Τελεσίγραφο Σέρβων στον Βαρθολομαίο! Προς διακοπή κοινωνίας με το Φανάρι!

Δεν συγκινήθηκαν κατά πως φαίνεται οι Σέρβοι από την συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε δικό τους μέσο πριν από λίγες μέρες στην οποία προσπάθησε μεταξύ άλλων να τους καθησυχάσει και να εξηγήσει όσα έγιναν στο ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα.

Το Γραφείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εξέδωσε δήλωση, η οποία, μεταξύ άλλων, τονίζει ότι η μόνη εκκλησία που αναγνωρίζει το Πατριαρχείο Σερβίας στην Ουκρανία, είναι η κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο.

Η χρηματοπιστωτική ελίτ

Οι τραπεζίτες κατέχουν ολόκληρη τη γη – την οποία όμως, εάν τους την αφαιρέσει κανείς, αφήνοντας τους τη δυνατότητα να δημιουργούν με τον ίδιο τρόπο χρήματα, μέσα σε
ελάχιστο χρονικό διάστημα θα έχουν αρκετά κεφάλαια για να την αγοράσουν ξανά.

«Από τη στιγμή που ο πλανήτης υπερχρεώθηκε, το χρηματοπιστωτικό τέρας, η παγκόσμια ελίτ όπως συχνά χαρακτηρίζεται, κυβερνάει απολυταρχικά – ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας κυβερνήσεις και οδηγώντας τις εξελίξεις, χωρίς καμία αντίσταση από κανέναν».
Του Βασίλη Βιλιάρδου
Ανάλυση

Οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι αθλητές, εμείς που γράφουμε, ιδίως δε οι πολιτικοί, διεκδικούν από το περιβάλλον τους δύο βασικά πράγματα: την αγάπη, καθώς επίσης την επιβεβαίωση πως είναι σημαντικοί, ότι αξίζουν.

Εγώ. Το παιχνίδι της ζωής (14)-επανάληψη

Συνέχεια από: Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019
ΕΓΏ-Μέρος Πρώτο 

Η βελτίωση της ζωής

Ο κάθε άνθρωπος γίνεται manager του εγώ του

Μακελειό

Η απληστία και ο φόβος είναι επαρκή ερεθίσματα για το παιχνίδι της ζωής

Τα χρηματιστήρια ήταν παλιά γεμάτα ανθρώπους που έβλεπαν ο ένας τον άλλο. Τόποι εργασίας γεμάτοι θόρυβο, φωνές, ουρλιαχτά, γέλια, νεύματα, βλέμματα και μορφασμούς. Και όλα αυτά διεξάγονταν σε φυσικούς(πραγματικούς) χώρους.

Την δεκαετία του ’90 οι χώροι αυτοί μετατράπηκαν σε οθόνες, σε τόπους παρατήρησης, παρακολούθησης, προβολής. Οι έμποροι και οι προϊστάμενοι τους κάθονται μπρος σε οθόνες, ακριβώς όπως και τα πληρώματα των ραντάρ, και όπως και εκείνα, ούτε αυτοί βλέπουν μια οθόνη, αλλά ένα χαρτόμουτρο(pokerface).

Το χρήμα, οι αριθμοί που διαρκώς μεταβάλλονται, είναι τα στρατεύματα, που τα βάζουν να πολεμήσουν, τα μετακινούν και μερικές φορές τα θυσιάζουν. Ο εκπαιδευτής μιας επενδυτικής τράπεζας, εξηγεί: «αν έχεις χάσει χρήματα, κάνε κηδεία», λες και μιλά για πεσόντες μιας μάχης. «Πρέπει να βάλεις ένα τέλος. Τα λεφτά έφυγαν και εσύ πρέπει να συγκεντρωθείς στην επόμενη συναλλαγή.⁹²»

Όποιος κοιτάξει τα γραφεία  και τις οθόνες  των quants, που βρίσκονται μέσα σε ατσάλινα και υψηλής ασφαλείας Code-Rooms, δε θα δει κάτι που θα μπορούσε να μοιάζει με αρχηγείο στρατού: αυτό που θα δει είναι αρχηγείο στρατού. Οι μηχανές, οι χώροι, οι οθόνες, η αναρρόφηση οξυγόνου προς αποφυγή διάδοσης πυρκαγιών, τα νούμερα 2, ο ψηφιακός πράκτορας, που με την βοήθεια της θεωρίας των παιγνίων επιτίθεται ή αμύνεται-όλα αυτά στην πραγματικότητα είναι ο εγκέφαλος, ο οποίος εξελίχθηκε μέσα μας, μέσω ενός μοναδικού στην ιστορία εξοπλιστικού ανταγωνισμού.

Και όποιος δεν έχει προσέξει, ότι οι άνθρωποι σήμερα κάνουν στο εσωτερικό τού μυαλού τους ότι έκαναν και τότε, μόνο που τώρα το κάνουν με τις οικονομίες τού παππού και της γιαγιάς, σε αυτόν θα το πουν οι traders.

Οι traders αγαπούν ρήματα όπως «scalp», «kill», «ξεφουσκώνω». Σε μια επενδυτική τράπεζα είχαν προγραμματίσει τους υπολογιστές τους έτσι, ώστε σε κάθε αλλαγή τού χρηματιστηρίου ή της τιμής του συναλλάγματος, τα μεγάφωνα να παίζουν ήχους του πολέμου. Στο τέλος μιας μέρας πλούσιας σε συναλλαγές, οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι σπασμένα γυαλιά και σφαίρες πιστολιού⁹³.

Αυτό που οι traders βλέπουν «δεν έχει πια καμιά μορφή». Είναι φωτεινά σημεία με την μορφή αριθμών, «ευκαιρίες που γρήγορα έφευγαν, και δημιουργούσαν νέες ευκαιρίες»⁹⁴. Πολλοί από εκείνους που ατένιζαν τις οθόνες, δεν έβλεπαν κάποια διαφορά μεταξύ στρατιωτικών και οικονομικών επιχειρήσεων. Και τα δυο είναι ευκαιρίες να επιτύχει κανείς μια νίκη ή να αποτρέψει μια ήττα.

Από την δεκαετία του ’90 μετατράπηκαν οι χώροι εργασίας τους, με την αυξανόμενη ταχύτητα των πλήρως αυτοματοποιημένων αγορών, σε συμβολικά πεδία μάχης: οι χώροι του χρηματιστηρίου, όπου οι traders αγόραζαν και πουλούσαν, είχαν γίνει προσομοιώσεις πεδίων μάχης. Οι τραπεζίτες είχαν μετατραπεί σε στρατιωτικούς διοικητές, που απασχολούσαν τους quants ως πυραυλικούς επιστήμονες, οι οποίοι παρήγαγαν για τους τραπεζίτες όπλα οικονομοτεχνικής φύσεως.

Οι quants υλοποιούν το νούμερο 2. Όχι ενώπιον της οθόνης, αλλά εντός τής μηχανής. Το «νούμερο 2» είχε κατακτήσει τον πρώτο από τους νέους ζωτικούς του χώρους, στο χρηματιστήριο ως πρόγραμμα για υπολογιστές. Είχε αρχίσει να προβαίνει σε χειρισμούς, να κλείνει δουλειές, έμαθε να μπλοφάρει. Και όπως βλέπουμε, δεν ήταν αναγκασμένο να αλλάξει και πολύ τον προσανατολισμό του. Το περιβάλλον στο οποίο δρούσε δεν διέφερε σχεδόν σε τίποτα από τους κλειστούς κόσμους του Πενταγώνου.

Το «νούμερο 2» είχε γίνει ένας τεχνητός έμπορος, το οποίο τροφοδοτούμενο με τους τύπους της θεωρίας παιγνίων, ήταν σε θέση να διεκπεραιώνει όλο και περισσότερες συναλλαγές του χρηματιστηρίου. Για πρώτη φορά, ο «εγωισμός» δεν ήταν απλά μια ιδιότητα του χαρακτήρα του ανθρώπου, αλλά μπορούσε να εκτελείται και από προγράμματα μηχανών.

Οι Αμερικανοί traders χρησιμοποιούσαν τότε το γερμανικό ρήμα «spielen»(παίζω), για να περιγράψουν τους χειρισμούς τους (I’ve always spieled …on the other house account). Όπως και στον στρατό, η από την τεστοστερόνη ελεγχόμενη επαγρύπνηση του trader-στρατιώτη, είχε συνενωθεί με την ψυχρή λογική αταραξία του «νούμερο 2». Από αυτή την σύντηξη είχε προκύψει ένα θανάσιμα λογικό όπλο, που μέσα στους ανώνυμους κόσμους τού Ψυχρού Πολέμου είχε επιδείξει λαμπρά την χρησιμότητα του. Στο περιβάλλον των αγορών, με τα αυτόματά της μηχανήματα, λειτουργούσε έτσι, όπως οι στρατιωτικοί έλπιζαν ότι θα φέρονταν οι στρατιώτες τους: να απειλούν, να πυροβολούν και να πετυχαίνουν τον στόχο, πριν ο αντίπαλος αντιληφθεί τι συνέβη (first round killing).

Στο χρηματιστήριο το πράγμα μεταφράστηκε ως εξής: να κάνεις κέρδη, πριν προσέξει ο άλλος ότι θα πληρώσει για το κέρδος σου. Και όταν αυτό δεν είναι δυνατό: να κάνεις τον αντίπαλο να παγώσει ώστε να μην είναι πια ικανός να λειτουργήσει. Όπως στην περίπτωση της Lehman, μπορεί να επέλθει ο «Αρμαγεδδών» με την χρήση «όπλων μαζικής καταστροφής».Πιο συχνά όμως η δουλειά παίζεται στον χώρο του συμβατικού πολέμου, όπου έχουμε «επίθεση», «καταστροφή» και «μακελειό»:

«Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι τόσο άγριο. Αν το έβλεπε κάποιος απέξω θα έλεγε: αυτούς πρέπει να τους κλείσουν μέσα-είναι τόσο βίαια τα πράγματα. Όταν οι ΗΠΑ διεξήγαγαν τον πόλεμο του Κόλπου, είχαμε 300 με 400 χιλιάδες επαφές την ημέρα, για έξη μήνες...πρέπει να είσαι εκεί...μόνο αυτό μετράει...να ΄χάσω 400χιλιάδες δεν με παραλύει...το καλό με μένα είναι όταν με σπάσουν στο ξύλο, σηκώνομαι και πάω μέσα. Πίσω στο μέτωπο.⁹⁵»

Συνεχίζεται 

Ανώνυμος είπε...

Όταν κατέρρευσε η Lehman Brothers και άρχισαν οι μεγάλες καθημερινές πτώσεις των χρηματιστηρίων σε Ασία Ευρώπη και Αμερική, οι εφημερίδες είχαν φωτογραφίες από τους "Ναούς του χρήματος" όπως ονομάζονται. Όπως ακριβώς περιγράφει ο συγγραφέας, μιλάμε για πόλεμο!Αποτύπωση πανικού στα πρόσωπα, τρόμου (αντίστοιχου μαζικής καταστροφής), τρέλας, "σχιζοφρένειας".. Ήταν τόσο υπερβολικό που τελικά προκαλούσε γέλιο.. όλη αυτή η πόρωση, η ταύτιση της πραγματικότητας με μια εικόνα. 

Θα μου πεις χανόταν κάθε λεπτό δισεκατομμύρια.. Αλλά μήπως υπάρχει σύνδεση πραγματικών αξιών με όλα αυτά τα νούμερα στις οθόνες; Eίμαστε σε μια εποχή τεράστιας απάτης σε όλα τα επίπεδα.Οι εικονικές αξίες που κυκλοφορούν στον πλανήτη είναι δεκάδες φορές μεγαλύτερες από τις πραγματικές. Ένας αέρας κοπανιστός, ένα τίποτα..
"Χαρτιά".. κρατικά ομόλογα, τραπεζικά παράγωγα, δημιουργία χρέους, πανουργία και απάτη, αλυσίδες ανθρώπων και λαών.. Θα νιώθαμε μεγάλη ευτυχία αν βλέπαμε μια μέρα αυτό το βδελυρό χρηματοοικονομικό-χρηματιστηριακό-τραπεζικό σύστημα να καταρρέει.
Δεν είναι το πρόβλημα τα πραγματικά χρηματικά ποσά που μπορεί να κλέβουν στην πραγματική ζωή, έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πληρώνει παντού, και παντού νιώθει ότι τον εκμεταλλεύονται. Εδώ όμως υπάρχει κάτι διαφορετικό.. είναι ένα (συγχωρείστε μου την υπερβολή) δαιμονικό κατασκεύασμα .
Με κανένα άλλο ("επιχειρησιακό" όπως θέλει να ονομάζεται) χώρο δεν μπορεί να συγκριθεί, παρά μόνο με πολεμικό πεδίο και μάλιστα σε εποχή πυρηνικών όπλων.
Και δεν εξηγείται μόνο με ανθρώπινα χαρακτηριστικά απληστίας, κλοπής, ή ακόμα και δύναμης.. πάει πολύ πιο πέρα.. Αγγίζει τον πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής είτε μετάλλάσσοντάς την (αν ο άνθρωπος ενταχθεί σε αυτό) είτε εξουσιάζοντάς την.. με τελικό στόχο αυτή η ψυχο-σωματική εξουσία να γίνει σταδιακά πλήρης και απόλυτη.
Και δεν το περιορίζω μόνο σε υλικά "εργαλεία" δυνατότητας "εξουσίας" όπως π.χ. δάνεια, ηλεκτρονικές κάρτες, τσιπάκια κτλ.. (αν ήταν μόνο αυτό δεν θα υπήρχε πρόβλημα, γιατί η ψυχή δεν εξουσιάζεται από υλικά πράγματα), αλλά κυρίως σε όλο αυτό που περιγράφεται εδώ, δηλ. στην ανθρώπινη ψυχική μετάλλαξη και στο ότι αυτή θεωρείται σχεδόν "φυσική επιλογή" (με την έννοια των γενετιστών!).Και στην εξουσιαστικότητα που ασκεί στην ψυχή η ίδια η φιλοσοφία αυτής της ανθρώπινης μετάλλαξης

Αμέθυστος. 

Σημειώσεις

92. Zaloom, Out of the Pits, σ. 132.

93. Zaloom, Out of the Pits, σ. 155.

94. Katrin Knorr Cetina, ‘How Are Global Markets Global? The Architecture of a Flow World’, σ. 42–3.

95. Jean-Pierre Hassoun, ‘Emotions on the Trading Floor: Social and Symbolic Expressions’, σ. 108.

Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (15)

Συνέχεια από: Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

 Ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ 

Του Pierre Aubenque.

IV. ΟΙ ΗΘΙΚΕΣ ΑΡΕΤΕΣ.

ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΜΕΣΟΝ (Η ΜΕΣΟΤΗΣ)

        

  Ο Αριστοτέλης εισάγει έναν αποφασιστικό προσδιορισμό όταν καθιστά "το σωστό μέσον", τον κανόνα της ενάρετης πράξεως. Κάθε αρετή βρίσκεται στο μέσον ανάμεσα σε δύο πάθη, έκ των οποίων το ένα αντιπροσωπεύει μία υπερβολή και το άλλο ένα ελάττωμα στην χρήση τών αντιστοίχων παθών. Έτσι το κουράγιο είναι μία οδός στο μέσον ανάμεσα στο θάρρος και στην δειλία, η μετριοπάθεια μία μεσότης ανάμεσα στην διαφθορά και την αναισθησία, η γενναιοδωρία ανάμεσα στην ασωτία και την φειδώ, κ.τ.λ. (Για τις αρετές και τα πάθη, Ηθικά Ευδήμεια, 1220 b 38). Η έννοια τού μέσου φαίνεται να δέχεται έναν μαθηματικό προσδιορισμό: το μέσον είναι αυτό το οποίο σε μία συνεχή σειρά αποκόπτεται σε μία ίση απόσταση απο τα δύο άκρα, απο το πάρα πολύ και το πολύ λίγο. Είναι το αριθμητικό μέσον, για παράδειγμα το 6 σε σχέση με το 2 και το 10. Αλλά σ'αυτή την στοιχειώδη αριθμητική ο Αριστοτέλης εισάγει μία ποιοτική μεταβλητή, η οποία δέν είναι δυνατόν να μετατραπεί εύκολα σε ποσότητα. Το μέσον το οποίο πρέπει να ακολουθήσει η αρετή δέν είναι μία μεσότης ώς πρός το ίδιο το πράγμα, αλλά ώς πρός εμάς. Ο Αριστοτέλης αναφέρει το παράδειγμα τής ποσότητος τής μέσης διατροφής, δηλαδή τής κατάλληλης, η οποία δέν είναι η ίδια για τον νέο αθλητή και για τον φτασμένο και ακριβώς η αντικειμενική μεσότης (για παράδειγμα του 6 ώς πρός το 2 και το 10) είναι πάρα πολύ για τον έναν και πάρα πολύ λίγο για τον άλλον. Και εδώ λοιπόν πρέπει να λάβουμε υπ'όψιν μας τίς ξεχωριστές περιπτώσεις και να προσαρμόσουμε τον γενικό κανόνα στις συνθήκες.

          Έτσι λοιπόν ο ορθός λόγος, μετρά την κατάσταση και προσδιορίζει κάθε φορά το σημείο τής μεσότητος που συμφέρει. Σε μία εποχή στην οποία η σκέψη βρισκόταν κάτω απο την επιρροή των Πλατωνικών θεωριών, ο Αριστοτέλης κατόρθωσε να σκεφθεί ότι αυτός ο κανόνας ή αυτή η λογική είχε μία μαθηματική ουσία. Έτσι, σύμφωνα με τον Προτρεπτικό, ένα νεανικό του έργο, έπρεπε για να βρούμε την κατεύθυνσή μας στην ζωή, να υπολογίσουμε την τάξη που βασιλεύει στις ιδέες, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο Πλοίαρχος, για να οδηγήσει το πλοίο του, κρατά τα μάτια του σταθερά στην αμετάβλητη τάξη του έναστρου ουρανού. Στα Ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης σκέφτεται πιό ελαστικούς ορισμούς: "Γι'αυτό που είναι απροσδιόριστο, και ο κανόνας πρέπει να είναι απροσδιόριστος, όπως ακριβώς το πηχάκι απο μόλυβδο που χρησιμοποιείται στην αρχιτεκτονική τής Λέσβου, το οποίο διπλώνει στην μορφή τής πέτρας και δέν παραμένει σκληρό (1137 b 29-32)". Σε ένα σημείο όμως, το οποίο αφορά το ποιοτικό παρά το ποσοτικό, ο Αριστοτέλης παραμένει πιστός σε μία αντίληψη η οποία απαιτεί το σωστό μέσον, το οποίο το διαφοροποιεί απο την μετριότητα και τον συμβιβασμό: Αυτό που στον ορισμό είναι μία μεσότης είναι, στην τάξη του θαυμαστού και του αγαθού, μία ακρότης! (1107 α 7).

        
  Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ!

         
 Ο ολοκληρωμένος ορισμός της ηθικής αρετής είναι τελικώς ο ακόλουθος: "Η αρετή είναι μία διάθεση τής προαιρέσεως η οποία συνίσταται στο σωστό μέσον σε σχέση με εμάς, το οποίο καθορίζεται απο τον ορθό λόγο όπως ακριβώς θα τον καθόριζε ο φρόνιμος άνθρωπος". (Ηθ. Νικομ 1106 b 36).

          Έχουμε ήδη σχολιάσει τα διάφορα στοιχεία αυτού του ορισμού εκτός του τελευταίου. Η τελική αναφορά στον φρόνιμο άνθρωπο, μοιάζει κατ' αρχάς να περισσεύει, σαν περιττή. Διότι εάν ο ορθός λόγος επιτρέπει να καθορισθεί το σωστό μέσον, γιατί να προστεθεί επιπλέον ο φρόνιμος άνθρωπος για να δημιουργήσει το ίδιο αποτέλεσμα; Η αλήθεια είναι πώς, όπως ήδη τονίσαμε ο ορθός λόγος δέν είναι ένα κριτήριο μαθηματικής ακρίβειας που εφαρμόζεται μηχανικά σε κάθε δυνατή περίπτωση. Στην αφαίρεσή του δέν είναι ακόμη επαρκής για να καθορίσει το μέσον, την μεσότητα, που συνιστά την ενάρετη πράξη. Απο εδώ λοιπόν προέρχεται η προσφυγή, καθόλου περιττή, στην ατομική κρίση την οποία θα μπορούσε να εκφράσει κάθε φορά ο φρόνιμος άνθρωπος εάν ήταν πάντοτε παρών. Εάν θα θέλαμε να βρούμε εδώ ένα επιστημολογικό μοντέλο, θα έπρεπε να το δανειστούμε απο την Ιατρική και όχι απο τα μαθηματικά. Η Ιατρική είναι βεβαίως μία επιστήμη. Μπορούν να γραφούν πραγματείες περί αυτής και ακριβώς το μέλλον της εξαρτάται απο τις έρευνες αυτές. Αλλά, όταν τίθεται θέμα αποφάσεως περί της θεραπείας τού ασθενούς, τότε μόνον η διάγνωση, η ματιά και η κρίση του Ιατρού, η ικανότητα του για γρήγορη απόφαση, σε μία ιδιαίτερη περίπτωση, θα καθορίσουν την θεραπευτική αγωγή. Προκειμένου λοιπόν για ηθικές αποφάσεις, αυτή η λειτουργία ανήκει στον "φρόνιμο" άνθρωπο.

          Στην συνέχεια θα έχουμε την ευκαιρία να σταθούμε με μεγαλύτερη πληρότητα στην διανοητική αρετή της φρόνησης, η ανάλυση τής οποίας αποτελεί το κέντρο του ηθικού στοχασμού του Αριστοτέλη. Για την ώρα αρκεί να τονίσουμε πώς δεν είναι ούτε η αρετή της φρόνησης, αλλά η φιγούρα, η παρουσία, του "φρόνιμου", ή οποία υφίσταται στον ορισμό γενικώς της ηθικής αρετής σαν ένα απο τα κριτήρια, μαζί με τον ορθό λόγο, της σωστής απόφασης, σχετικά με την μεσότητα. Ο φρόνιμος δέν είναι, εκτός σπανίων περιπτώσεων, αυτός ο ίδιος ο φορέας. Είναι ο άνθρωπος της καλής συμβουλής, αυτός τον οποίο συμβουλευόμαστε όταν πρόκειται να πάρουμε μία σημαντική και δύσκολη απόφαση. Χωρίς αμφιβολία είναι ο κληρονόμος ενός χαρακτηριστικού κοινωνιολογικού τύπου των παραδοσιακών κοινωνιών. Ο ηλικιωμένος άνθρωπος, που διαθέτει εμπειρία και σίγουρη κρίση, αναγνωρισμένη σαν τέτοια στο εσωτερικό της κοινότητος, στον οποίο ζητάμε συμβουλή για να λύσουμε μία διαφωνία ή για να παρουμε μία ατομική απόφαση και απο τον οποίο περιμένουμε ότι, ανάμεσα σε αντίθετες και υπερβολικές θέσεις, θα μας φανερώνει για κάθε περίπτωση που τίθεται η μεσότης, δηλαδή το εύλογον και το δέον. Η ηθική παράδοση τού Αριστοτελισμού θα διατηρήσει την ιδέα ενός δεσμού αναγκαίου ανάμεσα στις ηθικές αρετές και την διανοητική αρετή της φρόνησης. "Η ορθότης των ηθικών αρετών εξαρτάται απο την φρόνηση" διδάσκει ο ίδιος ο Αριστοτέλης ( 1178 α 16). Αλλά η φαινομενολογία των αρετών η οποία αποκορυφώνεται στον ορισμό του IIου βιβλίου είναι πιό προσεκτική στην υπαρξιακή και ιστορική πραγματικότητα τού φρόνιμου ανθρώπου, ενός παραδειγματικού τύπου, ο οποίος προηγείται κάθε δυνατού ορισμού τής ουσίας και τής λειτουργίας του. Δέν φτάνει να πούμε ότι αυτός εφαρμόζει ή ακόμη και ότι ερμηνεύει τον ορθό λόγο. Σε πολυάριθμα χωρία ο Αριστοτέλης δέν διστάζει να πεί ότι ο φρόνιμος είναι αυτός ο ίδιος ο ορθός λόγος, ο ζωντανός και ενσαρκωμένος λόγος. [Ποιός κανών -κριτήριο- ή ποιά επιταγή για να κριθεί η αξία ενός πράγματος μπορεί να είναι ακριβέστερος του φρόνιμου ανθρώπου;] (Προτρεπτικός, αποσπ. 52 Rose).

          Αυτό αντιστοιχεί, χωρίς αμφιβολία, αντιδρώντας στον Πλατωνικό ιδεαλισμό, σε μία επιστροφή στην παραδοσιακή ελληνική ηθική, η οποία μεριμνούσε περισσότερο να προσφέρει παραδείγματα παρά γενικούς ορισμούς, για την οποία η ύπαρξη τού αγαθού ανθρώπου προηγείται τού ορισμού τής ουσίας τού αγαθού, καθότι αυτή η ίδια η ύπαρξη την καθορίζει. Ο Νίτσε συνέλαβε με επιτυχία αυτή την γραμμή σκέψης ανάμεσα στους Έλληνες: "Είναι οι αγαθοί οι ίδιοι, δηλαδή οι άξιοι άνθρωποι, οι δυνατοί, αυτοί οι οποίοι λόγω της καταστάσεως και του ηθικού τους ύψους είναι ανώτεροι, οι οποίοι θεωρούνται αυτοί οι ίδιοι "αγαθοί" και έχουν κριθεί αγαθές και καλές οι δικές τους πράξεις". (Γενεαλογία της ηθικής 1 σ1).

          Ο Αριστοτέλης υπεισέρχεται σ'αυτή την παράδοση. Αλλά εάν διατηρεί το γενικό της σχήμα το οποίο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαν το πρωτείο της υπάρξεως στην ουσία, τροποποιεί το περιεχόμενο της. Η ανωτερότης του φρόνιμου και η πηγή της αυθεντίας του, του κύρους του δέν βρίσκονται σε κάποιο κοινωνικό προνόμιο, αλλά στην διανοητική ποιότητα της κρίσεως του. Ο φρόνιμος δέν εξυπηρετεί σαν κριτήριο παρά μόνον εάν αυτός ο ίδιος διαθέτει κριτική νόηση, ικανότητα. Εξ' αυτού απορρέει η σπουδαιότης την οποία αντιπροσωπεύουν, για την ίδια την ισορροπία τής αριστοτελικής ηθικής, οι διανοητικές αρετές, και ιδιαιτέρως η διανοητική αρετή της φρόνησης, σαν οδηγοί της ορθής πράξης.

Θα επιστρέψουμε σ'αυτό το σημείο στη συνέχεια!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΤΡΟΦΗΣ (13)

Συνέχεια από:Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΤΡΟΦΗΣ 

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ.

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ-ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ.

Πρόσωπο και υποκείμενο στην μοντέρνα σκέψη.

          
Από αυτές τις περιπέτειες το νόημα τού προσώπου αναδύθηκε σαν συνώνυμο τού ατόμου, παρότι τονισμένο στο αναλλοίωτο, στο αμείωτό του (Κάντ, το θεμέλιο τής ηθικής των ηθών). Στην διάρκεια της μεσαιωνικής σκέψης, της μοντέρνας και της σύγχρονης επιβεβαιώθηκε σταδιακά η ανάγκη θεμελίωσης μιας εναλλακτικής υποκειμενικότητος στίς φυσιοκρατικές βάσεις τής παραδοσιακής κλασσικής μεταφυσικής.

          Αυτή η παράδοση ισχυρίζεται ότι έχει εξαντλήσει τον στοχασμό περί προσώπου όταν έφτασε να πεί ότι αυτή εξηγεί τον άνθρωπο σαν άτομο τού είδους του. Όμως τοιουτοτρόπως η ερώτηση "Και εγώ ποιός είμαι;" δραματικά παρούσα στην καρδιά τού καθενός μας, δέν βρίσκει μια κατάλληλη απάντηση. Και πράγματι τοποθετώντας μ'αυτούς τους όρους το ανθρωπολογικό θέμα, το συνδέουμε αμετάκλητα με μία προοπτική η οποία ξεχνά τον πρωταρχικό χαρακτήρα του δράματος τής ταυτότητος και υποτιμά το γεγονός ότι ο άνθρωπος μπορεί να αναρωτηθεί για τον εαυτό του μόνον στην πράξη, απο το εσωτερικό τής εμπειρίας στο εδώ και τώρα τής υπάρξεώς του!

          Στην ανάπτυξη τής μοντέρνας σκέψης καθίσταται κυρίαρχη η τάση να κατανοηθεί το πρόσωπο φιλοσοφικά, ξεκινώντας απο την ατομική ουσία! Η "ιδιοσύσταση" τού προσώπου θα αναζητηθεί εξαρχής στην υποκειμενική αυτοσυνειδησία (Καρτέσιος) η οποία γρήγορα θα τεθεί σαν απόλυτη σύσταση-δομή (Σπινόζα, Χέγκελ) στην οποία πρέπει να υποταχθούν τα άτομα! Η προσπάθεια τού Κάντ να σώσει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου δέν θα κατορθώσει να σταματήσει αυτό το παράγωγο, αυτή την διακλάδωση, καθώς η απολυτότης του προσώπου θα είναι στερεωμένη μόνον στην ηθική διάσταση, χωρίς μία αποφασιστική θεμελίωση της αξιοπρέπειας του προσώπου στο οντολογικό επίπεδο.

          Η επαναφορά μιας έννοιας του προσωπικού όντος η οποία εμπλέκει την σχέση Εγώ-Εσύ και επομένως αποκλείει την ύπαρξη ενός προσώπου το οποίο στηρίζεται στον εαυτό του με αυτάρκη τρόπο, θα βρεί παραδόξως μια πρώτη ώθηση απο τον άθεο υλισμό του Φόιερμπαχ (Αρχές της φιλοσοφίας του μέλλοντος §59-62).

          Πλούσια και γόνιμη υπήρξε -ιδιαιτέρως στην σύγχρονη σκέψη- η προσπάθεια επανατοποθέτησης στο κέντρο του ανθρωπολογικού στοχασμού τής έννοιας του προσώπου μέσω του διαλογικού περσοναλισμού. Με διάσημους προδρόμους όπως ο Πασκάλ ή ο Κίρκεγκαρντ, το κίνημα αναπτύσσεται απο το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, απο στοχαστές όπως ο M. Buber ή ο F. Rosenzsweig, οι οποίοι τροφοδοτούνται απο την Βίβλο και σε καθολικό πλαίσιο απο τον R. Guardini, E. Mounier, G. Marcel, J. Mouroux.

          Είναι γεγονός ότι αυτή η γραμμή σκέψης απέκτησε το προνόμιο της αντίστασης στην απαίτηση ενός απρόσωπου ιδεαλισμού τόσο αγαπητού στον Εγελιανό ιδεαλισμό. Ταυτοχρόνως όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η διαδρομή του περσοναλισμού, πολύτιμου απο πολλές απόψεις δέν φτάνει σε αποτελέσματα απολύτως ικανοποιητικά απο την άποψη τής θεμελίωσής του!

          
Η σημασία μιας ιστορικής πορείας.

          
Το ενδιαφέρον για την έννοια του προσώπου δέν χάθηκε αλλά αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια, τόσο όσον αφορά την εξελικτική ψυχολογία, όσο και το δίκαιο, την βιοηθική, και την κοινωνιολογία! Ακόμη και στο πεδίο της Θεολογίας αυτό το ενδιαφέρον, κλασσικό τρόπος ειπείν, δέν έχασε την επικαιρότητά του και είναι άφθονοι οι συγγραφείς οι οποίοι επιστρέφουν, ιδιαιτέρως ξεκινώντας από την κατανόηση του προσώπου στο εσωτερικό του συστηματικού στοχασμού για το μυστήριο του Θεού Μονάδος εν Τριάδι.

          Όπως είναι γνωστό, τον ΧΧ αιώνα ο K. Barth και ο K. Rahner είχαν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για την χρήση τού όρου πρόσωπον εφαρμοσμένου στην Τριάδα, καθόσον η επιρροή του μοντέρνου όρου τού προσώπου σαν κέντρου της αυτοσυνειδήσεως θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία τριθεΐα τού Θεού. Αυτοί λοιπόν συμβούλευαν την δυνατότητα να συνδυαστούμε με τον ελληνικό όρο υπόστασις και να μιλήσουμε για "τρόπους υπάρξεως" (K. Barth) ή "διακεκριμένους υφυστάμενους τρόπους" (K. Rahner). Η πρόταση δέν έγινε αποδεκτή και δέν προσελήφθη απο τον Θεολογικό κόσμο, αλλά η πρόκλησή τους στάθηκε αφορμή ώστε να προκληθεί μία ανανεωμένη εμβάθυνση τής έννοιας του προσώπου! Τα θεολογικά σχέδια του καιρού μας, βασίζονται στην επεξεργασία αυτού του όρου! (Μόλτμαν, Πάννενμπεργκ, Κσπερ, Μπαλτάσαρ). Φανερώνεται μία κοινή γραμμή στην προτίμησή τους μιας "σχεσιακής" έννοιας του προσώπου, δεμένης στον ορισμό του Riccardo di San Vittore και με κριτική αναφορά στον ορισμό του Βοήθιου, ο οποίος εξηρτάτο από τις έννοιες της "ουσίας"  και της "ατομικότητος". Σ'αυτή την εναλλαγή, η οποία είναι εσωτερική στην κλασσική ιστορία της Θεολογίας, η αφομοίωση της μοντέρνας έννοιας του προσώπου παρουσιάζει προβλήματα!

          Είναι αναγκαίο να διατηρηθούν οι κλασσικές κατακτήσεις και να συμπεριληφθούν οι προσφορές της μοντέρνας σκέψης γύρω απο το πρόβλημα τού υποκειμένου και τού προσώπου, μ'έναν τέτοιο τρόπο ώστε οι ανθρωπολογικές και οντολογικές στιγμές να είναι ενδογενείς σ' ένα όλον τό οποίο δέν μπορεί παρά νά είναι Χριστολογικό και Τριαδικό. Διότι ούτε μία θεμελίωση εξωτερικώς Θεονομική (κατά βάθος ετερονομική), ούτε μιά επεξεργασία καθαρά αυτόνομη μιας φιλοσοφικής έννοιας του προσώπου μπορούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις αυστηρότητος μιας συστηματικής Θεολογίας. 
Επομένως γίνεται φανερό ότι μία κατάλληλη κατανόηση τής έννοιας του προσώπου δέν μπορεί να αποφύγει την ιδιαιτερότητα τού περιεχομένου της από την Χριστιανική αποκάλυψη. Το θεωρητικό πρόβλημα όμως, σ'αυτή την προοπτική συνίσταται στην υπέρβαση του πειρασμού να θεωρήσουμε το πρόσωπο απλώς έναν μεσαίο όρο, ποικίλως εφαρμοζόμενο τόσο στην ανθρωπολογική σκέψη, όσο και στην σκέψη περί του Ιησού Χριστού και της Τριάδος. Πρόκειται για την εξήγηση τής θεμελιώδους ανθρωπολογικής αξίας του, αρχής γενομένης από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού το οποίο ακριβώς στην ιδιαιτερότητα του, του ενσαρκωμένου Υιού του Θεού, είναι η αλήθεια του ανθρώπου!

          Μόνον μ'αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν να αποφύγουμε όταν διαλογιζόμαστε για τον Χριστό και την Τριάδα μία ανθρωπολογική προκατανόηση αυτής της έννοιας και ταυτοχρόνως να μήν διατρέχουμε τον κίνδυνο εφαρμογής του Χριστολογικού μοντέλου στον άνθρωπο, χωρίς να φανερώσουμε από το εσωτερικό της δραματικής του υπάρξεως την οικεία αντιστοιχία ανάμεσα στην αλήθεια του και την Χριστιανική αποκάλυψη!

          Σ'αυτή την προοπτική, ο Θεολογικός στοχασμός περί του προσώπου μπορεί να φορτωθεί πειστικά το ερώτημα περί τού "υποκειμένου" που είναι τόσο κεντρικό στην μοντέρνα σκέψη. Και θα μπορέσει να αποδείξει τους λόγους για τους οποίους το υποκείμενο δέν είναι δυνατόν να κατανοηθεί στην πιό βαθειά του αλήθεια, παρά μόνον εάν αναγνωρίσουμε ότι το θεμέλιό του δέν συμπίπτει με την υποκειμενικότητά του, αλλά προηγείται οντολογικά.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος.

ΠΕΡΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΕΩΣ (9)

Συνέχεια από Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019

του A.J. NIZK
Κοσμικότης και εκκοσμίκευση σαν επιχείρημα του Οικουμενικού στοχασμού.   

Μπονόφερ-συνέχεια ! 

                 Η αντίθεση ανάμεσα στην πίστη και την θρησκεία, όπως την συναντήσαμε στον Μπάρτ, υπήρξε πάντοτε αγαπητή στον Μπονόφερ από τα χρόνια των σπουδών του ακόμη. Τα κηρύγματά του στην Βαρκελώνη δίνουν αδιάψευστη μαρτυρία. Ακόμη και από το γράμμα από την Φυλακή εκθειάζει τον Μπάρτ: "Ο Μπάρτ υπήρξε ο πρώτος Θεολόγος-και αυτή είναι η μεγάλη του αξία- που ξεκίνησε την κριτική της θρησκείας." Αλλά ασκεί και την κριτική του ταυτόχρονα: "Ο Μπάρτ, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος που ξεκίνησε να σκέπτεται προς αυτή την κατεύθυνση, δεν επέμεινε στην συνέχεια σ'αυτές τις σκέψεις, αλλά έφτασε σε έναν θετικισμό της αποκαλύψεως, που δεν είναι τελικά παρά μία ανακαίνιση".

                Ο Erik Benktsou ερεύνησε τις δηλώσεις τού Μπάρτ, στις οποίες θα μπορούσε να αναφερθεί ο Μπονόφερ, μιλώντας για "ξεκίνημα" και ότι "δεν επέμεινε". Καταλήγει πώς μάλλον πρόκειται για την διάλεξη "Βιβλικά θέματα, κρίσεις και προοπτικές", την οποία είχε δώσει ο Μπάρτ ήδη το 1920. Η συμφωνία με όσα θα έγραφε αργότερα ο Μπονόφερ είναι τόσο εκπληκτική που αξίζει να διαβάσουμε μερικές σημειώσεις : "Υπήρξαν άνθρωποι, κατεξοχήν άθρησκοι οι οποίοι αισθάνθηκαν όλο το βάρος του θέματος του Θεού". "Η βιβλική αγάπη δεν είναι αγάπη ακριβώς, θα'πρεπε ίσως καλύτερα να την χαρακτηρίσουμε σαν μία κοσμικότητα πολύ καλά δομημένη, ποιοτική…μία κοσμική αντικειμενικότητα". "Ο Θεός δεν θέλει να είναι επέκεινα σε αντίθεση με ένα ενθάδε….Δέν θέλει να θεμελιώσει μία ιστορία της θρησκείας, αλλά να είναι ο Κύριος της ζωής μας". "Η βιβλική ιστορία είναι κατ'αρχάς και αποκλειστικώς ιστορία ανθρώπων".

                Προκύπτει λοιπόν καθαρά μέχρι στιγμής πώς το νόημα που έλαβε η έννοια θρησκεία, στα γράμματα από την φυλακή, του Μπονόφερ, διαφωνεί από αυτό που εννοιολόγησε σαν θρησκεία αργότερα ο Μπάρτ. Αυτή η ασυμφωνία βρίσκεται περισσότερο στο γεγονός πώς ο Μπονόφερ εννοεί την θρησκεία σαν ένα ιστορικό φαινόμενο, πώς υπολογίζει την θρησκεία σαν "μία έκφραση ιστορικά καθορισμένη και γι'αυτό μεταβατική, του ανθρώπου". Οι συνέπειες αυτής της διαφωνίας δεν ξεκαθάρισαν ποτέ εντελώς: Και δικαίως ο Bethge συμπεραίνει: "μ'αυτό ο Μπονόφερ ξεπερνά τον Μπάρτ. Πόσα όμως πράγματα μπήκαν σε κίνηση μ'αυτό τον τρόπο, είναι ένα θέμα στο οποίο δεν στοχάστηκε αρκετά βαθειά ο Μπονόφερ και σ'αυτό το σημείο οι υπάρχουσες διατυπώσεις αφήνουν ένα μεγάλο κενό".

                Στα γράμματα και στις σημειώσεις της φυλακής ο Μπονόφερ δεν μίλησε έξω από τα δόντια για την εκκοσμίκευση, αλλά όμως με τα προβλήματα που ανακαλούνται από αυτή την λέξη ασχολήθηκε όσο κανείς άλλος. Έφερε στο φώς αυτό που ήδη άρχιζε να διακρίνεται καθαρά: πώς για τους σημερινούς Χριστιανούς η λέξη εκκοσμίκευση περιέχει τελικά μίαν ερώτηση, την ερώτηση δηλαδή: "Ποιος είναι στ'αλήθεια ο Χριστός για μας σήμερα". [Η αντιστροφή του Ευαγγελίου! Και ο Κύριος είχε ρωτήσει τους μαθητές του ! Ποιος λένε ότι είμαι οι άνθρωποι (σήμερα); Η αληθινή απάντηση δόθηκε μόνον από τον Πέτρο ο οποίος δεν την άκουσε από άνθρωπο. Μας λέει λοιπόν ο Μπονόφερ και όλη η νεοορθοδοξία ότι σήμερα θα λάβουμε επιτέλους υπόψιν όλες τις άλλες άστοχες απαντήσεις και όχι την αλήθεια της πίστεως. Αυτό δυστυχώς είναι η εκκοσμίκευση που συντρίβει σαν λαίλαπα και τους Έλληνες πιστούς σήμερα!]

                Μας έδειξε λοιπόν πώς αυτή η ερώτηση εμπλέκει μία προβληματική Θεολογική, ανθρωπολογική, και ιστορική και πώς το κεντρικό θέμα αντιμετωπίζεται με την βοήθεια αυτών των κατευθύνσεων. [Διάβασε ποτέ του το Ευαγγέλιο άραγε;] Αυτές οι κατευθύνσεις διατέμνονται πάντοτε εξ'αρχής στην έννοια της θρησκείας. Γύρω από αυτή την διασταύρωση υπάρχουν φωτεινές περιοχές οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν μία έντονη αίσθηση ξαφνικής νοητικής διαύγειας. Αλλά έξω από αυτές χανόμαστε ξανά στα προβλήματα, όλο και πιο απρόσιτα, που δείχνουμε με τις λέξεις Θεός, άνθρωπος, Ιστορία. Ακόμη και η ίδια η διατομή παραμένει στο σκοτάδι. Έτσι τι πράγμα είναι εν τέλει αυτή η θρησκεία δεν ξεκαθαρίζει με την βοήθειά του ο Μπονόφερ. Ακόμη και σήμερα δεν είναι ξεκάθαρο. Για τον στοχασμό γύρω από την εκκοσμίκευση η θρησκεία παραμένει μέχρι σήμερα το κατεξοχήν εμπόδιο!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1917: Ο ΙΟΥΔΑΣ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΡΩΣΣΙΑ!

Συμπληρώνονται σήμερα 96 χρόνια από το πραξικόπημα των μπολσεβίκων στην Ρωσσία! Βεβαίως, το πραξικόπημα αποκαλείται «οκτωβριανή επανάσταση» και όντως έγινε τον Οκτώβριο (την 25^η), αλλά συμφώνως με το «παλαιό» ημερολόγιο που ίσχυε τότε. Με το «νέο» ημερολόγιο, το πραξικόπημα έγινε σαν σήμερα.

Θα κάνουμε, λοιπόν, σήμερα ένα εκτενές αφιέρωμα στο οκτωβριανό πραξικόπημα, με το οποίο εγκαθιδρύθηκε στην Ρωσσία το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς στον κόσμο. Και βέβαια, δεν πρόκειται να κάνουμε εδώ μια απλή εξιστόρηση των γεγονότων. Σκοπός μας είναι να υπεισέλθουμε στις κρυφές πτυχές της ιστορίας και να εξετάσουμε τον ρόλο και τα κίνητρα των δυνάμεων εκείνων που κρύβονταν πίσω από το ξέσπασμα της κομμουνιστικής εξεγέρσεως στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

Κατ’ αρχάς, να αναφερθούμε στην σχέση που είχαν ο σιωνισμός με τον κομμουνισμό, προ του 1917. Ο ιδρυτής του κομμουνισμού, λοιπόν, ο Κάρολος Μαρξ, ήταν εβραίος και μάλιστα προερχόμενος από οικογένεια ραβίνων. Ο Μαρξ είχε «μέντορα» τον Μωϋσή Ες, τον αποκαλούμενο και «κόκκινο ραβίνο», πρόδρομο του σιωνισμού και όργανο της γνωστής οικογενείας των εβραίων τραπεζιτών Ρότσιλντ. Ομοίως, εβραίος λένε ότι ήταν (αν και είναι ανεπιβεβαίωτο…) και ο στενός συνεργάτης και χρηματοδότης του Μαρξ, Φρειδερίκος Ένγκελς, καθώς και οι πρώτοι επιφανείς σοσιαλιστές, κομμουνιστές και αναρχικοί (Σαιν Σιμόν, Μπαμπέφ, Χάϊνε κ.α.). Οι προαναφερθέντες ήσαν στελέχη της Α΄ Διεθνούς (της μαρξιστικής), που έδρευε αρχικώς στο Λονδίνο (!!!) και εν συνεχεία στην Νέα Υόρκη

(!!!), δηλαδή στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Επίσης εβραιοκρατουμένη ήταν και η Β΄ Διεθνής (η επονομαζομένη «σοσιαλιστική»), με κυριοτέρους εκπροσώπους της τους Μπερνστάϊν, Κάουτσκυ, Ρόζα Λούξενμπουργκ, Λίμπκνεχτ, Μαρτώφ, Ραμπίνοβιτς κ.λπ.

Οι εβραίοι της Τσαρικής Αυτοκρατορίας ήσαν και οι πρώτοι «επαναστάτες» που ίδρυσαν και πλαισίωσαν τις μαρξιστικές ανατρεπτικές-τρομοκρατικές οργανώσεις στην Ρωσσία (με ποιο γνωστή εξ’ αυτών την «Ναρόντναγια Βόλια» – Λαϊκή Θέληση»). Αποκορύφωμα της τρομοκρατικής δράσεως των μαρξιστών-ταλμουδιστών ήτο η δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου του Β΄, το 1881. Μετά απ’ αυτήν την δολοφονία, το τσαρικό καθεστώς εξαπέλυσε «πογκρόμ» κατά των εβραίων της χώρας και αρκετοί κατέφυγαν στις ΗΠΑ (θέτοντας τις βάσεις για την κατάκτηση της Αμερικής). Όσοι έμειναν, οργανώθηκαν στις διάφορες μαρξιστικές συμμορίες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από τους διεθνείς σιωνιστές ως πολιορκητικός κλοιός για την ανατροπή του Τσάρου.

Το 1897, ιδρύθηκε επισήμως (γιατί ανεπισήμως υπήρχε) στην Ελβετία ο σιωνισμός, υπό την ηγεσία του Τεοντόρ Χερτσλ. Έναν χρόνο αργότερα, ιδρύθηκε στην Ρωσσία το «Ρωσσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα», αυτό που αργότερα μετονομάσθη σε «κομμουνιστικό», το οποίο παρεδόθη εις τας χείρας του Λένιν. Ο οποίος Λένιν (κατά κόσμον Βλαδίμηρος Ουλιάνωφ), ήτο εβραίος από την μητέρα του, της οικογενείας Μπλανκ. Παππούς του Λένιν ήτο ο Ισραήλ Μπλανκ, και προπάππους του ο Μωϋσής Μπλανκ.

Ωστόσο, το 1903 το κόμμα διασπάστηκε σε «μπολσεβικικό» και «μενσεβικικό» (κάτι σαν τα «ημέτερα» ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ). Οι διαφορές τους ήσαν η εξής… μία: οι μπολσεβίκοι πίστευαν στην αναγκαιότητα μιας αμέσου κομμουνιστικής επαναστάσεως, ενώ οι μενσεβίκοι πίστευαν στην συνεργασία με «αστικές» και «προοδευτικές» δυνάμεις για την ανατροπή του τσαρισμού και μετά βλέποντας και κάνοντας. Κι αυτό, όχι γιατί δεν επίστευαν στην κομμουνιστική επανάσταση, αλλά διότι θεωρούσαν ότι έχει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Η διάσπαση αυτή ήτο «κόλπο» των σιωνιστών, που ήθελαν σε οποιαδήποτε εξέλιξη να είναι με τους νικητάς. Αν πετύχαινε η «επανάσταση» θα ήταν με τους μπολσεβίκους, αν αποτύγχανε θα έκαναν την δουλειά τους με τους μενσεβίκους. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τους έκαιγε ήτο η ανατροπή του Τσάρου της Ρωσσίας, του τελευταίου εναπομείναντος διώκτη του εβραιοσιωνισμού στον κόσμο και η χρησιμοποίηση της τεράστιας αυτής χώρας –δια του μαρξισμού- για την επίτευξη των μελλοντικών τους σκοπών.

Η πρώτη «επαναστατική δοκιμή» έγινε το 1905, απόντος του Λένιν, που ευρισκόταν στο εξωτερικό. Φαινομενικώς, ηγέτης της «επαναστάσεως» ήτο ο εβραίος Λέων Νταβίντοβιτς Μπρονστάϊν, πιο γνωστός ως Τρότσκυ. Όμως, πραγματικός ηγέτης από τα παρασκήνια, ήτο ο φανατικός μαρξιστής και σιωνιστής, Ισραήλ Λαζαρέβιτς Γκέλφαντ, πιο γνωστός ως Πάρβους, άνθρωπος δαιμόνιος με φοβερές διασυνδέσεις στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων του διεθνούς σιωνιστικού κινήματος και «μέντορας» του Λένιν. Η εξέγερση καταπνίγηκε σύντομα, αλλά ο Τσάρος προχώρησε σε μερική «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος του, η οποία απελευθέρωσε κοινά δαιμόνια…

Η μεγάλη ευκαιρία για την προετοιμαζόμενη επί πολλά έτη ανατροπή του τσαρισμού, ήρθε κατά τον Α΄ Π.Π., όταν η Ρωσσία ενεπλάκη στον πόλεμο με καταστροφικές συνέπειες. Του γενικού αναβρασμού, επωφελήθησαν οι δυνάμεις της ανατροπής, κι έτσι τον Φεβρουάριο του 1917 ξέσπασε «επανάσταση» στην χώρα, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Τσάρου Νικολάου και την εγκαθίδρυση «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», κατά τα δυτικά πρότυπα. Οι μετα-τσαρικές κυβερνήσεις αποτελούντο από φιλελεύθερους αστούς (δηλαδή μασόνους…) και μετριοπαθείς σοσιαλιστές (δηλαδή εβραίους σιωνιστές). Όλοι αυτοί αποτέλεσαν το σκαλοπάτι πάνω στο οποίο πάτησαν οι μπολσεβίκοι για να ανέλθουν εις την εξουσία!

Ο Λένιν, μετά από σύντομες περιπλανήσεις σε καπιταλιστικές χώρες της Δύσεως, κατέληξε στην Ελβετία (1914-1917). Ήταν τα κρισιμότερα χρόνια της ζωής του. Όμως, πως ζούσε εκεί ο Λένιν; Ποιος του πλήρωνε τα έξοδα;
Ο πανταχού παρών Πάρβους! Ιδού το βιογραφικό του σκοτεινού αυτού ανθρώπου, δια χειρός του μεγάλου συγγραφέως Α. Σολζενίτσιν: «Γκέλφαντ Ισραήλ του Λαζάρου (1867-1924). Καταγόταν από την περιοχή του Μινσκ. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στην Οδησσό. Το 1905 ήταν στην ουσία ο καθοδηγητής του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Εξορίστηκε στη Σιβηρία, απέδρασε στο δρόμο κι έφυγε στο εξωτερικό. Στην περίοδο 1912-1915, όντας οικονομικός σύμβουλος της τουρκικής και βουλγαρικής κυβέρνησης, έγινε πάμπλουτος. Το 1915 συνεννοήθηκε με το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας να κάνει επανάσταση στη Ρωσσία. Καλυπτόμενος πίσω από το εμπόριο έστελνε χρήματα στους Ρώσσους επαναστάτες. Μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου, αποκλειστικά στους μπολσεβίκους. Μετά την κομμουνιστική επανάσταση του 1918 στη Γερμανία, έφυγε για την Ελβετία, απ’ όπου απελάθηκε για σκάνδαλα. Έχτισε πλούσια βίλα στο γερμανικό νησί Σβάνενβέρντερ, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του».

Ποιος ήταν ο σκοπός του διεθνούς αυτού εβραίου, «η πόρτα του σπιτιού του οποίου στην Κωνσταντινούπολη ήταν ανοικτή για όλους τους εχθρούς της Ρωσσίας». Μας διαφωτίζει σχετικώς ο μέγας Σολζενίτσιν: «Στην Οδησσό, επί Αλεξάνδρου του Γ΄, διατύπωσε το καθήκον ότι η απελευθέρωση των εβραίων στη Ρωσσία θα γινόταν δυνατή μόνο με την πτώση της τσαρικής εξουσίας». Αφού, λοιπόν, ο σιωνισμός –δια του Πάρβους- μπούκωσε στο χρήμα τους μπολσεβίκους, τους στέλνει το 1917 για να ολοκληρώσει την αποστολή του: «Βλαντιμίρ Ίλιτς! Ήρθε η ώρα σας! Ήρθε ο καιρός για την παράνομη οργάνωσή σας να εργασθεί και να νικήσει! Δεν είχατε δυνάμεις, δηλαδή δεν είχατε χρήματα. Τώρα σας δίνω όσα θέλετε. Ανοίξτε τους σωλήνες από τους οποίους θα τρέξουν σα νερό! Σε ποιες πόλεις, σε ποιον να δώσω χρήματα, δώστε μου ονόματα. Ποιος θα παραλαμβάνει τις προκηρύξεις, τα βιβλία; Η μεταφορά των όπλων είναι δυσκολότερη, αλλά θα μεταφέρουμε και όπλα» (Σολζενίτσιν, «Ο Λένιν στη Ζυρίχη»).

Όμως, οι πιο σημαντικοί ηγέτες του μπολσεβικισμού ευρίσκοντο στο εξωτερικό και δεν μπορούσαν υπό ομαλές συνθήκες –μην ξεχνάμε πως συνεχιζόταν ο πόλεμος- να επιστρέψουν στην Ρωσσία. Πως θα άρχιζε η «επανάσταση» χωρίς αυτούς; Την ασφαλή μετάβασή τους στην Ρωσσία την

ανέλαβε ο διεθνής σιωνισμός. Δεν ήταν, όμως, απλή υπόθεση. Βλέπετε, έπρεπε να περάσουν από διάφορες χώρες. Η λύση, όμως, ευρέθη! Με μεσολάβηση του Πάρβους στην γερμανική κυβέρνηση (που ευρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ρωσσία), η τελευταία εξησφάλισε στον Λένιν και την ομάδα του (καμιά 30αριά άτομα) ένα «σφραγισμένο τραίνο», το οποίο θα διέσχιζε την Ευρώπη χωρίς να κάνει στάση πουθενά. Εν τέλει, το «σφραγισμένο τραίνο» με τον Λένιν και τους συν αυτώ κατέληξε στον λιμένα του Σάσνιτζ. Από εκεί –και πάλι με την μέριμνα του Πάρβους- πέρασαν στην Σουηδία, εν συνεχεία στην Φιλανδία και τέλος στην Αγία Πετρούπολη (Απρίλιος 1917). Έναν μήνα αργότερα, κατέφθασε και ο Τρότσκυ με την δική του ομάδα, από την Νέα Υόρκη, όπου είχε καταφύγει. Η μεταφορά τους έγινε με πλοίο ναυλωμένο από την σιωνιστικών συμφερόντων εδρεύουσα στην Αμερική τράπεζα «Κουν και Λεβί», η οποία επίσης χρηματοδότησε αθρόα τους μπολσεβίκους.

Με τον ερχομό του στην Αγία Πετρούπολη, ο Λένιν ρίχνει το σύνθημα: Κάτω η προσωρινή κυβέρνηση. Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ»! Αμέσως, οργανώνει τις «κόκκινες φρουρές», οπλισμένες συμμορίες σιωνιστών, για την κατατρομοκράτηση του ρωσσικού λαού. Παραλλήλως, έχοντας στην διάθεσή του πακτωλό χρημάτων, κάνει μια άνευ προηγουμένου προπαγανδιστική εκστρατεία και οργανώνει την τελική έφοδο για την κατάληψη της εξουσίας. Μια πρόωρη εξέγερση τον Ιούλιο του ’17, που έγινε σε συνδυασμό με προγραμματισμένη μεγάλης εκτάσεως γερμανική αντεπίθεση στο ανατολικό μέτωπο, που όμως δεν έγινε λόγω των καιρικών συνθηκών (άρχισε τρεις ημέρες αργότερα), δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Κι ενώ όλα βρίσκονται στον αέρα, αναλαμβάνει επικεφαλής της κυβερνήσεως ο αχυράνθρωπος των σιωνιστών Κερένσκι, ο οποίος σώζει τους μπολσεβίκους από τα χειρότερα. Μάλιστα, μια απόπειρα στρατιωτικού κινήματος από τον στρατηγό Κορνίλωφ, δίδει την ευκαιρία στον Κερένσκι να καλέσει τους μπολσεβίκους να σώσουν την… δημοκρατία. Τους μοίρασε όπλα και αποφυλάκισε όσα στελέχη τους είχαν φυλακισθεί μετά τις ταραχές του Ιουλίου.

Έτσι, την 10η Οκτωβρίου (οι ημερομηνίες είναι με το «παλαιό» ημερολόγιο), έγινε η κρίσιμη σύσκεψη της Κ.Ε. των μπολσεβίκων, υπό τον Λένιν, που πήρε την απόφαση για την ένοπλη εξέγερση. Γιατί ομιλούμε για «πραξικόπημα» και «εξέγερση» κι όχι για επανάσταση, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι ορθός ο όρος «επανάσταση», διότι οι μπολσεβίκοι ήταν τότε σταγόνα στον ωκεανό: μέσα σε μια χώρα 160 εκατομμυρίων, ο τροτσκιστής ιστορικός Ντώϋτσερ τους υπολογίζει 76.000, ο συμπαθών τον κομμουνισμό ιστορικός Βέλτερ 50.000 και ο ίδιος ο Τρότσκυ 240.000. Όλες τις επόμενες ημέρες, ουσιαστικώς προαναγγέλλεται το πραξικόπημα, αλλά η κυβέρνηση Κερένσκι δεν λαμβάνει κανένα μέτρο για να το εμποδίσει. Τελικώς, την νύχτα της 24ης προς την 25η Οκτωβρίου (6 προς 7 Νοεμβρίου, με το νέο ημερολόγιο), ξεσπά το πραξικόπημα, με έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα, που ήταν τότε η έδρα της προσωρινής κυβερνήσεως. Συνελήφθησαν όλοι οι υπουργοί, αλλά ο πρωθυπουργός Κερένσκι –αυτός που έστρωσε τον δρόμο στον κομμουνισμό- «διέφυγε» μυστηριωδώς, έφτασε στις ΗΠΑ και πέρασε εκεί τον υπόλοιπο βίο του. Προφανώς, τον άφησαν να φύγει οι μπολσεβίκοι, σε αναγνώριση των πολυτίμων υπηρεσιών του. Έτσι, την 25η Οκτωβρίου (7η Νοεμβρίου) 1917 η πρώτη κομμουνιστική κυβέρνηση στον κόσμο είναι γεγονός!

Ποιοι, όμως, ήταν οι πραγματικοί κυβερνήτες της Ρωσσίας; Έχουμε και λέμε: από τους 554 πρώτους λαϊκούς επιτρόπους (υπουργούς), και τους βοηθούς τους, καθώς και τα ανώτατα στελέχη της κρατικής μηχανής, έχουμε: Ρώσσους 30, Λιθουανούς 43, Γερμανούς 12, Αρμενίους 13, Γεωργιανούς 2, Τσέχος 1, Πολωνοί 2, Ούγγροι 2, Φιλανδοί 3 και εβραίοι 447!!! Οι εβραίοι σιωνιστές, λοιπόν, ήταν οι νέοι αφέντες!

Θα τελειώσω το σημερινό ιστορικό αφιέρωμα, με την ιδιόχειρη σημείωση του Λένιν, επί του πρώτου νομοσχεδίου (συντάκτης του ο εβραίος κομισάριος Ντιξμανστάϊν) που κατετέθη από την κυβέρνηση των μπολσεβίκων αμέσως μετά την επικράτησή της και αφορούσε –τι άλλο;- την «καταπολέμηση του αντισημιτισμού»: «Το Συμβούλιο των επιτετραμμένων του λαού, να διατάξει όλα τα Σοβιέτ να θέσουν σε κίνηση όλα τα κατάλληλα μέτρα για να εκριζώσουν την αντιεβραϊκή κίνηση. Διώκτες των εβραίων κι όσοι κάνουν αντιεβραϊκή προπαγάνδα να τίθενται εκτός νόμου».

Η μακρά νύχτα της Ρωσσίας μόλις αρχίζει και θα διαρκέσει 73 ολόκληρα χρόνια!

Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

ellinessouidias

O ΠΑΡΒΟΥΣ, Ο ΣΟΡΟΣ, ΟΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ, ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ, ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ, ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ. 
Ο ΝΟΜΟΣ, ΟΠΩΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ, ΠΕΡΙΗΛΘΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΛΛΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΚΑΙ ΜΑΧΕΤΑΙ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ. 
ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΡΕΑ ΤΗΣ , ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ.

Αμέθυστος