Σοκ και Δέος

Ο νέος ανθρωπολογικός τύπος στη μεταδαρβινική εποχή μας

Περί Οικουμενισμού

Υπάρχουν σήμερα ορισμένα αυτονόητα τα οποία επιτρέπουν την ομαλή εξέλιξη των γεγονότων που θα οδηγήσουν στο «κοινό ποτήριο» εφόσον η ένωση των Εκκλησιών έχει ήδη υπογραφεί από καιρό!

Δυστυχώς δε, με μιαν απίστευτη ειρωνεία της Ιστορίας είναι τα ίδια «αυτονόητα» τα οποία στον καιρό τους δεν επέτρεψαν την εσχάτη προδοσία της αληθινής πίστεως.

Το μεγαλύτερο είναι πως όταν έρθει η ώρα, ο λαός του Χριστού θα αντιδράσει! Στην ερώτηση, γιατί ο λαός του Χριστού δεν έχει αντιδράσει ακόμη, η απάντηση είναι πως ο λαός αυτός δεν είναι ενημερωμένος! Όλα γίνονται με πρωτοβουλία της διοικήσεως της Εκκλησίας, η οποία διοίκηση, σαν γραφειοκρατικός οργανισμός, δεν έχει υποχρέωση να δίνει λόγο. Έχει στηθεί λοιπόν μια Μυστική συμφωνία, τύπου Πόντιου Πιλάτου ανάμεσα στον «λαό» και στην «Ιεραρχία», κατά την οποία θα εμφανιστούν όλα σαν τετελεσμένα. Ο λαός θα νίπτει τας χείρας του, επειδή δεν ήταν ενημερωμένος. Και η Ιεραρχία θα νίπτει τους πόδας της, διότι ό,τι κι αν έγινε και ό,τι κι αν γίνει δεν πρόκειται να προδόση την Ορθοδοξία!
Το μοντέλο της μη-προδοσίας είναι ήδη έτοιμο: Η ΟΥΝΙΑ!

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν πλέον ούτε ο λαός του Χριστού, ούτε η «Ιεραρχία» της Εκκλησίας! Υπάρχει μόνον η Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος!

Ένα μεγάλο μέρος του υποτιθέμενου λαού του Χριστού κρέμεται από τους κανόνες που επιβάλλουν τα διάφορα Γεροντοπαλλήκαρα που παριστάνουν τους Γέροντες, και δεν γνωρίζει τίποτα άλλο πλέον παρά να μισεί και να κατακρίνει όλους όσους δεν τηρούν τους ίδιους κανόνες και δεν έχουν μεταμορφώσει την ζωή τους σε Κόλαση!

Το υπόλοιπο μέρος του λαού απολαμβάνει τις ακολουθίες και την Θ. Λειτουργία της Ορθοδοξίας μας, έχοντας και την διαβεβαίωση του κ. Ζηζιούλα ότι αυτή την απόλαυση δεν θα τους την αφαιρέσει κανείς, καθώς η Θ. Ευχαριστία στο κέντρο της Θ. Λειτουργίας είναι όλη η αλήθεια και η Δόξα της Εκκλησίας.

Ξεχνώντας ύποπτα την εμπειρία και την διδασκαλία του Αγίου Σιλουανού, ο οποίος μέσα στην πληρότητα της Χαράς της Ορθοδόξου Μοναστικής ζωής, είχε εκ Κυρίου την αποκάλυψη πως όλα όσα έκανε ήταν ψεύτικα και πως όλα τα έκανε Χάριν του εαυτού του και όχι του Κυρίου!

Οι νεαροί θεολόγοι και θεολογούντες βρίσκουν πόρτες ορθάνοιχτες για να μελετήσουν τον Δυτικό Μυστικισμό και την Δυτική χριστιανική Φιλοσοφία, εξασφαλίζουν εύκολα τα πολυπόθητα διδακτορικά, τα οποία βεβαιώνουν για τη μόρφωση και την ικανότητα μελέτης του κατόχου τους, έχουν εξασφαλίσει και την βοήθεια της Διοικήσεως της Εκκλησίας στην εξασφάλιση θέσεων εργασίας και με την δυνατότητα να προσχωρήσουν και στο κόμμα των Οικουμενιστών εξασφαλίζοντας χρήμα και δόξα, δεν έχουν πια ουδεμία σχέση με την πίστη, την προσευχή, την Μετάνοια και την Εκκλησία!

Ο κατώτερος κλήρος εξαρτάται μέσω της μισθοδοσίας, απολύτως από τους Επισκόπους! Η μόνη τους ελπίδα ελευθερίας και δύναμης είναι να φημιστούν σαν «πνευματικοί» και να αποκτήσουν εκατοντάδες πνευματικοπαίδια!

Οι Μοναχοί αποφάσισαν να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο και έχουν μεταμορφωθεί σε επιτήδειους Managers!

Και οι Επίσκοποι; Η «Ιεραρχία»;! Οι τύποι Χριστού;! Το άνθος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι σαν μέλη των Συνόδων, θα δογματίζουν την αλήθεια με την έλλαμψη του Αγίου Πνεύματος;
Δεν έχουν ταυτιστεί ήδη με την Διοίκηση της Εκκλησίας; Αυτή δεν είναι η μεγάλη νίκη της Διοικήσεως; εις βάρος των Επισκόπων;
Δεν μας έδωσαν ήδη μια γεύση της ποιότητος του Συνοδικού Συστήματος της δικής μας Εκκλησίας με την αθώωση του Παντελεήμονος; Ποια μπορεί να είναι η αξιοπιστία των Συνόδων, όταν στις τάξεις της διαθέτει τέτοιους Επισκόπους;

Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς τρέχουν στην αγκαλιά του πάπα!
Για να σωθούν από την απιστία τους με τα δώρα του πάπα!
Το πρωτείο και το αλάθητο! Δώρα τα οποία θα «μοιραστεί» ο πάπας με τους Ορθοδόξους για να ευνοήσει την ένωση. Δώρα τα οποία θα ισχύουν σε τοπικό επίπεδο άλλα όχι σε οικουμενικό.

Ας απολαύσουμε όμως το δογματικό τους περιεχόμενο , όπως βρίσκεται θησαυρισμένο στην Ιστορία του Βατικανού!

Το 1075 καταρχάς ανακοινώνεται το Dictatus Papae με 27 Αρχές!
Στην 22α διαβάζουμε: «Η Ρωμαϊκή Εκκλησία δεν έκανε ποτέ της λάθος και όπως μαρτυρεί η Γραφή, δεν μπορεί ποτέ της να κάνη λάθος».
Η 23η ολοκληρώνει τον θρίαμβο: «Ο Ρωμαίος πάπας, εάν ανεκηρύχθη κανονικώς, γίνεται χωρίς καμμία αμφιβολία άγιος λόγω των προνομίων του Αγίου Πέτρου»!

Αυτό είναι λοιπόν το θρυλικό «Μυστικό του Ιησού» και απορούμε πώς και γιατί ο μέγας Ντα Βίντσι δεν το είχε πληροφορηθεί! Ο αληθινός θεός δεν ήταν ο πρόδρομος Ιωάννης, ήταν ο Απόστολος Πέτρος!

Μετά το Dictatus Papae, ξεκινά η Ιερά Εξέταση, ακριβώς εναντίον όσων διαφωνούν με τις απαιτήσεις του πάπα!
Πρέπει να τα γνωρίζη αυτά ο ελληνικός ορθόδοξος λαός, καθώς ο επίσκοπός του παύει πλέον να είναι ο γνωστός κωμικός Δεσπότης, και μπαίνει στην Ιστορία σαν μικρός πάπας, σαν ΠΑΠΑΚΙ!

Εάν έχουμε λίγη ακόμη υπομονή θα δούμε πώς περιγράφει ο ίδιος ο πάπας την εξαιρετική του θέση, καθισμένος στην κορυφή του Ναού, τρώγοντας ήσυχα το μήλο του και ατενίζοντας με συγκίνηση τα βασίλεια της Γης όλα στα πόδια του!

Στην Ιη Βατικάνειο Σύνοδο, στα 1870, εμφανίζεται το Pastor Aeternus.

