Roberto Pecchioli - Ο Τζορτζ Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία (ΠΡΟΛΟΓΟΣ-ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Επιμέλεια Lorenzo Maria Pacini

Όταν αρχίσαμε να ακούμε για τη Μεγάλη Επαναφορά, λίγοι κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο, και ακόμη λιγότεροι κατάλαβαν ότι ήταν μια πραγματική επανάσταση σε εξέλιξη, η οποία σίγουρα ξεκίνησε όχι αμέσως μετά τη διακήρυξή της, αλλά σε μια μακρά ιστορία μετασχηματισμών που χαρακτήρισαν τη νεωτερικότητα. Μεταξύ αυτών, η ανοιχτή κοινωνία, ή the open society για να το θέσουμε στα αγγλικά σύμφωνα με τον αρχικό ορισμό, είναι ίσως ένα από τα θεμελιώδη στάδια για την κατανόηση αυτού που βιώνουμε.

Εδώ έγκειται η μεγάλη αξία του συγγραφέα αυτού του βιβλίου, του Roberto Pecchioli, ενός φιλοσόφου με εξαιρετική ευφυΐα και παραγωγική πένα, ακούραστου στην πολιτιστική του πρωτοπορία. Tο να μιλάμε για ανοιχτή κοινωνία σημαίνει, στην πραγματικότητα, να εξερευνούμε μια από τις πιο σύνθετες εσοχές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δυναμικής που άνοιξε το δρόμο για τη μεγάλη παγκόσμια επανεκκίνηση (Great Reset).

Aφετηρία είναι ο ορισμός της ανοικτής κοινωνίας, μια έννοια που δίνει το όνομά της στην κατήχηση της φιλελεύθερης σκέψης "The Open Society and Its Enemies" (H ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της) του Karl Popper, ένα δοκίμιο πολιτικής φιλοσοφίας που χρονολογείται από το 1945. Tο έργο του Popper αποτελεί αριστούργημα της δικαστικής αντίληψης της φιλοσοφίας, διότι όχι μόνο ασκεί δριμεία κριτική στα λεγόμενα ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά αναζητά και τα εμπνευσμένα μυστικά τους, τα οποία, σύμφωνα με τον Popper, βρίσκονται στον Πλάτωνα, τον Hegel και τον Marx, που θεωρούνται οι τρεις μεγάλοι θεμελιωτές μιας κοινωνίας την οποία ορίζει ως "κλειστή", "ολοκληρωτική", εχθρό της φιλελεύθερης κοινωνίας. H αντίληψη του Popper είναι μια αντίληψη που μπορούμε με ασφάλεια να χαρακτηρίσουμε δογματική, με στόχο όχι τόσο να απονομιμοποιήσει τα υπάρχοντα ολοκληρωτικά καθεστώτα, αλλά μάλλον να προτείνει ένα είδος διανοητικής ανοσοποίησης ενάντια στην πιθανή αυγή οποιουδήποτε καθεστώτος εκτός από το φιλελεύθερο. Συγκεκριμένα, ο Πλάτων επικρίνεται για την ουτοπική του ιδέα της τέλειας δημοκρατίας, της Καλλίπολης, του ουράνιου παραδείγματος που πρέπει να υλοποιηθεί στη γη. O Χέγκελ ως θεωρητικός του αστικού κράτους με την πρωτοκαθεδρία της πολιτικής έναντι της οικονομίας. O Μαρξ ως προφήτης των κομμουνιστικών ουτοπιών, που αποκλείεται tout court τόσο στην αρχική του μορφή όσο και στις διάφορες αποκλίσεις του. Tο έργο του Popper είναι στην πραγματικότητα ένα ιδεολογικό έργο, το οποίο διεκδικεί να γίνει σημείο αναφοράς για τη σκέψη του εικοστού αιώνα. Σχεδόν ογδόντα χρόνια αργότερα και χάρη σε αυτό το κείμενο του Pecchioli, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η ποππεριανή προφητεία έχει εκπληρωθεί. Tο μόνο αποδεκτό μοντέλο κοινωνίας είναι το φιλελεύθερο - και εδώ έγκειται ο ιδεολογικός και φονταμενταλιστικός χαρακτήρας του έργου - κηρύσσοντας κάθε άλλη πολιτική μορφή παράνομη, εξορισμένη με την πολυχρηστική κατηγορία του ολοκληρωτισμού. Aπό αυτή την άποψη, θα μπορούσε μάλιστα να υποστηριχθεί ότι η ανοιχτή κοινωνία αποκαλύπτεται ως η πιο κλειστή κοινωνία, επειδή δεν επιτρέπει σε κανέναν να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Eίναι επιτρεπτό να σκεφτεί κανείς οτιδήποτε άλλο εκτός από μια διαφορετικά δομημένη κοινωνία. H μόνη δυνατή ελευθερία είναι αυτή που βασίζεται στην ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Σε ένα σημείο, πρέπει να παραδεχτούμε, ο Popper είχε δίκιο: υπάρχει μια λεπτή σύνδεση μεταξύ του Πλάτωνα, του Hegel και του Marx, όχι μόνο όσον αφορά τη φιλοσοφική τους εγγύτητα μεταξύ τους στη σκέψη τους στην αντίδρασή τους στα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα της εποχής τους, αλλά κυρίως όσον αφορά την εντελώς δυσαρμονική φύση της φιλελεύθερης τάξης που προωθούσαν οι τρεις φιλόσοφοι. Η υπεροχή της πολιτικής έναντι της οικονομίας είναι ακριβώς αυτό που ο Popper και η ανοικτή κοινωνία του δεν μπορούν να ανεχθούν.

Ο εικοστός αιώνας ήταν η προοδευτική πραγμάτωση μιας ποππεριανής κοινωνίας, με τη φιλελεύθερη ιδεολογία ως υποκατάστατο των μεγάλων πολιτικών ιδεών, και κατά μία έννοια, αυτό που βιώνουμε τώρα βρίσκει επίσης τον λόγο ύπαρξής του στη διαμορφωμένη ανοικτή κοινωνία. Δύο χρόνια περίπου μετά την έναρξη της λεγόμενης έκτακτης ανάγκης για την υγεία, τα ανθρωπολογικά και κοινωνικά παραδείγματα έχουν αλλάξει ριζικά, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα την ανθρώπινη ευπάθεια μπροστά στον πόνο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι ελίτ χρησιμοποιούν αυτή τη στιγμή για να επιβάλουν μια νέα κανονικότητα. Χωρίς καν να χρειάζεται να κρυφτούν πίσω από τις αλλόκοτες αφηγήσεις των σκανδαλοθηρικών περιοδικών ή να καθίσουν στις τηλεοπτικές συζητήσεις, οι ισχυροί της γης, όπως τους αποκαλούσε ο Τζουλιέτο Κιέζα, μιλούν ακόμη πιο ξεκάθαρα απ' ό,τι στο παρελθόν και αποκαλύπτουν τα σχέδιά τους για τον κόσμο. Η παγκοσμιοποίηση κυβερνά και βασιλεύει. Μια πραγματική ανατροπή, η ρίζα περαιτέρω αλλαγών σε όλους τους τομείς της κοινωνίας-κόσμου, από τη σκοπιά αυτού του επαναπροσδιορισμού που σίγουρα χρειάζεται ο κόσμος, αλλά όχι σύμφωνα με τις επιταγές των τεχνοκρατικών ελίτ.

Το πρώτο γεγονός που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι έχει προκύψει ένα τρωτό σημείο στις αξίες και την ανθρωπολογία, με επιπτώσεις στα καθημερινά πρότυπα συμπεριφοράς και σκέψης. Τα προβλήματα είναι αυστηρά πρακτικής φύσης, διότι η Μεγάλη Επαναφορά είναι ένα φαινόμενο και, ως τέτοιο, έχει έναν τρόπο να επικοινωνεί και να απολαμβάνεται, αλλά πρώτα πρέπει να έχει μια τοπογραφία στην οποία να μπολιάζεται, ακριβείς συντεταγμένες χώρου και χρόνου που είναι πολιτισμικές συντεταγμένες. Η άφιξη του covid πέφτει ακριβώς στη θέση της για να δώσει μια απότομη τροπή, μια ξαφνική στροφή στην επανάσταση. Υπάρχει μια χαρισματική πτυχή του ιού: ήταν ικανός να συμπιέσει λανθάνοντα κοινωνικά στρώματα στα πρόθυρα της έκρηξης και να τα αναδείξει δυναμικά σε σχέση με τη συνήθη κοινωνική τάση, την ίδια στιγμή που η εκρηκτική και καταστροφική δράση έβγαζε το χειρότερο στους ανθρώπους. Τι είδους ανθρώπους; Με τι πολιτισμικό υπόβαθρο, τι αξίες, τι παιδεία και τι είδους σχέσεις; Εδώ είναι που πρέπει να προβληματιστούμε για να κατανοήσουμε τα αίτια αυτού που βιώνουμε και να είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τις επόμενες κινήσεις των διαμορφωτών των κόσμων. Τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν θα ήταν δυνατό χωρίς μια ανοιχτή κοινωνία από πίσω.

Το δράμα του κράτους πρόνοιας έχει μακροχρόνιες ρίζες, τα προβλήματα που αναδύθηκαν το 2020 είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου εκείνου του φιλελεύθερου διαταξικού καπιταλισμού που ευθύνεται, ως ιδεολογία, για την καταστροφή της ομαλής και ιερής αξίας του κράτους. Η κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχει επίσης οδηγήσει σε μια εκροή από τις αίθουσες διδασκαλίας και τα ακαδημαϊκά εργαστήρια εκείνου του προβληματισμού και της έρευνας που αρμόζει στους ειδικούς, εισβάλλοντας στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, δημιουργώντας βαθιά σύγχυση και τροφοδοτώντας τον επαναπροσδιορισμό των πολιτιστικών αξιών, οι οποίες ήδη ταλαντεύονται στη μεταμοντέρνα κοινωνία. Το Covid φέρνει μαζί του αξίες που είναι σε κάθε περίπτωση ιδεολογικές, οι οποίες έχουν αόρατα σημάδια που έχουν πλέον αναδυθεί, χαράσσοντας επίσης μια γραμμή μεταξύ δύο νοοτροπιών, που κατευθύνονται με τη σειρά τους από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ερμηνεύουν τις πληροφορίες που λαμβάνουν με διαφορετικό τρόπο. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που ο ανθρωπολόγος Paul Farmer είχε ήδη περιγράψει ως δομική βία, ένα πραγματικό τέχνασμα απο-κοινωνικοποίησης που ευνοεί την άνοδο των ηγεμονικών ιδεολογιών, στρέφοντας τον πληθυσμό εναντίον του εαυτού του. Μια οξύμωρη διάσταση στην οποία εισάγονται ορισμένες έννοιες χρήσιμες για τις πολυεθνικές εταιρείες για να εξουδετερώσουν την ελεύθερη κριτική, η οποία είναι ο κινητήριος μοχλός του πολιτισμού, η ύψιστη έκφραση της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η βία λειτουργεί σε όλους τους τομείς, τόσο από το εσωτερικό της δομής, μέσω των μελών της που έχουν εξουσία δράσης, όπως οι πολιτικοί, όσο και από το εξωτερικό, μέσω της δράσης δευτερευόντων παραγόντων, όπως, στην περίπτωσή μας, τα μέσα ενημέρωσης, τα επιστημονικά ιδρύματα και οι ακόλουθοι των πολυεθνικών εταιρειών φαρμάκων, τεχνολογίας και οικολογίας.

Υπάρχει επίσης μια εθνοεπιστημονική προοπτική που πρέπει να ληφθεί υπόψη, η οποία είναι επίσης γλωσσική και δημολογική. Γίναμε μάρτυρες μιας μαζικής και αναγκαστικής εισαγωγής πολλών νέων όρων στη γλώσσα των μαζών σύμφωνα με ένα ακριβές χρονικό μοτίβο, μια αναγκαία ακολουθία που έχει φορτώσει πολλά λήμματα από το σημασιολογικό μητρώο του κόσμου της υγείας, με εσχατολογική αξία, και αυτό επειδή η Μεγάλη Επαναφορά θα έρθει μόνο μετά από αυτή την υποχρεωτική μετάβαση, ακολουθώντας την πορεία που υπέδειξε ο ήδη γνωστός γκουρού του Νταβός, Klaus Schwab, πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, αλλά ακόμη νωρίτερα μας το διηγήθηκαν οι "προφήτες" και οι "ακόλουθοι" της ανοικτής κοινωνίας, μεταξύ των οποίων ο Ζακ Αττάλι, ο Μπιλ Γκέιτς και ο Τζορτζ Σόρος. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Πολλές ήταν, στην πραγματικότητα, οι προφητικές προειδοποιήσεις, που είχαν προαναγγελθεί όλα αυτά τα χρόνια, και τώρα αυτή η μορφοποίηση προτείνεται ως κάτι αναπόφευκτο, μάλιστα θετικό και απαραίτητο, για να βγούμε από την κρίση της υγείας, που ακολούθησε την οικονομική, η οποία μέσα σε τριάντα χρόνια συνέτριψε εντελώς τα πορτοφόλια των ανθρώπων. Αυτοί οι χαρακτήρες αλλάζουν τη γλώσσα, γιατί αλλάζοντάς την αλλάζουν τους ανθρώπους, επαναπρογραμματίζοντας τις νευρολογικές τους διαμορφώσεις μέσω της εισαγωγής λέξεων που έχουν πολύ ισχυρή σημασία, με διάφορα οξύμωρα, αναδεικνύοντας μια αφήγηση γεγονότων που ανατρέπει την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων της κοινωνίας. Ας σκεφτούμε, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, την έννοια της κρίσης, ετυμολογικά θετική, αλλά κοινωνικά μετασχηματισμένη σε αρνητική, σε σημείο που να χρησιμοποιείται σαν να ήταν μια πολιτική αναγκαιότητα, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει ο κόσμος. Μια διαφορετική γλώσσα, αυτή της ανοιχτής κοινωνίας, η οποία είναι χαρακτηριστική της μαγείας, των αποκρυφιστικών πρακτικών, επειδή είναι προσιτή μόνο σε λίγους, εσωτεριστική στο αυθεντικό της νόημα και εξωτεριστική στην εμμονική της εφαρμογή, με αποτέλεσμα στην πλειοψηφία των ανθρώπων να εμφανίζεται ασαφής και ενίοτε τρομακτική. Εδώ είναι που ο φόβος γίνεται το κατ' εξοχήν όργανο της εξουσίας, μια δικαιολογία που υιοθετείται για να στερήσει από τον πληθυσμό την ατομική και συλλογική ελευθερία. Εκεί που το μοντέλο του Popper δεν έφτασε με μακροπρόθεσμες αλλαγές, εδώ έρχονται οι βραχυπρόθεσμες στρατηγικές κοινωνικής μηχανικής, που απευθύνονται στα αρχετυπικά ανθρώπινα συναισθήματα.

Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης εύκολο να κάνει κανείς μια σύγκριση μεταξύ των νομικών αλλαγών που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών και της απότομης νομοθεσίας "έκτακτης ανάγκης" που μας συνοδεύει τα τελευταία δύο χρόνια. Στην πρώτη περίπτωση, παρατηρούμε έναν μετασχηματισμό από το κράτος δικαίου στο κράτος των δικαιωμάτων, μια πραγματική δοκιμασία της ποππεριανής γυμναστικής, διότι εδώ είναι που έλαβε χώρα το πιο εμφανές άνοιγμα, αυτό που διεύρυνε τις ρωγμές του κοινωνικού ιστού στον καμβά των αξιών και των αρχών, οδηγώντας μας στον καθαγιασμό κάθε ιδιοτροπίας, στο όνομα μιας απαραβίαστης προσωπικής ελευθερίας που αξίζει να διεκδικηθεί ακόμη και πολεμικά, όταν είναι απαραίτητο. Στη δεύτερη περίπτωση, η λεγόμενη πανδημία είδε, αντιθέτως, μια καταστροφή των βεβαιοτήτων του δικαίου, κάνοντας όλες τις υποτιθέμενες επιτυχίες του αρχικού ανοίγματος να εξαφανιστούν με ένα μόνο χτύπημα. Στο όνομα των έτοιμων δικαιωμάτων φτάσαμε στην άρνηση των δικαιωμάτων· επικαλούμενοι την ελευθερία για όλους, βρεθήκαμε να βιώνουμε την ελευθερία κανενός. Μια τυχαία επακόλουθη διαδικασία ή το υπολογισμένο αποτέλεσμα ενός ακριβούς προγράμματος;

Σε αυτό το βιβλίο, ο συγγραφέας μάς δίνει μια εις βάθος ανάλυση ορισμένων από τα πιο ενδιαφέροντα στάδια του μετασχηματισμού της ανοικτής κοινωνίας, δίνοντας έμφαση στην καθαρά πολιτική, και μάλιστα βιοπολιτική πτυχή της πρόσφατης ιστορίας. Όπου ο άνθρωπος δεν θεωρείται πια βιος αλλά απλή ζωή, ο βιοπολιτικός έλεγχος γίνεται η συνήθης διοίκηση σε ένα κράτος, το οποίο μοιάζει περισσότερο με ζωοτεχνικό εργοστάσιο, όπου το κατεστημένο σηματοδοτεί και ελέγχει κάθε στιγμή και διαδικασία της ύπαρξης των αντικειμένων που περιέχονται εντός του περιβόλου των εργαστηριακών ορίων. Από την άλλη πλευρά, ένα εμφανές πλέον ρίζωμα της μετανεωτερικότητας είναι η εξάλειψη των ορίων με την ανάμειξη ζωής και θανάτου, που γεννά μια νεκρή ζωή, το bios necros, υποβαθμίζοντας την αξιοπρέπεια του πνευματικά εμψυχωμένου σώματος, στα ελληνικά bios, σε εκείνη της απλής ύλης, το zoe. Η ζωή δεν είναι πια το υπερβατικό άνοιγμα αλλά η οριζόντια, ριζωματική υπόσταση, που ρίχνεται δραματικά στην πεπερασμένη υπόσταση κάποιου πράγματος που δεν έχει ελπίδα ή δυνατότητα να πάει πέρα από αυτήν.

Έτσι, οι μή νεκροί γίνονται κύριοι ενός νέου συλλογικού φαντασιακού μαζί με τους μή-θνητούς: είναι η εποχή των ζόμπι, των cyborgs, της τεχνητής νοημοσύνης, όλων εκείνων των υβριδικών ή καλύτερα των εντελώς τεχνικών μορφών που προσομοιάζουν τη ζωή αλλά δεν την περιέχουν. Εκεί που κηρύξαμε την υπέρβαση του υλομορφικού αναγωγισμού του Αριστοτέλη, θέλοντας να υπερβούμε τη φαινομενική απλοποίηση της "κίνησης" ως αρχής της ζωής και κεντρικού σημείου της υπαρξιακής τοπογραφίας μέσα στις γνωστές διαστατικές συντεταγμένες, φτάσαμε όχι μόνο να μήν υπερβούμε αλλά να συρρικνώσουμε ακόμη περισσότερο τα κριτήρια αναγνώρισης της ζωής, απορρίπτοντάς την μόνο στην τεχνική πτυχή, στο ζώο, απορρίπτοντας κάθε άλλο στοιχείο, φτάνει κανείς να μισεί τη ζωή από την αρχή της μέχρι την ολοκλήρωσή της, επειδή δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ζωή, αφού δεν εμπίπτει στον νέο αξιωματικό ορισμό. Η ζωή είναι τώρα byte, είναι δεδομένο, είναι παρόρμηση. Τίποτα απρόβλεπτο δεν επιτρέπεται. Μόνο ό,τι είναι ελέγξιμο και ελεγχόμενο είναι αποδεκτό ως υπάρχον.

Η ζωή έχει μετατραπεί σε αρρώστια· η ίδια η ζωή είναι ένας ιός, ειδικά όταν εξετάζεται υπό το πρίσμα του "πράσινου" οικολογισμού (κάτι εντελώς διαφορετικό από την οικολογία), ο οποίος ερμηνεύει τον άνθρωπο ως παράσιτο που πρέπει να εξαλειφθεί από τον πλανήτη Γη, αλλά και αυτό μόνο σε βάρος μιας συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων, αφήνοντας ανέγγιχτη την ελίτ που κηρύττει από άμβωνος την υποταγή σε καθεστώτα αυτοεξόντωσης, ενώ οι ίδιοι χορταίνουν στις δικές τους πολυτελείς ανέσεις. Με αυτόν τον τρόπο, είναι προφανές ότι όλοι είμαστε άρρωστοι ή δυνητικά άρρωστοι, ακόμη και χωρίς να το γνωρίζουμε, και η υγεία γίνεται προνόμιο μιας πιστοποίησης της οποίας το νομικό καθεστώς δεν δίνεται πλέον από εμπειρικά αξιολογήσιμες ιατρικές αποδείξεις, αλλά από τη θεσμοθετημένη εξουσία μιας φαρμακευτικής εταιρείας, ενός υπουργείου, ενός γραμμωτού κώδικα ή ενός κώδικα QR που μπορεί να κατεβεί στο τηλέφωνο.

Εύλογα, μπορούμε να μιλάμε για βιοκρατία, για την κυβέρνηση της ζωής, όχι με την υποκειμενική αλλά με την αντικειμενική έννοια, κάνοντας μια γλωσσική αντιστροφή, διότι δεν είναι η ζωή που κυβερνά, αλλά η ζωή που κυβερνάται.

Η θριαμβευτική επιτυχία της βιοπολιτικής της Φουκωικής μνήμης, μάς εισάγει στη δεύτερη λειτουργία που ανιχνεύεται στις μπατονέτες: στό να επηρεάζουν συμβολικά τη συλλογική φαντασία. Αυτό συμβαίνει μέσω της ιερής επικοινωνίας που γίνεται γι' αυτές και της άμεσης σύνδεσης με την πρακτική τους χρήση, επειδή η μπατονέτα (του rapid test) παραμένει η τελευταία λύση για την απόκτηση της πράσινης άδειας, επιβάλλοντας τον εαυτό της -ή μάλλον γινόμενη αποδεκτή- ως συμβιβασμός "του μικρότερου κακού". Η βιοασφάλεια έχει γίνει η μεθοδολογία ανατροπής των φιλελεύθερων αστικών δημοκρατιών, οι οποίες δίνουν τη θέση τους σε μια νέα δεσποτεία λίγων ολιγαρχών, οι οποίοι, υπό τον ήχο των αμφίβολων διαταγμάτων, κατεδαφίζουν την έννομη τάξη των κρατών. Μια διαδικασία, αυτή της αποδόμησης της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία έχει πράγματι τη θετική και μοιραία κατεύθυνσή της, αλλά το πρόβλημα που ανακύπτει είναι: προς ποιες νέες μορφές βαδίζουμε; Εδώ ο Pecchioli θέτει το θέμα: η ανοιχτή κοινωνία του Soros, μια επικαιροποιημένη εκδοχή της κοινωνίας του προγόνου του Popper, από τι αποτελείται; Μπροστά στην κατάλυση των σημαντικότερων δικαιωμάτων και ελευθεριών του ατόμου, στην εκμηδένιση της μεταφυσικής του διάστασης στο όνομα μιας ζωής που στήνεται ως απόλυτο, και στην επιβολή νέων τεχνοκρατικών και οικολογικο-χρηματοοικονομικών μοντέλων, δεν υπάρχει σίγουρα καμία ελπίδα για μια νέα παγκόσμια αναγέννηση. Εξαιρετική κοινωνική μηχανική, πρέπει να αναγνωριστεί. Οι προτάσεις που μας προαναγγέλλονται ως ήδη αποφασισμένες άνωθεν είναι αυτές του ολοκληρωμένου τρανσουμανισμού (υπερανθρωπισμού), η αποθέωση του ανοίγματος χωρίς αν και αλλά, σενάρια που μέχρι πριν από λίγα χρόνια αποτελούσαν προνόμιο μόνο μιας ορισμένης δυστοπικής και πρωτοεπιστημονικής λογοτεχνίας, και που τώρα παίζονται με ανατροπές στα διάφορα θέατρα των ανθρωπιστικών επιστημών. Η υπαρξιακή γεωπολιτική συνδέεται επίσης με τη γεωγραφία, όπως είναι λογικό. Όσο περισσότεροι λαοί καταρρέουν, τόσο περισσότερα κράτη εξαφανίζονται, και αυτό αποτελεί ένα νόστιμο μεζέ για τους αδηφάγους συνωμότες της νέας διακυβέρνησης. Η εχθρότητα απέναντι σε κάθε ταυτότητα απαιτεί τη ρευστοποίηση κάθε πολιτικής μορφής εκτός από εκείνη που προτιμούν οι λίγοι ανέγγιχτοι. Η διεισδυτικότητα, από την άλλη πλευρά, είναι ένα οντολογικό χαρακτηριστικό του υπερανθρωπισμού, διότι έχει ακραία ανάγκη αφενός για ασυνείδητη προσκόλληση και αφετέρου για ανθρώπινο "κρέας για σφαγή", ως πρακτικό εργαστήριο, προκειμένου να μπορέσει να αυτοεκπληρωθεί. Οι ίδιες οι διαδικασίες πειθούς και πολιτικής κυριαρχίας που τίθενται σε εφαρμογή μας υπενθυμίζουν την ανάγκη του συστήματος για προσκόλληση και τροφή: αν οι άνθρωποι άρχιζαν να ξυπνούν, όλα θα κατέρρεαν σύντομα, διότι η βάση της πολιτικής εξουσίας είναι η ανάθεση που λαμβάνουν από τα μέλη της κοινωνίας. Όλα αυτά είναι ανιχνεύσιμα από εκείνα τα περιπτωσιολογικά παραδείγματα που αποτελούν την αρχή της έρευνας όλων των επιστημών. 

Ο Pecchioli σε αυτό το βιβλίο μας υπενθυμίζει ότι αυτό που είναι εμφανές σήμερα είναι ότι υπάρχει ένας νέος κόσμος, με νέους κανόνες κοινωνικής ζωής, με τους οποίους πρέπει να αναμετρηθούμε με την περιρρέουσα πραγματικότητα, όσο υποκειμενικά και αν την αντιλαμβάνεται κανείς. Το να το αρνούμαστε αυτό σημαίνει ότι δεν λαμβάνουμε υπόψη μας την περιρρέουσα πραγματικότητα και μερικές φορές υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να φανεί ως μια ένοχη άγνοια για την οποία η ιστορία θα μας θέσει προ των ευθυνών μας. "Η γνώση είναι δύναμη", δίδασκαν στα σχολεία: εδώ, μέσω αυτού του κειμένου, η ελπίδα είναι ότι πολλοί άνθρωποι θα μάθουν όχι μόνο πώς λειτουργεί ένα μέρος του κόσμου, αλλά κυρίως τι καλούμαστε, όλοι μας, να κάνουμε. Η πιο επαναστατική πράξη είναι να αγωνιστούμε για την ελευθερία του πολιτισμού, της πληροφόρησης, της κοινωνικοποίησης. Η αφετηρία για την αντιμετώπιση των μεφιστοφελικών ψεμάτων της ανοιχτής κοινωνίας και την έξοδο των μυαλών από τον ύπνο της λογικής είναι, για άλλη μια φορά σε όλους τους αιώνες της ανθρωπότητας, ο πολιτισμός, με επίγνωση της μεγάλης ευθύνης, τής εποχικής σημασίας, που ο καθένας μας ενσαρκώνει αυτή τη στιγμή. Μια αλλαγή που ξεκινάει από εμάς. Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, τότε ποιος;

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Poderoso caballero es Don Dinero, ο ισχυρός ιππότης είναι τα λεφτά («Το χρήμα μιλάει»), έγραψε ο FRANCISCO DE QUEVEDO πριν από τέσσερις αιώνες.

Το "Follow the money" είναι μια έκφραση που έγινε διάσημη μέσω της ταινίας του William Goldman "All the President's Men" (1976), η οποία επικεντρώθηκε στο σκάνδαλο Watergate που κόστισε στον Richard Nixon τον Λευκό Οίκο. Σύμφωνα με την υπόθεση αυτή, το οικονομικό κίνητρο εξηγεί τις περισσότερες ανθρώπινες πράξεις - ο εντοπισμός των ιχνών του χρήματος καθιστά δυνατή την ερμηνεία των γεγονότων, την ανακατασκευή των γεγονότων, την ανακάλυψη των πραγματικών πρωταγωνιστών, την αποκάλυψη της ιστορίας. Σίγουρα, η δήλωση περιέχει στοιχεία αλήθειας. Ωστόσο, παραβλέπει πολλά άλλα κίνητρα πίσω από την ανθρώπινη δράση, από την αγάπη έως το μίσος, την ιδεολογία έως τη θρησκεία, ακόμη και τον πατριωτισμό, την επιθυμία για φήμη, τη δόξα, το πνεύμα της ανακάλυψης και της περιπέτειας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ωστόσο, ότι ενώ το χρήμα και ο πλουτισμός δεν είναι ο μοναδικός (και συχνά ούτε καν ο κύριος) στόχος των ανθρώπων - τα υλικά μέσα είναι απαραίτητα για κάθε προσπάθεια. Όταν ο στόχος είναι να αλλάξει ο κόσμος και να φέρει σε πέρας ένα τεράστιο έργο κοινωνικής και ανθρωπολογικής μηχανικής -δηλαδή να αλλάξει βαθιά το ανθρώπινο πλάσμα- απαιτείται μια μακροπρόθεσμη δράση, υποστηριζόμενη από μεγάλο αριθμό δεξιοτήτων, με ένα συνεκτικό σχέδιο που θα προωθηθεί σε διαδοχικά στάδια και φάσεις. Ο ηγετικός πυρήνας μιας τέτοιας φιλόδοξης επιχείρησης δεν μπορεί παρά να είναι μια συνεκτική ομάδα, ενωμένη γύρω από έναν τελικό στόχο, περιβαλλόμενη από έναν ευρύ μηχανισμό υποστηρικτών, πλευρών, προπαγανδιστών, διανοουμένων υπηρεσιών. Χρειάζεται μια διαρκής σύνδεση με τον κόσμο της πολιτικής, των επιχειρήσεων και του πολιτισμού, των σχολείων, των πανεπιστημίων, των μέσων ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας. Για να λαδωθεί ο μηχανισμός, πρέπει να λαδωθούν οι τροχοί, δηλαδή να υπάρχουν πολλά χρήματα και η ικανότητα να τα χρησιμοποιήσεις, να τα διανείμεις στους κατάλληλους ανθρώπους, δηλαδή να τα βάλεις σε κυκλοφορία στην υπηρεσία ενός σκοπού. Αυτός που πληρώνει τους μουσικούς, αποφασίζει τη μουσική.

Το προοίμιο είναι απαραίτητο, προς όφελος του αναγνώστη που πρόκειται να διαβάσει ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Τζορτζ Σόρος και το πλάσμα του, το Ίδρυμα για μια Ανοιχτή Κοινωνία. Ο Τζορτζ Σόρος, δισεκατομμυριούχος, αλλά και οικονομικός στοχαστής, κατά κάποιο τρόπο φιλόσοφος, ακόμη και ιδεολόγος, είναι στην πραγματικότητα το πρόσωπο που περισσότερο από κάθε άλλον, εδώ και μισό αιώνα, εργάζεται για να αλλάξει τον κόσμο με βάση μια ιδεολογία που ονομάζει "ανοικτή κοινωνία" και μια σειρά πρακτικών αρχών που συνοψίζονται στη λεγόμενη θεωρία της αντανακλαστικότητας. Με τον όρο "ανοικτή κοινωνία" εννοεί ένα μείγμα οικονομικού και χρηματοπιστωτικού φιλελευθερισμού, οικουμενικότητας, κοσμοπολιτισμού, πρακτικού υλισμού και ακραίου ελευθερισμού σε κοινωνικά, ηθικά και μορφωτικά ζητήματα. Η αντανακλαστικότητα για τον Σόρος, ο οποίος δανείστηκε τον όρο από τον αγαπημένο Αυστριακό στοχαστή Καρλ Πόπερ, είναι η αρχή με την οποία τα ανθρώπινα όντα σχετίζονται με τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, μέσω δύο λειτουργιών, της γνωστικής με την οποία προσπαθούν να κατανοήσουν την πραγματικότητα και της χειριστικής (χειραγωγικής) με την οποία προσπαθούν να παρέμβουν, να αλληλεπιδράσουν με τις συνθήκες και να τις μετασχηματίσουν.

Είναι η μόνη από τις μεγάλες μορφές του νέου καπιταλισμού που εξέφρασε με σαφήνεια και έθεσε γραπτώς μια κοσμοθεωρία την οποία δεν είχαν άλλοι μεγάλοι της οικονομίας του παρελθόντος, όπως ο Χένρι Φορντ, ο καπετάνιος της βιομηχανίας που εφηύρε τον τρόπο παραγωγής σε γραμμές συναρμολόγησης. Ο Σόρος ίδρυσε έναν μεγάλο ιδιωτικό οργανισμό με διεθνή εμβέλεια, το Open Society Foundation (OSF), δίνοντάς του μεγάλο μέρος της προσωπικής του περιουσίας, η οποία τον Μάιο του 2017 υπολογιζόταν σε 25,2 δισεκατομμύρια δολάρια, κατατάσσοντάς τον μεταξύ των τριάντα πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο. Μετά από αυτή τη συναλλαγή, διατήρησε για τον εαυτό του περιουσιακά καί επιχειρησιακά  στοιχεία αξίας "μόλις οκτώ δισεκατομμυρίων δολαρίων".

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, μετά την κατάρρευση του πραγματικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα και την έναρξη της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης, γίναμε μάρτυρες μιας τρομερής συσσώρευσης ιδιωτικού πλούτου στα χέρια πολύ λίγων παικτών. Στις παραδοσιακές μεγάλες οικογένειες του χρηματοπιστωτικού, επιχειρηματικού και βιομηχανικού τομέα, Ροκφέλερ, Γουόρμπουργκ, Ρότσιλντ και μερικές άλλες, προστέθηκαν μερικοί γιγαντιαίοι οικονομικοί και κυρίως χρηματοπιστωτικοί παράγοντες, οι οποίοι πραγματοποίησαν αυτό που ο Ελβετός οικονομολόγος και πολιτικός Ζαν Ζίγκλερ αποκάλεσε "ιδιωτικοποίηση του κόσμου". Στη νέα χιλιετία, μια 

νέα κατηγορία υπερπλούσιων, οι άρχοντες της τεχνολογίας, οι δημιουργοί των τεράστιων παγκόσμιων "ψηφιακών" επιχειρήσεων, που τείνουν να αποεδαφικοποιηθούν, οι Gafam (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft) με έδρα τη λεγόμενη Silicon Valley, στην Καλιφόρνια. Ορισμένοι από τους εφευρέτες-ιδιοκτήτες τους είναι σήμερα οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον πλανήτη και ίσως σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία: Μπιλ Γκέιτς, Τζεφ Μπέζος, Μαρκ Ζούκερμπεργκ.

Ένας από τους "παραδοσιακούς" μεγιστάνες, ο σιωπηλός ομότεχνος του Σόρος, ο Γουόρεν Μπάφετ, του οποίου η περιουσία ανέρχεται, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, στο τεράστιο ποσό των 103 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δήλωσε το 2006, σε συνέντευξή του στους New York Times, ότι στον κόσμο διεξάγεται ένας πραγματικός ταξικός πόλεμος, τον οποίο κερδίζουν αυτοί, οι υπερπλούσιοι. Πράγματι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι κύριος του χρήματος, το οποίο δημιουργείται από το τίποτα με ένα κλικ στους διακομιστές των ιδιωτικοποιημένων κεντρικών τραπεζών - μερικοί διασυνδεδεμένοι γίγαντες κατέχουν σχεδόν το σύνολο αυτού που ο Μαρξ ονόμασε "μέσα παραγωγής". Τους ανήκουν οι τεχνολογίες που γεννούν την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση που βασίζεται στην τεχνολογία της πληροφορίας και στις δυνατότητες επιτήρησης, όπως έχει δείξει η Shoshana Zuboff στο δοκίμιο The Capitalism of Surveillance (2019), ελέγχουν το δίκτυο του Διαδικτύου, κυριαρχούν στις χρηματοπιστωτικές αγορές, είναι οι κύριοι μέτοχοι της Big Pharma, του ομίλου χημικών-φαρμακευτικών εταιρειών στα χέρια του οποίου βρίσκεται η υγεία -άρα και η ζωή- μεγάλου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού.

Πρόκειται για μια τεράστια δύναμη, μια βιοεξουσία, σύμφωνα με τον όρο που επινόησε ο Μισέλ Φουκώ, η "μηχανή" που είναι ικανή να ελέγχει τη βιολογική ζωή και το ίδιο το φυσικό σώμα των ανθρώπινων όντων. Είναι επομένως προφανές ότι το χρήμα, ο πλουτισμός, δεν είναι πλέον ο στόχος αυτής της υπερ-κάστας, της ολιγαρχίας, στα χέρια της οποίας, μέσω ενός πολύπλοκου καρουζέλ διασταυρούμενων συμφερόντων, υπάρχουν πολυεθνικές εταιρείες, χρηματοπιστωτικές οντότητες, επενδυτικά κεφάλαια, βιομηχανίες από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και στην ουσία από πολλά εθνικά κράτη που έχουν αδειάσει από κυριαρχία.

Κέρδισαν τον ταξικό πόλεμο και υπερηφανεύονται γι' αυτό. Τους ανήκουν (σχεδόν) τα πάντα - ό,τι απομείνει μπορεί να καταλήξει στα χέρια τους μέσα σε λίγα χρόνια. Αυτό το κατέστησε σαφές ένας από τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους τους, ο Κλάους Σβαμπ, ο εμψυχωτής του WEF, του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, του πάρτι του Νταβός, που πήρε το όνομά του από την ελβετική πόλη όπου συνεδριάζει. Δεν θα έχετε τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι είναι ένα από τα συνθήματά τους. Εμείς δεν θα έχουμε τίποτα, όχι "αυτοί", φυσικά. Οι νέοι σούπερ καπιταλιστές, οι κυρίαρχοι των πάντων, οι πλούσιοι πέρα από κάθε φαντασία, δεν έχουν πλέον ως στόχο τη συσσώρευση αγαθών: ο στόχος επετεύχθη. Αφού κατέχουν όλα τα μέσα, θέλουν τώρα να καθορίσουν και όλους τους σκοπούς (Φρίντριχ Φον Χάγεκ), δηλαδή να αλλάξουν τον κόσμο και να ξαναφτιάξουν τον άνθρωπο. Και αυτό είναι που ονομάζουν Μεγάλη Επαναφορά.

Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένοι από τους παγκόσμιους πλούσιους έχουν χιλιαστικούς, ακόμη και προμηθεϊκούς, στόχους: να αλλάξουν ριζικά τη Γη και τον κύριο κάτοικό της, τον άνθρωπο. Ο Τζεφ Μπέζος της Amazon στοχεύει στον αποικισμό του διαστήματος και εν τω μεταξύ εξαγοράζει εταιρείες που προσανατολίζονται στην επέκταση των ορίων της ανθρώπινης ζωής. Ο Μπιλ Γκέιτς (Microsoft), ο άνθρωπος που ελέγχει τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας μέσω της επιδεικτικής χρηματοδότησης του ιδρύματός του, θέλει να αλλάξει τη διατροφή του ανθρώπου (τεχνητή τροφή και έντομα) και μάλιστα, για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, προτείνει να σκοτεινιάσει ο ήλιος με τη διασπορά σκόνης ανθρακικού ασβεστίου στην ατμόσφαιρα. Ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ του Facebook, ο εφευρέτης του πιο δημοφιλούς παγκόσμιου κοινωνικού μέσου, το οποίο έχει φέρει επανάσταση στον τρόπο επικοινωνίας μας, έθεσε πρόσφατα σε εφαρμογή το φιλόδοξο σχέδιο του metaverse - πέρα από το σύμπαν - "ένα σύνολο εικονικών χώρων για τη δημιουργία και την εξερεύνηση με άλλους ανθρώπους που δεν βρίσκονται στον ίδιο φυσικό χώρο με εσάς". Ο Elon Musk, ένας οραματιστής επιχειρηματίας, η εταιρεία του οποίου ονομάζεται Tesla, από το όνομα του λαμπρού, αμφιλεγόμενου Σέρβου εφευρέτη Nikola Tesla, επικεντρώνεται στην τεχνητή νοημοσύνη και τα ανθρωποειδή ρομπότ.

Όλοι αυτοί είναι στόχοι που ξεπερνούν τον άνθρωπο και κατευθύνονται προς μια υπό κατασκευή μετα-ανθρωπότητα. Εν ολίγοις, βυθιζόμαστε σε μια γιγαντιαία κοσμογονική μετάβαση που δεν είναι μόνο οικονομική ή τεχνολογική, αλλά ανθρωπολογική, μια υπαρξιακή αλλαγή παραδείγματος της οποίας εμπνευστές είναι οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο.

Δεν είναι φιλοδοξία αυτού του έργου να διερευνήσει αυτά τα φαινόμενα τεράστιας εμβέλειας, ούτε να τα κρίνει. Πιο σεμνά, στόχος μας είναι να γνωρίσουμε τη ζωή, το έργο και τις ιδέες ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της "ανατρεπτικής" ολιγαρχίας που αλλάζει ανεπανόρθωτα τον τρόπο ζωής, τις αντιλήψεις, τις ιδέες και τη συμπεριφορά εκατομμυρίων, ίσως δισεκατομμυρίων ανθρώπων, του Τζορτζ Σόρος, μαζί με το σημαντικότερο δημιούργημά του, το Ίδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας. Ο αμερικανός δισεκατομμυριούχος ουγγρικής και 

εβραϊκής καταγωγής αντιπροσωπεύει τη σύνθεση ενός νέου καπιταλισμού - που κερδίζει με τα όπλα του παλιού - του οποίου η φιλοδοξία δεν είναι πλέον η αύξηση της παραγωγής, η πώληση αγαθών και υπηρεσιών και η συσσώρευση πλούτου, αλλά η ανατροπή του κόσμου, η γενική θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής στη βάση ενός τεχνο-επιστημονικού σχεδίου που μοιάζει με το άνοιγμα του μυθολογικού κουτιού της Πανδώρας. Το αρχικό μέσο είναι το χρήμα, αλλά οι σκοποί δεν είναι οικονομικοί. Η κυριαρχία είναι ο όρος που τους συνοψίζει.

Για τον Τζορτζ Σόρος, ο πλούτος - που χτίστηκε από το μηδέν μέσω αδίστακτων επιτυχιών στην κερδοσκοπική χρηματιστηριακή οικονομία - βρίσκεται στην υπηρεσία μιας κοσμοθεωρίας που αποκαλεί Ανοιχτή Κοινωνία, στον απόηχο του σημαντικότερου έργου του Καρλ Πόπερ, του Αυστριακού φιλοσόφου και επιστημολόγου που πολιτογραφήθηκε Βρετανός. Η Ανοικτή Κοινωνία έγινε το όνομα του ιδρύματος που ίδρυσε με τη σημερινή του μορφή ο Σόρος τον Απρίλιο του 1993, κληρονόμος των "φιλανθρωπικών" (πρέπει να πούμε κάτι για το νόημα του όρου) δραστηριοτήτων του που είχαν αρχίσει τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα. Για περισσότερα από σαράντα χρόνια -μια εποχή κατά την οποία η ιστορία κινείται με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς- ο Σόρος είναι ένας από τους μεγάλους μαριονετίστες του κόσμου, μέσω ενός τριχοειδούς δικτύου επιρροών, οργανώσεων, ενώσεων και κινημάτων που φτάνει σε εκατόν είκοσι χώρες σε όλο τον κόσμο. Είναι ο άνθρωπος που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον έχει επηρεάσει την πολιτική, τις επιλογές μεγάλων και μικρών εθνών σε τέσσερις ηπείρους και κυρίως τις ιδεολογίες και τα ανθρωπολογικά οράματα που έχουν γίνει κυρίαρχα στη Δύση. Το πεδίο εφαρμογής του είναι εκτεταμένο. Από την πολιτική μέχρι τις οικονομικές διευθετήσεις, από την προοπτική μιας παγκόσμιας κυβέρνησης μέχρι καθοριστικά ζητήματα όπως τα ναρκωτικά, οι αμβλώσεις, η μετανάστευση, η ευθανασία, η οικογένεια, η σεξουαλικότητα και το "φύλο" - ολόκληρη η ατζέντα του φιλελεύθερου προοδευτισμού - τα χρήματά του, η μορφή του και το OSF έχουν γίνει ένας ισχυρός παγκοσμιοποιητικός Αυλητής του Χάμελιν.

Ο ρόλος του Σόρος εκτείνεται πέρα από την οικονομία, πέρα από την παραδοσιακή πολιτική και τον κόσμο των ιδεών. Το όραμά του και οι συνεκτικές πράξεις που απορρέουν από αυτό, μέσω ποταμών χρήματος και ενός στρατού συνεργατών υψηλού επιπέδου, αποτελούν το κοινό νήμα που συνδέει τις διάφορες πτυχές της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο Σόρος και το Ίδρυμά του αποτελούν το πιο συγκεκριμένο παράδειγμα μεταπολιτικής [Η πολιτική μπορεί να οριστεί ως το σύνολο των αρχών, των συμβόλων, των μέσων και των πράξεων μέσω των οποίων ο άνθρωπος επιδιώκει το κοινό καλό της πολιτείας. Όμως η πολιτική δεν είναι το σύνολο του ανθρώπου. Υπάρχουν διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν ανήκουν στην πολιτική, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτήν. Αυτό το σημείο συνάντησης της πολιτικής διάστασης και του ανθρώπου στο σύνολό του το ονομάζω μεταπολιτικό]. (Panikkar, R., II dàimon della politica: agonia e speranza, EDB, 1995).

Είναι λοιπόν απαραίτητο να επιχειρήσουμε να ανασυνθέσουμε την οικονομική και υπαρξιακή πορεία, το πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο διαμορφώθηκε, τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις και τις ιδιοσυγκρασίες ενός ανθρώπου που δημιούργησε ένα από τα πιο διακλαδωμένα, εξελιγμένα και ισχυρά μέσα επιρροής και προσανατολισμού στον κόσμο, τον OSF, κάτι πολύ περισσότερο από ένα ίδρυμα ή ένα λόμπι, έναν οργανισμό που, σύμφωνα με τα δικά του επίσημα στοιχεία, έχει διανείμει πάνω από 16,8 δισεκατομμύρια ευρώ σε χρηματοδότηση σε όλο τον κόσμο, έχει ετήσιο προϋπολογισμό (2020) 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια, έχει περιουσιακά στοιχεία που υπολογίζονται το 2013 σε 19,5 δισεκατομμύρια δολάρια και έχει μέχρι στιγμής χρηματοδοτήσει πάνω από 50.000 οντότητες. "Οι επιχορηγήσεις μας, οι οποίες κυμαίνονται από μερικές χιλιάδες έως εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, χορηγούνται σε οργανώσεις, φοιτητές και ακτιβιστές σε περισσότερες από 120 χώρες". Σύμφωνα με άλλες πηγές, το συνολικό ποσό που δέσμευσε ο Σόρος για τη χρηματοδότηση δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια της ζωής του εκτιμάται σε 32 δισεκατομμύρια δολάρια, όσο το 79% των ποσών που κέρδισε κατά τη διάρκεια μιας πολύ μακράς καριέρας. Αφήνοντας κατά μέρος την κρίση για τους σκοπούς που επέλεξε ο πρώην Ούγγρος Ισραηλινός μετανάστης, πρέπει να παραδεχτούμε ότι -ανεξάρτητα από τα μέσα, τις μεθόδους και την οικονομική αδίστακτη συμπεριφορά- το χρήμα γι' αυτόν υπήρξε πάνω απ' όλα ένα εργαλείο στην υπηρεσία της κοσμοθεωρίας του.

Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο του OSF, "το Open Society Foundations του George Soros είναι ο μεγαλύτερος ιδιωτικός χρηματοδότης στον κόσμο ανεξάρτητων ομάδων που εργάζονται για τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατική διακυβέρνηση και τα ανθρώπινα δικαιώματα, Παρέχουμε χιλιάδες επιχορηγήσεις κάθε χρόνο μέσω ενός δικτύου ιδρυμάτων και εθνικών και περιφερειακών γραφείων, χρηματοδοτώντας ένα ευρύ φάσμα έργων, πολλά από τα οποία διαμορφώνονται τώρα από τις προκλήσεις της πανδημίας COVID".

Ο Τζορτζ Σόρος δεν είναι ο Μεγάλος Γέρος, ούτε το Απόλυτο Κακό, ούτε το OSF το μεταμοντέρνο Spectre (εγκληματική οργάνωση σε ταινίες του 007 James Bond). Αντίθετα, ο άνθρωπος και το πλάσμα του είναι το ορατό πρόσωπο, το καλύτερο παράδειγμα για το πώς λειτουργεί πραγματικά ο κόσμος, σε ποιανού τα χέρια βρίσκεται η εξουσία και για ποιους σκοπούς οργανώνεται, ποιες είναι οι ιδέες της εξουσίας και οι πραγματικοί στόχοι ενός παγκόσμιου καπιταλισμού που έχει δεσμευτεί να διαμορφώσει τον κόσμο και να τον αλλάξει σύμφωνα με ένα σχέδιο που ο Σόρος έχει περιγράψει σε πολυάριθμα συγγράμματα και σε μεγάλο βαθμό υλοποίησε μέσω της συνεχούς οικονομικο-χρηματοοικονομικής του δράσης και του αδιάλειπτου μεταπολιτικού του ακτιβισμού. Είτε μας αρέσει είτε όχι -και στον συγγραφέα δεν αρέσει καθόλου- η μορφή του Σόρος και η οργάνωσή του συγκαταλέγονται στους πρωταγωνιστές και αρχιτέκτονες της ιστορίας μας. Η επιρροή των ιδεών του, όχι λιγότερο από το υπερπολιτικό έργο του OSF, θα ξεπεράσει για πολύ τα βιολογικά όρια της ύπαρξης ενός ανθρώπου που γεννήθηκε το 1930. Είναι απαραίτητο να τις γνωρίσουμε για να τις κατανοήσουμε και να πάρουμε θέση. Αυτός είναι ο στόχος του βιβλίου: αξίζει να ξεκινήσουμε το ταξίδι.

ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΕΕΣ-ΕΝΝΟΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΜΕΝΟ ΝΟΥ ΣΑΝ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΛΑΤΩΝ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΟΞΑΣ, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ, ΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΑΓΑΘΟ, ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ, ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ, ΙΔΕΩΝ.