Μήνυμα αισιοδοξίας

(στην φωτογραφία διακρίνεται αχνά το ουράνιο τόξο, σύμβολο ελπίδας…)

Ένα μήνυμα αισιοδοξίας σήμερα είναι ιδιαίτερα αναγκαίο, μάλιστα από έναν άνθρωπο σύγχρονο, εξαιρετικά μορφωμένο, πολυγραφότατο, που επέζησε στο Νταχάου και πάνω απ΄όλα άγιο…
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (1881- 1956)
Μόνον η αισιοδοξία μας σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα…
Χωρίς την αισιοδοξία όλοι είμαστε ανάπηροι.
Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία, παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια.
Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε.
Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ήλιου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ στο πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή.
Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια , ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.
Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά τον ουρανό τη νύχτα και ας έχουμε πίστη στο Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή ας είναι βάση της αισιοδοξίας μας.

---

Πηγή: (Περιοδικό “η Δράσις μας” Mάρτιος 2015, τεύχος 527), Αβέρωφ–  agiosdimitrioskouvaras.blogspot.gr 
Διακόνημα

Φωτογραφίες του Μητροπολίτη Αυστρίας Αρσένιου και του Παπικού Επισκόπου Eisenstadt Αιγίδιου από το ταξίδι τους στην Κρήτη

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΣΧΟΛΙΟ: Καλά στά Μάλια δέν πήγαν; Εστω στά Μάταλα! Τί σόι τουρισμό έκαναν.

Αμέθυστος

Γιατί οι Άγιοι εκφράζουν το αυθεντικό εκκλησιαστικό φρόνημα

http://ekklisiaonline.gr/arxontariki/item/6225-giati-oi-agioi-ekfrazoun-to-afthentiko-ekklisiastiko-fronima

Από pemtousia.gr


Αν σκοπός του ίδιου του Δημιουργού μας δεν ήταν η αθανασία για το πλάσμα του, κι όχι απλώς η αθανασία, αλλά ο δοξασμός, δηλαδή η αγιότητα, τότε ποιό το νόημα της ενανθρωπήσεώς Του;
Ολόκληρη η θεολογία της χριστιανικής αλήθειας συνοψίζεται σε μία μόνο φράση ΄΄σάρκωση του Θεού και θέωση του ανθρώπου΄΄. Με άλλα λόγια· ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Θεός κατά χάριν είναι ο Άγιος. Όπως διαβάζουμε, αδελφοί μου, στους βίους των Αγίων, οι δρόμοι προς τη αγιότητα είναι πολλοί, γιατί είναι πολλοί και οι τρόποι, που έχουν να κάνουν με πολλούς παράγοντες. Όμως μέσα από την τόση διαφορετικότητα των προσωπικών αγώνων, παρατηρούται βασικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν μία αγία ζωή, στα οποία και θα γίνει σύντομη αναφορά. Άλλωστε πολλοί από μας τα είδαμε και τα ψηλαφήσαμε στη ζωή των συγχρόνων μας Αγίων Γερόντων.

Πρώτο γνώρισμα είναι η επιμελής τήρηση των εντολών του Χριστού. Τήρηση ελεύθερη, αβίαστη, χαρούμενη, διότι δεν γίνεται ούτε από το φόβο της κολάσεως ούτε ιδιοτελώς για την απόκτηση των μελλόντων αγαθών, αλλά από αγάπη στο Χριστό. Επειδή το θέλει και το λέει Εκείνος. Και όταν λέω τήρηση επιμελή, εννοώ την τήρηση και στην παραμικρή λεπτομέρεια, διότι αυτό υπαγόρευσε η εκλεπτισμένη συνείδηση των Αγίων. Συνείδηση τόσο λεπτή και τόσο ευαίσθητη, που δεν ανεχόταν ούτε τον παραμικρό κακό λογισμό. Αυτή η στάση της ζωής τους, ήταν η τρανή απόδειξη της γνήσιας και αταλάντευτης αγάπης τους προς τον Χριστό, αφού Εκείνος είπε ΄΄εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε΄΄ και ΄΄ ο τηρών τας εντολάς μου, εκείνος εστίν ο αγαπών με΄΄.

Τόση ήταν η ευαισθησία των Αγίων στο θέμα αυτό, που πονούσαν και υπέφεραν βλέποντας γύρω τους την περιφρόνηση των θείων εντολών, αλλά έδιναν απέραντη στοργή και ουσιαστική βοήθεια σ᾿ αυτούς που μετανοούσαν και ήθελαν χειραγώγηση εν Χριστώ. Και βέβαια είναι περιττό να αναπτύξουμε διά μακρών τις περιπτώσεις που είχαν οι Άγιοι από το στενό και ευρύ περιβάλλον τους. Διότι αυτή η συνέπεια στην υπακοή των θείων εντολών, ενοχλούσε, ήλεγχε τις ΄΄κεκαυτηριασμένες συνειδήσεις΄΄. Και δυστυχώς αυτό κατά κόρον παρατηρήθηκε στον εκκλησιαστικό χώρο που τους περιέβαλε, ο οποίος, όχι σπάνια, αποδείχθηκε δαιμονικά σκληρός, ιδιαίτερα αν ασκούσε και διοίκηση, όπως η κραυγαλέα περίπτωση του Αγίου Νεκταρίου.

Δεύτερο γνώρισμα είναι ο χωρισμός από τον κόσμο, όχι με τοπική έννοια, αλλά ηθική. Λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης· ΄΄ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται΄΄· ΄΄Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον ουκ έστιν η αγάπη του Πατρός εν αυτώ΄΄. Και εννοεί την κρατούσα πολύμορφη αμαρτία του κόσμου και την προσκόληση στην ύλη. Οι Άγιοι ενώ ζούσαν μέσα στον κόσμο, όπως οι Άγιοι Ιερείς Νικόλαος ο Πλανάς και Άγιος Πορφύριος, η άλλοι που είχαν συχνή επαφή με τους ανθρώπους, είχαν αποχωρισθεί από το κοσμικό φρόνημα με ο, τι αυτό σημαίνει, διότι ήσαν ψυχικά ενωμένοι με τον Χριστό ο οποίος τους γέμιζε τόσο πολύ, ώστε πολλές φορές ξεχνούσαν και τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη όπως ο ύπνος, η πείνα, η δίψα. Είχαν πετύχει απόλυτα, αυτό που θα ακούσουμε στους Γ΄ Χαιρετισμούς· ΄΄Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄΄. Και επειδή ενώ ακόμη ζούσαν στη γη, ήσαν όμως στην ουσία ουρανοπολίτες, μπορούσαν να μιλούν χαρισματικά στις ψυχές των ανθρώπων, ακόμη και όταν σιωπούσαν.

Τρίτο γνώρισμα ήταν η ορθή πίστη τους. Η αφοσίωσή τους με άκρα υπακοή στα δόγματα της Εκκλησίας και στην ορθόδοξη πατερική της παράδοση.

Στηλίτευαν την αίρεση, την πολεμούσαν με διδαχή και προσευχή, αλλά ποτέ δεν μισούσαν τον αιρετικό ως πρόσωπο. Είχαν την φωτιστική χάρη να διακρίνουν την εκ δεξιών πλάνη, δηλαδή αυτήν που προέρχεται από την ψευδοευσέβεια, όταν ενυπάρχει εγωισμός που εκμεταλεύεται ο διάβολος και αρχίζουν τα ψευδοοράματα. Σε όλες τις εποχές υπήρχαν ΄΄πλανώντες και πλανώμενοι΄΄, αλλά πάντοτε οι Άγιοι ήλεγχαν τις πλάνες χαρισματικά και με πόθο τη σωτηρία των θυμάτων τους. Και είχαν τέτοια στάση, διότι δεν ήταν εμπαθείς. Γι᾿ αυτό και ποτέ, ούτε εντάσσονταν σε ζηλωτικές ομάδες, ούτε φέρονταν ασεβώς στους εκκλησιαστικούς ταγούς, κι᾿ ας διαφωνούσαν με κάποιες ενέργειές τους. Πατούσαν γερά πάνω στο εκκλησιαστικό φρόνημα, το οποίο νομιμοποιεί ενώπιον του Θεού τον αγώνα και την αρετή.

sociologyalert

Ειρωνείες Σόιμπλε: Αργήσατε έξι μήνες να καταλάβετε τι σας λέγαμε!

German Finance Minister Wolfgang Schaeuble attends the weekly cabinet meeting at the chancellery in Berlin, Germany, Wednesday, March 18, 2015. (AP Photo/Michael Sohn)

Δεν ήταν απλά «καρφί». Δεν ήταν μόνο αιχμή. Ήταν και τα δυο μαζί, με μεγάλη δόση… ειρωνείας τα όσα είπε ο εκπρόσωπος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την Ελλάδα, τις μεταρρυθμίσεις και τα… «όσα σας λέγαμε από τον Ιανουάριο αλλά κάνατε έξι μήνες να τα καταλάβετε»…

Όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Μάρτιν Γιέγκερ, οι μεταρρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί από την Ελλάδα και τους δανειστές για το τρίτο μνημόνιο, έχουν στόχο να ξαναγίνει η χώρα ανταγωνιστική.

Όπως είπε χαρακτηριστικά «επειδή πορευόμαστε εδώ στη βάση μιας πολύ συνεπούς ανάλυσης, συνάγουμε από αυτή την ανάλυση καθαρούς στόχους και αυτοί οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο εάν υλοποιηθούν αυτά τα μεταρρυθμιστικά βήματα», και συνέχισε με μεγάλη δόση… ειρωνείας πως «το γεγονός ότι αν και όλα αυτά τα διαπιστώσαμε εδώ τον Ιανουάριο, χρειαστήκαμε τώρα μισό χρόνο μέχρι να εκπληρωθούν, δεν έχει καμία σχέση με αυτή τη χώρα (σ.σ. τη Γερμανία) και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αλλά με κάποια πρόοδο μάθησης που ήταν απαραίτητη στην Αθήνα».

Μεταξύ, άλλων ο Γιέγκερ ανέφερε ότι «Στην ουσία το θέμα είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει και πάλι ανταγωνιστική προκειμένου να μπορεί να συμβαδίσει με την Ευρωζώνη. Για αυτό η Ελλάδα έχει συμφωνήσει από κοινού με τους δανειστές της ένα τρίτο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Σε αυτό υπάρχει μια σειρά από πράγματα που πρέπει να γίνουν. Όλα αυτά είναι πολύ συγκεκριμένα.

Αυτά υπηρετούν έναν επακριβώς προσδιορισμένο στόχο και δεν είναι μόνο συμφωνημένα στο Eurogroup -η Ελλάδα είναι ρητώς μέλος αυτού του Eurogroup- αλλά υποστηρίζονται και ρητά από την ελληνική κυβέρνηση. Τώρα θα τα εφαρμόσουμε. Αυτό δεν θα είναι πολύ εύκολο.

Η ελληνική πλευρά πρέπει να κάνει πολλά. Αυτό είναι που έχει συμφωνηθεί και αυτό υλοποιείται», και τόνισε ότι όλα όσα έχει από τον Ιανουάριο δηλώσει το Βερολίνο αφορούσαν αυτόν ακριβώς τον στόχο και όχι κάποιες «νεφελώδεις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις».

Ο κ. Γιέγκερ αρνήθηκε, πάντως, να σχολιάσει δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για «συνωμοσία των ΗΠΑ με την Ελλάδα κατά της Μέρκελ και του Σόιμπλε».

Τμήμα ειδήσεων pronews.gr
national-pride.

Ο Χαρισματικός Τσαρλατάνος

από τον Νικόδημο

1.  Ακόμα και όταν αντιπολιτευόταν ο κ Τσίπρας, ήταν φανερό πως δεν έκανε ούτε για ηγέτης του κόμματος, πόσο μάλλον για Πρωθυπουργός. Η πρόσφατη συζήτηση με τον Κλίντον και τους εκατομμυριούχους Αμερικανούς, μάλλον απίθανους -πλέον χάρη στον περίλαμπρο Πρωθυπουργό μας- επενδυτές, ήταν μια ακόμα αχρείαστη επιβεβαίωση της απαράμιλλης ανικανότητάς του.

Ανάμεσα στα αξιοπρόσεκτα χαρίσματά του ξεχωρίζει δεύτερο η αλαζονεία. Μόνο υπέρμετρη αλαζονεία θα τον έκανε να μιλήσει έτσι όπως μίλησε στη συζήτηση. Τα Αγγλικά του δεν αρκούν για τέτοιο επίπεδο. Το ότι νόμισε πως μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της συνομιλίας του δείχνει ακριβώς τη γνωστή υπεροψία του κομμουνιστάκου που νομίζει ακόμα πως οι τακτικισμοί του αμφιθεάτρου και οι καταλήψεις, και η παρουσία του και οι ασυναρτησίες που εκστομεί, είναι οι λύσεις για όλα. Προφανώς νιώθει να είναι ποιλύ ανώτερος του Ολάντ και της κας Μέρκελ οι οποίοι πάντα μιλούν στη δική τους μητρική γλώσσα για να εκφράζονται με ακρίβεια και σαφήνεια.

Βέβαια, και λιγότερο ντροπιαστικά Αγγλικά να μιλούσε (ή Ελληνικά έστω με ταυτόχρονη μετάφραση), η διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα θα ήταν ελάχιστη. Διότι το να αναφέρεσαι, μεταξύ πολλών άλλων αρλουμπών, αρνητικά στις συντηρητικές και θετικά στις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης, ενώ θες να προσελκύσεις “συντηρητικούς” ακροατές επενδυτές στη μίζερη χώρα σου, δείχνει την πρώτη μεγαλόπρεπη αρετή του κ Τσίπρα, δηλαδή βλακεία μεγάλου βάθους. Προφανώς νόμιζε πως απευθυνόταν σε “συντρόφους” ή στους Έλληνες βουλευτές!

Πώς δε να εκλάβουμε  τις διαβεβαιώσεις του για τη μεταρρύθιση του διεφθαρμένου Δημόσιου, που αποτελείται κυρίως απο την πελατεία του, και τη δική του προσήλωση στο επικατάρατο άλλοτε, διεθνές κεφάλαιο την απόδοση του οποίου θα αγωνισθεί τώρα να εξασφαλίσει – όταν στις Σκουριές ο Σκουρλέτης ακόμα τους βασανίζει βάναυσα και ούτε το λιμάνι του Πειραιά ούτε το Ελληνικό δείχνουν να προχωρούν προς ιδωτικοποίηση και ανάπτυξη;…

2.  Στην πρώτη ομιλία του στο νέο Υπουργικό Συμβούλιο ο κ Τσίπρας πολύ σωστά έθεσε την ανάκαμψη της οικονομίας ως πρωταρχικό στόχο της νέας κυβέρνησης. Ορθά θεώρησε ότι τώρα πρέπει «να ανοίξει ο δρόμος για ένα νέο οικονομικό, παραγωγικό μοντέλο που θα αντιστρέψει την πορεία των εξελίξεων των τελευταίων δεκαετιών και ειδικά της τελευταίας πενταετίας».

Είναι φανερό για κάθε χρόνο πως τουρίστες θα συνεχίσουν να εισρέουν κατα εκατομμύρια · πως εμπορεύματα αξίας δισεκατομμυρίων από την Ασία θα περνάνε από ελληνικά λιμάνια κι ελληνικούς δρόμους προς την Ευρώπη· πως πολλά ενεργειακά δίκτυα επίσης θα περνάνε μέσα από τη χώρα μας. Ειδικά μετά τη διαπλάτυνση της διώρυγας του Σουέζ, την επάνοδο του Ιράν στα διεθνή οικονομικά τεκταινόμενα και τις νέες ανακαλύψεις κοιτασμάτων αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Χρειάζεται η ανάπτυξη λιμανιών, αεροδρομίων, δρόμων και σιδηροδρόμων και αγωγών.

Όμως η κυβέρνησή του κ Τσίπρα δεν έχει στελέχη που μπορούν να υλοποιήσουν τετοια όνειρα. Πολλοί υπουργοί και πρωτοκλασάτα κομματόσκυλα δεν θέλουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για επενδύσεις και την επακόλουθη ανάπτυξη. Ο ίδιος δείχνει με τη συμπεριφορά του πως προτιμά τη δική του προβολή και άσκηση εξουσίας παρά το καλό του Έθνους, παρά τις κούφιες κορόνες του στους πονηρούς  Αμερικανούς. Η γελοία παράστασή του, παρά τη βοήθεια που του έδινε αφειδώς ο Κλίντον, το αποδεικνύει περίτρανα.

3. Τώρα, και ο ίδιος και όμοιοι του ανεγκέφαλοι πιστεύουν πως το Grexit ανήκει σε μακρινό παρελθόν και θα μπορεί να συνεχίσει τις μαγκιές του – όπως στη συζήτηση με τους Αμερικανούς και τα σφιταγκαλιάσματα με τους ίδιους θλιβερούς συντρόφους και τον Καμμένο.

Προσέξτε την απίστευτη ρηχότητά του όταν εξαγγέλλει πως οι Αμερικανοί τον αντιμετώπισαν ευμενέστερα από ότι οι Βρυξέλλες. Αγνοεί, με τη συνηθισμένη ροπή του στο ψέμα, πως ενώ οι Ευρωπαίοι μας χρηματοδοτούν με 80 τόσα δισ, οι Αμερικανοί μόνο παχιά λόγια μας δίνουν – υπονομεύοντας όσο μπορούν, και μάλιστα χοντρά, την ενότητα της Ευρώπης.

Εμένα μου φαίνεται πως για όσο οι σχιζοφρενείς Συριζανέλληνες παραμένουν ως εξουσία και το σταλινικό απολίθωμα που που περπατά ως άνθρωπος ονόματι Τσίπρας παραμένει πρωθυπουργός, ούτε ανάπτυξη θα έρθει ούτε το Γκρέξιτ θα πάψει να κρέμεται ως Δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.
.vigla.

ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΟΥ Β΄ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΣΕΡΒΙΑΣ

ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΟΥ Β΄ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΣΕΡΒΙΑΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Όπως μεταδίδει το ιστολόγιο eparhija prizren.org  ο καθαιρεθείς και αναθεματισθείς στις 29.5. ε.έ. από την Ι. Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας Σεβ. Αρτέμιος (Ραντοσάβλιεβιτς) προχώρησε, δυστυχώς, κι άλλο στον κατήφορο του Σχίσματος, αφού στις 30 Αυγούστου προέβη σε καινούργια «χειροτονία», μαζί με τον, επίσης υποστάντα τα ίδια επιτίμια, «χωρεπίσκοπο» Λοζάνσκυ Νικόλαο. 

Συγκεκριμένα «χειροτόνησαν» τον ιερομόναχο Μάξιμο (Μπλαγκόγιε) Νοβάκοβιτς ως «χωρεπίσκοπο» Νοβομπρέντσκυ και Πανόνσκυ. Αυτό έλαβε χώραν την Κυριακή 30 Αυγούστου 2015 στην πόλη Λιούλιατς της Σερβίας στη Μονή Ιωάννου του Προδρόμου, που κατέχουν οι οπαδοί του. Μάλιστα ανάρτησαν κι εκατοντάδες φωτογραφίες στο ως άνω ιστολόγιο που πιστοποιούν του λόγου το ασφαλές. 

Ο πρώην επίσκοπος Πρίζρεν Αρτέμιος, ελληνομαθής, με διδακτορικό του ΕΚΠΑ, μαθητής του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ξεκίνησε πολεμώντας τον οικουμενισμό, πράγμα και σωστό και πρέπον και προσάδον στις διδαχές του Αγίου Ιουστίνου. Όμως μετά το 2010 έφτασε στο άλλο άκρο, κατέληξε δηλαδή να δημιουργήσει δική του σχισματική ομάδα, αποκομμένη από την εν Σερβία Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Ο γράφων αισθάνεται πολλή πικρία και γράφει περίλυπος τις γραμμές αυτές, διότι γνώρισε εκ του σύνεγγυς τον τότε ιερομόναχο Αρτέμιο, όταν σπούδαζε στην Αθήνα τη δεκαετία του 1970. Αργότερα ο ιερομόναχος Αρτέμιος επέστρεψε στην πατρίδα του κι έγινε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Τσέρνα Ρέκα. Χαρήκαμε πολύ όταν μάθαμε ότι ο σεμνός κι ευσεβής ηγούμενος αναδείχθηκε επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης. Όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια  της δεκαετίας του 1990, με τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, έμεινε εκεί κι αντιμετώπισε το μένος των Αλβανών. Μόλις γλύτωσε από το θάνατο όταν Γερμανοί στρατιώτες τον έσωσαν από τους Αλβανούς φονιάδες του Ουτσεκά στο Πρίζρεν. 

Η συνέχεια είναι γνωστή. Έφτασε μέχρι το Σχίσμα. Προέβη σε δύο ανυπόστατες «χειροτονίες» εις πείσμα των ιερών κανόνων. Καμιά Ορθόδοξη Εκκλησία ΔΕΝ τον αναγνωρίζει. Ας ευχηθούμε οι ευχές του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς να έχουν σαν αποτέλεσμα την επιστροφή του πολιού γέροντος Αρτεμίου κι όλων των οπαδών του στην Εκκλησία. Εμείς ας προσευχηθούμε θερμά στο Δομήτορα της Εκκλησίας να λαλήσει αγαθά στην καρδία του δούλου του Αρτεμίου έστω και τώρα, την υστάτη.

panayiotistelevantos

ΩΣ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Ο ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Πριν από λίγα χρόνια είχε ξεσπάσει θόρυβος στην Γερμανία εξ’ αιτίας ενός καινούργιου τύπου μπιμπερό για τα νεογέννητα μωρά. Ξέρετε τι ήταν αυτός ο νέος «σύγχρονος» τύπος του μπιμπερό με τον οποίο εξοικειώνονταν τα μικρά παιδιά ; Ήταν ένας ωραίος αντρικός φαλός! Μάλιστα! Η μητρική στοργή αντικαθίσταται από ένα αντρικό πέος στο νεογέννητο που είχε έρθει σε ένα… αρρωστημένο κόσμο.
Τώρα ένα καινούργιο παρόμοιο προϊόν για μικρά παιδιά  για άλλη μια φορά μας αφήνει άφωνους και είναι ένα ακόμα δείγμα του σύγχρονου «διαφωτιστικού» δυτικού πολιτισμού.

Αυτό μας έρχεται από τον Σαν Φρανσίσκο των Ηνωμένων Πολιτειών, το «σουπερμάρκετ» του Διαβόλου, όπως τις είχε ονομάσει ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος.
Αυτό είναι ένα αντρικό όργανο από σιλικόνη που οι καινούργιες διδακτικές μεθόδους το επιβάλουν να το φορούν τα μικρά κοριτσάκια μέχρι τεσσάρων ετών για…να εξοικειωθούν με το άλλο φύλο, με απώτερο σκοπό να τονιστεί από αυτή την τρυφερή ηλικία ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει φύλο αλλά όλα είναι σχετικά και στο τέλος ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να διαλέξει το φύλο που του αρέσει περισσότερο.
Το προϊόν αυτό λανσάρεται και στο διαδίχτυο και προτείνεται στις σύγχρονες «πολιτισμένες» μητέρες με την προτροπή να ξεπεράσουν τα κατεστημένα πρότυπα και ταμπού για το φύλο των παιδιών τους και να μάθουν στα μικρά τους ότι το “οποιο φύλο θέλουν να είναι θα είναι της δικής τους επιλογής και όχι της φύσης.
Εμείς τι άλλο να πούμε ; Θαυμάστε τα πρότυπα του «πολιτισμού» που επί χρόνια και με κάθε μέσο θέλουν να μας επιβάλουν και εδώ στην Ορθόδοξη Ελλάδα σαν… εκσυγχρονισμό και «πρόοδο».
Αλλοίμονο μας!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

ΕΚΤΑΚΤΟ!! Η Ρωσία ζήτησε από αμερικανικά πολεμικά αεροσκάφη να εγκαταλείψουν αμέσως τον εναέριο χώρο της Συρίας

Πρόκειται για το πρώτο σοβαρό εναέριο επεισόδιο το οποίο έλαβε χώρα μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και της Ρωσίας, «πάνω» από την Συρία.

Το συμβάν το οποίο δημοσιοποιήθηκε από αμερικανικό ΜΜΕ , είναι   ενδεικτικό των προθέσεων και των εντολών του Β.Πούτιν  προς τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις στην Συρία !!!!

Συγκεκριμένα Ρώσοι αξιωματούχοι ζήτησαν από αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη « να απομακρυνθούν ΑΜΕΣΩΣ»  από τον εναέριο χώρο της Συρίας, διότι προφανώς πετούσαν κοντά σε ρωσικές εγκαταστάσεις . Αυτό ανέφερε το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο  Fox News, επικαλούμενο αξιωματούχους των ΗΠΑ, αναφέρει η ρωσική εφημερίδα *** Gazeta.ru .

Το  Αμερικάνικο τηλεοπτικό κανάλι τόνισε ότι η Ρωσία δεν απέστειλε ένα απλό  αίτημα προς τα μαχητικά αεροσκάφη  των  ΗΠΑ, αλλά τους ζήτησε μέσω ασυρμάτου « να εξαφανισθούν» ΑΜΕΣΩΣ, αλλιώς…..!!!!» .

Η συνέχεια του συμβάντος ήταν να αποχωρήσουν τα αμερικανικά αεροσκάφη εσπευσμένα από την «περιοχή».

Σύμφωνα με την αμερικανική πρεσβεία στην  Μόσχα, ο Ρώσος  Πρόεδρος  Β,Πούτιν και ο ομόλογος του των ΗΠΑ,  Μπαράκ Ομπάμα συμφώνησαν ότι,  τα δύο κράτη έχουν κοινό συμφέρον στην Συρία στο πλαίσιο της καταπολέμησης της τρομοκρατίας του ISIS .

Από ότι φαίνεται όμως σύμφωνα με την ιστοσελίδα μας Pentapostagma.gr,το πώς «υπερασπίζεται» ο καθένας τα συμφέροντα του είναι κάτι «προσωπικό».

Είναι η πρώτη φορά που εμπλέκονται  «στρατιωτικά» οι ένοπλες δυνάμεις των δύο υπερδυνάμεων καθώς ο «ουρανός της Συρίας» προσομοιάζει με  «πολυσύχναστη αμερικανική λεωφόρο» με τόσα πολεμικά αεροσκάφη να ίπτανται  καθημερινά.

Νωρίτερα, το Συμβούλιο της ρωσικής Ομοσπονδίας υποστήριξε ομόφωνα τη χρήση των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων στο εξωτερικό. Επικοινωνία με το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας πραγματοποίησε  ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν.

Τα γεγονότα καταδεικνύουν πιθανόν ότι η Συρία θα αποτελέσει το « τόπο» στον οποίο θα « συγκρουστούν» σφοδρά τα αμερικανικά και τα Ρωσικά με τα κινεζικά συμφέροντα.

Η Μόσχα θέλει να ελέγξει τις ροές των υδρογονανθράκων από το  Ιράν και την ίδια,  προς την Ευρώπη και να δημιουργήσει ζώνες επιρροής.

Ενώ η Κίνα θέλει να ελέγξει τα σημεία που διακινείται ολόκληρο το παγκόσμιο εμπόριο.

Το Σουέζ , η ανατολική Μεσόγειο, ναι και τα ελληνικά λιμάνια συνθέτουν το πάζλ της δημιουργία του «κινεζικού δρόμου του μεταξιού», ο οποίο θα ελέγχεται  εξολοκλήρου από τον πανίσχυρο και με υψηλό ηθικό Κινεζικό στρατό και ναυτικό.

Σκούρα  τα πράγματα για το ΝΑΤΟ , με την συγκέντρωση τόσων δυνάμεων από την συμμαχία της «Ανατολής».

*** Gazeta.ru . pentapostagma.gr
national-pride

The Modern Spirit of Asia (4) - The Spiritual and the Secular in China and India -ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Το πνευματικό και το κοσμικό

Η απομυθοποίηση της ενώσεως των θρησκειών καί τής θρησκειολογίας

Κεφάλαιο 2  α 

Η πνευματικότητα στην μοντέρνα κοινωνία

Peter van der Veer

Princeton University Press, 2014

Αφαίρεση και πνευματικότητα

Η πνευματικότητα δεν πρέπει να καταχωρηθεί στο περιθώριο της μοντέρνας εποχής, όπως συχνά συμβαίνει, καθώς βρίσκεται στην καρδιά της δυτικής νεωτερικότητας. Σε ποιο βαθμό η πνευματικότητα αποτελεί σημείο της δυτικής νεωτερικότητας μπορεί να φανεί με τον καλύτερο τρόπο, παρατηρώντας την άμεση σύνδεση της με την αφηρημένη τέχνη. Τον Δεκέμβριο του 1911, ο Wassily Kandinsky, ένας πρωτοπόρος της αφηρημένης τέχνης, δημοσίευσε το έργο του Über das Geistige in der Kunst(περί του πνευματικού στην τέχνη), ένα από τα σημαντικότερα κείμενα που έγραψε ένας καλλιτέχνης στον 20^ο αιώνα. Ο Kandinsky είχε δηλώσει, πως ο σκοπός τού βιβλίου ήταν να ξυπνήσει την δυνατότητα να έχει κανείς την εμπειρία του πνευματικού μέσα στα υλικά και αφηρημένα πράγματα. Προσέθεσε, πως αυτή η ικανότητα έδινε την δυνατότητα απόκτησης εμπειριών οι οποίες θα ήταν στο μέλλον απολύτως απαραίτητες και ατελεύτητες. Ο Kandinsky επεσήμανε, πως δεν δημιουργούσε μια λογική θεωρία, αλλά ως καλλιτέχνης ενδιαφερόταν για εμπειρίες που ήταν εν μέρει ασυνείδητες.

Μια από τις αποφασιστικές εμπειρίες που περιγράφει, είναι και η συνάντηση του σε μια έκθεση στην Γαλλία, με τον πίνακα του Claude Monet, με τον τίτλο «Θημωνιά»:

«Και ξαφνικά, για πρώτη φορά είδα μια Εικόνα. Το ότι ήταν η "Θημωνιά" το διάβασα στον κατάλογο. Το ότι δεν την αναγνώρισα ήταν πολύ επίπονο για μένα. Σκέφτηκα επίσης, πως ο ζωγράφος δεν έχει το δικαίωμα να ζωγραφίζει με τόση ασάφεια. Βίωσα ανεπαίσθητα πως δεν υπήρχε κάποιο αντικείμενο σε αυτή την εικόνα. Και τότε πρόσεξα, ξαφνιασμένος και ανήσυχος, πως η ζωγραφιά όχι μόνο πιάνει, αλλά εντυπώνεται ανεξίτηλα στην μνήμη και φεύγει, πάντοτε αναπάντεχα, με την τελευταία λεπτομέρεια μπροστά στα μάτια σου.»

Η αφηρημένη τέχνη είναι ένα από πιο χαρακτηριστικά σημεία τής ευρωπαϊκής νεωτερικότητας. Μπορεί να μελετήσει  κανείς την βαθμιαία εξέλιξή της από τον ιμπρεσιονισμό του Monet και των άλλων δια μέσον του συμβολισμού. Είναι όμως πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από την αίσθηση ενός ριζικού ρήγματος ως προς την αναπαραστατική τέχνη. Ο Kandinsky συνδέει την αφαίρεση με το πνευματικό. Στο σημείο αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς και άλλοι πρωτοπόροι της αφηρημένης τέχνης, όπως οι Frantisek Kupka, Piet Mondrian, Kazimir Malevich, θεώρησαν τους εαυτούς τους εμπνευσμένους από την πνευματικότητα, είτε μέσω τής επίδρασης τής θεοσοφίας και της ανθρωποσοφίας, είτε με άλλο τρόπο¹¹.

Αυτά που μόλις αναφέρθηκαν μπορεί να φαίνονται αναπάντεχα σε εκείνους που θεωρούν την μοντέρνα μεταμόρφωση της ζωής στην Ευρώπη, κατά τον 19^ο και τις αρχές του 20ου αιώνα, σύμφωνα με τους όρους του Weber, ως από-μυστικοποίηση (demystification). Στην μοντέρνα τέχνη, που είναι μια από τις πιο περιεκτικές εκφράσεις της νεωτερικότητας, το πνευματικό έχει την θέση του comeback, της επιστροφής του απωθημένου. Ο σύνδεσμος μεταξύ τέχνης και πνευματικότητας μάς δείχνει τον δρόμο διά του οποίου η τέχνη φτάνει στο σημείο να εκφράζει την υπερβατική ερμηνεία τής εμπειρίας, που δεν είναι πια αποκλειστικό προνόμιο της θεσμικής θρησκείας. Και επειδή μερικές από τις θεωρίες που συναντά κανείς στο πεδίο αυτό φαίνεται να είναι παρανοϊκές (ο Mondrian ιδιαιτέρως, τείνει να είναι απίστευτα συγχυσμένος, αλλά και να προκαλεί σύγχυση στα γραπτά του), πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να μην τις απορρίψουμε βεβιασμένα ως άσχετες προς το θέμα μας¹². Οι καλλιτέχνες ψηλαφούν ένα ριζικά νέο τρόπο έκφρασης της υπερβατικής αλήθειας [ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΩΠΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ, ΦΑΝΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ] και συχνά τα καταφέρνουν καλύτερα, να εκφράσουν αυτό που θέλουν να πουν, με το μέσο το οποίο επέλεξαν να εργαστούν, παρά με τις λέξεις. Η υπερβατική και ηθική σημασία τής μοντέρνας τέχνης, που φυλάσσεται στα μουσεία και τις εκθέσεις, μας κάνει νά θεωρούμε τις  ιδεολογικές επιθέσεις πάνω στην τέχνη ως αναπόφευκτες. Αυτές οι επιθέσεις προσλαμβάνουν τον χαρακτηρισμό της βλασφημίας και εικονοκλασίας, όπως στην περίπτωση της καύσης της «εκφυλισμένης τέχνης» από τους Ναζί. Μπορούμε να πούμε πως η πνευματικότητα της Δύσεως φυλάσσεται μέσα στην τέχνη.

Ο υλισμός και η Μεγάλη Μεταμόρφωση

Η πνευματικότητα συνιστά για τους θρησκευτικούς στοχαστές ένα πράγμα ανώτερης αξίας, σε σχέση προς τις πιο βασικές πτυχές της κοινωνικής ζωής, συμπεριλαμβανομένης και της οργανωμένης θρησκείας. Αυτή η αντίληψη συνδέει τους Γερμανούς φιλοσόφους του19ου αιώνα με τον σημαντικό φιλόσοφο και ποιητή από το Harvard George Santayana, ο οποίος θεωρούσε πως «αυτή η φιλόδοξη πτυχή της θρησκείας μπορεί να ονομασθεί πνευματικότητα»¹³. Για τους ρομαντικούς εθνικιστές, η πνευματικότητα συνιστά την ουσία του λαού, το συλλογικό του πνεύμα, που προσελκύει την προσοχή μας στην γόνιμη σύνδεση πνευματικότητας και εθνικισμού, που θα εξετάσουμε αργότερα στο παρόν βιβλίο. Τέλος, η πνευματικότητα συνιστά την  υπέρβαση του σώματος, ή αλλιώς, την χρήση του σώματος προς απόκτηση πνευματικών εμπειριών. Στην έννοια της πνευματικότητας, βαρύνουσα σημασία έχουν οι εξής αντιθέσεις: εμπειρία – αναπαράσταση, πνευματικότητα – υλισμός, πνεύμα του έθνους – άτομο, πνεύμα – σώμα. Το πιο σημαντικό σημείο είναι ότι η πνευματικότητα χρησιμοποιείται ως το αντίθετο του υλισμού, και συνεπώς ως κριτική του μοντέρνου, βιομηχανικού καπιταλισμού.

Ας εκθέσουμε εν συντομία μερικά στοιχεία του υλισμού στα οποία αντιτίθεται η πνευματικότητα. Η Μεγάλη Μεταμόρφωση, που έλαβε χώρα κατά τον 19^ο αιώνα, είναι πρωταρχικά μια οικονομική μεταμόρφωση, την οποία χαρακτηρίζει με τον καλύτερο τρόπο το «αόρατο χέρι», μια έννοια που εισήγαγε ο Adam Smith. Αυτό που οι οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες ονομάζουν «λογική επιλογή των ατόμων», και που ο Smith είχε ονομάσει «ατομική επιδίωξη της ευτυχίας», οδηγεί σύμφωνα με αυτή την άποψη, με ένα μηχανικό τρόπο στην γενική ευημερία. Όπως το έθεσε ο Alexander Pope στο «Essay on Man»: «αληθινή αγάπη του εαυτού και το κοινωνικό είναι το ίδιο»¹⁴. Και επειδή αυτό είναι το θεμέλιο του φιλελεύθερου καπιταλισμού, ο διαλεκτικός υλισμός του Μαρξ δεν διαφέρει, εφόσον επιλέγει την οικονομία ως τον πρωταρχικό κινητήρα. Με τον τρόπο αυτό, η οικονομία γίνεται ο πιο σημαντικός σκοπός της κοινωνίας. Ευτυχώς, η οικονομία έχει αιτιοκρατικούς νόμους. Τουλάχιστον αυτό θέλουν να μας κάνουν οι οικονομολόγοι να πιστέψουμε. Οι στατιστικές συλλέγονται για να παρέχουν μια αντικειμενική άποψη της πραγματικότητας, η οποία δίνει την δυνατότητα εφαρμογής της κοινωνικής μηχανικής. Το ατομικό και το συλλογικό τοποθετούνται ταυτόχρονα σε ένα οικονομικό πλαίσιο το οποίο είναι κοσμικό, όχι με την έννοια ότι δεν είναι θρησκευτικό (αφού τα άτομα μπορεί να ακολουθούν θρησκευτικούς σκοπούς), αλλά με την έννοια ότι η θεόσδοτη τάξη της κοινωνίας έχει αντικατασταθεί από μια τάξη η οποία παράγεται σταθερά από τον homo economicus.

Αυτό το κοσμικό πλαίσιο είναι στον ίδιο βαθμό μεταφυσική, όσο και το θρησκευτικό το οποίο είχε προηγηθεί. Η οικονομική ισχύς δεν είναι πάντα φανερή, και παρουσιάζεται με χρηματικά σύμβολα. Το χρήμα είναι το καλύτερο σημάδι εθνικής κυριαρχίας, όπως η λέξη «κυριαρχία» το υποδεικνύει, και όπως τα πορτραίτα και σύμβολα και οι επιγραφές στα χρήματα το επισημαίνουν. Επίσης, η δύναμη ενός κράτους εξαρτάται από την φορολογική του βάση. Και πράγματι, η ευημερία ενός έθνους αλλά και η αποτελεσματικότητα ενός κράτους εξαρτώνται από την χρηματική αξία. Πληθωρισμός, υποτίμηση, ανατίμηση, συναλλαγματική αξία, η αξία της εργασίας - όλα αυτά είναι σημάδια υγιούς πολιτικής και φερεγγυότητας των πολιτικών ηγετών. Το κράτος εγγυάται την αξία των χρημάτων, και οι άνθρωποι επιδεικνύουν ισχυρή πίστη  στην αόρατη δύναμη του κράτους, όταν παίρνουν στα χέρια τους τα ορατά κέρματα. Το κράτος θεωρείται υπεύθυνο για την λειτουργία της αγοράς, και αυτό είναι πιο σημαντικό για την πολιτική κρίση του λαού από ότι άλλες πολιτικές πράξεις. Παρόλα αυτά, η αξία των χρημάτων εξαρτάται από τις αόρατες δυνάμεις της αγοράς οι οποίες δεν ελέγχονται, ή ελέγχονται μόνο εν μέρει από το έθνος-κράτος. Στο σημείο αυτό έρχεται πάλι το αόρατο, αλλά αυτή την φορά ξένο χέρι, να δικαιολογήσει τις ξαφνικές αλλαγές στην τύχη ενός έθνους. Εσωτερικά, αυτό το αόρατο χέρι υποβοηθείται από την αναξιοπιστία των περιθωριακών οικονομικών ομάδων, όπως είναι οι Εβραίοι, οι Λιβανέζοι, οι Ινδοί ή οι Κινέζοι, οι οποίοι συνδέουν το τοπικό με το παγκόσμιο, μέσω του εμπορίου και τού δανεισμού χρημάτων. Και αφού το χρήμα σηματοδοτεί την ανταλλαγή (θεωρείται συχνά ως η βάση της κοινωνίας, από τον Claude Levi-Strauss για παράδειγμα), προσελκύει τον ηθικό στοχασμό πάνω στις δυνατότητες και τους περιορισμούς της ανταλλαγής¹⁵. Το χρήμα είναι τότε η πηγή του κακού, η επαρχία του διαβόλου. Και πράγματι, η χριστιανική και η ισλαμική σκέψη, επηρεασμένες από τον Αριστοτέλη, εστιάζεται στις τράπεζες και τον τόκο. Η ισλαμική σκέψη περί τοκογλυφίας, δανεισμού και επιτοκίου είναι μόνο μια πτυχή. Μέσω του φετιχισμού και της κυκλοφορίας, το χρήμα υπερβαίνει την καθαρότητα και ανοίγει την πόρτα για την διαφθορά στην κοινωνική ζωή. Η διαφθορά θεωρείται συχνά μια πτυχή της οικονομικής πρακτικής η οποία λαμβάνει χώρα στα παρασκήνια, στο σκοτάδι. Τι γίνεται όμως με το αόρατο χέρι της αγοράς; Αυτό είναι ένα πεδίο όπου η φαντασία περί συνωμοσίας οργιάζει, και όπου η απαίτηση για διαφάνεια είναι ανεκπλήρωτη σε μεγάλο βαθμό.  Και έτσι απασχολεί άμεσα τους κεντρικούς θεσμούς του έθνους-κράτους.

Η εκκοσμικευμένη μεταφυσική της οικονομίας είναι βασική για την μοντέρνα κοινωνιολογία και την πολιτική πράξη, αλλά και υπεύθυνη για την απόρριψή της ως υλισμού. Ο Charles Taylor είχε επισημάνει, πως στο αρχαίο καθεστώς, η υπερβολική επιδίωξη προσωπικής ευημερίας θεωρήθηκε ως διαφθορά η οποία απειλούσε την κοινωνική τάξη, ενώ στην μοντέρνα αντίληψη, η επιδίωξη αυτή δημιουργεί την τάξη¹⁶. Η επισήμανση όμως, πως η θεώρηση της κοινωνίας από την σκοπιά τής οικονομίας είναι διεφθαρμένη, συνεχίζει με μοντέρνα μορφή την απόρριψη του υλισμού. Η απόρριψη αυτή αφορά κυρίως στην καταναλωτική πτυχή της οικονομίας. Επειδή η λαιμαργία και η απληστία θεωρήθηκαν ανέκαθεν ως πάθη, η απόρριψη της απεριόριστης κατανάλωσης λαμβάνει κεντρική θέση, όπως η κατανάλωση στην μοντέρνα αντίληψη της κοινωνίας.

Η παλιά απόρριψη του κόσμου του χρήματος και του κέρδους, μεταμορφώθηκε στην μοντέρνα εποχή στην απόρριψη του θεμελίου της νεωτερικότητας, της εκκοσμικευμένης κοινωνίας. Η πνευματικότητα συσχετίζεται με ένα μεγάλο φάσμα πολιτικών κινημάτων, από τον σοσιαλισμό μέχρι τα ρομαντικά κινήματα, όπως ο εθνικισμός και ο φασισμός, αλλά και τα μεταρρυθμιστικά κινήματα των θρησκειών του κόσμου. Αυτό δεν πρέπει να θεωρηθεί οπισθοδρομική στάση, που θα εξαφανιστεί λόγω της προόδου. Στην πραγματικότητα, η παρούσα οικονομική κρίση, όπως και οι προηγούμενες κρίσεις, μας δείχνουν ξεκάθαρα πως ζούμε σε μια «οικονομία που βασίζεται στην πίστη», όπως το έθεσε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ George W. Bush. Στα πλαίσια της οικονομίας αυτής, οι λογικοί υπολογισμοί και η έννοια της προόδου δέχονται επίθεση. Η πνευματικότητα μπορεί να θεωρηθεί ως κριτική σχετιζόμενη με την πίστη στο χρήμα και την στρατιωτική ισχύ. Όπως έχουμε δει, το ενδιαφέρον για την πνευματικότητα στην Βρετανία του 19^ου αιώνος συνδυάζεται με την απόρριψη της αποικιοκρατίας. Η παλαιότερη κριτική της αποικιοκρατίας όπως την βρίσκουμε στον Edmund Burke, ότι απειλεί τις αξίες της ελεύθερης Βρετανίας, μεταμορφώνεται στην κριτική των αξιών αυτών, οι οποίες είναι ενσωματωμένες στους παραδοσιακούς θεσμούς, όπως η Εκκλησία και το στέμμα¹⁷. Ένα μέρος αυτής της πνευματικής κριτικής βρίσκει τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό, εφόσον στον δρόμο αυτό δεν βάζει εμπόδια ο υλισμός του μαρξισμού. Μερικά στοιχεία πάνε στα ριζοσπαστικά κινήματα, όπως η θεοσοφία. Και μερικά βρίσκουν τον δρόμο προς την παιδεία, ιδιαίτερα στην νέα επιστήμη της συγκρητιστικής θρησκείας. Επαναλαμβάνω, η πνευματικότητα δεν είναι θρησκεία, τουλάχιστον καμιά καθιερωμένη θρησκεία. Στην Αγγλία του 19^ου αιώνα, αλλά και στις ΗΠΑ, είναι μια έννοια που χρησιμοποιείται για να ασκήσει κριτική στην θρησκεία. Αν και είναι αντίθετη προς τον εκκοσμικευμένο υλισμό, δεν είναι αντιδραστική, με την έννοια ότι μένει προσκολλημένη στην παραδοσιακή εποχή. Τα επιχειρήματα υπέρ της πνευματικότητας παρουσιάζονται συχνά  ως επιστημονικά. Η ίδια η επιστήμη θεωρείται  ως το υπερβατικό πνεύμα της εποχής. Μια καλή απεικόνιση αυτού του ευτυχισμένου γάμου της επιστήμης και της πνευματικότητας είναι κάτι που έλαβε χώρα στις 8 Νοεμβρίου του 2005: κάτω από σοβαρές αντιδράσεις, ο Dalai Lama είχε κληθεί ως πνευματικός ηγέτης, να απευθύνει λόγο στην ετήσια συνάντηση της Εταιρίας Νευροεπιστημών στην Washington, DC. 
Συνεχίζεται
Αμέθυστος

MARIE-LOUISE VON FRANZ: Ο ΧΡΥΣΟΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ (6)-ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Κεφάλαιο 4ο (Α Μέρος)

Ο γάιδαρος

Πρέπει ν’ ασχοληθούμε τώρα ακόμα περισσότερο με τη λατρεία του θεού του γέλιου, που η γιορτή του είναι εμφανώς μια παράλληλη μορφή αυτού, που διαθέτουμε κι εμείς σήμερα ως καρναβάλι. Είναι κυρίως μια γιορτή, όπου ο καθένας διασκεδάζει σε βάρος του άλλου κι όπου μπορεί να αποτολμηθή κάθε ελευθερία. Στο αστικό κοινωνικό στρώμα της Βασιλείας π.χ., όπου γνωρίζει ο καθένας τα πάντα για τον καθένα, συμπεριλαμβανομένων των φόρων που πληρώνει – αυστηροί, δύσκαμπτοι άνθρωποι – , υπάρχει ένα είδος συμφωνίας κυρίων (gentleman’s agreement), ότι, ό,τι και να συμβαίνη στη διάρκεια της μωρής νύχτας της Βασιλείας, δεν έχει συμβή πραγματικά. Ακόμα κι αν συνάντησε κανείς τον γείτονά του γυμνό και εντελώς μεθυσμένο στον δρόμο, δεν το αναφέρει ποτέ πια μετά. Είναι μια μέρα για τον εαυτό της, όπου μπορεί να ζήση η άλλη πλευρά κι όπου συμβαίνουν τα πιο θαυμαστά πράγματα.

Αρχικά είχαν όλες αυτές οι γιορτές, που εκλαμβάνονται τώρα πιο ελαφριά, ένα βαθύ θρησκευτικό νόημα. Στον πρώιμο χριστιανικό πολιτισμό γνώριζε κανείς ακόμα, πως ένα καρναβάλι συναρτόνταν στην αρχαιότητα με τη λατρεία των νεκρών. Αυτοί οι μασκαρεμένοι άνθρωποι, κλόουν και κολομπίνες κι ό,τι μπορεί να συναντήση κανείς στους δρόμους, είναι στην πραγματικότητα πνεύματα. Οι νεκροί έρχονται μ’ αυτήν τη μορφή, και το να τους ενσαρκώνης σημαίνει, να τους συναντάς στα μισά του δρόμου. Είναι πράγματι μια γιορτή, όπου επιστρέφει ο κάτω κόσμος, τα προγονικά πνεύματα κι εμείς ενωνόμαστε μαζί τους. Στη μέσα Ελβετία πορεύονται οι μασκαρεμένοι άνθρωποι στις γιορτές του καρναβαλιού, που γιορτάζονται λίγο πριν τα Χριστούγεννα, χτυπώντας μαστίγια πάνω στα χωράφια και τα λιβάδια με τα οπωροφόρα δέντρα, καθώς πιστεύουν, πως αυτό φέρνει γονιμότητα: τα πνεύματα των πεθαμένων προγόνων εξασφαλίζουν τη γονιμότητα των ζώων, των χωραφιών και των γυναικών. Δημιουργείται έτσι μια μυστική ενότητα ανάμεσα στον άλλο κόσμο και στο εδώ και τώρα. Mundus infernus patet, ο κάτω κόσμος είναι ορθάνοιχτος, τα μασκαρεμένα πνεύματα κυκλοφορούν, και το γέλιο έχει γι’ αυτό μιαν αξιοσημείωτη διπλήν όψη κοντά στη φρίκη του πνευματικού κόσμου και του θανάτου. Θα μπορούσε να αναφέρη κανείς πράγματι εδώ τον περίφημο λόγο του Ηράκλειτου για τις γιορτές προς τιμήν του Διόνυσου: «Αν δεν ήταν ο Άδης, ο θεός του θανάτου και του κάτω κόσμου, για τον οποίον τραγουδιούνται αυτά τα άσεμνα τραγούδια και γιορτάζονται οι γιορτές, θα ήταν μια άσχημη υποκίνηση, αλλά Άδης και Διόνυσος είναι ένα».

Αγγίζουμε έτσι εδώ το μυστήριο της σκιάς και της «abaissement du niveau mental» («ελάττωσης του νοητικού επιπέδου»): η σεξουαλικότητα στην εντελώς απρόσωπη, άσχετη φύση της – τής γονιμότητας, της σκιάς, της διάλυσης και της γονιμοποίησης όλων των πραγμάτων. Αν εννοήσουμε έτσι την αναφερθείσα στον Χ ρ υ σ ό  γ ά ι δ α ρ ο  γιορτή του θεού Ρίζους, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, ότι ερχόμαστε εδώ σε επαφή με αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το βιβλίο, με την κάθοδο δηλαδή στον κάτω κόσμο, κι ότι ο θεός Ρίζους, ο γέλωτας, έχει μιαν πολύ επικίνδυνη διπρόσωπη όψη.

Δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε εξαντλητικά εδώ αυτό το θέμα, βλέπει όμως κανείς, πώς έχει διπλή σημασία στον Απουλήιο το γέλιο κι η αίσθησή του τού χιούμορ, που εμφανώς διαθέτει. Το χρησιμοποιεί, όπως πολλοί άνθρωποι μερικές φορές, για να κρατηθή σε απόσταση απ’ την ζωή. Είναι τυπικό για νευρωτικές προσωπικότητες, ότι τότε που αισθάνονται συγκινημένοι, όταν πλησιάζη η μοίρα με τη μορφή συγκινησιακής εμπλοκής, τα γυρίζουν όλα, κάνοντας γρήγορα ένα κομψό αστείο, στο εύκολο και διασκεδαστικό και βρίσκονται πάλι έτσι απ’ έξω. Είχα αναλυόμενους, που δεν μπορούσαν να είναι σοβαροί. Όποτε και να άγγιζε κανείς κάτι, που θα μπορούσε να είχε γίνη αισθηματικό, έκαναν ένα αστείο, για να ξεγλιστρήσουν. Αυτό είναι μια μορφή του γέλιου, που χρησιμοποιείται ως δολοφονικό όπλο, για να σκοτώση την ζωή. Είναι ένα διανοητικό κόλπο, μια λανθασμένη γηραιότητα: είναι το φθινόπωρο της ζωής κι όχι η νεότητά της. Η νεότητα πρέπει να συμμετέχη εσωτερικά. Αυτή η ειρωνική στάση δείχνει αποστασιοποίηση τη λανθασμένη στιγμή κι είναι εντελώς νευρωτική. Το αντίθετο θα ήταν το απελευθερωτικό γέλιο. Ο Σοπενάουερ πήγαινε μάλιστα τόσο μακριά ώστε να λέη, πως η αίσθηση τού χιούμορ είναι η μοναδική θεϊκή ποιότητα του ανθρώπου.

Ενεργοποιείται εδώ η ψυχική στάση της πρωτόγονης καρναβαλικής γιορτής, κι η κατάσταση είναι δυσάρεστη, γιατί εξασκεί μιαν οριστικά αρνητική επίδραση στη συνείδηση του Λούκιου. Ο άσχημος χλευασμός και το αστείο, που παίζει μαζί του το πλατύ κοινό, τον ταράζει εντελώς, και απομένει σε μιαν κατάσταση αισθημάτων μειονεξίας, δακρύων και ακρότατης απελπισίας, έτσι ώστε να επιταχυνθή η «abaissement du niveau mental» και η μη αφομοίωση της συνειδητής του στάσης. Χάνει το τελευταίο υπόλοιπο του σνομπισμού, αλλά και της αυτοεκτίμησής του και μετατοπίζεται σε μιαν απολύτως αβοήθητη κατάσταση. Αν το δη όμως κάποιος από απόσταση, μπορεί να διαπιστώση, πως αρχίζει να κατεβαίνη τώρα ταυτόχρονα σ’ ένα πιο ανθρώπινο επίπεδο της προσωπικότητάς του.

Όταν επιστρέφη στη Φώτιδα, του διηγείται εκείνη σε άκρα απελπισία, πόσο μεγάλο ήταν το μερίδιό της σ’ αυτήν τη φάρσα κι ότι έδωσε έτσι στους ανθρώπους τη δυνατότητα, να καταγελάσουν τον Λούκιο. Για να ξαναφτιάξη τα πράγματα, του προτείνει, να τον εξοικειώση τελικά με τις απόκρυφες, μαγικές πράξεις της κυρίας της, της Παμφίλης. Όπως θα δείξη η συνέχεια της ιστορίας, διαπράττει τότε άλλο ένα λάθος, με το οποίο περιέρχεται ο Λούκιος σε πιο βαθειά αμηχανία. Όπως τόνισα ήδη, πρέπει να είχε ασυνείδητες αντιστάσεις εξαιτίας της απάνθρωπης συμπεριφοράς του, έτσι ώστε να τον πληρώνη με το ίδιο νόμισμα. Του δίνει τη δυνατότητα, να δη τη νύχτα στη σοφίτα, πώς εντρίβεται η Παμφίλη με μια συγκεκριμένη αλοιφή και μεταμορφώνεται με τη βοήθεια κάποιων ικετευτικών τύπων σ’ ένα πουλί, για να πετάξη μακριά και να επισκεφτή τον εραστή της. Ο Λούκιος καταλαμβάνεται αμέσως απ’ την επιθυμία, να το δοκιμάση κι ο ίδιος, και παροτρύνει τη Φώτιδα, να κλέψη γι’ αυτόν την αλοιφή, ώστε να μπορέση να μεταμορφωθή κι αυτός σε πουλί. Εκείνη όμως φοβάται, πως δεν θα ξαναγυρίση ποτέ, αν το επιτύχη. Της ορκίζεται, πως δεν θα προσπαθήση να διαφύγη, αλλά πως «επιθυμούσε μόνο να σταθή σαν ένας φτερωμένος έρωτας απέναντι σε κείνην, την Αφροδίτη». Αυτή η μικρή παρατήρηση, που μόλις την προσέχει κανείς, παραπέμπει σε κάτι, που γίνεται αργότερα σημαντικό: τον μύθο του Έρωτα και της Ψυχής. Είναι ο πρώτος υπαινιγμός σ’ αυτήν τη συνάφεια. Ο Λούκιος φανερώνει εδώ, ότι επιθυμούσε να χρησιμοποιήση τις μαγικές δυνάμεις, για να ταυτιστή με τον θεό Έρωτα.

Παίρνει, αυτό που επιθυμεί: το να γίνη ένας θεός – με τη μορφή όμως ενός ζώου. Γιατί η Φώτις κάνει ένα λάθος στην επιλογή της αλοιφής, έτσι ώστε σχηματίζεται στον Λούκιο μια μακριά ουρά, ενώ αυτός περιμένει να φυτρώσουν τα φτερά, και πρέπει να διαπιστώση στο τέλος, πως έχει μεταμορφωθή σ’ έναν γάιδαρο. Παρ’ όλο που αισθάνεται όπως μια ανθρώπινη ύπαρξη εσωτερικά, δεν μπορεί να εκφέρη παρά μόνο ένα «Ι – ααα» εξωτερικά. Κοιτάζει με υγρά απ’ τα δάκρυα μάτια τη Φώτιδα, που του λέει, πως το αντίδοτο είναι ευτυχώς πολύ απλό, ότι δεν χρειάζεται παρά να φάη μερικά τριαντάφυλλα, για να ξαναεπιστρέψη στην ανθρώπινη μορφή του, κι ότι θα του φέρη μερικά το επόμενο πρωΐ.

Εδώ πρέπει να θυμηθή κανείς, πως όλοι σχεδόν οι αιγυπτιακοί θεοί – οι ισχυρότερες εκείνη την εποχή τιμώμενες δυνάμεις, τις οποίες προσκυνά κι ο ίδιος ο Απουλήιος στο τέλος – έφεραν κεφάλια ζώων. Θεραπευτικά, πνευματικά, θεϊκά ζώα είναι οι θεοί σε όλες τις αρχέγονες, πρωτόγονες θρησκείες. Η παράδοξη μεταμόρφωση του Λούκιου είναι έτσι μια ακούσια θεοποίηση, στην οποία έφτασε απ’ τον λάθος δρόμο.

Ο γάϊδαρος δεν ερμηνευόταν ωστόσο συχνά στην αρχαιότητα ως γνήσιο σύμβολο, αλλά σαν ένα είδος αλληγορίας της φιληδονίας. Είναι χαρακτηριστική άρα η μεταμόρφωση του Λούκιου, γιατί ο τρόπος, με τον οποίον συναναστρέφονταν με τη Φώτιδα, ήταν η συμπεριφορά ενός γαϊδάρου. Ο γάιδαρος είναι επίσης ένα απ’ τα ζώα που ανήκουν στην ομάδα γύρο απ’ τον Διόνυσο και είχε συνδυαστή γι’ αυτό με τη διονυσιακή έκσταση, τη σεξουαλικότητα και τη μέθη. Ακόμα πιο διαφωτιστική, και γνωστή σίγουρα στον Απουλήιο, φαίνεται μια άλλη σχέση ή συμβολική, αφού ο γάιδαρος είναι στην αιγυπτιακή θρησκεία το σύμβολο του θεού Σεθ, που σκότωσε τον Όσιρι. Στον μύθο του Όσιρι παρακίνησε ο Σεθ τον Όσιρι, να πλαγιάση μέσα σ’ ένα φέρετρο, κι όταν το έκανε αυτός σε μια γιορτή, σαν αστείο ή για να δοκιμάση το πλήθος, έκλεισε γρήγορα ο Σεθ το καπάκι, έχυσε μολύβι από πάνω, και πέταξε το φέρετρο στη θάλασσα. Ο Σεθ παριστάνεται στα ιερογλυφικά κείμενα ως ζώο με ασυνήθιστα μακριά αυτιά. Δεν είναι γνωστό, αν εννοούνταν πράγματι μ’ αυτό ένας γάϊδαρος, είχε ερμηνευτή όμως στην ύστερη αρχαιότητα η παράσταση σε κάθε περίπτωση ως εικόνα ενός γαϊδάρου. Ο Σεθ προσωποποιεί στήν Αίγυπτο την αρχή του φόνου, του ψέμματος, της κτηνωδίας, του κακού κατ’ εξοχήν, την αντίθεση στον θεό-άνθρωπο Όσιρι. Το ότι σκεφτόταν συνειδητά ο Απουλήιος αυτήν τη σχέση, γίνεται σαφές στο τέλος, στη σκηνή της λύτρωσης, όταν λέει η Ίσιδα στον γάιδαρο Λούκιο: «Αναχώρησε απ’ αυτήν τη μορφή του γαϊδάρου, του ζώου, που πάντα αποστρεφόμουν». Μ’ αυτό υπαινίσσεται τον γάιδαρο ως το ζώο του Σεθ, που η Ίσις φυσικά μισούσε.

Στη Βίβλο έχει ο γάιδαρος και μιαν περαιτέρω σημασία, αν σκεφτή κανείς τόν όνο, μέσα απ’ την οποία μίλησε ο Θεός στον Βαλαάμ και του έδωσε οδηγίες, ή το γαϊδουράκι, που σήκωσε τον Χριστό. (Στη χριστιανική συμβολική απέκτησε γι’ αυτό ο γάιδαρος μιαν κάπως διαφορετική σημασία). Στην εποχή του Απουλήιου συνδυαζόταν κυρίως με τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, τον Γιαχβέ. Έχουμε σχέδια ενός σπουδαστή κολλεγίου, που για να εμπαίξη τους συμφοιτητές του, σχεδίασε τη μορφή του Εσταυρωμένου ως ανθρώπου με κεφάλι γαϊδάρου. Ο φοιτητής θέλησε προφανώς να εμπαίξη για αντισημιτικούς λόγους τους ιουδαιο-χριστιανούς συμφοιτητές του μ’ αυτόν τον υπαινιγμό. – Η θετική όψη της συμβολικής του γαϊδάρου αναπτύχθηκε ωστόσο κατ’ αρχάς στον Μεσαίωνα. Ο γάιδαρος αντιπροσώπευε εκεί μια δίκαιη στάση, και απέκτησε μάλιστα ορισμένα θεϊκά χαρακτηριστικά: ήταν μετριόφρων, επίμονος, ολιγαρκής και υπομονετικός, ήταν φορέας του Λόγου, ένα σύμβολο για όλα τα περιγραφόμενα στην Παλαιά Διαθήκη πνευματικά συμβάντα, που προετοίμαζαν αργά από κρυμμένους δρόμους την εμφάνιση του Χριστιανισμού. Ότι ήταν ακριβώς ένα βόδι κι ένας γάιδαρος μάρτυρες στη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, ερμηνεύτηκε, ότι αντιπροσωπεύει ο γάιδαρος τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και το βόδι αυτόν της Καινής. Πρόκειται για μεταγενέστερες εξελίξεις, αλλά συνδυάστηκε απ’ την εποχή που μας ενδιαφέρει στενά ο γάιδαρος με Ιουδαίους και χριστιανούς. Απ’ την άλλη μεριά έμεινε όμως ο γάιδαρος και το ζώο του Διόνυσου. Στην αστρολογία συναρτήθηκε με τον Κρόνο και επιβαρύνθηκε με τις ποιότητες αυτού του πλανήτη με την αστρολογική έννοια, που σημαίνει: βιαιότητα, δημιουργική κατάθλιψη, απελπισία, μελαγχολία, πάθος (πόνος), εγκλεισμός, απουσία βοήθειας, απανθρωπισμός.

Αυτές οι προεκτάσεις απεικονίζουν τις ψυχολογικές προβολές, που έπεφταν εκείνη την εποχή πάνω στον γάιδαρο, εκείνο το ιδιαίτερο συμπλεγματικό μείγμα δηλαδή, που μας είναι σήμερα μέσα απ’ τον χειρισμό (θεραπεία) των νευρώσεων, της δημιουργικής κατάθλιψης και της βιαιότητας τόσο οικείο: Σε ορισμένες καταθλίψεις φανερώνεται δηλαδή, ότι πίσω απ’ την ισχυρογνωμοσύνη (Obstipation), τις παραλύσεις, τους πονοκεφάλους και τη συνεχή δυσθυμία είναι κρυμμένη μια ισχυρή επιθυμία ή μια ορμή, που το άτομο πιστεύει πως δεν μπορεί να τη ζήση. Είναι πεπεισμένο, πως μια επιθυμία ή μια ορμή ισχύος ή σεξουαλική ορμή ή ένα οποιοδήποτε άλλο ισχυρό ένστικτο δεν θα μπορέση να επιβληθή, έτσι ώστε να απωθείται με την παραίτηση και να συγκροτείται γι’ αυτό συχνά ο πυρήνας μιας βαθειάς κατάθλιψης στο ασυνείδητο. Γι’ αυτό μετατρέπονται άνθρωποι, που θα μπορούσες να τους βγάλης έξω από μια τέτοια κατάσταση, κατ’ αρχάς σ’ ένα πεινασμένο λιοντάρι, που θά ’θελε να τα καταβροχθίση όλα, καθώς η κατάθλιψη δεν ήταν παρά ένας συμψηφισμός ή ένας μηχανισμός απώθησης, επειδή δεν μπορούσε να τα καταφέρη κανείς με την υπερμεγέθη επιθυμία. Το ίδιο ισχύει για τη γνήσια δημιουργικότητα, που συνηθίζει επίσης να ματαιώνη τις επιθυμίες του Εγώ. Προσελκύει επάνω της όλες τις ενέργειες της ψυχής για τους δικούς της σκοπούς, έτσι ώστε να παραμένη μόνο μια βαθειά μελαγχολία στη συνείδηση, που θεραπεύεται μετά συνήθως η ίδια μ’ έναν μεγάλο δημιουργικό ενθουσιασμό. Αυτός ο μηχανισμός ήταν ήδη στον Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση γνωστός. Βρίσκουμε στη θεωρία του Μαρσίλιο Φιτσίνο για τη μελαγχολία την περιγραφή των ίδιων ακριβώς προβλημάτων. Ο ίδιος ο Φιτσίνο υπέφερε από βαρειές καταθλίψεις και αυτοαποκαλούνταν γι’ αυτό ένα «παιδί του Κρόνου». Περιγράφει τα στάδια κατάθλιψης, κενού, «abaissement du niveau mental» και αδιαφορίας, που προηγούνταν πάντοτε σ’ αυτόν από μεγάλες δημιουργικές φάσεις. Το ίδιο ισχύει για τον ζωγράφο Άλμπρεχτ Ντίρερ. Η προδημιουργική κατάθλιψη είναι, αν κατανοηθή σωστά, εν τέλει βοηθητική, γιατί ωθεί τον άνθρωπο σε απομόνωση, στο ίδιο του το βάθος και στην εσωστρέφεια και δημιουργεί έτσι κατάλληλες προϋποθέσεις, κάτω απ’ τις οποίες μπορούν να ανέλθουν δημιουργικές ιδέες απ’ το ασυνείδητο.

Μπορούμε έτσι είτε να ερμηνεύσουμε κάπως επιφανειακά τη μεταμόρφωση του Λούκιου σ’ έναν γάιδαρο, ότι συνέβη, καθώς υφίσταται ούτως ειπείν μιαν «υποβάθμιση του νοητικού επιπέδου», επειδή ταυτίζεται απολύτως με τη σεξουαλική ορμή και μεταμορφώνεται μ’ αυτό εντελώς ασυνείδητα σ’ έναν γάιδαρο, ή μπορούμε να πάμε βαθύτερα και να ρωτήσουμε, τί απωθούσε π ρ α γ μ α τ ι κ ά  ο Λούκιος. Δεν απωθούσε σίγουρα τις σεξουαλικές του ορμές, αλλά μέχρις έναν ορισμένο βαθμό την ορμή τής ισχύος (την εξουσιαστική του ορμή). Απ’ την πλευρά τής συμπεριφοράς υπάρχει σ’ αυτόν μεγάλη εξουσιαστική και αυτοσυντηρητική ορμή, και θα δούμε αργότερα, τί σημαίνει αυτό και η επιθετικότητά του. Αλλά δεν νομίζω, πως γίνεται μόνο γι’ αυτό γάιδαρος. Αυτό που πράγματι απωθούσε το πιο πολύ ο Λούκιος, χωρίς να έχη γι’ αυτό ούτε και μια χλωμή υποψία, ήταν η θρησκευτική του ευαισθησία. Δεν είχε καμμιάν ιδέα γι’ αυτό, που θα μπορούσε να ονομάση κανείς αρπαγή (συγκίνηση) από θρησκευτικά περιεχόμενα, κι αυτό επισκιάζει φυσικά την ζωή του και τον υποβιβάζει κυριολεκτικά σ’ έναν γάιδαρο.

Εδώ πρέπει να θυμηθούμε, ότι ο Λούκιος ίππευε κατ’ αρχάς ένα άσπρο άλογο, πριν έρθη στη Φώτιδα και τον Μήλο κι αποχτήση όλες τις περιγραφείσες εμπειρίες. Ακολούθησαν στη συνέχεια οι ιστορίες του Σωκράτη και του Θηλύφρονα, του άντρα που αφιερωνόταν στις γυναίκες και ακρωτηριάστηκε απ’ τις μάγισσες. Αν ακολουθήσουμε το σκίτσο μας, μας δείχνει μιαν ασθενική βελτίωση κάτω απ’ τη γραμμή και μιαν ορισμένη επιδείνωση στο επάνω επίπεδο. Η κατάθλιψη συνεχίζεται, γιατί ο Λούκιος περιέρχεται σε μιαν ολοένα και κατώτερη πνευματική κατάσταση. Μεταμορφώνεται τότε σ’ έναν γάιδαρο, τα πράγματα επιδεινώνονται ραγδαία, μπορεί όμως να επισημανθή μια ελαφριά βελτίωση στην κάτω γραμμή.

Έχουμε εδώ μπροστά μας, αυτό που μπορεί να δη κανείς πάντα στη θεραπεία (στον χειρισμό) μιας νευρωτικής διάσπασης στην ανθρώπινη προσωπικότητα: η συνείδηση γίνεται όλο και πιο αδύναμη, και εμφανίζεται το ασυνείδητο. Αργά, αλλά κατ’ αρχάς εντελώς στο τέλος, στο τέλος του βιβλίου συμβαίνει η ξαφνική πρόσκρουση των δύο ημίσεων της προσωπικότητας κι η εμφάνιση της ενότητας. Μέχρι τότε λαμβάνουν όμως χώρα αρκετά μικρότερα ύψη και βάθη, που η βασική τους κατεύθυνση δείχνει μιαν επιδείνωση της συνειδητής κατάστασης και μιαν αργή βελτίωση τής κατάστασης στο ασυνείδητο:

Ο γάιδαρος κάνει ορατή την τρομαχτική και δίχως βοήθεια φυλάκιση του Εγώ στην κατάθλιψη. Ως γάιδαρος δεν μπορεί πια ο Λούκιος να γίνη κατανοητός˙ είναι ανίκανος να εκφραστή καθ’ οιονδήποτε τρόπο απέναντι στη Φώτιδα˙ τού είναι επίσης αδύνατο να κοιμηθή στο ίδιο του το κρεβάτι ή να συνεχίση να παίζη τα παιχνίδια του με την κοπέλλα.

Ο γάιδαρος-Λούκιος πηγαίνει κατόπιν κάτω στον σταύλο, παίρνει ο ίδιος θέση εκεί όπου πιστεύει πως ανήκει τώρα, κοντά στο ίδιο του το άλογο κι έναν άλλον γάιδαρο, όπου και συμβιβάζεται εντελώς τρομαγμένος με το ότι, αντί για τον αναμενόμενο φιλικό χαιρετισμό, τα δυό ζώα στρέφονται εναντίον του οργισμένα..

Κι αυτό είναι το πρώτο του μεγάλο σοκ.

Φανερώνεται εδώ ένας λεπτός, βασικός συλλογισμός του βιβλίου. Αισθάνεται κανείς, πως ο Απουλήιος δεν μπορεί να τον έχη εισάγη συνειδητά. Ιδωμένο απ’ τη σύγχρονη ψυχολογική οπτική γωνιά θα σήμαινε αυτό το γεγονός, ότι μια ανθρώπινη ύπαρξη που συμπεριφέρεται όπως ένα ζώο, δεν ζη σε αρμονία με τα ένστικτά της. Ένα ζώο που συμπεριφέρεται όπως ένα ζώο, είναι σε αρμονία με τον εαυτό του. Μια τίγρη που συμπεριφέρεται όπως μια τίγρη, έχει κερδίσει ας το πούμε την εξατομίκευσή της. Είναι αυτό που είναι, στην πιο αληθινή έννοια της λέξης.[Αυτός είναι ο πραγματικός ορισμός τού προσώπου.Θεμέλιος τόπος τής κακοδοξίας τού Ζηζιούλα:
  «Δεν μπορούμε να πούμε τί είναι κάθε πρόσωπο, μπορούμε να πούμε μόνο πώς είναι. Κάθε πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι διαφορετικό, όχι λόγω διαφοράς των φυσικών ποιοτήτων [που δεν υπάρχουν, είναι οι άκτιστες ενέργειες, κοινές της Αγίας Τριάδος] αλλά λόγω του τρόπου τής απλής καταφάσεως τού ότι είναι αυτό που είναι! Σαν αποτέλεσμα τελικώς η Ετερότης δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη Σχέση. Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι ονόματα που δείχνουν Σχέση. Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να είναι διαφορετικό μέχρις ότου σχετιστεί. Η κοινωνία δεν αποκλείει την Ετερότητα, την γεννά.» Αυτός είναι ο λόγος, γιατί έλεγε συχνά ο Γιουνγκ, πως το ζώο είναι η μοναδική πραγματικά ευσεβής ύπαρξη σ’ αυτόν τον πλανήτη, επειδή ζη με πληρότητα το ίδιο του το πρότυπο ζωής και την αυτοεκπλήρωσή του. Μόνον ο άνθρωπος είναι μια διασπασμένη ύπαρξη, που πολεμά ενάντια στον εαυτό της. Όταν βυθιζόμαστε στο επίπεδο ενός ζώου, απομακρυνόμαστε ακριβώς τόσο πολύ από μας τους ίδιους, όπως όταν μετακινούμαστε πολύ μακριά προς τη διανοητική ή τη συνειδητή πλευρά. Το να ζη όπως ένα γουρούνι ή ένας γάιδαρος είναι νευρωτικό για έναν άνθρωπο. Γι’ αυτό και αποστρέφονται τα γνήσια ζώα τον Λούκιο, γιατί δεν βρίσκεται σε αρμονία με τον εαυτό του. Η τραγωδία για τον Λούκιο-Απουλήιο συνίσταται στο ότι αισθάνεται ακόμα πάντα όπως μια ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στο δέρμα του γαϊδάρου. Τον μεταχειρίζονται βέβαια όπως ένα ζώο, αλλά στην υποκειμενική του εσωτερική ζωή δεν είναι. Αυτό δείχνει, συμβολικά ιδωμένο, πως ζη εξωτερικά κάτω απ’ το δικό του επίπεδο, βαθύτερα απ’ όσο θα του το είχε επιτρέψει η εσωτερική του προσωπικότητα.

Ξεκινά μετά μια ολόκληρη σειρά από «σχεδόν»-λυτρώσεις, που τις χάνει ξανά και ξανά. Βλέπει στον στάβλο το άγαλμα της θεάς Επόνας. Αυτή η κελτική προστατευτική θεά των αλόγων είχε εισαχθή με τους σκλάβους σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και καθώς τα άλογα τα φρόντιζαν γενικώς σκλάβοι, βρισκόταν το μικρό άγαλμα της Επόνας στους περισσότερους στάβλους. Στον Απουλήιο περιβάλλεται η Επόνα από ένα στεφάνι τριαντάφυλλα, κι ο Λούκιος τεντώνεται προς τα ’κει, τον βλέπει όμως ο σκλάβος, τον απωθεί και του στερεί έτσι τη δυνατότητα της λύτρωσης. Πρόκειται για ένα μικρό επεισόδιο με βαθειά σημασία, γιατί η Επόνα είχε ταυτιστή ακριβώς στη συγκρητιστική θρησκεία της όψιμης αρχαιότητας με την Ίσιδα. Ο Λούκιος φτάνει λοιπόν ήδη εδώ κοντά στη θεά, που θα μπορούσε να τον λυτρώση.

Σ’ αυτήν την αποφασιστική στιγμή εισβάλλουν ληστές στον στάβλο. Είχαν επιτεθή στο σπίτι, τού οποίου οι κάτοικοι είχαν φύγει ή είχαν φονευθή, και πήραν μαζί τους όλα τα πράγματα. Είχε διαδοθή πιθανώς η φήμη, πως ο Μήλος ήταν πλούσιος. Γι’ αυτό και ήρθαν οι ληστές, πήραν όλα όσα μπόρεσαν να βρουν, και φόρτωσαν τα ζώα απ’ τον στάβλο με τα κλεμμένα πράγματα. Εξαιτίας αυτού του περιστατικού δεν είχε μπορέσει να φάη ο Λούκιος τα τριαντάφυλλα. Προσπαθεί ακόμα να προφέρη το όνομα του Ρωμαίου αυτοκράτορα, εκφέρει όμως μόνο ήχους ζώου και τρώει και χτυπήματα. Είναι αργότερα υποχρεωμένος να περάση μπροστά από μια τριανταφυλλιά, που δεν τολμά να τη φάη˙ γιατί αν είχε ξαναμεταμορφωθή σ’ αυτήν τη χρονική στιγμή σε άνθρωπο, θα τον είχαν σκοτώσει αμέσως οι ληστές. Είναι υποχρεωμένος να συνεχίση λοιπόν να βαδίζη με το φορτίο του. Μετά απ’ αυτήν τη δεύτερη ματαίωση της λύτρωσής του ακολουθεί μια μακριά ιστορία, για το πώς υποφέρει ο Λούκιος ως γάιδαρος στα χέρια των ληστών και πώς πρέπει να περιμένη την επαναμεταμόρφωσή σε ανθρώπινη ύπαρξη.

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος

Barack Obama (R) President of the United States, shakes hands with Narendra Modi (L), the Prime Minister of India, at the start of a luncheon for world leaders during the 70th session General Debate of the United Nations General Assembly at United Nations headquarters in New York, New York, USA, 28 September 2015. EPA/JUSTIN LANE

Αυτή η κοροϊδία πρέπει να σταματήσει: Τρία λεπτά και στα όρθια “τα είπαν” Ομπάμα και Τσίπρας

ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ… ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΩΝ “ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΩΝ” ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ… ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ, ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ Η ΕΦΕΤΕΙΝΗ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΚΟΡΟΙΔΙΑ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ. ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ “ΡΕΠΟΡΤΆΖ”. ΜΙΧ. ΙΓΝ.
Τρίλεπτη συνομιλία «στα όρθια» με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα είχε ο πρωθυπουργός Αλέξης Αλέξης Τσίπρας στη δεξίωση που παρέθεσε ο Αμερικανός πλανητάρχης προς τιμήν των ηγετών κρατών και κυβερνήσεων στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.
Αυτό ισχυρίστηκε κυβερνητική πηγή, η οποία πρόσθεσε ότι η τρίλεπτη συνομιλία διεξήχθη σε εγκάρδιο κλίμα. Η δεξίωση έγινε στο ξενοδοχείο New York Palace και κράτησε περίπου δυο ώρες, όσο διάστημα χρειάστηκε για να βγει η καθιερωμένη φωτογραφία του αμερικανικού προεδρικού ζεύγους με όλους τους ξένους ηγέτες και τις συζύγους αυτών. Στη δεξίωση συμμετείχε και ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης με τη σύζυγό του Ανδρη. Όταν ολοκληρωνόταν η διαδικασία της φωτογράφισης οι ηγέτες έφευγαν από το ξενοδοχείο.
Σύμφωνα με την κυβερνητική πηγή, ο κ. Ομπάμα συνέστησε τον Ελληνα πρωθυπουργό στη σύζυγό του Μισέλ, στην οποία φέρεται να είπε ότι έχει κερδίσει απανωτά τις τελευταίες εκλογές.
Η πηγή είπε ότι από εκεί και πέρα, η συζήτηση στράφηκε στην πολιτική και ο Πρόεδρος Ομπάμα φαίνεται ότι έχει τη βούληση να στηρίξει την Ελλάδα τόσο στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων όσο και στην επαναφορά της στην ανάπτυξη και στο θέμα του χρέους.
Η πηγή είπε ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα είπε στον κ. Τσίπρα ότι κάποιοι φίλοι του πηγαίνουν συχνά διακοπές στην Ελλάδα. Η πηγή δήλωσε ότι η τρίλεπτη συζήτηση περιλάμβανε το προσφυγικό και το Κυπριακό.
Όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας ήταν μία “συνομιλία” στο πόδι, τη στιγμή της αναμνηστικής φωτογραφίας, που παρουσιάζεται ως συνάντηση, για το “ακροατήριο” της Ελλάδας…
Η πηγή δήλωσε ακόμα ότι ο κ. Τσίπρας είχε και ένα τετ-α-τετ με τον πρόεδρο των Σκοπίων Νικολά Γκρούεφσκι στον οποίο είπε να κάνει βήματα πίσω για να επιλυθεί το θέμα της ονομασίας.
Σύμφωνα με την πηγή, ο ΕΛληνας πρωθυπουργός είχε και ένα μικρό διάλογο με το βασιλικό ζεύγος της Ολλανδίας. Του είπαν ότι η Ελλάδα είναι όμορφη χώρα και ότι στη χώρα μας πάνε για διακοπές κάθε καλοκαίρι, συγκεκριμένα στο Πόρτο Χέλι, όπου έχουν σπίτι. Του είπαν ότι οι ΕΛληνες αντιμετώπισαν με ψυχραιμία τα capital controls. Ο κ. Τσίπρας τους απάντησε «να το πείτε στον Ρούτε, διότι κάποιοι θα ήθελαν να μας διώξουν από το ευρώ».
Αστειευόμενοι του απάντησαν: «Όχι, διότι θα χάσουμε και το σπίτι μας».
Σημειώνουμε ότι σήμερα Τρίτη ο υπουργός Γιώργος Σταθάκης θα ταξιδεύσει στην Ουάσιγκτον για να συναντήσει την γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ. Αναμένεται να θέσει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης, και τον τρόπο συμμετοχής του Ταμείου στο νέο πρόγραμμα.
Την Τετάρτη θα συναντηθεί με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι.

WWW.MIGNATIOU.COM

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΦΡΙΚΗΣ - Κρατούν φυλακισμένους ως τράπεζες αίματος και αποθήκες οργάνων! Αφαιρούν νεφρά και κερατοειδείς!

Στρατής Μαζίδης

Το ρεσιτάλ της φρίκης αλλά και της πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης υπόστασης δε γνωρίζει τελειωμό στα κατεχόμενα εδάφη του Ισλαμικού Κράτους.

Το άρθρο που υπογράφει ο Σαρμάντ Αλ Τζιλάνε στην ανεξάρτητη ενημερωτική ιστοσελίδα της Ράκκα "Η Ράκκα σφαγιάζεται σιωπηλά" είναι συγκλονιστικό.

Μετά τους αποκεφαλισμούς, τους ακρωτηριασμούς, τις εκπαραθυρώσεις, τις σταυρώσεις και τους λιθοβολισμούς έρχεται η κραυγή της απόγνωσης μέσα από τις φυλακές της πόλης.

Ο Αμπό Ρίντα είχε βρεθεί στη φυλακή καθώς διέπραξε το...έγκλημα της πώλησης καπνού. Το κτίριο που κάποτε χρησιμοποιείτο από τις κρατικές υπηρεσίες
ασφαλείας, πλέον λειτουργεί ως φυλακή των τζιχαντιστών.

Ο Ρίντα κατάφερε να αποδράσει μετά από δύο μήνες κράτησης όταν αεροσκάφη του Συνασπισμού των ΗΠΑ έπληξε το κτίριο των φυλακών. Σύννεφα σκόνης κάλυπταν όλο το χώρο ενώ η όραση ήταν σχεδόν αδύνατη, διηγείται ο Αμπο. Οι τζιχαντιστές σάστισαν ενώ άνοιξαν πυρ προς όσους αποπειράθηκαν να αποδράσουν τραυματίζοντας αρκετούς. Ωστόσο τέσσερις κατάφεραν να γλυτώσουν και ο Ρίντα διέφυγε σε ασφαλές μέρος εκτός ελέγχου των τακφιριστών.

Όπως εξιστορεί ο Αμπο μέσα στη φύλακη βρισκόταν πολύς κόσμος. Άλλος με την κατηγορία ότι ανήκει στην επίσης τζιχαντιστική ομάδα του FSA, άλλος ότι προσέβαλε τον αλλάχ. Τα βασανιστήρια είναι καθημερινά και διαρκούν όλο το 24ωρο!

Όμως οι υγιείς και γεροδεμένοι κρατούμενοι δε βιώνουν τίποτε από αυτά! Ο λόγος; Μακάβριος. Ο Ρίντα αποκαλύπτει ότι χρησιμεύουν ως τράπεζα αίματος για τους τζιχαντιστές που χρειάζονται μετάγγιση αλλά, κρατηθείτε, ως αποθήκες οργάνων. Στήνονται πρόχειρα χειρουργεία και αφαιρούνται νεφρά και κερατοειδείς ενώ οι κρατούμενοι - αποθήκες οργάνων μοιραία συναντούν κάποια στιγμή το θάνατο!

Ο Αμπό Ριντά είναι ένας από τους λίγους που δέχθηκαν να αποκαλύψουν τα φρικτά μαρτύρια που υφίστανται οι κρατούμενοι, πολλοί εκ των οποίων μη διαπράξαντες ουσιαστικά κανένα έγκλημα, μέσα στις φυλακές του Ισλαμικού Κράτους.

freepen.gr 

eleftheroiellines

Κόλα­ση και Παράδεισος – Άγιος Παΐσιος

Γέροντα, μερικοί δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλα­ση και Παράδεισος.
Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κόλαση και Παρά­δεισος; Πως είναι δυνατόν οι νεκροί να μείνουν στην ανυπαρξία, αφού είναι ψυχές; Ο Θεός είναι αθάνατος και ο άνθρωπος είναι κατά χάριν αθάνατος. Επομένως αθάνατος θα είναι και στην κόλαση. Ύστερα τον Πα­ράδεισο και την κόλαση τα ζη η ψυχή μας σε έναν βαθμό και από αυτήν την ζωή, ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Όταν κάποιος έχη τύψεις συνειδήσεως και νιώθη φόβο, ταραχή, άγχος, απελπισία, η είναι κυριευμένος από μίσος, από φθόνο κ.λπ., τότε ζη την κόλαση. Ενώ, όταν μέσα του υπάρχη αγάπη, χαρά, ειρήνη, πραότητα, καλοσύνη κ.λπ., τότε ζη τον Παρά­δεισο. Όλη η βάση είναι η ψυχή, γιατί αυτή είναι που αισθάνεται και την χαρά και τον πόνο. Να, πήγαινε σε έναν πεθαμένο και πες του τα πιο ευχάριστα πράγμα­τα, λ.χ. «ήρθε ο αδελφός σου από την Αμερική» κ.λπ., δεν θα καταλάβη τίποτε. Αν Του σπάσης τα χέρια, τα πόδια, πάλι δεν θα καταλάβη. Επομένως η ψυχή είναι που αισθάνεται. Αυτά όλα δεν τους προβληματίζουν; Η, ας υποθέσουμε, βλέπεις ένα ωραίο, ένα ευχάριστο όνειρο, χαίρεσαι, χτυπάει γλυκά η καρδιά σου και, δεν θέλεις να τελείωση. Ξυπνάς και στενοχωριέσαι, γιατί ξύπνησες. Η βλέπεις ένα άσχημο όνειρο, ότι έπεσες λ.χ. και έσπασες τα πόδια σου, και υποφέρεις, κλαις. Από την αγωνία σου ξυπνάς με δάκρυα στα μάτια, βλέπεις ότι δεν έπαθες τίποτε και λες: «Ευτυχώς όνειρο ήταν!». Δηλαδή συμμετέχει η ψυχή. Από ένα άσχημο όνειρο υποφέρει κανείς περισσότερο από ό,τι στην πραγμα­τικότητα, όπως και ο άρρωστος υποφέρει πιο πολύ την νύχτα απ’ ό,τι την ημέρα. Έτσι και όταν πεθάνη ο άνθρωπος, αν πάη στην κόλαση, θα είναι πιο οδυνηρό. Σκεφθήτε να ζη κανείς ένα αιώνιο εφιαλτικό όνειρο και να βασανίζεται αιώνια! ‘Εδώ δεν μπορείς να αντέξης για λίγα λεπτά ένα άσχημο όνειρο, άντε τώρα αιώνια -Θεός φυλάξοι- να είσαι μέσα στην θλίψη. Γι’ αυτό κα­λύτερα να μην πάμε στην κόλαση. ‘Εσείς τι λέτε;
Άγιος Παΐσιος
Πηγή: dakriametanoias.blogspot.ca
Διακόνημα 

Οι γελωτοποιοί ως επαγγελματίες πολιτικοί

οι Γελωτοποιοί ως Επαγγελματίες Πολιτικοί μπροστά σε μια κάλπικη κάλπη

 

Κλεάνθης Γρίβας 

Και έτσι μας προέκυψαν ανεπάγγελτοι, ανεπαρκείς και ατάλαντοι Γελωτοποιοί, φορείς μιας τουρκο-μπαρόκ «κουλτούρας», με μοναδικό τους προσόν τη «θητεία» τους στον αστερισμό του Κενταύρων και των 15μελών, αποδεικνύοντας ότι ενώ στο AncientRegime κάθε «σοβαρός» άρχοντας είχε στην Αυλή του ένα Γελωτοποιό, στο σύγχρονο Regime του «δήθεν» (που έχει έντονα φεουδαρχικά χαρακτηριστικά) κάθε «σοβαρός» Γελωτοποιός διαθέτει μια Αυλή… 

 Πριν από 162 χρόνια, ο Καρλ Μαρξ σκιαγράφησε με εκπληκτική ακρίβεια το πορτραίτο κάθε (ανεπάγγελτου) επαγγελματία πολιτικού που ισχύει στο διηνεκές. (Κ. Μαρξ, Για τον Πάλμερστον, 22/10/1853) 

«Αυτός που υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ της αντιστέκεται με τα λόγια... Καταφέρνει να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές ιδέες... Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει. Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει σε απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο. Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού απέναντι στον πιo αδύνατο, και να το βάζει στα πόδια αλαλάζοντας όλο θάρρος και στόμφο... Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα σίγουρης καταστροφής...» 

 Όπως είναι γνωστό «όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, ο βλάκας κοιτάζει το... δάκτυλο». Αλλά όταν το χέρι του Αρτούρο Ούι κάθε κομματικής συμμορίας δείχνει τη διαχείριση της εξουσίας και τα οφέλη της, ο βλάκας εξακολουθεί να ατενίζει το χέρι, ο καιροσκόπος επικεντρώνει τη σωληνοειδή όρασή του στα προνόμια από τη νομή της, και ο εθελότυφλος συνεχίζει να μη βλέπει τίποτε. Και τότε, σημαίνει η Ώρα του Γελωτοποιού… 

Οι επαγγελματίες πολιτικοί, αυτοί οι παράδοξοι Ειδικοί του Τίποτα που επιμένουν να επιβιώνουν παρασιτικά σε μια ταραγμένη εποχή («υψηλής ειδίκευσης», υποτίθεται), έχουν ως κύριο όπλο τους μια διανοητική εμβέλεια και ένα δείκτη νοημοσύνη που τους στερεί (μεταξύ άλλων και) από τη στοιχειώδη αυτοπροστασία που παρέχει στον καθένα η αίσθηση του γελοίου. 

Και στην προσπάθειά τους να αντισταθμίσουν την φοβία που τους διακατέχει από το ενδεχόμενο της απώλειας της διαχείρισης της (μικροκομματικής ή πολιτειακής) εξουσίας, ενεργοποιούν το εργαλείο της μαζικής εξαπάτησης, στηριγμένοι στην Αυλή τους που αποτελείται από πλείστα όσα προσωπικά ανύπαρκτα και ετερόφωτα σαπρόφυτα (από «γιές-μαν» και «γιές-γούμαν») που -από κοινωνικο-πολιτική και ψυχοσεξουαλική άποψη- είναι καθηλωμένα στη βρεφική φάση της «εξέλιξής» τους. 

Θλιβερό το κατάντημα όλων των διαχειριστών της εξουσίας. Και τραγικές οι άμεσες, αλλά κυρίως οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της αρχανθρωπικής εισβολής και κυριαρχίας τους στο δημόσιο βίο. 

Ο πολιτικός κανιβαλισμός και η ακόρεστη πείνα για προνόμια που επιβλήθηκε ως τρόπος διαχείρισης της εξουσίας επί 4 δεκαετίες, με στόχο τη μεθοδευμένη, μαζική και συστηματική υπεξαίρεση και διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, καθιστούν όλο και περισσότερο σκοτεινό και δυσοίωνο το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. 

Γιατί κάποτε τα οικονομικά «ελλείμματα» της κλεπτοκρατικής τους δραστηριότητας θα καλυφθούν (όχι φυσικά από εκείνους που τα δημιούργησαν, μετασχηματίζοντας τη λεηλασία των δημόσιων ταμείων σε απόρρητους ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς). 

Εκείνο που δεν πρόκειται να ξεπεραστεί είναι η πλήρης ανατροπή των πολιτικών, ηθικών και ψυχοδιανοητικών δομών που συνεπάγεται η πολύχρονη συστηματική καταστρατήγηση και διαστροφή της σκέψης και της γλώσσας ενός λαού. 

Η κάθε πληβεία «ελίτ» που διαχειρίζεται την εξουσία (ακολουθώντας τον ιστορικά δοκιμασμένο δρόμο όλων των διαχειριστών της εξουσίας), διέστρεψε το περιεχόμενο των εννοιών και βίασε ανενδοίαστα τις λέξεις, για να εκφράσει μια πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, στην ανορθόλογη διάνοια και την ασταθή κοινωνική της υπόσταση. 

Και μέσα από αυτή τη μεθοδική καταστροφή της γλώσσας, συμβάλλει στην επί δεκαετίες στη μεθοδική αλλοίωση των ψυχοδιανοητικών μας δομών που διευκολύνει την κυριαρχία του Γελωτοποιού και τη μετατροπή των πολιτών σε υπηκόους. 

Αν η έννοια του πολίτη νοηματοδοτείται από την επιθυμία και τη δυνατότητά του να έχει αποφασιστικό λόγο στις αποφάσεις που τον αφορούν και να αντιδρά στην αυθαιρεσία της εξουσίας (σ' αντίθεση με τον υπήκοο που δεν διανοείται και δεν επιθυμεί να αντιδράσει σ' αυτή), τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι σ' ολόκληρη την περίοδο της δικομματικής κλεπτοκρατίας της μεταπολίτευσης (η οποία δεν έπαψε να υφίσταται ούτε στις συνθήκες της κρίσης): 

• Είμαστε πολίτες μόνο όταν και όσο υπερασπιζόμαστε αυτή την ιδιότητα, αντιστεκόμενοι σε κάθε παραβίαση των ορίων και των κανόνων του κοινωνικο-πολιτικού παιχνιδιού από τους Γελωτοποιούς που διαχειρίζονται κάθε φορά την εξουσία. Και 

• Είμαστε δούλοι όσο ανεχόμαστε τους όποιους νεο-βάρβαρους διαχειριστές της εξουσίας να κακοποιούν τη γλώσσα μας, να εμπορεύονται τα οράματά μας, να εμπαίζουν τις ελπίδες και τις αγωνίες μας, να κάνουν πολιτικά πραξικοπήματα (από τα πολύχρωμα ψηφοδέλτια μέχρι τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των δημοψηφισματικών «όχι» σε «ναι»), να μας εμπαίζουν διαρκώς («διώχνοντας» τις βάσεις κρατώντας τες ή καταγγέλλοντας τα «μνημόνια», αποδεχόμενοι άλλα επαχθέστερα), να κάνουν «μπίζνες» αδειάζοντας τα δημόσια ταμεία και διογκώνοντας τους ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς τους. 

Επί 4 δεκαετίες, υποτιμούσαμε το δικαίωμά μας σε μια πολιτική αρχών και, σταδιακά, μετασχηματιστήκαμε σε υπήκοους, παραδίνοντας αδιαμαρτύρητα τη διαχείριση της τύχης μας σε έναν εσμό πολιτικών χωρίς αρχές, σε μια (ημι)ντόπια διαχειριστική Κόζα Νόστρα που ενδιαφέρονταν μόνο για τη διαιώνιση της επικυριαρχίας της στην ελληνική κοινωνία. 

Αρνούμενοι να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξής μας εμείς οι ίδιοι, θεοποιούσαμε τον κάθε τυχάρπαστο Γελωτοποιό-«σωτήρα», επιλήσμονες της προειδοποίησης του Samuel Johnnson ότι «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος».

«Μετά τη θεοποίηση του Στάλιν, η βραδινή προσευχή κατέστη περιττή», σάρκαζε ο Μπέρτολτ Μπρέχτ. Μετά τη θεσμοποίηση της ξύλινης κομματικής γλώσσας των Γελωτοποιών, ο πολιτικός λόγος αποδείχθηκε περιττός. Όμως, τί μπορεί να είναι μια κοινωνία χωρίς πολιτικό λόγο, εάν όχι ένα άθυρμα ανιστορικών (και ανιστόρητων) ανθρωποειδών που στερούνται οποιασδήποτε προοπτικής; 

Ο κοινωνικός και πολιτικός ορίζοντας μας είναι σκοτεινός, «το μέλλον (μας) έχει πολλή ξηρασία». Και δυστυχώς, δεν φροντίσαμε για αποθέματα νερού. Τώρα «είναι πολύ αργά να σώσεις το κεφάλι σου, όμως υπάρχει ακόμα καιρός για να εξευτελιστείς, για να καταντήσεις να πιστεύεις στα μάγια και στο διάβολο, για να πιστεύεις τα πάντα και να συναινείς. Ακόμα και τούτη τη στερνή ώρα». (Jan Kott, Σαίξπηρ ο σύγχρονός μας) 

Αφήνoντας πίσω του «παλιοσίδερα και το υπόκουφο κοροιδευτικό γέλιο των γενεών» (Τ. Μπορόφσκι), ο εσμός των ιδιόμορφων «θιάσων ποικιλιών» που διαγκωνίζονταν για τη συμμετοχή τους στη διαχείριση της εξουσίας σε όλη την –ολέθρια- μεταπολιτευτική περίοδο, ενισχύθηκε και «ανανεώθηκε» με ένα κομματικό σχηματισμό ο οποίος επί δεκαετίες φυτοζωούσε στο όριο του 3% για να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και ο οποίος τώρα παίζει τη «Γκόλφω» διακηρύσσοντας με στόμφο ότι ερμηνεύει τον «Βασιλιά Ληρ».

Υπό την ηγεσία ενός ατάλαντου και ανεπαρκούς επαγγελματία πολιτικού που τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί πανικόβλητος ότι ποτέ δεν υπαγόταν στην αρμοδιότητα της πολιτικής κριτικής. Γιατί ήταν και είναι ένας αξιολύπητος Γελωτοποιός. Ο οποίος (θυμηθείτε): 

«υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ της αντιστέκεται με τα λόγια... Καταφέρνει να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές ιδέες... Έχει την ειδικότητα να φαίνεται πως επιτίθεται όταν υποχωρεί, και πως υπερασπίζεται αυτούς που προδίδει. Ξέρει να χειρίζεται δεξιοτεχνικά έναν επιφανειακό αντίπαλο και να σπρώχνει σε απελπισία έναν υποτιθέμενο σύμμαχο. Ξέρει να παίρνει στην αποφασιστική στιγμή το μέρος του δυνατού απέναντι στον πιo αδύνατο, και να το βάζει στα πόδια αλαλάζοντας όλο θάρρος και στόμφο... Και μέχρι σήμερα, η φιλία του υπήρξε πάντοτε το προμήνυμα σίγουρης καταστροφής...» (Κ. Μαρξ) 

Grivas info

 stontoixo