ΟΙ ΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ

ΠΗΓΗ: αἰέν ἀριστεύειν


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ , ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ !

ΗΠΑ: Ώρα μηδέν για το χρέος

ΠΗΓΗ: DefenceNet

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι διαβουλεύσεις για την αποφυγή του "δημοσιονομικού γκρεμού" στις ΗΠΑ, λίγες ώρες προτού εκπνεύσει η προθεσμία για την αυτόματη περικοπή των δαπανών και την κατάργηση των φοροαπαλλαγών.
Οι επικεφαλής των δημοκρατικών και ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο ήλπιζαν ότι θα καταλήξουν σε συμφωνία την Κυριακή, αλλά ο ηγέτης των δημοκρατικών στη Γερουσία, Harry Reid, ανέβαλε την τελική ψηφοφορία -για ένα σχέδιο που ακόμη δεν έχει παρουσιαστεί- για σήμερα Δευτέρα.
Το βασικό σημείο διαφωνίας μεταξύ των δύο πλευρών είναι το όριο στα εισοδήματα που θα επιβαρυνθούν με αύξηση φόρων. Αρχικά ο πρόεδρος Obama ήθελα να επεκταθούν οι φοροαπαλλαγές για τις οικογένειες με εισόδημα ως 250.000 δολάρια, ενώ οι ρεπουμπλικάνοι θέλουν το όριο να τοποθετηθεί στα 450.000 δολάρια.
O κ. Reid δήλωσε το βράδυ της Δευτέρας ότι οι διαπραγματευτές του Κογκρέσου έχουν ακόμα πολλές διαφορές να γεφυρώσουν για την αποφυγή του "δημοσιονομικού γκρεμού".
"Οι συζητήσεις συνεχίζονται για ένα σχέδιο προστασίας των οικογενειών της μεσαίας τάξης από αυξήσεις στους φόρους που θα ενεργοποιηθούν αύριο. Υπάρχουν αρκετά σημεία στα οποία παραμένουν διαφωνίες μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται" σημείωσε ο κ. Reid.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ 2013

ΠΗΓΗ: Olympia

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

Μαζί με τις ευχές μου για καλή και ευλογημένη χρονιά, θα επιχειρήσω, αγαπητοί αναγνώστες, μία σύντομη αποτίμηση των εθνικών θεμάτων στο μεταίχμιο των δύο χρόνων.
Η πρόβλεψή μου είναι ότι το 2013 σε έξαρση θα βρεθούν τα θέματα της ΑΟΖ και των ελληνοαλβανικών σχέσεων. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά είναι διατεθειμένη να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ, αλλά η δυσκολία ξεκινά από εκείνο το σημείο. Πρέπει να γίνει οροθέτηση με την Ιταλία, την Αλβανία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και την Τουρκία. Η ελληνική διπλωματία πρέπει να αντιμετωπίσει επιτυχώς την τουρκική ένσταση για το Καστελλόριζο, τη διεκδίκηση της Λιβύης στην ΑΟΖ της Γαύδου, τον τουρκικό δάκτυλο που ακύρωσε τη σχετική συμφωνία με την Αλβανία και άλλα παρεμφερή θέματα. Πάντως ελπίζω να γίνει τουλάχιστον το πρώτο βήμα, η ανακήρυξη, για να μην δίνουμε την εντύπωση του ψοφοδεούς.
Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις δεν αφορούν μόνο τα θαλάσσια ύδατα, αλλά πρωτίστως την αυξημένη φραστική επιθετικότητα των πολιτικών ηγετών στα Τίρανα. Διεκδικούν δικαιώματα για τους Τσάμηδες και για ανύπαρκτες μειονότητες, ζητούν τα Γιάννενα και την Πρέβεζα, ενώ στερούν σταδιακά και συστηματικά τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής κοινότητας. Οφείλουμε να επιδείξουμε μεγαλύτερη πυγμή, διότι η υποχωρητικότητα αποθρασύνει τον αλβανικό εθνικισμό.
Στο ζήτημα των Σκοπίων ούτε είχαμε ούτε προβλέπω να έχουμε ιδιαίτερη κινητικότητα. Η αλλαγή του χρόνου βρίσκει τη ΦΥΡΟΜ σε σφοδρή σύγκρουση μεταξύ δεξιάς (Γκρούεσφσκι) και σοσιαλδημοκρατών (Τσερβένκοφσκι), ενώ σοβαρότερη παραμένει η απειλή από τα αποσχιστικά σχέδια των πολυάριθμων Αλβανών.
Τα μάτια μας δεκατέσσερα στη Θράκη. Ήδη μέσα στο 2012 είδαμε προκλητικές κινήσεις από την Τουρκία και είναι βέβαιο ότι θα συνεχισθούν. Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε με νόμιμα αλλά αποτελεσματικά μέσα την υπερδραστηριότητα του Τουρκικού Προξενείου και να ενθαρρύνουμε το Χριστιανικό στοιχείο να παραμείνει στη γη του με ουσιαστικά κίνητρα.
Ο Φεβρουάριος του 2013 θα φέρει αλλαγή προσώπου στην Προεδρία της Κύπρου. Ο Νίκος Αναστασιάδης προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά κάποιοι πιστεύουν ότι ο Γιώργος Λιλλήκας του αντι-ανανικού μετώπου μπορεί να κάνει την έκπληξη. Όποιος κι αν είναι ο Πρόεδρος καλείται πρώτον να διακηρύξει ότι ο Ελληνισμός αρνείται κάθε σχέδιο τύπου Ανάν και δεύτερον να επανελληνοποιήσει την Παιδεία. Είθε!
Κ.Χ. 26.12.2012

Η ομολογία που "καίει" τον Γ.Παπακωνσταντίνου - Πώς "έχασε" την γνήσια λίστα Λαγκάρντ

ΠΗΓΗ: DefenceNet

Μία φράση από την κατάθεση στην Βουλή του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, πριν δύο μήνες όταν εκκινήθηκε το θέμα της λίστας Λαγκάρντ, είναι αυτή που θα τον στείλει αρχικά στην θέση του ανακρινόμενου με την σύσταση προανακριτικής επιτροπής και εν συνεχεία, πιθανότατα στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου.
Πρόκειται για την παραδοχή του ότι αυτός πήρε την γνήσια λίστα Λαγκάρντ, την αντέγραψε και εν συνεχεία ... έχασε το πρωτότυπο! Χωρίς να ξέρει που και πως το έχασε ...
Να σημειώσουμε ότι το πρωτότυπο δεν μπορούσε να "πειραχθεί" αφού είχε σύστημα που απέκλειε ηλεκτρονική παρέμβαση στο κείμενό του, κάτι που φυσικά δεν ίσχυε για το αντίγραφό του απ'όπου αφαιρέθηκαν τα τρία αρχεία με τα ονόματα και τους λογαριασμούς των εξαδέλφων του Γ.Παπακωνσταντίνου.
Το συγκεκριμένο σημείο της κατάθεσή του (με την οποία αυτοδιαψεύδεται ότι εκείνος ζήτησε την λίστα Λαγκάρντ) στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής τον Οκτώβριο του 2012 έχει ως εξής:
«Στις αρχές λοιπόν καλοκαιριού του 2010 πληροφορήθηκα από τον τότε διοικητή της ΕΥΠ ότι σε συνομιλία με τον γάλλο ομόλογό του έγινε αναφορά στην κατοχή από τις γαλλικές αρχές στοιχείων καταθετών σε ελβετική τράπεζα, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται και Ελληνες. Οι γαλλικές αρχές θα ήταν διατεθειμένες να μας στείλουν το μέρος της πληροφορίας που αναφέρεται στους έλληνες πολίτες, κατόπιν συνεννόησης μεταξύ των αρμόδιων υπουργείων».
Δηλαδή οι Γάλλοι το έδωσαν και με τρόπο που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί και δεν το ζήτησε ο ίδιος όπως διατείνεται τώρα. Ας δούμε και το κρίσιμο σημείο εν συνεχεία:

«Τα αρχικά στοιχεία δόθηκαν από εμένα για φύλαξη εμπιστευτική, χωρίς όμως να πρωτοκολληθούν» δήλωσε στην ίδια συνεδρίαση και εξήγησε: «Η διαδικασία ήταν η εξής, τα στοιχεία αυτά ήρθαν, εγώ ζήτησα εμπιστευτικά να έχω μια εικόνα για τα στοιχεία αυτά, έγινε ένα αντίγραφο σε στικάκι USB. Γιατί έγινε αντίγραφο; Γιατί είναι πολύ πιο ασφαλές μέσο αποθήκευσης και είπα "τα στοιχεία αυτά παρακαλώ πολύ να φυλαχτούν κάπου εμπιστευτικά". Το αρχικό USB μαζί με τη συνοδευτική επιστολή το έδωσα για φύλαξη εμπιστευτική στο γραφείο μου και δεν ξέρω πού είναι. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έτσι είναι τα πράγματα» είπε στη Βουλή.

Δηλαδή την αυθεντική λίστα την έδωσε για φύλαξη στο γραφείο του και ... χάθηκε! Και έμεινε μόνο η αλλοιωμένη λίστα απ'όπου είχαν αφαιρεθεί τα ονόματα των συγγενών του!

Βάσει αυτής της κατάθεσης που ο ίδιος εδωσε σήμερα κατατίθεται η πρόταση για τη σύσταση προανακριτικής Επιτροπής. Μάλιστα προκειμένου οι εξελίξεις να επιταχυνθούν, την Κυριακή άνοιξε εσπευσμένα η Βουλή προκειμένου, με την εποπτεία του γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκου να ετοιμαστεί το κείμενο της πρότασης της προανακριτικής και να κατατεθεί άμεσα προς συζήτηση.

Είναι προφανές πως τα κόμματα της συγκυβέρνησης συμφωνούν στην αναγκαιότητα της άμεσης διαλεύκανσης της υπόθεσης και της απόδοσης των όποιων ευθυνών αναλογούν, κάτι εξάλλου που έδειξαν και τις αμέσως προηγούμενες ημέρες με τις δηλώσεις των στελεχών τους, το δε ΠΑΣΟΚ και με τη διαγραφή του Γ.Παπακωνσταντίνου.

Με βάση το καταστατικό της Βουλής η πρόταση απαιτεί το λιγότερο 30 υπογραφές, θα την υπογράψουν δε οι βουλευτές των τριών κομμάτων. Φυσικά το όλο θέμα αγγίζει ... από πολλές πλευρές και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ε.Βενιζέλο. Και για αυτό θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η διαδικασία στην Επιτροπή που θα συσταθεί...

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες στο κείμενο θα υπάρχει αναφορά και για το θέμα της παραγραφής και συγκεκριμένα θα αναφέρεται πως επ’ αυτού θα αποφανθεί η επιτροπή.

Οι απόψεις έγκριτων νομικών και στελεχών της κυβέρνησης συγκλίνουν στο ότι δεν τίθεται καν θέμα παραγραφής, όχι μόνο γιατί δεν μπορεί να θεωρηθεί κοινοβουλευτική περίοδος η... Βουλή της μιας μέρας, τον Μάιο, αλλά και επειδή το αδίκημα που ενδέχεται να καταλογιστεί στον πρώην υπουργό Οικονομικών δε βρίσκεται μέσα στα πλαίσια των υπουργικών αρμοδιοτήτων του και ενδεχομένως έτσι υπάγεται στην κοινή δικαιοσύνη.

Σε κάθε περίπτωση οι σχετικές διαδικασίες και συζητήσεις επί της πρότασης πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί έως τις 15 Ιανουαρίου, όπως προβλέπεται και από τον κανονισμό της Βουλής.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διπλή ηθική... Δάσκαλε που δίδασκες...

