Ο "ρεαλισμός" του Σημίτη...

ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος 

Σε μια πρόσφατη ομιλία του ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης αναφέρθηκε στο Κυπριακό και υποστήριξε ότι «μια από τις μεγάλες παθογένειες της στρατηγικής του ελληνισμού ήταν η απουσία ρεαλιστικής αντίληψης και προσέγγισης του θέματος, καθώς και το έλλειμμα κατανόησης της σημασίας του χρόνου». (Τα Νεα, 30-11-13)

Για να στηρίξει αυτή τη θέση αναφέρθηκε στην πολιτική της «πρόταξης», όπως είπε, που ακολούθησαν ο Σπύρος Κυπριανού και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Δηλαδή, όπως εξήγησε, μια πολιτική, που απαιτούσε, πριν από την έναρξη οιασδήποτε διαπραγμάτευσης με την τουρκική πλευρά, την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και εποίκων, την παραχώρηση νέων αποτελεσματικών εγγυήσεων και την εφαρμογή των τριών βασικών ελευθεριών.

Κατά τον πρώην Πρωθυπουργό, η πολιτική της «πρόταξης» «ουσιαστικά ματαίωσε τότε την προοπτική συμβιβαστικής λύσης». Και κατέληξε υποστηρίζοντας ότι «η ρεαλιστική και πραγματιστική προσέγγιση, που υποστήριξαν ο Γιώργος Βασιλείου και ο Γλαύκος Κληρίδης είναι περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ».

Επειδή με τα θέματα δεν παρασχολούμαστε στην Ελλάδα, αυτές οι τοποθετήσεις πέρασαν απαρατήρητες. Πρόκειται όμως για μια απίστευτη δήλωση που θα ήταν καλύτερα να μην είχε κάνει ένας πρώην Πρωθυπουργός.

Επικρίνει τον Ανδρέα Παπανδρέου επειδή έθετε ως προϋπόθεση την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Επειδή δεν συμφώνησε στη νομιμοποίηση του Αττίλα από ελληνικής πλευράς. Επειδή διαμόρφωσε την μόνη αξιοπρεπή θέση που μπορούσε να έχει η Ελλάδα: ότι μετά το 1974 το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής. Και συνεπώς τίποτε δεν μπορεί να γίνει για τη λύση του αν δεν αρθούν αυτές οι ενέργειες, που έχουν άλλωστε καταδικαστεί από τον ΟΗΕ κατ' επανάληψη.

Τι σημαίνει λοιπόν «ρεαλισμός» κατά τον Σημίτη; 

Να δεχθεί η Ελλάδα, και η Κύπρος φυσικά, τα τετελεσμένα; 

Να κάνει πίσω από τη θέση στην οποία τη δικαιώνει διαρκώς η διεθνής κοινότητα; 

Να άρει η ίδια το βάρος της παραβίασης του διεθνούς δίκαιου που σηκώνει η Τουρκία;

Αυτό θα ήταν ένδειξη «κατανόησης»; 

Και εν πάση περιπτώσει αν νομίζει ότι αυτή ήταν η ενδεδειγμένη πολιτική γιατί δεν έπαιρνε τη ευθύνη να την εφαρμόσει ο ίδιος; 

Προφανώς γιατί ήξερε ότι θα σηκωθούν και οι πέτρες.

Όσο και αν χρονίζει το Κυπριακό καμία λύση δεν είναι νοητή για τα μακροπρόθεσμα ελληνικά συμφέροντα, αν πρέπει να δώσει η Ελλάδα συγχωροχάρτι στους εισβολείς. Είναι σαν να δικαιώνεται η Τουρκία για το διεθνές έγκλημα του 1974. Και αυτό ο κυπριακός λαός δεν μπορεί να το επιτρέψει. Ούτε φυσικά οι Έλληνες μπορούν να το δεχθούν, ως πολιτική της χώρας.

Η Τουρκία είναι υπόλογη για την εισβολή και τον ακρωτηριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την οποία δεν αναγνωρίζει κιόλας, όπως είπε θρασύτατα πρόσφατα ο Ερντογάν και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, ή ο Έλληνας Πρωθυπουργός έκαναν πως δεν άκουσαν. Είναι υπόλογη για τους πρόσφυγες και τους αγνοούμενους. Όπως είναι υπόλογη και για το ψευδοκράτος που συντηρεί στο νησί. Να τα διαγράψουμε αυτά; Να τα ξεχάσουμε; Μήπως να ζητήσουμε και συγγνώμη που τα αναφέρουμε όλα αυτά τα χρόνια;

Συνεπώς τι σημαίνει ότι σήμερα «είναι αναγκαία η ρεαλιστική προσέγγιση που είχε υποστηρίξει ο Γιώργος Βασιλείου» – σε παρουσίαση βιβλίου του οποίου μίλησε ο Σημίτης. Ξέρουμε τι είχε υποστηρίξει ο Βασιλείου. Προφανώς εννοεί την αποδοχή μιας νέας εκδοχής του σχεδίου Ανάν, η όποια όλο και φαίνεται να πλησιάζει; Και υπέρ της οποίας προφανώς στρώνει το έδαφος ο πρώην Πρωθυπουργός.

Μα αυτό το σχέδιο το απέρριψε κατηγορηματικά ο κυπριακός λαός με το δημοψήφισμα, το οποίο το ίδιο το σχέδιο προέβλεπε. Δεν μετράει πλέον η ετυμηγορία των Κυπρίων; Ή πρέπει να ψηφίζουν μεχρι να ταχτούν υπέρ αυτού που θέλουν κάποιες δυνάμεις;

Και εν πάσεη περιπτώσει τι λογική είναι αυτή που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αφού δεν κάνουν πίσω οι θύτες, ας κάνουν τα θύματα; Τα περί καταδίκης της «πρόταξης» και «ρεαλισμού» που διαθέτουν μόνο οι υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, είναι εύκολο να τα λέει ο πρώην Πρωθυπουργός στην Αθήνα. Αν θεωρεί ότι είναι η ενδεικνυόμενη πολιτική, ας πάει να τα πει την Κύπρο.

Και να καλέσει στο ακροατήριο του και τον Βάσσο Λυσσαρίδη.

Πηγή Protagon