Είμαστε εμείς, είναι η σύγχρονη Ελλάδα, είναι η σύγχρονη Εκκλησία αυτή η συνάντηση! Όλες οι προσπάθειες που έγιναν από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, μέχρι τον σύγχρονο μας Χρήστο Γιανναρά, να θυμηθούμε πως είμαστε Έλληνες και μάλιστα Χριστιανοί, απέτυχαν, προσκρούοντας στην σκληρή πραγματικότητα.
Είμαστε μια τερατώδης σύνθεση Χριστιανισμού και Μωαμεθανισμού και μάλιστα στην τουρκική του εποχή. Γράφονται ακόμη σπουδαίες μελέτες για την συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, για την συνάντηση Χριστιανισμού και Εβραϊσμού, και δεν υποπτεύεται ακόμη κανείς μας πως το σημερινό Ελληνικό κράτος και η σημερινή Εκκλησία, είναι η θλιβερή συνέχεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είμαστε πιστότεροι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ακόμη και από τους Τούρκους. Φαίνεται ξεκάθαρα το γεγονός, εάν δούμε από κάποια απόσταση την σημερινή εξουσία. Είτε αυτή ασκείται δια του κράτους, είτε σαν Εκκλησία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ενσάρκωση του Δεσπότη! Του πασά στα Γιάννενα!
Έχουν γίνει τεράστιες προσπάθειες να ενστερνιστούμε τον Δυτικό πολιτισμό! Ακόμη και αυτές προσκρούουν και αποτυγχάνουν, μπροστά σ’ αυτήν την τραγική και ανομολόγητη πραγματικότητα! Λείπει από τις καρδιές μας το πάθος της Δημοκρατίας, το πάθος της παιδείας, το πάθος της επιστήμης, της Φιλοσοφίας, της ψυχικής μεταμόρφωσης που έκαιγε στις καρδιές των Ελλήνων, λείπει και το Φως της πίστεως του Χριστιανισμού, λείπει και η ιστορική γιγαντομαχία της Δύσεως για το Νέο, το μοναδικό, την εξέλιξη!
Και τι υπάρχει; Η πνευματική κληρονομιά του Μωάμεθ του πορθητού! Ο οποίος κάθισε στον θρόνο του αυτοκράτορος και συνέχισε την ιστορία της αυτοκρατορίας, ντυμένος το μεγαλείο του θρόνου. Όπως ακριβώς και ο προφήτης Μωάμεθ, στον καιρό του, φιλοδόξησε να εξελίξει τον Χριστιανισμό με τον Μωαμεθανισμό!
Αυτήν την «εξέλιξη» φιλοδοξούμε όλοι μας σήμερα να προσφέρουμε στη Δύση, για να μας δεχθεί στην μεγάλη Ένωση όλων των Εκκλησιών και θρησκειών κάτω από την σκιά του μεγάλου ΠΡΩΤΟΥ, του κοσμοκράτορα ΠΑΠΑ!
Με τον ίδιο τρόπο και η Νεοελληνική πολιτεία, προσποιούμενη την κληρονόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας έγινε δεκτή στο μεγάλο φαγοπότι της ενώσεως των θεσμών κάτω από έναν πολιτισμό, με τα γνωστά σε όλους μας πλέον αποτελέσματα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η Νεοελληνική Εκκλησιά, προσποιούμενη την κληρονόμο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα προσφέρει αυτό το θλιβερό κακέκτυπό της, το Δεσποτάτο της Ορθοδοξίας, για να συμμετάσχει στο μεγάλο εσχατολογικό Δείπνο της ενώσεως όλων των Θρησκειών.
Για να εξασφαλιστεί η επιβίωση της ενδόξου Ιστορίας μας!
Ας ακούσουμε τα λόγια του λεγόμενου πατριάρχη Βαρθολομαίου, τους λεονταρισμούς του, μετά την εξασφάλιση της απαραίτητης προστασίας της δόξης του! «Μεγαλόφωνον μήνυμα προς πάσαν κατεύθυνσιν ότι δεν απεκάμαμεν, ότι δεν εκάμφθημεν, ότι δεν απηλπίσθημεν, ότι δεν εσκέφθημεν ουδέ πόρρωθεν να εγκαταλείψωμεν τας Θερμοπύλας μας! Αυτή είναι η επίγειος πατρίς μας, εδώ έχομεν τας ρίζας μας, εδώ είναι η καρδία μας και εδώ θα μείνωμεν! Είμεθα ολίγοι, αλλά ταυτοχρόνως και πολλοί. Ο μαρτυρικός Οικουμενικός Θρόνος έχει πολλά τέκνα ανά πάσαν την υφήλιον. Δεν προτιθέμεθα να αφήσωμεν ουδέ κατ' ελάχιστον τας ιδιοτροπίας της Ιστορίας να μας αφανίσουν εις τέλος. Είμεθα πλήρως παραδεδομένοι εις την αγάπην και την πρόνοιαν του Θεού, ταις πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων!»
Ακόμη και ο κ. Γιανναρας θα εκπλήσσεται που περιέγραψε με τόση ακρίβεια, στο βιβλίο του «Ενάντια στη Θρησκεία», ένα γεγονός πριν αυτό ακόμη συμβεί, παρότι συμφωνεί και δικαιώνει τους πρωτεργάτες του αφανισμού της Εκκλησίας, στην επερχόμενη ένωση με τον ΠΑΠΑ!
Ας ακούσουμε και τα αμείλικτα ερωτήματα που έθεσε ο Αρχιεπίσκοπος μας! «Έως πότε κλήρος και λαός θα στεκόμεθα αδιάφοροι; (Σε ποιον έθεσε το ερώτημα άραγε;) Η κρισιμότητα των καιρών επιτάσσει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, με τρόπο ορατό και έμπρακτο (διότι μέχρι τώρα τις είχαμε αναλάβει με τρόπο αόρατο)».
Και πάλι ο αγαπητός κ. Γιανναρας αναδεικνύεται ο καλύτερος ερμηνευτής: «μέσα σε αεροπλάνο που μπαίνει σε ζώνη ισχυρών αναταράξεων δεν υπάρχει κανένας άθεος».
Αυτό το Δεσποτάτο της Ορθοδοξίας ξέρει να επιβιώνει, πρέπει να του το αναγνωρίσουμε!
Καλή επιβίωση και στην Νέα Χρονιά, λοιπόν!
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Bishopoque
Ο κ. Ζηζιούλας εμβάθυνε όσο μπορούσε περισσότερο, στις έσχατες συνέπειές του, το πρωτόλειο Filioque και βρήκε το αληθινό Δόγμα της νέας πίστεως! Το Bishopoque!
«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).
2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).
3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!
4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).
5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).
6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).
7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).
8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»
Tα αποσπάσματα είναι από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».
Εκδόσεις αμέθυστος
e-mail: amethystos.books@gmail.com
«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).
2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).
3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!
4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).
5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).
6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).
7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).
8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»
Tα αποσπάσματα είναι από ένα άρθρο του μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».
Εκδόσεις αμέθυστος
e-mail: amethystos.books@gmail.com
Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008
Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Στη Θιβετανική βίβλο των νεκρών, μαθαίνουμε πως όλα τα φώτα δεν ελευθερώνουν. Τα περισσότερα είναι πόρτες επιστροφής στην κολασμένη μετενσάρκωση. Ο έμπειρος σοφός προτρέπει διαρκώς: το βλέπεις, μην το ακολουθείς, συνέχισε, δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι!
Στην Νεοελληνική βίβλο των ζωντανών νεκρών, τα πρώτα επικίνδυνα φώτα έχουν ήδη εμφανιστεί, καλύπτοντας τα φώτα που ελευθερώνουν, αλλά δεν υπάρχει δυστυχώς ο σοφός, ο έμπειρος, να μας υπενθυμίζη διαρκώς πως δεν είναι χρυσός ότι γυαλίζει!
Έτσι τρώμε για φρέσκια τροφή, μέσα στην άγνοιά μας, τα παληά σαπισμένα και κατεψυγμένα κρέατα, του παληού στρατού!
“Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”.
Αυτή την σάπια Ιδέα πουλά σήμερα με νοησιαρχικό περιτύλιγμα ο κ. Ράμφος, με υπαρξιακό ο κ. Γιανναράς και ο κ. Ζηζιούλας αποδεικνύει διαρκώς πως αυτή η σάπια Ιδέα είναι πραγματική, παρότι δεν είναι αληθινή. Μ’ αυτή δε την Ιδέα θα μπούμε ξανά στην Ιστορία, υπερβαίνοντας την περιθωριοποίησή μας καθώς εξάλλου είναι και η “βασική διδασκαλία” του Ιστορικού Ιησού!
Κατά περίεργο τρόπο όλοι οι καλοί μαθητές της φαινομενολογίας λίγο πριν αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο, επιστρέφουν στον Μαρξ. Φυσικά, επειδή μπρος στον θάνατο ο άνθρωπος αποκαλύπτει την ουσία του, αν είναι ή αν δεν είναι! Φυσικά, επειδή μπορούμε εύκολα να
απο-φύγουμε όλα τα σημαντικά και σημαίνοντα της ζωής, όπως ακριβώς προτρέπει και ο σύγχρονός μας πολιτισμός αλλά δεν κατέστη ακόμη επιστημονικώς δυνατό, να απο-φύγουμε τα μαρμαρένια αλώνια.
Κληρονομήσαμε έναν ανδρείο πολιτισμό, ο οποίος πάλευε στα ίσα με του Χάρου τα δόντια, αλλά τον αντικαταστήσαμε με ύποπτη ευκολία με τον σύγχρονό μας θηλυπρεπή πολιτισμό του εύκολου πλουτισμού και της απέραντης επιθυμίας.
Με έναν πολιτισμό ο οποίος μεταμόρφωσε και έντυσε τον Χάρο με την τέχνη του fashion, του ’δωσε εργασία σαν top-model, του ’δωσε την διασημότητα των αστέρων του Χόλλυγουντ, τον έκανε φιλόδοξο επιστήμονα υποψήφιο για Νόμπελ.
Πουλήσαμε ήδη την ψυχή μας στην προσπάθεια της πολιτισμένης ανθρωπότητος να ντύσει όλο και πιο γοητευτικά, πιο μοντέρνα, πιο πλούσια, το αποσκελετωμένο κορμί της αιωνίως απραγματοποίητης, της άπειρης επιθυμίας.
Αν έχει οποιοδήποτε Ιστορικό νόημα αυτός ο πολιτισμός, βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο: Αποχαύνωσε τον Ίδιο τον Χάρο, τον ξεδόντιασε και τον περιφέρει, όπως ο παληός γύφτος τις μαϊμούδες, από καθρέφτη σε καθρέφτη! Τον νίκησε; Όχι βεβαίως. Ο Χάρος είναι πιο παληός από μας. Τον βρήκε ξεδοντιασμένο, ηττημένο, αξιοθρήνητο και τον “ανέστησε” και ζει έκτοτε μαζί του, ακριβώς όπως πριν την ήττα του αυτός ζούσε μαζί μας!
Τί δουλειά όμως έχει ο Μαρξ και οι μαθητές του με όλα αυτά; Με τον πολιτισμό μας; Υπήρξε ο πρώτος προφήτης της Νεωτερικότητος και της Ιστορίας ο οποίος είδε τον παληό κοσμοκράτορα ηττημένο και αξιοθρήνητο και οραματίστηκε μιαν ανθρωπότητα στη θέση του. Μια νέα κοσμοκρατορία, έναν νέο αλλαγμένο κόσμο!
Και η σημαία αυτής της μεταλλαγμένης ανθρωπότητος, είναι ακριβώς αυτή η σάπια Ιδέα, η οποία μετενσαρκώνεται αδιαλείπτως στην Ιστορία, σε εκλεκτούς φορείς, οι οποίοι προσπαθούν να μας οδηγήσουν στην απελευθέρωση και στην επανάσταση: “Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”.
“Ενάντια στη θρησκεία” λοιπόν, ο “Ιστορικός Ιησούς” μας οδηγεί σε “κοινωνία με την ετερότητα” της Βασιλείας των Ουρανών.
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
ΠΕΡΙ ΑΕΡΟΛΟΓΙΑΣ
Ο αέρας ο κοπανιστός είναι η βασική τροφή του Νεοέλληνος. Ταυτοχρόνως δε και η μοναδική εθνική μονάδα παραγωγής! Σε κάθε νεοελληνικό φαινόμενο, ολόκληρο το φιλοσοφικό σύστημα της “φαινομενολογίας” αποτυγχάνει εξ’ ορισμού στην προσπάθεια ερμηνείας, επειδή μάλλον και αυτή η ίδια η φαινομενολογία ανήκει στα φαινόμενα.
Τελευταίο κωμικοτραγικό επεισόδιο, η ανταρσία των νέων-Ελλήνων, η ανταρσία των παιδιών των Νεοελλήνων. Αμέσως μετά το μεγάλο σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου! Κανείς μα κανείς δεν κατόρθωσε να διαγνώση πως πρόκειται για το ίδιο σκάνδαλο; Για τον ίδιο πυρήνα; Για την καλοπέραση, για το ευ ζειν, για την κατανάλωση; Για την εύκολη και άνετη ζωή; Πως το νόημα της ζωής των Ελλήνων είναι το Αμερικάνικο όνειρο, πως τα πρότυπά τους ζουν και πεθαίνουν, στο Μανχάταν και στην Καλιφόρνια; Πως οι νέοι μας αγωνιούν για το μέλλον τους, καθώς βλέπουν το εφ’ άπαξ αβέβαιο, και την Σύνταξη διαρκώς ελαττούμενη; Προκειμένου να κρύψουμε την ντροπή μας λοιπόν, φορτώσαμε ξανά τις ψυχές μας αερολογίες! Κανείς δεν ακούμπησε την αλήθεια! Αυτοί οι νέοι που έκαψαν τα πάντα δεν έχουν γονείς. Δεν τους μεγαλώνουν γονείς. Ούτε φίλοι. Για γονείς έχουν την Madonna, τον 50 cent, τον Ρονάλντο, τον Λαζόπουλο! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια! Όπως ακριβώς και ο Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός δεν έχει γονείς.
Ο σκοπός της Νεωτερικής κοινωνίας είναι η απελευθέρωση από τους γονείς, από το γένος, από την Μεταφυσική! Η απελευθέρωση από την Εκκλησία, καθώς είναι επίσης αδύνατον να αγαπήσεις τον άλλον σαν αδελφό σου. Στερνή ελπίδα, να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του! Η ενδοστρέφεια! Η οποία απαιτεί όμως περισσότερο κόπο απ’ ό,τι δείχνει, καθώς η ενδοστρέφεια είναι μια δύναμη της ψυχής και απαιτεί τουλάχιστον ψυχή. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ψυχή. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να πιστεύει στη γνώμη του ή στην άποψή του, εκλαμβάνοντάς την σαν εσωτερικότητα, και υποκειμενική ζωή. Όπως ακριβώς και οι Νεοέλληνες αερολόγοι, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας φωτίζουν τα σκότη!
Ας δούμε επί τροχάδην τις προχειρότητες του Ράμφου γύρω από τις φωτιές των Αθηνών. Η φωτιά δεν καίει μόνο αλλά ταυτόχρονα φωτίζει και θερμαίνει! Πώς και ο κ. Ράμφος κάηκε μόνο;
«Μας κατέχει -λέει- ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό!». Υπάρχει καλύτερος ορισμός της εφηβείας; «Μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο!». Ένα αποκορύφωμα αυτογνωσίας, πρέπει να το ομολογήσουμε, Μπράβο! «Η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο». Ακριβώς μετά την καταστροφή και λεηλασία της ΠΟΛΗΣ! Μετά την εκπλήρωση του σκοπού της, η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε να χαλαρώνη κάνοντας περιπάτους στη φύση. Εκείνον, τον 12ο αιώνα, εμφανίζεται και ένας ξαφνικός πλουτισμός στη Δύση, “ανεξήγητος” μάλιστα για τους Ιστορικούς. Ιδρύονται σημαντικές Ατομικές περιπατητικές σχολές, όπως του Ρουσσώ! «Η Δυτική χριστιανοσύνη πλέον, περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού». Στην φαντασία του, η ενσάρκωση και η Εκκλησία είχαν σαν σκοπό να βοηθήσουν τον άνθρωπο να κερδίση ύψος! Εγένετο φως, τί να πούμε! «O Διαφωτισμός ελευθέρωσε μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή». Και αυτή η “εσωτερική” ζωή τον καθοδηγεί να αγαπά την Φύση, τα ζώα και τον κόσμο. Αυτή η “εσωτερική” ζωή, λοιπόν, μετατρέπει σιγά-σιγά, όπως βλέπουμε, την Φύση και τον κόσμο σε έναν μεγάλο κήπο και τον άνθρωπο σε φράουλα θερμοκηπίου! Το έλεγαν και οι Αρχαίοι μας! Δώσε ευκαιρία στον σοφό, να γίνη σοφότερος!
Φτάσαμε όμως στον πυρήνα της Φιλοσοφίας της Ιστορίας του κ. Ράμφου. Στην αγαπημένη του σύνθεση! Για όλο το κακό που δέρνει τον τόπο μας, ευθύνεται η Εκκλησία, για το σκότος ευθύνεται το Φως, εάν δεν υπήρχε το Φως, τί πρόβλημα θα υπήρχε!;
«Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου». Θεωρούσαμε όλοι μας “ως γνωστόν” μέχρι σήμερα, πως η ανατολική Εκκλησία είναι Εκκλησία λατρείας! Φαίνεται πως ο φιλόσοφός μας εργάζεται πολύ και δεν διαθέτει το ημερολόγιό του Κυριακές, διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, πολιτισμό δημιουργεί η λατρεία, σε όλα τα επίπεδα! Διότι στην λατρεία της “Χριστιανικής ανατολής”, και όχι της Ορθοδοξίας πλέον, εφόσον της αφαιρέθηκε η αλήθεια, βρήκε την πληρέστερη μέχρι στιγμής έκφραση ο θείος έρως! Η λατρεία όμως, περιέργως, για τον ερμηνευτή μας είναι απλώς μια “τυποτελετουργική θρησκευτικότης”!
Δεν καταλαβαίνουμε δυστυχώς, πολύ καθαρά, τον λόγο της προτιμήσεώς του του Δυτικού πολιτισμού, του μόνου υπαρκτού, καθότι και ο πολιτισμός αυτός, παράγεται από την Λατρεία. Λατρεία παράφορη μάλιστα, κάποιου “πράγματος”. Συνεχίζουμε όμως την σύνθεση!
«Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας –κάπως σαν τους Χιλιαστές, ας πούμε –, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως – κάτι σαν τον Βουδισμό, ας πούμε – και η δίψα της θείας δικαιοσύνης – όπως, να ευτυχούμε στον παράδεισο ακούγοντας τις κραυγές των κολασμένων – τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι – όπως το Γ΄ Ράιχ, ας πούμε, το οποίο ενσάρκωνε την εποχή του Αγίου Πνεύματος – που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή – σαν τον Στάλιν, ας πούμε –!»
Όπως βλέπουμε λοιπόν Ορθοδοξία είναι μια παναίρεση, μέσα στην οποία περιέχονται όλα τα σκουπίδια της Ιστορίας, πριν ανακαλυφθεί η ανακύκλωση! Ο Διανοητής μας διαθέτει δυνατό δημιουργικό φως: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού! Καθυστερημένο ιστορικό φαινόμενο πλέον, διότι ο πολιτισμένος λαός σήμερα, καταναλώνει κόκα!
Αυτό είναι το κατά Ράμφον ανέκδοτο, η σύνθεση της Ιστορίας! Όπου βρεθεί και όπου σταθεί επαναλαμβάνει μονότονα το ίδιο ανέκδοτο. Τώρα πιά γελάει μόνος του! Η ερμηνεία του “φαινομένου” είναι εύκολη, αρκεί να ξεφύγουμε για λίγο από την ειδωλολατρία!
Στο μάθημα της ζωολογίας, ο έξυπνος Μπόμπος, αιωνίως αδιάβαστος, μαθαίνει καλά μόνο το μυρμήγκι! Πιστεύει στην τύχη του, αλλά πέφτει θέμα ο ελέφαντας! Ο Μπόμπος δεν διστάζει, στόχος είναι η επίδειξη γνώσεων εξάλλου! Γράφει: ο ελέφαντας είναι το μεγαλύτερο ζώο που περπατά πάνω στη Γη, στη Γη μέσα στην οποία ζει το μικρό μυρμήγκι. Το μυρμήγκι ……
Καλά Χριστούγεννα,
Και παχύς – παχύς Άγιος Βασίλης!
Τελευταίο κωμικοτραγικό επεισόδιο, η ανταρσία των νέων-Ελλήνων, η ανταρσία των παιδιών των Νεοελλήνων. Αμέσως μετά το μεγάλο σκάνδαλο της Μονής Βατοπαιδίου! Κανείς μα κανείς δεν κατόρθωσε να διαγνώση πως πρόκειται για το ίδιο σκάνδαλο; Για τον ίδιο πυρήνα; Για την καλοπέραση, για το ευ ζειν, για την κατανάλωση; Για την εύκολη και άνετη ζωή; Πως το νόημα της ζωής των Ελλήνων είναι το Αμερικάνικο όνειρο, πως τα πρότυπά τους ζουν και πεθαίνουν, στο Μανχάταν και στην Καλιφόρνια; Πως οι νέοι μας αγωνιούν για το μέλλον τους, καθώς βλέπουν το εφ’ άπαξ αβέβαιο, και την Σύνταξη διαρκώς ελαττούμενη; Προκειμένου να κρύψουμε την ντροπή μας λοιπόν, φορτώσαμε ξανά τις ψυχές μας αερολογίες! Κανείς δεν ακούμπησε την αλήθεια! Αυτοί οι νέοι που έκαψαν τα πάντα δεν έχουν γονείς. Δεν τους μεγαλώνουν γονείς. Ούτε φίλοι. Για γονείς έχουν την Madonna, τον 50 cent, τον Ρονάλντο, τον Λαζόπουλο! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια! Όπως ακριβώς και ο Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός δεν έχει γονείς.
Ο σκοπός της Νεωτερικής κοινωνίας είναι η απελευθέρωση από τους γονείς, από το γένος, από την Μεταφυσική! Η απελευθέρωση από την Εκκλησία, καθώς είναι επίσης αδύνατον να αγαπήσεις τον άλλον σαν αδελφό σου. Στερνή ελπίδα, να αγαπήσει κάποιος τον εαυτό του! Η ενδοστρέφεια! Η οποία απαιτεί όμως περισσότερο κόπο απ’ ό,τι δείχνει, καθώς η ενδοστρέφεια είναι μια δύναμη της ψυχής και απαιτεί τουλάχιστον ψυχή. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει ψυχή. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να πιστεύει στη γνώμη του ή στην άποψή του, εκλαμβάνοντάς την σαν εσωτερικότητα, και υποκειμενική ζωή. Όπως ακριβώς και οι Νεοέλληνες αερολόγοι, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας φωτίζουν τα σκότη!
Ας δούμε επί τροχάδην τις προχειρότητες του Ράμφου γύρω από τις φωτιές των Αθηνών. Η φωτιά δεν καίει μόνο αλλά ταυτόχρονα φωτίζει και θερμαίνει! Πώς και ο κ. Ράμφος κάηκε μόνο;
«Μας κατέχει -λέει- ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό!». Υπάρχει καλύτερος ορισμός της εφηβείας; «Μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο!». Ένα αποκορύφωμα αυτογνωσίας, πρέπει να το ομολογήσουμε, Μπράβο! «Η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο». Ακριβώς μετά την καταστροφή και λεηλασία της ΠΟΛΗΣ! Μετά την εκπλήρωση του σκοπού της, η Δυτική χριστιανοσύνη άρχισε να χαλαρώνη κάνοντας περιπάτους στη φύση. Εκείνον, τον 12ο αιώνα, εμφανίζεται και ένας ξαφνικός πλουτισμός στη Δύση, “ανεξήγητος” μάλιστα για τους Ιστορικούς. Ιδρύονται σημαντικές Ατομικές περιπατητικές σχολές, όπως του Ρουσσώ! «Η Δυτική χριστιανοσύνη πλέον, περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού». Στην φαντασία του, η ενσάρκωση και η Εκκλησία είχαν σαν σκοπό να βοηθήσουν τον άνθρωπο να κερδίση ύψος! Εγένετο φως, τί να πούμε! «O Διαφωτισμός ελευθέρωσε μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή». Και αυτή η “εσωτερική” ζωή τον καθοδηγεί να αγαπά την Φύση, τα ζώα και τον κόσμο. Αυτή η “εσωτερική” ζωή, λοιπόν, μετατρέπει σιγά-σιγά, όπως βλέπουμε, την Φύση και τον κόσμο σε έναν μεγάλο κήπο και τον άνθρωπο σε φράουλα θερμοκηπίου! Το έλεγαν και οι Αρχαίοι μας! Δώσε ευκαιρία στον σοφό, να γίνη σοφότερος!
Φτάσαμε όμως στον πυρήνα της Φιλοσοφίας της Ιστορίας του κ. Ράμφου. Στην αγαπημένη του σύνθεση! Για όλο το κακό που δέρνει τον τόπο μας, ευθύνεται η Εκκλησία, για το σκότος ευθύνεται το Φως, εάν δεν υπήρχε το Φως, τί πρόβλημα θα υπήρχε!;
«Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου». Θεωρούσαμε όλοι μας “ως γνωστόν” μέχρι σήμερα, πως η ανατολική Εκκλησία είναι Εκκλησία λατρείας! Φαίνεται πως ο φιλόσοφός μας εργάζεται πολύ και δεν διαθέτει το ημερολόγιό του Κυριακές, διότι σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητος, πολιτισμό δημιουργεί η λατρεία, σε όλα τα επίπεδα! Διότι στην λατρεία της “Χριστιανικής ανατολής”, και όχι της Ορθοδοξίας πλέον, εφόσον της αφαιρέθηκε η αλήθεια, βρήκε την πληρέστερη μέχρι στιγμής έκφραση ο θείος έρως! Η λατρεία όμως, περιέργως, για τον ερμηνευτή μας είναι απλώς μια “τυποτελετουργική θρησκευτικότης”!
Δεν καταλαβαίνουμε δυστυχώς, πολύ καθαρά, τον λόγο της προτιμήσεώς του του Δυτικού πολιτισμού, του μόνου υπαρκτού, καθότι και ο πολιτισμός αυτός, παράγεται από την Λατρεία. Λατρεία παράφορη μάλιστα, κάποιου “πράγματος”. Συνεχίζουμε όμως την σύνθεση!
«Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας –κάπως σαν τους Χιλιαστές, ας πούμε –, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως – κάτι σαν τον Βουδισμό, ας πούμε – και η δίψα της θείας δικαιοσύνης – όπως, να ευτυχούμε στον παράδεισο ακούγοντας τις κραυγές των κολασμένων – τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι – όπως το Γ΄ Ράιχ, ας πούμε, το οποίο ενσάρκωνε την εποχή του Αγίου Πνεύματος – που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή – σαν τον Στάλιν, ας πούμε –!»
Όπως βλέπουμε λοιπόν Ορθοδοξία είναι μια παναίρεση, μέσα στην οποία περιέχονται όλα τα σκουπίδια της Ιστορίας, πριν ανακαλυφθεί η ανακύκλωση! Ο Διανοητής μας διαθέτει δυνατό δημιουργικό φως: η θρησκεία είναι το όπιο του λαού! Καθυστερημένο ιστορικό φαινόμενο πλέον, διότι ο πολιτισμένος λαός σήμερα, καταναλώνει κόκα!
Αυτό είναι το κατά Ράμφον ανέκδοτο, η σύνθεση της Ιστορίας! Όπου βρεθεί και όπου σταθεί επαναλαμβάνει μονότονα το ίδιο ανέκδοτο. Τώρα πιά γελάει μόνος του! Η ερμηνεία του “φαινομένου” είναι εύκολη, αρκεί να ξεφύγουμε για λίγο από την ειδωλολατρία!
Στο μάθημα της ζωολογίας, ο έξυπνος Μπόμπος, αιωνίως αδιάβαστος, μαθαίνει καλά μόνο το μυρμήγκι! Πιστεύει στην τύχη του, αλλά πέφτει θέμα ο ελέφαντας! Ο Μπόμπος δεν διστάζει, στόχος είναι η επίδειξη γνώσεων εξάλλου! Γράφει: ο ελέφαντας είναι το μεγαλύτερο ζώο που περπατά πάνω στη Γη, στη Γη μέσα στην οποία ζει το μικρό μυρμήγκι. Το μυρμήγκι ……
Καλά Χριστούγεννα,
Και παχύς – παχύς Άγιος Βασίλης!
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ
Λίγα Σχόλια στο βιβλίο “Για την ποίηση του Συμεών του Ν. Θεολόγου”
Τα μοντέρνα μυαλά της Νέας Ελλάδος απέκτησαν, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, “πόρτα”! Τον φιλόσοφο – πορτιέρη τους! Μια εξέλιξη του φιλοσόφου – φύλακα της Ιδανικής πολιτείας. Χάριν αυτής της Ιδανικής πολιτείας, ο κ. Ράμφος ανέλαβε το δυσάρεστο έργο να κλείσει όλες τις πόρτες του επέκεινα που με τόσο θαυμαστό τρόπο είχε ανοίξει ο Πλάτων!
“Έκλεισε” ήδη, κατά την άποψί του, τις πόρτες του Φαίδωνα και του Συμποσίου και τώρα φιλοδοξεί να κλείση την πύλη προς την Βασιλεία, που άνοιξε με τόσες θυσίες η Ανατολική Εκκλησία! Στόχος του και πάλι ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος, στο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε τελευταίως, από τις Εκδόσεις Κανάκη.
Οι συνεργάτες, του καλαίσθητου τόμου και συγγραφείς του, είναι όλοι τους εκπρόσωποι του Δυτικού πολιτισμού, όπως και το σύνολο της βιβλιογραφίας τους! Άνθρωποι των πανεπιστημίων, θεολόγοι του γραφείου, έμπειροι της καρέκλας, οι τραγέλαφοι του Αριστοτέλη, πιστεύουν πως θα ερμηνεύσουν τον Άγιο Συμεών καλύτερα από τον Παλαμά! Σαν ποιητή! Σε μια αποθέωση της Sola Scriptura!
Ο κ. Ράμφος δηλώνει ευθύς εξ’ αρχής πως ο σκοπός του είναι θεραπευτικός. Στην παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας υπάρχει πρόβλημα, το οποίο επηρεάζει άμεσα το παρόν του Ελληνικού πολιτισμού και της μοντέρνας νοοτροπίας και το πρόβλημα αυτό πρόκειται να ανιχνευθεί εύκολα μέσα στην ερμηνεία του τρίτου ύμνου του Αγίου Συμεών. Αφήνοντας κατά μέρος το επαναλαμβανόμενο ολίσθημα του κ. Ράμφου, ο οποίος ταυτίζει παράδοση και παρελθόν, ας ξεκινήσουμε:
Μοναχός, όστις αμιγής έστι κόσμω και αεννάως ομιλεί Θεώ μόνω – γράφει ο Άγιος.
Μοναχός είναι όποιος από τον κόσμο αμίαντος αέναα μιλεί με μόνο τον Θεό, μεταφράζει ο κ. Ράμφος!
Θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε την ανάγνωση ήδη σ’ αυτό το σημείο!
Μας τα είπε όλα, μ’ αυτό το φθηνό αλαζονικό του ύφος!
Χάριν της παραδόσεώς μας όμως, θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε με τον τρόπο μας!
Θα “ανοίξει” το κείμενο λέει, καταργώντας το ωρισμένο και το ο,τιδήποτε του ποιήματος! Για να αναδειχθεί το αληθινό “μέτρο” των καιρών μας! Τα ιστορικά στοιχεία παντρεμένα με τις πνευματικές παραστάσεις του ερμηνευτή!
“Θα ερμηνεύση μιαν εμπειρία αμοιβαίου δοσίματος Θεού και ανθρώπου!” Μια υπερβατική “συνουσία” λοιπόν, η οποία αφήνει μιαν οξύμωρο αίσθηση πληρότητος! Μιαν ένωση με τον Θεό εντός μας και στον κόσμο μας!
Γι’ αυτό ο μοναχός “βλέπει” τον Θεό και “βλέπεται” από εκείνον, υπάρχει ταυτοχρόνως υποκείμενο της θέας και αντικείμενό της! “Το αντικείμενο δίνεται μονοδιάστατα, το υποκείμενο νοηματοδοτεί και τα δύο συνυπάρχουν σε μια σχέσι δυνατότητος!”
Ο συγγραφεύς μας είναι απολύτως άπειρος της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Οι παραπάνω διευκρινίσεις του θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει στον Γιούνγκ, όταν προσπαθούσε να αφομοιώση τα αρχέτυπα του συλλογικού ασυνειδήτου!
Ποιο υποκείμενο νοηματοδοτεί;! Εάν αυτό ήτο δυνατό, θα είχε νοηματοδοτήσει και ο κ. Ράμφος. Ποιο νόημα υπάρχει στο πολυσέλιδο κείμενο; Εκτός από την παιδαριώδη του άρνηση της Εκκλησίας, με ταυτόχρονη προαγωγή κατηγοριών “σκέψης”, υπαρξιακού και ψυχολογικού περιεχομένου. Ούτε την πλατωνική φιλοσοφία κατόρθωσε να “ανοίξει”, όπως θα δούμε γρήγορα με την βοήθεια του συναδέλφου του Πορφυρίου, του μανιασμένου αντιχριστιανού Νεοπλατωνικού, μαθητή του Πλωτίνου!
«Στην πράξι της ευαγριανής ασκητικής παραδόσεως, το σώμα απαξιώνεται, σαν κάτεργο της ψυχής, και η εμπάθειά του καταπολεμάται με την σκληραγωγία της κακοπάθειας, κατά το προηγούμενο του Πλάτωνος».
Ας δούμε λεπτομερώς αυτό το στρατηγικό σημείο του συστήματος των πνευματικών παραστάσεων του κ. Ράμφου!
Ας πάμε για λίγο στο λεγόμενο Ευαγγέλιο της Ασκητικής του Πορφυρίου, στο γράμμα του προς Μαρκέλλαν! 12, 30-13.
«δώρον θεού παν αναφαίρετον˙ ώστε ου δώσει, ο μη καθέξεις!».
Δεν δίνει ο θεός δώρα τα οποία δεν μπορούν να κρατηθούν για πάντα!
«ων δη του σώματος απαλλαγείσα ου δεκθήση, εκείνων καταφρόνει!».
Όσα δώρα θα χαθούν μαζί με τον θάνατο του σώματος, καταφρόνησέ τα!
«ουδέ δει προ καιρού τινος την αίτησιν ποιείσθαι, αλλ’ όταν σοι ο θεός, εν σοι ούσαν, φύσει την ορθήν αίτησιν φανερώση!».
Με αυτά τα δώρα μάλιστα και αυτός ενοπτρίζεται!
«Ακήρατον γαρ εκείνου το κάλλος, και φως το ζωτικόν αληθεία διαλάμπον! Ταυτ’ ουν θέλε και αιτού τον θεόν ή θέλει τε και έστιν αυτός!».
Ο άνθρωπος λοιπόν ταυτίζεται με το θεό διττώς! Και με την θέληση και με το είναι!
«Ας ακολουθήσει λοιπόν ο μεν νους τω θεώ, ενοπτριζόμενος τη ομοιώσει θεόν, τω δε νω η ψυχή, τη δ’ αυ ψυχή υπηρετείτω το σώμα!».
Δεν υπήρχε άφεσις των αμαρτιών, τα δώρα του θεού δεν ήταν η νίκη στον θάνατο, η νίκη κατά του πονηρού, η ελευθερία του ανθρώπου από την άγνοια, η υπόσχεση της Βασίλειας! Ούτε ο θεός βεβαίως ήταν ο ίδιος. Ο θεός του Πορφυρίου και του Πλάτωνος είναι του ΠΑΝΤΟΣ ΟΜΟΙΩΜΑ!
Αυτόν τον θεό συνεχίζει να πιστεύει ο κ. Ράμφος, απλώς πρόσθεσε στο ομοίωμα αυτό, το σεαυτώ είδωλον.
Η ομοίωσις λοιπόν με το Ακήρατον κάλλος, η Μελέτη θανάτου, υποχρέωνε τους Φιλοσόφους στην Ασκητική ζωή!
Και προειδοποιεί ο καημένος Πορφύριος τον κ. Ράμφο!
«Εφ’ όσον τις το σώμα ποθεί και τα του σώματος σύμφυλα, επί τοσούτον αγνοεί τον θεόν, και της εκείνου ενοράσεως εαυτόν απεσκότισε, καν παρά πάσι τοις ανθρώποις ως θεός δοξάζηται!».
Πώς σχολιάζει όμως ο κ. Ράμφος τον αδελφό του Πορφύριο; Σκληρά και αληθινά! Σελίς 134 του βιβλίου!
«Όταν μας απορροφά πλήρως η νοερά ομοίωσι προς τον Θεό, παραιτούμαστε από στόχους προσωπικούς είτε συλλογικούς και παραλύουμε εκκρεμείς μεταξύ επιγνώσεως εαυτού και αξιών που δεν είναι δικές του! Διαμορφώνεται ταυτότητα στην κοινότητα των ομοίων και υποβιβάζεται η ατομικότης του σώματος και του πρακτικού λόγου!». Σκληρή η αλήθεια και σωστά του τα ψάλλει, αλλά από τον κ. Ράμφο απουσιάζει παντελώς το θέμα του θανάτου! Δεν φρικιά και δεν οδύρεται, δεν έχει εννοήσει ακόμη τον θάνατο! Ίσως να’ χει γεννηθεί αθάνατος. Αυτός ξέρει!
Δεν χάνει όμως μόνο τον θάνατο, της Αρχαίας φιλοσοφίας τον στύλο, χάνει ξαφνικά και τον προσανατολισμό του και μέσα στο ίδιο του το κείμενο συσκοτίζεται και αποδίδει τα του Πορφυρίου στους Χριστιανούς! Σελίς 135! «Η πνευματική μεταμόρφωσι εν ονόματι της οποίας υποτιμούμε το σώμα, είναι νοσηρή ψευδαίσθηση». Τώρα ξαφνικά την ευθύνη φέρουν οι Χριστιανοί!
Και η Ανάσταση; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Ράμφος να ξέχασε την προσδοκία της Αναστάσεως; Είναι δυνατόν δυστυχώς, διότι ο κ. Ράμφος ακολούθησε την σύγχρονη εξέλιξη του νεοπλατωνισμού, την θεοσοφία! Έχασε λοιπόν την Ανάσταση, παρακολουθώντας τις θεοσοφικές διδασκαλίες περί πνευματικού σώματος και πνευματικών αισθήσεων, όπως ακριβώς και για τον ίδιο λόγο ξέχασε και τον θάνατο!
Ο μέγας Ωριγένης, τον οποίο διεκδικούν και οι θεόσοφοι του Ινδουισμού, αναφέρεται στο πνευματικό σώμα, όταν προσπαθεί να εισχωρήσει στο μέγα Μυστήριο της Αναστάσεως των σωμάτων! Ο Ωριγένης είναι ολοκληρωτικά δοσμένος στην πνευματική ερμηνεία των λόγων της Εκκλησίας, εναντίον του Γράμματος που σκοτώνει! Η Ατομικότης του σώματος και η Ιστορική δράση, που συγκλονίζουν τον κ. Ράμφο, νομίζω θα τον άφηναν αδιάφορο!
Η Αλήθεια και η Ιστορία για τον Ωριγένη ήταν το ίδιο πράγμα, μόνον για τον κ. Ράμφο είναι πρόβλημα, διότι αδιαφορεί και για την αλήθεια! Βλέπει παντού λάθη, αδιέξοδα, το τραίνο της προόδου να χάνεται εμπρός μας. Γιατί δεν μας περιγράφει πώς προόδευσε ο ίδιος, για να τον μιμηθούμε και ασχολείται αποκλειστικά με τους λόγους που δεν προοδεύουμε εμείς; Και η εσωτερικότης του; Η ενδοσκόπηση; Φέρει δηλαδή την ευθύνη μας;
Η Αλήθεια είναι πως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας παραδοσιακός Έλληνας, ίσως ούτε ένας παραδοσιακός Χριστιανός. Διαφορετικά δεν θα δοξαζόταν με τόσες προχειρότητες που μας έχει φορτώσει! Μας καλεί να γίνουμε αυτό που ήδη είμαστε! Έχει το θέμα έτοιμο και το αναπτύσσει δημιουργικά. Σαν τους μυθιστοριογράφους οι οποίοι γράφουν για την άλωση της Κων/πόλεως! Με το θέμα έτοιμο, με ωραίες λέξεις, χωρίς όμως περιεχόμενο.
Ο Άγιος Συμεών εισάγει λοιπόν, για τον δοξασμένο άνδρα, την ενδοσκόπηση! Η εσωτερικότης υπάρχει ήδη, όπως είδαμε, στην πλατωνική φιλοσοφία, αλλά τελειοποιείται από τον Αυγουστίνο! Υποτίθεται πως η εσωτερικότης ξεκινά τον σύγχρονο πολιτισμό, τον μοντέρνο κόσμο. Δεν γνωρίζουμε όμως το θέμα από κοντά, νομίζω! Ας δούμε λίγες λεπτομέρειες!
Ένας μεγάλος σύγχρονος μελετητής της αρχαιότητος, ο John Rist, στο βιβλίο του “Αυγουστίνος, το βάπτισμα της αρχαίας σκέψης” δηλώνει απερίφραστα πως ο Αυγουστίνος προσκολλάται στην εσωτερικότητα για να γλιτώσει από την παιδική ασθένεια του πνεύματός του, τον σκεπτικισμό:
«Μέσω της ενδοστρέφειας (μιάς δυνάμεως της ψυχής) μπορούμε να αποκτήσουμε σε κάποιο βαθμό μια θεωρία της Αλήθειας (που είναι ο θεός) μέσα μας, παρότι είναι πέρα από μας! Τοιουτοτρόπως μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι σταθερό και αναλλοίωτο, κάτι μέσα μας που δεν είναι μια εικόνα κατασκευασμένη από προβληματικές αναγνώσεις γύρω από τον εαυτό μας και τον εξωτερικό κόσμο αλλά είναι μια συνάντηση με τον αΐδιο θεό!».
Και η Edith Stein, συνεχίζει το λόγο του Rist και εξελίσσει και φωτίζει αυτή τη μυστηριώδη ενδοσκόπησι. «Πεπερασμένο και Αιώνιο Είναι»! «ο Αυγουστίνος ο οποίος πάνω απ’ όλα αναζήτησε την οδό προς τον θεό, αναχωρώντας από το εσωτερικό μας είναι, και ο οποίος τόνισε επανειλημμένως την αυθυπέρβαση του δικού μας είναι προς το αληθινό είναι, φανέρωσε παρ’ όλα αυτά, την αδυναμία μας να συλλάβουμε και να γνωρίσουμε τον Ασύλληπτο»! Πώς είναι δυνατόν αυτή η αμφιβολία, αυτή η απιστία, να αφορά στην Ελληνική Φιλοσοφία και ακόμη περισσότερο στην Εκκλησιαστική ζωή; Αυτό μόνον οι Νεοέλληνες φιλοσοφούντες το γνωρίζουν! Όποιος έχει σώας τας φρένας καταλαβαίνει καθαρά πως άβυσσος χωρίζει την Εκκλησία από την εικονική πραγματικότητα του Αυγουστίνου και του Δυτικού πολιτισμού το υποκείμενο!
Ποιος όμως έχει σήμερα πια σώας τας φρένας; Ας ακούσουμε για λίγο τον Απ. Παύλο, τι λέει εν προκειμένω στην προς Ρωμαίους Α, 29:
«και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία, μεστούς φθόνου, καταλάλους, θεοστυγείς, αλαζόνας! Ού μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι!»
Τί μας λέει ο Απόστολος Παύλος λοιπόν; Ότι αυτός ο αδόκιμος νους δεν βρίσκει στα κείμενα των Πατέρων κάτι ωρισμένο, ούτε και ο,τιδήποτε. Βρίσκει αντίθετα ότι χρήζουν γονιμοποιήσεως και “συνουσίας”. Βρίσκει αμοιβαίο δόσιμο θεού και ανθρώπου! Η τεχνητή γονιμοποίηση σαν ερμηνευτική μέθοδος! Οι Έλληνες συνεχίζουν να είναι θερμόαιμοι!
Υπάρχει όμως και κάτι καινούργιο. Στο κείμενό του, ο κ. Ράμφος ονομάζει τον θεό πατέρα! Για πολλούς νεοπλατωνικούς λόγους και κυρίως γιατί αρνείται την θεότητα του Χριστού!
Τελειώνοντας όμως θα ήθελα να παρουσιάσω, όσο το δυνατόν, την ορθόδοξη διδασκαλία για τις αερολογίες που μας φόρτωσαν οι πανεπιστημιακοί μας διδάσκαλοι!
Κάλλιστος Αγγελικούδης, Περί της Ενώσεως με το Θεό!
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, τόμος Ε΄, § 7.
«Τρισί τρόποις επιβαίνει (ανεβαίνει) ο νους τη του Θεού θεωρία! ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΕΤΕΡΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΤΩΝ! Ο πρώτος τρόπος εκτελείται με τον ΝΟΥ, με χρήση της θελήσεώς του συνοδευόμενης από τη φαντασία. Το πέρας αυτής της θεωρίας είναι τα σχετικά με τον Θεόν, τα περί τον Θεόν. Τα οποία εφαντάσθησαν και των Ελλήνων οι παίδες.
Ο δε δεύτερος είναι υπερφυής, μόνου Θεού θελήσει και φωτισμώ γινόμενος. Τότε ο νους βρίσκεται ολόκληρος υπό τη θεία κατοχή και αρπάζεται σε θείες αποκαλύψεις και γεύεται απόρρητα μυστήρια του Θεού και βλέπει την έκβαση των μελλόντων.
Ο μεταξύ τούτων τρόπος συνάπτεται εν μέρει και με τους δύο. Όσο εργάζεται με τη δική του θέλησι και φαντασία, είναι σύμφωνος με τον αυτοκίνητο τρόπο! Με τον ετεροκίνητο δε κοινωνεί, εφ’ όσον υπό της θείας ελλάμψεως ΕΝΟΥΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ και αρρήτως ορά τον Θεόν, ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΕΑΥΤΟΥ ΝΟΕΡΑΣ ΕΝΩΣΕΩΣ! Γιατί τότε εγκαταλείπει όλα όσα περί ΘΕΟΝ ορώνται και λέγονται! Διότι δεν βλέπει πλέον ούτε ΑΓΑΘΑΡΧΙΑ ή την ΘΕΩΣΗ, ούτε τη σοφία ή την δυναμοποιό ισχύ ή την πρόνοια, ούτε άλλο από τα περί τον ΘΕΟΝ! Αλλά είναι όλος γεμάτος από νοερό Φως και Χαρά, η οποία Χαρά ενεργείται υπό θείου πυρός αναμιγμένου με αγάπη!».
Όποιος θέλει. Είπε ο Κύριος. Όποιος δεν θέλει στα γυμναστήρια για κορμάρες ή για πνευματικές κορμάρες! Στην σελ. 106, ο θεόσοφός μας, μας δίνει μαθήματα συγκρητισμού, υπακούοντας στην αγαπημένη του και μοναδική γι’ αυτόν πνευματική άσκηση, τους συνειρμούς. «Έτσι, λέει, οι μυστικοί του Μεσαίωνος – μαζί τους και ο Νέος Θεολόγος – ταύτιζαν το απλό και άυλο φως της νοητής θέας με τον ίδιο τον Χριστό και κατά το πλατωνικό προηγούμενο δέχονταν πως η θεωρία του σε μεταμορφώνει!!».
Εάν πίστευε σε κάτι ο κ. Ράμφος, αυτή την πολύτιμη πληροφορία θα την είχε χρησιμοποιήσει πολύ πιο “γόνιμα”, όπως αρέσκεται να φλυαρεί ο ίδιος. Γιατί την διαφορά της Εκκλησιαστικής εμπειρίας από των Μυστικών όλων των παραδόσεων βαπτίζει ακριβώς υποκείμενο! Και ενδοσκόπηση. Θα καταλάβαινε την βαθειά διαφορά της εμπειρίας του Αγίου Συμεών ακριβώς στους στίχους που κρατά στα χέρια του και παρερμηνεύει!
βλέπων βλέπεται, φιλών φιλείται
και τις μοι δώσει, όπερ έχω πλουσίως,
και που ευρήσω, ον ορώ καθ’ εκάστην;
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
Δυστυχώς ούτε μάτια, ούτε ώτα διαθέτουμε πλέον. Και φρικιώ και οδύρομαι όταν εννοώ την τερατώδη ανοησία μας!
Οι στίχοι αυτοί σημαίνουν απλώς πως μέσα στο απλό και άυλο φως της νοητής θέας, το οποίο δεν είναι το Φως του νοός, υπάρχει και κάτι άλλο. Ένα κέντρο, ένα πρόσωπο, αυτός ο τις, που κάνει την διαφορά κτιστού και ακτίστου!
Δεν μας έχετε ποτέ ξεκαθαρίσει κ. Ράμφο: Εάν αλλάξουμε την φαντασία του Αιωνίου με την φαντασία του Απείρου, τι θα αλλάξη; Θα μπούμε στην Ιστορία, θα τονωθεί η ατομικότητά μας. η πρωτοβουλία μας, το υποκείμενό μας θα διακριθεί, αλλά όλα αυτά δεν βρίσκουν πάλι την ταυτότητά τους στην κοινότητα των ομοίων;
Καταλήγουμε λοιπόν με μερικές υποψίες! Μετά τον λόγο του Αγγελικούδη αρχίζουμε να υποπτευόμαστε πως δεν είναι η ΘΕΩΣΗ, το αιτούμενο στην Εκκλησία, η ολοκλήρωση του ανθρώπου, όπως κοροϊδεύονται μεταξύ τους οι σύγχρονοι θεολογούντες!
Οι πνευματικές αισθήσεις δεν υπερτερούν, στην Εκκλησία, των σωματικών αισθήσεων! Το τριαδικό Ένα του κ. Ράμφου και το καθόλου, δεν αφορούν στον ενανθρωπήσαντα Θεό. Είναι αρκετά γνωστό σε πολλούς, ποιο είναι το “πράγμα” στο οποίο αναφέρονται!
Όπως χρησιμοποιήθηκε δε το όμοιο από τον Πλάτωνα, αποδείκνυε το αιώνιο. Με τις λέξεις δεν μεταμορφώνεται το αιώνιο σε άπειρο! Αποδείκνυε την αθανασία της ψυχής. Εύγλωττα, το ξεκαθαρίζει ξανά ο Πορφύριος. Κατά Βοηθού, Απόσπασμα 1.
Αυτίκα λόγον ισχυρόν είναι δοκουντα τω πλάτωνι εις παράστασιν της ψυχής αθανασίας, τον εκ του Ομοίου. Ει γαρ Ομοία τω θείω και αθανάτω και αειδεί και αδιαλύτω και ουσιωμένω και συνεστώτι εν αφθαρσία, πώς ου του γένους αν είη του κατά το παράδειγμα;
Καλά Χριστούγεννα!
Αμέθυστος
Τα μοντέρνα μυαλά της Νέας Ελλάδος απέκτησαν, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, “πόρτα”! Τον φιλόσοφο – πορτιέρη τους! Μια εξέλιξη του φιλοσόφου – φύλακα της Ιδανικής πολιτείας. Χάριν αυτής της Ιδανικής πολιτείας, ο κ. Ράμφος ανέλαβε το δυσάρεστο έργο να κλείσει όλες τις πόρτες του επέκεινα που με τόσο θαυμαστό τρόπο είχε ανοίξει ο Πλάτων!
“Έκλεισε” ήδη, κατά την άποψί του, τις πόρτες του Φαίδωνα και του Συμποσίου και τώρα φιλοδοξεί να κλείση την πύλη προς την Βασιλεία, που άνοιξε με τόσες θυσίες η Ανατολική Εκκλησία! Στόχος του και πάλι ο Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος, στο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε τελευταίως, από τις Εκδόσεις Κανάκη.
Οι συνεργάτες, του καλαίσθητου τόμου και συγγραφείς του, είναι όλοι τους εκπρόσωποι του Δυτικού πολιτισμού, όπως και το σύνολο της βιβλιογραφίας τους! Άνθρωποι των πανεπιστημίων, θεολόγοι του γραφείου, έμπειροι της καρέκλας, οι τραγέλαφοι του Αριστοτέλη, πιστεύουν πως θα ερμηνεύσουν τον Άγιο Συμεών καλύτερα από τον Παλαμά! Σαν ποιητή! Σε μια αποθέωση της Sola Scriptura!
Ο κ. Ράμφος δηλώνει ευθύς εξ’ αρχής πως ο σκοπός του είναι θεραπευτικός. Στην παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας υπάρχει πρόβλημα, το οποίο επηρεάζει άμεσα το παρόν του Ελληνικού πολιτισμού και της μοντέρνας νοοτροπίας και το πρόβλημα αυτό πρόκειται να ανιχνευθεί εύκολα μέσα στην ερμηνεία του τρίτου ύμνου του Αγίου Συμεών. Αφήνοντας κατά μέρος το επαναλαμβανόμενο ολίσθημα του κ. Ράμφου, ο οποίος ταυτίζει παράδοση και παρελθόν, ας ξεκινήσουμε:
Μοναχός, όστις αμιγής έστι κόσμω και αεννάως ομιλεί Θεώ μόνω – γράφει ο Άγιος.
Μοναχός είναι όποιος από τον κόσμο αμίαντος αέναα μιλεί με μόνο τον Θεό, μεταφράζει ο κ. Ράμφος!
Θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε την ανάγνωση ήδη σ’ αυτό το σημείο!
Μας τα είπε όλα, μ’ αυτό το φθηνό αλαζονικό του ύφος!
Χάριν της παραδόσεώς μας όμως, θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε με τον τρόπο μας!
Θα “ανοίξει” το κείμενο λέει, καταργώντας το ωρισμένο και το ο,τιδήποτε του ποιήματος! Για να αναδειχθεί το αληθινό “μέτρο” των καιρών μας! Τα ιστορικά στοιχεία παντρεμένα με τις πνευματικές παραστάσεις του ερμηνευτή!
“Θα ερμηνεύση μιαν εμπειρία αμοιβαίου δοσίματος Θεού και ανθρώπου!” Μια υπερβατική “συνουσία” λοιπόν, η οποία αφήνει μιαν οξύμωρο αίσθηση πληρότητος! Μιαν ένωση με τον Θεό εντός μας και στον κόσμο μας!
Γι’ αυτό ο μοναχός “βλέπει” τον Θεό και “βλέπεται” από εκείνον, υπάρχει ταυτοχρόνως υποκείμενο της θέας και αντικείμενό της! “Το αντικείμενο δίνεται μονοδιάστατα, το υποκείμενο νοηματοδοτεί και τα δύο συνυπάρχουν σε μια σχέσι δυνατότητος!”
Ο συγγραφεύς μας είναι απολύτως άπειρος της πνευματικής ζωής της Εκκλησίας. Οι παραπάνω διευκρινίσεις του θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει στον Γιούνγκ, όταν προσπαθούσε να αφομοιώση τα αρχέτυπα του συλλογικού ασυνειδήτου!
Ποιο υποκείμενο νοηματοδοτεί;! Εάν αυτό ήτο δυνατό, θα είχε νοηματοδοτήσει και ο κ. Ράμφος. Ποιο νόημα υπάρχει στο πολυσέλιδο κείμενο; Εκτός από την παιδαριώδη του άρνηση της Εκκλησίας, με ταυτόχρονη προαγωγή κατηγοριών “σκέψης”, υπαρξιακού και ψυχολογικού περιεχομένου. Ούτε την πλατωνική φιλοσοφία κατόρθωσε να “ανοίξει”, όπως θα δούμε γρήγορα με την βοήθεια του συναδέλφου του Πορφυρίου, του μανιασμένου αντιχριστιανού Νεοπλατωνικού, μαθητή του Πλωτίνου!
«Στην πράξι της ευαγριανής ασκητικής παραδόσεως, το σώμα απαξιώνεται, σαν κάτεργο της ψυχής, και η εμπάθειά του καταπολεμάται με την σκληραγωγία της κακοπάθειας, κατά το προηγούμενο του Πλάτωνος».
Ας δούμε λεπτομερώς αυτό το στρατηγικό σημείο του συστήματος των πνευματικών παραστάσεων του κ. Ράμφου!
Ας πάμε για λίγο στο λεγόμενο Ευαγγέλιο της Ασκητικής του Πορφυρίου, στο γράμμα του προς Μαρκέλλαν! 12, 30-13.
«δώρον θεού παν αναφαίρετον˙ ώστε ου δώσει, ο μη καθέξεις!».
Δεν δίνει ο θεός δώρα τα οποία δεν μπορούν να κρατηθούν για πάντα!
«ων δη του σώματος απαλλαγείσα ου δεκθήση, εκείνων καταφρόνει!».
Όσα δώρα θα χαθούν μαζί με τον θάνατο του σώματος, καταφρόνησέ τα!
«ουδέ δει προ καιρού τινος την αίτησιν ποιείσθαι, αλλ’ όταν σοι ο θεός, εν σοι ούσαν, φύσει την ορθήν αίτησιν φανερώση!».
Με αυτά τα δώρα μάλιστα και αυτός ενοπτρίζεται!
«Ακήρατον γαρ εκείνου το κάλλος, και φως το ζωτικόν αληθεία διαλάμπον! Ταυτ’ ουν θέλε και αιτού τον θεόν ή θέλει τε και έστιν αυτός!».
Ο άνθρωπος λοιπόν ταυτίζεται με το θεό διττώς! Και με την θέληση και με το είναι!
«Ας ακολουθήσει λοιπόν ο μεν νους τω θεώ, ενοπτριζόμενος τη ομοιώσει θεόν, τω δε νω η ψυχή, τη δ’ αυ ψυχή υπηρετείτω το σώμα!».
Δεν υπήρχε άφεσις των αμαρτιών, τα δώρα του θεού δεν ήταν η νίκη στον θάνατο, η νίκη κατά του πονηρού, η ελευθερία του ανθρώπου από την άγνοια, η υπόσχεση της Βασίλειας! Ούτε ο θεός βεβαίως ήταν ο ίδιος. Ο θεός του Πορφυρίου και του Πλάτωνος είναι του ΠΑΝΤΟΣ ΟΜΟΙΩΜΑ!
Αυτόν τον θεό συνεχίζει να πιστεύει ο κ. Ράμφος, απλώς πρόσθεσε στο ομοίωμα αυτό, το σεαυτώ είδωλον.
Η ομοίωσις λοιπόν με το Ακήρατον κάλλος, η Μελέτη θανάτου, υποχρέωνε τους Φιλοσόφους στην Ασκητική ζωή!
Και προειδοποιεί ο καημένος Πορφύριος τον κ. Ράμφο!
«Εφ’ όσον τις το σώμα ποθεί και τα του σώματος σύμφυλα, επί τοσούτον αγνοεί τον θεόν, και της εκείνου ενοράσεως εαυτόν απεσκότισε, καν παρά πάσι τοις ανθρώποις ως θεός δοξάζηται!».
Πώς σχολιάζει όμως ο κ. Ράμφος τον αδελφό του Πορφύριο; Σκληρά και αληθινά! Σελίς 134 του βιβλίου!
«Όταν μας απορροφά πλήρως η νοερά ομοίωσι προς τον Θεό, παραιτούμαστε από στόχους προσωπικούς είτε συλλογικούς και παραλύουμε εκκρεμείς μεταξύ επιγνώσεως εαυτού και αξιών που δεν είναι δικές του! Διαμορφώνεται ταυτότητα στην κοινότητα των ομοίων και υποβιβάζεται η ατομικότης του σώματος και του πρακτικού λόγου!». Σκληρή η αλήθεια και σωστά του τα ψάλλει, αλλά από τον κ. Ράμφο απουσιάζει παντελώς το θέμα του θανάτου! Δεν φρικιά και δεν οδύρεται, δεν έχει εννοήσει ακόμη τον θάνατο! Ίσως να’ χει γεννηθεί αθάνατος. Αυτός ξέρει!
Δεν χάνει όμως μόνο τον θάνατο, της Αρχαίας φιλοσοφίας τον στύλο, χάνει ξαφνικά και τον προσανατολισμό του και μέσα στο ίδιο του το κείμενο συσκοτίζεται και αποδίδει τα του Πορφυρίου στους Χριστιανούς! Σελίς 135! «Η πνευματική μεταμόρφωσι εν ονόματι της οποίας υποτιμούμε το σώμα, είναι νοσηρή ψευδαίσθηση». Τώρα ξαφνικά την ευθύνη φέρουν οι Χριστιανοί!
Και η Ανάσταση; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Ράμφος να ξέχασε την προσδοκία της Αναστάσεως; Είναι δυνατόν δυστυχώς, διότι ο κ. Ράμφος ακολούθησε την σύγχρονη εξέλιξη του νεοπλατωνισμού, την θεοσοφία! Έχασε λοιπόν την Ανάσταση, παρακολουθώντας τις θεοσοφικές διδασκαλίες περί πνευματικού σώματος και πνευματικών αισθήσεων, όπως ακριβώς και για τον ίδιο λόγο ξέχασε και τον θάνατο!
Ο μέγας Ωριγένης, τον οποίο διεκδικούν και οι θεόσοφοι του Ινδουισμού, αναφέρεται στο πνευματικό σώμα, όταν προσπαθεί να εισχωρήσει στο μέγα Μυστήριο της Αναστάσεως των σωμάτων! Ο Ωριγένης είναι ολοκληρωτικά δοσμένος στην πνευματική ερμηνεία των λόγων της Εκκλησίας, εναντίον του Γράμματος που σκοτώνει! Η Ατομικότης του σώματος και η Ιστορική δράση, που συγκλονίζουν τον κ. Ράμφο, νομίζω θα τον άφηναν αδιάφορο!
Η Αλήθεια και η Ιστορία για τον Ωριγένη ήταν το ίδιο πράγμα, μόνον για τον κ. Ράμφο είναι πρόβλημα, διότι αδιαφορεί και για την αλήθεια! Βλέπει παντού λάθη, αδιέξοδα, το τραίνο της προόδου να χάνεται εμπρός μας. Γιατί δεν μας περιγράφει πώς προόδευσε ο ίδιος, για να τον μιμηθούμε και ασχολείται αποκλειστικά με τους λόγους που δεν προοδεύουμε εμείς; Και η εσωτερικότης του; Η ενδοσκόπηση; Φέρει δηλαδή την ευθύνη μας;
Η Αλήθεια είναι πως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας παραδοσιακός Έλληνας, ίσως ούτε ένας παραδοσιακός Χριστιανός. Διαφορετικά δεν θα δοξαζόταν με τόσες προχειρότητες που μας έχει φορτώσει! Μας καλεί να γίνουμε αυτό που ήδη είμαστε! Έχει το θέμα έτοιμο και το αναπτύσσει δημιουργικά. Σαν τους μυθιστοριογράφους οι οποίοι γράφουν για την άλωση της Κων/πόλεως! Με το θέμα έτοιμο, με ωραίες λέξεις, χωρίς όμως περιεχόμενο.
Ο Άγιος Συμεών εισάγει λοιπόν, για τον δοξασμένο άνδρα, την ενδοσκόπηση! Η εσωτερικότης υπάρχει ήδη, όπως είδαμε, στην πλατωνική φιλοσοφία, αλλά τελειοποιείται από τον Αυγουστίνο! Υποτίθεται πως η εσωτερικότης ξεκινά τον σύγχρονο πολιτισμό, τον μοντέρνο κόσμο. Δεν γνωρίζουμε όμως το θέμα από κοντά, νομίζω! Ας δούμε λίγες λεπτομέρειες!
Ένας μεγάλος σύγχρονος μελετητής της αρχαιότητος, ο John Rist, στο βιβλίο του “Αυγουστίνος, το βάπτισμα της αρχαίας σκέψης” δηλώνει απερίφραστα πως ο Αυγουστίνος προσκολλάται στην εσωτερικότητα για να γλιτώσει από την παιδική ασθένεια του πνεύματός του, τον σκεπτικισμό:
«Μέσω της ενδοστρέφειας (μιάς δυνάμεως της ψυχής) μπορούμε να αποκτήσουμε σε κάποιο βαθμό μια θεωρία της Αλήθειας (που είναι ο θεός) μέσα μας, παρότι είναι πέρα από μας! Τοιουτοτρόπως μπορούμε να αποκτήσουμε κάτι σταθερό και αναλλοίωτο, κάτι μέσα μας που δεν είναι μια εικόνα κατασκευασμένη από προβληματικές αναγνώσεις γύρω από τον εαυτό μας και τον εξωτερικό κόσμο αλλά είναι μια συνάντηση με τον αΐδιο θεό!».
Και η Edith Stein, συνεχίζει το λόγο του Rist και εξελίσσει και φωτίζει αυτή τη μυστηριώδη ενδοσκόπησι. «Πεπερασμένο και Αιώνιο Είναι»! «ο Αυγουστίνος ο οποίος πάνω απ’ όλα αναζήτησε την οδό προς τον θεό, αναχωρώντας από το εσωτερικό μας είναι, και ο οποίος τόνισε επανειλημμένως την αυθυπέρβαση του δικού μας είναι προς το αληθινό είναι, φανέρωσε παρ’ όλα αυτά, την αδυναμία μας να συλλάβουμε και να γνωρίσουμε τον Ασύλληπτο»! Πώς είναι δυνατόν αυτή η αμφιβολία, αυτή η απιστία, να αφορά στην Ελληνική Φιλοσοφία και ακόμη περισσότερο στην Εκκλησιαστική ζωή; Αυτό μόνον οι Νεοέλληνες φιλοσοφούντες το γνωρίζουν! Όποιος έχει σώας τας φρένας καταλαβαίνει καθαρά πως άβυσσος χωρίζει την Εκκλησία από την εικονική πραγματικότητα του Αυγουστίνου και του Δυτικού πολιτισμού το υποκείμενο!
Ποιος όμως έχει σήμερα πια σώας τας φρένας; Ας ακούσουμε για λίγο τον Απ. Παύλο, τι λέει εν προκειμένω στην προς Ρωμαίους Α, 29:
«και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία, μεστούς φθόνου, καταλάλους, θεοστυγείς, αλαζόνας! Ού μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι!»
Τί μας λέει ο Απόστολος Παύλος λοιπόν; Ότι αυτός ο αδόκιμος νους δεν βρίσκει στα κείμενα των Πατέρων κάτι ωρισμένο, ούτε και ο,τιδήποτε. Βρίσκει αντίθετα ότι χρήζουν γονιμοποιήσεως και “συνουσίας”. Βρίσκει αμοιβαίο δόσιμο θεού και ανθρώπου! Η τεχνητή γονιμοποίηση σαν ερμηνευτική μέθοδος! Οι Έλληνες συνεχίζουν να είναι θερμόαιμοι!
Υπάρχει όμως και κάτι καινούργιο. Στο κείμενό του, ο κ. Ράμφος ονομάζει τον θεό πατέρα! Για πολλούς νεοπλατωνικούς λόγους και κυρίως γιατί αρνείται την θεότητα του Χριστού!
Τελειώνοντας όμως θα ήθελα να παρουσιάσω, όσο το δυνατόν, την ορθόδοξη διδασκαλία για τις αερολογίες που μας φόρτωσαν οι πανεπιστημιακοί μας διδάσκαλοι!
Κάλλιστος Αγγελικούδης, Περί της Ενώσεως με το Θεό!
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, τόμος Ε΄, § 7.
«Τρισί τρόποις επιβαίνει (ανεβαίνει) ο νους τη του Θεού θεωρία! ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΕΤΕΡΟΚΙΝΗΤΩΣ. ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΤΩΝ! Ο πρώτος τρόπος εκτελείται με τον ΝΟΥ, με χρήση της θελήσεώς του συνοδευόμενης από τη φαντασία. Το πέρας αυτής της θεωρίας είναι τα σχετικά με τον Θεόν, τα περί τον Θεόν. Τα οποία εφαντάσθησαν και των Ελλήνων οι παίδες.
Ο δε δεύτερος είναι υπερφυής, μόνου Θεού θελήσει και φωτισμώ γινόμενος. Τότε ο νους βρίσκεται ολόκληρος υπό τη θεία κατοχή και αρπάζεται σε θείες αποκαλύψεις και γεύεται απόρρητα μυστήρια του Θεού και βλέπει την έκβαση των μελλόντων.
Ο μεταξύ τούτων τρόπος συνάπτεται εν μέρει και με τους δύο. Όσο εργάζεται με τη δική του θέλησι και φαντασία, είναι σύμφωνος με τον αυτοκίνητο τρόπο! Με τον ετεροκίνητο δε κοινωνεί, εφ’ όσον υπό της θείας ελλάμψεως ΕΝΟΥΤΑΙ ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ και αρρήτως ορά τον Θεόν, ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΕΑΥΤΟΥ ΝΟΕΡΑΣ ΕΝΩΣΕΩΣ! Γιατί τότε εγκαταλείπει όλα όσα περί ΘΕΟΝ ορώνται και λέγονται! Διότι δεν βλέπει πλέον ούτε ΑΓΑΘΑΡΧΙΑ ή την ΘΕΩΣΗ, ούτε τη σοφία ή την δυναμοποιό ισχύ ή την πρόνοια, ούτε άλλο από τα περί τον ΘΕΟΝ! Αλλά είναι όλος γεμάτος από νοερό Φως και Χαρά, η οποία Χαρά ενεργείται υπό θείου πυρός αναμιγμένου με αγάπη!».
Όποιος θέλει. Είπε ο Κύριος. Όποιος δεν θέλει στα γυμναστήρια για κορμάρες ή για πνευματικές κορμάρες! Στην σελ. 106, ο θεόσοφός μας, μας δίνει μαθήματα συγκρητισμού, υπακούοντας στην αγαπημένη του και μοναδική γι’ αυτόν πνευματική άσκηση, τους συνειρμούς. «Έτσι, λέει, οι μυστικοί του Μεσαίωνος – μαζί τους και ο Νέος Θεολόγος – ταύτιζαν το απλό και άυλο φως της νοητής θέας με τον ίδιο τον Χριστό και κατά το πλατωνικό προηγούμενο δέχονταν πως η θεωρία του σε μεταμορφώνει!!».
Εάν πίστευε σε κάτι ο κ. Ράμφος, αυτή την πολύτιμη πληροφορία θα την είχε χρησιμοποιήσει πολύ πιο “γόνιμα”, όπως αρέσκεται να φλυαρεί ο ίδιος. Γιατί την διαφορά της Εκκλησιαστικής εμπειρίας από των Μυστικών όλων των παραδόσεων βαπτίζει ακριβώς υποκείμενο! Και ενδοσκόπηση. Θα καταλάβαινε την βαθειά διαφορά της εμπειρίας του Αγίου Συμεών ακριβώς στους στίχους που κρατά στα χέρια του και παρερμηνεύει!
βλέπων βλέπεται, φιλών φιλείται
και τις μοι δώσει, όπερ έχω πλουσίως,
και που ευρήσω, ον ορώ καθ’ εκάστην;
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
Δυστυχώς ούτε μάτια, ούτε ώτα διαθέτουμε πλέον. Και φρικιώ και οδύρομαι όταν εννοώ την τερατώδη ανοησία μας!
Οι στίχοι αυτοί σημαίνουν απλώς πως μέσα στο απλό και άυλο φως της νοητής θέας, το οποίο δεν είναι το Φως του νοός, υπάρχει και κάτι άλλο. Ένα κέντρο, ένα πρόσωπο, αυτός ο τις, που κάνει την διαφορά κτιστού και ακτίστου!
Δεν μας έχετε ποτέ ξεκαθαρίσει κ. Ράμφο: Εάν αλλάξουμε την φαντασία του Αιωνίου με την φαντασία του Απείρου, τι θα αλλάξη; Θα μπούμε στην Ιστορία, θα τονωθεί η ατομικότητά μας. η πρωτοβουλία μας, το υποκείμενό μας θα διακριθεί, αλλά όλα αυτά δεν βρίσκουν πάλι την ταυτότητά τους στην κοινότητα των ομοίων;
Καταλήγουμε λοιπόν με μερικές υποψίες! Μετά τον λόγο του Αγγελικούδη αρχίζουμε να υποπτευόμαστε πως δεν είναι η ΘΕΩΣΗ, το αιτούμενο στην Εκκλησία, η ολοκλήρωση του ανθρώπου, όπως κοροϊδεύονται μεταξύ τους οι σύγχρονοι θεολογούντες!
Οι πνευματικές αισθήσεις δεν υπερτερούν, στην Εκκλησία, των σωματικών αισθήσεων! Το τριαδικό Ένα του κ. Ράμφου και το καθόλου, δεν αφορούν στον ενανθρωπήσαντα Θεό. Είναι αρκετά γνωστό σε πολλούς, ποιο είναι το “πράγμα” στο οποίο αναφέρονται!
Όπως χρησιμοποιήθηκε δε το όμοιο από τον Πλάτωνα, αποδείκνυε το αιώνιο. Με τις λέξεις δεν μεταμορφώνεται το αιώνιο σε άπειρο! Αποδείκνυε την αθανασία της ψυχής. Εύγλωττα, το ξεκαθαρίζει ξανά ο Πορφύριος. Κατά Βοηθού, Απόσπασμα 1.
Αυτίκα λόγον ισχυρόν είναι δοκουντα τω πλάτωνι εις παράστασιν της ψυχής αθανασίας, τον εκ του Ομοίου. Ει γαρ Ομοία τω θείω και αθανάτω και αειδεί και αδιαλύτω και ουσιωμένω και συνεστώτι εν αφθαρσία, πώς ου του γένους αν είη του κατά το παράδειγμα;
Καλά Χριστούγεννα!
Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)