Τρίτη 31 Μαΐου 2011
ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (AUGENBLICKE IN GRIECHENLAND) (2)
Συνέχεια από : Σάββατο, 14 Μαΐου 2011
Το ελληνικό τοπίο μπορεί να απογοητεύση, όπως είναι σήμερα, την πρώτη ματιά, αλλά μόνον την πρώτη. Η σημερινή Ελλάδα είναι μια αποδασωμένη χώρα, και γι’ αυτό υπάρχει μια ορισμένη σκληρότητα των περιμέτρων, που την περιπαίζει βέβαια το φως με τη δική του πνευματώδη, τρυφερή ζωή. Αναζητούμε όμως μάταια τους «ξεσηκωμένους λόφους», που γοήτευαν απ’ την ακροθαλασσιά προς το εσωτερικό της στεριάς τον Φαλμεράιερ, ή το πυκνό δάσος από ευγενείς καστανιές, πλατάνια και δρυς, με χιλιάδες θάμνους ανάμεσά τους, στο οποίο κατήλθε από μιαν επικίνδυνη πλαγιά. Αλλ’ οι ξεσηκωμένοι λόφοι βρίσκονταν στα περίχωρα της Τραπεζούντας· το πυκνό δάσος το κοίταζε απ’ τη ράχη του Άθωνα· μέχρι και σήμερα έχει η χερσόνησος του Βόλου, το προστατευμένο επιφύλαγμα της μητέρας του σουλτάνου επί αιώνες, τα περίφημά της δάση της καστανιάς· κι όλ’ αυτά βρίσκονται έξω απ’ την αληθινή Ελλάδα. Η Αττική είχε όμως πια ένα μοναδικό, μικρό δάσος, κι αυτό το πυρπόλησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, για να απομακρύνουν τον βασιλιά, του οποίου η έπαυλις βρίσκονταν στο μέσον· η κάποτε «πυκνόφυλλη Βοιωτία» είναι μια πετρώδης λεκάνη, μ’ ένα σιταροχώραφο, ένα άλσος ελαιών εδώ κι εκεί. Αλλ’ αυτό το σκληρό και ξηρό τοπίο φέρει στοιχεία ωραιότητας, που η ανάμνησή τους δεν σπαταλάται ποτέ.
«Η κοιλάδα της Λακεδαιμονίας, μέσα στην οποίαν εκτείνεται σε πολύ πλατειά κοίτη χαλικιών ως ένας ασήμαντος ποταμός ο Ευρώτας, κλείνεται προς την ανατολή απ’ την οροσειρά του Μενελάιου, προς τη δύση απ’ τον Ταΰγετο· μετρά στο πλάτος μερικά χιλιόμετρα· επιδίδεται σε συστροφές· ανάμεσα σε σκληρούς λόφους κατακλίνονται πλευρικά γελαστές κοιλάδες· αυτό το εύκαμπτο, που καλεί την ψυχή, αυτό που φεύγει πάλι προς τα πέρα, συνδέεται καλώς με το υπέρυθρο Μενελάιο, που ανέρχεται σε παθητικά άνδηρα (εξώστες)· αλλά όλος αυτός ο ρομαντισμός υποχωρεί μπροστά στη γαλήνια μεγαλοπρέπεια του Ταΰγετου.
HUGO VON HOFMANNSTHAL
Το ελληνικό τοπίο μπορεί να απογοητεύση, όπως είναι σήμερα, την πρώτη ματιά, αλλά μόνον την πρώτη. Η σημερινή Ελλάδα είναι μια αποδασωμένη χώρα, και γι’ αυτό υπάρχει μια ορισμένη σκληρότητα των περιμέτρων, που την περιπαίζει βέβαια το φως με τη δική του πνευματώδη, τρυφερή ζωή. Αναζητούμε όμως μάταια τους «ξεσηκωμένους λόφους», που γοήτευαν απ’ την ακροθαλασσιά προς το εσωτερικό της στεριάς τον Φαλμεράιερ, ή το πυκνό δάσος από ευγενείς καστανιές, πλατάνια και δρυς, με χιλιάδες θάμνους ανάμεσά τους, στο οποίο κατήλθε από μιαν επικίνδυνη πλαγιά. Αλλ’ οι ξεσηκωμένοι λόφοι βρίσκονταν στα περίχωρα της Τραπεζούντας· το πυκνό δάσος το κοίταζε απ’ τη ράχη του Άθωνα· μέχρι και σήμερα έχει η χερσόνησος του Βόλου, το προστατευμένο επιφύλαγμα της μητέρας του σουλτάνου επί αιώνες, τα περίφημά της δάση της καστανιάς· κι όλ’ αυτά βρίσκονται έξω απ’ την αληθινή Ελλάδα. Η Αττική είχε όμως πια ένα μοναδικό, μικρό δάσος, κι αυτό το πυρπόλησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, για να απομακρύνουν τον βασιλιά, του οποίου η έπαυλις βρίσκονταν στο μέσον· η κάποτε «πυκνόφυλλη Βοιωτία» είναι μια πετρώδης λεκάνη, μ’ ένα σιταροχώραφο, ένα άλσος ελαιών εδώ κι εκεί. Αλλ’ αυτό το σκληρό και ξηρό τοπίο φέρει στοιχεία ωραιότητας, που η ανάμνησή τους δεν σπαταλάται ποτέ.
Δεν πάτησα το έδαφος της Σπάρτης και είδα μόνον από μακριά τις κορφές του Ταΰγετου ν’ αστράφτουν διαμέσου του αέρα, αλλά διάβασα περισσότερο από μια φορά σε απόσταση χρόνων τις σελίδες, που έγραψε πάνω σ’ αυτό ο Maurice Barrés και που είναι οι πιο ωραίες στο ωραίο βιβλίο, που το ονομάζει «Ταξίδι προς τη Σπάρτη». Είναι το τέλειο παράδειγμα μιας περιγραφής, που είναι ενθουσιώδης και ταυτόχρονα συγκρατημένη. Απεικονίζουν συγχρόνως μιαν οροσειρά και την ψυχή ενός μη συνηθισμένου ανθρώπου, που παρατηρεί αυτήν την οροσειρά· οι αιχμές και τα βάραθρα του Ταΰγετου μιλούσαν σ’ αυτόν τον πολιτικό, αυτόν τον εγκεφαλιστή και ονειροπόλο, μια γλώσσα, που η ψυχή του είναι οργανωμένη να την εννοήση απολύτως. Τίποτα δεν είναι λιγότερο ασαφές ή αισθηματικό απ’ την ώθηση, που δέχεται απ’ το πρώτο κοίταγμα αυτής της οροσειράς· ο Ταΰγετος τον αγγίζει, όπως η ξαφνική όψη του ξίφους και του δόρατος τον νεαρό Αχιλλέα, που ήταν κρυμμένος ανάμεσα στις γυναίκες της Σκύρου. Η περιγραφή του είναι, όπως κάθε έργο ενός αληθινού συγγραφέα, μοναδική και αμετάφραστη. Αισθάνομαι, πόσο την καταστρέφω, και δεν μπορώ ωστόσο να μην αποθέσω εδώ, προς χάριν του αντικειμένου, τη μιαν αποφασιστική παράγραφο.
«Η κοιλάδα της Λακεδαιμονίας, μέσα στην οποίαν εκτείνεται σε πολύ πλατειά κοίτη χαλικιών ως ένας ασήμαντος ποταμός ο Ευρώτας, κλείνεται προς την ανατολή απ’ την οροσειρά του Μενελάιου, προς τη δύση απ’ τον Ταΰγετο· μετρά στο πλάτος μερικά χιλιόμετρα· επιδίδεται σε συστροφές· ανάμεσα σε σκληρούς λόφους κατακλίνονται πλευρικά γελαστές κοιλάδες· αυτό το εύκαμπτο, που καλεί την ψυχή, αυτό που φεύγει πάλι προς τα πέρα, συνδέεται καλώς με το υπέρυθρο Μενελάιο, που ανέρχεται σε παθητικά άνδηρα (εξώστες)· αλλά όλος αυτός ο ρομαντισμός υποχωρεί μπροστά στη γαλήνια μεγαλοπρέπεια του Ταΰγετου.
Ο Ταΰγετος στρατοπεδεύει πάνω σ’ ένα πανίσχυρο βάθρο, που προσφέρει στο μάτι πτυχές αμυδρότητας· στην κατώτερή του ζώνη χαράσσονται βαθειά φαράγγια, γεμάτα με κυανούν σκότος και δάση – και τον οπλίζουν προεξέχοντες σκόπελοι και ισχυρές επάλξεις. Αυτά τα ισχυρά προτειχίσματα εμφανίζονται, όπως ακριβώς κατά την επίθεση, μπροστά στην πεδιάδα, και βλέπεις να πέφτουν πολεμικά σαν αποθνήσκοντες ήρωες στις πλαγιές μεμονωμένα χωριά. Πάνω από ένα τέτοιο θεμέλιο υψώνονται φοβεροί απόκρημνοι βράχοι, πάνω απ’ αυτούς δραπετεύει, ως μια τρίτη ζώνη, η περιοχή των παγετώνων και των χιονοστιβάδων, και πάνω ακόμα κι απ’ αυτήν διευθετείται, στα ύψη, η αλυσίδα των απότομων κορυφών, αξιοθαύμαστη στην πολλαπλότητα των μορφών… Οποία δύναμη και οποίο μεγαλείο στην άνοδο αυτού του βουνού, πόσο ήσυχα πιέζει το βάρος του πάνω στην πεδιάδα, που περιπλέκει ψιθυρίζοντας με ηδονή τα πόδια του, και πώς τινάζεται σε επτά χιονώδεις κορυφές προς τον ουρανό! Ποτέ δεν θα μπορέση να παραστήση επαρκώς η τόλμη ενός συγγραφέα αυτήν τη λάμψη κι αυτήν τη δύναμη σ’ αυτό που βαραίνει, ποτέ αυτά τα αποφασισμένα, έντονα, απορρίπτοντα κάθε ανάμεικτο τόνο χρώματα, ποτέ τις μεγαλοπρεπείς πραγματικές διαφορετικότητες, που διαβαθμίζονται με αταραξία απ’ την περιοχή που κατοικούν οι ανθισμένες πορτοκαλιές μέχρι τον σπινθηροβόλο παγετώνα η μια μετά την άλλη…»
Δεν θέλω να αναλάβω, να θέσω την απόπειρα μιας δεύτερης περιγραφής, που θα είχε το ηρωϊκό του ελληνικού τοπίου ως αντικείμενο, δίπλα σ’ αυτές τις γραμμές, που τα λένε όλα, όσα μπορεί να πη κανείς, χωρίς να παρεκκλίνη στο ρομαντικό, γι’ αυτό το τοπίο· και είναι βέβαια οι πλαγιές του Ταΰγετου, όπου τοποθετεί η φαντασία μας – κι αυτή του Γκαίτε – τον γάμο του Φάουστ με την Ελένη. Δοκίμασα όμως μια φορά, να περιγράψω ένα ηπιώτερο στοιχείο αυτού του τοπίου, και μάλιστα ένα, που επαναλαμβάνεται συχνότερα , έτσι ώστε να αισθάνεται, όποιος έχει ταξιδέψει στην Ελλάδα, την ανάμνηση αυτού ή εκείνου του τοπίου που επιθυμεί: εννοώ την εσπερινή προσέγγιση σ’ ένα μοναχικά τοποθετημένο ανδρικό μοναστήρι, και θέλω να ανακαλέσω σε μένα και σ’ αυτούς, που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, εκείνην την κοντινή ακόμα στο τρυφερό βίωμα περιγραφή.
«…Είχαμε ιππεύσει αυτήν την ημέρα εννιά ή δέκα ώρες, και δεν είχαμε συναντήσει τίποτα στην επίπεδη πετρώδη λεκάνη του ανηφορίζοντος υψιπέδου παρά έναν βοσκό εδώ κι εκεί, με τα πρόβατά του, ή μια χελώνα ανάμεσα σε μικρούς ευωδιάζοντες θάμνους, που διέσχιζε τον δρόμο. Κατά το εσπέρας φάνηκε μακριά ένα χωριό, αλλά το προσπεράσαμε. Έφταναν τώρα κωδωνοκρουσίες κοπαδιών από μακριά και κοντά, τα μουλάρια προχωρούσαν ζωηρότερα και αναρροφούσαν την ευωσμία, που μας προϋπαντούσε απ’ τη στενεύουσα κοιλάδα: από ακακίες, από χαμοκέρασα και θυμάρι. Αισθανόσουν, πώς έκλειναν τα κυανά βουνά και πώς ήταν αυτή η κοιλάδα το τέλος όλου του δρόμου. Ιππεύαμε επί μακρόν ανάμεσα σε δυό φράχτες από αγριοτριανταφυλλιές, μετά ανάμεσα σε χαμηλά τείχη· από πίσω υπήρχαν καρποφόροι κήποι· ένας ηλικιωμένος άντρας υδροβατούσε, μ’ ένα κλαδευτήρι στο χέρι, μέχρι το στήθος μέσα σε ανθισμένους φράχτες τριανταφυλλιών. Το μοναστήρι έπρεπε να είναι εντελώς κοντά, και εκπλησσόσουν, να μην το βλέπης: τότε ανοίχτηκε στο τείχος στ’ αριστερά μια μικρή πόρτα, και στην πόρτα ακουμπούσε ένας μοναχός. Ήταν νέος, είχε μιαν ξανθή γενειάδα, με μιαν τομή, που θύμιζε βυζαντινές προσωπογραφίες, μια γρυπή μύτη, ανήσυχα γαλανά μάτια· μας χαιρέτησε, κλίνοντας κι απλώνοντας τα χέρια. Αφιππεύσαμε, κι αυτός προηγήθηκε. Περπατήσαμε σ’ έναν διάδρομο, σ’ ένα δωμάτιο, βγήκαμε στον εξώστη του δωματίου και είδαμε, πως βρισκόμασταν στο μέσον του μοναστηριού: το μοναστήρι ήταν χτισμένο μέσα στο βουνό, και το δωμάτιό μας, που ήταν ισόγειο εισερχόμενοι απ’ τον κήπο, βρίσκονταν εδώ δυό ορόφους ψηλά στην αυλή της μονής. Η παλιά εκκλησία, με τη λάμψη της εσπέρας στα χιλιόχρονα υπέρυθρα τείχη και τους τρούλλους της, έκλεινε τη μια πλευρά, κι οι άλλες τρεις σχηματίζονταν από κατοικήματα, όπως αυτό που στεκόμασταν, κι οι μικροί εξώστες ήταν ανοιχτοκύανοι ή κιτρινωποί ή χλωμοπράσινοι. Όλα ανέπνεαν ειρήνη και μια γλυκασμένη από ευωδία χαρά. Κάτω μουρμούριζε μια βρύση. Μοναχοί, με μαύρα μακριά ενδύματα, με το ψηλό μαύρο κάλυμμα της κεφαλής πάνω απ’ τα ωραία πρόσωπα, που τα περιέβαλε μια μαύρη σαν την έβενο γενειάδα, μετέβαιναν μέσα απ’ την αυλή, εξαφανίζονταν στην πόρτα της εκκλησίας, ακουμπούσαν στους εξώστες, κατέρχονταν μιαν ανοιχτή κλίμακα. Στην εκκλησία άρχισαν να άδουν ημίφωνες φωνές ψαλμούς, σύμφωνα με μιαν παμπάλαια μελωδική. Οι φωνές ανυψώνονταν και χαμήλωναν, ήταν κάτι το ατελεύτητο, εξίσου μακριά από θρήνο κι από απόλαυση, κάτι το πανηγυρικό, που επιθυμούσε να ηχήση έτσι απ’ την αιωνιότητα και πέρα μακριά στην αιωνιότητα· πάνω απ’ την αυλή, επανέψαλαν νεαρές φωνές τη μελωδία… Είμασταν στο μέσον του παρόντος· αυτό που μας περιέβαλε, ήταν τα ιερά έθιμα της ανατολικής χριστιανικής εκκλησίας. Αλλ’ οι χειρονομίες, το μεγαλείο, ο ήχος της φωνής, ο ρυθμός ακόμα της υπόκλισης: της προσκύνησης (der Proskynese) – αυτό είναι το Βυζάντιο κι είναι παλιότερο απ’ το Βυζάντιο. Οι γκιώνηδες καλούσαν έξω στον κήπο· τα τζιτζίκια μεγαλοφωνούσαν· εκεί που βρίσκονταν ο αποσπερίτης, εκεί έλαμπε αόρατος πίσω από σκοτεινά βουνά ο Παρνασσός, κι εκεί – στην πλευρά του βουνού – βρίσκονταν οι Δελφοί. Πουθενά δεν είμασταν πιο απομακρυσμένοι απ’ τη λάμψη εκείνου του βυθισμένου εθνικού κόσμου και ποτέ στην πραγματικότητα τόσο ψηλαφητά κοντά του· κι όταν εμφανίστηκε σ’ ένα παράθυρο το κεφάλι ενός αγοριού του μοναστηριού, ενός αληθινά ωραίου, χαριέντως αυτοσυνείδητου, του ίδιου, που είχε επαναψάλει πριν την ιερή μελωδία, τότε δεν υπήρχε τίποτα πλησιέστερο, απ’ το να ανταλλάξουμε αυτόν τον ιερομαθητή μ’ έναν άλλον, και να μετενδύσουμε μ’ αυτά εδώ τα έθιμα, που ήταν για μας μυστηριώδη κι ωστόσο αντιληπτά, μιαν άλλη μορφή, και ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά να την αγγίξουμε μια χίμαιρα τουλάχιστον της υψηλής αρχαιότητας, όπως εκεί που πιστέψαμε σ’ αυτό το φωκαϊκό προαύλιο του ναού πως βλέπουμε το αγόρι τον Ίωνα του Σοφοκλή για μια στιγμή ενσαρκωμένο μπροστά μας και πως αναπνέουμε έναν μ’ αυτό αέρα».
(Μετάφραση του πρώτου μέρους του βιβλίου: Hugo von Hofmannstahl, Augenblicke in Griechenland, με τον τίτλο Griechenland – Ελλάδα,των εκδόσεων Insel, 2001)
Αμέθυστος
Παίρνουν τα όπλα από τους Εθνοφύλακες. “Ένα ντουφέκι 100 ψυχές θά γλυτώση”
πηγή : olympia
Παίρνουν τα όπλα από τους Εθνοφύλακες – Φοβούνται ταραχές;
(Μην δούμε και καμμία περίεργη απαγόρευση για το κυνήγι… Μην ξεχνάτε την πρόσφατη αλλαγή της διαδικασίας εκδόσεως αδειών που στην ουσία αποσκοπούσε στο να χαρτογραφήσει τα κυνηγετικά που υπάρχουν στην Ελλάδα)
(Δεν έχει σημασία που και αν πιστεύει ο καθένας για την προφητεία που ακολουθεί μετά την είδηση. Σημασία έχει ότι ο αγώνας είναι μονόδρομος και απαιτεί προετοιμασία)
Την αφαίρεση του οπλισμού των Μονάδων Εθνοφυλακής της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας αποφάσισε η κυβέρνηση και ήδη το μέτρο εφαρμόζεται με την ειδοποίηση των εθνοφυλάκων να επιστρέψουν άμεσα τα όπλα τους. Είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά που αφαιρείται από την Εθνοφυλακή ο οπλισμός της σε αυτές τις περιοχές που συνορεύουν με την Αλβανία και τα Σκόπια και ενώ υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες για επικείμενη δραστηριοποίηση μονάδων του UCC, ειδικά στην δυτική Μακεδονία.
Η αφαίρεση του οπλισμού γίνεται εξαιρετικά εσπευσμένα και χαρακτηριστικό είναι ότι δεν παραδίδονται τα πυρομαχικά (που θα απαιτούσαν προετοιμασία υποδοχής και ειδικές συνθήκες μεταφοράς και φύλαξης, αλλά μόνο τα όπλα των Εθνοφυλάκων.
Ο Πατροκοσμάς ακριβώς στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας είπε :
43. “Θά σάς ζητήσουν τά ντουφέκια· νά έχετε διπλά· νά δώσετε τό ένα καί νά κρατήσετε τό άλλο. Ένα ντουφέκι 100 ψυχές θά γλυτώση”.
Φίλιππος
Παίρνουν τα όπλα από τους Εθνοφύλακες – Φοβούνται ταραχές;
(Μην δούμε και καμμία περίεργη απαγόρευση για το κυνήγι… Μην ξεχνάτε την πρόσφατη αλλαγή της διαδικασίας εκδόσεως αδειών που στην ουσία αποσκοπούσε στο να χαρτογραφήσει τα κυνηγετικά που υπάρχουν στην Ελλάδα)
(Δεν έχει σημασία που και αν πιστεύει ο καθένας για την προφητεία που ακολουθεί μετά την είδηση. Σημασία έχει ότι ο αγώνας είναι μονόδρομος και απαιτεί προετοιμασία)
Την αφαίρεση του οπλισμού των Μονάδων Εθνοφυλακής της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας αποφάσισε η κυβέρνηση και ήδη το μέτρο εφαρμόζεται με την ειδοποίηση των εθνοφυλάκων να επιστρέψουν άμεσα τα όπλα τους. Είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά που αφαιρείται από την Εθνοφυλακή ο οπλισμός της σε αυτές τις περιοχές που συνορεύουν με την Αλβανία και τα Σκόπια και ενώ υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες για επικείμενη δραστηριοποίηση μονάδων του UCC, ειδικά στην δυτική Μακεδονία.
Η αφαίρεση του οπλισμού γίνεται εξαιρετικά εσπευσμένα και χαρακτηριστικό είναι ότι δεν παραδίδονται τα πυρομαχικά (που θα απαιτούσαν προετοιμασία υποδοχής και ειδικές συνθήκες μεταφοράς και φύλαξης, αλλά μόνο τα όπλα των Εθνοφυλάκων.
Ο Πατροκοσμάς ακριβώς στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας είπε :
43. “Θά σάς ζητήσουν τά ντουφέκια· νά έχετε διπλά· νά δώσετε τό ένα καί νά κρατήσετε τό άλλο. Ένα ντουφέκι 100 ψυχές θά γλυτώση”.
Φίλιππος
ΜΟΝΟ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΠΑΜΕ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ!!!!!
Το αναδημοσιεύω από το ιστολόγιο Μέγας Αλέξανδρος:
ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ BLOGS/ SITES ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ : ΠΡΟΣΟΧΗ ... ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ!!!!
ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΑΣ:
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/nwo_28.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/nwo.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/blog-post_8583.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/httpreal-democracygrel.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/tyxaio.html
http://isxys.blogspot.com/2011/05/blog-post_4344.html
ΜΟΝΟ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΠΑΜΕ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ!!!!!
Ποσειδώνας
Πηγή : ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ kookfamily
ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ BLOGS/ SITES ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ : ΠΡΟΣΟΧΗ ... ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ!!!!
ΠΡΟΣΟΧΗ ...ΠΡΟΣΟΧΗ ...ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!!!!
ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ!!!!!ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΑΣ:
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/nwo_28.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/nwo.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/blog-post_8583.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/httpreal-democracygrel.html
http://alexander-hellas.blogspot.com/2011/05/tyxaio.html
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΞΕΣΚΕΠΑΣΑΜΕ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΣΒΗΣΑΝ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΟΥΣ....ΜΗΝ ΣΑΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΟΥΝ, ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΛΛΑ BLOGS:
http://isxys.blogspot.com/2011/05/blog-post_4344.html
ΜΟΝΟ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΠΑΜΕ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ!!!!!
Ποσειδώνας
Πηγή : ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ kookfamily
Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών. Τι πρέπει να αλλάξει, πως πρέπει να δράσουμε
Πηγή : Αντίφωνο
Γιώργος Κοντογιώργης
Μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους και στις πλατείες είναι αδιέξοδες, διότι δεν αίρουν την αιτία του προβλήματος, που είναι η μονοπωλιακή συγκέντρωση του συνόλου της πολιτικής εξουσίας στα χέρια των νομέων του κράτους. Όταν η κοινωνία των πολιτών, έχοντας εκτονωθεί ή εξαντληθεί, θα επιστρέφει στα σπίτια της, οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να διαλέγονται και να συναποφασίζουν με τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς φορείς των μηχανισμών (τους χορηγούς ισχύος, χρήματος, επικοινωνίας κλπ), που τους κρατούν όμηρους στην πολιτική επιφάνεια.
Είναι επείγον να αντιληφθούμε ότι θεμελιώδη αιτία του σημερινού προβλήματος αποτελεί το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό. Το πολιτικό προσωπικό κατέχει κατά τρόπο αδιαίρετο και την ιδιότητα του εντολοδόχου και του εντολέα, ενώ η κοινωνία των πολιτών είναι εγκιβωτισμένη στην ιδιωτική σφαίρα. Με όχημα το πολιτικό αυτό σύστημα και τον αναπόφευκτο εκφυλισμό του σε μια δυναστική κομματοκρατία, οι δυνάμεις που ορίζουν την παγκόσμια τάξη κατάφεραν να ελέγξουν το κράτος και να επιβάλουν την πολιτική τους κυριαρχία επί της κοινωνίας των πολιτών.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η κοινωνία των πολιτών καλείται:
(α) να πάρει την πολιτεία στα χέρια της, να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που αναιρούν την αντιπροσωπευτική αρχή της πολιτείας, που της αφαιρούν την ιδιότητα του εντολέα. Να επεξεργασθεί προτάσεις νόμων που θα καταργούν τον κατοχικό χαρακτήρα του κράτους και τη δυναστική κομματοκρατία, που θα εξαρτούν το πολιτικό προσωπικό από την κοινωνία των πολιτών, που θα καταργούν την "ασυλία" του και θα το υπάγουν απευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα, που θα παρέχουν στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό. Να επεξεργασθεί, τέλος, τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει.
(β) να περικυκλώσει ειρηνικά, αλλά μαζικά τη Βουλή (κατά προτίμηση σε ώρα ολομέλειας) και το Μαξίμου (όταν θα συνεδριάζει ο μονάρχης πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του) και να αξιώσει την υπερψήφιση των νομοθετικών της προτάσεων. Εν ανάγκη να μην τους αφήσει να αποχωρήσουν εάν δεν τις ψηφίσουν ή να απαιτήσει την προσέλευσή τους γι'αυτό. Να συνεχίσει έτσι με επιμονή, ώσπου να κατοχυρωθεί ότι η βούληση της κοινωνίας των πολιτών θα διατυπώνεται θεσμικά και θα συνεκτιμάται υποχρεωτικά στις πολιτικές τους αποφάσεις. Να τους υπενθυμίσει με σαφήνεια ότι αυτή (η κοινωνία των πολιτών) αποτελεί τον λόγο ύπαρξης και του κράτους και του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας. Ότι η κοινωνία των πολιτών, και όχι το κράτος, ενσαρκώνει και διερμηνεύει το έθνος. Ότι το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών οφείλει να αποτελεί το μοναδικό "τέλος" της πολιτικής τους λειτουργίας. Ότι αυτή, η κοινωνία, και όχι αυτοί, οι πολιτικοί, είναι αρμόδια να μορφοποιήσει τις πολιτικές που θα συνάδουν με το κοινό συμφέρον. Ότι η θέση της κοινωνίας είναι μέσα στην πολιτεία, όχι στις πλατείες. Και ότι ο χρόνος της εν λευκώ εξουσιοδότησης που τους παρέχει το σύστημα να διερμηνεύουν τη βούλησή της και να προσδιορίζουν το συμφέρον της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ήρθε η ώρα η κοινωνία των πολιτών να διεκδικήσει τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος ώστε η ψήφος της να αποκτήσει αντιπροσωπευτικό (και όχι απλώς νομιμοποιητικό) περιεχόμενο. Αντί να δεοντολογεί, πιέζοντας την εξουσία να ενεργήσει υπέρ του κοινού συμφέροντος, να αναλάβει η ίδια την αρμοδιότητα της συναπόφασης. Να ανακτήσει το δικαίωμα του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" των πολιτικών, την ιδιότητα του εντολέα, αντί να αποδέχεται τον εγκλεισμό της στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνοντάς τους να αλωνίζουν και να νέμονται το κράτος από κοινού με τους ποικιλώνυμους της διαπλοκής συγκατανευσιφάγους.
Την ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει επίγνωση των αιτίων του προβλήματος και θα διακηρύξει το τέλος του "κοινωνικού συμβολαίου" που της επέβαλαν μονομερώς οι νομείς του κράτους, που θα διατυπώσει με ρητό τρόπο την αξίωσή της να γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας και όχι υπήκοος, που θα αντιληφθεί ότι αποτελεί την πρωτογενή πηγή κάθε εξουσίας και, φυσικά, της δικής τους ύπαρξης, θα διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της δύναμής της. Την ημέρα εκείνη το πολιτικό προσωπικό θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της άρνησης και, συνακόλουθα, της οπισθοδρόμησης, ο οποίος θα το εκθέσει ανεπανόρθωτα ως αυταρχικό και στη μεταβολή του σε προσήλυτη θεραπαινίδα της κοινωνίας των πολιτών και απλό εντολοδόχο του συμφέροντός της. Στο διακύβευμα αυτό, το συγκριτικό πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο χρόνος του (μη δημοκρατικού και μη αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος, που γέννησε η εξερχόμενη από τη μεσαιωνική δεσποτεία Ευρώπη, και της εκφυλιστικής του εκδοχής της κομματοκρατίας, έχει παρέλθει. Ούτε το ίδιο, ούτε η εξω-πολιτειακή δράση που επιφυλάσσεται στην κοινωνία των πολιτών, μπορεί να ανατρέψει τη μονοσήμαντη πολιτική ηγεμονία των "αγορών" που διαφεντεύει την πλανητική "δικαιοταξία".
Οπωσδήποτε, η πολιτική τάξη δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αρνηθεί στην κοινωνία των πολιτών το δικαίωμα να άρει, εφόσον το επιθυμεί, την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα που αποκλείει τη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων.
Γιώργος Κοντογιώργης
Μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους και στις πλατείες είναι αδιέξοδες, διότι δεν αίρουν την αιτία του προβλήματος, που είναι η μονοπωλιακή συγκέντρωση του συνόλου της πολιτικής εξουσίας στα χέρια των νομέων του κράτους. Όταν η κοινωνία των πολιτών, έχοντας εκτονωθεί ή εξαντληθεί, θα επιστρέφει στα σπίτια της, οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να διαλέγονται και να συναποφασίζουν με τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς φορείς των μηχανισμών (τους χορηγούς ισχύος, χρήματος, επικοινωνίας κλπ), που τους κρατούν όμηρους στην πολιτική επιφάνεια.Είναι επείγον να αντιληφθούμε ότι θεμελιώδη αιτία του σημερινού προβλήματος αποτελεί το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό. Το πολιτικό προσωπικό κατέχει κατά τρόπο αδιαίρετο και την ιδιότητα του εντολοδόχου και του εντολέα, ενώ η κοινωνία των πολιτών είναι εγκιβωτισμένη στην ιδιωτική σφαίρα. Με όχημα το πολιτικό αυτό σύστημα και τον αναπόφευκτο εκφυλισμό του σε μια δυναστική κομματοκρατία, οι δυνάμεις που ορίζουν την παγκόσμια τάξη κατάφεραν να ελέγξουν το κράτος και να επιβάλουν την πολιτική τους κυριαρχία επί της κοινωνίας των πολιτών.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η κοινωνία των πολιτών καλείται:
(α) να πάρει την πολιτεία στα χέρια της, να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που αναιρούν την αντιπροσωπευτική αρχή της πολιτείας, που της αφαιρούν την ιδιότητα του εντολέα. Να επεξεργασθεί προτάσεις νόμων που θα καταργούν τον κατοχικό χαρακτήρα του κράτους και τη δυναστική κομματοκρατία, που θα εξαρτούν το πολιτικό προσωπικό από την κοινωνία των πολιτών, που θα καταργούν την "ασυλία" του και θα το υπάγουν απευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα, που θα παρέχουν στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό. Να επεξεργασθεί, τέλος, τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει.
(β) να περικυκλώσει ειρηνικά, αλλά μαζικά τη Βουλή (κατά προτίμηση σε ώρα ολομέλειας) και το Μαξίμου (όταν θα συνεδριάζει ο μονάρχης πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του) και να αξιώσει την υπερψήφιση των νομοθετικών της προτάσεων. Εν ανάγκη να μην τους αφήσει να αποχωρήσουν εάν δεν τις ψηφίσουν ή να απαιτήσει την προσέλευσή τους γι'αυτό. Να συνεχίσει έτσι με επιμονή, ώσπου να κατοχυρωθεί ότι η βούληση της κοινωνίας των πολιτών θα διατυπώνεται θεσμικά και θα συνεκτιμάται υποχρεωτικά στις πολιτικές τους αποφάσεις. Να τους υπενθυμίσει με σαφήνεια ότι αυτή (η κοινωνία των πολιτών) αποτελεί τον λόγο ύπαρξης και του κράτους και του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας. Ότι η κοινωνία των πολιτών, και όχι το κράτος, ενσαρκώνει και διερμηνεύει το έθνος. Ότι το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών οφείλει να αποτελεί το μοναδικό "τέλος" της πολιτικής τους λειτουργίας. Ότι αυτή, η κοινωνία, και όχι αυτοί, οι πολιτικοί, είναι αρμόδια να μορφοποιήσει τις πολιτικές που θα συνάδουν με το κοινό συμφέρον. Ότι η θέση της κοινωνίας είναι μέσα στην πολιτεία, όχι στις πλατείες. Και ότι ο χρόνος της εν λευκώ εξουσιοδότησης που τους παρέχει το σύστημα να διερμηνεύουν τη βούλησή της και να προσδιορίζουν το συμφέρον της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ήρθε η ώρα η κοινωνία των πολιτών να διεκδικήσει τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος ώστε η ψήφος της να αποκτήσει αντιπροσωπευτικό (και όχι απλώς νομιμοποιητικό) περιεχόμενο. Αντί να δεοντολογεί, πιέζοντας την εξουσία να ενεργήσει υπέρ του κοινού συμφέροντος, να αναλάβει η ίδια την αρμοδιότητα της συναπόφασης. Να ανακτήσει το δικαίωμα του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" των πολιτικών, την ιδιότητα του εντολέα, αντί να αποδέχεται τον εγκλεισμό της στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνοντάς τους να αλωνίζουν και να νέμονται το κράτος από κοινού με τους ποικιλώνυμους της διαπλοκής συγκατανευσιφάγους.
Την ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει επίγνωση των αιτίων του προβλήματος και θα διακηρύξει το τέλος του "κοινωνικού συμβολαίου" που της επέβαλαν μονομερώς οι νομείς του κράτους, που θα διατυπώσει με ρητό τρόπο την αξίωσή της να γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας και όχι υπήκοος, που θα αντιληφθεί ότι αποτελεί την πρωτογενή πηγή κάθε εξουσίας και, φυσικά, της δικής τους ύπαρξης, θα διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της δύναμής της. Την ημέρα εκείνη το πολιτικό προσωπικό θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της άρνησης και, συνακόλουθα, της οπισθοδρόμησης, ο οποίος θα το εκθέσει ανεπανόρθωτα ως αυταρχικό και στη μεταβολή του σε προσήλυτη θεραπαινίδα της κοινωνίας των πολιτών και απλό εντολοδόχο του συμφέροντός της. Στο διακύβευμα αυτό, το συγκριτικό πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο χρόνος του (μη δημοκρατικού και μη αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος, που γέννησε η εξερχόμενη από τη μεσαιωνική δεσποτεία Ευρώπη, και της εκφυλιστικής του εκδοχής της κομματοκρατίας, έχει παρέλθει. Ούτε το ίδιο, ούτε η εξω-πολιτειακή δράση που επιφυλάσσεται στην κοινωνία των πολιτών, μπορεί να ανατρέψει τη μονοσήμαντη πολιτική ηγεμονία των "αγορών" που διαφεντεύει την πλανητική "δικαιοταξία".
Οπωσδήποτε, η πολιτική τάξη δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αρνηθεί στην κοινωνία των πολιτών το δικαίωμα να άρει, εφόσον το επιθυμεί, την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα που αποκλείει τη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων.
HERACLES TO ALEXANDER THE GREAT: Η απάντηση ήρθε από την Οξφόρδη
Πηγή : Τρελο-Γιάννης
Με μια σεμνή τελετή εγκαινίων άνοιξε στο Ashmolean Museum of Art & Archaeology της Οξφόρδης η μεγάλη έκθεση για το βασίλειο των αρχαίων Μακεδόνων, του οίκου των Τεμενιδών, με τίτλο:
Παράλληλα, το Μουσείο Ashmolean αποτελεί πόλο έλξης για ακαδημαϊκούς και φοιτητές από όλο τον κόσμο. Το 2010, μετά τη μεγάλη ανακαίνιση του μουσείου, 1,2 εκατομμύρια επισκέπτες πέρασαν τις πύλες του.
Τα εκθέματα παρουσιάζουν μία πιο καθημερινή και ολοκληρωμένη εικόνα της περιόδου της ακμής του βασιλείου των Μακεδόνων, αλλά και των περιόδων πριν από το Φίλιππο. Η έκθεση χωρίζεται σε τρία τμήματα: αντικείμενα που σχετίζονται με το βασιλιά και τις δραστηριότητές του, αντικείμενα που δείχνουν την ξεχωριστή θέση των γυναικών των Μακεδόνων και εκθέματα από την καθημερινή ζωή στο Παλάτι των Αιγών. Μεταξύ άλλων μπορεί να δει κανείς προσωπικά αντικείμενα του Φιλίππου, όπως το σπαθί του, λόγχες του και τις επικαλαμίδες του, την πρώτη ιστορικά προτομή του Αλέξανδρου, ένα εντυπωσιακό και σχεδόν ανέπαφο στεφάνι από σκαλιστά χρυσά φύλλα βελανιδιάς, μία τοιχογραφία ιδιαίτερης σημασίας που απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τον πατέρα του σε σκηνή από κυνήγι, καθώς και δεκάδες εντυπωσιακά και ζηλευτά ακόμα και σήμερα γυναικεία κοσμήματα.
Οι υπεύθυνοι της έκθεσης χαρακτήρισαν το Παλάτι των Αιγών ως το πιο σημαντικό κτίριο της αρχαίας Ελλάδας μετά τον Παρθενώνα. Η ψυχή της έκθεσης, η διευθύντρια της 17ης Εφορίας Αρχαιοτήτων και μαθήτρια του Ανδρόνικου, Αγγελική Κοτταρίδη τόνισε ότι αποδεικνύεται από τα ευρήματα πως ό, τι ήταν ο Περικλής και η Αθήνα τον 5ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή κέντρο διανόησης και τεχνών, ήταν ο Φίλιππος και η αυλή του τον επόμενο αιώνα.
Ο διακεκριμένος ιστορικός της Οξφόρδης, Ρόμπιν Λέιν Φοξ, στη σύντομη εισαγωγική παρουσίαση της έκθεσης δάκρυσε ενώπιονσυναδέλφων του και δημοσιογράφων, λέγοντας ότι πρόκειται για την κορυφαία αρχαιολογική έκθεση που έχει γνωρίσει. Κατά τον κ. Λέιν Φοξ, το ιστορικό μήνυμα της έκθεσης είναι ταυτόχρονα και πολιτικό: «Οι Μακεδόνες ήταν ένα ελληνόφωνο βασίλειο στη βόρεια Ελλάδα και όσοι Σκοπιανοί υποστηρίζουν ότι εκεί βρίσκεται η Μακεδονία επιδεικνύουν άγνοια και η θέση τους είναι εξωφρενική. Είναι σαν να λένε ότι η Οξφόρδη βρίσκεται στη Λευκορωσία», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ρόμπιν Λέιν Φοξ.
Η έκθεση θα συνεχιστεί έως τις 29 Αυγούστου. Στη συνέχεια, κάποια από τα εκθέματα, ένας περιορισμένος αριθμός, θα ταξιδέψουν έως το Λούβρο για μια γενικότερη έκθεση για τους αρχαίους Μακεδόνες
πηγή
Με μια σεμνή τελετή εγκαινίων άνοιξε στο Ashmolean Museum of Art & Archaeology της Οξφόρδης η μεγάλη έκθεση για το βασίλειο των αρχαίων Μακεδόνων, του οίκου των Τεμενιδών, με τίτλο:
Περιλαμβάνει πρόσφατα ευρήματα από τις συνεχιζόμενες ανασκαφές στις Αιγές, την πρωτεύουσα του βασιλείου του Φιλίππου Β', πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου
«Από τον Ηρακλή στο Μέγα Αλέξανδρο: Θησαυροί από τη βασιλική πρωτεύουσα των Μακεδόνων, ένα Ελληνικό βασίλειο στην εποχή της δημοκρατίας».
Θεωρείται ίσως η σημαντικότερη αρχαιολογική έκθεση για την Ελλάδα στη Βρετανία।
Τα περισσότερα από τα εκθέματα, περίπου το 80%, προβάλλονται για πρώτη φορά στο κοινό, με την Οξφόρδη να επιλέγεται λόγω της στενής σχέσης με την ελληνική αρχαιολογία και ιδίως το Μανόλη Ανδρόνικο, που ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. «Από τον Ηρακλή στο Μέγα Αλέξανδρο: Θησαυροί από τη βασιλική πρωτεύουσα των Μακεδόνων, ένα Ελληνικό βασίλειο στην εποχή της δημοκρατίας».
Θεωρείται ίσως η σημαντικότερη αρχαιολογική έκθεση για την Ελλάδα στη Βρετανία।
Παράλληλα, το Μουσείο Ashmolean αποτελεί πόλο έλξης για ακαδημαϊκούς και φοιτητές από όλο τον κόσμο. Το 2010, μετά τη μεγάλη ανακαίνιση του μουσείου, 1,2 εκατομμύρια επισκέπτες πέρασαν τις πύλες του.
Τα εκθέματα παρουσιάζουν μία πιο καθημερινή και ολοκληρωμένη εικόνα της περιόδου της ακμής του βασιλείου των Μακεδόνων, αλλά και των περιόδων πριν από το Φίλιππο. Η έκθεση χωρίζεται σε τρία τμήματα: αντικείμενα που σχετίζονται με το βασιλιά και τις δραστηριότητές του, αντικείμενα που δείχνουν την ξεχωριστή θέση των γυναικών των Μακεδόνων και εκθέματα από την καθημερινή ζωή στο Παλάτι των Αιγών. Μεταξύ άλλων μπορεί να δει κανείς προσωπικά αντικείμενα του Φιλίππου, όπως το σπαθί του, λόγχες του και τις επικαλαμίδες του, την πρώτη ιστορικά προτομή του Αλέξανδρου, ένα εντυπωσιακό και σχεδόν ανέπαφο στεφάνι από σκαλιστά χρυσά φύλλα βελανιδιάς, μία τοιχογραφία ιδιαίτερης σημασίας που απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τον πατέρα του σε σκηνή από κυνήγι, καθώς και δεκάδες εντυπωσιακά και ζηλευτά ακόμα και σήμερα γυναικεία κοσμήματα.
Οι υπεύθυνοι της έκθεσης χαρακτήρισαν το Παλάτι των Αιγών ως το πιο σημαντικό κτίριο της αρχαίας Ελλάδας μετά τον Παρθενώνα. Η ψυχή της έκθεσης, η διευθύντρια της 17ης Εφορίας Αρχαιοτήτων και μαθήτρια του Ανδρόνικου, Αγγελική Κοτταρίδη τόνισε ότι αποδεικνύεται από τα ευρήματα πως ό, τι ήταν ο Περικλής και η Αθήνα τον 5ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή κέντρο διανόησης και τεχνών, ήταν ο Φίλιππος και η αυλή του τον επόμενο αιώνα.
Ο διακεκριμένος ιστορικός της Οξφόρδης, Ρόμπιν Λέιν Φοξ, στη σύντομη εισαγωγική παρουσίαση της έκθεσης δάκρυσε ενώπιονσυναδέλφων του και δημοσιογράφων, λέγοντας ότι πρόκειται για την κορυφαία αρχαιολογική έκθεση που έχει γνωρίσει. Κατά τον κ. Λέιν Φοξ, το ιστορικό μήνυμα της έκθεσης είναι ταυτόχρονα και πολιτικό: «Οι Μακεδόνες ήταν ένα ελληνόφωνο βασίλειο στη βόρεια Ελλάδα και όσοι Σκοπιανοί υποστηρίζουν ότι εκεί βρίσκεται η Μακεδονία επιδεικνύουν άγνοια και η θέση τους είναι εξωφρενική. Είναι σαν να λένε ότι η Οξφόρδη βρίσκεται στη Λευκορωσία», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ρόμπιν Λέιν Φοξ.
Η έκθεση θα συνεχιστεί έως τις 29 Αυγούστου. Στη συνέχεια, κάποια από τα εκθέματα, ένας περιορισμένος αριθμός, θα ταξιδέψουν έως το Λούβρο για μια γενικότερη έκθεση για τους αρχαίους Μακεδόνες
πηγή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ (29) – Marie-Louise von Franz
Συνέχεια από Κυριακή, 29 Μαΐου 2011
Κεφάλαιο 7 (1ο μέρος)
Η θυσία ή η διάθεση του παλαιού σώματος
Σύμφωνα με το κείμενο του Κομάριου για να γίνει δυνατή η επιστροφή του πνεύματος και της ψυχής στο σώμα πρέπει το τελευταίο να υποστεί κάποιου είδους μεταμόρφωση. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει η ένδειξη ότι πρέπει να μεσολαβήσει κάτι σαν διάλυση ή θυσία του παλαιού σώματος. Πρέπει να βασανισθεί, να δοκιμασθεί στην φωτιά ή κάτι παρόμοιο. Ο άνθρωπος του οποίου αναφέραμε το όνειρο σχετικά με την anima-τσιγγάνα την οποία ακολούθησε στην εκκλησία, διηγήθηκε το ακόλουθο όνειρο στον ψυχαναλυτή του λίγο πριν πεθάνει:
Ένας άνθρωπος που ήταν ο ίδιος ο ονειρευόμενος ή ο καλύτερός φίλος του είχε καταδικαστεί σε εκτέλεση. Ο ονειρευόμενος προσφέρθηκε να γίνει ο εκτελεστής του. Το έκανε ελπίζοντας ότι θα του σώσει την ζωή, επειδή τον θεωρούσε αθώο. Στο χέρι του κρατούσε ένα κοφτερό μαχαίρι και έπρεπε να προσποιείται ότι ήθελε να τον σκοτώσει. Αν πρόδιδε την πρόθεσή του ότι ήθελε να τον σώσει, θα έπρεπε να πληρώσει ο ίδιος με την ζωή του. Χτύπησε τον άνδρα κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και έπειτα τον αναποδογύρισε. Καθώς το έκανε, άκουσε τα κόκκαλά του να τρίζουν και φοβήθηκε μήπως τον μαχαίρωσε πολύ βαθιά. Εκείνη την στιγμή ξύπνησε, με το έντονο συναίσθημα (αν και αυτό δεν αναφερόταν καθόλου στο όνειρο) ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει το κορίτσι που αγαπούσε(1).
Ερμηνεύοντας αυτό το όνειρο με βάση τις συνδέσεις που έκανε ο ίδιος ο ονειρευόμενος(2), η Barbara Hannah σημειώνει ότι ο φίλος που πρέπει να θυσιασθεί συμβολίζει μία πλευρά του ονειρευόμενου που έχει παραμείνει υπερβολικά νεανική, μια πλευρά που θα ήθελε ακόμη να έχει ερωτικές περιπέτειες. Το μαχαίρι που κρατούσε στο όνειρο το είχε χρησιμοποιήσει και στην πραγματικότητα για να σκοτώσει ζώα όταν κυνηγούσε. Προφανώς θα έπρεπε να σκοτώσει αυτό το υπερβολικά νεανικό εσωτερικό του κομμάτι, και να σταματήσει να το προστατεύει κρυφά. Επιπλέον, όπως προσθέτει η Hannah, «αυτός που πρέπει να θυσιασθεί συμβολίζει επίσης την εγωκεντρική βούληση του ονειρευόμενου, την επιθυμία του να ακολουθήσει τα δικά του θελήματα αντί να υποταχθεί στο “θέλημα του θεού”, στους νόμους του εσώτερου εαυτού»(3). Η υπερβολικά νεανική, φιλήδονη πλευρά του άνδρα μπορεί επίσης να θεωρηθεί σαν μία ταύτιση με το σώμα και τις ορμές του. Κατά μία ορισμένη έννοια, ο φόνος εκείνου του μέρους του εαυτού του θα ήταν επίσης μία θυσία του σώματος. Θυσία, όμως, σημαίνει παραίτηση από κάτι για χάρη μιας ανώτερης αυθεντίας, συνήθως ενός θεού ή θεών. Βασικά πρόκειται για τη θυσία του εγωκεντρισμού(4).
Ένας άνδρας που πληγώθηκε σοβαρά κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και βρισκόταν σε κώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν συνήλθε ανέφερε ότι άκουσε την αδελφή του να λέει πως είχε μόνο δύο ώρες ζωής. Εκείνη την στιγμή ξαφνικά ένιωσε ένα συναίσθημα φόβου. Συνειδητοποίησε μία έντονη, αγωνιώδη εσωτερική πάλη, την τελική πάλη της ψυχής πριν από την θυσία. Η πάλη αυτή γινόταν με πλήρη συνείδηση. «Πάντα θα κρατάω στην μνήμη μου εκείνη την στιγμή, είπε. Προσεύχομαι στον θεό να μην ξεθωριάσει ποτέ από την μνήμη μου... Εάν κανείς θέλει να φύγει από αυτή την ζωή με θάρρος, τότε θα πρέπει να την ζήσει με θάρρος»(5).