ΠΗΓΗ: Έχω Μάτια και Βλέπω

Η υπ. Οικονομικών της Αυστρίας Φέκτερ

Η αυστριακή εφημερίδα die Presse, στο σχολιαστικό της άρθρο, καυτηριάζει την διπλή ηθική της Γερμανίας και της Αυστρίας, οι οποίες με αυστηρότητα δείχνουν με το δάχτυλο την ελληνική κυβέρνηση και δεν κοιτάζουν τη δική τους πολιτική. «Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών επιχαίρεται που οι πιέσεις προς την κυβέρνηση των Αθηνών καρποφορούν, το ίδιο και η αυστριακή ομόλογός του, Μαρία Φέκτερ» επισημαίνει ο σχολιαστής της. "Και ναι μεν οι πιέσεις για αλλαγή πλεύσης είναι σωστές, αλλά η χώρα βρίσκεται ακόμη μακριά από την επιτυχία" σημειώνει.
«Η διπλή ηθική» συνεχίζει ο δημοσιογράφος «δεν έγκειται στην ενδεχόμενα λανθασμένη εκτίμηση ανάμεσα στην οικονομική αναγκαιότητα και την πολιτική δυνατότητα, αλλά σε αυτή την περίεργη σκληρότητα. Ένας πρώην ευρωβουλευτής των Πρασίνων θέτει το πρόβλημα ακριβώς στη σωστή βάση, όταν υποστηρίζει ότι η Γερμανία μετέφερε στην ανατολική Γερμανία το ποσό του 1, 6 τρισ. ευρώ και προσεχώς η Αυστρία θα δώσει 3 δισ. μόνο για την εξυγίανση της τράπεζας Kärtner, αλλά κατά τα άλλα δαχτυλοδείχνουν την Αθήνα. Ανέχονται δηλαδή τα δικά τους συστημικά λάθη, ενώ τα λάθη άλλων ευρωπαϊκών χωρών τα χτυπούν με αλύπητη αυστηρότητα. Το να προειδοποιούν λοιπόν για τους κινδύνους από μια αναδιανεμητική Ευρώπη μαρτυρεί μια περίεργη εθνική οπτική γωνία τη στιγμή που στην ίδια τη χώρα θεωρείται ως κάτι το αυτονόητο» καταλήγει ο αυστριακός σχολιαστής.
Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου.
Deutsche Welle

Νέα επιδείνωση της οικονομίας το 2013

ΠΗΓΗ: Προεδρική Δημοκρατία

Του Γιώργου Δελαστίκ

Χειρότερη χρονιά για όλους τους Ελληνες θα είναι το 2013 ακόμη και από αυτό το απαίσιο 2012, που επιτέλους τελειώνει. Η μαύρη δυστυχία της χρονιάς που πέρασε θα συνεχιστεί και κατά τη διάρκεια του νέου έτους σε ακόμη πιο ζοφερό φόντο, με όλους ανεξαιρέτως τους οικονομικούς δείκτες που...

αφορούν στο εισόδημα του πληθυσμού να επιδεινώνονται ακόμη περισσότερο. Είναι εντελώς αβάσιμες οι κωμικοτραγικές προσπάθειες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη να καλλιεργήσουν στον ελληνικό λαό την παραπλανητική εντύπωση ότι το 2013 θα βελτιωθεί δήθεν η ζωή του. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε καμία απολύτως περίπτωση. Πρόκειται για συνειδητό ψέμα που υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι αριθμοί είναι ανελέητοι.

Το ΑΕΠ θα μειωθεί πάλι - για έκτη (!) συνεχή χρονιά από το 2008, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε στους πολέμους. Από 208,5 δισ. ευρώ που ήταν στα τέλη του 2011 καταβαραθρώθηκε στα 194,7 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή και ο ίδιος ο κρατικός προϋπολο­γισμός προβλέπει νέα κατακρήμνισή του στα 183 δισ. ευρώ κατά το 2013. Μιλάμε για 50 δισ. πτώση από τα 231,6 δισεκατομμύρια του 2008 - μείωση πάνω από 20%!

Οι μισθοί καταποντίστηκαν στη διάρκεια του 2012. Μειώθηκαν μεσοσταθμικά κατά 13%, σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, και προβλέπεται ότι θα μειωθούν τουλάχιστον κατά 6% ακόμη μέσα στο 2013, ενώ μειώθηκαν περίπου κατά 10% και στη διάρκεια των ετών 2010 και 2011. Αναφερόμαστε σε μέση μείωση άνω του 20% στη διάρκεια των τριών μνημονιακών χρόνων, με πολλούς εργαζόμενους να έχουν χάσει το 30% ή και το 40% ή το 50% των αποδοχών τους αυτή την εφιαλτική τριετία. Και αυτοί είναι οι «τυχεροί» της υπόθεσης υπό το πρίσμα του ότι συνεχίζουν να έχουν δουλειά.

Το ένα εκατομμύριο πλησιάζουν οι επιπλέον άνεργοι που προστέθηκαν στις 370.000 ανέργους που είχε η Ελλάδα το 2007. Οι άνεργοι στη χώρα μας έφτασαν τον Σεπτέμβριο το 1.300.000 - και από αυτούς ούτε 200.000 δεν παίρνουν το επίδομα ανεργίας! Eνα εκατομμύριο άνεργοι δεν παίρνουν τίποτα από πουθενά! Οσο για τον συνολικό αριθμό των ανέργων, όλες οι εκτιμήσεις λένε ότι θα αυξηθεί ακόμη παραπέρα το 2013.

Δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους οι περισσότεροι από αυτούς! Ποιος θα δημιουργήσει ξανά 1.000.000 θέσεις εργασίας, όταν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες τον χρόνο και ο δημόσιος τομέας για τουλάχιστον 10 χρόνια θα συρρικνώνεται διαρκώς λόγω της αρχής «μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις», παράγοντας έτσι ανέργους ή συνταξιούχους; Η έκταση της κοινωνικής σφαγής μέσω ανεργίας αποκαλύπτεται από το ανατριχιαστικό στοιχείο ότι ήδη στον ιδιωτικό τομέα είναι άνεργος ο ένας στους τρεις υπαλλήλους!

Με το «κούρεμα» των ομολόγων ο Ευάγγε­λος Βενιζέλος διέλυσε τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, των οποίων λεηλάτησε η κυβέρνηση τα αποθεματικά, όσο και το ελληνικό τραπεζι­κό σύστημα. Η κατάρρευση των ασφαλιστι­κών ταμείων οδηγεί σε συνεχείς, αλλεπάλ­λη­λες μειώσεις των συντάξεων. Πρόκειται για διαδικασία που θα συνεχίζεται για πολλά χρόνια με οικτρή κατάληξη για τους συνταξιούχους, που θα πεινούν αν δεν τους βοηθούν τα παιδιά τους ή άλλοι συγγενείς.

Πώς να πάρουν σύνταξη ικανή να εξασφαλίσει υποτυπωδώς αξιοπρεπή διαβίωση οι απόμαχοι της δουλειάς, όταν οι άνεργοι θα φτάσουν σύντομα στο ενάμισι εκατομμύριο και εκείνοι που δουλεύουν μπορούν πλέον να αμείβονται μόνο με... 586 ευρώ μεικτά τον μήνα, ενώ όσοι είναι κάτω των 25 ετών αμείβονται με 511 ευρώ, πάντα μεικτά; Είναι δυνατόν να παίρνουν οι συνταξιούχοι πιο πολλά από τους εργαζόμενους, με δεδομένο μάλιστα ότι 3,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να ζήσουν 4,7 εκατομμύρια Ελληνες - 3,4 εκατ. μη οικονομικά ενεργά άτομα (συνταξιούχους, παιδιά, νοικοκυρές κ.λπ.) και 1,3 εκατ. ανέργους;

«Μαύρη χρονιά» και το 2013 θα είναι για την Ελλάδα εξαιτίας των όσων προαναφέρθηκαν. Μικρό τμήμα μιας ατελείωτης μαύρης πορείας. «Η πορεία ανάκαμψης της Ελλάδας θα διαρκέσει μία με δύο δεκαετίες ακόμη» δήλωσε ο Γερμανός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων Βέρνερ Χίγερ στην εφημερίδα «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» της γερμανικής πρωτεύουσας. Η νύχτα θα είναι πολύ μεγάλη...

Από: ethnos.gr

To ΥΠΟΙΚ και ΥΠΕΚΑ καλύπτουν τις αποφάσεις Παπακωνσταντίνου...για διάθεση αφορολόγητων καυσίμων σε τρίτες χώρες..

ΠΗΓΗ: Έχω μάτια και Βλέπω

«Εγκληματική η διάθεση αφορολόγητων καυσίμων την ώρα που οι Έλληνες διαλύονται οικονομικά από την εξίσωση της τιμής των καυσίμων»
Στις 1/10/2012 η βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ Ραχήλ Μακρή, είχε καταθέσει ερώτηση προς τους ΥΠΟΙΚ και ΥΠΕΚΑ, με θέμα "Διάθεση αφορολογήτων πετρελαιοειδών προϊόντων από τα πρατήρια της εταιρείας Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών Α.Ε. ". Η ερώτηση αφορά στην , υπ. αριθμ. Δ19Γ 5042565 ΕΞ 2010/5.10.2010 (ΦΕΚ 1671 Β/21-10-2010) απόφαση του Υπουργού οικονομικών (Παπακωνσταντίνου) ...
με την επισήμανση πως δεν προκαλείται δαπάνη στον κρατικό προϋπολογισμό. Με την εν λόγω απόφαση δίνεται το δικαίωμα στην εταιρεία «Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών Α.Ε.» να διαθέτει αφορολόγητα καύσιμα σε οχήματα τρίτων χωρών, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί τα εξής πρόβλημα:

• Την κατακόρυφη πτώση του τζίρου στα πρατήρια καυσίμων των όμορων περιοχών, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να έχουν προβεί σε διακοπή εργασιών.
• Την αδυναμία των Ελλήνων αυτοκινητιστών (μεταφορείς, ιδιοκτήτες ΚΤΕΛ) να ανταγωνιστούν τους αντίστοιχους των τρίτων χωρών.
• Την απώλεια εσόδων για το Ελληνικό δημόσιο τόσο λόγω της μη είσπραξης φόρων από την μείωση τζίρου και το κλείσιμο πρατηρίων, όσο και από απώλεια εσόδων των αυτοκινητιστών.
• Την απώλεια εσόδων για το Ελληνικό Δημόσιο λόγω της απαλλαγής της «Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών Α.Ε.» από την μη είσπραξη του φόρου κατανάλωσης πετρ/δών που αντιστοιχεί στις πωλήσεις των καυσίμων από την εν λόγω εταιρεία.

Παράλληλα είχε αιτηθεί η κατάθεση:

1. Όλων των εγγράφων από τα οποία να προκύπτουν οι ποσότητες των αφορολόγητων καυσίμων που έχουν διατεθεί σε κυβικά μέτρα από τα «Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών Α.Ε.».
2. Όλα τα σχετικά παραστατικά από τα αρμόδια τελωνεία σχετικά με τις ποσότητες υγρών καυσίμων που διακινήθηκαν μέσω των πρατηρίων πώλησης πετρελαιοειδών προϊόντων της εταιρείας «Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών Α.Ε.», τόσο από πλευράς πώλησης όσο και από πλευράς προμήθειας.
   
