ΤΟΥ Μ. MARTIN
Τελευταία οι εκδόσεις Ορθοδόξου Κυψέλης κυκλοφόρησαν το βιβλίο “Αποκαλυπτικό υπόμνημα” γραμμένο από τον Μοτοβίλωφ, μαθητού του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Εκεί διαβάζουμε τα λόγια του Αγίου Σεραφείμ πως «οι πιστοί άνθρωποι των εσχάτων καιρών θα πάσχουν δυστυχώς οι περισσότεροι από ψυχικές ασθένειες δαιμονικής προέλευσης, που θα είναι ανακατεμένες με θεϊκές πνευματικές παρακλήσεις στην ζωή τους. Κανείς από τους άλλους ανθρώπους δεν θα μπορεί να ξεδιακρίνει τι είναι εκ Θεού και τι όχι».
Θα παρουσιάσουμε στην συνέχεια μερικά αποσπάσματα από την εισαγωγή του βιβλίου του Μ. MARTIN, καθολικού ιερέως, ο οποίος υπηρέτησε χρόνια στις ΗΠΑ και συγκέντρωσε ορισμένες από τις εμπειρίες του στο προαναφερθέν βιβλίο. Εντυπωσιάζουν οι καταγγελίες του και μας είναι σχεδόν άγνωστες παρότι έχουν ήδη παρουσιαστεί στην Ελληνική πραγματικότητα. Εάν συνδυαστούν όμως με τον Λόγο του Αγίου Σεραφείμ μας φωτίζουν αυτούς τους μυστηριώδεις έσχατους χρόνους!
Το βιβλίο “Όμηροι του Διαβόλου” κυκλοφόρησε στα 1976: «Στα 1976 η δαιμονική κατοχή ήταν περισσότερο μια διασκέδαση μέσω των ταινιών του Χόλλυγουντ. Λίγα όμως χρόνια αργότερα, στα 1990, όλα είχαν αλλάξει και οι περισσότεροι γονείς αγωνιούσαν για τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα δε μόνον λίγες οικογένειες δεν είχαν επηρεαστεί πλέον άμεσα από τον Σατανισμό.
Από την στιγμή που ανεγνωρίσθη η εκκλησία του Σατανά, οι οπαδοί της δρουν ανενόχλητοι στα σχολεία και προσηλυτίζουν ελεύθερα. Έχουν ήδη δημιουργηθεί σατανιστικά κέντρα όπου πραγματοποιούνται Μυήσεις και τελετές. Στις 50 πολιτείες της Ενώσεως υπολογίζεται πως λειτουργούν ήδη περίπου 8.000 τέτοια κέντρα, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι κιόλας υψηλά εξειδικευμένα. Γνωρίζουμε ήδη με βεβαιότητα πως οι ανθρωποθυσίες είναι μέρος αυτών των τελετών καθώς και ότι προτιμούνται τα αγόρια, σαν αντίγραφα του μικρού Ιησού. Πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στο αυξανόμενο κύμα σεξουαλικών κακοποιήσεων μικρών παιδιών που μαστίζει ήδη τις ΗΠΑ και την οικουμένη. Σήμερα οι δαιμονισμένοι είναι πλέον ο φυσιολογικός τύπος ανθρώπου».
Οι σημερινοί έφηβοι, όπως παλιά ζητούσαν τον έρωτα για να αποκτήσει νόημα η ζωή τους, ζητούν την κατάληψη από ένα πνεύμα. Το Χόλλυγουντ έχει ήδη ανταποκριθεί στην ζήτηση και γυρίζει “Ιστορίες αγάπης” ανάμεσα σε κοριτσάκια και βρυκόλακες! Η μεγαλομανία του Χάρρυ Πότερ ανήκει στο αγνό παρελθόν μπρος στις σατανικές διαστροφές που επιβάλλει ιδίως στους νέους η κατάληψη και η Ομηρία από τους δαίμονες!
«Κανείς μας πλέον δεν ζει μακρυά από ένα σατανιστικό κέντρο όπου ανθρωποθυσίες και μαρτύρια μικρών αγοριών είναι πλέον συνηθισμένα συμβάντα. Οι σατανιστικές τελετές και οι συνέπειές τους, η ολοκληρωτική κατάληψη από δαίμονες είναι πλέον μέρος του Αμερικάνικου τρόπου ζωής. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε από την απελευθέρωσή μας από τον Θεό και από την πλήρη αποτυχία των Δυτικών Εκκλησιών.
Σήμερα οι διανοούμενοι αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των Καθολικών ιερέων δεν πιστεύουν πλέον στην αληθινή ύπαρξη του Σατανά.
Από την άλλη δε πλευρά, από την πλευρά του εωσφόρου, η πεποίθηση πως δεν υπάρχει καθόλου είναι το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα.
Οι σημερινοί δαιμονισμένοι δεν χτυπιούνται πλέον όπως οι αρχαίοι που γνωρίζαμε ή ακούσαμε να γίνεται λόγος. Είναι ήσυχοι άνθρωποι, μορφωμένοι, με στυλ και προσωπικότητα, ανεξάρτητοι, μπορούν να μιλήσουν για θρησκευτικά θέματα με ευγλωττία, μπορούν ακόμη και να κοινωνήσουν. Μόνον από πολύ κοντά μπορεί κάποιος να υποπτευθεί πως κυριαρχούνται από το σκότος [Βεβαίως δε η ευχαριστιακή εσχατολογία της νέας παγκόσμιας εκκλησίας υπό τον πάπα, δεν επιτρέπει καμία διάκριση].
Πρέπει να τονιστεί αρκετά πως ο δαιμονισμός δεν υφίσταται χωρίς την συνεργασία του ανθρώπου, μέσω της παραδόσεως στους δαίμονες των κυριοτέρων ανθρωπίνων λειτουργιών: της νόησης και της θέλησης. Ο δαιμονισμός σήμερα μπορούμε να πούμε είναι μια αργή διαδικασία. Μια διαδικασία η οποία αλλοιώνει δύο από τις βασικές δυνάμεις της ψυχής, την νόηση, μέσω της οποίας ένας άνθρωπος δέχεται και εσωτερικεύει την γνώση και την θέληση, με την οποία ένα άτομο επιλέγει να δράσει και να πράξει με αυτή τη γνώση (τον τρόπο ζωής).
Η μεγάλη μας εμπειρία μας έδειξε πως υπάρχουν συγκεκριμένοι παράγοντες οι οποίοι προδιαθέτουν ένα άτομο να συνεργαστεί με το μυαλό και την θέληση ώστε να καταληφθεί από έναν δαίμονα. Βεβαίως δεν είναι απολύτως απαραίτητο όποιος έρχεται σε επαφή με τους εν λόγω παράγοντες να πέφτει και θύμα δαιμονισμού! Όμως για όσες περιπτώσεις δαιμονισμού απέκτησα γνώση, ένας ή δύο από τους εν λόγω παράγοντες ήταν πάντοτε υπεύθυνος.
Μερικοί από αυτούς τους παράγοντες είναι εξωτερικοί από το άτομο όπως π.χ. τα Οuija επίπεδα συνειδήσεως και οι πνευματιστικές συγκεντρώσεις. Άλλοι είναι ένα είδος νοοτροπίας ή αυτογνωσίας, που εσωτερικεύονται από τον άνθρωπο, όπως ο υπερβατικός διαλογισμός και η Μέθοδος του εννεαγράμμου, που είναι τα πιο αποτελεσματικά σ’ αυτή την κατηγορία.
Μέσα στα πλαίσια της κατάληψης, όλοι αυτοί οι παράγοντες δημιουργούν μέσα στον άνθρωπο, στην νόησή του και στην θέλησή του, ένα είδος aspiring vacuum (κενοδοξίας). Κενού διότι δημιουργεί μια απουσία καθορισμένων και παραδεδομένων (παραδεκτών) εννοιών για την νόηση, προσφέροντας απαράδεκτες έννοιες για την ανθρώπινη φύση, οι οποίες βεβαίως γίνονται τυφλά παραδεκτές! Aspiring, φιλοδοξίες, διότι δημιουργούνται αντίστοιχοι ακαθόριστοι και απαράδεκτοι σκοποί για την θέληση.
Τo Οuija προέρχεται από την Γαλλική λέξη Οui και την Γερμανική Ja και σημαίνει “Ναι, Ναι”. Η νόηση πρέπει να δεχθεί αδιακρίτως όλες τις έννοιες που προτάσσονται και εφόσον διατεθεί θετικά και η θέληση προς τις έννοιες αυτές και αρχίσει να τις κάνει πράξη, τότε το προκαθορισμένο σύστημα είναι έτοιμο.[Χολλυγουντιανή εισαγωγή στο σύστημα αποτελεί η ταινια "Yes Μan" με τον Jim Carrey].
Η μέθοδος του εννεαγράμματος είναι στις μέρες μας η πιο κοινή και επιτυχημένη. Ενισχυμένη από την συμμετοχή διανοουμένων και κληρικών είναι σήμερα η πιο θανάσιμη απειλή για τις ψυχές. Μάλιστα έχει διαβρώσει και το ανώτατο όργανο κατηχητών της Βορείου Αμερικής, όργανο το οποίο δίνει τις απαραίτητες διδασκαλίες και κατευθύνσεις σε επισκοπές και ενορίες για την αύξηση και ωρίμανση της πίστεως των παιδιών.
Συνεπής στο όνομά της η Μέθοδος σημαίνει εννέα σημεία, το εννεάγραμμα είναι μια μαντάλα εννέα σημείων που σχηματίζει ένα κύκλο. Υποτίθεται πως αναπαριστά τον λωτό, όπως έχει περιγραφεί και από τον Γιούνγκ επίσης, και έχει σαν σκοπό να ξαναενώσει τον κερματισμένο εαυτό. [H μέθοδος διδάσκεται από χρόνια και στην Ελλάδα, και από την ομάδα του περιοδικού ΑΒΑΤΟΝ].
Το εννεάγραμμα έφτασε στη Δύση από έναν Ασιάτη ονόματι Γεώργιο Γκουρτζίεφ, Αρμενικής καταγωγής. Έχει εξαπλωθεί μέσω των ΗΠΑ και στην Νότιο Αμερική. Υπάρχουν, σύμφωνα με τη διδασκαλία αυτή, εννέα τύποι ανθρώπινης προσωπικότητος, κάθε μια από τις οποίες αναπαρίσταται από ένα σημείο του εννεαγράμματος. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ανήκει σε έναν και μόνο έναν τύπο προσωπικότητος. Αλλά παρ’ όλα αυτά κάθε τύπος είναι ικανός για άπειρη αυτοεξέλιξη! Αυτή η πλάνη, της δυνατότητος του ανθρώπου για αυτοεξέλιξη, είναι πολύ κοντά στην αρχαία αίρεση του πελαγιανισμού, η οποία ακριβώς διδάσκει αυτή την δυνατότητα του ανθρώπου χωρίς τη συνέργεια της Θ. Χάριτος [Είναι ακριβώς η σύγχρονη διδασκαλία περί προσώπου].
Η διαφορά της συγχρόνου πλάνης είναι ότι εξαρτά την ανθρώπινη αυτοεξέλιξη από τις εσωτερικές δυνάμεις του εννεαγράμματος καθιστώντας τοιουτοτρόπως κάθε οπαδό έναν τέλειο aspiring vacuum (κενόδοξο), υποψήφιο θύμα καταλήψεως».
Αυτά τα λίγα τρομερά και τρομακτικά από τον Μ. MARTIN.
Ας δούμε όμως τι λέει και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος για την κενοδοξία! «Η κενοδοξία είναι ως προς μεν τη μορφή, μεταβολή της φυσικής τάξεως και διαστροφή των καλών ηθών και παρατήρησις παντός αξιομέμπτου πράγματος. Ως προς δε την ποιότητα, σκορπισμός των καμάτων, απώλεια των ιδρώτων, δόλιος κλέφτης του θησαυρού, απόγονος της απιστίας, πρόδρομος της υπερηφάνειας, ναυάγιο μέσα στο λιμάνι, μυρμήγκι στο αλώνι. Τόση δε μόνο διαφορά έχουν μεταξύ τους η κενοδοξία με την υπερηφάνεια, όση έχει εκ φύσεως το παιδί από τον άνδρα. Το πρώτο δηλαδή είναι η αρχή και το δεύτερο το τέλος».
Δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτά τα λίγα ολόκληρη η νεωτερική ορθόδοξη θεολογία; Σκορπισμός των καμάτων, δηλαδή ολοκλήρου της παραδόσεώς μας. Απώλεια των ιδρώτων. Δεν βλέπουμε ήδη να πνίγεται στο λιμάνι ο τελευταίος Έλληνας ορθόδοξος θεολόγος;
«Το πνεύμα της κενοδοξίας χαίρεται, όταν βλέπει να πληθύνεται η αρετή. Χαίρεται γιατί θα διασκορπίσει».
Μηδένα προ του τέλους μακάριζε!
Με τον ίδιο τρόπο δεν σκορπίζεται όλος ο κόπος και όλος ο πλούτος που συσσώρευσαν οι ΗΠΑ μέσω του δαιμονισμού των παιδιών της;
Εκδόσεις Αμέθυστος
Σάββατο 30 Μαΐου 2009
Παρασκευή 29 Μαΐου 2009
Ο Καρδινάλιος Walter Kasper στη Θεσσαλονίκη
Έχουμε στα χέρια μας κάποια μικρά αποσπάσματα από την ομιλία του Καρδινάλιου Κάσπερ στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη και ορισμένα πράγματα φωνάζουν αμέσως ψεύτικα και παράλογα! Ας δούμε λοιπόν τα ψεύτικα και κενόδοξα που παρασύρουν και τους Ελληνόφωνους θεολόγους.
«Ο Παύλος είναι το θεμέλιο, στο οποίο στεκόμαστε από κοινού σε Ανατολή και Δύση. Η Θεσσαλονίκη προσφέρεται να στοχαστούμε για την κληρονομιά και το καθήκον που αυτός μας κληροδότησε. Ο σπόρος του μας δόθηκε σήμερα εκ νέου για σπορά».
Μένουμε με το στόμα ανοιχτό! Ο Κasper πήρε εντολή από τον Κύριο όπως ο Απόστολος Παύλος;;; Κάποιος άλλος; Πώς μας δόθηκε εκ νέου ακριβώς!;
Λίγο πιο κάτω λύνεται το μυστήριο! «Ο πάπας Παύλος VI χαρακτήρισε τη διάσπαση ανάμεσα σε πίστη και πολιτισμό ως το δράμα της εποχής μας! Αυτή η κατάσταση, της εκκοσμικεύσεως, μας θέτει ενώπιον του καθήκοντος ενός νέου ευαγγελισμού που ταυτόχρονα συμπεριλαμβάνει ένα νέο εκπολιτισμό...»
Εννοεί λοιπόν ο αγαθός πως ο ευγενής και χαριτωμένος κ. Ζηζιούλας, σαν εκπρόσωπος μιας άμωμης πνευματικής παραδόσεως σαν την Ορθοδοξία θα κατορθώσει να εκχριστιανίσει τον Ντώκινς!; Mε τις τεράστιες γνώσεις του και με την ολόχρυση αμφίεσή του!; Κύριε των δυνάμεων!!!
Καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα του πάπα, ούτε η Ζωζώ να ήταν!
Ας δούμε όμως την αρχή της δραματικής διάσπασης που προξενεί τόσο βαθύ πόνο στους καημένους τους πάπες!
Με την πώληση των συγχωροχαρτίων η Ρώμη διαχειριζόταν χωρίς κανένα ενδοιασμό το «απόθεμα» της θείας χάριτος που είχε προσφέρει ο Χριστός στον πάπα δια του σταυρικού θανάτου. «Ρίψε το νόμισμά σου εις το κυτίον και αυτομάτως όλες οι αμαρτίες θα πετάξουν μακράν».
Ο ίδιος ο Λούθηρος ανέφερε πώς ο διάσημος δομινικανός μοναχός Ιωάννης Τέτζελ, μιλώντας στη Χάλλη, έφτασε μέχρι σημείου να υποστηρίξει ότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι άνθρωπός τις βίασε την Μητέρα του Θεού, η συγχώρεσις θα παρέγραφε το αμάρτημά του.
Θέλουμε να ξέρουμε: Έγινε κάτι και άλλαξαν αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα και έγιναν χριστιανοί και δεν το μάθαμε; Τί θα παίξουμε; Το παραμύθι η ωραία και το τέρας; Και αν δεν λυθούν τα μάγια;
Αμέθυστος
«Ο Παύλος είναι το θεμέλιο, στο οποίο στεκόμαστε από κοινού σε Ανατολή και Δύση. Η Θεσσαλονίκη προσφέρεται να στοχαστούμε για την κληρονομιά και το καθήκον που αυτός μας κληροδότησε. Ο σπόρος του μας δόθηκε σήμερα εκ νέου για σπορά».
Μένουμε με το στόμα ανοιχτό! Ο Κasper πήρε εντολή από τον Κύριο όπως ο Απόστολος Παύλος;;; Κάποιος άλλος; Πώς μας δόθηκε εκ νέου ακριβώς!;
Λίγο πιο κάτω λύνεται το μυστήριο! «Ο πάπας Παύλος VI χαρακτήρισε τη διάσπαση ανάμεσα σε πίστη και πολιτισμό ως το δράμα της εποχής μας! Αυτή η κατάσταση, της εκκοσμικεύσεως, μας θέτει ενώπιον του καθήκοντος ενός νέου ευαγγελισμού που ταυτόχρονα συμπεριλαμβάνει ένα νέο εκπολιτισμό...»
Εννοεί λοιπόν ο αγαθός πως ο ευγενής και χαριτωμένος κ. Ζηζιούλας, σαν εκπρόσωπος μιας άμωμης πνευματικής παραδόσεως σαν την Ορθοδοξία θα κατορθώσει να εκχριστιανίσει τον Ντώκινς!; Mε τις τεράστιες γνώσεις του και με την ολόχρυση αμφίεσή του!; Κύριε των δυνάμεων!!!
Καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα του πάπα, ούτε η Ζωζώ να ήταν!
Ας δούμε όμως την αρχή της δραματικής διάσπασης που προξενεί τόσο βαθύ πόνο στους καημένους τους πάπες!
Με την πώληση των συγχωροχαρτίων η Ρώμη διαχειριζόταν χωρίς κανένα ενδοιασμό το «απόθεμα» της θείας χάριτος που είχε προσφέρει ο Χριστός στον πάπα δια του σταυρικού θανάτου. «Ρίψε το νόμισμά σου εις το κυτίον και αυτομάτως όλες οι αμαρτίες θα πετάξουν μακράν».
Ο ίδιος ο Λούθηρος ανέφερε πώς ο διάσημος δομινικανός μοναχός Ιωάννης Τέτζελ, μιλώντας στη Χάλλη, έφτασε μέχρι σημείου να υποστηρίξει ότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι άνθρωπός τις βίασε την Μητέρα του Θεού, η συγχώρεσις θα παρέγραφε το αμάρτημά του.
Θέλουμε να ξέρουμε: Έγινε κάτι και άλλαξαν αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα και έγιναν χριστιανοί και δεν το μάθαμε; Τί θα παίξουμε; Το παραμύθι η ωραία και το τέρας; Και αν δεν λυθούν τα μάγια;
Αμέθυστος
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
H KATAKTHΣH THΣ ΔΥΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ (II)
Οι περιπέτειες της γλώσσας
«Για να κατορθώσουν οι Δυτικοί να γνωρίσουν τον Βουδισμό από το ξεκίνημά του, να γνωρίσουν τις αρχές του, την Ιστορία του και όχι μόνο την τελευταία του φάση την οποία βρίσκουν μπροστά τους, έπρεπε να γίνουν γνωστές οι γλώσσες στις οποίες είναι γραμμένα τα Ιερά τους κείμενα: Τα σανσκριτικά και η Pali.
Τα σανσκριτικά είναι η τέλεια γλώσσα! Είναι κατασκευασμένη, συνθετική, από έναν μεγάλο γραμματικό του 4ου ή 3ου αιώνος π.Χ., τον Πανίνι. Δεν είναι μια γλώσσα που μιλήθηκε, που γεννήθηκε “αυθόρμητα”, δεν είναι ζωντανή. Είναι ο παράδεισος των διανοουμένων. Τα μεγάλα κείμενα δεν γράφτηκαν στη γλώσσα αυτή, σήμερα πάντως είναι όλα γραμμένα στις δύο προαναφερθείσες γλώσσες!
Στα 1664 ο Ιησουίτης Enrico Roth δημοσιεύει την πρώτη σανσκριτική γραμματική. Ενώ στα 1826 ο Eugenio Burnouf προσφέρει το πρώτο του δοκίμιο πάνω στη γλώσσα Pali. Στο τέλος της ζωής του κατορθώνει να ολοκληρώσει μια σχεδόν τέλεια γραμματική αυτής της γλώσσας!
Σ’ αυτά τα χρόνια ξεκινά και η “παράξενη” περιπέτεια της Ινδοευρωπαικής γλώσσας! Ένας Ολλανδός ταξιδιώτης, ανακαλύπτει περίεργες ομοιότητες ανάμεσα στα σανσκριτικά και στα Ελληνικά. Όπως ακριβώς οι Ιησουίτες είχαν πρώτοι-πρώτοι ανακαλύψει ομοιότητες στην πρακτική και λειτουργική ζωή Βουδισμού και Χριστιανισμού! [Όπως ανακαλύπτουν στα χρόνια μας, από άγνοια της παραδόσεώς μας, οι νεοέλληνες θεολόγοι, τόσες και τόσες συγκλονιστικές ομοιότητες ανάμεσα στην Δυτική και στην Ορθόδοξη θεολογία]. Σ’ αυτόν τον Ινδουιστικό ενθουσιασμό παρασύρεται και ο Βολταίρος, ο οποίος χρησιμοποιεί τους Βραχμάνους εναντίον της Π.Διαθήκης και του Μωυσέως.
Στα 1767 ο Coeurdoux, Ιησουίτης κι αυτός με τη σειρά του, αποδεικνύει πως τα σανσκριτικά ανήκουν στην ίδια οικογένεια των ευρωπαικών γλωσσών. Και στο Παρίσι τώρα μεταφέρεται, από το 1802, η διαμάχη της σανσκριτικής με την Ελληνική και την Λατινική. Ο Alessandro Hamilton πρωταγωνιστεί στην επιβολή αυτού του νέου κόσμου σοφίας στον παλαιό.
Στα 1808 κυκλοφορεί στη Γερμανία “Η σοφία και η γλώσσα των Ινδών” από τον F.Schlegel, τον οποίο ακολουθεί γρήγορα ο Gulielmo di Humboldt, περιγράφοντας μάλιστα και τον διάσημο ναό του Βοrobudur. Πολύ γρήγορα εμφανίζεται στη νέα σκηνή και ο Renan με μια εργασία που έχει σαν τίτλο “Πρώτες εργασίες πάνω στον Βουδισμό”!
Όπως φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα, ο Χριστιανισμός βάλλεται στη Δύση με τα όπλα της Ανατολικής σοφίας. Στη Γερμανία με τον Ηerder, ξεσπά με ενθουσιασμό η “ανατολική αναγέννηση”.
Οι Ινδίες γίνονται της μόδας και οι Ευρωπαίοι ανακαλύπτουν τα μνημεία της. Όλοι πιστεύουν πως βρίσκουν το άρωμα της ανοίξεως τηs ράτσαs μας και μιαν ηχώ της πρωτόγονης σοφίας. Ο Σοπενάουερ περιγράφει ως εξής αυτό το μεγάλο πνευματικό γεγονός: “Η επιρροή της σανσκριτικής λογοτεχνίας θα είναι το ίδιο βαθειά με την επιρροή που εξάσκησε η αναγέννηση της Ελληνικής παιδείας στον ΧV αιώνα”.
Γίνεται τώρα κατανοητή και η μεγάλη φροντίδα του Ηegel στη “Φιλοσοφία της θρησκείας”, με την οποία προσπαθεί να διαπραγματευτεί τον Βουδισμό. Παρότι κάτω από το όνομα του Βουδισμού, μιλά στην πραγματικότητα για τον Λαμαϊσμό. Στην “Φιλοσοφία της Ιστορίας” ανασυνθέτει τη θρησκεία του Foe στη λατρεία του τίποτα. Γράφει συγκεκριμένα πως οι Κινέζοι θεωρούν το τίποτα σαν τον κορυφαίο και απόλυτο θεό και απορρίπτουν επομένως το άτομο σαν την πιο υψηλή τελειότητα!
Με την “Φιλοσοφική Ιστορία του ανθρώπινου γένους” του 1822, του F. d’ Olivet, μπαίνει και η Μασσονερία στη μάχη εναντίον του Χριστιανισμού με τα όπλα της Ανατολής, αντικαθιστώντας όμως αυτή τη φορά τη φιλοσοφία με τη μαγεία. Με τη βοήθεια της θεοσοφίας αυτές οι φαντασιώσεις φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας. Κατά τον Οlivet οι Κινέζοι πιστεύουν ακόμη και στον τριαδικό θεό, τον Κi, Tsing, Cheu, δηλαδή την υλική αρχή, την αρχή του ανιμισμού και του πνευματικού. Με την ένωσή τους δημιουργούν το ΕΝΑ, το οποίο γίνεται αθάνατο και πάνσοφο».
Μέχρι το 1830 επανελήφθη λοιπόν στο επίπεδο της γλώσσας, αυτό που είχε συμβεί ήδη στο επίπεδο της λατρείας. Το γνωστό νικά ξανά το άγνωστο.
H oμοιότης, o συγκρητισμός κυριαρχούν σαν πνευματικότης, εις βάρος της διακρίσεως, που είναι η αρχή του Ελληνικού πνεύματος!
Το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν του ανθρώπου πέφτει στην άβυσσο της Ομοιότητος και δεν μπορεί να βγεί απο εκεί μέχρι σήμερα! Η άγνοια εγκαθίσταται στο κέντρο του ανθρώπου. Από την ομοίωση θεού και ανθρώπου, ο Δυτικός πολιτισμός φαντάζεται πως απορρέει πολύ εύκολα η ομοιότης όλων των θρησκειών, όλων των πνευμάτων, όλων των τυπικών της λατρείας. Η διάκριση έφτασε στις μέρες μας να θεωρείται ρατσισμός. Σ’ αυτή την αυτοκρατορία της ομοιότητος, του ομοίου, μόνον ένα σύστημα ευνοείται. Ο ολοκληρωτισμός.
Αμέθυστος
«Για να κατορθώσουν οι Δυτικοί να γνωρίσουν τον Βουδισμό από το ξεκίνημά του, να γνωρίσουν τις αρχές του, την Ιστορία του και όχι μόνο την τελευταία του φάση την οποία βρίσκουν μπροστά τους, έπρεπε να γίνουν γνωστές οι γλώσσες στις οποίες είναι γραμμένα τα Ιερά τους κείμενα: Τα σανσκριτικά και η Pali.
Τα σανσκριτικά είναι η τέλεια γλώσσα! Είναι κατασκευασμένη, συνθετική, από έναν μεγάλο γραμματικό του 4ου ή 3ου αιώνος π.Χ., τον Πανίνι. Δεν είναι μια γλώσσα που μιλήθηκε, που γεννήθηκε “αυθόρμητα”, δεν είναι ζωντανή. Είναι ο παράδεισος των διανοουμένων. Τα μεγάλα κείμενα δεν γράφτηκαν στη γλώσσα αυτή, σήμερα πάντως είναι όλα γραμμένα στις δύο προαναφερθείσες γλώσσες!
Στα 1664 ο Ιησουίτης Enrico Roth δημοσιεύει την πρώτη σανσκριτική γραμματική. Ενώ στα 1826 ο Eugenio Burnouf προσφέρει το πρώτο του δοκίμιο πάνω στη γλώσσα Pali. Στο τέλος της ζωής του κατορθώνει να ολοκληρώσει μια σχεδόν τέλεια γραμματική αυτής της γλώσσας!
Σ’ αυτά τα χρόνια ξεκινά και η “παράξενη” περιπέτεια της Ινδοευρωπαικής γλώσσας! Ένας Ολλανδός ταξιδιώτης, ανακαλύπτει περίεργες ομοιότητες ανάμεσα στα σανσκριτικά και στα Ελληνικά. Όπως ακριβώς οι Ιησουίτες είχαν πρώτοι-πρώτοι ανακαλύψει ομοιότητες στην πρακτική και λειτουργική ζωή Βουδισμού και Χριστιανισμού! [Όπως ανακαλύπτουν στα χρόνια μας, από άγνοια της παραδόσεώς μας, οι νεοέλληνες θεολόγοι, τόσες και τόσες συγκλονιστικές ομοιότητες ανάμεσα στην Δυτική και στην Ορθόδοξη θεολογία]. Σ’ αυτόν τον Ινδουιστικό ενθουσιασμό παρασύρεται και ο Βολταίρος, ο οποίος χρησιμοποιεί τους Βραχμάνους εναντίον της Π.Διαθήκης και του Μωυσέως.
Στα 1767 ο Coeurdoux, Ιησουίτης κι αυτός με τη σειρά του, αποδεικνύει πως τα σανσκριτικά ανήκουν στην ίδια οικογένεια των ευρωπαικών γλωσσών. Και στο Παρίσι τώρα μεταφέρεται, από το 1802, η διαμάχη της σανσκριτικής με την Ελληνική και την Λατινική. Ο Alessandro Hamilton πρωταγωνιστεί στην επιβολή αυτού του νέου κόσμου σοφίας στον παλαιό.
Στα 1808 κυκλοφορεί στη Γερμανία “Η σοφία και η γλώσσα των Ινδών” από τον F.Schlegel, τον οποίο ακολουθεί γρήγορα ο Gulielmo di Humboldt, περιγράφοντας μάλιστα και τον διάσημο ναό του Βοrobudur. Πολύ γρήγορα εμφανίζεται στη νέα σκηνή και ο Renan με μια εργασία που έχει σαν τίτλο “Πρώτες εργασίες πάνω στον Βουδισμό”!
Όπως φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα, ο Χριστιανισμός βάλλεται στη Δύση με τα όπλα της Ανατολικής σοφίας. Στη Γερμανία με τον Ηerder, ξεσπά με ενθουσιασμό η “ανατολική αναγέννηση”.
Οι Ινδίες γίνονται της μόδας και οι Ευρωπαίοι ανακαλύπτουν τα μνημεία της. Όλοι πιστεύουν πως βρίσκουν το άρωμα της ανοίξεως τηs ράτσαs μας και μιαν ηχώ της πρωτόγονης σοφίας. Ο Σοπενάουερ περιγράφει ως εξής αυτό το μεγάλο πνευματικό γεγονός: “Η επιρροή της σανσκριτικής λογοτεχνίας θα είναι το ίδιο βαθειά με την επιρροή που εξάσκησε η αναγέννηση της Ελληνικής παιδείας στον ΧV αιώνα”.
Γίνεται τώρα κατανοητή και η μεγάλη φροντίδα του Ηegel στη “Φιλοσοφία της θρησκείας”, με την οποία προσπαθεί να διαπραγματευτεί τον Βουδισμό. Παρότι κάτω από το όνομα του Βουδισμού, μιλά στην πραγματικότητα για τον Λαμαϊσμό. Στην “Φιλοσοφία της Ιστορίας” ανασυνθέτει τη θρησκεία του Foe στη λατρεία του τίποτα. Γράφει συγκεκριμένα πως οι Κινέζοι θεωρούν το τίποτα σαν τον κορυφαίο και απόλυτο θεό και απορρίπτουν επομένως το άτομο σαν την πιο υψηλή τελειότητα!
Με την “Φιλοσοφική Ιστορία του ανθρώπινου γένους” του 1822, του F. d’ Olivet, μπαίνει και η Μασσονερία στη μάχη εναντίον του Χριστιανισμού με τα όπλα της Ανατολής, αντικαθιστώντας όμως αυτή τη φορά τη φιλοσοφία με τη μαγεία. Με τη βοήθεια της θεοσοφίας αυτές οι φαντασιώσεις φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας. Κατά τον Οlivet οι Κινέζοι πιστεύουν ακόμη και στον τριαδικό θεό, τον Κi, Tsing, Cheu, δηλαδή την υλική αρχή, την αρχή του ανιμισμού και του πνευματικού. Με την ένωσή τους δημιουργούν το ΕΝΑ, το οποίο γίνεται αθάνατο και πάνσοφο».
Μέχρι το 1830 επανελήφθη λοιπόν στο επίπεδο της γλώσσας, αυτό που είχε συμβεί ήδη στο επίπεδο της λατρείας. Το γνωστό νικά ξανά το άγνωστο.
H oμοιότης, o συγκρητισμός κυριαρχούν σαν πνευματικότης, εις βάρος της διακρίσεως, που είναι η αρχή του Ελληνικού πνεύματος!
Το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν του ανθρώπου πέφτει στην άβυσσο της Ομοιότητος και δεν μπορεί να βγεί απο εκεί μέχρι σήμερα! Η άγνοια εγκαθίσταται στο κέντρο του ανθρώπου. Από την ομοίωση θεού και ανθρώπου, ο Δυτικός πολιτισμός φαντάζεται πως απορρέει πολύ εύκολα η ομοιότης όλων των θρησκειών, όλων των πνευμάτων, όλων των τυπικών της λατρείας. Η διάκριση έφτασε στις μέρες μας να θεωρείται ρατσισμός. Σ’ αυτή την αυτοκρατορία της ομοιότητος, του ομοίου, μόνον ένα σύστημα ευνοείται. Ο ολοκληρωτισμός.
Αμέθυστος
Παρασκευή 22 Μαΐου 2009
ΠΕΤΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
Ο κ. Βασιλειάδης προορίζεται να αντικαταστήσει τον Απόστολο των Εθνών, στην νέα εκκλησία που ετοιμάζεται! Όπως και στην κινηματογραφική ταινία «το πέταγμα του Φοίνικος», ένα μικρό ευκίνητο εκκλησιαστικό όχημα θα προκύψει απο το ναυαγισμένο όχημα της παραδοσιακής εκκλησίας, για να ανταποκριθεί καλύτερα στην νεωτερική εποχη! «Όπου το ζήτημα της ατομικότητος αναδεικνύεται επιτακτικά και το αίτημα ηθικής και κοινωνικής ευαισθησίας υπερκαλύπτει την υπαρξιακή αναγκαιότητα σωτηρίας».
Σε σημαντική του συνέντευξη στο αποκρυφιστικό περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ ο κ. Βασιλειάδης καταγγέλλει πως ο Απόστολος Παύλος διέστρεψε το μήνυμα του πρώτου Χριστιανισμού, το οποίο ήταν ηθικό και εσχατολογικό, όπως ακριβώς ξαναγεννιέται στην ευχαριστιακή εσχατολογία του κ. Ζηζιούλα, και επέβαλε την σωτηριολογική ερμηνεία της Οικονομίας. Καιρός να επανορθώσουμε το βαρύ λάθος για να συμβαδίσουμε με την εποχή μας!
Το περιοδικό διείδε την φιλοδοξία του Βασιλειάδη αλλά ο αξιότιμος καθηγητής δεν κατόρθωσε να δει τις σκοτεινές προθέσεις του περιοδικού, διότι στο ίδιο τεύχος του περιοδικού μαζί με την καταγγελία του Βασιλειάδη εναντίον του Αποστόλου Παύλου ανακοινώνεται, τυχαία, και η κατάρρευση των Ελλήνων από τον κ. Ζιάκα και η κατάρρευση της Ορθοδόξου εκκλησίας από τον Μέσκο!
κ. Βασιλειάδη καταλαβαίνετε σε τί μπελάδες βάζετε την εκκλησία;
Και τί θα κάνουν κ. Βασιλειάδη τόσα νέφη αγίων που σώθηκαν με την λανθασμένη διδασκαλία του Απ. Παύλου;
Θα πρέπει να επιστρέψουν όλοι τους σιγά - σιγά, με μετεμψυχώσεις και μετενσαρκώσεις για να πετύχουν την ηθική πρόοδο με την ευχαριστιακή εσχατολογία;
Θα αδειάσετε κυριολεκτικά την Βασιλεία των Ουρανών κ. Βασιλειάδη!
Είμαστε σοβαροί;
Γιατί δεν ρωτάτε τους αποκρυφιστές φίλους σας του ΑΒΑΤΟΝ, γιατί και πώς η διάσημη Μπλαβάτσκυ, χωρίς νάχει διαβάσει καν τα «Λόγια», κ. Βασιλειάδη, κατηγορούσε τον Απ. Παύλο ότι διέστρεψε το αρχικό μήνυμα του Χριστιανισμού και τον κατέστρεψε!; Πώς εξηγείται η συμφωνία απόψεων;
Ο σκοπός τών μεταρρυθμιστών όμως είναι ξεκάθαρος. Θέλουν να απαλλάξουν τον άνθρωπο από την αμαρτία, να αφαιρέσουν από την Εκκλησία την Ικεσία για την άφεση των αμαρτιών και σαν σωσμένοι, εφόσον ο Κύριος τελείωσε το έργο του, να βοηθήσουν να βυθιστούμε στην εκκοσμίκευση και να επιταχύνουνε την ένωσή μας με τον πάπα!
Πρέπει κατεπειγόντως να εγκαταλείψουμε το πρωτείο του Παύλου, υπέρ του πρωτείου του Πέτρου. Γιατί και οι Ορθόδοξοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Και αυτοί πιστεύουν σε ένα πρωτείο (του Απ. Παύλου).
Ο άνθρωπος πλέον θα εργάζεται και θα σώζεται στην Ιστορία, κτίζοντας πετραδάκι - πετραδάκι τον δρόμο προς τα έσχατα, με την αξιοπρέπειά του και την κενοδοξία του! Θα πραγματοποιήσει αυτός ο ίδιος και το μεγάλο σχέδιο του εωσφόρου!
Εφόσον έχει ήδη πραγματοποιήσει το μεγάλο σχέδιο του Θεού!
Ακόμη και σε μια ηθική εκκλησία εσείς και οι όμοιοί σας κ. Βασιλειάδη πάλι θάσαστε έξω από την εκκλησία!
Ο διάδοχος του αείμνηστου Αγουρίδη. Άνθρωποι που μισούν τους Αγίους μας.
Μας είναι αδύνατον να συλλάβουμε κάποιον έστω λόγο που θα δικαιολογούσε τον κ. Βασιλειάδη σαν θεολόγο!
Αμέθυστος
Ο κ. Βασιλειάδης προορίζεται να αντικαταστήσει τον Απόστολο των Εθνών, στην νέα εκκλησία που ετοιμάζεται! Όπως και στην κινηματογραφική ταινία «το πέταγμα του Φοίνικος», ένα μικρό ευκίνητο εκκλησιαστικό όχημα θα προκύψει απο το ναυαγισμένο όχημα της παραδοσιακής εκκλησίας, για να ανταποκριθεί καλύτερα στην νεωτερική εποχη! «Όπου το ζήτημα της ατομικότητος αναδεικνύεται επιτακτικά και το αίτημα ηθικής και κοινωνικής ευαισθησίας υπερκαλύπτει την υπαρξιακή αναγκαιότητα σωτηρίας».
Σε σημαντική του συνέντευξη στο αποκρυφιστικό περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ ο κ. Βασιλειάδης καταγγέλλει πως ο Απόστολος Παύλος διέστρεψε το μήνυμα του πρώτου Χριστιανισμού, το οποίο ήταν ηθικό και εσχατολογικό, όπως ακριβώς ξαναγεννιέται στην ευχαριστιακή εσχατολογία του κ. Ζηζιούλα, και επέβαλε την σωτηριολογική ερμηνεία της Οικονομίας. Καιρός να επανορθώσουμε το βαρύ λάθος για να συμβαδίσουμε με την εποχή μας!
Το περιοδικό διείδε την φιλοδοξία του Βασιλειάδη αλλά ο αξιότιμος καθηγητής δεν κατόρθωσε να δει τις σκοτεινές προθέσεις του περιοδικού, διότι στο ίδιο τεύχος του περιοδικού μαζί με την καταγγελία του Βασιλειάδη εναντίον του Αποστόλου Παύλου ανακοινώνεται, τυχαία, και η κατάρρευση των Ελλήνων από τον κ. Ζιάκα και η κατάρρευση της Ορθοδόξου εκκλησίας από τον Μέσκο!
κ. Βασιλειάδη καταλαβαίνετε σε τί μπελάδες βάζετε την εκκλησία;
Και τί θα κάνουν κ. Βασιλειάδη τόσα νέφη αγίων που σώθηκαν με την λανθασμένη διδασκαλία του Απ. Παύλου;
Θα πρέπει να επιστρέψουν όλοι τους σιγά - σιγά, με μετεμψυχώσεις και μετενσαρκώσεις για να πετύχουν την ηθική πρόοδο με την ευχαριστιακή εσχατολογία;
Θα αδειάσετε κυριολεκτικά την Βασιλεία των Ουρανών κ. Βασιλειάδη!
Είμαστε σοβαροί;
Γιατί δεν ρωτάτε τους αποκρυφιστές φίλους σας του ΑΒΑΤΟΝ, γιατί και πώς η διάσημη Μπλαβάτσκυ, χωρίς νάχει διαβάσει καν τα «Λόγια», κ. Βασιλειάδη, κατηγορούσε τον Απ. Παύλο ότι διέστρεψε το αρχικό μήνυμα του Χριστιανισμού και τον κατέστρεψε!; Πώς εξηγείται η συμφωνία απόψεων;
Ο σκοπός τών μεταρρυθμιστών όμως είναι ξεκάθαρος. Θέλουν να απαλλάξουν τον άνθρωπο από την αμαρτία, να αφαιρέσουν από την Εκκλησία την Ικεσία για την άφεση των αμαρτιών και σαν σωσμένοι, εφόσον ο Κύριος τελείωσε το έργο του, να βοηθήσουν να βυθιστούμε στην εκκοσμίκευση και να επιταχύνουνε την ένωσή μας με τον πάπα!
Πρέπει κατεπειγόντως να εγκαταλείψουμε το πρωτείο του Παύλου, υπέρ του πρωτείου του Πέτρου. Γιατί και οι Ορθόδοξοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Και αυτοί πιστεύουν σε ένα πρωτείο (του Απ. Παύλου).
Ο άνθρωπος πλέον θα εργάζεται και θα σώζεται στην Ιστορία, κτίζοντας πετραδάκι - πετραδάκι τον δρόμο προς τα έσχατα, με την αξιοπρέπειά του και την κενοδοξία του! Θα πραγματοποιήσει αυτός ο ίδιος και το μεγάλο σχέδιο του εωσφόρου!
Εφόσον έχει ήδη πραγματοποιήσει το μεγάλο σχέδιο του Θεού!
Ακόμη και σε μια ηθική εκκλησία εσείς και οι όμοιοί σας κ. Βασιλειάδη πάλι θάσαστε έξω από την εκκλησία!
Ο διάδοχος του αείμνηστου Αγουρίδη. Άνθρωποι που μισούν τους Αγίους μας.
Μας είναι αδύνατον να συλλάβουμε κάποιον έστω λόγο που θα δικαιολογούσε τον κ. Βασιλειάδη σαν θεολόγο!
Αμέθυστος
Τετάρτη 20 Μαΐου 2009
Being as Communion
ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ” ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (ΙΙΙ)
Απόσπασμα από το δοκίμιο «ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΑΝ “ΚΟΙΝΩΝΙΑ”» του Joseph Ratzinger.
«Οι λέξεις “πνευματολογία” και “πνευματικότης” είναι ήδη συνδεδεμένες μεταξύ τους στην γλωσσολογία: η μία είναι η μετάφραση της άλλης! Το Άγιο Πνεύμα αναγνωρίζεται από τον τρόπο με τον οποίο μορφώνει την ανθρώπινη ζωή. Η ζωή της πίστεως επίσης, παραπέμπει στο Άγιο Πνεύμα. Ο στοχασμός πάνω στην “χριστιανική πνευματικότητα” σημαίνει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο αναγνωρίζεται από το γεγονός πως η ανθρώπινη ζωή αποκτά ένα καινούριο κέντρο. Ο λόγος για το Άγιο Πνεύμα συνεπάγεται τον καθορισμό του μέσα στον άνθρωπο στον οποίο έχει δοθεί, δωρισθεί!!
Ο Αυγουστίνος, πάνω στον οποίο θα στηριχθεί το δοκίμιο, προσπαθεί να αντλήσει κατά κάποιο τρόπο την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του Αγίου Πνεύματος μελετώντας τις παραδοσιακές ονομασίες του και πάνω απ’ όλες αυτή του “Αγίου Πνεύματος”. Ακριβώς όμως αυτή η ονομασία τον θέτει μπροστά σε μια απορία. Ενώ στα ονόματα του “Πατρός” και του “Υιού” φανερώνεται αυτό που είναι ιδιαίτερο στο πρώτο και στο δεύτερο πρόσωπο της Τριάδος, δηλαδή το δόσιμο και η δεκτικότης, το Είναι σαν δώρο και το Είναι σαν δεκτικότης, σαν Λόγος και Απάντηση, παρότι πάντοτε κάτι απολύτως ένα, που γεννιέται σαν ενότης και όχι σαν κατωτερότης, το όνομα “Άγιο Πνεύμα” δεν φανερώνει καθόλου την ιδιαιτερότητα του τρίτου προσώπου. Αντιθέτως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μ’ αυτή την ονομασία οποιοδήποτε άλλο από τα άλλα πρόσωπα της Τριάδος και ιδιαιτέρως αυτόν τον ίδιο τον θεό, όπως διαβάζεται και στο κατά Ιωάννην 4, 24 “πνεύμα ο θεός”. Το πνεύμα και η Αγιότης αποτελούν την Ουσία αυτού του Ίδιου του θεού, αυτού που τον χαρακτηρίζει σαν θεό.
Έτσι λοιπόν προσπαθώντας να γνωρίσουμε κάτι από το Άγιο Πνεύμα, ξεκινώντας από τα ονόματά του, φτάνουμε ακριβώς στην αντίθετη πλευρά στην οποία αποδεικνύεται το Άγιο Πνεύμα άγνωστο. Και εδώ ακριβώς ο Αυγουστίνος βλέπει την Ιδιαιτερότητα του Αγίου Πνεύματος. Εάν ονομάζεται μέσω αυτού που είναι το θείο του θεού, αυτού που είναι κοινό στον Πατέρα και στον Υιό, αυτό ακριβώς σημαίνει πως η Ουσία του είναι ακριβώς αυτή, να είναι η κοινωνία (communio) ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό! Η Ιδιαιτερότης του Αγίου Πνεύματος είναι ξεκάθαρα το γεγονός ότι είναι η κοινή πραγματικότης ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό. Η μοναδική του Ιδιαιτερότης είναι να είναι ενότης. Έτσι λοιπόν είναι αυτή η γενική ονομασία “Άγιο Πνεύμα” ο πιο ταιριαστός τρόπος, μέσα στη γενικότητά του, να εκφραστεί εντελώς παράδοξα αυτό που έχει απολύτως Ιδιαίτερο, που είναι ακριβώς η κοινότης.
Από αυτή την ανάλυση προκύπτει κάτι πολύ σημαντικό: η σύνθεση του Πατρός και του Υιού σε μια τέλεια ενότητα δεν θεωρείται σαν μια γενική ομοουσιότητα, αλλά σαν κοινωνία (communio), όχι δηλαδή σαν μια ουσία με την μεταφυσική της έννοια, αλλά λόγω των προσώπων, σύμφωνα και με την φύση του θεού, η σύνθεση είναι κι’ αυτή προσωπική. Στην Τριάδα η Δυάς στρέφεται προς την ενότητα χωρίς να καταργεί τον διάλογο, ο οποίος αντιθέτως δυναμώνει. Μια ξανασύνθεση στην ενότητα, η οποία δεν θα ήταν και αυτή με την σειρά της πρόσωπο, θα διέλυε τον διάλογο των δύο προσώπων. Το πνεύμα είναι το πρόσωπο καθώς είναι ενότης, η ενότης καθώς είναι πρόσωπο!
Ο ορισμός του πνεύματος σαν Communio, που συνέλεξε ο Αυγουστίνος από την έκφραση “Άγιο Πνεύμα”, έχει βασικά εκκλησιολογική σημασία καθώς ανοίγει την πνευματολογία στην εκκλησιολογία και αναλόγως ξεκαθαρίζει την σχέση εκκλησιολογίας και θεο-λογίας! Να γίνεις Χριστιανός σημαίνει να γίνεις Communio και τοιουτοτρόπως την είσοδο στον ουσιώδη τρόπο υπάρξεως του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτόν τον λόγο όμως αυτό μπορεί να συμβεί μόνον μέσω του Αγίου Πνεύματος, που είναι η αρετή της κοινωνίας, η δύναμις που μεσιτεύει, την προσφέρει και την κάνει δυνατή, και καθ’ εαυτή, είναι πρόσωπο και αυτή η ίδια!
Το πνεύμα είναι η ενότης την οποία δωρίζει ο θεός στον εαυτό του, στην οποία δωρίζεται στον εαυτό του, στην οποία Πατήρ και Υιός δωρίζονται μεταξύ τους. Η παράδοξη Ιδιαιτερότητά του είναι πως είναι communio, πως διαθέτει την υπέρτατη ταυτότητα του προσώπου ακριβώς επειδή υπάρχει ολόκληρο στην κίνηση της ενότητος. ΄Ετσι συμπεραίνεται εύκολα πως “πνευματικό” συνεπάγεται πάντοτε “ενοποιόν”, “κοινωνούν”!
Υπάρχει όμως και κάτι παραπάνω. Ο Αυγουστίνος κατόρθωσε να αναθεωρήσει την έννοια τού πνεύματος, να δημιουργήσει μια μεταφυσική τού πνεύματος (ή μονον αυτή;). Και κατ' αρχάς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως εννοούσε τον λόγο τού Ευαγγελιστού (πνεύμα ο θεός) καθαρά οντολογικά: “πνεύμα” γι' αυτόν σήμαινε “όχι ύλη”.
Θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε μαζί του λέγοντας πως ο Ιωάννης δεν εννοεί τίποτε απ' αυτά, αλλά με την λέξη “πνεύμα” εκφράζεται η ετερότης του θεού όσον αφορά την κοσμική πραγματικότητα! Έτσι ώστε το αντίθετο του πνεύματος να μην είναι η “ύλη” αλλά “ο κόσμος τούτος”. Έτσι λοιπόν θάπρεπε να γίνει κατανοητός ο λόγος του κατά Ιωάννην κατά μία αξιολογική έννοια και όχι οντολογική σύμφωνα με τον τρόπο των Ελλήνων, μ' ένα τρόπο που θα στοχεύει στην ειδική θρησκευτική ποιότητα της ετερότητας και γι' αυτό τον λόγο επομένως αναφέρεται στο Άγιο πνεύμα σαν έκφραση της παραμονής του θεού στον εαυτό του! Ότι δηλαδή αναφέρεται στην αγιότητα που υπονοείται στην ετερότητα!
Και να λοιπόν που από πολλές απόψεις υπονοείται τώρα μια αντίθεση απείρως πιο ριζική από την αντίθεση ανάμεσα στο “πνεύμα” και στην “ύλη”, διότι είναι αναμφίβολο πλέον πως το “πνεύμα” μπορεί να είναι ακόμη και μια γήινη πραγματικότης η οποία η οποία δεν περιέχει ακόμη αναγκαίως μια υπέρβαση όλης της κοσμικής πραγματικότητος στο σύνολό της.
Μιλώντας λοιπόν σαν από το σύνολο του στοχασμού του Αυγουστίνου, μπορούμε να πούμε ότι μ' αυτή την κατάκτηση κάνει ένα μεγάλο άλμα μπρός, αφήνοντας στις πλάτες του την αρχαία μεταφυσική του πνεύματος, καθώς ο Αυγουστίνος εξηγεί το πνεύμα, όχι μεταφυσικά, αλλά ξεκινώντας από τον δυναμισμό Πατρός – Υιού. Έτσι λοιπόν η κοινωνία καταλήγει να είναι η ίδια η δομή του πνεύματος και γι αυτό τον λόγο απαιτεί περιεχόμενα και προσωποποιείται απολύτως .
Μόνον όποιος γνωρίζει τι σημαίνει “Άγιο πνεύμα” γνωρίζει τι σημαίνει γενικώς πνεύμα. Και μόνον όποιος αρχίζει να γνωρίζει τι σημαίνει θεός, μπορεί να καταλαβαίνει τι σημαίνει Άγιο Πνεύμα! Όπως επίσης μόνον όποιος αρχίζει να ψυχανεμίζεται τι είναι το Άγιο Πνεύμα αρχίζει να καταλαβαίνει τι είναι ο θεός».
Αυτός είναι ο κόπος του πάπα πλέον Joseph Ratzinger. Eν έτει 1974, στο συλλογικό τόμο Erfahrung und Theologie des Heiligeu Geistes!
Όλοι οι μεγαλύτεροι θεολόγοι της ορθοδόξου εκκλησίας εδώ τρώνε τον Μυστικό τους Δείπνο με χρυσά κουτάλια!
Εκείνο όμως που αληθινά εντυπωσιάζει είναι το πάθος των Ρωμαιοκαθολικών να ξεπεράσουν, να νικήσουν τους Έλληνες!
Ο σοβαρός καθηγητής της δογματικής κ. Ratzinger δεν είχε χρόνο να μελετήσει τον Πλάτωνα και τον Νεοπλατωνισμό, ώστε να καταλάβει πως ο Μέγας Αυγουστίνος απλώς επαναλάμβανε την μεταφυσική του Πλάτωνος, όταν έκανε τα φοβερά του άλματα προ τα μπρος, και κατέστρεφε το “καινό” Μυστήριο της Εκκλησίας που με τόσο κόπο φανέρωσαν στην γλώσσα οι Πατέρες. Κατόρθωσε να ντύσει τις Μεταφυσικές του αντιγραφές με το ένδυμα της Αγίας Τριάδος και έγινε από τότε σημείο αναφοράς του Δυτικού πολιτισμού.
Αμέθυστος
Απόσπασμα από το δοκίμιο «ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΑΝ “ΚΟΙΝΩΝΙΑ”» του Joseph Ratzinger.
«Οι λέξεις “πνευματολογία” και “πνευματικότης” είναι ήδη συνδεδεμένες μεταξύ τους στην γλωσσολογία: η μία είναι η μετάφραση της άλλης! Το Άγιο Πνεύμα αναγνωρίζεται από τον τρόπο με τον οποίο μορφώνει την ανθρώπινη ζωή. Η ζωή της πίστεως επίσης, παραπέμπει στο Άγιο Πνεύμα. Ο στοχασμός πάνω στην “χριστιανική πνευματικότητα” σημαίνει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο αναγνωρίζεται από το γεγονός πως η ανθρώπινη ζωή αποκτά ένα καινούριο κέντρο. Ο λόγος για το Άγιο Πνεύμα συνεπάγεται τον καθορισμό του μέσα στον άνθρωπο στον οποίο έχει δοθεί, δωρισθεί!!
Ο Αυγουστίνος, πάνω στον οποίο θα στηριχθεί το δοκίμιο, προσπαθεί να αντλήσει κατά κάποιο τρόπο την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του Αγίου Πνεύματος μελετώντας τις παραδοσιακές ονομασίες του και πάνω απ’ όλες αυτή του “Αγίου Πνεύματος”. Ακριβώς όμως αυτή η ονομασία τον θέτει μπροστά σε μια απορία. Ενώ στα ονόματα του “Πατρός” και του “Υιού” φανερώνεται αυτό που είναι ιδιαίτερο στο πρώτο και στο δεύτερο πρόσωπο της Τριάδος, δηλαδή το δόσιμο και η δεκτικότης, το Είναι σαν δώρο και το Είναι σαν δεκτικότης, σαν Λόγος και Απάντηση, παρότι πάντοτε κάτι απολύτως ένα, που γεννιέται σαν ενότης και όχι σαν κατωτερότης, το όνομα “Άγιο Πνεύμα” δεν φανερώνει καθόλου την ιδιαιτερότητα του τρίτου προσώπου. Αντιθέτως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε μ’ αυτή την ονομασία οποιοδήποτε άλλο από τα άλλα πρόσωπα της Τριάδος και ιδιαιτέρως αυτόν τον ίδιο τον θεό, όπως διαβάζεται και στο κατά Ιωάννην 4, 24 “πνεύμα ο θεός”. Το πνεύμα και η Αγιότης αποτελούν την Ουσία αυτού του Ίδιου του θεού, αυτού που τον χαρακτηρίζει σαν θεό.
Έτσι λοιπόν προσπαθώντας να γνωρίσουμε κάτι από το Άγιο Πνεύμα, ξεκινώντας από τα ονόματά του, φτάνουμε ακριβώς στην αντίθετη πλευρά στην οποία αποδεικνύεται το Άγιο Πνεύμα άγνωστο. Και εδώ ακριβώς ο Αυγουστίνος βλέπει την Ιδιαιτερότητα του Αγίου Πνεύματος. Εάν ονομάζεται μέσω αυτού που είναι το θείο του θεού, αυτού που είναι κοινό στον Πατέρα και στον Υιό, αυτό ακριβώς σημαίνει πως η Ουσία του είναι ακριβώς αυτή, να είναι η κοινωνία (communio) ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό! Η Ιδιαιτερότης του Αγίου Πνεύματος είναι ξεκάθαρα το γεγονός ότι είναι η κοινή πραγματικότης ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό. Η μοναδική του Ιδιαιτερότης είναι να είναι ενότης. Έτσι λοιπόν είναι αυτή η γενική ονομασία “Άγιο Πνεύμα” ο πιο ταιριαστός τρόπος, μέσα στη γενικότητά του, να εκφραστεί εντελώς παράδοξα αυτό που έχει απολύτως Ιδιαίτερο, που είναι ακριβώς η κοινότης.
Από αυτή την ανάλυση προκύπτει κάτι πολύ σημαντικό: η σύνθεση του Πατρός και του Υιού σε μια τέλεια ενότητα δεν θεωρείται σαν μια γενική ομοουσιότητα, αλλά σαν κοινωνία (communio), όχι δηλαδή σαν μια ουσία με την μεταφυσική της έννοια, αλλά λόγω των προσώπων, σύμφωνα και με την φύση του θεού, η σύνθεση είναι κι’ αυτή προσωπική. Στην Τριάδα η Δυάς στρέφεται προς την ενότητα χωρίς να καταργεί τον διάλογο, ο οποίος αντιθέτως δυναμώνει. Μια ξανασύνθεση στην ενότητα, η οποία δεν θα ήταν και αυτή με την σειρά της πρόσωπο, θα διέλυε τον διάλογο των δύο προσώπων. Το πνεύμα είναι το πρόσωπο καθώς είναι ενότης, η ενότης καθώς είναι πρόσωπο!
Ο ορισμός του πνεύματος σαν Communio, που συνέλεξε ο Αυγουστίνος από την έκφραση “Άγιο Πνεύμα”, έχει βασικά εκκλησιολογική σημασία καθώς ανοίγει την πνευματολογία στην εκκλησιολογία και αναλόγως ξεκαθαρίζει την σχέση εκκλησιολογίας και θεο-λογίας! Να γίνεις Χριστιανός σημαίνει να γίνεις Communio και τοιουτοτρόπως την είσοδο στον ουσιώδη τρόπο υπάρξεως του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτόν τον λόγο όμως αυτό μπορεί να συμβεί μόνον μέσω του Αγίου Πνεύματος, που είναι η αρετή της κοινωνίας, η δύναμις που μεσιτεύει, την προσφέρει και την κάνει δυνατή, και καθ’ εαυτή, είναι πρόσωπο και αυτή η ίδια!
Το πνεύμα είναι η ενότης την οποία δωρίζει ο θεός στον εαυτό του, στην οποία δωρίζεται στον εαυτό του, στην οποία Πατήρ και Υιός δωρίζονται μεταξύ τους. Η παράδοξη Ιδιαιτερότητά του είναι πως είναι communio, πως διαθέτει την υπέρτατη ταυτότητα του προσώπου ακριβώς επειδή υπάρχει ολόκληρο στην κίνηση της ενότητος. ΄Ετσι συμπεραίνεται εύκολα πως “πνευματικό” συνεπάγεται πάντοτε “ενοποιόν”, “κοινωνούν”!
Υπάρχει όμως και κάτι παραπάνω. Ο Αυγουστίνος κατόρθωσε να αναθεωρήσει την έννοια τού πνεύματος, να δημιουργήσει μια μεταφυσική τού πνεύματος (ή μονον αυτή;). Και κατ' αρχάς δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως εννοούσε τον λόγο τού Ευαγγελιστού (πνεύμα ο θεός) καθαρά οντολογικά: “πνεύμα” γι' αυτόν σήμαινε “όχι ύλη”.
Θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε μαζί του λέγοντας πως ο Ιωάννης δεν εννοεί τίποτε απ' αυτά, αλλά με την λέξη “πνεύμα” εκφράζεται η ετερότης του θεού όσον αφορά την κοσμική πραγματικότητα! Έτσι ώστε το αντίθετο του πνεύματος να μην είναι η “ύλη” αλλά “ο κόσμος τούτος”. Έτσι λοιπόν θάπρεπε να γίνει κατανοητός ο λόγος του κατά Ιωάννην κατά μία αξιολογική έννοια και όχι οντολογική σύμφωνα με τον τρόπο των Ελλήνων, μ' ένα τρόπο που θα στοχεύει στην ειδική θρησκευτική ποιότητα της ετερότητας και γι' αυτό τον λόγο επομένως αναφέρεται στο Άγιο πνεύμα σαν έκφραση της παραμονής του θεού στον εαυτό του! Ότι δηλαδή αναφέρεται στην αγιότητα που υπονοείται στην ετερότητα!
Και να λοιπόν που από πολλές απόψεις υπονοείται τώρα μια αντίθεση απείρως πιο ριζική από την αντίθεση ανάμεσα στο “πνεύμα” και στην “ύλη”, διότι είναι αναμφίβολο πλέον πως το “πνεύμα” μπορεί να είναι ακόμη και μια γήινη πραγματικότης η οποία η οποία δεν περιέχει ακόμη αναγκαίως μια υπέρβαση όλης της κοσμικής πραγματικότητος στο σύνολό της.
Μιλώντας λοιπόν σαν από το σύνολο του στοχασμού του Αυγουστίνου, μπορούμε να πούμε ότι μ' αυτή την κατάκτηση κάνει ένα μεγάλο άλμα μπρός, αφήνοντας στις πλάτες του την αρχαία μεταφυσική του πνεύματος, καθώς ο Αυγουστίνος εξηγεί το πνεύμα, όχι μεταφυσικά, αλλά ξεκινώντας από τον δυναμισμό Πατρός – Υιού. Έτσι λοιπόν η κοινωνία καταλήγει να είναι η ίδια η δομή του πνεύματος και γι αυτό τον λόγο απαιτεί περιεχόμενα και προσωποποιείται απολύτως .
Μόνον όποιος γνωρίζει τι σημαίνει “Άγιο πνεύμα” γνωρίζει τι σημαίνει γενικώς πνεύμα. Και μόνον όποιος αρχίζει να γνωρίζει τι σημαίνει θεός, μπορεί να καταλαβαίνει τι σημαίνει Άγιο Πνεύμα! Όπως επίσης μόνον όποιος αρχίζει να ψυχανεμίζεται τι είναι το Άγιο Πνεύμα αρχίζει να καταλαβαίνει τι είναι ο θεός».
Αυτός είναι ο κόπος του πάπα πλέον Joseph Ratzinger. Eν έτει 1974, στο συλλογικό τόμο Erfahrung und Theologie des Heiligeu Geistes!
Όλοι οι μεγαλύτεροι θεολόγοι της ορθοδόξου εκκλησίας εδώ τρώνε τον Μυστικό τους Δείπνο με χρυσά κουτάλια!
Εκείνο όμως που αληθινά εντυπωσιάζει είναι το πάθος των Ρωμαιοκαθολικών να ξεπεράσουν, να νικήσουν τους Έλληνες!
Ο σοβαρός καθηγητής της δογματικής κ. Ratzinger δεν είχε χρόνο να μελετήσει τον Πλάτωνα και τον Νεοπλατωνισμό, ώστε να καταλάβει πως ο Μέγας Αυγουστίνος απλώς επαναλάμβανε την μεταφυσική του Πλάτωνος, όταν έκανε τα φοβερά του άλματα προ τα μπρος, και κατέστρεφε το “καινό” Μυστήριο της Εκκλησίας που με τόσο κόπο φανέρωσαν στην γλώσσα οι Πατέρες. Κατόρθωσε να ντύσει τις Μεταφυσικές του αντιγραφές με το ένδυμα της Αγίας Τριάδος και έγινε από τότε σημείο αναφοράς του Δυτικού πολιτισμού.
Αμέθυστος
Κυριακή 17 Μαΐου 2009
Σοκ και δέος (IV)
Περί λογοκρισίας
Ο κ. Μέσκος “έριξε” το γάντι στην ορθόδοξη θεολογία! Μ' αυτήν την απειλή εμφανίστηκε στις συνεντεύξεις του, ιδίως δε στο αποκρυφιστικό περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ. Στο blog που διατηρεί αναδημοσιεύει τις συνεντεύξεις αυτές.
Στο θέμα “Ζήτω η ειδωλολατρεία” γράφει:
«Η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών πιστεύουν σε ένα Χριστό δικής τους κοπής. Σε ένα Χριστό είδωλο, ένα βίωμα, ένα σύμβολο, μια ηθική αξία.
Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό. Μπορεί απεναντίας και να είναι καλό.
Είναι όμως απαραίτητο να πιστεύουμε σε είδωλα; Και αν είναι απαραίτητο, δεν μπορούμε άραγε να δεχτούμε ότι τα είδωλα είναι …είδωλα;»
Χάριν αυτού του αποσπάσματος στείλαμε στο blog του κ. Μέσκου την εξής παρέμβαση:
Αυτός ο α-Χριστος χριστιανισμός τον οποίο καταγγέλεις αγαπητέ κ. Μέσκο υπήρχε από πάντα και υπάρχει με τις ευλογίες του Κυρίου. Για δες τι λέει ο Σεραφείμ του Σάρωφ:
Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: «Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μου είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας».
Δεν το στέλνουμε για να το διαβάσεις εσύ, αλλά για όσους από περιέργεια επισκέπτονται το blog σου.
Σ' αυτήν την παρέμβαση υπήρξε η απάντηση του κ. Μέσκου:
κ. Αμέθυστο,
Επειδή το διαβάζω και εγώ, έχω να παρατηρήσω ότι ένας Κύριος που αρέσκεται στον χυλό του α-Χριστου χριστιανισμού, που δεν καταγγέλω αλλά περιγράφω, δεν αξίζει να ονομάζεται Θεός!
Η υποστήριξη της άποψής σου με το κείμενο που παραθέτεις είναι τουλάχιστον άτυχη:
1. Γιατί η χρήση απόψεων ανθρώπων του παρελθόντος, ως αποδεικτικά στοιχεία της ορθότητας απόψεων που διατυπώνονται σήμερα είναι αδόκιμος. Κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι ο άγιος Σεραφείμ θα συμφωνούσε με αυτό που λες.
2. Γιατί στο κείμενο που αναφέρεις ο άγιος Σεραφείμ μιλά σε κάποιον που σκέπτεται να γίνει μοναχός και του λέει ότι θα πρέπει να μάθει να συνδυάζει τα κοσμικά με τα πνευματικά και για να τον ενθαρύνει του λέει ότι αυτός είναι ο δρόμος των πολλών. Είναι μια άποψη που συναντά κανείς συχνά στην ασκητική γραμματεία και που στοχεύει στην εξισορρόπηση της απόλυτης προτεραιότητας που συνήθως δίδεται στην μοναχική ζωή.
Δεν έχει λοιπόν καμιά σχέση με το θέμα που συζητώ.
Ανταπαντήσαμε όπως οφείλαμε ως εξής:
Δεν σας αξίζει κ. Μέσκο ένας τόσο ανεκτικός θεός. Θα σας ταίριαζε ίσως περισσότερο ο Μωαμεθανικός, πιο αυστηρός και απαιτητικός σαν και του λόγου σας!
Νομίζουμε πως με μεγάλη σας ευχαρίστηση ξεχνάτε πως σ’ αυτόν τον χυλό σας επέτρεψε ο Κύριος να κολυμπάτε και εσείς, για πάρα πολλά χρόνια μάλιστα, όσο παριστάνατε τον «ηγούμενο», τουλάχιστον!
Όσο για το παρελθόν, πούχασε την αποδεικτική του αξία κατά τη σοφία σας, να σας θυμίσουμε πώς και το Πυθαγόρειο θεώρημα είναι λίγο παλαιό, μήπως έχετε κάτι σημερινό να μας προτείνετε!;
Ο Άγιος Σεραφείμ στο απόσπασμα που σου στείλαμε περιγράφει την αποκάλυψή του, δεν επιχειρηματολογεί και λογικώς δεν ανήκει η αποκάλυψη αυτή στα συμφραζόμενα!
Χρειάζεται λίγη επιτηδειότητα το διάβασμα.
Αμέθυστος
Όμως ο κ. Μέσκος αρνήθηκε να το δημοσιεύσει.
Οι λόγοι υπάρχουν μέσα στην απάντησή μας.
Ο κ. Μέσκος “έριξε” το γάντι αλλά δεν το εννοούσε.
Όταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν αναρτήθηκε η απάντησή μας λάβαμε το εξής e-mail:
Μπορεί στο χώρο σου να εμφανίζεσαι ως Πάπας Παπών, κριτής της Οικουμένης, ο μόνος που καταλαβαίνει, αλλά στον χώρο μου τους κανόνες τους βάζω εγώ.
Δεν έχεις καμιά αίσθηση πόσο ρίχνεις το επίπεδο της συζήτησης και εγώ αυτό δεν το δέχομαι. Δέχομαι και τις πιο αντίθετες απόψεις όταν είναι ευπρεπείς και βγάζουν νόημα. Ειδάλλως δεν συζητώ.
Αρσένιος Μέσκος
Ο νοών νοείτω! Το blog του κ. Μέσκου καθώς ομολογεί και ο ίδιος είναι ΑΒΑΤΟΝ στην αναζήτηση της αλήθειας ή έστω στο ξεκαθάρισμα της πραγματικότητος.
Αμέθυστος
Ο κ. Μέσκος “έριξε” το γάντι στην ορθόδοξη θεολογία! Μ' αυτήν την απειλή εμφανίστηκε στις συνεντεύξεις του, ιδίως δε στο αποκρυφιστικό περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ. Στο blog που διατηρεί αναδημοσιεύει τις συνεντεύξεις αυτές.
Στο θέμα “Ζήτω η ειδωλολατρεία” γράφει:
«Η συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών πιστεύουν σε ένα Χριστό δικής τους κοπής. Σε ένα Χριστό είδωλο, ένα βίωμα, ένα σύμβολο, μια ηθική αξία.
Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό. Μπορεί απεναντίας και να είναι καλό.
Είναι όμως απαραίτητο να πιστεύουμε σε είδωλα; Και αν είναι απαραίτητο, δεν μπορούμε άραγε να δεχτούμε ότι τα είδωλα είναι …είδωλα;»
Χάριν αυτού του αποσπάσματος στείλαμε στο blog του κ. Μέσκου την εξής παρέμβαση:
Αυτός ο α-Χριστος χριστιανισμός τον οποίο καταγγέλεις αγαπητέ κ. Μέσκο υπήρχε από πάντα και υπάρχει με τις ευλογίες του Κυρίου. Για δες τι λέει ο Σεραφείμ του Σάρωφ:
Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: «Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μου είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας».
Δεν το στέλνουμε για να το διαβάσεις εσύ, αλλά για όσους από περιέργεια επισκέπτονται το blog σου.
Σ' αυτήν την παρέμβαση υπήρξε η απάντηση του κ. Μέσκου:
κ. Αμέθυστο,
Επειδή το διαβάζω και εγώ, έχω να παρατηρήσω ότι ένας Κύριος που αρέσκεται στον χυλό του α-Χριστου χριστιανισμού, που δεν καταγγέλω αλλά περιγράφω, δεν αξίζει να ονομάζεται Θεός!
Η υποστήριξη της άποψής σου με το κείμενο που παραθέτεις είναι τουλάχιστον άτυχη:
1. Γιατί η χρήση απόψεων ανθρώπων του παρελθόντος, ως αποδεικτικά στοιχεία της ορθότητας απόψεων που διατυπώνονται σήμερα είναι αδόκιμος. Κανείς δεν μπορεί να μας βεβαιώσει ότι ο άγιος Σεραφείμ θα συμφωνούσε με αυτό που λες.
2. Γιατί στο κείμενο που αναφέρεις ο άγιος Σεραφείμ μιλά σε κάποιον που σκέπτεται να γίνει μοναχός και του λέει ότι θα πρέπει να μάθει να συνδυάζει τα κοσμικά με τα πνευματικά και για να τον ενθαρύνει του λέει ότι αυτός είναι ο δρόμος των πολλών. Είναι μια άποψη που συναντά κανείς συχνά στην ασκητική γραμματεία και που στοχεύει στην εξισορρόπηση της απόλυτης προτεραιότητας που συνήθως δίδεται στην μοναχική ζωή.
Δεν έχει λοιπόν καμιά σχέση με το θέμα που συζητώ.
Ανταπαντήσαμε όπως οφείλαμε ως εξής:
Δεν σας αξίζει κ. Μέσκο ένας τόσο ανεκτικός θεός. Θα σας ταίριαζε ίσως περισσότερο ο Μωαμεθανικός, πιο αυστηρός και απαιτητικός σαν και του λόγου σας!
Νομίζουμε πως με μεγάλη σας ευχαρίστηση ξεχνάτε πως σ’ αυτόν τον χυλό σας επέτρεψε ο Κύριος να κολυμπάτε και εσείς, για πάρα πολλά χρόνια μάλιστα, όσο παριστάνατε τον «ηγούμενο», τουλάχιστον!
Όσο για το παρελθόν, πούχασε την αποδεικτική του αξία κατά τη σοφία σας, να σας θυμίσουμε πώς και το Πυθαγόρειο θεώρημα είναι λίγο παλαιό, μήπως έχετε κάτι σημερινό να μας προτείνετε!;
Ο Άγιος Σεραφείμ στο απόσπασμα που σου στείλαμε περιγράφει την αποκάλυψή του, δεν επιχειρηματολογεί και λογικώς δεν ανήκει η αποκάλυψη αυτή στα συμφραζόμενα!
Χρειάζεται λίγη επιτηδειότητα το διάβασμα.
Αμέθυστος
Όμως ο κ. Μέσκος αρνήθηκε να το δημοσιεύσει.
Οι λόγοι υπάρχουν μέσα στην απάντησή μας.
Ο κ. Μέσκος “έριξε” το γάντι αλλά δεν το εννοούσε.
Όταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν αναρτήθηκε η απάντησή μας λάβαμε το εξής e-mail:
Μπορεί στο χώρο σου να εμφανίζεσαι ως Πάπας Παπών, κριτής της Οικουμένης, ο μόνος που καταλαβαίνει, αλλά στον χώρο μου τους κανόνες τους βάζω εγώ.
Δεν έχεις καμιά αίσθηση πόσο ρίχνεις το επίπεδο της συζήτησης και εγώ αυτό δεν το δέχομαι. Δέχομαι και τις πιο αντίθετες απόψεις όταν είναι ευπρεπείς και βγάζουν νόημα. Ειδάλλως δεν συζητώ.
Αρσένιος Μέσκος
Ο νοών νοείτω! Το blog του κ. Μέσκου καθώς ομολογεί και ο ίδιος είναι ΑΒΑΤΟΝ στην αναζήτηση της αλήθειας ή έστω στο ξεκαθάρισμα της πραγματικότητος.
Αμέθυστος
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ (I)
Στην 1η Σύνοδο της Λυών, με την πρωτοβουλία του πάπα Innocenzo IV (Ιννοκέντιος Δ), στα 1245, ο ίδιος ο πάπας κατονόμασε πέντε αιτίες της βαθιάς του ανησυχίας για τον κόσμο και τον χριστιανισμό. Στην τέταρτη θέση υπήρχε η Saevitia Tartarorum.
Αποφασίζεται να σταλεί ο φραγκισκανός μοναχός Giovanni di Pian del Carpine, στην αυλή του Μογγόλου Βασιλιά, για πληροφορίες. Στην επιστροφή του εκδίδεται το βιβλίο του ιδίου με τίτλο, “Historia Mongolorum quos non Tartaros appellamus”. Εκτός των άλλων η Δύση μαθαίνει πως στην Μογγολική αυλή ζούσαν δίπλα-δίπλα, μουσουλμάνοι, βουδιστές και νεστοριανοί χριστιανοί. Στα 1298 κυκλοφορεί το βιβλίο του Μάρκο Πόλο με πολλές πληροφορίες για τον Βουδισμό και τον ίδιο τον Βούδα.
Με τον Mandeville (1372) κλείνει ο πρώτος κύκλος επαφών των Καθολικών μοναχών με Βουδιστές μοναχούς και εκείνο που μένει στους Ευρωπαίους είναι η εντύπωση όλων των ταξιδευτών μιας κάποιας συγγένειας μ' αυτούς τους μοναχούς που ζουν μια ζωή αγία, χωρίς πίστη!
Ο δρόμος προς τις Ινδίες ανοίγει από τον Vasko de Gama (1498). Από τα 1492 όμως ο γνωστός κόσμος είχε αρχίσει να διπλασιάζεται και να πολλαπλασιάζεται καθώς ανακαλύπτεται άλλη μία απέραντη ήπειρος! Σε όλα τα λιμάνια της Άπω Ανατολής φτάνουν Ευρωπαίοι!
Η πρώτη πραγματική Επαφή με τον Βουδισμό, που δημιουργεί ταυτοχρόνως και πολλές ασάφειες, γίνεται με τον Guglielmo Postel και με το βιβλίο του “Τα θαύματα του κόσμου” του 1552!
Ο Postel είχε αφιερωθεί στο Ιεραποστολικό έπος της διάσημης “Compagnia di Gesu-Αδελφότητα του Ιησού”. Πίστεψε πως θα επετύγχανε τοιουτοτρόπως το όνειρο της ζωής του, την “ειρήνη και την συμφωνία του κόσμου”. Να ξαναενώσει όλες τις διαφορές κάτω από την σημαία μια Νοήσεως ίδιας με τον Νόμο του Ιησού, ένα όνειρο που ενέπνευσε κάθε φορά τους ιδρυτές των θρησκειών, τους προφήτες, τους μάγους, τους φιλοσόφους, σ' όλη την διάρκεια της Ιστορίας, όλες τις φυλές του κόσμου. Ένα αρχαίο όνειρο που ξεκινούσε από τον Μεσαίωνα.
«Όλα όσα έχουμε στη Δύση... δεν είναι παρά η σκιά όλων των θαυμασίων της Ανατολής». Είναι θαυμαστά όλα όσα κατορθώνει να γνωρίσει γύρω από την θρησκεία των «Giapangi» όπου εμφανίζεται και υπάρχει ακόμη, αυτό που φανερώθηκε στην αρχή του Χριστιανισμού, τόσο δυνατά μάλιστα, που αν έκαναν όλα όσα κάνουν στο όνομα του Χριστού, θα ήταν τέλειοι. [Από τότε ετοιμαζόταν η Δύση για μια τελειότητα χωρίς πίστη].
«Πιστεύουν όχι μόνον σ΄ έναν θεό Δημιουργό, αλλά ακόμη και στην Αγία Τριάδα. Κάνουν το σημείο του Σταυρού. Στις κηδείες ακολουθούν τις χριστιανικές συνήθειες. Οι λεχώνες μένουν σαράντα μέρες χωρίς να εισέρχονται στην Εκκλησία. Όποιος δεν βλέπει πως αυτός είναι ο Νόμος του Κυρίου, δεν διαθέτει μάτια». Και όλα αυτά έχουν ξεκινήσει βεβαίως από τον Απόστολο Θωμά και το έργο του.
«Αυτή η Ιαπωνική θρησκεία, η πιο θαυμαστή του κόσμου, ακολουθεί χωρίς να το γνωρίζει, τον Ιδρυτή μας, τον Ιησού Χριστό, του οποίου όμως αγνοείται το όνομα. Από άγνοια ο λαός και ο κλήρος άλλαξαν σιγά-σιγά την αλήθεια του Ιησού με τον μύθο του Schiaca. Αλλά η αλήθεια διακρίνεται ακόμη. Ο δρόμος του Schiaca είναι ο δρόμος του Ιησού. Γεννήθηκε στη Δύση, σε μια περιοχή που λέγεται “Gengico” η οποία δεν μπορεί να είναι παρά η Ιουδαία. Οι γονείς του ονομαζόντουσαν Jambondaino και Magabonino: ποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει στα αρχικά τους τα ονόματα του Ιωσήφ και της Μαρίας; Η Ιστορία της έλευσής του στον κόσμο είναι η “θεία” ενσάρκωση, γνωστή μέσω της αστρονομίας των Μάγων. Λέει ο ίδιος: Εγώ είμαι ο μοναδικός αυτοκράτωρ του Ουρανού και της γης! Μου δόθηκε όλη η εξουσία του Ουρανού και της γης! Και καταλήγει o Postel: Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως ο μύθος του Schiaca είναι ένα απόσπασμα της Ιστορίας των Ευαγγελίων»! [Ίσως είναι το απόσπασμα της Ιστορίας των Ευαγγελίων όπου ο Κύριος πειράζεται από τον διάβολο και ο καλός Schiaca δεν είναι κανείς άλλος παρά ο ίδιος ο εωσφόρος].
Πάνω σ' αυτές τις βάσεις στηρίχθηκε η κατάκτηση της Δύσης από τον Βουδισμό. Στη συνέχεια ξεκίνησε το μεγάλο έπος των μεταφράσεων και διορθώθηκαν οι περισσότερες αρχικές πλάνες, όμως επηρεάστηκαν βαθιά οι Διανοούμενοι τώρα πια από τα κείμενα και συνεχίζουν να επηρεάζονται. Ίσως δούμε ορισμένα πράγματα από το έπος των μεταφράσεων αργότερα!
Ας σχολιάσουμε όμως λίγα πικρά πράγματα γύρω από το ανθρώπινο μεγαλείο. Ο πάπας αμέσως μετά την καταστροφή του Βυζαντίου άρχισε να πονά για το μέλλον του Χριστιανισμού, εφόσον είχε τελειώσει με το παρελθόν!
Και οι Μοναχοί του; Κατέστρεψαν και έκαψαν με μένος τους αιρετικούς και καταραμένους Ορθοδόξους, τους αδελφούς τους, αλλά βρήκαν αμέσως τους καθαρούς αντικαταστάτες τους, τους τέλειους Χριστιανούς, στα βάθη της Ανατολής, στην Ιαπωνία. Τί θεία πρόνοια! Τί θεία άνοια! Όπως λέμε: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!
Όλες οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Henri De Lubac “Βουδισμός και Δύση”.
Αμέθυστος
Αποφασίζεται να σταλεί ο φραγκισκανός μοναχός Giovanni di Pian del Carpine, στην αυλή του Μογγόλου Βασιλιά, για πληροφορίες. Στην επιστροφή του εκδίδεται το βιβλίο του ιδίου με τίτλο, “Historia Mongolorum quos non Tartaros appellamus”. Εκτός των άλλων η Δύση μαθαίνει πως στην Μογγολική αυλή ζούσαν δίπλα-δίπλα, μουσουλμάνοι, βουδιστές και νεστοριανοί χριστιανοί. Στα 1298 κυκλοφορεί το βιβλίο του Μάρκο Πόλο με πολλές πληροφορίες για τον Βουδισμό και τον ίδιο τον Βούδα.
Με τον Mandeville (1372) κλείνει ο πρώτος κύκλος επαφών των Καθολικών μοναχών με Βουδιστές μοναχούς και εκείνο που μένει στους Ευρωπαίους είναι η εντύπωση όλων των ταξιδευτών μιας κάποιας συγγένειας μ' αυτούς τους μοναχούς που ζουν μια ζωή αγία, χωρίς πίστη!
Ο δρόμος προς τις Ινδίες ανοίγει από τον Vasko de Gama (1498). Από τα 1492 όμως ο γνωστός κόσμος είχε αρχίσει να διπλασιάζεται και να πολλαπλασιάζεται καθώς ανακαλύπτεται άλλη μία απέραντη ήπειρος! Σε όλα τα λιμάνια της Άπω Ανατολής φτάνουν Ευρωπαίοι!
Η πρώτη πραγματική Επαφή με τον Βουδισμό, που δημιουργεί ταυτοχρόνως και πολλές ασάφειες, γίνεται με τον Guglielmo Postel και με το βιβλίο του “Τα θαύματα του κόσμου” του 1552!
Ο Postel είχε αφιερωθεί στο Ιεραποστολικό έπος της διάσημης “Compagnia di Gesu-Αδελφότητα του Ιησού”. Πίστεψε πως θα επετύγχανε τοιουτοτρόπως το όνειρο της ζωής του, την “ειρήνη και την συμφωνία του κόσμου”. Να ξαναενώσει όλες τις διαφορές κάτω από την σημαία μια Νοήσεως ίδιας με τον Νόμο του Ιησού, ένα όνειρο που ενέπνευσε κάθε φορά τους ιδρυτές των θρησκειών, τους προφήτες, τους μάγους, τους φιλοσόφους, σ' όλη την διάρκεια της Ιστορίας, όλες τις φυλές του κόσμου. Ένα αρχαίο όνειρο που ξεκινούσε από τον Μεσαίωνα.
«Όλα όσα έχουμε στη Δύση... δεν είναι παρά η σκιά όλων των θαυμασίων της Ανατολής». Είναι θαυμαστά όλα όσα κατορθώνει να γνωρίσει γύρω από την θρησκεία των «Giapangi» όπου εμφανίζεται και υπάρχει ακόμη, αυτό που φανερώθηκε στην αρχή του Χριστιανισμού, τόσο δυνατά μάλιστα, που αν έκαναν όλα όσα κάνουν στο όνομα του Χριστού, θα ήταν τέλειοι. [Από τότε ετοιμαζόταν η Δύση για μια τελειότητα χωρίς πίστη].
«Πιστεύουν όχι μόνον σ΄ έναν θεό Δημιουργό, αλλά ακόμη και στην Αγία Τριάδα. Κάνουν το σημείο του Σταυρού. Στις κηδείες ακολουθούν τις χριστιανικές συνήθειες. Οι λεχώνες μένουν σαράντα μέρες χωρίς να εισέρχονται στην Εκκλησία. Όποιος δεν βλέπει πως αυτός είναι ο Νόμος του Κυρίου, δεν διαθέτει μάτια». Και όλα αυτά έχουν ξεκινήσει βεβαίως από τον Απόστολο Θωμά και το έργο του.
«Αυτή η Ιαπωνική θρησκεία, η πιο θαυμαστή του κόσμου, ακολουθεί χωρίς να το γνωρίζει, τον Ιδρυτή μας, τον Ιησού Χριστό, του οποίου όμως αγνοείται το όνομα. Από άγνοια ο λαός και ο κλήρος άλλαξαν σιγά-σιγά την αλήθεια του Ιησού με τον μύθο του Schiaca. Αλλά η αλήθεια διακρίνεται ακόμη. Ο δρόμος του Schiaca είναι ο δρόμος του Ιησού. Γεννήθηκε στη Δύση, σε μια περιοχή που λέγεται “Gengico” η οποία δεν μπορεί να είναι παρά η Ιουδαία. Οι γονείς του ονομαζόντουσαν Jambondaino και Magabonino: ποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει στα αρχικά τους τα ονόματα του Ιωσήφ και της Μαρίας; Η Ιστορία της έλευσής του στον κόσμο είναι η “θεία” ενσάρκωση, γνωστή μέσω της αστρονομίας των Μάγων. Λέει ο ίδιος: Εγώ είμαι ο μοναδικός αυτοκράτωρ του Ουρανού και της γης! Μου δόθηκε όλη η εξουσία του Ουρανού και της γης! Και καταλήγει o Postel: Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία πως ο μύθος του Schiaca είναι ένα απόσπασμα της Ιστορίας των Ευαγγελίων»! [Ίσως είναι το απόσπασμα της Ιστορίας των Ευαγγελίων όπου ο Κύριος πειράζεται από τον διάβολο και ο καλός Schiaca δεν είναι κανείς άλλος παρά ο ίδιος ο εωσφόρος].
Πάνω σ' αυτές τις βάσεις στηρίχθηκε η κατάκτηση της Δύσης από τον Βουδισμό. Στη συνέχεια ξεκίνησε το μεγάλο έπος των μεταφράσεων και διορθώθηκαν οι περισσότερες αρχικές πλάνες, όμως επηρεάστηκαν βαθιά οι Διανοούμενοι τώρα πια από τα κείμενα και συνεχίζουν να επηρεάζονται. Ίσως δούμε ορισμένα πράγματα από το έπος των μεταφράσεων αργότερα!
Ας σχολιάσουμε όμως λίγα πικρά πράγματα γύρω από το ανθρώπινο μεγαλείο. Ο πάπας αμέσως μετά την καταστροφή του Βυζαντίου άρχισε να πονά για το μέλλον του Χριστιανισμού, εφόσον είχε τελειώσει με το παρελθόν!
Και οι Μοναχοί του; Κατέστρεψαν και έκαψαν με μένος τους αιρετικούς και καταραμένους Ορθοδόξους, τους αδελφούς τους, αλλά βρήκαν αμέσως τους καθαρούς αντικαταστάτες τους, τους τέλειους Χριστιανούς, στα βάθη της Ανατολής, στην Ιαπωνία. Τί θεία πρόνοια! Τί θεία άνοια! Όπως λέμε: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!
Όλες οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο του Henri De Lubac “Βουδισμός και Δύση”.
Αμέθυστος
Δευτέρα 11 Μαΐου 2009
ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (ΙI)
Η Διαλεκτική κτιστού και ακτίστου
ΚΑΤΟΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ
Το δόγμα της Δημιουργίας ανεπτύχθη στην χριστιανική θεολογία πάνω στην βάση μιας διπλής απορρίψεως! Από το ένα μέρος κάθε δυαλισμού της σχέσεως θεού και κόσμου, διότι ο δυαλισμός προσπαθεί να τοποθετήσει δίπλα στην θετική θεϊκή Αρχή, μια Αρνητική Αρχή και από το άλλο μέρος απορρίπτοντας κάθε Μονισμό ο οποίος θα συνέχεε το θεϊκό με το κοσμικό σε μια αδιαφοροποίητη ενότητα!
Οι δύο Αρχές που απορρίφθηκαν από τον χριστιανισμό, βεβαίως δεν χάθηκαν. Συνέχισαν την ζωή τους και την πρόοδό τους στην Δυτική σκέψη, φθάνοντας στο αποκορύφωμά τους, η μία σαν απόλυτο πνεύμα του Εγελιανού συστήματος και η άλλη στην “φιλοσοφία της αποκαλύψεως” του Σέλλινγκ, όπου αναγνωρίζεται η παρουσία του ΤΙΠΟΤΑ μέσα στον ίδιο τον θεό.
Η ηθική πραγματοποίηση αυτών των δύο ψευδο-αρχών είναι ακόμη πιο καταστροφική καθώς η μία οδηγεί στην άπειρη εμπιστοσύνη της νοήσεως στις δημιουργικές της δυνατότητες, ενώ η Μανιχαϊστική πρόοδος καταλήγει σ’ έναν απαισιόδοξο μηδενισμό ο οποίος ενδόμυχα αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του κακού.
Από τις παρεκτροπές αυτές μας σώζει το χριστιανικό δόγμα της Δημιουργίας. Ο θεός δημιούργησε τον κόσμο ελευθέρως, με την θέλησή του, από αγάπη. Εκ του μηδενός. Χωρίς Λογική, από αγάπη. Έτσι λοιπόν το δημιουργηθέν και η πραγματικότης του διαθέτουν και μια ανεξερεύνητη Μυστικότητα, λες και ο θεός κράτησε για τον εαυτό του το μυστικό και τον τελικό σκοπό της Δημιουργίας.
Αυτή η θεολογική Αρχή της Δημιουργίας συμπληρώνεται από την αποκάλυψη του Πάσχα. Ο θεός ο οποίος δημιουργεί τον κόσμο εκ του μηδενός είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Ο θεός Μονάς και Τριάς. Ο θεός της αρχής είναι ο θεός της πασχαλινής πληρότητος, τελειώσεως, της καταλλαγής, δηλαδή ο Πατήρ ο οποίος, όπως ακριβώς στην Ανάσταση του Εσταυρωμένου, έτσι και στην πρώτη αυγή των όντων, ενεργεί μέσω του Υιού με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
«Ο κόσμος έγινε από τον Πατέρα για τον Υιό μέσα στο Άγιο Πνεύμα». Έτσι το εξέφρασε τέλεια ο Αυγουστίνος: «Unus mundus factus est a Patre per Filium in Spirito Sancto», De Trinitate 1,6,12. Με την σειρά του όμως και ο Ακινάτης, στο τέλος αυτής της απέραντης παραδόσεως, συνθέτει την ίδια αλήθεια με τα λόγια: «Η γνώση των θείων προσώπων μας ήταν απαραίτητη κατά δύο τρόπους. Κατά πρώτον για να αποκτήσουμε μια ακριβή εικόνα της δημιουργίας των όντων. Ομολογώντας ότι ο θεός δημιούργησε τα πάντα μέσω του Λόγου Του, γλιτώνουμε από το λάθος όλων εκείνων οι οποίοι ισχυρίζονται πως ο θεός δημιούργησε τα πάντα από ανάγκη. Τοποθετώντας δε στον θεό την πρόοδο της αγάπης, φανερώνεται πως ο θεός δεν δημιούργησε τα όντα από κάποια υποχρέωση ή από κάποια εξωτερική αιτία, αλλά από την αγάπη της αγαθότητός του! Κατά δεύτερον και κυρίως (μας ήταν απαραίτητη η γνώση των θείων προσώπων) για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια ακριβέστερη Ιδέα της Σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, η οποία επιτυγχάνεται δια μέσου του Υιού ο οποίος ενσαρκώνεται, με την προσφορά του Αγίου Πνεύματος»! Summa Theol. I, q.32, a.1 ad 3.
Στην κοινή γραμμή λοιπόν της παραδόσεως ο Ακινάτης συνδέει το δόγμα της δημιουργίας με το δόγμα της σωτηρίας το οποίο φυσικά προηγείται επηρεάζοντας την όλη θεώρηση και διευκολύνεται έτσι η ανάδυση της καρδιάς των δύο δογμάτων στην Τριαδική αποκάλυψη!
Η μεγάλη Ιδέα η οποία αναπτύσσεται από τον Ακινάτη είναι η αντιστοιχία ανάμεσα στην αιώνια πρόοδο της ζωής της θεότητος και στην χρονική πρόοδο της δημιουργίας των όντων: «Όπως η θεϊκή φύση, παρότι είναι κοινή στα τρία πρόσωπα, υπάρχει σ' αυτή με κάποια τάξη, καθώς ο Υιός δέχεται την θεϊκή φύση από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και από τα δύο, έτσι και η αρετή της Δημιουργίας, παρότι κοινή και στα Τρία Πρόσωπα, υπάρχει ως προς αυτά σύμφωνα με μία τάξη: ο Υιός την λαμβάνει από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και από τα δύο». Summa theol. I, q.45,a.6 ad 2um.
«Ο θεός Πατήρ ενήργησε την Δημιουργία μέσω του Λόγου Του που είναι ο Υιός και μέσω της Αγάπης Του που είναι το Άγιο Πνεύμα! Γι' αυτό τον λόγο οι πρόοδοι των προσώπων είναι οι λόγοι της παραγωγής των κτισμάτων (processiones Personarum sunt rationes prodictionis creaturarum), καθώς περιέχουν τις ουσιώδεις ιδιότητες οι οποίες είναι η επιστήμη (αίτια) και η θέληση (processiones Personarum aeternae sunt “causa” et “ratio” totius prodictionis creaturarum). Όπως λοιπόν ο Πατήρ ομολογεί τον εαυτό του και κάθε κτίσμα μέσω του Γεννηθέντος Λόγου, καθώς ο Γεννηθείς Λόγος αντιπροσωπεύει επαρκώς τον Πατέρα και καθένα από τα κτίσματα, έτσι ακριβώς αγαπά τον εαυτό του και κάθε κτίσμα στο Άγιο Πνεύμα, καθώς το Άγιο Πνεύμα προοδεύει σαν η αγάπη της πρώτης αγαθότητος, σύμφωνα με την οποία ο Πατήρ αγαπά τον εαυτό του και καθένα από τα κτίσματα». Summa theol. I, q.37,a.2.
Αυτές είναι οι θεολογικές βάσεις της Λογικής οι οποίες προόδευσαν στις Μεταφυσικές βάσεις της Λογικής των Χάϊντεγκερ, Γιανναρά, Ζηζιούλα!
Η Δημιουργική πράξη λοιπόν τοποθετείται στο εσωτερικό αυτής της ίδιας της ενδοτριαδικής κοινωνίας και στον αιώνιο δυναμισμό της, σαν μια πράξη που έχει εις εαυτήν το ίχνος των θείων προόδων: Αλλά ενώ αυτές είναι αναγκαίες, διότι συστήνουν αιωνίως την τριαδική θεότητα, η Δημιουργική πράξη είναι ελεύθερη δωρεά και ξεπετιέται από την θεία Αρχή σαν καθαρό ξεκίνημα, απροϋπόθετο, εκτός από την απόφαση, που 'χει σαν αιτία της μόνο την αγάπη, μια απόφαση που λαμβάνεται στον αιώνιο διάλογο των τριών προσώπων! Μόνον η Τριαδικότης μπορεί να εγγυηθεί την ελεύθερη δωρεά της Δημιουργικής πράξεως, ενώ ταυτοχρόνως αποκαλύπτει και την Σωτηριώδη Αρχή πως ο θεός είναι αγάπη!
Μέσα στην διατριαδική σχέση λοιπόν τοποθετείται η υπερβατική αιτία της Δημιουργίας του κόσμου, η θεία προϋπόθεση της δυνατότητος ώστε ο κόσμος να μπορεί να υπάρχει αυτόνομα και ταυτόχρονα να είναι αντικείμενο της αιώνιας αγάπης, προορισμένος να ανταποκριθεί στην αγάπη αυτή! Μέσα στο παιχνίδι του θεού Αγάπη υπάρχει χώρος και για τον αγαπώντα και για τον αγαπημένο και για την ίδια την προσωπική αγάπη, η οποία τους ενώνει και τους ανοίγει! Σ' αυτό το ίδιο παιχνίδι κατοικεί και ο υπερβατικός χώρος για την ύπαρξη του κτίσματος, το οποίο εκλήθη από το Μηδέν στο Είναι και το οποίο ταυτόχρονα αγκαλιάζεται από την θεία αγάπη η οποία το έφερε στην ύπαρξη και το διατηρεί σ' αυτή. Στην διάκριση Γεννήτορος και Γεννήματος ανάμεσα στην γόνιμη Σιγή της Αρχής και στον Αιώνιο Λόγο, βρίσκει θέση και η κοινωνία ανάμεσα στην άπειρη ετερότητα και στο κτίσμα. «Η σχέση των θείων προσώπων μεταξύ των είναι τόσο πλατιά και απέραντη που και ολόκληρος ο κόσμος χωράει μεταξύ τους» (Andrienne von Speyr). Σ' αυτή την προοπτική γίνεται φανερό πως l' opus Trinitatis ad extra δεν γίνεται κατανοητό σαν μια εξωτερικότης ως προς τον θεό, σαν να ήταν δυνατόν κάτι να μπορεί να υπάρχει έξω ή χωριστά απ' Αυτόν, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό, σαν ένδειξη της κτιστότητος του κόσμου, το ότι το είναι του βρίσκεται στον θεό, στον κόλπο των τριαδικών σχέσεων, σαν έκφραση ανάλογη και πεπερασμένη της άπειρης και αναγκαίας προόδου του Υιού στο Άγιο Πνεύμα!
Αυτό που αποκλείεται λοιπόν δεν είναι η εσωτερικότης του κόσμου στον θεό, αλλά η αδιαφοροποίητη σύγχυση, ο μονισμός, η ανικανότης να σεβαστούμε την απόσταση ανάμεσα στους δύο κόσμους, αυτόν του Δημιουργού και αυτόν των δημιουργημάτων. Όπως ο Υιός υπάρχει στους κόλπους του Πατρός (Ιωαν. 1,18) έτσι και ο κόσμος βρίσκεται στον κόλπο της Αγίας Τριάδος «κρυμμένος μαζί με τον Χριστό στον θεό» (Κολ. 3,3).
Όταν λοιπόν ο κόσμος καταστραφεί από την Δημιουργική Δύναμη του ανθρώπου θα φύγουν από το πεδίο του Άρεως δύο πούλμαν. Το ένα με τους ανθρώπους του Ράμφου και του Μέσκου θα φύγει προς τον Άρη και το άλλο με τους ανθρώπους του Ζηζιούλα και του Γιανναρά θα φύγει για την Αγία Τριάδα. Παρακαλούμε να μην γίνουν λάθη γιατί θα είναι θανάσιμα.
Εκδόσεις Αμέθυστος
amethystos.books@gmail.com
ΚΑΤΟΙΚΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ
Το δόγμα της Δημιουργίας ανεπτύχθη στην χριστιανική θεολογία πάνω στην βάση μιας διπλής απορρίψεως! Από το ένα μέρος κάθε δυαλισμού της σχέσεως θεού και κόσμου, διότι ο δυαλισμός προσπαθεί να τοποθετήσει δίπλα στην θετική θεϊκή Αρχή, μια Αρνητική Αρχή και από το άλλο μέρος απορρίπτοντας κάθε Μονισμό ο οποίος θα συνέχεε το θεϊκό με το κοσμικό σε μια αδιαφοροποίητη ενότητα!
Οι δύο Αρχές που απορρίφθηκαν από τον χριστιανισμό, βεβαίως δεν χάθηκαν. Συνέχισαν την ζωή τους και την πρόοδό τους στην Δυτική σκέψη, φθάνοντας στο αποκορύφωμά τους, η μία σαν απόλυτο πνεύμα του Εγελιανού συστήματος και η άλλη στην “φιλοσοφία της αποκαλύψεως” του Σέλλινγκ, όπου αναγνωρίζεται η παρουσία του ΤΙΠΟΤΑ μέσα στον ίδιο τον θεό.
Η ηθική πραγματοποίηση αυτών των δύο ψευδο-αρχών είναι ακόμη πιο καταστροφική καθώς η μία οδηγεί στην άπειρη εμπιστοσύνη της νοήσεως στις δημιουργικές της δυνατότητες, ενώ η Μανιχαϊστική πρόοδος καταλήγει σ’ έναν απαισιόδοξο μηδενισμό ο οποίος ενδόμυχα αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του κακού.
Από τις παρεκτροπές αυτές μας σώζει το χριστιανικό δόγμα της Δημιουργίας. Ο θεός δημιούργησε τον κόσμο ελευθέρως, με την θέλησή του, από αγάπη. Εκ του μηδενός. Χωρίς Λογική, από αγάπη. Έτσι λοιπόν το δημιουργηθέν και η πραγματικότης του διαθέτουν και μια ανεξερεύνητη Μυστικότητα, λες και ο θεός κράτησε για τον εαυτό του το μυστικό και τον τελικό σκοπό της Δημιουργίας.
Αυτή η θεολογική Αρχή της Δημιουργίας συμπληρώνεται από την αποκάλυψη του Πάσχα. Ο θεός ο οποίος δημιουργεί τον κόσμο εκ του μηδενός είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Ο θεός Μονάς και Τριάς. Ο θεός της αρχής είναι ο θεός της πασχαλινής πληρότητος, τελειώσεως, της καταλλαγής, δηλαδή ο Πατήρ ο οποίος, όπως ακριβώς στην Ανάσταση του Εσταυρωμένου, έτσι και στην πρώτη αυγή των όντων, ενεργεί μέσω του Υιού με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
«Ο κόσμος έγινε από τον Πατέρα για τον Υιό μέσα στο Άγιο Πνεύμα». Έτσι το εξέφρασε τέλεια ο Αυγουστίνος: «Unus mundus factus est a Patre per Filium in Spirito Sancto», De Trinitate 1,6,12. Με την σειρά του όμως και ο Ακινάτης, στο τέλος αυτής της απέραντης παραδόσεως, συνθέτει την ίδια αλήθεια με τα λόγια: «Η γνώση των θείων προσώπων μας ήταν απαραίτητη κατά δύο τρόπους. Κατά πρώτον για να αποκτήσουμε μια ακριβή εικόνα της δημιουργίας των όντων. Ομολογώντας ότι ο θεός δημιούργησε τα πάντα μέσω του Λόγου Του, γλιτώνουμε από το λάθος όλων εκείνων οι οποίοι ισχυρίζονται πως ο θεός δημιούργησε τα πάντα από ανάγκη. Τοποθετώντας δε στον θεό την πρόοδο της αγάπης, φανερώνεται πως ο θεός δεν δημιούργησε τα όντα από κάποια υποχρέωση ή από κάποια εξωτερική αιτία, αλλά από την αγάπη της αγαθότητός του! Κατά δεύτερον και κυρίως (μας ήταν απαραίτητη η γνώση των θείων προσώπων) για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια ακριβέστερη Ιδέα της Σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, η οποία επιτυγχάνεται δια μέσου του Υιού ο οποίος ενσαρκώνεται, με την προσφορά του Αγίου Πνεύματος»! Summa Theol. I, q.32, a.1 ad 3.
Στην κοινή γραμμή λοιπόν της παραδόσεως ο Ακινάτης συνδέει το δόγμα της δημιουργίας με το δόγμα της σωτηρίας το οποίο φυσικά προηγείται επηρεάζοντας την όλη θεώρηση και διευκολύνεται έτσι η ανάδυση της καρδιάς των δύο δογμάτων στην Τριαδική αποκάλυψη!
Η μεγάλη Ιδέα η οποία αναπτύσσεται από τον Ακινάτη είναι η αντιστοιχία ανάμεσα στην αιώνια πρόοδο της ζωής της θεότητος και στην χρονική πρόοδο της δημιουργίας των όντων: «Όπως η θεϊκή φύση, παρότι είναι κοινή στα τρία πρόσωπα, υπάρχει σ' αυτή με κάποια τάξη, καθώς ο Υιός δέχεται την θεϊκή φύση από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και από τα δύο, έτσι και η αρετή της Δημιουργίας, παρότι κοινή και στα Τρία Πρόσωπα, υπάρχει ως προς αυτά σύμφωνα με μία τάξη: ο Υιός την λαμβάνει από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και από τα δύο». Summa theol. I, q.45,a.6 ad 2um.
«Ο θεός Πατήρ ενήργησε την Δημιουργία μέσω του Λόγου Του που είναι ο Υιός και μέσω της Αγάπης Του που είναι το Άγιο Πνεύμα! Γι' αυτό τον λόγο οι πρόοδοι των προσώπων είναι οι λόγοι της παραγωγής των κτισμάτων (processiones Personarum sunt rationes prodictionis creaturarum), καθώς περιέχουν τις ουσιώδεις ιδιότητες οι οποίες είναι η επιστήμη (αίτια) και η θέληση (processiones Personarum aeternae sunt “causa” et “ratio” totius prodictionis creaturarum). Όπως λοιπόν ο Πατήρ ομολογεί τον εαυτό του και κάθε κτίσμα μέσω του Γεννηθέντος Λόγου, καθώς ο Γεννηθείς Λόγος αντιπροσωπεύει επαρκώς τον Πατέρα και καθένα από τα κτίσματα, έτσι ακριβώς αγαπά τον εαυτό του και κάθε κτίσμα στο Άγιο Πνεύμα, καθώς το Άγιο Πνεύμα προοδεύει σαν η αγάπη της πρώτης αγαθότητος, σύμφωνα με την οποία ο Πατήρ αγαπά τον εαυτό του και καθένα από τα κτίσματα». Summa theol. I, q.37,a.2.
Αυτές είναι οι θεολογικές βάσεις της Λογικής οι οποίες προόδευσαν στις Μεταφυσικές βάσεις της Λογικής των Χάϊντεγκερ, Γιανναρά, Ζηζιούλα!
Η Δημιουργική πράξη λοιπόν τοποθετείται στο εσωτερικό αυτής της ίδιας της ενδοτριαδικής κοινωνίας και στον αιώνιο δυναμισμό της, σαν μια πράξη που έχει εις εαυτήν το ίχνος των θείων προόδων: Αλλά ενώ αυτές είναι αναγκαίες, διότι συστήνουν αιωνίως την τριαδική θεότητα, η Δημιουργική πράξη είναι ελεύθερη δωρεά και ξεπετιέται από την θεία Αρχή σαν καθαρό ξεκίνημα, απροϋπόθετο, εκτός από την απόφαση, που 'χει σαν αιτία της μόνο την αγάπη, μια απόφαση που λαμβάνεται στον αιώνιο διάλογο των τριών προσώπων! Μόνον η Τριαδικότης μπορεί να εγγυηθεί την ελεύθερη δωρεά της Δημιουργικής πράξεως, ενώ ταυτοχρόνως αποκαλύπτει και την Σωτηριώδη Αρχή πως ο θεός είναι αγάπη!
Μέσα στην διατριαδική σχέση λοιπόν τοποθετείται η υπερβατική αιτία της Δημιουργίας του κόσμου, η θεία προϋπόθεση της δυνατότητος ώστε ο κόσμος να μπορεί να υπάρχει αυτόνομα και ταυτόχρονα να είναι αντικείμενο της αιώνιας αγάπης, προορισμένος να ανταποκριθεί στην αγάπη αυτή! Μέσα στο παιχνίδι του θεού Αγάπη υπάρχει χώρος και για τον αγαπώντα και για τον αγαπημένο και για την ίδια την προσωπική αγάπη, η οποία τους ενώνει και τους ανοίγει! Σ' αυτό το ίδιο παιχνίδι κατοικεί και ο υπερβατικός χώρος για την ύπαρξη του κτίσματος, το οποίο εκλήθη από το Μηδέν στο Είναι και το οποίο ταυτόχρονα αγκαλιάζεται από την θεία αγάπη η οποία το έφερε στην ύπαρξη και το διατηρεί σ' αυτή. Στην διάκριση Γεννήτορος και Γεννήματος ανάμεσα στην γόνιμη Σιγή της Αρχής και στον Αιώνιο Λόγο, βρίσκει θέση και η κοινωνία ανάμεσα στην άπειρη ετερότητα και στο κτίσμα. «Η σχέση των θείων προσώπων μεταξύ των είναι τόσο πλατιά και απέραντη που και ολόκληρος ο κόσμος χωράει μεταξύ τους» (Andrienne von Speyr). Σ' αυτή την προοπτική γίνεται φανερό πως l' opus Trinitatis ad extra δεν γίνεται κατανοητό σαν μια εξωτερικότης ως προς τον θεό, σαν να ήταν δυνατόν κάτι να μπορεί να υπάρχει έξω ή χωριστά απ' Αυτόν, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό, σαν ένδειξη της κτιστότητος του κόσμου, το ότι το είναι του βρίσκεται στον θεό, στον κόλπο των τριαδικών σχέσεων, σαν έκφραση ανάλογη και πεπερασμένη της άπειρης και αναγκαίας προόδου του Υιού στο Άγιο Πνεύμα!
Αυτό που αποκλείεται λοιπόν δεν είναι η εσωτερικότης του κόσμου στον θεό, αλλά η αδιαφοροποίητη σύγχυση, ο μονισμός, η ανικανότης να σεβαστούμε την απόσταση ανάμεσα στους δύο κόσμους, αυτόν του Δημιουργού και αυτόν των δημιουργημάτων. Όπως ο Υιός υπάρχει στους κόλπους του Πατρός (Ιωαν. 1,18) έτσι και ο κόσμος βρίσκεται στον κόλπο της Αγίας Τριάδος «κρυμμένος μαζί με τον Χριστό στον θεό» (Κολ. 3,3).
Όταν λοιπόν ο κόσμος καταστραφεί από την Δημιουργική Δύναμη του ανθρώπου θα φύγουν από το πεδίο του Άρεως δύο πούλμαν. Το ένα με τους ανθρώπους του Ράμφου και του Μέσκου θα φύγει προς τον Άρη και το άλλο με τους ανθρώπους του Ζηζιούλα και του Γιανναρά θα φύγει για την Αγία Τριάδα. Παρακαλούμε να μην γίνουν λάθη γιατί θα είναι θανάσιμα.
Εκδόσεις Αμέθυστος
amethystos.books@gmail.com
Παρασκευή 8 Μαΐου 2009
Αρσένιος Μέσκος – Σοκ και δέος (ΙΙI)
Κυκλοφόρησε στο περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ και διαβάσαμε τη συνέντευξη βόμβα του κ. Μέσκου.
Για να τελειώνουμε με τον κ. Μέσκο, σε όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο κ. Μέσκος είναι σοβαρός και μάλιστα άνθρωπος θα επαναλάβουμε τον λόγο που απηύθυνε ο νεαρός Βιτγκενστάιν στο κυνικό Ράσελ: “Ό,τι δεν καταλαβαίνεις δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει”
Για να τελειώνουμε με τον κ. Μέσκο, σε όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο κ. Μέσκος είναι σοβαρός και μάλιστα άνθρωπος θα επαναλάβουμε τον λόγο που απηύθυνε ο νεαρός Βιτγκενστάιν στο κυνικό Ράσελ: “Ό,τι δεν καταλαβαίνεις δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει”
Πέμπτη 7 Μαΐου 2009
Αρσένιος Μέσκος – Σοκ και δέος (ΙΙ)
Σοκ και δέος θα προκαλεί για πάντα το καταγκρέμισμα ενός ανθρώπου. Η ανθρώπινη ασθένεια, μετά την πτώση, απέκτησε την ικανότητα να κρύβεται και να εμφανίζεται σαν δύναμις. Δεν μπορεί όμως να ελέγξει την έπαρση και προδίδεται ανά τους αιώνες. Μόνον ο Κύριος θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, εις τους αιώνες! Ο Μέσκος αποκαλύπτει λοιπόν σιγά- σιγά τα βαρειά συμπτώματα της ασθένειάς του, εκθέτοντάς τα ο ίδιος σαν ποιότητες και δυνάμεις! Τα νέα έρχονται αυτή τη φορά από το αποκρυφιστικό περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ. Περιοδικό που ασχολείται με τις απόκρυφες δυνάμεις της φύσεως και του ανθρώπου και ιδίως με τους Δαίμονες! Όπου και αν βρίσκονται. Πολύ συχνά βρίσκονται και μέσα στην Εκκλησία, αλλά αυτό πια αποτελεί κοινό Μυστικό, δεν περιμένουμε να το πληροφορηθούμε από το Άβατον.
Μαθαίνουμε λοιπόν, από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού πως ο Μέσκος υπήρξε συνεργάτης του και μάλιστα πως υπέγραφε τα κείμενά του σαν ηγούμενος της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως στο Σοχό. Στο “μοναστήρι” του όμως ο Μέσκος ζούσε μόνος και έρημος. Σε ποια ακολουθία ήταν ηγούμενος; Στον καταθρυμματισμένο του εαυτό και στα πολλά εγώ του; Καθώς φαίνεται λοιπόν, εδώ και πάρα πολλά χρόνια φορούσε ψηλά τακούνια για να ψηλώσει το μπόι του. Γόβα στιλέτο κ. Μέσκο;
Και συνεχίζει την “πληροφόρηση” το περιοδικό! «Ο Αρσένιος Μέσκος δεν είναι κάποιος τυχαίος...» Για κακή του τύχη όμως ακριβώς στην ίδια σελίδα ο Μέσκος επαναλαμβάνει ο ίδιος τους τίτλους του! «Δεν περιφρονώ ούτε υποτιμώ τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνω τα ερωτήματά μου. Πιστεύω ότι είμαι ένα απλό κλικ μπροστά από αυτούς, τυχαίνει να είμαι ένα κλικ πιο μπροστά από αυτούς»! Δέκα λεπτά της ώρας ακριβώς, όπως και οι Δαίμονες, ακριβώς όπως μας το αποκαλύπτει από τον καιρό εκείνο ο Μ. Αντώνιος.
Αυτή την “τύχη” του Μέσκου εκμεταλλεύεται και το περιοδικό στο οποίο αναφερόμεθα και επινοεί έναν μεγάλο βαρύγδουπο τίτλο “Καταρρέει η Ορθόδοξη Εκκλησία;” Πολύ θα το 'θελε!
Αναρωτιέμαστε όμως για λόγου τους, την ίδια κατάρρευση δεν είχε γνωρίσει η Εκκλησία και πριν λίγα χρόνια όταν φυγάς Μοναχός είχε καταγγείλει και αναγγείλει το τέλος του Αγίου Όρους, καθότι σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, παίρνουν όλοι τους χάπια; Ποιος τον θυμάται τώρα πια όμως αυτόν τον δύστυχο;
Όμως αυτή την ίδια “τύχη” του Μέσκου εκμεταλλεύεται και ο όψιμα εκδότης των βιβλίων του, ο γνωστός Αρμός, ο οποίος παρακινούμενος από την έπαρσή του να γίνει ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος της Ελλάδος πατάει ακόμη και πάνω σε πτώματα, δεν έχει κανένα πρόβλημα. Εξάλλου η οίηση είναι πλέον και επίσημα παγκοσμιοποιημένη!
Την “τύχη” του όμως την γνωρίζει και ο ίδιος ο Μέσκος. Δεν είναι καθόλου τυχαίος. Στο φρέσκο blog που άνοιξε στο Internet για να πουλήσει ότι απόμεινε από την ψυχή του, στην πρώτη-πρώτη φωτογραφία, απόδειξη της δημιουργικής του ευαισθησίας, γράφει: Ο μέσος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί πως μπορεί να υπάρχει τόσο Φως σε μια μουντή μέρα! Σκέπτομαι, συνεχίζει, πόσο σημαντικό είναι να βλέπεις αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι!
Αχ αυτή η ανωτερότης, ο προορισμός. Σταυρός αληθινός! Δεν κρύβεται! Μόνον αυτό μπορούμε να πούμε εκ φύσεως, να βλέπουμε την τρίχα στο μάτι του αδελφού μας και να μην βλέπουμε τον πάσσαλο στο μάτι το δικό μας. Είναι γνωστό από αιώνες! Εκτός από τον Μέσκο και άλλα έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους δεν έχει κανείς άλλος αυτό το σπάνιο χάρισμα!
Έτσι λοιπόν, και δεν είναι μέσος άνθρωπος και είναι και σκεπτόμενο άτομο. Βαφτίζει βλέπετε τους λογισμούς του σκέψεις. Με απόλυτη άγνοια της πνευματικής μας παραδόσεως. Οι Δαίμονες, όπως ξέρουμε, μόλις ο μοναχός κλειστεί στο κελί του, προσπαθούν να τον βγάλουν έξω. Να τον ξελογιάσουν. Ο Μέσκος ξελογιάστηκε από “την” Λογική των κβάντων και τα πέταξε όλα στον αέρα. Άλλοι ξελογιάζονται από σεμνές παρθένες, άλλοι από άσεμνες παρθένες. Ο Μέσκος πάντως δεν είναι πολύπραγος. Δεν κατόρθωσε να γλιτώσει από τις σειρήνες.
Το μόνο που φαίνεται να γνωρίζει με σιγουριά από τη ζωή είναι το μοναχικό παιχνίδι, το γνωστό σε όλους μας. Ατύχησε φαίνεται να μην βρεθεί κάποιος σώφρων στο δρόμο του να του πει πως το παιχνίδι αυτό είναι ίσως αναπόφευκτο στον καιρό του, δεν είναι όμως αιώνιο!!
Βλέποντας λοιπόν αυτά που δεν βλέπουμε εμείς, μας αλλάζει και την Ιστορία. Σαν τους συγχωριανούς του οι οποίοι είδαν πως οι Έλληνες στην Σμύρνη πνίγηκαν από συνωστισμό, περιμένοντας τα κρουαζιερόπλοια! Βλέπει λοιπόν κύκλους προσπαθειών της Εκκλησίας να αποκαταστήσει την Χαμένη ανεπιστρεπτί αρχαία τάξη. Δεν βλέπει όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, τις λυσσαλέες προσπάθειες της Δύσεως να καταστρέψει την αρχαία τάξη και στην περίπτωση του παπουλάκου και στην περίπτωση των οργανώσεων και στην περίπτωση της νεο-ορθοδοξίας!
Μόνο μια βαρειά αποτυχία μετράει στη ζωή του ο τυχερός! Ας τον λυπηθούμε! Τον πρόφτασε ο Ντώκινς. Έχει υποσχεθεί όμως στον εαυτό του να τον ξεπεράσει! Καλή σου τύχη, τυχερέ!
Κρατάμε λοιπόν για το τέλος το τελευταίο μας ερώτημα προς τον τυχαίο Μέσκο, σαν την τελευταία ευκαιρία της ζωής του!
Δεν γνωρίζει πως τους τελευταίους αιώνες στη Δύση είχε επικρατήσει η “θεολογία του ηλεκτρισμού”, η οποία πέτυχε στην κεντρική Ευρώπη, θανατηφόρα πλήγματα στην πίστη και στο μυαλό των ανθρώπων; Δεν γνωρίζει πως το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, στο οποίο υπήρξε συνεργάτης, είναι μια καθυστερημένη συνέχεια αυτής της “θεολογίας του ηλεκτρισμού”, η οποία έσβησε επισήμως με τον Χίτλερ; Δεν υποπτεύεται πως η εν λόγω “θεολογία”, την οποία δεν θυμάται κανείς πλέον, προόδευσε στην “θεολογία των κβάντων”;
Αμέθυστος!
Μαθαίνουμε λοιπόν, από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού πως ο Μέσκος υπήρξε συνεργάτης του και μάλιστα πως υπέγραφε τα κείμενά του σαν ηγούμενος της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως στο Σοχό. Στο “μοναστήρι” του όμως ο Μέσκος ζούσε μόνος και έρημος. Σε ποια ακολουθία ήταν ηγούμενος; Στον καταθρυμματισμένο του εαυτό και στα πολλά εγώ του; Καθώς φαίνεται λοιπόν, εδώ και πάρα πολλά χρόνια φορούσε ψηλά τακούνια για να ψηλώσει το μπόι του. Γόβα στιλέτο κ. Μέσκο;
Και συνεχίζει την “πληροφόρηση” το περιοδικό! «Ο Αρσένιος Μέσκος δεν είναι κάποιος τυχαίος...» Για κακή του τύχη όμως ακριβώς στην ίδια σελίδα ο Μέσκος επαναλαμβάνει ο ίδιος τους τίτλους του! «Δεν περιφρονώ ούτε υποτιμώ τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνω τα ερωτήματά μου. Πιστεύω ότι είμαι ένα απλό κλικ μπροστά από αυτούς, τυχαίνει να είμαι ένα κλικ πιο μπροστά από αυτούς»! Δέκα λεπτά της ώρας ακριβώς, όπως και οι Δαίμονες, ακριβώς όπως μας το αποκαλύπτει από τον καιρό εκείνο ο Μ. Αντώνιος.
Αυτή την “τύχη” του Μέσκου εκμεταλλεύεται και το περιοδικό στο οποίο αναφερόμεθα και επινοεί έναν μεγάλο βαρύγδουπο τίτλο “Καταρρέει η Ορθόδοξη Εκκλησία;” Πολύ θα το 'θελε!
Αναρωτιέμαστε όμως για λόγου τους, την ίδια κατάρρευση δεν είχε γνωρίσει η Εκκλησία και πριν λίγα χρόνια όταν φυγάς Μοναχός είχε καταγγείλει και αναγγείλει το τέλος του Αγίου Όρους, καθότι σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, παίρνουν όλοι τους χάπια; Ποιος τον θυμάται τώρα πια όμως αυτόν τον δύστυχο;
Όμως αυτή την ίδια “τύχη” του Μέσκου εκμεταλλεύεται και ο όψιμα εκδότης των βιβλίων του, ο γνωστός Αρμός, ο οποίος παρακινούμενος από την έπαρσή του να γίνει ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος της Ελλάδος πατάει ακόμη και πάνω σε πτώματα, δεν έχει κανένα πρόβλημα. Εξάλλου η οίηση είναι πλέον και επίσημα παγκοσμιοποιημένη!
Την “τύχη” του όμως την γνωρίζει και ο ίδιος ο Μέσκος. Δεν είναι καθόλου τυχαίος. Στο φρέσκο blog που άνοιξε στο Internet για να πουλήσει ότι απόμεινε από την ψυχή του, στην πρώτη-πρώτη φωτογραφία, απόδειξη της δημιουργικής του ευαισθησίας, γράφει: Ο μέσος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί πως μπορεί να υπάρχει τόσο Φως σε μια μουντή μέρα! Σκέπτομαι, συνεχίζει, πόσο σημαντικό είναι να βλέπεις αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι!
Αχ αυτή η ανωτερότης, ο προορισμός. Σταυρός αληθινός! Δεν κρύβεται! Μόνον αυτό μπορούμε να πούμε εκ φύσεως, να βλέπουμε την τρίχα στο μάτι του αδελφού μας και να μην βλέπουμε τον πάσσαλο στο μάτι το δικό μας. Είναι γνωστό από αιώνες! Εκτός από τον Μέσκο και άλλα έξι δισεκατομμύρια ανθρώπους δεν έχει κανείς άλλος αυτό το σπάνιο χάρισμα!
Έτσι λοιπόν, και δεν είναι μέσος άνθρωπος και είναι και σκεπτόμενο άτομο. Βαφτίζει βλέπετε τους λογισμούς του σκέψεις. Με απόλυτη άγνοια της πνευματικής μας παραδόσεως. Οι Δαίμονες, όπως ξέρουμε, μόλις ο μοναχός κλειστεί στο κελί του, προσπαθούν να τον βγάλουν έξω. Να τον ξελογιάσουν. Ο Μέσκος ξελογιάστηκε από “την” Λογική των κβάντων και τα πέταξε όλα στον αέρα. Άλλοι ξελογιάζονται από σεμνές παρθένες, άλλοι από άσεμνες παρθένες. Ο Μέσκος πάντως δεν είναι πολύπραγος. Δεν κατόρθωσε να γλιτώσει από τις σειρήνες.
Το μόνο που φαίνεται να γνωρίζει με σιγουριά από τη ζωή είναι το μοναχικό παιχνίδι, το γνωστό σε όλους μας. Ατύχησε φαίνεται να μην βρεθεί κάποιος σώφρων στο δρόμο του να του πει πως το παιχνίδι αυτό είναι ίσως αναπόφευκτο στον καιρό του, δεν είναι όμως αιώνιο!!
Βλέποντας λοιπόν αυτά που δεν βλέπουμε εμείς, μας αλλάζει και την Ιστορία. Σαν τους συγχωριανούς του οι οποίοι είδαν πως οι Έλληνες στην Σμύρνη πνίγηκαν από συνωστισμό, περιμένοντας τα κρουαζιερόπλοια! Βλέπει λοιπόν κύκλους προσπαθειών της Εκκλησίας να αποκαταστήσει την Χαμένη ανεπιστρεπτί αρχαία τάξη. Δεν βλέπει όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι, τις λυσσαλέες προσπάθειες της Δύσεως να καταστρέψει την αρχαία τάξη και στην περίπτωση του παπουλάκου και στην περίπτωση των οργανώσεων και στην περίπτωση της νεο-ορθοδοξίας!
Μόνο μια βαρειά αποτυχία μετράει στη ζωή του ο τυχερός! Ας τον λυπηθούμε! Τον πρόφτασε ο Ντώκινς. Έχει υποσχεθεί όμως στον εαυτό του να τον ξεπεράσει! Καλή σου τύχη, τυχερέ!
Κρατάμε λοιπόν για το τέλος το τελευταίο μας ερώτημα προς τον τυχαίο Μέσκο, σαν την τελευταία ευκαιρία της ζωής του!
Δεν γνωρίζει πως τους τελευταίους αιώνες στη Δύση είχε επικρατήσει η “θεολογία του ηλεκτρισμού”, η οποία πέτυχε στην κεντρική Ευρώπη, θανατηφόρα πλήγματα στην πίστη και στο μυαλό των ανθρώπων; Δεν γνωρίζει πως το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, στο οποίο υπήρξε συνεργάτης, είναι μια καθυστερημένη συνέχεια αυτής της “θεολογίας του ηλεκτρισμού”, η οποία έσβησε επισήμως με τον Χίτλερ; Δεν υποπτεύεται πως η εν λόγω “θεολογία”, την οποία δεν θυμάται κανείς πλέον, προόδευσε στην “θεολογία των κβάντων”;
Αμέθυστος!
Παρασκευή 1 Μαΐου 2009
ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΝΕΩΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ (Ι). ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΤ
(Νεοορθοδοξίας, Βιβλικής και Ευχαριστιακής θεολογίας)
Σέλλινγκ
Η σύγχρονη Μεταφυσική χαρακτηρίζεται από τον σύνθετο συμβιβασμό της ανάμεσα στο νέο ορίζοντα, δηλαδή της υποκειμενικότητος και της ιδρυτικής της λειτουργίας, και την επιβίωση του κλασικού ορίζοντος. Το πιο γνωστό σημείο αυτού του συμβιβασμού, εκτός των συζητήσεων για τις αιώνιες αλήθειες, είναι ο εμφανής δυαλισμός ανάμεσα στην Τάξη της ανάγκης και στην Τάξη της ελευθερίας! Ο Ιδεαλισμός υπήρξε η πιο πετυχημένη προσπάθεια μέχρι στιγμής υπερβάσεως του δυαλισμού, λόγω της Αρχής της απολύτου ταυτότητος. Στην σύγχρονη σκέψη ο δυαλισμός φαίνεται να υπερβαίνεται εξίσου καλά και ίσως πιο ριζικά, από την Χαϊντεγκεριανή ερμηνεία – καταστροφή της μεταφυσικής, σύμφωνα με την οποία η μοντέρνα μεταφυσική της υποκειμενικότητος δεν αντιτίθεται στην κλασσική μεταφυσική, καθώς η πιο βαθειά πρόθεση της μεταφυσικής γενικώς είναι από την αρχή η «υποκειμενική» πραγματοποίηση της Βουλήσεως για Δύναμη, η ολοκληρωτική κυριαρχία της υποκειμενικότητος πάνω στο ΕΙΝΑΙ. Οι κατηγορίες που επινόησε της φροντίδος, της παραδοχής, της αναμνήσεως, περιορίζουν την λειτουργία της υποκειμενικότητος σε ένα απλό άνοιγμα και στην φροντίδα του χώρου εμφανίσεως του Είναι, και έτσι ανατρέπουν την κυριαρχία της πάνω στο Είναι (ανθρωπισμός) αντικαθιστώντας την με μια ανανεωμένη προτεραιότητα του Είναι. Παρ’ όλα αυτά ο δυαλισμός δεν χάθηκε! Η σύγχρονη σκέψη αφού υπερύψωσε την θέση της υποκειμενικότητος, δεν φαίνεται να μπορεί να εξορκίσει τον ενυπάρχοντα πάντοτε δυαλισμό, παρά μόνο συνεχίζοντας να σκέπτεται την ίδια την υποκειμενικότητα στο φως μιας οντολογίας της ανάγκης! Διότι κατά πρώτον διέλυσε στην υποκειμενικότητα το ίδιο το Είναι και διότι την ανύψωσε σε απόλυτο πνεύμα, στο οποίο η ελευθερία σαν αυτοκαθορισμός συμπίπτει με μια ανώτερη αναγκαιότητα ή διότι κατά δεύτερον στον Χαιντεγκέρ η υποκειμενικότης, αναδιπλώθηκε και συμμορφώθηκε σε τελολογική μορφή, αν και όχι μοιραίας, του Είναι!
Καταλήξαμε εύκολα λοιπόν να διαθέτουμε και να διακρίνουμε μια ανώτερη μορφή υποκειμενικότητος και μια υποβαθμισμένη μορφή ή αδιάφορη. Έτσι λοιπόν η σύγχρονη υποκειμενικότης, την ίδια στιγμή που κυριαρχούσε έβλεπε τον θρίαμβό της να διχοτομείται με διαλυτικά εξολοκλήρου συμπτώματα! Διαλυόμενη δηλαδή προς τα πάνω, στο amor Dei intellectualis ή στην νοησιαρχική έμπνευση ή στο απόλυτο πνεύμα ή τελευταίως στην ευθύνη του Είναι, και προς τα κάτω, στην απλή ιδιαιτερότητα και τυχαιότητα ή στην οντολογική αδιαφορία των υπαρξιακών αναγκών της επιβίωσης!
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα μόνον ο Σέλλινγκ είχε κατορθώσει στον καιρό του το ακατόρθωτο, το οποίο εκμεταλλεύτηκαν πρώτοι οι Ρώσοι Μπουλγκάκωφ και Φλωρένσκι, και το οποίο μπορούμε να βρούμε στο τελευταίο του βιβλίο «Φιλοσοφική εισαγωγή στην Φιλοσοφία της Μυθολογίας», ιδιαιτέρως δε στο μάθημα ΧΧΙV!
Εδώ λοιπόν ο Σέλλινγκ αποδεικνύει πως η πεπερασμένη υποκειμενικότης πάσχει από μία βασική, δομική αντίφαση! Μόνον μια φιλοσοφία της Ελευθερίας και της υπάρξεως μπορεί να την λύσει! Διότι η πεπερασμένη υποκειμενικότης όπως και κάθε πνεύμα, είναι Βούληση η οποία εμφανίζεται αφ’ εαυτής και θέλει τον εαυτό της, μία Βούληση αυτοκαθορισμού και ευτυχίας, μία αμείωτη ατομικότης. Μία τέτοια Βούληση όμως, αντιτίθεται στο Είναι, το οποίο αποτελεί την καθολική και αναγκαία Τάξη, και στον θεό, ο οποίος είναι η Αρχή αυτού του Είναι.
Ο τόπος όπου εμφανίζεται η αντίφαση είναι η πράξη. Στην πράξη ακριβώς το πεπερασμένο υποκείμενο προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί στην Βούλησή του, μόνο που η Βούλησή του αποκαλύπτεται εξαρτώμενη από το νόμο της νοήσεως, έτσι ώστε η ατομικότης φαντάζει υποχρεωμένη να προσδιοριστεί μόνον μέσω αυτού που την αρνείται καθ’ εαυτήν. Ο ηθικός νόμος καθώς είναι νοησιαρχικός νόμος, είναι από την ουσία του ανίκανος να οδηγήσει την ατομικότητα στην πραγμάτωσή της! Ο ηθικός νόμος λοιπόν, ακόμη και αν η ατομικότης υπακούσει θεληματικά σ’ αυτόν δεν πρόκειται να την δεχτεί ποτέ αληθινά, καθώς επειδή ακριβώς είναι Βούληση που θέλει τον εαυτό της, δεν μπορεί να ανεχθεί σε τελική ανάλυση, κανένα νόμο που δεν προέρχεται από τον εαυτό της. Έτσι κάτω από την ηγεμονία του νόμου (και εδώ ο Σέλλινγκ ακολουθώντας τον Λούθηρο ταυτίζει τον ηθικό νόμο με τον Νόμο στον οποίο αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος, ανοίγοντας τοιουτοτρόπως τον δρόμο για την σύγχρονη παρωδία της εικονικής Φιλοσοφικής Χριστολογίας), η ατομικότης δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και με τον καθολικό νόμο του Είναι, αισθανόμενη κομματιασμένη και καταραμένη.
Αποφεύγοντας λοιπόν την πράξη, θα αναζητήσει καταφύγιο στον στοχασμό, ο οποίος ξεφεύγει από την αντίφαση, επειδή προσπαθεί να αρνηθεί έναν από τους όρους της, δηλαδή οδηγεί την ατομικότητα στην λήθη του εαυτού της, στην διάλυσή της στην θεωρία, η οποία στοχάζεται τον Ιδεατό κόσμο (το αναγκαίο Είναι) και στον ίδιο τον θεό.
Μόνον φαινομενικώς όμως λύνεται η αντίφαση καθώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει την πράξη, δεν μπορεί να αποφύγει να είναι αυτό που είναι, να θέλει τον εαυτό του και συνεπώς να τείνει προς την πραγμάτωση της ατομικής του βουλήσεως. Έτσι η μοναδική διαθέσιμη λύση, η οποία προσφέρεται για να ξεφύγουμε από την αντίφαση που θρυμματίζει την ύπαρξη και την οδηγεί στην απελπισία είναι η θρησκευτική σχέση! Σ’ αυτή την σχέση η ατομικότης βρίσκει αυτό που η σχέση της με το Είναι, νοηματοδοτημένο σαν καθολική ουδετερότης, δεν μπορεί ποτέ της να δώσει! Βρίσκει δηλαδή την δυνατότητα να αναγνωριστεί στο δικαίωμά της!
Μόνον επειδή ο θεός εμφανίζεται σαν ελευθερία η οποία βρίσκεται πάνω από την ουδέτερη καθολικότητα του Είναι, υπάρχει μια δυνατότης ελευθερίας για το πεπερασμένο υποκείμενο. Μόνον ένα απόλυτο Άλλο μπορεί να αναγνωρίσει και να εξασφαλίσει απολύτως την δική του ετερότητα!, η οποία λόγω του πεπερασμένου της (της κτιστότητός της μας έμαθε να θεολογούμε ο Εκλεκτός κ. Ζηζιούλας) δηλαδή της εξαρτήσεώς της από άλλο, δεν μπορεί να ταυτιστεί σαν ελευθερία, εκτός και αν κάποιος, αναγνωρίζοντάς της, δηλαδή διαφοροποιώντας την από την υπόλοιπη πραγματικότητα, την αναγνωρίσει σαν τέτοια και δεν μπορεί να βεβαιωθεί ούτε και τώρα αληθινά, αν αυτός που την αναγνωρίζει δεν είναι αυτός ο ίδιος που την συστήνει!
Στην θρησκευτική σχέση πραγματοποιείται ο παράδοξος συμβιβασμός των αντιφάσεων, έτσι ώστε, για πρώτη φορά να μπορούν να συνυπάρξουν εκείνη η υπερύψωση και εκείνη η υποβάθμιση της υποκειμενικότητος που στη σύγχρονη σκέψη υπερβαίνει την μορφή της! Μόνο στην θρησκευτική σχέση η υποταγή του Εγώ συμπίπτει με τον αυτοκαθορισμό του, διότι το Εγώ υποτάσσεται στον θεό, όπως σ’ εκείνον τον κάποιον ο οποίος αναγνωρίζει και τροφοδοτεί την ελευθερία του!
«Αγάπα εξ’ όλης της ψυχής και όλης της διανοίας τον θεό του εαυτού σου και την ελευθερία σου ως σεαυτόν».
Εκδόσεις Αμέθυστος
Σέλλινγκ
Η σύγχρονη Μεταφυσική χαρακτηρίζεται από τον σύνθετο συμβιβασμό της ανάμεσα στο νέο ορίζοντα, δηλαδή της υποκειμενικότητος και της ιδρυτικής της λειτουργίας, και την επιβίωση του κλασικού ορίζοντος. Το πιο γνωστό σημείο αυτού του συμβιβασμού, εκτός των συζητήσεων για τις αιώνιες αλήθειες, είναι ο εμφανής δυαλισμός ανάμεσα στην Τάξη της ανάγκης και στην Τάξη της ελευθερίας! Ο Ιδεαλισμός υπήρξε η πιο πετυχημένη προσπάθεια μέχρι στιγμής υπερβάσεως του δυαλισμού, λόγω της Αρχής της απολύτου ταυτότητος. Στην σύγχρονη σκέψη ο δυαλισμός φαίνεται να υπερβαίνεται εξίσου καλά και ίσως πιο ριζικά, από την Χαϊντεγκεριανή ερμηνεία – καταστροφή της μεταφυσικής, σύμφωνα με την οποία η μοντέρνα μεταφυσική της υποκειμενικότητος δεν αντιτίθεται στην κλασσική μεταφυσική, καθώς η πιο βαθειά πρόθεση της μεταφυσικής γενικώς είναι από την αρχή η «υποκειμενική» πραγματοποίηση της Βουλήσεως για Δύναμη, η ολοκληρωτική κυριαρχία της υποκειμενικότητος πάνω στο ΕΙΝΑΙ. Οι κατηγορίες που επινόησε της φροντίδος, της παραδοχής, της αναμνήσεως, περιορίζουν την λειτουργία της υποκειμενικότητος σε ένα απλό άνοιγμα και στην φροντίδα του χώρου εμφανίσεως του Είναι, και έτσι ανατρέπουν την κυριαρχία της πάνω στο Είναι (ανθρωπισμός) αντικαθιστώντας την με μια ανανεωμένη προτεραιότητα του Είναι. Παρ’ όλα αυτά ο δυαλισμός δεν χάθηκε! Η σύγχρονη σκέψη αφού υπερύψωσε την θέση της υποκειμενικότητος, δεν φαίνεται να μπορεί να εξορκίσει τον ενυπάρχοντα πάντοτε δυαλισμό, παρά μόνο συνεχίζοντας να σκέπτεται την ίδια την υποκειμενικότητα στο φως μιας οντολογίας της ανάγκης! Διότι κατά πρώτον διέλυσε στην υποκειμενικότητα το ίδιο το Είναι και διότι την ανύψωσε σε απόλυτο πνεύμα, στο οποίο η ελευθερία σαν αυτοκαθορισμός συμπίπτει με μια ανώτερη αναγκαιότητα ή διότι κατά δεύτερον στον Χαιντεγκέρ η υποκειμενικότης, αναδιπλώθηκε και συμμορφώθηκε σε τελολογική μορφή, αν και όχι μοιραίας, του Είναι!
Καταλήξαμε εύκολα λοιπόν να διαθέτουμε και να διακρίνουμε μια ανώτερη μορφή υποκειμενικότητος και μια υποβαθμισμένη μορφή ή αδιάφορη. Έτσι λοιπόν η σύγχρονη υποκειμενικότης, την ίδια στιγμή που κυριαρχούσε έβλεπε τον θρίαμβό της να διχοτομείται με διαλυτικά εξολοκλήρου συμπτώματα! Διαλυόμενη δηλαδή προς τα πάνω, στο amor Dei intellectualis ή στην νοησιαρχική έμπνευση ή στο απόλυτο πνεύμα ή τελευταίως στην ευθύνη του Είναι, και προς τα κάτω, στην απλή ιδιαιτερότητα και τυχαιότητα ή στην οντολογική αδιαφορία των υπαρξιακών αναγκών της επιβίωσης!
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα μόνον ο Σέλλινγκ είχε κατορθώσει στον καιρό του το ακατόρθωτο, το οποίο εκμεταλλεύτηκαν πρώτοι οι Ρώσοι Μπουλγκάκωφ και Φλωρένσκι, και το οποίο μπορούμε να βρούμε στο τελευταίο του βιβλίο «Φιλοσοφική εισαγωγή στην Φιλοσοφία της Μυθολογίας», ιδιαιτέρως δε στο μάθημα ΧΧΙV!
Εδώ λοιπόν ο Σέλλινγκ αποδεικνύει πως η πεπερασμένη υποκειμενικότης πάσχει από μία βασική, δομική αντίφαση! Μόνον μια φιλοσοφία της Ελευθερίας και της υπάρξεως μπορεί να την λύσει! Διότι η πεπερασμένη υποκειμενικότης όπως και κάθε πνεύμα, είναι Βούληση η οποία εμφανίζεται αφ’ εαυτής και θέλει τον εαυτό της, μία Βούληση αυτοκαθορισμού και ευτυχίας, μία αμείωτη ατομικότης. Μία τέτοια Βούληση όμως, αντιτίθεται στο Είναι, το οποίο αποτελεί την καθολική και αναγκαία Τάξη, και στον θεό, ο οποίος είναι η Αρχή αυτού του Είναι.
Ο τόπος όπου εμφανίζεται η αντίφαση είναι η πράξη. Στην πράξη ακριβώς το πεπερασμένο υποκείμενο προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί στην Βούλησή του, μόνο που η Βούλησή του αποκαλύπτεται εξαρτώμενη από το νόμο της νοήσεως, έτσι ώστε η ατομικότης φαντάζει υποχρεωμένη να προσδιοριστεί μόνον μέσω αυτού που την αρνείται καθ’ εαυτήν. Ο ηθικός νόμος καθώς είναι νοησιαρχικός νόμος, είναι από την ουσία του ανίκανος να οδηγήσει την ατομικότητα στην πραγμάτωσή της! Ο ηθικός νόμος λοιπόν, ακόμη και αν η ατομικότης υπακούσει θεληματικά σ’ αυτόν δεν πρόκειται να την δεχτεί ποτέ αληθινά, καθώς επειδή ακριβώς είναι Βούληση που θέλει τον εαυτό της, δεν μπορεί να ανεχθεί σε τελική ανάλυση, κανένα νόμο που δεν προέρχεται από τον εαυτό της. Έτσι κάτω από την ηγεμονία του νόμου (και εδώ ο Σέλλινγκ ακολουθώντας τον Λούθηρο ταυτίζει τον ηθικό νόμο με τον Νόμο στον οποίο αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος, ανοίγοντας τοιουτοτρόπως τον δρόμο για την σύγχρονη παρωδία της εικονικής Φιλοσοφικής Χριστολογίας), η ατομικότης δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και με τον καθολικό νόμο του Είναι, αισθανόμενη κομματιασμένη και καταραμένη.
Αποφεύγοντας λοιπόν την πράξη, θα αναζητήσει καταφύγιο στον στοχασμό, ο οποίος ξεφεύγει από την αντίφαση, επειδή προσπαθεί να αρνηθεί έναν από τους όρους της, δηλαδή οδηγεί την ατομικότητα στην λήθη του εαυτού της, στην διάλυσή της στην θεωρία, η οποία στοχάζεται τον Ιδεατό κόσμο (το αναγκαίο Είναι) και στον ίδιο τον θεό.
Μόνον φαινομενικώς όμως λύνεται η αντίφαση καθώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποφύγει την πράξη, δεν μπορεί να αποφύγει να είναι αυτό που είναι, να θέλει τον εαυτό του και συνεπώς να τείνει προς την πραγμάτωση της ατομικής του βουλήσεως. Έτσι η μοναδική διαθέσιμη λύση, η οποία προσφέρεται για να ξεφύγουμε από την αντίφαση που θρυμματίζει την ύπαρξη και την οδηγεί στην απελπισία είναι η θρησκευτική σχέση! Σ’ αυτή την σχέση η ατομικότης βρίσκει αυτό που η σχέση της με το Είναι, νοηματοδοτημένο σαν καθολική ουδετερότης, δεν μπορεί ποτέ της να δώσει! Βρίσκει δηλαδή την δυνατότητα να αναγνωριστεί στο δικαίωμά της!
Μόνον επειδή ο θεός εμφανίζεται σαν ελευθερία η οποία βρίσκεται πάνω από την ουδέτερη καθολικότητα του Είναι, υπάρχει μια δυνατότης ελευθερίας για το πεπερασμένο υποκείμενο. Μόνον ένα απόλυτο Άλλο μπορεί να αναγνωρίσει και να εξασφαλίσει απολύτως την δική του ετερότητα!, η οποία λόγω του πεπερασμένου της (της κτιστότητός της μας έμαθε να θεολογούμε ο Εκλεκτός κ. Ζηζιούλας) δηλαδή της εξαρτήσεώς της από άλλο, δεν μπορεί να ταυτιστεί σαν ελευθερία, εκτός και αν κάποιος, αναγνωρίζοντάς της, δηλαδή διαφοροποιώντας την από την υπόλοιπη πραγματικότητα, την αναγνωρίσει σαν τέτοια και δεν μπορεί να βεβαιωθεί ούτε και τώρα αληθινά, αν αυτός που την αναγνωρίζει δεν είναι αυτός ο ίδιος που την συστήνει!
Στην θρησκευτική σχέση πραγματοποιείται ο παράδοξος συμβιβασμός των αντιφάσεων, έτσι ώστε, για πρώτη φορά να μπορούν να συνυπάρξουν εκείνη η υπερύψωση και εκείνη η υποβάθμιση της υποκειμενικότητος που στη σύγχρονη σκέψη υπερβαίνει την μορφή της! Μόνο στην θρησκευτική σχέση η υποταγή του Εγώ συμπίπτει με τον αυτοκαθορισμό του, διότι το Εγώ υποτάσσεται στον θεό, όπως σ’ εκείνον τον κάποιον ο οποίος αναγνωρίζει και τροφοδοτεί την ελευθερία του!
«Αγάπα εξ’ όλης της ψυχής και όλης της διανοίας τον θεό του εαυτού σου και την ελευθερία σου ως σεαυτόν».
Εκδόσεις Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)