Η "θυσία" του σώματος με την έννοια της θεοποίησής του βρίσκεται επίσης στο αιγυπτιακό τυπικό της ταρίχευσης. Στο Μουσείο του Καΐρου και στο Λούβρο υπάρχουν δύο παραλλαγές από παλιές, δυστυχώς κατεστραμμένες, και σε μερικά μέρη όχι πολύ ευδιάκριτες, οδηγίες για το πως οι νεκροί θα έπρεπε να ταριχευτούν(6). Κάθε μέρος του σώματος επαλείφεται συγχρόνως με ειδικά λάδια και εκχυλίσματα από φυτά. Αυτά τα λάδια και τα φυτικά εκχυλίσματα θεωρούνται οπωσδήποτε "εκκρίματα" των θεών. Μία αναλυτική περιγραφή αυτών των οδηγιών είναι και η ακόλουθη:
"Έπειτα άλειψε το κεφάλι του δύο φορές με καλό λάδι από μυρτιά και πες του: Ω, Όσιρι, το λάδι της μυρτιάς που προέρχεται από το punt απλώνεται πάνω σου για να ανυψώσει το άρωμά σου σε άρωμα θείο. Το έκκριμα που βρίσκεται πάνω σου προέρχεται από τον Re, και έρχεται για να σε ομορφύνει. Η ψυχή σου περπατάει επάνω στην γη των θεών, επάνω στο σώμα σου. Ο Ώρος είναι επάνω σου. Αυτός που βγαίνει από το λάδι της μυρτιάς, από τον Όσιρι". Στο σημείο αυτό ακολουθεί η επάλειψη του σώματος που οδηγεί στην ένωση με τον θεό Όσιρι. Έπειτα τα σπλάχνα τοποθετούνται σε τέσσερα κανοπικά αγγεία, έτσι ώστε "οι αλοιφές της μούμιας (αυτού του θεού) να μπορέσουν να διεισδύσουν στα μέλη του θεού". Στην συνέχεια η σπονδυλική στήλη εμποτίζεται με λάδι. Έπειτα από αυτές τις αλοιφές λένε στον νεκρό: " Ω, Όσιρι ΝΝ, πάρε στον εαυτό σου αυτό το λάδι... πάρε στον εαυτό σου το υγρό αυτής τη ζωής... πάρε στον εαυτό σου αυτό το λάδι των θεών, το έκκριμα που ήρθε από τον Re, που το εξέπεμψε ο Schow (Schu, ο θεός του αέρα), τον ιδρώτα που ήρθε από τον Geb (τον θεό της γης), τα μέλη του θεού που ήρθαν από τον Όσιρι"...
"Σε εσένα, ΝΝ, έρχονται το χρυσάφι και το ασήμι, ο λίθος lazuli και ο μαλαχίτης. Σε εσένα έρχεται η πορσελάνη για να μεταμορφώσει το πρόσωπό σου, και ο καρνελιανός για να δυναμώσει τις κινήσεις σου...σε εσένα ΝΝ έρχονται τα ενδύματα που ξεπήδησαν από το μάτι του Ώρου, οι ωραίες εκκρίσεις του Sobk (ο θεός - κροκόδειλος Suchos, ο "κύριος του οίκου της ζωής")...σε εσένα έρχεται ο μανδύας από το ιερό του Sobk. Οδηγεί τον δρόμο σου μέσα στο Nun (το αρχέγονο νερό) και στολίζει τα μέλη σου με την ομορφιά του, έτσι ώστε να είσαι όμοιος με τον Re όταν ανεβαίνει προς τα επάνω και όταν κατεβαίνει και να μην πάψεις να υπάρχεις στην αιωνιότητα".
Έπειτα κάποιος ξαπλώνει την μούμια με την πλάτη και επιχρυσώνει τα νύχια των χεριών της. Τα δάχτυλα τυλίγονται με λινές ταινίες, κάθε μια από τις οποίες είναι αφιερωμένη σε έναν ιδιαίτερο θεό. Έπειτα το σώμα τυλίγεται ολόκληρο με ταινίες και το κεφάλι αλείφεται εκ νέου "το κεφάλι σου έρχεται σε εσένα, έτσι ώστε να μην χωριστεί από εσένα. Έρχεται σε εσένα και δεν ξεχωρίζει από εσένα στην αιωνιότητα". Τα χέρια τοποθετούνται έπειτα κατά τέτοιο τρόπο, που να μπορούν να "πιάσουν" ή να "κρατήσουν" όλους τους θεούς και τα πόδια έτσι ώστε να μπορούν να περπατήσουν πάλι. "Τα ρούχα των θεών τοποθετούνται πάνω στα χέρια σου και τα υπέροχα ενδύματα που φορούν οι θεές στα μέλη σου, έτσι ώστε τα χέρια σου να είναι δυνατά και τα πόδια σου ισχυρά". Το κείμενο τελειώνει ως εξής: "σε εσένα, Όσιρι, ΝΝ, έρχεται το λιβάνι που προήλθε από τον Ώρο, η μυρτιά που ήρθε από τον Re, το νίτρο που ήρθε από τον Nechbet, τα φυτά Anchjemi που ήρθαν από τον Όσιρι, το ρετσίνι που ήρθε από τον μεγάλο θεό, το κόμμι που ήρθε από τον ευλογημένο Wennofre (τον Όσιρι)...περπατάς απάνω σε μια γη ασημένια και σε ένα έδαφος χρυσό, είσαι θαμμένος σε μια πλαγιά από μαλαχίτη...βλέπεις το όνομά σου σε κάθε μεριά, την ψυχή σου στον ουρανό, το σώμα σου στο Duat (τον κάτω κόσμο), τα αγάλματά σου στα ιερά. Ω, Όσιρι ΝΝ, μακάρι το όνομά σου να αντέξει στον χρόνο και να παραμείνει μεγαλοπρεπές στο ιερό του Άμμωνα - Re, του βασιλιά των θεών, της ιερής εικόνας, του αρχηγού όλων των θεών στην αιωνιότητα"(7).
Το κείμενο μας πληροφορεί ότι σύμφωνα με την αιγυπτιακή άποψη η μούμια εκπροσωπεί κάτι "μεταμορφωμένο". Πρόκειται για μία χημική διαδικασία θεοποίησης. Το σώμα του νεκρού γίνεται, την ίδια στιγμή, ένα πλήθος από θεούς. Εντούτοις, στην εικόνα του ηλιακού θεού, το σώμα είναι επίσης μια ενότητα όλων των θεών. Στη γλώσσα της ψυχολογίας, το νεκρό σώμα μεταμορφώνεται σε μία εικόνα του συλλογικού ασυνειδήτου, στην ενιαία μορφή του, δηλαδή στο Ταυτό. Κατά την αιγυπτιακή άποψη το Ka (σκιά, σωσίας) και το ba (πνευματική ατομικότητα) του νεκρού ενώνονται αργότερα με το μεταμορφωμένο σώμα του, και αποτελούν μία αδιαίρετη ενότητα. Η ανάσταση είναι λοιπόν μία ενοποίηση του ατομικού εαυτού με τον συλλογικό εαυτό• μία ενσωμάτωση και των δύο στο σώμα που έχει στο μεταξύ υποστεί μεταμόρφωση.
Σημειώσεις
1. Barbara Hannah: "Επιστροφή στο παρελθόν ή ανανέωση στους αρχαίους", σ.198.
2. Αυτόθι, σ.199.
3. Αυτόθι, σ.200.
4. Jung: "Ψυχολογία και θρησκεία", παρ.387-402, ιδιαίτερα η παράγραφος 400.
5. Σημείωση στο έργο του Hampe: "Ο θάνατος λοιπόν είναι κάτι εντελώς διαφορετικό", σ.96.
6. G. Roeder: "Γραπτές πηγές σχετικά με τη θρησκεία", σ.297.
7. Αυτόθι, σ.297 κ.ε.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Κεφάλαιο 7 (1ο μέρος)
Η θυσία ή η διάθεση του παλαιού σώματος
Ένας άνθρωπος που ήταν ο ίδιος ο ονειρευόμενος ή ο καλύτερός φίλος του είχε καταδικαστεί σε εκτέλεση. Ο ονειρευόμενος προσφέρθηκε να γίνει ο εκτελεστής του. Το έκανε ελπίζοντας ότι θα του σώσει την ζωή, επειδή τον θεωρούσε αθώο. Στο χέρι του κρατούσε ένα κοφτερό μαχαίρι και έπρεπε να προσποιείται ότι ήθελε να τον σκοτώσει. Αν πρόδιδε την πρόθεσή του ότι ήθελε να τον σώσει, θα έπρεπε να πληρώσει ο ίδιος με την ζωή του. Χτύπησε τον άνδρα κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και έπειτα τον αναποδογύρισε. Καθώς το έκανε, άκουσε τα κόκκαλά του να τρίζουν και φοβήθηκε μήπως τον μαχαίρωσε πολύ βαθιά. Εκείνη την στιγμή ξύπνησε, με το έντονο συναίσθημα (αν και αυτό δεν αναφερόταν καθόλου στο όνειρο) ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει το κορίτσι που αγαπούσε(1).
Ερμηνεύοντας αυτό το όνειρο με βάση τις συνδέσεις που έκανε ο ίδιος ο ονειρευόμενος(2), η Barbara Hannah σημειώνει ότι ο φίλος που πρέπει να θυσιασθεί συμβολίζει μία πλευρά του ονειρευόμενου που έχει παραμείνει υπερβολικά νεανική, μια πλευρά που θα ήθελε ακόμη να έχει ερωτικές περιπέτειες. Το μαχαίρι που κρατούσε στο όνειρο το είχε χρησιμοποιήσει και στην πραγματικότητα για να σκοτώσει ζώα όταν κυνηγούσε. Προφανώς θα έπρεπε να σκοτώσει αυτό το υπερβολικά νεανικό εσωτερικό του κομμάτι, και να σταματήσει να το προστατεύει κρυφά. Επιπλέον, όπως προσθέτει η Hannah, «αυτός που πρέπει να θυσιασθεί συμβολίζει επίσης την εγωκεντρική βούληση του ονειρευόμενου, την επιθυμία του να ακολουθήσει τα δικά του θελήματα αντί να υποταχθεί στο “θέλημα του θεού”, στους νόμους του εσώτερου εαυτού»(3). Η υπερβολικά νεανική, φιλήδονη πλευρά του άνδρα μπορεί επίσης να θεωρηθεί σαν μία ταύτιση με το σώμα και τις ορμές του. Κατά μία ορισμένη έννοια, ο φόνος εκείνου του μέρους του εαυτού του θα ήταν επίσης μία θυσία του σώματος. Θυσία, όμως, σημαίνει παραίτηση από κάτι για χάρη μιας ανώτερης αυθεντίας, συνήθως ενός θεού ή θεών. Βασικά πρόκειται για τη θυσία του εγωκεντρισμού(4).
Ένας άνδρας που πληγώθηκε σοβαρά κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και βρισκόταν σε κώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν συνήλθε ανέφερε ότι άκουσε την αδελφή του να λέει πως είχε μόνο δύο ώρες ζωής. Εκείνη την στιγμή ξαφνικά ένιωσε ένα συναίσθημα φόβου. Συνειδητοποίησε μία έντονη, αγωνιώδη εσωτερική πάλη, την τελική πάλη της ψυχής πριν από την θυσία. Η πάλη αυτή γινόταν με πλήρη συνείδηση. «Πάντα θα κρατάω στην μνήμη μου εκείνη την στιγμή, είπε. Προσεύχομαι στον θεό να μην ξεθωριάσει ποτέ από την μνήμη μου... Εάν κανείς θέλει να φύγει από αυτή την ζωή με θάρρος, τότε θα πρέπει να την ζήσει με θάρρος»(5).
Η "θυσία" του σώματος με την έννοια της θεοποίησής του βρίσκεται επίσης στο αιγυπτιακό τυπικό της ταρίχευσης. Στο Μουσείο του Καΐρου και στο Λούβρο υπάρχουν δύο παραλλαγές από παλιές, δυστυχώς κατεστραμμένες, και σε μερικά μέρη όχι πολύ ευδιάκριτες, οδηγίες για το πως οι νεκροί θα έπρεπε να ταριχευτούν(6). Κάθε μέρος του σώματος επαλείφεται συγχρόνως με ειδικά λάδια και εκχυλίσματα από φυτά. Αυτά τα λάδια και τα φυτικά εκχυλίσματα θεωρούνται οπωσδήποτε "εκκρίματα" των θεών. Μία αναλυτική περιγραφή αυτών των οδηγιών είναι και η ακόλουθη:
"Έπειτα άλειψε το κεφάλι του δύο φορές με καλό λάδι από μυρτιά και πες του: Ω, Όσιρι, το λάδι της μυρτιάς που προέρχεται από το punt απλώνεται πάνω σου για να ανυψώσει το άρωμά σου σε άρωμα θείο. Το έκκριμα που βρίσκεται πάνω σου προέρχεται από τον Re, και έρχεται για να σε ομορφύνει. Η ψυχή σου περπατάει επάνω στην γη των θεών, επάνω στο σώμα σου. Ο Ώρος είναι επάνω σου. Αυτός που βγαίνει από το λάδι της μυρτιάς, από τον Όσιρι". Στο σημείο αυτό ακολουθεί η επάλειψη του σώματος που οδηγεί στην ένωση με τον θεό Όσιρι. Έπειτα τα σπλάχνα τοποθετούνται σε τέσσερα κανοπικά αγγεία, έτσι ώστε "οι αλοιφές της μούμιας (αυτού του θεού) να μπορέσουν να διεισδύσουν στα μέλη του θεού". Στην συνέχεια η σπονδυλική στήλη εμποτίζεται με λάδι. Έπειτα από αυτές τις αλοιφές λένε στον νεκρό: " Ω, Όσιρι ΝΝ, πάρε στον εαυτό σου αυτό το λάδι... πάρε στον εαυτό σου το υγρό αυτής τη ζωής... πάρε στον εαυτό σου αυτό το λάδι των θεών, το έκκριμα που ήρθε από τον Re, που το εξέπεμψε ο Schow (Schu, ο θεός του αέρα), τον ιδρώτα που ήρθε από τον Geb (τον θεό της γης), τα μέλη του θεού που ήρθαν από τον Όσιρι"...
"Σε εσένα, ΝΝ, έρχονται το χρυσάφι και το ασήμι, ο λίθος lazuli και ο μαλαχίτης. Σε εσένα έρχεται η πορσελάνη για να μεταμορφώσει το πρόσωπό σου, και ο καρνελιανός για να δυναμώσει τις κινήσεις σου...σε εσένα ΝΝ έρχονται τα ενδύματα που ξεπήδησαν από το μάτι του Ώρου, οι ωραίες εκκρίσεις του Sobk (ο θεός - κροκόδειλος Suchos, ο "κύριος του οίκου της ζωής")...σε εσένα έρχεται ο μανδύας από το ιερό του Sobk. Οδηγεί τον δρόμο σου μέσα στο Nun (το αρχέγονο νερό) και στολίζει τα μέλη σου με την ομορφιά του, έτσι ώστε να είσαι όμοιος με τον Re όταν ανεβαίνει προς τα επάνω και όταν κατεβαίνει και να μην πάψεις να υπάρχεις στην αιωνιότητα".
Έπειτα κάποιος ξαπλώνει την μούμια με την πλάτη και επιχρυσώνει τα νύχια των χεριών της. Τα δάχτυλα τυλίγονται με λινές ταινίες, κάθε μια από τις οποίες είναι αφιερωμένη σε έναν ιδιαίτερο θεό. Έπειτα το σώμα τυλίγεται ολόκληρο με ταινίες και το κεφάλι αλείφεται εκ νέου "το κεφάλι σου έρχεται σε εσένα, έτσι ώστε να μην χωριστεί από εσένα. Έρχεται σε εσένα και δεν ξεχωρίζει από εσένα στην αιωνιότητα". Τα χέρια τοποθετούνται έπειτα κατά τέτοιο τρόπο, που να μπορούν να "πιάσουν" ή να "κρατήσουν" όλους τους θεούς και τα πόδια έτσι ώστε να μπορούν να περπατήσουν πάλι. "Τα ρούχα των θεών τοποθετούνται πάνω στα χέρια σου και τα υπέροχα ενδύματα που φορούν οι θεές στα μέλη σου, έτσι ώστε τα χέρια σου να είναι δυνατά και τα πόδια σου ισχυρά". Το κείμενο τελειώνει ως εξής: "σε εσένα, Όσιρι, ΝΝ, έρχεται το λιβάνι που προήλθε από τον Ώρο, η μυρτιά που ήρθε από τον Re, το νίτρο που ήρθε από τον Nechbet, τα φυτά Anchjemi που ήρθαν από τον Όσιρι, το ρετσίνι που ήρθε από τον μεγάλο θεό, το κόμμι που ήρθε από τον ευλογημένο Wennofre (τον Όσιρι)...περπατάς απάνω σε μια γη ασημένια και σε ένα έδαφος χρυσό, είσαι θαμμένος σε μια πλαγιά από μαλαχίτη...βλέπεις το όνομά σου σε κάθε μεριά, την ψυχή σου στον ουρανό, το σώμα σου στο Duat (τον κάτω κόσμο), τα αγάλματά σου στα ιερά. Ω, Όσιρι ΝΝ, μακάρι το όνομά σου να αντέξει στον χρόνο και να παραμείνει μεγαλοπρεπές στο ιερό του Άμμωνα - Re, του βασιλιά των θεών, της ιερής εικόνας, του αρχηγού όλων των θεών στην αιωνιότητα"(7).
Το κείμενο μας πληροφορεί ότι σύμφωνα με την αιγυπτιακή άποψη η μούμια εκπροσωπεί κάτι "μεταμορφωμένο". Πρόκειται για μία χημική διαδικασία θεοποίησης. Το σώμα του νεκρού γίνεται, την ίδια στιγμή, ένα πλήθος από θεούς. Εντούτοις, στην εικόνα του ηλιακού θεού, το σώμα είναι επίσης μια ενότητα όλων των θεών. Στη γλώσσα της ψυχολογίας, το νεκρό σώμα μεταμορφώνεται σε μία εικόνα του συλλογικού ασυνειδήτου, στην ενιαία μορφή του, δηλαδή στο Ταυτό. Κατά την αιγυπτιακή άποψη το Ka (σκιά, σωσίας) και το ba (πνευματική ατομικότητα) του νεκρού ενώνονται αργότερα με το μεταμορφωμένο σώμα του, και αποτελούν μία αδιαίρετη ενότητα. Η ανάσταση είναι λοιπόν μία ενοποίηση του ατομικού εαυτού με τον συλλογικό εαυτό• μία ενσωμάτωση και των δύο στο σώμα που έχει στο μεταξύ υποστεί μεταμόρφωση.
Σημειώσεις
1. Barbara Hannah: "Επιστροφή στο παρελθόν ή ανανέωση στους αρχαίους", σ.198.
2. Αυτόθι, σ.199.
3. Αυτόθι, σ.200.
4. Jung: "Ψυχολογία και θρησκεία", παρ.387-402, ιδιαίτερα η παράγραφος 400.
5. Σημείωση στο έργο του Hampe: "Ο θάνατος λοιπόν είναι κάτι εντελώς διαφορετικό", σ.96.
6. G. Roeder: "Γραπτές πηγές σχετικά με τη θρησκεία", σ.297.
7. Αυτόθι, σ.297 κ.ε.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Joseph Ratzinger «Εισαγωγή στον Χριστιανισμό» (αποσπάσματα) (9)
Συνέχεια από : Κυριακή, 8 Μαΐου 2011
Το δίλημμα της μοντέρνας θεολογίας : Ιησούς ή Χριστός;
Ετσι λοιπόν ο Bultmann παίρνει αυτόν τον δρόμο. Όσoν αφορά τον Ιησού είναι απολύτoυ σπουδαιότητος το «τί» (das Dass), το γεγονός πώς υπήρξε, όσο δέ για τα υπόλοιπα, η πίστη δέν μπορεί να αρπαχτεί σε τόσο αμφίβολες υποθέσεις πάνω στις οποίες δέν υπάρχει καμμία δυνατότης να φτάσουμε σε οποιαδήποτε ιστορική βεβαιότητα, απλώς αναφέρεται αποκλειστικώς στο συμβάν του λόγου στο Κήρυγμα, μέσω του οποίου η κλειστή ανθρώπινη ύπαρξη ανοίγει στην αυθεντικότητα της. Όμως ένα κενό «τί» (Dass) είναι άραγε πιό εύκολο να το υποστηρίξουμε απο ένα γεμάτο περιεχόμενο;
Μήπως αποκτήθηκε οποιοδήποτε κέρδος αρνούμενοι με αδιαφορία το ερώτημα του «τί», τί πράγμα και πώς ήταν αυτός ο Ιησούς, εξαρτώντας αντιθέτως τον άνθρωπο σε ένα απλό συμβάν του λόγου; Αυτός ο τελευταίος συμβαίνει όπωσδήποτε μιας και αναγγέλεται. Αλλά το πραγματικό του περιεχόμενο και η νομιμότης του συνεχίζουν να παραμένουν προβληματικά.
Έχοντας υπ’οψη αυτά τα προβλήματα, γίνεται κατανοητό πώς αυξάνει ο αριθμός όσων απο το απλό κήρυγμα και απο τον Ιστορικό Ιησού, μειωμένο κατα κάποιο τρόπο στο φάντασμα ενός απλού «τί», επιστρέφουν πίσω στον πιό ανθρώπινο απο τους ανθρώπους, η ανθρωπότης του οποίου φαίνεται τώρα, μέσα σε έναν αθεϊστικό κόσμο, σαν ή τελευταία σπίθα του Θείου που επέζησε του « Θανάτου του Θεού». Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Θεόλογία που λέγεται « Θεολογία του θανάτου του Θεού», η οποία μας λέει : Ναί δέν έχουμε πια Θεό, μας έμεινε όμως ο Ιησούς σαν σημείο της εμπιστοσύνης που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε τον δρόμο. Σε έναν κόσμο άδειο απο Θεό, η ανθρωπότης του πρέπει να γίνει ένα είδος αντιπροσώπου εκείνου του Θεού που δέν κατορθώνουμε πλέον να βρούμε.
Με πόση έλλειψη κριτικής όμως, πάνω σε αυτό το σημείο, πολλοί διεκδικούσαν με πάθος και επέτρεπαν μία Θεόλογία χωρίς Θεό, μόνο και μόνο για να μήν φανούν οπισθοδρομικοί στους προοδευτικούς συναδέλφους τους.
Θα έπρεπε απο την αρχή να τίθεται, κάθε φορά, το ερώτημα και να στοχαζόμαστε μήπως εμφανίζεται μια επικίνδυνη έλλειψη κριτικού Πνεύματος ήδη απο την πρόθεση μας να πραγματοποιήσουμε μια θεολογία ανεξαρτήτως του Θεού.
Όπως και να έχει πάντως δέν μπορούμε πλέον να σβήσουμε τα τελευταία 40 χρόνια. Και να πεισθούμε πώς η επιστροφή στον Ιησού και μόνον είναι αρκετή και δέν είναι πλέον αδιανόητη.
Η προσπάθεια που κατεβλήθη, αδιαφορώντας για τον ιστορικό Χριστιανισμό, να κατασκευαστεί ένας καθαρός Ιησούς, αντλημένος απο τους αποστακτήρες των Ιστορικών, με τον οποίο όμως έπρεπε ταυτοχρόνως να κατορθώσουμε να ζήσουμε, είναι απολύτως ακατανόητη.
Η απλή ιστορία ( Historia) δέν δημιουργεί κανένα παρόν παρά μόνον αντιστρατεύεται αυτό που υπήρξε, έτσι λοιπόν και ο ρομαντισμός γύρω απο τον Ιησού είναι ουσιαστικώς χωρίς μέλλον και είναι επιπλέον ξεκομμένος απο το παρόν όσο ήταν και η φυγή στο καθαρό γεγονός του λόγου.
Παρόλα αυτά αυτό το εκκρεμές του μοντέρνου πνεύματος ανάμεσα στον Ιησού και στον Χριστό, που παρακολουθήσαμε συνοπτικά, δέν ήταν εντελώς άχρηστο. Πρέπει να μείνει για πάντα ζωντανή η γνώση που αποκτήθηκε πώς δέν υπάρχει το ένα ( ο Ιησούς) χωρίς το άλλο ( Χριστός), διαφορετικά θα συνεχίζουμε την κίνηση του εκρεμούς εσσαεί, διότι τα δύο αυτά είναι αδιαιρέτως ενωμένα.
Πρέπει αν προχωρήσουμε ένα βήμα μπρός, και πρίν απο κάθε ανοικοδόμηση, που μπορεί να μας δώσει μόνον τεχνητές φιγούρες που δημιουργούνται πάντοτε σε έναν δεύτερο χρόνο, να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τί μας λέει η πίστη, η οποία δέν είναι ανοικοδόμηση αλλά παρουσία, δέν είναι θεωρία, αλλά ζωντανή και υπαρξιακή πραγματικότης. Ίσως κατορθώσουμε και εμπιστευθούμε την επικαιρότητα της πίστεως η οποία αντιστέκεται στους αιώνες, μια πίστη η οποία δέν θέλησε να είναι τίποτε άλλο απο μία κατανόηση του τί είναι αληθινά αυτός ο Ιησούς. Ίσως πρέπει να στηριχθούμε πιό πολύ σε αυτή παρά στην ανοικοδόμηση, η οποία ψάχνει τον δρόμο της αφαιρετικά απο την πραγματικότητα. Τουλάχιστον ας ερευνήσουμε τί λέει στα αλήθεια αυτή η πίστη.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΣΗΜΕΡΑ.
Η Χριστιανική Πίστη στον Θεό συνεπάγεται πάνω απ’όλα την απόφαση για το πρωτείο του Λόγου πάνω στην καθαρή ύλη. Η ομολογία «Εγώ πιστεύω πως ο θεός υπάρχει» περιλαμβάνει την θέση υπέρ της Ιδέας πως ο λόγος, δηλαδή η σκέψη, η ελευθερία, η αγάπη δεν μας περιμένουν μόνον στο τέλος, αλλά και από την αρχή. Πως ο λόγος είναι η δύναμις η οποία παράγει και αγκαλιάζει κάθε όν. Με άλλους όρους: η πίστη εμπλέκει μόνον την απόφαση ότι η σκέψη και η σημασία δεν συστήνουν μόνον ένα δευτερεύον και τυχαίο προϊόν του είναι, αλλά ότι όλη η ύπαρξη είναι προϊόν της σκέψης, μάλιστα δε πως, στην πιό εσωτερική της δομή είναι σκέψη.
Σ’αυτή την απόφαση για την λογικό-ιδεατή δομή της υπάρξεως, η οποία κατάγεται από το νόημα και την κατανόηση, δηλώνεται ταυτοχρόνως και η πίστη στην Δημιουργία. Αυτή η πίστη συνεπάγεται την πεποίθηση πως το αντικείμενο πνεύμα, το οποίο βρίσκαμε να είναι παρών σε κάθε πράγμα, μάλιστα δε λόγω, του οποίου μαθαίνουμε να γνωρίζουμε όλο και καλύτερα κάθε πράγμα, είναι αναπαραγωγή και έκφραση του υποκειμενικού πνεύματος και η ιδανική δομή του είναι που είμαστε ικανοί να ξανασκεφτούμε, είναι έκφραση μιας προυπάρχουσας δημιουργικής σκέψης, λόγω της οποίας όλα τα πράγματα υπάρχουν.
Ας προχωρήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια: Στην αρχαία πυθαγορική θεωρία ενός θεού που έχει σαν πρόθεση να σχεδιάσει την γεωμετρία του σύμπαντος, εκφράζεται το όραμα της μαθηματικής δομής τού είναι, το οποίο μας οδηγεί να το αντιληφθούμε σαν ένα προϊόν σκέψης, σαν να είναι δομημένο μ’ένα λογικό Ιδεαλιστικό τρόπο. Εκφράζεται η γνώση πως ούτε και η ύλη είναι απλώς μια έλλειψη νοήματος η οποία διαφεύγει από την κατανόηση, αλλά φέρει και αυτή μέσα της αλήθεια και κατανόηση τα οποία καθιστούν δυνατή την συλλογική κατανόηση.
Αυτό το όραμα απέκτησε ένα πρωτοφανές βάρος σήμερα, λόγω και της μελέτης της μαθηματικής δομής της ύλης, της δυνατότητος να την σκεφτούμε και να την αξιολογήσουμε με μαθηματικούς όρους. Ο Άινσταιν δηλώνει σχετικά με το θέμα πως μέσα στη Φύση «φανερώνεται μια Νόηση τόσο θαυμάσια, που απεναντί της κάθε προσπάθεια σκέψης με κάποιο νόημα και κάθε ανθρώπινη οργάνωση δεν αντιπρόσωπεύει παρά μόνον μια αντανάκλαση άνευ αξίας».
Αυτό σημαίνει πως όλη μας η σκέψη αντιπροσωπεύει μόνον έναν αναστοχασμό πραγμάτων που είναι προιόντα σκέψης πολύ πριν τα ανακαλύψουμε. Σε μας δεν απομένει παρά μόνον η μίζερη προσπάθεια να αναστοχαστούμε την τάξη του Είναι, ένα όν που είναι ήδη εννούμενο και να βρούμε σ’αυτό την αλήθεια.
Η μαθηματική σύλληψη του κόσμου, μέσω του μαθηματικού σύμπαντος, βρήκε, ας πούμε τον «Θεό των φιλοσόφων». Τον ξανα-ανακάλυψε, με όλη την δυσκολία του πράγματος, η οποία εμφανίζεται μπροστά μας, όταν για παράδειγμα, ο Αινστάϊν συνεχίζει να απωθεί την έννοια ενός προσωπικού Θεού σαν «Ανθρωπομορφισμό» και τον κατατάσσει στην «ηθική θρησκεία» και στην « Θρησκεία του φόβου», στις οποίες αντιπαραθέτει σαν μόνη εναλλακτική λύση την «κοσμική θρησκευτικότητα», η οποία κατα την γνώμη του, φανερώνεται στον «εκστατικό θαυμασμό απέναντι στην αρμονία της φύσεως», σε μία « βαθειά πίστη στο έλλογο της δομής του σύμπαντος» και στον «πόθο να συλλάβουμε μια αντανάκλαση, έστω και μικρή, της Νοήσεως που αποκαλύπτεται σ’αυτόν τον κόσμο».
Έχουμε μπροστά μας εδώ, όλο το πρόβλημα της πίστεως στον Θεό : απο το ένα μέρος φαίνεται η διαύγεια τού είναι, καθότι έλλογο παραπέμπει σε μία σκέψη, αλλά ταυτοχρόνως συναντούμε και την αδυναμία να σχετίσουμε αυτή την σκέψη τού είναι με τον άνθρωπο. Το εμπόδιο είναι φανερό: πρόκειται για μία ανεπαρκέστατη έννοια τού προσώπου, η οποία εμποδίζει να ταυτίσουμε τον «Θεό τών φιλοσόφων» με τον «Θεό της πίστεως».
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)