   
   Μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί η πιο πάνω ερώτηση και η κ. Ραχήλ Μακρή, στις 28/11/2012, επανήλθε επί του θέματος με νέα ερώτηση..
   To ΥΠΟΙΚ και ΥΠΕΚΑ καλύπτουν τις αποφάσεις Παπακωνσταντίνου... για διάθεση αφορολόγητων καυσίμων σε τρίτες χώρες..
   Εγκληματική η διάθεση αφορολόγητων καυσίμων την ώρα που οι Έλληνες διαλύονται οικονομικά από την εξίσωση της τιμής των καυσίμων...
   Την ώρα που οι Έλληνες καταναλωτές καυσίμων πληρώνουν την απαράδεκτη εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης, οι αγρότες πληρώνουν πανάκριβα τα καύσιμα για τα μηχανήματά τους, οι οδηγοί ακινητοποιούν τα οχήματά τους λόγω της εκτοξευμένης τιμής της βενζίνης, οι βενζινοπώλες λιμοκτονούν και κλείνουν τις επιχειρήσεις τους και χιλιάδες μαθητές κινδυνεύουν να παγώσουν από την ανεπάρκεια των ΟΤΑ να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, η κυβέρνηση ως δια μαγείας «χαρίζει» εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο σε καταναλωτές τρίτων χωρών που γειτνιάζουν με τη χώρα μας, είτε διέρχονται των συνόρων μας.
   Χωρίς καμία λογική σκέψη και προστασία του δημοσίου συμφέροντος, οι επιτελείς του Υπουργείου Οικονομικών συνεχίζουν ένα παράλογο μέτρο που στερεί εκατομμύρια Ευρώ από τα κρατικά ταμεία, διαλύει την οικονομική αλυσίδα της περιοχής και υποβαθμίζει την ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών επιχειρήσεων, αφού είναι αυτές που υφίστανται τις φοροεπιδρομές του κράτους, την στιγμή που οι ξένοι διέρχονται τη χώρα με πάμφθηνα καύσιμα.
   Είναι δίκαιη μεταχείριση προς τους Έλληνες πολίτες και επιχειρηματίες; Είναι δυνατόν οι ξένοι να έχουν περισσότερα προνόμια απ’ ότι οι Έλληνες; Τι εξυπηρετούν οι ενέργειες της κυβέρνησης και ποιοι κρύβονται πίσω από το εμπόριο των καυσίμων χωρίς φόρο;
   Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ καλούμε την κυβέρνηση να μεταχειρίζεται ακριβοδίκαια και μάλιστα με μεγαλύτερη ευθύνη τους Έλληνες φορολογούμενους και να επαναφέρει τους φόρους στα καύσιμα που προμηθεύουν τα αφορολόγητα καταστήματα γιατί πολύ απλά είναι άδικο να καταστρατηγούνται οι νόμοι του κράτους που εφαρμόζονται σε ξένους πολίτες έναντι των Ελλήνων. Φτάνει πια το ξεπούλημα, φτάνουν πια οι υποχωρήσεις και οι παραχωρήσεις! 

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν: Λόγος εις το Αχραντον και θείον Γενέθλιον του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού (Αγ. Νεόφυτος ο Έγκλειστος)

Γνωρίζουμε βεβαίως όλοι, γνωρίζουμε ότι ο αισθητός αυτός ήλιος αποστέλλει το φως του σε όλη την υφήλιο, «και ουκ έστιν (ουδείς) ως αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» και από της διαυγέστατης λαμπρότητός του. Πολλές φορές όμως οι ολόλαμπρες ακτίνες του καλύπτονται από νέφη και ομίχλη ή από το φύλλωμα των δένδρων, αλλά και πάλι, η πνοή κάποιου ανέμου διαλύει το νεφικό επικάλυμμα και την ομίχλη εκείνη και επιτρέπει στις φεγγοβόλες ακτίνες να εξαπλωθούν τρανώς σε όλη την κτίση. Τον δε προ ηλίου «ήλιον της δικαιοσύνης» τον νοητό, ο οποίος εγεννήθη σήμερα από την «κούφη νεφέλη», από την φωτοφόρο και ηλιακή και πάναγνο κοιλία παραδόξως, καλύπτει η του «δούλου μορφή», τα νηπιώδη σπάργανα και το σπήλαιο το φτωχό και συμφώνως με την οικονομία και ορισμένα άλλα, τα οποία συμβολίζουν την πτωχεία και την ταπεινότητα.

Καθώς όμως ήδη ελέχθη, η πνοή και η ορμή του ανέμου διασκορπίζει το κάλυμμα του νέφους και της ομίχλης και φανερώνει καθαρά τις ηλιακές ακτίνες· έτσι συμβαίνει και έδώ, με τον «ήλιον της δικαιοσύνης», τον Θεό και Δεσπότη ο οποίος καλύπτεται με σπάργανα και κρύπτεται σε σπήλαιον και φάτνη αλόγων ζώων για την πολλή του συγκατάβαση και «δι’ ύπερβολήν αγαθότητος»· το συνεργόν Πανάγιον Πνεύμα και η ευδοκία του Πατρός τον φανερώνει καθαρά, αυτόν τον κρυπτόμενον στην φάτνη ήλιον και Θεόν και κινεί όλη την κτίση, την ορατή και την αόρατη, να προστρέξει και να κηρύξει τον Βασιλέα της δόξης και Δημιουργό των όλων, ο οποίος κρύπτεται σε σπήλαιο και φάτνη περιτυλιγμένος με τα σπάργανα. Εκεί όπου ήλθαν αδιστάκτως και «οι μάγοι εξ ανατολών» μετά δώρων πολυτελών να δωροφορήσουν και να τον προσκυνήσουν πιστώς. Και όχι μόνον αυτοί, αλλά και άγγελοι κατήλθαν από τον ουρανό και ανακραύγαζαν μελωδικά προς τον «εν υψίστοις Θεόν και επί γης» ειρηνάρχην για την καταλλαγή του Θεού προς τους ανθρώπους, που πραγματοποίησε με την ευδοκία του Πατρός· του απένειμαν ως Βασιλέα τους την οφειλόμενη επευφημία και απεκάλυψαν τρανώς τον κρυπτόμενον ακόμη Βασιλέα και τον ανήγγειλαν στους πλησιοχώρους ποιμένες όπως ήρμοζε σε αυτούς, ως «ποιμένα των προβάτων τον μέγαν». «Ότι ετέχθη», λέγει, «υμίν σήμερον Σωτήρ, ως έστι Χριστός Κύριος εν πόλει Δαυΐδ. Και τούτο υμίν το σημείον ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον και κείμενον εν φάτνη».

Καθώς ήκουσαν αυτά «οι ποιμένες είπον προς αλλήλους. Διέλθωμεν δη εις Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο, ό ο Κύριος εγνώρισεν ημίν. Και ήλθον σπεύσαντες και εύρον την τε Μαρίαν και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη, και ιδόντες διεγνώρισαν» στον λαόν, «και υπέστρεψαν δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν επί πάσιν οις ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθη προς αυτούς».

Για ποιό λόγο διαφημίζεται και μεγαλύνεται από τον ουρανό και τη γη ο κρυπτόμενος ως νήπιον σε σπήλαιον και φάτνη; Είναι φανερό ότι αυτό γίνεται για να γνωστοποιηθεί σε όλη την κτίση ότι το βρέφος αυτό εξουσιάζει όλα τα αόρατα και τα ορατά και ότι είναι ο Βασιλεύς της δόξης.

Γι’ αυτό μάλιστα και όλη η κτίση, σύμφωνα με τον φυσικό νόμο, έμεινε ακίνητη από σεβασμό προς τον παράδοξο και απόρρητο εκείνο τοκετό, ώστε οι ροές των ποταμών και οι αναβλύσεις των πηγών και οι κινήσεις των θαλασσών και οι πτήσεις των πουλιών και οι πορείες των ανθρώπων και των ερπετών και των θηρίων και των τετραπόδων και γενικά όλη η φύση και η κτίση, ουράνιος και επίγειος «έστη και εξέστη και ήργησε» και για μία στιγμή διέκοψε την κίνηση και την εργασία της, μέχρι να τελειώσει το μυστήριο του παραδόξου και απορρήτου εκείνου τοκετού, όπως σαφώς μας εμήνυσε η περί τούτων ιστορία.

Και εγώ το δέχομαι αυτό και το πιστεύω πρόθυμα και πείθομαι, επειδή είναι απίθανο τη στιγμή που πραγματοποιείται τόσο μεγάλο έργο να τολμά και κάποιο άλλο να λαμβάνει χώρα και να κινητοί έστω κατ’ ελάχιστον. Αλλά όλα μαζί ακινητοποιήθηκαν σαν να αποδεσμεύτηκαν προς στιγμήν από τον νόμο της φύσεως, λογικά και άλογα, ορατά και αόρατα, σεβόμενα ως δούλοι τον Δεσπότη. Διότι λέει, «εθεμελίωσας την γην και διαμένει, ότι τα σύμπαντα δούλα σα». Επειδή λοιπόν «τα σύμπαντα δούλα αυτού» και ησθάνοντο το μέγα έργον του Κυρίου των, την σωτηρία του κόσμου, κάθε ένα από τα κτίσματα στάθηκε απαρασάλευτο μέχρι που ολοκληρώθηκε εκείνο το θείο έργο, και μετά από αυτά η κτίση συνέχισε κανονικά τήν εργασία της.

Όντως «εξέστη ο ουρανός επί τούτω και της γης κατεπλάγη τα πέρατα» «ότι παιδίον εγεννήθη ημίν και υιός Θεού εδόθη ημίν, ού η αρχή επί του ώμου αυτού και συναϊδίου Πατρός και της ειρήνης αυτού ουκ έστιν όριον, καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος».

Και «άγγελος» μεν λέγεται επειδή φέρει από τον Θεόν και Πατέρα Ευαγγέλια καταλλακτήρια, δηλαδή καλά, χαρούμενα μηνύματα συνδιαλλαγής και συμφιλιώσεως μεταξύ Θεού και ανθρώπων, και διά του θείου Βαπτίσματος υιοθεσίας αξιωτήρια, και της φύσεώς μας από την πονηρή δουλεία απαλλακτήρια, και του θανάτου παντελώς αναιρετήρια και του διαβόλου ασυμπαθώς φυγαδευτήρια, και της τυραννίδος των δαιμόνων δεσμωτήρια και πολυχρονίων νεκρών εξαναστήρια, και μυστηρίων νέων και μεγάλων παραδοτήρια· και όχι μόνον αυτά, αλλά και Βασιλείας Ουρανών υποσχετήρια και για όσους εβίωσαν καλώς αθανάτου κληρονομιάς αποδοτήρια. Σε αυτά τα Ευαγγέλια διασώζεται το μυστήριο της αμωμήτου πίστεως, η σφραγίς του τρισάγιου Θεού· και άλλων πολλών και μεγάλων δωρεών και μυστηρίων φρικτών Ευαγγέλια έφερε, των οποίων αυτός ο ίδιος έγινε και δοτήρας και διδάσκαλος. Και οπωσδήποτε ευλόγως λέγεται και «μεγάλης βουλής», θείας και πρακτικής, «άγγελος». Το δε «θαυμαστός σύμβουλος» το λέγει επειδή έχει την ύπαρξη «προ των αιώνων και εν αρχή» μαζί με τον Πατέρα του και το Πνεύμα συναΐδιον και της ιδίας με αυτούς φύσεως. Σύμβουλός του είναι η «μεγάλη βουλή», ο Πατήρ και Θεός. Τί συμβούλευσε; Είναι φανερόν ότι να κτίσει τον αόρατο και ορώμενο κόσμο και όλα τα κοσμήματα που υπάρχουν σε αυτούς και τον άνθρωπο, και να συγκρατούνται δι’ αυτού και να συνέχωνται τα πάντα, ώστε να διαμένουν τα σύμπαντα και να διασώζονται με τον καλύτερο τρόπο. Και δεν το έκαμε αυτό ασυμβούλως, ούτε πάλι του λέγει προστακτικώς να κτίσει τον κόσμο και μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο, αλλά συμβουλευόμενος θαυμαστώς τον θαυμαστό αυτό σύμβουλο και Αγαπητό Υιό Του, λέει· «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» που σημαίνει Θεόν επίγειο και αρχηγό, ο οποίος λόγω του αυτεξουσίου εικονίζει τον Θεό «καθ’ ομοίωσιν» δε, δηλαδή αθάνατο και, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο, ικανό να ομοιωθεί διά της αρετής με τον Θεό. Πράγματι λοιπόν «πάντα δι’ αυτού εγένετο» του θαυμαστού συμβούλου, «και χωρίς αυτού εγένετο ουδέν εν ό γέγονε», όπως έχει γραφεί.

Το δε «Θεός ισχυρός» διακηρύσσει τρανώς το ισχυρό της θείας φύσεως· διότι υπάρχουν και οι ειδωλικοί ψευδώνυμοι θεοί, δεν είναι όμως και ισχυροί. Ώστε και εσύ ακούοντας «ότι παιδίον εγεννήθη και εδόθη ημίν» να μην υποπτευθείς ότι είναι απλό αυτό το παιδί και εφάμιλλο με τα άλλα παιδιά, αλλά να εννοήσεις ότι αυτό το παιδί είναι και θαυμαστός σύμβουλος του Θεού και Πατρός· «και της ειρήνης αυτού ουκ εστίν όριον», όπως ήδη ελέχθη· διότι αυτό το παιδί έχει απεριόριστο και απέραντο πλούτο ειρήνης μαζί με τον Πατέρα Του και με το Πνεύμα.

Το δε «πατήρ του μέλλοντος αιώνος» θέλει να φανερώσει το δημιουργικό και προάναρχο του παιδιού αυτού που γεννήθηκε. Όπως δηλαδή κάποιος που έχει γίνει πατέρας πολλών παιδιών είναι αίτιος της πλάσεως και της γεννήσεώς τους, έτσι και το παιδί αυτό που γεννήθηκε είναι κτίστης και γεννήτορας όλων των δημιουργημάτων, άρχοντας και πατέρας και ηγέτης των επτά παρερχομένων αιώνων και του απέραντου ογδόου, γι’ αυτό και λέγεται «πατήρ του μέλλοντος αιώνος».

«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν» σήμερα και σπαργανώθηκε παιδικά, αυτός που σπαργάνωσε παλαιά με ομίχλη την θάλασσα. «Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν», του οποίου η αρχή είναι άναρχος και τέλος δεν έχει.

«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν», το οποίο συγκρατεί, ως δούλα του, τα σύμπαντα· γι’ αυτό και ως δούλα το υπηρετούν και το επευφημούν και του προσφέρουν δώρα· οι μάγοι και ο αστέρας, οι άγγελοι και οι ποιμένες, το σπήλαιο και η φάτνη, η Παρθένος Μητέρα υπερφυώς και ο μνήστωρ Ιωσήφ ο τεχνίτης, φαινόμενος ως πατέρας του τεχνουργού των πάντων. Λείπει όμως η επιστασία των μαιών από τον τίμιο εκείνο και παράδοξο και παρθενικό τοκετό διότι εκεί που γίνεται μητέρα η Παρθένος με την επισκίαση της Δυνάμεως του Υψίστου, μαίες δεν χρειάζονται. Αυτά λοιπόν και τα ισότιμα με αυτά φανέρωναν σαφώς την θεαρχία και παντοκρατορία του νεογέννητου παιδιού. «Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν» από την αγία Παρθένο χωρίς πατέρα αυτό που εγεννήθη «εκ γαστρός προ εωσφόρου» από τον Πατέρα χωρίς μητέρα.

«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν» κριτής ζώντων και νεκρών.

«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν» και φανέρωσε σήμερα το προαιώνιο μυστήριο, και έτσι περατώθηκε με τον καλύτερο τρόπο εκείνο το οποίο «πολυμερώς και πολυτρόπως» διείδαν από παλαιά οι Προφήτες· προέλεγαν δηλαδή ότι «εκ Σιών εξελεύσεται νόμος και λόγος Κυρίου εξ Ιερουσαλήμ» και ότι «ο Θεός από Θαιμάν ήξει» και ότι «εκ Σιών η ευπρέπεια της ωραιότητος αυτού» και ότι «εξελεύσεται ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί» και τα λοιπά.

«Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν», την γέννηση του οποίου εμυήθησαν οι μάγοι, οι βασιλείς των Περσών και ήλθαν με οδηγό τον αστέρα να τον προσκυνήσουν, αυτοί τους οποίους η αγία Γραφή ονόμασε από παλαιά Σεβωείμ, λέγοντας• «ότι άνδρες υψηλοί Σεβωείμ διαβήσονται προς σε και προσκυνήσουσι λέγοντες ότι εν σοι ο Θεός έστι και ουκ εστί Θεός πλην σου». Αυτοί λοιπόν οι άνδρες ήλθαν και τον προσκύνησαν και θεολογώντας του προσέφεραν δώρα· χρυσόν μεν επειδή είναι Βασιλεύς, λίβανον επειδή είναι Θεός και σμύρνα για το άχραντον Πάθος· την έκβαση αυτού έφερε εις πέρας ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, όταν μετά το Πάθος κήδευσαν το ζωηφόρο Εκείνο σώμα με εκατό λίτρες σμύρνης και αλόης.

«Ότι παιδίον εγεννήθη υμίν» και είναι τώρα ξαπλωμένο στη φάτνη, αυτός ο οποίος κρατεί στο χέρι του τη σφαίρα της γης και συγκρατεί θεοπρεπώς και ανέτως όλη την κτίση.

Και για να πω συγκεφαλαιώνοντας το πληρέστατο παραλείποντας τα περισσότερα, «ότι παιδίον εγεννήθη ημίν» κόσμου σωτήριον, νοσημάτων ιατήριον. δαιμόνων αφανιστήριον, ειδωλικών ξοάνων και βωμών καταλυτήριον, θυσιών διαβολικών και βέβηλων κνισσών εξαλειπτήριον, τυραννικής διαβόλου αποστασίας αλυσοδετήριον αιώνιον. και καθολικής αναστάσεως νεκρών αρχετήριον.

Ποιός είδε ή άκουσε ποτέ παρόμοιο παιδί να είναι ξαπλωμένο σε φάτνη περιτυλιγμένο με σπάργανα και να κρατεί στην παλάμη του τα σύμπαντα, να προσκαλεί στα ύψη το ύδωρ της θαλάσσης και να το διαχέει όπου θέλει, να αναπαύεται στη φάτνη και συγχρόνως να χρησιμοποιεί σαν όχημα τα χερουβίμ, να γαλακτοτροφήται από Μητέρα παρθένο και να «εξαποστέλλη πηγάς υδάτων εν φόραγξι», να περικρατήται σε παρθενικές αγκάλες και να κρατεί ασφαλώς τα σύμπαντα: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!», όπως αναφωνεί και ο θείος Παύλος. Ω θαύματος παραδόξου, από τα σύγχρονα και τα παλαιά καινοφανεστέρου. Ω θείας κηδεμονίας και άκρας συγκαταβάσεως. Πώς ο απεριόριστος Λόγος και Υιός του Θεού και Πατρός περιορίστηκε εκούσια μέσα στη μορφή του δούλου; Πώς ο κατά φύσιν ασώματος περιεβλήθη με σώμα; Πώς φάνηκε αυτός που είναι και στους αγγέλους αθέατος; Πώς ο κτίστης των αθανάτων δυνάμεων καταδέχτηκε να φορέσει σάρκα; Πώς αυτός που διαθέτει τον ασύγκριτο πλούτο της θεότητος και χαρίζει τα πλούσια δώρα έφθασε στην έσχατη πτωχεία; Πράγματι, τί πτωχότερο μπορεί να υπάρξει από το βουστάσιο και τη φάτνη και το σπήλαιο; Πώς ωράθη παραδόξως ο αόρατος; Πώς ο Ύψιστος κατέβηκε; Πώς ο υπερουράνιος ηθέλησε να ζήσει μαζί με εμάς τους χαμηλούς; Πώς ο περικυκλούμενος από στρατιές λαμπρότατων αγγέλων ήλθε να συναναστραφεί με τους ανθρώπους; Πώς ο «περιβαλλόμενος φως ως ιμάτιον» περιβάλλεται με σπάργανα ευτελή; Πώς ο υπερκαθαρός κατήλθε προς εμάς που ευρισκόμεθα στον λάκκο και την σαπρία των ολέθριων παθών; Για ποιόν λόγο, γιατί έγινε η ασύλληπτος αυτή και πολλή συγκατάβαση; Είναι βεβαίως φανερό για όσους θέλουν να ερευνήσουν τη δύναμη του μυστηρίου· θα το διασαφήσω σύντομα χρησιμοποιώντας μία εικόνα. Όπως κάποιος που έχει πέσει σε λάκκο βαθύτατο και βορβορώδη δεν μπορεί να ανέλθει μόνος του από εκεί, αλλά χρειάζεται κάποιο χέρι από επάνω να τον ανασύρει, κάτι παρόμοιο έπαθε και η φύση μας· επωμίστηκε δεινώς με την πτώση στο βόθρο της παραβάσεως και πεσμένη στο λάκκο του Άδη είχε ανάγκη από κάποιο χέρι πανίσχυρο για να την ανασύρει. Και επειδή κανενός σύνδουλου χέρι δεν είχε αυτή την ικανότητα, εκτείνεται από επάνω, από τα θεία υψώματα «η πανσθενουργός δεξιά» προς τα κάτω, η οποία, και ως πατρική δεξιά, όχι μόνο ανείλκυσε από τον λάκκο εκείνο αυτούς που είχαν πέσει, αλλά και «τω πλήθει της δόξης και της δυνάμεως αυτής συνέτριψε τούς ύπεναντίους», όπως έχει γραφεί, και λαμβάνοντας υπεφυώς τη φύση μας, η οποία είχε ριφθεί εκεί, την οδήγησε υψηλά στους ουρανούς και αφού την κάθισε στο θρόνο εκ δεξιών του Πατρός την αξίωσε να προσκυνείται από όλη την κτίση, και προσκαλώντας εμάς εκεί έλεγε «ει τις εμοί διακονεί, εμοί ακολουθείτω, ίνα όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός έσται». Ομοίως και ο μακάριος Παύλος συνιστά: «Τα άνω ζητείν, τα άνω φρονείν, ένθα κάθηται Χριστός εκ δεξιών του Θεού και Πατρός».

(Πηγή: «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», εκδ. Ι. Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος, σ. 625-632.)

(Πηγή ηλ. κειμένου: pemptousia.gr)

πηγή : alopsis

Προς κολοσσιαία Oικονομική Ένωση HΠΑ & ΕΕ - Αντίβαρο σε BRICS & Ευρασιατικής Ένωσης

ΠΗΓΗ: DefenceNet

H ΕΕ και οι ΗΠΑ διεξάγουν μυστικές συνομιλίες για το σχηματισμό κοινής εμπορικής-οικονομικής ένωσης σε έναν αντι-BRICS σχήμα, αλλά και σε αντιστάθμισμα της Ευρασιατικής Ένωσης με την Ρωσία να αποκτά μια τεράστια εσωτερική αγορά, κάτι που παίρνει "σάρκα και οστά" την 1η Μαΐου 2013.
Πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει από την Ουάσιγκτον περιγράφουν μια κολοσσιαία ενιαία διατλαντική αγορά εμπνεύσεως Α.Μέρκελ, όπου το μόνο εμπόδιο που υπάρχει μέχρι στιγμής είναι ο απομονωτισμός ορισμένων ισχυρών οικονομικών κύκλων των ΗΠΑ.
Το σχέδιο της Α. Μέρκελ αρχικά απορρίφθηκε από την Ουάσιγκτον, αλλά εσχάτως έχει αποκτήσει μεγάλη κινητικότητα.
Προς το παρόν οι μυστικές διαβουλεύσεις αφορούν ζητήματα αμοιβαίων επενδύσεων και της σχεδίαση ενιαίων προδιαγραφών στη φορολόγηση, την ιατρική και άλλους τομείς.
Την ίδια στιγμή γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η ενοποίηση των οικονομιών των δύο τεράστιων οικονομικών περιφερειών θα είναι εξαιρετικά περίπλοκη.
Ειδικότερα πρέπει να υλοποιηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η πρωτοβουλία των κυβερνήσεων να μη βλάψει τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, επισημαίνει ο Ρώσος πολιτικός αναλυτής Μιχαήλ Νεϊζμάκοφ: «Η δημιουργία μιας τέτοιας οικονομικής ζώνης θα μπορούσε να βοηθήσει σε μικροοικονομικό επίπεδο κα τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Αλλά υπάρχουν τομείς π.χ. η παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και ο αεροναυπηγικός τομέας που υπάρχει έντονος ανταγωνισμός. Άρα ανοίγοντας μια πιο εύκολη οδό προς τις αγορές ο ένας του άλλου, θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι στο πλαίσιο μιας ελεύθερης οικονομικής ζώνης δεν θα προκληθεί πλήγμα στις εταιρείες κάθε πλευράς, οι οποίες ανταγωνίζονται μεταξύ τους».
Η εμφάνιση μιας διατλαντικής οικονομικής ζώνης θα επέφερε σημαντική οικονομική ανάπτυξη και στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Οι ειδικοί ήδη υπολόγισαν ότι η κατάργηση των φόρων στο εμπόριο θα αύξανε την αύξηση του ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά μισό τοις εκατό, ενώ των ΗΠΑ κατά μιάμιση ποσοστιαία μονάδα!
Κινητήριος μοχλός όλων η αύξηση των εξαγωγών αμφοτέρων των δύο πλευρών (άλλωστε η Α.Μέρκελ την εξαγωγική προοπτική της Γερμανίας ήθελε να διασφαλίσει), οι οποίες θα μπορούσαν να αυξηθούν σχεδόν κατά 25%.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη θα μπορούσαν από κοινού να αντιμετωπίσουν τις γοργά αναπτυσσόμενες οικονομίες των BRICS, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες Ευρωπαίοι και Αμερικανοί χάνουν παγκοσμίως τις θέσεις τους.
Αυτό όμως αφορά όχι σε όλες τις αγορές, επισημαίνει ο καθηγητής της έδρας παγκόσμιας πολιτικής της ανώτατης σχολής Οικονομίας Μαξίμ Μπρατέρσκι: «Η Ευρώπη τουλάχιστον τα τελευταία 10-15 χρόνια χάνει σταδιακά την ανταγωνιστικότητά της ως προς τις οικονομίες της Κίνας και εν μέρει της Ινδίας. Αλλά χάνει την ανταγωνιστικότητά της σε τέτοιους τομείς όπου τα ευρωπαϊκά εργατικά χέρια μπορούν να αντικατασταθούν από κινεζικά ή βιετναμικά. Ενώ στους υπόλοιπους τομείς η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα ισχυρή διότι δεν υπάρχει δεύτερη Ρώμη, δεύτερο Παρίσι ή δεύτερο Λονδίνο».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Συριακά άρματα μάχης εισέβαλαν στην Ιορδανία με την κάλυψη επιθετικών ελικοπτέρων

Εξάωρη μάχη μεταξύ του ιορδανικού Στρατού και συριακών μονάδων με την εμπλοκή επιθετικών ελικοπτέρων Mil Mi-24 Hind, εξοπλισμένων Μil Mi-8 στην οποία ενεπλάκη και μία ιορδανική ταξιαρχία αρμάτων μάχης διεξήχθη στα σύνορα των δύο χωρών την περασμένη νύχτα.
Το αιματηρό επεισόδιο ξεκίνησε αργά χθες τη νύχτα όταν βλήματα από την πλευρά της Συρίας, έπεσαν στο έδαφος της Ιορδανίας. Οι Ιορδανοί ανταπέδωσαν με βολές αυτοκινούμενων πυροβόλων Μ109, αλλά αντίθετα με άλλες περιπτώσεις το συριακό πυροβολικό δεν σίγησε, αλλά επέμεινε και άρχισε μια ανταλλαγή πυροβολικού την οποία ακολούθησε βολές από μονάδες πεζικού των Σύρων οι οποίοι ήταν σαφές ότι προσπαθούσαν να εμπλέξουν τους Ιορδανούς σε μείζονα απάντηση.
Τότε ξεκίνησαν βολές ρουκετών από την πλευρά της Συρίας και κατά της Ιορδανίας και άρματα μάχης Τ-72 του συριακού ρυθμού πέρασαν στο έδαφος της Ιορδανίας και πολιόρκησαν μια περιοχή όπου βρίσκονταν στρατόπεδο ισλαμιστών και μισθοφόρων. Μάλιστα αναφέρεται και μία περίπτωση αρματομαχία μεταξύ συριακών και ιορδανικών αρμάτων.
Κάτοικοι της πόλης Ramtha στην Ιορδανία που βρίσκεται 2 χιλιόμετρα από τα σύνορα της Συρίας, δήλωσαν στην εφημερίδα της Ιορδανίας As-Sabeel ότι πολίτες κατέφυγαν στις στέγες των σπιτιών τους για να δουν το σφοδρή σύγκρουση με ανταλλαγή πυρών κοντά στα σύνορα της πόλης τους τα ξημερώματα της Κυριακής.
Η ισραηλινή ιστοσελίδα timesofisrael.com γράφει ότι η ένταση της μάχης στα σύνορα των τριών χωρων ήταν τέτοια που για πρώτη φορά κινήθηκε μια ταξιαρχία αρμάτων μάχης M60A1 της βόρειας διοίκησης κινήθηκε κατά των Σύρων και έβαλλε δεκάδες βλήματα εναντίον τους.
Το πρακτορείο Al-Jazeera ανέφερε ότι δεκάδες σπίτια γκρεμίστηκαν από τις βολές των συριακών πυροβόλων στην ιορδανική μεθόριο και οι πληροφορίες αναφέρουν νεκρούς και τραυματίες, χωρίς να έχει γίνει γνωστός ο αριθμός τους.
Από την εξέλιξη του επεισοδίου είναι βέβαιο ότι το συριακό καθεστώς είναι αποφασισμένο να εμπλέξει τους πάντες στην σύγκρουση που διεξάγεται στο έδαφός του και ειδικά την Ιορδανία που έχει γίνει η κύρια βάση όχι απλά των ισλαμιστών, αλλά των ειδικών δυνάμεων των δυτικών χωρών που έχουν εμπλακεί στην σύγκρουση.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Προδότες καὶ ἥρωες κατὰ τὴν διαχρονικὴ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ

ΠΗΓΗ: ἐν αἰθρίᾳ

Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων

Τή μάνα αὐτοί πού τούς γεννᾶ

τή ρουκανοῦν παντοτεινά

-σάν δένδρο τά σκουλούκια.

Καί παίρνουν γι’ ἄπειρα πουγγιά

ἐλεημοσύνη ἀπ’τήν Φραγκιά

κι ἀπ’ τήν Τουρκιά χαστούκια.

Αὐτά ἔγραφε γιά τούς ὑπονομευτές τῆς ἑλληνορθόδοξης ταυτότητας και τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων ὁ μεγάλος ποιητής μας Γεώργιος Βιζυηνός τό 1883 στό ποίημά του "Τό Συναξάρι τοῦ Ἁγίου Κασσιανοῦ". Ἀναφέρεται σέ ἀνθρώπους μέ συμπλέγματα ἐθνικῆς μειονεξίας ἤ μέ πνεῦμα συμφεροντολογικό καί φιλάργυρο, οἱ ὁποῖοι ροκανίζουν, καταστρέφουν καί κατατρώγουν τή μάνα Ἑλλάδα καί λαμβάνουν ὡς ἀνταμοιβή χρήματα ἀπό τή Δύση καί περιφρόνηση ἀπό τούς Τούρκους. Μποροῦμε κάλλιστα νά ποῦμε ὅτι ὁ Βιζυηνός περιγράφει μία μικρή, ἀλλά διαχρονικά ὑπαρκτή, μερίδα συμπατριωτῶν μας, οἱ ὁποῖοι ξεπουλοῦν τή ψυχή τους σέ κάθε τι τό ξένο, τό ἀντορθόδοξο καί τό ἀνθελληνικό.

Στή διαχρονική πορεία καί στήν πολιτιστική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ τιμοῦμε μυριάδες ἥρωες, ἀλλά θλιβόμαστε καί γιά τόν ρόλο τῶν προδοτῶν. Τά πρῶτα ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, οἱ Περσικοί Πόλεμοι καί ἡ ἀντίσταση κατά τῶν...

πολλαπλασίων στρατιωτῶν τῆς Ἀσίας, συνδέονται μέ πολλές ἡρωικές μορφές, ἀλλά καί μέ τήν προδοσία τοῦ Ἐφιάλτη. Ὁ βασιλεύς τῆς Σπάρτης Λεωνίδας μαζί μέ τούς 300 ἄνδρες του καί τούς 700 Θεσπιεῖς ἔμεινα ὄρθιοι καί ἔπεσαν στόν ὑπέρ πάντων ἀγῶνα τό 480 π.Χ. Ὁ παιάνας τῶν Σαλαμινομάχων -τό παῖδες Ἑλλήνων ἴτε-, τόν ὁποῖο μᾶς διασώζει ὁ Αἰσχύλος, καλεῖ τούς Ἕλληνες νά ἀγωνισθοῦν γιά τά διαχρονικά ἰδανικά τοῦ Ἔθνους μας: Τήν πατρίδα, τούς ναούς, τούς συγγενεῖς, τούς τάφους τῶν προγόνων. Ἀντιθέτως ὁ συμπλεγματικός Ἐφιάλτης ἀπό τήν Τραχίνα καταφεύγει στήν αὐλή τοῦ Ξέρξη καί ἔναντι χρημάτων ὑποδεικνύει στόν ἐχθρό τήν Ἀνοπαία ἀτραπό καί ὁδηγεῖ τόν περσικό στρατό στά νῶτα τῶν Ἡρώων. Τό χρῆμα σ’αὐτήν τήν περίπτωση ἦταν τό κίνητρο τῆς προδοσίας. Γιά νά ἀποφύγει τήν μῆνιν τῶβν Ἑλλήνων ὁ Ἐφιάλτης ἔζησε τήν ὑπόλοιπη ζωή του στήν Περσία. Ὁρισμένοι -ὅπως ὁ Παναγιώτης Μπαλτάκος στό βιβλίο του «Τό τέλος τοῦ Ἐφιάλτη» -πιστεύουν ὅτι κάποια στιγμή ἐπέστρεψε στήν Τραχίνα καί ἐκεῖ ἐφονεύθη ἀπό ὁμάδα Σπαρτιατῶν πού τόν περίμεναν κατόπιν πληροφοριῶν. Ἡ παγκόσμια Ἱστορία ἔχει γράψει τό ὄνομα τοῦ Λεωνίδα καί τῶν Θερμοπυλῶν στίς πιό τιμητικές δέλτους της. Σέ ὅλα τά σχολεῖα τοῦ κόσμου τά παιδιά καί πολύ περισσότερο οἱ ἱστορικοί, οἱ διπλωμάτες καί οἱ στρατιωτικοί, διδάσκονται τόν ἡρωισμό τῶν Τριακοσίων. Ἦταν ἕνα ἀπό τά πρῶτα ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀκολούθησαν πολλά, ἄν καί σήμερα κάποιοι θέλουν νά μᾶς μάθουν νά λέμε ΝΑΙ στήν πολιτιστική, ἐθνική καί οἰκονομική ἐξάρτηση καί ὑποτέλεια.

Μία ἄλλη κρίσιμη καμπή γιά τόν Ἑλληνισμό ἦταν ἡ Ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς Τούρκους. Ἄν καί ἀρχικά εἶχε στενοχωρήσει τόν λαό μέ τήν συμμετοχή του σέ Θεία Λειτουργία μέ Παπικούς κληρικούς στήν Ἁγία Σοφία, ὁ Αὐτοκράτωρ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος ἔπεσε ἡρωικά μαχόμενος στήν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ στίς 29.5.1453. Ἡ ἀπάντησή του στόν Μωάμεθ τόν Πορθητή ἀπετέλεσε ἕνα ἀπό τά μεγάλα ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. «Τό δέ τήν πόλιν σοι δοῦναι οὐκ ἐμόν ἐστι… Πάντες γάρ αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Ἡ τελευταία ὁμιλία του στίς 28 Μαΐου θύμισε στούς λίγους Ρωμηούς τῆς Πόλης τά διαχρονικά ἰδανικά τοῦ Ἔθνους. Τά ἴδια πού ἀναφέραμε προηγουμένως ἐνθυμούμενοι τόν παιᾶνα τῶν Σαλαμινομάχων. Ἡ Πίστη στόν Θεό, ἡ πατρίδα, οἱ συγγενεῖς μας. Κάποιοι τά χλεύασαν αὐτά τά ἰδανικά καί τά θεώρησαν αὐταρχικά, «συντηρητικακά» καί ἄλλα πολλά. Ὅμως ἡ Ἱστορία καταδεικνύει ὅτι μέ αὐτές τίς ἀρχές καί ἀξίες κρατήθηκε ὄρθιο τό Γένος παρά τίς πολλές ἐπιβουλές, εἰσβολές, κατακτήσεις καί ὑποδουλώσεις. Ἀπέναντι ὅμως ἀπό τόν Παλαιολόγο καί τούς συμπολεμιστές του βρέθηκαν καί πολλοί ἐξισλαμισμένοι Χριστιανοί, ὅπως π.χ. ὁ Ἐβρενός μπέης. Πασάδες, στρατηγοί, στρατιῶτες, χρηματοδότες, ἄνθρωποι ποί ἦσαν Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι, ἀλλά δέχθηκαν νά ἀλλαξοπιστήσουν, νά τουρκέψουν. Ἄλλαξαν τήν θρησκεία τους γιά νά πάρουν ἀξιώματα καί χρήματα, γιά νά ἀποφύγουν φόρους καί καταπίεση. Ὅμως πούλησαν τήν ψυχή τους καί τήν πατρίδα τους. Ὅποοιος χανόταν γιά τήν Ὀρθοδοξία χανόταν καί γιά τόν Ἑλληνισμό. Οἱ προσχωροῦντες στό Ἰσλάμ ἄλλαζαν καί τήν ἐθνική τους συνείδηση. Τέτοιους προδότες δέν συνάντησε ὁ Ἑλληνισμός μόνον στήν Ἅλωση , ἀλλά καί ἀργότερα ὅπως θά ποῦμε στή συνέχεια.

Κατά τά μαῦρα χρόνια τῆς δουλείας, ὅπως ὁμολογεῖ καί ὁ Βρετανός Βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν, ἡ Ὀρθοδοξία ἔσωσε τόν Ἑλληνισμό. Οἱ Νεομάρτυρες ἦσαν οἱ πρῶτοι ἀντιστασιακοί τοῦ Ἔθνους. Κράτησαν τήν πίστη τους μπροστά στόν δήμιο, στόν ἱεροδικαστή καί στά βασανιστήρια καί ἔτσι ἔσωσαν ἐκατομμύρια ψυχές. Δίδαξαν τό μήνυμα ὅτι ἀξίζει νά μένεις Χριστιανός καί Ἕλληνας ἔστω κι ἄν θανατωθεῖς μαρτυρικά. Κράτησαν τήν ψυχή τους Ὀρθόδοξη καί παράλληλα διέσωσαν τήν ἑλληνικότητα τοῦ ὑποδούλου λαοῦ. Γιατί ἄν ὅλοι οἱ ὑπόδουλοι εἶχαν ἐξισλαμισθεῖ ταυτοχρόνως θά εἶχαν τουρκέψει. Οἱ Νεομάρτυρες εἶναι οἱ ἥρωες καί οἰ ἐκουσίως ἐξισλαμιζόμενοι εἶναι οἱ προδότες τῆς περιόδου ἐκείνης. Ἡ προδοσία εἶχε συνέπειες πολλούς αἰῶνες ἀργότερα. Ὅσοι ἐξισλαμίσθηκαν ἐκουσίως στή Θεσπρωτία τόν 17ο αἰῶνα ὀνομάσθηκαν Τσάμηδες, ἀπό παραφθορά τοῦ ὀνόματος Θύαμις = ὁ ποταμός Καλαμᾶς. Ἔγιναν Τουρκαλβανοί, δηλαδή ἄλλαξαν πίστη καί ἐθνικότητα καί ἐπληρώθησαν ἀνθελληνικοῦ φανατισμοῦ. Χρησιμοποιήθηκαν ὡς σφαγεῖς τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἀπό τούς Ὀθωμανούς κατά τόν 18ο καί 19ο αἰῶνα ἀλλά καί ἀπό τούς Γερμανοἱταλούς κατακτητές τό 1941-1944. Τήν ὥρα πού ἡ Ἑλλάς μάτωνε κάτω ἀπό τήν τριπλῆ Ἰταλική-Γερμανική-Βουλγαρική κατοχή ἄλλα μέν ἀγόρια καί κορίτσια ἀγωνίζονταν στήν Πανεθνική Ἀντίσταση καί ἄλλοι ὅπως οἱ Μουσουλμάνοι Τσάμηδες ἔσφαζαν τούς προκρίτους τῆς Παραμυθιᾶς καί ἀποτελοῦσαν προθύμως τά ἐκτελεστικά ἀποσπάσμτα τοῦ ἐχθροῦ. Οἱ ἤρωες τοῦ 1941-44 εἶναι οἱ γνωστοί καί ἄγνωστοι μαχητές τῆς Ἀντιστάσεως κατά τῶν κατακτητῶν. Ξεκινῶντας ἀπό τούς στρατιῶτες τῶν Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν καί τῶν ὀχυρῶν τῆς γραμμῆς Μεταξᾶ καί φθάνοντας στό ἀνώνυμο φοιτητικό πλῆθος πού διαδήλωνε στήν Ἀθήνα καί ἐφονεύετο ἀπό τίς ναζιστικές σφαῖρες.

Δέν λησμονήσαμε φυσικά τό Σοῦλι καί τό 1821. Ὁ Πήλιος Γούσης ἔναντι χρημάτων ἄνοιξε τίς πύλες τοῦ Σουλίου γιά νά εἰσέλθουν οἱ στραιῶτες τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ τό 1803. Οἱ Μποτσαραῖοι, οἱ Τζαβελαῖοι καί οἱ γυναῖκες τοῦ Ζαλόγγου ἔδωσαν τήν ἀπάντηση μέ τήν ἡρωική συμπεριφορά τους. Ἐφιάλτες καί Πηλιογούσηδες ὀνόμασε ὁ λαός μας τούς ὑπονομευτές κάθε μεγάλης ἐθνικῆς προσπάθειας. Σουλιώτισσες ἀντιθέτως ὀνομάζει ὁ Ἕλληνας τίς γυναῖκες πού ἐπιδεικνύουν ἡρωισμό σέ ὁποιοδήποτε σημεῖο τῆς ἑλληνικῆς πατρίδας. Στή διάρκεια τῆς μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ἥρωες ὑπῆρξαν πολλοί. Τό γνωστότερο ὄνομα προδότη ἦταν ὁ Νενέκος τόν ὁποῖο κατήγγειλε ὁ Θ. Κολοκοτρώνης ὅτι διέδιδε τήν προπαγάνδα τοῦ Ἰμπραήμ στόν Μωρηᾶ. Ἀπό τότε μέχρι σήμερα Νενέκοι ἐμφανίσθηκαν πολλοί. Ἡ γλῶσσα μας κάνει τά παιχνίδια της καί σήμερα κατήντησε τό ὄνομα Νενέκος νά γράφεται μέ ΑΙ: ΝΑΙΝΕΚΟΣ. Ὑποδηλώνει αὐτούς πού λένε ΝΑΙ στήν ὑποταγή, πολιτική, διπλωματική, στρατιωτική, οἰκονομική.

Οἱ ἥρωες τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μᾶς δίδαξαν νά ἀπαντοῦμε ΟΧΙ στήν ὑποδούλωση, στήν ταπείνωση, στόν ἐθνικό ἐξευτελισμό. Οἱ προδότες ἄφησαν παρακαταθήκη στούς ἐνδοτικούς καί συμπλεγματικούς τοῦ σήμερα νά ἀπαντοῦν ΝΑΙ σέ κάθε ἄνομο, ἀνήθικο, ἀντιδημοκρατικό ἐθνομηδενιστικό σχέδιο. Ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι συγχωροῦμε καί τούς προδότες καί τούς μηδίσαντες καί τούς ἐξισλαμισθέντες καί τούς Ναινέκους. Ἀλλά ὄχι, δέν θά τούς ἀκολουθήσουμε. Θά προβάλλουμε στά παιδιά μας τά πρότυπα τῶν ἡρώων καί θά τούς θυμίζουμε ὅτι ὁ Ἑλληνισμός δίδαξε τήν Ἀνθρωπότητα μέ τά ΟΧΙ του. Χρήσιμα μηνύματα σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἐξωτερικοί καί ἐσωτερικοί κίνδυνοι ἐπιβουλεύονται τά ἐδάφη μας, τήν Ἱστορία μας, τήν ταυτότηά μας, τήν ἀξιοπρέπειά μας. «Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται», ἔλεγε ὁ Πατροκοσμᾶς. Αὐτά δέν θά τά προδώσουμε, δέν θά τά πουλήσουμε. Χριστός καί ψυχή. Καί ἐπειδή μέσα στή ψυχή μας εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ρωμηοσύνη, ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, γι’ αὐτά θά ἀγωνισθοῦμε μέ τά πνευματικά μας ὅπλα. Μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά ἔχουμε ὡς πρότυπα μας τούς Ἅγίους καί τούς Ἥρωες. Ἀλλά θά κρατοῦμε στή μνήμη μας τούς διαχρονικούς προδότες, θυμίζοντας στούς ἐπίδοξους μιμητές τους ὅτι ἡ ἐθνική καί παγκόσμια Ἱστορία πάντα μεταχειρίζεται τούς προδότες ὡς εὐτελῆ ἀνθρωπάρια καί ὡς παραδείγματα πρός ἀποφυγήν.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Δ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2010
Ρωμαίικο ὀδοιπορικό  

WERNER BEIERWALTES - ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ (PLATONISMUS UND IDEALISMUS) (17)

Συνέχεια από Κυριακή, 9 Δεκεμβρίου 2012

WERNER BEIERWALTES
Ο ΠΛΩΤΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ

       Συγκρατώντας στον ορισμό περί εκπόρευσης το τελευταίο αυτό και προαναφερθέν στοιχείο, ότι μπορεί δηλ., κατά παράδοξον τρόπο, μόνον τότε να υπάρχη έξω απ’ τον εαυτό της και να επιδρά η αιτία (η πηγή), όταν μένη ακριβώς και ουσιωδώς εκεί (δηλ. στον εαυτό της…), μπορούμε να χαρακτηρίσουμε δίκαια ως ένα «σύστημα εκπόρευσης» και τη σκέψη του Πλωτίνου. Δεν θα ήταν όμως νόμιμος, επειδή δεν θα ταίριαζε αντικειμενικά, ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, αν υπονοούσε την εντελώς τρέχουσα ιδέα, ότι η πηγή γίνεται «υπερχειλίζοντας» μια μη-μεταφυσική και άρα καθαρώς κοσμική και εμπειρική αιτία, και το Είναι θα έπρεπε άρα να κατανοηθή συνολικώς μονιστικά, αλλά και (στην περίπτωση που αντιλαμβανόμαστε ως Θεό το Ένα) πανθεϊστικά.

        Η ιδέα μιας εκπόρευσης μοιάζει ωστόσο να μην επαρκή στον Σέλλινγκ, ώστε να απαντηθή πλήρως το ερώτημα της μετάβασης. Κριτικάροντας μάλιστα τον Πλωτίνο ισχυρίζεται, ότι η «απόσπαση» των πραγμάτων απ’ τον Θεό είναι η συνέπεια ενός χρέους, το οποίο και ακολουθείται από μιαν ολοένα και βαθύτερη ελάττωση· θα ήταν έτσι αυτό το πρώτο χρέος ήδη το Κακό, το οποίο δεν θα μπορούσε να εξηγήση μάλιστα την προέλευσή του· και θα εξαφανιζόταν έτσι η αντίθεση μεταξύ Καλού και Κακού. «Το Ένα χάνεται μέσα από άπειρες ενδιάμεσες βαθμίδες και σταδιακή εξασθένηση σ’ αυτό, το οποίο δεν διαθέτει καμμιάν πλέον λάμψη τού Καλού, έτσι  όπως περίπου περιγράφει με οξύνεια, αλλά ανεπαρκώς, τη μετάβαση του αρχικού Καλού στην ύλη και το Κακό ο Πλωτίνος. Παράγεται δηλ. μέσα από μια διαρκή  υποταγή και απομάκρυνση ένα Τελευταίο, που πέρα απ’ αυτό δεν μπορεί τίποτα πια να παραχθή, κι αυτό είναι ακριβώς (το ανίκανο προς περαιτέρω παραγωγή) το Κακό. Ή: αν υπάρχη κάτι μετά το Πρώτο, πρέπει να υπάρχη τότε κι ένα Τελευταίο, που δεν διαθέτει όμως τίποτα πλέον απ’ το Πρώτο, κι αυτή είναι η ύλη και η αναγκαιότητα του Κακού».

         Είναι βέβαια φανερό, ότι αυτή η κριτική του Σέλλινγκ δεν αντιστοιχεί στη σκέψη του Πλωτίνου. Γιατί το Πρώτο ή Ένα δεν χάνεται, ακριβώς, το ίδιο κατά την έξοδο των Πολλών απ’ αυτό (πρβλ. π.χ. την Ενν. VI 9, 5, 36 κ.ε.: το Ένα είναι «η δύναμις (Dynamis), η οποία γεννά το Όν, παραμένοντας στον εαυτό της και δίχως να ελαττώνεται»). Μπορεί να εννοήση δίκαια, βεβαίως, κανείς την ύλη, με την έννοια του Πλωτίνου, ως την απώτατη κορυφή τής Περατότητας, και να κατανοήση έτσι την ταύτισή της με το Κακό, δίχως να μπορή να συμπεριλάβη όμως σ’ αυτήν τη διαδικασία και το Ένα. Με την εμφάνιση του νού έχει (ήδη…) τεθή η πρώτη διαφορά, κι είναι αυτή η διαφορά που διαφοροποιείται περαιτέρω, όχι βέβαια χωρίς να επιδρά καθόλου το Ένα στο Όν, έτσι ώστε να φτάνουμε μάλιστα σε μιαν «ταλάντωση», μέσα απ’ το ίδιο το Ένα, ανάμεσα στην προέλευση και την επιστροφή (πάλι…) σ’ αυτό. Κι είναι η επίδραση του Ενός στο Όν που εμποδίζει ακριβώς την απόλυτη κατάπτωση και διάλυση του Όντος. Ούτε περατούται άρα το ίδιο το Ένα στην ύλη, ούτε υποστασιοποιείται (hypostasiert sich) η ύλη σε μια δεύτερη, αντιστεκόμενη στο Πρώτο αρχή, γιατί είναι, παρ’ όλη τη «σκιότητά» της (το «σκιώδες» της…) απέναντι στο Νοητό, πάντοτε ένα «τελευταίο» καθεαυτή «Είδος (Eidos)» (V 7, 22), και όχι βεβαίως αρνητική, ώστε να μη μπορή να καταστή το υποκείμενον, παρ’ όλ’ αυτά, μιας μορφής.     

β.   Αν είναι όντως τα Πάντα ο Θεός, και δεν μπορεί άρα τίποτα να προέλθη απ’ αυτόν, το οποίο «δεν θα υπήρχε (ήδη…) ακόμα», αν «εκπορεύεται» άρα μόνον το «Άπειρο» και «Ατελεύτητο» απ’ τον Θεό, δεν μπορούμε καν να αναρωτηθούμε τότε, με την αυστηρήν έννοια, για το αν προέρχεται και η περατότητα (το Πεπερασμένο…) απ’ τον Θεό. Μια «παραγωγή» ή μια διαρκής μετάβαση απ’ το Άπειρο στο Πεπερασμένο θα αντέφασκε στην άπειρη ταυτότητα του Απολύτου  (( Σημ. τ. μετ.: Ιδού το τεράστιο πρόβλημα με τις… ταυτότητες… Η ταυτότης είναι δυστυχώς ακλόνητη! )) . Η αιώνια δημιουργία, που υπάρχει μέσα στην Ιδέα τού Θεού, αναφέρεται μόνο σ’ αυτόν τον ίδιον: μέσω τής δημιουργίας υπάρχουν τα Πάντα, που είναι ο ίδιος ο Θεός, αλλά δεν υπάρχει το Ιδιαίτερο μέσα απ’ αυτήν, ή: αυτό το Ιδιαίτερο τίθεται ως μη-πραγματικό εν σχέσει προς τα Πάντα. Αν βρίσκεται λοιπόν η αιτία τής περατότητας στο ότι «δεν υπάρχουν ως ιδιαίτερα τα πράγματα στον Θεό», δεν απομένει για να απαντηθή το ερώτημα για τη μετάβαση (απ’ το Άπειρο στο Πεπερασμένο…) παρά μόνον ένα «άλμα». Η περατότητα ή ο αισθητός  κόσμος, μη-πραγματικός καθεαυτός, δεν οφείλουν την ύπαρξή τους σε μια «μετάδοση» του Απολύτου, αλλά προκύπτουν μάλλον από μιαν πλήρη «έκπτωση» ή μιαν «αποστασία» εξ αυτού  (( “Philosophie und Religion” VI 38. Ο όρος «έκπτωση» προέρχεται απ’τον Böhme… )) . Η αιτία της αποστασίας δεν βρίσκεται άρα στο Απόλυτο, αλλά στο ίδιο αυτό που αποστατεί: « Η αιτία της δυνατότητας προς αποστασία βρίσκεται στην ελευθερία, και καθ’ όσον έχει τεθή αυτή η ελευθερία μέσω τού ότι φαντάζεται το Πραγματικό το απολύτως Ιδανικό, βρίσκεται και στη μορφή, και μέσω αυτής στο Απόλυτο· η αιτία όμως της πραγματικότητας της αποστασίας βρίσκεται σ’ αυτό που αποστάστησε και μόνον, το οποίο και παράγει γι’ αυτό ακριβώς, μέσα από και για τον εαυτό του, το Τίποτα των αισθητών πραγμάτων». Η πράξη αυτής τής ελευθερίας μένει οπωσδήποτε, ριζικά ανερμήνευτη  (( Σημ. τ. μετ.: Δεν υπάρχει η υπερηφάνεια! Δεν υπάρχει ο πειρασμός «Θα γίνετε ως θεοί»… )) . Και γίνεται τιμωρία ή πτώση αμαρτιών, επειδή μπερδεύτηκε ή συγχύστηκε μέσω αυτής (της ελευθερίας δηλαδή…) η πρωταρχική, απόλυτη και άπειρη κατάσταση με το Πεπερασμένο, την αναγκαιότητα ή το Τίποτα.

       Μπορούμε να δούμε μια συγκεκριμενοποίηση αυτής της αποστασίας στη σχέση αιωνιότητας και χρόνου. Γιατί η ίδια η αποστασία είναι, όπως το ίδιο το Απόλυτο (η απολυτότητα…) κι όπως ο κόσμος των Ιδεών, «αιώνια (έξω από κάθε χρόνο)». Κι η «συνέπεια» αυτής της «αιωνίου» αποστασίας είναι το αισθητό σύμπαν ή το «τιποτένιο» και μηδαμινό Πεπερασμένο. Αν ταυτίζονται λοιπόν στο Απόλυτο η πραγματικότητα και η δυνατότητα, ενώ προξενεί αντίθετα η αποστασία ένα Είναι, στο οποίο πρέπει να είναι διαφορετική η πραγματικότητα απ’ τη δυνατότητα, και παρουσιάζεται απ’ την άλλη ο χρόνος ως «η γενική μορφή αυτής της διαφοράς», έχει υπάρξει τότε, ακριβώς μέσα απ’ την αποστασία, η άρνηση της αιωνιότητας και έχει τεθή ο χρόνος ως η εσωτερική μορφή του Πεπερασμένου. «Είναι χρονικό και εφήμερο κάθε πράγμα, το οποίο δεν διαθέτει την πλήρη δυνατότητα του Είναι του στον εαυτό του, αλλά σε κάποιο άλλο, και αποτελεί άρα την αρχή και την αναγκαία μορφή κάθε Μη-Όντος ο χρόνος»  (( ό.π. 45 )) .

