Γέροντας Σωφρόνιος: Άνευ των μοναχών θα εξηφανίζετο ο Χριστιανισμός!

Ιδού διατί η Εκκλησία μετά την περίοδον των μαρτυρίων επεξετάθη προς την έρημον. Εκεί ευρίσκεται η τελειότης Αυτής, η πηγή του φωτός Αυτής και η κυρία δύναμις της στρατευομένης Εκκλησίας. Ποίοι ήσαν ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Επιφάνιος, οι Μητροπολίται Μόσχας Αλέξιος και Φίλιππος,και δια μιας λέξεως πάντες οι Άγιοι ποιμένες; Ουχί δε μόνον εις την αρχιερατικήν, αλλά και εις την απλήν μοναχικήν τάξιν υπήρχε πλήθος φωστήρων, από του Μεγάλου Αντωνίου και του Ιωάννου του Δαμασκηνού μέχρι του Σεργίου του Ραντονέζ και του Γεωργίου του Εγκλείστου. Ούτοι εστερέωσαν την πίστιν. Κατήγγειλαν και συνέτριψαν τας αιρέσεις. Άνευ των μοναχών θα εξηφανίζετο ο Χριστιανισμός εν τω κόσμω. Ιδού οπόσον απαραίτητος είναι δια την Εκκλησίαν του Χριστού η τελειότης, άνευ της οποίας και η σωτηρία μετ’ αυτής ταύτης της πίστεως δύνανται ευκόλως να απολεσθούν, διότι απαιτούνται “αισθητήρια δια την έξιν γεγυμνασμένα προς διάκρισιν καλού τε και κακού” (Εβρ. ε’ 14).

Εις την τελειότητα ταύτην έφθασαν εν τη πρώτη Εκκλησία οι ασκηταί, οι μάρτυρες και εν συνεχεία οι μοναχοί. Η αγαμία, η ακτημοσύνη, η νηστεία, ο κόπος, η αγρυπνία, η εν έργω αγάπη, είναι μόνον όπλα, μέσα προς απόκτησιν της τελειότητος, ουχί όμως αυτή αύτη η τελειότης …

Ίσως είπη τις ότι είναι εξαιρέτως τολμηρά μία τοιαύτη γνώμη περί του μοναχισμού, αποκαλύπτουσα υπερηφανίαν καρδίας. Αλλ’ όπως εντός σκοτεινού δωματίου πλείστη όση ρυπαρότης μένει απαρατήρητος, ενώ εντός δωματίου φωτισμένου υπό των λαμπρών ακτίνων του ηλίου και η ελαχίστη κόνις διακρίνεται και ενοχλεί τον οικοδεσπότην, ούτω και το Άγιον Πνεύμα, ο διδάσκαλος της ταπεινώσεως, φωτίσαν ως άλλος ήλιος την καρδίαν του ανθρώπου, “υπερντυγχάνει στεναγμοίς αλαλήτοις” και δεικνύει εις τον άνθρωπον την μηδαμινότητα της δικαιοσύνης αυτού, ως λέγει ο Ησαΐας: “η δικαιοσύνη ημών ως ράκος αποκαθημένης” (Ησ. ξδ’ 5). Η πραγματική διαβολική υπερηφανία είναι να αρνήται τις την υπάρχουσαν δωρεάν του Θεού, ως μη υπάρχουσαν».

Εάν δεν θέλωμεν να απολέσωμεν την ζέσιν της εφέσεως ημών προς την τελειότητα, κατά την προς ημάς εντολήν του Χριστού «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστι» (Ματθ. ε’ 48), τότε οφείλομεν να μη παρεκκλίνωμεν εκ της περί μοναχισμού συνειδήσεως της υποδεικνυομένης υπό των Αγίων Πατέρων. Όντως, εάν συγκεντρώσωμεν την προσοχήν ημών εις τας εκδηλώσεις της εξωτερικής μόνον πλευράς της εκκλησιαστικής καθημερινότητος, τότε ευκόλως δυνάμεθα να καταβληθώμεν τω πνεύματι, έτι δε και να «σκανδαλισθώμεν». Όταν όμως φέρωμεν εν εαυτοίς την βαθείαν συνείδησιν περί της ουσίας της Εκκλησίας και περί της εν Αυτή δοθείσης εις ημάς Θείας ζωής, τότε οιαδήποτε εξωτερική κατάστασις, οσονδήποτε και εάν είναι ενίοτε δύσκολος και αποκρουστική, ουδόλως θα δυνηθή να μεταθέση ημάς από της πέτρας της αγάπης του Χριστού, κατά τον λόγον του Προφήτου Δαβίδ: «Ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον Σου, Κύριε, και ουκ έστιν αυτοίς σκάνδαλον» (Ψαλμ. σιθ’ 165).

---

πηγή: "Άσκησις και Θεωρία"

Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή

Τιμίου Προδρόμου

Έσσεξ Αγγλίας

1996

πηγή : Μέ παρρησία                                                                                      

Η πανούργα «θεωρία του ντόμινο» και η Ελλάς...

Tης Ζέζας Ζήκου

Η ολέθρια ελληνική κρίση παρείχε την ιστορική ευκαιρία στο Βερολίνο και στην Ουάσιγκτον να «κεντήσουν» επιμελώς την πανούργα «θεωρία του ντόμινο». Η κρίση του αμερικανικού και ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, που μεταλλάχθηκε σε θύελλα χρεών προκαλώντας συνθήκες χρεοκοπίας των ασθενών οικονομιών της Ευρωζώνης, κατέστησε σαφές πως οι κίνδυνοι είναι τόσο μεγάλοι που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την τέλεια παγκόσμια συστημική καταιγίδα. Και αφού το πρώτο ελληνικό ντόμινο έπεσε, οι επικεφαλής των μεγαλύτερων επενδυτικών κεφαλαίων του κόσμου και οι παγκοσμίου φήμης οικονομολόγοι «μόλυναν» με το «σύνδρομο του ντόμινο» τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και την Ιρλανδία. Η «μόλυνση» επεκτάθηκε στην Ισπανία, η οποία καλείται να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις «ιστορικών διαστάσεων».

H διαβόητη «θεωρία του ντόμινο» έγινε διάσημη στις HΠA, όταν ο απερχόμενος στις 19 Iανουαρίου του 1961 πρόεδρος Nτουάιτ Nτ. Aϊζενχάουερ συμβούλεψε τον Kένεντι πως η πτώση του Λάος –και άρα του Bιετνάμ– στους κομμουνιστές θα επέφερε την πτώση ολόκληρης της νοτιοανατολικής Aσίας και θα αποτελούσε σοβαρή απειλή για την ασφάλεια τη Δύσης. Hταν ο ίδιος που εφήρμοσε τη θεωρία ιδιαίτερα στην Iνδονησία και τη νοτιοανατολική Aσία. H συμβουλή προς τον Kένεντι το 1961 βασιζόταν στο ίδιο αξίωμα.

H «θεωρία του ντόμινο» βασάνισε τις HΠA καθ’ όλο τον πόλεμο του Bιετνάμ και πέρα από αυτόν. Aποτελούσε μία από τις δόλιες ιδέες στο ρεπερτόριο της εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για μια μηχανιστική θεωρία, επειδή προϋποθέτει την απαραίτητη διαδοχή από μια αρχική αφετηρία ώς ένα προκαθορισμένο τέλος. Διογκώνει τη σημασία οποιασδήποτε μεμονωμένης απώλειας, κάνοντάς την να επεκτείνεται σε μια ολόκληρη περιοχή ή και σε ολόκληρο τον κόσμο. Eνα σχετικά μικρό μέρος του πλανήτη μπορεί να μεταμορφωθεί σε τεράστια καταστροφή, αν αρχίσουμε θεωρητικά να προσθέτουμε σε αυτό έναν οποιονδήποτε αριθμό κρατών.

Tο μέλλον όμως δεν είναι ποτέ προκαθορισμένο. H απώλεια του Bιετνάμ δεν έφερε την κατάληψη της νοτιοανατολικής Aσίας από τους κομμουνιστές. Eνα χαμένο ντόμινο μπορεί να ρίξει κάτω άλλα ντόμινο, μπορεί όμως και να σημάνει συναγερμό, που θα σώσει άλλα ντόμινο. Αλλά, με την απλοϊκότητα και τη μοιρολατρία της, η «θεωρία του ντόμινο» καθιστά άχρηστες τις περαιτέρω σκέψεις...

Τώρα η σύγχρονη εκδοχή της «θεωρίας του ντόμινο» έχει εμπλουτισθεί με την άποψη, που θέλει την κρίση της ευρωπαϊκού Νότου να έχει επιπτώσεις στον γαλλογερμανικό πυρήνα. Υποστηρίζεται ότι οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία πολιτικοποίησαν τη διασύνδεση μεταξύ των περιφερειακών ντόμινο, και του ευρωπαϊκού σκληρού πυρήνα. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, η μία μετά την άλλη, χρεοκόπησαν. Ποια έπεται, λοιπόν; Οι περισσότεροι δείχνουν την Ισπανία. Κάποιοι την Ιταλία. Ομως, οι Γάλλοι κοιτάζουν με αγωνία τη χώρα τους καθώς το χρέος της επιδεινώνεται διαρκώς, είναι ευάλωτη σε τραπεζικά και δημοσιονομικά προβλήματα και χάνει σε ανταγωνιστικότητα έναντι της Γερμανίας!

Πάντως, όταν τελειώσει η δική μας βαθιά οικονομική, πολιτική, κοινωνική και εθνική κρίση, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια μεταλλαγμένη κοινωνία, η οποία σε τίποτα δεν θα μοιάζει με αυτή που ξέραμε πριν από την κρίση. Εν μια νυκτί, μια Ελλάδα που κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τι ακριβώς «ήταν» καλείται να μεταμορφωθεί σε «κάτι» του οποίου τη βιωσιμότητα κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί. Η χώρα μας πρέπει να γίνει σαν τις «άλλες», όχι τις ευρωπαϊκές, αλλά κάτι σαν Βουλγαρία με βασικό μισθό μόλις 123 ευρώ!

Και τι σημαίνουν όλα αυτά για την εθνική κυριαρχία και τη δημοκρατία; Εχει τελειώσει η Ελλάδα του ’74, η Ελλάδα που κατάπιε και χώνεψε με lifestyle και καλοπέραση τους «Αττίλες» και άφησε να την καβαλήσουν οι πολύχρωμοι μητραλοίες της «Δημοκρατίας» … Υπάρχει πλέον ένα ανοιχτό ραντεβού με την Ιστορία. Αν δεν εμφανιστεί κανείς στο συγκεκριμένο ραντεβού, τότε η πολιτική τάξη θα επιβεβαιώσει τις υποψίες πως είναι η χειρότερη που γνώρισε ο τόπος εδώ και πολλές δεκαετίες και θα βάλει μεγαλοπρεπώς τη σφραγίδα της στην αναπότρεπτη βύθιση της χώρας στην ανυποληψία και την υπανάπτυξη (με ή χωρίς ευρώ). Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν καλά σε όλα τα κόμματα.

Πράγματι, η κρίση χρέους δεν είναι μόνο ευρωπαϊκή σε ό, τι αφορά την έκτασή της και το βάθος της, αλλά και διεθνοποιημένη σε ό, τι αφορά τις πολιτικές ευχέρειες της αντιμετώπισής της. Η αύξουσα ενσωμάτωση και αλληλεξάρτηση των επιμέρους εθνικών οικονομιών στη νομισματική ένωση, η θεσμοποίηση δεσμευτικών υπερεθνικών κανόνων και κανονισμών όχι μόνο σε ευρωπαϊκή αλλά και σε υπερεθνική κλίμακα, η συνακόλουθη βαθμιαία αποψίλωση της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας και η πλήρης σχεδόν επικράτηση της μονοδιάστατης μονεταριστικής οικονομικής ορθοδοξίας έχουν συρρικνώσει δραματικά την πολιτική ευχέρεια των κρατών να επιλέξουν εθνικές στρατηγικές εξόδου από την κρίση.

Στο πλαίσιο αυτό, ο πολιτικός λόγος ηχεί κούφιος και ανεπαρκής. Ακόμα κι αν τα επιβαλλόμενα από τα Μνημόνια μέτρα αποκαλούνται «αναγκαία» –και κατά πάσα πιθανότητα είναι «αναγκαία» – η αδήριτη αυτή ανάγκη συναρτάται με την αντικειμενική πολιτική αδυναμία να χαραχθούν άλλες εναλλακτικές πορείες εξόδου από την κρίση, στη βάση αδέσμευτων και πρωτογενών εθνικών επιλογών.
πηγή : Άς Μιλήσουμε Επιτέλους

Στ. Ξαρχάκος και Γ. Κοντογιώργης: “Ανοιχτή επιστολή προς τους συμπολίτες μας”

Αισθανόμαστε ότι έχουμε χρέος ως πολίτες αυτής της χώρας, να απευθυνθούμε στους συμπολίτες μας, να τους διατυπώσουμε τη γνώμη μας και να τους καλέσουμε να συνειδητοποιήσουν ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει ως πρωτογενή αιτία το ιδιοτελές όσο και δυναστικό κράτος, που εγκατέστησε το κομματικό σύστημα στη χώρα από τη δεκαετία του 1980. Ότι δηλαδή η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την άρση των πυλώνων που οδήγησαν στην καταστροφή: Οι οποίοι είναι: η κομματική ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος, το δυναστικό και εκφαυλισμένο κράτος και η νομοθεσία που θεσμοθετεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Να αντιληφθούν, επομένως, ότι η λύση δεν βρίσκεται στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αφού η πολιτική τάξη εξάντλησε τα όριά της: ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει και μάλιστα να υπερβεί τον εαυτό της.
Δύο χρόνια από τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έριξε τη χώρα στο λάκκο των λεόντων, η πολιτική τάξη δεν έπραξε το παραμικρό όχι μόνο για να άρει τα αίτια της κρίσης, που στο σύνολό της δημιούργησε, αλλά και για να δείξει την παραμικρή διάθεση μεταμέλειας και αλλαγής πορείας. Διαγκωνίζεται πάνω στα συντρίμμια της χώρας για να υφαρπάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση με ψευδή διλήμματα του τύπου “μνημόνιο ή χρεωκοπία“, “ευρώ ή δραχμή“, “σταθερότητα ή ακυβερνησία“, ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι η χώρα δεν θα αποφύγει ούτε τη χρεωκοπία ούτε ίσως την επάνοδο στη δραχμή, εάν δεν αρθούν τα αίτια της κρίσης.
Η Ελλάδα της δημιουργίας και του πολιτισμού είναι…

όμηρος των ολιγαρχικών συμμοριών που ύφανε η πολιτική τάξη στο σύνολο του κράτους, οι οποίες τη λυμαίνονται και τη σπιλώνουν. Συνένοχες στον κατήφορο αυτό, είναι τόσο οι “μνημονιακές” δυνάμεις, που έριξαν τη χώρα βορά στη διεθνή των αγορών, όσο και οι “αντι-μνημονιακές” δυνάμεις, το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης.
Η ελληνική κοινωνία παρίσταται μάρτυρας μιας άγονης αντιπαράθεσης των πολιτικών δυνάμεων, που επικεντρώνεται στο σύμπτωμα -στα υπέρ ή κατά του μνημονίου-, προκειμένου να αντιπαρέλθουν το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την άρνησή τους να εναρμονισθούν με το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας. Υπεραμύνονται με πάθος τα προκλητικά τους προνόμια, τις ευφάνταστες ασυλίες τους, το “δικαίωμά” τους να μην υπάγονται στη δικαιοσύνη, να διαπλέκονται με σκοπό τη διαφθορά, να μην αγγίζουν τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη για να την χρησιμοποιούν προς όφελος των ιδίων και της “πολιτικής τους πελατείας”, με την κάλυψη του ίδιου του Συντάγματος. Η κοινωνία των πολιτών έχει αναδειχθεί στον πρωταρχικό και μείζονα εχθρό του συνόλου της πολιτικής τάξης.
Έχοντας επίγνωση της εμμονής αυτής της πολιτικής τάξης να μην αγγίξει, μέχρι σήμερα, το απεχθές της σύστημα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αναζητήσει τρόπους ώστε πολιτικοί και κράτος να αισθάνονται καθημερινά την ανάσα της. Να πιστέψει ότι η αλλαγή του μίγματος της ακολουθούμενης πολιτικής, θα διέλθει, σε πρώτη φάση, μόνο από τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης να εναρμονισθεί με το κοινό συμφέρον, δηλαδή με την κατάλυση του λεηλατικού της καθεστώτος. Και στη συνέχεια, με την ανάκτηση μέρους, τουλάχιστον, της πολιτικής της κυριαρχίας, με την θεσμική συνεκτίμηση της βούλησής της στο πολιτικό σύστημα, με την καθιέρωση του “ελέγχειν” και του “ευθύνειν” του πολιτικού προσωπικού, για τα πεπραγμένα του. Να αντιληφθεί, τελικά, ότι η παντοδυναμία της κομματοκρατίας και των αγορών συναρτάται άμεσα από τον δικό της αποκλεισμό από το πολιτικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, η κοινωνία ως ο λόγος ύπαρξης και της πολιτικής τάξης και των αγορών.
Οι εκλογές, παρόλον ότι γίνονται με σημαδεμένα χαρτιά και με προκλητικά αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, δίνουν τη μοναδική δυνατότητα στην κοινωνία των πολιτών να εξαφανίσει τους πολιτικούς πρωταίτιους της καταστροφής, να εξαναγκάσει την πολιτική τάξη, θέτοντάς την σε κατ’οίκον περιορισμό, να αλλάξει άρδην ή, εάν όπως όλα δείχνουν, επιλέξει την αντίσταση, να την οδηγήσει στην κατάρρευση, προκειμένου, πριν να είναι αργά, να έρθουν στο προσκήνιο δυνάμεις που θα οδηγήσουν στην υπέρβαση του δυναστικού καθεστώτος.
Είναι προφανές πια ότι η πολιτική τάξη αποτελεί την μείζονα απειλή. Η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και στο ευρώ, η αποτροπή της περαιτέρω εξαθλίωσης και της ταπείνωσης της κοινωνίας, η ίδια η ύπαρξη της χώρας, διέρχονται αποκλειστικά από την υπέρβαση του συστήματος που θεσμοθετεί την κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος.
Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από ένα μνημόνιο εναντίον του κράτους και όχι εναντίον της κοινωνίας. Διότι εάν αυτό δεν συμβεί, ακόμη και αν η ελληνική κοινωνία προσφέρει δωρεάν την εργασία της ή τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, ουδείς θα αποδεχθεί να επενδύσει στο μέτρο που θα γνωρίζει ότι τον αναμένουν τα πιράνχας της γραφειοκρατικής ιδιοποίησης, της διαπλοκής και της διαφθοράς να τον κατασπαράξουν. Εκτός και αν η Ελλάδα μεταβληθεί σε “μη χώρα“, σε ομοίωμα κράτους, χρήσιμο ως προνομιακή χωματερή της διεθνούς των αγορών, για τις ενδο-ευρωπαϊκές ηγεμονικές διεργασίες και ως “χώρος” πρόσφορος στα διεθνή παίγνια.
Η ελληνική κοινωνία οφείλει να γνωρίζει ότι, στο πλαίσιο αυτό, θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια νέα προσφυγιά και στην οριστική της εξαθλίωση και υποτέλεια.
Αθήνα, 27/4/2012

Οι υπογράφοντες
Σταύρος Ξαρχάκος, Γιώργος Κοντογιώργης,
Συνθέτης Καθηγητής

Πηγή : www.olympia.gr

ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ - Ο ANIMUS (4)

Συνέχεια από Δευτέρα 23 Απριλίου

JANE WHEELWRIGHT

ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΆ ΤΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ - Ο ANIMUS 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5^Ο

ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΤΟΥ ANIMUS

Μετά από σαράντα χρόνια εργασίας σαν ψυχαναλύτρια, έχω σχηματίσει τη γνώμη ότι στα πρώτα στάδια της παιδικής ηλικίας, ο animus του μικρού κοριτσιού αρχίζει σαν ο  φ υ σ ι κ ό ς  ν ο ύ ς, ιδιαίτερα εάν δεν έχη επηρεασθή από την anima του πατέρα. Η Marie-Louise von Franz (ψυχαναλύτρια που εργάζεται στην Ζυρίχη) λέει ότι ο φυσικός νους δίνει ένα είδος ενόρασης, θα έλεγα μιας ιδιαίτερης αίσθησης τού πώς έχουν τα πράγματα. Θα μπορούσα να προχωρήσω περισσότερο και να ισχυρισθώ ότι και σήμερα, όταν ο φυσικός νους επιβιώση μετά τις μεταβολές της παιδικής ηλικίας, ιδιαίτερα την εκπαίδευση, θα γίνη κάτι βασικό για την πνευματική δραστηριότητα της γυναίκας. Θα της δώση εκείνη την ιδιαίτερη ικανότητα να ξεπερνάη τα επιφανειακά στοιχεία της συλλογικής κοινωνίας, και να φθάση σε αυτό που έχει πραγματική σημασία. Εάν κρατηθή ζωντανός κατά τη διάρκεια της ζωής της, ο φυσικός νους γίνεται βοηθός στην πορεία τής συνειδητοποίησης. Αλλά όταν χρησιμοποιείται σαν μέσο άμυνας του μικρού κοριτσιού σε μιαν άσχημη κατάσταση της παιδικής ηλικίας, μπορεί, όταν το κορίτσι μεγαλώση, να αναπτυχθή σε αυτό που ονομάζουμε αρνητικόν animus. Εάν ο animus δεν χρειάζεται πια σαν μέσο άμυνας, και εάν δεν βρίσκη τη θέση του στην απρόσωπη έκφραση, θα την αποκόψη από τους άλλους ανθρώπους. Μη όντας πλέον ένα διαισθητικό εργαλείο, θα στραφή εναντίον της και θα εμποδίση την ανάπτυξη της γυναικείας ικανότητάς της να δημιουργή σχέσεις. Μπορεί ακόμη να αποξενώση τους άλλους ανθρώπους γύρω της. Ίσως οι μεγαλύτερες δυνατότητες απρόσωπης εργασίας σήμερα να έχουν μετριάση σημαντικά αυτόν τον κίνδυνο.

Ο φυσικός νους σαν ιδιαίτερο γυναικείο χαρακτηριστικό θα μπορούσε να παραμείνη μια φυσική ιδιότητα σε όλη την ζωή μιας γυναίκας, εάν αυτή είναι ελεύθερη να εκφράση την υποκειμενικότητά της. Μπορεί θαυμάσια, κατά τη γνώμη μου, ο φυσικός νους να βρίσκεται σε άμεση επαφή με το Ταυτό. Είναι μια γεμάτη από νόημα και αποθέματα έμπνευσης άμεση έκφραση, που προέρχεται από έναν χώρο πέρα από το εγώ, και μεταδίδει ένα ιδιαίτερο είδος ενόρασης. Οι άνθρωποι που δεν είναι αποκομμένοι από τις πηγές τους θα βρουν αυτήν την έκφραση κατάλληλη για κάθε συγκεκριμένη περίσταση. Για άλλους μπορεί να έρθη σαν ένα σοκ. Με αυτήν την έννοια, είναι κάτι περισσότερο από μιαν εκδήλωση του animus όπως τον ξέρουμε. «Από το στόμα του αλόγου» (Σημ: με την έννοια της υπερφυσικής, έκτακτης ενέργειας ): είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούμε όταν μια δήλωση είναι σωστή και βρίσκει κατ’ ευθείαν τον στόχο, και μπορεί να αναφέρεται στον φυσικό νου. «Εκ στόματος νηπίων» είναι μια άλλη παρόμοια έκφραση. Πιστεύω πως ο animus λειτουργεί όλο και περισσότερο στη νεώτερη γενιά των γυναικών, και είναι η αιτία για τη σημερινή του, ανανεωμένη αμεσότητα.

Ο animus, από τη στιγμή που θα αναπτυχθή από την πρωτόγονη λειτουργία του σαν φυσικός νους, πρέπει να αντιμετωπισθή σαν εργαλείο. Παρ’ όλο που ακόμη διατηρεί τον φυσικό του χαρακτήρα, είναι ένα μέσο που αποβλέπει σε έναν ορισμένο σκοπό, ένα όργανο επιτυχίας αυτού του σκοπού, και όχι αυτοσκοπός το ίδιο. Εάν ο animus γίνη ο ίδιος σκοπός, και εάν μια γυναίκα ταυτισθή με το αρχέτυπο και/ή το σύμπλεγμα του animus, δεν θα λειτουργήση στα ώριμα χρόνια της σαν ο πραγματικός θηλυκός εαυτός της. Εάν η ταύτιση πάρει τη θέση της στην ψυχή, οποιαδήποτε άλλη αληθινή εκπαίδευση της γυναίκας, σύμφωνα με την εμπειρία μου, σταματάει. Μπορεί να έχει επιτευχθή ένα ορισμένο είδος αντικειμενικής, απρόσωπης γνώσης, ακόμη και μια καλλιέργεια μερικών ικανοτήτων μέσα από αυτήν την ταύτιση. Αλλά η βιολογική εκπαίδευση που προσανατολίζεται προς το εγώ θα έχη τερματισθή. Πιστεύω πως η εκπαίδευση χωρίς το γυναικείο ένστικτο σαν υπόβαθρο δεν έχει αξία.

Για παράδειγμα, μια κοινωνική λειτουργός που δεν έχει ταυτισθή με τον animus θα δη στην κοινότητα, μέσα στην οποία εργάζεται, καταστάσεις που θα της πουν: «Κάτι δεν θα πρέπη να πηγαίνη καλά με το κοινωνικό σύστημα, αλλοιώς οι περιπτώσεις με τις οποίες δουλεύω δεν θα υπήρχαν». Θα καταλάβαινε τί κάνει το σύστημα για τους ανθρώπους, που υποτίθεται ότι αυτή προσπαθεί να βοηθήση. Θα μπορούσε να βρη ευκαιρίες, εάν είναι προσεκτική, που να κατευθύνουν τις προσπάθειές της στο να υποβάλη δημιουργικά ερωτήματα στην κοινωνία. Εάν είναι όμως ταυτισμένη με τον animus, θα χάση από τα μάτια της αυτό το σημαντικό σημείο. Θα πέση μέσα στη γραφειοκρατική παγίδα των στατιστικών και, επειδή της λείπει η ανθρώπινη ευαισθησία και το γυναικείο ένστικτο που πηγαίνουν στην καρδιά του προβλήματος, θα κάνη στην πραγματικότητα λίγο περισσότερα από τις απολύτως πρακτικές απαιτήσεις για την ανακούφιση του προβλήματος των ανθρώπων. Με λίγα λόγια, θα κάνη μόνο αυτό που η δουλειά της κατά γράμμα απαιτεί από αυτήν. Εντούτοις, μπορεί και εκεί επίσης να υπάρξη ένας παράγοντας εξωστρεφούς/εσωστρεφούς προσωπικότητας, που επηρεάζει τον τρόπο που πλησιάζει τη δουλειά της.

Εάν μια γυναίκα ασχολείται με ένα επάγγελμα, χωρίς τον σταθεροποιητικό παράγοντα της σχέσης ή της σπιτικής οικογενειακής ζωής, διατρέχει τον κίνδυνο να δώση πάρα πολλή αγάπη στη δουλειά της. Αφιερώνεται υπερβολικά και καταναγκαστικά, βάζοντας σε κίνδυνο την ποιότητα του έργου της. Μπορεί επίσης να θυσιάση την υγεία της. Το να είσαι ερωτευμένος με τη δουλειά σου μπορεί να φθάση στο να γίνης σκλάβος τού animus. Για να ελέγξη αυτήν την πιθανότητα, θα συμβουλεύαμε μια γυναίκα να προσέξη τα όνειρα, στα οποία κυριαρχείται από το σεξουαλικό στοιχείο. Μια φίλη μού είπε, ότι οι σύγχρονες γυναίκες επαγγελματίες στην περιοχή του Berkeley υιοθετούν έναν τεχνητό τρόπο συμπεριφοράς. Συμπεριφέρονται με τον τρόπο που νομίζουν ότι θα έπρεπε να συμπεριφέρονται οι γυναίκες επαγγελματίες, Αυτές οι μοντέρνες φεμινίστριες έχουν πηδήξει έξω από τη φωτιά και μέσα στο τηγάνι. Έχουν ανταλλάξει δηλαδή την εξωτερική υποδούλωση στο αρσενικό στοιχείο με μιαν εσωτερική υποδούλωση.

Η αληθινή αγάπη αποξηραίνεται από τον animus, εάν μια γυναίκα έχει εργασθή πάρα πολύ, είναι βιαστική, ή αναγκάζη τον εαυτό της να είναι πάρα πολύ αποδοτική. Η ενστικτώδης, παρατηρητική δεκτικότητά της απορρίπτεται, και χωρίς τη δεκτικότητα η γυναικεία κατανόηση και η γυναικεία συνειδητότητα παύουν να λειτουργούν. Η γυναίκα δεν παρατηρεί πια ό,τι βρίσκεται γύρω της, ούτε αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι εσωτερικές της αντιδράσεις. Η προσαρμοστικότητα μπορεί να είναι ένα γυναικείο χαρακτηριστικό, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήση παρά μόνον όταν η γυναίκα είναι χαλαρωμένη, και όταν η υποκειμενική, προσωπική της φύση λειτουργεί. Από την άλλη μεριά, μερικές γυναίκες προσαρμόζονται υπερβολικά εύκολα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.

Ο «καταναγκασμός», η παρότρυνση, η επιμονή, μπορεί να είναι θετικές εκφράσεις του animus· άλλα όταν υπερβάλλονται ως το σημείο που ο animus δεν στηρίζει πια το θηλυκό εγώ, τότε ο animus γίνεται αυτόνομος και συμβαίνει η ταύτιση. Εάν, από την άλλη μεριά, ο animus μένη πολύ πίσω και πρέπει να τον επικαλεσθούμε συνειδητά, δεν είναι τόσο πιθανό να αναλάβη αυτός τον έλεγχο. Επομένως, κατά τη γνώμη μου, οι κοινωνικοί παράγοντες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το μειωμένο ωράριο εργασίας είναι ιδανικό για τις γυναίκες, εάν θέλουν να παραμείνουν ψυχολογικά υγιείς. Όταν ήμουν νέα, κι όταν ο animus δεν έφερνε αυθόρμητα ή ενστικτωδώς την εσωτερική δημιουργικότητα στη συνείδηση, μπορούσε να τον επικαλεσθή κανείς σαν δύναμη της θέλησης, με σκοπό την εκπλήρωση συγκεκριμένων έργων. Εάν όμως κατέφευγε μια γυναίκα πολύ συχνά ή για πολύν χρόνο σ’ αυτόν, η γυναίκα αυτή διέτρεχε τον κίνδυνο να γίνη ο animus, ή ο animus να γίνη η γυναίκα. Πιστεύω μέχρι σήμερα, ότι όταν μια γυναίκα υπερβάλη, καταβάλλοντας κάποια προσπάθεια πέρα από το σημείο της κόπωσης, προσκαλεί κοντά της μιαν ταύτιση με τον animus. Η αποταύτιση μπορεί να έρθη με την αλλαγή δραστηριότητας ή με μιαν περίοδο ανάπαυσης. Ο αρκετός χρόνος, για να τον αφιερώση ακολουθώντας τις διαθέσεις της και τις φυσικές της κλίσεις, θα τη βοηθούσε να επιστρέψη στον εαυτό της, στο σύμπλεγμα του εγώ της, με τις ρίζες του μέσα στη θηλυκή πλευρά τού Ταυτού. Αλλά θα πούμε περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω.

Ένα ορισμένο ποσοστό δραστηριότητας που κατευθύνεται από τη θέληση, οικοδομεί τον χαρακτήρα και εκπαιδεύει τον νου. Αποτυγχάνει στον σκοπό του μόνον όταν οδηγηθή πολύ μακριά. Ευτυχώς, στη γεροντική ηλικία υπάρχει μικρότερος κίνδυνος να γίνη αυτό. Μεσολαβούν οι ασθένειες και τα περιστατικά αναπηρίας. Για τις νέες γυναίκες και τις μεσήλικες, μόνο μια  μικρή προειδοποίηση μπορεί να γίνη, επειδή όταν ξεπερασθή το σημείο της κόπωσης, μπορεί συχνά να εμφανισθή ένα παραπλανητικό αίσθημα ευεξίας. Αλλά μαζί μ’ αυτό, έχει εξαφανισθή και η κρίση της γυναίκας. Η γυναίκα που αποσυνδέεται από το βιολογικό εγώ της αγκιστρώνεται από μιαν αίσθηση δύναμης, δύναμης του animus, που την κατακλύζει.

Την εποχή που ήμουν νέα, όταν μια γυναίκα συνέχιζε να προχωρή πέρα από το φυσικό ρεύμα των κυμάτων της έμπνευσης και των ενδιαφερόντων της, διακινδύνευε να κυριευθή από τον animus ως το σημείο όπου δεν υπήρχε επιστροφή. Αθέλητα ξεχνούσε το πώς άρχισαν όλα. Είχε πια ακάλυπτο τον λογαριασμό της. Ευτυχώς, μερικές φορές η ένταση και το άγχος που έρχονταν, συνδυάζονταν με τον ύπνο, οδηγώντας την στην αναζήτηση βοήθειας. Σε παλαιότερους καιρούς, μια γυναίκα που προχωρούσε χωρίς έλεγχο γινόταν παντογνώστης, ανελέητη, ικανή να ελίσσεται, αποξηραμένη από αισθήματα, ο τύπος της γυναίκας από τον οποίον οι άνθρωποι έφευγαν μακριά ή, αντίθετα, η χαμένη, ανίκανη και ηττημένη γυναίκα.

‘Ένα άλλο είδος ταύτισης με τον animus εμφανίζεται στη γυναίκα που περιγράψαμε προηγουμένως ως γοητευτική. Η εξωτερική της εμφάνιση είναι τέλεια. Κάθε τρίχα από τα μαλλιά της βρίσκεται στη θέση της. Η συμπεριφορά της είναι στυλιζαρισμένη, και τα ρούχα της τής τελευταίας μόδας.

Στα νειάτα μου το στοιχείο της ευχαρίστησης ήταν κάτι με το οποίο οι περισσότεροι άνδρες ήταν εξοικειωμένοι, ιδιαίτερα στη σεξουαλική τους ζωή. Γι’ αυτούς το σεξ είχε σκοπό την ευχαρίστηση και όχι τη σχέση ή την αναπαραγωγή, όπως συνέβαινε με τις γυναίκες. Το στοιχείο τής ευχαρίστησης μπορεί ακόμη να ισχύη για τους άνδρες, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει το δυναμικό στοιχείο σχέσης της anima τους. Στον ίδιον τομέα, ο animus μετέφερε σπόρους δυνατοτήτων εκπλήρωσης του στοιχείου της ευχαρίστησης για τις γυναίκες. Επειδή συνήθως μόνο στο δεύτερο μισό της ζωής μια γυναίκα ενσωμάτωνε πολλά από αυτά που αντιπροσώπευε ο animus, δεν μπορούσε να αφομοιώση μέχρι τότε το στοιχείο τής ευχαρίστησης στη σχέση, και να καλλιεργήση μιαν πιο φιλελεύθερη άποψη για το σεξ. Ίσως οι σύγχρονες γυναίκες έχουν συνειδητοποιήσει την πλευρά της ευχαρίστησης σε μια σχέση, ζώντας τον θετικό animus, ή επειδή η φύση τις προόρισε να διευρύνουν την προσωπικότητα τους. Το ελπίζω. Εάν είναι έτσι, αυτό θα ήταν ένα παράδειγμα για το τί εννοώ όταν μιλώ για γυναικεία χαρακτηριστικά που έχουν φορτωθή στην κατηγορία του animus από τον πατριαρχικό, χριστιανικό κώδικα. Εάν οι νέες γυναίκες σήμερα απολαμβάνουν το σεξ για το σεξ, εάν ο υπερπληθυσμός, οι δαπάνες και οι δυσχέρειες μπορούν να αποτρέψουν τις γυναίκες από το να κάνουν παιδιά, τότε οι καιροί έχουν αλλάξει. Όπως το καταλαβαίνω, στις γυναίκες έλεγαν εδώ και 2000 χρόνια ότι το σεξ με σκοπό την ευχαρίστηση ήταν κάτι κακό· ότι μόνον οι άνδρες μπορούν να ζητήσουν την απόλαυση εάν είναι ανάγκη, ή εάν παρασυρθούν από κακές γυναίκες. Με άλλα λόγια, οι χριστιανοί πρόγονοί μας κατέτασσαν τη φυσική γυναικεία αίσθηση για το σεξ στην κατηγορία του animus· επέτρεπαν δηλαδή την ευχαρίστηση μόνο στους άνδρες, και τόνιζαν το σεξ σε σχέση με τη μητρότητα και με σκοπό την τεκνοποιία. Το εγώ της γυναίκας έπρεπε να περιορισθή στην ιδέα που είχε ένας άνδρας για το τί θα έπρεπε αυτό να είναι. Για τις γυναίκες που παρασύρονταν πιο εύκολα, τα υγιή, γήινα στοιχεία του εαυτού τους καταπιέζονταν στη θηλυκή σκιά· για τις πιο ανυποψίαστες, στον animus.

Παλαιότερα, πολλές γυναίκες στα μέσα της ζωής τους σταματούσαν να ενδιαφέρονται για το σεξ μόλις περνούσαν το αναπαραγωγικό στάδιο, επειδή δεν κατάφερναν να αποκρυπτογραφήσουν τα μηνύματα του animus. Σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι, πριν από χρόνια, έγινε η εξής ερώτηση: «- Σε ποιαν ηλικία η σεξουαλική ζωή της γυναίκας αρχίζει να “πέφτη”; Η σωστή απάντηση ήταν: «-Στην ηλικία των 40 χρόνων». Είμαι σίγουρη ότι μια τέτοια στάση εξηγεί γιατί τόσες πολλές γυναίκες, τουλάχιστον της γενιάς μου, είχαν την τάση να γίνωνται άσχημες, νωθρές, μονότονες, ανιαρές και χωρίς κανένα ενδιαφέρον στο δεύτερο μισό της ζωής τους. Επίσης μπορεί να εξηγήση, γιατί τα 40 χρόνια ονομάζονταν συχνά στη γενιά μου ως η επικίνδυνη ηλικία: Αντί να παραδώσουν τα όπλα, μερικές γυναίκες που είχαν ζήσει σαν αφοσιωμένες σύζυγοι, άρχιζαν να στρέφουν αλλού το βλέμμα τους. Φαίνονταν να αναζητούν κάτι.

Υπήρχαν, πάντως, γυναίκες, που ζητούσαν την ευχαρίστηση για χάρη τής ευχαρίστησης στα νεανικά τους χρόνια, και έγιναν περισσότερες με την αυξημένη διάδοση και αποδοχή της αντισύλληψης. Αυτές οι γυναίκες ήταν εξαρτημένες από την προδιάθεση των ανδρών, και ήταν πιθανόν γυναίκες-ενσαρκώσεις της anima. Δεν ήταν εντελώς πειστικές στη στάση τους, επειδή η άποψή τους δεν ήταν δική τους στην πραγματικότητα. (Σημ: Για τις γυναίκες που ψυχαναλύονται: Όταν ο animus λειτουργή σαν αυτός που λέει συνεχώς «πρέπει» στην ζωή κάποιου, οι χωρίς περιορισμό ελεύθερες σχέσεις μπορεί να είναι ένα αμφίβολο μέσο ατομικής αυτο-έρευνας. Ο animus είναι ένα συλλογικό, γενικευμένο όργανο. Όταν είναι ανεξέλεγκτος στις ελεύθερες σχέσεις, ο animus μπορεί να κάνη δέσμια τη γυναίκα στις προκαταλήψεις των καιρών).

(συνεχίζεται)

Αμέθυστος

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΦΡΟΝΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ olympia :

1.     Ανέστης είπε

Απριλίου 30, 2012 στις 9:12 πμ

…Τώρα κοιτάχτε να σωθείτε και εσείς!!

Ορισμένες πλευρές της ιστορίας των επιρροών του Πλωτίνου (2)

    Συνέχεια από Πέμπτη, 26 Απριλίου 2012

Ορισμένες πλευρές της ιστορίας των επιρροών του Πλωτίνου.
   
Werner Beierwaltes!

1)            Mario Vittorino.

  

Παρά την πεποίθησή του υπέρ της «ουσίας» σαν κατηγορήματος τού Θεού, ο Βικτωρίνος έχει συνείδηση του γεγονότος πώς «ουσία» είναι τελικώς ένας ακατάλληλος και αταίριαστος χαρακτηρισμός αναφορικώς με την υπερβατικότητα και την ετερότητα του Θεού. Μ’αυτόν τον τρόπο ακολουθεί την νεοπλατωνική πρόθεση να στοχαστεί το Ενα, θεμέλιο και καταγωγή, σαν το επέκεινα της ουσίας (ή επέκεινα πάντων), και επομένως σαν το υπερούσιον ή ανούσιον, εννοώντας το Είναι του Θεού και σαν «ουσία» αλλά ταυτοχρόνως και σαν «υπέρ ουσία». Η αρνητικότης (αποφατικότης) του Ενός (η απόλυτη καταγωγή σαν «προ αρχή») πρέπει να εννοηθεί σαν «προ-είναι» ενωμένο εις εαυτόν με τον πιό έντονο τρόπο-σαν συνεπαγόμενη «πληρότητα»! απο την άποψη της τριαδικότητος, αναφορικώς με το «είναι-ζωή-σκέψη», μπορούμε να πούμε : σαν «προΰπαρξη-προζωή-προγνώση», η οποία αναφέρεται στο ξεδίπλωμά της (Ad Candidum 28,8-11,Α ΙΙ 1,23, Α IV 23,26).

Απο  αυτό εξαρτάται η θεμελιώδης δυσκολία, το αταίριαστο, της ανθρώπινης γλώσσας απέναντι στο «Πρώτο και Κύριο» ( ΑΙΙ 3,24), το οποίο υποχρεώνει στην άρνηση και στην μεταφορά. Απο το άλλο μέρος όμως παρ’όλα αυτά, η απολυτότης της μοναδικής Θείας Αρχής πρέπει να εξηγηθεί καθότι Τριαδική, σε εννοιολογικές μορφές μιάς άχρονη προόδου, στην σκεπτόμενη και βουλόμενη σχεσιακότητα αυτού που αναπτύσσεται εις εαυτό (αυτό το ίδιο,) απο τον εαυτό του και πρός τον εαυτό του, και μ’αυτόν τον τρόπο συστήνεται κατά πρώτον στο ‘Ενα «ουσία». Μ’αυτό φανερώνεται πρώτα απ’όλα η ιδιαίτερη πρσφορά του Βικτωρίνου στην ανάπτυξη της έννοιας της ουσίας : καθαρό είναι, απόλυτο, υπερούσιο, το οποίο μορφώνεται εις εαυτό (αυτό το ίδιο) σε ένα Είναι που υφίσταται Τριαδικώς ή τριαδολογικώς, την οποία τριαδικότητα κατορθώνει μέσω του εαυτού του στον εαυτό του, ουσία ενυπάρχουσα τριαδικώς, σαν μία κίνηση η οποία προοδεύει εις εαυτήν και παραμένει εις εαυτήν: δυναμική αυτοσχέση, στην οποία η Τριάδα ανοίγει απο την Ενότητα και ταυτοχρόνως, παρουσιάζεται σαν μία Τρι-ενότης. (Όλες οι απαιτήσεις του Μπουλγκάκοφ απο τους Καππαδόκες, κατά τα άλλα ακραιφνώς ορθοδόξου)

Αυτή η δυναμική της αυτοπροόδου και της αυτομεσότητος εκτίθεται απερίφραστα και ξεχωρίζει μέσω της έννοιας μίας απολύτου αιτιότητος ή οποία πρίν παρέμενε ενυπάρχουσα στον εαυτό της : Η αιτιότης προσδίδει στην σχέση ανάμεσα στο γεννητό του Πατρός και το γεννημένο του Υιού το λογικό της θεμέλιο, το φιλοσοφικό. [Εδώ χαιρετίζουμε με ενθουσιασμό την θαρραλέα αντιγραφή των Γιανναρά και Ζηζιούλα]. Η ενυπάρχουσα κίνηση της Θείας ουσίας είναι λοιπόν μία κίνηση ουσιωδώς αιτιακή, της οποίας η εσωτερική ανάπτυξη αποτελεί την οντολογική προϋπόθεση για την δημιουργική ανάπτυξη «πρός το εξωτερικό», στην οποία ή Θεία ουσία αποκαλύπτεται σαν καταγωγή όλων των ουσιών, με την έννοια ενός κοσμικού συνεχούς. Σε συμφωνία με την σύλληψη του Βικτωρίνο, ή οποία απο φιλοσοφικής απόψεως καθορίζεται ουσιαστικά απο τον σχολιασμό στον Παρμενίδη τού Πορφυρίου, και πρόσθετει στο πρώτο το πρό- και το υπέρ- Είναι αλλά διατηρεί μαζί καί το Είναι, την ζωή και την σκέψη, την Τριάδα πρέπει να την στοχαστούμε σαν απόλυτη αυτο-σύσταση. Η εσωτερική της κίνηση καί μ’αυτή οι διαφορετικές προσωπικές συγκεκριμενοποιήσεις του Είναι της, προοδεύουν απο την πρώτη Αρχή («τον Πατέρα») σαν απο μία «πηγαία δύναμη», η οποία καθότι ολότης μέσα στην ή σαν Τριάδα που είναι, και ζεί και σκέπτεται, αγκαλιάζει εις εαυτή με αδιαφοροποίητο ακόμη μορφή, κρυμμένο, το γενημένο, το μορφοποιημένο και εκφρασμένο με τον τρόπο του προ-είναι (πρόον). Αυτή η αυτοσύσταση μίας Τρι-ενότητος, λοιπόν «ξεπηδά» απο μία πρωταρχική αιτία απολύτως πρώτη, η οποία μπορεί να είναι η αιτία του πάντος (causa omnium) στην ίδια την Τριάδα και σε σχέση με τον κόσμο τον δημιουργημένο. Ακριβώς επειδή αυτή η ίδια «είναι για τον εαυτό της αιτία αυτού που είναι» η αυτοκαταγωγή του πρώτου αναπτύσσεται στον εαυτό του, σ’αυτό το ίδιο, πρός το Άλλο απο τον εαυτό του, που αναφέρεται απευθείας  στην καταγωγή του (Α Ι 55,19-21)

Καθότι λοιπόν αιτία του «άλλου» σ’αυτόν τον ίδιο, ο Πατήρ, σαν πρώτη καταγωγή, είναι πάνω απ’όλα αιτία της ουσίας του Υιού. Επανερχόμενος σ’αυτό, ο Βικτωρίνος, δίνει μορφή στην έννοια στην οποία αναφέρθήκαμε πιό πάνω «αιτία του εαυτού του είναι αιτία του παντός»-με αμοιβαίο νόημα! «εάν είναι η  πρώτη αιτία, τοτε δέν είναι μόνον αιτία του παντός αλλά είναι επίσης και αιτία του εαυτού του.

Η ουσία του λόγου που γεννήθηκε απο την απόλυτη αυτοαιτία, είναι στο Είναι της ή ουσία, αναγκαίως ίση με την πηγή, καθότι ανάπτυξη ή φανέρωση της δικής της ισότητος. Ο λόγος είναι λοιπόν η ισότητα με τον εαυτό του, του Πατρός. Σ’αυτόν ο Πατήρ οράται η αντανακλάται σαν το Άλλο του στην εικόνα και στην  μορφή του εαυτού του. Ο στοχασμός του εαυτού του ή ή γώση του εαυτού του είναι επίσης ταυτοχρόνως η επιστροφή αυτού που ξεπήδησε στον εαυτό του και επομένως στην πηγή του (Ad candidum AI 51,34).

Αυτός ο στοχαστικός σύνδεσμος του Υιού πρός τον Πατέρα-ένας σύνδεσμος που καθορίζει το ιδιαίτερο είναι του-και του Πατρός μέσω του Υιού με τον εαυτό του, είναι το Άγιο Πνεύμα. Καθώς δέ είναι μία τέτοια αυτοσχέση στοχαστική πρός την πρώτη καταγωγή, καθώς έννοια του εαυτού του και της προόδου που το θεμελιώνει, το πνεύμα είναι αναγκαίο για την ολοκληρωση της ατοσυστάσεως της Τριάδος ή οποία πραγματοποιείται αχρόνως και στην ουσία της δέν είναι τίποτε διαφορετικό απο την φανέρωση του πρώτου στόν Υϊό : ομοούσιο μ’αυτόν και με τον Πατέρα. Εάν η ομοουσιότης ισχύει για καθένα απο τα τρία πρόσωπα της Τριάδος τότε το Πνεύμα ακριβώς καθότι στοχαστικός σύνδεσμος, δείχνει πώς η Τριάδα στην ολότητά της και όχι μόνον ο Πατήρ σαν πρώτη καταγωγή είναι η αιτία του εαυτού της, απόλυτη αυτοσύσταση που θεμελιώνει τον εαυτό της σε μία κυκλική κίνηση σ’αυτή την κίνηση, και ακριβώς σ’αυτή την ακίνητη κίνηση διατηρείται. (ΑΙ 50, 2). Η τριδύναμος ουσία αποκαλύπτει την απολυτότητά της ακριβώς σαν αυτοαιτία (cansa sui)

Χωρίς την σύλληψη του Πλωτίνου μία απολύτου αυτοσυστάσεως του Ενός/αγαθού ξεκινώντας απο την θέληση τού εαυτού του, χωρίς τον στοχαστικό σύνδεσμο του πνεύματος στο Ένα απο το οποίο προοδεύει, και χωρίς την εισαγωγή αυτής της θεμελιώδους ενέργειας του Ενός (και στην σημασία της  VI 8), μαζί με την στοχαστική στροφή του Νού στο ίδιο το Ένα, το οποίο είναι εις εαυτό σχεσιακό, σύμφωνα με την σύλληψη τού Πορφυρίου τώρα, η φιλοσοφική θεμελίωση της Χριστιανικής Τριάδος ή γενικώς μία θεωρητική και στοχαστική κατανόησι της, θα ήταν πολύ δύσκολο να υπολογισθεί. Ο Mario Vittorino είναι ο πιό πειστικός και μεταμορφωτικός κληρονόμος αυτής της σύνθετης προβληματικής σε μία καινούργια εννοιολόγηση της φιλοσοφικής θεολογίας.

Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΙΟ : Άς προσέξουμε ότι στήν φιλοσοφική θεολογία τού Βικτωρίνου, όπως καί τού Αυγουστίνου, όπως καί τού Ζηζιούλα, όπως καί τού Γιανναρά, Θεός είναι η αιτιότης.
Αμέθυστος

Ο Σημίτης, ο Παπαδήμος, η Goldman Sachs, το ΔΝΤ και η Τριμερής Επιτροπή!

Ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, από τον Δεκέμβριο του 2008, με άρθρο του στην Καθημερινή έκανε ευθεία αναφορά στην… επιδίωξη «φίλων και εταίρων» για προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό του ΔΝΤ!
Σε εποχή που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί την Ελλάδα εκτός αγορών, πόσο μάλλον στις αγκάλες του ΔΝΤ, ο Κώστας Σημίτης ήταν ξεκάθαρος με άρθρο του στην Καθημερινή (στις 21 Δεκεμβρίου του 2008):
«Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, τη γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύθηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αφορμές για μια τέτοια κίνηση μπορούν να βρεθούν, αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία».
Για όσους δεν θυμούνται, και σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το 2001, ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης μέσω ενός ομολόγου που βασιζόταν….σε πολύπλοκες συναλλαγματικές εξισώσεις, και με τη βοήθεια της GoldmanSachs, «έκρυψε» από τα λογιστικά βιβλία του κράτους το 2,5% του ΑΕΠ, και μακροπρόθεσμα έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα και τους Έλληνες πολίτες… Να σημειωθεί ότι το 2001, Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος… (Ένα μόλις χρόνο αργότερα, ο Λουκάς Παπαδήμος διορίστηκε Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας…)
Με τη βοήθεια της Goldman Sachs, ένα μέρος του χρέους της Ελλάδας καταμετρούταν σε δολάρια και γιεν Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα η είσοδος στην ΟΝΕ να καθιστούσε απαραίτητη τη μετατροπή τους σε ευρώ. Η συμφωνία με τη Goldman επέτρεψε να γίνει η μετατροπή με παλαιότερη και όχι τρέχουσα ισοτιμία και να αφαιρεθεί από το ονομαστικό χρέος της χώρας ένα σεβαστό ποσό. Ενώ στην Ελλάδα οι συμφωνίες αυτές πέρασαν στα ψιλά γράμματα, ακόμα και με τις αποκαλύψεις της τελευταίας διετίας, στον Αμερικάνικο Τύπο έχουν όνομα: Αριάδνη, Αίολος και Άτλας, τρεις εταιρείες-οχήματα ειδικού σκοπού.
Σύμφωνα με πληροφορίες των New York Times, των Financial Times, του Euroweek και άλλων δημοσιογραφικών portals, η «Αριάδνη» ήταν η πρώτη συμφωνία GoIdman-Ελλάδας το 2000 και σύμφωνα με την οποία το Ελληνικό Δημόσιο δεσμεύει για λογαριασμό τηςGoldman μέρος των μελλοντικών εσόδων του Ο.Π.Α.Π. Ο «Αίολος», ιδρυθείς το 2001, επέτρεψε τη δέσμευση εσόδων από τα τέλη του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και ο «Άτλας», την ίδια χρονιά, τη δέσμευση εσόδων από τα τέλη διοδίων. Στη διαχείριση και εποπτεία των επιχειρήσεων αυτών και των συναλλαγών τους φέρονται να εμπλέκονται επίσης οιMorgan Stanley και UBS και οι ελληνικές Eurobank, Εθνική Τράπεζα και Alpha Bank.
Για τους «συνομωσιολόγους», αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα το γεγονός ότι διευθυντική θέση στη Goldman Sachs International, ακόμη και την «επίμαχη» περίοδο του swap, επί σειρά ετών είχε ο Peter Sutherland, ενώ ήταν ταυτόχρονα και σε επιτελική θέση της… πετρελαϊκής BP. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να εξάγουν βιαστικά το συμπέρασμα ότι η κατάληξη της Ελλάδας στο μηχανισμό του ΔΝΤ και το «ξεπούλημά» της, όπως και του ορυκτού της πλούτου, ήταν… προσχεδιασμένα, ωστόσο τίποτα δε μπορεί (προς το παρόν τουλάχιστον) να αποδειχθεί.
Για την ιστορία, επίσης, συνεργάτες της Goldman Sachs, σε διαφορετικές περιόδους, έχουν διατελέσει και ο Μάριο Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι. Όσο για τον Peter Sutherland; Όπως οι δύο τεχνοκράτες πρωθυπουργοί του Ευρωπαϊκού Νότου, Μάριο Μόντι και Λουκάς Παπαδήμος είναι εκλεκτό μέλος της Τριμερούς Επιτροπής…
http://neosteki.blogspot.com/2012/04/goldman-sachs.html

47c20375 cc3c 4d0c b370 e852ab2cfa37

74941e9f 2fef 4ee7 97fc 3883d9b6d400

757c785a f6b4 4f69 a15e 8296f15688d5

πηγή : olympia

Cornelia de Vogel: ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ (10)

Συνεχίζεται από ΔΕΥΤΕΡΑ, 16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

V. ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΘΕΜΕΛΙΟ

1. Πλατωνισμός και Χριστιανισμός

Οι Χριστιανοί δεν δέχθηκαν κάθε μορφή της Ελληνικής φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία του Επίκουρου και ο Σκεπτικισμός απορρίφθηκαν, ενώ στον Αριστοτέλη και στην Στοά μπορούσαν να βρουν αξιόλογα στοιχεία, όπως και έγινε πολύ συχνά. Το Στωικό δόγμα της πρόνοιας κατενοήθη σαν έμπνευση. Τα επιχειρήματα βάσει των οποίων υποστηριζόταν, μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των άθεων. Κάτι που βρίσκουμε στην συνέχεια και στον Ακινάτη, όπως και στον Λάιμπνιτς (Leibniz) και στον Γουόλφ (Wolff). Ένα μεγάλο μέρος μπορούσε να αφομοιωθεί. Είναι κάτι που επιτυγχάνει ο Άγιος Αμβρόσιος στην δομή του δικού του περί αξιωμάτων (De Officiis), το οποίο στην συνέχεια συγχωνεύεται στην Ρωμαϊκή κατήχηση και διατηρήθηκε στην ζωή για πολύ χρόνο, φτάνοντας μάλιστα μέχρι των ημερών μας. Παρ' όλα αυτά, οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων, μόνον απέναντι στην πλατωνική μεταφυσική, πρόσεξαν μια πραγματική ομοιότητα, που εισέδυε στα βάθη της εσωτερικής τους ζωής. Για τους πλατωνικούς, πράγματι, οι αόρατες πραγματικότητες ήταν κατά πολύ σπουδαιότερες των ορατών. Μόνον αυτές συστήνουν την "αληθινή πραγματικότητα", και γι' αυτό αφιερώνουν ένα ενδιαφέρον προς αυτές, απείρως μεγαλύτερο σε σχέση με τα πράγματα αυτού του κόσμου. Αυτός ο κόσμος λογαριάζεται σαν εξαρτώμενος ουσιαστικώς από αυτή την άλλη πραγματικότητα, η οποία μόνη αυτή μπορεί να ορισθεί σαν "Είναι" με την ολόκληρη και τέλεια σημασία του όρου. Ο κόσμος μας εξαρτάται από αυτή την πραγματικότητα, στο κάλλος του, και στην τάξη του, λόγω της καταγωγής του και της υπάρξεώς του. «Ο θεός είναι αγαθός», είναι η ουσία όλων των πραγμάτων και διατηρεί τον κόσμο με την πρόνοιά του. Και η ψυχή, αυτή η δική μας ψυχή η ανθρώπινη, περικλείει μιαν άπειρη σπουδαιότητα. Δεν φθείρεται με τον θάνατο, αλλά ζει αιωνίως, σε μια κατάσταση ανάλογη στην ηθική ζωή που διεξήγε ο άνθρωπος στην γη.

Όλα αυτά οι πλατωνικοί τα πίστευαν στηριζόμενοι σε λογικά θεμέλια. Και σ' αυτή την μορφή σκέψης οι Χριστιανοί μπορούσαν να αισθανθούν σαν στο σπίτι τους, και να βρουν σ' αυτή το στήριγμά τους. Το ότι οι Χριστιανοί αφομοίωσαν αυτή την μορφή σκέψης του πλατωνισμού για να την συμπεριλάβουν στην πίστη τους, είναι αναμφισβήτητο. Αυτή την αφομοίωση βρίσκουμε από τον Ιουστίνο και έπειτα, στον Κλήμη και στον Ωριγένη, στους Καππαδόκες και στον Αθανάσιο, μέχρι τον Αυγουστίνο. Αυτό δεν αποκλείει βεβαίως το γεγονός πως οι Χριστιανοί ζούσαν ουσιαστικώς με μιαν άλλη παράδοση, η οποία ήταν γι' αυτούς απολύτως κανονιστική αναφορικώς με αυτό που ήταν δυνατόν ή δεν ήταν να γίνει αποδεκτό. Δηλαδή ένας χριστιανός δεν θα αποδεχόταν ποτέ κάτι που δεν θα ταίριαζε με ότι είχε διδαχθεί σαν αλήθεια. Αλλά θα δεχόταν αυτό που μπορούσε να αναγνωρίσει σε συμφωνία με την πίστη του, αυτό που του επέτρεπε να εμβαθύνει αυτή του την πίστη και να την επιβεβαιώσει, και θα το περιελάμβανε στην προσωπική του και πιο εσωτερική ζωή. Σε αυτό το πλαίσιο ανήκει και η πλατωνική θεωρία του νοητού Είναι, του τέλειου, του αιώνιου, του πάντοτε ταυτόσημου με τον εαυτό του.

2. Η διαφορά του πνευματικού κλίματος

Από μια τυπική οπτική γωνία, η φιλοσοφία, περιλαμβανομένου και του πλατωνισμού, ήταν πολύ διαφορετική από την χριστιανική πίστη. Παρότι ο πλατωνισμός δεν υπήρξε ποτέ, όπως ισχυρίζεται ο Dörrie, μια θρησκευτική ομολογία κλειστή και καλώς καθορισμένη. Υπήρξε πάντοτε ένα σύστημα θεμελιωμένο σε λογικά επιχειρήματα. Επιπλέον, μέχρι το τέλος της αρχαιότητος δεν είχε γίνει ένα κλειστό σύστημα. Ήταν ανοιχτό σε διαφορετικές γνώμες, οι οποίες γινόντουσαν αποδεκτές από μερικούς πλατωνιστές και απορριπτόταν από άλλους. Αυτό φανερώνεται καθαρά στο θέμα της μετεμψυχώσεως. Ο πλατωνισμός, λοιπόν, υπήρξε πάντοτε αντικείμενο διαφωνιών. Ο χριστιανισμός όχι. Η ενότης του θεού, ο οποίος από την αιωνιότητα είναι «μαζί με» τον Λόγο του, δεν ήταν αντικείμενο συζητήσεως, ήταν υλικό πίστεως. Ότι ο Λόγος έλαβε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσα στους ανθρώπους, ήταν ένα άλλο υλικό πίστεως, όχι συζητήσεως. Και στο μέτρο στο οποίο οι πλατωνιστές -δεν μπορούμε να πούμε ο πλατωνισμός- δεν μπορούσαν να το δεχθούν, παρέμεναν ξένοι προς τον Χριστιανισμό. Για τους Χριστιανούς όμως αυτό δεν επηρέαζε το γεγονός πως ο θεός, το αιώνιο Φως, το αιώνιο και τέλειο Είναι, η Αιτία όλου του υπαρκτού, η αιώνια αγαθότης και σοφία, μπορούσε να κατανοηθεί με τους όρους της πλατωνικής μεταφυσικής. Αυτό έκαναν οι Χριστιανοί. Είναι αυτό που βλέπουμε π.χ. στον Αυγουστίνο.

3. Ένταση και πόλεμος

Ακριβώς όμως το γεγονός πως οι πλατωνιστές και οι χριστιανοί διέθεταν ένα βαθύ κοινό θεμέλιο μπορούσε να γίνει αιτία εντάσεως, ακόμη και σκληρής διαμάχης. Χωρίς αμφιβολία, ο κεντρικός πυρήνας του Χριστιανισμού, η πίστη στον Ιησού Χριστό σαν του ενσαρκωμένου Θεού, ήταν εντελώς ξένος στον καθαυτό πλατωνισμό. Εκείνα τα πρόσωπα που είχαν μορφωθεί στην Ελληνική παιδεία και στην πλατωνική σκέψη μπορούσαν, σε κάποια στιγμή της ζωής τους, να βρεθούν απέναντι σε αυτή την καινούρια πίστη και από την στιγμή που το χριστιανικό μήνυμα δίδασκε την «οδό» που οδηγεί στον θεό, μπορούσαν να αισθανθούν την ανάγκη να πραγματοποιήσουν μια επιλογή. Και για μερικούς αυτό μπορούσε να δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Δεν ήταν όλοι τους σαν τον Ιουστίνο, αυτόν τον απλό άνθρωπο από την Σαμαρία, ο οποίος στην σχολή του Πλάτωνος αισθάνθηκε «σε δρόμο» αλλά ο οποίος μπρος στο χριστιανικό μήνυμα, με ανοιχτό νου, αισθάνθηκε ότι βρήκε την ολοκλήρωση των προφητειών του Ισραήλ και ταυτοχρόνως την πραγματοποίηση της πιο βαθειάς του επιθυμίας και της κρυμμένης του ελπίδος. Στην περίπτωση του Ιουστίνου δεν υπήρχε ούτε η διανοητική αλαζονεία της παραδόσεως του ελληνικού πολιτισμού, ούτε ο εθνικός εγωισμός της εβραϊκής θρησκευτικής παραδόσεως. Σε άλλες περιπτώσεις, τα υπάρχοντα προβλήματα μπορούσαν να φανούν ανυπέρβλητα και μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμη και στην επεξεργασία ενός αντι-συστήματος ή με την ελληνική φιλοσοφική σφραγίδα, συνδυαζόμενης με θρησκευτικά ή ημι-θρησκευτικά στοιχεία της ελληνικής παραδόσεως, ή με την εβραϊκή εθνικιστική σφραγίδα, ακολουθώντας την ερμηνευτική παράδοση του Εβραϊσμού.

Ένα αντι-σύστημα ελληνικής καταγωγής εμφανίστηκε ακόμη και κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μάρκου Αυρήλιου, από τον Κέλσο, ο οποίος έβλεπε στον Χριστιανισμό την άρνηση των πολιτισμικών και ανθρωπιστικών αξιών. Η μεγάλη ανάπτυξη του Χριστιανισμού και η πνευματική του δύναμη είχαν σαν συνέπεια μια κάποια βία στις επιθέσεις που έγιναν εναντίον του. Στον Πλωτίνο, ο οποίος γνώριζε τους γνωστικούς Χριστιανούς, βρίσκουμε την πλέον συνεπή στάση του φιλοσόφου, στην απόρριψη κάθε είδους «δραματοποιημένης» γλώσσας στο επίπεδο του πνευματικού Είναι. Και οπωσδήποτε και αυτός φανερώνει εκείνο το είδος της απέχθειας προς τους απαίδευτους, που ήταν ιδιαιτερότης των Πλατωνιστών.

Πορφύριος: ένας άνθρωπος υψηλής πνευματικότητος και αξιόπιστης μορφώσεως, ξαναπαίρνει από τον Κέλσο τα επιχειρήματα εναντίον των Χριστιανών. Αναμφίβολα ήταν ένας άνθρωπος προικισμένος με ποιότητες εξόχως υψηλές. Ο Χριστιανός θα πρέπει να του φανερώθηκε σαν μια αντίπαλη κίνηση όσον αφορά την πνευματική ζωή, επικίνδυνη πάνω από όλα, λόγω της έλξεως που ασκούσε στις μάζες, και ακριβώς για αυτόν τον λόγο, κατωτέρου επιπέδου. Πράγματι, ο Ιησούς των Ευαγγελιστών δεν αντιστοιχούσε στο μοντέλο ενός φιλοσόφου: ήταν ένας άνθρωπος που αδιαφορούσε για τον πολιτισμό και την θεωρητική κατανόηση και ο οποίος είχε μια προτίμηση για τους απαίδευτους. Για τον Πορφύριο, όπως και για τον Κέλσο, ήταν αυτή η υποτιθέμενη εχθρότης απέναντι στον πολιτισμό που έκανε τον Χριστιανισμό απεχθή και μισητό. Κατά τον Dörrie ο Πλατωνισμός είχε χάσει ήδη στον 4ο αι. την περισσότερη από την επήρειά του. Μόνον μια σχολή είχε απομείνει, και σχεδόν όλοι οι Πλατωνικοί είχαν ήδη γίνει Χριστιανοί. Στο μεταξύ ο Πλατωνισμός είχε χρησιμοποιηθεί με τέχνη για να κατακτήσει τους Πλατωνικούς στη νέα θρησκεία, και τώρα πια μπορούσε να εγκαταλειφτεί. Εκείνοι οι χριστιανοί θεολόγοι όμως, που είχαν μάθει να σκέπτονται με την μορφή της πλατωνικής μεταφυσικής, είχαν συμπεριλάβει αυτή την φιλοσοφία στην χριστιανική τους ζωή. Από αυτήν την άποψη εξηγείται και το γεγονός πως στον 4ο αιώνα συναντούμε αληθινά σπουδαία ονόματα.

Η πλατωνική σχολή της Αθήνας ήταν πολύ σπουδαία στον 4ο αιώνα. Ο Ιάμβλιχος συνδύαζε την παράδοση αυτής της σχολής με ένα νέο θρησκευτικό πνεύμα, ένα είδος μυστικισμού, την λεγόμενη «θεουργία» και την πίστη πως είναι δυνατόν να αποδοθούν πνευματικές δυνάμεις στα υλικά πράγματα (ένα είδος μυστηριακής θρησκείας). Ο Ιουλιανός, ο οποίος στην ηλικία των είκοσι ετών, μυήθηκε στον Νεοπλατωνισμό από έναν μαθητή του Ιάμβλιχου, δεν εισήχθη στην πραγματικότητα στην φιλοσοφική φιλοσοφία με τη σημασία που είχε αυτή για τον Πλωτίνο και για τον Πορφύριο, αλλά μοιάζει να νικήθηκε δραστικώς μάλλον από τα πυροτεχνήματα των μυητικών τελετών (εκτός των άλλων, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος 18,18). Η μύηση στα μυστήρια και η επιστροφή στους εθνικούς θεούς δεν ήταν σπάνιο εκείνη την εποχή. Στην περίπτωση του Ιουλιανού αυτό φαινόταν σαν μια προσπάθεια αναστηλώσεως των πατρογονικών πεποιθήσεων και των αρχαίων πολιτισμικών παραδόσεων. Η εθνική του αντίδραση ήταν, οπωσδήποτε, μια έκφραση της διαμάχης του ελληνισμού ενάντια στην "βαρβαρότητα", αλλά ήταν πάνω από όλα επίσης, μια θρησκευτική κίνηση, οργανωμένη από έναν άνθρωπο που αισθανόταν καθοδηγούμενος από θεϊκές δυνάμεις. Επρόκειτο για μια θρησκευτική αποθέωση. Με αυτό το φαινόμενο όμως ο Πλατωνισμός, στην θεωρητική του σημασία, δεν είχε καμία σχέση!

Η μεγάλη διάδοση της θρησκείας του Μίθρα, η μεγάλη συμπάθεια που συνάντησε ο Ιουλιανός στην Γαλλία και οι πολυάριθμες μαρτυρίες ευχαριστηρίων για διατάγματα ανοχής που εξέδιδε και τα οποία μπορούν να βρεθούν σε όλα σχεδόν τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αποδεικνύουν την αντίσταση της ειδωλολατρείας. Η ιστορία της Υπατίας, της εύγλωττης και ένδοξης διευθύντριας της φιλοσοφικής σχολής της Αλεξάνδρειας γύρω στα 400, προσφέρει ένα εκπληκτικό παράδειγμα της απελπισμένης βίας στην οποία μπορούσε να φθάσει η διαμάχη ανάμεσα στον Ελληνικό πολιτισμό και στον χριστιανικό λαό. Ο Συνέσιος προερχόταν από τον κύκλο της Υπατίας, με την οποία παρέμεινε σε φιλικές σχέσεις και σχέσεις θαυμασμού για όλη του την ζωή. Πέθανε πιθανότατα μετά το 412, το έτος στο οποίο ο Κύριλλος έγινε Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας. Εκείνη την περίοδο, το έργο του Ιουλιανού «Εναντίον των Γαλιλαίων» γραμμένο το 363, είχε γίνει πολύ δημοφιλές και διαβαζόταν ευρέως. Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως, εβδομήντα χρόνια μετά την εμφάνισή του, ο Κύριλλος Αλεξάνδρειας συνέθεσε μια δική του εμπεριστατωμένη αναίρεση, από την οποία διαθέτουμε σήμερα τα πρώτα δέκα βιβλία. Για τον Κύριλλο, ο οποίος δεν ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως για την φιλοσοφία, ο εχθρός που έπρεπε να νικηθεί δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο πλατωνισμός.

Παρ' όλα αυτά ο πλατωνισμός, σαν φιλοσοφία μιας υπερβατικής τάξεως, δεν θα εξαφανιζόταν, καθότι είχε συμπεριληφθεί από καιρό στην διανοητική ζωή του χριστιανισμού, ο οποίος κυριαρχούσε την εποχή εκείνη. Αυτό το πράγμα μπορούμε εύκολα να το διακρίνουμε στα γραπτά του Αθανάσιου, του Αυγουστίνου, του Βοήθιου. Από αυτή την άποψη το αρεοπαγιτικό σώμα δεν συνιστούσε μια τέλεια πρωτοτυπία ή νεωτερισμό. Σε κάθε περίπτωση ο ψευδο-Διονύσιος δεν ήταν ο μόνος ούτε ο πρώτος που προσέλαβε την πλατωνική μεταφυσική στην χριστιανική σκέψη. Μια τέτοια πρόσληψη είχε πραγματοποιηθεί ήδη από πολύ παληά.

(Συνεχίζεται)

ΣΧΟΛΙΟ : Τό ίδιο αντι-σύστημα, πού δημιούργησε ο Κέλσος καί τελειοποίησε ο Πορφύριος, τό ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ, χρησιμοποίησε και ο Ράμφος εναντίον τού χριστιανισμού, στό βιβλίο του "Τό μυστικό τού Ιησού".
Αμέθυστος  

Η Τουρκία έριξε το γάντι στην Αθήνα. Οδεύουμε για την αρχή… του τέλους...

Η ώρα της αλήθειας φαίνεται πως έφτασε. Τώρα θα επαληθευθούν ή θα διαψευσθούν οι εκτιμήσεις πολλών ότι το «παιχνίδι» στη «σκακιέρα» της Νοτιοανατολικής Μεσογείου έχει αλλάξει σημαντικά και πως νέα δεδομένα παρουσιάζουν τεράστιες, θετικές ή αρνητικές, προκλήσεις για την Ελλάδα και την Τουρκία.

Η Άγκυρα δεν άργησε να αντιληφθεί ότι ο χρόνος της τελειώνει. Εάν οι Αμερικανοί «ξεμπλέξουν» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.....    με τη Συρία, η αξία της Τουρκίας, άρα και η διαπραγματευτική της δύναμη, θα είναι απλώς εξαιρετικά μειωμένη. Οπότε αποφάσισε να κάνει την κίνησή της τώρα, όσο έχει πλέον «χαρτιά» να παίξει διεκδικώντας ρόλο και συμμετοχή στη νομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ανατολικής Μεσογείου, εντός της ελληνική Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Οπότε, το πρόβλημα μετατίθεται στη Αθήνα… 

Στην τουρκική «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» δημοσιεύτηκαν οι αποφάσεις του υπουργικού Συμβουλίου της Τουρκίας σχετικά με τη χορήγησης αδειών εκτέλεσης πετρελαϊκών εργασιών, μεταξύ άλλων και σε περιοχές νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου, παραβιάζοντας με τον πιο βάναυσο τρόπο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η απόφαση προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών:

«Με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θίξει κυριαρχικά δικαιώματα και αρμοδιότητες της Ελλάδας, που θεμελιώνονται στο Διεθνές Δίκαιο» τονίζει, σε ανακοίνωση που εξέδωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Γρηγόρης Δελαβέκουρας. Για να συνεχίσει, «η σημερινή δημοσίευση, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Τουρκίας, σειράς αποφάσεων του τουρκικού Υπουργικού Συμβουλίου, που είχαν ληφθεί στις 16 Μαρτίου 2012, περί χορήγησης αδειών εκτέλεσης πετρελαϊκών εργασιών, μεταξύ των οποίων και σε περιοχές νότια της Ρόδου και του Καστελόριζου, αντιβαίνει στους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να θίξει κυριαρχικά δικαιώματα και αρμοδιότητες της Ελλάδας, που θεμελιώνονται στο Διεθνές Δίκαιο».

Και αφού προηγηθούν ορισμένες χωρίς νόημα κοινοτυπίες, ολοκληρώνει την ανακοίνωση λέγοντας ότι «το υπουργείο Εξωτερικών προβαίνει σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την κατοχύρωση και την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας». Τα ίδια έλεγε το υπουργείο Εξωτερικών σε κάθε περίπτωση αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Τα Ίμια βέβαια δεν τα αποφύγαμε και φυσικά δεν φταίει μόνο το εν λόγω υπουργείο γι’ αυτά. Έχουν καταλάβει άραγε ότι όλες τους οι ενέργειες δεν θα έχουν την παραμικρή αποτελεσματικότητα εάν δεν βρίσκονται από πίσω τους ισχυρές ένοπλες δυνάμεις για να προειδοποιούν εμμέσως με «παρατράγουδα» σε περίπτωση που η προσβολή εναντίον της διεθνούς νομιμότητας και των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων λάβει σάρκα και οστά (αποτροπή);

Με την αφορμή της οικονομικής κρίσης, πραγματική κατάσταση σε κάθε περίπτωση, οι ένοπλες δυνάμεις υπέστησαν βαρύτατο πλήγμα και καλούνται πλέον να λειτουργήσουν με κλάσμα των κονδυλίων, ενώ κάποιοι ανεγκέφαλοι πολιτικοί βαυκαλίζονται για τις περικοπές χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η μπόρα πλησιάζει επικίνδυνα, ενώ άλλοι εμφανώς πνευματικά καθυστερημένοι ανακαλύπτουν εξολισμούς… 200 δισ. ευρώ και πλέιν (!!!) αναπαράγοντας βλακωδώς δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο.

Δεν έχουμε ουδεμία αμφιβολία περί της ικανότητας των ενόπλων δυνάμεων να επιφέρουν από ισχυρότατο έως συντριπτικό πλήγμα στις τουρκικές δυνάμεις σε περίπτωση που η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο. Παρά τα προβλήματα. Ωστόσο, το μέγα ζητούμενο θα είναι στο πολιτικό επίπεδο και θα κρίνει πολύ περισσότερα από την έκβαση μιας διένεξης σαν κι αυτή που δείχνει ότι θα μας προκύψει. Θα κρίνει ενδεχομένως ακόμα και τον «προσανατολισμό» της Ελλάδας τα χρόνια που ακολουθούν, δεδομένης και της μαζικής απογοήτευσης των Ελλήνων από την Ευρώπη…

Όπως αναφέρθηκε, η Άγκυρα θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι τουλάχιστον για την κυβέρνηση Ομπάμα έχει ακόμα μια χρησιμότητα, ενώ ισχυρότατες είναι οι φωνές στην αμερικανική πρωτεύουσα που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την Τουρκία ως σύμμαχο, αλλά ακόμα και ως εχθρό… Επίσης, όσο η Ελλάδα είναι στα τωρινά οικονομικά – και κοινωνικά – χάλια, είναι πολύ λογικό ο ισχυρός παράγοντας να θεωρήσει ότι η χώρα μας είναι η πλευρά της διένεξης όπου η άσκηση πίεσης για υποχωρήσεις μπορεί να λειτουργήσει ευκολότερα. Εξάλλου, το γνωστό ύφος της Τουρκίας, αυτό του «περιφερειακού νταβατζή», είτε με τους στρατηγούς είτε με τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, επίσης παραπέμπει στο ότι οι πιέσεις θα ασκηθούν μάλλον στην «από εδώ» πλευρά…

Τα πράγματα βέβαια αυτή τη φορά δεν είναι τόσο απογοητευτικά. Η Ελλάδα έχει αρκετά «χαρτιά» να παίξει. Δεν θα πρέπει να ξεχνάει όμως ότι η Τουρκία επιδιώκει να στήσει ένα επεισόδιο με απώτερο σκοπό να μπλοκάρει τη διαδικασία αξιοποίησης των κοιτασμάτων και να γκριζάρει μια ακόμη περιοχή… Ελπίζουμε να αποφύγουμε φαιδρότητες πολιτικών και πολιτικάντηδων οι οποίοι θα πανηγυρίσουν ότι «κάναμε την Τουρκία να υποχωρήσει», ενώ θα έχει εγγραφεί άλλο ένα ζήτημα στην ατζέντα, ενώ θα έχουν βραχυκυκλωθεί και τα σχέδια «δράσεων» ανάμεσα στην Ελλάδα την Κύπρο και το Ισραήλ.

Η Αθήνα οφείλει να διαμηνύσει εγκαίρως προς την Ουάσιγκτον – και τις Βρυξέλλες βέβαια – ότι αυτή τη φορά οι «κόκκινες γραμμές» δεν θα επιτραπεί να παραβιαστούν και ότι όταν διακυβεύονται συμφέροντα τα οποία μπορούν να βγάλουν τη χώρα από τη δίνη της ύφεσης και της φτώχειας, βλακώδεις κουβέντες που ακούστηκαν στην κρίση των Ιμίων απλώς να μην περιμένουν να τις ξανακούσουν. Η Ελλάδα βέβαια πρέπει να πείσει ότι εννοεί όσα λέει και ότι η Τουρκία θα κληθεί να καταβάλλει βαρύ κόστος σε περίπτωση που δεν μαζευτεί. Στη δε Άγκυρα θα πρέπει να διαμηνυθεί «ετοιμαστείτε για πόλεμο» εάν ξεπεράσετε τα όρια που εμείς θέτουμε.

Μπορεί να ακούγεται «πολεμοχαρές» το μήνυμα, όμως δεν είναι. Αποτελεί τη μοναδική συνταγή αναστροφής μιας δυσμενούς κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα και έχει στείλει τα λάθος μηνύματα στο εξωτερικό. Είναι απότοκο της επίπλαστης ευημερίας που όλοι θεωρούσαμε ότι είχαμε πετύχει και ζητούσαμε να περιφρουρήσουμε. Ήταν όμως με δανεικά και τώρα ήρθε ο λογαριασμός. Δεν φτάνει όμως αλλαγή συμπεριφοράς μόνο στον οικονομικό τομέα. Απαιτείται γενικώς επίδειξη σοβαρότητας. Πολλές φορές το να πολεμήσεις και να ηττηθείς είναι προτιμότερο από το να αποφύγεις τη σύγκρουση και να κομπάζεις όπως κάποιοι στο παρελθόν ότι δεν χύθηκε αίμα. Δεν θα το αναλύσουμε εδώ. Εξάλλου η διεθνής βιβλιογραφία είναι γεμάτη από τα πονήματα λαμπρών αναλυτών. Όπως επίσης και από πονήματα για κουφιοκεφαλάκηδες της πολιτικής που κατέστρεψαν χώρες…

Προς το παρόν είναι άμεση απαίτηση το να ξυπνήσει η πολιτική ηγεσία και να αντιληφθεί ότι κάποια γεγονότα έχουν άμεσα δρομολογηθεί. Ενώ δεν θα πρέπει η υπόθεση να αποτελέσει πεδίο επίδειξης πατριωτισμού σεσημασμένων και μη πολιτικών αρχηγών, ταυτόχρονα άπαντες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη άμεσης κινητοποίησης σε όλα τα επίπεδα.

ΥΓ. Το να αναφερθούμε σε εκείνα τα μισοτελειωμένα υποβρύχια τα οποία για λόγους που έχουν πολλάκις εξηγηθεί δεν φθάνουν στα χέρια του Πολεμικού Ναυτικού το θεωρούμε μάλλον περιττό. Το μόνο που αρκεί να σκεφτούν όλοι, είναι ότι αυτά τα υποβρύχια έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τη διαφορά. Όποιος τα στερήσει από την άμυνα και την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων –δηλαδή στην περίπτωσή μας των ελπίδων – του ελληνικού λαού δεν υπάρχει περίπτωση να μη λογοδοτήσει. Και για τον κόσμο, αν σήμερα είναι μία φορά αδιάφορα τα πολιτικά προβλήματα του οποιουδήποτε πολιτικού, οι σκοπιμότητές του και οι μεθοδεύσεις του, σε περίπτωση νέας εθνικής περιπέτειας οι κατηγορίες θα είναι βαρύτατες. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις ΤΠΚ…

Από: defence-point.gr

πηγή : προεδρική δημοκρατία