Η κρίση στην Ουκρανία θα κλείσει «συναινετικά»

Όλα όσα συμβαίνουν στην κοντινή Ουκρανία, έχουν συνταράξει τον πλανήτη και δεν είναι λίγοι εκείνοι που «διαβλέπουν» μία «σύγκρουση γιγάντων», με αφορμή την απομάκρυνση της Ουκρανίας από την ρωσική επιρροή.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Κι αυτό, επειδή ο Πούτιν έχει ήδη (άτυπα μεν, στρατιωτικά δε) εξασφαλίσει την κρίσιμη για την Ρωσία Κριμαία, η οποία εκτός από την πρόσβαση που δίνει στη ρωσική στρατιωτική μηχανή προς τον Εύξεινο Πόντο (και στη συνέχεια έξοδο προς τη Μεσόγειο), διαθέτει και βιομηχανικές υποδομές, ικανές να συντηρήσουν ένα νέο μικρότερο «ανεξάρτητο» κράτος της Κριμαίας, το οποίο θα απολαμβάνει την στρατιωτική προστασία της Ρωσίας, ενώ την ίδια στιγμή, οι "επαναστάτες" θα απολαμβάνουν την "ιδιαίτερη φροντίδα" του ΔΝΤ και της κυρίας Μέρκελ (ήδη μπήκε πλαφόν αναλήψεων μετρητών από τις ουκρανικές τράπεζες και έπεται σειρά μέτρων, που θα κάνουν πάρα πολλούς να νοσταλγήσουν την Ουκρανία που οι ίδιοι κατέστρεψαν)...

Φυσικά, ο «διεμβολισμός» των δυτικών (κυρίως ΗΠΑ και Γερμανίας) αποτελεί ένα πλήγμα στο προφίλ ισχύος του ρώσου προέδρου, ο οποίος όμως αναμένεται να το δεχθεί ως μία «ισοφάριση» των ΗΠΑ μετά την διπλωματική νίκη της Ρωσίας στη Συρία.

Αν προσεγγίσουμε ψυχρά την Ουκρανική κρίση, διαπιστώνουμε πως η μέχρι στιγμής εξέλιξή της «βολεύει» τον Πούτιν, ο οποίος δεν ξεχνά να κάνει «business» με την Ευρώπη και το φυσικό αέριο. Και αυτό σημαίνει κέρδη για την Ρωσία, η οποία δυναμώνει περαιτέρω οικονομικά, αφού εν καιρώ κρίσεων η τιμή της ενέργειας ανεβαίνει.

Ο Πούτιν δεν πρόκειται, λοιπόν, από τη στιγμή που έχει εξασφαλίσει την Κριμαία, να ανοίξει οποιοδήποτε μέτωπο είτε με την Γερμανία της Μέρκελ, είτε με τις ΗΠΑ του Μπάρακ Ομπάμα που συρρικνώνεται στρατιωτικά λόγω του αμερικανικού οικονομικού προβλήματος.

Ο ρώσος πρόεδρος θα περιμένει να επιλέξει ο ίδιος την κατάλληλη στιγμή να ανοίξει μέτωπα σκληρής αντιπαράθεσης, τα οποία φυσικά δεν θα βρίσκονται κοντά στην Ρωσία, για ευνόητους λόγους…

Ο μόνος «αστάθμητος παράγοντας» που μπορεί να υπάρξει, είναι η εμφάνιση -με μορφή εμποδίων προς την ρωσική τακτική- κάποιας χώρας που θα θελήσει να «πουλήσει εξυπηρέτηση» στον Λευκό Οίκο, δημιουργώντας διάφορα κωλύματα κυρίως στην ανάπτυξη – κίνηση μονάδων του ρωσικού στρατού προς σημεία γεωπολιτικού ρωσικού ενδιαφέροντος.

Η περίπτωση της Ελλάδας

Όσο και αν αυτή τη στιγμή φαίνεται απίθανο, μόνο η Τουρκία μπορεί να διαδραματίσει τέτοιον ρόλο, μετά –φυσικά- από εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα συγκλίνουν προς την ικανοποίηση των αμερικανικών γεωπολιτικών απαιτήσεων. Εάν η Τουρκία της Άνοιξης που έρχεται βρεθεί με διαφορετική πολιτική ηγεσία (έστω και με στρατιωτική μορφή), τότε θα πρέπει πολλοί να αρχίσουν να προβληματίζονται για τον «χωροφύλακα» των ΗΠΑ, που θα θελήσει να ικανοποιήσει στον μέγιστο βαθμό ο «αφεντικό» του πέραν του Ατλαντικού.

Και μία τέτοιου είδους εξέλιξη θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την Ελλάδα, γιατί ενώ αν και είναι γνωστό πως ήδη υπάρχουν τεράστιες πιέσεις και απαιτήσεις (που ίσως έχουν γίνει δεκτά από την ελληνική πλευρά) για αποδοχή εισόδου της Τουρκίας στην Κυπριακή και την Ελληνική ΑΟΖ), ενδεχομένως μέσα από ένα «ανατολίτικο παζάρι» η Τουρκία να λάβει άδεια (από τις ΗΠΑ) και για την κατάληψη ενός μικρού ελληνικού νησιού ή έστω και βραχονησίδας, προκειμένου να συσπειρωθούν οι τούρκοι γύρω από μία «ισχυρή» τουρκική κυβέρνηση που φέρνει νίκες στη χώρα…

Με το Αιγαίο, όμως, σε θερμή κατάσταση και σε ουσιαστική «καραντίνα» λόγω μίας τέτοιας εξέλιξης, θεωρείται σχεδόν απίθανο η Τουρκία να επιτρέψει την κάθοδο ρωσικών πλοίων και την διέλευσή τους από τον Βόσπορο…

Αυτό αναμένεται να είναι και το μεγάλο της λάθος, αφού έχει ήδη εμπλακεί σε πολλές υποθέσεις κατά των ρωσικών συμφερόντων…

Παναγιωτίδης Μάρκος

Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Τωρα: Ο ισλαμοφασίστας Mustafa Dzhemilev ζητά από την Ουκρανία…

…να στείλει όλον τον στρατό της στην Κριμαία! Προκειμένου να αποτρέψει όπως λέει την ανάπτυξη Ρωσικών δυνάμεων στην περιοχή που
θα οδηγήσουν στην απόσχιση και την προσάρτηση της στην Ρωσία!
Ναζι και ισλαμοφασίστες παρέα, με την δύση να μην κρατα ουτε τα προσχήματα…
olympia

Δραματικές εξελίξεις στην Κριμαία - Βίντεο: Το ρωσικό Ναυτικό αποκλείει το λιμάνι της Μπαλακλάβα - Gunship Mi-24 εν δράσει

Ρωσικές ναυτικές δυνάμεις απέκλεισαν το λιμάνι της Μπαλακλάβα στην Κριμαία, ενώ μια διμοιρία Ρώσων Πεζοναυτών έχει περικυκλώσει την βάση της ουκρανικής Ακτοφυλακής στην Κριμαία και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να εισέλθει ή να εξέλθει από την βάση.
Στο βίντεο μπορείτε να δείτε μία ρωσική κορβέτα κλάσης Tarantul (Project 1241) να περιπολεί στα ανοικτά του στρατηγικής σημασίας λιμανιού της Μπαλακλάβα να εκτελεί ελιγμούς στην είσοδο του λιμανιού.
Μέχρι στιγμής η μόνη αντίδραση από πλευράς ουκρανικών αρχών ήταν η αποστολή ενός μικρού σκάφους της ακτοφυλακής το οποίο αρχικά παρακολουθούσε τη ρωσική φρεγάτα και εν συνεχεία αποχώρησε όταν πληροφορήθηκε ότι η βάση της είχε καταληφθεί από Ρώσους Πεζοναύτες!
Στην Μπαλακλάβα βρίσκεται μια παλαιά σοβιετική βάση πυρηνικών υποβρυχίω με καταφύγια σκαμμένα μέσα στις βραχώδεις ακτές και μια από τις πλέον απόρρητες στρατιωτικές εγκαταστάσεις του «ψυχρού πολέμου".
Παράλληλα όπως αναφέρει το AP τουλάχιστον 30 Ρώσοι Πεζοναύτες έχουν περικυκλώσει την ουκρανική βάση της Ακτοφυλακής στην Κριμαία!



