Οικουμενικός Πατριάρχης: Στην Ουκρανία υπήρχε σχίσμα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί

Για την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να χορηγήσει καθεστώς Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία αναφέρθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, υποδεχόμενος σήμερα, Παρασκευή, 31 Μαϊου, στο Φανάρι, δημοσιογράφους από την Ουκρανία. Κατά τη διάρκεια της συναντήσεως παρέστη και ο Μητροπολίτης Γαλλίας Εμμανουήλ. 

Στην ομιλία του, που έγινε στην αγγλική γλώσσα, ο Παναγιώτατος σημείωσε ότι η διάσπαση των Ορθοδόξων πιστών στην Ουκρανία σε τρεις οντότητες αποτελούσε μια βαθιά πληγή στο σώμα ολόκληρης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εξέφρασε δε τη βεβαιότητα ότι η απονομή της αυτοκεφαλίας θα βοηθήσει τελικά στο ζήτημα της ενότητας. 

“Προκειμένου να αντιμετωπίσει το σχίσμα και να προωθήσει την ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων στην Ουκρανία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως η Μητέρα Εκκλησία του Ουκρανικού Λαού, ανταποκρίθηκε με ευχαρίστηση στα πολυάριθμα αιτήματα Προέδρων, πολιτικών αρχών και πιστών της χώρας, με την απόφαση να χορηγήσει τελικά την πολύ επιθυμητή αυτοκεφαλία”, τόνισε, και σε άλλο σημείο της ομιλίας του σημείωσε ότι, “η ορθή εκκλησιολογική απάντηση που έδωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν και βασίζεται πάντοτε στην αιώνια παράδοση της Εκκλησίας, εμπνευσμένη από το Ευαγγέλιο, με σεβασμό τους ιερούς κανόνες και απαλλαγμένη από οποιαδήποτε πολιτική και διπλωματική πίεση. Πράγματι, αυτό πρέπει να καταστεί σαφές υπό το πρίσμα των κατηγοριών και της παραπληροφόρησης που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο, τα γνωστά fake news, και χρησιμοποιούνται ενάντια στα κανονικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου”. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, μεταξύ άλλων, υπογράμμισε: 

“Το θέμα στην Ουκρανία ήταν χρονίζον. Δηλαδή, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν αποφάσισε ξαφνικά να παρέμβει. Υπήρχε ένα σχίσμα που έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Ήταν η ευθύνη μας να βρούμε μια λύση σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας. Όλοι οι Τόμοι Αυτοκεφαλίας που χορηγήθηκαν στις νεώτερες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, όπως της Ρωσίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Γεωργίας, της Ελλάδος, της Πολωνίας, της Αλβανίας, της Τσεχίας και Σλοβακίας, χορηγήθηκαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο χωρίς διαβούλευση ή συζήτηση σε Πανορθόδοξο επίπεδο. Για τη χορήγηση της αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία ακολουθήθηκε η ίδια διαδικασία με την οποία εκχωρήθηκε εκκλησιαστική ανεξαρτησία σε όλες τις νεοσύστατες Εκκλησίες. 

Όπως έχουμε υποστηρίξει, δεν υπάρχουν πλέον σχίσματα στην Ουκρανία, επειδή όλοι οι πιστοί έχουν αποκατασταθεί σε κοινωνία με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πιστό στην κανονική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, άσκησε αυτό το δικαίωμα για να αποκαταστήσει τη χάρη της ενότητας με βάση την έκφραση του Αγίου Παύλου: "εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων”. Όσο για τον Φιλάρετο, αποκαταστάθηκε στην επισκοπική του αξία ως Μητροπολίτης πρώην Κιέβου. Το λεγόμενο «Πατριαρχείο Κιέβου» δεν υπάρχει και ποτέ δεν υπήρξε. Πιστεύουμε επίσης, τώρα που έχει χορηγηθεί η Αυτοκεφαλία, ότι είναι ευθύνη του Προκαθημένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, του Μακαριωτάτου Μητροπολίτου Επιφανίου, να ηγηθεί αυτής της ιστορικής εκκλησίας, ενισχύοντας την ενότητα του ουκρανικού λαού, εμπνέοντας με τις χριστιανικές αξίες με βάση το Ευαγγέλιο, και κάνοντας το δώρο της ελευθερίας μέσο για να διαδώσει τα καλά νέα της Καινής Διαθήκης. 

Η χορήγηση της Αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας θα πρέπει να ιδωθεί σφαιρικά, πέρα από πρόσωπα, πέρα από εθνικά συμφέροντα, ως πνευματική θεραπεία για ένα πνευματικό τραύμα. Σήμερα ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός της Ουκρανίας βρίσκεται σε κανονική κατάσταση, που είναι η προϋπόθεση για την ενότητα και το κοινό Ποτήριο. Τώρα, αν μερικοί δεν το αποδέχονται, θα πρέπει να αναρωτηθούν ποιος ακριβώς παραβιάζει την ενότητα”. 

Ο Παναγιώτατος εξέφρασε την ευχή και την επιθυμία να επισκεφθεί και πάλι την Ουκρανία και αναφερόμενος στο νέο Πρόεδρο της χώρας, αφού ευχήθηκε κάθε επιτυχία στο έργο του, προέτρεψε τους επισκέπτες να τον στηρίξουν στα νέα πολυεύθυνα καθήκοντά του. 

Αμέσως μετά, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, ο Παναγιώτατος υποδέχθηκε και ευλόγησε πολυμελή όμιλο προσκυνητών από την Ενορία Αγίων Γεωργίου και Αλίνας Dilbeek, της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου, υπό την ηγεσία του Ιερατικώς Προϊσταμένου του Ναού, Πρεσβ.Ιωάννου Λύκου. Στην ομιλία του εξήρε το έργο του Μητροπολίτου Βελγίου Αθηναγόρα αλλά και του προκατόχου του, Μητροπολίτου Παντελεήμονος, και έκανε γνωστό ότι θα επισκεφθεί τη Μητρόπολη, τον ερχόμενο Νοέμβριο, για τους εορτασμούς των 50 ετών από την ίδρυσή της. 

“Εδώ είναι το συντονιστικό κέντρο της παγκοσμίου Ορθοδοξίας”, είπε αναφερόμενος στη διακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και πρόσθεσε: “Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε προβλήματα, από καιρού εις καιρόν, με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Έχουμε προβλήματα, έχουμε διαφορές απόψεων, δεν κρυβόμαστε πίσω από τα δάκτυλό μας, αναγνωρίζουμε και παραδεχόμαστε τις δυσκολίες που υπάρχουν στις διορθόδοξες σχέσεις, αλλά το καθήκον μας και το χρέος μας είναι να τις υπερβαίνουμε αυτές τις δυσκολίες, όσο εξαρτάται από ημάς, και να συνεχίζουμε την πορεία και την κοινή κατεύθυνση, την κοινή μαρτυρία της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο”. 

Το απόγευμα, ο Παναγιώτατος χοροστάτησε κατά τον εσπερινό στον οποίο παρέστησαν συμπροσευχόμενοι προσκυνητές από το Λουξεμβούργο, υπό την ηγεσία του Πρωτ. Σπυρίδωνος Τσεκούρα, Εφημερίου του Ι.Καθεδρικού Ναού του Αγίου Νικολάου Wailer-la-Tour, από την Ι.Μ.Λαγκαδά, υπό την ηγεσία του Πρεσβ. Αλεξάνδρου Καλλιανίδη, Εφημερίου του Ι.Ν.Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ασσήρου, και από την Αθήνα. 

Στην ομιλία του αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε το Πατριαρχείο και η ομογένεια της Πόλης κατά το παρελθόν. 

“Όσο λίγοι και αν απομείναμε έχουμε υψηλό αίσθημα ευθύνης να κρατήσουμε τα Όσια και τα Ιερά του Γένους μας, να κρατήσουμε τις Εκκλησίες μας και τα άλλα ευαγή Ιδρύματά μας ανοιχτά, εν λειτουργία, με τη Ρωμαίηκη αρχοντιά, όπως τα κληρονομήσαμε από τους πατέρες μας. Το μέλλον είναι στα χέρια του Θεού, εμείς ανθρωπίνως κάνουμε ό,τι μπορούμε. Τα υπόλοιπα με την προσευχή μας τα αφήνουμε στα χέρια του Θεού”.

Από το Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου

fanarion

Σπανίζει πλέον η ρητορική δεινότης μέ τήν οποία ο Βαρθολομαίος στηρίζει τό τυφλό πάθος του γιά τήν εξουσία.

Έχουμε καί στήν Ελλάδα σχίσμα καί πολύ μάς στενοχωρεί. Νά τό αντιμετωπίζαμε ίσως; Μέ μιά ωραία αυτοκεφαλία; Ανήκει στά δικαιώματα τού Φαναρίου πού απορρέουν από τό Ευαγγέλιο.

Τί πιστή ψυχούλα ο άνθρωπος!!

Αμέθυστος

Ζάχαρη στα απόνερα – η συνταγή του πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ουκρανία και ο ύποπτος ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πριν λίγες ημέρες είδαμε έναν Έλληνα κληρικό να «χειροτονείται» «επίσκοπος» στην σχισματική θρησκευτική οργάνωση των Ουκρανών. Η δικαιολογία που έδωσε το Φανάρι για αυτήν την «χειροτονία» ήταν ότι έγινε για να έχει πνευματική καθοδήγηση το ποίμνιο των Ελλήνων που ζει γύρω από την περιοχή της Μαριούπολης. Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, η τελευταία απογραφή έδειξε ότι οι Έλληνες ανέρχονται στους 21,923 και αποτελούν το 4.3% του εκεί τοπικού πληθυσμού. Με αυτόν τον αριθμό φαίνεται λογικό να σταλθεί ένας Έλληνας επίσκοπος. Όμως, οι Έλληνες αυτοί, όπως αναφέρει το άρθρο, βρίσκονται στην Ουκρανία εδώ και αιώνες και έχουν «σλαβοποιηθεί» και η απόλυτη πλειοψηφία των Ελλήνων που ζουν στην Μαριούπολη και στις γύρω περιοχές ανήκουν στην κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας. Ποιός λοιπόν είναι ο πραγματικός λόγος που το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ‘δανείστηκε’, προς μεγάλη μας ντροπή, Έλληνα κληρικό για να «χειροτονηθεί» «επίσκοπος» στους σχισματικούς και ακοινώνητους; 
Η ερώτηση «φωτογραφίζει» και την απάντηση. Υπάρχει όμως και η πραγματική φωτογραφία του Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ στην παρουσίαση του αντικανονικώς «χειροτονημένου» ηγέτη των σχισματικών «Μητροπολίτη» Επιφανίου την επομένη της «ενωτικής συνόδου». 

Οι Φαναριώτες καιγόντουσαν να εκλεχθεί ο κανονικά χειροτονημένος Συμεών (τον οποίον είχαν φροντίσει να αποσπάσουν από την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας μαζί με τον Αλέξανδρο) για να προσδώσουν μία επίφαση κανονικότητας στην όλη απάτη και να «σπρώξουν» τους σχισματικούς στις Τοπικές Εκκλησίες με γύψους, πατερίτσες, τσιρότα και επιδέσμους.
Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος άλλωστε είναι δεσμευμένος να το κάνει, αφού για όποια «ανταλλάγματα» υπέγραψε με αυτόν τον άνθρωπο στο Σύμφωνο Συνεργασίας μεταξύ Ουκρανίας και πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως να φέρει σε επαφή (δηλαδή σε κοινωνία) τους σχισματικούς με τις Τοπικές Εκκλησίες· με εμάς δηλαδή. 
Η «Μήτηρ» Εκκλησία αποφάσισε με το έτσι θέλω και με μυστικά ανταλλάγματα να βγάλει τις «θυγατέρες» της στην «Συγγρού» και δεν κουνιέται φύλλο. Για τον Ποροσένκο τώρα ετοιμάζονται ποινικές διώξεις για εγκληματικές ενέργειες. Για τον Βαρθολομαίο πότε θα ετοιμαστεί Πανορθόδοξη Σύνοδος να τον στείλει σπίτι του;
Για να προσδώσουν ακόμη περισσότερη επίφαση κανονικότητας, είχαν στην «χειροτονία» και τους Γαλλίας Εμμανουήλ και Αδριανουπόλεως Αμφιλόχιο.
Το προαναφερθέν άρθρο σε αυτό το σημείο θέτει δύο ερωτήματα:
α) Μπορεί να αναγνωριστεί μία σχισματική «χειροτονία» ως έγκυρη εάν συμμετέχει σε αυτήν κανονικός επίσκοπος; (οι Φαναριώτες θεολόγοι πιστεύουν ότι μπορεί).
β) Μπορεί όμως η παρανομία να γίνει νόμιμη εάν συμμετέχει σε αυτήν ένας νόμιμος επίσκοπος; (η ερώτηση είναι ρητορική).
Ένας μοναδικός όμως Έλληνας «επίσκοπος» στην σχισματική OCU δεν αρκεί για να την «κανονικοποιήσει» στα μάτια των Τοπικών Εκκλησιών, συνεχίζει το άρθρο, πράγμα που σημαίνει ότι ο πρώτος αυτός διορισμός Έλληνα «επισκόπου» στους σχισματικούς έγινε για να μετρήσουν αντιδράσεις (στην νέα Ουκρανική κυβέρνηση, στην «επισκοπή» της σχισματικής OCU, σε εμάς) και εάν η αντίδραση αυτή δεν είναι πολύ αρνητική θα προχωρήσουν σε περισσότερους διορισμούς. Υπολογίζει μάλιστα το άρθρο, εάν το σχέδιο προχωρήσει, να ανέβουν αυτοί οι διορισμοί στους 20 με 30, όσα και τα Σταυροπήγια (ένα από τα ανταλλάγματα) που αναμένει ο πατριάρχης Βαρθολομαίος από τους Ουκρανούς για να τα στελεχώσει με αυτούς τους «κανονικούς επισκόπους», αντί για ηγούμενους με τον βαθμό του αρχιμανδρίτη.
Η κόντρα Φιλαρέτου-Επιφανίου έχει τα αρνητικά της και τα θετικά της για τους Φαναριώτες. Υπάρχουν και ευνοϊκά σημεία για το πατρ. Κωσνταντινουπόλεως με την απομάκρυνση του «επίτιμου Πατριάρχη». Στα προφανή αρνητικά είναι ότι αποδεικνύεται και εμπράκτως το φιάσκο της «ενωτικής συνόδου», το οποίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η «νομιμοποίηση» δύο σχισματικών ομάδων -που σχίζονται πάλι- απέναντι στην κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας η οποία διώκεται με την συγκατάθεση της «Μητρός» Εκκλησίας. Ο Φιλάρετος όμως είναι απείθαρχος· ονομάζει τους υποστηρικτές του Επιφάνιου «Νεότουρκους» διότι είναι πολύ ενδοτικοί στις οδηγίες των «Τούρκων υπηκόων», όπως αποκαλεί τους Φαναριώτες· δεν θέλει να προσχωρήσουν στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οι ενορίες στο εξωτερικό· προβάλλει εμπόδια στην παραχώρηση Σταυροπηγίων στο πατρ. Κωνσταντινουπόλεως· παραμένει πιστός στο όνειρο ενός «Πατριαρχείου» με αυτόν αρχηγό, και, -ας προσέξουμε αυτό το σημείο- δεν συζητά με τίποτα την «νομιμότητα» και «εγκυρότητα» των θρησκευτικών του τελετών. 
Το θέμα της αναχειροτονίας των σχισματικών έχει απασχολήσει ιδιαιτέρως τις Τοπικές Εκκλησίες και, όπως ισχυρίζεται το άρθρο, μία OCU χωρίς τον Φιλάρετο θα μπορούσε να πειστεί ακόμη και να αναχειροτονηθεί για να την δεχτούν οι Τοπικές Εκκλησίες. Γράφει:
«Αλλά οι «Νεότουρκοι» σε αυτό το θέμα [σ.σ. αναχειροτονίες] μπορεί να αποδειχθούν πολύ λιγότερο σχολαστικοί. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι στις συνομιλίες που ανοιχτά προωθούν οι εκπρόσωποι του Αμερικανικού Υπ. Εξ. και οι Φαναριώτες με τις Τοπικές Εκκλησίες για το «Ουκρανικό ζήτημα», συζητείται μυστικά και αυτό το ενδεχόμενο: οι ιεράρχες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ήσυχα και χωρίς δημοσιότητα αναχειροτονούν τους «ιεράρχες» της OCU και το αφήνουν να διαρρεύσει ως «κοινό μυστικό». Εκείνοι που θέλουν να γνωρίζουν θα γνωρίζουν, ενώ για όλους τους υπόλοιπους οι «χειροτονίες» των «ιεραρχών» της OCU θα αναγνωριστούν αρχικά ως κανονικές. Σε αυτήν την περίπτωση, κάποιες τουλάχιστον Τοπικές Εκκλησίες θα δύνανται να αναγνωρίσουν την OCU. Προκειμένου να εφαρμοστεί αυτό το σενάριο, οι ενσωματωμένοι Έλληνες «επισκόποι» στην οργάνωση της OCU μπορούν να αποβούν χρήσιμοι.»
Σε αυτό ακριβώς το σημείο θυμήθηκα την επιστολή του Μητροπολίτη Ναυπάκτου  Ιεροθέου στην Ιερά Σύνοδο, ο οποίος είχε την «ευλογία» να συναντηθεί και ιδιαιτέρως με τον Τζέφρυ Πάιατ, και ο οποίος φυσικά «συμβούλευσε» την Εκκλησία της Ελλάδος να αναγνωρίσει την αυτοκεφαλία των σχισματικών. Στην επιστολή του είχε δώσει μία παράλογη βαρύτητα στον «τρόπο εκδόσεως του Πατριαρχικού Τόμου για την Αυτοκεφαλία της Ουκρανίας», εξισώνοντας τους σχισματικούς με την Εκκλησία της Ελλάδος και άλλες 7 Τοπικές Εκκλησίες. 

Ποτέ δεν κατάλαβα πως ξεπερνούσε τόσο επιπόλαια το θέμα της ιεροσύνης. Τώρα όμως αρχίζω να καταλαβαίνω ότι εκείνος απλά… «γνώριζε».
«Πέμπτον. Ὡς πρός τό θέμα τοῦ πῶς ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἡ «Ἀρχιερωσύνη» τῶν Ἐπισκόπων πού «χειροτονήθηκαν» ἀπό τούς καθηρημένους Ἀρχιερεῖς καί τούς σχισματικούς ἤ «αὐτοχειροτονήτους», ἡ Ἐκκλησία μας πρίν λάβη κάποια ἀπόφαση, θά πρέπει νά ἐρωτήση τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον ἀποκατέστησε τούς «Ἀρχιερεῖς» αὐτούς.» 
Αυτές είναι οι απατεωνιές και οι πονηριές που μας κάνουν ολοένα και περισσότερο μισητούς στον Ορθόδοξο κόσμο. Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος έφτιαξε μία γαβάθα και την γέμισε με απόνερα. Για να μας κάνει να την πιούμε διαλύει τα απόνερα με ζάχαρη. Όση ζάχαρη όμως και να βάλει, η γαβάθα παραμένει γαβάθα και τα απόνερα παραμένουν απόνερα. 
Εάν η Εκκλησία της Ελλάδος είχε τοποθετηθεί εγκαίρως στο ζήτημα αυτό, όπως έκαναν και οι περισσότερες (αν όχι όλες) Εκκλησίες, ο Δημητριάδος Ιγνάτιος δεν θα μπορούσε να αποδεσμεύσει τον Επιφάνιο (Δημητρίου). Θα βρισκόταν εκτεθειμένος απέναντι σε ολόκληρη την Ιεραρχία. Η κωλυσιεργία της Εκκλησίας της Ελλάδος απεδείχθη «σωτήρια λέμβος» για τον πατριάρχη Βαρθολομαίο, πράγμα που εγείρει εύλογα ερωτήματα αν εδώ έχουμε να κάνουμε μόνο με διαπραγματεύσεις κάτω από το τραπέζι ή αν δρομολογείται και συγκεκριμένο σχέδιο. 
Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έχει μάθει από τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος. Είναι η ηθική αυτουργός του ημερολογιακού σχίσματος, η «σιγουράντζα» και η σερβιτόρα του αμερικανοτουρκικού πρακτορείου στον Βόσπορο. Η αρρωστημένη σχέση της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αποτυπώνεται στον χάρτη των διαιρεμένων Μητροπόλεων της Ελλάδος. Όσο υπάρχει αυτή η αρρωστημένη σχέση και αυτός ο χάρτης, θα δημιουργείται και ένας αντίστοιχος διαιρεμένος χάρτης στον υπόλοιπο Ορθόδοξο κόσμο.
Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς.

---

Φαίη
τρελο-γιάννης    

Η τακτική της καμένης γης

Εκείνα τα κράτη που δεν παράγουν, που δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες τους, που εισάγουν περισσότερα από όσα εξάγουν, που ξεπουλούν τους φυσικούς πόρους και τις επιχειρήσεις τους, καθώς επίσης που δεν προστατεύουν τα εδάφη και τον υπόγειο πλούτο τους έχοντας οδηγηθεί ύπουλα στη χρεοκοπία, είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν – ενώ πρόκειται για μία διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει στην πατρίδα μας και που θα διαρκέσει φυσικά αρκετά, ενώ από ένα χρονικό σημείο και μετά είναι μη αναστρέψιμη. Το χρονικό αυτό σημείο απέχει ακόμη, αλλά όχι πολύ.

Ανάλυση

Συνεργάτης της σελίδας μας, σε άρθρο του στις αρχές του 2016 με τον τίτλο «Ο μύθος της ελεύθερης επιλογής», όπου ήταν καθαρά της άποψης ότι «η κοινωνία πιστεύει πως η ίδια εκλέγει τους πολιτικούς ηγέτες της, ενώ στην πραγματικότητα άλλοι, αποφασίζουν χειραγωγώντας την πλειοψηφία με τα μέσα που διαθέτουν», γεγονός που τεκμηριώθηκε από τις Ευρωεκλογές, στις οποίες για τις τρεις πρώτες θέσεις τα θύματα ψήφισαν τους θύτες τους, είχε γράψει τα εξής:

«Είναι φανερό πως ο Αλέξης αποτελεί την καλύτερη δυνατή επιλογή, όσον αφορά την υιοθέτηση και την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου – ενώ είναι η χειρότερη, σε σχέση με την εφαρμογή τους στην πράξη. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο φανερό είναι πως ο Κυριάκος αποτελεί τη χειρότερη δυνατή επιλογή για την ψήφιση των μέτρων – ενώ την καλύτερη για την εφαρμογή τους.

Τα συμπεράσματα μου αυτά βασίζονται στο χαρακτήρα, στις πεποιθήσεις, στα κόμματα που εκπροσωπούν και στα δείγματα γραφής των δύο νεαρών ηγετών – εκ των οποίων ο ένας υπηρετεί την ανικανότητα του, ενώ ο άλλος τη γερμανική ελίτ.

Εάν ήμουν τώρα στη θέση της Τρόικας, έχοντας το διττό στόχο (α) αφενός μεν να εξαγοράσω για τους εντολείς μου τη δημόσια περιουσία της Ελλάδας, σε όσο το δυνατόν χαμηλότερες τιμές, καθώς επίσης ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής (β) αφετέρου να ανακτήσει αργότερα η περιουσία που θα αγοράσω τις προηγούμενες τιμές της, έτσι ώστε να είναι κερδοφόρο το όλο εγχείρημα, θα επέλεγα στην αρχή τον Αλέξη και μετά τον Κυριάκο.

Φυσικά θα πρόσεχα να μην διακινδυνεύσει η χώρα την έξοδο από την Ευρωζώνη, αφενός μεν για να μην απειληθεί το ευρώ, αφετέρου για να μη χαθούν τα χρήματα που θα επένδυαν οι εντολείς μου (εξαγορά τραπεζών κλπ.) – καθώς επίσης για να ολοκληρωθεί η μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα της Lidl.

Σε μία χαμηλού κόστους περιοχή της διεθνούς και ειδικά της γερμανικής βιομηχανίας δηλαδή, η οποία θα επέτρεπε την εγκατάσταση ξένων επιχειρήσεων που θα διασφάλιζαν επί πλέον τα τεράστια γεωπολιτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας – έχοντας πρόσβαση στα ενεργειακά της αποθέματα που θα είχα αγοράσει, όταν θα χρειαζόταν.

Από όλα τα παραπάνω, τα οποία δεν σημαίνει βέβαια πως θα συμβούν, συμπεραίνει κανείς πως η ελεύθερη επιλογή των ανθρώπων είναι συχνά μία φαντασίωση – αφού αποτελεί το προϊόν ενός σχεδιασμού στο παρασκήνιο, ενώ προωθείται με διάφορους τρόπους μέσω των ΜΜΕ, καθώς επίσης των υπολοίπων μορφών χειραγώγησης«.

Περαιτέρω, όσον αφορά τις προβλέψεις του συνεργάτη μας προφανώς επιβεβαιώθηκαν, αν και δεν έχουν διενεργηθεί ακόμη οι εθνικές εκλογές – αφού τα τρία πρώτα κόμματα που έχουν επιλεχθεί από τους Έλληνες είναι αυτά ακριβώς που κατέστρεψαν την Ελλάδα, ενώ το πρώτο, η ΝΔ υπό τη σημερινή της ηγεσία, είναι ξεκάθαρα φιλικά προσκείμενο στη γερμανίδα καγκελάριο που έχει στόχο την υφαρπαγή της Ελλάδας.

Επιβεβαιώθηκε επίσης πως τα Σκόπια χρησιμοποιήθηκαν ως ο Δούρειος Ίππος για την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας – με στόχο το διαμελισμό της Ελλάδας, οπότε τον καλύτερο έλεγχο της με τη βοήθεια επί πλέον του μεταναστευτικού (=αλλοίωση του πληθυσμού). Εν προκειμένω η ΝΔ δήλωσε πως θα σεβαστεί τη συμφωνία που υπεγράφη μετά τις πιέσεις που άσκησαν οι Γερμανοί, παρά το ότι τοποθετούταν δήθεν εναντίον της – με την έωλη δικαιολογία πως το κράτος έχει συνέχεια, παρά το ότι γνωρίζει πολύ καλά πως η συμφωνία μπορεί ασφαλώς να ακυρωθεί όπως τόσες άλλες στο παρελθόν. Όσον αφορά δε το διαμελισμό της Ελλάδας, η πρόσφατη μεγάλη άνοδος των δυο μουσουλμανικών κομμάτων στη Θράκη, τεκμηριώνει τη δρομολόγηση του – κάτι που διαπιστώνεται από τον εκλογικό χάρτη που κυκλοφόρησε, με τις δύο γκριζαρισμένες περιοχές.

Περαιτέρω ο τρόπος με τον οποίο τρομοκρατούνται και χειραγωγούνται οι Έλληνες, δεν είναι άλλος από τη δαμόκλειο σπάθη του χρέους που συνεχίζει να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους – ενώ δεν ενημερώνονται καθόλου, σχετικά με το πώς θα μπορούσαν να το αποφύγουν. Για παράδειγμα, κανένας δεν τους λέει (αν και τους το αναφέρουν κάποιοι που όμως φιμώνονται από τα ΜΜΕ) ότι, καμία χώρα δεν πληρώνει τα δημόσια χρέη της – ότι όλες τα ανακυκλώνουν (=με νέα δάνεια πληρώνουν τα παλαιά), ενώ το βασικό κριτήριο είναι η δυνατότητα εξυπηρέτηση τους που εξασφαλίζεται όταν ο ρυθμός ανάπτυξης είναι υψηλότερος από τα επιτόκια δανεισμού τους(ανάλυση). Στα πλαίσια αυτά, εάν η Ελλάδα δεν ήταν η μοναδική χώρα της Ευρωζώνης που δεν στηρίζεται από την ΕΚΤ και που επομένως δεν έχει κεντρική τράπεζα, ένα αποτρόπαιο έγκλημα, δεν θα αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα – ούτε φυσικά θα ήταν υποχρεωμένη να ξεπουλάει τις δημόσιες επιχειρήσεις της.

Όσον αφορά τώρα την Οικονομία γενικότερα, στην οποία το νόμισμα είναι ένα απλό εργαλείο, η λύση είναι ουσιαστικά πολύ απλή: η Ελλάδα θα πρέπει να καταναλώνει λιγότερα από όσα παράγει, ενώ αυτό ακριβώς είναι το μυστικό ενός ισχυρού ή αδύναμου νομίσματος. Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως οι εξαγωγές της θα πρέπει να είναι υψηλότερες από τις εισαγωγές, έτσι ώστε να είναι πλεονασματικό το εμπορικό της ισοζύγιο – κάτι που όπως εύκολα κατανοούμε μπορεί να προέλθει είτε από την αύξηση των εξαγωγών, είτε από τη μείωση των εισαγωγών.

Η τελευταία προϋποθέτει πολύ απλά λιτό τρόπο διαβίωσης, όταν είναι αναγκαίο και αγορά μόνο ελληνικών προϊόντων όπου είναι δυνατόν, ιδίως από τα ξενοδοχεία και τη μαζική εστίαση – έτσι ώστε ο τελευταίος συντελεστής του ΑΕΠ (=Κατανάλωση + Επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + Εμπορικό ισοζύγιο) να είναι θετικός, αυξάνοντας ανάλογα το ΑΕΠ και στηρίζοντας το όποιο νόμισμα χρησιμοποιεί η χώρα. Σε αυτόν τον πολύ απλό κανόνα βασίζονται τα εντυπωσιακά πλεονάσματα της Γερμανίας – στην καταναλωτική και εθνική συνείδηση των Γερμανών που εισάγουν λιγότερα προϊόντα από όσα εξάγουν, που επιλέγουν πάντοτε τα δικά τους προϊόντα και τις δικές τους επιχειρήσεις, ενώ ζουν λιτά όταν έχουν εμπορικά ελλείμματα για να τα ισοσκελίσουν. Επίσης άλλων χωρών, όπως η Ολλανδία, η Δανία, το Ισραήλ κλπ.

Εν προκειμένω, εάν η Ελλάδα είχε εμπορικό πλεόνασμα, τότε το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της που συμπεριλαμβάνει τον τουρισμό θα ήταν εξαιρετικά υψηλό – οπότε θα δανειζόταν με πολύ χαμηλά επιτόκια, ο ρυθμός ανάπτυξης της θα ήταν μεγαλύτερος μειώνοντας αυτόματα το δημόσιο χρέος, θα μπορούσε να επιβιώσει με οποιοδήποτε νόμισμα και δεν θα ήταν έρμαιο των ξένων.

Δυστυχώς όμως, το διεφθαρμένο κομματικό πελατειακό κράτος που κυβερνάει τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, ενδιαφέρεται μόνο για τα δικά του οφέλη – οπότε προβλέπουμε πως και η επόμενη κυβέρνηση θα συνεχίσει την τακτική της καμένης γης που άφησαν οι προκάτοχοι της, κατηγορώντας τους όπως συμβαίνει ανέκαθεν για να μη γίνεται ορατή η δική της ανικανότητα. Το συμπέρασμα μας αυτό δεν προέρχεται από το πουθενά, αλλά από το φιλοκυβερνητικό τύπο – όπως φαίνεται από την εικόνα που ακολουθεί.

Ολοκληρώνοντας, εκείνα τα κράτη που δεν παράγουν, που δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες τους, που εισάγουν περισσότερα από όσα εξάγουν, που ξεπουλούν τους φυσικούς πόρους και τις επιχειρήσεις τους, καθώς επίσης που δεν προστατεύουν τα εδάφη και τον υπόγειο πλούτο τους έχοντας οδηγηθεί ύπουλα στη χρεοκοπία, είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν – ενώ πρόκειται για μία διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει στην πατρίδα μας και που θα διαρκέσει φυσικά πολλά χρόνια, ενώ από ένα χρονικό σημείο και μετά είναι μη αναστρέψιμη. Το χρονικό σημείο αυτό απέχει ακόμη, αλλά όχι πολύ – ενώ δυστυχώς τα κόμματα και τα ΜΜΕ συνεχίζουν να παραπλανούν τους πάντες, στρέφοντας την προσοχή τους σε εντελώς ανόητα θέματα, όπως η ιδιωτική ζωή των πολιτικών ή οτιδήποτε άλλο, αντί να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

από Βασίλης Βιλιάρδος

analyst

Οι πατριδοκτόνοι

Θεωρούμε υποχρέωση μας να μην πάψουμε ποτέ να υπενθυμίζουμε πως το μεγαλύτερο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας ήταν το PSI – με απόλυτη ευθύνη των δύο κομμάτων που το υπέγραψαν, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ή, καλύτερα, του κ. Βενιζέλου και του κ. Σαμαρά. Το αμέσως επόμενο έγκλημα ήταν το δεύτερο μνημόνιο που δρομολογήθηκε από τους ίδιους δράστες – αφού το πρώτο επιβλήθηκε ουσιαστικά από τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο όλων των βουλευτών που το ψήφισαν.

Επικαιρότητα

Παραμονές εκλογών ο κ. Σαμαράς, τον οποίο το 2014 επικροτήσαμε για την κατάργηση της πολιτικής των μνημονίων (ανάλυση), προσπάθησε να ξεπλύνει το παρελθόν του – ισχυριζόμενος σε εκπομπή φιλικά διακείμενου προς το κόμμα του τηλεοπτικού σταθμού (πηγή) ότι, η κυρία Merkel του είχε προτείνει την προσωρινή έξοδο από το ευρώ και αυτός αρνήθηκε σθεναρά!Υπενθυμίζουμε πως ακριβώς το ίδιο έχει αναφέρει ο κ. Βαρουφάκης, μετά την παταγώδη διαπραγματευτική αποτυχία του, για τον κ. Σόιμπλε – υπερηφανευόμενος επίσης πως δεν το δέχτηκε και πολέμησε για την πατρίδα του!

Στη συνέχεια ο κ. Σαμαράς τόνισε πως είχε τότε να αντιμετωπίσει, προφανώς μαζί με το ΠΑΣΟΚ που συνεργαζόταν, δύο, για πολύ καιρό μόνιμους εχθρούς της Ελλάδας – το βουνό από τα χρέη και τα ελλείμματα, καθώς επίσης τα λόγια του προηγούμενου πρωθυπουργού, σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα στον πλανήτη. Αυτό που δεν είπε βέβαια είναι πως το κόμμα του, η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ, δημιούργησαν αυτούς τους δύο μόνιμους εχθρούς της Ελλάδας – αφού οι δύο αυτές παρατάξεις κυβερνούσαν τη χώρα τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, υπερχρεώνοντας την, εγκλωβίζοντας την στο ευρώ και χρεοκοπώντας την.

Τέλος, αυτό που απέκρυψε έμμεσα ήταν η συμφωνία και η υπογραφή του εγκληματικού PSIαπό τον ίδιο και από τον κ. Βενιζέλο – με το οποίο κυριολεκτικά δολοφονήθηκαν οι Έλληνες, ενώ παραδόθηκαν αμαχητί και ανεύθυνα τα κλειδιά της χώρας στους Γερμανούς.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε υποχρέωση μας να μην πάψουμε ποτέ να υπενθυμίζουμε πως το μεγαλύτερο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας ήταν το PSI – με απόλυτη ευθύνη των δύο κομμάτων που το υπέγραψαν, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ή, καλύτερα, του κ. Βενιζέλου και του κ. Σαμαρά. Το αμέσως επόμενο έγκλημα ήταν το δεύτερο μνημόνιο που δρομολογήθηκε από τους ίδιους δράστες – αφού το πρώτο επιβλήθηκε ουσιαστικά από τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο όλων των βουλευτών που το ψήφισαν.

Όσον αφορά τώρα αυτούς που από το δεύτερο μνημόνιο και μετά τέθηκαν υπέρ, βουλευτές ή κόμματα, είτε είναι εντελώς ανόητοι, είτε υποχείρια της Τρόικα – αφού τα μνημόνια καταστρέφουν σταδιακά την Ελλάδα, επιτρέποντας στους Γερμανούς να υφαρπάξουν τα δημόσια και ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, καθώς επίσης να μετατρέψουν τη χώρα σε αποικία τους (ήδη έχει δρομολογηθεί η απώλεια της εδαφικής της ακεραιότητας μέσω της Μακεδονίας, η αλλοίωση του πληθυσμού της με τη βοήθεια των μεταναστών κοκ.).

Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι ασφαλώς μία χώρα που, λόγω της σημαντικής και ευαίσθητης αλλά εξαιρετικά πολύτιμης γεωπολιτικής της θέσης, καθώς επίσης του φυσικού, πολιτιστικού και υπόγειου πλούτου της, δεν πρέπει ποτέ να υπερχρεώνεται – αφού τότε κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, επειδή είναι αδύναμη να αντισταθεί απέναντι σε αυτούς που νομοτελειακά την επιβουλεύονται.

Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η λιτή διαβίωση τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του – κατά το παράδειγμα της αρχαίας Σπάρτης, η οποία δεν είχε υιοθετήσει μόνο έναν λιτό τρόπο διαβίωσης αλλά, επίσης, ήταν πάντοτε ετοιμοπόλεμη. Στη σημερινή εποχή βέβαια η έννοια «ετοιμοπόλεμη» για μία χώρα δεν απαιτεί μόνο τη στρατιωτική της ετοιμότητα σε αμυντικό επίπεδο αλλά, κυρίως, την οικονομική της ανεξαρτησία – η οποία δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να τίθεται σε κίνδυνο.

Δυστυχώς όμως η Ελλάδα έκανε μεγάλα λάθη στο παρελθόν, κυρίως μετά το 1980, όπου άρχισαν να αυξάνονται τα χρέη της – οπότε, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει με τα υψηλά επιτόκια δανεισμού της, αναγκάσθηκε να υιοθετήσει το ευρώ, χωρίς όμως να είναι ανάλογα προετοιμασμένη η οικονομία της. Εν τούτοις, δεν ζούσε ποτέ πάνω από τις δυνατότητες της (ανάλυση) – ενώ όσον αφορά τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, επρόκειτο για ένα μεγάλο μύθο (ανάλυση), χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια πως δεν είχε άλλα προβλήματα η χώρα.

Έτσι έφτασε η Ελλάδα στην εποχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης όπου, αντί να φροντίσει η τότε κυβέρνηση της (ΝΔ) να διατηρήσει τουλάχιστον την πολιτική σταθερότητα, η οποία ήταν απαραίτητη προϋπόθεση του βιώσιμου δανεισμού της από τις αγορές, διορθώνοντας σταδιακά τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος (διόγκωση των δημοσίων δαπανών, εικονική αύξηση του ΑΕΠ με την πρόσθεση της παραοικονομίας, υπερβολικές εγγυήσεις του δημοσίου στις τράπεζες, μη έγκαιρη ανανέωση των ομολόγων που έληγαν μαζικά το 2010 κλπ.), προτίμησε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές – ότι χειρότερο δηλαδή για εκείνη την εποχή και για την Ελλάδα.

Αργότερα, το 2012, το ίδιο κόμμα δια του κ. Σαμαρά, σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, υπέγραψε την υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα οδηγούσε τη χώρα με ασφάλεια στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της εθνικό νόμισμα. Ειδικότερα, τότε είχε τη δυνατότητα η χώρα να προβεί

(α) είτε σε αναβολή πληρωμών διαπραγματευόμενη τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες – κάτι που αποδέχθηκε ξανά ως σωστό το ΔΝΤ, αναφέροντας πως με το PSI διασώθηκαν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, εις βάρος των Ελλήνων 

(β) είτε να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα – οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν πληθωριστικά.

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, η Ελλάδα ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει τα χρέη της και να μην καταλήξει στο σημερινό αδιέξοδο – ενώ είχε πολλές άλλες δυνατότητες, όπως τα εθνικά ομόλογα ή ο μηδενισμός του χρέους (ανάλυση). Επομένως, αυτός που δολοφόνησε την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε η σημερινή – αλλά οι αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Έκτοτε η Ελλάδα είναι έρμαιο των δανειστών, χάθηκε εντελώς η εθνική της κυριαρχία και η οικονομία της θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, έως ότου αλλάξει το ιδιοκτησιακό της καθεστώς – ενώ οι Έλληνες έχουν εξουδετερωθεί πια, ελέγχονται από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, συμβιβάστηκαν και έσκυψαν οριστικά το κεφάλι, αφού στις δημοσκοπήσεις στηρίζουν τους ίδιους τους δολοφόνους τους, τα κόμματα που τους κατέστρεψαν (αν και κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον). Ως εκ τούτου, όσο και να προσπαθεί ο κ. Σαμαράς να ξεπλύνει το παρελθόν του, δεν πρόκειται να τα καταφέρει – αφού η ιστορία δεν γράφεται κατά το δοκούν και οι «πατριδοκτονίες» αυτού του είδους αποδεικνύονται χωρίς την παραμικρή δυσκολία.

από Analyst Team

analyst

Εγώ. Το παιχνίδι της ζωής (49)-- Ο νέος άνθρωπος, τής νέας εποχής- Ο homo oeconomicus.

Συνέχεια απο Πέμπτη 30 Μαίου 2019

Death Dating γ

Δημιουργική καταστροφή και η τέχνη τών μηχανικών

Επειδή η ταυτότητα δεν θεμελιώνεται πια σε κάτι το οποίο είναι κανείς, δεν είναι δυνατόν και να σπάσει, όπως ένα παιχνίδι που κατά λάθος πέφτει και σπάει. Ο άνθρωπος τής μοντέρνας cyber (κυβερνητικής) εποχής ανάβει, και σβήνει όταν οι κόμβοι του δικτύου τον χωρίζουν από τις πληροφορίες.
Ακριβώς εκεί, όπου η Silicon Valley είχε προετοιμάσει την νέα ιδεολογία, βρίσκονται τα σημάδια, ότι οι άνθρωποι αισθάνθηκαν ενστικτωδώς αυτή την αλλαγή.
Μια μέρα, τον Δεκέμβριο του 1964, ένας νεαρός είχε πάρει το μικρόφωνο για να μιλήσει μπροστά σε φοιτητές που διαδήλωναν,  είπε μερικές προτάσεις πού έγιναν θρυλικές:«Είμαστε ένα κομμάτι πρώτη ύλη, που δε θέλει να μετατραπεί σε προϊόν, που δε θέλει να αγοραστεί από πελάτες τού πανεπιστημίου. Είμαστε ανθρώπινα όντα.»265
Λεγόταν Mario Savio, και είχε εκφωνήσει αυτές τις προτάσεις στις 2 Δεκεμβρίου του 1964 στο campus του πανεπιστημίου Berkeley. Η διαμαρτυρία τού «Free Speech Movement» (που αργότερα θα εκφορτιζόταν παγκοσμίως στις μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών) είχε καταρχάς αντιταχθεί στην εκμετάλλευση της ψυχής, του πνεύματος και της γνώσης για σκοπούς του στρατιωτικού-επιστημονικού συμπλέγματος. Αυτό ακριβώς είχαν προείπει οι ελίτ, με ένα τρόπο απίστευτα σαφή για τα σημερινά δεδομένα, για την γενιά του έτους 1964.
Αν διαβάσει κανείς, τι είχε διακηρύξει ο Clarck Kerr, κοσμήτορας του πανεπιστήμιου Berkeley κατά του οποίου στρέφονταν οι διαδηλώσεις, σε μια σειρά διαλέξεων το 1963, θα καταλάβει πόσος πολύς καιρός είχε περάσει μέχρι η έννοια της κοινωνίας τής γνώσης, από ιδέα  που ήταν να εμφυτευτεί στην κοινωνία.
Το 1963 ο Kerr παρουσιάζει ένα κόσμο που δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από την σημερινή πραγματικότητα. Είχε προβλέψει την δημιουργία μιας ψηφιακής «βιομηχανίας γνώσης», στην οποία η «διάνοια θα είναι υπόθεση εθνικού συμφέροντος...μέρος ενός στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος.266» Αυτά ειπώθηκαν ενώ στο Βιετνάμ αγρίευε ο πόλεμος. Ήταν λοιπόν σαφές, πως η σκέψη έπρεπε να μετατραπεί σε διεξαγωγή πολέμου. Η νέα «γνώση» δεν είχε πια καμιά σχέση με αυτό που προηγούμενες γενιές εννοούσαν με αυτή την λέξη. Η «γνώση» αυτή δεν προϋπέθετε καν θεωρητική σκέψη.
Ο φιλόσοφος Gilbert Ryle, στις ιδέες του οποίου βασίστηκε ο Kerr, απέδωσε τις παρεξηγήσεις στην μοιραία διαφοροποίηση πνεύματος και σώματος267. Γνώση είναι επίσης, και όταν γνωρίζει κανείς πως να εκτελέσει μια πράξη, χωρίς περαιτέρω σκέψη. Η έξυπνη πράξη συνίσταται στην εφαρμογή κανόνων: η πράξη από μόνη της είναι μια διανοητική διεργασία.
Αυτή η θεώρηση δεν διαφέρει σε τίποτα από τις αντιλήψεις που γέννησαν οι αλχημιστές στα εργαστήρια τους, κάτω από το φως του κεριού. Μόνο που τώρα το εργαστήριο έχει αλλάξει πλήρως. Η «μηχανή», η «συσκευή» και πάνω απ’ όλα ο μεγάλος υπολογιστής, μετέτρεπαν πια την συμβολική πράξη σε πραγματικότητα, και την μετέτρεπαν άμεσα.
Οι τότε φοιτητές το καταλάβαιναν ενστικτωδώς. Πολλοί από αυτούς είχαν στον λαιμό τους κρεμασμένες τις διάτρητες κάρτες, μέσω των οποίων τα πανεπιστήμια διοικούσαν τους φοιτητές και το προσωπικό. Ένας φοιτητής είχε αλλάξει την προειδοποιητική επισήμανση που έφερε η κάρτα: «Είμαι φοιτητής. Παρακαλώ μη με διπλώνετε, τσαλακώνετε ή παραμορφώνετε.»
Δεκαετίες αργότερα, ένας από τους πιο επιτυχημένους διαχειριστές καριέρας και βιογραφικού, στα πλαίσια της οικονομίας τής πληροφορίας, ο συνιδρυτής δηλαδή του Linkedin, ο Reid Hoffman, λέει πως κάθε άνθρωπος πρέπει να γίνει μια «start-up επιχείρηση». Για να στηρίξει τα λεγόμενα του αναφέρεται στον cyber-προπαγανδιστή Marc Andreessen: «Οι αγορές οι οποίες δεν υπάρχουν δεν ενδιαφέρονται για το πόσο έξυπνος είσαι. Είναι αδιάφορο πόσο σκληρά εργάστηκες ή με πόσο πάθος ασκείς τα ενδιαφέροντα σου: αν στην αγορά εργασίας δεν σε πληρώνει κανείς για τις υπηρεσίες σου είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα, για οτιδήποτε.268»
Το μάντραμ της νέας ταυτότητας είναι το εξής: ο άνθρωπος είναι μόνο αυτό που κάνει, και κάνει αυτό για το οποίο υπάρχει μια αγορά, και αγορά υπάρχει μόνο για αυτό για το οποίο πληρώνεται κανείς.
Στο εργαστήριο τού αλχημιστή άρχιζε κάθε έργο με την αντίληψη της χαοτικής ύλης, από την οποία έπρεπε να δημιουργηθεί κάτι. Ο καπιταλισμός τής πληροφορίας εντοπίζει το αντίστοιχο χάος στο εγώ: «Δεν βρίσκεσαι σε μια ήρεμη θάλασσα. Βρίσκεσαι πάνω σε ένα χαοτικό ωκεανό... Αναδυόμενα ερωτήματα περί ταυτότητας και ηθικού σκοπού των πράξεων χρειάζονται πολύ χρόνο για να απαντηθούν, και οι απαντήσεις μεταβάλλονται.269»
Συνεπώς, όποιος σκέφτεται έτσι, διακηρύττει «μια νέα εποχή του αδιανόητου». «Αδιανόητο» με την πιο θεμελιώδη σημασία της λέξης:ένας κόσμος, στον οποίο κάθε τι που εμφανίζεται στην σκέψη, γίνεται, αφού αφήνει αμέσως ψηφιακά ίχνη, τα οποία μπορούν μόνο μαθηματικά να αξιολογηθούν. Με τον τρόπο αυτό όμως, η ζωή καταντά χρηματιστήριο.
Η κατάρρευση του χρηματιστηρίου σήμερα, οι «μαύροι κύκνοι», οι σχισμές που εμφανίζονται στον τρούλο του συστήματος, σημαίνουν για τον Reid Hoffman, πως η πτητικότητα, οι πορείες της ζωής που πέφτουν και βυθίζονται, γίνονται ένας νέος κανόνας ύπαρξης:
«Ο εύθραυστος χαρακτήρας του κόσμου, είναι η τιμή που πρέπει να πληρώσουμε, για ένα κόσμο που συνδέεται με Hyperlinks, για ένα κόσμο όπου όλοι οι σταθεροποιητικοί μηχανισμοί του συστήματος έχουν εκλείψει λόγω συνεχούς βελτίωσης. Η οικονομία, η πολιτική και η αγορά εργασίας κρύβουν ένα σωρό απρόσμενων σοκ. Με την έννοια αυτή, ο κόσμος του αύριο θα μοιάζει με την Silicon Valley του σήμερα: διαρκής μεταβολή και σοκ.270»
Σύμφωνα με τον Hoffman, ο άνθρωπος βρίσκεται διαρκώς στον τρόπο ύπαρξης, που αντιστοιχεί στο ραντάρ. Γνωρίζει πως ο τρόπος ζωής του είναι εύθραυστος, και αν δεν είναι διαρκώς έτοιμος, σαν ένας χρηματιστής, να χρησιμοποιήσει τις ευκαιρίες, διακινδυνεύει μια «τεράστια έκρηξη στο μέλλον»271. Ο άνθρωπος γίνεται πια μια ολοκληρωμένη ενσάρκωση του «νούμερο 2». Κάνει ένα screening των συμπαικτών του, που ωθούνται από την ίδια φιλοδοξία, και μια αποκλειστική επιθυμία για μεγιστοποίηση του κέρδους. Κατά κάποιο τρόπο γράφει ο ίδιος τις ασφάλειες για να εξασφαλιστεί από τα ρίσκα. «Θα καταφέρεις να απορροφήσεις τα σοκ με αξιοπρέπεια, εάν εμφυτεύσεις συστηματικά την αστάθεια στην ζωή σου.» Εν συντομία: ο άνθρωπος ως trader της ίδιας του της ζωής.
Η αστάθεια η οποία μετριέται σε ρυθμούς χιλιοστού του δευτερολέπτου, με εργαλεία των μαθηματικών, δεν είναι πια ένα χαρακτηριστικό των χρηματιστηρίων, αλλά της ανθρώπινης ταυτότητας.
Από τον άνθρωπο αναμένεται να κάνει αυτό που γίνεται στα χρηματιστήρια του κόσμου: πρέπει «να επενδύσει στον εαυτό του, και να αναλάβει τεράστια ρίσκα, και στην ανάγκη να προσθέσει τεχνητά καταρρεύσεις και σοκ στην βιογραφία του.
Πως να ζήσει κανείς μια τέτοια ζωή;
Ως «default setting», ως σταθερό τρόπο αντιμετώπισης αυτού του ερωτήματος, η νέα ελίτ προτείνει να λέει κανείς ‘ναι’: «Τι θα γινόταν αν μια ολόκληρη μέρα έλεγες διαρκώς ‘ναι’; Μια ολόκληρη εβδομάδα; Ναι! Ότι και να συμβαίνει.» Γιατί η απειλή είναι σαφής: «Αν δεν βρίσκεις εσύ ρίσκα, θα σε βρουν αυτά.272»

Συνεχίζεται.

ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ Ο ΝΕΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΙΚΟΣ, ΨΗΦΙΑΚΟΣ, ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΕΩΣ, ΑΣΑΡΚΟΣ, ΘΕΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΘΕΟΥΣ, 

ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΘΕΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΣΟΥΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΙ. 

ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΑΚΟΜΗ ΟΡΦΑΝΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ, ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΟΥ.

Αμέθυστος.

Σημειώσεις

265. Robert Cohen, Freedom’s Orator: Mario Savio and the Radical Legacy of the 1960s , σ. 190.

266. Clark Kerr, The Uses of the University, σ. 93.

267. ΣτΜ: Ο Βρετανός φιλόσοφος Gilbert Ryle επινόησε τη φράση «φάντασμα στη μηχανή», υπονοώντας ότι η μηχανή, δηλαδή ο εγκέφαλος, είναι το πραγματικό, ενώ το «φάντασμα», δηλαδή η συνείδηση ή ο νους, είναι ένα είδος ψευδαίσθησης ή φαντασίωσης, που είναι θεμελιωδώς ανυπόστατη.

268. Hoffman and Casnocha, The Start-Up of You, σ. 38.

269. Hoffman and Casnocha, The Start-Up of You, σ. 50-1.

270. Hoffman and Casnocha, The Start-Up of You, σ. 186.

271. Hoffman and Casnocha, The Start-Up of You, σ. 189.

272. Hoffman and Casnocha, The Start-Up of You, σ. 189-90.

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ (13) –Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Συνέχεια από  Τρίτη 14 Μαίου 2019

HENRI DE LUBAC
Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ 

Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν, σ’ αυτό το σημείο για τους Μαρξιστές, κάτι ανάλογο με εκείνο που ο Αυγουστίνος έλεγε ήδη για τους «Πλατωνιστές», με όλες τις επιφυλάξεις που συμπεριλάμβανε, όπως δήλωνε και ο ίδιος, η παρατήρησή του. Με κάποιο τρόπο, είδαν καλά το τέρμα της διαδρομής, αλλά δεν θέλουν να το φτάσουν ποτέ, διότι δεν γνωρίζουν τον δρόμο. Το ιδανικό τους του «νέου ανθρώπου», το ιδανικό μιας απελευθερωμένης, ενοποιημένης ανθρωπότητος, η οποία θα έχει επιστρέψει στην πλήρη κατοχή της ουσίας της, ξανασυμφιλιωμένης με τον εαυτό της και το σύμπαν, που ζει σε πληρότητα πορευόμενη προς την ολοκλήρωση της Ιστορίας, είναι το ίδιο ακριβώς για το οποίο μας μιλούν οι διαθήκες των Ιερών μας βιβλίων, και το οποίο ο Αυγουστίνος εξέφρασε σε μια στιβαρή σύνθεση, όταν μιλούσε για τον UnusChristus, για τον ολόκληρο Χριστό. Μ’ αυτή τη διαφορά όμως, πως από το ένα μέρος, οι Μαρξιστές πεπεισμένοι ότι πρέπει να εξαφανίσουν κάθε υπερβατικότητα για να το αποκτήσουν και θέλοντας να το πραγματοποιήσουν στον χρόνο, αρνούνται τους όρους και το μεταλλάσσουν σ’ ένα αντιφατικό ιδανικό. Και από το άλλο μέρος, ψάχνοντάς το μέσω της Ιστορίας με ετερογενή μέσα, εμποδίζουν τους εαυτούς τους ακόμη και να το πλησιάσουν και να το προετοιμάσουν. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να δούμε καλύτερα στις λεπτομέρειές του.

«Ο κομμουνισμός – έγραψε ο Μαρξ σ’ ένα θαυμάσιο κείμενο – ο κομμουνισμός σαν πραγματική κατοχή της ανθρώπινης ουσίας εκ μέρους του ανθρώπου και για τον άνθρωπο, σαν επιστροφή λοιπόν του ανθρώπου στον εαυτό του καθότι κοινωνικός άνθρωπος, δηλ. ανθρώπινος άνθρωπος, ολοκληρωμένη επιστροφή, συνειδητή, και με την διατήρηση όλου του πλούτου της προηγούμενης αναπτύξεως, αυτός ο κομμουνισμός, καθώς είναι τέλεια φυσικός, συμπίπτει με τον ανθρωπισμό. Σημαίνει στ’ αλήθεια το τέλος της διαμάχης ανάμεσα στον άνθρωπο και την Φύση, όπως επίσης ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άνθρωπο, το αληθινό τέλος της διαμάχης ανάμεσα στην ύπαρξη και την ουσία, ανάμεσα στην αντικειμενοποίηση και την επιβεβαίωση του ΕΓΩ, ανάμεσα στην ελευθερία και την ανάγκη, ανάμεσα στο άτομο και το είδος. Λύνει το μυστήριο της Ιστορίας και γνωρίζει πώς το λύνει» (Μαρξ, απόσπασμα του 1844). Και συνεχίζει: «Γι’ αυτό η κοινωνία είναι η ουσιώδης και τέλεια ενότης του ανθρώπου και της φύσεως, η αληθινή ανάσταση τής φύσεως, η τέλεια φυσιοκρατία του ανθρώπου και ο πλήρης ανθρωπισμός της φύσεως».

Σ’ αυτό το σημείο του θεμελιωτού του κομμουνισμού, αντιστοιχεί και ένα κείμενο των συγχρόνων μας μαθητών του. Αισθανόμαστε να πάλλεται η ίδια ελπίδα, και κάτω από τις λέξεις, οι οποίες είναι εκκοσμικευμένες παρόμοια με του Μαρξ, γίνεται αισθητό το ίδιο προφητικό άλμα. Στο τέλος της κοσμικής και κοινωνικής αναπτύξεως «ο πλήρης άνθρωπος θα είναι πραγματικά αυτό που εκφράζουν αυτές οι λέξεις. Το ανθρώπινο φτάνει στο βάθος της φύσεως, εσωτερικής και εξωτερικής, της οποίας γίνεται κυρίαρχος, την καθιστά το δικό του αγαθό, την ξεπερνά και την ανυψώνει στο επίπεδο του πνεύματος. Η ενότης του ατομικού και του κοινωνικού, η κατοχή εκ μέρους του ανθρώπου της φύσεως και της δικής του φύσεως, ορίζει τον πλήρη άνθρωπο… Αυτός είναι «αυτός που είναι το παν», που κατέχει, παίρνει και καθιστά δική του όλη την Φύση… Η ανθρώπινη ολότης παρέμενε διασκορπισμένη, αντιφατική. Θα φθάσει στην ενότητά της, δηλ. την αλήθεια του ανθρώπου, την πραγματοποιημένη του Ουσία» (Lefebvre et Gutermann, Εισαγωγή στον Λένιν).

Ποιος δεν αναγνωρίζει την οικεία ατμόσφαιρα ανάμεσα σε παρόμοιες προβλέψεις[αυθυποβολές] και σε εκείνο που εμείς λέμε για το γεγονός της Βασιλείας των Ουρανών ή για την ολοκλήρωση του μυστικού σώματος του Χριστού; Τότε δεν θα υπάρχουν πια αγώνες, ανταγωνισμοί, δεν θα υπάρχει πλέον εσωτερικότης, εσωτερική ανάπαυση, αποκλειστικότης… Ναι, και από τα δύο μέρη, πρόκειται για ένα τέλος της Ιστορίας, [στην πραγματικότητα η Ιστορία τέλειωσε και ξεκίνησε η Ιστορία της Σωτηρίας, αλλά δεν έχει γίνει ακόμη γνωστό. Γι’ αυτό και η Δύση προσπαθεί να μας πείσει πως ο Χριστός μπήκε στην Ιστορία των ανθρώπων και επομένως σαν ένας σαν εμάς, κρίνεται και με τα κριτήρια της Ιστορίας. Η Ιστορία των ανθρώπων και των λαών κατευθύνεται προς το Μηδέν. Μόνο η Ιστορία της Σωτηρίας, η Εκκλησία, κατευθύνεται προς τον Κύριο], πρόκειται για μιαν «ανάσταση της Φύσεως», μια ολοκλήρωση, μια πρόσβαση στην πληρότητα, για μια ενότητα τέλεια η οποία επιτέλους πραγματοποιείται. Πρόκειται για τον τέλειο άνθρωπο, μοναδικό και συλλογικό ταυτόχρονα, όπως και στον Απ. Παύλο. Μ’ αυτή την διαφορά· πως εκείνο που ελπίζει ο Χριστιανός και περιμένει σε έναν άλλο κόσμο, στο τέλος του Χρόνου, ο μαρξιστής το ονειρεύεται γι’ αυτόν εδώ τον κόσμο, στον χρόνο μας. Εκείνο που περιμένει ο Χριστιανός από μια υπερφυσική παρέμβαση, ο μαρξιστής το έχει για σίγουρο, σαν το φυσικό τέρμα μιας προόδου καθ’ ολοκληρίαν Εμμενούς (Ενυποστάτου). Μια μετάλλαξη τού εδώ κάτω χωρίς την παρουσία ενός επέκεινα... Ένα τέλος της Ιστορίας μέσα σ’ έναν χρόνο οποίος συνεχίζει να κυλά. Μια σύντηξη με την Φύση σε συνθήκες ουσιαστικώς αμετάβλητες αισθήσεως και νοήσεως και χωρίς ουσιώδεις αλλαγές, ούτε καν στην υποστήριξη του οργανισμού. Μια ειρήνη, μια τέλεια αρμονία, μια παντελή αμοιβαιότητα των συνειδήσεων, χωρίς την παρεμβολή μιας νέας αρχής σ’ αυτή την ανθρωπότητα η οποία δεν θἂχει πάψει, μέχρι εκείνη την στιγμή, να αγνοεί τον εαυτό της και να κατακομματιάζεται. «Όταν επιτέλους θἂχει χαθεί η κοινωνική αλλοτρίωση, λέει ο Μαρξ, ο καθένας μας θα ανταλλάσσει «αγάπη με αγάπη, εμπιστοσύνη με εμπιστοσύνη». Διότι «εάν αγαπάς χωρίς να προκαλείς την αγάπη στον άλλο, εάν δηλ. η αγάπη σου σαν αγάπη, δεν γεννά την ανταλλαγή την αγάπης, εάν φανερώνοντας την ζωή σου σαν άνθρωπος που αγαπά, δεν κατορθώνεις να γίνεις ένας αγαπητός άνθρωπος, η αγάπη σου είναι αδύναμη, είναι μια δυστυχία» (Landshut καιMayer) ! [η αληθινή χριστιανική αγάπη δεν περιμένει αποτέλεσμα. Άλλος σπέρνει, άλλος θερίζει. Ο Μαρξ οραματίζεται ήδη τον Αντίχριστο].

Ζήτησε ποτέ ο Χριστιανισμός μια τέτοια παραίτηση του πνεύματος; Μια τέτοια απουσία του πνεύματος; Από ποια πλευρά τα θαύματα είναι πιο απίστευτα; Ας υποθέσουμε πως η πίστη μας δεν διέθετε άλλα θεμέλια, θα μπορούσε όμως να επικαλεσθεί την συνοχή του οράματος που μας προτείνει, τουλάχιστον θέτει τις βάσεις και τις αναγκαίες συνθήκες για να πραγματοποιηθεί. Τουλάχιστον έχει συνείδηση των απαιτήσεών του; Εάν μας υποχρεώνει να πιστέψουμε στο Μυστήριο, τουλάχιστον μας απαλλάσσει από το Χάος. Μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για το μαρξιστικό όραμα;

Και γι’ αυτό έχει δίκαιο ο π. Fessard  στο “La main tendue”, σ. 123, να γράφει: «Εάν αυτή η σελίδα του Μαρξ δεν είναι ανοιχτή σε μια πραγματική και αληθινή υπερβατικότητα, αλλά αντί να περιέχει μια υπαρξιακή απόφαση της ανθρωπο-θεότητος, περιέχει μόνον μια γενική ιδέα του κομμουνισμού, τότε όλες του οι διαβεβαιώσεις καταλήγουν να είναι καθαρά λεκτικές, ιδεολογικές, χωρίς πραγματικό περιεχόμενο και χωρίς πρακτική αξία, κενά λόγια. Είναι δυνατόν να σκεφθούμε μια ανθρωπότητα καθαρά γήινη και φυσική, ικανή να κατορθώσει μια παρόμοια μεταμόρφωση του εαυτού της; Και πώς είναι δυνατόν να μην είναι υπερβατική μια κοινωνία στην οποία θάχει εκμηδενισθεί απολύτως κάθε αντίθεση ανάμεσα στο Είναι και στην σκέψη και όπου κάθε αισθητή πολλαπλότης θα είναι διατηρημένη και δοξασμένη; Διότι όπως λέει ο Μαρξ, θα είναι μια αληθινή ανάσταση της Φύσεως. Δεν ανακαλύπτουμε, αμέσως μόλις αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αυτές τις διατυπώσει, εκείνη την τέλεια κατάσταση, για την οποία έγραψε ο Απ. Παύλος: «Δεν υπάρχει Ιουδαίος, ούτε Έλληνας, ούτε σκλάβος ούτε άνθρωπος ελεύθερος, ούτε άνδρας, ούτε γυναίκα, διότι θα είμαστε όλοι ίσοι και ενωμένοι με τον Ιησού Χριστό;»!

[Αυτή την τερατώδη ουτοπία του κομμουνισμού προωθεί σήμερα ο Οικουμενισμός. Για μια αυτοδύναμη ανθρωπότητα].

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλες αμερικανικές εταιρείες του θεάματος εκβιάζουν την Γεωργία ότι εάν δεν καταργήσει τον νόμο εναντίον των εκτρώσεων θα αποσύρουν τις επενδύσεις τους από την χώρα! https://edition.cnn.com/2019/05/30/business/disney-bob-iger-abortion-georgia/index.html

New York (CNN Business)Three of the world's biggest entertainment companies — Netflix, Disneyand WarnerMedia — say they may stop producing movies and TV shows in Georgia if the state's new abortion law takes effect.

And a fourth, Comcast's NBCUniversal, says the spread of these anti-abortion bills, if upheld by the courts, "would strongly impact our decision-making on where we produce our content in the future."

The state is a hub for entertainment industry production, in part because of generous tax breaks Georgia offers filmmakers and producers.

But the companies are warning that they might have to give up those tax incentives and leave the state — flexing their financial muscles in a way that's guaranteed to get the attention of local political leaders.

Earlier this month Georgia's governor, Brian Kemp, signed a bill that would ban abortions if a fetal heartbeat can be detected, usually at about six weeks of pregnancy.

The restrictive new law, should it survive court challenges from the ACLU and women's rights groups, is set to take effect on January 1.