Ύπουλες κινήσεις της Άγκυρας με την Λιβύη Oι ελληνικές Ε.Δ. δεν είναι οι “άτακτοι” της Συρίας
Από την διπλωματική σκακιέρα και τα μνημόνια για τις θαλάσσιες ζώνες ανάμεσα στην Τουρκία και την Λιβύη, στην πραγματικότητα της αλμύρας του Αιγαίου και της Μεσογείου. Εκεί που η Τουρκία έρχεται πάντα για να προκαλέσει και παίρνει σκληρές απαντήσεις. Στο διπλωματικό πεδίο, η Αθήνα έστειλε τελεσίγραφο στον πρεσβευτή της Λιβύης πως αν δεν γνωστοποιήσει το μνημόνιο που υπέγραψε η χώρα του με την Άγκυρα, θ’ απελαθεί από την Ελλάδα. Και προχωρά επίσης η Αθήνα σε μια ακόμη διπλωματική κίνηση, υψηλού συμβολισμού. Διπλωματικές πηγές έλεγαν τις προηγούμενες ώρες πως έχει κληθεί στην πρωτεύουσα ο Πρόεδρος του κοινοβουλίου της Λιβύης, ο οποίος πρόσκειται στον Στρατηγό Χαφτάρ , που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της διαιρεμένης χώρας, εκτός από την πρωτεύουσα Τρίπολη. Την ίδια στιγμή οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις τηρούν στάση αναμονής ως το μακρύ δόρυ της Εξωτερικής πολιτικής, είναι πάντα στην ετοιμότητα που αρμόζει πόσο δε μάλλον αυτά τα τελευταία 24ωρα όπου η Άγκυρα με ύπουλο τρόπο θέτει νέα παράνομα δεδομένα στην περιοχή. Δεν ήταν λίγες οι φορές που γράψαμε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται σε εγρήγορση. Το έχουν δείξει σε διαφορετικές στιγμές, με τις περισσότερες από αυτές, να έχουν στείλει στην Τουρκία- άγνωστα στο ευρύ κοινό- μηνύματα.
Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι οι «άτακτοι» της Συρίας
Στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο εφόσον αμφισβητηθούν τμήματα Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας μας, όποιος το πράξει, θα βρεθεί απέναντι με τακτικές Ένοπλες Δυνάμεις. Προβλήματα υπάρχουν, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν υφίσταται η αποτρεπτική ισχύ στις Ένοπλες Δυνάμεις. Το καλό είναι σύντομα ν’ αντιμετωπιστούν και να υπάρξει η αναζητούμενη επαύξηση. Ο «συνήθης ύποπτος» να κάνει πράξεις αμφισβητήσεων είναι η Τουρκία, η οποία μέχρι σήμερα αντιμετωπίζει άτακτους στην Συρία κι όχι τακτικό Στρατό, ενώ οι περισσότεροι που επιχειρούν στα ανατολικά της Σύνορα είναι μισθοφορικός στρατός κι όχι τακτικός. Φυσικά και η Τουρκία έχει στείλει στρατεύματα στη Συρία κι έχουν αποκτήσει πολεμική εμπειρία αλλά μέχρι τώρα, επαναλαμβάνουμε έναντι άτακτων. Οι εκτιμήσεις των ανωτάτων είναι ότι στρατιωτικά η γείτονα θέλει να δείχνει την πυγμή της, σε μια προσπάθεια να στηρίξει και στο εσωτερικό της την θεωρία των δυόμιση πολέμων. Το γεγονός πως σε αντίθεση με την Συρία ή όπου αλλού έχει επιχειρήσει, στο Αιγαίο θα βρεθεί απέναντι σε σύγχρονα συστήματα των μονάδων επιφανείας του στόλου, απέναντι στους διεθνώς αναγνωρισμένους ιπταμένους και σ’ έναν στρατό που μόνο άτακτοι δεν είναι.
Με ψύχραιμα σχέδια και αποφασιστικότητα οι Ένοπλες Δυνάμεις
Οι κινήσεις της γείτονος μπορεί να κινούνται στο διπλωματικό πεδίο, πλην όμως το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» το υποστηρίζει πάντα με την γνωστή πολιτική των κανονιοφόρων κι αυτό δεν θα σταματήσει. Αυτός είναι ο λόγος που «αυξάνονται» ξανά τ’ αντανακλαστικά των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σ’ ότι αφορά την Ελληνική πλευρά, ανώτατοι αξιωματικοί υποστηρίζουν πως «πάση δυνάμει» οι πάντες στις ΕΔ, εφόσον χρειαστεί θα βρίσκονται μονίμως απέναντι στις προκλήσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες το επόμενο διάστημα θα υπάρξει μεγαλύτερη παρουσία όπου χρειάζεται από μονάδες του Ελληνικού Στόλου. Παράλληλα η δράση των υποβρύχιων τιμωρών στο νοτιοανατολικό Αιγαίο συνεχίζεται χωρίς να έχει σταματήσει εδώ και μήνες. Η Τουρκία τους ψάχνει, αλλά ποτέ δεν τους έχει εντοπίσει. Οι δεκάδες καθημερινές παραβιάσεις κυρίως από ελικόπτερα και κατασκοπευτικά αεροσκάφη δείχνουν ότι η αγωνία της Άγκυρας για τα Ελληνικά 214 που περιπολούν εκεί που πρέπει, είναι μεγάλη. Στο Επιτελείο θεωρούν σχεδόν βέβαιο ότι η Άγκυρα μετά τις διπλωματικές κινήσεις της Αθήνας, θα θελήσει είτε με την γνωστή ρητορική των απειλών είτε μέσω προκλήσεων στο Αρχιπέλαγος, μέσω των δικών της Ενόπλων Δυνάμεων, να στηρίξει τις ύπουλες κινήσεις που ξεκίνησε με τη Λιβύη. Πριν λίγες ημέρες είχαμε σημειώσει πως το επόμενο διάστημα επίκεινται ημέρες εγρήγορσης και ο λόγος ήταν οι παράνομες ασκήσεις που είχαν προαναγγείλει οι γείτονές μας. Και προκλήσεις υπήρχαν στον αέρα και την θάλασσα και αυτές θα συνεχιστούν διότι οι παράνομες δραστηριότητες αποτελούν καθημερινότητα στο Αιγαίο.
Ο Θεός είναι ο ήλιος της Δικαιοσύνης, όπως έχει γραφή, ο οποίος φωτίζει τα πάντα με τις ακτίνες της Αυτού αγαθότητος. Η δε ψυχή κάθε ανθρώπου, αναλόγως με την διάθεσί του, γίνεται ή κηρός, ως φιλόθεος, ή πηλός, ως φιλόϋλος. Όπως λοιπόν ο πηλός εκ φύσεως με τον ήλιο ξηραίνεται, έτσι και κάθε ψυχή φιλόϋλος και φιλόκοσμος, ενώ νουθετείται από τον Θεόν, σκληρύνεται, όπως ο πηλός, διότι αντιστρέφει τους λόγους του, και οδηγείται μόνη της προς την απώλειαν. Η φιλόθεος όμως ψυχή απαλύνεται ως κηρός και δεχόμενη μέσα της τους τύπους και τους χαρακτήρες των θείων εννοιών, γίνεται κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι. Ο αισθητός ήλιος θεωρείται, δεν θεωρεί. Ο νοητός ήλιος θεωρείται από τους αξίους, αλλά και βλέπει τους πάντας και περισσότερον αυτούς που τον βλέπουν. Ο αισθητός ήλιος δεν ομιλεί ούτε χαρίζει ομιλία σε κανέναν, ο νοητός όμως και ομιλεί στους φίλους του και χαρίζει σε όλους την όρασι και την ομιλία. Ο αισθητός ήλιος λάμποντας σε τόπους αισθητούς, με την θερμότητα των ακτίνων του αποξηραίνει την υγρότητα της γης, χωρίς όμως και να τρέφει τα φυτά και τα σπέρματα. Ενώ ο νοητός ήλιος, όταν ανατείλη στην ψυχή, τα κάνει και τα δύο. Ξηραίνει την υγρότητα των παθών, αποπλύνοντας την ακαθαρσία που έχει προκληθεί από αυτά και συγχρόνως λιπαίνει την νοητήν γη της ψυχής, και έτσι τα φυτά των αρετών τρέφονται και αυξάνουν. Ο Κύριος είναι φως, λαμπρότης για τις ψυχές εκείνες που αγωνίζονται για την κάθαρσι του βίου και των λόγων τους. Πράγματι, εάν σκότος είναι η άγνοια και η αμαρτία, φως θα είναι η γνώσις και ο ένθεος βίος. Ο Χριστός λέγεται φως επειδή φωτίζει τον νου προς κατανόησιν των απορρήτων και δεικνύει τα μυστήρια, τα οποία είναι θεατά μόνον στους καθαρούς. Ο Χριστός είναι φως διότι φωτίζει νοητώς τις καρδιές των πιστών και χαρίζει στους ανθρώπους το αισθητόν φως των οφθαλμών. Γι’ αυτό και έλεγε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» και «εγώ εις τον κόσμον ελήλυθα». Ότι δε έτσι είναι η πραγματικότης, μας το φανερώνει και η περικοπή των ευαγγελικών θείων λόγων που θα αναγνωσθή σήμερα, και έχει ως εξής:
«Τω καιρώ εκείνω εγένετο εν τω εγγίζειν τον Ιησούν εις Ιεριχώ, τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών. Ακούσας δε όχλου διαπορευομένου, επυνθάνετο τι είη ταύτα». Ο Κύριος επεσκέπτετο κάθε πόλι και περιοχήν της Ιουδαίας, όπου εθεράπευε κάθε νόσο και κάθε σωματικό ελάττωμα, και εκήρυσσε μετάνοιαν, επιστρέφοντας τους πλανωμένους στην γνώσι της αληθείας και επιβεβαιώνοντας τις διδασκαλίες με τα παράδοξα θαύματά του. Διότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να πείθωνται και να υπακούουν όχι τόσον στα λόγια όσον στα έργα. Διερχόμενος λοιπόν ο Σωτήρ από τις ιουδαϊκές πόλεις επλησίασε και στην Ιεριχώ. Η Ιεριχώ ήταν πρωτεύουσα των Χαναναίων, από τις μεγαλύτερες πόλεις των εθνικών. Αυτήν την Ιεριχώ την κατέλαβε κάποτε ο Ιησούς του Ναυή με πολιορκίαν, όταν πολεμούσε κατά των εθνικών. Τώρα όμως ο αληθινός Ιησούς την κατέλαβε προς θεραπείαν και σωτηρίαν. Ηθέλησε να την απελευθερώση, την αιχμάλωτο και να οικοδομήσει πνευματικώς, αυτήν που παλαιά είχε κατακρημνισθεί, και να ελκύση κοντά του αυτήν που είχε αποξενωθεί. Από την ιδία πόλη προήρχετο και εκείνη η Ραάβ, η πόρνη, η οποία εδέχθη τους κατασκόπους του Ιησού του Ναυή και τους διέσωσε. Καθώς λοιπόν ο Κύριος επορεύετο την οδό που οδηγούσε στην Ιεριχώ, τον ακολουθούσε λαός πολύς. Συνέρρεαν από παντού για τα θαύματα και τις διδασκαλίες Του. Κάποιος δε τυφλός που είχε καθίσει στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε, ήκουσε την οχλαγωγία και τον θόρυβον εκείνων που ακολουθούσαν πίσω από τον Χριστόν και εδιδάσκοντο και εθεραπεύοντο από Αυτόν, και ερωτούσε να μάθη τι συμβαίνει. Και όταν του είπαν ότι περνά ο Ιησούς ο Ναζωραίος εχάρη, επειδή είχε ακούσει για τα θαύματα που επιτελεί και το εθεώρησε ως μοναδικήν ευκαιρία να κάμη ο Κύριος το θαύμα του και σ’ αυτόν, που είναι τυφλός και έχει ανάγκη θεραπείας. Και προσπαθούσε να τον πλησιάσει φωνάζοντας προς Αυτόν δυνατά: «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Ο δε Κύριος τού είπε: «Τι σοι θέλεις ποιήσω;» και γιατί φωνάζεις έτσι; Τι ζητείς, άνθρωπε, απ’ Αυτόν που επτώχευσε για σε την εσχάτη πτωχεία; Τι απαιτείς απ’ Αυτόν που δεν έχει ούτε πού την κεφαλήν κλίνη; Και ο τυφλός επέμενε να τον παρακαλή και να τον ικετεύει λέγοντας: «θέλω ίνα αναβλέψω».
Δεν εζήτησε κάτι μικρόν και ευτελές από τον Θεόν και Δεσπότην ο τυφλός. Ούτε χρυσόν ούτε χρήμα ούτε τροφές ούτε σκεπάσματα ούτε κάτι άλλο παρόμοιον, όπως εζητούσε από τους ανθρώπους, μολονότι και αυτά ημπορούσε να του τα δώσει Αυτός που δίνει σε όλους τα πάντα, αλλά μόνον του έλεγε: «Κύριε, θέλω ίνα αναβλέψω». Κανένας άλλος δεν ημπορεί να μου το δώσει αυτό, διότι μόνον ο Θεός έχει την δυνατότητα να ελεή και να σώζει. Γι’ αυτό και προσέρχομαι και προσκυνώ και γονατιστός σε ικετεύω, ως τον ποιητήν και Κύριον των όλων, και βοώ το ελέησον και σε ονομάζω υιόν Δαβίδ. Επειδή πιστεύω ότι συ είσαι ο προσδοκώμενος απόγονος του Δαβίδ, ο οποίος ήλθε από αμέτρητον ευσπλαχνία να σώση το γένος μας. Αλλά και με άλλην έννοιαν ονομάζει τον Χριστόν υιόν Δαβίδ, επειδή το όνομα αυτό το τιμούσαν πάρα πολύ οι εβραίοι. Και οι Προφήτες, όσους βασιλείς ήθελαν να τιμήσουν, έτσι τους ονόμαζαν και με το όνομα αυτό τους εδόξαζαν. Επειδή λοιπόν και ο τυφλός αυτός είχε ανατραφεί στον ιουδαϊσμό, δεν αγνοούσε όσα λέγει ο νόμος και οι Προφήτες για τον Χριστόν, και ότι σωματικώς ο Χριστός θα προέλθη από το γένος του Δαβίδ. Και ως προς τον Θεόν μεν εβόησε ελέησόν με, διότι μόνον ο Θεός είναι σε θέσι να ελεή. Ως προερχόμενον δε από τη γενεά του Δαβίδ, τον ονομάζει υιόν Δαβίδ. Ας σημειωθεί ότι η ερμηνεία του ονόματος Δαβίδ είναι: αγαπητός και ισχυρός. Από Αυτόν λοιπόν ζητεί με τόσον πόθο το έλεος. Και δεν του είπε ο τυφλός: ζήτησε από τον Θεόν ή προσευχήσου για μένα ή παρακάλεσε ή ικέτευσε, αλλά ελέησόν με, επειδή ακριβώς εγνώριζε ότι είναι υιός του Θεού, ο οποίος εγεννήθη από την αγίαν και αειπάρθενον Μαρία. Γι’ αυτό και κατά την πίστι του έλαβε την ίασι.
«Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση. Αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν. Ιησού, υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Αυτή είναι η καρτερική και φλεγομένη ψυχή. Αν δεν ήταν ένθερμος η πίστις του τυφλού, δεν θα εκραύγαζε περισσότερον, όταν προσετάχθη να σιωπήση. Γι’ αυτό και ηξιώθη να ερωτηθή από τον Σωτήρα και να τον πλησιάση, και δεν απέτυχε του σκοπού του, αλλά έλαβε την ίασι. «Σταθείς δε», λέγει, «ο Ιησούς εκέλευσευν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. Εγγίσαντος δε αυτού επηρώτησεν αυτόν λέγων. Τι σοι θέλεις ποιήσω; Ο δε είπε: Κύριε, ίνα αναβλέψω». Δεν ηρώτησεν ο Δεσπότης επειδή αγνοούσε, αλλά για να μη νομίση κάποιος άλλος ότι άλλο ήθελε να λάβη ο τυφλός και άλλο του έδωσε. Ήθελε όμως να μάθουν οι συμπορευόμενοι και όσοι ευρέθησαν εκεί και την πίστι του προσερχομένου. Γι’ αυτό έκανε ο Κύριος αυτήν την ερώτησι. Τούτο γίνεται φανερό και από την ίδια την απόκρισι του Κυρίου: θέλεις να αναβλέψης, λέγει; «Ανάβλεψον». Και την ίδια στιγμή που το ήκουσε, «παραχρήμα ανέβλεψε» και έδρεψε τον καρπόν της πίστεως, την σωτηρία: «η πίστις σου σέσωκέ σε». Αυτή είναι η μαρτυρία του Χριστού, ο οποίος με τα λόγια αυτά έδειξεν ότι αίτιος της θεραπείας του έγινε ο ίδιος ο τυφλός. Έγινε με την πίστι του συνεργός του θαυμαστού αυτού κατορθώματος. Πράγματι, την στιγμή που του είπε «ανάβλεψον», αμέσως η φωνή του Κυρίου έγινε φως για τον τυφλό και «παραχρήμα ανέβλεψε», επειδή η φωνή ήταν του φωτός, ο λόγος ήταν του φωτοδότου. «Και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν». Όταν δηλαδή ο τυφλός εδέχθη από τον Χριστόν παραδόξως την ευεργεσία, δεν ημέλησε να συμπορευθή μ’ Αυτόν, και τον ακολουθούσε δοξάζοντάς τον ως Θεόν», και έγινε αφορμή να δοξάζουν και να υμνούν τον Θεόν και οι άλλοι. «Πας γαρ ο λαός», λέγει, «ιδών έδωκεν αίνον τω Θεώ». Και πριν από την δωρεάν εφάνη καρτερικός ο τυφλός, και μετά την δωρεάν φαίνεται ευγνώμων. Καρτερικός διότι, αν και τον περιφρονούσαν και πολλοί τον ημπόδιζαν να φωνάζη, αυτός επέμενε κραυγάζοντας «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Και ευγνώμων επειδή όταν έλαβε την χάρι, δεν έτρεξε να φύγη, όπως κάνουν πολλοί μετά τις ευεργεσίες, φερόμενοι με αγνωμοσύνη προς τους ευεργέτες.
Αυτόν ας μιμηθούμε και εμείς με ζήλο και προθυμία και ας γινώμεθα καρτερικοί στις προσευχές και πριν λάβωμε αυτά που ζητούμε, και αφού τα λάβωμε να μη μένωμε αχάριστοι προς τους ευεργέτες. Και να προσευχόμεθα με πόθον, έστω και αν είμεθα οι πλέον ευτελείς και περιφρονημένοι. Να προσφέρωμε και μόνοι μας δεήσεις προς Κύριον ώστε να λαμβάνωμε από Αυτόν τα αιτήματα προς το συμφέρον μας. Διότι ο τυφλός εκείνος ούτε οδηγόν είχε, ούτε ημπορούσε να ιδή τον Σωτήρα, ούτε ευρήκε συνήγορον κάποιον από τους Αποστόλους, αλλά μολονότι είχε και πολλούς που του απαγόρευαν να μιλήσει και τον ημπόδιζαν να πλησιάση, ημπόρεσε να υπερβή όλα τα εμπόδια και επλησίασε Αυτόν τον ίδιον τον θεραπευτήν και Σωτήρα Χριστόν. Ούτε η κοινωνική θέσις ούτε ο τρόπος ζωής τού έδωσαν το θάρρος, αλλά αντί όλων αυτών ήρκεσεν η προθυμία την οποία τίποτα δεν εστάθη ικανόν να εμποδίση. Την ιδίαν προθυμίαν ας προσπαθήσωμεν να αποκτήσωμε και εμείς στις δεήσεις μας προς τον Δεσπότην. Και αν ο Κύριος αναβάλλη, και είναι πολλοί αυτοί που μας απομακρύνουν και μας εμποδίζουν, ας προσπαθήσωμε τότε περισσότερο, και ο φιλάνθρωπος Θεός μας θα μας πλησιάση και θα εκπληρώση τα αιτήματά μας.
Πανηγυρίζει στις 6 Δεκεμβρίου ε.ε . επί τη Εορτή, του Αγίου Νικολάου, επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού, η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Καλλισίων – Πεντέλης. Το πρόγραμμα της Πανηγύρεως έχει ως εξής: Πέμπτη 5/ 12 / 2019 ώρα 18: 00 Μέγας Εσπερινός. Παρασκευή 6 / 12 / 2019 ώρα 08:00 Όρθρος & Θεία Λειτουργία. Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 6997676760 Πρόσβαση: Μετά τη οδό Αγίου Νικολάου- Ντραφίου, βατός χωματόδρομος μέχρι το » Μοναστήρι «. Απαραίτητα πεζοπορικά υποδήματα. orthodox-voice ΤΙ ΕΓΙΝΕ; ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΕ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ;
Η Τουρκία θα εμφανιστεί "προστάτιδα" της Λιβυκής ΑΟΖ
Ο καθηγητής Γεωπολιτικής και εκτελεστικός διευθυντής του ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ - ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ : ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, Γιώργος Φίλης , μιλώντας στον 98.4 για την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Τουρκίας και κυβέρνησης στη Τρίπολη της Λιβύης, σημείωσε με νόημα ότι ναι μεν δεν αποτελεί οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ τους , όμως αν η Ελλάδα δεν κάνει αποφασιστικά βήματα, ιδίως προς την κυβέρνηση της Τρίπολης, τότε πολύ σύντομα θα δούμε το πολεμικό ναυτικό της Τουρκίας , νοτίως της Κρήτης, στο όνομα της προστασίας της ΑΟΖ της Λιβύης , μπλοκάροντας έτσι ακόμη και τις έρευνες για φυσικό αέριο νότια της Κρήτης. ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
Εξαπατά τους Έλληνες η κυβέρνηση όταν εναποθέτει τη λύση του μεταναστευτικού στην ΕΕ. Η ΕΕ δίνοντας μερικά χρήματα και με το Δουβλίνο II, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα πρώτης διαλογής μεταναστών. Γιατί λοιπόν η ΕΕ να μας λύσει το μεταναστευτικό, όταν της το έχουμε λύσει εμείς; Για να δοθεί ένα τέλος στην ευρωπαϊκή υποκρισία της δήθεν "ένωσης" και της δήθεν "αλληλεγγύης", η ελληνική κυβέρνηση οφείλει κάποια στιγμή να πει "κλείνω τα σύνορα ή παίρνετε πίσω το Δουβλίνο ΙΙ". Οι κεντροευρωπαίοι δεν μπορούν να παριστάνουν τους "εξ αποστάσεως ανθρωπιστές" με τις πλάτες άλλων. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία αντιφάσκει με τον εαυτό της: -με τη Συνθήκη Σένγκεν καταργεί τα εσωτερικά σύνορα και μιλάει μόνο για εξωτερικά τα οποία δεν προστατεύει, -με τα Δουβλίνα 2,3 ξαναθυμάται τα εσωτερικά σύνορα για τους πρόσφυγες. Ή θα μιλήσουν για ενιαία ευρωπαϊκή επικράτεια ή να πάψουν επίτελους να υποκρίνονται. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ Η παρακάτω αναφορά ξένης ΜΚΟ αποδεικνύει ότι η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης στο μεταναστευτικό έχει ήδη χρεοκοπήσει: Παρά τις συνεχείς μεταφορές λαθρομεταναστών στην ενδοχώρα, ο πληθυσμός τους στα νησιά φτάνει τους 39.400, δηλαδή είναι πολύ περισσότεροι από όσους ήταν τον Αύγουστο! Και βέβαια οι λαθρομετανάστες συνεχίζουν να έρχονται, χωρίς να υπολογίζουμε τις ανεξέλεγκτες ροές στον Έβρο. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση θα μεταφέρει άλλους 20.000 στην ενδοχώρα (όπως έχει εξαγγείλει) και ότι οι ροές θα διακοπούν εντελώς, αυτοί που θα μείνουν στα νησιά θα είναι περίπου άλλοι 20.000. Δηλαδή περισσότεροι από αυτούς που σχεδιάζει να τοποθετήσει η κυβέρνηση στους νέους καταυλισμούς που ΘΑ δημιουργήσει. Στην πράξη βέβαια οι ροές δεν θα σταματήσουν. Άρα όλες οι διαβεβαιώσεις που θα δοθούν, θα αναιρεθούν πολλές φορές. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι: -Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ήδη έχουν καταληφθεί και οι ντόπιοι πληθυσμοί τους χάνουν σταδιακά τον τόπο τους. -Μέσα σε ελάχιστο διάστημα τα νησιά έχουν αλλοιωθεί πληθυσμιακά με τις γεννήσεις αλλοδαπών - Ελλήνων (για την ώρα) να είναι μοιρασμένες (αργότερα ο συσχετισμός θα χειροτερέψει). - Η μουσουλμανικός εποικισμός της ενδοχώρας και ειδικά της ελληνικής ύπαιθρου θα συνεχιστεί, υπό την πρόφαση της (αέναης) αποσυμφόρησης των νησιών. - Η Θράκη και όλη η Β. Ελλάδα έχει παραδοθεί σε ανεξέλεγκτες ροές λαθρομεταναστών, που σταδιακά γίνονται επικίνδυνοι για τους ντόπιους πληθυσμούς. Παράλληλα αλλάζει αθόρυβα και η πληθυσμιακή σύσταση της ευαίσθητης Θράκης, και ειδικά το κρίσιμο χριστιανικό ανάχωμα του Έβρου. Μετά από όλα αυτά δεν μπορεί να είναι κανείς αφελής και να πιστεύει ότι θα αλλάξει η κατάσταση επειδή ΘΑ αγοραστούν μερικά ταχύπλοα και ΘΑ προσληφθούν 500 συνοριοφύλακες, οι οποίοι ΘΑ κάνουν ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ και όχι ΦΥΛΑΞΗ συνόρων. Η χώρα προχωρά σε μια επικίνδυνη ατραπό και σύντομα προσεγγίζει ένα σημείο θραύσης. Κανείς δεν περίμενε ότι αυτό θα γινόταν από μια ελληνική κυβέρνηση. Κάποιοι λοιπόν ή έχουν τυφλωθεί από την λάμψη των δισεκατομμύριων της ΕΕ και του ΟΗΕ ή πραγματικά δεν ξέρουν τί τους γίνεται. Όχι μακριά από εδώ η πολιτική της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό θα καταρρεύσει υπό το βάρος των εξελίξεων που αναπόφευκτα θα έλθουν. Ας μην είναι τόσο ανόητοι να πιστεύουν ότι θα τους προστατεύσουν τα φιλικά ΜΜΕ, αποκρύπτοντας την αλήθεια. Στο τέλος η πολιτική τους κατάρρευση θα είναι αναπόφευκτη. Ελπίζουμε τουλάχιστον να έλθει προτού χαθεί η χώρα. Υ.Γ. Να προσέχετε πάντα ποιούς ψηφίζετε και να τιμωρείτε αυτούς που σας εξαπατούν, διότι στο τέλος αποθρασύνονται.
HANS JONAS - TECHNIK, MEDIZIN UND ETHIK - ZUR PRAXIS DES PRINZIPS VERANTWORTUNG
Ι. ΓΙΑΤΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΕΊ ΑΝΤΙΚΕΊΜΕΝΟ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ
Το γεγονός ότι η ηθική έχει να πη κι αυτή, για να το διατυπώσουμε εντελώς γενικά, έναν λόγο στα ζητήματα τής τεχνικής, ή ότι και η τεχνική υπόκειται σε ηθικές σταθμίσεις, προκύπτει απ’ το απλό γεγονός ότι εξασκεί κι αυτή μιαν ανθρώπινη ισχύ ή δύναμη, μια μορφή δηλ. πράξης, καθώς επίσης κι απ’ το ότι κάθε ανθρώπινη πράξη εκτίθεται στον ηθικόν έλεγχο. Είναι άλλωστε εντελώς κοινότοπο το ότι η ίδιαδύναμη μπορεί να χρησιμοποιηθή είτε για το καλό είτε για το κακό, και ότι επίσης μπορούμε να σεβαστούμε ή να παραβιάσουμε τους ηθικούς κανόνες εξασκώντας δύναμη. Η τεχνική εμπίπτει σαφώς κι αυτή, ως μια υπερβολικά εντεταμένη ανθρώπινη δύναμη, σ’ αυτήν τη γενική αλήθεια. Μήπως όμως αποτελεί και μιαν ιδιαίτερη περίπτωση, που απαιτεί μιαν προσπάθεια της ηθικής σκέψης διαφορετική απ’ αυτήν που ταιριάζει σε κάθε άλλη ανθρώπινη πράξη και η οποία ήταν επαρκής για κάθε είδος πράξης στο παρελθόν; Η θέση μου είναι ότι η σύγχρονη τεχνική αποτελεί πράγματι μιαν καινούργια και ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπινης πράξης, και επιθυμώ να αναφέρω πέντε απ’ τους λόγους που το επιβεβαιώνουν και που με ‘εντυπωσιάζουν’ ιδιαιτέρως.
1. Αμφισημία τών επιδράσεων
Κάθε ικανότητα είναι, γενικά, «καθεαυτή» καλή και καθίσταται κακή μόνο με την κατάχρηση. Για παράδειγμα, είναι αναμφισβήτητα καλό το να κατέχης τη δύναμη του λόγου, κακό όμως το να τη χρησιμοποιής για να εξαπατάς ή για να παραπλανάς, καταστρέφοντάς τους, τούς άλλους. Γι’ αυτό και είναι απολύτως σημαντική η επιταγή: Χρησιμοποίησε αυτήν τη δύναμη, αύξησέ την, αλλά μην την καταχράσαι. Προϋπόθεση είναι βέβαια εδώ το να μπορή η ηθική να ξεχωρίζη σαφώς ανάμεσα στα δυό, ανάμεσα στην καλή και την κακή δηλ. χρήση μιας και της ίδιας ικανότητας. Τί συμβαίνει όμως, όταν βρισκόμαστε σε μια συνάφεια πράξεων, στην οποίαν κάθε χρήση τής ικανότητας φέρει μαζί της εν πολλοίς, ακόμα κι όταν αναλαμβάνεται μετην καλύτερη των προθέσεων, μιαν ‘κατευθυντήρια κλίση’ αυξανομένων τελικά κακών επιδράσεων, συνδυασμένων αδιαχώριστα με τις σχεδιαζόμενες και εγγύτατες χρονικά «καλές» επιδράσεις, τις οποίες στο τέλος ξεπερνούν ίσωςκατά πολύ; Κι αν είναι αυτή η περίπτωση της σύγχρονης τεχνικής – κάτι που έχουμε κάθε λόγο να παραδεχτούμε –, τότε το ερώτημα για την ηθική ή ανήθικη χρήση τών δυνάμεών της δεν αποτελεί πλέον ένα ζήτημα αυτονόητων, ποιοτικών διακρίσεων και ούτε καν ζήτημα προθέσεων, αλλά ένα ερώτημα που ‘χάνεται’ στους λαβυρίνθους ποσοτικών υποθέσεων και εικασιών για τις τελικέςσυνέπειες, και του οποίου η απάντησή δεν μπορεί παρά να εξαρτάται απ’ το «περίπου» και το «κατά προσέγγιση» αυτών τών εικασιών. Η δυσκολία είναι εδώ η εξής: ότι η τεχνική, όχι μόνον όταν γίνεται κακόβουλη κατάχρησή της, για κακούς δηλ. σκοπούς, αλλά ακόμα κι όταν χρησιμοποιείται καλοπροαίρετα για τους πραγματικούς και άκρως νόμιμους σκοπούς της, διαθέτει μιαν απειλητική πλευρά στον εαυτότης, που θα μπορούσε να έχη μακροπρόθεσμα τον τελευταίο λόγο. Το μακροπρόθεσμο στοιχείο περιλαμβάνεται κι αυτό κατά κάποιον τρόπο στην τεχνική πράξη, στην οποία όμως δεν ‘επιτρέπεται’, λόγω τήςεσωτερικής δυναμικής που την ‘παρακινεί’, ο ελεύθεροςχώρος μιας ηθικής ουδετερότητας, όπου δεν θα χρειαζόταν να ενδιαφερθή κανείς παρά μόνο για την απόδοση.Ο κίνδυνος της «υπερβολής» υπάρχει πάντοτε εκεί όπου ο ‘έμφυτος’ σπόρος τού «κακού», δηλ. του «βλαβερού», τρέφεται και ωριμάζει μαζί με την αύξηση του «καλού», δηλ. του «χρήσιμου». Ένας κίνδυνος που υφίσταται περισσότερο στην ‘επιτυχία’ παρά στην ‘αποτυχία’ – τη στιγμή μάλιστα που η ‘επιτυχία’ καθίσταται απαραίτητη, υπό την πίεση των ανθρωπίνων αναγκών. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο αυτή η εσωτερική ασάφεια ή και πολυσημία τής τεχνικής πράξης να αποδεχθή μια κατάλληλη ηθική τής τεχνικής.
2.Αναγκαιότητατής εφαρμογής
Γενικώς ειπείν, το να κατέχης μιαν ικανότητα ή μια δύναμη (ατομικά ή και ομαδικά), δεν σημαίνει ότι θα τη χρησιμοποιήσης κιόλας. Μπορεί αυτή η ικανότητα ή η δύναμη να ‘ησυχάζη’ για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, έτοιμη να χρησιμοποιηθή και να ενεργοποιηθή ανάλογα με την περίσταση, την επιθυμία και τον υπολογισμότού υποκειμένου. Όποιος έχει την ικανότητα της ομιλίας, δεν χρειάζεται να μιλά ακατάπαυστα, μπορεί να μένη μάλιστα τελείως σιωπηλός. Αλλά και κάθε γνώση μπορεί να ‘επιφυλάσσεται’, όπως φαίνεται. να εφαρμοσθή. Αυτή η τόσο προφανής σχέση ανάμεσα στη δυνατότητα και την πράξη, τη γνώση και την εφαρμογή, την κατοχή και την άσκηση κάποιας δύναμης δεν ισχύει ωστόσο για τις ανακαλύψεις τώντεχνικών δυνατοτήτων μιας κοινωνίας, που έχει θεμελιώσει, όπωςη δική μας κοινωνία, ολόκληρη τη διαμορφωμένη ζωή της, τόσοτής εργασίας όσο και της σχόλης, στο να επικαιροποιή συνεχώς τοτεχνικό της δυναμικό, με τη συμμετοχή μάλιστα όλων τών επιμέρους ‘επιτευγμάτων’ του. Έτσι ώστε να ταιριάζη όλο αυτό πιο πολύ στο ότιμπορούμε αλλά και πρέπει να αναπνέουμε, παρά στο ότι μπορούμε αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να μιλάμε. Kάτι που ισχύει και για κάθε τι που το αυξάνει: Μόλις ανακαλύπτεται μια καινούργια δυνατότητα (συνήθως μέσω τής επιστήμης) και αναπτύσσεται κάπως μέσω τής πράξης, μας εξαναγκάζει σε μεγαλύτερη και πληρέστερηεφαρμογή, υποτάσσοντάς μας σε μια διαρκή και ‘ζωτική’ ανάγκη.Αποκλείεται έτσι για την τεχνική, που δεν είναι παρά μια εντεταμένη ανθρώπινη δύναμησε διαρκή δράση, όχι μόνον η ‘ασυλία’ μιας ηθικής ουδετερότητας (όπως το δείξαμε παραπάνω), αλλά ακόμα και ο ευεργετικόςδιαχωρισμός ανάμεσα στην κατοχή και την άσκηση της δύναμης. Τα καινούργια είδη γνώσης, που διαμορφώνονται συνεχώς, μεταγγίζονται στο ‘κυκλοφοριακό σύστημα’ της συλλογικής πράξης, απ’ το οποίο και δεν μπορούν να διαχωριστούν πλέον (παρά μόνο μέσα από ένα ανώτερο υποκατάστατο). Γι’ αυτό και η αφομοίωσηκαινούργιων ικανοτήτων, αλλά και κάθε προσθήκη στο οπλοστάσιο των ‘μέσων’, με την επαρκώς γνωστή πλέον δυναμική τους δημιουργεί ένα ηθικό βάρος ήφορτίο, το οποίο δεν θα επιβάρυνε αλλιώς παρά μόνον τις μεμονωμένες περιπτώσεις χρήσεως και εφαρμογής.
