ΤΡΙΚΕΡΑΤΟ πα-ΤΕΡΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

 Aπόσπασμα από τό  blog "Πατερική Παράδοση", κειμένου τού Τρικαμηνά :

......Ἐπειδή ἀνέφερες σύν τοῖς ἄλλοις τό θέμα, ὅτι δηλαδή δέν κοινωνῶ ὅσους δέν εἶναι ἀποτειχισμένοι, ἄκουσε καί ἐπ’ αὐτοῦ μερικά πράγματα, τά ὁποῖα καί αὐτά θά προσπαθήσω νά τά στηρίξω στούς Ἁγίους. Ἐδῶ τά πράγματα δέν εἶναι ἔτσι ὅπως σέ πληροφόρησαν, ἀλλά καί δέν ἀπέχουν πολύ αὐτά πού ἐπληροφορήθηκες ἀπό τήν ἀλήθεια. Γιά τήν ἀκρίβεια λοιπόν, ἐγώ δέν μεταλαμβάνω, ὄχι ὅσους δέν εἶναι ἀποτειχισμένοι, ἀλλά ὅσους πηγαίνουν καί μεταλαμβάνουν ἐκεῖ ὅπου μνημονεύονται οἱ αἱρετικοί Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι. Αὐτό μάλιστα, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως σοῦ τό μεταφέρω, τό λέγω σέ κάθε Θ. Λειτουργία πρό τῆς Θ. Κοινωνίας. Ὁ λόγος λοιπόν, γιά τόν ὁποῖο τό κάνω, δέν εἶναι γιά νά ἀποφύγω τόν μολυσμό, ὅπως ὑπενόησες, ἀλλά γιά νά κατανοήσουν οἱ πιστοί ὅτι ὑπάρχει μεῖζον πρόβλημα στήν Ἐκκλησία καί μάλιστα πρόβλημα σωτηρίας καί, κυρίως, γιά νά μήν τό ἔχουν κατά τό δή λεγόμενο δίπορτο, ἤ σύμφωνα μέ μία ἄλλη σύγχρονη ἔκφρασι, γιά νά μήν παίζουν σέ διπλό ταμπλώ.

          Ἐάν δηλαδή ἐκοινωνοῦσα καί ὅσους κοινωνοῦν στούς Οἰκουμενιστές, οἱ πιστοί θά ἀντιλαμβάνοντο ὅτι δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα, ἐφ’ ὅσον καί ἐδῶ κι ἐκεῖ μποροῦμε ἄνετα νά κοινωνοῦμε καί ὁ π. Εὐθύμιος ἀποτειχίσθηκε ἀπό μία δική του ὑπερευαισθησία ἤ, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, λόξα. Ἐπίσης θά τούς ἐδίδασκα στήν πρᾶξι ὅτι ἐγώ μέν δέν ἔχω ὡς κληρικός καμμία ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ τούς Οἰκουμενιστές, ἀλλά ἐσεῖς ἀνεπιφύλακτα μπορεῖτε νά ἔχετε, χωρίς πνευματικές συνέπειες.

Τώρα ὅμως οἱ πιστοί δυσκολεύονται καί προβληματίζονται, σύμφωνα βεβαίως ὁ καθένας μέ τήν γνῶσι καί τήν προαίρεσί του καί ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὑπάρχει σοβαρό πρόβλημα στήν Ἐκκλησία, εἰς τό ὁποῖο ὁ κάθε Ὀρθόδοξος καλεῖται νά πάρη θέσι. Ἤ δηλαδή θά ἐνταχθῆ στούς Οἰκουμενιστές καί θά ἀκολουθήση τήν εὔκολη ὁδό τοῦ βολέματος καί τοῦ συμβιβασμοῦ ἤ θά ἐνταχθῆ στούς δεδιωγμένους καί λοιδορούμενους, ὄχι μόνον ἀπό τούς Οἰκουμενιστές, ἀλλά ἀκόμη καί ἀπό τούς ἀντιοικουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, δέν δύνανται νά κατανοήσουν ἁπλά πράγματα, ὅπως π.χ. πότε γίνεται σχίσμα καί πότε ἀποτείχισις.

          Πέραν ὅλων αὐτῶν, ἐπειδή τό μυστήριο τῆς Θ.Λειτουργίας–Κοινωνίας εἶναι μυστήριο ἑνότητος, ἄν μετελάμβανα καί αὐτούς πού κοινωνοῦν ἐν γνώσει στούς Οἰκουμενιστές, θά ἐδήλωνα ἐμπράκτως ὅτι δέν ὑπάρχει στήν Ἐκκλησία κανένα πρόβλημα καί, τοιουτοτρόπως, θά ἀκύρωνα ὅλα ὅσα ἐδίδασκα μέχρι τώρα ἐδῶ καί τόσα χρόνια.
 

ΣΧΟΛΙΟ: Πιστεύει ότι αγιάζει ο ίδιος τά Δώρα, καί ότι μπορεί νά ασκήσει εξουσία στά Δώρα. Όπως ακριβώς τό καταγγέλλει ο Σμέμαν στό ημερολόγιό του: 

«Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, 1982

Ο κληρικαλισμός δημιουργεί ασφυξία• ανάγει ένα μέρος του εαυτού του σ’ ολόκληρο τον ιερό χαρακτήρα της Εκκλησίας• μεταβάλλει τη δύναμή της σε ιερή εξουσία για να ελέγχει, να καθοδηγεί, να διοικεί• σ’ εξουσία για να επιτελεί μυστήρια, και γενικά, μετατρέπει την κάθε εξουσία σε «θεόσδοτη εξουσία»! Ο κληρικαλισμός αποσπά κάθε «ιερότητα» από τους λαϊκούς: αποδείξεις; το τέμπλο, η θεία Κοινωνία (μόνο κατόπιν αδείας), η Θεολογία...

Και όσο περισσότερο ο κληρικαλισμός «κληρικοποιεί» (η παραδοσιακή εικόνα του επισκόπου ή του ιερέα – που επιτείνεται από τα ρούχα του, τα μαλλιά του, κ.λπ., κι ο επίσκοπος από τις πανάκριβες στολές!), τόσο περισσότερο η ίδια η Εκκλησία θα εκκοσμικεύεται, θα υποτάσσεται πνευματικά σ’ αυτόν τον κόσμο. Στην Καινή Διαθήκη, ο ιερέας παρουσιάζεται ως ο ιδανικός λαϊκός. Σχεδόν όμως αμέσως μετά αρχίζει ο αυξανόμενος ριζικός χωρισμός του από τους λαϊκούς• κι όχι μόνο χωρισμός, αλλά αντίθεση κι αντιπαράθεση προς τους λαϊκούς…

Ο ιερέας αντί να είναι ο «τύπος των πιστών» (Α' Τιμοθ. 4, 12), εμφανίζεται με την εικόνα του «κυρίου πάσης ιερότητος» (master of all sacrality) που ξεχωρίζει από τους πιστούς, που διανέμει τη χάρη κατά βούληση.

Αυτή είναι η ρίζα της αντίθεσης στη συχνή θεία Κοινωνία από κάποιους κληρικούς – η προστασία της θείας Κοινωνίας με την εξομολόγηση, την άφεση, με την «εξουσία που μου έχει δοθεί...» κ.λπ. Είναι σαφές πως αυτός ο αγώνας μεγαλώνει τώρα υπό την επίδραση κάποιων κληρικών πού έχουν καταληφθεί από την εξουσία τους, από την «ιερότητά» τους. Τίποτε δεν απειλεί τόσο την εξουσία τους όσο η επιστροφή της Ευχαριστίας στην Εκκλησία, η αναγέννησή της ως το «Μυστήριο της Εκκλησίας», κι όχι ως ένα από «τα μέσα εξαγιασμού...».

Η τραγωδία της θεολογικής παιδείας βρίσκεται στο γεγονός πως νέοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ιερείς αναζητούν –συνειδητά ή ασυνείδητα– αυτόν τον χωρισμό, αυτή την εξουσία, αυτό το ανέβασμα πάνω από τους λαϊκούς. Η δίψα τους αυτή ενισχύεται και γεννάται από ολόκληρο το σύστημα της θεολογικής παιδείας, τον κληρικαλισμό. Πώς μπορεί να τους κάνει κανείς να καταλάβουν, όχι μόνο με το μυαλό τους, αλλά μ’ ολόκληρη την ύπαρξή τους, πως πρέπει ν’ απομακρυνθούν από την εξουσία, από κάθε εξουσία, η οποία υπήρξε ανέκαθεν ένας πειρασμός που προέρχεται πάντοτε από τον Διάβολο; Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε απ’ αύτη την εξουσία –«εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης...» (Ματθ., 28,18)– αποκαλύπτοντας το Φως της εξουσίας ως εξουσία αγάπης και Ουσιαστικής αυτοπροσφοράς. Ο Χριστός δεν έδωσε στην Εκκλησία «εξουσία», αλλά το Άγιο Πνεύμα: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον...». Η εξουσία, εν Χριστώ, επέστρεψε στον Θεό, κι ο άνθρωπος θεραπεύτηκε από το «διοικείν και διατάζειν».
Στο εξηκοστό πρώτο έτος της ζωής μου, ξαφνικά αναρωτιέμαι: Πώς τα πάντα έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωθεί; Και φοβούμαι!»
 

ΣΧΟΛΙΟ : Ο πονηρός αφού διέλυσε τά παλάτια τής Κων/πόλεως καί τής Αθήνας, τώρα διαλύει τίς σπηλιές. Ο Τρικαμηνάς, όπως καί ο Ζηζιούλας, νομίζει πώς κοινωνώντας ο πιστός ενώνεται μαζί του. Είναι σάν άλλος χριστός.Τού αρέσουν τά μήλα, φιλέψτε τον.

Αμέθυστος