Ο Χρήστος Γιανναράς για τον άνθρωπο, την εκκλησία και τον κόσμο

Αυτή η σειρά έξι μερών ( εδώ ενοποιημένα) παρουσιάζει μια συναρπαστική και πλούσια πνευματικά συνομιλία μεταξύ του Έλληνα φιλοσόφου και θεολόγου Χρήστου Γιανναρά και του επισκόπου Μαξίμ (Βασίλιεβιτς). Βιντεογραφημένο το 2010 στο ήρεμο μοναστήρι Escondido στην Καλιφόρνια από τον μοντέρ Ivan Andrijanic, ο διάλογος διερευνά θεμελιώδη θέματα της χριστιανικής θεολογίας και της υπαρξιακής φιλοσοφίας. Με χαρακτηριστική διαύγεια και στοχαστική θέρμη, ο Γιανναράς στοχάζεται το μυστήριο της Αγίας Τριάδας, τη μυστηριακή πραγματικότητα της Θείας Ευχαριστίας, τη μεταμορφωτική φύση της αγάπης, τη βαθιά σημασία της ελευθερίας, τον ρόλο του πολιτισμού και την εσχατολογική χαρά του Πάσχα. πηγή:    / @sebastianpressacademia  🎬 Ενότητες-Χρονοσημεία: 00:00 Η Αγία Τριάδα 10:07 Αγάπη, ο πυρήνας της ύπαρξης 22:13 Ελευθερία 27:40 Η Ευχαριστία 33:20 Πάσχα 43:00. Κουλτούρα- Πολιτισμός

Ο Χρήστος Γιανναράς για τον άνθρωπο, την εκκλησία και τον κόσμο

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ.

"Η κλασσική λογική συνίσταται στην πρόσληψη των μαθηματικών, ιδιαιτέρως της γεωμετρίας του Ευκλείδη και των προόδων τής αναλύσεως και συνθέσεως που την χαρακτηρίζουν, σαν μοναδικό μοντελο, σαν αποκλειστικό μοντέλο της γνώσεως. Κάτι που επεβλήθη απο τον Καρτέσιο και είχε σαν συνέπεια την κατασκευή μίας μηχανιστικής φυσικής που ονομάστηκε στην συνέχεια, "κλασσική φυσική", διά των εργασιών του Γαλιλαίου του ιδίου και του Νεύτωνος. Τέλος είχε σαν συνέπειεα επίσης και την κατασκευή μίας μεταφυσικής συνεπούς με την εν λόγω κλασσική φυσική, σύμφωνα με την οποία η μαθηματικο-μηχανική τάξη του σύμπαντος είναι έργο ενός δημιουργού Θεού, ο οποίος εξασφαλίζει με το αμετάβλητο διάταγμα της Βουλήσεως του, την σταθερότητα της κοσμικής τάξεως, (Ενός γεωμέτρη Θεού ή ωρολογοποιού, που επινόησαν ο Καρτέσιος, ο Νεύτων και ο Λάιμπνιτς). Σ' αυτό το πλαίσιο οι "νόμοι της λογικής" είναι και νόμοι της πραγματικότητος, δηλαδή της φύσεως, και επομένως έχουν ένα απόλυτο κύρος. Ολόκληρη η πραγματικότης είναι δομημένη σύμφωνα με μία λογική οργάνωση ήδη δοσμένη, που την αγκαλιάζει στην ολότητα της, διαμορφώνοντας την σε ένα μοναδικό μέγιστο σύστημα, στο οποίο όλα συνδέονται με το όλον και το όλον αυτό εξηγείται στο Φώς του όλου (σχέσεις). Ο σκοπός αυτού του συστήματος είναι η κυριαρχία της πραγματικότητος, των πραγμάτων και των ανθρώπινων συμπεριφορών και εκφράζεται με τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις.

          Αλλά αυτή ακριβώς η νοησιαρχία εισήλθε σε κρίση και η κρίση αυτή καθορίστηκε, στην Φυσική, απο την θεωρία της σχετικότητος, η οποία κατέστρεψε την απολυτότητα όλων των εννοιών πάνω στις οποίες η κλασσική φυσική, με τους δικούς της "νόμους της Φύσεως" στηριζόταν (χώρος, χρόνος, ταχύτης, επιτάχυνση κ.τ.λ.) και στα μαθηματικά απο την λογική τού Brower, μία λογική που στηρίζεται στην έμπνευση και στην δομή, η οποία έθεσε σε αμφιβολία την αξία των νόμων τής "νοήσεως", δηλαδή τις ίδιες τις αρχές της λογικής και ιδιαιτέρως την αρχή της, τού "τρίτου αποκλείσεως". (Το Α οφείλει να είναι Β ή όχι Β).

 Στην λογική, η οποία ήταν το ζητούμενο της νοησιαρχίας, εισήλθε σαν αλλαγή,η "απόφαση" ή "ενέργεια" ή κάτι παρόμοιο."