«Τα Διαμάντια είναι παντοτινά» (συνέχεια III)

Ο Ν. ΝΗΣΙΩΤΗΣ, Ο Π. ΝΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '60
του Σωτήρη Γουνελά

Ο κ. Γουνελάς γνώρισε από κοντά τον Π. Νέλλα και γνωρίζει από πρώτο χέρι τους πρωτεργάτες της θεολογίας του '60. Κάτι σημαντικό ακόμη είναι πως υπήρξε συνεργάτης και όχι μαθητής! Το διευκρινίζουμε επειδή η διαφορά του κειμένου του κ. Γουνελά με τα κείμενα των υπολοίπων είναι τεράστια! Ακόμη και όταν εκθέτουν την διδασκαλία των “δασκάλων” τους, οι μαθητές, συνεργούν στην έκθεση και παρουσίαση. Αυτή δε η “συνέργεια” κατά τη γνώμη τους είναι η θεολογία του προσώπου! Αντιθέτως ο κ. Γουνελάς, επειδή ακριβώς δεν επιδιώκει να “υπάρξει” μέσα από τα λόγια του, παρουσιάζει με διαύγεια την “ουσία” της θεολογίας του '60. Η οποία “ουσία” συνεχίζει την ύπαρξή της αναλλοίωτη και στην θεολογία του 2000!

Αμέσως-αμέσως λοιπόν ορίζει την ουσία αυτής της ιδιαίτερης θεολογίας! «Και οι δύο κατάλαβαν και βίωσαν ότι ο άνθρωπος αντλεί την ύπαρξή του, ως μέλος της Εκκλησίας, από την προσωπική σχέση με τον Πατέρα, σχέση που την ζωοποιεί η άκτιστη χάρη της θείας αγάπης». Δεν προσθέτει κάτι άλλο, πιστεύει πως η πρότασή του είναι αληθινή και έτσι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί σαν “Πατέρα”, τον Κύριο ή την Αιτιώδη Αρχή της Οντολογικής Τριάδος που έγινε καθεστώς από τον κ. Γιανναρά και τον κ. Ζηζιούλα;

Ο κ. Γουνελάς στην αγαθότητά του πιστεύει πως αυτή η πρόταση είναι εκκλησιαστική και μάλιστα ορθόδοξη! Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου και τα μη-έργα Σου!

Ο Κύριος στα Ευαγγέλια όταν μιλούσε για τον Πατέρα εννοούσε την θεότητά Του, όχι τον Πατέρα! Οι σημερινοί “θεολόγοι” επειδή θέλουν να κρατήσουν την προσωπικότητά τους, την πτώση μας δηλαδή, επινόησαν μια απίστευτη πίστη, η οποία εξελίσσει την παραδοσιακή πίστη των Πατέρων και λέει πως, εφόσον διαθέτουμε υπόσταση, λόγω του ενυπόστατου, είμαστε υιοί θεού κατά φύσιν, επομένως μπορούμε να ομιλούμε όχι για κατ' εικόνα πλέον αλλά για ομοούσιον τω πατρί, άνθρωπο, πιστό! Ο κ. Γουνελάς μας εκθέτει αμέσως παρακάτω όλα τα κεντρικά, κομβικά σημεία της εν λόγω εξελίξεως!

Ας ξεκινήσουμε όμως με μια “πρόταση” που βρίσκεται στην σελίδα 287 του βιβλίου, στην απάντηση του κ. Ηλ. Παπαγιαννόπουλου: «Η Ιστορία είναι ένα κατεξοχήν νεωτερικό μέγεθος και η συνύφανσή του με μιαν ανθρωπολογία που θα εξακολουθεί να τρέφεται από την Ορθόδοξη θεολογία απαιτεί εξαιρετική λεπτότητα και δημιουργικότητα».

Φαίνεται εδώ ξεκάθαρα γιατί οι “θεολόγοι” μας πιστεύουν πως είναι Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι. Χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία όπως ακριβώς ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης το Άγιο Πνεύμα, σαν μια δύναμη που βοηθά τον Νου του πιστού ή του θεολόγου. Η Ορθοδοξία είναι η δύναμίς τους σ' έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο!

Ο κ. Γουνελάς λοιπόν αρχίζει να φωτίζει τα πάντα ήδη από την σελίδα 236: «Η άλλη όψη του Νησιώτη είναι η έξοδος του στον δυτικό κόσμο! Στην Ελβετία γνώρισε την σκέψη του Ε. Μπρούνερ, του Καρλ Γιούνγκ, στην Γερμανία του Γιάσπερς και του Μπαρτ! Με αυτά τα εφόδια γράφει την διατριβή του με θέμα Υπαρξισμός και χριστιανική πίστις πραγματοποιώντας την ΠΡΩΤΗ συνθετική και κριτική προσέγγιση περιοχών της θεολογίας άγνωστων στην Ελλάδα, ή άγνωστων όσον αφορά την προσέγγισή τους από ορθόδοξη θεολογική σκοπιά».

Ας προσθέσουμε μια επεξήγηση στο ξεκαθαρισμένο ήδη τοπίο! Ο Στέλιος Ράμφος, ο μεγάλος απών από την κριτική σκοπιά των επιγόνων της θεολογίας του '60, το τρομακτικό alter ego των θεολόγων μας, οι οποίοι πιστεύουν πως λένε διαφορετικά πράγματα από τον κ. Ράμφο, οι οποίοι εκθειάζουν το έργο του Σάββα Αγουρίδη αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν πως είχε τέλεια εφαρμογή το έργο αυτό στο υβριστικό κείμενο του Ράμφου “Το Μυστικό του Ιησού”, οι οποίοι υμνούν τον κ. Βασιλειάδη χωρίς να υπολογίζουν πως είναι ένας μεγάλος οπαδός του κ. Ράμφου, ο κ. Ράμφος λοιπόν γράφει μια πραγματική πρόταση, στον “Καημό του Ενός”.

«Η ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, βρίσκεται στην δύσκολη θέσι να υπάρξη σ' ένα κόσμο, τον οποίο όχι μόνο, ευθέως τουλάχιστον, δεν συνοικοδόμησε, αλλά, το σπουδαιότερο, θεμέλια του οποίου είναι τα ίδια τα αίτια του Σχίσματος. Δεν αρκεί επομένως η συμφωνία των απόψεων, απαιτείται και προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή των ορθοδόξων λαών στα Ιστορικά δεδομένα της Δύσεως».

Αυτή λοιπόν την “προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή”, μας περιέγραψε λίγο πριν στην περίπτωση του Νησιώτη ο κ. Γουνελάς!

Αυτή την προκαταβολική προσαρμογή επιβεβαιώνει λίγο πιο κάτω στο κείμενο ο κ. Μπέγζος. «Ο ΠΡΩΤΟΣ Έλληνας θεολόγος που θα εισηγηθεί στον ελλαδικό χώρο την περσοναλιστική ανάγνωση της πατερικής παράδοσης». Σαν τον “δυνατό” του Δαρβίνου που με την προσαρμογή του εξελίσσεται, οι Έλληνες θεολόγοι του '60, μαθαίνουν να επιβιώνουν. Όπως φαίνεται δε από τους επιγόνους, ο δρόμος που άνοιξαν περπατιέται εύκολα και άνετα!

Στη σελίδα 237, συναντούμε το Apex Mentis, του ζεύγους Νησιώτη-Γουνελά! «Οι Πατέρες εισάγουν την προσωπική μετοχή στον Λόγον, όστις γίνεται Αλήθεια μόνο δια ζωής». Μετοχή στον Λόγον των Στωικών, του Ηρακλείτου, δεν διευκρινίζεται!

«Ο θεολόγος, πάντως, κοινωνεί με τον Θεό, δεν τον αναζητά, ο Θεός ενεργεί μέσα του και μέσα απ' αυτόν αναδημιουργείται και ανακαινίζεται ο κόσμος». Εδώ φανερώνεται και η διαφορά του θεολόγου από τον απλό πιστό! Ο πιστός αναζητά τον Θεό, ίσως ματαίως, εφόσον βρίσκεται ήδη μέσα στους θεολόγους, οι οποίοι είναι προορισμένα πρόσωπα και καλό είναι να έχουμε μαζί τους την Σχέση που είχαν και οι μαθητές του Πυθαγόρα: “Αυτός έφα”!

Ο νέος-θεολόγος, ένα κανάλι μέσα από το οποίο σώζεται ο κόσμος. Ένα Medium, απ' αυτά που σε άλλες εποχές σήκωναν τραπέζια;

Με τον Παναγιώτη Νέλλα, όλα ξεκινούν από την Αρχή, από το Μηδέν. Η ανοικοδόμηση της πίστεώς μας είναι απαραίτητη, εφόσον η παραμόρφωση της πνευματικής παράδοσης σε Ανατολή και Δύση είναι δεδομένη.

Μετά το ξεκαθάρισμα των δερμάτινων χιτώνων στην σελίδα 257 διαβάζουμε πως «προωθήθηκε η θεολογία ως συνέχεια, σπουδή και προέκταση της πατερικής, μιας δηλαδή κάθε άλλο παρά ατομικής θεολογίας».

Ενώ έχουμε ήδη διαβάσει την πνευματική διαθήκη του Παν. Νέλλα στην σελίδα 246 και η οποία φωτίζει την νέα θεολογία επαρκώς: «Πράγματι, γνωρίζω ότι βαπτίστηκα, αλλά δεν νιώθω πως αναγεννήθηκα. Πώς όμως να προσεύχομαι, να κοινωνώ, να εξομολογούμαι, δηλαδή να ενεργώ ασυνείδητα, όταν δεν έχω την απαραίτητα γι' αυτό προϋπόθεση; Τη συνείδηση ότι υπάρχω στο χώρο αυτό;».

Αγαπητέ κ. Γουνελά, αυτός είναι ο σύγχρονος ορισμός της ατομικότητος!

Σύμφωνα με το νέο εξελιγμένο τοπίο λοιπόν, οι Χριστιανοί δεν χρειάζεται να ασκητεύουν στις ερήμους για να αποκτήσουν αυτά που υποσχέθηκε ο Χριστός να δώσει σε όσους τον ακολουθήσουν, πρέπει να αποκτήσουν τα εφόδιά τους στη χώρα του Μηδενός, που είναι η σύγχρονη Δύση, και μ' αυτά τα εφόδια να εκμηδενίσουν με την σειρά τους και ό,τι έχει απομείνει από την παράδοσί μας!

Γιατί όλη αυτή η Ιστορία είναι θεολογία;

Ίσως δεν το μάθουμε ποτέ μας!

Αμέθυστος

«Τα Διαμάντια είναι παντοτινά» (συνέχεια II)

“Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία και Μοναστική πνευματικότητα” του Σταύρου Γιαγκάζογλου.

Ένα εξαιρετικό κείμενο το οποίο φανερώνει με ενάργεια την μάχη της νέας θεολογίας του ’60 με την ακαδημαϊκή, την “Σχολαστική” θεολογία όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται και την μεγαλειώδη νίκη της νέας θεολογίας!

Σήμερα πλέον στα πανεπιστήμια διδάσκεται ανοιχτά το ΠΡΟΣΩΠΟ και ο επίσκοπος στην Εκκλησία απλώς προΐσταται της Θ. Ευχαριστίας! Μιμούμενοι την νεο-ορθόδοξη προτεσταντική θεολογία επέστρεψαν στην πρώτη Εκκλησία για να βεβαιώσουν του λόγου τους το αληθές, στους πατέρες για να εξασφαλίσουν την απαραίτητη πειθώ και επέστρεψαν και στην εσχατολογία για να εξασφαλίσουν το απαραίτητο νέο πλαίσιο των μεγάλων τους συνθέσεων.

Σήμερα πλέον στην θέση της ακαδημαϊκής και στείρας θεολογίας, η οποία δεν είχε καμμία σχέση με τον λαό, έχουμε μια νέα, φρέσκια, εκλαϊκευμένη θεολογία, ανάλογη της εκλαϊκευμένης επιστημολογίας, η οποία μπορεί να καλύπτη με ευχέρεια τις ανάγκες του συγχρόνου πολιτισμού της εικόνος, της εικονικής πραγματικότητος.

Μαθαίνουμε λοιπόν με ευχάριστη έκπληξη πως ο κ. Ζηζιούλας είναι πρωτοπόρος στην δημιουργία της “εικονικής οντολογίας”. Μια οντολογία έτοιμη να κυκλοφορήσει στα ΜΜΕ, να κυκλοφορήσει ανάμεσα στους νέους και να καθοδηγήση τα Μοντέρνα μυαλά, δίπλα και πάνω μερικές φορές από τους μεγάλους δασκάλους του συγχρόνου τρόπου ζωής, από την Madonna και τον 50 cent!

Τί έχουμε λοιπόν στα χέρια μας; Την μεγαλειώδη σύνθεση ενός Επισκόπου χωρίς Επισκοπή, ο οποίος κατασκευάζει την Εκκλησία του μέλλοντος μέσα από τις βιβλιοθήκες του Cambridge και του Λονδίνου και ο οποίος την μόνη επαφή που διαθέτει με την πραγματικότητα είναι αυτή που του δίνεται μελετώντας τα ευρήματα της αρχαιολογίας της θεολογίας, της Ιστορικο-φιλολογικής σχολής! Αυτή η διάσημη σχολή είναι ικανή πλέον, με την βοήθεια της τεχνολογίας, να ζωντανέψη τα απολιθώματά της και να τα κάνη να συμμετάσχουν στο γίνεσθαι της συγχρόνου ζωής, όπως συμβαίνει π.χ. με τους δεινόσαυρους.

“Εικονική οντολογία” λοιπόν. Που να φανταστεί στην εποχή του ο Θεόδωρος Στουδίτης πως θα ερχόταν μια εποχή στην εποχή στην οποία η εικονολατρεία θα διέλυε την Εκκλησία!

Αυτή είναι η καρδιά της εκκοσμικεύσεως όμως! Αντιστρέφει την αλήθεια! Κάνει το μαύρο πιο μαύρο και το άσπρο μαύρο. Η μόνη δυνατότης ζωής και πράξεως που απομένει δυνατή μέσα στους βάλτους της εκκοσμικεύσεως είναι η “εικόνα” της πραγματικότητος, ο χάρτης της πραγματικότητος, από την εποχή που η μέρα ήταν ακόμη μέρα!

Κατηγορείται, και δικαίως, από τους θεολόγους και κριτές ο Ρωμανίδης πως παρόλη την αγάπη του για την θεολογία και την Εκκλησία κατέληξε συνεργάτης του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Κανείς όμως δεν φαίνεται να ανησυχεί για το γεγονός πως ο κ. Ζηζιούλας είναι ήδη συνεργάτης του πάπα! Του στυγνότερου δικτάτορα της Ιστορίας, τα εγκλήματα του οποίου δεν έχουν τελειωμό μέχρι σήμερα!

Φυσιολογικά λοιπό αυτή η μεγάλη σύνθεση του κ. Ζηζιούλα, καθολικισμού και προτεσταντισμού με ορθόδοξη γεύση, θα κατατεθεί για “αγιασμό” στα πόδια του Κοσμοκράτορα Πάπα! “Τα Σα εκ των Σων” (γη και ύδωρ). Τα οποία θα μετατραπούν εύκολα στους επόμενους αλάθητους Νόμους που θα συνοδεύουν την απόλυτη ελευθερία της ετερότητός μας, από τούδε και στο εξής!

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως ο καθολικισμός είναι η μεγαλύτερη συντηρητική δύναμις της Ιστορίας! Πώς γίνεται όμως και οι πολυπληθείς Νεωτερικοί θεολόγοι, οπαδοί του νεο-θωμισμού, στην Ελλάδα, να επαίρονται ως προοδευτικοί και να κατηγορούν όλους όσους διαφωνούν μαζί τους για συντηρητισμό; Μέγα Μυστήριο της συγχρόνου εποχής μας!

Πώς είναι δυνατόν ο κ. Γιαγκάζογλου, ο οποίος είναι από τους πλέον ενημερωμένους Έλληνες πάνω στην νεο-θωμιστική θεολογία, μα μην γνωρίζει πως η Οντολογία είναι η μεγαλύτερη επινόηση αυτής της συγκεκριμένης θεολογίας, για να ξεφύγη από την παγίδα που της έστησαν τα ίδια της τα λάθη και έχασε τον κόσμο όλο μέσα από τα χέρια της; Δεν είναι αρκετά γνωστό πως ολόκληρη η θεολογία της Δύσεως οικοδομήθηκε πάνω στην “Οικονομική Τριάδα”; Η πηγή της θεολογίας όμως είναι η λεγόμενη “Θεολογική Τριάδα”, την οποία “γνωρίζουμε” εξαιρέτως εκ της θεογνωσίας ορισμένων Πατέρων και Αποστόλων! Για να μην αναγνωρίση το λάθος της η νεο-θωμιστική θεολογία επινόησε την Οντολογία, μια “οντολογική Τριάδα” ανάμεσα στις αληθινές, η οποία είναι δυνατόν να γνωσθεί δια της σκέψης! Αυτή η Οντολογία δεν είναι στενά δεμένη με το πρόσωπο; Δεν είναι αρκετά περίεργο πως όλοι οι θεολόγοι του προσώπου αρνούνται την πτώση, τον διάβολο, την Μετάνοια, ακριβώς λόγω αυτής της νεοφανούς οντολογίας; Η οποία υποκατέστησε το άκτιστο; Η οποία έκανε πιο λογικοφανή την αναλογία; Αυτή η οντολογική Τριάς δεν υποκαθιστά τον Κύριο, αφήνοντας στη θέση Του την εσχατολογική Εκκλησία, το Σώμα Κυρίου χωρίς Κεφαλή, το οποίο ακέφαλο Σώμα “θεραπεύει” τον σύγχρονο Ατομικισμό δια της Κοινωνίας και της Σχέσεως; Όλη η Οικονομία της Σωτηρίας δεν έγινε για να γλιτώσουμε από τον Ατομικισμό σύμφωνα με τη “θεολογία” του προσώπου;

Έρχεται ο πειρασμός πολύ συχνά, να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους θεολογικά, φιλοσοφικά, Εκκλησιαστικά. Είναι πειρασμός όμως, διότι αυτοί οι άνθρωποι ούτε πιστεύουν σε κάτι, ούτε την Αλήθεια έχουν για οδηγό τους, ούτε κατανοούν το “καιρός ποιήσαι τω Κυρίω”. Ο μόνος τρόπος είναι να απευθυνθούμε στα λιγοστά ψήγματα λογικής που διαθέτουν ακόμη!

Γιατί λοιπόν ο αγαπητός κ. Γιαγκάζογλου δεν συμπεριέλαβε στην έκθεσή του τον εξής “λόγο” του Ζηζιούλα; «Ούτε προσευχή δεν μπορεί να απευθύνει κατευθείαν στον Κύριο ο κάθε πιστός, αν δεν την απευθύνει δια μέσου του Επισκόπου του»! Πόσο λογικό είναι να λέμε πως στην πρώτη Εκκλησία το κέντρο ήταν η Θ. Ευχαριστία; Το δείπνο όπως λένε οι Πράξεις! Γιατί πουλούσαν οι άνθρωποι τα υπάρχοντά τους και μοίραζαν τα χρήματα στους φτωχούς; Για να ζουν αποκλειστικά δια της Θ. Ευχαριστίας;

Η εικόνα λοιπόν δεν δείχνει πλέον, είναι τα έσχατα! Στο βάθος όλοι τους πιστεύουν ξανά πως η λέξη είναι πράγμα (όπως ακριβώς στην αρχαία μαγεία)! Περίεργο πράγμα η εξέλιξη! Απρόβλεπτοι οι δρόμοι της!

Πρέπει να ομολογήσουμε όμως πως η σύγχρονη θεολογία εκμεταλλεύτηκε ένα στοιχείο άγνωστο μέχρι στιγμής και παραμελημένο από την ζωή των Χριστιανών. Το πανηγύρι. Οι κρεμάλες, οι σταυρώσεις, οι αποκεφαλισμοί αποτελούσαν το μεγαλύτερο πανηγύρι της εποχής εκείνης! Αυτή την δόξα της κοινότητος, η οποία απελευθερώνεται από το κακό με τον αποδιοπομπαίο τράγο, επανεφηύραν οι νεο-ορθόδοξοι (τοποθετώντας στη θέση του αποδιοπομπαίου τράγου την Πατερική μας παράδοση), για να τιμήσουν την αμετάκλητη πορεία μας προς τα έσχατα, την κοινωνία μας την ανεμπόδιστη με τα έσχατα, εφόσον η Σωτηρία μας είναι ήδη πραγματοποιημένη. Τώρα πλέον οδηγούνται από βράβευση σε βράβευση, δημιουργώντας με τα βραβεία τους τις νέες Εκκλησίες, όπως οι Απόστολοι τις δημιούργησαν εν Αγίω πνεύματι. Αλλοίμονο στις κοινωνίες και τις κοινότητες που δεν έχουν βραβεύσει ούτε ένα νεο-ορθόδοξο!

Όλα δείχνουν λοιπόν μια μελλοντική επανάληψη. Ο κ. Ζηζιούλας με αποφασιστικότητα ενσάρκωσε (αυτό είναι το μέλλον, να ενσαρκώνονται οι Ιδέες στις Ιδεολογίες όπως η Επιστήμη ενσαρκώνεται στην τεχνολογία) στη σύνθεσί του, σαν Επίσκοπο, την δεύτερη υπόσταση του Πλωτίνου, τον ΝΟΥ. Και με ιστορική διαύγεια ολοκλήρωσε την ενσάρκωση αυτή, δίνοντας και ένα λειτούργημα σ’ αυτή την μελλοντική ενσαρκωμένη υπόσταση, που ονομάζεται επίσης και πρόσωπο, την θεουργία των Νεοπλατωνικών. Αποφασίζοντας από μόνος του πως δεν είναι δυνατή πλέον η θεογνωσία. Για να αποδείξει εμπράκτως γι’ άλλη μια φορά πως όσο τα Μεταφυσικά θεμέλια της Λογικής, προηγούνται της δημιουργίας του Θεού, της πνοής ζωής που δόθηκε στον άνθρωπο, ουδείς, γνωρίζοντάς το ή όχι, δεν μπορεί να ξεφύγη από την φιλοσοφία του Πλωτίνου. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ.

Υπάρχει όμως και κάτι περισσότερο. Μια ερώτηση πλανιέται πάνω από το οικοδόμημα των νεο-ορθοδόξων και δεν έχει τεθεί ακόμη ευθέως: Υπάρχει, είναι δυνατόν λογικώς να υπάρξη, αυτό που μονότονα επαναλαμβάνεται σαν εξορκισμός από μέρους τους, η “ατομική σχέση με τον Θεό”; Με τον Θεό; Για ποιον Θεό μιλάμε άραγε; Μπορεί ο Θεός, δημιουργός των πάντων, ο Θεός αγάπη, να συνάψει ατομικές σχέσεις, έστω και αν ο άνθρωπος το επιθυμεί, όπως π.χ. ο πάπας; Μήπως χρειάζεται και να προστατέψουμε τον Θεό από την αδυναμία του; Δεν ξέρω, το θέμα είναι σοβαρό!

Σύμφωνα μ’ αυτή την φρικτή υποψία λοιπόν, το μεγαλύτερο ΑΤΟΜΟ της Ιστορίας υπήρξε η ΘΕΟΤΟΚΟΣ! Γι’ αυτό και δεν υπάρχει στις θεολογίες των νεο-ορθοδόξων και όταν εμφανίζεται μειώνεται, στα μέτρα της μαμάς μας!

Αυτή είναι η θεολογία που έχει κατακτήσει τα πανεπιστήμια και τις διάνοιες των μορφωμένων πιστών μας!

ΟΤΑΝ ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΘΕΟΛΟΓΟΙ!

Αμέθυστος

«Τα Διαμάντια είναι παντοτινά» (συνέχεια)

“Η ανακάλυψη της Ελληνικότητας και ο θεολογικός αντιδυτικισμός” του Παντελή Καλαϊτζίδη.

Βρισκόμαστε στην καρδιά του συλλογικού τόμου! Εδώ αποκαλύπτονται όλες οι μυστικές προθέσεις! Αυτή η Ελληνικότης, η οποία ξεπήδησε αυθαίρετα στο έργο των κρινομένων θεολόγων, φέρνει και τα μεγαλύτερα εμπόδια στην Οικουμενική κίνηση, την οποία υπηρετεί από χρόνια ο κ. Καλαϊτζίδης. Εδώ αποκαλύπτεται επίσης και ο μηχανισμός ο οποίος μεταμορφώνει τα Διαμάντια που υπάρχουν στα μεταλλεία των κρινομένων σε Φω Μπιζού.

Τα διαμάντια αυτά που σκοπό έχουν να δώσουν φτερά στις βαρειές σκιές των δυστυχισμένων ανθρώπων αποδίδονται σαν λάφυρα πολέμου στον ΠΡΩΤΟ, που γέννησε τον πολιτισμό του πρωτείου, στον οποίο ματαίως προσπαθούμε να ζήσουμε! Γιατί αλήθεια δεν μπορούμε να δούμε την μύτη μας και θέλουμε να σώσουμε την ανθρωπότητα ή ακόμα χειρότερα την Εκκλησία;

Το βιβλίο που κρατάμε στα χέρια μας είναι το πρώτο, στη γραμμή της αυτοσυνειδησίας η οποία μας οδηγεί στην εξέλιξη! Ο κ. Ζηζιούλας είναι ο αδιαμφισβήτητος πρώτος της θεολογίας. Ο κ. Barth, αυτός ο τρομερός θεολόγος, επέστρεψε στην πρώτη Εκκλησία. Ο Bultman και οι μαθητές του προσπάθησαν να βρουν το πρωτογενές Ευαγγέλιο, χωρίς τα Μυθικά στοιχεία που προστέθηκαν! Η Επιστήμη αγωνιά να ανακαλύψει την πρώτη στιγμή της Δημιουργίας. Ο άνθρωπος σαν πρόσωπο είναι ο πρωτότοκος της δημιουργίας. Ο Πατήρ είναι ο πρώτος της Αγίας Τριάδος. Ο πάπας είναι ο πρώτος αντιπρόσωπος του θεού και τώρα μάλιστα με την εσχατολογική εκκλησιολογία του Ζηζιούλα θα γίνει και ο τελευταίος. Δεν αντέχεται για πολύ ο ανταγωνισμός! Ο ψυχρός πόλεμος μας χόρεψε όλους γύρω από το πρωτείο! Ποιος θα πάει πρώτος στο φεγγάρι, ποιος θα φτιάξει πρώτος την Ατομική Βόμπα, ποιος θα μας οδηγήσει πρώτος στον παράδεισο; Ο Ομπάμα είναι ο πρώτος Μαύρος πρόεδρος άρα η ανθρωπότης ησυχάζει με ανακούφιση! Το καλύτερο βιβλίο το πρώτο σε πωλήσεις. Το καλύτερο τραγούδι επίσης. Στον πόλεμο θα νικήσει αυτός που θα χτυπήσει πρώτος. Στον αθλητισμό δεν υπάρχει νικητής, παρά μόνον πρώτος. Ο ΠΡΩΤΟΣ σέρνει τον ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ και ο κ. Καλαϊτζίδης ωρυόμενος μας καλεί να μάθουμε να χορεύουμε για να μην μείνουμε καθυστερημένοι πολιτισμικά!

Ο κ. Καλαϊτζίδης και η παρέα του ξεχνούν πως ο κ. Γιανναράς όπως ίσως και ο κ. Γοντικάκης είναι συγγραφείς. Διακρίνονται για τον γραπτό τους λόγο κυρίως. Ιδίως ο κ. Γιανναράς έχει αφήσει μεγάλα παραδείγματα συγγραφικής τέχνης! Οι λέξεις για τον ποιητή όπως και τα χρώματα για τον ζωγράφο δεν έχουν το ίδιο νόημα με όσους δεν τους έχει ακουμπήσει η Μούσα! Λέγεται επίσης πως τα πλάσματα της Φύσεως δεν βλέπουν τα χρώματα! Ακριβώς όπως εμείς δεν βλέπουμε τον εαυτό μας, αλλά μόνον τους άλλους, κατακρίνοντας! Η Ελληνικότητα του κ. Γιανναρά κατάγεται από τον αγώνα των Ελλήνων για τη γλώσσα τους. Όσο για την Ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο, όπως ελπίζει ο κ. Γοντικάκης, πώς είναι δυνατόν να μην είναι αλήθεια; Η ομορφιά και ο κόσμος ταυτίζονται, δυστυχώς μυστικά, και δεν την αναγνωρίζουν οι Βάρβαροι. Μήπως και τις γυναίκες μας δεν τις παντρευόμαστε επειδή είναι όμορφες; Μήπως τις παντρευόμαστε επειδή είναι έξυπνες; ή πιστές; ή ηθικές; Ακόμη και τους φίλους μας δεν τους διαλέγουμε με το ίδιο κριτήριο; Αυτό το κάλλος, δεν βρίσκεται στον πυρήνα της Σχέσεως; Αυτό το κάλλος δεν είναι η καθ’ ημάς εσωτερικότης, η οποία βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την εσωτερικότητα που διαλύει σήμερα τον δυτικό άνθρωπο καθιστώντας τον υποκείμενο; Η δική μας εσωτερικότης θα είναι για πάντα Ρήμα, όσο κι αν προσπαθούμε να την αλλοιώσουμε σε υποκείμενο.

Όσο για τον Οικουμενισμό σαν πνευματικό και όχι σαν πολιτικό φαινόμενο έχουμε να πούμε τα εξής: Όπως παληά οι Ρωμαίοι έτρεχαν στις Ελληνικές φιλοσοφικές σχολές για να αποκτήσουν παιδεία και να πάψουν να είναι Βάρβαροι, έτσι και τώρα και για πάντοτε οι Ρωμαίοι θα τρέχουν στους Έλληνες για να γίνουν άνθρωποι, είτε λέγονται Ρωμιοί, είτε Γραικοί, είτε οι Έλληνες βρίσκονται στη Γερμανία, είτε στη Γαλλία, είτε στην Ιταλία. Έτσι ακριβώς και όσοι άνθρωποι θέλουν να νικήσουν την αμαρτία και τον θάνατο, αφού έμαθαν απλώς να τα πολεμούν με Ελληνικά όπλα, θα τρέχουν στον Κύριο. Ο Οποίος βρίσκεται παντού παρών. Αυτή είναι η μόνη Ορθοδοξία που θα απομείνει μετά τον θρίαμβο του Οικουμενισμού! [ο οποίος Οικουμενισμός γεννήθηκε από τα ίδια χώματα που γέννησαν και τον διεθνισμό].

Υπάρχουν όμως και δύο-τρία διαμάντια στο φτωχό μας κείμενο, τα οποία στολίζουν ήδη σαν Φω Μπιζού τον θρόνο του ΠΡΩΤΟΥ. Στη σελίδα 482 διαβάζουμε: «Η θεολογία των Καππαδοκών, εκτός από τη διάκριση κτιστού-ακτίστου που υποκαθιστά την αρχαιοελληνική διάκριση αισθητών-νοητών, έδωσε και την ταύτιση υποστάσεως και προσώπου, την οντολογική προτεραιότητα του προσώπου ως προς την ουσία»!

Αυτά τα ωραία πράγματα που χρεώνονται οι Καππαδόκες, δεν βγήκαν ποτέ από τα χέρια τους. Εάν η διάκριση κτιστού-ακτίστου υποκαθιστά την διάκριση αισθητών-νοητών, τότε νομιμοποιείται η αναλογία, πάνω στην οποία στηρίζεται ολόκληρη η θεολογία του κ. Ζηζιούλα. Δεν είναι τυχαίο πως ο κ. Καλαϊτζίδης αναγνωρίζει κάποια αξία στα δύο τελευταία κείμενα του κ. Γιανναρά, στα οποία γίνεται ευρεία χρήση της αναλογίας! Η Αποκάλυψη δεν μπορεί να υποκαταστήσει ή να αντικαταστήσει ή να προσθέσει! Μεταμορφώνει!

Το πιο ωραίο όμως έρχεται: «η ταύτιση υποστάσεως και προσώπου έφερε την οντολογική προτεραιότητα του προσώπου έναντι της ουσίας». Έφερε δηλαδή το πρωτείο και στις Σχέσεις της Αγίας Τριάδος, όπως ερμηνεύτηκαν οι υποστάσεις στη Δύση!

Η ταύτιση “είναι και προσωπικής ετερότητος” που είναι το δυνατό χαρτί της Δυτικής θεολογίας δεν έχει καμμία σχέση ούτε με την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, η οποία αγνοούσε τα μεγαλεία της οντολογίας, ούτε με την πατερική θεολογία, η οποία αγνοούσε τα μεγαλεία του πρωτείου!

Στη σελίδα 542 διαβάζουμε: «Η οντολογία και η χρήση οντολογικών κατηγοριών είναι σήμερα η κυρίαρχη γλώσσα του κόσμου; Είναι η κοινή γλώσσα διαλόγου με την εποχή μας;»

Η οντολογία είναι η κοινή γλώσσα της εποχής μας! Ονομάζεται αυτοσυνειδησία, αυθυπέρβαση, συνειδητότης, προσωπικότης. Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην επιστήμη, οι άνθρωποι σήμερα αγωνίζονται σκληρά και δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να γίνουν μια οντολογική κατηγορία!

Και συνεχίζει στην ίδια σελίδα, ομολογώντας την μόνη αλήθεια του κειμένου του: «Καταρχάς δεν υπάρχει σήμερα μία γλώσσα».
Ακριβώς όπως οι μυθικοί κατασκευαστές της Βαβέλ έχασαν την κοινή τους γλώσσα προσπαθώντας να φθάσουν στον Θεό χωρίς τον άνθρωπο, έτσι και ο σύγχρονος πολιτισμός έχασε την κοινή του γλώσσα, προσπαθώντας να φθάση στον άνθρωπο, χωρίς τον Θεό! Ακριβώς όπως οι συζητήσεις που ακολουθούν τα κείμενα, είναι διάλογοι “κωφών”!

Αμέθυστος

«Τα Διαμάντια είναι παντοτινά»

Ένα νέο «Διαμάντι» προσετέθη στον χορό των προσώπων της νέας «Μεταλλαγμένης» Εκκλησίας. Ο Ιερεύς κ. Θερμός! Ρήτορας, καθώς το κείμενο που συμπεριλαμβάνεται στον τόμο «Θεολογία του ‘60» είναι γεμάτο ερωτήσεις αναπάντητες, όπως ταιριάζει και στην σημερινή φιλοσοφία η οποία προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή, να σώση, την ερώτηση περί του νοήματος. Φιλόσοφος, καθώς μπαίνει στην ουσία της ζωής των Ιδεών. Και πρωτοπόρος θεολόγος, καθώς προσφέρει λύσεις πρωτότυπες και εκκλησιαστικές στην εδραίωση του προσώπου, το οποίο καθώς φαίνεται ιστορικά και μοιραία θα πάρει την θέση του πιστού και του αγίου!

Ας αρχίσουμε από τον φιλόσοφο! Στην σελίδα 77 διαβάζουμε: «Γιατί άραγε οι θεολογικές ιδέες επιφυλάσσουν τόσες εκπλήξεις; Γιατί υφίστανται τόσες απροσδόκητες μεταμορφώσεις και διαστρεβλωμένες χρήσεις;».
Η απάντηση του είναι πως το φαινόμενο οφείλεται στο γεγονός ότι οι ιδέες κατοικούν στον ψυχισμό του κάθε ανθρώπου! Στο υποκείμενο. Ματαίως η αρχαία Φιλοσοφία ανακάλυψε τον νοητό κόσμο, τον νέο κόσμο της αρχαιότητος. Οι Ιδέες είναι οι γνώμες μας! Και γιατί υπάρχει αυτός ο βαθύς στοχασμός περί Ιδεών; Επειδή κατά τον νεότευκτο θεολόγο, τα μυστήρια της Εκκλησίας, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, η θέωση, είναι όλα Ιδέες. Ονόματα. Μπορούμε να τα μαγειρεύουμε κατά τις προϋποθέσεις του υποκειμένου από τις οποίες εξαρτάται η έκφραση της αλήθειας. Όπως είναι γνωστό ο κ. Θερμός είναι ψυχίατρος, κάτι που σημαίνει δηλαδή πως οι υποκειμενικές του προϋποθέσεις είναι άψογες και οι οποίες συναντώντας και τις ξεκάθαρες φιλοσοφικές του Ιδέες, μας δίνουν αυτή την ίδια την ελπίδα μας στο μέλλον, προσωποποιημένη!

Ας συνεχίσουμε με τον Ρήτορα! Στην σελίδα 69 ο ζουμερός λόγος κόβει την ανάσα! «Τί σημαίνει "κάθοδος του Αγίου Πνεύματος"; Τί κατέρχεται, η άκτιστη ενέργεια; Όμως αυτή δεν είναι ίδιον του Αγίου Πνεύματος αλλά κοινή της Τριάδος. Η υπόσταση Του; Αλλ’ αυτή δεν κατέρχεται κατά την χειροτονία, διαφορετικά την αναβιβάζουμε ψηλότερα και από το Χρίσμα. Και ποια είναι η έννοια της παροχής χαρισμάτων στους χριόμενους, όταν γνωρίζουμε ότι το Άγιο Πνεύμα δρα και παρέχει τα δώρα Του και στους αλλόθρησκους και στην άλογη φύση;(Άγιος Μάξιμος 14Β,σελ 99). Δηλαδή οι πιστοί λαμβάνουν "περισσότερη" Χάρη; Πώς διαφοροποιείται η ποσότητα του ακτίστου;».

Από τούδε και στο εξής ακόμη και το Άγιο Πνεύμα πρέπει να σέβεται τον σοβαρό έλεγχο του κ. Θερμού! Να όμως τι λέει ο Άγιος Μάξιμος στη συνέχεια του ιδίου κείμενου! (Άγιος Μάξιμος 14Β, σελ.103)
1. Ότι ως πάντων ποιητικόν τε και προνοητικόν εν πάσιν έστι το πνεύμα το άγιον.
2. Ότι ως νομοθετικόν και προαγορευτικόν έστι το πνεύμα το άγιον και εν τοις κατά νόμον.
3. Ότι κατ’ εξαίρετον εν τοις Χριστιανοίς έστιν ως θείας υιοθεσίας ποιητικόν το πνεύμα το άγιον!

Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είναι πρόσωπο και το Άγιο Πνεύμα απρόσωπο, η εξήγησις ανήκει στις μελλοντικές Ιδέες!

Φτάνουμε λοιπόν στο μεγάλο πανηγύρι, στον θεολόγο! Σελίδα 73 για αρχή!
«Το αγιαζόμενο υποκείμενο έχει λάβει το πλήρωμα της χάριτος από την αλληλουχία των τριών σταδίων: της Δημιουργίας, της Θείας Οικονομίας και του Χρίσματος! Επ’ αυτού του πληρώματος οικοδομεί… Άλλωστε τί θα μπορούσε να σημαίνει η φράση του Αγίου Μάρκου ότι κάθε βαπτισμένος (βλέπε κεχρισμένος) έλαβε μυστικά όλη την Χάρη».
Σύμφωνος με την κατάργηση του βαπτίσματος στην νέα οικουμενική Εκκλησία αναβαθμίζει το Χρίσμα. Γιατί όχι; Έξυπνος άνθρωπος είναι, μεγάλης στρατηγικής σημασίας η Ιδέα του! Διότι από το βάπτισμα, η νέα Εκκλησία κράτα μόνο το χρίσμα. Το οποίο ανακεφαλαιώνει τώρα όλη την Εκκλησία. Γιατί δηλαδή, μόνο ο κ. Ζηζιούλας έχει δικαίωμα να ανακεφαλαιώνει τα πάντα στον Επίσκοπο;

Το φτωχό και ταπεινό, συντηρητικό και απαρχαιωμένο, παραδοσιακό βάπτισμα όπως ερμηνεύεται από τον Ν. Καβάσιλα στην εν Χριστώ ζωή, περιοριζόταν όπως λέει και η ερμηνεία στην εν Χριστώ ζωή! Η εξέλιξη του υποκειμένου κάνει δυνατή πλέον την οικονομία του Αγίου Πνεύματος, η οποία δεν ήταν δυνατή όταν τα μέλη της Εκκλησίας αποτελούντο από ψαράδες! Ήρθε ξανά η ώρα των Φιλοσόφων, των προσώπων, της αξιοπρέπειας και της αριστοκρατίας. Επιτέλους ζούμε σε κοσμογονικές εποχές. Μεγάλη η χάρη μας. Ας δούμε όμως με νοσταλγία τί αφήνουμε πίσω μας!

«Η εν Χριστώ ζωή είναι η ένωση με τον Χριστό. Δεν ήταν όμως δυνατό να ζήσουμε εν Θεώ χωρίς να πεθάνουμε ως προς την αμαρτία! Αλλά μόνο ο Θεός μπορεί να θανατώση την αμαρτία. Βέβαια αυτό ήταν το χρέος των ανθρώπων. Αφού με τη θέλησή μας είχαμε ηττηθεί, ήταν δίκαιο να επανορθώσουμε την ήττα με νέο αγώνα πράγμα τελείως αδύνατο, επειδή είμασταν ήδη δούλοι της αμαρτίας. Χρειάστηκε λοιπόν να ενωθούν τα δύο, ώστε ο Ίδιος να έχει και τις δύο φύσεις! Αυτού που όφειλε να πολεμήσει και αυτού που μπορούσε να νικήσει!

Τί αντάξιο θα μπορούσε να πάθη ο αναίσχυντος δούλος που σύντριψε την βασιλική εικόνα και εξύβρισε τέτοιο μεγαλείο; Γι’ αυτό ο αναμάρτητος Δεσπότης υπομένει πολλά δεινά και πεθαίνει. Λυτρώνει το γένος μας από τα παραπτώματα και χορηγεί την ελευθερία στους δεσμώτες.

Χάρη σ’ αυτά έρχεται σ’ εμάς η αληθινή ζωή με το θάνατο του Σωτήρος! Και ο τρόπος με τον οποίο την προσελκύουμε είναι η τέλεση των Μυστηρίων. Το Βάπτισμα, το Χρίσμα, η συμμετοχή στην ιερή Τράπεζα. Με την τέλεση των Μυστηρίων έρχεται ο Χριστός και κατοικεί μέσα μας. Συνάπτεται και προσφύεται σ’ εμάς. Πνίγει την αμαρτία μέσα μας, ενσταλάζει τη ζωή και την δύναμή Του και μας κάνει κοινωνούς στην νίκη Του.

Οικειούμαστε τα τραύματα, τις πληγές και τον θάνατό Του και τα εγκολπωνόμαστε όπως μπορούμε. Κοινωνούμε την ίδια την σάρκα του νεκρωθέντος και αναστάντος Χριστού. Εύλογα λοιπόν απολαμβάνουμε τα αγαθά που προήλθαν από το θάνατο και τους αγώνες εκείνους.

Το Βάπτισμα είναι γέννηση, το Μύρο ενέργεια και κίνηση, και ο Άρτος της ζωής και το ποτήριο της Ευχαριστίας βρώση και πόση αληθινή.
Πρώτα βαπτιζόμαστε, έπειτα χριόμαστε και έτσι καθαρούς και ευώδεις μας δέχεται η αγία Τράπεζα.

Στο μυστήριο του Βαπτίσματος απαρνούμαστε τη ζωή μας και τον εαυτό μας για τον Θεό, που σημαίνει ότι αποβάλλουμε την παλαιά μορφή και γινόμαστε όμοιοι με τον Θεό. Γινόμαστε Χριστιανοί, γιατί χριόμαστε, κι Εκείνος με τον οποίο ζητούμε να ομοιώθουμε είναι ο Χριστός, αφού έχρισε την ανθρωπότητα με την θεότητα. "Έχρισέ σε ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου (της βασιλείας Του)".

Μέχρις αυτό το σημείο της τελετής δεν ζούμε ακόμη. Γιατί αυτά είναι για τον βαπτιζόμενο ενδείξεις, προοίμια και προπαρασκευή για τη ζωή.
Όταν όμως καλυφθεί με το νερό τρεις φορές και αναδυθεί με την επίκληση της Αγίας Τριάδος, τότε λαμβάνει ολόκληρο το ποθούμενο! Γεννιέται και πλάθεται με την φωτεινή γέννηση και πλάση. Δέχεται την ωραία σφραγίδα και αποκτά όλη την ποθητή μακαριότητα. Γίνεται από σκοτάδι φως. Αποκτά ύπαρξη από ανύπαρκτος που ήταν. Γιατί το νερό του Βαπτίσματος αφανίζει τη μια ζωή και αναδεικνύει την άλλη. Πνίγει τον παλαιό άνθρωπο και ανασταίνει τον νέο.

Και αφού έτσι γεννηθούμε και σφραγισθούμε με τον Χριστό σαν με κάποιο σχήμα και κάποια μορφή, για να μην προσλάβουμε κανένα ξένο σχήμα, ο Ίδιος κρατά τις εισόδους της ζωής. Από τη μια έρχεται ως μύρο και ευωδία και από την άλλη ως τροφή. Γιατί και Τον αναπνέουμε και γίνεται τροφή μας. Γιατί όμως δεν διατηρούμε την τάξη που ακολούθησε Εκείνος, αλλά αρχίζουμε απ’ όπου τέλειωσε και τελειώνουμε με όσα άρχισε; Επειδή Εκείνος κατέβηκε για ν’ ανεβούμε εμείς. Κι’ ενώ πρόκειται για τον ίδιο δρόμο, Εκείνος κατέβηκε, ενώ εμείς ανεβαίνουμε! Όπως στη σκάλα, η βαθμίδα που ήταν τελευταία για τον Χριστό, καθώς κατέβαινε, γίνεται πρώτη για μας, καθώς ανεβαίνουμε».

Τώρα όμως πια το υποκείμενο εξελίχθηκε. Φτάσαμε στην Βασιλεία! Τέλειωσε το ανεβοκατέβασμα. Ας δούμε τι γράφει ο κ. Θερμός στη σελίδα 73:

«Τώρα πια η δωρεά του Χρίσματος περιλαμβάνει την συνάντηση και σύνοδο της υποστάσεως του πιστού με την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος. Η ενανθρώπηση υπήρξε σύνοδος των δύο φύσεων εν τη Υποστάσει του Λόγου (σύνοδος στην οποία η ανθρώπινη φύση συμμετέχει αναστημένη), η οποία άνοιξε το δρόμο για την επίσης ασύγχυτη και αδιαίρετη σύνοδο των δυο υποστάσεων εν τη μια φύσει του ανθρώπου. Με την ενανθρώπηση-πρώτη σύνοδο αγιάσθηκε η ανθρώπινη φύση και κατέστη δεκτική της δευτέρας συνόδου με την οποία κατορθώνεται ο αγιασμός της υποστάσεως. Αποδοχή της "δευτέρας συνόδου" συνεπάγεται και αναγνώριση των αποτελεσμάτων και της σπουδαιότητος της "πρώτης".

Κατά τη Δημιουργία αναδεικνύονται ενεργήματα ομόλογα της φύσεως, τα οποία για τον άνθρωπο συμποσούνται στο κατ’ εικόνα. Στη συνέχεια η φύση με την Ενανθρώπηση και την Ανάσταση εξαγιάζεται (αναδημιουργία). Κατά το Χρίσμα τέλος λαμβάνει χώρα ουσιώδης ένωση με το Άγιο Πνεύμα, η οποία συνίσταται στη σύνοδο των δύο υποστάσεων και εγκαινιάζει τη συνεργία τους. Έτσι αναδεικνύεται η υπόσταση και το θεολογικό περιεχόμενό της που συμπίπτει με τον αγιασμό».

Μεγαλύτερες ανοησίες έχουν ακουστεί ποτέ ξανά!;;

Και πως κατόρθωσε ο άγιος Θερμός να φτάσει σε τέτοιες ανοησίες; Παρανοώντας έναν διάσημο λόγο του Γέροντα Σωφρονίου, ο οποίος Γέροντας έχει αρχίσει να δημιουργεί πολλά δεινά με τα "πρόσωπα" από τα οποία είχε περικυκλωθεί στη διάρκεια της δράσης του!

Σελίδα 72! «...Η μεγάλη μακαριότης της γνώσεως Αυτού έρχεται βαθμηδόν κατά το μέτρον κατά το οποίον αναδύεται εντός ημών δια της συνεργίας Αυτού η υποστατική Αρχή. Δυνάμει αυτής αρχόμεθα να προσλαμβάνωμεν το παν, και το θείον πρωταρχικόν Είναι και το κοσμικόν ειναι, δι’ άλλου τρόπου, προσιδιάζοντος εις τον άνθρωπον-υπόστασιν, την τετελειωμένην εικόνα Εκείνου, όστις απεκαλύφθη εις τον Μωυσήν δια του Ονόματος Εγώ ειμί».

