κάντε κλίκ επάνω στην εικόνα
Τίς αληθινές Πατρίδες δεν μπορούν να μάς τις πάρουν!!!
Αφιερωμένο στόν αδελφό μας Σταύρο.
Πηγή : Τρελο-Γιάννης
Αμέθυστος
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
Η Μονή Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά
Τίς αληθινές Πατρίδες δεν μπορούν να μάς τις πάρουν!!!
Αφιερωμένο στόν αδελφό μας Σταύρο.
Πηγή : Τρελο-Γιάννης
Αμέθυστος
ΕΙΝΑΙ Ο ΖΗΛΟΣ ΜΑΣ ΓΝΗΣΙΟΣ;
Στο παρακάτω άρθρο από το περιοδικό Εφημέριος, το οποίο φυλάσσει στο αρχείο του ο π. Αρσένιος Κομπούγιας, διαφαίνεται μια τέτοια περίπτωση, κατά την οποία ένας Ιερέας δεν είχε ζυγίσει τις προθέσεις του…
*
Ένας ιερεύς ζηλωτής με πλούσια δράσι είδε κάποτε ένα όνειρο. Ο ίδιος μας το έχει περιγράψει ως εξής:
“Καθόμουνα στην πολυθρόνα μου, κουρασμένος κι εξαντλημένος από την εργασία. Το σώμα μου πονούσε απ’ τη μεγάλη κόπωσι. Πολλοί στην ενορία μου ζητούσαν τον πολύτιμο μαργαρίτη. Και πολλοί τον είχαν βρή. Η ενορία μου προώδευε από κάθε άποψι. Η ψυχή μου πλημμύριζε από χαρά, ελπίδα και θάρρος. Τα κηρύγματά μου έκαναν μεγάλη εντύπωσι. Πολλοί προσήρχοντο στην εξομολόγησι. Η Εκκλησία μου ήταν πάντοτε ασφυκτικά γεμάτη. Είχα κατορθώσει να κινητοποιήσω ολόκληρη την ενορία. Ικανοποιημένος απ’ όλα εργαζόμουνα κάθε μέρα μέχρι εξαντλήσεως.
Ενώ σκεπτόμουνα όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβω, με πήρε ο ύπνος. Τότε συνέβη το εξής, που θα σάς περιγράψω:
Ένας ξένος μπήκε στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήση την πόρτα. Το πρόσωπό του ήταν γλυκό κι είχε μεγάλη πνευματικότητα. Ήταν καλά ντυμένος και κρατούσε στο χέρι του μερικά όργανα χημικού εργαστηρίου. Η όλη του εμφάνισις προκαλούσε παράξενη εντύπωσι. Ο ξένος με πλησίασε. Κι ενώ μου άπλωνε το χέρι του για να με χαιρετήση, μ’ ερώτησε: “Πώς πάει ο ζήλος σου;”.
Η ερώτησις αυτή μου προξένησε μεγάλη χαρά. Γιατί ήμουν πολύ ικανοποιημένος με το ζήλο μου. Και δεν είχα καμιά αμφιβολία, πώς κι αυτός ο ξένος θα ήταν πολύ χαρούμενος, αν το γνώριζε. Τότε, όπως θυμάμαι απ’ το όνειρό μου, για να του δείξω πόση αξία έχει ο ζήλος μου, σαν να έβγαλα απ’ το στήθος μου μια συμπαγή μάζα, που ακτινοβολούσε σαν χρυσάφι. Του την έβαλα στο χέρι. Και του λέω: “Αυτός είναι ο ζήλος μου!”. Εκείνος την πήρε και τη ζύγισε προσεκτικά πάνω στη ζυγαριά του: “Ζυγίζει 50 οκάδες”, λέει σοβαρά.
Εγώ μόλις μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου για το βάρος αυτό. Εκείνος όμως με σοβαρότητα σημείωσε το βάρος σ’ ένα χαρτί και συνέχισε την εξέτασί του. Έσπασε τη μάζα εκείνη σε κομμάτια και την έβαλε μέσα σ’ ένα χημικό τηγάνι πάνω στη φωτιά. Όταν η μάζα έλυωσε και καθαρίστηκε, την έβγαλε απ’ τη φωτιά. Ξεχώρισε τα διάφορα στοιχεία. Όταν αυτά κρύωσαν, σχηματίσθηκαν διάφορα κομμάτια. Τα άγγιζε με ένα σφυράκι και ζύγιαζε το καθένα ξεχωριστά. Έπειτα σημείωνε προσεκτικά το βάρος κάθε κομματιού πάνω στο χαρτί. Όταν τελείωσε, μου έριξε μια ματιά, γεμάτη από συμπόνια και μου λέγει: “Εύχομαι να σε λυπηθή ο Θεός και να σωθής”. Κι αμέσως εγκατέλειψε το δωμάτιο.
Στο χαρτί, που μου άφησε στο τραπέζι, ήταν γραμμένα τα εξής:
“Ανάλυσις του ζήλου του ιερέως Χ. Συνολικόν βάρος: 50 οκάδες. Η προσεκτική ανάλυσις παρουσιάζει τα εξής στοιχεία:
Φανατισμός - 5 οκάδες
Προσωπική φιλοδοξία – 15 οκάδες
Φιλοχρηματία – 12 οκάδες
Επίδειξις – 9 οκάδες
Τάσις προς επιβολήν και κυριαρχίαν πάνω στις ψυχές – 6 οκάδες
Αγάπη προς τον Θεόν – 2 οκάδες
Αγάπη προς τους ανθρώπους – 1 οκά
Σύνολον – 50 οκάδες.”
Η παράξενη συμπεριφορά του ξένου και η ματιά με την οποία με αποχαιρέτησε, μου μετέδωσαν κάποια ανησυχία. Μά όταν είδα το αποτέλεσμα της εξετάσεώς του, ένοιωσα τα γόνατά μου να λυγίζουν.
Θέλησα στην αρχή ν’ αμφισβητήσω την ορθότητα των αριθμών. Μά εκείνη τη στιγμή άκουσα έναν αναστεναγμό του ξένου, που είχε φθάσει στην εξώπορτα. Ηρέμησα κι άρχισα να σκέπτωμαι πιο ψύχραιμα. Μά καθώς σκεπτόμουνα, σκοτείνιαζε μπροστά μου. Δεν μπορούσα να διαβάζω το χαρτί, που κρατούσα στα χέρια μου. Αγωνία και φόβος με κατέλαβαν. Στα χείλη μου ήλθε η κραυγή: “Κύριε, σώσε με”. Έρριξα πάλι μια ματιά στο χαρτί. Ξαφνικά μεταμορφώθηκε αυτό σ’ έναν ολοκάθαρο καθρέπτη, που καθρέπτιζε την καρδιά μου. Ένοιωσα και ανεγνώρισα την κατάστασί μου. Με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσα τον Κύριο να μ’ ελευθερώση απ’ το Εγώ μου. Τέλος ξύπνησα με μια κραυγή αγωνίας.
Στα περασμένα χρόνια παρακαλούσα τον Θεό να με σώση από διαφόρους κινδύνους. Μα απ’ τη μέρα εκείνη άρχισα να παρακαλώ το Θεό να μ’ ελευθερώση απ’ το δικό μου Εγώ. Για πολύν καιρό ένοιωθα ταραγμένος. Τέλος, ύστερ’ από επίμονες προσευχές, ένοιωσα το φως του Κυρίου να πλημμυρίζη την καρδιά μου και να καίη τ’ αγκάθια του εγωκεντρισμού. Όταν ο Κύριος με καλέση κοντά Του, θα Τον ευχαριστήσω ολόθερμα για την αποκάλυψι εκείνης της ημέρας. Μου φανέρωσε τότε τον αληθινό εαυτό μου και ωδήγησε τα πόδια μου στον πιο στενό, αλλά πιο όμορφο δρόμο. Κάθε μέρα ανανέωνα τις αποφάσεις μου. Εκείνη η επίσκεψις που μου έκαμε Εκείνος που “ετάζει καρδίας και νεφρούς”, με έκαμεν άλλον άνθρωπο και ωφέλησε πολύ την εργασία μου”.
Άραγε τί αποτέλεσμα θα παρουσίαζε η εξέτασις του ιδικού μου ζήλου; Θα παρουσίαζε τους γλυκούς εκείνους καρπούς του Πνεύματος, για τους οποίους ομιλεί ο Απόστ. Παύλος (Γαλ. ε΄, 22); Ή μήπως θα φανέρωνε εγωκεντρικές εκδηλώσεις; Ας κλίνωμε γι’ αυτό όλοι ταπεινά τα γόνατά μας μπροστά στο μεγαλείο του Θεού! Ας αφήνωμε το φως του να διεισδύη ως τα τρίσβαθα της ψυχής μας, για να γνωρίζωμε τον αληθινό εαυτό μας. Ας μη συγχέωμε ποτέ το καθήκον με εγωκεντρικές αποκλίσεις και επιθυμίες μας.
(Αναδημοσίευση από τον “Εφημέριο”, 1-11-1956)
Πηγή : ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΕΩΣ
Αμέθυστος
«Επανίδρυση» ή χαοτική διάλυση
Tου Χρηστου Γιανναρα
Η έντιμη δημοσιογραφία απευθύνει εκκλήσεις στην κυβέρνηση, καθημερινά: Να συνειδητοποιήσουν, πρωθυπουργός και υπουργοί, την κρισιμότητα των στιγμών, την κατεπείγουσα ανάγκη τόλμης, αποφασιστικότητας.
Οι λέξεις «χρέος», «ευθύνες», στη μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου εποχή, είναι κενές από περιεχόμενο. Να μπορούσαν τουλάχιστον οι εκκλήσεις της έντιμης δημοσιογραφίας να διεγείρουν φιλοδοξίες στους εξουσιαστές μας. Να συνειδητοποιήσουν, πρωθυπουργός και υπουργοί, την ιστορική ευκαιρία που τους προσφέρεται. Σε αυτό το επάγγελμα που επέλεξαν, πέρα από το κυνηγητό της ποικιλότροπης φτηνής ηδονής, οι ευκαιρίες να ξεχωρίσουν από την ανυπόληπτη μάζα των ομοτέχνων τους είναι ελάχιστες, σπάνιες. Και οι σήμερα κυβερνώντες την Ελλάδα έχουν τη σπάνια τύχη: Μπορούν να διακριθούν, να σημαδέψουν την Ιστορία.
Οπως οι φιλόδοξοι στρατιωτικοί ορέγονται πόλεμο, έτσι οι φιλόδοξοι της πολιτικής πρέπει να λογαριάζουν τύχη τη διαχείριση κρίσης, κινδύνου. Ξέρουν ότι, σε πολύ κρίσιμες στιγμές, ακόμα και θλιβερές μετριότητες, αν αρπάξουν την ευκαιρία, ντύνονται μεγαλείο. Κοινό νου χρειάζονται, λίγη πονηριά και πολλή τόλμη. Τόλμη διακινδύνευσης.
Μέσα σε μήνες, όχι περισσότερο, η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να επανιδρύσει το κράτος. Κυριολεκτικά. Και ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα τελεσφορεί μόνο σε στιγμές τεράστιας απειλής, μέγιστου κινδύνου. Η σημερινή κυβέρνηση ή θα ξαναστήσει από την αρχή, σε άλλη λογική, το κράτος, ή θα κηρύξει «στάση πληρωμών», αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων, κατάσχεση τραπεζικών καταθέσεων. Και θα εξοντωθεί η ίδια μέσα στο χάος, στη φρίκη της βίας.
Πώς μπορεί να ξαναστηθεί από την αρχή κράτος στην Ελλάδα σήμερα; Μόνο αν η κυβέρνηση τολμήσει να αυτοκαταργηθεί ως κομματική ιδιοτέλεια, να παραιτηθεί από κάθε προσδοκία επανεκλογής. Μοιάζει πρόβλεψη, αλλά είναι μάλλον η βεβαιότερη των βεβαιοτήτων: Αν η σημερινή κυβέρνηση διακινδυνεύσει την επανίδρυση του κράτους αδιαφορώντας για την επανεκλογή της, και πετύχει την επανίδρυση, ο λαός θα την κρατάει στην εξουσία για τριάντα χρόνια. Η πρόβλεψη ίσχυε και για την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή του βραχέος. Ο ίδιος αντιπαρήλθε τότε την πρόβλεψη. Σήμερα, αν τολμήσει να εμφανιστεί σε δημόσιο χώρο, οι πολίτες τον λοιδορούν, τον προπηλακίζουν. Είναι ένας ζωντανός νεκρός.
Στην πράξη απλό δεν είναι να επανιδρυθεί το κράτος. Αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Η γενική αρχή (η στόχευση της επανίδρυσης) μοιάζει σαφής: Να αντιστραφούν οι όροι λειτουργίας κάθε κρατικής υπηρεσίας, η οργάνωση της λειτουργίας να αποβλέπει στην εξυπηρέτηση αναγκών της κοινωνίας, όχι στην εξυπηρέτηση αναγκών (και επιθυμιών) της δημοσιοϋπαλληλίας και των κομμάτων.
Η λογική εξυπηρέτησης της κοινωνίας (όχι των κομμάτων και της πελατείας τους) οργανωτικά μπορεί να μεταφραστεί σε θεσμικό, διοικητικό σχήμα. Να πρωτεύει η παραγωγή έργου, η έμπρακτη (ποσοτικά μετρητή και ποιοτικά αξιολογούμενη) εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Το οργανωτικό σχήμα να προκύπτει από σαφή οριοθέτηση απαιτήσεων και αρμοδιοτήτων κάθε τομέα υπηρεσιών, με έλεγχο να μην συγχέονται οι αρμοδιότητες των ποικίλων τομέων. Να ιεραρχείται η διαβάθμιση ευθυνών σε κάθε άρθρωση του θεσμού, η ιεράρχηση να είναι λειτουργική, να εξασφαλίζει τη συνεχή αξιολόγηση ανταπόκρισης του προσωπικού στις ευθύνες του. Εξαρτάται από την πολιτική βούληση αν τα κριτήρια, τόσο της ιεράρχησης των ευθυνών όσο και του ελέγχου ανταπόκρισης στις ευθύνες, θα είναι ακομμάτιστα, υπηρεσιακά, η εφαρμογή τους απροκατάληπτη.
Υπάρχει τεχνογνωσία σήμερα που τη λογική άρθρωσης των λειτουργιών του κράτους την κάνει πράξη και θεσμούς. Η πολιτική βούληση είναι το ζητούμενο. Η χωρίς αναστολές κομματικής ιδιοτέλειας βούληση, η σθεναρά αποφασισμένη να διακινδυνεύσει. Για να εφαρμοστεί μια στοιχειώδης λογική λειτουργικής αποτελεσματικότητας του κράτους στη σημερινή Ελλάδα, πρέπει το κράτος που ξέρουμε να καταλυθεί και να ξαναστηθεί από την αρχή. Αυτή την ανατροπή ή θα την κάνει η υπάρχουσα κυβέρνηση του ολίγιστου τωρινού πρωθυπουργού μας ή θα την αναλάβει όποιο ανεξέλεγκτο φασιστικό γκρουπούσκουλο προλάβει να εκμεταλλευτεί το χάος μετά την κατάρρευση. ΄Η κάποια ξένη δύναμη που θα έχει επέμβει.
Μπορεί ένας Παπανδρέου, που έχει στο κύτταρό του, τρεις γενιές τώρα, τον λαϊκισμό, να τολμήσει ανατροπή του υπάρχοντος κράτους και επανίδρυσή του; Θα διανοηθεί να θυσιάσει τα προσφιλέστερα και πιο αδίστακτα γεννοβόλια της οικογένειας: τους συνδικαλιστές, να τους εκθρονίσει από αυθέντες και απόλυτους δεσπότες του κράτους; Θα δεχθούν ποτέ οι συνδικαλιστές επικυρίαρχοι έλεγχο ποιότητας και αξιοκρατία, προκειμένου να προκύψει κράτος παραγωγικό με διεθνή αξιοπιστία; Θα επιτρέψουν οι κατ’ εθισμόν, επί τριάντα έξι χρόνια, ασύδοτοι τύραννοι να αξιολογείται η ικανότητα, η εργατικότητα, η συνέπεια, να αμείβεται ο ευφυής και δημιουργικός, να απολύεται ή να μετατάσσεται ο ράθυμος, ο ανίκανος, ο φαύλος;
Επί έξι ολόκληρα χρόνια που κυβερνούσε τη χώρα ο Καραμανλής ο βραχύς, αυτή εδώ η περιθωριακή επιφυλλίδα κραύγαζε (άκομψα ίσως, αδέξια αλλά όχι κακόπιστα) ότι ο ηγέτης είναι δραματικά ανεπαρκής, η χώρα οδηγείται νομοτελειακά σε συμφορά. Και εισέπραττε η επιφυλλίδα οργή, δυσαρέσκεια, μομφές για «υπερβολή», «απαισιοδοξία», «εισαγγελική έπαρση». Δεν έχω τις ικανότητες ούτε του οξυδερκούς πολιτικού αναλυτή ούτε του χαρισματικού προφήτη. Εμαθα σαν δάσκαλος να ξεχωρίζω τους χαρακτήρες τους ασκημένους στην αυτοκριτική και έτοιμους να αναγνωρίσουν λάθη παλεύοντας για στόχους που τίμια τους πιστεύουν, από χαρακτήρες εγκλωβισμένους στη βολική αυτάρκεια, δίχως ουσιαστικούς προβληματισμούς, γι’ αυτό και ανίκανους να πιστέψουν σε στόχους, να παλέψουν για στόχους.
Ταπεινά φρονώ, λοιπόν, δηλαδή με όση μπορώ εναργέστερη αποδοχή της πιθανότητας να λαθεύω, ότι και ο σημερινός πρωθυπουργός, όσο και αν «τανύεται επ’ άκρων ονύχων» να φαντάζει πολύς, δεν έχει δυστυχώς ούτε τη στόφα ούτε την καλλιέργεια για να πετύχει την αυθυπέρβαση που χαρακτηρίζει τον ηγέτη και που την απαιτεί ο ασφυκτικός σήμερα πνιγμός της χώρας. Θα μπορούσε να είναι ένας υποφερτός έως μέτριος διαχειριστής κομματικού κράτους σε συνθήκες «ομαλότητας» (δηλαδή παραισθησιογόνων ψευδαισθήσεων). Αλλά για να αναχαιτίσει το επερχόμενο χάος, είναι κραυγαλέα ακατάλληλος.
Θεωρητικά, η μόνη λύση που απομένει, είναι μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων. Συνταγματικά δυσεπίτευκτη, και δίκοπο μαχαίρι το ποιος θα τη συγκροτήσει. Αλλά εναλλακτικό ενδεχόμενο, μάλλον το χάος.
πηγή : kathimerini.gr
Αμέθυστος
Σχόλιο : Κυπριανός Χριστοδουλίδης
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
Το 1965-67, με τα γερο-παπανδρεϊκά, τα Ιουλιανά και τα βασιλικά, η "έντιμη δημοσιογραφία" απηύθυνε εκκλήσεις προς ένα λοχία. Το θυμόμαστε, όσοι τότε διαβάζαμε τις έντιμες (αυτό σε εισαγωγικά, αλλά δεν τα συμπαθώ) επιφυλλίδες των Λακεδαιμόνιων - πλην ηλιθίων.
Οι τελευταίοι (...) δεν περίμεναν ότι θα προέκυπταν οι προσωπικότητες των συνταγματαρχών. Εκείνοι αναζητούσαν την προσωπικότητα του λοχία. Για να δείξουν το λαϊκισμό τους και το προφανώς αριστερίστικο προφίλ τους.
Τώρα ψάχνουν για άλλου είδους προσωπικότητες : Της ευθύνης και του χρέους, θίγοντας "από σπόντα" τους φιλόδοξους (πάλι) στρατιωτικούς. Αλλά της πολιτικής, για να εξηγούμαστε και μην πάει αλλού το μυαλό μας. Και τότε, το 1964 για λοχία της πολιτικής γινόταν λόγος. Ποιος βλάκας νόμιζε ότι αυτοί αναζητούσαν ένα "καραβανά";
Οι συνταγματάρχες όμως το νόμιζαν. Διότι τους είχαν προετοιμάσει. Το σχέδιο υπήρχε. Οι βασιλείς έπρεπε να ξηλωθούν πρώτα. Παγκοσμιοποίηση με βασιλιάδες δεν γίνεται, όπως δεν γίνεται και συγχώνευση βασιλείων. Τα θυγατρικά βασίλεια έπρεπε πρώτα να γίνουν δημοκρατίες και μετά αυτές να πολτοποιηθούν στη χοάνη του πολυπολιτισμού. Πιο εύκολο ήταν αυτό.
Παραμένουν βέβαια το Ολλανδικό και το Αγγλικό στέμμα. Άλλος είναι ο λόγος και ίσως, ο προορισμός τους. Δεν θα επεκταθώ.
Τώρα λοιπόν ζητούμενο είναι οι προσωπικότητες για την επανίδρυση του κράτους με τις προδιαγραφές Γιανναρά. Ο συνήθης "κοπανιστός αέρας" : Να προτάξουμε την λογική εξυπηρέτησης της κοινωνίας όπου θα πρωτεύει η παραγωγή κοινωνικού έργου. Δηλαδή, η έμπρακτη τακτοποίηση των ποσοτικά μετρήσιμων και ποιοτικά αξιολογήσιμων κοινωνικών αναγκών!
Ας μην πάω παρακάτω και ας αποφύγω να σχολιάσω το ποιος θα είναι αυτός που θα αξιολογεί και θα κάνει τις μετρήσεις. Θα πάω στα ευκόλως εννοούμενα. Γράφει : "Για να εφαρμοστεί μια στοιχειώδης λογική λειτουργικής αποτελεσματικότητας του κράτους στη σημερινή Ελλάδα, πρέπει το κράτος που ξέρουμε να καταλυθεί και να ξαναστηθεί από την αρχή".
Τον έχουν προλάβει άλλοι. Θα το κάνουν, όχι όμως για να ξαναστήσουν αυτό το κράτος που έχουμε και που ξέρουμε. Αυτή την ανατροπή θα την κάνει κάποια ξένη δύναμη που έχει προετοιμάσει τις προσωπικότητες αποδόμησης. Τότε ήταν οι ένστολοι λακέδες, σήμερα είναι τα παράσιτα της δημοσιογραφίας. Που μας περιγελούν με τις έντιμες γραφές και λέξεις όπως ή "ευθύνη" και το "χρέος".
Όποιος είναι έντιμος, χρεώνεται την ευθύνη των απολαβών του είτε είναι του δημοσίου είτε των αναγνωστών του. Που αγοράζουν τις εφημερίδες για να διαβάζουν ή προσφεύγουν στον ασκούντα το δημόσιο λειτούργημα. Δεν έχει σημασία αν ο τελευταίος είναι ενεργός ή συνταξιούχος. Χρήματα του δημοσίου λαμβάνει, έχει ευθύνη και γι΄ αυτό που έκανε και γι΄ αυτό που κάνει.
Η πτώση της αγοράς των εφημερίδων μαρτυρεί την ποιότητα των προσφερομένων αναγνωσμάτων. Για ανακύκλωση πάνε. Όσο για τα μπάζα του διαδικτύου, όπου βρίσκονται και τα δικά μου γραπτά, κι αυτά ανακυκλώνονται. Δεν πωλούνται ούτε και αγοράζονται. Διανέμονται δωρεάν έναντι ενός χρέους. Όλοι χρωστάμε τη ζωή που μας δόθηκε κι αυτή ήταν και είναι η δική μου ευθύνη. Ως προς την εντιμότητα, την αφήνω στην κρίση άλλων ή άλλου.
Η έντιμη δημοσιογραφία απευθύνει εκκλήσεις στην κυβέρνηση, καθημερινά: Να συνειδητοποιήσουν, πρωθυπουργός και υπουργοί, την κρισιμότητα των στιγμών, την κατεπείγουσα ανάγκη τόλμης, αποφασιστικότητας.
Οι λέξεις «χρέος», «ευθύνες», στη μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου εποχή, είναι κενές από περιεχόμενο. Να μπορούσαν τουλάχιστον οι εκκλήσεις της έντιμης δημοσιογραφίας να διεγείρουν φιλοδοξίες στους εξουσιαστές μας. Να συνειδητοποιήσουν, πρωθυπουργός και υπουργοί, την ιστορική ευκαιρία που τους προσφέρεται. Σε αυτό το επάγγελμα που επέλεξαν, πέρα από το κυνηγητό της ποικιλότροπης φτηνής ηδονής, οι ευκαιρίες να ξεχωρίσουν από την ανυπόληπτη μάζα των ομοτέχνων τους είναι ελάχιστες, σπάνιες. Και οι σήμερα κυβερνώντες την Ελλάδα έχουν τη σπάνια τύχη: Μπορούν να διακριθούν, να σημαδέψουν την Ιστορία.
Οπως οι φιλόδοξοι στρατιωτικοί ορέγονται πόλεμο, έτσι οι φιλόδοξοι της πολιτικής πρέπει να λογαριάζουν τύχη τη διαχείριση κρίσης, κινδύνου. Ξέρουν ότι, σε πολύ κρίσιμες στιγμές, ακόμα και θλιβερές μετριότητες, αν αρπάξουν την ευκαιρία, ντύνονται μεγαλείο. Κοινό νου χρειάζονται, λίγη πονηριά και πολλή τόλμη. Τόλμη διακινδύνευσης.
Μέσα σε μήνες, όχι περισσότερο, η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να επανιδρύσει το κράτος. Κυριολεκτικά. Και ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα τελεσφορεί μόνο σε στιγμές τεράστιας απειλής, μέγιστου κινδύνου. Η σημερινή κυβέρνηση ή θα ξαναστήσει από την αρχή, σε άλλη λογική, το κράτος, ή θα κηρύξει «στάση πληρωμών», αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων, κατάσχεση τραπεζικών καταθέσεων. Και θα εξοντωθεί η ίδια μέσα στο χάος, στη φρίκη της βίας.
Πώς μπορεί να ξαναστηθεί από την αρχή κράτος στην Ελλάδα σήμερα; Μόνο αν η κυβέρνηση τολμήσει να αυτοκαταργηθεί ως κομματική ιδιοτέλεια, να παραιτηθεί από κάθε προσδοκία επανεκλογής. Μοιάζει πρόβλεψη, αλλά είναι μάλλον η βεβαιότερη των βεβαιοτήτων: Αν η σημερινή κυβέρνηση διακινδυνεύσει την επανίδρυση του κράτους αδιαφορώντας για την επανεκλογή της, και πετύχει την επανίδρυση, ο λαός θα την κρατάει στην εξουσία για τριάντα χρόνια. Η πρόβλεψη ίσχυε και για την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή του βραχέος. Ο ίδιος αντιπαρήλθε τότε την πρόβλεψη. Σήμερα, αν τολμήσει να εμφανιστεί σε δημόσιο χώρο, οι πολίτες τον λοιδορούν, τον προπηλακίζουν. Είναι ένας ζωντανός νεκρός.
Στην πράξη απλό δεν είναι να επανιδρυθεί το κράτος. Αλλά δεν είναι και ακατόρθωτο. Η γενική αρχή (η στόχευση της επανίδρυσης) μοιάζει σαφής: Να αντιστραφούν οι όροι λειτουργίας κάθε κρατικής υπηρεσίας, η οργάνωση της λειτουργίας να αποβλέπει στην εξυπηρέτηση αναγκών της κοινωνίας, όχι στην εξυπηρέτηση αναγκών (και επιθυμιών) της δημοσιοϋπαλληλίας και των κομμάτων.
Η λογική εξυπηρέτησης της κοινωνίας (όχι των κομμάτων και της πελατείας τους) οργανωτικά μπορεί να μεταφραστεί σε θεσμικό, διοικητικό σχήμα. Να πρωτεύει η παραγωγή έργου, η έμπρακτη (ποσοτικά μετρητή και ποιοτικά αξιολογούμενη) εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Το οργανωτικό σχήμα να προκύπτει από σαφή οριοθέτηση απαιτήσεων και αρμοδιοτήτων κάθε τομέα υπηρεσιών, με έλεγχο να μην συγχέονται οι αρμοδιότητες των ποικίλων τομέων. Να ιεραρχείται η διαβάθμιση ευθυνών σε κάθε άρθρωση του θεσμού, η ιεράρχηση να είναι λειτουργική, να εξασφαλίζει τη συνεχή αξιολόγηση ανταπόκρισης του προσωπικού στις ευθύνες του. Εξαρτάται από την πολιτική βούληση αν τα κριτήρια, τόσο της ιεράρχησης των ευθυνών όσο και του ελέγχου ανταπόκρισης στις ευθύνες, θα είναι ακομμάτιστα, υπηρεσιακά, η εφαρμογή τους απροκατάληπτη.
Υπάρχει τεχνογνωσία σήμερα που τη λογική άρθρωσης των λειτουργιών του κράτους την κάνει πράξη και θεσμούς. Η πολιτική βούληση είναι το ζητούμενο. Η χωρίς αναστολές κομματικής ιδιοτέλειας βούληση, η σθεναρά αποφασισμένη να διακινδυνεύσει. Για να εφαρμοστεί μια στοιχειώδης λογική λειτουργικής αποτελεσματικότητας του κράτους στη σημερινή Ελλάδα, πρέπει το κράτος που ξέρουμε να καταλυθεί και να ξαναστηθεί από την αρχή. Αυτή την ανατροπή ή θα την κάνει η υπάρχουσα κυβέρνηση του ολίγιστου τωρινού πρωθυπουργού μας ή θα την αναλάβει όποιο ανεξέλεγκτο φασιστικό γκρουπούσκουλο προλάβει να εκμεταλλευτεί το χάος μετά την κατάρρευση. ΄Η κάποια ξένη δύναμη που θα έχει επέμβει.
Μπορεί ένας Παπανδρέου, που έχει στο κύτταρό του, τρεις γενιές τώρα, τον λαϊκισμό, να τολμήσει ανατροπή του υπάρχοντος κράτους και επανίδρυσή του; Θα διανοηθεί να θυσιάσει τα προσφιλέστερα και πιο αδίστακτα γεννοβόλια της οικογένειας: τους συνδικαλιστές, να τους εκθρονίσει από αυθέντες και απόλυτους δεσπότες του κράτους; Θα δεχθούν ποτέ οι συνδικαλιστές επικυρίαρχοι έλεγχο ποιότητας και αξιοκρατία, προκειμένου να προκύψει κράτος παραγωγικό με διεθνή αξιοπιστία; Θα επιτρέψουν οι κατ’ εθισμόν, επί τριάντα έξι χρόνια, ασύδοτοι τύραννοι να αξιολογείται η ικανότητα, η εργατικότητα, η συνέπεια, να αμείβεται ο ευφυής και δημιουργικός, να απολύεται ή να μετατάσσεται ο ράθυμος, ο ανίκανος, ο φαύλος;
Επί έξι ολόκληρα χρόνια που κυβερνούσε τη χώρα ο Καραμανλής ο βραχύς, αυτή εδώ η περιθωριακή επιφυλλίδα κραύγαζε (άκομψα ίσως, αδέξια αλλά όχι κακόπιστα) ότι ο ηγέτης είναι δραματικά ανεπαρκής, η χώρα οδηγείται νομοτελειακά σε συμφορά. Και εισέπραττε η επιφυλλίδα οργή, δυσαρέσκεια, μομφές για «υπερβολή», «απαισιοδοξία», «εισαγγελική έπαρση». Δεν έχω τις ικανότητες ούτε του οξυδερκούς πολιτικού αναλυτή ούτε του χαρισματικού προφήτη. Εμαθα σαν δάσκαλος να ξεχωρίζω τους χαρακτήρες τους ασκημένους στην αυτοκριτική και έτοιμους να αναγνωρίσουν λάθη παλεύοντας για στόχους που τίμια τους πιστεύουν, από χαρακτήρες εγκλωβισμένους στη βολική αυτάρκεια, δίχως ουσιαστικούς προβληματισμούς, γι’ αυτό και ανίκανους να πιστέψουν σε στόχους, να παλέψουν για στόχους.
Ταπεινά φρονώ, λοιπόν, δηλαδή με όση μπορώ εναργέστερη αποδοχή της πιθανότητας να λαθεύω, ότι και ο σημερινός πρωθυπουργός, όσο και αν «τανύεται επ’ άκρων ονύχων» να φαντάζει πολύς, δεν έχει δυστυχώς ούτε τη στόφα ούτε την καλλιέργεια για να πετύχει την αυθυπέρβαση που χαρακτηρίζει τον ηγέτη και που την απαιτεί ο ασφυκτικός σήμερα πνιγμός της χώρας. Θα μπορούσε να είναι ένας υποφερτός έως μέτριος διαχειριστής κομματικού κράτους σε συνθήκες «ομαλότητας» (δηλαδή παραισθησιογόνων ψευδαισθήσεων). Αλλά για να αναχαιτίσει το επερχόμενο χάος, είναι κραυγαλέα ακατάλληλος.
Θεωρητικά, η μόνη λύση που απομένει, είναι μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων. Συνταγματικά δυσεπίτευκτη, και δίκοπο μαχαίρι το ποιος θα τη συγκροτήσει. Αλλά εναλλακτικό ενδεχόμενο, μάλλον το χάος.
πηγή : kathimerini.gr
Αμέθυστος
Σχόλιο : Κυπριανός Χριστοδουλίδης
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
Το 1965-67, με τα γερο-παπανδρεϊκά, τα Ιουλιανά και τα βασιλικά, η "έντιμη δημοσιογραφία" απηύθυνε εκκλήσεις προς ένα λοχία. Το θυμόμαστε, όσοι τότε διαβάζαμε τις έντιμες (αυτό σε εισαγωγικά, αλλά δεν τα συμπαθώ) επιφυλλίδες των Λακεδαιμόνιων - πλην ηλιθίων.
Οι τελευταίοι (...) δεν περίμεναν ότι θα προέκυπταν οι προσωπικότητες των συνταγματαρχών. Εκείνοι αναζητούσαν την προσωπικότητα του λοχία. Για να δείξουν το λαϊκισμό τους και το προφανώς αριστερίστικο προφίλ τους.
Τώρα ψάχνουν για άλλου είδους προσωπικότητες : Της ευθύνης και του χρέους, θίγοντας "από σπόντα" τους φιλόδοξους (πάλι) στρατιωτικούς. Αλλά της πολιτικής, για να εξηγούμαστε και μην πάει αλλού το μυαλό μας. Και τότε, το 1964 για λοχία της πολιτικής γινόταν λόγος. Ποιος βλάκας νόμιζε ότι αυτοί αναζητούσαν ένα "καραβανά";
Οι συνταγματάρχες όμως το νόμιζαν. Διότι τους είχαν προετοιμάσει. Το σχέδιο υπήρχε. Οι βασιλείς έπρεπε να ξηλωθούν πρώτα. Παγκοσμιοποίηση με βασιλιάδες δεν γίνεται, όπως δεν γίνεται και συγχώνευση βασιλείων. Τα θυγατρικά βασίλεια έπρεπε πρώτα να γίνουν δημοκρατίες και μετά αυτές να πολτοποιηθούν στη χοάνη του πολυπολιτισμού. Πιο εύκολο ήταν αυτό.
Παραμένουν βέβαια το Ολλανδικό και το Αγγλικό στέμμα. Άλλος είναι ο λόγος και ίσως, ο προορισμός τους. Δεν θα επεκταθώ.
Τώρα λοιπόν ζητούμενο είναι οι προσωπικότητες για την επανίδρυση του κράτους με τις προδιαγραφές Γιανναρά. Ο συνήθης "κοπανιστός αέρας" : Να προτάξουμε την λογική εξυπηρέτησης της κοινωνίας όπου θα πρωτεύει η παραγωγή κοινωνικού έργου. Δηλαδή, η έμπρακτη τακτοποίηση των ποσοτικά μετρήσιμων και ποιοτικά αξιολογήσιμων κοινωνικών αναγκών!
Ας μην πάω παρακάτω και ας αποφύγω να σχολιάσω το ποιος θα είναι αυτός που θα αξιολογεί και θα κάνει τις μετρήσεις. Θα πάω στα ευκόλως εννοούμενα. Γράφει : "Για να εφαρμοστεί μια στοιχειώδης λογική λειτουργικής αποτελεσματικότητας του κράτους στη σημερινή Ελλάδα, πρέπει το κράτος που ξέρουμε να καταλυθεί και να ξαναστηθεί από την αρχή".
Τον έχουν προλάβει άλλοι. Θα το κάνουν, όχι όμως για να ξαναστήσουν αυτό το κράτος που έχουμε και που ξέρουμε. Αυτή την ανατροπή θα την κάνει κάποια ξένη δύναμη που έχει προετοιμάσει τις προσωπικότητες αποδόμησης. Τότε ήταν οι ένστολοι λακέδες, σήμερα είναι τα παράσιτα της δημοσιογραφίας. Που μας περιγελούν με τις έντιμες γραφές και λέξεις όπως ή "ευθύνη" και το "χρέος".
Όποιος είναι έντιμος, χρεώνεται την ευθύνη των απολαβών του είτε είναι του δημοσίου είτε των αναγνωστών του. Που αγοράζουν τις εφημερίδες για να διαβάζουν ή προσφεύγουν στον ασκούντα το δημόσιο λειτούργημα. Δεν έχει σημασία αν ο τελευταίος είναι ενεργός ή συνταξιούχος. Χρήματα του δημοσίου λαμβάνει, έχει ευθύνη και γι΄ αυτό που έκανε και γι΄ αυτό που κάνει.
Η πτώση της αγοράς των εφημερίδων μαρτυρεί την ποιότητα των προσφερομένων αναγνωσμάτων. Για ανακύκλωση πάνε. Όσο για τα μπάζα του διαδικτύου, όπου βρίσκονται και τα δικά μου γραπτά, κι αυτά ανακυκλώνονται. Δεν πωλούνται ούτε και αγοράζονται. Διανέμονται δωρεάν έναντι ενός χρέους. Όλοι χρωστάμε τη ζωή που μας δόθηκε κι αυτή ήταν και είναι η δική μου ευθύνη. Ως προς την εντιμότητα, την αφήνω στην κρίση άλλων ή άλλου.
ΤΟ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΕΛΙΚΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ
Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ*
Κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα βιβλίο του φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου, ειδικά την τελευταία δεκαετία, αντιμετωπίζεται ως διανοητικό συμβάν.
Οι συνεντεύξεις και τα άρθρα του που ακολουθούν είναι η απόδειξη. Δικαίως και επαξίως, αφού, επιπλέον, η σημερινή ελληνική τραγωδία καθιστά τον προβληματισμό του Ράμφου ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Από τους μεγαλύτερους Ελληνες στοχαστές αυτή τη στιγμή, ο Ράμφος συνδυάζει, για όποιον έχει μπει στον κόπο να διαβάσει έστω κάποια από τα βιβλία του με την οφειλόμενη προσοχή, μια απίστευτη ευρυμάθεια, που βέβαια δεν περιορίζεται στον χώρο του ορθόδοξου χριστιανισμού και της αρχαιοελληνικής γραμματείας, με το οξυδερκές βλέμμα του στα εγγενή ελλείμματα που παρουσιάζει η νεοελληνική συνείδηση.
Οπως εξηγεί ο Ράμφος στη συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» (22/5/2010), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Το αδιανόητο τίποτα», η σημερινή ελληνική κοινωνική συνείδηση είναι ένα «ξεχειλωμένο θέλω», ένας διακαής πόθος, μια αέναη προσδοκία, χωρίς ωστόσο εκείνα τα θεμέλια που θα γείωναν μια τέτοια επιθυμία. Την κρατάει αυτή τη συνείδηση δέσμια στον παιδισμό της ένα παρελθόν που δεν λέει να παρέλθει, η θάλασσα του συναισθήματος που δεν συνοδεύεται από τη λογική. Η αχαλίνωτη έκρηξη του συναισθήματος, συνεχίζει ο Ράμφος, οφείλεται κυρίως στην επίδραση του ορθόδοξου χριστιανικού πολιτισμού που, στρέφοντας τον άνθρωπο προς τον Θεό, τον απομακρύνει από τον εαυτό του. Αυτή η προνεωτερική καθήλωση της συνείδησης ματαιώνει την ενδοσκόπηση, την αυτοσυνείδηση, συνεπώς οι αντιδράσεις αυτής της συνείδησης είναι άμορφες, συχνά μηδενιστικές. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η ματαίωση της ατομικότητας εκβάλλει σε έναν άναρχο ατομικισμό, χωρίς συνείδηση του εαυτού του, όπως και αν αυτός παρουσιάζεται, είτε «ενεργητικά» με τις στάσεις μηδενιστικών εξεγέρσεων είτε «παθητικά»: ως ατομικιστικά συγκροτημένη συλλογικότητα, ως εθνοτικό-ορθοδοξισμός, συχνά και με τις δύο αυτές μορφές.
Δεν είμαι ο αρμοδιότερος να ελέγξω αν το επιχείρημα του συγγραφέα πάσχει από αναγωγισμό, αν δηλαδή ευσταθεί η θέση ότι για όλα ευθύνεται η Ορθοδοξία. Γι' αυτό και το αποδέχομαι, όπως επίσης, και κυρίως, συμμερίζομαι απολύτως τη διαπίστωσή του περί συντριπτικής κυριαρχίας του συναισθήματος, μιας ωκεάνιας «δημοκρατίας της συγκίνησης» στην οποία κολυμπάει η αντιστασιακή ελληνικότητά μας. Η απορία εδώ είναι άλλης τάξης: πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε ότι ο σημερινός πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης, της προόδου ως αυτοσκοπού, δεν αποτελεί, μεταφορικά μιλώντας, παρά μια παράδοξη μεταμόρφωση και διάχυση σε πλανητική κλίμακα αυτού του «ορθοδοξισμού»; Θέλω με αυτό να πω: πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε στην καλωδιωμένη υπερ-νεωτερικότητά μας την απουσία «νοήματος» συνοδευόμενη από το επιμελημένο μαστόρεμα του συγκαιρινού ηδονιστικού ατόμου ως ακόρεστου «παιδιού» με τα δικά του «θέλω»; Ενός ατόμου όλο και περισσότερο βυθισμένου στη συγκινησιακή καταναλωτική και εξιμπισιονίστ πανούκλα, ατόμου, όπως έλεγε ο Φιλίπ Μιρέ, «σε διαδικασία προχωρημένης απο-ατομίκευσης, πορνογραφικού και ανερωτικού ταυτόχρονα».
Υποψιάζομαι μια απάντηση. Οτι, παρ' όλα αυτά, «νόημα» εξακολουθεί να υπάρχει, το συναντάμε στα ενεργήματα των «δημιουργών», αυτών που ίσως λόγω και της παγκοσμιοποίησης εξακολουθούν να καινοτομούν, να τεχνουργούν αυτόνομα. Ισως. Ας μην παραβλέπουμε όμως και την εξής ουσιώδη ένσταση. Οτι αυτό το «νόημα» είναι κατ' εξοχήν νοητικό, μηχανικό, απογυμνωμένη ισχύς, ένας υλιστικοποιημένος ψυχισμός. Εκμηχανισμένη βούληση, μας λέει στο τελευταίο του βιβλίο ο φιλόσοφος Ρομπέρ Ρεντεκέρ («Egobody. Το μαστόρεμα του νεο-ανθρώπου»), ανελεύθερη, εγωφαγική, βασισμένη στο ένστικτο του γκανιάν. Αν είναι έτσι, πώς να ευ-καιρήσουμε την κρίση;
* Διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ
Αμέθυστος
Κάθε φορά που κυκλοφορεί ένα βιβλίο του φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου, ειδικά την τελευταία δεκαετία, αντιμετωπίζεται ως διανοητικό συμβάν.
Οι συνεντεύξεις και τα άρθρα του που ακολουθούν είναι η απόδειξη. Δικαίως και επαξίως, αφού, επιπλέον, η σημερινή ελληνική τραγωδία καθιστά τον προβληματισμό του Ράμφου ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Από τους μεγαλύτερους Ελληνες στοχαστές αυτή τη στιγμή, ο Ράμφος συνδυάζει, για όποιον έχει μπει στον κόπο να διαβάσει έστω κάποια από τα βιβλία του με την οφειλόμενη προσοχή, μια απίστευτη ευρυμάθεια, που βέβαια δεν περιορίζεται στον χώρο του ορθόδοξου χριστιανισμού και της αρχαιοελληνικής γραμματείας, με το οξυδερκές βλέμμα του στα εγγενή ελλείμματα που παρουσιάζει η νεοελληνική συνείδηση.
Οπως εξηγεί ο Ράμφος στη συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» (22/5/2010), με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Το αδιανόητο τίποτα», η σημερινή ελληνική κοινωνική συνείδηση είναι ένα «ξεχειλωμένο θέλω», ένας διακαής πόθος, μια αέναη προσδοκία, χωρίς ωστόσο εκείνα τα θεμέλια που θα γείωναν μια τέτοια επιθυμία. Την κρατάει αυτή τη συνείδηση δέσμια στον παιδισμό της ένα παρελθόν που δεν λέει να παρέλθει, η θάλασσα του συναισθήματος που δεν συνοδεύεται από τη λογική. Η αχαλίνωτη έκρηξη του συναισθήματος, συνεχίζει ο Ράμφος, οφείλεται κυρίως στην επίδραση του ορθόδοξου χριστιανικού πολιτισμού που, στρέφοντας τον άνθρωπο προς τον Θεό, τον απομακρύνει από τον εαυτό του. Αυτή η προνεωτερική καθήλωση της συνείδησης ματαιώνει την ενδοσκόπηση, την αυτοσυνείδηση, συνεπώς οι αντιδράσεις αυτής της συνείδησης είναι άμορφες, συχνά μηδενιστικές. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η ματαίωση της ατομικότητας εκβάλλει σε έναν άναρχο ατομικισμό, χωρίς συνείδηση του εαυτού του, όπως και αν αυτός παρουσιάζεται, είτε «ενεργητικά» με τις στάσεις μηδενιστικών εξεγέρσεων είτε «παθητικά»: ως ατομικιστικά συγκροτημένη συλλογικότητα, ως εθνοτικό-ορθοδοξισμός, συχνά και με τις δύο αυτές μορφές.
Δεν είμαι ο αρμοδιότερος να ελέγξω αν το επιχείρημα του συγγραφέα πάσχει από αναγωγισμό, αν δηλαδή ευσταθεί η θέση ότι για όλα ευθύνεται η Ορθοδοξία. Γι' αυτό και το αποδέχομαι, όπως επίσης, και κυρίως, συμμερίζομαι απολύτως τη διαπίστωσή του περί συντριπτικής κυριαρχίας του συναισθήματος, μιας ωκεάνιας «δημοκρατίας της συγκίνησης» στην οποία κολυμπάει η αντιστασιακή ελληνικότητά μας. Η απορία εδώ είναι άλλης τάξης: πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε ότι ο σημερινός πολιτισμός της παγκοσμιοποίησης, της προόδου ως αυτοσκοπού, δεν αποτελεί, μεταφορικά μιλώντας, παρά μια παράδοξη μεταμόρφωση και διάχυση σε πλανητική κλίμακα αυτού του «ορθοδοξισμού»; Θέλω με αυτό να πω: πώς είναι δυνατόν να μη βλέπουμε στην καλωδιωμένη υπερ-νεωτερικότητά μας την απουσία «νοήματος» συνοδευόμενη από το επιμελημένο μαστόρεμα του συγκαιρινού ηδονιστικού ατόμου ως ακόρεστου «παιδιού» με τα δικά του «θέλω»; Ενός ατόμου όλο και περισσότερο βυθισμένου στη συγκινησιακή καταναλωτική και εξιμπισιονίστ πανούκλα, ατόμου, όπως έλεγε ο Φιλίπ Μιρέ, «σε διαδικασία προχωρημένης απο-ατομίκευσης, πορνογραφικού και ανερωτικού ταυτόχρονα».
Υποψιάζομαι μια απάντηση. Οτι, παρ' όλα αυτά, «νόημα» εξακολουθεί να υπάρχει, το συναντάμε στα ενεργήματα των «δημιουργών», αυτών που ίσως λόγω και της παγκοσμιοποίησης εξακολουθούν να καινοτομούν, να τεχνουργούν αυτόνομα. Ισως. Ας μην παραβλέπουμε όμως και την εξής ουσιώδη ένσταση. Οτι αυτό το «νόημα» είναι κατ' εξοχήν νοητικό, μηχανικό, απογυμνωμένη ισχύς, ένας υλιστικοποιημένος ψυχισμός. Εκμηχανισμένη βούληση, μας λέει στο τελευταίο του βιβλίο ο φιλόσοφος Ρομπέρ Ρεντεκέρ («Egobody. Το μαστόρεμα του νεο-ανθρώπου»), ανελεύθερη, εγωφαγική, βασισμένη στο ένστικτο του γκανιάν. Αν είναι έτσι, πώς να ευ-καιρήσουμε την κρίση;
* Διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ
Αμέθυστος
Απώλεια της φαντασίας -- Xάνεται το μεγάλο όπλο τού Δυτικού πολιτισμού
Verlust der Phantasie, Spiegel 21/22.5.10
Barbara Hardinghaus, Dialika Krahe
Το ιντερνέτ προσφέρει ελεύθερη πρόσβαση στον κόσμο της πορνογραφίας. Στην περίπτωση των εφήβων, η κατανάλωση της ανήκει στην καθημερινότητα, όπως η μουσική και τα αθλητικά. Αλλάζουν οι απεριόριστες δυνατότητες την ερωτική ζωή μιας γενιάς;
Ο έρωτας του Παύλου και της Mάρα άρχισε μια μέρα τον Δεκέμβρη, στις 10:01, με την καταχώρηση στο προφίλ του Παύλου: “Baby είσαι τόσο porno”, παρακάτω ένα “χιχι..” και τρια κίτρινα smilies.
Η Μάρα είχε γράψει την πρόταση στο προφίλ του Παύλου σε κάποιο φόρουμ στο ιντερνέτ. Μια φίλη της, της είχε πει γι' αυτόν. Η Μάρα τον φανταζόταν ως ψηλό, ξανθό αγόρι με περίεργη κόμμωση, που επιδεικνύεται και που ποτέ δε θα ήταν πιστός. Παρόλα αυτά του έγραψε: “Baby είσαι τόσο porno”.
Ο Παύλος ήταν αδιάφορος. Από τότε που είχε βγάλει τα σιδεράκια, έπαιρνε συχνά τέτοια μηνύματα από κοπέλες. Παρόλα αυτά ήθελε να μάθει ποιος του έγραφε, το όνομα του προφίλ ήταν Italo-Latina.
"Cool έκφραση, χα χα". Από εκείνη την στιγμή θα μπορούσαν να μιλήσουν. Βλέπονταν κάθε μέρα τα διαλείμματα στην αυλή του σχολείου. Αλλά όταν συναντιόντουσαν σιωπούσαν. Μιλούσαν μόνο μέσω του ιντερνέτ.
Η Μάρα είχε γράψει: “να' χα ένα φίλο...δεν έχω κλαψ..”
Παύλος: “σε βρίσκω πολύ εντάξει smile. Και μαγειρεύω καλά smile.
Μάρα: “τώρα ερωτεύτηκα”
Μετά από 25 μέρες, 4 με 6 μηνύματα την ημέρα, πολλά smilies και καρδούλες, όρισαν ραντεβού, σε μια πλατεία, κάτω από ένα ρολόι, στην πραγματική ζωή. Ήταν η αρχή ενός έρωτος από μια νέα εποχή.
Η Μάρα και Παύλος ανήκουν στην γενιά εκείνη των νέων που μεγάλωσαν με το ιντερνέτ. Νεαροί που στα 11 είχαν τον πρώτο τους υπολογιστή, και στα 12 το πρώτο online-profil.
98% των αγοριών και των κοριτσιών 12-19 ετών είναι συνδεδεμένα. Το ιντερνέτ τα συνοδεύει σαν ο καλύτερος φίλος τους. Του εμπιστεύονται τα μυστικά τους, τους συμβουλεύει, τους διαφωτίζει, ξέρει τα πάντα για τον έρωτα και την σεξουαλικότητα, και αντίθετα με τους γονείς, δεν κάνει ερωτήσεις που ντροπιάζουν.
Το 1998 μια έρευνα απέδωσε το συμπέρασμα πως οι νέοι μεταξύ 12 και 19 γνώριζαν πολλά και ήταν ενημερωμένοι. Το 2002 άλλη έρευνα τους θεωρούσε μη ενημερωμένους. Εν τω μεταξύ ήρθαν σε επαφή με το ίντερνετ, και με όλες τις εικόνες που μέχρι τότε δεν είχαν δει. Οι νεαροί 14, 15, 16 ετών ήταν οι cool καταναλωτές του σεξ στο δίκτυο. Αρχές του 2007 η νέα έννοια για τους εφήβους ήταν: εντελώς πορνό. Η Γερμανία συζητούσε για την πορνογραφικοποίηση των νεαρών, και την σεξουαλική τους ερήμωση, γιατί στο σχολείο έβλεπαν σεξ-ταινίες στο κινητό.
Πριν από την Μάρα ο Παύλος (17 ετών τότε) δεν είχε φιλενάδα, παρόλα αυτά είχε ένα κανόνα για τον έρωτα: η πρώτη συνάντηση είναι για γνωριμία. Η δεύτερη είναι ραντεβού, και στο δεύτερο ραντεβού, δηλαδή στην τρίτη συνάντηση δίνεις το πρώτο φιλί. Περπάτησαν στην αγορά, άγγιξαν λίγο τα χέρια τους. Αργότερα την πήγε με το ταξί στο σπίτι. Μπροστά στο σπίτι της φιλήθηκαν στα γρήγορα. Το ταξί περίμενε. Η Μάρα είπε: το φιλί ήταν υπέροχο. Ο Παύλος: “το φιλί ήταν okay”.
Για τους νέους της εποχής το σεξ είναι παντού. Στις φωτογραφίες, βίντεο, chats..79% των νέων 14-17 ετών σύμφωνα με έρευνα του Bravo είχαν επαφή με όλα τα είδη πορνογραφίας. Σύμφωνα με έρευνα σε σχολεία, οι ερωτήσεις των νέων πιο παλιά ήταν περί προφύλαξης, γνωριμίας, χωρισμού, ρόλου των φύλων, κανονικό σεξ. Σήμερα είναι : επιτρέπεται να χωρίσεις στέλνοντας SMS, ο ρόλος του μεγέθους, διάφορες πρακτικές που βλέπουν στις τσόντες, και που πολλοί νέοι πιστεύουν πως είναι στο κανονικό ρεπερτόριο. Τα κορίτσια θέλουν να μάθουν αν πρέπει να τα κάνουν όλα. Το να μην είσαι κανονικός είναι η πιο μεγάλη ανησυχία.
Η Μάρα φιλήθηκε για πρώτη φορά στα 14. Λεγόταν Μισέλ, ήταν Ιταλός από την Σικελία, σαν τον πατέρα της. Ήταν καλοκαιρινό φλερτ. Δεν ήταν ο πρώτος της έρωτας. Αυτός ήταν Πιοτρε, ένας Πολωνός, μαθητής από το σχολείο της. Ήθελε να την βλέπει κάθε μέρα. Της είχε γίνει τσιμπούρι. Μετά από τρεις μήνες η ίδια διέκοψε την σχέση με το MSN, στο chat μέσω του ιντερνέτ. Τρεις μήνες αργότερα συνάντησε τον Ενρίκο, ένα παιδί από την γειτονιά. Αυτή ήθελε να τον βλέπει κάθε μέρα. Της πρότεινε μετά από δυο μήνες: “ας μην συναντηθούμε για μια βδομάδα”. Του ήταν πολύ. Δεν επικοινώνησε ξανά μαζί της. Στο ιντερνέτ έβλεπε ένα κόσμο όπου όλα λειτουργούσαν, όπου τα κορίτσια ήταν όμορφα, γενναία και είχαν αυτοπεποίθηση. Στην πραγματικότητα λειτουργούσαν τα πράγματα σπάνια. Ήταν συν τοις άλλοις και η ίδια, με το σώμα της να αλλάζει, με καινούργια αισθήματα, πρωτόγνωρα. Από τις πολλές δυνατότητες, δεν έβλεπε πουθενά το όριο. Μετά τον Ενρίκο για καιρό δεν έπαιζε τίποτα. Μετά ήρθε ο Παύλος. Στην αναζήτηση της κανονικότητας η Μάρα δεν ήταν πια μόνη
Ο κόσμος του έρωτα και της σεξουαλικότητας των νέων έγινε ένας λαβύρινθος. Το ίντερνετ σπάει κάθε κοινωνικό φραγμό. Όλα προσφέρονται, οι κανόνες διαλύθηκαν. “Εκεί έξω συμβαίνει ένα φυσικό πείραμα, χωρίς να το ελέγχει κανένας” λέει ο Andreas Hill, ψυχοθεραπευτής και σεξολόγος. Διηγείται για ένα 19χρονο: “τα είδε όλα, με flatrate 9,99 ευρώ τον μήνα”. Τώρα βρίσκεται υπό θεραπεία, για να απαλλαγεί από την “εξάρτηση από το σεξ”(Sexsucht, καινούργια ασθένεια. Οι ασθενείς βλέπουν συνέχεια τσόντες. Συνήθως, λόγω του πάθους σταματούν το πραγματικό σεξ). “Όσο πιο συχνά βλέπει κανείς κάτι, τόσο πιο κανονικό το βρίσκει”, και επομένως “όσα βλέπουν οι νέοι στο ίντερνετ, τα νομίζουν κανονικά και πως πρέπει ακριβώς έτσι να τα κάνουν.” λέει ο Hill. Επίσης πιστεύει πως όσο πιο πολλές εικόνες βλέπουν, τόσο πιο δύσκολο τους είναι να βρουν τι οι ίδιοι θέλουν και τι αισθάνονται ως απολαυστικό. “Σε μερικά παιδιά καταστρέφεται η φαντασία τους.”
Αντίθετα από την πραγματική ζωή, στο πορνό λειτουργούν όλα τέλεια. Σ' αυτό προστίθενται και τα σωματικά ιδεώδη που επιβάλλουν οι πορνοστάρ. Σε μια έρευνα που έγινε στην Σουηδία, ένα τρίτο των κοριτσιών δηλώνει, πως λόγω της πορνογραφίας που καταναλώνουν, είναι δυστυχείς με το σώμα τους. Και τα αγόρια έχουν φόβους αποτυχίας. Τα μέτρα δεν τα φτιάχνει πια η πραγματικότητα αλλά οι Αμερικανοί πορνοστάρ.
Υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών που τα πράγματα φτάνουν στα άκρα. Η Μέλανη ήταν 9 όταν είδε την πρώτη της τσόντα. Στα 6, ο πατέρας της, την είχε ενημερώσει πως γίνεται το πράμα. Άρχισε να βλέπει τις ταινίες από περιέργεια, από ανία. Στην αρχή έβρισκε αηδιαστικά τα πράγματα, αλλά συνέχισε να βλέπει, και στα 11 περίπου άρχισε να έχει αισθήματα βλέποντας τσόντες. Στα 12 έκανε για πρώτη φορά σεξ με ένα νεαρό. Ήταν σοφτι. Στα 13 συνάντησε ένα μεγαλύτερο που της τα έμαθε όλα. Η Μέλανη απαριθμεί τις πορνοστάρ με το όνομα τους, λες και είναι φίλες της. Σύμφωνα με τους σεξολόγους, ανήκει στην ομάδα εκείνη των που δεν έχουν υγιή σεξουαλική κοινωνικοποίηση. Μεγάλωσε, πότε ζώντας στο ίδρυμα, πότε στους συγγενείς. Δεν είχε κανέναν να της πει πως αυτό που βλέπει στις τσόντες δεν είναι η πραγματικότητα. Πως το σεξ δεν είναι μόνο σπορ, αλλά έχει να κάνει με τα αισθήματα και με την αγάπη.
Για 62% των κοριτσιών και 40% των αγοριών δεν τίθεται θέμα για σεξ χωρίς αγάπη. Όπως επίσης δεν τίθεται και θέμα απάτης για τους περισσότερους. Τα κορίτσια υποφέρουν περίπου 48 μέρες, τα αγόρια 30 μέρες όταν διαλυθεί η σχέση. Για το 70% των παιδιών 11-13 ετών δεν τίθεται θέμα για σεξ. Το ένα τρίτο των 14-17χρονων επίσης αισθάνονται πολύ νέοι για να αρχίσουν. Η πορνογραφία όμως ανήκει στην ημερήσια διάταξη για πολλούς. Βλέπουν μαζί με φίλους, για ικανοποίηση ή για διασκέδαση.
Η γνώμη των ερευνητών είναι πως οι νέοι της εποχής είναι το ίδιο κανονικοί ή μη κανονικοί, όσο και οι νέοι προηγούμενων γενεών. Η πορνογραφία κάνει ζημιά σ' αυτούς που δεν κοινωνικοποιήθηκαν υγιώς, και δεν μπορούν να διακρίνουν την ψευδαίσθηση από την πραγματικότητα. Οι περισσότεροι νέοι ξέρουν τι να πιστέψουν και τι όχι από αυτά που βλέπουν. Η αναζήτηση της αγάπης και της εγγύτητας, δεν έχει επηρεαστεί από την πορνογραφία. Είναι όμως πολύ νωρίς να πούμε ποιες είναι μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα έχει η κατανάλωση της πορνογραφίας, λέει ο Hill.
Η Μάρα λέει πως με τον Παύλο έμαθε να μην ζηλεύει τόσο, και πως τα αγόρια δεν μιλούν για τα αισθήματα τους. Λέει πως αναπολεί τον πρώτο καιρό, την μαγεία των πρώτων μηνών, όπου ο Παύλος της έγραφε συχνά μικρά γράμματα και της τηλεφωνούσε κάθε μέρα. Αισθάνεται όμως παρόλο που αυτά λείπουν τώρα, πως την αγαπάει.
“Δεν μπορώ πια χωρίς αυτήν”. “Τον έχω συνηθίσει όπως είναι”. Αυτή είναι η σχέση τους, με μια πρόταση από τον καθένα. Στην πραγματικότητα κάτι κανονικό.
Μετάφραση : Πέτρος
Αμέθυστος
Barbara Hardinghaus, Dialika Krahe
Το ιντερνέτ προσφέρει ελεύθερη πρόσβαση στον κόσμο της πορνογραφίας. Στην περίπτωση των εφήβων, η κατανάλωση της ανήκει στην καθημερινότητα, όπως η μουσική και τα αθλητικά. Αλλάζουν οι απεριόριστες δυνατότητες την ερωτική ζωή μιας γενιάς;
Ο έρωτας του Παύλου και της Mάρα άρχισε μια μέρα τον Δεκέμβρη, στις 10:01, με την καταχώρηση στο προφίλ του Παύλου: “Baby είσαι τόσο porno”, παρακάτω ένα “χιχι..” και τρια κίτρινα smilies.
Η Μάρα είχε γράψει την πρόταση στο προφίλ του Παύλου σε κάποιο φόρουμ στο ιντερνέτ. Μια φίλη της, της είχε πει γι' αυτόν. Η Μάρα τον φανταζόταν ως ψηλό, ξανθό αγόρι με περίεργη κόμμωση, που επιδεικνύεται και που ποτέ δε θα ήταν πιστός. Παρόλα αυτά του έγραψε: “Baby είσαι τόσο porno”.
Ο Παύλος ήταν αδιάφορος. Από τότε που είχε βγάλει τα σιδεράκια, έπαιρνε συχνά τέτοια μηνύματα από κοπέλες. Παρόλα αυτά ήθελε να μάθει ποιος του έγραφε, το όνομα του προφίλ ήταν Italo-Latina.
"Cool έκφραση, χα χα". Από εκείνη την στιγμή θα μπορούσαν να μιλήσουν. Βλέπονταν κάθε μέρα τα διαλείμματα στην αυλή του σχολείου. Αλλά όταν συναντιόντουσαν σιωπούσαν. Μιλούσαν μόνο μέσω του ιντερνέτ.
Η Μάρα είχε γράψει: “να' χα ένα φίλο...δεν έχω κλαψ..”
Παύλος: “σε βρίσκω πολύ εντάξει smile. Και μαγειρεύω καλά smile.
Μάρα: “τώρα ερωτεύτηκα”
Μετά από 25 μέρες, 4 με 6 μηνύματα την ημέρα, πολλά smilies και καρδούλες, όρισαν ραντεβού, σε μια πλατεία, κάτω από ένα ρολόι, στην πραγματική ζωή. Ήταν η αρχή ενός έρωτος από μια νέα εποχή.
Η Μάρα και Παύλος ανήκουν στην γενιά εκείνη των νέων που μεγάλωσαν με το ιντερνέτ. Νεαροί που στα 11 είχαν τον πρώτο τους υπολογιστή, και στα 12 το πρώτο online-profil.
98% των αγοριών και των κοριτσιών 12-19 ετών είναι συνδεδεμένα. Το ιντερνέτ τα συνοδεύει σαν ο καλύτερος φίλος τους. Του εμπιστεύονται τα μυστικά τους, τους συμβουλεύει, τους διαφωτίζει, ξέρει τα πάντα για τον έρωτα και την σεξουαλικότητα, και αντίθετα με τους γονείς, δεν κάνει ερωτήσεις που ντροπιάζουν.
Το 1998 μια έρευνα απέδωσε το συμπέρασμα πως οι νέοι μεταξύ 12 και 19 γνώριζαν πολλά και ήταν ενημερωμένοι. Το 2002 άλλη έρευνα τους θεωρούσε μη ενημερωμένους. Εν τω μεταξύ ήρθαν σε επαφή με το ίντερνετ, και με όλες τις εικόνες που μέχρι τότε δεν είχαν δει. Οι νεαροί 14, 15, 16 ετών ήταν οι cool καταναλωτές του σεξ στο δίκτυο. Αρχές του 2007 η νέα έννοια για τους εφήβους ήταν: εντελώς πορνό. Η Γερμανία συζητούσε για την πορνογραφικοποίηση των νεαρών, και την σεξουαλική τους ερήμωση, γιατί στο σχολείο έβλεπαν σεξ-ταινίες στο κινητό.
Πριν από την Μάρα ο Παύλος (17 ετών τότε) δεν είχε φιλενάδα, παρόλα αυτά είχε ένα κανόνα για τον έρωτα: η πρώτη συνάντηση είναι για γνωριμία. Η δεύτερη είναι ραντεβού, και στο δεύτερο ραντεβού, δηλαδή στην τρίτη συνάντηση δίνεις το πρώτο φιλί. Περπάτησαν στην αγορά, άγγιξαν λίγο τα χέρια τους. Αργότερα την πήγε με το ταξί στο σπίτι. Μπροστά στο σπίτι της φιλήθηκαν στα γρήγορα. Το ταξί περίμενε. Η Μάρα είπε: το φιλί ήταν υπέροχο. Ο Παύλος: “το φιλί ήταν okay”.
Για τους νέους της εποχής το σεξ είναι παντού. Στις φωτογραφίες, βίντεο, chats..79% των νέων 14-17 ετών σύμφωνα με έρευνα του Bravo είχαν επαφή με όλα τα είδη πορνογραφίας. Σύμφωνα με έρευνα σε σχολεία, οι ερωτήσεις των νέων πιο παλιά ήταν περί προφύλαξης, γνωριμίας, χωρισμού, ρόλου των φύλων, κανονικό σεξ. Σήμερα είναι : επιτρέπεται να χωρίσεις στέλνοντας SMS, ο ρόλος του μεγέθους, διάφορες πρακτικές που βλέπουν στις τσόντες, και που πολλοί νέοι πιστεύουν πως είναι στο κανονικό ρεπερτόριο. Τα κορίτσια θέλουν να μάθουν αν πρέπει να τα κάνουν όλα. Το να μην είσαι κανονικός είναι η πιο μεγάλη ανησυχία.
Η Μάρα φιλήθηκε για πρώτη φορά στα 14. Λεγόταν Μισέλ, ήταν Ιταλός από την Σικελία, σαν τον πατέρα της. Ήταν καλοκαιρινό φλερτ. Δεν ήταν ο πρώτος της έρωτας. Αυτός ήταν Πιοτρε, ένας Πολωνός, μαθητής από το σχολείο της. Ήθελε να την βλέπει κάθε μέρα. Της είχε γίνει τσιμπούρι. Μετά από τρεις μήνες η ίδια διέκοψε την σχέση με το MSN, στο chat μέσω του ιντερνέτ. Τρεις μήνες αργότερα συνάντησε τον Ενρίκο, ένα παιδί από την γειτονιά. Αυτή ήθελε να τον βλέπει κάθε μέρα. Της πρότεινε μετά από δυο μήνες: “ας μην συναντηθούμε για μια βδομάδα”. Του ήταν πολύ. Δεν επικοινώνησε ξανά μαζί της. Στο ιντερνέτ έβλεπε ένα κόσμο όπου όλα λειτουργούσαν, όπου τα κορίτσια ήταν όμορφα, γενναία και είχαν αυτοπεποίθηση. Στην πραγματικότητα λειτουργούσαν τα πράγματα σπάνια. Ήταν συν τοις άλλοις και η ίδια, με το σώμα της να αλλάζει, με καινούργια αισθήματα, πρωτόγνωρα. Από τις πολλές δυνατότητες, δεν έβλεπε πουθενά το όριο. Μετά τον Ενρίκο για καιρό δεν έπαιζε τίποτα. Μετά ήρθε ο Παύλος. Στην αναζήτηση της κανονικότητας η Μάρα δεν ήταν πια μόνη
Ο κόσμος του έρωτα και της σεξουαλικότητας των νέων έγινε ένας λαβύρινθος. Το ίντερνετ σπάει κάθε κοινωνικό φραγμό. Όλα προσφέρονται, οι κανόνες διαλύθηκαν. “Εκεί έξω συμβαίνει ένα φυσικό πείραμα, χωρίς να το ελέγχει κανένας” λέει ο Andreas Hill, ψυχοθεραπευτής και σεξολόγος. Διηγείται για ένα 19χρονο: “τα είδε όλα, με flatrate 9,99 ευρώ τον μήνα”. Τώρα βρίσκεται υπό θεραπεία, για να απαλλαγεί από την “εξάρτηση από το σεξ”(Sexsucht, καινούργια ασθένεια. Οι ασθενείς βλέπουν συνέχεια τσόντες. Συνήθως, λόγω του πάθους σταματούν το πραγματικό σεξ). “Όσο πιο συχνά βλέπει κανείς κάτι, τόσο πιο κανονικό το βρίσκει”, και επομένως “όσα βλέπουν οι νέοι στο ίντερνετ, τα νομίζουν κανονικά και πως πρέπει ακριβώς έτσι να τα κάνουν.” λέει ο Hill. Επίσης πιστεύει πως όσο πιο πολλές εικόνες βλέπουν, τόσο πιο δύσκολο τους είναι να βρουν τι οι ίδιοι θέλουν και τι αισθάνονται ως απολαυστικό. “Σε μερικά παιδιά καταστρέφεται η φαντασία τους.”
Αντίθετα από την πραγματική ζωή, στο πορνό λειτουργούν όλα τέλεια. Σ' αυτό προστίθενται και τα σωματικά ιδεώδη που επιβάλλουν οι πορνοστάρ. Σε μια έρευνα που έγινε στην Σουηδία, ένα τρίτο των κοριτσιών δηλώνει, πως λόγω της πορνογραφίας που καταναλώνουν, είναι δυστυχείς με το σώμα τους. Και τα αγόρια έχουν φόβους αποτυχίας. Τα μέτρα δεν τα φτιάχνει πια η πραγματικότητα αλλά οι Αμερικανοί πορνοστάρ.
Υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών που τα πράγματα φτάνουν στα άκρα. Η Μέλανη ήταν 9 όταν είδε την πρώτη της τσόντα. Στα 6, ο πατέρας της, την είχε ενημερώσει πως γίνεται το πράμα. Άρχισε να βλέπει τις ταινίες από περιέργεια, από ανία. Στην αρχή έβρισκε αηδιαστικά τα πράγματα, αλλά συνέχισε να βλέπει, και στα 11 περίπου άρχισε να έχει αισθήματα βλέποντας τσόντες. Στα 12 έκανε για πρώτη φορά σεξ με ένα νεαρό. Ήταν σοφτι. Στα 13 συνάντησε ένα μεγαλύτερο που της τα έμαθε όλα. Η Μέλανη απαριθμεί τις πορνοστάρ με το όνομα τους, λες και είναι φίλες της. Σύμφωνα με τους σεξολόγους, ανήκει στην ομάδα εκείνη των που δεν έχουν υγιή σεξουαλική κοινωνικοποίηση. Μεγάλωσε, πότε ζώντας στο ίδρυμα, πότε στους συγγενείς. Δεν είχε κανέναν να της πει πως αυτό που βλέπει στις τσόντες δεν είναι η πραγματικότητα. Πως το σεξ δεν είναι μόνο σπορ, αλλά έχει να κάνει με τα αισθήματα και με την αγάπη.
Για 62% των κοριτσιών και 40% των αγοριών δεν τίθεται θέμα για σεξ χωρίς αγάπη. Όπως επίσης δεν τίθεται και θέμα απάτης για τους περισσότερους. Τα κορίτσια υποφέρουν περίπου 48 μέρες, τα αγόρια 30 μέρες όταν διαλυθεί η σχέση. Για το 70% των παιδιών 11-13 ετών δεν τίθεται θέμα για σεξ. Το ένα τρίτο των 14-17χρονων επίσης αισθάνονται πολύ νέοι για να αρχίσουν. Η πορνογραφία όμως ανήκει στην ημερήσια διάταξη για πολλούς. Βλέπουν μαζί με φίλους, για ικανοποίηση ή για διασκέδαση.
Η γνώμη των ερευνητών είναι πως οι νέοι της εποχής είναι το ίδιο κανονικοί ή μη κανονικοί, όσο και οι νέοι προηγούμενων γενεών. Η πορνογραφία κάνει ζημιά σ' αυτούς που δεν κοινωνικοποιήθηκαν υγιώς, και δεν μπορούν να διακρίνουν την ψευδαίσθηση από την πραγματικότητα. Οι περισσότεροι νέοι ξέρουν τι να πιστέψουν και τι όχι από αυτά που βλέπουν. Η αναζήτηση της αγάπης και της εγγύτητας, δεν έχει επηρεαστεί από την πορνογραφία. Είναι όμως πολύ νωρίς να πούμε ποιες είναι μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα έχει η κατανάλωση της πορνογραφίας, λέει ο Hill.
Η Μάρα λέει πως με τον Παύλο έμαθε να μην ζηλεύει τόσο, και πως τα αγόρια δεν μιλούν για τα αισθήματα τους. Λέει πως αναπολεί τον πρώτο καιρό, την μαγεία των πρώτων μηνών, όπου ο Παύλος της έγραφε συχνά μικρά γράμματα και της τηλεφωνούσε κάθε μέρα. Αισθάνεται όμως παρόλο που αυτά λείπουν τώρα, πως την αγαπάει.
“Δεν μπορώ πια χωρίς αυτήν”. “Τον έχω συνηθίσει όπως είναι”. Αυτή είναι η σχέση τους, με μια πρόταση από τον καθένα. Στην πραγματικότητα κάτι κανονικό.
Μετάφραση : Πέτρος
Αμέθυστος
Κυριακή 30 Μαΐου 2010
Διατί έπεσεν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία; Οι συγκλονιστικές ομοιότητες με την σύγχρονη Ελλάδα!!!!
ΠΗΓΉ: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily
«Ο Ιωσήφ Βρυέννιος, ο διδάσκαλος του προμάχου της Ορθοδοξίας Μάρκου του Ευγενικού, διεκτραγωδεί την προ της αλώσεως ενσκήψασαν διαφθοράν.
Το ιερατείον πρώτον είχε διαφθαρεί. Οι πλείστοι των κληρικών εχειροτονούντο επί χρήμασι. Κλήρος σιμωνιακός εθνική συμφορά, άλας μωρόν! Τα μυστήρια επωλούντο υπό των αναξίων τούτων κληρικών. Με πληρωμήν, με δώρα εδίδετο η άφεσις των αμαρτιών και μετεδίδετο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Επίσκοποι, άγαμοι κληρικοί, μοναχοί, οι την παρθενίαν επαγγειλάμενοι , αναιδέστατα συνέζων μετά μοναστριών. Οι δε κοσμικοί μιμούμενοι τους κληρικούς προ της τελέσεως του μυστηρίου του γάμου συνέζων μετά των γυναικών. Το άγιον όνομα του Θεού εβλασφημείτο δημοσία και ουδείς υπέρ αυτού ήρε φωνή διαμαρτυρίας, ενώ θα έπρεπεν, υπερασπισταί της τιμής του ονόματος του Θεού, να προτιμήσωμεν μαρτυρικόν θάνατον παρά των ασεβών ή σιωπώντες να γινώμεθα συνένοχοι των βλασφημούντων.
Όρκοι εις δημοσίαν διάταξιν. Η αδιαφορία των πολιτών δια τας ανάγκας του γείτονος, της κοινωνίας, του κινδυνεύοντος κράτους μεγίστη. Η φιλαυτία εβασίλευε, τα ίδια εκάστου συμφέροντα εθεραπεύοντο. Τα τείχη της πόλεως παρουσίαζον φθοράς και έχρηζον συντόμου επισκευής, αλλ’ οι έχοντες τους υλικούς θησαυρούς προετίμων να κτίζουν τριωρόφους κατοικίας ή να διαθέτουν το χρήμα υπέρ της κοινής ασφαλείας. Η φιλαργυρία των πλουσίων απαραδειγμάτιστος. Όταν ο τελευταίος μαρτυρικός βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος ανέλαβε την εξουσίαν, το δημόσιον ταμείον ευρέθη κενόν. Διό θερμοτάτην προς τους πλουσιωτέρους της πόλεως απηύθυνε έκκλησιν, ζητών την συνδρομήν αυτών. Αλλ’ οι μεγιστάνες ηρνήθησαν διισχυριζόμενοι ότι είναι…..πένητες ! Πένητες ; Ποιοι ; Αυτοί των οποίων τα υπόγεια των μεγάρων ευθύς μετά την άλωσιν ανέσκαψαν οι Τούρκοι και ανεκάλυψαν θησαυρούς μεγίστους, ικανούς να εξοπλίσουν στρατούς και στόλους !
Ο ίδιος ο αυτοκράτωρ συνομιλών με τον Φρατζήν εξεφράζετο πικρώς λέγων, ότι πέριξ του θρόνου δεν ευρίσκετο ένας ειλικρινής σύμβουλος, πάντων τα ίδια ζητούντων. Χαρακτηριστικόν δείγμα της ιδιοτελείας είναι και τούτο , ότι , όταν κατά την διάρκειαν της πολιορκίας της πόλεως τα εξωτερικά τείχη υπό των βολών του τηλεβόλου υφίσταντο σοβαράς βλάβας και ηνοίγοντο ρήγματα , τα οποία είχον ανάγκην αμέσου επισκευής, μηδέ εν τη υστάτη ταύτη ώρα, λησμονούντες το ίδιον συμφέρον, επείθοντο να παράσχουν την αναγκαίαν ύλην και εργασίαν πριν ή πληρωθούν την τιμήν αυτής.»
Εδημοσιεύθη εις το υπ’ αριθμ. 17-18/1953 τεύχος του περιοδικού “ Κιβωτός” επί τη 500ή επετείω από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως.
πηγή Σύνδεσμος 71
ΣΧΟΛIO
Νομίζω φίλοι μου ότι πολλά από αυτά που περιγράφει ο Ιωσήφ Βρυέννιος συμβαίνουν και σήμερα. Διαφθορά κληρικών, αδιαφορία των πολιτών για τον γείτονα, η φιλαυτία, η φιλαργυρία και η πατριδοκαπηλία των πλουσίων.....
Μπας κι ο Βρυέννιος περιγράφει την νεοελληνική πραγματικότητα;
Υπάρχει πάντως μια διαφορά. Η Πόλη της τελευταίες της στιγμές τις έζησε υπό την εξουσία ενός πατριώτη και ήρωα Ελληνα ηγέτη. Η Ελλάδα του σήμερα ζει τις τελευταίες της στιγμές (πραγματικά ελπίζω να διαψευστώ) ως ενιαία κρατική οντότητα υπό την εξουσία ενός προδοτικού ξενόφερτου συμφερτού......
Ετσι στην Πόλη μέσα στην γενική διαφθορά, όρθωσε το ανάστημά του ο Κωνσταντίνος και κράτησε το φρόνημα των Ελλήνων ψηλά ώστε να μπορέσουν να αγωνιστούν και να επιβιώσουν μέσα στην φωτιά των 400 και πλέον ετών στυγνής τουρκικής σκλαβιάς.
Σήμερα ο Τούρκος ήρθε και τον περιποιήθηκαν οι πολιτικοί ως γιουσουφάκια, με υποκλίσεις και ραγιαδισμό. Φυσικά μετά έφυγε για να πάει να γιορτάσει με τους ομοεθνείς του την Αλωση της Πόλης μας και οι ξεφτιλισμένοι προδότες που μας έχουν φορτωθεί, έμειναν εδώ και όπως ήταν επόμενο κανείς τους δεν είχε να πεί τίποτα για την μαύρη επέτειο.....
Τι στα κομμάτια κοιμισμένοι ψηφίσαμε;
Ούστ πουλημένοι.......
Αμέθυστος
Cornelia de Vogel -- «Εγώ ειμι ο Ων» (4)
(Συνέχεια από Δευτέρα, 17 Μαΐου 2010)
Πριν απ’ την ανάγνωση των διαλογισμών του αγ. Αυγουστίνου σχετικά με την ουσία του Θεού, ο οποίος αναφέρεται συχνά (όχι όμως πάντοτε) στο κείμενο της Εξόδου, ας αναρωτηθούμε πώς συνέβη να ταυτίσουν όλοι αυτοί οι χριστιανοί συγγραφείς τον Θεό με το απόλυτο είναι. Ο M. Gilson απάντησε, όπως γνωρίζετε, λέγοντας ότι οι χριστιανοί ανακάλυψαν την ταύτιση αυτή στην Εξοδο, ενώ οι Ελληνες την αγνοούσαν πλήρως. Αναλύοντας την απάντησή του καταλήγουμε σε δυό απόψεις: 1ο Η ταύτιση του Θεού με το απόλυτο Είναι αποκαλύπτεται στην Εξοδο ΙΙΙ 14. 2ο Αυτή η αλήθεια δεν έγινε αντιληπτή απ’ τους Ελληνες. Κι οι δυό όμως αυτές απόψεις είναι εσφαλμένες. Ξεκινώντας απ’ τη δεύτερη άποψη, θα επιθυμούσα να τις αντικαταστήσω με τις ακόλουθες θέσεις.
1. Οι Ελληνες είναι αυτοί που ανακάλυψαν την ιδέα του απόλυτου Είναι (Παρμενίδης – Πλάτων), ενώ οι Εβραίοι την αγνοούσαν πλήρως.
2. Οι Έλληνες είναι αυτοί οι οποίοι αναγνώριζαν, σύμφωνα τουλάχιστον με ορισμένες φιλοσοφικές σχολές και ιδιαίτερα την πλατωνική, ότι το τέλειο και αιώνιο Είναι, το απόλυτα καθαρό και υπερβατικό, είναι ένα θείο Είναι. Αυτή είναι χωρίς αμφιβολία η σκέψη του Πλάτωνα. Τη συναντούμε ξεκάθαρα στον Πλούταρχο, στους Πλατωνικούς της Μικράς Ασίας στα μέσα του 2ου αιώνα και, τέλος, στον Πλωτίνο και τους Νεοπλατωνικούς.
3. Σε ό,τι αφορά στην ταύτiση του Θεού με το απόλυτο Είναι, αυτή δεν αναφέρεται προφανώς στον λαό του Μωυσή. Γι’ αυτόν η εβραϊκή ρήση που μετέφερε ο Μωυσής είχε μάλλον το νόημα «Εγώ ειμί ο Ων» και σήμαινε ότι «Αυτό δεν σας αφορά. Nα έχετε απλώς εμπιστοσύνη και θα γνωρίσετε ποιος είμαι».
4. Οι εβδομήντα ερμηνευτές της Εβραϊκής βίβλου, εκπρόσωποι της έντονα συγκριτικής ( συκρητιστικής ; ) αιγυπτιακής γνώσης του τρίτου αιώνα, είχαν πιθανότατα εμπνευσθεί, όταν μετέφραζαν το κείμενο της Εξόδου με τη φράση «Εγώ ειμί ο Ων», απ’ την ελληνική σκέψη.
5. Καταλήγοντας, πιστεύω ότι θα πρέπει να αντιστρέψουμε την άποψη του Μ. Gilson ως εξής: Άν οι Χριστιανοί ανακάλυψαν την ταύτιση του Θεού με το απόλυτο Είναι στην Εξοδο ΙΙΙ 14, είναι επειδή είχαν παραλάβει τη γνώση του απόλυτου Είναι απ’ τους Έλληνες.
Σας καλώ να παρακολουθήσετε τώρα τον Πλούταρχο στον διάλογο Περί του Ε των Δελφών. Πρόκειται για το νόημα του γράμματος Ε που συναντάμε στην είσοδο του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Ας δούμε όμως πώς το εξηγεί ο Αμμώνιος, ακαδημαϊκός φιλόσοφος και δάσκαλος, που μύησε τον Πλούταρχο στη φιλοσοφία του Πλάτωνα : «Το γράμμα αυτό», λέει, «είναι ένας απολύτως επαρκής τρόπος να καλέσει και να χαιρετήσει κανείς τον θεό, γιατί προσφέρει σ’ αυτόν που το προφέρει και τη στιγμή κατά την οποία το προφέρει την ευφυΐα της θείας ουσίας. Πράγματι, τη στιγμή κατά την οποία πλησιάζει εδώ οποιοσδήποτε από εμάς, ο θεός του απευθύνει, εν είδει χαιρετισμού, το γνωμικό «Γνώρισε τον εαυτό σου», που αντιστοιχεί στο «Χαίρε» . Κι εμείς απαντούμε στον θεό: «Είσαι», αποδίδοντάς του μιαν ακριβή και αληθινή ονομασία, τη μόνη που αναλογεί σ’ αυτόν και δηλώνει ότι υπάρχει.
« Εμείς δεν συμμετέχουμε καθόλου, στην πραγματικότητα, κατά ουσιαστικό τρόπο στην ύπαρξη. Κάθε φθαρτή φύση, που υπόκειται στη γέννηση και τον θάνατο, αποτελεί καθ’ εαυτήν μιαν εικόνα και μια φανέρωση στερούμενη ευκρίνειας και συμπάγειας. Άν προσπαθήσουμε να τη συλλάβουμε με το πνεύμα μας, συμβαίνει ό,τι και με το νερό, άν το πιέσουμε με δύναμη μέσα στη φούχτα μας : όσο περισσότερο το πιέζουμε, τόσο διαφεύγει ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά μας και χάνεται· αν αναζητήσει επίσης η λογική την απόλυτη καθαρότητα σε κάθε μια απ’ τις περαστικές και μεταβαλλόμενες υπάρξεις, κατευθυνόμενη άλλοτε προς τη γέννηση κι άλλοτε προς τον θάνατό τους, θα χάσει τον δρόμο της, χωρίς να κατορθώσει ποτέ να συλλάβει κάτι το σταθερό και το αληθινά υπαρκτό.
« Ποιό είναι λοιπόν το πραγματικά υπάρχον ον ; Αυτό που είναι αιώνιο, που δεν είχε αρχή και δεν θα έχει τέλος, που δεν μεταβάλλεται σε καμμιά χρονική στιγμή. Ο χρόνος είναι στην πραγματικότητα κάτι που κινείται, φαινομενικά συγκρίσιμος με την κινούμενη ύλη· τρέχει συνεχώς και δεν μπορεί να συγκράτηση τίποτε· είναι σαν τον υποδοχέα κάθε γέννησης και θανάτου ταυτόχρονα. Οι έννοιες που χρησιμοποιούμε για να τον προσδιορίσουμε, όπως «κατόπιν», «προηγουμένως», «αυτό θα γίνει» κι «αυτό συνέβη», αποτελούν ομολογία της ανυπαρξίας του. Γιατί θα είμαστε ανόητοι και παράλογοι αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει αυτό που δεν έχει ακόμη συμμετάσχει στο είναι, ή που σταμάτησε να συμμετέχει.
«Το θείο υπάρχει (χρειάζεται να το πούμε ;) κι η ύπαρξή του δεν τοποθετείται σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του χρόνου, αλλά στην αιωνιότητα, που είναι αμετάβλητη, εκτός χρόνου και κάθε είδους μετάπτωσης, χωρίς προηγούμενη ή επόμενη στιγμή, παρελθόν ή μέλλον, νεότητα ή γήρας. Το θείο ον, που είναι μοναδικό, περιλαμβάνει όλη τη διάρκεια σ’ ένα μοναδικό παρόν. Κι ό,τι υπάρχει μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό μόνο υπάρχει πραγματικά, χωρίς να έχει υπάρξει, ούτε να πρόκειται να υπάρξει, χωρίς να υπόκειται σε μιαν αρχή και σ’ ένα τέλος.
« Γι’ αυτό όσοι το τιμούν, απευθύνονται σ’ αυτό και το χαιρετούν λέγοντας « Είσαι», ή ακόμη « μα τον Δία!», όπως συνήθιζαν να λένε κάποιοι στην αρχαιότητα, «Είσαι το ένα» ».
Μ’ αυτόν τον τρόπο αντιλαμβανόταν ο Έλληνας των αρχών του 2ου αιώνα τη φιλοσοφία του Πλάτωνα. Και τα αποσπάσματα αυτά του Πλούταρχου δεν είναι επ’ ουδενί μια μεμονωμένη μαρτυρία. Εκφράζουν, αντίθετα, με καθαρότητα μιαν επαρκώς διαδεδομένη αντίληψη (βεβαιότητα) των πρώτων αιώνων. Ιδού μερικά ακόμη παραδείγματα.
Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ασέβεια απ’ το να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αλλάξει Αυτός που είναι αμετάβλητος. Διαβάζουμε λίγο παρακάτω, στην ίδια πραγματεία: « Δεν υπάρχει μέλλον για τον Θεό, που υπέταξε τα όρια του χρόνου. Γιατί δεν είναι χρόνος ο βίος του Θεού, αλλά το αρχέτυπο και το παράδειγμα του χρόνου : δηλαδή η Αιωνιότητα. Και δεν υπάρχει παρελθόν στην αιωνιότητα, ούτε μέλλον, υπάρχει μόνο η παρουσία της ύπαρξης».
Ο Μάξιμος απ’ την Τύρο έχει γράψει μια διατριβή με τίτλο Τίς ο Θεός κατά Πλάτωνα. Αποκαλεί τον Θεό « ο Ένας Θεός , Βασιλεύς και Πατήρ του παντός », και τον περιγράφει ως «ανώτατο Νου, που σκέπτεται διαρκώς και σκέπτεται τα πάντα, και τα πάντα ταυτόχρονα » . Μήπως δεν πρόκειται κι εδώ για πρόγευση του ορισμού της αιωνιότητας όπως τη συναντήσαμε προηγουμένως στον Πλωτίνο ;
- Και συνεχίζει ως εξής ο Μάξιμος : Ο αγγελιοφόρος της Ακαδημίας μάς πληροφορεί ότι Αυτός [ ο Ένας Θεός, που είναι ο ανώτατος Νους ] είναι Πατήρ και Δημιουργός του σύμπαντος, ακατάληπτος με την αίσθηση, ανέκφραστος απ’ την ανθρώπινη φωνή, ορατός μόνον από το ωραιότερο, το αγαθώτερο και το πνευματικώτερο μέρος της ψυχής. Είναι ωραίος - αλλά με την απολύτως πνευματική ωραιότητα, πηγή της κάθε ορατής ωραιότητας.
Στα μέσα του 2ου αιώνα, στην Αφρική, ο Απούλιος αναφέρεται με τον ίδιον τρόπο στο « unus et solus summus ille, ultramundanus, incorporeus quem partum et architectum huius divini orbis superius ostendimus ».
Πρόκειται για την πλατωνική φιλοσοφία που προηγήθηκε του Πλωτίνου και η οποία επηρέασε, χωρίς αμφιβολία, το πνεύμα των περισσότερων μορφωμένων χριστιανών των πρώτων αιώνων. Κι αυτήν ακριβώς την αντίληψη του τέλειου και αιώνιου συνάντησαν στο κείμενο της Εξόδου, επειδή ήταν ακριβώς παρούσα στο πνεύμα τους.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Πριν απ’ την ανάγνωση των διαλογισμών του αγ. Αυγουστίνου σχετικά με την ουσία του Θεού, ο οποίος αναφέρεται συχνά (όχι όμως πάντοτε) στο κείμενο της Εξόδου, ας αναρωτηθούμε πώς συνέβη να ταυτίσουν όλοι αυτοί οι χριστιανοί συγγραφείς τον Θεό με το απόλυτο είναι. Ο M. Gilson απάντησε, όπως γνωρίζετε, λέγοντας ότι οι χριστιανοί ανακάλυψαν την ταύτιση αυτή στην Εξοδο, ενώ οι Ελληνες την αγνοούσαν πλήρως. Αναλύοντας την απάντησή του καταλήγουμε σε δυό απόψεις: 1ο Η ταύτιση του Θεού με το απόλυτο Είναι αποκαλύπτεται στην Εξοδο ΙΙΙ 14. 2ο Αυτή η αλήθεια δεν έγινε αντιληπτή απ’ τους Ελληνες. Κι οι δυό όμως αυτές απόψεις είναι εσφαλμένες. Ξεκινώντας απ’ τη δεύτερη άποψη, θα επιθυμούσα να τις αντικαταστήσω με τις ακόλουθες θέσεις.
1. Οι Ελληνες είναι αυτοί που ανακάλυψαν την ιδέα του απόλυτου Είναι (Παρμενίδης – Πλάτων), ενώ οι Εβραίοι την αγνοούσαν πλήρως.
2. Οι Έλληνες είναι αυτοί οι οποίοι αναγνώριζαν, σύμφωνα τουλάχιστον με ορισμένες φιλοσοφικές σχολές και ιδιαίτερα την πλατωνική, ότι το τέλειο και αιώνιο Είναι, το απόλυτα καθαρό και υπερβατικό, είναι ένα θείο Είναι. Αυτή είναι χωρίς αμφιβολία η σκέψη του Πλάτωνα. Τη συναντούμε ξεκάθαρα στον Πλούταρχο, στους Πλατωνικούς της Μικράς Ασίας στα μέσα του 2ου αιώνα και, τέλος, στον Πλωτίνο και τους Νεοπλατωνικούς.
3. Σε ό,τι αφορά στην ταύτiση του Θεού με το απόλυτο Είναι, αυτή δεν αναφέρεται προφανώς στον λαό του Μωυσή. Γι’ αυτόν η εβραϊκή ρήση που μετέφερε ο Μωυσής είχε μάλλον το νόημα «Εγώ ειμί ο Ων» και σήμαινε ότι «Αυτό δεν σας αφορά. Nα έχετε απλώς εμπιστοσύνη και θα γνωρίσετε ποιος είμαι».
4. Οι εβδομήντα ερμηνευτές της Εβραϊκής βίβλου, εκπρόσωποι της έντονα συγκριτικής ( συκρητιστικής ; ) αιγυπτιακής γνώσης του τρίτου αιώνα, είχαν πιθανότατα εμπνευσθεί, όταν μετέφραζαν το κείμενο της Εξόδου με τη φράση «Εγώ ειμί ο Ων», απ’ την ελληνική σκέψη.
5. Καταλήγοντας, πιστεύω ότι θα πρέπει να αντιστρέψουμε την άποψη του Μ. Gilson ως εξής: Άν οι Χριστιανοί ανακάλυψαν την ταύτιση του Θεού με το απόλυτο Είναι στην Εξοδο ΙΙΙ 14, είναι επειδή είχαν παραλάβει τη γνώση του απόλυτου Είναι απ’ τους Έλληνες.
Σας καλώ να παρακολουθήσετε τώρα τον Πλούταρχο στον διάλογο Περί του Ε των Δελφών. Πρόκειται για το νόημα του γράμματος Ε που συναντάμε στην είσοδο του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς. Έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες. Ας δούμε όμως πώς το εξηγεί ο Αμμώνιος, ακαδημαϊκός φιλόσοφος και δάσκαλος, που μύησε τον Πλούταρχο στη φιλοσοφία του Πλάτωνα : «Το γράμμα αυτό», λέει, «είναι ένας απολύτως επαρκής τρόπος να καλέσει και να χαιρετήσει κανείς τον θεό, γιατί προσφέρει σ’ αυτόν που το προφέρει και τη στιγμή κατά την οποία το προφέρει την ευφυΐα της θείας ουσίας. Πράγματι, τη στιγμή κατά την οποία πλησιάζει εδώ οποιοσδήποτε από εμάς, ο θεός του απευθύνει, εν είδει χαιρετισμού, το γνωμικό «Γνώρισε τον εαυτό σου», που αντιστοιχεί στο «Χαίρε» . Κι εμείς απαντούμε στον θεό: «Είσαι», αποδίδοντάς του μιαν ακριβή και αληθινή ονομασία, τη μόνη που αναλογεί σ’ αυτόν και δηλώνει ότι υπάρχει.
« Εμείς δεν συμμετέχουμε καθόλου, στην πραγματικότητα, κατά ουσιαστικό τρόπο στην ύπαρξη. Κάθε φθαρτή φύση, που υπόκειται στη γέννηση και τον θάνατο, αποτελεί καθ’ εαυτήν μιαν εικόνα και μια φανέρωση στερούμενη ευκρίνειας και συμπάγειας. Άν προσπαθήσουμε να τη συλλάβουμε με το πνεύμα μας, συμβαίνει ό,τι και με το νερό, άν το πιέσουμε με δύναμη μέσα στη φούχτα μας : όσο περισσότερο το πιέζουμε, τόσο διαφεύγει ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά μας και χάνεται· αν αναζητήσει επίσης η λογική την απόλυτη καθαρότητα σε κάθε μια απ’ τις περαστικές και μεταβαλλόμενες υπάρξεις, κατευθυνόμενη άλλοτε προς τη γέννηση κι άλλοτε προς τον θάνατό τους, θα χάσει τον δρόμο της, χωρίς να κατορθώσει ποτέ να συλλάβει κάτι το σταθερό και το αληθινά υπαρκτό.
« Ποιό είναι λοιπόν το πραγματικά υπάρχον ον ; Αυτό που είναι αιώνιο, που δεν είχε αρχή και δεν θα έχει τέλος, που δεν μεταβάλλεται σε καμμιά χρονική στιγμή. Ο χρόνος είναι στην πραγματικότητα κάτι που κινείται, φαινομενικά συγκρίσιμος με την κινούμενη ύλη· τρέχει συνεχώς και δεν μπορεί να συγκράτηση τίποτε· είναι σαν τον υποδοχέα κάθε γέννησης και θανάτου ταυτόχρονα. Οι έννοιες που χρησιμοποιούμε για να τον προσδιορίσουμε, όπως «κατόπιν», «προηγουμένως», «αυτό θα γίνει» κι «αυτό συνέβη», αποτελούν ομολογία της ανυπαρξίας του. Γιατί θα είμαστε ανόητοι και παράλογοι αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει αυτό που δεν έχει ακόμη συμμετάσχει στο είναι, ή που σταμάτησε να συμμετέχει.
«Το θείο υπάρχει (χρειάζεται να το πούμε ;) κι η ύπαρξή του δεν τοποθετείται σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο του χρόνου, αλλά στην αιωνιότητα, που είναι αμετάβλητη, εκτός χρόνου και κάθε είδους μετάπτωσης, χωρίς προηγούμενη ή επόμενη στιγμή, παρελθόν ή μέλλον, νεότητα ή γήρας. Το θείο ον, που είναι μοναδικό, περιλαμβάνει όλη τη διάρκεια σ’ ένα μοναδικό παρόν. Κι ό,τι υπάρχει μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό μόνο υπάρχει πραγματικά, χωρίς να έχει υπάρξει, ούτε να πρόκειται να υπάρξει, χωρίς να υπόκειται σε μιαν αρχή και σ’ ένα τέλος.
« Γι’ αυτό όσοι το τιμούν, απευθύνονται σ’ αυτό και το χαιρετούν λέγοντας « Είσαι», ή ακόμη « μα τον Δία!», όπως συνήθιζαν να λένε κάποιοι στην αρχαιότητα, «Είσαι το ένα» ».
Μ’ αυτόν τον τρόπο αντιλαμβανόταν ο Έλληνας των αρχών του 2ου αιώνα τη φιλοσοφία του Πλάτωνα. Και τα αποσπάσματα αυτά του Πλούταρχου δεν είναι επ’ ουδενί μια μεμονωμένη μαρτυρία. Εκφράζουν, αντίθετα, με καθαρότητα μιαν επαρκώς διαδεδομένη αντίληψη (βεβαιότητα) των πρώτων αιώνων. Ιδού μερικά ακόμη παραδείγματα.
Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ασέβεια απ’ το να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αλλάξει Αυτός που είναι αμετάβλητος. Διαβάζουμε λίγο παρακάτω, στην ίδια πραγματεία: « Δεν υπάρχει μέλλον για τον Θεό, που υπέταξε τα όρια του χρόνου. Γιατί δεν είναι χρόνος ο βίος του Θεού, αλλά το αρχέτυπο και το παράδειγμα του χρόνου : δηλαδή η Αιωνιότητα. Και δεν υπάρχει παρελθόν στην αιωνιότητα, ούτε μέλλον, υπάρχει μόνο η παρουσία της ύπαρξης».
Ο Μάξιμος απ’ την Τύρο έχει γράψει μια διατριβή με τίτλο Τίς ο Θεός κατά Πλάτωνα. Αποκαλεί τον Θεό « ο Ένας Θεός , Βασιλεύς και Πατήρ του παντός », και τον περιγράφει ως «ανώτατο Νου, που σκέπτεται διαρκώς και σκέπτεται τα πάντα, και τα πάντα ταυτόχρονα » . Μήπως δεν πρόκειται κι εδώ για πρόγευση του ορισμού της αιωνιότητας όπως τη συναντήσαμε προηγουμένως στον Πλωτίνο ;
- Και συνεχίζει ως εξής ο Μάξιμος : Ο αγγελιοφόρος της Ακαδημίας μάς πληροφορεί ότι Αυτός [ ο Ένας Θεός, που είναι ο ανώτατος Νους ] είναι Πατήρ και Δημιουργός του σύμπαντος, ακατάληπτος με την αίσθηση, ανέκφραστος απ’ την ανθρώπινη φωνή, ορατός μόνον από το ωραιότερο, το αγαθώτερο και το πνευματικώτερο μέρος της ψυχής. Είναι ωραίος - αλλά με την απολύτως πνευματική ωραιότητα, πηγή της κάθε ορατής ωραιότητας.
Στα μέσα του 2ου αιώνα, στην Αφρική, ο Απούλιος αναφέρεται με τον ίδιον τρόπο στο « unus et solus summus ille, ultramundanus, incorporeus quem partum et architectum huius divini orbis superius ostendimus ».
Πρόκειται για την πλατωνική φιλοσοφία που προηγήθηκε του Πλωτίνου και η οποία επηρέασε, χωρίς αμφιβολία, το πνεύμα των περισσότερων μορφωμένων χριστιανών των πρώτων αιώνων. Κι αυτήν ακριβώς την αντίληψη του τέλειου και αιώνιου συνάντησαν στο κείμενο της Εξόδου, επειδή ήταν ακριβώς παρούσα στο πνεύμα τους.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Σάββατο 29 Μαΐου 2010
ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός τού Βυζαντίου σήμερα. Καί της Ελλάδος. Λέει π.χ. Είναι η πρώτη Ανατολική χώρα η οποία επιδίωξε να γίνει Δύση.
Η μέθοδός του είναι απλή : φωτογραφίζει φαινομενολογικά την Ελληνική πραγματικότητα και προσθέτει σ`αυτή αυτά πούχει στο κεφάλι του. Επειδή η φωτογραφία είναι πιστή, μάς υποχρεώνει να σκεφτούμε πως και η ερμηνεία του είναι σωστή. Εμείς θα αφήσουμε στην άκρη την προβληματική νεοελληνική πραγματικότητα—στην οποία συμμετέχει ενεργά, παρότι το αρνείται για να μήν ομολογήσει και τη δική του αποτυχία, τα δικά του σκοτάδια—και θα προσπαθήσουμε να δούμε λίγα από αυτά πού έχει στο κεφάλι του, τα έτοιμα, την νοοτροπία του (η οποία σήμερα ονομάζεται περισπούδαστα και τρόπος ζωής).
Ερωτάται : το κλειδί τού βιβλίου σας είναι η διάσταση συναισθήματος και λογικής, την οποία επέβαλε η ορθόδοξη ασκητική παράδοση.
Απαντά : Εάν δεχθούμε ότι γιά να φθάσουμε στόν Θεό, όπως ήθελαν οι ασκητές, πρέπει να εξοντώσουμε κάθε στοιχείο λογικό από μέσα μας, τότε μένουμε στη θεότητα ως απόλυτο αίσθημα και βρισκόμαστε ένα βήμα από το μηδέν. Γιατί άν το απόλυτο είναι κενό και δέν έχει καμία λογική τότε κυνηγάς σκιές. Η λογική δέν είναι απλώς κρίση, είναι μηχανισμός πού διαμορφώνει το αόριστο σε συγκεκριμένο γιά να κατανοήσω τη ζωή και να σχετιστώ μαζί της. Τί ήταν η μεταπολίτευση; Ένα ξεχείλισμα, μιά αχαλίνωτη έκρηξη αισθήματος.
Εδώ ακριβώς κατηγορεί την μεταπολίτευση πως τόριξε στο τραγούδι, αντί να σκύψει στη δουλειά, πως δηλ. πήρε γιά οδηγό της τον Θεοδωράκη και έκανε ένα μοιραίο λάθος. Ίσως σ`αυτό δέν έχει άδικο. Μόνο πού δέν κατορθώνουμε να δούμε την ευθύνη του Βυζαντίου και ειδικά της Φιλοκαλίας, στην αναγόρευση ενός Θεοδωράκη σαν Μεσσία. Πάντως οφείλουμε να θυμηθούμε πώς εκμεταλλευτείτε με, έλεγε ο Θεοδωράκης, εκμεταλλευτείτε με λέει και ο Ράμφος.
Όμως όλως περιέργως αυτή η διάσταση συναισθήματος και λογικής, είναι ακριβώς ο τρόπος ζωής τού συγχρόνου κληρικαλισμού. Της νεοελληνικής εκκλησίας τουτέστιν η οποία έχει στο κέντρο της τούς πνευματικούς της εξομολόγους κι όχι τον Κύριο και τούς Διδασκάλους Του.
Επομένως είτε την μεταπολίτευση κατακεραυνώνει, δηλ. την μείωση τού νεοέλληνος σε ζώον πολιτικόν λόγον μη έχοντα, δηλ. σε άλογον ζώον πολιτικόν, είτε τον θρησκευτικό ή πιστό Έλληνα, αναπαράγει την πραγματικότητα πού μάς περιτυλίγει με φαινομενολογική ακρίβεια.
Διότι η ασκητική παράδοση είναι γιά άλλες ψυχές, στίς οποίες δέν ανήκει ο Ράμφος. Μάλιστα δε ο Ράμφος είναι ο πιό ακατάλληλος άνθρωπος γιά να ερμηνεύσει την παράδοση. Δέν διαθέτει κάν πνευματικό σώμα, όπως επαίρεται. Η ζωή του είναι ανθρώπινη πολύ ανθρώπινη.
Εάν θέλει να μείνη στην Ιστορία σαν εκφραστής τού πνεύματος της εποχής, πρέπει να εκφράσει και τη Δύση, ή καλύτερα μόνο τη Δύση. Θέτει σαν σκοπό τών Ελλήνων την πλήρη τους πολιτισμική ένταξη στη Δύση, την αλλαγή νοοτροπίας. Άς θέσει και τον σκοπό τής Δύσης!!!
Απομυθοποίησε τα Ευαγγέλια, τήν Θεότητα τού Χριστού, την Φιλοκαλία. Γιά να μάς βοηθήσει να μπούμε στην Ιστορία.
Πώς είναι δυνατόν ένας προφήτης τής Ιστορίας να μάς ζητά να ξεκινήσουμε από το Μηδέν; Σβύνοντας τόσες χιλιετίες Ιστορίας;
Δέν βρισκόμαστε μπροστά στό χάος ντυμένο Σωτηρία; Όταν την ίδια στιγμή μάς προτρέπει να ανακαλύψουμε την Ιστορική διάσταση τού ανθρώπου;
Άς δούμε όμως τί λέει η παράδοση, η Πατερική ζωντανή παράδοση!
ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΝ, τόμος 14Β, Μερετάκης.
ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΕΤΩΠΙΟΙΣ ΣΧΟΛΙΩΝ.
Η φυσική ομορφιά των λογικών ανθρώπων είναι ο λόγος, και η ομορφιά τού λόγου είναι η σύμφωνη με το λόγο ακριβής σύνεση των λογικών. [ Δέν εννοώ τον λόγο πού τεχνουργείται με κομψότητα γιά την ηδονή τής ακοής, στον οποίο μπορούν να ασκηθούν να τον χειρίζονται και μοχθηροί άνδρες, αλλ`εννοώ τον λόγο πού η φύση κατ`ουσίαν και χωρίς μάθηση τον έχει κλεισμένο στη διάθεσή μας, για την αλάθητη εξέταση των όντων και την κατάκτηση τής αλήθειας όλων, τόν οποίον το Άγιο Πνεύμα τού Θεού, διαπλασμένον με τις αρετές καλώς, τον παίρνει (άγεσθαι) γιά να συμβιώσουν και για να τον κάνει θείο άγαλμα πού να μοιάζει με την δική του ωραιότητα (το χριστιανικό πρόσωπο) και να μήν τού λείπει κατά χάρη κανένα από τα φυσικά προσόντα της Θεότητας . Γιατί ο λόγος είναι το όργανο πού συλλέγει με επιστήμη την εμφάνεια της Θείας αγαθότητας πού αστράφτει νοητά στά όντα (τόν λόγο τών όντων)και μ`αυτήν βαδίζοντας το μεγαλούργημα της δημιουργίας οδηγεί και κατευθύνεται στη Δημιουργό Αιτία τών όντων, (προς την γενέτην φέρει τε και φέρεται των όντων αιτίαν), εκείνους πού μετέτρεψαν πλήρως όλη την ορμή του πόθου πού υπάρχει στη φύση τους, χωρίς να τού εμποδίζει κανένα από τα κάτω από την αιτία].
Η ομορφιά της σύνεσης είναι η γόνιμη έξη τών λογικών με αρετή και λόγο και αυτής της έξης ομορφιά είναι η αλάθευτη θεωρία για την αληθινή γνώση, της οποίας τέλος είναι η σοφία, κατά φύση, πού είναι νούς καθαρός έχοντας λάβει περα από τη νόηση σχέση με την αιτία[σοφία εστι νούς (λόγος κατά φύσιν τετελεσμένος ) καθαρός, τή περί την αιτίαν ενώσει σχέσιν λαβών υπέρ νόησιν].
Αυτή είναι η καρδιά της παραδόσεώς μας, την οποία έχουμε εγκαταλείψει προσπαθώντας να συμφωνήσουμε με τις αθεϊστικές μπούρδες τού ενός και τού άλλου ή με την μοντέρνα εκμηδένιση της εμπειρικής ενώσεως με τον Ζωντανό Θεό, που εμφανίζεται σαν θεολογία του προσώπου ή σαν ευχαριστιακή εκκλησιολογία.
Είναι γνωστή πλέον η κενολογία του Ζηζιούλα πού μάς περιγράφει ο Αμπατζίδης : Η ανάπτυξη της οντοθεολογικής προβληματικής ερείδεται στην θεολογία του αιτίου των Καππαδοκών. Και βλέπουμε τώρα από τον Άγιο Μάξιμο ποιά είναι η θεολογία τού αιτίου. Είναι η θεολογία τού λόγου, ουδεμία σχέση έχουσα με την οντοθεολογία. (Τερατώδης λέξη. Ο κ.Ζηζιούλας οντολόγος, όπως λέμε ογκολόγος. Ο Θεός να μάς φυλάει).
Η μόνη ορθόδοξη θεολογία πού υπάρχει σήμερα είναι αυτή των Ρώσων. Η οποία όμως δέν είναι Χριστοκεντρική, όπως λέγεται . Διότι οι Ρώσοι στό κέντρο της πίστεώς των έχουν τη Δικαιοσύνη, όχι την αλήθεια. Σάν αποκαλυπτικός λαός, τρέμουν την κρίση τού Θεού, ένεκεν της δικαιοσύνης Του.
Όπως δίδαξε και ο Ντοστογιέφσκι, εάν δώ από το ένα μέρος την αλήθεια και από τό άλλο την αγάπη θα προτιμήσω την αγάπη.
Πώς κατόρθωσε να χωρίσει τα αχώριστα;
Ό ίδιος Θεός δέν είναι αλήθεια και αγάπη;
Μόνο η αγάπη τού Θεού ΔΥΣΤΥΧΩΣ καθησυχάζει τον πανικό τής Ρωσικής ψυχής μπρός στήν δικαιοσύνη Του. Όπως και το υποκείμενο τού Καρτέσιου το οποίο υϊοθέτησαν οι Ρώσοι διανοούμενοι είχε επινοηθεί γιά να σώσει από την παντοδυναμία τού Θεού.
Η ενσάρκωση σάν να μήν υπήρξε ποτέ.
Έτσι λοιπόν στον διάλογο τών εκκλησιών απουσιάζει παντελώς η Ορθοδοξία. Η κλασσική οντολογία δηλ η καθολική θεολογία, κατανοεί το είναι εντελώς ανεξάρτητο από τη σκέψη. Και αυτή είναι η προσκομιδή των καθολικών στόν διάλογο των εκκλησιών. ΟΙ προτεστάντες με τον κλασσικό τους ιδεαλισμό μεταφέρουν το υπερβατικό Είναι μέσα στο εσωτερικό τής σκέψης, διότι η υπερβατική φιλοσοφία συλλαμβάνει το Είναι σε σχέση με την υπερβατότητα.
Οι ορθόδοξοι προσφέρουν την αγάπη, την Ρωσική αγαπολογία, η οποία συνθέτει, τελειότερα ακόμη και από τον Χέγκελ, τις αντιθέσεις της Ιστορίας της θεολογίας.
Τίς θερμότερες ευχές μας στό Ελληνοχριστιανικό πνεύμα της αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας.
Γιάννης Πατρώζος
Αμέθυστος
Η μέθοδός του είναι απλή : φωτογραφίζει φαινομενολογικά την Ελληνική πραγματικότητα και προσθέτει σ`αυτή αυτά πούχει στο κεφάλι του. Επειδή η φωτογραφία είναι πιστή, μάς υποχρεώνει να σκεφτούμε πως και η ερμηνεία του είναι σωστή. Εμείς θα αφήσουμε στην άκρη την προβληματική νεοελληνική πραγματικότητα—στην οποία συμμετέχει ενεργά, παρότι το αρνείται για να μήν ομολογήσει και τη δική του αποτυχία, τα δικά του σκοτάδια—και θα προσπαθήσουμε να δούμε λίγα από αυτά πού έχει στο κεφάλι του, τα έτοιμα, την νοοτροπία του (η οποία σήμερα ονομάζεται περισπούδαστα και τρόπος ζωής).
Ερωτάται : το κλειδί τού βιβλίου σας είναι η διάσταση συναισθήματος και λογικής, την οποία επέβαλε η ορθόδοξη ασκητική παράδοση.
Απαντά : Εάν δεχθούμε ότι γιά να φθάσουμε στόν Θεό, όπως ήθελαν οι ασκητές, πρέπει να εξοντώσουμε κάθε στοιχείο λογικό από μέσα μας, τότε μένουμε στη θεότητα ως απόλυτο αίσθημα και βρισκόμαστε ένα βήμα από το μηδέν. Γιατί άν το απόλυτο είναι κενό και δέν έχει καμία λογική τότε κυνηγάς σκιές. Η λογική δέν είναι απλώς κρίση, είναι μηχανισμός πού διαμορφώνει το αόριστο σε συγκεκριμένο γιά να κατανοήσω τη ζωή και να σχετιστώ μαζί της. Τί ήταν η μεταπολίτευση; Ένα ξεχείλισμα, μιά αχαλίνωτη έκρηξη αισθήματος.
Εδώ ακριβώς κατηγορεί την μεταπολίτευση πως τόριξε στο τραγούδι, αντί να σκύψει στη δουλειά, πως δηλ. πήρε γιά οδηγό της τον Θεοδωράκη και έκανε ένα μοιραίο λάθος. Ίσως σ`αυτό δέν έχει άδικο. Μόνο πού δέν κατορθώνουμε να δούμε την ευθύνη του Βυζαντίου και ειδικά της Φιλοκαλίας, στην αναγόρευση ενός Θεοδωράκη σαν Μεσσία. Πάντως οφείλουμε να θυμηθούμε πώς εκμεταλλευτείτε με, έλεγε ο Θεοδωράκης, εκμεταλλευτείτε με λέει και ο Ράμφος.
Όμως όλως περιέργως αυτή η διάσταση συναισθήματος και λογικής, είναι ακριβώς ο τρόπος ζωής τού συγχρόνου κληρικαλισμού. Της νεοελληνικής εκκλησίας τουτέστιν η οποία έχει στο κέντρο της τούς πνευματικούς της εξομολόγους κι όχι τον Κύριο και τούς Διδασκάλους Του.
Επομένως είτε την μεταπολίτευση κατακεραυνώνει, δηλ. την μείωση τού νεοέλληνος σε ζώον πολιτικόν λόγον μη έχοντα, δηλ. σε άλογον ζώον πολιτικόν, είτε τον θρησκευτικό ή πιστό Έλληνα, αναπαράγει την πραγματικότητα πού μάς περιτυλίγει με φαινομενολογική ακρίβεια.
Διότι η ασκητική παράδοση είναι γιά άλλες ψυχές, στίς οποίες δέν ανήκει ο Ράμφος. Μάλιστα δε ο Ράμφος είναι ο πιό ακατάλληλος άνθρωπος γιά να ερμηνεύσει την παράδοση. Δέν διαθέτει κάν πνευματικό σώμα, όπως επαίρεται. Η ζωή του είναι ανθρώπινη πολύ ανθρώπινη.
Εάν θέλει να μείνη στην Ιστορία σαν εκφραστής τού πνεύματος της εποχής, πρέπει να εκφράσει και τη Δύση, ή καλύτερα μόνο τη Δύση. Θέτει σαν σκοπό τών Ελλήνων την πλήρη τους πολιτισμική ένταξη στη Δύση, την αλλαγή νοοτροπίας. Άς θέσει και τον σκοπό τής Δύσης!!!
Απομυθοποίησε τα Ευαγγέλια, τήν Θεότητα τού Χριστού, την Φιλοκαλία. Γιά να μάς βοηθήσει να μπούμε στην Ιστορία.
Πώς είναι δυνατόν ένας προφήτης τής Ιστορίας να μάς ζητά να ξεκινήσουμε από το Μηδέν; Σβύνοντας τόσες χιλιετίες Ιστορίας;
Δέν βρισκόμαστε μπροστά στό χάος ντυμένο Σωτηρία; Όταν την ίδια στιγμή μάς προτρέπει να ανακαλύψουμε την Ιστορική διάσταση τού ανθρώπου;
Άς δούμε όμως τί λέει η παράδοση, η Πατερική ζωντανή παράδοση!
ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ ΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΝ, τόμος 14Β, Μερετάκης.
ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΕΤΩΠΙΟΙΣ ΣΧΟΛΙΩΝ.
Η φυσική ομορφιά των λογικών ανθρώπων είναι ο λόγος, και η ομορφιά τού λόγου είναι η σύμφωνη με το λόγο ακριβής σύνεση των λογικών. [ Δέν εννοώ τον λόγο πού τεχνουργείται με κομψότητα γιά την ηδονή τής ακοής, στον οποίο μπορούν να ασκηθούν να τον χειρίζονται και μοχθηροί άνδρες, αλλ`εννοώ τον λόγο πού η φύση κατ`ουσίαν και χωρίς μάθηση τον έχει κλεισμένο στη διάθεσή μας, για την αλάθητη εξέταση των όντων και την κατάκτηση τής αλήθειας όλων, τόν οποίον το Άγιο Πνεύμα τού Θεού, διαπλασμένον με τις αρετές καλώς, τον παίρνει (άγεσθαι) γιά να συμβιώσουν και για να τον κάνει θείο άγαλμα πού να μοιάζει με την δική του ωραιότητα (το χριστιανικό πρόσωπο) και να μήν τού λείπει κατά χάρη κανένα από τα φυσικά προσόντα της Θεότητας . Γιατί ο λόγος είναι το όργανο πού συλλέγει με επιστήμη την εμφάνεια της Θείας αγαθότητας πού αστράφτει νοητά στά όντα (τόν λόγο τών όντων)και μ`αυτήν βαδίζοντας το μεγαλούργημα της δημιουργίας οδηγεί και κατευθύνεται στη Δημιουργό Αιτία τών όντων, (προς την γενέτην φέρει τε και φέρεται των όντων αιτίαν), εκείνους πού μετέτρεψαν πλήρως όλη την ορμή του πόθου πού υπάρχει στη φύση τους, χωρίς να τού εμποδίζει κανένα από τα κάτω από την αιτία].
Η ομορφιά της σύνεσης είναι η γόνιμη έξη τών λογικών με αρετή και λόγο και αυτής της έξης ομορφιά είναι η αλάθευτη θεωρία για την αληθινή γνώση, της οποίας τέλος είναι η σοφία, κατά φύση, πού είναι νούς καθαρός έχοντας λάβει περα από τη νόηση σχέση με την αιτία[σοφία εστι νούς (λόγος κατά φύσιν τετελεσμένος ) καθαρός, τή περί την αιτίαν ενώσει σχέσιν λαβών υπέρ νόησιν].
Αυτή είναι η καρδιά της παραδόσεώς μας, την οποία έχουμε εγκαταλείψει προσπαθώντας να συμφωνήσουμε με τις αθεϊστικές μπούρδες τού ενός και τού άλλου ή με την μοντέρνα εκμηδένιση της εμπειρικής ενώσεως με τον Ζωντανό Θεό, που εμφανίζεται σαν θεολογία του προσώπου ή σαν ευχαριστιακή εκκλησιολογία.
Είναι γνωστή πλέον η κενολογία του Ζηζιούλα πού μάς περιγράφει ο Αμπατζίδης : Η ανάπτυξη της οντοθεολογικής προβληματικής ερείδεται στην θεολογία του αιτίου των Καππαδοκών. Και βλέπουμε τώρα από τον Άγιο Μάξιμο ποιά είναι η θεολογία τού αιτίου. Είναι η θεολογία τού λόγου, ουδεμία σχέση έχουσα με την οντοθεολογία. (Τερατώδης λέξη. Ο κ.Ζηζιούλας οντολόγος, όπως λέμε ογκολόγος. Ο Θεός να μάς φυλάει).
Η μόνη ορθόδοξη θεολογία πού υπάρχει σήμερα είναι αυτή των Ρώσων. Η οποία όμως δέν είναι Χριστοκεντρική, όπως λέγεται . Διότι οι Ρώσοι στό κέντρο της πίστεώς των έχουν τη Δικαιοσύνη, όχι την αλήθεια. Σάν αποκαλυπτικός λαός, τρέμουν την κρίση τού Θεού, ένεκεν της δικαιοσύνης Του.
Όπως δίδαξε και ο Ντοστογιέφσκι, εάν δώ από το ένα μέρος την αλήθεια και από τό άλλο την αγάπη θα προτιμήσω την αγάπη.
Πώς κατόρθωσε να χωρίσει τα αχώριστα;
Ό ίδιος Θεός δέν είναι αλήθεια και αγάπη;
Μόνο η αγάπη τού Θεού ΔΥΣΤΥΧΩΣ καθησυχάζει τον πανικό τής Ρωσικής ψυχής μπρός στήν δικαιοσύνη Του. Όπως και το υποκείμενο τού Καρτέσιου το οποίο υϊοθέτησαν οι Ρώσοι διανοούμενοι είχε επινοηθεί γιά να σώσει από την παντοδυναμία τού Θεού.
Η ενσάρκωση σάν να μήν υπήρξε ποτέ.
Έτσι λοιπόν στον διάλογο τών εκκλησιών απουσιάζει παντελώς η Ορθοδοξία. Η κλασσική οντολογία δηλ η καθολική θεολογία, κατανοεί το είναι εντελώς ανεξάρτητο από τη σκέψη. Και αυτή είναι η προσκομιδή των καθολικών στόν διάλογο των εκκλησιών. ΟΙ προτεστάντες με τον κλασσικό τους ιδεαλισμό μεταφέρουν το υπερβατικό Είναι μέσα στο εσωτερικό τής σκέψης, διότι η υπερβατική φιλοσοφία συλλαμβάνει το Είναι σε σχέση με την υπερβατότητα.
Οι ορθόδοξοι προσφέρουν την αγάπη, την Ρωσική αγαπολογία, η οποία συνθέτει, τελειότερα ακόμη και από τον Χέγκελ, τις αντιθέσεις της Ιστορίας της θεολογίας.
Τίς θερμότερες ευχές μας στό Ελληνοχριστιανικό πνεύμα της αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας.
Γιάννης Πατρώζος
Αμέθυστος
Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
MNHMOΣΥΝΟ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ.
Επειδή οι Έλληνες συνεχίζουν τη διαμάχη πού μάς κόστισε τήν Πόλη, το μνημόσυνο θα αφορά και τούς δυό, αυτούς πού την αγαπούν και αυτούς που την μισούν.
Η παρακάτω αφήγηση ανήκει στό φίλο μας Κ.Τ. και περιγράφει παράδοση πανεπιστημιακού "καθηγητού", "Βυζαντινολόγου".
Σε ένα αμφιθέατρο με τουλάχιστον 150 πρωτοετείς φοιτητές, αγορεύει ο καθηγητής «Χ». Σε κάθε μάθημα τα παιδιά ακούν φράσεις όπως «(Βυζάντιο) μια κοινωνία που βρίσκεται κάτω από το βαρύ ζυγό ενός απολυταρχικού αυτοκράτορα», «(η ρητορική) εμετικά κείμενα μιας γλοιώδους απογοητευτικής ηθικής κατάστασης (το «εμετικά» δις!)», «ο Μιχαήλ Ψελλός (με τις μηχανορραφίες του) δεν ήταν τίποτα μπροστά στο μεγαλύτερο τέρας του Βυζαντίου! Ξέρετε ποιο ήταν αυτό το τέρας; Ο Μέγας Κωνσταντίνος! (ακολουθεί το γνωστό τροπάρι περί Κρίσπου, Φαύστας κλπ...)». Αυτά, καθώς και ό,τι ακολουθεί μέχρι τέλους, αποτελούν, πιστέψτε με, κατά λέξη απόδοση των λεγομένων. Είναι απευθείας παρμένα από τις σημειώσεις μου εκείνης της ημέρας. (Τρίτη 24/11/2009) Τα παιδιά ακούν με προσοχή και σημειώνουν. Συχνά γελούν επιδοκιμάζοντας την ειρωνεία και την περιφρόνηση. Τι να κάνουν; Αυτά τους ταΐζει ο καθηγητής στο Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αύριο θα βγουν σε Γυμνάσια και Λύκεια να διδάξουν όσα τους δίδαξε η μαμά πατρίδα!
«Το ενδιαφέρον των Καθολικών για το ορθόδοξο δόγμα είχε σκοπό την καταπολέμησή του. Αυτό αποτελεί τη μήτρα των βυζαντινών σπουδών. Ακόμα και σήμερα στη Γαλλία το βασικό ορθόδοξο περιοδικό εκδίδεται από Καθολικούς». [προς διερεύνηση αυτό]
Το ταξίδι στο χρόνο της Ιστορίας συνεχίζεται και λίγο αργότερα ακούγεται ένα κρεσέντο εγκωμίων: «Στο 18ο αι. η θετική αντίληψη για το Βυζάντιο (στην Ελλάδα) αρχίζει να αναθεωρείται. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η μορφή του μεγάλου, του μέγιστου, του σοφότερου και δημοκρατικότερου Έλληνα που πέρασε απ΄ αυτή τη χώρα, του Αδαμάντιου Κοραή!!»
Τα παιδιά, θες αυθόρμητα, θες από βιασύνη να ερμηνεύσουν τη σκέψη του καθηγητή, πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν με μια ακόμα περίπτωση σαρκασμού και ειρωνείας και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό! Ξεσπά λοιπόν ολόκληρο το αμφιθέατρο σε τέτοια γέλια που ποτέ ως τότε δεν είχε κάνει! :-)))
Ο καθηγητής αιφνιδιάζεται, τα χάνει. Αυτή τη φορά εννοεί στα σοβαρά αυτά που λέει!
«Γιατί γελάτε;», καταφέρνει επιτέλους να ψελλίσει έπειτα από κάμποση ώρα, με την απορία απλωμένη στο πρόσωπό του. Τα ασυγκράτητα γέλια κόβονται μαχαίρι.
Στιγμές αμηχανίας. Τα παιδιά απορούν με την απορία του καθηγητή!
«Σας είπε κανείς κάτι άσχημο για τον Κοραή;», με διάθεση να βγει έξω απ΄ τα ρούχα του. Τα παιδιά καταλαβαίνουν την γκάφα. Είναι όμως αργά!
«Σας είπε κανείς κάτι για τον άνθρωπο που πολέμησε λυσσαλέα κάθε μορφή δεσποτισμού;;», σχεδόν γαβγίζοντας.
«Ήταν ο άνθρωπος που μας έβγαλε από τα σκοτάδια του Μεσαίωνα! Το νεοελληνικό κράτος δημιουργήθηκε πρώτα στο μυαλό του Αδαμάντιου Κοραή! Τα έβαλε και με τους Τούρκους και με την Εκκλησία που καταπίεζε και τύφλωνε το λαό! Ένας γίγαντας του πνεύματος! Μισούσε το Βυζάντιο, όχι απλώς το αντιπαθούσε! Το μίσος του ήταν κάτι θετικό που βοηθούσε την εθνική υπόθεση. Στα μάτια του ήταν η απολυταρχία και ο δεσποτισμός. Ο πρώτος και ίσως ο μεγαλύτερος Έλληνας βυζαντινολόγος, όπως ο πρώτος και αξεπέραστος φιλόλογος! Η αρνητική αντίληψη του Αδ. Κοραή πέρασε και στο νεότευκτο νεοελληνικό κράτος. Πέθανε στο Παρίσι το 1833. Δεν είδε το κράτος που ονειρευόταν. Πέρασε από την απολυταρχία του Καποδίστρια στην απολυταρχία του Όθωνα. Άφησε έναν κύκλο.... »...κλπ...κλπ Τα παιδιά προσπαθούν να τα μπαλώσουν: εεε... ξέρετε... για κάτι δικό μας γελάσαμε!
Και ένα κερασάκι αντάξιο μιας τέτοιας τούρτας: μια κοπέλα στρέφεται προς το μέρος μου και κάνει μια ερώτηση κλειδί: «ποιος είναι ο Κοραής;» ?!?!
Αν την άκουγε είναι βέβαιο πως θα έπεφτε ξερός ο δύστυχος καθηγητής!
Και το παρακάτω βίντεο είναι για όσους πολεμούν ακόμη να διασώσουν έστω και τη μνήμη της.
Αμέθυστος
Η παρακάτω αφήγηση ανήκει στό φίλο μας Κ.Τ. και περιγράφει παράδοση πανεπιστημιακού "καθηγητού", "Βυζαντινολόγου".
Σε ένα αμφιθέατρο με τουλάχιστον 150 πρωτοετείς φοιτητές, αγορεύει ο καθηγητής «Χ». Σε κάθε μάθημα τα παιδιά ακούν φράσεις όπως «(Βυζάντιο) μια κοινωνία που βρίσκεται κάτω από το βαρύ ζυγό ενός απολυταρχικού αυτοκράτορα», «(η ρητορική) εμετικά κείμενα μιας γλοιώδους απογοητευτικής ηθικής κατάστασης (το «εμετικά» δις!)», «ο Μιχαήλ Ψελλός (με τις μηχανορραφίες του) δεν ήταν τίποτα μπροστά στο μεγαλύτερο τέρας του Βυζαντίου! Ξέρετε ποιο ήταν αυτό το τέρας; Ο Μέγας Κωνσταντίνος! (ακολουθεί το γνωστό τροπάρι περί Κρίσπου, Φαύστας κλπ...)». Αυτά, καθώς και ό,τι ακολουθεί μέχρι τέλους, αποτελούν, πιστέψτε με, κατά λέξη απόδοση των λεγομένων. Είναι απευθείας παρμένα από τις σημειώσεις μου εκείνης της ημέρας. (Τρίτη 24/11/2009) Τα παιδιά ακούν με προσοχή και σημειώνουν. Συχνά γελούν επιδοκιμάζοντας την ειρωνεία και την περιφρόνηση. Τι να κάνουν; Αυτά τους ταΐζει ο καθηγητής στο Φιλολογικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αύριο θα βγουν σε Γυμνάσια και Λύκεια να διδάξουν όσα τους δίδαξε η μαμά πατρίδα!
«Το ενδιαφέρον των Καθολικών για το ορθόδοξο δόγμα είχε σκοπό την καταπολέμησή του. Αυτό αποτελεί τη μήτρα των βυζαντινών σπουδών. Ακόμα και σήμερα στη Γαλλία το βασικό ορθόδοξο περιοδικό εκδίδεται από Καθολικούς». [προς διερεύνηση αυτό]
Το ταξίδι στο χρόνο της Ιστορίας συνεχίζεται και λίγο αργότερα ακούγεται ένα κρεσέντο εγκωμίων: «Στο 18ο αι. η θετική αντίληψη για το Βυζάντιο (στην Ελλάδα) αρχίζει να αναθεωρείται. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η μορφή του μεγάλου, του μέγιστου, του σοφότερου και δημοκρατικότερου Έλληνα που πέρασε απ΄ αυτή τη χώρα, του Αδαμάντιου Κοραή!!»
Τα παιδιά, θες αυθόρμητα, θες από βιασύνη να ερμηνεύσουν τη σκέψη του καθηγητή, πιστεύουν ότι έχουν να κάνουν με μια ακόμα περίπτωση σαρκασμού και ειρωνείας και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό! Ξεσπά λοιπόν ολόκληρο το αμφιθέατρο σε τέτοια γέλια που ποτέ ως τότε δεν είχε κάνει! :-)))
Ο καθηγητής αιφνιδιάζεται, τα χάνει. Αυτή τη φορά εννοεί στα σοβαρά αυτά που λέει!
«Γιατί γελάτε;», καταφέρνει επιτέλους να ψελλίσει έπειτα από κάμποση ώρα, με την απορία απλωμένη στο πρόσωπό του. Τα ασυγκράτητα γέλια κόβονται μαχαίρι.
Στιγμές αμηχανίας. Τα παιδιά απορούν με την απορία του καθηγητή!
«Σας είπε κανείς κάτι άσχημο για τον Κοραή;», με διάθεση να βγει έξω απ΄ τα ρούχα του. Τα παιδιά καταλαβαίνουν την γκάφα. Είναι όμως αργά!
«Σας είπε κανείς κάτι για τον άνθρωπο που πολέμησε λυσσαλέα κάθε μορφή δεσποτισμού;;», σχεδόν γαβγίζοντας.
«Ήταν ο άνθρωπος που μας έβγαλε από τα σκοτάδια του Μεσαίωνα! Το νεοελληνικό κράτος δημιουργήθηκε πρώτα στο μυαλό του Αδαμάντιου Κοραή! Τα έβαλε και με τους Τούρκους και με την Εκκλησία που καταπίεζε και τύφλωνε το λαό! Ένας γίγαντας του πνεύματος! Μισούσε το Βυζάντιο, όχι απλώς το αντιπαθούσε! Το μίσος του ήταν κάτι θετικό που βοηθούσε την εθνική υπόθεση. Στα μάτια του ήταν η απολυταρχία και ο δεσποτισμός. Ο πρώτος και ίσως ο μεγαλύτερος Έλληνας βυζαντινολόγος, όπως ο πρώτος και αξεπέραστος φιλόλογος! Η αρνητική αντίληψη του Αδ. Κοραή πέρασε και στο νεότευκτο νεοελληνικό κράτος. Πέθανε στο Παρίσι το 1833. Δεν είδε το κράτος που ονειρευόταν. Πέρασε από την απολυταρχία του Καποδίστρια στην απολυταρχία του Όθωνα. Άφησε έναν κύκλο.... »...κλπ...κλπ Τα παιδιά προσπαθούν να τα μπαλώσουν: εεε... ξέρετε... για κάτι δικό μας γελάσαμε!
Και ένα κερασάκι αντάξιο μιας τέτοιας τούρτας: μια κοπέλα στρέφεται προς το μέρος μου και κάνει μια ερώτηση κλειδί: «ποιος είναι ο Κοραής;» ?!?!
Αν την άκουγε είναι βέβαιο πως θα έπεφτε ξερός ο δύστυχος καθηγητής!
Και το παρακάτω βίντεο είναι για όσους πολεμούν ακόμη να διασώσουν έστω και τη μνήμη της.
Αμέθυστος
ΟΙ ΚΑΠΗΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Πηγή : Κυπριανός Χριστοδουλίδης
Αναρτήθηκε σε ιστολόγιο η παρακάτω είδηση προερχόμενη από το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Λευκωσίας (ΕΒΕ).
ΕΒΕ Λευκωσίας : Καλούμε αυτούς που αντιδρούν (σ.σ. εννοεί στην επίσκεψη του πάπα στην Κύπρο) να αναλογιστούν πόσα δεινά επέφερε στον κόσμο και ιδιαίτερα στον ελληνισμό ο θρησκευτικός φανατισμός ο οποίος με σύγχρονους όρους προσομοιάζει με θρησκευτικό χουλιγκανισμό.
Κυπριανός Χ : Κι εγώ καλώ το ΕΒΕ Λευκωσίας να μας απαριθμήσει τα δεινά που επέφερε στον ελληνισμό και στον κόσμο, ο ελληνικός θρησκευτικός φανατισμός. Να μας διαφωτίσει με ονομαστκά περιστατικά και γεγονότα, προκειμένου να μάθουμε και να αντιληφθούμε, την ποιότητα αυτού που ονομάζει (το ΕΒΕ Λευκωσίας) "θρησκευτικό φανατισμό" και τον παρομοιάζει με τον σύγχρονο χουλιγκανισμό.
Προφανώς, δεν θα το κάνει. Στην Ορθοδοξία φαινόμενα θρησκευτικού φανατισμού δεν υπάρχουν. Όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν για "θρησκευτικό φανατισμό" έχουν υπόψη τους τα φαινόμενα μισαλλοδοξίας και εγκληματικών πράξεων που διέπραξε στο όνομα του Χριστιανισμού, ο αιρετικός δυτικός χριστιανισμός, που είναι βέβαια μιά διαφορετική όψη του ισλαμισμού.
Αλλά τόσο το Ισλάμ, όσο και η αιρετική ψευδοχριστιανική Δύση, κρύβουν από κάτω τους την πρωταρχική τους εστία, την πηγή της διαστροφής τους : Τον Γιαχβέ του Ιουδαϊσμού, κατά μια άθεσμη και περίεργη μίξη των εθνικών θεών με τον θεό των εκλεκτών και ξεχωριστών Εβραίων. Και αυτός είναι ο Μαμωνάς τον οποίο λατρεύουν οι τρεις - λεγόμενες μονοθεϊστικές - θρησκείες.
Μακράν ημών πάντα ταύτα. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία δεν έχει καμία σχέση με τον ένα μαμωνά εκείνων. Ούτε και με τους φανατισμούς που εκπηγάζουν από αυτόν. Το ΕΒΕ Λευκωσίας, το οποίο προφανώς ομνύει στο όνομα του μαμωνά, αυτό τον "θεό" λατρεύει και γι΄ αυτό δεν παρέλειψε να τονίσει ότι : "θεωρεί ιδιαίτερη τιμή για τον τόπο μας την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου 16ου στην Κύπρο".
Σχόλιο : Το κρίσιμο σημείο των μονοθεϊστικών λεγομένων θρησκειών είναι πώς δέν διαθέτουν ζωντανό θεό. Δηλ. Ο Αλλάχ δέν επικοινωνεί και δέν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο και τους πιστούς του. Αυτός είναι ο λόγος που κυνήγησαν τους Σούφι. Διότι είχαν αντιγράψει μια παράδοση η οποία διαθέτει τον Θεό δίπλα μας. Για αυτό το λόγο η παρομοίωση της προσευχής του Αγίου Όρους με την αυτοσυγκέντρωση των Σούφι απο τον Ράμφο είναι απλή ανοησία. Ο Παπισμός δέν διαθέτει ζωντανό και παρόντα θεό για αυτό ο Πάπας τον αντικαθιστά. Η ίδια απουσία εντοπίζεται και στον Ορθόδοξο κληρικαλισμό. Ο πνευματικός ο οποίος πήρε τη θέση του Διδασκάλου ( Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος ) Είναι αντιπρόσωπος του Χριστού στη Γή και η Εκκλησία την οποία υπηρετεί έχει τον Κύριο ιδρυτή της, κάτι που σημαίνει πώς την άφησε στα χέρια τους. Οι Εβραίοι δέν διαθέτουν καθόλου Θεό. τα υποκατάστατα λοιπόν της απουσίας είναι φυσικές συνέπειες. Δέν είναι τυχαίο πώς ο Κληρικαλισμός θέλει να ενωθεί με τον Παπισμό. Χωρίς ζωντανό Θεό είναι και το σύνολο της θεολογίας της Δύσεως. Δέν μπορούμε, δέν επιτρέπεται όμως να κατηγορούμε τον Πάπα και τον Κληρικαλισμό μας για κάτι το οποίο βαραίνει και εμάς τους ίδιους. Το γεγονός πώς δέν πιστεύουμε σε ζωντανό Θεό.
Αμέθυστος
ΕΒΕ Λευκωσίας : Καλούμε αυτούς που αντιδρούν (σ.σ. εννοεί στην επίσκεψη του πάπα στην Κύπρο) να αναλογιστούν πόσα δεινά επέφερε στον κόσμο και ιδιαίτερα στον ελληνισμό ο θρησκευτικός φανατισμός ο οποίος με σύγχρονους όρους προσομοιάζει με θρησκευτικό χουλιγκανισμό.
Κυπριανός Χ : Κι εγώ καλώ το ΕΒΕ Λευκωσίας να μας απαριθμήσει τα δεινά που επέφερε στον ελληνισμό και στον κόσμο, ο ελληνικός θρησκευτικός φανατισμός. Να μας διαφωτίσει με ονομαστκά περιστατικά και γεγονότα, προκειμένου να μάθουμε και να αντιληφθούμε, την ποιότητα αυτού που ονομάζει (το ΕΒΕ Λευκωσίας) "θρησκευτικό φανατισμό" και τον παρομοιάζει με τον σύγχρονο χουλιγκανισμό.
Προφανώς, δεν θα το κάνει. Στην Ορθοδοξία φαινόμενα θρησκευτικού φανατισμού δεν υπάρχουν. Όλοι αυτοί που σήμερα μιλούν για "θρησκευτικό φανατισμό" έχουν υπόψη τους τα φαινόμενα μισαλλοδοξίας και εγκληματικών πράξεων που διέπραξε στο όνομα του Χριστιανισμού, ο αιρετικός δυτικός χριστιανισμός, που είναι βέβαια μιά διαφορετική όψη του ισλαμισμού.
Αλλά τόσο το Ισλάμ, όσο και η αιρετική ψευδοχριστιανική Δύση, κρύβουν από κάτω τους την πρωταρχική τους εστία, την πηγή της διαστροφής τους : Τον Γιαχβέ του Ιουδαϊσμού, κατά μια άθεσμη και περίεργη μίξη των εθνικών θεών με τον θεό των εκλεκτών και ξεχωριστών Εβραίων. Και αυτός είναι ο Μαμωνάς τον οποίο λατρεύουν οι τρεις - λεγόμενες μονοθεϊστικές - θρησκείες.
Μακράν ημών πάντα ταύτα. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία δεν έχει καμία σχέση με τον ένα μαμωνά εκείνων. Ούτε και με τους φανατισμούς που εκπηγάζουν από αυτόν. Το ΕΒΕ Λευκωσίας, το οποίο προφανώς ομνύει στο όνομα του μαμωνά, αυτό τον "θεό" λατρεύει και γι΄ αυτό δεν παρέλειψε να τονίσει ότι : "θεωρεί ιδιαίτερη τιμή για τον τόπο μας την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου 16ου στην Κύπρο".
Σχόλιο : Το κρίσιμο σημείο των μονοθεϊστικών λεγομένων θρησκειών είναι πώς δέν διαθέτουν ζωντανό θεό. Δηλ. Ο Αλλάχ δέν επικοινωνεί και δέν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο και τους πιστούς του. Αυτός είναι ο λόγος που κυνήγησαν τους Σούφι. Διότι είχαν αντιγράψει μια παράδοση η οποία διαθέτει τον Θεό δίπλα μας. Για αυτό το λόγο η παρομοίωση της προσευχής του Αγίου Όρους με την αυτοσυγκέντρωση των Σούφι απο τον Ράμφο είναι απλή ανοησία. Ο Παπισμός δέν διαθέτει ζωντανό και παρόντα θεό για αυτό ο Πάπας τον αντικαθιστά. Η ίδια απουσία εντοπίζεται και στον Ορθόδοξο κληρικαλισμό. Ο πνευματικός ο οποίος πήρε τη θέση του Διδασκάλου ( Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος ) Είναι αντιπρόσωπος του Χριστού στη Γή και η Εκκλησία την οποία υπηρετεί έχει τον Κύριο ιδρυτή της, κάτι που σημαίνει πώς την άφησε στα χέρια τους. Οι Εβραίοι δέν διαθέτουν καθόλου Θεό. τα υποκατάστατα λοιπόν της απουσίας είναι φυσικές συνέπειες. Δέν είναι τυχαίο πώς ο Κληρικαλισμός θέλει να ενωθεί με τον Παπισμό. Χωρίς ζωντανό Θεό είναι και το σύνολο της θεολογίας της Δύσεως. Δέν μπορούμε, δέν επιτρέπεται όμως να κατηγορούμε τον Πάπα και τον Κληρικαλισμό μας για κάτι το οποίο βαραίνει και εμάς τους ίδιους. Το γεγονός πώς δέν πιστεύουμε σε ζωντανό Θεό.
Αμέθυστος
Βρετανός ερευνητής μολύνεται από ιό του computer
Spiegel Online, 27.5.10
Τα εμφυτεύσιμα ηλεκτρονικά θα βοηθήσουν μελλοντικά την αντιμετώπιση ασθενειών και την υποστήριξη συστημάτων ασφαλείας. Όσο ελκυστική και να είναι η τεχνολογία, τόσο τρωτή είναι. Αυτό έδειξε ένας Βρετανός ερευνητής πάνω στον εαυτό του.
Ο Dr. Mark Gasson δείχνει υγιής. Και όμως ο ερευνητής από το Cybernetic Intelligence Research Group an der University of Reading έχει μολυνθεί. Όχι όμως με τον ιό της γρίπης ή άλλη κανονική ασθένεια. Φέρει στο σώμα του ένα ιό των ηλεκτρονικών υπολογιστών- και έτσι είναι ο πρώτος άνθρωπος που προσβλήθηκε από ένα ψηφιακό εχθρό. Όπου βέβαια η έκφραση “προσβολή” δεν είναι ακριβής, γιατί ο Gasson έβαλε μόνος του τον ιό σε ένα μικροτσίπ, το οποίο εμφύτευσε υποδορίως στο αριστερό του χέρι. Η μόλυνση είναι ένα αυτο-πείραμα, που σκοπό έχει να δείξει σε ποιους κινδύνους είναι εκτεθειμένη αυτή η τεχνολογία. Στη συνέντευξη που έδωσε στο BBC(http://news.bbc.co.uk/2/hi/technology/10158517.stm) εξηγεί καταρχάς ποια πλεονεκτήματα προσφέρουν τα εμφυτεύσιμα τσιπ. Στην κτηνοτροφία πχ τα ζώα θα σημαδεύονται γρήγορα και φτηνά. Σε αντίθεση με μεθόδους που είναι ήδη σε χρήση, με την καινούργια μέθοδο θα μπορούν να αποθηκεύονται πολύ περισσότερες πληροφορίες για το κάθε ζώο. Πέρα από το νούμερο μπορούν να αποθηκευθούν δεδομένα για την καταγωγή, την ηλικία και προηγούμενες ασθένειες για παράδειγμα.
Παραποίηση στο πέρασμα
Τα δεδομένα διαβάζονται από ένα εξειδικευμένο δέκτη. Το ιδιαίτερο στην τεχνολογία αυτή: Τα λεγόμενα RFID-Chips (Radio Frequency Identification) δεν χρειάζονται μπαταρίες, δεν χρειάζεται να φορτιστούν. Ενεργοποιούνται όταν βρίσκονται κοντά σε ένα δέκτη(μηχάνημα ανάγνωσης). Το απαιτούμενο ρεύμα μεταφέρει το μηχάνημα ανάγνωσης ασύρματα στο τσιπ. Και στα καινούρια διαβατήρια χρησιμοποιείται αυτή η τεχνολογία.
Ακριβώς αυτή η τεχνική απόδοση κάνει αυτά τα τσιπ τόσο τρωτά. Γιατί αν ενεργοποιείται ένα τέτοιο τσιπ δεν το παρατηρεί ο φορέας του. Κυριολεκτικά περνώντας απλά δίπλα από ένα μηχάνημα ανάγνωσης μπορεί να γίνει χειρισμός(παραποιητικός) στο τσιπ. Το πόσο εύκολα γίνεται αυτό έδειξαν τα μέλη της ομάδας Chaos Computer Club (CCC) σε μια εκπομπή της ARD. Με ένα φτηνό δέκτη που επιδέχεται προγραμματισμό, διάβασαν τους μυστικούς κώδικες πρόσβασης από υπαλλήλους αεροδρομίου. Και θα μπορούσαν έτσι να έχουν πρόσβαση σε προστατευμένους χώρους του αεροδρομίου.
Απώλεια ελέγχου
Ο Mark Gasson δεν εκθέτει τόσο δραματικά τις αδυναμίες της τεχνολογίας RFID. Εξηγεί μεν πως χρησιμοποιεί το τσιπ του για να ανοίγει τις πόρτες ασφαλείας στο ινστιτούτο του, και για να ενεργοποιεί το κινητό του, τον ιό όμως που ο ίδιος έβαλε, τον δείχνει απλά ως μια συγκεχυμένη ακολουθία αριθμών και γραμμάτων. Το λογισμικό που φόρτωσε στο τσιπ του δεν είχε προγραμματιστεί με κακό σκοπό. Ήταν απλά προς επίδειξη.
Οι δυνατότητες όμως που προσφέρει αυτό το αδύναμο σημείο, που δείχνει ο Gasson, προκαλούν φόβο. Έτσι θα μπορούσε κανείς να πειράξει ένα εγκεφαλικό ή καρδιακό βηματοδότη, και με την παραποίηση αυτή να προκαλέσει ζημιά στον φορέα του. Τα εμφυτευμένα τσιπς όμως μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως μεταφορείς, που μεταδίδουν τον ιό που φέρουν, μόλις διαβαστούν, χωρίς να γίνεται αυτό αντιληπτό. Έτσι, όπως και σε ένα κύμα γρίπης, οι φορείς του τσιπ θα μετέδιδαν τον εχθρό. Χωρίς πρόθεση, αλλά και χωρίς να γίνεται κάτι αντιληπτό από το anti virus software.
Πιθανές είναι όμως και παραποιήσεις εντελώς άλλου είδους. Όταν πχ κάποιος αλλάζει τα δεδομένα ασθενούς, και με τον τρόπο καταχωρήσει κάποιον ασθενή με άσθμα ως διαβητικό. Αυτό θα οδηγούσε σε λανθασμένη θεραπεία. Ή όταν τέτοια τσιπ χρησιμοποιούνται για ταυτότητα, είναι δυνατόν βάση αλλαγμένων δεδομένων, να βρεθεί κανείς, σε έλεγχο στο αεροδρόμιο, ύποπτος για τρομοκρατία.
Στην υγεία του φορέα του εμφυτεύματος αυτό δε θα είχε κάποια άμεση επίδραση, στην διανοητική του κατάσταση όμως σίγουρα. Αυτό το συμπέρασμα βγάζει και ο Gasson που στην συνέντευξη λέει: “Ενώ το βρίσκω συναρπαστικό να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που με αυτόν τον τρόπο μολύνθηκε από ιό του computer, προσλαμβάνω το πείραμα ως μια πιεστική εμπειρία, γιατί το εμφύτευμα είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με το σώμα μου, αλλά πιθανόν από μένα πλέον μη ελεγχόμενο.” Μια απώλεια ελέγχου, που δεν βάζει μόνο αυτόν σε σκέψεις.
Mετάφραση : Πέτρος
Αμέθυστος
Τα εμφυτεύσιμα ηλεκτρονικά θα βοηθήσουν μελλοντικά την αντιμετώπιση ασθενειών και την υποστήριξη συστημάτων ασφαλείας. Όσο ελκυστική και να είναι η τεχνολογία, τόσο τρωτή είναι. Αυτό έδειξε ένας Βρετανός ερευνητής πάνω στον εαυτό του.
Ο Dr. Mark Gasson δείχνει υγιής. Και όμως ο ερευνητής από το Cybernetic Intelligence Research Group an der University of Reading έχει μολυνθεί. Όχι όμως με τον ιό της γρίπης ή άλλη κανονική ασθένεια. Φέρει στο σώμα του ένα ιό των ηλεκτρονικών υπολογιστών- και έτσι είναι ο πρώτος άνθρωπος που προσβλήθηκε από ένα ψηφιακό εχθρό. Όπου βέβαια η έκφραση “προσβολή” δεν είναι ακριβής, γιατί ο Gasson έβαλε μόνος του τον ιό σε ένα μικροτσίπ, το οποίο εμφύτευσε υποδορίως στο αριστερό του χέρι. Η μόλυνση είναι ένα αυτο-πείραμα, που σκοπό έχει να δείξει σε ποιους κινδύνους είναι εκτεθειμένη αυτή η τεχνολογία. Στη συνέντευξη που έδωσε στο BBC(http://news.bbc.co.uk/2/hi/technology/10158517.stm) εξηγεί καταρχάς ποια πλεονεκτήματα προσφέρουν τα εμφυτεύσιμα τσιπ. Στην κτηνοτροφία πχ τα ζώα θα σημαδεύονται γρήγορα και φτηνά. Σε αντίθεση με μεθόδους που είναι ήδη σε χρήση, με την καινούργια μέθοδο θα μπορούν να αποθηκεύονται πολύ περισσότερες πληροφορίες για το κάθε ζώο. Πέρα από το νούμερο μπορούν να αποθηκευθούν δεδομένα για την καταγωγή, την ηλικία και προηγούμενες ασθένειες για παράδειγμα.
Παραποίηση στο πέρασμα
Τα δεδομένα διαβάζονται από ένα εξειδικευμένο δέκτη. Το ιδιαίτερο στην τεχνολογία αυτή: Τα λεγόμενα RFID-Chips (Radio Frequency Identification) δεν χρειάζονται μπαταρίες, δεν χρειάζεται να φορτιστούν. Ενεργοποιούνται όταν βρίσκονται κοντά σε ένα δέκτη(μηχάνημα ανάγνωσης). Το απαιτούμενο ρεύμα μεταφέρει το μηχάνημα ανάγνωσης ασύρματα στο τσιπ. Και στα καινούρια διαβατήρια χρησιμοποιείται αυτή η τεχνολογία.
Ακριβώς αυτή η τεχνική απόδοση κάνει αυτά τα τσιπ τόσο τρωτά. Γιατί αν ενεργοποιείται ένα τέτοιο τσιπ δεν το παρατηρεί ο φορέας του. Κυριολεκτικά περνώντας απλά δίπλα από ένα μηχάνημα ανάγνωσης μπορεί να γίνει χειρισμός(παραποιητικός) στο τσιπ. Το πόσο εύκολα γίνεται αυτό έδειξαν τα μέλη της ομάδας Chaos Computer Club (CCC) σε μια εκπομπή της ARD. Με ένα φτηνό δέκτη που επιδέχεται προγραμματισμό, διάβασαν τους μυστικούς κώδικες πρόσβασης από υπαλλήλους αεροδρομίου. Και θα μπορούσαν έτσι να έχουν πρόσβαση σε προστατευμένους χώρους του αεροδρομίου.
Απώλεια ελέγχου
Ο Mark Gasson δεν εκθέτει τόσο δραματικά τις αδυναμίες της τεχνολογίας RFID. Εξηγεί μεν πως χρησιμοποιεί το τσιπ του για να ανοίγει τις πόρτες ασφαλείας στο ινστιτούτο του, και για να ενεργοποιεί το κινητό του, τον ιό όμως που ο ίδιος έβαλε, τον δείχνει απλά ως μια συγκεχυμένη ακολουθία αριθμών και γραμμάτων. Το λογισμικό που φόρτωσε στο τσιπ του δεν είχε προγραμματιστεί με κακό σκοπό. Ήταν απλά προς επίδειξη.
Οι δυνατότητες όμως που προσφέρει αυτό το αδύναμο σημείο, που δείχνει ο Gasson, προκαλούν φόβο. Έτσι θα μπορούσε κανείς να πειράξει ένα εγκεφαλικό ή καρδιακό βηματοδότη, και με την παραποίηση αυτή να προκαλέσει ζημιά στον φορέα του. Τα εμφυτευμένα τσιπς όμως μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως μεταφορείς, που μεταδίδουν τον ιό που φέρουν, μόλις διαβαστούν, χωρίς να γίνεται αυτό αντιληπτό. Έτσι, όπως και σε ένα κύμα γρίπης, οι φορείς του τσιπ θα μετέδιδαν τον εχθρό. Χωρίς πρόθεση, αλλά και χωρίς να γίνεται κάτι αντιληπτό από το anti virus software.
Πιθανές είναι όμως και παραποιήσεις εντελώς άλλου είδους. Όταν πχ κάποιος αλλάζει τα δεδομένα ασθενούς, και με τον τρόπο καταχωρήσει κάποιον ασθενή με άσθμα ως διαβητικό. Αυτό θα οδηγούσε σε λανθασμένη θεραπεία. Ή όταν τέτοια τσιπ χρησιμοποιούνται για ταυτότητα, είναι δυνατόν βάση αλλαγμένων δεδομένων, να βρεθεί κανείς, σε έλεγχο στο αεροδρόμιο, ύποπτος για τρομοκρατία.
Στην υγεία του φορέα του εμφυτεύματος αυτό δε θα είχε κάποια άμεση επίδραση, στην διανοητική του κατάσταση όμως σίγουρα. Αυτό το συμπέρασμα βγάζει και ο Gasson που στην συνέντευξη λέει: “Ενώ το βρίσκω συναρπαστικό να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που με αυτόν τον τρόπο μολύνθηκε από ιό του computer, προσλαμβάνω το πείραμα ως μια πιεστική εμπειρία, γιατί το εμφύτευμα είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με το σώμα μου, αλλά πιθανόν από μένα πλέον μη ελεγχόμενο.” Μια απώλεια ελέγχου, που δεν βάζει μόνο αυτόν σε σκέψεις.
Mετάφραση : Πέτρος
Αμέθυστος
Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
Γέβτιτς προς Αρτέμιο
Αποσπάσματα από την επιστολή του επισκόπου Αθανάσιου Γέβτιτς στον επίσκοπο Αρτέμιο Ραντοσάβλεβιτς
Παναγιότατε αδελφέ και επίσκοπε Αρτέμιε, έστειλες γράμμα στον πατριάρχη, (στις 22 Φεβρουαρίου 2010, και το δημοσίευσες-αλλιώς δε θα το γνώριζα-στην αντιεκκλησιαστική σελίδα novinar.de, γιατί; η εξήγηση που δίνετε είναι τραγικοκωμική, αλλά τυπική για το περιβάλλον σου και την νοοτροπία των ιστοσελίδων) “αισθανόμενος την ανάγκη...καταπονημένος από αυτό το ανήκουστο στην ιστορία της Εκκλησία λιντσάρισμα στα ΜΜΕ, που έπεσε καταπάνω μας σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας φυσικής καταστροφής, αλλά βίαια και οργανωμένη εκστρατεία.”
Παρακάτω γράφεις “δεν βγήκαμε καν στα ΜΜΕ(!). Ούτε με μια λέξη(;)(Στο γράμμα ο Αρτέμιος γράφει πως από τις 13.2.2010, μετά την απόφαση της Συνόδου, δεν έβγαλε φωνή στα ΜΜΕ)”...”Εμείς δεν έχουμε την δυνατότητα να πούμε δημόσια την αλήθεια μας...σαν να υπάρχει η επιθυμία να με φάει το σκοτάδι, να εξαφανιστώ σε άγνωστο τόπο, να βυθιστώ κάτω από τον πάγο, αλλά αθόρυβα...
Παρακάτω γράφεις πως ότι συμβαίνει γύρω σου “γίνεται χωρίς έλεγχο, χωρίς αποδείξεις, χωρίς ντροπή και αιδώ”... “σε αυτή την λασπολόγο καμπάνια συναγωνίζονται ο διοικητής επίσκοπος Αθανάσιος....” ο οποίος “όπου και να πάει μιλά στον λαό για ξένες αμαρτίες (δικές μου και των συνεργατών μου), δηλητηριάζοντας τις ψυχές των ακροατών του, προετοιμάζοντας τους για το λιντσάρισμα αυτών στους οποίους επιτίθεται. Το κάνει μπρος στους μοναχούς μου. Όπου πάει χύνει δηλητήριο και σπέρνει διχόνοια. Δεν αφήνει σε ησυχία ούτε άλλους επισκόπους...Γκρεμίζει(με την πνευματική έννοια) ό, τι χτίζαμε τα τελευταία 19 χρόνια. Ήρθε με την απόφαση της Συνόδου να “τακτοποιήσει τα πράγματα” στην επισκοπή Ράσκας και Πριζρένης. Αλλά αυτή η νέα κατάσταση είναι πραγματικά τραγική για την επισκοπή και για όλον τον σερβικό λαό(!) ,ιδιαίτερα για τον λαό του Κοσόβου.” ...
Αγαπητέ επίσκοπε, φαίνεται πως ζεις στα σύννεφα, γιατί δεν βλέπεις τίποτα γύρω σου, εκτός το γεγονός πως είσαι μεγαλομάρτυρας! Και “επινοημένες συκοφαντίες” κατά του Βίλοβσκι! Σε κατέλαβε συνειδητά ή ασυνείδητα η τύφλα και ξεστομίζεις ασύστολα ψέματα, παραβλέπεις πως δίνεις δηλώσεις, και μάλιστα “συμβουλές” στα “πνευματικά σου τέκνα”...με δηλώσεις κατά του πατριάρχη Παύλου, της Συνόδου, και μάλιστα εναντίον μας, των αδελφών σου.
Αυτή σου η νοοτροπία που πολλαπλασιάζεται από τις αρρωστημένες νοοτροπίες των πιο κοντινών σου και των πιο "πιστών" σε σένα πνευματικών "υιών", που διαμορφώθηκαν με το ίδιο παράδειγμα ψέματος και διπλοπροσωπίας ad majorem gloriam ενός cult αλάθητου παπικού τύπου. Όλα αυτά προκάλεσαν ό, τι συμβαίνει σήμερα. Εδώ και πολύ καιρό σου έλεγα και έγραφα: πως οι ιστοσελίδες των πιο στενών σου συνεργατών διαδίδουν “σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα” ασύστολα ψέματα και συκοφαντίες εναντίον όλων, εκτός για σένα και τους δικούς σου, που μάλιστα αυτοί οι συνεργάτες σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση, “τραγική κατάσταση” στην πολύπαθη επισκοπή σου. Αυτό δεν ήθελες να το δεις, και τώρα δεν θέλεις να το δεις, και γι' αυτό δε θα σου πω περισσότερα για το θέμα, γιατί θα ήταν δονκιχωτικό κυνήγι ανεμόμυλων.
Ο λόγος που σου γράφω αυτό το αδελφικό γράμμα είναι ο εξής: λες πως ο Αθανάσιος "γκρεμίζει όλα οικοδομούσαμε και δημιουργούσαμε εδώ και 19 χρόνια"! Προς Θεού, τι οικοδόμημα είναι αυτό, επί 19 χρόνια οικοδομούμενο, που ένας "βιαστής"(και παρόμοια, όπως με ονομάζουν οι δικοί, αλλά εγώ είμαι και χειρότερος από αυτό) μπορεί σε μια στιγμή να γκρεμίσει! Αδελφέ και Επίσκοπε, δεν είναι ότι θεωρείς οικοδόμημα χτισμένο πάνω στην άμμο; Δυστυχώς, είναι βάσει της νοοτροπίας της μεγαλομανίας, του cult της προσωπικότητας, "της πνευματικής καθοδήγησης". Συν τοις άλλοις, στην "πρακτική σου κατήχηση", ύψωσες την θεωρία περί πνευματικού πατρός στο βάθρο δόγματος. Αλλά αυτή η έκφραση του μοναχισμού δεν βρίσκεται στους ιερούς κανόνες! Αυτό το είδος "πνευματικής πατρότητας", δικής σου και των "πνευματικών σου"(όπως ο Συμεών Βίλοβσκι και οι όμοιοι) οδήγησε στο ανυπόφορο πνευματικό πνίξιμο του τίμιου και πιστού, αλλά απλοϊκού Ορθόδοξου λαού στην επαρχία σου.(Ορθόδοξου και πριν και χωρίς τους δικούς νεοφώτιστους "ορθόδοξους"). Πνίξιμο του λαού που είναι μετριόφρων αλλά φοβισμένος από αυτό το "πνευματικό" βασανιστήριο του κλήρου, μειωμένος και καταπατημένος, και ο λαός και ο κλήρος, με την ψευδοπνευματική ψυχολογική-ιησουιτική μεθοδολογία πνευματικής καθοδήγησης. Που μοιάζει με γκουρουισμό, με βεχαβιτικό χειρισμό της πίστης και της εμπιστοσύνης, με εκμετάλλευση της πνευματικής καθοδήγησης προς απειλή των συνειδήσεων, όπως δυστυχώς κάποτε εφαρμόζεις(Παράδειγμα: ο Νεκτάριος γύρω από την υπογραφή σου για την απομάκρυνση του ιδίου...και τώρα η περίπτωση της μοναχής Πελαγίας και της κατασκοπείας, με δική σου ευλογία, της επιτροπής της Συνόδου στο σαλόνι του μοναστηριού Gracanica. Σου παρέθεσα τα κείμενα, το δικό της και των υπερασπιστών σου, από την ιστοσελίδα novinar.de, μαζί με την ερώτηση: “Υπάρχει εδώ καθόλου Θεός, Χριστός, Εκκλησία, Ορθοδοξία, Σερβισμός του Κοσόβου;)
Περί αυτού του θεμελιώδους πνευματικού, ποιμαντικού και αρχιποιμαντικού, βαθιά εκκλησιαστικού, εκκλησιολογικού και λειτουργικού προβλήματος, το οποίο είδα και διαπίστωσα, έγραψα πριν από το παρόν γράμμα, στην Ιερά Σύνοδο. Γιατί αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της της επισκοπής σου. Οι οικονομικές ατασθαλίες και το λήστευση του φτωχού και πονεμένου λαού είναι μόνο αποτέλεσμα, παραπροϊόν αυτής της πνευματικής ασθένειας. (Σύντομα θα στείλω και αυτό το γράμμα στον Πατριάρχη).
Αρχιερέα Ορθόδοξε, μοναδικέ "υπέρμαχε της πατερικής πίστης και παραδόσεως", εσύ με την πνευματικότητα σου και την χλωμή απομίμηση της, που στον Συμεών και τον Νικόλαο(τους οποίους δεν "μισώ"-όπως νομίζεις και λες, αλλά τους λυπάμαι βαθιά) έχει μετατραπεί σε καρικατούρα, ύψωσες την πνευματική πατρότητα πάνω από την ιδιότητα ως επισκόπου, τον πνευματικό πατέρα πάνω από τον ιερουργό και ποιμένα, τα μοναστήρια πάνω από την Εκκλησία, το cult της προσωπικότητας πάνω από την συνοδική ουσία της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού, πάνω από την συνοδική ζωή που είναι ουσίωσης και ενότης όλων των μελών του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Δημιούργησες ψευδοζηλωτισμό, όμοιο με αυτόν των μασσαλιανών, καθαρών , βογομίλων- και την παραμικρή αντίσταση σ' αυτό ονομάσατε "επανάσταση"!(όπως π. χ την γραπτή δήλωση 5 αρχιερατικών προϊσταμένων με την ευκαιρία της πολεμικής των συνεργατών σου από την οικοδομική εταιρία "Rade Neimar" κατά του διακόνου Srdjan και των μικρών παιδιών του, και την αντίσταση των μοναχών της μονής Decani στην τυραννία του μοναδικού σου "συνεργάτη", του αναντικατάστατου Συμεών ψεύτη-γιατί ψεύδεται πως του έσπασαν το πόδι, όμως αυτοί μόνο τον έδιωξαν όπως το έκανε και η μητέρα Μακαρία, με πιο απαλό τρόπο, από το μοναστήρι Celije.) Και στείλατε αντιπροσωπεία να αποσπάσει υπογραφές από μοναχούς και κληρικούς, για το ποιος είναι υπέρ σου και ποιος υπέρ του Θεοδόσιου(πράγμα που ψευδόμενος αρνήθηκες). Μίζερος ο πνευματικός που χρησιμοποιεί τέτοια πράγματα, και συγχαρητήρια στις τέσσερις ηγουμένες, στύλους του Κοσόβου, που δεν ήθελαν να υπογράψουν! Έγραφες κάπου(όταν ήσουν ακόμα στην αρχή της ανόδου προς το ύψος του επί παντός πνευματικού και ειδικού για την πνευματικότητα, περί "νηστείας -και το Σάββατο!,ενάντια στους ιερούς κανόνες-και εξομολογήσεως", ως απόλυτες προϋποθέσεις για την Θεία Κοινωνία*, πράγμα που κυριολεκτικά δεν υπάρχει πουθενά στου ιερούς κανόνες, και δεν λέω πως η νηστεία και η εξομολόγηση δεν χρειάζονται καθόλου, όπως μας συκοφαντούν οι τραμπούκοι σου, που δεν έχουν ιδέα "ούτε τι λένε ούτε τι μαρτυρούν"), έγραφες λοιπόν: πως ο πνευματικός"δεν πρέπει να επιβάλλεται σε κανένα... ποτέ να μην επιμένει να εισδύσει στην ψυχή μας", οι ίδιοι όμως, εσύ και οι πνευματικοί σου δεν κάνετε αυτό; ταυτόχρονα επικαλείστε τον πατέρα Ιουστίνο, τον οποίο, όπως και τον άγιο Νικόλαο(Βελιμίροβιτς, τον οποίο εύκολα μιμήσαι με τις επιστολές-απαντήσεις σου, ας είναι) τον οποίο μονοπωλείτε για σας και τις αντιλήψεις σας για όλα τα πράγματα. Μέχρι και για την ορθόδοξη πίστη, δογματική, λειτουργία, κατήχηση, μη βλέποντας πως αυτούς τους Θεόσταλτους αποστόλους της εποχής μας παρουσιάζετε ως ανθρώπους με αιρετική νοοτροπία. Όπως είναι η δική σου νοοτροπία, "του ορθόδοξου θεολόγου και ενός από τους πιο σημαντικούς πνευματικούς σήμερα(όπως σε ονομάζουν οι θαυμαστές σου και σου γράφουν και διαδίδουν εγκώμια στις ιστοσελίδες.)
Οι ζηλωτές σου, ψευδευλαβής, “που δεν κινούνται με την λογική” παραλύουν τους Χριστιανούς, τον λαό και προπάντων τον κλήρο, και τους θεωρούν ηλίθιους που δεν έχουν καμία πρωτοβουλία(που δεν επιτρεπόταν να έχουν στην ανακαίνιση ναών, χωρίς την συμφωνία του Suboticki και τις ληστρικής κλίκας „Rade Neimar“. Λόγω ανυπακοής τιμωρήθηκαν ιερείς με μετάθεση ή επίπληξη, έναν μάλιστα απείλησε ο Suboticki „θα σου πιω το αίμα”!). Το ότι τα πράγματα είναι έτσι, φαίνεται από το πως λειτουργούν οι ιερείς σου: δεν ξέρουν να λειτουργούν, καημένοι μα με καλή πρόθεση άνθρωποι, γιατί δε ν τους δίδαξες ποτέ, ως αρχιποιμένας δεν τους κάλεσες σε αδελφικές συζητήσεις και συμβουλές. (Θυμάμαι: τι χάος επικρατούσε στον εγκαινιασμό του ναού του Αγίου Δημητρίου στην Μίτροβιτσα(Κόσοβο), μαζί με τον μακαριστό Πατριάρχη Παύλο, και εσύ δεν είπες ούτε μια λέξη να καθησυχάσεις τον κόσμο. Και εγώ ο βλάκας προσπαθούσα να βάλω κάποια τάξη όπως και τώρα προσπαθώ και οι πανταχού παρόντες κατάσκοποι σου συκοφαντούν στις ιστοσελίδες πως “πάλι ο θυμώδεις Αθανάσιος” “επιτίθεται σε μοναστήρια”, “καθαιρεί ηγουμένες”. Σάμπως και ήρθα να βλέπω από σένα και να βλέπω το χάος που έμεινε πίσω σου, τον φόβο την απελπισία και σκοτεινές υποψίες: Τι θα γίνει αν επιστρέψει ο Αρτέμιος; Ποιος θα υποφέρει την εκδίκηση των ολιγάριθμων αλλά επικίνδυνων προστατευομένων; Το ξέρεις πως πολλοί στην επισκοπή σου τρέμουν την επιστροφή την δική σου και του Συμεών, μάλιστα καημένοι ιερείς! Διερωτήσου γιατί;)
Επίσκοπε μου και Αδελφέ, η ιεροσύνη σου είναι υπέροχη, και είναι μεγάλο το έργο το ότι χειροτόνησες αυτούς τους νεαρούς ανθρώπους που είναι ως επί τω πλείστον από το Κόσοβο. Αλλά δεν πας να λειτουργήσεις ως αρχιποιμένας στην επαρχία σου, πολύ λίγο επισκέπτεσαι τον λαό και τον κλήρο, και γι' αυτό είναι έρημοι, αφημένοι στον εαυτό τους, αμαθείς και άπειροι, και κατατρομαγμένοι χωρίς τόλμη και πρωτοβουλία. Πρέπει για όλα να ρωτήσουν εσένα και τους δικούς σου αυτόκλητους παντογνώστες, όπως ήταν ο Συμεών. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκτός και αν “είναι ευλογημένο”, “είναι σύμφωνα με τους κανονισμούς”, αλλά που είναι “κανονισμένο” και ποιος τους επέβαλε, δεν τολμά κανείς να αναφέρει. (Για τον λόγο αυτό οι ιερείς αρχίζουν να λένε: “Τώρα ανασαίνουμε!”-αν και τους μαλώνω-ανασαίνουν γιατί έφυγε η παντοδύναμη κλίκα του Βίλοβσκι).
Ανελευθερία, πνεύμα δουλοπρέπειας, ξύλιασμα, σύγχυση, αδιακρισία και σχεδόν παράλυση κυριαρχεί στον καημένο και υποτιμημένο κλήρο, γιατί οι μοναχοί σου, μάλιστα οι αυτόκλητοι “πνευματικοί”, έχουν το μονοπώλιο σε όλα, , κρατούν τα “κλειδιά της βασιλείας”, και ούτε οι ίδιοι μπαίνουν, ούτε τους άλλους αφήνουν. Έγραψα και προς την Σύνοδο σε ένα γράμμα: εδώ είναι επί τω έργω η μοναχοκρατία, αντί της Χριστοκρατίας. Γιατί η Εκκλησία δεν είναι ούτε δημοκρατία, ούτε μοναρχία, ούτε αυτοκρατία, ούτε δεσποτοκρατία αλλά Χριστοκρατία. “ο γαρ νόμος του πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσε με από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου”(Ρωμ. 8,2) και από τους νόμους των “πνευματικών”, ψυχικών, ψυχολογικών, μάλλον ψυχωτικών, και όχι αληθινά πνευματικών νόμων της άνω Σοφίας, όπως λέει ο Απόστολος(Ιακ. 3,14-18). Αντί να στέκεστε στην ελευθερία των τέκνων του Θεού, στην ελευθερία με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, στην ελευθερία του Αγίου Πνεύματος, που είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη ενώπιον Θεού και ανθρώπων, οι ψευδοπνευματικοί σου , αλλά δυστυχώς και εσύ, σκλαβώνετε τα πνευματικά σας τέκνα, τα παραλύετε και σαν αυτόματα τα κινείτε προς διάσπαση εντός της Εκκλησίας, “λόγω του πνευματικού τους”(διάβαζε λόγω cult προσωπικότητας). Τους παρακινείτε σε αυτό που βλέπουμε τις μέρες αυτές, στην χούφτα αυτή των αντιδραστικών και συκοφαντών, ενώ εσύ μυστικά τους συμβουλεύεις, όπως τους συμβουλεύεις(“Κάντε εσείς σύμφωνα με την συνείδηση, και εμείς θα κάνουμε σύμφωνα με τους κανόνες”!-γιατί προφανώς η Σύνοδος και ο Πατριάρχης δεν δρουν “σύμφωνα με τους κανόνες”, αλλά πρέπει να μάθουν από σκοτεινούς τύπους και προδότες, όπως Zeljko Ktotranin, Vlda Dimtrijevic, M. Matejic) και υποθάλπεις ψεύτικες ελπίδες, “πως ο Σίμος(υποκοριστικό) θα γυρίσει, απλώς κρύφτηκε προς καιρόν, αλλά είναι σε ασφαλή τόπο.” Το ότι έφυγε σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα δεν τολμά να αναφέρει κανένας, ούτε εσύ που του ετοίμασες την φυγή με υπολογισμένη και βεβιασμένη “απόλυση σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες”. Παρόλα αυτά έμεινε στις προηγούμενες θέσεις και λειτουργίες που είχε στην επισκοπή. Και αυτό είναι “σύμφωνα με του ιερούς κανόνες”! Εν τω μεταξύ, αν δεν ξέρεις, μάθε: ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ επέστρεψε στον πατριάρχη τον φάκελο του Συμεών, και στέλνει τον Συμεών πίσω στην σερβική Εκκλησία, μεταξύ άλλων, επειδή ο Συμεών του είπε ψέματα πως φεύγει από την Σερβία “λόγω οικουμενισμού”. Ο Πειραιώς κατάλαβε πως πρόκειται για ψέμα.
Το χειρότερο απ' όλα αδελφέ και συλλειτουργέ εν Χριστώ, είναι πως δεν ήσουν έτσι. Και ούτε αυτά έμαθες και είδες από τον Ιουστίνο, αλλά προσφάτως έγινες έτσι. Νομίζω σου το επέβαλαν αδιάκριτοι ζηλωτές, το ψευδοζηλωτικό πνεύμα και νοοτροπία, που σε κατέλαβαν. Και εσύ άρχισες να ζεις μέσα σ' αυτό, έγινες δούλος αυτής της αρρωστημένης, εσωστρεφούς, αιρετικής νοοτροπίας, που έγινε πνευματικό εγκαθίδρυμα. Και αν το θέσει κανείς υπό αμφισβήτηση, που έτσι κι' αλλιώς βρίσκεται σε ασταθή πόδια φόβου και κατάθλιψης, τότε ουρλιάζεις σαν πληγωμένο λιοντάρι: “όλα όσα 19 χρόνια έκτιζα, ο Αθανάσιος μου τα γκρεμίζει!” Αυτή η κραυγή, πατέρα και αδελφέ σε αποκαλύπτει, επειδή γκρεμίζεται “χάρτινος πύργος” Και ακούς κακόπιστους που σου λένε πως”έτσι εδίωξαν και τους προφήτες πριν από σένα”. Ο Ιουστίνος δεν ήταν τέτοιος “μάρτυρας”, και δεν “πήγαινε πάντα με το ρεύμα”, όπως κάπου είπες πως αυτό ήταν το κύριο “χαρακτηριστικό του”, αλλά δεν είναι. Και αυτό σε προδίδει επίσης. Σου τα έγραψα αυτά, ξέρω-χωρίς ηρεμία, αλλά καλή τη πίστη. Μας βλέπει ο οφθαλμός που τα βλέπει όλα.
Μοναστήρι Γρατσάνιτα, αγίου Ταρασίου, 10.3.10
Επίσκοπος Αθανάσιος
Rade Neimar: είναι η οικοδομική εταιρία που εκτελεί τα έργα ανοικοδόμησης και επισκευής ναών στο Κόσοβο. Ιδρύθηκε εν γνώση του Αρτεμίου, χωρίς την γνώση της Συνόδου.
*Υστερόγραφο
Από εσωτερική πηγή ακούσαμε τα εξής: για να κοινωνήσει κάποιος πρέπει να έχει εξομολογηθεί. Αν όμως δεν ταιριάζει να εξομολογηθεί κανείς αμέσως πριν την αρχή της Θείας Λειτουργίας, (όπως συνηθίζεται στους Σέρβους), τότε ο εξομολογούμενος παίρνει ένα πιστοποιητικό από τον ιερέα που τον εξομολόγησε, και το επιδεικνύει στον ιερέα που θα τον κοινωνήσει.
Μετάφραση απο τα Σερβικά : Πέτρος
Σχόλιο : Κάτι σαν αποθέωση του Κληρικαλισμού προκύπτει. Τελικώς οι οικουμενιστές και οι αντί-οικουμενιστές δέν έχουν και πάρα πολλά να χωρίσουν. Οι Ορθόδοξοι ζούν ήδη στον θεσμό των πολλών Παπών και οι Καθολικοί στον Ένα. Το πρόβλημα είναι μόνο η ενότης του Ενός με τους πολλούς. Κάτι που έχει αναλάβει ο Ζηζιούλας.
Αμέθυστος
.
Παρακάτω γράφεις “δεν βγήκαμε καν στα ΜΜΕ(!). Ούτε με μια λέξη(;)(Στο γράμμα ο Αρτέμιος γράφει πως από τις 13.2.2010, μετά την απόφαση της Συνόδου, δεν έβγαλε φωνή στα ΜΜΕ)”...”Εμείς δεν έχουμε την δυνατότητα να πούμε δημόσια την αλήθεια μας...σαν να υπάρχει η επιθυμία να με φάει το σκοτάδι, να εξαφανιστώ σε άγνωστο τόπο, να βυθιστώ κάτω από τον πάγο, αλλά αθόρυβα...
Παρακάτω γράφεις πως ότι συμβαίνει γύρω σου “γίνεται χωρίς έλεγχο, χωρίς αποδείξεις, χωρίς ντροπή και αιδώ”... “σε αυτή την λασπολόγο καμπάνια συναγωνίζονται ο διοικητής επίσκοπος Αθανάσιος....” ο οποίος “όπου και να πάει μιλά στον λαό για ξένες αμαρτίες (δικές μου και των συνεργατών μου), δηλητηριάζοντας τις ψυχές των ακροατών του, προετοιμάζοντας τους για το λιντσάρισμα αυτών στους οποίους επιτίθεται. Το κάνει μπρος στους μοναχούς μου. Όπου πάει χύνει δηλητήριο και σπέρνει διχόνοια. Δεν αφήνει σε ησυχία ούτε άλλους επισκόπους...Γκρεμίζει(με την πνευματική έννοια) ό, τι χτίζαμε τα τελευταία 19 χρόνια. Ήρθε με την απόφαση της Συνόδου να “τακτοποιήσει τα πράγματα” στην επισκοπή Ράσκας και Πριζρένης. Αλλά αυτή η νέα κατάσταση είναι πραγματικά τραγική για την επισκοπή και για όλον τον σερβικό λαό(!) ,ιδιαίτερα για τον λαό του Κοσόβου.” ...
Αγαπητέ επίσκοπε, φαίνεται πως ζεις στα σύννεφα, γιατί δεν βλέπεις τίποτα γύρω σου, εκτός το γεγονός πως είσαι μεγαλομάρτυρας! Και “επινοημένες συκοφαντίες” κατά του Βίλοβσκι! Σε κατέλαβε συνειδητά ή ασυνείδητα η τύφλα και ξεστομίζεις ασύστολα ψέματα, παραβλέπεις πως δίνεις δηλώσεις, και μάλιστα “συμβουλές” στα “πνευματικά σου τέκνα”...με δηλώσεις κατά του πατριάρχη Παύλου, της Συνόδου, και μάλιστα εναντίον μας, των αδελφών σου.
Αυτή σου η νοοτροπία που πολλαπλασιάζεται από τις αρρωστημένες νοοτροπίες των πιο κοντινών σου και των πιο "πιστών" σε σένα πνευματικών "υιών", που διαμορφώθηκαν με το ίδιο παράδειγμα ψέματος και διπλοπροσωπίας ad majorem gloriam ενός cult αλάθητου παπικού τύπου. Όλα αυτά προκάλεσαν ό, τι συμβαίνει σήμερα. Εδώ και πολύ καιρό σου έλεγα και έγραφα: πως οι ιστοσελίδες των πιο στενών σου συνεργατών διαδίδουν “σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα” ασύστολα ψέματα και συκοφαντίες εναντίον όλων, εκτός για σένα και τους δικούς σου, που μάλιστα αυτοί οι συνεργάτες σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση, “τραγική κατάσταση” στην πολύπαθη επισκοπή σου. Αυτό δεν ήθελες να το δεις, και τώρα δεν θέλεις να το δεις, και γι' αυτό δε θα σου πω περισσότερα για το θέμα, γιατί θα ήταν δονκιχωτικό κυνήγι ανεμόμυλων.
Ο λόγος που σου γράφω αυτό το αδελφικό γράμμα είναι ο εξής: λες πως ο Αθανάσιος "γκρεμίζει όλα οικοδομούσαμε και δημιουργούσαμε εδώ και 19 χρόνια"! Προς Θεού, τι οικοδόμημα είναι αυτό, επί 19 χρόνια οικοδομούμενο, που ένας "βιαστής"(και παρόμοια, όπως με ονομάζουν οι δικοί, αλλά εγώ είμαι και χειρότερος από αυτό) μπορεί σε μια στιγμή να γκρεμίσει! Αδελφέ και Επίσκοπε, δεν είναι ότι θεωρείς οικοδόμημα χτισμένο πάνω στην άμμο; Δυστυχώς, είναι βάσει της νοοτροπίας της μεγαλομανίας, του cult της προσωπικότητας, "της πνευματικής καθοδήγησης". Συν τοις άλλοις, στην "πρακτική σου κατήχηση", ύψωσες την θεωρία περί πνευματικού πατρός στο βάθρο δόγματος. Αλλά αυτή η έκφραση του μοναχισμού δεν βρίσκεται στους ιερούς κανόνες! Αυτό το είδος "πνευματικής πατρότητας", δικής σου και των "πνευματικών σου"(όπως ο Συμεών Βίλοβσκι και οι όμοιοι) οδήγησε στο ανυπόφορο πνευματικό πνίξιμο του τίμιου και πιστού, αλλά απλοϊκού Ορθόδοξου λαού στην επαρχία σου.(Ορθόδοξου και πριν και χωρίς τους δικούς νεοφώτιστους "ορθόδοξους"). Πνίξιμο του λαού που είναι μετριόφρων αλλά φοβισμένος από αυτό το "πνευματικό" βασανιστήριο του κλήρου, μειωμένος και καταπατημένος, και ο λαός και ο κλήρος, με την ψευδοπνευματική ψυχολογική-ιησουιτική μεθοδολογία πνευματικής καθοδήγησης. Που μοιάζει με γκουρουισμό, με βεχαβιτικό χειρισμό της πίστης και της εμπιστοσύνης, με εκμετάλλευση της πνευματικής καθοδήγησης προς απειλή των συνειδήσεων, όπως δυστυχώς κάποτε εφαρμόζεις(Παράδειγμα: ο Νεκτάριος γύρω από την υπογραφή σου για την απομάκρυνση του ιδίου...και τώρα η περίπτωση της μοναχής Πελαγίας και της κατασκοπείας, με δική σου ευλογία, της επιτροπής της Συνόδου στο σαλόνι του μοναστηριού Gracanica. Σου παρέθεσα τα κείμενα, το δικό της και των υπερασπιστών σου, από την ιστοσελίδα novinar.de, μαζί με την ερώτηση: “Υπάρχει εδώ καθόλου Θεός, Χριστός, Εκκλησία, Ορθοδοξία, Σερβισμός του Κοσόβου;)
Περί αυτού του θεμελιώδους πνευματικού, ποιμαντικού και αρχιποιμαντικού, βαθιά εκκλησιαστικού, εκκλησιολογικού και λειτουργικού προβλήματος, το οποίο είδα και διαπίστωσα, έγραψα πριν από το παρόν γράμμα, στην Ιερά Σύνοδο. Γιατί αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της της επισκοπής σου. Οι οικονομικές ατασθαλίες και το λήστευση του φτωχού και πονεμένου λαού είναι μόνο αποτέλεσμα, παραπροϊόν αυτής της πνευματικής ασθένειας. (Σύντομα θα στείλω και αυτό το γράμμα στον Πατριάρχη).
Αρχιερέα Ορθόδοξε, μοναδικέ "υπέρμαχε της πατερικής πίστης και παραδόσεως", εσύ με την πνευματικότητα σου και την χλωμή απομίμηση της, που στον Συμεών και τον Νικόλαο(τους οποίους δεν "μισώ"-όπως νομίζεις και λες, αλλά τους λυπάμαι βαθιά) έχει μετατραπεί σε καρικατούρα, ύψωσες την πνευματική πατρότητα πάνω από την ιδιότητα ως επισκόπου, τον πνευματικό πατέρα πάνω από τον ιερουργό και ποιμένα, τα μοναστήρια πάνω από την Εκκλησία, το cult της προσωπικότητας πάνω από την συνοδική ουσία της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού, πάνω από την συνοδική ζωή που είναι ουσίωσης και ενότης όλων των μελών του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Δημιούργησες ψευδοζηλωτισμό, όμοιο με αυτόν των μασσαλιανών, καθαρών , βογομίλων- και την παραμικρή αντίσταση σ' αυτό ονομάσατε "επανάσταση"!(όπως π. χ την γραπτή δήλωση 5 αρχιερατικών προϊσταμένων με την ευκαιρία της πολεμικής των συνεργατών σου από την οικοδομική εταιρία "Rade Neimar" κατά του διακόνου Srdjan και των μικρών παιδιών του, και την αντίσταση των μοναχών της μονής Decani στην τυραννία του μοναδικού σου "συνεργάτη", του αναντικατάστατου Συμεών ψεύτη-γιατί ψεύδεται πως του έσπασαν το πόδι, όμως αυτοί μόνο τον έδιωξαν όπως το έκανε και η μητέρα Μακαρία, με πιο απαλό τρόπο, από το μοναστήρι Celije.) Και στείλατε αντιπροσωπεία να αποσπάσει υπογραφές από μοναχούς και κληρικούς, για το ποιος είναι υπέρ σου και ποιος υπέρ του Θεοδόσιου(πράγμα που ψευδόμενος αρνήθηκες). Μίζερος ο πνευματικός που χρησιμοποιεί τέτοια πράγματα, και συγχαρητήρια στις τέσσερις ηγουμένες, στύλους του Κοσόβου, που δεν ήθελαν να υπογράψουν! Έγραφες κάπου(όταν ήσουν ακόμα στην αρχή της ανόδου προς το ύψος του επί παντός πνευματικού και ειδικού για την πνευματικότητα, περί "νηστείας -και το Σάββατο!,ενάντια στους ιερούς κανόνες-και εξομολογήσεως", ως απόλυτες προϋποθέσεις για την Θεία Κοινωνία*, πράγμα που κυριολεκτικά δεν υπάρχει πουθενά στου ιερούς κανόνες, και δεν λέω πως η νηστεία και η εξομολόγηση δεν χρειάζονται καθόλου, όπως μας συκοφαντούν οι τραμπούκοι σου, που δεν έχουν ιδέα "ούτε τι λένε ούτε τι μαρτυρούν"), έγραφες λοιπόν: πως ο πνευματικός"δεν πρέπει να επιβάλλεται σε κανένα... ποτέ να μην επιμένει να εισδύσει στην ψυχή μας", οι ίδιοι όμως, εσύ και οι πνευματικοί σου δεν κάνετε αυτό; ταυτόχρονα επικαλείστε τον πατέρα Ιουστίνο, τον οποίο, όπως και τον άγιο Νικόλαο(Βελιμίροβιτς, τον οποίο εύκολα μιμήσαι με τις επιστολές-απαντήσεις σου, ας είναι) τον οποίο μονοπωλείτε για σας και τις αντιλήψεις σας για όλα τα πράγματα. Μέχρι και για την ορθόδοξη πίστη, δογματική, λειτουργία, κατήχηση, μη βλέποντας πως αυτούς τους Θεόσταλτους αποστόλους της εποχής μας παρουσιάζετε ως ανθρώπους με αιρετική νοοτροπία. Όπως είναι η δική σου νοοτροπία, "του ορθόδοξου θεολόγου και ενός από τους πιο σημαντικούς πνευματικούς σήμερα(όπως σε ονομάζουν οι θαυμαστές σου και σου γράφουν και διαδίδουν εγκώμια στις ιστοσελίδες.)
Οι ζηλωτές σου, ψευδευλαβής, “που δεν κινούνται με την λογική” παραλύουν τους Χριστιανούς, τον λαό και προπάντων τον κλήρο, και τους θεωρούν ηλίθιους που δεν έχουν καμία πρωτοβουλία(που δεν επιτρεπόταν να έχουν στην ανακαίνιση ναών, χωρίς την συμφωνία του Suboticki και τις ληστρικής κλίκας „Rade Neimar“. Λόγω ανυπακοής τιμωρήθηκαν ιερείς με μετάθεση ή επίπληξη, έναν μάλιστα απείλησε ο Suboticki „θα σου πιω το αίμα”!). Το ότι τα πράγματα είναι έτσι, φαίνεται από το πως λειτουργούν οι ιερείς σου: δεν ξέρουν να λειτουργούν, καημένοι μα με καλή πρόθεση άνθρωποι, γιατί δε ν τους δίδαξες ποτέ, ως αρχιποιμένας δεν τους κάλεσες σε αδελφικές συζητήσεις και συμβουλές. (Θυμάμαι: τι χάος επικρατούσε στον εγκαινιασμό του ναού του Αγίου Δημητρίου στην Μίτροβιτσα(Κόσοβο), μαζί με τον μακαριστό Πατριάρχη Παύλο, και εσύ δεν είπες ούτε μια λέξη να καθησυχάσεις τον κόσμο. Και εγώ ο βλάκας προσπαθούσα να βάλω κάποια τάξη όπως και τώρα προσπαθώ και οι πανταχού παρόντες κατάσκοποι σου συκοφαντούν στις ιστοσελίδες πως “πάλι ο θυμώδεις Αθανάσιος” “επιτίθεται σε μοναστήρια”, “καθαιρεί ηγουμένες”. Σάμπως και ήρθα να βλέπω από σένα και να βλέπω το χάος που έμεινε πίσω σου, τον φόβο την απελπισία και σκοτεινές υποψίες: Τι θα γίνει αν επιστρέψει ο Αρτέμιος; Ποιος θα υποφέρει την εκδίκηση των ολιγάριθμων αλλά επικίνδυνων προστατευομένων; Το ξέρεις πως πολλοί στην επισκοπή σου τρέμουν την επιστροφή την δική σου και του Συμεών, μάλιστα καημένοι ιερείς! Διερωτήσου γιατί;)
Επίσκοπε μου και Αδελφέ, η ιεροσύνη σου είναι υπέροχη, και είναι μεγάλο το έργο το ότι χειροτόνησες αυτούς τους νεαρούς ανθρώπους που είναι ως επί τω πλείστον από το Κόσοβο. Αλλά δεν πας να λειτουργήσεις ως αρχιποιμένας στην επαρχία σου, πολύ λίγο επισκέπτεσαι τον λαό και τον κλήρο, και γι' αυτό είναι έρημοι, αφημένοι στον εαυτό τους, αμαθείς και άπειροι, και κατατρομαγμένοι χωρίς τόλμη και πρωτοβουλία. Πρέπει για όλα να ρωτήσουν εσένα και τους δικούς σου αυτόκλητους παντογνώστες, όπως ήταν ο Συμεών. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκτός και αν “είναι ευλογημένο”, “είναι σύμφωνα με τους κανονισμούς”, αλλά που είναι “κανονισμένο” και ποιος τους επέβαλε, δεν τολμά κανείς να αναφέρει. (Για τον λόγο αυτό οι ιερείς αρχίζουν να λένε: “Τώρα ανασαίνουμε!”-αν και τους μαλώνω-ανασαίνουν γιατί έφυγε η παντοδύναμη κλίκα του Βίλοβσκι).
Ανελευθερία, πνεύμα δουλοπρέπειας, ξύλιασμα, σύγχυση, αδιακρισία και σχεδόν παράλυση κυριαρχεί στον καημένο και υποτιμημένο κλήρο, γιατί οι μοναχοί σου, μάλιστα οι αυτόκλητοι “πνευματικοί”, έχουν το μονοπώλιο σε όλα, , κρατούν τα “κλειδιά της βασιλείας”, και ούτε οι ίδιοι μπαίνουν, ούτε τους άλλους αφήνουν. Έγραψα και προς την Σύνοδο σε ένα γράμμα: εδώ είναι επί τω έργω η μοναχοκρατία, αντί της Χριστοκρατίας. Γιατί η Εκκλησία δεν είναι ούτε δημοκρατία, ούτε μοναρχία, ούτε αυτοκρατία, ούτε δεσποτοκρατία αλλά Χριστοκρατία. “ο γαρ νόμος του πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού ηλευθέρωσε με από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου”(Ρωμ. 8,2) και από τους νόμους των “πνευματικών”, ψυχικών, ψυχολογικών, μάλλον ψυχωτικών, και όχι αληθινά πνευματικών νόμων της άνω Σοφίας, όπως λέει ο Απόστολος(Ιακ. 3,14-18). Αντί να στέκεστε στην ελευθερία των τέκνων του Θεού, στην ελευθερία με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, στην ελευθερία του Αγίου Πνεύματος, που είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη ενώπιον Θεού και ανθρώπων, οι ψευδοπνευματικοί σου , αλλά δυστυχώς και εσύ, σκλαβώνετε τα πνευματικά σας τέκνα, τα παραλύετε και σαν αυτόματα τα κινείτε προς διάσπαση εντός της Εκκλησίας, “λόγω του πνευματικού τους”(διάβαζε λόγω cult προσωπικότητας). Τους παρακινείτε σε αυτό που βλέπουμε τις μέρες αυτές, στην χούφτα αυτή των αντιδραστικών και συκοφαντών, ενώ εσύ μυστικά τους συμβουλεύεις, όπως τους συμβουλεύεις(“Κάντε εσείς σύμφωνα με την συνείδηση, και εμείς θα κάνουμε σύμφωνα με τους κανόνες”!-γιατί προφανώς η Σύνοδος και ο Πατριάρχης δεν δρουν “σύμφωνα με τους κανόνες”, αλλά πρέπει να μάθουν από σκοτεινούς τύπους και προδότες, όπως Zeljko Ktotranin, Vlda Dimtrijevic, M. Matejic) και υποθάλπεις ψεύτικες ελπίδες, “πως ο Σίμος(υποκοριστικό) θα γυρίσει, απλώς κρύφτηκε προς καιρόν, αλλά είναι σε ασφαλή τόπο.” Το ότι έφυγε σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα δεν τολμά να αναφέρει κανένας, ούτε εσύ που του ετοίμασες την φυγή με υπολογισμένη και βεβιασμένη “απόλυση σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες”. Παρόλα αυτά έμεινε στις προηγούμενες θέσεις και λειτουργίες που είχε στην επισκοπή. Και αυτό είναι “σύμφωνα με του ιερούς κανόνες”! Εν τω μεταξύ, αν δεν ξέρεις, μάθε: ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ επέστρεψε στον πατριάρχη τον φάκελο του Συμεών, και στέλνει τον Συμεών πίσω στην σερβική Εκκλησία, μεταξύ άλλων, επειδή ο Συμεών του είπε ψέματα πως φεύγει από την Σερβία “λόγω οικουμενισμού”. Ο Πειραιώς κατάλαβε πως πρόκειται για ψέμα.
Το χειρότερο απ' όλα αδελφέ και συλλειτουργέ εν Χριστώ, είναι πως δεν ήσουν έτσι. Και ούτε αυτά έμαθες και είδες από τον Ιουστίνο, αλλά προσφάτως έγινες έτσι. Νομίζω σου το επέβαλαν αδιάκριτοι ζηλωτές, το ψευδοζηλωτικό πνεύμα και νοοτροπία, που σε κατέλαβαν. Και εσύ άρχισες να ζεις μέσα σ' αυτό, έγινες δούλος αυτής της αρρωστημένης, εσωστρεφούς, αιρετικής νοοτροπίας, που έγινε πνευματικό εγκαθίδρυμα. Και αν το θέσει κανείς υπό αμφισβήτηση, που έτσι κι' αλλιώς βρίσκεται σε ασταθή πόδια φόβου και κατάθλιψης, τότε ουρλιάζεις σαν πληγωμένο λιοντάρι: “όλα όσα 19 χρόνια έκτιζα, ο Αθανάσιος μου τα γκρεμίζει!” Αυτή η κραυγή, πατέρα και αδελφέ σε αποκαλύπτει, επειδή γκρεμίζεται “χάρτινος πύργος” Και ακούς κακόπιστους που σου λένε πως”έτσι εδίωξαν και τους προφήτες πριν από σένα”. Ο Ιουστίνος δεν ήταν τέτοιος “μάρτυρας”, και δεν “πήγαινε πάντα με το ρεύμα”, όπως κάπου είπες πως αυτό ήταν το κύριο “χαρακτηριστικό του”, αλλά δεν είναι. Και αυτό σε προδίδει επίσης. Σου τα έγραψα αυτά, ξέρω-χωρίς ηρεμία, αλλά καλή τη πίστη. Μας βλέπει ο οφθαλμός που τα βλέπει όλα.
Μοναστήρι Γρατσάνιτα, αγίου Ταρασίου, 10.3.10
Επίσκοπος Αθανάσιος
Rade Neimar: είναι η οικοδομική εταιρία που εκτελεί τα έργα ανοικοδόμησης και επισκευής ναών στο Κόσοβο. Ιδρύθηκε εν γνώση του Αρτεμίου, χωρίς την γνώση της Συνόδου.
*Υστερόγραφο
Από εσωτερική πηγή ακούσαμε τα εξής: για να κοινωνήσει κάποιος πρέπει να έχει εξομολογηθεί. Αν όμως δεν ταιριάζει να εξομολογηθεί κανείς αμέσως πριν την αρχή της Θείας Λειτουργίας, (όπως συνηθίζεται στους Σέρβους), τότε ο εξομολογούμενος παίρνει ένα πιστοποιητικό από τον ιερέα που τον εξομολόγησε, και το επιδεικνύει στον ιερέα που θα τον κοινωνήσει.
Μετάφραση απο τα Σερβικά : Πέτρος
Σχόλιο : Κάτι σαν αποθέωση του Κληρικαλισμού προκύπτει. Τελικώς οι οικουμενιστές και οι αντί-οικουμενιστές δέν έχουν και πάρα πολλά να χωρίσουν. Οι Ορθόδοξοι ζούν ήδη στον θεσμό των πολλών Παπών και οι Καθολικοί στον Ένα. Το πρόβλημα είναι μόνο η ενότης του Ενός με τους πολλούς. Κάτι που έχει αναλάβει ο Ζηζιούλας.
Αμέθυστος
.
ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
« ΄Όταν μαθεύτηκε ότι κατέπεσε λίγα χιλιόμετρα απο το Μίνσκ το αεροπλάνο που σκότωσε τον πρόεδρο της πολωνικής δημοκρατιας Καζίνσκι στέλοντας στον τάφο, τον ίδιο, την οικογένεια του, τον αφρό της επιχειρηματικής ζωής της πολωνίας και την ελίτ των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, ίσως επειδή διαβάζω σχολαστικά ιστορία και τέτοια "ατυχήματα" μετά απο χρόνια αποδεικνύονται καλοστημένες δολοφονικές ενέργειες, ο νούς μου πήγε σε διάφορα συνομωσιολογικά σενάρια. Έχοντας κρίση και...αντίληψη καταλάβαινα ότι μου λείπανε διάφορα κομμάτια του πάζλ που θα μου
έδιναν μια ολοκληρωμένη εικονα αφήνοντας για λίγο τη φαντασία μου σε ύπνωση και πείθοντας τον εαυτο μου ότι οπου υπαρχει καπνός μπορεί να μην είναι φωτιά απλά καπνογόνο! ΜΕΧΡΙ που έπεσε σήμερα μια γαλλικη εφημερίδα της προηγούμενης Κυριακής που μου χάριζε το κομμάτι που έλειπε για να `μαι σιγουρος οτι τους έφαγαν τους ανθρώπους τα πολύ γνωστά και παγκόσμια συμφέροντα. Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω απλά θα σας παραθέσω τα στοιχεια του άρθρου και η
κρίση δική σας.
Η ΠΟΛΩΝΙΑ απο ολες τις τέως ανατολικές χώρες ήταν η μόνη με ρυθμό ανάπτυξης 2%-οταν ολες οι άλλες Λετονία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, Λιθουανία είναι πλέον χρεωκοπημένες χώρες, όμηροι του ΔΝΤ! `Ηταν η μόνη χώρα που απέκρουε τα "φλερτ" της ευρωπαϊκής ένωσης για άμεση συνδεση και μεγάλη προσφορα χρυσών ευρω. Επίσης ηταν η μονη χώρα του τεως μπλοκ μεσω του προέδρου της που αρνιότανε τον πολύτιμο δάνειο του ΔΝΤ για περαιτέρω ανάπτυξη.Ο συγχωρεμένος ο Καζίνσκι αληθινός πατριώτης -σε αντιθεση με .......- αντιστεκοταν με μένος και σθένος στις καλές προθέσεις (ληστρικές οπως γνωριζουμε ολοι) της ΕΕ και ΔΝΤ γιατι δεν ήθελε οπως ειχε δηλωσει να κατεδαφίσει το σύστημα περιθαλψης,συντάξεων και μισθών του δημοσίου (κάτι σας θυμίζει;) σε αντιθεση με τον φιλοευρωπαιστή μέχρι δουλικότητας Ντοναλντ Ντάσκ, που τον διαδέχτηκε και ειναι σύμφωνος με ολα τα μέτρα που προτεινουν οι σωτήρες της ανθρωπότητας. Επειδή λοιπόν ο Καζίνσκι δεν θέλησε να γινει πελάτης και να παραδώσει εν μια νυχτί τη χώρα του , στους ξένους κερδοσκόπους αποφάσισε να δεθεί με το άρμα της Ρωσίας και η επισκεψη του στην Μοσχα σκοπό ειχε την στενότερη σύνδεση και συνεργασία με την εναλλακτική υπερδύναμη για ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων. Αλλά για κακή τύχη της Πολωνιας και της δικής του τον σταμάτησε το ατύχημα και έτσι ολως βολικώς και περιέργως άνοιξε ο δρόμος στη αγέλη των λύκων, οπως ονόμασε ο Ολι Ρεν χθές στην συνεδρίαση του Εκοφιν, τα ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.Τα συμπεράσματα δικά σας...
Ο Πολωνός πρωθ/ργος, προτίμησε να μην γραφτεί στην ιστορία ως εθνικός μειοδότης παρά ως αποθανών εν υπηρεσία σε αεροπορικό ατύχημα.
ΥΓ. Πού κολάνε οι στρατιωτικοί θα μού πείτε, ξέχασα μια μικρή λεπτομέρεια : η πολωνική ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων αρνιότανε κατηγορηματικά στην αναπτυξη νατοϊκών πυραύλων στο έδαφός της με στόχευση την ρωσική επικράτεια!! Τελικά στο ατύχημα δεν χάθηκαν μονο 164 ζωές αλλά και μία χώρα!! »
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ !
Αμέθυστος
έδιναν μια ολοκληρωμένη εικονα αφήνοντας για λίγο τη φαντασία μου σε ύπνωση και πείθοντας τον εαυτο μου ότι οπου υπαρχει καπνός μπορεί να μην είναι φωτιά απλά καπνογόνο! ΜΕΧΡΙ που έπεσε σήμερα μια γαλλικη εφημερίδα της προηγούμενης Κυριακής που μου χάριζε το κομμάτι που έλειπε για να `μαι σιγουρος οτι τους έφαγαν τους ανθρώπους τα πολύ γνωστά και παγκόσμια συμφέροντα. Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω απλά θα σας παραθέσω τα στοιχεια του άρθρου και η
κρίση δική σας.
Η ΠΟΛΩΝΙΑ απο ολες τις τέως ανατολικές χώρες ήταν η μόνη με ρυθμό ανάπτυξης 2%-οταν ολες οι άλλες Λετονία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, Λιθουανία είναι πλέον χρεωκοπημένες χώρες, όμηροι του ΔΝΤ! `Ηταν η μόνη χώρα που απέκρουε τα "φλερτ" της ευρωπαϊκής ένωσης για άμεση συνδεση και μεγάλη προσφορα χρυσών ευρω. Επίσης ηταν η μονη χώρα του τεως μπλοκ μεσω του προέδρου της που αρνιότανε τον πολύτιμο δάνειο του ΔΝΤ για περαιτέρω ανάπτυξη.Ο συγχωρεμένος ο Καζίνσκι αληθινός πατριώτης -σε αντιθεση με .......- αντιστεκοταν με μένος και σθένος στις καλές προθέσεις (ληστρικές οπως γνωριζουμε ολοι) της ΕΕ και ΔΝΤ γιατι δεν ήθελε οπως ειχε δηλωσει να κατεδαφίσει το σύστημα περιθαλψης,συντάξεων και μισθών του δημοσίου (κάτι σας θυμίζει;) σε αντιθεση με τον φιλοευρωπαιστή μέχρι δουλικότητας Ντοναλντ Ντάσκ, που τον διαδέχτηκε και ειναι σύμφωνος με ολα τα μέτρα που προτεινουν οι σωτήρες της ανθρωπότητας. Επειδή λοιπόν ο Καζίνσκι δεν θέλησε να γινει πελάτης και να παραδώσει εν μια νυχτί τη χώρα του , στους ξένους κερδοσκόπους αποφάσισε να δεθεί με το άρμα της Ρωσίας και η επισκεψη του στην Μοσχα σκοπό ειχε την στενότερη σύνδεση και συνεργασία με την εναλλακτική υπερδύναμη για ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων. Αλλά για κακή τύχη της Πολωνιας και της δικής του τον σταμάτησε το ατύχημα και έτσι ολως βολικώς και περιέργως άνοιξε ο δρόμος στη αγέλη των λύκων, οπως ονόμασε ο Ολι Ρεν χθές στην συνεδρίαση του Εκοφιν, τα ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.Τα συμπεράσματα δικά σας...
Ο Πολωνός πρωθ/ργος, προτίμησε να μην γραφτεί στην ιστορία ως εθνικός μειοδότης παρά ως αποθανών εν υπηρεσία σε αεροπορικό ατύχημα.
ΥΓ. Πού κολάνε οι στρατιωτικοί θα μού πείτε, ξέχασα μια μικρή λεπτομέρεια : η πολωνική ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων αρνιότανε κατηγορηματικά στην αναπτυξη νατοϊκών πυραύλων στο έδαφός της με στόχευση την ρωσική επικράτεια!! Τελικά στο ατύχημα δεν χάθηκαν μονο 164 ζωές αλλά και μία χώρα!! »
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ !
Αμέθυστος
MARIE-LOUISE VON FRANZ : Ο ΧΡΥΣΟΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ (3)
(Συνέχεια από το 1ο κεφάλαιο)
Κεφάλαιο 2ο
Οι δυό συνοδοί κι η αφήγηση του Αριστομένη
Στην αρχή αποφασίζει ο ήρωας του βιβλίου, ο νεαρός Λούκιος, να ταξιδέψη στη Θεσσαλία, απ’ όπου κατάγεται η οικογένεια της μητέρας του. Ιππεύει ένα άσπρο άλογο και ξεκινάει μόνος με την πρόθεση, να εξερευνήση μαγικές δυνάμεις, αφού η Θεσσαλία ίσχυε σε όλη την αρχαία παράδοση ως η περιοχή, όπου ζούσαν οι μεγάλες μάγισσες κι εμφανίζονταν ιδιαιτέρως συχνά μαύρη μαγεία και αποκρυφιστικά φαινόμενα. Στον δρόμο συναντά δυό μπλεγμένους σε βίαιη συζήτηση ταξιδιώτες, για μιαν αφήγηση του ενός απ’ τους δυό, του Αριστομένη, ενός εμπόρου τυριών και μελιού. Εδώ ακολουθεί η πρώτη παρένθετη ιστορία για τα παράξενα περιστατικά, που έζησε ο Αριστομένης με τον φίλο του Σωκράτη. Ο άλλος ταξιδιώτης μοιάζει να είναι ένας ισχυρογνώμων ορθολογιστής, που απορρίπτει τα αφηγούμενα ως δεισιδαιμονική ανοησία γραιών. Ο ήρωάς μας ο Λούκιος, που αναμειγνύεται στη συζήτηση, παρακαλεί να επαναληφθή η ιστορία και υπερασπίζεται μιαν τρίτη, ουδέτερη άποψη: ο ίδιος ο Αριστομένης πιστεύει στην πραγματικότητα των εξιστορούμενων γεγονότων, αφού τα έχει πράγματι ζήσει, ο αντίπαλος ειρωνεύεται με ορθολογικά επιχειρήματα, κι ο Λούκιος χαίρεται αισθητικά με τη διασκεδαστική ιστορία και αποφεύγει το ερώτημα, αν είναι αληθινή ή όχι.
Ο ίδιος ο Απουλήιος διέθετε και τις τρεις απόψεις, που ενσαρκώνουν αυτά τα πρόσωπα. Διαθέτει το πρωτόγονο, που πιστεύει τέτοια πράγματα και ζη σε απλοϊκή μορφή, αλλά είναι ταυτόχρονα λόγω της φιλοσοφικής του κατάρτισης ορθολογιστής και λέει γι’ αυτό, πως είναι όλα ανοησία. Εκτός αυτού αντιπροσωπεύει πιθανώς ο Λούκιος τη συνειδητή στάση του ίδιου του Απουλήιου, που τα βρίσκει όλα απλώς τερπνά, που προσφέρει μια δυνατότητα, να μείνη έξω απ’ το πρόβλημα. Θα δούμε ακόμα, πως χρησιμοποιούνται μέσα σε ολόκληρη την αφήγηση ονόματα μ’ έναν βαρυσήμαντο τρόπο. Το όνομα Αριστομένης – ο καλύτερος, ο πιο θαρραλέος άντρας – εννοείται φυσικά ειρωνικά, αφού αυτός δεν συμπεριφέρεται καθόλου σαν ήρωας. Αλλά δεν έχει δοθή και τυχαία ένα τόσο θετικό όνομα σ’ έναν άνθρωπο, που παρέχει πίστη σ’ αυτά τα αποκρυφιστικά πράγματα.
Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, κι ο ήρωας ονομάζεται Λούκιος, ο Φωτεινός, που θέτει το περίπλοκο πρόβλημα της συγγένειας ανάμεσα στον ήρωα της ιστορίας και τον συγγραφέα. Ποια είναι η συγγένεια του Γκαίτε με τον Φάουστ; Αφελείς άνθρωποι, που βγάζουν ταχύτατα συμπεράσματα, αποδέχονται, πως ο ήρωας αντιπροσωπεύει το εγωτικό σύμπλεγμα και λίγο ως πολύ τον συγγραφέα: ο Γκαίτε θα ήταν τότε ο Φάουστ˙ η σκιά του ( σ.σ. : Ο Γιουνγκ χαρακτηρίζει με τον όρο «σκιά» τις ασυνείδητες, απωθημένες και ελάχιστα διαφοροποιημένες όψεις της προσωπικότητας ) θα ήταν ο Βάγκνερ, κι ο Μεφιστοφελής θα ήταν το μη πραγματοποιημένο ακόμη Ταυτό του. Αυτό είναι μόνο κατά έναν ορισμένο τρόπο σωστό, κατά έναν άλλον όμως όχι. Γιατί ο ήρωας ενός μυθιστορήματος αντιπροσωπεύει βέβαια μόνο ένα μ έ ρ ο ς της συνειδητής προσωπικότητας του συγγραφέα. Ό,τι και να ήταν ο Γκαίτε, δεν ήταν κανένας θαμμένος στην ακαδημαϊκή σκόνη επιστήμονας όπως ο Φάουστ στην αρχή της τραγωδίας. Γι’ αυτό και μπορεί να αντιπροσωπεύη ο Φάουστ μόνο ένα μέρος του Γκαίτε, όχι όμως ολόκληρο το εγώ του. Κι έτσι συμβαίνει και με τον Απουλήιο – Λούκιο: Ο Λούκιος παριστάνει πιθανώς μιαν εξωστρεφή όψη του Εγώ του συγγραφέα, που μπαίνει αναζητώντας την αλήθεια σε περιπέτειες.
Ο Λούκιος είναι λοιπόν στην αρχή του μυθιστορήματος στον δρόμο για τη Θεσσαλία, τη χώρα καταγωγής της μητέρας του. Είναι ένας ζωηρός, ανάλαφρος νεαρός άντρας, με φυσικό ενδιαφέρον για τις γυναίκες, και μάλλον ο τύπος του Δον Ζουάν. Τρέφει βέβαια μια διανοητική περιέργεια για τη μαγεία, δεν έχει όμως και κάποιο βαθύτερο ενδιαφέρον. Γνωρίζουμε, πως ο Απουλήιος ήταν φιλόσοφος, ότι επιθυμούσε να μυηθή σε θρησκευτικά μυστήρια, ότι είχε ένα μητρικό σύμπλεγμα κι ότι ήταν μια διανοούμενη πνευματική προσωπικότητα. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να παριστάνη ο Λούκιος τη σκιά του, αλλά μάλλον τη νεαρή εξωστρεφή πλευρά τού Απουλήιου, το μέρος του, που ζητά να ζήση. Μπορούμε να αποσχίσουμε με το Εγώ μας ένα φανταστικό μέρος από μάς. Το κάνουμε όταν ονειρευόμαστε μέρα, λέγοντας στον εαυτό μας: «Αν είχα τώρα διακοπές, θα πήγαινα στην Ελλάδα και την Κωνσταντινούπολη κ.τ.λ.». Δεν είναι πράγματι η σκιά που εξωτερικεύεται εδώ, καθώς έχει χρησιμοποιήσει κανείς ένα συνειδητό μέρος του Εγώ, για να φανταστή δυνατότητες, που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν αυτήν τη στιγμή. Οι εσωστρεφείς μεταθέτουν συνήθως το εξωστρεφές τους μέρος σε τέτοιες φαντασίες. Ένας ηλικιωμένος άντρας φαντάζεται ίσως όλα αυτά, που θα έκανε ευχαρίστως, αν ήταν άλλη μια φορά νέος. Φτιάχνει μια φανταστική προσωπικότητα, που προσωποποιεί ορισμένα μέρη του εγωτικού συμπλέγματος, καθώς ο νέος άντρας που υπάρχει ακόμα σ’ αυτόν έχει την επιθυμία, να ορμήση πάλι στην ζωή.
Ο Απουλήιος ζούσε πράγματι κατακλιμένος στην αγκαλιά της μητέρας του και παρέμεινε έτσι σε κάποιον βαθμό, αφού η επιθυμία του για περιπέτειες δεν εκπληρώθηκε μέχρι τέλους. Πιθανώς είναι αυτό ακριβώς, το οποίο τοποθετεί τώρα στον Λούκιο. Εμφορούμενος έτσι απ’ το περιπετειώδες πνεύμα, πάνω στο άσπρο άλογο του μυθικού ήρωα του ήλιου, οδηγημένος όχι από χθόνιες αλλ’ από φωτεινές δυνάμεις, πηγαίνει ο Λούκιος στη χώρα των «μητέρων». Όπως ο Φάουστ, πηγαίνει προς τα ’κεί, όπου έχει προβληθή το μητρικό του σύμπλεγμα, στον τόπο όπου συμβαίνουν, όπως διαισθάνεται, κρυμμένα πράγματα. Είναι γοητευμένος απ’ τη μαύρη μαγεία κι απ’ τη χθόνια, σκοτεινή όψη της πραγματικότητας, που είχε αγνοήσει μέχρι τώρα σχεδόν εντελώς.
Λούκιος είναι ένα βαρυσήμαντο όνομα. Η λατινική ρίζα είναι lucere – φωτίζω, lux – φως (που ταιριάζει ωραία με τη Φώτιδα, τη φίλη του, που τη γνωρίζουμε αργότερα και που τ’ όνομά της παράγεται απ’ την ελληνική λέξη φως). Αντιπροσωπεύει την αρχή της συνείδησης ή της δυνατότητας, να γίνης μέσα από βιωμένες εμπειρίες ζωής συνειδητός.
Στον διανοούμενο, που αποκόπτεται τις περισσότερες φορές όπως ο Απουλήιος με τις αφηρημένες του θεωρίες απ’ τις άμεσες εμπειρίες της ζωής, διατηρείται καμμιά φορά μια χαμηλή διαίσθηση, ότι ορισμένα πράγματα μπορούν να συνειδητοποιηθούν μόνο, όταν τα υποφέρη ή τα ζη κάποιος, κι όχι μόνο με τη διανοητική φιλοσοφική παρατήρηση. Γι’ αυτό αντιπροσωπεύει ο Λούκιος και μιαν όψη, που θα μπορούσε να την ονομάση κανείς το Ταυτό (σ.σ. Το Ταυτό είναι στη γιουγκιανή ορολογία το κέντρο της ψυχικής ολότητας της προσωπικότητας, που η πραγματοποίησή της είναι ο σκοπός του φαινομένου της εξατομίκευσης. Βρίσκεται πάνω απ’ το Εγώ και είναι διαφορετικό απ’ αυτό) του Απουλήιου, γιατί συνιστά τον στοιχειώδη πυρήνα της προσωπικότητάς του, που θα οδηγήση τον συγγραφέα σε μια συνειδητοποίηση μέσα απ’ την εμπειρία της ζωής. Παριστάνει ένα προσυνειδητό μοντέλλο (πρότυπο) του μελλοντικού του Εγώ, όλα αυτά που δεν είναι προς το παρόν παρά μια φανταστική ακόμα εικόνα, που επιθυμεί να πραγματοποιηθή. Γενικά εκφράζει αυτή η μορφή της φαντασίας μιαν επιθυμία, μιαν απλοϊκή ηρωϊκή νοσταλγία: σχεδόν θα επιθυμούσε μάλιστα κανείς να είναι πιο θαρραλέος και ευγενικός, απ’ ό,τι είναι. Υποθέτω συμπερασματικά, πως ο Λούκιος παριστάνει στον Απουλήιο ένα μοντέλλο (πρότυπο) για το Εγώ του, που πράττει κατά τον σωστό τρόπο, ώστε να επιτύχη ένα υψηλότερο επίπεδο της συνείδησης, και ζη ταυτόχρονα όλα όσα θα είχε ευχαρίστως ζήσει ο Απουλήιος και δεν μπορούσε να το κάνη ποτέ σε τέτοια έκταση. Ο Λούκιος έχει μέσα σ’ όλην την ιστορία μόνον έναν στόχο: επιθυμεί να μάθη τη σκοτεινή πλευρά της θηλυκής αρχής, τη γοητεία, τη μαγεία κ.τ.λ. Αυτό είναι το βασικό του ενδιαφέρον, που υπογραμμίζει, πόσο υπερβολικά ισχυρό ήταν το μητρικό σύμπλεγμα του Απουλήιου. Που έπαιρνε σ’ αυτόν την εξής συχνά εμφανιζόμενη μορφή: η συντριπτική δύναμη της θηλυκής αρχής να απειλή να καταβροχθίση το πρόσωπο. Όταν ένας άντρας είναι πολύ ισχυρά διαμορφωμένος απ’ τη μητέρα του, είτε με τη δική της ευθύνη είτε με την ίδια του τη διάθεση, καταστρέφει η εικόνα της την επαφή του με την πραγματικότητα, που σημαίνει εδώ με τις γυναίκες, κυρίως με το ότι αυτό αναστέλλει τη χθόνια σεξουαλική του προσωπικότητα. Αν είναι ένας ευαίσθητος άντρας, μπορεί να συμβαίνη, να μην έχη αρκετή ανδρική κτηνωδία, ώστε να διαφύγη απ’ τη μητέρα του και να κατακτήση τον δρόμο του προς την ελευθερία. Ξεφεύγει έτσι στη διάνοια, όπου η μητέρα του δεν μπορεί συνήθως να τον ακολουθήση. Χτίζει στην ποίηση ή σε σύνθετα φιλοσοφικά συστήματα έναν δικό του αντρικό κόσμο, όπου μπορεί να ζήση ελεύθερα τη δική του ζωή με αρσενικούς φίλους. Το ονομάζω αυτό «φυγή στη στρατόσφαιρα»: εγκαταλείπεις τη γη, παίρνεις ένα αεροπλάνο, ανεβαίνεις στα 12 000 μέτρα, όπου δεν μπορεί να σε φτάση η γηραιά κυρία, κι αισθάνεσαι εκεί ελεύθερος ως άντρας. Αυτό αντιστοιχεί στον ευρέως διαδεδομένο τύπο του νεαρού άντρα, στον οποίον εκδηλώνεται μια μορφή ταύτισης με τον «puer aeternus», τον νεαρό θεό και αιώνιο έφηβο. Μόλις επιθυμήση να επιστρέψη στη γη, για να ζήση, ας πούμε, σεξουαλικά ή να νυμφευτή ή να κάνη οτιδήποτε, που θα μπορούσαμε να το δηλώσουμε με μιαν επιστροφή στη γήινη πραγματικότητα, βρίσκεται φυσικά η ηλικιωμένη κυρία ξανά εκεί και τον περιμένει στο «αεροδρόμιο». Αυτό δεν χρειάζεται να είναι τόσο αρνητικό, όσο φαίνεται, γιατί κερδίζει κατ’ αυτό το πέταγμά του στον κόσμο του ύψους, όπου η μητέρα του δεν έχει τίποτα να πη, τις περισσότερες φορές ένα ορισμένο μέτρο σε κρίση, ελευθερία και θάρρος, που μπορεί να τον καταστήση αργότερα ικανό, να αφομοιώση το μητρικό του σύμπλεγμα και στο πεδίο της πραγματικότητας. Αυτός ο παράδρομος δεν είναι έτσι χάσιμο χρόνου ούτε ανοησία, γιατί αν γνωρίζη ένας άντρας, πώς να ξαναεπιστρέψη την κατάλληλη στιγμή στη γη, μπορεί η εμπειρία να είναι ακόμα και θετική.
Σύμφωνα με τα λίγα που γνωρίζουμε απ’ την ζωή του Απουλήιου, μοιάζει να υπήρξε ένας απ’ αυτούς τους άντρες, που τους ξέφυγε η απαραίτητη για την οριστική απελευθέρωση του ανδρισμού τους εξήγηση με τη μητέρα. Καθώς δραπέτευε στην ομοφυλοφιλία και μια διανοητική ζωή, απέκλειε λοιπόν τη θηλυκή αρχή, δεν εμφανιζόταν σ’ αυτόν ο άνδρας της τόλμης, και δεν ολοκλήρωνε τον αγώνα ενάντια στη μητρική αρχή. Στο μυθιστόρημά του προσπαθούσε λοιπόν να συμψηφίση ο Απουλήιος αυτήν την έλλειψη. Ο Λούκιος ενσαρκώνει το μέρος του, που μάχεται τον πραγματικό αγώνα με το μητρικό σύμπλεγμα σε όλες τις θετικές και αρνητικές του όψεις μέχρι το τέλος. Ο Απουλήιος δημιουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο έναν άντρα στη φαντασία, που δεν είναι πια διανοούμενος, αλλ’ εισβάλλει στο πεδίο της συγκεκριμένης πραγματικότητας στο βασίλειο της σκοτεινής μητέρας και όλων των τεχνασμάτων με τα οποία αυτή αναστέλλει τον ανδρισμό. Δίνει μορφή σ’αυτήν την όψη της προσωπικότητάς του, που την είχε απεμπολήσει στην ζωή. Δεν γνωρίζουμε δυστυχώς, πότε έγραψε ακριβώς την ιστορία, πιθανώς μετά τον γάμο του. Ιδωμένο απ’ την πλευρά της συνείδησης, ο Απουλήιος πρέπει να υπήρξε ένας άνδρας, που φοβόταν την παράλογη (άλογη), χθόνια όψη της θηλυκής αρχής, γιατί γνωρίζουμε πως νυμφεύτηκε μια γυναίκα, που έγινε συνεργάτις του στον συγγραφικό και διανοητικό τομέα. Ευαίσθητοι άντρες τρομάζουν συχνά μπροστά στην αρχέγονη, ασυνείδητη θηλυκότητα της γυναίκας και είναι γι’ αυτό ευτυχείς, όταν βρίσκουν μια σύντροφο, που μοιράζεται τα πνευματικά της ενδιαφέροντα μαζί τους, γιατί αυτό τους προσφέρει μιαν ορισμένη προστασία. Κρίνοντας απ’ τη γυναίκα που νυμφεύτηκε, πρέπει να υπήρξε ο Απουλήιος ένας τέτοιος άντρας με μιαν ισχυρή πνευματική κλίση κι έναν ορισμένο φόβο μπροστά στη χθόνια θηλυκή αρχή. Σ’ αυτόν αντιπαρατίθεται η γοητεία αυτού του σκοτεινού κόσμου, στον οποίον εισβάλλει τώρα ο Λούκιος, ο φανταστικός του ήρωας.
Απ’ τον Απουλήιο παραλαμβάνει ο Λούκιος μιαν ιδιαίτερη στάση: θέλει να διερευνήση όλο αυτό το σκοτάδι χ ω ρ ί ς δ έ σ μ ε υ σ η . Αυτό το κεντρικό γνώρισμα, που το φανερώνει ο Λούκιος ήδη απ’ την πρώτη σκηνή, είναι το βασικό του πρόβλημα: η απόλυτή του απόφαση, να μη δεσμευτή προσωπικά στις περιπέτειες, που είναι φυσικά ακριβώς λανθασμένη. Ή μένει κανείς απ’ έξω, οπότε και δεν μαθαίνει τίποτα, ή τα σπουδάζει κανείς όλα σωστά, και τότε εμπλέκεται. Δεν μπορεί να διερευνήσης τίποτα, χωρίς εσωτερική συμμετοχή.
Η επίδραση της ιστορίας του Αριστομένη, ο οποίος παίρνει μια λογοτεχνικά αισθητικότροπη στάση απέναντι στον Λούκιο, δεν τον βοηθάει καθόλου, και βλέπει κανείς εντελώς καθαρά, τί συμβαίνει πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις: αυτό που δεν θέλει να γνωρίση κανείς συνειδητά, εισέρχεται κρυφά απ’ την πίσω πόρτα.
Στον δρόμο του για τη Θεσσαλία αναπαύεται ο Λούκιος κι αφήνει το άλογό του να βόσκη. Συναντά τότε δυό άντρες, απ’ τους οποίους ο ένας είναι ο Αριστομένης, ο ταξιδιώτης έμπορος μελιού και τυριού που αναφέραμε. Έχει μόλις συναντηθή μ’ έναν άλλον έμπορο, που τραβάει τον ίδιον δρόμο. Πρέπει να φανταστή κανείς, τί σήμαινε τότε ταξίδι, όταν δεν υπήρχε ακόμα ούτε σιδηρόδρομος ούτε αστυνομία. Ληστές μπορούσαν να κλέψουν όλα τα υπάρχοντα, να πουλήσουν τον ληστευθέντα στην πιο κοντινή αγορά ως σκλάβο και να μην του δώσουν πια καμμιά δυνατότητα, να απελευθερωθή ο ίδιος. Ο ίδιος ο Πλάτων έπρεπε να εξαγοραστή κάποτε απ’ το παζάρι των σκλάβων μέσω φίλων. Το ταξίδι ήταν λοιπόν γεμάτο κινδύνους. Υπήρχε ωστόσο μια ευρέως διαδεδομένη πίστη, πως οι ταξιδιώτες βρίσκονταν κάτω απ’ την προστασία του Δία και του Ερμή κι ότι ο φόνος τους θα έφερνε δυστυχία στον φονιά. Κάτω από τέτοιες συνθήκες ταξίδευαν ευχαρίστως μαζί, για να υπερασπιστούν από κοινού τους εαυτούς τους σε περίπτωση ανάγκης. Έτσι συναντά ο Λούκιος τους δυό άντρες και τους βρίσκει να συζητούν ήδη σφόδρα˙ ο Αριστομένης είχε διηγηθή στον σύντροφό του τί του είχε συμβή, κι ο τελευταίος διστάζει να τον πιστέψη. Εδώ ακολουθεί η πρώτη παρένθετη ιστορία σ’ αυτό το βιβλίο. Για τους λόγους που προανέφερα στην εισαγωγή θά ’πρεπε να την ερμηνεύσουμε ως ένα όνειρο, ως μιαν εισβολή του ασυνείδητου.
Ο άντρας που πιστεύει στο θαύμα και τη μαγεία δεν είναι τυχαία ένας έμπορος που διαπραγματεύεται μέλι και τυρί, γιατί θεωρούνταν και τα δυό ως ιερή τροφή σε πολλές μυστηριακές λατρείες της Μεγάλης Μητέρας: στα διονυσιακά, ελευσίνεια και ορφικά μυστήρια. Έπιναν εκεί γάλα κι έτρωγαν μέλι, ή άλειφαν τη γλώσσα τους με λίγο μέλι, για να εμπνευσθούν. Για τους ποιητές θεωρούσαν, πως είχαν φάει μέλι σαν παιδιά, την ιερή τροφή των θεών, που τους έδινε τελειότητα κι ένα ευαίσθητο πνεύμα. Ως τηγμένο γάλα έχει και το τυρί να κάνη με τη λατρεία της Μητέρας.
Η ιστορία έχει τώρα το εξής περιεχόμενο: ο Αριστομένης, ο έμπορος τυριών, πηγαίνει στην αγορά και βρίσκει έναν ηλικιωμένο άντρα, κουρελή και χωρίς λεφτά, σε ενδεή, ξεπεσμένη κατάσταση. Είναι ο παλιός του φίλος Σωκράτης. Τον χαιρετά: «Γειά σου Σωκράτη μου, τί σημαίνει αυτό; Πώς συνέβη; Σε ποιους εγκληματίες πέσατε θύμα;» και προσθέτει, πως για την εξαφάνισή του επικρατούσε στο σπίτι του θρήνος και οδυρμός κι ότι η γυναίκα του είχε εξαναγκαστή, να πάρη έναν καινούργιο σύζυγο. Μαθαίνει τότε, πως είχαν επιτεθή ληστές σ’ένα απ’ τα ταξίδια του στον Σωκράτη, αλλά είχε επιζήσει κι έπρεπε να πουληθή ως σκλάβος. Καθώς ήταν πολύ ηλικιωμένος γι’ αυτό, τον είχαν αφήσει ελεύθερο, οπότε και είχε πάει στο σπίτι μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που πουλούσε κρασί κι ονομαζόταν Μερόη.
Το όνομα «Μερόη» συνδέεται γενικά με τη λατινική λέξη «merum», που σημαίνει καθαρό, μη αναμεμιγμένο με νερό κρασί. Ένας άντρας, που έπινε κρασί χωρίς νερό, θεωρούνταν μέθυσος, κι έτσι είναι κι αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα ιδιοκτήτρια ενός πανδοχείου και αποτείνεται η ίδια ευχαρίστως στη μπουκάλα. Μερόη όμως ονομάζεται κι ένα νησί στον άνω Νείλο, που ήταν λίγο γνωστό εκείνη την εποχή˙ θεωρούνταν μια μυστηριώδης χώρα όπως η Θούλη, το κελτικό Άβαλον ή το απομακρυσμένο μυθικό νησί. Ίσως ζούσε η ιδέα αυτού του νησιού και κάπου στις σκέψεις του Απουλήιου, τόσο περισσότερο όσο συναντούσε κανείς σ’ αυτό τον Πάνα και την Ίσιδα. Η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια του καπηλειού ήταν σεξομανής, έτσι όπως μπορεί να είναι καμμιά φορά μόνο μια ηλικιωμένη γυναίκα, και πήρε στην ιδιοκτησία της τον φτωχό ηλικιωμένο Σωκράτη, που έπρεπε να την ικανοποιή μέρα και νύχτα. Αυτός προσπαθεί να διαφύγη, ανακαλύπτει όμως, πως πρόκειται για μια πολύ δυνατή μάγισσα. Εξηγεί στον φίλο του: «Είναι μια γόησσα, μια μάγισσα! Μπορεί να σου κατεβάση τον ουρανό, να ανυψώση τη γη, να απολιθώση τις πηγές, να παραγγείλη να λειώσουν οι βράχοι, να φέρη πάνω τις σκιές των νεκρών, και τους θεούς κάτω, να σκοτεινιάση τ’ αστέρια, να φωτίση τα ίδια τα Τάρταρα …».
Αυτή είναι η κλασσική αρχαία περιγραφή μιας μάγισσας. Ενδιαφέρουσα είναι εδώ η ένωση των αντιθέτων. Ουρανός και γη, νερά και βουνά ˙ γήινα πνεύματα μετατίθενται στον αέρα και θεοί καταβιβάζονται απ’ τον ουρανό, πλανήτες εξαλείφονται, και το βαθύ σκοτάδι της κόλασης φωτίζεται. Αυτή η μάγισσα μπορεί να αναστείλη έτσι το παιχνίδι των αντιθέτων στη φύση και να δημιουργήση νέες αντιθέσεις˙ είναι τόσο ισχυρή, όπως μπορεί να είναι μόνο μια κοσμική θεά. Όλοι οι εραστές της πρέπει να παραμείνουν κοντά της, όσο αυτή το επιθυμεί. Ευνουχίζει τους αγαπητικούς της ή τους μετατρέπει όπως η Κίρκη ή η Ιστάρ σε άλογα ζώα. Κάνει όλα όσα περιποιείται η «Μεγάλη Μητέρα» στην τρομακτική της μορφή στον άντρα σε όλους τους μύθους.
Ο Αριστομένης θέλει τώρα να βοηθήση τον Σωκράτη, να ξεφύγη απ’ τη μάγισσα. Τον παίρνει μαζί του στα λουτρά και σ’ ένα πανδοχείο, για να μπορέση να φάη και να κοιμηθή. Στο δωμάτιό τους υπάρχουν δυό κρεβάτια. Ο Σωκράτης αποκοιμιέται γρήγορα. Ο Αριστομένης αμπαρώνει την πόρτα και βάζει το κρεβάτι του μπροστά της, είναι όμως ανήσυχος, για να μπορέση ν’ αποκοιμηθή. Γύρω στα μεσάνυχτα ανοίγει παρά τις προφυλάξεις του η πόρτα, και το κρεβάτι του αναποδογυρίζει έτσι από πάνω του, ώστε αυτός να βρεθή από κάτω όπως ένα σαλιγκάρι στο κέλυφός του. Αναγνωρίζει τις δυό εισερχόμενες γυναίκες: η μια είναι η Μερόη, η άλλη η Πάνθεια, η αδελφή της (Πάνθεια: πανίσχυρη θεά). Αφού έχουν πη μερικές χυδαίες, τυπικές για μάγισσες εκφράσεις, σκέφτονται, τί θα μπορούσαν να περιποιηθούν στον Αριστομένη, λένε όμως μετά, πως θέλουν ν’ ασχοληθούν πρώτα με τον Σωκράτη. Η Μερόη παίρνει ένα μαχαίρι και το βυθίζει στον λάρυγγα του Σωκράτη, και του αποσπά μετά την καρδιά. Στουπώνουν ένα σφουγγάρι στη μεγάλη πληγή στον λαιμό και σταματούν με μια μαγική φράση την αιμορραγία. Στρέφονται μετά στον Αριστομένη, αναποδογυρίζουν το κρεβάτι του, τον κατουρούν στο πρόσωπο κι εγκαταλείπουν το δωμάτιο. Μόλις συνέρχεται ο Αριστομένης απ’ την ταραχή του, καταλαβαίνει, πως θα τον κατηγορήσουν όλοι για τη δολοφονία του Σωκράτη, κι ότι δεν θά ’ναι σε θέση να αποδείξη πως είναι αθώος: γι’ αυτό δεν τον σκότωσαν λοιπόν οι μάγισσες, αλλά είπαν, πως θα μετάνοιωνε, που τους είχε αντισταθή. Στην απελπισία του προσπαθεί να κρεμαστή, το παλιό και εύθραυστο σχοινί κόβεται όμως στη μέση, και πέφτοντας κατρακυλά ο Αριστομένης πάνω απ’ τον Σωκράτη, που ξυπνάει και τον καταρριέται: ανακαλύπτει έτσι ο Αριστομένης, πως ο φίλος του δεν είναι ακόμα εντελώς νεκρός. Νωρίς το πρωΐ αναχωρούν κι οι δυό, κι ο Σωκράτης μοιάζει να είναι αρκετά καλά στην αρχή. Μετά όμως το πρωϊνό νοιώθει δίψα και πηγαίνει στο ποτάμι, για να πιη, οπότε και του πέφτει το σφουγγάρι. Τη στιγμή εκείνη πεθαίνει πραγματικά, κι ο Αριστομένης βρίσκεται ξανά στην ίδια ύποπτη κατάσταση. Εξαφανίζεται γι’ αυτό όσο πιο γρήγορα μπορεί, αφού έχει θάψει στο μεταξύ το πτώμα. Κι εδώ τελειώνει η ιστορία.
Θα μπορούσε να σκεφτή κανείς, πως δεν είναι ίσως παρά ένα αστείο, ότι ο Απουλήιος έχει δώσει σ’ έναν φτωχό ηλικιωμένο ανθρωπάκο, που είχε περιπέσει στα νύχια μιας νυμφομανούς μάγισσας, το τόσο σεβαστό για μας όνομα Σωκράτης. Αν δεν ικανοποιηθούμε όμως με το αστείο και ρωτήσουμε: γιατί ακριβώς Σωκράτης; φτάνουμε με τη μιά στα βαθειά νερά. Όπως είναι γνωστό, προσπαθούσε ο πλατωνικός Σωκράτης να είναι «απαθής», που σημαίνει να μην έχη ή να δείχνη δυνατές συγκινήσεις. Το να μένη απόλυτα ανέπαφος από συγκινήσεις ήταν ένας απ’ τους στόχους του Σωκράτη στην αναζήτησή του της σοφίας. Φανέρωσε ολοκληρωμένη αυτήν την «απάθεια» στο τέλος της ζωής του, όταν ήπιε το κύπελλο με το κώνειο, στο οποίο είχε καταδικαστή. Του συνέβη όμως, αυτό που συμβαίνει σε κάθε άντρα, που καταπιέζει τα αισθήματά του και μαζί τους την anima (σ.σ. : anima: προσωποποίηση της θηλυκής φύσης στο ασυνείδητο του άντρα), τη θηλυκή όψη της ψυχής του: Είχε σύμφωνα με την παράδοση μια γυναίκα, την Ξανθίππη, που ήταν η πιο ευσυγκίνητη γυναίκα που μπορεί κανείς να φανταστή. Όταν δεν ζη ο άντρας τα αισθήματά του μέχρι το τέλος, είναι γενικά η γυναίκα και τα παιδιά που πρέπει να τα επιδείξουν. Στη δική του περίπτωση ήταν εμφανώς η γυναίκα. Έχουμε στην Ξανθίππη μιαν αρχετυπική μορφή-πρότυπο της υπερευαίσθητης γυναίκας, που πέφτει απ’ τη μια θορυβώδη σκηνή στην άλλη. Καθώς εγώ ταυτίζομαι ως γυναίκα με τη γυναίκα στην ιστορία, πρέπει ειλικρινά να παραδεχτώ, πως θα είχα κάνει πιθανώς στον Σωκράτη πολύ χειρότερες ακόμα σκηνές. Η Ξανθίππη τον επισκέφτηκε ως γνωστόν στη φυλακή, και παρ’ όλο που αυτός είχε υπάρξει ένας τόσο απαίσιος σύζυγος, ήταν συναισθηματική και του είπε σύμφωνα με την παράδοση: «Ω, Σωκράτη, βλεπόμαστε για τελευταία φορά!». Αυτός όμως δεν της είπε ούτε μια λέξη, αλλά διέταξε έναν σκλάβο: «Πήγαινέ την στο σπίτι!». Μπορεί να τα συγχωρήση κανείς όλ’ αυτά και να πη, πως ήταν το γνώρισμα εκείνης της εποχής, πως θεωρούνταν τότε ως μεγάλο πολιτιστικό επίτευγμα, να απελευθερωθής ως άντρας απ’ τον πρωτόγονο κόσμο των αισθημάτων σου και να φτάσης στην πνευματική στάση της «απάθειας», σε μια φιλοσοφική απομόνωση απ’ την ζωή. Γνωρίζουμε, πως η εξέλιξη αυτή, να οικοδομήσης μιαν υπερέχουσα συνείδηση, να απελευθερωθής απ’ την πρωτόγονη ζωώδη σύγχυση και ευσυγκινησία κι απ’ τη μόνιμη «abaissement du niveau mental» («ελάττωση του νοητικού επιπέδου») ήταν μάλιστα μια πολιτιστική αναγκαιότητα. Πρέπει όμως και να προσθέσουμε, ότι επρόκειτο εδώ στον άντρα για μιαν άρνηση της θηλυκής αρχής, που οδηγούσε εκτός των άλλων στην ομοφυλοφιλική εξέλιξη του πλατωνικού και σωκρατικού κύκλου. Φανερωνόταν σ’αυτήν την εποχή μια άρνηση της anima (της θηλυκής ψυχής) όπως και της θετικής αξίας των συγκινήσεων και της θηλυκής ευαισθησίας.
Η λαϊκή παράδοση άρπαξε τα γνωστά επεισόδια και επεξέτεινε τη μορφή τής Ξανθίππης, που έκανε μέσα στην απελπισμένη της προσπάθεια σταθερά σκηνές, γιατί ήθελε να τιμήση τα δικαιώματα του αρχέγονου θερμού αισθήματος και της εμπαθούς συμμετοχής. Η σχολή των Ελλήνων φιλοσόφων δεν λάμβανε καθόλου υπ’ όψη της τη θηλυκή αρχή, με την εξαίρεση της δυσδιάκριτης όψης της στη Διοτίμα. Δεν αγνοούσε μόνο τη γυναίκα, όπως είναι στην πραγματικότητα (όχι άρα απλώς στη δυσδιάκριτη όψη της της anima), αλλά την παραμέριζε ως κατώτερη στην άκρη. Η περίφημη συζήτηση του Αλκιβιάδη με τον Σωκράτη το εικονογραφεί: «Πώς μπορείς να υποφέρης αυτές τις σκηνές της Ξανθίππης;». Κι απαντά ο Σωκράτης: «Α, δεν με ενοχλούν περισσότερο απ’ τη φλυαρία απ’ τις πάπιες και τις χήνες στην αυλή σου».
Κι ο Αλκιβιάδης: «Έχει καλώς, αλλά οι πάπιες κι οι χήνες στην αυλή μου κάνουν αυγά, είναι λοιπόν χρήσιμες». Κι ανταπαντά ο Σωκράτης: «Η Ξανθίππη μού γέννησε γυιους». Με μιαν τέτοια πνευματική στάση μπορεί κανείς να περιμένη, πως η θηλυκή αρχή γίνεται αρνητική και καταστροφική. Κι αυτό συμβαίνει εδώ. Η ιστορία τής Πάνθειας, «της πανίσχυρης θεάς», και της Μερόης, «της θεάς του οίνου» (που ενσαρκώνουν το αίσθημα και τη σεξουαλική κατοχή, που τα απωθεί παντελώς ο πλατωνικός Σωκράτης), περιγράφει ακριβώς αυτήν την εξέλιξη. Η εκλογή των ονομάτων δείχνει ένα αβυσσαλέα βαθύ πρόβλημα της εποχής, ένα πρόβλημα, που θα μετατοπιζόταν κατ’ αρχάς αρκετούς αιώνες αργότερα στη συνείδηση και που δεν έχει κατά έναν ορισμένο τρόπο ούτε και σήμερα λυθεί.
Όπως γνωρίζουμε, αποτελούνταν στις ελληνικές πόλεις-κράτη οι βασικές κοινότητες όπως οι πλατωνικές, νεοπλατωνικές και στωϊκές φιλοσοφικές σχολές αποκλειστικά από ανδρικές ομάδες. Ήταν πατριαρχικές, δεν αναγνώριζαν ούτε το θηλυκό στοιχείο ούτε τη θηλυκή όψη του Έρωτα και κατά συνέπεια ούτε την anima (σ.σ.: Η anima είναι ένας όρος, που δημιούργησε ο Γιουνγκ, για να χαρακτηρίση το ασυνείδητο θηλυκό στοιχείο στον άντρα˙ προσωποποιεί τον έρωτά του, τις ασυνείδητες ψυχικές διαθέσεις του, τα άλογα αισθήματά του, όλα αυτά που προσπαθούν να καταπιέσουν οι πατριαρχικές κοινωνίες στον άντρα). Μόλις στην ύστερη αρχαιότητα πραγματοποιήθηκε μια ορισμένη αποκατάσταση της θηλυκής εικόνας. Θα μπορούσε να έχη περιμένει κανείς τότε ή μιαν επιστροφή σε μια μητριαρχική βαθμίδα συνείδησης ή μιαν προσπάθεια για εξέλιξη της θηλυκής όψης. Αντί όμως γι’ αυτό κατέρρευσε ολόκληρος ο πολιτισμός και συνεπάρθηκε άλλη μια φορά από ένα πατριαρχικό κίνημα, την ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία, που ενίσχυσε την ήδη υπάρχουσα πατριαρχική ροπή. Η πρώιμη χριστιανική θεολογία αφομοίωσε πολλά απ’ την ελληνική φιλοσοφία και το ανθρωπολογικό της μοντέλλο, και συγγένευσε ουσιαστικά μαζί της στην άρνηση του θηλυκού.
Η σεξουαλική ηθική της καθολικής εκκλησίας δεν βασίζεται, π.χ., κατά κ α ν έ ν α ν τ ρ ό π ο στα Ευαγγέλια. Μπορεί να εκβιάση κανείς, όσο θέλει, τα Ευαγγέλια: δεν θα βρη πουθενά μέσα σ’αυτά τη ρύθμιση της σεξουαλικότητας, όπως την έχει διατυπώσει η καθολική εκκλησία. Οι κύριες επιδράσεις ήταν η ελληνική παράδοση κι η θεοσοφική γνωστική κι άλλες φιλοσοφικές παραδόσεις της εποχής. Ο τρόπος, με τον οποίον ασχολήθηκε –grosso modo (σε γενικές γραμμές)– η Εκκλησία με το θηλυκό, με τη σεξουαλικότητα κ.τ.λ., διαμορφώθηκε εν μέρει απ’ την ιουδαϊκή πατριαρχία, που συνεχιζόταν στον χριστιανισμό, κι επηρεάστηκε εν μέρει κι απ’ το ελληνικό πνεύμα. (Πρόκειται βέβαια για ζωγραφική του άσπρου και μαύρου, γιατί υπάρχουν φυσικά εδώ πολλές αποχρώσεις). Η στροφή προς το θηλυκό, κι η επαναφομοίωσή του που ξεκίνησε τόσο ελπιδοφόρα, είναι αντίθετα η πεμπτουσία του βιβλίου του Απουλήιου. Όλα όσα εκφράζονται κάτω απ’ το κατώφλι στο μυθιστόρημα, πνίγηκαν κατά την επανεμφάνισή τους σαν σπόρος και απωθήθηκαν απ’ αυτήν τη νέα πατριαρχική εξέλιξη, που συνιστούσε ο χριστιανισμός. Μοιάζει σαν να μην ήταν ώριμη ακόμα τότε η εποχή, σαν να έπρεπε να ζήσουν οι άνθρωποι ακόμα περισσότερες πατριαρχικές προϋποθέσεις, μεγαλύτερη ανάπτυξη της λογικής αρχής και χαμηλή εκτίμηση του παράλογου, πριν να μπορέσουν να αναγνωριστούν η θηλυκή αρχή και το θηλυκό-θεϊκό στοιχείο.
Ο μεσογειακός πολιτισμός, στον οποίον μετανάστευαν οι Έλληνες, ήταν – όχι κοινωνιολογικά, αλλά κυρίως στο θρησκευτικό πεδίο – ένας μητριαρχικός πολιτισμός. Σ’ αυτόν τον αρχαιότερο πολιτισμό εισέβαλαν οι Έλληνες με την αυστηρά πατριαρχική συλλογική τους στάση. Ο κλασσικός ελληνικός πολιτισμός χαρακτηρίζεται απ’ τον ανταγωνισμό αυτών των δυό παραδόσεων και την προσπάθεια συνένωσής τους, το οποίο έχει εκφραστή (σύμφωνα με την καλή διατύπωση του φιλόλογου Charles Seltmann) συμβολικά με τον άτυχο γάμο ανάμεσα στον Δία και την Ήρα. Δεν είναι βέβαια συμπτωματικό, ότι ο μέγιστος θεός της ελληνικής θρησκείας διήγε έναν γεμάτο φιλονικεία γάμο! Ο Δίας και η Ήρα ήταν πάντα μαζί, αλλά φιλονικούσαν απ’ το πρωΐ μέχρι το βράδυ και έπαιρναν, όπως κάνουν τα περισσότερα ζευγάρια σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και τα παιδιά τους μέσα σ’ αυτούς τους τσακωμούς. Αυτό καθρεφτίζει κατά έναν τρόπο τη βαθύτατη σύγκρουση της ελληνικής ψυχής. Η βασική αυτή σύγκρουση έδωσε ίσως στον ελληνικό πολιτισμό τη δυναμική του ώθηση και είναι υπεύθυνη εν μέρει για τη γέννηση της επιστημονικής σκέψης και της πνευματικής εξέλιξης, που είναι και για μας σήμερα ακόμα αποφασιστικές. Απ’ την άλλη όμως μεριά, έφερε αυτό το γεγονός και μια σύγκρουση, κάτω απ’ την οποία υποφέρουμε και μεις ακόμα σήμερα.
Την εποχή του Απουλήιου εμφανίζονταν παρορμήσεις, που ζητούσαν να φέρουν στο φως το θηλυκό. Θα τις συναντήσουμε αργότερα στη μοίρα της Ψυχής, στη μύηση στην Ίσιδα και σε αρκετά ακόμη παρένθετα επεισόδια. Δεν εμφανίζονται μόνο σ’ αυτό το μυθιστόρημα, αλλά και στη θαυμάσια π.χ. μυθολογική αφήγηση της «Διδούς και του Αινεία» στον Βιργίλιο: προσπαθεί να βοηθήση εκεί η Αφροδίτη με τη μορφή της Διδούς την ενέργεια της θηλυκής αρχής, η πολιτική λογική τ’ αφήνη όμως όλα να αποτύχουν, κάτι που συνεπάγεται την αυτοκτονία της Διδούς. Επειδή είχαν αποφασίσει οι θεοί, ότι έπρεπε να ιδρυθή η Ρώμη, δεν μπορούσε να μείνη για πάντα ο Αινείας στην ευτυχισμένη χώρα Καρθαγένη: η ερωτική σχέση, που είχαν χαρίσει οι ίδιοι οι θεοί, δεν μπορούσε να υφίσταται πια. Το κατεστραμμένο θηλυκό πλανιέται ολόγυρα σαν το πνεύμα μιας αλύτρωτης αυτόχειρας, στη θαυμάσια σκηνή, όπου πηγαίνει ο Αινείας στον κάτω κόσμο και βλέπει εκεί από μακριά τη Διδώ. Που απομακρύνεται απ’ αυτόν κατηγορώντας τον πάντα. Το πρόβλημα δεν εμφανίζεται λοιπόν μόνο στο μυθιστόρημά μας, αλλά σε πολλές μαρτυρίες, τελειώνει όμως πάντα τραγικά.
Καθώς εισέβαλε ο χριστιανικός πολιτισμός στον αρχαίο κόσμο, πιέστηκε ξανά η θηλυκή αρχή εντελώς στο βάθος. Έγινε βέβαια τον τρίτον αιώνα μια προσπάθεια αναγνώρισης μιας θεάς-μητέρας προπάντων στην Έφεσο, όπου η λατρεία της Παρθένου Μαρίας είχε αποκορυφωθή. Η κίνηση αυτή ενισχύθηκε τον Μεσαίωνα, όταν αφοσιώθηκαν οι άντρες στον ιπποτικόν έρωτα, που μετατρεπόταν σε μια λατρεία της Παρθένου Μαρίας. Όμως η λατρεία αυτή κι ο ιπποτικός έρωτας αποδέχονταν τη θηλυκή αρχή μόνο σε μιαν εξαγνισμένη, κεκαθαρμένη μορφή. Άρχισε τότε και μια αντίθετη, εντελώς αρνητική κίνηση με τη μορφή της καταδίωξης των μαγισσών. Η τελευταία μάγισσα κάηκε στην Ελβετία μόλις πριν διακόσια χρόνια – είμαστε πάντα λίγο πίσω! Συνεχίζεται έτσι και σήμερα η σύγκρουση, και βλέπουμε, ότι η αφήγηση του Απουλήιου ενδιαφέρει ακόμα πάντα ένα απ’ τα πιο σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης ψυχής.
Η πρώτη παρένθετη ιστορία αφηγείται για μεθυσμένες, χθόνιες, καταστροφικές θηλυκές υπάρξεις, που εξολοθρεύουν έναν ανόητο, ηλικιωμένο ανθρωπάκο, με το όνομα Σωκράτης. Παίζει έναν εντελώς συμπληρωματικό ρόλο στις παραδόσεις που διαθέτουμε για τον φιλόσοφο Σωκράτη, κι ανταποκρίνεται πλήρως στους ψυχολογικούς νόμους του συμψηφισμού. Οι αντιθέσεις έχουν απομακρυνθή εδώ τόσο πολύ αναμεταξύ τους, ώστε δεν είναι δυνατή πια καμμιά λύση˙ εμφανίζονται με μιαν εντελώς παράδοξη, αλλά χαρακτηριστική ψυχολογικά μορφή. Βλέπει κανείς ήδη εδώ, πως αυτή η παρένθετη ιστορία κατανοείται σύμφωνα με την υπόθεσή μου, παρατηρώντας την ως «όνειρο». Θα μπορούσε πράγματι να είναι ολόκληρη η σκηνή το τυπικό συμπληρωματικό όνειρο ενός νεοπλατωνικού φιλοσόφου: μια μεθυσμένη μάγισσα εξοντώνει τον Σωκράτη, γιατί συμπεριφέρεται απέναντι στις γυναίκες σαν ένας ηλίθιος.
Ο ελεεινός Σωκράτης, γυμνός, εξαπατημένος και θανατωμένος αργότερα απ’ τις μάγισσες, ενσαρκώνει όμως επίσης μιαν ασυνείδητη όψη του ίδιου του Απουλήιου: καθώς προσπαθεί να ξεφύγη απ’ την ίδια του τη συγκινησιακή πλευρά, γίνεται θύμα των μαγισσών. Παρ’ όλο όμως που αυτές δεν είναι στην αφήγηση του Αριστομένη τίποτα άλλο παρά αποκρουστικές και άπληστες γριές γυναίκες, μας λένε τα ονόματά τους, ότι είναι ταυτόχρονα και θ ε έ ς. Ο Σωκράτης θανατώνεται γι’ αυτό ουσιαστικά από θεές. Δεν είναι μόνο η ανθρώπινη ακαθαρσία που τον καταβάλη, αλλά η ίδια η θηλυκή αρχή στην καταστροφική της μορφή, που θα εμφανισθή αργότερα με τα χαρακτηριστικά της Ίσιδας. Η λύτρωση του Λούκιου θα ολοκληρωθή στο τέλος, μετά τη συνάντησή του με τη μεγάλη θεά, που του φανερώνεται εδώ κατ’ αρχάς με την υπάνθρωπη όψη της. Κι αυτό συμφωνεί με μιαν πολύ βαθειά, γενική ψυχολογική αλήθεια: συναντά κανείς συχνά το θεϊκό κατ’ αρχάς στο παθολογικό και νοσηρό˙ εκεί ακριβώς είναι ο «θεός», η θεϊκή εμπειρία, κι αυτό καθιστά τόσο δύσκολο το να την αποδεχθής. Ένας φροϋδιστής θα είχε διαφωτίση τον Λούκιο-Απουλήιο για το οιδειπόδειό του σύμπλεγμα και θα τον είχε κρατήσει πιθανώς μακριά από πιο ηλικιωμένες γυναίκες. Δεν θα είχε συναντήσει όμως μετά ούτε και τη θεά Ίσιδα. Αυτός είναι κι ο λόγος, γιατί γαντζώνονται τόσο συχνά οι νευρωτικοί στην αρρώστεια τους˙ διαισθάνονται κατά βάση οι ίδιοι, ότι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο «θεός» τους. Γίνεται πάντως φανερό, πως η ύψιστη αξία δεν μπορεί να ολοκληρωθή σ’ αυτήν τη νοσηρή μορφή, κι ότι αν την αφομοίωνε κανείς σ’ αυτήν τη βαθμίδα, δεν θα είχε επιτευχθή τίποτα παρά μια επιστροφή στον βούρκο και στο χάος.
Ο Λούκιος βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία και ευχαριστεί γι’ αυτό τον ταξιδιώτη έμπορο. Όταν φτάνουν μετά οι τρεις τους στην πόλη Υπάτη, αποχωρίζονται. Ο Λούκιος έχει πάρει τη διεύθυνση ενός πολύ πλούσιου και φιλάργυρου ηλικιωμένου άντρα με το όνομα Μήλος. Ο Μήλος έχει μια σύζυγο Παμφίλη – αυτή που τους αγαπά όλους – . Αυτή η γυναίκα καταδιώκει, όπως η Μερόη, όλους τους άντρες με τις σεξουαλικές της επιθυμίες, μοιάζει όμως να μπορή να προσφέρη απ’ την άλλη στον Λούκιο μιαν καλή δυνατότητα να σπουδάση τη μαγεία. Στο σπίτι ζη επίσης και μια νεαρή και ελκυστική υπηρέτρια, η Φώτις (η φωτεινή). Αυτό το όμορφο κορίτσι της κουζίνας φωτίζει την κατήφεια του σπιτιού. Μαζί της, την εικόνα της anima, εμφανίζεται για πρώτη φορά στον Λούκιο το θετικό θηλυκό στοιχείο, το οποίο ενεργεί κατ’ αρχάς μόνο ως σεξουαλική έλξη.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Κεφάλαιο 2ο
Οι δυό συνοδοί κι η αφήγηση του Αριστομένη
Ο ίδιος ο Απουλήιος διέθετε και τις τρεις απόψεις, που ενσαρκώνουν αυτά τα πρόσωπα. Διαθέτει το πρωτόγονο, που πιστεύει τέτοια πράγματα και ζη σε απλοϊκή μορφή, αλλά είναι ταυτόχρονα λόγω της φιλοσοφικής του κατάρτισης ορθολογιστής και λέει γι’ αυτό, πως είναι όλα ανοησία. Εκτός αυτού αντιπροσωπεύει πιθανώς ο Λούκιος τη συνειδητή στάση του ίδιου του Απουλήιου, που τα βρίσκει όλα απλώς τερπνά, που προσφέρει μια δυνατότητα, να μείνη έξω απ’ το πρόβλημα. Θα δούμε ακόμα, πως χρησιμοποιούνται μέσα σε ολόκληρη την αφήγηση ονόματα μ’ έναν βαρυσήμαντο τρόπο. Το όνομα Αριστομένης – ο καλύτερος, ο πιο θαρραλέος άντρας – εννοείται φυσικά ειρωνικά, αφού αυτός δεν συμπεριφέρεται καθόλου σαν ήρωας. Αλλά δεν έχει δοθή και τυχαία ένα τόσο θετικό όνομα σ’ έναν άνθρωπο, που παρέχει πίστη σ’ αυτά τα αποκρυφιστικά πράγματα.
Το μυθιστόρημα είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο, κι ο ήρωας ονομάζεται Λούκιος, ο Φωτεινός, που θέτει το περίπλοκο πρόβλημα της συγγένειας ανάμεσα στον ήρωα της ιστορίας και τον συγγραφέα. Ποια είναι η συγγένεια του Γκαίτε με τον Φάουστ; Αφελείς άνθρωποι, που βγάζουν ταχύτατα συμπεράσματα, αποδέχονται, πως ο ήρωας αντιπροσωπεύει το εγωτικό σύμπλεγμα και λίγο ως πολύ τον συγγραφέα: ο Γκαίτε θα ήταν τότε ο Φάουστ˙ η σκιά του ( σ.σ. : Ο Γιουνγκ χαρακτηρίζει με τον όρο «σκιά» τις ασυνείδητες, απωθημένες και ελάχιστα διαφοροποιημένες όψεις της προσωπικότητας ) θα ήταν ο Βάγκνερ, κι ο Μεφιστοφελής θα ήταν το μη πραγματοποιημένο ακόμη Ταυτό του. Αυτό είναι μόνο κατά έναν ορισμένο τρόπο σωστό, κατά έναν άλλον όμως όχι. Γιατί ο ήρωας ενός μυθιστορήματος αντιπροσωπεύει βέβαια μόνο ένα μ έ ρ ο ς της συνειδητής προσωπικότητας του συγγραφέα. Ό,τι και να ήταν ο Γκαίτε, δεν ήταν κανένας θαμμένος στην ακαδημαϊκή σκόνη επιστήμονας όπως ο Φάουστ στην αρχή της τραγωδίας. Γι’ αυτό και μπορεί να αντιπροσωπεύη ο Φάουστ μόνο ένα μέρος του Γκαίτε, όχι όμως ολόκληρο το εγώ του. Κι έτσι συμβαίνει και με τον Απουλήιο – Λούκιο: Ο Λούκιος παριστάνει πιθανώς μιαν εξωστρεφή όψη του Εγώ του συγγραφέα, που μπαίνει αναζητώντας την αλήθεια σε περιπέτειες.
Ο Λούκιος είναι λοιπόν στην αρχή του μυθιστορήματος στον δρόμο για τη Θεσσαλία, τη χώρα καταγωγής της μητέρας του. Είναι ένας ζωηρός, ανάλαφρος νεαρός άντρας, με φυσικό ενδιαφέρον για τις γυναίκες, και μάλλον ο τύπος του Δον Ζουάν. Τρέφει βέβαια μια διανοητική περιέργεια για τη μαγεία, δεν έχει όμως και κάποιο βαθύτερο ενδιαφέρον. Γνωρίζουμε, πως ο Απουλήιος ήταν φιλόσοφος, ότι επιθυμούσε να μυηθή σε θρησκευτικά μυστήρια, ότι είχε ένα μητρικό σύμπλεγμα κι ότι ήταν μια διανοούμενη πνευματική προσωπικότητα. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να παριστάνη ο Λούκιος τη σκιά του, αλλά μάλλον τη νεαρή εξωστρεφή πλευρά τού Απουλήιου, το μέρος του, που ζητά να ζήση. Μπορούμε να αποσχίσουμε με το Εγώ μας ένα φανταστικό μέρος από μάς. Το κάνουμε όταν ονειρευόμαστε μέρα, λέγοντας στον εαυτό μας: «Αν είχα τώρα διακοπές, θα πήγαινα στην Ελλάδα και την Κωνσταντινούπολη κ.τ.λ.». Δεν είναι πράγματι η σκιά που εξωτερικεύεται εδώ, καθώς έχει χρησιμοποιήσει κανείς ένα συνειδητό μέρος του Εγώ, για να φανταστή δυνατότητες, που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν αυτήν τη στιγμή. Οι εσωστρεφείς μεταθέτουν συνήθως το εξωστρεφές τους μέρος σε τέτοιες φαντασίες. Ένας ηλικιωμένος άντρας φαντάζεται ίσως όλα αυτά, που θα έκανε ευχαρίστως, αν ήταν άλλη μια φορά νέος. Φτιάχνει μια φανταστική προσωπικότητα, που προσωποποιεί ορισμένα μέρη του εγωτικού συμπλέγματος, καθώς ο νέος άντρας που υπάρχει ακόμα σ’ αυτόν έχει την επιθυμία, να ορμήση πάλι στην ζωή.
Ο Απουλήιος ζούσε πράγματι κατακλιμένος στην αγκαλιά της μητέρας του και παρέμεινε έτσι σε κάποιον βαθμό, αφού η επιθυμία του για περιπέτειες δεν εκπληρώθηκε μέχρι τέλους. Πιθανώς είναι αυτό ακριβώς, το οποίο τοποθετεί τώρα στον Λούκιο. Εμφορούμενος έτσι απ’ το περιπετειώδες πνεύμα, πάνω στο άσπρο άλογο του μυθικού ήρωα του ήλιου, οδηγημένος όχι από χθόνιες αλλ’ από φωτεινές δυνάμεις, πηγαίνει ο Λούκιος στη χώρα των «μητέρων». Όπως ο Φάουστ, πηγαίνει προς τα ’κεί, όπου έχει προβληθή το μητρικό του σύμπλεγμα, στον τόπο όπου συμβαίνουν, όπως διαισθάνεται, κρυμμένα πράγματα. Είναι γοητευμένος απ’ τη μαύρη μαγεία κι απ’ τη χθόνια, σκοτεινή όψη της πραγματικότητας, που είχε αγνοήσει μέχρι τώρα σχεδόν εντελώς.
Λούκιος είναι ένα βαρυσήμαντο όνομα. Η λατινική ρίζα είναι lucere – φωτίζω, lux – φως (που ταιριάζει ωραία με τη Φώτιδα, τη φίλη του, που τη γνωρίζουμε αργότερα και που τ’ όνομά της παράγεται απ’ την ελληνική λέξη φως). Αντιπροσωπεύει την αρχή της συνείδησης ή της δυνατότητας, να γίνης μέσα από βιωμένες εμπειρίες ζωής συνειδητός.
Στον διανοούμενο, που αποκόπτεται τις περισσότερες φορές όπως ο Απουλήιος με τις αφηρημένες του θεωρίες απ’ τις άμεσες εμπειρίες της ζωής, διατηρείται καμμιά φορά μια χαμηλή διαίσθηση, ότι ορισμένα πράγματα μπορούν να συνειδητοποιηθούν μόνο, όταν τα υποφέρη ή τα ζη κάποιος, κι όχι μόνο με τη διανοητική φιλοσοφική παρατήρηση. Γι’ αυτό αντιπροσωπεύει ο Λούκιος και μιαν όψη, που θα μπορούσε να την ονομάση κανείς το Ταυτό (σ.σ. Το Ταυτό είναι στη γιουγκιανή ορολογία το κέντρο της ψυχικής ολότητας της προσωπικότητας, που η πραγματοποίησή της είναι ο σκοπός του φαινομένου της εξατομίκευσης. Βρίσκεται πάνω απ’ το Εγώ και είναι διαφορετικό απ’ αυτό) του Απουλήιου, γιατί συνιστά τον στοιχειώδη πυρήνα της προσωπικότητάς του, που θα οδηγήση τον συγγραφέα σε μια συνειδητοποίηση μέσα απ’ την εμπειρία της ζωής. Παριστάνει ένα προσυνειδητό μοντέλλο (πρότυπο) του μελλοντικού του Εγώ, όλα αυτά που δεν είναι προς το παρόν παρά μια φανταστική ακόμα εικόνα, που επιθυμεί να πραγματοποιηθή. Γενικά εκφράζει αυτή η μορφή της φαντασίας μιαν επιθυμία, μιαν απλοϊκή ηρωϊκή νοσταλγία: σχεδόν θα επιθυμούσε μάλιστα κανείς να είναι πιο θαρραλέος και ευγενικός, απ’ ό,τι είναι. Υποθέτω συμπερασματικά, πως ο Λούκιος παριστάνει στον Απουλήιο ένα μοντέλλο (πρότυπο) για το Εγώ του, που πράττει κατά τον σωστό τρόπο, ώστε να επιτύχη ένα υψηλότερο επίπεδο της συνείδησης, και ζη ταυτόχρονα όλα όσα θα είχε ευχαρίστως ζήσει ο Απουλήιος και δεν μπορούσε να το κάνη ποτέ σε τέτοια έκταση. Ο Λούκιος έχει μέσα σ’ όλην την ιστορία μόνον έναν στόχο: επιθυμεί να μάθη τη σκοτεινή πλευρά της θηλυκής αρχής, τη γοητεία, τη μαγεία κ.τ.λ. Αυτό είναι το βασικό του ενδιαφέρον, που υπογραμμίζει, πόσο υπερβολικά ισχυρό ήταν το μητρικό σύμπλεγμα του Απουλήιου. Που έπαιρνε σ’ αυτόν την εξής συχνά εμφανιζόμενη μορφή: η συντριπτική δύναμη της θηλυκής αρχής να απειλή να καταβροχθίση το πρόσωπο. Όταν ένας άντρας είναι πολύ ισχυρά διαμορφωμένος απ’ τη μητέρα του, είτε με τη δική της ευθύνη είτε με την ίδια του τη διάθεση, καταστρέφει η εικόνα της την επαφή του με την πραγματικότητα, που σημαίνει εδώ με τις γυναίκες, κυρίως με το ότι αυτό αναστέλλει τη χθόνια σεξουαλική του προσωπικότητα. Αν είναι ένας ευαίσθητος άντρας, μπορεί να συμβαίνη, να μην έχη αρκετή ανδρική κτηνωδία, ώστε να διαφύγη απ’ τη μητέρα του και να κατακτήση τον δρόμο του προς την ελευθερία. Ξεφεύγει έτσι στη διάνοια, όπου η μητέρα του δεν μπορεί συνήθως να τον ακολουθήση. Χτίζει στην ποίηση ή σε σύνθετα φιλοσοφικά συστήματα έναν δικό του αντρικό κόσμο, όπου μπορεί να ζήση ελεύθερα τη δική του ζωή με αρσενικούς φίλους. Το ονομάζω αυτό «φυγή στη στρατόσφαιρα»: εγκαταλείπεις τη γη, παίρνεις ένα αεροπλάνο, ανεβαίνεις στα 12 000 μέτρα, όπου δεν μπορεί να σε φτάση η γηραιά κυρία, κι αισθάνεσαι εκεί ελεύθερος ως άντρας. Αυτό αντιστοιχεί στον ευρέως διαδεδομένο τύπο του νεαρού άντρα, στον οποίον εκδηλώνεται μια μορφή ταύτισης με τον «puer aeternus», τον νεαρό θεό και αιώνιο έφηβο. Μόλις επιθυμήση να επιστρέψη στη γη, για να ζήση, ας πούμε, σεξουαλικά ή να νυμφευτή ή να κάνη οτιδήποτε, που θα μπορούσαμε να το δηλώσουμε με μιαν επιστροφή στη γήινη πραγματικότητα, βρίσκεται φυσικά η ηλικιωμένη κυρία ξανά εκεί και τον περιμένει στο «αεροδρόμιο». Αυτό δεν χρειάζεται να είναι τόσο αρνητικό, όσο φαίνεται, γιατί κερδίζει κατ’ αυτό το πέταγμά του στον κόσμο του ύψους, όπου η μητέρα του δεν έχει τίποτα να πη, τις περισσότερες φορές ένα ορισμένο μέτρο σε κρίση, ελευθερία και θάρρος, που μπορεί να τον καταστήση αργότερα ικανό, να αφομοιώση το μητρικό του σύμπλεγμα και στο πεδίο της πραγματικότητας. Αυτός ο παράδρομος δεν είναι έτσι χάσιμο χρόνου ούτε ανοησία, γιατί αν γνωρίζη ένας άντρας, πώς να ξαναεπιστρέψη την κατάλληλη στιγμή στη γη, μπορεί η εμπειρία να είναι ακόμα και θετική.
Σύμφωνα με τα λίγα που γνωρίζουμε απ’ την ζωή του Απουλήιου, μοιάζει να υπήρξε ένας απ’ αυτούς τους άντρες, που τους ξέφυγε η απαραίτητη για την οριστική απελευθέρωση του ανδρισμού τους εξήγηση με τη μητέρα. Καθώς δραπέτευε στην ομοφυλοφιλία και μια διανοητική ζωή, απέκλειε λοιπόν τη θηλυκή αρχή, δεν εμφανιζόταν σ’ αυτόν ο άνδρας της τόλμης, και δεν ολοκλήρωνε τον αγώνα ενάντια στη μητρική αρχή. Στο μυθιστόρημά του προσπαθούσε λοιπόν να συμψηφίση ο Απουλήιος αυτήν την έλλειψη. Ο Λούκιος ενσαρκώνει το μέρος του, που μάχεται τον πραγματικό αγώνα με το μητρικό σύμπλεγμα σε όλες τις θετικές και αρνητικές του όψεις μέχρι το τέλος. Ο Απουλήιος δημιουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο έναν άντρα στη φαντασία, που δεν είναι πια διανοούμενος, αλλ’ εισβάλλει στο πεδίο της συγκεκριμένης πραγματικότητας στο βασίλειο της σκοτεινής μητέρας και όλων των τεχνασμάτων με τα οποία αυτή αναστέλλει τον ανδρισμό. Δίνει μορφή σ’αυτήν την όψη της προσωπικότητάς του, που την είχε απεμπολήσει στην ζωή. Δεν γνωρίζουμε δυστυχώς, πότε έγραψε ακριβώς την ιστορία, πιθανώς μετά τον γάμο του. Ιδωμένο απ’ την πλευρά της συνείδησης, ο Απουλήιος πρέπει να υπήρξε ένας άνδρας, που φοβόταν την παράλογη (άλογη), χθόνια όψη της θηλυκής αρχής, γιατί γνωρίζουμε πως νυμφεύτηκε μια γυναίκα, που έγινε συνεργάτις του στον συγγραφικό και διανοητικό τομέα. Ευαίσθητοι άντρες τρομάζουν συχνά μπροστά στην αρχέγονη, ασυνείδητη θηλυκότητα της γυναίκας και είναι γι’ αυτό ευτυχείς, όταν βρίσκουν μια σύντροφο, που μοιράζεται τα πνευματικά της ενδιαφέροντα μαζί τους, γιατί αυτό τους προσφέρει μιαν ορισμένη προστασία. Κρίνοντας απ’ τη γυναίκα που νυμφεύτηκε, πρέπει να υπήρξε ο Απουλήιος ένας τέτοιος άντρας με μιαν ισχυρή πνευματική κλίση κι έναν ορισμένο φόβο μπροστά στη χθόνια θηλυκή αρχή. Σ’ αυτόν αντιπαρατίθεται η γοητεία αυτού του σκοτεινού κόσμου, στον οποίον εισβάλλει τώρα ο Λούκιος, ο φανταστικός του ήρωας.
Απ’ τον Απουλήιο παραλαμβάνει ο Λούκιος μιαν ιδιαίτερη στάση: θέλει να διερευνήση όλο αυτό το σκοτάδι χ ω ρ ί ς δ έ σ μ ε υ σ η . Αυτό το κεντρικό γνώρισμα, που το φανερώνει ο Λούκιος ήδη απ’ την πρώτη σκηνή, είναι το βασικό του πρόβλημα: η απόλυτή του απόφαση, να μη δεσμευτή προσωπικά στις περιπέτειες, που είναι φυσικά ακριβώς λανθασμένη. Ή μένει κανείς απ’ έξω, οπότε και δεν μαθαίνει τίποτα, ή τα σπουδάζει κανείς όλα σωστά, και τότε εμπλέκεται. Δεν μπορεί να διερευνήσης τίποτα, χωρίς εσωτερική συμμετοχή.
Η επίδραση της ιστορίας του Αριστομένη, ο οποίος παίρνει μια λογοτεχνικά αισθητικότροπη στάση απέναντι στον Λούκιο, δεν τον βοηθάει καθόλου, και βλέπει κανείς εντελώς καθαρά, τί συμβαίνει πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις: αυτό που δεν θέλει να γνωρίση κανείς συνειδητά, εισέρχεται κρυφά απ’ την πίσω πόρτα.
Στον δρόμο του για τη Θεσσαλία αναπαύεται ο Λούκιος κι αφήνει το άλογό του να βόσκη. Συναντά τότε δυό άντρες, απ’ τους οποίους ο ένας είναι ο Αριστομένης, ο ταξιδιώτης έμπορος μελιού και τυριού που αναφέραμε. Έχει μόλις συναντηθή μ’ έναν άλλον έμπορο, που τραβάει τον ίδιον δρόμο. Πρέπει να φανταστή κανείς, τί σήμαινε τότε ταξίδι, όταν δεν υπήρχε ακόμα ούτε σιδηρόδρομος ούτε αστυνομία. Ληστές μπορούσαν να κλέψουν όλα τα υπάρχοντα, να πουλήσουν τον ληστευθέντα στην πιο κοντινή αγορά ως σκλάβο και να μην του δώσουν πια καμμιά δυνατότητα, να απελευθερωθή ο ίδιος. Ο ίδιος ο Πλάτων έπρεπε να εξαγοραστή κάποτε απ’ το παζάρι των σκλάβων μέσω φίλων. Το ταξίδι ήταν λοιπόν γεμάτο κινδύνους. Υπήρχε ωστόσο μια ευρέως διαδεδομένη πίστη, πως οι ταξιδιώτες βρίσκονταν κάτω απ’ την προστασία του Δία και του Ερμή κι ότι ο φόνος τους θα έφερνε δυστυχία στον φονιά. Κάτω από τέτοιες συνθήκες ταξίδευαν ευχαρίστως μαζί, για να υπερασπιστούν από κοινού τους εαυτούς τους σε περίπτωση ανάγκης. Έτσι συναντά ο Λούκιος τους δυό άντρες και τους βρίσκει να συζητούν ήδη σφόδρα˙ ο Αριστομένης είχε διηγηθή στον σύντροφό του τί του είχε συμβή, κι ο τελευταίος διστάζει να τον πιστέψη. Εδώ ακολουθεί η πρώτη παρένθετη ιστορία σ’ αυτό το βιβλίο. Για τους λόγους που προανέφερα στην εισαγωγή θά ’πρεπε να την ερμηνεύσουμε ως ένα όνειρο, ως μιαν εισβολή του ασυνείδητου.
Ο άντρας που πιστεύει στο θαύμα και τη μαγεία δεν είναι τυχαία ένας έμπορος που διαπραγματεύεται μέλι και τυρί, γιατί θεωρούνταν και τα δυό ως ιερή τροφή σε πολλές μυστηριακές λατρείες της Μεγάλης Μητέρας: στα διονυσιακά, ελευσίνεια και ορφικά μυστήρια. Έπιναν εκεί γάλα κι έτρωγαν μέλι, ή άλειφαν τη γλώσσα τους με λίγο μέλι, για να εμπνευσθούν. Για τους ποιητές θεωρούσαν, πως είχαν φάει μέλι σαν παιδιά, την ιερή τροφή των θεών, που τους έδινε τελειότητα κι ένα ευαίσθητο πνεύμα. Ως τηγμένο γάλα έχει και το τυρί να κάνη με τη λατρεία της Μητέρας.
Η ιστορία έχει τώρα το εξής περιεχόμενο: ο Αριστομένης, ο έμπορος τυριών, πηγαίνει στην αγορά και βρίσκει έναν ηλικιωμένο άντρα, κουρελή και χωρίς λεφτά, σε ενδεή, ξεπεσμένη κατάσταση. Είναι ο παλιός του φίλος Σωκράτης. Τον χαιρετά: «Γειά σου Σωκράτη μου, τί σημαίνει αυτό; Πώς συνέβη; Σε ποιους εγκληματίες πέσατε θύμα;» και προσθέτει, πως για την εξαφάνισή του επικρατούσε στο σπίτι του θρήνος και οδυρμός κι ότι η γυναίκα του είχε εξαναγκαστή, να πάρη έναν καινούργιο σύζυγο. Μαθαίνει τότε, πως είχαν επιτεθή ληστές σ’ένα απ’ τα ταξίδια του στον Σωκράτη, αλλά είχε επιζήσει κι έπρεπε να πουληθή ως σκλάβος. Καθώς ήταν πολύ ηλικιωμένος γι’ αυτό, τον είχαν αφήσει ελεύθερο, οπότε και είχε πάει στο σπίτι μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που πουλούσε κρασί κι ονομαζόταν Μερόη.
Το όνομα «Μερόη» συνδέεται γενικά με τη λατινική λέξη «merum», που σημαίνει καθαρό, μη αναμεμιγμένο με νερό κρασί. Ένας άντρας, που έπινε κρασί χωρίς νερό, θεωρούνταν μέθυσος, κι έτσι είναι κι αυτή η ηλικιωμένη γυναίκα ιδιοκτήτρια ενός πανδοχείου και αποτείνεται η ίδια ευχαρίστως στη μπουκάλα. Μερόη όμως ονομάζεται κι ένα νησί στον άνω Νείλο, που ήταν λίγο γνωστό εκείνη την εποχή˙ θεωρούνταν μια μυστηριώδης χώρα όπως η Θούλη, το κελτικό Άβαλον ή το απομακρυσμένο μυθικό νησί. Ίσως ζούσε η ιδέα αυτού του νησιού και κάπου στις σκέψεις του Απουλήιου, τόσο περισσότερο όσο συναντούσε κανείς σ’ αυτό τον Πάνα και την Ίσιδα. Η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια του καπηλειού ήταν σεξομανής, έτσι όπως μπορεί να είναι καμμιά φορά μόνο μια ηλικιωμένη γυναίκα, και πήρε στην ιδιοκτησία της τον φτωχό ηλικιωμένο Σωκράτη, που έπρεπε να την ικανοποιή μέρα και νύχτα. Αυτός προσπαθεί να διαφύγη, ανακαλύπτει όμως, πως πρόκειται για μια πολύ δυνατή μάγισσα. Εξηγεί στον φίλο του: «Είναι μια γόησσα, μια μάγισσα! Μπορεί να σου κατεβάση τον ουρανό, να ανυψώση τη γη, να απολιθώση τις πηγές, να παραγγείλη να λειώσουν οι βράχοι, να φέρη πάνω τις σκιές των νεκρών, και τους θεούς κάτω, να σκοτεινιάση τ’ αστέρια, να φωτίση τα ίδια τα Τάρταρα …».
Αυτή είναι η κλασσική αρχαία περιγραφή μιας μάγισσας. Ενδιαφέρουσα είναι εδώ η ένωση των αντιθέτων. Ουρανός και γη, νερά και βουνά ˙ γήινα πνεύματα μετατίθενται στον αέρα και θεοί καταβιβάζονται απ’ τον ουρανό, πλανήτες εξαλείφονται, και το βαθύ σκοτάδι της κόλασης φωτίζεται. Αυτή η μάγισσα μπορεί να αναστείλη έτσι το παιχνίδι των αντιθέτων στη φύση και να δημιουργήση νέες αντιθέσεις˙ είναι τόσο ισχυρή, όπως μπορεί να είναι μόνο μια κοσμική θεά. Όλοι οι εραστές της πρέπει να παραμείνουν κοντά της, όσο αυτή το επιθυμεί. Ευνουχίζει τους αγαπητικούς της ή τους μετατρέπει όπως η Κίρκη ή η Ιστάρ σε άλογα ζώα. Κάνει όλα όσα περιποιείται η «Μεγάλη Μητέρα» στην τρομακτική της μορφή στον άντρα σε όλους τους μύθους.
Ο Αριστομένης θέλει τώρα να βοηθήση τον Σωκράτη, να ξεφύγη απ’ τη μάγισσα. Τον παίρνει μαζί του στα λουτρά και σ’ ένα πανδοχείο, για να μπορέση να φάη και να κοιμηθή. Στο δωμάτιό τους υπάρχουν δυό κρεβάτια. Ο Σωκράτης αποκοιμιέται γρήγορα. Ο Αριστομένης αμπαρώνει την πόρτα και βάζει το κρεβάτι του μπροστά της, είναι όμως ανήσυχος, για να μπορέση ν’ αποκοιμηθή. Γύρω στα μεσάνυχτα ανοίγει παρά τις προφυλάξεις του η πόρτα, και το κρεβάτι του αναποδογυρίζει έτσι από πάνω του, ώστε αυτός να βρεθή από κάτω όπως ένα σαλιγκάρι στο κέλυφός του. Αναγνωρίζει τις δυό εισερχόμενες γυναίκες: η μια είναι η Μερόη, η άλλη η Πάνθεια, η αδελφή της (Πάνθεια: πανίσχυρη θεά). Αφού έχουν πη μερικές χυδαίες, τυπικές για μάγισσες εκφράσεις, σκέφτονται, τί θα μπορούσαν να περιποιηθούν στον Αριστομένη, λένε όμως μετά, πως θέλουν ν’ ασχοληθούν πρώτα με τον Σωκράτη. Η Μερόη παίρνει ένα μαχαίρι και το βυθίζει στον λάρυγγα του Σωκράτη, και του αποσπά μετά την καρδιά. Στουπώνουν ένα σφουγγάρι στη μεγάλη πληγή στον λαιμό και σταματούν με μια μαγική φράση την αιμορραγία. Στρέφονται μετά στον Αριστομένη, αναποδογυρίζουν το κρεβάτι του, τον κατουρούν στο πρόσωπο κι εγκαταλείπουν το δωμάτιο. Μόλις συνέρχεται ο Αριστομένης απ’ την ταραχή του, καταλαβαίνει, πως θα τον κατηγορήσουν όλοι για τη δολοφονία του Σωκράτη, κι ότι δεν θά ’ναι σε θέση να αποδείξη πως είναι αθώος: γι’ αυτό δεν τον σκότωσαν λοιπόν οι μάγισσες, αλλά είπαν, πως θα μετάνοιωνε, που τους είχε αντισταθή. Στην απελπισία του προσπαθεί να κρεμαστή, το παλιό και εύθραυστο σχοινί κόβεται όμως στη μέση, και πέφτοντας κατρακυλά ο Αριστομένης πάνω απ’ τον Σωκράτη, που ξυπνάει και τον καταρριέται: ανακαλύπτει έτσι ο Αριστομένης, πως ο φίλος του δεν είναι ακόμα εντελώς νεκρός. Νωρίς το πρωΐ αναχωρούν κι οι δυό, κι ο Σωκράτης μοιάζει να είναι αρκετά καλά στην αρχή. Μετά όμως το πρωϊνό νοιώθει δίψα και πηγαίνει στο ποτάμι, για να πιη, οπότε και του πέφτει το σφουγγάρι. Τη στιγμή εκείνη πεθαίνει πραγματικά, κι ο Αριστομένης βρίσκεται ξανά στην ίδια ύποπτη κατάσταση. Εξαφανίζεται γι’ αυτό όσο πιο γρήγορα μπορεί, αφού έχει θάψει στο μεταξύ το πτώμα. Κι εδώ τελειώνει η ιστορία.
Θα μπορούσε να σκεφτή κανείς, πως δεν είναι ίσως παρά ένα αστείο, ότι ο Απουλήιος έχει δώσει σ’ έναν φτωχό ηλικιωμένο ανθρωπάκο, που είχε περιπέσει στα νύχια μιας νυμφομανούς μάγισσας, το τόσο σεβαστό για μας όνομα Σωκράτης. Αν δεν ικανοποιηθούμε όμως με το αστείο και ρωτήσουμε: γιατί ακριβώς Σωκράτης; φτάνουμε με τη μιά στα βαθειά νερά. Όπως είναι γνωστό, προσπαθούσε ο πλατωνικός Σωκράτης να είναι «απαθής», που σημαίνει να μην έχη ή να δείχνη δυνατές συγκινήσεις. Το να μένη απόλυτα ανέπαφος από συγκινήσεις ήταν ένας απ’ τους στόχους του Σωκράτη στην αναζήτησή του της σοφίας. Φανέρωσε ολοκληρωμένη αυτήν την «απάθεια» στο τέλος της ζωής του, όταν ήπιε το κύπελλο με το κώνειο, στο οποίο είχε καταδικαστή. Του συνέβη όμως, αυτό που συμβαίνει σε κάθε άντρα, που καταπιέζει τα αισθήματά του και μαζί τους την anima (σ.σ. : anima: προσωποποίηση της θηλυκής φύσης στο ασυνείδητο του άντρα), τη θηλυκή όψη της ψυχής του: Είχε σύμφωνα με την παράδοση μια γυναίκα, την Ξανθίππη, που ήταν η πιο ευσυγκίνητη γυναίκα που μπορεί κανείς να φανταστή. Όταν δεν ζη ο άντρας τα αισθήματά του μέχρι το τέλος, είναι γενικά η γυναίκα και τα παιδιά που πρέπει να τα επιδείξουν. Στη δική του περίπτωση ήταν εμφανώς η γυναίκα. Έχουμε στην Ξανθίππη μιαν αρχετυπική μορφή-πρότυπο της υπερευαίσθητης γυναίκας, που πέφτει απ’ τη μια θορυβώδη σκηνή στην άλλη. Καθώς εγώ ταυτίζομαι ως γυναίκα με τη γυναίκα στην ιστορία, πρέπει ειλικρινά να παραδεχτώ, πως θα είχα κάνει πιθανώς στον Σωκράτη πολύ χειρότερες ακόμα σκηνές. Η Ξανθίππη τον επισκέφτηκε ως γνωστόν στη φυλακή, και παρ’ όλο που αυτός είχε υπάρξει ένας τόσο απαίσιος σύζυγος, ήταν συναισθηματική και του είπε σύμφωνα με την παράδοση: «Ω, Σωκράτη, βλεπόμαστε για τελευταία φορά!». Αυτός όμως δεν της είπε ούτε μια λέξη, αλλά διέταξε έναν σκλάβο: «Πήγαινέ την στο σπίτι!». Μπορεί να τα συγχωρήση κανείς όλ’ αυτά και να πη, πως ήταν το γνώρισμα εκείνης της εποχής, πως θεωρούνταν τότε ως μεγάλο πολιτιστικό επίτευγμα, να απελευθερωθής ως άντρας απ’ τον πρωτόγονο κόσμο των αισθημάτων σου και να φτάσης στην πνευματική στάση της «απάθειας», σε μια φιλοσοφική απομόνωση απ’ την ζωή. Γνωρίζουμε, πως η εξέλιξη αυτή, να οικοδομήσης μιαν υπερέχουσα συνείδηση, να απελευθερωθής απ’ την πρωτόγονη ζωώδη σύγχυση και ευσυγκινησία κι απ’ τη μόνιμη «abaissement du niveau mental» («ελάττωση του νοητικού επιπέδου») ήταν μάλιστα μια πολιτιστική αναγκαιότητα. Πρέπει όμως και να προσθέσουμε, ότι επρόκειτο εδώ στον άντρα για μιαν άρνηση της θηλυκής αρχής, που οδηγούσε εκτός των άλλων στην ομοφυλοφιλική εξέλιξη του πλατωνικού και σωκρατικού κύκλου. Φανερωνόταν σ’αυτήν την εποχή μια άρνηση της anima (της θηλυκής ψυχής) όπως και της θετικής αξίας των συγκινήσεων και της θηλυκής ευαισθησίας.
Η λαϊκή παράδοση άρπαξε τα γνωστά επεισόδια και επεξέτεινε τη μορφή τής Ξανθίππης, που έκανε μέσα στην απελπισμένη της προσπάθεια σταθερά σκηνές, γιατί ήθελε να τιμήση τα δικαιώματα του αρχέγονου θερμού αισθήματος και της εμπαθούς συμμετοχής. Η σχολή των Ελλήνων φιλοσόφων δεν λάμβανε καθόλου υπ’ όψη της τη θηλυκή αρχή, με την εξαίρεση της δυσδιάκριτης όψης της στη Διοτίμα. Δεν αγνοούσε μόνο τη γυναίκα, όπως είναι στην πραγματικότητα (όχι άρα απλώς στη δυσδιάκριτη όψη της της anima), αλλά την παραμέριζε ως κατώτερη στην άκρη. Η περίφημη συζήτηση του Αλκιβιάδη με τον Σωκράτη το εικονογραφεί: «Πώς μπορείς να υποφέρης αυτές τις σκηνές της Ξανθίππης;». Κι απαντά ο Σωκράτης: «Α, δεν με ενοχλούν περισσότερο απ’ τη φλυαρία απ’ τις πάπιες και τις χήνες στην αυλή σου».
Κι ο Αλκιβιάδης: «Έχει καλώς, αλλά οι πάπιες κι οι χήνες στην αυλή μου κάνουν αυγά, είναι λοιπόν χρήσιμες». Κι ανταπαντά ο Σωκράτης: «Η Ξανθίππη μού γέννησε γυιους». Με μιαν τέτοια πνευματική στάση μπορεί κανείς να περιμένη, πως η θηλυκή αρχή γίνεται αρνητική και καταστροφική. Κι αυτό συμβαίνει εδώ. Η ιστορία τής Πάνθειας, «της πανίσχυρης θεάς», και της Μερόης, «της θεάς του οίνου» (που ενσαρκώνουν το αίσθημα και τη σεξουαλική κατοχή, που τα απωθεί παντελώς ο πλατωνικός Σωκράτης), περιγράφει ακριβώς αυτήν την εξέλιξη. Η εκλογή των ονομάτων δείχνει ένα αβυσσαλέα βαθύ πρόβλημα της εποχής, ένα πρόβλημα, που θα μετατοπιζόταν κατ’ αρχάς αρκετούς αιώνες αργότερα στη συνείδηση και που δεν έχει κατά έναν ορισμένο τρόπο ούτε και σήμερα λυθεί.
Όπως γνωρίζουμε, αποτελούνταν στις ελληνικές πόλεις-κράτη οι βασικές κοινότητες όπως οι πλατωνικές, νεοπλατωνικές και στωϊκές φιλοσοφικές σχολές αποκλειστικά από ανδρικές ομάδες. Ήταν πατριαρχικές, δεν αναγνώριζαν ούτε το θηλυκό στοιχείο ούτε τη θηλυκή όψη του Έρωτα και κατά συνέπεια ούτε την anima (σ.σ.: Η anima είναι ένας όρος, που δημιούργησε ο Γιουνγκ, για να χαρακτηρίση το ασυνείδητο θηλυκό στοιχείο στον άντρα˙ προσωποποιεί τον έρωτά του, τις ασυνείδητες ψυχικές διαθέσεις του, τα άλογα αισθήματά του, όλα αυτά που προσπαθούν να καταπιέσουν οι πατριαρχικές κοινωνίες στον άντρα). Μόλις στην ύστερη αρχαιότητα πραγματοποιήθηκε μια ορισμένη αποκατάσταση της θηλυκής εικόνας. Θα μπορούσε να έχη περιμένει κανείς τότε ή μιαν επιστροφή σε μια μητριαρχική βαθμίδα συνείδησης ή μιαν προσπάθεια για εξέλιξη της θηλυκής όψης. Αντί όμως γι’ αυτό κατέρρευσε ολόκληρος ο πολιτισμός και συνεπάρθηκε άλλη μια φορά από ένα πατριαρχικό κίνημα, την ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία, που ενίσχυσε την ήδη υπάρχουσα πατριαρχική ροπή. Η πρώιμη χριστιανική θεολογία αφομοίωσε πολλά απ’ την ελληνική φιλοσοφία και το ανθρωπολογικό της μοντέλλο, και συγγένευσε ουσιαστικά μαζί της στην άρνηση του θηλυκού.
Η σεξουαλική ηθική της καθολικής εκκλησίας δεν βασίζεται, π.χ., κατά κ α ν έ ν α ν τ ρ ό π ο στα Ευαγγέλια. Μπορεί να εκβιάση κανείς, όσο θέλει, τα Ευαγγέλια: δεν θα βρη πουθενά μέσα σ’αυτά τη ρύθμιση της σεξουαλικότητας, όπως την έχει διατυπώσει η καθολική εκκλησία. Οι κύριες επιδράσεις ήταν η ελληνική παράδοση κι η θεοσοφική γνωστική κι άλλες φιλοσοφικές παραδόσεις της εποχής. Ο τρόπος, με τον οποίον ασχολήθηκε –grosso modo (σε γενικές γραμμές)– η Εκκλησία με το θηλυκό, με τη σεξουαλικότητα κ.τ.λ., διαμορφώθηκε εν μέρει απ’ την ιουδαϊκή πατριαρχία, που συνεχιζόταν στον χριστιανισμό, κι επηρεάστηκε εν μέρει κι απ’ το ελληνικό πνεύμα. (Πρόκειται βέβαια για ζωγραφική του άσπρου και μαύρου, γιατί υπάρχουν φυσικά εδώ πολλές αποχρώσεις). Η στροφή προς το θηλυκό, κι η επαναφομοίωσή του που ξεκίνησε τόσο ελπιδοφόρα, είναι αντίθετα η πεμπτουσία του βιβλίου του Απουλήιου. Όλα όσα εκφράζονται κάτω απ’ το κατώφλι στο μυθιστόρημα, πνίγηκαν κατά την επανεμφάνισή τους σαν σπόρος και απωθήθηκαν απ’ αυτήν τη νέα πατριαρχική εξέλιξη, που συνιστούσε ο χριστιανισμός. Μοιάζει σαν να μην ήταν ώριμη ακόμα τότε η εποχή, σαν να έπρεπε να ζήσουν οι άνθρωποι ακόμα περισσότερες πατριαρχικές προϋποθέσεις, μεγαλύτερη ανάπτυξη της λογικής αρχής και χαμηλή εκτίμηση του παράλογου, πριν να μπορέσουν να αναγνωριστούν η θηλυκή αρχή και το θηλυκό-θεϊκό στοιχείο.
Ο μεσογειακός πολιτισμός, στον οποίον μετανάστευαν οι Έλληνες, ήταν – όχι κοινωνιολογικά, αλλά κυρίως στο θρησκευτικό πεδίο – ένας μητριαρχικός πολιτισμός. Σ’ αυτόν τον αρχαιότερο πολιτισμό εισέβαλαν οι Έλληνες με την αυστηρά πατριαρχική συλλογική τους στάση. Ο κλασσικός ελληνικός πολιτισμός χαρακτηρίζεται απ’ τον ανταγωνισμό αυτών των δυό παραδόσεων και την προσπάθεια συνένωσής τους, το οποίο έχει εκφραστή (σύμφωνα με την καλή διατύπωση του φιλόλογου Charles Seltmann) συμβολικά με τον άτυχο γάμο ανάμεσα στον Δία και την Ήρα. Δεν είναι βέβαια συμπτωματικό, ότι ο μέγιστος θεός της ελληνικής θρησκείας διήγε έναν γεμάτο φιλονικεία γάμο! Ο Δίας και η Ήρα ήταν πάντα μαζί, αλλά φιλονικούσαν απ’ το πρωΐ μέχρι το βράδυ και έπαιρναν, όπως κάνουν τα περισσότερα ζευγάρια σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και τα παιδιά τους μέσα σ’ αυτούς τους τσακωμούς. Αυτό καθρεφτίζει κατά έναν τρόπο τη βαθύτατη σύγκρουση της ελληνικής ψυχής. Η βασική αυτή σύγκρουση έδωσε ίσως στον ελληνικό πολιτισμό τη δυναμική του ώθηση και είναι υπεύθυνη εν μέρει για τη γέννηση της επιστημονικής σκέψης και της πνευματικής εξέλιξης, που είναι και για μας σήμερα ακόμα αποφασιστικές. Απ’ την άλλη όμως μεριά, έφερε αυτό το γεγονός και μια σύγκρουση, κάτω απ’ την οποία υποφέρουμε και μεις ακόμα σήμερα.
Την εποχή του Απουλήιου εμφανίζονταν παρορμήσεις, που ζητούσαν να φέρουν στο φως το θηλυκό. Θα τις συναντήσουμε αργότερα στη μοίρα της Ψυχής, στη μύηση στην Ίσιδα και σε αρκετά ακόμη παρένθετα επεισόδια. Δεν εμφανίζονται μόνο σ’ αυτό το μυθιστόρημα, αλλά και στη θαυμάσια π.χ. μυθολογική αφήγηση της «Διδούς και του Αινεία» στον Βιργίλιο: προσπαθεί να βοηθήση εκεί η Αφροδίτη με τη μορφή της Διδούς την ενέργεια της θηλυκής αρχής, η πολιτική λογική τ’ αφήνη όμως όλα να αποτύχουν, κάτι που συνεπάγεται την αυτοκτονία της Διδούς. Επειδή είχαν αποφασίσει οι θεοί, ότι έπρεπε να ιδρυθή η Ρώμη, δεν μπορούσε να μείνη για πάντα ο Αινείας στην ευτυχισμένη χώρα Καρθαγένη: η ερωτική σχέση, που είχαν χαρίσει οι ίδιοι οι θεοί, δεν μπορούσε να υφίσταται πια. Το κατεστραμμένο θηλυκό πλανιέται ολόγυρα σαν το πνεύμα μιας αλύτρωτης αυτόχειρας, στη θαυμάσια σκηνή, όπου πηγαίνει ο Αινείας στον κάτω κόσμο και βλέπει εκεί από μακριά τη Διδώ. Που απομακρύνεται απ’ αυτόν κατηγορώντας τον πάντα. Το πρόβλημα δεν εμφανίζεται λοιπόν μόνο στο μυθιστόρημά μας, αλλά σε πολλές μαρτυρίες, τελειώνει όμως πάντα τραγικά.
Καθώς εισέβαλε ο χριστιανικός πολιτισμός στον αρχαίο κόσμο, πιέστηκε ξανά η θηλυκή αρχή εντελώς στο βάθος. Έγινε βέβαια τον τρίτον αιώνα μια προσπάθεια αναγνώρισης μιας θεάς-μητέρας προπάντων στην Έφεσο, όπου η λατρεία της Παρθένου Μαρίας είχε αποκορυφωθή. Η κίνηση αυτή ενισχύθηκε τον Μεσαίωνα, όταν αφοσιώθηκαν οι άντρες στον ιπποτικόν έρωτα, που μετατρεπόταν σε μια λατρεία της Παρθένου Μαρίας. Όμως η λατρεία αυτή κι ο ιπποτικός έρωτας αποδέχονταν τη θηλυκή αρχή μόνο σε μιαν εξαγνισμένη, κεκαθαρμένη μορφή. Άρχισε τότε και μια αντίθετη, εντελώς αρνητική κίνηση με τη μορφή της καταδίωξης των μαγισσών. Η τελευταία μάγισσα κάηκε στην Ελβετία μόλις πριν διακόσια χρόνια – είμαστε πάντα λίγο πίσω! Συνεχίζεται έτσι και σήμερα η σύγκρουση, και βλέπουμε, ότι η αφήγηση του Απουλήιου ενδιαφέρει ακόμα πάντα ένα απ’ τα πιο σημαντικά προβλήματα της σύγχρονης ψυχής.
Η πρώτη παρένθετη ιστορία αφηγείται για μεθυσμένες, χθόνιες, καταστροφικές θηλυκές υπάρξεις, που εξολοθρεύουν έναν ανόητο, ηλικιωμένο ανθρωπάκο, με το όνομα Σωκράτης. Παίζει έναν εντελώς συμπληρωματικό ρόλο στις παραδόσεις που διαθέτουμε για τον φιλόσοφο Σωκράτη, κι ανταποκρίνεται πλήρως στους ψυχολογικούς νόμους του συμψηφισμού. Οι αντιθέσεις έχουν απομακρυνθή εδώ τόσο πολύ αναμεταξύ τους, ώστε δεν είναι δυνατή πια καμμιά λύση˙ εμφανίζονται με μιαν εντελώς παράδοξη, αλλά χαρακτηριστική ψυχολογικά μορφή. Βλέπει κανείς ήδη εδώ, πως αυτή η παρένθετη ιστορία κατανοείται σύμφωνα με την υπόθεσή μου, παρατηρώντας την ως «όνειρο». Θα μπορούσε πράγματι να είναι ολόκληρη η σκηνή το τυπικό συμπληρωματικό όνειρο ενός νεοπλατωνικού φιλοσόφου: μια μεθυσμένη μάγισσα εξοντώνει τον Σωκράτη, γιατί συμπεριφέρεται απέναντι στις γυναίκες σαν ένας ηλίθιος.
Ο ελεεινός Σωκράτης, γυμνός, εξαπατημένος και θανατωμένος αργότερα απ’ τις μάγισσες, ενσαρκώνει όμως επίσης μιαν ασυνείδητη όψη του ίδιου του Απουλήιου: καθώς προσπαθεί να ξεφύγη απ’ την ίδια του τη συγκινησιακή πλευρά, γίνεται θύμα των μαγισσών. Παρ’ όλο όμως που αυτές δεν είναι στην αφήγηση του Αριστομένη τίποτα άλλο παρά αποκρουστικές και άπληστες γριές γυναίκες, μας λένε τα ονόματά τους, ότι είναι ταυτόχρονα και θ ε έ ς. Ο Σωκράτης θανατώνεται γι’ αυτό ουσιαστικά από θεές. Δεν είναι μόνο η ανθρώπινη ακαθαρσία που τον καταβάλη, αλλά η ίδια η θηλυκή αρχή στην καταστροφική της μορφή, που θα εμφανισθή αργότερα με τα χαρακτηριστικά της Ίσιδας. Η λύτρωση του Λούκιου θα ολοκληρωθή στο τέλος, μετά τη συνάντησή του με τη μεγάλη θεά, που του φανερώνεται εδώ κατ’ αρχάς με την υπάνθρωπη όψη της. Κι αυτό συμφωνεί με μιαν πολύ βαθειά, γενική ψυχολογική αλήθεια: συναντά κανείς συχνά το θεϊκό κατ’ αρχάς στο παθολογικό και νοσηρό˙ εκεί ακριβώς είναι ο «θεός», η θεϊκή εμπειρία, κι αυτό καθιστά τόσο δύσκολο το να την αποδεχθής. Ένας φροϋδιστής θα είχε διαφωτίση τον Λούκιο-Απουλήιο για το οιδειπόδειό του σύμπλεγμα και θα τον είχε κρατήσει πιθανώς μακριά από πιο ηλικιωμένες γυναίκες. Δεν θα είχε συναντήσει όμως μετά ούτε και τη θεά Ίσιδα. Αυτός είναι κι ο λόγος, γιατί γαντζώνονται τόσο συχνά οι νευρωτικοί στην αρρώστεια τους˙ διαισθάνονται κατά βάση οι ίδιοι, ότι εδώ ακριβώς βρίσκεται ο «θεός» τους. Γίνεται πάντως φανερό, πως η ύψιστη αξία δεν μπορεί να ολοκληρωθή σ’ αυτήν τη νοσηρή μορφή, κι ότι αν την αφομοίωνε κανείς σ’ αυτήν τη βαθμίδα, δεν θα είχε επιτευχθή τίποτα παρά μια επιστροφή στον βούρκο και στο χάος.
Ο Λούκιος βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία και ευχαριστεί γι’ αυτό τον ταξιδιώτη έμπορο. Όταν φτάνουν μετά οι τρεις τους στην πόλη Υπάτη, αποχωρίζονται. Ο Λούκιος έχει πάρει τη διεύθυνση ενός πολύ πλούσιου και φιλάργυρου ηλικιωμένου άντρα με το όνομα Μήλος. Ο Μήλος έχει μια σύζυγο Παμφίλη – αυτή που τους αγαπά όλους – . Αυτή η γυναίκα καταδιώκει, όπως η Μερόη, όλους τους άντρες με τις σεξουαλικές της επιθυμίες, μοιάζει όμως να μπορή να προσφέρη απ’ την άλλη στον Λούκιο μιαν καλή δυνατότητα να σπουδάση τη μαγεία. Στο σπίτι ζη επίσης και μια νεαρή και ελκυστική υπηρέτρια, η Φώτις (η φωτεινή). Αυτό το όμορφο κορίτσι της κουζίνας φωτίζει την κατήφεια του σπιτιού. Μαζί της, την εικόνα της anima, εμφανίζεται για πρώτη φορά στον Λούκιο το θετικό θηλυκό στοιχείο, το οποίο ενεργεί κατ’ αρχάς μόνο ως σεξουαλική έλξη.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)