Ναι, τελικά μας χρησιμοποιούν ως πειραματόζωα

Είναι πλέον πασιφανές ότι τα μέτρα που εφαρμόζουν οι δανειστές στους Έλληνες και στους Κύπριους, είναι ένα μεγάλο πείραμα προκειμένου να εφαρμοστούν ή να επικρέμαται η απειλή ότι θα εφαρμοστούν και σε άλλους λαούς, είτε για να προετοιμάζονται οι λαοί ψυχολογικά, είτε για να τρομοκρατούνται ότι θα πάθουν τα ίδια. Αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε, εμείς οι Έλληνες, δεν έχουμε δει τίποτε ακόμα.

Το πειραματικό κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων

που έγινε στην Κύπρο, θεσμοθετήθηκε ήδη και έγινε κανονισμός της Ευρωζώνης για κάθε κράτος μέλος της. Σε ποιον άραγε δεν έχει περάσει από το μυαλό ότι αυτό μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή κι εδώ; Μάθαμε πλέον να ζούμε με αυτό και αν κάποια στιγμή συμβεί, δεν πρόκειται να αντιδράσει κανείς. Η αναγκαστική υπερχρέωση επίσης του ελληνικού λαού (χωρίς να τον ρωτήσει κανένας) προκειμένου να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες και να διασωθούν οι τραπεζίτες, είναι ένα ακόμα πείραμα, για το οποίο προετοιμάζουν ψυχολογικά τους λαούς, λόγω της τεράστιας τραπεζικής φούσκας.

Αυτές τις μέρες, το Αγγλικό δημόσιο ετοιμάζεται να εφαρμόσει ένα άλλο μέτρο που πρωτοεφαρμόστηκε στην Ελλάδα. Την κατάσχεση των τραπεζικών καταθέσεων για χρέη προς το δημόσιο. Ναι καλά διαβάσατε… Ένα μέτρο που εφαρμόζεται ήδη πάνω στους δυστυχείς Έλληνες, το ετοιμάζουν τώρα και για τους Βρετανούς. Αν αυτό δεν είναι η εφαρμογή ενός μέτρου, επειδή ήδη εφαρμόζεται αδιαμαρτύρητα εδώ, τότε τι είναι;

Τώρα πληροφορούμαστε ότι θέλουν να ψηφίσουν νόμο εδώ στην Ελλάδα, με βάση τον οποίο όσοι ασχολούνται στο διαδίκτυο (δεν έχει ξεκαθαριστεί με ποιον τρόπο ακριβώς) θα πρέπει να υποβάλλουν δήλωση "πόθεν έσχες" για την περιουσία που έχουν. Αυτό προφανώς είναι ένα πείραμα πλήρους φίμωσης των ελεύθερων φωνών και απόλυτου ελέγχου του διαδικτύου!!! 

Ντρεπόμαστε. Ναι ντρεπόμαστε που εμείς οι Έλληνες, ενώ καμαρώναμε ότι έχουμε μεταδώσει, επιστήμη, πολιτισμό και δημοκρατία στην ανθρωπότητα, σήμερα εμείς οι ίδιοι, χρησιμοποιούμαστε ως φοβισμένα πειραματόζωα, για να χάσει η ανθρωπότητα τα δικαιώματά της υπέρ των διεθνών νταβατζήδων. Κρίμα και ντροπή μας μαζί.

 

προεδρική δημοκρατία

ΤΟ ΝΑΤΟ ΣΕ ΓΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ

Γκόγια “o Κρόνος που καταβροχθίζει τα παιδιά του” παραλληλισμός πολέμου

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Οι παγκοσμιοκράτες του ΝΑΤΟ θέλουν να καταλύσουν κάθε μοντέλο δυαρχίας και να γίνουν οι απόλυτοι μονοκράτορες σε Δύση και Ανατολή ενόψει και της Συνόδου Κορυφής των αρχηγών κρατών στις 4 και 5 Σεπτέμβρη στο Newport της Ουαλίας.Αυτό τουλάχιστον υποδηλώνει η γενικευμένη κινητοποίηση, κινητικότητα τους.Στην Πολωνία ενεργοποιούνται αμερικανοί αλεξιπτωτιστές, πολωνοί και εσθονοί που έφθασαν με C-130J στη γερμανική βάση του Ramstein.Σε Ουγγαρία,Ρουμανία,Βουλγαρία και Λιθουανία πραγματοποιούνται διάφορες στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ με αεροπλάνα ραντάρ AWACs, καταδιωκτικά F-16 και πολεμικά πλοία στη Μαύρη Θάλασσα.Στη Γεωργία μετέβη αντιπροσωπεία του ΝΑΤΟ για να επισπεύσει την είσοδο της χώρας στην Ατλαντική Συμμαχία.Ορδές που επέστρεψαν από το Αφγανιστάν επανεκπαιδεύθηκαν από αμερικανούς εκπαιδευτές για να επειχειρήσουν στον Καύκασο. Σε Azerbaïdjan, Tadjikistan και Aρμενία εκπαιδεύθηκαν επίλεκτες δυνάμεις για να επέμβουν υπό την καθοδήγηση του ΝΑΤΟ το οποίο φιλοξενεί ήδη τα κεντρικά γραφεία αυτών των χωρών.

Στο Αφγανιστάν το ΝΑΤΟ είναι σε μια φάση επαναφοράς σε πόλεμο μετατρέποντάς τον σε ένα σερί από συγκεκαλυμμένες επεμβάσεις. Η Ατλαντική Συμμαχία αφού εξαπλώθηκε σε Ανατολική Ευρώπη (ως και στο εσωτερικό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης) και στην Κεντρική Ασία προσανατολίζεται τώρα και σε άλλες περιοχές. Στη Μέση Ανατολή το ΝΑΤΟ χωρίς να φαίνεται επίσημα οδηγεί δια μέσου δυνάμεων δυείσδυσης μια συγκεκαλυμμένη στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Συρίας και προετοιμάζεται και για άλλες επεμβάσεις όπως φανερώνει η εντολή μετακίνησης στη Σμύρνη της Τουρκίας από Landcom όλων των χερσαίων δυνάμεων της Συμμαχίας.

Στην Αφρική έχοντας διαλύσει την Λιβύη με τον πόλεμο του 2011 το ΝΑΤΟ προχώρησε στη σύναψη συμφωνίας τον Μάιο με την Addis Abeba που ενισχύει την στρατιωτική βοήθεια στην Αφρικανική Ένωση κυρίως υπό τη μορφή της εκπαίδευσης των ταξιαρχιών African Standby Force στις οποίες πρόσφερε ήδη σχεδιασμό αεροναυτική. Ένα άλλο επιχειρησιακό της εργαλείο είναι η « αντιπειρατική » επέμβαση Ocean Shield στα νερά του Ινδικού Ωκεανού και του Κόλπου του Aden που είναι στρατηγικά σημεία.Στην επιχείρηση που καθοδηγείται από τη Στρατιωτική Διοίκηση Africa των ΗΠΑ συμμετέχουν ιταλικά πολεμικά πλοία επιφορτισμένα και με την αποστολή να εγκαταστήσουν σχέσεις με τις στρατιωτικές δυνάμεις της περιοχής.

Στη Λατινική Αμερική το ΝΑΤΟ σύναψε το 2015 μια συμφωνία Ασφάλειας με την Κολομβία η οποία ήδη δεσμεύθηκε σε στρατιωτικά προγράμματα της Συμμαχίας και που γρήγορα δύναται να γίνει κανονικός εταίρος.Σε αυτό το πλαίσιο η Νότια Διοίκηση των ΗΠΑ επιτελεί ταυτόχρονα στην Κολομβία άσκηση με ειδικές δυνάμεις βορειονοτιοαμερικανικές και με τη συμμετοχή 700 κομάντο. Στον Ειρηνικό πραγματοποιείται η πιο μεγάλη ναυτική άσκηση παγκοσμίως η Rimpac 2014 με χαρακτήρα αντιρωσικό και αντικινέζικο.Συμμετέχουν υπό τις εντολές των ΗΠΑ : 25 000 στρατιώτες από 22 χώρες με 55 πολεμικά πλοία και 200 μαχητικά αεροσκάφη. Το ΝΑΤΟ είναι παρών με ναύτες από Αμερική,Καναδά,Μ.Βρετανία,Γαλλία,Ολλανδία,Νορβηγία και με τις Ιταλία,Γερμανία και Δανία ως παρατηρητές. Ο Ειρηνικός δεν φαντάζει πια και τόσο ειρηνικός.

Πηγή (il manifesto 29.07.14 mondialisation , no-war.over-blog).

dimpenews.com

olympia

«Σήμερα σκότωσα 13 παιδιά». Ο… υπερήφανος για το κατόρθωμα του Ισραηλινός σκοπευτής

Ο… υπερήφανος για το κατόρθωμα του Ισραηλινός σκοπευτής
Το μίσος δεν κρύβεται τελικά… Ένας από τους Ισραηλινούς που απολαμβάνουν να σκοτώνουν Παλαιστινίους και δη παιδιά στη Γάζα, αποφάσισε να δείξει πόσο έχει ξετρελαθεί με το «κατόρθωμα» του.

Ο Ντέιβιντ Οβάντια είναι σκοπευτής του Ισραηλινού Στρατού και προκάλεσε σάλο στο διαδίκτυο ανεβάζοντας στο Instagram μια φωτογραφία στην οποία είναι ξαπλωμένος μπροστά από το όπλο του και το σχόλιο του αναφέρει: «Σήμερα σκότωσα 13 παιδιά και εσείς είστε οι επόμενοι γ…οι μουσουλμάνοι, πηγαίνετε στο διάβολο σκύλες».
Αμέσως προκλήθηκε σάλος με τη φωτογραφία, στην οποία ο στρατιώτης ομολογεί πόσο απολαμβάνει τα εγκλήματα του, να ανεβαίνει και στο tweeter. Πιθανολογείται ότι αυτές τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια συμμετοχής του σε ισραηλινές επιδρομές εναντίον της Λωρίδας της Γάζας. Πάντως, ανώνυμες πηγές αναφέρουν ότι μετά από αυτό οι «Ανώνυμοι» χάκαραν τον λογαριασμό του στο Instagram και τον έσβησαν, ενώ μπήκαν και στα… άδυτα της Μοσάντ.

newsbeast.gr
Λίθος Φωτός

Αργεντινή ; Τι δεν κατάλαβες ;

Αυγερινός Χατζηχρυσός

Η Αργεντινή έγινε έτσι ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΜΕΝΕΜ – ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΝΤΕΛΑΡΟΥΑ – ΣΑΜΑΡΑΣ !!

ΑΦΟΥ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΝΕΡΟ, ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΗΜΙΚΑ ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΤΑΙΠΕΔ !!!

ΜΕΤΑ ΟΧΙ ΠΡΙΝ ! ! !

Ο Αμερικανός Δικαστής δεν επέτρεψε να πληρωθεί το κουρεμένο ομόλογο των 533εκ. αν δεν πληρωνόταν πρώτα το ακούρευτο του 1,3δις που είχαν στα χέρια τους τα Κοράκια.

Αν δεχόταν η Αργεντινή τότε θα απαιτούσαν όλοι να πληρωθούν στο ακέραιο τα κουρεμένα ομολογα ! Τελικά προτίμησε να μην πληρώσει κανέναν παρά να πληρώσει τους ΓΥΠΕΣ ! Εχασε μια μάχη, αλλά της δίνει αβαντάζ για τον πόλεμο…

Τουλάχιστον έστω και μόνη στον κόσμο η Αργεντινή ακόμη να πολεμά…

Αρα και εμείς είμαστε στην ίδια κατάσταση με την Αργεντινή ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ !!!

ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ;

olympia

ΤΩΡΑ- ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ, ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ: ΟΥΤΕ ΔΟΛΑΡΙΟ ΣΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΟΧΙ ΑΠΟΙΚΙΑ!!! Φωνάζουν οι διαδηλωτές.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ Ή ΚΟΡΑΚΙΑ
ΣΚ*** ΣΤΑ HEDGE FUNDS
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΔΟΝΟΥΝ ΤΟ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΪΡΕΣ.
ΜΕ ΤΗΝ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΟΧΙ ΤΑ ΕΜΠΡΙΜΕ ΣΗΜΑΙΑΚΙΑ.

 

olympia

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ (1)

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

       Του Hans – Georg  Gadamer

Μια διάλεξη που δόθηκε στην Αθήνα το 1972

Για να μιλήσουμε για την σημασία της Ελληνικής φιλοσοφίας για το παρόν πρέπει να προσπαθήσουμε να σκεφθούμε με τρόπο ερμηνευτικό. Ήδη όλη η προβληματική: ποια σημασία έχει η Ελληνική φιλοσοφία για το παρόν, δεν είναι δυνατόν να τύχει οποιασδήποτε επεξεργασίας με λογικό τρόπο, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε τις προϋποθέσεις που φέρουμε μαζί μας, ήδη με την ερώτησή μας. Αυτές οι προϋποθέσεις είναι όμως μιας διπλής τάξεως. Αυτό που μας αντιδιαστέλλει από τα 150 χρόνια της  ελληνο-χριστιανικής παραδόσεως της κουλτούρας μας είναι το γεγονός πως εμείς δεν θεωρούμαστε πλέον οι φορείς και οι φύλακες αυτής της κληρονομιάς, αλλά τοποθετούμεθα σε μια συνειδητή σχέση με αυτή. Αυτό που μας χωρίζει από το άμεσο βίωμα μέσα στην παράδοση και μας εμποδίζει να την αναπτύξουμε λέγεται κοινώς ιστορική συνείδηση. Αυτή μας υποχρεώνει ξεκινώντας από τον Ρομαντισμό, να δούμε το σύνολο του παρελθόντος και της παραδόσεως με μάτια ξένα ας πούμε. Έχουμε συνείδηση, όταν θέλουμε να το κατανοήσουμε, ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο ξένο που μόνο η αυτοεξαφάνιση και η πλήρης μεταφορά σ’ αυτήν την αποξένωση, στον χώρο και στον χρόνο, θα μπορούσε να μας δώσει την ελπίδα κάποιας κατανοήσεως. Από το άλλο μέρος όμως, σαν αυτοσυνειδησία ακριβώς η οποία συνιστά το θεμέλιο των ιστορικών επιστημών και του ιστορικισμού των επιστημών, πρέπει να θέσουμε την αντίθετη ερώτηση, εάν είναι δηλαδή σωστή αυτή η προϋπόθεση, της ανώνυμης ας πούμε εισόδου μας σ’ έναν ξένο κόσμο για να αποκωδικοποιήσουμε κάτι. Και ίσως δεν είναι καί τόσο σωστό 1800 χρόνια μετά, όπως δεν ήταν στα σίγουρα σωστό και 1800 χρόνια πριν, όταν όλα ζούσαν ακόμη στην ακέραιη ενότητα του Χριστιανισμού και της Αρχαιότητος ;

Μέχρι ποιού σημείου η αρχαία φιλοσοφία μάς μεταφέρει σε ένα είδος χθόνιας παραδόσεως, τέτοιας που οι ερωτήσεις μας και οι ικανότητές μας για κατανόηση να εξαρτώνται από την μέθεξή μας σ’ αυτή την παράδοση και να μην μας επιτρέπουν να τοποθετηθούμε σε μια ελεύθερη ή ουδέτερη θέση, όπως όταν βρισκόμαστε απέναντι σε κάτι ξένο; Τώρα να θέσουμε τόσο ρητώς την ερώτηση σημαίνει να εξομολογηθούμε ήδη πως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό να θέτουμε ερωτήσεις στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη στην Ευρώπη, και στην Ευρωπαΐζουσα κουλτούρα των ημερών μας, από το να διαβάζουμε κείμενα που προέρχονται από άλλες κουλτούρες. Κατά κάποιο τρόπο, του οποίου δεν έχουμε και την αντίληψη, ανάμεσα σε μας και τούς Έλληνες υφίσταται μια συνέχεια, η οποία μέσω του μοντέρνου διαφωτισμού, ο οποίος προέρχεται από την Μεταρρύθμιση, ανάγεται στην Χριστιανική παράδοση του Μεσαίωνος, και τέλος, μέσω του Αυγουστίνου, στην όψιμη αρχαιότητα. Κανένας μας δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διαβάσει Πλάτωνα χωρίς να ακούσει την μυστική φωνή του Αυγουστίνου. Πίσω από τον Αυγουστίνο όμως στέκονται οι Έλληνες συγγραφείς της όψιμης Αρχαιότητος, η λεγόμενη νεοπλατωνική φιλοσοφία, δηλαδή ο Πλωτίνος, αυτή η παράξενη μεγαλοφυΐα που σαν ένας δεύτερος Πλάτων, στο τέλος της Αρχαιότητος, κατορθώνει μια πλήρη ανανέωση της Πλατωνικής σκέψης. Και έτσι όταν πρόκειται να διαβάσουμε Πλάτωνα, είναι για μας μια ερμηνευτική απαραίτητη απαίτηση να χρησιμοποιήσουμε την ιστορία των συνεπειών της πλατωνικής σκέψης.

Τέλος αν θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τί πράγμα σημαίνει η Ελληνική φιλοσοφία στο όλον της, συναντούμε δίπλα στην πλατωνική παράδοση η οποία ζει στον μυστικισμό και στον πνευματισμό, και δίπλα στην αριστοτελική η οποία ζει ακόμη στον λατινικό κόσμο μέχρι τον νεοθωμισμό τού σήμερα, δύο ξεχασμένες φιγούρες, και παρ’ όλα αυτά πολύ επίκαιρες, της ελληνικής σκέψης:  την Στοά, της οποίας η ηθική φιλοσοφία, στ’ αλήθεια, σαν ήσυχος διαλογισμός της διαδρομής της φύσεως και των αναλλοίωτων νόμων της, συνιστά την φιντεϊστική ικανότητα, το χάρισμα της μοντέρνας επιστήμης της φύσεως, και τέλος τον Επικούρειο αθεϊσμό, στον οποίο, δεν είναι τυχαίο που ο Μαρξ αφιέρωσε την διδακτορική του διατριβή. Γενικώς δεν γνωρίζουμε ακριβώς πόσο ζωντανή είναι ακόμη αυτή η παράδοση. Ένας επιστήμονας της Φύσεως δεν γνωρίζει ότι είναι ένας Στωικός  και η καταγωγή τού αθεϊσμού από τον Επίκουρο δεν πρέπει να βρίσκεται μέσα στην συνείδηση παρά ελαχίστων, από τους μοντέρνους άθεους, ενώ η Πλατωνική και η Αριστοτελική παράδοση κυριαρχεί σε όλη της την εννοιολογική έκφραση, στην τεχνική-τεχνολογική γλώσσα. Όλο αυτό δεν πρέπει να αποτελεί για μας μόνον ένα ιστορικό χρέος, μια αιτία κάποιας ιστορικής έρευνας. Πρέπει αντιθέτως να έχουμε συνείδηση του γεγονότος ότι όλο αυτό συνεισφέρει, όταν προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε με τον τρόπο της σκέψης, τις πρώτες γραμμές ενός Έλληνος στοχαστού.

Είτε λοιπόν αναζητούμε μια τέτοια άμεση συνάντηση με την Ελληνική σκέψη, είτε αναζητούμε να κατανοήσουμε τους Έλληνες φιλοσόφους σε όλη τους την πρωτοτυπία, αυτή η αναζήτηση ξεκίνησε ήδη από το τέλος του 18^ου αιώνος. Πιο συγκεκριμένα υπήρξε το νέο κίνημα της φιλοσοφίας που προκλήθηκε από τον Καντ για να φέρει, με τον Χέγκελ και τον Σλαϊερμάχερ, τις μεγάλες αναγνώσεις της ελληνικής φιλοσοφίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη γερμανική μετάφραση του Πλάτωνος, η οποία είναι και η πρώτη πλήρης μετάφραση του Πλάτωνος σε μια ευρωπαϊκή γλώσσα, προέρχεται από τον Σλαϊερμάχερ. Και πρέπει να δούμε στον Χέγκελ τον αυθεντικό εξερευνητή των όψιμων διαλόγων του Πλάτωνος.

Αυτός μας έπεισε, μέσα στα πλαίσια της δικής του σκέψης, πως εδώ (για παράδειγμα στον διάλογο «Παρμενίδης») δεν πρόκειται απλώς για διαλεκτικά παιχνιδάκια, αλλά ούτε για φιλοσοφικό μυστικισμό που τοποθετείται έξω από την αυθεντική φιλοσοφία, αλλά για έναν αυθεντικό πυρήνα φιλοσοφικής σκέψης που δεν μπορεί να μείνει μακρυά από κανέναν στοχαστή: Υπάρχει μια διάσημη φράση του Χέγκελ που λέει: «Δεν υπάρχει καμμία αρχή του Ηράκλειτου που να μην έχω συμπεριλάβει στην λογική μου». Αυτός χρησιμοποίησε σαν παρτενέρ, στον διαλεκτικό του διάλογο και τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Έτσι έγινε μια φιλοσοφική ανακάλυψη σ’ αυτή την επιστροφή στους Έλληνες, στα γραπτά τους. Παρότι δε μια φιλοσοφική συνειδητοποίηση παίρνει τώρα την θέση μιας φιλοσοφικής παραδόσεως της Αρχαιότητος που είναι ακόμη ζωντανή, αλλά μόνον με έναν ανώνυμο τρόπο, ή καλύτερα: ακόμη και αν στρεφόμαστε να υπολογίσουμε αυτή την παράδοση με ιστορική συνείδηση – δεν προκύπτει από αυτό μια κάποια εντύπωση μιας πραγματικής αποξενώσεως σε σχέση με μας!

Σαν συνέχεια αυτής της διπλής συνάντησης στο μέσον ανάμεσα στην παράδοση και στην ιστορική επανασύσταση, γνωρίσαμε την μεγάλη διάδοση της ιστορικής έρευνας. Μια τέτοια συνάντηση βεβαίως, στο φιλοσοφικό επίπεδο, δεν στάθηκε μόνον εκείνη μιας ιστορικής έρευνας. Θα ήθελα να θυμήσω για παράδειγμα τον Κίρκεγκαρντ του οποίου η στροφή από την διαλεκτική του Χέγκελ, βαπτίσθηκε από την ελληνική φιλοσοφία, από τον Σωκράτη και από την αρχή της Ειρωνίας. Ήταν η διαλεκτική της υπάρξεως που ο Κίρκεγκαρντ, σαν Χριστιανός συγγραφέας, έβρισκε αυθεντικά εκφρασμένη στους Έλληνες, και ξεκινώντας λοιπόν από αυτή επιτέθηκε στην διαλεκτική τής διαμεσολαβήσεως (της έννοιας) του Χέγκελ, η οποία είχε αποφύγει το Αut-Aut, και είχε διαφθείρει ο ήθος!

Αλλά και η ίδια η ιστορική έρευνα δεν ήταν μόνον πεπαλαιωμένη. Ας αναφερθούμε εδώ στον Trendelenburg, τον  Zeller, τον Dilthey. Τα ίδια τα μεγάλα έργα της ιστορίας τής φιλοσοφίας, καθολικής σφραγίδος, τού Baeumker και της σχολής του ιδιαιτέρως, επεδίωκε ένα μυστικό φιλοσοφικό ενδιαφέρον, όπως επίσης και η σχολή του Μαρβούργου, όπου ο δάσκαλός μου Natorp ήταν ένας από τους μεγαλύτερους γνώστες της Ελληνικής φιλοσοφίας. Αυτός λοιπόν έβλεπε στον Πλάτωνα έναν πρόδρομο του Καντ. Ωσπου τέλος με τον Χάιντεγκερ ο διάλογος με τους Έλληνες φιλοσόφους εισήλθε σ’ ένα καινούργιο στάδιο. Όλοι αυτοί μας πιστοποιούν ότι η συνεχής συνάντηση με την Ελληνική φιλοσοφία είναι μια συνάντηση με τον εαυτό μας, μια συνάντηση με κάτι που δεν έλαβε χώρα μια φορά και έφτασε, αλλά μια συνάντηση με κάτι στο οποίο υπάρχει αυθεντική αλήθεια.

Και τώρα θα ήθελα να δείξω με μερικά παραδείγματα αυτού που συναντούμε στα ελληνικά κείμενα της φιλοσοφίας.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (38)

Συνέχεια από: Δευτέρα, 14 Ιουλίου 201
ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ 38

Του Enrico Berti

Βιβλία Λ,Μ,Ν -  XII (C.C.6-10),XIII,XIV.

 

Σχετικά μ’αυτό το χωρίο (περί ψυχής 433b 15-17 και Μετ 1072 α 26-27) πολλοί είπαν-σχεδόν όλοι μάλιστα, διότι ή παραδοσιακή ερμηνεία είναι αυτή των πολλών και είχε εμφανιστεί μάλιστα ήδη από την εποχή του Αριστοτέλη-ότι γι’αυτόν τον λόγο το κινητό ακίνητο είναι τελικό αίτιο, κινεί σαν τελικό αίτιο. Αλλά στο προηγούμενο κεφάλαιο είχαμε δεί πώς ίσως να ήταν ποιητικό αίτιο, διότι εάν για να εξηγήσουμε την αιώνια κίνηση του ουρανού αρκούσε  ένα τελικό αίτιο, τότε θα έφταναν οι ιδέες του Πλάτωνος. Η υψηλότερη ανάμεσα σε όλες τις ιδέες, για τον Πλάτωνα, είναι η ιδέα του Αγαθού, του υπέρτατου αγαθού, του πιο επιθυμητού πράγματος που υπάρχει. Επομένως, εάν η κίνηση παράγεται από ένα τελικό αίτιο, αντικείμενο της επιθυμίας και της νοήσεως, θα αρκούσε η ιδέα του Αγαθού του Πλάτωνος, δεν θα υπήρχε ανάγκη να εισαχθεί ένα κινητό ακίνητο όλο ενέργεια, ενεργούν, που ασκεί δηλαδή ενεργητικά την ικανότητα του να κινεί.

Πιστεύω-και είμαι μειοψηφία ανάμεσα στους ερμηνευτές-πιστεύω  πώς δεν είναι αυτή η πιο ικανοποιητική ερμηνεία. Πιστεύω πώς ο Αριστοτέλης, όταν αναφέρεται στο αντικείμενο της αγάπης, του έρωτος, της επιθυμίας στο αντικείμενο της νοήσεως, χρησιμοποιεί την αναφορά σαν ένα παράδειγμα για να δείξει πώς υπάρχει η δυνατότης της κινήσεως χωρίς να κινηθούμε: Όπως ακριβώς αυτό συμβαίνει στο αντικείμενο της επιθυμίας, έτσι μπορεί να συμβεί και με το κινητό ακίνητο όταν κινεί τον ουρανό, δηλαδη να κινεί παραμένοντας ακίνητο. Γιατί; Διότι εάν πάμε να διαβάσουμε το τρίτο βιβλίο του «Περί ψυχής», όπου γίνεται αυτή η συζήτηση για το αντικείμενο της επιθυμίας το οποίο κινεί παραμένοντας ακίνητο, βλέπουμε πώς για τον Αριστοτέλη, το αντικείμενο της επιθυμίας πρέπει να είναι πάντοτε ένα αγαθό, αλλά διευκρινίζει ένα αγαθό πρακτόν, δηλαδή ένα αγαθό πραγματοποιήσιμο (433 b 16). Και πράγματι εάν διψώ και πιώ νερό, κατά κάποιο τρόπο αποκτώ αυτό το αντικείμενο, αυτό το αγαθό, το κατέχω δηλαδή το φτάνω, το κατακτώ. Μπορούμε να σκεφτούμε λοιπόν πώς κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον ουρανό και το κινητό ακίνητο; Τι πράγμα κάνει ο Ουρανός; Εάν στ’αλήθεια ο ουρανός κινείται με την επιθυμία του κινητού ακίνητου, και το κινητό ακίνητο είναι μόνον αντικείμενο επιθυμίας, είναι δηλαδή ένα τέλος, τότε πρέπει να δεχθούμε πώς ο ουρανός διαθέτει την ικανότητα να επιθυμεί, είναι δηλαδή ικανό να κατανοεί και να θέλει, πώς ο ουρανός είναι εμψυχωμένος, και εδώ ο Αριστοτέλης δεν μας λέει ότι είναι εμψυχωμένος. Κάποιος πιστεύει πώς στο κείμενο «Περί του ουρανού» υπάρχουν δύο χωρία στα οποία γίνεται αναφορά για μία πιθανή εμψύχωση του ουρανού (II 285 a 29-30 και 3, 286 α 10-12). Είναι χωρία αντιφατικά, διότι μπορούμε να σκεφθούμε και εδώ πώς πρόκειται μόνον για απλά παραδείγματα. Σε κάθε περίπτωση, εδώ, στο βιβλίο Λάμδα, δεν λέγεται πώς ο ουρανός είναι εμψυχωμένος. Αλλά ας δεχθούμε επίσης ότι ο ουρανός είναι εμψυχωμένος, ας δεχθούμε τότε ότι πώς αγαπά ή επιθυμεί το κινητό ακίνητο-έχουμε πεί πώς αυτό είναι το αντικείμενο της επιθυμίας –αλλά τότε ο ουρανός τι κάνει; Γυριζει γύρω από τον εαυτό του. Μήπως όμως γυρίζοντας αποκτά αυτό το αντικείμενο, κατορθώνει να το αποκτήσει κατά κάποιο τρόπο, να το κατακτήσει, να το πλησιάσει; Νομίζω πως όχι. Τότε δεν είμαστε πλέον απέναντι από την κατάσταση η οποία περιγράφεται στο «περί ψυχής». Στο «περί ψυχής» η επιθυμία (ή όρεξις του ειδέναι) κινείται και πλησιάζει το αγαθό, διότι το αγαθό είναι πρακτόν, πραγματοποιήσιμο, πρακτικόν. Ενώ αντιθέτως το κινητό ακίνητο δεν είναι ένα αντικείμενο επιθυμίας πραγματοποιήσιμο, πρακτόν, όπως είναι πάντοτε το τελικό αίτιο για τον Αριστοτέλη, το τέλος των πράξεων. Και να λοιπόν-όχι ο Αριστοτέλης ο οποίος δεν το λέει-οι ερμηνευτές του εισήγαγαν εδώ την έννοια της μιμήσεως, είπαν δηλαδή ότι ο ουρανός επιθυμεί το κινητό ακίνητο, θα ήθελε δηλαδή να είναι σαν αυτό, θα ήθελε να το μιμηθεί-αλλά και αυτή είναι μία ερμηνεία, διότι δεν έχει λεχθεί ποτέ ότι η επιθυμία είναι πάντοτε επιθυμία μιμήσεως, διότι εάν εγώ όταν διψάω επιθυμώ το νερό, δεν επιθυμώ να είμαι νερό ή να μιμηθώ το νερό, επιθυμώ να λάβω το νερό-έχουν πεί δηλαδή πώς ο ουρανός μιμείται το κινητο ακίνητο. Και τι θα έπρεπε να κάνει ο ουρανός για να μιμηθεί τέλεια το κινητό ακίνητο; Εάν λοιπόν το κινητό ακίνητο είναι ακίνητο, θα έπρεπε να είναι ακίνητος και ο ουρανός, αυτή ακριβώς θα έπρεπε να είναι η καλύτερη μίμηση. Όμως ο ουρανός το μιμείται κινούμενος. Τότε-είπαν- ναι, αλήθεια, ο ουρανός κινείται, αλλά μιμείται το κινητό ακίνητο με εκείνη την κίνηση η οποία περισσότερο από κάθε άλλο μοιάζει στην ακινησία, δηλαδή με την κυκλική κίνηση.

Ότι, η κυκλική κίνηση μοιάζει με την ακινησία είναι αλήθεια, διότι η περιστροφή μίας σφαίρας στον εαυτό της είναι κίνηση, αλλά δεν είναι αλλαγή τόπου, επομένως, εάν πρεπει να υπάρξει μία κίνηση η οποία μπορεί να μοιάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο στην ακινησία, μπορούμε να πούμε πώς αυτή είναι η περιστροφική κίνηση. Παραμένει όμως το γεγονός, πώς μέσω αυτής της κινήσεως, ο ουρανός μπορεί να φθάσει το τέλος του, να πραγματοποιήσει το τέλος του.

Υπάρχει παρ’όλα αυτά στο έβδομο κεφάλαιο πάντοτε, η δήλωση πώς το πρώτο αντικείμενο της επιθυμίας και της νοήσεως είναι ένα τέλος. Και  υπάρχει και η επεξήγηση πώς το τέλος κατανοείται με δύο σημασίες (1072 b 1-3). Εδώ το κείμενο είναι φθαρμένο και είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τι πράγμα ακριβώς ήθελε να πεί ο Αριστοτέλης, αλλά όταν λέει ότι το τέλος μπορεί να είναι επίσης και στις ακίνητες πραγματικότητες, πολύ πιθανόν θέλει να πεί πώς το τέλος δεν είναι αναγκαίως μία ενέργεια, που τελείται από ένα κινητό υποκείμενο, αλλά μπορεί να είναι μία πραγματικότης, η οποία υπάρχει καθαυτή, και δεν υπάρχει αμφιβολία πώς το κινητό ακίνητο, εάν είναι τέλος, δεν είναι όπως η πράξη, σαν αποτέλεσμα δηλαδή μίας πράξεως που έχει πραγματοποιηθεί από κάποιον, αλλά σαν ουσία η οποία υπάρχει ήδη για τον εαυτό της. Παραμένει λοιπόν να δούμε εάν αυτό για το οποίο μιλούμε εδώ είναι το κινητό ακίνητο ή μήπως είναι εν τέλει, το τέλος της ανθρώπινης δραστηριότητος, δηλαδή η Ευτυχία, η οποία συνίσταται στην πλήρη και τέλεια πραγματοποίηση τής δικής μας μορφής, η οποία εξίσου κινεί παραμένοντας ακίνητη!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

Το ημερολόγιο των φορολογούμενων !

Οι 6+1 επισκέψεις στην εφορία μέχρι το τέλος του έτους..

Πέμπτη 31 Ιουλίου

Σήμερα λήγει η πρώτη δόση για το φόρο εισοδήματος, την έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης, το τέλος επιτηδεύματος και το φόρο πολυτελούς διαβίωσης.

Παρασκευή 1η Αυγούστου

Μπαίνουν στο Taxis εκκαθαριστικά για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων. Η πρώτη επίσκεψη στην εφορία θα πρέπει να γίνει μέχρι τις 29 Αυγούστου. Για τον ίδιο φόρο θα πρέπει να περάσουμε άλλες τέσσερις φορές από τα γκισέ των τραπεζών.

Μέχρι 30 Σεπτεμβρίου

δεύτερη δόση του φόρου εισοδήματος και

δεύτερη δόση του ΕΝΦΙΑ.

Μέχρι τις 31 Οκτωβρίου

τρίτη δόση του ΕΝΦΙΑ.

Μέχρι τις 28 Νοεμβρίου

τρίτη δόση του φόρου εισοδήματος και

τέταρτη δόση του ΕΝΦΙΑ.

Μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου

πέμπτη και τελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ

Βάλτε ότι μέχρι το τέλος του έτους θα πρέπει να πληρώσουμε και τα τέλη κυκλοφορίας του 2015

Άντε, καλό μας καλοκαίρι..

olympia

Χρεοκοπούν την Αργεντινή γιατί δεν τους αρκούσε κέρδος 300%, ήθελαν 1600%

Η Αργεντινή δεν θα υποστεί καταστροφή, επισημαίνουν ξένοι αναλυτές, παρόλο που θα επιδεινωθεί η ύφεση στην οποία ήδη βρίσκεται.
«Μας ζητούσαν κάτι που δεν μπορούσαμε να τους δώσουμε», είπε ο υπουργός Οικονομικών Αχελ Κισιλόφ σε συνέντευξη Τύπου στο προξενείο της Αργεντινής στη Νέα Υόρκη, αρνούμενος πάντως ότι η χώρα του χρεοκόπησε. Η κατάσταση είναι πράγματι καινούργια, σχολιάζει η ανταποκρίτρια της Λιμπερασιόν στο Μπουένος Αϊρες.

Η χρεοκοπία αυτή αποκαλείται τεχνική, μερική ή επιλεκτική. Είναι όμως, χωρίς αμφιβολία, μια χρεοκοπία, η δεύτερη στην ιστορία της χώρας.
Η Elliot Investment Management και η Aurelius Capital Management κατέχουν 1% των επίμαχων τίτλων και ζητούν την πληρωμή τους στο ακέραιο, μαζί με τους τόκους, ένα ποσό που φτάνει το 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια.
Αυτό σημαίνει κέρδος 1.600% σε σχέση με την αρχική αγορά. Ένα Εφετείο της Νέας Υόρκης τους δικαίωσε το 2013 και η απόφαση που έλαβε το Ανώτατο Δικαστήριο πριν από ένα μήνα επικύρωσε αυτή την καταδίκη.
Ξεκίνησαν τότε οι διαπραγματεύσεις. Και για να ασκήσει πίεση στην Αργεντινή, ένας δικαστής της Νέας Υόρκης απαγόρευσε την πληρωμή της τελευταίας δόσης των 539 εκατομμυρίων δολαρίων προς τους κατόχους «κουρεμένων» ομολόγων, αν πρώτα το Μπουένος Αίρες δεν πληρώσει τους «γύπες».
Αυτό ακριβώς το ποσό, που έχει δοθεί από την Αργεντινή αλλά έχει «παγώσει» στη Νέα Υόρκη και δεν έχει κατά συνέπεια εισπραχθεί από τους πιστωτές της, συνιστά την «τεχνική» χρεοκοπία της χώρας.
Το ποσό αυτό φαίνεται γελοίο για μια χώρα, όπως άλλωστε και το 1,5 δισεκατομμύριο που διεκδικούν οι «γύπες».
Η αντιπροσωπεία της Αργεντινής όμως αρνείται να υποχωρήσει και απαιτεί από τα επενδυτικά ταμεία να δεχθούν το ίδιο «κούρεμα» με τους υπόλοιπους.
«Τους προσφέρουμε ένα κέρδος 300%, αλλά θέλουν παραπάνω», δήλωσε ο Κισιλόφ.
Η διαμάχη μοιάζει ιδεολογική. Στην πραγματικότητα, αν η Αργεντινή υποχωρούσε στις απαιτήσεις της Elliot και της Aurelius, μπορεί και οι υπόλοιποι δανειστές της να διεκδικούσαν εκ των υστέρων ολόκληρη την αξία των ομολόγων. Περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με την κυβέρνηση, ένα κολοσσιαίο ποσό για μια χώρα που τα σημερινά της αποθέματα δεν υπερβαίνουν τα 30 δισεκατομμύρια.
«Εχουμε μια ιστορική ευθύνη», είπε ο Κισιλόφ. «Θα ήταν εύκολο να υπογράψουμε ο,τιδήποτε, θέλουμε όμως να αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος».
tribune.gr
Λίθος Φωτός

Ανα-ρωτώμενοι με τον Χρήστο Γιανναρά

Μια διαδικτυακή εκπομπή του antirisis.wordpress.com



Σκέψεις καί μουσική

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΕΝ «ΣΥΜΠΝΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ».

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ανάμεσα στα τόσα δεινά που έχει επισωρεύσει η μνημονιακή κατοχή στην χώρα μας, υπάρχει και ένα πολύ καλό σημείο που δεν θα πρέπει να το αγνοούμε. Αυτό είναι ότι με όλη αυτή την ζοφερή κατάσταση, με όλη αυτή την λαίλαπα, με όλη αυτή την επιχείρηση κατεδάφισης της ελληνορθόδοξης ταυτότητας μας, φάνηκε ξεκάθαρα ποιοι και πόσοι υποκριτές και φαρισαίοι κυκλοφορούν ανάμεσα μας, για όσους φυσικά παραμένουν ακόμα όρθιοι και δεν αρέσκονται να  παριστάνε τους… τυφλούς  και τους κωφάλαλους.

Κάποιοι ποιμένες αρέσκονται να φωτογραφίζονται με τους δημίους του ελληνισμού και της ορθοδοξίας και να ευλογούν τις πράξεις τους, αρέσκονται να κάνουν κηρύγματα υποκριτικού ευσεβισμού, βλέπε ραγιαδίστικης υποταγής στα κατοχικά μνημόνια, αρέσκονται να εμφανίζονται συμπροσευχόμενοι με οικουμενιστικές «παρέες», να ευλογούν την καταστροφή της χώρας και ακόμα χειρότερα να προτρέπουν το ποίμνιο που βρίσκεται στην πιο ελεεινή θέση εδώ και δεκαετίες, να συνετιστεί και να μην βγάζει μιλιά σε όλη αυτή την θύελλα που απειλεί πλέον με ολοκληρωτικό αφανισμό τον ελληνισμό  και την ίδια την Ορθοδοξία.

Με περισσή αφέλεια(;;;), τέσσερεις μητροπολίτες της Θράκης, σύμφωνα με δήλωση του αξιότιμου κυρίου υπουργού Παιδείας, (βλέπε υπουργού ολοκληρωτικής διάλυσης της παιδείας), συμφωνούν και επικροτούν την δημιουργία τμήματος Ισλαμικών σπουδών στην Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Αλήθεια κύριοι δεσποτάδες, που δεν λέτε λέξη για το κατάντημα της χώρας, για την καταρράκωση της ελληνικής κοινωνίας, για τη πρωτοφανή θρησκευτική αποστασία, έχετε υπόψη σας ότι η Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης είναι ομολογιακή και ότι σε αυτή διδάσκεται, από τότε που ιδρύθηκε, η Θεολογία και η Ποιμαντική της Μιας Καθολικής Ορθόδοξης και Αποστολικής Εκκλησίας;

Αλλά αν αυτό το γράφετε στα παλαιοτέρα των χρυσοποίκιλτων υποδημάτων σας, έχετε υπόψη ότι εδώ και αρκετό καιρό στην χώρα αυτή εξελίσσετε, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση, μια άνευ προηγούμενου, οργανωμένη από την τουρκική μαφία και τις ίδιες τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, μια εισβολή δεκάδων χιλιάδων μουσουλμάνων με κύριο στόχο την αλλαγή της εθνοθρησκευτικής δομής έτσι ώστε σε λίγο καιρό να γίνουμε μια περιθωριοποιημένη μειονότητα; 

Σεβασμιότατοι δεσποτάδες, δεν ενδιαφέρεστε καθόλου για την δραστηριότητα του τουρκικού προξενείου στην περιοχή σας που έχει καταστεί, με τις «ευλογίες» όλων σας, το  πραγματικό διοικητήριο της Θράκης και το τέλειο όχημα για την προώθηση της τουρκικής προπαγάνδας που επιδιώκει, απροκάλυπτα πλέον, την απόσχιση της δυτικής Θράκης και την δημιουργία θρακικού μουσουλμανικού κράτους υποτελές στην  «μητέρα πατρίδα», την Τουρκία; « Ίδετε ότι εκτετυφλώνται πάντες ουκ έγνωσαν φρονήσαι πάντες κύνες ενεοί ου δυνήσονται υλακτείν ενυπνιαζόμενοι κοίτην, φυλούντες νυστάξαι». (Ης. Νστ 10)

Είναι καταπληκτικό το πως σε μια προδοτική πολιτική ηγεσία, που έχει παραδώσει την εθνική κυριαρχία σε εχθρούς του ελληνισμού, που πολεμά με λύσσα και με δεκάδες νομοσχέδια την εθνική και θρησκευτική ταυτότητα μας, έχει συνταχτεί μαζί της η θρησκευτική ιεραρχία, (ή μέρος της). Αυτή η ιεραρχία ή κάνει πως δεν βλέπει όλα όσα συμβαίνουν με το χαρακτηριστικό ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας, ή ακόμα χειρότερα, στηρίζει αυτή την εθνοκτόνο και ορθοδοξοκτόνο πολιτική της Νέας Τάξης. Είναι αυτοί που αντί να ξεσηκωθούν για την αιρετική θρησκευτική αποστασία της ίδιας της κεφαλής της ορθοδοξίας, αρέσκονται σε πονηρές υπεκφυγές, αντί να ξεσηκωθούν για το εξόντωση  της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή  του ίδιου του ποιμνίου τους, για την λεηλασία των ιερών και των όσιων, αυτά που κράτησαν επί αιώνες στην ύπαρξη τον ελληνισμό, κρύβονται πίσω από τις τιάρες τους και ευλογούν όλη αυτή την εθνοθρησκευτική θύελλα. 

Πολιτικοί και Ιεράρχες, (και φυσικά υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις), έχουν γίνει ένα και το αυτό στην εξόντωση του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Έχουν γίνει ένα και το αυτό στην πυρπόληση όλων των πατροπαράδοτων αξιών μας. Έχουν γίνει ένα και το αυτό στην εθνικό ξεπούλημα και στην προώθηση του ισλαμισμού και όλων των ανθρώπινων διαστροφών που μας τις σερβίρουν σαν «πρόοδο» και «εκσυγχρονισμό». Ισλαμιστές σφαγείς και αδίστακτοι ομοφυλόφιλοι, θα επιβάλλονται σαν τα σύμβολα του νεοελληνισμού πάνω στα αποκαΐδια της ίδιας μας της ύπαρξης εν ονόματι του «αντιρατσισμού» και των ανθρωπίνων «δικαιωμάτων».

«Οι μεν πολιτικοί ηγέτες ευθύνεται σε βαθμό κακουργήματος διότι συμμετέχοντες εις τις αδικίες κλπ παρανομούν μη εφαρμόζοντες τους νόμους δια περιορισμό και εξαλειψιν της κοινωνικής αδικίας και δια προστασίαν και σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητος. Οι δε πνευματικοί άρχοντες ευθύνονται γιατί ανεχόμενοι τις αντιχριστιανικές και αντικοινωνικές αυτές καταστάσεις, αρνούνται –φοβούνται να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας και προφητικού λόγου ελέγχου-έλεγχου εις όσα αρνητικά συμβαίνουν» (από Χρυσούφαντο).

Πολλοί υποστηρίζουν ότι όλα αυτά έπρεπε να γίνουν γιατί κάπου είχαμε ξεφύγει. Αυτό δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες αντίστασης μας, από τις ευθύνες να υπερασπιστούμε την ίδια μας την ύπαρξη και το αυτεξούσιο μας. Αλλιώς  κανείς δεν θα είχε αγωνιστεί να μην πέσει το Βυζάντιο στους εχθρούς. Σήμερα οι «εχθροί» δεν παιανίζουν αλαλάζοντας τα φλάμπουρα της ημισελήνου, (τουλάχιστον όχι ακόμα), έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης, αλλά οθόνες, «δημοκρατικές διαδικασίες» και άφθονο «εκσυγχρονισμό» και τώρα έναν «όμορφο» οικουμενισμό.  Ω μη γένοιτο! Ότι σχέδια και να έχουν, με όσες δυνάμει και να πολεμούν έχει και ο Παντοδύναμος τα δικά Του σχέδια!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

 

ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily

Η Ορθόδοξη παράδοση δεν είναι μια αόριστη διατήρηση "φορκλορικών" στοιχείων

π. Ι. Ρωμανίδης 

 Η Ορθόδοξη παράδοση είναι η μετάδοση όλης της αποκαλυπτικής αλήθειας των Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων, αλλά συγχρόνως και η μετάδοση της μεθοδολογίας για να φθάση κανείς στην θεοπτία. Υπάρχουν μερικά ερμηνευτικά κλειδιά που δείχνουν τι είναι και τι δεν είναι παράδοση και πότε έχουμε ακμή και παρακμή της Ορθοδόξου παραδόσεως.

«Πρέπει να καθορίσουμε καθαρά το τι είναι παράδοση και το τι μπορεί να θεωρήται ακμή και παρακμή της παραδόσεως. Αν δεν καθορισθή αυτό το πράγμα σαφώς και με ακρίβεια, τότε συνέχεια, ως Ορθόδοξοι θα παραπαίουμε, και μπορεί να βρισκόμαστε σε κατάσταση ακμής και να λέμε ότι είμαστε σε παρακμή ή να βρισκόμαστε σε κατάσταση παρακμής και να το λέμε ακμή. Αυτό εξαρτάται από τα κριτήρια που χρησιμοποιεί ο καθένας.

Τι είναι ακμή και τι είναι παρακμή στον Χριστιανισμό; Το ότι είμαστε τόσο επηρεασμένοι από τους Δυτικούς, Λατίνους και Προτεστάντες, είναι ολοφάνερο».

Όλοι ομιλούμε για Ορθόδοξη παράδοση, αλλά δεν εντοπίζουμε τι ακριβώς είναι και από τι συντίθεται.

«Υπάρχει η Ορθόδοξη παράδοση που σώζεται μέχρι σήμερα σε μας, αλλά δεν καταλαβαίνει κανείς ακριβώς από τι συντίθεται αυτή η παράδοση και πώς μπορεί να κρίνη».

Το κέντρο της Ιεράς Παραδόσεως είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Δίνουμε σημασία στον φωτισμό που ακολουθεί την κάθαρση και προηγείται της θεοπτίας, γιατί ο φωτισμός, δηλαδή η μέθεξη της φωτιστικής ενεργείας του Θεού, είναι η βάση της μεθέξεως της θεοπτικής ενεργείας του Θεού.

Βασικά κριτήρια της Παραδόσεως είναι η Αγία Γραφή, μέσα στην οποία γίνεται συνεχώς λόγος για τα στάδια της τελειώσεως, την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, που οδηγεί στην Πεντηκοστή. Δεν μπορεί να αξιολογηθή η Ορθόδοξη παράδοση έξω από την Πεντηκοστή.

«Η Αγία Γραφή πάντοτε είναι το βασικό κριτήριο της παραδόσεως, οπότε όλοι οι Πατέρες που συμφωνούν με την Αγία Γραφή, είναι μέσα στην παράδοση.

Εξ επόψεως εμπειρίας της θεοπνευστίας ύψιστη μορφή αποκαλύψεως είναι η Πεντηκοστή. Η ανωτέρα περίπτωση θεοπνευστίας είναι η Πεντηκοστή, που είναι μετά την Παλαιά Διαθήκη και πριν από την Καινή Διαθήκη. Οπότε, το κριτήριο της θεοπνευστίας είναι η ίδια η Πεντηκοστή».

Αλλά η Ορθόδοξη παράδοση είναι συνεχής μέσα στην Εκκλησία και διατυπώνεται και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και στα έργα των Πατέρων.

«Μετά, είναι η συνεχής παράδοση της Εκκλησίας, των Πατέρων, των Αγίων, η λεγομένη εκκλησιαστική παράδοση. Μετά έχουμε τις αποφάσεις των Τοπικών Συνόδων. Μετά, όμως έχουμε και την πνευματική κατάσταση των Επισκόπων, που συνέρχονται στις Συνόδους».

Πρέπει να βλέπουμε την παράδοση ολοκληρωμένα, ότι, δηλαδή, είναι ολόκληρη η ζωή της Εκκλησίας, ακόμη «και η μουσική της Εκκλησίας έχει δογματικό χαρακτήρα». Και όλες τις λειτουργικές τέχνες δεν μπορεί κανείς να τις βλέπη έξω από την ουσία της Ορθοδόξου παραδόσεως, που είναι τα στάδια της πνευματικής τελειώσεως, τα οποία οδηγούν στην Πεντηκοστή.

«Για ορισμένους παράδοση μπορεί να είναι, ας πούμε, ορισμένες λειτουργικές παραδόσεις, εικονογραφικές παραδόσεις, μουσικές παραδόσεις, παραδόσεις αμφιέσεως του κλήρου, μπορεί να είναι τα γένεια, ας πούμε.

Υπάρχει μια πολύ βαθιά αίσθηση στον ελληνικό λαό, ότι πρέπει να διατηρηθούν οι παραδόσεις, έχουν μια πεποίθηση, ότι κάποτε ο λαός αυτός ήτανε θαυματουργός, έκανε σπουδαία πράγματα ιστορικά και από εθνικής απόψεως και από θρησκευτικής απόψεως, και από αυτής της απόψεως μοιάζουν πολύ με τους Άραβες οι Έλληνες, διότι και οι Άραβες είχαν μια ένδοξη ιστορία με τεράστια πολιτική δύναμη».

Όταν δούμε την παράδοση έξω από την Πεντηκοστή και από ό,τι οδηγεί σε αυτή, είναι μια απλή δεισιδαιμονία.

«Δυστυχώς, εδώ στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι θρησκευόμενοι είναι θρησκευόμενοι δεισιδαιμονικά, δηλαδή έχουν μια συναίσθηση περί της διατηρήσεως της παραδόσεως, χωρίς να έχουν συναίσθηση του τι είναι αυτή η διατήρηση της παραδόσεως και ποιος είναι ο σκοπός».

Οι περισσότεροι που ομιλούν για παράδοση, είναι συντηρητές της παραδόσεως, δηλαδή διαφυλάσσουν τα εξωτερικά σχήματα της παραδόσεως και αγνοούν τον εσώτερο πυρήνα τους.

Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Σήμερα χρεοκόπησε η Αργεντινή, ενώ η Ελλάδα είναι σε μόνιμη χρεοκοπία.

Πανηγυρίζει το μνημονιακό μπλόκ με τη χρεοκοπία της Αργεντινής. Σε αμυντική στάση ο ΣΥΡΙΖΑ, που έφερνε ως πρότυπο την Αργεντινή.

Η Αργεντινή πρέπει να πληρώσει δόση για κουρεμένα ομόλογα

περίπου 500 εκατομμύρια δολάρια, την ίδια στιγμή που εμείς πληρώνουμε μόνο για τόκους φέτος, 502 εκατομμύρια ευρώ το μήνα!!! Για δε κεφάλαιο φέτος θα πληρώσουμε 24,9 δισεκατομμύρια ευρώ!!! Αυτά, για να καταφανούν για ποια μεγέθη μιλάμε μεταξύ Αργεντινής και Ελλάδας….

Η Αργεντινή δεν αρνείται να πληρώσει αυτά τα 500 εκατομμύρια δολάρια. Αρνείται όμως να πληρώσει τους «γύπες» των αγορών επιπλέον 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια για ομόλογα τα οποία δεν συμμετείχαν στο «κούρεμα». Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάναμε εμείς πέρυσι, όταν πληρώσαμε περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ σε έναν «γύπα» από τα νησιά Κέϋμαν. Τα αργεντίνικα ομόλογα που δεν κουρεύτηκαν, αγοράστηκαν από τη δευτερογενή αγορά εντελώς πάμφθηνα και τώρα έρχονται οι τζογαδόροι «γύπες» (όπως έγινε και στην περίπτωσή μας και εξακολουθεί να γίνεται με την ίδια την ΕΚΤ) για να πληρωθούν στην πλήρη ονομαστική τους αξία, μαζί με τους τόκους τους.

Ο Αμερικανός διακανονιστής, που χειρίζεται την υπόθεση, δεν δέχτηκε να γίνει η πληρωμή των 500 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά απαίτησε πρώτα να πληρωθεί το 1,5 δισεκατομμύριο, διαφορετικά θα κήρυττε την Αργεντινή σε στάση πληρωμών, όπως και τελικά έγινε. Έτσι δυστυχώς δουλεύει η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Πρώτα και πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των διεθνών τζογαδόρων. Αυτή είναι η κατάρα της εποχής μας. Η Αργεντινή αυτή τη στιγμή μάχεται ενάντια σε αυτή την κατάρα και δεν πρέπει, τουλάχιστον εμείς, να επιχαίρουμε.

Μετά από τα πιο πάνω για ποιο λόγο άραγε πανηγυρίζει το μνημονιακό μπλόκ; Μήπως επειδή τα δικά μας χρέη τα πληρώνει η τρόϊκα, με νέα δανεικά, καταργώντας μας ως κράτος; Μήπως για τη μόνιμη χρεοκοπία και τον οριστικό ενταφιασμό της Ελλάδας ή μήπως για το ότι θα συνεχίσει να παραμένει στην εξουσία η ίδια μνημονιακή ολιγαρχία;

προεδρική δημοκρατία

Νόσος καὶ θεραπεία στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία

Μητροπολίτης Περγάμου  Ἰωάννης


Πῶς ἐννοεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία, καὶ πῶς πρέπει νὰ ἀντιλαμβάνεται ἡ Ἐκκλησία, τὴ νόσο καὶ τὴ θεραπεία, ἂν καὶ ὄχι μὲ σχήματα καὶ ἔννοιες ἰδεοκρατικές, φυσιοκρατικὲς ἢ ψυχολογικο – χρηστικές; Στὴν προσπάθεια νὰ δώσουμε κάποια ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτό, ἂς δανεισθοῦμε ἀπὸ τὴν πατερικὴ θεολογία τὶς ἀκόλουθες θεμελιώδεις ἀρχές:

1. Ἡ νόσος, ἡ κάθε μορφῆς νόσος, ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἀρρώστια συνδέεται μὲ τὴν ἁμαρτία, καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση. Δὲν εἶναι «φυσικό», συνεπῶς, νὰ ἀρρωσταίνει ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἀφύσικο, «παρὰ φύσιν». Αὐτό, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνεται νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ θέση ποὺ ὀνομάσαμε φυσιοκρατικὴ ἢ ἰδεοκρατική: θεραπεία καὶ ἴαση στὴν περίπτωση αὐτὴ φαίνεται νὰ σημαίνουν συμμόρφωση πρὸς τὴ φύση. Ἐν τούτοις, ὁρισμένες διευκρινίσεις μᾶς φέρουν μακριὰ ἀπὸ κάθε φυσιοκρατικὴ ἀντίληψη. Ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου καθαυτή, ἐπειδὴ προέρχεται ἀπὸ τὸ μηδέν, εἶναι τρεπτή, δηλαδὴ ρέπει πρὸς τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο, καὶ συνεπῶς πρὸς τὴν ἀρρώστια. Ἀλλὰ ἡ ἴδια φύση μπορεῖ ἐπίσης νὰ ὑπερβεῖ τὴ ροπὴ αὐτή, ὄχι μὲ δυνάμεις ἐγγενεῖς σ’ αὐτήν, ἀλλὰ ἂν ἑνωθεῖ μὲ τὸν ἄφθαρτο καὶ αἰώνιο Θεό. Ἡ ὑπέρβαση αὐτὴ τῆς ἐγγενοῦς στὴν ἀνθρώπινη φύση τρεπτότητας καὶ φθορᾶς ἔχει δοθεῖ στὸν ἄνθρωπο ὡς «λόγος», ὡς τελικὸς προορισμός, τοῦ ὁποίου ἡ πραγμάτωση ἀνατέθηκε στὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου: ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ὡς ἐλεύθερο πρόσωπο κλήθηκε νὰ κατευθύνει τὴ φύση εἴτε πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της, εἴτε πρὸς τὸ πέραν τοῦ ἑαυτοῦ της, τὸ Θεό. Ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, τοῦ Ἀδάμ, ὑπῆρξε ἡ πρώτη ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύο (τροπὴ τῆς φύσεως πρὸς τὸν ἑαυτό της), καὶ ἔτσι ἡ νόσος ἀπὸ δυνατότητα φυσική, ἔγινε πραγματικότητα φυσική. Δὲν εἶναι πλέον δυνατὸν νὰ μὴ νοσεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση· ἡ νόσος ἔγινε φαινόμενο «φυσικό», ὄχι ὅμως γιατί αὐτὸ ἦταν ἀναπόφευκτο, ἀλλὰ γιατί ἐκεῖ ὁδήγησε τὰ πράγματα ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς θέσεως γιὰ τὴ θεραπεία θὰ φανοῦν ἐλπίζουμε πιὸ κάτω.

2. Ὅπως ἡ ἁμαρτία ἔτσι καὶ ἡ νόσος ἔχουν πιὰ καταστεῖ γενικὴ καὶ παγκόσμια πραγματικότητα, τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ ἄρει ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι σ’ αὐτὴν ὀφείλεται ἡ ἐμφάνιση καὶ ἑδραίωσή της. Καὶ τοῦτο γιατί μὲ τὸ θάνατο, ποὺ μπῆκε στὴν ὕπαρξη, καὶ ἀπὸ ἁπλὴ φυσικὴ δυνατότητα ἔγινε καὶ αὐτὸς φυσικὴ πραγματικότητα, κατατμήθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση, καὶ δὲν φέρεται στὸ σύνολό της, στὴν καθολικότητά της, ἀπὸ κάθε πρόσωπο. Ἔτσι ἡ προσωπικὴ ἐλευθερία ἑνὸς ἀνθρώπου δὲν ἐπηρεάζει τὴν ἀνθρώπινη φύση στὸ σύνολό της: νοσοῦν καὶ πεθαίνουν, συνεπῶς, ὄχι μόνον οἱ ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἅγιοι.

3. Ἡ τελικὴ καὶ ἀληθινὴ θεραπεία ὡς πλήρης ἐξάλειψη τῆς νόσου εἶναι ἀδύνατη καὶ ἀκατόρθωτη γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἡ φθορὰ καὶ ἡ θνητότητα κληροδοτοῦνται βιολογικὰ ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά, καὶ μαζί τους ἡ νόσος. Γιὰ νὰ σπάσει αὐτὸς ὁ φαῦλος κύκλος, πιστεύουμε στὴ θεολογία, χρειάζεται ἔξωθεν ἐπέμβαση, μία ἐπέμβαση, ποὺ πραγματοποιεῖται γιὰ μᾶς στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, στὸν ὁποῖο ἡ ἕνωση τῆς ἀνθρώπινης μὲ τὴ θεία φύση, ποὺ ἀποτελοῦσε τὴν κλήση καὶ τὸν προορισμὸ τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, πραγματοποιεῖται χωρὶς τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴ βιολογικὴ γέννηση, ποὺ διαιωνίζει τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο, πράγμα ἀδύνατο γιὰ κάθε μεταπτωτικὸ ἄνθρωπο. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὰ ὑγιὴς ἄνθρωπος, ὄχι γιατί εἶναι καὶ Θεὸς —στὸ Θεὸ δὲν ἔχουν ἐφαρμογὴ οἱ ἔννοιες τοῦ ὑγιοῦς ἢ τοῦ ἀσθενοῦς— ἀλλὰ διότι ἡ ἀνθρώπινη φύση Του, ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὴν κληρονομημένη φθαρτότητα καὶ διαρκῶς ἑνωμένη ἑκούσια καὶ ἐλεύθερα, χάρη στὴν ὑποστατικὴ —δηλαδὴ τὴν προσωπικὴ ἕνωση μὲ τὸ Θεό, ὑπερβαίνει τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο. Καμιὰ θεραπεία, συνεπῶς, ὡς ἀληθινὴ καὶ ριζικὴ ἐξάλειψη τῆς νόσου δὲν εἶναι νοητὴ ἐκτὸς Χριστοῦ. Ἡ θεραπεία εἶναι δυνατὴ μόνο ὡς ἐνσωμάτωση στὸ Χριστό, τὸν μόνο ἀληθινὰ ὑγιῆ ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι χωρὶς σημασία τὸ ὅτι γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ Μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας ἔχει τόσο κεντρικὴ σημασία γιὰ τὴ θεραπεία, καὶ δὲν ἀρκεῖ ποτὲ ἡ ἀσκητικὴ προσπάθεια τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, γιὰ νὰ θεραπευθεῖ κανείς.

4. Παρὰ ταῦτα ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία παραμένει κλειδὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ κατανόηση τόσο τῆς ἔννοιας τῆς νόσου ὅσο καὶ τῆς θεραπείας. Ἀφοῦ ἡ νόσος πέρασε στὴν ὕπαρξη μέσα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἡ θεραπεία καὶ ἴαση δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ περάσει ἀπὸ τὴν ἴδια πύλη. Τὸ μυστικὸ αὐτὸ τὸ γνώριζαν πολὺ καλὰ οἱ ἀσκητικοὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γι’ αὐτὸ ἔδωσαν τόση βαρύτητα στὴν ἄσκηση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, ὡς ἀπελευθέρωσης ἀπὸ τὰ πάθη. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἰδιαίτερα σημαντικὰ εἶναι ὅσα μᾶς προσφέρει ὁ ἅγιος Μάξιμος.

Θεραπευτικὰ ἀξιώματα τοῦ ἁγίου Μαξίμου

Ἡ πεμπτουσία τῆς νοσηρότητας γιὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο βρίσκεται στὴ φιλαυτία. Ἡ φιλαυτία δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα πάθος: εἶναι ἡ γενεσιουργὸς αἰτία ὅλων τῶν παθῶν: «θέλεις νὰ ἐλευθερωθεῖς ἀπὸ τὰ πάθη, ἀποτίναξε τὴ μητέρα τῶν παθῶν, τὴ φιλαυτία» (κεφ. ἀγαπ. II, I). Ὅπως ἀναλύει ὁ Φώτιος πιστὰ τὴ σκέψη τοῦ Μαξίμου (Βιβλιοθ. κώδ. 192 – Ρ. G. 103, 637 ἐξ. ), ἡ φιλαυτία, ποὺ ἀντικατέστησε τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό, γέννησε τὴν ἡδονή, ἀλλ’ ἐπειδὴ ἡ ἡδονὴ ἦταν ἀνάμικτη μὲ τὴν ὀδύνη, ἐνεπλάκη ὁ ἄνθρωπος σὲ μία ἀτέρμονα καὶ ἀπέλπιδα προσπάθεια νὰ κρατήσει τὴν ἡδονὴ καὶ νὰ ἀποβάλει τὴν ὀδύνη. Ἀπὸ τὴν ἀγωνιώδη αὐτὴ προσπάθεια γεννήθηκε ὁ «ὄχλος τῶν παθῶν». Καὶ ἐπεξηγεῖ ὁ Φώτιος τὴ σκέψη τοῦ Μαξίμου: «Οἷον, εἰ μὲν τῆς ἐν φιλαυτίᾳ ἡδονῆς ἀποποιούμεθα, γεννῶμεν τὴν γαστριμαργίαν, τὴν ὑπερηφανίαν, τὴν φιλαργυρίαν, καὶ ὅσα τὸν τυχόντα τρόπον πορίζει ἡδονήν· εἰ δὲ τὴν ἐν φιλαυτίᾳ φεύγομεν ὀδύνην, γεννῶμεν: τὸν θυμόν, τὸν φθόνον, τὸ μῖσος, τὴν ἀπόγνωσιν καὶ ὅσα ἄλλα τῆς ἡδυνούσης ἐστέρηται διαθέσεως. Ἐκ δὲ τοῖς ἀμφοῖν μίξεως τίκτεται ἡ ὑπόκρισις, ἡ κολακεία, ὁ δόλος, καὶ ἁπλῶς ὅσα ἄλλα μοχθηρὰ εἴδη τῆς μικτῆς ἐστι πανουργίας ἐπινοήματα».Μὲ ἄλλα λόγια ἂν ἀποποιηθοῦμε τὴν ἡδονή, διατηρώντας ὅμως τὴ φιλαυτία, προκαλοῦμε τὴ γαστριμαργία, τὴν ὑπερηφάνια, τὴ φιλαργυρία καὶ ὅλα ὅσα κατὰ ὁποιονδήποτε τρόπο παρέχουν ἡδονή, ἂν δὲ ἀποποιηθοῦμε καὶ ἀποφύγουμε τὴν ὀδύνη, πάλι διατηρώντας τὴ φιλαυτία, προξενοῦμε τὸ θυμό, τὸ φθόνο, τὸ μίσος, τὴν ἀπόγνωση καὶ ὅλα ὅσα ἐμπεριέχουν στέρηση τῆς ἡδονῆς. Ἂν πάλι ἀναμείξουμε καὶ τὰ δύο καὶ τὰ ἀποφύγουμε (δηλ. τόσο τὴν ἡδονὴ ὅσο καὶ τὴν ὀδύνη) —διατηρώντας πάντοτε τὴ φιλαυτία – πέφτουμε στὴν ὑποκρισία, τὴ κολακεία, τὸ δόλο κ. λπ. Τὰ συμπεράσματα εἶναι σημαντικά.

α. Ἡ θεραπεία ἀπὸ τὰ πάθη δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν πάλη ἀπ’ εὐθείας κατὰ τῶν συγκεκριμένων παθῶν. Ἀντίθετα, ὅπως εἴδαμε στὸ χωρίο, ποὺ μόλις διάβασα, ἐπειδὴ τὸ ὅλο πρόβλημα τῆς ψυχικῆς ἀρρώστιας γεννᾶται ἀπὸ τὴ στέρηση τῆς ἡδονῆς — σὲ συνδυασμὸ πάντοτε μὲ τὴ φιλαυτία— ὅσο περισσότερη στέρηση προκαλοῦμε τόσο πιὸ πολλὰ πάθη γεννοῦμε. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι γιὰ νὰ θεραπευθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη, πρέπει νὰ ἐπιτρέπουμε τὰ πάθη νὰ ὑπάρχουν καὶ νὰ λειτουργοῦν; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀλλὰ σημαίνει ὅτι ἐφ’ ὅσον χρόνο διαρκεῖ ἡ φιλαυτία, ἡ ἐκκοπὴ τῶν συγκεκριμένων παθῶν εἶναι ὄχι μόνο ἀνέφικτη, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπιτευχθεῖ, ἐπικίνδυνη, γιατί μὲ τὴ στέρηση τῆς ἡδονῆς, τὴν ὁποία συνεπάγεται, γεννᾶ ἄλλα πάθη. Ἔτσι συμβαίνει συχνὰ ὅσοι ἀπαλλάσσονται ἀπὸ σαρκικὰ πάθη νὰ ἀναπτύσσουν τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας ἢ τῆς ὑπερηφανίας κ.λπ. Δὲν πρόκειται, συνεπῶς, γιὰ θεραπεία ὅταν ἐξαλείφονται συγκεκριμένα πάθη. Ἡ μόνη θεραπεία βρίσκεται στὴν ἐξάλειψη τῆς φιλαυτίας, ποὺ εἶναι ἡ ρίζα ὅλων αὐτῶν τῶν παθῶν.

β. Ἐπειδὴ ἡ ὀδύνη ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς ἡδονῆς στὴ μεταπτωτικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἐσφαλμένη ἀντίληψη περὶ ἀσθενείας, αὐτὴ ποὺ ὀνομάσαμε πιὸ πάνω χρηστικὴ – ἀναλγητικὴ προσέγγιση, καὶ ποὺ φαίνεται νὰ ἐπικρατεῖ στὴ σύγχρονη φιλοσοφία τῆς ἰατρικῆς. Ἡ ὀδύνη δὲν ἐξαλείφεται μὲ τὴν ἀπάλειψή της, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀποδοχή της. Ἡ θεραπεία ἔρχεται μὲ τὴν πρόσκληση τῆς ὀδύνης καὶ τὴν ἐμπειρία της. Συμβαίνει βέβαια πολλὲς φορὲς ἡ ὀδύνη νὰ εἶναι δυσβάσταχτη, καὶ ἡ ἐμπειρία της ἐξοντωτική. Γι’ αὐτὸ κάθε θεραπευτικὴ ἀγωγὴ θὰ πρέπει νὰ προσαρμόζεται στὴν ἀνθεκτικότητα τοῦ ἀσθενοῦς (=οἰκονομία). Ἀλλὰ μὲ κανέναν τρόπο δὲν πρέπει νὰ θεωρήσουμε τὸν ἀσθενῆ θεραπευθέντα, ἐπειδὴ ψυχολογικὰ «ἀναπαύεται» ἢ δὲν ὑποφέρει. Ἡ τραγικότητα τῆς ὑπάρξεως βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο τὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, καὶ καμία θεραπεία δὲν μπορεῖ νὰ παρακάμψει τὸ Σταυρό. Πολλὲς φορὲς ξεχνοῦμε ὅτι ἡ ἡδονὴ δὲν εἶναι μόνο σαρκικὴ ἀλλὰ καὶ ψυχολογική. Ἀποσπώντας τὴν ὀδύνη ἀπὸ τὴ θεραπεία προσφέρουμε τὴν ἡδονή, πράγμα ποὺ ἀποτελεῖ φυγὴ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν ἀληθινὴ θεραπεία.

γ. Ἡ σωστὴ θεραπεία ἀπὸ τὰ πάθη προϋποθέτει, κατὰ τὸν Μάξιμο, τρεῖς βασικὲς διακρίσεις. Τὶς περιγράφει στὸ ἑξῆς χωρίο ἀπὸ τὰ κεφάλαια περὶ ἀγάπης: «Οὐ πρὸς τὰ πράγματα ὁ νοῦς πολεμεῖ τοῦ θεοφιλοῦς, οὐδὲ πρὸς τὰ τούτων νοήματα, ἀλλὰ πρὸς τὰ πάθη τὰ τοῖς νοήμασι συνεζευγμένα. Οἶον οὐ πρὸς τὴν γυναῖκα πολεμεῖ, οὐδὲ πρὸς τὸν λυπήσαντα, οὐδὲ πρὸς τὰς τούτων φαντασίας, ἀλλὰ πρὸς τὰ πάθη, τὰ ταῖς φαντασίαις συνεζευγμένα (3,40). Ἅπας ὁ πόλεμος τοῦ μοναχοῦ πρὸς τοὺς δαίμονας, ἵνα τὰ πάθη τῶν νοημάτων χωρίσῃ. Ἄλλως γὰρ ἀπαθῶς τὰ πράγματα βλέπειν οὐ δύναται (3,41), Ἄλλο ἐστι πρᾶγμα καὶ ἄλλο νόημα καὶ ἄλλο πάθος. Καὶ πρᾶγμα μὲν ἐστίν, οἷον ἀνήρ, γυνή, χρυσὸς καὶ τὰ ἑξῆς. Νόημα δέ, οἷον, μνήμη ψιλὴ τινος τῶν προειρημένων. Πάθος δέ, οἶον, φιλία ἄλογος ἢ μῖσος ἄκριτόν τινος τῶν προειρημένων. Πρὸς οὖν τὸ πάθος ἐστὶ τοῦ μοναχοῦ ἡ μάχη (3,42)».

Θεωροῦμε τὶς διακρίσεις αὐτὲς τοῦ Μαξίμου ἄκρως σημαντικὲς γιὰ τὸ θέμα τῆς θεραπείας. Καὶ πρῶτον, σημαίνουν ὅτι ἀποτελεῖ λανθασμένη μέθοδο ἡ πάλη ἐναντίον τῶν ἀντικειμένων, τῶν ὄντων καθαυτά, ἐπειδὴ προκαλοῦν πειρασμοὺς καὶ δυσκολίες. Τὸ νὰ λέγει αὐτὸ ἕνας μοναχός, ὅπως ὁ Μάξιμος, ὁ ὁποῖος ἔφυγε ἀπὸ τὰ «πράγματα» καὶ πῆρε τὶς ἀποστάσεις του ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ φυγὴ ἀπὸ τὰ πράγματα δὲν ἀποτελεῖ λύση, οὔτε ἡ παραμονὴ στὰ πράγματα, ὅπως συμβαίνει μὲ ὅσους ζοῦν ὅταν κόσμο, ἀποτελεῖ αἰτία ἀσθένειας. Τὸ νὰ εἰσηγηθοῦμε, γιὰ παράδειγμα, τὸ διαζύγιο σὲ κάποιον, ποὺ ὑποφέρει ψυχικὰ ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ συντρόφου του, δὲν ἀποτελεῖ θεραπεία του. Μπορεῖ τὸ διαζύγιο νὰ ἄρει πρὸς καιρὸ τὴν ὀδύνη τοῦ προσώπου αὐτοῦ, ἀλλὰ τὸ πρόβλημα παραμένει στὸ ἀκέραιο. Ἔτσι πρέπει νὰ θεωρηθεῖ λανθασμένη καὶ ἡ τρέχουσα ἀντίληψη ὅτι ὁ μοναχὸς φεύγει ἀπὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ «θεραπευθεῖ» ἀπὸ τὰ πάθη ἀποφεύγοντας τοὺς πειρασμούς. Ὁλόκληρη ἡ ἀσκητικὴ παράδοση τονίζει ὅτι οἱ πειρασμοὶ γίνονται πιὸ δυνατοί, ὅταν φύγει κανεὶς ἀπὸ τὰ «πράγματα» ποὺ τοὺς προκαλοῦν, γιατί μένουν τὰ «νοήματα» τῶν πραγμάτων, τὰ ὁποία πειράζουν τὸν ἄνθρωπο.

Τὸ ἴδιο ὅμως ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ «νοήματα» τῶν πραγμάτων. Ἡ μνήμη καὶ ἡ ἀναπαράσταση τῶν ὄντων δὲν εἶναι αὐτὴ καθαυτὴν ἀπορριπτέα. Πολλοί, ἀντίθετα μὲ ὅσα γράφει ὁ Μάξιμος, μάχονται τὴν τέχνη, τὸν πολιτισμὸ καὶ ὅ,τι ἄλλο συνεπάγεται λειτουργία τῆς ἀνθρώπινης φαντασίας, γιὰ χάρη τῆς ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὰ πάθη. Πρόκειται γιὰ μία Ὠριγενικὴ καὶ Εὐαγριανὴ πνευματικότητα, τὴν ὁποία ἀσφαλῶς ἔχει στὸ νοῦ του καὶ καταπολεμᾶ ὁ Μάξιμος, γιατί τέτοιες ἰδέες ἦσαν τότε —καί, φοβοῦμαι, ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι— διαδεδομένες μεταξὺ τῶν μοναχῶν. Οὔτε πρὸς τὰ πράγματα, οὔτε πρὸς τὰ νοήματά τους εἶναι ἡ πάλη τῶν μοναχῶν, τονίζει ὁ Μάξιμος, ἀλλὰ πρὸς τὰ πάθη, ποὺ εἶναι «συνεζευγμένα» σ’ αὐτά. Μία σωστὴ θεραπεία ἐπιβάλλει αὐτὲς τὶς διακρίσεις. Ἀλλιῶς παράγονται πνευματικὰ ἐκτρώματα, ἄνθρωποι ψυχικὰ ἀσθενεῖς, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη θεραπείας περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον.

δ. Πῶς ὅμως μπορεῖ νὰ γίνει ὁ διαχωρισμὸς τοῦ πάθους ἀπὸ τὰ πράγματα καὶ τὰ νοήματα: Τὴν ἀπάντηση τὴ δίνει ὁ Μάξιμος στὴν ἑπόμενη ἀμέσως παράγραφο τῶν ὅσων εἶπε πιὸ πάνω: τὸ ἐμπαθὲς νόημα εἶναι «λογισμὸς σύνθετος ἀπὸ πάθους καὶ νοήματος. Χωρίσωμεν τὸ πάθος ἀπὸ τοῦ νοήματος, καὶ ἀπομένει ὁ λογισμὸς ψιλός. Χωρίζομεν δὲ δι’ ἀγάπης πνευματικῆς καὶ ἐγκρατείας, ἐὰν θέλωμεν». Ὁ χωρισμὸς τοῦ πάθους ἀπὸ τὸ νόημα δὲν γίνεται παρὰ μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐγκράτεια (δηλ. τὴν αὐτοκυριαρχία) καὶ τὴν ἐλεύθερη θέληση. Τὰ στοιχεῖα ὅμως αὐτὰ χρειάζονται περισσότερη ἀνάλυση.

Ἡ ἀγάπη ὡς ἐλευθερία καὶ ἡ ἐλευθερία ὡς ἀγάπη

Τόσο ἡ ἔννοια τῆς ἀγάπης ὅσο καὶ ἐκείνη τῆς ἐλευθερίας, ἐνῶ ἀποτελοῦν κλειδιὰ γιὰ τὴ σωστὴ θεραπεία, ὑπόκεινται καὶ αὐτὲς στὴ δική τους παθολογία. Ἔτσι ἀγάπη μπορεῖ νὰ εἶναι στὴν οὐσία μία μορφὴ ναρκισσισμοῦ», δηλαδὴ ἀγάπης τοῦ ἑαυτοῦ μας μέσα ἀπὸ τὴν μορφή, τὸν καθρέφτη τοῦ ἄλλου. Ὁ ναρκισσισμὸς θεωρεῖται νόσος, ἀλλὰ οἱ μορφὲς του εἶναι τόσο πολλὲς καὶ δυσδιάκριτες ὥστε νὰ μὴ ἀντιμετωπίζεται συνήθως στὴ ρίζα του. Στὴν πραγματικότητα κάθε ἐρωτικὴ ἀγάπη ἐμπεριέχει στοιχεῖα ναρκισσισμοῦ, αὐτοῦ ποὺ ὀνομάσαμε προηγουμένως στὴ γλώσσα τοῦ Μαξίμου «φιλαυτία». Τὸ «πάθος» τῆς ἐρωτικῆς ἀγάπης συνίσταται στὴν ἀπαίτηση τῆς ἀποκλειστικότητας ποὺ ἐμπεριέχει, ἔτσι ὥστε ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξη νὰ οἰκοδομεῖται ἐπάνω σὲ δύο πρόσωπα, ὡσὰν νὰ μὴ ὑπῆρχαν ἄλλα ὄντα γύρω τους. Ὁ ἔρωτας εἶναι στὸ βάθος μία ἐγωκεντρικὴ μορφὴ ἀγάπης, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ πολλὲς παθολογικὲς καταστάσεις (ἐξάρτηση, ἄγχος ἀποχωρισμοῦ κ.λπ. ).

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία. Ἡ ἐλευθερία ὡς ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν ἄλλο μπορεῖ νὰ σημάνει τὴν πιὸ ὠμὴ μορφὴ φιλαυτίας, μία παθολογικὴ ἀνεξαρτησία ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ κατάθλιψη ἢ καὶ αὐτοκτονία, ὅταν διαπιστώνεται ὅτι οἱ ἄλλοι μᾶς εἶναι ἀπαραίτητοι, ἀλλὰ ὄχι ἐπιθυμητοί. Ἔτσι τὸ πρόβλημα δημιουργεῖται, μὲ ποιὸν τρόπο ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἐλευθερία μποροῦν ὄχι μόνο νὰ μᾶς ἀπελευθερώσουν ἀπὸ τὰ πάθη, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποκαθαρθοῦν τὰ ἴδια ἀπὸ τὴ δική τους παθολογία. Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἡ θεολογία θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρει τὶς ἑξῆς θέσεις:

α. Τὴν ὑπέρβαση τῆς ἀποκλειστικότητας στὴν ἀγάπη. «Ἐὰν τινὰς μὲν μισῇς τινὰς δὲ οὐδὲ ἀγάπης οὐδὲ μιςῇς, ἑτέρους δὲ ἀγαπᾶς, ἀλλὰ συμμέτρως, ἄλλους δὲ σφόδρα ἀγαπᾶς, ἐκ ταύτης τῆς ἀνισότητος γνῶθι ὅτι μακρὰν εἶ τῆς τελείας ἀγάπης, ἥτις ὑποτίθεται πάντα ἄνθρωπον ἐξ ἴσου ἀγαπῆσαι». Ἡ ἀποκλειστικότητα ἀναιρεῖ τὴν ἀγάπη γιατί ὑποκρύπτει κάποια μορφὴ φιλαυτίας. Ἀγαποῦμε τοὺς οἰκείους μας, τὰ παιδιά μας, τοὺς συγγενεῖς μας, τοὺς «ἐρωμένους» κ.λπ., περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους, γιατί κάποια ἀνταπόκριση περιμένουμε ἀπ’ αὐτοὺς ἢ γιατί κάποια ἀνάγκη, ψυχολογικὴ ἢ βιολογική μᾶς δένει μαζί τους. Ἡ ἀγάπη τῶν οἰκείων ὑποκρύπτει τὸ πάθος τῆς φιλαυτίας.

β. Τὴν ἀγάπη τῶν ἐχθρῶν. Καμιὰ μορφὴ ἀγάπης δὲν εἶναι πιὸ ἐλεύθερη ἀπὸ αὐτὴν καὶ καμιὰ μορφὴ ἐλευθερίας δὲν ταυτίζεται πιὸ πολὺ μὲ τὴν ἀγάπη τῶν ἐχθρῶν. «Εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστι; [. . . ] καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι» (Λουκ. 6, 32). Ἡ ἀγάπη ποὺ προσδοκᾶ ἀνταπόδοση εἶναι «ἁμαρτωλή», παθολογική. Ἡ ἀγάπη ποὺ δὲν περιμένει ἀνταπόδοση, ἢ καλύτερα, ποὺ ἀπευθύνεται σὲ ὅσους μᾶς βλάπτουν, εἶναι ἀληθινὰ «χάρις», δηλαδὴ ἐλευθερία. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ «ἐν Χριστῷ» «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν» καὶ ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς εἶναι ἡ μόνη ἐλεύθερη ἀγάπη.

Συμπερασματικά, μόνον ὅταν συμπίπτει ἡ ἀγάπη μὲ τὴν ἐλευθερία ἔχουμε θεραπεία. Ἀγάπη χωρὶς ἐλευθερία καὶ ἐλευθερία χωρὶς ἀγάπη ἀποτελοῦν παθολογικὲς καταστάσεις, ποὺ χρειάζονται θεραπεία.

Ἀλλὰ πῶς μπορεῖ νὰ συμπέσουν αὐτὰ τὰ δύο στὴν πράξη; Εἶναι εὔκολο νὰ ἀποφαίνεται κανεὶς γιὰ αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει ἀλλὰ τί ἔχει νὰ πεῖ ἡ θεολογία γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ ποὺ πρέπει;

Ἡ Ἐκκλησία ὡς θεραπευτήριο

Ἐρχόμαστε τώρα στὸ πιὸ κρίσιμο σημεῖο τῆς ὁμιλίας μας: μὲ ποιὸ τρόπο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὸν ἄνθρωπο στὴν πράξη;

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς πρέπει νὰ ἄρουμε μία παρεξήγηση, ποὺ ἐπικρατεῖ εὐρύτατα. Ἡ Ἐκκλησία δὲν θεραπεύει τόσο μὲ αὐτὰ ποὺ ἔχει, ὅσο μὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι. Τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι σοβαρότατο. Ἀναζητοῦμε ὅλοι κατὰ κανόνα στὴν Ἐκκλησία τὰ μέσα τῆς σωτηρίας ἀλλὰ ἡ σωτηρία βρίσκεται στὸ ἴδιο τὸ γεγονὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐνσωμάτωσης σ’ αὐτήν. Ἡ διαφορὰ εἶναι πελώρια καὶ ἔχει πρακτικὴ σημασία ὡς πρὸς τὴ θεραπεία.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει πνευματικοὺς καὶ τὸ μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως ποὺ σωστότερα πρέπει νὰ λέγεται τῆς Μετανοίας. Πολλὴ ἔμφαση καὶ σημασία ἔχει ἀποδοθεῖ στὸ στοιχεῖο αὐτὸ ὡς πρὸς τὴ θεραπεία. Ἀναζητεῖται ὁ τέλειος πνευματικός, ἡ τέλεια μέθοδος ἐξομολογήσεως κ.λ.π., καὶ λησμονεῖται ὅτι ὁ πνευματικὸς δὲν θεραπεύει. Μπορεῖ νὰ εἶναι κουρασμένος τὴν ὥρα τῆς ἐξομολογήσεως ἢ νὰ μὴν ἔχει τὶς κατάλληλες γνώσεις —πράγματα συνηθέστατα. Ἡ θεραπεία δὲν θὰ ἐπέλθει τὴν ὥρα τοῦ Μυστηρίου, ἁπλούστατα γιατί τὸ Μυστήριο ἔχει ὡς στόχο τὴν ἔνταξη τοῦ ἀνθρώπου στὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μόνον ἐκεῖ, σιγὰ-σιγὰ καὶ μακροπρόθεσμα θὰ ἐπέλθει ἡ θεραπεία. Πῶς θὰ συμβεῖ αὐτό;

Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ θεραπευτήριο, γιατί προσφέρει τὴ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ μεταβεῖ ἀπὸ τὴν κατάσταση τοῦ ἀτόμου σ’ ἐκείνη τοῦ προσώπου. Ποιὰ ἡ διαφορά; Καὶ πῶς συμβαίνει αὐτὸ στὴν Ἐκκλησία;

Τὸ ἄτομο ἀποτελεῖ ἔννοια ἀριθμητική, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀπομόνωσή του ἀπὸ τὰ ἄλλα ἄτομα· ποὺ εἶναι αὐτὸ γιατί δὲν εἶναι κάτι ἄλλο. Τὸ ἄτομο εἶναι στὸ βάθος ἔννοια ἀρνητική. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει καὶ ἐνεργεῖ ὡς ἄτομο, ψυχολογικὰ αὐτοπεριφράσσεται, «σχίζεται» ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Πρόκειται γιὰ μία παθολογικὴ κατάσταση, ποὺ συνιστᾶ πλῆθος νοσηρῶν φαινομένων, καὶ ἴσως τὴν πηγὴ ὅλων τῶν ἀσθενειῶν, αὐτὸ ποὺ ὁ Μάξιμος ὀνομάζει «φιλαυτία». Τὸ ἄτομο δὲν συνιστᾶ μόνο ἠθικῆς ἤ ψυχολογικῆς φύσεως πρόβλημα, ἀλλὰ ἔχει ὀντολογικὲς διαστάσεις. Συνδέεται μὲ τὸ θάνατο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν τροφοδότης καὶ ταυτόχρονα καταλύτης τοῦ ἄτομου: ὁ θάνατος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐξαίρει τὴν ἀτομικότητα χωρίζοντάς την ὁριστικὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους (ὁ καθένας πεθαίνει μόνον αὐτός), γιὰ νὰ τὴ διαλύσει τελικὰ στὴν ἀποσύνθεση καὶ τὴν ἀνυπαρξία. Ἡ ἀτομικότητα εἶναι φορέας νόσου ἢ νόσων, ἀκριβῶς γιατί στὸ βάθος της ὑποκρύπτεται ὁ φόβος τοῦ θανάτου, τοῦ ὀντολογικοῦ μηδενισμοῦ —ἂν ἐπιτρέπεται ἡ παράδοξη ὅσο καὶ ἀληθινὴ αὐτὴ ἀντίφαση. Τὸ ἴδιο ἰσχύει γιὰ τὸ σῶμα. Ἄν, ὅπως ὁ Μάξιμος, συνδέουν τὴν φιλαυτία μὲ τὸ σῶμα, δὲν εἶναι γιατί τὸ σῶμα εἶναι κακό, ἀλλὰ γιατί ἐκφράζει κατ’ ἐξοχὴν τὸ ὀχυρό τῆς ἀτομικότητας, ἐκεῖ ποὺ φωλιάζει ἡ δυνατότητα τῆς ἀποκοπῆς μας ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καὶ ἐκεῖ ποὺ τελικὰ στοχεύει καὶ ἐπιτυγχάνει ὁ θάνατος. Ἡ ἀτομικότητα εἶναι τὸ πρῶτο παθολογικὸ στάδιο, ποὺ περνάει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχει ἀνάγκη θεραπείας.

Τὸ δεύτερο στάδιο εἶναι ἐκεῖνο τῆς κοινωνίας. Γιὰ νὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ τὴν ἀτομικότητα ὁ ἄνθρωπος, πρέπει νὰ περάσει στὴ σχέση του μὲ τοὺς ἄλλους —μὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ ἔστω καὶ ἀρνητική: νὰ θυμώσει, νὰ δείρει ἢ ἀκόμα καὶ νὰ σκοτώσει. Αὐτὸ ποὺ συνήθως λέγεται «ἐκτόνωση», ἀποτελεῖ μορφὴ ὑπερβάσεως τοῦ ἀτομισμοῦ, μορφὴ «θεραπείας» κατὰ τὴν ψυχιατρική. Δὲν πρόκειται γιὰ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου, πρόκειται ὅμως γιὰ μία μορφὴ σχέσεως καὶ κοινωνίας, ποὺ ἐμφανίζεται ὡς θεραπεία, χωρὶς νὰ εἶναι.

Τὸ ἐπίπεδο στὸ ὁποῖο ἐπιδιώκει νὰ φέρει τὸν ἄνθρωπο ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται πέρα ἀπὸ αὐτήν, στὴν κατάσταση τοῦ προσώπου.


Τί εἶναι τὸ πρόσωπο;

Ἡ Ἐκκλησία δανείζεται τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου ἀπὸ τὴν πίστη της στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ πέρνωντάς την ἀπὸ τὴν Χριστολογία καὶ τὴν Πνευματολογία τὴν ἐφαρμόζει στὴν Ἐκκλησία. Στὴν Ἁγία Τριάδα τὸ πρόσωπο εἶναι ἔννοια θετική, σχέση καταφατική, καὶ ὄχι ἀρνητική. Τὰ τρία πρόσωπα τῆς Τριάδος εἶναι διάφορα τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, ὄχι γιατί ἀπομονώνονται καὶ ἀποσχίζονται τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἀλλὰ ἀντίθετα γιατί εἶναι ἀναπόσπαστα ἑνωμένα μεταξύ τους. Ἡ ἑνότητα, ὅσο πιὸ ἄρρηκτη εἶναι, τόσο πιὸ πολὺ γεννάει, παράγει ἑτερότητα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξασφαλίζει ὀντολογικὴ πληρότητα καὶ σταθερότητα, ἀπουσία θανάτου καὶ ἀληθινὴ ζωή. Ὁ ἄλλος ὄχι μόνο δὲν εἶναι ἐχθρός, ἀλλὰ ἡ βεβαίωση τῆς δικῆς μου ταυτότητας καὶ μοναδικότητας: τὸ Σὺ ποὺ μὲ κάνει νὰ εἶμαι Ἐγώ, καὶ χωρὶς τὸ ὁποῖο τὸ Ἐγὼ εἶναι ἀνύπαρκτο καὶ ἀδιανόητο.

Καὶ κάτι ἀκόμα. Στὴν Ἁγία Τριάδα ἡ προσωπικὴ ἑτερότητα καὶ μοναδικότητα δὲν αἰτιολογεῖται ψυχολογικά, ἀλλὰ ὀντολογικά. Οἱ ἰδιότητες ποὺ διακρίνουν τὰ τρία πρόσωπα μεταξύ τους εἶναι μόνο ὀντολογικές: τὸ κάθε Ἕνα εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶναι, καὶ τίποτε παραπάνω. Τὸ πρόσωπο δὲν κρίνεται ἀπὸ τὶς ἰδιότητές του, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἁπλὴ κατάφαση τῆς ταυτότητάς του ὡς μοναδικοῦ καὶ ἀναντικατάστατου ὄντος. Δὲν εἶναι τὸ πρόσωπο προσωπικότητα, δηλαδὴ συνισταμένη ἰδιοτήτων (ὕψους, κάλλους ἢ ἀσχήμιας, ἀρετῆς ἢ κακίας, εὐφυΐας ἢ βλακείας κ.λ.π.. Τὸ πρόσωπο εἶναι ἐλεύθερο ἀπὸ ἰδιότητες καὶ δὲν κρίνεται ἀπ’ αὐτές).

Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη περὶ προσώπου περνάει στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴ μορφὴ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν κόσμο, ὅπως αὐτὴ ἐκφράστηκε «ἐν Χριστῷ» μὲ τὴν ἀγάπη τῶν ἐχθρῶν καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος δὲν κρίνεται ἀπὸ τὶς ἰδιότητές του —αὐτὸ σημαίνει ἡ συγχώρηση, ποὺ παίρνει στὸ Βάπτισμα καὶ στὴ Μετάνοια— ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὅτι εἶναι αὐτὸς ποὺ εἶναι. Ἡ συγχώρηση καὶ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου, ὡς μοναδικῆς καὶ ἀνεπανάληπτης ταυτότητος, μὲς τὴν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία τῆς ἐκκλησιαστικῆς θεραπευτικῆς. Ἡ Ἐκκλησία θεραπεύει ὄχι μὲ ὅσα λέγει, ἀλλὰ μὲ ὅ,τι εἶναι: κοινότητα ἀγάπης, μιᾶς ἀγάπης ποὺ δὲν εἶναι συναίσθημα, ὥστε νὰ τὸ ἀναζητήσουμε στὸ ἐσωτερικὸ καὶ τὴ διάθεση τοῦ ἄτομου, ἀλλὰ σχέση, πράγμα ποὺ ἀπαιτεῖ συνύπαρξη καὶ ἀποδοχὴ σὲ μία κοινότητα συγκεκριμένη, κοινότητα ἀγάπης χωρὶς ἀποκλειστικότητα καὶ ὅρους. Ἡ Ἐκκλησία θεραπεύει μὲ τὸ νὰ εἶναι μία τέτοια κοινότητα, στὴν ὁποία ἐντασσόμενος ὁ ἄνθρωπος ἐθίζεται νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ ἀγαπᾶται ἐλεύθερα, ὅπου κατὰ τὰ λόγια του Ἁγίου Μαξίμου «ἡ τελεία ἀγάπη οὐ συνδιασχίζει τὴν μίαν τῶν ἀνθρώπων φύσιν . . . ἀλλ’ εἰς αὐτὴν ἀεὶ ἀποβλεπομένη πάντας ἀνθρώπους ἐξ ἴσου ἀγαπᾶ . . . Διὸ καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν καὶ Θεὸς Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν αὐτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ἐνδειξάμενος, ὑπὲρ τῆς ὅλης ἀνθρωπότητος ἔπαθεν. . . » (κεφ. ἀγαπ. I, 72).

Τὸ πρακτικὸ καὶ ἀμείλικτο ἐρώτημα εἶναι ὅμως: εἶναι ἡ Ἐκκλησία κοινότητα ἀγάπης, χῶρος στὸν ὁποῖο περνάει κανεὶς ἀπὸ τὴ «φιλαυτία» στὴ «φιλαδελφία», ἀπὸ τὴν νόσο στὴν ἴαση; Στὸ βαθμὸ ποὺ ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική, μπορεῖ νὰ γίνει λόγος γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὡς θεραπευτήριο. Ἄλλως, εἶναι ἕνα φαρμακεῖο, ποὺ προμηθεύει τοὺς ἀνθρώπους μὲ ἀναλγητικά, χωρὶς νὰ τοὺς μεταμορφώνει ἀπὸ ἄτομα σὲ πρόσωπα. Γιατί τὰ πρόσωπα προϋποθέτουν σχέση, καὶ ἡ σχέση κοινότητα. Διαφορετικὰ παραμένουν ἄτομα μεμονωμένα μὲ τὴν «ψευδαίσθηση τῆς ἁγιότητας. Extra eccliasiam nulla salus— ὄχι γιατί ἐκεῖ ὑπάρχουν τὰ μέσα τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ γιατί ἐκεῖ λειτουργεῖ τὸ Τριαδικὸ μυστήριο τῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως τῶν προσώπων.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀπωλέσει τὴ συνείδηση τῆς κοινότητας, καὶ ἂν κάνει λόγο σήμερα γιὰ θεραπευτήριο μᾶλλον ἐννοεῖ πὼς εἶναι φαρμακεῖο. Παραμένει ὅμως ἀληθινὴ κιβωτὸς σωτηρίας, γιατί διατηρεῖ ἀνόθευτη ὄχι μόνο τὴν πίστη στὸν προσωπικὸ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὸν Χριστὸ τῆς καθολικῆς ἀγάπης, τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλὰ καὶ γιατί παραμένει ἡ γνήσια εὐχαριστιακὴ κοινότητα, στὴν ὁποία προσφέρονται οἱ ἀγαπητικές ἐκεῖνες σχέσεις, ποὺ μποροῦν νὰ θεραπεύσουν τὸν ἄνθρωπο μεταβάλλοντάς τον ἀπὸ ἄτομο σὲ πρόσωπο. Αὐτὴ τὴν πίστη καὶ αὐτὴ τὴ σύναξη καὶ κοινότητα πρέπει νὰ τὴ διατηρήσουμε γνήσια καὶ ἐνεργό, ἂν θέλουμε νὰ θεωροῦμε τὴν Ἐκκλησία ὡς θεραπευτήριο.

Ἀνατρέχοντας σὲ ὅσα προσπάθησα νὰ πῶ αἰσθάνομαι πὼς πρέπει νὰ ἐπισημάνω τὰ ἀκόλουθα.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ θεολογία ἡ θεραπεία δὲν εἶναι ὑπόθεση ψυχολογικὴ ἢ ἠθική, ἀλλὰ ὀντολογική. Σκοπὸς τῆς θεραπείας δὲν εἶναι νὰ ἀνακουφίσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς νόσου, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀναγεννήσει μεταφέροντάς τον ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς φιλαυτίας, ὅπου γεννιοῦνται τὰ πάθη, στὸ χῶρο τῆς φιλαδελφίας, ὅπου ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ θεραπεία διὰ τῆς ἀγάπης. Τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν ἕνα χῶρο στὸν ἄλλον εἶναι ἐπώδυνο, γιατί προϋποθέτει τὸ Σταυρὸ ἢ μὲ τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Μαξίμου τὴ βίωση τῆς ὀδύνης, ποὺ συνυπάρχει μὲ τὴν ἡδονή. Εἶναι ἕνα πέρασμα, ποὺ πρέπει νὰ καθοδηγεῖται μὲ προσοχὴ καὶ φιλανθρωπία, «ἵνα μὴ τὸ χωλὸν ἐκτραπῆ, ἰαθῇ δὲ μᾶλλον» (Ἑβρ. 12, 13).

Στὴν προσπάθεια αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ θεολογία διαθέτουν ὄχι τόσο τεχνική, ἢ ἐξειδίκευση, ὅσο τὴν πίστη στὸν προσωπικὸ Θεό, ἀπὸ τὴν ὁποία πηγάζει ἡ πίστη στὸν ἄνθρωπο ὡς πρόσωπο, εἰκόνα καὶ ὁμοίωση Θεοῦ· τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τὴν χωρὶς ὅρια καὶ ἀποκλειστικότητα, καὶ τὴν Ἐκκλησία ὡς εὐχαριστιακὴ κοινότητα, ἡ ὁποία πραγματώνει τὴν ἀγάπη αὐτὴ ὡς προσωπικὴ ὕπαρξη καὶ σχέση. Ὁ πόλεμος κατὰ τῶν παθῶν καὶ ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία αὐτοσκοπό. Ἀποβλέπουν στὸ νὰ ἀναδυθεῖ ἀπὸ αὐτὰ τὸ ὄντως πρόσωπο, νὰ ἐπανενωθεῖ ἡ κατατεμαχισμένη φύση, καὶ νὰ ξαναβρεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴ σωστὴ σχέση του μὲ τὸ Θεό, μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ μὲ τὴν ὑλικὴ φύση. Ὑγεία γιὰ μᾶς εἶναι ἡ σωστὴ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τοὺς τρεῖς αὐτοὺς παράγοντες (τὸ Θεό, τοὺς ἄλλους καὶ τὴ φύση), ποὺ ἀποτελοῦν τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος. Ἀσθένεια εἶναι ἡ διαταραχὴ τῆς τριπλῆς αὐτῆς καὶ τρισδιάστατης σχέσεως. Ἴσως αὐτὸ νὰ διαφοροποιεῖ πολὺ τὴ θεολογία ἀπὸ τὴ ψυχιατρικὴ —ἴσως ὄχι, ἐσεῖς θὰ κρίνετε. Ἐκεῖνο, ποὺ εἶναι βέβαιο εἶναι ὅτι τόσο ἡ Ἐκκλησία ὅσο καὶ ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη πρέπει νὰ συμπέσουν στὴ βασικὴ αὐτὴ διαπίστωση, ἂν πρόκειται νὰ ἀναπτυχθεῖ ἕνας διάλογος μεταξύ τους.
πηγή

Ελληνικά καί Ορθόδοξα 

ΣΧΟΛΙΟ: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Τί λέει λοιπόν ο χρυσοστόλιστος;!
''νοσοῦν καὶ πεθαίνουν, συνεπῶς, ὄχι μόνον οἱ ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ καὶ οἱ ἅγιοι.''
Η ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ. 
Είναι μιά πίστη πού δέν στηρίζεται ούτε στήν παράδοση, ούτε σ' αυτά πού άκουσε καί είδε, στήν μαρτυρία τών αποστόλων δηλ., ούτε στήν υπόσταση τών αοράτων, αλλά σ΄αυτά πού διάβασε καί κατανόησε καί αισθάνθηκε.ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Καί η οποία στήν ουσία της είναι αρετολογία. Οπως καί τών αντι-οικουμενιστών. 
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΥ ΞΕΡΙΖΩΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΡΙΖΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ,ΚΑΙ ΕΓΚΑΘΙΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΑΜΑΡΤΗΣΟΥΝ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ ΑΡΧΙΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΑΓΓΕΛΜΑ. Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ. ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΤΟΥ. ΠΟΥ ΔΙΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ.
Στό ευαγγέλιο βλέπουμε τόν Κύριο νά δίνει άφεση τώ αμαρτιών καί νά θεραπεύει τούς ασθενείς.Πόσοι όμως θεραπευμένοι δέν επέστρεψαν ούτε νά τόν ευχαριστήσουν;!!!Πόσοι όμως από τούς θεραπευμένους δέν δέχθηκαν τήν σταύρωση τού Κυρίου;!!  
ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ.ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ. ΛΕΕΙ:''ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ὡς ἐλεύθερο πρόσωπο κλήθηκε νὰ κατευθύνει τὴ φύση εἴτε πρὸς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό της, εἴτε πρὸς τὸ πέραν τοῦ ἑαυτοῦ της, τὸ Θεό.'' Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΛΗΘΗΚΕ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ,ΧΡΥΣΟΣΤΟΛΙΣΤΕ, ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ. Τό κακό είναι απλώς η μίξη τού πράγματος μέ τό νόημα τού πράγματος καί τό καλό, η θεραπεία, η διάκριση καί η κατοχή τού νοήματος. Ακόμη καί σάν φιλοσοφία απευθύνεται σέ μικρόψυχους.

Αμέθυστος