Ενώ ο ανεκδιήγητος Στουρνάρας διασύρεται ακόμα και στο Μέγκα, το ΔΝΤ (ξανα)ομολογεί: Κάναμε λάθος!

Το λάθος του στις προβλέψεις για την Ελλάδα παραδέχεται για δεύτερη φορά το ΔΝΤ. Πιο συγκεκριμένα, απαντώντας την Πέμπτη σε σχετική ερώτηση, ο εκπρόσωπος του Ταμείου, Τζέρι Ράις, «ομολόγησε» ότι η έκθεση Μπλανσάρ, που κάνει λόγο για λάθος στο πρόγραμμα λιτότητας της χώρας μας, ισχύει.
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου ότι «στις 3 Ιανουαρίου, ο Ολιβιέ Μπλανσάρ εξέδωσε έκθεση με τον Ντάνιελ Λι και, σύμφωνα με πολλά μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, αυτό που έγραψε είναι ένα καταπληκτικό mea culpa» και ότι «η εφημερίδα
Washington Post υποστήριξε ότι κορυφαίος οικονομολόγος του ΔΝΤ αναγνώρισε ότι το Ταμείο τίναξε στον αέρα τις προβλέψεις του για την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες, επειδή δεν κατανόησαν πλήρως πως οι προσπάθειες λιτότητας της κυβέρνησης θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την οικονομική ανάπτυξη. Μπορείτε να μας πείτε τη θέση του ΔΝΤ, επειδή ο κ. Μπλανσάρ είναι ο κορυφαίος οικονομολόγος εδώ στο ΔΝΤ;», ο κ. Ράις απάντησε στο δημοσιογράφο ως εξής: «Έχετε δίκιο».
Τόνισε δε, ότι τόσο ο κ. Μπλανσάρ όσο και η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, έχουν μιλήσει εκτενώς γι’ αυτό το θέμα.
«Πρέπει να πάμε πίσω το 2010, που όλοι ήταν πολύ αισιόδοξοι στις προβλέψεις τους για την ανάκαμψη της Ελλάδας, αλλά δεν είχαν συνυπολογίσει την επίπτωση των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής στη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας και την πολιτική κρίση που επηρέασε την κατάσταση στην Ελλάδα και καθυστέρησε την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών» υπογράμμισε.
Ο κ. Ράις πρόσθεσε ότι «όταν έγιναν φανερές οι συνθήκες και ήταν διαφορετικές, εμείς κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής είναι μόνο μια συνιστώσα για το πως αναλύεται σε κάθε χώρα».
«Είναι πολύ υγιές πράγμα που το ΔΝΤ και ο Ολιβιέ Μπλανσάρ ήταν απολύτως διαφανείς για το πώς έγινε αυτό, για το συνολικό πλαίσιο, κι αυτή είναι η βάση που θέλουμε να προχωρήσουμε. Επομένως, ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής έχει προσαρμοστεί σε συνεχή βάση από το 2010» συμπλήρωσε.
Προαναγγέλοντας δε, την επιστροφή κλιμακίου της Τρόικας στην Αθήνα στα τέλη Φεβρουαρίου, ο κ. Ράις σημείωσε ότι οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ θα παραμείνουν στην Αθήνα μέχρι τα μέσα Μαρτίου, για να εξετάσουν την πρόοδο όσον αφορά στην εφαρμογή των μέτρων και των διαρθρωτικών αλλαγών, λέγοντας παράλληλα ότι οι ελληνικές αρχές είναι δεσμευμένες για την υλοποίησή τους.
olympia

Η συνείδηση σε κρίση και ο πειρασμός της τεχνολογίας (5)

Συνέχεια απο : Τετάρτη, 30 Ιανουαρίου 2013

Heller als tausend Sonnen
Λαμπρότερο από χίλιους ήλιους
του Robert Jungk
Scherz & Goverts Verlag, 1956

Κεφάλαιο 17^ο : Η συνείδηση σε κρίση και ο πειρασμός της τεχνολογίας

VII

Στις αρχές του 1950, φαίνεται πως η ίδια η φύση πρόβαλε μια πιο αποτελεσματική αντίσταση στα σχέδια του Edward Teller για την κατασκευή της «Super», παρά μερικοί ερευνητές, που στην αρχή διαμαρτυρήθηκαν αλλά στο τέλος συνεργάστηκαν. Αμέσως μετά την γνωστοποίηση της διαταγής από τον Λευκό Οίκο, το θεωρητικό τμήμα άρχισε τους υπολογισμούς για την βόμβα. Δυο ομάδες ρίχτηκαν στην λύση του προβλήματος. Η πρώτη χρησιμοποιούσε την πρώτη μεγάλη υπολογιστική μηχανή, τον ENIAC. Αυτός ο υπολογιστής ήταν κατασκευασμένος βάση των σχεδίων του von Neumann, και τον χρησιμοποιούσαν στο πεδίο βολής πυροβολικού στο Aberdeen, με σκοπό τον υπολογισμό των βαλλιστικών τροχιών και άλλων παρόμοιων πραγμάτων. Την δεύτερη ομάδα αποτελούσαν δυο άνδρες: οι Ulam και Everett. Αυτοί είχαν στην διάθεση τους μια συνηθισμένη υπολογιστική μηχανή, όπως αυτή που χρησιμοποιήθηκε για την πρώτη ατομική βόμβα.

Η επεξεργασία ενός προβλήματος από δυο ομάδες, οι οποίες συνέκριναν τα αποτελέσματα τους, είχε καθιερωθεί στο Los Alamos, και ήταν ένα είδος διανοητικού αθλήματος. Ο Rolf Landshoff, που καταγόταν από το Βερολίνο, και ανήκε στην ομάδα του Teller από τον καιρό του πολέμου, θυμάται αυτόν τον «αγώνα δρόμου»: «ήταν μια συνάντηση στο γραφείο του Teller, όπου συμμετείχαν ο Fermi, ο von Neumann και ο Feynman, και εγώ, γιατί η δουλειά μου ήταν να κάνω λεπτομερειακούς υπολογισμούς βάσει των σχεδίων που θα συζητούσαμε. Κάθε δυο λεπτά, ο Fermi ή ο Teller, έκαναν ένα γρήγορο υπολογισμό, και μετά άρχιζαν με τις λεπτομέρειες. Ο Feynman με την υπολογιστική μηχανή, ο Fermi με τον μικρό του λογιστικό κανόνα που είχε πάντα μαζί του, και ο von Neumann με το κεφάλι του. Το κεφάλι ερχόταν συνήθως πρώτο στον στόχο, και ήταν αξιοσημείωτο το πόσο κοντά η μια στην άλλη ήταν οι τρεις απαντήσεις».

Στην περίπτωση των υπολογισμών για την «Super», φαινόταν πως αυτό που ανέλαβε ο Ulam, ήταν πολύ δύσκολο. Πίστευαν ότι θα τελείωνε τους υπολογισμούς μέρες ή βδομάδες μετά τον ENIAC. Αλλά αυτοί οι «τεχνητοί εγκέφαλοι» μιλούσαν ως γνωστό μια δική τους γλώσσα, στην οποία έπρεπε να μεταφρασθούν όλα τα προβλήματα τα οποία τους ετίθεντο. Αυτή η «μετάφραση» είναι πολύ σπάνια αλάνθαστη. Η μηχανή το «παρατηρεί» αυτό. Δίνει ανόητες «απαντήσεις», η ακριβής μελέτη των οποίων δείχνει που έγινε το λάθος στην μετάφραση.

Όλη αυτή η διαδικασία απαιτούσε χρόνο, και ο Ulam είχε στη διάθεση του περισσότερο χρόνο για υπολογισμούς. Προτού η ομάδα του ENIAC λύσει το πρόβλημα με τα λάθη και θέσει εκ νέου την ερώτηση στο ηλεκτρονικό μαντείο, ο Ulam είχε ήδη φτάσει στον στόχο, με μερικές τολμηρές συντμήσεις, και παρουσίασε τα αποτελέσματα του. Αν ίσχυαν, ήταν καταστροφικά για τα σχέδια του Teller. Βάσει των αποτελεσμάτων αυτών υπήρχαν δυο εκδοχές: είτε η κατασκευή της βόμβας υδρογόνου ήταν αδύνατη έτσι όπως την σχεδίασαν, είτε απαιτούσε μια τέτοια ποσότητα τριτίου (ισότοπο του υδρογόνου) ώστε το κόστος θα ήταν υπερβολικά μεγάλο.

Ο Teller αντέδρασε σαν ανατολίτης δεσπότης. Δεν μπόρεσε βέβαια να αποκεφαλίσει τον αγγελιαφόρο του κακού μηνύματος, αλλά τον έριξε σε δυσμένεια. Όταν ήρθαν τα αποτελέσματα του ENIAC, τα οποία φαίνονταν ελπιδοφόρα, ίσως στον καχύποπτο Teller να δημιουργήθηκε η υποψία ότι ο Ulam τον εξαπάτησε. Στο Los Alamos δούλευαν διάφοροι τύποι, μόνο και μόνο γιατί πίστευαν ότι θα αποδειχθεί αδύνατη η κατασκευή της «Super». Τα επόμενα αποτελέσματα όμως της μεγάλης μηχανής από το Aberdeen, επιβεβαίωσαν ολοκληρωτικά τον Πολωνό μαθηματικό.

