Ο Πάπας Φραγκίσκος εγγύτερος στην Ορθοδοξία

(Μάς)Γράφει ο Πέτρος Βασιλειάδης, Ομότιμος Καθηγητής του ΑΠΘ

γράφει ο Πέτρος Βασιλειάδης, Ομότιμος Καθηγητής του ΑΠΘ, - See more at: http://www.amen.gr/article19911#sthash.rUopQ2Ap.dpuf

"Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο τρίτος μεγάλος Πατριάρχης της νεώτερης Ορθοδοξίας (μετά τον Ιωακείμ Γ΄ και τον Αθηναγόρα) υποδέχεται στο μαρτυρικό Φανάρι τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εκ λόγων και πράξεων βρίσκεται εγγύτερα στην Ορθοδοξία από κάθε άλλο προκάτοχό του στην καθέδρα της μετά το σχίσμα Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Κάτι που εν πολλοίς οφείλεται και στην θετική επίδραση του διαλόγου, και την συνεπακόλουθη καλήν αλλοίωσιν των συνομιλητών μας, και φυσικά αποδεικνύει την ορθότητα των πανορθοδόξων συνοδικών αποφάσεων για την «ίσοις όροις» συμμετοχή μας στον θεολογικό διάλογο με την δυτική χριστιανοσύνη". Αυτά ανέφερε μεταξύ άλλων στην χθεσινή ομιλία του στην εσπερίδα με τίτλο «Το Σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία-Η Περίπτωση της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου»,

Ολόκληρο το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιλίας του:

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Θερμοπυλών, Διευθυντά του Διορθοδόξου Κέντρου και Καθηγούμενε της Ι. Μονής Πεντέλης, εκπρόσωπε του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόυ Αθηνών κ. Ιερωνύμου,

Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δωδώνης κ. Χρυσόστομε, και Ζακύνθου κ. Διονύσιε,

Πανοσιολογιώτατε άγιε Καθηγούμενε της Ι. Μ. Εσφυγμένου κ. Βαρθολομαίε,

Σεβαστοί πατέρες,

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε του Συλλόγου Φίλων της Ι. Μονής Εσφιγμένου κ. Ζαχαριά,

Κυρίες και Κύριοι.

Ανταποκρινόμενος στην παράκληση του αγίου Καθηγουμένου να πλαισιώσω την αποψινή εσπερίδα με θέμα: «Το Σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία – Η Περίπτωση της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου», επέλεξα τον εξής τίτλο της δικής μου πρόχειρης συμβολής: «Η ενότητα της Εκκλησίας και το σκάνδαλο του σχίσματος», με ειδική αναφορά στην περίπτωση της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου.

 Ένας από τους κορυφαίους θεολόγους και ομολογητές της Ορθοδόξου πίστεως, ο μοναχός και άγιος της Εκκλησίας μας Μάξιμος ο Ομολογητής, περιέγραφε ως απώτερο στόχο της θείας οικονομίας την αποκατάσταση της ενότητας και κοινωνίας, η οποία κατά το σχέδιο της δημιουργίας επικρατούσε στον παράδεισο, αλλά διερράγη μετά την πτώση, και θα αποκατασταθεί στα έσχατα.

Αυτήν την ενότητα και κοινωνία διακονεί απαρέγκλιτα η αγία μας Εκκλησία, ως το «σώμα» του ζώντος Χριστού, συνεχίζοντας δηλ. το σωτηριώδες έργο του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι, του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος, το οποίο εξ ορισμού είναι ο κατ’ εξοχήν φορέας κοινωνίας, σύμφωνα με την αρχαιότερη λειτουργική ομολογία, που διασώζει η Β’ Κορ του Απ. Παύλου «῾Η χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος» (Β’ Κορ 13:12).

