ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ. Όχι "προσκυνημένοι" στην Παναίρεση του Βατικανού!

Η ελευθερία και η εθνική αξιοπρέπεια δεν κατακτώνται χωρίς θυσίες , ούτε και χαρίζονται από δήθεν συμμάχους και μάλιστα άλλης θεολογίας. 

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την υπογραφή των λεγομένων μνημονίων και την παράδοση της Πατρίδας μας αμαχητί στα χέρια των ξένων τοκογλύφων, έρχονται τα γεγονότα και τα πρόσωπα της Άλωσης, να μας δώσουν το δικό τους μήνυμα , να φωτίσουν τις διάνοιές μας και να μας διδάξουν ότι η ελευθερία και η εθνική αξιοπρέπεια  δεν κατακτώνται χωρίς θυσίες, ούτε και χαρίζονται από δήθεν συμμάχους και μάλιστα άλλης θεολογίας.

Το παραπάνω μήνυμα, μας το στέλνει, μέσω επιστολής του προς τον ναύαρχο Νοταρά, κατευθείαν ο ίδιος ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο οποίος, επειδή αρνήθηκε τότε να υπογράψει τις ανίερες συμφωνίες της Φερράρας, χαρακτηρίστηκε από τους παπικούς και από τους δικούς μας ενδοτικούς, ως δήθεν προδότης. Τα γεγονότα μοιάζουνε τόσο πολύ με τα σημερινά! 
  

Γράφει, λοιπόν, ο Γεννάδιος:

"Στην Πόλη, οι περισσότεροι νομίζουν, ότι θα σωθούν χωρίς θυσίες, διότι πιστεύουν στην σκιά και στο παραμύθι της παπικής βοήθειας, αφού προηγηθεί η προδοσία της Πίστεως.

Αυτό που απαιτείται, είναι η τόνωση του φρονήματος του λαού και όχι μοιρολατρική εγκαρτέρηση και ηττοπάθεια. Εάν χρειαστεί, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και την ζωή μας ακόμη να θυσιάσουμε.

Όσες φορές η Πόλη εναπέθετε τις ελπίδες της στον Θεό και όχι σε δυσσεβείς συμμαχίες ανθρώπων, εσώζετο.

Πώς, όμως, να κρατήσει το θάρρος του ο λαός και να πιστέψει στην σωτηρία της Βασιλεύουσας, όταν βλέπει τους δυνατούς και μορφωμένους να φεύγουν στην Δύση και στις αυλές των Φράγκων ηγεμόνων, με τις περιουσίες τους και τις ανέσεις τους, απ’ όπου δήθεν φροντίζουν να στείλουν βοήθεια’’;

Τελικά, πόσο δικαιώθηκαν από τα γεγονότα όλοι εκείνοι, που θεωρούσαν την προσδοκώμενη βοήθεια από τον πάπα, σκιά και όνειρο. Ήταν εκείνοι, που δεν βασίζονταν σε μνημόνια προδοτικά, αλλά στην ενότητα του λαού, στο φρόνημά του  και στο Έλεος του Θεού.

Το μήνυμα είναι σαφές: Στα μεγάλα και σπουδαία του συλλογικού μας εθνικού βίου δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στους δήθεν συμμάχους μας από την Δύση. Για λόγους, που ξεκινάνε από μια θεολογία αντίθετη με την δική μας, συνήθως μας προδίδουν και πάνε με το μέρος των εχθρών μας.

Θέλουμε πρόσφατα παραδείγματα;

1^ον. Με το πρόσχημα του κινδύνου τάχα από τον στόλο των λαθρομεταναστευτικών φουσκωτών, έρχονται ναυτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και καταλαμβάνουν ολόκληρο το Αιγαίο, καθιστώντας ταυτόχρονα τους Τούρκους αφεντικά στις δικές μας θάλασσες.

2^ον. Ενώ οι Δυτικοί δεν ανέχονται ούτε κουνούπι ξένο να εισέλθει στον εθνικό τους εναέριο χώρο, εντούτοις, για την ασταμάτητη τουρκική προκλητικότητα εις βάρος μας, δεν έχουν να πουν ούτε λέξη. Όχι απλά την ανέχονται, αλλά την ενθαρρύνουν κιόλας.

3^ον. Μας θέλουν -εν ονόματι τάχα της Αγάπης- ενωμένους μαζί τους, πλην όμως προσκυνημένουςστην παναίρεση του Βατικανού.

Τελευταία παραδείγματα αυτής της ’’αγαπομανίας’’ τους, οι ηγεμονικές εμφανίσεις του πάπα στα Ελληνικά νησιά και οι θλιβερές συμπροσευχές  μας μαζί του. Όπως επίσης  και οι παρασκηνιακές παρεμβάσεις του Βατικανού στις εργασίες της λεγόμενης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, μέσω γνωστών προσώπων του Πατριαρχείου, που παριστάνουν τον Βησσαρίωνα των ημερών μας.

                                                     Φώτης Μιχαήλ

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο .. ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ του γράφει αυτές τις ΜΑΛΑΚΙΕΣ; Ακούστε τι είπε πάλι το σάπιο κρέας ο Φίλης: «Παρά φύσιν η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία».Πολύ στο "παρά φύσιν" τόχουν ρίξει οι Συριζαίοι. Περίεργο; ΒΙΝΤΕΟ

Η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου, στην οποία βασίστηκαν οι γλώσσες πολλών λαών δέχεται επιθέσεις από τους ίδιους τους Έλληνες. Από τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας. Ο κ. Νίκος Φίλης, μετά τις προκλητικές δηλώσεις που έκανε στο παρελθόν περί «εθνοκάθαρσης» για τη γενοκτονία των Ποντίων και άλλα τέτοια ανιστόρητα που λέει κατά καιρούς...

αυτή τη φορά έδωσε την καινοφανή θεωρία του για την διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών αλλά και των νέων ελληνικών. Τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται σε όλο τον κόσμο, στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του πλανήτη μαθαίνουν για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, για τον Όμηρο, για τους Αρχαίους τραγωδούς, για τη σπουδαιότητα της ελληνικής γλώσσας που είναι η βάση για πολλές γλώσσες σε όλη την υφήλιο. Την ίδια ώρα ο προκλητικός υπουργός Παιδείας προτείνει την κατάργηση στα ελληνικά σχολεία των Αρχαίων ελληνικών από την Α’ Γυμνασίου, αμφισβητώντας τη σημαντικότητα του μαθήματος. Αλήθεια, ο κ. Φίλης δεν γνωρίζει ότι για να μάθεις σωστά ελληνικά πρέπει να μάθεις γραμματική; Δεν γνωρίζει ο κ. Φίλης ότι η γραμματική συνεπάγεται γνώση των αρχαίων γιατί από εκεί πηγάζουν τα πάντα; Δείτε το βίντεο:


skeftomasteellhnika

ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ.

Αμέθυστος

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Ὃν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει»

Ἁγιογραφία Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου
Σουρωτῆς - Θεσσαλονίκη

Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Δ΄,  «Οἰκογενειακὴ Ζωὴ»,  ἔκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης

– Γέροντα, γιατί ὁ κόσμος ὑποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

– Ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἐσὺ σὰν μοναχὴ σηκώνεσαι τὸ πρωί, κάνεις τὸν κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Γιὰ τοὺς κοσμικοὺς οἱ δυσκολίες ποὺ περνοῦν εἶναι ὁ κανόνας τους, ὁπότε ἐξαγνίζονται μ’ αὐτές. Τοὺς κάνουν μεγαλύτερο καλὸ ἀπὸ τὴν κοσμικὴ καλοπέραση, ἡ ὁποία δὲν τοὺς βοηθάει οὔτε νὰ πλησιάσουν στὸν Θεό, οὔτε νὰ ἀποταμιεύσουν μισθὸ οὐράνιο. Γι΄ αὐτὸ πρέπει νὰ τις δέχονται ὡς δῶρα ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὁ Καλὸς Θεὸς μὲ τὶς δοκιμασίες παιδαγωγεῖ σὰν καλὸς Πατέρας τὰ παιδιά Του, ἀπὸ ἀγάπη, ἀπὸ θεία καλοσυνη, καὶ ὄχι ἀπὸ κακότητα οὔτε ἀπὸ κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει νὰ ἐπιστρέψουν κοντά Του. Ἐπειδὴ δηλαδὴ θέλει να σώσει τὰ πλάσματά Του καὶ νὰ κληρονομήσουν τὴν οὐράνια Βασιλεία Του, ἐπιτρέπει τὶς δοκιμασίες, γιὰ να παλέψει ο ἄνθρωπος, νὰ ἀγωνισθεὶ καὶ να δώσει εξετασεις στὴν ὑπομονὴ στοὺς πόνους, ὥστε νὰ μήν μπορεί νά Τοῦ πεῖ ὁ διάβολος: «Πῶς τὸν ἀνταμείβεις αὐτὸν ἢ πῶς τὸν σώζεις, ἀφοῦ δὲν κοπίασε;». Τὸν Θεὸ δὲν Τὸν ἐνδιαφέρει αὐτὴ ἡ ζωή, ἀλλὰ ἡ ἄλλη. Πρῶτα μᾶς φροντίζει γιά τήν ἄλλη ζωὴ καὶ...

ὕστερα γι΄ αὐτήν.

– Γιατί ὅμως, Γέροντα, ὁ Θεὸς σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους δίνει πολλὲς δοκιμασίες, ἐνῶ σὲ ἄλλους δὲν δίνει;

– Τί λέει ἡ Ἁγία Γραφή; «Ὂν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει»[1]. Ἕνας πατέρας ἔχει λ.χ. ὀκτὼ παιδιά. Τὰ πέντε μένουν στὸ σπίτι, κοντὰ στὸν πατέρα τους, καὶ τὰ τρία φεύγουν μακριά του καὶ δὲν τὸν σκέφτονται. Σ΄  αὐτὰ ποὺ μένουν κοντά του, ἂν κάνουν καμία ἀταξία, τοὺς τραβάει τὸ αὐτί, τοὺς δίνει κανένα σκαμπιλάκι· ἢ, ἂν εἶναι φρόνιμα, τὰ χαϊδεύει, τοὺς δίνει καί καμιά σοκολάτα. Ἐνῶ αὐτὰ ποὺ εἶναι μακριά, οὔτε χάδι οὔτε σκαμπίλι ἔχουν. 

Ἔτσι κάνει καὶ ὁ Θεός. Τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι κοντά Του καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καλὴ διάθεση, ἂν σφάλουν λίγο, τοὺς δίνει ἕνα σκαμπιλάκι καὶ ἐξοφλοῦν ἤ, ἂν τους δώσει περισσότερα σκαμπίλια, ἀποταμιεύουν. Σ΄ἐκείνους πάλι ποὺ εἶναι μακριά Του δίνει χρόνια, γιὰ νὰ μετανοήσουν. Γι΄ αὐτὸ βλέπουμε κοσμικοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν σοβαρὲς ἁμαρτίες καὶ παρ΄  ὅλα αὐτὰ νὰ ἔχουν ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ νὰ ζοῦν πολλὰ χρόνια, χωρὶς νὰ περνοῦν δοκιμασίες. Αὐτὸ γίνεται κατ΄  οἰκονομία Θεοῦ, γιὰ νὰ μετανοήσουν. Ἂν δὲν μετανοήσουν, θὰ εἶναι ἀναπολόγητοι στήν ἄλλη ζωή.

[1] Ό.π.

Ἱ.Μ.Λεμεσοῦ

orthodoxia-ellhnismos.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. " Ότι στο μελλοντικό πόλεμο θα υποφέρουν πιο πολύ οι λαοί πού θα βρεθούν μέ μεγαλύτερη υπερηφάνεια έναντι του Θεού."ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Μέ ρωτάτε, στρατηγέ, ποιος λαός είναι τέτοιος στην Ευρώπη ή την Αμερική;

Ανάμεσα στούς μικρούς λαούς πριν τον Πόλεμο, ιδιαίτερα ανάμεσα στούς υπόδουλους και βασανισμένους αγροτικούς λαούς, θα μπορούσατε ακόμα να βρείτε τέτοιο λαό. Όμως δε βλέπετε πώς οι λαοί μετά τον Πόλεμο άρχισαν να συντάσσονται μέ το κακό; Ή απιστία και ή σύγχρονη ειδωλολατρία ξεκίνησε από τούς μεγάλους λαούς των λευκών κι απλώθηκε ως πύρινος ποταμός στις τέσσερις πλευρές του κόσμου, διεισδύοντας όχι μόνο στις πατριαρχικούς και μικρούς λαούς τών λευκών, αλλά και στην Ασία, την Αφρική και σ’ όλα τα γνωστά νησιά πού κατέλαβαν.

«Πολιτισμός τών πιθήκων και τών δύσοσμων αερίων» έτσι αποκαλέστηκε από τούς εκπροσώπους τών στοχαστών της Ασίας, πού μέχρι σήμερα ήταν τόσο μισητός και χλευάστηκε από τούς λαούς τών άλλων πολιτισμών, τώρα τον υιοθετούν. 

Γιατί όμως οι λαοί τών υπόλοιπων λιγότερο εγωιστικών και πιο φιλειρηνικών πολιτισμών υιοθετούν τον Εύρωαμερικανικό πολιτισμό, αφού τον μισούν και τον χλευάζουν; Για τον ίδιο λόγο, στρατηγέ, πού ό Δαυίδ μη έχοντας δικό του σπαθί, τράβηξε το σπαθί του Γολιάθ και τον έσφαξε. Οι λαοί τών μη ευρωπαϊκών πολιτισμών άρχισαν εσπευσμένα να εξοπλίζονται μέ τον ευρωπαϊκό πολιτισμό για να μπορέσουν να αμυνθούν από την Ευρώπη και ακόμα - πράγμα πού επιθυμούν ειλικρινώς - δοθείσης ευκαιρίας μέ τά ίδια του τά όπλα να τον αποκεφαλίσουν. Όσο όμως μέσω τών μεγάλων τους τέκνων αντιστέκονταν στην Ινδία, στην Ιαπωνία, στην Κίνα και στην Αίγυπτο τόσο αποφασιστικότερη ήταν ή καταδίκη τού ευρωπαϊκού πολιτισμού. Γιατί τότε αυτοί οι λαοί έσπευσαν να υιοθετήσουν τον πολεμοχαρή ευρωπαϊκό πολιτισμό αναρωτιόμαστε και πάλι; Για να πολεμήσουν ενάντια στην Ευρώπη, να εκδικηθούν την Ευρώπη. Αυτή είναι ή μοναδική απάντηση.

Βέβαια αυταπατώνται όταν νομίζουν ότι ό ευρωπαϊκός πολιτισμός αποτελεί καλύτερη εγγύηση για τη νίκη στον πόλεμο απ’ ότι ό δικός τους πολιτισμός. Αφού σκεπτόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο ξεχνούν - αν ποτέ το γνώριζαν αυτό - ότι δε νικά ό πολιτισμός, ούτε αυτός ούτε ό άλλος, αλλά ή αλήθεια και το δίκαιο. Κι αυτοί δεν υπολογίζουν εκείνον τον Τρίτο, Αόρατο Αποφασιστικό Παράγοντα. Καλά, και τί θα συμβεί αν καθόλα εξευρωπαϊστούν και νικήσουν την Ευρώπη; Σ’ αυτήν την περίπτωση άραγε δε θα αφανιστεί από τον πλανήτη μία μικρή Ευρώπη και θα παραμείνει μία μεγαλύτερη; Τί θα κερδίσουν μ’ αυτό; Εγώ, νομίζω πώς θα χάσουν και δε θα κερδίσουν. Αλλά ποιος είναι σε θέση τώρα να σωφρονίσει τούς αδελφούς μας από την Ασία και να τούς πείσει ότι γι’ αυτούς είναι καλύτερα να υπομείνουν την τυραννία της Ευρώπης παρά να γίνουν οι ίδιοι τύραννοι; Πώς θα μπορέσουν ν’ ακούσουν το λόγο μας, όταν παραμελούν ν’ ακούν τον ταυτόσημο λόγο από τούς δικούς τους πνευματικούς και ηθικούς νομοθέτες, τον Κρίσνα, το Βούδα, τον Κομφούκιο και το Λάο Τσε;

Παίρνουμε έδώ υπόψη και την Ασία, επειδή ό Θεός μπορεί ενδεχομένως να λάβει αυτή υπόψη του κατά την ανάθεση της μελλοντικής νίκης. Ποιό ξεκάθαρα: αν ό Θεός δε βρει ούτε έναν λαό στην Ευρώπη και την Αμερική ό όποιος θα άξιζε τη νίκη (στον πόλεμο μεταξύ των λευκών φυλών) θα καλέσει έναν ή περισσότερους λαούς από την Ασία και θα τούς χαρίσει τη νίκη. Θυμηθείτε και πάλι τη Βίβλο. Όταν ό Ιούδας αμάρτανε, ό Ισραήλ τού επιτιθόταν και τον νικούσε. Όταν ό Ισραήλ αμάρτανε, ό Ιούδας τού επιτιθόταν και τον νικούσε. Όταν και τά δύο αυτά κρατίδια Απομακρύνθηκαν εξίσου από το Θεό, τον Έναν και Ζώντα ξεπέφτοντας στην ειδωλολατρία, τότε ό Θεός κάλεσε από μακριά τον Άσσύριο βασιλιά Σαλμανασάρ και τον βασιλιά της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ - τον δούλο του Ναβουχοδονόσορ - και παρέδωσε στα χέρια τους και τά δύο εβραϊκά βασίλεια.

Οι μέχρι σήμερα σχέσεις των ευρωπαϊκών λαών είναι σχεδόν παρόμοια μέ τη σχέση τού Ιούδα και τού Ισραήλ. Τη μία περίοδο έπαιρνε τη νίκη ό ένας πάνω στον άλλον, την άλλη ό δεύτερος πάνω στον πρώτο, μέχρι πού φθάσαμε στον τελευταίο Πόλεμο όπου κανείς δε γνωρίζει ποιος από τά μεγάλα κράτη είναι πραγματικά ό νικημένος και ποιος είναι πραγματικά ό νικητής. Περισσότερο μοιάζουν για νικητές οι πιο μικρές χώρες όπως ή Σερβία, ή Ρουμανία, ή Τσεχία και ή Πολωνία. Δηλαδή οι απελευθερωμένοι σκλάβοι μοιάζουν περισσότερο μέ νικητές. Αλλά επειδή και αυτοί οι πρώην σκλάβοι πού θα έπρεπε να είναι οι πλέον ευγνώμονες και οι πλέον αφοσιωμένοι στο Θεό, μέ κωμικοτραγική βιασύνη άρχισαν να ενσωματώνονται στον ευρωπαϊκό οργανισμό της απιστίας και της ειδωλολατρίας, πραγματικά θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν στην Ευρώπη καθαρά χέρια, για να παραλάβουν από τά χέρια τού Θεού τη νίκη.

Γιατί θα είναι παράξενο τότε αν ό Θεός ενόψει της επερχόμενης σύγκρουσης των χριστιανικών λαών οδηγήσει, ας πούμε τούς δούλους Του Κινέζους, για να τιμωρήσει το χριστιανικό Ιούδα και Ισραήλ , δηλαδή την Ευρώπη και την Αμερική;

Όλα αυτά όμως δεν εξαρτώνται μόνον από τούς ανθρώπους, αλλά και από τον ίδιο το Θεό. Ή νίκη στο μελλοντικό πόλεμο εξαρτάται και από τη μετάνοια. Εκείνος ό λαός πού θα μετανοήσει νωρίτερα, θα διορθωθεί και θα επικαλεστεί το Θεό, αν καν μπει στον πόλεμο κατά την Πρόνοια του Θεού, θα νικήσει. Και αυτός δεν είναι απαραίτητο να είναι ένας από τούς μεγάλους λαούς. Αυτός μπορεί να είναι κι ένας μικρός λαός, πού για τη μικρότητα και το απολίτιστο (μέ την ευρωπαϊκή έννοια φυσικά) μπορεί να περιγελούν οι μεγάλοι και πολιτισμένοι. Και τί θα γίνει, μέ ρωτάτε, αν όλοι οι χριστιανικοί λαοί μετανοήσουν; Ποιος τότε θα είναι ό νικητής; Τότε, στρατηγέ, όλοι θα νικούσαν. Όλοι θα πετύχαιναν την πιο λαμπρή νίκη, αφού σε μία τέτοια περίπτωση δε θα έφταναν καν ως τον πόλεμο. Όπως ή ποιότητα τού πνεύματος και τού ανθρώπινου χαρακτήρα θεμελιώνει τη νίκη, κατά τον ίδιο τρόπο ή ποιότητα τού πνεύματος και ό χαρακτήρας τού ανθρώπου θεμελιώνει και τον ίδιο τον πόλεμο. Ώ, μακάρι για το ανθρώπινο γένος, να μετανοήσουν όλοι και να γίνουν όλοι νικητές! Αλλά όμως αν και τίποτα από αυτό δεν είναι ευκολότερο και σωτήριο, οι σημερινοί άνθρωποι σε κάθε περίπτωση θα επέλεγαν εκείνο πού είναι δυσκολότερο και πιο θανάσιμο.

Και θα έρθει, στρατηγέ μου, το πιο δύσκολο και πιο θανατηφόρο, κι εσείς έχετε αρκετούς λόγος να ανησυχείτε για την πατρίδα σας, αν και όχι λιγότερους απ’ ότι έχουμε οι υπόλοιποι για τις δικές μας. Αφού ό λαός στην Αμερική έχει μεγάλη έπαρση για τη νίκη στον Παγκόσμιο Πόλεμο και άρχισε να κοιτάζει την Ευρώπη όχι μέ συμπόνια, αλλά μέ περιφρόνηση. Και την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Και αυτοί πού είναι περιφρονημένοι συνήθως νικούν αυτούς πού τούς περιφρονούν.

Και ενώ στούς υπόλοιπους νικητές τού πολέμου ή έπαρση τού νικητή μαλάκωσε μέ τη φτώχια, στην Αμερική ή έπαρση για τη νίκη δυνάμωσε τον πλούτο. Αλλά όταν το μπουλντόκ δαγκώνει το βουβάλι, το βουβάλι θα πέσει έξαλλο από την πληγή. Ό πόλεμος δεν είναι αναγκαίο να ξεκινήσει από εκεί πού προς στιγμή πιστεύουν οι άνθρωποι ότι θα ξεκινήσει. Πολλά παλιά ηφαίστεια μόνο καπνίζουν, κάποια νέα απότομα εμφανίζονται. Πριν αρχίσει ή γενικευμένη πυρκαγιά τού πολέμου θα υπάρξουν μερικές φοβερές μονομαχίες ή και τριπλές μάχες ανάμεσα στούς λαούς. Αλλά πολλές από αυτές τις νίκες θα είναι πύρρειος νίκη, εντελώς όμοιες μέ τις ήττες, όταν υπολογιστούν όλες οι συνέπειες τους.

Απ’ όλα όσα εκθέσαμε είναι ξεκάθαρη ή διδασκαλία:

α. Ότι στο μελλοντικό πόλεμο θα υποφέρουν πιο πολύ οι λαοί πού θα βρεθούν μέ μεγαλύτερη υπερηφάνεια έναντι του Θεού.

β. Ότι ή νίκη στο μελλοντικό πόλεμο θα κατοχυρωθεί μέ τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό.

γ. Ότι αν ούτε ένας χριστιανικός λαός δε μετανοήσει και δεν επιστρέψει στο Χριστό ως κέντρο της ψυχής του και της ζωής του, ή νίκη θα δοθεί από το Θεό στους ασιατικούς και μη χριστιανικούς λαούς.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙΑ

πηγή 

 http://nefthalim.blogspot.com/2016/05/blog-post_859.html#ixzz4AFarophM

New York Times: "Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει σε όλα εκτός από το όνομα".

Σκληρή κριτική στους Ευρωπαίους ηγέτες για τις "αόριστες υποσχέσεις" που έδωσαν την περασμένη εβδομάδα για την ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους, άσκησε χθες Δευτέρα 30 Μαΐου 2016 σε άρθρο γνώμης η αμερικανική εφημερίδα New York Times.

"Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αλληλοσυνεχάρησαν την περασμένη εβδομάδα για την επίτευξη συμφωνίας να παράσχουν

περισσότερα δάνεια στην Ελλάδα και τελικά να χαλαρώσουν τους όρους του τεράστιου χρέους της χώρας, αλλά δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος εορτασμών", αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα. 

"Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει σε όλα εκτός από το όνομα" υπογραμμίζει η εφημερίδα και σημειώνει ότι "η χώρα έχει ένα χρέος πάνω από 300 δισ. ευρώ (333 δισ. δολάρια) ή περίπου το 180% του ΑΕΠ της, ένα ποσό που δεν μπορεί να ελπίζει να επιστρέψει στο ακέραιο".

Στο άρθρο υπογραμμίζεται ακόμη, ότι "η πραγματικότητα είναι, ότι η Ελληνική οικονομία δεν μπορεί να συμπιεστεί ακόμη περισσότερο" και συμπληρώνει ότι "οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης όμως ζητούν ακόμα περισσότερες περικοπές δαπανών και αύξηση των φόρων. Θέλουν να δουν ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ πριν τις πληρωμές τόκων από το 2018".

Όπως επισημαίνει το άρθρο "μια σταθερή και ταχέως αναπτυσσόμενη χώρα θα ήταν σε θέση να πετύχει το στόχο" και προσθέτει ότι "είναι παράλογο να περιμένουμε κάτι τέτοιο από την Ελλάδα", σημειώνοντας ότι "το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θέλει μια πιο ρεαλιστική λύση με πλεόνασμα της τάξης του 1,5%".

Η New York Times αναφέρει, ότι "η καθυστέρηση της ουσιαστικής ελάφρυνσης του χρέους μέχρι το 2018 θα βλάψει περαιτέρω την στραγγαλιζόμενη ελληνική οικονομία".

Όπως επισημαίνει, "το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα ήταν 24,4% τον Ιανουάριο και η οικονομία της χώρας συρρικνώθηκε κατά τους πρώτους 3 μήνες του έτους", σημειώνοντας ότι "το ΔΝΤ που έχει επίσης δανείσει την Ελλάδα, εκτίμησε πρόσφατα ότι με την τρέχουσα πορεία, το χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί τελικά σε 250% του ΑΕΠ".

Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η Γερμανία κατά κύριο λόγο, αλλά και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης "δεν έχουν οποιαδήποτε άλλη ιδέα για την επίλυση της κρίσης, εκτός από την επιβολή όλο και περισσότερης λιτότητας".

Στο άρθρο σημειώνεται ότι "η κυβέρνηση της καγκελαρίου της Γερμανίας Angela Merkel δεν θέλει να δεσμευτεί για την αναδιάρθρωση του χρέους πριν από τις εκλογές το 2017, δεδομένου ότι πολλοί Γερμανοί αντιτίθενται σε οποιαδήποτε πολιτική δίνει εγγυήσεις στην ελληνική κυβέρνηση, ενώ γίνεται αντιληπτό, ότι οι Γερμανοί βουλευτές είναι απρόθυμοι να παραδεχτούν, ότι το χρέος δεν θα πρέπει να καταβληθεί στο ακέραιο, καθυστερώντας τη συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, κάτι που δεν θα κάνει το πρόβλημα να πάει μακριά".

Η New York Times υποστηρίζει, ότι "το ΔΝΤ καλά θα κάνει να πιέσει τους υπουργούς της Ευρωζώνης σχετικά με το θέμα".

Καταλήγοντας τονίζει, ότι "αυτή η κρίση δεν θα τελειώσει ποτέ, εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίσουν να ασκούν πολιτικές, που έχουν αποτύχει επανειλημμένα".

Πηγή:  bankingnews.gr

hassapis-peter

Επιστολή Κύριλλου Μόσχας προς Βαρθολομαίο: «Πρώτα να λυθεί πως θα καθίσουμε και μετά η Σύνοδος»

Αντωνιάδου Μαρία 
Ζητάει όλοι οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι να πάρουν θέση στο ζήτημα και προτείνει να κάθονται όλοι στο ίδιο ημικυκλικό τραπέζι

Φωτογραφικό στιγμιότυπο από προηγούμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη
Μετά τα προβλήματα πρωτοκόλλου που προέκυψαν προσφάτως στο Άγιον Ορος, ζήτημα εγείρεται μεταξύ Μόσχας και Κωνσταντινούπολης για το "πρωτόκολλο" της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Δεκαπέντε ημέρες πριν την έναρξη της Πανορθοδόξου Συνόδου, της πρώτης μετά το Σχίσμα των Εκκλησιών που θα διεξαχθεί στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης, ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος μ' επιστολή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, θέτει δύο ζητήματα πρωτοκόλλου, τα οποία, εάν δεν διευθετηθούν, όπως επισημαίνει, δυσχεραίνουν και κωλύουν τη συμμετοχή του. 
Και,  όπως τονίζουν ορθόδοξοι αρχιερείς, μέσα από την επιστολή διαφαίνεται η αγωνία της Μόσχας, μήπως δοθεί η εντύπωση ότι ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είναι Πρώτος μεταξύ Ίσων, αλλά Πρώτος 13 υπολοίπων Ορθοδόξων Προκαθημένων, οι οποίοι υπάγονται και λογοδοτούν στον ίδιο.

Συγκεκριμένα ο κ. Κύριλλος τονίζει ότι στη μεγάλη συνεδριακή αίθουσα της Ακαδημίας, κατά την χωροταξία που έχει σχεδιασθεί από την επιτροπή προετοιμασίας:

-   «Οι Προκαθήμενοι δεν παρακάθηνται ημικυκλικώς, αλλά εις δύο παραλλήλους γραμμάς, παρακαθήμενοι ο εις έναντι του άλλου και οι πάντες με το πλευρόν αυτών προς τον Πρόεδρον (…). Επιπλέον εις το παρουσιασθέν σχεδιάγραμμα οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών ούτε εις ίδιον τραπέζιον παρακάθηνται, αλλά εις θέσιν ιδιαιτέραν έκαστος και εξ αποστάσεως ο εις εκ των αδελφών αυτού, κεχωρισμένοι όντες, ούτε λέξιν ανταλλάξαι δυνάμενοι με τον πλησίον αυτών. Η κατάταξις των τραπεζιών τούτων είναι τοιαύτη, ώστε ούτε καν προσφέρει τη δυνατότητα εις τα διεθνή ΜΜΕ, όπως προβάλουν εις το διεθνές ακροατήριον πάντας τους συνελθόντας Προκαθημένους των Αγίων του Θεού Εκκλησιών ταυτοχρόνως. Ούτως διαλύεται μια συνολική εικών της Συνόδου». "Εκείνο το οποίον βλέπομεν", δηλώνει ο Πατριάρχης Μόσχας «εις το σχεδιάγραμμα τούτο διαφέρει ριζικώς των υφ' ημών συζητηθέντων εις τας Συνάξεις των Προκαθημένων και όσων βλέπομεν εις τας εικόνας των Οικουμενικών Συνόδων». Και απευθύνοντας μήνυμα προς τον κ.κ. Βαρθολομαίο σημειώνει «η προτεινόμενη κατάταξις, ως μη ανταποκρινομένη εις την καθ΄ ημάς Ορθόδοξον εκκλησιολογίαν, προσεγγίζει επικινδύνως τα Ρωμαιοκαθολικά πρότυπα».

Μάλιστα ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Μόσχας ζητάει όλοι οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι να πάρουν θέση στο ζήτημα και, αφού προτείνει να κάθονται όλοι στο ίδιο ημικυκλικό τραπέζι στη συνέχεια υπογραμμίζει ότι την κεντρική θέση, «ως Προεδρεύων, φυσικώς, να καταλαμβάνει η Υμετέρα Παναγιότης». Στόχος του λέει ο κ. Κύριλλος είναι να προβληθεί «εις ολόκληρον τον κόσμον η πιστή εικόνα της ενότητος και της συνοδικότητος». Οποιαδήποτε άλλη πρότασις, δηλώνει, δεν ημπορεί να γίνει αποδεκτή υπό της καθ΄ημάς Εκκλησίας, δεν θα γίνει κατανοητή υπό του λαού του Θεού και θα αποτελεί εν ανυπέρβλητο κώλυμα δια την συμμετοχήν ημών εις τας συνοδικάς συνεδριάσεις».

-      Το δεύτερο θέμα που θέτει ο Πατριάρχης Μόσχας προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη είναι το σημείο που θα καταλάβουν οι ετερόδοξοι, όπως τους χαρακτηρίζει. «Στους ετερόδοξους παρατηρητάς προβλέπονται επίσημοι θέσεις όπισθεν των  Προκαθημένων. Κατ’ αυτόν τον ακριβώς τρόπον, προσθέτει, θα εκληφθή η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος υπό εκείνης της μερίδος των ημετέρων πιστών, οι οποίοι από τώρα διαμαρτύρονται εναντίον της  ως «οικουμενιστική» και ουχί Ορθόδοξος. Διό φρονώ ότι οι παρατηρηταί εκ των ετεροδόξων εκκλησιών (sic) δέον να παρακάθηνται εν αποστάσει εκ των μελών της Συνόδου, ώστε να μην περιληφτούν εις τον φακόν και να μην να αποτελούν μέρος της κοινής εικόνος της Συνόδου».

Ακόμη ζητάει να ενημερωθούν οι συνεργάτες του για τα οικονομικά ζητήματα της Συνόδου, καθώς υπάρχει ένα κοινό ταμείο, στο οποίο θα πρέπει να συνεισφέρουν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Τί λέει το Φανάρι και οι άλλες Εκκλησίες:

Η επιστολή προκάλεσε αίσθηση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Όπως σημειώνουν Μητροπολίτες, μέλη της οργανωτικής επιτροπής, «δεν υπάρχει λόγος να δημιουργηθεί ένταση. Τα θέματα θα λυθούν. Προκλήθηκαν, όπως σημειώνουν, από κακή συνεννόηση και εξαιτίας της περιορισμένης χωρητικότητας της αίθουσας της Θεολογικής Ακαδημίας, όπου θα διεξαχθεί η Σύνοδος.

Ιεράρχες άλλων Εκκλησιών τονίζουν στο «Βήμα», ότι το Πατριαρχείο Μόσχας επικαλείται τα όσα είχαν αποφασισθεί το 2014 στο Φανάρι, όταν γινόταν συζήτηση για την Αγία Ειρήνη ως τόπο διεξαγωγής και με τη σαφή τότε αναφορά στο σύνθρονο του Ναού ως θέση όλων των Προκαθημένων και στη συνέχεια  τον Ιανουάριο στην Γενεύη. Γι αυτόν τον λόγο πρέπει  επιλυθούν άμεσα, ώστε να προβλευθούν δυσάρεστες καταστάσεις.  
πηγή
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ. (2)

Συνέχεια από:Παρασκευή 27 Μαίου 2016

Συμβολή στην φιλοσοφία τής ιστορίας του Ιωακείμ τής Φλώρας 
τού ERNST BENZ.

        

  Ο "dux"[καί ο μετέπειτα duce] και η θρησκευτική κοινότης που εδημιουργήθη εξ'αυτού διακρίνονται απο τις άλλες κοινωνιολογικές μορφές του Χριστιανισμού χάρη σ'ένα ειδικό χρίσμα. Η μορφή η οποία εδημιουργήθη εκ νέου, αυτής τής ίδιας  "πνευματικής ζωής" εισέρχεται στις γραμμές της παγκόσμιας ιστορίας τού πνεύματος, οι νόμοι της οποίας καθορίζονται απο την ενέργεια της Τριάδος. Εδώ εισάγονται οι κεντρικές ιστορικο-φιλοσοφικές ιδέες του Ιωακείμ στην διαδοχή των τριών βασιλείων, η διάταξη και η κοινωνική μορφή των οποίων καθορίζονται απο την υποταγή καθενός απο τα βασίλεια σ'ένα ειδικό πρόσωπο της Τριάδος, το οποίο πραγματοποιείται σ'αυτό μ'έναν ιδιαίτερο τρόπο"!

          Στα τρία Θεία πρόσωπα, αντιστοιχούν τρείς εποχές τού κόσμου, στις οποίες κάθε "ειδικό" πρόσωπο, σύμφωνα με τις "μυστήριες ιδιότητές" του, πραγματοποιεί την ενέργειά του. Η πρώτη εποχή είναι η εποχή των Πατέρων που γεννούν τους υιούς τής επαγγελίας-είναι δηλαδή η εποχή της δημιουργίας του μύθου. Σ'αυτό αντιστοιχεί η κοινωνική μορφή της τάξεως του γάμου. Αυτή η εποχή διαρκεί απο τον Αδάμ μέχρι τον Χριστό. Η δεύτερη εποχή φέρει μαζί της την πραγματοποίηση τού μύθου, ο οποίος γίνεται ιστορία στους υιούς. Η εποχή αρχίζει με τον Χριστό. Η κοινωνική της μορφή είναι η Μυστηριακή Εκκλησία, στην οποία ανήκουν οι αναγεννημένοι εξ'ύδατος και πνεύματος. Ποιμένες και πρυτάνεις αυτής της Εκκλησίας είναι τα μέλη τής τάξεως του κλήρου, τα οποία διαχειρίζονται τα μυστήρια. Το τρίτο βασίλειο είναι το βασίλειο του πνεύματος, και θα επελθει στο τέλος της παρούσης εποχής. Τα όρια των εποχών δέν είναι σχηματικά αλλά εξελικτικά. Ιστορικά οι ξεχωριστές εποχές σωρεύονται έτσι ώστε η δεύτερη προεικονίζεται στην πρώτη και η τρίτη στην δεύτερη. Έτσι ο Ιωακείμ μπορεί να πεί: η τρίτη εποχή αρχίζει με τον Άγιο Βενέδικτο, διότι ο Άγιος Βενέδικτος δημιούργησε την μορφή της Χριστιανικής ζωής απο την οποία θα γεννηθεί, στο τρίτο βασίλειο, η καθοριστική μορφή αυτής της ζωής. Ο Βενέδικτος λοιπόν είναι ο πρόδρομος της τελικής εποχής καθότι δημιουργεί την πρωτογενή μορφή του θρησκευτικού τρόπου ζωής, απο τον οποίο θα αναδυθεί η καθοριστική μορφή και απο το άλλο μέρος είναι ήδη ο μυσταγωγός του βασιλείου του πνεύματος, καθώς ο δικός του τύπος μοναστικής ζωής εισάγει στον αιώνα μας μία νέα πνευματική εποχή. Δεδομένου ότι το τρίτο βασίλειο ξεκινά ήδη απο το δεύτερο απο το οποίο γεννάται.

          Ότι οι ιστορικο-φιλοσοφικές κατηγορίες αυτής της προόδου της εξελίξεως κατάγονται απο μία οργανική σκέψη και όχι μηχανιστική, αποδεικνύεται χωρίς αμφιβολίες απο το γεγονός ότι εμπνέονται απο την ερμηνεία της γεννήσεως τού Χριστού. Στην Μαρία, ο Χριστός συλλαμβάνεται απο το Άγιο Πνεύμα, και στην κοιλιά της αυτός είναι κρυμμένος πρίν έλθει στο φώς στην δική του ζωντανή μορφή.

          Στην βάση της μυστικιστικής εξισώσεως : Χριστός=Εκκλησια αυτή η διαδικασία είναι τυπική της εξελικτικής προόδου της Χριστιανικής θρησκείας και πάνω απ'όλα των κοινωνικών μορφών της Εκκλησίας. Όλη η αφήγηση τής γεννήσεως του Χριστού το αποδεικνύει: δέν πεθαίνει το παλαιό όταν το νέο είναι διαμορφωμένο. Η Μαρία συνοδεύει τον Υιό μέχρι τον τάφο Του. Έτσι διαφορετικές μορφές συνύπαρξης Εκκλησιαστικής υψηλού βαθμού, ζούν αναμεμειγμένες οι μέν δίπλα στις δέ, στο δεύτερο βασίλειο, μέχρι τού καθοριστικού διαχωρισμού.

          Όσον αφορά την εξέλιξη τού μοναχισμού αυτό που ελέχθη έχει το ακόλουθο νόημα: Η Μαρία τυπολογικώς αντιπροσωπεύει την σύγχρονη μορφή της μοναστικής ζωής στο δεύτερο βασίλειο. Ο Μοναχισμός φέρει κρυμμένη μέσα του την μελλοντική τάξη της τελειότητος, εκείνη που θα γεννηθεί στο νέο γεγονός του Ηλία.

          Απο αυτό το γεγονός προέρχεται η μεσσιανική σημασία του Αγίου Βενέδικτου καί ο χαρακτηρισμός του σαν dux και πύλης του ουρανού, καθότι μυσταγωγός τού βασιλείου της τελειότητος, καθώς δημιούργησε μία κοινότητα απο τον κόλπο της οποίας θα γεννηθεί η καθοριστική μορφή Χριστιανισμού, κάτω απο την οποία θα ζήσουν οι άνθρωποι στο ερχόμενο βασίλειο του Αγίου Πνεύματος.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος. 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ (8)-επανάληψη

Hans Urs Von Balthasar

Είμαστε καλά ή τά παίξαμε εντελώς; 

Η Λατινική περιπέτεια της αφομοιώσεως του Ελληνικού πνεύματος έως τον σύγχρονο υπαρξισμό,  γέννημα του Ακινάτη.

Γύρω στο 1160 το Ελληνικό πνεύμα, η φιλοσοφία ιδιαιτέρως, δια των μεταφράσεων, των αράβων, των σταυροφοριών, γίνεται ξανά γνωστό στην Δύση. Orientale lumen, ονομάστηκε αυτή η αναγέννηση των Ελληνικών γραμμάτων. Αυτό το πρόγραμμα διαφωτισμού λοιπόν, το οποίο χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά στην διαμάχη τού Φιλιόκβε, ξεκινά από τη θεολογία του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, συνεχίζει στον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και ολοκληρώνεται στον Μάξιμο τον Ομολογητή. Αφορά τους τρεις μεγάλους Έλληνες, και χρησιμοποιείται στην Χριστιανική Οικονομία στην υπέρτατη ενότητά της, στην οποία τα συμβάντα της Ιστορίας, ακόμη και εκείνα της Ιεράς Ιστορίας, ακόμη και η ενσάρκωση, υπεισέρχονται, εισάγονται, εξίσου με την ανθρώπινη ελευθερία, στις κοσμικές αιτιοκρατίες. Η υπερφυσική ολοκλήρωση των θείων υποσχέσεων δεν προστίθεται σε μια δομή σταθεροποιημένη ήδη, η οποία όμως χάνεται με την υπέρβασή της. Εισάγεται με την ίδια της την υπερβατικότητα και την χάρη, σ’ ένα δομημένο και σταθερό σύμπαν, πολύ διαφοροποιημένο στα επίπεδα του Είναι και της θείας συμμετοχής, αλλά ομογενές στην ιεραρχία του, ιερή αρχή και ιεροποιός αυτών των επιπέδων, όπως και αυτής της ενότητος. Ο άνθρωπος στο πιο υψηλό επίπεδο της ελευθερίας, μπορεί, χάρη σε αυτή ακριβώς την ελευθερία, να μην συμφωνήσει, να μην πραγματοποιήσει το αρχικό σχέδιο. Η Χάρις που τον επιδιορθώνει δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επαναφέρει την πρωτογενή του αξιοπρέπεια. Η τέλεια ευτυχία  του είναι η επιστροφή στον «γήινο παράδεισο» της Ενότητος από την οποία εξήλθε. Η Χάρις είναι μια οντολογική πραγματικότης παρά μια θεραπευτική δωρεά. Έτσι η Ιστορία του ανθρώπου δεν είναι νοητή στην ολότητά της, παρά μόνον στο εσωτερικό αυτού του θείου προορισμού του σύμπαντος, μια λαμπρή προσπάθεια μιας επεκτάσεως της θεότητος, κάτω από την πίεση της αγάπης της, μέχρι και μέσα στην πραγματικότητα της ύλης.

Αυτή είναι η ιδιοφυία του Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην ολότητά της, ζυγισμένη και μετρημένη από την θεολογική υγεία των Καππαδοκών και μορφοποιημένη από την αριστοτελική νοησιαρχία του Μάξιμου. Αυτή η ιδιοφυής κατασκευή, μεταμορφώνεται και κατασκευάζεται από τον Scoto Eringena, ο οποίος μετέφρασε τον Αεροπαγίτη, και σ’ αυτή την μετάλλαξη βυθίστηκαν οι Δυτικοί θεολόγοι. Σε μια μεταφυσική πλήρη ιερού, σε ένα όραμα κοσμικο-θρησκευτικό.

Η ανα-δημιουργία δεν συντελείται πλέον με μια αναμόρφωση που οδηγεί τον άνθρωπο σε ένα επίπεδο πιο υψηλό από το επίπεδο του Αδάμ, αλλά με μια επιστροφή στην παραδεισιακή κατάσταση, ένα ιδεατό επίπεδο και αληθινή φύση του ανθρώπου, αρχή και σημείο εκκίνησης της κοσμικής κινήσεως ταυτόχρονα και τόπο στον οποίο συνετελέσθη η αμαρτία, το παράπτωμα. Στο τέλος υπάρχει η ολοκλήρωση όλου του ανθρωπίνου γένους στην πρωτογενή ενότητα.

Η θέωση των Ελλήνων δεν καθορίζεται άμεσα σε σχέση μ’ ένα ιστορικό επεισόδιο, ανθρώπινο ή θείο και η Χάρις παρουσιάζεται κάτω από την άποψη μιας αντικειμενικής πραγματικότητος παρά σαν μια αγαθή διάθεση της καρδιάς του θεού, κατά την διάρκεια της ελεύθερης προσωπικής του σχέσεως με τον άνθρωπο. Είναι μέσα μας σαν μία Φύσις, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος είναι imago-Dei. Ακολουθώντας αυτή την Φύση ο άνθρωπος ομοιούται με τον θεό.

Η ενύπαρξη της δημιουργίας στον θεό και η σταθερότητά της, η ύπαρξη του θεού στην δημιουργία, που θεμελιώνουν αυτή την θεωρία, συλλαμβάνονται μαζί με το έντονο συναίσθημα της απαράβατης υπερβατικότητος. Σε αυτό το όραμα, είναι αδιανόητη μία φύση αυτόνομη και πραγματική, προδρομική τής συμμετοχής στην θεία ζωή, καθότι η αλήθεια αυτής της φύσεως βρίσκεται στην «ιεραρχική» της κατάσταση (Διονύσιος), χωρίς να διαταράσσεται, με την συνέχεια των συμμετοχών η καθαρότης των Ουσιών, ακόμη και όταν έρχονται σε ενότητα.

Ένα βαθύτατο όραμα της αμοιβαίας ενυπάρξεως, αναλόγως της ενυπάρξεως θεού δημιουργού και δημιουργίας, της φύσεως (ανθρωπότης) και του υποκειμένου (αυτός ο άνθρωπος), που διακρίνονται σαν διαφορετικές πραγματικότητες ως προς την τάξη, αλλά βρίσκονται εσωτερικά ενωμένες, καθώς η φύση «μορφώνει» το υποκείμενο (υπόβαθρο που υφίσταται σε μία δεδομένη φύση) και το υποκείμενο στηρίζει και πραγματοποιεί την φύση (μια φύση που υπάρχει στα υποστηρίγματά της). Ένας φιλοσοφικός συνδυασμός του αφηρημένου και του συγκεκριμένου.( Απόσπασμα από το βιβλίο τουMarie Dominique Chenu «Η θεολογία στον 12ο αιώνα», 13ο κεφάλαιο ORIENTALE LUMEN.)

Σε αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Ακινάτης ο οποίος διακρίνει την ουσία από την ύπαρξη. Μέχρι τα χρόνια τού 30, οι μελετητές του Ακινάτη συμφωνούσαν πως η θωμιστική οντολογία ήταν βασικά αριστοτελική. Πώς είχε αντιληφθεί όμως το Είναι τού Αριστοτέλη ο Ακινάτης; Ποια ήταν η καρδιά της οντολογίας του; Για πολλούς ήταν η θεωρία τού δυνάμει και ενεργεία. Για τους υπόλοιπους ήταν η αναλογία. Και η αναλογία σήμαινε πως το Είναι λέγεται πολλαπλώς, είναι δηλαδή ενδογενώς διαφοροποιημένο. Ώσπου συντελείται η μεγάλη ανακάλυψη, του Είναι σαν ενέργεια, esse, ενέργεια υπάρξεως, υπαρκτική ενέργεια.

Ο Etienne Gilson, το 1940, ισχυρίζεται πως το Είναι του Ακινάτη δεν είναι εκείνο του Αριστοτέλη, αλλά εκείνο της Βίβλου, του βιβλίου της Εξόδου (3, 14), άγνωστο παντελώς στον Σταγειρίτη: ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ!

Η ιδέα τής χριστιανικής φιλοσοφίας σαν μιας φιλοσοφίας μέσα «στην πίστη», καθόρισε μια ριζική αλλαγή θέσεως ακόμη και στην ερμηνεία της οντολογίας του Αριστοτέλη και του Ακινάτη. Διότι η εννοιολόγηση του Είναι των φιλοσόφων που έζησαν πριν την αποκάλυψη πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη των χριστιανών φιλοσόφων. Και η μεγαλύτερη διαφορά, στην Οντολογία, συνίσταται στην Ιδέα της Δημιουργίας, η οποία δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί χωρίς μια εννοιολόγηση του Είναι σαν ύπαρξη, ή σαν υπαρκτική ενέργεια.

Έτσι αναπτύσσεται η μεταφυσική της ΕΞΟΔΟΥ 3, 14, το ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ, ταυτίζοντας τον θεό με το ΕΙΝΑΙ.

Το γεγονός πως ο θεός αποκαλύπτεται σαν Είναι, έχει σαν αποτέλεσμα ότι η Ουσία του αντί να έχει το Είναι, όπως συμβαίνει με τα κτίσματα, είναι το ΕΙΝΑΙ το ίδιο και από αυτό συνεπάγεται πως η πιο εσωτερική τελειότης, την οποία ανιχνεύουμε στα σύνθετα πράγματα, δεν είναι πλέον η ουσία τους, αλλά η ύπαρξή τους. Το esse. Έτσι η ύπαρξη αντί να είναι ένα απλό γεγονός της παρουσίας, του είναι εδώ τώρα, η μια τυχαιότης, γίνεται αντιληπτή σαν η υπέρτατη πράξη, η τελειότης των τελειοτήτων στην οποία μετέχουν τα κτιστά πράγματα άμεσα από το ίδιο το υφιστάμενο Είναι. [Από εδώ κυριάρχησε και η ενυπάρχουσα τριάδα (immanent). Ο Ακινάτης απολυτοποίησε την ύπαρξη, όπως είχε απολυτοποιήσει την σχέση ο Αυγουστίνος. Ο Χάιντεγκερ με την σειρά του απολυτοποίησε τον χρόνο. Ο Ράμφος δοκιμάζει την τύχη του με το νοησιαρχικό, νεοκαντιανό υποκείμενο. Και αυτή την απολυτοποίηση ενός πράγματος, η άρση αυτού από την αρχαία σειρά του, ονομάζεται ενσάρκωση].

Ώσπου εμφανίζεται στο προσκήνιο η Cornelia de Vogel, η οποία με το άρθρο της «ego sum qui sum», το οποίο υπάρχει μεταφρασμένο στις αναρτήσεις μας, ξαναβάζει τα πράγματα στην θέση τους. Στο νεοπλατωνισμό το Είναι εθεωρείτο ήδη ενέργεια ή ενέργεια υπάρξεως. Και την de Vogel ακολούθησαν ο Beierwaltes και ο Hadot, δίνοντας τέλος στην αυτοκρατορία του απόλυτου και των απολυτοποιήσεων.

Αυτές οι δύο απολυτοποιήσεις, της σχέσεως από τον Αυγουστίνο και της υπάρξεως από τον Ακινάτη, συμμετείχαν και στον ορισμό της υποστάσεως εκ μέρους του Ακινάτη, που επηρεάζει σήμερα τις σκέψεις του Ζηζιούλα και του Γιανναρά!

Τι λέει λοιπόν με συντομία για την υποστατική ένωση ο Ακινάτης: «Η αρχή τής ενώσεως είναι το πρόσωπο του Υιού, το οποίο προσλαμβάνει την ανθρώπινη Φύση, και το οποίο πρόσωπο ονομάζεται γι’ αυτό “απεσταλμένο στον κόσμο”, διότι προσλαμβάνει μια ανθρώπινη Φύση. Η αποστολή του Υιού όμως σύμφωνα με την Φυσική τάξη, προηγείται της αποστολής του Αγίου πνεύματος, δεδομένου πως το Άγιο πνεύμα σύμφωνα με την Φυσική Τάξη προοδεύει και από τον πατέρα και από τον Υιό. Επομένως η υποστατική ένωση προηγείται της συνήθους αποδόσεως της χάριτος σαν αποτέλεσμα της αποστολής του Αγίου πνεύματος» (S. Th. III 7,13).

Συνεχίζεται

Aμέθυστος

H ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (21)Ο ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ - Η ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ (4)

ΚΕVIN CORRIGAN 

ΟΥΣΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΣ

Γιά τόν Γρηγόριο, στήν περίπτωση τών ατομικών συνθετικών πραγμάτων, οι Αρχές πού δίδουν τήν φόρμα, καί οι λόγοι, τούς οποίους εμείς συλλαμβάνουμε και κλείνουμε σέ ορισμούς (λόγους)- δύο πλευρές μιάς και τής αυτής λειτουργίας – οι λόγοι αυτοί λοιπόν είναι διαπλεκόμενοι με τα νοητά, μέ τίς νοητές πραγματικότητες στήν δημιουργία τού Θεού. Τό πρότυπο αυτής τής διαπλοκής είναι ένα αντανακλώμενο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σε κάθε επίπεδο τής υπάρξεως, από την ύλη και το σώμα μέχρι τήν ψυχή και τον Νού. Αυτές οι διαπλεκόμενες ακολουθίες είναι ένα από τα κυριώτερα χαρακτηριστικά τής ουσίας : οι ανθρώπινες ατομικές υπάρξεις είναι σε ακολουθία, σέ διαπλοκή με την φύση και την ουσία τής ανθρωπότητος , τα ατομικά θεία πρόσωπα σχετίζονται με την μία ουσία τού Θεού. Καί παρόλο το αταίριαστο τών εικόνων αυτή την «ενωμένη διάκριση» και την «διακεκριμένη ενότητα» των προσώπων της Τριάδος μπορούμε να την βρούμε, κατά τον Γρηγόριο ακόμη και στα «αισθητά αντικείμενα», αναλόγως τής δικής μας εμπειρίας τού φωτός, τής φωτιάς και των ανθρωπίνων υπάρξεων (Γράμμα 38, 4 87-93).
Δέν είναι τόσο τό ότι κατανοούμε και κατέχουμε την ενότητα τού Πέτρου και της ανθρωπότητος ή τής φλόγας και της ακτινοβολίας της εννοιολογικά, αλλά «η εμπειρία μας αυτού πού φανερώνεται στά μάτια μας είναι μεγαλειωδέστερη από τον λογαριασμό πού δίνουμε γιά την αιτία του, ακριβώς όπως η πίστη μας σε δόγματα τά οποία πάνε πέρα από εμάς είναι μεγαλύτερη από την γνώση μέσω συλλογισμών, ακριβώς όταν τό δόγμα μάς διδάσκει ότι αυτό πού χώρισε σέ υποστάσεις είναι αυτό πού ενώθηκε στην ουσία.
Άς συγκεντρώσουμε λοιπόν αυτά πού εκθέσαμε : ΟΥΣΙΑ είναι : α)πρώτα απ’όλα η συμφυής κοινωνία τής Θείας ουσίας και των προσώπων καί β)αναλογικώς η παρατεταμένη (η οποία υπάρχει μέσω διαστήματος-διαλείματος) κοινωνία τής ουσίας τού ανθρώπου και τού άλλου. Σέ κάθε περίπτωση, η ουσία δέν καταστρέφει την ατομικότητα, η οποία στά ανθρώπινα πλάσματα είναι και ξεχωριστές οντότητες ενώ είναι πρόσωπα ή υποστάσεις στήν Θεία ουσία. Η ουσία δέν σημαίνει γιά μάς άτομα καθεαυτά, ξεχωριστά και μοναχικά, αλλά σημαίνει άτομα μόνον στό επίπεδο πού μοιράζονται μιά κοινή φύση και μόνον στό ανώτερο επίπεδο όπου η ανθρώπινη φύσις αντανακλά την ουσία τής Τριάδος. Όπου τα πρόσωπα και η ουσία σάν κοινωνία είναι σε αμοιβάια σύμπτωση και από την οποία διπλή αυτή πραγματικότητα τής ουσίας εκφράζεται η άϋλη πραγματικότης όλης τής ανθρωπότητος .
Έτσι λοιπόν ακριβώς ο Γρηγόριος, θεωρεί τήν σχέση μεταξύ υποστάσεως, φύσεως και ουσίας, παρότι τα περισσότερα από την ξεχωριστή τους σημασία μπορεί να διακυμαίνονται. Κάθε ολοκληρωμένη έννοια τής ατομικότητος πρέπει να εκφράζει όχι μόνο τόν ελεύθερο υποκειμενικό φορέα και την ανθρώπινη κοινωνία σέ κάθε γνήσιο επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης τής Εκκλησίας σάν σώμα Χριστού, αλλά επίσης την Θεανθρώπινη κοινωνία ακτινοβολούσα μέσα και από την ολότητα τής προσωπικής κοινωνίας τής Τριάδος. Εδώ ακριβώς μπορούμε να παρατηρήσουμε την αντιστροφή ως πρός τόν σύγχρονο τρόπο σκέψης, πού υπάρχει στόν Γρηγόριο.
Γιά να δώσουμε έναν πλήρη εννοιολογικό λογαριασμό τών πραγμάτων, ίσως χάσουμε τόν πλούτο τής εμπειρίας και της πίστεως οι οποίες ξεπερνούν τις δυνατότητές μας τής εννοιολογικής των αναλύσεως. Ταυτόχρονα όμως όλα τα στοιχεία μιάς θεωρίας τού ΠΡΟΣΩΠΟΥ βρίσκονται ήδη σε λειτουργία γιά πρώτη φορά στήν ιστορία. Εάν ουσία και πρόσωπο είναι συμφυή, εάν αυτό πού σημαίνει να είμαστε ένας εαυτός διαμεσολαβείται μέσω τού άλλου και ο άλλος διαμεσολαβείται σάν κοινωνία και στά δύο επίπεδα και στό θείο και στό ανθρώπινο, και εάν οι φράσεις πού χρησιμοποιεί ο Γρηγόριος σάν «ατομική ουσία», «υπόστασις ή πρόσωπον» δέν διαγράφουν μιά αυτο-ψυχή ή έναν αυτο-νού ή ένα αυτο-σώμα, αλλά ολόκληρο το πρόσωπο στήν άμεση εικόνα τού Θεού, τότε μιά πλούσια σχεσιακή θεωρία τού προσώπου βρίσκεται ήδη σε λειτουργία κατά τόν τέταρτο αιώνα.

Αμέθυστος

Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΪΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ «ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ» (5)-επανάληψη

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ

 
του Raniero Cantalamessa

Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και Βασίλειο του Θεού. 

Δεν υπήρξε όμως, τόσο στο επίπεδο των ιστορικών και πολιτικών σχέσεων, όσο στο εσχατολογικό, που επήλθε και επαληθεύθηκε το πιο επικίνδυνο ρήγμα με το μοντέλο των προηγούμενων αιώνων. Για να το δούμε καθαρά θα πάρουμε με συντομία την λατινική γραμμή της Πατριστικής σκέψης, την οποία αφήσαμε μέχρι τώρα απέξω: πρακτικά τον Τερτυλλιανό. 

Στον Τερτυλλιανό βρίσκουμε δύο σειρές κειμένων χρήσιμων, για να κρίνουμε την στάση του προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στον απολογητικό του, τα κεφάλαια 28-38, είναι τα πλέον ουσιώδη. Εδώ βρίσκουμε μία θετική στάση απέναντι στο κράτος, γεμάτη προσδοκία. 

Μία άλλη σειρά αποτελείται από τα κείμενα στα οποία ο Τερτυλλιανός φαίνεται να δηλώνει μία ασυμβατότητα, απόλυτη μάλιστα, ανάμεσα στην Εκκλησία και το κράτος των Ρωμαίων, μία απόλυτη ασυμβατότητα, όπως ακριβώς την εξέφρασε και ανάμεσα στην δογματική αποδοχή του Χριστιανισμού και την αποδοχή της Εθνικής φιλοσοφίας. «Τι κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στον Χριστιανό και τον Φιλόσοφο, ανάμεσα στον μαθητή της Ελλάδος και τον μαθητή του Ουρανού;»

Επειδή όμως αυτά τα κείμενα δεν είναι καλά τακτοποιημένα χρονολογικά, ούτε ανήκουν αποκλειστικά στην περίοδο του Μοντανισμού, πρέπει να εγκαταλείψουμε την άνετη εξήγηση πώς ο Τερτυλλιανός, ο ανεκτικός και ο μετριόφρων, που έβλεπε την δυνατότητα συνυπάρξεως του Έλληνα και του Χριστιανού, ανήκει αποκλειστικά στην Καθολική περίοδο της πίστεώς του και ο αδιάλλακτος Τερτυλλιανός, ανήκει στην περίοδο του Μοντανισμού. Αυτή η εξήγηση δεν είναι χρονολογικού τύπου, αλλά ψυχολογικού. Η αντίφαση ανήκει στον ίδιο τον Τερτυλλιανό. Ο Charles Cochrane παρουσίασε τις τυπικές εκφράσεις της δεύτερης σειράς: «Είναι αδύνατον να υπηρετήσεις σε δύο αφέντες: τον Θεό και τον Καίσαρα, όπου όμως ο Καίσαρ πήρε την θέση του Μαμμωνά». Για μας τίποτε δεν είναι πιο ξένο από το κράτος. Εμείς αναγνωρίζουμε μίαν μόνον Δημοκρατία: Τον κόσμο. Τέλος, οι αρνητικές του δηλώσεις, στο έργο του, πάνω στην ειδωλολατρία ξανά, «Δεν συμμετέχω στην κοσμική ζωή, δεν υπηρετώ στον στρατό, δεν σκοπεύω στο Βασίλειο, αποσύρθηκα από την κοινωνία», τον οδηγούν στο εξής συμπέρασμα: «η αποστασία από την Ρωμαϊκότητα είναι πλήρης». Η μεταστροφή στο Βασίλειο του Θεού και στην Ουράνια Ιερουσαλήμ είχε σαν συνέπεια για τον Τερτυλλιανό την αποστασία του από το γήινο βασίλειο και από την ανθρώπινη κοινωνία.

Αυτή είναι όμως η μοναδική στάση του Τερτυλλιανού; Στην Απολογητική του πραγματεία για παράδειγμα, εμφανίζεται καθαρά αλληλέγγυος με την αυτοκρατορία. Οι Χριστιανοί, λέει είναι οι αληθινοί φίλοι και οι πιο έμπιστοι υποστηρικτές τού αυτοκράτορος, προσεύχονται για ένα ευτυχισμένο κράτος και για την διάρκεια του και αυτό τόσο ειλικρινά, καθώς ακριβώς είναι πεπεισμένοι πώς η διάρκεια η ίδια του παρόντος κόσμου είναι δεμένη μέ την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Αυτός ο κόσμος θα διαρκέσει, όσο και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Ο Αυτοκράτωρ εκλέγεται από τον Θεό των Χριστιανών, σε μας πολύ περισσότερο από σας ανήκει ο αυτοκράτωρ. Και συνεχίζει στο 42^ο κεφάλαιο της Απολογητικής του: Οι Χριστιανοί δεν είναι τίποτε Ινδοί Βραχμάνοι, που κατοικούν στα δάση, στο περιθώριο της ζωής, αλλά συμμετέχουν στην πολιτική ζωή, με στάση αλληλεγγύης και συνεργασίας. Εμείς ταξιδεύουμε μαζί σας, μαζί σας υπηρετούμε στον στρατό, καλλιεργούμε την γή και ανταλλάσουμε μαζί σας τα προϊόντα μας.

Οπωσδήποτε η μεταστροφή του στον Μοντανισμό έφερε και μία αλλαγή τονισμού στην στάση του, αλλά η αντίφαση δεν είναι διαχρονική ανάμεσα σε δύο περιόδους αντίθετες σχεδόν μεταξύ τους, στην ζωή του Τερτυλλιανού, αλλά συγχρονική, ανάμεσα σε δύο αντίθετες τάσεις, ανάμεσα στις δύο ψυχές του Αφρικανού, στην Χριστιανική ψυχή και την Ρωμαϊκή, τις οποίες δεν κατόρθωσε ποτέ να εναρμονίσει. Είναι αυτό που αποκαλύπτεται στην στάση του προς τον πολιτισμό και τον εθνικό κόσμο γενικώς, μέρος της οποίας είναι η στάση του απέναντι στο κράτος. Είναι ένας συνεχής δυαλισμός ο οποίος εμφανίζεται σε φράσεις αυτού του τύπου: «Γιατί μας απαγορεύεται το δικαίωμα να αισθανθούμε Ρωμαίοι;». 

Ο Παύλος διέβλεπε τον ορίζοντα της αντιπαραθέσεως ανάμεσα στους Ιουδαίους και τους Εθνικούς (προς Ρωμ 11,25-26). Διαβλέπει άραγε ο Τερτυλλιανός στον ορίζοντα της ιστορίας την δυνατότητα ειρήνευσης ανάμεσα στους Ρωμαίους και τους Χριστιανούς; Σ’αυτό το σημείο σκεπτόμαστε αμέσως τον διάσημο λόγο του: «Οι Καίσαρες θα είχαν πιστέψει στον Χριστό, εάν ή οι Καίσαρες δεν ήταν απαραίτητοι στον κόσμο, ή οι Καίσαρες ήταν δυνατόν να είναι Χριστιανοί». Μερικοί ερμηνεύουν αυτή την πρόταση με την έννοια ότι οι Καίσαρες δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν Χριστιανοί και επειδή οι Καίσαρες είναι απαραίτητοι στον κόσμο, ο Χριστιανισμός δεν θα κατορθώσει ποτέ να συγχωνευθεί στην αυτοκρατορία και στον κόσμο. 

Άλλοι όμως φτάνουν σε αντίθετα συμπεράσματα: «Όποιος αναφέρει τον Κων/νο, χωρίς να ονομάζει ταυτοχρόνως τον Τερτυλλιανό, δεν έχει κατορθώσει να συλλάβει την στροφή που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του τετάρτου αιώνος». Στο βάθος υπάρχει η υποτιθέμενη ιδέα του Τερτυλλιανού πώς η σωτηρία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εξαρτάται από την πρόσληψή της εκ μέρους των Χριστιανών. Ο κόσμος βαδίζει αναπόφευκτα προ τόν εκχριστιανισμό του. Έτσι ή η αυτοκρατορία θα τον ακολουθήσει σ’αυτόν τον δρόμο ή είναι προορισμένη να πεθάνει. Μία σκέψη τόσης ιστορικής διαύγειας, που αφήνει  όλους μας άφωνους. Μπορούμε όμως να την αποδώσουμε εξ ολοκλήρου στον Τερτυλλιανό; 

Ο Τερτυλλιανός είχε γράφει μία φορά «Εμείς επιθυμούμε πλέον να βασιλεύσουμε και όχι να συνεχίσουμε να υπηρετούμε… Ας έλθει όσο το δυνατόν γρηγορότερα Κύριε η Βασιλεία Σου, η προσμονή των Χριστιανών και η σύγχυση των Εθνικών» (Περί κηρύγματος). Ο Τερτυλλιανός όμως είναι Χιλιαστής, περιμένει δηλαδή την πρώτη βασιλεία του Θεού των χιλίων ετών πάνω στην Γή, για την χαρά και την αποκατάσταση των καταπιεσμένων Χριστιανών, όπως υπήρξε και η πλειονότης των Λατίνων συγγραφέων, μέχρι τον Αυγουστίνο. Αυτή η Βασιλεία του Θεού, που περιμένει σαν το τέλος της σκληρής υπηρεσίας, δεν απέχει πολύ από το μοντέλο μίας Χριστιανικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μας ωθεί να το σκεφτούμε ακόμη και το γεγονός πώς είναι πεισμένος, πώς η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την συγκεκριμένη της οργάνωση θα διαρκέσει όσο και ο Παρών Αιών, δηλαδή μέχρι το ξεκίνημα της Χιλιετούς Βασιλείας. Ο Κωσταντίνειος ορίζοντας λοιπόν φανερώνεται στον Τερτυλλιανό, αλλά μπερδεμένος με τον εσχατολογικό χιλιαστικό ορίζοντα. 

Συνεχίζεται 

"Τώρα που επέστη ο καιρός της Συνόδου..." Συνέντευξη με τον π. Παντελεήμονα Μανουσάκη για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο

Στήν προηγούμενη ανάρτησή μας είδαμε τόν λόγο καί τήν κριτική τής ορθοδοξίας διά τού Επισκόπου Ιερόθεου Βλάχου. Μέ τούτη τήν ανάρτηση θά δούμε τήν νεφελώδη σκέψη τής κακοδοξίας.

Για την επικείμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Πεντηκοστής 2016 έχουν γραφτεί πάμπολλα και -κατά τα φαινόμενα- θα γραφτούν ακόμη τα μύρια όσα. Πολλά θετικά και άλλα τόσα πολεμικά, τα οποία δεύτερα πάντως αμαυρώνουν ολοένα την εικόνα της πνευματικής χαράς (και χάριτος) για την αγαπητική συνάντηση επί το αυτό των πνευματικών Πατέρων της απανταχού Ορθοδοξίας, με στόχο κατ' αρχήν την Ενότητα συν όλα τα άλλα, τα οποία αυτή -ως θεόσδοτη εντολή- θα υπαγορεύσει.

Το e-περιοδικό μας, ευρισκόμενο στην έπαλξη της πληροφόρησης για τη μεγάλη και ελπιδοφόρο αυτή διοργάνωση των Πανορθοδόξων, συναντά σήμερα έναν έγκριτο σκαπανέα του θεολογικού και φιλοσοφικού λόγου, έναν κληρικό που διαπρέπει από περίοπτη καθηγητική έδρα της Βοστόνης. Είναι οΑρχιμανδρίτης Παντελεήμων Μανουσάκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας στο College of the Holy Cross, Worcester, MA, USA. Τον ευχαριστούμε για τη χαρά της (επι)κοινωνίας και για την καλοσύνη να απαντήσει σε μερικά ερωτήματα, που -θεωρούμε- απασχολούν το κοινό μας. Ακολουθεί πλήρης η συνέντευξη που μας παραχώρησε.

π. Π. Κ.

π. Παναγιώτης Καποδίστριας: Πανοσιολογιώτατε π. Παντελήμον, η επί θύραις Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, στοιχούμενη στην επιθυμία του Κυρίου Ιησού "ίνα ώσιν έν", αποβλέπει εντέλει στην Ενότητα. Ποιος άραγε φοβάται την Ενότητα των Oρθοδόξων και πώς χρειάζεται να αντιμετωπισθεί από την ίδια την επικείμενη Σύνοδο;

            π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Πράγματι, π. Παναγιώτη, ίσως η Ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών να φοβίζει κάποιους. Το ερώτημα είναι ποιοι είναι αυτοί. Είναι εκείνοι που έχουν γεμίσει το διαδίκτυο (μια και δεν έχουν άλλη θεσμική ιδιότητα) με κείμενα και σχόλια εναντίον της Συνόδου; Είναι εκείνοι που, καταχρώμενοι την θεσμική θέση τους, οργανώνουν ημερίδες και εξάγουν ψηφίσματα εναντίον της Συνόδου; Νομίζω πως όχι. Και αυτοί μεν φοβούνται, αλλά όχι την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Φοβούνται, τουναντίον, το έλλειμμα ενότητος, ή μάλλον την ελλειμματική και ελαττωματική ενότητα, την οποία η προσπάθεια της σύγκλησης της παρούσας Συνόδου έχει αποκαλύψει με κραυγαλέο τρόπο. Για όσο καιρό οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν είχαν συνέλθει συνοδικώς, αλλά η καθεμία εξ αυτών βίωνε την αυτοκεφαλία της ωσάν να ήταν αυτάρκης στην απομόνωσή της, φροντίζοντας μόνο τα του οίκου της, ήταν εύκολο να μιλά κανείς για την θρυλούμενη ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ενότητα η οποία υποτίθεται ερειδόταν στην κοινή πίστη και στο κοινό λειτουργικό. Τώρα, όμως, που επέστη ο καιρός της Συνόδου, και άρα καλείται η κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία να εξέλθει του οίκου της προς συνάντηση των άλλων αδελφών της(;;;), τώρα ανέκυψαν και συνεχίζουν να ανακύπτουν προβλήματα, τα οποία -κατ' εμέ- υπογραμμίζουν με τον πλέον δραματικό τρόπο πως η λεγόμενη Ενότητα των Ορθοδόξων έπασχε και πάσχει, ακριβώς διότι ούτε η κοινή πίστη ούτε η κοινή λειτουργική ζωή επαρκούν για να λειτουργήσουν ως εγγυητές της ενότητος, εφ' όσον δεν υποστασιοποιούνται στο πρόσωπο ενός Πρώτου. [Μέχρι στιγμής έχει ήδη θέσει τά θεμέλια τής κενολογίας καί τής πλάνης πού θά ακολουθήσει. Δέν αναφέρεται στήν κοινή πίστη στόν Κύριο, αλλά στήν κοινή πίστη γενικώς καί τήν έλλειψη τού Κυρίου από τήν ορθοδοξία θά τήν καλύψουν υποτίθεται μέ τόν ΠΡΩΤΟ.]

            π. Παν. Καποδίστριας: Εξηγήστε μας, παρακαλώ, πώς εννοείτε την θέση του Πρώτου στην πολυπόθητη Ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων.

            π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Έχω γίνει κουραστικός να γράφω περί του πρωτείου. Ήδη από το 2013, στα κείμενά μου “Primacy and Ecclesiology: The State of the Question” και “Το Πρωτεύον Πρόβλημα του Πρώτου” (στην Νέα Ευθύνη) διέγνωσα το έλλειμμα ενότητος στον Ορθόδοξο κόσμο. Έκτοτε έχω γράψει σειρά άρθρων κι ένα μικρό βιβλίο (For the Unity of All), στα οποία παραθέτω τα επιχειρήματά μου περί του πρωτείου. Τα επιχειρήματα αυτά είναι εν πολλοίς θεωρητικά—βασίζονται, δηλαδή, στην θεολογία και την εκκλησιολογία της παραδόσεώς μας. Η σύγκληση, όμως, της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου μάς προσέφερε απτά επιχειρήματα, που επιβεβαιώνουν την απωλεσθείσα ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κινδυνεύει, όπως γνωρίζετε, η επιτυχία της Συνόδου από τις έριδες μεταξύ αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας προέβαλε μέχρι προσφάτως ως προϋπόθεση της συμμετοχής και παρουσίας του προκαθημένου του στην Σύνοδο την επίλυση του θέματος του Κατάρ, το οποίο στάθηκε η αφορμή για την διακοπή της κοινωνίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Το Πατριαρχείο Σερβίας, παρομοίως, θέλει να φέρει ενώπιον της πανορθοδόξου Συνόδου την δική του έριδα με το Πατριαρχείο Ρουμανίας για την περιοχή Τιμόκ. Δεν μπορεί ολόκληρη η Ορθόδοξος Εκκλησία να καθίσταται όμηρος της οποιασδήποτε τοπικής Εκκλησίας.

            Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες και έχει προβεί σε μεγάλες παραχωρήσεις σε ότι αφορά τις δικές του σχέσεις με άλλες εκκλησίες αλλά και γενικότερα (π.χ., το πρόβλημα του προκαθημένου της Τσεχίας), προκειμένου να προχωρήσει η Ορθόδοξος Εκκλησία απρόσκοπτα το δρόμο προς την Πεντηκοστή. Όταν, όμως, οι τοπικές εκκλησίες αρνούνται το ουσιαστικό πρωτείο του Οικουμενικού Θρόνου (χάριν ενός κακώς εννοουμένου “πρωτείου τιμής”), στερούν και από τους εαυτούς τους την δυνατότητα μιας ειρηνικής επίλυσης των διμερών προβλημάτων τους.

            Υπό αυτήν την έννοια, θεωρώ πως η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος έχει ήδη πετύχει πριν καν συνέλθει. Διότι η σύγκλησή της και μόνον κατέδειξε το έλλειμμα ενότητος εντός του Ορθοδόξου κόσμου. Όταν, συν Θεώ, συνέλθουν επί το αυτό οι Συνοδικοί Πατέρες σε μερικές εβδομάδες, το θέμα συζήτησης θα είναι ένα—έστω και αν δεν έχει κατονομασθεί: η Ορθόδοξη Ενότητα. Και άνευ Πρώτου δεν μπορεί να υπάρξει παρά μια εύθραυστη ενότητα, έρμαιη της κάθε διένεξης και δυσκολίας.

            π. Π. Καποδίστριας: Πώς ερμηνεύετε τέτοιας έκτασης σκεπτικισμό από διάφορες πλευρές ως προς τη σύγκληση της μεγάλης Συνόδου, όταν η Ορθοδοξία αυτοφημίζεται συνήθως για την ανοικτότητα και την εξωστρέφειά της;

            π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Κάθε τι που φέρει την σφραγίδα [Δέν είναι θεσμός ο Κύριος, δέν είναι ο ιδρυτής τής εκκλησίας] του Χριστού —και ασφαλώς και η Εκκλησία και η παρούσα Σύνοδος— είναι αναγκαίο να χαρακτηρίζεται από τα λόγια της προφητείας του θεοδόχου Συμεών πως “οὗτος κεῖται εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον” (Λκ. 2:34). Αναπόφευκτα θα γινόταν και η παρούσα Σύνοδος σημείον αντιλεγόμενον, το οποίο μας αποκαλύπτει τους μάταιους διαλογισμούς πολλών καρδιών (Λκ. 2:35). Ακούσθηκαν πολλές απόψεις, οι οποίες, κατά την μακρόχρονη περίοδο της υπνώττουσας Συνοδικότητος της Εκκλησίας, δεν είχαν βγει στην επιφάνεια.

            Ακούσαμε, για παράδειγμα, πως κριτήριο της ενότητος της εκκλησίας δεν είναι ο επίσκοπος αλλά ο «άγιος,» ο «θεόπνευστος,» κ.ο.κ. Όταν τέτοιες απόψεις εκφράζονται μάλιστα απο χείλη επισκόπων απορεί κανείς για το αν κατανοούν πως αυτοακυρώνονται. Το πνευματικό χάρισμα (μια και εδώ μιλάμε για την αγιότητα με την πολύ στενή σημασία) δεν μπορεί να αυτονομηθεί απο το θεσμό της Εκκλησίας. [Ο θεσμός δέν μπορεί νά αυτονομηθεί από τό πνευματικό χάρισμα γιά τήν ακρίβεια] Το παράδειγμα της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας είναι χαρακτηριστικό: η ασκητική της θα ήταν μάταιη δίχως την θεία κοινωνία που της προσέφερε ο πατήρ Ζωσιμάς, δίχως, δηλαδή, την ένταξή της στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. [Η μετάνοια εντάσσει στήν σωτηρία, γιά τήν ακρίβεια. Στό Γεροντικό τήν κόρη πού ακολούθησε τήν οδό τής αμαρτίας καί τήν βοήθησε νά επιστρέψει τό Γεροντάκι, τήν πήρε μαζί Του ο Κύριος από τήν αληθινή καί βαθειά της Μετάνοια, χωρίς τήν διαμεσολάβηση τού "Ζηζιούλα". Οπως καί τόν ληστή στόν Σταυρό] Είναι γελοίες (και το χειρότερο, θεολογικώς επικίνδυνες) οι αφελείς εκείνες απόψεις που θέλουν την συμμετοχή στην Σύνοδο να περιορίζεται μόνο σε αγίους, θεοφόρους, θεόπνευστους κ.λπ., αρχιερείς. Όσοι σκανδαλίζονται από την ενσάρκωση της Εκκλησίας μπορούν να ασπαστούν και ανοιχτά τον Γνωστικισμό τον οποίον εμμέσως ομολογούν, και να δημιουργήσουν κοινότητες καθαρών και αγίων.

            Αλλά και τέτοιες απόψεις, ακόμα, αποτελούν μια θετική εξέλιξη στον βαθμό που μας αναγκάζουν να κοιτάξουμε κατάματα θέματα, που για καιρό είχαμε επιλέξει να αποφεύγουμε. Με την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ανοίγεται ένας θεολογικός διάλογος εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ένας διάλογος με τον εαυτό Της, ένας διάλογος που ίσως Της επιτρέψει να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο προς τον κόσμο.

            Το πρόβλημα, για μένα, βρίσκεται μόνο στην επιθυμία να αποφευχθεί η παρούσα Σύνοδος με οποιαδήποτε πρόφαση, επειδή κάποιοι ίσως φοβούνται πως η Σύνοδος θα ανοίξει (όπως έχει ήδη κάνει) παράθυρα που έχουν μείνει απ᾽αιώνων κλειστά. Εσείς, ως ποιητής, γνωρίζετε το ποίημα του Αλεξανδρινού για τα παράθυρα: “ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία, / ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.” Είναι δυνατόν, όμως, για τον οποιοδήποτε Χριστιανό να επιλέγει να ζει στο σκοτάδι, όσο και αν μας βολεύει στο βαθμό που αποκρύπτει από τα μάτια μας ό,τι βρίσκουμε δυσάρεστο ή αποκρουστικό; Είναι δυνατόν η Εκκλησία του Χριστού, του φωτός του αληθινού του φωτίζοντος “πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον” (Ιω. 1:9), να φοβάται το φως;

            π. Π. Καποδίστριας: Κατά τη γνώμη σας θα αποτελέσει η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος συνέχεια των Οικουμενικών Συνόδων και ποια η θέση των αποφάσεων των ενδιάμεσων Συνόδων μετά το Σχίσμα;

            π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Ο πρωταρχικός σκοπός της Συνόδου της Πεντηκοστής του 2016, όπως τον αντιλαμβάνομαι, δεν είναι να προστεθεί μία Οικουμενική Σύνοδος στην σειρά των Συνόδων της πρώτης χιλιετίας, αλλά το να επανακτήση η Ορθόδοξος Εκκλησία και στο πανορθόδοξο επίπεδο το ζειν συνοδικώς. Η ιστορία θα κρίνει το ποιά είναι η θέση της παρούσας Συνόδου στην ζωή και στην πορεία της Εκκλησίας. Νομίζω, όμως, πως η ιστορία της Εκκλησίας χαρακτηρίζεται από μια συνέχεια, χωρίς τούτο να σημαίνει στασιμότητα. Η συνέχεια στην οποία αναφέρομαι κατορθώνει να συνενώσει δύο στοιχεία που ίσως φανούν αντιφατικά εκ πρώτης όψεως, δηλαδή, την ταυτότητα και την εξέλιξη της Εκκλησίας. Δεν νομίζω πως θα ήταν σωστό να κριθεί η επί θύραις Σύνοδος υπό το φως μιας αρχαιολογικής προοπτικής, δηλαδή, υπό το πρίσμα του παρελθόντος, αλλά θα πρέπει να αξιολογηθεί με την ματιά του μέλλοντος[Remembering the Future;;], πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατά την παρούσα στιγμή. Όλα τα πράγματα στην ιστορία, μας λέει ο αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, ακολουθούν το τρίπτυχο σκιά – εικόνα – αλήθεια. Η αλήθεια των πραγμάτων βρίσκεται στα έσχατα. Το παρόν εικονίζει την αλήθεια και αληθεύει στο βαθμό ακριβώς που εικονίζει με πιστότητα την εσχατολογική αλήθεια. Θα ήταν παρακινδυνευμένο για μας σήμερα να αποπειραθούμε μια αποτίμηση της Συνόδου πριν καν μάλιστα αποπερατώσει το έργο της.

            Σίγουρα στην συζήτηση αυτή δεν έχουν θέση τα επιχειρήματα που προσπάθησαν να πλήξουν το κύρος της Συνόδου επί της βάσεως πρακτικών ζητημάτων, όπως για παράδειγμα, του αριθμού των συμμετεχόντων επισκόπων. Έγραψα και αλλού πως η ιστορία των επτά Οικουμενικών Συνόδων καθιστά σαφές πως δεν συμμετείχαν όλοι οι ανά την οικουμένη επίσκοποι, ούτε θα ήταν και πρακτικά δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο. Το ερώτημα για το αν θα μπορούσε να θεωρηθεί μια Σύνοδος Οικουμενική εφ᾽όσον δεν συμμετέχουν σε αυτήν άλλες Χριστιανικές ομολογίες είναι για μένα ανοικτό και παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Θα πρέπει κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνει μια νηφάλια συζήτηση για το πώς επισήμως (διότι ακούμε πολλές και αντικρουόμενες απόψεις) θεωρεί η Ορθόδοξος Εκκλησία αυτές τις Χριστιανικές ομολογίες, με τις οποίες δεν βρίσκεται σε ευχαριστιακή κοινωνία.

            π. Π. Καποδίστριας: Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι αν μιλάμε για σχίσματα, για αιρέσεις ή για ένα συνδυασμό των δύο; Και ποια η διαβάθμιση των δύο αυτών καταστάσεων;

           π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία, φυσικά, δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις (ούτε θα ενδιέφερε κανέναν η δική μου απάντηση), αλλά είναι και ερωτήματα τα οποία με βασανίζουν, αναλογιζόμενος πως η αίρεση προσβάλλει μεν την πίστη, το σχίσμα όμως πληγώνει την αγάπη και ίσως, υπό το πρίσμα της ιεράρχησης που μας προσφέρει ο απόστολος Παύλος, όπου μείζων της πίστεως η αγάπη (Α´ Κορ. 13:13), να είναι το σχίσμα μεγαλύτερο κακό στο εκκλησιαστικό σώμα από την αίρεση. Το κείμενο της παρούσας Συνόδου για τις Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον Λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον δεν εξετάζει, κατά την γνώμη μου, σε ικανοποιητικό βάθος τα ερωτήματα αυτά. Είναι, όμως, ένα πρώτο θεμιτό και θετικό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.

π. Π. Καποδίστριας: Ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη Σας, να απαντήσετε στα ερωτήματά μας και Σας εύχομαι ό,τι Αισιότερο!

          π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Κι εγώ Σας ευχαριστώ!

nyxthimeron

 

Συμπέρασμα: Δύο πράγματα απουσιάζουν από τήν ανωτέρω σκιαμαχία. Η Θεολογία καί η φιλοσοφία. Στήν θέση τους λάμπει η αργολογία τής εξουσίας.

Αμέθυστος