Διαβάζεις Μακρυγιάννη, θυμάσαι την αθυροστομία του Καραϊσκάκη και ...χορταίνεις την απλή, ανεπιτήδευτη θέρμη του έλληνα Χριστιανού, εκείνου του αιώνα. Τα διαβάζεις ασκανδάλιστα, δεν σοκάρεσαι, γιατί νιώθεις πώς δεν ανήκεις και συ στους νεοχριστιανούς με τις ταπεινοσχημίες, με τους εύκολους σκανδαλισμούς και την πονηρία της παρθενοφανείας.Νιώθεις πώς οι καταβολές σου είναι κάπου εκεί.Αγνοί άνθρωποι. Ιερή αγανάκτιση. Ποιός από εμάς τους συγχρονους "πράους", "αγαπησιάρηδες", "ηθικούς" χριστιανούς μπορεί να διεκδικήσει αυτή την αγνότητα του άνθρακα πού αγγίζει τα χείλη, χωρίς να μιαίνει την καρδιά; Προτεσταντοποιηθήκαμε. Φροντίζουμε για την καλή έξωθεν μαρτυρία και το φαίνεσθαι. Αυτά μας ορίζουν σαν χριστιανούς. Δεν ήταν άγιοι οι παραπάνω ήρωες με την κλασσική καλή έννοια του Συναξαρίου των πολλές φορες ιησουϊτών πού είναι στα πράγματα και κανείς άγιος της Εκκλησίας μας δεν θα μεταχειρίζοταν τέτοο λεξιλόγιο. Δεν ήταν όμως και υποκριτές και φαρισαίοι σαν και εμάς. Είναι αυτή η σπάνια αγνότητα με την οποία όσιοι Ασκητές μιλούσαν για προβλήματα σεξουαλικά, και οι ληστές του Κόντογλου και των Γεροντικών διήγαν βίον ληστρικόν διαβάζοντας παράλληλα τους Χαιρετισμούς στην Αγνή Θεοτόκο.Χωρίς να μιανθούν. Εμείς σήμερα μιαινόμαστε με την .... πιό άσπιλη αγνότητα μας.Πλην όμως κανείς μας δεν έχει την ταπείνωση του μεγάλου καππαδόκη: Και γυναίκα δεν γνώρισα και παρθένος δεν είμαι. Ψιλά τα νοήματα και ψηλά...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. Πολλες φορές αισθάνομαι πώς ζω σε υγειονομικό κλοιό. Αλλά καθαρότερος δεν έγινα...
π.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου