Όταν οι 12 Απόστολοι επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας στην γιορτή τους

                             

Όταν οι 12 Απόστολοι επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας στην γιορτή τους, επιβραβεύοντας την αγία υπακοή του νεαρού Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή;

Μας διηγείται ο ίδιος ο Γέροντας Εφραίμ:

Μία ημέρα, των Αγίων Αποστόλων ήταν, ήρθε ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια να μας λειτουργήση. Και μου έδωσε εντολή ο Γέροντας Ιωσήφ να μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι, επειδή ο παπα-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος και στα πρόθυρα σχεδόν της φυματιώσεως.

Έσπευσα στην υπακοή και εκεί που του μαγείρευα, ο Γέροντας στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου και μου έλεγε:

– Δεν ξέρεις να μαγειρεύης τρομάρα να σου ’ρθη. Έτσι μαγειρεύει ο κόσμος και θες να το φάη κι ο παπάς;

Μόλις τελείωσα, ήρθε στο τσαρδάκι που είχαμε για μαγειρείο και μου λέει:

– Άντε, ζαβέ, φέρ’ το γρήγορα!

Πήγα το φαγάκι και το έδωσα στον Παπά.

– Φύγε από μπροστά μου! Να χαθής, να μη σε βλέπουν τα μάτια μου! Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στο κελί σου!

– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.

Πήρα λοιπόν την ευχή του Γέροντα και πήγα στο κελλάκι μου, που ήταν δίπλα. Έ! Μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα, ήρθε η ευλογία του Θεού με την ευχή του Γέροντα! Είχα τέτοια επίσκεψι από τον Θεό, που μόνο τα σωματικά μου μάτια δεν έβλεπαν τους Αγίους Αποστόλους! Τόση Χάρις! Τόση ευλογία! Παράδεισος στην καρδιά μου! Ποτάμι τα δάκρυά μου! Όχι γιατί με μάλωσε ο Γέροντας, αλλά επειδή δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά και την θεία ευφροσύνη, που ένοιωθα από την παρουσία των Αγίων Αποστόλων.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ: Όταν οι 12 Απόστολοι επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας στην γιορτή τους (trelogiannis.blogspot.com)

ΜΕΤΑΞΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ.

Ο #Τσίπρας έφυγε η #συμφωνία των #Πρεσπών μένει - Κ. #Γρίβας Γ. #Αδαλής

(121) Ο #Τσίπρας έφυγε η #συμφωνία των #Πρεσπών μένει - Κ. #Γρίβας Γ. #Αδαλής - YouTube

Κώστας Γρίβας, Μισθοφορικοί στρατοί, μια ιστορία όσο παλιά είναι και ο πόλεμος.Ο Πούτιν και οι άλλοι

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην Ρωσία και την ανταρσία Πριγκόζιν κατά του Κρεμλίνου, που έληξε ουσιαστικά πριν αρχίσει, ο Καθηγητής Γεωστρατηγικής της σχολής Ευελπίδων, Κύριος Κώστας Γρίβας μιλάει για τους μισθοφορικούς στρατούς και την μεγάλη άνοδο της Wagner από τα γεγονότα της Κριμαίας τον Φεβρουάριο του 2014 έως και την μεγάλη μάχη του Μπαχμούτ. Κάποιες ιστορικές αναφορές που χρησιμοποιεί ο Κύριος Καθηγητής, Οι 10.000, όπως καταγράφεται στην Ανάβαση του Ξενοφώντα, αποτελούσαν μια ετερόκλητη ομάδα Ελλήνων πολεμιστών που εντάχθηκε στον στρατό του Κύρου προκειμένου να τον βοηθήσει στην εκστρατεία κατά του αδερφού του Αρταξέρξη. Το 401 π.Χ., οι Έλληνες μισθοφόροι πολλοί από τους οποίους βετεράνοι του Πελοποννησιακού Πολέμου, πολέμησαν στο πλευρό του Κύρου και του στρατού του απέναντι στις δυνάμεις του βασιλιά σε μια μάχη κοντά στη Βαγδάτη. Καθώς οι 10.000 έδιναν τη μάχη τους, ο Κύρος σκοτώθηκε και οι επικεφαλής των μισθοφόρων δολοφονήθηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαπραγματευτούν μια υποχώρηση. Η ανταρσία εναντίον του Ντε Γκώλ, Η Οργάνωση Μυστικός Στρατός ήταν μια ακροδεξιά γαλλική παραστρατιωτική οργάνωση αντιφρονούντων κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας. Η ΟΑΣ πραγματοποίησε τρομοκρατικές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων βομβιστικών επιθέσεων και δολοφονιών, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη γαλλική αποικιακή κυριαρχία. Το σύνθημά της ήταν "L'Algérie est française et le restera" («Η Αλγερία είναι γαλλική και θα παραμείνει έτσι») Πάντα οι μεγάλες δυνάμεις πάντα, σε περιόδους κρίσεως, έψαχναν μισθοφορικές δυνάμεις. Ουσιαστικά ομάδες που μπορούν να αναλάβουν βάρος των πολεμικών επιχειρήσεων και που είναι αναλώσιμοι. Σε περιπτώσεις δε ολοκληρωτικών συγκρούσεων όπως αυτή που έχουμε στην εποχή μας στην Ουκρανία, οι ομάδες αυτές ενδυναμώνονταν σημειώνει μεταξύ άλλων ο Κύριος Γρίβας Παράλληλα παραθέτουμε το χρονολόγιο της εξέγερσης Πριγκόζιν κατά του Προέδρου Πούτιν, τις τελευταίες εξελίξεις με την "εξαφάνιση" των Στρατηγών Γεράσιμοφ και Σουροβίκιν αλλά και κάποιες πληροφορίες για την διεθνή παρουσία της Wagner όπως αυτή αποτυπώνεται τον Απρίλιο του 2023

(121) Κώστας Γρίβας, Μισθοφορικοί στρατοί, μια ιστορία όσο παλιά είναι και ο πόλεμος.Ο Πούτιν και οι άλλοι - YouTube

«Η ΟΙΚΟΛΟΓΊΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΛΗΦΘΗ – ΜΈΡΟΣ ΠΡΏΤΟ»

  Ρομπέρτο Πετσιόλι

«Οικολογία, περιβάλλον: η δεξιά πτέρυγα λείπει. Η σωτηρία του περιβάλλοντος μάς σώζει, δεν έχουμε έναν εφεδρικό πλανήτη: το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν είναι να παράγει όλο και περισσότερα πράγματα, να τα εμπορεύεται στην αγορά και να τα καταναλώνει σε έναν αγώνα χωρίς γραμμή τερματισμού.

                                                      Μέρος πρώτο

                                    

Οργανώνοντας παλιά χαρτιά, βρήκαμε την παρέμβασή μας, με ημερομηνία 2001. Ένα απόσπασμα αφορά το περιβαλλοντικό θέμα και, δυστυχώς, φαίνεται σάν να γράφεται σήμερα, ένα σημάδι ότι τα προβλήματα σέρνονται, δέν επιλύονται και δεν αντιμετωπίζονται καν. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο «στα δεξιά», όπου ένα ανεξάλειπτο εξαρτημένο αντανακλαστικό μας κάνει να κλείνουμε τα μάτια μας σε πάρα πολλές αλήθειες. Το πιο φλέγον αφορά το περιβάλλον και τη λέξη που το ορίζει, την οικολογία. Έτσι εκφραστήκαμε πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια: χιλιάδες είδη φυτών και ζώων εξαφανίζονται στο όνομα του δόγματος της ανάπτυξης, καλλιέργειες και αγροκτήματα αιώνων εγκαταλείπονται για την επιδίωξη του πολυεθνικού κέρδους, ο επόμενος πόλεμος πιθανότατα θα διεξαχθεί για τον έλεγχο των υδάτινων πόρων, ο αέρας δεν αναπνέεται λόγω του μιάσματος των αποβλήτων, το φαινόμενο του θερμοκηπίου προκαλεί συγκλονιστικές επιπτώσεις σε ολόκληρο το οικοσύστημα.

Φαινόμενο του θερμοκηπίου

Σήμερα κανείς δεν αρνείται ανοιχτά την αλήθεια αυτών των ισχυρισμών, αλλά, όπως τότε και όπως στις δεκαετίες του '70 και του '80 του περασμένου αιώνα, όταν τα οικολογικά ζητήματα εισήλθαν στην πολιτική και πολιτιστική συζήτηση με αλαζονεία, έτσι καί τώρα επικρατεί η σιωπή του τάφου στη δεξιά. Η πολιτική δεξιά δεν ασχολήθηκε, παρά το γεγονός ότι η περιβαλλοντολογική ιδέα συνδέεται ριζικά, φυσικά, με τις ιδρυτικές αρχές αυτού του πολιτικού χώρου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που τήν αντιμετώπισαν ήταν Γερμανοί διανοούμενοι του διαμετρήματος του Όσβαλντ Σπένγκλερ(1) και Friedrich Georg Juenger(2), αδελφού του Ερνστ. Η υπεράσπιση της γης, τών πόρων της, των ειδών, των διαφόρων ζωικών και φυτικών ειδών και των φυλών της ανθρωπότητας από τήν πιο τρομερή πλάνη που εμφανίστηκε ποτέ στην παγκόσμια σκηνή, τήν οικονομία της παγκόσμιας συσσώρευσης, εμπορικής και παγκοσμιοποιημένης, ήταν και είναι ένα εγχείρημα που θα έπρεπε να είχαν αναλάβει πρωτίστως οι κοσμοθεωρίες που, καλώς ή κακώς, ταυτίζονται με το δίκαιο.

Θα πρέπει να είναι πολύ απλό: υπερασπίζομαι τη φύση, το περιβάλλον, τη γη όλων γιατί το έλαβα ως δώρο κατά τη γέννηση, μού μεταδόθηκε και πρέπει να το αφήσω άθικτο, αν είναι δυνατόν υγιέστερο και καλύτερο, σε εκείνους που θα με διαδεχθούν. Σε αυτή τη φύση είναι ριζωμένος ο λαός μου, ο οποίος αξίζει να ζει και να διαιωνίζεται μεταξύ άλλων στην αρχική του ταυτότητα και στον εδαφικό του ορίζοντα.

Κόνραντ Λόρεντζ

Αλλά όχι. Οι δεξιοί, ας τα πούμε όλα χωρίς να μασάμε τα λόγια μας, δεν δίνουν δεκάρα. Σίγουρα όχι μεταξύ των ανθρώπων του πολιτισμού: αρκεί να θυμηθούμε το έργο του Αλέν ντε Μπενουά(3), τίς ανακαλύψεις του Konrad Lorenz(4), Ιδρυτή της ηθολογίας, της επιστήμης που μελετά τις συνήθειες και τα έθιμα των ζωντανών όντων και την προσαρμογή τους στο περιβάλλον. Από πολιτικής πλευράς, ωστόσο, υπάρχει μια ντροπιαστική σιωπή, μια καθυστέρηση που φοβίζει αλλά εξηγεί τις καθυστερήσεις που συσσωρεύτηκαν για τουλάχιστον μισό αιώνα στην κατανόηση των προβλημάτων, γιά νά μήν πούμε στον προσδιορισμό μιας πολιτιστικής και πολιτικής ατζέντας. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι: ο ένας είναι η συνοφρυωμένη ακινησία των περισσότερων, οχυρωμένων σε ένα ψεύτικο και σε κάθε περίπτωση ξεθωριασμένο όραμα του κόσμου. Ένας άλλος λόγος είναι το γελοίο αντιαριστερό κόμμα. Αν το «στα αριστερά» (όρος του οποίου το νόημα δεν μας απασχολεί καν!) λέει ότι σήμερα είναι μια συννεφιασμένη μέρα, από την άλλη πρέπει να απαντήσουμε όχι, είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα. Η θλιβερή συνέπεια του να αυτοπροσδιορίζεται κανείς αρνητικά: το δεξί ως μη αριστερό, όχι ο κομμουνισμός, όχι ο κολεκτιβισμός.

Έχουμε βιώσει προσωπικά την αδιαφορία που επιδεικνύεται σε σημείο γελοιοποίησης και σαρκασμού ταβέρνας προς όσους εκφράζουν ιδέες, προσπαθούν να ξεπεράσουν τα συνθήματα και τα μουχλιασμένα συνθήματα ήδη πριν από σαράντα χρόνια. Τέλος, και αυτή είναι η πιο σκοτεινή πλευρά κατά τη γνώμη μας, εξακολουθεί να υπάρχει σε ορισμένους μια προοδευτική και σχεδόν δεισιδαιμονική προγραμματική εμπιστοσύνη στην επιστήμη· Μια λάμψη, ας πούμε, "φαουστική": αν ο άνθρωπος, μέσω των ανακαλύψεων και της τεχνικής κυριαρχίας των νόμων της φύσης έχει κάνει καταστροφές, θα είναι η ίδια επιστήμη και η ίδια τεχνική για να βρει το φάρμακο. Είναι το σημερινό επιστημονικό παράδειγμα, αποδεκτό χωρίς σκέψη και πάνω απ 'όλα τοποθετημένο στην υπηρεσία τής φιλελεύθερης αγοράς, ένας ορίζοντας από τον οποίο η δεξιά δεν μπορεί να απελευθερωθεί, η κατάρα που μας εμποδίζει να δούμε την πραγματικότητα και να επιβεβαιώσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της συμπεριφοράς.

Ο χάρτης πυρκαγιάς της NASA

Θέλουμενα αποφύγουμε τη συζήτηση για τις πηγές ενέργειας, καθώς και τη διαμάχη για την αλλαγή του κλίματος. Δεν γνωρίζουμε αν έχουν ανθρωπογενή προέλευση ή αν αποτελούν μέρος των μακρών χρόνων της φύσης. Αυτό για το οποίο είμαστε σίγουροι, γιατί το βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια, είναι η ρύπανση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η τεράστια ποσότητα αποβλήτων, υπολειμμάτων διοξειδίου του άνθρακα που μολύνουν τον αέρα, καθιστούν τη Γη αβίωτη και απειλούν να την μετατρέψουν σε έρημο. Αρκεί και περισσεύει γιά να πάρει κανείς θέση και, πρώτα απ' όλα, να αμφισβητήσει στη ρίζα του το φιλελεύθερο παραγωγικό δόγμα (το οποίο συμμερίζονται και οι κολεκτιβιστικές κουλτούρες). Όχι, το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν είναι να παράγει όλο και περισσότερα πράγματα, να τα ανταλλάσσει στην αγορά και να τα καταναλώνει σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς τερματισμό.

Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, δεν μετρά ούτε τον πολιτισμό ούτε την ευτυχία. Ευεξία αντί για ευημερία. Περιορίζεται στον αριθμητικό ορισμό που συνδέεται με την ενιαία και καθολική μονάδα μέτρησης, το χρήμα, των αμειβόμενων οικονομικών δραστηριοτήτων που ασκούν οι άνθρωποι. Η φροντίδα, οι δουλειές του σπιτιού, η στοργή, η αλληλεγγύη, η αφιλοκερδής προσφορά, όλα όσα γίνονται χωρίς την παρέμβαση χρημάτων, τα οποία ο Ιβάν Ίλιτς(4) ονομάζει "ευχάριστα", αποκλείονται, αν και είναι αυτά που κάνουν τη ζωή να αξίζει να τη ζεις. Σε αντίθεση με μια ειρηνική κοινοτική ζωή, ένας σεισμός βελτιώνει σημαντικά το ΑΕΠ. Πρέπει να θάψουμε τους νεκρούς, να περιθάλψουμε τους τραυματίες, να απομακρύνουμε τα ερείπια, να ξαναχτίσουμε αυτό που κατέρρευσε. Η οικονομία καλπάζει, το χρήμα περιστρέφεται: δεν είναι τυχαίο που ο Joseph Schumpeter ονόμασε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής «δημιουργική καταστροφή».

Ας τα παραδεχτούμε όλα: Η Γκρέτα, στην ουσία, έχει δίκιο. Φυσικά, είναι άθελά της μιά μαριονέτα στα χέρια του συστήματος, της ολιγαρχικής Γάτας και της Αλεπούς που γνωρίζουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τις συνθήκες τού πλανήτη, έχουν στα χέρια τους τα αληθή στοιχεία για τις πηγές ενέργειας και για τους τρομερούς κινδύνους που διατρέχει η ανθρωπότητα και ολόκληρη η δημιουργία. 

                                                         

                                            Ο Ζαν Πιέρ Γιούνκερ φιλάει το χέρι της Γκρέτα

Η Γκρέτα αντιπροσωπεύει τον πονηρό μηχανισμό αυτοπροστασίας της εξουσίας. Οι ένοχοι της ζημιάς προσποιούνται ότι την δέχονται με μεγάλη μεγαλοπρέπεια, κάποιος, όπως ο ηθικολόγος Γιούνκερ υποκλίνεται κιόλας, αλλά η γενική λογική είναι να δημιουργηθεί συναγερμός στην κοινή γνώμη για την αναδιοργάνωση του συστήματος διατηρώντας παράλληλα όλους τους μοχλούς της εξουσίας, φορτώνοντας το κόστος σε όλους μας. Πρέπει να αλλάξουμε τη ζωή μας, αλλά φοβούνται τις λαϊκές αντιδράσεις: εμείς οι ίδιοι πρέπει να απαιτήσουμε την αλλαγή πορείας και να πληρώσουμε πρόθυμα το κόστος, οικονομικό και υπαρξιακό. Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η σουηδή κοπέλα θέτει αναπόφευκτες ερωτήσεις.

                                        Ένα παράδειγμα ομοιόστασης

Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η προστασία της δημιουργίας, η υπεράσπιση του περιβάλλοντος από την ανόητη ανθρώπινη υπερβολή, δεν είναι μόνο ένα κεντρικό θέμα της εποχής μας, αλλά ότι οι πολιτισμοί που συνδέονται με την ταυτότητα, την παράδοση, την υπεροχή του πνεύματος και τη διατήρηση έχουν τις καλύτερες ιδέες και τα πιο έγκυρα εργαλεία κρίσης για να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα, ενωμένοι με όλους εκείνους που επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό. Στην παλιά δεξιά φωνάζουμε για άλλη μια φορά ότι οι αρχές που ισχυρίζεται ότι πρεσβεύει βασίζονται στο σεβασμό των φυσικών νόμων, στη διατήρηση του υπάρχοντος – που στη βιολογία ονομάζεται ομοιόσταση – και στην επιθυμία να μεταδώσει, να «παραδώσει», αξίες, αρχές, πολιτισμό, άρα και το περιβάλλον, στις επόμενες γενιές.

Η μετάδοση, η παράδοση, είναι η συγκεκριμένη, υλική χειρονομία της παράδοσης. Δεν έχουμε έναν εφεδρικό πλανήτη: primum vivere, deinde philosophari, είπαν οι Ρωμαίοι πραγματιστές, πρώτα ζούμε, μετά συζητάμε, φιλοσοφούμε. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να λογικευτούμε, ξεκινώντας από τον πιό πάνω ισχυρισμό.

Η Γη ασφυκτιά

 Δεν υπάρχει plan(et) Β, είναι το σύνθημα – παιχνίδι με τις λέξεις του κινήματος της Γκρέτα. Δεν υπάρχει πλανήτης Β, οπότε χρειάζεται η προσπάθεια όλων. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχουν αντιρρήσεις. Αλλά αν δεν βγούμε από το «παράδειγμα», δηλαδή τις υποχρεωτικές και τρέχουσες ιδέες, το αποτέλεσμα θα είναι μια άλλη καταστροφή: κάποια διακοσμητικά αποτελέσματα στον περιβαλλοντικό πόλεμο, αλλά καί μια περαιτέρω και ακαταμάχητη πρόοδος της παγκοσμιοποίησης. Θα χειροκροτήσουμε μια ολιγαρχική παγκόσμια κυβέρνηση μεταμφιεσμένη σε περιβαλλοντικά βιώσιμη και περιβαλλοντικά δίκαιη. Ο Αϊνστάιν, λίγο πιο έξυπνος από την Γκρέτα, τον Γιούνκερ και τις μεγαλοπερούκες του ΟΗΕ, κατέστησε σαφές ότι δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα με τις ίδιες ιδέες και μεθόδους – προσθέτουμε, τους ίδιους ανθρώπους – που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Εάν ο πλανήτης είναι μόνο ένας και κινδυνεύει, αυτό είναι το μήνυμα που περνάει, μόνο μια νέα παγκόσμια τάξη, δηλαδή μια πλανητική κυβέρνηση, μπορεί να μας σώσει. Εδώ είναι η συνέπεια, η σύνθεση της θέσης (ο πλανήτης κινδυνεύει) και της υπόθεσης (πρέπει να ζήσουμε διαφορετικά). Εξ ου και η ανάγκη, για κουλτούρες ταυτότητας και μη-παραγωγικά οράματα του κόσμου, ξένα προς το «μοναδικό» νεοφιλελεύθερο και φιλελεύθερο μοντέλο, να συναντηθούν και να βρουν σημεία σύγκλισης. Ένα από αυτά είναι η διατήρηση του πλανήτη. Η λεγόμενη δεξιά γίνεται συνένοχος αν σκαρφαλώσει, για άλλη μια φορά, στα πόδια του  υπερκαπιταλισμού τής αγοράς και συνεχίσει την τραγελαφική λειτουργία της ως αναλώσιμος φύλακας, που συχνά φιμώνεται και ξυλοκοπείται από τους κυρίους όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Και το παιχνίδι, ας το παραδεχτούμε, είναι πραγματικά δύσκολο στον τομέα της οικολογίας και της προστασίας του περιβάλλοντος.

Μια ισχυρή ιδέα – η οικολογία της γης σε συνδυασμό με αυτή της πολιτικής και των αρχών – που έχει πολλαπλούς λόγους να μην αφεθεί στους ψεύτικους φίλους του «ελαφρού» νεοφιλελευθερισμού, του λύκου με το ένδυμα του προβάτου: πρακτικοί λόγοι, αλλά και πολύ σοβαροί ανθρωπολογικοί, φιλοσοφικοί και ηθικοί λόγοι, που αφορούν την υπεροχή της δημόσιας – πολιτικής – διάστασης έναντι του οικονομικού λόγου και οι οποίοι αποτελούν την αδιάθετη κληρονομιά κοσμοθεωριών ξένων προς τον φιλελεύθερο υλισμό και τον ξεπερασμένο κρατικό κολεκτιβισμό. Επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να απαλλοτριωθούν από την έννοια του κοινού καλού, δεν δώσαμε προσοχή σε ιδέες μεγάλου βάθους, όπως η βιοοικονομία του Νίκολας Georgescu-Roegen(6), πολύ λιγότερο ασχοληθήκαμε με το βασικό ζήτημα, δηλαδή τον ορισμό της σχέσης μεταξύ ανθρώπου και φύσης.

Προχωράμε χωρίς σκέψη διακηρύσσοντας το δόγμα της «ανάπτυξης», μετρημένο σε χρήμα και φθίνον σε εμπορευματική μορφή, του οποίου το αντίθετο είναι η εξάντληση των φυσικών πόρων, το αβίωτο των περιοχών, η αδυναμία επίλυσης του προβλήματος της διάθεσης των αποβλήτων - αρχής γενομένης από τον ωκεανό των πλωτών σκουπιδιών που εκτείνεται σε εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα στον Ειρηνικό. 

Ένα πλαστικό νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό

Πάνω απ 'όλα, πρέπει να αναρωτηθούμε για το βαθύ νόημα του αγώνα στον οποίο έχουμε αναγκαστεί να μπούμε: είναι αυτό το πεπρωμένο του ανθρώπου; Δεν είναι, φυσικά, αλλά έχουμε καθήκον να δώσουμε απαντήσεις και να σκίσουμε το πέπλο της ψεύτικης προόδου, της «ανάπτυξης», της κατανάλωσης. Δεν υπάρχει διαφυγή: είτε αλλάζει το παράδειγμα, δηλαδή η κοινή λογική, ειδικά ημών των Ευρωπαίων και των Δυτικών, είτε η καταστροφή είναι βέβαιη. Περιβαλλοντικό, φυσικό, ανθρώπινο, ηθικό και υλικό. Σε πλανητική κλίμακα γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, υπάρχουν διαφορετικοί πολιτισμοί, διαφορετικά είδη, αλλά η γη στην οποία περπατάμε είναι μία.

Prometheus Chained (Ο Προμηθέας αλυσοδεμένος) από τον Volcano by Dirck van Baburen

Ο πολιτισμός στον οποίο πρέπει να ανακαλέσουμε τήν ανθρωπότητα είναι αυτός του μέτρου, της σύνεσης, της αριστοτελικής φρόνησης(7). Αντίθετα, βυθιζόμαστε στον θρίαμβο της ύβρεως(8), της αλαζονείας και της υπερβολής του ανθρώπου που αντιστέκεται στον Θεό, ως τον μοναδικό κριτή της ζωής και της φύσης.  Βυθιζόμαστε στην υπεροψία του ανθρώπου που αυτοσυστήνεται ο ίδιος ως Θεός, ως ο μοναδικός κριτής της ζωής και της φύσης. Παραμένουμε στον ελληνικό μύθο, το θεμέλιο του πολιτισμού μας. Η νίκη του τιτανισμού και του προμηθεϊσμού είναι μια αντιστροφή της φύσης, της κοσμικής τάξης. Οι Τιτάνες επαναστάτησαν εναντίον των θεών και τελικά ηττήθηκαν και περιορίστηκαν στα Τάρταρα, ένα μέρος που περιβάλλεται από ψηλά τείχη και κλείνει από βαριές χάλκινες πόρτες. Η ήττα τους συμβολίζει την αδυναμία του ανθρώπου να υπερβεί τον εαυτό του, παρά μόνο μέσω της παραδοχής της κατάστασής του ως πλάσματος. Ο Προμηθέας είναι ο τιτάνας «φίλος» της προόδου: κλέβει τη φωτιά από τους Θεούς, αλλά υποφέρει από την εκδίκηση του Δία που επηρεάζει ολόκληρο το ανθρώπινο είδος: σπάει το κουτί της Πανδώρας, πού περιέχει όλα τα κακά του κόσμου.

                                                            

Το Instauratio Magna (η μεγάλη επανάσταση) του Μπέικον. Το έργο, το οποίο περιλαμβάνει το Novum Organum, αντιπροσωπεύει στο εξώφυλλο το ιστιοφόρο της νέας γνώσης που υπερβαίνει τους κλασικούς πυλώνες του Ηρακλή του γνωστού κόσμου

Οι Τιτάνες και ο Προμηθέας έχουν πληγώσει την ανθρωπότητα, στην ελληνική κοσμογονία. Οι σύγχρονοι μιμητές τους, οι αλαζόνες άρχοντες της Τεχνολογίας,(σημείωση του συντάκτη) της προόδου και της απεριόριστης γνώσης μας οδηγούν στην ίδια άβυσσο. Αυτό έγινε κατανοητό από έναν ιδρυτή της δυτικής νεωτερικότητας, τόν Φράνσις Μπέικον(9), ο οποίος ξεκίνησε το μνημειώδες Novum Organum του με μια παραδοχή που σύντομα ξεχάστηκε: η φύση διοικείται μόνο αν την υπακούσουμε (δεν κυριαρχείται). Η θέληση για εξουσία του homo sapiens έχει γίνει μια δραματική απειλή. Ίσως το παρατήρησε καί ο ίδιος ο Βιτγκενστάιν(10), ένας από τους δασκάλους της σύγχρονης σκέψης, ο εμπνευστής του υπερ-ορθολογιστικού, επιστημονικού Κύκλου της Βιέννης, όταν κατέληξε με κάποια πικρία: "Ολόκληρη η αντίληψη του κόσμου βασίζεται στην ψευδαίσθηση ότι οι λεγόμενοι φυσικοί νόμοι είναι η εξήγηση των φυσικών φαινομένων". Υπάρχει πάντα ένα "πέρα", ένα "quid pluris" που ο άνθρωπος θέλει να αξιοποιήσει, ανταλλάσσοντας την επιμέλεια της φύσης με καθαρή κυριαρχία, σε μια επεκτατική ανάγνωση της θεϊκής εντολής που έλαβε στην Αγία Γραφή.

Και όμως, ο δυτικός άνθρωπος πρέπει να θυμάται την αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης, τόσο παρόμοια, στην ουσία, με τον ελληνικό μύθο. Ο Αδάμ και η Εύα εκδιώκονται από την Εδέμ για την ίδια ύβρη με τού Προμηθέα. Θέλουν να γευτούν τον καρπό του δέντρου του καλού και του κακού, απαγορευμένο από τον Θεό. Αλλά ο Θεός, το όριο, ο κριτής και ο δημιουργός, είναι νεκρός, εκδιωγμένος από τον δυτικό Τιτάνα, έναν υπερενθουσιασμένο Φάουστ που δεν ικανοποιείται με τη γνώση, αλλά απαιτεί παντοδυναμία, έλεγχο και κυριαρχία των φυσικών δυνάμεων. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε για να εκμεταλλευτείτε, να χρησιμοποιήσετε, να καταναλώσετε, να ανταλλάξετε. Δεν υπάρχει όριο, το άλφα στερείται του ομολόγου του, του ωμέγα, του τέλους. Η φύση δεν είναι πια ο καθρέφτης της δημιουργίας, ο τόπος συνάντησης με το Καλό, το Ωραίο, το Αληθινό, αλλά ένα απλό έδαφος από το οποίο παίρνεις χωρίς μέτρο και χωρίς ανάπαυση αυτό που «υπηρετεί» το παραλήρημα της παντοδυναμίας. Ο Adam είναι homo faber, όχι καταστροφέας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η διατήρηση του περιβάλλοντος, ο σχεδόν θρησκευτικός σεβασμός του, αποτελούν μέρος των πολιτιστικών και ηθικών αποσκευών της υψηλότερης ανθρωπότητας, αυτής που δεν συγχέει την ύπαρξη με τό έχειν, τη συσσώρευση με τη ζωή, την επιστήμη με τη σοφία. Για άλλη μια φορά, για να επιστρέψουμε στη σύγχρονη γλώσσα, πρέπει να απορρίψουμε τις εργαλειακές αντιλήψεις των σύγχρονων «οικονομικών» υλισμών ως πνευματικές, ηθικές ασυμβατότητες και εξωγενείς προς το Καλό. Θα πρέπει να είναι ένα πολύ κατάλληλο εγχείρημα για εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους δεξιούς, όπως και για κάθε άνθρωπο καλής θέλησης και ορθής συνείδησης.

Στο δεύτερο μέρος της εργασίας, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε μια ιδεολογία, μια μικρή πρακτική αδελφότητα της πολιτικής οικολογίας, στον απόηχο μιας αντανάκλασης ενός σύγχρονου στοχαστή καθολικής καταγωγής, ενός φιλοσόφου της επιστήμης μεγάλου βάθους, του Βίκτορ Ματιέ(11), επικριτή του μηδενισμού και της μαζικής τεχνολογικής κοινωνίας: «Αυτό που μας ενώνει με το περιβάλλον είναι μια ταυτότητα. Μια ταυτότητα που δεν είναι πρωτότυπη, είναι αλήθεια, και ούτε καν αποκλειστική, αλλά μια ταυτότητα που δεν μπορούμε να αφήσουμε να φύγει χωρίς να πέσουμε στο τίποτα με τη σειρά μας. Για το λόγο αυτό, το πρόβλημα της διάσωσης του περιβάλλοντος είναι ένα με το πρόβλημα της σωτηρίας μας».

Σημειώσεις ομιλητή

Ο ίδιος ο Προμηθέας, ο εφευρέτης των τεχνικών, δεν διστάζει να αναγνωρίσει ότι «η τεχνολογία είναι πολύ ασθενέστερη από την αναγκαιότητα που διέπει τους νόμους της φύσης». Όταν ο ελληνικός πολιτισμός διασταυρώνεται με τον ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό, το σενάριο αλλάζει επειδή η βιβλική θρησκεία, αντιλαμβανόμενη τη φύση ως δημιούργημα του Θεού, τη θεωρεί ως αποτέλεσμα μιας θέλησης: της θέλησης του Θεού που τη δημιούργησε και της θέλησης του ανθρώπου στον οποίο η φύση έχει δοθεί για την κυριαρχία της. Από εκείνη τη στιγμή, το νόημα της φύσης δεν είναι πλέον «κοσμολογικό» αλλά «ανθρωπολογικό».

Στη Γένεση γράφεται ότι ο Θεός, αφού απομακρύνει τον Αδάμ και την Εύα από τον επίγειο παράδεισο, δίνει την εντολή για τον τρόπο επιβίωσης, ο οποίος οργανώνεται γύρω από το σχήμα της κυριαρχίας «θα κυβερνήσετε τα ζώα της γης, τα ψάρια της θάλασσας, τα πουλιά του ουρανού». Επομένως, στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση είναι αυτόματο ότι η φύση είναι το κυριαρχούμενο και επομένως υπόκειται στη θέληση, πρώτα του Θεού που τη δημιούργησε και στη συνέχεια του ανθρώπου που πρέπει να την κυριαρχήσει. Για τον ελληνικό κόσμο, όμως, η φύση δεν είναι σε καμία περίπτωση αποτέλεσμα θείας θέλησης: ο Ηράκλειτος λέει: «αυτός ο κόσμος που κανένας Θεός και κανένας άνθρωπος δεν δημιούργησε, πάντα ήταν, είναι και θα είναι, αιώνιος και αμετάβλητος και ο άνθρωπος, όπως όλα τα όντα, είναι μέρος του οριακά».

«L'ECOLOGIA NON PERVENUTA - PARTE PRIMA» - Inchiostronero

Ο άνθρωπος ο κόσμος και η ελληνική πραγματικότητα

Ο Σωτήρης Γουνελάς συζητά στο Αντίφωνο με τον Άγγελο Καλογερόπουλο για τον άνθρωπο, τον κόσμο, το τεχνικό-οικονομίστικο πνεύμα και την ελληνική πραγματικότητα. Tὸ μουσικὸ θέμα ποὺ ἀκούγεται εἶναι ἀπὸ τὴν Ἀνακομιδὴ. Ἀκολουθία ποιημάτων καὶ τραγουδιῶν, τοῦ Ἄγγελου Καλογερόπουλου, ἐκδ. Ἐν Πλῷ, 2016. Ευχαριστίες στον παλαιό Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων στην Κοκκινιά για την φιλοξενία. 0:00 Εισαγωγή 1:30 O Ρόλος της Αμερικής και της Οικονομίας 9:30 Η πορεία της Ελλάδας ο ρόλος του Πατριαρχείου 16:10 Οι Πατέρες και η Λατρεία 17:50 Επανακάλυψη Βυζαντίου 21:46 Ντοστογιέφσκυ 22:52 Tεχνητή Νοημοσύνη 24:28 Μετάνθρωπος 29:40 Γονίδια 30:14 Άγιος 30:14 Μαρξισμός - Αριστοτέλης - Kαπιταλισμός 41:16 Αλλάζω τον εαυτό μου 43:00 Eσχατολογική Προοπτική και Πρόοδος

(120) Ο άνθρωπος ο κόσμος και η ελληνική πραγματικότητα - YouTube

WEF: «Όποιος ζει φτωχότερα και τρέφεται λιγότερο θα ανταμείβεται με πόντους στο point system»!

Ετοιμάζουν φτωχοποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού για να γίνει «φιλικότερος» προς το περιβάλλον!

Μία σκοτεινή εποχή «αναδιαπαιδαγώγησης» της Ανθρωπότητας ανακοίνωσε από την Κίνα το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Κλάους Σβαμπ, το οποίο πραγματοποίησε συνέδριο με τίτλο «Ζώντας καλύτερα με μηδενικά απόβλητα» και αφορούσε στο να αναγκαστούν οι άνθρωποι να φάνε, να χτίσουν, να αγοράσουν, να ζήσουν και να κάνουν οτιδήποτε «φιλικά προς το κλίμα».

Το WEF λοιπόν αντιγράφοντας το «point system» της Κίνας περί καλής και κόσμιας κοινωνικής συμπεριφοράς θέλει να δημιουργηθεί ένα είδος κλιματικού συστήματος πίστωσης, σύμφωνα με το οποίο οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών θα ανταμείβονται με πόντους για «πράσινες αγορές και αποφάσεις» έως την υποχρέωση να έχουν όλοι «φιλικά προς το περιβάλλον σπίτια»!

Με λίγα λόγια όποιος θα τρέφεται λιγότερο και θα ζει φτωχότερα θα παίρνει έξτρα πόντους για την καλή του διαγωγή!

Να υπενθυμίσουμε πως όποιος στην Κίνα έχει χαμηλή βαθμολογία στο κοινωνικό «point system», δεν μπορεί ούτε δάνειο να λάβει.

«Οι καταναλωτές βρίσκονται στο επίκεντρο αυτού του σημαντικού σκοπού. Χωρίς την συμμετοχή τους, χωρίς την ευαισθητοποίησή τους, τίποτα δε μπορεί να γίνει.

Η εκπαίδευση των καταναλωτών παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο! Πρέπει να είναι λογικοί και συνετοί στην λήψη αποφάσεων

Θέλουμε να έχουμε μια πολύ βιώσιμη και ισορροπημένη οικονομία.

Η γεωργική επιμελητεία έχει τεράστιες εκπομπές άνθρακα.

Και τοπικοποιώντας την παραγωγή τροφίμων και παρέχοντας στους καταναλωτές την επιλογή, την πρόσβαση και την οικονομική προσιτότητα, ώστε να μπορούν να αγοράζουν πράγματα που είναι τοπικά και πιο βιώσιμα, μπορούμε επίσης να έχουμε έναν ουσιαστικό αντίκτυπο στη μείωση των εκπομπών άνθρακα.

Έτσι, αυτή τη στιγμή, διεξάγουμε πολλές συζητήσεις σχετικά με την ενσωμάτωση σε αστικές κοινότητες, την συστέγαση με σούπερ μάρκετ, την ενσωμάτωση σε ξενοδοχεία και σ’ άλλες επιχειρήσεις.

Να βελτιστοποιήσουμε τις μερίδες που σερβίρουμε στους πελάτες μας και να προγραμματίζουμε καλύτερα τις προσφορές στους καταλόγους.

Μερικές φορές, ξέρετε, είστε υπερβολικά λαίμαργοι να φάτε περισσότερο, αλλά στην πραγματικότητα δεν χρειάζεστε τόσο πολύ.

Μαζί θέλουμε να καλλιεργήσουμε την φιλική προς το περιβάλλον συμπεριφορά και να ανταμείψουμε τις οικολογικές επιλογές. Έχουμε συνεργάτες όπως κορυφαίες τράπεζες, επίσης κορυφαία σούπερ μάρκετ, εμπορικά κέντρα, κάθε είδους παράγοντες, έτσι ώστε μαζί μπορούμε να ωθήσουμε τη διαδικτυακή σε εκτός διαδικτύου συμπεριφορά και αντιστρόφως.

Πρόκειται για ένα μοντέλο μείωσης του άνθρακα και απολαβών το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό από το απλώς "παίζω και κερδίζω".

Έτσι, όταν λένε:

"Εντάξει, δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω κάποιο από τα σαμπουάν μιας χρήσης, τα αφρόλουτρα κι όλες αυτές τις παροχές", τότε τους παρέχουμε πόντους.

Συνεπώς, είναι στην πραγματικότητα πολύ άμεσο κι αυτό αποθηκεύεται στο πρόγραμμα επιβράβευσης έτσι ώστε να μπορούν να ανταμείβονται για την κάθε επιλογή, έτσι ώστε να είναι πιο προσεκτικοί όσον αφορά τον αντίκτυπο της κατανάλωσής τους».

WEF: «Όποιος ζει φτωχότερα και τρέφεται λιγότερο θα ανταμείβεται με πόντους στο point system»! – Pronews.gr

Άνθρωποι και όχι. Ο γιατρός Φρανκενστάιν και οι άλλοι – Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

Οι καιροί περνούν με υπεράνθρωπη, τρανς-ανθρώπινη, μετα-ανθρώπινη ταχύτητα. Προκαλούμε οποιονδήποτε να κρίνει την πραγματικότητα με τα κριτήρια πέντε, το πολύ δέκα χρόνων πριν. Ο κανονικός άνθρωπος αδυνατεί να ακολουθήσει τον τεχνοεπιστημονικό και ανθρωπολογικό κυκλώνα που προωθεί η άρχουσα τάξη της μερίδας του κόσμου που είναι γνωστή ως Δύση. Η δρομοκρατία, η δύναμη της ταχύτητας και η αίσθηση ότι η μεγαμηχανή πηγαίνει μόνη της και η κίνηση έχει γίνει, όπως στη φυσική, στό τέλος πιό γρήγορη. Ή ίσως όχι, κάποιος – μια μικρή αλλά αποφασιστική ολιγαρχία, ικανή να κινηθεί από κοινού – κινεί σοφά τα πιόνια ενόψει ενός στόχου. Στόχος δεν μπορεί παρά να είναι η διαιώνιση της κυριαρχίας μέσα από ένα ανθρωπολογικό άλμα που στοχεύει στην αλλαγή του ανθρώπινου είδους μεταμορφώνοντάς το σε κάτι άλλο: το υπερανθρώπινο και μετα-ανθρώπινο έργο των ελίτ.

Ζούμε - όπως και στις ασθένειες - την οξεία φάση. Η διαδικασία είναι τόσο προχωρημένη και οργανωμένη που η πλειοψηφία δεν γνωρίζει καν τι συμβαίνει όχι γύρω της, αλλά μέσα της. Η κούρσα προχωρά προς την αναδιαμόρφωση σε μια ασφυκτική ισότητα κατά ισοδυναμία, που υποτίθεται a priori, επομένως αδιαμφισβήτητα. Ο Alain De Benoist την έχει αποκαλέσει «ιδεολογία του ίδιου» και προχωρά σαν ένα οδοστρωτήρας που συνθλίβει τα πάντα, εξισώνοντας όχι μόνο πολιτισμούς, γλώσσες, έθιμα, τρόπους ζωής προς όφελος του Μοναδικού παγκοσμιοποιητή, αλλά και ισχυρίζεται ότι αναδημιουργεί την ανθρωπότητα, η οποία βαδίζει προς την υπέρβαση του εαυτού της σε σημείο που να ξεπερνά κάθε εναπομείνασα ταυτότητα. Ο τελευταίος τοίχος που γκρεμίζεται είναι αυτός της προσωπικής, οικείας, σεξουαλικής ταυτότητας. Νικημένες οι αντιστάσεις, ιδού ο Μοναδικός, ο παγκόσμιος ερμαφρόδιτος (αυτό, τελικά, είναι το «τρανς» που προωθούν οι ελίτ), ένα υποκείμενο που γίνεται αντικείμενο, το ρευστό άτομο(αδιάσπαστο) που μεταμορφώνεται σε «διασπασμένο», έστω και διχασμένο, μακριά από τον εαυτό του.

Οι άνθρωποι δεν είναι πια άνθρωποι, γιά την κυρίαρχη θέληση ενός κομματιού κοινωνιοπαθών που παραληρούν με παντοδυναμία. Στο μυθιστόρημα που είναι ο πατέρας όλων των δυστοπιών, ο Δόκτωρ Φρανκενστάιν ή ο σύγχρονος Προμηθέας, ένας επιστήμονας δημιουργεί ένα τέρας που μοιάζει με άνθρωπο, που απλά ονομάζεται «το πλάσμα». Πράγματι, έχει δημιουργό και κατά κάποιο τρόπο διατηρεί ανθρώπινες στάσεις και επιθυμίες, ακόμα και στην βαρβαρότητα κόρη της μοναξιάς και της απέχθειας που προκαλεί. Ο επιστήμονας τρομοκρατείται από το πλάσμα του και προσπαθεί να το καταστείλει. Πεθαίνει στην απόπειρα - η επιστήμη δεν έχει συσκοτίσει την ανθρωπιά του - και το πλάσμα, συντετριμμένο, αυτοκτονεί καίγοντας τον εαυτό του, ώστε κανείς να μην έχει ίχνος του/της και να καταλάβει πώς να αναδημιουργήσει το τέρας.

Ένα έντονα ανθρώπινο γοτθικό σενάριο: Ο Φρανκενστάιν (τον οποίο οι περισσότεροι μπερδεύουν με το Πλάσμα) είναι άνθρωπος. Το πλάσμα του, με τη σειρά του, έχει επίγνωση του εαυτού του, έχει μια ταυτότητα που μπορούμε να θεωρήσουμε ανθρώπινη. Το τέλος του, επιθυμητό, αποδεκτό, είναι βασικά μια ακραία πράξη αγάπης. Άνθρωποι του 19ου αιώνα. Οι Φρανκενστάιν του 21ου αιώνα έχουν περάσει το κατώφλι της ανθρωπότητας: άνθρωποι και μη.

Ο Φρανκενστάιν με την επιστήμη του γεννά ένα πλάσμα που αναπαράγει το είδος homo sapiens. Οι σύγχρονοι μάγοι βαδίζουν στον αντίθετο δρόμο: την απανθρωποποίηση και την επακόλουθη μετα-ανθρώπινη αναδιαμόρφωση. Μια σειρά από συγκεκριμένες ενέργειες, καθορισμένες από ψηλά σε διαδοχικά κύματα, αλλάζουν το σώμα και τα συναισθήματά μας. Υπάρχει μια αποφασιστική ένδειξη: οι μεταμοντέρνοι Φρανκενστάιν ενεργούν πάνω απ' όλα στην ορμή και τη σεξουαλική διάσταση, για να την υπερβούν, να την αναμορφώσουν, να την βάλουν στο κέντρο της ανθρώπινης κατάστασης. Λειτουργούν με αφαίρεση, απογυμνώνοντας την ψυχή από την ανθρωπότητα, τροποποιώντας το σώμα και επαναπροσανατολίζοντας τον εγκέφαλο. Η ρευστότητα είναι η βασική έννοια. Οι λέξεις είναι πέτρες, παρόλο που μια γιγάντια επιχείρηση γλωσσικής αναδιαμόρφωσης βρίσκεται σε εξέλιξη: το ρευστό είναι ένα υλικό χωρίς το δικό του σχήμα. Επομένως, μας μετουσιώνουν, δηλαδή αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά μας. Το έργο ενός θεού αναδημιουργού, ακόμα κι αν η υπόθεση του Θεού δεν συλλογίζεται από τον μεταμοντέρνο ορίζοντα, ο οποίος έχει ακυρώσει τη λέξη για να συσκοτίσει την έννοια. Το μάθημα του θετικιστή Βιτγκενστάιν: για όσα δεν μπορεί κανείς να μιλήσει, πρέπει να σιωπά.

Πηγαίνοντας πέρα ​​από τον Φρόιντ, ανάγουν τον άνθρωπο στο Αυτό (Es, id), στο άμορφο, στο κουβάρι της ύλης και του ενστίκτου, συνθλίβοντας το εγώ και αρνούμενοι το ηθικό υπερεγώ. Ο άνθρωπος είναι μια πλαστική βιοχημική μάζα προς ανατομή/τεμαχισμό. Το «πολιτικό ζώο» του Αριστοτέλη γίνεται μέλος ενός κοπαδιού, ή χειρότερα, μιας κυψέλης στην υπηρεσία της βασίλισσας, του κυρίαρχου θόλου.

Το ιδανικό εργαλείο είναι η κουλτούρα της ακύρωσης, στόχος της οποίας είναι να διαχωρίζει τους ανθρώπους και τις κοινότητες από τις αντίστοιχες ιστορίες τους, κάνοντας μια tabula rasa όλα όσα δεν ανταποκρίνονται στο υποτιθέμενο «πνεύμα των καιρών», δηλαδή στη θέληση των κυρίαρχων τάξεων. Αποκομμένοι από το παρελθόν, ριγμένοι στον κόσμο χωρίς τα εργαλεία για να διατυπώσουμε κρίσεις -απαραιτήτως παιδιά όσων προηγήθηκαν- έχουμε μείνει στό ζωώδες παρόν χωρίς προοπτική, του οποίου ο μοναδικός σκοπός είναι η κίνηση, η ρευστότητα, η βούληση χωρίς σκοπό, η ικανοποίηση των ορμών, η οποία δεν συνοδεύεται πλέον από την ικανότητα να τα ελέγχει, να τα αναβάλλει, να τα υποτάσσει σε ηθικές επιταγές. Γυμνή ζωή χωρισμένη από την αυτοσυνείδητη ύπαρξη. Ο Homo δεν είναι πλέον sapiens.

Για να επιτευχθούν τόσο μεγάλοι στόχοι - αντιανθρώπινοι - είναι απαραίτητο να δράσουμε στην ενστικτώδη διάσταση, κυρίως στη σεξουαλικότητα. Η τεράστια πίεση των θεωριών του φύλου, η επιβολή της ατζέντας LGBT, τα μηνύματα υπέρ της σεξουαλικής ρευστότητας, η τοξική προπαγάνδα για την αλλαγή φύλου και η λεγόμενη «μετάβαση φύλου» απορροφάται από την παιδική ηλικία με τη συμμετοχή του σχολείου και όσων παράγουν περιεχόμενο για παιδιά - ψυχαγωγία, βιβλία, κινούμενα σχέδια, τηλεοπτικές σειρές - δεν είναι παρά ενδιάμεσα στάδια μιας Μεγάλης Επαναφοράς που κάνει τις χθεσινές αντιθέσεις όχι μόνο ξεπερασμένες, αλλά και γελοίες.

Η υπεράνθρωπη ατζέντα είναι δεξιά ή αριστερά; Πώς πρέπει να προσεγγίσουμε την ανθρωπολογική επανάσταση που ακυρώνει («επαναφέρει») κάθε κοινωνική, πολιτιστική, πνευματική και οικονομική επανάσταση ή ανταγωνισμό; Η νέα κορυφογραμμή, η πάλη του παρόντος και του μέλλοντος είναι μεταξύ ουμανισμού και υπερ/μετα-ανθρωπισμού, μεταξύ ανθρωπων και μη. Οι εχθρικοί σκοποί είναι απάνθρωποι και συγκρούονται με τους νόμους της φύσης. Πάρα πολλοί πιστεύουν ότι οι στοχασμοί αυτού του τύπου δεν τους αφορούν: πράγματα για φιλοσόφους ή θεωρητικούς συνωμοσίας. Εν τω μεταξύ, η κοινή αντίληψη αλλάζει παντού, νέοι νόμοι εξομαλύνουν το αδιανόητο και απαγορεύουν τις αντιρρήσεις. Πολλές από τις ανοησίες της δυτικής ιδεολογικής ατζέντας γίνονται γρήγορα ο κανόνας, η κοινή λογική. Οι συνέπειες είναι ήδη βαριές: που θα ισχύουν ήδη σε μια γενιά, όταν θα είναι αδύνατο να τις αντιμετωπίσουμε, αφού θα είναι ο κοινός ορίζοντας, το νέο φυσιολογικό των χειραγωγημένων γενεών;

Πρέπει να τεθεί το κρίσιμο ερώτημα: σωστό ή λάθος; Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας και να βουλώσουμε τα αυτιά μας, αλλά αυτός είναι ο κατάλογος, στη Δύση, που ο Επίτροπος της ΕΕ Borrell έχει ορίσει ως «έναν κήπο με λουλούδια». Ένας κήπος στον οποίο ο λουλουδάνθρωπος υποβάλλεται σε κάθε είδους πειράματα, χειρισμούς και μεταμοσχεύσεις. Η κατάκτηση της ενστικτώδους σφαίρας είναι ο κύριος στόχος γιατί η σεξουαλική είναι η πιο ισχυρή ορμή του ζωντανού, προσανατολισμένη στη συνάντηση με το άλλο μισό του εαυτού του και στην αναπαραγωγή του είδους. Εδώ βρίσκεται η ουσία πού σπάει τήν κανονική ροή της ζωής. Η λύση είναι πολύπλοκη, αλλά οι τεχνολογικοί πόροι την καθιστούν δυνατή. Δεν μπορεί να λείψουν τα απαραίτητα χρήματα για όσους τη δημιουργούν στους διακομιστές του χρηματοπιστωτικού συστήματος: είναι αυτοί που «κάνουν τη δουλειά του Θεού».

Μετά τον διαχωρισμό του φύλου από την τεκνοποίηση, το επόμενο βήμα είναι να διαχωρίσουν την τεκνοποιία από το φύλο, δηλαδή να την ελέγξουν, γιατί, έι, η τεχνολογία είναι επίσης ιδιοκτησία τους. Τότε πρέπει να αρνηθούμε τη φύση υπέρ της υποκειμενικής βούλησης (που μετονομάστηκε σε «αυτοαντίληψη»), να τροφοδοτήσουμε τον πόλεμο των φύλων - που έχει αντικαταστήσει την ταξική πάλη και την κοινωνική δέσμευση - να ονομάσουμε την καταστολή της εκκολαπτόμενης ζωής παγκόσμιο δικαίωμα, αποκλείοντας τον (μη) γονέα 2 από την απόφαση, καθώς το κομμάτι των νεογέννητων κυττάρων - ο ανεπιθύμητος επισκέπτης - βρίσκεται στο σώμα του (μη) γονέα 1.

Η διαχείριση θα ακολουθήσει, είπε ο Ναπολέων μετά τις αποφάσεις του πολέμου, και η επιστασία του Φρανκενστάιν είναι οι λέξεις: "αναπαραγωγική υγεία" είναι η ζωοτεχνική έκφραση που εισήγαγε ένας από τους φορείς που ελέγχονται από την ολιγαρχία, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το προαύλιο σπίτι των ιδιωτικών ιδρυμάτων και των Big Pharma (των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών).

Εφόσον ο θόλος μισεί το ανθρώπινο είδος, θέλει πρώτα να το λεπτύνει. Η προτεινόμενη σεξουαλικότητα είναι η στείρα, που κάποτε λέγαμε ανεστραμμένη. Καλύτερα να προχωρήσουμε παραπέρα και να προωθήσουμε την τρανσεξουαλικότητα, η οποία προετοιμάζεται για την αποδοχή του κυβερνοανθρώπου – υβριδοποιημένου με τη μηχανή – και προχωρά προς το Ένα φύλο, νικώντας την ενοχλητική φύση που έχει αποφασίσει διαφορετικά. Η πραγματικότητα είναι δύσκολο να αντιστραφεί και δύσκολο να κρυφτεί. Για το σκοπό αυτό, έχει στηθεί ένα τεράστιο τσίρκο των μέσων ενημέρωσης με τη συμμετοχή ψυχολόγων, επιρροών, φιγούρων και ειδώλων της παράστασης, το οποίο προωθεί την τρανσέξουαλ ρευστότητα, που μετριοπαθώς ονομάζεται μετάβαση φύλου. Επεμβατική χειρουργική, εκτομές και ανασυνθέσεις όχι "σε ένα άθλιο σώμα (in corpore vili)", αλλά στη σάρκα νέων, αγοριών και ακόμη και παιδιών. και μετά πολύ ισχυρές φαρμακολογικές θεραπείες με ανείπωτα αποτελέσματα και αντενδείξεις.

Ένα άλλο ψέμα: δεν πρόκειται για θεραπείες (που προκαλούν θεραπεία, αποκατάσταση της κανονικότητας και της υγείας) αλλά για βίαιες, επεμβατικές, εγκληματικές παρεμβάσεις. Για να ομαλοποιήσουν τα πάντα, επιστρατεύουν λεγεώνες προπαγανδιστών, που εργάζονται πάνω από όλα στο σχολείο, μεταμορφωμένοι από μια υπηρεσία που μεταδίδει κοινή γνώση και σχηματίζει μέλη της κοινότητας, σε ψυχοκοινωνική θερμοκοιτίδα για να κάνουν τις τελευταίες γενιές «ρευστές», με εργαστήρια αυνανισμού, τραβεστισμού, πρακτικά μαθήματα παιδικής ηλικίας. Αντιπαιδαγωγική. Σε αυτή τη Βαβυλώνα, οι αυτοκτονίες, οι κοινωνικές αναταραχές, η σύγχυση και η αποταυτοποίηση (αποπροσδιορισμός) αυξάνονται.

Αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε είναι η ωμή σκοτεινή αλήθεια: αυτός είναι ο στόχος των μεταμοντέρνων Φρανκενστάιν. Η τρανσεξουαλικότητα γίνεται δόγμα που βασίζεται σε ένα προφανές ψέμα. Τα φύλα είναι δύο. Τα εξωτερικά όργανα μπορεί να αφαιρούνται και να εμφυτεύονται, αλλά ο άντρας παραμένει άντρας και η γυναίκα το ίδιο. Το φύλο δεν συνίσταται μόνο σε ό,τι έχει κανείς γύρω από τη βουβωνική χώρα ή στον λεγόμενο σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά σε πολλά άλλα χαρακτηριστικά που εντυπώνονται ανεξίτηλα σε όλα τα κύτταρα του σώματος από τη δημιουργική φύση. Όταν οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος εκθάψουν το πτώμα ενός ζωντανού τρανσέξουαλ, θα μπορέσουν να προσδιορίσουν τέλεια το φύλο από το σχήμα και την ανάλυση των λειψάνων. Η αλλαγή της φύσης του ανθρώπου είναι καταστροφή και εγκληματική πράξη. Για άλλη μια φορά, άνθρωποι ή όχι.

Δεν είναι πολύ ανόμοια η εικόνα του «τέλους της ζωής». Ο θάνατος δεν μπορεί να ειπωθεί: η μεγάλη απομάκρυνση εξυπηρετεί τη δύναμη να τροφοδοτεί τους βαθύτερους φόβους, όπως συνέβη στην πανδημία. Δηλαδή, έχει τη λειτουργία να κάνει τους ανθρώπους να αποδέχονται –και μάλιστα να ευλογούν– απαγορεύσεις, περιορισμούς, επιτήρηση, ολοκληρωτικές υποχρεώσεις. Όσοι γεννιούνται παρ' όλα αυτά -με «φυσικό» τρόπο ή χάρη στη βιοτεχνολογία- δεν πρέπει να ισχυρίζονται ότι είναι κύριοι της ζωής τους. Το πολύ-πολύ του «τέλους της ζωής», ή του υποβοηθούμενου θανάτου, που περνιέται για υψηλός πολιτισμός δίνοντας έμφαση σε τραγικές οριακές καταστάσεις, αλλά παραμένοντας δολοφονία, ακόμα κι αν νομιμοποιηθεί ο φόνος, που διανέμεται από την υγειονομική υπηρεσία, που ασκείται από συμπονετικούς δήμιους με λευκές μπλούζες, χειρουργικά γάντια και μάσκες FFP2. Στον Καναδά, τον παράδεισο (δηλαδή την κόλαση, όλα αντιστρέφονται) της ευθανασίας, σχεδόν το ένα δέκατο όλων των θανάτων προξενείται: εν μέρει ανίατοι ασθενείς, και μετά καταθλιπτικοί, «φυσιολογικοί» ασθενείς, παιδιά (!!!), φτωχοί. Η τελική λύση: και να σκεφτεί κανείς ότι το απόλυτο κακό είναι οι Ναζί.

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση έχει περάσει από τη γνώση της λειτουργίας του σώματος στην «ολιστική» κατήχηση. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας το λέει σε επίσημο έγγραφο, τον Διεθνή Οδηγό για τη Σεξουαλική Αγωγή. Παράξενο πράγματι, και πολύ ύποπτο, ο πολλαπλασιασμός των «οδηγών» που εκδίδονται άνωθεν για κάθε πτυχή της ζωής, που καταδεικνύουν τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της εξουσίας. Αρκετά με τήν «εστίαση στους πιθανούς κινδύνους της σεξουαλικότητας», συνεχίστε με «μιά ολιστική προσέγγιση που βασίζεται στην κατανόηση της σεξουαλικότητας ως τομέα του ανθρώπινου δυναμικού, με στόχο την ανάπτυξη βασικών δεξιοτήτων που επιτρέπουν στα [παιδιά] να αυτοκαθορίζουν τη σεξουαλικότητα και τις σχέσεις τους σε διάφορα στάδια ανάπτυξης». Δηλαδή πρώιμη σεξουαλικότητα, άρνηση του φυσικού γεγονότος υπέρ της «αυτοδιάθεσης», επιβολή μιας δογματικής άποψης για τη σεξουαλικότητα που ξεκινά από την παιδική ηλικία και μετά, υπαρξιακή αναδιαμόρφωση κρυμμένη από ρητορικές παγίδες που οι πατέρες μας θα είχαν απορρίψει με περιφρόνηση.

Θέλουμε να συνεχίσουμε να σιωπούμε, αποδεχόμενοι ότι η τεχνοοικονομική δύναμη, μέσω των θεσμών που ελέγχει – πρώτα απ’ όλα τα κράτη – γίνεται ο αρχηγός, ο χειριστής και ο λήπτης αποφάσεων και της σεξουαλικότητας των παιδιών μας;

Ο Φρανκενστάιν είναι ανάμεσά μας, αλλά δεν είναι πλέον ένας ήπιος επιστήμονας με ειλικρινείς ηθικούς ενδοιασμούς. Το πλάσμα Του είμαστε όλοι εμείς, ιδιαίτερα τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Η εναλλακτική είναι πολύ ξεκάθαρη: άνθρωποι ή όχι; Τα υπόλοιπα είναι αναπαράσταση, όπλο μαζικού αντιπερισπασμού, εξαπάτησης. Αλλά οι άνθρωποι (;;;) λατρεύουν να εξαπατώνται.

Uomini e no. Il dottor Frankenstein e gli altri – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)

ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΦΩΣ Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ, ΕΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ. ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ. ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.

Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ - ΠΟΙΜΗΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ (1)

  

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ΄

ΠΟΙΜΗΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Ο Πνευματικός μεταδίδει στον κόσμο τις λάμψεις της Θεογνωσίας που, ως δέκτης και προβολεύς της Χάριτος του Θεού, αποκτά διά μυστικής εμπειρίας. Όταν ο ίδιος γίνη φως, τότε αυτομάτως θα φωτίζη διά της απλής παρουσίας του. Οφείλει, λοιπόν, να είναι εστία φωτός και πάσης πνευματικότητος, για να μεταλαμπαδεύη το άδυτο φως και στα πνευματικά του τέκνα».

Ο πατήρ Δαμασκηνός ενώ ζούσε στην αφάνεια, σαν ένας άσημος και ταπεινός ιερομόναχος, είχε καταστή εστία φωτός· και δεν ήσαν λίγοι οι κληρικοί -όλων των βαθμίδων- που κατέφευγαν στην φωτισμένη καθοδήγησή του και τον είχαν πνευματικό.

Την χάρι της ιερωσύνης την εθεωρούσε ως την μεγαλύτερη δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο. Γι' αυτό και εκαλλιεργούσε μετά φόβου Θεού τις ιερατικές κλίσεις, προσπαθώντας με ένθερμο ζήλο να διαμορφώνη στους νέους, κυρίως, κληρικούς ακραιφνή ιερατική συνείδηση, συμφώνως προς την Πατερική παράδοση.

«Αρνούμαι τα πάντα χάριν Σου»

Για να μεταδώση ο Γέροντας την δωρεά του Θεού στους αδελφούς του, παραδιδόταν στον φωτισμό του Παρακλήτου, ώστε να χειραγωγή τους λειτουργούς του Υψίστου με σύνεσι και διάκρισι. Ιδιαιτέρως τον ενδιέφερε να διακατέχωνται οι ιερείς από εκκλησιαστικό ήθος και να έχουν ουράνιο φρόνημα και εσχατολογικό προσανατολισμό. Να μελετουν την ματαιότητα του παρόντος βίου και να προσδοκούν «την μέλλουσαν δόξαν... αποκαλυφθήναι»· να ζούν περισσότερο στο επέκεινα του παροδικού αυτού κόσμου, ως ουράνιοι άνθρωποι. Εσχατολογικοί, λοιπόν, ήσαν οι στόχοι που έθετε ο Παππούς, προκειμένου να καταστήση αυθεντικές τις ιερατικές κλίσεις των παιδιών του. 

Συζητώντας, λοιπόν, με ένα νεαρό διάκονο έλεγε: «Νάχης υπ' όψιν, Πάτερ, ότι ο ιερωμένος δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. "Εκ του κόσμου ουκ εστέ", μας ξεκαθαρίζει ο Κύριος. Αυτοί οι Θείοι λόγοι πρέπει να μας συνέχουν διαρκώς, διότι καθορίζουν το ιερατικόν ήθος. Ο ιερεύς δεν επιτρέπεται να έχη κοσμικά φρονήματα. Ο προορισμός του είναι να ζη ο ίδιος τον Ουρανό και να μηνύη στους ανθρώπους την Βασιλεία του Θεού.

«Πρέπει, δηλαδή, να βιώνωμε σιγά-σιγά τα μυστήρια του ουρανίου κόσμου και να εμβαθύνωμε στο άπειρο κάλλος της Βασιλείας του Θεού. Η καρδιά του ιερωμένου πρέπει να είναι δοσμένη πέρα για πέρα στον Χριστό. Να ομολογούμε με πίστι στον Κύριο: "Αρνούμαι τα πάντα χάριν Σου. Δεν διανοούμαι τα παρόντα, δεν σκέπτομαι περιουσίες ούτε θελήματα ούτε συγγενείς ούτε φίλους ούτε τον ίδιο τον εαυτό μου ούτε την ψυχή μου ακόμη... Μόνο Εσένα σκέπτομαι και θέλω μόνο Εσένα!».

Ο Παππούς, που είχε σφηνώσει μονίμως την σκέψη του στις ουράνιες σφαίρες του φωτός, όταν έβλεπε τους ιερωμένους να έχουν προσκόλληση στις γήινες ματαιότητες, ετόνιζε: «Δεν επιτρέπεται σε μας τους κληρικούς να συγχέωμε τα όρια του κόσμου και της Εκκλησίας. Μη συσχηματιζώμεθα τω αιώνι τούτω. Ο ιερεύς οφείλει πάντοτε να έχη την αναφορά του στους εσχάτους καιρούς. Τούτο, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι θα αδιαφορή για τα προβλήματα του κόσμου. Αντιθέτως μάλιστα ενώ θα παρακολουθή τα κοινωνικά προβλήματα, συγχρόνως θα απέχη από τα φρονήματα του κόσμου».

Ο ίδιος είχε τελείως αποδεσμευθή από την έλξι των υλικών πραγμάτων. Εθεωρούσε, λοιπόν, την αφιλοχρηματία ως χαρακτηριστικό γνώρισμα των αποστόλων του Χριστού, ο Οποίος για τριάκοντα αργύρια προδόθηκε από τον μαθητή Του και παραδόθηκε στον θάνατο. Επέμενε, μάλιστα, ότι αυτή η αρετή πρέπει να κοσμή όλους τους κληρικούς, αγάμους και εγγάμους. Οι άγαμοι, κατ' εξοχήν, επειδή έχουν δώσει μοναχικές υποσχέσεις και ωμολόγησαν ότι θα τηρούν πτωχεία, οφείλουν να έχουν μεγαλύτερη συνέπεια· δηλαδή, να μη προσκολλώνται στα υλικά αγαθά, αλλά να αρκούνται μόνο στα απαραίτητα. Ομοίως δεν εδικαιολογούσε την φιλοσυγγένεια, η οποία απάδει προς τις ιερές ομολογίες των μοναχών. Και ισχυριζόταν: «Αφιερωμένος είναι εκείνος που απαρνήθηκε τους πάντας και τα πάντα. Η αφιέρωσης του ιερομονάχου είναι αυταπάρνησις· απάρνησις της περιουσίας, των πτυχίων, των συγγενών, των πάντων».

Όταν κάποτε επληροφορήθηκε ότι ένας ιερομόναχος, από τα πνευματικά του παιδιά, αναμιγνύεται στην οικογενειακή ζωή των αδελφών του, ελυπήθηκε πολύ και αναγκάσθηκε να τον επιπλήξη λέγοντας: «Τι δουλειά έχεις εσύ να επεμβαίνης στα οικογενειακά των συγγενών σου; Δεν τους έχεις απαρνηθή. Δεν τους εμπιστεύθηκες στον Θεό. Δεν ξέρεις ότι τους κάνεις κακό; Η δική σου μέριμνα εμποδίζει τον Θεό να φροντίζη ανά πάσαν στιγμήν γι' αυτούς και έτσι τους υστερείς την Θεία προστασία. Ο άγαμος ιερωμένος, ως αφιερωμένος στον Θεό, οφείλει να μεριμνά και να εργάζεται μόνο για την Εκκλησία· να είναι νεκρός για τον κόσμο και τους συγγενείς, τηρώντας με συνέπεια τις μοναχικές του υποσχέσεις. Έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα από τον αφιερωμένο στον Θεό άνθρωπο, που παραμελεί τα πνευματικά του καθήκοντα και ασχολείται με τους συγγενείς και τα πράγματα του κόσμου. Ο ιερεύς έχει αναλάβει το ύψιστο έργο επί της γης. Είναι συνεργός του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων. Στέκεται στην όχθη της στρατευομένης Εκκλησίας και διαπορθμεύει τους πιστούς στην αιώνιο ακτή της Βασιλείας του Θεού. Γι' αυτό συνεχώς έχει να κάνη με τον Ουράνιο κόσμο, με τους Αγγέλους, με τους Αγίους».

Συχνά ο Παππούς προτιμούσε να σε λυπήση προσκαίρως, προκειμένου να σε καθαρίση από την σηπεδόνα της επάρσεως, όπως ομολογεί και ο Απόστολος: «Ει γαρ εγώ λυπώ υμάς, και τις εστιν ο ευφραίνων με ει μη ο λυπούμενος εξ εμού;». Είναι αλήθεια ότι οι λόγοι του πολλές φορές εφαίνοντο αυστηροί. Δρούσαν, όμως, ως ιαματικοί καυτήρες, χωρίς να πληγώνουν, επειδή συνωδεύοντο από την πηγαία αγάπη του και την χάρι του Πνεύματος. Έτσι, αφού ωδηγούσε σε Χριστογνωσία την ψυχή, την έφερνε κατόπιν σε αυτογνωσία. Γι' αυτό οι παραινέσεις του μεταδίδουν την γλυκύτητα της ευσπλαγχνίας και την αγωνία της πατρικής του ψυχής, που αγωνίζεται να αναδείξη τα τέκνα του «κοινωνούς Θείας φύσεως».

Ο Παππούς εθεωρούσε απαράδεκτη την αναστροφή των κληρικών με ανθρώπους που έχουν κοσμικά φρονήματα, καθώς επίσης και την συμμετοχή τους σε κοσμικές εκδηλώσεις. Πολύ δε περισσότερο δεν επέτρεπε στους ιερείς, που καθοδηγούσε, να αναμιγνύωνται στα πολιτικά πράγματα, διχάζοντας και σκανδαλίζοντας το ποίμνιό τους. Επανελάμβανε δε τους λόγους του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Το γαρ της Εκκλησίας όνομα, συμφωνίας όνομα και ομονοίας εστί».

Η αίσθησις της ευθύνης για τους κληρικούς, που κατηύθυνε, τον διακατείχε πάντοτε. Γι' αυτό και δεν έπαυε να προστρέχη ενώπιον του Θεού, με έμπονη και ένθερμη δέησι, ζητώντας φωτισμό για την καθοδήγησή τους.

Ομιλία του π. Επιφανίου Καραγεώργου Στον ιερό Βράχο του Αρείου.

Ομιλία του π. Επιφανίου Καραγεώργου

Στον ιερό Βράχο του Αρείου.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς
Ἀγαπητοί μου πατέρες
Ἐντιμότατοι ἄρχοντες
Ἐνδοξώτατοι ἀξιωματικοί
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί
Εὑρισκόμεθα σήμερα συγκεντρωμένοι στόν ἱστορικό βράχο τοῦ Ἀρείου Πάγου. Ὁ χῶρος αὐτός εἶναι γνωστός ἀπό τήν ἀρχαιότητα διότι ἐδῶ διεξάγονταν καθοριστικές δίκες καί ὑπῆρχε ὁ βωμός τῶν Ἐρινύων ἤ Εὐμενίδων, ἀλλά καί τό ἱερό του Ἀσκληπιοῦ καί τῆς Ὑγείας.
Σ᾽ αὐτόν τόν τόπο ἔλαβε χώρα μιά ὄχι τυχαία συνάντηση καί συζήτηση ἀνάμεσα στόν Ἀπόστολο Παῦλο καί στούς Ἀθηναίους ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Ὅπως γνωρίζουμε, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στίς περιοδεῖες του συνήθιζε νά ἐπισκέπτεται τή συναγωγή τά Σάββατα, γιά νά ἀναγγείλει τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἐπισκεπτόταν ὅμως καί τήν ἀγορά κάθε πόλης καί ἐκεῖ συνομιλοῦσε μέ ὅσους εἶχαν τήν περιέργεια νά τόν ἀκούσουν.
Τόν καιρό ἐκεῖνο ἡ Ἀθήνα ἀποτελοῦσε προσφιλῆ προορισμό γιά τούς περισσότερους κατοίκους τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Λουκᾶς ἀναφέρει ὅτι ἡ πόλη ἦταν κατείδωλος. Καί μᾶλλον δέν ὑπερέβαλε. Ἡ ἀρχαία ἀγορά ἦταν κατακλυσμένη κυριολεκτικά ἀπό βωμούς, ἀγάλματα, ἀνδριάντες, ἱερά καί ἄλλα οἰκοδομήματα. Ἦταν τόσο πολλά, ὥστε, σύμφωνα μέ τήν παροιμιώδη ρήση, εὐκολότερα συναντοῦσες στό κλεινόν ἄστυ ἕναν θεό παρά ἕνα θνητό!
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅμως, βλέποντας πίσω ἀπό τά φαινόμενα, κατανοεῖ ὅλα αὐτά ὡς ἔκφραση τῆς δίψας τοῦ Ἕλληνα νά ἀνακαλύψει καί νά ψηλαφήσει τό θεῖο. Βαθιά πεπεισμένος ὅτι τό εὐαγγελικό μήνυμα ἀφορᾶ ὅλους, θέλει νά τό ἀναγγείλει καί στούς Ἀθηναίους. Γι᾽ αὐτό καί δέν τόν ἀπογοητεύει ἡ προσωπική του διαπίστωση: _θεωροῦντος κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν_ (_Πράξ_ 17:16). Ἀπεναντίας, αὐτό γίνεται ἀφορμή γιά νά ἐπαινέσει τούς Ἀθηναίους ὡς _δεισιδαιμονεστέρους_, δηλαδή ὡς πιό θεοσεβούμενους.
Ἡ Ἀθήνα ἦταν ἡ πόλη τῆς σοφίας. Μιά πόλη μέ πνευματικές ἀναζητήσεις, ἀνοιχτή στούς ξένους καί σέ νέες ἰδέες. Οἱ Ἀθηναῖοι, λόγῳ τῆς φιλοσοφικῆς τους παραδόσεως, εἶχαν ἀσκηθεῖ νά ἀκοῦν νέα πράγματα, νέα ἐπιχειρήματα, καί νά ἐγείρουν ἀντιρρήσεις μέχρι νά πειστοῦν. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, πού ἔχαιρε ἰδιαιτέρως ὑψηλῆς μορφώσεως, ἀναζήτησε τόν καλύτερο δυνατό τρόπο γιά νά μιλήσει γιά τή νέα πίστη στόν Ἕναν, στόν Ἀληθινό Θεό. Στούς περιπάτους του στήν ἀγορά, συζητοῦσε μέ τούς Ἀθηναίους, οἱ ὁποῖοι ἀρέσκονταν νά φιλοσοφοῦν.
Ἡ διδασκαλία τοῦ Παύλου προκάλεσε μεγάλη ἐντύπωση καί περιέργεια, γι᾽ αὐτό οἱ ἄρχοντες τῶν Ἀθηναίων τόν κάλεσαν νά τούς μιλήσει ἐπίσημα, στόν Ἄρειο Πάγο, καί νά ἀναπτύξει τήν πίστη του.
Ὁ Παῦλος λαμβάνει ἀφορμή ἀπό τόν βωμό πρός τόν ἄγνωστο θεό. Ἡ ὕπαρξη τοῦ βωμοῦ αὐτοῦ σήμαινε γιά τόν ἴδιο ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι, κατά βάθος, δέν εἶναι ἀπόλυτοι ὡς πρός τή θρησκεία. Παραδέχονται ὅτι δέν γνωρίζουν τά πάντα γιά τά θρησκευτικά θέματα καί ἀφήνουν περιθώριο στό καινούργιο, στό νέο, στό ἄγνωστο. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσπάθησε νά βρεῖ ἕνα μικρό ἄνοιγμα μέσα ἀπό τήν ἴδια τήν παράδοση τῶν Ἀθηναίων, ὥστε μέσῳ αὐτῆς νά ἐπικοινωνήσει τό εὐαγγελικό μήνυμα.
Ἀπευθυνόμενος λοιπόν στούς Ἀθηναίους πού παρευρίσκονταν τούς λέγει: εἶμαι ἐδῶ γιά νά σᾶς μιλήσω γι᾽ αὐτόν τόν ἄγνωστο θεό. Αὐτός ὁ, ἄγνωστος σέ σᾶς, θεός δέν εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς θεούς, ἀλλά εἶναι ὁ ἕνας καί μοναδικός Θεός, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Στήν ὁμιλία του, ἀκολούθησε μιά ἐνδιαφέρουσα τοποθέτηση καί προσέγγιση, πού ἀποτελεῖ ἐπιτομή τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Ξεκίνησε ἀπό τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καί σιγά-σιγά κατεύθυνε τόν λόγο του στό πρόσωπο τοῦ ἀναστάντα Χριστοῦ.
Σᾶς θυμίζω τί τούς εἶπε, σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση:
«Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, βλέπω ὅτι ἔχετε πολλή πίστη. Ἡ πόλη σας εἶναι γεμάτη ναούς καί βωμούς. Μάλιστα βρῆκα ἕνα βωμό ἀφιερωμένο στόν Ἄγνωστο Θεό.
Αὐτόν λοιπόν τόν Θεό, πού Τόν λατρεύετε χωρίς νά Τόν γνωρίζετε, Αὐτόν ἦρθα νά σᾶς γνωρίσω. Εἶναι ὁ Δημιουργός ὅλου τοῦ κόσμου καί τῶν ἀνθρώπων, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς πού ὅμως δέν κατοικεῖ σέ ναούς χειροποίητους. Μέσα σ᾽ Αὐτόν ζοῦμε καί κινούμαστε καί ὑπάρχουμε. Εἴμαστε δική του γενιά. Αὐτός ὁ Θεός μας καλεῖ σέ μετάνοια κι ἔχει καθορίσει τήν ἡμέρα πού θά κρίνει ὅλη τήν οἰκουμένη μέ δικαιοσύνη, μέσῳ ἑνός Ἀνδρός πού Τόν ἔχει ὁρίσει γι᾽ αὐτόν τόν σκοπό. Κι ἔδωσε βέβαιη ἀπόδειξη σέ ὅλους ὅτι Αὐτός θά εἶναι ὁ Κριτής ἀνασταίνοντάς τον ἀπό τούς νεκρούς» (_Πράξ_ 17:22-32).
Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά ποῦμε ὅτι ἐδῶ βρίσκουμε τά βασικά στοιχεῖα-ἄξονες τῶν μετέπειτα γνωστῶν μας Συμβόλων πίστεως.
Ὅταν οἱ Ἀθηναῖοι ἄκουσαν γιά ἀνάσταση ἐκ νεκρῶν κούνησαν τό κεφάλι τους, καί τοῦ εἶπαν εἰρωνικά: «Θά μᾶς τά ξαναπεῖς ἄλλη μιά φορά».
Ὁ ἀρχαῖος κόσμος εἶχε υἱοθετήσει εὔκολα τήν πίστη γιά τή φυσική ἀθανασία τῆς ψυχῆς, ἀλλά ἡ ἔννοια τῆς ἀθανασίας ἤ ἀλλιῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ σώματος ἦταν ἀδιανόητη καί ἀνήκουστη γι᾽ αὐτόν. Ἐπίσης, ἄν καί στήν ἀρχαιότητα δέν ὑπῆρχε ἑνιαία ἄποψη γι᾽ αὐτό τό θέμα, ἐν τούτοις κυριαρχοῦσε ἡ ἐντύπωση ὅτι τό κέντρο τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται στή φυσική ἀθανασία τῆς ψυχῆς, ὅπως ὑποστήριζε κυρίως ὁ Πλάτωνας. Σύμφωνα μέ τή θεωρία του, αὐτή ἡ ἀθάνατη ψυχή, γιά κάποιους λόγους πού δέν εἶναι τοῦ παρόντος, ἐξέπεσε καί ζεῖ μέσα σ᾽ αὐτό πού ἀποκαλοῦμε σῶμα, ὕλη. Αὐτό, ὅμως, γιά τούς πλατωνικούς τοὐλάχιστον, ἰσοδυναμοῦσε μέ ὑποβιβασμό. Εἶναι ἐξάλλου γνωστό ὅτι, κατά τήν ἀρχαία σκέψη, μετά τή λεγόμενη «χρυσή ἐποχή» τό ἀνθρώπινο γένος διαρκῶς ἐκπίπτει σέ κάθε ἑπόμενη ἱστορική του φάση.
Αὐτή ἡ ἀντίληψη, αὐτή ἡ ἀξιωματική ἀρχή, ἀποτελοῦσε ἕνα ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο, μία τροχοπέδη στήν κατανόηση καί ἀφομοίωση τῆς πίστης στήν ἀνάσταση ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπογοητεύτηκε ἀπό τήν ὑποδοχή τῶν Ἀθηναίων. Γι᾽ αὐτό, ἐγκατέλειψε γρήγορα τήν πόλη τους. Ἐνδεικτικό τῆς ἀπογοήτευσής του εἶναι ὅτι σέ καμμία ἐπιστολή του δέν ἀναφέρεται στή διέλευσή του ἀπό τήν Ἀθήνα. Φαίνεται ὅτι γνωρίζουμε αὐτό τό γεγονός, χάρη στόν Ἀπόστολο Λουκᾶ.
Ὅμως ἐνῶ τό μήνυμα τοῦ Παύλου φάνηκε νά ἔπεσε «ἐπί τήν πέτραν», ἐν τούτοις βρῆκε ἕνα ἐλάχιστο ἔστω χῶρο νά βλαστήσει. Εἶναι σημαντικό ὅτι κάποιοι, ὀλίγοι, πίστεψαν στόν λόγο του καί ἔγιναν χριστιανοί. Ἀνάμεσά τους ὁ Ἅγιος Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης, πού ἔγινε πρῶτος ἐπίσκοπος στήν Ἀθήνα, καί μιά γυναῖκα, ἡ Δάμαρις.
Ἀλλά δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ἔρχεται μέ θόρυβο καί μέ φανφάρες. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔρχεται μέσα ἀπό τό ἑκάστοτε ἱερό λεῖμμα, ἀπό τήν ἱερά ζύμη. Ἐδῶ, λοιπόν, στόν Ἄρειο Πάγο, τέθηκαν οἱ βάσεις γιά ἕνα διάλογο ἀνάμεσα στήν ἀρχαία φιλοσοφία καί στή νέα πίστη. Ἕνα διάλογο, πού ἔδωσε πάρα πολλούς καρπούς καί πάρα πολλές καίριες ἀπαντήσεις, γιά τό τί εἶναι ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος καί ἡ κτίση.
Ἡ συνάντηση τοῦ χριστιανισμοῦ μέ τόν ἑλληνισμό δέν ἦταν μιά ὑπόθεση εὔκολη καί κυρίως δέν ἦταν ἀνώδυνη. Ὁμοίως δέν ἦταν τυχαία καί συμπτωματική. Ὁ ἑλληνισμός διψοῦσε, ἀναζητοῦσε. Ὁ ἑλληνισμός διέθετε ὅλες ἐκεῖνες τίς προϋποθέσεις τῆς σκέψεως γιά νά ἐκφραστεῖ τό εὐαγγελικό μήνυμα, καί ταυτόχρονα προσλήφθηκε ἀπό αὐτό.
Ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία πιστοποιεῖ ὅτι ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ συγκροτήθηκε «ἐξ ἐθνῶν». Ὁ ἑλληνισμός χάρισε τή γλῶσσα του. Δέν μπορεῖ νά εἶναι τόσο τυχαῖο ὅτι τό εὐαγγέλιο γράφτηκε στά ἑλληνικά. Αὐτό δέ σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ νά μεταφράζεται, ὅμως πάντα μεταφράζεται ἀπό τά ἑλληνικά.
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ὅλα τά ὄντα –καί ὄχι βέβαια μόνο τό ἀνθρώπινο σῶμα– δέν εἶναι ὀντολογικά καί ἀξιολογικά κατώτερα ὄντα, ἀλλά ὡς κτίσματα τοῦ Θεοῦ εἶναι «καλά λίαν» καί ἔχουν τή δυνατότητα νά συμμετάσχουν καί αὐτά στήν ἄκτιστη χάρη καί νά γίνουν ἄφθαρτα.
Σ᾽ αὐτό τό σημεῖο καταθέτω τή σκέψῃ τοῦ πατρός Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ὁ ὁποῖος τονίζει: ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο καί κυρίως ἡ ψυχή –ὅπως πίστευαν οἱ πλατωνικοί– ἀλλά τό «συναμφότερον» ἐκ σώματος καί ψυχῆς.
Ἡ ἀνθρώπινη ψυχή δέν συγκροτεῖ ἀπό μόνη της τήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση, ἀλλά εἶναι «ἐνυπόστατη». Καί τό σῶμα εἶναι ἐπίσης «ἐνυπόστατον» καί τό _συναμφότερον_ ἀποτελεῖ τήν ἀνθρώπινη ὑπόσταση, τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.
Ἀλλά γιά τούς ἀρχαίους φιλοσόφους, καί δή τούς πλατωνικούς, ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων σήμαινε ἐπανεγκλωβισμό τῆς ψυχῆς στό σῶμα, διαιώνιση τῆς κατάστασης τῆς «ἐξορίας». Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ πλατωνικός Κέλσος εἰρωνευόταν τούς χριστιανούς καί τούς κατηγοροῦσε ὡς «φιλοσώματον γένος», ἐνῶ ἕνας ἄλλας πλατωνικός, ὁ Πλωτῖνος, αἰσθανόταν ντροπή γιατί ἔφερε σῶμα.
Σῶμα χωρίς ψυχή εἶναι πτῶμα, ἀλλά καί ψυχή χωρίς σῶμα εἶναι φάντασμα.
Γιά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία καί Ἐκκλησία εἶναι σαφές ὅτι τό σῶμα δέν εἶναι κάτι κατώτερο. Παρ᾽ ὅλα αὐτά, στό διάβα τῶν αἰώνων πάντα ὑπάρχουν ἀντιλήψεις, πού μέ ἔμμεσους καί ἄμεσους τρόπους στέκονται ὑποτιμητικά ἀπέναντι στό ἀνθρώπινο σῶμα καί τήν ὕλη εὐρύτερα. Ἴσως γιατί «τό ἀνθρώπινο σῶμα ἐκφράζει μέ ἀποκαλυπτικό τρόπο τή διάσταση τῆς φθορᾶς καί τό ἀνυπέρβλητο τοῦ θανάτου».
Σέ κάθε ἐποχή συναντοῦμε φαινόμενα καί τάσεις πού, μέ τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλο τρόπο, προσπαθοῦν νά διασπάσουν τήν ἀνθρώπινη ἑνότητα καί νά προβάλουν τό πνευματικό στοιχεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ὑποτιμώντας το σωματικό καί ὑλικό μέρος του.
Αὐτό εἶναι ἰδιαίτερα ἐμφανές σήμερα, στήν ἐποχή τῆς ψηφιακῆς πραγματικότητας. Μέ διάφορες διαδικασίες περιορίζεται ἡ σωματική συμμετοχή στίς ἀνθρώπινες δράσεις καί ὁ ὑλικός κόσμος ἀντικαθίσταται ἀπό εἰκονικές ἀναπαραστάσεις, ἀπό ἀπεικάσματα. Οἱ σύγχρονες ραγδαῖες ἀλλαγές δίνουν τήν αἴσθηση στόν ἄνθρωπο ὅτι μπορεῖ νά ζήσει σέ «ρυθμούς διαστημικούς, ἐνῶ εἶναι ἐπίγειος καί πεπερασμένος».
Ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἐνωτιζόμενη αὐτήν ἀκριβῶς την ἀτμόσφαιρα καί τίς ψηφιακές προκλήσεις, προέκρινε σοφά, μέ τρόπο πρωτοποριακό, τήν ἰδέα τῆς διοργάνωσης Διεθνοῦς ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου μέ θέμα: «Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία _ἐν πορείᾳ_ στήν "ἄϋλη" πραγματικότητα τῆς ὕστερης νεωτερικότητας», μέ ἀφορμή τή συμπλήρωση 100 ἐτῶν συνεχοῦς παρουσίας τοῦ περιοδικοῦ _Θεολογία_.
Μακαριώτατε,
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, καί μέ αὐτές τίς ἀφορμές, φέρει πάλι στό προσκήνιο τόν λόγο καί τό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, περί τῆς ἀξίας τοῦ σώματος καί τῆς ὕλης, ἡ ὁποία ἀποκορυφώνεται στήν πίστη περί τῆς ἀναστάσεως τοῦ ἀνθρώπινου σώματος.
Αὐτή ἡ ἀντίληψη τῆς Ἐκκλησίας περί τῆς ἀξίας τοῦ σώματος καί τῆς ὕλης εἶναι ταυτόχρονα ἡ ἐλπίδα, τό καινούργιο, τό καινό (μέ ἄλφα γιῶτα) πού προβάλλει ἡ Ἐκκλησία, σέ ἕνα κόσμο πού ὁλοένα καί περισσότερο γοητεύεται ἀπό τίς δυνατότητες τῆς ἐξ ἀποστάσεως ἐπικοινωνίας, ἀπό τή μή φυσική παρουσία!
Σέ ἕνα κόσμο πού ὁλοένα καί περισσότερο περιορίζει τή φυσική ἀνθρώπινη παρουσία, πιστεύοντας ἴσως ὅτι μέ αὐτόν τόν τρόπο διευκολύνεται. Ὅμως, γιά ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους, «τό σῶμα εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό ἕνα σῶμα». Εἶναι ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχει τόσο μεγάλη σημασία, πού τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος τό προσέλαβε. Ὅσο δέν τιμοῦμε τό σῶμα καί τήν ὕλη, ἡ ζωή μας θά εἶναι λειψή καί ἀνολοκλήρωτη!

Αναστάσιος: Ομιλία του π. Επιφανίου Καραγεώργου Στον ιερό Βράχο του Αρείου. (anastasiosk.blogspot.com)

ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ ΑΓΑΠΗΤΕ; ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΤΡΑΦΟΥΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ; Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΛΑΒΕ ΤΑ ΔΙΑΒΛΗΤΑ ΠΑΘΗ. ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ; Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ; ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ; ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΖΩΗ ΑΠΟ ΠΡΟΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΥΛΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ.ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΚΕ ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΒΛΕΠΕΙΣ ΥΛΗ ΕΔΩ ΑΓΑΠΗΤΕ; ΔΕΝ ΣΕ ΓΕΝΝΗΣΕ ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ Η ΜΗΤΗΡ ΣΟΥ; ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟ ΣΩΜΑ. ΠΟΙΟ ΣΩΜΑ;ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ; ΚΑΙ ΕΣΥ ΠΩΣ ΜΠΛΕΚΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ; ...ΚΑΙ ΕΙΠΕΝ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ Ο ΘΕΟΣ. ΑΥΞΑΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΓΕΜΙΣΑΤΕ ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕΥΣΑΤΕ ΑΥΤΗΝ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟΝ ΤΟΥ ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ. ΚΑΙ ΕΠΛΑΣΕΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΥΛΗΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΕΦΥΣΗΣΕΝ ΠΝΟΗΝ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣ ΨΥΧΗΝ ΖΩΣΑΝ. ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΧΕΙΡΩΝ ΤΟΥ, ΑΓΑΠΗΤΕ. ΚΑΙ ΕΝΕΦΥΣΗΣΕΝ ΠΑΛΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΟΗΝ ΖΩΗΣ, ΔΙΟΤΙ ΤΗΝ ΧΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ. ΤΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ ΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ Ή ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΦΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟ; ΔΕΝ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΥΜΕΝΕ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΚΑΥΜΕΝΕ.