσύνης, ο ταπεινός Έλληνας πάπας, δεν βαστάζει μόνο του Ιησού Χριστού τα στίγματα, μα και του μαρτυρικού μας Γένους! Η καρδιά του έπαλλε και πάλλει πάντα στον ρυθμό της καρδιάς του ποιμνίου του! Πάντοτε μοιράστηκε με τα πρόβατά του τις τύχες τους! Πατέρας κι αδελφός και δάσκαλος μαζί! Συναγωνιστής και μάρτυρας και θύμα! Ο Ελληνικός Κλήρος δεν υπήρξε ποτέ τάξη ευγενών, ούτε ταυτίσθηκε με τους ισχυρούς της γης. Ρακενδύτης(με παλιά ρούχα) συχνά και αποχειροβίωτος(που ζει από χειρονακτική εργασία), πολύτεκνος και ταπεινός, αμέτρητες φορές έβαψε το ράσο του με το ιερό του αίμα στους εθνικούς αγώνες! Φιλότιμα κράτησε αναμμένο το καντήλι της πίστης, καλλιέργησε τις ελληνορθόδοξες αξίες, διατήρησε τη γλώσσα την ελληνική, δίδαξε έργω και λόγω την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου…

Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να υπογραμμίσουν ποιά πρέπει να είναι η στάση του καθενός όταν διαβαίνει ένα ράσο. Όταν φαίνεται στο δρόμο ένας που έχει το βαρύ προνόμιο να είναι επωμισμένος την ευθύνη της σωτηρίας μας και της μεταμορφώσεως του κόσμου μας σε «καινή κτίση». Ένας που έχει το προνόμιο να φέρει το πένθος των αμαρτιών μας μαζί με το πένθος του Γένους μας και τους στεναγμούς της Ρωμηοσύνης! Όμως το ράσο συχνά γίνεται αντικείμενο χλεύης εκ μέρους της πονηρής και αγνώμονος γενεάς μας. Με άλλοθι (εκ των υστέρων!) κάποιες τραγικές περιπτώσεις πεπτωκότων ιερωμένων, χυδαία λόγια, ανόητες προλήψεις, ακόμη και αισχρές χειρονομίες όχι σπάνια, σημειώνονται στη θέα και μόνο του κληρικού! Οδυνηρό σύμπτωμα, που ασφαλώς προδίδει υποβόσκουσα βαρύτατη πνευματική νόσο του νεώτερου Ελληνισμού! Κι όταν η μνήμη λειτουργεί, θυμούνται οι παλιότεροι, όχι χωρίς πικρία, ότι κ’ οι αλλόθρησκοι κατακτητές του τόπου μας τιμούσαν τους ιερείς μας και τους Αρχιερείς και δεν αποτελούσε παράξενο φαινόμενο νάβλεπες Τούρκο να φιλάει το χέρι ενός παπά και να ζητάει την ευχή του!…

Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Μ’ όλη σου την ψυχή να ευλαβείσαι τον Κύριο και να τιμάς τους Ιερείς Του. Μ’ όλη σου τη δύναμη ν’ αγαπήσεις Αυτόν ! που σ’ έπλασε και να μην εγκαταλείψεις τους λειτουργούς Του. Να φοβάσαι τον Κύριο και να δοξάζεις τον ιερέα Του…». Και αλλού: «Στους προφήτες μου μην κάνετε κακό!» (Α’ Παραλειπ. 16: 22)

Τους λειτουργούς μου, τους κήρυκες του λόγου μου, τους απεσταλμένους μου, μην τους κακομεταχειρίζεσθε!

Ένα οδυνηρό συμβάν αναφέρεται στη Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Δ’ Βασιλειών, κεφ. Β’. Ο Προφήτης Ελισαίος, ένας κατ’ εξοχήν πονετικός και φιλάνθρωπος άνθρωπος του Θεού, ανέβαινε προς τη Βαιθήλ. Καθώς ανέβαινε, ένα σμάρι αλητόπαιδα άρχισαν να τον γιουχαΐζουν και να τον ειρωνεύονται: «ανάβαινε, φαλακρέ, ανάβαινε!» (ήταν φαλακρός). Βρέθηκε σε στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας ο δούλος του Θεού. Πικράθηκε, γύρισε πίσω και τα κοίταξε και «τα καταράστηκε στο όνομα του Κυρίου». Την πικρία του Προφήτη εκδικήθηκαν την ίδια στιγμή δύο αρκούδες που βγήκαν από το διπλανό δάσος και «όρμησαν πάνω τους και κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά»! Κατασπάραξαν σαράντα δύο παιδιά! Ασύλληπτα φοβερό πράγμα η πικρία και η δίκαιη αγανάκτηση των λειτουργών του Θεού! Ρίχνει τον αίτιο της στη δικαιοσύνη του Θεού και εφαρμόζεται το «είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού»! (Εβρ. 10: 31).

Ας μην σκεφθεί κανείς: Ο Ελισαίος ήταν Προφήτης· ο παπάς δεν είναι κάτι ανάλογο! Μεγαλύτερος του Προφήτη είναι ο ιερέας! Ο Προφήτης δεν είχε εξουσία ούτε θεία Λειτουργία να τελεί, ούτε αμαρτίες να συγχωρεί, ούτε νεκρούς να λύει από τα δεσμά άθεσμων πράξεων! Την εξουσία, όμως, αυτή την έχει ο ιερέας!… Τα συμπεράσματα είναι άπλα και εύκολα…

Το χειρότερο στις περιπτώσεις ασεβούς συμπεριφοράς έναντι των Κληρικών είναι ότι οι εκδηλώσεις της ασέβειας δεν απευθύνονται προς το πρόσωπο του ιερωμένου (συχνά ούτε καν τον γνωρίζουν οι τολμητίες), αλλά προς το ράσο! Προς την Ιεροσύνη! Επομένως δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πει κανείς ότι αυτό είναι μια απ’ τις χειρότερες περιπτώσεις βλασφημίας. Ένα είδος βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο χορηγεί το χάρισμα της Ιεροσύνης! Και είναι σαφής και απερίφραστος ο λόγος τού Θεανθρώπου: «Όποιος μιλήσει προσβλητικά κατά του Αγίου Πνεύματος, αυτόν ο Θεός δεν θα τον συγχωρήσει ούτε στον τωρινό ούτε στον μελλοντικό κόσμο»! (Ματθ. 12: 32).

πηγή: «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως

Σχόλιο: Δέν είναι σαν να μας περιγράφει ψυχική ασθένεια; Μεταξύ ουρανού και Γής, υπάρχουν όντα αλλά δέν είναι αξιοσέβαστα.  Όταν φαίνεται στο δρόμο ένας που έχει το βαρύ προνόμιο να είναι επωμισμένος την ευθύνη της σωτηρίας μας και της μεταμορφώσεως του κόσμου μας σε «καινή κτίση» Δηλαδή ο Ιερεύς κάνει πλέον τη δουλειά του Χριστού. Ο Χριστός που πήγε; Υπάρχει καλύτερη περιγραφή του παπισμού;

Aμέθυστος

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΜΑΣ

Με μεγάλη του έκπληξη ο σημερινός Χριστιανός, όπως και ο σημερινός Έλληνας, βλέπει την Εκκλησία να χάνεται στην εκκοσμίκευση και στην αίρεση. Βλέπει τον ίδιο ανίκανο να πράξει οτιδήποτε, ανίκανο και να μιλήσει, ανίκανο να κατανοήσει τις εξελίξεις, όπως και ο Έλληνας. Ο οποίος χάνει την πατρίδα χωρίς δυνατότητα αντιστάσεως. Χάνει την ουσία του, που είναι η δυνατότητα του για γείωση, για θεραπεία της ψυχής από το φανταστικό, σκλαβωμένος από τις σειρήνες των διανοουμένων, οι οποίοι τον πιέζουν να εγκαταλείψει την φύση για να φτιάξει προσωπικότητα. Μόνον η φύση όμως θεραπεύεται, η προσωπικότης αντιθέτως ζει με την ασθένεια και μόνον. Είναι η ασθένεια.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πώς η νεοελληνική Εκκλησία δεν είναι η παραδοσιακή Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή χάθηκε αμετάκλητα στα γεγονότα που συνέβησαν στο Άγιον Όρος το 1754 και τα οποία κατέληξαν στον αφορισμό και την εξορία των Κολλυβάδων. Δηλ. τον αφορισμό του ησυχασμού, την ουσία της πίστεως μας. Σαν αντίδραση ο Άγιος Νικόδημος συνέταξε το 1782, την Φιλοκαλία, σαν μια ύστατη προσπάθεια σωτηρίας της πίστεως μας. Παρόλα αυτά οι νικητές «Ορθόδοξοι», αποτελούν την σύγχρονη Εκκλησία. Ανούσια, άπιστη, αμετανόητη. Καταφύγιο καλών παιδιών, δειλών και φοβισμένων. Κατάντησε σήμερα ο πιο εύκολος και σύντομος δρόμος για την ΕΞΟΥΣΙΑ. Πολύ πιο εύκολος από τον δρόμο της πολιτικής.

Ένας επικίνδυνος αντίπαλος της αλήθειας, ο Ράμφος, πιστεύει πώς η φιλοκαλία αποτελεί έργο καταστατικής σημασίας για τον νεότερο Ελληνισμό, πώς συγκροτήθηκε για να πολεμήσει τον Διαφωτισμό, και πώς κυριαρχεί στο ασυνείδητο όλων των Ελλήνων. ΠΛΑΝΗ ΦΑΙΔΡΑ. Η φιλοκαλία και ο ησυχασμός είναι ξεχασμένα από τους πάντες. Αντιθέτως η άγνοιά τους ευθύνεται για την παθητικότητα των Ελλήνων. Όπως απεδείχθη πολύ πριν τον Ράμφο, με το ημερολογιακό. Αντί να επιστρέψουν στον ησυχασμό, προσκολλήθηκαν στο ημερολόγιο, βαθαίνοντας ακόμη περισσότερο την νέκρωση της Εκκλησίας.

Ματαίως φωνάζει ο άγιος Νικόδημος στην εισαγωγή του : «Ελάτε όλοι οι ορθόδοξοι, λαϊκοί και μοναχοί, όσοι τρέχετε να βρείτε τη βασιλεία του Θεού, που υπάρχει μέσα σας, και τον θησαυρό που είναι στον αγρό της καρδιάς σας, δηλαδή τον γλυκύ Ιησού Χριστό.... αφού πρώτα ενωθείτε με τον εαυτό σας και δια του εαυτού σας με τον Θεό, σύμφωνα με την παράκληση του Κυρίου Ιησού προς τον Πατέρα, που είπε «Ίνα ώσιν έν, ώς ημείς έν εσμέν». Και έτσι ενωμένοι με τον Θεό και τελείως αλλοιωμένοι από την ενέργεια και την έκσταση του Θείου έρωτα, θεωθείτε στο πιο υψηλό επίπεδο, με νοερή αίσθηση και αδίστακτη βεβαιότητα, επανερχόμενοι στον πρώτο σκοπό του Θεού-που ήταν η θέωση του ανθρώπου- να δοξάζετε τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τη μία θεαρχικότατη θεότητα, στην οποία πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση στους αιώνες των αιώνων»

Μόνον αυτή η παράγραφος, άγνωστη εντελώς στους Έλληνες Χριστιανούς, σβήνει απολύτως και τον ερμηνευτικό μόχθο του Ράμφου και την προσπάθεια ενώσεως των Εκκλησιών από τον σύγχρονο άπιστο Κληρικαλισμό που «ακολουθεί το θέλημα του Θεού».

H AΓΑΠΗ

Μπορούμε να συγκρίνουμε τώρα την κατα γράμμα ανόητη ερμηνεία του Ζηζιούλα, του κεντρικού σημείου με το οποίο δικαιολογεί τις πρωτοβουλίες του, Ίνα ώσιν έν, ώς ημείς έν εσμέν, με την παραδοσιακή Ορθόδοξη ερμηνεία που μας δίνει ο Άγιος Νικόδημος.

Παρουσιάζουμε λοιπόν την ιστορία των Κολλυβάδων, γραμμένη από τον ΚΑΛΟΜΟΙΡΟ, άγνωστη παντελώς σε όλους μας, για να κατανοήσουμε τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας.

Πατήστε Fullscreen για να δείτε το κείμενο

kollibades

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

.
Κατά Ιωάννην, κεφ. 17

Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ ᾽Ιησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾽Ιησοῦν Χριστόν. ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέ δωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξη ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. ᾽Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ῥήματα ὃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. ᾽Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. ὅτε ἤμην μετ᾽ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς. ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου, καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ᾽ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ. ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσί, καθὼς ἐγὼ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμί. ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστι. καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον· καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἐγὼ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὦσιν ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ. Οὐ περί τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευσόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾽ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου. πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων, καὶ οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω, ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ἦ, κἀγὼ ἐν αὐτοῖς.

Σχόλιο
οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι.
Πού χωράει εδώ καί σέ όλα τά υπόλοιπα αποσπάσματα το πρωτείο τού Πέτρου. Όταν ο Κύριος επαναλαμβάνει συνεχώς ότι είναι δικοί Σου καί Σύ μού τούς έδωσες. Τούς έδωσε με τό πρωτείο τού Πέτρου; ΠΡΟΟΡΙΣΜΕΝΑ;

Τό amen πικράθηκε μέ τίς αμφισβητήσεις καί ξαναπήρε συνέντευξη από τόν Ιωαννουπόλεως, ο οποίος δέν έχει αντίρρηση στήν χειροτονία τών γυναικών όπως ξέρουμε, καί τελειώνει πονηρώς τήν συνέντευξή του με τήν εξής πρόκληση :

Δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος σοβαρός ορθόδοξος χριστιανός σήμερα που να θεωρεί για παράδειγμα τον Σεβ. Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ ολιγότερον Ορθόδοξον από όλους εκείνους που χλευάζουν τις πρωτοβουλίες της Εκκλησίας μας. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για όλα τα μέλη της ορθόδοξης Επιτροπής.

Ονομάζομαι Ιωάννης Πατρώζος, γνωρίζω προσωπικώς τόν Κάλλιστο Γουέαρ και γνωρίζω επίσης ότι είναι ο ολιγότερον ορθόδοξος από όλους τούς ορθοδόξους πού γνωρίζω. Ένας άνθρωπος τού ψεύδους. Όπως είναι καί ο Ιωαννουπόλεως, όπως είναι καί ο Ζηζιούλας, όπως είναι καί ο Λουδοβίκος.

ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟ
Η λύση ομοιάζει μέ τήν λύση τού ονόματος τής Μακεδονίας. Εμείς θα τήν ονομάζουμε μέ ένα όνομα, χωρίς να μάς ενδιαφέρει πώς θα ονομάζονται αυτοί. Έτσι δέν μάς νοιάζει εάν στήν τίμια ορθόδοξη λύση αυτοί προσθέτουν τό δογματικό περιεχόμενο τού πρωτείου, αρκεί να είμαστε ενωμένοι.

Ν.Π.: Σεβασμιώτατε, να σταθούμε λίγο στο ζήτημα του πρωτείου…
Μητρ.Ιωαννουπόλεως: Όπως ήδη ανάφερα το θέμα το πρωτείου είναι κάτι που προκύπτει μέσα στην ποιμαντική ανάγκη της ζωής της Εκκλησίας ένας εκ των επισκόπων της Εκκλησίας, στην αρχή σε μια επαρχία και μετά σε μια μεγαλύτερη περιοχή πολλών επαρχιών να συγκαλεί, να προεδρεύει και να συντονίζει τη σύναξή επισκόπων για να αποφασίσουν μαζί επικαλούμενοι την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος με θεμέλιο την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Εκκλησίας για τη διαφύλαξη της πίστεως και της τάξεως της Εκκλησίας που κάποιοι αιρετικοί ή σχισματικοί παραποιούσαν για να προστατεύεται η σωτηριολογική πορεία των πιστών.

Αμέθυστος

H ΣΧΕΔΙΑΖΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Η ενότητα θα απαιτήσει αλλαγές και από τις δύο πλευρές, τόνισαν οι επικεφαλείς. "Εγώ δεν θα ήθελα να τίς ονομάσω ανασχηματισμούς -κάτι που είναι πολύ δυνατό- αλλά μιά προσαρμογή καί από τίς δύο πλευρές", δήλωσε o Ιωάννης

Για τους Ορθοδόξους, είπε, αυτό σημαίνει αναγνώριση, ότι υπάρχει μιά καθολική χριστιανική εκκλησία σε ένα επίπεδο υψηλότερο από εκείνο τών εθνικών τους εκκλησιών και ο επίσκοπος της Ρώμης είναι η παραδοσιακή της κεφαλή.

Αυτά είπε ο Ζηζιούλας βγαίνοντας από τήν τελευταία Συνεδρία τού διαλόγου γιά τήν ένωση τών εκκλησιών, τής Βιέννης.

Ο Λούθηρος μεταρρύθμισε τήν καθολική εκκλησία, καταργώντας τα Μυστήρια. Ο Ζηζιούλας θα μεταρρυθμίσει τήν ορθόδοξη εκκλησία καταργώντας τόν Ησυχασμό. Τόν μεγάλο εχθρό τής ευχαριστιακής εκκλησιολογίας τήν οποία συνέταξε γιά να γίνει δυνατή η ένωσις μέ τόν πάπα. Προϋπόθεση τής μεταρρυθμίσεως είναι η διδασκαλία τού Αυγουστίνου, τήν οποία είχε μεταφέρει στό Βυζάντιο ο Βαρλαάμ, ΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ. Σέ απόλυτη αντίθεση μέ τόν Ησυχασμό ο οποίος ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

Τήν θέση λοιπόν τής ζωντανής εκκλησίας θά καταλάβει ο νεκρός κληρικαλισμός, δηλ. η διοίκηση τής εκκλησίας. Οι αρετές τού κληρικαλισμού δέν έχουν καμία σχέση μέ τίς αρετές τού Ησυχασμού οι οποίες διδάσκονται π.χ. στον Ιωάννη τής Κλίμακος, οι οποίες σκοπό είχαν τήν ένωση τού πιστού μέ τόν Κύριό του. Μπορούμε να πάρουμε μιά ιδέα αυτών τών αρετών από ένα αφιέρωμα τού κληρικαλιστικού ιστολογίου amen στόν επίσκοπο τής αγάπης Χρυσόστομο Σμύρνης.

---------------------------

Με άφατη συγκίνηση ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σεραφείμ στον επικήδειο λόγο του είχε τονίσει:

«Αγαπημένε Χρυσόστομε,

Τα προσόντα σου ήσαν αναρίθμητα. Η ταπεινοφροσύνη σου, η προσήνεια προς τον άνθρωπο, η βαθιά πίστη σου, το φιλακόλουθο που σε διέκρινε, ώστε να τελείς πολλές αγρυπνίες, πολλές ολονυκτίες, και προπαντός είχες τον θησαυρό της ψυχής σου, την ακένωτη αγάπη σου , ώστε να συμμετέχεις ολόθερμα και στη χαρά των συνανθρώπων σου, προ παντός όμως στον πόνο τους. Πολλές φορές αναλάμβανες και χρέη νοσοκόμου για να απαλύνεις τον πόνο των πασχόντων. …Έπραξες και εργάστηκες κατά το θέλημα του Κυρίου. Αναπαύου εκ των κόπων σου. Είσαι μακάριος».

Αρχιερείς καθώς και όλους όσοι ανταποκρίθηκαν και έγραψαν μερικές σκέψεις για την προσωπικότητα, το έργο και τη διαδρομή του μακαριστού Μητροπολίτη Χρυσοστόμου.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος γράφει για τον Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Χρυσόστομο

"Θυμόμαστε τον πατριώτη Ιεράρχη, τον φιλόπονο ποιμένα..."

Ἐν Αθήναις, τη 17η Σεπτεμβρίου 2010
Αξιότιμον
κον Νικόλαον Παπαχρήστου
Eκκλησιαστικόν Συντάκτην
Πύλης Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ‘Αμήν’
Ενταύθα

Επί τη συμπληρώσει εικοσιτεσσάρων ετών από της κοιμήσεως του μακαριστού διατελέσαντος πρώτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Χρυσοστόμου (Βούλτσου), ενθυμούμενοι τον πατριώτη ιεράρχη, τον φιλόπονο ποιμένα, τον φιλόκαλο και φιλοπρόοδο πνευματικό πατέρα, έχουμε μόνο λόγους καλών αναμνήσεων να ειπούμε.

Η προσωπική γνωριμία με τον μακαριστό έχει αφήσει ίχνη αγαθών εικόνων ενός λαοπρόβλητου και λαοτίμητου εν Χριστώ αδελφού ο οποίος έφυγε ενωρίς, αλλ ἄφησε ήδη απηρτισμένο ικανό έργο αγάπης και πλήρους δοσίματος κατά το πρότυπο του Χριστού και των Αποστόλων.

Το προσηνές, το απλούν, το ενθουσιώδες που τον διέκρινε αποτελούσαν χαρίσματα ιδιαίτερα και ζηλευτά. Ας έχει εις τους ουρανούς την μερίδα του μετά των αγίων.

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Ο Αθηνών Ιερώνυμος

Ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών για τον προκάτοχό του κυρό Χρυσόστομο
† Ο Νέας Σμύρνης ΣΥΜΕΩΝ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ«ΥΠΗΡΞΕ επίσκοπος του Θεού! Πόσο αγαπούσε ο μακαριστός Ιεράρχης τον σεμνό αλλά και καθαγιασμένο τούτον τίτλο! Εξέφραζε την πίστη του στις καθάριες βιβλικές πηγές. Την αντίληψη που είχε για το επισκοπικό αξίωμα και η οποία διαπότιζε το φρόνημα και τη συμπεριφορά του.

Η ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΤΟΥ ήταν εκκλησιαστική και η ευλάβειά του ανυπόκριτη. Όσοι τον είχαν γνωρίσει από το ξεκίνημα της ιερατικής του ζωής βεβαιώνουν για την αυταπάρνηση που τον διέκρινε και την αφοσίωση που είχε στο ιερατικό του χρέος. Δεν υπολόγιζε τον εαυτό του. Αδιαφορούσε και για την υγεία του. Δεν φοβόταν τον κόπο και την ταλαιπωρία. Του ήταν εντελώς ξένο και αποκρουστικό πράγμα η επιδίωξη προσωπικών ανέσεων η ακόμη και θεμιτών απολαύσεων. Είχε εγκολπωθεί το πνεύμα της κακοπάθειας από τα νεανικά του χρόνια. Και δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Μέχρι την ώρα που έκλεισε τα μάτια του.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να υπογραμμίσουμε με τον πιο ζωηρό τρόπο πως υπήρξε αφιλάργυρος και φτωχός σε όλη του τη ζωή και ότι πέθανε φτωχός. Η λάμψη του χρυσού όχι μόνο δεν αιχμαλώτισε ποτέ την καρδιά του αλλά και επέσυρε την περιφρόνησή του. Περιφρονούσε, δεν υπολόγιζε τα χρήματα —αρετή τόσο σπάνια στην υλιστική εποχή μας. Τα χέρια του ήταν πάντα ανοιχτά. Όμως, ποτέ για να πάρουν, αλλά πάντοτε για να προσφέρουν πλουσιοπάροχα σε όλους εκείνους που είχαν ανάγκη.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ και αδούλωτος μπροστά σε άρχοντες και αξιωματούχους είχε την τέχνη πολύ γρήγορα με την απλή και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά του να κερδίζει την εμπιστοσύνη και να δημιουργεί κλίμα οικείο και φιλικό. Δεν φοβόταν ούτε και ντρεπόταν να προσφύγει ακόμη και στον όμορφο αστεϊσμό. Ήταν το κατ᾽ εξοχήν δικό του ποιμαντικό όπλο. Κάτι που εξέφραζε την απλότητα της καρδιάς του και τον αυθορμητισμό του χαρακτήρα του.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ, έργο ιδιαίτερα επίμοχθο και λεπτό, έρχεται να αποκαλύψει συνήθως τον ψυχισμό και τον χαρακτήρα εκείνου που την ασκεί, σύμφωνα με την ευστοχότατη ρήση του σοφού της Αρχαίας Ελλάδος Πρίαντα. Και είναι αλήθεια ότι ο μακαριστός Επίσκοπός μας εδώ απέδειξε ένα πλούτο αρετών που στόλιζαν την προσωπικότητά του και πιστοποιούσαν την αρτιότητα του χαρακτήρα του.

ΕΜΕΙΝΕ, κατ᾽ αρχάς, μέχρι το τέλος της ζωής του απλός και άτυφος. Δεν τον θάμπωσε η αίγλη του επισκοπικού αξιώματος και δεν τον μέθυσε η δύναμη της εξουσίας. Ιδαίτερα στις σχέσεις του με τους ιερείς και τους συνεργάτες του. Υπήρξε ο πατέρας και ο αδελφός. Καταδεκτικός, προσηνής, ανοιχτός στον διάλογο. Αποστρεφόταν τη διαβολή, τη συκοφαντία, την κατάκριση. Είχε βαθύ το αίσθημα της δικαιοσύνης μέσα του. Ήταν αντικειμενικός και αμερόληπτος. Δεν έκανε διακρίσεις και μάλιστα δημόσια, αν και η οξυδέρκεια και η εκπλήσσουσα παρατηρητικότητά του του επέτρεπε πολύ εύκολα να ζυγίζει σωστά τα πρόσωπα και να εκτιμά αντικειμενικά τα γεγονότα.

Η ΒΑΘΙΑ ανθρωπογνωσία και η άγρυπνη παρακολούθηση της κοινωνικής πραγματικότητας που είχε, τον βοηθούσαν να κατανοεί όλα τα προβλήματα των κληρικών του: προσωπικά, οικογενειακά, οικονομικά. Και η κατανόηση αυτή μεταφραζόταν σε μια στάση και συμπεριφορά που φανέρωνε τον πλούτο της καρδιάς του. Τη μεγάλη αγάπη του. Όλοι οι κληρικοί της Μητροπόλεώς μας έχουν κάτι να πουν για την πολλή και πολυποίκιλα εκδηλωμένη αγάπη του επισκόπου τους.

