Ο βρώμικος ρόλος της Επιτροπής των 300

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΦΥΛΗΣ

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

T

o 1992, ένα συνταρακτικό βιβλίο περιέγραψε τους τρόπους γενοκτονίας της λευκής φυλής με μεγάλη ακρίβεια: επιδημίες, πείνα, αποβιομηχάνιση, κατασχέσεις κατοικιών, στερήσεις αγαθών, απαγόρευση μετακινήσεων, μεταναστευτικές εισβολές, πολέμους φθοράς και κατάργηση μετρητών, καταγγέλλοντας ότι είχαν σχεδιαστεί εσκεμμένα από μία κλειστή ομάδα που αποκαλείται Επιτροπή των 300, προκειμένου να εγκαθιδρυθεί ένα παγκόσμιο κράτος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να πετύχουν αυτά τα σχέδια. Οι συνένοχες κυβερνήσεις των εξαγορασμένων πολιτικών και μια μεγάλη μάζα χειραγωγούμενων κρετίνων, θα έκανε τα υπόλοιπα.

Πότε, γιατί και από ποιους δημιουργήθηκε η Επιτροπή των 300; Πόσοι από τους στόχους της έχουν πετύχει, και ποιες είναι οι οργανώσεις και τα μέλη της; Είναι αυτή η ομάδα τόσο ανίκητη ή μήπως πρόκειται για ακόμα μία επιχείρηση δημιουργίας αρνητικών προσδοκιών που δρουν παραλυτικά; Η καλύτερη άμυνα είναι η γνώση που μετατρέπεται σε αντεπίθεση.

Το θρυλικό πλέον βιβλίο που αποτελεί την «Βίβλο» όσων παρακολουθούν τα σχέδια των διεθνών συνωμοτών, έχει τίτλο The Conspirators Hierarchy: The Committee of 300 (Η Ιεραρχία των Συνωμοτών: Η Επιτροπή των 300) και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Συγγραφέας του είναι ο δρ Τζον Κόλμαν (John Coleman), που υπήρξε ιστορικός, ειδικός επί θεμάτων Μέσης Ανατολής, και πρώην πράκτορας της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών Military Intelligence Division 6, κοινώς γνωστής ως ΜΙ6 (Εμ Άι Σιξ).

Η πιο πρόσφατη έκδοση του βιβλίου.

Ο δρ Κόλμαν γεννήθηκε το 1935, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Ιστορία. Το 1969 πήγε στις ΗΠΑ όπου εξέδιδε επί 20 χρόνια μία επιθεώρηση γεωπολιτικής, δημοσίευε μονογραφίες και κυκλοφόρησε πολλά βιβλία. Δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με το πού γεννήθηκε και εάν ζει ακόμα.

Ο δρ Κόλμαν ισχυρίστηκε ότι η Επιτροπή των 300 δεν λογοδοτεί σε κανέναν παρά μόνο στα μέλη της. Ότι δεν γνωρίζει εθνικά σύνορα, δρα υπεράνω των νόμων όλων των χωρών, ελέγχει κάθε πτυχή της πολιτικής, της θρησκείας, του εμπορίου, της βιομηχανίας, των τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιρειών, της εξόρυξης μεταλλευμάτων, του εμπορίου ναρκωτικών και της βιομηχανίας πετρελαίου. Ωστόσο, παραμένει επιμελώς στη σκιά.

Το βιβλίο του αποκαλύπτει ποια είναι τα μέλη της, τι έχουν σχεδιάσει για το μέλλον μας, ποιες μεθόδους χρησιμοποιούν και πώς ακριβώς μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου.

Μετά από 25 χρόνια ερευνών σε διάφορα μέρη του κόσμου, μελετώντας χιλιάδες πηγές, ο συγγραφέας ανακάλυψε ότι η Επιτροπή των 300 −που τα μέλη του ολιγάριθμου εσωτερικού κύκλου της αποκαλούνται Ολύμπιοι− διοικείται από τις μεγάλες ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες και επιδιώκει την παγκόσμια διακυβέρνηση.

Εάν λοιπόν ακόμα αναρωτιέστε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά που μας βασανίζουν τότε σ’ αυτό το βιβλίο θα διαπιστώσετε ξεκάθαρα ότι αυτές οι συνθήκες έχουν σκόπιμα δημιουργηθεί προκειμένου να μας μετατρέψουν σε δούλους που δεν θα μπορέσουν να σταματήσουν τη δημιουργία ενός παγκόσμιου κράτους.

Ιστορικό

Σύμφωνα με τα γραφόμενά του, ο Κόλμαν αποφάσισε να ερευνήσει ποιοι πραγματικά κυβερνούν τον κόσμο μας, όταν κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στην ΜΙ6, στην Αγκόλα της Αφρικής, εν μέσω του αιματηρού εμφυλίου πολέμου που μάστιζε τη χώρα επί πολλά χρόνια, έπεσαν τυχαία στα χέρια του απόρρητα έγγραφα με πληροφορίες που απευθύνονταν σε ανθρώπους μιας αθέατης και μέχρι τότε άγνωστης σ’ αυτόν, ανώτατης ιεραρχίας.

Aπό τη στιγμή εκείνη και έπειτα, άρχισε να ερευνά τις απαρχές της Επιτροπής των 300 και την εξέλιξή της. Επειδή κατά τη διάρκεια των σπουδών του είχε κάνει επίπονες και επιτόπιες μελέτες για τις μυστικές εταιρείες στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και σε ακαδημαϊκά ιδρύματα σε διάφορες περιοχές του κόσμου που μόνο λίγοι είχαν πρόσβαση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη ομάδα εργαζόταν άοκνα πρωτίστως για την κατεδάφιση του αμερικανικού Συντάγματος, και εν συνεχεία των Συνταγμάτων όλων των άλλων χωρών.

Αυτή η σκιώδης ιεραρχία με πρόσχημα το ελεύθερο εμπόριο κατέστρεψε την οικονομία των ΗΠΑ και όλων των χωρών που είχε βάλει στο στόχαστρό της. Όσοι Αμερικανοί πρόεδροι προσπάθησαν να προστατέψουν τα αμερικανικά προϊόντα, όπως ο Αβραάμ Λίνκολν, ο Τζέιμς Γκάρφιλντ και ο Ουίλιαμ Μακίνλεϋ, δολοφονήθηκαν.

Μάλιστα δε αυτός που διέταξε την ΜΙ6 να δολοφονήσει τον Λίνκολν, ήταν ο Άγγλος πρωθυπουργός Βενιαμίν Ντισραέλι, εβραϊκής καταγωγής από τη Βενετία, ενώ πολύ αργότερα, η ίδια μυστική υπηρεσία, δολοφόνησε και τον πρόεδρο Τζον Φ. Κέννεντυ.

Η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών

Ο δρ Κόλμαν ισχυρίζεται ότι η ιδέα της ίδρυσης μιας τέτοιας ομάδας ξεκίνησε από τον βασιλέα Γεώργιο Γ΄ της Αγγλίας, που εμπνεύστηκε από το Συμβούλιο των 300 της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών (British East India Company), που ιδρύθηκε το 1600.

Η μελέτη σπάνιων αρχείων διαφόρων ιδρυμάτων βοήθησε τον Κόλμαν να ανακαλύψει ότι οι πρόγονοι των μελών της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών, κατάγονταν από τη μανιχαϊστική Βαβυλωνία και ανήκαν στους Παυλικιανούς – Βογόμιλους – Καθαρούς – Αλβιγηνούς – Σιωνιστές και τελικά έγιναν όχι μόνο κυρίαρχοι της Αγγλίας, ελέγχοντας απόλυτα την πολιτική της, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Έκτοτε, όλοι οι μετέπειτα ηγέτες των ελεγχόμενων από τη Βρετανική Αυτοκρατορία κρατών, ήταν μαριονέτες της Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών με τις μανιχαϊστικές και σιωνιστικές πεποιθήσεις ενοποίησης του κόσμου σε ένα κράτος.

Όπως έχει αποδειχτεί, η εταιρεία αυτή, όπως και η ολλανδική Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών (Dutch East India Company), κέρδιζε αμύθητα ποσά χάρη στο όπιο που καλλιεργούσε στην Ινδία και πωλούσε στην Κίνα την οποία είχε μετατρέψει σε μία χώρα ναρκομανών. Το εμπόριο του οπίου διεξαγόταν υπό το προκάλυμμα του εμπορίου τσαγιού και μεταξιού.

Απ’ αυτό το εγκληματικό εμπόριο, το πλιάτσικο των φυσικών πόρων και το μόχθο των αυτοχθόνων κατοίκων των περιοχών που τελούσαν υπό την κατοχή της, καθώς και των μαύρων δούλων που μετέφεραν από την Μαδαγασκάρη και την Αφρική, όσο και έναν κολοσσιαίο στρατό 260.000 στρατιωτών και πολεμικό στόλο που τσάκιζε κάθε αντίδραση, οι Βρετανοί αριστοκράτες-μέλη της Επιτροπής των 300 –και κυρίως η βασιλική οικογένεια– έφτιαξαν τις κολοσσιαίες περιουσίες τους.

Το παρακάτω οργανόγραμμα είναι κατατοπιστικό:

Δομή της Επιτροπής των 300. Πηγή: Conspirators Hierarchy: The Story of the Committee of 300, John Coleman. Μετάφραση: aperopia.fr.

Μετά τον θάνατο της βασίλισσας Βικτωρίας, τα τότε μέλη της Επιτροπής των 300, προκειμένου να αποκτήσουν τον παγκόσμιο έλεγχο, αποφάσισαν να συνεταιριστούν με μερικούς δεινούς επιχειρηματίες που δεν ανήκαν όμως στη βρετανική βασιλική οικογένεια, και συγκεκριμένα με τις κραταιές ιταλικές οικογένειες, που αποκαλούνται «Μαύρη Αριστοκρατία».

Σύμφωνα με τον Κόλμαν, τη δεκαετία του ’70, η περιουσία τους ήταν τόσο μεγάλη, που μπροστά τους ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ έμοιαζε με ζητιάνο. Οι απόγονοι αυτών των οικογενειών, σήμερα ελέγχουν όλη τη Δύση.

Τέλος, ο δρ Κόλμαν αποκάλυψε ότι διάφοροι «πρωτοπόροι» συγγραφείς δυστοπιών, ήταν εντεταλμένα μέλη της Επιτροπής των 300, ώστε να δημιουργούν αρνητικές προσδοκίες στους λευκούς για το μέλλον τους, όπως το ανώτατο στέλεχος της ΜΙ6 Χέρμπερτ Τζωρτζ Ουέλς, και τα οπιομανή αδέλφια Άλντους και Τζούλιαν Χάξλεϊ.

Η Λέσχη της Ρώμης

Υπενθυμίζουμε ότι ο αρχικός στόχος της Λέσχης της Ρώμης, που τον ανέπτυξε τo 1972 στη μελέτη της με τίτλο Τα όρια της ανάπτυξης, ήταν να έχει μειωθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός κατά 50% μέχρι το 2050.

Η Λέσχη της Ρώμης με την αναθεωρημένη αναφορά της, Global 2000 Report – Entering the Twenty-First Century του 1977 προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμυ Κάρτερ, που υπέγραφε κάποιος φυσικός ονόματι Gerald Ο. Barney, υπάλληλος των Ροκφέλερ, απειλούσε ότι αν δεν συγκρατηθεί με επώδυνα μέτρα ο πληθυσμός, μέχρι το 2030 θα φτάσει τα 10 δισεκατομμύρια, και στο τέλος του 21ου αιώνα τα 30 δισεκατομμύρια, κάτι που αντιστοιχεί με τα ανώτατα όρια αντοχής του πλανήτη Γη.

Ο δρ Κόλμαν εκτός από βιβλία, έγραψε και πολλές μονογραφίες, ενώ από το 1971 έως το 1991 εξέδιδε το περιοδικό γεωπολιτικής ενημέρωσης World in Review. Σε μία από τις μονογραφίες του, κατήγγειλε τον ρόλο της Λέσχης της Ρώμης ως οργάνου της Επιτροπής των 300 για τον παγκόσμιο αποπληθυσμό, όπως και ένα από τα βιβλία του με τον ίδιο τίτλο, που κυκλοφόρησε το 2010.

Μα το πιο συγκλονιστικό είναι ότι σε εκείνη τη μονογραφία προανήγγειλε μια μελλοντική «επιδημία» που είχε σχεδιάσει η Επιτροπή και η οποία θα σκότωνε το μεγαλύτερο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού. Φαίνεται ότι πράγματι ο Κόλμαν είχε ντοκουμέντα στα χέρια του και γνώριζε για τα επερχόμενα.

Συνεχίζεται

Ο βρώμικος ρόλος της Επιτροπής των 300 – Aperopia

Aπάντηση σε σχόλιο επί του ρεπορτάζ για κοινό εορτασμό του Πάσχα και ενώσεως των Ρ/Κ με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

 

Aπάντηση σε σχόλιο επί του ρεπορτάζ για κοινό εορτασμό του Πάσχα και ενώσεως των Ρ/Κ με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Ενδιαφέρουσες οι σκέψεις του ανωνύμου σχολιαστού του κειμένου μου. Σημειώνω ότι η άρση  των αναθεμάτων, στις 7 Δεκεμβρίου 1965, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο Στ΄, αφορούσε το γεγονός της αναίρεσης των λιβέλλων μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως και δεν υπεισήλθε στην ουσία της άρσεως του σχίσματος. Παρά ταύτα υπήρξε στην Ελλάδα έντονη αντίδραση.

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος (Χατζησταύρου) σε αυστηρή επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα τον επέκρινε ευθέως για την ενέργειά του. Επίσης μιλώντας με τον τότε Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων Στ. Αλαμανή του είπε σε έντονο ύφος: «Δεν είμεθα διατεθειμένοι να εγκαταλείψωμεν την Ορθοδοξίαν μας, η οποία είναι συνυφασμένη με την ιστορίαν του Έθνους. Είμεθα πρόθυμοι να υποστώμεν και θυσίαν χάριν της ορθοδόξου πίστεώς μας.... Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ως κεφαλή της Ορθοδοξίας, πρέπει να προστατεύη πάντοτε και να μην καταπατή τους Κανόνας. Ημείς υπεφέραμεν από το Πατριαρχείον, του οποίου τρεις Αρχιερείς πρόπερσι εδώ εις τας Αθήνας επροπαγάνδιζαν εναντίον μας». Αρνητικά είχε σχολιάσει το γεγονός και ο μακαριστός πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Τώρα όμως στο εκτενές κοινό κείμενο τους στην έγκριτη και ιστορική γαλλική εφημερίδα Le Figaro ο Μητροπολίτης Γαλλίας και ο Ρ/Κ Επίσκοπος της Ναντέρ ευθέως θέτουν το θέμα της «άρσης του σχίσματος» και «της πλήρους ενότητας»  των Ρ/Κ με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό, κατά την άποψή μου, σημαίνει την εκ μέρους της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναγνώριση του Πρωτείου του Πάπα και όλων των κακοδοξιών του Βατικανού, εναντίον των οποίων επί 1000 χρόνια αντέστησαν οι πατέρες της Εκκλησίας και ο Ορθόδοξος λαός και παρά το ότι υπέστησαν διωγμούς, εκβιασμούς, βασανιστήρια, προπαγάνδες, θανάτους, κράτησαν αλώβητη την Πίστη και ακέραια τα Δόγματα της Εκκλησίας.

Δείτε το άρθρο -Οι προθέσεις Φαναρίου και Βατικανού σε δύο σοβαρά ζητήματα

Άγιος Παΐσιος: Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα

 – Γέροντα, γιατί ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέει ότι οι Μάρτυρες των εσχάτων χρόνων θα είναι «υπέρ πάντας Μάρτυρας»;

Γιατί παλιά είχαμε μεγάλα αναστήματα. Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα – μιλώ γενικά για την Εκκλησία και τον Μοναχισμό. Τώρα πλήθυναν τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητές της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, γιατί δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε. Ο Καλός Θεός βέβαια θα λάβη υπ’ όψιν Του την εποχή και τις συνθήκες στις οποίες ζούμε και ανάλογα θα ζητήση. Αν λίγο αγωνισθούμε, θα στεφανωθούμε περισσότερα από τους παλαιούς.
 
Παλιά που υπήρχε το αγωνιστικό πνεύμα και ο καθένας προσπαθούσε να μιμηθή τον άλλο, δεν μπορούσε να σταθή ούτε το κακό ούτε η αμέλεια. Ήταν και το καλό πολύ και αγωνιστικό πνεύμα υπήρχε, γι’ αυτό ένας αμελής δεν μπορούσε να σταθή. Τον έπαιρναν σβάρνα οι άλλοι. Θυμάμαι, μία φορά στην Θεσσαλονίκη περιμέναμε τα φανάρια, για να περάσουμε από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο.

Σε μία στιγμή αισθάνθηκα ένα κύμα να με σπρώχνη προς τα εμπρός, γιατί όλοι πήγαιναν προς τα εκεί. Μόλις που σήκωνα το πόδι και προχωρούσα. Θέλω να πω δηλαδή ότι, όταν όλοι πάνε προς ένα μέρος, ένας, και να μη θέλη να πάη, δυσκολεύεται να μην πάη, γιατί τον πάνε οι άλλοι. Σήμερα, αν κάποιος θέλη να ζήση τίμια και πνευματικά, δεν χωράει στον κόσμο, δυσκολεύεται.

Και αν δεν προσέξη, θα τον πάρη ο κατήφορος, το κοσμικό κανάλι. Παλιότερα, ήταν πολύ το καλό, πολλή η αρετή, πολύ το καλό παράδειγμα, και το κακό πνιγόταν στο πολύ καλό και η λίγη αταξία που υπήρχε στον κόσμο ή στα Μοναστήρια δεν φαινόταν και ούτε έβλαπτε. Τώρα τί γίνεται; Το κακό παράδειγμα είναι πολύ, και το λίγο καλό που υπάρχει, περιφρονείται. Γίνεται δηλαδή το αντίθετο, πνίγεται το λίγο καλό στο πολύ κακό, και έτσι κυβερνάει το κακό.

Όταν ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων έχη αγωνιστικό πνεύμα, αυτό πολύ βοηθάει. Γιατί, όταν ένας προχωράη πνευματικά, δεν ωφελεί μόνον τον εαυτό του, αλλά βοηθάει και τον άλλον που τον βλέπει. Και ένας που είναι χαλαρός, πάλι το ίδιο, επιδρά και στους άλλους. Όταν ο ένας χαλαρώνη, ο άλλος χαλαρώνη, τελικά, χωρίς να το καταλαβαίνουν, δεν μένει τίποτε.

Γι’ αυτό το αγωνιστικό πνεύμα πολύ θα βοηθήση μέσα σ’ αυτήν την χαλάρωση που υπάρχει. Αυτό θα πρέπη να το προσέξουμε πολύ, γιατί έφθασαν δυστυχώς σε τέτοιο σημείο οι σημερινοί άνθρωποι, που κάνουν και νόμους ακόμη χαλαρούς και τους επιβάλλουν και στους αγωνιζομένους να τους εφαρμόσουν. Γι’ αυτό οι αγωνιζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να επηρεάζωνται από το κοσμικό πνεύμα, αλλά και να μη συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους κοσμικούς και νομίζουν ότι είναι άγιοι και μετά χαλαρώνουν και γίνονται χειρότεροι και από τους πιο κοσμικούς. Στην πνευματική ζωή δεν θα βάλη κανείς για πρότυπό τους κοσμικούς αλλά τους Αγίους. Καλά είναι να παίρνη κάθε αρετή και να βρίσκη τον Άγιο που την είχε, να μελετά τον βίο του, και τότε θα βλέπη ότι δεν έχει κάνει τίποτε και να προχωρή με ταπείνωση.

 Στο στάδιο αυτοί που τρέχουν, δεν κοιτάζουν πίσω να δούν που βρίσκονται οι τελευταίοι, γιατί, αν το κάνουν, θα μείνουν αυτοί τελευταίοι. Όταν προσπαθώ να μιμηθώ τους προχωρημένους, η συνείδηση λεπτύνεται. Όταν όμως βλέπω τους πίσω, δικαιολογώ τον εαυτό μου και λέω ότι δεν είναι σπουδαία τα σφάλματά μου εν συγκρίσει με τα δικά τους. Επαναπαύομαι στον λογισμό μου ότι υπάρχει και ο κατώτερός μου. Έτσι πνίγω την συνείδησή μου ή καλύτερα, καταλήγω να έχω μία καρδιά σοβαντισμένη, αναίσθητη.

Άγιος Παΐσιος: Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα | Pentapostagma

Μυροφόρος είναι εκείνος που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό...

Μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί δεν κρατούν απλώς στα χέρια τους τα μύρα, αλλά έχουν μέσα στην καρδιά τους το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό. Δεν έχουν απλώς τις αρετές της καλωσύνης, της αγάπης, της αληθείας, αλλά τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η Καλωσύνη, η Αγάπη και η Αλήθεια. 

Η Χάρη του Χριστού που υπάρχει στην καρδιά τους ξεχύνεται και στο σώμα, ώστε δεν είναι απλά μυροδοχεία, αλλά και αυτά τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε μύρα. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι...

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης.

~ Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Κυριακή των Μυροφόρων (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

Οι Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης

Το ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων αναφέρεται στη φροντίδα που έδειξαν για το θάνατο του Αθάνατου οι γυναίκες εκείνες που η διδασκαλία του Χριστού τους έδωσε ζωή.
Τότε «ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ως και αυτός ην προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθεν προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε΄ 43). Υπήρχε κι άλλος ένας μεγάλος άνδρας που είχε έρθει από την Αριμαθαία στο όρος Εφραίμ. Αυτός ήταν ο προφήτης Σαμουήλ. Ο Ιωσήφ αναφέρεται κι από τους τέσσερις ευαγγελιστές, κυρίως σε όσα σχετίζονται με την ταφή του Κυρίου Ιησού. Ο Ιωάννης τον αποκαλεί κρυφό μαθητή του Ιησού (ιθ’ 38). Ο Λουκάς τον ονομάζει άνδρα «αγαθό και δίκαιο» (κγ’ 50), ο Ματθαίος πλούσιο (κζ’ 57). Ο ευαγγελιστής δεν ονομάζει πλούσιο τον Ιωσήφ από ματαιότητα, για να δείξει πως ο Κύριος ανάμεσα στους μαθητές Του είχε και πλούσιους, αλλά για να καταλάβουμε πως μπορούσε εκείνος να πάρει το σώμα του Ιησού από τον Πιλάτο. Ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος δε θα ήταν δυνατό να πλησιάσει τον Πιλάτο, εκπρόσωπο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Ο Ιωσήφ ήταν πλούσιος ψυχικά. Είχε φόβο Θεού κι ανέμενε κι αυτός τη βασιλεία του Θεού. Εκτός όμως από τα ιδιαίτερα πνευματικά του χαρίσματα, ο Ιωσήφ ήταν και πλούσιος, άνθρωπος επιρροής. Ο Μάρκος κι ο Λουκάς τον ονομάζουν βουλευτή. Ήταν κι αυτός, όπως κι ο Νικόδημος, ένας από τους πρεσβύτερους του λαού. Όπως κι ο Νικόδημος επίσης, ήταν κι αυτός θαυμαστής και κρυφός μαθητής του Χριστού. Μπορεί οι δύο αυτοί άνδρες να ήταν κρυφοί οπαδοί της διδασκαλίας του Χριστού, ήταν έτοιμοι όμως να εκτεθούν στον κίνδυνο και να σταθούν κοντά Του. Ο Νικόδημος κάποτε ρώτησε κατά πρόσωπο τους πικρόχολους Ιουδαίους άρχοντες, όταν αναζητούσαν να σκοτώσουν τον Χριστό: «Μη ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν μη ακούση παρ’ αυτού πρότερον και γνω τί ποιεί;» (Iωάν. ζ’ 51).

Ο από Αριμαθαίας Ιωσήφ μπήκε σε μεγαλύτερο κίνδυνο όταν αποφάσισε να πάρει το σώμα του Κυρίου, την ώρα που οι στενοί μαθητές Του είχαν διασκορπιστεί, γιατί οι Ιουδαίοι λύκοι που δολοφόνησαν τον ποιμένα, ήταν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να επιπέσουν και στο ποίμνιο. Το ότι αυτό που έκανε ο Ιωσήφ ήταν επικίνδυνο, το επισημαίνει ο ευαγγελιστής με τη λέξη «τολμήσας». Ήθελε τότε κάτι παραπάνω από θάρρος. Ήθελε τόλμη το να παρουσιαστεί στον αντιπρόσωπο του Καίσαρα και να ζητήσει το σώμα του σταυρωμένου «κακούργου». Ο Ιωσήφ όμως, με τη μεγαλοσύνη της ψυχής του, απέβαλε το φόβο του κι απόδειξε πως ήταν πραγματικός μαθητής του Ιησού Χριστού.

«Ο δε Πιλάτος εθαύμασεν ει ήδη τέθνηκε, και προσκαλεσάμενος τον κεντυρίωνα επηρώτησεν αυτόν ει πάλαι απέθανε· και γνούς από του κεντυρίωνος εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ» (Μάρκ. ιε’ 44-45). Ο Πιλάτος ήταν καχύποπτος και επιφυλακτικός. Ήταν από τους κυβερνήτες που ασκούν την εξουσία τους με βία, όπως με βία την είχε αποσπάσει από άλλους. Δεν μπορούσε να πιστέψει ούτε λέξη ακόμα κι από ευγενείς ανθρώπους, όπως ο Ιωσήφ. Ίσως δυσκολευόταν πραγματικά να πιστέψει πως Εκείνος, που μόλις το προηγούμενο βράδυ είχε καταδικάσει σε σταυρικό θάνατο, είχε ήδη παραδώσει την τελευταία του πνοή στο σταυρό. Ο Πιλάτος αποδείχτηκε πως ήταν ένας γνήσιος αντιπρόσωπος της ρωμαϊκής τυπολατρείας. Ήταν πολύ πιο πρόθυμος να πιστέψει τον κεντυρίωνα, που τον είχε επιφορτίσει με το καθήκον να φρουρήσει το Γολγοθά, παρά έναν εξέχοντα πρεσβύτερο του λαού. Μόνο όταν ο κεντυρίων επιβεβαίωσε «επίσημα» την αναφορά του Ιωσήφ, θέλησε ο Πιλάτος να ικανοποιήσει το αίτημά του.

«Και αγοράσας σινδόνα και καθελών αυτόν ενείλησε τη σινδόνι και κατέθηκεν αυτόν εν μνημείω, ο ην λελατομημένον εκ πέτρας, και προσεκύλισε λίθον επί την θύραν του μνημείου» (Μάρκ. ιε’ 46-47). Άλλος ευαγγελιστής λέει πως αυτός ο τάφος ήταν του Ιωσήφ· «και εθηκεν αυτόν εν τω καινώ αυτού μνημείω» (Ματθ. κζ’ 60) – «εν ω ουδείς ανθρώπων ετέθη» (Ιωάν. ιθ’ 41). Όταν σταυρώνουμε το νου μας για τον κόσμο και τον ενταφιάζουμε σε μια αναγεννημένη καρδιά, σαν σε τάφο, τότε ο νους μας θα αναζωογονηθεί και θ’ αναγεννηθεί ολόκληρος ο εσωτερικός μας άνθρωπος.

Ένας νέος τάφος, σφραγισμένος. Μια μεγάλη πέτρα στην είσοδο του τάφου κι ένας φύλακας να φρουρεί μπροστά στον τάφο. Τί σημαίνουν όλ’ αυτά; Όλα τους ήταν προληπτικά μέτρα, παρμένα με τη σοφία της πρόνοιας του Θεού. Έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, θα σφραγίζονταν κι όλα τα στόματα εκείνων που θα τολμούσαν να ισχυριστούν πως ο Χριστός είτε δεν πέθανε είτε δεν αναστήθηκε είτε ότι έκλεψαν το σώμα Του. Αν ο Ιωσήφ δεν είχε ζητήσει το σώμα Του από τον Πιλάτο· αν ο κεντυρίων δεν είχε δώσει επίσημη διαβεβαίωση για το θάνατο του Χριστού· αν το σώμα δεν είχε ενταφιαστεί και σφραγιστεί με την παρουσία φίλων και εχθρών του Χριστού, ίσως να ισχυρίζονταν πολλοί πως ο Χριστός δεν είχε πεθάνει πραγματικά, αλλά είχε πέσει σε κώμα και μετά ανέκτησε τις αισθήσεις του. Κάτι τέτοιο υποστήριξαν τελευταία ο Σλαϊερμάχερ και κάποιοι προτεστάντες. Αν ο τάφος δεν είχε σφραγιστεί μ’ έναν ογκόλιθο κι αν δεν τον φύλαγαν φρουροί, ίσως παραδέχονταν πως ο Χριστός πέθανε κι ενταφιάστηκε, αλλά οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα του από τον τάφο. Αν δεν ήταν καινούργιος ο τάφος, ίσως να υποστήριζαν πως δεν ήταν ο Χριστός αυτός που αναστήθηκε αλλά κάποιος άλλος νεκρός, που είχε ταφεί εκεί παλιότερα. Έτσι όλα τα προληπτικά μέτρα που πήραν οι Ιουδαίοι για να πνίξουν την αλήθεια, με την πρόνοια του Θεού βοήθησαν για να την καταδείξουν.

Ο Ιωσήφ πήρε το σώμα του Ιησού, «ενετύλιξεν αυτό σινδόνι καθαρά» (Ματθ. κζ’ 59) και το απόθεσε στον τάφο. Αν θέλουμε ν’ αναστηθεί μέσα μας ο Κύριος, πρέπει να τον διατηρούμε μέσα στο καθαρό και αγνό σώμα μας. Το καθαρό σεντόνι υποδηλώνει το καθαρό σώμα. Το σώμα που έχουν μολύνει οι κακίες και τα πάθη δεν είναι κατάλληλος τόπος για ν’ αναστηθεί εκ νεκρών και να ζήσει ο Κύριος.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης συμπληρώνει την εικόνα που δίνουν οι άλλοι ευαγγελιστές, λέγοντας πως στην ταφή του Χριστού ήρθε και ο Νικόδημος «φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης ως λίτρας εκατόν, έλαβον ουν το σώμα του Ιησού και έδησαν αυτό εν οθονίοις μετά των αρωμάτων, καθώς έθος εστί τοις Ιουδαίοις ενταφιάζειν» (Ιωάν. ιθ’ 39-40).

Ευλογημένοι άνθρωποι! Πήραν το πανάγιο σώμα του Ιησού με τόλμη, στοργή και αγάπη και το απέθεσαν στο μνημείο. Τί υπέροχο παράδειγμα είναι αυτό σε όλους εκείνους που αγαπούν τον Κύριο! Και τί φοβερό κατηγορητήριο για τους ιερείς και τους λαϊκούς που ντρέπονται τον κόσμο και πλησιάζουν το άγιο ποτήριο απρόσεκτα, αδιάφορα και χωρίς αγάπη, για να κοινωνήσουν τα ζωοποιά τίμια δώρα, το πάντιμο σώμα και το αίμα του αναστημένου Κυρίου!

Ο Ιωσήφ κι ο Νικόδημος δεν ήταν μόνο φίλοι του Χριστού, που διαπίστωσαν με τα μάτια τους πως ο Ιησούς πέθανε κι ενταφιάστηκε. Η μέριμνα για το νεκρό Κύριο ήταν πράξη αγάπης για τον αγαπημένο τους Φίλο και Διδάσκαλο, αλλά και ανθρωπιστικό καθήκον προς Εκείνον που είχε υποφέρει για χάρη της δικαιοσύνης.

Με θέα τον τάφο όμως βρίσκονταν και δύο ακόμα ψυχές που αγαπούσαν τον Κύριο και παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή τις ενέργειες του Ιωσήφ και του Νικόδημου. Προετοιμάζονταν κι αυτές από την πλευρά τους για μια πράξη αγάπης προς τον Κύριο. Ήταν οι δύο μυροφόρες γυναίκες: η Μαρία η Μαγδαληνή κι η Μαρία, η μητέρα του Ιωσή.

«Η δε Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία Ιωσή εθεώρουν που τίθεται. Και διαγενομένου του σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» (Μάρκ. ιε’47, ιστ’ 1).

Πρώτα αναφέρονται δύο γυναίκες κι έπειτα τρεις. Δύο ήταν οι, μάρτυρες για όλα όσα έγιναν στο Γολγοθά, που είδαν τους κρυφούς μαθητές του Χριστού να κατεβάζουν το νεκρό σώμα Του από το σταυρό. Μετά είδαν όλα όσα έκαναν στο νεκρό σώμα και, αυτό που τις ενδιέφερε περισσότερο, είδαν τον τάφο όπου τον τοποθέτησαν. Αλήθεια, πόση χαρά θα ένιωθαν αν μπορούσαν να τρέξουν και να βοηθήσουν τον Ιωσήφ και το Νικόδημο για να ξεπλύνουν το άγιο σώμα Του από τα αίματα, να καθαρίσουν τις πληγές Του, να ισιώσουν τα μαλλιά Του, να σταυρώσουν τα χέρια Του, να δέσουν το μαντήλι γύρω από το κεφάλι Του και να τυλίξουν όλο το σώμα Του με το σεντόνι! Όμως ούτε το έθιμο ούτε κι ο νόμος επέτρεπε να το κάνουν αυτό μαζί με άνδρες. Γι’ αυτό και θα πήγαιναν αργότερα να τα κάνουν όλα μόνες τους, και κυρίως για ν’ αλείψουν τον Κύριο με αρώματα. Μαζί τους αργότερα θα πήγαινε κι η τρίτη μυροφόρα, η φίλη τους. Το Πνεύμα του Χριστού τις έδεσε όλες με φιλία.

Ποιές ήταν οι γυναίκες αυτές; Τη Μαρία τη Μαγδαληνή την ξέρουμε. Ήταν η Μαρία εκείνη που ο Κύριος τη θεράπευσε, της έβγαλε επτά δαιμόνια από μέσα της. Η Μαρία του Ιωσή κι η Μαρία του Ιακώβου, όπως λένε οι πατέρες, ήταν ένα και το αυτό πρόσωπο. Η Σαλώμη ήταν σύζυγος του Ζεβεδαίου, η μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννη.

Τί μεγάλη διαφορά υπάρχει ανάμεσα στις γυναίκες αυτές και στην Εύα! Αυτές έτρεξαν από αγάπη για να υπακούσουν το νεκρό Κύριο, ενώ η Εύα δεν έκανε υπακοή στον Ζώντα Κύριο! Εκείνες φάνηκαν υπάκουες στο Γολγοθά, στον τόπο του εγκλήματος, της κακίας και της αιματοχυσίας, ενώ η Εύα έκανε παρακοή μέσα στον παράδεισο!

«Και λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου» (Μάρκ. ιστ’ 2). Σ’ αυτό, ότι δηλαδή ήταν η πρώτη μέρα τής εβδομάδας όταν αναστήθηκε ο Κύριος, η επόμενη μέρα του σαββάτου, συμφωνούν όλοι οι ευαγγελιστές. Ο Μάρκος το ξεκαθαρίζει καλύτερα: «και διαγενομένου του σαββάτου…» (Μάρκ. ιστ’ 1), αφού είχε περάσει το σάββατο. Όλοι οι ευαγγελιστές συμφωνούν πως ο Κύριος αναστήθηκε πολύ πρωί την Κυριακή. Συμφωνούν επίσης πως οι γυναίκες πήγαν στον τάφο του Κυρίου πολύ νωρίς το πρωί. Ο Μάρκος στο ευαγγέλιό του φαίνεται πως το γεγονός αυτό το μεταφέρει λίγο αργότερα, γιατί λέει ανατείλαντος του ηλίου.

Είναι πολύ πιθανό οι γυναίκες να πήγαν στον τάφο αρκετές φορές, τόσο από αγάπη για το νεκρό Κύριο, όσο κι από φόβο, μήπως οι εχθροί Του έρθουν και βεβηλώσουν τον τάφο και το ίδιο Του το σώμα. Όπως λέει ο Ιερώνυμος στο σχόλιό του στο κατά Ματθαίον, «πηγαινοέρχονταν με ανυπομονησία, δεν ήθελαν ν’ απομακρυνθούν για πολύ από τον τάφο του Κυρίου». Ίσως εδώ ο Μάρκος να μη μιλάει για τον αισθητό ήλιο αλλά για τον ίδιο τον Κύριο, σύμφωνα με τα λόγια του προφήτη, «και ανατελεί υμίν… ήλιος δικαιοσύνης» (Μαλαχ. Δ΄ 2), αναφερόμενος στο Μεσσία. Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης είχε ήδη αναστηθεί εκ νεκρών την πρωινή ώρα που οι μυροφόρες πήγαν στον τάφο. Όπως ο Ήλιος αυτός έλαμψε πολύ προτού δημιουργηθεί ο αισθητός ήλιος, έτσι και τώρα, στη δεύτερη δημιουργία, στην αναγέννηση του κόσμου, έλαμψε στην ανθρώπινη ιστορία προτού ανατείλει στη γη ο αισθητός ήλιος.

«Και έλεγον πρός εαυτάς· τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;» (Μάρκ. ιστ’ 3). Καθώς οι μυροφόρες γυναίκες ανέβαιναν προς το Γολγοθά, συζητούσαν μεταξύ τους το πρόβλημα αυτό. Ποιός θα κυλίσει τη βαριά πέτρα από τη θύρα του μνημείου; Όλα έδειχναν πως δεν περίμεναν κάτι αναπάντεχο. Τα γυναικεία χέρια δεν ήταν δυνατά για να σπρώξουν τη βαριά πέτρα και να ελευθερώσουν την είσοδο του μνημείου. Κι ο λίθος ήταν μέγας σφόδρα.

Καημένες γυναίκες! Δεν θυμήθηκαν πως το έργο που πήγαιναν με τόσο ζήλο και σπουδή να κάνουν στον τάφο, είχε ήδη συντελεστεί όσο ζούσε ο Κύριος. Στο δείπνο που παρέθεσε στον Κύριο στη Βηθανία ο Σίμων ο λεπρός, κάποια γυναίκα έχυσε στο κεφάλι του Χριστού ένα πολύτιμο μύρο. Ο παντογνώστης Κύριος είπε τότε για τη γυναίκα αυτή: «Βαλούσα γαρ αύτη το μύρον τούτο επί του σώματός μου, προς το ενταφιάσαι με εποίησεν» (Ματθ. κστ’ 12). Προγνώριζε με ακρίβεια ότι το σώμα Του δε θα δεχόταν κανένα άλλο άρωμα στο θάνατό Του. Ίσως διερωτηθείς: Γιατί τότε η πρόνοια του Θεού άφησε τις αφοσιωμένες αυτές γυναίκες ν’ απογοητευτούν τόσο πολύ; Πήγαν ν’ αγοράσουν το πολύτιμο μύρο, ήρθαν φοβισμένες μέσα στη νύχτα στο μνημείο και στο τέλος να μην εκτελέσουν το καθήκον αυτό, που με τόση αγάπη και θυσία είχαν προετοιμάσει; Μήπως όμως η θεία αυτή πρόνοια δεν αποζημίωσε τις προσπάθειές τους μ’ έναν ασύγκριτα πλουσιότερο τρόπο κι αντί να δουν νεκρό τον Κύριο τον είδαν ζωντανό;

«Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος· ην γαρ μέγας σφόδρα, και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, και εξεθαμβήθησαν» (Μάρκ. ιστ’ 4-5). Όταν ο Μωυσής έφτασε με το λαό του στην Ερυθρά Θάλασσα, αντιμετώπισε μια δυσκολία, ένα μεγάλο πρόβλημα. Πώς θα άνοιγε δρόμο στη θάλασσα, εκεί που δεν υπήρχε; Μόλις όμως κραύγασε για βοήθεια στο Θεό η θάλασσα χώρισε στα δύο κι ο δρόμος άνοιξε. Το ίδιο έγινε τώρα με τις Μυροφόρες. Προβληματισμένες πολύ έντονα για το ποιός θα κυλίσει τη μεγάλη πέτρα, κοίταξαν και είδαν «ότι αποκεκύλισται ο λίθος». Η πέτρα είχε μετακινηθεί κι εκείνες μπήκαν αμέσως μέσα στο μνημείο. Μα πού πήγαν οι στρατιώτες που φρουρούσαν τον τάφο; Αυτοί δεν αποτελούσαν μεγαλύτερο εμπόδιο για να μπουν στο μνημείο, από τη βαριά πέτρα; Εκείνη την ώρα οι φρουροί είτε κείτονταν στη γη μισοπεθαμένοι από το φόβο, είτε είχαν δραπετεύσει προς την πόλη για να διηγηθούν με τρεμάμενη φωνή στους ανθρώπους αυτά που από την εποχή του Αδάμ ως τότε δεν είχαν ακούσει ανθρώπινα αυτιά. Δεν υπήρχε κανένας στο μνημείο για να τις εμποδίσει, κανένας και τίποτα στην είσοδο. Υπήρχε κάποιος όμως μέσα στο μνημείο. Κάποιος που το πρόσωπό του ήταν «ως αστραπή και το ένδυμα αυτού λευκόν ωσεί χιών» (Ματθ. κη’ 3). Ήταν ένας νέος άνδρας. Ήταν πραγματικά άγγελος του Θεού. Οι γυναίκες φοβήθηκαν κι έπεσαν με το πρόσωπο στη γη. Είναι φοβερό να βλέπει κανείς τη μορφή ενός ουράνιου αγγελιαφόρου του Θεού, εκείνου που έφερε τις πιο υπερφυσικές και χαρμόσυνες ειδήσεις στη γη, από τότε που ο πεσμένος άνθρωπος άρχισε να περιπλανιέται μακριά από τον παράδεισο. Ο Ματθαίος λέει πως ο άγγελος καθόταν πάνω στην πέτρα που είχε κυλίσει από τη θύρα του μνημείου, ενώ ο Μάρκος πως ο άγγελος ήταν μέσα στο μνημείο. Το γεγονός αυτό όμως δεν έχει καμιά αντίθεση. Ίσως οι γυναίκες είδαν πρώτα τον άγγελο πάνω στην πέτρα κι έπειτα άκουσαν τη φωνή του μέσα στο μνημείο. Ο άγγελος δεν είναι κάτι υλικό και ακίνητο. Μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή και οπουδήποτε. Το γεγονός ότι ο Λουκάς αναφέρει δύο αγγέλους, ενώ ο Ματθαίος κι ο Μάρκος έναν, δεν πρέπει να φέρει σε σύγχυση τους πιστούς. Όταν γεννήθηκε ο Κύριος στη Βηθλεέμ, ένας άγγελος εμφανίστηκε ξαφνικά στους ποιμένες κι εκείνοι «εφοβήθησαν φόβον μέγαν» (Λουκ. β’ 9), Πολύ σύντομα μετά, «εξαίφνης εγένετο συν τω αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων τον Θεόν» (Λουκ. β’ 13). Στην ανάσταση του Κυρίου στο Γολγοθά ίσως παρευρίσκονταν λεγεώνες αγγέλων του Θεού. Γιατί πρέπει να εκπλαγούμε αν οι Μυροφόρες είδαν τη μια φορά έναν άγγελο και την άλλη δύο;

«Ο δε λέγει αυταίς· μη εκθαμβείσθε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον· ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν, αλλ’ υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν εκεί αυτόν όφεσθε, καθώς είπεν υμίν» (Μάρκ. ιστ’ 6-8).

Ο αστραπόμορφος άγγελος του Θεού φροντίζει πρώτα να ηρεμήσει τις γυναίκες από το φόβο και τον τρόμο τους. Ήθελε να τις προετοιμάσει για τα καταπληκτικά νέα της Ανάστασης του Κυρίου. Η πρώτη έκπληξη για τις γυναίκες ήταν όταν είδαν το μνημείο ανοιχτό. Μετά η έκπληξή τους μεταβλήθηκε σε τρόμο όταν, αντί για Εκείνον που γύρευαν, είδαν αυτόν που δεν περίμεναν.

Ο άγγελος είπε στις γυναίκες με σιγουριά: Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον. Γιατί μίλησε έτσι; Για να τις στερήσει από κάθε αμφιβολία και σύγχυση για Εκείνον που είχε αναστηθεί. Ο άγγελος μιλάει πολύ συγκεκριμένα τόσο για τις ίδιες τις γυναίκες όσο και για τις μελλούμενες γενιές. Με την ίδια πρόθεση ο άγγελός τους δείχνει το καινό μνημείο. «Ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν». Αυτό που είπε ο άγγελος ήταν πλεονασμός. Οι γυναίκες είχαν δει οι ίδιες με τα μάτια τους αυτό που τους είπε ο άγγελος. Δε γινόταν το ίδιο όμως με τους λοιπούς ανθρώπους, γι’ αυτούς που επίσης ο Κύριος πέθανε κι αναστήθηκε. «Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε». Ο ουράνιος αγγελιαφόρος πρόφερε με τον πιό απλό τρόπο την συγκλονιστικότερη είδηση που ακούστηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. «Ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε». Για τις αθάνατες χορείες των αγγέλων η συγκλονιστικότερη είδηση ήταν ο θάνατος του Κυρίου, όχι η ανάστασή Του. Για τους ανθρώπους τα πράγματα ήταν αντίθετα.

Μετά απ’ αυτό ο άγγελος είπε στις γυναίκες να μεταφέρουν τη χαρμόσυνη είδηση «στους αποστόλους και τω Πέτρω». Γιατί και τω Πέτρω; Σίγουρα επειδή ο Πέτρος ένιωθε περισσότερο ταραγμένος από τους άλλους μαθητές. Η συνείδησή του πρέπει να τον ενοχλούσε επειδή πρόδωσε τρεις φορές τον Κύριο και στο τέλος έφυγε μακριά Του. Η αφοσίωση του ευαγγελιστή Ιωάννη, που μαζί με τον Πέτρο ήταν οι πιό στενοί μαθητές του Κυρίου, θα πρέπει να έκανε πιό ευαίσθητη τη συνείδηση του Πέτρου. Ο Ιωάννης δεν είχε φύγει. Παρέμεινε κάτω από το σταυρό του σταυρωμένου Κυρίου του. Κοντολογίς, ο Πέτρος πρέπει να ένιωθε προδότης του Κυρίου και θα αισθανόταν άβολα στη συντροφιά των αποστόλων, κυρίως μπροστά στην Παναγία Μητέρα Του. Η πίστη του Πέτρου δεν φάνηκε σταθερή σαν πέτρα. Η διστακτικότητα κι η δειλία του τον έκαναν να νιώθει περιφρονημένος στα ίδια του τα μάτια. Είχε ανάγκη να σταθεί ξανά στα πόδια του, ν’ ανακτήσει την υπόληψή του ως άνθρωπος και ως απόστολος. Ο Κύριος, που αγαπά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, ακριβώς αυτό έκανε τώρα. Αυτός είναι ο λόγος που ο άγγελος έκανε ειδική αναφορά στον Πέτρο.

Γιατί ο άγγελος μίλησε για την εμφάνιση του Κυρίου στη Γαλιλαία κι όχι για τις άλλες εμφανίσεις Του στην Ιερουσαλήμ και στα περίχωρα, που θα γίνονταν νωρίτερα; «Εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν». Γιατί η Γαλιλαία ήταν περισσότερο ειδωλολατρική κι όχι ισραηλιτική περιοχή. Η θέληση του Κυρίου λοιπόν ήταν να εμφανιστεί εκεί για να δείξει στους μαθητές το δρόμο του ευαγγελίου Του, το βασικό χώρο όπου έπρεπε να δραστηριοποιηθούν για να ιδρύσουν την Εκκλησία του Θεού. Κι άλλος ένας λόγος ήταν επειδή στη Γαλιλαία θα ένιωθαν ελεύθεροι, όχι όπως στην Ιερουσαλήμ που ζούσαν με φόβο. Όχι στο σκοτάδι ή στο μεσόφωτο, αλλά στο φως της ημέρας, για να μην πει κανείς πως ο φόβος έχει μεγάλα μάτια, πως οι μαθητές είδαν ζωντανό τον Κύριό τους στην Ιερουσαλήμ πάνω στον πανικό τους και με την πίεση του φόβου τους. Και τελικά ο άγγελος του Θεού μίλησε για την εμφάνιση του Κυρίου στη Γαλιλαία χωρίς ν’ αναφέρει τίποτα για τις εμφανίσεις Του στην Ιερουσαλήμ, για ν’ αφαιρέσει τα όπλα από τα χέρια των απίστων, που διαφορετικά θα ισχυρίζονταν πως οι απόστολοι είχαν δει κάποιο φάντασμα, επειδή περίμεναν με μεγάλη ψυχική αγωνία να τον δουν. Λέει ο Νικηφόρος: «Γιατί ο άγγελος μιλάει ειδικά για την εμφάνισή Του στη Γαλιλαία; Επειδή η εμφάνιση αυτή ήταν η πιο σπουδαία. Εκεί ο Κύριος δεν εμφανίστηκε σε κάποιο σπίτι με κλειδωμένες τις πόρτες, άλλα σ’ ένα βουνό, ορατός από όλους. Οι μαθητές με το που τον είδαν εκεί τον προσκύνησαν. Εκεί παρουσιάστηκε δυναμικά μπροστά τους και τους αποκάλυψε για την εξουσία που του έδωσε ο Πατέρας Του. «Εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (Ματθ. κη’ 18). «Μετά το εγερθήναι με προάξω υμάς εις την Γαλιλαίαν» (Μάρκ. ιδ’ 28), είχε πει ο Κύριος. Ως νικητής, δηλαδή, θα προπορευτώ στον ειδωλολατρικό κόσμο και σεις θα με ακολουθήσετε. Οπουδήποτε κι αν σας οδηγήσει το Πνεύμα για να κηρύξετε, κοιτάξτε Με, θα βρίσκομαι μπροστά σας. Θα προπορεύομαι για να σας ανοίγω το δρόμο.

«Και εξελθούσαι έφυγον από του μνημείου· είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις, και ουδενί ουδέν είπον εκφοβούντο γαρ» (Μάρκ. ιστ’ 8). Οι Μυροφόρες τα είχαν χάσει. Πού βρίσκονταν, στον ουρανό ή στη γη; Με ποιόν μιλούσαν; Τί άκουσαν; Τέτοια πράγματα ούτε στον ύπνο τους δεν τα βλέπουν οι άνθρωποι. Μα αυτό που βλέπουν και ακούν τώρα δεν είναι όνειρο, είναι αληθινό. Απ’ όλα όσα έγιναν, προκύπτει πως ζούσαν μια πραγματικότητα.

Τί ευλογημένος είναι ο φόβος κι ο τρόμος που νιώθει ο άνθρωπος όταν βλέπει ανοιγμένους τους ουρανούς, όταν ακούει μια χαρούμενη φωνή από την αληθινή, αθάνατη και ποθεινή πατρίδα του! Δεν είναι μικρό πράγμα να δεις έναν αθάνατο άγγελο του Θεού, ούτε ν’ ακούσεις μια φωνή που βγαίνει από αθάνατα χείλη. Πιό εύκολα αντέχεις να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τον ορυμαγδό ολόκληρου του φθαρτού σύμπαντος, παρά να δεις το πρόσωπο και ν’ ακούσεις τη φωνή κάποιου αθάνατου όντος που δημιουργήθηκε πριν από το σύμπαν, που το κάλλος του είναι ασύγκριτα ανώτερο από την ανοιξιάτικη αυγή. Όταν ο προφήτης Δανιήλ, ο άνθρωπος του Θεού, άκουσε τη φωνή του αγγέλου, μονολόγησε: «Ουχ υπελείφθη εν εμοί ισχύς, και η δόξα μου μετεστράφη εις διαφθοράν, και ουχ εκράτησα ισχύος… ήμην κατανενυγμένος, και το πρόσωπόν μου επί την γην» (Δανιήλ, ι’ 8,9).

Πώς λοιπόν να μην τις πιάσει φόβος και τρόμος τις αδύναμες γυναίκες; Πώς να μη φύγουν γρήγορα από το μνημείο; Πώς θα μπορούσαν ν’ ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν; Με τί λόγια να πουν αυτά που είδαν; Κύριε, η δόξα Σου είναι ανέκφραστη! Εμείς οι θνητοί άνθρωποι ευκολότερα μπορούμε να την εκφράσουμε με τη σιωπή και τα δάκρυά μας παρά με λόγια.

«Και ουδενί ουδέν είπον εφοβούντο γαρ». Δεν είπαν τίποτα στο δρόμο, σε κανέναν. Δε μίλησαν σε κανέναν από τους εχθρούς του Χριστού, σ’ εκείνους που έχυσαν το αίμα Του, ούτε σ’ ολόκληρη την Ιερουσαλήμ που συμφώνησε μαζί τους. Μίλησαν όμως στους αποστόλους, ούτε τόλμησαν μα ούτε και μπορούσαν να μην τους πουν τα νέα, αφού έτσι τις πρόσταξε ο αθάνατος άγγελος. Πώς μπορούσαν να μην εκτελέσουν την εντολή του Θεού; Είναι σαφές λοιπόν, πως οι γυναίκες μίλησαν σ’ εκείνους που έπρεπε (βλ. Λουκ. κδ’ 10)· και πως δεν είπαν τίποτα σ’ αυτούς που δεν έπρεπε, τους οποίους φοβούνταν.

Έτσι τέλειωσε η επίσκεψη που έκαναν οι Μυροφόρες γυναίκες στο μνημείο του Χριστού το πρωί της Ανάστασης. Τα φτωχά τους μύρα, που σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν για να συντηρήσουν από τη φθορά Εκείνον που τηρεί τους ουρανούς από τον αφανισμό, να μυρώσουν Αυτόν που χαρίζει στους ουρανούς το άρωμά Του, έμειναν στα χέρια τους.

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του. Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!

Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. Δεν έχρισαν το νεκρό Σου σώμα· Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.

Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Αναστάσεως ημέρα», ομιλίες Γ΄, Αθήνα 2011, σ. 64-82)

(Πηγή ηλ. κειμένου: pemptousia.gr)
https://alopsis.gr

Πατερικός: Κυριακή των Μυροφόρων (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς) (paterikos.blogspot.com)

Ο πόλεμος κατά των παιδιών

του Marcello Veneziani

Ομοφοβία, ξενοφοβία, ισλαμοφοβία… Τι θα γινόταν αν η παιδοφοβία ήταν η τρέχουσα έκτακτη ανάγκη; Δεν αντέχουμε άλλο τα παιδιά, τα κακομεταχειριζόμαστε, τα χρησιμοποιούμε και τα κακοποιούμε, καταπατούμε τις πρωταρχικές τους ευαισθησίες, τη παιδική τους φύση και διάθεση. Καλύτερα σκυλιά ή γάτες από το να έχεις παιδιά. Είμαστε στον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην παιδική ηλικία.

Η θλιβερή ιστορία του Bibbiano για παιδιά που αφαιρέθηκαν από τις οικογένειές τους με τη βία και τα ψέματα είναι η κορυφή ενός ανησυχητικού παγόβουνου αλλά και το έμβλημα ενός πολέμου ενάντια στα παιδιά και τη φυσική οικογένεια. Σε άλλα επίπεδα, υπάρχουν καθημερινά κρούσματα βίας και βασανιστηρίων, ακόμη και θανατηφόρων, που γίνονται σε παιδιά σε μικρή ηλικία. Συνήθως τοξικοί γονείς επιτίθενται στα παιδιά τους με απάνθρωπη σκληρότητα, μη ανεκτικοί στην παραμικρή αναταραχή τους.

Την ίδια στιγμή εμφανίζονται τακτικά ιστοσελίδες παιδεραστίας, εμπορία παιδιών και απόπειρες προσέλκυσης τους στο δρόμο.

Εν τω μεταξύ, η βιομηχανία των αμβλώσεων και η καταστολή των ανεπιθύμητων παιδιών συνεχίζονται ακαταμάχητα. Και η κομπίνα της υιοθεσίας, οι μάχες ενάντια στη γονιμότητα, τη μητρότητα και τις φυσικές οικογένειες. Διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικά σχέδια, αλλά όλα πάνε προς μια κατεύθυνση: μοριακός πόλεμος κατά των παιδιών. Το Εθνικό Έργο κατά της Μητρότητας και της Παιδικής Ηλικίας είναι πλέον πλήρως λειτουργικό, σε πλήρη εξέλιξη.

Το παιδί θεωρείται ο εισβολέας, το εμπόδιο στη ζωή και την ελευθερία μας ή απλώς ένα ταχυδρομικό δέμα που πρέπει να επιστραφεί, ένα υλικό που πρέπει να απορριφθεί, όπως τά τοξικά απόβλητα, ή αντικείμενο κατανάλωσης, σεξουαλικής διεξόδου, διαστροφής ή ένα θύμα θυσίας στο οποίο θα αποφορτίσουμε τη ζωή, τη δουλειά και τον κόσμο που δεν μας αρέσει. Αλλά όταν συνδυάζετε την εκκωφαντική εκστρατεία ενάντια στη φυσική και  παραδοσιακή οικογένεια, την προκατάληψη ότι κάποιος μεγαλώνει καλύτερα καταρρίπτοντας γονικές φιγούρες και αποκηρύσσοντας φυσικούς πατέρες και μητέρες συν τον επεμβατικό έλεγχο της δημόσιας δομής στις οικογένειες, τό αποτέλεσμα είναι αυτό.

Αυτό που μένει από την κακή ιστορία του Bibbiano, πέρα ​​από τις ποινικές και αστικές ευθύνες των πρωταγωνιστών, είναι η απόρριψη της οικογένειας. Δεν θεωρείται πλέον η εστία αλλά η έξαρση όλων των κοινωνικών μολύνσεων, από τον σεξισμό στον ρατσισμό, από την οικογενειοκρατία μέχρι την ομοφοβία. Το να απομακρύνεις λοιπόν τα παιδιά από τη φυσική οικογένεια είναι πρόοδος, είναι χειραφέτηση. Καλύτεροι θετοί γονείς, ίσως ομοφυλόφιλοι ή lgbt, καλύτερες δημόσιες εγκαταστάσεις, τα πανάκριβα ανάδοχα σπίτια, παρά το φυσικό κρεβάτι στο οποίο γεννήθηκαν.

Σε όλα αυτά προστίθεται το υπόβαθρο της κατάστασης, η πτώση του ποσοστού γεννήσεων, η απουσία ενός μέλλοντος των κοινωνιών μας εμποτισμένο με το παρόν, ο εγωισμός των γονιών, τα αιώνια παιδιά που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τη ζωή και την ευχαρίστηση στον κυρίαρχο εγωκεντρισμό των παιδιών που ανταγωνίζονται με τις ιδιοτροπίες των μεγάλων και απαιτούν αποποιήσεις. Η μόνη συμβατή μορφή γέννησης είναι αυτή της νοικιασμένης μήτρας. Οτιδήποτε άλλο παρά τεκνοποίηση σύμφωνα με τη φύση. Τα μόνα παιδιά στα οποία εξακολουθεί να ασκείται ανθρωπιστική τρυφερότητα είναι μετανάστες. Τα παιδιά που παραμένουν στην Αφρική στην πιο μαύρη δυστυχία έχουν πολύ λιγότερο ενδιαφέρον. Μακριά από το βίντεο, μακριά από την καρδιά.

Παιδιά που υποβλήθηκαν σε πλύση εγκεφάλου και πωλήθηκαν στο όνομα της παιδικής ηλικίας με καθοδήγηση κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων, παιδιά που βιάστηκαν στο όνομα της σεξουαλικής ευχαρίστησης, ακόμη και άρρωστα παιδιά που εξαφανίστηκαν στο όνομα της ευγονικής ή της dolce vita των γονιών τους.

Και τα παιδιά που απαγορεύονται σε χώρους διακοπών και διασκέδασης. Ένα μοδάτο μέρος είναι εξ ορισμού απαγορευμένο σε παιδιά, καροτσάκια, παραδοσιακές οικογένειες με τα παλιόπαιδα. Γίνονται δεκτοί μόλις και μετά βίας ηλικιωμένοι, αρκεί να είναι ισχυροί, πλούσιοι ή μεταμφιεσμένοι σε νέους. Αλλά όχι απολύτως παιδιά, γιατί είναι εξ ορισμού προλετάριοι, δεν είναι ψηφοφόροι, πόσο μάλλον εκλεγμένοι, και δεν είναι ενεργοί καταναλωτές ναρκωτικών, σεξ, ταξιδιών, κατανάλωσης, αλλά μόνο παθητικά θύματα. Οι λίγοι επιζώντες της παιδικής σφαίρας αντιμετωπίζονται με κίτρινα γάντια, υπερσιτισμένα, καλοντυμένα και τεχνολογικά εξοπλισμένα, έστω και ελάχιστα μορφωμένα στην πραγματική ζωή και τούς καλούς τρόπους. Είναι προστατευόμενα είδη, τεχνολογικά προηγμένα, εξοπλισμένα με μηχανήματα, εξοπλισμένα με κάθε άνεση, εκτός από τους γονείς και τη γύρω κοινότητα.

Φυσικά, είναι καλύτερο να ζεις σε μια κοινωνία χωρίς παιδιά γεμάτη φοβίες, όπως η δική μας, παρά σε μια κοινωνία όπου τα παιδιά πεθαίνουν από την πείνα ή στέλνονται να πεθάνουν στον πόλεμο. Καλύτερα να ζεις σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, όπου βλέπεις παιδιά περιορισμένα στις μάνδρες της βλακείας, άθλια ή πολυτελή, παρά σε χώρες όπου χρησιμοποιούνται ως αρνιά θυσίας, σφάζονται ή στέλνονται να πεθάνουν στο όνομα του Αλλάχ. Στις ισλαμικές χώρες έχω δει το αίμα και τον πόνο των παιδιών να μεταφέρονται στο μικρό τελετουργικό σφαγείο, για περιτομή των γυναικών ή πιο συχνά για περιτομή. Τα έχω δει τυλιγμένα στο αίμα,  εν μέσω δακρύων. Και σκέφτηκα το γαλήνιο τελετουργικό των χριστιανικών μας βαπτίσεων, των πρώτων κοινωνιών και των επιβεβαιώσεων, όπου το καλύτερο ήταν λίγο νερό στο πρόσωπο του φασκιωμένου πλάσματος ή το τελετουργικό χτύπημα για να γίνουν στρατιώτες του Χριστού. Αλλά για την κυρίαρχη κατήχηση, το κύριο κακό που πρέπει να αφαιρεθεί είναι η θρησκεία μας με τα σύμβολα και τις ιεροτελεστίες της. Για αυτόν τον λόγο, τα παιδιά μας προτιμούν να αρνούνται ακόμη και την κούνια και τα κάλαντα των Χριστουγέννων, που θεωρούνται σημάδια ξενοφοβίας…

Εν ολίγοις, σε διαφορετικά επίπεδα βρισκόμαστε σε πόλεμο με την παιδική ηλικία. Τα παιδιά θεωρούνται εχθροί της ανθρωπότητας επειδή σπρώχνουν πίσω στο παρελθόν, επιβαρύνουν το παρόν και σφετερίζονται το μέλλον. Και αντ' αυτού θα πρέπει να ανοίξουμε ξανά τα οικογενειακά σύνορα και να καλωσορίσουμε τα παιδιά, να τους δώσουμε άσυλο. Ποτέ δεν ήταν πιο κατάλληλη λέξη για έναν πληθυσμό μικρών λαθραίων προσφύγων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να ζήσουν μεταμφιεσμένοι επειδή ήταν ανεπιθύμητοι. Από αυτούς θα είναι η βασιλεία των ουρανών. Αλλά στη γη μας λείπουν εκείνοι που είναι πρόθυμοι να τους υποδεχθούν σύμφωνα με τη φύση και την ανθρωπιά.

La guerra contro i bambini - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΣΑΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ. 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΙΕΞΑΓΕΙ Η ΝΕΚΡΗ ΜΑΣ ΣΑΡΚΑ.

Αμεθυστος

Ο παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στο χρόνο

του Marcello Veneziani

Ο χρόνος είναι απατεώνας και κύριος. Απατεώνας για όσα κλέβει, κύριος για αυτά που δίνει πίσω. Σκοτώνει, γερνά, φθείρεται, καταστρέφει αλλά μερικές φορές δίνει, επισκευάζει, αποκαθιστά, συνέρχεται. Ο χρόνος, ο μεγάλος γλύπτης, για τη Marguerite Yourcenar. Ο χρόνος μακρύς στην πλήξη, σύντομος στη χαρά…

Για να σκεφτούμε τον χρόνο, δεν είναι πλέον ο χρόνος των φιλοσόφων, των καλλιτεχνών, των ποιητών και των συγγραφέων, δηλαδή, δεν είναι πλέον καιρός να αναφερθούμε – απλώς για να σταματήσουμε στον αιώνα από τον οποίο ερχόμαστε – στις διαισθήσεις του Henri Bergson, στά μαλακά ρολόγια του Σαλβαδόρ Νταλί, στα ποιήματα του Χόρχε Μπόρχες και στον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ. Ούτε είναι καιρός να επιστρέψουμε στους αρχαίους, να ανακαλύψουμε ξανά τον Παρμενίδη που τον θεωρεί απατηλό. Ο χρόνος είναι η κινητή εικόνα του αιώνιου του Πλάτωνα και μετά του Πλωτίνου και του Αγίου Αυγουστίνου, μέχρι τον Σπινόζα. Σήμερα, στην εποχή της τεχνοεπιστημοσύνης, ο μόνος τρόπος να σκεφτείς τον χρόνο είναι να βασιστείς στους φυσικούς και την επιστημονική έρευνα.

Υπάρχει πλέον ένα ντε φάκτο ομοιοκατάληκτο ζευγάρι, που αναδύει εξαιρετικά επιτυχημένα κοσμοφυσικά best-seller: το tandem Rovelli-Tonelli. Αφού ο Carlo Rovelli ασχολήθηκε με το χρόνο, είναι τώρα η σειρά του Guido Tonelli να αφιερώσει ένα ενδιαφέρον δοκίμιο στον Time με τον υπότιτλο Το όνειρο της δολοφονίας του Χρόνου (εκδ. Feltrinelli). Ένα δοκίμιο που κυριαρχεί στα βιβλιοπωλεία, όπως το προκάτοχό του, Genesis (η Γένεση).

Οι φυσικοί επιτρέπεται να προσφέρουν μια επιστημονική αφήγηση του χρόνου και να τη γεμίζουν πλούσια με αποσπάσματα από τη φιλοσοφία και την τέχνη, την ποίηση και τη λογοτεχνία. Και πάνω από όλα τη μυθολογία. Η γέφυρα μεταξύ μύθου και επιστήμης, παρακάμπτοντας τις όχθες της πίστης και της ιστορίας, είναι περίεργη. Υπάρχουν και αυτές, αλλά είναι περιθωριακές και πάντα «σωστές» (αν δεν υπάρχει ναζισμός δεν είναι ιστορία, ακόμα κι αν το βιβλίο ασχολείται με τα τελευταία δισεκατομμύρια χρόνια του σύμπαντος). Σημειώνω παρεμπιπτόντως ότι στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του Tonelli γίνεται ένας αδελφοκτόνος πόλεμος με τον Rovelli, ο οποίος ορίζεται ως ο «δολοφόνος του χρόνου», ένοχος επειδή ανήκει στην αίρεση των φυσικών που θεωρούν τον χρόνο ψευδαίσθηση, δεν υπάρχει και η φυσική δέν τόν χρειάζεται.

Το ταξίδι που κάνει ο Tonelli είναι συναρπαστικό και διδακτικό. Μας δίνει οράματα και πληροφορίες και κάνει ακόμα και εμάς τους λαϊκούς να καταλαβαίνουμε τουλάχιστον την κρούστα της φυσικής διερεύνησης (έρευνας) του χρόνου. Αλλά στο τέλος, ξέρουμε γι' αυτό όσα ξέραμε και στην αρχή, δεν δίνει απαντήσεις, ούτε καν τίς προαναφερθείσες δολοφονίες τού χρόνου,  ακόμα κι αν προσπαθεί να μετατρέψει την ήττα σε νίκη γιατί χαίρεται με αμφιβολίες και αβεβαιότητες, «συναρπαστικά προνόμια της δουλειάς μας». Ίσως, αλλά από την επιστήμη  περιμένουμε, δεν θα πω την αληθινή πραγματικότητα του κόσμου, αλλά τουλάχιστον μια προσέγγιση της αλήθειας, μια γόνιμη ανακάλυψη. Ο χρόνος παραμένει μυστήριο: αν το άπειρο είναι πολύ μεγάλο για εμάς τους ανθρώπους, δεν φταίει η επιστήμη. Είναι το όριο μας, δεν είμαστε θεοί.

Σε αυτό το σημείο, αν πρέπει να παίξουμε με υποθέσεις, να φουσκώσουμε με αμφιβολίες, δεν είναι πιο όμορφο να διαβάζουμε τόν χρόνο με άλλους, πιο συναρπαστικούς φακούς, που τουλάχιστον μας δίνουν την τολμηρή ομορφιά της σκέψης, της τέχνης, τού δημιουργικού θαυμασμού; Ας μαζέψουμε λοιπόν τους φιλοσόφους, τους καλλιτέχνες, τους ποιητές, τους συγγραφείς και ας βουτήξουμε στη μυθολογία, χωρίς φυσικούς διαμεσολαβητές και χωρίς να περιφρονούμε τις βιβλικές ιστορίες και τις μεγάλες μεταφυσικές αφηγήσεις για την ίδρυση του κόσμου. Τουλάχιστον κάνουν αυτές τις αμφιβολίες ονειρεμένες, μας δίνουν μεγαλειώδη οράματα και γνώσεις που μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορία, την ανθρωπολογία, το ιερό, το ταξίδι του ανθρώπου.

Έτσι, θέλοντας να βγούμε σε εξωτερικούς χώρους, έξω από τα ερευνητικά εργαστήρια, μπορούμε να πούμε όχι τι έχουμε βρει για τον χρόνο, αλλά τι ψάχνουμε. Προσπαθούμε να αποφύγουμε το κλουβί του χρόνου, τον ντετερμινισμό, τη μοιραία παραβολή ανάμεσα στο είναι και το τίποτα. Απορρίπτουμε τον αδυσώπητο χρόνο, το βέλος που πηγαίνει μόνο προς μια κατεύθυνση, τόν γραμμικό και προοδευτικό, μηχανικό χρόνο. Και αναζητούμε απαντήσεις προς διάφορες κατευθύνσεις: η πιο λογική είναι να σχετικοποιήσουμε τον χρόνο, να καταλάβουμε ότι η ένταση δεν συμπίπτει με τη διάρκεια, θα έλεγε ο Bergson. Ή η φιλοδοξία να εξουδετερώσουμε τον χρόνο, να μας κάνει αδιαπέραστους στο πέρασμα του χρόνου ή να πιστέψουμε ότι μπορούμε ακόμη και να τον αναστείλουμε, όπως διηγήθηκε ο Μπόρχες. Ή πάλι, θεωρώντας τον χρόνο μια απατηλή πρόσοψη. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν τελειώνει στο χρόνο, αν μη τι άλλο, εμφανίζεται και εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Μέχρι να αγγίξουμε τη σκέψη ότι όλα είναι αιώνια, σύμφωνα με τη θεωρία του Εμανουέλε Σεβερίνο. Ή μπορεί κανείς να επιστρέψει στο κυκλικό δόγμα των παραδοσιακών πολιτισμών και των παραδοσιακών στοχαστών. Ή στήν αιώνια επιστροφή του Ζαρατούστρα, που φανερώνει την καμπυλότητα του χρόνου.

Και να καρυκεύσω τη σκέψη τής παράκαμψης με την ομορφιά των αναμνήσεων, τη ζωντανή δύναμη της μνήμης, το γλυκόπικρο τραγούδι της νοσταλγίας, που καταπραΰνουν τις πληγές του χρόνου, κατευνάζουν την πορεία του, λυγίζουν την τροχιά του και μας δίνουν πίσω τη μαγεία του παρελθόντος.

Ο Tonelli μας υπενθυμίζει ότι ο χρόνος δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον χώρο, είναι αλληλένδετοι, όπως διαισθάθηκε ο Ernst Junger στο Al muro del tempo (Στον τοίχο του χρόνου). Και αφού μας οδήγησε στο τρενάκι  του τρόμου στο σύμπαν, τρομοκρατώντας μας με ιλιγγιώδεις αριθμούς και δισεκατομμύρια χρόνια, τεράστιες καταστροφές, το σύμπαν που γίνεται κρύο, σκοτεινό και φαντασμαγορικό, μας ανοίγει αδιανόητα παραθυράκια. Μας λέει, για παράδειγμα, ότι ανάμεσα σε τόσες εφήμερες ζωές, υπάρχουν και οι αιώνιες, παρούσες από την αρχή του κόσμου. Είναι τα ηλεκτρόνια και τα πρωτόνια. Κάποτε τους έλεγαν θεούς. Βρίσκω παρήγορο το ότι υπάρχουν αιώνιες οντότητες, όσο άφατες κι αν είναι, και με παρηγορεί να περιγράφω τους τέλειους μηχανισμούς του σύμπαντος, που ποτέ δεν φθείρονται, δεν σαπίζουν ποτέ. Προτείνουν μια έξυπνη τάξη, όχι ένα χάος.

Ο φυσικός μας προειδοποιεί ότι η πορεία του χρόνου δεν μπορεί να αντιστραφεί, δεν μπορεί να παγώσει σαν να ήμασταν φωτόνια ή στο κέντρο μιας μαύρης τρύπας, ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί απατηλή. Το παρελθόν δεν επιστρέφει, ωστόσο – λέει ο Tonelli – η αρχική κατάσταση μπορεί να αποκατασταθεί, οι συνθήκες του να αναδημιουργηθούν με μια «χρονική αντανάκλαση». Δεν υπάρχει επιστροφή παρά στην Αρχή. Δεν είμαστε εντελώς στο έλεος του χρόνου. Ο χρόνος έχει φύγει από τους μεντεσέδες του, είπε ο Σαίξπηρ : το θέμα είναι να τον επαναφέρεις.

La guerra mondiale contro il tempo - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ή ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΑΡΧΗ Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙΝΑ ΠΟΙΕΙ ΠΑΝΤΑ.

κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (✞ 3 Ιανουαρίου 1911)

Να παύσει η συστηματική περιφρόνησης της θρησκείας εκ μέρους των πολιτικών ανδρών, επιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων και άλλων. Να συμμορφωθεί η ανωτέρα τάξις με τα έθιμα της χώρας. Να γίνει προστάτης των πατρίων και όχι διώκτρια. Να ασπασθεί και να εγκολπωθεί τις Εθνικές παραδόσεις. Να μην περιφρονεί ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι Ελληνικόν. Να μην νοθεύονται τα οικογενειακά και θρησκευτικά έθιμα. Να μη μιμώμεθα πότε τους παπιστάς, πότε τους προτεστάντας, να μην χάσκωμεν προς τα ξένα, να τιμώμεν τα πάτρια, ως πότε θα είμεθα αχαρακτήριστοι Γραικύλοι;

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ;

Όταν είσαι επίσκοπος και αντί να μιλήσεις για τον Χριστό μιλάς για φονταμενταλισμό, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Καρπασίας Χριστοφόρος και Ηγούμενος Σιμωνόπετρας Ελισσαίος στο «Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών»!

Τόσες αρρώστιες υπάρχουνε σήμερα, πνευματικές αρρώστιες, ηθικές αρρώστιες, αλλά ο επίσκοπος Καρπασίας της Εκκλησίας της Κύπρου θεωρεί ότι μόνο μία αρρώστια είναι τόσο σημαντική που αξίζει να αναφερθεί στο νεοταξικό ετήσιο παρτάκι του «οικονομικού φόρουμ των Δελφών»: ο φονταμενταλισμός! Μόνο και μόνο ο τίτλος της ομιλίας πρόδιδε προς τα πού θα κατευθυνθεί ο ομιλητής πριν καν ανοίξει το στόμα του: «Ο Φονταμενταλισμός στην νέα πραγματικότητα».

Ποιά είναι αυτή η «νέα πραγματικότητα»; Την γνωρίζει ο επίσκοπος Καρπασίας; Είναι έτσι φτιαγμένη η πρόταση αυτή, όπου το δεύτερο σκέλος ορίζει το πρώτο, η «νέα πραγματικότητα» δηλαδή ορίζει τί είναι «φονταμενταλισμός» και τί δεν είναι. Κι ας είναι αυτή η «νέα πραγματικότητα» υπό κατασκευή. Κι ας χτίζεται δηλαδή αυτήν την στιγμή δια της βίας και της άνωθεν επιβολής δίχως την δική μας συγκατάθεση. Και έρχεται ο επίσκοπος αυτός, που ντροπιάζει το αξίωμα που του έχει δώσει η Εκκλησία, να διευκολύνει αυτήν την διαδικασία περιγράφοντας στην ουσία ως «φονταμενταλισμό» οτιδήποτε αντιτάσσεται σε αυτήν την «νέα πραγματικότητα».

Ιδού τα μαργαριτάρια του Καρπασίας Χριστοφόρου υπέρ της εγκατάστασης της «νέας πραγματικότητας» [Cyprus Times]

«…ο φονταμενταλισμός καλλιεργεί την τυπολατρεία και την προσκόλληση και εξάρτηση από ιδέες, τύπους, αντιλήψεις με αποτέλεσμα να ιδεολογικοποιεί τη ζωή».

«...στην προσπάθεια προστασίας και υπεράσπισης της ιδεολογίας αναπτύσσει τον φανατισμό και τη χρήση βίας, στο όνομα του Θεού, της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού», αναφέροντας ότι «αυτό το πλαίσιο δημιουργείται μία εμπαθής συμπεριφορά και καταργείται κάθε έννοια ελευθερίας και έκφρασης».

«…απαγορεύεται ο διάλογος ενώ κυριαρχεί η αυθαιρεσία, επιβάλλεται η απομόνωση και απολυτοποίηση του οικείου χώρου έναντι των άλλων».

«…για την προστασία του χώρου καλλιεργείται η ξενοφοβία, το αίσθημα της απειλής και της ανασφάλειας»

«…ο φόβος για την κυριαρχία του νεωτερισμού, της παγκοσμιοποίησης, του κακού και των αντίχριστων δυνάμεων βρίσκονται παντού»

«…ο άνθρωπος ζει συνεχώς κάτω από μία πνευματική τρομοκρατία και αρνείται κάθε διαφορετικό, καλλιεργεί την προσωπολατρία και τη μισαλλοδοξία».

[ο φονταμενταλισμός, φανατισμός] «…απειλεί την ψυχή του καθενός μας, με κοινωνικές καταστροφικές προεκτάσεις» [καθώς] «…ριζώνει το άγχος, την ανασφάλεια, τη φοβία και την αλαζονεία»

«…ο φανατικός έχει συχνά την ψύχωση της συνωμοσίας».

«…μία μορφή άκρατης και απελπισμένης αλαζονείας, οδηγεί στην πεποίθηση και πίστη ότι είναι ο μόνος που κατέχει και μένει στην αλήθεια την οποία απολυτοποιεί»

«…ο φανατικός είναι συχνά μία αβέβαια ύπαρξη, ανήσυχη, αποδιοργανωμένη, που υπάρχει χάρη στην ατομική ή ομαδική προσκόλληση στην αλήθειά του»

«…ο φονταμενταλισμός είναι μία πνευματική και ψυχοπαθολογική αρρώστια, η οποία χρήζει άμεσης θεραπείας».

Υποθέτουμε ότι όταν τα ΜΜΕ τρομοκρατούσαν τον κόσμο με συνωμοσίες για να πάει να τρυπηθεί με τα δηλητήρια, ο Καρπασίας ήταν από τους πρώτους που βγήκε να διαλύσει τα νέφη του ψεύδους και να προσφέρει αντίδοτο στο άγχος, την ανασφάλεια και την φοβία που προκαλούσε η μιντιακή παραπληροφόρηση στον κόσμο. Σωστά; Ή μήπως σε αυτήν την περίπτωση ο κόσμος που είχε δεύτερες σκέψεις για τα πειραματικά σκευάσματα ήτανε ψυχοπαθής και έχρηζε άμεσης θεραπείας;

Το ερώτημα όμως είναι ένα και βασικό: Επειδή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θέλει αποκλειστικότητες και όχι χλιαρότητες, να μας απαντήσει ο Καρπασίας Χριστοφόρος αν σε αυτήν την «νέα πραγματικότητα» επιτρέπεται να μιλάει κανείς για την Μόνη Αλήθεια, την Μόνη Ζωή και Μόνη Οδό τον Ιησού Χριστό, ή μήπως θα χαρακτηρισθεί «κολλημένος», «εξαρτημένος», «ανελεύθερος», «απόλυτος», «τυπολάτρης», «αυθαίρετος», «μισαλλόδοξος», «φανατικός», «φονταμενταλιστής», «αλαζόνας», «προσωπολάτρης», «ανασφαλής», «ξενοφοβικός», «πνευματικός τρομοκράτης», «εμπαθής», «αγχώδης», «πνευματοψυχοπαθολογικά άρρωστος;», «συνωμοσιολόγος»;… -Όλες λέξεις που χρησιμοποίησε ο «επί-σκοπόν» Καρπασίας για να περιγράψει τον…. φονταμενταλισμό!

Εν τω μεταξύ, δίπλα στον Καρπασίας Χριστοφόρο εικονίζεται ο Ηγούμενος της Σιμωνόπετρας Ελισσαίος. Μοναχός του Αγίου Όρους στο «Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών»! Είπατε κάτι; Δεν γνωρίζουμε ποίο ήταν το θέμα της δικής του ομιλίας στη νεοταξική μάζωξη. Ίσως είχε να κάνει με τις κερδοφόρες επιχειρήσεις στο Άγιον Όρος ή με την αναγνώριση σχισματικο-αιρετικών ψευδοεκκλησιών!

Το καράβι τούτο βούλιαξε. Σύντομα θα περάσει κάποιος να περισυλλέξει τα….. πτώματα.

---

ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Ο ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ; ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΗΔΗ Ο ΙΟΥΔΑΣ ΑΛΛΑ ΑΠΕΤΥΧΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ. ΣΕΙΡΑ ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ .