| Μια πρωτη Απαντησι ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙ ΠΡΩΤΕΙΟΥ του Ελπιδοφορου Λαμπρινιαδη | ||
Το ζήτημα στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου για το Πρωτείο δεν αφορά στη διαμάχη Μόσχας-Κωνσταντινουπόλεως.
Αυτό είναι η επιφάνεια.
Το ζήτημα βρίσκεται αλλού: Είναι η εισαγωγή μιας αιρετικής εκκλησιολογίας, αφού στο μεταξύ έχει νοθευτεί η Τριαδολογία, από την ζηζιούλειας έμπνευσης έξαρση του Προσώπου του Πατρός εν τη Αγία Τριάδι.
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, παλαιός συνεργάτης του Ζηζιούλα, έχει μιλήσει για "νεοαρειανισμό" σε κάποια προφορική του ομιλία που βρίσκεται και στο διαδίκτυο.
Προσέξτε εδώ την αριστοτελική συλλογιστική: Στις ενδοτριαδικές σχέσεις έχουμε σχέση αιτίας και αιτιατού˙ ο Πατήρ είναι αιτία, άρα ο Υιός το αιτιατόν, άρα ο Πατήρ είναι μείζων.
Γι’ αυτό και η θεία Ευχαριστία αναφέρεται σε Αυτόν μόνο (εδώ υπάρχει σύγκρουση με τις αποφάσεις της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1166, που ενσωματώθηκαν στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας).
Στη συνέχεια, η αλλοιωμένη αυτή νεοαρειανική τριαδολογία μεταφέρεται στην εκκλησιολογία: Όπως ο Πατήρ είναι Πρώτος, με την απόλυτη έννοια, έτσι υπάρχει και ένας επίσκοπος μεγαλύτερος από τους άλλους, Πρώτος με την απόλυτη έννοια, πρώτος άνευ ίσων.
Είναι ένας υπερ-επίσκοπος ουσιαστικά, έστω και αν δεν λέγεται έτσι.
Πρώτα ήταν ο Ρώμης, τώρα ο Κωνσταντινουπόλεως, άχρι καιρού, δηλ. μέχρι να επανέλθει ο Ρώμης στην εκκλησιαστική κοινωνία....
Το καιρικό και εφήμερο (δηλαδή η τιμή στον επίσκοπο της πρώτης πόλης μιας αυτοκρατορίας που δεν υφίσταται πλέον) γίνεται αιώνιο και δογματικό.
Με άλλα λόγια, η τιμή στον επίσκοπο της πάλαι ποτέ πρώτης πόλης της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας είναι αποκεκαλυμμένη αλήθεια, δόγμα, όρος πίστεως και σωτηρίας.
Τούτο αποτελεί μία νέου τύπου εκκλησιολογία, έναν νεοπαπισμό.
Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τους περίτεχνους συλλογισμούς του Προύσης Ελπιδοφόρου.
Εδώ καταλαβαίνουμε ότι ο νεοφαναριωτισμός δεν είναι ένα απλό παιχνίδι στα χέρια της Αμερικής για να ελέγχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, διαστάσεις εκκλησιολογικής αίρεσης.
Η ιδεολογία του νεοφαναριωτισμού αλλοιώνει την αρχέγονη εκκλησιολογία.
Ποτέ οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν εφάρμοσαν αναλογία μεταξύ του Τριαδικού δόγματος και της Εκκλησιολογίας και ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις των Προσώπων της Παναγίας Τριάδος με τις σχέσεις των επισκόπων μεταξύ τους.
Αυτό είναι μία δογματική-εκκλησιολογική καινοτομία που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από Ορθόδοξους θεολόγους και ιεράρχες.
Και οπωσδήποτε οι άλλες αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, και ειδικά η Αντιόχεια, η Ρουμανία, η Σερβία και η Βουλγαρία, θα πρέπει να απαντήσουν αρμοδίως και συνοδικώς.
Ελπίζω, επίσης, ότι και σοβαροί θεολόγοι και ιεράρχες από την αμερικανική ήπειρο θα απαντήσουν στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου. ΑΑΜ
16 σχόλια:
http://anastasiosk.blogspot.gr/2014/01/primus-sine-paribus.html
Αντιδράσεις σχολιαστών στις βλασφημίες του Ελπιδοφόρου!
Τις ίδιες "χαριτωμενιές" περί "Μοναρχία του Πατρός" τις έχει ξαναπεί και ξαναγράψει Μητροπολίτης Προύσης. Ο άνθρωπος είχε δε το θράσος να απομόνωσει μία γραμμά από ένα χωρίο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για να στηρίξει την κακοδοξία του.
Όσον αφορά τον π. Λουδοβίκο, για τον οποίο γίνεται λόγος στο κείμενο, η αναθεματισμένη κακοδοξία "περί ευχαριστιακής αναφοράς μόνο στην Υπόσταση του Πατέρα" παρουσιάζεται συχνά πυκνά και στις δικές του ομιλίες.
Καλή και ευλογημένη χρονιά Αμέθυστε!
Γεώργιος
Αμήν.Επίσης φίλε.Οπως βλέπουμε από τά κείμενα τών καθολικών καί τών Γερμανών η μοναρχία τού Πατρός είναι η ερμηνεία τών καθολικών τής ορθοδόξου διαφωνίας στό Φιλιόκβε.Αυτοί οι άνθρωποι δέν πρέπει νά έχουν διαβάσει ποτέ τούς Πατέρες μας.Τούς γνωρίζουν από τά αποσπάσματα πού χρησιμοποιούν οι δυτικοί γιά νά εκφράσουν τίς σκέψεις τους.Σήμερα δέν μπορούμε νά διαβάσουμε τούς Πατέρες λόγω τής αναλυτικής σκέψεως πού επικρατεί καί λόγω έλλειψης τής εμπειρίας τής πίστεως.Ο Λουδοβίκος δέν είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης. Λείπει η διάκριση τής ουσίας τού Πατρός από τήν υπόσταση τού Πατρός.Ο στύλος τής ορθοδοξίας καί τό μεγάλο τους αγκάθι είναι ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.Δέν θά μπορέσουν ποτέ νά τόν κόψουν στά μέτρα τους.
Με τον Παλαμά τι γίνεται,αδελφέ;Εδώ εισέρχεται,διεισδύει λάθρᾳ,χωρίς να γίνη αντιληπτή η μηχανή,φανερά το στρώμα και υπόστρωμα του Προκρούστη(ο Πολυπήμων);Εωσφορική,δαιμονική επίπνοια,αλήθεια(Δαιμονικός Πύργος χωρίς κλήση-και-σχοινοτενής..)..
Ας δουμε τι λεει ο Αγιος Ιωαννης ο Δαμασκηνος: «Όταν στρέψουμε το βλέμμα προς την θεότητα και την πρώτη αιτία και τη μοναρχία και την ενότητα και την ταυτότητα της θεότητος, την κίνηση και τη βούληση και την ταυτότητα της ουσίας και δυνάμεως και ενεργείας και ΚΥΡΙΟΤΗΤΟΣ , ΕΝΑ είναι αυτό που σκεφτόμαστε. Όταν όμως στρεψουμε το βλέμμα προς ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ η θεότητα, που προήλθαν από την πρώτη αιτία με άχρονο και ομόδοξο και αδιάστατο τρόπο, τρία είναι αυτά που προσκυνούνται» -- Έκδοσις ακριβής”, σελ 67—,
και τι λεει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Θεόν μεν όταν καθ΄ εαυτόν. Ως Υιόν, τον γεννητόν Θεόν και Κύριον, όταν καθ΄εαυτόν λέγηται˙ όταν δε μετά του Πατρός ονομάζηται, Κύριος ονόματι κοινώ˙ το μεν, ήτοι διά την φύσιν˙ μία γαρ κοινώς και η θεότης΄ το δε, ήτοι Κύριον, διά την μοναρχίαν, ήτις , ου φύσις, αλλά ΚΥΡΙΟΤΗΣ ούσα, μια και η αυτή εστίν εν τοις τρισίν», --PG 36, τ.2, σελ. 1176, Β.
Χρονια πολλα και καλη χρονια Αμεθυστε και φιλοι του ιστολογιου.
«Ημείς όμως τιμώμεν την μοναρχίαν (ημίν δέ μοναρχία το τιμώμενον) και μάλιστα την μοναρχίαν η οποία δέν περιορίζεται εις ένα πρόσωπον (μοναρχία δέ, ούχ ήν έν περιγράφει πρόσωπον) διότι συμβαίνει και το ένα να επαναστατεί κατα του εαυτού του και γίνεται πολλά (έστι γαρ και το εν στασιάζον προς εαυτό πολλά καθιστασθαι), αλλ΄ην φύσεως ομοτιμία συνίστησι και γνώμης σύμπνοια, και ταυτότης κινήσεως». PG 36, τ.2, σελ. 76, Β. Αυτα λεει ο Αγιος Γρηγοριος αλλα ο καλλιτεχνης κανει πιρουετες. Απομονωσε την εισαγωγη --οπως επισημαινει ο Γεωργιος-- και το υπολοιπο το εφαγε ο γαιδαρος.
Το εξοργιστικό με τον ταχυδακτυλουργο είναι ότι παιρνει από τον Προφητη Ησαια ένα στιχο, τον αποσπα από τη συναφεια, και μας παρουσιαζει το Θεο ( εννοει τον Πατερα προφανως ) ως πρωτο. Δυστυχώς για το Θεο χρησιμοποιησε λαθος λεξη, και αντε τωρα να πεισει τουτον τον αθλιο ότι δεν εννοει αυτό που τουτος εννοει. Ειχε καλο δασκαλο ο γελειοτατος, όμως όπως τονιζει ο Αμεθυστος, ο Άγιος Συμεών ο Νεος Θεολόγος, στον εξηκοστό του λόγο, προειδοποιεί και επισημαίνει: «Τό νά λέγῃ τινάς περί Θεοῦ, καί νά ἐρευνᾶ τά κατ’αὐτόν, καί νά ζητῇ νά φανερώνῃ τά ἀφανέρωτα, καί νά δείχνει ὡς καταληπτά τά ἀκατάληπτα εἰς ὅλους, τοῦτο εἶναι ἴδιον ἀνθρώπου τόλμηροῦ καί αὐθαδούς. Καί τοῦτο τό παθαίνουν, ὄχι μόνον ὅσοι τολμούν νά λέγουν τί περί Θεοῦ ἀφ’ ἑαυτοῦ τους˙ ἀλλά καί ὅσοι ἐξετάζουν μέ περιέργειαν, καί ἀποστηθίζουν ἐκεῖνα ὁποῦ εἶπαν, καί ἔγραψαν οἱ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὄχι διά νά λάβουν καμμίαν πνευματικήν ὠφέλειαν, ἀλλά νά ἐπαινούνται ἀπό ἐκείνους ὁποῦ τούς ἀκούουν, καί νά ὀνομάζονται θεολόγοι», συνεχίζει πιο κάτω ο Άγιος Συμεών με το ζήτημα του πρωτείου στην Τριάδα. Λέγει: «Ὅτί κατά τοῦτο μόνον εἶναι μεγαλήτερος ὁ Πατήρ ἀπό τόν Υἱόν, καθό εἶναι αἴτιος τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ˙ καί ἄν τούς εἰπῇ τινάς, πῶς λέγεις μαγαλήτερον τόν Πατέρα ἀπό τόν Υἱόν; Ἀποκρίνονται, ὅτι ὁ Πατήρ εἶναι μεγαλήτερος ἀπό τόν Υἱόν, ἤγουν πρῶτος τοῦ Υἱοῦ, διατί ἐκ τοῦ Πατρός γεννᾶται ὁ Υἱός. Αὐτά λέγουν οἱ καινούριοι ματαιολόγοι, καί ἀσύντακτοι θεολόγοι, μέ τό νά μήν ἰξεύρουν τήν αἰτίαν, διά τήν ὁποίαν τά εἶπαν αὐτά οἱ Θεολόγοι εἰς τούς αἱρετικούς. Διατί μέ τό νά μήν ἠμπορούν νά ἐννοήσουν τό νόημα, καί τόν σκοπόν τῶν γεγραμμένων, ματαιολογοῦν, καί ἐκεῖνα ὁποῦ λέγουν, τά ἔχουν ὡς βέβαια, καί ἀληθινά˙ εἰς τούς ὁποίους θέλει εἰπώ πρεπόντως, ὄχι ἀπό λόγου μου, ἀλλά διδασκόμενος ἀπό ἐκείνον ὁποῦ διδάσκει τόν ἄνθρωπον γνῶσιν. Ὦ ἀδελφοί μου, ἀνίσως ἡ Παναγία Τριάς ὁποῦ ἔκαμε τά πάντα ἐκ τοῦ μή ὄντός εἰς τό εἶναι, ἦτον, καί εἶναι καί θέλει εἶναι πάντοτε ἀδιαίρετος˙ ποῖος ἐδίδαξεν, ῆ ποῖος ἐννόησεν εἰς αὐτήν μέτρα, καί βαθμούς; Πρῶτον, καί δεύτερον; μεγαλήτερον, καί μικρότερον; ποῖος τά ἐδιώρισεν αὐτά εἰς τά ἀθεώρητα καί ἀγνώριστα, καί τελείως ἀνερμήνευτα, καί ἀκατανόητα; Διατί ἐκείνα ὁποῦ εἶναι πάντοτε ἑνωμένα, καί ἀεί ὡσαύτως ὄντα, δέν εἶναι δυνάτόν νά εἶναι πρῶτα ἀνάμεσόν τους τό ἕνα τοῦ ἄλλου. Εἰδέ καί ἐσύ θέλεἰς νά εἰπῇς τόν Πατέρα προτήτερον ἀπό τόν Υἱόν, ὡσάν ὁποῦ Υἱός ἐγεννήθη ἀπό τόν Πατέρα, καί κατά τοῦτο μάλιστα τόν λέγεις καί μεγαλήτερον˙ σοῦ λέγω καί ἐγώ, πῶς ὁ Υἱός εἶναι προτήτερος ἀπό τόν Πατέρα˙ ὅτι ἀνίσως ὁ Υἱός δέν ἤθελε γεννηθῆ ἐκεῖνος δέν ἤθελε ὀνομάζεται Πατήρ. ---συνεχιζεται
Ἀμή ἀνίσως καί σύ βάνῃς ὅλως διόλου πρῶτον τόν Πατέρα ἀπό τόν Υἱόν, καί τόν ὀνομάζεἰς πρῶτον ὡσάν ὁποῦ εἶναι αἴτιος τῆς γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ, ἐγώ δέν τό δέχομαι, πῶς ὁ Πατήρ εἶναι αἴτιος τοῦ Υἱοῦ˙ διατί δίδεἰς ὑποψίαν, ὅτι δέν ἦτον Υἱός, προ τοῦ νά γεννηθῆ˙ καί ὅτι θέλωντας ἤ μή θέλωντας ἐγεννήθη ὁ Υἱός˙ καί θέλοντος, ἤ μή θέλοντος τοῦ Πατρός˙ καί ὅτι ἐγνώρισεν ὅτι ἐγγενήθη, ἤ πῶς ἐγεννήθη, ἤ δέν τό ἐγνώρισε; βλέπεἰς εἰς πόσας ἀτοπίας, διά νά μή λέγω Βλασφημίας, πίπτομεν ἀπό τα τοιαῦτα ζητήματα; τό λοιπόν, ἤ μή λέγῃς ἐσύ τόν Πατέρα Πρῶτον τοῦ Υἱοῦ, καί στέργω καί ἐγώ, πῶς ὁ Πατήρ εἶναι αἴτιος τοῦ Υἱοῦ˙ἤ ἐάν ἐσύ λέγῃς τόν Πατέρα Πρῶτον, καί ἐγώ οἰκονομῶντας τόν λόγον ἐν κρίσει, δέν τό δέχομαι κατά τό παρόν πῶς ὁ Πατήρ εἶναι αἴτιος τοῦ Υἱοῦ. Διατί, καθώς εἴπαμεν, ἐκεῖνα ὁποῦ εἶναι πάντοτε ἑνωμένα, καί ᾀεί ὡσαύτως ὄντα δέν δύνανται νά εἶναι ἀναμεταξύ τους αἴτια τό ἕνά τοῦ ἄλλου. Λοιπόν μήν ἐννοήσῃς πῶς ὁ Πατήρ ἦτον προτήτερα ἀπό τόν Υἱόν κᾀνένα καιρόν˙ μηδέ νά εἰπῆς πῶς ὁ Πατήρ εἶναι προτήτερος, ἤ μεγαλήτερος ἀπό τόν Υἱόν˙ ὅτι ἐκεῖνο ὁποῦ ἦτον ἐγεννήθη ἤ προῆλθεν, ἤ ἐκτίσθη ἀπό αὐτό, ἐκεῖνο ἠμπορεῖ νά τό εἰπῇ τινάς πρῶτον. Ἀμή ὁ Πατήρ ὁποῦ δέν ἦτον, οὔτε ἔγινε ποτέ, ἤ γίνεται προτήτερα ἀπό τόν Υἱόν, διατί ὁ Υἱός εἶναι συναΐδιος, καί συνάναρχος μέ τόν Πατέρα, καί ὅλος ὁ Πατήρ εἶναι ἐν ὅλῳ τῇ ὁμοτίμῳ αὐτοῦ Υἱῴ, καθώς καί ὁ Υἱός εἶναι ἐν ὅλῳ τῷ ὁμοουσίῴ αὐτοῦ Πατρί, πῶς εἶναι δυνάτόν νά ὀνομασθῇ πρῶτος τοῦ συναῒδιου αὐτοῦ Υἱοῦ; Εἰδέ καί λέγῃς τόν Πατέρα αἴτιον τοῦ Υἱοῦ, τόν λέγω καί ἐγώ, ἔξω μόνον νά μή προξενῇς ὑποψίαν, ὅτι ὁ Θεός καί Πατήρ ἦτον μόνος του κᾀνένα καιρόν, εἰς τόν ὁποίον καιρόν δέν ἦτον καί ὁ Υἱός˙ καί ὅτι τόν ἐγέννησεν ὕστερον, ἐπειδή ἔγινεν αἴτίος τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ˙ (τό ὁποίον αὐτό σέ μακρύνει ἀπό τόν Θεόν, καί ἀπό τήν ἀλήθειαν, ὡσάν ἀσεβή, καί σέ κάμνει ὅμοιον μέ ἐκείνους τούς αἱρετικούς ὁποῦ λέγουν πῶς ὁ Υἱός ἐκτίσθη ἀπό τόν Πατέρα)˙ ὅτι τοῦτο καί νά τό βάλῃ τινάς εἰς τόν νούν τοῦ μονάχα, εἶναι ἀσεβέστατόν, καί ἀθεώτατόν˙ διότι εἰς μέν τήν σωματικήν γύμνασιν τῶν ἀνθρώπων λέγομεν τόν Πατέρα Πρῶτον τοῦ Υἱοῦ, ἀμή εἰς τήν θείαν, καί ἀνύπαρκτόν ὕπαρξιν, καί ἀγέννητόν γέννησιν, καί ἀνυποστατόν ὑπόστασιν, καί ὑπερουσίον οὐσίωσιν, καί τί ἄλλο νά εἰπῶ δέν ἰξεύρω. ---συνεχιζεται
Ἐκεῖνος ὁποῦ εἰπῇ πρῶτον ἀνάγκη εἶναι νά ὀνομάσῃ καί δεύτερον, καί τρίτον˙ τό ὁποῖον δέν ἔχει τόπον τελείως νά λέγεται εἰς τήν Ἁγίαν Τριάδα˙ διατί τό νά μετρᾷ τινάς τά ἀμέτρητα καί νά λαλῇ τά ἀνεκλάλητα, καί νά διηγῆται τά ἀνεκδιήγητα εἶναι πολλά σφαλερόν καί ἐπικίνδυνον. Τό λοιπόν καί εἰς τήν ἀνεκλάλητον, καί θείαν γέννησιν τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, λέγομεν τόν Πατέρα αἴτιον τοῦ Υἱοῦ, καθώς λέγομεν τόν νοῦν αἴτιον τοῦ λόγου, καί τήν πηγήν αἴτιον τοῦ ποταμοῦ, καί τήν ῥίζαν τῶν κλάδων της. Ἀμή πρῶτον δέν λέγομεν τελείως διά νά μή πλεονάσωμεν τόν ἀριθμόν τοῦ Θεοῦ διαιροῦντες τήν ἀδιαίρετον, καί μίας Θεότητα εἰς τρεῖς Θεούς. Διότι εἰς τήν ἀδιαίρετον καί ἀσύγχυτον Τριάδα δέν εἶναι δυνατόν οὔτε νά ἐννοήση, οὔτε νά εἰπῇ τινάς πρῶτον, καί δεύτερον, καί τρίτον˙ ἤ μεγαλήτερον, καί μικρότερον˙ ὅτι τά τῆς θείας, καί ὑπερουσίου φύσεως εἶναι τελείως ἀνεκλάλητα, καί ἄφθεγκτα, καί ἀκατανόητα, καί δέν εἶναι δυνάτόν νά τά καταλάβη νοῦς ἀνθρώπινος˙ εἰδέ καί θέλῃς, ἀς γυμνάσωμεν τόν λόγον καί κατά ἄλλον τρόπον, διά νά μάθωμεν πῶς ὁ Θεός ὁ Ποιητής τοῦ παντός εἶναι ἀκατανόητος. Ἀνίσως βάλῃς τό Πνεῦμα προτήτερον ἀπό τόν Υἱόν, καί ἀπό τόν Πατέρα, (ἄν εἶναι δυνατόν νά Θεολογῇ τινάς τοιουτωτρόπως) μαζή με τό Πνεῦμα θέλει εὕρῃς καί ὅλον τόν Πατέρα, καί ὅλον τόν Υἱόν, ὡσάν ὁποῦ εἶναι καί τα τρία συναΐδια καί ὁμοούσια˙ καί στοχάσου πῶς ἡ θεία φύσις εἶναι ἀκαταληπτός, καί ἀκατανόητός εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους. Λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τό ἱερόν Εὐαγγέλιον. Πνεῦμα ὁ Θεός, ἤγουν ὁ Πατήρ. Λέγει καί ὁ μακάριος Παῦλος. Τό στόμα τοῦ Χριστοῦ˙ τό δέ Πνεῦμα ὁ Κύριος ἐστιν, ἤγουν ο Υἱός. Τό λοιπόν ἀνίσως εἶναι Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τό Πνεῦμα εἶναι ὁ Κύριος, ποῦ εἶναι ἐδώ Πατρότης, καί Υἱότης, διά νά μοῦ εἰπῇς προτήτερον, καί μεγαλήτερον εἰς τήν θείαν, καί ἀκατάληπτόν φύσιν, τό ὁποίον ἐσύ, ὦ καινούριε, καί μάταιε Θεολόγε τό δίδεις, καί τό λέγεις, καί τό ἀριθμείς εἰς αὐτήν; Ὁ Θεολόγος Ἰωάννης εἷπεν, ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καί ὄχι ὁ Πατήρ.--συνεχιζεται
Ὅμως ἐσύ ἐδιδάχθης, ἀπό τήν σοφίαν τοῦ Ἰησού, καί ἔμαθες πλέον βαθύτερα καί ἀπό τόν Ἰωάννην, καί λέγεις εἰς ἡμάς, καί εἰς ὅλον τόν κόσμον πρῶτος ὁ Πατήρ, διά νά ἀποδείξης καί τόν Υἱόν δεύτερον τοῦ Πατρός, καί τρίτον πάλιν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, κηρύττωντας εἰς ἡμᾶς ἄλλο Εὐαγγέλιον βλασφημίας, ὡσάν ἄλλος Θεολόγος βαθύτερος ἀπό τόν Ἰωάννην, καί πλέον οἰκειότερος ἀπό αὐτόν εἰς τόν Υἱόν, καί Λόγον τοῦ Θεοῦ. 311 Ἐσύ ὁποῦ δογματίζεις εἰς ῆμᾶς ὑπούλως, καί δολερῶς τήν τριθεΐαν, εἰπέ μου διά ποίαν αἰτίαν ὁ ἐπιστήθιος τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, δέν εἶπεν ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Πατήρ, ἀλλά εἶπεν ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος; Διά νά μᾶς διδάξῃ πῶς οὔτε ὁ Θεός Λόγος ἐγνωρίζετο ἀπό κανένα Υἱός, προτοῦ νά καταβῇ, καί νά σαρκωθῇ, οὔτε ὁ Θεός ἐγνωρίζετο Πατήρ˙ ὄχι πῶς δέν ἦτον ἡ τρισυπόστατος Θεότης ὁποῦ ἔκαμεν ὅλον τόν κόσμον, ἀλλ’ ὅτι δέν ἦτον ἀκόμι γνωρισμένη, διατί δεν ἦτον ἀκόμι γενομένη ἡ ἔνσαρκος οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Ὅτι ὕστερον ἀπό τήν ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ό Θεός καί Πατήρ ἐγνωρίσθη εἰς ἡμᾶς τούς πιστούς Πατήρ, καί ὁ Θεός Λόγος ὁ σαρκωθείς διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν ἐγνωρίσθη Υἱός Θεοῦ κατά τόν λόγον ὁποῦ εἶπεν ἄνωθεν ὁ Πατήρ, «Οὗτος ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε». Καί κατά τόν λόγον τοῦ Υἱοῦ τοῦ ὁποῦ εἶπε, «Πάτερ δίκαίε», καί «ὁ κόσμος σέ οὐκ ἔγνω, ἐγώ δέ σε ἔγνων». Καί πάλιν, «Ἐγνώρισά σου τό ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις». Καί πάλιν˙ «Πάτερ δόξασόν σου τόν Υἱόν, ἵνά καί ὁ Υἱός σου δοξάσῃ σε»˙ καί «ἐγώ, καί ὁ Πατήρ ἕν ἐσμέν». Λοιπόν στοχάσου, παρακαλῶ, τήν δύναμιν τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, διότι λέγει˙ «Ἐγώ καί ὁ Πατήρ ἕν ἐσμέν», καί ἔβαλε τόν ἑαυτόν του προτήτερα ἀπό τόν Πατέρα. Διατί; Διά νά δείξῃ τό ισότιμον, καί ὁμόδοξον ὁποῦ ἔχει εἰς ὅλα μέ τόν Πατέρα˙ καί ὅτι οὔτε ὁ Πατήρ εἶναι πρῶτος, ἀγκαλά καί εἶναι αἴτιος τοῦ Υἱοῦ˙ οὔτε ὁ Υἱός δεύτερος, ἀγκαλά καί ἐγεννήθη ἀπό τόν Πατέρα˙ οὔτε τό Πνεῦμα τό Άγιον τρίτον, ἀγκαλά καί ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα. Ὅτι ἐπειδή ἡ Τριάς εἶναι ἕν ἐξ ἀρχῆς, καί τοῦτο τό ἕν ὀνομάζεται Τριάς κατά τάς ὑποστάσεις, ἀκολουθεί ὅτι τά πρόσωπα, εἰτ’ οὗν ὑποστάσεις. Καί ἐπειδή ὁ Θεός μερίζεται εἰς Τρία ἀμερίστως, εἶναι δέ ἑνωμένον εἰς ἕν ἀσυγχύτως, διά τοῦτο καλεῖται μία Τριάς ὁ Θεός˙ καί καμμία ἀπό αὐτάς τάς τρείς ὑποστάσεις δεν ἦτον προτήτερα ἀπό την ἄλλην τελείως˙ οὔτε ὁ Πατήρ ἦτον προτήτερα ἀπό τόν Υἱόν, οὔτε ὁ Υἱός ἀπό τόν Πατέρα, οὔτε ὁ Πατήρ, καί ὁ Υἱός ἀπό τό Πνεῦμα, διά νά γένῃ καί πρῶτον τό ἕνά τοῦ ἄλλου˙ ὅτι καί τά Τρία πρόσωπα εἶχον τήν ἄναρχον ἀρχήν σύνδρομον, καί συναΐδιον. Τό λοιπόν Ἁγία Τριάς εἶναι ἕνάς Θεός ἄφραστός, ἄνάρχος, ἄκτιστός, ἀκατάληπτός, ἀμέριστός, καί οὔτε νά νοηθῆ εἶναι δυνατόν, οὔτε νά λαληθῇ ἀπό ἡμᾶς». ἀπό αὐτάς τάς τρείς ὑποστάσεις, ἤγουν πρόσωπα, κᾀνενά δέν ἠμπορεί νά εἶναι πρῶτον τοῦ ἄλλου. Ὅτι οὔτε ἦτον προτήτερα τό ἕνά ἀπό τό ἄλλο, διά νά γένῃ ἐκείνο ὁποῦ ἦτον προτήτερα πρῶτον ἐκείνου ὁποῦ ἔλαμψεν ἀπό αὐτό. Ὅτι ἡ μία Τριάς εἶναι μία Θεότης».
Αμέθυστε εκτός από το ότι αγνοούν την διάκριση της ουσίας του Πατρός από την υπόσταση του Πατρός, συγχέουν και την ένωση των δύο φύσεων στην Υπόσταση του Λόγου. Ο Χριστός εχρημάτισεν Αρχιερεύς ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ και όχι κατά το θείον. Δεν είναι υποστατικού χαρακτήρα λοιπόν η ευχαριστιακή αναφορά ούτε προσφέρει ο Θεός σε κάποιον άλλο Θεό, μεγαλύτερο Του. Θού Κύριε φυλακήν τω στοματί μου!
Προσφέρει μεν ο Χριστός ως άνθρωπος, προσδέχεται δε ως Θεός, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, αφού ως Θεός ο Κύριος είναι ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και αχώριστος πάντοτε από αυτούς.
Γεώργιος
Πολύτιμη αναφορά φίλε Γεώργιε.Θά φανεί χρήσιμη στό μέλλον.Εάν μπορείς ερεύνησέ την περισσότερο.Εάν έχεις τόν χρόνο εννοώ.Ο Απόστολος μιλά γιά τήν χάρη τών διακονημάτων.Καί είναι φαρισαικό καί αντίχριστο νά πραγματοποιούμε τό διακόνημα σάν εξουσία.Ευχαριστούμε.
Την νεο-αρειανική μοναρχία του Πατρός την προβάλλει ο Ζηζιούλας επειδή, όπως είναι φυσικό, ο Υιός δεν του φαίνεται αρκετά μεγαλοπρεπής. Άσε που έγινε άνθρωπος και μάλιστα σε ένα χωριό όπως η Βηθλεέμ και ήταν και μαραγκός. Οι λόγοι του νεο-αρειανισμού του Ζηζιούλα είναι ψυχολογικοί και πρέπει να τον κατανοήσουμε....
Θα δημοσιεύσω όμως σε μετάφραση σχόλιο γαλλίδας Ορθόδοξης που αποδεικνύει ότι ο Ελπιδοφόρος κακοποίησε το συγκεκριμένο χωρίο του αγίου Γρηγορίου.
Α.Α.Μ.
Η Σύνοδος του 1166 (PG 140, σελ 138-202) η οποία επίλυσε το ζήτημα της ευχαριστιακής αναφοράς, επικαλείται μεταξύ άλλων τρία χωρία του Αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας σχετικά με την ιερωσύνη του Κυρίου:
"Επεί δε γέγονεν άνθρωπος, κεχρημάτικεν και ιερεύς, ουχ ως μείζονι Θεώ προσκομίζων την ιερουργίαν, αλλ' εαυτώ τε και τω Πατρί, της πίστεως ημών την ομολογίαν πραγματευόμενος. Ερυθριάς δε ακούων ότι κεχρημάτικεν ιερεύς δια το ανθρώπινον; Είτα πως ου τεθαύμακας ότι μη κατά το των ιερεών έθος ετέρων ποιείται της ιερουργίας τον τρόπον, εαυτώ δε μάλλον και τω Πατρί;"
"Αυτός ουν άρα γέγονεν αρχιερεύς κατά γε το ανθρώπινον, καίτοι παρά πάντων θυσίας δεχόμενος θεϊκώς, αυτός το θύμα κατά την σάρκαν, αυτός ο ταις αμαρτίαις ιλασκόμενος ημών κατά γε την της θεότητας εξουσίαν"
"Άθρει δε όπως ιερατεύει μεν ανθρωπίνως, και μεσίτης τέθειται Θεού και ανθρώπων, μεσιτεύει γαρ πας ιερεύς, τον δε της θυσίας τρόπον ουκέτι καθ' ένα των καθ' ημάς ιερέων προσκομίζει δουλοπρεπώς, μηδέν αυτός επικοινωνών των εις το λαβείν αυτήν, αλλ' εαυτώ πραγματεύεται και δι' αυτού και εν αυτώ τω Θεώ και Πατρί. Και μετ' ολίγα, ουκούν καν ιερατεύει ανθρωπίνως λέγεται, αλλά δεχεται την θυσίαν αυτός θεϊκώς, ο αυτός ων ομού και Θεός και άνθρωπος"
Γεώργιος
Η σύγχυση των δύο φύσεων την οποία ανέφερα παραπάνω φίλε Αμέθυστε ξεκινά από τη σύγχυση των ενεργειών του Χριστού. Ο Χριστός όπως γνωρίζουμε έχει δύο ενέργειες. Παρόλο λοιπόν που ο ενεργών είναι πάντοτε Ένας, δηλαδή ο Κύριος, οφείλουμε να διακρίνουμε κάθε φορά ποιο είναι το "ενεργητικό" (κατά τον Άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό) δηλαδή ποια η φύση από την οποία προέρχεται η κάθε ενέργεια. Όταν λείπει αυτή η διάκριση, τότε μπορεί να φτάσουμε σε βλασφημία. Όπως κάνει ο Ζηζιούλας, ο οποίος όταν π.χ. λέει πως "ο Χριστός προσεύχεται στον Πατέρα", αγνοεί πως το ενεργητικό σε αυτήν την περίπτωση είναι η ανθρώπινη φύση του Κυρίου και όχι η Θεία του φύση. Για την ακρίβεια ταυτίζει το ενεργητικό με την Υπόσταση και όχι με τη Φύση, με αποτέλεσμα να υποβιβάζεται τελικά ο Κύριος σε έναν κατώτερο Θεό.
Γεώργιος
ΕΥΓΕ,ΑΔΕΛΦΕ!ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΤΟΝ!ΑΝΑΤΡΕΨΕ ΤΟΝ!ΤΗ ΛΕΡΝΑΙΑ ΑΥΤΗΝ ΥΔΡΑ..
Δημοσίευση σχολίου