Σύμφωνα με τα λόγια του Teller, ήταν με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο, ότι όλη η μέχρι εκείνη την στιγμή δουλειά βασίστηκε σε «φαντασίες». Έπρεπε να αρχίσουν εκ νέου! Ήταν οι αρχικές μετρήσεις, στις οποίες είχαν βασιστεί οι υπολογισμοί, εσφαλμένες; Αυτό μπορούσε να επιβεβαιωθεί μόνο με ένα πείραμα. Το πείραμα αυτό όμως έπρεπε να διεξαχθεί με πολύ πιο ακριβείς παρατηρήσεις, σε σχέση με αυτά των προηγούμενων ατομικών δοκιμών. Απαιτούνταν όργανα πρωτοφανούς ταχύτητας και ακρίβειας. Κάμερες που έπαιρναν χιλιάδες εικόνες το δευτερόλεπτο. Όργανα που μετέδιδαν στο αρχηγείο το σήμα αυτού που «έζησαν», πριν καταστραφούν από την έκρηξη. Αναρίθμητα τεχνητά όργανα, «μάτια», «αυτιά» και «μύτες», ανώτερα από τα ανθρώπινα αισθητήρια, είχαν την αποστολή να στέλνουν δεδομένα στα εργαστήρια που είχαν ανεγερθεί στη Νότια Θάλασσα, στο Atoll Eniwetok. Από αυτά τα δεδομένα, οι θεωρητικοί μπορούσαν να διαπιστώσουν εάν τα πειράματα βρίσκονται σε ένα νέο δρόμο, που θα τους οδηγούσε στην επιτυχία.

Η δοκιμή, για την οποία προετοιμάζονταν ο Teller και οι συνεργάτες του, από το 1950 μέχρι τα μέσα Μαΐου του 1951, έφερε την κωδική ονομασία «Greenhouse». Αυτοί όμως που την προετοίμαζαν την ονόμαζαν πιο συχνά (και από μια άποψη ήταν πιο κατάλληλο όνομα) «Icebox»(καταψύκτης), γιατί το «όργανο», που υφίστατο την έκρηξη, έπρεπε να διατηρείται κατεψυγμένο, διότι το τρίτιο μόνο σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες βρισκόταν στην σωστή για την έκρηξη κατάσταση. Αργότερα έδωσαν σε αυτήν την πιο ακριβή και απλόχερη από όλες τις «Super»-δοκιμές, το όνομα «Super fluous» (περιττή). Αν και η συγκομιδή ήταν πλούσια, τα δεδομένα δεν προσέφεραν κάτι ουσιαστικό στην λύση της κρίσης γύρω από την «Super».

Πριν λάβει χώρα η δοκιμή, ο Stan Ulam, ο ίδιος άνθρωπος που οι υπολογισμοί του έδειχναν ότι το σχέδιο ήταν ανέφικτο, είχε πάρει ένα νέο δρόμο. Την ιδέα του, που τον οδήγησε σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, την ανέφερε στον Teller, ο οποίος στο μεταξύ του είχε ζητήσει συγγνώμη για την αμφιβολία που είχε εναντίον του. Ο Teller στην αρχή δεν συμφωνούσε με την ιδέα, αργότερα την ακολούθησε. Την συζήτησε κατ’ αρχάς με τον Frederic de Hoffman. Ο Hoffman διηγείται: «ήταν βράδυ. Στην αρχή δεν πήρα πολύ στα σοβαρά το πράγμα. Ο Edward έχει πάρα πολλές ιδέες. Δεν μπορείς να πάρεις καθεμιά στα σοβαρά. Όταν όμως το επόμενο πρωί επέμεινε στην ιδέα, άρχισα να ασχολούμαι με το θέμα. Προσπάθησα να επιβεβαιώσω την σκέψη με μια υπολογιστική μηχανή. Ο υπολογισμός έβγαινε!»

Έτσι από ένα ερέθισμα που έδωσε ο Ulam, προέκυψε εκείνη η «τρομερή ιδέα», η οποία κατέστησε δυνατή την κατασκευή της αμερικάνικης «Super». Ο Teller ανακοίνωσε την «ιδέα του», για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1951, παρουσία μεγάλου αριθμού εμπειρογνωμόνων, οι οποίοι είχαν έρθει στο «Institute of Advanced Study», για να συζητήσουν εκτενώς πάνω στο «θερμοπυρηνικό ερώτημα».

Το πόσο πολύ είχε αλλάξει το πνευματικό «κλίμα» (σε σύγκριση με το τι επικρατούσε τον Οκτώβριο του 1949, όταν η πλειονότητα των παρόντων στην συνάντηση απέρριπτε την κατασκευή της βόμβας υδρογόνου, λόγω πολιτικών και ηθικών κριτηρίων), φαίνεται ξεκάθαρα από την μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα, Gordon Dean, που ήταν τότε προϊστάμενος της AEC:

«Κατά την συνάντηση αυτή στο Princeton, στις 19 Ιουνίου 1951, μου φαίνεται πως ήταν παρόντες όλοι που είχαν να πουν κάτι για το θέμα. Ο Norris Bradbury, διευθυντής του εργαστηρίου του Los Alamos, μαζί με ένα δυο βοηθούς. Πιστεύω πως και ο πολύ δραστήριος στο Η-πρόγραμμα Dr. Nordheim από το Los Alamos ήταν εκεί. Ο Johnny von Neumann από το Princeton, ένας από τους καλύτερους στον κόσμο σε θέματα όπλων, ο Dr. Teller, ο Dr. Bethe, ο Dr. Fermi, ο Johnny Wheeler και όλοι οι κορυφαίοι από κάθε εργαστήριο βρίσκονταν στο τραπέζι. Για δυο μέρες συζητούσαμε το θέμα.

Στη συνάντηση αυτή προέκυψε κάτι που ο Edward Teller είχε στο κεφάλι του: ήταν ένας εντελώς νέος δρόμος προσέγγισης του θερμοπυρηνικού όπλου... Με ευχαρίστηση θα το περιέγραφα, αλλά πρέπει να μείνει μυστικό. Στην αρχή ήταν μια θεωρία. Έκαναν σχέδια στον πίνακα. Οι Dr. Bethe, Dr. Fermi και Dr. Teller συμμετείχαν με την μεγαλύτερη ένταση. Ο Oppy ήταν επίσης πολύ ενεργός... Θυμάμαι ότι έφυγα από την συνάντηση με την εντύπωση πως ο καθένας, χωρίς εξαίρεση, ήταν γεμάτος ενθουσιασμό, γιατί τώρα είχαμε κάτι θετικό... Οι αντιπαλότητες ήταν παρελθόν. Για πρώτη φορά υπήρχε πραγματικός ενθουσιασμός για το πρόγραμμα. Οι συζητήσεις είχαν ικανοποιητική κατάληξη, και ήμαστε σε θέση να φτιάξουμε το Gadget (μηχάνημα-παιχνίδι) εντός ενός έτους... Ο Oppenheimer προΐστατο της συνάντησης, έλαβε ενεργά μέρος και έφυγε ενθουσιασμένος. Θυμάμαι πως μίλησα αργότερα μαζί του, και ήταν, θα μπορούσα να πω, όλος χαρά, επειδή είχαμε στα χέρια μας κάτι που φαινόταν πως θα λειτουργούσε...»

Αυτό δεν ακούγεται σαν να έχουμε να κάνουμε με άνδρες, οι οποίοι μετά από σκληρό εσωτερικό αγώνα, με δυσκολία κατέληξαν στο «και όμως...». Πως εξηγείται αυτός ο μακάβριος ενθουσιασμός, που εξαφάνισε όλες τις προηγούμενες αμφιβολίες και αντιστάσεις εναντίον του «Super»-τέρατος; Για το θέμα αυτό εκφράστηκε ο Oppenheimer, με ένα τρόπο, που μας δίνει τουλάχιστο μια ένδειξη, περί του ερωτήματος, γιατί οι σημερινοί επιστήμονες, παρά τις όποιες αμφιβολίες, «πέφτουν» εν όψη της επιτυχίας της αναζητούμενης λύσης (και ας έχει καταστροφικά αποτελέσματα).

Ανατρέχοντας (αφού η βόμβα υδρογόνου είχε δοκιμαστεί με επιτυχία) στην άρνηση για την βόμβα υδρογόνου, από πλευράς της «General Advisory Committee» το 1949, ο Oppenheimer είπε (το 1951) : «Δε θεωρώ πως έχει νόημα να κάνουμε υποθέσεις, για το ποια θα ήταν η στάση μας τότε, εάν κατείχαμε τότε την τεχνολογία που προέκυψε αργότερα. Η γνώμη μου για τα πράγματα αυτά είναι η εξής: όταν δει κανείς κάτι που του φαίνεται technically sweet (τεχνολογικά γλυκύ), τότε καταπιάνεται με αυτό, και τα ερωτήματα, για την χρήση και τις συνέπειες έρχονται μετά την επιτυχία της κατασκευής. Έτσι ήταν και με την ατομική βόμβα. Δεν πιστεύω ότι κάποιος είχε προβάλει αντίρρηση για την κατασκευή της. Όταν πια είχε κατασκευαστεί, έγιναν διάφορες συζητήσεις, για το τι να την κάνουν. Πιστεύω πως αν το 1949 γνωρίζαμε τα δεδομένα του 1951, τότε η αναφορά μας (του 1949) θα είχε τον ίδιο τόνο όπως τώρα...»

Στο σημείο αυτό δεν ακούμε πια τίποτα για την περίφημη ηθική αμφιβολία της «αναφοράς» του «General Advisory Committee». Εκούσια ή ακούσια, ο Oppenheimer ξεγυμνώνει το επικίνδυνο ελατήριο του μοντέρνου ερευνητή. Η αξιοσημείωτη εξομολόγηση του ίσως να εξηγεί επιτέλους, γιατί ο Φάουστ του 20ου αιώνα παρασύρεται για να υπογράψει συμφωνία με τον διάβολο.

Ότι είναι «τεχνολογικά γλυκύ» είναι για τον ερευνητή ακαταμάχητο.

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος

Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

«Οι φυλές είναι φαινόμενο της αθεΐας, όχι επιλογή του Χριστιανού»

Εισαγωγή ΚΟ: Το παραπάνω το διάβασα σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε σε κάποιο προτεσταντικό θεολογικό blog. Εκεί διάβασα επίσης, ότι «μακριά από την εκκλησία κουβαλάμε παντού τις φυλετικές μας διακρίσεις και είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε μόνο μέλη της δικής μας φυλής, κάτι που επιβεβαιώνει και ενδυναμώνει τις διαχωριστικές γραμμές».

Ώστε φαινόμενο της αθεΐας η φυλή; Μήπως και η συγγένεια; Μήπως και η οικογένεια; Ή μήπως και το φύλο;;; Και οι φυλετικές διακρίσεις (εννοώντας με αυτό ότι η ανθρωπότητα διακρίνεται σε φυλές) είναι κάποιου είδους «βάρος» που κουβαλάμε και το οποίο, κατά τον (την) αρθογράφο, πηγαίνοντας στην εκκλησία το αφήνουμε και… ησυχάζουμε.

Παρόμοιες «θεολογικές»απόψεις βρίσκονται και αλλού και ίσως τις δούμε και τις ακούσουμε πιο καθαρά στο προσεχές μέλλον.

Είναι γνωστό ότι οι οραματιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων επιζητούν διακαώς, στο όνομα της παγκοσμιοποιήσεως, την διάλυση των εθνικών κρατών, την δημιουργία μίας «παγκόσμιας (δια)κυβέρνησης» και την οικοδόμηση «πολυφυλετικών /πολυπολιτισμικών» κοινωνιών. Ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της Δύσης, πρέπει πάση θυσία να απογυμνωθεί από κάθε πολιτιστική αξία, να αποσυνδεθεί από την εθνική του εστία, την ιστορία του, την γλώσσα του, την πίστη του και τον πολιτισμό του. Να ξεχάσει με λίγα λόγια την ταυτότητά του ή μάλλον να την «σβήσει» μέσα στον χυλό της παγκοσμιοποίησης. Και όπως είχε πει ο μακαριστός Χριστόδουλος: «Για να ολοκληρωθεί η παγκοσμιοποίηση πρέπει να φύγουν όσοι σηκώνουν τη Σημαία».

Τα τελευταία χρόνια προκειμένου να προετοιμαστούν καλύτερα οι μάζες των ανθρώπων για την παγκόσμια κυβέρνηση (και τον παγκόσμιο κυβερνήτη) και καθώς η θρησκεία συνεχίζει να παίζει ένα σημαντικότατο ρόλο στις ανθρώπινες κοινωνίες, παρατηρείται να χρησιμοποιείται έντεχνα και ο χώρος της θρησκείας,στην προσπάθεια να εμπεδώσει ο σύγχρονος άνθρωπος ότι αποτελεί τον πολίτη ενός«παγκόσμιο χωριού», οπότε πρέπει να περιμένει «παγκόσμιες λύσεις».

Κύριο όχημα αυτής της ιδέας είναι οι διάφορες οικουμενιστικές κινήσεις (διαθρησκευτικά συνέδρια, συμπροσευχές κλπ) που συνοψίζονται στο ‘δόγμα’ ότι «οι θρησκείες δεν πρέπει να λειτουργούν διχαστικά», αφού στο κάτω κάτω «όλοι είμαστε παιδιά ενός Θεού», άρα οι όποιες διαφορές πρέπει να παραμεριστούν, χάριν της «ενότητας», της «αγάπης» και της «ειρήνης».

Επειδή όμως οι κινήσεις αυτές συνήθως γίνονται μεταξύ υψηλοβάθμιων και σε κλίμα ολίγον ‘privé’, έχουν ελάχιστη απήχηση στην πλειοψηφία των πιστών. Μια θεολογία όμως που θα ενοχοποιεί την αγάπη για το έθνος και την φυλή ως «δείγματα πτώσης» και κατόπιν θα στιγματίζει το ίδιο το έθνος και την φυλή ως «φαινόμενα αθεΐας», ίσως καταφέρει περισσότερα.

Κάτω από αυτό το πρίσμα ο ΚΟ παρουσιάζει το παρακάτω μεγάλο άρθρο (σε 2 κομμάτια) ως έναν αντί-λογο στην προσπάθεια πειθαναγκασμού του χριστιανού να αποβάλλει την ταυτότητά του ως κάτι «κακό» και να «αγκαλιάσει»την πολυπολιτισμικότητα ως κάτι «καλό». Κάποια σημεία μπορεί να φαντάζουν «ξένα» στον Έλληνα αναγνώστη, αλλά νομίζω ότι το άρθρο, γενικότερα, αξίζει.
Είναι του David Opperman από την αμερικάνικη ιστοσελίδα ‘Faith and Heritage’ που υπερασπίζεται την παραδοσιακή δυτική χριστιανική κουλτούρα.

Μια βιβλική υπεράσπιση του Εθνοτικού Εθνικισμού

A Biblical Defense of Ethno-Nationalism

Ο όρος ‘Ethno-Nationalism’ μεταφράζεται "εθνοτικός εθνικισμός" ή "εθνοτικο-εθνικισμός" και αναφέρεται σε εθνοτικά ομοιογενείς πολιτείες

Ο Εθνοτικός εθνικισμός είναι ένα σύστημα πεποιθήσεων που επιβεβαιώνει μια παραδοσιακή χριστιανική κατανόηση για την οικογένεια, τη φυλή και το έθνος. Ο εθνοτικός εθνικισμός υποστηρίζει ότι τα έθνη ορίζονται και έχουν τις ρίζες τους σε μια κοινή κληρονομικότητα, και ότι τα θεμέλια του έθνους βασίζονται στην κοινή καταγωγή, γλώσσα, πολιτισμό, θρησκεία, και παραδόσεις.

Ποιοι είναι οι κύριοι παράγοντες που συνδέουν ένα έθνος; Είναι η κοινή καταγωγή ή οι κοινές ιδέες; Κατά μία έννοια, ο εθνοτικός εθνικισμός είναι περιττός. Είναι προφανές ότι η αγγλική λέξη ‘nation’ (έθνος) παραδοσιακά ορίζεται από τη γέννηση, όχι μόνο ως προς τα γεωγραφικά ή τα πολιτικά σύνορα. Η λέξη ‘έθνος’στην αγγλική γλώσσα σχετίζεται με την γέννηση, που σημαίνει τη γέννηση, από μια νεο-γενέθλια πλευρά. Τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε τη γέννηση (nativity) του Χριστού. Είστε ένας ντόπιος (native) από τη γενέθλια γη σας. Αλλά αν αυτό είναι αλήθεια, γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για εθνο-εθνικισμό, δεδομένου ότι είναι περιττό; Γιατί δεν υπερασπιζόμαστε απλώς την έννοια του εθνικισμού; Ο λόγος είναι ότι στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει την υπεροχή της έννοιας του «προτασιακού έθνους» (‘proposition nation’). Ένα έθνος - πρόταση υποτίθεται ότι είναι μια ομάδα ανθρώπων που ενώνονται κάτω από μια κοινή ιδεολογία και όχι λόγω κοινής κληρονομικότητας, αλλά όπως θα δούμε, το έθνος πρόταση είναι μια αντίφαση.

(Το ‘propositionnation’, που είναι μία νεοσυντηρητική επινόηση, μπορεί να μεταφραστεί ως πολυπολιτιστικό Έθνος-Ιδέα, αντί του εθνικού κράτους. Σημαίνει ότι όλοι μπορούν να γίνουν μέλη αυτού του έθνους, αρκεί να πιστεύουν σε μία «ιδέα» π.χ. «δημοκρατία», «αμερικάνικο όνειρο» κλπ, σε αντίθεση με τα έθνη που έχουν κοινούς δεσμούς ιστορίας, κουλτούρας, αίματος κλπ.)

Το ερώτημα που ως ορθόδοξοι Χριστιανοί (δεν εννοεί κατά το δόγμα) πρέπει να ρωτήσουμε είναι, πώς η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο έθνος; Τι είδους έθνος προωθεί η Αγία Γραφή; Μήπως η Αγία Γραφή υποστηρίζει ένα πιο παραδοσιακό ορισμό του έθνους; Ή μήπως η Αγία Γραφή προωθεί την ιδέα ενός «προτασιακού έθνους», την πρόταση (ως ιδέα, σύμφωνα με τα παραπάνω) να έχει κάποιος χριστιανική πίστη; Στόχος μου είναι να αποδείξω ότι η Αγία Γραφή, στην πραγματικότητα προωθεί την παραδοσιακή έννοια του έθνους ως μια συνάθροιση ανθρώπων που μοιράζονται μια κοινή καταγωγή.

Η σημασία και η χρήση της λέξης Έθνους στην Αγία Γραφή

Η Αγία Γραφή είναι γραμμένη σε δύο γλώσσες: τα Εβραϊκά και τα Ελληνικά. Η βιβλική λέξη που χρησιμοποιείται στην Ελληνική Καινή Διαθήκη και τη μετάφραση των Εβδομήκοντα της Παλαιάς Διαθήκης είναι η λέξη έθνος (‘ethnos’). Αυτή η λέξη σχετίζεται με την αγγλική λέξη ‘ethnicity’ (εθνικότητα) και δηλώνει εκείνους που έχουν κοινή καταγωγή. Ο ορισμός αυτός είναι επίσης σύμφωνος με το πώς η λέξη ‘έθνος’ χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή.Τα έθνη αναφέρονται για πρώτη φορά στον πίνακα των Εθνών στη Γένεση κεφάλαιο 10. Ο πίνακας των Εθνών κατατάσσει τους ανθρώπους που κατάγονται από το Νώε μετά τον βιβλικό κατακλυσμό. Όλα αυτά τα έθνη αναφέρονται με βάση την κληρονομικότητα, όπως τα κλαδιά από ένα δέντρο που έχει το Νώε για κορμό του. Τα έθνη απαριθμούνται ως επέκταση των οικογενειών, και η χρήση της λέξης έθνος είναι συνεπής σε ολόκληρη την Αγία Γραφή. Μετά από μια σειρά από γενιές που πέρασαν μετά τον Κατακλυσμό, ένας άνδρας με το όνομα Νεβρώδ προσπάθησε να χτίσει μια αυτοκρατορία. Η βασιλεία του ονομαζόταν Βαβέλ και ο ίδιος ένωσε πολλές διαφορετικές ομάδες ανθρώπων κάτω από την χαρισματική ηγεσία του. Οι άνθρωποι υπό την εξουσία του Νεβρώδ έθεσαν ως στόχο τους να χτίσουν μια πόλη και έναν πύργο ως ένα μνημείο για τη δέσμευσή τους για «πολιτική ενότητα». Ο Θεός λαμβάνει γνώση αυτής της συμφωνίας και διακηρύσσει ότι αυτό θα φέρει ως αποτέλεσμα το κακό να γίνει ανεξέλεγκτο. Ο Θεός αποφασίζει να συγχύσει τις γλώσσες των κατασκευαστών της Βαβέλ, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην μπορούν πλέον να παραμείνουν ενωμένοι σε ένα πολιτικό σώμα. Αυτό είναι ένα ισχυρό βιβλικό απόσπασμα που αποδεικνύει ότι τα εθνικά σύνορα και οι διαιρέσεις είναι ανάλογες με τη φυσική τάξη που ο Θεός έχει διατάξει.

Ορισμένοι μπορεί να ισχυριστούν ότι η διαίρεση των εθνών ήταν μόνο μια παροδική λύση σε ένα πρόβλημα που υπήρχε αρκετούς αιώνες πριν, και ότι εν Χριστώ επουλώνονται αυτοί οι διαχωρισμοί. Οι άνθρωποι που έχουν αυτή την άποψη θεωρούν συνήθως τα εθνικά σύνορα ή τις εθνικές διαιρέσεις ως ένα πρόβλημα που τελικά θα λυθεί. Ο εθνο-εθνικιστές διαφωνούν με αυτή την άποψη της τελεολογίας ή του σκοπού της φυλής και των φυλετικών διακρίσεων. Οι εθνο-εθνικιστές υποστηρίζουν ότι ο Θεός είχε πρόθεση να δημιουργήσει ξεχωριστές φυλές, έθνη, γένη, οικογένειες από την αρχή, και ότι τελικά όλοι οι άνθρωποι θα είναι ενωμένοι κάτω από τον Χριστό. Καθώς οι φυλετικές διακρίσεις υπάρχουν στον Ουρανό (δηλ. τα έθνη είναι διακριτά), είναι σαφές ότι ήταν πρόθεση του Θεού να υπάρχουν διακρίσεις των φυλών για τη δική Του δόξα. Δεν υπάρχει κάτι στην Αγία Γραφή που να δείχνει ότι το να διακρίνονται οι φυλές ή το να υπάρχει φυλετική ταυτότητα είναι μια παροδική λύση σε ένα προσωρινό πρόβλημα. Αντ’ αυτού οι διακρίσεις αυτές αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας μας, που θα διαρκέσει για πάντα. Καθώς διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν ξεχωριστές εθνότητες στον Ουρανό και ότι υπάρχουν πολλά "έθνη σωζωμένων" (Αποκάλυψη 21:24: «..και τα έθνη των σωζομένων εν τω φωτί αυτής περιπατήσουσιν..») είναι σαφές ότι η φυλή έχει πράγματι εγγενή σημασία.

Φυλετική υπερηφάνεια, Αφοσίωση, και Ευθύνη

Κάτι που αποτελεί κοινό πιστεύω των λευκών χριστιανών σήμερα,είναι να πιστεύουν ότι οποιοδήποτε είδος φυλετικής υπερηφάνειας είναι εγγενώς λάθος ή κακό. Πολλοί χριστιανοί εκφράζουν την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να επιδεικνύουμε καμία άλλη ταυτότητα παρά μόνο την εν Χριστώ ταυτότητά μας.Υπάρχει κάποιου είδους αλήθεια σε αυτό. Ο Απόστολος Παύλος θεωρούσε ό, τι τα πάντα λογαριάζονται «σκύβαλα» σε σύγκριση με το «έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου», συμπεριλαμβανομένης και της δικής του καταγωγής! Είναι εξαιρετικά σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Παύλος κάνει μια σύγκριση με υπερβολή.Ο Παύλος λέει ότι σε σύγκριση με τη δικαιοσύνη του Χριστού, όλα αυτά που έχουμε και όλα αυτά που είμαστε είναι άχρηστα! Είναι επίσης σημαντικό να επισημάνουμε ότι ο Παύλος συγκρίνει τη δική του δικαιοσύνη με την δικαιοσύνη του Χριστού.Υπό αυτή την έννοια τίποτα δικό μας δεν έχει σημασία για τη σωτηρία. Σωθήκαμε μόνο εξ αιτίας του ελέους του Χριστού. Ακόμα και ο Χριστός απαιτεί η πιστότητά μας σε Αυτόν να υπερβαίνει την πιστότητά μας στις οικογένειές μας και στους (στις)συζύγους μας! Θα ήταν σοβαρό λάθος, ωστόσο, να συμπεράνουμε ότι χαρακτηριστικά όπως η καταγωγή ή ακόμα και ο γάμος είναι χωρίς νόημα!

Πράγματι, ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος ο οποίος είπε αυτά τα λόγια προς τους Φιλιππησίους, είπε επίσης, ότι ήταν «πρόθυμος να είναι γίνει ανάθεμα (κατάρα) από τον Χριστό» για τους «αδελφούς του, τους συγγενείς του κατά σάρκα» (Ρωμ. 9:3 : «..ευχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου των συγγενών μου κατά σάρκα..»). Το «συγγενής κατά τη σάρκα» έχει την έννοια της «κοινής φυλής». Αυτή είναι μια σαφής και χωρίς ντροπή έκφραση φυλετικής υπερηφάνειας και αφοσίωσης. Ο Παύλος εκφράζει απερίφραστα την αλληλεγγύη του με το λαό του, με τους δικούς του ανθρώπους,ακόμη και αν αυτοί είναι άπιστοι και του έχουν δημιουργήσει πολλά προβλήματα (σημειώστε ότι όταν ο Απ. Παύλος - αλλά και ο απ. Πέτρος ή ο πρωτομάρτυρας Στέφανος - απευθύνονταν σε Ισραηλίτες τους έλεγε «Άνδρες αδελφοί», χαρακτηρισμό που δεν χρησιμοποιούσε σε άλλους, π.χ στην Αθήνα είπε «Άνδρες Αθηναίοι»). Η δέσμευση του Παύλου για το ιεραποστολικό του έργο σε μη-Ισραηλίτες με κανένα τρόπο δεν έρχεται σε αντίθεση με τη έμφυτη αγάπη του για τον λαό του. Αν ήταν σωστό να εκφράζει ο Παύλος τέτοια δέσμευση για το καλό της φυλής του, γιατί θεωρείται λάθος για τους λευκούς ανθρώπους να εκφράζουν την ίδια δέσμευση; Οι λευκοί άνθρωποι συνήθως αποφεύγουν να εκφράζουν αλληλεγγύη μεταξύ τους, ακόμη και όταν είναι σαφές ότι δεν εκφράζεται κάποια εχθρότητα προς τους ανθρώπους από διαφορετικές φυλές. Αυτό το συναίσθημα της αγάπης και στοργής για τους δικούς μας ανθρώπους κανείς πρέπει όχι μόνο να εκδηλώνει με θερμά συναισθήματα, αλλά επίσης θα πρέπει να εκδηλώνεται προς τα έξω με δράσεις και ευθύνες.

Σήμερα, πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν στις οικογενειακές ευθύνες ή υποχρεώσεις. Αυτό είναι μεγάλο λάθος! Ο Απόστολος Παύλος λέει στον μαθητή του τον Τιμόθεο ότι «εάν (ένας χριστιανός) δεν προνοεί για τους δικούς του, και ειδικότερα για τους οικείους του, αυτός αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο!». Είναι προφανές ότι ως "δικούς" μας κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορεί να είναι ερμηνευθεί υπό την έννοια αυτού που θα ονομάζαμε σήμερα φυλή. Οι «δικοί» μας σε αυτόν τον στίχο αναφέρονται στην οικογένεια υπό στενή ή υπό ευρεία έννοια. Αυτό που ο Παύλος διδάσκει εδώ είναι ότι οι άνθρωποι έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις που ακτινοβολούν προς τα έξω.Οι ευθύνες μας για την ανθρωπότητα στο σύνολό της είναι εξαιρετικά μικρές σε σχέση με την ευθύνη που έχουμε για την άμεση οικογένειά μας. Αυτό αποδεικνύει και πάλι ότι η οικογένεια, η φυλή, το έθνος, έχουν νόημα στο παράδειγμα της κοινωνίας που δείχνει η Βίβλος.

Συνεχίζεται...

Εκκλησία και Αριστερά

Η Αριστερά, δέν πρέπει να ξεχνά, πώς είναι πολιτική δύναμις. Ούτε η Εκκλησία πρέπει να ξεχνά πώς δέν είναι. Σαν πολιτική δύναμις η Αριστερά όμως, στο καταστατικό της περιέχει την φροντίδα και την μέριμνα για ολόκληρο το φάσμα του χρόνου των άλλων. Στην προκειμένη των Ελλήνων. Όχι των Γερμανών. Ούτε γενικώς ολοκλήρου της ανθρωπότητος.

Πολιτικός είναι αυτός που λέει εμείς. Που αφιερώνεται στους άλλους. Που ορκίζεται να θυσιάσει το Εγώ του για το καλό των άλλων. Είναι ένας στρατιώτης της Ειρήνης.

Η Εκκλησία είναι, εκ συστάσεως, ο χώρος ο οποίος διδάσκει την αυτοπροσφορά και την θυσία. Αυτό σημαίνει κοινώς αγάπη. Σημαίνει και πολλά άλλα. Αλλά κοινώς σημαίνει την απόφαση μου να υπερβώ τον εγωκεντρισμό, για το κοινό καλό ή για τον αδελφό.

Όταν η Αριστερά λοιπόν βάλλει εναντίον της Εκκλησίας, τί λέει; Ότι σας κοροϊδεύω κύριοι: Υπηρετώ τον εαυτό μου. Την δόξα μου. Τα συμφέροντα μου, τις ιδεολογίες μου. Την μικροψυχία μου. Δέν είμαι πολιτική δύναμις αλλά παραμάζωμα ανθρώπων που φτάνουν στην εξουσία με το ψέμα. Μεριμνώντας για το ίδιον συμφέρον.

Όταν η Εκκλησία βρίσκει κοινά σημεία με την Αριστερά τί λέει; Χάσαμε το τραίνο. Είμαστε όλοι μας αυτοαναφερόμενοι. Διδάσκουμε την πλάνη. Είμαστε πιό επιτήδειοι απο σας τους ψεύτες. Είμαστε κρυμμένοι ψεύτες. Η Εκκλησία είναι ο πιό εύκολος δρόμος για την καταξίωση, κατάντησε ο δρόμος της κενοδοξίας. 
Και οι αληθινοί Ορθόδοξοι τί λένε;; Ο Σαράντης λέει ότι είναι φίλος με τον Ιερώνυμο, τον κατανοώ. Τον συμπαθώ! Και γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι συμπάθειες του; Απο τους πιό επιτήδειους αυτοαναφερόμενους της σύγχρονης Εκκλησίας.

Και ο Ζήσης; Το παίζει ακόμη πραγματικός Χριστιανός! Αφου βρίσκει, όπως βρίσκει και ο Ιερώνυμος, ο Βαρθολομαίος, ο Ζηζιούλας.

Ας καταλάβουμε επιτέλους, πώς για να υπάρξουν προδότες πρέπει να υπάρχουν πατριώτες.

Ο Κούρος γνωρίζουμε όλοι μας τι σημαίνει! Ο Κουράκης τί;;

Αμέθυστος

Δείτε επίσης το σχόλιο στην ανάρτηση:
Χρυσόστομος Σταμούλης, “Ο διάλογος δεν είναι αμαρτία”

Οι τραπεζίτες παχαίνουν όταν... πεινούν οι άλλοι!

Εξω φρενών με τους τραπεζίτες ήταν η μετριοπαθέστατη κεντροαριστερή εφημερίδα του Λονδίνου «Ιντιπέντεντ» και το έδειχνε από την πρώτη της κιόλας σελίδα. Στο στόχαστρο της εφημερίδας βρέθηκε η αμερικανική επενδυτική τράπεζα Goldman Sachs.

«Η Goldman παχαίνει με την παγκόσμια πείνα» ήταν ο ευρηματικός τίτλος. «Οι τραπεζίτες της Goldman πλουτίζουν στοιχηματίζοντας στις τιμές των τροφίμων καθώς εκατομμύρια λιμοκτονούν», ήταν ο πιο επεξηγηματικός τίτλος της στη δεύτερη σελίδα. Σε διάστημα ελάχιστων ημερών υπήρξαν τρεις ειδήσεις γύρω από την Goldman Sachs με ιδιαίτερη σημασία, τόσο ουσιαστική όσο και συμβολική, οι οποίες συμπύκνωναν τους δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους στους οποίους ζει αφενός η ανθρωπότητα και αφετέρου το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Η πρώτη είδηση ήταν ότι η Goldman Sachs κέρδισε στη διάρκεια του 2012 περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια παίζοντας ανενδοίαστα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τις τιμές θεμελιωδών για τη διατροφή των ανθρώπων τροφίμων όπως το σιτάρι, αλλά και το ρύζι και το καλαμπόκι που καταναλώνονται κυρίως από δισεκατομμύρια κατοίκους των φτωχότερων χωρών του πλανήτη. Δεν είναι βέβαια μόνο η τραπεζική κερδοσκοπία υπεύθυνη για την παρατηρούμενη διαρκή αύξηση της τιμής των τροφίμων.

Σίγουρα όμως επιδεινώνει την κατάσταση και μάλιστα δραματικά σε ορισμένα προϊόντα, αν φυσικές αιτίες (ξηρασίες, πλημμύρες, παγετός κ.λπ.) έχουν πλήξει σοβαρά την παραγωγή τους. Στην κορυφή π.χ. των τροφίμων επί των οποίων θα κερδοσκοπεί το 2013 η Goldman Sachs βρίσκεται το καλαμπόκι, καθώς η χειρότερη ξηρασία στην ιστορία των ΗΠΑ καταβαράθρωσε τα αποθέματα καλαμποκιού στο χαμηλότερο επίπεδο από το... 1974, στο χαμηλότερο σημείο μιας τεσσαρακονταετίας!

Η ουσία είναι ότι ο συνδυασμός αυξημένης ζήτησης, τραπεζικής κερδοσκοπίας και παραγόμενων ποσοτήτων έχει οδηγήσει από το 2005 μέχρι σήμερα στο να έχει αυξηθεί σε αποπληθωρισμένες τιμές η τιμή του ρυζιού κατά 102%, η τιμή του σιταριού κατά 115% και η τιμή του καλαμποκιού κατά 204%. Αυτές οι αυξήσεις οδηγούν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα, σε πραγματικό λιμό και πολλούς από αυτούς σε λιμοκτονία. Τα κολοσσιαία ποσά που διακινούν οι επενδυτικές τράπεζες μπορούν να προκαλέσουν πολύ ισχυρές διακυμάνσεις στις τιμές των τροφίμων. Υπολογίζεται, όπως γράφει ο «Ιντιπέντεντ», ότι μόνο π.χ. η Goldman Sachs έχει συνολικά παίξει όλα αυτά τα χρόνια που ασχολείται με την κερδοσκοπία τροφίμων το ασύλληπτο ποσό των... 200 δισεκατομμυρίων (!) δολαρίων.

Η δεύτερη είδηση που αφορούσε την Goldman Sachs ήταν η ανακοίνωση των αποδοχών (μισθοί συν διάφορα μπόνους) των υπαλλήλων της. Η τράπεζα έχει 32.400 υπαλλήλους σε όλο τον κόσμο. Αποφάσισε να δώσει για μισθούς και έκτακτες αμοιβές τους το ποσό των 13 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μια απλή διαίρεση βγάζει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα: Κατά μέσο όρο -υπογραμμίζουμε, κατά μέσο όρο- ο κάθε υπάλληλος της Goldman Sachs θα πάρει ως αμοιβή για ολόκληρο το 2012 το ποσό των... 400.000 δολαρίων! Εννοείται φυσικά ότι δεν παίρνουν όλοι ούτε τον ίδιο μισθό ούτε τα ίδια μπόνους. Ο επικεφαλής των υποκαταστημάτων της Goldman Sachs στο Λονδίνο, για παράδειγμα, ονόματι Μάικλ Σέργουντ τα πήγε πολύ καλά και έτσι θα πάρει μπόνους αξίας... 16 εκατομμυρίων δολαρίων! Αναδείχθηκε έτσι στον καλύτερα αμειφθέντα τραπεζίτη της Βρετανίας για τη χρονιά που πέρασε. Μπροστά του δηλαδή είναι... «μπατίρης» ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, ο μέχρι τώρα διοικητής της κεντρικής τράπεζας του Καναδά, τον οποίο οι Βρετανοί πήραν με μεταγραφή και θα αναλάβει τα καθήκοντά του το καλοκαίρι.

Αυτός θα πρέπει να τα βολέψει με ένα... μισθουλάκι μόλις 765.000 δολαρίων τον χρόνο συν... 400.000 δολάρια για να νοικιάσει ένα σπιτάκι της προκοπής! Ευτυχώς δηλαδή που είναι προνοητικός και σκέπτεται και τα γεράματά του κι έτσι ζήτησε από την Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία φυσικά αποδέχτηκε το αίτημά του να του πληρώνει και 230.000 δολάρια τον χρόνο για τη σύνταξή του - προφανώς φοβούμενος μη βρεθεί κανένας Σαμαράς ή Βενιζέλος και του φάει τη σύνταξή του! Η τρίτη είδηση σχετικά με την Goldman Sachs, η οποία έχει περίπου 6.000 υπαλλήλους της στη Βρετανία, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Η διοίκηση της τράπεζας αποφάσισε αρχικά να δώσει τα μπόνους στους υπαλλήλους της στη Βρετανία μετά τις 6 Απριλίου 2013. Γιατί; Γιατί στις 6 Απρίλιου ο ανώτατος συντελεστής φορολόγησης θα πέσει στο 45% από το 50%. Χρειάστηκε η παρέμβαση στη Βουλή του νυν διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας για να δεχτούν τελικά οι της Goldman Sachs να πληρώσουν για τελευταία φορά 5% φόρο παραπάνω...

πηγή ΕΘΝΟΣ

koukfamily

Την γνώση την πνευματική, ο Θεός την κρύβει επίμονα απ τούς «σοφούς»

στη φωτογραφία, ο όσιος γέροντας Ιουστίνος τού Τσέλιε, το 1963

«Αλλ' εκείνην την γνώσιν την πνευματικήν ου δύναταί τις δέξασθαι, εάν μη στραφή, και γένηται ως παιδίον.
Εντεύθεν γαρ αισθάνεται της τρυφής εκείνης της βασιλείας των ουρανών.
Την βασιλείαν των ουρανών θεωρίαν πνευματικήν λέγουσιν, ότι εστί.
Και αύτη ουκ εν τοις έργοις των λογισμών ευρίσκεται, αλλ' εκ της χάριτος γευθήναι δύναται.
Και έως αν καθαρθή ο άνθρωπος, ουδέ ακούσαι αυτής καν ικανοί.
Διότι εκ μαθήσεως ουδείς δύναται αυτήν κτήσασθαι».

Αββά Ισαάκ του Σύρου, Τα ευρεθέντα ασκητικά, Λόγος ΙΘ'.

ΠΗΓΗ : ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Απεκαλύφθη ο σύνδεσμος Αριστεράς και Εκκλησίας, μέ τά μηνύματα τής μεγάλης εορτής από όλους τούς εκπροσώπους τής διοικήσεως. Η Εκκλησία είναι απολύτως ταυτισμένη μέ τήν ελεημοσύνη καί τήν φιλανθρωπία. Καί η Αριστερά μέ τήν αναδιανομή τού πλούτου.

Η Εκκλησία συμπαραστέκεται μέ αγάπη στούς περιθωριακούς τής κοινωνίας καί η Αριστερά επιδιώκει τήν περιθωριοποίηση τών αρχόντων τής κοινωνίας.

Ποιό είναι τό κοινό σημείο; Βλέπουν καί οι δύο θεσμικοί παράγοντες τής κοινωνίας, από διαφορετική πλευρά, τό ίδιο κέντρο τής κοινωνικής ζωής. ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ.

Ο ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ.

Ακόμη και η Εκκλησία συνεχίζει νά στηρίζεται στό αιώνιο μήλο.

Από τό οποίο δέν υπάρχει σωτηρία, δυστυχώς.

Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος.

Αμέθυστος

Αναφορά στο Ράμφο

 Στο βιβλίο του "Time out, Περί της Ελληνικής αίσθησης του χρόνου", ο Ράμφος ούτε λίγο ούτε πολύ μας κατηγορεί διότι δεν έχουμε μελετήσει τον Μπερξόν και δεν έχουμε λυτρωθεί και σωθεί από την Φυλακή του Χώρου, που μας κλείνει δύσπιστα στο άλλο και στον άλλον.

«Θα σωθούμε, μας βεβαιώνει, μόνον εφόσον αποκτήσουμε αθόλωτη εικόνα εαυτού για να πορευθούμε υπεύθυνα και να σωθούμε. Και εικόνα εαυτού θα πει ενότητα της συνειδήσεως σε έναν κόσμο γινόμενο και απογινόμενο αδιάκοπα, ενότητα την οποία οικοδομεί η εμπειρία του χρόνου. Χωρίς θετική εμπειρία του χρόνου τα βιώματα του ανθρώπου υφίστανται ασυνεχή και η αυτοσυνειδησία του καθίσταται ανέφικτη. Στην αίσθηση της διάρκειας του χρόνου συνίσταται και εξελίσσεται η συνείδηση εαυτού».

Αγκαλιάζοντας δε και την νεωτερικότητα ερμηνεύει με την ίδια μέθοδο και την οικονομική μας κρίση. «Πρώτη φορά η σκιά της πολιτισμικής μας ταυτότητος προβάλλεται τόσο άμεσα και έντονα στα οικονομικά της χώρας, ως ασυμβίβαστο μεταξύ αξιών παραδοσιακού τρόπου υπάρξεως και της ίδιας της υποστάσεως και της λειτουργίας του κράτους».

Αν ρίξουμε, μόνον με αυτά τα δεδομένα, μια ματιά στα χρυσά κλειδιά της φιλοσοφίας του Μπερξόν θα καταλάβουμε: «Το βασικό ελάττωμα που επηρεάζει τόσο την επιστήμη όσο και την μεταφυσική είναι η χωροποίηση του χρόνου.  Έτσι ο επιστημονικός χρόνος δεν διαρκεί και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε στην γνώση των πραγμάτων, έστω και αν η ολότητα του πραγματικού εκδιπλωνόταν διαμιάς άμεσα, διότι θετική επιστήμη σημαίνει εξάλειψη της διάρκειας. Το κέντρο της διδασκαλίας του είναι η ενόραση της διάρκειας. Η παράσταση μιας πολλαπλής αλληλοδιείσδυσης, διαφορετικής από την αριθμητική πολλαπλότητα, η παράσταση μιας ετερογενούς, ποιοτικής, δημιουργικής διάρκειας! Η ελευθερία συνίσταται στην εξέλιξη από το αδιαφοροποίητο προς το διαφοροποιημένο, από τον αυτοματισμό προς την ελευθερία. Η ελαττωματική μας γνώση αντιλαμβάνεται την αλλαγή μέσα στην διαδοχή διακεκριμένων και αμετάλλακτων  καταστάσεων. Δεν είμαστε ευαίσθητοι στην ροή, στην αλληλουχία της μετάβασης που εκφράζεται. Επομένως πρέπει να αποκατασταθεί η πραγματικότητα του βιωμένου χρόνου. Να αναδειχθεί αυτούσια η διάρκεια, ως εξακολουθητική δημιουργία, αδιάπτωτο ανάβλυσμα καινοτομίας, ως εκδήλωση της ελεύθερης δράσης.

Είτε μένουμε λοιπόν δέσμιοι μιας εξελικτικής άποψης ως ανέλιξης ξεχωριστών και παρατιθέμενων τμημάτων, ή υψωνόμαστε σε μία άποψη που αναδεικνύει την ζωή και την ελευθερία και τον χρόνο, σαν αλληλοδιείσδυση συνεχών φάσεων μέσα σε ένα είδος εσωτερικής ανάπτυξης και κατανοούμε την διηνεκή δημιουργία δυνατοτήτων (το μέλλον), της ζωής και της ελευθερίας.

Το κοινό μέτρο του χρόνου δεν εφαρμόζεται ποτέ στον ρέοντα χρόνο, και εξαλείφει την διάρκεια που αφορά στο συναίσθημα της ζωής που βιώνουμε. Ο σκοπός λοιπόν είναι η αναμόρφωση της συνειδήσεως.

Διότι στην συνείδηση η πραγματικότητα του χρόνου είναι δεδομένη. Διότι η ίδια η συνείδηση είναι η διάρκεια σαν ψυχολογικό γεγονός και οντολογική αρχή. Το όλον έχει την ίδια φύση με το ΕΓΩ και το συλλαμβάνουμε με μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εμβάθυνση στον εαυτό μας.

Η ελευθερία από την τρομοκρατία της έννοιας πραγματοποιείται μόνον με την ενόραση (με την ιδέα, όπως λέει ο Ράμφος)».

Όσον αφορά δε την υλιστική ισοδυναμία ανάμεσα στο εγκεφαλικό και το διανοητικό στοιχείο, που καθιστούσε σχεδόν περιττή την ψυχή, ο Μπερξόν έγραφε: «Αυτό όμως δεν σημαίνει πως υπάρχει συνάρτηση των φαινομένων της συνείδησης και του σώματος. Πώς θα μπορούσαμε να διαβάσουμε μέσα σε ένα κρανίο όλα όσα συμβαίνουν μέσα στην αντίστοιχη συνείδηση; Είναι σαν να λέμε ότι το καρφί και το ρούχο που κρέμεται πάνω του είναι συναρτώμενα επειδή το δεύτερο πέφτει αν αφαιρεθεί το πρώτο».

Και τέλος μας δίνει και το χρυσό κλειδί της συστάσεως της Δύσης: Ανάμεσα στην κλειστή ψυχή και στην ανοιχτή ψυχή, υπάρχει η ψυχή που ανοίγει.

Ας τελειώσουμε με τον Μπερξόν όμως, αναφέροντας και την μεγάλη του ανακάλυψη: Στον ρωμαιοκαθολικισμό έβλεπε την ολοκλήρωση του Ιουδαϊσμού!

Όσον αφορά την ιστορικο-πολιτική θέση του Ράμφου έχουμε να σημειώσουμε το εξής: Ο παραδοσιακός τρόπος υπάρξεως των Νεοελλήνων κατάγεται από τους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Γι' αυτό η δουλοπρέπεια και το δουλικό φρόνημα κυριαρχούν σήμερα. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν σήμερα Αντιγόνες, ούτε Θερμοπύλες. Ούτε εφιάλτες. Οι οποίοι δεν υφίστανται χωρίς την ελευθερία!

Η Αντιγόνη αντιπροσώπευε, εκείνο τον χρυσό αιώνα, ένα χρόνο γεννημένο από τον αιώνα. Του άγραφου νόμου των πατέρων. Ο Κρέων ήταν ένας χρόνος γεννημένος από τον Κρόνο, την εξουσία, που γίνεται και απογίγνεται. Το σύγχρονο κράτος δεν είναι καν Νεοελληνικό. Αντιπροσωπεύει ξένες δυνάμεις. Σήμερα στην Ελλάδα υφίσταται μόνον ένας αθεράπευτα δουλοπρεπής λαός και ξένοι κατακτητές που μιλούν την Ελληνική σαν δεύτερη γλώσσα. Σήμερα δεν υπάρχουν ούτε Χριστιανοί στον τόπο μας! Η Εκκλησία χρειάζεται για να καλύπτει με την βοήθεια των Αγίων τα κενά του κράτους! Της κρατικής πρόνοιας όσον αφορά την υγεία και την εργασία!

Ας λάβουμε υπόψη μας όμως, τον λόγο του Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου για να καθαρίσουμε λίγο την εικόνα: ο χρόνος, η θέληση και η δύναμη βρίσκονται χωρισμένα μεταξύ τους στον άπιστο και σε αιώνια διαμάχη. Μόνον ο Κύριος μπορεί να τα ενώσει και να προσφέρει την ποθητή ησυχία. Και εσύ αγαπητέ Ράμφο, χρησιμοποιείς τον χρόνο για να κατακτήσεις τις άλλες μας δυνάμεις, όπως ο Γιανναράς την θέληση και ο Ζηζιούλας την δύναμη. Αναζητώντας ματαίως, όπως και οι άλλοι, μια κάποια λύση!

Αμέθυστος

Κάτι ιστορικό γεννιέται.

Πολλοί αναγνώστες θα έχουν ενδεχομένως ακούσει για μια κίνηση πολιτών με τον τίτλο «Πρωτοβουλία για Ριζική Συνταγματική Αλλαγή». Η κίνηση αυτή έχει ιδρυθεί εδώ και περίπου ένα χρόνο και μέχρι στιγμής έχει κάνει σημαντική παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Κυρίως έκανε αίσθηση με την ριζοσπαστική πρότασή της για ριζική αλλαγή του Συντάγματος, κάτι που δεν προβλέπεται από το ισχύον Σύνταγμα και στην ουσία αυτό σημαίνει ειρηνική επανάσταση. Στην κίνηση αυτή δεν υπάρχει αρχηγός, ούτε κάποια… πυραμίδα εσωτερικής εξουσίας, παρά μόνο ομάδες εθελοντικής προσφοράς, λειτουργώντας με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
Προχθές όμως, η πιο πάνω κίνηση έκανε κάτι εκπληκτικό που ίσως αποδειχτεί ιστορικό βήμα. Έκανε την πρώτη πανηγυρική της ολομέλεια στον πολυχώρο των εκδόσεων «ΑΓΚΥΡΑ» στην Αθήνα, αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι στην ολομέλεια συμμετείχαν ταυτόχρονα όλα τα μέλη της απανταχού της γης. Δηλαδή, όχι μόνο τα μέλη που ήταν παρόντα στον πιο πάνω πολυχώρο, αλλά και εκείνα που ήταν στο σπίτι τους οπουδήποτε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και όταν λέμε συμμετοχή εννοούμε πραγματική live συμμετοχή, με δυνατότητα παρέμβασης με εικόνα και ήχο και με δυνατότητα ψηφοφορίας.
Πως έγινε αυτό; Με τη χρήση της απλής διαδικτυακής τεχνολογίας και με κόστος «ΜΗΔΕΝ» από δωρεάν προγράμματα που διατίθενται στο διαδίκτυο. Ας φανταστούμε επομένως τι θα μπορούσε να γίνει με πιο εξελιγμένα μέσα που θα είχαν κάποιο κόστος.
Εδώ ακριβώς έγκειται και το ιστορικό του πράγματος. Η κίνηση αυτή απέδειξε ότι η δημοκρατία με την πραγματική της έννοια, μπορεί να λειτουργήσει άνετα με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας. Αυτό θα συνεχιστεί και όσοι ενδιαφέρονται για το θέμα μπορούν να έλθουν σε επαφή με τους ανθρώπους της κίνησης στη διεύθυνση http://www.neosyntagma.net/.
Πέτρος Χασάπης
olympia

Διεθνής αναγνώριση στη… μιζέρια της Ελλάδας.

Άλλη μια αρνητική κατάκτηση ήρθε για την Ελλάδα καθώς αγγίζουμε την πρωτιά στην… δυστυχία!

Ανάμεσα στις 10 πιο δυστυχισμένες χώρες του κόσμου η Ελλάδα αφού κατέχει την 4η θέση, σύμφωνα με τον παγκόσμιο δείκτη Misery Index, ο οποίος...
προκύπτει ως συνάρτηση των ποσοστών ανεργίας και πληθωρισμού.

Την πρώτη θέση στην κατάταξη έχει η Ισπανία, ενώ ακολουθούν η Νότια Αφρική, η Κροατία που ετοιμάζεται να γίνει μέλος ΕΕ και η Ελλάδα, ενώ τον πίνακα συμπληρώνουν η Βενεζουέλα, η Αργεντινή, η Πορτογαλία, η Σλοβακία, η Αίγυπτος και η Ιρλανδία.
Σύμφωνα με τους αναλυτές, στη συγκεκριμένη κατάταξη η χώρα που συνεχώς ανεβαίνει είναι η Κροατία.

Πηγή: ysterografa.gr

προεδρική δημοκρατία

Η συνείδηση σε κρίση και ο πειρασμός της τεχνολογίας (4)

Συνέχεια απο : Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Heller als tausend Sonnen
Λαμπρότερο από χίλιους ήλιους
του Robert Jungk
Scherz & Goverts Verlag, 1956

Κεφάλαιο 17ο : Η συνείδηση σε κρίση και ο πειρασμός της τεχνολογίας (3)

V

Η κοινή γνώμη είχε πια ξυπνήσει. Η H-Bomb (Η-υδρογόνο) όπως την είχαν ονομάσει, ξύπνησε και πάλι τον ίδιο φόβο και θυμό, όπως η πρώτη ατομική βόμβα. Εκκλησιαστικοί άνδρες, μορφωμένοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο, προειδοποιούσαν και πίεζαν προς μια νέα προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ Δύσης και Ανατολής. «Η εφαρμογή των βαθέων μυστικών της δημιουργίας με σκοπό την καταστροφή είναι μια πράξη φρικτή», έγραψαν οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι John και Stewart Alsop. Ο νομπελίστας A. H. Compton απαίτησε: «Ο ίδιος ο αμερικάνικος λαός πρέπει να δηλώσει εάν θέλει να αμυνθεί με τέτοια όπλα. Αυτό δεν είναι ένα ερώτημα που αφορά μόνο στρατιωτικούς και επιστήμονες...». Ο Szilard εξήγησε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, πως μια έκρηξη μόλις πεντακοσίων τόνων βαρέως υδρογόνου αρκεί για να εξαφανίσει κάθε μορφή ζωής στην γη. Ο Albert Einstein φώναζε τρομοκρατημένος: «ο αγώνας των εξοπλισμών μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας παίρνει χαρακτήρα υστερίας. Και στις δυο πλευρές τελειοποιούνται μέσα μαζικής καταστροφής με πυρετώδη ρυθμό, πίσω από τα τείχη της μυστικότητας... ο φρικτός χαρακτήρας αυτής της εξέλιξης βρίσκεται στην φαινομενική της αναγκαιότητα. Κάθε βήμα φαντάζει ως αναπόφευκτη συνέπεια του προηγούμενου. Και στον ορίζοντα αναδύεται όλο και πιο ξεκάθαρα η ολική εξόντωση».

Η ηγετική διάνοια στον αγώνα κατά της βόμβας υδρογόνου ήταν ο Hans Bethe. Αυτός εξέφρασε ιδιαιτέρως ένα σημείο που προκαλούσε φόβο: «Η ατομική βόμβα δεν μπορεί να απαλειφθεί πια, γιατί τα περισσότερα από τα στρατηγικά μας σχέδια βασίζονται στην ύπαρξή της. Δεν θέλω να αναγκαστώ να ζήσω τα ίδια και με την βόμβα υδρογόνου». Ένα διαφωτιστικό άρθρο, που ο Bethe έγραψε, για το περιοδικό «Scientific American», όπου αναφέρεται σε επιστημονικές, πολιτικές και ηθικές πτυχές της «Super», περιέχει τις εξής προτάσεις: «Κάποιοι προβάλλουν το επιχείρημα πως είναι προτιμότερο να χάσουμε την ζωή μας παρά την ελευθερία μας. Με αυτό συμφωνώ. Αυτό όμως δεν τίθεται προς συζήτηση. Πιστεύω πως σε ένα πόλεμο που θα γίνει με βόμβες υδρογόνου θα χάσουμε πού περισσότερα από την ζωή μας. Στην πραγματικότητα θα χάσουμε όλη μας την ελευθερία και όλες μας τις αξίες.... Πρέπει να πείσουμε τους Ρώσους για την αξία της προσωπικότητας, με το να σκοτώσουμε εκατομμύρια από αυτούς; Αν κάνουμε ένα πόλεμο με βόμβες υδρογόνου, και νικήσουμε, η ιστορία δε θα θυμάται τα ιδανικά  για τα οποία πολεμήσαμε, αλλά την μέθοδο που χρησιμοποιήσαμε για να τα επιβάλουμε. Αυτή την μέθοδο θα την παρομοιάσουν με την στρατηγική του  Τζένγκις Χαν (Dschingis Khan)...»

Πολλές χιλιάδες αντίτυπα αυτού του τεύχους κατασχέθηκαν από πράκτορες της κυβερνήσεως, με την δικαιολογία ότι αποκαλύπτει στρατιωτικά μυστικά.

Ο Bethe ήταν ένας από τους δώδεκα Αμερικανούς φυσικούς (S.K. Allison; K.T. Bainbridge; H.S. Bethe; R.B. Brode; C.C. Lauritsen; F.W. Loomis; G.B. Pegram; B. Rossi; F. Seitz; M.A. Tuve; V.F. Weißkopf; M.G. White) που στις 4 Φεβρουαρίου του 1950 ζήτησαν από τον Truman: «Παρακαλούμε όπως οι ΗΠΑ, μέσω της ισχυρής κυβερνήσεως της, κάνουν μια πανηγυρική δήλωση, ότι εμείς δε θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ αυτές τις βόμβες πρώτοι. Η περίσταση που θα μας ανάγκαζε να τις χρησιμοποιήσουμε, θα ήταν η επίθεση με αυτή την βόμβα εναντίον μας ή εναντίον των συμμάχων μας. Υπάρχει μόνο μια δικαιολογία για την κατασκευή της βόμβας υδρογόνου: η ύπαρξή της θα αποτρέψει την χρήση της!»

Η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν έδωσε σε καμία περίπτωση αυτή την καθησυχαστική διαβεβαίωση.

VI

Η εμφάνιση της «Super» έθεσε σε πολλούς επιστήμονες το πρόβλημα της προσωπικής ευθύνης για τα αποτελέσματα της δουλειάς τους. Ο πρώτος που εξέθεσε το πρόβλημα με απόλυτη σαφήνεια ήταν ο γνωστός μαθηματικός Norbert Wiener (ο πατέρας της κυβερνητικής). Όταν συνεργάτες του τμήματος ερευνών μιας βιομηχανίας που κατασκεύαζε αεροπλάνα, αλλά και τηλεκατευθυνόμενα βλήματα, του ζήτησαν να τους δώσει ένα αντίτυπο της αναφοράς που είχε γράψει για τον στρατό κατά την διάρκεια του πολέμου, τους είπε: «Η εμπειρία των επιστημόνων που δούλεψαν για την κατασκευή της ατομικής βόμβας έχει δείξει, πως με κάθε τέτοια ερευνητική εργασία, στο τέλος προσφέρουν εξουσία στα χέρια εκείνων, τους οποίους δεν εμπιστεύονται. Είναι σαφές πως η διάδοση της πληροφορίας για ένα όπλο, στην σημερινή κατάσταση του πολιτισμού μας, είναι σχεδόν βέβαιο πως σημαίνει ότι το όπλο θα χρησιμοποιηθεί... δεν θέλω να λάβω μέρος στον βομβαρδισμό και δηλητηρίαση απροστάτευτων ανθρώπων.. δεν σκοπεύω λοιπόν να δημοσιεύσω οποιαδήποτε μελλοντική εργασία μου, η οποία στα χέρια ανεύθυνων στρατιωτικών θα μπορούσε να προκαλέσει ζημιά».

Η ριζοσπαστική τοποθέτηση του Wiener είχε απορριφθεί από την μεγάλη μερίδα των Αμερικανών επιστημόνων. Όσοι αρνήθηκαν την τοποθέτηση του Wiener, στηρίχτηκαν σε ένα αντεπιχείρημα, που διατύπωσε ο Louis N. Ridenour ως απάντηση στον Wiener: «κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει ποιο θα είναι το αποτέλεσμα κάποιας επιστημονικής έρευνας, όπως επίσης κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η φύση της πρακτικής εφαρμογής του τελικού αποτελέσματος...»

Στο αντεπιχείρημα αυτό, στο οποίο συχνά αναφερόντουσαν, απάντησε η Αγγλίδα κρυσταλλογράφος Kathleen Lonsdale: «Ο ερευνητής πρέπει να αποδεχθεί το ρίσκο, ότι η δουλειά του, η οποία από μόνη της είναι καλή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς κακό σκοπό. Όταν όμως είναι από την αρχή γνωστό, ότι ο σκοπός είναι εγκληματικός και κακός, η προσωπική ευθύνη δεν μπορεί να αποφευχθεί!»

Πολύ λίγοι ερευνητές του δυτικού κόσμου έπραξαν βάσει αυτής της αρχής. Αυτοί οι δίκαιοι ρίσκαραν το επαγγελματικό τους μέλλον, ήταν αποφασισμένοι να υποστούν οικονομικές θυσίες, μερικοί μάλιστα παραιτήθηκαν από την προγραμματισμένη καριέρα. Μια νεαρή βοηθός του Max Born, η Αγγλίδα Helen Smith, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Φυσική και να γίνει νομικός, την στιγμή που άκουσε για την ατομική βόμβα και τον σκοπό της.

Πολλοί Αμερικανοί ερευνητές οι οποίοι ήταν αντίθετοι προς τους εξοπλισμούς, συναντήθηκαν στην «Society for Social Responsibility in Science (SSRS)» (εταιρία κοινωνικής ευθύνης εντός της επιστήμης). Τα μέλη της ομάδας αυτής διέφεραν από τα μέλη παρόμοιων οργανώσεων, στο εξής σημείο: δεν ήθελαν να περιμένουν μέχρι οι πολιτικοί να αποφασίσουν τον γενικό αφοπλισμό, θεωρούσαν πως η απόφαση εναντίον της συνέχισης του εξοπλισμού με ατομικά όπλα ήταν υπόθεση του καθενός.

Ένας από τους ιδρυτές, ο Victor Paschkis, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Columbia, διηγείται για την ιστορία της «SSRS»: «Τον Αύγουστο του 1947 δημοσίευσα στο Friends Intelligencer (ένα περιοδικό των Κουάκερων), το άρθρο «Δυο μέτρα και δυο σταθμά». Εκεί εξέφραζα την θέση μου για κάτι το οποίο μου φαινόταν εντελώς παράλογο: το γεγονός ότι οι επιστήμονες που μάζευαν χρήματα, με την βοήθεια των οποίων ήθελαν να ενημερώσουν τον κόσμο για τους κινδύνους των πυρηνικών όπλων, την ίδια στιγμή συνέχιζαν να δουλεύουν προς κατασκευή τέτοιων όπλων. Ο A.J. Muste, προϊστάμενος της «Αδελφότητας Συμφιλίωσης» μου τηλεφώνησε και μου είπε: «και άλλοι ερευνητές πρέπει να αισθάνονται έτσι...»

Ο αριθμός των μελών της οργάνωσης αυτής αυξήθηκε μετά την ανακοίνωση πως οι ΗΠΑ θα κατασκευάσουν την «Super», αλλά τα μέλη δεν ήταν σε καμία περίπτωση περισσότερα από 300 (μεταξύ των μελών ήταν από το 1950 ο Albert Einstein, και στο εξωτερικό ο Max Born). Η οργάνωση δεν απέκτησε μεγάλη επιρροή. Της απαγόρευσαν μάλιστα να προσχωρήσει στην «American Association for the Advancement of Science», οργάνωση στην οποία συμμετείχαν όλες οι επιμέρους επιστημονικές οργανώσεις των ΗΠΑ. Ο απόηχος των αντιδράσεων σίγησε πολύ γρήγορα. Η «φλόγα της οργής» έσβησε.

Τον Ιούνιο του 1950 ξέσπασε ο πόλεμος στην Κορέα. Πολλοί επιστήμονες οι οποίοι είχαν εκφράσει τις επιφυλάξεις τους για την συνεργασία στα εργαστήρια της βιομηχανίας των εξοπλισμών, γύρισαν πίσω στην επιστημονική έρευνα για τους σκοπούς του πολέμου. Θεώρησαν την συνεργασία αυτή πατριωτικό τους καθήκον.   

Μεταξύ αυτών βρέθηκε και ο Hans Bethe. Έλπιζε, όπως είπε αργότερα, πως με την εργασία του θα αποδείκνυε, ότι η κατασκευή της βόμβας υδρογόνου είναι ανέφικτη. Μια τέτοια βεβαιότητα του φαινόταν ως η καλύτερη λύση για τις ΗΠΑ, οι οποίες έπρεπε να φοβούνται ένα πόλεμο με «Super»-βόμβες πολύ περισσότερο απ’ ότι οι Ρώσοι. Στην πραγματικότητα, η συμμετοχή του Bethe, με την εξαιρετική του ικανότητα και την συστηματική και οργανωμένη εργασία του, ήταν αποφασιστικής σημασίας για την επιτυχή κατασκευή της βόμβας, την οποία τόσο φοβόταν και μισούσε. Του ανέθεσαν μάλιστα να γράψει την τεχνική ιστορία της κατασκευής.

Το 1954 όμως, δήλωσε: «Πρέπει δυστυχώς να πω, ότι οι εσωτερικές μου ανησυχίες δεν με είχαν εγκαταλείψει και ακόμα δεν με αφήνουν ήσυχο. Δεν έχω λύσει αυτό το πρόβλημα (την συνεργασία στην κατασκευή της Η-βόμβας). Έχω ακόμα την αίσθηση ότι έκανα το εσφαλμένο. Αλλά το έκανα».

Συνεχίζεται

Αμέθυστος