Οι μεθυσμένοι λένε ότι είναι το τελευταίο ποτό που φταίει. Είναι αλήθεια, αλλά το hangover προέρχεται από αυτό που έπιναν στο παρελθόν. Αυτό συμβαίνει και με τον γραφέα. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι είναι το αίτημα για τον Matteo Salvini να καταδικαστεί σε έξι χρόνια φυλάκιση επειδή δεν επέτρεψε να αποβιβαστεί το πλοίο των σκλάβων του 21ου αιώνα, προμηθευτών νεαρών αφρικανών αρσενικών που προορίζονταν να αντικαταστήσουν τους Ευρωπαίους και τους Ιταλούς, και στο μεταξύ να διογκώσει τη σειρά παραβατικότητας και παράνομης εργασίας, κακοπληρωμένη και χωρίς δικαιώματα. Αν είχε όντως πειστεί για την ύπαρξη του εγκλήματος της απαγωγής άνω των εκατό ατόμων, ο εισαγγελέας θα έπρεπε να ζητήσει πολύ αυστηρότερη ποινή για τον Καπετάνιο. Έξι χρόνια είναι ένα πολύ κραυγαλέα πολιτικό αίτημα για να μην προκληθεί οργή. Κανείς δεν λέει ότι, τελικά, η δίκη έπρεπε να βαρύνει τους ιδιοκτήτες και τον καπετάνιο του πλοίου, που εμπόδισαν τους λαθρομετανάστες για μέρες επειδή ήθελαν να αποβιβαστούν μόνο στην Ιταλία και όχι, για παράδειγμα, στην Ισπανία, της οποίας τή σημαία το σκάφος πέταξε. Ανούσιες σκέψεις: ότι η δίκη, όπως και άλλες, θέτει σε ισχύ την προτροπή της γιαγιάς Λουίτσια (γεννημένη το 1886) όταν ήμασταν παιδιά: μείνετε μακριά από τη δικαιοσύνη!
Στον ακούσιο μεθυσμένο μένει μια τελευταία απόφαση, η οριστική αποστασιοποίηση: η παραίτηση ως Ιταλός πολίτης. Δηλώνω ανιθαγενής. Η ηλεκτρονική ταυτότητα -με το τσιπ που σημαίνει έλεγχος, επιτήρηση, μη ταυτοποίηση- που φέρει τη γαλάζια σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της οποίας τα δεδομένα είναι γραμμένα και στα αγγλικά, την αποικιακή γλώσσα, είναι ήδη θλιβερή. Δεν μπορώ να σταματήσω να είμαι Ιταλός: είμαι Ιταλός από τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τη γέννηση, το αίμα, τα συναισθήματα, τα φυσικά χαρακτηριστικά. Εδώ είναι ο τάφος των γονιών και των προγόνων μου, εδώ ήθελα να ζήσω ανάμεσα σε ανθρώπους παρόμοιους με εμένα, που τους αναγνώρισα και τους καταλάβαινα. Το αίτημα για την καταδίκη του Σαλβίνι υποδηλώνει την επίμονη επιθυμία να καταργήσουμε τον λαό μας. Σημειώνω λοιπόν τις αποστάσεις: η εθνικότητα παραμένει, αρνούμαι τα προσόντα του πολίτη μιας ξένης και εχθρικής δημοκρατίας.
Εμείς, ως πληθυσμός και ως άνθρωποι, χρειάστηκε να πιούμε πάρα πολλές πικρές κούπες χωρίς κανείς να μας ρωτήσει αν συμφωνήσαμε. Πόλεμος, πώληση όπλων, μετανάστευση, Ευρώπη, επιστημονική, προγραμματισμένη καταστροφή της βιομηχανίας, του εμπορίου, του πιστωτικού συστήματος, όλης της αριστείας μας. Ανεχόμαστε την κατάσταση των υπηκόων των ΗΠΑ, την ανυπαρξία οποιασδήποτε κυριαρχίας, στρατιωτικής, πολιτικής, πολιτιστικής, οικονομικής, νομισματικής, οικονομικής, εδαφικής, όπως φάνηκε από τη δίκη του Σαλβίνι, την απαγόρευση της φύλαξης των συνόρων. Δεδομένου ότι κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, το μόνο που μένει είναι να σταματήσουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολίτες αυτού του Κράτους, το οποίο αφήνουμε με κεφαλαίο γράμμα λόγω γραμματικής συνήθειας.
Μικρά και μεγάλα πράγματα αποκαλύπτουν έναν κόσμο στον οποίο νιώθω ξένος, ναι, είμαι ξένος, ο τελευταίος των Μοϊκανών. ακόμα και η κάρτα δημόσιας συγκοινωνίας της πόλης μου ονομάζεται City Pass. Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις το τέλος –από κάθε άποψη– αυτού του παλιού έθνους. Τα σχολεία ξαναρχίζουν και το εορταστικό σμήνος των παιδιών έξω από το σπίτι δείχνει αυτό που παρατηρούμε καθημερινά: τη Βαβέλ των φυλών, των χρωμάτων, των γλωσσών, των ρούχων. Θα είναι αναπόφευκτο να τους δοθεί η υπηκοότητα: η αντικατάσταση είναι πολύ προχωρημένη. Μια νέα Ιταλία βαδίζει μπροστά και δεν είναι δική μας, στην αδιαφορία της πλειοψηφίας, σκυμμένοι πάνω από τα smartphone τους ανταλλάσσοντας μάταια μηνύματα και πατώντας το μοιραίο «like». Όχι, δεν μου αρέσει η Ιταλία που βλέπω, άσχημη, χυδαία, παραμορφωμένη, αχρεία.
Πριν από λίγες μέρες σε ένα μπαρ ένας τύπος με ένα τατουάζ στο χέρι του ξεκίνησε μια έξαλλη λογομαχία απαιτώντας να πληρώσει για έναν καφέ -ένα ευρώ και δέκα- με πιστωτική κάρτα. Όταν ο έμπορος αρνήθηκε, φώναξε ότι του αφαιρεί την ελευθερία. Ο κόσμος ανάποδα και η επικράτηση του ηλίθιου. Και του μη σκεπτόμενου. Ο θρήνος του ετοιμοθάνατου Kurtz στο Conrad's Heart of Darkness έρχεται στο μυαλό: ο τρόμος, ω, ο τρόμος. Τελευταίος τρόμος του αποικιακού πράκτορα ενάντια σε ό,τι έκανε στους βάναυσα εκμεταλλευόμενους αυτόχθονες λαούς, αλλά και στον απολογισμό του ανθρώπου μπροστά στην άβυσσο της αχρηστίας αυτού που είχε υπάρξει, μιας πεταμένης ζωής. Πιο σεμνά, νιώθω τη φρίκη του ξεριζωμού, τη σύγχυση να μην αναγνωρίζω πλέον τον κόσμο που ήταν δικός μου. Διαφορετικά πρόσωπα και φυλές, αλλά πάνω απ' όλα αντίθετες, ασύμβατες αξίες και κίνητρα όσων κινούνται γύρω μας: κυνισμός, αδιαφορία, ανταγωνισμός, ατομικισμός. Ο ακατανόητος μύθος της προόδου που σβήνει.
Κανείς, ή πολύ λίγοι, δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τον κόσμο που έχει ανατραπεί. Ένα σημάδι ότι αυτό είναι μια χαρά. Είναι απόδειξη ότι μια εποχή τελείωσε και μια άλλη προχωρά, στην οποία ούτε ξέρω ούτε θέλω να προσαρμοστώ. δικό μου λάθος. Το μόνο που μένει είναι να παραμερίσουμε, ας είναι, ας περάσει -η φιλελεύθερη επιταγή- και να προσπαθήσουμε να περάσουμε ό,τι απομένει από την ημέρα ανάμεσα σε πράγματα και ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν αξίζει πλέον να δουλέψουμε για να αλλάξουμε αυτό που υπάρχει. Το δυσμενές κύμα είναι πολύ δυνατό, η ματαιότητα της δέσμευσης, η ματαιότητα της προσπάθειας, η εχθρότητα που περιβάλλει όσους δεν είναι εκεί είναι πολύ εμφανείς. Ο αντιφρονών Ρώσος συγγραφέας Βασίλι Γκρόσμαν, ο οποίος πλήρωσε πολύ ακριβά για τη συνέπειά του και δεν είδε τα μυθιστορήματά του να δημοσιεύονται όσο ζούσε, έγραψε «δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να είσαι θετό παιδί της εποχής σου. Δεν υπάρχει χειρότερη μοίρα από αυτούς που ζουν σε μια εποχή που δεν είναι δική τους». Σπάνια έχουμε ακούσει μια φράση πιο δική μας.
Μετά από δεκαετίες κόντρα στό ρεύμα, χιλιάδες σελίδες διαβασμένες, μελετημένες και γραμμένες, λέξεις και αγώνες, το τελευταίο ποτό μάς έχει συνθλίψει και δεν θέλουμε να ξαναμείνουμε νηφάλιοι. Ο μεθυσμένος είναι χαρούμενος στην προσωπική του Χώρα του Ποτέ. Έχουμε δώσει και πολύ συχνά υποφέρουμε. Καλύτερα να αφαιρέσετε την ενόχληση και να υποχωρήσετε. Η ψυχή είναι κουρασμένη. ο ανιθαγενής που αποκηρύσσει την ιθαγένεια μιας παλιάς εποχής, της γκροτέσκου αυτοκρατορίας του αντεστραμμένου καλού, δεν έχει άλλη επιλογή από το να παραιτηθεί, ζητώντας συγγνώμη που δεν μπόρεσε να κερδίσει το παιχνίδι. Του μένει αυτό που αγαπά. Ιδέες, όνειρα, προτάσεις, χαμένες ελπίδες, ένας εσωτερικός κόσμος πολύ περισσότερο από πραγματικότητα.
Στον θετό γιο της εποχής του, στην πατρίδα που δεν υπάρχει πια, στο πανόραμα που έχει γίνει άγνωστο, στις αρχές που πετάχτηκαν στα σκουπίδια, αντιπαραθέτουμε αυτό που έγραψε ο Ezra Pound στο Canto LXXXI:
«Αυτό που αγαπάς πραγματικά παραμένει, τα υπόλοιπα είναι σπατάλη.
Αυτό που αγαπάς αληθινά δεν θα σου αφαιρεθεί
αυτό που αγαπάς αληθινά είναι η αληθινή σου κληρονομιά».
Το συμπέρασμα του ποιητή είναι το μόνο μετάλλιο στο στήθος του απάτριδου που δεν έχει πια σημαία:
«Σκίσε τη ματαιοδοξία σου, / σου λέω, σκίσ’ την. /Αλλά έχοντας κάνει αντί να μην έχω κάνει /αυτό δεν είναι ματαιοδοξία. /Έχοντας, διακριτικά, χτυπήσει /για να ανοίξει ένα Blunt /Έχοντας μαζέψει από τον άνεμο μια ζωντανή παράδοση /ή από ένα όμορφο αρχαίο μάτι την απαραβίαστη φλόγα/ Δεν είναι ματαιοδοξία. Εδώ το λάθος είναι σε ό,τι δεν έγινε, στη δυσπιστία που μας έκανε να διστάζουμε».
ΕΝΑ ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΗΣ.
4 σχόλια:
Κύκνειο άσμα κάποιου που γεννήθηκε 'Ανθρωπος και θέλει να παραμείνει.
Κοίτα κάτι φίλε αμέθυστε. Μια λεπτομέρεια. Το κλειδί είναι πως όλοι λένε πως αυτό που γίνεται με τον Σαλβίνι είναι άδικο, αλλά στην ουσία σχεδόν όλοι (ή μήπως όλοι;) στην θέση του θα ήθελαν να αποφύγουν την φυλακή. Ο ίδιος αν βγει και πει "όχι ρε καλόπαιδα ...... όχι 6 αλλά 12 χρόνια φυλακή γιατί το να είμαι δύο φορές ένοχος με βάση την δικαιοσύνη σας με κάνει δύο φορές εντιμότερο" τότε ίσως κάτι να πήγαινε να αλλάξει και αυτό χωρίς να ξέρω την θέση του Σαλβίνι. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει αυτή την θέση. Δεν ξέρω. Ο συγγραφέας ας πούμε αντί να σκίζει την ιθαγένεια του θα μπορούσε να ζητάει να πάει αυτός φυλακή στην θέση του Σαλβίνι. Ρητορικό το ένα ρητορικό και το άλλο. Ας παραβρεθούν όλοι όσοι διαφωνούν στην δίκη με μια ροχάλα στο στόμα για τον δικαστή και την ταυτόχρονη απαίτηση να δικαστούν για απείθεια κατά της αρχής. Έτσι να δούμε πόσους μπορούν να χώσουν στην φυλακή τελικά. Εδώ που έφτασε η ιστορία θέλει κατάθεση τιμήματος. Να καταλάβουν πως τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.
Έχει βγει ας πούμε κάποιος να πεί :
"H αυριανή απεργία θα είναι πως θα σταματήσουμε να πληρώνουμε κάθε είδους εισφορά και φόρο μέχρι να ........"
"Μα θα σας βάλω φυλακή"
"Να μας βάλεις ρε αλήτη"
Μα τι λέμε τώρα. Ούτε οι ακραίοι αναρχικοί τέτοια λόγια. Οπότε ας ετοιμαστούμε να μας μαζεύουν για στρατολόγηση από τους δρόμους σαν τα σκυλιά για τους πολέμους που ετοιμάζουν. Γίνεται ήδη.
Αυτό που θέλω να θίξω είναι πως το θηρίο την λειψανδρία και την ανανδρία μυρίζεται και έχει αποθρασυνθεί.
Είναι σαν τον Ινσταμπουλ που εγκαλούσε τον Μόσχας να θυσιαστεί για χάρη της ορθοδοξίας, στην περίπτωση που είναι εγκλωβισμένος από την ρωσική κυβέρνηση, και τόσα χρόνια κλαψουρίζει για το "μαρτυρικό του γένους πατριαρχείο" , οι δε δικοί του μας τα έχουν κάνει τούμπανο μόλις αναφερθείς σε κάποια κακώς κείμενα (είμαι ευγενικός) λέγοντας αμέσως "ξέρεις ο Παναγιώτατος είναι στην ουσία αιχμάλωτος". Σίγουρα είναι αιχμάλωτος αλλά ποιου ακριβώς;
Συνέχεια από το προηγούμενο σχόλιο μου φίλε αμέθυστε. Γιατί στην ουσία το κείμενο αυτό είναι η δικαίωση του θηρίου. Το θηρίο όμως που όλα τα κατασπαράσσει έχει αλλεργία στην μαρτυρική σάρκα. Εκεί είδε την τελική λύση ο αρχαίος ποιητής, αυτό πραγματοποίησε ο Κύριος. Ας το σκοτώσουμε λοιπόν.
Εχουμε χορτάσει μωαμεθανική μαρτυρική σάρκα φίλε.
Δημοσίευση σχολίου