Η αναγκαιότητα βέβαια για ενότητα και κοινωνία δεν αποτελεί αποκλειστικότητα του θεολογικού στοχασμού του αγίου Μαξίμου. Το πιστοποιεί η διήγηση της Πεντηκοστής στο βιβλίο των Πράξεων, που αποτυπώνεται επιτυχέστατα στο κοντάκιο της εορτής: «Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε (Βαβέλ)..ότε του πυρός τα γλώσσας διένειμε (Πεντηκοστή) εις ενότητα πάντας εκάλεσε». Αυτή η ιεραποστολική ευθύνη της Ορθοδοξίας απορρέει από τη ρητή και απαράβατη επιταγή του Κυρίου: «ίνα πάντες εν ώσι» (Ιω 17:21). Γι’ αυτό και είναι ακράδαντη η πεποίθηση της Εκκλησίας, ότι υπέρτατος στόχος της Θείας Οικονομίας είναι η ενότητα των πάντων. Ο απόστολος Παύλος είναι σαφέστατος:  «ίνα η ο Θεός τα πάντα εν πάσιν» (Α' Κορ  15:28).

Γι’ αυτήν άλλωστε την ενότητα αιώνες τώρα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εύχεται εν συνάξει, εσπέρας και πρωί και μεσημβρία «υπέρ της των πάντων ενώσεως». Αυτήν την ενότητα η Ορθόδοξη εκκλησία την διακονεί χωρίς εκπτώσεις ή συμβιβασμούς σε θέματα πίστεως. Η Εκκλησία, όμως, επιτελεί σωστά την αποστολή της, όταν όλοι οι ιστορικοί παράγοντες που την συναποτελούν, ο μοναχισμός, η θεολογία, η ποιμαίνουσα και διοικούσα εκκλησία, ο ευσεβής λαός κλπ. συμβάλλουν αρμονικά στην λειτουργίας της ως ζωντανού οργανισμού. Ο μοναχισμός ως η διαρκής υπόμνηση του εσχατολογικού της οράματος, η θεολογία ως η κριτική και προφητική της συνείδηση, και μάλιστα μετά λόγου γνώσεως, ο ευσεβής λαός ως ο θεματοφύλακας της παραδόσεως, η ποιμαίνουσα και διοικούσα εκκλησία ως η συνισταμένη και συντονίζουσα την καθημερινή της μαρτυρία, προκειμένου να επιτελεστεί αξιόπιστα και αποτελεσματικά το σωστικό έργο της Εκκλησίας. Κανείς από τους ανωτέρω φορείς δεν μπορεί αυτάρεσκα και εγωιστικά να οικειοποιηθεί το σύνολο της μαρτυρίας της Εκκλησίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει αλληλοπεριχώρηση των χαρισμάτων και διακονιών τους. Γι’ αυτό, λοιπόν, και ο παραδοσιακός τρόπος άσκησης της αποστολής της Εκκλησίας είναι ο συνοδικός.

Στα Μηνύματα των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών τις τελευταίες δεκαετίας, που αποτελούν οιωνεί οικουμενικές αποφάσεις, επαναλαμβάνεται συνεχώς ότι: «εκ πνεύματος καταλλαγής κινουμένη η Ορθόδοξος Εκκλησία μετέχει ενεργώς από πολλών ήδη δεκαετιών εις την προσπάθειαν προς άποκατάστασιν της χριστιανικής ένότητος, ήτις και αποτελεί ρητήν και άπαράβατον έπιταγήν του Κυρίου (Ιω.17:21)». Γι’ αυτό και η διάσπαση της ενότητας σε όλα τα επίπεδα της ζωής της Εκκλησίας, το σχίσμα δηλαδή, αποτελεί σκάνδαλο και προδοσία της αποστολής της Εκκλησίας.

Η περίπτωση της αντικανονικής μονής Εσφιγμένου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα και σκανδαλώδες δείγμα διάσπασης της ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά και της εσωτερικής ενότητας εντός της αγιορειτικής κοινότητας. Για να καταλάβουμε τα θεολογικά και ιστορικά αίτια αυτού του σκανδάλου θα πρέπει να ανατρέξουμε στις ιστορικές απαρχές της υποθέσεως. Άλλωστε το πρόσφατο, μετά το 1971 ιστορικό της υποθέσεως έχει αναλυτικά περιγραφεί στην σχετικό κείμενο των Τρωϊάνου-Παπαστάθη-Καραγιαννακίδη (μέχρι το 2002) και τα νεώτερα πολυπληθή ανακοινωθέντα της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους και της κανονικής Μονής Εσφιγμένου, της μόνης αναγνωρισμένης από όλες τις μονές του Αγίου Όρους.

Όλα ξεκίνησαν από το παλαιοημερολογιακό σχίσμα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο από την εποχή ακόμη του μεγάλου Σχίσματος μεταξύ Ανατολής και Δύσεως το 1054 δεν έπαυσε να αγωνίζεται για την αποκατάσταση της ενότητας της Εκκλησίας, ακόμη και μετά την οριστικοποίησή του σχίσματος Ανατολής-Δύσεως με την ατυχή σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας, το 1439. Πάντοτε βέβαια με αναφορά και πιστότητα στην παράδοση της αδιαίρετης Εκκλησίας. Κάθε φορά μάλιστα που διαπίστωνε έξαρση προσηλυτιστικών δράσεων και κινδύνους διάσπασης της εσωτερικής ενότητας της Εκκλησίας μας σκλήρυνε, ως όφειλε, τη στάση του. Όταν, όμως, κατά το τέλος του 19^ου μ.Χ. αι. διαπίστωσε ένα τρομακτικό κίνημα εκκοσμίκευσης και από-θρησκευτικοποίησης της κοινωνίας, με διαφαινόμενες τις επιπτώσεις του και στο Ορθόδοξο ποίμνιο, επανήλθε στην  ιεραποστολική του ευθύνη για την αποκατάσταση της ενότητας των χριστιανών, με σκοπό να αποτραπεί η επερχόμενη λαίλαπα του από-χριστιανισμού της Ευρώπης, αλλά και όλου του χριστιανικού κόσμου.

Ο μεγάλος Πατριάρχης του Γένους Ιωακείμ ο Γ’ στην αυγή του 20^ου αι. επιχείρησε να ανασυστήσει την ενότητα της Ορθοδοξίας αλλά και να συμβάλει, ως όφειλε, στην θεραπεία του σκανδάλου του σχίσματος με την δυτική χριστιανοσύνη. Κυρίως, όμως, να ευαισθητοποιήσει τους ανά την οικουμένη χριστιανούς για τον διαφαινόμενο αποχριστιανισμό της οικουμένης. Με πατριαρχικές και συνοδικές εγκυκλίους (1902 και 1904) πρότεινε κατ’ αρχήν την επανασύνδεση των σχέσεων των πλήρως αποξενωμένων Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά και σειρά μέτρων για σύσφιξη των σχέσεων της διηρημένης χριστιανοσύνης, ένα από τα οποία ήταν – καθ’ υποχρέωση και κατ’ επιταγήν της Α’ Οικουμενικής – και το ενδιαφέρον του για κοινό εορτασμό του Πάσχα. Άλλα μέτρα ήταν η ανταλλαγή φιλικών επισκέψεων, χορήγηση υποτροφιών κλπ.

Η υιοθέτηση μετά τον θάνατό του του νέου Γρηγοριανού ημερολογίου υπήρξε η αφορμή του νεότερου ενδο-Ορθόδοξου (παλαιο-ημερολογιακού) σχίσματος, που μέχρι σήμερα ταλανίζει την ανά την οικουμένη Ορθοδοξία. Το ημερολογιακό ζήτημα όμως ήταν η αφορμή, η πραγματική αιτία ήταν, και παραμένει μέχρι σήμερα, η άρνηση αναγνώρισης εν τοις πράγμασι της συνοδικότητας της Εκκλησίας, η αγνόηση των συνοδικά ειλημμένων αποφάσεων για την προσπάθεια υπέρβασης του σκανδάλου του σχίσματος μέσω του διαλόγου της αληθείας, των διαφόρων δηλαδή διμερών και πολυμερών διαλόγων, οι οποίοι σημειωτέον θεσμοθετήθηκαν με πανορθόδοξες συνοδικές αποφάσεις.

Το παλαιοημερολογιακό κίνημα επιχείρησε να διαβρώσει προς καιρόν και το Άγιον Όρος με τις ενέργειες και τις ψευδείς και αθεολόγητες καταγγελίες του περιβόητου Κωττέα (περισσότερα στην διδακτορική διατριβή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου), ο οποίος κατάφερε να παραπλανήσει πολλούς απλοϊκούς και αγαθούς μοναχούς. Το Άγιον Όρος όμως μετά από σώφρονα και νουνεχή θεώρηση παρέμεινε τελικά υπό το ωμοφόριο του κυριάρχου επισκόπου του, του Οικουμενικού Πατριάρχη. Αυτή είναι η πρώτη φάση του ζητήματος της Μονής Εσφιγμένου.

Την μεταπολεμική περίοδο, όταν αποδείχθηκαν αληθινοί οι φόβοι του Ιωακείμ Γ’, και κυρίως όταν ο άλλος μεγάλος Πατριάρχης Αθηναγόρας διέγνωσε την στροφή που επιτελούνταν στην Καθολική Εκκλησία, άρχισε μεσούσης μάλιστα της Β’ Βατικανής της Συνόδου σειρά πρωτοβουλιών (άρση αναθεμάτων, ιστορική συνάντηση πριν από 50 ακριβώς χρόνια με τον Πάπα Παύλο Στ’, έναρξη Πανορθοδόξου διαλόγου καθ’ οδόν προς την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και τις άλλες χριστιανικές ομολογίες κλπ.).

Αυτές οι πρωτοβουλίες οδήγησαν το 1971 στην διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη, αποτελώντας έτσι ουσιαστικά  την δεύτερη φάση του ζητήματος της Εσφιγμένου, τακτική βέβαια που ακολούθησαν και πολλές άλλες μονές του Αγίου Όρους, οι οποίες όμως μετά από πιο ψύχραιμη σκέψη και θεολογική τεκμηρίωση γρήγορα επανήλθαν στην ορθή εκκλησιολογική τάξη. Η παλαιά αδελφότητα της μονής Εσφιγμέ-νου είναι η μόνη που αυτάρεσκα διατήρησε για τον εαυτό της το μονοπώλιο της «ορθοδοξίας» και οικειοποιήθηκε αυτάρεσκα και εγωιστικά το σύνολο της μαρτυρίας της Εκκλησίας, θεωρώντας μόνον εαυτήν υπέρμαχο της αληθείας, καταστρατηγώντας έτσι την κανονική τάξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προδίδοντας βάναυσα την παραδοσιακή εκκλησιολογία. Κάτι που νομοτελειακά την οδήγησε τελικά στο οριστικό σχίσμα, αποστερώντας την από την σώζουσα χάρη της Εκκλησίας. Με την απροσχημάτιστη ταύτιση και ένταξή της στους κόλπους των αυτοαποκαλούμενων Γ.Ο.Χ., των από δεκαετίες σχισματικών Παλαιοημερολογιτών, την άρνηση κάθε διαλόγου ακόμη και με την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, αλλά και με τις μετέπειτα τρομοκρατικές ενέργειες και εκφοβιστικές απειλές «Ορθοδοξία ή θάνατος», απέδειξαν ότι ένα από τα κίνητρά των πρωτεργατών του επώδυνου για την Εκκλησία και την αγιορειτική κοινότητα σχίσματος ήταν να διατηρήσουν υπό την κατοχή τους την μονή της μετανοίας του  μεγάλου θεολόγου και πατρός της Εκκλησίας μας αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Τις ώρες αυτές ο τρίτος μεγάλος Πατριάρχης της νεώτερης Ορθοδοξίας υποδέχεται στο μαρτυρικό Φανάρι τον Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εκ λόγων και πράξεων βρίσκεται εγγύτερα στην Ορθοδοξία από κάθε άλλο προκάτοχό του στην καθέδρα της μετά το σχίσμα Ρωμαιο-καθολικής Εκκλησίας. Κάτι που εν πολλοίς οφείλεται και στην θετική επίδραση του διαλόγου, και την συνεπακόλουθη καλήν αλλοίωσιν των συνομιλητών μας, και φυσικά αποδεικνύει την ορθότητα των πανορθο-δόξων συνοδικών αποφάσεων για την «ίσοις όροις» συμμετοχή μας στον θεολογικό διάλογο με την δυτική χριστιανοσύνη. Βεβαίως, οι κάθε είδους ου κατ’ επίγνωσιν ζηλωτές, μεταξύ των οποίων και οι σχισματικοί εσφιγμενίτες, ετοιμάζουν τους φιλιππικούς των εναντίον του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Στην ημερίδα που έγινε πριν από τέσσερα χρόνια στη Θεσσαλονίκη για την ενημέρωση της κοινής γνώμης για το ζήτημα της Εσφιγμένου (Απρίλιος  2010), προσφωνώντας εξ ονόματος της Ακαδημαϊκής θεολογικής κοινότητας την εκδήλωση ανέφερα μεταξύ άλλων (βλ. πατώντας ΕΔΩ ) τα εξής:  «Η συμβολή του Ορθόδοξου μοναχισμού, και ιδιαίτερα της προμετωπίδας του, του Αγίου Όρους, είναι πρωτίστως θεολογική, αποτελεί δηλαδή τον ένα από τους δύο κύριους πυλώνες της Ορθόδοξης πνευματικότητας. Διότι ανάμεσα στις ποικίλες εκφάνσεις της χριστιανικής πνευματικότητας στην Ορθόδοξη Εκκλησία εξέχουσα θέση κατέχουν η μοναστική και η λειτουργική πνευματικότητα. Η αγιορείτικη με άλλα λόγια κληρονομιά, που αδιαλείπτως βιώνεται στον Άθωνα, και ο πλούτος της λειτουργικής μας παράδοσης.

Οι σχέσεις της αθωνικής πολιτείας με την ακαδημαϊκή θεολογική κοινότητα έχουν μακρά ιστορία. Δεν περιορίζονται μόνον στις προσκλήσεις λογίων μοναχών, που κατά καιρούς - από τις αρχές της μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα - μίλησαν στους φοιτητές μας, αλλά επεκτείνεται και στους ακαδημαϊκούς θεολογικούς διαλόγους, όπως π.χ. στην περίπτωση του προηγουμένου της Ι. Μ. Ιβήρων, πατρός Βασιλείου Γοντικάκη, αλλά και στην θαυμάσια έκδοση της Ι. Μ. Κουτλουμουσίου, που εξέδωσε το 1997 το συλλογικό τόμο «Ορθοδοξία και η των πάντων ενότης», για τη σύνταξη του οποίου οι υπεύθυνοι εκδόσεως μαθητές μας μοναχοί της μονής είχαν την καλοσύνη να μας συμβουλευθούν.

Δυστυχώς όμως το εσωτερικό πρόβλημα του σχίσματος των παλιών εσφιγμενιτών, αποστέρησε τη νεώτερη θεολογία, αλλά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, από ένα γόνιμο διάλογο για τα θέματα αιχμής της μαρτυρίας και της αποστολής της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο, που δεν είναι άλλα από την πεμπτουσία της Θείας Οικονομίας, δηλαδή την ενότητα. Με την τελεσίδικη διευθέτηση του ζητήματος της Μονής Εσφιγμένου άρχισε να διαφαίνεται καθαρά μια αλλαγή πλεύσης σε κείμενα ηγετικών φορέων της αγιορειτικής κοινότητας (όπως π.χ. του καθηγουμένου της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας, π. Ελισαίου, ή ακόμη και του αειμνήστου πρώην καθηγουμένου της Ι. Μ. Γρηγορίου π. Γεωργίου Καψάνη). Ακόμη και το τελευταίο υπόμνημα της ιεράς κοινότητας με τους προβληματισμούς της για την πορεία της συμμετοχής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους πολυμερείς διαλόγους, συγκρινόμενο με παλαιότερα κείμενά της και διαλλακτικότερο είναι, και αποτελεσματικότερο για την διαμόρφωση μιας ενιαίας γραμμής της συντεταγμένης Ορθοδοξίας εμφανίζεται.

Ως μέλος της ορθόδοξης ακαδημαϊκής κοινότητας εύχομαι η τελική λύση του προβλήματος της Ι. Μ. Εσφιγμένου με την επιστροφή των αδελφών στην κοιτίδα τους να συμβάλει αποφασιστικά - πέραν της πλήρους ενότητας της αγιωνύμου πολιτείας - και στην περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων του Αγίου Όρους με την ακαδημαϊκή θεολογία, αλλά και στον γόνιμο θεολογικό διάλογο τόσο με την επιστήμη, όσο και με την κορυφή της Ορθοδοξίας.

Το σχίσμα, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, όπως λένε και οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν μπορεί να το ξεπλύνει ούτε και αυτό το μαρτύριο του αίματος!

Σας ευχαριστώ. 

   .amen   

ΣΧΟΛΙΟ:     '' Ένας από τους κορυφαίους θεολόγους και ομολογητές της Ορθοδόξου πίστεως, ο μοναχός και άγιος της Εκκλησίας μας Μάξιμος ο Ομολογητής, περιέγραφε ως απώτερο στόχο της θείας οικονομίας την αποκατάσταση της ενότητας και κοινωνίας, η οποία κατά το σχέδιο της δημιουργίας επικρατούσε στον παράδεισο, αλλά διερράγη μετά την πτώση, και θα αποκατασταθεί στα έσχατα.
Αυτήν την ενότητα και κοινωνία διακονεί απαρέγκλιτα η αγία μας Εκκλησία, ως το «σώμα» του ζώντος Χριστού, συνεχίζοντας δηλ. το σωτηριώδες έργο του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι, του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδος, το οποίο εξ ορισμού είναι ο κατ’ εξοχήν φορέας κοινωνίας''

Μάς έχεις μπουκώσει μέ τά ψεύδη σου, Βασιλειάδη. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΤΕΣΤΗΣΕ, ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΕ ΝΕΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Γι' αυτό ο Αγιος Μάξιμος τονίζει ότι η ενσάρκωση θά λάμβανε χώρα καί στόν Παράδεισο. Δέν αναγκάστηκε από τήν αμαρτία, δηλ. από τόν διαχωρισμό τού ανθρώπου από τόν Θεό. Η εκκλησιολογία τήν οποία υπηρετείς , διότι δέν υπηρετείς τήν εκκλησία ούτε ο Ιερώνυμος βεβαίως, μιλά γιά ενότητα τών διεστώτων, η εκκλησία μιλά γιά ένωση μέ τόν Κύριο. Ο λόγος σου είναι προ-εκκλησιαστικός, φίλε, πουλάς εκκλησιολογία όπως καί ο Ζηζιούλας. Είσαι εκτός εκκλησίας, όπως καί η διοίκηση τής σημερινής ορθοδοξίας.

Αμέθυστος 

Καί ο αδελφός Γεώργιος

 Ας μη ξεχνάμε ότι η Ενσάρκωση είναι η ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ βουλή του Θεού. Δεν είναι λοιπόν η πτώση του Αδάμ που αναγκάζει τον Θεό να προχωρήσει στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Ακόμα και πριν την πτώση ο Αδάμ είχε ανάγκη Σωτηρίας.

Στον Παράδεισο της Εδέμ επίσης έκανε "βόλτες" και ο διάβολος. Αφού λοιπόν στα έσχατα ο Θεός θα αποκαταστήσει τον Παράδεισο της Εδέμ, τότε σύμφωνα με τον Βασιλειάδη ο διάβολος θα συνεχίσει να μας πειράζει και μετά τη Δευτέρα Παρουσία. Για γέλια πραγματικά ο κύριος καθηγητής.

Τέλος, ο κύριος καθηγητής έχει χάσει μερικά σημαντικά επεισόδια από το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας, ας του τα θυμίσουμε:

"Μυστικός εἶ Θεοτόκε ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ἀγεωργήτως βλαστήσασα Χριστόν, ὑφ᾿ οὗ τό τοῦ Σταυροῦ ζωηφόρον ἐν γῇ, πεφυτούργηται δένδρον· δι᾿ οὗ νῦν ὑψουμένου, προσκυνοῦντες αὐτόν, σέ μεγαλύνομεν."

"Eπi σoὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις. Ἀγγέλων τὸ σύστημα καὶ ἀνθρώπων τὸ γένος, ἡγιασμένε ναὲ καὶ ΠΑΡΑΔΕΙΣΕ λογικέ, παρθενικὸν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη καὶ παιδίον γέγονεν, ὁ πρὸ αἰώνων ὑπάρχων Θεὸς ἡμῶν· τὴν γὰρ σὴν μήτραν θρόνον ἐποίησε, καὶ τὴν σὴν γαστέρα πλατυτέραν οὐρανῶν ἀπειργάσατο. Ἐπὶ σοὶ χαίρει, Κεχαριτωμένη, πᾶσα ἡ κτίσις δόξα σοι."

Γεώργιος    

Αδελφέ αυτή είναι η διαφορά εκκλησίας καί εκκλησιολογίας. Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.  Αλλά πώς νά τιμήσουμε τούς Αγίους χωρίς τήν Θεοτόκο; Αυτή η έλλειψη είναι τό ιδιαίτερο χαρακτηριστικό  όλων τών αιρέσεων.

Αμέθυστος