Ο ΑΜΕΘΥΣΤΟΣ ΘΑ ΑΡΑΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΟΓΩ ΤΑΞΕΙΔΙΟΥ
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
Σάββατο 30 Ιουλίου 2011
Το εγώ, το αυτοκίνητο και η τεχνολογία (επανάληψη)
Το εγώ, το αυτοκίνητο και η τεχνολογία
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια σύντομη ποιητική δημιουργία του φιλοσόφου Max Bense.
Αυτοκίνητο και πληροφορική
Το εγώ, το αυτοκίνητο και η τεχνολογία
Max Bense
(Ausgewählte Schriften Band 4, Poetische Texte, 291-3)
Κανείς δεν έχει ένα εγώ, αλλά είναι εγώ. Αλλά έχει ένα αυτοκίνητο, το οποίο δεν είναι αυτοκίνητο. Έτσι λοιπόν το αυτοκίνητο έχει ένα εγώ αλλά δεν είναι, και ένα εγώ έχει ένα αυτοκίνητο αλλά δεν είναι! Αυτό το κείμενο είναι ένα κείμενο περί της διαφοράς είναι και έχειν, και αυτή η διαφορά είναι ταυτοχρόνως και μια διαφορά μεταξύ του αυτοκινήτου που κινείται και του εγώ που το κινεί. Όμως αυτό που κινείται, που μπορεί να είναι τόσο το αυτοκίνητο όσο και το εγώ, αίρει τη διαφορά μεταξύ αυτοκινήτου και εγώ, κι’ έτσι αυτό το κείμενο περί είναι και έχειν ή αυτοκινήτου και εγώ, γίνεται ένα κείμενο για το οδήγημα, όπου το αυτοκίνητο γίνεται εγώ και το εγώ αυτοκίνητο.
Το αυτοκίνητο είναι μια κλασσική μηχανή στο βαθμό που παράγει ενέργεια και κάνει έργο, όπως όλες οι κλασσικές μηχανές. Μ’ αυτόν τον ίδιο τρόπο είναι μια υπερκλασσική μηχανή, στο βαθμό που επεξεργάζεται πληροφορίες και δημιουργεί επικοινωνία, όπως όλες οι υπερκλασσικές μηχανές. Ανήκει εξολοκλήρου λοιπόν στην μοντέρνα, προοδευτική τάξη μηχανών, που συσσωρεύουν και επεξεργάζονται πληροφορίες!
Το εγώ, στο οποίο ανήκει, του προσφέρει τις πληροφορίες που επεξεργάζεται. Η επεξεργασία συνίσταται στην μετάφραση των δεδομένων, τα οποία προσφέρει το εγώ, σε κίνηση την οποία προσφέρει το αυτοκίνητο. Με την κίνηση, το αυτοκίνητο αποκτά την τάξη ενός τόπου, μιας ραφής κατά κάποιο τρόπο, όπου ο κόσμος και το συνειδητό συνεχώς συγκρούονται!
Θα μπορούσαμε να πούμε, στην οποία συγκρούονται το είναι και το σκέπτεσθαι. Βρισκόμαστε τοιουτοτρόπως στον ορίζοντα της Εγελιανής μεταφυσικής και έτσι η κίνηση του αυτοκινήτου, η ουσιαστική κατάσταση, αποκτά τη γοητεία ενός μεταφυσικού οχήματος!
Έτσι και το κείμενο, περί της διαφοράς μεταξύ του εγώ και του αυτοκινήτου, γίνεται ένα τεχνικό κείμενο, και το τεχνικό κείμενο μεταφυσικό.
Το αυτοκίνητο δεν μετακινεί μόνο το εγώ, μετακινεί και τις σκέψεις του εγώ, αυτή την αθόρυβη γράμμωση σκέψης σε σχέση με την θορυβώδη γράμμωση της οδήγησης. Στην αρχή αναμφίβολα ακολουθεί η αθόρυβη την θορυβώδη, το εγώ καταδιώκει ακατάπαυστα το αυτοκίνητο, το σκεπτόμενο ον είναι εξολοκλήρου προσανατολισμένο στο κινούμενο ον. Μόνο βαθμιαία και αργότερα προσαρμόζεται το εγώ στο αυτοκίνητο. Αυτόματα, χωρίς σκέψη δίνονται οι απαραίτητες πληροφορίες στο αυτοκίνητο, για να τις μετατρέψει σε κίνηση. Όλα γίνονται τότε σαν από μόνα τους.
Εδώ γίνεται ορατό πλήρως πλέον ότι η συνείδηση είναι στην ουσία άτοπη, δεν παριστάνει καμία ουσία αλλά μια λειτουργία, όπως το εξέφρασε ο γερο-William James. Με την συνήθεια που αποκτά το σκεπτόμενο ον προς το κινούμενο, το εγώ και το αυτοκίνητο συντήκονται σιγά-σιγά σε ένα σουρεαλιστικό αυτόματο! Παραμένουν όμως και στον εαυτό τους και σημαίνουν επιπλέον κάτι αυτόνομο, ώστε να έχει προκύψει σχεδόν ένα νέο είδος υπάρξεως: Μια μηχανή ανάλογη της συνείδησης, το αυτοκίνητο ανάλογο του εγώ, μια τέλεια ομάδα ανθρώπου – μηχανής, μια υπαρξιακή σχέση μεταξύ ενοχλήσεων και φόβων, μηχανικών δράσεων και ανθρωπίνων αντιδράσεων, μεταξύ σωμάτων και ορμών, θορύβων και αποφάσεων.
Ενώ για την ανθρώπινη δημιουργικότητα, για να δημιουργήσει το αυτοκίνητο, ήταν αναγκαία μακρυά αλυσίδα βασάνων και απολαύσεων, εμπειριών και απογοητεύσεων, αποφάσεων για την αλήθεια ή το ψεύδος των γνώσεων. Αλλά ακριβώς η διάνοια η οποία είναι αποθηκευμένη μέσα στο αυτοκίνητο, το καθιστά ένα ον δεκτικό της ανθρώπινης διάνοιας!
Μετάφραση: Πέτρος Χαραλάμπους
για τις Εκδόσεις αμέθυστος
Αυτοκίνητο και πληροφορική
Το εγώ, το αυτοκίνητο και η τεχνολογία
Max Bense
(Ausgewählte Schriften Band 4, Poetische Texte, 291-3)
Κανείς δεν έχει ένα εγώ, αλλά είναι εγώ. Αλλά έχει ένα αυτοκίνητο, το οποίο δεν είναι αυτοκίνητο. Έτσι λοιπόν το αυτοκίνητο έχει ένα εγώ αλλά δεν είναι, και ένα εγώ έχει ένα αυτοκίνητο αλλά δεν είναι! Αυτό το κείμενο είναι ένα κείμενο περί της διαφοράς είναι και έχειν, και αυτή η διαφορά είναι ταυτοχρόνως και μια διαφορά μεταξύ του αυτοκινήτου που κινείται και του εγώ που το κινεί. Όμως αυτό που κινείται, που μπορεί να είναι τόσο το αυτοκίνητο όσο και το εγώ, αίρει τη διαφορά μεταξύ αυτοκινήτου και εγώ, κι’ έτσι αυτό το κείμενο περί είναι και έχειν ή αυτοκινήτου και εγώ, γίνεται ένα κείμενο για το οδήγημα, όπου το αυτοκίνητο γίνεται εγώ και το εγώ αυτοκίνητο.
Το αυτοκίνητο είναι μια κλασσική μηχανή στο βαθμό που παράγει ενέργεια και κάνει έργο, όπως όλες οι κλασσικές μηχανές. Μ’ αυτόν τον ίδιο τρόπο είναι μια υπερκλασσική μηχανή, στο βαθμό που επεξεργάζεται πληροφορίες και δημιουργεί επικοινωνία, όπως όλες οι υπερκλασσικές μηχανές. Ανήκει εξολοκλήρου λοιπόν στην μοντέρνα, προοδευτική τάξη μηχανών, που συσσωρεύουν και επεξεργάζονται πληροφορίες!
Το εγώ, στο οποίο ανήκει, του προσφέρει τις πληροφορίες που επεξεργάζεται. Η επεξεργασία συνίσταται στην μετάφραση των δεδομένων, τα οποία προσφέρει το εγώ, σε κίνηση την οποία προσφέρει το αυτοκίνητο. Με την κίνηση, το αυτοκίνητο αποκτά την τάξη ενός τόπου, μιας ραφής κατά κάποιο τρόπο, όπου ο κόσμος και το συνειδητό συνεχώς συγκρούονται!
Θα μπορούσαμε να πούμε, στην οποία συγκρούονται το είναι και το σκέπτεσθαι. Βρισκόμαστε τοιουτοτρόπως στον ορίζοντα της Εγελιανής μεταφυσικής και έτσι η κίνηση του αυτοκινήτου, η ουσιαστική κατάσταση, αποκτά τη γοητεία ενός μεταφυσικού οχήματος!
Έτσι και το κείμενο, περί της διαφοράς μεταξύ του εγώ και του αυτοκινήτου, γίνεται ένα τεχνικό κείμενο, και το τεχνικό κείμενο μεταφυσικό.
Το αυτοκίνητο δεν μετακινεί μόνο το εγώ, μετακινεί και τις σκέψεις του εγώ, αυτή την αθόρυβη γράμμωση σκέψης σε σχέση με την θορυβώδη γράμμωση της οδήγησης. Στην αρχή αναμφίβολα ακολουθεί η αθόρυβη την θορυβώδη, το εγώ καταδιώκει ακατάπαυστα το αυτοκίνητο, το σκεπτόμενο ον είναι εξολοκλήρου προσανατολισμένο στο κινούμενο ον. Μόνο βαθμιαία και αργότερα προσαρμόζεται το εγώ στο αυτοκίνητο. Αυτόματα, χωρίς σκέψη δίνονται οι απαραίτητες πληροφορίες στο αυτοκίνητο, για να τις μετατρέψει σε κίνηση. Όλα γίνονται τότε σαν από μόνα τους.
Εδώ γίνεται ορατό πλήρως πλέον ότι η συνείδηση είναι στην ουσία άτοπη, δεν παριστάνει καμία ουσία αλλά μια λειτουργία, όπως το εξέφρασε ο γερο-William James. Με την συνήθεια που αποκτά το σκεπτόμενο ον προς το κινούμενο, το εγώ και το αυτοκίνητο συντήκονται σιγά-σιγά σε ένα σουρεαλιστικό αυτόματο! Παραμένουν όμως και στον εαυτό τους και σημαίνουν επιπλέον κάτι αυτόνομο, ώστε να έχει προκύψει σχεδόν ένα νέο είδος υπάρξεως: Μια μηχανή ανάλογη της συνείδησης, το αυτοκίνητο ανάλογο του εγώ, μια τέλεια ομάδα ανθρώπου – μηχανής, μια υπαρξιακή σχέση μεταξύ ενοχλήσεων και φόβων, μηχανικών δράσεων και ανθρωπίνων αντιδράσεων, μεταξύ σωμάτων και ορμών, θορύβων και αποφάσεων.
Κινούμενο αργά, το εγώ ανακαλύπτει ότι κάθεται και κινείται ταυτόχρονα. Ανακαλύπτει επίσης ότι το κινούμενο ον τραυμάτισε, αν δεν κατέστρεψε για πάντα, την αίσθηση του κάθομαι, μέσα στο σκεπτόμενο ον. Ο άνθρωπος έγινε μια τουριστική ύπαρξη, μέσω του αυτοκινήτου, και η αρχή του τουρισμού έγινε αρχή υπάρξεως.
Μέσα στο αυτοκίνητο επιβεβαιώνεται η ατοπία της συνειδήσεως και η ου-τοπία του σώματος. Τα αυτοκίνητα κατοικούν στις πόλεις όπως οι άνθρωποι, και όταν οι άνθρωποι αφήνουν τις πόλεις, τις αφήνουν και τα αυτοκίνητα! Μέσω του αυτοκινήτου η πόλις έπαψε να είναι μια φανερή αρχή εγκατοικήσεως! Το αυτοκίνητο-εγώ απαιτεί την αυτοκινητό-πολη όπως και τον αυτοκινητό-δρομο. Μόνον εδώ ο άνθρωπος μπορεί να είναι το θεμελιωδώς ισχυρότερο ον, ενώ στη Φύση είναι πιθανόν πάντοτε το ασθενέστερο.
Είναι σχεδόν αδύνατο να εκτιμηθεί πόσες καινούριες γνώσεις, πόσες επιστημονικές πληροφορίες, πόσες αποφάσεις για την αλήθεια ή το ψεύδος, ήταν αναγκαία για να κατασκευαστεί το αυτοκίνητο. Το οποίο είναι λοιπόν μια τεράστια αποθήκη ανθρωπίνης γνώσεως και δημιουργικής ικανότητος. Αν συμβουλευτεί κάποιος τον Leibniz για να διακρίνη την ανθρώπινη από την θεϊκή δημιουργικότητα, προκύπτει πως, όπως το εξέφρασε ο Leibniz, για την θεία δημιουργικότητα αρκούσε εκείνο το παντοδύναμο “γεννηθήτω” (fiat στα λατινικά) για να δημιουργήσει τον κόσμο.
Ενώ για την ανθρώπινη δημιουργικότητα, για να δημιουργήσει το αυτοκίνητο, ήταν αναγκαία μακρυά αλυσίδα βασάνων και απολαύσεων, εμπειριών και απογοητεύσεων, αποφάσεων για την αλήθεια ή το ψεύδος των γνώσεων. Αλλά ακριβώς η διάνοια η οποία είναι αποθηκευμένη μέσα στο αυτοκίνητο, το καθιστά ένα ον δεκτικό της ανθρώπινης διάνοιας!
Μετάφραση: Πέτρος Χαραλάμπους
για τις Εκδόσεις αμέθυστος
ΣΧΟΛΙΟ : Όποιος έχει Νού μπορεί νά καταλάβει.
ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΟΥ, Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ Ο ΣΙΣΕ
πηγή : Σαντορινιός
O ΕΩΣΦΟΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ
O Σισε με μπλουζάκι της φίρμας OBEY (Υπάκουσε) με σήμα το Αστέρι του Εωσφόρου (το οποίο το βλέπουμε να προβάλει και ως λογότυπος πολλών πολυεθνικών αλλά και Ελλαδικών εταιριών που διαπλέκονται με τα κόμματα του Μεσαίου Χώρου) και το πρόσωπο του Εωσφόρου.
Το δε κομποσκοίνι έχει ως χάντρα το σύμβολο του εξαπέταλου άνθους του lilium (Fleur-de-lis) το οποίο συμβολίζει τον αριθμό 6 αλλά και τον εξαγνισμό (!) και τον διαφωτισμό...
Χαρακτηριστικό είναι το τελευταίο CD της Kylie Minogue, Aphrodite το οποίο σε ένα πυραμιδωτό όργιο ως άλλη θεά εισηγείται τον πανσεξισμό και την σεξουαλική "απελευθέρωση" στους πιστούς της. Το ίδιο το CD έχει πάμπολλες αναφορές σε Βαβυλωνιακές απεικονίσεις της Ishtar παρά της εκ Μεσης Ανατολής (εκ Κυπρου) εισαχθείσας Αφροδίτης. Η εταιρία που κυκλοφόρησε το CD είναι η ΕΜΙ η οποία ανηκει στην Citigroup Corporation. Στον Ελλαδικό χώρο οι δυο εταιρίες συνεργάζονται με την Minos και την Piraeus Ban.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με EIΣΑΓΟΜΕΝΑ NEANIKA ΠΡΟΤΥΠΑ.
ΤΥΧΑΙΟ;
Ο ΕΩΣΦΟΡΙΣΜΟΣ ΩΣ MΑΘΗΤΙΚΟN ΠΡΟΤΥΠΟN 2ον
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ-ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ-ΑΣΤΗΡ-ΙΣΤΑΡ-ISHTAR-STAR μας ενημερώνει η αγαπημένη διδασκάλισσα της Piraeus Bank, Κατερίνα Λέχου. Προφορικώς βέβαια άλλα λέει το κείμενο άλλα ο μαυροπίνακας μας παρουσιάζει όλη την γκάμα που αφορούν στην Βαβυλώνια Θεά την οποία υιοθέτησαν οι πολίτες του Βασιλείου του Ισραήλ σε αντίθεση με το Βασίλειο του Ιούδα, εξαναγκάζοντας μάλιστα τον προφήτη Ηλία να πάρει τα όρη και τα βουνά.
Εν συνεχεία μέσω Κύπρου (επιχειρηματική έδρα "Αμερικανικών" site πορνό, και μάλιστα ομοφυλοφιλικών) η Ishtar μετανάστευσε εις τας Ευρωπας όπου αμαθείς και φαντασιόπληκτοι χωρικοί την υιοθέτησαν και την βάπτισαν Αφροδίτη. Την ενέταξαν εν συνεχεία και στο Δωδεκάθεον, χωρίς να διευκρινίζεται αν πέταξαν έξω κάποια άλλη, πιό άσχημη από την αλλοδαπή που τα κάνει όλα και ξελογιάζει τους άντρες με κονσομασιόν και ότι ήθελε προκύψει, εκεί, έξω από το Λιτόχωρο. Στην Αίγινα εισήγαγαν άλλην αλλοδαπή, την οποία και βάπτισαν εν συνεχεία Αφαια Αθηνά (γιατί οι βλάχοι που ζούσαν εκεί δυσκολεύονταν με τα ξενικά ονόματα) αλλά και στην Έφεσο, την kinky Αμαζόνα με τα πολλά βυζιά την ονόμασαν Αρτέμιδα.
Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι τα Βαβυλωνιακά δημιουργήματα επηρέασαν αρκετούς λαούς της αρχαιότητας, μεταξύ τους δε και τους Εβραιογενεις Erev Rav, εκείνους δηλαδή τους Εβραίους που εγκατέλειψαν το μονοθεϊσμό προκειμένου να βρουν την χαρά στα σκέλια τους (και από τις δύο όψεις). Οι Erev Rav οι οποίοι είναι και πατέρες της Μασωνίας αλλοτρίωσαν και τον παραδοσιακό Εβραϊσμό με το οικουμενιστικό και Μεσσιανικό κίνημα των Ντονμεδων και όχι μόνο.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι ο Ερυθρός Αστήρ που υπόσχεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την Καπιταλιστική ή την Κομμουνιστική Παγκοσμιοποίηση και την Νέα Εποχή, αποτελεί σύμβολο (μαζί με μερικά ακόμη) τόσο της Μασωνίας όσο και του Εωσφορισμού αλλά και των τυράννων του κομμουνισμού όπως και της ολιγαρχίας του πλούτου.
πηγή:Theoprόvlitos
ΣΧΟΛΙΟ : Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο αντίχριστος θά είναι ένας άνθρωπος, ο χειρότερος από όλους, ένα είδος δαιμονισμένου. Επομένως σάν χριστιανοί, περιμένοντας τό "πρόσωπο", μπορούμε νά απολαμβάνουμε τόν μοντέρνο πολιτισμό, να λατρεύουμε τον Σισέ, νά απολαμβάνουμε τήν Μαντόνα καί τήν Μινόγκ, χωρίς νά διατρέχει κίνδυνο η πίστη μας, χωρίς νά σαπίζουμε από τό πνεύμα τού αντιχρίστου. Έτσι ώστε όταν το πνεύμα αυτό μέσω τής τεχνολογίας κυριαρχήσει, όταν θά έχουμε μιά παγκόσμια κυβέρνηση, όταν θά είμαστε όλοι τσιπαρισμένοι, χωρίς καμιά ανησυχία, εφόσον τά αγαπημένα μας ζωάκια προστατεύονται μέ τό τσιπάρισμα, εφόσον η σεξουαλική Μινογκ θα μάς προτείνει νά το φορέσουμε όπως καί αυτή, θά είναι πολύ εύκολο σέ έναν φλώρο Ρότσιλντ νά ανακηρυχθεί θεός καί νά γίνει πιστευτός από έτοιμους οπαδούς πού ίσως καί νά πιστεύουν ότι είναι ακόμη χριστιανοί, μέ την βοήθεια τής τεχνολογίας.
Αμέθυστος
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ π.ΜΕΛΕΤΙΟΣ: ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ
πηγή : Σαντορινιός
Μια εξαιρετική ανακάλυψη της Ι.Μ. Ηλείας σε παλαιά φύλλα του Ορθ.Τύπου. Εμπεριστατωμένη εισήγηση προς την Ιερά Σύνοδο του σεβ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης π. Μελετίου δια της οποίας κρίνεται ως απορριπτέα η μετάφραση της Βιβλικής Εταιρείας
Στήν κάτωθι διεύθυνση ολόκληρο τό κείμενο
Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Δυσκολίαι συνυπάρξεως
πηγή : ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 22/7/2011
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 22/7/2011ΔΥΣΚΟΛΙΑΙ ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΩΣ
Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Δέν ἔχουν ὅλοι οἱ χριστιανοί τόν ἴδιο βαθμό πίστης καί τήν ἴδια πρόοδο στήν ἀρετή. Ἄλλοι εἶναι προοδευμένοι, μετά ἀπό πολυχρόνιο πνευματικό ἀγώνα, καί ἄλλοι τώρα ἀρχίζουν. Ἔτσι εἶναι φυσικό νά ὑπάρχουν δυνατοί πνευματικά καί ἀδύναμοι μέ πολλές ἐπιμέρους ἐλλείψεις. Ὅλοι αὐτοί, ὡστόσο, πρέπει νά συνυπάρξουν, γιατί ἀποτελοῦν μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γνωρίζοντας τίς δυσκολίες πού δημιουργεῖ ἡ συνύπαρξη, συμβουλεύει σχετικά: «Ὅσοι ἔχουμε δυνατή πίστη ὀφείλουμε νά ἀνεχόμαστε τίς ἀδυναμίες ὅσων ἔχουν ἀδύναμη πίστη καί νά μή κάνουμε ὅ,τι ἀρέσει σ᾽ ἐμᾶς. Ἡ συμπεριφορά τοῦ καθενός μας νά εἶναι ἀρεστή στόν πλησίον, ὥστε νά τόν βοηθάει νά προκόβει στό ἀγαθό κι ἔτσι να συντελεῖ στήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε, καί ὁ Χριστός δέν ἔζησε, γιά νά εὐαρεστήσει τόν ἑαυτό του, ἀλλά, ὅπως λέει ἡ Γραφή, οἱ ὕβρεις ὅσων σ᾽ ἔβριζαν, Θεέ, ἔπεσαν πάνω μου. Νά ξέρετε ὅτι ὅσα γράφτηκαν στίς Γραφές, ἔχουν γραφτεῖ, γιά νά μᾶς διδάσκουν...Ἔτσι, μέ την ὑπομονή καί τήν ἐνθάρρυνση, πού δίνει ἡ Γραφή, θά στηριχτεῖ ἡ ἐλπίδα μας. Εἴθε ὁ Θεός, πού χαρίζει τήν ὑπομονή καί τήν ἐνθάρρυνση, νά σᾶς δώσει τήν ὁμόνοια σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ὅλοι μαζί μέ μια φωνή θά δοξάσετε τό Θεό, τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Χρειάζεται, λοιπόν, ἀνοχή στούς ἀδελφούς, ὑπομονή καί διαρκής ἐνθάρρυνση, προκειμένου νά ξεπεράσουν τις ἀδυναμίες τους. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἐξασφαλιστεῖ ἡ ὁμόνοια μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεση γιά τήν κατά Θεόν προκοπή τους. Οἱ δυνατοί δέν πρέπει νά ἐξοργίζουν τούς ἀδύναμους καί ἀρχάριους στήν πνευματική ζωή, νά μή τούς περιφρονοῦν οὔτε καί νά τούς βάζουν στό περιθώριο, ἀλλά ἀντίθετα μέ ἀνυπόκριτη ἀγάπη νά τούς συμπαρίστανται καί να τούς παρακινοῦν στόν πνευματικό ἀγώνα, προσφέροντάς τους τίς δικές τους ἐμπειρίες.
Χρειάζεται, λοιπόν, ἀνοχή στούς ἀδελφούς, ὑπομονή καί διαρκής ἐνθάρρυνση, προκειμένου νά ξεπεράσουν τις ἀδυναμίες τους. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἐξασφαλιστεῖ ἡ ὁμόνοια μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεση γιά τήν κατά Θεόν προκοπή τους. Οἱ δυνατοί δέν πρέπει νά ἐξοργίζουν τούς ἀδύναμους καί ἀρχάριους στήν πνευματική ζωή, νά μή τούς περιφρονοῦν οὔτε καί νά τούς βάζουν στό περιθώριο, ἀλλά ἀντίθετα μέ ἀνυπόκριτη ἀγάπη νά τούς συμπαρίστανται καί να τούς παρακινοῦν στόν πνευματικό ἀγώνα, προσφέροντάς τους τίς δικές τους ἐμπειρίες.
κ.ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΕ - ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ
πηγή : ΑΚΤΙΝΕΣ
Δεν θέλουν τον σταυρό στο Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου
Άθεοι απαιτούν να απομακρυνθεί ο χριστιανικός σταυρός από το Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη
Αποτελείται από δύο σιδηροδοκούς που βρέθηκαν στα ερείπια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου
Μια ομάδα άθεων στην Νέα Υόρκη κατέθεσε μήνυση, προκειμένου να απαγορευθεί η μόνιμη έκθεση ενός μεγάλου σιδερένιου σταυρού στο νέο μουσείο και μνημείο της 11ηςΣεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη. Ο σταυρός, ύψους 6 μέτρων, αποτελείται από δύο κάθετα κολλημένες σιδηροδοκούς οι οποίες βρέθηκαν στα ερείπια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, μετά την διπλή τρομοκρατική επίθεση.
Το περασμένο Σάββατο μεταφέρθηκε στο «Memorial and Museum», όπου πραγματοποιήθηκε θρησκευτική τελετή. Ο πρόεδρος του ιδρύματος, Τζο Ντάνιελς, υπογράμμισε την σπουδαιότητα του σταυρού για τις ψυχές των θυμάτων και των συγγενών τους. «Η επιστροφή του είναι σύμβολο προόδου, την οποία περισσότερο αισθανόμαστε παρά βλέπουμε, υπενθυμίζοντάς μας ότι οι μνήμες αυτές αποτελούν την «καρδιά» της αποστολής μας (ως Χριστιανοί)» είπε χαρακτηριστικά.
Φαίνεται όμως ότι η ομάδα των άθεων έχει τελείως διαφορετική άποψη για το θέμα. Όπως ανέφερε ο επικεφαλής τους, Ντέιβ Σίλβερμαν, «ο σταυρός αυτός έχει γίνει χριστιανικό σύμβολο. Έχει ευλογηθεί από τους επονομαζόμενους ιερούς άνδρες και υπενθυμίζει ότι ο θεός τους, ο οποίος δεν ενδιαφέρθηκε να σταματήσει τους μουσουλμάνους τρομοκράτες ή να αποτρέψει τον θάνατο 3.000 ανθρώπων στο όνομά του, ενδιαφέρεται μόνο για ένα σταυρό, φτιαγμένο από τα συντρίμμια. Είναι αληθινά γελοίο...».
Τη μηνυτήρια αναφορά, που κατατέθηκε στο δικαστήριο της Νέας Υόρκης, ανήρτησε η ομάδα και στο Διαδίκτυο, καταγγέλλοντας ότι «η θρησκευτική ευλάβεια με την οποία φυλάσσεται ο σταυρός από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών συνιστά μια ανεπίτρεπτη σύζευξη εκκλησίας και κράτους».
Ανάμεσα στους εναγόμενους βρίσκονται οι Πολιτείες του Νιου Τζέρσι και της Νέας Υόρκης, ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ και ο κυβερνήτης του Νιου Τζέρσεϊ, Κρις Κρίστι.
Δεν θέλουν τον σταυρό στο Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου
Ο πρόεδρος του μνημείου Τζο Ντάνιελς απάντησε σήμερα στην πρόσφυγή με ανακοίνωσή του στην οποία αναφέρει ότι ο σταυρός δικαιούται μια θέση στο μουσείο γιατί βοηθά «να αφηγηθούμε την ιστορία της 11ης Σεπτεμβρίου».
TO ΘΗΡΙΟ ΞΑΝΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ
Αποτειχισι:
Οι αρλουμπες του αμεθυστου.
Διαβασαμε στον μεθυσμενο ασυναρτητο και ακατανοητο αμεθυστο να γραφη οτι ισχυριζομενος ο κ. Σωτηροπουλος οτι ο Αντιχριστος ειναι προσωπο ασεβει οταν τον παραλληλιζει με το ανθρωπινο προσωπο του Χριστου.
Δηλαδη σκοτεισμενε αμεθυστε ο Χριστος δεν ειναι ανθρωπος αλλα μονον Θεος;
Σε ποια Γραφη ή σε ποιο συγγραμα του π. Παϊσιου το εμαθες αυτο;
Αυτο δεν γνωριζεις οτι ειναι αιρεσι ασοφε σοφε;
Γινε σαφεστερος στις εκφρασεις σου και αφησε τις αρλουμποειδεις ....θεολογιες σου!!!
Ενταξει φονταμενταλιστη;
Οι αρλουμπες του αμεθυστου.
Διαβασαμε στον μεθυσμενο ασυναρτητο και ακατανοητο αμεθυστο να γραφη οτι ισχυριζομενος ο κ. Σωτηροπουλος οτι ο Αντιχριστος ειναι προσωπο ασεβει οταν τον παραλληλιζει με το ανθρωπινο προσωπο του Χριστου.
Δηλαδη σκοτεισμενε αμεθυστε ο Χριστος δεν ειναι ανθρωπος αλλα μονον Θεος;
Σε ποια Γραφη ή σε ποιο συγγραμα του π. Παϊσιου το εμαθες αυτο;
Αυτο δεν γνωριζεις οτι ειναι αιρεσι ασοφε σοφε;
Γινε σαφεστερος στις εκφρασεις σου και αφησε τις αρλουμποειδεις ....θεολογιες σου!!!
Ενταξει φονταμενταλιστη;
Πλήθη κόσμου επευφημούσαν στην Άρτα, την κουστωδία GAP… ο εξής ένας ο “σημαιοφόρος…” – ευτυχώς ήταν τα “γνωστά παιδιά” και γέμισε το τοπίο!!!
olympia
Το να ζεις σε γυάλινο πύργο και να σου περιγράφουν μία άλλη πραγματικότητα έχεις ίσως ένα λογικοφανές ελαφρυντικό, το να βλέπεις όμως με τα μάτια σου, περισσότερους ΜΑΤατζήδες από τους υποστηριχτές σου, είναι κάτι που πρέπει να σε προβληματίσει.
Αυτό δεν ισχύει όπως φαίνεται για τον GAP ο οποίος πορεύεται σε άλλα μονοπάτια χωρίς λαϊκά ερείσματα και προγραμματικές δεσμεύσεις.
Έχουμε συνειδητοποιήσει, νομίζω όλοι πια, ότι αυτή η “κυβερνητική κουστωδία” δρα ως μία παρέα, η οποία έχει αποξενωθεί από τους εντολείς της, οι οποίοι όπως φαίνεται και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις εξαπατήθηκαν, όταν του εκχώρησαν την συνταγματική εξουσία για καλύτερες μέρες και αντί αυτών βλέπουν έναν αδίσταχτο κοινοβουλευτικό δικτάτορα να τους αδειάζει τις τσέπες, όσοι ακόμα έχουν περιεχόμενο μέσα σε αυτές, και να μας οδηγεί όλους μαζί μέσα από διλήμματα και απειλές από αβεβαιότητα σε αβεβαιότητα και από φόβο σε φόβο… και στο τέλος αντί να βλέπουμε φως στο τούνελ… υποψιαζόμαστε τα χειρότερα και ίσως να συμβεί και το απευκταίο της χρεοκοπίας.
Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε.
Νάσος
Και λίγο αργότερα ήρθε ο Μαρίνος Γαρνέλης, μέχρι πριν λίγες μέρες Δήμαρχος Κεντρικών Τζουμέρκων, που μετά από την απόφαση του ΣτΕ, κηρύχθηκε άκυρη η εκλογή του…
Μαζί του ήρθανε και οπαδοί του Μαρίνου με πανό για να διαμαρτυρηθούνε για την απόφαση…
Πολλοί φαντάζονταν ότι η πιο δυναμική παρουσία θα ήταν οι ταξιτζήδες, με τα αυτοκίνητα, τις κόρνες, τις φωνές…
Αντί γιαυτό, ήρθε κοστουμαρισμένος ο Πρόεδρός τους, ο Κέφης με φάκελο αιτημάτων…
Καλά έκανε, θα το κάνει προσκέφαλο τον φάκελο ο Παπανδρέου στον δρόμο της επιστροφής!!!
Όλους αυτούς λοιπόν είχαν έρθει για να τους “αντιμετωπίσουν” 5 διμοιρίες των ΜΑΤ, άγνωστος αριθμός απλών αστυνομικών, ένα πυροσβεστικό όχημα και δύο γερανοί της Τροχαίας, για να μετακινούνε οχήματα που μπλοκάρουνε!!!
Ήτανε κι ένα ασθενοφόρο, μην πάθει κανένας τίποτε…
Α ναι, ήτανε κι ένα φουσκωτό, αλλά δεν ξέρω αν ήταν του Λιμενικού ή αν ήταν στο σχέδιο διαφυγής του ΓΑΠ από τον Αμβρακικό, αν τα πράγματα ζόριζαν!!!
Οι καλεσμένοι άρχισαν να έρχονται: Οι βουλευτές Τσιρώνης και Στασινός, η ΓΓ Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου Δυτικής Μακεδονίας Μπάστα-Γεωργακοπούλου, ο αντιπρόεδρος της βουλής και υποψήφιος περιφερειάρχης Βαγγέλης Αργύρης, ο οικοδεσπότης ο δήμαρχος Παπαλέξης, ο Μίχας, ο Κοίλιας, ο Παπαγιάννης και άλλοι εκπρόσωποι φορέων, δημοτικοί σύμβουλοι και το παλιό ΠΑΣΟΚ με μια παλιά σημαία…
Υπήρχε όμως και “γαλάζια” παρουσία: Ήταν εκεί ο βουλευτής της ΝΔ Παπασιώζος, ο Αντιπεριφερειάρχης Ψαθάς, ο Δήμαρχος Ν.Σκουφά Γιαννούλης, ο Μαρίνος ο Γαρνέλης που σας είπα πιο πριν…
Τελικά, η στιγμή που περίμεναν όλοι έφτασε… Ο ΓΑΠ ήρθε αδύνατος και κομψός και αφού χαιρέτησε τον άνθρωπο με την σημαία, πνίγηκε στις αγκαλιές των δικών του ανθρώπων…
Μαζί του είχε τον Υπουργό Ανάπτυξης Χρυσοχοΐδη, τον υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Κουτσούκο, τον υφυπουργό Υγείας Αηδόνη, μου είπανε ότι ήτανε και ο υφυπουργός ΥΠΕΚΑ, ο Μαγκριώτης, αλλά δεν μου δώσανε φωτογραφία…
Βιαστικά μπήκανε μέσα και κλείστηκαν στην αίθουσα συσκέψεων…
Έγινε και μια μικροπαρεξήγηση με κάποιους ΠΑΣΟΚτζήδες που δεν είχαν καταλάβει ότι τους είχαν καλέσει μόνο για να χειροκροτήσουνε και οι αφελείς πίστευαν ότι θα άκουγαν με τα αυτιά τους τον Πρωθυπουργό να διηγείται πώς κορόιδεψε τους βλάκες τους ξένους και έσωσε την Ελλάδα…
Ας κάτσουν το βράδυ στην ΕΡΤ να ακούσουνε τις δηλώσεις του αρχηγού…
ρεπορτάζ από: aletri
ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΧΟΛΙΟ : Ο Σοφός αφού δέν κατόρθωσε νά διδάξει τό λαό του τή σωστή διατροφή, τήν διατήρηση τής υγείας μέ τό τζόκινγκ καί το καγιάκ, τόν ενημερώνει γιά τήν άλλη μεγάλη πολιτική απόφαση πού πήρε γιά τό καλό του, γιά τήν υγεία του. ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ.
Αμέθυστος
ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ… ΟΥΤΕ ΚΛΑΚΑΔΟΡΟΥΣ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ…
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
Το να ζεις σε γυάλινο πύργο και να σου περιγράφουν μία άλλη πραγματικότητα έχεις ίσως ένα λογικοφανές ελαφρυντικό, το να βλέπεις όμως με τα μάτια σου, περισσότερους ΜΑΤατζήδες από τους υποστηριχτές σου, είναι κάτι που πρέπει να σε προβληματίσει.
Αυτό δεν ισχύει όπως φαίνεται για τον GAP ο οποίος πορεύεται σε άλλα μονοπάτια χωρίς λαϊκά ερείσματα και προγραμματικές δεσμεύσεις.
Έχουμε συνειδητοποιήσει, νομίζω όλοι πια, ότι αυτή η “κυβερνητική κουστωδία” δρα ως μία παρέα, η οποία έχει αποξενωθεί από τους εντολείς της, οι οποίοι όπως φαίνεται και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις εξαπατήθηκαν, όταν του εκχώρησαν την συνταγματική εξουσία για καλύτερες μέρες και αντί αυτών βλέπουν έναν αδίσταχτο κοινοβουλευτικό δικτάτορα να τους αδειάζει τις τσέπες, όσοι ακόμα έχουν περιεχόμενο μέσα σε αυτές, και να μας οδηγεί όλους μαζί μέσα από διλήμματα και απειλές από αβεβαιότητα σε αβεβαιότητα και από φόβο σε φόβο… και στο τέλος αντί να βλέπουμε φως στο τούνελ… υποψιαζόμαστε τα χειρότερα και ίσως να συμβεί και το απευκταίο της χρεοκοπίας.
Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε.
Νάσος
Αλλά ας αφήσουμε τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους:
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ φωτορεπορτάζ από την επίσκεψη Παπανδρέου στην Άρτα…
Από τις 10 η ώρα είχαν στηθεί οι εργαζόμενοι στον Πτηνοτροφικό Συνεταιρισμό Άρτας…
Είναι επί 7 μήνες απλήρωτοι και αντιδρούνε στην συγχώνευση με την ΠΙΝΔΟ από τα Γιάννενα, που μπορεί να σημαίνει ανεργία, για κάμποσους από αυτούς…
Περίμεναν όχι μόνο τον Παπανδρέου, αλλά και τον Παύλο Μίχα, Πρόεδρο του Συναιτερισμού, Περιφερειακό Σύμβουλο με το ψηφοδέλτιο του Βαγγέλη Αργύρη και πιθανότατα υποψήφιο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ…
Δεν ήταν οι μόνοι διαμαρτυρόμενοι. Γύρω στις 10:30 ήρθανε και οι “Αγανακτισμένοι” της πλατείας
Είναι επί 7 μήνες απλήρωτοι και αντιδρούνε στην συγχώνευση με την ΠΙΝΔΟ από τα Γιάννενα, που μπορεί να σημαίνει ανεργία, για κάμποσους από αυτούς…
Περίμεναν όχι μόνο τον Παπανδρέου, αλλά και τον Παύλο Μίχα, Πρόεδρο του Συναιτερισμού, Περιφερειακό Σύμβουλο με το ψηφοδέλτιο του Βαγγέλη Αργύρη και πιθανότατα υποψήφιο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ…
Δεν ήταν οι μόνοι διαμαρτυρόμενοι. Γύρω στις 10:30 ήρθανε και οι “Αγανακτισμένοι” της πλατείας
Και λίγο αργότερα ήρθε ο Μαρίνος Γαρνέλης, μέχρι πριν λίγες μέρες Δήμαρχος Κεντρικών Τζουμέρκων, που μετά από την απόφαση του ΣτΕ, κηρύχθηκε άκυρη η εκλογή του…
Μαζί του ήρθανε και οπαδοί του Μαρίνου με πανό για να διαμαρτυρηθούνε για την απόφαση…
Πολλοί φαντάζονταν ότι η πιο δυναμική παρουσία θα ήταν οι ταξιτζήδες, με τα αυτοκίνητα, τις κόρνες, τις φωνές…
Αντί γιαυτό, ήρθε κοστουμαρισμένος ο Πρόεδρός τους, ο Κέφης με φάκελο αιτημάτων…
Καλά έκανε, θα το κάνει προσκέφαλο τον φάκελο ο Παπανδρέου στον δρόμο της επιστροφής!!!
Όλους αυτούς λοιπόν είχαν έρθει για να τους “αντιμετωπίσουν” 5 διμοιρίες των ΜΑΤ, άγνωστος αριθμός απλών αστυνομικών, ένα πυροσβεστικό όχημα και δύο γερανοί της Τροχαίας, για να μετακινούνε οχήματα που μπλοκάρουνε!!!
Ήτανε κι ένα ασθενοφόρο, μην πάθει κανένας τίποτε…
Α ναι, ήτανε κι ένα φουσκωτό, αλλά δεν ξέρω αν ήταν του Λιμενικού ή αν ήταν στο σχέδιο διαφυγής του ΓΑΠ από τον Αμβρακικό, αν τα πράγματα ζόριζαν!!!
Οι καλεσμένοι άρχισαν να έρχονται: Οι βουλευτές Τσιρώνης και Στασινός, η ΓΓ Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου Δυτικής Μακεδονίας Μπάστα-Γεωργακοπούλου, ο αντιπρόεδρος της βουλής και υποψήφιος περιφερειάρχης Βαγγέλης Αργύρης, ο οικοδεσπότης ο δήμαρχος Παπαλέξης, ο Μίχας, ο Κοίλιας, ο Παπαγιάννης και άλλοι εκπρόσωποι φορέων, δημοτικοί σύμβουλοι και το παλιό ΠΑΣΟΚ με μια παλιά σημαία…
Υπήρχε όμως και “γαλάζια” παρουσία: Ήταν εκεί ο βουλευτής της ΝΔ Παπασιώζος, ο Αντιπεριφερειάρχης Ψαθάς, ο Δήμαρχος Ν.Σκουφά Γιαννούλης, ο Μαρίνος ο Γαρνέλης που σας είπα πιο πριν…
Τελικά, η στιγμή που περίμεναν όλοι έφτασε… Ο ΓΑΠ ήρθε αδύνατος και κομψός και αφού χαιρέτησε τον άνθρωπο με την σημαία, πνίγηκε στις αγκαλιές των δικών του ανθρώπων…
Μαζί του είχε τον Υπουργό Ανάπτυξης Χρυσοχοΐδη, τον υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Κουτσούκο, τον υφυπουργό Υγείας Αηδόνη, μου είπανε ότι ήτανε και ο υφυπουργός ΥΠΕΚΑ, ο Μαγκριώτης, αλλά δεν μου δώσανε φωτογραφία…
Βιαστικά μπήκανε μέσα και κλείστηκαν στην αίθουσα συσκέψεων…
Έγινε και μια μικροπαρεξήγηση με κάποιους ΠΑΣΟΚτζήδες που δεν είχαν καταλάβει ότι τους είχαν καλέσει μόνο για να χειροκροτήσουνε και οι αφελείς πίστευαν ότι θα άκουγαν με τα αυτιά τους τον Πρωθυπουργό να διηγείται πώς κορόιδεψε τους βλάκες τους ξένους και έσωσε την Ελλάδα…
Ας κάτσουν το βράδυ στην ΕΡΤ να ακούσουνε τις δηλώσεις του αρχηγού…
ρεπορτάζ από: aletri
ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΧΟΛΙΟ : Ο Σοφός αφού δέν κατόρθωσε νά διδάξει τό λαό του τή σωστή διατροφή, τήν διατήρηση τής υγείας μέ τό τζόκινγκ καί το καγιάκ, τόν ενημερώνει γιά τήν άλλη μεγάλη πολιτική απόφαση πού πήρε γιά τό καλό του, γιά τήν υγεία του. ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ.
Αμέθυστος
Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ (33) – Marie-Louise von Franz
Κεφάλαιο 7 (5ο μέρος)
Η θυσία ή η διάθεση του παλαιού σώματος
Ο Hampe αναφέρει άλλη μία εμπειρία θανάτου που αποτελεί ένα γρίφο για μένα. Είναι η αναφορά ενός ασθενή από την Κλινική Λοιμωδών Νόσων Oestersund στην Σουηδία:
«Βρέθηκα σε ένα τελείως διαφορετικό κόσμο. Στεκόμουν σε ένα πολύ ψηλό μέρος. Παρόλο που ήταν σκοτεινά γύρω μου αισθανόμουν άνετα και κατάφερνα να βρίσκω τον δρόμο μου προς κάθε κατεύθυνση με ευκολία. Έπειτα, καθώς κοίταζα γύρω μου είδα ότι μπροστά μου, στο σκοτάδι, υπήρχε ένα πολύ ψηλός τοίχος. Από την πλευρά του τοίχου που βρισκόταν προς εμένα είδα μια σκάλα που πήγαινε κατά μήκος του τοίχου, κοντά του. Καθώς διευθυνόταν προς τα επάνω και δεξιά απομακρυνόμενη από εμένα, φωτιζόταν όλο και περισσότερο, μέχρι που εξαφανιζόταν μέσα σε ένα δυνατό, καθαρό φως. Από εκεί που στεκόμουν είδα, όχι πολύ μακριά από εμένα, ένα μικρόσωμο μελαχρινό άνθρωπο, ρυτιδωμένο και αδύναμο. Ήθελε να ανέβει την σκάλα προς την περιοχή του φωτός. Αλλά φαινόταν σαν να μην κουνιόταν καθόλου. Πρόσεξα, παρατηρώντας τον καλύτερα, ότι μετέφερε ένα φορτίο στην πλάτη του. Έμοιαζε σαν ένας σάκκος και ήταν προφανώς τόσο βαρύς, ώστε τα γόνατά του έτρεμαν από το βάρος. Είπα στον εαυτό μου αμέσως ότι έπρεπε να βοηθήσω τον φτωχό άνθρωπο, επειδή αισθανόμουν πως είχα κάποια σχέση μαζί του, και πως ήμουν υπεύθυνος για αυτόν.
Ο μικρόσωμος άνθρωπος δεν είχε ακόμη περπατήσει πολύ μακριά στον σκοτεινό ανηφορικό του δρόμο προς το φως. Γύρω του όλα ήταν μαύρα· το μονοπάτι φαινόταν να είναι φτιαγμένο από μαλακή καρβουνόσκονη. Γινόταν φωτεινό μόνο λίγο ψηλότερα. Αισθανόμουν συμπάθεια για τον μικρόσωμο άνθρωπο.
Παρόλο που ήμουν μόνος με αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα, αισθανόμουν μία άλλη παρουσία κοντά. Υπήρχε μία φωνή μέσα μου που αμέσως και καθαρά απαντούσε ο,τιδήποτε ρωτούσα στις σκέψεις μου. -“Πώς βγαίνουμε από εδώ;” Από πολύ κοντά η φωνή μου έδωσε την ακόλουθη απάντηση: -“Πάντα ήθελες να δοκιμάσεις μεγάλα πράγματα και να κάνεις πολλά πράγματα, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, τώρα έχεις την ευκαιρία!” -“Αλλά δεν μπορώ να τα καταφέρω”, απάντησα. Η φωνή είπε: -“Μπορείς να αφήσεις το σώμα σου, που βρίσκεται εκεί κάτω. Το μονοπάτι προς τα επάνω είναι ανοικτό για σένα!” -“Αλλά δεν είναι άδικο να αφήσω τον φτωχό άθλιο άνθρωπο στα μισά του δρόμου προς το φως;” -“Πρέπει να τον βοηθήσεις με την θέλησή σου!” -“Είναι μία δελεαστική προσφορά, να αφήσω το σώμα”, είπα, αλλά παρ’ όλα αυτά αποφάσισα να παλέψω.
Πάλεψα πολλή ώρα με τον εαυτό μου. Έπειτα κοίταξα πάλι τον μικρόσωμο άνθρωπο. Είχε προχωρήσει λίγο στο μεταξύ, αλλά όπως τον κοιτούσα δεν φαινόταν να κινείται άλλο. Τότε ανακάλυψα ότι είχε μεγαλώσει λίγο και ο σάκκος φαινόταν να έχει γίνει μικρότερος και ελαφρότερος. Το ανδρείκελο είχε κανονικά πόδια τώρα, τα γόνατα δεν ήταν πια λυγισμένα. Ήμουν χαρούμενος που δεν είχα εγκαταλείψει εκείνο το πλάσμα, και γύρισα πάλι στον “φίλο” μου. -“Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε· με ενίσχυσες με το να μείνεις κοντά μου.” Η φωνή απάντησε: -“Βλέπεις, η θέληση να παλέψεις τίμια και δίκαια πάντα οδηγεί στον στόχο.”
Η απάντηση ήταν αόριστη, αλλά αμέσως αισθάνθηκα ζεστασιά και ευγνωμοσύνη να ξεχειλίζουν μέσα μου. Είχα συναντήσει τον “φίλο” μου. Είχε ξυπνήσει την ελπίδα μέσα μου. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Από εκείνη την στιγμή ποτέ δεν ένιωσα χωρισμένος από αυτόν· στεκόταν δίπλα μου, μιλούσε από μένα, από τον εαυτό μου. Είδα ότι ο μικρόσωμος άνδρας κάτω από μένα δεν μετάφερε πια φορτίο. Και έπειτα βρήκα πάλι ον εαυτό μου στο σώμα μου. Εδώ στην κλινική. Όλο το επεισόδιο μου φάνηκε γελοίο και άξιο περιφρόνησης»(30).
O Hampe το ερμηνεύει αυτό κατ’ αρχήν σαν μία προσπάθεια του ονειρευόμενου να συνεργασθεί για την ανάρρωση του σώματός του κατά την διάρκεια μιας μετάγγισης αίματος. Επομένως βλέπει τον μικρόσωμο μελαχρινό άνθρωπο σαν το άρρωστο σώμα. Το φορτίο το ερμηνεύει σαν ένα κομμάτι από το παρελθόν του αρρώστου, με το οποίο πρέπει να αναμετρηθεί. Πιστεύω πως αυτή η ερμηνεία είναι σωστή στο μεγαλύτερο μέρος της, αλλά το όραμα δείχνει κάτι ακόμα πιο ακριβές. Το “φορτίο” και η “καρβουνόσκονη” μάλλον παρά ο “μικρόσωμος άνθρωπος” πρέπει να εννοηθούν σαν το πραγματικό σώμα, το οποίο αποτελείται, πράγματι, σε μεγάλο βαθμό, από άνθρακα. Ο μικρόσωμος άνθρωπος, αντίθετα, μου φαίνεται πως παριστάνει όχι το σώμα το ίδιο αλλά ένα είδος «ζωικού πνεύματος» που εμψυχώνει το σώμα.
Η εμπειρία αυτή, ή μάλλον ο μικρόσωμος άνθρωπος, ερμηνευμένη μυθολογικά, αναφέρεται στην αλχημιστική παράδοση, ιδιαίτερα στα οράματα του Ζώσιμου, επειδή και εκεί, στο κέντρο του οράματος, βρίσκεται επίσης ένα homundus (ανθρωπάριον)(31). Ο Ζώσιμος βλέπει σε ένα όνειρο τον ιερέα μίας θυσίας να στέκεται επάνω σε ένα βωμό που έχει το σχήμα στρογγυλού δοχείου, με δεκαπέντε σκαλοπάτια που οδηγούν σε αυτό. Ο ιερέας λέει για τον εαυτό του ότι είναι ο Ίων, ο ιερέας των εσώτερων αδύτων και ότι υποβάλλει τον εαυτό του «σε ένα ανυπόφορο μαρτύριο». Έπειτα μιλάει για έναν άνδρα που ήρθε νωρίς το πρωί, τον έγδαρε και τον διαμέλισε, και έπειτα «καιγόμουν επάνω στην φωτιά της τέχνης, μέχρι που αντιλήφθηκα με την μεταμόρφωση του σώματος ότι είχα γίνει πνεύμα»(32). Έπειτα ο ιερέας τίναξε μπροστά όλη την ίδια του την σάρκα, και ο Ζώσιμος είδε «πως μεταβλήθηκε στο αντίθετό του, σε ένα ακρωτηριασμένο ανθρωπάριο, και ξέσχιζε την σάρκα του με τα δόντια του, και βυθίστηκε μέσα στον εαυτό του»(33). Ο Ζώσιμος αναρωτιέται έπειτα ποια σχέση θα μπορούσε να έχει αυτό με τον σκοπό της αλχημείας, με “την σύνθεση των νερών”. Ξανακοιμάται και βλέπει πάλι τον βωμό σε σχήμα στρογγυλού δοχείου, στο οποίο τώρα βράζει ένα αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων. Ένα ανθρωπάριο, που είναι επίσης ο κουρέας, του εξηγεί ότι αυτή είναι η “μεταμόρφωση”... ο τόπος του έργου (της ασκήσεως) που ονομάζεται βαλσάμωμα (ταριχεία). Αυτοί που επιθυμούν να αποκτήσουν την τέχνη μπαίνουν εδώ, και γίνονται πνεύματα ξεφεύγοντας από το σώμα(34). Αργότερα το ανθρωπάριο ονομάζεται σίδηρος, και ιερέας που θυσιάζει και θυσιάζεται και μεταμορφώνεται σταδιακά, στην πορεία αλλεπάλληλων οραμάτων, από ένα χάλκινο άνδρα σε ασημένιο και τελικά σε ένα χρυσό άνδρα, που κάθεται επάνω σε ένα στρογγυλό βωμό χτισμένο από μία λευκή πέτρα. Μέσα στον βωμό υπάρχει «μία πηγή καθαρότατου νερού, που ακτινοβολεί σαν τον ήλιο»(35).
Το ανθρωπάριο εμφανίζεται εδώ σαν το οδηγητικό πνεύμα (spiritus rector) μιας διαδικασίας μεταμόρφωσης στο εσωτερικό του ανθρώπου, μίας διαδικασίας που ονομάζεται επίσης μουμιοποίηση (ταριχεία). Αυτή η μεταμόρφωση είναι μία αποπνευμάτωση και επίσης –όπως ξέρουμε από τις αιγυπτιακές πηγές– μία θεοποίηση του σώματος. Το κείμενο του Ζώσιμου αναφέρει επανειλημμένα, πάντως, ότι το προστατευτικό πνεύμα της ταρίχευσης αντιπροσωπεύει συγχρόνως αυτό, που μεταμορφώνεται το ίδιο· είναι η ύλη του σώματος και συγχρόνως αυτό που την εξυψώνει σε πνεύμα, ένας είδος πεμπτουσίας του υλικού σώματος. Η παραγωγή ή απελευθέρωση μιας τέτοιας πεμπτουσίας της ζωής του σώματος παρέμεινε η κύρια προσπάθεια των αλχημιστών μέσα στους αιώνες. Έτσι ο Παράκελσος διακήρυξε πολύ αργότερα: «Αυτό είναι το πνεύμα της αληθείας, που ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει χωρίς τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ή χωρίς την καθοδήγηση εκείνων που το γνωρίζουν». «Αυτός είναι η ψυχή του κόσμου», που κινεί τα πάντα και συντηρεί τα πάντα. Στην αρχική του γήινη μορφή (δηλαδή στο πρωταρχικό του Κρόνειο σκοτάδι), είναι ακάθαρτο, αλλά καθαρίζει τον εαυτό του σταδιακά κατά την άνοδό του μέσα από τις υδάτινες, αέριες και πύρινες μορφές του. Τελικά, στην πέμπτη ουσία, εμφανίζεται σαν το “καθαρισμένο σώμα”. «Αυτό το πνεύμα είναι το μυστικό που έχει κρυφθεί από την αρχή των πραγμάτων»(36).
Στο κείμενο του Ζώσιμου, αυτό το πνεύμα, ο Ίων αναφέρεται σαν ο ιερέας των εσώτερων αδύτων. Ο Jung συσχετίζει το όνομα Ίων με τον Sabaen Jûnañ (γιο του Ερμή), που εθεωρείτο σαν ο ιδρυτής της αλχημιστικής τέχνης(37). Το όνομα θα μπορούσε επίσης να δείχνει τον Joun-Mutef, όπως ονομαζόταν ο ιερέας της γιορτής Sed, ο οποίος μεταμόρφωνε τον βασιλιά σε Όσιρι, δηλαδή προκαλούσε τον συμβολικό θάνατο και την αναγέννησή του. Η λέξη Joun σημαίνει “δέρμα”, “περίβλημα”, η λέξη Mutef “η μητέρα του”, πράγμα που κατά τον Moref υπαινίσσεται τον συμβολισμό της αναγέννησης(38). Στον τάφο του Seti, ο γιος του βασιλιά (που αντιπροσωπεύει τον θεό Ώρο) απεικονίζεται σαν ιερέας Joun-Mutef. Η γιορτή Sed είχε σαν σκοπό την αναγέννηση του βασιλιά, που είναι ένας συμβολισμός ο οποίος αναφέρεται σε ολόκληρη την αλχημιστική παράδοση.
Στο φως αυτής της ιστορικής ερμηνείας, ο «μικρόσωμος άνδρας» ή ο «φτωχός άθλιος» στο όραμα του Σουηδού ασθενή που αναφέρει ο Hampe θα μπορούσε να είναι το spiritus rector (κατευθυντήριο πνεύμα) μιας διαδικασίας αποπνευμάτωσης ή ενός εξευγενισμού της ουσίας του σώματος, που βοηθούσε με αυτό τον τρόπο την παραγωγή του lapis philosophorum (φιλοσοφική λίθος), δηλαδή φέρνει πολύ περισσότερα από μία απλή φυσική θεραπεία. Η φωνή στο όραμα πραγματικά λέει ότι ο ασθενής θα μπορέσει να «δοκιμάσει μεγάλα πράγματα και να κάνει πολλά πράγματα», δηλαδή να παρατηρήσει το “μεγάλο έργο” της αλχημιστικής μεταμόρφωσης. Επειδή αυτό το έργο δεν είναι Χριστιανικό, είναι κατανοητό το ότι αυτός που βλέπει το όραμα μπορεί να διστάζει να αφιερωθεί σε αυτό.
Η φωνή του “φίλου” στο όραμα αφήνει στον ασθενή να διαλέξει εάν θα φύγει μέσα στο φως και τον θάνατο ή εάν θα συμμετάσχει στις προσπάθειες του μικρόσωμου ανθρώπου, αλλά αυτή η φωνή τον επαινεί όταν διαλέγει το δεύτερο. Αυτό μας θυμίζει την εξίσου μυστηριώδη συμπεριφορά του ba (του αθάνατου μέρους της ψυχής) αυτού του «Αιγύπτιου άνδρα του κουρασμένου από την ζωή», όταν, στον διάλογό τους, αναφύεται το ερώτημα εάν πρέπει κανείς να συνεχίσει να ζει ή να αυτοκτονήσει. Το ba αφού χρησιμοποιεί μερικές παραβολές για να επικρίνει την ορμητική, ανυπόμονη και απαλπισμένη στάση του κουρασμένου από την ζωή ανθρώπου, δεν καταλήγει δίνοντάς του μία συμβουλή –να μην σκοτωθεί– αλλά λέει μόνο:
«Τώρα άφησε ελεύθερους τους θρήνους εσύ, που μου ανήκεις, αδελφέ μου! Μπορείς να πεθάνεις από την λύπη σου(39), ή μπορεί πάλι να προσκολληθείς στην ζωή, ανάλογα με τη θέλησή σου. Θέλησε να μείνω εγώ εδώ εάν έχεις απαρνηθεί την Δύση ή αλλιώς ευχήσου να φθάσεις στην Δύση και το σώμα σου να δοθεί στην γη και εγώ να μείνω εδώ αφού εσύ θα έχεις αναχωρήσει από αυτή τη ζωή. Σε οποιαδήποτε περίπτωση θα μοιραστούμε μαζί το ίδιο σπίτι»(40).
Καθώς εξηγεί ο Helmut Jacobson, αυτό το “σπίτι” το οποίο αναζητάει ο κουρασμένος από την ζωή άνθρωπος είναι μία κατάσταση «ενότητας» και «ένωσης που καταλήγει στην ολοκλήρωση του ανθρώπου» με το ba, η «συνένωση της ανθρώπινης ολότητας»(41).
Ο ασθενής που αναφέρει ο Hampe, ο οποίος είχε το όραμα με τον «μικρόσωμο άνθρωπο», διακηρύσσει επίσης με τον ίδιο τρόπο: «Είχα συναντήσει τον “φίλο” μου. Αυτός ξύπνησε την ελπίδα μέσα μου. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Από εκείνη την στιγμή ποτέ δεν ένιωσα χωρισμένος από αυτόν· στεκόταν δίπλα μου, μιλούσε από μένα, από τον εαυτό μου»(42).
Ψυχολογικά, αυτό θα σήμαινε ότι για το Ταυτό –μια ολότητα υπερκείμενη του εγώ– για τον εσωτερικό θεϊκό άνθρωπο, το ζήτημα της ζωής και του θανάτου γίνεται κατά περίεργο τρόπο αδιάφορο. Αυτό που έχει σημασία είναι μόνο το μεγάλο έργο, η εκπλήρωση της εσωτερικής ολοκλήρωσης, που πραγματοποιείται με την σύνδεση κάποιου με το Ταυτό. Η αποσύνθεση της συνείδησης Β στα διάφορα εσωτερικά συστατικά όργανα, που παρατήρησε ο Sir Auckland Geddee όταν την δούμε με αυτό το φως, θα ήταν μόνο ο πρώτος διαμελισμός ή separation elementorum (διαχωρισμός των στοιχείων) του αλχημιστικού έργου, ένας διαχωρισμός που είναι φαινομενικά του σώματος, αλλά που στην πραγματικότητα είναι του “εσωτερικού ανθρώπου” ο οποίος προβάλλεται στο σώμα και ο οποίος ακολουθείται από την ανασύνθεση ενός αθάνατου σώματος.
Οι Αιγύπτιοι έκαναν αυτή τη συμβολική διαδικασία συγκεκριμένα επάνω στο νεκρό σώμα με την μορφή της τελετής της ταρίχευσης, στην οποία πράγματι αναφέρεται το κείμενο του Ζώσιμου με σαφήνεια σε σχέση με το ανθρωπάριο. Έτσι σε αυτό το έργο ή διεργασία ένα μέρος της ψυχικής ενέργειας αποσύρεται από το υλικό σώμα και μεταφέρεται σε ένα καινούριο πνευματικό (σαν πνοή) σώμα. Αυτός πάντως ήταν ο βασικός σκοπός της αλχημιστικής παράδοσης. Στις εμπειρίες θανάτου που αναφέρουν οι Hampe και Moody, εκτός από το όραμα του «μικρόσωμου ανθρώπου», δεν βρίσκει κανείς άλλους υπαινιγμούς για αυτό το στάδιο της διαδικασίας, πιθανόν επειδή αφού γίνεται, δεν υπάρχει γενικά επιστροφή στο παλαιό σώμα. Όπως θα δούμε αργότερα, η αβαρής πέτρα ή η πέτρα ανέγγιχτη από την φωτιά στο όνειρο που περιγράψαμε πιο πριν, μπορεί ίσως να είναι ένας κρυμμένος υπαινιγμός για αυτό το γεγονός.
Τέλος 7ου κεφαλαίου
Σημειώσεις
30. Αυτόθι, σ.73 κ.ε.
31. Jung, ο.π., παρ. 85-87.
32. Αυτόθι, παρ. 86.
33. Αυτόθι.
34. Αυτόθι (οι ελληνικοί όροι προστέθηκαν)
35. Αυτόθι, παρ. 87.
36. Από μία πραγματεία με τον τίτλο "Ερμητική αποκάλυψη", που αποδίδεται από τον Huser στον Παράκελσο. Στις "Ιατρικές Επιστολές του Conradus Gessnerus", βιβλίο 1, τμήμα 2r. Σημείωση στον Jung, ο.π., παρ. 166,
37. Jung, ο.π., παρ. 86, τμήμα 4.
38. "Αιγυπτιακά Μυστήρια", σ.75.
39. Δηλαδή το "να πεθάνεις από την λύπη σου ή να προσκολληθείς στην ζωή", H. Jacobsohn: "Ο διάλογος ενός κουρασμένου με το ba του", σ. 45.
40. Αυτόθι, σ. 44. Βλέπε επίσης Barbara Hannah - "Συναντήσεις με την Ψυχή", σ. 103, για μία διαφορετική μετάφραση
41. H. Jacobsohn, ο.π., σ. 47.
42. Hampe, ο.π., σ. 74.
Αμέθυστος
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ κ.ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩΘΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ "ΑΛΗΘΕΙΑ"
"῎Ηδη ἔχουμε εἰπεῖ ὅτι, ὅπως ὁ Χριστὸς εἶνε πρόσωπο, ἔτσι καὶ ὁ ᾿Αντίχριστος εἶνε πρόσωπο. Τώρα θ᾿ ἀναφέρωμε πλῆθος ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῆς ἐκδοχῆς, ὅτι ὁ ᾿Αντίχριστος εἶνε πρόσωπο, ἄνθρωπος."
ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ.
ΣΧΟΛΙΟ : ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΤΟΥ : Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ!!!
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΣΕΒΑΣΤΕ ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;;; Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ;;
Αμέθυστος
"῎Ηδη ἔχουμε εἰπεῖ ὅτι, ὅπως ὁ Χριστὸς εἶνε πρόσωπο, ἔτσι καὶ ὁ ᾿Αντίχριστος εἶνε πρόσωπο. Τώρα θ᾿ ἀναφέρωμε πλῆθος ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῆς ἐκδοχῆς, ὅτι ὁ ᾿Αντίχριστος εἶνε πρόσωπο, ἄνθρωπος."
ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ.
ΣΧΟΛΙΟ : ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΤΟΥ : Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ!!!
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΣΕΒΑΣΤΕ ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;;; Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠ' ΟΛΟΥΣ;;
Αμέθυστος
Μ' ένα γάντζο στο μάτι!... (Μετά θάνατον επεμβάσεις του Γέροντα Παΐσιου)
πηγή : Νεκρός γιά τόν κόσμο
Μαρτυρία κ. Ξυναρή Νικολάου, κατοίκου Πάφου της Κύπρου:
Ουκ απέστη ημών [=δεν έφυγε από κοντά μας]
Ο Γέροντας δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμηση του. Οι άνθρωποι καταφεύγουν στον Γέροντα και ζητούν τις πρεσβείες του, επειδή πιστεύουν στην αγιότητά του. Ο τάφος του έγινε πανορθόδοξο προσκύνημα. Έχει πολλή ευλογία και χάρι. Συγκεντρώνει τους πονεμένους και παρηγορεί τους θλιμμένους. Θεραπεύονται ασθενείς και γίνονται πολλά θαύματα. Και το Κελλάκι του στο Άγιον Όρος έγινε επίσης προσκύνημα. Καθημερινά περνούν επισκέπτες που είχαν γνωρίσει τον Γέροντα και ευεργετήθηκαν, για να τον ευχαριστήσουν ή άλλοι για να δουν που ζούσε.
Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.
Είναι αμέτρητα τα μετά την κοίμηση θαύματα του Γέροντα και συνεχώς γίνονται και νέα. «Δια του λόγου το αληθές» σημειώνονται στην συνέχεια επιλεκτικά ελάχιστα, επιβεβαιωμένα και μαρτυρημένα από αυτόπτες μάρτυρες.
Ευωδία
Το χάρισμα της ευωδίας και μετά την κοίμηση του Γέροντα δεν εξαφανίστηκε. Πολλοί αισθάνονται ευωδία, όταν προσκυνούν τον τάφο του, όταν επισκέπτωνται το Κελλί του στο Άγιον Όρος, ή άλλοι αισθάνονται ευωδία εξερχόμενη από προσωπικά αντικείμενα ή ρούχα του.
Όπως μαρτυρούν οι πατέρες που διαδέχθηκαν τον Γέροντα στο Κελλί του, «τον πρώτο καιρό μετά την κοίμησή του σχεδόν όλοι οι επισκεπτόμενοι το Κελλί αισθάνονταν αυτή την ξεχωριστή ευωδία.
Μαρτυρεί ο π. Α. Κ. : «Τήν χρονιά που εκοιμήθη ο Γέροντας έγινε Λειτουργία την ημέρα που εώρταζε το Κελλί του. Αισθάνθηκα κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας ισχυρή ευωδία, η οποία με συνώδευσε μέχρι το Κουτλουμούσι και έπειτα χάθηκε».
Διάσωση παιδιού
»Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;». Αυτό απάντησε «όχι». Με ωδήγησε στην φωτογραφία του π. Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».
Επεμβάσεις σε τροχαία
Ο κ. Στ. από την Καλαμάτα, κάτοικος Αθηνών, ταξίδευε με το αυτοκίνητό του προς τα Ιωάννινα. Καθ οδόν έπεσε θύμα ισχυρής μετωπικής συγκρούσεως, κατά την οποία το αυτοκίνητό του κυριολεκτικά διαλύθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Νοσοκομείο και μπήκε στην εντατική.
Ενώ ευρίσκετο στην κατάσταση αυτή, είδε μία φωτεινή νεφέλη και στο μέσον έναν ηλικιωμένο μοναχό. Παρ ότι δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, επειδή εκείνες τις ημέρες είχε ακούσει από γνωστό του για κάποιον χαρισματούχο γέροντα Παίσιο, μέσα στην έκπληξή του ρώτησε αυθόρμητα τον άγνωστο μοναχό:
- Είσαι ο γέροντας Παίσιος;
Ο Γέροντας δεν απάντησε. Χαμογέλασε, τον χάιδεψε ελαφρά στο κεφάλι και του είπε:
- Μη φοβάσαι˙ θα γίνεις καλά!
Ο Στ. συνήλθε. Αν και σαστισμένος από το παράδοξο του πράγματος, και παρόλο που αγνοούσε τον θαυμαστό επισκέπτη του, πίστεψε στην διαβεβαίωσή του. Τήν διηγήθηκε μάλιστα με έντονο ύφος και στους γιατρούς. Και αυτοί έκπληκτοι διαπιστώνοντας την ανθρωπίνως ανεξήγητη βελτίωσή του, ωμολόγησαν:
- Όντως πρόκειται για θαύμα!
Αφού βγήκε από το Νοσοκομείο, στον δρόμο περνώντας μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο έκπληκτος αντίκρυσε στην βιτρίνα τον σωτήρα του. Ανεγνώρισε την μορφή του στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Έτσι ανεκάλυψε τον ευεργέτη του και γεμάτος ευγνωμοσύνη το αγόρασε και το διάβασε.
Συγκινημένος ήλθε να προσκυνήση στην «Παναγούδα» (Ιανουάριος 1998), όπου και διηγήθηκε τα ανωτέρω. Εκτός του ότι τον διέσωσε από βέβαιο σωματικό θάνατο, η επέμβαση του Γέροντα άλλαξε και ριζικά την ζωή του. Ανεζήτησε πνευματικό και εξωμολογήθηκε. Σταμάτησε την κοσμική ζωή παρά τις έντονες πιέσεις των συγγενών. «Μού είναι αδύνατο να συνεχίσω τα ίδια˙ στον νού μου έρχεται συνέχεια το χαμογελαστό φωτεινό πρόσωπο του Γέροντα», έλεγε με δάκρυα στα μάτια.
Διήγηση ευλαβούς εγγάμου Ιερέως που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη. «Προ καιρού ήρθε ένας νέος και μου είπε: «Πάτερ, εγώ χθές έπρεπε να είχα πεθάνει, αλλά ο Θεός με έσωσε. Καθώς έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα χτύπησα με την μοτοσυκλέττα μου επάνω σε ένα αυτοκίνητο και πετάχθηκα μακρυά. Τήν στιγμη εκείνη είδα έναν παππούλη να με πιάνη γερά από το δεξί χέρι και έτσι δεν έπαθα τίποτε».
»Εγώ (ο ιερεύς) του έδειξα μερικές εικόνες Αγίων και φωτογραφίες συγχρόνων Γερόντων. Μόλις είδε τον γέροντα Παίσιο, φώναξε συγκινημένος: «Αυτός ήταν».
»Ύστερα από λίγες ημέρες ξαναήρθε και μου ανέφερε ότι εκ των υστέρων ανεκάλυψε στο τσεπάκι του μπουφάν του, στον δεξιό βραχίονα (ακριβώς εκεί που τον έπιασε ο Γέροντας), δύο μικρές εικονίτσες, μια του Χριστού και μια του γέροντος Παϊσίου που τις είχε βάλει η μητέρα του κρυφά».
Πνευματικές νεκραναστάσεις
Τα περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα θαύματα του Γέροντα είναι τα ηθικά θαύματα. Πολλοί άνθρωποι αδιάφοροι θρησκευτικά, άθεοι εκ πεποιθήσεως, χωρίς ηθικούς φραγμούς, είτε μετά από κάποια μεταθανάτια εμφάνισή του, είτε συχνότερα από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου του αναστήθηκαν πνευματικά, εισήλθαν με ζήλο στην Εκκλησία και κάποιοι και στο μοναχικό στάδιο.
Νέος ζούσε στην άγνοια και στην αμαρτία. Όχι τυχαία έπεσαν στα χέρια του οι Επιστολές του Γέροντα, και κυριολεκτικά συγκλονίστηκε. Άλλαξε η ζωή του και επιθυμεί τον μοναχικό βίο.
«Εγώ πριν έξι χρόνια», ομολογεί ένας νέος από τους πολλούς, «ήμουν αναρχικός. Φορούσα σκουλαρίκια και έπαιρνα ναρκωτικά. Κάποιος από την παρέα μου είχε ένα βιβλίο του π. Παϊσίου και μου το έδωσε. Από περιέργεια το ξεφύλλισα, μου κίνησε το ενδιαφέρον και το τελείωσα μέσα σε μια νύχτα. Από τότε άλλαξε η ζωή μου».
Το κασκόλ του εξαφανίζει όγκο
Μαρτυρία Φιλίτσας. . . από τον Βόλο:
«Βρέθηκα στην δύσκολη θέση να μην μπορώ να βοηθήσω και να ηρεμήσω, την απελπισμένη αδερφή μου, μετά από την ένδειξη όγκου στην μαστογραφία που έκανε.
»Μέ σεβασμό ζήτησα από αγαπητή μου φίλη την πολύτιμη κληρονομιά της, το κασκόλ του σεβαστού γέροντος Παϊσίου. Κρατώντας το σφιχτά στην αγκαλιά μου, με χέρια τρεμάμενα, με έντονο χτυποκάρδι, έτρεξα και το εναπόθεσα στην αγκαλιά της πασχούσης. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια πήγε στο εικόνισμα και προσευχήθηκε. Της ευχήθηκα περαστικά, και το επέστρεψα αμέσως στην φίλη μου.
»Μετά από 45 μέρες η άρρωστη επανέλαβε την μαστογραφία. Το θαύμα είχε γίνει. Η μαστογραφία ήταν πεντακάθαρη. Ο όγκος είχε εξαφανιστή. Μεγάλη η χάρι του γέροντος Παϊσίου».
Θεραπεία δαιμονισμένης
Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου του έτους 1996 στην έκθεση της Μονής στην Σουρωτή βρίσκονταν εκεί η υπεύθυνη αδελφή, ένα ανδρόγυνο με το μικρό τους κοριτσάκι και τον πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας. Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή. Μιά από τις μεσόκοπες γυναίκες, αρκετά εύσωμη, σωριάστηκε στο πάτωμα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται άγρια. Κουνούσε το κεφάλι γρήγορα πέρα-δώθε. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Η γυναίκα με το παιδάκι βγήκαν έξω, ενώ οι άλλοι πλησίασαν να την βοηθήσουν. Η γυναίκα μούγκριζε, αγκομαχούσε και έλεγε με μια άγρια, απειλητική, ανδρική φωνή: «Θα σάς κανονίσω ρε εγώ που δεν πιστεύετε, θα σάς δείξω εγώ. . . να, τώρα ακόμα λίγο και θα σάς βάλω όλους στο χέρι με το 666. . . θα με προσκυνάτε όλοι. . . χαμένοι, ηλίθιοι. . . » και άλλες βρισιές.
Έπειτα άρχισε να τσιρίζη και έδειχνε φοβισμένη. «Παίσιε, με καίς, με καίς, θέλεις να με στείλης πίσω στα τάρταρα. . . Και αυτή η χαμένη όλο σε μοναστήρια με φέρνει. . . τι την βοηθάς; Με καίς, με καίς», και στρίγγλιζε δυνατώτερα. Χτυπιόταν τόσο δυνατά, που υπήρχε φόβος να σπάση το κεφάλι της. Ήταν φανερό ότι την πείραζε ο δαίμονας.
«Α. . . αααά, φώναζε πάλι. . . Να, ήρθε και η Μαρία τώρα. . . με καίς Παίσιε», είπε με μια δυνατή φωνή και έμεινε ακίνητη σαν να λιποθύμησε.
Πλησίασαν διστακτικά οι παριστάμενοι για να την βοηθήσουν, ενώ οι γυναίκες φρόντιζαν να την σκεπάζουν με τα ρούχα της. Αφού την τακτοποίησαν, την σήκωσαν από το πάτωμα. Είχε ανοίξει τα μάτια της και έκλαιγε ήρεμα και βουβά. Μιά ευχαριστία ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της.
«Σ ευχαριστώ, Γέροντα. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», έλεγε και ξανάλεγε με πολλή ευγνωμοσύνη. Σηκώθηκε, πήγε μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και αναλύθηκε σε δυνατούς λυγμούς: «Θεέ μου. . . Θεέ μου. Πως με καταδέχθηκες την ανάξια. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, σε ευχαριστώ, Γέροντα. . . Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια».
Η όλη σκηνή ήταν πολύ συγκινητική. Ύστερα χαιρέτησαν με ευγνωμοσύνη την αδελφή και έφυγαν.
Η γυναίκα αυτή είχε δαιμόνιο. Φεύγοντας ανέφερε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τον γέροντα Παίσιο που της είπε: «Έλα στον τάφο μου και θα σε κάνω καλά». Ήρθε στο Μοναστήρι, ρώτησε που είναι ο τάφος του Γέροντα, προσκύνησε τον τάφο και ύστερα ήρθαν στην έκθεση, όπου συνέβησαν τα παραπάνω.
Παρέχει ανάβλεψη
Μαρτυρία κ. Ξυναρή Νικολάου, κατοίκου Πάφου της Κύπρου:
Το επάγγελμα μου είναι υδραυλικός. Μια μέρα τον Ιούλιο του 1997, τελείωσα την εργασία μου και μάζευα τα εργαλεία μου για να τα βάλω στο αυτοκίνητο. Ήταν σούρουπο, δεν έβλεπα καλά. Είχε έναν «τέλιν» (σύρμα) που απλώνουν τα ρούχα και κρεμόταν απ’ αυτό άλλο «ττέλιν» με ένα γάντζο δύο πόντους στην άκρη. Αφού μάζεψα τα εργαλεία και σηκώθηκα να πάω στο αυτοκίνητο, μπήκε ο γάντζος στο μάτι μου και έμεινα ακίνητος, σαν το ψάρι στο αγκίστρι.
Φώναξα «βοήθεια» με όλη μου την δύναμη.
Έτρεξε ο κύριος πού είχε το σπίτι, με είδε και μου είπε να μου βγάλη τον γάντζο. Του είπα όχι, διότι έφοβόμουν μήπως βγάζοντας το με τυφλώση. Του είπα να πάη στο αυτοκίνητο μου να φέρη μια πένσα, να μου κόψη το «τέλιν» και να με πάη στις πρώτες βοήθειες, να μου το βγάλουν εκεί».
Μέχρι να πάη και να ξανάρθη, εγώ έκλαιγα και λυπόμουν επειδή είχα τρία παιδιά και δεν ήθελα να έχουν ένα πατέρα τυφλόν.
Έκείνη την στιγμή εμφανίστηκε μπροστά μου ένας άνθρωπος λεπτός με μαύρα ράσα. Μόλις είδα τον άνθρωπο αυτόν και έβαλα τον σταυρό μου, ένιωσα ένα ρίγος και ένιωσα το χέρι του κάτω από το μάγουλο και έσπρωχνε την κεφαλήν μου επάνω και βγήκε από το μάτι μου ο γάντζος.
Όταν ήρθε ο άνθρωπος που πήγε να φέρη την πένσα, πήγαμε στις πρώτες βοήθειες. Με εξέτασαν οί γιατροί, τους διηγήθηκα τί συνέβη και δεν πίστευαν. Στην κόρη του ματιού είχε ένα κόψιμο. Μου έδωσαν μια αλοιφή και για τρεις-τέσσερις μέρες έπρεπε να εχω κλειστό το μάτι μου με μια γάζα.
Την επομένη μέρα μπαίνοντας σ’ ένα μαγαζί βλέπω ψηλά στον τοίχο σε φωτογραφία τον άνθρωπο που εμφανίστηκε μπροστά μου. Ερώτησα την κυρία που είχε το κατάστημα ποιος είναι. Μου είπε ότι είναι ενας μοναχός πολύ ακουστός που ονομάζεται Παΐσιος. Έπρεπε να πάρω αυτήν την φωτογραφία, διότι ήταν κάτι το ανεκτίμητο για μένα. Την παρακάλεσα να αγοράσω την φωτογραφία να της δώσω όσα θέλει. Αυτή μου έδωσε ένα βιβλίο, που γράφει για τον π. Παΐσιο. Το διάβασα την ίδια μέρα και έκτοτε το έχω μέσα στο αυτοκίνητο μου για φυλακτό».
Από το βιβλίο Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, σελίδες: 360-361, του Ιερομονάχου Ισαάκ. Από εκεί και τα παρακάτω αποσπάσματα (τα βρήκα εδώ, μαζί με τη βιογραφία του γέροντα).
ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ
Ουκ απέστη ημών [=δεν έφυγε από κοντά μας]
Ο Γέροντας δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμηση του. Οι άνθρωποι καταφεύγουν στον Γέροντα και ζητούν τις πρεσβείες του, επειδή πιστεύουν στην αγιότητά του. Ο τάφος του έγινε πανορθόδοξο προσκύνημα. Έχει πολλή ευλογία και χάρι. Συγκεντρώνει τους πονεμένους και παρηγορεί τους θλιμμένους. Θεραπεύονται ασθενείς και γίνονται πολλά θαύματα. Και το Κελλάκι του στο Άγιον Όρος έγινε επίσης προσκύνημα. Καθημερινά περνούν επισκέπτες που είχαν γνωρίσει τον Γέροντα και ευεργετήθηκαν, για να τον ευχαριστήσουν ή άλλοι για να δουν που ζούσε.
Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.
Είναι αμέτρητα τα μετά την κοίμηση θαύματα του Γέροντα και συνεχώς γίνονται και νέα. «Δια του λόγου το αληθές» σημειώνονται στην συνέχεια επιλεκτικά ελάχιστα, επιβεβαιωμένα και μαρτυρημένα από αυτόπτες μάρτυρες.
Ευωδία
Το χάρισμα της ευωδίας και μετά την κοίμηση του Γέροντα δεν εξαφανίστηκε. Πολλοί αισθάνονται ευωδία, όταν προσκυνούν τον τάφο του, όταν επισκέπτωνται το Κελλί του στο Άγιον Όρος, ή άλλοι αισθάνονται ευωδία εξερχόμενη από προσωπικά αντικείμενα ή ρούχα του.
Όπως μαρτυρούν οι πατέρες που διαδέχθηκαν τον Γέροντα στο Κελλί του, «τον πρώτο καιρό μετά την κοίμησή του σχεδόν όλοι οι επισκεπτόμενοι το Κελλί αισθάνονταν αυτή την ξεχωριστή ευωδία.
Μαρτυρεί ο π. Α. Κ. : «Τήν χρονιά που εκοιμήθη ο Γέροντας έγινε Λειτουργία την ημέρα που εώρταζε το Κελλί του. Αισθάνθηκα κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας ισχυρή ευωδία, η οποία με συνώδευσε μέχρι το Κουτλουμούσι και έπειτα χάθηκε».
Διάσωση παιδιού
Ο π. Χρήστος Τσάνταλης από τη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης και εφημέριος Κερασιάς, με εννέα παιδιά, καταθέτει: «Μερικά από τα παιδιά μου έπαιζαν στην ταράτσα του σπιτιού και κάποια στιγμή άρχισαν να πηδούν τον φωταγωγό. Ένα αγοράκι μου έξι ετών, που ακόμη δεν μιλάει καλά, θέλησε και αυτό να πηδήξη. Βρέθηκε στο κενό και σαν βολίδα έφυγε προς τα κάτω. Έπεσε από τον τρίτο όροφο. Ήλθαν τα παιδιά τρομαγμένα και μου το είπαν. Έτρεξα με χτυποκάρδι στο βάθος του φωταγωγού, για να περιμαζέψω το μικρό. Έμεινα έκπληκτος όταν το είδα να έρχεται προς το μέρος μου κατακίτρινο από τον φόβο. Το πήγα στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί το εξέτασαν και είπαν ότι δεν έχει τίποτε, ούτε το παραμικρό τραύμα.
»Καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος, και σκέφθηκα πως η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Νέας Μηχανιώνας έσωσε το παιδί. Το πήγα στην εικόνα της και το ρώτησα: «Αυτή σε φύλαξε;». Αυτό απάντησε «όχι». Με ωδήγησε στην φωτογραφία του π. Παϊσίου και μου τον έδειξε με το δάκτυλο (ότι δηλαδή αυτός με κράτησε)».
Επεμβάσεις σε τροχαία
Ο κ. Στ. από την Καλαμάτα, κάτοικος Αθηνών, ταξίδευε με το αυτοκίνητό του προς τα Ιωάννινα. Καθ οδόν έπεσε θύμα ισχυρής μετωπικής συγκρούσεως, κατά την οποία το αυτοκίνητό του κυριολεκτικά διαλύθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Μεταφέρθηκε αναίσθητος στο Νοσοκομείο και μπήκε στην εντατική.
Ενώ ευρίσκετο στην κατάσταση αυτή, είδε μία φωτεινή νεφέλη και στο μέσον έναν ηλικιωμένο μοναχό. Παρ ότι δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, επειδή εκείνες τις ημέρες είχε ακούσει από γνωστό του για κάποιον χαρισματούχο γέροντα Παίσιο, μέσα στην έκπληξή του ρώτησε αυθόρμητα τον άγνωστο μοναχό:
- Είσαι ο γέροντας Παίσιος;
Ο Γέροντας δεν απάντησε. Χαμογέλασε, τον χάιδεψε ελαφρά στο κεφάλι και του είπε:
- Μη φοβάσαι˙ θα γίνεις καλά!
Ο Στ. συνήλθε. Αν και σαστισμένος από το παράδοξο του πράγματος, και παρόλο που αγνοούσε τον θαυμαστό επισκέπτη του, πίστεψε στην διαβεβαίωσή του. Τήν διηγήθηκε μάλιστα με έντονο ύφος και στους γιατρούς. Και αυτοί έκπληκτοι διαπιστώνοντας την ανθρωπίνως ανεξήγητη βελτίωσή του, ωμολόγησαν:
- Όντως πρόκειται για θαύμα!
Αφού βγήκε από το Νοσοκομείο, στον δρόμο περνώντας μπροστά από ένα βιβλιοπωλείο έκπληκτος αντίκρυσε στην βιτρίνα τον σωτήρα του. Ανεγνώρισε την μορφή του στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Έτσι ανεκάλυψε τον ευεργέτη του και γεμάτος ευγνωμοσύνη το αγόρασε και το διάβασε.
Συγκινημένος ήλθε να προσκυνήση στην «Παναγούδα» (Ιανουάριος 1998), όπου και διηγήθηκε τα ανωτέρω. Εκτός του ότι τον διέσωσε από βέβαιο σωματικό θάνατο, η επέμβαση του Γέροντα άλλαξε και ριζικά την ζωή του. Ανεζήτησε πνευματικό και εξωμολογήθηκε. Σταμάτησε την κοσμική ζωή παρά τις έντονες πιέσεις των συγγενών. «Μού είναι αδύνατο να συνεχίσω τα ίδια˙ στον νού μου έρχεται συνέχεια το χαμογελαστό φωτεινό πρόσωπο του Γέροντα», έλεγε με δάκρυα στα μάτια.
Διήγηση ευλαβούς εγγάμου Ιερέως που σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη. «Προ καιρού ήρθε ένας νέος και μου είπε: «Πάτερ, εγώ χθές έπρεπε να είχα πεθάνει, αλλά ο Θεός με έσωσε. Καθώς έτρεχα με μεγάλη ταχύτητα χτύπησα με την μοτοσυκλέττα μου επάνω σε ένα αυτοκίνητο και πετάχθηκα μακρυά. Τήν στιγμη εκείνη είδα έναν παππούλη να με πιάνη γερά από το δεξί χέρι και έτσι δεν έπαθα τίποτε».
»Εγώ (ο ιερεύς) του έδειξα μερικές εικόνες Αγίων και φωτογραφίες συγχρόνων Γερόντων. Μόλις είδε τον γέροντα Παίσιο, φώναξε συγκινημένος: «Αυτός ήταν».
»Ύστερα από λίγες ημέρες ξαναήρθε και μου ανέφερε ότι εκ των υστέρων ανεκάλυψε στο τσεπάκι του μπουφάν του, στον δεξιό βραχίονα (ακριβώς εκεί που τον έπιασε ο Γέροντας), δύο μικρές εικονίτσες, μια του Χριστού και μια του γέροντος Παϊσίου που τις είχε βάλει η μητέρα του κρυφά».
Πνευματικές νεκραναστάσεις
Τα περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα θαύματα του Γέροντα είναι τα ηθικά θαύματα. Πολλοί άνθρωποι αδιάφοροι θρησκευτικά, άθεοι εκ πεποιθήσεως, χωρίς ηθικούς φραγμούς, είτε μετά από κάποια μεταθανάτια εμφάνισή του, είτε συχνότερα από την ανάγνωση κάποιου βιβλίου του αναστήθηκαν πνευματικά, εισήλθαν με ζήλο στην Εκκλησία και κάποιοι και στο μοναχικό στάδιο.
Νέος ζούσε στην άγνοια και στην αμαρτία. Όχι τυχαία έπεσαν στα χέρια του οι Επιστολές του Γέροντα, και κυριολεκτικά συγκλονίστηκε. Άλλαξε η ζωή του και επιθυμεί τον μοναχικό βίο.
«Εγώ πριν έξι χρόνια», ομολογεί ένας νέος από τους πολλούς, «ήμουν αναρχικός. Φορούσα σκουλαρίκια και έπαιρνα ναρκωτικά. Κάποιος από την παρέα μου είχε ένα βιβλίο του π. Παϊσίου και μου το έδωσε. Από περιέργεια το ξεφύλλισα, μου κίνησε το ενδιαφέρον και το τελείωσα μέσα σε μια νύχτα. Από τότε άλλαξε η ζωή μου».
Το κασκόλ του εξαφανίζει όγκο
Μαρτυρία Φιλίτσας. . . από τον Βόλο:
«Βρέθηκα στην δύσκολη θέση να μην μπορώ να βοηθήσω και να ηρεμήσω, την απελπισμένη αδερφή μου, μετά από την ένδειξη όγκου στην μαστογραφία που έκανε.
»Μέ σεβασμό ζήτησα από αγαπητή μου φίλη την πολύτιμη κληρονομιά της, το κασκόλ του σεβαστού γέροντος Παϊσίου. Κρατώντας το σφιχτά στην αγκαλιά μου, με χέρια τρεμάμενα, με έντονο χτυποκάρδι, έτρεξα και το εναπόθεσα στην αγκαλιά της πασχούσης. Εκείνη με δάκρυα στα μάτια πήγε στο εικόνισμα και προσευχήθηκε. Της ευχήθηκα περαστικά, και το επέστρεψα αμέσως στην φίλη μου.
»Μετά από 45 μέρες η άρρωστη επανέλαβε την μαστογραφία. Το θαύμα είχε γίνει. Η μαστογραφία ήταν πεντακάθαρη. Ο όγκος είχε εξαφανιστή. Μεγάλη η χάρι του γέροντος Παϊσίου».
Θεραπεία δαιμονισμένης
Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου του έτους 1996 στην έκθεση της Μονής στην Σουρωτή βρίσκονταν εκεί η υπεύθυνη αδελφή, ένα ανδρόγυνο με το μικρό τους κοριτσάκι και τον πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας. Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή. Μιά από τις μεσόκοπες γυναίκες, αρκετά εύσωμη, σωριάστηκε στο πάτωμα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται άγρια. Κουνούσε το κεφάλι γρήγορα πέρα-δώθε. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Η γυναίκα με το παιδάκι βγήκαν έξω, ενώ οι άλλοι πλησίασαν να την βοηθήσουν. Η γυναίκα μούγκριζε, αγκομαχούσε και έλεγε με μια άγρια, απειλητική, ανδρική φωνή: «Θα σάς κανονίσω ρε εγώ που δεν πιστεύετε, θα σάς δείξω εγώ. . . να, τώρα ακόμα λίγο και θα σάς βάλω όλους στο χέρι με το 666. . . θα με προσκυνάτε όλοι. . . χαμένοι, ηλίθιοι. . . » και άλλες βρισιές.
Έπειτα άρχισε να τσιρίζη και έδειχνε φοβισμένη. «Παίσιε, με καίς, με καίς, θέλεις να με στείλης πίσω στα τάρταρα. . . Και αυτή η χαμένη όλο σε μοναστήρια με φέρνει. . . τι την βοηθάς; Με καίς, με καίς», και στρίγγλιζε δυνατώτερα. Χτυπιόταν τόσο δυνατά, που υπήρχε φόβος να σπάση το κεφάλι της. Ήταν φανερό ότι την πείραζε ο δαίμονας.
«Α. . . αααά, φώναζε πάλι. . . Να, ήρθε και η Μαρία τώρα. . . με καίς Παίσιε», είπε με μια δυνατή φωνή και έμεινε ακίνητη σαν να λιποθύμησε.
Πλησίασαν διστακτικά οι παριστάμενοι για να την βοηθήσουν, ενώ οι γυναίκες φρόντιζαν να την σκεπάζουν με τα ρούχα της. Αφού την τακτοποίησαν, την σήκωσαν από το πάτωμα. Είχε ανοίξει τα μάτια της και έκλαιγε ήρεμα και βουβά. Μιά ευχαριστία ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της.
«Σ ευχαριστώ, Γέροντα. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», έλεγε και ξανάλεγε με πολλή ευγνωμοσύνη. Σηκώθηκε, πήγε μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και αναλύθηκε σε δυνατούς λυγμούς: «Θεέ μου. . . Θεέ μου. Πως με καταδέχθηκες την ανάξια. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, σε ευχαριστώ, Γέροντα. . . Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια».
Η όλη σκηνή ήταν πολύ συγκινητική. Ύστερα χαιρέτησαν με ευγνωμοσύνη την αδελφή και έφυγαν.
Η γυναίκα αυτή είχε δαιμόνιο. Φεύγοντας ανέφερε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τον γέροντα Παίσιο που της είπε: «Έλα στον τάφο μου και θα σε κάνω καλά». Ήρθε στο Μοναστήρι, ρώτησε που είναι ο τάφος του Γέροντα, προσκύνησε τον τάφο και ύστερα ήρθαν στην έκθεση, όπου συνέβησαν τα παραπάνω.
Παρέχει ανάβλεψη
Μαρτυρία Ρωσσίδος, κυρίας Λαρίσας Νικολάεβνα Μάσλοβα, ιατρού, από την Μόσχα: «Έπαθα δυστύχημα με αποτέλεσμα το αριστερό μου μάτι να χάση τελείως το φως του. Με έφεραν στο πρώτο Γενικό Νοσοκομείο της Μόσχας. Οι θάλαμοι ήταν γεμάτοι, γι αυτό με έβαλαν στον διάδρομο. Τη νύχτα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Έκανα προσευχή και στενοχωριόμουν πολύ. Προς το πρωί, ενώ ήμουν σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ήρθε ο μπάτουσκα Παίσιος, τον είδα μπροστά μου ολοφάνερα και τον αναγνώρισα, γιατί είχα διαβάσει ένα βιβλίο σχετικό με την ζωή του. Μού σκέπασε το κεφάλι με μια πετσετούλα και εξαφανίστηκε. Την ίδια στιγμή κατάλαβα ότι βλέπει το τυφλό μάτι μου. Οι γιατροί δεν χρειάσθηκε να κάνουν τίποτε. Νοσηλεύτηκα στην παραπάνω κλινική από 4 μέχρι 11 Φεβρουαρίου του έτους 2002. Ο αριθμός του ιστορικού της ασθενείας μου είναι 31171.
»Ευχαριστώ τον Θεό για το έλεός Του σε μένα και τον μπάτουσκα Παίσιο για την βοήθειά του».
»Ευχαριστώ τον Θεό για το έλεός Του σε μένα και τον μπάτουσκα Παίσιο για την βοήθειά του».
Τουλάχιστον 40 ημέρες θα διαρκέσει η "περιορισμένη χρεοκοπία" (ανανέωση)
πηγή : DEFENCENET
Η Deutsche Bank προχώρησε σε «κούρεμα» 21% της αξίας ελληνικών ομολόγων. Oπως προκύπτει από την έκθεση του χαρτοφυλακίου της σε ομόλογα χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα, προκύπτει ότι στους ελληνικούς τίτλους υπάρχει μείωση από 1,6 δισ. ευρώ σε 1,15 δισ. ευρώ. Την Πέμπτη θα βρίσκεται στην Αθήνα κλιμάκιο του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) για την επίσημη έναρξη του εν Ελλάδι "κουρέματος". Από τα αποτελέσματα των συνομιλιών αυτών θα προκύψουν οι ζημιές που θα καταγράψουν τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα από τη συμμετοχή τους στο νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα της Ελλάδας.
Πρόκειται για τις τράπεζες BNP-Paribas, Deutsche Bank και HSBC, οι οποίες θα λειτουργήσουν ως συν-ανάδοχες για την εφαρμογή του PSI (εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων, συμφωνία επανεπένδυσης σε ελληνικά ομόλογα και πρόγραμμα επαναγοράς χρέους).
Το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε, επίσης, τον ορισμό του δικηγορικού γραφείου Gottlieb Steen & Hamilton LLP ως διεθνούς νομικού συμβούλου και της Lazard Freres ως οικονομικού συμβούλου της Ελληνικής Δημοκρατίας σε σχέση με την εφαρμογή του PSI.
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η διαδικασία ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων θα ξεκινήσει μέσα στον Αύγουστο και αναμένεται να ολοκληρωθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου. Όταν ολοκληρωθεί οι διαδικασία, οι τρεις οίκοι που μας κήρυξαν σε "περιορισμένη χρεοκοπία" θα επανεξετάσουν την κατάστασή μας και θα αποφασίσουν αναλόγως.
Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα κλείσει σε καθεστώς περιορισμένης χρεοκοπίας, τουλάχιστον 40 ημέρες, χρονικό διάστημα σαφώς μεγαλύτερο από αυτό που αρχικά υπολογιζόταν. Το θέμα είναι οι ελληνικές τράπεζες πόσο μπορούν να αντέξουν χωρίς δανειοδότηση από την ΕΚΤ που θα διαρκεί όσο καιρό διαρκεί και η χρεοκοπία της χώρας.
Υπάρχουν περί τα 10 δισ. ευρώ σε συνάλλαγμα στην Τράπεζα της Ελλάδος και αναμένεται να είναι αυξημένο λόγω τουρισμού στα τέλη Αυγούστου, οπότε λογικά θα μπορέσει ίσως η Τράπεζα της Ελλάδος να στηρίξει όποια τράπεζα έχει πρόβλημα (και υπάρχουν κάποιες που έχουν).
Επίσης αυστηρές κυρώσεις για τις χώρες με υπέρογκα χρέη ζητά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Wolfgang Schaeuble, ενώ επισημαίνει ότι τα κράτη, όπως η Ελλάδα, θα πρέπει να παραχωρήσουν σε αντάλλαγμα της βοήθειας που δέχονται μέρος της κυριαρχίας τους στην Ε.Ε.
"Η ολοκλήρωση πρέπει να σημειώσει περαιτέρω πρόοδο και τα κράτη με προβλήματα που δέχονται βοήθεια θα πρέπει σε αντάλλαγμα να παραχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση", αναφέρει μεταξύ άλλων ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας σε συνέντευξη του στο γερμανικό περιοδικό Stern.
Ασκεί παράλληλα κριτική στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σημειώνοντας ότι "σεβόμαστε την ανεξαρτησία της ΕΚΤ, αλλά ιδανικά, αυτό θα πρέπει να ισχύει και αντίστροφα".
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Η Deutsche Bank προχώρησε σε «κούρεμα» 21% της αξίας ελληνικών ομολόγων. Oπως προκύπτει από την έκθεση του χαρτοφυλακίου της σε ομόλογα χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα, προκύπτει ότι στους ελληνικούς τίτλους υπάρχει μείωση από 1,6 δισ. ευρώ σε 1,15 δισ. ευρώ. Την Πέμπτη θα βρίσκεται στην Αθήνα κλιμάκιο του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) για την επίσημη έναρξη του εν Ελλάδι "κουρέματος". Από τα αποτελέσματα των συνομιλιών αυτών θα προκύψουν οι ζημιές που θα καταγράψουν τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα από τη συμμετοχή τους στο νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα της Ελλάδας.
Πρόκειται για τις τράπεζες BNP-Paribas, Deutsche Bank και HSBC, οι οποίες θα λειτουργήσουν ως συν-ανάδοχες για την εφαρμογή του PSI (εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων, συμφωνία επανεπένδυσης σε ελληνικά ομόλογα και πρόγραμμα επαναγοράς χρέους).
Το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε, επίσης, τον ορισμό του δικηγορικού γραφείου Gottlieb Steen & Hamilton LLP ως διεθνούς νομικού συμβούλου και της Lazard Freres ως οικονομικού συμβούλου της Ελληνικής Δημοκρατίας σε σχέση με την εφαρμογή του PSI.
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η διαδικασία ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων θα ξεκινήσει μέσα στον Αύγουστο και αναμένεται να ολοκληρωθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου. Όταν ολοκληρωθεί οι διαδικασία, οι τρεις οίκοι που μας κήρυξαν σε "περιορισμένη χρεοκοπία" θα επανεξετάσουν την κατάστασή μας και θα αποφασίσουν αναλόγως.
Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα κλείσει σε καθεστώς περιορισμένης χρεοκοπίας, τουλάχιστον 40 ημέρες, χρονικό διάστημα σαφώς μεγαλύτερο από αυτό που αρχικά υπολογιζόταν. Το θέμα είναι οι ελληνικές τράπεζες πόσο μπορούν να αντέξουν χωρίς δανειοδότηση από την ΕΚΤ που θα διαρκεί όσο καιρό διαρκεί και η χρεοκοπία της χώρας.
Υπάρχουν περί τα 10 δισ. ευρώ σε συνάλλαγμα στην Τράπεζα της Ελλάδος και αναμένεται να είναι αυξημένο λόγω τουρισμού στα τέλη Αυγούστου, οπότε λογικά θα μπορέσει ίσως η Τράπεζα της Ελλάδος να στηρίξει όποια τράπεζα έχει πρόβλημα (και υπάρχουν κάποιες που έχουν).
Επίσης αυστηρές κυρώσεις για τις χώρες με υπέρογκα χρέη ζητά ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Wolfgang Schaeuble, ενώ επισημαίνει ότι τα κράτη, όπως η Ελλάδα, θα πρέπει να παραχωρήσουν σε αντάλλαγμα της βοήθειας που δέχονται μέρος της κυριαρχίας τους στην Ε.Ε.
"Η ολοκλήρωση πρέπει να σημειώσει περαιτέρω πρόοδο και τα κράτη με προβλήματα που δέχονται βοήθεια θα πρέπει σε αντάλλαγμα να παραχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση", αναφέρει μεταξύ άλλων ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας σε συνέντευξη του στο γερμανικό περιοδικό Stern.
Ασκεί παράλληλα κριτική στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σημειώνοντας ότι "σεβόμαστε την ανεξαρτησία της ΕΚΤ, αλλά ιδανικά, αυτό θα πρέπει να ισχύει και αντίστροφα".
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ (2)
Συνέχεια απο : Τρίτη, 26 Ιουλίου 2011
Μια φορά, όταν είχα δει ένα όνειρο με μια σκιά που μου ήταν ιδιαίτερα απεχθής, αλλά που από προηγούμενη εμπειρία μου είχα μπορέσει να αποδεχθώ, ο Jung μου είπε: «Τώρα η συνείδησή σου είναι λιγότερο φωτεινή αλλά πιο πλατειά. Ξέρεις ότι αν και είσαι αναμφισβήτητα μια τίμια γυναίκα, μπορείς επίσης να είσαι ανέντιμη. Μπορεί να είναι δυσάρεστο, αλλά είναι πραγματικά μεγάλο κέρδος». Όσο περισσότερο προχωράμε προς τα εμπρός, τόσο καταλαβαίνουμε ότι κάθε πλάτεμα της συνείδησης είναι πραγματικά το μεγαλύτερο κέρδος που μπορούμε να αποκτήσουμε. Όλες σχεδόν οι δυσκολίες της ζωής μας προέρχονται από το ότι έχουμε μια πολύ στενή συνείδηση για να τις αντιμετωπίσουμε και να τις κατανοήσουμε, και τίποτε δεν μας βοηθάει περισσότερο στο να κατανοήσουμε αυτές τις δυσκολίες από το να μάθουμε να ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους με την ενεργητική φαντασία, όπως νομίζω πως θα δείξουν τα επόμενα παραδείγματά μας.
Όπως ανέφερα πιο πριν, η ενεργητική φαντασία – αν και διαφέρει από τις προηγούμενες σχετικές μεθόδους στο ότι έχει περισσότερο εμπειρικό και επιστημονικό χαρακτήρα – δεν είναι με κανέναν τρόπο μια καινούργια μέθοδος. Θα μπορούσε κανείς ακόμη να πη ότι είναι τόσο παλαιά όσο οι πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου να έρθη σε σχέση με δυνάμεις μεγαλύτερες και πιο αιώνιες από τον ίδιον. Όταν ο άνθρωπος προσπαθή να αρχίση διαπραγματεύσεις με αυτές τις δυνάμεις, με σκοπό να έρθη σε συνδιαλλαγή μαζί τους, ενστικτωδώς ανακαλύπτει κάποια μορφή ενεργητικής φαντασίας. Εάν διαβάση κανείς την Παλαιά Διαθήκη με προσοχή από μιαν τέτοια οπτική γωνία, θα βρη ότι είναι γεμάτη από τέτοιες απόπειρες. Σας θυμίζω, σαν ένα μόνο παράδειγμα ανάμεσα σε πλήθος παρόμοια, τον τρόπο που ο Ιακώβ διαμόρφωσε ολόκληρη την ζωή του, με βάση αυτό που ά κ ο υ σ ε να του λέει ο Κύριος. Είναι αλήθεια ότι, στην περίπτωση του Ιακώβ, το θέλημα του Θεού αποκαλυπτόταν συχνά μέσα από τα όνειρα, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου ο μοναδικός τρόπος. Χωρίς αμφιβολία ο Ιακώβ είχε κληρονομήσει την ικανότητα να ακούη τί του έλεγαν αυτές οι δυνάμεις – το αν ονομάζονται Θεός ή ασυνείδητο, σε αυτήν ειδικά την περίπτωση δεν αποτελεί ουσιώδη διαφορά – από τη μητέρα του τη Ρεβέκκα. Αυτή πήγε να «ρωτήση τον Κύριο» όταν τα δίδυμα πάλευαν – μέσα στη μήτρα της, και διαμόρφωσε τις μάλλον αμφίβολες μεθόδους συναλλαγής με τον γέρο σύζυγό της και τους γιους της με βάση την απάντησή Του. «Μάλλον αμφίβολες» ήταν οι μέθοδοι αν τις κρίνουμε από την πλευρά τής συμβατικής ηθικής∙ αλλά εάν σκεφθούμε ότι εκτελούσε το θέλημα του Κυρίου, όλα παίρνουν έναν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα.
Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει: «Εγώ σχηματίζω το φως και δημιουργώ το σκοτάδι. Εγώ κάνω την ειρήνη και δημιουργώ το κακό: Εγώ ο Κύριος κάνω τα πάντα». (Σημ: «Εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος, ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά∙ εγώ Κύριος ο Θεός ο ποιών πάντα ταύτα». Ησαίας, 45,7).
Εάν αυτός δημιουργή το κακό, θα θέλη σίγουρα μερικές φορές τα πλάσματά του να κάνουν αυτό που θεωρούμε εμείς κακό, αλλά αυτό ήταν πολύ περισσότερο φανερό στον καιρό της Ρεβέκκας από ό,τι είναι σήμερα. Το πιο σημαντικό είναι πάντοτε «να υπακούη κανείς στο θέλημα του Θεού», για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης.
Το καλό και το κακό είναι το ζευγάρι των αντιθέτων που μας έρχονται αμέσως στον νου. Έπειτα από 2.000 χρόνια Χριστιανισμού. Και αυτά τα αντίθετα είναι που προκαλούν τα περισσότερα από τα προβλήματά μας σήμερα. Αυτό συμβολίζεται με επιτυχία στον εξωτερικό κόσμο με το Σιδηρούν Παραπέτασμα, και αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία είμαστε αναγκασμένοι από τις περιστάσεις να προχωρήσουμε, πέρα από τη χριστιανική διδασκαλία τού να αγωνιζώμαστε συνεχώς να ακολουθούμε το καλό, και να καταπιέζουμε το κακό. Παρόλο που αυτή η καταπίεση ήταν αναγκαία 2.000 χρόνια πριν, η τρομαχτική κυριαρχία τού κακού σήμερα μάς δείχνει τί συμβαίνει αναπόφευκτα, όταν το ένα από τα δύο αντίθετα καταπιέζεται για πολύν καιρό.
Θυμάμαι έντονα ότι όταν ο Jung ρωτήθηκε σε μια συζήτηση αν νόμιζε πως θα γινόταν πυρηνικός πόλεμος, απάντησε: «Νομίζω ότι αυτό εξαρτάται από το πόσοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν την ένταση των αντιθέτων μέσα τους. Εάν το μπορέσουν πολλοί, νομίζω πως μόλις που θα ξεφύγουμε τη χειρότερη περίπτωση. Αλλά εάν αυτό δεν συμβή, και γίνη πυρηνικός πόλεμος, ο πολιτισμός μας θα καταστραφή όπως τόσοι άλλοι πολιτισμοί είχαν καταστραφή στο παρελθόν, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα». Αυτό δείχνει την τρομερή αξία που έδινε ο Jung στην εξισορρόπηση της έντασης ανάμεσα στα αντίθετα, και, εάν είναι δυνατόν, στην ένωσή τους μέσα μας. Επειδή, εάν προβάλουμε το σκοτεινό μέρος από τα αντίθετα στην άλλη πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος ή στους Τρομοκράτες, για παράδειγμα, αποτυγχάνουμε στο να δώσουμε τη συνεισφορά που θα μπορούσαμε, βάζοντας ένα λιθαράκι στη θετική πλευρά της παγκόσμιας ζυγαριάς της ειρήνης ή του πολέμου.
Μπορούμε να πούμε ότι ο τρόπος που ακολούθησε η Ρεβέκκα για να αντιμετωπίση το αίνιγμα που τέθηκε μπροστά της από αυτά τα δίδυμα που πάλευαν μέσα στη μήτρα της, περιέχει ήδη το κύριο μοτίβο τής στροφής στην ενεργητική φαντασία σήμερα. Δεν μπορούσε να καταλάβη αυτό που της συνέβαινε, και, όπως έλεγε συχνά ο Jung, «ο μόνος ανυπόφορος πόνος είναι ο πόνος που δεν καταλαβαίνουμε». Έτσι η Ρεβέκκα αναρωτήθηκε: « Εάν α υ τ ό σ υ μ β α ί ν η, γ ι α τ ί μ ο υ σ υ μ β α ί ν ε ι ε μ έ ν α; (Σημ: Οι υπογραμμίσεις δικές μου) Και πήγε να «ρωτήση τον Κύριο». Κατ’ αρχήν, αυτή η διαδικασία ήταν ακριβώς η ίδια που ακολουθούμε και εμείς σήμερα όταν μας συμβαίνη κάτι ανυπόφορο, ή όταν η φανερή έλλειψη νοήματος στην ζωή γίνεται πιο μεγάλη από ό,τι μπορούμε να αντέξουμε. Τότε ακριβώς στρεφόμαστε σε κάτι ή κάποιον που ξέρει περισσότερα από όσα ξέρουμε εμείς, για να καταλάβουμε ή να μάθουμε τί να κάνουμε.
Παλιά, όταν ζούσαν ο Ιακώβ και η Ρεβέκκα, ο άνθρωπος ήταν ακόμη αρκετά απλός και απονήρευτος ώστε να τρέξη κατ’ ευθείαν σε αυτό που ή ξ ε ρ ε πως ήταν η πηγή της γνώσης – στην περίπτωση των παλαιών Εβραίων ήταν «ο Κύριος» - και να ρωτήση αυτό που ήθελε να μάθη. Εκείνον τον καιρό, μπορούσε ακόμη να ακούση τί του έλεγε σε απάντηση ο αόρατος συνομιλητής του. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που έχουν κρατήσει αυτήν την αγαθή απλοϊκότητα, αλλά πρέπει να πω ότι είναι πολύ σπάνιοι, και φαίνεται, δυστυχώς, να εξαφανίζωνται. Αυτό το χαρακτηριστικό ακολουθεί την αρχή της πρωτόγονης φυλής Elgonyi στην Ανατολική Αφρική, που κατά παράδοση τα μέλη της εμπιστεύονταν ολόκληρη τη μοίρα τους στα όνειρα των γιατρών τους. Αλλά είπαν στον Jung λυπημένοι το 1925: «Όχι, από τότε που ήρθαν οι Άγγλοι δεν ξαναείδαμε άλλα μεγάλα όνειρα, επειδή, βλέπετε, ο Περιφερειακός Διοικητής ξέρει τί θα έπρεπε να κάνουμε». Στη λογοκρατούμενη εποχή μας όλοι μας, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, εμπιστευόμαστε όλο και περισσότερο τον «Περιφερειακό Διοικητή» και όλα όσα αυτός αντιπροσωπεύει. Έτσι έχουμε χάσει την επαφή – στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε τελείως ξεχάσει – με την υπερφυσική, σοφή καθοδήγηση που υπάρχει στο ασυνείδητο, και την οποία ο Jung έφθασε να ονομάση «η απόλυτη γνώση» στο δοκίμιο που έγραψε για τη συγχρονότητα (Σημ: C. G. Jung: «Συγχρονότητα: Μια μη αιτιατή συνδετική αρχή», στο έργο : «Η δομή και οι δυναμικές της ψυχής», τόμος 8ος, Άπαντα, Princeton University Press, 1968, παρ. 948.) Παλαιότερα, το ανθρώπινο γένος συνήθιζε να δίνη ένα όνομα σε αυτήν την απόλυτη γνώση, και την ονόμαζε «Θεό», «Κύριο», «νου του Βούδδα» και ούτω καθεξής.
Ο Lorens van der Post αποδίδει ακόμη και την ανελέητη εξόντωση της φυλής των Βουσμάνων κυρίως στο γεγονός ότι «ήταν αδύνατον να εξημερωθούν». Ή, με τη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Jung για να περιγράψη την περίπτωση των πρωτόγονων Elgonyi, ήταν αδύνατον να τους κάνουν να παρατήσουν τα όνειρά τους και να εμπιστευθούν τον «Περιφερειακό Διοικητή». Όμως ολόκληρη η περιγραφή του Hans Taaibosch από τον van der Post στο γοητευτικό του μυθιστόρημα «Ένα τραγούδι του Mantis» δείχνει ζωντανά πόσο καλύτερο μερίδιο διάλεξαν οι Βουσμάνοι, όταν αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την καθοδήγηση του θεού τους Mantis, μπροστά στον « Περιφερειακό Διοικητή».
Το πρώτο-πρώτο καιρό της ψυχανάλυσης, μόλις μετά τον διαχωρισμό των δρόμων ανάμεσα στον Jung και τον Freud, ο Jung πέρασε μια περίοδο για την οποία λέει στο «Αναμνήσεις, Σκέψεις, Όνειρα» σελ.170 : «Ήταν μια περίοδος εσωτερικής αβεβαιότητας για μένα. Δεν θα ήταν υπερβολή αν την ονόμαζα κατάσταση αποπροσανατολισμού. Αισθανόμουν εντελώς αιωρούμενος στον αέρα, επειδή δεν είχα βρη ακόμη τον δικό μου βηματισμό». Ένοιωθε ότι ήταν απόλυτη ανάγκη να βρη μιαν εντελώς καινούργια στάση απέναντι στους ασθενείς του, επειδή δεν αισθανόταν πια ότι οι μέθοδοι που είχε χρησιμοποιήσει ενώ συνεργαζόταν στενά με τον Freud , ήταν έγκυρες ή ικανοποιητικές. Έλεγε: «Αποφάσισα προς το παρόν να μην εφαρμόσω κάποια θεωρητικά σχήματα επάνω στους ασθενείς μου, αλλά να περιμένω να δω τί θα μου πουν από μόνοι τους. Ο σκοπός μου είναι τώρα να αφήσω τα πράγματα στην τύχη». Αργότερα είδε ότι πολύ λίγα πράγματα, ή καλύτερα τίποτε, δεν γίνεται «στην τύχη»∙ αυτό που έκανε στην πραγματικότητα, ήδη από το 1911, ήταν να εμπιστευθή τον εαυτό του και τους ασθενείς του στο ασυνείδητο. Με αυτόν τον τρόπο, έκανε την ανακάλυψη ότι χωρίς αμφιβολία ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ερμηνείας των ονείρων είναι να πάρουμε τα ίδια τους τα δεδομένα σαν βάση της ερμηνείας τους, και ότι οποιουδήποτε είδους προκατασκευασμένη θεωρία απλώς διαστρέφει και θαμπώνει το νόημά τους.
Αυτή η μέθοδος απέδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα με τους ασθενείς του, αλλά ο Jung αισθανόταν ότι ακόμη δε είχε βρη το σταθερό έδαφος που χρειαζόταν κάτω από τα πόδια του, και ούτε ήξερε ή καταλάβαινε ακόμη τον δικό του εσωτερικό μύθο. Έπρεπε να παραδεχθή ότι δεν ζούσε πια σύμφωνα με τον Χριστιανικό μύθο, μέσα στον οποίον έχει ζήσει ο άνθρωπος στον Δυτικό κόσμο εδώ και 2000 χρόνια, και ότι, αν και είχε γράψει ένα μεγάλο βιβλίο σχετικά με τους μύθους (Σημ: C. G. Jung: «Η ψυχολογία του ασυνειδήτου», σε αναθεωρημένη έκδοση με τον τίτλο «Σύμβολα της μεταμόρφωσης», τόμος 5, 2η έκδοση. Άπαντα. Princeton. Princeton University Press, 1967), δεν είχε ακόμη γνωρίσει τον δικό του.
Είχε μερικά πολύ διαφωτιστικά όνειρα εκείνον τον καιρό, αλλά λέει πως τα όνειρα δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν να ξεπεράση το «αίσθημα αποπροσανατολισμού» που είχε. Επειδή δεν τα καταλάβαινε για πολλά χρόνια, ήταν αναγκασμένος να ψάξη βαθύτερα. Ο αναγνώστης μπορεί να διαβάση μόνος του, στο κεφάλαιο με τίτλο «Η αντιμετώπιση του ασυνειδήτου», στο «Αναμνήσεις, Σκέψεις Όνειρα», τα σκαλοπάτια, πολλές φορές σκοτεινά και επικίνδυνα, με τα οποία βρήκε τον δικό του, πολύ εμπειρικό δρόμο της ενεργητικής φαντασίας. Χρειάσθηκαν πολλά χρόνια στον Jung, επειδή δεν ήταν ικανοποιημένος με το να μαθαίνη να βλέπη τις εικόνες του ασυνειδήτου, ή έστω να τις αντιμετωπίζη ενεργητικά στις εκδηλώσεις της φαντασίας του. Δεν ησύχασε, μέχρι που έκανε το πιο σημαντικό βήμα από όλα: το να βρη τη «θέση και τον σκοπό του» στη δική του εξωτερική ζωή. Αυτό, όπως λέει, το πιο σημαντικό βήμα απ’ όλα στην ενεργητική φαντασία, είναι αυτό που συνήθως αμελούμε να κάνουμε. Η ενόραση στον μύθο του ασυνειδήτου μας, συνεχίζει, «πρέπει να μετατραπή σε μιαν ηθική υποχρέωση. Το να μην το κάνουμε ισοδυναμεί με το να πέσουμε θύματα της αρχής της δύναμης, και αυτό προκαλεί επικίνδυνα αποτελέσματα, τα οποία είναι καταστρεπτικά όχι μόνο για τους άλλους, αλλά ακόμη και για αυτόν που γνωρίζει».
(Αυτή η μάλλον περίεργη λέξη, «γνώστης», που είναι κατά λέξη μετάφραση της πιο συνηθισμένης γερμανικής λέξης «der Wissende”, σημαίνει «αυτός που έχει δοκιμάσει την ενόραση στο ασυνείδητο». Ένας άνθρωπος που έχει δοκιμάσει αυτήν την τόσο πολύτιμη ενόραση, και δεν καταφέρνει να βγάλη από αυτήν συμπεράσματα σχετικά με τη θέση της στην εξωτερική του ζωή, γίνεται θύμα της αρχής της δύναμης, πράγμα που τελικά τον βάζει σε κίνδυνο ακόμη μεγαλύτερο από το περιβάλλον του).
Ο Jung συνεχίζει: «Οι εικόνες του ασυνειδήτου θέτουν τον άνθρωπο μπροστά σε μια μεγάλη ευθύνη. Αποτυγχάνοντας να τις καταλαβη, ή αποφεύγοντας την ηθική ευθύνη, ο άνθρωπος στερείται το στοιχείο τής ολότητάς του, και μια οδυνηρή αποσπασματικότητα κρέμεται επάνω από την ζωή του» ( Jung: «Αναμνήσεις, Σκέψεις, Όνειρα», σ.σ. 192 κ.ε.).
Νομίζω πως έχω πη αρκετά ώστε να κάνω πολύ σαφές ότι η ενεργητική φαντασία δεν είναι ένα ελαφρό παιχνίδι για να περάση η ώρα. Είναι ένα πολύ σοβαρό βήμα, και δεν θα πρέπη ποτέ να αναλαμβάνεται με ελαφρό τρόπο. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι στη μοίρα του καθενός να αντιμετωπίση το ασυνείδητο με τόση πληρότητα όση ο Jung∙ μια τέτοια εξερεύνησή του αποτελεί μια κλήση, και δεν θα πρέπη ποτέ να την αναλαμβάνη κανείς, εκτός εάν την προσεγγίζη με αυτόν τον λόγο (δηλ. επειδή την αντιμετωπίζει σαν κλήση). Αλλά – και γι’ αυτό ακριβώς αρχίζω αυτό το βιβλίο δίνοντας μιαν ιδέα για τα βάθη στα οποία μπορεί να φθάση, και τις αλλαγές σε ολόκληρη την ζωή ενός ανθρώπου στις οποίες μπορεί να οδηγήση η ενεργητική φαντασία – δεν υπάρχει ποτέ οποιαδήποτε εγγύηση, από τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε αυτό το μονοπάτι, για το πού μπορεί να μας οδηγήση. Πάνω από όλα, δεν πρέπει ποτέ να αναλαμβάνη κανείς την ενεργητική φαντασία χωρίς μια σταθερή σχέση με κάποιον που θα καταλαβαίνη, ή τουλάχιστον θα δείχνη κατανόηση, επειδή μερικές φορές οδηγεί σε τέτοια κρύα και απάνθρωπα βάθη, ώστε η α ν θ ρ ώ π ι ν η σ υ ν τ ρ ο φ ι ά ε ί ν α ι α π ο λ ύ τ ω ς α π α ρ α ί τ η τ η, για να μας εμποδίση να παγώσουμε εντελώς και να χαθούμε. Παρόλο που είναι ουσιώδες να έχη κανείς μιαν ανθρώπινη συντροφιά την οποία να μπορή να εμπιστεύεται, η ενεργητική φαντασία είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ ατομικό, ακόμη και μοναχικό έργο. Οπωσδήποτε, δεν θα μπορούσα να κάνω ενεργητική φαντασία με οποιονδήποτε άλλον μέσα στο δωμάτιο, όσο καλά και αν γνώριζα αυτό το άτομο.
Υπάρχει και μια άλλη προειδοποίηση που θα ήθελα να κάνω από την αρχή, επειδή συνάντησα μερικές περιπτώσεις, όπου, με έκπληξή μου ανακάλυψα, ότι γενικά δεν ήταν γνωστή Δηλαδή, δεν θα πρέπη κανείς ποτέ να παίρνη τις μορφές ζωντανών προσώπων μέσα στις φαντασίες του. Αμέσως μόλις υπάρξη κάποιος πειρασμός να το κάνουμε, θα πρέπη να σταματήσουμε και να ερευνήσουμε π ο λ ύ π ρ ο σ ε κ τ ι κ ά ξανά τα κίνητρά μας για την ανάληψη του όλου έργου, επειδή είναι πάρα πολύ πιθανό ότι γλυστράμε πίσω στην παλιά μαγική σκέψη∙ δηλαδή, προσπαθούμε ν α χ ρ η σ ι μ ο π ο ι ή σ ο υ μ ε το ασυνείδητο για π ρ ο σ ω π ι κ ο ύ ς σκοπούς, και δεν το χρησιμοποιούμε με τον μόνο νόμιμο τρόπο: δηλαδή για να εξερευνήσουμε το άγνωστο, με όσο το δυνατόν πιο επιστημονικό τρόπο, με σκοπό να ανακαλύψουμε την ίδια μας την ολότητα. Εδώ ερχόμαστε στη μεγάλη βασική διαφορά ανάμεσα στη χρησιμοποίηση της ενεργητικής φαντασίας με σωστό ή λανθασμένο τρόπο. Το ερώτημα είναι: Την κάνουμε ε ι λ ι κ ρ ι ν ά για να μπορέσουμε να φθάσουμε στην ανακάλυψη τ η ς ί δ ι α ς μ α ς τ η ς ο λ ό τ η τα ς, ή την χρησιμοποιούμε ανέντιμα επιχειρώντας να επιτύχουμε ιδιοτελείς σκοπούς; Η δεύτερη χρησιμοποίηση μπορεί να επιτύχη πολύ για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά αργά ή γρήγορα πάντα οδηγεί στην καταστροφή.
Αλλά εάν θέλουμε ειλικρινά να ανακαλύψουμε την ίδια μας την ολότητα, να ζήσουμε την ατομική μας μοίρα όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα∙ εάν θέλουμε αληθινά να εξαφανίσουμε εντελώς την ψευδαίσθηση και να βρούμε την αλήθεια της ίδιας μας της ύπαρξης, όσο λίγο και αν μας αρέση ο εαυτός μας όπως είναι, τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μπορή να μας βοηθήση τόσο πολύ στην προσπάθειά μας όσο η ενεργητική φαντασία, Τελικά, μπορεί να μας οδηγήση σε πολύ μεγαλύτερη ανεξαρτησία, και να μας απελευθερώση από την εξάρτησή μας από την ψυχανάλυση, ή από οποιαδήποτε άλλη ε ξ ω τ ε ρ ι κ ή βοήθεια, από οποιοδήποτε άλλο μέσο ξέρω – λέω όμως τ ε λ ι κ ά, επειδή είναι το πιο δύσκολο έργο που γνωρίζω.
Ο Jung μού είπε κάποτε ότι, στις περιπτώσεις που ένας ασθενής του θα έκανε ενεργητική φαντασία, το κριτήριο που θεωρούσε απαραίτητο ήταν αν αυτός ή αυτή ήθελε να γίνη ανεξάρτητος (η), ή εάν ο ασθενής ήθελε να παραμείνη εξαρτημένος από αυτόν σε ένα είδος παράσιτου. Όταν ρώτησα αν μπορούσα να αναφέρω στα έργα μου αυτή του τη γνώμη, απάντησε: «Όχι μόνο μπορείς, αλλά σου ζητάω να το κάνης όποτε είναι δυνατόν».
Ο ψυχαναλυτής θα πρέπη να επεμβαίνη στην ενεργητική φαντασία όσο λιγώτερο μπορεί. Όταν αναλυόμουν από τον Jung, κάθε φορά ήθελε να μάθη εάν είχα κάνει καθόλου ενεργητική φαντασία, και αφού άκουγε προσεκτικά ό,τι είχα κάνει, δεν το ανέλυε ποτέ ούτε το σχολίαζε, παρά μόνον παρατηρούσε εάν την είχα χρησιμοποιήσει λάθος. Έπειτα από αυτό, ρωτούσε για όνειρα, και τα ανέλυε με τη μεγαλύτερη προσοχή. Αυτό γινόταν για να αποφύγη να επηρεάση την ενεργητική φαντασία, που πάντα πρέπει να αφήνεται να αναπτύσσεται ελεύθερα. Ο ασθενής το βρίσκει αυτό πολλές φορές δύσκολο, και είναι αλήθεια δυστυχώς, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και άμεσα όσο ήταν στις ημέρες τής Ρεβέκκας. Πολλοί από εμάς πρέπει να απομακρύνουμε με επίμονη εργασία πολλά στρώματα αμέριστης εμπιστοσύνης στον «Περιφερειακό Διοικητή» και την καθαρά λογικού χαρακτήρα ασφάλεια που αντιπροσωπεύει, πριν μπορέσουμε με απλότητα και πίστη να «ρωτήσουμε τον Κύριο», για να βρούμε τον δρόμο προς την απόλυτη γνώση που βρίσκεται μέσα στο ίδιο μας το ασυνείδητο.
Ο μαθητής ενός μορφωμένου ραββίνου τον ρώτησε κάποτε, σε όχι και τόσο μακρυνή εποχή, γιατί ο Θεός συνήθιζε να μιλάη άμεσα στους ανθρώπους τόσο συχνά, ενώ τώρα δεν το κάνει αυτό ποτέ. Ο ραββίνος, που ήταν προφανώς ένας πολύ σοφός άνθρωπος, αποκρίθηκε: «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σκύψη αρκετά χαμηλά σήμερα ώστε να ακούση τί λέει ο Θεός». Ακριβώς αυτό συμβαίνει. Θα ακούσουμε τί λέει ο Θεός ή το ασυνείδητο μόνο σκύβοντας πολύ χαμηλά.
Το να δούμε, και, οπωσδήποτε, να παραδεχτούμε ως ένα ορισμένο σημείο τη σκιά μας είναι πραγματικά όρος ε κ τ ω ν ω ν ο υ κ ά ν ε υ για να βιώσουμε το ασυνείδητο, επειδή εάν συνεχίζουμε να τρεφώμαστε με αυταπάτες σχετικά με το ποιοι και το τί είμαστε, δεν έχουμε καμμιάν ευκαιρία να είμαστε αρκετά πραγματικοί ώστε να δούμε τις εικόνες του ασυνείδητου ή να ακούσουμε τη φωνή του. Η φύση και το ασυνείδητο πηγαίνουν πάντα κατ’ ευθείαν στο κέντρο των πραγμάτων, που είναι συνήθως πολύ διαφορετικό από ό,τι περιμένουμε. Χρειαζόμαστε ένα πολύ απροκατάληπτο μυαλό, που να έχη μάθει να εκτιμάη την αλήθεια περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, για να καταγράψουμε και να αξιολογήσουμε ό,τι βλέπουμε και ακούμε.
Κατά συνέπεια, σπάνια ενθαρρύνω τους ανθρώπους που εργάζονται μαζί μου να κάνουν ενεργητική φαντασία στα πρώτα στάδια της ψυχανάλυσης∙ μάλλον προσπαθώ όσο μπορώ να εντοπίσω την προσοχή τους στην πραγματικότητα του ασυνειδήτου, μέχρι που να νοιώσω ότι ξέρουν πραγματικά από εμπειρία ότι έχουν να κάνουν με κάτι, που είναι ακριβώς τόσο πραγματικό όσο ο εξωτερικός κόσμος. Υπάρχουν εξαιρέσεις∙ λίγοι άνθρωποι, που είναι προικισμένοι από τη φύση σε αυτόν τον τομέα, μπορούν να βρουν ότι η ενεργητική φαντασία τούς είναι μεγάλη βοήθεια, ακόμα και στα πρώτα στάδια της ψυχανάλυσης. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν νόμιμα κατ’ ευθείαν από την αρχή της ψυχανάλυσής τους, αλλά τέτοιες περιπτώσεις είναι σπάνιες.
Εάν η ενεργητική φαντασία φαίνεται να είναι ένας δρόμος που μπορείς να τον ακολουθήσης για να κερδίσης απ’ αυτόν, και εάν είσαι αρκετά σίγουρος ότι το πραγματικό σου κίνητρο είναι να γνωρίσης περισσότερα για τον εαυτό σου και για το άγνωστο τμήμα του ανθρώπου, το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς είναι ότι η ενεργητική φαντασία ακολουθεί την αρχή του Κινέζου βροχοποιού του Kiau Tchou. Αυτή η ιστορία έχει ειπωθή πολλές φορές, αλλά ο Jung, που μας έδινε σπάνια άμεσες συμβουλές, μου είπε κάποτε: «Μην κάνης ποτέ ένα σεμινάριο (και μη δίνης συχνά μια διάλεξη) χωρίς να πης στους ανθρώπους αυτήν την ιστορία». Σε μιαν από τις πολύ πρόσφατες Χριστουγεννιάτικες γιορτές, λίγο πριν από τον θάνατό του, όταν παρευρέθηκε στο δείπνο της Λέσχης (Σημ: Ψυχολογική Λέσχη της Ζυρίχης), μας το είπε αυτό πάλι. Τότε δεν υπήρχε σίγουρα κανένας στην αίθουσα που δεν ήξευρε καλά αυτήν την ιστορία, αλλά, αφού μας την είπε, όλη η ατμόσφαιρα της συγκέντρωσης άλλαξε. Κατάλαβα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γιατί με είχε συμβουλέψει να την επαναλαμβάνω τόσο συχνά.
« Υπήρχε τρομερή ξηρασία σε κείνο το μέρος της Κίνας, όπου ζούσε ο Richard Wilhelm (Σημ: Σινολόγος, συγγραφέας και φίλος του C.G.Jung). Αφού χρησιμοποιήθηκαν όλοι οι τρόποι που γνώριζαν οι άνθρωποι για να φέρουν βροχή, αποφάσισαν να καλέσουν έναν βροχοποιό. Αυτό φάνηκε πολύ ενδιαφέρον στον Wilhelm, και φρόντισε να είναι εκεί όταν έφθασε ο βροχοποιός. Ο άνθρωπος αυτός έφθασε μέσα σε μια σκεπασμένη άμαξα, ένας μικρόσωμος, ζαρωμένος γέρος που μύριζε τον αέρα με φανερή δυσαρέσκεια μόλις βγήκε από την άμαξα, και ζήτησε να τον αφήσουν μόνο μέσα σε ένα μικρό σπιτάκι έξω από το χωριό∙ ακόμα και το φαγητό του το έβαζαν έξω από την πόρτα.
Δεν έδωσε κανένα σημείο ζωής για τρεις ημέρες, αλλά έπειτα όχι μόνον έβρεξε, αλλά έρριξε και πολύ χιόνι, πράγμα ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή του χρόνου. Πολύ εντυπωσιασμένος, ο Wilhelm πήγε και βρήκε τον βροχοποιό και τον ρώτησε, πώς μπόρεσε να φέρη βροχή, και ακόμη και χιόνι. Ο βροχοποιός απάντησε: «Δεν έφερα εγώ το χιόνι∙ δεν είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό». Ο Wilhelm επέμενε ότι υπήρχε τρομερή ξηρασία πριν έρθη ο βροχοποιός, και μετά από τρεις ημέρες είχαν ακόμη και ποσότητες χιονιού. Ο γέρος απάντησε: «Ώ, μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Βλέπετε, εγώ έρχομαι από ένα μέρος όπου οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα στη φυσική τάξη∙ βρίσκονται μέσα στο Tao∙ έτσι και ο καιρός επίσης ακολουθεί τη φυσική τάξη. Αλλά αμέσως μόλις ήρθα εδώ είδα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται έξω από τη φυσική τάξη, και μάλιστα μόλυναν και εμένα. Γι’ αυτό έμεινα μόνος μου, μέχρι που βρέθηκα πάλι μέσα στο Tao, και τότε, φυσικά, χιόνισε».
Η μεγαλύτερη χρησιμότητα της ενεργητική φαντασίας είναι να μας βάλη, σαν τον βροχοποιό, σε αρμονία με το Tao, έτσι ώστε γύρω μας να συμβαίνουν κανονικά και όχι αντίθετα με τη φυσική τάξη πράγματα. Αν και το να μιλάμε για Tao μπορεί να δώση μιαν εξωτική ατμόσφαιρα σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα ένα απλό ζήτημα καθημερινής εμπειρίας, βρίσκουμε το ίδιο νόημα στην περισσότερο συνηθισμένη σε εμάς γλώσσα: «Σηκώθηκε σήμερα με τις κακές του» (ή, όπως λένε οι Ελβετοί, «με το αριστερό του πόδι»). Αυτή η έκφραση περιγράφει πολύ καλά μια ψυχολογικά κατάσταση, κατά την οποία δεν ξεκινάμε το πρωί σε αρμονία με το ίδιο μας το ασυνείδητο. Είμαστε κακοδιάθετοι και δυσάρεστοι στους άλλους, και – αυτό ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί την ημέρα – έχουμε μια διασπαστική επίδραση στο περιβάλλον μας, δηλαδή ακριβώς την αντίθετη επίδραση από αυτήν που προερχόταν από τον βροχοποιό του Kiau Tchou.
Η ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ όπως αναπτύχθηκε από τον C.G.Jung
της
Barbara HANNAH
μετάφραση: Bιργινία Μόσχου
Η πρώτη μορφή που συναντάμε αντιμετωπίζοντας το ασυνείδητο είναι η προσωπική σκιά. Επειδή αυτή (ή αυτός) αποτελείται κυρίως από ό,τι έχουμε απορρίψει μέσα μας, η σκιά είναι συνήθως τόσο αντιπαθητική για εμάς όσο ήταν η παρέα της γυναίκας που ταξίδευε γι’ αυτήν. Εάν όμως είμαστε εχθρικοί απέναντι στο ασυνείδητο, αυτό θα γίνεται όλο και περισσότερο ανυπόφορο, ενώ εάν είμαστε φιλικοί – αναγνωρίζοντας το δικαίωμά του να είναι αυτό που είναι – το ασυνείδητο θα αλλάξη με εντυπωσιακό τρόπο.
Μια φορά, όταν είχα δει ένα όνειρο με μια σκιά που μου ήταν ιδιαίτερα απεχθής, αλλά που από προηγούμενη εμπειρία μου είχα μπορέσει να αποδεχθώ, ο Jung μου είπε: «Τώρα η συνείδησή σου είναι λιγότερο φωτεινή αλλά πιο πλατειά. Ξέρεις ότι αν και είσαι αναμφισβήτητα μια τίμια γυναίκα, μπορείς επίσης να είσαι ανέντιμη. Μπορεί να είναι δυσάρεστο, αλλά είναι πραγματικά μεγάλο κέρδος». Όσο περισσότερο προχωράμε προς τα εμπρός, τόσο καταλαβαίνουμε ότι κάθε πλάτεμα της συνείδησης είναι πραγματικά το μεγαλύτερο κέρδος που μπορούμε να αποκτήσουμε. Όλες σχεδόν οι δυσκολίες της ζωής μας προέρχονται από το ότι έχουμε μια πολύ στενή συνείδηση για να τις αντιμετωπίσουμε και να τις κατανοήσουμε, και τίποτε δεν μας βοηθάει περισσότερο στο να κατανοήσουμε αυτές τις δυσκολίες από το να μάθουμε να ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους με την ενεργητική φαντασία, όπως νομίζω πως θα δείξουν τα επόμενα παραδείγματά μας.
Όπως ανέφερα πιο πριν, η ενεργητική φαντασία – αν και διαφέρει από τις προηγούμενες σχετικές μεθόδους στο ότι έχει περισσότερο εμπειρικό και επιστημονικό χαρακτήρα – δεν είναι με κανέναν τρόπο μια καινούργια μέθοδος. Θα μπορούσε κανείς ακόμη να πη ότι είναι τόσο παλαιά όσο οι πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου να έρθη σε σχέση με δυνάμεις μεγαλύτερες και πιο αιώνιες από τον ίδιον. Όταν ο άνθρωπος προσπαθή να αρχίση διαπραγματεύσεις με αυτές τις δυνάμεις, με σκοπό να έρθη σε συνδιαλλαγή μαζί τους, ενστικτωδώς ανακαλύπτει κάποια μορφή ενεργητικής φαντασίας. Εάν διαβάση κανείς την Παλαιά Διαθήκη με προσοχή από μιαν τέτοια οπτική γωνία, θα βρη ότι είναι γεμάτη από τέτοιες απόπειρες. Σας θυμίζω, σαν ένα μόνο παράδειγμα ανάμεσα σε πλήθος παρόμοια, τον τρόπο που ο Ιακώβ διαμόρφωσε ολόκληρη την ζωή του, με βάση αυτό που ά κ ο υ σ ε να του λέει ο Κύριος. Είναι αλήθεια ότι, στην περίπτωση του Ιακώβ, το θέλημα του Θεού αποκαλυπτόταν συχνά μέσα από τα όνειρα, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου ο μοναδικός τρόπος. Χωρίς αμφιβολία ο Ιακώβ είχε κληρονομήσει την ικανότητα να ακούη τί του έλεγαν αυτές οι δυνάμεις – το αν ονομάζονται Θεός ή ασυνείδητο, σε αυτήν ειδικά την περίπτωση δεν αποτελεί ουσιώδη διαφορά – από τη μητέρα του τη Ρεβέκκα. Αυτή πήγε να «ρωτήση τον Κύριο» όταν τα δίδυμα πάλευαν – μέσα στη μήτρα της, και διαμόρφωσε τις μάλλον αμφίβολες μεθόδους συναλλαγής με τον γέρο σύζυγό της και τους γιους της με βάση την απάντησή Του. «Μάλλον αμφίβολες» ήταν οι μέθοδοι αν τις κρίνουμε από την πλευρά τής συμβατικής ηθικής∙ αλλά εάν σκεφθούμε ότι εκτελούσε το θέλημα του Κυρίου, όλα παίρνουν έναν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα.
Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει: «Εγώ σχηματίζω το φως και δημιουργώ το σκοτάδι. Εγώ κάνω την ειρήνη και δημιουργώ το κακό: Εγώ ο Κύριος κάνω τα πάντα». (Σημ: «Εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος, ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά∙ εγώ Κύριος ο Θεός ο ποιών πάντα ταύτα». Ησαίας, 45,7).
Εάν αυτός δημιουργή το κακό, θα θέλη σίγουρα μερικές φορές τα πλάσματά του να κάνουν αυτό που θεωρούμε εμείς κακό, αλλά αυτό ήταν πολύ περισσότερο φανερό στον καιρό της Ρεβέκκας από ό,τι είναι σήμερα. Το πιο σημαντικό είναι πάντοτε «να υπακούη κανείς στο θέλημα του Θεού», για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα της Παλαιάς Διαθήκης.
Το καλό και το κακό είναι το ζευγάρι των αντιθέτων που μας έρχονται αμέσως στον νου. Έπειτα από 2.000 χρόνια Χριστιανισμού. Και αυτά τα αντίθετα είναι που προκαλούν τα περισσότερα από τα προβλήματά μας σήμερα. Αυτό συμβολίζεται με επιτυχία στον εξωτερικό κόσμο με το Σιδηρούν Παραπέτασμα, και αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία είμαστε αναγκασμένοι από τις περιστάσεις να προχωρήσουμε, πέρα από τη χριστιανική διδασκαλία τού να αγωνιζώμαστε συνεχώς να ακολουθούμε το καλό, και να καταπιέζουμε το κακό. Παρόλο που αυτή η καταπίεση ήταν αναγκαία 2.000 χρόνια πριν, η τρομαχτική κυριαρχία τού κακού σήμερα μάς δείχνει τί συμβαίνει αναπόφευκτα, όταν το ένα από τα δύο αντίθετα καταπιέζεται για πολύν καιρό.
Θυμάμαι έντονα ότι όταν ο Jung ρωτήθηκε σε μια συζήτηση αν νόμιζε πως θα γινόταν πυρηνικός πόλεμος, απάντησε: «Νομίζω ότι αυτό εξαρτάται από το πόσοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν την ένταση των αντιθέτων μέσα τους. Εάν το μπορέσουν πολλοί, νομίζω πως μόλις που θα ξεφύγουμε τη χειρότερη περίπτωση. Αλλά εάν αυτό δεν συμβή, και γίνη πυρηνικός πόλεμος, ο πολιτισμός μας θα καταστραφή όπως τόσοι άλλοι πολιτισμοί είχαν καταστραφή στο παρελθόν, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα». Αυτό δείχνει την τρομερή αξία που έδινε ο Jung στην εξισορρόπηση της έντασης ανάμεσα στα αντίθετα, και, εάν είναι δυνατόν, στην ένωσή τους μέσα μας. Επειδή, εάν προβάλουμε το σκοτεινό μέρος από τα αντίθετα στην άλλη πλευρά του Σιδηρού Παραπετάσματος ή στους Τρομοκράτες, για παράδειγμα, αποτυγχάνουμε στο να δώσουμε τη συνεισφορά που θα μπορούσαμε, βάζοντας ένα λιθαράκι στη θετική πλευρά της παγκόσμιας ζυγαριάς της ειρήνης ή του πολέμου.
Μπορούμε να πούμε ότι ο τρόπος που ακολούθησε η Ρεβέκκα για να αντιμετωπίση το αίνιγμα που τέθηκε μπροστά της από αυτά τα δίδυμα που πάλευαν μέσα στη μήτρα της, περιέχει ήδη το κύριο μοτίβο τής στροφής στην ενεργητική φαντασία σήμερα. Δεν μπορούσε να καταλάβη αυτό που της συνέβαινε, και, όπως έλεγε συχνά ο Jung, «ο μόνος ανυπόφορος πόνος είναι ο πόνος που δεν καταλαβαίνουμε». Έτσι η Ρεβέκκα αναρωτήθηκε: « Εάν α υ τ ό σ υ μ β α ί ν η, γ ι α τ ί μ ο υ σ υ μ β α ί ν ε ι ε μ έ ν α; (Σημ: Οι υπογραμμίσεις δικές μου) Και πήγε να «ρωτήση τον Κύριο». Κατ’ αρχήν, αυτή η διαδικασία ήταν ακριβώς η ίδια που ακολουθούμε και εμείς σήμερα όταν μας συμβαίνη κάτι ανυπόφορο, ή όταν η φανερή έλλειψη νοήματος στην ζωή γίνεται πιο μεγάλη από ό,τι μπορούμε να αντέξουμε. Τότε ακριβώς στρεφόμαστε σε κάτι ή κάποιον που ξέρει περισσότερα από όσα ξέρουμε εμείς, για να καταλάβουμε ή να μάθουμε τί να κάνουμε.
Παλιά, όταν ζούσαν ο Ιακώβ και η Ρεβέκκα, ο άνθρωπος ήταν ακόμη αρκετά απλός και απονήρευτος ώστε να τρέξη κατ’ ευθείαν σε αυτό που ή ξ ε ρ ε πως ήταν η πηγή της γνώσης – στην περίπτωση των παλαιών Εβραίων ήταν «ο Κύριος» - και να ρωτήση αυτό που ήθελε να μάθη. Εκείνον τον καιρό, μπορούσε ακόμη να ακούση τί του έλεγε σε απάντηση ο αόρατος συνομιλητής του. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που έχουν κρατήσει αυτήν την αγαθή απλοϊκότητα, αλλά πρέπει να πω ότι είναι πολύ σπάνιοι, και φαίνεται, δυστυχώς, να εξαφανίζωνται. Αυτό το χαρακτηριστικό ακολουθεί την αρχή της πρωτόγονης φυλής Elgonyi στην Ανατολική Αφρική, που κατά παράδοση τα μέλη της εμπιστεύονταν ολόκληρη τη μοίρα τους στα όνειρα των γιατρών τους. Αλλά είπαν στον Jung λυπημένοι το 1925: «Όχι, από τότε που ήρθαν οι Άγγλοι δεν ξαναείδαμε άλλα μεγάλα όνειρα, επειδή, βλέπετε, ο Περιφερειακός Διοικητής ξέρει τί θα έπρεπε να κάνουμε». Στη λογοκρατούμενη εποχή μας όλοι μας, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, εμπιστευόμαστε όλο και περισσότερο τον «Περιφερειακό Διοικητή» και όλα όσα αυτός αντιπροσωπεύει. Έτσι έχουμε χάσει την επαφή – στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε τελείως ξεχάσει – με την υπερφυσική, σοφή καθοδήγηση που υπάρχει στο ασυνείδητο, και την οποία ο Jung έφθασε να ονομάση «η απόλυτη γνώση» στο δοκίμιο που έγραψε για τη συγχρονότητα (Σημ: C. G. Jung: «Συγχρονότητα: Μια μη αιτιατή συνδετική αρχή», στο έργο : «Η δομή και οι δυναμικές της ψυχής», τόμος 8ος, Άπαντα, Princeton University Press, 1968, παρ. 948.) Παλαιότερα, το ανθρώπινο γένος συνήθιζε να δίνη ένα όνομα σε αυτήν την απόλυτη γνώση, και την ονόμαζε «Θεό», «Κύριο», «νου του Βούδδα» και ούτω καθεξής.
Ο Lorens van der Post αποδίδει ακόμη και την ανελέητη εξόντωση της φυλής των Βουσμάνων κυρίως στο γεγονός ότι «ήταν αδύνατον να εξημερωθούν». Ή, με τη γλώσσα που χρησιμοποίησε ο Jung για να περιγράψη την περίπτωση των πρωτόγονων Elgonyi, ήταν αδύνατον να τους κάνουν να παρατήσουν τα όνειρά τους και να εμπιστευθούν τον «Περιφερειακό Διοικητή». Όμως ολόκληρη η περιγραφή του Hans Taaibosch από τον van der Post στο γοητευτικό του μυθιστόρημα «Ένα τραγούδι του Mantis» δείχνει ζωντανά πόσο καλύτερο μερίδιο διάλεξαν οι Βουσμάνοι, όταν αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την καθοδήγηση του θεού τους Mantis, μπροστά στον « Περιφερειακό Διοικητή».
Το πρώτο-πρώτο καιρό της ψυχανάλυσης, μόλις μετά τον διαχωρισμό των δρόμων ανάμεσα στον Jung και τον Freud, ο Jung πέρασε μια περίοδο για την οποία λέει στο «Αναμνήσεις, Σκέψεις, Όνειρα» σελ.170 : «Ήταν μια περίοδος εσωτερικής αβεβαιότητας για μένα. Δεν θα ήταν υπερβολή αν την ονόμαζα κατάσταση αποπροσανατολισμού. Αισθανόμουν εντελώς αιωρούμενος στον αέρα, επειδή δεν είχα βρη ακόμη τον δικό μου βηματισμό». Ένοιωθε ότι ήταν απόλυτη ανάγκη να βρη μιαν εντελώς καινούργια στάση απέναντι στους ασθενείς του, επειδή δεν αισθανόταν πια ότι οι μέθοδοι που είχε χρησιμοποιήσει ενώ συνεργαζόταν στενά με τον Freud , ήταν έγκυρες ή ικανοποιητικές. Έλεγε: «Αποφάσισα προς το παρόν να μην εφαρμόσω κάποια θεωρητικά σχήματα επάνω στους ασθενείς μου, αλλά να περιμένω να δω τί θα μου πουν από μόνοι τους. Ο σκοπός μου είναι τώρα να αφήσω τα πράγματα στην τύχη». Αργότερα είδε ότι πολύ λίγα πράγματα, ή καλύτερα τίποτε, δεν γίνεται «στην τύχη»∙ αυτό που έκανε στην πραγματικότητα, ήδη από το 1911, ήταν να εμπιστευθή τον εαυτό του και τους ασθενείς του στο ασυνείδητο. Με αυτόν τον τρόπο, έκανε την ανακάλυψη ότι χωρίς αμφιβολία ο πιο αποτελεσματικός τρόπος ερμηνείας των ονείρων είναι να πάρουμε τα ίδια τους τα δεδομένα σαν βάση της ερμηνείας τους, και ότι οποιουδήποτε είδους προκατασκευασμένη θεωρία απλώς διαστρέφει και θαμπώνει το νόημά τους.
Αυτή η μέθοδος απέδωσε εξαιρετικά αποτελέσματα με τους ασθενείς του, αλλά ο Jung αισθανόταν ότι ακόμη δε είχε βρη το σταθερό έδαφος που χρειαζόταν κάτω από τα πόδια του, και ούτε ήξερε ή καταλάβαινε ακόμη τον δικό του εσωτερικό μύθο. Έπρεπε να παραδεχθή ότι δεν ζούσε πια σύμφωνα με τον Χριστιανικό μύθο, μέσα στον οποίον έχει ζήσει ο άνθρωπος στον Δυτικό κόσμο εδώ και 2000 χρόνια, και ότι, αν και είχε γράψει ένα μεγάλο βιβλίο σχετικά με τους μύθους (Σημ: C. G. Jung: «Η ψυχολογία του ασυνειδήτου», σε αναθεωρημένη έκδοση με τον τίτλο «Σύμβολα της μεταμόρφωσης», τόμος 5, 2η έκδοση. Άπαντα. Princeton. Princeton University Press, 1967), δεν είχε ακόμη γνωρίσει τον δικό του.
Είχε μερικά πολύ διαφωτιστικά όνειρα εκείνον τον καιρό, αλλά λέει πως τα όνειρα δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν να ξεπεράση το «αίσθημα αποπροσανατολισμού» που είχε. Επειδή δεν τα καταλάβαινε για πολλά χρόνια, ήταν αναγκασμένος να ψάξη βαθύτερα. Ο αναγνώστης μπορεί να διαβάση μόνος του, στο κεφάλαιο με τίτλο «Η αντιμετώπιση του ασυνειδήτου», στο «Αναμνήσεις, Σκέψεις Όνειρα», τα σκαλοπάτια, πολλές φορές σκοτεινά και επικίνδυνα, με τα οποία βρήκε τον δικό του, πολύ εμπειρικό δρόμο της ενεργητικής φαντασίας. Χρειάσθηκαν πολλά χρόνια στον Jung, επειδή δεν ήταν ικανοποιημένος με το να μαθαίνη να βλέπη τις εικόνες του ασυνειδήτου, ή έστω να τις αντιμετωπίζη ενεργητικά στις εκδηλώσεις της φαντασίας του. Δεν ησύχασε, μέχρι που έκανε το πιο σημαντικό βήμα από όλα: το να βρη τη «θέση και τον σκοπό του» στη δική του εξωτερική ζωή. Αυτό, όπως λέει, το πιο σημαντικό βήμα απ’ όλα στην ενεργητική φαντασία, είναι αυτό που συνήθως αμελούμε να κάνουμε. Η ενόραση στον μύθο του ασυνειδήτου μας, συνεχίζει, «πρέπει να μετατραπή σε μιαν ηθική υποχρέωση. Το να μην το κάνουμε ισοδυναμεί με το να πέσουμε θύματα της αρχής της δύναμης, και αυτό προκαλεί επικίνδυνα αποτελέσματα, τα οποία είναι καταστρεπτικά όχι μόνο για τους άλλους, αλλά ακόμη και για αυτόν που γνωρίζει».
(Αυτή η μάλλον περίεργη λέξη, «γνώστης», που είναι κατά λέξη μετάφραση της πιο συνηθισμένης γερμανικής λέξης «der Wissende”, σημαίνει «αυτός που έχει δοκιμάσει την ενόραση στο ασυνείδητο». Ένας άνθρωπος που έχει δοκιμάσει αυτήν την τόσο πολύτιμη ενόραση, και δεν καταφέρνει να βγάλη από αυτήν συμπεράσματα σχετικά με τη θέση της στην εξωτερική του ζωή, γίνεται θύμα της αρχής της δύναμης, πράγμα που τελικά τον βάζει σε κίνδυνο ακόμη μεγαλύτερο από το περιβάλλον του).
Ο Jung συνεχίζει: «Οι εικόνες του ασυνειδήτου θέτουν τον άνθρωπο μπροστά σε μια μεγάλη ευθύνη. Αποτυγχάνοντας να τις καταλαβη, ή αποφεύγοντας την ηθική ευθύνη, ο άνθρωπος στερείται το στοιχείο τής ολότητάς του, και μια οδυνηρή αποσπασματικότητα κρέμεται επάνω από την ζωή του» ( Jung: «Αναμνήσεις, Σκέψεις, Όνειρα», σ.σ. 192 κ.ε.).
Νομίζω πως έχω πη αρκετά ώστε να κάνω πολύ σαφές ότι η ενεργητική φαντασία δεν είναι ένα ελαφρό παιχνίδι για να περάση η ώρα. Είναι ένα πολύ σοβαρό βήμα, και δεν θα πρέπη ποτέ να αναλαμβάνεται με ελαφρό τρόπο. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι στη μοίρα του καθενός να αντιμετωπίση το ασυνείδητο με τόση πληρότητα όση ο Jung∙ μια τέτοια εξερεύνησή του αποτελεί μια κλήση, και δεν θα πρέπη ποτέ να την αναλαμβάνη κανείς, εκτός εάν την προσεγγίζη με αυτόν τον λόγο (δηλ. επειδή την αντιμετωπίζει σαν κλήση). Αλλά – και γι’ αυτό ακριβώς αρχίζω αυτό το βιβλίο δίνοντας μιαν ιδέα για τα βάθη στα οποία μπορεί να φθάση, και τις αλλαγές σε ολόκληρη την ζωή ενός ανθρώπου στις οποίες μπορεί να οδηγήση η ενεργητική φαντασία – δεν υπάρχει ποτέ οποιαδήποτε εγγύηση, από τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε αυτό το μονοπάτι, για το πού μπορεί να μας οδηγήση. Πάνω από όλα, δεν πρέπει ποτέ να αναλαμβάνη κανείς την ενεργητική φαντασία χωρίς μια σταθερή σχέση με κάποιον που θα καταλαβαίνη, ή τουλάχιστον θα δείχνη κατανόηση, επειδή μερικές φορές οδηγεί σε τέτοια κρύα και απάνθρωπα βάθη, ώστε η α ν θ ρ ώ π ι ν η σ υ ν τ ρ ο φ ι ά ε ί ν α ι α π ο λ ύ τ ω ς α π α ρ α ί τ η τ η, για να μας εμποδίση να παγώσουμε εντελώς και να χαθούμε. Παρόλο που είναι ουσιώδες να έχη κανείς μιαν ανθρώπινη συντροφιά την οποία να μπορή να εμπιστεύεται, η ενεργητική φαντασία είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ ατομικό, ακόμη και μοναχικό έργο. Οπωσδήποτε, δεν θα μπορούσα να κάνω ενεργητική φαντασία με οποιονδήποτε άλλον μέσα στο δωμάτιο, όσο καλά και αν γνώριζα αυτό το άτομο.
Υπάρχει και μια άλλη προειδοποίηση που θα ήθελα να κάνω από την αρχή, επειδή συνάντησα μερικές περιπτώσεις, όπου, με έκπληξή μου ανακάλυψα, ότι γενικά δεν ήταν γνωστή Δηλαδή, δεν θα πρέπη κανείς ποτέ να παίρνη τις μορφές ζωντανών προσώπων μέσα στις φαντασίες του. Αμέσως μόλις υπάρξη κάποιος πειρασμός να το κάνουμε, θα πρέπη να σταματήσουμε και να ερευνήσουμε π ο λ ύ π ρ ο σ ε κ τ ι κ ά ξανά τα κίνητρά μας για την ανάληψη του όλου έργου, επειδή είναι πάρα πολύ πιθανό ότι γλυστράμε πίσω στην παλιά μαγική σκέψη∙ δηλαδή, προσπαθούμε ν α χ ρ η σ ι μ ο π ο ι ή σ ο υ μ ε το ασυνείδητο για π ρ ο σ ω π ι κ ο ύ ς σκοπούς, και δεν το χρησιμοποιούμε με τον μόνο νόμιμο τρόπο: δηλαδή για να εξερευνήσουμε το άγνωστο, με όσο το δυνατόν πιο επιστημονικό τρόπο, με σκοπό να ανακαλύψουμε την ίδια μας την ολότητα. Εδώ ερχόμαστε στη μεγάλη βασική διαφορά ανάμεσα στη χρησιμοποίηση της ενεργητικής φαντασίας με σωστό ή λανθασμένο τρόπο. Το ερώτημα είναι: Την κάνουμε ε ι λ ι κ ρ ι ν ά για να μπορέσουμε να φθάσουμε στην ανακάλυψη τ η ς ί δ ι α ς μ α ς τ η ς ο λ ό τ η τα ς, ή την χρησιμοποιούμε ανέντιμα επιχειρώντας να επιτύχουμε ιδιοτελείς σκοπούς; Η δεύτερη χρησιμοποίηση μπορεί να επιτύχη πολύ για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά αργά ή γρήγορα πάντα οδηγεί στην καταστροφή.
Αλλά εάν θέλουμε ειλικρινά να ανακαλύψουμε την ίδια μας την ολότητα, να ζήσουμε την ατομική μας μοίρα όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα∙ εάν θέλουμε αληθινά να εξαφανίσουμε εντελώς την ψευδαίσθηση και να βρούμε την αλήθεια της ίδιας μας της ύπαρξης, όσο λίγο και αν μας αρέση ο εαυτός μας όπως είναι, τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μπορή να μας βοηθήση τόσο πολύ στην προσπάθειά μας όσο η ενεργητική φαντασία, Τελικά, μπορεί να μας οδηγήση σε πολύ μεγαλύτερη ανεξαρτησία, και να μας απελευθερώση από την εξάρτησή μας από την ψυχανάλυση, ή από οποιαδήποτε άλλη ε ξ ω τ ε ρ ι κ ή βοήθεια, από οποιοδήποτε άλλο μέσο ξέρω – λέω όμως τ ε λ ι κ ά, επειδή είναι το πιο δύσκολο έργο που γνωρίζω.
Ο Jung μού είπε κάποτε ότι, στις περιπτώσεις που ένας ασθενής του θα έκανε ενεργητική φαντασία, το κριτήριο που θεωρούσε απαραίτητο ήταν αν αυτός ή αυτή ήθελε να γίνη ανεξάρτητος (η), ή εάν ο ασθενής ήθελε να παραμείνη εξαρτημένος από αυτόν σε ένα είδος παράσιτου. Όταν ρώτησα αν μπορούσα να αναφέρω στα έργα μου αυτή του τη γνώμη, απάντησε: «Όχι μόνο μπορείς, αλλά σου ζητάω να το κάνης όποτε είναι δυνατόν».
Ο ψυχαναλυτής θα πρέπη να επεμβαίνη στην ενεργητική φαντασία όσο λιγώτερο μπορεί. Όταν αναλυόμουν από τον Jung, κάθε φορά ήθελε να μάθη εάν είχα κάνει καθόλου ενεργητική φαντασία, και αφού άκουγε προσεκτικά ό,τι είχα κάνει, δεν το ανέλυε ποτέ ούτε το σχολίαζε, παρά μόνον παρατηρούσε εάν την είχα χρησιμοποιήσει λάθος. Έπειτα από αυτό, ρωτούσε για όνειρα, και τα ανέλυε με τη μεγαλύτερη προσοχή. Αυτό γινόταν για να αποφύγη να επηρεάση την ενεργητική φαντασία, που πάντα πρέπει να αφήνεται να αναπτύσσεται ελεύθερα. Ο ασθενής το βρίσκει αυτό πολλές φορές δύσκολο, και είναι αλήθεια δυστυχώς, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και άμεσα όσο ήταν στις ημέρες τής Ρεβέκκας. Πολλοί από εμάς πρέπει να απομακρύνουμε με επίμονη εργασία πολλά στρώματα αμέριστης εμπιστοσύνης στον «Περιφερειακό Διοικητή» και την καθαρά λογικού χαρακτήρα ασφάλεια που αντιπροσωπεύει, πριν μπορέσουμε με απλότητα και πίστη να «ρωτήσουμε τον Κύριο», για να βρούμε τον δρόμο προς την απόλυτη γνώση που βρίσκεται μέσα στο ίδιο μας το ασυνείδητο.
Ο μαθητής ενός μορφωμένου ραββίνου τον ρώτησε κάποτε, σε όχι και τόσο μακρυνή εποχή, γιατί ο Θεός συνήθιζε να μιλάη άμεσα στους ανθρώπους τόσο συχνά, ενώ τώρα δεν το κάνει αυτό ποτέ. Ο ραββίνος, που ήταν προφανώς ένας πολύ σοφός άνθρωπος, αποκρίθηκε: «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σκύψη αρκετά χαμηλά σήμερα ώστε να ακούση τί λέει ο Θεός». Ακριβώς αυτό συμβαίνει. Θα ακούσουμε τί λέει ο Θεός ή το ασυνείδητο μόνο σκύβοντας πολύ χαμηλά.
Το να δούμε, και, οπωσδήποτε, να παραδεχτούμε ως ένα ορισμένο σημείο τη σκιά μας είναι πραγματικά όρος ε κ τ ω ν ω ν ο υ κ ά ν ε υ για να βιώσουμε το ασυνείδητο, επειδή εάν συνεχίζουμε να τρεφώμαστε με αυταπάτες σχετικά με το ποιοι και το τί είμαστε, δεν έχουμε καμμιάν ευκαιρία να είμαστε αρκετά πραγματικοί ώστε να δούμε τις εικόνες του ασυνείδητου ή να ακούσουμε τη φωνή του. Η φύση και το ασυνείδητο πηγαίνουν πάντα κατ’ ευθείαν στο κέντρο των πραγμάτων, που είναι συνήθως πολύ διαφορετικό από ό,τι περιμένουμε. Χρειαζόμαστε ένα πολύ απροκατάληπτο μυαλό, που να έχη μάθει να εκτιμάη την αλήθεια περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, για να καταγράψουμε και να αξιολογήσουμε ό,τι βλέπουμε και ακούμε.
Κατά συνέπεια, σπάνια ενθαρρύνω τους ανθρώπους που εργάζονται μαζί μου να κάνουν ενεργητική φαντασία στα πρώτα στάδια της ψυχανάλυσης∙ μάλλον προσπαθώ όσο μπορώ να εντοπίσω την προσοχή τους στην πραγματικότητα του ασυνειδήτου, μέχρι που να νοιώσω ότι ξέρουν πραγματικά από εμπειρία ότι έχουν να κάνουν με κάτι, που είναι ακριβώς τόσο πραγματικό όσο ο εξωτερικός κόσμος. Υπάρχουν εξαιρέσεις∙ λίγοι άνθρωποι, που είναι προικισμένοι από τη φύση σε αυτόν τον τομέα, μπορούν να βρουν ότι η ενεργητική φαντασία τούς είναι μεγάλη βοήθεια, ακόμα και στα πρώτα στάδια της ψυχανάλυσης. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν νόμιμα κατ’ ευθείαν από την αρχή της ψυχανάλυσής τους, αλλά τέτοιες περιπτώσεις είναι σπάνιες.
Εάν η ενεργητική φαντασία φαίνεται να είναι ένας δρόμος που μπορείς να τον ακολουθήσης για να κερδίσης απ’ αυτόν, και εάν είσαι αρκετά σίγουρος ότι το πραγματικό σου κίνητρο είναι να γνωρίσης περισσότερα για τον εαυτό σου και για το άγνωστο τμήμα του ανθρώπου, το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς είναι ότι η ενεργητική φαντασία ακολουθεί την αρχή του Κινέζου βροχοποιού του Kiau Tchou. Αυτή η ιστορία έχει ειπωθή πολλές φορές, αλλά ο Jung, που μας έδινε σπάνια άμεσες συμβουλές, μου είπε κάποτε: «Μην κάνης ποτέ ένα σεμινάριο (και μη δίνης συχνά μια διάλεξη) χωρίς να πης στους ανθρώπους αυτήν την ιστορία». Σε μιαν από τις πολύ πρόσφατες Χριστουγεννιάτικες γιορτές, λίγο πριν από τον θάνατό του, όταν παρευρέθηκε στο δείπνο της Λέσχης (Σημ: Ψυχολογική Λέσχη της Ζυρίχης), μας το είπε αυτό πάλι. Τότε δεν υπήρχε σίγουρα κανένας στην αίθουσα που δεν ήξευρε καλά αυτήν την ιστορία, αλλά, αφού μας την είπε, όλη η ατμόσφαιρα της συγκέντρωσης άλλαξε. Κατάλαβα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γιατί με είχε συμβουλέψει να την επαναλαμβάνω τόσο συχνά.
« Υπήρχε τρομερή ξηρασία σε κείνο το μέρος της Κίνας, όπου ζούσε ο Richard Wilhelm (Σημ: Σινολόγος, συγγραφέας και φίλος του C.G.Jung). Αφού χρησιμοποιήθηκαν όλοι οι τρόποι που γνώριζαν οι άνθρωποι για να φέρουν βροχή, αποφάσισαν να καλέσουν έναν βροχοποιό. Αυτό φάνηκε πολύ ενδιαφέρον στον Wilhelm, και φρόντισε να είναι εκεί όταν έφθασε ο βροχοποιός. Ο άνθρωπος αυτός έφθασε μέσα σε μια σκεπασμένη άμαξα, ένας μικρόσωμος, ζαρωμένος γέρος που μύριζε τον αέρα με φανερή δυσαρέσκεια μόλις βγήκε από την άμαξα, και ζήτησε να τον αφήσουν μόνο μέσα σε ένα μικρό σπιτάκι έξω από το χωριό∙ ακόμα και το φαγητό του το έβαζαν έξω από την πόρτα.
Δεν έδωσε κανένα σημείο ζωής για τρεις ημέρες, αλλά έπειτα όχι μόνον έβρεξε, αλλά έρριξε και πολύ χιόνι, πράγμα ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή του χρόνου. Πολύ εντυπωσιασμένος, ο Wilhelm πήγε και βρήκε τον βροχοποιό και τον ρώτησε, πώς μπόρεσε να φέρη βροχή, και ακόμη και χιόνι. Ο βροχοποιός απάντησε: «Δεν έφερα εγώ το χιόνι∙ δεν είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό». Ο Wilhelm επέμενε ότι υπήρχε τρομερή ξηρασία πριν έρθη ο βροχοποιός, και μετά από τρεις ημέρες είχαν ακόμη και ποσότητες χιονιού. Ο γέρος απάντησε: «Ώ, μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Βλέπετε, εγώ έρχομαι από ένα μέρος όπου οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα στη φυσική τάξη∙ βρίσκονται μέσα στο Tao∙ έτσι και ο καιρός επίσης ακολουθεί τη φυσική τάξη. Αλλά αμέσως μόλις ήρθα εδώ είδα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται έξω από τη φυσική τάξη, και μάλιστα μόλυναν και εμένα. Γι’ αυτό έμεινα μόνος μου, μέχρι που βρέθηκα πάλι μέσα στο Tao, και τότε, φυσικά, χιόνισε».
Η μεγαλύτερη χρησιμότητα της ενεργητική φαντασίας είναι να μας βάλη, σαν τον βροχοποιό, σε αρμονία με το Tao, έτσι ώστε γύρω μας να συμβαίνουν κανονικά και όχι αντίθετα με τη φυσική τάξη πράγματα. Αν και το να μιλάμε για Tao μπορεί να δώση μιαν εξωτική ατμόσφαιρα σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα ένα απλό ζήτημα καθημερινής εμπειρίας, βρίσκουμε το ίδιο νόημα στην περισσότερο συνηθισμένη σε εμάς γλώσσα: «Σηκώθηκε σήμερα με τις κακές του» (ή, όπως λένε οι Ελβετοί, «με το αριστερό του πόδι»). Αυτή η έκφραση περιγράφει πολύ καλά μια ψυχολογικά κατάσταση, κατά την οποία δεν ξεκινάμε το πρωί σε αρμονία με το ίδιο μας το ασυνείδητο. Είμαστε κακοδιάθετοι και δυσάρεστοι στους άλλους, και – αυτό ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί την ημέρα – έχουμε μια διασπαστική επίδραση στο περιβάλλον μας, δηλαδή ακριβώς την αντίθετη επίδραση από αυτήν που προερχόταν από τον βροχοποιό του Kiau Tchou.
Αμέθυστος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)