ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΌ ΤΟ «ΠΕΡΙ ΤΡΙΑΔΟΣ» ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ (5)

Συνέχεια από Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου 2014
De Trinitate, V 16. 17. 

Οι θείες ιδιότητες που χαράχτηκαν στον χρόνο δεν είναι τυχαίες, προϋποθέτουν την μετάλλαξη στα δημιουργήματα, όχι στον Θεό

Η Γραφή λοιπόν λέει: Κύριε, έγινες το καταφύγιό μας (Ψαλ. 89, 1). Ο Κύριος δηλαδή λέγεται το καταφύγιό μας με σχετική έννοια. Διότι αναφέρεται σε εμάς και ο Θεός γίνεται το καταφύγιό μας, όταν καταφεύγουμε σ’ αυτόν. Μήπως όμως δημιουργείται μέσα στο Είναι του κάτι που δεν υπήρχε πριν καταφύγουμε σ’ Αυτόν; Έτσι λοιπόν συμβαίνει μέσα μας μια αλλαγή: και πράγματι είμαστε χειρότεροι πριν καταφύγουμε σ’ αυτόν και καταφεύγοντας σ’ αυτόν γινόμαστε καλύτεροι, αλλά σ’ αυτόν δεν συμβαίνει καμμία αλλαγή. Και έτσι αρχίζει να είναι ο Πατέρας μας όταν αναγεννώμαστε μέσω της Χάρης Του, διότι μας έδωσε την δύναμη να γίνουμε Υιοί Θεού (Γαλ. 4, 5 Εφ. 1, 5). Το Είναι μας λοιπόν αλλάζει προς το καλύτερο, όταν γινόμαστε Υιοί Του και ταυτόχρονα και αυτός αρχίζει να είναι Πατέρας μας, αλλά χωρίς καμμία τροποποίηση στο Είναι Του. Τα ονόματα χρονικής καταγωγής που εφαρμόζονται στον Θεό και τα οποία δεν ήταν από πριν κατηγορήματα δικά του, έχουν καθαρά μια σχετική σημασία, αλλά δεν δείχνουν τα συμβεβηκότα (τυχαία) στον Θεό σαν να του συνέβη κάτι, αλλά δείχνουν τα συμβεβηκότα του Είναι σε σχέση με τα οποία ο Θεός λαμβάνει ένα νέο σχετικό όνομα. Ακόμη δε, λόγω του γεγονότος πως ο φίλος του Θεού αρχίζει να γίνεται δίκαιος, μεταλλάσσεται.

Όσον αφορά τον Θεό όμως δεν πρέπει ούτε στο όνειρό μας να σκεφτούμε πως αυτός αγαπά κάποιον στον χρόνο, σχεδόν σαν να επρόκειτο για μια νέα αγάπη που δεν υπήρχε πριν σ’ αυτόν. Σ’ αυτόν για τον οποίο το παρελθόν δεν περνά και το μέλλον υπάρχει ήδη. Διότι όλους του τους Αγίους τους αγάπησε πριν από την δημιουργία του κόσμου «καθώς εξελέξατω ημάς εν αυτώ προ καταβολής κόσμου είναι ημάς αγίους και αμώμους κατενώπιον αυτού, εν αγάπη προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις αυτόν» (Εφ. 1, 4), και τους πρόορισε επίσης, αλλά όταν επιστρέφουν και τον συναντούν, λέγεται ότι αρχίζουν να αγαπώνται απ’ αυτού, για να μιλήσουμε με έναν τρόπο προσβάσιμο στην κατανόησή μας. Με τον ίδιο τρόπο όταν λέγεται πως είναι θυμωμένος με τους κακούς και αγαπητός με τους καλούς, αυτοί αλλάζουν, όχι αυτός. Αυτός είναι σαν το Φως: αβάσταχτος στα μάτια των ασθενών, ευχάριστος στους υγιείς. Αλλά είναι τα μάτια που αλλάζουν, όχι το Φως.

[Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις σχέσεις των δημιουργημάτων με τον Θεό, θα παρουσιάσουμε τρείς παραγράφους από την ‘Πολιτεία του Θεού’, όπου υποτίθεται πως ξεπερνά στο θέμα αυτό τις δυσκολίες της ελληνιστικής φιλοσοφίας].

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

ΧΙΙ  Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΏΠΟΥ

15. Ο Θεός δημιουργεί χωρίς αλλαγή της θελήσεως.    

Ψαλμ. ΙΑ΄ 8 -9 ! «Συ, Κύριε, φυλάξαις ημάς και διατηρήσαις ημάς από της γενεάς ταύτης και εις τον αιώνα. Κύκλω οι ασεβείς περιπατούσι». Κύκλος είναι ο δρόμος του λάθους. Τα λανθασμένα δόγματα των απίστων. Και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως διατρέχοντας σαν χαμένοι αυτούς τους κύκλους (δηλαδή στο πήγαινε έλα των γενεών, στην τροχιά του ήλιου, στους κατακλυσμούς ή και σε όλα τα φυσικά είδη που γεννιούνται και πεθαίνουν), δεν βρίσκουν ούτε την είσοδο ούτε την έξοδο;!!                          

 Δεν γνωρίζουν ούτε πώς άρχισε, ούτε πώς τελείωσε το ανθρώπινο γένος και αυτή η θνητή μας συνθήκη. Δεν μπορούν ούτε και να εισχωρήσουν στα βάθη του Θεού, στηριζόμενοι στα οποία, καθότι Εκείνος είναι αιώνιος και χωρίς Αρχή, έδωσε στον Χρόνο μια κάποια αρχή και μέσα στον Χρόνο δημιούργησε τον άνθρωπο, τον οποίο δεν είχε δημιουργήσει πριν, αλλά χωρίς νἂχει στηριχθεί σε έναν αυθόρμητο καθορισμό αλλά σε αιώνιο και αναλλοίωτο.

Ποιος είναι ικανός άραγε να βολιδοσκοπήσει ένα βάθος απροσμέτρητο και να κοιτάξει ένα βάθος απαράβατο; Σύμφωνα με το οποίο ο Θεός εδημιούργησε μέσα στον Χρόνο τον χρονικό άνθρωπο, χωρίς την αλλαγή της θελήσεώς του; Χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη οποιουδήποτε ανθρώπου; Και από έναν μόνο άνθρωπο πολλαπλασίασε το ανθρώπινο γένος; Μήπως όμως πρέπει να ισχυρισθούμε πως η δημιουργία του ανθρώπου, η οποία δεν υφίστατο ποτέ πριν στην άπειρη αιωνιότητα, ικανοποίησε ξαφνικά τον Θεό, όταν σ’ αυτόν δεν μπορεί να συμβεί τίποτε νέο και τίποτε που να υπονοεί κάποια αλλοίωση;

Γι’ αυτό και αμέσως μετά ο Ψαλμός απευθύνεται στον Θεό μ’ αυτά τα λόγια: Σύμφωνα με το βάθος σου πολλαπλασίασες τους υιούς των ανθρώπων. [Το Ψαλτήρι όμως γράφει: 11, 9: κύκλω οι ασεβείς περιπατούσι· κατά το ύψος σου επολυώρησας τους υιούς των ανθρώπων. Το ύψος δηλαδή του ψαλμού ερμηνεύεται ήδη σαν βάθος. Ταιριάζοντας στην εσωτερικότητα και στην γέννηση του υποκειμένου].

Ακόμη και αυτό που επιθυμούν οι άνθρωποι δηλαδή, και υπερασπίζονται στην λογομαχία τις γνώμες τους, όπως τους αρέσει: μας λέει πως σύμφωνα με το βάθος σου, το οποίο δεν μπορεί κανένας άνθρωπος να γνωρίσει, πολλαπλασίασες τους υιούς των ανθρώπων. [Ακόμη και όταν υπερασπιζόμαστε με πάθος την γνώμη μας λοιπόν, την διαιώνισή μας υπερασπιζόμαστε, παρότι δεν γνωρίζουμε ακριβώς πώς πολλαπλασιάζονται οι υιοί των ανθρώπων, ας πούμε ο λόγος των ανθρώπων, αναγκάζοντάς μας να στριφογυρίζουμε σε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. Και λόγω της άγνοιας αυτής αυτές οι λογομαχίες ανήκουν στις μάχες της διαιωνίσεως του είδους, που στήνουν και τα πλάσματα του ζωικού βασιλείου, ανήκουν δηλαδή στην πορνεία. Οι διάλογοι του Πλάτωνος, με την ύπαρξη και την κατεύθυνση του λόγου από τον δάσκαλο, ελευθερώνουν από το ένστικτο, προς την ελευθερία της αλήθειας, ή της φύσεως].

Χωρίς αμφιβολία λοιπόν είναι πολύ βαθιά η πραγματικότητα του Θεού, ο οποίος παρέμεινε πάντοτε αναλλοίωτος, ακόμη και όταν θέλησε να δημιουργήσει κάποια στιγμή τον άνθρωπο, τον οποίο δεν είχε ποτέ του δημιουργήσει, χωρίς να αλλάξει δηλαδή ένεκεν αυτού σκέψη και θέληση.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.