ΚΙΤΣΑ ΝΤΑΒΕΛΗ! ΜΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ!

Διαβάστε την απάντησή της απολυμένης καθαρίστριας...

Τί να περιμένεις από ένα υπουργό που περιμένει την πρωτοχρονιά για να απολύσει φτωχές καθαρίστριες υβρίζοντάς τες μάλιστα!
Περισσότερο με θλίβει το γεγονός ότι αυτός ο μικρός άνθρωπος εκλέγεται από δεκάδες χιλιάδες "συ"μπολίτες μας που εκτιμούν την πολιτική του δράση και μοιράζονται μαζί του την την ίδια μισάνθρωπη σκατοψυχιά...
Η απολυμένη καθαρίστρια από τον Ευαγγελισμό ξεσπά κατά Άδωνι:
"Μίζερος είσε εσύ"..
Πήρε την απάντηση που έπρεπε ο Άδωνις Γεωργιάδης...

Γερομοριάς

Η είδηση

Την οργή αρκετού κόσμου, προκάλεσε ο Άδωνις Γεωργιάδης, η Κυβέρνηση και η διοίκηση του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», οι οποίοι αποφάσισαν την απόλυση τουλάχιστον 200 συμβασιούχων εργαζομένων που εργάζονταν για πάνω από 25 χρόνια στην καθαριότητα του νοσοκομείου, με τις αντιδράσεις να είναι έντονες.
Πιο συγκεκριμένα, περισσότεροι από 200 άνθρωποι βρέθηκαν χωρίς δουλειά από την Πρωτοχρονιά του 2025, με τη Κίτσα Νταβέλη είναι μία από τους απολυμένους.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης μάλιστα, τη χαρακτήρισε «μίζερη» σε σχόλιο που έκανε σε σχετική ανάρτηση, ενώ εκείνη απάντησε σήμερα με έναν εξαιρετικό τρόπο, θυμίζοντας του τη δουλειά που έκαναν οι καθαρίστριες όλα αυτά τα χρόνια, λέγοντας του πως μίζερος είναι ο ίδιος.

Αναλυτικά στην ανάρτηση της ανέφερε:

«50 γυναίκες εχθές ήμασταν στον Ευαγγελισμό από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι για να μπορέσουμε να πάρουμε βεβαίωση ενσήμων κλπ ώστε να είναι δυνατή η είσοδος μας στην ΔΥΠΑ για να λάβουμε το επίδομα ανεργίας.
50 γυναίκες που δουλέψαμε με αυτοθυσία στο ΓΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ επί Κοβιντ, που ξεχάσαμε τα σπίτια μας, τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας και εισπράξαμε από τον Βενιαμίν Μπατή υποδιοικητή του νοσοκομείου την εξής κοροϊδευτική απάντηση στα ερωτήματα μας, δεν σας απολύουμε σας δίνουμε την δυνατότητα να πάτε στον Εργολάβο, ε και εκεί τρελάθηκα και του φώναξα, εσένα ρε η μάνα σου σε μεγάλωσε με 600 ευρώ τον μήνα, έτσι σε μεγάλωσε η μάνα σου να κοροϊδεύεις γυναίκες που είναι στην ηλικία της, έγινε ένα πανδαιμόνιο μετά και έφυγε γιατί θίχτηκε ο σφουγγοκωλαριος του Μητσοτάκη, όλες οι συναδέλφισσες έκαναν δυναμικές παρεμβάσεις σε όλη την διάρκεια του διαλόγου , το σωματείο βέβαια τον ρώτησε πώς επιμένουν στην έλευση του εργολάβου ο οποίος εχθές είχε φέρει καθαρίστριες απ’ άλλα νοσοκομεία για να εργαστούν στον Ευαγγελισμό και στην Πολυκλινική, χωρίς βιβλιάρια υγείας, χωρίς τίποτα, όλα μέσα στην παρανομία .

Ευχαριστούμε και την βουλευτή του ΚΚΕ κυρία Κτενά που ήταν εκεί δίπλα μας και το σωματείο μας που στέκεται αρωγός στις δυσκολίες μας αλλά είναι τόσο ισχυρά τα συμφέροντα που δεν περιμένουμε και πολλά να αλλάξουν.

Αυτό όμως που με τσάκισε ψυχολογικά ήταν τα 50, 60, 100 δεδουλευμένα ρεπό των συναδέλφων τα οποία ως δια μαγείας χθες ξαφνικά εξαφανίστηκαν από την μισθοδοσία και μπαίνουν σε έναν νέο αγώνα ώστε να τα πληρωθούν, δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει να ‘χει μια καθαρίστρια 100 δεδουλευμένα ρεπό και 50 ημέρες άδεια κανονική, να σας το εξηγήσω, σημαίνει πως 3 χρόνια δούλευε στον Ευαγγελισμό χωρίς να λείψει μια μέρα για να εξυπηρετήσει αυτούς τον κο Γρηγορόπουλο δλδ τον διοικητή ώστε το νοσοκομείο που διοικεί να παραμένει καθαρό, οι μονάδες, οι εντατικές, τα χειρουργεία και αυτός για να τις ευχαριστήσει τις πέταξε στον δρόμο ή στην εργολάβο με μειωμένες τις αποδοχές κατά 40%, σε μια εργολάβο εταιρία που λυμαίνεται το δημόσιο χρήμα επί 22 χρόνια και που πληρώνει τους εργαζόμενους της οπότε γουστάρει, έχω εργαστεί στην εταιρεία αυτή και έχω πικρή πείρα .

Υγ. Ευχαριστώ και τον κύριο Κασσελάκη που ήταν παρών στον αγώνα μας.

Αυτά κύριε Άδωνι Γεωργιάδη γιατί εχθές σ’ ένα σχόλιο που σας έκανα με είπατε μίζερη και πως είναι Πρωτοχρονιά, με είπατε ψεύτρα και μετά μου σβήσατε όλα τα σχόλια, όχι εσείς αλλά τα τρολακια που πληρώνετε με δικά μας λεφτά.

Μίζερος είσαστε εσείς και ξέρετε γιατί; Γιατί έχετε φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να γίνετε αυτό που είστε ,εμείς δεν τις φιλούσαμε τόσα χρόνια στον Ευαγγελισμό τις πλέναμε, εκεί είναι η τεράστια διαφορά της μιζέριας μας».

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1LoPGNiKcD/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ἡ πίστη ποὺ σώζει …. ( Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov Ἐπίσκοπος Καυκάσου καί Μαύρης Θάλασσας ) – ((“”” Δέν ἀρκεῖ λοιπόν, νά εἴμαστε «καλοί» ἄνθρωποι …… πῶς εἶναι δυνατό ἐσύ, νά θέλεις νά σωθῆς χωρίς πίστη καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό; Και πώς τολμᾶς καί ψάχνεις νά βρεῖς, ἄν καί οἱ μουσουλμάνοι θά σωθοῦν ; “”” )).

Εἶναι λυπηρό. Ὁμως σήμερα ὑπάρχουν χριστιανοί, πού ἁπλά δέν γνωρίζουν τί σημαίνει νά πιστεύεις στό Χριστό, ἀλλά καί ἔχουν μία ἐντελῶς συγκεχυμένη ἀντίληψη γιά τήν πίστη στόν Ἕνα καί μοναδικό Σωτήρα καί Θεό, τόν Χριστό.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov Ἐπίσκοπος Καυκάσου καί Μαύρης Θάλασσας

 

                                    

Λένε:
-Γιατί ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιμένετε ὅτι ἔχετε τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀληθείας;
– Γιατί τάχα, μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι θά σωθοῦν;
– Ἀνάμεσά μας ὑπάρχουν τόσοι καλοί ἄνθρωποι! Καί Μωαμεθανοί, καί Βουδδιστές, καί χριστιανοί ἄλλων ὁμολογιῶν, ἀκόμη καί ἄθεοι.
– Στέκει νά θέλεις νά τούς στείλεις ὅλους αὐτούς στήν κόλαση;

Μία τέτοια σκέψη, φαίνεται να εἶναι καί σωστή· καί τετραγωνικά λογική . Εἶναι ὅμως;

Ἄς τό ἐξηγήσωμε μέ λόγια ἁπλᾶ. Γιατί, ἐπάνω σέ ἕνα τέτοιο σοβαρό θέμα δέν πρέπει νά ἔχωμε συγκεχυμένες ἰδέες. Λοιπόν. Σημασία δέν ἔχει, τί λέει ὁ καθένας, ἀλλά τί λέει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία .

Χριστιανοί! Προσέξτε! Κάνετε ὡραῖες σκέψεις καί συλλογισμούς! Ἀλλά χωρίς νά ξέρετε, τί εἶναι ἡ σωτηρία· γιατί εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σωτηρία· καί γιατί ἡ μόνη ὁδός πρός τόν Θεό καί τήν σωτηρία εἶναι ὁ Χριστός· μόνο ὁ Χριστός!

Σωτηρία εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό · ἡ ἀποκατάσταση ἐπικοινωνίας μαζί Του. Ἡ σωτηρία εἶναι κάτι πού μάς ἐνδιαφέρει ὅλους. Ὅλους τούς λαούς· ὅλους τούς ἀνθρώπους· ἐνάρετους καί ἁμαρτωλούς ! Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ μιλώντας γιά τόν ἑαυτό του , λέγει : « θά κατεβῶ στό παιδί μου στόν Ἅδη». Το λέγει γιατί τότε, πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, ὅλοι, ἁμαρτωλοί καί δίκαιοι, μετά τό ἐπίγειο ταξίδι τους, κατέληγαν στόν Ἅδη. Τόσο λίγη ἀξία εἶχαν τότε τά «καλά» τους ἔργα! Μόνα τους χωρίς τήν χάρη πού παίρνουμε, ἀπό τό βάπτισμα καί ἀπό τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

Γι᾿ αὐτό, ὅταν κάποτε οἱ Ἰουδαῖοι ρώτησαν τόν Χριστό : « τί πρέπει νά κάνουμε , γιά νά ἐκτελοῦμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ » ; Καί ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε: « Το μεγαλύτερο ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι νά πιστεύετε σέ Ἐκεῖνον, πού ὁ Θεός Πατέρας μᾶς ἔστειλε »(Ἰω. 6,28-29). Δηλαδή :

Ἡ μόνη ἐγγύηση, ἡ μοναδική ὁδός γιά τήν σωτηρία εἶναι ἡ σωστή πίστη σέ Ἐκεῖνον, πού ὁ Θεός ἔστειλε στόν κόσμο δηλαδή, τόν Υἱόν – τόν Χριστό.

Δέν ἀρκεῖ λοιπόν, νά εἴμαστε «καλοί» ἄνθρωποι. Καί ἄν ἄνθρωποι μεγάλοι καί φωτισμένοι, κατέβαιναν τότε στόν Ἅδη, πῶς εἶναι δυνατό ἐσύ, νά θέλεις νά σωθῆς χωρίς πίστη καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό; Και πώς τολμᾶς καί ψάχνεις νά βρεῖς, ἄν καί οἱ μουσουλμάνοι θά σωθοῦν; Ἐπειδή ἁπλά σοῦ φαίνονται «καλοί»; Χωρίς ποτέ, νά ἔχουν πιστεύσει στόν Ἕνα καί Μοναδικό Σωτήρα καί Λυτρωτή;

Ἄς κάμουμε, λοιπόν, φροντίδα μας νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό. Γιατί σωτηρία χωρίς Αὐτόν, μόνο χάρη σέ μερικές « καλές » πράξεις. Δεν γίνεται.

(Ἐπιστολή 238) Μετ: Ἀρχιμ.Α.Μ

Ἡ πίστη ποὺ σώζει – ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ (agiazoni.gr)

 Οδοιπορούντες Αγίου Συμεών Του Νέου Θεολόγου

Ακτήμονες σαν τον Παπαδιαμάντη, βρήκα πολύ λίγους

 

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ κοίμησις τοῦ δικαίου Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐκ τῆς νήσου Σκιάθου ὁρμωμένου, Παπαδιαμάντη δ’ ἐπικαλουμένου (1911)

Άγιος Φιλόθεος Ζερβάκος της Πάρου (1884-1980) «Είχα γνωριμία και φιλία με τον αείμνηστο Παπαδιαμάντη. Τον γνώρισα στο εκκλησάκι του Προφήτου Ελισσαίου, ένα Σάββατο απόγευμα. Δεν έλειψα ποτέ από κοντά του, έψαλλα δίπλα του ως βοηθός του. Από αυτόν έμαθα να ψάλλω συνετά καί με ευλάβεια, με κατάνυξη, φόβο Θεού και τρόμο. Πριν τον γνωρίσω έψελνα με υπερηφάνεια, δυνατά, για να ευχαριστούνται οι εκκλησιαζόμενοι και για να με επαινούν στη συνέχεια. Από τον Παπαδιαμάντη έμαθα να ψάλλω ταπεινά και με συναίσθηση. Όταν έψελνε ήταν σαν να βρισκόταν μπροστά στο φοβερό βήμα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού.
Ο Παπαδιαμάντης αγαπούσε το Θεό, αγρυπνούσε πρόθυμα, έψελνε, υμνούσε, ευλογούσε το Θεό χαρμόσυνα.
Ήταν ακτήμων όπως οι Άγιοι Απόστολοι. Μισούσε τον πλούτο, ως επιβλαβή και μάταιο. Θα μπορούσε να γίνει βαθύπλουτος, αλλά προτίμησε να μένει πάμπτωχος. Ό,τι του έδιναν για τον κόπο του το μοίραζε στους φτωχούς αδελφούς. Πολλές φορές έμενε χωρίς χρήματα. Δεύτερη ενδυμασία δεν είχε. Όταν οι φίλοι, του πρόσφεραν καινούργια ρούχα, δεν τα δεχόταν.
Εγύρισα όλα τα μοναστήρια της Ελλάδας, του Αγίου Όρους, της Παλαιστίνης, του Σινά. Ακτήμονες σαν τον Παπαδιαμάντη, βρήκα πολύ λίγους».
πηγή

Προσκυνητής

«ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ» ΑπόΣυντακτική ομάδα Inchiostronero

Ορίζω τον δυτικισμό ως μια βαθιά πολιτιστική μέθη

ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ Π ΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ 

 HΓEMONΙΑΣ​

 Από τον Ευρωπαϊκό Ιμπεριαλισμό στον Προοδευτικό Νεοαποικισμό

                                  από τον Enrico Tomaselli

Ορίζω τον δυτικισμό ως μια βαθιά πολιτιστική μέθη, που πλήττει συγκεκριμένα τις ελίτ (και τους πληθυσμούς) των χωρών της λεγόμενης «συλλογικής Δύσης», ή τουλάχιστον αυτού του τμήματος ευρωπαϊκής και αγγλοσαξονικής καταγωγής. Αυτή η μέθη έχει μακρινή προέλευση και είναι μέρος της πολιτισμικής μας αποτύπωσης , την κουβαλάμε μέσα μας έστω και ασυνείδητα, και συχνά εκδηλώνεται με τρόπους που μπορεί να φαίνονται ακόμη και αντιφατικοί στον πυρήνα της «ευρωκεντρικής» σκέψης. Ακόμα κι αν οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν ασκήσει ιστορικά στρατιωτικό επεκτατισμό -όπως όλοι οι πληθυσμοί του αρχαίου κόσμου- κατά την ειδωλολατρική-αυτοκρατορική φάση αυτό ήταν ακόμα οικουμενικό (θα λέγαμε σήμερα «περιεκτικό» “inclusivo”), αφού παράλληλα με την επιβεβαίωση μιας κεντρικής δύναμης όχι μόνο άφησε χώρο σε προϋπάρχουσες τοπικές δυνάμεις, αλλά απορρόφησε πολιτιστικά γνωρίσματα και τα έκανε δικά του - ξεκινώντας από τη λατρεία των θεοτήτων. Ακόμα και την εποχή των Σταυροφοριών, παρόλο που είχε ήδη αρχίσει να αναδύεται μια πολιτισμικά καθορισμένη και ασυμβίβαστη διάκριση, ήμασταν πολύ μακριά από τον δυτικισμό για τον οποίο μιλάμε.

Είναι με την έλευση της εμπορικής και αποικιακής εποχής που αρχίζει να διαμορφώνεται. Αν και στον αρχαίο κόσμο ήταν κοινή πρακτική η υποδούλωση  των κατακτημένων, αυτό εξακολουθούσε να ασκείται και να γίνεται αποδεκτό από κοινού. Αλλά με τη γέννηση της αποικιοκρατίας, η δημιουργία μιας οντολογικής ιεραρχίας μεταξύ των αποικιακών πληθυσμών και των αποικισμένων πληθυσμών γίνεται σχεδόν αναγκαιότητα, χρήσιμη για να δικαιολογήσει τη βία του αποικισμού. Το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί είχαν συχνά τεχνολογική (στρατιωτική) υπεροχή δεν ήταν μόνο ένα στοιχείο που έκανε δυνατή την κατάκτηση της αποικίας, αλλά απέκτησε και ιδεολογική αξία, χρησιμοποιώντας τη ως απόδειξη της ευρωπαϊκής υπεροχής . Με την πάροδο των αιώνων, η κατασκευή αυτού του ιδεολογικού σώματος εμπλουτίστηκε σταδιακά με νέα στοιχεία και νέες συνδηλώσεις, μέχρι να φτάσει στη σημερινή του μορφή, η οποία δυστυχώς αποτελείται από ένα μείγμα άγνοιας και συγκαλυμμένου ρατσισμού. Αντιπροσωπεύεται τέλεια, εξάλλου, από τη γνωστή πλέον (όσο ατυχή) φράση που προφέρει ο Josep Borrell, ύπατος εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, σύμφωνα με την οποία η Ευρώπη είναι «ένας κήπος που περιβάλλεται από ζούγκλα».

Ακόμα κι αν η διακηρυγμένη πρόθεση του Μπορέλ προοριζόταν ως πρόσκληση -απευθυνόμενη σε ευρωπαίους διπλωμάτες και πολιτικούς- να είναι πιο ανοιχτοί προς τον υπόλοιπο κόσμο, είναι ακριβώς η άγνοια, ακόμη και η αντίφαση μεταξύ της πρόθεσης και της διατύπωσης, που προκύπτει εντελώς. αυτό το βαθύ πολιτισμικό χούμους που μεθάει τις ευρωπαϊκές ελίτ. Πράγμα που δεν αμφισβητείται καθόλου από το γεγονός ότι, τώρα, διαφορετικά από ό,τι στο παρελθόν, εκδηλώνεται με μια «προοδευτική» έως και αντιαποικιακή μορφή. Προφανώς, εκτός από την υποκρισία της υιοθέτησης μιας κριτικής γλώσσας απέναντι στην αποικιοκρατία, όταν στην πράξη αυτή ακριβώς είναι η στάση με την οποία οι ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να προσεγγίζουν τον Νότο του κόσμου, είναι ήδη στην αξίωση ότι μπορούν να εκπροσωπήσουν την αντιαποικιοκρατία που εκδηλώνεται. ως ευρωκεντρισμός.

Μια ιδέα του εαυτού μας, άρα και της σχέσης μεταξύ μας και των άλλων, η οποία είναι τόσο στρωματοποιημένη στην ιστορία μας που παραμένει παρά το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει πάψει από καιρό να είναι ηγεμονική δύναμη. Αλλά, ξεκινώντας από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και συνεπώς από την παρακμή του «ευρωπαϊκού πολιτισμού», απλώς μεταφέραμε αυτήν την ανώτερη κουλτούρα στη Δύση - η οποία εν τω μεταξύ έχει υπαχθεί και ενισχυθεί από τον νέο ηγεμόνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής., καλλιεργώντας έτσι την ψευδαίσθηση ότι εξακολουθεί να έχει, αν μη τι άλλο, «υλικά» θεμέλια, που εκφράζονται ακριβώς στις σχέσεις εξουσίας.

Προφανώς, αυτή η νεοαποικιακή νοοτροπία παντρεύτηκε τέλεια με την αμερικανική εξαιρετικότητα (την ιδέα της εκπολιτιστικής και τακτικής αποστολής με την οποία θα επένδυαν οι Ηνωμένες Πολιτείες), όπως - ευρύτερα - βρίσκει ακόμα απήχηση στους αγγλοσαξονικούς πληθυσμούς, που η μνήμη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αγωνίζεται να εγκαταλειφθεί. Αλλά στους πιο πρόσφατους χρόνους έχει λάβει ένα ακόμη πιο ολέθριο χαρακτηριστικό, παρέχοντας ιδεολογική και πολιτιστική υποστήριξη στην ηγεμονική ορμή των ΗΠΑ - των οποίων η Δύση είναι το ολόγραμμα. Στην πραγματικότητα, μια «προοδευτική» εκδοχή αυτής της νοοτροπίας έχει επικρατήσει, ιδιαίτερα μεταξύ των ευρωπαϊκών πληθυσμών, η οποία είναι ουσιαστικά αυτή που εκφράζει ο Borrell. Η ιδέα δεν είναι πλέον ότι οι Ευρωπαίοι (οι Δυτικοί) είναι οντολογικά ανώτεροι, αλλά ότι τα συστήματά τους -πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά- δεν είναι μόνο τα καλύτερα, αλλά έχουν μια οικουμενική αξία. Δηλαδή, ότι η σημερινή χροιά των δυτικών κοινωνιών, που είναι το ιστορικό και πολιτιστικό προϊόν «αυτών» τών χωρών και «αυτών» τών πληθυσμών, αντιπροσωπεύει όχι μόνο το καλύτερο για εμάς αλλά για όλους στον κόσμο, ανεξάρτητα από την ιστορική και πολιτιστική πολυμορφία.

Ξεκινώντας από αυτή την εγωκεντρική -και τελικά ναρκισσιστική- υπόθεση, τα επόμενα βήματα είναι σχεδόν αυτόματα. Εάν είμαστε οι καλύτεροι, είμαστε επομένως και οι καλοί, και οι άλλοι περιμένουν τουλάχιστον να γίνουν σαν εμάς, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απλώς «κακοί», γιατί αντίθετα δεν θέλουν να γίνουν σαν εμάς. Και ακριβώς σε αυτό το πολιτιστικό υπόβαθρο στηρίζεται άνετα η προπαγάνδα της υπεροχής από την οποία τρέφεται άνετα ο αμερικανικός ηγεμονισμός. Εάν ένας συγκεκριμένος τρόπος οργάνωσης της πολιτικής δομής (δικός μας), ένας συγκεκριμένος τρόπος οργάνωσης της οικονομίας (δικός μας), ένας συγκεκριμένος τρόπος δόμησης των κοινωνικών σχέσεων (οι δικοί μας) είναι εξ ορισμού καθολικά καλός, ό,τι είναι ανόμοιο δεν είναι απλώς διαφορετικό, αλλά αρνητικό, και αξίζει να «διορθωθεί». Έτσι, όταν μας λένε ότι «πρέπει να υπερασπιστούμε τις δημοκρατίες από την απειλή των απολυταρχιών», δεν σκεφτόμαστε πολύ αν η υπόθεση είναι αληθινή ή όχι, και σε κάθε περίπτωση ποιες είναι οι ιστορικές και πολιτιστικές ρίζες της. Η συνάφεια του μηνύματος με κάποιες από τις βαθιές πολιτιστικές μας συγχορδίες είναι τόσο ισχυρή που δύσκολα καταφέρνουμε να έχουμε μια αληθινά και απόλυτα κριτική ματιά.

Παραδόξως, λοιπόν, ο «προοδευτισμός» έχει μετατραπεί από μια προσέγγιση ανοιχτότητας σε όργανο κλεισίματος, αποκλεισμού. Τελικά, ακόμη και η βία. Η ιδέα των «ανθρωπιστικών πολέμων» δεν είναι προϊόν προοδευτικής ιδεολογίας; Σε αυτή την ιστορική φάση, η οποία χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από την άνοδο ενός πολυπολικού οράματος, χωρίς πλέον καθολικά ηγεμονικές δυνάμεις (και πολιτισμούς), καθίσταται εξαιρετικά απαραίτητο για τους δυτικούς λαούς και τις ελίτ να αποτοξινωθούν από τα πολιτιστικά απόβλητα ενός απομακρυσμένου παρελθόντος που ανεξάρτητα από το πώς το κρίνεις, παραμένει θαμμένο για πάντα. Είναι αυτονόητο ότι δεν πρόκειται να ενστερνιστούμε, αντιθέτως, έναν ακραίο σχετικισμό, αλλά απλώς να αναγνωρίσουμε ότι η πολιτισμική πολυμορφία δεν συνεπάγεται ιεραρχία. Τα μήλα και τα αχλάδια είναι διαφορετικά, και υπάρχουν και εκείνοι που προτιμούν το ένα και το άλλο, αλλά κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί να επιβάλει τη δική του γεύση erga omnes . Διαφορετικά όλα θα σημαδεύονται πάντα από μια αιώνια κούρσα για να αποκτήσει κανείς επαρκή δύναμη για να επιβάλει το δικό του μοντέλο στους άλλους. Ας αναγνωρίσουμε αμοιβαία το δικαίωμα του άλλου να ζει όπως πιστεύει.

Enrico Tomaselli

 

«ANALISI CRITICA DELL'EGEMONIA CULTURALE OCCIDENTALE» - Inchiostronero

"Ανήκομεν εις την Δύσιν" και ο Παπαδιαμάντης;

Το Σάββατο 10 Μαρτίου στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Κηφισιάς "Βασ. Γκατσόπουλος πραγματοποιήθηκε διάλεξη του Ομότιμου καθηγητή φιλοσοφίας και Πολιτιστικής Διπλωματίας του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χρήστου Γιανναρά με θέμα "Ανήκομεν εις την Δύσιν" και ο Παπαδιαμάντης;

"Ανήκομεν εις την Δύσιν" και ο Παπαδιαμάντης;

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ. ΤΟ ΚΑΠΝΟΓΟΝΟ ΤΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!!!

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ - Δημήτριος Δουμάνης (5)

    Συνέχεια από: Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2024

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ - ΑΠΘ

Σύμβουλος Καθηγητής κ. Χρ. Σταμούλης

Μεταπτυχιακός Φοιτητής: Δημήτριος Δουμάνης

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2015

ΚΕΦΆΛΑΙΟ Α΄: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Γ) ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ.

α. Εισαγωγικά

Είναι ξεκάθαρο και θα φανεί πιο καθαρά στο σχετικό κεφάλαιο, το πόσο επικίνδυνο είναι να διαιρούμε την Εκκλησία από την Βασιλεία του Θεού. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό γιατί αυτή η θέση έχει σαν λογικό και φυσικό συμπέρασμα την αδυναμία σωτηρίας στην πρό της Θείας σαρκώσεως εποχή της παλαιάς διαθήκης. Όμως, όπως μας λέει ανωτέρω ο άγιος Χρυσόστομος «Τι έστιν η Βασιλεία; Η παρουσία η εμή. Βασιλείαν δε ενταύθα την παρουσίαν αυτού την προτέραν και την εσχάτην φησί»82. Η παρουσία του Χριστού είναι η Βασιλεία Του. Και η Βασιλεία του είναι η Εκκλησία Του.

Η Εκκλησία του Χριστού όμως, όπως αναλύουμε και στα υπόλοιπα κεφάλαια, υπάρχει και πρό της Θείας Αυτού σαρκώσεως γιατί και ο Χριστός υπάρχει πρό της Θείας Αυτού σαρκώσεως «την παρουσίαν αυτού την προτέραν και την εσχάτην φησί». Άρα και η βασιλεία Του υπάρχει όπως είναι φυσικό και πρό της Θείας Αυτού σαρκώσεως. Άλλωστε στην παλαιά διαθήκη φαίνεται ξεκάθαρα «δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού και ού μη άψηται αυτών βάσανος»83. Και αλλού επίσης γράφει: «Προσοχή νόμων βεβαίωσις αφθαρσίας»84.[ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ ΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ ΒΑΣΙΛΕΑ]

Το σημαντικό είναι να δεχτούμε ότι ο Χριστός ως βασιλιάς της Εκκλησίας Του και πρό της Θείας σαρκώσεως ήταν η πηγή της αιώνιας ζωής «Λέγει τοίνυν ο Θεός προς τον Μωυσήν «Εγώ ο Θεός Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ», πάντως ότι των όντων και υφεστηκότων (σ. σ. αυτών δηλαδή που ζούν, που υπάρχουν) ει γάρ Αβραάμ τετελεύτηκε και Ισαάκ και Ιακώβ, Θεός έστιν άρα των μη όντων. Πότε βασιλεύς είπεν, ότι βασιλιάς ειμί στρατιωτών, ων μη έχει;»85.[ΑΡΑ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ. Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΤΟΥ. Ο ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ; ]

β. Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ερμηνεύοντας την παραβολή του πτωχού Λαζάρου και του Πλουσίου86, μας εξηγεί: «και ο Αβραάμ γαρ πλούσιος ην, αλλά και δια την φιλοθεΐαν και την ευσπλαχνίαν και την φιλοξενίαν ού μόνον εσώθη, αλλά και τόπος των σωζομένων εγένετο. Διό και ο Λάζαρος αποθανών απηνέχθη παρά των αγγέλων(ούτοι γαρ εισι διάκονοι κατά Παύλον «διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν»), απηνέχθη ούν παρά τούτων εις τον κόλπον του Αβραάμ, κόλπος δε έστι του Αβραάμ η χώρα των ζώντων, η κατοικία των αϊδίως ευφραινομένων, η περιοχή των αιωνίων αγαθών»87. [ΚΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ; Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ; Η ΕΝΔΟΞΩΤΕΡΑ ΤΩΝ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ;ΜΗΠΩΣ ΕΝ ΤΩ ΟΙΚΩ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑΙ ΜΟΝΑΙ ΕΙΣΙΝ; ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΑΒΩΡ; ΜΗΠΩΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙ Ο ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ; ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΟΙΠΟΝΟ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΧΟΥ:Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ;]

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι πολλοί πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν ότι ο πτωχός Λάζαρος ήταν υπαρκτό πρόσωπο σύγχρονος ίσως του Χριστού, γι’ αυτό και ο Χριστός τον αναφέρει με το όνομα του για να τους τον θυμίσει και να τονίσει ότι σώθηκε, παρότι ουσιαστικά πέθανε πριν την κατάβαση του Χριστού στον Άδη88. Στη συνέχεια στο ίδιο κείμενο δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για την δυνατότητα σωτηρίας στην παλαιά διαθήκη «Εορτάζομεν δε όμως επ΄εκκλησίας σήμερον τους προπάτορας, ων οι πλείους εβραίοι το γένος ήσαν, τίνος ένεκεν; Ίνα μάθουσιν πάντες ως ουκ αδίκως ουδέ αλόγως ουδέ αναξίως Θεού του ταύτα ποιούντος και μετασκευάζοντος Ιουδαίοι μεν εκκήρυκτοι, τα δε έθνη υιοποίητα γέγονεν, αλλ’, ώσπερ εν τοις κεκλημένοις έθνεσιν οι υπακούοντες μόνοι τη θεία συγγενεία συγκαταλέγονται, ούτω και το του Ισραήλ γένος και οι εξ Αδάμ μέχρι τούτου του γένους, και πλήθος εισί πολλοί, αλλ’ οι εν αυτοίς κατά το θέλημα του Θεού ζήσαντες, ούτοι μόνοι αληθείς εισίν Ισραηλίται, ων αι προρρήσεις και δι’ ων αι προτυπώσεις και προς ούς αι επαγγελίαι, και ούτοι μόνοι πατέρες αληθείς και προπάτορες πρώτον μεν της εν παρθενία τεκούσης κατά σάρκα Χριστόν τον επί πάντων Θεόν, έπειτα και ημών δι’ αυτού. Οίτινες πατέρες και προπάτορες ουδέ εξεβλήθησαν της του Χριστού Εκκλησίας, εορτάζονται γάρ παρρησία παρ’ ημών σήμερον ως μέρος όντες του των αγίων πληρώματος. «εν γάρ Χριστώ Ιησού ουκ έστιν ού παλαιός, ού νέος, ουχ Έλλην, ούκ Ιουδαίος, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός», και ούχ ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ η εν τω φανερώ περιτομή, αλλ’ ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος και η περιτομή καρδίας εν πνεύματι, ού γράμματι, ην πάντες έχουσι και δι ήν πάντες έν εισί, παλαιοί τε και νέοι, όσοι τω Θεώ ευηρέστησαν, και οι πρό του νόμου και οι εν τω νόμω και οι μετά νόμον, εν τω της χάριτος ευαγγελίω θεαρέστως πολιτευσάμενοι.»89. Και συνεχίζει: «…Τοιούτί εισίν οι εξωθούμενοι της ιεράς Εκκλησίας και της του Θεού βασιλείας, κάν του παλαιού ώσι κάν του νέου λαού του Ισραήλ, ό και ο Κύριος εν τοις ευαγγελίοις δείκνυσι λέγων, «ελεύσονται από των ανατολών και δυσμών και βορρά και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ εν τη βασιλεία του Θεού, οι δε υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται έξω εις το σκότος το εξώτερον»90. Βλέπουμε δηλαδή ξεκάθαρα ότι ο άγιος όχι μόνο ταυτίζει πλήρως την Εκκλησία με την Βασιλεία του Χριστού, και τις χρησιμοποιεί σαν ταυτόσημες έννοιες, αλλά θεωρεί δεδομένη και την σωτηρία στον προ της χάριτος λαό του Ισραήλ.[ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ; ΜΗΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ;]

γ. Οι άγιοι της εκκλησίας στην παλαιά διαθήκη

Εξάλλου, η Εκκλησία η οποία γνωρίζει τα μέλη της και τους αγίους της μνημονεύει στο συναξάριο της Κυριακής πρό της Χριστού γεννήσεως, τους πρό Χριστού σωσμένους πατέρες, πατριάρχες και δικαίους «Τη αυτή ημέρα, Κυριακή πρό της Χριστού γεννήσεως, μνήμην άγειν ετάχθημεν παρά των Αγίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, πάντων των απ’ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων, από Αδάμ άχρι και Ιωσήφ του μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου….. ομοίως και των προφητών και των προφητίδων.». Χαρακτηριστικός της διδασκαλίας της Εκκλησίας περί της σωτηρίας στην Εκκλησία του Χριστού πρό Χριστού, είναι και ο ιαμβικός στίχος στη μνήμη του δικαίου Άβελ, υιού του Αδάμ, «Βοά Θεώ σόν αίμα και ψυχής δίχα, Ω πρώτε νεκρών, πρώτε και σεσωσμένων».[ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ; ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ; ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΓΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;]

Αυτή η πίστη βέβαια, για την σωτηρία του Ισραηλιτικού λαού που είχε την ακροβυστία του Αβραάμ και τον νόμο του Μωυσέως και τα εφάρμοζε, υπάρχει στην εκκλησία του Χριστού από τα πρώτα χρόνια της μετά Χριστόν ζωή της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο διάλογος προς Τρύφωνα του φιλοσόφου και μάρτυρος Ιουστίνου στις αρχές του β΄ μ. Χ. αιώνα. Στην συζήτησή του με τον Ιουδαίο Τρύφων, ουδέποτε ο άγιος αμφισβητεί την σωτηρία της παλαιάς διαθήκης. Τουναντίον αυτό είναι και ένα από τα βασικότερα επιχειρήματά του εναντίον των Ιουδαίων που δεν δεχόταν την εκπλήρωση των προφητειών στο πρόσωπο του Χριστού: «καγώ προς αυτόν. Ειπόντος μου, ώ άνθρωπε, τα λελεγμένα υπό του Ιεζεκιήλ, ότι «κάν Νώε και Δανιήλ και Ιακώβ εξαιτήσωνται υιούς και θυγατέρας ού δοθήσεται αυτοίς», αλλ’ έκαστος τη αυτού δικαιοσύνη δήλον ότι σωθήσεται, ότι και τους κατά τον νόμον τον Μωυσέως πολιτευσαμένους ομοίως σωθήσεσθαι είπον.»91.

δ. Σωτηρία στην Π.Δ. και θεία ενσάρκωση

Τώρα βέβαια, εμφανίζεται ένα βασικό για πολλούς ερώτημα (δικανικού και σχολαστικιστικού όμως τύπου), αν υπήρχε σωτηρία και στην παλαιά διαθήκη, ποιος ήταν ο λόγος, ή η ανάγκη για να σαρκωθεί ο Χριστός; Η σωτηρία και στην παλαιά διαθήκη χορηγείτο εις τους πιστεύσαντας εις την ενσάρκωση του λόγου μέλλουσαν μέν τότε, παρελθούσα δε νύν, «κακείνοι τον Χριστόν οίδεσαν»92. Η Θεία ενσάρκωση, ο Σταυρός και η Ανάσταση είχαν την σωστική τους δύναμη και πρίν την ενανθρώπηση του Λόγου. Η πίστη στην θεία οικονομία είχε και την ζωοποιό και σωστικήν της ενέργεια, και πρό της εν χρόνω τελέσεώς της όπως την έχει και μετά. «Ώστε και οι προγενόμενοι άνευ λόγου βιώσαντες, άχρηστοι και εχθροί τω Χριστώ ήσαν και φονείς των μετά λόγου βιούντων, οι δε μετά λόγου βιώσαντες και βιούντες Χριστιανοί και άφοβοι και ατάραχοι υπάρχουσι.»93 Ίσως το πρόβλημα δημιουργεί η σύγχυσις ανάμεσα στον άδη και στην κόλαση. Άλλη κατάσταση ο άδης στον οποίο παρέμεναν δεσμευμένες αλλά σωσμένες, οι ψυχές των δικαίων αναμένοντας την κάθοδο του Χριστού και άλλη ο τόπος τιμωρίας, η κόλαση94.

Ως γνωστόν υπήρξαν και πολλοί άνθρωποι πρό Χριστού οι οποίοι αν και δεν ανήκαν στο λαό του Ισραήλ και ήταν απερίτμητοι εφάρμοζαν λόγω ιδίας προαιρέσεως τον σπερματικό λόγο του Χριστού ο οποίος υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους άμα τη γέννησή τους. Σε όλους αυτούς στους οποίους «ευηγελίσθη εν τω άδη» ο Πρόδρομος «Χριστόν φανερωθέντα εν σαρκί» (απολυτίκιο του Προδρόμου). Αυτούς έσωσε ο Χριστός «σκυλεύσας τον άδη». Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και η αντιμετώπιση της αμαρτίας από τον Θεό, ήταν διαφορετική πριν και μετά τον Χριστό «Ότι δε πρό της ευαγγελικής διδασκαλίας οι τα του νόμου παραβαίνοντες ήσαν ανεκτότεροι, μετά δε τον νόμον η των ευαγγελίων ενταλμάτων φυλακή παρά των τεύξεσθαι μελλόντων των επηγγελμένων μετά μείζονος της σφορδρότητας απαιτείται…» και συνεχίζει στηριζόμενος στον Απ. Παύλο «και αλλαχού πάλιν “αμαρτανόντων” φησίν “ημών μετά την επίγνωσιν της αληθείας, ουκ έτι περί αμαρτιών απολείπεται θυσία, φοβερά δε τις εκδοχή κρίσεως και πυρός ζήλος εσθίειν μέλλοντας τους υπεναντίους”95»96.

Μια άλλη αντίρρηση είναι γιατί, ενώ θα μπορούσε να σώσει τον άνθρωπο με ένα νεύμα μόνο , δεν το έκανε. Το νεύμα του Θεού χρειάστηκε στην αρχή της δημιουργίας όταν δεν υπήρχαν όντα. Τώρα εφόσον υπάρχουν τα όντα η ενέργεια για τη σωτηρία τους θα ακολουθήσει τα πραγματικά δεδομένα. Η δυνατότητα σωτηρίας στην αρχική της μορφή χάθηκε με την παράβαση του ανθρώπου. Γι’ αυτό το λόγο ο Λόγος έγινε άνθρωπος, γέμισε με την ενανθρώπισή του τα πάντα, ακόμη και τον Άδη. Θα μπορούσαμε βέβαια ακόμη να πούμε, ότι ο Θεός σαρκώθηκε λόγω της απεριόριστης αγάπης Του για όλα τα πλάσματά Του. Ο Θεός δεν θέλησε να αδικήσει ακόμα και αυτόν τον διάβολο. Όπως με άνθρωπο ήρθε η ρήξη με τον Θεό, έτσι τώρα έπρεπε να γίνει άνθρωπος ο ίδιος ο Θεός για να έρθει η καταλαγή του ανθρώπου με τον Θεό με τον ίδιο τρόπο97.

ε. Φάσεις σωτηρίας

Για τον ίδιο λόγο που υπήρξαν φάσεις στην Εκκλησία του Χριστού, υπήρξαν και «φάσεις», υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα και σήμερα, διαφορετικοί τρόποι σωτηρίας, όπως και διαφορετικοί τρόποι «τιμωρίας»: «Ίνα δε μάθης ακριβέστερον, ως ο αυτός έστιν αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός, ότε του δικαίου έκδικος εν τη Παλαιά και ο εν τη χάριτι,…., Και κατ’ αρχάς μέν προσκαίρω πυρί και ύδατι τιμωρείται, επί τέλει δε διαιωνίζοντι και ατελευτήτω»98. Σε άλλη κατάσταση ήταν η σωτηρία πρό Χριστού, και σε άλλη είναι τώρα, αναμένοντας την πλήρη και τελεία αποκατάσταση των αγίων, μαζί με τα σώματα, στην Ουράνιο Βασιλεία μετά την Δευτέρα του Χριστού Παρουσία99. Σχετική είναι η γνώμη του αγίου Ειρηναίου: «Αί ψυχαί απέρχονται εις τον τόπον τον ωρισμένον αυταίς από του Θεού, κακεί μέχρι της Αναστάσεως φοιτώσι, περιμένουσαι την ανάστασιν, έπειτα απολαβούσαι τα σώματα, και ολοκλήρως αναστάσαι, τουτέστι σωματικώς, καθώς και ο Κύριος ανέστη ούτω ελεύσονται εις την όψιν του Θεού»100. Βέβαια στο ερώτημα για τον λόγο της σάρκωσης του Χριστού μας δίνει μια πολύ κατατοπιστική απάντηση ο Μέγας Αθανάσιος: «Αυτός ο του Θεού Λόγος ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν»101.[ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΗΠΩΣ Η ΣΩΤΗΡΙΑ; ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΥΓΧΕΟΥΜΕ ΜΕ ΜΟΝΗ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ;]

Η κατά χάριν θέωση του ανθρώπου και όχι απλά η σωτηρία του, είναι αποτέλεσμα της σαρκώσεως του Λόγου. Εξάλλου και η δεκτικότητα του λαού του Θεού στην παλαιά διαθήκη ήταν συγκεκριμένη. Έπρεπε πρώτα να μορφωθεί κατά Θεόν ο Ισραηλιτικός λαός, να ανέβει το πνευματικό του επίπεδο, να ξεριζωθεί από μέσα του κάθε κατάλοιπο της ειδωλολατρίας, και να μάθει να λατρεύει μόνον τον αληθινό Θεό. Όπως μας λένε οι πατέρες της Εκκλησίας ακόμα και οι θυσίες των ζώων στην παλαιά διαθήκη, κατά συγκατάβαση επιτρεπόταν από τον Θεό, έτσι ώστε τουλάχιστον οι Ισραηλίτες να θυσιάζουν στον αληθινό Θεό και όχι στα είδωλα102. Η αντιληπτική ικανότητα του λαού του Θεού αυξήθηκε με την έλευση του Χριστού. Ο άνθρωπος γνώρισε τον δημιουργό του και απόκτησε την αληθινή γνώση και έννοια του Θεού: «έπρεπε να έλθη ο Λόγος και Σοφία του Πατρός και ελθών, να αποκαταστήση, εν τω ανθρώπω, την διαφθαρείσαν θείαν εικόνα, και αποκαταστήσας, διδάξει την αληθή, περί Θεού, γνώσιν και έννοιαν»103, «δεν θα ωφελείτο ο άνθρωπος, εκ του ότι επλάσθη, κατ’ εικόνα Θεού, λογικός, εάν δεν εγνώριζε του Θεού τον Λόγον, εν ώ και δι ού, εγένετο»104.

Αυτή η ίδια ικανότητα θα ολοκληρωθεί όταν μετά την Δευτέρα παρουσία το «μη όν», ο άνθρωπος, θα χωριστεί από το «ουκ όν» και θα ενωθεί με τον «Ων», με το «όντος Όν» και θα γίνει «κατά χάριν Ών». Θα επανέλθει στην προτέρα κατάσταση του «υπέρ φύσιν», επεκτείνοντας το «κατά φύσιν» στο οποίο βρισκόταν λόγω της παραβάσεως105. Δηλαδή: «προσελάβετο το γενητόν και ανθρώπινο σώμα, ίνα τούτο ως δημιουργός ανακαινίσας εν εαυτώ θεοποιήση και ούτως εις βασιλείαν ουρανών εισαγάγη πάντας ημάς καθ’ ομοιότητα εκείνου.»106

Εδώ αξίζει να αναφερθεί η περίπτωση του πρώτου μετά την άλωση πατριάρχου Κων/πόλεως, Γενναδίου Σχολαρίου, ο οποίος κατά απαίτηση του Μωάμεθ Β’ του Πορθητού, το 1456, παρουσιάζει εν συντομία την Χριστιανική πίστη. Η παρουσίασή του γίνεται κατά το πρότυπον του συμβόλου της πίστεως σε ιβ’ άρθρα. Στο 4ο άρθρο αναφέρεται στον λόγο της Θείας ενσάρκωσης: «4. Πιστεύομεν, ότι ο Θεός δια του Λόγου….. και δια τούτο πιστεύομεν, ότι, ότε ηθέλησεν ο Θεός δια μόνην την ελεημοσύνη αυτού επιστρέψαι τους ανθρώπους από της πλάνης των δαιμόνων και της ειδωλολατρείας, (διότι πλήν του ολίγου τόπου των Ιουδαίων, εν ώ προσεκυνείτο και επιστεύετο είς Θεός εκ του νόμου του Μωυσέως, η άλλη πάσα οικουμένη εσεβάζετο τα κτίσματα του Θεού αντί του Θεού, και πολλούς θεούς του μη όντας….), τότε εποίησεν ο Θεός την τοιαύτην ανάπλασιν των ανθρώπων δια του Λόγου και δια του αγίου Πνεύματος αυτού. Και διά τούτο ο Λόγος του Θεού ενεδύθη την ανθρώπινην φύσιν, ίνα ως μέν άνθρωπος ομιλήση ανθρώποις, ως δε Λόγος του Θεού και σοφία διδάξη τους ανθρώπους πιστεύειν εις τον ένα και αληθή Θεόν, και πολιτεύεσθαι κατά τον νόμον, όν αυτός έδωκε, και πάλιν ως μεν άνθρωπος, ίνα δώσει την πολιτείαν αυτού παράδειγμα της διδασκαλίας αυτού, πρώτος γαρ αυτός ετήρησε τον νόμον όν έδωκε τοις ανθρώποις….. και ίνα καταφρονήσωσι του θανάτου δια την αγάπην της αληθείας ην εδίδασκον (σ.σ. αναφέρεται εδώ στους αποστόλους), και δια την αγάπην του πέμψαντος αυτούς Θεού, και δια την αγάπην της σωτηρίας του κόσμου, κατά το παράδειγμα του Ιησού, όστις εκουσίως απέθανε κατά το ανθρώπινον υπέρ του σωθήναι τον κόσμον»107.

στ. Η σπουδαιότητα της πίστεως

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός, ότι η Εκκλησία και η Σωτηρία είναι μυστήρια και άρα είναι αποδεχόμενα πρωτίστως δια της πίστεως. Μέσα από αυτήν την πίστη αξιώνει ο Θεός και την όσο το δυνατόν κατανόησή τους, στα μέτρα του ανθρωπίνως δυνατού, δια φυσικών ή λογικών αποδείξεων μέσω των Θείων εμπειριών «πάσης αποδείξεως κρείτων και οίον αρχή τις αναπόδεικτος ιεράς αποδείξεως η πίστις εστί, μόνιμος ούσα των πεπεισμένων ίδρυσις.»108.

Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι και κάθε εποχή είναι ευαγγελική εποχή από την άποψη της σωτηρίας και όχι μόνο: «Ρωτήσανε κάποτε τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, ποιοί ήταν αυτοί που ακολούθησαν τον Χριστό κατά την κάθοδό του στον Άδη και ποιοι αυτοί που τον αρνήθηκαν, και εκείνος, αναφερόμενος στους πρώτους, απάντησε αφοπλιστικά, δείχνοντας από την μια την άρνηση του στην εξιδανίκευση του παρελθόντος και από την άλλη την βαθιά πεποίθησή του πως κάθε εποχή είναι ευαγγελική εποχή: «σοί πιστεύειν έμελλον, ει κατά τον της εκείνων ζωής καιρόν σαρκωθείς επεδήμησεν, ούτοι γάρ και εις άδου πάντως επέγνωσαν109»110» Κάθε εποχή λοιπόν είναι εποχή του ευαγγελίου του Χριστού γιατί η πίστη στον Θεό είναι πίστη, στον ερχόμενο να σταυρωθεί, Υιό του Θεού111. Και κάθε εποχή του ευαγγελίου του Χριστού, είναι εποχή του Χριστού, είτε Αυτός έχει σαρκωθεί, είτε όχι112.

Προς θαλάσσιον, Περί αποριών, ερώτησις ΝΕ, Σχόλιο 34.

Τόμος 14 Γ, Μερετάκης.

«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως. Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»

ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΟΣΩΝ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ. ΔΕΝ ΑΦΟΜΟΙΩΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ Η ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ. ΕΞΑΛΛΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΤΑΝΟΕΙΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ. ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ.

Σημειώσεις

Χρήστος Γιανναράς - ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (9)

 Συνέχεια από: Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2024

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

§ 5. Τὸ μονοειδές τῶν αἱρέσεων (3η συνέχεια)

Ὁ προτεσταντισμὸς θὰ προχωρήση ἀκόμα περισσότερο στὴν ἴδια παραθεώρηση τῆς ἀλήθειας τοῦ προσώπου, τῆς ἀλήθειας γιὰ τὴν ἑνότητα ὡς προσωπική κοινωνία κατὰ τὴν εἰκόνα τοῦ τριαδικοῦ πρωτοτύπου.[ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΑΜΕ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΠΛΕΟΝ] ᾿Αρνεῖται τὴν ἀπόλυτη προτεραιότητα ποὺ ἔδωσε ὁ ρωμαιοκαθολικισμὸς στὴ φύση τῆς Ἐκκλησίας – στὴν «ἐνεργητική»-ὀργανωσιακὴ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ «λογική» αὐθεντία της – ὄχι γιὰ νὰ ἀποκαταστήση τὴν ἀλήθεια τοῦ προσώπου καὶ τῆς προσωπικῆς κοινωνίας (ποὺ εἶναι ἔργο καὶ χάρισμα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος), ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπολυτοποιήση τὴν ἀτομικὴ ἑτερότητα σὲ σχέση μὲ τὴν ἀντικειμενική-ὀργανωσιακή σύλληψη καὶ πραγμάτωση τῆς κοινότητας τῆς οὐσίας : ᾿Απολυτοποιεῖ τὴν ἀτομική πίστη (sola fide) – ἀτομική διανοητική σύλληψη, ἀτομική συναισθηματικὴ βίωση, ἀτομικὴ ἠθικὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἀλήθειας.

Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἑτερότητα ὅταν δὲν εἶναι προσωπική (ἀποκαλυπτόμενη στὰ ὅρια τοῦ χαρίσματος τῆς κοινωνίας καὶ σχέσης) ἀλλὰ μόνο ἀτομικὴ διαφοροποίηση δὲν μπορεῖ νὰ συγκροτήση καμιὰ μορφὴ ὀργανικῆς ἑνότητας δίχως ἀναφορὰ σὲ κάποια ἀντικειμενική βάση καὶ αὐθεντία κοινῆς ἀποδοχῆς, γι' αὐτὸ ὁ προτεσταντισμὸς ἀπολυτοποιεῖ ὄχι πιὰ τὴ λογικὴ «φύση» τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ, ἀλλὰ τὴ λογική «φύση» τῶν Γραφῶν. Ἡ βάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας μετατίθεται στὰ κείμενα τῶν Γραφών, ἡ ἀλήθεια τῆς κοινῆς φύσεως μεταποιεῖται σὲ κοινότητα ἰδεολογίας καὶ ἠθικῆς συμπεριφορᾶς. Η «χριστιανικὴ ἰδεολογία» καὶ ἡ «χριστιανική Ηθικὴ» ἀντλοῦνται ἀπὸ τὴν ἀντικειμενικὴ αὐθεντία τῶν κειμένων - πηγῶν καὶ ὑποκαθιστοῦν τὸ ὑπαρκτικὸ γεγονὸς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας καὶ κοινωνίας, τὸν καινούργιο τρόπο ὑπάρξεως ποὺ εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἡ «καινή» θεανθρώπινη φύση της.

Ο προτεσταντισμὸς διατηρεῖ τὴ ρωμαιοκαθολικὴ ἀπόρριψη τῆς διακρίσεως οὐσίας καὶ ἐνεργειῶν, καὶ τὴ ρωμαιοκαθολική διδασκαλία γιὰ τὴν ἐκπόρευση τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ: Μένει δηλαδὴ πιστὸς στὴν ἀντίληψη τῆς ἀπόλυτα ἐνεργητικῆς οὐσίας ποὺ ὑποβιβάζει τὴν ἀλήθεια τῶν προσώπων σὲ ἀφηρημένες «ἐσωτερικὲς σχέσεις» τῆς οὐσίας, προσιτές μόνο μέσα ἀπὸ τὴ λογικὴ φανέρωση καὶ τὴ διανοητική προσπέλαση τῆς οὐσίας. Τόσο στὸ ρωμαιοκαθολικισμὸ ὅσο καὶ στὸν προτεσταντισμὸ ἡ βάση τῆς ἐκλησιαστικῆς ἑνότητας εἶναι ἡ αὐθεντία τῆς «λογικῆς» φανέρωσης καὶ ἐκπροσώπησης τῆς οὐσίας-θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς οὐσίας-θελήματος τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι οἱ ρωμαιοκαθολικοί συγκεκριμενοποιοῦν τὴ «λογική» αὐτὴ φανέρωση καὶ ἐκπροσώπηση στὴν ὁρατὴ ᾿Αρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ὀργανισμοῦ, ἐνῶ οἱ προτεστάντες στὰ κείμενα τῆς Γραφῆς. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις ἡ προσπέλαση τῆς οὐσίας-θελήματος εἶναι δυνατὴ μόνο μὲ τὴν ἀτομική λογική-διανοητικὴ ἱκανότητα – προσπέλαση ποὺ διασώζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα ὄχι ὡς ὑπαρκτικὸ γεγονὸς προσωπικῆς σχέσης καὶ κοινωνίας, ἀλλὰ ὡς ἀτομικὴ πειθαρχία στὴν ἀντικειμενικὴ λογικὴ καὶ ἡθικὴ ἀπαίτηση.

᾿Αλλὰ καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας οἱ κατὰ καιρούς ἀφορμὲς γιὰ τὴν ἀναίρεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας ἐπαναλαμβάνουν ἐπίσης τὶς πρῶτες καὶ ἀρχετυπικὲς ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν ὀρθὴ κατανόηση καὶ βίωση τοῦ τριαδικοῦ τρόπου τῆς ὑπάρξεως ποὺ ἀποκάλυψε ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου.

Η σημαντικώτερη ἐπιβουλὴ τῆς καθολικῆς ἑνότητας τῶν κατὰ τόπους ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν τοὺς τελευταίους αἰῶνες εἶναι ὁ ἐθνικισμός ἢ φυλετισμός29. Πρόκειται γιὰ τὴν ὑποκατάσταση τῆς ἀλήθειας γιὰ τὴ φύση τῆς Ἐκκλησίας – τὴ φύση ποὺ εἶναι ὁ «καινὸς» τριαδικὸς τρόπος ὑπάρξεως «ἐν Χριστῷ» – ἀπὸ τὴν ἀντικειμενικὴ ὁμοείδεια τῆς φυλῆς ἢ τοῦ ἔθνους: Σχετικοποίηση τῆς κοινῆς θεανθρώπινης φύσεως τῆς Ἐκκλησίας γιὰ χάρη τῆς «ἀτομικῆς» (ἐθνικῆς - φυλετικῆς) ἑτερότητας.

Ἡ ὑποταγὴ τῶν τοπικῶν ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν στὰ κριτήρια καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν ἐθνοφυλετικών σκοπιμοτήτων, ἡ διεκδίκηση παγκόσμιας (ἀντικειμενικά - ὀρθολογικά καθολικῆς) δικαιοδοσίας ἀπὸ κάθε «αὐτοκέφαλη» ἐθνικὴ ᾿Εκκλησία σὲ σχέση μὲ τὴ φυλετική της διασπορά30, μεταθέτει τὴ βάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας ἀπὸ τὴν ὑπαρκτική πραγματικότητα τῆς σωτηρίας – ποὺ εἶναι ὁ τριαδικός τρόπος τῆς ὑπάρξεως, ὁ τρόπος τῆς κένωσης τοῦ Χριστοῦ - στη νεστοριανίζουσα ἀπολυτοποίηση τῶν ἀνθρώπινων συντελεστῶν τῆς ἑνότητας.

Ὁ ἐθνοφυλετισμός ἂν δὲν καταλήγει ούσιαστικὰ νὰ ἀρνῆται, ὁπωσδήποτε πάντως συσκοτίζει τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν πρόσληψη τῆς καθολικῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπὸ τὸν Χριστό, τὴ «συναγωγή εἰς ἐν τῶν πρὶν διεσκορπισμένων τέκνων τοῦ Θεοῦ», (τῶν «φυσικά», ἀλλὰ καὶ τροπικά, δηλαδή φυλετικὰ καὶ ἐθνικά διεσκορπισμένων): Αὐτὸ τὸ «ἕν» τῆς συναγωγῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας δὲν εἶναι γιὰ τὸν ἐθνοφυλετισμό ἡ θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἡ φανέρωση τοῦ σώματος τῆς κοινωνίας ζώντων καὶ τετελειωμένων σὲ κάθε τοπική εὐχαριστιακή σύναξη – μὲ ὀρατὴ κεφαλὴ τὸν ἕνα Ἐπίσκοπο «εἰς τύπον καὶ τόπον» τοῦ ἑνὸς Χριστοῦ. Δὲν εἶναι τὸ «ἓν» τῆς σωτηρίας, ὁ «παγγενῆς ᾿Αδάμ» συναναστημένος μὲ τὸν Χριστὸ στὸν ἕνα καὶ μοναδικό καὶ «κατ' ἀλήθειαν» τρόπο τῆς ὑπάρξεως. Εἶναι τὸ «ἓν» τῆς φυλῆς ἢ τοῦ ἔθνους, ἀκόμα καὶ στὴν παγκόσμια διασπορά τους εἶναι ἡ ἐμμονὴ στὸν τεμαχισμὸ τῆς ἀνθρώπινης φύσης, στὸ «ἀπρόσληπτον καὶ ἀθεράπευτον» τῆς φύσης.

Συνεχίζεται

Σημειώσεις

29. Ἐν τῇ συγκληθείσῃ ἐν Κωνσταντινουπόλει καὶ ἐν ἔτει 1872 Μεγάλη Τοπική Συνόδεῳ (κατεδικάσθη) ὁ ἐθνοφυλετισμός, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ἀποτελεῖ παρέκκλισιν ἀπὸ τῆς ὑγιοῦς ἀγάπης πρὸς τὸ ἔθνος καὶ τὸ κράτος, ἀλλὰ καὶ εἶναι πραγματικὸν ἐμπόδιον εἰς τὴν συνεργασίαν τῶν ᾿Ορθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν τῷ κόσμῳ καὶ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τῆς ἑνότητος τῆς κατ' ᾿Ανατολάς ᾿Ορθοδόξου Εκκλησίας... Ἡ εὐρεῖα καὶ βαθεῖα ἐπικράτησις τῆς ἀρχῆς τῶν ἐθνικοτήτων προσέλαβε, δυστυχώς, παρὰ τισι τῶν ἐθνῶν τὴν χειροτέραν μορφήν, τὴν μορφήν δηλαδὴ τοῦ ἀκράτου ἐθνικισμού (σωβινισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ κύριος ἐχθρὸς τῆς εἰρήνης καὶ ὁ ἀνατροπεὺς τῆς ἐνότητος μεταξύ τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Αύτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν : Μητροπολίτου ΣΑΡΔΕΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ, Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον ἐν τῇ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησία, Ιστορικοκανονική μελέτη, Θεσσαλονίκη 1972, σελ. 322 καὶ 321, ὅπου καὶ σχε τικές παραπομπές στοὺς SCHMEMANN, καὶ ΑΛΙΒΙΖΑΤΟ. – Βλ. Επίσης, Ι. ΚΑΡΜΙΡΗ, Ορθόδοξος Εκκλησιολογία, σελ. 302 κ.ά.

30. Βλ. Μητροπολίτου ΣΑΡΔΕΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ, Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, σελ. 330 - 333.

Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΤΣΕ - Michael Gillespie

   

Nihilism Before Nietzsche

Michael Allen Gillespie

Παρουσίαση

Σ' αυτό το ρηξικέλευθο έργο, ο Michael Gillespie υποστηρίζει ότι ο Νίτσε παρανόησε τον μηδενισμό και ότι η δική του παρανόηση αποπροσανατόλισε σχεδόν το σύνολο των μεταγενέστερων στοχαστών που ασχολήθηκαν με το θέμα. Αναπλάθοντας τις πνευματικές καταβολές του μηδενισμού πριν πάρει την τελική του μορφή από τον Νίτσε, ο Gillespie εστιάζει την προσοχή του σε αποφασιστικές καμπές της εξέλιξης του μηδενισμού, από τον Όκκαμ και τη νομιναλιστική επανάσταση μέχρι τον Καρτέσιο, τον Φίχτε, τους Γερμανούς Ρομαντικούς, τους Ρώσους μηδενιστές και τον ίδιο τον Νίτσε. Η ανάλυσή του αποδεικνύει ότι ο μηδενισμός δεν είναι το αποτέλεσμα του θανάτου του Θεού, όπως πίστευε ο Νίτσε, αλλά η συνέπεια μιας νέας ιδέας για τον Θεό, ένα Θεό της βούλησης ο οποίος αντιστρέφει όλα τα αιώνια κριτήρια για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Για να κατανοήσει κανείς τον μηδενισμό, θα πρέπει να κατανοήσει πώς αυτή η ιδέα του Θεού δημιούργησε μια νέα αντίληψη για τον άνθρωπο και τη φύση, που θέτει τη βούληση στη θέση του Λόγου και την ελευθερία στη θέση της αναγκαιότητας και της τάξης. 

 ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Προς το τέλος του 19ου αιώνα ο Nietzsche (Νίτσε) διακήρυσσε ότι «ο μηδενισμός βρίσκεται προ των πυλών» και αναρωτιόταν «από πού έρχεται αυτός ο πλέον απόκοσμος απ' όλους τους προσκεκλημένους;». Πίστευε ότι είχε ανακαλύψει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα στο γεγονός ότι «ο Θεός πέθανε». Με ελάχιστες εξαιρέσεις, εμείς οι οποίοι ζούμε στη σκιά του Nietzsche έχουμε αποδεχθεί αυτή την ερμηνεία του μηδενισμού ως οριστική. Άραγε όμως αυτή η απάντηση προσεγγίζει την ουσία του μηδενισμού και συλλαμβάνει την πραγματική σημασία του; Ο στόχος αυτού του βιβλίου είναι να υποστηρίξει ότι δεν το κάνει, ότι ο μηδενισμός έχει διαφορετική προέλευση και διαφορετικό νόημα απ' ό,τι ο Nietzsche φαντάζεται.

Ο μηδενισμός, σύμφωνα με τον Nietzsche, είναι η συνέπεια του γεγονότος ότι ο Θεός και όλες οι αιώνιες αλήθειες και τα κριτήρια κλονίστηκαν. Οι ανώτερες αξίες υποτιμήθηκαν. Η αναζήτηση της αλήθειας αποκαλύπτει ότι δεν υπάρχει αναντίρρητη αλήθεια. Η κατανόηση του μηδενισμού στηρίζεται επομένως στην κατανόηση του θανάτου του Θεού. Ο Nietzsche υποστηρίζει ότι ο Θεός πέθανε επειδή ο άνθρωπος έγινε πολύ αδύναμος για να τον υποστηρίξει, πολύ αδύναμος για να δημιουργήσει και να αναδημιουργήσει τον Θεό ή την αλήθεια που είναι αναγκαία για να διατηρηθεί η πίστη στην κυρίαρχη τάξη. Στη μεταφορική γλώσσα του, ο Θεός πέθανε από συμπόνια για την αδυναμία και τα ελαττώματα του ανθρώπου. «Δύο χιλιάδες χρόνια» επισημαίνει ο Nietzsche «και κανένας νέος Θεός». Σε αντιδιαστολή με το πλήθος των θεοτήτων που κατέκλυζε τον αρχαίο κόσμο, αυτή η ανικανότητα φανερώνει την απότομη παρακμή των ανθρώπινων δημιουργικών ικανοτήτων, μια θεμελιώδη αποδυνάμωση της βούλησης. Αυτή η παρακμή, που ξεκίνησε με τον Σωκράτη και τον χριστιανισμό, είναι ο παρατεταμένος θάνατος του Θεού, που μόνο τώρα γίνεται φανερός. Οι συνέπειές του είναι δυσοίωνες:

«Πόσα άραγε θα καταρρεύσουν τώρα που αυτή η πίστη υπονομεύθηκε επειδή οικοδομήθηκαν πάνω σε αυτή την πίστη, στηρίχθηκαν από αυτή, αναπτύχθηκαν μέσα σε αυτή· παραδείγματος χάρη, το σύνολο της ευρωπαϊκής ηθικότητάς μας. Αυτό το πλεόνασμα και η διαδοχή κατάπτωσης, καταστροφής, χρεοκοπίας και κατακλυσμιαίας μεταβολής που τώρα επίκειται - ποιος θα μπορούσε να τα φανταστεί ώστε να αναλάβει να παίξει τον δάσκαλο και να γίνει κήρυκας αυτής της τερατώδους λογικής του τρόμου, ο προφήτης του ζόφους και της έκλειψης του ηλίου, ανάλογο της οποίας ουδέποτε ίσαμε τώρα συνέβη επί της γης». 

Ο θάνατος του Θεού, σύμφωνα με τον Nietzsche, οδηγεί σε έναν κόσμο όπου καθετί επιτρέπεται. Οι μεγάλοι πόλεμοι και τα ολοκληρωτικά πειράματα του αιώνα μας αποτελούν την αδιάσειστη μαρτυρία των νιτσεϊκών προβλέψεων, και έτσι καταλήξαμε να αποδεχόμαστε την εξήγησή του για την προέλευση και το νόημα του μηδενισμού ως ορθή.

Αντιμετωπίζουμε πιο επιφυλακτικά τη λύση που πρότεινε. Εάν ο μηδενισμός είναι η συνέπεια της κατάπτωσης του ανθρώπου, τότε αυτό που χρειάζεται για να ξεπεραστεί ο μηδενισμός είναι η εξύψωση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, με άλλα λόγια, πρέπει να γίνει υπεράνθρωπος. Αυτή η λύση δυσφημίστηκε σε μεγάλο βαθμό λόγω της συσχέτισής της με τον ναζισμό, αλλά, ακόμη και σε αντίθεση με την εικόνα του άριου υπερανθρώπου, δεν παύει να προσβάλλει τις δημοκρατικές ευαισθησίες μας. Ωστόσο η λύση που δίνει ο Nietzsche σχετικά με τη μοντέρνα κοινωνία έχει μεγάλη επιρροή, και δεν είναι λίγοι οι δημοκράτες στοχαστές οι οποίοι προσπάθησαν να συμφιλιώσουν την ιδέα του για την υπεράνθρωπο με ένα πιο εξισωτικό και κοινοτικό ιδεώδες μιας υπερανθρωπότητας. Άλλοι στοχαστές υποκατέστησαν τη νιτσεϊκή ιδέα περί ιεραρχίας με την ιδέα της διαφοράς, μετασχηματίζοντας την αντίληψή του για μία κάθετη ιεραρχική τάξη σε μια οριζόντια αταξία ετερότητας. Άλλοι, πάλι, προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τον υπεράνθρωπο ως κάποιον ο οποίος υπερβαίνει συνεχώς τους περιορισμούς που θέτει η φύση ή η γλώσσα ή έτερα ανθρώπινα όντα, μετατρέποντας έτσι τη διδασκαλία του υπερανθρώπου σε δόγμα απελευθέρωσης. Αναμφίβολα υπάρχουν ερείσματα για να ερμηνεύσουμε τον Nietzsche με αυτούς τους τρόπους, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι τέτοιες ερμηνείες διαχωρίζονται εύκολα από την ανισοτιμία και την «τερατώδη λογική του τρόμου» που προφητεύει ο Nietzsche. Ακόμη και αυτές οι προσπάθειες να ανακαλύψουμε κάποιον δημοκρατικότερο Nietzsche σε τελική ανάλυση δεν αμφισβητούν την αντίληψή του για την καταγωγή και το νόημα του μηδενισμού. Όταν επιχειρούμε να κατανοήσουμε τον μηδενισμό, σχεδόν όλοι γινόμαστε νιτσεϊκοί. 

Προκειμένου να κατανοήσουμε γιατί η θεώρηση (έποψη) του Nietzsche περί μηδενισμού είναι ανεπαρκής, οφείλουμε να ερευνήσουμε τις καταβολές της έννοιας του μηδενισμού. Στη συνέχεια θα δούμε ότι ο νιτσεϊκός ορισμός του μηδενισμού είναι ουσιαστικά η αντιστροφή της έννοιας όπως αρχικά την κατανοούσαν και ότι η λύση που δίνει για τον μηδενισμό στην πραγματικότητα περιπλέκει πολύ περισσότερο το πρόβλημα του μηδενισμού. Σε αντίθεση με την έποψη (φιλοσοφική θεώρηση) του Nietzsche, ο μηδενισμός δεν απορρέει από τον θάνατο του Θεού, αλλά είναι η συνέπεια της γέννησης ή της αναγέννησης ενός διαφορετικού είδους Θεού, ενός παντοδύναμου Θεού με βούληση, ο οποίος θέτει υπό αμφισβήτηση τον Λόγο και τη φύση εν γένει, κι έτσι ανατρέπει όλα τα αιώνια κριτήρια της αλήθειας και της δικαιοσύνης, του καλού και του κακού. Αυτή η ιδέα περί του Θεού κατίσχυσε τον δέκατο τέταρτο αιώνα και διέλυσε τη μεσαιωνική σύνθεση φιλοσοφίας και θεολογίας, εξακοντίζοντας τον άνθρωπο σε ένα νέο τρόπο σκέψης και ύπαρξης, σε μια via moderna που κατ' ουσίαν αντιτίθεται στη via antiqua. Αυτός ο νέος τρόπος σκέψης ήταν, λοιπόν, το θεμέλιο για τη νεοτερικότητα ως σφαίρα της ανθρώπινης αυτοεπιβεβαίωσης. Ο μηδενισμός επομένως έχει τις ρίζες του στα ίδια τα θεμέλια της νεοτερικότητας, παρ’ ότι εμφανίστηκε ως το αποτέλεσμα αλλεπάλληλων μετασχηματισμών της νεοτερικότητας. Σε αυτό το βιβλίο γίνεται διερεύνηση των μετασχηματισμών, των παράξενων στροφών και αντιστροφών της ανθρώπινης σκέψης που οδήγησαν στον μηδενισμό. Είναι η ιστορία του τρόπου με τον οποίο η όψιμη μεσαιωνική σύλληψη ενός παντοδύναμου Θεού ενέπνευσε και εμψύχωσε μια νέα σύλληψη του ανθρώπου και της φύσης και έδωσε την πρωτοκαθεδρία στη βούληση έναντι του Λόγου, και στην ελευθερία έναντι της αναγκαιότητας και της τάξης. Αρχίζει με την ιδέα του Καρτέσιου (Descartes) για τη σκέψη ως βούληση, διέρχεται μέσω της ιδέας του Φίχτε (Fichte) για το απόλυτο εγώ και καταλήγει στον ρητό μηδενισμό του δέκατου ένατου αιώνα. Πρόκειται για την ιστορία του μηδενισμού πριν από τον Nietzsche (Νίτσε).

Συνεχίζεται

Αγιος Μάξιμος, πρός Μαρίνον επιστολή.

Βούλησις είναι όρεξις ωρισμένης παραστάσεως πραγμάτων πού εξαρτώνται από εμάς ή όχι, δηλ. όρεξις πού παίρνει μορφή μέ τήν διάνοια μόνο. Η μόρφωσις τής παραστάσεως είναι όρεξις μόνης τής διανοητικής δυνάμεως άνευ τού κρίνοντος καί αποφασίζοντος δικού μας λόγου καί μοιάζει κάπως μέ τήν φυσική θέληση. Η προαίρεσις όμως είναι όρεξις πού σκέπτεται γιά όσα εξαρτάται από εμάς νά πράττωμε. Η βούλησις δέν αρμόζει μέ όλα  όσα αρμόζει η προαίρεσις. Λέμε ότι βουλόμεθα νά υγιαίνωμε καί νά πλουτούμε (πλουτείν) καί αθανατισθείναι, αλλά δέν λέμε ότι προαιρούμεθα γι αυτά. Γιατί η βούληση ισχύει καί γιά τά αδύνατα καί γιά τά δυνατά, η προαίρεσις όμως μόνο γιά τά δυνατά καί όσα μπορούμε εμείς νά κάνωμε. Η βούλησις είναι βούλησις τού τέλους, η προαίρεσις όμως αυτών πού άγουν πρός τό τέλος. Προαιρούμεθα μόνο αυτά πού νομίζουμε ότι μπορεί νά γίνουν από μάς, βουλόμεθα όμως καί όσα υπερβαίνουν τήν δυνατότητά μας.

ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ΤΟΝ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ ΤΟΥ. THN ΝΟΣΟ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ (NARCISSISM DISEASE).

Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ.

Ανώνυμος είπε...

Εβρ 9:11 – 14
Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾽ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾽ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ῥαντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;

Λκ 2:25 – 38
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἱεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα ἦν Ἅγιον ἐπ᾿ αὐτόν· καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου. καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον Ἰησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ. καὶ ἦν Ἰωσὴφ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ θαυμάζοντες ἐπὶ τοῖς λαλουμένοις περὶ αὐτοῦ. καὶ εὐλόγησεν αὐτοὺς Συμεὼν καὶ εἶπε πρὸς Μαριὰμ τὴν μητέρα αὐτοῦ· ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον. καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί. Καὶ ἦν Ἄννα προφῆτις, θυγάτηρ Φανουήλ, ἐκ φυλῆς Ἀσήρ· αὕτη προβεβηκυῖα ἐν ἡμέραις πολλαῖς, ζήσασα ἔτη μετὰ ἀνδρὸς ἑπτὰ ἀπὸ τῆς παρθενίας αὐτῆς, καὶ αὐτὴ χήρα ὡς ἐτῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων, ἣ οὐκ ἀφίστατο ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ νηστείαις καὶ δεήσεσι λατρεύουσα νύκτα καὶ ἡμέραν· καὶ αὕτη αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἐπιστᾶσα ἀνθωμολογεῖτο τῷ Κυρίῳ καὶ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ.

π. Σεραφείμ Ρόουζ : Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο , ξέρετε τι θα Του συνέβαινε ;

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε; Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο, και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία και το ίδιο θα έκαναν στους αγίους Του…

Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε σήμερα ακριβώς όπως το έπραξε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια , διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας…

Λέμε ότι ζούμε σε χριστιανική κοινωνία , αλλά αυτό δεν ισχύει .

Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς το Χριστό, από εκείνη στην οποία ο Ίδιος γεννήθηκε… οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν το Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους. Είμαι Χριστιανός και θα προσπαθήσω να είμαι ένας έντιμος Χριστιανός…

Μπορώ μόνο να ακολουθήσω τη συνείδησή μου. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου . Ξέρω ότι κάνω το σωστό. Αν αυτό πού κάνω μοιάζει ανόητο στα μάτια του κόσμου, μπορώ μόνο να απαντήσω με τα λόγια του αποστόλου Παύλου : όλη η σοφία αυτού του κόσμου, δεν είναι παρά μωρία στα μάτια του Θεού .

Αυτό είναι κάτι πού ξεχνάμε πολύ εύκολα …

~ άγιος π. Σεραφείμ Ρόουζ †

 π. Σεραφείμ Ρόουζ : Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο , ξέρετε τι θα Του συνέβαινε ; – Οδοιπορούντες Αγίου Συμεών Του Νέου Θεολόγου

Άγιε Γέροντα Σεραφείμ, σε τι διαφέρουν οι Άγιοι από ανθρώπους σαν κι μας ; Πες…

“Η αποφασιστικότητα..”

Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ,

ὅταν τὸν ρώτησαν τί ἔλειπε ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς του
καὶ δὲν εἶχαν τοὺς καρποὺς τῆς ἁγιότητος ποὺ ἄλλοτε ἦταν τόσο ἄφθονοι, ἀπάντησε :

« Δὲν λείπει παρὰ μόνο μία προϋπόθεση : ἡ ἀπόφαση ! ».

Οἱ Ἅγιοι δὲν ἦταν φτιαγμένοι ἀπὸ ἄλλο ὑλικό … ἦταν ἄνθρωποι σὰν κι ἐμᾶς .

Σὲ ἕνα διέφεραν :

Στὸ ὅτι πῆραν στὰ σοβαρὰ τὸ ζήτημα τῆς σωτηρίας τους …

|από την εκ των “συν αυτώ”, Ουρανία Τσιπτσούκη

Άγιε Γέροντα Σεραφείμ, σε τι διαφέρουν οι Άγιοι από ανθρώπους σαν κι μας ; Πες… – Οδοιπορούντες Αγίου Συμεών Του Νέου Θεολόγου

Τα τρία πλοκάμια του διαβόλου [Αγιος Παΐσιος]

 Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Άνω Καλαμακίου Θεομήτορος

Η ΕΠΟΧΗ μας εἶναι δύσκολη . Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀκριβέστερα ποτὲ δὲν πλησίασαν τὸν Θεό. Γεννήθηκαν , μεγάλωσαν καὶ δραστηριοποιήθηκαν εὑρισκόμενοι ἐκτὸς Ἐκκλησίας , παρόλο ποὺ δηλώνουν χριστιανοί .

Εἶναι φοβερὸ αὐτό, ποὺ συμβαίνει . Ἑκατομμύρια χριστιανοὶ ζοῦν χωρὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ .

Ὁ διάβολος τοὺς σέρνει πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ , τοὺς ἔχει πιστὰ ὄργανά του καὶ πολλοὶ διάκεινται ἐχθρικῶς πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι μόνο κατ᾽ ὄνομα εἶναι χριστιανοί. Ἡ ζωή τους τὸ ἐπιβεβαιώνει…

Χρειάζεται πολὺς ἱδρώτας, γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα. Πρέπει νὰ βρεθοῦν ζηλωτὲς κληρικοὶ καὶ ἱεραπόστολοι , οἱ ὁποῖοι θὰ ἐργαστοῦν, γιὰ νὰ στραφοῦν οἱ ἄνθρωποι πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ δουλειὰ εἶναι εὔκολη καὶ μπορεῖ νὰ φέρει καρποὺς ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη . Ὡστόσο , δὲν ταιριάζει στοὺς ἀληθινοὺς χριστιανοὺς ἡ ἀπαισιοδοξία οὔτε καὶ πρέπει ὅλα νὰ τὰ ὑπολογίζουν μὲ ἀνθρώπινα μέτρα .

Δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ δική τους ἁρμοδιότητα . [ ,,,,,, )

Καὶ πρέπει ὅλοι νὰ ξέρουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ χαθοῦν οἱ χριστιανοί . Ἀντίθετα , θὰ ἔλθουν καὶ καλύτερες μέρες. Θὰ διαπιστώσουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ὁδηγοῦνται στὴ δυστυχία καὶ θὰ ἀναζητήσουν κάτι ἄλλο. Οἱ μέχρι τώρα ἐπιλογές τους ἦταν ἐσφαλμένες. Θὰ ἀρνηθοῦν τὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς καὶ θὰ μποῦν μὲ χαρούμενο , σταθερὸ καὶ θριαμβευτικὸ βηματισμὸ στὴν Ἐκκλησία .

Θερμὴ καὶ ἐκ βαθέων εἶναι ἡ εὐχή μας ἡ εὐλογημένη αὐτὴ ὥρα νὰ μὴ ἀργήσει πολύ, γιατὶ οἱ ἀδελφοὶ βρίσκονται στὸ χεῖλος τῆς σκοτεινῆς ἀβύσσου.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἀνησυχοῦσε πολὺ γιὰ τὴν πορεία τῶν ἀνθρώπων . Ἔβλεπε ὅτι ὁ διάβολος κάνει θραύση . Ἔλεγε χαρακτηριστικά : ≪ Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νὰ πιάσει ὅλον τὸν κόσμον. Τοὺς πλουσίους νὰ τοὺς πιάσει μὲ τὴ μασωνία, τοὺς φτωχοὺς μὲ τὸν κομμουνισμὸ καὶ αὐτοὺς ποὺ θρησκεύουν μὲ τὸν οἰκουμενισμό ≫.

Βλέπουμε ὅτι ὁ διάβολος στρέφεται πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χρησιμοποιώντας ὅμως διαφορετικοὺς τρόπους, ἡ δολιότητα τῶν ὁποίων δὲν εἶναι πάντα ἐμφανής . Συνήθως μᾶς παραπλανᾶ μὲ τὴ ≪ φιλανθρωπία ≫ τῆς μασωνίας, μὲ τὸ ≪ ἐνδιαφέρον ≫ γιὰ τοὺς ἐργαζομένους τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ μὲ τὸ ≪ σπουδαῖο ὅραμα τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν ≫ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ἡ μασωνία, ὁ κουμμουνισμὸς καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀντίχριστα συστήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου. Ἡ μασωνία ἀπευθύνεται στοὺς πλούσιους καὶ τοὺς ὑπόσχεται αὔξηση τῶν κεφαλαίων καὶ ποικίλες διευκολύνσεις , προκειμένου νὰ καταλάβουν σπουδαῖες καὶ ἀποδοτικὲς θέσεις στὸ κράτος. Ὁ κομμουνισμὸς ἐμφανίζεται ὅτι κάνει ἀγῶνες γιὰ τοὺς ἐργαζόμενους καὶ τὴν ἐξάλειψη τῆς φτώχειας καὶ τῆς ἐκμετάλλευσης , ἐνῶ ὅπου ἔχει ἐπικρατήσει , ἡ φτώχεια γενικεύτηκε καὶ ἡ δυστυχία τῶν λαῶν πολλαπλασιάστηκε. Συγχρόνως ἀρνεῖται τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες. Στὴ θέση τους ἔχει τοὺς κορυφαίους τοῦ μαρξισμοῦ καὶ τὶς σοσιαλιστικὲς ἀξίες.

Ὁ οἰκουμενισμὸς τέλος ἔχει αἰχμαλωτίσει ἀρκετοὺς μεγαλόσχημους κληρικοὺς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ μιλᾶμε γιὰ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ , ἀλλὰ γιὰ πολλὲς ἐκκλησίες , οἱ ὁποῖες πρέπει νὰ ἑνωθοῦν , βάζοντας σὲ δεύτερη μοίρα τὶς δογματικὲς διαφορές . Ἔτσι βλέπουμε νὰ συμπροσεύχονται ὀρθόδοξοι μὲ αἱρετικοὺς καὶ νὰ διαλέγονται , γιὰ νὰ ἀρθοῦν τὰ ἐμπόδια , ποὺ διαιροῦν τὴν Ἐκκλησία , ὅπως ἀφελῶς ὑποστηρίζουν καὶ ὀνειρεύονται .

Ἀπὸ τὰ τρία ≪ πλοκάμια ≫ τὸ πιὸ σοβαρὸ καὶ ἐπικίνδυνο εἶναι τὸ τρίτο, ὁ οἰκουμενισμός.

Στὶς μέρες μας βρίσκεται σὲ μεγάλη δραστηριότητα . Γίνονται φοβερὰ πράγματα καὶ οἱ Μητροπολίτες δὲν ἀνησυχοῦν . Ἀνέχονται νὰ ὑποβαθμίζεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καὶ δὲν διαμαρτύρονται , γιατὶ δὲν θέλουν νὰ δυσαρεστήσουν τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο , τὸ ὁποῖο πρωτοστατεῖ στὸν οἰκουμενισμό .

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες μοναχούς , πλὴν βεβαίως ἐλαχίστων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων .

Εἶναι καιρὸς νὰ κοποῦν ἢ, ἂν δὲν εἶναι εὔκολο κάτι τέτοιο , νὰ ἀποδυναμωθοῦν τὰ τρία αὐτὰ πλοκάμια τοῦ διαβόλου καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ ἄνθρωποι , γιὰ νὰ στραφοῦν στὴν Ἐκκλησία , ἐπιλέγοντας ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ τρόπο ζωῆς , μὲ ὁδηγὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μόνον αὐτές.

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση / πηγή: Ορθοδόξος Τύπος, 27/4/2012

Τα τρία πλοκάμια του διαβόλου [Αγιος Παΐσιος ) – Οδοιπορούντες Αγίου Συμεών Του Νέου Θεολόγου