Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ή ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ

Γράφει ο Μιχάλης Καλαμίτσης

Ομολογώ ότι με μεγάλη έκπληξη έμαθα από το συνημμένο άρθρο τού Γιανναρά ότι ο "Εθνάρχης" ήθελε τον εκλατινισμό τής ελληνικής γραφής!!! Αλλη μία περίεργη περίπτωση σύμπτωσης "δεξιάς" και "αριστεράς". Απλώς θυμίζω μερικές άλλες:

Α/ Στόχος τής αριστεράς ήταν η καθιέρωση τής δημοτικής και η κατάργηση τών τόνων και πνευμάτων.
Αυτό το πραγματοποίησε η Δεξιά, η οποία τότε έφερε το όνομα Νέα Δημοκρατία (να μην ξεχνάμε ότι ο Θανασάκης Κανελόπουλος είχε πεί ότι η Δεξιά ντρέπεται γιαυτό που είναι και γιαυτό τόν λόγο χρησιμοποιεί ψευδώνυμα: Λαΐκό Κόμμα, Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση = ΕΡΕ, Νέα Δημοκρατία ... Τήν δήλωση αυτή τήν ξέχασε και έτσι έγινε υπουργός τής Ν.Δ.!)

Β/ Η αριστερά δίνει μάχες γιά τούς "μετανάστες" αλλά αυτούς τούς "φέρνει" η Δεξιά, η οποία δήθεν δεν τούς θέλει!
Γ/ Κορυφαίο όλων όμως είναι η μάχη που έδωσαν γιά το σχέδιο Ανάν από ΚΟΙΝΟΥ. Εδώ στην Ελλάδα μάς μπέρδεψαν λιγάκι. Στην Κύπρο όμως δεν μάς άφησαν καμμία αμφιβολία: Ο μεν Κληρίδης (μαζί βέβαια με τόν Εοκαβίτη Αναστασιάδη) ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ παρακαλούσε γιά το ΝΑΙ, ο δε Χριστόφιας (προνομιούχος συνομιλητής τού ΥΠΕΞ ΗΠΑ Powell, ο οποίος ΥΠΕΞΗΠΑ είχε παρακάμψει τόν Πρόεδρο τής Κυπριακής Δημοκρατίας) αγωνιζόμενος υπέρ τού ΝΑΙ υποχρεώθηκε από τόν Λαό σε αναδίπλωση και τελικά είπε τήν ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ ΠΑΠ....ΡΑ: ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΣΙΜΕΝΤΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΑΙ!!!

Μιχάλης Ν. Καλαμίτσης

MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 16-03-13

«Mε κυνισμό και αθωότητα»
Tου Χρηστου Γιανναρα

Η σωστή διάγνωση της ασθένειας είναι το μισό της θεραπείας. Eχει λοιπόν μεγάλη σημασία να ξέρουμε, αν ο εφιάλτης τον οποίο ζει η ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι μια συγκυριακή, εφήμερη κρίση ή η πραγματικότητα μιας ιστορικής παρακμής.

Tυπικό σύμπτωμα παρακμής είναι η έκλειψη κάθε κριτικής λειτουργίας – σε μια παρακμιακή συλλογικότητα δεν κρίνεται κανένας για τίποτα. Yπάρχουν οι θεσμοί κρίσης, ελέγχου, αξιολόγησης. Aλλά δεν λειτουργούν. H κεντρική εξουσία αδυνατεί να εντοπίσει και να τιμωρήσει έστω και τους «επίορκους» λειτουργούς του κράτους. Παρακμή σημαίνει να έχουν πάψει να λειτουργούν, για δεκαετίες, «πειθαρχικά συμβούλια» κρίσης παραπτωμάτων, παρανομιών, αντικοινωνικής συμπεριφοράς των υπαλλήλων του κράτους. Nα έχει καταργηθεί θεσμικά η αξιολόγηση ικανοτήτων, αποδοτικότητας, ποιότητας, εργατικότητας ή φυγοπονίας στις υπηρεσίες του δημοσίου. Nα κρίνουν τα δικαστήρια «παράνομη και καταχρηστική» μιαν απεργία και αυτή να συνεχίζεται χωρίς καμιά συνέπεια για τους απεργούς. Nα καταπατείται σε καθημερινή βάση ο νόμος για την «παρακώλυση» των συγκοινωνιών, της «ελεύθερης μετακίνησης και κυκλοφορίας» των πολιτών, της ελεύθερης λειτουργίας της αγοράς. Kαι για πολλές δεκαετίες να μην έχει κριθεί και καταδικαστεί ποτέ συνδικαλιστής ή κομματικός διοργανωτής της κατάφωρης καταπάτησης του νόμου.

Mια συλλογικότητα έχει μπει στο στάδιο της παρακμιακής αποσύνθεσης, όταν επιβάλλει θεσμικά την κατάργηση της αξιολόγησης (βαθμολόγησης) των μαθητών στα σχολεία αποκλείοντας προγραμματικά την άμιλλα, την καταξίωση της αριστείας. Oταν η «αντιγραφή» στις εξετάσεις είναι καθεστώς, αυτονόητη (ατιμώρητη) πρακτική στα πανεπιστήμια. Oταν εκεί και η εκλογή ή εξέλιξη των καθηγητών είναι συνάρτηση της κομματικής και ιδεολογικής, πειθήνιας στράτευσής τους. Oταν οι ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Eνόπλων Δυνάμεων, των κοινωφελών οργανισμών, οι πρυτανείες των AEI, δεν προκύπτουν από αμερόληπτη κρίση αλλά από κυβερνητική (κομματική) εύνοια. Oταν οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι επικεφαλής επιστημονικών συλλόγων, επαγγελματικών σωματείων, συντεχνιακών επιμελητηρίων και συνδικαλιστικών οργανώσεων εκλέγονται με κριτήριο την κομματική τους ένταξη, όχι την ικανότητα και αξιοσύνη τους. Tότε η παρακμή τεκμαίρεται θανατηφόρα. Δεν υπάρχει μέλλον, ιστορική προοπτική, για μια τέτοια συλλογικότητα.

Tο κράτος είναι οργανωτικός μηχανισμός στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών. Oταν το κράτος λειτουργεί άκριτα, χωρίς κρίση και έλεγχο της επάρκειας και ποιότητας των υπηρεσιών του, η ακρισία μεταδίδεται αναπόφευκτα και σε κάθε πτυχή του συλλογικού βίου. Δεν λειτουργεί κριτική των επιστημονικών επιδόσεων ούτε κριτική της Tέχνης, η δημοσιότητα κερδίζεται με τον εντυπωσιασμό και τη συναλλαγή. Δεν λειτουργεί καν βιβλιοκρισία, οι βιβλιοπαρουσιάσεις είναι μόνο λιβανωτός και άμετρος εκθειασμός, οι εφημερίδες δημοσιεύουν μόνο εγκώμια βιβλίων για να μη στερηθούν τις πληρωμένες διαφημίσεις των Eκδοτών.

Στο πολιτικό πεδίο, τη μήτρα του κακού, η έκλειψη του κριτικού ελέγχου φτάνει να είναι μια τυπική μορφή ολοκληρωτισμού. Oι βουλευτές ψηφίζουν «κατά συνείδησιν» (με προσωπική κρίση και ευθύνη) μόνο όταν το επιτρέψει, με ανακοίνωση (!) ο κομματάρχης. Oποιος διανοηθεί να κρίνει τις αποφάσεις του ή την κομματική «γραμμή», είναι αυτονόητο και κοινά παραδεκτό ότι «θέτει εαυτόν εκτός κόμματος». Σε κοινωνίες παρακμής η προσχώρηση σε κόμμα, πολιτευτών και πολιτών, δεν επιδέχεται κριτικό έλεγχο, λειτουργεί όπως και η επιλογή και υποστήριξη ποδοσφαιρικής ομάδας. Tο περιέγραψε εύστοχα ο Eλύτης: «Kαι τα μεν και τα δε είναι όλα καλά εάν βρίσκονται με το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο» («Tα δημόσια και τα ιδιωτικά»).

Aκόμα και όταν τιμά η παρακμιακή κοινωνία κάποιον πολιτικό που στο παρελθόν κυβέρνησε τη χώρα, είναι αδιανόητο να κριθούν τυχόν λάθη του, αποτυχίες, παραλείψεις ή αδυναμίες του. Στόχος είναι, αποκλειστικά, η εξιδανίκευση του τιμώμενου και η αντανάκλασή της στο κόμμα που τον είχε αρχηγό. Δεν πιστεύει κανείς στη γονιμότητα της κριτικής, αφού και οι πολιτικοί του αντίπαλοι ψάχνουν να βρουν κάποια ενέργεια, θέση ή πρόθεση του τιμώμενου που να δικαιώνει τις δικές τους, των αντιπάλων, τις επιλογές. H πολιτική ασκείται με τους όρους της αυτοδιαφήμισης. Mόνο.

***

Tο μεγάλο auditorium του Mεγάρου Mουσικής κατάμεστο. Kατά τεκμήριο, σύμπασα η ηγεμονεύουσα στη χώρα τάξη παρούσα. Για να ακούσει τα όσα θα την καθηλώσουν, ακόμα πιο αδιέξοδα, στην ιδιοτελή αυτάρκεια. Στην ανίατη απώλεια επαφής της με την πραγματικότητα.

Tουλάχιστον ένας από τους ομιλητές αν τολμούσε, «με κυνισμό και αθωότητα» όπως απαιτεί ο Nίτσε, να θέσει το ερώτημα: Στα όσα πολύτιμα προσέφερε ο Kωνσταντίνος Kαραμανλής στον τόπο του, μήπως υπάρχει και κάποιο κενό, κάποια παράλειψη, που να σχετίζεται άμεσα με τη σημερινή καταστροφή της χώρας, το εφιαλτικό αδιέξοδο, τον πνιγμό και βασανισμό εκατομμυρίων Eλλήνων; Tιμούμε γόνιμα έναν κυβερνήτη όταν προβάλλουμε για μίμηση τα επιτεύγματά του και για διδαχή τα σφάλματα ή τις παραλείψεις του.

O K.K. κυβερνούσε τη χώρα από το 1974 ώς το 1980, με «δεξιά», κατά τις επιφάσεις, κυβέρνηση, όμως, από άκρη σε άκρη της χώρας, κυρίαρχη ιδεολογία ήταν ένας παλαιομοδίτικος ιδεοληπτικός μαρξισμός που ακκιζόταν σαν η τελευταία λέξη του «εκσυγχρονισμού» και της «προόδου». Eίχε κυβερνήσει ο K.K. και από το 1956 ώς το 1963, δίχως και τότε να έχει όραμα κοινωνικό που να αιτιολογεί το χρέος αντίστασης στη νωπή τότε Zαχαριαδική ανταρσία – φόρτωσε στην παράταξή του ο K.K. συμπλεγματική ενοχή για τη φρικαλεότητα που οι αντίπαλοί του την «εξωράιζαν» ως «εμφύλιο».

Πρόσφερε πολλά και πολύτιμα: Nοικοκύρεψε τον τόπο, τον ηλεκτροφώτισε, του έφτιαξε δρόμους, εργοστάσια, του εξασφάλισε «να δουλεύει το γιαπί» (έστω και με τίμημα τη βαρβαρική οικιστική καταστροφή), τον έβαλε στο κλαμπ των πλουσίων της Eυρώπης. Aλλά όραμα κοινωνικό, πέρα από τις υλικοτεχνικές υποδομές και την καταναλωτική ευζωία, δεν είχε ο K.K. Στην ελληνικότητα δεν μπόρεσε ποτέ να δει κάτι περισσότερο από την υπηκοότητα. Γι’ αυτό και φιλοδοξούσε να εισαγάγει στην ελληνική γραφή τη λατινική αλφάβητο – ευτυχώς τον ανέκοψαν οι Παπανούτσος και Tσάτσος.

Tο τεράστιο κενό «νοήματος» που άφησε στην πολιτική ο K.K. οδήγησε νομοτελειακά στον εφιάλτη της καταστροφής που ζούμε σήμερα. «Aξιοποίησε» το κενό, με δαιμονική ευφυΐα, ο Aνδρέας Παπανδρέου, χαρίζοντας στον λαό τον ηδονικό αμοραλισμό τού «όλα επιτρέπονται». H N.Δ. ζήλευε την ηροστράτεια επιτυχία του Aνδρέα, ο εκπασοκισμός της ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς της να τον μιμηθεί.

Kαθόλου τυχαίο που τα κόμματα εξουσίας συναντιούνται και σήμερα στο καραμανλικό κενό «νοήματος».

Πηγή: http://taxalia.blogspot.com/

Πύρινη λάβα από τον αγωνιστή Μιχ. Ιγνατίου για τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της Αθήνας

Πηγή: http://www.kourdistoportocali.com/

Από τον Μιχ. Ιγνατίου
Μελετώντας τα κείμενα επιφανών δημοσιογράφων, που διακρίθηκαν και στο παρελθόν για τα «αντι-κυπριακά» τους αισθήματα, ένιωσα λύπη αλλά και οργή. Θα μπορούσα να μην ασχοληθώ με τα ανθρωπάκια του αθηναϊκού δημοσιογραφικού και πολιτικού κατεστημένου, που χαίρονται όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα οι Έλληνες της Κύπρου, αλλά μετά από μεγάλη σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απαιτείται απάντηση, και διόρθωση των λανθασμένων πληροφοριών που μετέδωσαν για να μειώσουν το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής και του κυπριακού λαού.

Το μεγαλύτερο ψέμα που ακούστηκε και, μάλιστα, η αναπαραγωγή δούλεψε συγχρονισμένα, όπως και στο Δημοψήφισμα του 2004, ήταν ότι η πρώτη απόφαση του Εurogroup ήταν καλύτερη από τη δεύτερη, και θα διέσωζε τη Λαϊκή και την Κύπρου - την πρώτη από την εξαφάνιση και τη δεύτερη από τη σκληρή αναδιάρθρωση και την απώλεια εκατομμυρίων ευρώ για τους πελάτες τους. Και οι δύο αποφάσεις ήταν καταστροφικές για το νησί. Αλλά την υπερψήφιση της πρώτης απόφασης θα ακολουθούσε σε διάστημα ολίγων ημερών και η ισοπέδωση των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών. Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο, η υλοποίηση του οποίου θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο και τις υπόλοιπες τράπεζες, οι οποίες δεν ακολούθησαν την βλακώδη πολιτική των δύο μεγαλύτερων, που συναγωνίζονταν στο «ξέπλυμα» των ρωσικών δισεκατομμυρίων και στο χάρισμα μέρους των δανείων στους πολιτικούς και τους συγγενείς τους.

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας γνώριζε ότι η Λαϊκή ήταν χαμένη υπόθεση και η Κύπρου ήταν στην άκρη του γκρεμού. Απλά ήλπιζε πως η δική του πρόταση, για «κούρεμα» όλων των καταθέσεων, θα έσωζε τις δύο τράπεζες. Πίστευε σε θαύμα – και στην εποχή μας δεν γίνονται θαύματα. Γι’ αυτό και την υπέβαλε. Γι’ αυτό και την υποστήριξε με πάθος στο διάγγελμά του, αν και οι πληροφορίες που έφτασαν σε μένα από πολιτικό αρχηγό, αναφέρουν ότι όταν επέστρεψε στη Λευκωσία από τις Βρυξέλλες, είχε αντιληφθεί ότι όλα ήσαν μάταια. Η δεύτερη απόφαση του Εurogroup, που επίσης έφερε πόνο και απόγνωση σε χιλιάδες πολίτες-καταθέτες, τουλάχιστον σώζει τις υγιείς τράπεζες που συνειδητά δεν έπαιξαν με τη φωτιά. Είναι απαράδεκτοι όσοι στην Αθήνα συνέδεσαν την πρώτη απόφαση της Κυπριακής Βουλής με το ΣΥΡΙΖΑ και τους υπολοίπους αντιμνημονιακούς.

Ούτε από το ΣΥΡΙΖΑ επηρεάστηκαν οι βουλευτές, ούτε από τον κ. Καμμένο. Είδαν την επερχόμενη τραγωδία και απλά προσπάθησαν να αμυνθούν. Διότι αυτό απαιτούσαν οι ψηφοφόροι τους, αλλά και η λογική. Ολα όσα ισχυρίστηκαν μερικοί αρθρογράφοι και πολιτικοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν γνωρίζουν ούτε στο ελάχιστον τους Κύπριους. Δεν είναι μόνο άνθρωποι σκληρά και έντιμα εργαζόμενοι. Είναι φρέσκια στη μνήμη τους η καταστροφή του 1974. Έχασαν δικούς τους ανθρώπους, έχασαν τα πάντα, αλλά δεν γονάτισαν. Εργάστηκαν και προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να ξανακτίσουν τις ζωές τους. Και τα κατάφεραν ενωμένοι και αδελφωμένοι, έχοντας απέναντι τους, στον κατεχόμενο Βορρά, χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες του Αττίλα. Η νέα καταστροφή είναι όμοια με την τραγωδία του 1974, χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που καταστράφηκαν τότε, που εργάστηκαν και επανήλθαν και τα ξανάχασαν όλα από τον οικονομικό «Αττίλα» -που σχημάτισαν διεφθαρμένοι τραπεζίτες και πολιτικοί. Τι θα έκαναν, άραγε, τα αθηναϊκά παλλικάρια της φακής, που ειρωνεύονται ένα υπερήφανο λαό, εάν ένα πρωί έδινε εντολή η κ. Μέρκελ για «κούρεμα» και των δικών τους καταθέσεων… Αλλά τί ρωτώ; Θα έδιναν και το παντελόνι και το …περιεχόμενό του. Η κυπριακή οικονομική τραγωδία είναι κλασσική περίπτωση διαφθοράς τραπεζιτών και πολιτικών.

Η συνεργασία τους για το πλιάτσικο ήταν απόλυτη και δεν είναι τυχαίο ότι η Λαϊκή και η Κύπρου χάριζαν δάνεια που είχαν λάβει κόμματα, πολιτικοί και συνδικαλιστικές οργανώσεις. Κοντά σ’ αυτά τα απαράδεκτα, οι τραπεζίτες φρόντιζαν να δανείζουν και φίλους τους με εξωφρενικά ποσά, τα οποία δεν αποπληρώθηκαν ποτέ και απλά εξαφανίστηκαν και από τους υπολογιστές των τραπεζών. Στο νησί ακούγονται τρομακτικές κατηγορίες για τους τραπεζίτες, τους υπουργούς, τους πολιτικούς και τους συγγενείς τους. Λένε ότι μέχρι και τους γάμους τους χρησιμοποιούσαν για να ξεπλένουν βρώμικο χρήμα.

Ο λαός ήταν, τελικά, το μεγάλο θύμα των διεφθαρμένων πολιτικών και τραπεζιτών. Δεν έχουν ευθύνη οι πολίτες που σέβονται τους νόμους και τις υποχρεώσεις τους έναντι του κράτους. Το μόνο τους λάθος είναι ότι τους ψήφισαν. Το μείγμα του πολιτικού και του τραπεζικού συστήματος είναι κόλαση. Οσους δεν τους υπάκουσαν και αντιστάθηκαν, τους έλιωσαν. Και η κατάληξη είναι αυτό που βιώνει σήμερα ο κυπριακός λαός… Πληρώνει για τα δισεκατομμύρια που εξαφανίστηκαν με ευθύνη των τραπεζιτών και με την κάλυψη των πολιτικών.

Προσωπικά πιστεύω ότι η έρευνα που ανέλαβαν οι τρεις «ντι Πιέτρο» της Κύπρου θα οδηγήσει στη φυλακή τους ενόχους. Οι τρεις δικαστές είναι γνωστοί για την ακεραιότητά τους και για την απόλυτη τήρηση των νόμων. Γνωρίζοντας από τα παιδικά μου χρόνια το δικαστή Γιώργο Πική, πρώην πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου και πρώην μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι δεν θα αποδεχόταν το διορισμό του για να συγκαλύψει τους ενόχους. Όπου και αν βρίσκονται, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, το Μαϊάμι ή στην Αυστραλία, πρέπει πια να φοβούνται…

http://www.periodista.gr

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΜΙ6 Ισλαμικός τρόμος πάνω από την Ευρώπη

Η Βρετανία αναμένει νέες τρομοκρατικές επιθέσεις σύμφωνα με τις μυστικές υπηρεσίες (ΜI6) αποδίδοντας το γεγονός αυτό με την επιστροφή από τη Συρία μαχητών με βρετανικά διαβατήρια, που πολεμούν αυτή την στιγμή με την πλευρά της αντιπολίτευσης αναφέρει το ρωσικό πρακτορείο Voice of Russia.
Η έκθεση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών με την προειδοποίηση για πιθανότητα έξαρσης των τρομοκρατικών επιθέσεων παρουσιάστηκε από το βρετανικό υπουργείο Εσωτερικών στο Κοινοβούλιο της χώρας.
Η κυβέρνηση ενίσχυσε τον έλεγχο στα αεροδρόμια και παρακολουθεί επισταμένως όλες τις μετακινήσεις πολιτών.
Με αυτά τα μέτρα όμως η κατάσταση δεν μπορεί να αντιστραφεί, διότι το πρόβλημα της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, είναι η «έμμονη ιδέα» της ανατροπής του Άσαντ, με οποιοδήποτε κόστος.
Μάλιστα η απομάκρυνση του σημερινού καθεστώτος της Συρίας είναι στην κορυφή της ατζέντας της συμμαχίας της Βρετανίας και των ΗΠΑ.
Και εδώ βρίσκεται το θλιβερό παράδοξο: το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ αντιμαχόταν την ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση ολόκληρης της περιοχής και τη διείσδυση του ριζοσπαστισμού στην Ευρώπη.
Τώρα η Ευρώπη βοηθά τους αντιπάλους του Άσαντ, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι ισλαμιστές εξτρεμιστές. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ακόμη περισσότερο από τον Άσαντ ότι αυτοί οι ισλαμιστές αντάρτες μισούν τη Δύση, η οποία τόσο κοντόφθαλμα τους εφοδιάζει με όλον τον απαραίτητο οπλισμό .
«Είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι οι Βρετανοί δεν θέλουν να διαπιστώσουν το προφανές», λέει ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Ιγκόρ Koρότσενκο:
«Στο Λονδίνο είναι πολύ μεγάλο το κύμα των μεταναστών από μουσουλμανικά κράτη, οι οποίοι είτε ήδη είναι Βρετανοί πολίτες, είτε έχουν άδεια παραμονής. Εκεί έχει δημιουργηθεί το αντίστοιχο κοινωνικό περιβάλλον, υπάρχουν ισλαμιστικοί πυρήνες, δηλαδή, υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες για να πραγματοποιηθεί ένα χτύπημα στην «καρδιά της Ευρώπης» και αυτό είναι κάτι πολύ ρεαλιστικό».
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι ένας μεγάλος αριθμός ευρωπαϊκών χωρών χαρακτηρίζεται από μια περίεργη ανοχή των Αρχών έναντι των πολιτών τους, οι οποίοι δημοσίως ξεσηκώνουν τους ομοθρήσκους τους σε «ιερό αγώνα» τζιχάντ. Αυτή η πολιτική μυωπία εξηγείται από τα λεγόμενα «μετααποικιακά συμπλέγματα».
Σύμφωνα να με τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής Γεβγκένι Σατανόφσκι:
«Η Ευρώπη εδώ και δεκαετίες άνοιξε τις πόρτες της στο ριζοσπαστικό Ισλάμ. Εκατοντάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων μουσουλμάνων είναι υποστηρικτές των πιο εξτρεμιστικών ισλαμικών κινημάτων. Η εξουδετέρωση αυτής της απειλής, φυσικά, μπορεί να γίνει. Αλλά γι’ αυτό είναι απαραίτητο να εγκαταλειφθεί η αντίληψη της πολυπολιτισμικότητας, η οποία υπερίσχυσε της κοινής λογικής. Το σημερινό πολιτικό σύστημα της Ευρώπης δεν είναι ικανό γι’ αυτό».

Σε πήλινα πόδια οι γερμανικές τράπεζες

Πηγή: Ας μιλήσουμε επιτέλους



Η πιο αμαρτωλή χώρα της ευρωζώνης ίσως να είναι η Γερμανία και ας επαίρονται οι Σόιμπλε-Ρέσλερ για τα «παγκοσμίως μοναδικά» δημοσιονομικά τους επιτεύγματα, που συγκεντρώνουν το φθόνο των άλλων. Mιλώντας μάλιστα για αμαρτίες δεν εννοούμε αστοχίες, υπερβολές και παραλείψεις, αλλά για συνειδητά εγκλήματα εις βάρος τρίτων.

Σε ένα προφητικό κείμενο τον Μάιο του 2009, ο «Economist» έγραφε φόρα παρτίδα πως η κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος παρέχει πρώτης τάξεως ευκαιρία στη Γερμανία να σώσει τις δικές της τράπεζες – όπερ και εγένετο.

«Συνήθως η εξήγηση που δίνεται για το κραχ των στεγαστικών στην Αμερική είναι η προσωπική απληστία. Στη Γερμανία οι περισσότερες κακές αποφάσεις δεν ελήφθησαν από golden boys των τραπεζών της Φρανκφούρτης, αλλά από “καλών προθέσεων” δημόσιους λειτουργούς τραπεζών των γερμανικών κρατιδίων, γνωστών ως Landesbanken», έγραφε η βρετανική επιθεώρηση. Ένα μήνα νωρίτερα η «Süddeutsche Zeitung» αποκάλυπτε έκθεση του ρυθμιστικού οργάνου των γερμανικών τραπεζών Bafin, βάσει της οποίας οι Landesbanken είχαν σωρεύσει 816 δισεκατομμύρια ευρώ τοξικών προϊόντων, με αποτέλεσμα να υποβαθμιστούν από τη Standard & Poor’s. Άλλο όμως Ισλανδία, άλλο Γερμανία, όπως θα έλεγε και ο κήρυκας του δικαίου των ισχυρών, κ. Σόιμπλε.

Επιπλέον, τη στιγμή που η Γερμανία μιλά ανερυθρίαστα για υπερτροφικό τραπεζικό τομέα στην Κύπρο και αλλού, ο «Εconomist» την κατηγορεί ότι έχει τεράστιο αριθμό τραπεζών σε σχέση με τον πληθυσμό της, που ανταγωνίζεται σε αναλογία τις ΗΠΑ και είναι διπλάσιος σε σχέση με τη Γαλλία και την Ιταλία, τριπλάσιος από τη Βρετανία και εικοσαπλάσιος από την Ιαπωνία, την τρίτη οικονομική δύναμη στον κόσμο!

«Σε συζητήσεις με το ΔΝΤ το 2008, η γερμανική κυβέρνηση παραδέχθηκε πως το κατακερματισμένο τραπεζικό της σύστημα δημιουργεί τεράστιους κινδύνους», έγραψε μεταξύ άλλων ο «Economist».

Να σημειωθεί πως την ίδια περίοδο η Γερμανία δανειζόταν με επιτόκια ανάλογα των σημερινών της Ιταλίας και της Ισπανίας και η πιστοληπτική της ικανότητα βρισκόταν σε κίνδυνο. Πώς αντιμετώπισε λοιπόν το πρόβλημα; Αντί να εξυγιάνει τις τράπεζές της, οδηγώντας τις πιο προβληματικές σε εκκαθάριση, μετέθεσε το πρόβλημα στις χώρες του Νότου, από τις οποίες μάλιστα φρόντισε στη συνέχεια να «απολυμανθεί», ξεφορτώνοντας τα ομόλογά τους. Ιδιοφυές!

Το κόλπο επισήμαιναν από το 2010 κυρίως αμερικανικά και βρετανικά έντυπα, ενώ τον Μάιο του 2012 το πρακτορείο Bloomberg «ξεφώνισε» ανοιχτά το Βερολίνο ότι με τις δήθεν διασώσεις των άλλων εξασφαλίζει μόνο τη δική του.

Όμως, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον». Στις τελευταίες τους αξιολογήσεις η Moody’s, η Goldman Sachs και ο όμιλος Rotschild ξεσκέπασαν τη γύμνια των γερμανικών τραπεζικών γιγάντων, που είναι τραγικά εκτεθειμένοι σε επισφαλή δάνεια του ναυτιλιακού κλάδου και των ακινήτων, έχουν μεγάλες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης παρά τους ποταμούς χρηματοδότησης που έλαβαν από το γερμανικό κράτος, παραμένουν έρμαια της μόχλευσης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας, που, σύμφωνα με το περιοδικό «ΤΙΜΕ», ξεπερνά το… 1 τετράκις εκατομμύριο και οι προοπτικές τους είναι δυσμενείς.

Πέραν των άλλων, τους ευμεγέθεις σκελετούς του γερμανικού τραπεζικού συστήματος αποκάλυψε τόσο η Διεθνής Τράπεζα Διακανονισμών όσο και το πανευρωπαϊκό «τεστ κοπώσεως», που έβγαλε έξι από αυτές στη σέντρα.

Η επικοινωνιακή προπαγάνδα, ο οικονομικός προτεσταντικός δαρβινισμός του κ. Σόιμπλε και η πλήρης συνεργασία της ΕΚΤ στο γερμανικό «έγκλημα» επιτρέπουν προσώρας τη συνέχισή του. Έπαψε όμως να είναι αδιατάρακτη, από τη στιγμή που οι ίδιοι οι Γερμανοί έχασαν την εμπιστοσύνη τους στην ασφάλεια των καταθέσεων, την «ιερή αγελάδα» του οικονομικού πολιτισμού τους.

Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα θα εξαρτηθεί από το αν το Βερολίνο θα πετύχει να δημιουργήσει μια υγειονομική ζώνη ασφαλείας γύρω από το «ευρωμάρκο» ή τουναντίον οι δαίμονες που απελευθέρωσε ο ευήθης υπηρέτης του, Γερούν Ντάισελμπλουμ, θα σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Οργή κατά των «αχάριστων Γερμανών»

Αγωνιώδεις προσπάθειες να διαχωρίσουν την εικόνα τους από την Κύπρο καταβάλλουν Λουξεμβούργο, Σλοβενία και Μάλτα, χαρακτηρίζοντας άστοχες τις συγκρίσεις τους με τη Μεγαλόνησο και προβάλλοντας τις «ποιοτικές» διαφορές τους.

Σε πλεονεκτικότερη θέση βρίσκεται σαφώς το Λουξεμβούργο. Με τις φωνές του κέρδισε τη συμπάθεια ακόμη και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μολονότι ανώτερα στελέχη του SPD επέμειναν πως το «μικρό αδελφάκι» της Γερμανίας δεν πρέπει να εξαιρεθεί από το τραπεζικό καθαρτήριο. Αστράφτει και βροντάει τις τελευταίες μέρες ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και ως πρότινος επικεφαλής του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, για τη μεταχείριση της χώρας του. Από τη μια, παραδέχθηκε πως οι Ευρωπαίοι φέρθηκαν στην Κύπρο σαν γκάνγκστερ, από την άλλη όμως την «κάρφωσε» ως παράδεισο του ολιγαρχικού ρωσικού κεφαλαίου – κάτι που, όπως τόνισε, δεν είναι η χώρα του.

Το Λουξεμβούργο των 517.000 κατοίκων διαχειρίζεται τραπεζικά κεφάλαια 750 δισ. έως 1 τρισ. ευρώ, τη στιγμή που στην Κύπρο των 800.000 κατοίκων τα ανάλογα ποσά δεν ξεπερνούν τα 80 δισ. – έστω 150 δισ. κατά τους πιο κακόπιστους.

«Με ενοχλεί που η κυπριακή μέθοδος θεωρήθηκε οδικός χάρτης. Η Κύπρος αποτελεί ειδική περίπτωση και δεν χωρούν παραλληλισμοί μ’ εμάς», τόνισε ο Γιούνκερ σε γερμανικά ΜΜΕ. Ο Λουξεμβούργιος υπουργός Εξωτερικών, Ζαν Ασελμπομ, ανέβηκε στα κάγκελα καταγγέλλοντας την «ακόρεστη δίψα της Γερμανίας για ηγεμονία στην Ευρώπη», ενώ ο συνάδελφός του των Οικονομικών, Λικ Φρίντεν, θύμισε ποντίκι που βρυχάται: Ξεκαθάρισε πως το Μεγάλο Δουκάτο όχι μόνο δεν σκοπεύει να περιορίσει τον τραπεζικό του τομέα, αλλά σκοπεύει να τον επεκτείνει, προειδοποιώντας τους Γερμανούς αναγνώστες του «Spiegel» πως η γενικευμένη φορολόγηση των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ θα προκαλέσει μαζική φυγή από τις τράπεζες της ευρωζώνης.

Σε χωριστή ανακοίνωση, εξάλλου, η λουξεμβουργιανή κυβέρνηση «μάλωσε» τους αχάριστους Γερμανούς, που δεν αναγνωρίζουν τη συμβολή του «διογκωμένου» τραπεζικού κλάδου του Λουξεμβούργου στην ανταγωνιστικότητα της ευρωζώνης.

ΜΑΛΤΑ: Αρνείται κάθε ομοιότητα με την Κύπρο

Ενώ αρχικά η Μάλτα… έτριβε τα χέρια της και ψάρευε σαν γύπας τους καταθέτες των κυπριακών τραπεζών, αναγκάστηκε επίσης να βγει στο κλαρί… Ο κεντρικός τραπεζίτης Τζόζεφ Μπονίτσι απέρριψε ως «παραπλανητική και επιπόλαιη» τη συσχέτιση με την Κύπρο, επισημαίνοντας πως το μέγεθος του μαλτέζικου χρηματοπιστωτικού τομέα είναι κάτω από το 300% του ΑΕΠ, δηλαδή «εντός των κανονικών ορίων με βάση τα διεθνή πρότυπα».

«Τα προβλήματα των κυπριακών τραπεζών περιελάμβαναν ζημιές από τις θέσεις τους σε ελληνικά ομόλογα, ενώ οι μαλτέζικες τράπεζες έχουν περιορισμένη έκθεση σε χρεόγραφα κρατών με προγράμματα στήριξης», υπογράμμισε με νόημα ο Μπονίτσι στους «Times of Malta».

ΣΛΟΒΕΝΙΑ: Τράπεζες και ελλείμματα τη σπρώχνουν σε Μνημόνιο

Ως «περιττές και άστοχες» χαρακτήρισε τις συγκρίσεις Ντάισελμπλουμ με την Κύπρο και η 44χρονη πρωθυπουργός της Σλοβενίας, Αλένκα Μπράτουσεκ, απορρίπτοντας την υπαγωγή της χώρας της σε πρόγραμμα στήριξης. Ωστόσο, οι καμπάνες για την υπαγωγή της βαλκανικής χώρας σε Μνημόνιο χτυπούν εδώ και καιρό, λόγω του άρρωστου τραπεζικού της τομέα και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Άλλωστε, η κρίση προκάλεσε την παραίτηση του πρωθυπουργού Γιάνες Γιάνσα και θεωρείται βέβαιο πως θα φέρει την τρόικα και στη Λιουμπλιάνα.

Ενδεικτική των σλοβενικών φόβων ήταν η έκκληση του κεντρικού τραπεζίτη Μάρκο Κράνιετς στην κυβέρνηση να προβεί άμεσα στη σύσταση μιας «κακής τράπεζας» και στην ιδιωτικοποίηση χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και άλλων κρατικών επιχειρήσεων. Το ΔΝΤ υπολογίζει σε 1 δισ. τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των σλοβενικών τραπεζών, ενώ, σύμφωνα με την Deutsche Welle, το άνοιγμά τους σε τοξικά δάνεια ξεπερνά τα 7 δισ. Επομένως το πρόβλημα της Σλοβενίας των 2 εκατομμυρίων κατοίκων είναι συγκρίσιμο με της Κύπρου, μολονότι ο Κράνιετς προσπάθησε να πείσει πως «η κατάσταση της χώρας δεν επιβάλλει πακέτο διάσωσης». Την αγωνία του, πάντως, πρόδωσε η προχθεσινή του ανακοίνωση ότι «οι κανόνες της Ε.Ε. δεν προβλέπουν έξοδο μιας χώρας από το ευρώ». Ή μήπως όχι;

Σε «θεραπεία» και το Λιχτενστάιν

Ακόμη και το πιο δακτυλοδεικτούμενο τραπεζικό πλυντήριο της Ευρώπης ετοιμάζεται για θεραπεία λιτότητας! Την Τετάρτη ο πρίγκιπας Αλόις του Λιχτενστάιν κάλεσε το Κοινοβούλιο να προετοιμάσει το ταχύτερο δυνατόν έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό για τη σωτηρία της χώρας.

Οι προβλέψεις για το 2013 δείχνουν ένα έλλειμμα 210 εκατομμυρίων ελβετικών φράγκων (172 εκατομμύρια ευρώ) που αντιπροσωπεύει σχεδόν το ένα τέταρτο των δαπανών. Γι’ αυτό ο ανώτατος άρχων του κρατιδίου προειδοποίησε: «Παρακολουθώ την κατάσταση με πολλή ανησυχία για το καλό του κράτους μας μακροπρόθεσμα. Η επισφαλής κατάσταση πολλών ευρωπαϊκών κρατών μας δείχνει πού μπορεί να οδηγήσει μια πολιτική υπερχρέωσης».

Το Λιχτενστάιν αξιολογείται με ΑΑΑ από τη Standard& Poor’s και το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα πλησιάζει τα 100.000 δολάρια. Ουσιαστικά αποτελεί μια μεγάλη τράπεζα της οποίας ηγείται ο πριγκιπικός οίκος, που ελέγχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και διατηρεί προνόμια που δεν απολαμβάνει καμιά άλλη μοναρχία στην Ευρώπη. Μετά την κρίση του 2008 το Λιχτενστάιν κατηγορήθηκε ως φορολογικός παράδεισος από διεθνείς οργανισμούς και τη Γερμανία. Γι’ αυτό αναγκάστηκε να λάβει κάποια μέτρα διαφάνειας του τραπεζικού του τομέα, χωρίς ωστόσο να αλλοιώσει τον πυρήνα του.

Γιάννης Παπαδάτος, στον «Τύπο της Κυριακής»












WERNER BEIERWALTES - ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ (PLATONISMUS UND IDEALISMUS) (23)

Συνέχεια από Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

WERNER BEIERWALTES
Ο ΠΛΩΤΙΝΟΣ ΣΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ

β.  Ο θετικός τρόπος με τον οποίον αντιλαμβάνεται ο Χέγκελ την έννοια της τριπλότητας ή τριάδας ως μιας συγκεκριμένης ολότητας, αντιστοιχεί στη συγγένειά του προς την προκλικήν τριάδα μονή – πρόοδος – επιστροφή. Η οποία τριάδα είναι, προετοιμασμένη ήδη από τον Πλωτίνο και συστηματικά επεξηγημένη από τον Πρόκλο, ο βασικός νόμος που διέπει το Είναι (την ύπαρξη…) και τη σκέψη. Πρόκειται για την αιτία που κινεί κάθε μεμονωμένη τριάδα, αλλά και την ενότητα όλων τών στοιχείων τής ύπαρξης συνολικά: την αιτία τής κινητικότητας και ενότητας του κόσμου (Kosmos), την αρχή τής κυκλικής επιστροφής τού κόσμου στην αιτία του, και κυρίως τη δομική αρχή τού πνεύματος, που αποτελεί ουσιαστικά την ανάκλαση στον εαυτό του και άρα στη δική του και συστατική πηγή. Κι αυτό το τελευταίο είναι και το καθοριστικό για τον Χέγκελ. Γιατί η διαλεκτική λειτουργία τού Απολύτου προς τον εαυτόν του, και άρα η Λογική, μπορεί να κατανοηθή μέσα απ’ αυτήν την αρχή: την αρχικήν α-μεσότητα (μονή), που περιλαμβάνει ήδη το αυθύπαρκτον Όλον· την έξοδο ή απο-ξένωση της αρχής στην ετερότητα του πνεύματος, στη φύση (πρόοδος)· και τελικά την επιστροφή στον εαυτό, την ανάμνηση (Er-innerung, επαν-εσωτερίκευση /  επιστροφή) στην παραμένουσαν ταυτότητα. Όπου καθοριστικό στο πρώτο «σκέλος» είναι ήδη το τρίτο, εφ’ όσον ολόκληρη αυτή η κίνηση είναι μια αυτο-ανακλαστική πράξη, η αυτο-ανάκλαση του καθισταμένου όλο και πιο συνειδητού και άρα πλουσιωτέρου υποκειμένου, η αυτο-παροχή τού Απολύτου ως συνένωση της ίδιας του της αρχής με το ίδιο του το τέλος ή την τελειότητα. Η αφηρημένη αρχή, και η αρνητικότητα της α-μεσότητας έφτασε έτσι, μέσα και πέρα απ’ την απο-ξένωση, στο συγκεκριμένο της τέλος ή αποτέλεσμα. Κι αυτή η κίνηση συνιστά την κίνηση ενός κύκλου: γενάται το ίδιο, απ’ το οποίο και «όλα» ξεκίνησαν, διαμεσολαβημένο όμως τώρα ανακλαστικά (ή μέσα απ’ τη σκέψη…). «Επέστρεψε έτσι και η Λογική που υπάρχει στην απόλυτην Ιδέα, σ’ αυτήν την απλήν ενότητα, που είναι και η αρχή της· η αρχική α-μεσότητα του Είναι, όπου μοιάζει κατ’ αρχάς να εκλείπη, ή και να παραμερίζεται με την αφαίρεση, κάθε προσδιορισμός, είναι η αποκτώμενη με τη διαμεσολάβηση (ή παροχή…), με την αναίρεση δηλ. της διαμεσολάβησης στην ομοιότητα που της αναλογεί, Ιδέα. Και η μέθοδος για (όλο…) αυτό είναι η καθαρή έννοια, που σχετίζεται μόνον προς τον εαυτόν της· αποτελώντας γι’ αυτό την απλήν αυτο-αναφορά, που συνιστά και το Είναι. Το οποίο είναι όμως τώρα ένα πεπληρωμένο επίσης Είναι, η αυτο-εννοούμενη έννοια, το Είναι ως η συγκεκριμένη λοιπόν, και εξίσου εντατική ολότητα»   ((  Logik II, σ. 504  )) . Παρ’ όλο που η νεοπλατωνική οντολογία αποκλείει εντελώς την ιδέα ενός λειτουργικού γίγνεσθαι του Απολύτου προς τον εαυτόν του – ό,τι γίνεται, είναι πάντοτε αυτό και μόνον, το οποίο δεν είναι η αρχή – , δεν είναι ωστόσο καθόλου αξιοθαύμαστο, το ότι ανακαλύπτει ο Χέγκελ το βασικό του φιλοσόφημα, την ανακλαστική δηλ. επιστροφή ως το αυτο-παρεχόμενο υποκείμενο, ακριβώς στον νεοπλατωνισμό. Το νόμιμο, τηρουμένων τών αναλογιών, σημείο εκκίνησης είναι ο νους. Στον Πλωτίνο είναι ο νους – κατά τον Χέγκελ -  «η αυτο-ανεύρεση του εαυτού», «η αυτο-επανάκαμψη ως κυκλική κίνηση» γύρω απ’ την απόλυτην ενότητα   ((  ό.π., ΧΙΧ, σ. 50 κ.ε.  )) · «αυτός που στρέφει τον νοητόν κόσμο στον εαυτόν του», αναιρώντας εντός του, σκεπτόμενος τον εαυτόν του, τις διαφορές. Και όντας έτσι ένα ζωντανό σύμπαν. – Στον Πρόκλο είναι ο νους – κατά τον Χέγκελ πάντα – πρωταρχικά «αυτό που επιστρέφει»   ((  ό.π., ΧΙΧ, σ. 80, και “Nachschrift Hothos, 113b  )) . Και σ’ αυτό, στο ότι δεν ‘απορρέει’ δηλ. ο Πρόκλος, αντίθετα προς τον Πλωτίνο, άμεσα τον νου απ’ το Ένα, βλέπει ο Χέγκελ μιαν ‘πρόοδο’, καθώς συμπεριλαμβάνει ο νους όλες τις προϋπάρχουσες απ’ αυτόν διαφοροποιήσεις, μαζί του στην ανάκλασή του. Και γι’ αυτό και ονομάζει ο Χέγκελ τον Πρόκλο ως «πιο λογικό»· επειδή καθιστά, μέσα από μιαν «καθαρώτερη και πιο ανεπτυγμένη διάκριση των δυνάμεων», ‘πλουσιώτερο’, δηλ. πιο συγκεκριμένο, τον νου. Η διαλεκτική αρχή στον νου παραμένει ωστόσο η αναιρούσα την άρνηση (πρόοδος, ετερότης), και διαμεσολαβούσα τον νου με τον εαυτό του επιστροφή. Όλα στον νου και – σύμφωνα με την ιδεαλιστικήν αυτήν ‘αποτίμηση’ – όλα όσα υπάρχουν πριν απ’ αυτόν είναι «Μια Σκέψη, Μια Ιδέα: η παραμονή ή μονή, η πρόοδος και η επιστροφή»   ((  ό.π., ΧΙΧ, σ. 90. Η φράση αυτή είναι μια παράφραση (Paraphrase) απ’ τον Πρόκλο, Theol. Plat. III 14· 143, 35 κ.ε. …: καί έστιν ενοειδή πάντα ταύτα καί νοητά τό μένειν, τό προϊέναι, τό επιστρέφειν  )) . Επιστροφή σημαίνει όμως πάντα επιστροφή στην ενότητα, και συγκεκριμενοποίηση στην ολότητα.

       Η επιστροφή και η άρνηση, η διαμεσολάβηση του Άλλου στο Ίδιον, στο Δικό μου, είναι λοιπόν ουσιαστικές για τη διαλεκτική. Και με βάση αυτήν την έννοια κατανοεί ο Χέγκελ και τον Πρόκλο: η διαλεκτική είναι ενεργός στον Πρόκλο, όχι μόνο στη φιλοσοφική σκέψη, αλλά και στο ίδιο το Όν: όλοι οι προσδιορισμοί πρέπει να αναλυθούν, να αναχθούν στον εαυτό τους και να επιστρέψουν στην ενότητα. «Το αρνητικό είναι ακριβώς αυτό που διχάζει, που παράγει, που ενεργεί, αντιτιθέμενο στο απλό… μέσα απ’ τη διαλεκτική θέλει να επαναφέρη (ο Πρόκλος) όλες τις διαφορές στην ενότητα»   ((  ό.π., ΧΙΧ, σ. 77  )) . Μπορούμε ωστόσο να πούμε, και ανεξάρτητα απ’ την ερμηνεία τού Χέγκελ, πως και τα δυό, η οντολογική δηλ. διαλεκτική ως κινητικότητα (ή: ταραχή…) του Είναι, και η ιδεαλιστική διαλεκτική ως κίνηση του υποκειμένου, προσδιορίζονται απ’ αυτόν τον τριπλόν βηματισμό: πρόοδος ή έξοδος, διχασμός και αυτο-διαφοροποίηση μιας αρχής, που είναι ήδη ιδεωδώς ή κρυμμένα (κρυφίως) το Όλον, και η επιστροφή στον εαυτό της. Όπου παραμένει βέβαια μια θεμελιώδης διαφορά: η ιδεαλιστική αρχή γίνεται κατ’ αρχάς, αυτό που πρέπει να είναι, απόλυτο δηλ. υποκείμενο, το Πλουσιώτατο και πιο Συγκεκριμένο απ’ όλα· ενώ η οντολογική αρχή είναι πάντοτε ήδη το πιο Πλούσιο και Συγκεκριμένο, είναι πάντοτε ήδη, αυτό που είναι και που μπορεί να είναι, και η επιστροφή αυτού που προήλθε απ’ αυτήν δεν της προσθέτει τίποτα επιπλέον.

        Ο Χέγκελ εξήρε λοιπόν ως βασικό χαρακτηριστικό τής προκλικής φιλοσοφίας την τριαδικότητα. Η Τριάδα (Trias) είναι γι’ αυτόν μια συγκεκριμένη ταυτότητα, ή: κάθε τι το συγκεκριμένο είναι τριαδικό. Η Λογική του είναι στις λεπτομέρειές της, αλλά και ως ανάπτυξη του ίδιου τού  Όλου μια τριαδική διαλεκτική, ένας βασισμένος στην τριαδικότητα κύκλος από κύκλους. Και υφίσταται κι εδώ μια συγγένεια, που ξεπερνά αποφασιστικά το απλώς σχηματικό, του Χέγκελ προς τον Πρόκλο, την οποία δεν την πιστοποιεί μάλιστα ως τέτοια ο ίδιος ο Χέγκελ: Η Τριάδα μονή – πρόοδος – επιστροφή αποτελεί για τον Πρόκλο και μιαν υποδομή (έναν νόμο ή μια ‘νομιμότητα’) του κύκλου. Ενώ και για τους δυό είναι ο κύκλος η πιο συγκεκριμένη μορφή, που προσδιορίζει λογικά και οντολογικά τη δομή τού νού και του κόσμου, ή αποτελεί και το υποκείμενο: ο κύκλος συνιστά – ιδεαλιστικά – την πληρέστατη πραγματοποίηση (ή: συνειδητοποίηση…) της αυτο-εννοούμενης έννοιας.

        Η Τριάδα λοιπόν ως συγκεκριμένη ταυτότητα, αλλά ιδιαιτέρως ο δυναμικός και βασικός νόμος «τής παραμονής, της προόδου και της επιστροφής» στην κίνηση κάθε Τριάδος και στο Όλον, καθώς και ο συγκροτούμενος σ’ αυτήν την τριαδικήν και διαλεκτικήν κίνηση κύκλος, είναι οι νεοπλατωνικές προ-έννοιες της χεγκελιανής διαλεκτικής, που μετετράπηκαν – μέσα στη συνάφεια μιας καινούργιας βασικής σκέψης – σε χαρακτηριστικά ίδιες (του Χέγκελ…) έννοιες.

           Κι αυτή η κατανοημένη, ως να τείνη προς τον ιδεαλισμό, διαλεκτική δομή τής προκλικής φιλοσοφίας δίνει το δικαίωμα στον Χέγκελ, να τη χαρακτηρίζει και ως «θεωρητική». Ταυτοποιώντας βέβαια τον όρο «θεωρητικός» με τον νεοπλατωνικόν όρο «μυστικός»: «Μυστικός σημαίνει στην πραγματικότητα θεωρητικός»· «μυστικότητα είναι, το να αντιληφθής αυτές τις προσδιορισμένες ως ολότητες διαφορές, ως Ένα»   ((  ό.π., ΧΙΧ, σ. 91. Γράφει ο Χέγκελ στην υποσημείωση: «Η μυσταγωγία (Mystagogie) είναι ακριβώς αυτή η θεωρητική φιλοσοφία, αυτό το Είναι στη σκέψη, στην αυτο-απόλαυση, στη θεωρία»…  )) . Είναι συστατικό για τη θεωρητική σκέψη με την έννοια του Χέγκελ, ότι διατηρεί η σκέψη αυτή τον αντίλογο (την αντίφαση…), και μέσα εκεί τον εαυτό της. Που σημαίνει πως ο αντίλογος, η αντίθεση ή η άρνηση δεν επιτρέπεται να βρίσκονται έξω απ’ τη σκέψη, αλλά ούτε και να την κυριεύουν. Αποδεικνύει μάλιστα την ζωντάνια μιας σκέψης, το να έχη η σκέψη αυτή τη δύναμη, να αντέχη την άρνηση ως αντίφαση στον εαυτό της, να μπορή να «φθάνη» δηλ. ο θετικός της προσδιορισμός πέρα απ’ τον αρνητικό της, τον οποίον όμως διατηρεί και διαφυλάττει   ((  !!!  )) . Γι’ αυτό και ονομάζει ο Χέγκελ αυτό που είναι θεωρητικό και ως «θετικά λογικό». Το λογικό είναι όμως πάντα κάτι το συγκεκριμένο. Και η φιλοσοφία τού Πρόκλου είναι, σύμφωνα μ’ αυτήν την έννοια, θεωρητική, καθ’ όσον σκέπτεται το συγκεκριμένο: καθ’ όσον δεν ανέχεται δηλ. καμμιάν αφηρημένη, δίχως ολότητα πολλαπλότητα, αλλά να έχη αρθή αυτό που είναι αντιθετικό ή αντιφατικό μέσα στην πολλαπλότητα, πάντοτε ήδη στη σκεπτόμενη (νούς) ή την καθολικήν ενότητα ( Ένα). Στο οποίο Ένα και «περιέχεται ιδεατά το Όλον».

      γ.  Τον τρόπο που κατανοεί ο Χέγκελ τον Πρόκλο τον συμπληρώνει και τον διευκρινίζει έτι περαιτέρω η ιδιαίτερή του έμφαση στην ‘προκλικήν’ έννοια του ορίου, του απεριορίστου και της ζωής.
       Ο Χέγκελ αναγνωρίζει την τριάδα πέρας – άπειρον – μικτόν (το όριο, το ατελεύτητο ή απροσδιόριστο, το μεικτό) ως τη συνολικά πιο σημαντική για την ποιοτική δομή τού Είναι. Αυτή η πρώτη τριάδα «τα περιέχει» μάλιστα «όλα στον εαυτό της». Και κάθε επόμενη τριάδα δεν είναι παρά «το ίδιο, τοποθετημένο σε Μιαν απ’ τις τρεις μορφές, που συναποτελούν την πρώτην τριάδα»   ((  ό.π., ΧΙΧ, σ. 87  )) . Το Είναι (η υπόσταση, η ουσία, όπως λέει ο Χέγκελ) υπάρχει έτσι στην τριάδα Είναι – Ζωή – Σκέψη ως όριο, στο οποίο και περικλείονται, κατ’ αρχάς ανεξέλικτα, τα στοιχεία των επομένων διαστάσεων, «σε συστολή… το μη αποκεκαλυμμένο». Το όριο αποτελεί αρνητικήν ενότητα, υποκειμενικότητα γενικώς (ιδιαίτερη δηλ. ατομικότητα, «ιδιότητα»), είναι το Καθ’ εαυτόν, το αφηρημένο· κι αυτό, τόσο ως πρώτο μέλος τής ίδιας τής τριάδος, όσο και προσδιορίζοντας άλλα μέλη τριάδων, π.χ. το Είναι και το πνεύμα. Στη Λογική, είναι μάλιστα το ίδιο το όριο αρνητικό· αποτελώντας την «αυτο-ανακλώμενη άρνηση του Οτιδήποτε» προσδιορισμένου, που αποκλείει το Άλλο απ’ τον εαυτό του. Ενώ είναι ταυτόχρονα το Μη-Είναι αυτού τού Άλλου, αφού είναι το ίδιο, ακριβώς λόγω τού ορίου του, Κάτι   ((  Logik Ι, σ. 113 κ.ε.  )) . Η αρνητική σχέση τού ορίου προς τον εαυτό του είναι όμως, σύμφωνα με τη ‘διαλεκτικήν’ ιδέα τού Χέγκελ, και άρνηση, και αναίρεση άρα του εαυτού του, μια μετάβαση λοιπόν στο ά-πειρο. Το οποίο και σημαίνει, από  ‘χεγκελιανής’ πλευράς, για το ‘προκλικόν’ πέρας, ότι αν περιέχη το όριο (το πέρας…), συνεσταλμένα και μη αποκεκαλυμμένα, όλα τα επόμενα στοιχεία στον εαυτό του, τότε είναι η ίδια η οριακότητα ή περατότητα ως αρνητικότητα, η αιτία ακριβώς για την αυτο-ανάπτυξη του πέρατος σε άπειρον. Και εξηγεί έτσι η αυτο-«απώθηση» (η αυτο-άρνηση) του πέρατος, καθ’ εαυτό το πέρας. Το δε άπειρον, το διαλυμμένο και κατηργημένο όριο-πέρας, δεν μπορεί να παραμείνη απ’ τη μεριά του, ως στοιχείο ακριβώς μιας τριάδος, προσδιορισμένο (απολύτως και μόνον…) στον εαυτόν του, εφ’ όσον η τριάδα δεν πρέπει (!) να είναι αρνητική και αφηρημένη, αλλά μια συγκεκριμένη ενότητα, ταυτότητα ή ολότητα. Ο Χέγκελ κατανοεί έτσι το μικτόν ως την ενότητα της τριάδος με τον εαυτό της, ως συγκεκριμένην ενότητα των καθ’ εαυτά αντιθέτων σ’ αυτήν. Κι αυτή η πρώτη ενότητα των αντιθέτων δυνάμεων πέρας (όριο) και άπειρον (ατελεύτητο) είναι η ουσία: Είναι, ουσία, παραμονή και υπόσταση, αυτό που επέστρεψε στον εαυτόν του, το ατελεύτητο ή άπειρο που κατέστη συγκεκριμένο μέσω τού πεπερασμένου. Ως πρώτο μέλος τής τριάδος Είναι – Ζωή – Σκέψη είναι βέβαια αυτό το συγκεκριμένο, αμέσως πάλι ένα αφηρημένο όριο. Και καθίσταται έτσι η τριάδα πέρας – άπειρον – μικτόν, βασισμένη στην προϋπάρχουσαν αρνητικότητα, το ‘προκλικώς’ διατυπωμένο μοντέλλο τής χεγκελιανής διαλεκτικής, που προϋποθέτει την πράξη ή την ενέργεια της βασικής τριάδος μονή – πρόοδος – επιστροφή: στο μικτόν (το συγκεκριμένο) επιστρέφει η αρχή στον εαυτό της. Ξεκινώντας απ’ τη δική του έννοια της διαλεκτικής (Dialektik), κατανοεί γι’ αυτό ο Χέγκελ το πέρας και το άπειρον ως τις αρχές, που εγγυώνται τη «συνέχεια και αυτο-παραγωγή» τού Ενός. Και το ότι δεν παραμένει το όριο (το κατά τον Χέγκελ πεπερασμένο) αποκλεισμένο στον εαυτό του, αλλά γίνεται, αυτο-αρνούμενο, ‘από μόνο του’ άπειρο, το οποίο και συγκεκριμενοποιείται όμως μαζί με το πεπερασμένο σε Είναι, μπορεί να ισχύση έτσι ως ένας απ’ τους λόγους, για τους οποίους και  ‘συνέλαβε ξεκάθαρα’ ο Χέγκελ, μέσα απ’ την ίδια του τη ‘φιλοσοφία’, τη νεοπλατωνική φιλοσοφία ως έναν «υψηλόν ιδεαλισμό»: «Ο ιδεαλισμός τής φιλοσοφίας δεν συνίσταται σε τίποτα άλλο, παρά στο να μην αναγνωρίσουμε το Πεπερασμένο ως κάτι που πραγματικά υπάρχει»   ((  Logik I, Σ. 145  )) . Και δεν πρέπει να εννοήσουμε βέβαια εδώ, πως σχετίζεται η έννοια του Πεπερασμένου μόνο με το Αισθητό και Μεταβλητό, αλλά και με το «περιορισμένο» Νοητό, αν θέλουμε να μπορέσουμε να καταλάβουμε ιδεαλιστικά το προκλικό πέρας.  

       Αυτό που διακρίνει τον Χέγκελ απ’ τον Πρόκλο – καλυπτόμενο όμως απ’ την ‘προ-έννοια’ της διαλεκτικής - , είναι η ιδέα μιας, συστατικής για τη διαλεκτική, «δημιουργικής άρνησης». Το πέρας και το άπειρον είναι βέβαια και για τον Πρόκλο «αρνητικά», εφ’ όσον είναι «διαφορετικά», μια σκέψη που εξαρτάται ιστορικά απ’ την ταυτότητα μη όντος και θατέρου, που στοχάζεται για πρώτη φορά στον ‘Σοφιστή’ ο Πλάτων. Αυτή η αρνητικότητα ή ετερότητα μένει όμως, και παρ’ όλην την εσωτερικήν κινητικότητα της Τριάδος (Trias), απλώς και μόνο σχετική, σε σύγκριση μάλιστα με τον Χέγκελ «στατική», εφ’ όσον δεν γίνεται απ’ τον εαυτό της (αφ’ εαυτή…) κάτι το Άλλο, και άρα κάτι το καινούργιο ή νέο. Ενώ αυτό που δημιουργεί την ετερότητα σε κάθε, γενικώς, στοιχείο ή και περιοχή τής ύπαρξης και του όντος, είναι πάντοτε η ενεργητική και μόνο δύναμις του ίδιου τού Ενός.

         Η επιθυμία του Χέγκελ, να ξαναβρή τη δική του έννοια της δημιουργικής (δυναμικής) αρνήσεως στον Πρόκλο, δείχνει και την παρανόηση εκ μέρους του ενός χωρίου απ’ την προκλική Theologia platonis: ως ουκ εισί στερητικαί τών υποκειμένων, αλλά γεννητικαί τών οίον αντικειμένων. Τώ γάρ ου πολλά τό πρώτον υπάρχειν απ’ αυτού πολλά πρόεισι, καί τώ μή όλον η ολότης, καί επί τών άλλων ομοίως. Το οποίο και μεταφράζει ως εξής ο Χέγκελ: «… ότι δεν είναι (οι αρνήσεις) μια αναίρεση αυτού, για το οποίο και λέγονται (του περιεχομένου), αλλά γεννήσεις των προσδιορισμών σύμφωνα με τις αντιθέσεις τους. Όταν δείχνη λοιπόν ο Πλάτων, ότι το Πρώτο δεν είναι Πολλά, αυτό σημαίνει, ότι τα Πολλά προέρχονται απ’ το Πρώτο: Ότι δεν είναι (Το Πρώτο…) ένα Όλον – ότι προέρχεται απ’ αυτό η ολότης κ.τ.λ.». Ο Πρόκλος θέλει να πη, πως το Ένα είναι, ως απολύτως Μη-Πολλά, ακριβώς το Πρώτο απ’ όλα, και η θετική άρα δυνατότητα του Πολλαπλού, αλλά και η αιτία επίσης, ως μη θετικά και κατηγορηματικά κατονομαζόμενο ‘Τίποτα απ’ Όλα’, κάθε κατηγοριοποιούμενου Κάτι. Κατά βάσιν πρόκειται για το ότι το Πρώτο δεν μπορεί καν να δηλωθή επαρκώς με την άρνηση, αλλά πρέπει και να «αποσυρθή» απ’ αυτήν (με μιαν άρνηση δηλ. της αρνήσεως). – Ενώ ο Χέγκελ γενικεύει αντίθετα τη λειτουργία τής αρνήσεως και την κατανοεί ως το κινούν στοιχείο στην ανάπτυξη του Ενός, στο οποίο και ‘επιτρέπει’ να περιέχεται «ιδανικά» το Όλον. Και γι’ αυτό και αντιλαμβάνεται την προκλικήν ‘άρνηση της αρνήσεως’, όχι ως έναν τρόπο έκφρασης, αλλά ως παραγωγικήν πράξη τού ίδιου τού Ενός: «μιαν παραγωγικήν και καταφατικήν άρνηση»   ((  Nachschrift Hothos 113 b  )) . Και η απόσυρση απ’ την άρνηση σημαίνει τότε, πως οι αρνήσεις στο Ένα «δεν μπορούν να παραμείνουν απόλυτες», ότι δηλ. το Ένα τις αναιρεί στον ίδιον τον εαυτό του, «διχαζόμενο» έτσι το ίδιο και καθιστάμενο «ενεργητικό» και «παραγωγικό». Επειδή: «Η άρνηση είναι κι εδώ η πληρότητα, η έξοδος της ενότητας απ’ τον εαυτό της και η επιστροφή πάλι σ’ αυτόν»   ((  Nachschrift Hothos 113 b  )) . Η νεοπλατωνική ανάπτυξη του Ενός πρέπει να ξεκινάη λοιπόν ακριβώς όπως και η χεγκελιανή Λογική: με μιαν ενεργητικήν αυτο-άρνηση της αρχής ( με την ‘αρχή’ να αρνείται ενεργητικά τον εαυτό της…). Και το ότι το προκλικό Ένα δεν ‘οφείλει’ να εκπληρωθή μέσα από μια δημιουργικήν άρνηση, γιατί είναι πάντοτε ήδη αυτό το οποίο και είναι, αλλά ούτε και επιτρέπει να προέλθη κάτι το πληρέστερο, ως πιο διαφοροποιημένο, απ’ αυτό, αυτό δεν μπορεί ή δεν θέλει να το λάβη υπ’ όψιν του ο Χέγκελ.

        Στηριγμένος σ’ ένα κείμενο της προκλικής ‘Theologia Platonis’, ονομάζει ο Χέγκελ την ζωή ως αυτό, το οποίο «έχει γεννηθή μαζί με την ατελεύτητη δυνατότητα»  ((  ό.π., ΧΙΧ, σ. 85  )) . Η ζωή είναι η ίδια «η πλήρης ολότητα» (επειδή συνδέει το Είναι και το πνεύμα) «με τη μορφή τού ατελεύτητου, του απροσδιόριστου, έτσι ώστε να αποτελή μιαν πολλαπλότητα· περιέχει όμως και τη μεταστροφή, το όριο» (τη νοητική δηλ. λειτουργία, να αποτελή το κινητικό στοιχείο του πνεύματος), «μέσω του οποίου και συμφωνεί πάντοτε προς την αρχή, ή την ουσία (Ousia)».  
Η έννοια της ζωής, με την οποίαν και επιχειρεί εμφανώς να εννοήση ο Χέγκελ την προκλική μορφή τής ζωής, προσδιορίζεται απ’ την ιδεαλιστικά μετασχηματισμένη αριστοτελική θεολογία: η ζωή ως πράξη ή ενέργεια του πνεύματος, μια λογική άρα ζωή, διαφορετική, ως καθαρή ιδέα, απ’ τη φυσική ζωή. Ενώ η απόλυτη ιδέα ως λογική έννοια είναι ακριβώς η «επιστροφή στην ζωή»· κι αυτή η απόλυτη ιδέα «αποτελεί και μόνον το Είναι, την άφθαρτην ζωή, την αυτο-γνωριζόμενην αλήθεια, και ολόκληρην την αλήθεια»   (( Logik II, σ. 484  )) .
συνεχίζεται

Αμέθυστος

Οι λαοί δεν εξεγείρονται λόγω ανέχειας, εξεγείρονται όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες τους

γράφει ο Νίκος Γεωργιάδης

Η εικόνα από τις κάμερες ασφαλείας δείχνουν τις φιγούρες των «καταδρομέων» με στρατιωτικού τύπου στολές, κουκούλες και σακίδια να καταλαμβάνουν το χώρο του ορυχείου. Ορισμένοι έχουν καραμπίνες. Άλλοι είναι εξοπλισμένοι με ραβδιά. Αρχίζει η καταστροφή: μολότοφ, σπασίματα, καμένα οχήματα και μηχανήματα. Αποσβολωμένος ένας φύλακας έχει παγώσει από το φόβο του. Κάποιος συνάδελφός του τον πιάνει από το χέρι και τον απομακρύνει σαν να ήταν παιδάκι. Η επίθεση κρατά 15 λεπτά. Οι «καταδρομείς» είναι μερικές δεκάδες. Στόχος το ορυχείο χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής. Φεύγουν και αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και φόβο.
Όταν ο φακός της φωτογραφικής μηχανής είχε συλλάβει το καταματωμένο από το ξύλο και κατατρομοκρατημένο από τη βίαιη επίθεση «αγανακτισμένων» πρόσωπο του Κώστα Χατζιδάκη, εκεί μπροστά από τη Μεγάλη Βρετανία, κάποιοι προειδοποίησαν για το κακό που έρχεται. Οι περισσότεροι σάρκασαν μειδιώντας. Όταν οι πυροσβέστες αναγνώριζαν τα πτώματα στην καμένη Marfin κάποιοι αντιλαμβάνονταν πως αρχίζει το ανάποδο και ελλειπτικό σπιράλ της βίας, που σιγά σιγά θα εγκατασταθεί στον καναπέ του «νοικοκυραίου» ώστε βήμα-βήμα να εξελιχθεί σε «κοινοτοπία του κακού».
Όταν, δηλαδή, η βία γίνεται ανεκτή και αντιμετωπίζεται ως «καθημερινότητα». Ακολούθησαν τα γιαουρτώματα, οι δημόσιες προπηλακίσεις του κάθε αντίπαλου, οι δολοφονίες και τραυματισμοί μεταναστών από ακροδεξιούς, τα χαλάζι από μάρμαρα στα Κέντρο της Αθήνας, οι φωτιές, η καταστροφή. Η βία εμφανίστηκε στην τηλεόραση ως reality με τον Κασιδιάρη να σκαμπιλίζει τις συνομιλήτριές του για να γίνει και αυτή ανεκτή, τόσο ώστε να ανεβάσει τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής.
Άρχισαν στη συνέχεια οι «Πυρήνες». Άλλοτε με «κατσαρόλες», άλλοτε με ληστείες. Κάποια στιγμή έπεσε και ένας νεκρός στην Πάρο. Μετά φθάσαμε στο Βελβεντό και οι εικοσάρηδες της μεσαίας τάξης εμφανίστηκαν με καλασνίκοφ. Στο μεταξύ οι άλλοι πυρήνες, των νεοναζί, εγκαινίασαν τις επιδρομές σε σχολεία για να διώξουν μετανάστες, στους σταθμούς του Ηλεκτρικού για να μαχαιρώσουν αλλοδαπούς, στα νοσοκομεία για να εκδιώξουν τις ξένες νοσοκόμες. Η αστυνομία ακολούθησε. Επέδραμε με τη σειρά της στα στέκια των αναρχικών, ανακατέλαβε τα επί εικοσαετία, και βάλε, καταλυμένα κτίρια στο κέντρο-απόκεντρο της Αθήνας, ξυλοφόρτωσε δεκάδες χτυπώντας επί δικαίους και αδίκους, εφάρμοσε το δόγμα «Νόμος και Τάξις» του Νίκου Δένδια. Ο νοικοκυραίος κάθε βράδυ στο ψυχρό από έλλειψη θέρμανσης καθιστικό του, ρούφαγε την καθημερινή δόση εφαρμοσμένης βίας.
Οι λαοί δεν εξεγείρονται λόγω ανέχειας. Εξεγείρονται όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες τους, γράφει ο Σλαβόι Ζίζεκ στον «Guardian». Έχει δίκιο. Η μνήμη είναι το ανάχωμα σε κάθε είδους φασισμό, λέει ο Μαρκ Μαζάουερ. Και αυτός έχει δίκιο. Η ελληνική κοινωνία είδε τις προσδοκίες της, σωστές ή όχι αδιάφορο, να διαψεύδονται. Η ελληνική κοινωνία, εκτός κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων που καταντούν να αποκαλούνται και γραφικές, αποδεικνύει καθημερινά πως υποφέρει από έλλειμμα μνήμης. Κάτι σαν «συλλογικό αλτσχάιμερ». Το κοκτέιλ είναι θανατηφόρο.
Το εάν ή όχι θα έπρεπε να προχωρήσει η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική αποτελεί κεφάλαιο κοινωνικού διαλόγου μεταξύ επιχειρηματιών, πολιτείας, τοπικών παραγόντων και επιστημόνων. Όταν το ζήτημα καταλήγει σε εφαρμοσμένες τεχνικές πολέμου εν είδη «καταδρομής», τότε το ζήτημα εξελίσσεται σε τερατώδες σπιράλ αυθαιρεσίας.
Ο πόλεμος μεταξύ Κροατίας και γιουγκοσλαβικού στρατού άρχισε όταν σε κάποιο θέρετρο τοποθετήθηκε μια βόμβα. Οι νεκροί λειτούργησαν ως άλλοθι. Τα καλασνίκοφ αναβαθμίστηκαν σε συλλογικό όργανο κάθαρσης. Λίγους μήνες μετά και αφού η τραγωδία του Βούκοβαρ ολοκληρώθηκε, κάποιο αυτόματο όπλο έβηξε σε ένα μουσουλμανικό γάμο στο Σαράγιεβο. Οι νεκροί λειτούργησαν σαν σύνθημα. Τα καλασνίκοφ αναβαθμίστηκαν σε τιμωρό. Η γιουγκοσλαβική τηλεόραση άρχισε εκείνο το βράδυ το πρόγραμμά της δείχνοντας τις τροχιές των τρένων. Το τρένο που συνέχιζε την πορεία του ήταν η Γιουγκοσλαβία. Έκαναν λάθος. Σε ένα εικοσιτετράωρο δεν υπήρχε ούτε τρένο ούτε και σιδηροτροχιές. Η βία εγκαταστάθηκε για τα καλά στον καναπέ του Γιουγκοσλάβου «νοικοκυραίου». Έγινε τρόπος ζωής. Ήταν μία «κοινοτοπία του κακού».
Τον Μάιο του 1991 σε ένα χωριό έξω από τη Λουμπλιάνα ένα τεθωρακισμένο του γιουγκοσλαβικού στρατού ακινητοποιείται από Σλοβένους πολίτες. Οι ερπύστριες αρπάζουν φωτιά και το πλήρωμα παραδίδεται. Τελευταίος εγκαταλείπει το άρμα ένα ψιλόλιγνο παιδί, ανθυπολοχαγός, σηκώνει τα καμένα χέρια του και κλαίει. Μιλά σε κάποια γλώσσα που οι Σλοβένοι είναι δύσκολο να καταλάβουν. Πάνω στο φόβο του ο ανθυπολοχαγός μιλά σλαβομακεδόνικα, που είναι η γλώσσα της μάνας του. Συλλαμβάνεται από το πλήθος που θριαμβολογεί. Ο πόλεμος άρχισε και επίσημα. Στο Διεθνές Κέντρο Τύπου του Βελιγραδίου επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Σέρβοι, Κροάτες και Σλοβένοι, ορισμένοι και από τα Σκόπια, κλαίνε. Αυτοί ξέρουν ότι η «κοινοτοπία του κακού» εισέβαλε για τα καλά στην ψυχή τους.
Οι κάμερες ασφαλείας του ορυχείου στις Σκουριές καταγράφουν τις σκιές των επιδρομέων. Η οργάνωσή τους είναι άψογη. Ο καθένας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Φλόγες ξεπηδούν από εκρήξεις μολότοφ. Ακούγονται και τουφεκιές για εκφοβισμό. Φορούν στολές παραλλαγής, σαν αυτές που ο καθένας βρίσκει στο Μοναστηράκι. Τις αγοράζουν οι κυνηγοί, συνήθως, για να κοροϊδέψουν τις αγριόπαπιες. Μόνο που μπροστά από το ορυχείο οι «καταδρομείς» έχουν να κάνουν με ανθρώπους, με εργαζόμενους, ενδεχομένως και με συντοπίτες τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε την ενέργεια. Στην Κουμουνδούρου μιλούν για προβοκάτσια. Κάποιοι μίλησαν για «οικολογικό ακτιβισμό», αλλά δεν έπεισαν παρά μόνο τους εαυτούς τους. Ο Δένδιας πήρε το σοβαρό του και πήγε στη Χαλκιδική. Η ανεργία στα τέλη του 2013 θα χτυπήσει πλαφόν. Το ΚΕΠΕ κάνει λόγο για ένα 30%. Λένε οι επιστήμονες πως η ανεργία στους νέους έφθασε το 61%.
Ο Σλαβόι Ζίζεκ επικαλείται τον Μαρξ. Ισχυρίζεται πως η κρίση δεν είναι παγκόσμια αλλά… ευρωπαϊκή. Σίγουρα θα έχει δίκιο. Και λοιπόν; Ο Μαρκ Μαζάουερ επικαλείται τους Γερμανούς φιλοσόφους και ιστορικούς και εξηγεί πως η Χρυσή Αυγή είναι μία ιδιότυπη επανάληψη του εθνικοσοσιαλισμού. Έχει όλα τα δίκια με το μέρος του.
Ο «νοικοκυραίος», που δεν ασχολείται ούτε με τον Μαρξ ούτε με τον Χομπσμπάουμ, που αγνοεί τη Σχολή της Φρανκφούρτης και νυστάζει όταν παρακολουθεί το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Αγγελόπουλου, που δεν έχει διαβάσει ούτε ένα στίχο του Καβάφη, που δεν δίνει δεκάρα για την κοινωνική συνοχή ή την κοινωνική αλληλεγγύη, αυτός ο «νοικοκυραίος» παρακολουθεί με την απάθεια που επιβάλλουν οι μεγάλες δόσεις της «κοινοτοπίας του κακού» την αναπαράσταση της ληστείας στο Βελβεντό, τα κακοποιημένα πρόσωπα των συλληφθέντων, τις επιδρομές της αστυνομίας στα υπό κατάληψη σπίτια, τις έρευνες της αντιτρομοκρατικής αλλά και την ταινία τρόμου από τις Σκουριές. Γυρίζει πλευρό και πατά το κουμπί του zapping για να παρακολουθήσει το επόμενο ματς. Δεν γνωρίζει ο «νοικοκυραίος» πως εκείνη τη στιγμή έχασε το παιχνίδι από τα χέρια του και πως η ζωή του εφεξής θα κυλά σε ρυθμούς που δεν ελέγχει.

Πηγή : αιέν αριστεύειν

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ
O XAΣΑΠΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΚΟΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, αυτην την στιγμη (Κυριακη ωρα 7,30μ.μ.) προπαγανδιζει στην Κρατικη τηλεορασι, υπερ των ΚΑΝΙΒΑΛΙΚΩΝ μεταμοσχευσεων.


"Ειμεθα αλληλων μελη ολοι οι ανθρωποι και ο ενας μπορει και πρεπει να κομματιαζει τον εαυτο του και να τον δινει στον αλλο", ειπε.
πηγή : ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

ΣΧΟΛΙΟ  : ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ; ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΕΞ; ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ;
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΣ; ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΤΩΝ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ; ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΕΙ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ, ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ ΚΑΘ'ΕΝΟΣ;
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΕΝΑΣ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΣ; ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΕΙΩΤΑΤΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. ΙΣΩΣ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ!
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΒΡΕΙ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΕΥΚΟΛΑ ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΑ. ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΘΟΥΝ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΟΥΝ. ΩΣΠΟΥ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ : "ΑΘΑΝΑΣΙΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΑΚΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΕΠΑΝΩ;
ΜΕΓΑΛΕΙΩΤΑΤΕ ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΗ Η ΘΥΣΙΑ ΣΑΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;
ΟΙ ΠΟΝΗΡΟΙ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ.
Αμέθυστος

Εγώ. Το παιγνίδι της ζωής


Frank Schirrmacher
EGO. Das Spiel des Lebens
Εγώ. Το παιχνίδι της ζωής
Karl Blessing Verlag. 2013
Δε θα έπρεπε να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, αλλά το τι αρνούμαστε να είμαστε. Michel Foucault
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Μέρος πρώτο
Η βελτίωση του παιγνιδιού
  1. Trance
  2. Παιχνίδι
  3. Προφητεία
  4. Τέρας
  5. Γραφή
  6. Λογική
  7. Κοινωνική φυσική
  8. Μακελειό
  9. Κυκλοφορία του αίματος
  10. Νευρικό σύστημα
  11. Ανδροειδές
  12. Εγκέφαλος
  13. Γονίδια
  14. Συγγένεια
  15. Σχιζοφρένεια
  16. Αστραπή
  17. Πολιτική
  18. Μάτριξ
  19. Mind’s eye
  20. Συμφωνία
  21. Big Data
  22. Υποταγή
Μέρος δεύτερο
Η βελτίωση του ανθρώπου
  1. The secret
  2. Επιτυχία
  3. Αλχημιστές
  4. Μεταβολή της ψυχής
  5. Death Dating
  6. Reengineering
  7. Εσύ
  8. Μαζική τρέλα
  9. Εγώ
Ευχαριστίες
Επίμετρο
Βιβλιογραφία
Παρατηρήσεις


Πρόλογος
Γίναμε τρομερά απλοϊκοί. Δυστυχώς δεν το αισθανόμαστε. Γιατί κάνουμε ότι κάνουμε; Γιατί αγαπάμε αυτό που αγαπάμε; Ερωτήσεις πολυεπίπεδες, στις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να δοθούν προσωπικές απαντήσεις. Και δεν καταλαβαίνουμε, πως εδώ και πολύ καιρό, άλλοι έδωσαν απαντήσεις αντί ημών.
Ξεχάστε για μια στιγμή αυτά που ξέρετε από την ψυχολογία, νευροεπιστήμες ή που γνωρίζετε λόγω ιδίας πείρας, περί του αινίγματος του Είναι σας. Χωρίς να το προσέξουμε, οι οικονομολόγοι ανέλαβαν το νοικοκυριό της ψυχής του μοντέρνου ανθρώπου.
Με σκοπό την απλοποίηση του κόσμου και την επιτάχυνση του εμπορίου, εμφανίστηκε στα παρασκήνια ένα μοντέλο, που αλλάζει ριζικά την ζωή μας.
Το μοντέλο διδάσκει, πως μπορούμε να κάνουμε πιο απλή και πιο προσοδοφόρα την ζωή μας, εάν δεχθούμε ότι κάθε άνθρωπος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το συμφέρον του. Στο βιβλίο αυτό θα δούμε, πως ένα αρχικά αθώο μοντέλο μετετράπη σε παγίδα. Θα δούμε επίσης πόσο καλά καμουφλαρισμένη είναι αυτή η παγίδα.
Όσοι στήνουν παγίδες τις καμουφλάρουν. Στο δάσος οι παγίδες είναι σκεπασμένες με φύλλα και χώμα: κατασκευές που προσποιούνται ότι είναι φύση. Μεταξύ των ανθρώπων, οι παγίδες καμουφλάρονται ως φυσικοί νόμοι. Όπως για παράδειγμα ο ισχυρισμός: «Ο άνθρωπος είναι προσκολλημένος στον εαυτό του» - και αυτή η προσκόλληση ξεκινά από το επίπεδο το γονιδίων του και φτάνει στο επίπεδο της ηθικής του. Μια οικονομική θεωρία, με την υποστήριξη των μοντέρνων υπολογιστικών μηχανών, κατέστησε την τοποθέτηση αυτή νόμο της φύσεως. Αρχίζουμε να αισθανόμαστε αυτό το γεγονός.
Στον σημερινό κόσμο, είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν πως οι ελευθερίες και επιλογές που έχουν είναι περισσότερες από ποτέ. Πιστεύουν επίσης ότι είναι σε θέση να απορρίψουν ή να αποδεχθούν θεωρίες.
Η αλήθεια είναι, ότι όχι μόνο τις αποδέχθηκαν χωρίς να το έχουν αντιληφθεί, αλλά ζουν και εργάζονται βάσει αυτών εδώ και πολύ καιρό.
Βιώνουμε την νέα εποχή του καπιταλισμού της πληροφορίας. Αυτός ο καπιταλισμός άρχισε να (οδηγεί) μεταβάλλει τον κόσμο σε μια πνευματική κατάσταση. Κάνει και σχεδιάζει μεγάλα πράγματα. Θέλει να διαβάζει, να ελέγχει και να πουλά τις σκέψεις. Θέλει να προβλέπει κινδύνους, να τους εκτιμά και να τους απαλείφει. Ο εγκέφαλος του δουλεύει συνέχεια με σκοπό να ανακαλύψει τι κάνουν οι άνθρωποι, τι λένε, τί αγοράζουν και ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις που σχεδιάζουν. Όπου και να τον συναντήσετε, συναντάτε ένα σύστημα που τα ξέρει όλα καλύτερα. Αφαιρεί από τους ανθρώπους το δικαίωμα να προσλάβουν το περιβάλλον ως κάτι διαφορετικό από τους ίδιους. Ότι και να κάνουν, αυτό ισχυρίζεται ότι το κάνουν προς ίδιον όφελος.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας δεν γνωρίζει συμπεριφορές «χωρίς λόγο». Φιλία, εντιμότητα, αγάπη, έχουν μπροστά στα μάτια του λόγους που εξυπηρετούν το ίδιον όφελος του ατόμου. Για τον λόγο αυτό υπάρχει παντού ένας πληθωρισμός «incentives», επιβραβεύσεων, που ξεκινούν από τα boni στη Wall Street και φτάνουν μέχρι τα εικονικά παράσημα και τα «Like it» για τα πιο προσωπικά πράγματα.
Υπάρχουν ανοικτά παιχνίδια, όπως το σκάκι, και παιχνίδια όπως το πόκερ, όπου ο ένας δεν μπορεί να δει τα χαρτιά του άλλου. Η οικονομία της πληροφορίας μυρίζει σαν ατμόσφαιρα όπου παίζεται πόκερ. Ο κόσμος της είναι ένας κόσμος όπου κανείς δεν λέει και δεν κάνει αυτό που πραγματικά σκέφτεται. Ο καθένας όμως και καθεμιά γίνεται διαφανής όταν υποτεθεί ότι έχει εγωιστικές βλέψεις. Για τον λόγο αυτό υπάρχει αυτή η τεράστια ανάγκη για πληροφορία. Γι’ αυτό και ο καταναγκασμός προς παραποίηση, μπλόφα και  παραπλάνηση.  Αλγόριθμοι αποκρύβουν συναλλαγές μετοχών, ώστε να παραπλανηθούν αρπακτικοί αλγόριθμοι. Οι αρπακτικοί αλγόριθμοι όμως μπορεί και να τροφοδοτούν με ταχύτητα φωτός μεσάζοντες με ψευδείς πληροφορίες, ώστε να εκτιναχθούν οι τιμές στα ύψη. Οι άνθρωποι προσλαμβάνουν ψεύτικες ταυτότητες, δημιουργούν ένα προφίλ στο Facebook, για να αρέσουν στον διευθυντή προσωπικού ή την τράπεζα. Ολόκληρα κράτη στέλνουν εσφαλμένα σήματα για να συγχύσουν τις αγορές. Αυτή είναι μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι όχι απλά δεν εμπιστεύονται τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό τους. Όποιος έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο, υποθέτει ότι η μόρφωση του, η εμπειρία του, η ζωή του δεν σημαίνουν αυτό που πίστευε ότι σημαίνουν.
Η υπόσχεση ότι θα βρεθούν απαντήσεις σε ερωτήσεις οι οποίες ακόμα δεν έχουν τεθεί, ο ισχυρισμός ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον άνθρωπο απ’ όσα γνωρίζει ο ίδιος για τον εαυτό του, οι προβλέψεις για το τι θέλει ο καθένας, χωρίς ακόμα να το γνωρίζει, η συμβουλή ποιος πρέπει να είναι φίλος, όλα αυτά είναι ταυτόσημα (δομικά) με τους αλγόριθμους παρακολούθησης που χρησιμοποιούν οι μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες ξέρουν για εγκλήματα τα οποία ο εγκληματίας ίσως να μην υποψιάζεται ότι μπορεί να γίνουν. Η νέα οικονομία χρησιμοποιεί μηχανές και ερμηνεύει και κωδικοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις με την βοήθεια των μαθηματικών. Αγαπά το «δίλημμα του φυλακισμένου». Πρόκειται για μια αρχαϊκή σκηνή της θεωρίας των παιγνίων,  όπου δυο άνθρωποι που μοιράζονται την ίδια τύχη αλλά δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, λαμβάνουν μια προσφορά, να επωφεληθεί ο ένας εις βάρος του άλλου. Η προδοσία μέσα στο παιχνίδι αυτό όχι μόνο προβλέπεται, «είναι αποδεκτή ως κανόνας σώφρονους συμπεριφοράς»1.
Έχει φανεί, πως άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με αυτή την νοοτροπία, αλλάζουν την συμπεριφορά τους. Μια κοσμοθεωρία που πίσω από κάθε ανθρώπινη πράξη βλέπει την αναπόφευκτη λογική του ιδίου συμφέροντος, παράγει εγωισμό σαν σε κορδέλα συναρμολόγησης2. Τελευταίως όμως ο καθένας μας έρχεται σε επαφή με αυτό το δεδομένο. Ζώντας σε ένα κόσμο, όπου οι πληροφορίες (πληροφορίες που δεν αφορούν μόνο το χρηματιστήριο, αλλά την θέση εργασίας, την επικοινωνία, την φιλία) οργανώνονται από λογικά λειτουργούσες υπολογιστικές μηχανές, που υπολογίζουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου βάσει των νόμων που μεγιστοποιούν το προσωπικό συμφέρον, οι αντιλήψεις για τις κοινωνικές αξίες αλλάζουν με εκπληκτική ταχύτητα.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας αμφισβητεί τον συσχετισμό μεταξύ της πορείας της ζωής ενός ανθρώπου και της ταυτότητας του, χρησιμοποιεί την πραγματική οικονομία για να επιτύχει τους σκοπούς του, και σκοπεύει να ξαναγράψει την συνταγματική και την νομική τάξη. 
Να προσθέσουμε επίσης, ότι δεν χάνει την κυριαρχία του μόνο το άτομο. Στην παρούσα κρίση που πλήττει την Ευρώπη, τα ακρωτηριασμένα κυριαρχικά δικαιώματα των ευρωπαϊκών κρατών και των βουλών τους, δεν είναι προϊόν λάθους, μέρος της λειτουργικής λογικής του συστήματος.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας έχει υποσκάψει την ανθρώπινη σκέψη, δημιουργώντας ένα λαβύρινθο από διαδρόμους και φρέατα, και το υλικό που ανασύρει και εκμεταλλεύεται, το επεξεργάζεται με μηχανές. Οι μηχανές αυτές είναι σε θέση, αναλόγως πάνω σε ποιο γραφείο βρίσκονται, να διεξάγουν πολέμους, να προκαλούν επαναστάσεις, να δημιουργούν χρήμα, να ελέγχουν ανθρώπους ή να στέλνουν φωτογραφίες των πρόσφατων διακοπών. Φαίνεται πως αυτός (ο καπιταλισμός της πληροφορίας) είναι σε θέση, μέσα σε μια νύχτα να σβήσει ολόκληρα έθνη ή να προσδώσει και σε ένα άτομο ακόμα, που συνδέεται μαζί του, την δύναμη ενός ολόκληρου κράτους. Γι’ αυτό οι άνθρωποι τον ακολουθούν στις υπόγειες στοές του, σε κλειστούς χώρους με τεχνητό φως, και συντηρούν μόνοι τους τις στοές που αυτός έσκαψε για να διοχετεύσει την σκέψη τους.
Η απόκρυψη μιας παγίδας πρέπει να παραπλανά όλες τις αισθήσεις. Ο Diderot, προτείνει στην εγκυκλοπαίδεια του, την επικάλυψη της μυρωδιάς του σιδήρου, γιατί τα έμπειρα ζώα συνδυάζουν την καταστροφή τους με την μυρωδιά αυτή. Ένα μοντέρνο εγχειρίδιο για το κυνήγι των ζώων, περιγράφει με αθωότητα τι πρέπει να γίνει: «Το ζώο πρέπει να το προσελκύσουμε στην μηχανή, είτε με δόλωμα, είτε εκμεταλλευόμενοι την φυσική του περιέργεια». Δεν είναι τυχαίο, σύμφωνα με τον Otto Mayr, ότι οι αγγλικές λέξεις engine και machine, είχαν για πολύ καιρό και αρνητικές σημασίες: εξαπάτηση, κόλπο και ραδιουργία3. Η μηχανή του καπιταλισμού της πληροφορίας είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής. Η μηχανή όμως από μόνη της είναι αθώα. Σημασία έχει ποιος και για ποιο σκοπό την χρησιμοποιεί. Εάν ο ανθρώπινος εγωισμός εκφραστεί με ένα μαθηματικό τύπο, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, δίνεται η δυνατότητα στον υπολογιστή να υπολογίσει τη συμπεριφορά μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Ο Diderot είναι αυτός που ονόμασε «επιστήμη», όχι την παγίδα, αλλά την «τοποθέτηση της παγίδας». Η πρόκληση είναι πιαστούν ζωντανοί οργανισμοί, που λόγω της εμπειρίας τους είναι καχύποπτοι. Αυτοί πέφτουν στην παγίδα μόνο εάν μαζέψει κανείς τις πληροφορίες και τις παραποιήσει. Η παγίδα πρέπει να παρουσιάζει το δόλωμα ως εύκολη λεία. Η αρκούδα, η αλεπού ή λύκος, πρέπει να σκεφτεί ότι έχει ένα ανέλπιστο κέρδος. Για να λειτουργήσει αυτό, «πρέπει να εξερευνήσει κανείς με μεγάλη προσοχή τους τόπους όπου τα ζώα βρίσκονται κατά την διάρκεια της ημέρας, που περνούν την νύχτα, και ποια μονοπάτια παίρνουν συνήθως».
Η παγίδα δεν έχει καμιά αξία χωρίς την στρατηγική τού παγιδευτή. Ο ποιο πετυχημένος κυνηγός είναι αυτός που σκέφτεται όπως το ζώο που πρόκειται να πιαστεί. Οι πιο πετυχημένοι στην αποφυγή των παγίδων, είναι αυτοί που σκέφτονται όπως αυτοί που τις στήνουν. Αυτή είναι η «επιστήμη», είναι καθαρά μαθηματικά, και μπορεί να προγραμματιστεί στον υπολογιστή: κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν και εφευρέθηκε αυτή η επιστήμη, της έδωσαν το όνομα «rational choice theory», θεωρία λογικών χειρισμών, ή το αθώο όνομα, «θεωρία παιγνίων».
Οι οικονομολόγοι δημιούργησαν ένα σύστημα όπου ο καθένας κάνει αυτό που είναι το καλύτερο για τον εαυτό του. Αυτό το σύστημα το εφηύραν ως αντίποδα, ωθούμενοι ψυχολογικά από τον φόβο, ότι τα ολοκληρωτικά συστήματα όπως η Σοβιετική Ένωση, θα αφαιρούσαν από τους ανθρώπους την ελευθερία της γνώμης, υποστηρίζοντας ότι ξέρουν τι είναι το καλύτερο γι’ αυτούς. Αυτό το νέο σύστημα είχε καταστεί ένα από το πιο σημαντικά στρατηγικά όπλα του Ψυχρού Πολέμου, με το οποίο η Δύση κέρδισε το παιχνίδι των υπερδυνάμεων.

Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή. Το παιχνίδι των υπερδυνάμεων είχε τελειώσει, το παιχνίδι με την κοινωνία μπορούσε να ξεκινήσει. Ένας από τους αρχιτέκτονες της μεγάλης παγίδας, είχε παραδεχθεί, ότι τους κανόνες του παιχνιδιού, με τους οποίους θα παιχθεί το νέο παιχνίδι της ζωής, πρέπει να τους συνηθίσει κανείς πρώτα. Για να νικήσει κανείς πρέπει να αποδεχθεί την ιδέα, «ότι μέσα στο σύμπαν, αυτός έχει επιλεγεί ως προσωπικός εχθρός4».
Ακόμα μια λέξη για την πρόθεση του βιβλίου. Η αφορμή για την συγγραφή δόθηκε από την κρίση, όχι όμως από τα οικονομικά, αλλά τα κοινωνικά φαινόμενα που προκαλεί. Η κρίση είναι ένα σύμπτωμα. Δείχνει την αστάθεια όχι μόνο των αγορών, αλλά των κοινωνιών, όπου οι κοινωνίες είναι οργανωμένες όπως τις αγορές και οι άνθρωποι ως «homo oeconomicus». Αυτό φαίνεται στα μάτια μου ως η πρώτη περίπτωση της συστημικής αποτυχίας της οικονομίας της πληροφορίας.
Η κρίση την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα, δεν είναι μια κρίση που έχει ως αντικείμενο μόνο το χρήμα, το κέρδος, την χρεοκοπία της Lehman ή την κρίση στην Ευρώπη. Αυτή είναι απλή πτυχή του γεγονότος, που είναι και η πιο εύκολα προσβάσιμη προς ανάλυση. Ποιος ξέρει, ίσως λυθεί και οι άνθρωποι επιστρέψουν πάλι στην καθημερινότητα.
Η οικονομία της πληροφορίας αξιολογεί τα αισθήματα, την εμπιστοσύνη, τις κοινωνικές επαφές με τον ίδιο τρόπο που αξιολογεί τις μετοχές ή τα εμπορεύματα. Για πρώτη φορά στην ιστορία έχει τα τεχνικά μέσα να το κάνει αυτό όλο και πιο τέλεια.  Το να θεωρεί κανείς αυτονόητο, πως σε μια συναλλαγή ή πλειστηριασμό, ο ενδιαφερόμενος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του ή προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους, είναι διαφορετικό από το να γίνεται η κοινωνική ζωή εμπόριο και πλειστηριασμός, ένας κόσμος της εμπορευματοποίησης του εγώ με ξεκάθαρους κανόνες της οικονομίας. Καχυποψία, μπλόφα, παραπλάνηση είναι κανόνας σε αυτόν τον κόσμο, έστω και αν χρησιμοποιούνται μόνο για να «κατευνάσουν τις αγορές». Δεν αφορούν όμως μόνο τα κράτη, αλλά σε αυξανόμενο βαθμό και τα άτομα επίσης.
Όλοι αυτοί οι κανόνες είναι κάπου γραμμένοι. Ήταν υποθέσεις, βοηθητικές κατασκευές, μοντέλα, που απέδιδαν στους ανθρώπους μαθηματικές, και όχι ψυχικές ιδιότητες. «Δεν ήταν ποτέ στόχος των οικονομολόγων να εγκαταστήσουν ανθρώπους με σάρκα και αίμα στα οικονομικά μοντέλα», είναι η κεντρική γραμμή ενός βιβλίου που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο5. Γιατί τα μοντέλα ζωντάνεψαν, και δεν είναι πια απλές οδηγίες εμπορίου, τις οποίες πρέπει να ακολουθεί κανείς όπως αυτές ενός συστήματος πλοήγησης, αλλά κάνουν πολύ περισσότερα: κάνουν τον άνθρωπο να γίνει όπως τον περιγράφουν. Και τον περιγράφουν, παρ’ όλους τους περιορισμούς που το σύστημα θέτει στον εαυτό του, ως εγωιστή.
Το βιβλίο αυτό βασίζεται σε μια μόνο τοποθέτηση. Η τοποθέτηση αυτή συζητείται στις μέρες μας όλο και πιο έντονα από μερικούς αποστάτες μεταξύ των οικονομολόγων, κάτω από το όνομα «ιμπεριαλισμός της οικονομίας». Το όνομα αυτό εννοεί ότι τα μοντέλα σκέψης της οικονομίας έχουν κατακτήσει όλες τις άλλες κοινωνικές επιστήμες, και ασκούν την κυριαρχία τους επ’ αυτών (ως γνωστόν, ο μαρξισμός ήταν μια ιμπεριαλιστική οικονομική θεωρία).
Στον κόσμο μας βιώνουμε αυτόν τον ιμπεριαλισμό ως μετατροπή του καθενός και των πάντων σε οικονομικά μεγέθη. Δεν είναι τυχαίο που bestseller όπως το «Freakonomics» έχουν τόση επιτυχία. Όλα αυτά τα βιβλία διηγούνται κατά βάσιν για ένα κόσμο της καθημερινότητας, όπου τα πάντα κατακερματίζονται σε ιστορίες προσωπικού συμφέροντος. («Πρέπει να τιμωρούνται οι γονείς που αργούν να έρθουν για να παραλάβουν τα παιδιά τους (από το σχολείο π.χ.) και αν ναι, ποια είναι η επίδραση της τιμωρίας; Το αποτέλεσμα είναι ότι γίνονται ακόμα πιο αμελείς, εάν το πρόστιμο είναι χαμηλό, πρώτον διότι το πρόστιμο είναι δίκαιο, και δεύτερον, διότι με το χαμηλό πρόστιμο μεταδίδεται ένα λανθασμένο μήνυμα για το ηθικό κόστος της παράβασης του κανόνα»6). Όσο διασκεδαστικά είναι  και όσο αμφίβολες και αν είναι οι τοποθετήσεις τους, η επιτυχία που έχουν δείχνει ότι πρόκειται για θεωρίες αυτοάμυνας μέσα σε ένα κόσμο, ο οποίος είναι μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ρυθμισμένος βάσει της οικονομίας, και που βιώνει το ίδιον συμφέρον ως τον εσώτερο πυρήνα σώφρονους συμπεριφοράς.
Το τίμημα όμως της αυτοάμυνας είναι υψηλό: μέσα σε πολλές από τις διασκεδαστικές συμβουλές κρύβεται μια κρυμμένη νεοκλασική ή νεοφιλελεύθερη ιδεολογία7 (αυτό έχει δείξει μια εξαιρετική μελέτη πάνω στην οικονομία της συμπεριφοράς, από τους Gerd Gigerenzer και Nathan Berg). Αυτό δεν ισχύει μόνο για την οικονομία της συμπεριφοράς, αλλά για όλες τις αυτοματοποιημένες αγορές, που ξεκινούν από τα χρηματιστήρια και φτάνουν μέχρι τις αγορές κοινωνικών επαφών.
Ο οικονομικός ιμπεριαλισμός εξαναγκάζει -περισσότερο από ποτέ μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης- να μην εγκαταλειφθεί το πεδίο αυτό σε μια κυρίαρχη σχολή αγγλοσαξώνων οικονομολόγων. Ολόκληρος ο κόσμος είχε την ευκαιρία να πειστεί για τις αδυναμίες μερικών από τα μοντέλα που μέχρι προσφάτως θεωρούνταν αλήθειες. Αν στο βιβλίο αυτό ασχολούμαστε μόνο δυο από τα πιο σημαντικά οικοδομήματα  που επηρέασαν την οικονομία της πληροφορίας, το «rational choice» και την θεωρία των παιγνίων, δεν το κάνουμε για να ισχυριστούμε ότι μόνο αυτά τα δυο υπήρξαν, και τίποτε άλλο8. Αυτά τα δυο όμως έχουν εξαιρετική σημασία για την ιστορία, που θέλει να διηγηθεί το παρόν βιβλίο: πως είναι δυνατόν ένα άτομο να έχει το αίσθημα πως ολόκληρο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον του, και πως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ξέσπασε ένας νέος ψυχρός πόλεμος στην καρδιά της κοινωνίας μας.
Μετάφραση Πέτρος.
Συνεχίζεται.

Σχόλιο: ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΕΛΙΤ ΜΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ NΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ.

ΝΕΟ ΕΙΔΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΠΙΣΤΗ ΑΓΑΠΗ ΣΟΦΙΑ.

Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΑΝΕΩΘΗΚΕ. ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΑΣ.

Σημειώσεις
1.  S.M. Amadae, Rationalizing Democracy: The Cold War Origins of Rational Choice Liberalism, σ.295. 
2. Amadae, Rationalizing Democracy, σ.296.
3. Otto Mayr, Authority, Liberty, and Automatic Machinery in Early Modern Europe, σ. 124
4. Ken Binmore, Game Theory: A Very Short Introduction, σ. 31.
5. Dimitris Milonakis and Ben Fine, From Economics Imperialism to Freakonomics: The Shifting Boundaries between Economics and Other Social Sciences, σ. 1.
6. Milonakis and Fine, From Economics Imperialism to Freakonomics, σ. 107.
7. Nathan Berg and Gerd Gigerenzer, ‘As-If-Behavioural Economics: Neoclassical Economics in Disguise?’
8. Γνωρίζω ότι απλοποιώ την ιστορική πολυπλοκότητα. Ο νέος ορθολογισμός δεν εμπνεύστηκε αποκλειστικά από τη θεωρία παιγνίων και τη θεωρία λογικών χειρισμών. Ήταν το προϊόν αμέτρητων και μερικές φορές χαλαρά συνδεδεμένων επιστημονικών κλάδων: η θεωρία των υπολογιστών, η στατιστική και η κυβερνητική έχουν ανεξάρτητους τρόπους και συνδέονται μόνο οριακά με τη θεωρία των παιγνίων. Είναι αλήθεια ότι η δουλειά του Neumann θα ήταν αδιανόητη χωρίς την υπολογιστική μηχανή του Alan Turing και την προκύπτουσα ερώτηση για το τι είναι υπολογιστικό και τι όχι. Στην «Οντολογία του Εχθρού: Norbert Wiener και το Κυβερνητικό Όραμα», για παράδειγμα, ο Peter Galison περιγράφει πώς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο «ορθολογικός» εχθρός έγινε μια εννοιολογική μορφή με όλα τα χαρακτηριστικά που η θεωρία παιγνίων απέδωσε αργότερα σε αυτήν.