«Η πολιτική δεν γίνεται από τα κοσμοπολίτικα
ξενοδοχεία στο Κάιρο μα στο πεζοδρόμιο πλάι.
Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος,
πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου»
Αλέξανδρος Κοτζιάς, Πολιορκία
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Θα πάω στο συλλαλητήριο. Θα πάω, παρά τις διαφωνίες που μπορεί να έχω με τους οργανωτές, παρόλο που δεν μου άρεσαν καθόλου ορισμένες από τις φάτσες που είδα να μιλάνε στη Θεσσαλονίκη και παρά τις όποιες ανησυχίες διατηρώ για την πιθανή εξέλιξη αυτού του κινήματος. Ποιος Έλληνας άλλωστε θα μπορούσε εύκολα να εμπιστευτεί πλήρως οτιδήποτε και οποιονδήποτε, μετά μάλιστα την απίθανη εμπειρία της μεταμόρφωσης του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ (σε κατσαρίδα, που θα ‘λεγε ο Κάφκα). Ελπίζω ότι οι οργανωτές έχουν κι αυτοί κάτι μάθει από τη Θεσσαλονίκη.
Από την αρχή το ήξερα ότι θα πάω στο συλλαλητήριο, ότι πρέπει να πάω. Έβαλα βέβαια αυτό που ένοιωθα και στη βάσανο της λογικής, αλλά κι αυτή το ίδιο μου είπε, να πάω.
Μερικοί θα με ρωτήσετε: Πώς θα πας αφού, όπως λες, έχεις και διαφωνίες, επιφυλάξεις ή ανησυχίες; Γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου; Εύλογο το ερώτημα και θα το απαντήσω ευθύς αμέσως.
Θα πάω, γιατί αυτό δεν το νοιώθω μόνο ένα συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Είναι μια κραυγή για την Ελλάδα από ένα πληγωμένο έθνος, που του λεηλάτησαν οικονομικά τη χώρα, το εξευτέλισαν και του τσάκισαν την αξιοπρέπεια, τώρα θέλουν να του αρπάξουν την ιστορία και τα σύμβολα, και αύριο θα θελήσουν να του πάρουν και τη σκληρή κυριαρχία στο Αιγαίο, την Κύπρο, την Κρήτη, τη Βόρειο Ελλάδα, να το τελειώσουν οριστικά και αμετάκλητα. Σταματήστε να ξεπουλάτε τα πάντα, φέρτε πίσω τη χώρα μας. Έτσι διαβάζω εγώ το μήνυμα της διαδήλωσης και αυτός είναι ένας βασικός λόγος που αποφάσισα να πάω.
Για δυόμιση χρόνια οι Έλληνες δεν μίλαγαν, έγλυφαν τις πληγές τους, δεν είχαν ούτε το κουράγιο να βαρέσουνε το κεφάλι τους στον τοίχο, έκρυβαν κι από τον ίδιο τους τον εαυτό τα αισθήματά τους. Και ξαφνικά, όλο αυτό το συμπιεσμένο, ταπεινωμένο, ποδοπατημένο εθνικό αίσθημα του ελληνικού λαού βρήκε τον τρόπο να ξεσπάσει.
Δεν πρόκειται για διαδήλωση, πρόκειται για εξέγερση και ήρθε απροειδοποίητα, όπως όλες σχεδόν οι γνήσιες εξεγέρσεις στην ιστορία.
Αλλά έχω έναν ακόμα λόγο, που τον θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό για τον οποίο θα πάω στο συλλαλητήριο. Η κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα, το πολιτικό και το κρατικό σύστημα της χώρας, έχουν παραδοθεί, έχουν γίνει όργανα ξένων δυνάμεων που λεηλατούν και καταστρέφουν τη χώρα μας. Δεν έχουμε απολύτως κανένα άλλο εργαλείο, απολύτως κανένα άλλο μέσο για να τους σταματήσουμε, εκτός από τις εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που συγκεντρώθηκαν στη Θεσσαλονίκη και θα συγκεντρωθούν, πολύ περισσότεροι νομίζω, στην Αθήνα, από τη δύναμη δηλαδή της Οργής του ελληνικού λαού.
Θα πάω στη διαδήλωση της Αθήνας γιατί, αν δεν είχε γίνει με τέτοια επιτυχία η διαδήλωση της Θεσσαλονίκης, κι αν δεν προγραμματιζόταν αυτή της Αθήνας, θα είχαν ήδη κλείσει το θέμα της διαπραγμάτευσης για το όνομα, όπως ακριβώς θέλουν και απαιτούν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ. Μην έχετε αυταπάτες. Και θα τους είχε κάνει πλάτη και η αντιπολίτευση.
Θα πάω στη διαδήλωση γιατί ξέρω, και το ξέρουν και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας, ότι αυτή η κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο περίπου του πολιτικού κόσμου, ούτε τη διάθεση έχουν, ούτε τη δυνατότητα να πούνε Όχι στους Ξένους, ότι κι αν τους ζητήσουνε.
Από τους Γερμανούς στους Αμερικανούς, από την οικονομία στη γεωπολιτική
Αυτοί επέτρεψαν στους Γερμανούς και την ΕΕ, με το πράσινο φως των ΗΠΑ και υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ, να λεηλατήσουν, να υποδουλώσουν και να καταστρέψουν οικονομικά τη χώρα μας. Τσάκισαν, με την τεράστια συνδρομή της ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ., την ικανότητα κοινωνικής και κατ’ επέκταση εθνικής αντίστασης του ελληνικού λαού, τον χτύπησαν στο φιλότιμο και την αξιοπρέπειά του με τις κωλοτούμπες του 2015. Τώρα, θέλουν να του καταστρέψουν και όποια παραμένουσα δύναμη εθνικής αντίστασης, να οικειοποιηθούν τα σύμβολα και την ιστορία του, να τον ταπεινώσουν και να τον εξευτελίσουν.
Όπως έγινε και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, έτσι και με τον οικονομικο-πολιτικό πόλεμο που υφιστάμεθα, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους ακολουθούν τους Γερμανούς και κυριαρχούν στη δεύτερη φάση της επίθεσης κατά της Ελλάδας. Μας πήραν ήδη την εξωτερική και την αμυντική πολιτική. Θέλουν τώρα να αποσπάσουν από τον ελληνικό λαό τον σκληρό πυρήνα της εθνικής, λαϊκής, κρατικής κυριαρχίας του στην Κύπρο, την Κρήτη, τη Βόρειο Ελλάδα, το Αιγαίο. Θέλουν να τον αφοπλίσουν, να του αρπάξουν από τα χέρια τα τελευταία χαρτιά που έχει για να σωθεί, την γεωπολιτική και πολιτιστική υπεραξία της χώρας του.
Θέλουν να μας τελειώσουν, να κάνουν τη χώρα χώρο, μια Ελλάδα (και μια Κύπρο) χωρίς Έλληνες. Το όνομα και τα σύμβολα της Μακεδονίας είναι μόνο η αρχή.
Δεν μπορώ φυσικά να το αποδείξω, αλλά πιστεύω ότι η πολιτική τάξη της χώρας, τουλάχιστον η μεγάλη πλειοψηφία της, για να μην αδικήσω και κανέναν, είχε ήδη δώσει, προτού αρχίσουν όλα αυτά, και το όνομα της Μακεδονίας και οτιδήποτε άλλο θέλουν να πάρουν από την Ελλάδα. Προσχήματα χρειάζονται, δεν κάνουν διαπραγματεύσεις. Παραδίδονται, δεν αναζητούν συμβιβασμούς.
Η τραγική μας πείρα
Το 2010 μπορεί να πιστώναμε ακόμα τους πολιτικούς μας με καλή πρόθεση, το ίδιο και το 2015, να πιστεύαμε ακόμα ότι κάνουν απλώς λάθη. Σήμερα, ποιος μπορεί να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας; Αυτοί, αν τους το ζητούσαν κάπως επίμονα, θα μπορούσαν να πουλήσουν τους Έλληνες και ως δούλους στα σκλαβοπάζαρα που λειτουργούν τώρα στην Λιβύη, ως αποτέλεσμα της επιχείρησης του ΝΑΤΟ για τη σωτηρία της. Εγώ τουλάχιστον, πείτε με αν θέλετε κακόπιστο, τους έχω μηδενική εμπιστοσύνη.
Αυτά τα κόμματα άλλωστε δεν είναι που, το καλοκαίρι του 2015, ψήφισαν στη Βουλή, χωρίς να τις διαβάσουν, έξη χιλιάδες σελίδες νομικού κειμένου πρόχειρα μεταφρασμένου με προγράμματα υπολογιστών από τα αγγλικά; Υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία άλλη πράξη που να εξευτέλισε περισσότερο την ιδέα της Δημοκρατίας; Αυτοί δεν είναι που συνομολόγησαν, αν είναι δυνατόν, είκοσι διαδοχικές περικοπές συντάξεων των Ελλήνων;
Σε καμιά χώρα του πρώτου, του δεύτερου ή του τρίτου κόσμου δεν έχουν γίνει τέτοια πράγματα, δεν έχουν ψηφίσει Βουλευτές τέτοιες διατάξεις.
Μας λένε να εμπιστευθούμε αυτή τη Βουλή να αποφασίσει για το όνομα της πΓΔΜ. Όχι μόνο δεν θέλουν να κάνουν δημοψήφισμα στην Ελλάδα, αλλά αν μπορούσαν θα το είχαν απαγορεύσει και στους Σλαβομακεδόνες. Να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας αυτοί οι εντιμότατοι, πατριώτες βουλευτές, που ψήφισαν και πάλι, την άνοιξη του 2016, χωρίς να τις διαβάσουν, 1600 σελίδες νομοθεσίας, πρόχειρα μεταφρασμένης από τα αγγλικά, με τις οποίες παίρνουν τώρα τα σπίτια, τα δικαιώματα και τις συντάξεις των Ελλήνων. Και μη μας πουν ότι υποχωρούν γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο μπροστά στη Δύναμη των Δανειστών. Υποχωρούν γιατί δεν σκέφτηκαν και δεν ετοιμάστηκαν ποτέ να κάνουν τίποτα άλλο.
Εκεί βρισκόμαστε. Κι όταν βρισκόμαστε εκεί, τα άλλα, χωρίς να χάνουν τη σημασία τους, γίνονται δευτερεύοντα. Και στους αριστερούς, τους γνήσιους δηλαδή, όχι τους απατεώνες, εκ των φίλων μου, που μου λένε τις συχνά όχι αβάσιμες αιτιάσεις και ανησυχίες τους, τους απαντώ με τη φράση του Λένιν – να ‘ναι καλά η μούμια του και τα εικονίσματα που του φτιάξανε-, «συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης». Οι ξεσηκωμοί δεν γίνονται κατά παραγγελία, στον χρόνο και στον χώρο που θέλουμε, για τα ζητήματα που εμείς ιεραρχούμε ως σημαντικά. «Οι Μπολσεβίκοι διακρίνονται από όλα τα άλλα ρεύματα του εργατικού κινήματος», έλεγε ο ιδρυτής τους, «για την ικανότητά τους να διεισδύουν σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα, να τα επηρεάζουν και να επηρεάζονται από αυτά». Προτού αρχίσει κανείς να παραδίδει μαθήματα, πρέπει να μάθει να παίρνει.
Όχι άλλη Ήττα
Σκοπεύω να πάω στη διαδήλωση και γιατί ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα περιθώριο να υποστεί μία ακόμα, και την παραμικρότερη, εθνική ήττα. Αν την υποστεί, δεν θα μπορέσει να αντισταθεί πια πουθενά, ούτε στα εθνικά, ούτε στα κοινωνικά του θέματα.
Το ζήτημα του ονόματος έχει την αυτονόητη διεθνοπολιτική σημασία του. Πολύ πιο σημαντική είναι όμως η ιδέα που έχουν οι Έλληνες για τον εαυτό τους, για το δικαίωμα και τη δυνατότητά τους να διαφεντεύουν τον τόπο τους. Αυτή είναι που κυρίως απειλείται από μια κακή λύση στο ονοματολογικό.
Ένα έθνος κι ένα κράτος δεν είναι μόνο η υλική και θεσμική του υπόσταση, είναι και η Ιδέα που έχουν γι’ αυτό οι Πολίτες του. Στη θέση που βρίσκεται η Ελλάδα και με την Ιστορία που κουβαλάει ο ελληνικός λαός, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την Αξιοπρέπειά του.
Ετοιμάζονται να μας τελειώσουν, θέλουν να ολοκληρώσουν τη μεταβολή αυτής της χώρας σε χώρο, να φτιάξουν μια Ελλάδα (και μια Κύπρο) χωρίς Έλληνες. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Το μόνο που μπορεί να τους σταματήσει είναι ο κόσμος που πλημμύρισε τη Θεσσαλονίκη και θα πλημμυρίσει και την Αθήνα.
Θυμάμαι, όταν έλεγα κάποτε στον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη ότι υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν την Ελλάδα, με έλεγαν συνωμοσιολόγο. Ο Βαρουφάκης πίστευε ότι το σύστημα κάνει λάθος και θα το διορθώσει μόνο του όταν ο ίδιος αρχίσει να του το εξηγεί. Όσο για τον Τσίπρα με άκουγε δύσπιστος και με διαβεβαίωνε ότι ο ίδιος δεν θα υπογράψει ποτέ Μνημόνιο.
Δεν εκτιμώ ως σοβαρή την απειλή για την εδαφική μας ακεραιότητα από τον οποιοδήποτε αλυτρωτισμό των Σλαβομακεδόνων. Όχι, δεν είναι αυτό που με ανησυχεί. Είναι το πλήγμα που θα δεχτούν οι Έλληνες στην αυτοεκτίμηση και στον αυτοσεβασμό τους, στην ιδέα που έχουν ότι πρέπει ο ελληνικός λαός να είναι κυρίαρχος στον τόπο του.
Το πώς θα ονομαστεί η πΓΔΜ έχει ασφαλώς τη σημασία του και δεν είναι μικρή. Ακόμα περισσότερη σημασία έχει όμως το ποιος αποφασίζει την πολιτική του ελληνικού κράτους. Είναι και πάλι το διαχρονικό ερώτημα που στοιχειώνει την νεώτερη πολιτική μας ιστορία. Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο, το ερώτημα που έθεσε ο Καραμανλής μετά τη δολοφονία Λαμπράκη. Η διαφορά είναι ότι σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα από τη δεκαετία του 1960. Τώρα απειλείται η ίδια η κρατική και εθνική υπόσταση του ελληνικού λαού.
Περισσότερο από το αν θα παρθεί η σωστή ή η λάθος απόφαση για το όνομα της γειτονικής χώρας, εμένα με ενδιαφέρει ποιος θα την πάρει. Θέλω, πρέπει, να την πάρει ο ελληνικός λαός κι ας είναι και λάθος. Δεν πρέπει να την πάρουν οι πολιτικοί του που ενεργούν για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ, ακόμα κι αν πάρουν τη σωστή. Φυσικά δεν υπάρχουν και πολλές πιθανότητες να είναι σωστή αν την πάρουν αυτοί. Γι’ αυτό και συνέστησα στην κυβέρνηση, αν έχει αναλάβει τέτοιες δεσμεύσεις προς τους Αμερικανούς, που δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε συμφωνία, να τη φέρει σε δημοψήφισμα. Ας αγωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τους Έλληνες για την ορθότητα των απόψεών του.
Θα πάω στη διαδήλωση, γιατί βλέπω σε αυτήν εκδηλώνεται ξανά η δύναμη του εθνισμού ενός πληγωμένου λαού, του ίδιου που ξεσηκώθηκε κατά των Μνημονίων και των Δανειακών, που έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Αν.Ελλ., τους έδωσε την εντολή να προχωρήσουν, κόντρα σε Θεούς και σε Δαίμονες, στην αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας της Ελλάδας, για να δει να τον προδίδουν και να τον εξευτελίζουν, ακόμα μια φορά στην ιστορία του.
Είναι το ίδιο ποτάμι που το φράξανε το 2015 χειραγωγώντας και ελέγχοντας επιδέξια την ηγεσία του και που ζητάει τώρα να βρει διέξοδο και την βρίσκει, όπως τόσο συχνά στην ιστορία, από ‘κει που δεν το περίμεναν. Είναι ο ελληνικός λαός που δεν θέλει να δώσουν τώρα την ιστορία και τα σύμβολά του, που ζητάει πίσω τη χώρα του.
Δεν ξέρει ακόμα πως ακριβώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, μήπως άλλωστε ξέρει και κανείς άλλος σήμερα, αλλά ξέρει τουλάχιστον ότι πρέπει να σταματήσουν οι παραχωρήσεις.
Το 2008, όταν ο Καραμανλής διαπραγματευόταν το θέμα και τασσόταν υπέρ σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό, μόνο πέντε χιλιάδες είχαν διαδηλώσει στη Θεσσαλονίκη. Γιατί τώρα μαζεύτηκαν πεντακόσιες χιλιάδες κι αύριο θα είναι πολύ περισσότεροι;
Γιατί τότε, ο ελληνικός λαός εμπιστευόταν κάπως την κυβέρνησή του ότι θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά του, ενώ τώρα ξέρει με βεβαιότητα ότι δεν θα το κάνει ούτε αυτή, ούτε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κόμμα από τα υπάρχοντα.
Γιατί αυτός ο λαός είναι που είδε στο ενδιάμεσο τη χώρα του, αφού της άρπαξαν την κυριαρχία στην οικονομική πολιτική, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές, να τις παίρνουν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα τραίνα, τη ΔΕΗ, τις τράπεζες, τα σπίτια και τις συντάξεις του κόσμου. Να της παίρνουν τα ίδια τα παιδιά της, που τα στέλνουν στα πέρατα του κόσμου να βρούνε μια δουλειά. Στο τέλος της πήραν και την αριστερά της, το καλοκαίρι του 2015. Μια παράταξη, που, για ότι κι αν κατηγορήσει κανείς την ηγεσία της, και για πολλά μπορεί να την κατηγορήσει, έχυσαν ποτάμια οι οπαδοί της, η «βάση», στους αγώνες για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και προκοπή. Την κάνανε κι αυτή όργανό τους οι Ξένοι, όπως έκαναν προηγουμένως το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Έτσι, εκμηδένισαν τη δυνατότητα των Ελλήνων να προτάξουνε την οποιαδήποτε αντίσταση στον κανιβαλισμό της κοινωνίας τους. Η τωρινή όμως εθνική εξέγερση δεν είναι παρά η συνέχεια της προδομένης κοινωνικής εξέγερσης του 2015, που κι αυτή άλλωστε ήταν επίσης στο βάθος και εθνική, όχι μόνο κοινωνική. Ο χαρακτήρας της τωρινής προσδιορίζεται και από τα πολιτικά και ψυχολογικά αποτελέσματα της πανωλεθρίας του 2015, αλλά και από την ίδια τη φύση του προγράμματος καταστροφής της Ελλάδας, που περνάει τώρα από την οικονομία στη γεωπολιτική και στον πολιτισμό και ετοιμάζεται να ολοκληρώσει τον μετασχηματισμό της πατρίδας μας από χώρα σε χώρο, στην προοπτική μιας «Ελλάδας (και μιας Κύπρου) χωρίς Έλληνες».
Το σοβαρότερο από τα επιχειρήματα που μούπαν οι φίλοι μου εναντίον της διαδήλωσης είναι ότι οι ίδιες δυνάμεις που κατάφεραν να χειραγωγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα βρούνε τον τρόπο να χρησιμοποιήσουν πάλι, για τους δικούς τους σκοπούς, και αυτό το κίνημα που τώρα φουντώνει. Ότι μετά την ψευτο-αριστερά που γνωρίσαμε, θα εμφανιστεί και ένας ψευτο-πατριωτισμός, ένας ψευτο-εθνικισμός, πάλι επιδέξια κατευθυνόμενος από τις ίδιες δυνάμεις που έχουν την εποπτεία της καταστροφής μας.
Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Η τραγωδία του ελληνικού λαού υπήρξε πάντα ότι επέδειξε, όταν χρειάστηκε, ηρωισμό και αγωνιστικότητα, δεν βρήκε όμως τα ηγετικά υποκείμενα και δεν μπόρεσε να παράγει τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που χρειαζόταν. Η απουσία ιδεών και ανθρώπων είναι πιο έκδηλη από ποτέ άλλοτε στη χώρα. Η εντιμότητα, η σοβαρότητα και η μόρφωση, η συνέπεια παραμένουν εξαιρετικά σπάνιες, ο τυχοδιωκτισμός και ο καιροσκοπισμός περισσεύουν.
Μακροχρόνια, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να σωθεί χωρίς να αναπτύξει όλα αυτά. Αλλά δεν μπορούμε ως τότε να καθόμαστε στα σπίτια μας περιμένοντας να πραγματοποιηθεί από μόνο του ένα Θαύμα.
ΥΓ. Και οι φασίστες;
Μερικοί θα με ρωτήσουν ίσως. Μα θα πας σε μια διαδήλωση που θα πάνε ίσως και ναζί, ακροδεξιοί, φασίστες, εθνικιστές, σωβινιστές; Δηλαδή, θα σας ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου, εσείς τι θέλετε ακριβώς; Να τους αφήσω αυτούς να διαδηλώνουν για την Ελλάδα και να μείνω εγώ στο σπίτι μου; Θα μειώσει κάτι τέτοιο την επιρροή του «φασισμού»;
Αν η κυβέρνηση και η συμμαχία παλαιού και νέου κατεστημένου θέλουν να χαρίσουν στους φασίστες τη λαοθάλασσα της Θεσσαλονίκης, εγώ δεν έχω λόγο να το κάνω. Αυτοί δεν είδαν καν ότι ένας ολόκληρος λαός είχε κατακλύσει τη συμπρωτεύουσα, ούτε καν η ΕΡΤ 3 δεν συνειδητοποίησε τι γινόταν στην πόλη που εδρεύει. Όταν όμως υποχρεώθηκαν να ανοίξουν τα ματάκια τους, είδαν μόνο φασίστες. Όπως άλλοι έβλεπαν μόνο μπαχαλάκηδες, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και κουκουλοφόρους στους πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές που τόσες φορές κατέκλυσαν το Σύνταγμα διαμαρτυρόμενοι για την οικονομική υποδούλωση της πατρίδας τους, στις διαδηλώσεις των «Αντιμνημονιακών».
Στη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος, όταν έβλεπε ακροδεξιές ομάδες απομακρυνόταν, τις κοίταγε καχύποπτα και τις απέφευγε. Ήξερε από ένστικτο ότι δεν θα κάνουν καλό στην υπόθεσή του, όπως οι αριστεροί διαδηλωτές ξέρουν ότι δεν θα τους κάνουν καλό οι κουκουλοφόροι.
Δεν νομίζω ότι οι Έλληνες είναι λαός που θα ακολουθήσει, ό,τι και να γίνει, τη Σβάστικα. Τον προστατεύει διαχρονικά από την πανούκλα η Ιστορία, οι αγώνες και οι θυσίες του. Αλλά κι αν πράγματι παρατηρηθεί μια αύξηση της άκρας δεξιάς ή του τυφλού εθνικισμού, ή μια αναβίωση της πρακτόρικης εθνικοφροσύνης της Δεξιάς, τότε μήπως αυτό δεν θα είναι παρά το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης από την ψευδώνυμη αριστερά του αγώνα για την υπεράσπιση της εθνικής αξιοπρέπειας και των θεμιτών εθνικών συμφερόντων του ελληνικού λαού; Την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και των Αν.Ελλ. εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός να εκφράσει και τα εθνικά και τα κοινωνικά του συμφέροντα. Στη δύναμη του εθνισμού του στηρίχτηκαν αυτά τα δύο κόμματα για να πάρουν την εξουσία;. Αυτοί δεν τον πρόδωσαν; Αυτοί δεν δημιούργησαν έτσι τις προϋποθέσεις για να υπάρξει, αν υπάρξει, άνοδος της Ακρας Δεξιάς ή ενός καταστροφικού εθνικισμού;
Και τι πρέπει να κάνω εγώ επιτέλους; Αν αύριο, φερ’ ειπείν, η Χρυσή Αυγή δηλώσει ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, μήπως θα πρέπει να αρχίσω να λέω ότι ανατέλλει από τη Δύση, για να την καταπολεμήσω;
Είναι γεγονός ότι ο Φραγκούλης ήταν μια κακοφωνία στη Θεσσαλονίκη. Αυτά που είπε δεν ταιριάζουν στην Ελλάδα. Αλλά θα υπήρχε ο Φραγκούλης, ή θα του έδινε κανένας την παραμικρή σημασία, αν υπήρχε στη χώρα σήμερα μια Αριστερά που να συνδυάζει την υπεράσπιση των κοινωνικών και των εθνικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού και, προπάντων, της αξιοπρέπειάς του;
Χρειαζόμαστε ένα αξιόπιστο μέτωπο για την κοινωνική κινδυνεύουμε από κάθε λογής τυχοδιώκτες και κάθε λογής μεθοδεύσεις ξένων υπηρεσιών σωτηρία και την εθνική απελευθέρωση της Ελλάδας. Όσο δεν το ‘χουμε, θα.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου