Κεφάλαιο 2 α Η πνευματικότητα στην μοντέρνα κοινωνία Peter van der Veer Princeton University Press, 2014
Στο παρόν κεφάλαιο παρουσιάζω πώς η έννοια της πνευματικότητας μεταφέρθηκε από την Δύση στην Ινδία και την Κίνα, και πώς λειτούργησε για να συνδέσει διαφορετικούς εννοιολογικούς κόσμους. Κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, η έννοια της πνευματικότητας είχε προσλάβει ένα ριζοσπαστικό χαρακτήρα, εκφράζοντας κριτική προς την αποικιοκρατία και τον υλισμό, αλλά και την επίσημη θρησκεία. Το κεφάλαιο αυτό αρχίζει με την συζήτηση περί του ρόλου τής πνευματικότητας στην Δύση. Η συζήτηση αυτή περιλαμβάνει τον ρόλο της πνευματικότητας στην αντί-ιμπεριαλιστική κοσμικότητα, τον ρόλο της στην διαμόρφωση της σύγχρονης αφηρημένης τέχνης, και τον ρόλο της στην κριτική του υλισμού. Το κεφάλαιο συνεχίζει με την πνευματικότητα στην Ινδία, εστιάζοντας στις μορφές τού Gandhi και τού Tagore, και στην Κίνα, εστιάζοντας σε μορφές όπως ο Taixu και Chen Yingning. Ο όρος «πνευματικότητα» παραπέμπει ασθενώς στην γερμανική λέξη Geist (πνεύμα) και στον μυστικισμό. Είναι μοντέρνα δυτική έννοια, όπως «θρησκεία», «μαγεία», και «εκκοσμίκευση». Δεν υπάρχει αντίστοιχος όρος ούτε στα σανσκριτικά ούτε στα κινέζικα1. Με μεταφράσεις λέξεων από την μοντέρνα γλώσσα Hindi ή κινέζικα, προκύπτει αμέσως μια προβληματική σύγχυση με όρους που αναφέρονται σε «θεούς» και «ψυχές», ή ένα μείγμα με λέξεις που παραπέμπουν στην διάνοια (aatmik, maansik, lingxing, jingshen). Στην περίπτωση της κινέζικης πνευματικότητας, η μετάφραση με την λέξη zhongguo-jingshen, αναφέρεται σε βασικά χαρακτηριστικά της Κίνας (κατ’ ακρίβειαν στο «πνεύμα του κινέζικου έθνους»). Δεν είμαι σε θέση να παρουσιάσω την γενεαλογία των ινδικών και κινέζικων εννοιών, απλώς επισημαίνω, πως παρόλη την ευρεία αναφορά στην Ινδία και την Κίνα ως «πνευματικές», η πνευματικότητα είναι είναι μοντέρνος όρος της Δύσεως. Προς το τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, ο όρος «πνευματικότητα» προσέλαβε κεντρική σημασία για την κατανόηση του μοντερνισμού σε όλον των κόσμο. Είναι προφανές, πως βρίσκει κανείς βαθιές προϊστορίες πνευματικότητας στον μυστικισμό, στον γνωστικισμό και ερμητισμό, και σε όλο το φάσμα των παραδόσεων από την αρχαιότητα2, αλλά η σύγχρονη πνευματικότητα είναι κάτι διαφορετικό, που δεν μπορεί να εξηγηθεί με όρους αυτών των πολύπλοκων προϊστοριών. Είναι μέρος του μοντερνισμού, και με τον τρόπο αυτό μέρος της ευρείας μεταμόρφωσης που έλαβε χώρα κατά τον 19ο αιώνα, είναι μια ιστορική ρήξη επομένως. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να οριστεί η πνευματικότητα. Θέλω να εισηγηθώ, πως η αοριστία του όρου, ως αντίθετου προς τον υλισμό, ως διακριτού από το σώμα, αλλά καί από την θρησκεία και την κοσμικότητα, τον έχει καταστήσει παραγωγικό, ως γέφυρα μεταξύ πολλών παραδόσεων παγκοσμίως. Το επιχείρημα μου είναι ότι το πνευματικό και το κοσμικό παράγονται ταυτόχρονα, ως δυο συνδεδεμένες εναλλακτικές προς την επίσημη θρησκεία, στην ευρωπαϊκή και αμερικάνικη μοντέρνα εποχή. Λέω επίσης, πως η κεντρική αντίφαση στην έννοια τής πνευματικότητας, είναι ότι θεωρείται γενική, παγκόσμια και ταυτόχρονα ως άρρηκτα δεμένη με έννοιες εθνικής ταυτότητας. Και επειδή η έννοια αυτή ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, το ίχνος της διαφέρει από τόπο σε τόπο, καθώς ενσωματώνεται σε διαφορετικές ιστορικές πορείες. Το πνευματικό ως μοντέρνα κατηγορία εμφανίστηκε κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, ως μέρος της Μεγάλης Μεταμόρφωσης3. Με αυτό το χαρακτηριστικό, είναι μέρος της παγκοσμιοποίησης που έλαβε χώρα τον 19ο αιώνα, μιας ριζικής πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής προσάρτησης (integration) του κόσμου. Όπως πειστικά λέει ο Prasenjit Duara, η προσάρτηση αυτή είναι ακανόνιστη στον χρόνο και τον τόπο, λαμβάνει χώρα σε διάφορα επίπεδα της κοινωνίας, προσαρτώντας αγορές και πολιτικά συστήματα με μια διαφορική (differential) διαδικασία. Στο κεφάλαιο αυτό ασχολούμαστε με μια κατάσταση που ο Duara ονομάζει «διανοητική παγκοσμιοποίηση», η οποία δημιούργησε «μοναδικές» εθνικές διαμορφώσεις της πνευματικότητας, στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος4. Στα επόμενα τονίζω ορισμένες πτυχές της πνευματικότητας, χωρίς να παρουσιάζω ένα ορισμό, που είναι καταδικασμένος να προκαλέσει σύγχυση. Συνεχίζεται
AΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΗΔΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΙΚΟ. ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΙΚΟΥ. ΓΝΩΡΙΖΕΙ. ΕΧΕΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ. Ο ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΛΙΣΤΗΣ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ. ΜΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΙΚΟ ΞΕΚΙΝΑ Ο ΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΦΗΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΙΚΟ.
Δεν
θ᾽ αποπειραθούμε να εδραιώσουμε μια διάκριση ανάμεσα στη δρώσα
συνείδηση και στην απλώς αυθόρμητη συνείδηση. Μας φαίνεται, άλλωστε, ότι
αυτό είναι ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα της φαινομενολογίας.
Θα θέλαμε απλώς να σημειώσουμε ότι η συγχρονισμένη δράση είναι πριν απ'
όλα (και οποιασδήποτε φύσεως αν είναι η δρώσα συνείδηση) κάτι
υπερβατικό. Αυτό είναι προφανές για δράσεις όπως τα «παίζω πιάνο»,
«οδηγώ ένα αυτοκίνητο», «γράφω», διότι οι πράξεις αυτές «αναλαμβάνονται» στον κόσμο των πραγμάτων. Αλλά
οι πράξεις οι καθαρώς ψυχικές, όπως το να αμφιβάλλεις, να συλλογίζεσαι,
να στοχάζεσαι, να υποθέτεις, πρέπει κι αυτές επίσης να εννοηθούν ως
υπερβατικότητες. Αυτό που ξεγελά εδώ είναι ότι η δράση δεν είναι μόνο η
εννοηματική ενότητα μιάς συνειδησιακής ροής: είναι επίσης μια
συγκεκριμένη πραγμάτωση. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η
δράση χρειάζεται χρόνο για να τελεσθεί. Έχει αρθρώσεις, όπως και
στιγμές. Στις στιγμές αυτές αντιστοιχούν συγκεκριμένες δρώσες
συνειδήσεις και η ανασκόπηση που κατευθύνεται προς τις συνειδήσεις
συλλαμβάνει τη συνολική δράση σε μια εποπτεία που την παραδίδει ως την
υπερβατική ενότητα των δρωσών συνειδήσεων.
Με αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι η αυθόρμητη αμφιβολία που με
κυριεύει όταν μετά δυσκολίας διακρίνω ένα αντικείμενο στο μισοσκόταδο,
είναι μια συνείδηση, όμως η μεθοδική αμφιβολία του Ντεκάρτ είναι μια
δράση, δηλαδή ένα υπερβατικό αντικείμενο της ανασκοπικής συνείδησης. Εδώ
βλέπουμε τον κίνδυνο, όταν ο Ντεκάρτ λέει: «Αμφιβάλλω, άρα είμαι»·
πρόκειται για μια αυθόρμητη αμφιβολία, που η ανασκοπική συνείδηση
συλλαμβάνει, μέσα στην αυθορμησία της – ή μήπως πρόκειται ακριβώς για
την ενέργεια [operation] του αμφιβάλλειν; Αυτή η αμφισημία, το έχουμε
ήδη δεί, ίσως είναι η πηγή σοβαρών σφαλμάτων [34].
Σημείωση [34].
Για τη μεθοδολογική σημασία της πρωτοπρόσωπης προσέγγισης φιλοσοφικών
ζητημάτων πβλ. το δοκίμιο του Σάρτρ, «Η καρτεσιανή ελευθερία» [«La
liberté cartésienne» Situations I].
Γ) ΟΙ ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ ΩΣ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ
Το Εgο είναι άμεσα, όπως θα δούμε, η υπερβατική ενότητα καταστάσεων και δράσεων. Ωστόσο, δύναται να υπάρχει κάτι ενδιάμεσο μεταξύ αυτών και εκείνου: η ποιότητα.
Καθώς έχουμε αισθανθεί πολλές φορές μίσος απέναντι σε διάφορα πρόσωπα ή
οξύτατες μνησικακίες ή παρατεταμένες καταστάσεις οργής, ενώνουμε αυτές
τις διαφορετικές εκδηλώσεις αποβλέποντας μια ψυχική διάθεση που τις
παράγει. Αυτή
η ψυχική διάθεση (είμαι πολύ μνησίκακος, είμαι ικανός να μισώ βίαια,
είμαι οργίλος) είναι φυσικά κάτι περισσότερο και κάτι άλλο από ένας
απλός μέσος όρος. Είναι ένα υπερβατικό αντικείμενο. Αναπαριστά το
υπόστρωμα των καταστάσεων, όπως οι καταστάσεις αναπαριστούν το υπόστρωμα
των βιωμάτων. Αλλά η σχέση του με τα συναισθήματα δεν είναι
μια σχέση απόρροιας. Η απόρροια δεν συνδέει παρά μόνο τις συνειδήσεις με
τις ψυχικές παθητικότητες. Η σχέση της ποιότητας με την κατάσταση (ή με
τη δράση) είναι μια σχέση ενεργοποίησης. Η ποιότητα εμφανίζεται ως
δυναμικότητα, μια δυνητικότητα που κάτω από την επίδραση διαφόρων
παραγόντων μπορεί να περάσει στην ενεργό πραγματικότητα. Η ενεργός
πραγματικότητά της είναι ακριβώς η κατάσταση (ή η δράση). Βλέπουμε τη
βασική διαφορά ανάμεσα στην ποιότητα και στην κατάσταση. Η κατάσταση είναι εννοηματική ενότητα αυθορμησιών, η ποιότητα είναι ενότητα αντικειμενικών παθητικοτήτων.
Εν τη απουσία κάθε συνείδησης μίσους, το μίσος δίδεται ως υπάρχον εν
δράσει. Αντιθέτως, με την απουσία κάθε συναισθήματος μνησικακίας, η
αντιστοιχούσα ποιότητα παραμένει μια δυνητικότητα.
Η δυνητικότητα δεν είναι η απλή δυνατότητα: παρουσιάζεται ως κάτι που
υπάρχει πραγματικά, αλλά για το οποίο ο τρόπος ύπαρξης είναι να υπάρχει
δυνάμει. Αυτού του τύπου είναι βέβαια τα ελαττώματα, οι αρετές, οι
προτιμήσεις, τα χαρίσματα, οι τάσεις, τα ένστικτα κ.λπ. Τέτοιες
ενοποιήσεις είναι πάντα δυνατές. Η επίδραση προειλημμένων ιδεών και
κοινωνικών παραγόντων είναι εδώ κυρίαρχη. Αντιθέτως, δεν είναι ποτέ
αναπόφευκτες, διότι οι καταστάσεις και οι δράσεις μπορούν να βρούν
απευθείας στο Εγώ την ενότητα που αιτούν.
ΕΓΏ-Μέρος Πρώτο Η βελτίωση της ζωής Ο κάθε άνθρωπος γίνεται manager του εγώ του Ανδροειδές α Δεν πρόλαβαν να συναρμολογηθούν τα πρώτα αυτόματα, και ήδη διαμελίζεται ο άνθρωπος
Με την εμφάνισή του τό «νούμερο 2» ήταν κυριολεκτικά μια μηχανή που έμοιαζε με άνθρωπο. Τότε βέβαια δεν έκανε υπολογισμούς αλλά έπαιζε φλογέρα ή πιάνο. Ας πάρουμε το έτος 1738, όταν σε όλη την Ευρώπη παρελάμβαναν ένα σωρό τεχνητά όντα: τα αυτόματα μεταναστεύουν από τις εκκλησίες στα παλάτια, και από τα παλάτια στις αγορές. Χιλιάδες άνθρωποι ακολουθούν τα ίχνη τους. Αυτοκράτειρες και βασιλείς τα θαυμάζουν, ποιητές και τεχνίτες τα εκθειάζουν, οι στρατιώτες παραδίδονται μπρος στην τελειότητα τους. Τα αυτόματα αυτά όντα είναι το θαύμα της εποχής. Η εμφάνιση των τεχνητών αυτών ειδών (είδος με την έννοια: είδος ζώου), έλαβε χώρα 250 χρόνια πριν τις τεράστιες ουρές κατά την πώληση του νέου iPhone. Αυτή ήταν ίσως και η πρώτη περίπτωση, κατά την οποία η χαρά για μια μαγική τεχνολογία δεν μπορούσε να διαχωριστεί από το ερώτημα: ποιος θα εκμεταλλευτεί την χαρά και την τεχνολογία για δικούς του σκοπούς; Ένας ενθουσιασμένος με τα πράγματα αυτά της εποχής εκείνης, έγραψε για ένα πολύ δημοφιλές αυτόματο, την πάπια: «Μπορούμε να δούμε πως καταπίνει το φαγητό της με μεγάλη όρεξη, πίνει με μέτρο, χαίρεται όταν έχει πιει, συγυρίζει τα φτερά της, σταματά για λίγο και τελικά ενεργείται...». Η αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία είχε μια μηχανή που μπορούσε να γράφει. Στο Ανάκτορο του Κεραμεικού(στο Παρίσι) αφουγκράζονταν χιλιάδες, πληρώνοντας 24 Sous για το εισιτήριο, το τραγούδι ενός φλογεροπαίκτη (εντός της φλογέρας ήταν κρυμμένη μια αεραντλία). «Οι περισσότεροι δεν μπορούσαν στην αρχή να πιστέψουν πως η μουσική μπορούσε να προέρχεται από το αυτόματο»122. Τα πιο δημοφιλή αυτόματα ήταν αυτά που έμοιαζαν με ανθρώπους. Ο Diderot έψαχνε ένα όνομα γι’ αυτά τα αυτόματα, με το οποίο θα τα ονόμαζε στην Εγκυκλοπαίδεια του. Το όνομα αυτό έπρεπε να σημαίνει κάτι περισσότερο από «αυτόματο» και κάτι λιγότερο από «άνθρωπος». Από τότε, οι μηχανές που μοιάζουν με τον άνθρωπο ονομάζονται «ανδροειδή». Superstar του είδους είχε γίνει μια «μουσικός», που έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο, για την οποία ένα παρατηρητής είχε πει, πως ήταν «εμφανώς ανήσυχη, με μια λιποψυχία και ντροπαλότητα, την οποία σπάνια συναντά κανείς στην πραγματική ζωή»123. Στην Γαλλία είχαν αρχίσει με την κατασκευή του «ανατομικού ανθρώπου». Έφτιαχναν επίσης ομοιώματα αργυρωρυχείων, όπου οι εργάτες λειτουργούσαν σαν μικρά αυτόματα. Μετά τους μονάρχες, τους τεχνίτες, τους αγρότες, μίλησαν και οι διανοούμενοι, όπως γίνεται πάντα με τις ρηξικέλευθες τεχνολογίες. Όσο διαφορετικά και να σκέφτονταν, όλοι παρομοίασαν τον Jaques Vaucanson (1709-1782), τον κατασκευαστή της πάπιας και του φλογεροπαίκτη, με τον Προμηθέα, τον ευγενέστερο των τιτάνων, ο οποίος κατάφερε να ανάψει την φλόγα της ζωής: ο Jean-Jaques Rousseau, ο φιλόσοφος του «φυσικού ανθρώπου», το είχε κάνει. Ο La Mettrie, που ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα είχε εκδώσει το βιβλίο «Ο άνθρωπος ως μηχανή», το είχε κάνει. Και ο Βολτέρος το έκανε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Με τις ελεγείες του στον «Προμηθέα τον δεύτερο», κέντριζε τον Friedrich τον β’, τον βασιλιά των Πρώσσων, ο οποίος ματαίως προσπαθούσε να ελκύσει τον Vaucanson στο Βερολίνο. Και όταν δεν πέτυχε, «ο σχολαστικός βασιλιάς των μικρών μηχανών» όπως τον αποκάλεσε ο Michel Foucault124, παρήγγειλε να του φτιάξουν αυτόματα που θα ήταν δικά του. Έκθαμβοι οι άνθρωποι έβλεπαν τις τέλειες μηχανές, οι μεταλλικές επιφάνειες των οποίων είχαν σκοπό να δημιουργήσουν την πλήρη ψευδαίσθηση, και οι άνθρωποι τελικώς δεν γνώριζαν τι έβλεπαν. Μερικοί άνθρωποι, αναφέρει ο Vaucanson, παραπονέθηκαν που η πάπια έχει διάτρητα φτερά από κασσίτερο, και όχι πραγματικά. «Ο σχεδιασμός μου όμως σκοπό είχε να δείξει τις διαδικασίες και όχι την μηχανή.125» Γιατί οι θαυμαστές επιφάνειες, αυτή η τέλεια προσομοίωση του ζωντανού οργανισμού ένα σκοπό είχαν: να τις ανοίξουν. Μερικές μηχανές, όπως ο φλαουτοπαίχτης ή η χορεύτρια, είχαν μια πόρτα που άνοιγε, άλλες, όπως η πάπια, με την διαφανή επιφάνεια τους πρόσφεραν μια ανεμπόδιστη ματιά στον εσωτερικό μηχανισμό τους. Το κοινό έπρεπε να δει τους οδοντωτούς τροχούς και τα ελατήρια, ολόκληρο τον εσωτερικό μηχανισμό της τεχνητής ζωής - για να καταλάβει υποτίθεται πως λειτουργεί η ζωή και η κίνηση.Ο Vaucanson, προκαλούσε τον αναγνώστη τών απομνημονευμάτων του, να εξετάσει ακόμα μια φορά τις μηχανές, για να διαπιστώσει πως έχει «γίνει ακριβής απομίμηση της φύσης»126. Στην πραγματικότητα, ο σκοπός ήταν εντελώς διαφορετικός: οι άνθρωποι, που με μεγάλη περιέργεια και άγνοια κοίταζαν τα αυτόματα, είχαν γίνει πειραματόζωα ενός κοινωνικού πειράματος. Με την εξέταση της μηχανής θα γίνονταν και αυτοί μέρος της. η μηχανή ήταν θαυμάσια, και ήταν επίσης μια απειλή. Θαυμάσια, γιατί στα μάτια των ανθρώπων της εποχής, η τεχνητή αυτή ζωή απέπνεε την μαγεία των αλχημιστών και την ευφυΐα των μηχανικών. Απειλή, γιατί οι μηχανές αυτές ήταν βοηθήματα μιας πολιτικής ιδέας: να καταστήσουν τους ανθρώπους αυτόματα. Το ότι τα ζώα δεν είναι τίποτε άλλο από αυτόματα, το είχε ήδη βάλει στα κεφάλια ο Rene Descartes : ο άνθρωπος έχει ψυχή, κατά τα άλλα δεν διαφέρει σε τίποτε από τα ζώα. Ο Joseph Spence, που είχε δει την πάπια το 1741 στο Παρίσι, έγραψε στην μάνα του μια επιστολή όπου επεκτείνει την σκέψη αυτή: καλοί τεχνίτες «είναι σε θέση να δημιουργήσουν ένα ζώο από ένα μηχανισμό, ο οποίος μπορεί να κάνει τα πάντα, όπως ένα πραγματικό ζώο.127» Ποιος μιλά όμως περί ζώων; Ο άνθρωπος είναι το παν. Τα τέλεια αυτόματα θα θέσουν σε κάποια στιγμή υπό ερώτημα τα περί ψυχής πράγματα.Παιχνιδιάρικα, ίσως ειρωνικά, περίπου όπως έγινε με την Second-Life μόδα στο διαδίκτυο, όταν πίστεψαν πως τα άβαταρ μπορούσαν να γίνουν έμβια όντα. Μια από τις μηχανές, μια αυτόματη γραφομηχανή, του μεγάλου ωρολογοποιού Jaquet-Droz από το Neuchatel, έγραφε όταν είχε όρεξη: «σκέφτομαι, άρα υπάρχω.» Μερικές φορές όμως: «δεν σκέφτομαι, μήπως υπάρχω;» Ο Hobbes, ο συγγραφέας του «Λεβιάθαν», είχε διακηρύξει πως ο άνθρωπος είναι αυτόματο, ώστε να μπορεί το κράτος να καταστεί ένα ανθρώπινο αυτόματο: «Γιατί τι άλλο είναι η καρδιά παρά ένα ελατήριο, τι άλλο είναι τα νεύρα, παρά ένας σωρός σκοινιά, και οι αρθρώσεις δεν είναι απλώς τροχοί;»128 Αυτή η κοσμοθεωρία ήταν ότι πιο κατάλληλο για τις ανάγκες της εποχής που αναδυόταν, που χαρακτηριζόταν από την απαίτηση της οικονομίας για αποτελεσματικότητα και εκμετάλλευση, και από την πολιτική βούληση για έλεγχο μέσω ενός κεντρικού εγκεφάλου. Και η αποστολή των αυτόματων μηχανών ήταν η εξής: να δείξουν πως θα λειτουργούσε ο άνθρωπος εάν ήταν μηχανή. Η πρόσβαση στο εσωτερικό τού ανδροειδούς, ήταν πρόσβαση στο εσωτερικό τού ανθρώπου, γιατί όταν οι άνθρωποι παρατηρούσαν το εσωτερικό της μηχανής, η μηχανή μετέβαλλε το εσωτερικό των κεφαλιών τους. Ο φλογεροπαίκτης και ο τυμπανιστής και η χορεύτρια, ακόμα και η πάπια ήταν εργοστάσια παραγωγής κοσμοειδώλων. Οι άνθρωποι έβλεπαν με ποιο τρόπο θα έπρεπε να βλέπουν τους εαυτούς τους: ως ένα σύνολο οδοντωτών τροχών, ελατηρίων και υδραυλικών συστημάτων, που όλα ήταν εξαρτημένα από την κεντρική μηχανική μονάδα. Αν λειτουργούσε η πάπια, τότε λειτουργούσε και το ανθρώπινο σώμα χωρίς την ψυχή. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός, και στα σαλόνια του Παρισιού έλεγαν, πως το ελατήριο τους είχε χαλαρώσει και έπρεπε να το κουρδίσουν πάλι. Αν το σώμα λειτουργούσε έτσι, τότε αυτό ίσχυε και για το κράτος ή την οικονομία... Αυτά τα ανδροειδή ήταν απλώς συστήματα επεξεργασίας πληροφοριών. Αυτή ακριβώς ήταν η ιδέα που χρειάζονταν οι μονάρχες και οι θεσμοί για να οργανωθούν. Λίγο αργότερα, όπως αναφέρει ο Michel Foucault (129), ο Friedrich ο β’, είχε μετατρέψει τον στρατό του σε ένα «αυτόματο», με μηχανικές κινήσεις. Ο Ναπολέων, που αγαπούσε τα αυτόματα όπως ο Friedrich, είχε τελειοποιήσει τα σχολεία, τα νοσοκομεία, την δημόσια υπηρεσία, που με τον τρόπο αυτό είχαν καταστεί μηχανήματα. Πάνω απ’ όλα όμως είχε τελειοποιήσει την οικονομία. (Συνεχίζεται)
ΠΟΣΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΑΡΑΓΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Η ΔΥΣΗ; ΚΑΘΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ; ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ. ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΜΩΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ. ΚΑΘΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΘΑ ΣΩΘΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΙ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΚΛΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ DNA. ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ.
Αμέθυστος
Σημειώσεις 122. Simon Schaffer, ‘Enlightened Automata’, σ. 136. 123. Simon Schaffer, ‘Enlightened Automata’, σ. 138. 124. Michel Foucault, Discipline and Punish, σ. 136. Quoted in Simon Schaffer, ‘Enlightened Automota’, σ. 140. 125. Simon Schaffer, ‘Enlightened Automata’, σ. 143-4. 126. Minsoo Kang, Sublime Dreams of Living Machines: The Automaton in the European Imagination, σ. 111. 127. Minsoo Kang, Sublime Dreams of Living Machines: The Automaton in the European Imagination, σ. 111. 128. Thomas Hobbes, Leviathan, σ. 7. 129. Michel Foucault, Discipline and Punish, σ. 136. Quoted in Simon Schaffer, ‘Enlightened Automota’, σ. 140.
Έχει οδηγήσει τη χώρα της 1,4 εκατομμυρίου Εσθονίας να γίνει ένας από τους υψηλότερους κατά κεφαλήν στρατιωτικούς δωρητές στο Κίεβο
KALLAS :A TOTAL R USSOPHOBE FOR TOTAL WAR
Η πρωθυπουργός της Εσθονίας Κάγια Κάλλας
, νεοδιορισθείσα επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ στη θέση του Josep Borrell, σε μια ομιλία στο πλευρό του απερχόμενου προέδρου του ΝΑΤΟ Stoltenberg, εκφράστηκε ως εξής για τη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση:
«Πρέπει να ορίσουμε τη νίκη ως στόχο μας στον πόλεμο, γιατί δεν μπορείτε να κερδίσετε έναν πόλεμο εάν η νίκη δεν ορίζεται ως στόχος » . Από το οποίο συμπεραίνουμε, σε περίπτωση που κάποιος τού είχε ξεφύγει, ότι είμαστε ήδη σε πόλεμο με τη Ρωσία, απλώς δεν το είχαμε δηλώσει .
Η Εσθονή πρωθυπουργός, επικεφαλής του Εσθονικού Μεταρρυθμιστικού Κόμματος (φιλελεύθερων), επίσης δεν έχει κρύψει ποτέ τις θέσεις της.
Πριν από μερικούς μήνες μίλησε υπέρ του διαμελισμού της Ρωσίας .
Κειμενικά: «Η ήττα της Ρωσίας δεν θα ήταν τόσο σοβαρή. Τότε θα μπορούσε πραγματικά να συμβεί μια αλλαγή. Υπάρχουν πολλά έθνη που είναι μέρος της Ρωσίας. Αν υπήρχαν περισσότερα μικρά κράτη, η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο σοβαρή. Δεν είναι τόσο κακό αν μια μεγάλη δύναμη γίνεται πολύ μικρότερη » .
Σε άλλες περιπτώσεις, η Κάλλας δεν έχασε την ευκαιρία να επιδείξει την πιο σπλαχνική ρωσοφοβία , που εκφράστηκε μεταξύ άλλων σε μια πραγματική εκστρατεία κατά της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας , της οποίας ο πατριάρχης Ευγένιος εκδιώχθηκε και της οποίας ζητήθηκε η εξορία ως «τρομοκρατική οργάνωση».
(Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι στην Εσθονία περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού είναι ρωσόφωνο και, ότι σήμερα, εκλαμβάνεται ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας . )
Αξιοσημείωτη είναι επίσης η δημοκρατική αντιπροσωπευτικότητα τής Kallas, η οποία προεδρεύει της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ ως πρωθυπουργός μιας χώρας με πληθυσμό Friuli-Venezia Giulia (αλλά με ΑΕΠ κατά ένα τρίτο χαμηλότερο).
Μπορεί να λέγεται, αλλά τουλάχιστον την αγαπούν οι δικοί της άνθρωποι.
Ίσως, αλλά θα έλεγα δειλά, δεδομένου ότι σε μια έρευνα τον περασμένο Δεκέμβριο το 71% των Εσθονών ζήτησε την παραίτησή της .
Συνοπτικά, επικεφαλής της ευρωπαϊκής «διπλωματίας» , σε μια φάση πιθανού πυρηνικού πολέμου με τη Ρωσία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να τοποθετήσουν μια προσωπικότητα ουσιαστικά στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας , εμφανώς ρωσοφοβική και η οποία, όπως έχει εκφραστεί, δεν Λαμβάνει υπόψη οποιοδήποτε σχέδιο Β προς τη Ρωσία : υπάρχει μόνο σχέδιο Α, νικήστε την. Εντάξει, μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησαν .
Σε άλλες εποχές θα χαιρόμουν τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών...
Ο ΑΜΛΕΤ ΖΕΙΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
Σε άλλες εποχές θα χαιρόμουν για τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών και όχι τόσο για τη νίκη της Λεπέν που ταπεινώνει τον Μακρόν, αλλά για την επιτυχία του Νέου Λαϊκού Μετώπου που ουσιαστικά σχηματίστηκε από τους σοσιαλιστές και τη France Insoumise του Melenchon. ήρθε πίσω από τους Συντηρητικούς με 28 τοις εκατό των ψήφων. Δυστυχώς, δεν λειτουργεί έτσι: στα πλειοψηφικά συστήματα –και ειδικότερα στο γαλλικό σύστημα διπλής βάρδιας– όλα χτίζονται γύρω από τη διατήρηση της εξουσίας και όχι την έκφραση της λαϊκής βούλησης . Πρόκειται για υποβοηθούμενες δημοκρατίες, ας πούμε έτσι, που δεν επιτρέπουν μεγάλες αλλαγές και μπορούν να ανταμείψουν την αντιπολίτευση μόνο στο βαθμό που κάνουν τη δομή του συστήματος δική τους. Αν λοιπόν ο Λεπενισμός διαμορφώθηκε σταδιακά ως μια συντηρητική δύναμη που λέει ναι στην ΕΕ και συνεπώς στα νεοφιλελεύθερα κατηγορήματά της, με κάποιες διαφορές στη μετανάστευση, η αριστερά έχει γίνει η ραχοκοκαλιά της παγκοσμιοποίησης παρερμηνεύοντάς την -πολύ συχνά υποκριτικά- ως διεθνισμό . Στην πραγματικότητα, λοιπόν, παίζει στα χέρια του πρώην αντιπάλου της και στη συγκεκριμένη περίπτωση του Μακρόν.
Ο Jean-Luc Melenchon, που στην αρχή της καριέρας του -μιλώ γιά πριν από δέκα χρόνια από τώρα- έμοιαζε να θέλει να σπάσει το ξόρκι μιας αριστεράς που πάει κόντρα στον εαυτό της, έχει ήδη ανακοινώσει ότι σε περίπτωση τριμερών ψηφοφοριών (αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει ένας υποψήφιος που ήρθε τρίτος, αλλά πήρε το 12,5 τοις εκατό όσων έχουν δικαίωμα ψήφου) το λαϊκό μέτωπο θα αποσύρει τον υποψήφιο του. Προφανώς δεν χρειάζεται μια ρητή δήλωση για να καταλάβουμε ότι αυτές οι ψήφοι θα πάνε στο Macronist Ensemble. Και δεδομένου ότι θα υπάρξουν πολλές τριμερείς συγκρούσεις στα εκλογικά σώματα, είναι πολύ πιθανό τελικά ο ηττημένος Μακρόν να είναι ο νικητής. Όχι ως άτομο που είναι απλώς μια μαριονέτα, αλλά η ιδέα μιας αντικοινωνικής, νεοφιλελεύθερης και πολεμοχαρούς Ευρώπης: Η Γαλλία θα σωθεί από τον λεπενιστικό φασισμό που μεταξύ άλλων θέλει να μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες, για να επαναλάβει την υποστήριξή της στόν παγκόσμιο οικονομικό φασισμός και στήν πορεία πούαφήνει τό αιματοκύλισμά του. Ο Άμλετ ζει στη Γαλλία, όχι στη Δανία
Ο Άμλετ προσπαθεί να δείξει στη μητέρα του Γερτρούδη το φάντασμα του πατέρα του (καλλιτέχνης: Nicolai A. Abildgaard περίπου 1778).
Δεν τελειώνει εδώ, η ανησυχητική αναφορά από τον πρόεδρο ενός εμφυλίου πολέμου, αν δεν είναι νικητής - κάτι που τοποθετεί τη Γαλλία στην Κεντρική Αμερική - υποδηλώνει ότι οι ταραχές στους δρόμους θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να πειστούν οι αντισταστικοί: θα εξαρτηθεί από τις δημοσκοπήσεις που διεξάγονται ενεργά μέρα με τη μέρα. Θα είναι ένα είδος εγχώριας έγχρωμης επανάστασης στην οποία οι κρατικές υπηρεσίες έχουν εκτενή εμπειρία που αποκτήθηκε αλλού και μπορούν εύκολα να την εφαρμόσουν στο σπίτι. Ωστόσο, χωρίς να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ο οικονομικός εκβιασμός είναι ήδη σε εξέλιξη, ο οποίος χρησιμοποιείται με ήπιο τρόπο προς το παρόν, αλλά αύριο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν ρόπαλο.
Αν τότε οι Γάλλοι έχουν βαρεθεί πραγματικά τον μακρονισμό, τις κινήσεις του ως υπάλληλος των Rothschild και τον εκβιασμό του, με τον αριθμό ρεκόρ των τριμερών ψηφοδελτίων να μην ευνοεί την ουσιαστική νίκη του μετώπου των Ηλυσίων, τη Λεπέν. , πράγματι ο πρόεδρος του κόμματος, Τζόρνταν Μπαρντέλα, θα μπορέσει να απολαύσει μια μέτρια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία υπό το πρίσμα του γκωλικού συντάγματος δεν θα μπορεί να εμποδίσει τον πρόεδρο. Μόνο μία δημοσκόπηση προς το παρόν, αυτή του Έλαμπε, πιστοποιεί την ομάδα των Λεπενιστών με 288 έδρες ή απόλυτη πλειοψηφία . Αλλά για καθαρή υπόθεση, ας πούμε ότι συμβαίνει ακριβώς αυτό: η σύγκρουση με την προεδρία της δημοκρατίας, οι πράξεις αγοράς μετοχών που έχουμε ήδη βιώσει την εποχή του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, η κατάσταση του κρατικού προϋπολογισμού, ο τρόμος της διάδοσης (ακόμα και αυτό είναι μέρος της εμπειρίας μας), θα αποτρέψει τη νέα Βουλή από το να μπορέσει να εισάγει σημαντικές αλλαγές και αυτό σίγουρα δεν θα φθείρει τον Μακρόν, αλλά τους αντιπάλους του που θα χάσουν την αύρα της αλλαγής που τους έφερε στην εξουσία.
Ωστόσο, δεν μπορούμε καν να σκεφτούμε ότι δεν έχει συμβεί τίποτα: η πολιτική ή μάλλον η προπολιτική αλλαγή που βλέπουμε μπορεί να αποφευχθεί, να περιοριστεί, να σκοντάψει οι κυβερνώντες ολιγαρχίες, αλλά εξακολουθεί να κινδυνεύει να τις βυθίσει. Γινόμαστε μάρτυρες ενός απελπισμένου αγώνα ενάντια στο χρόνο για την εισαγωγή νέας κοινωνικής μηχανικής που καθιστά ολοένα και πιο δύσκολη την αλλαγή της λογικής των πραγμάτων. Θα ήταν αρκετό για τους υπόλοιπους να σταματήσουν να προσπαθούν να κάνουν ένα βήμα πίσω και αντ' αυτού να προχωρήσουν μπροστά, αποδυναμώνοντας τον αντίπαλο. Αναζητείται η νέα ουτοπία γιατί μόνο με το να στοχεύεις στο αδύνατο μπορεί να αλλάξει το δυνατό.
Don Joseph Ratzinger και ο καθηγητής Michael Schmaus Σύμφωνα με όσα αναφέρει η εξαιρετική εφημερίδα SìSì NoNo στο άρθρο της « Ratzinger: ένα αίνιγμα λύθηκε », τού νεαρού τότε Don Joseph Ratzinger (αργότερα Benedict XVI) απορρίφθηκε η διδακτορική του διατριβή επειδή ήταν μοντερνιστική από τον εξεταστή του: τον Thomist Καθ. Michael Schmaus . Η διατριβή είχε ένα δεύτερο μέρος αφιερωμένο στη «θεολογία της ιστορίας» του Bonaventure, σε σύγκριση με αυτή του Gioacchino da Fiore. Αυτό το δεύτερο μέρος δεν είχε αρνητική αξιολόγηση και ο Ratzinger κατέφυγε στη σκοπιμότητα να το παρουσιάσει για να πάρει το διδακτορικό του.
Και πάλι σύμφωνα με το κείμενο του άρθρου, ο Läpple λέει «Όταν ο νεαρός Τζόζεφ συζήτησε τη διατριβή του, ο Schmaus τον ρώτησε αν «κατά τη γνώμη του η αλήθεια της Αποκάλυψης ήταν κάτι αμετάβλητο ή ιστορικό-δυναμικό».Δεν ήταν ο Ratzinger που απάντησε, αλλά ο συνεπιβλέπων Söhngen και οι δύο καθηγητές άρχισαν να συγκρούονται. [...] Τελικά έφτασε ο Πρύτανης και προειδοποίησε ότι είχε παρέλθει ο χρόνος (σελ. 54-55) και η διατριβή εγκρίθηκε» (1 ).
Το ερώτημα που έθεσε ο Schmaus στον Ratzinger είναι πολύ σημαντικό γιατί μας επιτρέπει να καταλάβουμε πολλά για τη Β' Σύνοδο του Βατικανού και τη μετά το Συμβούλιο εποχή.
Το 2009, όπως και ο Βενέδικτος XVI, ο Ratzinger έγραψε τον πρόλογο στον δεύτερο τόμο της Opera Omnia στον οποίο δημοσίευσε ολόκληρη τη διατριβή του εκείνη την εποχή, που θεωρούνταν μοντερνιστική. Σε ένα απόσπασμα του προλόγου του, ο Ratzinger έγραψε αυτό που έμμεσα μπορούμε να θεωρήσουμε απάντηση στην ερώτηση του Schmaus εκείνη την εποχή, μετά από 52 χρόνια. Σε αυτό μπορούμε να διαβάσουμε: « Αν η Αποκάλυψη στη νεοσχολαστική θεολογία είχε κατανοηθεί ουσιαστικά ως θεία μετάδοση μυστηρίων, τα οποία παραμένουν απρόσιτα στην ανθρώπινη νόηση, σήμερα η Αποκάλυψη θεωρείται εκδήλωση του εαυτού Του από τον Θεό σε μια ιστορική ενέργεια και η ιστορία της σωτηρίας θεωρείται ως κεντρικό στοιχείο της Αποκάλυψης. Το καθήκον μου ήταν να προσπαθήσω να ανακαλύψω πώς ο Μποναβεντούρα είχε καταλάβει την Αποκάλυψη και αν γι' αυτόν υπήρχε κάτι παρόμοιο με την ιδέα της «ιστορίας σωτηρίας» . Εμμέσως λέει ότι η Αποκάλυψη δεν είναι αμετάβλητη, αλλά μια ιστορικοδυναμική διαδικασία και αυτή είναι μια μοντερνιστική απάντηση. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή, η απάντηση θα είχε ληφθεί έτσι και γι' αυτό ο Ράτζινγκερ δεν απάντησε τότε. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο Ράτσινγκερ παρέμεινε νεομοντερνιστής μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο μοντερνισμός ήταν απλώς προϊόν της νεοσχολαστικής θεολογίας, τίποτα περισσότερο. Εκτός του ότι είναι ξεκάθαρα μοντερνιστική, η απάντηση αναφέρεται στην έννοια της «ιστορίας της σωτηρίας», όπως τη συνέλαβε ο Προτεστάντης Όσκαρ Κούλμαν, όπως μπορεί να διαβαστεί στον προαναφερθέντα πρόλογο: «Όσον αφορά το περιεχόμενο, έπρεπε να αναφερθώ στο δεύτερο σημαντικό ζήτημα που πραγματεύεται η θεμελιώδης θεολογία, δηλαδή το θέμα της Αποκάλυψης. Εκείνη την εποχή, ιδιαίτερα λόγω του διάσημου έργου του Oscar Cullmann « Christus und die Zeit [Χριστός και Χρόνος]» (Ζυρίχη, 1946), το θέμα της ιστορίας της σωτηρίας, ειδικά η σχέση της με τη μεταφυσική, είχε γίνει το επίκεντρο του θεολογικού ενδιαφέροντος. "".
Σύμφωνα με τα λόγια του Ratzinger, από τη διδακτορική του διατριβή και μετά, η Αποκάλυψη παύει να είναι αμετάβλητη και το επίκεντρο της Καθολικής θεολογίας γίνεται η προτεσταντική/μοντερνιστική έννοια της ιστορίας της σωτηρίας. Αυτό εν μέρει θυμίζει την κατηγορία του Monsignor Antonio Livi ότι η θεολογία του Ratzinger είναι μια προτεσταντοποιημένη θεολογία (2 ). Αυτή είναι η ομολογία του τέλους της νεοθωμιστικής ανανέωσης που προωθείται ξεκινώντας από το Aeterni Patris του Λέοντος XIII, περνώντας από τους Pascendi Dominici Grecis , τους Doctoris Angelici , τιςXXIV Θωμιστικές διατριβές του Αγίου Πίου Θωμά, τις Humani Generis του Pius XII, και την αντικατάστασή του με τον νεομοντερνισμό των Nouvelle Theologiae . Παρεμπιπτόντως, αυτή η ίδια διδασκαλία καταδίκαζε τη σύγχρονη φιλοσοφία. Θυμάμαι επίσης το εξαιρετικό άρθρο στο Disputationes Theologicae με τίτλο: « Η διατριβή του Ócariz έρχεται σε αντίθεση με τη διατριβή του Ratzinger ». Εν ολίγοις, σε εκείνη την περίσταση ο μονσινιόρ Ócariz υπερασπίστηκε τη θέση της ανυπαρξίας ενός προσωρινού magistero, ενώ ο καρδινάλιος Ratzinger, Νομάρχης της Συνέλευσης για το Δόγμα της Πίστεως, υπερασπίστηκε την ύπαρξη ενός τέτοιου προσωρινού μαγιστηρίου και ανέφερε τις παπικές δηλώσεις ως ένα παράδειγμα κατά της θρησκευτικής ελευθερίας και των αντιμοντερνιστικών αποφάσεων των αρχών του περασμένου αιώνα, όπως μπορεί να διαβαστεί στο κείμενο του Disputationes :
«Καρδινάλιος Ράτζινγκερ: «[η Οδηγία Donum Veritatis ] δηλώνει –ίσως για πρώτη φορά με αυτή τη σαφήνεια– ότι υπάρχουν αποφάσεις του magisterium που δεν μπορούν να είναι η τελευταία λέξη για το θέμα αυτό καθαυτό, αλλά βρίσκονται σε ουσιαστική βάση στο πρόβλημα, πρωτίστως και μέ μια έκφραση ποιμαντικής σύνεσης, ένα είδος προσωρινής διάθεσης. Ο πυρήνας τους παραμένει έγκυρος, αλλά μεμονωμένες λεπτομέρειες, που έχουν επηρεαστεί από τις συνθήκες της εποχής, μπορεί να χρειάζονται περαιτέρω διόρθωση. Από αυτή την άποψη μπορεί κανείς να σκεφτεί τόσο τις διακηρύξεις των Παπών του περασμένου αιώνα για τη θρησκευτική ελευθερία, όσο και τις αντιμοντερνιστικές αποφάσεις της αρχής του αιώνα» ( L'Osservatore Romano , 27 Ιουνίου 1990, σ. 6 )". Ο Γκουαρέσκι μίλησε για μια προσωρινή Ιταλία , αναρωτιέμαι αν οι αλλαγές που επέφερε το Συμβούλιο δεν εισήγαγαν επίσης μια προσωρινή Εκκλησία . Επιστρέφοντας στο άρθρο, δείχνει ξεκάθαρα ότι η θέση του Ócariz στην πραγματικότητα έρχεται σε αντίθεση με τη θέση του Ratzinger. Από την άλλη πλευρά, στην άποψη του Ratzinger έχουμε την ίδια αρχή με τον Ócariz, σύμφωνα με την οποία « το Συμβούλιο πρέπει να διαβάζεται υπό το πρίσμα της παράδοσης και η παράδοση υπό το φως του Συμβουλίου ». Διότι το αντιφιλελεύθερο/αντιμοντερνιστικό magisterium έχει επανερμηνευθεί και οι διακηρύξεις και οι αποφάσεις του δεν έχουν πλέον καμία ισχύ (έχει γίνει σαν του Βατικανού ΙΙ;). Ο Pius XII, στο Humani generis, δίδαξε ότι η μέθοδος που ισχυρίζεται ότι εξηγεί το φως με το σκοτάδι είναι ξεκάθαρα ψευδής. Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι η μέθοδος που ισχυρίζεται ότι εξηγεί τις πράξεις του εγγύς κανόνα της πίστης με τον απομακρυσμένο κανόνα είναι σαφώς ψευδής. Θα έπρεπε να ήταν το Συμβούλιο που εξήγησε τα θέματα που ασχολήθηκε υπό το πρίσμα της παράδοσης και όχι το αντίστροφο. Προσθέτοντας ότι η παράδοση πρέπει επίσης να διαβαστεί υπό το φως του Συμβουλίου εγείρει το ίδιο ερώτημα που έθεσε ο Schmaus στον Ratzinger: είναι η Αποκάλυψη κάτι αμετάβλητο ή κάτι ιστορικό-δυναμικό;
Στην προσωπική του θεολογία, ο Ratzinger, ενάντια στο Διάταγμα Lamentabili , αναφέρει ότι η Αποκάλυψη δεν τελείωσε με το θάνατο του τελευταίου Αποστόλου, αλλά συνεχίζεται σε όλη την ιστορία. Στην προσωπική του θεολογία, ως ιδιώτης ιατρός, η αντίληψή του μπορεί να γίνει κατανοητή ως εξής: «Η παράδοση δεν περιλαμβάνει την προφορική μετάδοση της αποκαλυμμένης γνώσης, η οποία δεν υπάρχει στη Βίβλο, όπως αντίθετα πιστεύει η θέση των δύο πηγών, γιατί στην περίπτωση αυτή η χριστιανική πίστη θα ήταν χρωματισμένη με τον Γνωστικισμό, χαρακτηριστικό των αιρετικών παραδόσεων. Η παράδοση κατανοείται όχι ως «μηχανική μετάδοση» αλλά ως «δυναμική διαδικασία», δεν είναι εξωτερική πηγή σε σχέση με τη Γραφή, αλλά βρίσκεται στην ίδια την Ιερή Γραφή με βάση τη δύναμη ερμηνείας που μεταδίδεται στην Εκκλησία (σελ. 37). Εδώ αναδεικνύεται η ερμηνευτική, όπου η Γραφή αναφέρεται σε αυτό που συνέβη κάποτε στην Ιστορία και ισχύει πάντα (οντολογική όψη), ενώ η Παράδοση ενσαρκώνει το ζωντανό παρόν της πίστης (επιστημολογική όψη). Με αυτόν τον τρόπο η Αποκάλυψη δεν είναι μόνο του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος» (3 ). Ωστόσο, αυτή η αντίληψη της παράδοσης, η θέση της μοναδικής πηγής της Αποκάλυψης, ήταν αυτή που ανέτρεψε το σχήμα των δύο πηγών της Αποκάλυψης που χρονολογείται από τις συνόδους της Τριεντίνου και του Βατικανού ΙΙ, όπως φαίνεται επίσης από τον Μονσινιόρ Γκεραρντίνι στο Dei Verbum. η ίδια (4 ). Αυτή η αντίληψη της παράδοσης ως ερμηνείας καταλήγει να παράγει αυτή την λανθασμένη αντίληψη για το magisterium για την οποία μίλησε ο πατέρας Giuseppe Filograssi, SJ: «… Πρέπει να γίνει άλλη κρίση για τη γνώμη αυτή, η οποία ταυτίζει την παράδοση με το μάστερ της Εκκλησίας, αλλά μόνο με τη σημερινή και, επιπλέον, ανεξάρτητα από τη μετάδοση της Αποκάλυψης σε περασμένους αιώνες. Τα έγγραφα του παρελθόντος δεν θα ήταν χρήσιμα για να μας δώσουν τη θετική απόδειξη ότι η αλήθεια που ανακοινώθηκε σήμερα από την Εκκλησία αντιστοιχεί σε αυτήν που είχε ήδη κηρυχτεί συνεχώς πριν. Τα έγγραφα θα πιστοποιούν μόνο τα διάφορα στάδια από τα οποία έχει περάσει αυτή η αλήθεια, στην εξελικτική διαδικασία από εποχή σε εποχή. Αυτός ο τρόπος αντίληψης απομακρύνεται από το Καθολικό δόγμα, το οποίο αναγνωρίζει μια συνεχή γραμμή κίνησης σε εξέλιξη από τους Αποστόλους μέχρι εμάς και κρίνει ότι τα έγγραφα του παρελθόντος συνδέονται με την παρούσα πίστη της Εκκλησίας, ως εκφάνσεις της, περισσότερο ή λιγότερο σαφές, περισσότερο ή λιγότερο εκφρασμένο» (5 ). Το σοβαρό πρόβλημα από τη Β' Σύνοδο του Βατικανού είναι ακριβώς η ταύτιση της παράδοσης μόνο με το σημερινό magisterium. Αυτό αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα την εφαρμογή των όσων είπε ο πατήρ Garrigou Lagrande, OP, στη Nouvelle Theologie , όταν, παραθέτοντας τον πατέρα Boulliard, είπε « μια θεολογία που δεν ήταν τρέχουσα θα ήταν μια ψεύτικη θεολογία » (6 ).
Σήμερα, δεν φτάνουμε στο σημείο να πούμε ότι το προηγούμενο magistero ήταν ψευδές, αλλά, όπως είδαμε στην αρχή, ότι οι παπικές διακηρύξεις κατά της θρησκευτικής ελευθερίας και οι αντιμοντερνιστικές καταδίκες ίσχυαν μόνο στην εποχή τους. Αν εφαρμόσουμε αυτή την αρχή σε ολόκληρο το παρελθόν της Εκκλησίας, τι μένει; Αυτό είναι ένα γεγονός άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Εκκλησίας, γιατί όλα όσα διδάσκονταν πριν θα ισχύουν σήμερα μόνο αν ερμηνευθούν από το σημερινό magistero. Για το λόγο αυτό, επί ποντίφικος Ιωάννη Παύλου Β' και Βενέδικτου ΙΣΤ', γινόταν λόγος για ημέρες εξαγνισμού της μνήμης και διάφορα αιτήματα για συγχώρεση. Ο Βενέδικτος 16ος, για παράδειγμα, ήταν πάντα κολλημένος στη σημερινή εποχή της Εκκλησίας, σαν να μην είχε παρελθόν.
Ακριβώς αυτό το πρόβλημα της έννοιας της Παράδοσης βρίσκεται στη βάση των διαφωνιών σχετικά με το Encyclical Humanae Vitae του Παύλου VI. Μια προτεσταντική έννοια της παράδοσης δεν μπορεί να δει τους φυσικούς νόμους που υπάρχουν στην Αποκάλυψη, πολύ λιγότερο στη δημιουργία. Τόσο πολύ που σε εκείνη την περίσταση ο προτεστάντης θεολόγος Karl Barth έγραψε στον Παύλο VI: «Το σημείο που με ενοχλεί σε αυτή τη συζήτηση είναι το θεμελιώδες θεολογικό πρόβλημα του «φυσικού νόμου», που στην εγκύκλιο υιοθετείται με τρόπο γεμάτο συνέπειες -ή μάλλον την αξία του ως δεύτερη πηγή αποκάλυψης- από τους κριτικούς. του κειμένου σας, η «συνείδηση» του μεμονωμένου ατόμου ή του ατόμου χριστιανού, στην οποία αποδίδεται αντίστοιχη λειτουργία. Στο μακρύ ταξίδι της σχέσης μου με τη θεολογία, μου έχει καταστεί αδύνατον, σε αυτό το σημείο, να περπατήσω με τον Θωμά Ακινάτη, στον οποίο κινούνται μαζί με την Παναγιότητά σας οι φίλοι και οι κριτικοί της εγκυκλίου [Humanae Vitae] , εξάλλου, πολλοί όχι και καθολικοί. Από αυτή την άποψη, δεν μπορώ, από την πλευρά μου, να θεωρήσω την εγκύκλιο ως συγκλίνουσα με το όμορφο Σύνταγμα Dei Verbum της τελευταίας Συνόδου, στο οποίο δεν βρίσκω ότι γίνεται αναφορά ούτε για «φυσικό νόμο» ούτε για «συνείδηση» σάν πηγές της Αποκάλυψης»!» [7 ]. Ξεκινώντας από τη νέα έννοια της παράδοσης, ο φυσικός νόμος, επίσης δημιουργημένος, δεν ισχύει πλέον, χάνει το λόγο ύπαρξης του. Ως απλός λαϊκός, απ' όσο ξέρω, η καθολική ηθική βασιζόταν πάντα στον φυσικό νόμο ως δημιούργημα του Θεού και μέρος της Αποκάλυψης. Ωστόσο, από τις συνοδικές αλλαγές, το φυσικό δίκαιο θεωρείται μόνο μια επιλογή. το άλλο θα ήταν μια ηθική θεολογία που θα δημιουργηθεί με βάση τη Βίβλο, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο Βενέδικτος XVI: «Στον αγώνα που διεξήγαγε το Συμβούλιο για μια νέα κατανόηση της Αποκάλυψης, η επιλογή του φυσικού νόμου εγκαταλείφθηκε σχεδόν τελείως και απαιτήθηκε μια ηθική θεολογία πλήρως βασισμένη στη Βίβλο. Θυμάμαι ακόμα πώς η Σχολή των Ιησουιτών της Φρανκφούρτης προετοίμασε έναν πολύ ταλαντούχο νεαρό πατέρα (Bruno Schüller) για την επεξεργασία μιας ηθικής που βασίζεται πλήρως στη Γραφή. Η όμορφη διατριβή του πατέρα Schüller δείχνει το πρώτο βήμα στην ανάπτυξη μιας ηθικής βασισμένης στη Γραφή. Ο πατέρας Schüller στάλθηκε στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για να συνεχίσει τις σπουδές του και επέστρεψε έχοντας επίγνωση ότι δεν ήταν δυνατό να αναπτυχθεί συστηματικά η ηθική μόνο ξεκινώντας από τη Βίβλο» [8 ]. Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι παράλληλα με την επιλογή του φυσικού νόμου (ο φυσικός νόμος έχει γίνει μια απλή επιλογή) αναπτύχθηκε μια ηθική που βασίζεται εξ ολοκλήρου στη Βίβλο; Τώρα, μάλιστα, λόγω της νέας έννοιας της Παράδοσης, η ηθική που βασίζεται στο φυσικό δίκαιο έχει χάσει τον λόγο ύπαρξής της. Το γεγονός ότι ο Ratzinger μας το λέει αυτό είναι μια περαιτέρω αποκάλυψη, γιατί αν, αφενός, το magisterium εξέδωσε έγγραφα βασισμένα στο φυσικό νόμο και, αφετέρου, δούλεψε σε μια νέα εξ ολοκλήρου βιβλική ηθική, επιβεβαιώνει τη μείωση ad unum της παράδοσης. και του magisterium to sola scriptura (ακόμη και οι Προτεστάντες δεν αποδέχονται το φυσικό δίκαιο, βλέπε Karl Barth) και, από την άλλη, αποκαλύπτει ότι θα ερχόταν η στιγμή που η νομική ηθική θα έδινε τη θέση της στη νέα ηθική που δημιούργησε ο Don Bruno Schüller. Αυτό συνέβαινε ακριβώς από την εποχή του ποντίφικα του Φραγκίσκου. Η επανάσταση έγινε σταδιακά, αλλά ό,τι κρύβεται πάντα έρχεται στο φως.
Όπως φαίνεται, δεν ήταν μόνο η Λειτουργία του Παύλου VI που κατασκευάστηκε, αλλά και η ίδια η ηθική. Τι νόημα έχει να προωθεί μια ηθική ενώ μια άλλη δημιουργείται στα παρασκήνια; Αυτό αντιπροσωπεύει μια άνευ προηγουμένου ρήξη σε ολόκληρη την ιστορία της Εκκλησίας.
Οι υπαινιγμοί του Βενέδικτου XVI για τον Μάη του '68 αξίζουν ένα ξεχωριστό σχόλιο. Στην πραγματικότητα βασίζονται στην «απαγορευτική απαγόρευση» του Σαρτρ και είχε προηγηθεί η «καταδίκη της καταδίκης» του ίδιου Συμβουλίου. Άντρες που συμμετείχαν, όπως ο Yves Congar και ο Urs Von Balthasar, είναι τα πρωτότυπα των επαναστατών του '68. Ο Congar καυχιόταν ότι ούρησε στους τοίχους του Ιερού Γραφείου, συγκρίνοντάς το με την Γκεστάπο (9 ). Από την πλευρά του, ο Urs Von Balthasar απάντησε στην Encyclical Humani Generis με το βιβλίο του Knocking Down the Ramparts (10 ). Οι «καταδικασμένοι να καταδικάσουν» του Συμβουλίου ακολούθησαν ακριβώς το «απαγορευμένο στην απαγόρευση» του Μάη του '68 (11 ).
Τέλος, μια μακρινή ανάμνηση είναι ότι σε κάποιο σημείο του ποντιφίκιού του, ο Βενέδικτος ΙΣΤ' είπε κάτι για το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν έχει αποκηρύξει την καταδίκη των λαθών. Αυτό ενέπνευσε τους Πολωνούς διανοούμενους να ζητήσουν την επιστροφή της αλάνθαστης Εκκλησίας. Αλλά πώς μπορεί η Εκκλησία να μην έχει αποκηρύξει την καταδίκη των λαθών, αν ο μοντερνισμός που χθες ήταν λάθος σήμερα δεν είναι και αποτελεί το δόγμα του ίδιου του Πάπα; Από αυτή τη σύλληψη αναδύεται η ιδέα ενός καλού και αποδεκτού μοντερνισμού/νεομοντερνισμού, που καθιστά εσφαλμένη την καταδίκη του ίδιου του Αγίου Πίου Χ για τη σύνθεση όλων των αιρέσεων. ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1 – Μεταγράφω πλήρως το απόσπασμα από το κείμενο « Ratzinger: ένα αίνιγμα λύθηκε ». Επιτέλους λύθηκε το αίνιγμα Ratzinger: «Συμφιλιώνοντας το ασυμβίβαστο» , SìSì NoNo , στο οποίο πραγματεύεται τη διδακτορική του διατριβή: Στη σελίδα 50 ο Valente πραγματεύεται τη συζήτηση της πτυχιακής εργασίας του Ratzinger και τιτλοφορεί την παράγραφο « Μια μοντερνιστική διατριβή ». Στην πραγματικότητα, ο Ratzinger είχε γράψει σε αυτό ότι «η Αποκάλυψη [έπρεπε] να γίνει αντιληπτή ως η ιστορία της σωτηρίας και όχι σύμφωνα με τη νεοσχολαστική προσέγγιση, η οποία συνέλαβε την Αποκάλυψη ως το αντικειμενοποιημένο σύνολο περιεχομένων αλήθειας [...]. Ο Ράτσινγκερ προχώρησε ακόμη παραπέρα, στο σημείο να προτείνει ότι αυτή η σύλληψη της Αποκάλυψης [...] υπονοούσε αναγκαστικά την παρουσία ενός υποκειμένου υποδοχής, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί καμία μετάδοση αποκαλυμμένων αληθειών» (σελ. 51). Είναι η ίδια υποκειμενιστική και εξελικτική θεωρία της αποκαλυμμένης αλήθειας, που εκτέθηκε παραπάνω, που παρουσίασε ο Ratzinger στη πτυχιακή του διατριβή το 1956. Αλλά αν ο εισηγητής ήταν ο ιδεαλιστής Söhngen, ο συν-επιβλέπων της Θέσης ήταν ο Thomist Michael Schmaus, ο οποίος «είπε στον Söhngen: «κοίτα, αυτό το έργο είναι μοντερνιστικό, δεν μπορώ να το αφήσω να περάσει». Σε ορισμένα αποσπάσματα της Θέσης, ο Schmaus είδε έναν επικίνδυνο υποκειμενισμό που υπονόμευε την αντικειμενικότητα της Αποκάλυψης» (σελ. 52). Η διατριβή δεν απορρίφθηκε πλήρως, όπως είχε ζητήσει ο Schmaus, και, χάρη στην παρέμβαση του Söhngen, επιστράφηκε στον υποψήφιο με εντολή να υποβληθεί σε ριζική αναθεώρηση. «Για να λύσει το αδιέξοδο και να παρακάμψει το εμπόδιο ο Ράτζινγκερ κατέφυγε σε ένα τέχνασμα. Συνειδητοποίησε ότι το τελευταίο μέρος της Θέσης [...] πέρασε σχεδόν αλώβητο κάτω από τη λογοκριτική μανία του Schmaus. Αυτή η ενότητα [...] αποτελούσε μια θεματική ενότητα από μόνη της και μπορούσε επίσης να διαβαστεί ως πλήρες κείμενο από μόνη της» (σελ. 53) και μόνο αυτό το μέρος παρουσιάστηκε ξανά από τον Ratzinger το 1957. Όταν συζήτησε τη διατριβή του , ο νεαρός Joseph, όπως αφηγείται ο Läpple, ανακρίθηκε από τον Schmaus που τον ρώτησε «αν κατά τη γνώμη του η αλήθεια της Αποκάλυψης ήταν κάτι αμετάβλητο ή κάτι ιστορικοδυναμικό. Όμως ο Ράτσινγκερ δεν απάντησε. Ο Söhngen μίλησε και οι δύο καθηγητές άρχισαν να συγκρούονται. [...] Στο τέλος ο πρύτανης ήρθε να πει ότι ο χρόνος πέρασε» (σ. 54-55) και η διατριβή εγκρίθηκε. Πέρα από τη βαρύτητα του γεγονότος (ο υποτροπιαστικός και επιπόλαιος μοντερνισμός του νεαρού Ράτσινγκερ) είναι απαραίτητο να έχουμε κατά νου την πονηριά του, την οποία θα ξαναβρούμε κατά τη διάρκεια του Βατικανού, όπως θα δούμε παρακάτω, ώστε να μην μας ξεγελούν τα φαινόμενα. : Ο Ratzinger δεν είναι αφελής, μακριά από αυτό. είναι πολύ έξυπνος κάτω από φαινομενική αφέλεια (βλ. οξύμωρο του Πέρα) και στις συζητήσεις μαζί του δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάς αυτό, αλλιώς θα καείς. Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι στην καρδιά της διατριβής του, εκτός από το νεωτεριστικό λάθος, πρότεινε και το Ιωακιμιτικό ή χιλιετιακό. Ο Valente γράφει: «Ο Ratzinger σε εκείνο το τελευταίο τμήμα της Διατριβής του είχε αποδείξει ότι ο Άγιος Bonaventure […] δεν είχε απορρίψει εντελώς τις οραματικές εικασίες του ηγούμενου της Καλαβρίας Gioacchino da Fiore […]. Η βασιλεία του Πατέρα (Παλαιά Διαθήκη) και αυτή του Υιού (η εποχή της Εκκλησίας, που εγκαινιάστηκε με τον ερχομό του Ιησού) θα ακολουθούσε η έλευση της βασιλείας του Πνεύματος: ένας νέος χρόνος, που ανακοινώθηκε με την άφιξη του το alter Christus [...] , που χαρακτηρίζεται από την υπέρβαση της Εκκλησίας ως μυστηριακού και διακονικού οργάνου που καθιέρωσε ο Χριστός, καθώς και από την είσοδο σε μια χαρισματική συνθήκη άμεσης πρόσβασης στη χάρη [...], μια μεταμόρφωση του η Εκκλησία που συμβαίνει στην ιστορία» (σ. 53-54) και όχι μετά το τέλος του κόσμου, όταν η «καθαρτική και μαχητική» Εκκλησία θα γίνει «θριαμβεύτρια». Έτσι, όταν ο Ratzinger σήμερα μιλά για την «ερμηνευτική της συνέχειας» μεταξύ του Βατικανού ΙΙ και της Παράδοσης της Εκκλησίας, είναι αξιόπιστη μόνο από μια ιωακιμική σκοπιά, η οποία χρονολογείται τουλάχιστον από το 1956, και ποτέ από μια προοπτική σύμφωνη με την κοινή διδασκαλία. του παραδοσιακού μαγιστερίου της Εκκλησίας, που καταδίκασε, αν όχι τον ίδιο τον Ιωακείμ, τον Ιωακειμισμό και την τρίτη εποχή ως Νεότερη Συμμαχία». 2 - Φραγκίσκος, αίρεση στην εξουσία και διώξεις στην Εκκλησία, συνέντευξη από τον Antonio Livi - http://www.unavox.it/ArtDiversi/DIV2508_Mons_Livi_interview_2.5.2018.html .
4 - «Mgr. Ο Gherardini καταδεικνύει ότι ο Dei Verbum παραμερίζει το δόγμα που ορίζεται από την Τριεντίνο και το Βατικανό Α για τις «δύο Πηγές» της Αποκάλυψης (Παράδοση και Γραφή), για να συνδυάσει την Παράδοση και το Magisterium στη Γραφή. Μάλιστα, ειδικά στο σημείο 10 «το προηγούμενο Magisterium παρασύρεται στο όνομα μιας ριζοσπαστικής όσο και μη βιώσιμης ενοποίησης. Ενοποιημένες είναι οι έννοιες της Γραφής, της Παράδοσης και του Magisterium. […]. Το " reductio ad unum " του Dei Verbum , επομένως, διορθώνει αν όχι κυριολεκτικά ακυρώνει την επιταγή της Τριεντίνου και του Βατικανού Α'». Και αυτό γιατί η Παράδοση θα είχε μεταφερθεί στη Γραφή, της οποίας το Magisterium θα ήταν απλώς μια διατύπωση και επικοινωνία. και «επομένως μια αναμετάδοση, σύμφωνα με τη φύση της ίδιας της Παράδοσης». Ωστόσο, έως ότου η θεολογία του Βατικανού Β' υποστήριξε τη θεωρία στις "δύο πηγές" (Ιερή Γραφή και Παράδοση) και συνήγαγε από αυτήν τη διάκριση του regula fidei ως εγγύς και απομακρυσμένου: το Magisterium είναι ο εγγύς κανόνας της Πίστης, ενώ η Γραφή και η Παράδοση είναι οι απομακρυσμένος κανόνας. Στην πραγματικότητα, το Μαγιστήριο της Εκκλησίας είναι που ερμηνεύει την Αποκάλυψη και μας υποχρεώνει να πιστεύουμε ό,τι περιέχεται σε αυτήν ως αντικείμενο Πίστεως, για αιώνια σωτηρία». Σύνδεση των πηγών των αποκαλύψεων με την απορρόφηση της Παράδοσης στην Ιερά Γραφή , Μαρία Γκουαρίνι - https://chiesaepostconcilio.blogspot.com/2012/04/associazione-delle-fonti-della-rivelazione.html
6 - «Σε ένα πρόσφατο βιβλίο του πατέρα Henri Bouillard, Conversion et grâce chez saint Thomas d'Aquin , 1944, σελ. 219, διαβάζουμε: «Όταν το πνεύμα εξελίσσεται, μια αμετάβλητη αλήθεια διατηρείται μόνο χάρη σε μια ταυτόχρονη και συσχετιστική εξέλιξη όλων των εννοιών, η οποία διατηρεί την ίδια σχέση μεταξύ τους. Μια θεολογία που δεν είναι τρέχουσα θα ήταν μια ψεύτικη θεολογία»[1]. Τώρα, στις προηγούμενες και στις επόμενες σελίδες υποστηρίζει ότι η θεολογία του Αγίου Θωμά, σε πολλά από τα σημαντικά της μέρη, δεν είναι πλέον επίκαιρη. Για παράδειγμα, ο Άγιος Θωμάς συνέλαβε την αγιαστική χάρη ως μορφή (ριζική αρχή των υπερφυσικών ενεργειών της οποίας η εγγύς αρχή είναι οι εμποτισμένες αρετές και τα επτά χαρίσματα): «Οι έννοιες που χρησιμοποιεί ο Άγιος Θωμάς δεν είναι τίποτε άλλο από αριστοτελικές έννοιες που εφαρμόζονται στη θεολογία» ( Στο ίδιο, σελ. 213 επ.). Ποια είναι η συνέπεια; «Απαρνούμενος την Αριστοτελική Φυσική, η σύγχρονη σκέψη έχει εγκαταλείψει τις έννοιες, τα σχήματα, τις διαλεκτικές αντιθέσεις που είχαν νόημα μόνο ως προς αυτήν» (σελ. 224). Ως εκ τούτου, έχει εγκαταλείψει την έννοια της μορφής . Πώς μπορεί ο αναγνώστης να αποφύγει το συμπέρασμα ότι η θεολογία του Αγίου Θωμά, που δεν είναι πλέον επίκαιρη, είναι μια ψευδής θεολογία; Πού πάει η Νέα Θεολογία; Επιστροφή στον μοντερνισμό . Έκδοση και «Σχόλια Σημειώσεις» από τον Paolo Pasqualucci - https://chiesaepostconcilio.blogspot.com/2015/10/reginald-garrigou-lagrange-dove-va-la.html
9 - Η μαρτυρία του Π. Κόνγκαρ στο ημερολόγιό του, σύμφωνα με τον Π. Πισάρρα: «Εξόριστος, εξόριστος, διωγμένος. Στη δεκαετία του 1950, ο μεγάλος θεολόγος Ιβ Κόνγκαρ υποβλήθηκε σε έρευνα από το Ιερό Γραφείο που είχε πτυχές ασυνήθιστης σκληρότητας. Τιμωρημένος πολλές φορές, ο Δομινικανός πατέρας υπάκουε πάντα. Όμως στο ημερολόγιό του (που δημοσιεύεται τώρα στη Γαλλία) εκτονώνει την οργή του με ύβρεις και καταγγελίες για ένα «αστυνομικό σύστημα παρόμοιο με την Γκεστάπο». Το Ιερό Γραφείο; «Μισώ την Γκεστάπο όπου κι αν βρίσκονται». Ρώμη; Η επτακέφαλη ύδρα, ή μάλλον το Τέρας της Αποκάλυψης εναντίον του οποίου να πολεμήσει, ώστε «οι επόμενες γενιές να μην υποστούν τη δύναμή της».
[…]
Το 1954, η Ρώμη καταδίκασε την εμπειρία των εργατών ιερέων. Ο αρχιστράτηγος των Δομινικανών, Εμμανουέλ Σουάρες, απομακρύνει από τη θέση τους τους ανωτέρους των τριών γαλλικών επαρχιών (Παρίσι, Τουλούζη και Λυών), που κατηγορούνται ότι είναι πολύ μαλακοί και ότι «καλύπτουν» τους προοδευτικούς θεολόγους. Για τον Congar είναι η ώρα της εξορίας: πρώτα στην Ιερουσαλήμ και μετά στο Στρασβούργο και το Κέμπριτζ. «Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο», γράφει στο ημερολόγιό του, «είναι ο κρετινισμός, η απίθανη φτώχεια νοημοσύνης και χαρακτήρα. Το σύστημα έχει κατασκευάσει υπηρέτες κατά την εικόνα του». Θα περάσουν πολλά χρόνια πριν από την πλήρη αποκατάσταση: χρόνια μοναξιάς, ερήμου, ηθικών βασανιστηρίων.
[...]
Αυτό που προκύπτει από τις σελίδες του Journal d'un théologien δεν είναι το πορτρέτο ενός αγίου σε ένα κομμάτι ή ενός «αγίου αγίου», αλλά ενός ανθρώπου που βυθίζεται στη νύχτα της αμφιβολίας, που μερικές φορές αφήνει τον εαυτό του να είναι κυριευμένος από αγωνία και που φτάνει ακόμα και στο σημείο -στις πιο σκοτεινές στιγμές- να συλλογιστεί την αυτοκτονία. «Είμαι συντετριμμένος, κατεστραμμένος, γαμημένος, αφορισμένος από τα πάντα», γράφει σε απόγνωση. «Έχω να αντιμετωπίσω ένα αδίστακτο σύστημα, ένα σύστημα που δεν μπορεί να διορθώσει τον εαυτό του ή ακόμη και να αναγνωρίσει τις αδικίες του και το οποίο εξυπηρετείται από άνδρες που αφοπλίζονται με την καλοσύνη και το έλεός τους». P. Pisarra in Jesus , n.3 Μαρτίου 2001 10 - «Το γεγονός είναι ότι όπως είπε ο Χανς Ουρς φον Μπαλτάσαρ ήδη το 1952 ... [η Εκκλησία] πρέπει να εγκαταλείψει πολλά από τα πράγματα που της έδιναν μέχρι τώρα ασφάλεια και τα οποία θεωρούσε δεδομένα. Πρέπει να γκρεμίσει τους αρχαίους προμαχώνες και να στηριχθεί αποκλειστικά στην ασπίδα της πίστης». Cardinal Ratzinger, Principles of Catholic Theology , 1987, σελ. 391.
11 - Στο κείμενό του: Η Εκκλησία και τα σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης , ο Ratzinger προσπαθεί να δείξει μια ορισμένη επιρροή του Μάη του '68 στην Εκκλησία. Ωστόσο, ήταν ακριβώς η Β' Σύνοδος του Βατικανού που επηρέασε τον Μάη του '68. Η καταδίκη είναι απαγόρευση, όπως καταδικάζεται η καταδίκη, έτσι και η απαγόρευση είναι απαγορευμένη. Αξίζει να διαβάσετε το κείμενο του Αρχιεπισκόπου Λεφέβρ: Το Βατικανό ΙΙ είναι το 1789 στην Εκκλησία , για την ομολογία του Καρδινάλιου Suenens. Στο κείμενο μπορούν να διαβαστούν και άλλες ομολογίες, όπως αυτή του Πατέρα Κόνγκαρ: « Η Εκκλησία πραγματοποίησε ειρηνικά την Οκτωβριανή της επανάσταση », μια νύξη στον Σοβιετικό Κόκκινο Οκτώβριο. Ο Congar δημιουργήθηκε καρδινάλιος από τον Ιωάννη Παύλο Β', όπως ο Urs Von Balthasar και ο De Lubac. Στους επαναστάτες απονεμήθηκε το καπέλο! Από την άλλη πλευρά, όταν ο Monsignor Lefebvre έστειλε τους φακέλους των υποψηφίων του στην επισκοπή για την Εταιρεία του Αγίου Πίου X, τα προφίλ τους δεν εγκρίθηκαν από τον Ιωάννη Παύλο Β'. Ο Ιωάννης Παύλος Β' απέρριψε προφίλ που προέρχονταν από την αντιμοντερνιστική παράδοση, αντίθετα δέχτηκε προφίλ όπως αυτό του Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο, χειροτονημένου επισκόπου το 1992, όχι μόνο για την επισκοπή, αλλά και για το Κολέγιο των Καρδιναλίων!
Τα συνθήματα «καταδικάζω τήν καταδίκη» και «απαγορεύεται η απαγόρευση» είναι συνώνυμα. Για παράδειγμα, η καταδίκη της ερμηνευτικής της ρήξης θα σήμαινε για εμάς τους Καθολικούς την απαγόρευσή της στην Εκκλησία.να συμμετάσχουν αυτοί οι Πατέρες όπως ο Lebret (που συμμετείχαν στη σύνταξη του Gaudium et Spes ); Ή όπως ο Hélder Câmara (τον οποίο ο Παύλος VI αποκαλούσε χαϊδευτικά " κόκκινο αρχιεπίσκοπό μου (κομμουνιστή) και άλλους υψηλούς ιεράρχες; Ο επιθυμητός διάλογος δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει από μια καταδίκη, δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει από την αλήθεια, δεδομένου ότι ο σκοπός του διαλόγου είναι δικαίως να να φτάσει στην αλήθεια – ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι Η απουσία πεποιθήσεων έχει οδηγήσει σε θρησκευτικό πλουραλισμό: έτσι σήμερα έχουμε τους Καθολικούς-Κομμουνιστές, τους Καθολικούς-Φιλελεύθερους, τους Καθολικούς-Προτεστάντες, τους Καθολικούς-Εβραίους και ούτω καθεξής.
Μια αξιοσημείωτη περίπτωση (και αποκαλυπτική) στην οποία βλέπουμε αυτό το πρόβλημα σε όλο του το δράμα, είναι ο καυγάς που ενεπλάκη το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Λατερανού (Mons. Antonio Romeo, Mons. Spadafora και Cardinal Parente...) και το Pontifical Gregorian University (Cardinal Bea, Father Alonso Schökel, Father Zerwick και Father Lyonnet), που οδήγησε στη μετατροπή του Ιερού Γραφείου σε Συνέλευση για το Δόγμα της Πίστεως. Είναι ένα παλιό πράγμα, αντλώ από τη μνήμη μου, αλλά εν ολίγοις η διαμάχη ξεκίνησε με την ερμηνεία της Επιστολής Divino Afflante Spiritu , στην οποία ο πατέρας Alonso Schökel υποστήριξε μια μοντερνιστική ερμηνεία της Επιστολής, η οποία απορρίφθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Antonio Romeo. Από την άλλη πλευρά, ο πατέρας Zerwick υποστήριξε μια ψευδή ερμηνεία των προς Ρωμαίους 5, 12, η οποία αρνήθηκε το προπατορικό αμάρτημα, ενώ ο πατέρας Zerwick αρνήθηκε την πρωτιά των Πέτρινων ( Ματθαίος 13, 19). Το 1961, το Ιερό Γραφείο παρενέβη με Monitum , επέβαλε σιωπή στα δύο μέρη και διεκδίκησε τη λύση του προβλήματος για τον εαυτό του. Αυτό ήρθε με τη μορφή τιμωρίας. Μερικοί από τους Πατέρες (Lyonnet και Zerwick) έχασαν τις διδακτικές τους έδρες στη Ρώμη. Η λύση δεν κράτησε πολύ, γιατί μόλις ο Παύλος ΣΤ' ανέλαβε τον ποντίφικα, ακύρωσε την τιμωρία και οι Πατέρες ανέκτησαν τις διδακτικές τους έδρες. Μετά ήρθε η μεταρρύθμιση του Ιερού Γραφείου, το οποίο από δικαστήριο πίστης μετατράπηκε σε γραφείο θεολογικής έρευνας (όπως είπε ένας Καρδινάλιος στον Μονσινιόρ Λεφέβρ). Έτσι παραχωρήθηκε στους θεολόγους και στους ερμηνευτές μια δωρεάν εξέταση των πηγών της Αποκάλυψης και των ίδιων των μαγικών εγγράφων ή, αν προτιμά κανείς, την ελευθερία για μια ερμηνευτική μεταρρύθμισης στη συνέχεια και για μια ερμηνευτική ρήξης. Θα πρέπει να πούμε παρεμπιπτόντως ότι η υπόθεση αυτή αποκαλύπτει ότι αυτό ήταν αδύνατο με το έργο του Ιερού Γραφείου. Η ύπαρξη δύο ερμηνευτικών για το Letter Divino Afflante Spiritu (Θα μπορούσαμε επίσης να μιλήσουμε για κλοπή, σε αναλογία με τη θέση του Βενέδικτου XVI για το Συμβούλιο που έκλεψαν τα ΜΜΕ;) ήταν δυνατή χάρη στην παράλειψη του Παύλου VI και στη δική του επιθυμία. Ας θυμηθούμε επίσης τη διπροσωπία του, όπως είδαμε προηγουμένως σε σχέση με το Humanae Vitae : ένα έγγραφο που βασίζεται στον φυσικό νόμο, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει τη δημιουργία μιας ηθικής που βασίζεται εξ ολοκλήρου στη Βίβλο! Ή σε σχέση με τη Λειτουργία στη δημοτική γλώσσα, όπου έρχεται σε αντίθεση με το έγγραφο για τη λειτουργία, το Sacrosanctum Concilium , που επιτρέπει μόνο τη χρήση της δημοτικής γλώσσας και όχι το τέλος της Λατινικής, όπως έκανε!
Οι συνέπειες της ελευθερίας του πατέρα Stanislas Lyonnet, SJ και του πατέρα Maximilian Zerwick, SJ έγιναν αισθητές στη μετασυνοδική και μετασυνοδική περίοδο. Ο P. Lyonnet ήταν δάσκαλος και επόπτης της διδακτορικής διατριβής, όχι άλλος από τον Καρδινάλιο Carlo Maria Martini, SJ .Ο Επίσκοπος της Ρώμης, υπηρέτης της ενότητας » της Διεθνούς Θεολογικής Επιτροπής.
Σε αυτό το σημείο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η σειρά άρθρων του Monsignor Spadafora που δημοσιεύει ο SìSì NoNo παραμένει πολύ επίκαιρη. Όποιος επιθυμεί να τα διαβάσει μπορεί να τα βρει στις ακόλουθες διευθύνσεις:
Μια εμβληματική περίπτωση:
Μια εμβληματική περίπτωση: ο θρίαμβος του μοντερνισμού στην καθολική εξήγηση , Francesco Spadafora - Έτος ΧΧ, Αριθμοί από 4 έως 20
Ας καταγράψουμε τον E. Gilson, που παρατίθεται από τον Don Curzio Nitoglia στο άρθρο “ Παραδόσεις σε αγωνιστές ”: «Αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται. Τίποτα δεν απαγορεύεται πλέον, δεν υπάρχει πλέον όριο, δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να επιχειρηθεί, που δεν πρέπει να επιχειρηθεί γιατί αν όλα όσα ήταν κάποτε αληθινά ήταν αληθινά ξεκινώντας από την υπόθεση ότι υπήρχε Θεός, τώρα που ο Θεός δεν υπάρχει, τίποτα Αυτό που ίσχυε τότε ισχύει τώρα, τίποτα που ήταν καλό δεν είναι καλό. πρέπει να αναδημιουργήσουμε τα πάντα. Αλλά, πριν αναδημιουργήσουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε καταστρέφοντας [...], η καλύτερη ευχή που μπορεί να δοθεί στον σύγχρονο άνθρωπο είναι να επιστρέψει στη φυσική τάξη που είναι αυτή της θείας δημιουργίας». (E. GILSON)
ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο Άντονι Μπλίνκεν (j), αυτός που κυβέρνησε την Αμερική αυτά τα χρόνια ενός ψυχικά απόντα Μπάιντεν, στην πραγματικότητα το είπε χαιρετίζοντας τον Μήνα των Gay Pride, από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ:
«Η υπεράσπιση και η προώθηση των δικαιωμάτων LGBTQI+ παγκοσμίως είναι το σωστό, αλλά πέρα από αυτό, είναι το έξυπνο και απαραίτητο πράγμα που πρέπει να κάνουμε για τη χώρα μας, για την εθνική μας ασφάλεια, για την ευημερία μας. Και γιατί αυτό; Είναι αρκετά απλό. Αν κοιτάξετε σε όλο τον κόσμο και κοιτάξετε τις χώρες που σέβονται τα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας, είναι πιο σταθερές, είναι πιο υγιείς, είναι πιο ευημερούσες, είναι πιο δημοκρατικές. Όσοι δεν το κάνουν, δεν είναι. Και αυτό είναι ένα θεμελιώδες πράγμα, γιατί ένας κόσμος με σταθερές, υγιείς, ευημερούσες, δημοκρατικές χώρες είναι ένας καλός κόσμος για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας κόσμος που παρουσιάζει το αντίθετο δεν είναι. Και υπάρχει μια άμεση συσχέτιση – μια άμεση συσχέτιση – μεταξύ χωρών που σέβονται αυτά τα δικαιώματα και την υγεία των κοινωνιών τους, όπως βλέπουμε καθημερινά».
Ο Blinken ανέπτυξε τη στρατηγική του σκέψη ως εξής:
«Την πρώτη ημέρα της θητείας του – και ακούσατε την επιστολή του προέδρου, αλλά την πρώτη ημέρα της θητείας του, ο Πρόεδρος Μπάιντεν εξέδωσε ένα εκτελεστικό διάταγμα που το δήλωσε και παραθέτω: «Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και αξιοπρέπεια και θα πρέπει να μπορούν να ζουν χωρίς φόβο, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι ή ποιον αγαπούν. Είναι τόσο απλό. Τα δικαιώματα LGBTQI+ είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Και η κυβέρνησή μας έχει την ευθύνη να τα υπερασπιστεί, να τα προωθήσει – εδώ και παντού . Ο σεβασμός αυτών των δικαιωμάτων είναι θεμελιώδης για τη διαφύλαξη και την επιτάχυνση της ανανέωσής μας στο εσωτερικό. Η ικανότητά μας να υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία διεθνώς συνδέεται άμεσα με τη δύναμή μας σε αυτά τα μέτωπα εδώ στο σπίτι.
Είναι επίσης βαθιά προς το εθνικό μας συμφέρον – και ζωτικής σημασίας για την εθνική μας ασφάλεια, κάτι που μας φέρνει σε αυτό που μοιράστηκε η Jessica μαζί σας νωρίτερα. στην πραγματικότητα, την προσοχή που δίνουμε σήμερα. Αλλά είναι προς το συμφέρον της εθνικής μας ασφάλειας να υπερασπιστούμε τους LGBTQI+ παντού .
Από το 2021, το Υπουργείο Εξωτερικών βοήθησε να ηγηθεί της προσπάθειας της κυβέρνησης των ΗΠΑ να διασφαλίσει ότι κάθε άτομο, παντού, μπορεί να ζει απαλλαγμένο από βία και διακρίσεις, με ίσα δικαιώματα. Προωθούμε τα δικαιώματα LGBTQI+ σε όλο τον κόσμο και το κάνουμε με πολλούς βασικούς τρόπους. Πρώτον, ασκούμε διπλωματική πίεση για να παροτρύνουμε τις κυβερνήσεις να αντιστρέψουν τους νόμους και τις πρακτικές που εισάγουν διακρίσεις. Επτά χώρες έχουν αποποινικοποιήσει τις συναινετικές σχέσεις ομοφύλων τα τελευταία δύο χρόνια. Η Ελλάδα, το Λιχτενστάιν και η Ταϊλάνδη ψήφισαν φέτος για τη νομιμοποίηση της ισότητας του γάμου.
[…]
Όταν δεσμευόμαστε – άλλοτε δημόσια, άλλοτε ιδιωτικά, μερικές φορές και τα δύο – όταν μοιραζόμαστε τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας, μπορούμε και επιτυγχάνουμε την αλλαγή. « Έτσι τιμώρησα την Ουγκάντα»
Δεύτερον, όταν διαπράττονται παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε άτομα LGBTQI+, θεωρούμε τους δράστες υπεύθυνους.
Όταν η Ουγκάντα ψήφισε τον νόμο κατά της ομοφυλοφιλίας, ανακατευθύναμε την κρατική βοήθεια των ΗΠΑ μακριά από όσους ακολουθούσαν αυτήν την καταχρηστική πολιτική, ενώ αυξήσαμε τη βοήθεια προς τους Ουγκαντούς που τη χρειάζονται περισσότερο από ποτέ στην κοινότητα LGBTQI+. Έχουμε επιβάλει κυρώσεις σε αξιωματούχους της Ουγκάντα που εμπλέκονται σε σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων . Έχουμε ανακαλέσει την επιλεξιμότητα της Ουγκάντα για ευεργετικό καθεστώς εμπορίου βάσει του νόμου για την ανάπτυξη και τις ευκαιρίες της Αφρικής έως ότου καταργήσει τη νομοθεσία και επανορθώσει την κατάστασή της στα ανθρώπινα δικαιώματα. (…)
Σήμερα ανακοινώνω ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επικαιροποιούν την ερμηνεία τους για το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Είναι μια από τις κύριες συνθήκες που δεσμεύουν τα έθνη να σέβονται τα παγκόσμια δικαιώματα. . Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν πλέον ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα φύλου καλύπτονται από αυτή τη συνθήκη. (Χειροκρότημα.) Στις τακτικές μας εκθέσεις προς το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα συνεχίσουμε να συμπεριλαμβάνουμε περιστατικά διακρίσεων ή κακοποίησης που διαπράττονται σε βάρος ατόμων LGBTQI+, τώρα μέσα στο σαφές πλαίσιο αυτής της καλά υποστηριζόμενης ερμηνείας. Αυτό θα ενισχύσει περαιτέρω τις προσπάθειές μας».
Μπορεί, λοιπόν, η ευρέως διαδεδομένη φράση: «Καμία χώρα με παρελάσεις ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας δεν κέρδισε ποτέ πόλεμο» να μετατραπεί σε ένα πιο πραγματικό σύνθημα;
«Καμία χώρα που διοργανώνει παρελάσεις gay pride δεν έχει κάνει ποτέ πόλεμο με άλλη χώρα που διοργανώνει παρελάσεις gay pride».
Αυτό ισχύει και θα ισχύει επ' αόριστον. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για δύο ομοφυλόφιλες χώρες να πάνε σε πόλεμο γιατί μπορούν απλώς να συνεννοηθούν και να έχουν ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ τους.
«Η Δύση είμαστε τώρα εμείς!»
Ο Schwab υπερασπίζεται τις "αξίες μας"
Ο KLAUS SCHWAB ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟ: Η ΣΕΛΙΔΑ ΑΓΝΟΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΜΜΕ
Η Wall Street Journal δημοσίευσε μια έρευνα για τον Klaus Schwab και το εργασιακό περιβάλλον του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Σύμφωνα με αρκετούς μάρτυρες, ο σεξισμός και ο ρατσισμός είναι συνηθισμένοι στην περιοχή του Νταβός.
1ο
Ψηφιακό Αρχονταρίκι με τον Αρχιμ. Ζαχαρία
(Ζάχαρου), «Ο Χριστιανός ως εικόνα της
Πεντηκοστής»
Απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων Ερωτήσεις και Απαντήσεις
44.24 Ήθελα να ρωτήσω, όταν ο Κύριος είπε στους Αποστόλους, αν τινών αφήτε αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατείτε κεκράτηνται. Υπάρχει περίπτωση πρεσβύτεροι να μη συγχωρήσουν αμαρτίες, όχι προς στιγμήν, για συμμόρφωση του εξομολογουμένου, αλλά για πάντα;
Με συγχωρείτε, δεν κατάλαβα την ερώτηση.
Επειδή ο Κύριος είπε στους Αποστόλους, ότι αν συγχωρήσουν τις αμαρτίες είναι συγχωρημένες, αν δε τις συγχωρήσουν δε θα είναι. Υπάρχει περίπτωση κάποιος πνευματικός να μην συγχωρήσει τον εξομολογούμενο.[ Η ΠΕΜΨΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ. Ο ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ-ΑΓΙΟΣ ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑΣ. ΟΣΩΝ ΔΕΝ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΝΑΞΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΑΣ. Ο ΑΠ. ΠΕΤΡΟΣ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΓΟ ΣΥΜΕΩΝ. ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΝΗ Η ΟΠΟΙΑ ΤΑΥΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ]
Δεν είναι συνηθισμένο, αλλά νομίζω υπάρχει περίπτωση. Γι’ αυτό και εμείς όταν προσεγγίζουμε τους πνευματικούς, πρέπει να προσεγγίζουμε με ταπείνωση και με προσευχή. Και αυτοί θα πληροφορηθούν στην καρδιά τους, και εκείνοι θα μιλήσουν σε μας από την καρδιά τους, εκείνο που τους δίνει ο Θεός από τη δική τους προσευχή. Την επίγνωση του θελήματος του Θεού την έχουμε από δυο παράγοντες. Από την επιθυμία μας και την προσευχή μας να γνωρίσουμε αυτό το θέλημα του Θεού δια μέσου του αγίου πνευματικού μας και την προσευχή του πνευματικού, να του χαρίσει ο Θεός την επίγνωση του θελήματος Του να τη μεταδώσει στον προσερχόμενο σε αυτόν. 47.45 Θέλω να ρωτήσω κατά πόσο πρέπει τον πνευματικό να τον ρωτούμε, να παίρνει αποφάσεις ο πνευματικός για μας. Δεν είναι μια νοσηρή κατάσταση αυτή; Για τη ζωή μας, να παίρνει απόφαση για τη ζωή μας. Γιατί αν περιμένουμε από τον εξομολόγο να μας κατευθύνει σε όλα τα θέματα, μήπως είναι κάτι άρρωστο;
Τι να σας πω; Η τέλεια υπακοή είναι δυνατή μόνο σ’ ένα μοναστήρι. Διότι στο μοναστήρι είναι όλη η ζωή οργανωμένη και ορχηστρωμένη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος ζει στον κόσμο, ζει σε άλλες συνθήκες, δεν είναι όλα όσα κάνει, και οι εργασίες του που κάνει, και οι τόποι που βρίσκεται, τόποι στους οποίους βασιλεύει το θέλημα του Θεού. Μπορούμε να ρωτήσουμε συμβουλή τον γέροντα, αλλά δεν μπορούμε να του ζητούμε για κάθε λεπτομέρεια, διότι η ζωή μας δεν είναι όλη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι μόνο δυνατό μέσα στο μοναστήρι, που εκεί όλα όσα γίνονται, είτε εργασία, είτε προσευχή, είτε ακολουθία, είτε τράπεζα, όλα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού οργανωμένα. Έχει σημασία το κάθε τι, για να μένουμε πάντοτε στην ευλογία του θελήματος του Θεού, στο οποίο υπάρχει η ζωή, και η ζωή, και το περισσό της ζωής.
52.04 Μπορούμε να βιώσουμε τα ενεργήματα του Αγίου Πνεύματος ακόμη και στο σώμα μας;
Μα όλη η σωτηρία μας τεκμηριώνεται στο σώμα μας. Που αλλού; Αρχίζει με ένα συγκεκριμένο τόπο, την καρδιά μας, εκεί αισθανόμαστε θέρμη, εκεί αισθανόμαστε τα πρώτα ενεργήματα της χάριτος του Θεού. Αλλά σιγά σιγά, αυτή η χάρις επεκτείνεται σε όλα τα μέρη του σώματος μας, και αυτή η χάρη γίνεται η υπόσταση του ανθρώπου, διότι ενυποστασιάζει όλη τη φύση του. Και το βλέπουμε ακόμα και στα ταπεινά μας μέτρα, όταν έχουμε λίγη συντριβή, ταπείνωση, κατάνυξη, βλέπουμε ότι ελέγχουμε κάθε νόημα μας, κάθε κίνηση της καρδιάς μας. Ε, όταν βασιλεύσει η χάρις του Θεού στην καρδιά μας, σε όλο το σώμα μας, τότε ο Κύριος εβασίλευσε μέσα μας, τότε ο Κύριος εσκήνωσε μέσα στην καρδιά μας, ο Ίδιος. Η χάρι του γίνεται το περίβλημα μας, γίνεται η υπόσταση μας. Αυτό είναι. Ένα αυτό. Ένα άλλο, να το πω, διότι πάρα πολύ το ζούμε οι μοναχοί αυτό. Ξέρουμε ότι όταν μας χτυπήσει ένας λογισμός από τον εχθρό, αντιστεκόμαστε με την προσευχή, και παλεύουμε με την προσευχή, και με την χάρη του Θεού νικούμε, και μπορεί και καμιά φορά να ηττηθούμε. Αλλά εάν ελάβαμε Πνεύμα Άγιο στην καρδιά μας, τότε οι αντιδράσεις μας θα είναι πάντοτε αυτομάτως σύμφωνα με το πνεύμα των εντολών του Χριστού. Αυτό δείχνει ότι ελάβαμε χάριν Πνεύματος Αγίου. Όταν οι αντιδράσεις μας σε κάθε φαινόμενο της ζωής είναι αυτομάτως σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, τότε είμαστε σε πολύ καλή και ευνοϊκή πνευματικά κατάσταση. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Μια φορά ήρθε ένας ασκητής από την έρημο της Αιγύπτου να πουλήσει το εργόχειρο του στην Αλεξάνδρεια. Ένας εκεί πατέρας, που είχε μια δαιμονισμένη κόρη, ήθελε πολύ, γύρευε βοήθεια, κάποιος να θεραπεύσει την κόρη του. Οι άλλοι Χριστιανοί του είπανε, μόνο οι μοναχοί που έρχονται από την έρημο θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν. Αλλά δε θέλουν να κάνουν θαύμα, διότι μετά οι άνθρωποι θα τρέχουν σε αυτούς στην έρημο, και θα χάσουν την ησυχία και τη ζωή τους. Και αυτός τότε στον πόνο, και βέβαια εμπνεόμενος από τη χάρη του Θεού, συνέλαβε το εξής σχέδιο: προσκάλεσε τον μοναχό στο σπίτι, προφασιζόμενος να αγοράσει από αυτόν το εργόχειρο του. Όταν μπήκε ο μοναχός στο σπίτι, ήρθε η δαιμονισμένη κόρη και του δίνει ένα μεγάλο ράπισμα του μοναχού. Και αυτός τότε έστρεψε και την άλλη παριά του προσώπου του. Δηλαδή αντέδρασε αμέσως και φυσιολογικά σύμφωνα με την εντολή του Χριστού. Και τότε η κόρη έπεσε κάτω, άφρισε, παιδεύτηκε, και σηκώθηκε θεραπευμένη και ελεύθερη από το ακάθαρτο πνεύμα. Ούτε καν προσευχήθηκε ο μοναχός γι’ αυτό. Προσευχή ήταν όλο του το είναι. Και η φυσιολογική αντίδραση του, η τέλεια αντίδραση του, σύμφωνα με το πνεύμα της εντολής του Χριστού εξέβαλε το δαιμόνιο. Υπάρχουν πολλά κριτήρια που τεκμηριώνεται η χάρις του Θεού, η χάρις της σωτηρίας, μέσα ακόμα και στο σώμα μας. Μπορώ να σας πω και κάτι άλλο. Ο ύπνος είναι μια εικόνα του θανάτου. Όταν κοιμόμαστε, είμαστε παραδομένοι στον ύπνο, στον θάνατο. Ξέρουμε ότι ακόμα και στον ύπνο συνεχίζουμε να έχουμε σκέψεις, αισθήματα, και τα λοιπά. Και πολλές φορές ο εχθρός θέλει να μας ενοχλήσει στον ύπνο, υποβάλλοντας μας εικόνες ή αμαρτωλές κινήσεις. Εάν την ώρα του πειρασμού μέσα στον ύπνο εμείς αντιδράσουμε φυσιολογικά απορρίπτοντας την πρόταση του εχθρού, σημαίνει είμαστε σωσμένοι. Διότι έπιασε η χάρις του Θεού μέσα μας, και ο πειρασμός που έρχεται από τον εχθρό είναι τόσο λεπτός, που φαίνεται ανίσχυρος, φεύγει σαν ένα αεράκι, χωρίς να προκαλέσει καμιά ζημιά και καμιά μόλυνση στον άνθρωπο του Θεού. Έτσι βεβαίως, ο αγιασμός φαίνεται πάνω απ’ όλα στο σώμα του ανθρώπου, και όταν προσεύχεται ο άνθρωπος, προσεύχεται και με το σώμα του. Θυμάμαι μια διήγηση από τον πατέρα Παΐσιο. Αισθανότανε ότι δεν είχε έμπνευση καθόλου να προσευχηθεί. Και οι άγιοι περνάνε από τέτοιες στιγμές. Και στάθηκε έτσι κατά πρόσωπο του εχθρού, και του λέει: μου πήρες και τον νου, μου πήρες και την καρδιά, και δεν μπορώ να προσευχηθώ, αλλά δεν μπορείς να μου πάρεις και το σώμα.Θα προσευχηθώ με το σώμα μου. Και αρχίζει να κάνει μετάνοιες επικαλούμενος το όνομα του Χριστού, και σε λίγη ώρα αποκαταστάθηκε η προσευχή μέσα του. Βλέπετε, όπως το σώμα καμιά φορά μπορεί να τραβήξει τον άνθρωπο προς τα κάτω, το σώμα επίσης γίνεται και υπηρέτης του ανθρώπου στην άνοδο του προς τον Θεό. το σώμα είναι συνδεδεμένο με τη σωτηρία μας, και η χάρις του Θεού ενεργεί εξίσου, και στην ψυχή και στο σώμα μας και στο πνεύμα μας και στις αισθήσεις μας.
59.40 (π. Σωφρόνιος) Το ερώτημα μου έχει να κάνει σχετικά με το μυστήριο του Χρίσματος, που λαμβάνουμε και μας σφραγίζει ο ιερεύς σταυροειδώς όλο μας το σώμα και λαμβάνουμε σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου όταν μας λέγει. Αυτό το μυστήριο του Χρίσματος συνήθως δεν το αντιλαμβανόμαστε σήμερα, γιατί γίνεται μαζί με το βάπτισμα στον νηπιοβαπτισμό. Πείτε μας λίγο για τη σπουδαιότητα αυτού του μυστηρίου, σε σχέση με τον άνθρωπο σαν εικόνα της Πεντηκοστής που μας είπατε.
Και εγώ δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά θα σας πω κάτι. Κοιτάξτε, όταν βαπτιζόμαστε, ενδυόμαστε τη φύση του Χριστού, την ανθρώπινη φύση του Χριστού, στην οποία κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητος. Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθειτε, Χριστόν ενεδύσασθε, λέγει ο Απόστολος. Δηλαδή παίρνουμε τη ζωή, την άγια, τη χάρη, τη δωρεά του Θεού, τη δωρεά του Πνεύματος. Η σφραγίδα που μπαίνει σε όλα τα μέλη του σώματος μας είναι να σφραγίσει και να μαρτυρήσει ότι η χάρις αυτή του βαφτίσματος μεταδίδεται σε όλο τον άνθρωπο. Αλλά για να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται να θρέψουμε την ψυχή μας και με την εργασία των εντολών του Θεού. Όταν βγαίνουμε από την κολυμβήθρα είμαστε ενδεδυμένοι με την ανθρώπινη φύση του Χριστού στην οποία κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητος, και όταν εναποτεθεί η σφραγίδα του αγίου χρίσματος, η σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου σε μας, παίρνουμε και τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος ότι είμαστε ενωμένοι με το Χριστό;;;;[ΣΦΡΑΓΙΖΕΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΩΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟΤΡΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΕΙ. ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ] Αλλά, για να κρατήσουμε αυτή την κατάσταση και να γίνει μόνιμη, χρειάζεται ο άνθρωπος να παραμείνει σε μια τέλεια προσπάθεια, να εκπληρώνει συνεχώς στη ζωή του τις εντολές του Χριστού. Και αν εμείς χάνουμε αυτή τη δωρεά, μάλλον δεν τη χάνουμε, αλλά τη νοθεύουμε, από τη λάσπη των αμαρτιών μας, είναι διότι αμελούμε να εργαστούμε τις εντολές του Χριστού. Γι’ αυτό και όταν αρχίσουμε να μετανοούμε και να παίρνουμε στα σοβαρά το λόγο του Χριστού, αρχίζει να αποκαθαίρεται η καρδιά μας, και να γίνεται πιο αισθητή στο όνομα του Χριστού και στη φωτιστική ενέργεια του λόγου Του. Δεν ξέρω και εγώ πολλά πράγματα γι’ αυτό, δεν ασχολήθηκα και δεν διάβασα, αλλά κάτι βασικό λέμε.
1.09.30 (π. Χρήστος Τσέλιος) …επειδή πάμε για την Πεντηκοστή, και είπατε, όπως γράφουν οι Πράξεις, ότι ο κόσμος τους κορόιδευε, και λέει ότι είναι μεθυσμένοι. Υπάρχει ένα θέμα, που το συζητάω με διάφορους άλλους ιερείς, όχι πολλούς βέβαια, αλλά ταλαιπωρημένους, και θέλω έτσι τη γνώμη σας να μου πείτε. Όλα όσα μας είπατε, και διαβάζουμε στα βιβλία που έχουν γραφτεί στην εποχή μας πάρα πολλά και πολύ καλά, και τα δικά σας και του γέροντα Σωφρονίου, είναι ένας πλούτος στη γλώσσα του Θεού. Πολλές φορές οι ιερείς όμως, όταν έρχονται σε επαφή με Χριστιανούς, βλέπω, βλέπουμε ότι δεν μπορούνε να πιαστούνε, και να βρούνε μια μικρή αφορμή, ώστε να μπορέσουνε να μεταδώσουνε κάτι λίγο απ’ τον πλούτο αυτόν. Και μάλιστα βλέπουνε ότι οι Χριστιανοί θέλουνε να σεβαστούμε κιόλας την πνευματική τους κατάσταση, της ακηδίας τους, μη τυχόν και μου πεις κάτι, δηλαδή ούτε καν να τολμήσεις. Εμένα μου θυμίζει αυτό με τον Άγιο Παΐσιο που πηγαίνανε και τους έλεγε για τα ροδάκινα τους…και δεν έκανε πνευματική συζήτηση, όταν έβλεπε ότι οι άνθρωποι δεν είχαν τέτοιες ανησυχίες. Υπάρχουν πολλοί ιερείς λοιπόν, οι οποίοι τρόπον τινά αποσύρονται από αυτή την ας πούμε προσπάθεια. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε χωριό, και δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος να μπορούνε να κάνουν τέτοια πνευματική εργασία. Αυτοί αποφασίζουνε μια εσωστρέφεια πνευματική. Αφού εσύ δε θέλεις τον πλούτο μου, εγώ θα χαρώ με τον πλούτο που έχω. Αυτό θεωρείται προδοσία στην ιεροσύνη τους;… Έχουνε τον πλούτο της θεολογίας, αλλά αφού βλέπουν ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει απ’ αυτόν τον πλούτο, που έχει ο ιερέας, αυτός άμα στραφεί σε μια εσωστρέφεια πνευματική, θεωρείται προδοσία στην αποστολή της ιεροσύνης του; [ΠΛΟΥΤΟΣ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ]
Δεν είναι προδοσία, αλλά δεν είναι το τέλειο αδελφέ μου. Δεν είναι το τέλειο. Γιατί δεν καταφεύγουμε στη ζωή του Κυρίου, του Διδασκάλου μας; Εις εστίν ημών ο Διδάσκαλος, ο Ιησούς Χριστός. Τι έκανε σε τέτοιες περιπτώσεις; Για κοιτάξτε πως συναντάει τη Σαμαρείτιδα γυναίκα, γυναίκα διαβεβλημένη, αιρετικιά, και δεν την επιτιμά σε τίποτε. Την κάνει, όπως λέγαμε προηγουμένως, για τον σεβαστό μας γέροντα πατέρα Εφραίμ, να αισθάνεται τιμημένη μπροστά στον Κύριο, και τότε ανοίγει η ψυχή της, και σιγά σιγά την ανεβάζει και την κάνει Ισαπόστολο. Δηλαδή πρέπει εμείς οι ιερείς να θυμούμαστε, ότι ο Κύριος είπε ένα παράδοξο λόγο, «ο διακονών μείζων του ανακειμένου». Δηλαδή εκείνος που ταπεινώνεται και διακονεί, είναι ανώτερος από εκείνον που δέχεται τη διακονία. Δηλαδή με άλλα λόγια, αν πράγματι θέλουμε να μιμηθούμε τον Διδάσκαλο μας, πρέπει να’ μαστε ταπεινοί και να βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται να βοηθηθούν από μας. Όπως έκανε ο Κύριος με τη Σαμαρείτιδα. Ταπείνωσε τον εαυτό του και τον έβαλε πιο κάτω από αυτήν, σαν να είχε ανάγκη από αυτήν , και της ζήτησε και νερό, και ήτανε ένας τρόπος για να την τιμήσει, και αυτή όταν αισθάνθηκε τιμή βγήκε από μέσα η καρδιά της, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού, και ήταν έτοιμη να δεχθεί το λόγο για την αληθινή λατρεία του Θεού, που της είπε ο Κύριος. Έτσι εμείς οι ιερείς, ο Θεός να με συγχωρέσει που το λέω αυτό, διότι αποτυγχάνω πολλές φορές σ’ αυτό, για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έρχονται σε μας, πρέπει να βάλουμε τον εαυτό μας πιο κάτω απ’ αυτούς. Δηλαδή να ταπεινωθούμε, πολλές φορές χωρίς να πούμε λέξη, με ταπείνωση και προσοχή να τους ακούσουμε, και με ταπείνωση να τους μιλήσουμε. Χωρίς να τους προσβάλουμε σε οτιδήποτε. Να αισθανθούνε τιμημένοι, όπως ακριβώς η Σαμαρείτιδα με τον Κύριο. Άλλες περιπτώσεις. Βλέπουμε ο Ναθαναήλ προσεγγίζει τον Κύριο με κάποιο αγέρωχο τρόπο και αυθαίρετο, και όμως ο Κύριος τον τιμάει, και αυτός βρίσκει την αληθινή πίστη, και τον ομολογεί ως τον Βασιλιά του Ισραήλ, και παίρνει την υπόσχεση από τον Κύριο ότι θα δει και μεγαλύτερα. Θα δει πιο μεγάλα μυστήρια από το Θεό. Παίρνουμε τον Νικόδημο που επισκέπτεται τον Κύριο δια νυκτός. Έρχεται στον Κύριο φοβισμένος, και ο Κύριος δεν τον επιτιμά ως δειλόν να Τον ομολογήσει. Και κάθεται και του μεταδίδει την πιο υψηλή πνευματική διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, για την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου. …Βεβαίως δεν είναι απόλυτο διότι ο καθένας έχει και την προσωπικότητα του, και οι άνθρωποι αν έχουν τον καθορισμό να είναι αρνητικοί, δεν μπορεί να τους αλλάξει κανένας. Αλλά από τη δική μας μεριά οι ιερείς πρέπει να ταπεινωθούμε, να τιμήσουμε κάθε άνθρωπο που μας προσεγγίζει, και αυτή η ταπείνωση θα προσελκύσει στη συνάντηση τη χάρη του Θεού, που θα ενεργήσει στους ανθρώπους, δίοτι όπως λέει η Γραφή, ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν. Ένα που μου έρχεται στο μυαλό… Και εξαρτάται με ποιο τρόπο θα μιλήσεις σε ένα φιλόσοφο, με διαφορετικό τρόπο θα μιλήσεις σε μια γυναικούλα που πέθανε η κότα της, και δεν έχει το αυγό κάθε μέρα, όπως είχε συνηθίσει, και να την παρηγορήσεις. Διαφορετικά θα μιλήσεις σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την προέλευση του. Με το επίπεδο ζωής στο οποίο διάγει…μου θυμίζει και τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, που λέει, τα πάντα γέγονα τοις πάσι, ίνα τινάς κερδίσω. Δεν λέει όλους, διότι είναι το μυστήριο όπως είπαμε της ελευθερίας του ανθρώπου, ίνα τινάς κερδίσω. Αλλά και αυτό το τινάς για να τα καταφέρει, τα πάντα γέγονε τοις πάσι, έβαλε δηλαδή τον εαυτό του κάτω από όλους. Θυμάμαι ο γέροντας μια φορά μου λέει, ήμουν στο γραφείο μαζί του, για να βοηθήσω μερικούς που μπήκανε σε αυτό το γραφείο, πάντοτε έβαζα τον εαυτό μου κάτω από αυτούς. Δηλαδή εταπείνωνε τον εαυτό του σφόδρα. Συγχωρέστε με.
1.18.00 Οι πατέρες λένε για την προσωπική Πεντηκοστή. Με λίγα λόγια τι σημαίνει και πως μπορούμε επιτύχουμε την προσωπική μας Πεντηκοστή;
Ο Απόστολος Παύλος λέει, πληρούσθε Πνεύματος Αγίου. Όχι μόνο να αποκτήσουμε το Πνεύμα το Άγιο, αλλά να γεμίσουμε με Πνεύμα Άγιο. Πως μπορούμε να γεμίσουμε με Πνεύμα Άγιο; Δεν μας έδωσε μια εντολή ο Θεός αδιάκριτα, χωρίς να μας δώσει και τη δυνατότητα να το καταφέρουμε. Πως γινόμαστε πλήρεις Πνεύματος Αγίου; Και σε άλλα μέρη ο Απόστολος λέει κατ’ επανάληψιν, ουκ οίδατε αδελφοί ότι ναός του Θεού εστέ; Και ο Θεός ενοικεί εν υμίν; Δεν ξέρετε αδελφοί ότι είστε ναός του Θεού και ότι ο Θεός κατοικεί μέσα σας; Δηλαδή μας εντέλλεται να γεμίζουμε με Πνεύμα Άγιο και ο καθένας από μας να γίνει ναός του Θεού. Πως γίνεται αυτό το πράγμα; Δεν μας εγκατέλειψε στην τύχη και να μας μια τόσο φοβερή και μεγάλη εντολή. Μας έδωσε πολλά μέσα. Θα μιλήσω για τρία με συντομία. Το ένα μας έδωσε το όνομα Του. Όταν επικαλούμαστε με προσοχή και ευλάβεια το όνομα του Παντοκράτορος Ιησού, σιγά σιγά, επειδή αυτό το όνομα είναι ενωμένο με το πρόσωπο του Κυρίου, γίνεται το όχημα της χάριτος του προσώπου Του. Και παίρνουμε τα ίχνη της χάριτος Του. Και σιγά σιγά, μαζεύονται αυτά ίχνη του Θεού, της χάριτος του Θεού στην καρδιά μας, και όταν φτάσουν σε μια πληρότητα, βλέπουμε ότι εκεί έχει ανεγερθεί ο ναός του Θεού και κατοικεί εκεί ο Χριστός. Κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις ημών, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Να ένας τρόπος που γινόμαστε κατοικητήριον του Θεού, ναός του Θεού, που πληρούμαστε με Πνεύμα Άγιον, με την επίκληση του ονόματος του Παντοκράτορος Ιησού. Δεύτερο, ο λόγος του Χριστού. Το Ευαγγέλιο Του, και όλων των Γραφών δόθηκαν από το Πνεύμα του Θεού. Ο Θεός στην αρχή της Δημιουργίας είπε, και με τον λόγο Του τα πάντα ήρθαν στο είναι, ο Θεός είπε, και ο λόγος του έγινε η δημιουργία, του έργο Του. Έτσι και σε μας, όταν δεχόμαστε με πίστη το λόγο Του, προσπαθούμε να τον κάνουμε νόμο της ζωής μας, σιγά σιγά αυτός ο λόγος ενεργεί δημιουργικά σε μας, και μαζεύει τη χάρη του Χριστού στην καρδιά μας. Είτε χάρη του Χριστού πούμε, είτε χάρη του Αγίου Πνεύματος, είναι το ίδιο, ο Θεός έχει μια χάρη, μια ενέργεια, διότι έχει μια φύση, και η χάρη απορρέει από τη φύση, και αυτή η φύση είναι περιεχόμενο της κάθε μιας από τις τρεις υποστάσεις του Χριστού. Έτσι λοιπόν, όπως με το όνομα, έτσι και με τον λόγο Του μαζεύουμε τα ίχνη της χάριτος Του. Που όταν φτάσουν σε μια πληρότητα στην καρδιά μας οικοδομείται ο ναός ο άγιος του Θεού…τρίτο μέσο και το μεγαλύτερο. Στη λειτουργία που κάνουμε, ο καθένας μας έρχεται στη λειτουργία φέροντας ένα μικρό χάρισμα που εργάστηκε στον ιδιωτικό του χώρο, δηλαδή με την μετάνοια του. Έχει μέσα διαθέσεις πνευματικές, μια λαχτάρα πνευματική, έχει μέσα μια προσδοκία, και έρχεται και τα καταθέτει στη σύναξη, δηλαδή στα δώρα που προσφέρει η Εκκλησία στον Χριστό. Και ο ιερέας στην προσευχή του θα αναφέρει όλα αυτά τα χαρίσματα των πιστών με τον λόγο «τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Μέσα στα δώρα είναι η ζωή όλων των μελών του Χριστού, τα χαρίσματα που εργάστηκαν στον ιδιωτικό τους χώρο, ο πόνος τους, η αγωνία τους, η προσδοκία για τη σωτηρία τους, όλα, είναι η ζωή των πιστών, και τα προσφέρει στον Θεό ο ιερέας με τους λόγους, «τα άγια τοις αγίοις». Και ο Κύριος που είναι πιστός, αρνήσασθαι γαρ εαυτόν ου δύναται, όπως λέει η Γραφή, τα δέχεται αυτά τα δώρα, και κάνει και Εκείνος το ίδιο. Βάζει στα δώρα τη δική Του ζωή, το Πνεύμα το Άγιο, και γίνονται το σώμα και το αίμα Του, αυτό το σώμα και αυτό το αίμα που είχε μετά την Ανάσταση Του ο Κύριος, και τα επιστρέφει στους πιστούς με τον λόγο πάλι του ιερέως, τα άγια τοις αγίοις. Βλέπουμε λοιπόν στη Λειτουργία να γίνεται μια ανταλλαγή της μικρής, φθαρτής, περιορισμένης ζωής μας, με την άφθαρτη και άπειρη ζωή του Θεού. Ε, όταν εθιστούμε, όταν συνηθίζουμε να κάνουμε αυτή την ανταλλαγή, προσπαθούμε να την κάνουμε σε κάθε λειτουργία όσο το δυνατό καλύτερα, και μαθαίνουμε να κάνουμε την ανταλλαγή της μικρής ζωής μας με τη μεγάλη ζωή του Θεού. Και με αυτόν τον τρόπο να χτίσουμε μέσα μας τον ναό τον άγιο του Θεού. Να, μίλησα για τρία μέσα, το Όνομα, τον Λόγο και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και υπάρχουν πολλά άλλα, αλλά είπαμε τα μεγαλύτερα.
1.25.10 (μια ερώτηση από το Άγιον Όρος) Η Παναγία ήταν στην Πεντηκοστή; Και ο Ευαγγελισμός της Παναγίας μήπως ήταν η δική της Πεντηκοστή;
Ναι, και τα δυο είναι αληθινά. Η Παναγία είχε τη δική της Πεντηκοστή. Η Παναγία είχε την Πεντηκοστή από τον καιρό που ήτανε μικρή στα Άγια των Αγίων στην ουσία. Διότι όταν ήτανε στα Άγια των Αγίων και προσευχότανε, τότε αυτή επήρε αυτή την κατάσταση του πλατυσμού της καρδιάς και άρχισε να μεσιτεύει για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Αυτό δε γίνεται με τίποτε άλλο παρά με το Πνεύμα το Άγιο. Αλλά ήτανε σε δόσεις αυτό. Και στους Αποστόλους, το καπάρο του Αγίου Πνεύματος, το προκαταρκτικό χάρισμα της Πεντηκοστής δόθηκε μετά την Ανάσταση, που τους λέει, «λάβετε Πνεύμα Άγιο», αλλά το πλήρωμα εμφανίστηκε την ημέρα της Πεντηκοστής. Η Παναγία ήτανε στην Πεντηκοστή, διότι ήτανε αφανώς, αλλά στο κέντρο της αποστολικής συνάξεως, διότι αυτή πάντοτε δεν ήθελε ούτε να μιλήσει, ούτε να φανεί τοις ανθρώποις. Όπως είπε ο γιος της, ίνα μη φανώμεν τοις ανθρώποις, να κάνουμε τα πάντα. Και αυτή δεν είχε ανάγκη να μιλήσει, αυτή γέννησε τον Υιόν και Λόγον του Θεού, τι παραπάνω να πει; Τι παραπάνω να δώσει; Ήτανε μόνο παρούσα. Με την παρουσία της εστήριζε την πρώτη αποστολική κοινότητα. Και βεβαίως ήτανε, αλλά η Παναγία είχε Πεντηκοστή, είχε το Πνεύμα το Άγιο, παιδιόθεν. Κανένας άλλος δε γεννήθηκε ποτέ σαν την Παναγία, ούτε θα γεννηθεί πάνω στη γη. Η Παναγία ήτανε παρούσα και στην Πεντηκοστή και στην Ανάληψη όπως βλέπουμε, αλλά με ένα τρόπο που προσιδιάζει στην μεγάλη άφατη ταπείνωση της, δηλαδή να μη φανεί. Αυτός ήταν ο κανόνας, ο λόγος που είπε ο Χριστός, με ένα τρόπο προφητικό, ίσχυε στη ζωή της από την αρχή. Από την αρχή της ζωής της, γι’ αυτό όταν εδιάβασε μέσα στα Άγια των Αγίων τον Ησαΐα και ήρθε σ’ αυτό το χωρίο που λέει ότι η παρθένος έξη εν γαστρί και τέξεται υιόν τον Εμμανουήλ, και όλα αυτά που διαβάζουμε τα Χριστούγεννα, στάθηκε ο νους της σ’ αυτό το χωρίο και δεν μπορούσε να πάει πιο πέρα, και άρχισε να προσεύχεται με ζέση, μας λέει η αγία παράδοση. Κύριε ο Θεός των πατέρων μου, βοήθησε με να είμαι η θεραπαινίς, η υπηρέτρια αυτής της γυναίκας, που θα φέρει στον κόσμο τον Εμμανουήλ. Και πάνω σ’ αυτή τη ζέση της προσευχής της Παναγίας, να της δώσει ο Θεός να είναι η υπηρέτρια της μητέρας του Εμμανουήλ, παρουσιάστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της λέει, όχι υπηρέτρια, αλλά αυτή η ίδια η μητέρα του Εμμανουήλ, χαίρε κεχαριτώμενη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Να λοιπόν, και βλέπουμε ότι η αρχή της Εκκλησίας έλαβε χώρα την ημέρα του Ευαγγελισμού, διότι εκείνη την ώρα συνέλαβε η Αγία Παρθένος τον Χριστό, συνέλαβε το ανθρώπινο σώμα του Χριστού, που θα είναι μετέπειτα το σώμα της Εκκλησίας. Την ημέρα της Πεντηκοστής φανερώθηκε η Εκκλησία σε όλη της τη δόξα με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Συγχωρέστε, είναι λίγο πρωτότυπη και τολμηρή η ιδέα μου, αλλά νομίζω με λίγη καλή θέληση όλοι το καταλαβαίνουμε.[ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ, Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ]
Στο παρόν κεφάλαιο παρουσιάζω πώς η έννοια της πνευματικότητας μεταφέρθηκε από την Δύση στην Ινδία και την Κίνα, και πώς λειτούργησε για να συνδέσει διαφορετικούς εννοιολογικούς κόσμους. Κατά τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, η έννοια της πνευματικότητας είχε προσλάβει ένα ριζοσπαστικό χαρακτήρα, εκφράζοντας κριτική προς την αποικιοκρατία και τον υλισμό, αλλά και την επίσημη θρησκεία. Το κεφάλαιο αυτό αρχίζει με την συζήτηση περί του ρόλου τής πνευματικότητας στην Δύση. Η συζήτηση αυτή περιλαμβάνει τον ρόλο της πνευματικότητας στην αντί-ιμπεριαλιστική κοσμικότητα, τον ρόλο της στην διαμόρφωση της σύγχρονης αφηρημένης τέχνης, και τον ρόλο της στην κριτική του υλισμού. Το κεφάλαιο συνεχίζει με την πνευματικότητα στην Ινδία, εστιάζοντας στις μορφές τού Gandhi και τού Tagore, και στην Κίνα, εστιάζοντας σε μορφές όπως ο Taixu και Chen Yingning. 