ΗΞΕΡΕ ακόμη ν᾽ αναγνωρίζει και να τιμά τα χαρίσματα και τις ικανότητες των συνεργατών του —ένδειξη γνήσιας ταπεινοφροσύνης και γνώρισμα ανεπίφθονης ψυχής. Ομολογούσε δημόσια συχνά την προσφορά τους, αν αυτό συνέπιπτε να μην ήταν γνωστό.

ΕΠΑΝΩ ΑΠ᾽ ΟΛΑ, όμως, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος υπήρξε άνθρωπος της αγάπης. Ο επίσκοπος της αγάπης. Ο επίσκοπος των αρρώστων. Ο επίσκοπος των νοσοκομείων. Ο επίσκοπος των φτωχών και των πονεμένων. Μακαριστέ Γέροντα• δεν θα σε ξαναδούμε ν᾽ ανεβαίνεις, όλος ζωντάνια, τις σκάλες των νοσοκομείων. Να στέκεσαι σιωπηλός έξω από τα χειρουργεία. Δεν θα ξαναπάρεις τον δρόμο για το Λονδίνο, αχθοφόρος του ανθρώπινου πόνου, συμπαραστάτης στην ώρα της αγωνίας, παρήγορος άγγελος στο κρεβάτι της δοκιμασίας! Ο Θεός επέτρεψε να γευτείς και συ τον ίδιο πόνο και ν᾽ αφήσεις την ύστατη πνοή σου πάνω σ᾽ ένα κρεβάτι του πόνου!

ΑΥΤΗ ΥΠΗΡΞΕ η προσωπικότητα του μακαριστού Ιεράρχου. Το πνεύμα του, τα προτερήματά του, οι αρετές που τον στόλιζαν. Και η προσωπικότητά του σφράγισε ανεξίτηλα τη ζωή και το ποιμαντικό έργο της νεοσύστατης Μητροπόλεως Νέας Σμύρνης, της οποίας κατέστη πρώτος ποιμενάρχης το 1974. Δώδεκα χρόνια μόνο ποιμαντορίας του χάρισε ο καλός Θεός. Ωστόσο, υπήρξαν αρκετά για μια ακτινοβόλο και έντονη παρουσία της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς εκκλησιαστικής δραστηριότητας».

Εις μνήμην Χρυσοστόμου αρχιερέως

Υπό Μητροπολίτου Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου

Εικοσιτέσσερα χρόνια μας χωρίζουν από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή αυτή ο μακαριστός πρώτος μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Χρυσόστομος Βούλτσος. Εικοσιτέσσερα χρόνια δεν είναι πολλά, μετρημένα με τον πήχη της αιωνιότητας, είναι όμως αρκετά για να καταμετρηθούν αυτά που άντεξαν στην απουσία και αντιστάθηκαν στη λησμονιά.

Ξεκινούσα τον ιερατικό μου στίβο, όταν εκείνος ήταν ήδη πέντε χρόνια σχεδόν –από το 1974- ο πατέρας και ποιμένας στην νεοσυσταθείσα Μητρόπολη της Νέας Σμύρνης. Οι συμβολισμοί και οι συσχετισμοί ήταν αναπόφευκτοι και καταλυτικοί: Χρυσόστομος ο τελευταίος επίσκοπος της Σμύρνης, Χρυσόστομος ο πρώτος επίσκοπος Νέας Σμύρνης. Στενός του συγγενής ήταν ο τελευταίος Έλληνας της συνοδείας του Εθνομάρτυρα που τον είδε ζωντανό, λίγο πριν την σφαγή του. Ένας λαός, με νωπές τις μνήμες της μόλις προ πενήντα χρόνια καταστροφής, υποδεχόταν ένα ηγέτη με πολλή συγκίνηση και με ακόμη περισσότερες προσδοκίες, όχι πλέον εθνικές, αλλά περισσότερο ποιμαντικές και πνευματικές. Σε περίοδο, που η ελληνική κοινωνία έβγαινε πάλι από μία καταστροφή, μπροστά σε νέες προκλήσεις και ανάγκες, ο μακαριστός Χρυσόστομος αποτέλεσε σπάνια περίπτωση όχι μόνον δικαίωσης υψηλών προσδοκιών, αλλά πανθομολογούμενης υπέρβασής τους.

Δεν υπάρχει τίποτε ευκολότερο, από το να αρχίσω να παραθέτω δραστηριότητες, έργα, θεσμούς και δομές που καθιέρωσε και ανέπτυξε στα δώδεκα χρόνια που κράτησε η επισκοπική διαδρομή του. Αυτό όμως που του χαρίζει μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη και στην καρδιά όσων τον γνώρισαν, είναι τα αθέατα, τα καθημερινά, τα ασήμαντα, τα προσωπικά, που σαν μικρές βελονιές κέντησαν έναν υπέροχο καμβά διακριτικότητας, προσωπικής έννοιας και παρουσίας, χιούμορ, απλότητας, αφιλοχρηματίας, αυταπάρνησης μέχρι φθοράς της προσωπικής του υγείας(πέθανε στο Λονδίνο, σε απρογραμμάτιστη εξέταση της ήδη βεβαρυμμένης καρδιάς του, συνοδεύοντας ασθενείς από την Ελλάδα), ταύτισης με τον έσχατο, απόστασης από την φθορά της εξουσίας, υπομονής στις μικρότητες των ανθρώπων, πυγμής και οργανωτικότητας απέναντι σε αοριστολογίες και αναβολές.

Σε συζητήσεις, απολογισμούς, μνήμες, τελετές, κείμενα και σε κάθε είδους περίσταση, συναντώ ακόμη απρόσμενα τον μακαριστό Χρυσόστομο στην μνήμη των ανθρώπων, συνοδευόμενο από συγκίνηση, από γλυκιά νοσταλγία και πάντα μα πάντα από την προσφώνηση «πατέρα». Ούτε τίτλοι, ούτε προσφωνήσεις, ούτε αξιώματα κατάφεραν να εκτοπίσουν από τον αυθόρμητο λόγο όσων τον γνώρισαν τον «πατέρα Χρυσόστομο».

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο προσωπικό. Η χρονική απόσταση από τη ν κοίμησή του μας επιτρέπει να τον χαρακτηρίσουμε πλέον ως προφητική μορφή. Και δεν αναφέρομαι στα χαρακτηριστικά (χολιγουντιανής συνήθως έμπνευσης) που συνοδεύουν τον όρο. Αναζητώ την ουσία του προσδιορισμού, δηλαδή την ικανότητα αποστασιοποίησης από τις πρακτικές του κόσμου, παρά την αυτονόητη ένταξη σ΄ αυτόν, αλλά και της κριτικής του κόσμου, όχι τόσο μέσω πύρινων κηρυγμάτων αλλά έμπρακτης ανατροπής των δεδομένων και των αυτονόητων. Ο πατήρ Χρυσόστομος, όπως κι εγώ αυθόρμητα τον αποκαλώ, κράτησε ζωντανό το όραμα μιας εκκλησίας, που με την πρακτική της αμφισβητεί χωρίς μεγαλοστομίες τα στερεότυπα της εξουσίας, πρώτα της εκκλησιαστικής και κατόπιν της κοσμικής, διεισδύοντας σε χώρους και κοινωνικές ομάδες φαινομενικά στεγανούς, με εργαλείο την απλότητα και την έμπρακτη χωρίς διακρίσεις αγάπη. Την ώρα που έκρυβε το εγκόλπιό του στους θαλάμους των νοσοκομείων που ξημεροβραδιαζότανε, την ώρα που τράβαγε το χέρι, όταν του ζητούσαν ευχή, την ώρα που δεν επέτρεπε στους διακόνους να τον «ντύσουν» πριν την ακολουθία, πότιζε τους σπόρους της ελπίδας για άλλου είδους και άλλης ποιότητας ανθρώπινες σχέσεις. Και ενώ τα χέρια του λειτουργούσαν με απίστευτους ρυθμούς αγαπητικής δραστηριότητας, τα πόδια του πάταγαν γερά στα πιο στέρεα, τα πιο λυτρωτικά, τα πιο πολύτιμα εδάφη της παράδοσής μας.

Ο άνθρωπος αυτός, υπό την όποια ιδιότητά του (ομαδάρχης σε κατασκηνώσεις, διάκονος, Διευθυντής του οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας, επίσκοπός Δωδώνης, Πρόεδρος των Ορθοδόξων Χριστιανικών Ενώσεων, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης), έδωσε στον όρο «ποιμαντική» την πιο υψηλή, την πιο πνευματική, την πιο ορθόδοξη διάστασή της. Διστάζω να καταθέσω επαίνους και γεγονότα, με την απόλυτη βεβαιότητα πως θα προσέκρουα στη συνειδητή και συστηματική ροπή του προς την αφάνεια. Πιστεύω όμως πως θα δεχόταν τουλάχιστον την διαπίστωση, πως επέτρεψε στην χάρη του Θεού να φανερώσει μέσα από το ήθος και τη βιωτή του τις πιο λυτρωτικές πτυχές της διδασκαλίας του Χριστού και να δημιουργήσει τη βεβαιότητα σε όλους εμάς, που δεχτήκαμε το λυτρωτικό άγγιγμα της Εκκλησίας μας, αλλά και βάσιμες υποψίες σε αρνητές της πίστης, που γνώρισε (ορισμένοι εξ αυτών τον συνόδευσαν δακρυσμένοι στην τελευταία του κατοικία) πως ο εγωισμός, η μιζέρια και ο θάνατος μαραίνονται αδύναμοι μπροστά στην βιωμένη χριστιανική πίστη και την αληθινή ταπεινοφροσύνη.

Χρυσοστόμου αρχιερέως, αιωνία η μνήμη στην καρδιά και στις πράξεις, όσων τον γνώρισαν, τον αγάπησαν και βάλθηκαν τον μιμηθούνε.

---------------------------

ΣΧΟΛΙΟ: Ένας καλός άνθρωπος δέν κάνει ποτέ έναν καλό χριστιανό. Είναι ήδη έτοιμη όπως βλέπουμε μιά εκκλησία ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΗ. ΝΕΚΡΗ. ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ. Θά τήν χαρούμε στό μέλλον


YΓ.
Ο Πάπας Βενέδικτος μάλιστα κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ταξιδιού του στη Βρετανία «αγιοποίησε» τον συγγραφέα και καρδινάλιο Τζόν Χένρι Νιούμαν, που είχε ασπασθεί τον Ρωμαιοκαθολικισμό.

Καί ο συμπαθέστατος κ.Ζηζιούλας είναι σίγουρος πώς κάποια στιγμή θά έλθει και η σειρά του. Πώς κάποιος πάπας, η παραδοσιακή κεφαλή τής ενωμένης εκκλησίας, θα τόν ανακηρύξει άγιο, όπως καί τον καρδινάλιο Νιούμαν, διάσημο καθολικό θεολόγο. Ίσως αρχίσουν να παίρνουν σειρά στό αγιολόγιο καί μερικοί ξεχωριστοί επίσκοποι, όπως ο γλυκούλης ο Δημητριάδος.

Αμέθυστος

Ο Ιωαννουπόλεως Σεραφείμ μιλάει στο Amen.gr από την Βιέννη για την πορεία του Διαλόγου Ορθοδόξων-Ρωμαιοκαθολικών

Πρέπει να έχουμε σοβαρά υπόψιν μας ότι ξεκίνησε μια πρωτοβουλία για να εξετάσει διαφορές και αποστάσεις που δημιουργήθησαν ύστερα από αποξένωση αιώνων, σχεδόν δώδεκα αιώνων, αν θεωρήσουμε ότι πριν το Σχίσμα του 1054, είχε προηγηθεί η πρώτη απομάκρυνση των Ρωμαιοκαθολικών από την Ορθόδοξη Εκκλησία επί Πατριάρχου Φωτίου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει συνείδηση ότι ως η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία έχει χρέος να γνωστοποιήσει τη διδασκαλία της στους Ρωμαιοκαθολικούς και ταυτόχρονα να τονίσει γιατί απορρίπτει το φιλιόκβε, το αλάθητον του Πάπα και την Ουνία. Έτσι το θέμα της εξετάσεως της θέσεως του Επισκόπου στην Εκκλησία από εκκλησιολογικής, βιβλικής, ιστορικής, δογματικής και πατερικής πλευράς είναι η μόνη οδός για να εντοπισθούν όσα σχετίζονται με όσα απορρίπτουν οι Ορθόδοξοι. Και επειδή συγκεκριμένα αναφερόμαστε στον Επίσκοπο της Ρώμης, εξετάζουμε ποιά ήταν η θέση του Επισκόπου της Ρώμης κατά την πρώτη χιλιετία σε συνδυασμό φυσικά και με τη θέση των Επισκόπων στα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ανατολής, στην Κωνσταντινούπολη, Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια και Ιεροσόλυμα.