Κατά τον θεολόγο μας η "υποστατική αρχή" είναι η υπόσταση του ανθρώπου, η οποία δημιουργείται εκ του Χρίσματος και η οποία κατόπιν ενώνεται με την πηγή της, με την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος! Ο Γέρων Σωφρόνιος απλώς εννοούσε τον Κύριο. Την «μόρφωση Χριστού» όπως διδάσκεται παντοιοτρόπως στην παραδοσιακή πατερική Εκκλησία!

Όμως ο θεολόγος μας μάς αποκαλύπτει πως «ο λόγος περί αγιοπνευματικής θεώσεως απαιτεί πλέον την δέουσα στήριξη από την θεολογία του προσώπου και δη της υποστατικής αρχής αλλά και από την εκκλησιολογία ως συνάξεως υποστάσεων».

Κάποτε πίστευαν οι πρώτοι Χριστιανοί πως αν κατόρθωναν να βαπτισθούν λίγο πριν πεθάνουν, θα πήγαιναν κατευθείαν στην Βασιλεία. Σήμερα οι τελευταίοι Χριστιανοί πιστεύουν πως το ίδιο επιτυγχάνεται κατευθείαν με το Χρίσμα! Παρότι προειδοποιεί ο Καβάσιλας, καθώς ξεχνούμε πάντοτε το κατά χάριν. «Το μόνο που προσφέρουμε για τη ζωή αυτή είναι να διατηρήσουμε τις δωρεές, να φυλάξουμε τα χαρίσματα και να μην πετάξουμε το στεφάνι που έπλεξε για μας με πολλούς ιδρώτες και πόνους ο Θεός».

Και ο μακαριστός Ρωμανίδης, ο οποίος έδωσε την ευκαιρία στον θεολόγο μας να μας αποκαλύψει τα έσχατα; Εάν όντως ασκείται μια «δικτατορία των θεουμένων» από τους μαθητές του ή συνεχίζει να ασκείται η ίδια δικτατορία η οποία ξεκίνησε από τον Ρωμανίδη, έχουμε να πούμε το έξης: Αφού είναι τόσο απολύτως καθοριστική η θέωση της Σωτηρίας όπως δικαίως ισχυρίζεσθε, γιατί δεν προσπαθείτε; Γιατί δεν την ζητάτε; Γιατί δεν αγωνίζεστε; Γιατί ο ίδιος ο Ρωμανίδης περιορίστηκε στην έννοιά της και δεν την έβαλε σκοπό της ζωής του; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Αμέθυστος

Σχόλια στη “θεολογία του ‘60”

Κυκλοφόρησε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο από την Ακαδημία θεολογικών σπουδών της Ι.Μ. Δημητριάδος. Θα προσπαθήσουμε σιγά-σιγά να προσθέσουμε σ’ αυτή την σημαντική προσπάθεια, την πραγματικότητα, η οποία απουσιάζει έτσι κι’ αλλιώς από την ζωή όλων μας, καθώς η ζωή έχει αντικατασταθεί από την σκέψη και να προσθέσουμε επίσης το “Εν ου έστιν χρεία”, την ένσαρκη αγάπη, η οποία δυστυχώς για όλους μας σήμερα ζει μόνον στις λέξεις μας.

Στο ξεκίνημα λοιπόν των κειμένων, ο Θεόφιλος Αμπατζίδης, ο οποίος είναι τρόπον τινά ο εμπνευστής αυτής της κριτικής σπουδής, γράφει: «Η ιστορία της θεολογίας τρέφει τη θεολογία»! Και έτσι προδιαγράφει την “αγωνία” των θεολόγων για το μέλλον! Ας αλλάξουμε όμως τον ορίζοντα! Η ιστορία της φιλοσοφίας τρέφει την φιλοσοφία! Αυτή η τροφή συνεχίζει να είναι φιλοσοφία;

Επισημαίνεται μια “έκρηξη” των θεολογικών σπουδών. Η αφομοίωση εκ μέρους των θεολόγων του συνόλου σχεδόν της παραδόσεως. Αποκαλύπτεται η ανάδυση και επικράτηση μιας ευχαριστιοκεντρικής κατανοήσεως του ορθόδοξου βιώματος!

Και όμως παρόλη την έκρηξη η πραγματικότης της Εκκλησίας δεν υπάρχει και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται. Η ενορία, το φυτώριο της παραδοσιακής θεολογίας, δεν ακολουθεί την έκρηξη των θεολογικών σπουδών.

Η Ι.Μ. Δημητριάδος π.χ. τα δίνει όλα για τα περιοδικά της, για την επικοινωνία της, επαίρεται πως στην πόλη του Βόλου τελούνται κάθε Κυριακή 40 λειτουργίες, αλλά για το γεγονός πως δεν υπάρχει ούτε μία ενορία δείχνει απόλυτη αδιαφορία. Οι θεολόγοι και οι κληρικοί συνεχίζουν να πιστεύουν πως και χωρίς ενορία είναι δυνατόν να υπάρχη Εκκλησία!

Όλοι μιλούν για αγάπη, στην αγάπη βασίζουν ακόμη και τον ψευδοδιάλογο με τις υπόλοιπες ομολογίες, αλλά ζωντανή αγάπη δεν υφίσταται. Μιλάμε για βίωμα, δηλαδή για Ιδεολογία, όταν η Εκκλησία είναι μόνον εμπειρία. Ακούμε παντού για αγάπη και αγάπη δεν βλέπουμε. Όλη η αγωνία για το μέλλον θα μεταφραστεί ξανά σε χείμαρρο λέξεων, σε όλες αυτές τις εκατοντάδες σελίδες, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά πως το πρόβλημα είναι ένα και μοναδικό: Το Χρήμα! Πιο συγκεκριμένα, ο μισθός! Ας πάψει ο μισθός του κλήρου, το κυβερνητικό χρήμα στη Διοίκηση της Εκκλησίας και θα δούμε τότε το βάρος των γόνιμων προβληματισμών.

Θα δούμε τότε αμέσως το υπαρκτικό γεγονός, το οποίο κατοικοεδρεύει στο κεφάλι μας, να μεταμορφώνεται σε ζωή, γυμνή, αδιαμεσολάβητη! Θα δούμε τότε και μόνον τότε τί ελπίδα επικρατήσεως έχει η κενολογία απέναντι στην ανάγκη, η ελευθερία απέναντι στην πραγματικότητα! Πόση αξία έχει η Μεταφυσική δίπλα στη Φυσική, η υπόσταση του προσώπου, δίπλα-δίπλα με την Φύση του ανθρώπου! Θα δούμε πόσο ελλιπής και άρρωστη είναι η αγάπη που κατοικεί στις λέξεις. Γι’ αυτό και εμείς, επειδή η αληθινή ζωή σήμερα είναι η μεγαλύτερη ουτοπία, θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε στις κενολογίες σπίθες ζωής, όπως οι ζητιάνοι ψάχνουν στα σκουπίδια τίποτε φαγώσιμο.