3. Παγκόσμια, συνολική έκταση στον χώρο καί τον χρόνο
Υπάρχει ωστόσο, πέρα απ’ όλ’ αυτά, και μια άποψη καθαρού μεγέθουςτής πράξηςκαι της επίδρασης, που αποκτά ιδιαίτερη ηθική σημασία. Η έκταση και το πεδίο επίδρασης της σύγχρονης τεχνικής πράξης (Praxis) συνολικά αλλά και σε κάθε ιδιαίτερο εγχείρημά της είναι τέτοια, ώστε να δημιουργούν μιαν εξ ολοκλήρου πρόσθετη και ‘μοντέρνα’ διάσταση στα πλαίσια των ηθικώναξιών, άγνωστη σε όλα τα προηγούμενα είδη ανθρώπινης ενέργειας.Μιλήσαμε προηγουμένως για μιαν κατάσταση, όπου «κάθε χρήση μιας ικανότητας» συνοδεύεται «εν πολλοίς» από μιαν ‘κατευθυντήρια έννοια’ επιτεινομένων και τελικά κακών συνεπειών.Πρέπει να προσθέσουμε τώρα, ότι κάθε εφαρμογή μιας τεχνικής δυνατότητας στην κοινωνία (ο ξεχωριστός άνθρωπος δεν υπολογίζεται πια εδώ) τείνει να αυξηθή σε μέγεθος, να μεγεθυνθή. Η σύγχρονη τεχνική είναι εσώτατα βασισμένη στη ‘μεγενθυμένη’ χρήση, και καθίσταται έτσι πολύ μεγάλη για τη ‘σκηνή’ πάνω στην οποία δρα και ενεργεί – τη γη – αλλά και για την ευημερία τών ίδιων τών ‘ηθοποιών’ – των ανθρώπων. Ένα είναι σίγουρο: Η τεχνική και τα έργα της εξαπλώνονται σε όλη την υδρόγειο σφαίρα· και οι συσσωρευμένες επιδράσεις τους επεκτείνονται σε αναρίθμητες ενδεχομένως μελλοντικές γενιές. Μ’ αυτό που πράττουμε εδώ και τώρα, με το ενδιαφέρον μας συγκεντρωμένο ως επί το πλείστον σ’ εμάς τούς ίδιους, επηρεάζουμε απόλυτα εκατομμύρια άλλων, μελλοντικών ανθρώπων, που δεν θα έχουν σ’ όλα αυτά καμμιά συμμετοχή. Βάζουμε υποθήκες (Hypotheken) στη μελλοντική ζωή για τωρινά και προσωρινά οφέλη και ανάγκες – και όσον αφορά στις ανάγκες, για αυτοπαραγόμενες τις περισσότερες φορές ανάγκες. Ίσωςδεν μπορούμε να αποφύγουμε εντελώς το να πράττουμε μ’ αυτόν ή μεκάποιον παρόμοιον τρόπο. Αν συμβαίνη όμως αυτό, πρέπει τότε να είμαστε στο έπακρο προσεκτικοί, ώστε να το κάνουμε με ‘ευθύτητα’ (με διάκριση θα λέγαμε) απέναντι στους απογόνους μας – έτσι ώστε να μην καταδικάζεται εκ των προτέρων η τύχη τους και η προοπτική τους με κείνην την υποθήκη. Το κρίσιμο σημείο είναι εδώ το ότι η βίαιη είσοδος μακρινών, μελλοντικών και παγκοσμίων διαστάσεων στις καθημερινές μας, εγκόσμιες και πρακτικές αποφάσεις είναι κάτι το πρωτοφανές ηθικά, που μας το έχει επιφορτίσει η τεχνική· και η ηθική κατηγορία (Kategorie) που καλείται κατ’ εξοχήν μ’ αυτό το καινούργιο γεγονός στο προσκήνιο ονομάζεται:ευθύνη. Η δε εμφάνιση τής ευθύνης, όπως ποτέ άλλοτε προηγουμένως, στο κέντρο τής ηθικής ‘σκηνής’ εγκαινιάζει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία τής ηθικής, που αντικατοπτρίζει τις νέες τάξεις μεγεθών τής δυνάμεως, τις οποίες και πρέπει να λάβη υπ’ όψιν της από ’δώ και πέρα η ηθική. Οι απαιτήσεις για την ευθύνη αυξάνονται αναλογικά προς τις πράξεις τής δύναμης.
What can we learn from a history of the future? Historian Yuval Harari takes us on a journey through technological development and challenges leaders to develop a substantive vision of what it means for society, politics, religion and ideology.
Introduced by
· Gillian R. Tett, Managing Editor, US, Financial Times, USA
With
· Yuval Noah Harari, Professor, Department of History, Hebrew University of Jerusalem, Israel https://www.youtube.com/watch?v=hL9uk4hKyg4
Ο περικαλλής ιερός ναός του Αποστόλου Ανδρέου στο Πλατύ Αγλαντζιάς, ένας από τους μεγαλύτερους ναούς της Κύπρου, αποδείχθηκε μικρός για να χωρέσει το πλήθος των ευλαβών πιστών που προσέτρεξε σήμερα Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019 να εορτάσει δύο μεγάλα γεγονότα της Εκκλησίας του νησιού μας.
Αναστάσιος ΠΟΙΑΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ; Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ.
Όλοι συζητούν σήμερα για τα 100 δις $ ή για τα 150 δις $ που θα επενδύσει στο κραχ ο «μεγάλος στοχαστής» – καθόλου για τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας, όπως είναι οι συνεχώς αυξανόμενες παγκόσμιες εισοδηματικές ανισότητες, η εκτόξευση του παγκοσμίου χρέους σε επίπεδα μοναδικά στην ιστορία, το εκρηκτικό χρέος των επιχειρήσεων διεθνώς κοκ. Δεν συζητούν καν για την πολιτική που επιβάλλουν οι μεγάλοι στοχαστές τύπου Dalio ή Soros, όπως στο μεταναστευτικό – όπου η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με μία πρωτόγνωρη, μαζική εισβολή από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, η οποία θα προκαλούσε τον εξισλαμισμό και τη βύθιση της σε έναν νέο μεσαίωνα. Χώρες δε όπως η Ελλάδα βιώνουν τον ανεξέλεγκτο εποικισμό τους χωρίς καν να αντιδρούν οι κυβερνήσεις τους – επειδή έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν με κράτη όπως η Γερμανία ή με τις αγορές που τους το επιβάλουν, παρά το ότι υπάρχουν λύσεις. Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως όλα αυτά δεν θα έχουν ένα ευοίωνο τέλος, χωρίς φυσικά να γνωρίζει πότε θα συμβεί το αυτονόητο – από ένα θηριώδες κραχ έως τις κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, από εκείνες τις κοινωνίες που έχουν φτάσει στα όρια τους, ειδικά όσον αφορά την οικονομία, το δημογραφικό και τη μαζική μετανάστευση από λαούς που δεν θέλουν να αφομοιωθούν, αλλά να τις αφομοιώσουν και εξισλαμίσουν.
Ανάλυση
Ο Ray Dalio, ο 58ος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη και επικεφαλής της Bridgewater, ενός κερδοσκοπικού κεφαλαίου (hedge fund) που διαθέτει περί τα 160 δις $ και απασχολεί 1.700 εργαζομένους (πρέπει να έχει κανείς επενδύσιμα περιουσιακά στοιχεία πάνω από 7,5 δις $ για να τοποθετήσει χρήματα στο fund), λέγεται πως έχει επενδύσει 100 δις $ στο ενδεχόμενο ενός χρηματιστηριακού κραχ το Μάρτιο του 2020 – πιστεύοντας πως θα συμβεί τότε. Ο κόσμος του χρηματιστηρίου έχει αναστατωθεί με την είδηση, αναρωτώμενος εάν ισχύει, καθώς επίσης εάν ναι, με ποιά μόχλευση – με μία πλατφόρμα που ασχολείται με τέτοια θέματα να δηλώνει πως η μόχλευση είναι 60.
Το «60» σημαίνει πως τα δικά του χρήματα, με τα οποία στοιχηματίζει 100 δις $, είναι περίπου 1,67 δις $ (1,67Χ60=100) – όπου στην περίπτωση που θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις του θα εισπράξει 100 δις $, ενώ εάν όχι, στη χειρότερη περίπτωση, θα χάσει 1,67 δις $. Δηλαδή μόλις το 1% των χρημάτων που διαθέτει το επενδυτικό του κεφάλαιο – ένα ποσόν που δεν θα του προκαλέσει καμία ανεπανόρθωτη ζημία.
Σημαίνουν αλήθεια τα παραπάνω πως ο πλανήτης ευρίσκεται στα πρόθυρα μίας χρηματοπιστωτικής καταστροφής και ενός κραχ, από τα οποία πολλές αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα σήμερα (εκεί δηλαδή που την κατάντησαν οι κυβερνήσεις της μετά το 2010, με τα μνημόνια και με το έγκλημα του PSI) δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν; Ασφαλώς όχι – με την έννοια πως δεν βρισκόμαστε στα πρόθυρα μίας καταστροφής, αλλά τη βιώνουμε ήδη.
Ειδικότερα, η Bridgewater είναι μεν μικρή σε παγκόσμια διάσταση, μία «σταγόνα στον ωκεανό», αλλά ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα – το ότι πολλοί άλλοι στοιχηματίζουν παρανοϊκά τεράστιες ποσότητες χρημάτων και μάλιστα με μόχλευση, τις οποίες ελάχιστοι γνωρίζουν και κανένας δεν ελέγχει. Για παράδειγμα, η Black Rock με κεφάλαια 6,2 τρις $ είναι 30 φορές μεγαλύτερη από την Bridgewater – ενώ ακόμη και το δικό της μέγεθος αποτελεί το 8% των επενδυτικών κεφαλαίων που διαχειρίζονται επαγγελματικά διεθνώς, ύψους 66 τρις $.
Τα επαγγελματικά αυτά επενδυτικά κεφάλαια έχουν ανοιχτές τοποθετήσεις σήμερα ύψους 670 τρις $ – ποσόν που είναι περίπου οκταπλάσιο του παγκοσμίου ΑΕΠ! Οι τοποθετήσεις τους, τα στοιχήματα καλύτερα, ελέγχονται από μερικές χιλιάδες ανθρώπους – στις οθόνες των οποίων προβάλλονται οι ίδιες πληροφορίες, ενώ αποφασίζουν περίπου με τα ίδια κριτήρια, ακολουθώντας κάθε φορά μία άλλη τάση, μία άλλη «μόδα».
Για παράδειγμα, σήμερα η πολιτική, καθώς επίσης οι προοπτικές ανάπτυξης (growth) ενός κράτους ή μίας επιχείρησης (σχεδόν καθόλου τα θεμελιώδη της μεγέθη) , αποτελούν τα βασικά κριτήρια αποφάσεων – ενώ ενδεχομένως αύριο η τάση θα αλλάξει, οπότε θα τοποθετηθούν με διαφορετικά κριτήρια, προκαλώντας όμως προηγουμένως ένα κραχ με τη μαζική, αγελαία αλλαγή της στάσης τους. Με ένα δεύτερο παράδειγμα επιλέγουν σήμερα μαζικά τα κρατικά ομόλογα, με αποτέλεσμα τα επιτόκια τους να διαμορφώνονται χαμηλά ή/και παράλογα αρνητικά – γεγονός που σημαίνει πως όταν αλλάξει η τάση, η μόδα, τα επιτόκια δανεισμού κρατών και επιχειρήσεων θα εκτοξευθούν στα ύψη, καταστρέφοντας χιλιάδες εταιρείες και δεκάδες κράτη.
Σε κάθε περίπτωση, όσο πιο γρήγορα αντιδράει κανείς στις πληροφορίες που βλέπει στην οθόνη του, στην ουσία το δικό του λογισμικό στον υπολογιστή του που έχει αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τους ανθρώπους ως διαχειριστές (dealer), τόσο πιο μεγάλα τα κέρδη από αυτές – ενώ όλα παίζονται κυριολεκτικά σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Ο καπιταλισμός-καζίνο
Συνεχίζοντας, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως τα παραπάνω δεν είναι δικό μας πρόβλημα – αλλά όλων αυτών που παίζουν τα χρήματα τους στα χρηματιστηριακά καζίνο του πλανήτη. Εν τούτοις δεν είναι τόσο απλό – ενώ θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει και να μας ανησυχεί σε μεγάλο βαθμό, για τους εξής λόγους:
(α) Οι μερικές χιλιάδες διαχειριστές κερδοσκοπικών κεφαλαίων και ο στρατός των επιστημόνων που απασχολούν για τις αναλύσεις τους εκπροσωπούν, σε σχέση με τον αριθμό τους, ένα υπερβολικά μεγάλο μερίδιο του παγκοσμίου ΑΕΠ – ενώ όπως γνωρίζουμε όλοι μας «δεν υπάρχει δωρεάν φαγητό», με την έννοια πως τα υπερβολικά μεγάλα ποσά χρημάτων που διαθέτουν ορισμένοι, λείπουν στο τέλος της ημέρας από όλους τους άλλους.
(β) Ακόμη χειρότερα, τα κερδοσκοπικά παιχνίδια της χρηματοπιστωτικής ελίτ, του 0,001% του πληθυσμού της γης ή ακόμη λιγότερο, έχουν στόχο όλους εμάς τους υπόλοιπους. Για παράδειγμα, όταν στοιχηματίζουν στην αλλαγή έδρας μίας πολυεθνικής για την πληρωμή χαμηλότερων φόρων ή στη μείωση του προσωπικού της, με σκοπό την αύξηση των κερδών της – υποχρεώνοντας την έμμεσα να τα δρομολογήσει. Εκτός αυτού όταν τοποθετούνται αρνητικά (short) σε μία χώρα, όπως στην Ιταλία, στην Ελλάδα ή στη Βραζιλία, «καθαιρώντας» την κυβέρνηση της – τον κ. Berlusconi εν προκειμένω το 2012, τον κ. Παπανδρέου το 2011 ή την κυρία Rousseff. Επίσης, όταν πιέζουν τα νομίσματα στοιχηματίζοντας στην υποτίμηση τους – όπως της Αργεντινής ή της Τουρκίας σχετικά πρόσφατα, της Ρωσίας προηγουμένως κοκ. Τέλος, όταν μέσω των εταιριών αξιολόγησης και όχι μόνο, επιβάλουν μνημόνια και προγράμματα λιτότητας – όπως τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, προκαλώντας κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις.
Περαιτέρω, υπάρχει ακόμη αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «ηθικό κίνδυνο»: δηλαδή, γιατί να ασχολείται κάποιος με μία ωφέλιμη παραγωγική εργασία που κουράζει, όταν μπορεί πολύ πιο εύκολα και ξεκούραστα να γίνει πλούσιος, επενδύοντας δικά του ή/και ξένα χρήματα στα χρηματιστήρια; Ειδικά όταν οι κεντρικές τράπεζες του τα προσφέρουν σε μεγάλες ποσότητες και δωρεάν, για να αποφευχθεί το κραχ που θα προκαλούσε ο ίδιος;
Ο επικεφαλής της Bridgewater κέρδισε μεν τα πρώτα χρήματα του ως βοηθός (caddie) σε γήπεδα του γκολφ, αλλά την περιουσία του που υπολογίζεται στα 18 δις $ δεν την απέκτησε με σκληρή εργασία – η οποία σε τελική ανάλυση δεν κάνει ποτέ κάποιον πραγματικά πλούσιο. Αυτός είναι ο βασικός λόγος άλλωστε, για τον οποίο οι αριστούχοι πτυχιούχοι των κορυφαίων πανεπιστημίων εργάζονται όλο και πιο συχνά στη χρηματοπιστωτική βιομηχανία – παρά το ότι δεν χρησιμοποιούν εκεί όλες τις γνώσεις που απέκτησαν με κόπο και χρόνο.
Η φήμη τώρα που συνοδεύει τον Dalio, σύμφωνα με την οποία είναι φιλάνθρωπος και ένας από τους μεγάλους «στοχαστές» των χρηματαγορών (κάτι ανάλογο με τον Soros), αναδεικνύει ένα ακόμη πρόβλημα: το ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της υπερβολικής μόχλευσης (=με 1 $ δικό του, στοιχηματίζει κανείς έως και 100 $) «τα λόγια είναι σημαντικότερα από τα έργα». Δηλαδή οι κορυφαίοι επικεφαλείς των κερδοσκοπικών κεφαλαίων, αλλά και όλων των άλλων εισηγμένων πολυεθνικών, γνωρίζουν πολύ καλά με ποιές δηλώσεις τους θα επηρεάσουν προς όφελος τους, θα χειραγωγήσουν τις αγορές καλύτερα, κερδίζοντας τεράστια ποσά – πολύ πριν εφαρμόσουν αυτά που δηλώνουν, πόσο μάλλον να έχουν τα αποτελέσματα που ανακοινώνουν.
Εν προκειμένω η αλήθεια και η τρέλα δεν απέχουν καθόλου μεταξύ τους, τουλάχιστον όχι στα στρατηγεία της παγκόσμιας οικονομίας – όπως στο παράδειγμα του επικεφαλής της Tesla, οι θεατρινίστικες δηλώσεις του οποίου για τις προοπτικές της εξαιρετικά ζημιογόνου εταιρείας του, παρά το ότι δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, την εφοδιάζουν με τεράστια κεφάλαια που δεν έχει πάψει ακόμη να «καίει».
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, όλοι χορεύουν στο ρυθμό της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, η οποία λαμβάνει τις αποφάσεις της μέσα σε ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου – ενώ ενδιαφέρεται μόνο για τα άμεσα πραγματοποιούμενα χρηματιστηριακά κέρδη ή, το αργότερο, για τα κέρδη του επομένου τριμήνου.
Στα πλαίσια αυτά, σήμερα όλοι συζητούν για τα 100 δις $ ή για τα 150 δις $ που θα επενδύσει στο κραχ ο «μεγάλος στοχαστής» – καθόλου για τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας, όπως είναι οι συνεχώς αυξανόμενες παγκόσμιες εισοδηματικές ανισότητες, η εκτόξευση του παγκοσμίου χρέους σε επίπεδα μοναδικά στην ιστορία, το εκρηκτικό χρέος των επιχειρήσεων διεθνώς με την αξιολόγηση τους στα κατώτατα όρια και με κίνδυνο να καταρρεύσουν ξαφνικά προκαλώντας χάος, τα θηριώδη τραπεζικά προβλήματα της Ευρώπης, η βόμβα του ευρώ στα θεμέλια της Ευρωζώνης, η κινεζική μεγαλομανία που έχει εκτοξεύσει το συνολικό χρέος της χώρας στη στρατόσφαιρα, οι κοινωνικές αναταραχές στη Γαλλία, στη Μέση Ανατολή και στη Λατινική Αμερική, η φούσκα των ακινήτων κοκ.
Δεν συζητούν καν για την πολιτική που επιβάλλουν οι μεγάλοι στοχαστές τύπου Dalio ή Soros, όπως στο μεταναστευτικό – όπου η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με μία πρωτόγνωρη, μαζική εισβολή από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, η οποία θα προκαλούσε τον εξισλαμισμό και τη βύθιση της σε έναν νέο μεσαίωνα. Χώρες δε όπως η Ελλάδα βιώνουν τον ανεξέλεγκτο εποικισμό τους χωρίς καν να αντιδρούν οι κυβερνήσεις τους – επειδή έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν με κράτη όπως η Γερμανία ή με τις αγορές που τους το επιβάλουν, παρά το ότι υπάρχουν λύσεις (ανάλυση).
Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως όλα αυτά δεν θα έχουν ένα ευοίωνο τέλος, χωρίς φυσικά να γνωρίζει πότε θα συμβεί το αυτονόητο – από ένα θηριώδες κραχ έως τις κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, από εκείνες τις κοινωνίες που έχουν φτάσει στα όρια τους, ειδικά όσον αφορά την οικονομία, το δημογραφικό και τη μαζική μετανάστευση από λαούς που δεν θέλουν να αφομοιωθούν, αλλά να τις αφομοιώσουν και εξισλαμίσουν.
