ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

                  

                      ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Λίγοι αποφασίζουν

Πολλοί πλησιάζουν τον Κύριο, λίγοι ωστόσο αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν. Πολλοί είναι εκείνοι που διαβάζουν το Ευαγγέλιο, που ευφραίνονται με τα υψηλά νοήματά του και ενθουσιάζονται με την αγία διδασκαλία του, λίγοι ωστόσο αποφασίζουν να ζήσουν σύμφωνα με τον ευαγγελικό νόμο.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

 pemptousia.

Εις το Άγιον Πάσχα - Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ ἡ ἀρχὴ δεξιὰ, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα·
εἴπωμεν, ἀδελφοὶ, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς,
μὴ ὅτι τοῖς δι' ἀγάπην τι πεποιηκόσιν, ἢ πεπονθόσι·
συγχωρήσωμεν πάντα τῇ ἀναστάσει·
δῶμεν συγγνώμην ἀλλήλοις,
ἐγώ τε ὁ τυραννηθεὶς τὴν καλὴν τυραννίδα,
τοῦτο γὰρ νῦν προστίθημι,
καὶ ὑμεῖς οἱ καλῶς τυραννήσαντες,
εἴ τί μοι μέμφοισθε τῆς βραδυτῆτος,
ὡς τάχα γε κρείττων αὕτη καὶ τιμιωτέρα Θεῷ τῆς ἑτέρων ταχυτῆτος·
ἀγαθὸν γὰρ καὶ ὑποχωρῆσαι Θεῷ τι μικρὸν,
ὡς Μωϋσῆς ἐκεῖνος τὸ παλαιὸν, καὶ Ἱερεμίας ὕστερον,
καὶ προσδραμεῖν ἑτοίμως καλοῦντι, ὡς Ἀαρών τε καὶ Ἡσαΐας, μόνον εὐσεβῶς ἀμφότερα, τὸ μὲν διὰ τὴν οἰκείαν ἀσθένειαν, τὸ δὲ διὰ τὴν τοῦ καλοῦντος δύναμιν.

Μυστήριον ἔχρισέ με, μυστηρίῳ μικρὸν ὑπεχώρησα,
ὅσον ἐμαυτὸν ἐπισκέψασθαι·
μυστηρίῳ καὶ συνεισέρχομαι,
καλὴν ἐπαγόμενος τῆς ἐμῆς δειλίας καὶ ἀσθενείας ἐπίκουρον τὴν ἡμέραν,
ἵν' ὁ σήμερον ἐκ νεκρῶν ἀναστὰς κἀμὲ καινοποιήσῃ τῷ πνεύματι, καὶ τὸν καινὸν ἐνδύσας ἄνθρωπον,
δῷ τῇ καινῇ κτίσει, τοῖς κατὰ Θεὸν γεννωμένοις,
πλάστην ἀγαθὸν καὶ διδάσκαλον Χριστῷ καὶ συννεκρούμενον προθύμως καὶ συνανιστάμενον.

Χθὲς ὁ ἀμνὸς ἐσφάζετο, καὶ ἐχρίοντο αἱ φλιαὶ,
καὶ ἐθρήνησεν Αἴγυπτος τὰ πρωτότοκα,
καὶ ἡμᾶς παρῆλθεν ὁ ὀλοθρεύων,
καὶ ἡ σφραγὶς φοβερὰ καὶ αἰδέσιμος,
καὶ τῷ τιμίῳ αἵματι ἐτειχίσθημεν·
σήμερον καθαρῶς ἐφύγομεν Αἴγυπτον,
καὶ Φαραὼ τὸν πικρὸν δεσπότην,
καὶ τοὺς βαρεῖς ἐπιστάτας,
καὶ τοῦ πηλοῦ καὶ τῆς πλινθείας ἠλευθερώθημεν·
καὶ οὐδεὶς ὁ κωλύσων ἡμᾶς ἑορτάζειν Κυρίῳ τῷ Θεῷ ἡμῶν ἑορτὴν τὴν ἐξόδιον, καὶ ἑορτάζειν,
οὐκ ἐν ζύμῃ παλαιᾷ κακίας καὶ πονηρίας,
ἀλλ' ἐν ἀζύμοις εἰλικρινείας καὶ ἀληθείας,
μηδὲν ἐπιφερομένους Αἰγυπτιακοῦ καὶ ἀθέου φυράματος.

Χθὲς συνεσταυρούμην Χριστῷ, σήμερον συνδοξάζομαι·
χθὲς συνενεκρούμην, συζωοποιοῦμαι σήμερον·
χθὲς συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι.
Ἀλλὰ καρποφορήσωμεν τῷ ὑπὲρ ἡμῶν παθόντι καὶ ἀναστάντι.
Χρυσόν με ἴσως οἴεσθε λέγειν, ἢ ἄργυρον, ἢ ὑφάσματα, ἢ λίθους τῶν διαφανῶν καὶ τιμίων, γῆς ῥέουσαν ὕλην,
καὶ κάτω μένουσαν, ἧς ἀεὶ τὸ πλεῖον ἔχουσιν οἱ κακοὶ καὶ δοῦλοι τῶν κάτω καὶ τοῦ κοσμοκράτορος.
Καρποφορήσωμεν ἡμᾶς αὐτοὺς,
τὸ τιμιώτατον Θεῷ κτῆμα καὶ οἰκειότατον·
ἀποδῶμεν τῇ εἰκόνι τὸ κατ' εἰκόνα,
γνωρίσωμεν ἡμῶν τὸ ἀξίωμα,
τιμήσωμεν τὸ ἀρχέτυπον,
γνῶμεν τοῦ μυστηρίου τὴν δύναμιν,
καὶ ὑπὲρ τίνος Χριστὸς ἀπέθανε.

Γενώμεθα ὡς Χριστὸς, ἐπεὶ καὶ Χριστὸς ὡς ἡμεῖς·
γενώμεθα θεοὶ δι' αὐτὸν,
ἐπειδὴ κἀκεῖνος δι' ἡμᾶς ἄνθρωπος.
Προσέλαβε τὸ χεῖρον, ἵνα δῷ τὸ βέλτιον·
ἐπτώχευσεν, ἵν' ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν·
δούλου μορφὴν ἔλαβεν,
ἵνα τὴν ἐλευθερίαν ἡμεῖς ἀπολάβωμεν·
κατῆλθεν, ἵν' ὑψωθῶμεν·
ἐπειράσθη, ἵνα νικήσωμεν·
ἠτιμάσθη, ἵνα δοξάσῃ·
ἀπέθανεν, ἵνα σώσῃ·
ἀνῆλθεν, ἵν' ἑλκύσῃ πρὸς ἑαυτὸν κάτω κειμένους ἐν τῷ τῆς ἁμαρτίας πτώματι.
Πάντα διδότω τις, πάντα καρποφορείτω τῷ δόντι ἑαυτὸν λυτρὸν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀντάλλαγμα·
δώσει δὲ οὐδὲν τοιοῦτον οἷον ἑαυτὸν τοῦ μυστηρίου συνιέντα, καὶ δι' ἐκεῖνον πάντα ὅσα ἐκεῖνος δι' ἡμᾶς γενόμενον.

