Ευλογίες καί επισκέψεις της Παναγίας στον Άγιο Παϊσιο

Ιερομοναχος Ισαάκ (†)

Διηγήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος: «Ήταν Δεκαπενταύγουστος. Ύστερα από την θεία Λειτουργία με έστειλε ο Γέροντάς μου για μια εργασία. Ήμουν εξαντλημένος από τη νηστεία και την προηγούμενη αγρυπνία, και μετά την θεία Λειτουργία δεν έφαγα, γιατί δεν μου είπε ο Γέροντας.
»Έφθασα στων Ιβήρων και περίμενα το «μοτόρι» (καραβάκι). Ενώ θα ερχόταν το μεσημέρι, έφθασε το βράδυ και ακόμα να φανή. Ήμουν τελείως εξαντλημένος. Λέω να κάνω ένα κομποσχοίνι στην Παναγία κάτι να μου οικονομήση. Αλλά μετά λέω στον εαυτό μου:
«Βρε χαμένε, για τέτοια μικροπράγματα θα ενοχλείς την Παναγία;» Δεν πρόλαβα να τελειώσω και έρχεται ένας αδελφός από μέσα. Μου δίνει ένα δεματάκι και λέει: «Να, αδελφέ, για την χάρι της Κυρίας Θεοτόκου».
»Το άνοιξα. Είχε μέσα μισό ψωμάκι, σύκα και σταφύλια. Μόλις κρατήθηκα από τα κλάματα μέχρι να φύγη ο αδελφός».
Αυτό συνέβη στο κιόσκι της Ιβήρων. Και άλλοτε έλαβε αμεσώτερη πείρα της θεομητορικής προνοίας στον Αρσανά του αυτού Μοναστηριού. Τα δύο γεγονότα έχουν πολλές ομοιότητες αλλά και αρκετές διαφορές. Και στην δεύτερη περίπτωση ήταν άγρυπνος και νηστικός και περίμενε το «μοτόρι».

Διηγήθηκε ο Γέροντας: «Από την εξάντληση δεν αισθανόμουν καλά. Φοβήθηκα να μη λιποθυμήσω εκεί και με δουν οι εργάτες. Γι’ αυτό έκανα κουράγιο και πήγα πίσω από μια ντάνα ξύλα.

»Σκέφθηκα προς στιγμήν να παρακαλέσω την Παναγία και αμέσως είπα στον εαυτό μου: «Άθλιε, την Παναγία για το ψωμάκι την έχουμε;».
»Και μόλις είπα αυτό, να η Παναγία και μου έδωσε ζεστό ψωμί και σταφύλι! Ε, από κει και πέρα μετά…».

Κάποιος, τον οποίον ο Γέροντας θεράπευσε από ανίατη ασθένεια, ακούγοντας την διήγηση, ρώτησε έκπληκτος:
–Καλά, Γέροντα, μετά που έφαγες τις ρόγες του σταφυλιού, το κοτσάνι σου έμεινε στο χέρι;
–Και το κοτσάνι και ψίχουλα, απάντησε με έμφαση.

Κατά το σύντομο διάστημα της παραμονής του στην Ι. Μ. Φιλοθέου, δεν έπαυσε να σκέπτεται την έρημο. Αισθανόταν έντονη την επιθυμία για ησυχία.
Είχε συμφωνήσει με τον π. Φ. Φιλοθεΐτη να πάνε στα Κατουνάκια να ασκητέψουν. 

Ο π. Παΐσιος θα έκανε εργόχειρο, ο π. Φ. θα το έδινε στα μοναστήρια και θα έπαιρνε παξιμάδι για να οικονομούνται. Αλλά μια νύχτα, πριν σημάνη το τάλαντο για την Εκκλησία, ο Γέροντας χτύπησε την πόρτα του κελλιού του π. Φ. και του είπε ότι δεν είναι θέλημα Θεού να φύγουν. Ο π. Φ. του διηγήθηκε το εξής όνειρο που είδε: «Τρέχαμε στην στέγη της Μονής και, ενώ ήμασταν έτοιμοι να πηδήξουμε, μια μαυροφόρα γυναίκα μας κράτησε από την πλάτη και είπε ότι είναι γκρεμός και θα σκοτωθούμε. Έτσι και εγώ κατάλαβα ότι δεν επιθυμεί ο Θεός να πάμε».

 Ο π. Παΐσιος διηγήθηκε αργότερα ως εξής αυτό που του συνέβη και τον έκανε να πάη αντί για τα Κατουνάκια στην Μονή Στομίου: «Έκανα προσευχή στο κελλί μου.

 Ξαφνικά ακινητοποιήθηκα τελείως. Δεν μπορούσα να σηκωθώ. Ήταν αδύνατο. Μια αόρατη δύναμη με κρατούσε ακίνητο. Κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Έμεινα έτσι σαν βιδωμένος για δυο-δυόμισι ώρες. Μπορούσα να προσεύχωμαι, να σκέφτωμαι, αλλά δεν μπορούσα να κινηθώ καθόλου. Ενώ βρισκόμουν σ’ αυτή την κατάσταση, είδα σαν σε τηλεόραση από την μια μεριά τα Κατουνάκια και από την άλλη την Μονή Στομίου στην Κόνιτσα.

 Εγώ με λαχτάρα γύρισα τα μάτια μου προς τα Κατουνάκια. Μια φωνή τότε ‒ήταν της Παναγίας‒ μου είπε καθαρά: «Δεν θα πας στα Κατουνάκια· θα πας στην Μονή Στομίου». «Παναγία μου, εγώ έρημο Σου ζήτησα και Συ με στέλνεις στον κόσμο;», είπα. Άκουσα ξανά την ίδια φωνή να μου λέη αυστηρά: «Θα πας να συναντήσης το τάδε πρόσωπο, (1) το οποίο θα σε βοηθήσει πολύ». 

Συγχρόνως κατά την διάρκεια αυτού του θείου γεγονότος μου ήρθαν απαντήσεις σαν σε τηλεόραση σε πολλές απορίες που είχα. Αμέσως λύθηκα από εκείνο το αόρατο δέσιμο και πλημμύρισε η καρδιά μου από την θεία χάρι. Μετά πήγα και το είπα στον Πνευματικό. «Αυτό είναι το θέλημα του Θεού», μου είπε.

«Μην κάνης όμως λόγο για το γεγονός. Πες πως για λόγους υγείας» ‒έβγαζα αίμα εκείνη την εποχή‒ «θα χρειασθεί να βγης από το Όρος, και πήγαινε». Άλλο ήθελα εγώ, αλλά ο Θεός είχε το σχέδιό του. Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ο κύριος λόγος ήταν για να βοηθηθούν οι ογδόντα οικογένειες που είχαν γίνει προτεσταντικές, να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία».

Στην Μονή Στομίου, δυο ευλαβείς γυναίκες από την Κόνιτσα, η κυρία Πόπη Μουρελάτου και η κυρία Πηνελόπη Μπαρμπούτη, βοηθούσαν στην καλλιέργεια του κήπου.
Ένα βράδυ, μετά το Απόδειπνο, πήγαν στον Ξενώνα και έπεσαν νωρίς να κοιμηθούν. Ξύπνησαν όταν άκουσαν να χτυπά το σήμαντρο. Βγήκαν έξω από το δωμάτιο. Είδαν τον Γέροντα να βγαίνη από το κελλί του και μάλιστα τις είπε: «Ευλογημένες, δεν σας είπα να μη χτυπάτε τη νύχτα το σήμαντρο;».
Με απορία απάντησαν ότι αυτές δεν έκαναν κάτι τέτοιο, και συγχρόνως βλέπουν μια γυναίκα να εξαφανίζεται μέσα στην Εκκλησία. Την είδαν από το πλάι, δηλαδή από τον ώμο και κάτω, το χέρι της και το μαφόριο. Ήταν η Παναγία, που η νυχτερινή επίσκεψή της αναγγέλθηκε με το αυτόματο χτύπημα του σημάντρου.
Ο Γέροντας, ενώ μέχρι τότε μιλούσε δυνατά, ύστερα, από ευλάβεια και δέος έκανε σιωπηλά νόημα στις δύο γυναίκες να πάνε στο δωμάτιό τους, και ο ίδιος μπήκε στο κελλί του.

Ο Γέροντας είδε στον ύπνο του ότι θα πήγαινε μακρινό ταξίδι και ετοίμαζε τα χαρτιά του. Ήταν και άλλοι άνθρωποι και ετοίμαζαν και αυτοί τα δικά τους. Παρουσιάστηκε τότε μια ωραία, μεγαλοπρεπής γυναίκα, ντυμένη στα χρυσά. Του πήρε τα χαρτιά, τα έβαλε στον κόρφο της και του είπε ότι αυτή θα τα τακτοποιήσει αλλά ακόμη δεν είναι καιρός να φύγη, είναι νωρίς. Προηγουμένως ο Γέροντας είχε προσευχηθή: «Παναγία μου, το διαβατήριο και τα χαρτιά μου δεν είναι έτοιμα», με συναίσθηση ότι είναι ανέτοιμος να αναχωρήση για την άλλη ζωή.
Όταν ύστερα από λίγο καιρό πήγε στα Ιεροσόλυμα, στην Γεθσημανή, με έκπληξη που διαπίστωσαν και οι συνοδοί του, αντίκρυσε στο πρόσωπο της εικόνος της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας την «Κυρία» που είχε δει στο όνειρό του. Έτσι συνειδητοποίησε ότι Αυτή που του παρουσιάστηκε ήταν η Παναγία και το μεγάλο ταξίδι ήταν η αναχώρηση απ’ αυτήν την ζωή, αλλά ακόμη δεν ήταν η ώρα.


Διηγήθηκε ο Γέροντας: «Την περασμένη Σαρακοστή [21 Φεβ. 1985] παρουσιάστηκε η Παναγία ντυμένη στ’ άσπρα. Μου είπε ότι θα συμβούν πολλά στον κόσμο, γι’ αυτό να φροντίσω να πάρω… (κάτι που αφορούσε προσωπικά τον ίδιο)».
Φανερώθηκε κοντά στην Βορειοανατολική γωνία της Καλύβης του. Όταν την είδε ο Γέροντας, είπε ταπεινά: «Παναγία μου, και ο τόπος είναι βρώμικος (2) και εγώ βρώμικος». Όμως έκτοτε ευλαβείτο και τον τόπο «ου έστησαν οι πόδες» της αχράντου Θεομήτορος. Ήθελε στο μέρος εκείνο να φυτέψη λουλούδια, για να μην πατιέται.
Στο Ωρολόγιο, στις 21 Φεβρουαρίου, σημείωσε κρυπτογραφικά το θαυμαστό αυτό γεγονός ως εξής: «Η Παναγία! 10.30 πριν τα μεσάν Ολόλευκα Άστραφ συγχωρ.»

(1) Το πρόσωπο αυτό ήταν η Αικατερίνη Ρούσση, μητέρα του Δημάρχου. «Ήταν αγία ψυχή», κατά τον Γέροντα.
(2) Ίσως επειδή μερικές φορές πετούσε εκεί κοντά φλούδες.

Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Άγιον Όρος 2004, σελ. 114, 142, 291, 296.

Πηγή

proskynitis

Ἡ ἐπέλαση τῆς ἀμάθειας

Του Σαράντου Καργάκου

Εξαγγέλθηκαν πρὸ μηνῶν νέα μέτρα γιὰ τὴν παιδεία ποὺ θὰ ἐφαρμοσθοῦν –ἄν ἐφαρμοσθοῦν–κατὰ τὴν τρέχουσα καὶ μὴ φθάνουσα τριετία. Ὅλα αὐτὰ ὅμως ἀφοροῦν στὸ πρόβλημα καὶ ὄχι στὴν οὐσία τῆς παιδείας. Ἀποστολὴ τῆς παιδείας εἶναι νὰ φτιάχνει ἀνθρώπους καὶ ὄχι κιβὠτια μὲ κάποιες γνώσεις. Τὸ τὶ ἄνθρωπο θέλουμε ἦταν τὸ πρόβλημα ποὺ ἀπασχόλησε ὅλους τοὺς ἀρχαίους φιλοσόφους καὶ τοὺς νεώτερους παιδαγωγούς. Κι ὅλοι ἔρριχναν τὸ βάρος τους στὸ ἦθος, στὴν εὐγένεια (ὄχι ἀπαραιτήτως στοὺς κομψοὺς τρόπους), στὴν εὐπρέπεια καὶ στὴ λεβεντιά. Σήμερα, ὡς πρὸς αὐτὰ, πηγαίνουμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Καὶ τὸ πρότυπο τοῦ χειρότερου δίνουν ὄχι μόνον οἱ μαθητὲς ἀλλὰ κάποιοι «ἀπελευθερωμένοι» καθηγητὲς καὶ δάσκαλοι. Μοῦ στέλνουν γράμματα ἀπελπισίας πολλοὶ εὐαίσθητοι ἐκπαιδευτικοὶ γιὰ τὴ χαώδη κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὰ σχολεῖα. Τὸ πρόβλημα, ὅπως μοῦ γράφει μία καθηγήτρια, δὲν εἶναι οἱ γνώσεις ποὺ εἶναι πιὸ ἰσχνές καὶ ἀπὸ τὶς ἰσχνές ἀγελάδες τοῦ φαραώ. Εἶναι κυρίως ἡ συμπεριφορὰ. Ἡ ἀγένεια θεωρεῖται ἀπὸ πολλὰ παιδιὰ, ἰδίως ἀπὸ κορίτσια, χαριτωμένη! Καὶ μοῦ ἐξιστορεῖ ἡ καθηγήτρια, ποὺ ἔχει οἰκογενειακὴ πνευματική παράδοση δύο αἰώνων, τὰ ἐξῆς:

Μία μαθήτρια συνομιλοῦσε ἀπαθῶς μὲ τὴν διπλανὴ της κατὰ τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος. Τῆς εἶπε νὰ βάλει μία τελεία στὸ στόμα της καὶ τότε αὐτὴ ὀργισμένη ἀπάντησε: «Ἔτσι δὲν μοῦ ἔχει μιλήσει οὔτε ἡ μητέρα μου. Ἐγὼ φεύγω»! Καὶ διασχίζοντας τὴν αἴθουσα, ἔφυγε σὰν φρεγάτα μὲ φουσκωμένα πανιά. Προφανῶς ἡ καθηγήτρια ἔψαχνε τὰ χαρτομάντηλά της νὰ σκουπίσει τὰ δάκρυά της. Μιὰ ἄλλη μαθήτρια, ἀλβανικῆς καταγωγῆς, ἀπὸ τὴν εὐγενῆ φάρα τῶν Τσάμηδων, προφανῶς, σὲ ἀνάλογη παρατήρηση φώναξε σθεναρῶς: «Ἐγώ μιλάω; Ἄαα ὅλο ἐγὼ φταίω ἐδῶ. Ἐγὼ θὰ πληρώνω τὰ ψυχολογικά σας;». Κι ἔφυγε κι αὐτὴ ἀπὸ τὴν τάξη σὲ ἔνδειξη διαμαρτυρίας. Ὡστόσο, τὸ πρόβλημα τῆς ἀπρέπειας ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ σχολείου. Παράλληλα ξεχείλισε σὰν βόθρος καὶ ἡ ἀμάθεια. Μοῦ γράφει ἡ ταλαίπωρη καθηγήτρια ὅτι τὶς ἡμέρες τοῦ Ε.Σ.Ρ. βαρέθηκε νὰ ἀκούει τὸν νέο τρόπο κλίσης τῶν ὀνομάτων: τὸν Βύρων, τοῦ Βύρων! Πρόκειται γιὰ τὸν ἀτυχῆ Πολύδωρα. Τουλάχιστον δὲν κρατοῦσαν τὸ ἄκλιτο Byron; Ἡ ἴδια καθηγήτρια μπῆκε σ’ ἕνα γραφεῖο τελετῶν, δηλαδὴ κηδειῶν, κι ἔκανε μιὰ ὑπόδειξη στὸν «τελετάρχη» νὰ μὴ γράφουν στὰ νεκρόσημα - Σταυρούλα χήρα τοῦ... Σπυρίδων, ἀλλὰ τοῦ Σπυρίδωνος». Ὁ τελετάρχης ἀπόρησε καὶ ρώτησε γιατὶ; Καὶ ὑπομονετικὰ ἡ καθηγήτρια τοῦ ἐξήγησε ὅτι ἡ γενικὴ κάνει Σπυρίδωνος, ἀλλὰ ὁ τελετάρχης τὴν ἀποστόμωσε: «Ἐπὶ Ζολώτα δὲν λέγαμε ὁ Ξενοφῶν, τοῦ Ξενοφῶν;». Τέζα ἡ ἐγγράματη φιλόλογος, ποὺ τὸ ἴδιο βράδυ δέχτηκε κι ἄλλο κτύπημα. Ἄκουσε ἀπὸ τοπικό ραδιοφωνικὸ σταθμὸ ὅτι τὸ τάδε σκάφος προσάραξε στὸ τάδε νησί γιὰ νὰ κάνει διακοπὲς ὁ ἰδιοκτήτης του! Σία κι ἀράξαμε, ποὺ λέγαμε παλιὰ. Ὅμως τὴν ἐχθρολεξία καλλιεργοῦν συχνὰ οἱ ἐκπαιδευτικοί. Ἡ ἐπιστο­λογράφος προσθέτει ὅτι ἄκουγε ἐπὶ ἔτη φιλόλογο νὰ λέει «μετὰ Χριστοῦ» (ποὺ σημαίνει μαζί μὲ τὸν Χριστὸ) καὶ νὰ γράφει ὅτι τὸ τάδε ἐξαιρετικὸ παιδί εἶναι ἀγυιόπαιδο, δηλαδή παιδί τοῦ δρόμου, ἀλητόπαιδο, ἐνῶ ἤθελε νὰ γράψει... ἁγιόπαιδο. Προφανῶς, ὁ φίλος τοῦ λόγου (φιλόλογος) ἦταν ἐχθρὸς τοῦ λόγου (ἐχθρολόγος).

Καὶ τὸ τελευταῖο:Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια ἔγιναν τῆς μόδας στὰ σχολεῖα οἱ ἐρευνητικὲς ἐργασίες, ἑλληνικιστὶ project. Ἡ ἐπιστολογράφος ἐπωμίστηκε καὶ αὐτὸ τὸ βάρος καὶ σκέφθηκε νὰ θέσει στὰ παιδιὰ σὰν ἀντικείμενο ἔρευνας τοὺς Κερκυραίους μουσουργοὺς. Ρωτάει τὰ παιδιὰ: «Ξέρετε κάποιον Κερκυραῖο μουσουργὸ;». Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπὴ ἀπό κάτω. Ξαναρωτάει: «Τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο, ποιὸς τὸν ἔγραψε;». Δειλὰ ἕνα παιδὶ ἀπαντᾶ: «Ὁ  Σολωμὸς». Κι ἡ καθηγήτρια: «Τὴν μουσική ἐννοῶ. Ποιὸς τὴ ἔγραψε;». Τότε κάποια ἀκτίνα φωτὸς ἄνοιξε ρωγμὴ στὸ κρανίο κάποιου μαθητῆ, ποὺ φώναξε: «Ὁ  Μάντζαρος». Τὸ παιδὶ ἔμενε στὴν ὁδὸ Μαντζάρου. Ἐνθουσιασμένη ἡ καθηγήτρια προχώρησε: «Τὸν Ὀλυμπιακὸ Ὕμνο ποὺ ἀκοῦμε κάθε τέσσερα χρόνια, ποιὸς τὸν ἔγραψε;». Καὶ πάλι ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή. Ἡ καθηγήτρια ἔκανε συνεχεῖς παρακεντήσεις νὰ τοὺς ξυπνήσει τὸ μυαλό. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε. Ἔνθους κάποιος μαθητὴς ἀναφώνησε:
- Μήπως ἐννοεῖτε τὸν ὕμνο τοῦ Ὀλυμπιακοῦ;
- Ὄχι, τῆς ΑΕΚ!, ἀποκρίθηκε ἡ καθηγήτρια, ποὺ κινδύνευσε νὰ πάθει κατατονικὴ ἐμβροντησία. Καὶ μοῦ γράφει ἡ δύσμοιρη: «Ὁπότε, ὅπως καταλαβαίνετε, ξεκίνησα ἀπὸ τὸ μηδἐν». Σωστά. Διότι, ὅπως εἶπε πρώην πρωθυπουργὸς, «μηδὲν εἰς τὸ πηλήκιον». Αὐτὴ εἶναι ἡ στάθμη τῆς παιδείας μας. Ἄς ἀρχίσουμε, λοιπὸν, ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ ἄς ἀφήσουμε τὰ μεγαλόπνοα προγράμματα.

Ανάρτηση από: http://www.sarantoskargakos.gr
blogvirona

ΤΟ ΝΕΟ "ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ" ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (1)

Η ΝΕΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ 

Του Hans Joachin Kramer!

        

  Μαθήματα-διαλέξεις στην Νάπολη τού 1986!

         

 Ι. ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ!

         

Όπως για τους προσωκρατικούς, τους Σωκρατικούς και τους φιλοσόφους τής Ελληνιστικής, έτσι και στην περίπτωση του Πλάτωνος υπάρχουν δύο κλάδοι τής παραδόσεως: απο το ένα μέρος τα γραπτά του Πλάτωνος που έφτασαν σε μας και απο το άλλο δοξογραφικές εκθέσεις και αναφορές των μαθητών του και των επόμενων φιλοσόφων. Αυτές οι αναφορές όμως δέν παραπέμπουν σε γραπτά του Πλάτωνος που χάθηκαν στον χρόνο, αλλά στην διδακτική του δραστηριότητα, στα προφορικά του μαθήματα στην Ακαδημία! Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτή την δεύτερη σειρά τής παραδόσεως απλά σαν ένα συμπλήρωμα των γραπτών που κατέχουμε! Παρ'όλα αυτά σ'αυτό αντιτίθεται η Ιεραρχική τάξη την οποία έχει προβλέψει ο ίδιος ο Πλάτων και η οποία υπάρχει στην πραγματικότητα! Ο Πλάτων υπολόγισε τα μέρη τής φιλοσοφίας του τα οποία αφιερωνόταν στην προφορική διδασκαλία σαν πιό σπουδαία εκείνων που δημοσιεύθηκαν στα γραπτά του! Έτσι η έμμεση πλατωνική παράδοση αποκτά μία αμφισημία! Διαθέτει (καθότι μετεδόθη μέσω αναφορών διαφορετικών δοξογράφων) έναν μικρότερο βαθμό αυθεντικότητος των γραπτών, χωρίς να έχει μεταφέρει μαζί της την επιχειρηματολογική της γένεση! Απο το άλλο μέρος ο Πλάτων θεώρησε τα μέρη της φιλοσοφίας του, τα οποία δέν έγραψε στα κείμενα του, σαν το κέντρο αυτής! Ολοκλήρωναν το διαλεκτικό πρόγραμμα των γραπτών και στόχευαν συνοπτικά σε μία καθαρή ενότητα σε μία ολοκληρωμένη θεωρία των αρχών! Μ'αυτό είχαν δοθεί οι βασικές γραμμές ενός ενοποιητικού δεσμού θεμελιώσεως και εξηγήσεως όπου είναι δυνατόν να διασταυρωθούν οι διαφορετικές ιδέες, κορυφώσεις, των γραπτών. Η έμμεση παράδοση λοιπόν πρεπει να υπολογισθεί σε μία εικόνα του Πλάτωνος η οποία στηρίζεται ιστορικά! Οι προσπάθειες που έλαβαν χώρα ώστε να εκμηδενιστεί παντελώς μέσω μίας κριτικής τής αυθεντικότητός της, απέτυχαν. Το χρέος λοιπόν της κριτικής παραμένει η διαφορετική αξιολόγηση και η τακτοποίηση των μαρτυριών, ενώ το όριο του υλικού το οποίο ερευνάται μπορεί ακόμη να μετακινηθεί.-

          Συγκεκριμένα λοιπόν, η έμμεση παράδοση φανερώνει μία δυναμική θεμελιώδη, σε δύο επίπεδα, διό και υπερβαίνει την πολλαπλότητα του δόγματος των ιδεών με μία περαιτέρω θεωρία. Σ'αυτή κυριαρχεί η σκέψη ότι το σύμπαν οφείλει να εξηγηθεί απο αρχές τις πιό περιορισμένες και απλές που είναι δυνατόν. Παρ'όλα αυτά όμως ο Πλάτων προσπάθησε να αποφύγει το παράδοξο τού αυτοδιαχωρισμού που ένας συνεπής μονισμός των αρχών φέρει μαζί του. Έτσι φτάνει, απομακρυνόμενος απο τον Ελεατισμό και διαφοροποιούμενος απο τον διάδοχο Νεοπλατωνισμό, σε έναν εσχατολογικό, τελειωτικό δυαλισμό των δύο αρχών, δηλαδή μίας αρχής ενότητος και ταυτότητος και μίας αντίθετης αρχής πολλαπλότητος και διαφοράς, πολλαπλασιασμού και διαβάθμισης!

          Κάθε μορφή του υπαρκτού, ιδανικού ή πραγματικού, μπορούσε να υπολογισθεί σαν σχηματισμένη απο αυτές τις δύο αρχές: ή αντίστροφα: η συστατική ανάλυση κάθε όντος ξαναοδηγούσε σύμφωνα με τον Πλάτωνα σ'αυτές τις δύο αρχές. Κάθε μορφή του υπαρκτού είναι στο μέτρο στο οποίο είναι, ένα ταυτόσημο όλον, καθορισμένο, ορισμένο, διαρκές και σαν τέτοιο συμμετέχει στην απλή και καθαρη ενότητα. Το είναι όμως μπορεί να συμμετάσχει στην ενότητα μόνον διότι συμμετέχει ταυτοχρόνως και της αρχής τής πολλαπλότητος και επομένως είναι διαφορετικό απο την ενότητα την ίδια. Το είναι λοιπόν είναι κατ'ουσίαν ενότης στην πολλαπλότητα. Αυτή υπήρξε η θεμελιώδης οντολογική αρχή του Πλάτωνος!

          Όλες οι επόμενες οντολογικές διαφοροποιήσεις πρέπει να ξαναοδηγηθούν σε διαφορετικούς βαθμούς αναμίξεως των δύο αρχών: και πρώτα απ'όλα η διαφορά ανάμεσα στον νοητό κόσμο, και τον αισθητό κόσμο. Στην συνέχεια στο εσωτερικό τού νοητού, η διαφορά ανάμεσα στο καθολικό είναι και το μαθηματικό είναι, αλλά επίσης και οι σχέσεις τής αντιθέσεως των ανώτερων κατηγοριών των γενών, όπως ταυτότης και ετερότης, ισότης και ανισότης, ησυχία και κίνηση, καθαυτό υπαρκτό και σχετικό και επιπλέον, η σχέση μέρους και όλου, στοιχείου και σύνθετου! Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπερισχύει στον πρώτο όρο η ενότης, στον δεύτερο η πολλαπλότης. Εκεί όπου οι σχέσεις καθαυτές διαφοροποιούνται περαιτέρω, φτάνουμε στην σύσταση σειρών παραγώγων, όπως στην σειρά αναλογία-γένος-είδος-άτομο και γενικώς στην σειρά των βαθμών τού είναι, και στην συνέχεια στην σειρά των αριθμών ή στην οντολογικό- διαστατή εναλλαγή σημείου-γραμμής-επιφάνειας-σώματος. Συνεπώς είναι δυνατόν να διακριθούν στην έμμεση παράδοση δύο τύποι παραγώγων: με έναν τρόπο θεμελιωτικό πιό γενικεύοντα και έναν πιό στοιχειώδη. Είναι προφανές ότι ο Πλάτων προσπάθησε με πολλές συγκλίνουσες προσπάθειες να θεματοποιήσει την ολότητα τού είναι με τον πιό πλήρη τρόπο και απο διαφορετικές προοπτικές.

Στην μεθοδική πολλαπλότητα αντιστοιχεί μία πρόθεση πολυσθένειας των αρχών, οι οποίες προσλαμβάνουν την διπλή κατάσταση των "πρώτων αρχών" και των "πιό γενικών γενών" (έτσι η ενότης προσλαμβάνει την διπλή σημασία αυτού που είναι το πιό απλό και αυτού που είναι το πιό γενικό!) Απο μία οπτική γωνία θεωρητικο-συστηματική μπορούμε να μιλήσουμε για μία δισθενή λειτουργία τής θεωρίας τών αρχών. Στην συνέχεια δέ, θα ισχυροποιηθεί σε μία λειτουργια  πολυσθενή!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος. 

ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟ ΕΝΑ. Ο Πλωτίνος και η οντολογία.(2)

Συνέχεια από: Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Ο ΠΛΩΤΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ.

Του Matteo Bianchetti.

         
 4) Το όνομα που μοιάζει το πιό ταιριαστό (αλλά όχι εντελώς κατάλληλο) για αυτή την αρχή την απολύτως απλή, είναι "ΈΝΑ". (Εν. ΙΙΙ, 9,4,7). Σε ένα χωρίο πολύ πυκνό, ο Πλωτίνος καταχωρεί το μεγαλύτερο μέρος τών χαρακτηριστικών που του αποδίδει :" Πρίν απο κάθε πράγμα (πρό πάντων) λοιπόν πρέπει να υπάρχει κάτι απλούν, έτερον (διαφορετικόν) απο όλο αυτό που προέρχεται απο αυτό (μετ'αυτό), υπάρχον καθαυτό (εφ'εαυτού όν) ού μεμιγμένον με τα πράγματα που προέρχονται απο αυτό (απ'αυτού) και απο το άλλο μέρος ικανού, με άλλο τρόπο να είναι παρόν (παρείναι) σ'αυτά. Όντως έν, δέν διαθέτει το είναι διαφορετικό απο το Ένα (ούχ έτερον όν), και επίσης η έκφραση έν είναι ψευδής αναφερόμενη σ'αυτό, του οποίου δέν διαθέτουμε ούτε λόγο, μηδέ επιστήμη και γι'αυτό λέγεται επέκεινα ουσίας (τού είναι). Και εάν πράγματι δέν ήταν απλούν (μή απλούν), ξένο (έξω) απο κάθε συμφωνία (συμβάσεως), ή συνθέσεως, πραγματικώς Ένα, δέν θα ήταν αρχή, αυταρκέστατον, καθότι απλούν και προηγούμενο όλων των υπολοίπων (πρώτον απάντων)-διότι αυτό που δέν είναι πρώτο (μή πρώτον) έχει ανάγκη (ενδεές) αυτού που υπάρχει πρίν απο αυτό (του πρό αυτού) και αυτό που δέν είναι απλό (μή απλούν) έχει ανάγκη (δεόμενον) απλών στοιχείων που να το συστήνουν, για να υφίσταται. Μία παρόμοια αρχή πρέπει οπωσδήποτε να είναι μόνη. Διότι εάν υπήρχε κάτι άλλο παρόμοιο, και τα δύο θα ήταν Ένα. Και εμείς δέν ομιλούμε για δύο σώματα, ούτε για το Ένα σαν ένα πρώτο σώμα. Τίποτε απλό δέν μπορεί να διαθέτει σωματική φύση, επί πλέον το σώμα γεννάται, αλλά δέν είναι αρχή. Η αρχή είναι αγέννητος. Εάν λοιπόν δέν είναι σωματική αλλά είναι πραγματικά Ένα, η αρχή για την οποία γίνεται λόγος είναι η πρώτο, το πρώτον!(Εν V 4[7], 1,5-24)".

Το απλό είναι η συνθήκη του πολλαπλού και επομένως όπως παρατηρήσαμε ήδη είναι ανάγκη το πρώτο να υπάρχει ξεχωριστά απο το δεύτερο, δηλαδή επειδή όλο το υπαρκτό είναι πολλαπλό, είναι ανάγκη το Ένα, να είναι ξεχωρισμένο απο κάθε πράγμα. Και ακριβώς γι'αυτό όμως, αυτό είναι παρόν σε κάθε όν. (Εν VI 9.8, 33-34! "Το Ένα λοιπόν επειδή δέν έχει καθόλου διαφορά είναι πάντοτε παρόν" ) Προκειμένου να είναι απλό με συνέπεια, δέν μπορούμε να του αποδώσουμε κανένα κατηγόρημα, διότι αυτό θα είχε σαν συνέπεια να πούμε ότι κάτι, είναι κάτι άλλο, εισάγοντας τοιουτοτρόπως την πολλαπλότητα στο Ένα. Ούτε μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι είναι Ένα ούτε να το ονομάσουμε με κανένα τρόπο. Ούτε μπορούμε συνεπώς να το σκεφθούμε, διότι η σκέψη προϋποθέτει την πολλαπλότητα (V,6,3, 22-23), αρθρώνοντας αναγκαίως κάτι σύμφωνα με μία κάποια άλλη άποψη ( V3.10,31-39/13,1-2). Επομένως δέν υπάρχουν για το Ένα ούτε έννοια, ούτε επιστήμη! Δέν μπορούμε να του αποδώσουμε ούτε το Είναι, δηλαδή δέν είναι δυνατόν ούτε να πούμε απλώς ότι είναι, διότι διαφορετικά θα ήταν δυνατόν να το συμπεριλάβουμε με όλα τα άλλα πράγματα τα οποία είναι σε ένα μοναδικό γένος, κάτι το οποίο σύμφωνα με το σημείο 3), συνεπάγεται ότι το Ένα, είναι πολλαπλό. Στην ολοκληρωτική του απομόνωση, το Ένα, μή έχοντας ιδιότητες, δέν σχετίζεται με τίποτα! Γι'αυτό δέν χρειάζεται τίποτα, είναι μοναδικό και αγένητο. Τα όντα δέν υπάρχουν στην τύχη, αλλά είναι καθορισμένα μόνον απο το Ένα, διότι αυτό είναι η μοναδική αρχή (και δέν μπορούμε να πούμε πώς το Ένα υπάρχει κατά τύχην, διότι η τύχη συμβαίνει πάντοτε σε σχέση με άλλο κατά το οποίο θα μπορούσε να είχε συμβεί διαφορετικά και είναι αναγκαίως μέσα στο γίγνεσθαι). VI, 8,7,32-34.

          Το Ένα είναι άπειρο και όχι επειδή δέν είναι ολοκληρωμένο αλλά επειδή δέν το καθορίζει τίποτα. Μάλιστα δέ εάν ήταν πεπερασμένο θα είχε ένα όριο, δηλαδή μία μορφή, επομένως θα ήταν πολλαπλό! Είναι άπειρο, όχι λόγω μεγέθους (που δέν έχει, αλλά λόγω δυνάμεως (V5,10,16-17).

          Να είναι κάτι, να έχει ποιότητα ή ποσότητα, να είναι σε κίνηση ή σε ακινησία, σε έναν  τόπο και στον χρόνο και να έχει μία μορφή, είναι όλα χαρακτηριστικά τα οποία καθιστούν πολλαπλό αυτόν που τα κατέχει, επομένως δέν ανήκουν στο Ένα. Δέν μπορεί να διαχωρισθεί, διαφορετικά θα αποτελείτο απο μέρη. Και ακριβώς επειδή δέν διαθέτει μέρη μπορεί να είναι παντού και είναι, διαφορετικά θα συναντούσε ένα όριο στα πολλά πράγματα, επομένως δέν θα ήταν άπειρο και θα είχε μορφή, δηλαδή μέρη!

          Το Ένα καθότι πέραν του Είναι, της σκέψης και της γλώσσας, δέν συλλαμβάνεται με καμμία περιγραφή. Προσπαθούμε να πούμε κάτι περί αυτού μόνον αρνούμενοι ότι είναι καθορισμένα πράγματα, αλλά και αυτός ο τρόπος προόδου δέν είναι εντελώς κατάλληλος, διότι η άρνηση είναι πάντοτε μία συζήτηση, επομένως μία συνθήκη ανίκανη να συλλάβει το καθαυτό Ένα. Ακόμη και το ίδιο το όνομα Ένα δέν του είναι κατάλληλο (V3,13,1-9).

          "Και όμως αυτό το όνομα "Ένα" δέν περιέχει παρά την άρσιν των πολλών" (V5,6,26).

          Η γλώσσα και η σκέψη δέν είναι εις θέσιν να σεβαστούν την ανάγκη να θεωρήσουμε το Ένα σαν απολύτως απλό. Ακόμη και αν το ονομάσουμε άλλο απο το Είναι, απο τα πολλά, απο την συζήτηση, και απο την σκέψη, το καθιστούμε αναπόφευκτα κάτι που είναι και είναι πολλαπλότης με όνομα και σκέψη!

          Θα ήταν πολύ σημαντικό εάν το επιχείρημα του Πλωτίνου υπέρ της υπάρξεως μίας τέτοιας αρχής ήταν σωστό. Νόμίζω πώς δέν είναι, τουλάχιστον στην μορφή που την σχημάτισα.

          Α) Ο Chiaradonna μας θύμισε την εξής ιστοριογραφική θέση: στο ελληνικό φιλοσοφικό λεξικό δέν υπάρχει ένα ρήμα με την ίδια σημασία με του δικού μας "υπάρχω". Είναι συμπληρωμένο πάντοτε απο ένα κατηγόρημα (τί). Υπάρχουν πάντοτε εκφράσεις του τύπου Χ είναι (έστι) οι οποίες πολλές φορές παρότι μεταφράζονται σαν "Χ υπάρχει", είναι πάντοτε, εξ'αρχής, συμπληρωμένες με ένα κατηγόρημα (Χ είναι Π) και αυτό, με τις λέξεις του Burnyeat, σημαίνει ότι για τους Έλληνες φιλοσόφους, "το Είναι  είναι πάντοτε κάτι ή κάτι άλλο"! Ενα όν λοιπόν υπάρχει μόνον εάν έχει τουλάχιστον μία ιδιότητα. Προσδιορίζοντας την ύπαρξη σε κάτι, το καθορίζουμε σε σχέση με άλλο διότι εννοούμε ότι είναι ίδια και ίση με τον εαυτό της, ότι πάνω σ'αυτή ή δι'αυτής μπορούν να διατυπωθούν αληθινές κρίσεις και διακρίνουμε απο αυτή μία συμπληρωματική-τάξη! Δέν θα μπορούσαμε λοιπόν να έχουμε ποτέ την περίπτωση να υπάρχει κάτι χωρίς να έχει τουλάχιστον μία ποιότητα, διότι σ'αυτή την περίπτωση θα ήταν ένα πράγμα που δέν είναι αυτό που είναι και επομένως η ύπαρξή του θα ενέπλεκε μία αντίφαση! Επειδή λοιπόν η απόκτηση μίας ιδιότητος τουλάχιστον, είναι αναγκαία συνθήκη ώστε κάτι να υπάρχει, είναι δυνατόν να ορίσουμε την ύπαρξη σαν να έχει, εκ μέρους ενός όντος, τουλάχιστον μία ιδιότητα. Εάν λοιπόν υπάρχει ένα πράγμα Χ, πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον μία ιδιότητα Π.     

          Β) Στο προηγούμενο σημείο 3) επαναδιατύπωσα το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο τα όντα μπορούν να συμπεριληφθούν στο εσωτερικό τής ίδιας κατηγορίας και είχα εξηγήσει ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνον εάν αυτά τα στοιχεία Ι) διαθέτουν τουλάχιστον μία κοινή σε όλα ιδιότητα και ΙΙ) έχουν τουλάχιστον άλλη μία ιδιότητα λόγω της οποίας διαφοροποιούνται το ένα απο το άλλο. Απο εδώ ο Πλωτίνος συμπέρανε ότι αυτό που είναι απολύτως απλό δέν μπορεί να είναι κάτι υπαρκτό, διαφορετικά θα ήταν δυνατόν να το συμπεριλάβουμε στο ίδιο γένος αυτού που υπάρχει και έτσι διαθέτοντας τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά θα ήταν πολλαπλό. Όμως η κοινή πλευρά σε όλο το υπαρκτό (απο τα αισθητά αντικείμενα στην νοητή νόηση) δέν μπορεί να είναι το ίδιο το υπάρχειν, υπολογιζόμενο σαν μία ιδιότητα, δηλαδή λόγω του σημείου Α), η ιδιότης "είναι κάτι". Εάν όμως υπολογίζουμε ότι "είναι κάτι"=είναι ένα όν με μία ιδιότητα τουλάχιστον "τότε η ιδιότης" "είναι κάτι"¨τίθεται σε ένα διαφορετικό επίπεδο σε σχέση με κάθε άλλη ιδιότητα, την οποία κατέχει αυτό που υπάρχει (υψηλό, κόκκινο, ελαφρύ κ.τ.λ). "Είναι κάτι" θα εξισούτο λοιπόν με το "έχω την ιδιότητα να έχω ιδιότητα". Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα πράγμα Χ. Απο το Α) συνεπάγεται ότι "Χ είναι Π". Η ιδιότης να έχει μία ιδιότητα πρώτης τάξεως Π είναι μία ιδιότης δευτέρας τάξεως η οποία ανήκει σε κάθε πράγμα που υπάρχει καθόσον υπάρχει και εκφράζει την συνθήκη λόγω της οποίας αυτό που υπάρχει πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον μία ιδιότητα.Ας δείξουμε αυτή την ιδιότητα της δευτέρας τάξεως με το γράμμα Ρ. Να πούμε λοιπόν ότι κάτι υπάρχει σημαίνει να πούμε ότι υπάρχει ένα Χ με την ιδιότητα Ρ να έχει μία ιδιότητα Π.

          Το λάθος του Πλωτίνου λοιπόν συνίσταται στο ότι δέν διέκρινε τις διαφορετικές τάξεις των ιδιοτήτων στις οποίες απευθύνεται με τον λόγο του.

          
                                 Τέλος.

          
Σχόλιο: Αποκαλυπτική αστοχία! Ταυτίζει το Ένα, με το Είναι στα ίχνη τού Αριστοτέλη, την Αρχή με την Αιτία. Κάτι που επέβαλλε στις μέρες μας ο Χάϊντεγκερ με διαφορετικό σκοπό απο του Αριστοτέλη. Αυτή την ταύτιση προσπάθησαν να εισάγουν στην ορθοδοξία ο Ζηζιούλας και ο Γιανναράς μιλώντας για αιτιώδη αρχή στην Αγία Τριάδα, συστήνοντας ταυτοχρόνως μία Θεολογία της θελήσεως στα χνάρια του Αυγουστίνου.

Αμέθυστος. 

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης:«Τώρα καταλαβαίνω γιατί οι ιερείς κάθονται προσοχή στον Επίσκοπο»!

Συνέντευξη του πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, με τον Κοντογουλίδη στο δημοτικό ραδιόφωνο FM100, για τη Διακοπή του μνημοσύνου του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ανθίμου (30-3-2017).

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΑΝ/ΚΟΣ  ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Τέλος...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος 

Ο πολυκερματισμός των δυνάμεων του αντιμνημονιακού χώρου, πολυκερματισμός που έχει ενταθεί τον τελευταίο καιρό με την προσθήκη άλλων δύο προεξαγγελθέντων κομματικών σχηματισμών, έχει αναπόδραστο αποτέλεσμα την εξάλειψη και των τελευταίων όποιων ελπίδων υπήρχαν για να
ξεφύγουμε απ' την μέγγενη των μνημονίων, του πλαστού χρέους (τουλάχιστον κατά το ένα τρίτο του που αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αλλά και σημαντικό ποσοστό απ' το υπόλοιπο), και της αποικιοκρατίας.

Με τον πολυκερματισμό αυτό μπαίνει οριστική ταφόπλακα στα όνειρα του λαού για μιά ανεξάρτητη και δημοκρατική πατρίδα, εφ όσον έτσι γίνεται παραπάνω από σίγουρο πως η συντριπτικότατη πλειοψηφία στην Βουλή θα είναι για πολλές επόμενες δεκαετίες ο μνημονιακός δωσιλογισμός και η εθνική προδοσία.
Η ό,ποια τυχόν αντιμνημονιακή παρουσία στην Βουλή, ισχνή και αδύναμη, θα καταντήσει γραφική και θα γίνει η χλεύη των προδοτών και των δωσιλόγων.
Επίσης με τον πολυκερματισμό αυτό χάνεται η αξία της μη αποχής από τις εκλογές, αφού πολλά κατακερματισμένα 2%-2,5%-3 παρακάτι % θα είναι άχρηστα και θα παραμένουν χωρίς αντιπροσώπευσή τους στην Βουλή, ενώ ενωμένα μαζί θα αποτελούσαν ένα σεβαστό διψήφιο ποσοστό που θα μπορούσε και λόγο να έχει και δυνατότητες παρέμβασης τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στην κοινωνία.
Τώρα όλα αυτά θα σκεπαστούν απ΄την ταφόπλακα των μνημονίων και του δωσιλογισμού.

Το οξύμωρο, το παράλογο, το παρανοϊκό είναι πως την ταφόπλακα αυτή δεν την βάζουν οι προδότες, αλλά αυτοί που κατά τεκμήριο στάθηκαν συνεπείς ως τώρα δίνοντας μάχες στο πλάϊ και για τον λαό, αυτοί που αρνήθηκαν καρέκλες και εξουσίες προκειμένου να μην αρνηθούν τα πιστεύω τους και να διαφυλάξουν την αξιοπρέπειά τους, αλλά και αυτοί πουτίμησαν και τιμούν την καρέκλα που τους δόθηκε απ' τον λαό, δίνοντας συνεχώς μάχες υπέρ του, μέσα και έξω απ' τα σύνορα.

Η αδυναμία τους όμως να βρουν έναν κοινό τόπο μεταξύ τους για το καλό του τόπου, χύνει την καρδάρα με το γάλα και τους καθιστά το ίδιο επικίνδυνους για την χώρα και τον λαό με τους αγύρτες και απατεώνες που βρίσκονται μέσα στο κοινοβούλιο. (το ΚΚΕ αποτελεί ειδική κατηγορία από μόνο του, την κατηγορία "αφήστε με στο 8% για πάντα, να παίρνω τις κρατικές επιδοτήσεις και να παριστάνω το κόμμα")

Μέσα σ' αυτό το με αυτόν τον τρόπο διαμορφούμενο πλαίσιο, το blog δεν βλέπει πιά κάποιο λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να δίνει τον οποιοδήποτε αγώνα ενημέρωσης, αφύπνισης, ξεσηκωμού, ξεμπροστιάσματος και ξεγυμνώματος των αθλίων που κυβερνούν τα τελευταία επτά τουλάχιστον χρόνια.

Το blog διακόπτει τα καθημερινά του σχόλια, θα επανέρχεται αν και όποτε του γουστάρεικαι θα ασχοληθεί πλέον αποκλειστικά με το τομάρι του, όπως κάνουν όλοι, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. 
Απέναντί του στα ό,ποια επόμενα σχόλια θα βρίσκεται τόσο η προδοσία των μνημονιακών, όσο και ο εγωισμός και οι ιδεοληψίες των αντιμνημονιακών.

Η νύχτα που έρχεται και θα σκεπάσει την Ελλάδα θα είναι ολοσκότεινη και αξημέρωτη. 
Για πολλές-πολλές δεκαετίες.
Ίσως και για πάντα.

Το αστείο είναι πως ηττηθήκαμε από μόνοι μας...
Καληνύχτα.

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"
kostasxan

Οι γιατροί ζητούν 400 εκατ. ευρώ για τους ανασφάλιστους.

Έκτακτη κρατική επιχορήγηση ύψους 400 εκατομμυρίων ευρώ, προκειμένου να καλυφθεί η επιπλέον δαπάνη των νοσοκομείων για την περίθαλψη των Ελλήνων και αλλοδαπών ανασφάλιστων, ζητούν οι νοσοκομειακοί γιατροί της Αθηνάς σύμφωνα με την Καθημερινή.

Σύμφωνα με την Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών Πειραιώς,

το 2016 νοσηλεύθηκαν στα δημόσια νοσοκομεία 204.000 ανασφάλιστοι Έλληνες και αλλοδαποί.

Η Ένωση σημειώνει ότι για κάθε νοσηλεία χρειάζονται κατά μέσο όρο σχεδόν 2.000 ευρώ. Συνεπώς τα νοσοκομεία χρειάζονται τουλάχιστον 400 εκατ ευρώ. Ωστόσο από τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2016 προβλέφθηκαν μόλις 1.265.000 ευρώ και για το 2017 ένα εκατομμύριο ευρώ.

Όπως τονίζει εν τω μεταξύ ρεπορτάζ της Καθημερινής, η δαπάνη για την περίθαλψη Ελλήνων και αλλοδαπών ανασφάλιστων καθώς και ασθενών με βιβλιάριο απορίας αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια.

Μόνο στα νοσοκομεία της Αθήνας κόστισε πέρυσι 57,2 εκατ. ευρώ. Το 2015 είχε κοστίσει 51 εκατ., το 2014 47,5 εκατ. ευρώ και το 2013 41.5 εκατ. ευρώ.

Ωστόσο, η χρηματοδότηση των νοσοκομειακών μονάδων από τον κρατικό προϋπολογισμό παραμένει και φέτος στα ιδία με το 2016 χαμηλά επίπεδα. Το υπουργείο Υγείας προσδοκά να χορηγηθεί επιπλέον ποσό από τον ΕΟΠΥΥ. Μάλιστα ο Ανδρέας Ξανθός έχει κάνει λόγο για 500-600 εκατομ. ευρώ επιπλέον χρήματα.

Ωστόσο οι γιατροί σημειώνουν ότι ο ΕΟΠΥΥ αδυνατεί να χρηματοδοτήσει τα νοσοκομεία καθώς δεν μπορεί να τον χρηματοδοτήσει ο νεοσύστατος ελλειμματικός ΕΦΚΑ.

Πηγή: skai.gr
hassapis-peter

Ἀρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Απάντηση περί Βαπτισματικής Θεολογίας

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών, Δρος Θεολογίας

Μετά την δημοσίευσιν του άρθρου του Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Δρ. Θεολογίας, με τίτλον «Είναι αποδεκτή η βαπτισματικὴ θεολογία;» Καθηγητής Θεολογικής Σχολής επεκοινώνησε με τον Ο.Τ., δια να εκθέση τους προβληματισμούς του. Κατά την επικοινωνίαν έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον δια το άρθρον, εξέφρασε παραλλήλως και κάποιας σπουδαίας σκέψεις, αι οποίαι απασχολούν πολλούς εκ των Καθηγητών των Θεολογικών Σχολών και Ακαδημιών, ακόμη και Ιεράρχας, οι οποίοι ερωτούν: Εφ’ όσον η Εκκλησία πάντοτε εδέχετο χωρίς αναβαπτισμόν τους επιστρέφοντας από αιρέσεις, όπου ωμολογείτο η Αγία Τριας, διατί σήμερον δεν αποδεχόμεθα την «Βαπτισματικήν Θεολογίαν» και συζητούμεν δι’ αναβαπτισμόν των Παπικών η Προτεσταντών;

Είναι γνωστόν ότι εις το Πηδάλιον (7ος κανών, Β  Οἰκουμ. Συν­όδου και 95ος Κανών της Πενθέκτης) ορίζεται ότι δεν χρειάζεται αναβαπτισμός εις περίπτωσιν επικλήσεως της Αγ. Τριάδος εις προηγουμένην βάπτισιν. Ισχυρίζονται λοιπόν ότι μόνον όταν δεν έχη επικληθή η Αγ. Τριας π.χ. Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Ιεχωβάδες, και κάποιοι Προτεστάντες τότε και μόνον πρέπει να γίνεται αναβαπτισμός. Τέτοια παραδεί­γματα ήσαν ο Αγ. Μελέτιος Πατριάρχης Αντιοχείας (ήταν από Αρειανούς) και δεν ανεβαπτίσθη, ο Αγ. Ανατόλιος Πατρ. Κων/λεως (προερχόμενος από τον Μονοφυσίτην Διόσκορον) δεν ανεβαπτίσθη και δεν ανεχειροτονήθη κ.α. Μάλιστα γίνεται και επίκλησις κειμένου του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου (“Τα Δύο Άκρα” σελ. 74), όπου αναφέρεται το εξής: «Η Εκκλησία εδέχετο άνευ βαπτίσματος τους εξ αιρετικών προερχομένους εφ’ όσον είχον βαπτισθή εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος, ενώ οι Δονατισταί ανεβάπτιζον αυτούς».

Ήδη εις τον Ο.Τ. (φ. 2130/09.09.2016) ο πρ. Αρχιγραμματεύς της Ι. Κοινότητος Ιερομ. Δαμασκηνός, Ι. Κ. Φιλαδέλφου, έγραφε:
«…όσα αναφέρω δια την μη εγκυρότητα των μυστηρίων των ετεροδόξων, του φρονήματος του αγίου Πορφυρίου επ’ αυτών και του Αγίου Παϊσίου, ταυτίζονται απολύτως προς το διαχρονικόν αγιορειτικόν φρόνημα και την αγιορειτικήν διαχρονικήν παράδοσιν. Εποιησάμην προς τούτο ιστορικήν επιστημονικήν έρευναν, καταφυγών επί τας πηγάς της Αγιορειτικής ιστορίας, αίτινές εισιν τα αρχεία των Ι. Μονών, διο και ανευρών το κλασσικόν πρακτικόν της 28ης Σεπτεμβρίου (11ης Οκτωβρίου) 1979 Εκτάκτου Διπλής Ιεράς Συνάξεως… Δίδω εις την δημοσιότητα, ως ιστορικός, όσα συνεζητήθησαν περί των μυστηρίων των ετεροδόξων εις την ιστορικήν ταύτην Έκτακτον Διπλήν Ιεράν Σύναξιν… Αι βαπτίσεις εν Αγίω όρει ετεροδόξων συνεχίσθησαν μέχρι σήμερον. Επιλεκτικώς αναφέρω τον βαπτισμόν και χειροτονίαν του Σταυρονικητιανού Ι. Αμβροσίου, πρώην Ρωμαιοκαθολικού ιερέως. Ούτος βαπτισθείς την δεκαετίαν του 1980 εν τη Μονή, εχειροτονήθη εν Αυτή υπό του Μητροπολίτου Κυδωνίας κ. Ειρηναίου, νυν Αρχιεπισκόπου Κρήτης. Ομοίως πριν από τινας εβδομάδας η Ι. Μ. Παντοκράτορος, την 7ην Αυγούστου εβάπτισε δύο πρώην Ρωμαιοκαθολικούς».

Παρεπέμψαμεν το ερώτημα προς ον απηυθύνθη, και δημοσιεύομεν σήμερον ακολούθως την απάντησιν.

AΠΑΝΤΗΣΙΣ ΠΕΡΙ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ένα είναι το Βάπτισμα, το «κατά αλήθειαν βάπτισμα» (ΜΖ´ Αγ. Αποστόλων), δηλαδή το «κατά την του Κυρίου διαταγήν, και την των θείων Αποστόλων, και πατέρων παράδοσιν» (Ζωναράς, Σύνταγμα Κανόνων 2, 62). Για τον λόγο αυτό, όποιος δεν βαπτίζει τους από αιρετικών ερχομένους, καθαιρείται, «ως γελών τον σταυρόν, και τον του Κυρίου θάνατον, και μη διακρίνων ιερέας ψευδοϊερέων» (ΜΖ´ Αγ. Αποστόλων. Βλ. και ΙΘ´ καν. Α´ Οικ. Συνόδου).
Το βάπτισμα των αιρετικών κατά τον ΞΗ´κανόνα των Αγ. Αποστόλων είναι άκυρο και δεν εντάσσει τους βαπτισθέντες στην Εκκλησία. Λογίζεται δε ως «μη γενόμενο» (Βαλσαμών, Σύνταγμα Κανόνων 2, 88).
Μερικοί από τους κανόνες κάμνουν αποδεκτό το βάπτισμα των «από αιρετικών» σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις και όχι γενικώς. Έτσι ο Ζ´ κανόνας της Β´ Οικουμενικής Συνόδου εντέλλεται να μη αναβαπτίζωνται όσοι «περί το βάπτισμα κατ᾽ ουδέν ημίν διαφέρονται» (Ζωναράς, Σύνταγμα Κανόνων 2, 188. Βλ. και 95ο της ΣΤ´ Οικουμ. Συνόδου, Α´ του Μ. Βασιλείου),  όσοι, δηλαδή, βαπτίσθηκαν στο Όνομα της Αγίας Τριάδος και με τριττή κατάδυση και ανάδυση εις τύπον των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος και της Ταφής και Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου.  Ο Μ. Βασίλειος στον Α´ κανόνα του το τονίζει κατηγορηματικώς: «Εκείνο γαρ έκριναν οι παλαιοί δέχεσθαι βάπτισμα, το μηδέν της πίστεως παρεκβαίνον».

Είναι φανερό ότι αυτή η  οικονομία δεν μπορεί να εφαρμοσθή στους Παπικούς η τους Προτεστάντες για δύο λόγους:

1. Δεν ορθοδοξούν ως προς το δόγμα της Αγίας Τριάδος (Filioque).

2. Δεν είναι το βάπτισμά τους σύμφωνο με την Αγιογραφική και Πατερική προτροπή (γίνεται δια ραντισμού).

Η Βαπτισματική Θεολογία ομιλεί για αποδοχή του βαπτίσματος των αιρετικών και παράλληλα παραδέχεται την παραμονή στις αιρετικές δοξασίες κάθε αποκοπείσης ομάδος από το Σώμα της Μιας Εκκλησίας. Κατά συνέπεια το περιεχόμενο του Ζ´ κανόνα της Β´ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο αναφέρεται στην υποδοχή των επιστρεφόντων στην Εκκλησία από την αίρεση, δεν μπορεί να εφαρμοσθή εδώ.

Άρα, αφού οι αιρετικοί επανέλθουν εν μετανοία στην Μία Εκκλησία, την Ορθόδοξο Εκκλησία, πρέπει να βαπτίζωνται κανονικώς, ακολουθούντες «εν πάσι τοις δόγμασι της καθολικής Εκκλησίας» (Η´ καν. Α´ Οικ. Συνόδου), επειδή, κατά τον Μ. Βασίλειο, «ουκ εβαπτίσθησαν οι μη εις τα παραδεδομένα ημίν βαπτισθέντες» (Α´καν.).

Επιπλέον οι Παπικοί, Προτεστάντες κ.λπ. έχουν αποκλίνει από την Ορθόδοξη Πίστη και ως εκ τούτου έχει διακοπεί σ᾽ αυτούς η Αποστολική διαδοχή.  Συνεπώς τα Μυστήριά τους είναι άκυρα. Άλλωστε, εμπίπτουν σε είκοσι περίπου αιρέσεις συμπεριλαμβανομένης και της παραποιήσεως του Μυστηρίου του Ιερού Βαπτίσματος (Βλ. Αρχιμ. Κ. Κωστοπούλου, Ο Παπισμός είναι αίρεση, σ. 90 κ. εξ.).

Η αποδοχή των μυστηρίων των αιρετικών τιμωρείται με καθαίρεση (βλ. ΜΣΤ´ Αγ. Αποστόλων), διότι ο αποδεχόμενος αυτά, κατά τον Ζωναρά, δηλώνει σαφώς ότι ομοφρονεί με την αίρεση (Σύνταγμα Κανόνων 2, 61).
Όσον αφορά τους Δονατιστές δεν αποκηρύχθηκαν, επειδή εφήρμοζαν ακρίβεια ως προς το βάπτισμα, απορρίπτοντες την οικονομία. Κατά τον Θεοδώρητο, «ούτοι κατά την αίρεσιν τοις Αρείου» ομοιάζουν (PG 83, 424B. Βλ. θέση Ι. Αυγουστίνου, ΘΗΕ 5, 167). Kαταδικάσθηκαν, λοιπόν, πρωτίστως για τις αιρετικές τους θέσεις και για τις επακολουθήσασες κακοδοξίες:

Συνέπηξαν δική τους «εκκλησία» που διεχώριζε την θέση της σε πολλά σημεία από την Μία Καθολική Εκκλησία, όπως στην αυστηρότερη στάση τους, έναντι αυτών οι οποίοι δεν παρέμειναν ακλόνητοι στις χριστιανικές πεποιθήσεις κατά τους διωγμούς, στην μη αποδοχή της εγκυρότητος των Μυστηρίων, τα οποία ετελούντο από ηθικά αναξίους κληρικούς κ.αλ. (Βλ. Σκουτέρη, Ιστορία Δογμάτων, 2004, σ. 670, Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία Α´, 1992, σ. 306).

Βάσει των ανωτέρω, παραδείγματα όπως του Αγίου Μελετίου η του Αγίου Ανατολίου Κωνσταντινουπόλεως δεν ευσταθούν, για να στηρίξουν το κακόδοξο περιεχόμενο της Βαπτισματικής Θεολογίας. Κι αυτό γιατί ο μεν Άγιος Μελέτιος Αντιοχείας (+381), ο οποίος είχε συνταχθεί με την παράταξη των μετριοπαθών ημιαρειανών Ομοίων (359), αλλά αργότερα διετράνωσε την Ορθόδοξη θέση του (βλ. Μ.Ο.Χ.Ε. τ. 11, σ. 312, Παπαδοπούλου, Πατρολογία Β´, σ. 445), δεν αναβαπτίσθηκε -αν και στις πηγές δεν στηρίζεται το γεγονός ότι εδέχθη το βάπτισμα από αρειανό η ημιαρειανό-  βάσει του κρατούντος εκκλησιαστικού έθους, το οποίο τελικώς μορφοποιήθηκε με τον Ζ´ κανόνα της Β´ Οικουμενικής Συνόδου.

Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Άγιος Ανατόλιος, αν και αρχικά αποκρισάριος του Διοσκόρου Αλεξανδρείας στην Κωνσταντινούπολη (Μ.Ο.Χ.Ε. τ. 2, 418) ουδέποτε τον ακολούθησε στις δογματικές του ακρότητες (Χρήστου, Ελλ. Πατρ. 4, 330).  Αντιθέτως ως Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αν και προκρίθηκε στην θέση αυτή (449) «ίσως και με την βοήθεια του Διοσκόρου» (Στ. Παπαδοπούλου, Πατρολογία Γ´, σ. 690), συγκροτεί την Δ´ Οικουμενική Σύνοδο (451) και καταδικάζει τον Διόσκορο.

Ορθόδοξος Τύπος

Δείτε και: -Ἀρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος,Είναι αποδεκτή η βαπτισματικὴ θεολογία;

AKTINEΣ