Παρίσι/Αναλυτής: Το μακελειό στο Λονδίνο σημαίνει το τέλος της συμβίωσης των εθνοτήτων

Ο καθηγητής του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού, παγκόσμια γνωστός για την εξειδίκευσή του στα θέμα του αραβικού κόσμου και του Ισλάμ, ο καθηγητής Ζιλ Κεπέλ είναι απαισιόδοξος για το πως μπορούν να συνυπάρχουν οι εθνότητες στην Ευρώπη, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις.

Σε μια μεγάλη συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Figaro εξηγεί:

«Οι Βρετανοί αποκοιμήθηκαν μετά τις επιθέσεις στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2005. Εκείνοι οι τρομοκράτες εκπαιδεύτηκαν σε στρατόπεδα του Πακιστάν, αλλά είχαν γεννηθεί και είχαν μεγαλώσει στην Αγγλία. Αυτό αποτελούσε ρήξη σε σχέση με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ή της Μαδρίτης, οι οποίες είχαν γίνει από ξένους ή μετανάστες. 

Επρόκειτο για την αρχή μιας μετάβασης του τζιχαντισμού στο ευρωπαϊκό έδαφος. Ηταν η εποχή που ο Abou Moussab al-Souri θεωρικοποιούσε το τζιχάντ της τρίτης γενιάς και «χαμηλού κόστους». Ο τρομοκράτης κάλεσε τότε σε «παγκόσμια ισλαμική αντίσταση» και προέβλεπε να κάνει την Ευρώπη τον κατεξοχήν στόχο των τρομοκρατικών επιθέσεων.

Μετά την επίθεση στο Λονδίνο το 2005, το Ηνωμένο Βασίλειο περιορίστηκε σε πολιτική πρόβλεψης αλλά παραχώρησε ταυτόχρονα ολόκληρα προάστια στους ισλαμιστές και ανέχτηκε ακόμη και τα ισλαμικά δικαστήρια, προκειμένου να εξαγοράσει την κοινωνική ειρήνη. Το Μπέρμινγχαμ, όπου ζούσε ο τρομοκράτης της τελευταίας επίθεσης στο κοινοβούλιο, Καλίντ Μασούντ, αποδεικνύει περίτρανα αυτή την πολιτική.

Η διαβόητη συνοικία του Small Heath, στο Μπέρμινγχαμ, όπου περίπου το 95% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι, είναι μια άλλη απόδειξη. Οι Βρετανοί εμπιστεύτηκαν στους σαλαφιστές τη δημόσια τάξη και την οργάνωση της κοινότητάς τους».

Το μακελειό στο κοινοβούλιο του Brexit
«Το μακελειό στο κοινοβούλιο δίνει τέλος σε αυτή την αυταπάτη, όπως έδωσε τέλος η επίθεση του 2005 στην αυταπάτη του λεγόμενου Λονδονιστάν: δηλαδή την πολιτική ότι συστηματικά όλοι οι ηγέτες των αραβικών διεθνών κινημάτων μπορούν να βρίσκουν καταφύγιο στο Λονδίνο.

Το μακελειό στο κοινοβούλιο δείχνει και κάτι άλλο ακόμη πιο τρομακτικό. Στο Μπίρμινγχαμ υπάρχουν λίγοι Αραβες και περισσότεροι Ινδο-πακιστανοί, κοινότητα στην οποία ανήκε ο Καλίντ Μασούντ. Η ηλικία του Μασούντ, 52 ετών, εκπλήσσει, επίσης. 

Δείχνει ότι η πράξη του δεν ήταν αντίδραση βίας ενός νεαρού που δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί στην κοινωνία, αλλά η κίνηση κάποιου που είχε κοινωνικοποιηθεί από χρόνια. Ο Καλίντ Μασούντ είχε μεγαλώσει εναντίον της βρετανικής κοινωνίας και επέλεξε να περάσει στην τρομοκρατική δράση. 

Αυτό που εκπλήσσει, επίσης, είναι ο τρόπος που έδρασε και θυμίζει τις επιθέσεις της Νίκαιας και του Βερολίνου: ένα αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα που πέφτει πάνω στο πλήθος. Πρόκειται για έναν τζιχαντισμό απόλυτα χαμηλού κόστους ο οποίος δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ελεγχθεί από την αστυνομία.

Παρατηρούμε επίσης ότι η επίθεση είχε στόχο το βρετανικό κοινοβούλιο, το κατεξοχήν σύμβολο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι η τρομοκρατική επίθεση έγινε τη στιγμή που το βρετανικό κοινοβούλιο συζητούσε για το Brexit».

Ενας μουσουλμάνος δήμαρχος
Οι βρετανικές αρχές θεώρησαν ότι το να έχουν έναν μουσουλμάνο δήμαρχο, ο οποίος επιπλέον βρίσκεται κοντά στις ισλαμικές οργανώσεις του κινήματος των Αδελφών Μουσουλμάνων, θα τους επέτρεπε να ελέγξουν καλύτερα τα κυκλώματα και να αποφύγουν τη βία. Ξέχασαν ότι ο δήμαρχος Sadiq Khan θεωρείται προδότης για τους ριζοσπάστες ισλαμιστές.

Γενικά θα έλεγα ότι είναι αυταπάτη να θεωρείς ότι οι λογικές διευθετήσεις μπορούν να καλμάρουν μια κοινωνία. Αντίθετα, επιταχύνουν τη ρήξη. Η περίπτωση της Ολλανδίας είναι παραδειγματική, γιατί στην Ολλανδία η υπερβολική πολυπολιτισμικότητα μεταφράστηκε σε μια εξαιρετικά βίαιη ξενοφοβία.

Το Ηνωμένο Βασίλειο εμφανίζεται σήμερα πιο διχασμένο από ποτέ. Αυτό αποδεικνύουν τα αιτήματα ανεξαρτησίας της Σκωτίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, αλλά επίσης η πολιτισμική ρήξη ορισμένων προαστίων όπου κυριαρχεί το αίσθημα εγκατάλειψης της περιφερειακής Αγγλίας.

Αυτό το ερώτημα τίθεται και για τη Γαλλία όπου υπάρχει κοινωνική κατάρρευση και το εκπαιδευτικό πρότυπο απέτυχε. Δυστυχώς το θέμα είναι ταμπού και δεν συζητείται ούτε στην προεκλογική εκστρατεία για την προεδρική εκλογή της Γαλλίας. 

Από τη μια πλευρά το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο καταγγέλλει την συνύπαρξη των εθνοτήτων, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι έτσι μεγιστοποιεί το ζήτημα της εθνοτικής ταυτότητας. Και από την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι υποψήφιοι κρύβουν το κεφάλι μέσα στην άμμο, χωρίς να αναλύσουν το πρόβλημα και χωρίς να εξηγούν τι μέτρα θα λάβουν για να απαλείψουν το ζήτημα. 

Κανείς δεν θέλει να ομολογήσει ότι η κατάσταση σε ορισμένα προάστια των πόλεων της Γαλλίας δεν ελέγχεται πλέον. Ωστόσο, όποιος εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας θα πρέπει υποχρεωτικά να αντιμετωπίσει αυτό το στοίχημα. Θα πρέπει να θέσει το πρόβλημα της εκπαίδευσης, της επιμόρφωσης και της ανεργίας. 

Αυτοί είναι οι παράγοντες-κλειδιά της δυσλειτουργικότητας ενός μεγάλου αριθμού των παιδιών των μεταναστών, αλλά και των παιδιών των χωρικών ή των εργατών απέναντι σε αυτό που αποκαλούν «σύστημα». 

Η προεκλογική εκστρατεία είναι εξαιρετικά επιφανειακή και εξηγεί έτσι το γεγονός ότι δεν συζητάμε πια για Αριστερά/Δεξιά αλλά για σύστημα/αντισύστημα. Πρόκειται για μια βαθειά ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου της Γαλλίας πίσω από την οποία κρύβεται η ρήξη».

http://www.iefimerida.gr

aegeanhawk