δεν ήθελα πλέον να εκφραστώ δημόσια για την υπόθεση Ratzinger-Bergoglio. Ωστόσο, οι τελευταίες ρωμαϊκές εξελίξεις (αναφέρομαι ιδιαίτερα στο έγγραφο απάντησης στο Ut unum sint για τον Επίσκοπο Ρώμης) με αναγκάζουν επίσης να επανέλθω -όσο μπορώ- στο θέμα.
Όπως θα θυμάστε, ένα άρθρο μου με τίτλο Η δυσκολία να κρίνω τον Φραντσέσκο δημοσιεύτηκε στο blog σας και ακολούθησαν δύο άρθρα στο blog του Τοσάττι.
Η συζήτηση σύντομα εκφυλίστηκε σε αυτό που φοβόμουν, δηλαδή κομματισμό, οπαδούς, και κατά συνέπεια οι προσβολές -όπως συμβαίνει πάντα σε μια δημοκρατία και το Διαδίκτυο είναι η αποθέωση του δημοκρατικού συστήματος- κατέληξαν να καλύπτουν την ηρεμία και την ψυχρότητα της λογικής σύγκρισης. Έτσι επέλεξα να κάνω στην άκρη.
Προφανώς η συζήτηση συνεχίστηκε ακόμη και χωρίς εμένα, τον τελευταίο τροχό του βαγονιού (και ο Θεός φυλάξοι...), γιατί, όπως είπα τότε, το να καταλάβεις αν ο Μπεργκόλιο είναι Πάπας ή όχι δεν είναι μικρή υπόθεση και να μην καταλάβεις αν είναι είναι επιτρεπτό να πάω στις Λειτουργίες una cum Francisco (αυτό το πρόβλημα, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει, αλλά δεν θα επανέλθω σε αυτό...), αλλά μάλλον επειδή ο Πάπας είναι αυτός που επιβεβαιώνει την πίστη, ο βράχος που κρατά τήν Εκκλησία σταθερή και δυνατή, το μυστικό Σώμα του Χριστού, ενάντια στους βίαιες κρούσεις των κυμάτων της Θάλασσας, δηλαδή του κόσμου.
Στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιό σας είπα ότι υπάρχουν τουλάχιστον τρεις εμφανείς αιρέσεις του Φραγκίσκου, απ' όσο καταλαβαίνω (παρουσιάζεται στο Amoris laetitia n. 301, στο Document on universal brotherhood ; και στο Fiducia supplicans ), διακρίνοντας – com «είναι κατάλληλο στη θεολογία – αιρέσεις από λάθη, μετριότητα και αμφισημίες.
Δυστυχώς, το ποντιφίκιο του Φραγκίσκου είναι γεμάτο από αυτά τα τελευταία είδη προβλημάτων...
Τώρα, με αυτό το νέο έγγραφο, προστίθεται μια τέταρτη αίρεση του Bergoglio (είναι δύσκολο να τον ονομάσω με το παπικό όνομα). Η αίρεση δεν έχει μικρή σημασία, γιατί αφορά τον Πάπα ως Πάπα, την ουσία του, τον σκοπό του, την καταγωγή του, τις ιδιότητες του, την εξουσία του.
Πρέπει να διευκρινιστεί ότι αυτό το έγγραφο δεν είναι καθόλου λογοτεχνικό, είναι απλώς ένα έγγραφο μελέτης, σίγουρα υπογεγραμμένο από τον Φραγκίσκο, αλλά δεν μπορώ να πω σε ποιο βαθμό αυτό σημαίνει ότι ο Bergoglio μοιράζεται το περιεχόμενό του μέχρι το τελευταίο κόμμα. Ακριβώς αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε μια νέα έκδοση -επιμελημένη από εμένα, και με τον πρόλογό μου- τριών εγγράφων με τα οποία ο Άγιος Πίος σέ Ένα από αυτά τα έγγραφα, το διάταγμα του Ιερού Γραφείου Lamentabili sane exitu, απαριθμεί 65 αιρετικές προτάσεις, αλάνθαστα καταδικασμένες. Παραθέτω μερικά από αυτά:
23. Μπορεί να υπάρξει, και στην πραγματικότητα υπάρχει, αντίθεση μεταξύ των γεγονότων που αφηγείται η Ιερή Γραφή και των δογμάτων της Εκκλησίας που βασίζονται σε αυτά. οπότε ο κριτικός μπορεί να απορρίψει ως ψευδή τα γεγονότα που η Εκκλησία πιστεύει ότι είναι πολύ βέβαια.
26. Τα δόγματα της Πίστης πρέπει να γίνονται δεκτά μόνο σύμφωνα με την πρακτική τους έννοια, δηλαδή ως προληπτικό κανόνα σχετικά με τη συμπεριφορά, αλλά όχι ως κανόνας Πίστης.
53. Η οργανική συγκρότηση της Εκκλησίας δεν είναι αμετάβλητη, αλλά η χριστιανική κοινωνία, όχι λιγότερο από την ανθρώπινη κοινωνία, υπόκειται σε συνεχή εξέλιξη.
54. Τα δόγματα, τα μυστήρια, η ιεραρχία, τόσο στην έννοια όσο και στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά ερμηνείες και εξελίξεις της χριστιανικής ευφυΐας, που ανέπτυξε και τελειοποίησε τον μικρό σπόρο που κρύβεται στο Ευαγγέλιο με εξωτερικές προσθήκες .
55. Ο Σίμων Πέτρος ποτέ δεν υποψιάστηκε ότι είχε λάβει την πρωτοκαθεδρία στην Εκκλησία από τον Χριστό.
56. Η Ρωμαϊκή Εκκλησία έγινε η κεφαλή όλων των Εκκλησιών όχι από διάθεση της Θείας Πρόνοιας, αλλά από καθαρά πολιτικές συνθήκες.
Είναι προφανές ότι τουλάχιστον αυτές οι έξι ψευδείς, αιρετικές, καταδικασμένες και καταστροφικές θέσεις αντιπροσωπεύουν τις λογικές προϋποθέσεις και το πολιτιστικό υπόστρωμα του εγγράφου για τον Επίσκοπο της Ρώμης ως απάντηση στο Ut unum sint .
Αυτό το έγγραφο, κατά τη γνώμη μου, αντιπροσωπεύει ένα νέο στάδιο στην επαναστατική διαδικασία. Κάθε φάση της Επανάστασης (θρησκευτική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική, ανθρωπολογική) προχωρά με τις δικές της οδηγίες που αλληλοεπικαλύπτονται και αλληλοσυμπληρώνονται, και αυτό το έγγραφο είναι ένα στάδιο της θρησκευτικής επανάστασης, που ξεκίνησε το 1517 από τον Μάρτιν Λούθηρο.
Το πιο σοβαρό εμπόδιο για την επανίδρυση του Χριστιανισμού με τη Γνωστική έννοια είναι ο Ρωμαϊκός παπισμός, όπως, δυστυχώς, δήλωσε ο ίδιος ο Παύλος VI, αν και με διαφορετικούς όρους: «Ο Πάπας είναι αναμφίβολα το σοβαρότερο εμπόδιο στο δρόμο του οικουμενισμού» (Ομιλία προς η Γραμματεία για την Προώθηση της Χριστιανικής Ενότητας , 28 Απριλίου 1967).
Μπορούμε να πούμε, μαζί με πολλούς Πατέρες και Διδασκάλους, ότι ο Πάπας είναι τό katèchon τού Παύλου , «αυτός που συγκρατεί» τον Αντίχριστο, δηλαδή την Επανάσταση, κατανοητή και ως διαδικασία και ως σημείο άφιξης.
Εξ ου και το σπλαχνικό μίσος κάθε αιρετικού και κάθε σχισματικού προς τον παπισμό (και μη νομίζετε ότι οι ανατολικοί σχισματικοί, οι λεγόμενοι «ορθόδοξοι», εξαιρούνται...). Οι κατ' εξοχήν Γνωστικοί θεσμοί, δηλαδή οι Ελευθεροτέκτονες και τα παράγωγά τους (οι διάφοροι καρμπονερικοί, θεοσοφικοί σύλλογοι κ.λπ.), είχαν εδώ και καιρό έναν ξεκάθαρο πρωταρχικό στόχο την ανατροπή του παπισμού, όχι τόσο με έναν μετωπικό πόλεμο, αλλά με μια λεπτή και υπόγεια διείσδυση:
Ο Πάπας, όποιος κι αν είναι, δεν θα έρθει ποτέ στις μυστικές εταιρείες: είναι στο χέρι των μυστικών εταιρειών να κάνουν το πρώτο βήμα προς την Εκκλησία, για να κατακτήσουν και τα δύο. [...] Δεν έχουμε σκοπό να κερδίσουμε τους πάπες για τον σκοπό μας, να τους κάνουμε νεοφώτιστους των αρχών μας, διαδότες των ιδεών μας. Θα ήταν ένα γελοίο όνειρο, και όπως και να εξελιχθούν τα γεγονότα, αν οι καρδινάλιοι ή οι ιεράρχες, για παράδειγμα, εισέρχονταν, αυθόρμητα ή αιφνιδιαστικά, σε κάποιο μέρος των μυστικών μας, αυτό δεν είναι καθόλου λόγος να επιθυμούμε την άνοδό τους στο θρόνο του Πιέτρο. Αυτή η ανύψωση θα μας έχανε. Η φιλοδοξία και μόνο θα τους οδηγούσε στην αποστασία, η ανάγκη για εξουσία θα τους ανάγκαζε να μας θυσιάσουν. Αυτό που πρέπει να ζητήσουμε, αυτό που πρέπει να αναζητήσουμε και να περιμένουμε, όπως οι Εβραίοι περιμένουν τον Μεσσία, είναι ένας πάπας που ταιριάζει στις ανάγκες μας.
Δεν έχει σημασία αν είναι μασόνος ή λαϊκός. Ο Πάπας που ταιριάζει στις μασονικές ανάγκες είναι κάτι που ξεπερνά κατά πολύ την απλή ένταξη στην Στοά. (Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, ειδικά σήμερα, που ακόμη και ο δεκαπεντάχρονος σκέφτεται με κατηγορίες που έχουν συλληφθεί στις στοές;)
Δεν υπάρχει αμφιβολία, δυστυχώς πρέπει να έχουμε το θάρρος να το πούμε, ότι ο Μπεργκόλιο είναι εκείνος ο Πάπας που οι καρμπονάροι τής Άλτα Βεντίτα περίμεναν, ή τουλάχιστον κάποιον πολύ κοντινό του.
Όλο και περισσότεροι ακαδημαϊκοί ενδιαφέρονται για το ερώτημα (πιο πρόσφατα ο καθηγητής Radaelli) και από διαφορετικές οπτικές γωνίες και με διαφορετικά συμπεράσματα, σημάδι ότι, δόξα τω Θεώ, και παρά τις προσπάθειες να μονοπωλήσουν το θέμα από ορισμένους, η συζήτηση για τη νομιμότητα του ποντιφίκιου του Φραντσέσκο προχωρά.
Δεν πρέπει να χάσουμε την ελπίδα μας και να πέσουμε σε σεχταριστική και αποκαλυπτική παράνοια, αυταπατώντας τους εαυτούς μας ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς (που στην πραγματικότητα ξεκίνησαν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια), δίνοντας μερικές αναγνώσεις των προφητειών που περιέχονται στην Αγία Γραφή, όπως κάνει κάποιος που αντιμετωπίζει ως ιδιωτική αποκάλυψη (δηλαδή που προορίζεται για μια συγκεκριμένη εποχή, και όχι για όλη την ιστορία) παρά ως δημόσια, ή πείθοντας τον εαυτό του ότι ο ψευδοπροφήτης, ο Αντίχριστος ή οποιοσδήποτε αντιπροσωπεύει πρόκειται να εμφανιστεί στον κόσμο.
Ο Ιησούς είπε στην Αγία Αικατερίνη της Σιένα ότι ο Αντίχριστος –είμαστε στον 14ο αιώνα– είχε τώρα γεννηθεί. Κι αυτό γιατί ο Αντίχριστος είναι η Επανάσταση, με όλους τους οπαδούς και τους υπηρέτες της, από τον Νέρωνα μέχρι τον Βολταίρο, από τον Στάλιν μέχρι τον Μπάιντεν, αλλά ακόμα και ο τελευταίος τσαγκάρης στο τελευταίο χωριό του κόσμου είναι ο Αντίχριστος αν - όπως λέει η Γραφή - «αρνείται τον Πατέρα και τόν Υιό», δηλαδή διδάσκει ότι μπορεί να υπάρξει θεοποίηση του ανθρώπου χωρίς να περάσει από τον Υιό, από τον Σταυρό, δηλαδή από την Εκκλησία και τα μυστήρια της, που είναι ο Χριστός ως μυστικό της πρόσωπο.
Όποιος αρνείται τον Υιό, αρνείται την Εκκλησία, αλλά αν δεν υπάρχει Υιός, ο Θεός δεν είναι πια Πατέρας...
Όποιος αρνείται την Εκκλησία, λοιπόν, είναι Αντίχριστος!
Ας προσέχουμε. Πολλοί, αυτές τις μέρες, οδηγώντας την κρίση προς όφελός τους, λένε ότι η Καθολική Εκκλησία όπως την ξέραμε μέχρι τώρα τελείωσε και ότι η ορατή Εκκλησία έδωσε τη θέση της στην αόρατη. Αυτός ο τρόπος ομιλίας, ωστόσο, είναι χαρακτηριστικός των επαναστατών, και οι Πρεσβυτεριανοί αιρετικοί τον δέκατο όγδοο αιώνα είχαν ήδη τοποθετήσει αυτή τη θέση στο Σκωτσέζικο Creed of Faith.
Όποιος αρνείται την ορατή Εκκλησία αρνείται τον Υιό, ακόμα κι αν λέει ότι το κάνει για την αγάπη της αλήθειας και του Καθολικισμού.
Ας μην χάνουμε λοιπόν την ελπίδα μας. Όπως διδάσκει η Κατήχηση, η Εκκλησία πρέπει να περάσει από το Πάθος. Το έχει κάνει αρκετές φορές, και θα το ξανακάνει. Όσο προχωρά η Επανάσταση, τόσο πιο δυνατό, αλλά και οικείο είναι το πάθος: ας μην ξεχνάμε ότι οι πόνοι που βασάνισαν περισσότερο τον Χριστό δεν ήταν οι μάστιγες, τα αγκάθια, τα καρφιά, αλλά η εγκατάλειψη των ψυχών, η αχαριστία των εκλεκτών , η αδιαφορία του πνεύματος.
Χθες η Επανάσταση χτύπησε απ' έξω και το Πάθος της Εκκλησίας ήταν ορατό και σωματικό (σκεφτείτε τις βίαιες διώξεις, τις απαλλοτριώσεις υπό τους Ιακωβίνους, τους Γαριβαλδούς...), σήμερα η Επανάσταση είναι εντελώς εσωτερική, οικεία στην Εκκλησία, και αυτό πρέπει να είναι το βάσανο που λυτρώνει.
Μόνο μια βεβαιότητα: στο τέλος η Άμωμη Καρδιά της Μαρίας θα θριαμβεύσει. Δηλαδή, μέσω της ανάκτησης της εγκράτειας και αυτής της ταπεινοφροσύνης που λυγίζει τη θέληση του ανθρώπου στο Θέλημα του Θεού, ελευθερώνοντάς την και απελευθερώνοντάς την ολοκληρωτικά μέσα της, η Εκκλησία θα γίνει ξανά το φως και το αλάτι της γης. Προσευχή, αρετή, επανόρθωση, αφοσίωση στις Ιερές Καρδιές, μυστηριακή ζωή, Καθολική παιδεία, αγάπη για τον κλήρο (παρ' όλα αυτά), κλίση: αυτά είναι τα συστατικά για να σωθεί η Εκκλησία.
Ενωμένοι στην Καλή Μάχη.
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ.
ΕΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΟΠΩΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΑΘ'ΗΜΑΣ, ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΙΑΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ.
2 σχόλια:
Χρήσιμο το άρθρο και εύγε φίλε αμέθυστε για να θυμόμαστε την άβυσσο που μας χωρίζει με ότι κατά τα άλλα, η συντριπτική πλειοψηφία σήμερα θεωρεί πιο κοντινό μας, δηλαδή τον καθολικισμό. Και αυτό από τις θέσεις της αντίδρασης στα ανομήματα του Πάπα και όχι αυτά καθ αυτά τα κατορθώματα του Αργεντίνου. Δεν χρειάζεται καν να φτάσουμε σε αυτά. Ποιες είπαμε λοιπόν πως είναι οι διαφορές μας; Τώρα πως αυτή η άβυσσος υπολογίζουν κάποιοι πως μπορεί να γεφυρωθεί ο θεός και η ψυχή τους.
Οι Λατίνοι πληρώθηκαν με το ίδιο νόμισμα από τους προτεστάντες και τώρα τους φταίει το πνεύμα της επανάστασης. Ο καθολικισμός είναι καταδικασμένος εξ συστάσεως να είναι σκληρός κληρικαλισμός. Η πρώτη επανάσταση. Ο αρθρογράφος να ψαχτεί. Δεν ενδιαφέρονται αμέθυστε για την Σωτηρία αλλά για την επιβίωση αυτού που ονομάζουν Εκκλησία. Ας σωθεί το μαγαζί σου λέει και έχει ο Θεός. Είναι σάπιοι. Ο Πάπας λέει είναι ο Κατέχων και κινδυνεύουμε από το πνεύμα της Επανάστασης και τους Μασόνους. Αλλά με αγάπη και σωστή ζωή το μαγαζί θα ξαναλάμψει. Ρε μπάρμπα έλα στα καλά σου, κοίτα μόνο λίγο τον ναό του Άγιου Πέτρου σαν κτίσμα, και σταμάτα τις μπούρδες για επανάσταση και Κατέχων. Μιλάμε για πολλά ναρκωτικά και μάλιστα σκληρά.
ΦΙΛΕ ΑΜΕΘΥΣΤΕ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΛΕΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟ, ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΕΠΙΛΑΜΒΑΝΌΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΕΧΩΜΕΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΨΥΧΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΠΟΤΕ Ο ΚΑΪΑΦΑΣ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΆ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑΝ
"οὐδὲ διαλογίζεσθε ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται." ΟΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Με αυτή την οπτική ο Οικουμενισμός της ανομίας είναι όντως ΗΔΗ ΕΔΩ. Άλλο τόσο όμως και ο Κύριος, και χωρίς να θέλω να στεναχωρώ τύπους σαν το μπάρμπα, ΟΧΙ δεν είναι μυστικό πρόσωπο κρυμμένο στα μυστήρια, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΠΙΣΗΣ.
Βοήθεια μας.
AMHN αδελφέ. Εχει ακόμη τούς ανθρώπους του ο Κύριος. Μόνο πού τά δικά Του πρόβατα ακούνε μόνο τή φωνή Του.
Δημοσίευση σχολίου