«Εάν κάποιος ομολογήσει πως ο Άγιος Απόστολος Πέτρος δεν ωρίσθη από τον Ίδιο τον Κύριο πρίγκιπας όλων των Αποστόλων και ορατή κεφαλή όλης της στρατευμένης Εκκλησίας, ή πως δεν παρέλαβε από τον Ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό ένα πραγματικό και αληθινό πρωτείο δικαιοσύνης, αλλά μόνο δόξης:
ανάθεμα

Εάν κάποιος ομολογήσει ότι δεν είναι κατόπιν συμφωνίας αυτού του Ιδίου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δηλαδή λόγω θεϊκού δικαιώματος, που ο Άγιος Πέτρος διαθέτει για πάντα διαδόχους στο πρωτείο της Καθολικής Εκκλησίας, ή πως ο Ρωμαίος Πάπας δεν είναι ο διάδοχος του Αγίου Πέτρου στο ίδιο πρωτείο:
ανάθεμα

Ομολογούμε και ανακηρύσσουμε δόγμα αποκεκαλυμμένο από τον Θεό ότι ο Ρωμαίος Πάπας, όταν μιλά ex cathedra (σύμφωνα με το αξίωμά του), δηλαδή όταν εξασκεί το ανώτατο αξίωμα του Ποιμένος και του Διδασκάλου όλων των Χριστιανών, και δυνάμει της ανωτάτης Αποστολικής Εξουσίας, όταν ορίζει ένα δόγμα γύρω από την πίστη και την ευσέβεια, υποχρεώνει όλη την Εκκλησία, λόγω της θεϊκής βοήθειας που του ’χει παρασχεθεί στο πρόσωπο του Αγίου Πέτρου, και διαθέτει τότε εκείνο το Αλάθητο με το οποίο ο θείος Λυτρωτής ήθελε να είναι στολισμένη η Εκκλησία του! Eάν κάποιος λοιπόν θελήσει να αντιταχθεί σ’ αυτήν την δική μας ομολογία, ο Θεός να μην το φέρει:
ανάθεμα»

Όσο για τον τίτλο του ΑντίΧριστου, τον οποίο κληρονομούν και δικοί μας Επίσκοποι, σαν παπάκια πλέον, θείω δικαιώματι λόγω της Ενώσεως, δόθηκε επίσημα στον πάπα από τους προτεστάντες, μετά το 1646, μετά το «πιστεύω του Weitminster» που έχει εκφραστεί πολύ χαριτωμένα:
«Εάν ο πάπας δεν είναι ο ΑντίΧριστος, είναι πολύ άτυχος, καθότι του μοιάζει τόσο πολύ»!

Τί είχαμε τί χάσαμε! Δεν είχαμε Χριστό έτσι κι αλλιώς. Ο ΑντίΧριστος είναι «φυσική» συνέπεια!

Πώς είναι δυνατόν όλος ο νεωτερικός κόσμος να ‘χει εξελιχθεί απελευθερωμένος από την βαρειά σκιά του πάπα και «εμείς» να πιστεύουμε πως θα μπούμε στην Νεωτερικότητα ενωνόμενοι με τον πάπα, είναι ένα μεγάλο Νεοελληνικό Μυστήριο!

Αμέθυστος

Το τελευταίο θεολογικό ανέκδοτο!

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Χριστιανός Ορθόδοξος!

Στις 15 Απριλίου του 2009, ο Αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Ιερώνυμος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “Avennire”, στην ερώτηση που του υποβάλλεται σχετικά με την Ραβέννα: «Ποια είναι η γνώμη σας για την πρόοδο του θεολογικού διαλόγου, ειδικότερα μετά την Ραβέννα;»
Απαντά: «Το “κείμενο της Ραβέννας” εκφράζει την επιδίωξη της θεολογικής επιτροπής, να πετύχει τον ορισμό της λειτουργίας και εφαρμογής του “πρωτείου”, ως αναγκαίας εκκλησιολογικής προϋπόθεσης, στην εκκλησιαστική δομή και λειτουργία, σεβόμενη ταυτοχρόνως την αρχή της πενταρχίας των πατριαρχών. Είναι ένα θετικό βήμα, το οποίο περιμένει και την συνέχειά του! ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»!

Οι άνθρωποι του ψεύδους που είναι σήμερα οι ορθόδοξοι επίσκοποι μας είχαν διαβεβαιώσει μετά την υπογραφή της Ραβέννας πως δεν αναγνώρισαν το δογματικό πρωτείο του πάπα αλλά το ιστορικό του πρωτείο κατά την πρώτη χιλιετία. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αποκαλύπτει το μακάβριο ψεύδος. Ο 34ος αποστολικός κανών είναι απόλυτος: Ο επίσκοπος που δεν ενημερώνει το ποίμνιό του για τις πράξεις του δεν είναι πλέον επίσκοπος. Μόνο ο κ. Ζηζιούλας δεν έχει πρόβλημα, μπορεί να ψεύδεται ακατάσχετα, καθότι δεν διαθέτει ποίμνιο.

Η νέα Εκκλησία θα είναι μια σύνθεση των δυο ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών των Ιστορικών Εκκλησιών που βρίσκονται σε Σχίσμα! Του πρωτείου και της πενταρχίας! Μόνον που η πενταρχία υπήρχε πριν το Σχίσμα! Η ιδέα του κ. Ζηζιούλα, που φαίνεται να εφαρμόζεται πλέον, είναι πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο πάπας όπως λειτούργησε ο Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου! Χρειάζεται έτσι κι αλλιώς ένας ΠΡΩΤΟΣ για να συγκαλεί τις Συνόδους! Έτσι φαντάζονται όλοι τους πως η Νέα Ρώμη θα επιστρέψει στην παλαιά και η Pax Romana θα αποτελέσει την βάση της παγκοσμιοποιήσεως!

Εφόσον λοιπόν είναι όλα τελειωμένα, μια κατεπείγουσα πρακτική συμβουλή! Θα πρέπει να εκπαιδεύσει ειδικώς τους επισκόπους μας ο κ. Ζηζιούλας στους καλούς τρόπους, έτσι ώστε να μην περπατούν σαν οδαλίσκες και να μην μιλούν σφυρίζοντας σαν φίδια!

Ευχόμαστε ολόψυχα οι Μαθητές του ψευδοπροφήτου Χριστού να κατορθώσουν να κλέψουν ξανά το σώμα του Δασκάλου τους για να μπορέσουμε να φάμε ξανά ειρηνικά το σουβλιστό μας αρνί!

Καλή Όρεξη!

ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΕΣΚΟΣ

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Νομίζουμε πως είναι ο πλέον πετυχημένος τίτλος για το εν λόγω βιβλίο. Σοκ και Δέος μπρος στην άβυσσο της απιστίας και της μεγαλομανίας. Ελάχιστα σχόλια είναι αρκετά για να φωτίσουν τα σκοτάδια του παλληκαριού! Γιατί τον ονομάζουμε παλληκάρι; Επειδή πιστεύει πως είναι παλληκαριά να αρνηθεί την θεότητα του Κυρίου, δείγμα χειραφετήσεως και ελευθερίας! Δεν γνωρίζει επαρκώς τι σημαίνει ο λόγος του αγίου Γρηγορίου! "Ξεπερνάς σ' αυτό (στην άρνησή σου) και τους ίδιους τους Δαίμονες, γιατί αυτοί είναι απολύτως σίγουροι για την θεότητα του Κυρίου"!

Γνωστός Γέροντας του Αγίου Όρους, "απελπισμένος" από την αρνητικότητά του απέναντι στην θεολογία, τον είχε συμβουλέψει να γίνει παπάς. Και έγινε. Χωρίς να κατανοήσει ποτέ του την αλήθεια της συμβουλής. Η οποία τον έριχνε να κολυμπήσει στα μυστήρια του Χριστιανισμού, (να κολυμπήσει) στην "ουσία" του, πέρα από τις αμφιβολίες του ασθενικού του μυαλού. Δεν κατόρθωσε ποτέ του να επιπλεύσει, πνίγηκε στην αδιαλλαξία του. Κράτησε την μεγαλομανία του σαν το λεπτό της χήρας! Ούτε στη ζωή του ούτε στα κείμενά του υπάρχει ίχνος των Μυστηρίων του Χριστού. Τα υπηρέτησε σαν ευνούχος, χωρίς συμμετοχή!

Από τις πρώτες σελίδες συγχέει την γνώμη με την πίστη! Μεγαλύτερο λάθος και από αυτό της Δύσεως η οποία συνεχίζει να συγχέει και να ταυτίζει την γνώση με την πίστη! Αγνοεί παντελώς πως στην Εκκλησία δεν ζει η πίστη αλλά η κλήση! Όσες φορές ο Κύριος είπε στα Ευαγγέλια "η πίστη σου σέσωκέ σε", ποτέ του δεν προέτρεψε τον θεραπευμένο να τον ακολουθήσει σαν μαθητής του!

Στην συνέχεια με επίδειξη ημιμάθειας ταυτίζει την μεταφυσική με την οντολογία! Δεν έχει καμμία δυνατότητα να κατανοήσει καν την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, η οποία δεν υπήρξε ποτέ της ούτε μεταφυσική ούτε οντολογία, πόσο μάλλον την ορθόδοξη θεολογία! Και για να φέρει τα πάντα στα μέτρα του, σαν ορθοδόξους θεολόγους εννοεί τύπους Πέτρου Βασιλειάδη! Έλεος, παλληκάρι!

Στην σελίδα 47 ξεγυμνώνεται και από τις επιστημονικές του απαιτήσεις! Γράφει: "Οι ισχυρισμοί της κάθε μεταφυσικής πατούν σε κάποια εμπειρικά δεδομένα με βάση τα οποία προσπαθεί να μιλήσει για όλα εκείνα στα οποία ο άνθρωπος δεν έχει πρόσβαση. Το κενό το καλύπτει με την χρήση της αυστηρής λογικής"!

Ο Γαλιλαίος, ο μεγαλύτερος πλατωνιστής της εποχής του, πραγματοποίησε την επιστημονική του επανάσταση, η οποία ρύθμισε τον σύγχρονο τρόπο ζωής και σκέψης, ποδοπατώντας ακριβώς τα εμπειρικά δεδομένα. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι και θα υπάρχουν για πάντα, οι οποίοι πιστεύουν πως ο ήλιος γυρίζει γύρω από την γη!

Τέλος η μαύρη τρύπα βρίσκεται στη σελίδα 297, στη σημείωση 31. Κατ' αρχάς καλεί στην τάξη τον κ. Γιανναρά ο οποίος δεν μπορεί να διακρίνει την εμπειρία από την ερμηνεία της! Και αμέσως μετά μας αποκαλύπτει την θανατηφόρο ασθένεια της εποχής μας! "Το υποκείμενο που βιώνει την εμπειρία, και άρα εμπιστευόμαστε και δεχόμαστε την αλήθεια όσων μας λέει, είναι το ίδιο με αυτό που απολυτοποιεί την εμπειρία του και αδυνατεί να εκφραστεί αληθινά γι' αυτό που βίωσε".

Ας ξεκινήσουμε επισημαίνοντας πως τόσο ο κ. Γιανναράς αλλά πολύ περισσότερο ο κ. Μέσκος, λόγω της απολύτου άγνοιάς των της ενσαρκώσεως του Κυρίου, του μυστηρίου του Προσώπου του Κυρίου, των δυο φύσεων σε μια υπόσταση, δεν μπορούν να διανοηθούν καν πως άλλο είναι το υποκείμενο που ζει την εμπειρία και άλλο είναι το υποκείμενο που την εκφράζει. Δεν την ερμηνεύει, την εκφράζει! Γι' αυτό και δεν μπορεί να συλλάβει ξεκάθαρα πως άλλο είναι το βίωμα και άλλο η εμπειρία! Τα βιώματα και οι ερμηνείες τους, πράγματι ανήκουν στο ίδιο υποκείμενο!

Ακαλλιέργητος και ημιμαθής, δεν κατανοεί την διαφορά ζωής και νοήματος της ζωής, την ταυτότητα κάλλους και αλήθειας! Δεν μπορεί να κατανοήσει την άβυσσο που χωρίζει τον εγκέφαλο από τον Νου. Την απόλυτη διαφορά της συνειδήσεως η οποία μπορεί μόνον να ερμηνεύει και της εκφράσεως η οποία μπορεί μόνον να εμπνέει, να καλεί με την σειρά της στην ομορφιά! Σαν αγράμματος χωριάτης δεν καταλαβαίνει ούτε το Μυστήριο της ποιήσεως, αλλά και σαν ανέραστος, ούτε το Μυστήριο του έρωτος!

Μας μιλά για την ασάφεια διακρίσεως και την σχετικότητά της (της διακρίσεως) μεταξύ κτιστού φωτός και ακτίστου. Δεν κατανοεί ούτε την διαφορά ποιότητος η οποία μας εισάγει σιγά-σιγά στην διάκριση της αλήθειας από το ψέμα. Ας πάρουμε λοιπόν δυο κείμενα γραμμένα από "αγίους" που απέκτησαν την εμπειρία του Φωτός, μέσα σε διαφορετικές "θρησκείες"! Τα ποιήματα του Ρουμί και τα ποιήματα του Συμεών του Ν. Θεολόγου! Μόνον ένας βάρβαρος δεν καταλαβαίνει την διαφορά! Ακριβώς την διαφορά κτιστού και ακτίστου, έπαρσης και αγάπης!

Μιλά η αυτού βαρβαρότης για τα θαύματα! Δεν γνωρίζει ο δυστυχής ότι η ανθρωπότης έχει ξεκαθαρίσει το θέμα εδώ και αιώνες! Πρώτος ο Pico della Mirandola ξεκίνα την τόσο τιμημένη από όλους Αναγέννηση, ομολογώντας πως ο άνθρωπος και η αξιοπρέπειά του είναι το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Αυτή η σύνδεση λοιπόν αξιοπρέπειας και θαύματος μας υποχρεώνει να σκεπτόμαστε πως όπου λείπει η αξιοπρέπεια θαύμα δεν υφίσταται.

Και η ορθόδοξη παράδοση μας δεν κουράζεται να μας επαναλαμβάνει πως ένας ταπεινός άνθρωπος είναι το Μυστήριο των Μυστηρίων, το θαύμα των θαυμάτων. Μυστήριο άρρητο για την μεγαλομανία του Μέσκου.

Οι εφαρμογές των λανθασμένων αρχών πάνω στις οποίες στηρίζεται η άνοιά του είναι ακόμη πιο φρικαλέες! Δεν νομίζω πως είμαστε υποχρεωμένοι να φάμε περισσότερο από το άνοστο “φαΐ” του!

Ο Θεός να μας ελεεί γιατί δεν το αξίζουμε οι άτιμοι!

Αμέθυστος!

«Θεολογία» και «οικονομία»

Η Δύση δεν δέχτηκε ποτέ της την διάκριση «θεολογίας» και «οικονομίας». Εξάντλησε το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος αποκλειστικά και μόνο στην «οικονομία». Αντιθέτως η παράδοση των Ελλήνων Πατέρων αρνήθηκε να θεωρήσει αναλογικά τον τρόπο υπάρξεως και την τάξη των υποστάσεων στη «θεολογία» σύμφωνα με τον τρόπο της οικονομικής τους φανέρωσης! Ο Θεός είναι ελεύθερος στη φύση του απ’ ό,τι ελεύθερα ανέλαβε με την «οικονομία». Ελεύθερα ο Θεός εισήλθε στην Ιστορία και στα πεπερασμένα όρια της πραγματικότητας του κτιστού αναλαμβάνοντας την σωτηρία του!

Επειδή μετέχουμε εν Χριστώ στη ζωή των θείων προσώπων, γι’ αυτό και ομολογούμε πίστη στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα! Ο τρόπος όμως της μετοχής μας αυτής στην προσωπική ζωή του Θεού δεν είναι ταυτόσημος με τον τρόπο κατά τον οποίο υπάρχουν και κοινωνούν τα ίδια τα θεία πρόσωπα στην κοινή τριαδική ζωή!

Η σύγχυση ανάμεσα στη «θεολογία» και την «οικονομία» έφερε στην Ιστορία την πλάνη του Filioque. Και σήμερα φέρνει μια καινούρια χειρότερη πλάνη, τον τρόπο υπάρξεως του ανθρώπου σύμφωνα με τον τρόπο υπάρξεως των προσώπων της Αγίας Τριάδος, με Σχέσεις αγάπης, δημιουργώντας μια Εκκλησιολογία ανεξάρτητη από την Εν Χριστώ ζωή! Πριν ακόμη κατορθώσουμε να συνειδητοποιήσουμε τις καταστροφές που έφερε στην ανθρωπότητα η analogia entis, χανόμαστε στην ακόμη χειρότερη analogia Trinitatis!

Την διάκριση «θεολογίας» και «οικονομίας» αντλήσαμε από το εξαίρετο βιβλίο του Σταύρου Γιαγκάζογλου «Κοινωνία Θεώσεως». Πρέπει να επισημάνουμε πριν προχωρήσουμε, την διαφωνία μας όμως σχετικά με ένα του συμπέρασμα, το οποίο μπορεί από μόνο του να καταστρέψει την σωτηριώδη διάκριση! Στη σελ. 124 του βιβλίου του γράφει: “Δεν γνωρίζουμε τον Θεό παρά μόνο στα πλαίσια της «οικονομικής» του αποκαλύψεως”.
Ας μας συγχωρήσει την διαφωνία, υπάρχει όμως στην παράδοσή μας θεογνωσία και κάτι από αυτήν θα «δείξουμε» στην συνέχεια!

Παρουσιάζουμε λοιπόν τρία παραδείγματα Τριαδολογίας. Το ένα ανήκει στην νέα πλάνη που μαστίζει τον κόσμο μας και παρουσιάζεται από τον κ. Γιανναρά. Η «οικονομική» Τριάδα και Γνώση παρουσιάζεται από τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά και τέλος η «θεολογία» και θεογνωσία από τον Άγιο Συμεών τον Ν. Θεολόγο, ο οποίος διέθετε το πυρ της αφθαρσίας που είναι απαραίτητο προς τούτο!


1) Χρήστος Γιανναράς:

«H αποκάλυψη είναι τρεις λέξεις με τις οποίες η γλώσσα μας κατορθώνει να «πει» την υπαρκτική ελευθερία (προσωπική ετερότητα) της Αιτιώδους Αρχής του υπαρκτού. Τρεις λέξεις: «Πατήρ», «Υιός», «Πνεύμα».

Κάθε μια από τις τρεις λέξεις σημαίνει προσωπική μοναδικότητα που δεν ταυτίζεται με ατομικότητα αυτοτελή, με μονάδα υπαρκτικής αυτονομίας. Κάθε λέξη σημαίνει τρόπο (και γεγονός) σχέσης - αυθυπέρβασης - αγάπης. Δηλώνει το όνομα «Πατήρ» ότι η συγκεκριμένη ύπαρξη ούτε γνωρίζεται ούτε υπάρχει καθ’ εαυτήν και δι’ εαυτήν, αλλά μόνο ως ο «γεννήτωρ» του Υιού και ο «εκπορεύων» το Πνεύμα. Aυτό που είναι ο Πατήρ δηλώνεται όχι με τη θεότητά του, αλλά με την πατρότητα: Tην απεριόριστη και απροκαθόριστη ελευθερία του να υπάρχει επειδή αγαπάει, ελευθερία που βεβαιώνεται με τη «γέννηση» του Yιού και την «εκπόρευση» του Πνεύματος.

Tην ίδια απόλυτη υπαρκτική ελευθερία δηλώνει και το όνομα «Yιός»: Yπάρχει ο Yιός χωρίς η ύπαρξή του να «προηγείται» της υιότητας, να δεσμεύεται υπαρκτικά σε προκαθορισμούς ατομικής (φυσικής) αυτοτέλειας. Aυτό που είναι, σημαίνεται με την εκούσια υιότητα, όχι με την ουσιαστική (ουσίας, δηλαδή αναγκαστική) θεότητα. Eίναι Θεός, επειδή υπάρχει ως Yιός του Πατρός, επειδή η ύπαρξή του ανταποκρίνεται και παραπέμπει στην ελευθερία της αγάπης του Πατρός.

Tο ίδιο και με τη λέξη «Πνεύμα»: Σημαίνεται η ενεργός υπαρκτική ετερότητα που παραπέμπει «έργω» στο είναι της αγάπης του Πατρός, στην ελευθερία της αγάπης ως οντοποιό και ζωοποιό αλήθεια. Tο Πνεύμα «εκπορεύεται» από τον Πατέρα (την αιτιώδη αρχή της υπαρκτικής ελευθερίας), δηλώνοντας με την ύπαρξή του το «ίδιον» του Θεού, το γεγονός ότι «ο Θεός αγάπη εστί»: είναι (όχι απλώς έχει) αγάπη, δηλαδή υπάρχει ως ελευθερία.

Aν στον σταύλο της Bηθλεέμ το βρέφος είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, τότε το αίνιγμα της ύπαρξης και ο παραλογισμός του θανάτου ίσως έχουν απάντηση. Aπό την οδό της αγαπητικής σχέσης, όχι από την οδό ατομοκεντρικής αυτάρκειας της σκέψης...»


2) Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Φιλοκαλία τ.4ος μτφ. Γαλίτη).

Κεφ. 35: «Η πανάγαθη αυτή και υπεράγαθη Αγαθότητα είναι και πηγή αγαθότητας. Γιατί και τούτο είναι αγαθό, και μάλιστα το ακρότατο αγαθό, και δεν ήταν δυνατό να λείπει από την παντέλεια Αγαθότητα. Επειδή τώρα η παντέλεια και υπερτέλεια αυτή Αγαθότητα είναι Νους, τίποτε άλλο δεν μπορεί να πηγάζει από Αυτή σαν από πηγή, παρά λόγος. Λόγος βέβαια όχι σαν τον δικό μας προφορικό λόγο, γιατί τούτος δεν είναι του νου, αλλά του σώματος που κινείται από νου. Ούτε πάλι σαν το δικό μας ενδιάθετο λόγο, γιατί τούτος γίνεται μέσα μας έχοντας σαν τύπους τους φθόγγους. Ούτε τέλος σαν τον δικό μας λόγο της διάνοιας, κι ας είναι αυτός χωρίς φθόγγους, πραγματοποιούμενος με κινήσεις τελείως ασώματες. Γιατί και ο λόγος αυτός της διάνοιας είναι μετά από μας, και έχει ανάγκη από διαλείμματα και μεγάλα χρονικά διαστήματα, και προχωρεί διεξοδικά, πηγαίνοντας από την ατελή αρχή προς το τελικό συμπέρασμα. Αλλά ο Λόγος που πηγάζει από τη θεία Αγαθότητα είναι αντίστοιχος με τον έμφυτο σε μας λόγο που εναπόκειται στο νου μας αφότου ο Δημιουργός μας έκανε κατ’ εικόνα Του. Ο λόγος αυτός είναι η γνώση που συνυπάρχει πάντοτε με τον νου. Η Γνώση-Λόγος, λοιπόν, η οποία συνυπάρχει πάντοτε με τον υπέρτατο Νου της παντέλειας και υπερτέλειας Αγαθότητας, που δεν έχει τίποτε το ατελές, πλην του εξ' αυτής είναι, είναι απαράλλακτα όσα είναι Εκείνη. Γι’ αυτό και ο υπέρτατος Λόγος είναι και λέγεται από μας Υιός, για να γνωρίσομε με βεβαιότητα ότι είναι τέλειος, με τέλεια δική Του υπόσταση, γιατί έχει την ύπαρξη από τον Πατέρα και δεν υστερεί καθόλου από τον Πατέρα κατά την ουσία, αλλά είναι απαράλλακτος μ’ Εκείνον, αν και όχι κατά την υπόσταση. Αυτή διακρίνεται από το ότι ο Λόγος προήλθε με θεοπρεπή γέννηση από τον Πατέρα».

Κεφ. 36: «Επειδή η Αγαθότητα που σαν από πηγή προήλθε με γέννηση από την Αγαθότητα-Νου , είναι Λόγος, και λόγο χωρίς πνεύμα (πνοή), κανένας που έχει νου δεν μπορεί να εννοήσει, γι’ αυτό ο εκ Θεού Θεός Λόγος έχει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο προέρχεται κι αυτό από τον Πατέρα. Το Πνεύμα αυτό δεν είναι όπως εκείνο που συνυπάρχει με τον προφορικό μας λόγο. Ούτε πάλι είναι όπως εκείνο που συνυπάρχει, αν και ασωμάτως, με τον ενδιάθετο και τον κατά διάνοια λόγο μας. Γιατί και τούτο είναι μια ορμή του νου που συνεκτείνεται χρονικά με το λόγο μας κι έχει ανάγκη από τα ίδια διαστήματα κι από το ατελές προχωρεί στο ολοκληρωμένο. Ενώ Εκείνο, το Πνεύμα του υπέρτατου Λόγου, είναι κατά κάποιο τρόπο ένας έρωτας ανέκφραστος του Πατέρα προς τον Λόγο που γεννήθηκε με τρόπο απόρρητο. Το ίδιο Πνεύμα-Έρωτα έχει και ο αγαπημένος Λόγος και Υιός προς τον Πατέρα. Το έχει όμως ως συμπροερχόμενο με Αυτόν από τον Πατέρα και αναπαυόμενο σ’ Αυτόν λόγω της κοινής Τους φύσεως. Από τον Λόγο, που σαρκώθηκε και μας συνααναστράφηκε, μάθαμε το όνομα της διαφορετικής προελεύσεως του Πνεύματος από τον Πατέρα, και ότι αυτό δεν είναι μόνο του Πατέρα αλλά και του Υιού. Μας είπε δηλαδή: «Το Πνεύμα της αλήθειας, το οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα» (Ιω. 15, 26). Από αυτό μαθαίνομε ότι δεν είναι μόνο ο Λόγος, αλλά και το Πνεύμα που προέρχεται από τον Πατέρα, όχι όμως με γέννηση αλλά με εκπόρευση. Επίσης, ότι είναι και του Υιού που το έχει από τον Πατέρα, αφού είναι Πνεύμα αλήθειας και σοφίας και λόγου. Γιατί η αλήθεια και η σοφία είναι Λόγος κατάλληλος για τον γεννήτορα. Αυτός ο Λόγος συγχαίρει με τον Πατέρα που χαίρεται γι’ Αυτόν, σύμφωνα μ’ εκείνο που Αυτός είπε με τον Σολομώντα : «Εγώ ήμουν που χαιρόμουν μαζί Του» (Παροιμ. 8, 30.). Δεν είπε χαιρόμουν, αλλά χαιρόμουν μαζί Του. Αυτή η προαιώνια χαρά του Πατέρα και του Υιού είναι το Άγιο Πνεύμα, επειδή είναι και των δύο κατά τη χρήση (γι’ αυτό και στέλνεται και από τους δύο σ’ όσους είναι άξιοι), αλλά μόνο του Πατέρα κατά την ύπαρξη (γι’ αυτό και μόνο απ’ αυτόν εκπορεύεται ως ύπαρξη)».


3) Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Θα αρχίσουμε με τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, τον διδάσκαλο της διακρίσεως, ο οποίος στον Λόγο ΚΖ΄, Περί ησυχίας, Β΄, 13 γράφει: Ενώ κάποτε ασκούσα την συνεχή προσευχή, βρέθηκα ανάμεσα στους Αγγέλους και ένας εξ’ αυτών με διαφώτιζε σε ό,τι εδιψούσα να μάθω. Ζητούσα να μάθω πώς ήταν ο Άρχων (ο Χριστός) προ της ενανθρωπήσεώς Του, αλλά δεν του επιτρεπόταν να μου διδάξη. Τον ερωτούσα πώς και σε ποια μορφή ευρίσκεται τώρα. Μου απαντούσε: Με την ιδία μορφή (την θεανθρώπινη), αλλ’ όχι με την ιδία φθαρτή ανθρώπινη σάρκα. Συνέχιζα να ρωτώ: Τι σημαίνει η δεξιά του Αιτίου (του Πατρός), στάσις και καθέδρα του Χριστού; Αδύνατον να διδαχθή ακοή ανθρώπου αυτά τα μυστήρια, απαντούσε! Τότε του ζήτησα να με οδηγήση εκεί που με είλκυε ο πόθος μου! Δεν έφτασε ακόμη η ώρα, μου είπε, διότι στερείσαι το πυρ της αφθαρσίας (το οποίο θα αποκτήσης στην άλλη ζωή).

Να πώς ολοκληρώνει την εμπειρία αυτή ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος (Ηθικός Λόγος Η΄):
Ο καταξιωθείς τόν νοητόν μαργαρίτην εν εαυτώ της του Θεού αγάπης ευρείν και την προς Θεόν αγάπην άσυλόν τε και όλως αμείωτον διαφυλάξη, γίνεται θαύμα θαυμάτων εν αυτώ!
Και ορά και ιδού Φως, το δε φως άνωθεν έχειν δοκεί αυτώ την αρχήν. Και ιδού τρία εν αυτώ, το δι' ου και εν ω και εις ον. Και ταύτα ιδών, μαθείν ερωτά και ακούει τρανώς: “Ιδού εγώ το Πνεύμα δι' ου και εν ω ο Υιός” και “Ιδού εγώ ο Υιός εις ον ο Πατήρ”. “Ιδού”, πάλιν φησίν, “οράς” ο Πατήρ, “και εγώ”, φησίν ο Υιός, “εν τω Πατρί”! Και το Πνεύμα έλεγεν, “Όντως εγώ, δι' εμού γαρ τον Πατέρα και τον Υιόν ο βλέπων ορά και ορών των ορωμένων εξίσταται”!
Πού όντας (ο βλέπων); “Εν ω ουδείς οίδεν ουκ ανθρώπων, ουκ αγγέλων, πλην αυτής της μιας εμού και ενάδος και υπέρ ουσίαν ουσίας και φύσεως”. Εν εμοί δε, φησί, πώς; “Όλη καθόλου, αχώριστος γαρ ειμι πάντη καί άτμητος, το εν καν ταις υποστάσεσιν έχουσα. Αν λοιπόν μπορούσες να βρεθείς κάπως και κάπου μέσα μου θα έλεγες ότι δεν γνωρίζεις Κανέναν. Επειδή εσύ είσαι άνθρωπος περιγραπτός βρίσκομαι υπό τις συνθήκες της περιγραφής και του τόπου, διότι περιγραπτός έγινε και ο Ένας από εμάς που ενανθρώπισε. Κατά δε την ενούσαν μοι φύσιν πάμπαν αόρατος, απερίγραπτος, ασχημάτιστος, αναφής, αψηλάφητος, ακίνητος, αεικίνητος, πάντα πληρούσα και ουδαμού το σύνολον ούσα, ουκ εν σοι, ουκ εν άλλω τινί των πάλαι ή των νυν εγγιζόντων αγγέλων ή προφητών, οις ουδ' ωράθην όλως, ουδ' ορώμαι ποτε”!

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

Αμέθυστος

ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Ο Γερμανικός Ιδεαλισμός από τον Kant μέχρι το «Αίνιγμα του Κακού»!

Με τα μάτια του Έριχ Φρομ «Η καρδιά του ανθρώπου»

«Εάν οι άνθρωποι υπήρχαν στην πλειονότητά τους «πρόβατα», όπως ισχυρίζεται και ο Νίτσε, γιατί η ζωή της ανθρωπότητας είναι τόσο διαφορετική από αυτή των αμνών; Μόνος του ο Χίτλερ εξόντωσε εκατομμύρια Εβραίων; Δεν είχε συνεργάτες, βοηθούς, χιλιάδες στρατιώτες οι οποίοι σκότωσαν, βασάνισαν και πήραν ευχαρίστηση για όλα αυτά τα εγκλήματα; Δεν βλέπουμε παντού την απανθρωπιά του ανθρώπου προς τον άνθρωπο; Δεν είχε δίκαιο ο Hobbes όταν συμπέρανε πως homo homini lupus; Οι εγκληματίες και οι σαδιστές τύπου Χίτλερ και Στάλιν είναι εξαιρέσεις;! Τί πρέπει να σκεφτούμε όμως για τους υπόλοιπους; Μήπως πρέπει να συμπεράνουμε πως εσύ και εγώ και η πλειονότητα των ανθρώπων είμαστε Λύκοι ντυμένοι πρόβατα; Και πως αυτή η «αληθινή μας φύση» θα αποκαλυφθεί μόλις βρεθούμε έξω από τις απαγορεύσεις, με την βοήθεια των οποίων κατορθώσαμε να αποφύγουμε να συμπεριφερθούμε σαν θηρία; Ας δοκιμάσουμε να φωτίσουμε το πρόβλημα από διαφορετική σκοπιά! Υπάρχει μια μειονότης λύκων οι οποίοι ζουν δίπλα-δίπλα με μια πλειονότητα αμνών! Οι Λύκοι θέλουν να σκοτώσουν, τα πρόβατα επιθυμούν να ακολουθήσουν! Έτσι λοιπόν, στην Ιστορία, οι Λύκοι υποχρεώνουν τα πρόβατα να σκοτώσουν, να δολοφονήσουν και να βασανίσουν, και τα πρόβατα υπακούν σε αυτές τις διαταγές, όχι επειδή αισθάνονται ευχαρίστηση, αλλά επειδή θέλουν να ακολουθήσουν. Και πώς ακόμη και έτσι οι δολοφόνοι είναι υποχρεωμένοι να επινοήσουν δικαιολογίες γύρω από την ανωτερότητα του σκοπού τους, για την υπεράσπιση της ελευθερίας, για την εκδίκηση απαγωγών παιδιών, βιασμών γυναικών και εξευτελισμό της τιμής και αξιοπρέπειας, για να πείσουν τα πρόβατα να συμπεριφερθούν σαν λύκοι;

Για να απαντήσουμε στα κριτικά προβλήματα που θέτει η Ιστορία, είμαστε οπωσδήποτε υποχρεωμένοι να ομολογήσουμε πως υπάρχουν εν τελει, δύο φύσεις: Αυτή των λύκων και αυτή των αμνών;

Η Παλαιά Διαθήκη δεν παίρνει θέση στην βασική διαφθορά της ανθρώπινης Φύσεως. Η παρακοή στην εντολή του Θεού του Αδάμ και της Εύας, δεν ονομάζεται αμαρτία. Πουθενά δεν φαίνεται πως η παρακοή αυτή διέφθειρε την ανθρώπινη Φύση. Αντιθέτως η παρακοή είναι η απαραίτητη συνθήκη για την αυτοσυνειδησία του ανθρώπου, για την ικανότητα εκλογής, και σε τελευταία ανάλυση αυτή η παρακοή είναι το πρώτο βήμα του ανθρώπου προς την ελευθερία. Φαίνεται μάλιστα πως αυτή η παρακοή ήταν και το θέλημα του Θεού. Σύμφωνα με την προφητική σκέψη ο άνθρωπος ακριβώς επειδή εκδιώχθηκε από τον παράδεισο είναι πλέον ικανός να δημιουργήσει την δική του Ιστορία, να αναπτύξει τις δικές του ανθρώπινες δυνάμεις, και να επιτύχει μια νέα αρμονία με τον άνθρωπο και την Φύση σαν ολοκληρωμένα ανεπτυγμένο και ώριμο άτομο αντίθετα από την τυπική αρμονία στην οποία υπήρχε χωρίς να είναι ακόμη άτομο! Η μεσσιανική έννοια των προφητών προϋποθέτει ότι ο άνθρωπος δεν είναι βασικώς διεφθαρμένος και πως μπορεί να σωθεί χωρίς την βοήθεια καμμιάς ειδικής ενέργειας της θείας χάρης. Δεν σημαίνει όμως ταυτοχρόνως και πως όλο αυτό το δυναμικό προς το καλό μπορεί να νικήσει απαραιτήτως. Εάν ο άνθρωπος πράξει το κακό γίνεται περισσότερο κακός. Η Παλαιά Διαθήκη φαίνεται να εννοεί πως ο άνθρωπος διαθέτει και τις δύο δυνατότητες! Του κάλου και του κακού. Και πως ο άνθρωπος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στην ζωή και στον θάνατο! Ακόμη και ο Θεός δεν παρεμβαίνει στην απόφασή του! Μας βοηθά, στέλνοντας τους αγγελιοφόρους του, τους προφήτες, οι οποίοι διδάσκουν τους κανόνες που οδηγούν στην πραγματοποίηση της αγαθότητας, στην ταυτοποίηση του κακού, αλλά ο άνθρωπος αφήνεται βασικώς μόνος με τους δύο δρόμους μπροστά του, του καλού και του κακού, και με την απόφαση να βαραίνει αποκλειστικά τον άνθρωπο!

Η Χριστιανική ανάπτυξη όμως ήταν εντελώς διαφορετική! Η παρακοή του Αδάμ χαρακτηρίστηκε σαν αμαρτία. Τόσο σοβαρή μάλιστα που διέφθειρε όλη του τη Φύση και τη Φύση όλων του των απογόνων και τοιουτοτρόπως κατέστησε αδύνατη την σωτηρία του ανθρώπου από αυτή την διαφθορά με τις δικές του αποκλειστικά δυνάμεις.

Μόνον ο Θεός διαθέτει την ενέργεια της χάρης, την ενσάρκωση του Χριστού, ο οποίος πέθανε για τον άνθρωπο, η οποία Χάρις μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την διαφθορά και να προσφέρει την Σωτηρία σε αυτούς που θα δεχθούν τον Χριστό!»

Από τον Αυγουστίνο, τον Λούθηρο, στον Χάϊντεγκερ, στον Ζηζιούλα, στον Γιανναρά, η ανθρώπινη Φύσις είναι βασικά και ριζικά φθαρτή και βαδίζει προς τον θάνατο απαρέγκλιτα! Η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός, μέχρι τον Μαρξισμό προσπάθησαν να ελαφρύνουν την καταδίκη, προσπαθώντας να μας πείσουν πως εάν αλλάξουμε τις συνθήκες ζωής, ο άνθρωπος θα επιλέξει το καλό, θα προσαρμοστεί στο καλό περιβάλλον.

Η φιλοσοφία του προσώπου δοκιμάζει την σύνθεση των δύο αντιλήψεων για να σώσει την Ιστορία! Και τον Ιστορικό άνθρωπο. Επιλέγοντας και εδώ, ανάμεσα στην απαισιοδοξία του Λούθηρου και του Χάϊντεγκερ (δικαιολογημένη απαισιοδοξία εξάλλου αφού και οι δυο, ιδιαιτέρως δε ο δεύτερος «πρόδωσαν» τα πάντα, ανατρέποντας όλες τις αξίες όπως το είχε προφητέψει ο Νίτσε και κατορθώνοντας να ζήσουν σαν πρόσωπα, παρόλα αυτά) και στην αισιοδοξία του Διαφωτισμού που στηρίζεται στην επιστημονική πρόοδο και την πολίτικη Σοφιστεία!

Αμέθυστος

ΠΕΡΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΟΣ

Λίγα από τον Μ. Μάρτιν

Θέλοντας και μη, ακόμη και αν δεν είμαστε έτοιμοι, ακόμη και αν δεν το γνωρίζουμε, είμαστε όλοι μπλεγμένοι στην σύγκρουση που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια για την παγκόσμια κυριαρχία. Η σύγκρουση αυτή αφορά την πρώτη εγκατάσταση ενός παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης που υπήρξε ποτέ στην κοινωνία των εθνών. Είναι μια σύγκρουση η οποία θα αναδείξει αυτόν ο οποίος θα κρατά στα χέρια του την διπλή δύναμη της εξουσίας και του ελέγχου πάνω σε κάθε έναν από εμάς σαν άτομα και πάνω σε όλους εμάς μαζί σαν κοινωνία!

Η σύγκρουση αυτή από την στιγμή που ξεκίνησε είναι αδύνατον πλέον να αλλάξει κατεύθυνση ή να σταματήσει! Από την στιγμή που απεφασίσθη, ο κόσμος και ότι περιέχεται μέσα σ’ αυτόν -ο τρόπος ζωής μας σαν άτομα και σαν πολίτες των εθνών, οι οικογένειες μας και οι δουλειές μας, οι εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές και τα χρήματα, το εκπαιδευτικό μας σύστημα και οι θρησκείες μας και οι τέχνες μας, ακόμη και οι εθνικές μας ταυτότητες- όλα αυτά θα έχουν ριζικά και απόλυτα αλλάξει για πάντα! Κανείς δεν θα αποτελέσει εξαίρεση απ’ αυτή την αλλαγή, καμία πλευρά της ζωής μας δεν θα παραμείνει αναλλοίωτη.

Πολλά χρόνια, τουλάχιστον δέκα, πριν η σύγκρουση αυτή φανερωθεί στον κοσμο, ο άνθρωπος ο οποίος ήταν προορισμένος να γίνει ο πρώτος ανταγωνιστής στην επικείμενη σύγκρουση, ο πιο απρόβλεπτος και για πολλούς ο πλέον ανεπιθύμητος, μίλησε ανοιχτά για όσα είχε δει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του!

Στο τέλος μιας μακράς περιοδείας στην Αμερική, το 1976, «ένας σκοτεινός Πολωνός Αρχιεπίσκοπος από την Κρακοβία, ονόματι Karol Wojtyla, μπροστά σ’ ένα μεγάλο ακροατήριο, στην Νέα Υόρκη, έκανε μια από τις πιο προφητικές ομιλίες που έχουν ακουστεί ποτέ!

«Είμαστε εμπρός στην μεγαλύτερη ιστορικά σύγκρουση που πέρασε ποτέ της η ανθρωπότης, είπε! Μια δοκιμασία για τα δύο χιλιάδες χρόνια πολιτισμού και χριστιανοσύνης, με όλες τις φοβέρες συνέπειες που θα φέρει στην ανθρωπινή αξιοπρέπεια, στα ατομικά δικαιώματα και στα δικαιώματα των εθνών». Πρόσθεσε όμως στους ανήσυχους ακροατές του, εκείνη τη μέρα του Σεπτεμβρίου, «οι περισσότεροι κύκλοι της Αμερικάνικης κοινωνίας και των χριστιανικών κοινοτήτων δεν μπορούν ακόμη να το συνειδητοποιήσουν ξεκάθαρα»!

Μέχρι τότε ο Karol Wojtyla υπήρξε μια μοναχική και άγνωστη φιγούρα, η οποία όμως σύντομα άλλαξε το πεπρωμένο της, όταν τον Οκτώβριο του 1978, εξήλθε από την Καπέλα Σιξτίνα της Ρώμης σαν ο πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος, ο 263ος διάδοχος του Απόστολου Πέτρου και ανέλαβε επικεφαλής της πιο μεγάλης και βαθειάς δυνάμεως από τις δυνάμεις οι οποίες συγκρούονταν για την κυριαρχία, και οι οποίες πολύ σύντομα θα έδιναν ένα τέλος στο εθνικό πολίτικο σύστημα διακυβέρνησης το οποίο ίσχυε τα τελευταία χίλια χρόνια!

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του
M. Martin «The Keys of this Blood»
Γραμμένο το 1990!

Αμέθυστος

«Τα Διαμάντια είναι παντοτινά»

Με αυτό το κείμενο ολοκληρώνουμε την σύντομη περιδιάβασή μας στον συλλογικό τόμο «Η θεολογία του ‘60».

Θα θέλαμε να εξηγήσουμε τον τίτλο που τοποθετήσαμε στα σχόλια μας.

“Τα Διαμάντια είναι παντοτινά” είναι τίτλος έργου του πράκτορα James Bond. Ως τίτλος των σχολίων μας στο βιβλίο “Η θεολογία του 60” θέλει να σημαίνει ότι το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο από πράκτορες. Κατά δεύτερο λόγο ότι σκοπός των πρακτόρων αυτών είναι η απόλαυση των εξουσιών που απορρέουν από τη δύναμη του κ. Ζηζιούλα. Γι' αυτό και ο τίτλος σημαίνει και τον σκοπό των πρακτόρων αυτών, την απόλαυση του επίγειου βίου τους, διότι τα διαμάντια είναι οι παντοτινοί φίλοι της γυναίκας.

Αμέθυστος

«Τα Διαμάντια είναι παντοτινά» (τελευταίο)

«ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ»
του Ηλία Παπαγιαννόπουλου

Με το δοκίμιο του κ. Παπαγιαννόπουλου ξεκαθαρίζει η σκηνογραφία του έργου που προβάλλεται σαν κριτική της Ιστορικής θεολογικής σχολής του ’60. Το σκηνικό που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων είναι μία από τις μεγάλες αυστηρές αίθουσες κάποιου από τα κολέγια του Κέμπριτζ ή της Οξφόρδης. Μόνον μέσα σ’ αυτές τις αίθουσες μπορούν να αποκτήσουν νόημα αυτά που ακούγονται! Να αποκτήσουν νόημα οι επιδείξεις γνώσεων των κειμένων, η προσπάθειά τους να είναι όσο το δυνατόν Νεωτερικότερα! Η απόλυτη έλλειψη ορθοδόξου γνώσεως! Η απόλυτη έλλειψη πίστεως, προσδοκίας! Η απόλυτη έλλειψη σεβασμού προς μια Εκκλησία που παρήγαγε γιγάντιο πολιτισμό και έπεσε με ποταπή προδοσία! Αλλά και η βιασύνη με την οποία βιάζονται να αποδείξουν την αλλαξοπιστία τους, η προχειρότης με την οποία δέχονται τις καινοτομίες των νέων αφεντικών τους!

Ένα παράδειγμα είναι αρκετό! «Το ερώτημα “ποιος είμαι” δεν είχε ακουστεί ποτέ πριν με την δραματικότητα που ακούστηκε μέσα στο ρήγμα που ίδρυσε τους Νέους Χρόνους». Δεν ενδιαφέρεται να ερευνήσει Γιατί το συγκεκριμένο ερώτημα δεν είχε τεθεί; Ποιο ερώτημα υπήρχε στην θέση του; Γράφει: «Δεν μπορούσε να γίνει λόγος για έναν εαυτό που φέρει μιαν ιδιαίτερη αλήθεια»! Τί γίνεται με την αρχαία Γνώμη; Ποιες είναι οι διαφορές; Γιατί ο Παρμενίδης αναγκάστηκε να γνωρίση όλες τις γνώμες των ανθρώπων για να βρει την αλήθεια στο τέλος με τον τρόπο που την βρήκε; «Είχα γίνει για τον εαυτό μου ένα πρόβλημα» γράφει ο Αυγουστίνος! Τί σχέση έχει αυτή η συνείδηση με το Παύλειο: Άλλα θέλω και άλλα κάνω; Ο Παύλος υπήρχε στο θέλω και γι’ αυτό και είναι ο δάσκαλος της ανθρωπότητος στον δρόμο που οδηγεί να κάνουμε αυτά που θέλουμε! Ο Αυγουστίνος υπήρχε στο πρόβλημα! Γι’ αυτό και είναι ο Οδηγός όσων λύνουν το πρόβλημα! Είναι το ίδιο; Όπως το εξέφρασε ο Singer, στις όχθες του ποταμού Hudson: «Έδεσα τον τίγρη! Δεν ξέρω αν ο Θεός υπάρχει, αλλά αυτά που έκαναν όσοι πίστευαν πως υπάρχει είναι αποτελεσματικά, δένουν τον τίγρη και τουλάχιστον δεν τρώει ανθρώπους»!

Να μεταμορφώσουμε τον άνθρακα σε Φως, τον σίδηρο σε χρυσό; Γιατί να μην ζητήσουμε το Φως; Να μην εγκαταλειφθούμε στο Φως;
Καταλαβαίνουμε πως ανοίξαμε ήδη πανιά για την επικράτηση της θεολογικής Αλχημείας, που μεταλλάσει το πρόβλημα σε πνεύμα.

Χωρίς καμμιά έγνοια λοιπόν γι’ αυτό που αντικαθιστούμε, χωρίς κριτήρια γι’ αυτό που επιλέγουμε, ακούμε τα βήματα της Ιστορίας, πιστεύουμε τις λέξεις για πράγματα! «Η θεολογία δεν μπορεί να αποτελέσει κάποια εξαίρεση μέσα στα πολιτισμικά συμφραζόμενα, δηλαδή μέσα σ’ εκείνο το πεδίο όπου διαδραματίζεται ο πάντοτε ιστορικός εντοπισμός της αλήθειας, η ενσάρκωσή της». Ξεχνώντας πως στην Ιστορία κυριαρχεί η Σοφιστική και όχι η αλήθεια! Δεν είναι υποχρεωμένος ένας εραστής της αλήθειας να μας δείξη του λόγου του το αληθές, πώς πράγματι στην Ιστορία ενσαρκώνεται η αλήθεια; Και όμως! Οι νέοι-θεολόγοι δεν είναι αληθινοί επιστήμονες, απλώς στις βαρειές σελίδες του βιβλίου τους, ομολογούν τα πιστεύω τους!

Έτσι λοιπόν καθώς είχε επισημάνει και ο διάσημος κ. Κάλλιστος Γουέαρ, τον προηγούμενο αιώνα φτιάξαμε την Εκκλησία, ετούτον θα πρέπει να φτιάξουμε τον άνθρωπο που θα εκκλησιαστεί σ’ αυτή! Λογικό και σοφό: Μία-μία γίνονται οι κατασκευές: με Σύστημα, με Οργάνωση και με Λογική! Η μεγάλη Λογική Αρχή βρίσκεται στην σελ. 146! «Η ενικότης του θεού δεν διασφαλίζεται από την ενότητα της Ουσίας αλλά από την μοναρχία του Πατρός. Εκφράζεται επίσης μέσω της άρρηκτης κοινωνίας που υφίσταται ανάμεσα στα τρία Πρόσωπα, που σημαίνει ότι η ετερότητα δεν συνιστά μιαν απειλή για την ενότητα, αλλά τον αναγκαίο όρο της ενότητας».

Ποια ετερότης ακριβώς; Το ΦΩΣ εκ ΦΩΤΟΣ;
Πάντως από αυτή την Λογική Αρχή απορρέει και η εικόνα του ανθρώπου της νέας-Εκκλησίας, το Πρόσωπο!

Ο ανθρωπο-τόκος της νέας Εκκλησίας είναι ο Ιερός Αυγουστίνος! Μεγάλη η Χάρη του! Για ψυχολογικά υγιείς χριστιανούς και βεβαίως χωρίς το αειπάρθενο που ‘γινε αιτία να εγκαταλείψουμε το παράδειγμα της Θεοτόκου. Οι “Άγιοι” της νέας-Εκκλησίας έχουν ήδη δημιουργήσει κατάσταση! Στην καθ’ ημάς Ανατολή προηγούνται ο κ. Ζηζιούλας, ο κ. Γιανναράς! Εμφανίζονται σιγά-σιγά και Γεροντικά αγνώστων θεολόγων όπως του Νησιώτη, του Π. Νέλλα! Μόνο που υπάρχουν ακόμη άλυτα προβλήματα! Τρόπος του λέγειν, όμως! Διότι αν ερευνήσουμε τους “παληούς προφήτες” όλα τα προβλήματα λύνονται! Όπως αυτό της σχέσεως Φύσεως και Προσώπου!

Να πώς το φωτίζει ο Μέγας Hegel, στο System der Philosophie, αφού ασκήσει δριμύτατη κριτική στον Γκαίτε, για την άρνησή του να διακρίνη ένα μέσα και ένα έξω της Φύσεως, προσδιορίζει πως το κρύψιμο της Φύσεως αντιστοιχεί στην Ιστορική στιγμή της Αιγύπτου. Ενώ η Φύσις αποκαλύπτεται, φανερούται και υπερβαίνεται στην Ελληνική σκέψη, η οποία λύνει το “αίνιγμα”. «Δεν είναι τυχαίο» τονίζει «πως η Αιγυπτιακή σφίγγα νικιέται από τον Έλληνα Οιδίποδα. Η σφίγγα πεθαίνει όταν ο άνθρωπος ορίζεται από την Ελληνική σκέψη, και ορίζεται όταν αποκαλύπτει πως το εσωτερικό της Φύσεως δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό που εμείς πιστεύουμε σαν Άλλο από εμάς, η Φύσις, δεν είναι τίποτε άλλο από εμάς τους ιδίους, δηλαδή Πνεύμα»! Δηλαδή πρόσωπο, προσθέτουν οι θεολόγοι. Και τω θεώ Δόξα λέμε εμείς, γιατί μας εξόντωσε αυτό το περίπλοκο “αίνιγμα”!

Τα επόμενα είναι κακή Φιλοσοφία. Κακοχωνεμένη. Κατά πρώτον από τον δάσκαλο κ. Ζηζιούλα και κατά δεύτερον από τους μαθητές του, και ιδιαιτέρως τον κ. Παπαγιαννόπουλο! Ερμηνευτή του Χάιντεγκερ με την σειρά του και του τίποτα κατ’ επέκτασιν, με το οποίο ο Χάιντεγκερ προσπαθεί να υπερβεί τους Έλληνες!

Μεγαλόστομα ο κ. Ζηζιούλας, στην Σύναξη τ. 2, είχε θέσει το τίποτα, σαν Αρχή θεολογίας! «Στη σκέψη του αρχαίου Έλληνα δεν είχε ποτέ θέση το “τίποτε”, το οντολογικά απόλυτο μηδέν, το ουκ είναι! Ήταν αδύνατο να γίνει λόγος για κάποια αρχή (χρονική δηλαδή, διότι ο χρόνος είναι το σύγχρονο απόλυτο, όπως “χρόνου φείδου”) που θα επέτρεπε να πούμε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε εξ’ ουκ όντων». Λίγο πιο κάτω δε, στην σημείωση 2, αυξάνει την δόση ομολογώντας πως η χριστιανική δημιουργία, το μηδέν, είναι κάτι το αρνητικό για την ελληνική σκέψη! Ας δούμε όμως την ελληνική σκέψη σ’ αυτό το σημείο, διότι αφορά και τον κ. Παπαγιαννόπουλο!

Πρόκλου, περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας, Γθ΄, 36, 17-20!
«Όσω δη το ποιείν του εκφαίνειν καταδεέστερον και η γέννησις της εκφάνσεως, τοσούπω δήπου το μικτόν υφειμένην έλαχε την από του ενός πρόοδον των δύο αρχών» δηλαδή του πέρατος και του απείρου, που αντικατοπτρίζονται σήμερα σαν το είναι και το τίποτα!

Στα σχόλιά του στον Παρμενίδη, ο ίδιος Πρόκλος, διευκρινίζει περαιτέρω την αμάθειά μας: Παρμ. VI (99-105). «ει τοίνυν το πέρας του απείρου κρείσσον, ουκ από το απείρου το όνομα εκείνω προσάσομεν, ουδέ γαρ ην θέμις από του χείρονος εις εκείνο τας επωνυμίας αναπέμπειν, αλλά κατά την απόφασιν από του κρείττονος, το γαρ άπειρον τούτο ταυτόν τω ου πέρας έχειν»! Αυτή είναι η αποφατική οδός της σκέψης!

Μάλλον οι Αρχαίοι δεν θα μας έδιναν καμμία σημασία, παρόλο τον θόρυβο που δημιουργούμε καθώς ασχολούμαστε με καταδεέστερα πράγματα! Σκοτώνουν οι λέξεις χωρίς το πνεύμα τους!

Ας επιστρέψουμε όμως για μια τελευταία φορά στον Ιερό Αυγουστίνο, τον θεμέλιο λίθο της νέας ανθρωπότητος! Το Αρχέτυπό της! Κάθε εποχή της ανθρωπότητος πλέον θα τον ντύνει ανάλογα με τις ανάγκες που προσπαθεί να λύσει, τα υπαρκτικά μας προβλήματα! Πότε θα τον γδύνουμε, όπως ο Χάιντεγκερ, πότε θα τον ντύνουμε, όπως ο Βιτγκενστάιν, ο Γιουνγκ…!

«Είχα γίνει για τον εαυτό μου “ένα πρόβλημα”» γράφει ο Αυγουστίνος. Χωρίς να καταλαβαίνουμε ακριβώς πως εδώ υπάρχουν δύο πράγματα σε προβληματική σχέση, θαμπωμένοι από το Αρχέτυπο, ακούμε τον κ. Παπαγιαννόπουλο να λέει: « Στο τέλος της σπειροειδούς κίνησης της δικής τους πνευματικής μοίρας, οι Νέοι Χρόνοι ξαναβρίσκουν την εναρκτήρια στιγμή τους, το ερώτημα για την υπόσταση του εαυτού! (το διάσημο οντολογικό ερώτημα). …και όχι πλέον για να οικοδομηθεί άλλος ένας κλειστός κόσμος, αλλά για να επιτραπεί η ανάληψη του φορτίου που επιφυλάσσει ο ανοιχτός».

Και όμως είναι ήδη γνωστό πως η σκέψη αυτή γεννήθηκε κατά πρώτον με το Σέλλινγκ. Είναι η γνωστή Γενεαλογία του Νίτσε και κηρύσσει την αιώνια επιστροφή στους προσωκρατικούς, στη Φύση! Στο έργο του “Εποχές του κόσμου” ο Σέλλινγκ ταυτίζει την κίνηση του Είναι και την κίνηση της Φύσεως. Μας εκμυστηρεύεται δε πως για να μπορέσει το Είναι να τοποθετηθεί, να φανερωθεί, πρέπει πρώτα να έχει κλειστεί στον εαυτό του, έτσι ώστε να υπάρχει ένα υποκείμενο, δηλαδή μια βάση, ένα θεμέλιο της αποκαλύψεως. Η αποκάλυψη αυτή προϋποθέτει μιαν αρχική εποχή στην οποία το Είναι αρνείται τον εαυτό, αποσύροντας και συρρικνώνοντας την ουσία!

Επαναλαμβάνοντας με έννοιες, τον Μυστικισμό του Μπαίμε. Αποκαλύπτοντας πως η Γερμανική Φιλοσοφία, πριν υποταχθεί στον ορθολογισμό της Επιστήμης είχε ήδη υποταχθεί στον Μυστικισμό της Φύσης, στην προσωκρατική σκέψη. Όπως βλέπουμε δε και από τη “σκέψη” του κ. Παπαγιαννόπουλου παραμένει ακόμη σκλαβωμένη, αρνούμενη να ελευθερωθεί με τον δεύτερο πλου, ώστε να ανακαλύψει την ανθρώπινη Φύση. Της αρκεί να ελευθερωθεί από τους Νόμους της φυλακής, να ζήσει Ιδιόρρυθμα!

Γιατί αυτές οι ξέπνοες απαιτήσεις είναι θεολογία, έστω Φιλοσοφία, ούτε με το δοκίμιο του συμπαθέστατου κ. Παπαγιαννόπουλου κατορθώσουμε να ανακαλύψουμε!
Τα παιδιά των θεολόγων του ’60 δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα παιδιά τα οποία ανησυχώντας για το μέλλον τους, μεταμορφώνουν τα πάντα σε μηδέν, καταστρέφοντας και καίγοντας ό,τι βρίσκουν μπροστά τους! Αυτό που δεν έφτιαξαν και δεν μπορούν να φτιάξουν, για να μην υπάρχουν αποδείξεις της ανυπαρξίας τους!

Αμέθυστος