Επίσης 6 επιθετικά ελικόπτερα Mi-24 και 3 μεταφορικά Mi-8 απεικονίζονται σε νέο βίντεο να πετούν πάνω από την Σεβαστούπολη σήμερα το πρωί μεταφέροντας ειδικές δυνάμεις.



Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Το Μοντέρνο Πνεύμα της Ασίας (8) - Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡΝΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ.

Συνέχεια από Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014 
The Modern Spirit of Asia (8) - The Spiritual and the Secular in China and India 
Η απομυθοποίηση της ενώσεως των θρησκειών καί τής θρησκειολογίας

Η πνευματικότητα στην μοντέρνα κοινωνία

Κεφάλαιο 2ζ 
Η κινέζικη πνευματικότητα

Η εικόνα που είχε η Δύση για την Κίνα ήταν αρχικά το αντίθετο σχεδόν της αντίληψης της για την Ινδία. Στα πρώιμα χρόνια του Διαφωτισμού υπήρχε ένα ενδιαφέρον για την Κίνα, το οποίο οφειλόταν στους Ιησουίτες. Ειδικά ο Leibniz (1646-1716) ήταν εντυπωσιασμένος από το πόσο παράλληλη ήταν φιλοσοφία του προς αυτά που οι Ιησουίτες είχαν μαζέψει περί της λογικής δομής της κινέζικης σκέψης³⁰. Μετά την εκδίωξη των Ιησουιτών από την Κίνα, το 1721 από τον αυτοκράτορα Kangxi, οι πληροφορίες περί κινέζικης φιλοσοφίας και θρησκείας ήταν σπάνιες στην Ευρώπη. Επομένως, μια μερική εξήγηση για την μεγάλη διαφορά στην αντίληψη για την Ινδία και την Κίνα, δίνει το γεγονός πως η Κίνα δεν υπήρξε ποτέ αποικία. Η γνώση λοιπόν που πρόσφεραν οι αποικιοκράτες δεν ήταν διαθέσιμη για την Κίνα. Ακόμα και στην εποχή της αυτοκρατορίας, όταν οι δυτικές δυνάμεις ήταν κυρίαρχες στην Κίνα, καμιά από τις δυτικές δυνάμεις δεν είχε δημιουργήσει εκείνο το είδος γνώσης το οποίο ήταν αναγκαίο για μια αποικιοκρατική διακυβέρνηση, όπως έγινε με την Ινδία. Η αυτοκρατορική διπλωματία και εμπόριο ήταν οι κατηγορίες κάτω από τις οποίες είχε ενταχθεί η γνώση για την Κίνα, και η οποία είχε εφαρμοσθεί στους πολέμους του οπίου και μετά.

Πριν από τους πολέμους του οπίου, η γνώση για την Κίνα ήταν περίπου αυτά που μάζεψαν ι Ιησουίτες. Οι Ιησουίτες, που ήταν οι αρχηγοί της αντί-μεταρρύθμισης, έφεραν την Κίνα στην Δύση κατά τον 16^ο και 17^ο αιώνα. Η εικόνα που είχαν για την Κίνα εμπεριείχε την λογική, την επιστήμη και υψηλή ηθικότητα-με άλλα λόγια μια κονφουκιανή παραλλαγή του Χριστιανισμού των Ιησουιτών. Όπως και στην περίπτωση της πρόσληψης της Ινδίας από τον γερμανικό ιδεαλισμό, έχουμε στην Ευρώπη μια εσωτερική συζήτηση περί της φύσης του Χριστιανισμού, η οποία είναι κρίσιμη για την κατασκευή της αντίληψης περί κινέζικου πολιτισμού στην Δύση. Το ελκυστικό στοιχείο για τους Ιησουίτες δεν ήταν οι διαφορές προς τον Χριστιανισμό, αλλά αυτό που θεώρησαν ως όμοια λογική, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την οικουμενική «προσαρμογή». Αυτή η εικόνα της λογικότητας είχε εντυπωσιάσει τους στοχαστές της πρώιμης εποχής του Διαφωτισμού, όπως τον Leibniz, και συνεχίζει να έχει επιρροή μέχρι τις μέρες μας. Πολύ αργότερα, προς τέλος του 19^ου αιώνα, οι ταοϊστικές θεωρίες περί σώματος και οι μορφές της κινέζικης τέχνης, όπως απεικόνιση τοπίων και η καλλιγραφία, είχαν εισέλθει στην ευρωπαϊκή συνείδηση, και ερμηνεύθηκαν ως «πνευματικές». Ιδιαιτέρως η Ενότητα του Είναι, όπως παρουσιάζεται στην αλληλεξάρτηση του yin και yang, αρσενικού και θηλυκού, γης και ήλιου, ήταν «μια πνευματική θεώρηση» που είχε αιχμαλωτίσει την φαντασία των Δυτικών. Η πνευματικότητα αυτή δεν θεωρήθηκε αναγκαίως ως αντίθετη προς την κονφουκιανή ηθική, αλλά ως προερχόμενη από μια κάποια συγκράτηση, ένα είδος ησυχίας (όπως «να κάθεσαι ήσυχος»), που ταιριάζει στην ουσία της κινέζικης πολιτικής και ηθικής τάξης. Πήρε ένα αιώνα παραπάνω, μέχρι την εποχή μας, μέχρι να βρεθούν οι προσπάθειες κατασκευής μιας αντίληψης περί της πνευματικότητας του κονφουκιανισμού, που να αντικατοπτρίζει δυτικές έννοιες, και να μην συμπίπτει με την Κίνα, αλλά να έχει παγκόσμια, ουμανιστική έλξη³¹.

Και για άλλους λόγους, που αφορούν εσωτερικά ζητήματα της Κίνας, η πνευματικότητα δεν κατέχει κεντρική θέση στην μετάφραση των παραδόσεων της Κίνας, όπως έγινε με τις παραδόσεις της Ινδίας. Μετά τις καταστροφικές επαναστάσεις, Taiping και Boxer, κατά τον 19^ο αιώνα, οι Κινέζοι εθνικιστές αποφάσισαν πως οι παραδόσεις πρέπει να κατηγορηθούν για την οπισθοδρομικότητα της κινέζικης κοινωνίας, και πως για να προοδεύσει, η Κίνα πρέπει να υιοθετήσει τον υλισμό της Δύσης, ο οποίος βασίζεται στην επιστήμη και την εκκοσμίκευση. Στην μοντέρνα κινέζικη λογοτεχνία του πρώτου μέρους του 20^ου αιώνα, επικρατεί μια ισχυρή αίσθηση πως η κοινωνία της Κίνας δεν ήταν και τόσο προικισμένη με πνευματική κληρονομία, αλλά πως χειμάζεται από πνευματική ασθένεια³². Πέραν αυτού όμως, υπήρξαν σημαντικά ρεύματα σκέψης που προσπάθησαν να επαναφέρουν  μερικές από τις πνευματικές πηγές του παρελθόντος, ιδιαιτέρως αυτές του Βουδισμού και Κονφουκιανισμού. Ο Liang Qichao, που είχε φιλοξενήσει τον Tagore την δεκαετία του 1920, έβλεπε κριτικά την αποκλειστική έμφαση που δινόταν στην επιστήμη και την νοησιαρχία στην Δύση, τονίζοντας πως η Ανατολή ήταν πνευματική, και πως η επιστήμη πρέπει να έχει ηθικά θεμέλια και σκοπούς. Στο θεμελιώδες έργο του περί κινέζικης ιστοριογραφίας , είχε αντικαταστήσει βαθμιαία την εξελικτική ιστορία και την αλυσίδα των αιτίων, με την βουδιστική έννοια της «αλληλεξάρτησης»(yinyuanjiebao)³³. Και ενώ ο Liang είχε απορρίψει τον Κονφουκιανισμό ως μοντέλο, άλλοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια μοντέρνα κατανόηση της ιστορίας ως σημείο του έθνους, αναφερόμενοι στην κοινωνική ηθική του Κονφούκιο ως «το πνεύμα του έθνους»(minzujingshen). Αυτή η μορφή ου νέο-Κονφουκιανισμού, ως ένα είδος πνευματικού εθνικισμού, απέτυχε να ριζώσει στην Κίνα, αφού ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποδεσμεύσει κανείς τον Κονφουκιανισμό από το πλέον νεκρό αυτοκρατορικό σύστημα, και να τον μετατρέψει σε μια λαϊκή θρησκεία του μοντέρνου έθνους κράτους³⁴.

Βρίσκουμε έτσι στην Κίνα, σε μερικούς κύκλους το ίδιο είδος διανοητικής ζύμωσης όπως και στην Ινδία (Brahmo Samaj για παράδειγμα), δηλαδή μια προσπάθεια κατανόησης και σύνδεσης με την δυτική σκέψη, χωρίς απώλεια επαφής με τις γηγενείς διανοητικές παραδόσεις. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν κατάφεραν να κυριαρχήσουν στον εθνικισμό στον βαθμό που το κατόρθωσαν οι κύκλοι γύρω από τους Gandhi και Tagore. Πέραν από τους λίγο πολύ «κοσμικούς» διανοητές όπως Liang Qichao, Yan Fu, Hu Shih, που είναι αντικείμενο της μαζικής διανοητικής ιστοριογραφίας, συναντούμε νέους πνευματικούς ηγέτες στους κύκλους των Βουδιστών και Ταοϊστών, που μόλις πρόσφατα κίνησαν το ενδιαφέρον των ακαδημαϊκών³⁵.

Ο πιο σημαντικός ίσως Κινέζος Βουδιστής μεταρρυθμιστής ήταν ο μοναχός Taixu(1890-1947). Η σημασία του μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του Vivekananda για τον ιδικό Ινδουισμό και του Dhammapala, μοναχού από την Σρι Λάνκα για τον Theravada-Βουδισμό³⁶. Ο Taixu είχε παραδοσιακή μόρφωση, και η κουρά του έλαβε χώρα με τον συνηθισμένο τρόπο. Ο ηγούμενος του ναού Yuhuang, κοντό στην πόλη Ningbo, του έδωσε το όνομα Taixu, που σημαίνει «ύψιστο κενό». Το κενό είχε σύντομα γεμίσει με την ανάγνωση πολιτικών φυλλάδων και ριζοσπαστικής φιλοσοφίας, γραμμένης ή εμπνευσμένης από δυτικούς στοχαστές. Μια σημαντική περίοδος της ζωής του ήταν η παραμονή του στο ερημητήριο Jetavana (Zhihuan Jingshe), που είχε ιδρυθεί από ένα λαϊκό, ονόματι Yang Wenhui. Ο Yang είχε συναντήσει τον σημαντικό Σριλανκέζο Βουδιστή μεταρρυθμιστή (και πρώην θεοσοφιστή) Anagarika Dhammapala(1864-1933), ο οποίος είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο Βουδισμό³⁷. Ο Dhammapala είχε επισκεφθεί την Ιαπωνία και την Κίνα, αφού προηγουμένως είχε λάβει μέρος παγκόσμιο συμβούλιο των θρησκειών το 1893 στο Σικάγο, στο οποίο συμμετείχε και ο Vivekananda. Ήθελε να βρει υποστήριξη για να αναβιώσει τον Βουδισμό στα αρχαία μέρη της Ινδίας. Ο Dhammapala είχε γίνει αργότερα ένας από τους σημαντικότερους ιδεολόγους του εθνικιστικού Βουδισμού (εθνική ομάδα Sinhala) στην Σρι Λάνκα.

Ο Taixu είχε αφιερωθεί σε δυο μεγάλους σκοπούς. Κατά πρώτον ήθελε να επεκτείνει την μοναστική παιδεία, πηγαίνοντας πέρα από την σπουδή του Βουδισμού, προσθέτοντας αντικείμενα όπως ιστορία και ψυχολογία. Είχε ιδρύσει σημαντικές μοναστικές σχολές στις πόλεις Wuchang και Xiamen(σεμινάριο του νότιου Fujian). Από αυτές τις σχολές προήλθαν οι μαθητές του οι οποίοι διέσπειραν τις ιδέες του σε όλη την Κίνα αλλά και στην κινέζικη διασπορά. Κατά δεύτερον, ήθελε να προωθήσει τον Βουδισμό σε όλο τον κόσμο, ιδιαιτέρως ως απάντηση στην πρόκληση που έθετε η Χριστιανική ιεραποστολική επέκταση. Το 1924 είχε οργανώσει το πρώτο συνέδριο του World Buddhist Association, που είχε τρεις σκοπούς: «πρώτον, να ενώσει τους Βουδιστές από κάθε επαρχία της Κίνας. Δεύτερον, να ενώσει τους Βουδιστές από κάθε χώρα της Ασίας, και τρίτον, να μεταδώσει την αλήθεια και το πνεύμα του Βουδισμού της ανατολικής Ασίας σε κάθε χώρα της Ευρώπης και στις ΗΠΑ, ώστε η ομοσπονδία να γίνει μια πραγματική παγκόσμια βουδιστική ομοσπονδία»³⁸. Οι προσπάθειες αυτές ήταν μάλλον ανεπιτυχείς, κυρίως γιατί η Κίνα βρισκόταν σε δεινή θέση, διαμελισμένη μεταξύ πολεμάρχων, εθνικιστών, κομμουνιστών και επιθέσεων από την Ιαπωνία. Επίσης, πολλοί σημαίνοντες ηγούμενοι αντιτάχθηκαν στον Taixu, οι οποίοι θεώρησαν πως η μεταρρύθμιση του αποκλίνει από την ιδέα πως η απόλυτη εγκράτεια και διαλογισμός οδηγούν στην Καθαρή Χώρα.

Κατά τις περιοδείες του στην Ιαπωνία, ΗΠΑ, Γαλλία και Γερμανία, ο Taixu κατάφερε να βρει ουσιαστική στήριξη για τις προσπάθειες του. Με τον τρόπο αυτό ήταν ο πρόγονος των Βουδιστών μοναχών της ύστερης περιόδου, όπως ο Dalai Lama ή ο Βιετναμέζος Thich Nhat Hanh, οι οποίοι χρησιμοποιούν το διεθνές κοινό τους για να προωθήσουν τον κοινωνικά και πολιτικά ενεργό Βουδισμό. Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ του Taixu και κάποιου όπως ο Vivekananda ή ο Dhammapala (αλλά και οι Dalai Lama και Thich Nhat Hanh), είναι ότι αυτοί οι άλλοι είναι σε θέση να συνδέσουν την πνευματικότητα τους με το πνεύμα του έθνους, με ένα αναδυόμενο εθνικισμό. Στην Κίνα όμως, οι εθνικιστές δεν ήταν τόσο υπέρ του Βουδισμού αλλά υπέρ του Χριστιανισμού. Οι κομμουνιστές δεν άφηναν χώρο σε ένα αναβιωμένο κοινωνικά ενεργό Βουδισμό, πράγμα που ώθησε ριζοσπάστες Βουδιστές όπως ο Taixu, στο στρατόπεδο των εθνικιστών, όπου δεν ήταν και πολύ καλοδεχούμενοι. Μετά την νίκη των κομμουνιστών και τον θάνατο του Taixu, οι Βουδιστές ηγέτες κατέφυγαν στην Taiwan, όπου οργάνωσαν μια αργή επιστροφή, η οποία έλαβε χώρα μετά το χαλάρωμα των κανόνων από το κόμμα Kuomingtang, το 1980. Μερικά από τα κινήματα και κάποιοι ηγέτες, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στην δημιουργία της αστικής κοινωνίας στην Taiwan, είχαν επηρεασθεί από τις ιδέες του Taixu. Με το άνοιγμα των συνόρων προς την Κίνα, τα ενεργά αυτά κινήματα είχαν αρχίσει την αναβίωση του Βουδισμού και εκεί³⁹.

Την εποχή που ο Taixu προσπάθησε να εκμοντερνίσει τον Βουδισμό, ο Chen Yingning (1880-1969) προσπάθησε να κάνει το ίδιο με τον Ταοϊσμό⁴⁰. Μια διαδικασία εκλαΐκευσης του Ταοϊσμού είχε ήδη λάβει χώρα προς το τέλος του 19^ου αιώνα, και είχε οδηγήσει στην δημιουργία ομάδων εκπαιδευμένων λαϊκών που εφάρμοζαν την πρακτική neidan (εσωτερική αλχημεία), που αργότερα ονομάστηκε wenren Daojiao (Ταοϊσμός για διανοούμενους)⁴¹. Στην σύγκρουση με την δυτική αποικιοκρατία, το νέο ενδιαφέρον για την καλλιέργεια του σώματος ως μέρος της αναζωογόνησης του κινέζικου εθνικού χαρακτήρα(guomin genxing), είχε εμφανιστεί με τρόπο παρόμοιο όπως και το νέο ενδιαφέρον για την γιόγκα και τις πολεμικές τέχνες στην Ινδία του 19^ου αιώνα. Εκεί είναι πολύ διαδεδομένη η αντίληψη, πως η Δύση κατάφερε να κατακτήσει την Ανατολή λόγω έλλειψης αρσενικής δύναμης στα κατακτημένα έθνη.

Ο Chen Yingning είχε γεννηθεί σε μια μεσαία αριστοκρατική οικογένεια. Όπως ήταν συνηθισμένο σε τέτοιες οικογένειες, μελέτησε τα κλασικά κείμενα του Κονφουκιανισμού ως προετοιμασία για τις εξετάσεις για την δημόσια υπηρεσία. ανέπτυξε όμως ένα ενδιαφέρον για τον Ταοϊσμό, που είχε ενισχυθεί από την εύθραυστη υγεία του. Προσπάθησε να βρει ένα δάσκαλο, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι αποφάσισε να μελετήσει μόνος του τον ταοϊστικό κανόνα. Στην Σαγκάη είχε συναντήσει πολλούς Βουδιστές μεταρρυθμιστές, μεταξύ αυτών και τον Taixu, και πέρασε αρκετά χρόνια συζητώντας και μελετώντας τις βουδιστικές διδασκαλίες και ασκητικές πρακτικές, πριν αρχίσει να διδάσκει τον Ταοϊσμό.

Ενδιαφέρον είναι το γεγονός, πως ένας από τους πρώτους μαθητές του στην ταοϊστική αυτό-καλλιέργεια, ήταν η Lü Bicheng (1883-1943), διάσημη ποιήτρια και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Το ενδιαφέρον της για την ταοϊστική πνευματικότητα δείχνει την σύνδεση του πολιτικού και κοινωνικού φεμινισμού με την πνευματικότητα, πράγμα που συναντούμε και στην Annie Besant. Επίσης, η ταοϊστική παράδοση γραφής με την βοήθεια των πνευμάτων, θυμίζει τις πνευματιστικές συνεδρίες της θεοσοφίας, που λάμβαναν χώρα την ίδια εποχή. Η κυρίαρχη συζήτηση εκείνη την εποχή στην Ινδία, Κίνα και Ευρώπη, ήταν περί επιστήμης και της σχέσης της προς τα πνευματιστικά φαινόμενα. Η συζήτηση αυτή επηρεάστηκε στην Ασία από αναζήτηση των αυθεντικών ριζών της εναλλακτικής επιστήμης στις γηγενείς παραδόσεις. Τέτοιες συζητήσεις δεν αρνούνται την αυθεντία της επιστήμης. Το αντίθετο, η επιστήμη είχε γίνει αποδεκτή ως το γενικό πλαίσιο για την κατανόηση των τοπικών παραδόσεων. Ο Ταοϊσμός είχε πάντα πειραματικό χαρακτήρα, και εστιαζόταν στο σώμα. Δεν αποδεχόταν την ισχυρή άρνηση της πραγματικότητας όπως ο Βουδισμός, και για τον λόγο αυτό μπόρεσε να συνδεθεί εύκολα με τις επιστημονικές, και ιδιαιτέρως ιατρικές ιδέες.

Ήταν πολύ σημαντικό για τον Chen Yingning και τους ακόλουθους του να εγκαθιδρύσουν τον Ταοϊσμό ως την εθνική παράδοση της Κίνας. Έπρεπε λοιπόν να αντιμετωπίσουν την δεδομένη κονφουκιανή αντίληψη περί Ταοϊσμού, που τον θεωρούσε ως ένα ασύνδετο σύνολο πρακτικών και πεποιθήσεων. Η ταοϊστική αυτό-καλλιέργεια ήταν για τον Chen Yingning το θεμέλιο για την εθνική αυτό-ανανέωση, που θα στηριζόταν στις γραφές του Ταοϊσμού. Και πάλι βλέπουμε την χτυπητή ομοιότητα με τον Vivekananda, που προσπάθησε να κάνει την γιόγκα εθνική υπόθεση. Η απόρριψη της εγκράτειας ως αυτοσκοπού ήταν μέρος της μεταμόρφωσης της παράδοσης σε ακτιβιστικό εθνικισμό. Δεν τέθηκε μόνο ο Κονφουκιανισμός υπό συζήτηση, αλλά και ο Βουδισμός, ο οποίος είχε αναβιώσει υπό την αρχηγεία του Taixu και άλλων. Ο δεσμός του Βουδισμού της «καθαρής χώρας» με τον Βουδισμό της Ιαπωνίας, απέτρεψε να θεωρηθεί ως εθνικιστικός, ο Ταοϊσμός όμως έχει ένα άσπιλο κινέζικο χαρακτήρα. Υπάρχει επίσης μια μακρά ιστορία της πολεμικής κατά του Βουδισμού στις γραφές του Ταοϊσμού. Το πραγματικό όμως θέμα ήταν η ανάγκη ενίσχυσης του εθνικού κορμού, στο αγώνα εναντίον των δυτικών και γιαπωνέζικων κατακτητών.

Με την νίκη των κομμουνιστών το 1949 ο ιστορικός υλισμός είχε γίνει κυρίαρχη ιδεολογία του κράτους, και η θρησκεία θεωρήθηκε ως μια πτυχή  του φεουδαλισμού του παρελθόντος, ο οποίος έπρεπε να απομακρυνθεί με βία. Η πνευματικότητα όμως δεν ήταν τόσο εύκολο να στοχοποιηθεί, καθώς θα μπορούσε να ευθυγραμμισθεί με την εθνική αναζήτηση αυθεντικών παραδόσεων. Η γνώση που είχε ο Chen, της κινέζικης ιατρικής και ιδιαιτέρως του qi gong, θεωρήθηκε πολύτιμη από τις αρχές, που τον τοποθέτησαν επικεφαλής του συνδέσμου των Ταοϊστών. Όπως θα δείτε σε επόμενο κεφάλαιο, το qi gong συνέχισε να υφίσταται ως λαϊκή πρακτική  της πειθάρχησης του σώματος, ξεκομμένο από τους θεσμούς του Ταοϊσμού, τόσο λόγω της μακράς διαδικασίας εκλαΐκευσης, όσο και λόγω της καταστροφής των ταοϊστικών ιδρυμάτων από τους κομμουνιστές το 1950.

Ο Ταοϊσμός, ο Βουδισμός και ο Κονφουκιανισμός, στην πνευματική τους ενσάρκωση, συνέχισαν να αναπτύσσονται στην εθνικιστική Taiwan, και στην ανεξάρτητη κινέζικη περιφέρεια, κυρίως στο Hong Kong και την Σιγκαπούρη. Αυτός είναι ο λόγος που ο φιλόσοφος Tu Wie-ming (γεν. 1940), ως προωθητής της κονφουκιανής πνευματικότητας, έχει τονίσει την σημασία που έχει η ηγεσία για την αναζωογόνηση της κινέζικης πνευματικότητας των Κινέζων διανοουμένων που ζουν εκτός Κίνας. Από αυτή την άποψη, η επιθυμία των Κινέζων για υλική πρόοδο μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας Qing, οδήγησε τους Κινέζους διανοούμενους να επιτεθούν μετωπικά στην κονφουκιανή πνευματικότητα, θεωρώντας την υπεύθυνη για την παρακμή της Κίνας. Η επιτυχημένη αυτή επίθεση σε αυτό που ο Tu θεωρεί ως την πνευματική ουσία της κινεζικότητας, έχει ως αθέλητη συνέπεια την περιθωριοποίηση της κινέζικης ιντελιγκέντσια.

Μόνο μετά την επικράτηση του σοσιαλισμού του Deng Xiaoping, με κινέζικα χαρακτηριστικά, και ιδιαιτέρως υπό τον Jiang Zemin στις αρχές του 1990, οι Κινέζοι διανοούμενοι ήταν πάλι σε θέση να αναπτύξουν μια νεο-κονφουκιανή πνευματικότητα, τόσο ως πνεύμα του έθνους, όσο και ως συμβολή της Κίνας στον παγκόσμιο ανθρωπισμό⁴².

Η σχετικά κεντρική θέση που πήρε η «πνευματικότητα» στην Ινδία, συγκρινόμενη με την Κίνα, δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο λόγω της ανόδου του κομμουνισμού στην Κίνα, και της σχετικής του αποτυχίας στην Ινδία. Μια καλύτερη εξήγηση είναι η εξής: πολύ πριν την επικράτηση του κομμουνισμού, οι Κινέζοι μεταρρυθμιστές σκέφτηκαν πως οι κινέζικες παραδόσεις πρέπει να αντικατασταθούν από την επιστήμη της Δύσεως, ενώ οι παραδόσεις της Ινδίας ήταν πηγές για τον αντί-ιμπεριαλιστικό αγώνα εναντίον του υλικού εκμοντερνισμού, ο οποίος είχε βάλει τη Ινδία, πολιτισμικά και πολιτικά, κάτω από την εξουσία της Δύσεως. Η έλλειψη εμπιστοσύνης όμως προς τον υλικό πολιτισμό ήταν κοινή στάση των διανοουμένων σε όλο τον κόσμο, μετά τον α’ ΠΠ, των Κινέζων διανοουμένων μη εξαιρουμένων. Οι Ινδοί και οι Κινέζοι ήθελαν να δημιουργήσουν εναλλακτικές του δυτικού υλισμού χωρίς να θέλουν να παραιτηθούν από τα καλά της δυτικής επιστήμης. Στην προσπάθεια τους αυτή αναζήτησαν καταφύγιο στην τοπική παράδοση. 

 Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΙΟ : "Το ελκυστικό στοιχείο για τους Ιησουίτες δεν ήταν οι διαφορές προς τον Χριστιανισμό, αλλά αυτό που θεώρησαν ως όμοια λογική, η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την οικουμενική «προσαρμογή». Αυτή η εικόνα της λογικότητας είχε εντυπωσιάσει τους στοχαστές της πρώιμης εποχής του Διαφωτισμού, όπως τον Leibniz, και συνεχίζει να έχει επιρροή μέχρι τις μέρες μας."

Αυτή η όμοια λογική τής οικουμενικής προσαρμογής χρησιμοποιείται σήμερα γιά τήν ένωση τών θρησκειών.

Δέν είναι η διαφορά καί η ετερότης η οποία καλύπτεται μέ τήν επιδιωκόμενη ένωση. ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΙΟΤΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ. Γιαυτό καί τελικώς θά ενωθούν, καί μαζί καί η  αγράμματη καί άπιστη διοίκηση τής εκκλησίας, μέ θρησκείες οι οποίες κατασκευάστηκαν (όπως αποδεικνύεται στήν συνέχεια) από τήν ίδια τήν Δύση.

Αμέθυστος

Αφελής ερώτηση :είναι τούτος Ορθόδοξος επίσκοπος;

Πηγή: Κατάνυξις

Ιγνάτιος Δημητριάδος και οι μεταπατερικές θέσεις του για τζαμί, θρησκευτικά, μουσουλμανικές σπουδές [ΒΙΝΤΕΟ 2014] 



ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ, ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ:  -ΝΑΙ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ,  -ΝΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΕ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ,  -ΝΑΙ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΟΣΟΥΛΜΑΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΘ!!!
το είδαμε εδώ: τρελο-γιαννης   

Σχόλιο:  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.!!! ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΔΙΝΑΛΛΙΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΟΥΝΙΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ.
Δέν οφείλουμε νά ξεκινήσουμε νά αφαιρούμε τούς ορθόδοξους τίτλους, από όσους έχουν πάψει νά είναι ορθόδοξοι;; Αρχίζοντας από τόν Πατριάρχη;;
Αμέθυστος

«Βαθιά αυτοδιοικητικός» 3

Πηγή:Οι Αδιάβροχοι

Ετεροδημότες που σκέφτονται πόσο πίσω θα πάει ο δήμος Θεσσαλονίκης αν ηττηθεί ο Μπουτάρης.

Βρε παιδιά, αφού μου κάνατε τη χάρη και με ψηφίσατε στον Α’ γύρο κάντε έναν κόπο και ψηφίστε τον τάδε στο Β’. Το λέει και το κόμμα, άλλωστε.

Είναι εντυπωσιακό που βρισκόμαστε στο μνημονιακό έτος 2014 και μερικοί έχουν την εντύπωση πως καβαλήσαμε χρονομηχανή και πήγαμε βολίδα στο 1985. Κάπως έτσι ηχούν οι διάλογοι στους τηλεοπτικούς σταθμούς (όταν δεν παίζουν τούρκικα και τηλεμάρκετινγκ) αναφορικά με την στάση που θα κρατήσει έκαστος τουφεκαλεύρης υποψήφιος δήμαρχος, περιφερειάρχης, διαχειριστής πολυκατοικίας στο τελικό ματς (Β΄ γύρο τον λένε) των δημοτικών εκλογών. «Ποια θα είναι η στάση σας;», ρωτά με ύφος «έπιασα τον Πάπα από την τιάρα» ο εξυπνακίζων δημοσιογράφος. Ο κομψευάμενος και πολιτευάμενος νιώθει ακόμα πιο σαΐνι όταν απαντά: «Ε, δεν είναι και πρόβατα οι ψηφοφόροι μου, αλλά...
σε κάθε περίπτωση υπάρχει και μια παραταξιακή συνείδηση – παρόλο που η υποψηφιότητά μου στην περιφέρεια της Κάτω Ζανζιβάρης είναι υπερκομματική και εγώ κατέβηκα ως ανεξάρτητος». Απ’ όλα τα παραπάνω τρεις λέξεις αληθεύουν: «πρόβατα» και «Κάτω Ζανζιβάρη». Όλα τα υπόλοιπα είναι φίδια και μολόχες. Ο σινάμενος, κουνάμενος, κομψευάμενος και πολιτευάμενος είναι κομματόσκυλο δίχως αντιλυσσικό ορό. Τυγχάνει τόσο ανεξάρτητος όσο οι κωπηλάτες στις ισπανικές γαλέρες. Αν πάει κόντρα στο κόμμα θα μείνει χωρίς εισόδημα – κι είναι υπερβολικά άχρηστος για να κάνει οποιαδήποτε δουλειά.

Ανθυποφύλαρχος

Οπότε, αν έχει το άστρο του ανθρωποδιώκτη και δεν πάει στον τελικό των δημοτικών εκλογών θα πρέπει να «δώσει γραμμή» υπέρ του υποψηφίου που βολεύει την εταιρεία του (συγγνώμη, το κόμμα). Όμως, που να την δώσει την γραμμή ο φουκαράς; Σε ποιους; Υπάρχουν ακόμη ιθαγενείς που θα πάνε στην κάλπη να ψηφίσουν ό,τι τους υποδείξει ο αποτυχών ανθυποφύλαρχος;
Κι όμως, υπάρχουν. Είναι εκείνοι που χαμογέλασαν σχεδόν ηδονικά όταν είδαν πλάνα από την κεντρική πλατεία της Κάτω Ζανζιβάρης με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Εταιρείας (σ.σ.: ο πρόεδρος του κόμματος) να τσουγκρίζει ποτήρια ούζου με τον οινόφλυγα υποψήφιο ή τη υδατόρνιθα (σ.σ.: νερόκοτα) που διάλεξε ως... ανεξάρτητη υποψηφιότητα.
Κι όσο μασουλομπούκωναν γαρίδες νούμερο 0 (ολογράφως μηδέν) οι κομματόκυνες, άλλο τόσο χόρταινε ο χαχόλος με φανατισμό και κόρωνε από πόθο για «νίκη»!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΟ «ΠΕΡΙ ΤΡΙΑΔΟΣ» ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (5)

Συνέχεια από Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου 2014
De Trinitate, V 16. 17. 

Οι θείες ιδιότητες που χαράχτηκαν στον χρόνο δεν είναι τυχαίες, προϋποθέτουν την μετάλλαξη στα δημιουργήματα, όχι στον Θεό

Η Γραφή λοιπόν λέει: Κύριε, έγινες το καταφύγιό μας (Ψαλ. 89, 1). Ο Κύριος δηλαδή λέγεται το καταφύγιό μας με σχετική έννοια. Διότι αναφέρεται σε εμάς και ο Θεός γίνεται το καταφύγιό μας, όταν καταφεύγουμε σ’ αυτόν. Μήπως όμως δημιουργείται μέσα στο Είναι του κάτι που δεν υπήρχε πριν καταφύγουμε σ’ Αυτόν; Έτσι λοιπόν συμβαίνει μέσα μας μια αλλαγή: και πράγματι είμαστε χειρότεροι πριν καταφύγουμε σ’ αυτόν και καταφεύγοντας σ’ αυτόν γινόμαστε καλύτεροι, αλλά σ’ αυτόν δεν συμβαίνει καμμία αλλαγή. Και έτσι αρχίζει να είναι ο Πατέρας μας όταν αναγεννώμαστε μέσω της Χάρης Του, διότι μας έδωσε την δύναμη να γίνουμε Υιοί Θεού (Γαλ. 4, 5 Εφ. 1, 5). Το Είναι μας λοιπόν αλλάζει προς το καλύτερο, όταν γινόμαστε Υιοί Του και ταυτόχρονα και αυτός αρχίζει να είναι Πατέρας μας, αλλά χωρίς καμμία τροποποίηση στο Είναι Του. Τα ονόματα χρονικής καταγωγής που εφαρμόζονται στον Θεό και τα οποία δεν ήταν από πριν κατηγορήματα δικά του, έχουν καθαρά μια σχετική σημασία, αλλά δεν δείχνουν τα συμβεβηκότα (τυχαία) στον Θεό σαν να του συνέβη κάτι, αλλά δείχνουν τα συμβεβηκότα του Είναι σε σχέση με τα οποία ο Θεός λαμβάνει ένα νέο σχετικό όνομα. Ακόμη δε, λόγω του γεγονότος πως ο φίλος του Θεού αρχίζει να γίνεται δίκαιος, μεταλλάσσεται.

Όσον αφορά τον Θεό όμως δεν πρέπει ούτε στο όνειρό μας να σκεφτούμε πως αυτός αγαπά κάποιον στον χρόνο, σχεδόν σαν να επρόκειτο για μια νέα αγάπη που δεν υπήρχε πριν σ’ αυτόν. Σ’ αυτόν για τον οποίο το παρελθόν δεν περνά και το μέλλον υπάρχει ήδη. Διότι όλους του τους Αγίους τους αγάπησε πριν από την δημιουργία του κόσμου «καθώς εξελέξατω ημάς εν αυτώ προ καταβολής κόσμου είναι ημάς αγίους και αμώμους κατενώπιον αυτού, εν αγάπη προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις αυτόν» (Εφ. 1, 4), και τους πρόορισε επίσης, αλλά όταν επιστρέφουν και τον συναντούν, λέγεται ότι αρχίζουν να αγαπώνται απ’ αυτού, για να μιλήσουμε με έναν τρόπο προσβάσιμο στην κατανόησή μας. Με τον ίδιο τρόπο όταν λέγεται πως είναι θυμωμένος με τους κακούς και αγαπητός με τους καλούς, αυτοί αλλάζουν, όχι αυτός. Αυτός είναι σαν το Φως: αβάσταχτος στα μάτια των ασθενών, ευχάριστος στους υγιείς. Αλλά είναι τα μάτια που αλλάζουν, όχι το Φως.

[Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις σχέσεις των δημιουργημάτων με τον Θεό, θα παρουσιάσουμε τρείς παραγράφους από την ‘Πολιτεία του Θεού’, όπου υποτίθεται πως ξεπερνά στο θέμα αυτό τις δυσκολίες της ελληνιστικής φιλοσοφίας].

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

ΧΙΙ  Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ

15. Ο Θεός δημιουργεί χωρίς αλλαγή της θελήσεως.    

Ψαλμ. ΙΑ΄ 8 -9 ! «Συ, Κύριε, φυλάξαις ημάς και διατηρήσαις ημάς από της γενεάς ταύτης και εις τον αιώνα. Κύκλω οι ασεβείς περιπατούσι». Κύκλος είναι ο δρόμος του λάθους. Τα λανθασμένα δόγματα των απίστων. Και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως διατρέχοντας σαν χαμένοι αυτούς τους κύκλους (δηλαδή στο πήγαινε έλα των γενεών, στην τροχιά του ήλιου, στους κατακλυσμούς ή και σε όλα τα φυσικά είδη που γεννιούνται και πεθαίνουν), δεν βρίσκουν ούτε την είσοδο ούτε την έξοδο;!!                          

 Δεν γνωρίζουν ούτε πώς άρχισε, ούτε πώς τελείωσε το ανθρώπινο γένος και αυτή η θνητή μας συνθήκη. Δεν μπορούν ούτε και να εισχωρήσουν στα βάθη του Θεού, στηριζόμενοι στα οποία, καθότι Εκείνος είναι αιώνιος και χωρίς Αρχή, έδωσε στον Χρόνο μια κάποια αρχή και μέσα στον Χρόνο δημιούργησε τον άνθρωπο, τον οποίο δεν είχε δημιουργήσει πριν, αλλά χωρίς νἂχει στηριχθεί σε έναν αυθόρμητο καθορισμό αλλά σε αιώνιο και αναλλοίωτο.

Ποιος είναι ικανός άραγε να βολιδοσκοπήσει ένα βάθος απροσμέτρητο και να κοιτάξει ένα βάθος απαράβατο; Σύμφωνα με το οποίο ο Θεός εδημιούργησε μέσα στον Χρόνο τον χρονικό άνθρωπο, χωρίς την αλλαγή της θελήσεώς του; Χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη οποιουδήποτε ανθρώπου; Και από έναν μόνο άνθρωπο πολλαπλασίασε το ανθρώπινο γένος; Μήπως όμως πρέπει να ισχυρισθούμε πως η δημιουργία του ανθρώπου, η οποία δεν υφίστατο ποτέ πριν στην άπειρη αιωνιότητα, ικανοποίησε ξαφνικά τον Θεό, όταν σ’ αυτόν δεν μπορεί να συμβεί τίποτε νέο και τίποτε που να υπονοεί κάποια αλλοίωση;

Γι’ αυτό και αμέσως μετά ο Ψαλμός απευθύνεται στον Θεό μ’ αυτά τα λόγια: Σύμφωνα με το βάθος σου πολλαπλασίασες τους υιούς των ανθρώπων. [Το Ψαλτήρι όμως γράφει: 11, 9: κύκλω οι ασεβείς περιπατούσι· κατά το ύψος σου επολυώρησας τους υιούς των ανθρώπων. Το ύψος δηλαδή του ψαλμού ερμηνεύεται ήδη σαν βάθος. Ταιριάζοντας στην εσωτερικότητα και στην γέννηση του υποκειμένου].

Ακόμη και αυτό που επιθυμούν οι άνθρωποι δηλαδή, και υπερασπίζονται στην λογομαχία τις γνώμες τους, όπως τους αρέσει: μας λέει πως σύμφωνα με το βάθος σου, το οποίο δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να γνωρίσει, πολλαπλασίασες τους υιούς των ανθρώπων. [Ακόμη και όταν υπερασπιζόμαστε με πάθος την γνώμη μας λοιπόν, την διαιώνισή μας υπερασπιζόμαστε, παρότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς πολλαπλασιάζονται οι υιοί των ανθρώπων, ας πούμε ο λόγος των ανθρώπων, αναγκάζοντάς μας να στριφογυρίζουμε σε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. Και λόγω της άγνοιας αυτής αυτές οι λογομαχίες ανήκουν στις μάχες της διαιωνίσεως του είδους, που στήνουν και τα πλάσματα του ζωικού βασιλείου, ανήκουν δηλαδή στην πορνεία. Οι διάλογοι του Πλάτωνος, με την ύπαρξη και την κατεύθυνση του λόγου από τον δάσκαλο, ελευθερώνουν από το ένστικτο, προς την ελευθερία της αλήθειας, ή της φύσεως].

Χωρίς αμφιβολία λοιπόν είναι πολύ βαθιά η πραγματικότητα του Θεού, ο οποίος παρέμεινε πάντοτε αναλλοίωτος, ακόμη και όταν θέλησε να δημιουργήσει κάποια στιγμή τον άνθρωπο, τον οποίο δεν είχε ποτέ του δημιουργήσει, χωρίς να αλλάξει δηλαδή ένεκεν αυτού σκέψη και θέληση.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

 

ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥΔΗΣ - Α ΜΕΡΟΣ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ 10)

Συνεχίζεται από Πέμπτη, 27 Φεβρουαρίου 2014

O Doctor Angelicus συναντά τον Κάλλιστο Αγγελικούδη

Ο Κάλλιστος Αγγελικούδης αναλύει και σχολιάζει

το κατά των Ελλήνων βιβλίο του Θωμά Ακινάτη

Περί θείας απλότητος και διαφοράς ουσίας και ενέργειας

282. Και λέει κι ο Θωμάς, πως κάθε ζωή φανερώνει κίνηση, γι’ αυτό και παραχωρεί την κίνηση στο άγιο Πνεύμα, που ζή και είναι αυτοζωή και ζωοποιεί, κίνηση δε του νού είναι η νόηση κι η σύμφωνα μ’ αυτήν έφεση. Ψεύδεται άρα και μάλιστα πολύ αυτός που τα λέει αυτά για την ευδαιμονία· γιατί ούτε στο νοείν – γιατί αυτό είναι γνώμη ( δόξα ) ελληνική– ούτε στο θέλειν – γιατί αυτό είναι γνώμη ( δόξα ) οιηματική – αλλ’ είναι έσχατη ευδαιμονία η κοινωνία και ένωση του ζωοποιού Πνεύματος κι ο σύμφωνα μ’ αυτήν φωτισμός, που όταν θα τον δεχθή η ψυχή, έχει αεικίνητες τις ανατάσεις και τις εφέσεις προς τον Θεό.

283. « Καθόσον ομοιούται κατ’ εξοχήν ο άνθρωπος με τον Θεό, εκείνο θα είναι η ευδαιμονία του ». Καλά το έχεις πή αυτό· τί είναι δε αυτό, που κάνει όμοιο τον άνθρωπο με τον Θεό, εδώ μεν δεν το πρόσθεσες, κι όπου έσπευσες να το πής, λες ψευδή και αβέβαια. Γιατί λες· « η περί Θεού κατ’ ουσίαν γνώση είναι η ίδια η ευδαιμονία ». Και δεν είναι μόνο ψέμμα αυτό, αλλά και αισχρότατη αίρεση. Γιατί αν αποδειχθή με τις ρήσεις των αγίων πως είναι απερινόητη και ανέπαφη σε κάθε γενητή ( δημιουργημένη, κτιστή ) φύση η θεία ουσία, αναιρείται ολοφάνερα η ευδαιμονία από κάθε λογική φύση, τους αγγέλους δηλαδή και τους ανθρώπους, πράγμα που είναι έσχατη ασέβεια. Και λέει ο μέγας Διονύσιος· « της υπερουσίου και κρυφίου Θεότητος η μεν αυτής, ό τι ποτέ εστιν, επιστήμη και θεωρία ( με την επιστήμη και τη θεωρία…) πάσιν άβατός εστι τοις ούσιν, ως πάντων υπερουσίως εξηρημένη » ( Ψευδο – Διονυσίου, Περί θείων ονομάτων ).

284. Κι ακόμα· « την οποία, τη θεία ουσία δηλαδή, ούτε να εννοήσης είναι δυνατόν, ούτε να πης, ούτε και να την θεωρήσης καθόλου, επειδή έχει εξαιρεθή από όλα και είναι υπεράγνωστη, και έχει προαναλάβει ( προειληφυίαν ) στον εαυτό της τις αποπερατώσεις όλων μεν ταυτόχρονα των ουσιωδών γνώσεων και δυνάμεων και όλες υπερουσίως, είναι δε υπεριδρυμένη ( υπερεγκατεστημένη ) με απερίληπτη δύναμη κι απ’ τους υπερουράνιους νόες. Γιατί αν είναι όλες οι γνώσεις των όντων και τελειώνουν στα όντα , αυτή που είναι επέκεινα από κάθε ουσία έχει εξαιρεθή κι από κάθε γνώση, και είναι ανώτερη από κάθε λόγο και κάθε γνώση, και έχει ιδρυθή καθολικά πάνω από νου και ουσία, κι ενώ είναι περιληπτική και συλληπτική και προληπτική όλων, είναι η ίδια καθολικά ασύλληπτη από όλα ( ό.π. ).

285. Κι ακόμα· τα θεία, όποια κι αν είναι τέλος πάντων κατά την δική τους αρχή και ίδρυση, είναι πάνω από νου και κάθε ουσία και γνώση « της αυτοϋπερουσίου θεότητος, που είναι υπερεγκατεστημένη πάνω από κάθε αγαθότητα και θεότητα και ουσία και ζωή και σοφία, στα απόκρυφα, όπως λένε οι παραδόσεις » ( ό.π. ). Κι ακόμα· « της υπέρ λόγον και νούν και ουσίαν της υπερουσίου και κρυφίας θεότητος υπερουσιότητος αγνωσίας, αυτή την υπερούσιον επιστήμην αναθετέον » (ό.π. ). Κι ο Θεολόγος Γρηγόριος· « μικρόν διακύψας είδον Θεού τα οπίσθια ( Εξοδ. Λγ΄23 ), όχι την πρώτη και ακήρατη φύση, που την γνωρίζει η ίδια, και εννοώ βέβαια την Τριάδα » ( Λόγος 28, Περί Θεολογίας ). Κι ο επίσκοπος των Νυσσαέων· « το ίδιο μεν το μύρο της θεότητας, ό,τι κι αν είναι τέλος πάντων κατ’ ουσίαν, είναι πάνω από κάθε όνομα και νόημα » ( Γρηγορίου Νύσσης, Ομιλία Α΄εις το Άσμα Ασμάτων, Α΄). Κι ακόμα· « η μακαρία και αΐδιος και πάντα νουν υπερέχουσα φύσις, που περικλείει όλα τα όντα στον εαυτό της, δεν περιέχεται από κανέναν όρο » ( ό.π., Ομιλία Ε΄). Κι ακόμα· « λέει ο υψηλός Ιωάννης ότι ‘ Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε ’ ( Ιωαν. Α΄18 ), διορίζοντας ( διακηρύσσοντας ) μ’ αυτήν την απόφαση πως είναι ανέφικτη όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και σε κάθε νοητή φύση η φύση της θείας ουσίας» ( Γρηγορίου Νύσσης, Περί του βίου του Μωϋσέως ).

286. Και λέει κι ο Μέγας Βασίλειος· « αν είναι ‘ αι οδοί του Θεού ανεξιχνίαστοι και τα κρίματα αυτού ανεξερεύνητα ’ ( Ρωμ. ια΄33 ) και ανέφικτα και σ’ αυτούς που έχουν φθάσει στο μέτρο γνώσης του Παύλου » ( Κατά Ευνομίου Α΄ και Λόγος ΙΕ΄, Περί αρχής και εξουσίας ), τί απομένει να εννοούμε για την ίδια την ουσία του Θεού, παρά ότι είναι άβατη και απροσπέλαστη σε κάθε νου; » Και προχωρώντας· « ποιος δεν θα αποδεχθή πως είναι πάνω από κάθε νου και πάνω από κάθε γνώση ανθρώπου η ίδια η ουσία του Θεού; Και νομίζω πως δεν υπερβαίνει μόνο τους ανθρώπους, αλλά και κάθε λογική φύση η κατανόησή της· και αποκαλώ τώρα λογική αυτήν που υπάρχει στην κτίση, γιατί είναι σε μόνον τον Υιό γνωστός ο Πατήρ και στο άγιο Πνεύμα, ‘ ότι ουδείς οίδε τον Πατέρα, ει μη ο Υιός ’ ( Ματθ. ια΄27 ). Και· το Πνεύμα πάντα ερευνά, και τα βάθη του Θεού ». « Γιατί κανείς δεν γνωρίζει » λέει « τα του ανθρώπου, παρά μόνο το Πνεύμα που υπάρχει σ’ αυτόν. Και δεν έχει γνωρίσει κανείς τα του Θεού, παρά μόνο το Πνεύμα που είναι εκ του Θεού » ( Κορινθ. Β 10 -11 ) ( Μεγάλου Βασιλείου, Κατά Ευνομίου Α΄).

287. Κι ακόμα˙ « Τί το εξαιρετικό θα αφήσουν στη γνώση του Μονογενούς ή του αγίου Πνεύματος, αν κατανοούν αυτοί οι ίδιοι την ουσία ; ». Κι ακόμα· « είναι απερίοπτη ( αδιάφορη ) η ίδια η θεία ουσία σε όλα, εκτός απ’ τον Μονογενή και το άγιο Πνεύμα ». Κι ο Χρυσσορήμων· « γι’ αυτό και λέει ο Χριστός· ‘ ουδείς γινώσκει τον Πατέρα, εί μη ο Υιός ’ ( Λουκ, ι΄22, Ματθ. ια΄27 ). Τί λοιπόν ; βρισκόμαστε όλοι σε άγνοια ; Μη γένοιτο· αλλά δεν γνωρίζει κανείς έτσι όπως ο Υιός. Όπως ακριβώς τον είδαν λοιπόν πολλοί σύμφωνα με την όψη που τους παραχωρήθηκε, και κανείς δεν είδε την ουσία, έτσι γνωρίζουμε πολλοί τον Θεό, και την ουσία δεν την γνωρίζει κανείς, ό,τι κι αν είναι τέλος πάντων, παρά μόνος αυτός που γεννήθηκε απ’ αυτόν » ( Ιωάν. Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην, Ομιλία 15 ).

288. Και πάλι ο Μέγας Βασίλειος· « το πώς είναι το θείο και το ίδιο εκείνο το οποίο είναι, ποιο είναι ή τι είναι, είναι κατ’ εξοχήν αφανέρωτο, ως ανεξιχνίαστο σε κάθε κτιστή φύση » ( Κατά Ευνομίου Ε΄). Δέν είναι άρα το να γνωρίσης ή να θεωρήσης την κατ’ αυτόν τον τρόπο απερίοπτη ουσία ευδαιμονία, αλλά κακοδαιμονία και χλευασμός και πλάνη των δαιμόνων και της ελληνικής φοβερώτατης απάτης και του Θωμά. Γι’ αυτό, αν θελήση να συγκεντρώση κανείς τις κακοδοξίες του σε ένα, θα τις βρή να συντρίβονται σχεδόν, όλες, με τις διακηρύξεις ( αποφάσεις ) που τώρα αναφέραμε των ιερών θεολόγων.

289. « Απομένει να είναι η έσχατη ευδαιμονία του ανθρώπου στη θεωρία της αλήθειας ». Ναι, αλλά αν αναμειχθή με τη θεωρία, όπως προαναφέραμε, η ζωοποιός και φωτιστική ενέργεια του Πνεύματος με την ειλικρίνεια της πίστης. Γιατί είναι αλλιώς η θεωρία της αλήθειας φαντασία αναπλασμού και παιδείας ελληνικής και βάραθρο αιρέσεων, σύμφωνα με το οποίο ούτε είδαν ούτε είπαν και τα παιδιά των Ελλήνων την αλήθεια, αλλά την ακαταστασία και την έριδα ( φιλονικία ) και την μήνι ( οργή ), τους απογόνους του ψεύδους, με γνώμη υπερηφάνειας και οίησης. Γι’ αυτό κι όχι μόνο αντιμίλησαν ο ένας στον άλλον, αλλ’ έπεσαν και προς τους εαυτούς τους ο καθένας σε αντιφάσεις, όπως κι ο δύστυχος αυτός Θωμάς, τοποθετούμενος ο ίδιος από τυφλότητα λόγω της δυσπιστίας αντίθετος στα δικά του λόγια· γιατί μη έχοντας παντελώς αποκτήσει λόγω δυσπιστίας το ευθές και ηγεμονικό και διδακτικό της αλήθειας πνεύμα με την αίσθηση της ψυχής, εξετράπησαν, όπως είναι λογικό, σε ανοδίες ( αδιέξοδα, ανυπαρξία οδών ) και εξέπεσαν δυστυχώς απ’ την αλήθεια, όπως δεν ώφειλαν.

290. « Το έσχατο τέλος » λέει « στο οποίο οδηγείται με τη βοήθεια της θείας χάριτος ο άνθρωπος, είναι η κατ’ ουσίαν θεωρία του Θεού ». Αλλ’ είναι λόγια κάποιου που εναντιώνεται στην ιερά Εκκλησία αυτά, η οποία λέει· « όταν μένη ο νούς στον εαυτό του, διακρίνει τα περιορισμένα και τα ανάλογα προς αυτόν τον ίδιον . Όταν στραφή δε προς το θειότερο μέρος και υποδεχθή τις χάριτες του Πνεύματος, τότε μπορεί να καταλάβη τα θειότερα » ( Μεγ. Βσιλείου, Επιστολή 232, Προς Αμφιλόχιον ). Κι ακόμα· « ο νούς που αναμείχθηκε με τη θεότητα του Πνεύματος, αυτός εποπτεύει ήδη τα μεγάλα θεωρήματα και διακρίνει τα θεία κάλλη, τόσο πολύ βέβαια, όσο παραχωρεί η χάρι και υποδέχεται η κατασκευή του »( ό.π. ). Οδηγούμενος λοιπόν σ’ αυτά με τη βοήθεια της θείας χάριτος ο άνθρωπος, αυτά και δέχεται, όχι όσο είναι εκείνα - γιατί είναι άπειρα κατά το μέγεθος – αλλ’ όσο επιτρέπει η κατασκευή του νου.

291. Είναι μάταιος ολοφάνερα και ψεύτης αυτός που εξαρτάται σε τέτοιες φαντασίες και αποφαίνεται πως « είναι έσχατο τέλος η κατ’ ουσίαν θεωρία του Θεού, στην οποία οδηγείται με τη βοήθεια της θείας χάριτος ο άνθρωπος »· ακόμη κι αν βοηθηθή απ’ το Πνεύμα ο νούς, αλλ’ εφ’ όσον το παραδέχεται η κατασκευή του · γιατί  βέβαια δέν ανάγει σε τόσο μεγάλη υπεροχή τον νου, η  Εκκλησία του Θεού, καθότι την πιστεύει μόνο στον Υιό και το Πνεύμα, όπως έχεις ακούσει. Κι ακόμα· « δεν είναι δυνατόν να οράς στην παρούσα ζωή κατ’ ουσίαν τον Θεό ». Σαν να είναι δήθεν δυνατό μετά την παρούσα ! Και δεν είναι μόνο ψέμμα αυτό, αλλά και έσχατη ασέβεια, όπως αποδείξαμε ήδη με τις ρήσεις των θεοφόρων.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος