Jannik, ο γιος που θα θέλαμε

του Marcello Veneziani

Ο Jannik Sinner είναι ο γιος που θα θέλαμε να αποκτήσουμε. Όχι επειδή είναι ένας εξαιρετικός πρωταθλητής που μαζεύει νίκες γιά τόν οποίο θά είμαστε περήφανοι. θα ήταν πολύ εύκολο. Όχι επειδή φέρνει στο σπίτι έναν τόνο λεφτά. Όλοι είναι καλοί στο να θέλουν ένα παιδί που να φέρνει εκατομμύρια  στην οικογένεια, μην είστε επιθετικοί, προφανείς ή πνευματώδεις. Και όχι επειδή παίζει θεϊκά και κάνει τους φίλους του τένις να το απολαμβάνουν, στούς οποίους προσωπικά δεν ανήκω. Αλλά ο Jannik Sinner είναι ο γιος που θα θέλαμε να έχουμε για αυτό που είναι σε ανθρώπινο επίπεδο, για αυτό που λέει, για το πώς το λέει και για το πώς συμπεριφέρεται ανάλογα. Αμέσως μετά τη νίκη του στο τουρνουά Masters είπε με φυσική χάρη: «Οι γονείς μου είναι πρώτοι από κάθε τρόπαιο ή επιτυχία. Όχι μόνο το δάκρυ της μητέρας μου όταν  βραβεύτηκα στο νούμερο ένα. ακόμα και ο πατέρας μου, ο αδερφός μου, όλοι. Οι γονείς μου είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που αφαιρώ από εδώ, μόνο αυτοί ξέρουν τις θυσίες που έχουμε κάνει: είναι ωραίο να μπορώ να δώσω κάτι λίγο πίσω». Ολα γι' αυτό τό κάτι λίγο....

Θυμάμαι και την άλλη φορά που μετά από νίκη, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στη θεία του που τον συνόδευε στην προπόνηση και που δεν ήταν καλά (λίγο μετά την ευγνωμοσύνη του πέθανε η θεία του). Μιλώντας για την αθλητική του δέσμευση είπε: «Είμαι κάποιος που του αρέσει να δουλεύει πολύ, που ερευνά: τι κάνω, τι κάνω λάθος, τι μπορώ να κάνω καλύτερα». Και οι προπονητές του επιβεβαιώνουν ότι ο Γιάννικ είναι έτσι, έτοιμος να αμφισβητήσει τον εαυτό του, να δοκιμάσει άλλους δρόμους, να μάθει αμέσως.
Τέλος στην τηλεόραση πρόσθεσε, ή μάλλον επανέλαβε: «Είμαι περήφανος που είμαι Ιταλός». Χρειαζόμασταν ένα αγόρι που φαίνεται τόσο μη Ιταλό, με γερμανικό όνομα και επώνυμο, που να μιλά γερμανικά, για να εκφράσει το απλό και όμορφο συναίσθημα, την περηφάνια του να είσαι Ιταλός. Θυμίζω εκείνα τα ιταλικά πρακτορεία τύπου και εκείνες τις εφημερίδες που μίλησαν για την πρόκληση μεταξύ του Νότιου Τιρολέζικου Sinner και του Αμερικανού Taylor Fritz. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Αμερικανός δεν θυμάται τη χώρα καταγωγής του, αλλά την αμερικανική εθνικότητά του, και γιατί ο Sinner θυμάται την περιοχή του και όχι την εθνικότητά του... Ωστόσο, ο Jannik δεν έχει δηλώσει περήφανος που είναι Νότιος Τιρόλος (στην οποία σίγουρα θα είναι περήφανος, αλλά ξέρει ότι η εθνικότητά του είναι ιταλική).
Βάλε τα πράγματα που είπε στη σειρά και σκέψου τα ένα προς ένα και μετά όλα μαζί: την αγάπη για την οικογένεια, την ευαισθησία για τη μητέρα και τον πατέρα του, την ευγνωμοσύνη τους, το πνεύμα της θυσίας , το να μοιράζεσαι τη θυσία ως νίκη. («οι θυσίες που έχουμε κάνει»). την ταπεινοφροσύνη να δουλέψεις , να επιστρέψεις στο παιχνίδι και να διορθώσεις τον εαυτό σου στην πορεία, την υγιή αθλητική πρακτική, να μην νιώθεις αστέρι αλλά ακόμα ένα αγόρι που πρέπει να μάθει. Τέλος, το καμάρι να έχεις πατρίδα, εθνικό ανήκειν, να νιώθεις Ιταλός. Και το πιο όμορφο συναίσθημα, που αφαιρεί από τη νίκη, σε ένα μέρος μακριά από το σπίτι του είναι η χαρά της οικογένειάς του.
Απλά, όμορφα πράγματα, χωρίς ρητορική, υγιή, στοιχειώδη συναισθήματα, αληθινά αισθητά, όπως καταδεικνύει καθημερινά. Και θα προσθέταμε: χωρίς να πάρει πολύ πολύ , αν η φράση δεν είχε ήδη γίνει μανιερισμός χρωματισμένος με υποκρισία.
Προσπαθήστε να επαναφέρετε αυτές τις λέξεις, αυτά τα δηλωμένα συναισθήματα στο δρόμο. Δηλαδή, προσπαθήστε να τοποθετήσετε τις δηλώσεις του Sinner στο πλαίσιο της σύγχρονης Ιταλίας, στις πιο γνωστές στάσεις και φράσεις των νέων της γενιάς του. ή χειρότερα, συγκρίνετε αυτές τις λέξεις, εκείνες τις συμπεριφορές του πρωταθλητή με τις θλιβερές αν όχι άγριες ειδήσεις των καθημερινών ειδήσεων.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Jannik Sinner είναι τελικά ένα θετικό παράδειγμα για τους συνομηλίκους του και για τους συμπατριώτες και συγχρόνους του; Μπορούμε να πούμε ότι η χώρα μας θα ήταν απείρως καλύτερη αν τα λόγια του Jannik ακούγονταν πιο προσεκτικά από αυτά των influencers, των μικρών γκουρού των social media ή των μέσων μαζικής ενημέρωσης, από τον κινηματογράφο μέχρι την τηλεόραση, μέσω της μουσικής και της μόδας;
Ποιος διδάσκει περισσότερο την αγάπη για την οικογένεια, την αίσθηση της θυσίας, το μοίρασμα στην κοινότητα, την ταπεινοφροσύνη και την επιθυμία για εργασία, την αγάπη για την πατρίδα, την ομορφιά του αθλητισμού, την ευγνωμοσύνη προς τους γονείς; Επομένως, λέω χωρίς πολλές διανοητικές στροφές, ότι ο Jannik είναι ο γιος που μας λείπει, ο γιος που θα θέλαμε, και ξέρω ότι δεν μιλώ μόνο με προσωπική ιδιότητα. Φυσικά, ας αναρωτηθούμε και από την αντίθετη σκοπιά: πόσοι γονείς αξίζουν να τους αναγνωρίζουν και να αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά τους, πόσοι μπόρεσαν να τα αγαπήσουν με υγιή, δίκαιο, γόνιμο τρόπο και να μοιραστούν τις χαρές τους ? Πόσες φορές τα παιδιά επιστρέφουν με αχαριστία, αδιαφορία και έλλειψη στοργής ό,τι εισέπραξαν ή παραμορφωμένους, βλαβερούς, κτητικούς και φοβικούς έρωτες; Αυτό ισχύει επίσης.
Αλλά όταν βρεθούμε μπροστά σε ένα επιτυχημένο παράδειγμα, έναν ευτυχισμένο αμοιβαίο δεσμό, ας το πάρουμε ως πρότυπο, ας μην υποχωρήσουμε στη σκεπτικιστική, κυνική γενική μας απογοήτευση, αλλά ας εκτιμήσουμε μια εμπειρία του αντίθετου ζωδίου, που διαψεύδει το πνεύμα της εποχής.
Από ένα παιδί δεν περιμένουμε θριάμβους και τρόπαια, δέσμες χρημάτων και επιτυχίες, είμαστε έτοιμοι να τούς σηκώσουμε στους ώμους μας, χωρίς να τους κρατάμε απέναντί ​​τους, τα λάθη και τις αποτυχίες τους, τις απογοητεύσεις που μας δίνουν και ακόμη και οδυνηρές διαφωνίες. αλλά θα θέλαμε τουλάχιστον μια φορά να αισθανθούμε το ψίχουλο αυτής της προσοχής, αυτής της απλής άσκησης ευγνωμοσύνης, ένα κόκκο αυτής της στοργής που τους δίναμε για μια ολόκληρη ζωή και που ίσως θα θέλαμε απλώς να αναλογιστούμε σε μια ματιά, σε μια λέξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα δημοσίευσα ένα βιβλίο με τίτλο Χωρίς Κληρονόμους, αφιερωμένο στους Δασκάλους που δεν έχουν πλέον μαθητές. Ο Sinner που κέρδισε το τουρνουά Masters, είναι ο κληρονόμος που θα θέλαμε να έχουμε, πράγματι είναι η απόδειξη ότι ακόμη και ένας πρωταθλητής που θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην υπεροχή του, έχει τη σεμνότητα και την ευαισθησία να νιώθει και να δηλώνει γιος, ευγνώμων κληρονόμος του τους γονείς του και τη χώρα του. Να τους έχουν σαν κι αυτόν, όχι πρωταθλητές -που γεννιούνται κάθε τόσο- αλλά τύπους τέτοιους, που σε κάνουν να κοιτάς το μέλλον με περισσότερη αυτοπεποίθηση και με περισσότερο σεβασμό στο παρελθόν.

Jannik, il figlio che vorremmo - Marcello Veneziani