Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (8)

Συνεχίζεται από: Κυριακή, 15 Δεκεμβρίου 2013

Βλαδίμηρου Λόσκι.

ΤΟ ΠΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

8^ο Κεφάλαιο: Η οικονομία του Αγίου Πνεύματος.

Η προσωπική κάθοδος του Αγίου πνεύματος «ηγεμονεύοντος» σύμφωνα με έναν ύμνο της πεντηκοστής [Μια έκφραση παρμένη από την ομιλία του Αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, στην πεντηκοστή (ομιλία 41,9), η οποία πρόσφερε τα πιο όμορφα υλικά για τους λειτουργικούς ύμνους της πεντηκοστής] δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητή σαν μία πληρότης, σαν ένας άπειρος πλούτος που εισέρχεται μέσα σε κάθε πρόσωπο, εάν η Εκκλησία της Ανατολής δεν ομολογούσε την ανεξαρτησία της υποστάσεως του Αγίου πνεύματος έναντι του Υιού, ως προς την αιώνια καταγωγή Του. Διαφορετικά, η πεντηκοστή, αρχή του αγιασμού, δεν θα μπορούσε να διακριθεί από την πνοή που μετέδωσε ο Χριστός στους αποστόλους, όπου το Άγιο πνεύμα ενεργούσε σαν βοηθός του έργου του Χριστού, δημιουργώντας την ενότητα του μυστικού του σώματος. Εάν το Άγιο πνεύμα μπορούσε να θεωρηθεί σαν εξαρτημένο από τον Υιό, σαν θείο πρόσωπο, θα παρουσιαζόταν τότε και στην προσωπική του έλευση, σαν ένας δεσμός που μας συνδέει με τον Υιό. Η μυστική ζωή τότε θα αναπτυσσόταν σαν οδός προς την ένωση της ψυχής με τον Χριστό μέσω του Αγίου πνεύματος. Αυτό όμως μας επαναφέρει στο πρόβλημα των ανθρώπινων προσώπων στην ένωση: θα είχαν εκμηδενιστεί ενωνόμενα με το πρόσωπο του Χριστού, δηλαδή το πρόσωπο του Χριστού θα κυριαρχούσε πάνω μας εκ των έξω, εξωτερικώς και σε αυτή την τελευταία περίπτωση η Χάρις θα κατενοείτο σαν εξωτερική σε σχέση με την ελευθερία, αντί να είναι η εσωτερική ανάπτυξη. Επομένως σε αυτή την ελευθερία ομολογούμε την θεότητα του Υιού, η οποία φανερώνεται στο πνεύμα μας από το Άγιο πνεύμα που κατοικεί μέσα μας!(;).

Για την μυστική παράδοση της ανατολικής Χριστιανωσύνης, η πεντηκοστή η οποία παρέχει στα ανθρώπινα πρόσωπα την παρουσία του Αγίου πνεύματος, την απαρχή του αγιασμού, σημαίνει τον σκοπό, το ύστατο τέλος και ταυτοχρόνως σημειώνει την αρχή της πνευματικής ζωής. Με την κάθοδό του πάνω στους μαθητές σαν γλώσσες φωτιάς, το Άγιο πνεύμα κατέρχεται έκτοτε αοράτως πάνω στους νεοβαπτισθέντες δια του μυστηρίου του Χρίσματος(;). Στην ανατολική ιεροτελεστεία το χρίσμα ακολουθεί αμέσως μετά το βάπτισμα. Το Άγιο πνεύμα ενεργεί στα δύο μυστήρια: αναγεννά την Φύση εξαγνίζοντάς την, ενώνοντάς την στο σώμα του Χριστού και μεταδίδει επίσης στο ανθρώπινο πρόσωπο την θεότητα, την κοινή ενέργεια της Αγίας Τριάδος, δηλαδή την Χάρη. [Βασικό σημείο της κακοδοξίας που μας δέρνει. Ο Κύριος δεν υφίσταται. Παρά μόνον σαν ένα σώμα στο οποίο ενωνόμαστε, δια του Αγίου πνεύματος. Και αυτή η κοινή ενέργεια, η θεότης; Δεν είναι η κακοδοξία την οποία επαναλαμβάνει ο Θερμός ή η θεοποιός άκτιστη ενέργεια του Ρωμανίδη και του Ιερόθεου Βλάχου; Καμμία σχέση με την εν Χριστώ Ζωή του Καβάσιλα, πολύτιμο πετράδι της παραδόσεώς μας].

Ο στενός δεσμός αυτών των δύο μυστηρίων –της βαπτίσεως και του χρίσματος– είναι ο λόγος για τον οποίο η άκτιστη και θεοποιός δωρεά την οποία παρέχει η κάθοδος του Αγίου πνεύματος στα μέλη της Εκκλησίας, ονομάζεται πολύ συχνά «βαπτισματική Χάρις». Έτσι ονόμασε ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ την Χάρη της πεντηκοστής. «Αυτή η φλογισμένη πνοή της Χάριτος την οποία όλοι εμείς, πιστοί Χριστιανοί, δεχόμαστε στο μυστήριο της βάπτισης σφραγίζεται με τις Ιερές σφραγίδες του αγίου χρίσματος, που τίθενται πάνω στα κύρια μέρη του σώματός μας, σύμφωνα με τις συνταγές, με τους ορισμούς της Εκκλησίας. Διότι το σώμα μας γίνεται από εκείνη την στιγμή σκηνή της Χάριτος εις τον αιώνα… Τόσο μεγάλη είναι η Χάρις του βαπτίσματος, είναι τόσο αναγκαία στον άνθρωπο αυτή η πηγή της ζωής, που δεν αποσύρεται ούτε από τον αιρετικό, μέχρι την ώρα του θανάτου του, μέχρι αυτού του τέρματος που καθόρισε η θεία πρόνοια στον άνθρωπο για να τον δοκιμάσει κατά την διάρκεια της ζωή του επί της γης. Διότι ο θεός δοκιμάζει τους ανθρώπους προσδιορίζοντας σ’ αυτούς τον χρόνο στον οποίο πρέπει να ολοκληρώσουν το έργο τους, αξιοποιώντας την αρετή της χάριτος που τους εδόθη»! [Δεν βλέπουμε να ενισχύεται η γνώμη του Λόσκι περί της κυριαρχίας του Αγίου πνεύματος στα δύο Μυστήρια. Μάλιστα σύμφωνα με τον Άγιο και σε απόλυτη συμφωνία με τον Καβάσιλα, το Μυστήριο είναι ενιαίο]. Η βαπτισματική Χάρις, η παρουσία του Αγίου πνεύματος μέσα μας, αναλλοίωτος και προσωπική για τον καθένα, είναι το θεμέλιο όλης της Χριστιανικής ζωής! Είναι η Βασιλεία του θεού την οποία το Άγιο πνεύμα προετοιμάζει μέσα μας, σύμφωνα με τον ίδιο τον Άγιο Σεραφείμ ξανά. [Δεν λέμε η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Ο Κύριος έχει καταργηθεί ήδη για τον Λόσκι].

Ερχόμενο το Άγιο πνεύμα να κατοικήσει μέσα μας, καθιστά το Είναι μας τον θρόνο της Αγίας Τριάδος, καθότι ο Πατήρ και ο Υιός είναι αχώριστοι από την θεότητα του πνεύματος. [Οπωσδήποτε χωρίς το σώμα οι συλλογισμοί αυτοί. Και στον Ευαγγελισμό και στον απόστολο Παύλο, η ενέργεια του Αγίου πνεύματος αφορά το σώμα, το οποίο καθιστά ναό Του]. «Εμείς δεχόμαστε το πυρ της θεότητος –λέει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος– το πυρ για το οποίο έλεγε ο Κύριος: πυρ ήλθον βαλείν επί την γην (Λουκά 12, 49). Τί είναι αυτό το πυρ αν όχι το Άγιο Πνεύμα; Ομοούσιο του Υιού λόγω της θεότητός Του, Άγιο Πνεύμα με το οποίο ο Πατήρ και ο Υιός συνεισέρχονται και συνθεωρούνται;»(Λόγος Ηθικός Α’). Δια της ελεύσεως του Αγίου πνεύματος η Αγία Τριάς κατοικεί σε μας και μας θεοποιεί, μας δίνει τις άκτιστες ενέργειές Της, την δόξα Της, την θεότητά Της, που είναι το Αιώνιο Φως στο οποίο πρέπει να συμμετάσχουμε. Και γι’ αυτό, σύμφωνα με τον Άγιο Συμεών, η Χάρις δεν μπορεί κρυμμένη μέσα μας, η ενοίκηση της Αγίας Τριάδος δεν μπορεί να παραμείνει αφανέρωτος. [Βλέπουμε πως μετά την εξαφάνιση του Κυρίου, χάνεται και το Άγιο Πνεύμα. Η λεπτομέρεια του Αγίου Συμεών ότι “συνθεωρούνται” δεν μετράει όσο έπρεπε. Η θεωρία δεν είναι κατοικία. Ιδιαιτέρως όταν είναι όλα δώρα, κατά Χάριν και όχι κατά φύσιν που υπονοείται στον Λόσκι, κάτω από την επήρρεια της Αναλογίας].

«Εάν κάποιος ισχυρίζεται –λέει ξανά ο Άγιος Συμεών– ότι αγνώστως και αναισθήτως, τούτο το Άγιο Πνεύμα έλαβε και έχει καθένας από τους πιστούς, βλασφημεί [όπως ο Θερμός], κάνοντας ψεύτη τον Χριστό ο οποίος είπε ότι γενήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον (Ιωαν. 4,14) και αμέσως μετά, ο πιστεύων εις εμέ, ποταμοί ρεύσουσιν εκ της κοιλίας αυτού ύδατος ζώντος (Ιωαν. 7, 38). Εάν λοιπόν η πηγή αναβλύζει, πάντως και ο ποταμός εξερχόμενος και καταρρέων τοις βλέπουσι καθοράται. Εάν όμως όλα αυτά συμβαίνουν σε μας χωρίς να έχουμε κάποια εμπειρία (αγνώστως) ή συνείδηση (επαισθανομένων) [η σύγχρονη μείωση της μεταφυσικής του Είναι της σχολαστικής, σε συνείδηση, σημαίνει την παράδοση των πάντων στα αισθητήρια και την φαντασία τα οποία γεννούν την σύγχρονή λογική του ΕΓΩ που δίδαξε ο Χούσσερλ], είναι βέβαιο τότε πως δεν θα αισθανθούμε ούτε την αιώνιο ζωή που είναι η συνέπεια, πως δεν θα δούμε το Φως του Αγίου Πνεύματος, αλλά θα παραμείνουμε νεκροί και τυφλοί και αναίσθητοι, όπως είμαστε ήδη στην παρούσα ζωή. Και έτσι θα γίνει μάταιη η ελπίδα μας και η ζωή μας κενή εάν παραμείνουμε πάντα στον θάνατο, και της αιωνίου ζωής δεν λάβουμε την αίσθηση. Αλλά δεν είναι έτσι στ’ αλήθεια, αλλά όπως έχω ήδη πει πολλές φορές και πάλι θα πω και δεν θα πάψω ποτέ να λέω: Φως ο Πατήρ, Φως ο Υιός, Φως το Πνεύμα το Άγιον, Έν Φως άχρονον, άτμητον, ασύγχυτον, αΐδιον, άκτιστον, απρόσιτον, ανενδεές, αόρατον διότι είναι έξω από τα πάντα και υπέρ πάντων και ον και νοούμενον, το οποίο δεν κατόρθωσε ποτέ κανείς των ανθρώπων θεάσασθαι, προ του καθαρθήναι, ούτε προ του θεάσασθαι έλαβε. Πολλοί γαρ είδον μεν ουκ εκτήσαντο δε»(Λόγος Ηθικός Ι’).

Όπως έχουμε ήδη πει, η θεολογία της ανατολικής Εκκλησίας διακρίνει πάντοτε το πρόσωπο του Αγίου πνεύματος, δοτήρος της Χάριτος, από την άκτιστο Χάρη που μας παρέχει. [Που πάνε τα περί κατοικίας λοιπόν;]. Η άκτιστος Χάρις, θεία εκ φύσεως, είναι η ενέργεια ή η πρόοδος της ΜΙΑΣ Φύσεως, η θεότης, καθότι διακρίνεται αφράστως από την ουσία και μεταδίδεται στα δημιουργημένα όντα, θεώνοντάς τα. [Συνεχίζει ο Λόσκι τους συλλογισμούς μετά από το απόσπασμα του Αγίου Συμεών για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Δεν είναι αλήθεια. Ο Άγιος μιλά για την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος και του Κυρίου].

Δεν είναι λοιπόν πλέον όπως στην Π.Δ., ένα αποτέλεσμα που δημιουργείται στην ψυχή δια της θείας Βουλής, που ενεργεί σαν εξωτερική αιτία στο πρόσωπο, τώρα είναι η θεία ζωή που ανοίγεται σε μας εν Αγίω πνεύματι.

ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ.

Διότι το Άγιο Πνεύμα ταυτίζεται μυστικώς με τα ανθρώπινα πρόσωπα, παρότι μένει ακοινώνητο. ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ, ας πούμε, από εμάς τους ίδιους. Διότι είναι Αυτό που κράζει μέσα στις καρδίες μας «Αββά ο πατήρ» σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο.

Θα έπρεπε μάλλον να πούμε πως το Άγιο πνεύμα εξαλείφεται, διαγράφεται, σαν πρόσωπο, προ των κτιστών προσώπων, στα οποία παρέχει την Χάρη. [Ένας νέος μονοφυτισμός δυστυχώς φανερώνει επιτέλους τις προθέσεις των παλαιών μονοφυτισμών και μονοθελητισμών. Με την υποκατάσταση του Κυρίου, δια του Αγίου πνεύματος. Ο άνθρωπος γίνεται άυλος].

Σ’ Αυτό η θέληση του θεού δεν είναι πλέον ξένη προς εμάς. Μας παρέχει την Χάρη εσωτερικώς, φανερούμενο στο ίδιο μας το πρόσωπο, μέχρις ότου η θέλησή μας παραμένει σύμφωνος προς την θεία βουλή και συνεργάζεται μαζί της στην απόκτηση της Χάριτος, καθιστώντας την δική μας! [Ένας ύπουλος ανθρωπολογικός μονοφυτισμός, αποτέλεσμα της έννοιας της κενώσεως. Αυτό εννοεί ο Γιανναράς λέγοντας πως τώρα το κτιστό μπορεί να ζήσει με τους όρους του ακτίστου. Ή ότι μετά θάνατον θα αποκτήσουμε σώμα παρακλήτου].

Αυτή είναι η οδός της θεώσεως η οποία καταλήγει στην Βασιλεία του Θεού [όλα αυτά για να διαγραφεί η μετάνοια, για να διατηρήσουμε την έπαρση], η οποία εισάγεται μέσα μας δια του Αγίου πνεύματος [άγευστος θείας εμπειρίας και πεινασμένος. Με τα λόγια δεν χορταίνει κανείς], ήδη από την παρούσα ζωή. Διότι το Άγιο πνεύμα είναι το βασιλικό Χρίσμα που τίθεται και αναπαύεται στον Χριστό [Χρίεται και ο Χριστός, όπως έχουμε ήδη δει την παράνοια] και σε όλους τους Χριστιανούς οι οποίοι καλούνται να βασιλεύσουν μαζί Του στον μέλλοντα αιώνα. Τότε το άγνωστο τούτο θείο πρόσωπο, που δεν έχει την εικόνα Του σε μια άλλη υπόσταση, θα εμφανισθεί στα θεωμένα πρόσωπα: η εικόνα Του θα είναι το πλήθος των Αγίων.

Τέλος κεφαλαίου

[Όπως βλέπουμε για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο πρέπει να δούμε καλύτερα την νέα εικονολατρία, την φιλοσοφία αυτή της εικόνος που εισάγει τόσο βίαια στην Εκκλησιολογία μας ο Ζηζιούλας. Ειρωνία της Ιστορίας, σήμερα η εικονολατρία αποτελεί την μέγιστη αίρεση. Πρέπει να γίνουμε όλοι μας εικονομάχοι. Ας πούμε μόνον πως (ο Λόσκι) μιλά για κατά Φύσιν θέωση]. 

Αμέθυστος