«Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι»;

Του Νεκτάριου Δαπέργολα 
Διδάκτορος Ιστορίας 

Αυτό είναι το ερώτημα που απευθύνει ο Χριστός στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε στους ναούς μας την περασμένη Κυριακή - και δεν ξέρω πόσοι από εμάς σταθήκαμε ποτέ πραγματικά σε αυτή τη φράση, για να της αποδώσουμε τη σημασία που της πρέπει. Το απευθύνει σε ένα παράλυτο που επί 38 χρόνια περίμενε στην άκρη της Κολυμβήθρας Βηθεσδά να ανακινήσει ο άγγελος τα ύδατα για να μπει μέσα πρώτος και να θεραπευτεί, χωρίς όμως ποτέ να το καταφέρει. «Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος…» (Κατά Ιωάννην ε΄, 6-9).

Επαναλαμβάνω, δεν ξέρω πόσοι από εμάς αντιλαμβανόμαστε τη σημασία του παραπάνω ερωτήματος. Πιθανότατα θα φανεί παράδοξο αυτό, είναι όμως ίσως το κρισιμότερο ερώτημα που ακούστηκε ποτέ μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία, ένα ερώτημα ανυπολόγιστης σημασίας από άποψη σωτηριολογική. Ένα ερώτημα που αποδεικνύει ξεκάθαρα πόσο βασική προϋπόθεση του θαύματος είναι όχι μόνο η θεία επέμβαση και ενέργεια, αλλά και η ανθρώπινη συγκατάθεση. Για να επέμβει ο Θεός ζητά τη συναίνεσή μας, δηλαδή την πίστη και την επιθυμία μας. Γιατί πολύ απλά δημιούργησε τον άνθρωπο ελεύθερο, τον έπλασε για να έχει το αυτεξούσιον και εθελότρεπτον, Αν συνεπώς θαυματουργούσε χωρίς αυτά, θα παραβίαζε πολύ απλά αυτή την ελευθερία - και αυτό ο Θεός αρνείται να το πράξει. Περαιτέρω όμως είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ζητά και τη συμμετοχή μας, ως προς το ελάχιστο που μπορούμε ανθρωπίνως να πράξουμε εμείς, ενώ φυσικά Εκείνος αναλαμβάνει να πράξει τα μείζονα και δυσκολότερα. Η προτροπή «ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει» είναι η πρόσκληση του Θεού για την πραγμάτωση αυτού ακριβώς του ελάχιστου.

Το ίδιο ωστόσο ερώτημα και η ίδια προτροπή αφορούν βέβαια – πολύ περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη φορά - και στον λαό μας. Ένα λαό που ζει εδώ και καιρό στον βούρκο της χειρότερης πνευματικής κρίσης και παρακμής στη μακραίωνη Ιστορία του, με κατεστραμμένη την ιστορική του μνήμη, εθνικά απονευρωμένος και θρησκευτικά αποχρωματισμένος, χαμένος μέσα στις αυταπάτες «εκσυγχρονιστικών» ειδώλων και οραμάτων κίβδηλης «προοδευτικότητας», αποστερημένος από τα πιο ζωτικά δομικά στοιχεία της ίδιας του της ταυτότητας (τα οποία ο ίδιος πέταξε στα σκουπίδια, σε μία μακρά - και χρήζουσα επίμονης ψυχιατρικής προσέγγισης - ιστορική διαδικασία επώδυνου πνευματικού αυτοευνουχισμού), σε πλήρη αποστασία από τον Θεό, παραζαλισμένος κι αλλοπρόσαλλος, εθισμένος πλέον στο να καταπίνει αμάσητους τόνους από νεοταξίτικα «προοδευτικά» σκουπίδια, βουλιάζοντας καθημερινά στην ασυναρτησία και τη σύγχυση. Και ειδικά βέβαια κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, η επίθεση που δέχεται αυτός ο πάλαι πότε ορθόδοξος λαός έχει κλιμακωθεί δραματικά, με αιχμή του δόρατος μία μηδενιστική, εκκλησιομάχο κι ελληνοφοβική δράκα ελληνοχριστεπώνυμων εξωμοτών, που επιτάχυνε τον κατήφορο των τελευταίων δεκαετιών και κορύφωσε τη δοκιμασία. Κι όλα αυτά μάλιστα την ίδια εποχή που κλιμακώνεται και μία άλλη δοκιμασία (ίσως όχι τόσο ορατή για τους πολλούς, αλλά εξίσου - ή και περισσότερο - σοβαρή και επικίνδυνη): η σκληρή δοκιμασία της πίστης και του φρονήματός μας, με μια συντονισμένη εκστρατεία που έχει στόχο να μαγαρίσει και να εξουδετερώσει μέσα στον βάλτο της οικουμενιστικής πλάνης και όσους δεν εγκατέλειψαν τον Θεό και κράτησαν μέσα τους ζωντανή τη λάμψη της ορθόδοξης ιδιοπροσωπείας μας.

Τίποτε λοιπόν ανθρωπίνως πλέον δεν υπάρχει, κανένα στήριγμα δεν διαφαίνεται από πουθενά - και φυσικά απολύτως τίποτε για να εμπνεύσει πια αυτόν τον λαό και να τον καθοδηγήσει, αφού κι όλες οι λογής ηγεσίες του (πολιτικές και πνευματικές) βουλιάζουν κι αυτές μέσα στον οχετό της διαφθοράς και της εξάρτησης ή στη δυσωδία της εκκοσμίκευσης και της οικουμενιστικής γάγγραινας. Κι απομείναμε αποχαυνωμένοι και παθητικοί θεατές, την ώρα που η ζωή κι ο τόπος μας ξεπουλιούνται ανερυθρίαστα, η ορθόδοξη πίστη μας (δηλαδή το μόνο εχέγγυο της σωτηρίας της ψυχής μας) καταδιώκεται και νοθεύεται και ενώ ακόμη η πατρίδα μας διαλύεται κοινωνικά και δημογραφικά, έρμαιο στα χέρια των εσωτερικών κι εξωτερικών εχθρών της. Ακόμη όμως κι αν κάτι έχει απομείνει μέσα σε πολλούς από εμάς να αναρριπίζει, κάποια ίχνη φιλοπατρίας κι εθνικής αξιοπρέπειας ζωντανά, κάτι που να μπορεί ακόμη να μας προκαλεί οργή για όσα εκτυλίσσονται ή και τάσεις αντίδρασης, είναι όμως κι αυτό κάτι πρωτόλειο και συγκεχυμένο, χωρίς πραγματικό στόχο και προσανατολισμό, χωρίς αυτοσυνειδησία - και κυρίως χωρίς Θεό. Αλλά χωρίς Θεό μέσα της, η όποια αντίδραση - ακόμη κι αν έρθει - είναι παντελώς αδύνατο να οδηγήσει από μόνη της σε πραγματικές οδούς αναγέννησης και αναδημιουργίας.

Υπό τις συνθήκες αυτές - και ενώ είναι απολύτως φανερό πως η κατάσταση με ορθολογικές εκτιμήσεις δεν είναι αναστρέψιμη πια - έρχεται το κρίσιμο ερώτημα. Θέλεις το μεγάλο θαύμα, το μόνο που μπορεί να σε σώσει ως λαό από τον βάλτο που βουλιάζεις, που θα ανακόψει την ελεύθερη πτώση σου στην άβυσσο, που θα σταματήσει αυτή την τραγική πορεία προς το ιστορικό σου Τέλος; «Θέλεις υγιής γενέσθαι»; Η απάντηση δεν είναι καθόλου αυτονόητη, όσο κι αν φαίνεται τέτοια. Ακόμη και από τον παράλυτο του Ευαγγελίου, που ήταν σίγουρο πως ήθελε να γίνει καλά, γιατί αλλιώς φυσικά δεν θα περίμενε σχεδόν 40 ολόκληρα χρόνια με τόση επιμονή και υπομονή το μέγα θαύμα της θεραπείας, ζητήθηκε από τον Θεό η ρητή του συγκατάθεση και διαβεβαίωση (κι ας το είχε αποδείξει η προφανής πίστη και η αγόγγυστη καρτερία του όλο αυτό το τεράστιο χρονικό διάστημα). Πόσο μάλλον συνεπώς δεν μπορεί να είναι αυτονόητη η απάντηση για μας, που βουλιάζουμε σχεδόν σαράντα χρόνια επίσης (σύμπτωση άραγε;) στον βάλτο της αποστασίας και της αρρώστιας και μόνο στα λόγια δηλώνουμε εσχάτως την επιθυμία της σωτηρίας. Για να γίνει όμως το θαύμα, αυτό προφανώς δεν αρκεί.
Το θαύμα θα γίνει μόνο με τη δική μας βούληση και συνέργεια. Και αυτή δεν μπορεί να είναι ασφαλώς μόνο στα λόγια, αλλά οφείλει να είναι έμπρακτη και αληθινή. Και η έμπρακτη βεβαίως απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα «αν θέλουμε πραγματικά να σωθούμε», είναι μία. Και λέγεται μετάνοια. Μετάνοια ειλικρινής και ολοκληρωτική. Αυτή θα είναι η δική μας συνέργεια και συμμετοχή, η δική μας απόκριση και συνάμα η δική μας έγερση και άρση του κρεβατιού της πρώην πνευματικής μας αναπηρίας. Αλλαγή της ζωής μας, επανάσταση πρώτα απ’ όλα μέσα μας, για να νικήσουμε τον εξαθλιωμένο εαυτό μας, αλλά και για να ξαναβρούμε ως λαός όσα χάσαμε μετά από τόσες τραγικές δεκαετίες εκμαυλισμού, παρακμής κι εξηλιθίωσης - και έτσι να μπορέσουμε να επανακάμψουμε στην κατάστασή μας την προπτωτική. Και φυσικά είναι προφανές πως μετάνοια δεν σημαίνει ούτε παθητικότητα, ούτε αδράνεια όσον αφορά τις κοσμικές δραστηριότητές μας. Θα πολεμήσουμε λοιπόν και μέσα στον κόσμο, με όποιες κοινωνικές, πολιτικές ή άλλες δράσεις μπορούμε (η έγερση από την κλίνη της παραλυσίας και η επαναδραστηριοποίηση τα περιλαμβάνει και αυτά), γιατί απλούστατα είναι τέτοια η πολιτική και πνευματική λαίλαπα μέσα στην οποία βρισκόμαστε, που κανείς δεν έχει πλέον το δικαίωμα να παραμένει αδρανής. Όλες όμως αυτές οι πράξεις μας, για να έχουν αποτέλεσμα, πρέπει να γίνουν μόνο συν Θεώ. Μόνο με το αυτεπίγνωτον της αθλιότητάς μας, μόνο με το κλάμα της ειλικρινούς επιστροφής μας, μόνο με την επίκληση του ελέους Του. Αυτή είναι η πρωταρχική αναγκαία συνθήκη. Μετά θα έρθουν και τα υπόλοιπα…

kostasxan

                                                                                                                                                 

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Πέτρου Χασάπη


Επί της ουσίας, τώρα η χώρα μας αρχίζει να εισέρχεται στο μάτι της κρίσης, γιατί ακόμα δεν έχουμε δει τα δόντια της πραγματικής κρίσης. Πιστεύετε άραγε σε καθαρή έξοδο και άλλα τέτοια παραμύθια; Εισερχόμαστε λοιπόν σε νέο επίπεδο κρίσης, η οποία αναμένεται να οδηγήσει στην απώλεια ατομικών περιουσιών και στην εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού αδιακρίτως, καθώς και μιας εθνικής κρίσης, ως επίλογο των μνημονίων, που ενδέχεται να οδηγήσει σε αναδιάταξη συνόρων και σε πληθυσμιακή αλλοίωση.

Όλη αυτή η κατάσταση έχει καταστήσει πλέον φανερή την αλήθεια και έχει πείσει πλέον τους πάντες ότι στην πραγματικότητα η κρίση είναι πολιτική. Η πολιτική κρίση ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συνέβαινε και φυσικά θα οδηγούσε στην οικονομική και εθνική κρίση, από τη στιγμή που η πολιτική εξουσία, εδώ και δεκαετίες και ιδιαίτερα κατά την μεταπολιτευτική περίοδο της χρεοκοπημένης Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, είχε αυτονομηθεί και ελεγχόταν, όπως και συνεχίζει δυστυχώς να ελέγχεται, από εξωθεσμικά κέντρα και όχι από τον ίδιο τον λαό, εξυπηρετώντας έτσι και αντίστοιχα οικονομικά και εθνικά συμφέροντα.

Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση όλοι οι Έλληνες αναζητούν τον Ηγέτη.

Αυτόν δηλαδή τον άνθρωπο που θα βγει μπροστάρης, θα ορθώσει το ανάστημά του, θα πάρει το λαό μαζί του και θα τον οδηγήσει στο να βάλει φρένο σε μια εθνικά διαλυτική παγκοσμιοποίηση, απαγκιστρώνοντας την πολιτική εξουσία από τα νύχια ξένων και εγχώριων αρπακτικών που, μέσω αυτής, λυμαίνονται τους κόπους και τον ιδρώτα των πολιτών.

Μετά την παταγώδη αποτυχία των κομματικών αρχηγών και τη διάψευση των ελπίδων των οπαδών τους, το καταρρέον εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα επιστράτευσε τη λύση της Αριστεράς και παρουσίασε στο λαό ως τελευταία επιλογή τον κ. Τσίπρα, ως τον νέο Ηγέτη. Όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της ευρωπαϊκής και εγχώριας ολιγαρχίας, των καθεστωτικών ΜΜΕ, αλλά και πολλών εξαρτημάτων (πνευματικών, πολιτικών κ.λ.π.) του συστήματος να επιβληθεί ως Ηγέτης – Σωτήρας ο κ. Τσίπρας, η όλη κατάσταση ξεφουσκώνει με ταχύτητα και ο κ. Τσίπρας είναι ήδη απερχόμενος ως αποτυχών, αγωνιζόμενος ο ίδιος με κάθε μέσο να παραμείνει γαντζωμένος στην καρέκλα της δοτής εξουσίας. Η συστημική ελίτ, προσπαθεί να βρει τον επόμενο Ηγέτη από τα φθαρμένα υλικά του ΠΑΣΟΚ ή από τα πολιτικά τζάκια της ΝΔ, αλλά και πάλι η βία της κρίσης θα στραφεί εναντίον τους πολύ γρήγορα. Κι όμως οι Έλληνες δεν παύουν να περιμένουν τον Ηγέτη τους.

Ποιος όμως είναι αυτός ο Ηγέτης;

Για κοιτάξτε όλοι γύρο σας και θα τον δείτε αμέσως. Κοιτάξτε λίγο στον καθρέφτη και θα τον αναγνωρίσετε. Έχετε μωρέ αυτοεκτίμηση ή τη χάσατε εντελώς; Ποιος μπορεί να είναι καλύτερος Ηγέτης για το πρόβλημα του καθενός μας από εμάς τους ίδιους, Ε; Περιμένετε μήπως κανέναν πεφωτισμένο άγνωστο ή γνωστό μέσα από τα ΜΜΕ ή κάποιο φθαρμένο πολιτικό υλικό ή πολιτικό γόνο, να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας;

Ο καθένας μας λοιπόν είναι ο Ηγέτης και έτσι πραγματικά πρέπει να είναι μέσα σε μία γνήσια δημοκρατία και όχι μέσα σε έναν συγκαλυμμένο ολοκληρωτισμό και αλλοτρίωση που ζούμε σήμερα στη χώρα μας.

Εκείνο λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να σηκωθούμε από τον καναπέ της ύπνωσης και της αποβλάκωσης και να επιβάλλουμε, εδώ και τώρα, αλλαγή στο εξουσιαστικό σύστημα, ώστε να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τη άσκηση της πρωτογενούς εξουσίας στη χώρα, να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τη διαχείριση της ζωής μας και όχι να είμαστε τα πρόβατα που οδηγούμαστε στο σφαγείο.

Στροφή στον άνθρωπο λοιπόν. Στον συγκεκριμένο άνθρωπο που είναι ο καθένας μας και όχι σε μια ανώνυμη ψήφο ή έναν απρόσωπο αριθμό ή ψηφιακό κωδικό.
Εκτός και αν κάποιοι από εσάς θεωρούν τον εαυτό τους υποδεέστερο από τα διάφορα πολιτικά σκύβαλα και εντελώς ανίκανο για κάτι τέτοιο;

http://hassapis-peter.blogspot.co.uk/2018/04/blog-post_978.html

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥ κ. Θ. ΓΙΑΓΚΟΥ ΟΙ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ ΤΟΥ κ. Γ. ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥ κ. Θ. ΓΙΑΓΚΟΥ ΟΙ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ ΤΟΥ κ. Γ. ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Απαράδεκτος πραγματικά ο τρόπος που αντέδρασαν οι Οικουμενιστές Καθηγητές, επειδή νεαροί μοίραζαν φυλλάδιο της “Σύναξης Κληρικών και μοναχών”, για το συνέδριο της αισχύνης, που διοργάνωσε η Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης για τον Μεγάλο Αποστάτη της πίστης μας Αθηναγόρα.

Αναφέρει το ιστολόγιο “Κατάνυξις”:

“Ο κ. Λαρεντζάκης προχώρησε ανερυθρίαστα στην απαξίωση των αγίων Παϊσίου και Ιουστίνου Πόποβιτς, ζητώντας κάποιους μεγάλους αγίους για την υπόθεση:

Ποιος Πόποβιτς;;; Αυτός είναι μικρός, νέος. Πες μου καναν μεγάλο Άγιο Πατέρα που να μίλησε κατά του Οικουμενισμού.”

Ποιος θα το πίστευε; Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε Καθηγητές των Θεολογικών Σχολών να απαξιώνουν με αυτή την προπέτεια και με αυτό το βλάσφημο και αθεολόγητο φρόνημα τους Αγίους της Εκκλησίας!

Ο κ. Λαρεντζάκης μιλά τόσο απαξιωτικά για ένα σύγχρονο φωτισμένο Άγιο -τον Άγιο Παίσιο- που αποτελεί σταθμό στα αγιολογικά χρονικά της Εκκλησίας και σελαγίζει μεσούρανα στο στερέωμα της οικουμενικής Ορθοδοξίας.

Και ως να μη του έφτανε η απαξίωση του Αγίου Παίσιου μιλά απαξιωτικά και για τον μεγαλύτερο δογματολόγο της Ορθοδοξίας των τελευταίων αιώνων, τον Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς.

Για τον κ. Καθηγητή, λοιπόν, οι Όσιοι Ιουστίνος και Παίσιος είναι “μικροί” και δεν τους υπολογίζει. 

Κ. Καθηγητά! Αν μελετούσατε την Παλαιά Διαθήκη δεν θα τολμούσατε να ρωτήσετε ποιοι είναι οι μεγάλοι αντιοικουμενιστές Άγιοι της Εκκλησίας.

Τι σημαίνει Οικουμενισμός; Τι άλλο εκτός από συγκρητισμός;

Ο Θεόπτης Μωυσής δεν πολέμησε τον συγκρητισμό; Τότε γιατί έσπασε τις πλάκες της Διαθήκης όταν είδε τους Ισραηλίτες να λατρεύουν τον χρυσούν μόσχον;

Πώς συμπεριφέρθηκε ο Ιησούς του Ναυή στους συγκρητιστές όταν έφτασε στη γη της Επαγγελίας;

Δεν σας λέγει τίποτα ο κορυφαίος προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης Ηλίας, που ήταν παρών κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου και ο οποίος όχι μόνον ήταν εναντίον του συγκρητισμού, αλλά και κατέσφαξε τους ιερείς της αισχύνης;

Ούτε οι τρεις παίδες εν καμίνω, σας πείθουν που αρνήθηκαν να προσκυνήσουν την εικόνα την χρυσή του Ναβουχοδονόσορος;

Ούτε το σύνολον των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, που έλεγχαν τον περιούσιο λαό του Θεού, επειδή δεχόταν συγκρητιστικές επιδράσεις, δεν σας φρονηματίζει; 

Τι λέγει ο Ευαγελλιστής της αγάπης Ιωάννης και ο Απόστολος Παύλος για το συγκρητισμό;

Οι μάρτυρες των πρώτων αιώνων δεν υφίσταντο μαρτύρια -ακόμη και θάνατο κατά εκατομμύρια- απλά και μόνον επειδή ηρνούντο να θυσιάσουν στο βωμό των ειδωλολατρικών“θεών”;

Γνωρίζετε, έστω και ένα Πατέρα και Διδάσκαλο της Εκκλησίας, που ανεχόταν τις αιρέσεις και δη τον συγκρητισμό;

Ποιους να πρωτοαναφέρουμε; Τους τρεις Ιεράρχες; Τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο; Τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου; Τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή; Τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά; Τον Μέγα Φώτιο; Τον Άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό; 

Ο μεγάλος όγκος της Πατερικής Γραμματείας της Β΄ χιλιετηρίδας είναι αντιπαπικός, και σεις κ. Καθηγητά, ρωτήσατε τους νεαρούς που ήθελαν να σας δώσουν διαφωτιστικό φυλλάδιο για το συνέδριο της ανομίας για τον Αθηναγόρα, να σας πουν όνομα Μεγάλου Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας που πολεμά τον Παπισμό;

Αν υπάρχει μια κατεγνωσμένη αίρεση, από καταβολής ανθρώπου, αυτή είναι ο συγκρητισμός και εσείς, κ. Λαρεντζάκη, μιλάτε απαξιωτικά για τους σύγχρονους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας, Όσιο Παίσιο τον Αγιορείτη και Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς, επειδή είναι αντιοικουμενιστές;

panayiotistelevantos

ΣΧΟΛΙΟ: Ο οικουμενισμός συγκρητισμός; Πόσο πιό πρόχειρος καί άστοχος μπορεί νά είναι κάποιος; Οι αντι-οικουμενιστές αγνοούν απολύτως τήν ουσία τού οικουμενισμού καί τό παλεύουν ακόμη με τό καριοφύλλι τού Οσίου Πόποβιτς, τήν Παναίρεση. Νομίζουν ακόμη ότι ο οικουμενισμός είναι η ένωση μέ τόν πάπα. Ο Άγιος Παΐσιος αντιστάθηκε στόν Αθηναγόρα κυρίως. Δέν είχε εκδηλωθεί ακόμη σέ όλο του τό εύρος ο οικουμενισμός.  
Τούς έχουν καταλάβει πρό πολλού οι οικουμενιστές ότι αγνοούν τό θέμα καί τούς δουλεύουν πλέον. Πόσο πιό ανόητος μπορεί νά είναι κάποιος ο οποίος βουτηγμένος στήν αίρεση τού κληρικαλισμού νομίζει ότι πολεμά τόν οικουμενισμό; Αναίρεσε ποτέ η αίρεση μιά άλλη αίρεση;

Αμέθυστος

Το Άγιο Πνεύμα στην Αμερική (7)

Συνέχεια από: Πέμπτη 12 Απριλίου 2018

Το Άγιο Πνεύμα στην Αμερική

Του Ernst Benz,1970 Eugen Diederichs Verlag

Κεφάλαιο ΙΙI: Η πληρότης του πνεύματος α

Στις εβδομάδες και μήνες που ακολούθησαν συμμετείχα σε διάφορες λειτουργίες πεντηκοστιανών-Church of god, Assembly of God, Church of the Apostels-και προσέλαβα πολλές συγκινητικές εντυπώσεις μιας ζωντανής, χαρούμενης, αυθόρμητης, ορμητικής χριστιανικής ευσέβειας. Στην προσπάθεια μου όμως να συμμαζέψω τις εντυπώσεις μου και να μεταδώσω μια αντικειμενική εικόνα τής θρησκευτικής και θεολογικής ιδιαιτερότητας των πεντηκοστιανικών κοινοτήτων-που είναι και η δουλειά τού ιστορικού της Εκκλησίας και  αυτή είναι και η απαίτηση που εέχει από τον εαυτό του-κατέληξα σε ένα περίεργο δίλημμα. Το βίωμα στον χώρο τού πεντηκοστιανικού Χριστιανισμού είναι στον πυρήνα του το βάπτισμα του Πνεύματος, συνδεόμενο με την γλωσσολαλιά. Είναι λοιπόν ένα αυθόρμητο βίωμα, που δωρίζεται, το οποίο μπορεί κανείς να ζητήσει, αλλά δεν μπορεί να το εξαναγκάσει. Το βίωμα αυτό έχει μια περίεργη ιδιότητα: δεν μπορεί να αποδοθεί με έννοιες και εικόνες. Για τον αποδοχέα του αποτελείται από μια μή συνειδητή γλωσσολαλιά, δηλαδή από ένα μουρμούρισμα φωνηέντων και συλλαβών, που είναι ακατανόητα γι αυτόν τον ίδιο και για τους άλλους. Είναι ως προς την ουσία του λοιπόν προ-εννοιακό και προ-λογικό, και βρίσκεται στον δρόμο που οδηγεί από το ασύλληπτο προς μια εννοιολογική περιγραφή, στον δρόμο από το άρρητο προς το ρητό.

Εκεί που επιτυγχάνεται μια τέτοια γλωσσική έκφραση, το χαρακτηριστικό της δεν είναι μια λογική έννοια, αλλά η εικόνα. Η πεντηκοστιανική κίνηση έχει αναπτύξει την δική της εικονική και συμβολική γλώσσα, η οποία δρα μέχρι και μέσα στην θεολογία τής Πεντηκοστής. Πρόκειται για μια γλώσσα στην οποία η συμβολική τής βροχής, τής δρόσου,  της κατερχόμενης φωτιάς, τού προς τα κάτω ακτινοβολούντος φωτός, τού ψελλίσματος, τής κραυγής, τού χορού, παίζουν μεγάλο ρόλο. Υπάρχει μια λεπτομερής ιστορική θεολογία τού Αγίου Πνεύματος, που βασίζεται στην  βιβλική διάκριση της πρωινής και της απογευματινής βροχής, που είναι ζωτικής σημασίας για τις χώρες της υποτροπικής ζώνης. Η πρωινή βροχή ερμηνεύεται ως η πρώτη έκχυση του Πνεύματος μετά την Ανάληψη, κατά την Πεντηκοστή, που περιγράφεται στις Πράξεις. Η απογευματινή βροχή ερμηνεύεται ως η δεύτερη, σύμφωνα με την επαγγελία τών προφητών για τα έσχατα, έκχυση τού Αγίου Πνεύματος πριν το τέλος τού κόσμου και την Δευτέρα Παρουσία. Όλα αυτά όμως είναι ερμηνείες που δίνουν αυτοί που βρίσκονται υπό την επίδραση (του Πνεύματος), καθώς η ερμηνεία ανήκει στις ενέργειες του Πνεύματος, όπως και η γλωσσολαλιά.

Ο εξωτερικός παρατηρητής-και παραμένει εξωτερικός ακόμα και αν η γνώση των ιστορικών φαινομένων τού δίνει κάποια ετοιμότητα να κατανοήσει τα παρατηρούμενα-μιλά για κάτι το οποίο δεν έχει ακόμα βιώσει, και για το οποίο είναι σε θέσει να μιλήσει μόνο εάν έχει την εμπειρία του πράγματος, αλλά και τότε (μπορεί να μιλήσει γι’ αυτά) μόνο με αποσπασματικά, με νύξεις και με εικόνες. Είδα πως βρέθηκα σε μια κατάσταση, την οποία ο αξεπέραστος σε εύστοχες διατυπώσεις δάσκαλος (Καινή Διαθήκη) μου  Adolf Deißmann διατύπωσε ως εξής: το να μιλά κανείς για το Άγιο Πνεύμα, χωρίς να το έχει είναι σαν «να έχει πιει παραλίγο σαμπάνια»-μια πολύ εύστοχη εικόνα.

Επειδή ο εξωτερικός παρατηρητής ή αυτός που δεν έχει ακόμα καταληφθεί, δεν έιναι σε θέση ούτε «να δώσει την μαρτυρία» ούτε να αποδώσει με λογικές διατυπώσεις την μαρτυρία των άλλων, καθώς στην ουσία της είναι προ-λογική (vor-rarional), μου φάνηκε καλύτερο να πάρω άλλο δρόμο. Δηλαδή ως εξωτερικός παρατηρητής-«νηφάλιος»- να στηριχθώ σε αυτούς που ήπιαν από τον οίνο του Αγίου Πνεύματος, και για τον λόγο αυτό έχουν το δικαίωμα ή τουλάχιστον οι ίδιοι θεωρούν πως έχουν, να μιλήσουν ως αγγελιοφόροι, στους άλλους για την εμπειρία αυτή και να τους οδηγήσουν σε αυτήν. Η λειτουργία τής κριτικής λοιπόν ανήκει με τον τρόπο αυτό στον αναγνώστη, αλλά το μειονέκτημα που προκύπτει από αυτό το γεγονός, είναι πολύ μικρότερο από αυτό που θα προέκυπτε εάν τα διδάσκει κάποιος που κατέχει ελλειπή γνώση του φαινομένου.

Η επιθυμητή ευκαιρία μού δόθηκε όταν, καθώς είχα επιστρέψει από την Φλόριντα στο Μαρβούργο, σκεφτόμουνα την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμουνα ως ανταποκριτής χαρισματικών εμπειριών τις οποίες δεν είχα. Φάνηκε λοιπόν, πως ως εξωτερικός δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις υλικό για το πεντηκοστιανικό κίνημα. Στις θεολογικές βιβλιοθήκες υπάρχει απολογητική βιβλιογραφία, από θεολόγους των διάφορων εγκατεστημένων Εκκλησιών, όπου προειδοποιούν με οξύ τρόπο για το πεντηκοστιανικό κίνημα, και το θεωρούν δημιούργημα φλύαρων, ίσως και άρρωστων ψυχών. Για τον λόγο αυτό, κυρίως στην Γερμανία, οι Πεντηκοστιανοί κρατούν την εμπειρία τους σε ένα στενό, οικείο κύκλο.

Έστειλα επιστολές λοιπόν σε διάφορα κέντρα τού πεντηκοστιανικού κινήματος στην Αμερική, και έλαβα αμέσως ένα σωρό αυθεντικού υλικού. Από αυτό θα παρουσιάσω εν συντομία δυο-τρια φέιγ βολάν, που έλαβα από τον Α. Α. Allen από την Miracle Valley, Arizona, ένα από τα κύρια κέντρα της πεντηκοστιανικής παγκόσμιας ιεραποστολής. Είναι μικρά φύλλα, που μπορεί να βάλει κανείς στην τσέπη ή το πορτοφόλι και την τσάντα, τα οποία θεωρώ, μετά από ανάγνωση μεγάλου όγκου δευτερεύουσας βιβλιογραφίας, πως παρουσιάζουν εν συντομία και συμπυκνωμένα, την ουσία του πεντηκοστιανικού Χριστιανισμού. Η παρουσίαση γίνεται με τρόπο αναπαραστατικό, συναρπαστικό, ευκολονόητο-και φυσικά- διαφημιστικό, με το στιλ που χαρακτηρίζει το πεντηκοστιανικό ιεραποστολικό κήρυγμα.

Τα φυλλάδια αυτά είναι χαρακτηριστικά για το κίνημα και για ένα άλλο λόγο επίσης. Από την μια παρουσιάζουν το πνευματικό και συναισθηματικό εμπειρικό περιεχόμενο του πεντηκοστιανικού Χριστιανισμού με ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο, αλλά από την άλλη προσφέρουν και μια βιβλική-θεολογική θεμελίωση. Αυτή η βιβλική θεμελίωση βεβαίως, με τα μάτια της ιστορικής-κριτικής έρευνας τής Καινής Διαθήκης, φέρεται από ένα απλοϊκό φονταμενταλισμό: Ο λόγος της Βίβλου είναι η αδιάψευστη μαρτυρία της θεϊκής αλήθειας και για τον λόγο αυτό, σε κάθε του λεπτομέρεια δεσμευτικός για την πίστη. Παρόλα αυτά, ο φονταμενταλισμός αυτός διαφέρει από τις παραδοσιακές ορθόδοξες, καθαρά τυπικές εμπνεύσεις, και έχει ένα φοβερό δυναμισμό. Η κατανόηση της Αγίας Γραφής καθορίζεται από την εμπειρία του βαπτίσματος του Πνεύματος, και η εμπειρία αυτή ωθεί την θεώρηση της Αγίας Γραφής σε μια συγκεκριμένη προοπτική. Ο αναγνώστης, όπως και εγώ, θα εκπλαγεί διαπιστώνοντας σε ποιο νέο φως εμφανίζεται ξαφνικά η Βίβλος μέσα σε αυτή την πεντηκοστιανική οπτική.

Συνεχίζεται

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΣΧΥΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΟΡΓΑΣΜΟΥ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΑΝΙΣΜΟΥ.

Η σύνθεση σχολαστικής θεολογίας και υπαρξισμού στην τριαδολογία της δυτικής Χριστιανοσύνης: Karl Barth και Karl Rahner (2)

Η σύνθεση σχολαστικής θεολογίας και υπαρξισμού στην τριαδολογία της δυτικής Χριστιανοσύνης: Karl Barth και Karl Rahner

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓ. ΣΙΣΚΟΥ

Πηγή: Περιοδικό ΘΕΟΛΟΓΙΑ 88, 4 (2017)

Συνέχεια από Κυριακή, 29 Απριλίου 2018

2. Karl Barth

2.1 H ταύτιση Θεολογίας και Οικονομίας

Στον Πρόλογο της Εκκλησιαστικής Δογματικής του o Κ. Barth, απολογούμενος σε προτεστάντες φίλους και επικριτές του, ξεκαθαρίζει το γεγονός ότι για τον ίδιο o χριστιανισμός δεν ξεκίνα το 1517 -χρονολογία θυροκόλλησης των 95 θέσεων του Λούθηρου στη Βιττεμβέργη-, αλλά ότι ο ίδιος κινείται άνετα στο χώρο της ενιαίας δυτικής παράδοσης, παραπέμποντας στον Άνσελμο και τον Ακινάτη χωρίς κανένα ίχνος φόβου, διότι η σχολαστική διδασκαλία είναι από πολλές απόψεις εκκλησιαστικά ορθή(8). Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο Κ. Barth κληρονομεί από την ενιαία δυτική χριστιανική παράδοση την ταύτιση Θεολογίας και Οικονομίας, την ταύτιση της αΐδιας ύπαρξης της Αγίας Τριάδος και της οικονομικής της φανέρωσης(9). Ο Θεός της αποκάλυψης είναι ο Θεός καθ’ αυτός, όπως υφίσταται δι’ εαυτόν: “The question: «Who is the self-revealing God?» always receives a full and unrestricted answer also in what we learn about God’s self-revealing as such and about His being revealed among men. God Himself is not just Himself. He is also His self-revealing... Revelation in the Bible is not a minus; it is not another over against God. It is the same, the repetition of God. Revelation is indeed God’s predicate, but in such a way that this predicate is in every way identical with God Himself”(10).

Ταυτίζοντας, Θεολογία και Οικονομία, ο Κ. Barth, χρησιμοποιεί με άνεση διατυπώσεις, οι οποίες μαρτυρούν την ταύτιση ουσίας και ενεργειών στον Τριαδικό Θεό, διότι οι ενέργειες του Θεού προς την κτίση ταυτίζονται με τον τρόπο που υπάρχει ο Θεός καθ’ εαυτόν. Αυτό αντίστροφα συνεπάγεται την εξαγωγή συμπερασμάτων για την αΐδια ζωή της Αγίας Τριάδος από την οικονομική φανέρωσή της: “God reveals Himself. He reveals Himself through Himself. He reveals Himself. If we really want to understand revelation in terms of its subject, i.e, God, then the first thing we have to realize is that this subject, God, the Revealer, is identical with His act in revelation and also identical with its effect. It is from this fact & that we learn we must begin the doctrine of  revelation with the doctrine of the triune God”(11). H ταύτιση ουσίας και ενεργειών πηγάζει τόσο από τη σύγχυση Θεολογίας και Οικονομίας, όσο και από τη φιλοσοφική σχολαστική ερμηνεία της έννοιας actus purus, κατά την οποία η ουσία του Θεού είναι καθαρή ενέργεια, διότι στο είναι του Θεού δεν υπάρχει καμία διάσταση μεταξύ δυνάμει και ενεργεία όντος: «What God is as God, the divine individuality and characteristics, the essential or essence of God, is something which we shall encounter either at the place where God deals with us as Lord and Savior, or not at all. The act of revelation as such carries with it the fact that God has not withheld Himself from men as true being, but that He has given no less than Himself to men as the overcoming of their need and light in their darkness(12)… the concept of ‘The Reality of God’ … holds together being and act instead of tearing them apart like the idea of ‘essence’... We are in fact interpreting the being of God when we describe it as ‘God’s being in act’, namely in the act of His revelation, in which the being of God declares it’s reality: not only his reality for us –certainly that-but at the same time His own, inner, proper reality, behind which and above which there is no other(13)... the action of God that takes place in Revelation is a particular action, different from any other happening, even in contradiction to it. Actus Purus is not sufficient as a description of God. To it there must be added at least ‘et singularis’»14. Ακριβώς σε αυτή την έννοια του actus purus βασίζεται η ταύτιση της ουσίας του Θεού και των έργων του, δηλαδή η ταύτιση ουσίας και ενεργειών: “To the unity of Father, Son and Spirit among themselves corresponds their unity ad extra. God’s essence and work are not twofold but one. God’s work is His essence in its relation to the reality which is distinct from Him and which is to be created or is created by Him. The work of God is the essence of God as the essence of Him who is (N.B in a free decision grounded in His essence but not constrained by His essence) reavealer, revelation and being revealed”(15).

2.2 Πρόσωπο, Ουσία, Θέληση, Ενέργεια: Η ταύτιση τρόπου υπάρξεως και ενεργειών στον Θεό

Η ταύτιση ουσίας και ενεργειών στη βάση της απόλυτης απλότητας του θείου Είναι είναι ανάλογη με την ταύτιση ουσίας και βούλησης στον Θεό, η οποία έχει τα ίδια θεμέλια και τις ίδιες προϋποθέσεις με την πρώτη. Έτσι, ο Κ. Barth μπορεί να κινείται με άνεση χρησιμοποιώντας ένα θεολογικό λεξιλόγιο, το οποίο παραπέμπει στην ταύτιση Είναι και ενεργείν, Είναι και βούλεσθαι, όπως οι έννοιες αυτές χρησιμοποιούνται στον υπαρξισμό, παρά το ότι οι ταυτίσεις θεμελιώνονται στον σχολαστικισμό: «The fact that God's being is event, the event of God's act, necessarily (if, when we speak of it, we turn our eyes solely on His Revelation) means that it is His own willed and executed decision... Now, if the being of a person is a being in act, and if, in the strict and proper sense, being in act can only be ascribed to God, then it follows that by the concept of the being of a person, in the strict and proper sense, we can understand only the being of God. Being in its own, conscious, willed and executed decision, and therefore personal being, is the being of God in the nature of the Father, and the Son and the Holy Spirit... The real person is not man but God... God exists in His act. God is His own decision»(16).

Αναφερόμενος στην Άγια Τριάδα προκειμένου να περιγράφει τις Θείες Υποστάσεις, ο Κ. Barth προτιμά να παραμερίσει τούς όρους Υπόστασις και Πρόσωπον και αντ’ αυτών να εισαγάγει τον όρο τρόπο υπάρξεως (Seinsweise) για καθεμία από τις υποστάσεις της Αγίας Τριάδος. Θεωρεί τη συγκεκριμένη διατύπωση καταλληλότερη για τους σημερινούς καιρούς(17). Η ταύτιση ωστόσο ουσίας και ενεργειών συνεπιφέρει κατά έναν εντελώς φυσιολογικό τρόπο και την ταύτιση υποστάσεων και ενεργειών, διότι τα πρόσωπα είναι τρεις τρόποι υπάρξεως του ενός Θεού, δηλαδή της μίας ουσίας Του(18). Συνεπαγωγικά, στον Κ. Barth ο όρος τρόπος υπάρξεως, ο οποίος στην ορθόδοξη παράδοση δηλώνει τις σχέσεις καταγωγής των Θείων Υποστάσεων, παραπέμπει στις ενέργειες του Τριαδικού Θεού στην κτίση. Δεν καταργεί ο Κ. Barth το αγέννητον, το γεννητόν και το εκπορευτόν, ωστόσο, απούσης της διακρίσεως ουσίας και ενεργειών, αυτά καθίστανται τρόποι υπάρξεως-ενέργειες του Τριαδικού Θεού σε αναφορά και με την κτίση: «If the τρόπος αποκαλύψεως is a really different one from the τρόπος υπάρξεως and if the ύπαρξις is the real being of God, then this means that God in His revelation is not really God»(19). Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο τρόπος υπάρξεως των Θείων Υποστάσεων φανερώνονται στην αποκάλυψη και υφίστανται δια της αποκαλύψεως, δηλαδή ταυτίζονται με τις άκτιστες ενέργειες της αποκάλυψης: “In the revelation attested in the Bible God always meets us... in varying action, in one of His modes of being, or, more accurately, as distinguished or characterized in one of His modes of being... formal distinctions in the three modes of being -that which makes them modes of being- can indeed be derived from the concept of revelation”(20).

(Συνεχίζεται)

Σημειώσεις

8. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, Trans: G. W. Bromiley, T&T Clark: Edinburgh 1975, σελ. xiii.

 9. Για την ταύτιση αΐδιων προόδων και οικονομικών φανερώσεων της Αγίας Τριάδος βλ. Aquinas, Τ., Summa Theologica, Part I, QQ XXVII-XLIX, 48. 3, στο The “Summa Theologica” of St. Thomas Aquinas. Literally translated by Fathers of the English Dominican Province. Second and revised edition, Burns Oates and Washbourne: London 1921, Vol. 2, σελ. 197: “Mission signifies not only procession from the principle, but also determines the temporal term of the procession. Hence mission is only temporal. Or we may say that it includes the eternal procession, with the addition of a temporal effect. For the relation of a divine person to His principle must be eternal. Hence the procession may be called a twin procession, eternal and temporal, not that there is a double relation to the principle, but a double term, temporal and eternal”. Ερμηνεύοντας τo συγκεκριμένο χωρίο της Summa Theologica o Emery, G., The Trinity ~ an introduction to Catholic doctrine on the triune God, Trans: M. Levering, The Catholic University of America Press: Washington 2009, σελ. 193, γράφει: «the missions bear in themselves the eternal mystery of the divine persons, the mystery of the Son begotten by the Father and the mystery of the Holy Spirit who proceeds. If one follows St. Thomas Aquinas, there is no need to reunite the economic Trinity and the immanent Trinity (after having started by distinguishing between them), because, for Aquinas, the mission or ‘temporal procession ’ of the divine person ‘is not essentially different from the eternal procession, but only adds a reference to a temporal effect’». Για το ίδιο θέμα στον Ακινάτη βλ. και Ott, L., Fundamentals of Catholic Dogma, Trans: Patrick Lynch, TAN Books: Charlotte, North Carolina 1974, σελ, 73: “the concept of sending implies not only the eternal procession, but also a new kind of presence in the created world: missio includit processionem aeternam et aliqui ~ addit, sc. temporalem effectum (S. Th. I 43, 2 ad 3). The temporal missions, therefore, reflect the notions of the Divine Persons”.

10. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 299-300.

11. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 296.

12. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of God, Vol. 2, Pt. 1, Trans: T.H.L. Parker - W.B. Johnston - H. Knight - J.L.M. Haire, T&T Clark: Edinburgh 1964, σελ. 261.

13. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 2, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 262.

14. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 2, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 264.

15. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 371. Στη συνέχεια του κειμένου ο Κ. Barth διακρίνει μεταξύ της ουσίας του Θεού καθ’ εαυτόν και της ουσίας του Θεού που αποκαλύπτεται, ωστόσο η διάκριση χρησιμοποιείται μόνο για να εξασφαλιστεί η ελευθερία του Θεού από μια αναγκαστική αποκάλυψη της ουσίας Του. Ο Θεός αποκαλύπτεται ελεύθερα διά της βουλήσεώς του. Ωστόσο, η βούληση ταυτίζεται με την ουσία του Θεού στο πλαίσιο της θείας απλότητας. Η επιμονή του Κ. Barth στην ταυτότητα του Θεού ad extra και ad intra είναι το βασικό θεμέλιο της ερμηνείας του τόσο βιβλικά όσο και φιλοσοφικά.

Με αυτόν τον τρόπο αποδίδει το εν λόγω κείμενο και ένας από τους σημαντικότερους κληρονόμους της σκέψης του Κ. Barth, ο καθηγητής Jungel, Ε., God's Being is in Becoming: The Trinitarian Being of God in the Theology of Karl Barth, A Paraphrase, T&T Clark: Edinburgh 2001, σελ. 47, o oποίος σχολιάζοντας το κείμενο του δασκάλου του γράφει: “In order to be able to speak about God’s work, we must talk about the essence of the one who works. But the essence of this one who works is now thought strictly from the point of view of revelation, and so not as substance, but as the ‘unity of Father, Son and Spirit among themselves’ to which 'their unity ad extra' corresponds”.

16. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of God, Vol. 2, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 271-272. Πρβλ. και Jungel, Ε., God’s Being is in Becoming: The Trinitarian Being of God in the Theology of Karl Barth. A Paraphrase, μνημ. εργ., σελ. 80-81: “That means that, as event, the being of God possesses freedom of decision. Decision does not belong to the being of God as something supplementary to this being: rather, as event, Gods being is his own decision”. Αναπόφευκτα τέτοιες διατυπώσεις είναι το αποτέλεσμα της εισαγωγής μιας φαινομενολογίας του χρόνου στη ζωή της Αγίας Τριάδος και κατά λογική συνέπεια ο Θεός φανερώνεται να ίσταται έμπροσθεν υπαρξιακών επιλογών.

Είναι σημαντικό το ότι ό Ε. JiingeJ βλέπει στο συγκεκριμένο σημείο την ερμηνευτική του Κ. Barth ως σύνθεση περσοναλισμού και σχολαστικισμού, η οποία δημιουργεί την αρμόζουσα δογματική διατύπωση για τον Τριαδικό Θεο: “because God lives solely from and by Himself, the understanding of God’s being as person is not some ‘personification’ working itself as 'personalism versus ontology’, but the understanding of being in the proper sense appropriate to God alone”, ό.π.

17. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 359 κ.έ.

18. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 359.

19. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 353.

20. Barth, Κ., Church Dogmatics, The Doctrine of the Word of God, Vol. 1, Pt. 1, μνημ. εργ., σελ. 362-363.