Αναταράξεις ή Ιστορικές αναλογίες στη Μεταπολεμική θεολογία!
Στην μεταπολεμική Ελλάδα εμφανίζεται και κυριαρχεί απολύτως μέχρι σήμερα, στην πολιτική και στην κρίση των Ελλήνων, ο Εμφύλιος! Κάτι που σημαίνει πως οι Ιδεολογίες γίνονται το Μέτρο των ανθρώπων.
Τί και πώς συνέβη ώστε εν μία νυκτί οι Έλληνες να μεταμορφωθούν σε οπαδούς των Εγγλέζων και σε οπαδούς των Ρώσων και να αρχίσουν να κατασπαράσσονται με λύσσα μεταξύ τους κανείς μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να το φωτίση! Καθότι η κατάληψη συνεχίζεται μέχρι σήμερα! Μια τέτοια πολύνεκρη μάχη διαδραματίζεται και μέσα στις σελίδες του βιβλίου «Η Θεολογία του ’60». Συντηρητικοί και προοδευτικοί πολεμούν μεταξύ τους για την Ιστορική “αλήθεια”. Για την “εξέλιξη”, για το “μέλλον”. Ούτε ένας εκ των μαχητών δεν είναι Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία δεν αντιπροσωπεύεται διότι δεν είναι Ιδεολογία. Καθολικοί και Προτεστάντες “θεολόγοι” πολεμούν για την Ιστορική αλήθεια, με το ίδιο πάθος που είχε αιματοκυλήσει την Ευρώπη στην διάρκεια των εκατονταετών πολέμων. Η φτωχή “Ορθοδοξία” που δεν έχει ψωμί να φάει, τρώει πλέον παντεσπάνι, πολεμώντας τυφλά για το πρωτείο! Το πρωτείο του πάπα ή το πρωτείο του Ατόμου; Η πολιτική είναι ερωτευμένη με το πρωτείο του πάπα, η επιστήμη με το πρωτείο του Ατόμου.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πολύτιμου συλλογικού τόμου, είναι πως όλοι οι συνεργάτες του τόμου έχουν προ-αποφασίσει υπέρ του πρωτείου του κ. Ζηζιούλα. Είναι περισσότερο θεολογικός, πιο δυνατός, έχει μεγαλύτερες εξουσίες στα χέρια του, βρίσκεται σε διάλογο με την Ιστορία, κάτι που ούτε ο Χέγκελ ούτε ο Μάρξ κατόρθωσαν ποτέ τους να πετύχουν, οι χρυσές λίρες πέφτουν με τα αλεξίπτωτα για την ενίσχυση των στρατευμάτων του και οι δικοί του άνθρωποι έχουν ήδη καθίσει στις μεγάλες διοικητικές καρέκλες. Εχέγγυο για το μέλλον η θεολογική του κυβέρνηση! Οι Γραφειοκράτες του Ζηζιούλα μάχονται με όλα τα μέσα τους μικροαστούς του κ. Γιανναρά και με το βιβλίο τους επιθυμούν να ανακοινώσουν την συντριπτική τους νίκη!
Πώς διαφοροποιούνται όμως;
Αυτό είναι ένα ερώτημα με μια πολύ νόστιμη απάντηση!
Εκείνο που τους διαφοροποιεί στο βάθος είναι η στάση τους απέναντι στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Οι οπαδοί του Ζηζιούλα θέλουν να την αποφύγουν πάση θυσία, οι οπαδοί του Γιανναρά, έστω και πετσοκομμένη μέσα από το σύστημα του Χάϊντεγκερ, αναγκάζονται να την αφήνουν να υπάρχει σε μια γωνία της Διάνοιάς τους. Διατηρούν όλοι τους αναμμένη την ελπίδα πως κάποια στιγμή, αν οι ραγδαίες εξελίξεις τους το επιτρέψουν και βρουν λίγη ηρεμία, θα τη μελετήσουν.
Αυτό είναι το κλειδί της υπάρξεως των θεολόγων μας!
Η ταραχή! Όπως ομολογούν και στον τίτλο του βιβλίου τους, είναι άνθρωποι ταραγμένοι σαν όλους τους νέους της εποχής μας χτυπιούνται με λύσσα στους ρυθμούς που ακούγουνται στα clubs της Ιστορίας, ακολουθώντας τα ουρλιαχτά της επιστήμης και της πολιτικής, οι μισοί απ’αυτούς χαπακωμένοι στην Έκσταση, και οι άλλοι μισοί πνιγμένοι στην Βότκα!
Οι αιώνιοι νέοι της θεολογίας γυρίζουν τις πλάτες τους στα Γεροντοπαλλήκαρα της Νεοελληνικής Ορθοδοξίας, που υποδύονται τους συνεχιστές και κληρονόμους των Πατέρων, και δικαίως.
ΤO ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ.
Αμέθυστος
Στην μεταπολεμική Ελλάδα εμφανίζεται και κυριαρχεί απολύτως μέχρι σήμερα, στην πολιτική και στην κρίση των Ελλήνων, ο Εμφύλιος! Κάτι που σημαίνει πως οι Ιδεολογίες γίνονται το Μέτρο των ανθρώπων.
Τί και πώς συνέβη ώστε εν μία νυκτί οι Έλληνες να μεταμορφωθούν σε οπαδούς των Εγγλέζων και σε οπαδούς των Ρώσων και να αρχίσουν να κατασπαράσσονται με λύσσα μεταξύ τους κανείς μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε να το φωτίση! Καθότι η κατάληψη συνεχίζεται μέχρι σήμερα! Μια τέτοια πολύνεκρη μάχη διαδραματίζεται και μέσα στις σελίδες του βιβλίου «Η Θεολογία του ’60». Συντηρητικοί και προοδευτικοί πολεμούν μεταξύ τους για την Ιστορική “αλήθεια”. Για την “εξέλιξη”, για το “μέλλον”. Ούτε ένας εκ των μαχητών δεν είναι Ορθόδοξος. Η Ορθοδοξία δεν αντιπροσωπεύεται διότι δεν είναι Ιδεολογία. Καθολικοί και Προτεστάντες “θεολόγοι” πολεμούν για την Ιστορική αλήθεια, με το ίδιο πάθος που είχε αιματοκυλήσει την Ευρώπη στην διάρκεια των εκατονταετών πολέμων. Η φτωχή “Ορθοδοξία” που δεν έχει ψωμί να φάει, τρώει πλέον παντεσπάνι, πολεμώντας τυφλά για το πρωτείο! Το πρωτείο του πάπα ή το πρωτείο του Ατόμου; Η πολιτική είναι ερωτευμένη με το πρωτείο του πάπα, η επιστήμη με το πρωτείο του Ατόμου.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του πολύτιμου συλλογικού τόμου, είναι πως όλοι οι συνεργάτες του τόμου έχουν προ-αποφασίσει υπέρ του πρωτείου του κ. Ζηζιούλα. Είναι περισσότερο θεολογικός, πιο δυνατός, έχει μεγαλύτερες εξουσίες στα χέρια του, βρίσκεται σε διάλογο με την Ιστορία, κάτι που ούτε ο Χέγκελ ούτε ο Μάρξ κατόρθωσαν ποτέ τους να πετύχουν, οι χρυσές λίρες πέφτουν με τα αλεξίπτωτα για την ενίσχυση των στρατευμάτων του και οι δικοί του άνθρωποι έχουν ήδη καθίσει στις μεγάλες διοικητικές καρέκλες. Εχέγγυο για το μέλλον η θεολογική του κυβέρνηση! Οι Γραφειοκράτες του Ζηζιούλα μάχονται με όλα τα μέσα τους μικροαστούς του κ. Γιανναρά και με το βιβλίο τους επιθυμούν να ανακοινώσουν την συντριπτική τους νίκη!
Πώς διαφοροποιούνται όμως;
Αυτό είναι ένα ερώτημα με μια πολύ νόστιμη απάντηση!
Εκείνο που τους διαφοροποιεί στο βάθος είναι η στάση τους απέναντι στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Οι οπαδοί του Ζηζιούλα θέλουν να την αποφύγουν πάση θυσία, οι οπαδοί του Γιανναρά, έστω και πετσοκομμένη μέσα από το σύστημα του Χάϊντεγκερ, αναγκάζονται να την αφήνουν να υπάρχει σε μια γωνία της Διάνοιάς τους. Διατηρούν όλοι τους αναμμένη την ελπίδα πως κάποια στιγμή, αν οι ραγδαίες εξελίξεις τους το επιτρέψουν και βρουν λίγη ηρεμία, θα τη μελετήσουν.
Αυτό είναι το κλειδί της υπάρξεως των θεολόγων μας!
Η ταραχή! Όπως ομολογούν και στον τίτλο του βιβλίου τους, είναι άνθρωποι ταραγμένοι σαν όλους τους νέους της εποχής μας χτυπιούνται με λύσσα στους ρυθμούς που ακούγουνται στα clubs της Ιστορίας, ακολουθώντας τα ουρλιαχτά της επιστήμης και της πολιτικής, οι μισοί απ’αυτούς χαπακωμένοι στην Έκσταση, και οι άλλοι μισοί πνιγμένοι στην Βότκα!
Οι αιώνιοι νέοι της θεολογίας γυρίζουν τις πλάτες τους στα Γεροντοπαλλήκαρα της Νεοελληνικής Ορθοδοξίας, που υποδύονται τους συνεχιστές και κληρονόμους των Πατέρων, και δικαίως.
ΤO ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ.
Αμέθυστος
