Πιστεύω πως η πίστη μας είναι εξ αποκαλύψεως. Έτι πιστεύω πως η κατανόηση της θείας αποκαλύψεως είναι έλλαμψη του Αγίου Πνεύματος. Η ευχή προ των θείων αναγνωσμάτων στην θεία Λειτουργία αυτό μας λέγει: «Έλλαμψον εν ταίς καρδίαις ημών το της σης θεογνωσίας ακήρατον φως». Συνεπώς, δεν είναι ούτε γνώμες δικές μας, ούτε συστήματα και τρόποι μεταφράσεως.
Οι σημερινοί μεγάλοι θεολόγοι, σίγουρα μετά από πολλή άσκηση, νηστεία και προσευχή, και σπουδή εις την Εσπερίαν και νούν πλούσιον, μας παρουσιάζουν ότι γνώρισαν τις σχέσεις των προσώπων της Αγίας Τριάδος! Και η ενότητα έπαυσε πιά να είναι στην απρόσιτη και ακατάληπτη ουσία του Θεού, αλλά στο πρωτείο του Πατρός! Και ότι η Εκκλησία είναι εικόνα της Αγίας Τριάδος! Κατά συνέπειαν, όπως στην Αγία Τριάδα υπάρχει ένας πρώτος, έτσι και στην Εκκλησία πρέπει να υπάρχη ένας πρώτος!
Αυτά ούτε στην θεία αποκάλυψη τα βρίσκουμε, ούτε στην θεία παράδοση. Είναι πάνυ άγνωστα και στους αγίους Αποστόλους και στους αγίους Πατέρες. Και όλα αυτά, για να φθάσουμε στην επάρατη διδασκαλία του πρωτείου και του αλαθήτου του παπισμού!
Ένας παλιός καρδινάλιος έλεγέ μας: «Θα βρούμε εμείς τρόπο να σας παρουσιάσουμε το πρωτείο έτσι που να το αποδεχθήτε». Και να, που είχε και προφητικά χαρίσματα ο Τιμπρέ. Ορίστε λοιπόν, να καταργηθή το δημοκρατικό πολίτευμα της Εκκλησίας και να θεσπιστή ο ένας με πρωτείο και αλάθητο. «Άκουε ουρανέ και ενωτίζου η γη» (ας επικαλεσθώ τον προφήτη Ησαία) «Η Οικουμενική Σύνοδος δεν είναι θεσμός της Εκκλησίας, αλλά είναι ένα συμπτωματικό γεγονός»! Αν οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν ήτανε θεσμός, πως θεσπίσανε νόμους και Κανόνες;
Ακούστε κι άλλα: Η Εκκλησία τον Αυγουστίνο τον επίσκοπο Ιππώνος τον είπε ιερό Αυγουστίνο, δεν τον είπε άγιο. Η διάκριση της Εκκλησίας δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία. Τον Ισαάκ τον Σύρο δεν τον είπε άγιο, τον είπε αββά. Ο πρώτος έχει φοβερές αποκλίσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται όλο το κατασκεύασμα της δυτικής θεολογίας. Και ο αββά Ισαάκ κάπου παρεκκλίνει. Σήμερα στον πρώτο κτίσαμε και ναούς και μοναστήρια και στον δεύτερο κατά θείαν αποκάλυψη που είχε ένας σύγχρονος ασκητής και προφήτης του Αγίου Όρους, του κολλήσαμε το «άγιος».
Έτσι, έχει πλήρη πιά εφαρμογή το «τα μεν οπίσω επιλανθανόμενοι, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενοι», μέχρι του να γνωρίζουμε τις σχέσεις των προσώπων της Αγίας Τριάδος και να απορρίπτουμε ο,τι η Εκκλησία θέσπισε εν τη μεγίστη αυτής διακρίσει.
Όλα αυτά, να το πω λαικά, ίσως και λίγο άπρεπα, είναι κωλοτούμπες, που έχουνε δυστυχώς και θεατές και ακροατές. Ο Χριστός, που κρατάει το πηδάλιο της Εκκλησίας, και ουχί κάποιος πρώτος και αλάθητος, παρακαλούμε και δεόμεθα και ικετεύομε να το κρατήση σε σταθερή ρότα πορείας μέσα στα πελάγη του κόσμου. Ναυτία μας έπιασε και ζητούμε αντίδοτο, για να σταματήσουμε να αντραλιζώμαστε, και που; μέσα στο καράβι της Εκκλησίας.
Δεν έχω όραση, για να επεκτείνω τον λόγο. Γι᾽ αυτό σας δίνω, αγαπητοί μου χριστιανοί, αυτήν την φορά αυτά τα ολίγα, απλά και κατανοητά. Δεν τα παρουσιάζω στους καθηγητές των Πανεπιστημίων, αλλά στον λαό, τον θεματοφύλακα της πίστεως. Και σας παρακαλώ εύχεσθε στις καρδιές των νέων θεολόγων να υπάρχη έλλαμψη του Αγίου Πνεύματος και όχι εκλάμψεις του νού που ουδέποτε ηγεμόνευσε των παθών τους.
«Κατάστησον, Κύριε, τον νούν μας ηγεμόνα.»
Για να γίνη όμως αυτό, πρέπει να υπάρχη η προϋπόθεση της αγίας ασκήσεως…
4 σχόλια:
Οι Ευνομιανοί υποστήριξαν κατά της θεότητας του Υιού προσδιορίζοντας λογικά τις έννοιες του «Πατέρα» — του μοναδικού ἀγέννητου — και της ουσίας : αν τα δύο ταυτίζονται, τότε ό,τι δεν είναι «Πατήρ» (στην περίπτωση αυτή ο Υιός) πέφτει έξω από την ουσία του Θεού και δεν είναι ὁμοούσιος με τον Πατέρα. Ο Ζηζιούλας αναγνώρισε πώς οι Καππαδόκες αντιμετώπισαν αυτό το επιχείρημα επιτιθέμενοι στη λογική που ταύτιζε τον Πατέρα με αυτήν την ουσία και κάνοντας τον Πατέρα και όχι τη θεϊκή ουσία τον αγέννητο γεννήτορα του Υιού. Σε άλλη μελέτη ο Ζηζιούλας υποστήριξε ότι στην πατερική κατανόηση του προσώπου, τα τρία Πρόσωπα διακρίνονται μεταξύ τους γιατί (και ενώ) συνυπάρχουν. Αυτή η συνύπαρξη, όντας αιώνια (ο Πατέρας έχει τον Υιό αιώνια κ.λπ.), κάνει αδιανόητη την ύπαρξη ενός Προσώπου χωρίς τα άλλα Πρόσωπα. Έτσι, αυτό που είναι «κοινό», η ουσία, δεν έρχεται σε αντίθεση με την προσωπική ετερότητα.
Με την Καππαδοκική θεολογική προσπάθεια διασφαλίζεται η βιβλική ταύτιση του Θεού με τον Πατέρα («ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»). Επειδή ο Θεός είναι κατ' εξοχήν Πατέρας, και αντίστροφα, αυτή η έννοια του Θεού είναι αδιανόητη χωρίς το Πρόσωπο του Υιού που μας αποκαλύπτεται στην Οικονομία.
Στο παραπάνω κείμενο το επιχείρημα του Ζηζιούλα που στηρίζεται στους Καππαδόκες για να θέσει πρώτο τον Πατέρα στην Αγία Τριάδα.
Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι τό κρίμα τού Ζηζιούλα. Οι ονομασίες μάς δόθηκαν γιά τήν ευκολία τής κατανοήσεώς μας. Δηλώνουν τό ομοούσιο.Οσον αφορά τό Ευαγγέλιο καλό είναι νά έχουμε κατά νού, σύμφωνα μέ τόν Αγιο Ιωάν. Χρυσόστομο, τήν διπλή φύση τού Κυρίου μέχρι τήν Ανάσταση. Ιησούς Χριστός.Ο Πατέρας είναι Υπόσταση. Εάν η Υπόσταση γεννά τότε παρεμβάλλεται χρόνος Οπως είπε λογικά δέν ειναι ταυτόχρονες οι υπάρξεις τους. Δύσκολο εξάλλου νά ονομάσουμε τόν Πατέρα πρόσωπο. Ουδείς εώρακε. Ούτε τό Αγιο Πνεύμα πρόσωπο. Σήμερα δέ μετά τήν Ανάσταση ούτε τόν Κύριο μπορούμε όλοι μας νά δούμε.Ετερότητα σημαίνει ομοιούσιο. Εμείς ασχολούμαστε μέ τόν φτηνό Ζηζιούλα χάριν τού Κυρίου καί τών απογόνων του οι οποίοι αυτοκτονούν μαζί του. Δέν υπήρξε σοβαρός αξιοπρεπής άνθρωπος. Δέν έπαιρνε πολλές στροφές, ήταν πονηρός.
2.58 Είναι πρωτότυπος κατ' αυτόν. Υπήρξε αεράτος εξάλλου. Δέν μπόρεσε νά συντάξει ούτε μία σωστή πρόταση. Ηταν ανάποδος καί υπέφερε από τό γνωστό μητρικό σύνδρομο. Οπως δέν μπορεί νά υπάρξει Ελλάδα χωρίς τήν μεγάλη ιδέα, κατά Γιανναρά, ούτε νεοορθόδοξος χωρίς ναρκισσισμό.
Δημοσίευση σχολίου