Πολύ συχνά όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει «να τα βρούμε με τους Τούρκους», θέτουν το ψευτοδίλημμα «πόλεμος ή ειρήνη»…Στην πραγματικότητα η Άγκυρα δουλεύοντας μεθοδικά για τουλάχιστον μισό αιώνα έχει αρχίσει να μας θέτει το δίλημμα πόλεμος ή τουρκική επαρχία! Αυτός είναι ο ρόλος που μας επιφυλάσσει, με την βοήθεια όσων αποκαλούμε συμμάχους μας…
Αν είναι σωστή ή λάθος αυτή η άποψη το απαντά ο Δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος με τον οποίο συζητάμε με αφορμή το δράμα των ανθρώπων που ζούσαν μέχρι πριν μερικές μέρες στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Τώρα είναι πρόσφυγες ξεριζωμένοι και σε αυτό τον ξεριζωμό πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η Τουρκία.
Ο κ.Σταθακόπουλος κάνει όπως πάντα μια εξαιρετική ανάλυση των γεγονότων, χρησιμοποιώντας το χρήσιμο εργαλείο που λέγεται ιστορία. Με αυτό φθάνει στο σήμερα και εξηγεί αυτά που λογικά οι δικοί μας ηγέτες θα πρέπει να γνωρίζουν. Αν τα ξέρουν ή παριστάνουν τους ανήξερους είναι ένα ερώτημα που η απάντηση του δεν απασχολεί, γιατί το αποτέλεσμα που διαφαίνεται είναι το ίδιο: μια εθνική ήττα που θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.
Δείτε την ενδιαφέρουσα ανάλυση του Δρ Δημήτρη Σταθακόπουλου. Θα διαπιστώσετε ότι το Ναγκόρνο Καραμπάχ απέχει από το Αιγαίο και τη Θράκη πολύ λίγο…
00:00:01 - 00:10:15 Ναγκόρνο Καραμπάχ, Τουρκία και οι ομοιότητες με την Ελλάδα
00:10:16- 00:23:20 Οι αναίμακτες προσκτήσεις της Τουρκίας και επίκληση του Διεθνούς Δικαίου
00:23:21- 00:37:36 Θα γίνουμε νομαρχία της Τουρκίας;
00:37:36- 00:58:07 Τι κερδίζουμε από τις συνομιλίες με την Τουρκία, πόσο πιθανή είναι η προσφυγή στη Χάγη; Μήπως η μόνη κερδισμένη είναι η Τουρκία;
Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι οι κατ’ επάγγελμα, αλλά σε κάθε περίπτωση επιλεκτικά, «ευαίσθητοι» θα αρχίσουν και πάλι να κερνάνε χολή και δηλητήριο με αφορμή τα λεγόμενά μας…
Θεωρούμε όμως ότι οι εξελίξεις στην Σουηδία, θα πρέπει να σημάνουν κόκκινο συναγερμό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και θα πρέπει να το κάνουν, πριν το διαφαινόμενο ντόμινο της εγκληματικότητας (το οποίο βρίσκει εξαιρετικά γόνιμο έδαφος στην φονταμενταλιστική ισλαμική κουλτούρα) τεθεί οριστικά εκτός ελέγχου…
Οι πέτσινοι «ηγέτες» μιας Ευρώπης που επιμένει να πλειοδοτεί σε υποκρισία και κίβδηλο Ουμανισμό, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους χθες… • Θα πρέπει να σταματήσουν να παραμυθιάζουν τους πολίτες αναπαράγοντας μυθεύματα, ανυπόστατα ιδεολογήματα και κατασκευασμένους νεολογισμούς… • Θα πρέπει να σταματήσουν να υποκλίνονται στα εκβιαστικά παραμύθια του Ερντογάν και στις απολύτως στοχευμένες «καταγγελίες» του για την «ισλαμοφοβική ρητορική» που «κυριαρχεί» στην Ευρώπη… • Και φυσικά θα πρέπει να αυστηροποιήσουν πλήρως το θεσμικό πλαίσιο για την μετανάστευση, τόσο σε Εθνικό όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, επιδιώκοντας να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με ευθύνη, να το διαχειριστούν με σοβαρότητα και με τον αυτονόητο εθνικό προστατευτισμό, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να στείλουν στα αζήτητα τα ευχολόγια και τις απαράδεκτες «νουθεσίες» του Συμφώνου του Μαρακές αλλά και τις υπαγορευμένες όσο και επικίνδυνες ανοησίες των κάθε λογής ψευδεπίγραφων αντιρατσιστικών εκτρωμάτων…
Κεντρική επιδίωξη κατά την διαδικασία της αναμόρφωσης αυτού του πλαισίου θα πρέπει να είναι… • Πρώτον: Η νόμιμη μετανάστευση να καταστεί απολύτως ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ, πλήρως ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ και σε άμεση ΣΥΝΑΦΕΙΑ με τις Εθνικές παραγωγικές ανάγκες ΚΑΙ ΟΧΙ με τα εκβιαστικά πρωτόκολλα των ΜΚΟ και τις καταγέλαστες ντιρεκτίβες της Ύπατης Αρμοστείας. Και… • Δεύτερον: Η λαθρομετανάστευση θα πρέπει να τεθεί σε καθεστώς ανελέητου διωγμού προκειμένου η χώρα μας αλλά και η Ευρώπη να καταστούν εξαιρετικά αντιδημοφιλείς προορισμοί για όποιον τολμήσει να ρισκάρει την παραβίαση των συνόρων. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;;;
Σημαίνει ότι στο Ευρωπαϊκό έδαφος θα υπάρχει πλέον δυνατότητα να εξασφαλιστεί τροφή, στέγη και βιώσιμα επιδόματα, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟΝ για τους πρόσφυγες οι οποίοι εμπίπτουν σε καθεστώς διεθνούς προστασίας, σύμφωνα με τα οριζόμενα.
Οποιοσδήποτε άλλος παραβιάζει τα σύνορα, θα συλλαμβάνεται… θα κρατείται… Και θα απελαύνεται από την χώρα το συντομότερο δυνατόν.
Είναι δε αυτονόητο, ότι θα πρέπει να απλοποιηθούν περαιτέρω τα προβλεπόμενα για την διαδικασία της Διοικητικής απέλασης, ενώ σε περίπτωση κατάθεσης αίτησης ακύρωσης της στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αυτή θα πρέπει να εξετάζεται και εν τέλει να επικυρώνεται άμεσα πλην ελαχίστων ίσως απολύτως δικαιολογημένων περιπτώσεων.
Φυσικά οι Ευρωπαϊκές χώρες, θα πρέπει να πρωτοστατήσουν στην προώθηση του αιτήματος για την ουσιαστική αναμόρφωση των προβλεπόμενων στην σχετική συνθήκη του 1951. Η κατάθεση σχετικού Βρετανικού αιτήματος άνοιξε τον δρόμο και θα πρέπει αυτή η υπόθεση να φτάσει μέχρι το τέλος. Δεν είναι δυνατόν το 2023, οι προβλέψεις των συνθηκών να μανιπουλάρονται από αμφιλεγόμενες ΜΚΟ, και να εκφυλίζονται οι θεσμοί για να θριαμβεύει το δουλεμπόριο…
Δεν έχει πλέον ούτε το ακαταλόγιστο, ούτε την δικαιολογία της ανικανότητας
Χιλιάδες ζωές τέθηκαν σε κίνδυνο λόγω του σκανδάλου με το στέγαστρο Καλατράβα. Χιλιάδες Έλληνες, Ελληνίδες και μικρά παιδιά ζούσαν καθημερινά μία ευθεία απειλή για την ίδια τους τη ζωή, επειδή για άλλη μια φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φρόντισε να τους προστατεύσει.
Το βίντεο από το 2021, αποδεικνύει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε και όμως εξέθεσε τους πολίτες και σε θανάσιμο κίνδυνο, χωρίς να ιδρώσει το αυτί του.
Δείτε το προφητικό βίντεο του Κυριάκου Μητσοτάκη για το στέγαστρο Καλατράβα:Δεν είναι φυσικά η μοναδική περίπτωση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε ότι ο κορονοϊός μεταδίδεται πολύ πιο εύκολα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και όμως εξαπάτησε τον ελληνικό λαό και το κοινοβούλιο ακόμα και από το βήμα της Βουλής, λέγοντας πως δεν έχει κάποια μελέτη που να τεκμηριώνει κάτι τέτοιο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε ότι εκτός μονάδων εντατικής θεραπείας η θνησιμότητα ήταν τεράστια. Είχε την μελέτη Λύτρα – Τσιόδρα στα χέρια του. Και όμως εξαπάτησε τους πολίτες από το βήμα της Βουλής, λέγοντας πως δεν έχει καμία τέτοια μελέτη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνώριζε ότι τα μονοκλωνικά αντισώματα σώζουν ζωές. Και όμως, δεν τα έφερε στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να πεθάνουν χιλιάδες Έλληνες. Το έκανε με δόλο, καθώς πρόσωπα με επαφές στην εξουσία και το Μαξίμου, έλαβαν την συγκεκριμένη θεραπεία και σώθηκαν.
Το αποτέλεσμα; 37.000 νεκροί Έλληνες.
Ο Μητσοτάκης γνώριζε την άθλια κατάσταση των σιδηροδρόμων. Ήταν αυτός που υπέγραψε υπέρ της ιταλικής εταιρείας, επιτρέποντάς τους να μην πραγματοποιήσουν τις επενδύσεις σε υποδομές αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων, όπως ήταν υποχρεωμένοι. Το αποτέλεσμα; Δεκάδες νεκροί στο έγκλημα των Τεμπών.
Ο Μητσοτάκης γνώριζε ότι στα καμένα μπορούν να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες, ακόμα και την επομένη της πυρκαγιάς. Είπε ψέματα από το βήμα της Βουλής και χαρακτήριζε ψεκασμένους και συνωμοσιολόγους όσους έλεγαν το αυτονόητο. Το αποτέλεσμα; Αυτό που αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα Δημοκρατία και αυτό που ζήσαμε στην Εύβοια. Πάνω στο ολοκαύτωμα της Δαδιάς μοίρασε άδειες για αιολικά πάρκα, η Εύβοια αφανίστηκε από τις πλημμύρες, επειδή αντί για δέντρα τοποθετήθηκαν ανεμογεννήτριες στις καμένες εκτάσεις.
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Και συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφανίζει με δόλο, τον λαό και την πατρίδα.
EINAI SERIAL KILLER. ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. ΕΧΕΙ ΒΑΘΥ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΙΣΩΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ. ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ.
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΒΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ '21.
Το όρος είναι άβατο ως χώρος σε όλους αυτούς που είναι άβατο ως πνεύμα. Με αυτή την έννοια είναι άβατο και για τους άνδρες! Δέχεται μόνο αυτούς που έρχονται για δουλειά δική Του, και όχι δική τους. Αυτοί είναι αναγκαίοι. Η αυτούς που το επισκέπτονται με σκοπό συμβατό με την ασκητική του προοπτική. Αυτοί είναι επιθυμητοί. Από αυτούς προκύπτουν οι μοναχοί. Αυτοί επιβεβαιώνουν τον προορισμό του.
Το άγιον όρος δεν είναι ούτε μουσείο, ούτε τόπος αναψυχής. Δεν πάμε ούτε να δούμε, ούτε να μας δούνε.
Το όρος είναι τόπος πραγματικής βίας και ασκήσεως. Πάμε για να κρυφτούμε και να ταπεινωθούμε.!
Ή παρουσία των γυναικών δεν είναι συμβατή με τις ανάγκες του. Αυτό όμως δεν τις στερεί από κάποιο δικαίωμα, να πιστεύουν σε αυτό τον Άγιο τόπο και να αντιλαμβάνονται, ότι το Άγιον όρος δεν είναι το ορώμενον αλλά το νοούμενον.!
Γιατί το όρος δεν στηρίζεται στον άξονα των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά λειτουργεί στην λογική των δικαιωμάτων του Θεού.!
Έτσι τα <<αβατα >> τού Αγίου Όρους, εξασφαλίζουν το βατό του Θεού, κάπου στην γη…!
Πριν από διακόσια χρόνια, τον Ιούλιο, γεννήθηκε ένας μεγάλος φιλόσοφος, αν και ήδη διάσημος ως ποιητής. Και μαζί του γεννήθηκε ο μηδενισμός…
Πριν από διακόσια χρόνια, τον Ιούλιο, γεννήθηκε ένας μεγάλος φιλόσοφος, αν και ήδη διάσημος ως ποιητής. Και μαζί του γεννήθηκε ο μηδενισμός, η ανακάλυψη του Τίποτα. Ο νεαρός ήταν μέγιστος στη σκέψη καθώςΤζιάκομο Λεοπάρντι.
στην ποίηση. Μιλάω για τον Τζάκομο Λεοπάρντι. Στο Zibaldone στις αρχές Ιουλίου 1820, ο ίδιος ο Λεοπάρντι ανακοίνωσε τη γέννηση του φιλοσόφου από τη μήτρα του ποιητή, μετά από εννέα μήνες εγκυμοσύνης σε δυστυχισμένη τύφλωση: η ποίηση, γράφει, ταιριάζει στους αρχαίους και στα παιδιά ή στους νέους, ενώ οι μοντέρνοι και οι ενήλικες είναι φιλόσοφοι. « Έχοντας χάσει τη φαντασία μου, έγινα αναίσθητος στη φύση και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στη λογική και την αλήθεια, με λίγα λόγια, φιλόσοφος». Ο νεογέννητος φιλόσοφος ήταν είκοσι δύο ετών και είχε ήδη σπουδαία ποιήματα πίσω του: θα αρκούσε απλώς παραθέσει κανείς το Άπειρο για να καταλάβει.
Αλλά ο Leopardi είναι επίσης φιλόλογος και λέγοντας «μοντέρνοι» ξέρει ότι αναφέρεται σε αυτό που είναι της στιγμής, του τώρα, και σε έναν από τους διάσημους διαλόγους του η μόδα σχετίζεται με τον θάνατο. Γιατί η μόδα, όπως και η νεωτερικότητα που πηγάζει από αυτήν, χάνει την πνοή του αιώνιου, τοποθετείται στην προσωρινή άκρη του παρόντος και παραβλέπει με την παροδικότητά της τον μαύρο ορίζοντα του Τίποτα.Η νεωτερικότητα είναι απογοήτευση, απομάγευση, επίγνωση του τίποτα.Ο φιλόσοφος Λεοπάρντι συγκρίνει τον εαυτό του με το Τίποτα και μπορούμε να πούμε ότι είναι ο ιδρυτής μιας σκέψης που αργότερα βρήκε το όνομά της: Μηδενισμός. Ο Λεοπάρντι ανακαλύπτει το τίποτα, τουλάχιστον στη νεωτερικότητα. Για να εμπεδώσουμε το έργο του ως στοχαστή με αυτό ενός ποιητή, θα πούμε ότι ο Λεοπάρντι είναι ένας λυρικός μηδενιστής. Είναι ο πρώτος που μπαίνει στα βάραθρα του τίποτα. Πριν τον Νίτσε (1), πριν τον Τουργκένιεφ (2) και Ντοστογιέφσκι (3). Ο Σοπενχάουερ (4) είχε στην πραγματικότητα προσεγγίσει το Τίποτα δύο χρόνια νωρίτερα με τον Κόσμο ως Βούληση και Αναπαράσταση, τοποθετώντας το μεταξύ πλήξης και πόνου. Αλλά η διαυγής και ανεπανόρθωτη διευκρίνιση του Τίποτα βρίσκεται στο Λεοπάρντι.Στον Πολωνο-Γερμανό φιλόσοφο το τίποτα θα τελειώσει στην Ανατολή και θα πάρει το περαιτέρω νόημα του Νιρβάνα. Εκείνη την κατάσταση της ευδαιμονίας και της εγκατάλειψης, που λαχταρούσε και ο Λεοπάρντι, στο «είναι γλυκό για μένα να ναυαγήσω σε αυτή τη θάλασσα...» Τι είναι το φανάρι του Λεοπάρντι αναμμένο στο σκοτάδι του Τίποτα;Ψευδαίσθηση, «η μάταιη απόλαυση των ψευδαισθήσεων...χωρίς την οποία η ζωή μας θα ήταν το πιο άθλιο και βάρβαρο από τα πράγματα». Οι πίστεις, οι ελπίδες, οι μύθοι και οι παρηγοριές, που αρνείται ο αδυσώπητος λόγος (η αμείλικτη λογική), βρίσκουν καταφύγιο με τη μορφή της ψευδαίσθησης. Οι ψευδαισθήσεις ως καταφύγιο από την απέραντη ματαιοδοξία των πάντων, όπως την ορίζει ο Λεοπάρντι. Θα αρκούσε να επαναπροσδιορίσουμε την ψευδαίσθηση με άλλο τρόπο, να την κατανοήσουμε ως ένα ίσως, στοίχημα για τη ζωή και την ύπαρξη, για να ξεφύγουμε από την τραγική σκέψη και να μπούμε στη σφαίρα της πνευματικής περιπέτειας. Τολμηρό στοίχημα που προϋποθέτει φλεγόμενη καρδιά...
…Propter vitam vivendi lost causas, για να διατηρήσει κανείς τη ζωή του χάνει τους λόγους για να ζήσει (Juvenal)
Ας απομακρυνθούμε από το Leopardi και ας ξεπεράσουμε αυτό το απελπισμένο κατώφλι για να αναζητήσουμε το νόημα της ζωής. Από εμάς, το ζωντανό, σύγχρονο, έτος της (α)χάριτος το 2020. Ας ξεκινήσουμε από την πανδημία σημειώνοντας ότι το αντίθετο της ελπίδας δεν είναι η απόγνωση αλλά ο φόβος. Η απόγνωση είναι η αποτυχία της ελπίδας. Ο φόβος, από την άλλη, είναι το ακριβώς αντίθετο της ελπίδας. Τους τελευταίους μήνες, ο Φόβος κυβέρνησε τον κόσμο, δημιουργώντας ένα διεστραμμένο αποτέλεσμα που μόνο ένας ποιητής όπως ο Juvenal θα μπορούσε να συνοψίσει καλά. Η φράση είναι γνωστή:Propter vitam vivendi lost causas, για να διατηρήσει κανείς τη ζωή του χάνει τους λόγους για να ζήσει.Δηλαδή για να επιβιώσει κανείς σταματά να ζει, χάνει το νόημα της ζωής ή όπως έλεγαν κάποτε τους λόγους που την κάνουν να αξίζει να ζει. Η υγειονομική υποχώρηση στην οποία έχουμε αναγκαστεί έχει δημιουργήσει ένα παράδοξο: έχουμε σταματήσει να ζούμε, να εργαζόμαστε, να είμαστε σε σχέση με άλλους, προκειμένου να προστατευτούμε από τον ιό.
Μετά από μήνες φυλάκισης οικιακής-ιατρικής φυλάκισης και ανακοινώσεων υποτροπής σε συνδυασμό με κοινωνικοοικονομική κρίση, ας αναρωτηθούμε λοιπόν για το νόημα της ζωής. Υπάρχουν εκείνοι που απαντούν ότι είναι μια άχρηστη ερώτηση γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, απλά πρέπει να τη ζήσεις. Όσοι αναζητούν το νόημα παραμένουν ορφανοί από τον Θεό, από τους γονείς τους, από τις άγκυρες της σωτηρίας, από τις καθησυχαστικές γεωμετρίες. Το δεύτερο επίπεδο της απάντησης λέει ότι δίνουμε νόημα στη ζωή, και λύνεται μέ τήν πράξη, χωρίς να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε. Όλα είναι στη θέλησή μας, στις επιθυμίες μας.
Αλλά αν η ζωή έχει νόημα, το νόημα τήν ξεπερνά: δεν αποφασίσαμε να γεννηθούμε, δεν αποφασίσαμε να πεθάνουμε, δεν αποφασίσαμε να γεννηθούμε σε εκείνη την εποχή, σε εκείνο το μέρος, σε εκείνη την οικογένεια. Η ζωή παραλαμβάνεται, δεν θα πω ότι είναι δώρο, γιατί ο Λεοπάρντι και πολλοί δυστυχισμένοι θα μας έλεγαν ότι είναι μάλλον καταδίκη. Ας περιοριστούμε λοιπόν στο να πούμε ότι λαμβάνουμε ζωή, δώρο και/ή καταδίκη.
Για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας από τα τέσσερα αδυσώπητα κακά της ζωής - θάνατος, πόνος, γηρατειά και μοναξιά - απέναντι στα οποία η επιστήμη, οι ιδεολογίες και οι τεχνολογίες είναι ανυπεράσπιστες, πρέπει να αναζητήσουμε ένα τετράπτυχο, όπως το ονόμασε ο Επίκουρος, που μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μας. ΖΩΗ. Προσπάθησα να ψάξω για αυτές τις τέσσερις θεραπείες σε ένα βιβλίο «μετα-Λεοπαρντιανό», με τίτλο, όχι τυχαία, Dispera Bene, που δημοσιεύτηκε την παραμονή της πανδημίας. Για να το θέσω εν συντομία, οι τέσσερις θεραπείες είναι: Amor fati, αποδοχή του πεπρωμένου, ή μάλλον αγάπη του, αγάπη για την καταγωγή του, την κατάστασή του και τα όριά του. Αίσθηση ορίων, κατανόηση ότι κάθε αγαθό είναι περιορισμένο, όπως και εμείς. Χάνουμε τον εαυτό μας στο τίποτα αν επιθυμούμε το άπειρο, το απεριόριστο. Περνώντας πέρα από το εγώ (υπέρβαση του εγώ), δηλαδή να μη βλέπει κανείς τον κόσμο κλειστό στο δικό του εγώ, απόλυτο, κατά προτεραιότητα, κεντρικό, αλλά να νιώθει μέρος ενός συνόλου, βάζοντας τον εαυτό του από τη σκοπιά του δέντρου και όχι των μεμονωμένων φυλλοβόλων φύλλων.Τέλος, το ταξίδι σε ιπτάμενα χαλιά, δηλαδή ο εξοπλισμός του με φυσικούς και πολιτιστικούς, μυθικούς και πνευματικούς πόρους για να κατοικήσει πολλούς κόσμους πέρα από το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, το αιώνιο και το μυθικό.
Τή ζωή δεν πρέπει μόνο να τη ζειςαλλά πρέπει να είναι αφιερωμένη σε κάτι περισσότερο από τη ζωή, σε κάποιον, σε Κάποιον. σε μια αποστολή, ένα έργο, μια προβολή, που αγκαλιάζει το πεπρωμένο. Σε αυτό το σταυροδρόμι ίσως βρούμε το νόημα της ζωής και ανοίξουμε μια αχτίδα στη νύχτα του Λεοπάρντι.
(1) Ο Friedrich Wilhelm Nietzsche (Röcken, 15 Οκτωβρίου 1844 – Βαϊμάρη, 25 Αυγούστου 1900) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, ποιητής, δοκιμιογράφος, συνθέτης και φιλόλογος. Ήταν Πρώσος πολίτης μέχρι το 1869, και στη συνέχεια άπατρις (συμμετείχε, ωστόσο, στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο ως νοσοκόμος μόνο για δύο εβδομάδες). Θεωρούμενος από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους και συγγραφείς όλων των εποχών, είχε μια αμφιλεγόμενη αλλά αδιαμφισβήτητη επιρροή στη φιλοσοφική, λογοτεχνική, πολιτική και επιστημονική σκέψη του δυτικού κόσμου του 20ού αιώνα. Η φιλοσοφία του, που εν μέρει αποδίδεται στις φιλοσοφίες της ζωής, θεωρήθηκε από ορισμένους ως ορόσημο μεταξύ της παραδοσιακής φιλοσοφίας και ενός νέου, άτυπου και προκλητικού μοντέλου προβληματισμού. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένας μοναδικός στο είδος του στοχαστής, δικαιολογώντας την τεράστια επιρροή που άσκησε στη μετέπειτα σκέψη. (2) Ο Ιβάν Σεργκέγιεβιτς Τουργκένεφ (Orël, 9 Νοεμβρίου 1818 – Bougival, 3 Σεπτεμβρίου 1883) ήταν Ρώσος συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας. Η ημερομηνία γέννησης είναι η 28η Οκτωβρίου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε. Το μυθιστόρημά του Πατέρες και γιοι θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της μυθοπλασίας του 19ου αιώνα για την ανάλυση της ρωσικής οικογενειακής δομής της εποχής της και των διαπροσωπικών σχέσεων μέσα σε αυτήν. Ο Τουργκένιεφ γεννήθηκε σε μια αρχαία και πλούσια οικογένεια στο Ορέλ, στην ομώνυμη ρωσική επαρχία. Ο πατέρας του, Σεργκέι Νικολάεβιτς, συνταγματάρχης σε σύνταγμα ιππικού ουσάρων, πέθανε όταν ο Ιβάν ήταν δεκαέξι ετών, αφήνοντάς τον, μαζί με τον αδελφό του Νικολάι, στη φροντίδα της μητέρας του Varvara Petrovna Lutovinova, μιας σκληρής και άκαμπτης γυναίκας, μιας πλούσιας γαιοκτήμονας με με πολλούς δουλοπάροικους. Αφού παρακολούθησε σχολικά μαθήματα τυπικά για παιδιά της κοινωνικής του καταγωγής, ο Turgenev σπούδασε για ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και αργότερα σε αυτό της Αγίας Πετρούπολης, με ειδίκευση στις κλασικές σπουδές, στη ρωσική λογοτεχνία και στη φιλολογία. Τελικά, το 1838, στάλθηκε στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου για να σπουδάσει φιλοσοφία (ιδιαίτερα τον Χέγκελ) και ιστορία. Εδώ ο Τουργκένιεφ εντυπωσιάστηκε από την παρατήρηση του πόσο πιο μοντέρνα ήταν η δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία από τη ρωσική, τόσο που, κατά την επιστροφή του στην πατρίδα του, ξεχώρισε για τις «φιλοδυτικές» του ιδέες, σε αντίθεση με τις «Σλαβόφιλες», όντας πεπεισμένος ότι η Ρωσία μπορούσε να προοδεύσει μιμούμενος τη Δύση και καταργώντας θεσμούς που ήταν πλέον ξεπερασμένοι από την εποχή, με πρώτο και καλύτερο τη δουλοπαροικία. (3) Ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι (Μόσχα, 11 Νοεμβρίου 1821 – Αγία Πετρούπολη, 9 Φεβρουαρίου 1881) ήταν Ρώσος συγγραφέας και φιλόσοφος. Θεωρείται, μαζί με τον Τολστόι, ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους μυθιστοριογράφους και στοχαστές όλων των εποχών. Ο κρατήρας Ντοστογιέφσκι στην επιφάνεια του Ερμή πήρε το όνομά του. Στις 23 Απριλίου 1849 συνελήφθη για συμμετοχή σε μυστική οργάνωση με ανατρεπτικούς σκοπούς και φυλακίστηκε στο Φρούριο Πέτρου και Παύλου. Στην πραγματικότητα, συμμετείχε σε αυτές τις συναντήσεις, αλλά ως ακροατής με ενδιαφέρον, όχι ως ακτιβιστής. Στις 16 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, μαζί με άλλους είκοσι κατηγορούμενους, καταδικάστηκε σε θανατική ποινή με πυροβολισμό, αλλά κατά απίστευτο τρόπο, στις 19 Δεκεμβρίου ο Τσάρος Νικόλαος Α μετέτρεψε τη θανατική ποινή σε καταναγκαστική εργασία αορίστου χρόνου. Η ανάκληση της θανατικής ποινής, που έχει ήδη αποφασιστεί προ ημερών, κοινοποιείται στον συγγραφέα μόνο όταν βρίσκεται ήδη στην αγχόνη. Το γεγονός θα έχει μεγάλο αντίκτυπο πάνω του, όπως αποδεικνύεται από τους στοχασμούς του για τη θανατική ποινή (στην οποία ο Ντοστογιέφσκι δήλωσε κατηγορηματικά εναντίον) στο Έγκλημα και τιμωρία και και στον Ηλίθιο, που γράφτηκε στη Φλωρεντία... Η ανάκληση της θανατικής ποινής θα συνδεθεί με τις πρώτες επαναλαμβανόμενες κρίσεις επιληψίας (μια κληρονομική μορφή επιληψίας του κροταφικού λοβού που τον είχε ήδη επηρεάσει το 1839) που θα σηματοδοτήσουν την ύπαρξή του, και ίχνη αυτού του δράματος θα βρεθούν σε μερικά μυθιστορήματα όπως στον Ηλίθιο στη φιγούρα του πρίγκιπα Μίσκιν. Σε αυτούς που ξέρουν ότι πρέπει να πεθάνουν, τα τελευταία πέντε λεπτά της ζωής φαίνονται ατελείωτα, ένας τεράστιος πλούτος. Εκείνη τη στιγμή τίποτα δεν είναι πιο οδυνηρό από την αδιάκοπη σκέψη: «αν δεν μπορούσα να πεθάνω, αν μπορούσα να να γυρίσω πίσω τη ζωή, τι άπειρο! Και όλα αυτά θα ήταν δικά μου! Τότε θα μετέτρεπα κάθε λεπτό σε έναν ολόκληρο αιώνα, δεν θα έχανα τίποτα, θα έπαιρνα υπόψη μου κάθε λεπτό, δεν θα έχανα τίποτα!». (4) Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ (Danzig, 22 Φεβρουαρίου 1788 – Φρανκφούρτη στο Μάιν, 21 Σεπτεμβρίου 1860) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, ομογενής πολίτης του Βασιλείου της Πρωσίας και ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές του 19ου αιώνα και της σύγχρονης εποχής. Η σκέψη του ανασύρει ορισμένα στοιχεία του Διαφωτισμού, της φιλοσοφίας του Πλάτωνα, του Ρομαντισμού και του Καντιανισμού, συγχωνεύοντάς τα με την επιρροή που ασκούν τα ανατολικά δόγματα, ιδιαίτερα τα βουδιστικά και τα ινδουιστικά. Ο Σοπενχάουερ δημιούργησε τη δική του πρωτότυπη φιλοσοφική σύλληψη που χαρακτηρίζεται από μια έντονη απαισιοδοξία, η οποία άσκησε μια εξαιρετική επιρροή, αν και μερικές φορές πλήρως επανασχεδιασμένη, στους επόμενους φιλοσόφους, όπως ο Φρίντριχ Νίτσε, και γενικά στον σύγχρονο και μεταγενέστερο ευρωπαϊκό πολιτισμό, αποτελώντας μέρος του ρεύματος των φιλοσοφιών της ζωής. Γιος πλούσιου εμπόρου και συγγραφέα, εγκαταστάθηκε στη Βαϊμάρη με τη μητέρα του μετά την αυτοκτονία του πατέρα του. Εδώ γνώρισε τον Βίλαντ και τον Γκαίτε. Με καλές σπουδές πίσω του, αποφάσισε να αφοσιωθεί στη φιλοσοφία και παρακολούθησε μαθήματα που έκανε ο Σούλτσε στο Γκέτινγκεν και ο Φίχτε στο Βερολίνο. Απέναντί τους, αλλά και προς τον Σέλινγκ και τον Χέγκελ, ο Σοπενχάουερ έτρεφε πάντα, σε συμφωνία με τον Κίρκεγκωρ, περιφρόνηση και αποστροφή, ορίζοντας τον Χέγκελ ως τον μεγάλο τσαρλατάνο.
Η λέξη νόημα είναι μια λέξη που εμφανίζεται μόνο μέσα στη χριστιανική ομάδα, οι χριστιανοί αντιλαμβάνονται τον χρόνο ως εσχατολογικό χρόνο - έσχατος είναι λέξη που σημαίνει τελευταίος - όπου στο τέλος αυτό που ανακοινώθηκε στην αρχή γίνεται πραγματικότητα, μετά ο χρόνος αποκτά νόημα γιατί είναι γραμμένο σε σχέδιο, σε έργο, σχέδιο Θεού. Για τους Έλληνες όμως που νόμιζαν ότι ο χρόνος ήταν κυκλικός, άνοιξη καλοκαίρι φθινόπωρο χειμώνα, επομένως οι άνθρωποι ακολούθησαν το πεπρωμένο της Φύσης, η οποία Φύση δεν έχει νόημα, είναι απλά η επανάληψη της ζωτικότητάς της, δεν αναρωτήθηκαν για το νόημα της ζωής, γιατί ο χρόνος τους δεν ήταν γραμμένος σε κανένα σχέδιο αλλά ήταν γραμμένος σε έναν κύκλο που ήταν ο φυσικός κύκλος.
« Το κλείσιμο του αμερικανικού μυαλού.Πατρίδα του σχετικισμού και μιας παρεξηγημένης αίσθησης ισότητας, η φωτιά ξεκίνησε και εξαπλώθηκε από την Αμερική, εκεί είναι η προέλευση των δηλητηρίων που έχουν δηλητηριάσει τις κοινωνίες μας.
III
ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΜΥΑΛΟΥ
Κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης για τα κακά της κοινωνίας μας, στο τέλος της ομιλίας του συγγραφέα, ένας ακροατής που είχε δώσει ευρέως σημάδια έγκρισης των θέσεων που παρουσιάστηκαν, δεν συγκρατήθηκε και φώναξε: για όλα φταίνε οι κομμουνιστές. Το εξαρτημένο αντανακλαστικό αυτών που βρίσκονται στα δεξιά είναι να αποδώσουν όλο το κακό στον κόκκινο λύκο. Αυτό δεν ισχύει: η μόλυνση προέρχεται από πολιτισμούς με έδρα την Αμερική. Οι μαρξιστές Pieter Bruegel ο Πρεσβύτερος Παραβολή των Τυφλών. (1568) Εθνικό Μουσείο του Capodimonte στη Νάπολη.
έπαιξαν το ρόλο τους στην υποστήριξη της διαδικασίας της πολιτικής και πολιτιστικής διάλυσης· οι ευθύνες τους, όσο σοβαρές κι αν είναι, είναι ωστόσο κατώτερες από εκείνες του αμερικανισμού, τον οποίο θαύμαζαν κρυφά εδώ και χρόνια, επιλέγοντας ως πρότυπο μετά την πτώση του πραγματικού κομμουνισμού. Όποιος περπατά με τον κουτσό μαθαίνει να κουτσαίνει. Όπως είπε ο Βασιλιάς Ληρ,θλιβερές στιγμές που οι τρελοί οδηγούν τους τυφλούς.
Η φωτιά ξεκίνησε και εξαπλώθηκε από την Αμερική , εκεί είναι η προέλευση των δηλητηρίων που έχουν δηλητηριάσει τις κοινωνίες μας. Το κλείσιμο του αμερικανικού μυαλού είναι ο τίτλος ενός εκρηκτικού δοκιμίου του Allan Bloom (1) , πεπεισμένου ότι η αμερικανική κουλτούρα - και η μεταδοτική Δυτική Ευρώπη - βιώνει μια βαθιά κρίση από τη δεκαετία του 1960, πίσω από την εμφάνιση της απελευθέρωσης και της δημιουργικότητας. Η επίθεση που έχει υπονομεύσει τα κοσμικά συστήματα ξεκίνησε από τα αμερικανικά πανεπιστήμια. Ο πολιτιστικός κόσμος δεν είναι ένας τόπος ελευθερίας, αλλά μια αποθήκη των πιο βλαβερών επιρροών, πρώτα απ 'όλα του σχετικισμού και μιας παρεξηγημένης αίσθησης ισότητας (πολυπολιτισμικότητα), ενωμένοι σε μια ηθική πρόθεση. Τα κατεστραμμένα εμπορεύματα έφτασαν γρήγορα στην Ευρώπη, υπονομεύοντας ολόκληρο το οικοδόμημα της παράδοσής μας, που εξαντλήθηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον ενδοευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο που κέρδισαν οι δυνάμεις που κάλεσαν την Αμερική στο πεδίο.
Σύμφωνα με τόν αμερικανικό άνεμο, η αλήθεια δεν υπάρχει . πιστεύοντας ότι δεν είναι λάθος, αλλά ένδειξη μισαλλοδοξίας. Ο σχετικισμός, η πόρτα ορθάνοιχτη στον μηδενισμό, είναι, στα μάτια του πολιτισμικού αμερικανισμού, η Karl Raimund Popper.τροφή ενός «ανοιχτού» μυαλού, μια αντανάκλαση της ανοιχτής κοινωνίας που θεωρεί ο Karl Popper (2) . Όλοι οι πολιτισμοί είναι ισοδύναμοι, οι θρησκείες είναι απόψεις χωρίς σχέση με τη γνώση.Το τεκμήριο του «ανοιχτού» καταλήγει στο αντίθετο: μισαλλόδοξο κλείσιμο στη γνώση, στις αρχές, στις διαφορές, στα γεγονότα.
Ο Theodor W. Adorno έφερε τη Σχολή της Φρανκφούρτης στην Αμερική .Από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ ήρθε, ήδη το 1950, η πρώτη τορπίλη, Η αυταρχική προσωπικότητα, ένα έργο πολλών χεριών που συντονίστηκε από τον Theodor W. Adorno (3) , έναν Γερμανοεβραίο που έφερε τη Σχολή της Φρανκφούρτης στην Αμερική (4) . Μέσα από τα κριτικά εργαλεία του μαρξισμού ανέπτυξε μια αποδόμηση της οικογένειας, των ιεραρχικών δομών, της αισθητικής, διατυπώνοντας και την έννοια της μαζικής κουλτούρας.Η Φρανκφούρτη άσκησε τεράστια επιρροή, χρησιμοποιώντας κατηγορίες ψυχανάλυσης και μια νέα κοινωνιολογία που οδήγησε στην ανάπτυξη της λεγόμενης αντικουλτούρας, η οποία καθιερώθηκε με την πάροδο του χρόνου ως παράδειγμα της δυτικής σκέψης μέχρι να γίνει η επίσημη φωνή του τελευταίου μισού αιώνα.
Στο Μπέρκλεϋ και σε άλλα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια , γεννήθηκαν ο πασιφισμός και ο φεμινισμός και αναπτύχθηκαν εναλλακτικοί πολιτισμοί στη μουσική, την τέχνη, στους αγώνες για την πολυπολιτισμικότητα και στα πρώτα ομοφυλοφιλικά κινήματα . Η σεξουαλική επανάσταση εξαπλώθηκε, έζησε στο μύθο του «ταξιδιού» , του ψυχεδελικού ταξιδιού αναζήτησης ακραίων εμπειριών μέσω της ενίσχυσης των σωματικών και πνευματικών ικανοτήτων που προκαλούνται από τα ναρκωτικά. Οι ουσίες, ξεκινώντας από το πολύ δημοφιλές LSD – λυσεργικό οξύ – Βλέπε «Ο «ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟΣ» ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ, ο πατέρας του λυσεργικού οξέος.συντέθηκαν σε εργαστήρια χρηματοδοτούμενα από την αμερικανική συσκευή ασφαλείας. Ορισμένα πρωτοποριακά κινήματα, όπως ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός στη ζωγραφική, επιβλήθηκαν από τις μυστικές δομές της αμερικανικής εξουσίας για να αντιμετωπίσουν τον σοβιετικό «σοσιαλιστικό ρεαλισμό», μια ρητορική, περιττή και προπαγανδιστική μορφή τέχνης, η οποία ωστόσο απαιτούσε από τους καλλιτέχνες να κατακτήσουν τις τεχνικές, γνωρίζοντας υλικά και αναπαριστώντας την πραγματικότητα.
Η Αμερική εντυπωσιάζει με τον γιγαντισμό της , αλλά δεν σαγηνεύει με την ομορφιά της. Ο Γάλλος φιλόσοφος Paul Rougier (5) έγραψε τη δεκαετία του 1930: « Ο αμερικανικός πολιτισμός, τόσο πλούσιος σε υλικά αγαθά, είναι βαθιά αντιαισθητικός. Από την εβραϊκή και πουριτανική καταγωγή του έχει διατηρήσει την αδιαφορία του για την ομορφιά.Σε τρεις αιώνες, η Αμερική απέτυχε να ιδρύσει μια πρωτότυπη σχολή τέχνης. Εντόπισε, μεγεθύνοντάς τα με τον παντογράφο, τα μοντέλα που της πρόσφερε η παλιά Ευρώπη». Τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Η αρχιτεκτονική έχει περιοριστεί στην αναζήτηση του απέραντου και του υψηλότερου, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η μορφή, η τάξη και η ομορφιά, οδηγώντας τα μηνύματα του βιεννέζικου Secession και του Bauhaus στα άκρα με την προσθήκη της εργαλειότητας. Οι πελάτες ήταν οι νέοι πλούσιοι από το εξωτερικό, βιομήχανοι και τραπεζίτες, συχνά αμόρφωτοι, πρόθυμοι να καταπλήξουν και να ανταγωνιστούν στις διαστάσεις των κτιρίων που στεγάζουν τα εργοστάσια, τα γραφεία και τις ιδιωτικές κατοικίες τους.Doctor Strangelove. Ο Peter Sellers είναι ο Col. Lionel Mandrake. Stanley Kubrick (1964)
« Ο αμερικανικός πολιτισμός, τόσο πλούσιος σε υλικά αγαθά, είναι βαθιά αντιαισθητικός. Από την εβραϊκή και πουριτανική καταγωγή του έχει διατηρήσει την αδιαφορία του για την ομορφιά. Σε τρεις αιώνες, η Αμερική απέτυχε να ιδρύσει μια πρωτότυπη σχολή τέχνης. Εντόπισε, μεγεθύνοντάς τα με τον παντογράφο, τα μοντέλα που της πρότεινε η παλιά Ευρώπη (Paul Rougier) » .Για πρώτη φορά, σύμφωνα με τον αμερικάνικο τρόπο σκέψης, η αρχιτεκτονική λειτουργεί για το παρόν και όχι για να αφήνει διαχρονική εντύπωση. Η μορφή της είναι άμετρη, η γεωμετρία μέχρι το προκατασκευασμένο για να συναρμολογείται γρήγορα οπουδήποτε. Η Νέα Υόρκη, η Φιλαδέλφεια ή το Βερολίνο γίνονται παρόμοια, δυσδιάκριτα, όπως εμπορικά κέντρα και αεροδρόμια, μη μέρη, αθεϊστικοί ναοί υλισμού μετρήσιμοι σε χρήματα. Οι Αμερικανοί είναι μεγάλοι θαμώνες σε μουσεία και εκθεσιακούς χώρους - επίσης εταιρείες από τις οποίες μπορούν να επωφεληθούν - έλκονται από ό,τι πιο πρόσφατο - τη νέα μεταφορά της προόδου - καθώς και από τα έργα με τις υψηλότερες τιμές στην αγορά.
Η αμερικανική απειλή είναι μεταπολιτισμική, ενισχυμένη από την κυριαρχία που ασκούν οι ΗΠΑ και από τον μεσσιανικό χαρακτήρα της κοσμοθεωρίας τους. Η πιο ολέθρια μορφή είναι η παγκοσμιοποίηση, ένα μείγμα ισότητας, οικουμενικότητας και παράδοξου ολιγαρχικού σουπρεματισμού. Η παγκοσμιοποίηση οδηγεί στον αμερικανισμό του τμήματος του κόσμου, που λανθασμένα αποκαλείται Δύση, που υποτάσσεται, θέλοντας και μη, στην ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Για την Ευρώπη είναι μια προοπτική που σημαίνει συλλογικό θάνατο, το τέλος του πολιτισμού της !
Η πολιτιστική ατζέντα υπαγορεύεται από καιρό από Ευρωπαίους που προσελκύονται από τις ΗΠΑ από ευνοϊκές οικονομικές ευκαιρίες. Οι ίδιες οι Φρανκοφορτιανοί κυριάρχησαν στο φιλοσοφικό τοπίο από τις θέσεις καθηγητών που πρόσφεραν τα αμερικανικά πανεπιστήμια. Δεδομένου ότι όλα εκεί εξαρτώνται από τη βούληση των ιδιωτών, δηλαδή από τα χρήματά τους, είναι σαφές ότι τα θέματα και οι ιδέες που διαδίδονται από τα εργαστήρια σκέψης των πανεπιστημίων εκτιμώνται από τις οικονομικές ολιγαρχίες των ΗΠΑ, τους κύριους της πολιτικής, τους ιδιοκτήτες της τεράστιας διασκέδασης και μηχανής ψυχαγωγίας κατασκευασμένη στις ΗΠΑ , υποκινητές των παντοδύναμων μυστικών υπηρεσιών του λεγόμενου «βαθιού κράτους» στο οποίο εξασφαλίζουν χρηματοδότηση και συντονισμό με τον βιομηχανικό και τεχνολογικό μηχανισμό.
Η χθεσινή αντικουλτούρα έχει γίνει επίσημη σκέψη από βούληση και επιλογή του κατεστημένου , σύμφωνα με το σχέδιο μιας νέας παγκοσμιοποίησης παγκόσμιας τάξης που αποστάζεται στα εκλεπτυσμένα think tanks του συστήματος. Μόδες, τάσεις, συμπεριφορές, τρόποι ζωής, πολιτιστικές και καλλιτεχνικές προτάσεις, που διαδίδονται σε όλο τον κόσμο σαν επιδημίες, είναι πάντα εκφράσεις των ολιγαρχιών των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι η προτίμηση για το φανταχτερό, το επιφανειακό, η προτίμηση για το πρακτικό έναντι του κομψού, το χρώμα έναντι της απόχρωσης. Η γοητεία για όσους είναι διάσημοι είναι εντυπωσιακή.Κύρια ιστορικά στάδια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.
Πατρίδα του σχετικισμού και μιας παρεξηγημένης αίσθησης ισότητας, η φωτιά ξεκίνησε και εξαπλώθηκε από την Αμερική, εκεί είναι η προέλευση των δηλητηρίων που έχουν δηλητηριάσει τις κοινωνίες μας! Στο Μπέρκλεϋ και σε άλλα μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια, γεννήθηκαν ο πασιφισμός και ο φεμινισμός και αναπτύχθηκαν εναλλακτικές κουλτούρες στη μουσική, την τέχνη, στους αγώνες για την πολυπολιτισμικότητα και στα πρώτα ομοφυλοφιλικά κινήματα.Ο Άντι Γουόρχολ (6) , σύμβολο της ποπ αρτ , ομοφυλόφιλος καθολικός, αντιπροσωπεύει τον τυπικό Αμερικανό διανοούμενο. Η πιο διάσημη φράση του είναι η απόσταξη του αμερικανισμού: στο μέλλον όλοι θα είναιΆντι Γουάρολ
παγκοσμίου φήμης για δεκαπέντε λεπτά . Το έργο του Γουόρχολ είναι ακατανόητο. Η αδιαφορία του για το τι αντιπροσωπεύει είναι η καταστροφή κάθε επικοινωνιακής πρόθεσης. Τι σημαίνει η κονσέρβα Campbell's, που έχει αναπαραχθεί εκατοντάδες φορές;
Ένα διάσημο έργο του Andy Warhol
Είναι άχρηστο να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε μια αισθητική αξία ή μια ηθική αίσθηση. Δεν υπάρχει κριτική για την ομογενοποίηση της κοινωνίαςπου επιβάλλει προσυσκευασμένα τρόφιμα που είναι ίδια για όλους, αφού απέδωσε θετική αξία στην αμερικανική κοινωνία για την ισοπέδωσή της. Το υπέροχο με τους Αμερικανούς είναι ότι τρώνε όλοι τα ίδια πράγματα, από τον πρόεδρο μέχρι τον άστεγο.
Εμφανής είναι η προσήλωση στον μύθο του « αμερικανικού τρόπου ζωής», το παραμύθι της Σταχτοπούτας, ένας παράδεισος για τους νικητές, που στόχος του είναι η στιγμή της φήμης και η συνακόλουθη οικονομική επιτυχία, η μόνη παράμετρος διάκρισης που επιτρέπεται. Η πρόθεση ήταν να αγκαλιάσει τις βεβηλωτικές τάσεις του ντανταϊσμού και του Marcel Duchamp, του οποίου το "έτοιμο" είναι οποιαδήποτε αντικείμενα που οικειοποιείται ο λεγόμενος καλλιτέχνης στερώντας τους τη συγκεκριμένη λειτουργία τους, προσθέτοντας τίτλο ή λεζάντα. Τους κάνει μια χειραγώγηση: εκτεθειμένα, τους δίνει την ιδιότητα του έργου τέχνης. Τρέλα, κύρος, συλλογική εξαπάτηση: είναι η ίδια η αμερικανική ιστορία μεγάλου μέρους της σύγχρονης τέχνης από τις τηγανιτές πατάτες και τα καθίσματα τουαλέτας του Claes Oldenburg μέχρι τους ηλεκτρικούς λαμπτήρες του Jasper Johns χυτούς σε μπρούτζο. Το εικαστικό έχει αντικαταστήσει οριστικά την αισθητική.
Στη μουσική , οι αυθεντικά αμερικανικές μορφές είναι η τζαζ και τα είδη που εκφράζονται από τον μαύρο πληθυσμό. Η ροκ μουσική έγινε παγκόσμιο φαινόμενο στην Αμερική αφού ξεκίνησε από τη Μεγάλη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Έχει γίνει πυλώνας της νεανικής κουλτούρας από το διάσημο φεστιβάλ Woodstock το 1970, το τριήμερο "ειρήνη, αγάπη και μουσική" (και λυσεργικό οξύ) που έχουν αλλάξει την αντίληψη για τον κόσμο των νέων Δυτικών. Μετατράπηκε ξανά στην αγορά, καί είναι το πιο ισχυρό φαινόμενο παγκόσμιας ομογενοποίησης του τελευταίου μισού αιώνα. Κατέστρεψε άλλα μουσικά είδη, ισοπέδωσε την ποιότητα των προϊόντων και τη μαζική γεύση προς τα κάτω, προσανατολίστηκε στο ρυθμό, τα κρουστά, μερικές φορές τον θόρυβο ως αυτοσκοπό και την απελευθέρωση της ενστικτώδους σφαίρας.
Η Αμερική εντυπωσιάζει με τον γιγαντισμό της, αλλά δεν σαγηνεύει με την ομορφιά της!
Τα κόμικς είναι τυπικά αμερικάνικα, ευανάγνωστα, άμεσα, με εντυπωσιακά χρώματα και με πρωταγωνιστές που τα αισθήματά τους ανάγονται σε «σκελετικές προτάσεις», που χαρακτηρίζονται έντονα καλώς ή κακώς .
Η κουβέρτα του ΛίνουςΗ Walt Disney είναι σύμβολό τους με τους ήρωές του, τον Μίκυ Μάους, ο καλός Αμερικανός όλο νόμος και τάξη, τον Ντόναλντ Ντακ μέτρια παραβατικό και μετά τον Σούπερμαν, τον Μπάτμαν, τους μυώδεις και μασκοφόρους ήρωες με διπλή ταυτότητα. Πιο πρόσφατα Peanuts, το ψυχαναλυτικό παιδικό strips σύμβολο της αμερικανικής μανίας, ο Linus με την κουβέρτα, το «μεταβατικό» αντικείμενο των ψυχολόγων, ο Charlie Brown τείνει προς την ήττα, δεν δήλωσε ποτέ ερωτευμένος με το αόρατο κοκκινόμαλλο κορίτσι, το σκυλάκι Snoopy, σοφός σκύλος με ανθρώπινες σκέψεις. Μια κουλτούρα ανεπαρκής, που δεν εμπλέκει τη διάνοια, αλλά την κατευθύνει προς τη θέληση για εξουσία, το συλλογικό πνεύμα, τη συσσώρευση, αρνείται τις αποχρώσεις και αρνείται κάθε εις βάθος ανάλυση. Ο καναπές του αναλυτή φροντίζει για την ενδοσκόπηση και, για τους λιγότερο εύπορους, τα άπειρα εγχειρίδια που εξηγούν στις μάζες πώς να γίνουν πλούσιοι,
Η αμερικανοποιημένη αγγλική γλώσσα είναι σύμβολο πολιτισμικής εξέλιξης. Έχοντας ξεπεράσει, λόγω των αναγκών των μεταναστών από τις πιο ανόμοιες γλωσσικές περιοχές, την απόσταση μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου, έγινε σύντομα η αντανάκλαση των πολυάριθμων, λιγότερο μορφωμένων τάξεων, παίρνοντας ως πρότυπο τη γλώσσα του δρόμου. Η εξοικείωση έχει μετατραπεί σε χυδαιότητα, η προσήλωση, σε πεποιθήσεις που απορρίπτουν τις ιεραρχίες. Το αγγλοαμερικανικό ιδίωμα είναι μια αποξηραμένη και απλοποιημένη τεχνική επικοινωνίας . Η γλώσσα είναι η αντανάκλαση της νοοτροπίας αυτών που την παρήγαγαν . Η ανθρωπότητα δεν αποτελείται από παρόμοια άτομα που μιλούν διαφορετικές γλώσσες, αλλά από ανθρώπους που εκφράζονται με διαφορετικά ιδιώματα επειδή είναι διαφορετικοί. Αυτό είναι ακατανόητο για τον Αμερικανό, που ζητά από τη γλώσσα απλότητα και λίγους κανόνες, αντανάκλαση της φτώχειας της ψυχής του.
Τα Αμερικανικά Αγγλικά είναι εξαιρετικά για περιγραφικούς, τεχνικούς κλάδους, αλλά είναι ακατάλληλα για εννοιολογική σκέψη, την οποία απορρίπτει με ενόχληση. Εκτός από την πολυσημία ( στη λογοτεχνία, ποικιλία σημασιών που αποδίδονται σε ένα γραπτό, σύμφωνα με διαφορετικές ερμηνείες (κυριολεκτική, αλληγορική, αναλογική, ηθική εκδ.), που προκύπτει από πολλαπλές συνεισφορές, δείχνει μια τάση ατροφίας μέσω ακρωνύμιων και μονοσύλλαβων (εικόνα για εικόνα , Baltie για τη Βαλτιμόρη, μια πόλη με το υποκοριστικό, LA για το Λος Άντζελες), η ορθογραφία τείνει να αναπαράγει μια τυποποιημένη προφορά. Έχοντας γίνει η lingua franca της παγκόσμιας κυρίαρχης οικονομίας, καταρρέει σε ένα παγκόσμιο γρύλισμα, μακριά από τον πλούτο και την αρμονία του Σαίξπηρ αλλά και της αμερικανικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα.Rockwell, το μολύβι που ανακάλυψε τον αμερικανικό τρόπο ζωής
Δεν πρέπει να πεθάνουμε Αμερικανοί. Οι λαοί που χάνουν την ταυτότητά τους αδυνατούν να εξασφαλίσουν τη φυσική, βιολογική, κρατική και πολιτιστική τους επιβίωση. Αποικισμένοι, στειρωμένοι, πεθαίνουν από βαθιά γεράματα. Ένα από τα δύο πράγματα: ή θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας, ή ο κόσμος θα συνεχίσει χωρίς εμάς. Η Αμερική δεν είναι πεπρωμένο !
Η αμερικανική απλοποιητική εξωτερικότητα εξηγεί επίσης την επιτυχία της ψυχολογικής θεωρίας που έχει γίνει ερμηνευτική κατηγορία του κόσμου, του συμπεριφορισμού . Όλες οι συμπεριφορές εντοπίζονται σε αντιδράσεις σε εξωτερικά ερεθίσματα.Ο άνθρωπος είναι tabula rasa , τίποτα δεν είναι έμφυτο ή αυθόρμητο.Η βάση των πάντων είναι η ανταμοιβή ή το κέρδος και η απογοήτευση, η έλλειψή της. Ο συμπεριφορισμός καταλήγει να αρνείται την ίδια την ύπαρξη της συνείδησης. Η ψυχολογία ανάγεται στη μελέτη των κινήσεων, δηλαδή των εξωτερικών μορφών συμπεριφοράς. Ο John B. Watson (7) , ο ιδρυτής, ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να «παράγει» κάθε τύπο ατόμου κατάλληλα σκηνοθετημένο από την εξελικτική ηλικία.
Είναι μια τρομερή αρχή, που δικαιολογεί κάθε χειραγώγηση, τείνει προς την απεριόριστη υποταγή των δυνάμεων της φύσης, ολοκληρωτική και υποτυπωδώς ιδεολογική. Για τους Αμερικανούς, οι άνθρωποι είναι παρόμοιοι με τα φυτά που πρέπει να μεταμοσχευθούν και να εμβολιαστούν προκειμένου να τελειοποιηθούν. Η πολιτιστική ισότητα επιδιώκεται επίμονα στην κούρσα προς τα κάτω, μαζί με ένα βλέμμα αποκλειστικά επικεντρωμένο στο παρόν, μια σημερινή κατάσταση που αποκρυσταλλώνει το επίθετο μοντέρνο (με τον σημερινό τρόπο). Η Αμερική επινόησε μια νέα κοινωνική τάξη, αυτή των ειδικών, πλην των μορφωμένων ανδρών, των οποίων η γνώση θεωρείται χάσιμο χρόνου. Οι υπερεξειδικευμένοι ειδικοί, ειδικά σε τεχνοεπιστημονικούς κλάδους, καταλήγουν να γνωρίζουν τα πάντα για ένα μικροσκοπικό κομμάτι της ανθρώπινης γνώσης, αλλά ασκούν μια δύναμη που κάνει ολόκληρη την κοινωνία όλο και πιο οργανική, πνευματικά κλειστή, άγονη, αδιάφορη για κάθε ζήτημα νοήματος, ικανοποιημένη με το «πώς γίνεται», λαίμαργη για κατανάλωση.
Από φιλοσοφική άποψη, η αμερικανική συμβολή είναι ο πραγματισμός , ο οποίος αποδίδει αξία στη δράση ως το μοναδικό κριτήριο αλήθειας. Μειώνει την έρευνα σε πρακτικό ενδιαφέρον που στοχεύει στην επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Δεν πιστεύει στην ύπαρξη της αλήθειας: αρκεί η απόφαση.Για τον William James (8) , « ο καθένας πρέπει να ενεργεί όπως νομίζει καλύτερα. αν κάνει λάθος, χειρότερα γι' αυτόν ».Αμερικανικός τρόπος φιλοσοφίας . Όσο για τις πεποιθήσεις, δεν αξίζουν τίποτα, παρά μόνο ως ένδειξη «θέλησης να πιστέψουμε ». Ο νόμος δεν μπορούσε να ξεφύγει από αντιλήψεις αυτού του τύπου. Ο νομικός θετικισμός του Hans Kelsen (9), από την Πράγα που μετανάστευσε στην Αμερική, έχει αντικαταστήσει τις ιδέες που υποθέτουν την ύπαρξη αιώνιων αρχών εγγεγραμμένων στην καρδιά του ανθρώπου. Για τους νομικούς θετικιστές, το δίκαιο είναι μόνο προϊόν ιστορικής βούλησης. Η εγκυρότητά του εξαρτάται αποκλειστικά από την τοποθέτηση μέσω «νόμιμων» διαδικασιών. Ως εκ τούτου, διαχωρίζει την τυπικότητα από την νομιμότητα ή από την ηθική διάσταση, καθιστώντας την, στην ουσία, καθαρή δύναμη.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Rougier έγραψε τη δεκαετία του 1930: «Ο αμερικανικός πολιτισμός, τόσο πλούσιος σε υλικά αγαθά, είναι βαθιά αντιαισθητικός. Από την εβραϊκή και πουριτανική καταγωγή του έχει διατηρήσει την αδιαφορία του για την ομορφιά. Σε τρεις αιώνες, η Αμερική απέτυχε να ιδρύσει μια πρωτότυπη σχολή τέχνης. Εντόπισε, μεγεθύνοντάς τα με τον παντογράφο, τα μοντέλα που της πρόσφερε η παλιά Ευρώπη» .Η αμερικανική απειλή είναι μεταπολιτισμική, ενισχυμένη από την κυριαρχία που ασκούν οι ΗΠΑ και από τον μεσσιανικό χαρακτήρα του οράματός τους για τον κόσμο. Η πιο ολέθρια μορφή είναι η παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με Η ρωσική πρόκληση στην παγκοσμιοποίησηεξισωτισμό, οικουμενικότητα και παράδοξο ολιγαρχικό σουπρεματισμό.
Η παγκοσμιοποίηση οδηγεί στον αμερικανισμό του τμήματος του κόσμου, που λανθασμένα αποκαλείται Δύση, που υποτάσσεται, θέλοντας και μη, στην ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Για την Ευρώπη είναι μια προοπτική που σημαίνει συλλογικό θάνατο , το τέλος του πολιτισμού της. Η ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης με τη μορφή αναγκαστικής αμερικανοποίησης είναι μια τρέμουσα απειλή. Πέρα από τις κατηγορίες, πρέπει να μας κάνει να διαλογιστούμε, να μας παρακινήσει να αποστασιοποιηθούμε από αυτούς που μας εισβάλλουν με τον τρόπο ζωής τους, τη γλώσσα τους, τις ψεύτικες ιδέες που βγαίνουν από τα πανεπιστήμια, την πολιτική ορθότητα, τον απαιτητικό φεμινισμό, την ομοφυλοφιλία, το αποκρουστικό ψέμα των θεωριών φύλου, τήν σχετικιστική πολυπολιτισμικότητα, τήν αγορά ως μέτρο όλων των πραγμάτων, τήν αναγωγή του ανθρώπου σε μηχανή επιθυμίας, τήν νέα σκλαβιά, τόν κοινωνικό έλεγχο μέσω της τεχνολογίας και σύντομα τής βιοχημείας. Δεν πρέπει να πεθάνουμε Αμερικανοί. Οι λαοί που χάνουν την ταυτότητά τους αδυνατούν να εξασφαλίσουν τη φυσική, βιολογική, κρατική και πολιτιστική τους επιβίωση. Αποικισμένοι, στειρωμένοι, πεθαίνουν από βαθιά γεράματα. Ένα από τα δύο πράγματα: ή θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας, ή ο κόσμος θα συνεχίσει χωρίς εμάς. Η Αμερική δεν είναι πεπρωμένο. Θα βρούμε, σε αυτήν την πλευρά της θάλασσας, κάποιον που θα ξανανοίξει τα κλειστά, αμερικανοποιημένα μυαλά μας, αιχμάλωτους του ψέματος, και θα προφέρει, όπως ο Φίχτε πριν από δύο αιώνες στο γερμανικό έθνος, λόγια ανάκαμψης, αφύπνισης, αναγέννησης;
(1) Ο Άλαν Ντέιβιντ Μπλουμ (1930-1992) ήταν Αμερικανός φιλόσοφος, κλασικιστής και ακαδημαϊκός. Ο Μπλουμ ήταν ο εχθρός της πολιτικής ορθότητας, της πανεπιστημιακής ισότητας και των διανοουμένων του «Bloomsbury», όπως τους αποκαλούσε. Ο Κάτο που είχε κατηγορήσει το φιλελεύθερο κατεστημένο ότι παραμόρφωσε την ακαδημία «με την επιταγή να προωθήσει την ισότητα, να εξαλείψει τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τους πολέμους και να αποκηρύξει την εξουσία στο όνομα μιας ανώτερης ηθικής αλήθειας». (2) Ο Sir Karl Raimund Popper (Βιέννη, 28 Ιουλίου 1902 – Λονδίνο, 17 Σεπτεμβρίου 1994) ήταν αυστριακής καταγωγής Βρετανός φιλόσοφος και επιστημολόγος. Ο Πόπερ θεωρείται επίσης πολιτικός φιλόσοφος αξιόλογου αναστήματος, φιλελεύθερος, υπερασπιστής της δημοκρατίας και του ιδεώδους της ελευθερίας και πολέμιος κάθε μορφής ολοκληρωτισμού. Είναι γνωστός για την απόρριψη και την κριτική του στην επαγωγή, την πρότασή του για παραποίηση ως κριτήριο οριοθέτησης μεταξύ επιστήμης και μη και την υπεράσπιση της «ανοιχτής κοινωνίας». «Όποτε μια θεωρία σας φαίνεται ότι είναι η μόνη δυνατή, πάρτε την ως σημάδι ότι δεν καταλαβαίνετε ούτε τη θεωρία ούτε το πρόβλημα που προοριζόταν να λύσει». (Karl Popper, Αντικειμενική γνώση: Μια εξελικτική άποψη.) (3) Theodor Ludwig Wiesengrund Adorno (1903-1969). Ήταν Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, μουσικολόγος και ακαδημαϊκός. Υπήρξε εκφραστής της Σχολής της Φρανκφούρτης και ξεχώριζε για τήν ριζοσπαστική κριτική της κοινωνίας και του προηγμένου καπιταλισμού. Εκτός από κοινωνιολογικά κείμενα, το έργο του περιλαμβάνει κείμενα που σχετίζονται με την ηθική και την αισθητική, καθώς και κριτικές μελέτες για τη φιλοσοφία του Χέγκελ, του Χούσερλ και του Χάιντεγκερ. Σε όλη του την ύπαρξη συνόδευε τον φιλοσοφικό-κοινωνιολογικό του προβληματισμό με μια εντυπωσιακή μουσικολογική δραστηριότητα. (4) Η Σχολή της Φρανκφούρτης είναι μια κοινωνιολογικο-φιλοσοφική σχολή νεομαρξιστικού προσανατολισμού. Ο αρχικός πυρήνας αυτής της σχολής, που αποτελείται κυρίως από Γερμανούς φιλοσόφους και κοινωνιολόγους εβραϊκής καταγωγής, εμφανίστηκε το 1923 στο πλαίσιο του νεοσύστατου «Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας» (Institut für Sozialforschung) του Πανεπιστημίου Johann Wolfgang Goethe της Φρανκφούρτης στον Μάιν. , στη Γερμανία, υπό την ηγεσία του μαρξιστή ιστορικού Karl Grünberg. Ο πυρήνας στη συνέχεια επεκτάθηκε ως προς τον αριθμό των μελετητών και των ερευνητικών περιοχών. Η πρώτη περίοδος δραστηριότητας του σχολείου έγινε στη μεταπολεμική περίοδο, μεταξύ του 1920 και του 1930. με την έλευση του ναζισμού η ομάδα εγκατέλειψε τη Γερμανία και μετακόμισε πρώτα στη Γενεύη, μετά στο Παρίσι και τέλος στη Νέα Υόρκη, όπου συνέχισε τη δράση της. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένοι εκπρόσωποι (συμπεριλαμβανομένου του Αντόρνο,[πρόδρομοι τού Σόρος] (5) Ο Louis Auguste Paul Rougier (Λυών, 10 Απριλίου 1889 – Παρίσι, 14 Οκτωβρίου 1982) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και ακαδημαϊκός. Έκανε πολλές σημαντικές συνεισφορές στους τομείς της επιστημολογίας, της φιλοσοφίας της επιστήμης, της πολιτικής φιλοσοφίας και της ιστορίας του Χριστιανισμού. Στα νιάτα του, αποδυναμωμένος από την πλευρίτιδα, κηρύχθηκε ανίκανος για στρατιωτική θητεία κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι μπόρεσε να αφοσιωθεί στην πνευματική εκπαίδευση. Πέθανε στα 93 του και του έμεινε η τρίτη σύζυγός του, η Λούσι Φρίντμαν, πρώην γραμματέας του Μόριτζ Σλικ, την οποία παντρεύτηκε το 1942. Δεν είχε παιδιά. (6) Andy Warhol, ψευδώνυμο του Andrew Warhol Jr. (Πίτσμπουργκ, 6 Αυγούστου 1928 – Νέα Υόρκη, 22 Φεβρουαρίου 1987), ήταν Αμερικανός ζωγράφος, γλύπτης, σεναριογράφος, παραγωγός ταινιών, σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας, μοντέρ και ηθοποιός, κυρίαρχη μορφή του κινήματος. της Pop art και ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Μετά τον θάνατό του, η φήμη και η τιμή των έργων του μεγάλωσαν σε σημείο να κάνουν τον Άντι Γουόρχολ τον «δεύτερο καλλιτέχνη με τις περισσότερες αγορές και πωλήσεις στον κόσμο μετά τον Πάμπλο Πικάσο». Ο αδερφός Πολ Γουόρχολ, ένας εκτροφέας κοτόπουλου που δεν είχε ποτέ «ιδιαίτερο ταλέντο στην τέχνη, χρησιμοποίησε την τεχνική του Άντι να κάνει εκτυπώσεις από φωτογραφίες». Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να πουλήσει αφίσες με φασόλια και «μια σειρά από έργα τέχνης με την υπογραφή του, (7) Ο John Broadus Watson (Travelers Rest, 9 Ιανουαρίου 1878 – Woodbury, 25 Σεπτεμβρίου 1958) ήταν Αμερικανός ψυχολόγος, πατέρας του συμπεριφορισμού. Όταν το 1920 ξέσπασε ένα σκάνδαλο λόγω της σχέσης που είχε με έναν από τους μαθητές και συνεργάτες του, είκοσι χρόνια νεότερος του, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από καθηγητής πανεπιστημίου. αργότερα, προσλήφθηκε ως αντιπρόεδρος μιας διαφημιστικής εταιρείας. (8) Ο William James (Νέα Υόρκη, 11 Ιανουαρίου 1842 – Tamworth, 26 Αυγούστου 1910) ήταν Αμερικανός ψυχολόγος και φιλόσοφος ιρλανδικής καταγωγής. Ήταν πρόεδρος της Εταιρείας Ψυχικής Έρευνας από το 1894 έως το 1895. Ήταν μια οικογένεια καλβινιστικής παράδοσης που μετανάστευσε από την Ιρλανδία. Πρεσβύτερος αδερφός πέντε παιδιών, μεταξύ των οποίων θα πρέπει να θυμηθούμε τον Χένρι Τζέιμς, που θα γινόταν διάσημος μυθιστοριογράφος, και την Άλις Τζέιμς, συγγραφέα ενός διάσημου ημερολογίου, ο πατέρας του ήταν ο υπερβατικός φιλόσοφος Χένρι Τζέιμς πρεσβύτερος, μαθητής του Σουέντενμποργκ και φίλος του Έμερσον. . Εκτός από αυτούς τους δύο τελευταίους συγγραφείς, ο James ενδιαφέρθηκε επίσης για τα έργα και τη σκέψη των Hume, Afrikan Špir, Blaise Pascal, John Stuart Mill, Bain, Schiller, Lotze, Reid, Renouvier και Brown. (9) Ο Χανς Κέλσεν (Πράγα, 11 Οκτωβρίου 1881 – Μπέρκλεϋ, 19 Απριλίου 1973) ήταν Αυστριακός νομικός και φιλόσοφος, από τους σημαντικότερους νομικούς θεωρητικούς του εικοστού αιώνα και ο μεγαλύτερος εκφραστής του κανονιστικού πνεύματος. Αυστριακής υπηκοότητας, το 1933, λόγω της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία και της εβραϊκής καταγωγής του, ο Kelsen αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του στο πανεπιστήμιο, μετακομίζοντας στη Γενεύη και, το 1940, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1934, ο Nathan Roscoe Pound επαίνεσε τον Kelsen, περιγράφοντάς τον ως «αναμφίβολα τον πιο σημαντικό νομικό της εποχής». Ενώ βρισκόταν στη Βιέννη ο Κέλσεν ήταν ένας νεαρός συνάδελφος του Σίγκμουντ Φρόιντ και εδώ έγραψε για το θέμα της κοινωνικής ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας.
Τζιάκομο Λεοπάρντι.
Karl Raimund Popper.
Doctor Strangelove. Ο Peter Sellers είναι ο Col. Lionel Mandrake. Stanley Kubrick (1964)
Κύρια ιστορικά στάδια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.
Άντι Γουάρολ
Ένα διάσημο έργο του Andy Warhol
Η κουβέρτα του Λίνους
Rockwell, το μολύβι που ανακάλυψε τον αμερικανικό τρόπο ζωής
Η ρωσική πρόκληση στην παγκοσμιοποίηση