       Γιατί και μέσω τίνος υπάρχει λοιπόν ο χρόνος; Γιατί δεν έμεινε, αρκούμενη καθεαυτή στον εαυτό της, αυτή η ίδια η αιωνιότητα; Το κείμενο του Σέλλινγκ «Φιλοσοφία και θρησκεία» απαντά σ’ αυτό το ερώτημα με την κατηγορία (Kategorie – «τάξις»…) της μη περαιτέρω ερμηνευομένης αποστασίας. Που ισούται με την «απόσπαση» ή τον «αποχωρισμό», με τον οποίον και «θολώνει» στον εαυτό της, και όχι στο Απόλυτο, η εν γένει μονάδα. Ενώ και το κείμενό του «Εμπειρισμός» μάς πληροφορεί, εξίσου αμήχανα, πως η λογική (=το Απόλυτο) «διακόπηκε», χωρίς αναγκαίαν αιτία, «τρόπον τινά ως προς την ομοιομορφία και μόνον της αιωνιότητάς της – για να φτιάξη στην πραγματικότητα χρόνο, και να μεταβή στο αντίθετό της», και «για να απολαύση» ταυτόχρονα «την ευχαρίστηση, να αποκατασταθή πάλι απ’ τον παραλογισμό ή την αλογία στον εαυτό της». Οι δε «Αιώνες» (“Weltalter” – κείμενο κι αυτό του Σέλλινγκ…) καταφεύγουν σε μια μυθική κατασκευή: η αιωνιότητα είναι η μη πεπληρωμένη θέληση, η ίδια η μακαριότητα. Τί θα μπορούσε να παρακινήση αυτήν τη μακαριότητα, ώστε να εγκαταλείψη την αγνότητα και καθαρότητά της και να εγκαθιδρύση, εξερχόμενη στο Είναι, τον χρόνο ως την εκ των κάτω προερχόμενη ζωή; «Νοσταλγώντας» ίσως «η αιωνιότητα τον ίδιον τον εαυτό της»; - έτσι ώστε να είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο στην αυτο-αναζήτηση της αιωνιότητας, και άρα μόνον για να ξεπερασθή ο χρόνος; Η ουσία τότε του χρόνου θα βρίσκονταν στο Αιώνιο, και όχι σ’ αυτόν τον ίδιον. Όπου δεν αντιφάσκει και η πρόταση, πως η αιωνιότητα είναι «παιδί του χρόνου»: πως η αιωνιότητα υπάρχει μόνο μέσω τού χρόνου και πως στην πραγματικότητα, ο χρόνος υπάρχει πριν απ’ την αιωνιότητα. Η οποία και μπορεί μόνο να κατανοηθή ως ο χρόνος (μέσα…) στην αιωνιότητα, ως ο «αιώνιος», και μη περατωμένος ακόμα, ως ο χρόνος άρα που δεν έχει ακόμα τεθή ως αποσπασμένος απ’ το Απόλυτο, αν δεν πρόκειται βέβαια να αναιρέση όλα τα προηγούμενα αυτή η σκέψη. Το ότι δεν βλέπει ο Σέλλινγκ ριζικά αρνητική τη σχέση τού χρόνου προς την αιωνιότητα, όπως θα το υπέβαλε η εκ μέρους του κατηγορία (Kategorie) της έκπτωσης, γίνεται σαφές και απ’ το πώς προσδιορίζει τον χρόνο στις “Fernere Darstellungen aus dem System der Philosophie” («Περαιτέρω παραστάσεις απ’ το σύστημα της φιλοσοφίας» - 1802): ο χρόνος αποτελεί το πλαίσιο με το οποίο μπορούμε να φανταστούμε (να καταλάβουμε ενργητικά) το Πεπερασμένο (μέσα…) στο Άπειρο. Και δεν συνιστά άρα παρά μια θεμελιωμένη στα ίδια τα πράγματα «ενδιάμεση» έννοια, που χαρακτηρίζει τον τρόπο ενύπαρξης αυτού του Πεπερασμένου στο Άπειρο.   

       Το ερώτημα για τη μετάβαση απ’ το Ένα στο πνεύμα στον Πλωτίνο αναλογεί αντικειμενικά λιγότερο στη σελλινγκιανή κατηγορία τής έκπτωσης, επειδή η προέλευση (η έξοδος…) του πνεύματος απ’ το Ένα δεν εξισούται βέβαια με μιαν ανάπτυξη του ίδιου του Ενός, χωρίς να μπορή να εννοηθή όμως και ως μια ριζική ή ουσιαστική πολλαπλότητα. Η έξοδος έχει σταματήσει στο «υπάρχον Ένα» (έν όν). Εντυπωσιακή είναι όμως μάλλον η αναλογία που διαπιστώνουμε στο ερώτημα για τη μετάβαση απ’ την αιωνιότητα στον χρόνο. Γιατί υπάρχει, για τον Πλωτίνο, ο χρόνος; Το πνεύμα είναι η άχρονη ενότητα σκέψης και Είναι, η αιωνιότητα, στην οποίαν και έχουν συγκεντρωθή, σ’ ένα στιγμιαίο Ταυτόχρονα, όλα όσα «προορίζονται για τη σκέψη» (οι Ιδέες), όπου έχουν ήδη όλες νοηθή και έχουν φθάσει στο τέλος τους (Telos). Γιατί υπάρχει λοιπόν, εκτός απ’ αυτήν την αυτάρκη αιωνιότητα, και ο χρόνος; Όπως ο Σέλλινγκ, καταφεύγει κι ο Πλωτίνος σ’ ένα λογικά «ανακόλουθο» γεγονός: ο χρόνος «έπεσε» απ’ την αιωνιότητα (εξέπεσε). Ενώ «ησύχαζε» πριν απ’ την πτώση του «χωρίς να υπάρχη ως χρόνος»  (( Πλωτίνος ΙΙΙ 7, 11, 13 κ.ε. )) . Που σημαίνει… πως δεν υπήρχε «ακόμα», στην πραγματικότητα αυτός ο ίδιος. Αυτή η φραστική και σχεδόν μυθική αφήγηση για την πτώση τού χρόνου πρέπει να εννοηθή  ως μια άχρονη, βέβαια, πράξη: «προϋπήρχε» πάντοτε στην αιωνιότητα ο χρόνος. Και η πτώση του δεν συνέβη γι’ αυτό εν χρόνω, αλλά συνέστησε μάλλον η ίδια τον χρόνο. Η αιωνιότητα παραμένει έτσι ο άχρονος προπομπός του χρόνου, που τον καθιστά κατανοητό τόσο ως μη-χρόνο μέσα στην αιωνιότητα, όσο και ως χρόνο έξω απ’ την αιωνιότητα και ως εικόνα της και εμφάνισή της.

        Η μυστικίζουσα αυτή γλώσσα προσπαθεί να αιτιολογήση βέβαια την «πτώση», δεν μπορεί όμως και να τη θεμελιώση. Απ’ την ησυχία (την ακινησία…) τής συγκεντρωμένης στην ενότητα του εαυτού της σκέψης κινητοποιείται ο ενυπάρχων στο πνεύμα μη-χρόνος στο «ολοένα μετέπειτα και κατόπιν»  (( ΙΙΙ 7, 11, 18 )) : ως μια ‘πολυπράγμων’ εντός του φύση, που θέλει να κυριαρχήση μέσα απ’ τον εαυτό της στον εαυτό της, χωρίς να αρκείται στο τετελειωμένο ήδη και καθολικό σ’ αυτήν παρόν, αλλά «αναζητώντας» πάντοτε «περισσότερα απ’ όσα τη συνιστούσαν»  (( ό.π. 1, 15 κ.ε. )) . Η επιδίωξη όμως αυτής τής «φύσης», να ιδιοποιηθή φαινομενικά, μέσω τού «Συνεχώς και περισσότερο», το πνεύμα, προκαλεί την «πτώση»: διότι συγκροτείται, ως αυτοτελής υπόσταση (Hyprostase) απέναντι στο πνεύμα, η ψυχή, και μ’ αυτό, ως μορφή τού Είναι ή της ζωής της (της ψυχής…), ο χρόνος. Η ψυχή και ο χρόνος γενώνται άρα απ’ το ότι διασπάται, τρόπον τινά, η αναπόσπαστη ενότητα σκέψης και Είναι (το «Ταυτόχρονα»), απ’ τον «διαμερισμό» δηλ. αυτής τής ενότητας (η διάστασις ως χαρακτηριστικό τού χρόνου, απέναντι στο αδιάστατον Είναι της αιωνιότητας) ή απ’ το ότι διαιρείται ή διαφοροποιείται – αν το πούμε «σελλινγκιανά» - η ενότητα, για να επανέλθη κατόπιν η ίδια, ως εικονική ή αναλογική (analoge) ενότητα, απ’ το Αλλεπάλληλο και το Ξεχωριστό στον εαυτό της.

       Το ίδιο γεγονός, η προέλευση δηλ. του χρόνου, «επιτυγχάνεται» και με την επικρατούσα, ως Μη-ψυχή, στο πνεύμα ψυχή: «Η ψυχή κατέστησε τον εαυτό της στον χρόνο» (εαυτήν εχρόνωσεν), εγκαθιδρύοντας έτσι τον ίδιον της τον τρόπο ύπαρξης: τον χρόνο, αλλά ταυτόχρονα και τον αισθητόν κόσμο (Kosmos). «Η ψυχή παρείχε στον γεγενημένον κόσμο το να υπηρετή τον χρόνο (δουλεύειν χρόνω), δημιουργώντας τον ως να υπάρχη παντελώς μέσα στον χρόνο, και περιλαμβάνοντας όλες του τις περιφορές μέσα σ’ αυτόν», ή «σελλινγκιανά»: «υποταγμένος - ο απεικονισμένος κόσμος –  γενικώς στον χρόνο»  (( Shelling, Fernere Darstellungen IV 386 )) . «Χρονοποιείται» άρα κατά βάσιν το πνεύμα στον «αυτο-εγχρονισμό» τής ψυχής, γιατί παραμένει πάντοτε το πνεύμα ως η αναλογική αρχή στην «εικόνα» τής ψυχής, του χρόνου και του κόσμου. Η αρνητική πλευρά αυτού τού συμβάντος συνίσταται στο ότι δεν παραμένει, με αυτάρκεια, στον εαυτό του το αιώνιο πνεύμα, αλλά αποξενώνεται μάλλον μέσω τής ψυχής αυτό το ίδιο, και μάλιστα απ’ την πηγή του, μέσα στο αυξανόμενο Πολύ. Ο Πλωτίνος ονομάζει τη μετάβαση αυτή τού Υπαρκτού ή Όντος (ή και των ίδιων των υποστάσεων), απότομα (αιφνίδια, απροσδόκητα…) ή αυθόρμητα απ’ τη μιαν υποστατική βαθμίδα στην άλλη ως, μεταξύ τών άλλων, διακρίσει αφίστασθαι  ((  IV 8, 4, 13 )) · ή ως το να εγκαταλείπης ή να αποσκιρτάς αποχωριζόμενος, εκθρώσκειν  (( VI 4, 16, 29 )) · ή ως το να αποσπάσαι, αποσπάσθαι  ((  V 1, 1, 9 )) : να αποσχίζεσαι, ανάλογα προς τον σελλινγκιανό βίαιον αποχωρισμό. Το γεγονός ότι εννοούνται ο Μη-χρόνος και η Μη-ψυχή ως μια φύσις στο πνεύμα  (( !!! )) , η οποία και θέλει να είναι, ως «πολυπράγμων», κύριος του εαυτού της και γι’ αυτό και να «εξέλθη», και το γεγονός ακόμα ότι εκτιμάται ως αδιάκριτη περιέργεια ή προπέτεια (τόλμη) η πράξη αυτή τής αποξενώσεως, το οποίο και δηλώνει μιαν όχι υποχρεωτική βέβαια, αλλά μιαν κίνηση που θέλει να υπερβή υβριδικά «προς τα έξω» τα τεθέντα και πολυσήμαντα όρια, όλα αυτά δείχνουν αρκετά ξεκάθαρα, ότι η «πτώση» υπήρξε λιγότερο υποχρεωτική και εξαναγκαστική, κι ότι συνετελέσθη – όπως λέει ο Σέλλινγκ – εν ελευθερία  ((  Stuttgarter Privatvorlesungen VII 429  ))  -  Το αποτέλεσμα της «πτώσης» δεν είναι βέβαια υποχρεωτικό και ξεκινά από ένα περιορισμένο (κατώτερο…) οντολογικό (υπαρξιακό…) αξίωμα στην αφετηρία του· και γι’ αυτό και δεν το θεωρεί ακόμα ως προπατορικό αμάρτημα και τιμωρία – με τη γνωστική ή σελλινγκιανή έννοια – ο Πλωτίνος. Επειδή είναι και ο προφανής κόσμος – αντιγνωστικά – καλός στον εαυτό του, και διαθέτει, λόγω τής αιτίας που επιδρά σ’ αυτόν ως παγκόσμια ψυχή, έστω και σκιασμένες, πραγματικότητα και ομορφιά, και μπορεί και να θεματοποιηθή γι’ αυτόν τον λόγο φιλοσοφικά.     

( συνεχίζεται )

Αμέθυστος