Σε αναζήτηση των δασκάλων καί τών χαμένων κληρονόμων του Marcello Veneziani

Χωρίς κληρονόμους είναι ο τίτλος του νέου μου βιβλίου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Marsilio, και ταξιδεύει ανάμεσα σε αληθινούς, υποτιθέμενους και αμφιλεγόμενους δασκάλους σε μια εποχή που τους διαγράφει.

Είναι ένα τολμηρό εγχείρημα να μιλάς για δασκάλους σε μια εποχή που δεν γνωρίζει κληρονόμους και δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της ως κληρονόμο ο,τιδήποτε και κανενός. Δεν είμαστε κληρονόμοι, δεν αφήνουμε κληρονόμους. Δεν κληρονομούμε τίποτα, δεν θα αφήσουμε καμία κληρονομιά. Αυτή είναι, για να το πω ωμά και βάναυσα, η κατάσταση σήμερα. Αφορά, σε διάφορους βαθμούς και σε διαφορετικά επίπεδα συνείδησης, τον καθένα από εμάς, στην προσωπική και δημόσια και κοινωνική του ζωή. Αλλά δεν γλιτώνει περιοχή.

Ζούμε σε μια εποχή συγχρόνων χωρίς προγόνους ή απογόνους, που τους ενώνει μόνο η ασαφής κατοικία ταυτόχρονα. Ποτέ σύζυγοι, το πολύ συγκάτοικοι. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτή είναι η πρώτη εποχή χωρίς κληρονόμους, ή τουλάχιστον είναι η πρώτη που δεν αναγνωρίζει μια κληρονομιά που πρέπει να διατηρηθεί και να μεταδοθεί. Είναι η πρώτη που προειδοποίησε, όπως ο Λουδοβίκος XV, ότι η πλημμύρα θα έρθει μετά από εμάς, ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε θα τελειώσει μαζί μας. Κανείς δεν θα συνεχίσει το έργο μας, κανείς δεν θα σώσει ό,τι μπορούσε και έπρεπε να σωθεί από κάθε κληρονομιά. Δεν θα αφήσουμε ίχνη, όλα θα τα πάρει το νερό και ο άνεμος: το νερό της λήθης που σβήνει κάθε αποτύπωμα και ο άνεμος της απομάκρυνσης που παρασύρει τα πάντα. Ο χρόνος δεν θα αποδώσει δικαιοσύνη, ούτε και οι απόγονοι: ο χρόνος δεν είναι τζέντλεμαν αλλά ξεχασιάρης, περνάει και ξεχνά. Και οι απόγονοι, με αυτόν τον ρυθμό, θα στερούνται ιστορικής και λογοτεχνικής μνήμης και κριτικής συνείδησης. Είναι ο συνεκτικός επίλογος μιας κοινωνίας χωρίς πατέρα, που στη συνέχεια έγινε μια κοινωνία χωρίς παιδιά, μια κοινωνία πατροκτόνα και βρεφοκτόνα, στο όνομα της εκλεκτικής ορφάνιας. Η κοινωνία των μεταλλαγμένων και των αγέννητων, με την έννοια της μείωσης των γεννήσεων και των αμβλώσεων. Ο μηδενισμός τελικά τηρεί την υπόσχεσή του: τίποτα δεν θα μείνει από όλα, τίποτα μετά από εμάς.

Σε ποιον αφήνετε τα περιουσιακά σας στοιχεία, την πνευματική και πραγματική κληρονομιά σας, τη βιβλιοθήκη σας, το έργο σας, το αρχείο αναμνήσεων, αντικειμένων και σκέψεών σας; Σε ποντίκια και αποτεφρωτήρια. Από αυτή την κληρονομιά, το πολύ, θα εξαχθεί η αγοραία και εμπορική αξία, θα ποσοτικοποιηθεί και θα ξεπουληθεί. Αν δεν έχει εμπορική αξία, θα θέλουν να το ξεφορτωθούν με τον πιο γρήγορο και ανώδυνο τρόπο, πράγματα από κελάρια ή χημικές τουαλέτες. Θα πρέπει να εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνος από τον εαυτό του.

Ακόμη και στην πολιτική, οι ηγέτες και τα κινήματα παρουσιάζονται ως το νέο που προχωρά, πραγματοποιώντας ριζικές αναδιαρθρώσεις που είναι μια περιοδική απόρριψη των κληροδοτημάτων για να φαίνονται πιο κατάλληλα για το παρόν και λιγότερο επιβαρυμένα από δυσκίνητα ερείπια. Μας περιμένουν περισσότερες εφαρμογές, δεν είναι ώρα να κρατήσουμε τις παλιές. Η ίδια η ιστορία είναι ένα αφόρητο βάρος. Πόσο μάλλον η παράδοση, που δεν είναι απλώς μνήμη, αλλά και σύνδεση.

Οι δάσκαλοι, η δουλειά και τα μαθήματά τους είναι άγνωστα. Δεν έχουν τίποτα να διδάξουν, γιατί προέρχονται από μια εποχή πίσω από τη δική μας, με ξεπερασμένες τεχνολογίες και τρόπους σκέψης και θέασης, για το ανώτατο δικαστήριο του παρόντος. Κανένας κάτοικος του παρελθόντος δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον, τα κλειδιά του δεν ανοίγουν τις κλειδαριές του χρόνου που έρχεται. Ο παγκόσμιος κληρονόμος της γνώσης είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη. αλλά είναι μια συναισθηματική κληρονόμος της συσσωρευμένης κληρονομιάς: ούτε ψυχή ούτε αίμα, απλώς μια αποθήκη δεδομένων.

Για να αντιδράσουμε σε αυτή την αμνησία, τη διαγραφή και την αιμορραγία και να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί, γεννήθηκε αυτή η συλλογή πορτρέτων δασκάλων, η οποία ακολουθεί τα εκατό προφίλ που συγκεντρώθηκαν στον τόμο. Unforgivable(Ασυγχώρητοι). Κυρίως αυτά είναι από άλλους συγγραφείς, αλλά μερικά ασυγχώρητα επιστρέφουν και διερευνώνται από διαφορετικές πλευρές. Είναι μινιατούρες δοκιμίων, συνοπτικές βιογραφίες, στις οποίες υπάρχει στην ουσία ο συγγραφέας, το έργο και μια σκέψη για αυτά. Υπάρχουν περίπου εβδομήντα αντισυμβατικά πορτρέτα, σε διάφορες περιπτώσεις ακατάλληλα. Από τον Πασκάλ στον Καντ, από τον Μπερκ στον ντε Μαιστ, από τον Μαντζόνι στον Μπωντλαίρ, από τη Βέργα στον Προυστ, από τον Κάφκα στον Μπουζάτι, κάποιοι σπουδαίοι συγγραφείς και άλλοι που είναι σύγχρονοι, πράγματι ζουν. Δεν λείπουν οι στοχαστές κατά του mainstream.

Η απουσία κληρονόμων τους αφορά και αυτούς, αλλά όχι μόνο αυτούς: χωρίς κληρονόμους είναι πρώτα απ' όλα οι κλασικοί, οι μεγάλοι του παρελθόντος, οι ασυγχώρητοι για τους οποίους έγραψα σε προηγούμενο δοκίμιο.

Οι συγγραφείς στους οποίους απευθύνεται δεν ανήκουν στον ίδιο ορίζοντα. Διαφέρουν ως προς τα είδη, συμπεριλαμβανομένων λογοτεχνικών μορφών, στοχαστών, συγγραφέων δημοσιογραφίας. οι ευαισθησίες τους, το ανάστημά τους και τα αποτελέσματά τους είναι διαφορετικά. Το νήμα που τους ενώνει είναι η ευφυΐα της γραφής, η δύναμη της μαρτυρίας τους, έστω και άνιση. Όχι όλα αξιοθαύμαστα, όχι όλα αξιαγάπητα. Αλλά με διαφορετικούς τρόπους αντιπροσωπεύουν το πολύχρωμο πολύεδρο του πολιτισμού και του λογοτεχνικού πολιτισμού. Απεικονίζονται σε μια ετερογενή ομάδα, σε χώρες και εποχές, όπως στη Σχολή Αθηνών που ζωγράφισε ο Ραφαήλ. Αλλά γι' αυτούς, όπως για κάθε συγγραφέα, μικρούς και μεγάλους, μόνο ένα πράγμα μπορεί να ειπωθεί που τους ενώνει πραγματικά σε μια κοινή, δυσμενή μοίρα: δεν έχουν πλέον κληρονόμους. Η ιδιαίτερη λήθη των δασκάλων επηρεάζει την Ιταλία, η οποία, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, θα μπορούσε να θρέψει τον εαυτό της με κληρονομιές κύρους στην τέχνη, τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και τη σκέψη. Μικρό έθνος, μεγάλος πολιτισμός. μεγάλη κουλτούρα, μικρό κράτος? υπέροχο στις τέχνες, την ιστορία και τον πολιτισμό, διαβόητο στην πολιτική, τις υπηρεσίες και τη δημόσια ζωή.

Δεν υπάρχουν δάσκαλοι, ούτε καν κακοί. Το πολύ μισαλλόδοξοι αφέντες και αξιωματούχοι στην υπηρεσία της κενής σκέψης και του τυφλού οράματος. Όχι δάσκαλοι ικανοί να διδάξουν κάτι και να προσανατολίσουν τη σκέψη προς μια πραγματικά αποκλίνουσα προοπτική σε σύγκριση με το status quo. Αν υπάρχει κάποιος, τοποθετείται στο περιθώριο, απαρατήρητος, κρυφός, απρόσιτος, άγνωστος, οριακός ή μάλλον πέρα ​​από τη γραμμή. Χωρίς σκέψη, οι διανοούμενοι διασκορπίζονται, κάθε ορίζοντας προσδοκίας εξαφανίζεται, ακόμα και οι κακοί δάσκαλοι καταλήγουν.

Στη θέση τους υπάρχουν influencers, χειραγωγοί των επιθυμιών, στο κύμα των τάσεων, με τη δύναμη της πρότασης και της μίμησής τους, μεταξύ μόδας και κατανάλωσης. Διαφημιστικοί πράκτορες, οι οποίοι μεταφέρουν και κατευθύνουν την επιθυμία για αγαθά χρησιμοποιώντας προκαθορισμένα μοντέλα και ταμπού· τα κορυφαία μοντέλα του star system, οι ιμπρεσάριοι επικοινωνίας που δεν διδάσκουν αλλά σαγηνεύουν και συμμορφώνονται, ενεργώντας με βάση τη γλώσσα, την παγκόσμια φαντασία και τον μαζικό ατομικό ναρκισσισμό.

Ωστόσο, δεν τα παρατάμε και επαναλαμβάνουμε με τον Αυστριακό θεατρικό συγγραφέα Franz Grillparzer: «Αν θέλει ο χρόνος μου να μού εναντιωθεί, τον αφήνω να το κάνει ήρεμα. Ήρθα από άλλες εποχές και ελπίζω να πάω σε άλλες εποχές». Παρ' όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να νιώθουμε κληρονόμοι συγγραφέων και παραδόσεων και να τιμούμε τους δασκάλους, τους πατέρες και τα μεγαλύτερα αδέρφια. Και, αν είμαστε μόνοι, σημαίνει ότι θα είμαστε παρέα με τους θεούς, τους απόντες, τους αόρατους.

Alla ricerca dei maestri e degli eredi perduti - Marcello Veneziani

ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Η ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ, ΟΧΙ Η ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΔΟΜΕΝΟ. ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ; Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙΤΑΙ ΣΑΝ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.

ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΣΩΖΟΥ.

Ανώνυμος είπε...

Φιλ 3:8 – 19
Ἀδελφοί, τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω καὶ εὑρεθῶ ἐν αὐτῷ μὴ ἔχων ἐμὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ νόμου, ἀλλὰ τὴν διὰ πίστεως Χριστοῦ, τὴν ἐκ Θεοῦ δικαιοσύνην ἐπὶ τῇ πίστει, τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, εἴ πως καταντήσω εἰς τὴν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν. οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ. ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονῶμεν· καὶ εἴ τι ἑτέρως φρονεῖτε, καὶ τοῦτο ὁ Θεὸς ὑμῖν ἀποκαλύψει. πλὴν εἰς ὃ ἐφθάσαμεν, τῷ αὐτῷ στοιχεῖν κανόνι, τὸ αὐτὸ φρονεῖν. Συμμιμηταί μου γίνεσθε, ἀδελφοί, καὶ σκοπεῖτε τοὺς οὕτω περιπατοῦντας, καθὼς ἔχετε τύπον ἡμᾶς. πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, — οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες!


Λκ 13:31 – 35
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσῆλθόν τινες Φαρισαῖοι τῷ Ἰησοῦ λέγοντες· ἔξελθε καὶ πορεύου ἐντεῦθεν, ὅτι Ἡρῴδης θέλει σε ἀποκτεῖναι. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ· ἰδοὺ ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ ἰάσεις ἐπιτελῶ σήμερον καὶ αὔριον, καὶ τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι· πλὴν δεῖ με σήμερον καὶ αὔριον καὶ τῇ ἐχομένῃ πορεύεσθαι, ὅτι οὐκ ἐνδέχεται προφήτην ἀπολέσθαι ἔξω Ἱερουσαλήμ. Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις τὴν ἑαυτῆς νοσσιὰν ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε! ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐ μή με ἴδητε ἕως ἂν ἥξῃ ὅτε εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.