Καρποφορεῖ μὲν ὑμῖν, ὡς ὁρᾶτε, ποιμένα·
τοῦτο γὰρ ἐλπίζει καὶ εὔχεται, καὶ παρ' ὑμῶν αἰτεῖ τῶν ὑπὸ χεῖρα ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς, ὁ τιθεὶς τὴν ψυχὴν ὑπὲρ τῶν προβάτων·
καὶ διπλοῦν ἀνθ' ἁπλοῦ δίδωσιν ὑμῖν ἑαυτόν·
καὶ ποιεῖται τὴν βακτηρίαν τοῦ γήρως βακτηρίαν τοῦ πνεύματος·
καὶ προστίθησι τῷ ἀψύχῳ ναῷ τὸν ἔμψυχον, τῷ περικαλλεῖ, τῷ δὲ καὶ οὐρανίῳ, τὸν ὁποιονοῦν καὶ ἡλίκον,
ἀλλ' οὖν τὸν ἑαυτῷ τιμιώτατον,
καὶ αὐτὸν ἱδρῶσι πολλοῖς συντελεσθέντα,
καὶ πόνοις, εἴη δὲ εἰπεῖν, ὅτι καὶ τῶν πόνων ἄξιον·
καὶ πάντα προστίθησιν ὑμῖν τὰ ἑαυτοῦ.
Ὢ τῆς μεγαλοψυχίας, ἢ, τό γε ἀληθέστερον εἰπεῖν,
τῆς φιλοτεκνίας·
τὴν πολιὰν, τὴν νεότητα, τὸν ναὸν, τὸν ἀρχιερέα, τὸν κληροδότην, τὸν κληρονόμον, τοὺς λόγους, οὓς ἐποθεῖτε·
καὶ τούτων οὐ τοὺς εἰκῆ, καὶ εἰς ἀέρα ῥέοντας,
καὶ μέχρι τῆς ἀκοῆς ἱσταμένους,
ἀλλ' οὓς γράφει τὸ πνεῦμα,
καὶ πλαξὶν ἐντυποῖ λιθίναις,
εἴτουν σαρκίναις, οὐκ ἐξ ἐπιπολῆς χαρασσομένους,
οὐδὲ ῥᾳδίως ἀπαλειφομένους,
ἀλλ' εἰς βάθος ἐνσημαινομένους, οὐ μέλανι, ἀλλὰ χάριτι.

Ταῦτα μὲν οὖν ὑμῖν ὁ σεμνὸς Ἀβραὰμ οὗτος, ὁ πατριάρχης,
ἡ τιμία κεφαλὴ καὶ αἰδέσιμος,
τὸ πάντων τῶν καλῶν καταγώγιον,
ὁ τῆς ἀρετῆς κανὼν, ἡ τῆς ἱερωσύνης τελείωσις,
ὁ τὴν ἑκούσιον θυσίαν προσάγων τῷ Κυρίῳ σήμερον,
τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τῆς ἐπαγγελίας.
Ὑμεῖς δὲ καρποφορεῖτε καὶ Θεῷ καὶ ἡμῖν τὸ καλῶς ποιμαίνεσθαι, εἰς τόπον χλόης κατασκηνούμενοι,
καὶ ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐκτρεφόμενοι,
γινώσκοντες καλῶς τὸν ποιμένα, καὶ γινωσκόμενοι,
καὶ ἑπόμενοι καλοῦντι ποιμενικῶς
καὶ ἐλευθερίως διὰ τῆς θύρας·
ἀλλοτρίῳ δὲ μὴ ἀκολουθοῦντες ὑπερβαίνοντι διὰ τῆς αὐλῆς, λῃστρικῶς τε καὶ ἐπιβούλως, μηδὲ ξένης φωνῆς ἀκούοντες, ὑποκλεπτούσης καὶ διασπειρούσης ἀπὸ τῆς ἀληθείας εἰς ὄρη, καὶ ἐρημίας, καὶ βάραθρα, καὶ τόπους, οὓς οὐκ ἐπισκοπεῖ Κύριος, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ὑγιοῦς πίστεως ἀπαγούσης,
τῆς εἰς Πατέρα, καὶ Υἱὸν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα,
τὴν μίαν θεότητά τε καὶ δύναμιν, ἧς ἤκουσεν ἀεὶ φωνῆς,
καὶ ἀκούοι τὰ ἐμὰ πρόβατα, λόγοις δὲ κιβδήλοις καὶ κατεφθαρμένοις συλαγωγούσης καὶ διασπώσης ἀπὸ τοῦ ἀληθινοῦ καὶ πρώτου ποιμένος·
ὧν εἴη πάντας ἡμᾶς, καὶ ποιμένας καὶ ποίμνιον,
ὡς νοσερᾶς πόας καὶ θανασίμου πόῤῥω,
καὶ νεμομένους καὶ νέμοντας, ἓν εἶναι πάντας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ νῦν τε καὶ εἰς τὴν ἐκεῖθεν ἀνάπαυσιν·
ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

 nefthalim.blogspot.com/2016/04/

Η ΥΠΕΡΧΕΙΛΙΖΟΥΣΑ ΠΙΣΤΗ, Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ, Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.

Αμέθυστος

Ώστε ο Πάπας, ο Βαρθολομαίος και ο Ιερώνυμος έπραξαν, όπως θα έπραττε ο Χριστός;(!!!) Η νέα εκκλησία είναι εδώ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΔΙΝΕΙ "ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΤΟΥ":

.

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Ἱστολόγιο "Κατάνυξις"

“Δεν μπορώ να σκεφτώ πως υπάχει Έλληνας και Ορθόδοξος που θα μπορούσε να πει αφήστε να πνιγούν οι πρόσφυγες” ανέφερε μεταξύ άλλων στην εφ’όλης της ύλης συνέντευξη που έδωσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, στην εκπομπή “Επί του Πιεστηρίου” και στους δημοσιογράφους Σωτήρη Ξενάκη & Μάκη Κούρη, που προβλήθηκε σε μαγνητοσκόπηση από τον τηλεοπτικό σταθμό Contra Channel, την Τρίτη 26/04/2016.

Για την επίσκεψη Βαρθολομαίο, Φραγκίσκου, Ιερώνυμoυ στη Λέσβο είπε: «Κανεὶς δὲν ἀμφισβητεῖ τὴν παγκοσμιότητα τοῦ γεγονότος. Τὸ ὅτι ξεκίνησαν τρεῖς Χριστιανοὶ θρησκευτικοὶ ἡγέτες νὰ συναντηθοῦν… ἔδωσαν ἕνα τεράστιο μήνυμα.  Ὅταν συναντῶνται τρεῖς προσωπικότητες, ὅπως ὁ Πάπας, Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, αὐτὸ ἔδωσε ἕνα μήνυμα σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Θὰ μοῦ πεῖτε· λύθηκαν ὅλα τὰ προβλήματα; Τουλάχιστον ὅμως εἴχαμε μιὰ χριστιανικὴ παρουσία… κι ἔδωσαν ἕνα μήνυμα στοὺς ἡγέτες· “ἐπιτέλους κάντε κάτι”. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι εἶναι ὑποκριτικό... [σ.σ.: Ἑρμηνεύετε τὰ γεγονότα μὲ τὸ μάτι τοῦ νεοταξίτη καὶ τοῦ Οἰκουμενιστή, κ. Ἰγνάτιε. Βλέπετε τὰ μηνύματα ποὺ θέλετε νὰ προπαγανδίσετε. Τὸ ἄλλο μήνυμα, ὅτι εἴμαστε τὸ ἴδιο αἱρετικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, δὲν τὸ ἀντιληφθήκατε; Λέτε δὲν ἦταν ὐποκρι. Τότε, γιατὶ δὲν ἔκαναν κάτι παρόμοιο γιὰ νὰ σταματήσει ὁ πόλεμος, ποὺ δημιούργησε κάποιους πρόσφυγες καὶ ἄπειρους λαθρομετανάστες γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῶν ἡγετῶν τοῦ κόσμου τούτου;]

Δημοσιογρ.: Μερικοὶ συνάδελφοί σας μητροπολίτες διεφώνησαν.

Δημητριάδος: Τώρα ἐντάξει. Στὰ μεγάλα γεγονότα πάντοτε θὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ διαφωνίες. Ξέρετε καὶ στὸν Χριστὸ ὑπῆρχαν. Ὁ Χριστὸς θαυματουργοῦσε Σάββατο καὶ τοῦ λέγανε, γιατί δουλεύεις τὸ Σάββατο… Ὑπάρχουν κάποιες ἀπόψεις οἱ ὁποῖες ἀπετέλεσαν ἐντελῶς μειοψηφία. Δὲν θὰ πρέπει νὰ χάσουμε τὴν ἀλήθεια τοῦ γεγονότος. [σ.σ.: Ὥστε ὁ Πάπας, ὁ Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἔπραξαν, ὅπως θὰ ἔπραττε ὁ Χριστός;(!!!)· ἐνῶ ὅσοι ἐπεσήμαναν τὰ παρατράγουδα, τὶς συμπροσευχὲς, τὶς ὑποκριτικὲς φιέστες, ταυτίζονται (στὸ μυαλὸ τοῦ κ. Ἰγνάτιου καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν) μὲ τοὺς Φαρισαίους! Καὶ γιὰ νὰ ἀντικαταστήσουμε τὰ πρόσωπα καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν τραγικότητα τῆς καταστάσεως, τοποθετεῖστε στὴ θέση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου τὸν Ἄρειο, τὸν Νεστόριο, τὸν Εὐτυχῆ (καὶ κάποιους ἄλλους αἱρετικοὺς -γιὰ τὴν ἰσορροπἰα τῆς πολυαιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ μὲ κάθε μιὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες αἱρέσεις) στὴ θέση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου τὸν Καλέκα ἢ τὸν Βέκκο, καὶ στὴν θέση τοῦ Ἀρχιεπίσκοπου Ἱερώνυμου κάποιον σὰν τὸν Βησσαρίωνα κι ἔχετε τὴν νέα Ἐκκλησία].

Δημοσιογρ.: Κάποιοι μητροπολίτες κ. ἄ. εἶπαν, μήπως ἦταν λάθος ἡ παρουσία Πάπα-Πατριάρχη, ὅτι προβάδισμα συνεχῶς εἶχε ὁ Πάπας.

Δημητριάδος: Ἦταν φιλοξενούμενος πρῶτα-πρῶτα. Εἶναι πολὺ μικρὰ πράγματα αὐτὰ μπροστὰ στὸ γεγονός. Καὶ ἐξ ἄλλου θὰ ἔλεγα ὅτι τελικά –πιστέψτε με– ἡ ταπεινὴ ἀγάπη μετράει. Θὰ ἔλεγα ὅτι ὁ πιὸ ταπεινὸς πήγαινε τελευταῖος. [σ.σ.: Νάτη, λοιπόν, καὶ πάλι τὴν ἀγαπολογία. Αὐτὴ μετράει. Ἡ διαφθορὰ τῆς Πίστεως, ἡ αἵρεση, δὲν ἔχει καμιὰ σημασία γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους! Νά, γιατὶ εἶναι ὁ Πρῶτος τῶν Ὀρθοδόξων ὁ Βαρθολομαῖος: λόγῳ τῆς μεγάλης του ταπεινότητος!!!].

Ἀναφερόμενος στὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο μίλησε για “εμπειρία Συνόδου”· συμφώνησε μὲ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρξει «διάσπαση καὶ σχίσμα»· εἶπε ὅτι ἔχουν ἐργασθεῖ κορυφὲς τῆς Ὀρθοδοξίας πάνω σ’ αὐτὸ τὸ θέμα· [σ.σ.: Σὰν τὸν κ. Ζηζιούλα, π.χ., ποὺ οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι θεωροῦν ὡς τὸ μεγαλύτερο Ὀρθόδοξο θεολόγο τοῦ 20^ου αἰῶνα καὶ ὁ κ. Ἰγνάτιος τὸν βράβευσε!].

Για το Ισλάμ είπε πως ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. “Αλίμονο αν λειτουργήσουμε με συνομωσίες” τόνισε. Για το

τέμενος στην Αθήνα είπε πως λειτουργούν πολλά παράνομα τζαμιά οπότε είναι σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.

Επίσης σημείωσε με αφορμή και τη συζήτηση για το μάθημα των Θρησκευτικών πως δεν είναι δυνατόν μουσουλμανόπαιδαι να μην ξέρουν τι είναι τα Χριστούγεννα και γιατί χτυπούν οι καμπάνες, “Πρέπει να το μάθουν όχι για να γίνουν Χριστιανοί, αλλά για να ζήσουν καλύτερα στην Ελλάδα”, τόνισε.

Η μεγαλύτερη δεξαμενή εθελοντισμού στην Ελλάδα είναι η Εκκλησία, είναι η φύση της. Το ξέρουν οι άνθρωποι που προσφέρουν και ετοιμάζουν το φαγητό» δήλωσε στον Alpha 989 ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος και πρόσθεσε ότι «το έλλειμμα συντονισμού δείχνει χάος αλλά εμείς τρέξαμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Στις επαρχίες οι πρώτοι που έτρεξαν (να βοηθήσουν τους πρόσφυγες) ήταν οι ιερείς.

Όταν είδα να ανοίγουν παρεκκλήσια στα νησιά για να μπουν οι άνθρωποι, ήταν η αγιότερη πράξη που υπήρξε. Ακόμα και την φυσική εικόνα, το ξύλο, όπου και αν την βρούμε, θα την πάρουμε, θα την καθαρίσουμε και θα την βάλουμε σε ένα καλό σημείο του σπιτιού μας. Έτσι είναι και ο άνθρωπος. Βεβαίως έχει πόνο, κόπο. Όσο και αν μας λοιδόρησαν εμάς τους Έλληνες, δικαίως τώρα στρέφουν όλοι τα μάτια και λένε ότι οι Έλληνες είναι άνθρωποι. Δεν μπορώ να δεχτώ κάποιον που αρνείται την προσφορά σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Για μένα αυτός δεν είναι ούτε Έλληνας ούτε Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία περιθάλπει όποιον άνθρωπο από όπου και αν είναι Αυτό σημαίνει Χριστός. Όσο θα κηρύττουμε τον Χριστό αυτό θα το κάνουμε πράξη» συμπλήρωσε, ωστόσο, ότι «στους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι ο Χριστός σήμερα. Αυτόν τον Χριστό διδάσκουμε. Θα είμαστε υπόλογοι αν δεν τον υποδεχτούμε. Μόνο με αυτόν τον Χριστό μπορούμε να γιορτάσουμε πραγματική Ανάσταση το Πάσχα».

Απαντώντας στις φωνές που θεωρούν ως απειλή για τον Χριστιανισμό την έλευση Ισλαμιστών στην Ευρώπη, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κος Ιγνάτιος είπε: «Και εγώ ανησυχώ αλλά στο όνομα της ανησυχίας δεν μπορείς να αφήσεις ένα παιδί νηστικό. Εμείς 400 χρόνια σκλαβιάς και δεν χαθήκαμε, θα χαθούμε τώρα; Και τώρα θα αντέξουμε. Η Ευρώπη κινδυνεύει γιατί έχασε τον Θεό. Τους προέκυψε το Ισλάμ και τρέχουν να βάλουν θρησκευτικά στα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά τί είναι Θεός και τί τζαμί. Αν πάμε φοβικά, θα κάνουμε τα μεγαλύτερα λάθη. Η Εκκλησία όποτε χρειάστηκε έδωσε τα πάντα» και πρόσθεσε χαρακτηριστικά «στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή των Αθηνών διδαχτήκαμε το Ισλάμ. Έδωσα μάθημα για το Ισλάμ. Είναι λάθος να πούμε ότι όλο το Ισλάμ είναι τζιχαντιστές και θέλει «ιερό πόλεμο».

Βεβαίως, υπάρχουν στοιχεία που όποιος τα παραφράσει ή τα πάρει στα χέρια του για πολιτικούς λόγους, μπορεί να το μετατρέψει σε πολεμική μηχανή. Και το Ευαγγέλιο του Χριστού όμως δεν απέτρεψε τις Σταυροφορίες. Η παρερμηνεία έφερε αίμα. Ως βιβλίο πολιτισμού ο καθένας πρέπει να διαβάσει το Κοράνι και δεν έχει να χάσει τίποτα, γιατί όμως ένας Ευρωπαίος όταν διαβάζει το Κοράνι γίνεται τζιχαντιστής; Έχει χάσει το νόημα της ζωής και μέσα από το Κοράνι που ευκολύνει τα πράγματα νομίζει ότι μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του. Εμείς οι Έλληνες έχουμε παράδοση, μυστικισμό, έχουμε την αλήθεια».

Ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε ότι «χάσαμε την «κοινότητα». Είναι αυτό που έχει χάσει και η Εκκλησία πολλές φορές. Εκκλησία είναι η πρόσκληση γύρω από ένα τραπέζι να φάμε μαζί. Είναι ο Χριστός στην Αγία Τράπεζα. Παίρνω ένα ψίχουλο και μία σταγόνα, όχι για να ζήσω αλλά για να είμαι με τον Θεό. Η Εκκλησία ήταν αγάπη γύρω από μία τράπεζα, που γινόταν αγάπη σε ένα τραπέζι. Δεν γίνεται όταν κοινωνώ από ένα ποτήρι, να μην έχεις να φας εσύ και εγώ να τρώω. Στην κοινωνία γίνομαι ένα με τον συνάνθρωπό μου, που κοινωνούμε μαζί. Δεν γίνεται να είσαι ξένος και να παραμένεις ξένος για μένα. Στις μικρές εκκλησιαστικές κοινότητες, η μικρή ενορία, που συγκροτείται από τους ανθρώπους που έχουν συνείδηση, αναπληρώνει το κενό της κοινωνίας μας. Αν έχουμε χάσει την κοινωνία μεταξύ μας, ο ατομισμός κυριαρχεί και η μοναξιά οδηγεί στην κατάθλιψη».

.
paterikiparadosi 

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΙΣΤΗ, Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.

Αμέθυστος

Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, “Τό μυστήριο τῆς ἀναστάσεως”

Πῶς εἶναι ἤ πῶς γίνεται μέσα μας ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί μέ αὐτήν ἡ ἀνάσταση τῆς ψυχῆς.

Ἐπίσης ποιό εἶναι τό μυστήριο αὐτῆς τῆς ἀναστάσεως.

1. Ἀδελφοί καί πατέρες, ἤδη τό Πάσχα, ἡ χαρμόσυνη ἡμέρα, πού προκαλεῖ κάθε εὐφροσύνη καί εὐτυχία, καθώς ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται τήν ἴδια ἐποχή τοῦ χρόνου πάντοτε, ἤ καλύτερα γίνεται κάθε ἡμέρα καί συνεχῶς μέσα σ᾿ αὐτούς πού γνωρίζουν τό μυστήριό της, ἀφοῦ γέμισε τίς καρδιές μας ἀπό κάθε χαρά καί ἀνεκλάλητη ἀγαλλίαση (Λουκ. 1, 14), ἀφοῦ ἔλυσε μαζί καί τόν κόπο ἀπό τήν πάνσεπτη νηστεία ἤ, γιά νά πῶ καλύτερα, ἀφοῦ τελειοποίησε καί συγχρόνως παρηγόρησε τίς ψυχές μας, γι᾿ αὐτό καί μᾶς προσκάλεσε ὅλους μαζί τούς πιστούς, ὅπως βλέπετε, σέ ἀνάπαυση καί εὐχαριστία, πέρασε. Ἄς εὐχαριστήσουμε λοιπόν τόν Κύριο, πού μᾶς διαπέρασε ἀπό τό πέλαγος (Σοφ. Σολ. 10, 18) τῆς νηστείας καί μᾶς ὁδήγησε μέ εὐθυμία στόν λιμένα τῆς ἀναστάσεώς Του. Ἄς τόν εὐχαριστήσουμε καί ὅσοι περάσαμε τό δρόμο τῆς νηστείας μέ θερμή πρόθεση καί ἀγῶνες ἀρετῆς, καί ὅσοι ἀσθένησαν στό μεταξύ ἀπό ἀδιαφορία καί ἀσθένεια ψυχῆς, ἐπειδή ὁ ἴδιος εἶναι πού δίνει μέ τό παραπάνω τά στεφάνια καί τούς ἄξιους μισθούς τῶν ἔργων τους σ᾿ ἐκείνους πού ἀγωνίζονται, καί πάλι αὐτός εἶναι πού ἀπονέμει τή συγγνώμη στούς ἀσθενέστερους ὡς ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος. 

Διότι βλέπει πολύ περισσότερο τίς διαθέσεις τῶν ψυχῶν μας καί τίς προαιρέσεις, παρά τούς κόπους τοῦ σώματος, μέ τούς ὁποίους γυμνάζομε τούς ἑαυτούς μας στήν ἀρετή, ἤ ἐπαυξάνοντας τήν ἄσκηση λόγω τῆς προθυμίας τῆς ψυχῆς ἤ ἐλαττώνοντας αὐτήν ἀπό τά σπουδαῖα ἐξ αἰτίας τοῦ σώματος, καί σύμφωνα μέ τίς προθέσεις μας ἀνταποδίδει τά βραβεῖα καί τά χαρίσματα τοῦ Πνεύματος στόν καθένα, κάμνοντας κάποιον ἀπό τούς ἀγωνιζόμενους περίφημο καί ἔνδοξο ἤ ἀφήνοντάς τον ταπεινό καί ἔχοντα ἀκόμη ἀνάγκη ἀπό κοπιαστικότερη κάθαρση.

2. Ἀλλά ἄς δοῦμε, ἐάν νομίζετε, καί ἄς ἐξετάσομε καλῶς, ποιό εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας, τό ὁποῖο γίνεται μυστικῶς πάντοτε σέ ἐμᾶς πού θέλομε, καί πῶς μέσα μας ὁ Χριστός θάπτεται σάν σέ μνῆμα, καί πῶς ἀφοῦ ἑνωθεῖ μέ τίς ψυχές, πάλι ἀνασταίνεται, συνανασταίνοντας μαζί του καί ἐμᾶς. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ λόγου.

3. Ὁ Χριστός καί Θεός μας, ἀφοῦ ὑψώθηκε στό σταυρό καί κάρφωσε (Κολ. 2, 14) σ᾿ αὐτόν τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου (Ἰω. 1, 25) καί γεύτηκε τό θάνατο (Ἐβρ. 2, 9), κατῆλθε στά κατώτατα μέρη τοῦ ἅδη (Ἐφ. 4, 9, Ψαλ. 85, 13). Ὅπως λοιπόν ὅταν ἀνῆλθε πάλι ἀπό τόν ἅδη εἰσῆλθε στό ἄχραντό Του σῶμα, ἀπό τό ὁποῖο ὅταν κατῆλθε ἐκεῖ δέν χωρίσθηκε καθόλου, καί ἀμέσως ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί μετά ἀπ᾿ αὐτό ἀνῆλθε στούς οὐρανούς μέ δόξα πολλή καί δύναμη (Ματθ. 24, 30, Λουκ. 21, 27), ἔτσι καί τώρα, ὅταν ἐξερχόμαστε ἐμεῖς ἀπό τόν κόσμο καί εἰσερχόμαστε μέ τήν ἐξομοίωση (Ρωμ. 6, 5, Β´ Κορ. 1, 5, Φιλ. 3, 10) τῶν παθημάτων τοῦ Κυρίου στό μνῆμα τῆς μετάνοιας καί ταπεινώσεως, αὐτός ὁ ἴδιος, κατερχόμενος ἀπό τούς οὐρανούς, εἰσέρχεται σάν σέ τάφο μέσα στό σῶμα μας καί, ἑνούμενος μέ τίς δικές μας ψυχές, τίς ἀνασταίνει, ἀφοῦ αὐτές ἦταν ὁμολογουμένως νεκρές, καί τότε δίνει τή δυνατότητα, σ᾿ αὐτόν πού ἀναστήθηκε ἔτσι μαζί μέ τόν Χριστό, νά βλέπει τή δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.

4. Ἀνάσταση λοιπόν τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ δική μας ἀνάσταση, πού βρισκόμαστε κάτω πεσμένοι. Διότι ἐκεῖνος, ἀφοῦ ποτέ δέν ἔπεσε στήν ἁμαρτία (Ἰω. 8, 46, Ἐβρ. 4, 15. 7, 26), ὅπως ἔχει γραφεῖ, οὔτε ἀλλοιώθηκε καθόλου ἡ δόξα του, πῶς θ᾿ ἀναστηθεῖ ποτέ ἤ θά δοξασθεῖ, αὐτός πού εἶναι πάντοτε ὑπερδοξασμένος καί πού διαμένει ἐπίσης πάνω ἀπό κάθε ἀρχή καί ἐξουσία (Ἐφ. 1, 21); Ἀνάσταση καί δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὅπως ἔχει λεχθεῖ, ἡ δική μας δόξα, πού γίνεται μέσα μας μέ τήν ἀνάστασή Του, καί δείχνεται καί ὁρᾶται ἀπό ἐμᾶς. Διότι ἀπό τή στιγμή πού ἔκανε δικά του τά δικά μας, ὅσα κάμνει μέσα μας αὐτός, αὐτά ἀναγράφονται σ᾿ αὐτόν. Ἀνάσταση λοιπόν τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἕνωση τῆς ζωῆς. Διότι, ὅπως τό νεκρό σῶμα οὔτε λέγεται ὅτι ζεῖ οὔτε μπορεῖ νά ζεῖ, ἐάν δέν δεχθεῖ μέσα του τή ζωντανή ψυχή καί ἑνωθεῖ μέ αὐτήν χωρίς νά συγχέεται, ἔτσι οὔτε ἡ ψυχή μόνη της καί καθ᾿ ἑαυτήν μπορεῖ νά ζεῖ, ἐάν δέν ἑνωθεῖ μυστικῶς καί ἀσυγχύτως μέ τόν Θεό, πού εἶναι ἡ πραγματικά αἰώνια ζωή (Α´ Ἰω. 5, 20). Διότι πρίν ἀπό αὐτή τήν ἕνωση ὡς πρός τή γνώση καί ὅραση καί αἴσθηση εἶναι νεκρή, ἄν καί νοερά ὑπάρχει καί εἶναι ὡς πρός τή φύση ἀθάνατη. Διότι δέν ὑπάρχει γνώση χωρίς ὅραση, οὔτε ὅραση δίχως αἴσθηση.

Αὐτό πού λέγω σημαίνει τό ἑξῆς.Ἡ ὅραση καί μέσω τῆς ὁράσεως ἡ γνώση καί ἡ αἴσθηση (αὐτό τό ἀναφέρω γιά τά πνευματικά, διότι στά σωματικά καί χωρίς ὅραση ὑπάρχει αἴσθηση). Τί θέλω νά πῶ; Ὁ τυφλός ὅταν χτυπᾶ τό πόδι του σέ λίθο αἰσθάνεται, ἐνῶ ὁ νεκρός ὄχι. Στά πνευματικά ὅμως, ἐάν δέν φθάσει ὁ νοῦς σέ θεωρία τῶν ὅσων ὑπάρχουν πάνω ἀπό τήν ἔννοια, δέν αἰσθάνεται τή μυστική ἐνέργεια. Αὐτός λοιπόν πού λέγει, ὅτι αἰσθάνεται στά πνευματικά πρίν φθάσει σέ θεωρία αὐτῶν πού εἶναι ἐπάνω ἀπό τό νοῦ καί τό λόγο καί τήν ἔννοια, μοιάζει μέ τόν τυφλό στά μάτια, ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται βέβαια τά ὅσα ἀγαθά ἤ κακά παθαίνει, ἀγνοεῖ ὅμως τά ὅσα γίνονται στά πόδια ἤ στά χέρια του καθώς καί τά αἴτια ζωῆς ἤ θανάτου του. Διότι τά ὅσα κακά ἤ ἀγαθά τοῦ συμβαίνουν δέν τά ἀντιλαμβάνεται καθόλου, ἐπειδή εἶναι στερημένος ἀπό τήν ὀπτική δύναμη καί αἴσθηση, γι᾿ αὐτό, ὅταν πολλές φορές σηκώνει τήν ράβδο του ν᾿ ἀμυνθεῖ ἀπό τόν ἐχθρό, ἀντί ἐκεῖνον μερικές φορές χτυπᾶ μᾶλλον τόν φίλο του, ἐνῶ ὁ ἐχθρός στέκεται μπροστά στά μάτια του καί τόν περιγελᾶ.

5. Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους πιστεύουν στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὅμως πολύ λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού καί τήν βλέπουν καθαρά, καί αὐτοί βέβαια πού δέν τήν εἶδαν οὔτε νά προσκυνήσουν μποροῦν τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς ἅγιο καί Κύριο. Διότι λέγει, «κανένας δέν μπορεῖ νά πεῖ Κύριο τόν Ἰησοῦ, παρά μόνο μέ τό Πνεῦμα τό ἅγιο»» (Α´ Κορ. 12, 3).καί ἀλλοῦ.«Πνεῦμα εἶναι ὁ Θεός καί αὐτοί πού τόν προσκυνοῦν πρέπει νά τόν προσκυνοῦν πνευματικά καί ἀληθινά»» (Ἰω. 4, 24). Καί ἀκόμη τό ἱερώτατο λόγιο, πού τό προφέρομε κάθε ἡμέρα, δέ λέγει, ̒Ἀνάσταση Χριστοῦ πιστεύσαντες᾽, ἀλλά τί λέγει; «Ἀνάσταση Χριστοῦ θεασάμενοι, ἄς προσκυνήσομε ἅγιο Κύριον Ἰησοῦν, πού εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος»». Πῶς λοιπόν μᾶς προτρέπει τώρα τό Πνεῦμα τό ἅγιο νά λέμε (σάν νά εἴδαμε αὐτήν πού δέν εἴδαμε) «Ἀνάσταση Χριστοῦ θεασάμενοι»», ἐνῶ ἀναστήθηκε ὁ Χριστός μιά φορά πρίν ἀπό χίλια (Ὁ Συμεών ὁ Νεός Θεολόγος ἔζησε τέλη 10ου καί ἀρχές 11ου αἰῶνος, δηλ. χίλια χρόνια περίπου μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου) ἔτη καί οὔτε τότε τόν εἶδε κανένας νά ἀνασταίνεται; Ἄραγε μήπως ἡ θεία Γραφή θέλει νά ψευδόμαστε; Μακριά μιά τέτοια σκέψη.ἀντίθετα συνιστᾶ μᾶλλον νά λέμε τήν ἀλήθεια, ὅτι δηλαδή μέσα στό καθένα ἀπό μᾶς τούς πιστούς γίνεται ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί αὐτό ὄχι μία φορά, ἀλλά κάθε ὥρα, ὅπως θά ἔλεγε κανείς, ὁ ἴδιος ὁ Δεσπότης Χριστός ἀνασταίνεται μέσα μας, λαμπροφορώντας καί ἀπαστράπτοντας τίς ἀστραπές τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς θεότητος. Διότι ἡ φωτοφόρα παρουσία τοῦ Πνεύματος μᾶς ὑποδεικνύει τήν ἀνάσταση τοῦ Δεσπότη, πού ἔγινε τό πρωί (Ἰω. 21, 4), ἤ καλύτερα μᾶς ἐπιτρέπει νά βλέπομε τόν ἴδιο ἐκεῖνον τόν ἀναστάντα. Γι᾿ αὐτό καί λέμε.«Θεός εἶναι ὁ Κύριος καί φανερώθηκε σέ μᾶς»» (Ψαλμ. 117, 27), καί ὑποδηλώνοντας τή Δευτέρα παρουσία του λέμε συμπληρωματικά τά ἑξῆς. «εὐλογημένος εἶναι αὐτός πού ἔρχεται στό ὄνομα τοῦ Κυρίου»» (Ψαλμ. 117, 26).

Σέ ὅποιους λοιπόν φανερωθεῖ ὁ ἀναστημένος Χριστός, ὁπωσδήποτε φανερώνεται πνευματικῶς στά πνευματικά τους μάτια. Διότι, ὅταν ἔλθει μέσα μας διά τοῦ Πνεύματος, μᾶς ἀνασταίνει ἀπό τούς νεκρούς καί μᾶς ζωοποιεῖ καί μᾶς ἐπιτρέπει νά τόν βλέπομε μέσα μας αὐτόν τόν ἴδιο ὅλον ζωντανό, αὐτόν τόν ἀθάνατο καί ἄφθαρτο, καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά καί μᾶς δίνει τή χάρη νά γνωρίζομε εὐκρινῶς ὅτι συνανασταίνει (Ἐφ. 2, 6) καί συνδοξάζει (Ρωμ. 8, 17) καί ἐμᾶς μαζί του, ὅπως μαρτυρεῖ ὅλη ἡ θεία Γραφή.

6. Αὐτά λοιπόν εἶναι τά μυστήρια τῶν Χριστιανῶν, αὐτή εἶναι ἡ κρυμμένη μέσα τους δύναμη τῆς πίστεώς μας, τήν ὁποία οἱ ἄπιστοι ἤ δύσπιστοι, ἤ καλύτερα νά πῶ ἡμίπιστοι, δέν βλέπουν, οὔτε βέβαια μποροῦν καθόλου νά τή δοῦν. Καί ἄπιστοι, δύσπιστοι καί ἡμίπιστοι εἶναι αὐτοί πού δέν φανερώνουν τήν πίστη μέ τά ἔργα (Ἰάκ. 2, 18). Διότι χωρίς ἔργα πιστεύουν καί οἱ δαίμονες (Ἰάκ. 2, 19) καί ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι Θεός ὁ Δεσπότης Χριστός. «Σέ γνωρίζομε»» (Μάρκ. 1, 24, Λουκ. 4, 34), λένε, «ἐσένα τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ»» (Ματθ. 8, 29).καί ἀλλοῦ.«αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου»» (Πραξ. 16, 17). Ἀλλ᾿ ὅμως οὔτε τούς δαίμονες οὔτε τούς ἀνθρώπους αὐτούς θά τούς ὠφελήσει ἡ τέτοια πίστη. Διότι δέν ὑπάρχει κανένα ὄφελος ἀπό τέτοια πίστη, ἐπειδή εἶναι νεκρή κατά τόν θεῖο ἀπόστολο. Διότι λέγει, «ἡ πίστη χωρίς τά ἔργα εἶναι νεκρή»» (Ἰάκ. 2, 26), ὅπως καί τά ἔργα χωρίς τήν πίστη. Πῶς εἶναι νεκρή; Ἐπειδή δέν ἔχει μέσα της τόν Θεό πού τή ζωογονεῖ (Α´ Τιμ. 6, 13), ἐπειδή δέν ἀπέκτησε μέσα της ἐκεῖνον πού εἶπε.«αὐτός πού μέ ἀγαπᾶ θά τηρήσει τίς ἐντολές μου»» (Ἰω. 14, 21.23), «καί ἐγώ καί ὁ Πατέρας μου θά ἔλθομε καί θά κατοικήσομε μέσα του»» (Ἰω. 14, 23), γιά νά ἐξαναστήσει μέ τήν παρουσία του ἀπό τούς νεκρούς αὐτόν πού τήν κατέχει καί νά τόν ζωοποιήσει καί νά τοῦ ἐπιτρέψει νά δεῖ μέσα του καί αὐτόν πού ἀναστήθηκε καί αὐτόν πού ἀνέστησε.

Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ λοιπόν εἶναι νεκρή ἡ τέτοια πίστη, ἤ καλύτερα νεκροί εἶναι αὐτοί πού τήν κατέχουν χωρίς ἔργα. Διότι ἡ πίστη στόν Θεό πάντα ζεῖ καί ἐπειδή εἶναι ζῶσα ζωοποιεῖ αὐτούς πού προσέρχονται ἀπό ἀγαθή πρόθεση καί τήν ἀποδέχονται, ἡ ὁποία καί ἔφερε πολλούς ἀπό τό θάνατο στή ζωή καί πρίν ἀπό τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν καί τούς ὑπέδειξε τόν Χριστό καί Θεό. Καί θά ἦταν δυνατό, ἐάν ἔμεναν πιστοί στίς ἐντολές του καί τίς φύλαγαν μέχρι θανάτου (Φιλ. 2, 8), νά διαφυλαχθοῦν καί αὐτοί ἀπ᾿ αὐτές, ὅπως δηλαδή ἔγιναν ἀπό μόνη τήν πίστη. Ἐπειδή ὅμως μεταστράφηκαν, ὅπως τό στραβό τόξο (Ψαλμ. 77, 57), καί ἀκολούθησαν τίς προηγούμενες πράξεις τους, εὔλογα ἀμέσως βρέθηκαν νά ἔχουν ναυαγήσει ὡς πρός τήν πίστη (Α´ Τιμ. 1, 19) καί δυστυχῶς στέρησαν τούς ἑαυτούς τους ἀπό τόν ἀληθινό πλοῦτο, πού εἶναι ὁ Χριστός ὁ Θεός.

Γιά νά μή πάθομε λοιπόν καί ἐμεῖς αὐτό τό πρᾶγμα, ζητῶ νά τηρήσομε μέ ὅση δύναμη ἔχομε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γιά ν᾿ ἀπολαύσομε καί τά παρόντα καί τά μέλλοντα ἀγαθά, ἐννοῶ δηλαδή αὐτήν τήν ἴδια τή θέα τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία εἴθε νά ἐπιτύχομε ὅλοι μας μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες. Γένοιτο.

agiosminas.gr

ΑΚΤΙΝΕΣ

"Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος· μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος"

Τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

"Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ζωή"

Ἐὰν ὑπάρχει μιὰ ἀλήθεια στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ εὐαγγελικὲς ἀλήθειες, ἡ ἀλήθεια αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἀκόμη, ἐὰν ὑπάρχει μιὰ πραγματικότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ καινοδιαθηκικὲς πραγματικότητες, ἡ πραγματικότητα αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μόνο στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐξηγοῦνται ὅλα τὰ θαύματά Του, ὅλες οἱ ἀλήθειές Του, ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος δίδασκε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε ὅτι ἡ πίστη σ’ Αὐτὸν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ μὲ....

τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἔτσι ἐξασφάλισε στοὺς θανατωμένους ἀνθρώπους τὴ μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση.

Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος· μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Σ’ αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ δύναμη καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Καὶ γιὰ αὐτὸ χωρὶς τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε κἄν ὁ Χριστιανισμός. Μεταξὺ τῶν θαυμάτων ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα. Ὅλα τὰ ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπὸ αὐτὸ καὶ συνοψίζονται σ’ αὐτό. Ἀπ’ αὐτὸ πηγάζουν ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ προσευχὴ καὶ ἡ θεοσέβεια. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο καμία ἄλλη θρησκεία δὲν ἔχει· αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἀνυψώνει τὸν Κύριο ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν θεῶν. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο κατὰ τρόπο μοναδικὸ καὶ ἀναμφισβήτητο δείχνει καὶ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Κύριος σὲ ὅλους τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους κόσμους.

Τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος πιστεύει ἀληθινὰ στὸν Ἀναστάντα Κύριο τὸ ἀποδεικνύει μὲ τὸ νὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν καὶ ἐὰν μὲν ἀγωνίζεται, πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἐὰν ὅμως δὲν ἀγωνίζεται, τότε μάταιη ἡ πίστη του! Διότι, ἐὰν ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἀγώνας γιὰ τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰωνιότητα, τότε τί εἶναι; Ἐὰν μὲ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ δὲν φθάνει κανεὶς στὴν ἀθανασία καὶ τὴν ἐπὶ τοῦ θανάτου νίκη, τότε πρὸς τί ἡ πίστη μας; Ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν ἀναστήθηκε, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος δὲν ἔχουν νικηθεῖ. Ἐὰν δὲ δὲν ἔχουν αὐτὰ τὰ δύο νικηθεῖ, τότε γιατί νὰ πιστεύει κανεὶς στὸ Χριστό; Ἐκεῖνος ὅμως ὁ ὁποῖος μὲ τὴν πίστη στὸν Ἀναστάντα Χριστὸ ἀγωνίζεται ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας του, αὐτὸς ἐνισχύει σιγὰ-σιγὰ μέσα του τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Κύριος πραγματικὰ ἀναστήθηκε, ἄμβλυνε τὸ κέντρο τοῦ θανάτου, νίκησε τὸ θάνατο σὲ ὅλα τὰ μέτωπα τῆς μάχης.

Χωρὶς τὴν ἀνάσταση δὲν ὑπάρχει οὔτε στὸν οὐρανὸ οὔτε κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τίποτε πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπὸ τὴ ζωὴ αὐτή, δίχως ἀθανασία. Σ’ ὅλους τοὺς κόσμους δὲν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὕπαρξη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δὲν πιστεύει στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Γι’ αὐτό, γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὁ Ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὰ «πάντα ἐν πᾶσιν» σ’ ὅλους τοὺς κόσμους: ὅ,τι τὸ Ὡραῖο, τὸ Καλό, τὸ Ἀληθινό, τὸ Προσφιλές, τὸ Χαρμόσυνο, τὸ Θεῖο, τὸ Σοφό, τὸ Αἰώνιο. Αὐτὸς εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας, ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλο τὸ Ἀγαθό μας, ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡ Αἰωνία Ζωὴ σὲ ὅλες τὶς αἰωνιότητες καὶ ἀπεραντοσύνες.

 orthodoxia-ellhnismos

KARL BARTH (5o μέρος)

ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΣΧΕΣΕΩΝ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΤΕΩΡΗ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Στις πηγές της νεωτερικής θεολογίας (ΧXΧIΙI)


Ο τελευταίος Μπάρτ ξαναπιάνει τα αγαπημένα του θέματα και εκφράσεις στη «δογματική επιτομή» (1974). «Ο ένας Θεός –ομολογεί ξανά– είναι από τη φύση του και αιωνίως Πατήρ, αρχή του Υϊού Του, και σε ενότητα μ' αυτό, πηγή του Αγίου Πνεύματος. Λόγω αυτού του τρόπου υπάρξεώς Του, είναι κατά χάριν ο Πατήρ όλων τών ανθρώπων, τούς οποίους καλεί μέσα στον χρόνο να γίνουν Υϊοί Του μέσα στον Υϊό και μέσω τού Αγίου Πνεύματος».
Κυττάζει τον χρόνο βεβαίως πάντοτε από τήν αιωνιότητα, στοχάζεται τήν Ιστορία από το ύψος τών ουρανών, του Θεού πού βρίσκεται ψηλά στούς ουρανούς, εξηγεί: η Βίβλος μάς διηγείται την ιστορία, μάς αφηγείται τά γεγονότα πού πραγματοποίησε εδώ κάτω στη γή, στόν ανθρώπινο χώρο.
Διηγούμενη η Βίβλος αυτή την ιστορία, μας αποδεικνύει την ύπαρξη και διαγράφει την Φύση του Θεού. Η γνώση του Θεού με την έννοια της Γραφής είναι η γνώση της υπάρξεώς Του, της Ζωής Του και τών πράξεων Του, της αποκαλύψεώς Του μεσω του έργου που πραγματοποιεί. Σ’αυτό το έργο ο Θεός είναι το πρόσωπο που παρουσιάζει τον εαυτό του και επομένως είναι το υποκείμενό της. Αυτό το μοναδικό έργο του μοναδικού Θεού είναι μόνον κίνηση. Διότι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε δέν είναι ένας νεκρός Θεός, ούτε ένας μοναχικός θεός, διότι παρότι είναι Μοναδικός στη θεϊκή Του δόξα ψηλά στους ουρανούς δέν είναι μόνος. «Ενώ ο Θεός είναι εκ φύσεως και στην αιωνιότητα Μοναδικός, για μάς είναι Μοναδικός στο χρόνο: είναι ο μοναδικός Θεός στους τρείς τρόπους υπάρξεως. Η αρχαία Εκκλησία εκφράζεται ως εξής «Θεός σε τρία πρόσωπα». Όταν κατανοηθεί μ’αυτόν τον τρόπο η έννοια του "προσώπου" είναι άθικτη! Διότι πρόσωπο στην Ελληνική και Λατινική γλώσσα, ήθελε να πεί ακριβώς αυτό που καθόρισα σαν τρόπο υπάρξεως. Εάν ομιλούμε σήμερα για πρόσωπο, άθελά μας και σχεδόν ακατανίκητα μας παρουσιάζεται η ιδέα ενός πράγματος που μοιάζει στον δικό μας ανθρώπινο τρόπο να είμαστε πρόσωπα. Τέτοια ιδέα όμως δέν ταιριάζει ακριβώς για να περιγράψουμε αυτό που είναι στην πραγματικότητα ο Πατήρ, ο Υιός και το Αγιο Πνεύμα. Οταν όμως η Χριστιανική Εκκλησία μιλά για το Θεό σαν Μονάδα και Τριάδα, εννοεί πώς ο Θεός δέν υπάρχει μόνο με έναν τρόπο, αλλά είναι Πατήρ, όπως είναι Υϊός και όπως είναι Αγιο Πνεύμα. Πρόκειται δηλαδή για τρείς φορές, για τον Μόνο και Μοναδικό Θεό.Ενός Θεού όμως που είναι Μονάδα στην Τριάδα Του, γι’αυτόν που είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο πνεύμα καθ’εαυτός, και ψηλά στους ουρανούς και στην αποκάλυψη Του»
Ανακεφαλαιώνοντας ακόμη περισσότερο την σκέψη του, ο Μπαρτ, δηλώνει πώς ο Θεός είναι Πατήρ ώς πρός τον εαυτό του, κατα φύσιν και αιωνίως, και μόνον σαν συνέπεια αυτού είναι πατήρ και για μας τα δημιουργήματα Του. Δέν αρχίζουμε λοιπόν απο την ανθρώπινη πατρότητα, για να μιλήσουμε αναλόγως , για μια Θεία Πατρότητα, αλλά αντιθέτως η αληθινή Πατρότης είναι στον Θεό, και μόνον απο αυτή προέρχεται αυτό που εμείς γνωρίζουμε σαν Πατρότητα. Η Θεία Πατρότης είναι η αρχή κάθε φυσικής Πατρότητος. Αλλά ο Θεός είναι Πατήρ εις εαυτόν καθώς είναι η καταγωγή και η πηγή ενός άλλου Θείου "τρόπου υπάρξεως", διακεκριμένου απο τον πρώτο και παρόλα αυτά δικό Του. Ο Θεός είναι πατήρ επειδή είναι ο Πατήρ τού δικού Του Υϊου, ο οποίος ενυπάρχει και είναι με την σειρά Του Θεός καθεαυτός. Ήδη στην «Εκκλησιαστική δογματική», ο Μπάρτ είχε ισχυρισθεί πώς ο Υιός ή Λόγος του Θεού είναι τέτοιος για μας επειδη κατ’αρχάς είναι ως προς τον εαυτό Του. Στόν Θεό, το να δωθεί καταγωγή και να προσληφθεί καταγωγή, δέν απειλεί την Θεία ενότητα. Αντιθέτως ο Πατήρ και ο Υιός ενωμένοι επιβεβαιώνουν την Θεία ενότητα για μια Τρίτη φορά μέσω του Αγίου Πνεύματος. << Και το Άγιο Πνεύμα είναι μέσα μας καθώς είναι κατ’αρχάς είς εαυτόν. Η ενότης του Θεού δέν υπάρχει επειδή ο Θεός είναι πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, αλλά ακριβώς για αυτό. «Έτσι ο Θεός ενυπάρχει σάν αυτός που υπάρχει λόγω της δικής του αρετής, όπως ο Θεός στην Θεότητα Του είναι διακεκριμένος είς εαυτόν και παρόλα αυτά ίσος προς εαυτόν. Λόγω αυτού ακριβώς του γεγονότος δέν είναι μοναχικός εις εαυτόν. Δέν έχει ανάγκη τον κόσμο για να έχει παρέα. Σαν Μονάδα και Τριάδα ταυτόχρονα , διαθέτει είς εαυτόν όλον τον πλούτο της ζωής και την πληρότητα τής πράξεως και της κοινωνίας. Είναι το κινητό ακίνητο. Απο αυτό μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πώς όλο αυτό που υπάρχει είναι καρπός της ελεύθερης χάρης Του».
Έτσι το γεγονός πώς είναι Δημιουργός , το γεγονός πώς προσεφέρθη σε μάς στον Ιησού Χριστό και το γεγονός πώς μας ένωσε μαζί Του μέ τον δεσμό του Αγίου Πνεύματος, είναι μία υπερχείλιση της πληρότητος Του. Τίποτε δέν μας όφειλε, όλα είναι η υπερπλήρης αγαθότης Του. Αυτός δέν θέλει αυτό που είναι δι εαυτόν, να ανήκει μόνο σε αυτόν, αλλά επιθυμεί αυτό που ο ίδιος είναι στην αιωνιότητα, να είναι και στην διάθεση μας. Έτσι λοιπόν, καταλήγει ο Μπάρτ, αυτό που είναι ο Θεός στην αιώνια Τριάδα απευθύνεται κατα Χάριν και σε μας, συμβαίνει και στον χρόνο: « Πρόκειται ούτε λίγο ούτε πολύ, για μία επανάληψη της Θείας Ζωής : Μία επανάληψη την οποία δέν πραγματοποιούμε εμείς και την οποία δέν μπορούμε να αποκτήσουμε, αλλά την οποία ο Θεός βοηθά να συμβεί μέσα στα πλαίσια τού κτιστού κόσμου, έξω απο την θεότητα. Ας είναι δοξασμένος ο Θεός πάνω ψηλά στους ουρανούς».
Όπως βλέπουμε ξεκάθαρα και στην δογματικη επιτομή ο Μπάρτ πραγματοποιεί μιά «Χριστολογική συγκέντρωση» του δόγματος της αποκαλύψεως οικοδομώντας την σάν Τριαδικό δόγμα, και ταυτόχρονα ξεδιπλώνει μιάν αναλογία σχέσεων (όχι μία αναλογία όντων, ούτε μία απλή αναλογία πίστεως )δηλαδή ένα δόγμα τών σχέσεων τών Τριών Θεικών προσώπων μεταξύ των και με τον κόσμο, σάν εφαρμογή και ολοκλήρωση του δόγματος τής Αρχαίας Εκκλησίας. Όλα όσα μπορούμε να πούμε για τον Θεό, όλες οι λέξεις και οι έννοιες που θα χρησιμοποιήσουμε για αυτόν τον σκοπό, εξαρτώνται κατα τον Μπάρτ απο τις σχέσεις που υπάρχουν στην ίδια τήν ουσία τής Τριάδος και οι οποίες μας φανερώνονται στην αποκάλυψη. Ενώ ο Θεός φανερώνει τον εαυτό του στον άνθρωπο σάν ο Κύριος του, παρουσιάζει επίσης και τις σχέσεις του με τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο πνεύμα και αυτές οι σχέσεις είναι ανάλογες αυτών που υπάρχουν ανάμεσα στον Θεό και στο δημιούργημα Του, στον Θεό και στον άνθρωπο.
Στην Εκκλησιαστική Δογματική, ξεπερνώντας την πρωτογενή διάσταση Θεού-κόσμου την οποία είχε υποστηρίξει νεότερος, ο Μπάρτ, συνέλαβε την Δημιουργία σαν ένα ξεδίπλωμα τού χώρου πρός χάριν τής Ιστορίας τής συμμαχίας τής χάρης, εκείνης τής συμμαχίας τού Θεού με τον άνθρωπο πού έχει την αρχή της, το κέντρο της, και το τέλος της στον Ιησού Χριστό.
Ο Μπάρτ συμπεραίνει μ`αυτόν τον τρόπο την δομική «ομοιότητα» του ανθρώπου με τον Θεό, χωρίς να σκανδαλίζεται πλέον. Αντιθέτως ανακηρύσσοντας ότι είναι αδύνατον να τροποποιηθεί, καθότι έχει σαν βάση της την Χριστολογία και γι’ αυτό την Τριάδα. Αυτή η «ομοιότης» του ανθρώπου με τον θεό προέρχεται από την Τριαδική «αυτοσυνάντηση» του θεού: Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος, η οποία αντανακλάται στην σχέση του θεού με τον άνθρωπο, με τέτοιο τρόπο μάλιστα που αυτή η ίδια η σχέση αντικατοπτρίζεται με την σειρά της, στην ανθρώπινη συνάντηση του Εγώ με το Εσύ, του άνδρα με την γυναίκα.
Σ’ αυτό το σημείο η προσωπική αιώνια κίνηση του ζωντανού θεού σαν Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος, μπορεί να υποδηλώσει και μια Ιστορία «Ότι ο Πατήρ αγαπά τον Υιό –λέει ο Μπαρτ– και ο Υιός υπακούει στον Πατέρα, ότι σ’ αυτήν την αγάπη και σ’ αυτή την υπακοή ο θεός προσφέρεται στους ανθρώπους, παίρνει πάνω του τον ξεπεσμό του ανθρώπου για να τον υψώσει κοντά του, ότι σ’ αυτή την πράξη ο άνθρωπος ελευθερώνεται διαλέγοντας με την σειρά του τον θεό που τον διάλεξε: αυτή ακριβώς είναι μια αληθινή Ιστορία η οποία σαν Ιστορία, δεν είναι δυνατόν να ερμηνευθεί σαν μια σταθερή αιτία, όσων και αν θέλουμε αποτελεσμάτων!
Εάν αυτή ουσιοποιεί την αιωνιότητα πριν από τον χρόνο, τότε αυτή η αιωνιότης δεν μπορεί να μείνει στο πριν από τον χρόνο, καθώς εάν είναι δι’ εαυτόν πριν από τον χρόνο όπως είναι και στον χρόνο, τότε, στον χρόνο δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από Ιστορία. Ποιος είναι και τι πράγμα είναι ο Ιησούς Χριστός, μπορούμε μόνο να το αφηγηθούμε, δεν μπορούμε να το στοχασθούμε ούτε να το περιγράψουμε σαν ένα σύστημα».
«Η καταλλαγή –προσθέτει ο Μπαρτ– είναι Ιστορία. Όποιος επιθυμεί να την γνωρίσει πρέπει να την γνωρίσει σαν τέτοια. Όποιος δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτή, πρέπει να την αφηγηθεί σαν Ιστορία». Για να είναι συνεπής με το αντικείμενό της, δηλαδή με την Ιστορία της Δημιουργίας, της καταλλαγής, της τελικής μεταμόρφωσης των πάντων, η θεολογία δεν θα κατορθώσει ποτέ της να γίνει μια τέλεια γεωμετρία, μια στιβαρή οργάνωση ψυχρών εννοιών, χωρίς να καταλήγει πάντοτε να γίνεται ένα σπαθί χωρίς μύτη.
«Η θεολογία είναι το συμπέρασμα μια τέτοιας Ιστορίας. Γι’ αυτό δεν είναι δίκαιο να μειωθεί σε σύστημα. Πρέπει να αναφέρεται σε κάθε περίπτωση, σ’ αυτή την Ιστορία και να παραμείνει μια αφήγηση. Δεν μπορεί να ασχολείται με κάθε λογής πληρότητες, αλλά μόνον με την σωστή αφήγηση κάθε πράγματος».

(Συνεχίζεται)

Σχόλιο: Ελπίζουμε τώρα πλέον να είμαστε όλοι υποψιασμένοι γιά την πηγή της νεοορθοδόξου θεολογίας. Και ο κ. Ζηζιούλας ανέπτυξε την ετερότητα των Θείων Προσώπων από τον Μπάρτ : «Αλλά ο Θεός είναι Πατήρ εις εαυτόν καθώς είναι η καταγωγή και η πηγή ενός άλλου Θείου "τρόπου υπάρξεως", διακεκριμένου απο τον πρώτο και παρόλα αυτά δικό Του», και ο κ. Γιανναράς ξεσήκωσε σχεδόν το σύνολο τής θεολογίας τού Μπάρτ.
Οι ίδιοι βεβαίως ισχυρίζονται πως ότι πήραν το βάφτισαν ορθόδοξο. Ο κ. Ζηζιούλας χρησιμοποίησε την ετερότητα στις πολυπολιτισμικές ανάγκες και ο κ. Γιανναράς το πρόσωπο και τις σχέσεις και την αναλογία και την ομοιότητα για να συστήσει την ενότητα τής συνάξεως.
Μετάλλαξαν με τέτοια ευκολία την λογική θεολογία των Προτεσταντών σε ορθόδοξη, που εξευτέλισαν τελικώς την Ιστορία και την Θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αμέθυστος