Μήνυμα και ευχές
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μυτιλήνης, Ερεσσού και Πλωμαρίου
κ. Ιακώβου
Σύμφωνα με τον Άγ. Ιγνάτιο Αντιόχειας
δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία χωρίς επισκόπους, πρεσβυτέρους και
διακόνους. Το χάρισμα της ιερωσύνης, που μεταδίδεται με τη χειροτονία,
αποτελεί ένα «μυστήριο και ένα συνεχές θαύμα που υπάρχει μέσα στην
Εκκλησία μας εξαιτίας της αγάπης και φιλανθρωπίας του Θεού». Ο κληρικός
κάθε βαθμού φέρει όχι κάτι δικό του επάνω του αλλά την ιερωσύνη της
Εκκλησίας, που είναι η ιερωσύνη του Χριστού. Είναι «υπηρέτης Χριστού και
οικονόμος μυστηρίων Θεού». Όπως οι Απόστολοι είναι οι άμεσοι συνεχιστές
του σωτηριώδους έργου του Κυρίου μας έτσι και οι ποιμένες Εκκλησίας
έχοντας ως επικεφαλής τους επισκόπους της, που είναι «οι φορείς της
αποστολικής διαδοχής και του πληρώματος της ιερωσύνης», επωμίζονται μέσα
από το κάλεσμα που τους απευθύνει το απύθμενο έλεος και η αγάπη του
Αγίου Τριαδικοί Θεού μας το επίπονο αλλά ταυτόχρονα και ατίμητο έργο της
διαποιμάνσεως των ψυχών «εως της συντελείας του αιώνος».
Το χάρισμα της ιερωσύνης, που δεν το
έχουν ούτε οι άγγελοι, το κατέχει ο άνθρωπος, αποτελώντας μια μεγάλη και
ανεκτίμητη προσφορά του Θεού σ’ εκείνον, η οποία δίδεται ανεξάρτητα από
την προσωπική του αρετή και αξία. Είναι μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή
ουράνια τιμή και ευλογία στη πεπερασμένη και θνητή ανθρώπινη ύπαρξη,
προκειμένου ο λαός του Θεού να αγιάζεται και να οδηγείται στη σωτηρία.
Με τις μικρές και ταπεινές του δυνάμεις και με τα λίγα ή πολλά χαρίσματά
του καλείται ο κληρικός να ενθρονίζει στις καρδιές των πιστών το
Χριστό, μή λησμονώντας ποτέ ότι αυτό είναι πρωτίστως το κατεξοχήν έργο
του και ο στόχος της όλης του διακονίας, η οποία ενισχύεται διαρκώς από
το ιερό θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα επάνω στην οποία σφαγιάζεται διά
των χειρών του ο Αμνός του Θεού «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».
Για να είναι, όμως, αποδεκτό στα μάτια
του Θεού και και να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στις ψυχές των ανθρώπων
το έργο του ποιμένος οφείλει ο ίδιος να βιώνει τη ζωή του Ευαγγελίου,
έχοντας αμόλυντη και καθαρή ζωή στο σώμα και την ψυχή του. Λέγει δε
χαρακτηριστικά τα εξής γι’ αυτή τη σπουδαία υπόθεση ο άγ. Γρηγόριος ο
Θεολόγος: «Πρέπει να καθαρίσουμε πρώτα τους εαυτούς μας, και έπειτα να
καθαρίσουμε τους άλλους. Να αποκτήσουμε σοφία, και έπειτα να κάνουμε
τους άλλους σοφούς. Να γίνουμε φως, για να φωτίζουμε. Να πλησιάσουμε οι
ίδιοι το Θεό, και κατόπιν να οδηγήσουμε άλλους σ’Αυτόν. Να αγιασθούμε,
για να αγιάσουμε». Γι’ αυτό, όπως σοφά έχει τονισθεί «ο άξιος κληρικός
δεν κατασκευάζεται με μαγικό τρόπο κατά την ώρα της χειροτονίας. Είναι
έργο της δυνάμεως του Θεού που κατέρχεται στον άνθρωπο κατά τη
χειροτονία, αν είναι πράγματι άξιος της ιερωσύνης. Παράλληλα, όμως,
είναι καρπός του προσωπικού του αγώνα».
Αξιωνόμενοι, λοιπόν, και αυτή τη χρονιά
αγαπητά μας παιδιά, να προλογίζουμε το ημερολόγιό μας, ας παρακαλέσουμε
τον Μεγάλο και Αιώνιο Αρχιερέα μας, τον Ιησού Χριστό, του «Οποίου το
δικό Του Αρχιερατικό αξίωμα συνεχίζεται μέσα από τον ιερό θεσμό της
ιερωσύνης» να ενισχύει αδιαλείπτως τους κληρικούς μας και να αναδεικνύει
άξιους κατά πάντα ποιμένες, για το καλό της Εκκλησίας μας, της
κοινωνίας μας και φυσικά των ανθρώπον εκείνων που καλούνται να διακονούν
με φόβο Θεού στα πλαίσια της ενορίας.
Με πολλές εγκάρδιες ευχές και αγάπη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Μυτιλήνης Ιάκωβος
ΒΡΕ ΤΟΝ ΑΘΕΟΦΟΒΟ. ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΠΟΣΥΝΗΣ ΤΑ ΞΕΣΗΚΩΣΕ;
3 σχόλια:
Όταν λέη ο άγιος Ιγνάτιος ότι δεν μπορεί να υπάρχη Εκκλησία χωρίς επισκόπους, πρεσβυτέρους και διακόνους, εννοεί προφανώς πως οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι είναι κι αυτοί απαραίτητα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, όπως όλοι οι χριστιανοί... Και όχι φυσικά, ότι είναι κάτι το εντελώς 'ιδιαίτερο', που χωρίς αυτό δεν υφίσταται (!) καν Εκκλησία, άρα και αρχή και υπεράνω της Εκκλησίας!... Και πόσο 'τραγικό' είναι να λέη στο τέλος ο συγκεκριμένος 'επίσκοπος' τις λέξεις 'παιδιά μου' απευθυνόμενος μόνο στους κληρικούς!... Πραγματική παποσύνη!...
Υπάρχει μιά ιστορική ανάλυση τών επιστολών τού αγίου Ιγνατίου:Οι επιστολές του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας “στηρίζουν” μυστηριωδώς και τις δυο κακοδοξίες: Και το πρωτείο του πάπα ως διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου και το πρωτείο του ορθοδόξου επισκόπου εις τύπον και τόπον Πατρός.
Το βασικό επιχείρημα των ανθρώπων που διαλύουν την παράδοσή μας με το πρωτείο του επισκόπου στηρίζεται σ’ ένα απόσπασμα επιστολής του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας στο οποίο αναφέρεται: «όπου ο επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία»
Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιγνάτιος επίσκοπος της Συρίας, γύρω στα 110 μ.Χ. μετεφέρθη από την Αντιόχεια στη Ρώμη για να υποστεί το μαρτύριο. Κατά την διάρκεια του μεγάλου ταξιδιού έγραψε διάφορες επιστολές προς μερικές Εκκλησίες.
Δεν μπορούμε όμως εύκολα να αγνοήσουμε ότι πίσω απ’ αυτές τις επιστολές υπάρχει ένα μεγάλο κριτικό πρόβλημα που δεν έχει βρει ακόμη την λύση του! Ποιες εγγυήσεις διαθέτουμε ότι οι γνωστές σε μας επτά επιστολές του Αγίου Ιγνατίου, οι οποίες περιέχονται στο χειρόγραφο της εθνικής βιβλιοθήκης του Παρισιού, ονόματι Colbertino, του 10ου αιώνος, και στο χειρόγραφο Mediceo–Laurenziano της Φλωρεντίας του 11ου αιώνος, οι οποίες εκδόθηκαν κατά την διάρκεια του 17ου αιώνος μαζί με άλλες έξι επιστολές του Αγίου Ιγνατίου, αναγνωρισμένες από όλους σαν απόκρυφες (γραμμένες από έναν Αρειανό επίσκοπο του IVου ή Vου αιώνος), είναι αυθεντικές, δηλαδή ανταποκρίνονται ακριβώς σε εκείνες τις επιστολές που γράφηκαν από τον επίσκοπο Ιγνάτιο γύρω στα 110 μ.Χ.;
Όλοι οι μελετητές (H. Delafosse, Adolf Bauer, Alfred Loisy) γράφου περίπου: Το ιστορικό περιβάλλον των επιστολών είναι ανεξήγητο ένα θέλουμε να τις αναγάγουμε στην εποχή του Τραϊανού (110 μ.Χ.). Στην πραγματικότητα οι επιστολές επιδιώκουν να βοηθήσουν να υπερίσχυση ένα σύστημα πίστης και οργάνωσης το οποίο αντιστοιχεί στο αποκορύφωμα της γνωστικής κρίσεως.
Τελευταία το θέμα της αυθεντικότητας και της χρονολογίας των επτά επιστολών του Αγίου Ιγνατίου ξαναμελετήθηκε εις βάθος από τον R. Hübner και τον μαθητή του Th. Lechner. Και οι δυο ισχυρίζονται πως οι επιστολές του Ιγνατίου ασκούν στην πραγματικότητα πολεμική εναντίον των γνωστικών Βαλεντινιανών οι οποίοι δρούσαν το δεύτερο ήμισυ του ΙΙ ου αιώνος και γι’ αυτό μάλλον πρέπει να χρονολογηθούν στη δεκαετία 165–175 μ.Χ. Δεν μπορούν να έχουν γραφεί στα 110 μ.Χ. από τον επίσκοπο της Συρίας. Τα κυριότερα επιχειρήματά τους είναι τα εξής:
1. Η προπαγάνδα που γίνεται από τον Ιγνάτιο μέσα στις επιστολές υπέρ της επισκοπικής μοναρχίας δεν αντιπροσωπεύει την οργάνωση των Εκκλησιών (ούτε των Ανατολικών) του 110 μ.Χ. Αντιθέτως έρχεται φυσιολογικότερο να φανταστούμε τις επιστολές γραμμένες στην εποχή του Αδριανού (138 μ.Χ.) ή και αργότερα.
2. Ο Ιγνάτιος συγκρούεται ανοιχτά με ένα γνωστικό κίνημα που αντιστοιχεί ακριβώς στους Βαλεντινιανούς. Για παράδειγμα στην επιστολή προς Μαγνησίους (8, 2) λέει: «ο Ιησούς Χριστός … είναι ο αιώνιος Λόγος που εξήλθε από την σιωπή». Κάτι το οποίο αντικρούει ξεκάθαρα γνωστικούς του δευτέρου μισού του ΙΙου αιώνος.
Επιπλέον πρέπει να γνωρίζουμε, κάτι που γνωρίζουν όλοι όσοι συνειδητά προσπαθούν να διαλύσουν την παράδοσή μας, πως μία από τις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας χρησιμοποιείται από τους παπικούς για να υποστηρίξουν το πρωτείο του πάπα ως διαδόχου του Αποστόλου Πέτρου. Η προς Ρωμαίους επιστολή του! Μόνον που και πάλι κανείς δεν μπορεί να εξηγήση πώς και γιατί, ο πρωτοκορυφαίος των Αποστόλων δέχθηκε να γίνει επίσκοπος Ρώμης, δηλαδή ένας διάκονος της εποχής, καθώς οι επίσκοποι δεν διέφεραν σε τίποτε από τους πρεσβυτέρους. Κανείς από τους 12 Αποστόλους δεν θα δεχόταν ποτέ την “τιμή” να ανακηρυχθεί επίσκοπος! Γιατί να το κάνει ο πρώτος; Προνοητικά; Για να τιμήσει τον μελλοντικό αντιπρόσωπο του Χριστού στη Γη;
Επιπλέον πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους πως με την θεολογία και την ευχαριστιακή εκκλησιολογία του Ζηζιούλα, ο οποίος βρίσκεται πλέον εις τύπον και τόπον Πατρός, ο Κύριος αναλαμβάνει αντιπρόσωπος του πάπα στην Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό είναι το βαθύ μυστικό του Bishopoque.
Τό τραγικό τής καταστάσεώς μας είναι ότι οι οικουμενιστές χρησιμοποιούν τόν άγιο Ιγνάτιο γιά τούς σκοπούς τους καί οι αποτειχισμένοι τόν άγιο Θεόδωρο Στουδίτη γιά τούς δικούς τους καί τούς έχουν βάλει σέ αντιπαράθεση. Είμαστε απίστευτοι.
Δημοσίευση σχολίου