Ν.Π.: Σε προηγούμενο κύκλο διαλόγου φάνηκε να μην υπάρχει απόλυτη σύμπνοια και ενότητα των Ορθοδόξων. Αυτή την φορά πως είναι το κλίμα;

Οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι έχουν και σύμπνοια και ενότητα διότι δεν προσπαθούν να παραθέσουν προσωπικές ή ατομικές θέσεις αλλά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το ίδιο κάνουν κι οι Ρωμαιοκαθολικοί από τη δική τους πλευρά. Μια διαφορετική άποψη πάνω σε θέματα μεθοδολογίας και κατάρτισης του θεματολογίου δεν σημαίνει απουσία σύμπνοιας και ενότητας των Ορθοδόξων. Ίσως παλαιότερα επειδή συμμετείχαν περισσότεροι ακαδημαϊκοί Καθηγητές της Θεολογίας κι ολιγότεροι κληρικοί, εδινόταν η εντύπωση ότι οι έντονες συζητήσεις σε θέματα μεθοδολογίας και κατάρτισης του θεματολογίου να εσήμαιναν για πολλούς και απουσία σύμπνοιας και ενότητας. Σήμερα συμμετέχουν μόνο δύο λαϊκοί, η μεγάλη πλειοψηφία της Διορθόδοξης Επιτροπής σήμερα είναι Αρχιερείς (δεκαεννέα).

ΣΧΟΛΙΟ :

Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποίοι στερούνται στοιχειώδους λογικής (όπως φαίνεται καθαρά από τήν απομάκρυνση τών εκκλησιών από την εποχή τού Μ.Φώτιου) να γνωρίζουν να υπερασπισθούν τήν ορθοδοξία.
Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι μέ τέτοια εμπάθεια εναντίον τών πιστών λαϊκών, μέ τέτοια υποτίμηση, μέ τέτοια εξουσιομανία να νομίζουν πώς είναι χριστιανοί; !!!
Ο Κύριος στούς Φαρισαίους είπε μόνον έναν Λόγο: ΟΥΑΙ, ΟΥΑΙ !

ΥΓ.
Ο Ιωαννουπόλεως ο υπερασπιστής τής παραδόσεως, δέν υποστηρίζει μέ πάθος τήν χειροτονία τών γυναικών;

Αμέθυστος

ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τό θέλημα τού θεού τό οποίο γνωρίζουν και επικαλούνται σάν επιχείρημα οι οικουμενιστές, είναι τελικώς η αρχιερατική προσευχή τού Κυρίου να κρατηθούν οι μαθητές Του ενωμένοι στήν διδασκαλία Του καί να μήν ηττηθούν από τό κοσμικό φρόνημα.
Ο ανόητος καί κακόδοξος Ζηζιούλας προσθέτει : όμως οι χριστιανοί χωρίστηκαν καί πρέπει να ενωθούν. Δέν μπορεί να κατανοήσει τόν Λόγο τού Κυρίου ο οποίος δίνει εντολή στούς μαθητές Του να είναι ΈΝΑ όπως είναι ΕΝΑ Αυτός με τόν Πατέρα. Δηλ. να μήν χωρίσουν ποτέ από τόν Θεό καί ενωθούν με τό κοσμικό φρόνημα άρχοντας τού οποίου είναι ο εωσφόρος.
Η καθολική εκκλησία με το πρωτείο τού πάπα χώρισε από τόν Θεό. Μέ ποιό φρόνημα θέλει να μάς ενώσει ο αρχιψεύταρος;

Αμέθυστος

O KΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Ο Επίσκοπος της Αγάπης

Αφιέρωμα του Amen.gr στον μακαριστό πρώτο Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης κυρό Χρυσόστομο με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 24 ετών από την κοίμησή του

Συμπληρώθηκαν αυτές τις μέρες 24 χρόνια από τότε που αναχώρησε από την στρατευομένη για την θριαμβέβουσα Εκκλησία ένας εκλεκτός Ιεράρχης, ο οποίος με τη βιωτή και το έργο του λάμπρυνε την Εκκλησία της Ελλάδος.

Ήταν ο πρώτος Ποιμενάρχης της ενιαίας Μητρόπολης Νέας Σμύρνης (περιλαμβανόταν τότε και η σημερινή Μητρόπολη Γλυφάδας) Χρυσόστομος Βούλτσος.

Ο κυρός Χρυσόστομος κοιμήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1986 στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια εγχειρήσεως στην καρδιά.

Σχόλιο : Είναι εκπληκτικό τό γεγονός πώς ενώ τά χριστιανικά ορθόδοξα ιστολόγια παρακολουθούν τη μνήμη, τά έργα καί τίς ημέρες τών Αγίων μας, τών γεροντάδων πού μάς στήριξαν στό δρόμο τής πίστης, τα ιστολόγια τού κληρικαλισμού αδιαφορούν παντελώς καί ασχολούνται μόνο με τό ράσσο καί τούς επισκόπους. Προσπαθούν δε να βρούν όπως το amen καί αντιστοιχίες στόν κλήρο, σέ έναν πόλεμο αντιπαλότητος τού κλήρου μέ τόν πιστό λαό. Είναι εκπληκτικό!

Αμέθυστος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΒΙΕΝΝΗ

(Reuters) - Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι θεολόγοι  αναφέρθηκαν σέ μιά πολλά υποσχόμενη εξέλιξη την Παρασκευή στις συνομιλίες τους για την αντιμετώπιση τού μεγάλου σχίσματός τους τό 1054 για να φέρουν τις δύο μεγαλύτερες χριστιανικές ομολογίες, ξανά σε πλήρη κοινωνία.

Εμπειρογνώμονες που συνεδρίασαν στη Βιέννη αυτή την εβδομάδα συμφώνησαν ότι οι δύο θα μπορούσαν τελικά να γίνουν «αδελφές Εκκλησίες» οι οποίες αναγνωρίζουν τον Ρωμαίο πάπα σάν τιμητική κεφαλή τους αλλά διατηρούν πολλές εκκλησιαστικές δομές, Λειτουργία και τυπικά που αναπτύχθηκαν κατά την τελευταία χιλιετία.

Οι επικεφαλείς τής αντιπροσωπείας τόνισαν ότι η ενότης είναι ακόμα μακριά, αλλά η αισιόδοξη έκθεσή τους αντανακλούσε την αυξανόμενη συνεργασία μεταξύ Ρώμης και τής Ορθόδοξης εκκλησίας πού παραδοσιακά επικεντρώνονται στη Ρωσία, την Ελλάδα, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.

"Δεν υπάρχουν σύννεφα δυσπιστίας μεταξύ των δύο εκκλησιών μας", είπε ο «Ορθόδοξος» Μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζιούλας της Περγάμου, σε συνέντευξη Τύπου. "Αν συνεχίσουμε έτσι, ο Θεός θα βρει τρόπο να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες που παραμένουν."

Ο αρχιεπίσκοπος Kurt Koch, ο ανώτατος αξιωματούχος του Βατικανού για την ενότητα των Χριστιανών, είπε ότι ο κοινός διάλογος πρέπει να συνεχιστεί "εντατικά" ώστε να "βλέπουμε ο ένας τον άλλο πλήρως ως αδελφές Εκκλησίες».

Τό σχίσμα τών εκκλησιών έγινε το 1054 λόγω τού πρωτείου τού πάπα της Ρώμης, ο οποίος υπήρξε ο ανώτερος επίσκοπος στις αρχές του χριστιανισμού. Η Ορθόδοξία στην Κωνσταντινούπολη, τώρα Ισταμπούλ, απέρριψε τό ρωμαϊκό πρωτείο καί ανέπτυξε εθνικές εκκλησίες με επικεφαλής τούς δικούς τους πατριάρχες.

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ

Το Βατικανό έχει επιδιώξει στενότερες σχέσεις για χρόνια, αλλά η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία - των οποίων 165 εκατομμύρια οπαδοί είναι ο μεγαλύτερος κλάδος των 250 εκατ. στον κόσμο Ορθοδόξων - απάντησε αργά, αφού απελευθερώθη από τήν πάνω από επτά δεκαετίες κομμουνιστική εξουσία.

Ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Χριστιανοσύνης, με 1,1 δισεκατομμύρια πιστών από τούς εκτιμώμενους δύο δισεκατομμύρια Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο.

Ο Πάπας Βενέδικτος έχει στενούς δεσμούς με τον πνευματικό ηγέτη των Ορθοδόξων, Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο τής Κων/πολεως και ελπίζει να ανταποκριθεί ο Ρώσος Πατριάρχης Κύριλλος, ο οποίος έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον για τη βελτίωση των δεσμών μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, τον Φεβρουάριο του 2009.

Ό Βενέδικτος και ο Kirill είναι και οι δύο συντηρητικοί θεολόγοι οι οποίοι πιστεύουν ότι η Ευρώπη θα πρέπει να επιστρέψει στις χριστιανικές ρίζες της. Οι Ορθόδοξοι είναι πιο κοντά στον καθολικισμό στη θεολογία τους και στη Θεία Λειτουργία από τις προτεσταντικές εκκλησίες οι οποίες έσπασαν τούς δεσμούς τους από τη Ρώμη τον 16ο αιώνα.

Η ενότητα θα απαιτήσει αλλαγές και από τις δύο πλευρές, τόνισαν οι επικεφαλείς. «Εγώ δεν θα ήθελα να τίς ονομάσω ανασχηματισμούς -κάτι που είναι πολύ δυνατό- αλλά μιά προσαρμογή καί από τίς δύο πλευρές», δήλωσε o Ιωάννης.

Για τους Ορθοδόξους, είπε, αυτό σημαίνει αναγνώριση, ότι υπάρχει μιά καθολική χριστιανική εκκλησία σε ένα επίπεδο υψηλότερο από εκείνο τών εθνικών τους εκκλησιών και ο επίσκοπος της Ρώμης είναι η παραδοσιακή της κεφαλή.

Οι καθολικοί θα πρέπει να ενισχύσουν τήν αρχή τής συνοδικότητος με την οποία ένας εκκλησιαστικός ηγέτης διαβουλεύεται επισκόπους πριν από τη λήψη σημαντικών αποφάσεων, πρόσθεσε.

Την πρώτη χιλιετία

Και τα δύο αυτά σημεία είναι ευαίσθητα. Οι Ορθόδοξοι παραδοσιακά τονίζουν τίς αποκεντρωμένες δομές τους καί απορρίπτουν τήν ιδέα ενός πάπα, ενώ η καθολική ιεραρχία είναι μια πυραμίδα με σαφείς γραμμές εξουσίας από τις τοπικές εκκλησίες μέχρι τήν αυθεντία τού πάπα.

Γιά νά επεξεργαστούν αυτά τά δεδομένα, μελετούν την πρώιμη ιστορία της Χριστιανοσύνης για να δούν πώς οι λατινόφωνες Δύτικοί και οι Ελληνόφωνες Ανατολικοί εργάστηκαν μαζί για 1.000 χρόνια πριν από το μεγάλο σχίσμα.

«Η βασική συζήτηση είναι για το πώς οι εν λόγω εκκλησίες έζησαν την πρώτη χιλιετία και πώς μπορούμε να βρούμε μιά νέα (κοινή) διαδρομή και σήμερα.» εξήγησε ο Koch.

Ο Koch, δήλωσε πώς ο πάπας Βενέδικτος έδειξε πρόσφατα την ετοιμότητά του να αποδεχθεί διαφορετικότητα στην εκκλησία καλώντας δυσαρεστημένους Αγγλικανούς να γίνουν καθολικοί, διατηρώντας παράλληλα ορισμένες από τις παραδόσεις τους.

Ο Ιωάννης είπε ότι ένα επόμενο βήμα στην πορεία προς την ενότητα θα είναι μια παν-Ορθόδοξη σύνοδος για την επεξεργασία των σχέσεων μεταξύ των εθνικών εκκλησιών και της Κωνσταντινούπολης με βάση το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο έχει την πνευματική ηγεσία, αλλά δεν έχει πρακτική εξουσία πάνω τους.

«Ελπίζουμε ότι πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να συγκαλέσουμε μιά τέτοια σύνοδο» είπε ο Ιωάννης. Είπε επίσης ότι η κοινή θεολογική επιτροπή θα μπορούσε πιθανώς να συναντηθεί ξανά το 2012 για να συζητήσει τις θεολογικές πλευρές μιάς στενότερης ενότητας.

(Αναφορά από τον Boris Groendahl, γραμμένο από τον Tom Heneghan, επεξεργασία από τον Noah Barkin)

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ : ΤΟ ΛΥΝΤΣΑΡΙΣΜΑ

Υ.Γ. : Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΗ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΑ ΤΗΝ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΠΩΣ ΑΝΟΗΤΑ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ. ΑΛΛΟ Η ΕΝΟΤΗΣ, ΑΛΛΟ ΤΟ ΕΝΑ. Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Συμπλήρωμα :

«Η βασική συζήτηση είναι για το πώς οι εν λόγω εκκλησίες έζησαν την πρώτη χιλιετία και πώς μπορούμε να βρούμε μιά νέα (κοινή) διαδρομή και σήμερα.» εξήγησε ο Koch.

Το 313 θεσπίστηκε η αρχή τής ανεξιθρησκείας καί το 863 μοιράστηκαν οι αναθεματισμοί.
Αυτές οι ημερομηνίες μάς κάνουν χίλια χρόνια;
ΑΓΑΠΗΤΕ ΖΗΖΙΟΥΛΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΜΩΡΑΝΕ ΟΠΩΣ ΕΣΕΝΑ.
ΘΑ ΜΕΙΝΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ.
Ο κ.Ζηζιούλας κάνει τούς υπολογισμούς του ως εξής: 313+863 =1176. ΜΙΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ.

Αμέθυστος