Cornelia de Vogel: ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ (4)

Συνέχεια απο: Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου 2011

Ανταγωνισμός ή κοινά θεμέλια;

ΙΙ. Η πολιτισμική κατάσταση: ψευτομόρφωση;

Αρχαία Αλεξάνδρεια
Αυτό ήταν λοιπόν το ένα πρόβλημα που περιείχε το κείμενο του Φίλωνος. Το άλλο είναι το ακόλουθο: ο Φίλων ισχυρίζεται πώς ο νοητός κόσμος δέν μπορεί να έχει άλλη τοποθέτηση εκτός της θείας νοήσεως, τον Λόγο του Θεού (Δημιουργία του κόσμου 4,17/5,20). Αυτό δέν είναι ούτε η σκέψη, ούτε η γλώσσα του Πλάτωνος, ούτε είναι η Στωϊκή φιλοσοφία. Αυτό διαφέρει από τον Πλάτωνα κατ’αρχάς και πάνω απ’όλα από το γεγονός πώς ο Εβραίος συγγραφεύς αναφέρεται στο Θεό του Μωυσέως, τον μοναδικά και συνεπέστατα υπερβατικό, ο οποίος όμως είναι παρ’όλα αυτά ένα πρόσωπο, μία θεία θέληση και ταυτοχρόνως μία θεία σκέψη. Αυτός ο Θεός ενεργεί και στον κόσμο της Δημιουργίας και στην ιστορία, μέσα και μέσω του Λόγου του. Εδώ εμφανίζεται και ο όρος Λόγος. Δέν πρόκειται όμως για τον Στωϊκό λόγο, τουλάχιστον όχι πρωταρχικώς. Η ιερή ιστορία των Εβραίων γνώρισε τον Λόγο του Θεού. Αυτός μίλησε στον Μωυσή και στον Ηλία, στον Αβραάμ και στον Ιακώβ. Παρ’όλα αυτά είναι ο Αιώνιος όπως και ο Λόγος του. Βεβαίως ο Φίλων αναφέρει συχνά τον Ηράκλειτο. Αλλά ήταν μακρυά από την σκέψη πώς μ’αυτόν τον πρώτο Έλληνα στοχαστή μπορούμε να φτάσουμε στην καταγωγή του δόγματος του Λόγου. Αντιθέτως ο Ηράκλειτος, έτσι σκέπτεται ο Φίλων, προσέλαβε από τον Μωυσή μία εξήγηση των σωστών απόψεων που βρίσκουμε μερικές φορές στους Έλληνες φιλοσόφους. Αυτή εδώ πάντως είναι μία σύλληψη η οποία μετά τον Φίλωνα επανελήφθη πολλές φορές απο τους Απολογητές Χριστιανούς και από άλλους, από τον Ιουστίνο τον μάρτυρα και τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα κι’έπειτα! Οπωσδήποτε σ’ένα τέτοιο επιχείρημα δέν έβρισκαν τίποτε που να μείωνε την αξία εκείνων των Ελλήνων Φιλοσόφων. Γι’αυτούς ήταν περισσότερο ένα ενέχυρο μία ασφάλεια της αλήθειας που η σκέψη τους είχε κάθε τόσο ανακαλύψει. Μία ακόμη καλύτερη εξήγηση, επι πλέον, προσφέρθηκε από τον Ιουστίνο, ο οποίος σημείωνε πώς ο Λόγος, επειδή αιώνιος, μπορούσε να ενεργήσει στον νού των ανθρώπων και πολύ πρίν λάβει ανθρώπινο σώμα, και πραγματικά ενήργησε μ’αυτή την έννοια, όχι μόνο στο Ισραήλ, αλλά και στον νού των εθνικών στοχαστών, όχι βεβαίως παντού και πάντα, αλλά μερικές φορές και σε μερικούς εξ’αυτών. Ο Φίλων παρότι δέν εκφραζόταν μ’αυτόν τον τρόπο, μοιραζόταν αυτή την σύλληψη και έβρισκε με ευχαρίστηση στον Πλάτωνα, στον Ηράκλειτο και στους Στωϊκούς μία μεγάλη ποσότητα μορφών σκέψης που μπορούσαν να τον βοηθήσουν να εξηγήσει τον «Μωυσή»

Με τον σκοπό να εξηγήσει με ποιόν τρόπο έχει συσταθεί με ιδέες, ο νοητός κόσμος, ο Φίλων εισάγει την εικόνα του αρχιτέκτονος μίας μεγάλης πόλεως. Κατ’αρχάς συλλαμβάνει στον νού του τα μοντέλλα των μερών της πόλεως, έπειτα, απο αυτά οικοδομεί το όλον. Αυτός «χαράζει ξεχωριστά στον νού του τα μοντέλλα τους» (ενσφραγισάμενος τους χαρακτήρας) και κατόπιν αρχίζει να οικοδομεί την πόλη με πέτρες και ξύλα, κρατώντας την προσοχή του στραμμένη πρός τα μοντέλλα του. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να κατανοήσουμε το έργο της Δημιουργίας του Θεού, διότι ακριβώς όπως στην περίπτωση του αρχιτέκτονος, ο κόσμος ο οποίος έχει συσταθεί με ιδέες, δέν έχει άλλη τοποθέτηση απο τον Θείο Νού, τον Λόγο, ο οποίος υπήρξε ο δημιουργός της οργανωμένης δομής (τον ταύτα, δηλ, τα μέρη του νοητού μοντέλλου, τις ιδέες, διακοσμήσαντα).

Για την ώρα λοιπόν, ο Θείος λόγος είναι ο Νούς του Θεού. Ο Φίλων μιλάει για τις δυνάμεις Του. Αυτές είναι τα στοιχεία που συστήνουν τον νοητό κόσμο, τις «ιδέες» αλλά παρ’όλα αυτά δέν συστήνουν το όλον, λέει ο Φίλων, υπονοώντας πώς ο Νούς του Θεού είναι μεγαλύτερος του μοντέλλου του Ορατού κόσμου.

Εκ νέου, εκφράζει την σχέση ανάμεσα στον νοητό κόσμο και τον Λόγο, λέγοντα πώς ο νοητός κόσμος δέν είναι τίποτε άλλο απο τον «Λόγο του Θεού όταν Αυτός ήταν ήδη απασχολημένος με την ενέργεια της Δημιουργίας» Και εδώ ακριβώς χρησιμοποιεί μία φράση στην οποία ο όρος κοσμοποιούντος ανήκει στον «Θεό» και όχι στον «Λόγο» (Φίλων, Γιατί ο Θεός είναι αναλλοίωτος, VI 31)

Αυτοί οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους ο Φίλων μιλά για τον Λόγο παρουσιάζουν ορισμένα προβλήματα που γέννησαν πολύ διαφορετικές ερμηνείες. Διότι πραγματικά δέν είναι εύκολο να γίνουν κατανοητοί. Πρέπει να προσέξουμε πάρα πολύ. Ο Λόγος είναι το «Θείο», είναι ο «Νούς του Θεού», λέγεται πώς είναι η εικόνα του, αναπαριστάται επίσης σαν αυτό που συγκρατεί τις δυνάμεις του φυσικού κόσμου, ορίζεται «ο πιό αρχαίος Υιός του Θεού» και κάποιες άλλες φορές διακρίνεται απο τον Θεό σαν «δεύτερος» μία διάκριση η οποία φανερώνεται απο την χρήση του άρθρου στην περίπτωση του Θεού και απο την απουσία του όταν μιλάμε για τον Λόγο. Αυτό όμως που δημιούργησε σύγχυση στους ερμηνευτάς που ακολούθησαν είναι το γεγονός πώς ο νοητός κόσμος είναι δημιουργημένος (περί Δημιουργίας 7,29) « Κατ’αρχάς λοιπόν ο Δημιουργός (ο ποιών) κατασκεύασε έναν ασώματο ουρανό και μία αόρατη γή» ενώ πρίν ο ορατός κόσμος, τοποθετημένος στον Θείο νού, φαινόταν να ταυτίζεται με τον Λόγο (5.20), η σύγχυση μάλιστα αυξάνει απο το γεγονός πώς λίγο μετά τον Φίλωνα οι Χριστιανοί μαθαίνουν απο τον Αθανάσιο πώς η «δημιουργία» συνίσταται στην μεταφορά στην ύπαρξη ενός κόσμου έξω από τον Θεό. Ο Δημιουργός είναι ο ίδιος ο Θεός «μέσω του Λόγου του», ακριβώς όπως το ισχυριζόταν και ο Φίλων. Αλλά ο δημιουργημένος κόσμος είναι κάτι εξωτερικό, και κανένα του μέρος δέν μπορεί ποτέ να ταυτιστεί με τον Λόγο που τον δημιούργησε. Έγινε η υπόθεση λοιπόν, πώς ο Φίλων συλλαμβάνει τον Λόγο με τον τρόπο του Άρειου, κάνοντας τον ένα δημιούργημα και έναν δεύτερο Θεό, πραγματικά αυτό το συμπέρασμα ήταν πολύ εύκολο.

4. Ανάλυση του περί κατασκευής κόσμου, 5,20

Παρ’όλα αυτά, στην ερμηνεία που παρουσιάσαμε πιό πάνω, ξεχάσαμε ένα πράγμα. Πρέπει να επιστρέψουμε στο κείμενο της κατασκευής 5,20 και να το υπολογίσουμε με μεγαλύτερη προσοχή. Ας δούμε ολόκληρο το απόσπασμα: «Έτσι λοιπόν, όπως το σχέδιο της πόλεως προκατασκευασμένο στον Νού του αρχιτέκτονος δέν είχε καμμία τοποθέτηση στο εξωτερικό, αλλά ήταν τυπωμένο σαν σφραγίδα στην ψυχή του αρχιτέκτονος, με τον ίδιο τρόπο ούτε και ο κόσμος που συνίσταται απο τις ιδέες θα μπορούσε να κατοικεί σε κάποια άλλη θέση εκτός του Θείου Λόγου, τεχνουργού αυτής της αρμονικής τάξεως».

Εδώ συναντούμε μία κατηγορηματική άρνηση ότι ο νοητός κόσμος έχει οποιαδήποτε ύπαρξη εκτός του Θείου Νού. Οπωσδήποτε, είναι ασυνήθιστο για μας να μιλήσουμε για Δημιουργία αναφερόμενοι σε μία Θεία εσωτερική τάξη. Παρ’όλα αυτά αυτό είναι που είχε στον Νού του ο Φίλων. Και επιπλέον, φαίνεται πώς κάναμε λάθος ισχυριζόμενοι πώς η δημιουργία του ασώματου κόσμου και της αοράτου γής, τα οποία αναφέρθηκαν στο 7,29 μπορούσαν να είναι κατι διαφορετικό απο τον σχηματισμό του «μοντέλλου» στον Θείο Νού, ο οποίος προηγείτο.

Παρατηρήσαμε προηγουμένος πώς ο Θείος Λόγος είναι ο Νούς του Θεού. Παρατηρήσαμε επίσης πώς στην εξήγηση του Φίλωνος λέγεται καθαρά πώς αυτός ο Νούς είναι μεγαλύτερος η πιό εκτεταμένος απο το μοντέλλο του ορατού κόσμου. Το κριτικό σημείο είναι ακριβώς αυτό: Όταν ο Φίλων περιγράφει τον νοητό κόσμο σαν τον Λόγο του Θεού «όταν Αυτός ήταν ήδη απασχολημένος με την ενέργεια της Δημιουργίας» (6,24 ) ο κοσμοποιούντος, όπως ήδη έχουμε τονίσει αναφέρεται στον Θεό. Περί του Λόγου λέγεται πώς είναι του Θεού, ο Λόγος ανήκει στον Θεό δέν εδημιουργήθη αλλά είναι Δημιουργός, όπως ο Θεός, ποιών. Ο νοητός κόσμος υπήρχε στην Δημιουργία σαν ένα παράδειγμα Θείο, και μ’αυτή την έννοια μπορεί να ορισθεί σαν ο ίδιος ο Λόγος (6,25) έτσι όπως οι «σκέψεις του Θεού» ή ο Νούς του Θεού είναι ο «Θεός»

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την θεολογία να δεί που τοποθετείται ο Φίλων με την θεωρία του Λόγου. Όσο και άν οι εικόνες του μπορούν να φανούν παράδοξες σε έναν σύγχρονο αναγνώστη, πρέπει όμως να βεβαιώσουμε πώς για τον Φίλωνα ο Θείος Λόγος ανήκει σ’έναν μοναδικό και μόνο Θεό. Είναι αιώνιος και δημιουργικός ακριβώς όπως ο Θεός. Δέν είναι κτίσμα και δέν χωρίζεται από Αυτόν, παρότι υπάρχει μία κάποια διάκριση: ο Υιός, δηλαδή, είναι δεύτερος σε σχέση με τον Πατέρα και ο Πατήρ ενεργεί και στην Δημιουργία και στην σχέση με τους ανθρώπους μέσω του Λόγου του. Όσον αφορά την σχέση με τους ανθρώπους, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα εάν επιθυμούμε να ακολουθήσουμε την ερμηνεία των βιβλίων του Μωϋσέως, του Φίλωνος. Αλλά δέν είναι αυτός ο σκοπός μας. Αναφέραμε προηγουμένως τις εικόνες του Λόγου σαν «ποιμένος» και σαν αντιβασιλέως του μεγάλου Βασιληά. Αυτές οι εικόνες αναφέρονται μερικές φορές σαν παραδείγματα τής ενυπάρξεως του Λόγου, στην σκέψη του Φίλωνος. Θα έπρεπε όμως να μιλήσουμε για τον Λόγο του Θεού σαν αυτό που ενεργεί στο Φυσικό και στο Ουράνιο Σύμπαν: και εδώ ο Λόγος ενεργεί όχι σαν ένα μέρος που ανήκει στο Σύμπαν, αλλά σαν τον συντηρητή του και τον Βασιλέα του. Αυτός είναι κυρίως ο Λόγος για τον οποίον θα έπρεπε να αποφύγουμε καλύτερα, τον όρο ενυπάρχων.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

Σπόροι; Όχι πλέον!

Πηγή : TaXalia

Διαλύεται η τράπεζα γενετικού υλικού!!!!!!!!!!!!!!!

Θυμηθείτε και παλιότερα αυτά....

Φορολόγηση και απαγόρευση της επαναχρησιμοποίησης σπόρων για τους Γάλλους αγρότες
Προνόμια για τις εταιρείες σπόρων, καταστολή για τους αγρότεςΟι Σπόροι Της Καταστροφής...!
Τώρα συνδυάστετα....
ΔΕΝ μπορεί να μίλήσει κάποιος πλέον για συνομοσιολογία.... Είναι απλά κουρδισμένο από κάποιους το όλο σκηνικό..... Τέρμα οι σπόροι!!!

Τώρα ... καταλαβαίνετε γιατί μας έχουν φλομώσει υβρίδια? Εδώ λοιπον..... μπορείτε να μάθετε κάτι παραπάνω.... για τους γνώστες αγγλικής το συνημμένο...

Θύμωσα πραγματικά.... Γιατί αν καταλάβατε καλά, δεν έχει σχέση αν έχετε χωράφι.... Αφού ο σπόρος θα είναι προγραμματισμένος να "δουλέψει" μόνο μια ή δύο φορές.. Όποτε λοιπόν θέλουν οι καλλιτέχνες προκαλούν πλέον ένα προγραμματισμένο λιμό βασισμένο στην έλλειψη σπόρων, στην καταστροφή του εργοστασίου σπόρων (πρόσφατο παράδειγμα εδώ στους σκληρούς δίσκους) κτλ.
Κάπου εδώ ισχύει πλέον το "ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω" ..Δυστυχώς από ότι αποδυκνύεται οι οργανωμένες προσπάθειες όπως το εργοστάσιο σπόρων, αγανακτισμένοι κ.α. είναι ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΕΣ!!! 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Διαλύεται η τράπεζα γενετικού υλικού

Πηγή : Φτιάχνω μόνος μου

 

Τινάζεται στον αέρα δουλειά 30 ετών, τονίζουν οικολογικές ομάδες

 

Στο σφυρί βγαίνει πολύτιμο γενετικό υλικό αφού η κυβέρνηση διαλύει την τράπεζα διατήρησης της βιοποικιλότητας με νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, επισημαίνουν οικολογικές ομάδες που θεωρούν λάθος τις συγχωνεύσεις οργανισμών χωρίς κριτήρια.

  Αποστολή της τράπεζας γενετικού υλικού ήταν η προστασία και διάσωση των φυτών της ελληνικής βιοποικιλότητας. Από το 1981 έως σήμερα συγκέντρωσε και διατηρεί 14.500 πολύτιμους σπόρους άγριων και καλλιεργούμενων συγγενών φυτών. 

Τα αγροτικά ιδρύματα που υπάγονται στο Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Ερευνας βάσει του «σχεδίου» του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων συγχωνεύονται-διαλύονται και τριάντα χρόνια κόπων τινάζονται στον αέρα, τονίζουν η ΒΙΟΖΩ και το ΗΛΕΣΙΟΝ. 

Ασφαλές θησαυροφυλάκιο... 
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι η παγκόσμια τράπεζα σπόρων «είναι ένα ασφαλές θησαυροφυλάκιο σπόρων που βρίσκεται στο νησί Spitsbergen του νορβηγικού αρχιπελάγους Svalbard και είναι σε απόσταση 1.120 χιλιομέτρων από το Βόρειο Πόλο. Ξεκίνησε να λειτουργεί το 2008 και στόχος της είναι να συμβάλει στη συντήρηση της βιοποικιλότητας του πλανήτη και να συγκεντρωθούν εκεί σπόροι από κάθε γνωστό είδος φυτού της γης». 
Το θησαυροφυλάκιο σπόρων, όπως μας ενημερώνει το «ΗΛΕΣΙΟΝ», χτίστηκε σε ένα παλιό ορυχείο, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχουν κρυμμένα αποθέματα σπόρων απ' όλη τη διατροφική αλυσίδα. Το υψόμετρο που βρίσκεται δεν επιλέχθηκε τυχαία αφού έτσι μπορεί να αποφευχθεί το πρόβλημα ενδεχόμενης αύξησης της στάθμης της θάλασσας και είναι πολύ βαθιά στη γη ώστε να προστατεύεται ακόμη και από πυρηνική έκρηξη και ακόμα από σύγκρουση μετεωρίτη. Την κατασκευή του «θησαυροφυλακίου» χρηματοδότησαν οι ΗΠΑ και η Νορβηγία. 
Στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, φορείς που ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες συνειδητοποίησαν τον κίνδυνο απώλειας των τοπικών ποικιλιών και την πολύπλευρη αξία τους. 
Οι τοπικές ποικιλίες των καλλιεργούμενων ειδών είναι δημιούργημα της επιλογής των αγροτών και της προσαρμογής τους στο περιβάλλον όπου καλλιεργούνται. Ορισμένες από αυτές, που είναι και αρκετά εμπορεύσιμες, είναι τα ρόδια Ερμιόνης, η κορινθιακή σταφίδα, τα φασόλια Πρεσπών, το τοματάκι Σαντορίνης, ο ξινόμαυρος οίνος της Νάουσας, οι επιτραπέζιες ελιές Χαλκιδικής κ.λπ. 
Καρποί με φυσικό τρόπο 
Η ομάδα του ΗΛΕΣΙΟΝ έχει στόχο να προστατεύσει το αγαθό της διατροφής και βλέπει το περιβάλλον σαν ένα κοινωνικό και συλλογικό αγαθό προσπαθώντας να βάζει φρένο στην κερδοσκοπία, δίνοντας συνάμα εναλλακτικές λύσεις και προβάλλοντας την αξία της εμπειρίας των προγόνων μας και την αξία της ποικιλίας. Οι βασικές παραγωγικές διαδικασίες που επέλεξε η ομάδα είναι: Η πρωτογενής παραγωγή των καρπών να γίνεται με φυσικό τρόπο και χωρίς τεχνητά λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Το λιγότερο αποδεκτό είναι τα πιστοποιημένα βιολογικά προϊόντα. 
Η συλλογή των αγαθών γίνεται αφού ωριμάσει ο σπόρος τους και η φυσική συντήρησή τους γίνεται «χωρίς ακρότητες». 
Η τράπεζα διατήρησης γενετικού υλικού στη Θεσσαλονίκη μαζί με άλλα ιδρύματα του ΕΘΙΑΓ έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο διασώζοντας τα φυτά της ελληνικής βιοποικιλότητας. Ας ελπίσουμε να μη χαθούν όλοι οι κόποι με μία υπουργική απόφαση. Φ.Κ.

Πηγή:  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=332924

ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ

Τόν τελευταίο καιρό στό διαδίκτυο διεξάγεται μιά σκληρή μάχη πρωτείου ανάμεσα σέ κάποιους μαθητές τού Καντιώτη. Στά «ορθόδοξα» ιστολόγια, εμφανίζεται ο σημαντικότερος μαθητής τού Καντιώτη, ο Σωτηρόπουλος. Στή συνέχεια υπάρχει ο διάσημος Αεράκης καί τελευταίως εμφανίζεται ο καλός μαθητής Σιαμάκης. Υπάρχουν κι άλλοι, αλλά δέν κάνουν τόσο θόρυβο. Η διαμάχη τους θυμίζει τίς μάχες διαδοχής τού Μ.Αλεξάνδρου. Εκείνο πού μάς ανησυχεί, εκτός από τό πρωτοφανές γιά τήν ορθοδοξία φαινόμενο, νά φιλοδοξούν πιστοί νά γίνουν μεγάλοι ρήτορες, είναι τό γεγονός πώς μετά τίς καταστροφικές διαμάχες τών διαδόχων τού Μ.Αλεξάνδρου, ήρθαν οι Ρωμαίοι καί μάς κατατρόπωσαν. Ελπίζουμε η Ιστορία νά μήν επαναλαμβάνεται πάντοτε.

Αμέθυστος

Μήνυμα είχαν στείλει οι Γκρίζοι Λύκοι στους Έλληνες Έφεδρους Καταδρομείς για τις πυρκαγιές των δασών!

Πηγή : www.olympia.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΠΣΕΕΔ/ΣΑΚ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του πρώην Πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Bikgum – Αποτελούν την επιβεβαίωση και ανάμειξη της ΜΙΤ και των Γκρίζων Λύκων στον μυστικό ανορθόδοξο πόλεμο εναντίον της Ελλάδας με το κάψιμο των Δασών μας στα νησιά του Αιγαίου, της Κρήτης, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πελοπονήσου και της Μακεδονίας. Η σοβαρή αυτή απόδειξη ήρθε στο φως στις 3/11/96 σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη περιοχή ΣουρσουλούΑ κ Στα συντρίμμια βρέθηκαν εξοπλισμός υποκλοπών και μυστικών επιχειρήσεων, όπλα, ναρκωτικά, χρήματα και αποκαλυπτικά έγγραφα.

Το σκάνδαλο ήταν οι επιβάτες. Οδηγός ήταν ο Χουσεΐν Κοτσαντάγκ υποδιευθυντής Ασφαλείας στην Κωνσταντινούπολη και πρώην διευθυντής ειδικών επιχειρήσεων στις κουρδικές επαρχίες. Νεκρός, όπως και η ερωμένη του αεροσυνοδός Γκόντσα Ους. Νεκρός ήταν και ένας τρίτος επιβάτης. Το όνομά του δεν ήταν γνωστό, αλλά σύντομα αποκαλύφθηκε ότι επρόκειτο για τον καταζητούμενο Αμπντουλάχ Τσατλί.

Ο Τσατλί ήταν στέλεχος των Γκρίζων Λύκων και -σύμφωνα με ομολογία του υπαρχηγού της ΜΙΤ Μεχμέτ Εϊμούρ- συνεργάτης της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας με μεγάλη δράση στο εξωτερικό, όπου συχνά ταξίδευε με διπλωματικό διαβατήριο! Είχε συλληφθεί στην Ελβετία για κατοχή μεγάλης ποσότητας ναρκωτικών, απ’ όπου δραπέτευσε με την παρέμβαση Τούρκων πρακτόρων. Στο ατύχημα του Σουσουρλούκ, όμως, υπήρξε και επιβάτης, που επέζησε. Ηταν ο Εντίπ Σεντάτ Μπουτσάκ, βουλευτής, αρχηγός μιας ισχυρής παρακρατικής ομάδας στις κουρδικές επαρχίες

και σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες υπεύθυνος για πλήθος δολοφονιών. Ας σημειωθεί ότι η θωρακισμένη Μερσεντές συνοδευόταν και από υπηρεσιακό αυτοκίνητο της ασφάλειας, στο οποίο επέβαιναν τρεις αστυνομικοί.

Οι αποκαλύψεις που προέκυψαν από το ατύχημα στο Σουσουρλούκ προκάλεσαν μείζονα πολιτική κρίση, η οποία οδήγησε στην κατάρρευση της κυβέρνησης Τσιλέρ και στον τραυματισμό του κύρους των ενόπλων δυνάμεων. Στην Ελλάδα από το 1992 οι Δασικές Πυρκαγιές παρουσίασαν limit up φθάνοντας το 1 εκατομμύριο στρέμματα. Το 1993 η Κυβέρνηση αποφάσισε να αντιδράσει ιδρύοντας μέσω της Γενικής Γραμματείας Δασών, το Σώμα των Αερομεταφερόμενων Δασοκομάντος, τον πρώτο Αξιωματικό Καταδρομών που κάλεσαν ήταν ο Έφεδρος Ταγματάρχης Αλεξιπτωτιστών Αλέξανδρος Κόντος Γεν. Γραμματέας της Λέσχης Καταδρομών και Ιερολοχιτών. Ο ίδιος απεδέχθη την τιμή να είναι ο ιδρυτής και εκπαιδευτής του 1ου Τάγματος Δασοκομάντος και σε 15 ημέρες σκληρής εκπαίδευσης πρωί-βράδυ στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων σε συνεργασία με το ΕΘΙΑΓΕ και την Καναδική εταιρεία που διέθεσε 16 ελικόπτερα, το τάγμα της φωτιάς με εφέδρους καταδρομείς αφού αξιολογήθηκαν όλοι οι υποψήφιοι, πιστοποιήθηκαν το 60% οι καλύτεροι από αυτούς και έλαβαν δίπλωμα από το ΕΘΙΑΓΕ, από τους Δασολόγους τους, τον Υφυπουργό Γεωργίας κ. Απ.Σταύρου και τον Γεν. Γραμματέα Δασών κ. Δημ. Κατσούδα και τον διοικητή τους κ. Αλέξανδρο Κόντο.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι την ημέρα αποφοίτησής τους ξέσπασε η πολύ μεγάλη φωτιά στον Μαραθόκαμπο της Σάμου κι έτσι όλοι μαζί με C 130 πέταξαν στο νησί και μετά από 2 ημέρες έσβησαν τις φωτιές. Το 1994 ιδρύθηκε το 2ο Τάγμα Δασοκομάντος έχοντας στο Σώμα 500 Άνδρες πλέον στη δύναμή του και 16 βάσεις ελικοπτέρων σε ολόκληρη την Ελλάδα με Στρατηγικό Στόχο το γρήγορο χτύπημα της φωτιάς

πριν εξαπλωθεί στο δάσος. Η επιτυχία των Δασοκομμάντος υπήρξε δεδομένη. Τα ευρήματα μέσα στα δάση από τους commandos των εμπρηστικών μηχανισμών, ανάγκασαν τη Γεν. Γραμματεία Δασών να στείλει στις ΗΠΑ ομάδα Δασολόγων να εκπαιδευτούν στην ανίχνευση των εμπρηστικών μηχανισμών. Το σώμα των Δασοκομμάντος εξετέλεσε 1000 περίπου αποστολές Άμεσης Επέμβασης και διέσωσε μεγάλο μέρος του δασικού πλούτου μας χάρις στην αυτοθυσία και το μαχητικό πνεύμα των Εφέδρων Καταδρομέων, του Διοικητή και των Ομαδαρχών του μετά την επιπλογή τους. Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία τους που ανάγκασε τους Γκρίζους Λύκους να κολλήσουν απειλητικό σημείωμα στα γραφεία της Λέσχης Καταδρομέων στο Σύνταγμα, γράφοντας στις 11/7/1994:

«ΚΑΘΩΣ Η ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΙ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΑΣ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΣΩΣΤΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΧΤΥΠΗΜΑ. ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ!!! ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ»!!!

Την ίδια χρονιά έπεσε ελικόπτερο του ΕΣ στη Καβάλα στο όρος Φαλακρό σκοτώνοντας 10 Δασοκομάντος, μία από τις καλύτερες ομάδες μας.Τα πολιτικά πάθη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όμως, διέλυσαν το 1998 το απόλυτα Επιτυχημένο Σώμα των Δασοκομάντος από τον τότε Υπουργό ΓεωργίαςΣτ. Τζουμάκα, γιατί ιδρύθηκαν το 1993 από την Κυβέρνηση της ΝΔ, κι έτσι η Δασοπυρόσβεση εδόθηκε στην Πυροσβεστική Υπηρεσία και οι έμπειροι Δασοκομάντος, οι περισσότεροι έφυγαν, έμειναν πολύ λίγοι που ακόμα δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ως μόνιμοι δυστυχώς για τη χώρα μας, χάνοντας το πλεονέκτημα, του γρήγορου πρώτου χτυπήματος της φωτιάς σε ολόκληρη τη χώρα.

Μαζί με τους Δασοκομάντος διαλύθηκε και η Γεν. Γραμματεία δασών, όλοι οι έμπειροι Δασολόγοι – Δασοπόνοι δεν χρησιμοποιούνται καθόλου από το Κράτος, η αντιπαλότητα με την Π.Υ. που ανέλαβε και τη Δασοπυρόσβεση χωρίς πρακτική εμπειρία των Δασικών Πυρκαγιών, χωρίς ελικόπτερα, προσπαθεί για το καλύτερο σε μια μάχη χαμένη από χέρι, σε μια μάχη που το πολιτικό σύστημα διαλύει ότι χρήσιμο για τη χώρα. Το κλείσιμο της Γεν. Γραμματείας Δασών και των Αερομεταφερόμενων Δασοκομάντος, που χρησιμοποιούσαν άμεσα το πρώτο χτύπημα της φωτιάς χωρίς πυροσβεστικά οχήματα στη καρδιά του Δάσους, η ανάληψη της ευθύνης από την Π.Υ. χωρίς πρακτική εμπειρία και οι Τούρκοι έκαψαν την Πάρνηθα, τη Πεντέλη, την Ολυμπία, τον Πύργο, την Ικαρία, τη Κρήτη και την Πελοπόνησσο, κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα Τραγικά Εγκλήματα Πολιτικών Σκοπιμοτήτων, ο πρώην ΥΠΕΘΑ αποστράτευσε τους περισσότερους χειριστές Πυροσβεστικών Αεροσκαφών.

Καλή Χρονιά στους Έλληνες και τις Ελληνίδες.

Τό πάθημα τοῦ χωρικοῦ. Ὅσιος Σέργιος τοῦ Ραντονέζ

Πηγή : Αναβάσεις

Ὁ ὅσιος Σέργιος τοῦ Ραντονέζ (1314-1392) ντυνόταν πάντοτε φτωχικά. Γι’ αὐτό δέν τόν ἀναγνώριζαν οἱ ἐπισκέπτες. Κάποιος χωρικός ἀπό ἕνα μακρινό χωριό ἄκουγε πολλά γιά τόν ὅσιο. Ἐπιθύμησε λοιπόν νά τόν δεῖ. Ἦρθε στή μονή καί ἄρχισε νά ρωτᾶ, ποῦ θά τόν συναντοῦσε. Τοῦ εἶπαν ὅτι βρισκόταν στόν κῆπο. Πῆγε στόν κῆπο καί εἶδε ἕναν ἁπλό μοναχό, ντυμένο μ’ ἕνα ροῦχο γεμάτο μπαλώματα, νά σκάβει τή γῆ. Ὁ χωρικός σκέφτηκε ὅτι τοῦ εἶπαν ψέμματα. Περίμενε νά δεῖ ἕνα λαμπροφορεμένο ἡγούμενο μέσα σέ δόξα καί τιμή. Γύρισε λοιπόν στό μοναστήρι καί ἄρχισε νά παρακαλεῖ:

- Πέστε μου, ποῦ εἶναι ὁ γέροντας; Ἦρθα ἀπό πολύ μακριά καί θέλω νά τόν δῶ καί νά πάρω τήν εὐχή του.
Οἱ ἀδελφοί τοῦ ἀπάντησαν:
- Αὐτός πού εἶδες στόν κῆπο εἶναι ὁ ὅσιος πατέρας μας.
Ὁ χωρικός ἔμεινε ἀπαρηγόρητος. Στενοχωρήθηκε τόσο, πού ὅταν ὁ ὅσιος γύρισε ἀπό τόν κῆπο καί μπῆκε στό μοναστήρι, ἔστρεψε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του, γιά νά μήν κοιτάξει. «Τόσους κόπους ἔκανα καί ἦρθα ἐδῶ» συλλογιζόταν, «γιά νά δῶ ἕναν ἔνδοξο προφήτη καί τώρα βλέπω ἕνα φτωχό καί κακοντυμένο μοναχό…». Ὁ φωτισμένος ὅσιος διάβασε τούς λογισμούς τοῦ χωρικοῦ καί ὁλόψυχα εὐχαρίστησε τόν Κύριο, γιατί ὅσο ὁ φιλόδοξος χαίρεται στίς τιμές καί στούς ἐπαίνους τόσο ὁ ταπεινός χαίρεται στίς θλίψεις καί στούς ἐξευτελισμούς. Ἐπειδή ὅμως συμπάθησε τόν ἁπλοϊκό χωρικό, τόν κάλεσε κοντά του, τοῦ πρόσφερε φαγητό καί τοῦ εἶπε χαρούμενα:

- Μή λυπᾶσαι, ἀδελφέ. Σέ λίγο θ’ ἀντικρύσεις αὐτόν πού τόσο πολύ ἐπιθυμεῖς νά δεῖς.
Μόλις ὁ μακάριος εἶπε τά λόγια αὐτά, ἦρθε ἀγγελιαφόρος καί ἀνήγγειλε τήν ἄφιξη τοῦ πρίγκιπα τῆς χώρας. Ὁ ὅσιος σηκώθηκε καί βγῆκε νά ὑποδεχτεῖ τόν ἐπίσημο ἐπισκέπτη, πού ἦρθε μέ μία μεγάλη συνοδεία ἀξιωματούχων. Ὁ ἡγεμόνας, βλέποντας τόν ἡγούμενο ἔβαλε ἀπό μακριά ἐδαφιαία μετάνοια. Ζητώντας ταπεινά τήν εὐλογία του. Ὁ ὅσιος τόν εὐλόγησε καί μέ τιμή τόν ὁδήγησε στό ἐσωτερικό τῆς μονῆς. Κάθησαν ὁ ἕνας δίπλα στόν ἄλλο καί ἄρχισαν νά συζητοῦν, ἐνῶ ὅλοι οἱ συνοδοί ἔμειναν ὄρθιοι!
Ὁ χωρικός δέν μποροῦσε νά πιστέψει στά μάτια του. Αὐτός πού μέ τόσο σεβασμό προσκύνησε ὁ πρίγκιπας ἦταν ὁ μοναχός τόν ὁποῖο ὁ ἴδιος περιφρόνησε καί δέν ἤθελε ν’ ἀντικρύσει; Δειλά ρώτησε κάποιον:
- Ἀδελφέ, ποιός εἶναι αὐτός πού κάθεται πλάϊ στόν πρίγκιπα;
- Δέν τόν γνωρίζεις; Εἶναι ὁ ἡγούμενος Σέργιος.
- Πραγματικά τυφλώθηκα καί δέν ἀναγνώρισα τόν γέροντα! Κακολογοῦσε τόν ἑαυτό του ὁ χωρικός.
Πλησίασε ἀργότερα γεμάτος ντροπή τόν ὅσιο καί προσκυνώντας τόν, ζήτησε συγγνώμη γιά τήν προηγούμενη στάση του. Ἐκεῖνος τόν ἐνθάρρυνε:
- Μή λυπᾶσαι! Νά χαίρεσαι γιατί εἶσαι ὁ μόνος πού σκέφτηκες σωστά γιά μένα. Οἱ ἄλλοι πλανῶνται νομίζοντας ὅτι εἶμαι κανένα σπουδαῖο πρόσωπο.
Ὁ ὅσιος εὐχαριστήθηκε περισσότερο γιά τήν περιφρόνηση τοῦ χωρικοῦ παρά γιά τίς τιμές τοῦ ἄρχοντα. Ὁ χωρικός πάλι, τόσο ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τό ταπεινό φρόνημα τοῦ ὁσίου, πού λίγο ἀργότερα ἦρθε ξανά στό μοναστήρι καί ἔγινε μοναχός.

Tέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»
ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
«Ὅσιος Σέργιος τοῦ Ραντονέζ»
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

hristospanagia3.blogspot.com

ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΓΟΝΙΜΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Άλλος ένας συμβολικός χρόνος κλείνει, αφήνοντάς μας μέ πολλές ανοιχτές πληγές καί απορίες. Καί σάν πολίτες καί σάν χριστιανούς. Ακολουθώντας λοιπόν αυτόν τόν πολύτιμο συμβολισμό τού ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΥ (όχι τό μυστήριο τού χρόνου), άς προσπαθήσουμε γιά λίγο νά περιποιηθούμε τίς πληγές μας καί νά φωτίσουμε τίς απορίες μας, γιατί ο νέος χρόνος μπορεί νά προσθέσει καινούρια δεινά. Άς ακολουθήσουμε τό γνωστό δρόμο : ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ; Πώς πέσαμε τόσο χαμηλά καί δέν μπορούμε νά σηκωθούμε, νά επιστρέψουμε στήν αλήθεια;

Διότι διαλύσαμε τά μέχρι τώρα ενωμένα. Καί δέν καταστρέψαμε καμιά ένωση τών αντιθέτων η οποία αφορά τήν ύπαρξή  μας. ΔΙΑΛΥΣΑΜΕ ΤΑ ΟΜΟΙΑ. Πού αφορούν τό πνεύμα μας, πού αφορούν τήν ψυχή μας, τήν πράξη μας, τόν τρόπο τής ζωής μας. Διαλύσαμε τό κράτος καί τήν κοινωνία στήν πολιτική, τόν κλήρο καί τόν λαό στήν εκκλησία. Τήν δύναμη καί τό μοίρασμά της στήν πολιτική, τό δογμα καί τήν διδασκαλία στήν πίστη μας, αναγκασμένοι νά ζούμε χωρίς τρόπο, σάν ά-σχετοι, σάν α-νόητοι.

Διότι είμαστε ακόμη υπνωτισμένοι από τίς αντίθετες δυνάμεις οι οποίες προσπαθούν νά κρύψουν τή διάλυση : μέ τόν άρτο καί τά θεάματα, μέ τήν παγκόσμια κυριαρχία πού προσφέρει ο κοσμοκράτωρ, τήν παγκόσμια ειρήνη, η οποία χτές ονομαζόταν pace romana, καί μέ τήν θρησκεία τού αντιχρίστου, πού είναι σύμφωνη μέ τά γεγραμμένα, όπως πιστεύει ο εωσφόρος, πειράζοντες ματαίως τόν Κύριο. Υπερβαίνοντας τήν ένωση μέ τόν πειρασμό τής ενότητος. Τήν ένωση η οποία μεταφράζεται σέ εμπειρία ζωής, μέ μιά ενότητα η οποία μάς επιβάλλεται γιά νά μάς κρατήσει έξω από τά όρια κάθε αληθινής ζωής.

Τό Ελληνικό γένος έζησε γιά αιώνες χωρίς κράτος, σάν κοινωνία. Ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν τόν πολιτισμό σάν κοινωνία κάι όχι σάν κράτος. Και όμως μετά τήν απελευθέρωσή μας από τούς Τούρκους μάς επεβλήθη ένα κράτος πού σκοπό είχε νά διαλύσει τήν κοινωνία. Μάς επεβλήθη η ταύτισή μας μέ τή μοίρα ενός ετεροκίνητου κράτους, ενός αδύναμου κράτους, κάτι πού είναι απ’αρχής αντιφατικό διότι κράτος σημαίνει δύναμις.

Διαλύοντας τήν δύναμη τών Ελλήνων, τό κράτος τους, τόν πολιτισμό τους, τήν παιδεία τους πού δίνει συνοχή καί νόημα. Η δημοκρατία ήταν ο φρουρός αυτής τής παιδείας, ο χορηγός τού πολιτισμού.

Και η εκκλησία; Υπακούοντας στήν εποχή της, χώρισε τό δόγμα από τήν διδασκαλία, επινοώντας τόν κληρικαλισμό μέ τούς κανόνες του. Διότι οι κανόνες επινοήθηκαν γιά τήν προστασία τού δόγματος, δέν μπορούν νά οδηγήσουν στή ζωή, πού είναι ο σκοπός τής διδασκαλίας. Ο κλήρος επέβαλλε μιά ενότητα, πού νέκρωσε τή χριστιανική ζωή, τήν περιόρισε στήν απόλαυση τού λειτουργικού μέρους τής χριστιανικής ζωής καί ετοίμασε τούς χριστιανούς γιά τήν απόλαυση πού προσφέρει η κοσμική ζωή (τόν άρτο καί τά θεάματα).

Ο κλήρος χώρισε τήν εκκλησία από τούς Αγίους της, προσπαθώντας νά βάλει στή θέση τους τούς επισκόπους, πλησιάζοντας τήν λατινική αίρεση, η οποία πρώτη, επίσημα, κατήργησε τούς Αγίους.
ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΓΙΝΕ ΚΡΑΤΟΣ.
Έφτασε ο καιρός νά αποφασίσουμε. Για τήν ελευθερία μας. Ο Κύριος ελευθέρωσε τήν ελευθερία μας. Μόνον ο εωσφόρος εργάζεται μέρα-νύχτα γιά νά μάς τήν κλέψει ξανά, νά μάς κάνει δούλους του καί πάλι. Καταργώντας τήν Οικονομία τής Σωτηρίας αυτή τή φορά, βάζοντας στή θέση της τούς πειρασμούς τής ερήμου.

Επιστολή Ιακώβου Δ´

ΠΟΘΕΝ πόλεμοι καὶ μάχαι ἐν ὑμῖν; οὐκ ἐντεῦθεν ἐκ τῶν ἡδονῶν ὑμῶν τῶν στρατευομένων ἐν τοῖς μέλεσιν ὑμῶν; 2 ἐπιθυμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε· φονεύετε καὶ ζηλοῦτε, καὶ οὐ δύνασθε ἐπιτυχεῖν· μάχεσθε καὶ πολεμεῖτε, καὶ οὐκ ἔχετε, διὰ τὸ μὴ αἰτεῖσθαι ὑμᾶς· 3 αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς ὑμῶν δαπανήσητε. 4 μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται. 5 ἢ δοκεῖτε ὅτι κενῶς ἡ γραφὴ λέγει, πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα ὃ κατῴκησεν ἐν ἡμῖν; 6 μείζονα δὲ δίδωσι χάριν· διὸ λέγει· ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν.
7 ῾Υποτάγητε οὖν τῷ Θεῷ. ἀντίστητε τῷ διαβόλῳ, καὶ φεύξεται ἀφ' ὑμῶν· 8 ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμῖν. καθαρίσατε χεῖρας ἁμαρτωλοὶ καὶ ἁγνίσατε καρδίας δίψυχοι.
9 ταλαιπωρήσατε καὶ πενθήσατε καὶ κλαύσατε· ὁ γέλως ὑμῶν εἰς πένθος μεταστραφήτω καὶ ἡ χαρὰ εἰς κατήφειαν. 10 ταπεινώθητε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ὑψώσει ὑμᾶς.
11 Μὴ καταλαλεῖτε ἀλλήλων, ἀδελφοί. ὁ καταλαλῶν ἀδελφοῦ καὶ κρίνων τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καταλαλεῖ νόμου καὶ κρίνει νόμον· εἰ δὲ νόμον κρίνεις, οὐκ εἶ ποιητὴς νόμου, ἀλλὰ κριτής. 12 εἷς ἐστιν ὁ νομοθέτης καὶ κριτής, ὁ δυνάμενος σῶσαι καὶ ἀπολέσαι· σὺ δὲ τίς εἶ ὃς κρίνεις τὸν ἕτερον;᾿
13 ῎Αγε νῦν οἱ λέγοντες· σήμερον καὶ αὔριον πορευσόμεθα εἰς τήνδε τὴν πόλιν καὶ ποιήσομεν ἐκεῖ ἐνιαυτὸν ἕνα καὶ ἐμπορευσόμεθα καὶ κερδήσομεν· 14 οἵτινες οὐκ ἐπίστασθε τὸ τῆς αὔριον· ποία γὰρ ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη· 15 ἀντὶ τοῦ λέγειν ὑμᾶς, ἐὰν ὁ Κύριος θελήσῃ, καὶ ζήσομεν καὶ ποιήσομεν τοῦτο ἢ ἐκεῖνο. 16 νῦν δὲ καυχᾶσθε ἐν ταῖς ἀλαζονείαις ὑμῶν· πᾶσα καύχησις τοιαύτη πονηρά ἐστιν. 17 εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν

Καλη χρονιά σέ όλους μας

Αμέθυστος

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπουλγκάκοφ «Ο παράκλητος»

ΚΑΤΑ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Ας δούμε, με συντομία, τί διδάσκει ο πρίγκηπας της Ρωσικής θεολογίας, ο Μπουλγκάκοφ ακριβώς, ο οποίος πραγματοποίησε το μεγάλο όνειρο της Αικατερίνης και κατέκτησε έξοδο στην Μεσόγειο. Τον Ζηζιούλα , συγκεκριμένα! 

Η γνώση της Ορθοδόξου παραδόσεως, κατά τόν Μπουλγκάκοφ, περιορίζεται μέχρι τον Δαμασκηνό, όπως και όλων των σύγχρονων θεολογούντων, διότι όπως λένε, από κει και πέρα δεν την εμπιστεύονται και την αγνοούν επομένως. Μια άγνοια η οποία όπως θα δούμε επηρεάζει την θεότητα του Αγίου Πνεύματος και τις σχέσεις των Υποστάσεων της Αγίας Τριάδος.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Η ουσία του θεού είναι άρρητη, χωρίς πρόσβαση, άρρητη, αόριστη. Ο θεός είναι υπεράνω της ουσίας, του αγαθού, του κάλλους, ακόμη και της θεότητος. Αυτή η βεβαίωση της ολοκληρωτικής υπερβατικότητος της θεότητος, στον νεο-πλατωνισμό, διορθώνεται λογικώς από το δόγμα της υποταγής το οποίο καθιστά εφικτό το πέρασμα από την αποφατική θεολογία στην καταφατική και στο θετικό δόγμα του θεού, δεδομένης της αυτο-αποκαλύψεως της θεότητος στον θείο κόσμο. Στην περίπτωση της απολύτου αρνήσεως του δόγματος της υποταγής του Υιού, το πέρασμα αυτό δεν πραγματοποιείται. Ο Αριστοτελισμός και ο νεο-πλατωνισμός στο σύστημα των Καππαδοκών συνυπάρχουν ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς να συμφωνούν. Αυτό που είναι αδύνατον στον χώρο της αρνητικής θεολογίας, φανερώνεται αυτονόητο στην καταφατική, για την οποία η ουσία προσλαμβάνει αυτό που την ορίζει με την μορφή των υποστατικών χαρακτήρων.

Καθότι δε το συγκεκριμένο υποστατικό ον αντιπροσωπεύει την μοναδική υπαρκτή μορφή του Είναι και η γενική Φύσις (η δεύτερη ουσία) είναι μία αφαίρεση, παρουσιάζεται μια νέα δυσκολία στον δρόμο της αριστοτελικής θεολογίας. Η ουσία η τριαδικώς υποστασιοποιημένη δεν χωρίζεται σε τρία μέρη; ή -αυτό που ισχύει στην περίπτωσή μας- σε τρεις υποστάσεις; Με άλλα λόγια, δεν ορθώνεται σ' αυτή την οδό το λογικό φάντασμα του τριθεϊσμού; Από τον οποίο η θεολογία που δογμάτιζε την υποταγή του Υιού, πιεζόταν πάντοτε; Ακόμη και αν είχαν σ' αυτό το σημείο μιαν απόλυτη δογματική βεβαιότητα, οι Καππαδόκες δεν είχαν καμμία θεολογική άμυνα μέσα στον Αριστοτελισμό τους, παρότι έπρεπε ταυτοχρόνως να αντιμετωπίσουν πολλές θεολογικές επιθέσεις. Για τον Αριστοτέλη οι υποστάσεις (οι υποστατικοί χαρακτήρες) όχι μόνον συγκεκριμενοποιούσαν, αλλά γι' αυτό το ίδιο το γεγονός, συστήνουν την ουσία, διότι μόνον το συγκεκριμένο ον υπάρχει από μόνο του. Και γι' αυτό σύμφωνα με τον Αριστοτέλη πάντοτε, μπορούμε να συμπεράνουμε με κάποια συνέπεια πως οι υποστάσεις είναι τρεις, αλλά δεν μπορούμε να συμπεράνουμε την ενότητά τους καθότι τρις-ενότης. Αυτή η ερώτηση μπορεί να παρουσιαστεί και αντίστροφα: Πώς οι ξεχωριστές υποστάσεις έχουν μια μοναδική ουσία, με την ποιότητα της κοινής Φύσεως; Με άλλα λόγια, πώς και σε ποιο μέτρο είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί εδώ το ομοούσιο; (Το οποίο για τον Μ. Αθανάσιο ήταν πολύ κοντά στην ταυτότητα του όντος, στην ταυτο-ουσία; Ομοιουσιότητα; Για τον Μ. Αθανάσιο, η πληρότης ή ουσία ανήκουν στον Πατέρα, ο οποίος σαν άγνωστος και υπερβατικός, αποκαλύπτεται στον Υιό και κατόπιν στο Άγιο Πνεύμα. Γι' αυτό ο Μ. Αθανάσιος χρησιμοποιεί την έκφραση που βρίσκεται ήδη στο σύμβολο της Νίκαιας: Εκ του Πατρός, τουτέστιν εκ της Ουσίας του Πατρός. Με την οποία διαφώνησαν οι Καππαδόκες, λόγω του ομοούσιου, και η έκφραση διαγράφεται από το σύμβολο της Κων/πόλεως). Στον Φυσικό κόσμο, οι υποστάσεις κατακερματίζουν την ουσία τους (όπως όλα τα χρυσά αντικείμενα περιέχουν ένα μέρος χρυσού), καθότι η ουσία είναι ένα όλον το οποίο υπάρχει μόνον για την σκέψη που κάνει αφαίρεση. Με ανάλογο τρόπο, η ουσία της θεότητος χωριζόταν και στην στωϊκή υπαγωγή.

Είναι όμως δυνατόν να εκφραστεί, στο Αριστοτελικό έδαφος το δόγμα, όχι τόσο της κοινής κτήσεως, ούτε της ξεχωριστής κτήσεως, αλλά του ομοουσίου; Οι Καππαδόκες, παρότι εξαιρετικά σταθεροί στην υπεράσπιση του Εκκλησιαστικού δόγματος, δεν είναι όμως αναλόγως σταθεροί θεολογικά στην εξασφάλιση της ενότητος της ουσίας του Θεού σε τρεις υποστάσεις και το ομοούσιό τους. Στα όρια των κατηγοριών του Αριστοτελισμού, στα οποία έκλεισαν την θεολογία τους, δεν υπάρχει θέση για την θεία τρις-ενότητα, για την τρις-υποστατική ομοουσιότητα. Αυτό το τελευταίο παραμένει ένα ιδίωμα φιλοσοφικώς αδικαιολόγητο.

Σε σχέση με την μοναδική θεία ουσία, οι τριαδικές εικόνες (τρόποι της υπάρξεως) ορίζονται, κατά τον Αριστοτέλη, από ξεχωριστούς υποστατικούς χαρακτήρες (γνωριστικόν κατά την υπόστασιν σημείον). Αυτοί οι χαρακτήρες λαμβάνονται από την πρωτογενή σχέση. Μ' αυτόν τον τρόπο, η πρώτη υπόσταση δείχνει την πατρότητα, η δεύτερη την συγγένεια, η τρίτη την πρόοδο.

Δογματικώς, ανάμεσα σ' αυτά τα γνωρίσματα, τους υποστατικούς χαρακτήρες και τις ίδιες τις υποστάσεις ετοποθετήθη ένα σημείο ισότητος, καθότι ο Πατήρ είναι αγέννητος, ο Υιός γενηθείς και το Άγιο Πνεύμα η πρόοδος. Εδώ βρίσκεται ήδη χαραγμένος ο δρόμος τον οποίο θα διατρέξει αργότερα η καθολική θεολογία με απόλυτη σιγουριά, παρότι με τον δικό της τρόπο.

Καθ' εαυτή  αυτή η αφομοίωση των υποστατικών χαρακτήρων στις ίδιες τις υποστάσεις δεν θεμελιούται. Πρέπει να θυμηθούμε πως η υποστασιοποίηση για τον Αριστοτέλη δεν έχει καμμία σχέση με τους προσωπικούς υποστατικούς ορισμούς. Οι Καππαδόκες, εφαρμόζουν το σχήμα του σε ένα δόγμα, ήδη δοσμένο, της Εκκλησίας, διότι αυτό το σχήμα είναι απολύτως ανεπαρκές για να στερεώσει τον προσωπικό χαρακτήρα του υποστατικού Είναι. Το Αριστοτελικό σχήμα όμως πραγματώνει έναν άλλον σκοπό, που επιτυγχάνεται από τους Καππαδόκες στην προσπάθειά τους να λύσουν τα προβλήματα: "τριτώνει" ή κάνει τριπλή την θεότητα, κάνοντάς την τρις-υποστατική.

Αυτός ο διαχωρισμός, υπερβαίνει το πρέπον. Αυτό που απαιτείται για το τριαδικό δόγμα δεν είναι απλώς τρία "Εγώ", αλλά ένα "Εγώ" τρις-μοναδικό, τριάδα στην ενότητα και ενότης στην τριάδα (αυτό που οι Καππαδόκες διδάσκουν ακούραστα). Αυτό το "Εγώ" το τρις-μοναδικό εξασφαλίζεται όμως στην παρούσα κατασκευή μόνον από την ενότητα της Ουσίας, όχι όμως από την ενότητα, παρότι τριπλή, των υποστάσεων. Και αυτό είναι ανεπαρκές, διότι η Αγιωτάτη Τριάδα είναι μοναδική όχι μόνον στην ουσία ή φύση, αλλά και στο τρις-υποστατικό υποκείμενο.

Πρέπει ακόμη να σημειώσουμε, σαν μια ιδιαιτερότητα της τριαδικής ανατολικής θεολογίας, πως αυτή δεν προέρχεται για τους Καππαδόκες από την ενότητα της Ουσίας αλλά από την τριάδα των υποστάσεων, σε αντίθεση με την Δυτική θεολογία η οποία ξεκινά από το αντίθετο σημείο, από την ενότητα της Ουσίας και ψάχνει σ' αυτήν την καταγωγή των τριών υποστάσεων. Οι τρεις υποστάσεις ενώνονται στην Αγία Τριάδα, η οποία συστήνεται από υποστάσεις εξίσου θείες. Στο δόγμα των Καππαδοκών πατέρων απωθείται απολύτως τόσο η υποταγή του Υιού, όσο και η κοσμολογία στην έννοια της Αγίας Τριάδος. Αυτή υπάρχει αιωνίως εις εαυτή, ανεξαρτήτως της αποκαλύψεώς της στον κόσμο. Αυτός ο σταθερός και ενυπάρχων χαρακτήρας της Αγίας Τριάδος διαγράφεται πολλές φορές με το πνεύμα του νεοπλατωνισμού (χωρίς την υποταγή), ακόμη δε και με τις ίδιες εκφράσεις. Τότε δε ολόκληρα χωρία του νεοπλατωνισμού ενώνονται με τον ορθολογισμό του Αριστοτέλη.

Στις τρεις υποστάσεις οφείλεται ίσος σεβασμός μέσα στην Αγία Τριάδα, παρότι ενώνονται σ' αυτή για την αρχή της "μοναρχίας" του Πατρός. "Εμείς τιμούμε την μοναδική αρχή, τον Πατέρα, γεννήτορα και εκπορευτή, ο οποίος γεννά και εκπορεύει χωρίς πάθος, έξω από τον χρόνο, ασωμάτως. Ο Υιός γεννάται, το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται". "Αυτοί είναι από τον Πατέρα, παρότι δεν είναι μετά τον Πατέρα". "Είναι αλήθεια πως το Άναρχο είναι αιώνιο, ενώ το αιώνιο δεν είναι αναγκαίως χωρίς Αρχή. Έτσι ο Υιός και το Πνεύμα δεν είναι χωρίς αρχή σχετικώς με την αιτία. Είναι γνωστό πως η αιτία δεν έχει την ανάγκη να είναι πριν από αυτά των οποίων είναι αιτία... Μαζί και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι χωρίς Αρχή, σχετικά με τον χρόνο" (Γρηγ. Θεολόγος, Λόγος 29). "Αυτοί δεν είναι χωρίς Αρχή και ταυτοχρόνως, κατά μία άποψη (και αυτή εδώ είναι η δυσκολία) είναι χωρίς Αρχή. Δεν είναι χωρίς Αρχή σχετικά με την αιτία... αλλά είναι χωρίς αρχή σχετικά με τον χρόνο" (Λόγος 25 και 39).

Εδώ λοιπόν, στην θέση της υποταγής εισάγεται μια καινούρια, κοινή σχέση ανάμεσα στις υποστάσεις: ανάμεσα στην αιτία χωρίς Αρχή και στις υποστάσεις χωρίς Αρχή, οι οποίες όμως είναι αιτιατές. Αυτή η ιεραρχική διάκριση, μεγίστης σπουδαιότητος, μένει χωρίς ολοκληρωμένη εξήγηση, και όσον αφορά την έννοια της αιτίας, η οποία προφανώς δεν συμπίπτει με την έννοια του απρόβλεπτου, με την έννοια της υποκινήσεως, και σχετικώς με την ιεραρχία, η οποία είναι συνέπειά της και η οποία παίρνει την θέση της υποταγής.

Η ισότης της Λατρείας και της θεότητος των υποστάσεων στις αμοιβαίες τους σχέσεις με την Αρχή, τονίζεται από τους Καππαδόκες με μία τέτοια ενεργητικότητα, η οποία δεν αφήνει καμμιά πιθανότητα αμφιβολίας».

(Συνεχίζεται)

Σχόλιο: Είναι απαραίτητο στους Ρώσσους διανοούμενους να απορρίψουν συλλήβδην την συμμετοχή του Νου στην ορθόδοξη θεολογία, για να χωρέσει ο αγαπημένος τους Γερμανικός ιδεαλισμός, το "Εγώ σκέπτομαι".

Αμέθυστος

Πέτρος Δούκας : Δικαιωμένη οριστικά και αμετάκλητα η μονή Βατοπεδίου

πηγή : Αναβάσεις

Δικαιωμένη οριστικά και αμετάκλητα από ανώτατο όργανο του κράτους, και μάλιστα επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, είναι η μονή Βατοπεδίου για την ομώνυμη πολύκροτη υπόθεση τόνισε στην εκπομπή ΣΚΑΪ Θέμα με τον Άρη Πορτοσάλτε ο πρώην υφυπουργός Οικονομίας Πέτρος Δούκας.

«Όταν ένας Έλληνας έχει διεκδίκηση σε ένα ακίνητο το μόνο όργανο στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί είναι το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο Δημοσίων Κτημάτων και Ανταλλάξιμης Περιουσίας. Απευθύνθηκαν οι μοναχοί σε αυτό το όργανο, που είναι ανώτατο όργανο του κράτους, και αυτό δήλωσε ομόφωνα και αμετάκλητα επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ότι οι λίμνη Βιστωνίδα και παραλίμνιες περιοχές δεν ανήκουν στο κράτος και ανήκουν στη μονή Βατοπεδίου» σημείωσε.

«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο έκανε αποδεκτές αυτές τις γνωμοδοτήσεις, αλλά μετέγγραψε και τη λίμνη και τις παραλίμνιες περιοχές στο όνομα της Μονής, παρουσία εκπροσώπων του ΥΠΟΙΚ, και έδωσε και εντολή στα αρμόδια όργανα αν υπήρχε κάτι καταγεγραμμένο στα μητρώα κτημάτων του ελληνικού δημοσίου να διαγραφεί!» πρόσθεσε ο κ. Δούκας.

Παρεμβαίνοντας στην εκπομπή ο πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Αλέξανδρος Κοντός έκανε λόγο για τρία χρόνια συκοφαντιών και λάσπης. «Από τον Ιανουάριο ζητώ να πάμε σε ειδική επιτροπή με κλήρωση δικαστών και με πρόεδρο έναν εκ των αντιπροέδρων της Βουλής και να ξεκαθαρίσω τη μοναδική κατηγορία σε βάρος μου που είναι συναυτουργία σε απιστία περί την υπηρεσία και δεν μού απαντάει η πρόεδρος της Βουλής».

Ο κ. Κοντός τόνισε ότι δεν θέλουν κάτι τέτοιο γιατί θα καταρρεύσει η κατηγορία σε βάρος του και μετά θα αποκτήσει δικαίωμα αγωγών έναντι των συκοφαντών του. «Δεν θα αποφασίσουν πολιτικοί για τις κατηγορίες μου» δήλωσε.

Ανάρμοστους και λυπηρούς χαρακτηρίζει η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους -το ανώτατο διοικητικό όργανο της μοναστικής πολιτείας- τους χειρισμούς της Πολιτείας όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο εκτελέστηκε το ένταλμα προσωρινής κράτησης εναντίον του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ.

Για ενδεχόμενο να αλλάξουν οι όροι περιορισμού του Εφραίμ έκανε λόγο στο μεταξύ ο στενός συνεργάτης του στην Κύπρο Άθως Κοιρανίδης, ο οποίος τον επισκέφθηκε την Πέμπτη μαζί με τις αδελφές του ηγουμένου στον Κορυδαλλό.

skai.gr

Η ΛΟΓΙΚΗ ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΤΟΥ ACTUS PURUS ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ (2)

Συνέχεια απο: Παρασκευή, 16 Δεκεμβρίου 2011

Enrico Berti

Η Πρώτη φάση ξεκινά από δύο προϋποθέσεις, το πρωτείο της ουσίας απέναντι σε κάθε άλλη πραγματικότητα, και επομένως ακόμη και της κινήσεως, και την ύπαρξη μίας αιωνίου κινήσεως. Το συμπέρασμα, που ενυπάρχει στο κείμενο, είναι πως η ύπαρξη της κινήσεως προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ουσίας. Το πρωτείο της ουσίας εκφράζεται στην ακόλουθη πρόταση: « Οι ουσίες είναι οι πρώτες ανάμεσα στα όντα, και εάν ήταν όλες φθαρτές, όλα τα όντα θα ήταν φθαρτά» (Μεταφ. 6,1071 b 5-6). Πρόκειται, όπως είναι γνωστό, για μία θέση η οποία στέκεται στην βάση ολοκλήρου της αριστοτελικής μεταφυσικής, και η οποία ανακαλείται στο ίδιο το XII βιβλίο στον C1. Όπου η προτεραιότητα της ουσίας βεβαιώνεται ξεκάθαρα έναντι της κινήσεως (Μεταφ. 1, 1069 α 20-24), και στον C5 όπου λέγεται πως «χωρίς τις ουσίες, δεν υπάρχουν ούτε οι επιδράσεις ούτε οι κινήσεις» και πως «αφαιρώντας τις ουσίες, αφαιρούνται όλα τα πράγματα» (αναιρείται αναιρουμένων) [Μεταφ. 5 1071 α 1-2,35]. Αυτή προέρχεται από την αναγνώριση της πολλαπλότητος των σημασιών του Είναι (το όν λέγεται πολλαχώς) και ταυτοχρόνως από την ανάγκη να έχει το όν μία ενότητα, χωρίς την οποία θα ήταν α-νόητο (Μεταφ. IV 2, 1003 α 33-b 16). Μία τέτοια ενότητα συστήνεται από την ουσία, καθότι όλα τα όντα ονομάζονται όντα αναφερόμενα σ’αυτή, σαν ένα μοναδικό τέλος (πρός έν), με την έννοια πως υπάρχουν επιδράσεις η πολλαπλασιασμοί ή φθορές ή αφαιρέσεις ή ποιότητες ή αιτίες ή σχέσεις ή αρνήσεις (Μεταφ. IV 1003 b 7-10). Στην προκειμένη ειδική περίπτωση της κινήσεως, είναι σχετική πρός την ουσία με την σημασία πως υπάρχει μόνον επειδή είναι κίνηση μίας ουσίας, δηλ. μόνον εάν υπάρχει μία ουσία σε κίνηση! Για τον Αριστοτέλη δεν υπάρχει μεταβολή, εάν δεν υπάρχει κάτι που μεταβάλλεται (τί μεταβάλλον), όπως αναφέρεται στο ίδιο το βιβλίο XII (2, 1069 b 3-7). Η εξάρτηση της κινήσεως από την ουσία δεν σημαίνει λοιπόν πως μία τέτοια ουσία είναι η αιτία της κινήσεως, δηλ. η κινητική αιτία, όπως ισχυρίζονται διάφοροι ερμηνευτές, αλλά πως αυτή είναι το υποκείμενο, και πως οπωσδήποτε βρίσκεται αναγκαίως σε κίνηση αυτή η ίδια.

Η αιωνιότης της κινήσεως αποδεικνύεται με τον ακόλουθο τρόπο: «Είναι αδύνατον να γεννιέται η κίνηση ή να φθείρεται, διότι θα υπάρχει πάντοτε (αει γάρ ήν)». Αυτό σημαίνει : η γέννηση και η φθορά είναι και αυτά κινήσεις, γι’αυτό εάν η κίνηση γεννιόταν ή σταματούσε (λόγω φθοράς), θα είχαμε εξίσου κινήσεις, έτσι λοιπόν η κίνηση θα υπήρχε πάντοτε. Εντελώς περιττή ίσως ή ανούσια σε σχέση με την απόδειξη της κινήσεως είναι η παράλληλη απόδειξη, της αιωνιότητος του χρόνου, που ακολουθεί αμέσως μετά. Ο χρόνος ή συμπίπτει με την κίνηση ή είναι ένα πάθος της (Μεταφ. XII 6 1071 b 7-10).

Σχετικώς με την αιωνιότητα της κινήσεως, είναι ωφέλιμο να ακριβολογήσουμε πως δεν εμπλέκει την αναγκαιότητα της κινήσεως, αλλά μόνον το αναντίρρητό της. Η αιωνιότης αποδεικνύεται μέσω της ανασκευής τής προσπάθειας αρνήσεώς της, απορρίψεώς της, όπου η άρνησή της είναι ταυτοχρόνως η αποδοχή μίας αρχής και ενός τέλους, δηλ. στην περίπτωση της κινήσεως, μίας γεννήσεως και μίας φθοράς. Εφόσον όμως η γέννηση και η φθορά είναι και αυτές κινήσεις, η άρνηση της αιωνιότητος δίνει θέση αυτή η ίδια σε μία κίνηση, και έτσι λοιπόν δέν αρνείται, αλλά επιβεβαιώνει αυτή την αιωνιότητα. Δηλ. σαν άρνηση, αποδεικνύεται αδύνατη. Μία τέτοια απόδειξη είναι δυνατή μόνον εφόσον αποδεχθούμε την κίνηση, στην οποία ανήκουν και η γέννηση και η φθορά, αλλά δέν συμπεραίνεται με κανέναν τρόπο πως η κίνηση υπάρχει αναγκαίως.

Όσον αφορά τώρα την ύπαρξη της κινήσεως, παρότι η κίνηση εκ μέρους του Αριστοτέλη δεν θίγεται απλώς αλλά αποδεικνύεται, πρέπει να γίνει μία ανάλογη παρατήρηση. Και αυτή πραγματικά αποδεικνύεται μέσω της ανασκευής της προσπάθειας αναιρέσεώς της, όπως φανερώνεται από το γνωστό χωρίο στο οποίο ο Αριστοτέλης λέει: «Εάν είναι λάθος γνώμη, ή γενικώς γνώμη, η κίνηση υπάρχει εξίσου, και ακόμη και αν είναι φαντασία, και ακόμη και αν μερικές φορές φαίνεται να είναι με έναν τρόπο και μερικές με έναν άλλον. Διότι η φαντασία και η γνώμη έχουν αναγνωριστεί ότι είναι ένα  είδος κινήσεως» (Φυσ. VII 3,254 Α 27-30). Πρόκειται για μία επιχειρηματολογία ίδια με την προηγούμενη, καθότι η ύπαρξη τήη κινήσεως αποδεικνύεται από την αδυναμία της αρνήσεώς της. Αλλά η άρνηση μπορεί να επιχειρηθεί μόνον εάν υπάρχει η κίνηση, και ούτε γίνεται απαραίτητη εξάλλου η απόδειξη πάνω στην οποία στηρίζεται. Η κίνηση λοιπόν δεν υπάρχει αναγκαίως, αλλά όταν υπάρχει και πως υπάρχει συμπεραίνεται από την προσπάθεια αρνήσεώς της, είναι αναντίρρητη. Βρισκόμαστε απέναντι από μία τυπική διαλεκτική απόδειξη, η οποία δεν στηρίζεται σε προηγούμενες προυποθέσεις, αλλά στο ίδιο το πράγμα που πρέπει να αποδειχθεί, και συνίσταται στην ανασκευή της αρνήσεώς της, συμπεραίνοντας τοιουτοτρόπως όχι την αναγκαιότητά της αλλά το αναντίρρητό της.

Από την ένωση των δύο θεωριών που επικαλεστήκαμε μ’αυτόν τον τρόπο, δηλ. το πρωτείο της ουσίας και την αιωνιότητα της κινήσεως, βγαίνει το συμπέρασμα, το οποίο δεν περιέχεται ανοιχτά στο Αριστοτελικό κείμενο, πως η ουσία η οποία προϋποτίθεται από την κίνηση, δηλ' η ουσία η οποία χρησιμεύει σαν υποκείμενο σ’αυτή την ίδια την κίνηση, πρέπει να είναι και αυτή αιώνια. Θα είναι λοιπόν αιώνια με την έννοια ότι θα είναι αιωνίως σε κίνηση. Μόνον στην συνέχεια της επιχειρηματολογίας σ’αυτή που επισημάναμε σαν δεύτερη φάση, ο Αριστοτέλης προχωρά να αποδείξει την ύπαρξη μιας ακίνητης ουσίας (1072 α 21-25). Πριν εξετάσουμε αυτή την τελευταία, ας παρατηρήσουμε πόσο αδιάφορη είναι για την λογική δομή ολοκλήρου της επιχειρηματολογίας η ταυτοποίηση της αιωνίου ουσίας σε κίνηση με τον πρώτο ουρανό, ο οποίος κινείται αιωνίως με μία τοπική κυκλική κίνηση, γυρίζοντας γύρω από τον εαυτό του. Είναι ξεκάθαρο πρώτα απ’όλα πως η αιωνιότης ανήκει στην συνολική κίνηση ολοκλήρου του σύμπαντος, δηλ' στην ολότητα των κινήσεων που υπάρχουν: διότι εάν είναι δυνατόν μία ξεχωριστή κίνηση να διαθέτει αρχή και τέλος, με την έννοια πως μεταπηδά σε μία διαφορετική κίνηση, αυτό που δεν μπορεί να έχει ούτε αρχή ούτε τέλος ούτε καμμία διακοπή είναι το γίγνεσθαι που προκύπτει συνολικά από τέτοιες μεταπηδήσεις. Μάλιστα, για να είμαστε πιό συνεπείς, η αιωνιότης αποδεικνύεται μόνον για την συνολική κίνηση του σύμπαντος, το οποίο περιέχοντας κάθε τύπο αλλαγής, και επομένως και την γέννηση και την φθορά, είναι το μόνο από το οποίο πρέπει να αποκλείσουμε μία αρχή και ένα τέλος.

Με την ταύτιση της αιωνίου κινήσεως με την κίνηση του πρώτου ουρανού, ο Αριστοτέλης συγχέει την λογικώς αποδεδειγμένη αιωνιότητα με την φανερή της όψη, δηλ' με την συνέχεια της ουρανίου κινήσεως. Όλο αυτό σημαίνει πως η αναφορά στην αστρονομία όχι μόνον δέν είναι ουσιώδης στην λογική δομή τής επιχειρηματολογίας, αλλά αντιθέτως αντιπροσωπεύει μιαν άχρηστη παράκαμψη. Χωρίς λογική ισχύ.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

Το σύστημα κοντεύει να τιναχτεί στον αέρα!

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Τι ήταν αυτό που σας βρήκε Βαγγέλη;
Στην κυβέρνηση επικρατεί πανικός. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το πιο προβεβλημένο της στέλεχος, που προαλείφεται επίσης για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και, γιατί όχι, μελλοντικός πρωθυπουργός, δυσκολεύεται εμφανώς να κρυφτεί πίσω από τις ευθύνες που προκύπτουν από την υπόθεση των εισαγγελέων - και μάλλον δε φταίει ο όγκος του.
Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο κ. Βενιζέλος ήταν τόσο εξουθενωμένος που δεν είχε κουράγιο να ασχοληθεί επαρκώς με ένα καλό κουκούλωμα και τώρα πιάστηκαν στα πράσα.
Ο κ. Παπαδήμος, που έχει στο κεφάλι του όλο τον παραλογισμό γύρω από το PSI, τρέχει και δε φτάνει και μπροστά σε μια νέα κατακραυγή (βλέπετε, που να φανταστεί αυτός ο εκλεπτυσμένος αστός ότι οι πληβείοι θα ξεσήκωναν επανάσταση για έναν παπά) συγκάλεσε επείγουσα σύσκεψη με τους ανώτατους δικαστικούς.
Μόνο που κάποιες φορές η δικαιοσύνη θυμάται το ρόλο της και ο κ. Τέντες, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, είχε ήδη διατάξει επείγουσα προκαταρκτική εξέταση για το θέμα, κινητοποιώντας τον αρμόδιο αντιεισαγγελέα κ. Μακρή! Μύλος.
Μέσα στη γενική αναμπουμπούλα, ο Πήγασος και η διαπλοκή των … χρυσοφόρων σκουπιδιών ασχολούνται με τις 150.000 θέσεις εργασίας που θα μας φέρει ως άλλος Αη-Βασίλης ο κ. Παπαδήμος (ούτε ο …Χάρυ Πότερ να ήτανε).
Ο Πρετεντέρης θυμήθηκε τις εκλογές.
Ο Ψυχάρης παίζει Παπαδήμο και θα δικαιωθεί όπως και όταν έπαιζε Βενιζέλο για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.
Ο Βορίδης, θέλει οι εκλογές να αναβληθούν μετά το Μάϊο-ίσως και αργότερα. Άλλωστε πότε θα ξαναγίνει υπουργός;
Ο Βενιζέλος, περίπου, συμφωνεί μαζί του, επειδή ούτε αυτός περιμένει να ξαναγίνει υπουργός – για πρωθυπουργός το έχει ξεχάσει προ πολλού.
Ο Καρατζαφέρης θέτει τέσσερις προϋποθέσεις για να παραμείνει στην κυβέρνηση, η μία από τις οποίες είναι να την …πατήσει ο Σαμαράς και να πάρει περισσότερα υπουργεία και η άλλη να …σωθεί το ΠΑΣΟΚ πριν από τις εκλογές.
Ο Μητσοτάκης με τον Αλαφούζο δοξάζουν τις παρά φύσιν συμμαχίες και ξαναθυμούνται το Βατοπέδι.
Όλοι μαζί προσπαθούν να σώσουν το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν τους νοιάζει που η Ελλάδα καταστρέφεται. Προφανώς τι να την κάνουν μια Ελλάδα, χωρίς … το ΠΑΣΟΚ (τους);
(Κάπου στις μέσα σελίδες των εφημερίδων θα βρείτε και κανένα κομμάτι για τους εισαγγελείς)
Λέγαμε και εμείς να χαλαρώσουμε λίγο, να χαρούμε το γιορτινό πνεύμα και όλα τα σχετικά, αλλά εδώ κοντεύει να τιναχτεί στον αέρα όλο το σύστημα.
Φαίνεται πως λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και της περιρρέουσας αβεβαιότητας, διάφορες διαλυτικές δυνάμεις επιδρούν καταλυτικά με γεωμετρική πρόοδο, πάνω σε ένα ασταθές πολιτικό μόρφωμα, που μόλις μετά βίας προσποιείται ότι λειτουργεί.
Και εύλογα αναρωτιόμαστε:
Κύριοι, αν δεν είσαστε ικανοί να χωρίσετε δυο γαϊδάρων άχυρα, πώς ακριβώς θα τιθασεύσετε τους τραπεζίτες και θα σώσετε τη χώρα από τη χρεοκοπία

Αδέξιος Δεξιός

Χριστούγεννα των ρήξεων και της απελευθέρωσης - Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Πηγή : ΙΕΡΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πώς, άραγε, ο ίδιος ο Χριστός προσδιόρισε τη σάρκωσή του και την είσοδό του στην ανθρώπινη ιστορία; Το ευαγγέλιο του Λουκά μας πληροφορεί ότι ο Ιησούς ξεκίνησε τη δημόσια δράση του αναγγέλοντάς την ως αποστολή απελευθερωτική. Βρισκόταν στη συναγωγή της Ναζαρέτ και, όπως συνήθιζαν οι συναγμένοι Ιουδαίοι, διάβασε φωναχτά ένα απόσπασμα της Γραφής. Επρόκειτο για κείμενο του προφήτη Ησαΐα, το οποίο ο Λουκάς παραθέτει ως εξής:

"Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ' έστειλε ν' αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά· στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του." [1]

Ευθύς μόλις ανέγνωσε το χωρίο, ο Ιησούς το συνέδεσε απερίφραστα με τον εαυτό του: "Σήμερα", τους είπε, "βρίσκει την εκπλήρωσή της η προφητεία που μόλις ακούσατε".

Καθαυτή η επιλογή του κειμένου είχε πολύ σημαντικά συμφραζόμενα. Μιλώντας για την ανατολή μιας εποχής απελευθέρωσης, παρέπεμπε σε έναν πολύτιμο και ριζοσπαστικό ιουδαϊκό θεσμό, το Ιωβηλαίο έτος. Κατ' εντολή του Θεού, κάθε πενήντα χρὀνια η υποθηκευμένη για χρέη περιουσία επιστρεφόταν στους ιδιοκτήτες της και ελευθερώνονταν οι δούλοι (Λευιτ. 25: 8-34). Επρόκειτο, δηλαδή, για μια ασφαλιστική δικλείδα κατά της συσσώρευσης πλούτου, κατά της τοκογλυφικής οικονομίας, κατά της απανθρωπιάς, κατά της κοινωνικής αδικίας. Έτσι, ο Χριστός δηλώνει ότι αυτό που εγκαινιάζει είναι μια στάση ζωής προεχόντως αλληλεγγύης. Η σύνταξη με το μέρος των οδυνομένων γίνεται σημάδι ότι η Βασιλεία, ο νέος κόσμος του Θεού ξεμύτισε.

Στο σημείο αυτό, ωστόσο, υπάρχει άλλο ένα ζήτημα, εξαιρετικής σπουδαιότητας. Το κείμενο που παραθέτει ο Λουκάς, δεν είναι στην πραγματικότητα ατόφιο απόσπασμα του Ησαΐα, αλλά μια σύνθεση! Ολόκληρο είναι ειλημμένο από το το 61ο κεφάλαιο του προφητικού βιβλίου (στ. 1-2), πλην της φράσης "να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους". Αυτήν ο Λουκάς την πρόσθεσε στο απόσπασμα, προφανώς εμπνεόμενος από άλλο σημείο του Ησαΐα (τρία κεφάλαια παραπάνω), όπου διευκρινίζεται ποια είναι η αυθεντική νηστεία, η οποία και ευχαριστεί τον Θεό [2]. Η αυθεντική νηστεία, λέει εκεί ο Ησαΐας, δεν έγκειται στην τήρηση εξωτερικών λατρευτικών τύπων: "Μ' αυτό τον τρόπο που προσεύχεστε, δεν πρόκειται να εισακουστεί η προσευχή σας. Η νηστεία, όπως εγώ τη θέλω [λέει ο Θεός δια γραφίδος Ησαΐα], δεν είναι να κακουχείστε για μια μέρα, και το κεφάλι κάτω να το σκύβετε, καθώς το βούρλο, με ρούχα πένθιμα να κάθεστε στη στάχτη". Αντιθέτως, η αυθεντική νηστεία έγκειται σε δράση απελευθερωτική: "Να σπάτε των αδικημένων τα δεσμά, να λύνετε τα φορτία που τους βαραίνουν, τους καταπιεσμένους ν' απελευθερώνετε και να συντρίβετε κάθε ζυγό" (58: 5-6). Με τη σύνθεση, λοιπόν, που πραγματοποίησε ο Λουκάς, υπογραμμίζεται ακόμη εντονότερα το απελευθερωτικό πρόταγμα.

Ο ιωβηλαίος θεσμός αφορούσε την πράξη. Όχι κάποιον ανιστορικό εσωτερισμό. Και η σάρκωση δεν αποτελεί χημεία (δηλαδή απλώς την ανάκραση δυο υλικών - της θείας και της ανθρώπινης ουσίας), αλλά το αντάμωμα του ζείδωρου Θεού με την ανθρώπινη πληρότητα, άρα και με την ευθύνη, και με την πράξη, και με τις σχέσεις. Η διακήρυξη του Χριστού (διακήρυξη που αντανακλάται σε πλήθος σημεία του ευαγγελίου του, όπως η συγκλονιστική αντίθεσή του προς τον Μαμωνά και τη μετατροπή του ναού σε χρηματιστήριο) προσκαλεί τους Χριστιανούς σε πράξη που αλλάζει τον κόσμο, που απελευθερώνει, που έρχεται σε ρήξη με τις δυνάμεις οι οποίες λεηλατούν την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Από τη δεκαετία του 1970, η διακήρυξη αυτή έγινε αφετηριακό σημείο της θεολογίας της απελευθέρωσης [3], η οποία όρισε ως ευαγγελικό καθήκον και ως αποστολή της Εκκλησίας την καταπολέμηση των κοινωνικών δομών που παράγουν αδικία και εξαθλίωση. Ωστόσο, η οπτική αυτή έχει τα ριζώματα της στην ίδια την εκκλησιαστική παράδοση - άσχετα αν οι ίδιοι οι εκκλησιαστικοί άνθρωποι συχνά την θέτουν σε καταστολή ή αγανακτούν μόνον όταν θιγεί η ατομική τους ευμάρεια, κι όχι επειδή η πλουτοκρατία είναι ακραιφνής ειδωλολατρία και σε καλούς και σε κακούς καιρούς! Ήδη τον 14ον αιώνα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επικαλέστηκε ακριβώς το περί νηστείας και συντριβής των ζυγών χωρίο του Ησαΐα, για να συνηγορήσει υπέρ της πράξης εκείνης, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί κορυφαία πνευματική στάση. Και κατέληγε:

"Οι άρπαγες και οι άδικοι δεν θα αναστηθούν για να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό και να κριθούν, αλλά ευθύς για να καταδικαστούν [...], διότι και στην εδώ ζωή ποτέ δεν είχαν έρθει πραγματικά πρόσωπο με πρόσωπο με τον Χριστό [...]. Οι τεράστιες περιουσίες είναι στην πραγματικότητα κοινές, αφού προέρχονται από τα κοινά ταμεία της φύσης που έφτιαξε ο Θεός [...]. Κανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει την ποινή, αν δεν δεχτεί στη ζωή του τους φτωχούς"[4]

Μήπως η χριστιανική συμμετοχή σε ένα παγκόσμιο κίνημα διαγραφής των καταχρηστικών και τοκογλυφικών χρεών δεν είναι τίποτα παραπάνω από απαίτηση του ίδιου του μυστηρίου της πίστης; Αποστολή των Χριστιανών (αν αυτοί αντέχουν το βάρος της ταυτότητάς τους) είναι να μαρτυρήσουν με λόγο και πράξη στον δημόσιο χώρο αυτό που ο σαρκωμένος Θεός τους το πρωτοανήγγειλε σε μια συναγωγή. Ο ίδιος τους ζήτησε ακροτελευτίως να γίνουν μάρτυρές του "ως τα πέρατα της γης" (Πράξ. 1:8).

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Σημειώσεις

¹ Λουκ. 4: 18-19. Οι μεταφράσεις είναι από τις εκδόσεις Η Καινή Διαθήκη. Το πρωτότυπο κείμενο με μετάφραση στη δημοτική, και Η Παλαιά Διαθήκη. Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα, εκδ. Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας, Αθήνα 1989 και 1997 αντίστοιχα.

² Βλ. Jacques Matthey, "Luke 4: 16-30. The Spirit's mission manifesto: Jesus' hereneutics and Luke's editorial", στο: Internalional Review of Miasion 352 (2000), σσ. 3-11.

³ Λ.χ. Gustavo Gutierrez, The God of Life, εκδ. Orbis Books, Maryknoll, New York 1991, σσ. 6-9.

⁴ Γρηγόριος Παλαμάς, PG 151, 161C-165B. Βλ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Κοινωνική δικαιοσύνη και Ορθόδοξη θεολογία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα ³2006, σσ. 42-46.

πηγή: Aντίφωνο, πρωτοδημοσιεύθηκε στη "Χριστιανική", 22 Δεκεμβρίου 2011