Δια της δωρεάς ταύτης παραχωρούνται στον πάπα πόλεις και επαρχίες των Λογγοβάρδων και ο επίσκοπος Ρώμης περιβάλλεται και το βασιλικό διάδημα οπλισμένος και με τον σταυρό και με το ξίφος, επιθυμώντας να δεσπόζη και στις ψυχές και στα σώματα όλων των φυλών και εθνών, πιστών και απίστων. [Μέτα την σημαντική αυτή δωρεά, η οποία καθόρισε το θριαμβευτικό μέλλον, μέχρι σήμερον, της παποσύνης, οι παπικοί δείχνουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στα πιπίνια].
Ο πάπας θείω δικαίω πλέον είναι αυτός ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος (δια μεταμψυχώσεως και μετενσαρκώσεως ταυτόχρονα), με τον οποίον βρίσκεται σε άμεση καθημερινή σχέση, όπως αποδεικνύεται και από την επιστολή του Στεφάνου Β' προς τον Πιπίνον, δια της οποίας ζητά την βοήθειά του. Την επιστολή αυτή έγραψε ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος, στον παράδεισο, (αφήνοντας για λίγο τα κλειδιά του παραδείσου στον απόστολο Παύλο) και την παρέδωσε στον πάπα ιδιοχείρως στο γραφείο του!
«Πέτρος ο ονομασθείς Απόστολος του Ιησού Χριστού Υιού του θεού του ζώντος, προς τους εκλεκτούς, Πιπίνον, Κάρολον, Καρλομάνον, τρεις βασιλείς, μαζί δε με αυτούς και προς όλους τους επισκόπους, ηγουμένους, ιεράρχες, μοναχούς και όλους τους δούκες, κόμητες και βαρώνους (αυτοί οι τελευταίοι αποτελούν τον Λαό του θεού, είναι οι νέοι χαρισματούχοι της νέας εκκλησίας). Επειδή η Ρωμαϊκή εκκλησία, της οποίας επίσκοπος είναι ο Στέφανος, εθεμελιώθη από εμένα επί της πέτρας, σας παρακαλώ, η δε Υπεραγία παρθένος Μαρία μετά πάντων των αγγέλων, μαρτύρων και αγίων (όπως βλέπουμε δεν ξέχασε κανέναν καθότι θυρωρός του παράδεισου) σας εξορκίζει μαζί με μένα, να μην συγχωρήσετε για να μην γίνη η πόλις μας η Ρώμη και ο λαός μας θύματα Λογγοβάρδων.
Εάν υπακούσετε και εξαφανίσετε τους εχθρούς σας, θα αποκτήσετε μεγάλη αμοιβή στην παρούσα ζωή (το πρώτο joker της ιστορίας μάλλον), θα ζήσετε πολλά ευτυχισμένα χρόνια και θα απολαύσετε τα επίγεια αγαθά (θα σας επιτρέπουμε ακόμη και να χαιδεύετε την γυναίκα σας), και επιπλέον θα απολαύσετε και την αιώνιο ζωή!
Εάν όμως δεν υπακούσετε, μάθετε ότι δια της εξουσίας της παναγίας τριάδος και της δικής μου Αποστολικής αξίας θα στερηθείτε της βασιλείας του θεού»
Η επιστολή αυτή είναι ο καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται σε όλη του την καθαρότητα ο παπικός χαρακτήρας και η ακάθεκτη ορμή των παπών προς την εξουσία!
Οι πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Μελέτη περί των αιτιών του σχίσματος» το οποίο προτείνουμε να μελετήσουν οι Έλληνες επίσκοποι πριν αναγνωρίσουν το “πρωτείο τιμής του πάπα” διότι είναι στην πραγματικότητα “πρωτείο ατιμίας”.
Το πνεύμα με το οποίο μεταφέρονται εδώ οι πληροφορίες ουδεμία σχέση έχει με το πνεύμα του Αγίου Νεκταρίου!
Συνεχίζει δε ο Άγιος Νεκτάριος: Ποιος ερωτά πλέον περί των πρωταιτίων του σχίσματος; Η ενότης διεσπάσθη ήδη εσωτερικώς, ο ηθικός δεσμός απεκόπη, το χάσμα σαν πληγή άνοιξε και το απόστημα, το διαχωρίζον την ρωμαϊκήν της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, είναι τεράστιο. Οι πάπες έγιναν Ρωμαίοι αυτοκράτορες, ο πάπας θεάνθρωπος. Όλη η δύσις προσπεσούσα προσεκύνησεν αυτόν, αλλ’ η ανατολή δεν υποτάχθηκε (μέχρι σήμερον των ημερών του κ. Βαρθολομαίου, του εφιάλτου του Βοσπόρου)!
Η Εκκλησία του Κυρίου διανύει τις τελευταίες της δυο εβδομάδες προδομένη από αγράμματους, κενόδοξους, χωριάτες και άπιστους επισκόπους και έναν υποδουλωμένο ακόμη στην Δεσποτεία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας “λαό του θεού”.
Ζήτω η ατιμία! Στην νέα “Εκκλησία” οι Έλληνες έχουν ξανά το προβάδισμα, λόγω πονηρείας! Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε Πάπες, εμπρός για τη δόξα ξανά, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, η Πάπισσα Ιωάννα μας περιμένει!
ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΣΥ ΠΑΠΑΣ, ΜΠΟΡΕΙΣ.
Αμέθυστος
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Εκδηλώσεις αγάπης στην Τρίπολη
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Όμως ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος δεν πρέπει να ανησυχεί γιατί είναι η προσωποποίηση της αγάπης καθώς βλέπουμε στην φωτογραφία. Ο κ. Βαρθολομαίος περιοδεύει στην Ελλάδα σε σκληρό αλλά επιτυχημένο προεκλογικό αγώνα προσπαθώντας να κερδίσει ψήφους για τον αρχηγό του κόμματός του πάπα στις επικείμενες εκλογές της 16ης Οκτωβρίου στην Κύπρο.
Αμέθυστος
Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009
A) Η ΤΡΙΑΔΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ: HEGEL
Από τον Hegel ξεκινά η πιο τολμηρή πρωτοβουλία, και η πιο επικίνδυνη ταυτόχρονα, αναστοχασμού της χριστιανικής τριάδος στην προοπτική μιας πρωτότυπης συλλήψεως του προσώπου, η οποία δέχεται και οδηγεί ταυτοχρόνως σε πληρότητα την κληρονομιά της σκέψης. Η βάση του διαλόγου γύρω από την Persona Dei στον “ιδεαλισμό” του Φίχτε και του Σέλλινγκ είναι ο κριτικισμός και η φιλοσοφία της θρησκείας του Kant. Συγκρουόμενος με τον Kant ακριβώς, προτείνει την “συμμαχία” της πίστεως με την γνώση με το φιλοσοφικό του “σύστημα”, μέσα στο οποίο περιέχεται μια γοητευτική και ιδιόρρυθμη ανάγνωση του Τριαδικού Χριστιανικού δόγματος!
Διαχωρίζοντας βίαια πίστη και γνώση, ο Kant καταλήγει να θεωρεί όχι μόνον ανόητη την πίστη αλλά και ά-πιστη την γνώση! Αυτή είναι η κριτική του Hegel εναντίον του εμπνευστού της Κριτικής! Από νωρίς εξάλλου, από τα νεανικά του γραπτά, όπως «Το πνεύμα του Χριστιανισμού και η μοίρα του» (1799), ο Hegel βλέπει στον Kant την επανάκαμψη της αρχαίας Ιουδαϊκής διαχωρίσεως ανάμεσα στο πέρας και στο άπειρο, στο είναι και στο δέον, στην αισθησιακή ροπή και στον νόμο. Η περιπέτεια αυτή είχε ξεκινήσει ήδη από τον Διαφωτισμό, όταν ο πόλεμος συγκεντρώθηκε ενάντια στην θρησκεία, καθώς αυτή κατανοείτο σαν κάτι “θετικό”, απόλυτο.
Με την σειρά του ο Hegel πιστεύει πως η θρησκεία πρέπει να εννοηθεί με “ιδεαλιστικό” τρόπο, δηλαδή σαν «στιγμή, στάδιο» το οποίο η νόηση να μπορεί να αναγνωρίσει σαν δικό της. Βεβαίως και ο Καντ δείχνει την τάση να εννοιολογήσει αυτόν τον ίδιο τον κόσμο της πίστεως. Δεν προσπάθησε μήπως να μεταφράσει με τον τρόπο του αυτό το ίδιο το τριαδικό δόγμα; Αλλά όμως, κατά την κρίση του Hegel, η πίστη χωρίς την γνώση καταλήγει να καταφέρει την πιο μεγάλη νίκη της εναντίον της γνώσεως! Η νίκη του Διαφωτισμού είναι μια φαινομενική νίκη. Η θρησκεία σαν κάτι απόλυτο αφήνει στην νόηση το πεπερασμένο και το εμπειρικό, ενώ το αιώνιο παραμένει στο επέκεινα, ασύλληπτο από την γνώση.
Ο κενός χώρος τότε που αφήνει η γνώση, μπορεί να γεμίσει μόνον από την νοσταλγία του αιωνίου.
Κατά τον Hegel, το αποτέλεσμα της επιθέσεως του Διαφωτισμού όπως εμφανίζεται στον Kant, είναι ο θρίαμβος του υποκειμενικού συναισθήματος. Στην απόλυτη αντιπαράθεση πίστεως και νοήσεως ο θεός καταλήγει μακρινός και άγνωστος, απομακρύνεται από τα όρια της νοήσεως. Αντιθέτως λοιπόν από τον Kant, η αληθινή Αρχή της νοήσεως πρέπει να ιδρυθεί στην ίδια την στιγμή κατά την οποία ο θεός δεν είναι για την σκέψη άγνωστος και άρρητος, αλλά συλλαμβάνεται σαν «Ιδέα», όταν δηλαδή αναγνωρίζεται σαν σκέψη και ακόμη καλύτερα, σαν δική μας σκέψη. Πρέπει δηλαδή ο θεός να γίνει δικό μου πράγμα, σκέψη μου, αυτοσυνείδηση μου! Τί συμβαίνει λοιπόν όταν ο θεός, ο Τριαδικός χριστιανικός θεός δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν Εκκλησιαστική πίστη, σαν “θετικό” δεδομένο (αντικειμενικό), σαν ένα πράγμα “εις εαυτόν”, αλλά ένα στάδιο «προς εαυτόν» της σκέψης μου, της αυτοσυνειδησίας μου;
Οι θεολόγοι των τελευταίων πενήντα χρόνων, γράφει ο Hegel στην «Φιλοσοφία της θρησκείας», έκαναν τα πάντα για να εκμηδενίσουν το περιεχόμενο της θρησκείας, τόσο πολύ μάλιστα πέτυχαν τον σκοπό τους, ώστε δεν διαθέτουν πλέον τίποτε από το περιεχόμενό της, που θα ήταν δυνατόν να καταστραφεί. Υπάρχει μια γενική αδιαφορία για το κεντρικό δόγμα του χριστιανισμού, και ιδιαιτέρως για το τριαδικό, που είναι η βάση της πίστεως. Εάν λοιπόν η θεολογία δεν αναγνωρίζει την σπουδαιότητα αυτού του δόγματος, παρακάμπτεται και το τελευταίο εμπόδιο για την προσπάθεια εννοιολογικής επεξεργασίας του δόγματος εκ μέρους της Φιλοσοφίας.
Δεν πρόκειται βεβαίως να ερευνηθεί ιστορικά το δόγμα, αλλά να ερευνηθεί η αλήθεια του, δηλαδή τι πράγμα αντιπροσωπεύει αυτό το δόγμα για την νόηση! Δεν ανήκει και η νόηση στην θεία αποκάλυψη; Μπορεί η Εκκλησία και οι θεολόγοι της να αρνηθούν την βοήθεια της νοήσεως; Οι προσπάθειες της φιλοσοφίας δεν κατευθύνονται εναντίον της θρησκείας, αλλά επιθυμούν αντιθέτως να εμβαθύνουν την αλήθεια της!
Τί λέει λοιπόν η Φιλοσοφία του Hegel για το τριαδικό δόγμα και συγκεκριμένα για την πραγματοποίηση του προσώπου στον θεό;
Εν και παν: Αυτό έγραψε στο άλμπουμ του Hegel ο φίλος του Χαίλντερλιν στις 12 Φεβρουαρίου 1791. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ασίγαστη πείνα και δίψα του Hegel υπήρξε η ενότης, η συμφιλίωση, η “φιλοσοφία της ενοποιήσεως” (Vereinigungs philosophie). Γι’ αυτό και στον Hegel η φιλοσοφία γίνεται Σύστημα, ένα σύστημα μέσα στο οποίο δεν αποκτάται μόνον η γνώση, αλλά μέσα στο οποίο ολοκληρώνεται η αλήθεια. Υπερβαίνοντας την πληγή που κατάφερε στο πνεύμα ο διαφωτισμός, η θρησκεία εισέρχεται στο σύστημα σαν ένα στάδιο ουσιώδες, μόνο που εισέρχεται για να υπερβαθεί. Στην θρησκεία, κατά τον Hegel, ανήκει η «αναπαράσταση», ενώ στην φιλοσοφία ανήκει η «έννοια». Οι απλές και απλοϊκές μορφές της αναπαραστάσεως πρέπει να μεταφραστούν στην εννοιολογική σκέψη!
Ο Χριστιανισμός είναι για τον Hegel η “θρησκεία par excellence”, η “αποκεκαλυμένη θρησκεία” στην οποία ο θεός γνωρίζεται γι’ αυτό που Αυτός είναι, δηλαδή σαν απόλυτο και σαν πνεύμα. Στο Χριστιανικό δόγμα του τριαδικού θεού παρουσιάζεται λοιπόν ο θεός όπως είναι, αλλά στην μορφή της αναπαραστάσεως. Η φιλοσοφία του Hegel πρέπει να μεταφέρει στην έννοια αυτή την ίδια αναπαράσταση, έτσι ώστε ο θεός να μπορέσει να εμφανιστεί στην συνείδηση και μέσα στην συνείδηση να φανερωθεί εκείνο που είναι “εις εαυτόν”!
Η νόηση είναι για τον Hegel το όργανο της θεωρητικής γνώσεως που πρέπει να εγκαταλείψει τις παιδικές αναπαραστάσεις της θρησκείας, ενώ ταυτοχρόνως πρέπει να δώσει ζωή και κίνηση στις σκληρές και ακίνητες έννοιες του νου!
Αμέθυστος
Διαχωρίζοντας βίαια πίστη και γνώση, ο Kant καταλήγει να θεωρεί όχι μόνον ανόητη την πίστη αλλά και ά-πιστη την γνώση! Αυτή είναι η κριτική του Hegel εναντίον του εμπνευστού της Κριτικής! Από νωρίς εξάλλου, από τα νεανικά του γραπτά, όπως «Το πνεύμα του Χριστιανισμού και η μοίρα του» (1799), ο Hegel βλέπει στον Kant την επανάκαμψη της αρχαίας Ιουδαϊκής διαχωρίσεως ανάμεσα στο πέρας και στο άπειρο, στο είναι και στο δέον, στην αισθησιακή ροπή και στον νόμο. Η περιπέτεια αυτή είχε ξεκινήσει ήδη από τον Διαφωτισμό, όταν ο πόλεμος συγκεντρώθηκε ενάντια στην θρησκεία, καθώς αυτή κατανοείτο σαν κάτι “θετικό”, απόλυτο.
Με την σειρά του ο Hegel πιστεύει πως η θρησκεία πρέπει να εννοηθεί με “ιδεαλιστικό” τρόπο, δηλαδή σαν «στιγμή, στάδιο» το οποίο η νόηση να μπορεί να αναγνωρίσει σαν δικό της. Βεβαίως και ο Καντ δείχνει την τάση να εννοιολογήσει αυτόν τον ίδιο τον κόσμο της πίστεως. Δεν προσπάθησε μήπως να μεταφράσει με τον τρόπο του αυτό το ίδιο το τριαδικό δόγμα; Αλλά όμως, κατά την κρίση του Hegel, η πίστη χωρίς την γνώση καταλήγει να καταφέρει την πιο μεγάλη νίκη της εναντίον της γνώσεως! Η νίκη του Διαφωτισμού είναι μια φαινομενική νίκη. Η θρησκεία σαν κάτι απόλυτο αφήνει στην νόηση το πεπερασμένο και το εμπειρικό, ενώ το αιώνιο παραμένει στο επέκεινα, ασύλληπτο από την γνώση.
Ο κενός χώρος τότε που αφήνει η γνώση, μπορεί να γεμίσει μόνον από την νοσταλγία του αιωνίου.
Κατά τον Hegel, το αποτέλεσμα της επιθέσεως του Διαφωτισμού όπως εμφανίζεται στον Kant, είναι ο θρίαμβος του υποκειμενικού συναισθήματος. Στην απόλυτη αντιπαράθεση πίστεως και νοήσεως ο θεός καταλήγει μακρινός και άγνωστος, απομακρύνεται από τα όρια της νοήσεως. Αντιθέτως λοιπόν από τον Kant, η αληθινή Αρχή της νοήσεως πρέπει να ιδρυθεί στην ίδια την στιγμή κατά την οποία ο θεός δεν είναι για την σκέψη άγνωστος και άρρητος, αλλά συλλαμβάνεται σαν «Ιδέα», όταν δηλαδή αναγνωρίζεται σαν σκέψη και ακόμη καλύτερα, σαν δική μας σκέψη. Πρέπει δηλαδή ο θεός να γίνει δικό μου πράγμα, σκέψη μου, αυτοσυνείδηση μου! Τί συμβαίνει λοιπόν όταν ο θεός, ο Τριαδικός χριστιανικός θεός δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν Εκκλησιαστική πίστη, σαν “θετικό” δεδομένο (αντικειμενικό), σαν ένα πράγμα “εις εαυτόν”, αλλά ένα στάδιο «προς εαυτόν» της σκέψης μου, της αυτοσυνειδησίας μου;
Οι θεολόγοι των τελευταίων πενήντα χρόνων, γράφει ο Hegel στην «Φιλοσοφία της θρησκείας», έκαναν τα πάντα για να εκμηδενίσουν το περιεχόμενο της θρησκείας, τόσο πολύ μάλιστα πέτυχαν τον σκοπό τους, ώστε δεν διαθέτουν πλέον τίποτε από το περιεχόμενό της, που θα ήταν δυνατόν να καταστραφεί. Υπάρχει μια γενική αδιαφορία για το κεντρικό δόγμα του χριστιανισμού, και ιδιαιτέρως για το τριαδικό, που είναι η βάση της πίστεως. Εάν λοιπόν η θεολογία δεν αναγνωρίζει την σπουδαιότητα αυτού του δόγματος, παρακάμπτεται και το τελευταίο εμπόδιο για την προσπάθεια εννοιολογικής επεξεργασίας του δόγματος εκ μέρους της Φιλοσοφίας.
Δεν πρόκειται βεβαίως να ερευνηθεί ιστορικά το δόγμα, αλλά να ερευνηθεί η αλήθεια του, δηλαδή τι πράγμα αντιπροσωπεύει αυτό το δόγμα για την νόηση! Δεν ανήκει και η νόηση στην θεία αποκάλυψη; Μπορεί η Εκκλησία και οι θεολόγοι της να αρνηθούν την βοήθεια της νοήσεως; Οι προσπάθειες της φιλοσοφίας δεν κατευθύνονται εναντίον της θρησκείας, αλλά επιθυμούν αντιθέτως να εμβαθύνουν την αλήθεια της!
Τί λέει λοιπόν η Φιλοσοφία του Hegel για το τριαδικό δόγμα και συγκεκριμένα για την πραγματοποίηση του προσώπου στον θεό;
Εν και παν: Αυτό έγραψε στο άλμπουμ του Hegel ο φίλος του Χαίλντερλιν στις 12 Φεβρουαρίου 1791. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ασίγαστη πείνα και δίψα του Hegel υπήρξε η ενότης, η συμφιλίωση, η “φιλοσοφία της ενοποιήσεως” (Vereinigungs philosophie). Γι’ αυτό και στον Hegel η φιλοσοφία γίνεται Σύστημα, ένα σύστημα μέσα στο οποίο δεν αποκτάται μόνον η γνώση, αλλά μέσα στο οποίο ολοκληρώνεται η αλήθεια. Υπερβαίνοντας την πληγή που κατάφερε στο πνεύμα ο διαφωτισμός, η θρησκεία εισέρχεται στο σύστημα σαν ένα στάδιο ουσιώδες, μόνο που εισέρχεται για να υπερβαθεί. Στην θρησκεία, κατά τον Hegel, ανήκει η «αναπαράσταση», ενώ στην φιλοσοφία ανήκει η «έννοια». Οι απλές και απλοϊκές μορφές της αναπαραστάσεως πρέπει να μεταφραστούν στην εννοιολογική σκέψη!
Ο Χριστιανισμός είναι για τον Hegel η “θρησκεία par excellence”, η “αποκεκαλυμένη θρησκεία” στην οποία ο θεός γνωρίζεται γι’ αυτό που Αυτός είναι, δηλαδή σαν απόλυτο και σαν πνεύμα. Στο Χριστιανικό δόγμα του τριαδικού θεού παρουσιάζεται λοιπόν ο θεός όπως είναι, αλλά στην μορφή της αναπαραστάσεως. Η φιλοσοφία του Hegel πρέπει να μεταφέρει στην έννοια αυτή την ίδια αναπαράσταση, έτσι ώστε ο θεός να μπορέσει να εμφανιστεί στην συνείδηση και μέσα στην συνείδηση να φανερωθεί εκείνο που είναι “εις εαυτόν”!
Η νόηση είναι για τον Hegel το όργανο της θεωρητικής γνώσεως που πρέπει να εγκαταλείψει τις παιδικές αναπαραστάσεις της θρησκείας, ενώ ταυτοχρόνως πρέπει να δώσει ζωή και κίνηση στις σκληρές και ακίνητες έννοιες του νου!
Αμέθυστος
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009
ΠΕΡΙ ΡΑΒΕΝΝΑΣ ΞΑΝΑ
Ποιος ο λόγος να αναγνωρισθεί, ακόμα και από Συνόδους, ένα πρωτείο τιμής;! Το οποίο δεν αφορά ιστορικά ούτε καν τα πρώτα 1000 χρόνια και το οποίο έπαψε να ισχύει πλέον ιστορικά, μετά τις καταστροφές που επέφερε ο συγκεκριμένος πάπας στην ανθρωπότητα! Ο πρώτος που δεν το τίμησε είναι ο ίδιος.
Ποιος ο λόγος να δούμε πώς το εννοούσε ο ίδιος και πώς το εννοούσαμε εμείς; Δεν είναι ξεκάθαρο πως δεν μιλούμε πλέον για πρωτείο τιμής; Γιατί να αποδοθεί πρωτείο τιμής στον επίσκοπο Ρώμης και όχι στον επίσκοπο Ιεροσολύμων; Δεν είναι ξεκάθαρο πως ο όμορφος επίσκοπος Κωνσταντίας Βασίλειος μιλά με διπλούς λόγους; Ποιον κοροϊδεύει; Γιατί η φύση της Εκκλησίας είναι Μυστηριακή; Η φύση της Εκκλησίας εκλαμπρότατε είναι Χαρισματική! Τα Μυστήρια της Εκκλησίας εύχονται για τα δώρα του Κυρίου, δεν τα προκαλούν, ούτε τα προσφέρουν αυτά τα ίδια τα Μυστήρια. Τα έχει υποσχεθεί Αυτός ο ίδιος ο Κύριος! Και τα προσφέρει όπως αυτός ο ίδιος γνωρίζει!
Ανώφελος είναι και ο βαρύς σταυρός πού φοράτε στο στήθος. Δεν συμβολίζει πλέον τίποτε. Τον φορούν και οι άρχοντες του hip-hop και οι άρχοντες των ναρκωτικών. Το δικαίωμα ζωής και θανάτου που νομίζατε πως είχατε στα χέρια σας, το πήραν άλλοι! Μόνο τον εαυτό σας κοροϊδεύετε και είναι κρίμα, γιατί θα το πληρώσετε ακριβά στον καιρό του!
Την δήλωση του επισκόπου Κύπρου, αντιπροσώπου που υπέγραψε το κείμενο της Ραβέννας όπου αναγνωρίσαμε το πρωτείο του πάπα, την δήλωση ότι μην ανησυχείτε όλα παν καλά με coca-cola την πήραμε από το Amen.gr
Aμέθυστος
Ποιος ο λόγος να δούμε πώς το εννοούσε ο ίδιος και πώς το εννοούσαμε εμείς; Δεν είναι ξεκάθαρο πως δεν μιλούμε πλέον για πρωτείο τιμής; Γιατί να αποδοθεί πρωτείο τιμής στον επίσκοπο Ρώμης και όχι στον επίσκοπο Ιεροσολύμων; Δεν είναι ξεκάθαρο πως ο όμορφος επίσκοπος Κωνσταντίας Βασίλειος μιλά με διπλούς λόγους; Ποιον κοροϊδεύει; Γιατί η φύση της Εκκλησίας είναι Μυστηριακή; Η φύση της Εκκλησίας εκλαμπρότατε είναι Χαρισματική! Τα Μυστήρια της Εκκλησίας εύχονται για τα δώρα του Κυρίου, δεν τα προκαλούν, ούτε τα προσφέρουν αυτά τα ίδια τα Μυστήρια. Τα έχει υποσχεθεί Αυτός ο ίδιος ο Κύριος! Και τα προσφέρει όπως αυτός ο ίδιος γνωρίζει!
Ανώφελος είναι και ο βαρύς σταυρός πού φοράτε στο στήθος. Δεν συμβολίζει πλέον τίποτε. Τον φορούν και οι άρχοντες του hip-hop και οι άρχοντες των ναρκωτικών. Το δικαίωμα ζωής και θανάτου που νομίζατε πως είχατε στα χέρια σας, το πήραν άλλοι! Μόνο τον εαυτό σας κοροϊδεύετε και είναι κρίμα, γιατί θα το πληρώσετε ακριβά στον καιρό του!
Την δήλωση του επισκόπου Κύπρου, αντιπροσώπου που υπέγραψε το κείμενο της Ραβέννας όπου αναγνωρίσαμε το πρωτείο του πάπα, την δήλωση ότι μην ανησυχείτε όλα παν καλά με coca-cola την πήραμε από το Amen.gr
Aμέθυστος
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΣΜΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΩΣ ΤΑΓΩΝ ΑΝΤΙ ΑΓΙΩΝ
Η διδασκαλία περί των χαρισμάτων της Καινής Διαθήκης είναι ή ήταν ο πυρήνας της εκκλησιολογίας! Κατά την αναλογία της πίστεως δίνονται σε κάθε πιστό από τον Θεό ένα ή περισσότερα χαρίσματα, τα οποία αποτελούν «φανέρωσιν» του Πνεύματος και υπηρετούν «προς το συμφέρον» και «εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού». Όλοι οι πιστοί ως χαρισματούχοι κατέχουν εκ Θεού ορισμένη θέση στο σώμα του Χριστού σαν μέλη αυτού. Από την πιστότητα και την συνέπεια των πιστών στα ληφθέντα χαρίσματα οικοδομείται η κοινότης μέσα στην αγάπη δια την σωτηρίαν.
Ενώ λοιπόν η ορθόδοξος εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ της να είναι χαρισματική, (με τους Αγίους της π.χ.), το θέμα των χαρισμάτων απουσιάζει παντελώς από τα νεώτερα δογματικά συγγράμματα!
Γι’ αυτό και όσοι μελετούν την Ορθοδοξία αγνοούν παντελώς την καρδιά της εκκλησίας! Μπορούν με κάθε ειλικρίνεια να διδάσκουν πως η καρδιά της εκκλησίας είναι η Θ. Ευχαριστία με κέντρο της τον Επίσκοπο!
Πώς χάθηκε η εκκλησία του Κυρίου και στην θέση της έχουμε σήμερα μία Αναμορφωμένη εκκλησία των θεολογούντων;
Η καταστροφή ξεκίνησε από τους Καππαδόκες, οι οποίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν την εκκλησία στα νέα δεδομένα του Μ. Κωνσταντίνου και να σώσουν την πίστη. Τελικώς εμείς σήμερα είμαστε οι ζωντανές αποδείξεις αυτής της αποτυχημένης προσαρμογής!
Θα δούμε με μεγάλη συντομία πως αναμόρφωσε τα χαρίσματα ο Μ. Βασίλειος! Για τον Μ. Βασίλειο λοιπόν η εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Την εκκλησία του Χριστού αρχιτεκτονεί το πνεύμα το άγιον, το οποίον παρέχει «εγκαινισμόν» και «διακόσμησιν» δια ποικίλων χαρισμάτων, αποτελούντων «δωρεάς εκ του πνεύματος» (περί Αγίου Πνεύματος 16, 39).
«Εγκαινισμόν δε της Εκκλησίας υποληπτέον την ανακαίνωσιν του νοός, την δια του αγίου Πνεύματος γινομένην τοις καθ’ ένα των συμπληρούντων το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού» (Εις 29 ψαλμόν §1).
Σ’ αυτό το σημείο οι νεοέλληνες θεολογούντες κατηγορούν ότι το Άγιο Πνεύμα προάγει τον ατομικισμό. Έλεος!
«Εν τη της ζωής κοινωνία το εκάστου ίδιον χάρισμα κοινόν των συμπολιτευομένων γίνεται και ων έκαστον ου μάλλον δι’ εαυτόν η δια τους άλλους ο λαμβάνων έχει ... Εν δε τη των πλειόνων συμβιώσει και του ιδίου απολαύει, πολυπλασιάζων αυτό τη μεταδόσει, και τα των άλλων ως εαυτού καρπούται» (όροι κατά πλάτος pg 31 932ΑΒ).
Έκαστος πρέπει ιδία κλίση μένειν και κατορθούν επιμελέστερον το υπό του Κυρίου πιστευθέν. Μόνον ούτως επιτυγχάνεται η ευάρεστος τω Θεώ ευταξία εν αγάπη Χριστού εν τη διαφορά των χαρισμάτων και η ευαρέστησις πρός τον θεόν (περί βαπτίσματος Β' 8, 3).
Λόγω της απωλείας των χαρισμάτων οι σημερινοί θεολογούντες προσπαθούν να στηρίξουν την διαφορά ή ετερότητα στην αναλογία με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος! Έλεος, της ανοησίας...!
Ο Μ. Βασίλειος όμως ανταποκρινόμενος στις ανάγκες και τα αιτήματα της εκκλησίας της εποχής του, εποχής αιρέσεων, εκκλησιαστικής συγχύσεως και πολέμου, έδωσε διαφορετικό τόνο στην αξιολόγηση και βαρύτητα ορισμένων χαρισμάτων, σε σύγκριση με τα άλλα! Έτσι κυριαρχούν τα χαρίσματα του λόγου, τα οργανωτικά, ποιμενικά και διακονικά. Ενώ τα θαυματουργικά και λοιπά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η πρακτική προτίμηση οδήγησε σιγά-σιγά στην αποκοπή των μελών της εκκλησίας από το Άγιο Πνεύμα και στην αυτονομία των διακονημάτων με τη βοήθεια των νοητικών ικανοτήτων του καθενός μας. Χωρίς τον εγκαινισμό και την διακόσμηση που ήταν απαραίτητοι στην ύπαρξη της εκκλησίας. Σιγά-σιγά η ανακαίνιση και η διακόσμηση ανατέθηκαν στην αισθητική, η οικοδομή στους κτίστες και η ενότης του Αγίου Πνεύματος στον επίσκοπο, σήμερα πλέον ταγό της εκκλησίας. Έτσι τα χαρίσματα του Μ. Βασιλείου ήταν βεβαίως η προφητεία και η σοφία και η γνώσις, αλλά το βάρος έπεφτε στη διδασκαλία, στην κυβέρνηση, στους δικαστάς, στους συμβούλους, στα ενεργήματα δυνάμεων, στις χαρισματικές τέχνες.
Ματαίως ο Άγιος Μάξιμος προσπαθεί να επαναφέρει στη ρίζα τους τα διοικητικά “χαρίσματα”:
«Διακόνου λόγον επέχει ο προς τους ιερούς αγώνας αλείφων τον νούν και τους εμπαθείς λογισμούς απελαύνων απ' αυτού. Πρεσβυτέρου δε, ο εις την γνώσιν των όντων φωτίζων και την ψευδώνυμον γνώσιν εξαφανίζων. Επισκόπου δε, ο τω αγίω μύρω τελειών της γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος (όστις ανάγεται εις το ύψος της μυστικής γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος)» (Ευεργετινός, τόμος Δ, σελ. 586).
Σήμερα επικρατεί πλέον η γνώμη πως η χειροτονία και μόνη δίνει χαρίσματα! Όπως λέει και ο Άγιος Συμεών για την συγκεκριμένη γνώμη, Άπαγε!
Σήμερα οι φαιδροί θεολογούντες επιδιώκουν να ανακαινίσουν την εκκλησία με τη βοήθεια του Rahner, του Pannenberg, έχοντας την υποστήριξη των ταγών της εκκλησίας!
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
Αμέθυστος
Ενώ λοιπόν η ορθόδοξος εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ της να είναι χαρισματική, (με τους Αγίους της π.χ.), το θέμα των χαρισμάτων απουσιάζει παντελώς από τα νεώτερα δογματικά συγγράμματα!
Γι’ αυτό και όσοι μελετούν την Ορθοδοξία αγνοούν παντελώς την καρδιά της εκκλησίας! Μπορούν με κάθε ειλικρίνεια να διδάσκουν πως η καρδιά της εκκλησίας είναι η Θ. Ευχαριστία με κέντρο της τον Επίσκοπο!
Πώς χάθηκε η εκκλησία του Κυρίου και στην θέση της έχουμε σήμερα μία Αναμορφωμένη εκκλησία των θεολογούντων;
Η καταστροφή ξεκίνησε από τους Καππαδόκες, οι οποίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν την εκκλησία στα νέα δεδομένα του Μ. Κωνσταντίνου και να σώσουν την πίστη. Τελικώς εμείς σήμερα είμαστε οι ζωντανές αποδείξεις αυτής της αποτυχημένης προσαρμογής!
Θα δούμε με μεγάλη συντομία πως αναμόρφωσε τα χαρίσματα ο Μ. Βασίλειος! Για τον Μ. Βασίλειο λοιπόν η εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Την εκκλησία του Χριστού αρχιτεκτονεί το πνεύμα το άγιον, το οποίον παρέχει «εγκαινισμόν» και «διακόσμησιν» δια ποικίλων χαρισμάτων, αποτελούντων «δωρεάς εκ του πνεύματος» (περί Αγίου Πνεύματος 16, 39).
«Εγκαινισμόν δε της Εκκλησίας υποληπτέον την ανακαίνωσιν του νοός, την δια του αγίου Πνεύματος γινομένην τοις καθ’ ένα των συμπληρούντων το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού» (Εις 29 ψαλμόν §1).
Σ’ αυτό το σημείο οι νεοέλληνες θεολογούντες κατηγορούν ότι το Άγιο Πνεύμα προάγει τον ατομικισμό. Έλεος!
«Εν τη της ζωής κοινωνία το εκάστου ίδιον χάρισμα κοινόν των συμπολιτευομένων γίνεται και ων έκαστον ου μάλλον δι’ εαυτόν η δια τους άλλους ο λαμβάνων έχει ... Εν δε τη των πλειόνων συμβιώσει και του ιδίου απολαύει, πολυπλασιάζων αυτό τη μεταδόσει, και τα των άλλων ως εαυτού καρπούται» (όροι κατά πλάτος pg 31 932ΑΒ).
Έκαστος πρέπει ιδία κλίση μένειν και κατορθούν επιμελέστερον το υπό του Κυρίου πιστευθέν. Μόνον ούτως επιτυγχάνεται η ευάρεστος τω Θεώ ευταξία εν αγάπη Χριστού εν τη διαφορά των χαρισμάτων και η ευαρέστησις πρός τον θεόν (περί βαπτίσματος Β' 8, 3).
Λόγω της απωλείας των χαρισμάτων οι σημερινοί θεολογούντες προσπαθούν να στηρίξουν την διαφορά ή ετερότητα στην αναλογία με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος! Έλεος, της ανοησίας...!
Ο Μ. Βασίλειος όμως ανταποκρινόμενος στις ανάγκες και τα αιτήματα της εκκλησίας της εποχής του, εποχής αιρέσεων, εκκλησιαστικής συγχύσεως και πολέμου, έδωσε διαφορετικό τόνο στην αξιολόγηση και βαρύτητα ορισμένων χαρισμάτων, σε σύγκριση με τα άλλα! Έτσι κυριαρχούν τα χαρίσματα του λόγου, τα οργανωτικά, ποιμενικά και διακονικά. Ενώ τα θαυματουργικά και λοιπά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η πρακτική προτίμηση οδήγησε σιγά-σιγά στην αποκοπή των μελών της εκκλησίας από το Άγιο Πνεύμα και στην αυτονομία των διακονημάτων με τη βοήθεια των νοητικών ικανοτήτων του καθενός μας. Χωρίς τον εγκαινισμό και την διακόσμηση που ήταν απαραίτητοι στην ύπαρξη της εκκλησίας. Σιγά-σιγά η ανακαίνιση και η διακόσμηση ανατέθηκαν στην αισθητική, η οικοδομή στους κτίστες και η ενότης του Αγίου Πνεύματος στον επίσκοπο, σήμερα πλέον ταγό της εκκλησίας. Έτσι τα χαρίσματα του Μ. Βασιλείου ήταν βεβαίως η προφητεία και η σοφία και η γνώσις, αλλά το βάρος έπεφτε στη διδασκαλία, στην κυβέρνηση, στους δικαστάς, στους συμβούλους, στα ενεργήματα δυνάμεων, στις χαρισματικές τέχνες.
Ματαίως ο Άγιος Μάξιμος προσπαθεί να επαναφέρει στη ρίζα τους τα διοικητικά “χαρίσματα”:
«Διακόνου λόγον επέχει ο προς τους ιερούς αγώνας αλείφων τον νούν και τους εμπαθείς λογισμούς απελαύνων απ' αυτού. Πρεσβυτέρου δε, ο εις την γνώσιν των όντων φωτίζων και την ψευδώνυμον γνώσιν εξαφανίζων. Επισκόπου δε, ο τω αγίω μύρω τελειών της γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος (όστις ανάγεται εις το ύψος της μυστικής γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος)» (Ευεργετινός, τόμος Δ, σελ. 586).
Σήμερα επικρατεί πλέον η γνώμη πως η χειροτονία και μόνη δίνει χαρίσματα! Όπως λέει και ο Άγιος Συμεών για την συγκεκριμένη γνώμη, Άπαγε!
Σήμερα οι φαιδροί θεολογούντες επιδιώκουν να ανακαινίσουν την εκκλησία με τη βοήθεια του Rahner, του Pannenberg, έχοντας την υποστήριξη των ταγών της εκκλησίας!
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
Αμέθυστος
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009
Περί εξομολογήσεως του Aγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
Βρίσκεται στα έργα του Ι. Δαμασκηνού, συγκεκριμένα στον 8ο τόμο των εκδόσεων Μερετάκη.
Ο Άγιος προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση που του υπεβλήθη, εάν άραγε επιτρέπεται σε μερικούς μοναχούς να εξομολογούν αμαρτίες, αν και δεν έχουν ιερωσύνη «επειδή ακούμε ότι η εξουσία να λύνουν και να δένουν δόθηκε μόνο στους ιερείς».
Η εξομολόγηση, εξηγεί ο Άγιος Συμεών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία χρεών, δηλαδή αναγνώριση των σφαλμάτων και της αφροσύνης, δηλαδή αποδοκιμασία της φτώχειας. Διότι κάθε πιστός βαρύνεται με χρέη προς τον Κύριο και Θεό του και αυτά πού πήρε από Αυτόν πρόκειται να του ζητηθούν μπροστά στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο Του. Ποια χρέη; Είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο βάπτισμα γίναμε υιοί και κληρονόμοι Του, το ότι ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Θεό, το ότι γίναμε μέλη του σώματος Του και ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Όποιος φυλάει τις εντολές του Κυρίου, φυλάγεται από αυτές και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Που λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά, ουράνια γαρ εισί.
Από εκείνο που κάποιος νικιέται, σ' αυτό και υποδουλώνεται.
Αυτός που υποδουλώθηκε στον διάβολο και εξόργισε τον Κύριο και Θεό, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με άλλο τρόπο, παρά μόνο με τη μεσιτεία κάποιου αγίου άνδρα και φίλου και δούλου του Χριστού και με την αποφυγή του κακού.
Γι' αυτό πρώτα ας αποφύγουμε την αμαρτία.
Το αξίωμα και η εξουσία του δεσμείν και λύειν, δόθηκε από τον Κύριο, στους 11 αποστόλους και οι άγιοι απόστολοι διαδοχικά μεταβίβασαν την εξουσία αυτή στους επισκόπους και μάλιστα μόνο σ' εκείνους οι οποίοι κατείχαν τους θρόνους τους .
Αφότου όμως αυτοί που κατείχαν τους θρόνους των αποστόλων αποδείχτηκαν σαρκικοί και φιλήδονοι και φιλόδοξοι και εξώκειλαν σε αιρέσεις, τους εγκατέλειψε η θεία χάρη και αφαιρέθηκε από αυτούς η εξουσία αυτή, και όλα τα άλλα που οφείλουν να έχουν όσοι ιερουργούν. Ούτε το να είναι κάποιος ορθόδοξος αρκούσε! Διότι ορθόδοξος δεν είναι εκείνος που δεν εισάγει στην εκκλησία του θεού κάποια καινούρια διδασκαλία, αλλά εκείνος που έχει ζωή σύμφωνη με τον ορθό λόγο.
«Ώστε και απλώς ούτω τή χειροτονία και τή ταύτης αξία το αφιέναι αμαρτίας από θεού δέδοται; Άπαγε! Ιερουργοίς γαρ και μόνοις αυτό συγκεχώρηται».
Η εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες δεν δόθηκε από τον Θεό έτσι γενικά στους χειροτονημένους και στην τάξη αυτών, αλλά παραχωρείται μόνο στους ιερουργούς. Και δεν δίνεται ούτε σε όλους αυτούς, γιατί σαν χορτάρι που είναι θα καούν, αλλά δίνεται μόνο σ' εκείνους οι οποίοι συγκαταλέγονται στη χορεία των μαθητών του Χριστού.
Δίνεται σε όλους όσους τήρησαν τις εντολές του Θεού μέχρι το θάνατό τους. Έχασαν τα υπάρχοντά τους και τα μοίρασαν στους φτωχούς, ακολούθησαν τον Χριστό δείχνοντας υπομονή στις δοκιμασίες, έχασαν τις ψυχές τους στον κόσμο εξαιτίας της αγάπης του Θεού και τις βρήκαν στην αιώνια ζωή.
«Ευρόντες δε τας εαυτών ψυχάς εν φωτί νοητώ εύρον αυτάς και ούτως εν τω φωτί τούτω είδον το απρόσιτον φώς, αυτόν τον θεόν, κατά το γεγραμμένον “εν τω φωτί σου οψώμεθα φώς”».
Ο Χριστός το όντως φώς, ελθών και τους ζητούντας αυτόν συναντών με τρόπο που μόνο αυτός γνωρίζει, εαυτόν αυτοίς εχαρίσατο!
[Αυτό είναι το ορθόδοξο πρόσωπο!]
Αυτό σημαίνει να βρούμε την ψυχή μας, να δούμε τον Θεό και μέσα στο φώς Του να γίνουμε ανώτεροι της ορατής κτίσεως!
Ας αναζητήσουμε άνδρες τέτοιους, μαθητές του Χριστού, και αν συμβεί να βρεθεί μπροστά μας, με πόνο καρδιάς και πολλά δάκρυα, ας παρακαλέσουμε τον Θεό για ορισμένες μέρες ν' ανοίξει τα μάτια της καρδιάς μας ώστε να τον αναγνωρίσουμε και να πάρουμε μέσω αυτού άφεση των αμαρτιών μας!
Αμέθυστος
OΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ : 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010
Ο Άγιος προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση που του υπεβλήθη, εάν άραγε επιτρέπεται σε μερικούς μοναχούς να εξομολογούν αμαρτίες, αν και δεν έχουν ιερωσύνη «επειδή ακούμε ότι η εξουσία να λύνουν και να δένουν δόθηκε μόνο στους ιερείς».
Η εξομολόγηση, εξηγεί ο Άγιος Συμεών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία χρεών, δηλαδή αναγνώριση των σφαλμάτων και της αφροσύνης, δηλαδή αποδοκιμασία της φτώχειας. Διότι κάθε πιστός βαρύνεται με χρέη προς τον Κύριο και Θεό του και αυτά πού πήρε από Αυτόν πρόκειται να του ζητηθούν μπροστά στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο Του. Ποια χρέη; Είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο βάπτισμα γίναμε υιοί και κληρονόμοι Του, το ότι ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Θεό, το ότι γίναμε μέλη του σώματος Του και ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Όποιος φυλάει τις εντολές του Κυρίου, φυλάγεται από αυτές και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Που λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά, ουράνια γαρ εισί.
Από εκείνο που κάποιος νικιέται, σ' αυτό και υποδουλώνεται.
Αυτός που υποδουλώθηκε στον διάβολο και εξόργισε τον Κύριο και Θεό, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με άλλο τρόπο, παρά μόνο με τη μεσιτεία κάποιου αγίου άνδρα και φίλου και δούλου του Χριστού και με την αποφυγή του κακού.
Γι' αυτό πρώτα ας αποφύγουμε την αμαρτία.
Το αξίωμα και η εξουσία του δεσμείν και λύειν, δόθηκε από τον Κύριο, στους 11 αποστόλους και οι άγιοι απόστολοι διαδοχικά μεταβίβασαν την εξουσία αυτή στους επισκόπους και μάλιστα μόνο σ' εκείνους οι οποίοι κατείχαν τους θρόνους τους .
Αφότου όμως αυτοί που κατείχαν τους θρόνους των αποστόλων αποδείχτηκαν σαρκικοί και φιλήδονοι και φιλόδοξοι και εξώκειλαν σε αιρέσεις, τους εγκατέλειψε η θεία χάρη και αφαιρέθηκε από αυτούς η εξουσία αυτή, και όλα τα άλλα που οφείλουν να έχουν όσοι ιερουργούν. Ούτε το να είναι κάποιος ορθόδοξος αρκούσε! Διότι ορθόδοξος δεν είναι εκείνος που δεν εισάγει στην εκκλησία του θεού κάποια καινούρια διδασκαλία, αλλά εκείνος που έχει ζωή σύμφωνη με τον ορθό λόγο.
«Ώστε και απλώς ούτω τή χειροτονία και τή ταύτης αξία το αφιέναι αμαρτίας από θεού δέδοται; Άπαγε! Ιερουργοίς γαρ και μόνοις αυτό συγκεχώρηται».
Η εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες δεν δόθηκε από τον Θεό έτσι γενικά στους χειροτονημένους και στην τάξη αυτών, αλλά παραχωρείται μόνο στους ιερουργούς. Και δεν δίνεται ούτε σε όλους αυτούς, γιατί σαν χορτάρι που είναι θα καούν, αλλά δίνεται μόνο σ' εκείνους οι οποίοι συγκαταλέγονται στη χορεία των μαθητών του Χριστού.
Δίνεται σε όλους όσους τήρησαν τις εντολές του Θεού μέχρι το θάνατό τους. Έχασαν τα υπάρχοντά τους και τα μοίρασαν στους φτωχούς, ακολούθησαν τον Χριστό δείχνοντας υπομονή στις δοκιμασίες, έχασαν τις ψυχές τους στον κόσμο εξαιτίας της αγάπης του Θεού και τις βρήκαν στην αιώνια ζωή.
«Ευρόντες δε τας εαυτών ψυχάς εν φωτί νοητώ εύρον αυτάς και ούτως εν τω φωτί τούτω είδον το απρόσιτον φώς, αυτόν τον θεόν, κατά το γεγραμμένον “εν τω φωτί σου οψώμεθα φώς”».
Ο Χριστός το όντως φώς, ελθών και τους ζητούντας αυτόν συναντών με τρόπο που μόνο αυτός γνωρίζει, εαυτόν αυτοίς εχαρίσατο!
[Αυτό είναι το ορθόδοξο πρόσωπο!]
Αυτό σημαίνει να βρούμε την ψυχή μας, να δούμε τον Θεό και μέσα στο φώς Του να γίνουμε ανώτεροι της ορατής κτίσεως!
Ας αναζητήσουμε άνδρες τέτοιους, μαθητές του Χριστού, και αν συμβεί να βρεθεί μπροστά μας, με πόνο καρδιάς και πολλά δάκρυα, ας παρακαλέσουμε τον Θεό για ορισμένες μέρες ν' ανοίξει τα μάτια της καρδιάς μας ώστε να τον αναγνωρίσουμε και να πάρουμε μέσω αυτού άφεση των αμαρτιών μας!
Αμέθυστος
OΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ : 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009
Το διαμάντι του Μήνα
Ο τελευταίος ελεύθερος μήνας της ορθοδοξίας.
Έρχεται ο Οκτώβριος!
Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ιερεμίας!
«Κοιτάξτε κ. Πολυγένη, το εκκλησιολογικό είναι, όπως διαφαίνεται και από την εκκλησιαστική ιστορία, οι επίσκοποι να συντάσσουν τα κείμενα σαν ταγοί και μετά να υπογράφουν οι μοναχοί και οι λαϊκοί»!
Το ακόρεστο πάθος της εξουσίας πούχει καταλάβει τον κ. Βαρθολομαίο έχει μεταλλαχθεί σε ένα είδος Allien. Όποιον πλησιάζει ο κ. Βαρθολομαίος κατακυριεύεται με τη σειρά του!
Έχει διαβάσει άραγε ο μητροπολίτης τους Αποστολικούς κανόνες;
Τον 34ο; Eάν ο επίσκοπος δεν ενημερώνει και δεν συμφωνεί με τον λαό, παύει να είναι επίσκοπος.
Αυτά όμως ίσχυαν στην Εκκλησία του Κυρίου. Δεν ισχύουν στην εκκλησία του Allien.
Amethystos
Έρχεται ο Οκτώβριος!
Μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ιερεμίας!
«Κοιτάξτε κ. Πολυγένη, το εκκλησιολογικό είναι, όπως διαφαίνεται και από την εκκλησιαστική ιστορία, οι επίσκοποι να συντάσσουν τα κείμενα σαν ταγοί και μετά να υπογράφουν οι μοναχοί και οι λαϊκοί»!
Το ακόρεστο πάθος της εξουσίας πούχει καταλάβει τον κ. Βαρθολομαίο έχει μεταλλαχθεί σε ένα είδος Allien. Όποιον πλησιάζει ο κ. Βαρθολομαίος κατακυριεύεται με τη σειρά του!
Έχει διαβάσει άραγε ο μητροπολίτης τους Αποστολικούς κανόνες;
Τον 34ο; Eάν ο επίσκοπος δεν ενημερώνει και δεν συμφωνεί με τον λαό, παύει να είναι επίσκοπος.
Αυτά όμως ίσχυαν στην Εκκλησία του Κυρίου. Δεν ισχύουν στην εκκλησία του Allien.
Amethystos
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΙΑΛΕΓΟΜΕΝΗ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ
Σχολιάζουμε στο δικό μας blog τους λόγους του κ. Βαρθολομαίου «Την Ορθοδοξίαν κηρύττομεν, την Ορθοδοξίαν προβάλλομεν, την Ορθοδοξίαν υπερασπιζόμεθα, εις την Ορθοδοξίαν μένομεν αμετακίνητοι και αδιάσειστοι, αλλά με αγάπην προς όλους τους μη Ορθοδόξους, διότι αυτό απαιτεί το χριστιανικό μας καθήκον».
Σχόλιο:
κ. Βαρθολομαίε, μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλο λόγο μην λες!
Σχόλιο:
κ. Βαρθολομαίε, μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλο λόγο μην λες!
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
KALLISTOS WARE
Στα Αγγλικά θα σήμαινε: Προσοχή στον Κάλλιστο!
Διάσημος “ορθόδοξος” Ρωσόφιλος θεολόγος! Μεταφραστής της Φιλοκαλίας στην Αγγλική γλώσσα μαζί με τον επίσης διάσημο “ασκητή” της Εύβοιας Φίλιππο Σέρραρντ, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα για να μας διδάξει την πίστη μας! Συμμετείχε στο κοινόβιο του Bose, στο Συμπόσιο που οργανώθηκε με θέμα την ορθόδοξη πνευματικότητα, με την σημαντικότερη εισήγηση του Συμποσίου “Η πνευματική μάχη στον σύγχρονο κόσμο”
Ας ξεκινήσουμε από το πιο περίεργο μέρος της εισήγησής του!
«Όταν επισκέφθηκα την Ελλάδα για πρώτη φορά, πριν από πενήντα πέντε χρόνια, ο Άγιος Σεραφείμ ήταν σχεδόν άγνωστος. Ενώ τώρα κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ελλάδα, βλέπω την εικόνα του στις Εκκλησίες και στα σπίτια και συναντώ μοναχούς με το όνομα Σεραφείμ. Τα πράγματα εξελίσσονται όπως θα 'πρεπε, διότι είναι στ' αλήθεια ένας σημαντικός άγιος για την εποχή μας».
Δεν καταλαβαίνουμε καλά γιατί είναι τόσο σημαντικός άγιος για την εποχή μας; Μήπως ο Κάλλιστος Ware ζήτησε να αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα όπως διδάσκει ο Άγιος Σεραφείμ;
Και συνεχίζει μιλώντας περί πάθους:
«Δύο διαφορετικές στάσεις απέναντι στα πάθη είναι δυνατόν να διακρίνουμε.
Του Στωϊκισμού, ο οποίος χαρακτηρίζει το πάθος, ορμή πλεονάζουσα και ο σοφός σκοπεύει την απάθεια.
Του Πλάτωνος και Αριστοτέλη οι οποίοι δεν διδάσκουν την απάθεια αλλά το μέτρο, την σωστή ισορροπία και αρμονία!
Ποια από τις δύο στάσεις υιοθετήθηκε από την πατερική θεολογία; ...
Ο Αββάς Ησαΐας, επιμένει πως η διαφορά βρίσκεται στην χρήση: κατά φύσιν ή παρά φύσιν. Δεν είναι πιθανόν ο Αββάς Ησαΐας να 'χει επηρεαστεί απευθείας από τον Πλάτωνα ή από τον Αριστοτέλη, τους οποίους κατά πάσαν πιθανότητα δεν διάβασε ποτέ του, αλλά θα μπορούσε να 'χει πάρει από την κόπτικη παράδοση»!
Ο Πλάτων, Κάλλιστε, από πού επηρεάστηκε; Ποιο βιβλίο διάβασε;
Είναι δυνατόν Χριστιανός να πιστεύει πως ότι διδάσκει ο Χριστιανισμός είναι διαβάσματα; Υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις απ' αυτή στο Άγιο Πνεύμα;
Μήπως ο Κάλλιστος Γουέαρ γράφει και τα κείμενα του Βαρθολομαίου;
Κατά τα άλλα η πνευματική μάχη δίνεται για να δίνεται! Ίχνος για τον Κύριο. Δεν άκουσε ποτέ του αυτό που λένε για τις Αρετές: οι Αρετές για την Αλήθεια, και όχι η Αλήθεια για τις Αρετές.
Όταν αναφέρεται στον Άγιο Σιλουανό, χαρακτηρίζει τον λόγο του Κυρίου, “Μείνε στην κόλαση και μην απελπίζεσαι”, απόφθεγμα του Αγίου! Αποσιωπά δε εντελώς την εμπειρία που τραυμάτισε τον Άγιο, όταν οι δαίμονες του αποκάλυψαν την ψευτιά του!
Ο Άγιος Νεκτάριος χαρακτηρίζεται από τον Κάλλιστο Ware ένας Άγιος της Ελληνικής παραδόσεως! Λες και υπάρχει Άγιος της Ρωσικής παραδόσεως διαφορετικός από τον Άγιο της Ελληνικής παραδόσεως.
Γράφει ότι ο Άγιος Νεκτάριος έφτασε σε τόση απλότητα ώστε καλλιεργούσε τον κήπο του μοναστηριού του και κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτός ο απλός άνθρωπος είναι ένας επίσκοπος. Δηλαδή τί φαντάζεται ο Κάλλιστος Γουέαρ; Ότι ο επίσκοπος είναι ανώτερος από τον Άγιο;
Περίεργος πραγματικά επίσκοπος ο Kallistos Ware! Δεν τον πολυκαταλαβαίνουμε! Με μια αλαζονική υπεροχή, με μια ειρωνική σοφία!
Προσοχή στον Κάλλιστο και προσευχή φέροντος!
Αμέθυστος
Διάσημος “ορθόδοξος” Ρωσόφιλος θεολόγος! Μεταφραστής της Φιλοκαλίας στην Αγγλική γλώσσα μαζί με τον επίσης διάσημο “ασκητή” της Εύβοιας Φίλιππο Σέρραρντ, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα για να μας διδάξει την πίστη μας! Συμμετείχε στο κοινόβιο του Bose, στο Συμπόσιο που οργανώθηκε με θέμα την ορθόδοξη πνευματικότητα, με την σημαντικότερη εισήγηση του Συμποσίου “Η πνευματική μάχη στον σύγχρονο κόσμο”
Ας ξεκινήσουμε από το πιο περίεργο μέρος της εισήγησής του!
«Όταν επισκέφθηκα την Ελλάδα για πρώτη φορά, πριν από πενήντα πέντε χρόνια, ο Άγιος Σεραφείμ ήταν σχεδόν άγνωστος. Ενώ τώρα κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ελλάδα, βλέπω την εικόνα του στις Εκκλησίες και στα σπίτια και συναντώ μοναχούς με το όνομα Σεραφείμ. Τα πράγματα εξελίσσονται όπως θα 'πρεπε, διότι είναι στ' αλήθεια ένας σημαντικός άγιος για την εποχή μας».
Δεν καταλαβαίνουμε καλά γιατί είναι τόσο σημαντικός άγιος για την εποχή μας; Μήπως ο Κάλλιστος Ware ζήτησε να αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα όπως διδάσκει ο Άγιος Σεραφείμ;
Και συνεχίζει μιλώντας περί πάθους:
«Δύο διαφορετικές στάσεις απέναντι στα πάθη είναι δυνατόν να διακρίνουμε.
Του Στωϊκισμού, ο οποίος χαρακτηρίζει το πάθος, ορμή πλεονάζουσα και ο σοφός σκοπεύει την απάθεια.
Του Πλάτωνος και Αριστοτέλη οι οποίοι δεν διδάσκουν την απάθεια αλλά το μέτρο, την σωστή ισορροπία και αρμονία!
Ποια από τις δύο στάσεις υιοθετήθηκε από την πατερική θεολογία; ...
Ο Αββάς Ησαΐας, επιμένει πως η διαφορά βρίσκεται στην χρήση: κατά φύσιν ή παρά φύσιν. Δεν είναι πιθανόν ο Αββάς Ησαΐας να 'χει επηρεαστεί απευθείας από τον Πλάτωνα ή από τον Αριστοτέλη, τους οποίους κατά πάσαν πιθανότητα δεν διάβασε ποτέ του, αλλά θα μπορούσε να 'χει πάρει από την κόπτικη παράδοση»!
Ο Πλάτων, Κάλλιστε, από πού επηρεάστηκε; Ποιο βιβλίο διάβασε;
Είναι δυνατόν Χριστιανός να πιστεύει πως ότι διδάσκει ο Χριστιανισμός είναι διαβάσματα; Υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις απ' αυτή στο Άγιο Πνεύμα;
Μήπως ο Κάλλιστος Γουέαρ γράφει και τα κείμενα του Βαρθολομαίου;
Κατά τα άλλα η πνευματική μάχη δίνεται για να δίνεται! Ίχνος για τον Κύριο. Δεν άκουσε ποτέ του αυτό που λένε για τις Αρετές: οι Αρετές για την Αλήθεια, και όχι η Αλήθεια για τις Αρετές.
Όταν αναφέρεται στον Άγιο Σιλουανό, χαρακτηρίζει τον λόγο του Κυρίου, “Μείνε στην κόλαση και μην απελπίζεσαι”, απόφθεγμα του Αγίου! Αποσιωπά δε εντελώς την εμπειρία που τραυμάτισε τον Άγιο, όταν οι δαίμονες του αποκάλυψαν την ψευτιά του!
Ο Άγιος Νεκτάριος χαρακτηρίζεται από τον Κάλλιστο Ware ένας Άγιος της Ελληνικής παραδόσεως! Λες και υπάρχει Άγιος της Ρωσικής παραδόσεως διαφορετικός από τον Άγιο της Ελληνικής παραδόσεως.
Γράφει ότι ο Άγιος Νεκτάριος έφτασε σε τόση απλότητα ώστε καλλιεργούσε τον κήπο του μοναστηριού του και κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτός ο απλός άνθρωπος είναι ένας επίσκοπος. Δηλαδή τί φαντάζεται ο Κάλλιστος Γουέαρ; Ότι ο επίσκοπος είναι ανώτερος από τον Άγιο;
Περίεργος πραγματικά επίσκοπος ο Kallistos Ware! Δεν τον πολυκαταλαβαίνουμε! Με μια αλαζονική υπεροχή, με μια ειρωνική σοφία!
Προσοχή στον Κάλλιστο και προσευχή φέροντος!
Αμέθυστος
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
Θεολογικά Παραλειπόμενα
Η «ουσία» της νεωτερικότητος είναι ως γνωστόν το μέλλον! Για το μέλλον έχουν ήδη προσφερθεί ανθρωποθυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων (ιδιαιτέρως στις κομμουνιστικές χώρες) αλλά όπως καταλαβαίνουμε ο νέος θεός διψά ακόμη! Το μέλλον για να υπάρξει πρέπει να αδειάσει το παρελθόν. Διότι μόνον η Μνήμη υπάρχει διαθέσιμη, είναι το μόνο όργανο που συντροφεύει την ελευθερία του ανθρώπου, έστω την υποκειμενική, την υποτιθέμενη. Η Μνήμη είναι επίσης και το μόνο όργανο που μπορεί να δώσει ταυτότητα! Το μέλλον έχει να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει και το παρελθόν. Δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το τώρα! Ύπαρξη σημαίνει τώρα! Και όμως κανείς άνθρωπος δεν είναι ικανός να ζήσει το τώρα! Μεταμόρφωσαν οι άνθρωποι λοιπόν, το τώρα σε μοντέρνο. Το έντυσαν με την οντολογία του Γίγνεσθαι. Το έβαλαν να οδηγεί την εξέλιξη. Πραγματοποίησαν την εσχατολογία! Ο άνθρωπος αναζητά την ικανοποίηση, την πληρότητα, την πραγματοποίηση (των ονείρων του). Ο τραγέλαφος του Μαρξισμού, να κατοικεί στην Μνήμη το Μέλλον, συνεχίζει να βασανίζει τους διανοούμενους. Τελικώς το μόνο όργανο που θα μπορούσε να προχωρήσει στο μέλλον (εφόσον υπάρχει ο θάνατος) βρέθηκε να είναι το Σύστημα! Η Μέθοδος και η Οργάνωση! Αυτό το σύνολο που σήμερα ονομάζεται «Εισέρχομαι στην Ιστορία».
Μόνη προϋπόθεση εισόδου στην Ιστορία, να βρίσκομαι έξω από την Ιστορία: σε μια παράδοση, σε μια πίστη, σε μια καθυστερημένη βιομηχανική χώρα! Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή, κατά την οποία δεν πιστεύουν τίποτε, πληρούν όλους τους όρους της εισόδου, δικαιούνται ενός εισιτηρίου! Μετάσταση λοιπόν και καλό μας ταξίδι στην εξέλιξη!
Η Εσχατολογία αφορά το τέλος του χρόνου, την ολοκλήρωσή του. Ο εσχατολογικός χρόνος είναι ο τελευταίος, πριν πραγματοποιηθεί η προφητεία της Αποκαλύψεως: «Δεν θα υφίσταται πλέον χρόνος».
Έτσι όπως όλα είχαν αρχή, έτσι θα έχουν και ένα τέλος. Η Ιστορία θα έχει ένα τέλος όπως ακριβώς έχει και μια καταγωγή. Η μελλοντολογία, ασταθής σαν επιστήμη, θα ανοίξει στην Εσχατολογία, η οποία είναι μια σταθερή πραγματικότητα! Η παρένθεση που άνοιξε από την αιωνιότητα θα κλείσει! Θα έλθει ένας καιρός στον οποίο ο χρόνος που «δεν γερνά» θα σταματήσει. Ο χρόνος δεν είναι αιώνιος. Παρότι και ο αιών είναι χρόνος. Ο χρόνος είναι το όχημα του θανάτου.
Αυτή η πίστη στην Εσχατολογία δεν βρίσκει σύμφωνους τους πάντες. Προέρχεται από την χριστιανική αποκάλυψη και κατοίκησε στις μεγάλες θεολογίες της Ιστορίας για πρώτη φορά. Βρέθηκαν έτσι τρόποι να εκμηδενιστούν οι έσχατοι χρόνοι ή τουλάχιστον να ουδετεροποιηθούν. Για να ουδετεροποιηθεί το ψυχρό αγκάλιασμα του χρόνου πρέπει να κερδίσουμε την αιωνιότητα, να την κατοικήσουμε, να προηγηθούμε του τέλους του χρόνου. Αυτή είναι η λύση του Σπινόζα, η οποία ακολουθήθηκε από όλους τους Σοφούς! Η μετάβαση που επιτυγχάνει ο Σπινόζα είναι λιγότερο εναντίον του χρόνου απ' όσο είναι εναντίον του θανάτου, όχημα του οποίου είναι ο χρόνος. Η φράση-κλειδί της “Ηθικής” του είναι: «Αισθανόμαστε και βεβαιωνόμαστε ότι είμαστε αιώνιοι». Δεν πρόκειται όμως για μια νοητική αιωνιότητα, ορθολογιστική. Πρόκειται για μια «πεντηκοστή του πνεύματος», μια μορφή Μυστικισμού. Η νοητική αγάπη του θεού δεν αφορά την νόηση ή την διάνοια, είναι ένα ενοποιητικό όραμα, προορισμένο σε λίγους, αφού ο αρχηγός αυτού του τρίτου γένους Γνώσεως υπήρξε αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός.
Η νεωτερικότης, αγκαλιασμένη με το μέλλον, με μόνο όργανο του μέλλοντος, το ίδιο με αυτό του παρελθόντος, την Μνήμη, επινοεί την Μνήμη του μέλλοντος, η οποία τυπώνεται στη θεολογία του Ζηζιούλα και των οπαδών του. Επιμένουμε στην Εσχατολογία αυτή την ίδια και στη διαφωνία πολλών φιλοσόφων μαζί της διότι μια σύνθεση της Εσχατολογίας και της νοητικής αγάπης του θεού είναι η Ευχαριστιακή Εσχατολογία του Ζηζιούλα. Αυτή η Εσχατολογική Σύναξη αγάπης στο πρόσωπο του Επισκόπου φτιάχθηκε ακριβώς για να γλιτώσει η εποχή μας από τον φόβο του θανάτου! Αυτή η εσχατολογική Θ. Ευχαριστία σαν Εκκλησία, εισέρχεται στην Ιστορία, σαν Οικουμενισμός, στην θέση της Εκκλησίας του Κυρίου.
Αμέθυστος
Μόνη προϋπόθεση εισόδου στην Ιστορία, να βρίσκομαι έξω από την Ιστορία: σε μια παράδοση, σε μια πίστη, σε μια καθυστερημένη βιομηχανική χώρα! Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή, κατά την οποία δεν πιστεύουν τίποτε, πληρούν όλους τους όρους της εισόδου, δικαιούνται ενός εισιτηρίου! Μετάσταση λοιπόν και καλό μας ταξίδι στην εξέλιξη!
Η Εσχατολογία αφορά το τέλος του χρόνου, την ολοκλήρωσή του. Ο εσχατολογικός χρόνος είναι ο τελευταίος, πριν πραγματοποιηθεί η προφητεία της Αποκαλύψεως: «Δεν θα υφίσταται πλέον χρόνος».
Έτσι όπως όλα είχαν αρχή, έτσι θα έχουν και ένα τέλος. Η Ιστορία θα έχει ένα τέλος όπως ακριβώς έχει και μια καταγωγή. Η μελλοντολογία, ασταθής σαν επιστήμη, θα ανοίξει στην Εσχατολογία, η οποία είναι μια σταθερή πραγματικότητα! Η παρένθεση που άνοιξε από την αιωνιότητα θα κλείσει! Θα έλθει ένας καιρός στον οποίο ο χρόνος που «δεν γερνά» θα σταματήσει. Ο χρόνος δεν είναι αιώνιος. Παρότι και ο αιών είναι χρόνος. Ο χρόνος είναι το όχημα του θανάτου.
Αυτή η πίστη στην Εσχατολογία δεν βρίσκει σύμφωνους τους πάντες. Προέρχεται από την χριστιανική αποκάλυψη και κατοίκησε στις μεγάλες θεολογίες της Ιστορίας για πρώτη φορά. Βρέθηκαν έτσι τρόποι να εκμηδενιστούν οι έσχατοι χρόνοι ή τουλάχιστον να ουδετεροποιηθούν. Για να ουδετεροποιηθεί το ψυχρό αγκάλιασμα του χρόνου πρέπει να κερδίσουμε την αιωνιότητα, να την κατοικήσουμε, να προηγηθούμε του τέλους του χρόνου. Αυτή είναι η λύση του Σπινόζα, η οποία ακολουθήθηκε από όλους τους Σοφούς! Η μετάβαση που επιτυγχάνει ο Σπινόζα είναι λιγότερο εναντίον του χρόνου απ' όσο είναι εναντίον του θανάτου, όχημα του οποίου είναι ο χρόνος. Η φράση-κλειδί της “Ηθικής” του είναι: «Αισθανόμαστε και βεβαιωνόμαστε ότι είμαστε αιώνιοι». Δεν πρόκειται όμως για μια νοητική αιωνιότητα, ορθολογιστική. Πρόκειται για μια «πεντηκοστή του πνεύματος», μια μορφή Μυστικισμού. Η νοητική αγάπη του θεού δεν αφορά την νόηση ή την διάνοια, είναι ένα ενοποιητικό όραμα, προορισμένο σε λίγους, αφού ο αρχηγός αυτού του τρίτου γένους Γνώσεως υπήρξε αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός.
Η νεωτερικότης, αγκαλιασμένη με το μέλλον, με μόνο όργανο του μέλλοντος, το ίδιο με αυτό του παρελθόντος, την Μνήμη, επινοεί την Μνήμη του μέλλοντος, η οποία τυπώνεται στη θεολογία του Ζηζιούλα και των οπαδών του. Επιμένουμε στην Εσχατολογία αυτή την ίδια και στη διαφωνία πολλών φιλοσόφων μαζί της διότι μια σύνθεση της Εσχατολογίας και της νοητικής αγάπης του θεού είναι η Ευχαριστιακή Εσχατολογία του Ζηζιούλα. Αυτή η Εσχατολογική Σύναξη αγάπης στο πρόσωπο του Επισκόπου φτιάχθηκε ακριβώς για να γλιτώσει η εποχή μας από τον φόβο του θανάτου! Αυτή η εσχατολογική Θ. Ευχαριστία σαν Εκκλησία, εισέρχεται στην Ιστορία, σαν Οικουμενισμός, στην θέση της Εκκλησίας του Κυρίου.
Αμέθυστος
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
Ανάμεσα στην «Επιστροφή στους Πατέρες» και στην ανάγκη μιας Μοντέρνας ορθόδοξης θεολογίας
Παντελής Καλαϊτζίδης
Προγραμματικό κείμενο, ενός αγαπημένου παιδιού της Εκκλησίας, από την εποχή του Χριστόδουλου μέχρι σήμερα! Και αποκαλυπτικό ταυτοχρόνως της ασθένειας που διέλυσε και την Ορθόδοξη Εκκλησία, της εκκοσμίκευσης!
Ας δούμε καταρχάς τί παθαίνει στα χέρια του ο σεβάσμιος Φλωρόφσκι (Florovsky), για να ετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε την κακοποίηση της Εκκλησίας, η οποία του ανήκει έτσι κι αλλιώς!
Ο Φλωρόφσκι λοιπόν κηρύττει την επιστροφή στους Πατέρες για να ελευθερωθεί η Εκκλησία από την Βαβυλώνειο αιχμαλωσία της στην Δυτική θεολογία! Κάτω από το μεγάλο του κύρος, η Ορθοδοξία επιστρέφει στους Πατέρες και ας δούμε τι παθαίνει!
1) Εγκαταλείπει τις Βιβλικές σπουδές.
2) Πλησιάζει του Πατέρες ανιστορικά.
3) Μια ολοκληρωτική ενδοστρέφεια λόγω της οποίας χάνει το τραίνο των εξελίξεων του 20ου αιώνος.
4) Δεν κατορθώνει να συμβάλλει στην λύση των προβλημάτων που θέτει ο μοντερνισμός.
Απλή καταστροφή! Μόνο και μόνο επειδή ακούσαμε την συμβουλή του μεγαλύτερου θεολόγου του αιώνος μας! Καλύτερα να μην την είχαμε ακούσει δηλαδή! Μάλλον ο άνθρωπος είχε εκφραστεί ποιητικά, σαν τον Ντοστογιέφσκι που απεφάνθη πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο! Όντως σήμερα ανθεί η μεγαλύτερη βιομηχανία ομορφιάς της Ιστορίας για άνδρες και γυναίκες, μικρούς και μεγάλους, αλλά ο κόσμος δεν αισθάνεται και πολύ καλά!
Σαν νέος θεολόγος ο κ. Παντελής είναι ορμητικός. Παρουσιάζει λοιπόν τα προβλήματα που δημιούργησε ο Φλωρόφσκι πιο αναλυτικά!
Εγκαταλείφθηκαν λοιπόν οι Βιβλικές σπουδές -οι οποίες καθοδηγούνταν στην Ελλάδα από τον σκοτεινό οπαδό κάποιου Μουν, διανοητικώς καθυστερημένου, τον Αγουρίδη- και δεν κατάλαβαν, σύμφωνα με τον κ. Παντελή, οι Έλληνες θεολόγοι πως η Πατερική θεολογία είναι στην πραγματικότητα Βιβλική, Ερμηνευτική των Γραφών.
Εφόσον όμως, κ. Παντελή, οι Έλληνες θεολόγοι επιστρέφοντας στους Πατέρες ανακάλυψαν τις Βιβλικές βάσεις της Πατερικής θεολογίας και απόλαυσαν τις ερμηνείες των Πατέρων, προς τί η ανησυχία, προς τί το παράπονο; Δεν έχασαν και τίποτε! Ίσως και να κέρδισαν.
«Η Πατριστική εποχή έγινε Μύθος! Χάθηκε ο συνεχής και κοπιαστικός της διάλογος με την εποχή της, η ευρεία χρήση της Φιλοσοφίας της εποχής της, η χρήση Όρων της Φιλοσοφίας που έλυσαν θεολογικά προβλήματα»!
Φυσικά οι Πατέρες γνώριζαν Φιλοσοφία, κάτι που δεν αναγνωρίζεται στα κείμενα του κ. Παντελή! Και φυσικά αναγκάστηκαν να έλθουν σε διάλογο με την εποχή τους λόγω των αιρέσεων, αλλά δεν είναι αυτό το χαρακτηριστικό των Πατέρων της Εκκλησίας. Διέθεταν θεογνωσία! Κάτι που δυστυχώς δεν ανήκει στο πρόγραμμα της Ακαδημίας του Βόλου. Διέθεταν επίσης και κοσμογνωσία! Κανείς από τους Πατέρες δεν είχε γεννηθεί στην Εκκλησία. Όπως συμβαίνει σήμερα με τους “Χριστιανούς”. Αυτοί οι Ίδιοι οι Πατέρες ήταν ο διάλογος της Εκκλησίας με τον κόσμο. Η Εκκλησία του κ. Παντελή δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία των Πατέρων. Υπάρχει μόνο για τον κόσμο και την σωτηρία του κόσμου!
«Σήμερα η “αποκάλυψη” -ποτέ δεν ονομάστηκε η “οικονομία ως αποκάλυψη”- πρέπει να ενσαρκωθεί ξανά στην Ιστορία, να πάρει την σάρκα του κόσμου».
Από καθέδρας λοιπόν, αυτά τα καλά παιδιά της Εκκλησίας θα έρθουν σε επαφή με έναν κόσμο τον οποίο απέφυγαν όταν ήταν η ώρα τους και τον οποίο επιθυμούν ακόμη. Και δεν θέλουν ούτε τώρα να έλθουν σε άμεση επαφή με τον ποθητό κόσμο και τις ποικιλίες του. Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την Εκκλησία σαν μεσάζοντα! Στην Εκκλησία του κ. Παντελή δεν εκκλησιάζονται πιστοί, αλλά οι κανόνες της Εκκλησίας. Και θα ήθελε να αλλάξει τώρα τους κανόνες με τις μόδες. Αυτοί οι βαρετοί άνθρωποι θέλουν να πείσουν την Εκκλησία να ανοίξει διάλογο με τον κόσμο, σαν να είναι η Εκκλησία μια Βατικάνεια οντότης, ένας οργανισμός με όλα τα χρειαζούμενα για να συμπαρίσταται και να παρακολουθεί τον κόσμο. Η Ελλάδα είχε πάντοτε παράδοση στα μαμόθρεφτα!
Ο κ. Καλαϊτζίδης όμως διαθέτει και ένα άλλο προγραμματικό κείμενο για την αναμόρφωση και τη μεταρρύθμιση της Εκκλησίας (καθαρά προτεσταντικής εμπνεύσεως), το οποίο θα χαρούμε πολύ να το μελετήσουμε μέσα στις επόμενες μέρες!
Λέτε η ορθοδοξία να αποκτήσει επιτέλους τον Λούθηρό της;
Μπράβο κ. Παντελή!
Αμέθυστος
Πηγή: Between the «Return to the Fathers» and the need for a Modern Orthodox Theology
Προγραμματικό κείμενο, ενός αγαπημένου παιδιού της Εκκλησίας, από την εποχή του Χριστόδουλου μέχρι σήμερα! Και αποκαλυπτικό ταυτοχρόνως της ασθένειας που διέλυσε και την Ορθόδοξη Εκκλησία, της εκκοσμίκευσης!
Ας δούμε καταρχάς τί παθαίνει στα χέρια του ο σεβάσμιος Φλωρόφσκι (Florovsky), για να ετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε την κακοποίηση της Εκκλησίας, η οποία του ανήκει έτσι κι αλλιώς!
Ο Φλωρόφσκι λοιπόν κηρύττει την επιστροφή στους Πατέρες για να ελευθερωθεί η Εκκλησία από την Βαβυλώνειο αιχμαλωσία της στην Δυτική θεολογία! Κάτω από το μεγάλο του κύρος, η Ορθοδοξία επιστρέφει στους Πατέρες και ας δούμε τι παθαίνει!
1) Εγκαταλείπει τις Βιβλικές σπουδές.
2) Πλησιάζει του Πατέρες ανιστορικά.
3) Μια ολοκληρωτική ενδοστρέφεια λόγω της οποίας χάνει το τραίνο των εξελίξεων του 20ου αιώνος.
4) Δεν κατορθώνει να συμβάλλει στην λύση των προβλημάτων που θέτει ο μοντερνισμός.
Απλή καταστροφή! Μόνο και μόνο επειδή ακούσαμε την συμβουλή του μεγαλύτερου θεολόγου του αιώνος μας! Καλύτερα να μην την είχαμε ακούσει δηλαδή! Μάλλον ο άνθρωπος είχε εκφραστεί ποιητικά, σαν τον Ντοστογιέφσκι που απεφάνθη πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο! Όντως σήμερα ανθεί η μεγαλύτερη βιομηχανία ομορφιάς της Ιστορίας για άνδρες και γυναίκες, μικρούς και μεγάλους, αλλά ο κόσμος δεν αισθάνεται και πολύ καλά!
Σαν νέος θεολόγος ο κ. Παντελής είναι ορμητικός. Παρουσιάζει λοιπόν τα προβλήματα που δημιούργησε ο Φλωρόφσκι πιο αναλυτικά!
Εγκαταλείφθηκαν λοιπόν οι Βιβλικές σπουδές -οι οποίες καθοδηγούνταν στην Ελλάδα από τον σκοτεινό οπαδό κάποιου Μουν, διανοητικώς καθυστερημένου, τον Αγουρίδη- και δεν κατάλαβαν, σύμφωνα με τον κ. Παντελή, οι Έλληνες θεολόγοι πως η Πατερική θεολογία είναι στην πραγματικότητα Βιβλική, Ερμηνευτική των Γραφών.
Εφόσον όμως, κ. Παντελή, οι Έλληνες θεολόγοι επιστρέφοντας στους Πατέρες ανακάλυψαν τις Βιβλικές βάσεις της Πατερικής θεολογίας και απόλαυσαν τις ερμηνείες των Πατέρων, προς τί η ανησυχία, προς τί το παράπονο; Δεν έχασαν και τίποτε! Ίσως και να κέρδισαν.
«Η Πατριστική εποχή έγινε Μύθος! Χάθηκε ο συνεχής και κοπιαστικός της διάλογος με την εποχή της, η ευρεία χρήση της Φιλοσοφίας της εποχής της, η χρήση Όρων της Φιλοσοφίας που έλυσαν θεολογικά προβλήματα»!
Φυσικά οι Πατέρες γνώριζαν Φιλοσοφία, κάτι που δεν αναγνωρίζεται στα κείμενα του κ. Παντελή! Και φυσικά αναγκάστηκαν να έλθουν σε διάλογο με την εποχή τους λόγω των αιρέσεων, αλλά δεν είναι αυτό το χαρακτηριστικό των Πατέρων της Εκκλησίας. Διέθεταν θεογνωσία! Κάτι που δυστυχώς δεν ανήκει στο πρόγραμμα της Ακαδημίας του Βόλου. Διέθεταν επίσης και κοσμογνωσία! Κανείς από τους Πατέρες δεν είχε γεννηθεί στην Εκκλησία. Όπως συμβαίνει σήμερα με τους “Χριστιανούς”. Αυτοί οι Ίδιοι οι Πατέρες ήταν ο διάλογος της Εκκλησίας με τον κόσμο. Η Εκκλησία του κ. Παντελή δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία των Πατέρων. Υπάρχει μόνο για τον κόσμο και την σωτηρία του κόσμου!
«Σήμερα η “αποκάλυψη” -ποτέ δεν ονομάστηκε η “οικονομία ως αποκάλυψη”- πρέπει να ενσαρκωθεί ξανά στην Ιστορία, να πάρει την σάρκα του κόσμου».
Από καθέδρας λοιπόν, αυτά τα καλά παιδιά της Εκκλησίας θα έρθουν σε επαφή με έναν κόσμο τον οποίο απέφυγαν όταν ήταν η ώρα τους και τον οποίο επιθυμούν ακόμη. Και δεν θέλουν ούτε τώρα να έλθουν σε άμεση επαφή με τον ποθητό κόσμο και τις ποικιλίες του. Προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την Εκκλησία σαν μεσάζοντα! Στην Εκκλησία του κ. Παντελή δεν εκκλησιάζονται πιστοί, αλλά οι κανόνες της Εκκλησίας. Και θα ήθελε να αλλάξει τώρα τους κανόνες με τις μόδες. Αυτοί οι βαρετοί άνθρωποι θέλουν να πείσουν την Εκκλησία να ανοίξει διάλογο με τον κόσμο, σαν να είναι η Εκκλησία μια Βατικάνεια οντότης, ένας οργανισμός με όλα τα χρειαζούμενα για να συμπαρίσταται και να παρακολουθεί τον κόσμο. Η Ελλάδα είχε πάντοτε παράδοση στα μαμόθρεφτα!
Ο κ. Καλαϊτζίδης όμως διαθέτει και ένα άλλο προγραμματικό κείμενο για την αναμόρφωση και τη μεταρρύθμιση της Εκκλησίας (καθαρά προτεσταντικής εμπνεύσεως), το οποίο θα χαρούμε πολύ να το μελετήσουμε μέσα στις επόμενες μέρες!
Λέτε η ορθοδοξία να αποκτήσει επιτέλους τον Λούθηρό της;
Μπράβο κ. Παντελή!
Αμέθυστος
Πηγή: Between the «Return to the Fathers» and the need for a Modern Orthodox Theology
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Η φαινομενολογική μέθοδος αντιμέτωπη της παραδόσεώς μας
Επειδή προσθέσαμε στο τελευταίο μέρος του κειμένου μας
Ο Ιερός Αυγουστίνος στην Δυτική και Ανατολική Παράδοση!
καινούριο υλικό, σας το παρουσιάζουμε.
Αγνοώντας τις αρχές που στηρίζουν την σύγχρονη σκέψη, θύματα κωμικά της ημιμάθειάς μας, σκλαβωνόμαστε σε όρους όπως οντολογία, αυθυπέρβαση, αυτοσυνειδησία, αξιοπρέπεια του ανθρώπου, φαινομενολογική μέθοδος. Όπως παλιά σκλαβώνονταν οι άνθρωποι στα είδωλα.
Ας δούμε τι δίδαξε ο Brentano τον Χούσσερλ, για να πάρουμε μια μικρή γεύση της αβυσσαλέας άγνοιάς μας. Σε γράμμα του, του 1935, στον Kurt Koffka, γράφει: «Κάθε πράγμα λέει αυτό που είναι. Ένα φρούτο λέει “φάε με”, το νερό λέει “πιες με”, ο κεραυνός λέει “να με φοβάσαι” και η γυναίκα λέει “αγάπα με”. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, διότι είναι δημιουργημένος και χρειάζεται πολύ θράσος να σκεφτούμε πως ο δημιουργός είχε κάποιο ελάχιστο ενδιαφέρον να βγάλει από το Τίποτα, από το Μηδέν, κάποια πράγματα τα οποία θα φανερωνόντουσαν διαφορετικά από εκείνο που είναι στην πραγματικότητα»!
Αρκεί λοιπόν να περιγράφω αυτά που βλέπω και να κάνω φιλοσοφία, όπως έλεγε ο Σάρτρ!
Το βασίλειο του προσωπείου ονομάζεται επίσημα πρόσωπο!
Όμως οι πνευματικοί μας πατέρες διδάσκουν εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θέμα μας:
ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΚΔ', § 9
«Πονηρός σημαίνει άνθρωπος που κάνει ψευδείς προβλέψεις και που φαντάζεται ότι αντιλαμβάνεται τους λογισμούς των άλλων από τα λόγια τους, και τα μυστικά των καρδιών τους από τις εξωτερικές κινήσεις».
ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΚΔ', § 19
«Η πονηρία είναι μία ασχημοσύνη των δαιμόνων, η οποία ενώ είναι εστερημένη από αλήθεια, προσπαθεί να το κρύπτη και να εξαπατά πολλούς».
Σύμφωνα με την παράδοσή μας λοιπόν, όλοι οι σύγχρονοι θεολόγοι μας, οι οποίοι χρησιμοποιούν με τόση επιτηδειότητα την φαινομενολογική μέθοδο, δεν το κάνουν για να εξαπατούν τους πολλούς προς όφελος του εαυτού τους;
Αυτοί οι εξαπατημένοι, οι οπαδοί τους, δεν αποτελούν επομένως το ομαδικό πνεύμα, από το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να μας ελευθερώσουν;
Γιατί όμως προτιμούμε να ανήκουμε στους πολλούς και δεν επιθυμούμε να προσελκύσωμε προς το μέρος μας τον Κύριον (ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΚΔ', § 9);
Η Κλίμαξ ξανά μας συμπαραστέκεται:
Λόγος ΚΔ', § 27
«Αγωνίζου να θεωρής πεπλανημένη την λογική σου και την κρίσι σου, και έτσι θα εύρης σωτηρία και ευθύτητα έν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών».
Αμέθυστος
Ο Ιερός Αυγουστίνος στην Δυτική και Ανατολική Παράδοση!
καινούριο υλικό, σας το παρουσιάζουμε.
Αγνοώντας τις αρχές που στηρίζουν την σύγχρονη σκέψη, θύματα κωμικά της ημιμάθειάς μας, σκλαβωνόμαστε σε όρους όπως οντολογία, αυθυπέρβαση, αυτοσυνειδησία, αξιοπρέπεια του ανθρώπου, φαινομενολογική μέθοδος. Όπως παλιά σκλαβώνονταν οι άνθρωποι στα είδωλα.
Ας δούμε τι δίδαξε ο Brentano τον Χούσσερλ, για να πάρουμε μια μικρή γεύση της αβυσσαλέας άγνοιάς μας. Σε γράμμα του, του 1935, στον Kurt Koffka, γράφει: «Κάθε πράγμα λέει αυτό που είναι. Ένα φρούτο λέει “φάε με”, το νερό λέει “πιες με”, ο κεραυνός λέει “να με φοβάσαι” και η γυναίκα λέει “αγάπα με”. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, διότι είναι δημιουργημένος και χρειάζεται πολύ θράσος να σκεφτούμε πως ο δημιουργός είχε κάποιο ελάχιστο ενδιαφέρον να βγάλει από το Τίποτα, από το Μηδέν, κάποια πράγματα τα οποία θα φανερωνόντουσαν διαφορετικά από εκείνο που είναι στην πραγματικότητα»!
Αρκεί λοιπόν να περιγράφω αυτά που βλέπω και να κάνω φιλοσοφία, όπως έλεγε ο Σάρτρ!
Το βασίλειο του προσωπείου ονομάζεται επίσημα πρόσωπο!
Όμως οι πνευματικοί μας πατέρες διδάσκουν εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θέμα μας:
ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΚΔ', § 9
«Πονηρός σημαίνει άνθρωπος που κάνει ψευδείς προβλέψεις και που φαντάζεται ότι αντιλαμβάνεται τους λογισμούς των άλλων από τα λόγια τους, και τα μυστικά των καρδιών τους από τις εξωτερικές κινήσεις».
ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΚΔ', § 19
«Η πονηρία είναι μία ασχημοσύνη των δαιμόνων, η οποία ενώ είναι εστερημένη από αλήθεια, προσπαθεί να το κρύπτη και να εξαπατά πολλούς».
Σύμφωνα με την παράδοσή μας λοιπόν, όλοι οι σύγχρονοι θεολόγοι μας, οι οποίοι χρησιμοποιούν με τόση επιτηδειότητα την φαινομενολογική μέθοδο, δεν το κάνουν για να εξαπατούν τους πολλούς προς όφελος του εαυτού τους;
Αυτοί οι εξαπατημένοι, οι οπαδοί τους, δεν αποτελούν επομένως το ομαδικό πνεύμα, από το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να μας ελευθερώσουν;
Γιατί όμως προτιμούμε να ανήκουμε στους πολλούς και δεν επιθυμούμε να προσελκύσωμε προς το μέρος μας τον Κύριον (ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΚΔ', § 9);
Η Κλίμαξ ξανά μας συμπαραστέκεται:
Λόγος ΚΔ', § 27
«Αγωνίζου να θεωρής πεπλανημένη την λογική σου και την κρίσι σου, και έτσι θα εύρης σωτηρία και ευθύτητα έν Χριστώ Ιησού τώ Κυρίω ημών».
Αμέθυστος
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009
ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ
Η εισαγωγή του κ. Σπιτέρη στο Συμπόσιο της Ρώμης!
«Το παρόν συμπόσιο, γεννήθηκε ακριβώς από την επιθυμία να μελετήσουμε μαζί, Καθολικοί και Ορθόδοξοι, τη σκέψη του Αγίου Αυγουστίνου και να εξετάσουμε αν πραγματικά ο διδάσκαλος της Ιππώνος βρίσκεται τόσο τραγικά μακριά από τον Ανατολικό Χριστιανισμό, αν πραγματικά διχάζει τόσο δραστικά τις δύο παραδόσεις, της Ανατολής και της Δύσης»!
Γιατί να μην ξεκινήσουμε την μελέτη, που ’χει τόση μεγάλη οικουμενική αξία και σπουδαιότητα, από τα λόγια του ιδίου του Ιερού Αυγουστίνου, τα οποία υπάρχουν (Περί Αγίας Τριάδος 7, 4[7]):
«Μιλώντας για το άρρητο, προσπαθώντας να εκφράσουμε με κάποιο τρόπο αυτό που με κανένα τρόπο δεν εξηγείται, οι φίλοι μας Έλληνες χρησιμοποίησαν αυτή την έκφραση: μία φύσις, τρεις ουσίες, αλλά οι Λατίνοι αντιθέτως: μία φύσις ή ουσία, τρία πρόσωπα. Διότι στην γλώσσα μας, στα Λατινικά, φύσις και ουσία, υπολογίζονται σαν συνώνυμα.
... Όταν πρόκειται για τον Θεό η σκέψη είναι πιο αληθινή από την λέξη και η πραγματικότης πιο αληθινή της σκέψης»!
Αυτή η πραγματικότης έμεινε έξω από τον Χριστιανισμό της Δύσης, όπως μένει έξω και από την σκέψη όλων των συγχρόνων θεολόγων.
Άβυσσος χωρίζει τις δύο παραδόσεις!
Αμέθυστος
«Το παρόν συμπόσιο, γεννήθηκε ακριβώς από την επιθυμία να μελετήσουμε μαζί, Καθολικοί και Ορθόδοξοι, τη σκέψη του Αγίου Αυγουστίνου και να εξετάσουμε αν πραγματικά ο διδάσκαλος της Ιππώνος βρίσκεται τόσο τραγικά μακριά από τον Ανατολικό Χριστιανισμό, αν πραγματικά διχάζει τόσο δραστικά τις δύο παραδόσεις, της Ανατολής και της Δύσης»!
Γιατί να μην ξεκινήσουμε την μελέτη, που ’χει τόση μεγάλη οικουμενική αξία και σπουδαιότητα, από τα λόγια του ιδίου του Ιερού Αυγουστίνου, τα οποία υπάρχουν (Περί Αγίας Τριάδος 7, 4[7]):
«Μιλώντας για το άρρητο, προσπαθώντας να εκφράσουμε με κάποιο τρόπο αυτό που με κανένα τρόπο δεν εξηγείται, οι φίλοι μας Έλληνες χρησιμοποίησαν αυτή την έκφραση: μία φύσις, τρεις ουσίες, αλλά οι Λατίνοι αντιθέτως: μία φύσις ή ουσία, τρία πρόσωπα. Διότι στην γλώσσα μας, στα Λατινικά, φύσις και ουσία, υπολογίζονται σαν συνώνυμα.
... Όταν πρόκειται για τον Θεό η σκέψη είναι πιο αληθινή από την λέξη και η πραγματικότης πιο αληθινή της σκέψης»!
Αυτή η πραγματικότης έμεινε έξω από τον Χριστιανισμό της Δύσης, όπως μένει έξω και από την σκέψη όλων των συγχρόνων θεολόγων.
Άβυσσος χωρίζει τις δύο παραδόσεις!
Αμέθυστος
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Σχόλια στην επικαιρότητα
Το “πνευματικό” μέρος της επικαιρότητος αρχίζει σιγά-σιγά να ενοποιείται! Το θέμα του Οικουμενισμού παίρνει την θέση που του ανήκει! Ο Βόσπορος βροντά κι αστράφτει σαν άλλος Όλυμπος. Οι κατακερματισμένες δυνάμεις των “πιστών” που αντιδρούν, του παλαιού και του νέου, του κληρου και του λαού, αρχίζουν κι' αυτές σιγά-σιγά να συνεργάζονται. Κοινές έννοιες εμφανίζονται στα χείλη όλων των “πιστών”! Ο αντίπαλος είναι πλέον γνωστός! Η Διοίκηση της Εκκλησίας και η Διοίκηση της θεολογίας! Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η σύγχρονη ειδωλολατρεία. Η υποδούλωση του λαού στον κληρο και η υποδούλωση του μορφωμένου λαού στους “ΟΡΟΥΣ” που χρησιμοποιούν με επιτηδειότητα οι “θεολόγοι” της εποχής μας! Κανείς δεν έθεσε ακόμη το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να κατηγορούμε τον Γεροντισμό και τον κληρικαλισμό όταν επιθυμούμε με κάθε μέσο το δικό μας θεολογικό φιλοσοφικό σύστημα να επικρατήσει όλων των άλλων; Όταν φτιάχνουμε οπαδούς παπαγαλάκια; Όταν την πίστη την “ντροπιάζουμε” καθημερινώς με την λογική;
Όπως μας πληροφορεί η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ, ο κ. Γιέφτιτς κατηγορεί τους διαφωνούντας σαν παιδιά του Ζήση και αρνείται τον διάλογο, τον οποίο προσφέρει με τόση αγάπη στους ετερόδοξους! Εκτός της αμετροέπειας του κ. Ζήση, ο οποίος “κατόρθωσε” με το τίποτα να τεθεί επικεφαλής της διαφωνίας, σαν άλλος πρώτος, εκτός της “άπιστης” δήλωσης του κ. Μεταλληνού πως αν δεν αντιδράσουμε εμείς θα αντιδράσουν οι πέτρες, “άπιστης” διότι ο Κύριος είπε πως μπορεί να φτιάξει πιστούς από τις πέτρες όποτε το θελήσει, εκτός από το αδιευκρίνιστο «εμείς» (ποιοι είναι άραγε αυτοί οι «εμείς»;), φανερώνεται πλέον ξεκάθαρα πως η σύγχρονη θεολογία της σχέσεως ανακάλυψε ένα πιο επικίνδυνο ΕΓΩ από αυτό του Γερμανικού Ιδεαλισμού το οποίο ενσαρκώθηκε στον Χίτλερ, που συγκεντρώνει σήμερα όλες τις απαιτήσεις θεότητος που 'χει ο άπιστος άνθρωπος: το ΕΣΥ!
Γι' αυτό τον λόγο ο διάλογος είναι υποχρεωτικός με την ετερότητα, με την ετεροδοξία, αλλά όχι με την ομοιότητα, με τους ομόδοξους! Η Εκκλησία, πιστή στην παράδοση του Φαναρίου, έγινε ένα ικανώτατο υπουργείο εξωτερικών!
Όμως επιτέλους εμφανίστηκε στην πρώτη σελίδα του τελευταίου Ορθόδοξου Τύπου ένα ωραίο κείμενο του κ. Χριστοδουλίδη το οποίο αποκαθιστά την πραγματικότητα της πίστεώς μας: ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΩΝ!
Και ο σεβαστός πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης στην ίδια σελίδα μας εξηγεί άθελά του το πρόβλημα του κληρικαλισμού!
Γράφει: «Στη φωτογραφία της σελ. 20 του περιοδικού “Εν συνειδήσει” ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Γ. Γραμματέας του Π.Σ.Ε. και στο μέσον μία “αιδεσιμώτατη” συμπροσεύχονται. Η Ιέρεια γνωστή υπέρμαχος του γάμου ομοφυλοφίλων».
Στα σχόλια διαβάζουμε: «Οι δικοί μας Οικουμενιστές καύχωνται για την συμμετοχή τους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών αντί να θλίβονται για το κατάντημά τους»!
Το ράσο του “τιμημένου” κλήρου υποχρεωνεί τους πάντες να συνεχίζουν να ονομάζουν τους ανθρώπους αυτούς δικούς μας και μας εμποδίζει να δούμε το αυτονόητο. Πως η σεξουαλική απελευθέρωση είναι το μεγαλύτερο δέλεαρ του Οικουμενισμού, με όλες τις διαστροφές που “κανονικά” εμφανίζονται στις επαναστάσεις. Εξάλλου είναι ευκόλως κατανοητό και αρκετά γνωστό πως οι Ιέρειες προσθέτουν άφθονη ανθρώπινη αγάπη στα συμπόσια!
Μάλιστα δε ο πολύς κ. Βασιλειάδης, μας διδάσκει εδώ και καιρό μια νέα Ιεροποίηση! Το σεξ είναι ο διάλογος των σωμάτων! Αγαπητέ μας κ. Βασιλειάδη, φίλτατε, να σε κεράσουμε μπυρούλες, μας αρέσει και μας αυτός ο διάλογος!
Αυτή η σεξουαλική απελευθέρωση είναι εξάλλου το πνεύμα της εποχής μας και η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε διάλογο με την εποχή της και ακόμη βαθύτερα, όπως το εκφράζει ο κ. Ζηζιούλας, η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να λύνει τα προβλήματα της εποχής της!
Και τω Θεώ δόξα!
Αμέθυστος
Όπως μας πληροφορεί η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ, ο κ. Γιέφτιτς κατηγορεί τους διαφωνούντας σαν παιδιά του Ζήση και αρνείται τον διάλογο, τον οποίο προσφέρει με τόση αγάπη στους ετερόδοξους! Εκτός της αμετροέπειας του κ. Ζήση, ο οποίος “κατόρθωσε” με το τίποτα να τεθεί επικεφαλής της διαφωνίας, σαν άλλος πρώτος, εκτός της “άπιστης” δήλωσης του κ. Μεταλληνού πως αν δεν αντιδράσουμε εμείς θα αντιδράσουν οι πέτρες, “άπιστης” διότι ο Κύριος είπε πως μπορεί να φτιάξει πιστούς από τις πέτρες όποτε το θελήσει, εκτός από το αδιευκρίνιστο «εμείς» (ποιοι είναι άραγε αυτοί οι «εμείς»;), φανερώνεται πλέον ξεκάθαρα πως η σύγχρονη θεολογία της σχέσεως ανακάλυψε ένα πιο επικίνδυνο ΕΓΩ από αυτό του Γερμανικού Ιδεαλισμού το οποίο ενσαρκώθηκε στον Χίτλερ, που συγκεντρώνει σήμερα όλες τις απαιτήσεις θεότητος που 'χει ο άπιστος άνθρωπος: το ΕΣΥ!
Γι' αυτό τον λόγο ο διάλογος είναι υποχρεωτικός με την ετερότητα, με την ετεροδοξία, αλλά όχι με την ομοιότητα, με τους ομόδοξους! Η Εκκλησία, πιστή στην παράδοση του Φαναρίου, έγινε ένα ικανώτατο υπουργείο εξωτερικών!
Όμως επιτέλους εμφανίστηκε στην πρώτη σελίδα του τελευταίου Ορθόδοξου Τύπου ένα ωραίο κείμενο του κ. Χριστοδουλίδη το οποίο αποκαθιστά την πραγματικότητα της πίστεώς μας: ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΩΝ!
Και ο σεβαστός πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης στην ίδια σελίδα μας εξηγεί άθελά του το πρόβλημα του κληρικαλισμού!
Γράφει: «Στη φωτογραφία της σελ. 20 του περιοδικού “Εν συνειδήσει” ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Γ. Γραμματέας του Π.Σ.Ε. και στο μέσον μία “αιδεσιμώτατη” συμπροσεύχονται. Η Ιέρεια γνωστή υπέρμαχος του γάμου ομοφυλοφίλων».
Στα σχόλια διαβάζουμε: «Οι δικοί μας Οικουμενιστές καύχωνται για την συμμετοχή τους στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών αντί να θλίβονται για το κατάντημά τους»!
Το ράσο του “τιμημένου” κλήρου υποχρεωνεί τους πάντες να συνεχίζουν να ονομάζουν τους ανθρώπους αυτούς δικούς μας και μας εμποδίζει να δούμε το αυτονόητο. Πως η σεξουαλική απελευθέρωση είναι το μεγαλύτερο δέλεαρ του Οικουμενισμού, με όλες τις διαστροφές που “κανονικά” εμφανίζονται στις επαναστάσεις. Εξάλλου είναι ευκόλως κατανοητό και αρκετά γνωστό πως οι Ιέρειες προσθέτουν άφθονη ανθρώπινη αγάπη στα συμπόσια!
Μάλιστα δε ο πολύς κ. Βασιλειάδης, μας διδάσκει εδώ και καιρό μια νέα Ιεροποίηση! Το σεξ είναι ο διάλογος των σωμάτων! Αγαπητέ μας κ. Βασιλειάδη, φίλτατε, να σε κεράσουμε μπυρούλες, μας αρέσει και μας αυτός ο διάλογος!
Αυτή η σεξουαλική απελευθέρωση είναι εξάλλου το πνεύμα της εποχής μας και η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε διάλογο με την εποχή της και ακόμη βαθύτερα, όπως το εκφράζει ο κ. Ζηζιούλας, η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να λύνει τα προβλήματα της εποχής της!
Και τω Θεώ δόξα!
Αμέθυστος
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009
Ο Ιερός Αυγουστίνος στην Δυτική και Ανατολική Παράδοση!
Ένα τμήμα της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης υπό τον Πέτρο Βασιλειάδη συμμετείχε στο εν λόγω συμπόσιο, το οποίο επραγματοποιήθη για τα μάτια της Δέσποινας των λογισμών όλων σχεδόν των θεολογούντων σ' Ανατολή και Δύση, την οικουμενική εκκλησία! Οι γνωστοί άγνωστοι διάβασαν τα βαρετά τους κείμενα, αποφεύγοντας την “ουσία” της παρουσίας του Αυγουστίνου στην Δύση, με μόνη εξαίρεση τον κ. Βασιλειάδη, ο οποίος παρουσίασε μια “πρωτότυπη” αντιμετώπιση τόσο του Αυγουστίνου όσο και του Αποστόλου Παύλου! Η θεολόγος Uta Ranke-Heinemann συνθέτει εντυπωσιακά τις προθέσεις της Νέας Εποχής μας: «Ο Αυγουστίνος λοιπόν, όπως και τα περισσότερα νευρωτικά άτομα, διαχώρισε ριζικά την αγάπη από τη σεξουαλικότητα... Η άγαμη εκκλησιαστική ιεραρχία [ας πούμε όμως σ' αυτό το σημείο πως υπάρχουν ισχυρές αμφιβολίες στα λεγόμενα της θεολόγου επί του θέματος της αγαμίας, καθώς υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, άγαμοι θύται στις τάξεις της ιεραρχίας, ως γνωστόν] στηρίζεται στις φαντασιώσεις και το μίσος ενάντια στην ηδονή του Αυγουστίνου».
Φαίνεται να ξεχνά η εν λόγω θεολόγος, όπως και η σχολή του κ. Βασιλειάδη, πως ο Ιερός Αυγουστίνος είχε λεπτομερέστατη γνώση του θέματος που αρνείτο, και γι' αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι τους, για ποιον λόγο ο Αυγουστίνος το αρνείται. Καθώς αγνοούν παντελώς όλοι τους την πραγματικότητα στην οποία καλεί ο Αυγουστίνος, αρνούμενος την υποδούλωση στο σεξ.
Πάντως με την νεύρωση του Αυγουστίνου η Δύση κουτσά – στραβά έγινε χριστιανική. Θα προσθέταμε σ' αυτό το σημείο και το γεγονός πως και ο άγαμος Τρεμπέλλας κατηγόρησε τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για νεύρωση.
Ο Αυγουστίνος είναι ένας μεγάλος Έλληνας Φιλόσοφος, μαθητής του Πλωτίνου, ο οποίος είχε ως μόνο του όπλο τις μεταφυσικές του εμπειρίες, όμοιες με αυτές του Πλωτίνου. Χαρακτηριστικές εμπειρίες της Ελληνικής Φιλοσοφίας, χωρίς τις οποίες δεν μπορούσαν οι Έλληνες ούτε καν να φανταστούν τον εαυτό τους φιλόσοφο. Διότι ούτε για τους Αρχαίους η φιλοσοφία ήταν καρπός διαβάσματος. Ο Αυγουστίνος, με μοναδικά όπλα τις κτιστές “μεταφυσικές” εμπειρίες των Ελλήνων, έφτιαξε το Δυτικό Χριστιανικό Δόγμα! Έγραψε περί Αγίας Τριάδος, χωρίς να διαθέτει την εμπειρία της Αγίας Τριάδος. Πραγματοποίησε την ουτοπία του Πλάτωνος, θεσμοποιώντας την πόλη του θεού! Η δύναμις και η αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος μπρος στην Ενανθρώπιση, αποκαλύπτει την τραγικότητά της στο πρόσωπο του Αυγουστίνου, όπως και στον Σχολαστικισμό, έως τον περιβόητο Ακινάτη!
Με την Μετονομασία του ανθρωπίνου σε θεϊκό, που πέτυχε ο Αυγουστίνος, χάθηκε τόσο πολύ ο άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση που είχε αποκαλύψει ο Πλάτων, ώστε ο Καρτέσιος αναγκάστηκε να επινοήσει έναν καινούργιο άνθρωπο. Αυτόν που ζει σήμερα μέσα στα όρια του Αμερικανικού πολιτισμού και προσπαθεί να ευτυχίσει με τις δυνάμεις του. Αυτόν που εισάγεται σιγά-σιγά και στην Ελλάδα, σαν πρόσωπο, σαν εξατομίκευση.
Αγνοώντας λοιπόν τις αρχές που στηρίζουν την σύγχρονη σκέψη, θύματα κωμικά της ημιμάθειάς μας, σκλαβωνόμαστε σε όρους όπως οντολογία, αυθυπέρβαση, αυτοσυνειδησία, αξιοπρέπεια του ανθρώπου, φαινομενολογική μέθοδος.
Ας δούμε τι δίδαξε ο Brentano τον Χούσσερλ, για να πάρουμε μια μικρή γεύση της αβυσσαλέας άγνοιάς μας. Σε γράμμα του, του 1935, στον Kurt Koffka, γράφει: «Κάθε πράγμα λέει αυτό που είναι. Ένα φρούτο λέει “φάε με”, το νερό λέει “πιες με”, ο κεραυνός λέει “να με φοβάσαι” και η γυναίκα λέει “αγάπα με”. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, διότι είναι δημιουργημένος και χρειάζεται πολύ θράσος να σκεφτούμε πως ο δημιουργός είχε κάποιο ελάχιστο ενδιαφέρον να βγάλει από το Τίποτα, από το Μηδέν, κάποια πράγματα τα οποία θα φανερωνόντουσαν διαφορετικά από εκείνο που είναι στην πραγματικότητα»!
Αρκεί λοιπόν να περιγράφω αυτά που βλέπω και να κάνω φιλοσοφία, όπως έλεγε ο Σάρτρ!
Το βασίλειο του προσωπείου ονομάζεται επίσημα πρόσωπο!
Αμέθυστος
Φαίνεται να ξεχνά η εν λόγω θεολόγος, όπως και η σχολή του κ. Βασιλειάδη, πως ο Ιερός Αυγουστίνος είχε λεπτομερέστατη γνώση του θέματος που αρνείτο, και γι' αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν όλοι τους, για ποιον λόγο ο Αυγουστίνος το αρνείται. Καθώς αγνοούν παντελώς όλοι τους την πραγματικότητα στην οποία καλεί ο Αυγουστίνος, αρνούμενος την υποδούλωση στο σεξ.
Πάντως με την νεύρωση του Αυγουστίνου η Δύση κουτσά – στραβά έγινε χριστιανική. Θα προσθέταμε σ' αυτό το σημείο και το γεγονός πως και ο άγαμος Τρεμπέλλας κατηγόρησε τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για νεύρωση.
Ο Αυγουστίνος είναι ένας μεγάλος Έλληνας Φιλόσοφος, μαθητής του Πλωτίνου, ο οποίος είχε ως μόνο του όπλο τις μεταφυσικές του εμπειρίες, όμοιες με αυτές του Πλωτίνου. Χαρακτηριστικές εμπειρίες της Ελληνικής Φιλοσοφίας, χωρίς τις οποίες δεν μπορούσαν οι Έλληνες ούτε καν να φανταστούν τον εαυτό τους φιλόσοφο. Διότι ούτε για τους Αρχαίους η φιλοσοφία ήταν καρπός διαβάσματος. Ο Αυγουστίνος, με μοναδικά όπλα τις κτιστές “μεταφυσικές” εμπειρίες των Ελλήνων, έφτιαξε το Δυτικό Χριστιανικό Δόγμα! Έγραψε περί Αγίας Τριάδος, χωρίς να διαθέτει την εμπειρία της Αγίας Τριάδος. Πραγματοποίησε την ουτοπία του Πλάτωνος, θεσμοποιώντας την πόλη του θεού! Η δύναμις και η αδυναμία του Ελληνικού πνεύματος μπρος στην Ενανθρώπιση, αποκαλύπτει την τραγικότητά της στο πρόσωπο του Αυγουστίνου, όπως και στον Σχολαστικισμό, έως τον περιβόητο Ακινάτη!
Με την Μετονομασία του ανθρωπίνου σε θεϊκό, που πέτυχε ο Αυγουστίνος, χάθηκε τόσο πολύ ο άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση που είχε αποκαλύψει ο Πλάτων, ώστε ο Καρτέσιος αναγκάστηκε να επινοήσει έναν καινούργιο άνθρωπο. Αυτόν που ζει σήμερα μέσα στα όρια του Αμερικανικού πολιτισμού και προσπαθεί να ευτυχίσει με τις δυνάμεις του. Αυτόν που εισάγεται σιγά-σιγά και στην Ελλάδα, σαν πρόσωπο, σαν εξατομίκευση.
Αγνοώντας λοιπόν τις αρχές που στηρίζουν την σύγχρονη σκέψη, θύματα κωμικά της ημιμάθειάς μας, σκλαβωνόμαστε σε όρους όπως οντολογία, αυθυπέρβαση, αυτοσυνειδησία, αξιοπρέπεια του ανθρώπου, φαινομενολογική μέθοδος.
Ας δούμε τι δίδαξε ο Brentano τον Χούσσερλ, για να πάρουμε μια μικρή γεύση της αβυσσαλέας άγνοιάς μας. Σε γράμμα του, του 1935, στον Kurt Koffka, γράφει: «Κάθε πράγμα λέει αυτό που είναι. Ένα φρούτο λέει “φάε με”, το νερό λέει “πιες με”, ο κεραυνός λέει “να με φοβάσαι” και η γυναίκα λέει “αγάπα με”. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, διότι είναι δημιουργημένος και χρειάζεται πολύ θράσος να σκεφτούμε πως ο δημιουργός είχε κάποιο ελάχιστο ενδιαφέρον να βγάλει από το Τίποτα, από το Μηδέν, κάποια πράγματα τα οποία θα φανερωνόντουσαν διαφορετικά από εκείνο που είναι στην πραγματικότητα»!
Αρκεί λοιπόν να περιγράφω αυτά που βλέπω και να κάνω φιλοσοφία, όπως έλεγε ο Σάρτρ!
Το βασίλειο του προσωπείου ονομάζεται επίσημα πρόσωπο!
Αμέθυστος
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009
Η επιρροή του Αυγουστίνου σε Δύση και Ανατολή
Δια-Χριστιανικό Συμπόσιο Ρώμης
Ο φτωχούλης του Θεού, ο πάπας, έστειλε Μήνυμα στο διαχριστιανικό Συμπόσιο της Ρώμης, γύρω από την επίδραση και παρουσία του Αυγουστίνου στις Χριστιανικές παραδόσεις.
Το Μήνυμα ομολογουμένως περιέχει μερικά πολύ σημαντικά σημεία:
Εύχομαι, λέει ο πάπας, απευθυνόμενος στον γνωστό μας Walter Kasper, το Συμπόσιό σας, τιμημένε αδελφέ Kasper, να αποδώσει καρπούς, ανακαλύπτοντας δογματικές και πνευματικές συμφωνίες, χρήσιμες στην από κοινού κατασκευή της Πόλης του Θεού, όπου τα παιδιά του, θα μπορούν να ζουν στην ειρήνη και στην αδελφική αγάπη, βασισμένες στην αλήθεια της κοινής πίστης!
Σου εξασφαλίζω γι' αυτόν τον σκοπό την προσευχή μου, αδελφέ Kasper.
Παρακαλώ γι' αυτόν τον Ιερό σκοπό τον Κύριο να ευλογήσει τους οργανωτάς και τους θεσμούς που αντιπροσωπεύουν, τους Καθολικούς και τους Ορθόδοξους ομιλητάς.
Είθε η Χάρις και η Ειρήνη του Κυρίου να βρίσκεται στις καρδιές σας (στους συνεργάτες σας) και στο μυαλό σας.
Ο Αυγουστίνος είναι κυρίαρχη μορφή της θεολογίας της Δύσεως, ενώ η σκέψη του δεν έγινε ακόμη αποδεκτή από την Ανατολή.
Αυτό είναι εν ολίγοις το σημαντικότατο πολιτικό Μήνυμα!
Κατά την γνώμη μας δεν θα πρέπει να ανησυχεί πλέον, ο τρυφερός πάπας, για την δυσκολία που συνάντησε η σκέψη του Μεγάλου – Αυγουστίνου στην Εκκλησία των Πατέρων, διότι σήμερα στο Συμπόσιο συμμετέχουν ορθόδοξα “σκεπτόμενα άτομα”, όπως οι “Βασιλειάδης & ΣΙΑ”, μαθητές και κληρονόμοι του μεγάλου Μεσσία της ορθοδόξου θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης, Σάββα Αγουρίδη. Τώρα επιτέλους και μόνον τώρα, η θεολογική σκέψη του Αυγουστίνου, έχει πολλές ελπίδες κυριαρχίας!
Ανακοινώνεται επίσημα λοιπόν η Οικουμένη της Εκκλησίας, η Εκκλησία της Κοινής πίστης!
Αυτή η κοινή πίστις, η τόσο ανθρώπινη, έπνιξε πλέον κυριολεκτικά, με τα χέρια του πολιτισμού την αληθινή πίστη που μας προσέφερε ο Κύριος. Όπως ακριβώς η κοινή πίστις του όχλου των Εβραίων, ο οποίος είχε τόσο ευεργετηθεί από τον Κύριο, Τον σταύρωσε!
Η διοίκηση της Εκκλησίας και οι απανταχού πνευματικοί της οι οποίοι την στηρίζουν, αυτή την κοινή πίστη υπερασπίζονται και προκρίνουν. Εμφανίζεται και στα Ευαγγέλια και γι' αυτό η σύγχυση θεσμοποιήθηκε. Εκεί όπου ο Κύριος απευθυνόμενος στον Εκατόνταρχο ή στην αιμορροούσα λέει: «Η πίστις σου σέσωκέ σε».
Ισχυρίζονται πονηρώς πως αυτή η κοινή πίστις, χωρίς την οποία δεν μπορούμε ούτε να ανασάνουμε, με την οποία σχετιζόμαστε με τη ζωή και απορρίπτουμε τον θάνατο, είναι ακριβώς η πίστη την οποία ζητά ο Κύριος και το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία Του από εμάς!
Η διαφορά που σώζει ή καταδικάζει εκφράζεται με τον πληρέστερο τρόπο στο ημερολόγιο του Σμέμαν.
Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου 1980.
«Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους –Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία– αλλά δεν ξέρω πώς να τους αποτιμήσω. Δεν ξέρω τί είναι. Ίσως είναι απλή τεμπελιά. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο.
Έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά! Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία! Για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου· για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός [όχι ο Κύριος]· για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος· για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της πατρίδος μου, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα». Σχεδόν ολόκληρη η σύγχρονη Οντολογία!
Γιατί το μυαλό μας και η σκέψη μας να καθηλώνονται στην άρνηση αυτής της απλής κοινής πίστης; Γιατί να επιθυμούμε την πίστη του Κυρίου από την στιγμή που μπορούμε να αγαπούμε; Think Positive, διδάσκει ο μοντερνισμός. Αγκάλιασε με αγάπη την διαφορετικότητα και όχι για να την αλλάξεις, να την σώσεις, όπως δίδασκε το παρελθόν, αλλά για να την δεχθείς όπως είναι, στην έτεροτητά της, έτσι ώστε και η διαφορετικότης να σε δεχθεί έτσι όπως είσαι, φανατισμένε “Χομεϊνί” της Ορθοδοξίας. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΩΤΗΡΙΑ. Η εξέλιξη του δόγματος!
Για να πετύχουμε αυτή την πολιτισμένη σωτηρία, αρκεί στις κρίσιμες ώρες των διαλόγων, η Χάρις του θεού να βρίσκεται στους συνεργάτες μας, στις καρδιές μας, δηλαδή στις σχέσεις μας και στο μυαλό μας. Από κει και πέρα δεν χρειάζεται πλέον. Δεν χρειάζεται να κουράζουμε τον θεό επί ματαίω. Ας ζήσουμε δημιουργικά την ζωή μας και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Αυτή είναι η κοινή μας πίστη στην ευτυχία του ανθρώπου, η οποία εξασφαλίζεται εύκολα σχετικά, αρκεί να διαχειριστούμε υπεύθυνα, με “οικονομία”, οικολογικά τρόπον τινά, την Φύση που μας έδωσε ο θεός για να είμαστε χορτάτοι και χαρούμενοι, για να εξασφαλίζουμε ποιότητα ζωής, μέχρι το τέλος των αιώνων, μετά την έλευση του οποίου θα είμαστε χορτάτοι χωρίς οικονομία και φόβο, χωρίς ευθύνη, ελεύθεροι για πάντα!
Αγάπα τον πλησίον σου όπως αγαπάς τον εαυτό σου, λοιπόν, και μην ετεροπροσδιορίζεσαι, η εσωτερικότης είναι ήδη μισή σωτηρία!
Για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν λίγα ψήγματα της θεολογικής σκέψης του Αυγουστίνου και του ιδίου του πάπα, που τον ερμηνεύει, ξαναπροτείνουμε ένα παληότερό μας κείμενο (Being as Communion) που φωτίζει εξαιρετικά τα θέματά μας.
Είθε ο θεός να φωτίζει την σκέψη μας!
Τα υπόλοιπα τα καταφέρνουμε μόνοι μας!
Αμέθυστος
Ο φτωχούλης του Θεού, ο πάπας, έστειλε Μήνυμα στο διαχριστιανικό Συμπόσιο της Ρώμης, γύρω από την επίδραση και παρουσία του Αυγουστίνου στις Χριστιανικές παραδόσεις.
Το Μήνυμα ομολογουμένως περιέχει μερικά πολύ σημαντικά σημεία:
Εύχομαι, λέει ο πάπας, απευθυνόμενος στον γνωστό μας Walter Kasper, το Συμπόσιό σας, τιμημένε αδελφέ Kasper, να αποδώσει καρπούς, ανακαλύπτοντας δογματικές και πνευματικές συμφωνίες, χρήσιμες στην από κοινού κατασκευή της Πόλης του Θεού, όπου τα παιδιά του, θα μπορούν να ζουν στην ειρήνη και στην αδελφική αγάπη, βασισμένες στην αλήθεια της κοινής πίστης!
Σου εξασφαλίζω γι' αυτόν τον σκοπό την προσευχή μου, αδελφέ Kasper.
Παρακαλώ γι' αυτόν τον Ιερό σκοπό τον Κύριο να ευλογήσει τους οργανωτάς και τους θεσμούς που αντιπροσωπεύουν, τους Καθολικούς και τους Ορθόδοξους ομιλητάς.
Είθε η Χάρις και η Ειρήνη του Κυρίου να βρίσκεται στις καρδιές σας (στους συνεργάτες σας) και στο μυαλό σας.
Ο Αυγουστίνος είναι κυρίαρχη μορφή της θεολογίας της Δύσεως, ενώ η σκέψη του δεν έγινε ακόμη αποδεκτή από την Ανατολή.
Αυτό είναι εν ολίγοις το σημαντικότατο πολιτικό Μήνυμα!
Κατά την γνώμη μας δεν θα πρέπει να ανησυχεί πλέον, ο τρυφερός πάπας, για την δυσκολία που συνάντησε η σκέψη του Μεγάλου – Αυγουστίνου στην Εκκλησία των Πατέρων, διότι σήμερα στο Συμπόσιο συμμετέχουν ορθόδοξα “σκεπτόμενα άτομα”, όπως οι “Βασιλειάδης & ΣΙΑ”, μαθητές και κληρονόμοι του μεγάλου Μεσσία της ορθοδόξου θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης, Σάββα Αγουρίδη. Τώρα επιτέλους και μόνον τώρα, η θεολογική σκέψη του Αυγουστίνου, έχει πολλές ελπίδες κυριαρχίας!
Ανακοινώνεται επίσημα λοιπόν η Οικουμένη της Εκκλησίας, η Εκκλησία της Κοινής πίστης!
Αυτή η κοινή πίστις, η τόσο ανθρώπινη, έπνιξε πλέον κυριολεκτικά, με τα χέρια του πολιτισμού την αληθινή πίστη που μας προσέφερε ο Κύριος. Όπως ακριβώς η κοινή πίστις του όχλου των Εβραίων, ο οποίος είχε τόσο ευεργετηθεί από τον Κύριο, Τον σταύρωσε!
Η διοίκηση της Εκκλησίας και οι απανταχού πνευματικοί της οι οποίοι την στηρίζουν, αυτή την κοινή πίστη υπερασπίζονται και προκρίνουν. Εμφανίζεται και στα Ευαγγέλια και γι' αυτό η σύγχυση θεσμοποιήθηκε. Εκεί όπου ο Κύριος απευθυνόμενος στον Εκατόνταρχο ή στην αιμορροούσα λέει: «Η πίστις σου σέσωκέ σε».
Ισχυρίζονται πονηρώς πως αυτή η κοινή πίστις, χωρίς την οποία δεν μπορούμε ούτε να ανασάνουμε, με την οποία σχετιζόμαστε με τη ζωή και απορρίπτουμε τον θάνατο, είναι ακριβώς η πίστη την οποία ζητά ο Κύριος και το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία Του από εμάς!
Η διαφορά που σώζει ή καταδικάζει εκφράζεται με τον πληρέστερο τρόπο στο ημερολόγιο του Σμέμαν.
Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου 1980.
«Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους –Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία– αλλά δεν ξέρω πώς να τους αποτιμήσω. Δεν ξέρω τί είναι. Ίσως είναι απλή τεμπελιά. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο.
Έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά! Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία! Για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου· για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός [όχι ο Κύριος]· για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος· για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της πατρίδος μου, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα». Σχεδόν ολόκληρη η σύγχρονη Οντολογία!
Γιατί το μυαλό μας και η σκέψη μας να καθηλώνονται στην άρνηση αυτής της απλής κοινής πίστης; Γιατί να επιθυμούμε την πίστη του Κυρίου από την στιγμή που μπορούμε να αγαπούμε; Think Positive, διδάσκει ο μοντερνισμός. Αγκάλιασε με αγάπη την διαφορετικότητα και όχι για να την αλλάξεις, να την σώσεις, όπως δίδασκε το παρελθόν, αλλά για να την δεχθείς όπως είναι, στην έτεροτητά της, έτσι ώστε και η διαφορετικότης να σε δεχθεί έτσι όπως είσαι, φανατισμένε “Χομεϊνί” της Ορθοδοξίας. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΩΤΗΡΙΑ. Η εξέλιξη του δόγματος!
Για να πετύχουμε αυτή την πολιτισμένη σωτηρία, αρκεί στις κρίσιμες ώρες των διαλόγων, η Χάρις του θεού να βρίσκεται στους συνεργάτες μας, στις καρδιές μας, δηλαδή στις σχέσεις μας και στο μυαλό μας. Από κει και πέρα δεν χρειάζεται πλέον. Δεν χρειάζεται να κουράζουμε τον θεό επί ματαίω. Ας ζήσουμε δημιουργικά την ζωή μας και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Αυτή είναι η κοινή μας πίστη στην ευτυχία του ανθρώπου, η οποία εξασφαλίζεται εύκολα σχετικά, αρκεί να διαχειριστούμε υπεύθυνα, με “οικονομία”, οικολογικά τρόπον τινά, την Φύση που μας έδωσε ο θεός για να είμαστε χορτάτοι και χαρούμενοι, για να εξασφαλίζουμε ποιότητα ζωής, μέχρι το τέλος των αιώνων, μετά την έλευση του οποίου θα είμαστε χορτάτοι χωρίς οικονομία και φόβο, χωρίς ευθύνη, ελεύθεροι για πάντα!
Αγάπα τον πλησίον σου όπως αγαπάς τον εαυτό σου, λοιπόν, και μην ετεροπροσδιορίζεσαι, η εσωτερικότης είναι ήδη μισή σωτηρία!
Για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν λίγα ψήγματα της θεολογικής σκέψης του Αυγουστίνου και του ιδίου του πάπα, που τον ερμηνεύει, ξαναπροτείνουμε ένα παληότερό μας κείμενο (Being as Communion) που φωτίζει εξαιρετικά τα θέματά μας.
Είθε ο θεός να φωτίζει την σκέψη μας!
Τα υπόλοιπα τα καταφέρνουμε μόνοι μας!
Αμέθυστος
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009
B) ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ "PERSONA DEI" ΣΤΟΝ ΣΕΛΛΙΝΓΚ (Schelling)
Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧX)
Τώρα πια ο Σέλλινγκ δεν αντιπαραθέτει τον «θεϊσμό» και τον «πανθεϊσμό» για να συλλάβει το απόλυτο στην μορφή ενός «παν-εν-θεϊσμού». Διακρίνοντας «πανθεϊσμό» και «μονοθεϊσμό», επεξεργάζεται αυτόν τον τελευταίο σε μια πρωτότυπη και γοητευτική ταυτοχρόνως παρουσίαση.
Ο τελευταίος Σέλλινγκ συνεχίζει να απωθεί τον θεϊσμό του Γιακόμπι, τον οποίο ταυτίζει με τον Διαφωτισμό, καθώς δεν ικανοποιεί κατά την γνώμη του, ούτε το αίσθημα ούτε την διάνοια. Προσκολλημένος πάντοτε στην προϋπόθεση της φιλοσοφίας της ταυτότητος, θέλει ταυτόχρονα να υπερβεί και τον πανθεϊσμό, αλλά να τον υπερβεί στοχαστικά, πραγματοποιώντας τις νόμιμες προθέσεις του, και όλα αυτά σε έναν «μονοθεϊσμό» στον οποίο ο θεός μπορεί να είναι ολότης η οποία περιέχει τα πάντα, απρόσωπη ζωή και ταυτοχρόνως αυτοσυνειδησία δηλαδή διαφοροποίηση ανάμεσα σε υποκείμενο και αντικείμενο και τοιουτοτρόπως ΠΡΟΣΩΠΟ.
Πώς όμως είναι δυνατόν ο θεός να είναι το απόλυτο, το όλον των πραγμάτων και της Ιστορίας και ταυτόχρονα ένας άλλος, ξεχωριστός, Κύριος του Είναι και έτσι ΠΡΟΣΩΠΟ; Αυτή θα μπορούσαμε να πούμε είναι η ερώτηση γύρω από την οποία κινείται ολόκληρη η φιλοσοφία του γέρο-Σέλλινγκ, την ίδια στιγμή όμως, ας μην ξεχνάμε, ότι η απάντηση ερευνάται σε μια τιτάνεια αντιπαράθεση, σε μια πάλη σώμα με σώμα του στοχασμού με το δόγμα του χριστιανικού θεού, τον Τριαδικό θεό.
Ήδη από το 1802 ο Σέλλινγκ είχε δηλώσει πως ο θεός και η Ιστορία έχουν μια ενδόμυχη αμοιβαιότητα, με την έννοια πως ο θεός ενσαρκώνεται από την αιωνιότητα στην περατότητα και επιστρέφει στην αιωνιότητα με μια μοναδική πράξη αυτογνωσίας και αυτοβεβαιώσεως. Στην συνέχεια όμως ο Σέλλινγκ, μέσα στο πλαίσιο της φιλοσοφίας της ταυτότητος, δεν ενδιαφέρεται πλέον για το Τριαδικό δόγμα, καθώς το σημείο εκκίνησης του στοχασμού είναι τώρα η απόλυτη ελευθερία του θεού στην δημιουργία του κόσμου. Βεβαίως ο θεός συνεχίζει να διαθέτει μια αναφορά στην Ιστορία, αλλά δεν διαλύεται σ’ αυτή, όπως σκεφτόταν κατ’ αρχάς ο Σέλλινγκ. Ακόμη και στα 1811 ο φιλόσοφος, παρουσιάζει ένα προτύπωμα του στοχασμού του γύρω από την Αγία Τριάδα το οποίο δεν ξαναεμφανίζεται, όπου η αΐδιος λειτουργία και η Ιστορία της Σωτηρίας των θείων προσώπων δεν είναι ακόμη διαφοροποιημένες.
Στην τελευταία όμως φιλοσοφία του Σέλλινγκ το Τριαδικό δόγμα επιστρέφει θριαμβευτικά. Στην «Φιλοσοφία της αποκαλύψεως» είναι το θεμελιώδες δόγμα ολοκλήρου του Χριστιανισμού, παρότι δεν είναι μια ιδέα αποκλειστικώς Χριστιανική, καθώς είναι αρχαία όσο και ο κόσμος.
Διακρίνει, ακόμη, μια στενή σχέση ανάμεσα στον τριαδικό θεό και στην Ιστορία και παρότι παρουσιάζεται και στην μυθολογία και στην Παλαιά Διαθήκη, απεκαλύφθη πλήρως μόνον με τον Χριστό. Φτάνει δε να αναγνωρίζει ο ίδιος πως η θέση του είναι ένας καθαρός Σαβελλιανισμός, και να δηλώσει πως έχει σαν σκοπό του να τον υπερβεί, όπως επίσης και τον Αρειανισμό. Δεν κατόρθωσε όμως τελικά παρά μόνον την αναγνώριση πως στην Ιστορική οικονομία τα τρία πρόσωπα είναι μόνον τρεις μορφές της μοναδικής θείας ουσίας, καθεμία από τις οποίες έχει διαφορετική σχέση με τον κόσμο.
Στην «Φιλοσοφία της αποκαλύψεως» ο Σέλλινγκ δεν ξεκινά μεθοδολογικά από την «οικονομική Τριάδα», δηλαδή από την Ιστορική σωτηριολογική δραστηριότητα κάθε προσώπου, για να αναρωτηθεί στη συνέχεια, γύρω από την «Τριάδα καθεαυτή», την μόνιμη (immanente) τριάδα. Παραμένοντας πιστός στον «Ιδεαλισμό» του θέλει να κατασκευάσει a priori τις συνθήκες με τις οποίες έγινε δυνατή η Δημιουργία και η Ιστορία, ξεκινώντας από την «απόλυτη προσωπικότητα», στην οποία ολόκληρη η θεότης πραγματοποιείται «προοδεύοντας» σε τρεις διαφορετικές προσωπικότητες. Αυτό το εσωτερικό γίγνεσθαι της θεότητος ή όπως το ονομάζει ο Σέλλινγκ, αυτή η «θεογονία» είναι αναμφισβήτητα ένα αποκαλυπτικό γεγονός, αλλά είναι ταυτοχρόνως συνδεδεμένο «αναγκαίως» στο αιώνιο θεμέλιό του. Τοιουτοτρόπως η Ιστορία στην ολότητά της είναι ένα τριαδικό ένδυμα, αλλά παρόλες τις προσπάθειες που κατέβαλε δεν κατόρθωσε να την διακρίνει από την αιωνιότητα. Η Ιστορία για τον Σέλλινγκ είναι η μοναδική μορφή, στην οποία μας επιτρέπεται να ομιλούμε για άπειρο.
Εάν μας επιτρέπεται να μιλήσουμε πριν της ώρας της για μια μεγάλη διαμάχη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η στάση του Hegel και του Σέλλινγκ απέναντι στον Χριστιανισμό συνθέτει την φιλοσοφική συμφωνία τους και την διαφωνία τους. Και οι δύο ξεκινούν από την ιδέα πως η γνώση της αντικειμενικής πραγματικότητος του θεού πραγματοποιείται στην φιλοσοφία, συγκεκριμένα δε στην φιλοσοφία της θρησκείας. Για τον Hegel όμως η αποκεκαλυμμένη θρησκεία φανερώνει και αποκαλύπτει ολόκληρο το Μυστήριο, το οποίο στη συνέχεια ξεδιπλώνεται στον στοχασμό και στην δυναμική της έννοιας. Έτσι για τον Hegel ο θεός είναι άπειρη προσωπικότης, άπειρη ελευθερία μόνον στο τέλος της κινήσεως, της προόδου, όταν το πνεύμα το οποίο εξήλθε από τον εαυτό του επιστρέφει εις εαυτόν. Η Ιστορία του θεού είναι η αυτομεσιτεία, η αντίφαση τοποθετημένη και λυμένη, απαντημένη. Η ενσάρκωση του θεού είναι η απλή φανέρωση της ουσιώδους ενότητος του θεού με τον άνθρωπο. Εν συντομία λοιπόν, ο θεός του Hegel είναι ταυτόχρονα απόλυτη πραγματικότης και απόλυτος Ιδεαλισμός.
Ο θεός του τελευταίου Σέλλινγκ είναι απόλυτη πραγματικότης και επομένως αμείωτος σε μία ταυτότητα αντιθέτων. Η αποκάλυψη υψώνεται πάνω σ’ ένα σκοτεινό απλησίαστο βάθος, στην απόλυτη υπερβατικότητα του θεού. Γι’ αυτόν, όπως θα πει αργότερα ο Κίρκεγκαρντ, υπάρχει μία διαλεκτική αποκαλύψεως και αποκρύψεως, σχεδόν ένας Λουθηρανικός θεός κρυμμένος (Deus absconditus) και ένας θεός αποκεκαλυμμένος (Deus revelatus), σε ένα είδος θεϊκής είρωνιας, με την οποία η κυρίαρχη ελευθερία του Δημιουργού σώζεται μέσα στην ίδια πρόοδο αποκαλύψεως και αποκρύψεως. Για τον τελευταίο Σέλλινγκ η θεϊκότης του θεού σαν actus Purissimus παραμένει άθικτη, δεν εισέρχεται στην κοσμική πρόοδο. Η ενσάρκωση του θεού δεν στηρίζεται στην προσωπική ταυτότητα του θεού με τον άνθρωπο: Η «μορφή δούλου» φανερώνει την δόξα του Μονογενούς Υιού, αφαιρώντας του την δόξα της μορφής του θεού η οποία τύλιγε και έκρυβε την θεότητα.
Αμέσως μετά όμως είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε πως ο Σέλλινγκ σαν καλός Ιδεαλιστής που ήταν, ανακατεύει και συγχύζει την τάξη της γνώσεως με την τάξη του Είναι, ομολογώντας την ταυτότητά τους. Αυτή η φιλοσοφία της ταυτότητος τον εμποδίζει να διακρίνει ανάμεσα στην αιώνια «θεογονία» και στην ιστορική «θεογονία». Εκμηδενίζοντας τοιουτοτρόπως την τόσο επιθυμητή ελευθερία του θεού και την τόσο αγαπητή του ελευθερία του ανθρώπου. Πρέπει να προσθέσουμε πως στην «φιλοσοφία της αποκαλύψεως» αναδεικνύεται μια πολύ δυνατή κατανόηση της οικονομίας της σωτηρίας, η οποία όμως συνθλίβεται μέσα στην χαώδη εκλογίκευση των χριστιανικών περιεχομένων, καταστρέφοντας έτσι τις καλές του προθέσεις. Για τον Σέλλινγκ η ομολογία πίστεως προσφέρεται από την συμφωνία των φιλοσόφων, από την συμφωνία των ανώτερων πνευμάτων και στο τέλος από την αυταπάτη του ότι είναι ο «οραματιστής όλων των αρμονιών».
Στην τελευταία περίοδο της σκέψης του το ενδιαφέρον του Σέλλινγκ για τα Χριστιανικά δόγματα επικεντρώνεται λοιπόν στο πρόσωπο του θεού. Τώρα υποστηρίζει την Τριάδα, αλλά στον επαναπροσδιορισμό που επιδιώκει όλα γίνονται «πρόοδος». Ο θεός λέει τώρα ο Σέλλινγκ, στην απόλυτη ενότητα των πρωτογενών δυναμεών του, είναι ο πατέρας, η δημιουργός προσωπικότης, η οποία παράγει ένα ομογενές προς εαυτόν ον ως προς το είδος, το οποίο όμως πρέπει να αναπτυχθεί και να φθάσει στην ισότητα αυτή, ξεκινώντας από μια εν δυνάμει κατάσταση. Η αναγκαία ύπαρξη η οποία εξέρχεται της ενότητος και βρίσκεται σε ένταση με τον πατέρα, είναι ο Υιός, γεννηθείς, χωρίς να διαθέτει όμως πραγματοποιημένη την πληρότητά του, ο οποίος γίνεται αληθινός Υιός, μόνον όταν επανέρχεται στην ενότητα έχοντας ήδη κατακτήσει μια δική του αυτόνομη προσωπικότητα, παρότι ταυτόσημη με τον πατέρα. Ταυτόχρονα όμως ο Υιός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, εξαρτάται από το θείο γίγνεσθαι της δημιουργίας. Αυτή η εξάρτηση η οποία τίθεται από την ύπαρξη της δημιουργίας αφορά και το τρίτο πρόσωπο ακόμη δε και το πρώτο πρόσωπο, του Πατρός, ως προς το ότι είναι δημιουργός και ως προς το γεγονός πως οι δυνάμεις, στο πρώτο πρόσωπο, αποκαθίστανται σ’ αυτό στην ενότητά τους. Ο Υιός ονομάζεται γεννηθείς και άκτιστος, αλλά η κτίσις ορίζεται σαν απαραίτητη συνθήκη της γεννήσεως του Υιού, καθώς χωρίς αυτή δεν θα ήταν δυνατή η ένταση των δυνάμεων, η επιστροφή στην ενότητα και η εγκατάσταση του Υιού σαν αυτόνομο πρόσωπο. Μόνον στο τέλος αυτού του γίγνεσθαι ο θεός είναι πραγματικός στα τρία του πρόσωπα: Ο άνθρωπος είναι το ον στο οποίο πραγματοποιείται αυτή η αποκατάσταση-πραγματοποίηση του θεού.
Για τον τελευταίο Σέλλινγκ λοιπόν ο θεός είναι πρόοδος, και καθότι πρόοδος, εισέρχεται στην πρόοδο του κόσμου, τόσο ώστε στο τέλος δεν υπάρχει ένας αληθινός κόσμος extra Deum, έξω απ’ τον θεό, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας αληθινός θεός extra mundum. Η φιλοσοφία του Σέλλινγκ όπως και του Hegel, καταλήγει στην άρνηση του Τριαδικού θεού του χριστιανικού δόγματος. Οπωσδήποτε, παρατηρεί ο Löwith, έχει κάποιους δεσμούς με τον Χριστιανισμό, η παραδοχή ότι ο θεός έχει μια αδυναμία προς τον άνθρωπο και ότι σ’ αυτή του την αδυναμία είναι πιο δυνατός από τον άνθρωπο. «Πάνω σ’ αυτή την αδυναμία του θεού για τον άνθρωπο -φτάνει να υπογράφει συμφωνίες μαζί του, τον τιμωρεί, τον αγαπάει και θέλει να αγαπηθεί από το αντικείμενο της αγάπης του- στηρίζεται ολόκληρη η άνθρωπο-θεολογία της Χριστιανικής σκέψης με όλες της τις Μεταφυσικές συνέπειες και σε όλες τις εκκοσμικευμένες της μορφές τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές». Παρόλα αυτά, εάν ο θεός δεν «είναι» εις εαυτόν, στην απόλυτη υπερβατικότητά του, πως μπορεί να είναι για μας Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, μ’ έναν τρόπο δηλαδή Σωτήριο και ελευθερωτικό; Στην πραγματικότητα για τον Σέλλινγκ, ο θεός δεν είναι, αλλά γίνεται Τριάδα. Ο άνθρωπος με την σειρά του πραγματοποιείται στο εσωτερικό μιας θεογονικής προόδου στην οποία ο θεός δεν είναι ούτε υπαρκτός, ούτε ανύπαρκτος, αλλά καθαρή ελευθερία, Βούληση που δεν θέλει τίποτε, χωρίς σκοπούς και επιθυμίες. Όλες οι θέσεις λοιπόν του τελευταίου Σέλλινγκ απέχουν τόσο από την Ιστορική Χριστιανική πίστη της Εκκλησίας, όσο και από τον θεϊσμό και τον αθεϊσμό του Διαφωτισμού.
Από την εποχή της κατηγορίας για Αθεϊσμό, της φιλοσοφίας, από εκείνη την διασταύρωση κατηγοριών για αθεϊσμό οι οποίες δεν άφησαν κανέναν ανέπαφο, ούτε αυτόν τον ίδιο τον «μεγάλο Ιεροεξεταστή» τον Γιακόμπι, μέχρι την μοντέρνα συζήτηση για το πρόσωπο του θεού, μάλιστα δε από ολόκληρη την περιπέτεια της σκέψης που ξεκίνησε από το Cogito του Καρτέσιου και κατέληξε στον Μηδενισμό των ημερών μας, μπορούμε να εξάγουμε μια προειδοποίηση!
Η διάλυση του Τριαδικού δόγματος, που ακολούθησε το Cogito, δεν καταλήγει μόνον στον θεϊσμό ούτε στον αγνωστικισμό: Γι’ αυτή την ίδια την λογική του, μια ενυπάρχουσα ανάγκη απαιτεί, στον Δυτικό πολιτισμό, τον αθεϊσμό. Εάν δεν ξαναπροσλάβουμε το αρχαίο δόγμα της Εκκλησίας, του μοναδικού θεού σε τρία πρόσωπα, δεν θα κατορθώσουμε ποτέ μας να ελευθερωθούμε από την μοίρα του άθεου μηδενισμού.
Πώς να κατορθώσουμε όμως να πιστέψουμε ξανά την Αγία Τριάδα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος χωρίς να αγνοήσουμε και χωρίς να ειδωλοποιήσουμε την περιπέτεια της μοντέρνας φιλοσοφίας;
Αμέθυστος
Τώρα πια ο Σέλλινγκ δεν αντιπαραθέτει τον «θεϊσμό» και τον «πανθεϊσμό» για να συλλάβει το απόλυτο στην μορφή ενός «παν-εν-θεϊσμού». Διακρίνοντας «πανθεϊσμό» και «μονοθεϊσμό», επεξεργάζεται αυτόν τον τελευταίο σε μια πρωτότυπη και γοητευτική ταυτοχρόνως παρουσίαση.
Ο τελευταίος Σέλλινγκ συνεχίζει να απωθεί τον θεϊσμό του Γιακόμπι, τον οποίο ταυτίζει με τον Διαφωτισμό, καθώς δεν ικανοποιεί κατά την γνώμη του, ούτε το αίσθημα ούτε την διάνοια. Προσκολλημένος πάντοτε στην προϋπόθεση της φιλοσοφίας της ταυτότητος, θέλει ταυτόχρονα να υπερβεί και τον πανθεϊσμό, αλλά να τον υπερβεί στοχαστικά, πραγματοποιώντας τις νόμιμες προθέσεις του, και όλα αυτά σε έναν «μονοθεϊσμό» στον οποίο ο θεός μπορεί να είναι ολότης η οποία περιέχει τα πάντα, απρόσωπη ζωή και ταυτοχρόνως αυτοσυνειδησία δηλαδή διαφοροποίηση ανάμεσα σε υποκείμενο και αντικείμενο και τοιουτοτρόπως ΠΡΟΣΩΠΟ.
Πώς όμως είναι δυνατόν ο θεός να είναι το απόλυτο, το όλον των πραγμάτων και της Ιστορίας και ταυτόχρονα ένας άλλος, ξεχωριστός, Κύριος του Είναι και έτσι ΠΡΟΣΩΠΟ; Αυτή θα μπορούσαμε να πούμε είναι η ερώτηση γύρω από την οποία κινείται ολόκληρη η φιλοσοφία του γέρο-Σέλλινγκ, την ίδια στιγμή όμως, ας μην ξεχνάμε, ότι η απάντηση ερευνάται σε μια τιτάνεια αντιπαράθεση, σε μια πάλη σώμα με σώμα του στοχασμού με το δόγμα του χριστιανικού θεού, τον Τριαδικό θεό.
Ήδη από το 1802 ο Σέλλινγκ είχε δηλώσει πως ο θεός και η Ιστορία έχουν μια ενδόμυχη αμοιβαιότητα, με την έννοια πως ο θεός ενσαρκώνεται από την αιωνιότητα στην περατότητα και επιστρέφει στην αιωνιότητα με μια μοναδική πράξη αυτογνωσίας και αυτοβεβαιώσεως. Στην συνέχεια όμως ο Σέλλινγκ, μέσα στο πλαίσιο της φιλοσοφίας της ταυτότητος, δεν ενδιαφέρεται πλέον για το Τριαδικό δόγμα, καθώς το σημείο εκκίνησης του στοχασμού είναι τώρα η απόλυτη ελευθερία του θεού στην δημιουργία του κόσμου. Βεβαίως ο θεός συνεχίζει να διαθέτει μια αναφορά στην Ιστορία, αλλά δεν διαλύεται σ’ αυτή, όπως σκεφτόταν κατ’ αρχάς ο Σέλλινγκ. Ακόμη και στα 1811 ο φιλόσοφος, παρουσιάζει ένα προτύπωμα του στοχασμού του γύρω από την Αγία Τριάδα το οποίο δεν ξαναεμφανίζεται, όπου η αΐδιος λειτουργία και η Ιστορία της Σωτηρίας των θείων προσώπων δεν είναι ακόμη διαφοροποιημένες.
Στην τελευταία όμως φιλοσοφία του Σέλλινγκ το Τριαδικό δόγμα επιστρέφει θριαμβευτικά. Στην «Φιλοσοφία της αποκαλύψεως» είναι το θεμελιώδες δόγμα ολοκλήρου του Χριστιανισμού, παρότι δεν είναι μια ιδέα αποκλειστικώς Χριστιανική, καθώς είναι αρχαία όσο και ο κόσμος.
Διακρίνει, ακόμη, μια στενή σχέση ανάμεσα στον τριαδικό θεό και στην Ιστορία και παρότι παρουσιάζεται και στην μυθολογία και στην Παλαιά Διαθήκη, απεκαλύφθη πλήρως μόνον με τον Χριστό. Φτάνει δε να αναγνωρίζει ο ίδιος πως η θέση του είναι ένας καθαρός Σαβελλιανισμός, και να δηλώσει πως έχει σαν σκοπό του να τον υπερβεί, όπως επίσης και τον Αρειανισμό. Δεν κατόρθωσε όμως τελικά παρά μόνον την αναγνώριση πως στην Ιστορική οικονομία τα τρία πρόσωπα είναι μόνον τρεις μορφές της μοναδικής θείας ουσίας, καθεμία από τις οποίες έχει διαφορετική σχέση με τον κόσμο.
Στην «Φιλοσοφία της αποκαλύψεως» ο Σέλλινγκ δεν ξεκινά μεθοδολογικά από την «οικονομική Τριάδα», δηλαδή από την Ιστορική σωτηριολογική δραστηριότητα κάθε προσώπου, για να αναρωτηθεί στη συνέχεια, γύρω από την «Τριάδα καθεαυτή», την μόνιμη (immanente) τριάδα. Παραμένοντας πιστός στον «Ιδεαλισμό» του θέλει να κατασκευάσει a priori τις συνθήκες με τις οποίες έγινε δυνατή η Δημιουργία και η Ιστορία, ξεκινώντας από την «απόλυτη προσωπικότητα», στην οποία ολόκληρη η θεότης πραγματοποιείται «προοδεύοντας» σε τρεις διαφορετικές προσωπικότητες. Αυτό το εσωτερικό γίγνεσθαι της θεότητος ή όπως το ονομάζει ο Σέλλινγκ, αυτή η «θεογονία» είναι αναμφισβήτητα ένα αποκαλυπτικό γεγονός, αλλά είναι ταυτοχρόνως συνδεδεμένο «αναγκαίως» στο αιώνιο θεμέλιό του. Τοιουτοτρόπως η Ιστορία στην ολότητά της είναι ένα τριαδικό ένδυμα, αλλά παρόλες τις προσπάθειες που κατέβαλε δεν κατόρθωσε να την διακρίνει από την αιωνιότητα. Η Ιστορία για τον Σέλλινγκ είναι η μοναδική μορφή, στην οποία μας επιτρέπεται να ομιλούμε για άπειρο.
Εάν μας επιτρέπεται να μιλήσουμε πριν της ώρας της για μια μεγάλη διαμάχη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η στάση του Hegel και του Σέλλινγκ απέναντι στον Χριστιανισμό συνθέτει την φιλοσοφική συμφωνία τους και την διαφωνία τους. Και οι δύο ξεκινούν από την ιδέα πως η γνώση της αντικειμενικής πραγματικότητος του θεού πραγματοποιείται στην φιλοσοφία, συγκεκριμένα δε στην φιλοσοφία της θρησκείας. Για τον Hegel όμως η αποκεκαλυμμένη θρησκεία φανερώνει και αποκαλύπτει ολόκληρο το Μυστήριο, το οποίο στη συνέχεια ξεδιπλώνεται στον στοχασμό και στην δυναμική της έννοιας. Έτσι για τον Hegel ο θεός είναι άπειρη προσωπικότης, άπειρη ελευθερία μόνον στο τέλος της κινήσεως, της προόδου, όταν το πνεύμα το οποίο εξήλθε από τον εαυτό του επιστρέφει εις εαυτόν. Η Ιστορία του θεού είναι η αυτομεσιτεία, η αντίφαση τοποθετημένη και λυμένη, απαντημένη. Η ενσάρκωση του θεού είναι η απλή φανέρωση της ουσιώδους ενότητος του θεού με τον άνθρωπο. Εν συντομία λοιπόν, ο θεός του Hegel είναι ταυτόχρονα απόλυτη πραγματικότης και απόλυτος Ιδεαλισμός.
Ο θεός του τελευταίου Σέλλινγκ είναι απόλυτη πραγματικότης και επομένως αμείωτος σε μία ταυτότητα αντιθέτων. Η αποκάλυψη υψώνεται πάνω σ’ ένα σκοτεινό απλησίαστο βάθος, στην απόλυτη υπερβατικότητα του θεού. Γι’ αυτόν, όπως θα πει αργότερα ο Κίρκεγκαρντ, υπάρχει μία διαλεκτική αποκαλύψεως και αποκρύψεως, σχεδόν ένας Λουθηρανικός θεός κρυμμένος (Deus absconditus) και ένας θεός αποκεκαλυμμένος (Deus revelatus), σε ένα είδος θεϊκής είρωνιας, με την οποία η κυρίαρχη ελευθερία του Δημιουργού σώζεται μέσα στην ίδια πρόοδο αποκαλύψεως και αποκρύψεως. Για τον τελευταίο Σέλλινγκ η θεϊκότης του θεού σαν actus Purissimus παραμένει άθικτη, δεν εισέρχεται στην κοσμική πρόοδο. Η ενσάρκωση του θεού δεν στηρίζεται στην προσωπική ταυτότητα του θεού με τον άνθρωπο: Η «μορφή δούλου» φανερώνει την δόξα του Μονογενούς Υιού, αφαιρώντας του την δόξα της μορφής του θεού η οποία τύλιγε και έκρυβε την θεότητα.
Αμέσως μετά όμως είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε πως ο Σέλλινγκ σαν καλός Ιδεαλιστής που ήταν, ανακατεύει και συγχύζει την τάξη της γνώσεως με την τάξη του Είναι, ομολογώντας την ταυτότητά τους. Αυτή η φιλοσοφία της ταυτότητος τον εμποδίζει να διακρίνει ανάμεσα στην αιώνια «θεογονία» και στην ιστορική «θεογονία». Εκμηδενίζοντας τοιουτοτρόπως την τόσο επιθυμητή ελευθερία του θεού και την τόσο αγαπητή του ελευθερία του ανθρώπου. Πρέπει να προσθέσουμε πως στην «φιλοσοφία της αποκαλύψεως» αναδεικνύεται μια πολύ δυνατή κατανόηση της οικονομίας της σωτηρίας, η οποία όμως συνθλίβεται μέσα στην χαώδη εκλογίκευση των χριστιανικών περιεχομένων, καταστρέφοντας έτσι τις καλές του προθέσεις. Για τον Σέλλινγκ η ομολογία πίστεως προσφέρεται από την συμφωνία των φιλοσόφων, από την συμφωνία των ανώτερων πνευμάτων και στο τέλος από την αυταπάτη του ότι είναι ο «οραματιστής όλων των αρμονιών».
Στην τελευταία περίοδο της σκέψης του το ενδιαφέρον του Σέλλινγκ για τα Χριστιανικά δόγματα επικεντρώνεται λοιπόν στο πρόσωπο του θεού. Τώρα υποστηρίζει την Τριάδα, αλλά στον επαναπροσδιορισμό που επιδιώκει όλα γίνονται «πρόοδος». Ο θεός λέει τώρα ο Σέλλινγκ, στην απόλυτη ενότητα των πρωτογενών δυναμεών του, είναι ο πατέρας, η δημιουργός προσωπικότης, η οποία παράγει ένα ομογενές προς εαυτόν ον ως προς το είδος, το οποίο όμως πρέπει να αναπτυχθεί και να φθάσει στην ισότητα αυτή, ξεκινώντας από μια εν δυνάμει κατάσταση. Η αναγκαία ύπαρξη η οποία εξέρχεται της ενότητος και βρίσκεται σε ένταση με τον πατέρα, είναι ο Υιός, γεννηθείς, χωρίς να διαθέτει όμως πραγματοποιημένη την πληρότητά του, ο οποίος γίνεται αληθινός Υιός, μόνον όταν επανέρχεται στην ενότητα έχοντας ήδη κατακτήσει μια δική του αυτόνομη προσωπικότητα, παρότι ταυτόσημη με τον πατέρα. Ταυτόχρονα όμως ο Υιός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, εξαρτάται από το θείο γίγνεσθαι της δημιουργίας. Αυτή η εξάρτηση η οποία τίθεται από την ύπαρξη της δημιουργίας αφορά και το τρίτο πρόσωπο ακόμη δε και το πρώτο πρόσωπο, του Πατρός, ως προς το ότι είναι δημιουργός και ως προς το γεγονός πως οι δυνάμεις, στο πρώτο πρόσωπο, αποκαθίστανται σ’ αυτό στην ενότητά τους. Ο Υιός ονομάζεται γεννηθείς και άκτιστος, αλλά η κτίσις ορίζεται σαν απαραίτητη συνθήκη της γεννήσεως του Υιού, καθώς χωρίς αυτή δεν θα ήταν δυνατή η ένταση των δυνάμεων, η επιστροφή στην ενότητα και η εγκατάσταση του Υιού σαν αυτόνομο πρόσωπο. Μόνον στο τέλος αυτού του γίγνεσθαι ο θεός είναι πραγματικός στα τρία του πρόσωπα: Ο άνθρωπος είναι το ον στο οποίο πραγματοποιείται αυτή η αποκατάσταση-πραγματοποίηση του θεού.
Για τον τελευταίο Σέλλινγκ λοιπόν ο θεός είναι πρόοδος, και καθότι πρόοδος, εισέρχεται στην πρόοδο του κόσμου, τόσο ώστε στο τέλος δεν υπάρχει ένας αληθινός κόσμος extra Deum, έξω απ’ τον θεό, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας αληθινός θεός extra mundum. Η φιλοσοφία του Σέλλινγκ όπως και του Hegel, καταλήγει στην άρνηση του Τριαδικού θεού του χριστιανικού δόγματος. Οπωσδήποτε, παρατηρεί ο Löwith, έχει κάποιους δεσμούς με τον Χριστιανισμό, η παραδοχή ότι ο θεός έχει μια αδυναμία προς τον άνθρωπο και ότι σ’ αυτή του την αδυναμία είναι πιο δυνατός από τον άνθρωπο. «Πάνω σ’ αυτή την αδυναμία του θεού για τον άνθρωπο -φτάνει να υπογράφει συμφωνίες μαζί του, τον τιμωρεί, τον αγαπάει και θέλει να αγαπηθεί από το αντικείμενο της αγάπης του- στηρίζεται ολόκληρη η άνθρωπο-θεολογία της Χριστιανικής σκέψης με όλες της τις Μεταφυσικές συνέπειες και σε όλες τις εκκοσμικευμένες της μορφές τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές». Παρόλα αυτά, εάν ο θεός δεν «είναι» εις εαυτόν, στην απόλυτη υπερβατικότητά του, πως μπορεί να είναι για μας Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, μ’ έναν τρόπο δηλαδή Σωτήριο και ελευθερωτικό; Στην πραγματικότητα για τον Σέλλινγκ, ο θεός δεν είναι, αλλά γίνεται Τριάδα. Ο άνθρωπος με την σειρά του πραγματοποιείται στο εσωτερικό μιας θεογονικής προόδου στην οποία ο θεός δεν είναι ούτε υπαρκτός, ούτε ανύπαρκτος, αλλά καθαρή ελευθερία, Βούληση που δεν θέλει τίποτε, χωρίς σκοπούς και επιθυμίες. Όλες οι θέσεις λοιπόν του τελευταίου Σέλλινγκ απέχουν τόσο από την Ιστορική Χριστιανική πίστη της Εκκλησίας, όσο και από τον θεϊσμό και τον αθεϊσμό του Διαφωτισμού.
Από την εποχή της κατηγορίας για Αθεϊσμό, της φιλοσοφίας, από εκείνη την διασταύρωση κατηγοριών για αθεϊσμό οι οποίες δεν άφησαν κανέναν ανέπαφο, ούτε αυτόν τον ίδιο τον «μεγάλο Ιεροεξεταστή» τον Γιακόμπι, μέχρι την μοντέρνα συζήτηση για το πρόσωπο του θεού, μάλιστα δε από ολόκληρη την περιπέτεια της σκέψης που ξεκίνησε από το Cogito του Καρτέσιου και κατέληξε στον Μηδενισμό των ημερών μας, μπορούμε να εξάγουμε μια προειδοποίηση!
Η διάλυση του Τριαδικού δόγματος, που ακολούθησε το Cogito, δεν καταλήγει μόνον στον θεϊσμό ούτε στον αγνωστικισμό: Γι’ αυτή την ίδια την λογική του, μια ενυπάρχουσα ανάγκη απαιτεί, στον Δυτικό πολιτισμό, τον αθεϊσμό. Εάν δεν ξαναπροσλάβουμε το αρχαίο δόγμα της Εκκλησίας, του μοναδικού θεού σε τρία πρόσωπα, δεν θα κατορθώσουμε ποτέ μας να ελευθερωθούμε από την μοίρα του άθεου μηδενισμού.
Πώς να κατορθώσουμε όμως να πιστέψουμε ξανά την Αγία Τριάδα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος χωρίς να αγνοήσουμε και χωρίς να ειδωλοποιήσουμε την περιπέτεια της μοντέρνας φιλοσοφίας;
Αμέθυστος
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ!
Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, εξασφαλίζοντας την Σύνοδο η οποία θα επικυρώσει την παράνοια της Ραβέννας, αισθάνεται ήδη αρκετά δυνατός ώστε να καταστείλει την εσωτερική αντίδραση του κατώτερου κλήρου! Εξαπολύοντας όμως τις προειδοποιήσεις του και τις απειλές του ο δυστυχής, μας πρόσφερε ένα παραδειγματικό σύντομο κείμενο, αντιφάσεων και λογικών κενών, που θα μπορούσε να χωρέσει, σαν μάθημα προς την ανθρωπότητα, στα κείμενα του Θουκυδίδη!
Ας ξεκινήσουμε με την αθεόφοβη ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό διότι, λέει, γεννήθηκε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία! Πώς είναι δυνατόν να γεννηθεί ο οποιοσδήποτε Χριστιανός; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει Γένος Χριστιανικό; Δεν θα επιφυλάξει και αυτό με την σειρά του την ίδια μοίρα στον Κύριο, με εκείνην που Του επιφύλαξε το πρώτο εκλεκτό Γένος και Τον Σταύρωσε;
Διαφυλάττει δε την πίστη ακαινοτόμητο και ακατάτμητο! Δεν καταλαβαίνει πως το μόνο ακαινοτόμητο που διαφυλάττει μέχρι στιγμής είναι αυτός ο ίδιος; Υπάρχει “άσαρκη” πίστη; Τί είναι η πίστη; Το χωράφι του πατέρα μας; Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε από τον ίδιο τί ακριβώς διαφυλάττει; Τα σπίτια του; Τις καρέκλες του; Δεν έμαθε ποτέ του τί συνέβη στον Ναό του Σολομώντος;
Δίνει, λέει, μαρτυρία της Ορθοδόξου πίστεως ο “Αγαθός”, διαλεγόμενος! Μήπως πιστεύει πως ζει κάπου μέσα στους διαλόγους του Πλάτωνος; Δεν έμαθε ποτέ του την εντολή του Κυρίου; Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα, για να καταλαβαίνουν όλοι πως είστε μαθητές μου! Ας περιμένουμε λοιπόν την δέουσα απάντησιν του “πανσεβάσμιου” για να δούμε τί σόϊ αγάπη τον προίκισε η γέννησή του μέσα στην Εκκλησία!
Απειλεί ο “πανοσιολογιώτατος” τους διαφωνούντας με μια Σύνοδο η οποία ακόμη δεν έγινε, με μια έγκριση για Ενότητα η οποία ακόμη δεν εδόθη, ενότητα της πίστεως της πρώτης χιλιετίας, η οποία ποτέ δεν υπήρξε. Χωρίς να είναι βεβαίως εις θέσιν να μας διευκρινίσει ποιος θα ενωθεί με ποιον. Εμείς με τους Λατίνους ή οι Λατίνοι μαζί μας;! Εάν εμείς “πάνσοφε” ενωθούμε με τους ετεροδόξους όπως σωστά τους αποκαλείτε, δεν θέτουμε εαυτόν, αυτομάτως, εκτός Εκκλησίας;
Θα διορθώσουμε την Ιστορία “πάνσεπτε”, καθώς δηλώνει και ο κ. Ζηζιούλας: “Δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη της Φερράρας”. Θα την υπερβούμε, προς τα έσχατα! Αποκτώντας επιτέλους την αυτοσυνειδησία μας και ανακοινώνοντας το τέλος της! Οι ετερογονίες του σκοπού θα ανήκουν πλέον στο παρελθόν, οι θεωρίες του Χάους θα καταποντιστούν και το όμορφο πατριαρχείο θα συνεχίσει να καθρεφτίζεται στα νερά του Βοσπόρου ανακοινώνοντας τον μέλλοντα αιώνα. Η εποχή του Αγίου Πνεύματος, της Βασιλείας, ξεκινά ορμητικά από την Βασιλεύουσα και το Άγιο Πνεύμα δεν θα εκπορεύεται μόνον και εκ του Υιού, Filioque, αλλά και εκ του Επισκόπου, Bishopoque!
Ποιος δεν καταλαβαίνει πλέον “αδελφέ” πως ο σκοτεινός σου πόθος είναι να δημιουργήσεις την εκκλησία του Βαρθολομαίου “εκ του κόσμου τούτου”, της οποίας θα είσαι και ο αιώνιος κτήτωρ; Δεν είναι όμως μόνον ένα άτομο το οποίο διαφωνεί με τα οικουμενιστικά σχέδια, “Μακάριε”, διότι νομίζουμε πως ούτε ο γνωστός Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας συμφωνεί με τους προδοτικούς διαλόγους ενότητος!
Τους “αδελφικούς” μας χαιρετισμούς στον “άξιο” Αρχιμ. Εφραίμ τον Βατοπαιδινό!
Αμέθυστος
Πηγή: Πρακτορείο amen.gr
Ας ξεκινήσουμε με την αθεόφοβη ευγνωμοσύνη του προς τον Θεό διότι, λέει, γεννήθηκε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία! Πώς είναι δυνατόν να γεννηθεί ο οποιοσδήποτε Χριστιανός; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει Γένος Χριστιανικό; Δεν θα επιφυλάξει και αυτό με την σειρά του την ίδια μοίρα στον Κύριο, με εκείνην που Του επιφύλαξε το πρώτο εκλεκτό Γένος και Τον Σταύρωσε;
Διαφυλάττει δε την πίστη ακαινοτόμητο και ακατάτμητο! Δεν καταλαβαίνει πως το μόνο ακαινοτόμητο που διαφυλάττει μέχρι στιγμής είναι αυτός ο ίδιος; Υπάρχει “άσαρκη” πίστη; Τί είναι η πίστη; Το χωράφι του πατέρα μας; Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε από τον ίδιο τί ακριβώς διαφυλάττει; Τα σπίτια του; Τις καρέκλες του; Δεν έμαθε ποτέ του τί συνέβη στον Ναό του Σολομώντος;
Δίνει, λέει, μαρτυρία της Ορθοδόξου πίστεως ο “Αγαθός”, διαλεγόμενος! Μήπως πιστεύει πως ζει κάπου μέσα στους διαλόγους του Πλάτωνος; Δεν έμαθε ποτέ του την εντολή του Κυρίου; Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα, για να καταλαβαίνουν όλοι πως είστε μαθητές μου! Ας περιμένουμε λοιπόν την δέουσα απάντησιν του “πανσεβάσμιου” για να δούμε τί σόϊ αγάπη τον προίκισε η γέννησή του μέσα στην Εκκλησία!
Απειλεί ο “πανοσιολογιώτατος” τους διαφωνούντας με μια Σύνοδο η οποία ακόμη δεν έγινε, με μια έγκριση για Ενότητα η οποία ακόμη δεν εδόθη, ενότητα της πίστεως της πρώτης χιλιετίας, η οποία ποτέ δεν υπήρξε. Χωρίς να είναι βεβαίως εις θέσιν να μας διευκρινίσει ποιος θα ενωθεί με ποιον. Εμείς με τους Λατίνους ή οι Λατίνοι μαζί μας;! Εάν εμείς “πάνσοφε” ενωθούμε με τους ετεροδόξους όπως σωστά τους αποκαλείτε, δεν θέτουμε εαυτόν, αυτομάτως, εκτός Εκκλησίας;
Θα διορθώσουμε την Ιστορία “πάνσεπτε”, καθώς δηλώνει και ο κ. Ζηζιούλας: “Δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη της Φερράρας”. Θα την υπερβούμε, προς τα έσχατα! Αποκτώντας επιτέλους την αυτοσυνειδησία μας και ανακοινώνοντας το τέλος της! Οι ετερογονίες του σκοπού θα ανήκουν πλέον στο παρελθόν, οι θεωρίες του Χάους θα καταποντιστούν και το όμορφο πατριαρχείο θα συνεχίσει να καθρεφτίζεται στα νερά του Βοσπόρου ανακοινώνοντας τον μέλλοντα αιώνα. Η εποχή του Αγίου Πνεύματος, της Βασιλείας, ξεκινά ορμητικά από την Βασιλεύουσα και το Άγιο Πνεύμα δεν θα εκπορεύεται μόνον και εκ του Υιού, Filioque, αλλά και εκ του Επισκόπου, Bishopoque!
Ποιος δεν καταλαβαίνει πλέον “αδελφέ” πως ο σκοτεινός σου πόθος είναι να δημιουργήσεις την εκκλησία του Βαρθολομαίου “εκ του κόσμου τούτου”, της οποίας θα είσαι και ο αιώνιος κτήτωρ; Δεν είναι όμως μόνον ένα άτομο το οποίο διαφωνεί με τα οικουμενιστικά σχέδια, “Μακάριε”, διότι νομίζουμε πως ούτε ο γνωστός Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας συμφωνεί με τους προδοτικούς διαλόγους ενότητος!
Τους “αδελφικούς” μας χαιρετισμούς στον “άξιο” Αρχιμ. Εφραίμ τον Βατοπαιδινό!
Αμέθυστος
Πηγή: Πρακτορείο amen.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)